ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Aνάσες ελευθερίας. από το Nίκο Pωμανό και άνεμος δεκεμβριανής. Σ αυτό το φύλλο

Transcript

1 15ήμερη Επαναστατική Εφημερίδα / Φύλλο 585 / Σάββατο 13 εκεμβρίου 2014 / Τιμή: 1,50 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο Aνάσες ελευθερίας από το Nίκο Pωμανό και άνεμος δεκεμβριανής Ο άνεμος της δεκεμβριανής εξέγερσης που φυσάει σ όλη τη χώρα, με αντίκτυπο στο εξωτερικό, σε αλληλεγγύη με το φυλακισμένο νεαρό αναρχικό επαναστάτη Νίκο Ρωμανό, κι ενώ τα διεθνή ΜΜΕ ξανακάναν την εξεγερμένη Ελλάδα πρωτοσέλιδο, υποχρέωσαν το Σαμαρά, να κάνει το μεγάλο άλμα στο κενό. Εξάγγειλε, την Τρίτη 9 Δεκεμβρίου, την εσπευσμένη έναρξη της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή. Την επόμενη ημέρα, Τετάρτη 10/12, ο υπουργός Δικαιοσύνης Αθανασίου -αυτός που έλεγε πως ο Ρωμανός δεν πρόκεται να πάρει άδεια «Ο Θεός ο ίδιος να κατέβει» υποχρεώθηκε να καταθέσει, την τελευταία στιγμή, τροπολογία που δίνει το δικαίωμα στο φυλακισμένο αγωνιστή να σπουδάζει όπως άλλωστε προβλέπουν οι νόμοι που το καθεστώς έκτακτης ανάγκης της δεξιάς κυβέρνησης ποδοπατά. Oι μόνοι που μέχρι τέλους επέμεναν στη δολοφονική γραμμή και καταψήφισαν ήταν οι δυο κραγμένοι φασίστες, Πλεύρης και Γεωργιάδης. Και ποιον είχε να προτείνει για νέο πρόεδρο ο Σαμαράς συμφωνούντος του Βενιζέλου; Τον αντιπρόεδρο της δεξιάς ΝΔ, πρώην επίτροπο στις Βρυξέλλες Σταύρο Δήμα, που ακόμη και με εξαγορές, εκβιασμούς και εκμαυλισμούς είναι απίθανο να συγκεντρώσει 180 ψήφους. Οι τρεις ψηφοφορίες στη Βουλή ορίστηκαν για τις 17, 23 και 29 Δεκέμβρη. Aν η Bουλή δεν μπορέσει να ψηφίσει πρόεδρο διαλύεται και η χώρα οδεύει άμεσα σε εκλογές Είναι σαφές ότι η κρίση αστικής εξουσίας κορυφώνεται, την ίδια στιγμή που η καπιταλιστική κρίση επιδεινώνεται και ένα νέο κύμα ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ μαζικών αγώνων και εξεγέρσεων απλώνεται. Όπως σημείωνε σε ανακοίνωσή του το Π. Γ. του ΕΕΚ (9 Δεκέμβρη 2014): η κυβέρνηση «λαομίσητη για τα δεινά που μας συσσώρευσε και συσσωρεύει, στημένο λεμόνι ακόμα και για τα αφεντικά της στην ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ, έντρομη μπροστά στην οργή, την αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας και σε μιαν επερχόμενη εξέγερση που δεν θα μπορεί να ελέγξει, προσπαθεί να ξεφύγει με τη φυγή προς τα εμπρός, βάζοντάς το στα πόδια με τη φάρσα της εσπευσμένης εκλογής Προέδρου. Το Δεκέμβρη του 2008 κάηκε το Χριστουγεννιάτικο Δένδρο της πλατείας Συντάγματος μπροστά στη Βουλή. Το Δεκέμβρη του 2014 θα καεί από την ίδια τη Βουλή το θλιβερό ομοίωμα ενός Προέδρου της Δημοκρατίας τους. Μιας δημοκρατίας που βρωμάει φασισμό, γι αυτό και δολοφονεί το Νίκο Ρωμανό. Το δρόμο της εσπευσμένης εκλογής, τους τον υπέδειξε, δηλαδή τους τον επέβαλε η ίδια η ΕΕ, το Μεγάλο Αφεντικό, με τα νέα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού που απαίτησε από την κυβέρνηση που φεύγει αλλά κι από αυτήν που έρχεται και την οποία επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα μεταξύ τρόικας και κυβέρνησης Σαμαρά είχαν τελικό αποδέκτη τον Τσίπρα. Όσα μαγειρέματα και να κάνουνε, όσους αποστάτες και να εξαγοράσουν, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να κατεδαφίσουν στα μάτια του λαού την ήδη αναξιόπιστη και διάτρητη παράγκα του αστικού κοινοβουλευτισμού. Κανείς δεν πρέπει να εφησυχάζει, όμως: την αποστασία του 1965 την ακολούθησαν όχι μόνο τα Ιουλιανά της λαϊκής οργής αλλά και η Aπριλιανή δικτατορία των στρατοκρατών της CIA. Χρειάζεται επαγρύπνηση, κλιμάκωση της πάλης ενάντια σε κράτος και παρακράτος που δουλεύουνε μαζί και μας φτιάχνουν αλυσίδες, ενάντια στον υπαρκτό φασισμό και τους επίδοξους δικτάτορες. Δεν αναθέτουμε τίποτα και ποτέ σε κανένα σωτήρα κι ούτε εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στις κάλπες, σε οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση με ή χωρίς αριστερό πρόσημο. Μας ζητούν ήδη και θα μας ζητήσουν επίμονα να διαλέξουμε ανάμεσα στον καλύτερο διαπραγματευτή της ζωής μας με την τρόικα, μετά την υποτιθέμενη δίμηνη παράταση που έδωσε. Λέμε ξεκάθαρα κι ασυμβίβαστα: Η ζωή μας και η ελευθερία μας είναι αδιαπραγμάτευτες! Σ αυτό το φύλλο Νίκος Ρωμανός: η δύναμη της αλληλεγγύης νίκησε σελ χρόνια από τον Κόκκινο Δεκέμβρη σελ Τοξικομανία και AIDS σελ Το επόμενο φύλλο της Νέας Προοπτικής θα κυκλοφορήσει την Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου. Σας ευχόμαστε καλά Χριστούγεννα!

2 σελίδα 2 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σελίδα 3 Οι εργάτες πεθαίνουν στη δουλειά κι η νεολαία στα κελιά Να βάλουμε τέλος στη φρίκη που μας επιβάλλουν Oλες οι απόπειρες να παρουσιαστεί ο τραγικός θάνατος του εργάτη Χαλυβουργού Χρήστου Ανεστιάδη ως λιποθυμικό επεισόδιο που τον έριξε στον υγρό τάφο της δεξαμενής στο εργοστάσιο του Μάνεση στη Β ΒΙΠΕ, επιχειρούν να εξωραϊσουν τη σκληρή πραγματικότητα της εγκληματικής ενέργειας της εργοδοσίας, που χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας, με υπερεργασία των εναπομεινάντων εργατών θέλει να καλύψει τις «ζημιές» του ηλεκτρικού ρεύματος, όπως εδώ και δυο χρόνια λένε τα αφεντικά. Κάπως έτσι, στις 6 Δεκέμβρη, μια σφαίρα «εξοστρακίστηκε» στα Εξάρχεια και σκότωσε το 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Το σύνθημα της εποχής «Το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό, ρίχνει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό», είναι ταυτόσημο με το άλλο σύνθημα «ο θάνατος των εργατών, είναι δολοφονίες των αφεντικών». Με «θρήνο» το Εργατικό Κέντρο Βόλου κατακεραύνωσε την εργοδοσία. Αλλά προς θεού, μη μιλήσει κανείς για απεργία, έστω την ημέρα της κηδείας του Χρήστου, πατέρα δυο ανήλικων παιδιών. Όπως και το Δεκέμβρη του 2008, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αντιλαμβανόμενη το θρήνο και την οργή, συμμετέχει με λεκτικούς ακροβατισμούς μόνο για να κατευνάσει τα πάθη και όχι για να τα εξεγείρει. Κάπως έτσι ο Καραμανλής ο μικρός ζητούσε απεγνωσμένα από τη ΓΣΕΕ στις 9 Δεκέμβρη 2008 να ακυρώσει την απεργία της επόμενης ημέρας. Η ΓΣΕΕ, συγκαταβατικά, μετακίνησε τη συγκέντρωση από το Πεδίον Δεκαπενθήμερο όργανο της Κ.Ε. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ - Τροτσκιστές) Κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα και στα βιβλιοπωλεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Εκδίδεται από την Ε.Μ.Ε. - ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Αρχισυντάκτης Θ. Κουτσουμπός του Άρεως στην πλατεία Κλαυθμώνος για να τελειώσει η απεργιακή κινητοποίηση σε 2 λεπτά. Σε συζήτηση στην ΕΡΑ Βόλου, την ημέρα της γενικής απεργίας στις 27/11, όταν τέθηκε το ερώτημα από δημοσιογράφο στον πρόεδρο του ΕΚΒ, «γιατί όχι απεργία διαρκείας» η απάντηση ήταν εύγλωττη: «θέλει δουλειά, θέλει προετοιμασία, το αίτημα έπρεπε να είχε τεθεί πριν χρόνια» και άλλα πολλά. Αυτό θυμίζει τελετουργικό που πρέπει να μαζεύεις κονσέρβες μερικά χρόνια για να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες ενός μεγάλου αγώνα. Από τους αποστεωμένους γραφειοκράτες, κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί ότι η απεργία διαρκείας είναι η οργάνωση της εξέγερσης κι αυτό σημαίνει τον άμεσο έλεγχο των μέσων παραγωγής κι ότι οι μόνοι που θα πεινάσουν είναι οι καπιταλιστές και το κράτος τους. Πώς ενώνονται αντικειμενικά η δολοφονία του Αλέξη, η δολοφονία του Παύλου, η δολοφονία του Χρήστου, ο αγώνας του Νίκου με την τρέχουσα ανυπόφορη πραγματικότητα; Όπως τότε που επίδοξοι δολοφόνοι θέλησαν να εκτελέσουν με βιτριόλι την καθαρίστρια Σελιδοποίηση - Μοντάζ Βιβλιοτεχνία Ο.Ε. Ζωοδόχου Πηγής 52Α, Εξάρχεια Τηλ vivliotexnia@hotmail.com Eκτύπωση ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. Ιερά Οδός 81, Αθήνα Διεύθυνση Εφημερίδας Καποδιστρίου 38, Αθήνα Τηλ.-Fax: Ετήσια συνδρομή-ενίσχυση Εσωτερικού: 45 Ευρώπη: 60 Υπόλ. Χώρες: 75 Τσεκ-εμβάσματα στη διεύθυνση: «Νέα Προοπτική» Θ. Κουτσουμπός Καποδιστρίου Αθήνα Κωνσταντίνα Κούνεβα. Ένα άσχετο συμβάν στην κόλαση της εξέγερσης; Δεν αποδείχτηκε τέτοιο, υπήρχε μια εσωτερική αντικειμενική σύνδεση ένός συστήματος που απορρίπτει τους ενοχλητικούς γιατί πλέον δεν τους χρειάζεται. Τί άλλο είναι σήμερα τα 2 εκατομμύρια άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, ανασφάλιστοι; 6 χρόνια μετά, σε συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού, μια νέα εξέγερση προετοιμάζεται με σταθερά βήματα. Όλοι, μηδενός εξαιρούμενου, την απεύχονται, γιατί όπως και τότε δεν ήρθε ακόμα η ώρα, αν και έχει έρθει η ώρα της «κυβέρνησης της αριστεράς». Όλοι καταλαβαίνουν τη διαφορά να πέσει μια κυβέρνηση από μια εξέγερση και όχι από εκλογές. Η νέα γενιά, χωρίς η ίδια να έχει συνείδηση των πράξεών της το 2008, διαισθανόμενη το αδιέξοδο της ζωής σε μια κοινωνία χωρίς μέλλον, δημιούργησε τη συνείδηση της νέας εποχής όπου η εξέγερση και η επανάσταση έχουν μπει στην ημερήσια διάταξη. Κι αυτή τη φορά δεν θα είναι η νέα γενιά μόνη της αλλά όλοι οι καταπιεσμένοι και αποκλεισμένοι. Η ενότητά μας είναι η αδυναμία μας και ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος φόβος των εξουσιαστών μας. Το κομβικό ερώτημα παραμένει 6 χρόνια μετά: Ποιο είναι το όριο που πρέπει να υπερβούμε από το Δεκέμβρη του 2008 για να νικήσουμε; Τί μάθαμε από τις φλόγες του Δεκέμβρη και τί πρέπει να κάνουμε τώρα; Ένα είναι σίγουρο: Ότι δεν πρέπει να δείξουμε κανένα έλεος στους δυνάστες μας και από αντικείμενα της ιστορίας να γίνουμε τα καταστροφικά της υποκείμενα διεκδικώντας την ελευθερία να δημιουργήσουμε το δικό μας μέλλον με τους δικούς μας όρους, ηθικούς, πνευματικούς, υλικούς. Γ. Χατζηγιάννης Βόλος, 06/12/2014 Νεκρός ο Χρήστος: Έγκλημα! Tιμωρία πότε; ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ Εργατικό ατύχημα εργοδοτική δολοφονία στη Χαλυβουργία Θεσσαλίας Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα ενώνει τη θλίψη του με τη θλίψη ολόκληρης της εργατικής τάξης και της οικογένειας του 48χρονου Χαλυβουργού εργάτη Χρήστου Ανεστιάδη, πατέρα δύο παιδιών, μετά από το τραγικό συμβάν της απώλειας της ζωής του το βράδυ της Πέμπτης 4 Δεκεμβρίου, εν ώρα εργασίας στη Χαλυβουργία Θεσσαλίας. Η δεξαμενή βάθους έξι μέτρων, στην οποία πνίγηκε είναι εκτός του κτιριακού συγκροτήματος παραγωγής του εργοστασίου, δεν υπάρχει καθόλου φωτισμός, ώστε κάποιος να έχει έστω και τη στοιχειώδη ορατότητα, είναι εντοιχισμένη στο έδαφος και δεν υπάρχει καμία περίφραξη ή κανένα κιγκλίδωμα. Ο 48χρονος πήγαινε μόνος του στη δεξαμενή, καθώς η εταιρεία αρνιόταν να προσλάβει δεύτερο άτομο, στο όνομα της μείωσης του κόστους, ενώ οι εργαζόμενοι εργάζονται σε 12ωρες βάρδιες. Ενώνουμε την οργή μας για όλα τα εργατικά δυστυχήματα! εν είναι ένα ακόμη δυστύχημα, άλλη μία παράπλευρη απώλεια ή πεπρωμένο. Είναι εργατική δολοφονία εκ προμελέτης! ΓΙΝΕ ΣΥΝ ΡΟΜΗΤΗΣ στην επαναστατική μαρξιστική εφημερίδα που παλεύει: Είναι ακόμη μια απόδειξη της εργοδοτικής αυθαιρεσίας κατά των εργαζομένων και άλλο ένα τραγικό περιστατικό που αποδεικνύει ότι το κέρδος των αφεντικών βρίσκεται πολύ πιο πάνω από την αξία μιας ανθρώπινης ζωής. Είναι η λογική κατάληξη των πολιτικών που ακολουθούνται με τον πιο συστηματικό και συνειδητό τρόπο από το καπιταλιστικό αδηφάγο τέρας και τους πολιτικούς διαχειριστές του, σε Ελλάδα και παγκόσμια. Το success story των σαμαροβενιζέλων είναι στρωμένο με πτώματα. Καταγγέλλουμε την ελληνική κυβέρνηση των μνημονίων, απαιτούμε μέτρα προστασίας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς και από το Εργατικό Κέντρο Βόλου να κηρύξει άμεσα απεργία σε όλο το νομό. Ο μόνος δρόμος που μας μένει είναι να ανατρέψουμε το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που γεννάει κανιβαλισμούς. Καμιά σιωπή πια απέναντι στο φόνο, καμιά ανείπωτη οργή μπροστά στο σφαγείο, κανένα έλεος στους δολοφόνους του κέρδους. Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ Τροτσκιστές) Βόλος 05/12/2014 ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργατικών σουμβουλίων για την οργάνωση του επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς Ως βλαπτική αναγνώρισε στις αρχές του τρέχοντος μήνα ο Άρειος Πάγος τη μονομερή επιβολή εκ περιτροπής εργασίας μίας ημέρας σε μεμονωμένο άτομο. Είχε προηγηθεί η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) τον περασμένο Ιούνιο, με την οποία δεν αναγνώριζε την ακύρωση του δικαιώματος της μονομερούς προσφυγής στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ). Οι αποφάσεις αυτές, θεωρούνται από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ) ότι οπλίζουν νομικά τους εργαζομένους στο να ακυρώσουν συμβάσεις εκ περιτροπής εργασίας και να υπογράψουν κλαδικές συμβάσεις εργασίας που έχουν παγώσει εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια, οδηγώντας σε μαζικές και ατομικές συμβάσεις εργασίας. Γι αυτό και η διοίκηση της ΓΣΕΕ ενθαρρύνει μπαράζ προσφυγών στα κατά τόπους δικαστήρια για να προσβάλει τη νομιμότητα τόσο της εκ περιτροπής εργασίας, όσο και της ουσιαστικής κατάργησης του ΟΜΕΔ. Χωρίς να μηδενίζει κανείς και αυτά τα μέσα στα πλαίσια ενός εργατικού αγώνα, δεν μπορεί ταυτόχρονα να τα υπερτιμά σε συνθήκες όπου η μαζική ανεργία -μαζί και οι πιέσεις των καπιταλιστών για νέες περικοπές σε μισθούς και δικαιώματα των εργατών- φαίνεται να επιμένει για τα επόμενα τουλάχιστον 2 3 χρόνια. Ήδη ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) ζητά ευθέως τη διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων, ενώ ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας (ΣΒΒΕ) ζητά δημοσίως 6ημερη εργασία και off the record την πλήρη κατάργηση του εθνικού κατώτατου μισθού. Οι πιέσεις αυτές εντείνονται την ίδια στιγμή που έχει αποτύχει παταγωδώς η μνημονιακή στρατηγική στα εργασιακά του ιδιωτικού τομέα, σύμφωνα με την οποία οι μειώσεις μισθών εργατικών δικαιωμάτων θα αυξήσει την απασχόληση, ιδίως των νέων... Ποια ακριβώς κατάσταση έχει διαμορφωθεί στο εργασιακό τοπίο κατά την περίοδο , οπότε και εφαρμόστηκε ένα μπαράζ αντεργατικών μέτρων; Το 60% των κλαδικών συμβάσεων εργασίας δεν έχουν υπογραφεί μετά το 2012, σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ. 4 χρόνια Μνημόνιο Η μείωση των μισθών αύξησε... την ανεργία Κατά την τελευταία ετήσια έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) μειώσεις προέβλεψαν οι κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συλλογικές συμβάσεις οι οποίες υπογράφτηκαν και αφορούσαν το 27,5% των μισθωτών του επιχειρηματικού τομέα. Παράλληλα, από τα τέλη Οκτωβρίου του 2011 μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου 2014 υπογράφηκαν περίπου 1445 συλλογικές επιχειρησιακές συμβάσεις (409 το 2013). Οι συμβάσεις αυτές κατά κανόνα προβλέπουν πάγωμα των αποδοχών ή προς τα κάτω προσαρμογή τους κατά 10% - 40%. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας από τα τέλη του 2011 έως τα τέλη του 2013 οι μειώσεις μισθών μέσω επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων αφορούσαν τουλάχιστον το 29% των μισθωτών του επιχειρηματικού τομέα. Μειώσεις αποδοχών μέσω μετατροπής συμβάσεων πλήρους απασχόλησης σε μερική ή εκ περιτροπής απασχόληση αφορούσαν αντίστοιχα το 8,4% σημειώνεται από την ΤτΕ. Στο σύνολο των ασφαλισμένων του ΙΚΑ οι μερικώς απασχολούμενοι καταλαμβάνουν πλέον το 26,1% του συνόλου έναντι 17,1% που καταλάμβαναν το Πάνω από τους μισούς νέους ασφαλισμένους τον Απρίλιο του 2014 έχουν σύμβαση μερικής απασχόλησης. Εξάλλου, το Φεβρουάριο μειώθηκε κατά 22% ο κατώτατος μισθός. Έτσι το μοναδιαίο κόστος εργασίας στο διάστημα μειώθηκε κατά σχεδόν 20%, ξεπερνώντας κάθε στοχευμένη πρόβλεψη της τρόικας. Οι δραματική μείωση των μισθών και η καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων κάθε άλλο παρά πέτυχε το στόχο της. Ποιος ήταν αυτός; Το Μνημόνιο του Φεβρουαρίου του 2012, οπότε και επεβλήθησαν οι σημαντικότερες εργασιακές αλλαγές καθόλη την περίοδο ; Θα δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στην εξασφάλιση μειώσεων στο ανά μονάδα κόστος εργασίας και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, μέσω ενός συνδυασμού περικοπών των ονομαστικών μισθών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων της αγοράς εργασίας. Μαζί με την εξάλειψη των αγκυλώσεων στις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών, αναμένεται ότι θα μειώσουν το κόστος και θα διευκολύνουν την αναδιανομή πόρων προς εμπορεύσιμους τομείς, προς την αύξηση της ανάπτυξης προς μεγαλύτερη απασχόληση. Και τι έγινε από το 2012 έως και σήμερα; Όταν αυτές οι γραμμές ψηφίζονταν από την ελληνική Βουλή, την 12η Φεβρουαρίου 2012, οι άνεργοι ανέρχονταν σε (21,7%). Δυόμισι, περίπου, χρόνια, μετά και αφού το μοναδιαίο κόστος εργασίας μειώθηκε κατά 8,1% το 2012, κατά επιπλέον 8,1% το σύμφωνα με τις μετρήσεις της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) και κατά 4, 4% το σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), οι άνεργοι έχουν φτάσει τους (25,9%). Συνεπώς το ποσοστό της ανεργίας έχει αυξηθεί κατά 4,2 ποσοστιαίες μονάδες. Παράλληλα, όχι μόνο το 49,1% των νέων ετών είναι σήμερα άνεργο, αλλά το 20,4% των νέων είναι χωρίς δουλειά και ταυτόχρονα εκτός συστήματος εκπαίδευσης ή κατάρτισης. Δ.Κ. Η Κομματική Οργάνωση Πετραλώνων του ΕΕΚ, καταγγέλλει τη ρυπαρή φυλλάδα Espresso, για την απόπειρα στοχοποίησης και συκοφάντησης της κινηματικής δραστηριότητας στην γειτονιά των Πετραλώνων γενικά, και του ΕΕΚ ειδικότερα. Σε ένα λιβελογράφημα της 8/12/2014, που σε ορολογία κι αισθητική ανταγωνίζεται τον «Στόχο» και την «Χρυσή Αυγή», στοχοποιεί την κατάληψη του Πολιτιστικού Κέντρου «Μελίνα Μερκούρη», στη γέφυρα του Πουλόπουλου, η οποία πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια του κύματος αλληλεγγύης στο Νίκο Ρωμανό, απεργό πείνας για 31 ημέρες. H κατάληψη χαρακτηρίζεται ως «στρατηγείο αναρχικών που καίνε την Αθήνα», οι καταληψίες κατηγορούνται ότι «έβαζαν και έβγαζαν προμήθειες» και άλλα παρόμοια ρυπαρά και συκοφαντικά. Για να ολοκληρωθεί το «αριστούργημα», ο συντάκτης προχωρά σε μια επίδειξη ασχετοσύνης, κατατάσσοντας το ΕΕΚ στον αναρχικό χώρο: Ως γνωστόν, στα Πετράλωνα υπάρχουν οι σημαντικότερες εστίες αναρχικών, κάτι που απροκάλυπτα αναφέρεται στο indymedia: «Η οργάνωση του ΕΕΚ Πετραλώνων στηρίζει με κάθε δύναμή της όλες τις συλλογικές και τις μαχητικές πρωτοβουλίες συμπαράστασης στον αγώνα του Νίκου Ρωμανού». Tο πρώτο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι αυτό που πραγματικά ενόχλησε τη ρυπαροφυλλάδα, είναι το τεράστιο πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης στο Νίκο Ρωμανό -μέρος του οποίου αποτελεί και η κατάληψη «Μελίνα»- που οδήγησε τελικά στην αναδίπλωση της κυβέρνησης και στη νίκη του συντρόφου. Kατά δεύτερο, σαν ΕΕΚ Πετραλώνων ας τον πληροφορήσουμε πως αν και όχι αναρχικοί αλλά Τροτσκιστές, είναι τιμή Πετράλωνα Pυπαρή επίθεση κατά του EEK μας που πήραμε μέρος στο κίνημα υπέρ του Νίκου Ρωμανού. Βρεθήκαμε και στηρίξαμε την κατάληψη «Μελίνα» και άλλες τοπικές πρωτοβουλίες, δίπλα-δίπλα με συντρόφους αναρχικούς, παλεύοντας για τους ίδιους σκοπούς. Το κυνήγι μαγισσών που θέλει να επιβάλλει η καταρρέουσα δεξικά Kυβέρνηση και η Ασφάλεια και τα τσιράκια της, δεν περνάει. Αλλά η φυλλάδα Espresso δεν είναι απλά γνωστή για τον κιτρινισμό, τα ανούσια κουτσομπολιά και την κακή ποιότητα. Το ποιόν της είναι γνωστό, όπως και οι βρώμικες διασυνδέσεις της. Δεν ξεχνάμε την συκοφαντία κατά του μακαρίτη σ. Παναγιώτη Βήχου. Η Espresso, τότε, με συκοφαντικά πρωτοσέλιδα κατά του συντρόφου, προετοίμασε την έφοδο στο σπίτι του από την δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος. Ακριβώς την ίδια περίοδο, «όλως τυχαίως», ο σύντροφος ήταν στα δικαστήρια με την αστυνομία, γιατί μέσα από τις στήλες της Νέας Προοπτικής, εφημερίδας του ΕΕΚ, είχε αποκαλύψει κύκλωμα σωματεμπορίας στη Σαντορίνη, με την εμπλοκή του τοπικού αστυνομικού διευθυντή. Ο σύντροφος τότε δικαιώθηκε πανηγυρικά αν και μετά από μεγάλη ταλαιπωρία. Η Espresso, όμως, φαίνεται πως δεν άλλαξε ούτε πρακτικές, ούτε και διασυνδέσεις Ας τους πληροφορήσουμε, λοιπόν, και τους ανώνυμους συντάκτες και τους εντολοδότες τους στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, πως δεν μας φοβίζουν. Οι πρόσφατοι αγώνες δείχνουν πως «στον δρόμο του Δεκέμβρη βαδίζουμε ξανά», και το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, θα το βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ Κ.Ο. ΠΕΤΡΑΛΩΝΩΝ

3 σελίδα 4 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σελίδα 5 ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ Νίκος Ρωμανός: η δύναμη της αλληλεγγύης νίκησε το κράτος Τον Δεκέμβριο του 2008, η νεολαία, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι αυτής της χώρας, άνοιξαν τα πνευμόνια τους, κι ανάμεσα σε τόνους χημικά και καπνούς από φωτιές, εισέπνευσαν μια βαθιά «ανάσα ελευθερίας». Σήμερα, η ανάγκη για «οξυγόνο» είναι ακόμα μεγαλύτερη, μέσα σε ένα περιβάλλον κοινωνικής ασφυξίας και μνημονιακού στραγγαλισμού - που μετά τις τελευταίες «διαπραγματεύσεις» κυβέρνησης-τρόικας σφίγγει ακόμα περισσότερο γύρω από το λαιμό μας. Ένας νέος άνθρωπος, ένας αγωνιστής, ανέλαβε την ευθύνη να βάλει για «οδόφραγμα το σώμα του», όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά για όλους εμάς, για όλο το ζωντανό δυναμικό του Δεκέμβρη, για να παλέψουμε για κάτι περισσότερο από μερικές «ανάσες ελευθερίας», για όλη την ζωή κι ελευθερία που μας στερούν. Για 31 ημέρες έγινε μπροστάρης αυτού του αγώνα. Και νίκησε. Δείχνοντας σε όλους εμάς τον δρόμο της ανυποχώρητης πάλης. Της αδιαλλαξίας απέναντι στους κρατικούς εγκληματίες. Τον δρόμο του Δεκέμβρη. Ήταν, εξ αρχής, ηθικό-πολιτικό χρέος για κάθε άνθρωπο που δεν έχει απολέσει την ανθρωπιά του, η χωρίς όρους αλληλεγγύη στον απεργό πείνας, από τις 10 Νοέμβρη ως τις 10 Δεκέμβρη, Νίκο Ρωμανό. Η αλληλεγγύη και στους συντρόφους του, που επίσης βρίσκονταν σε απεργία πείνας: ο Γιάννης Μιχαηλίδης από 17/11, οι Μπουρζούκος και Πολίτης από 1/12, μέχρι την ικανοποίηση των αιτημάτων του συντρόφου και φίλου τους. Είναι η ομάδα του Βελβεντού της Κοζάνης, όπου μετά την σύλληψή τους το 2013 για μια αποτυχημένη απόπειρα ληστείας τράπεζας -όπου ακόμα κι ο εισαγγελέας δήλωσε έκπληκτος γιατί δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα και δεν ρίσκαραν τη ζωή των ομήρων- βασανίστηκαν και ξυλοκοπήθηκαν άγρια, διαπομπεύτηκαν «προς παραδειγματισμό» στα ΜΜΕ, λοιδορήθηκαν ως «κακομαθημένα πλουσιόπαιδα», όταν, κατά την μεταγωγή τους, αντί να σκύψουν το κεφάλι φώναζαν συνθήματα και έφτυναν τους διώκτες τους. Ο Νίκος Ρωμανός με την ηρωική κι απελπισμένη καταφυγή στην απεργία πείνας, με αίτημα τις εκπαιδευτικές άδειες που θέλησαν να του στερήσουν, ξεπέρασε κατά πολύ τα ειδικά χαρακτηριστικά της περίπτωσής του, με τον αγώνα του να αποκτά μια τεράστια πολιτική βαρύτητα. Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι, αναμφίβολα, το πλήρες σε συμβολισμούς γεγονός πως ο Νίκος Ρωμανός ήταν ο επιστήθιος φίλος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που τον είδε να ξεψυχά στα χέρια του από τις σφαίρες του αστυνομικού Κορκονέα, στις 6/12/2008. Είναι, επίσης, τα αιτήματα που τον ώθησαν σε αυτή τη μάχη, για δικαιώματα αυτονόητα ίσως σε άλλες εποχές και καταστάσεις, που στις μέρες μας όμως καταπατούνται κατάφωρα κι επιδεικτικά, ακόμα και με βάση τους δικούς τους νόμους. Γι αυτό και κατάφεραν να ξεσηκώσουν ένα τόσο πλατύ ρεύμα αλληλεγγύης από όλο το πολιτικό φάσμα. (Ας σημειωθεί εδώ πως ο εισαγγελέας Παναγιώτης Καψιμάλης που στην 1/12 απέρριψε εκ νέου το αίτημα του Νίκου, είναι αυτός που έβγαλε από την φυλακή τον μεγαλοκαπιταλιστή και μεγαλοαπατεώνα Λαυρέντη Λαυρεντιάδη ) Αλλά η σύμπτωση της μάχης που έδωσε ο Νίκος, 6 χρόνια από τον Δεκέμβρη του 2008, δεν ήταν μόνο χρονική. Ο Νίκος Ρωμανός «ξαναγεννήθηκε» εκείνη τη νύχτα, βλέποντας τον φίλο του δολοφονημένο από το κράτος. Μαζί με αυτόν, όμως, «ξαναγεννήθηκε», και ταυτόχρονα «ενηλικιώθηκε» βίαια, μια ολόκληρη γενιά, που η τομή της Εξέγερσης την καθόρισε για πάντα. Ακόμα παραπέρα, ο Δεκέμβρης του 2008 άφησε αγωνιστικές παρακαταθήκες και κληρονομιές σε ολόκληρο το κίνημα, ανέπτυξε ή απελευθέρωσε λογικές και πρακτικές απέναντι σε ζητήματα όπως το κράτος και η νομιμότητα, ή από την άλλη, η ελευθερία, η χειραφετητική βία, η συλλογικότητα. Τίποτα δεν είναι ίδιο μετά τον Δεκέμβριο του Αλλά ταυτόχρονα, και τίποτα δεν άλλαξε, με τα ερωτήματα να παραμένουν ακόμα αναπάντητα, και με την απεργία πείνας του Νίκου να μας το υπενθυμίζει με τον πιο δραματικό τρόπο. Μια απεργία πείνας που τα διακυβεύματά της ξεπερνούν το ζήτημα των εκπαιδευτικών αδειών. Η απαγόρευση των αδειών, όσο κι αν οι ίδιοι είναι ακροδεξιοί και φασίστες, δεν οφειλόταν σε ένα προσωπικό καπρίτσιο του «χίτη» Αθανασίου, του Σαμαρά ή όποιου άλλου. Εντάσσεται στη λογική της επιβολής ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, όπου η αστική δημοκρατία, σάπια μέχρι το μεδούλι, αυτοαναιρείται και αυτοπεριορίζεται. Πάει πακέτο με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, τις φυλακές τύπου Γ, την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου και την απαγόρευση απεργιών, την «μηδενική ανοχή» στις διαδηλώσεις και τις συλλήψεις στο σωρό, την «κατάληψη» των πανεπιστημίων από τα ΜΑΤ, τις αντιδραστικές «φωνές» των Φορτσάκηδων που ζητούν κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων, τις συλλήψεις καταληψιών μαθητών, τον αυξανόμενο αυταρχισμό, την καταστολή, τη βία, το φασισμό, τον τρόμο, τη διαπόμπευση και τον εξευτελισμό. Έτσι, μόνο, μπορεί να εξηγηθεί η επί ένα μήνα άτεγκτη στάση της κυβέρνησης απέναντι στο Νίκο που έφτασε σε οριακό σημείο, ξεκινώντας, την τελευταία μέρα και απεργία δίψας, παρά το γεγονός ότι ένας νεκρός πολιτικός κρατούμενος θα σήμαινε αυτόματα το οδυνηρό τους τέλος: ακόμα περισσότερο κι από αυτό, φοβήθηκαν πως δεν θα μπορούσαν να αντέξουν ένα ρήγμα σε όλο το πλέγμα αυταρχισμού και τρομοκρατίας που προσπαθούν εδώ και χρόνια, με τόσο κόπο και πολιτικό κόστος, να επιβάλλουν. Στο πρόσωπό του δεν θέλησαν να χτυπήσουν απλά τον Δεκέμβρη του Στο πρόσωπό του θέλησαν να χτυπήσουν τους νέους Δεκέμβρηδες που έρχονται. Όχι απλά απέτυχαν, αλλά αναγκάστηκαν σε αναδίπλωση «με την ουρά στα σκέλια». Φοβήθηκαν πως μια νίκη του Ρωμανού και μια υποχώρηση δική τους, πέρα από το τσαλάκωμα του «δυναμικού» προφίλ τους, θα ανοίξει «ορέξεις» για εμάς, και «ασκούς του Αιόλου» γι αυτούς. Όχι μόνο για την κυβέρνησή τους, που είναι έτσι κι αλλιώς τελειωμένη υπόθεση, αλλά για το ίδιο το κράτος και το καθεστώς τρόμου που επιβάλλει, σαν μοναδικό του τρόπο ύπαρξης σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης και παρακμής. Τελικά, η ανυποχώρητη στάση τους εδώ και ένα μήνα, ήταν σημάδι αδυναμίας και φόβου, και όχι δύναμης. Κάτι που φαίνεται με την απεγνωσμένη κίνηση να προχωρήσουν άμεσα σε εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας (2 ημέρες πριν την ικανοποίηση του αιτήματος του Νίκου Ρωμανού), με ό,τι συνεπάγεται για την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα μια επιτυχία ή αποτυχία του εγχειρήματος. Οι πρώτες αντιδράσεις από τις διεθνείς αγορές και τα χρηματιστήρια είναι, άλλωστε, εξαιρετικά εύγλωττες Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών Ο αγώνας του Νίκου Ρωμανού με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, συγκίνησε ολόκληρη την υφήλιο. Δυνάμεις του κινήματος, συλλογικότητες, οργανώσεις, άνθρωποι του πνεύματος, εξέφρασαν με ποικίλους τρόπους την στήριξή τους στα αιτήματα του Νίκου. Πορείες, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, επιστολές αλληλεγγύης και δημόσιες δηλώσεις στήριξης, διαδικτυακές συλλογές υπογραφών, αναγραφή συνθημάτων και πανό, αναφορές σε ΜΜΕ, συνέκλιναν όλα στην αύξηση της πίεσης προς την ελληνική κυβέρνηση, για να παύσει ο «παραλογισμός» της, να νικήσει ο Νίκος. Σε εκδήλωση για τους πολιτικούς κρατούμενους της Ελλάδας, στο Μπιλμπάο της χώρας των Βάσκων, αναγνώστηκε επιστολή χαιρετισμού του Νίκου Ρωμανού, όσο βρισκόταν στην 7 η ημέρα απεργίας πείνας, ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου. Στις 25 Νοέμβρη, αναρτήθηκε πανό στην κεντρική λεωφόρο S. Allende, στο Puerto Montt της Χιλής, αναγράφοντας «Δύναμη στον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό», ενώ παρόμοιες δράσεις πραγματοποιήθηκαν και στο Σαντιάγκο των μεγάλων πρόσφατων συγκρούσεων. Αντίστοιχα πανό αναρτήθηκαν στο Βερολίνο της Γερμανίας με μαζικές παρεμβάσεις ενημέρωσης του κόσμου και συγκεντρώσεις αλληλεγγύης, στην Βιέννη της Αυστρίας, στην Κοπεγχάγη της Δανίας, πάνω από μια φορά, με δεκάδες διαδηλωτές έξω από την Ελληνική πρεσβεία, καθώς και σε πολλές συνοικίες της πόλης στις 6/12, στο Lund της Σουηδίας με παρέμβαση στο σπίτι του Έλληνα προξένου. Στο Μεξικό, που βρίσκεται στις φλόγες για την δολοφονία των 43 φοιτητών με τη συνεργασία αρχών και ναρκεμπόρων, στις πορείες αφιερώθηκαν πολλά πλακάτ με μηνύματα αλληλεγγύης στο Νίκο. Στο Λονδίνο, στις 3/12, πυρπολήθηκαν αμάξια ασφαλείας σε ένδειξη αλληλεγγύης, 3 αμάξια Ευρωβουλευτών κάηκαν στις Βρυξέλλες, ενώ έγιναν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και πορείες στην ιστορική λονδρέζικη συνοικία του Μπρίξτον, όπως και στο Μπράιτον. Αντίστοιχα και στη Βαρκελώνη της Καταλονίας και στη Γλασκώβη της Σκωτίας. Στο Παρίσι, πορεία αλληλεγγύης από 150 ανθρώπους χτυπήθηκε από την αστυνομία και υπήρξε μία σύλληψη, στις 8/12 καταλήφθηκαν τα γραφεία του ΕΟΤ στην πόλη, ενώ έγιναν παρεμβάσεις και στο προξενείο της Λυών. Στην Κωνσταντινούπολη καταστράφηκαν μηχανήματα σε εργοτάξιο κι αναγράφηκαν συνθήματα. Ανήμερα της 6 ης Δεκέμβρη, πορεία αλληλεγγύης στο Νίκο Ρωμανό πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της πόλης, η οποία και χτυπήθηκε άγρια με ξύλο και δακρυγόνα από την Τουρκική αστυνομία. Μήνυμα αλληλεγγύης εξέδωσε και το DIP, αδελφό Τούρκικο κόμμα του ΕΕΚ στην Συντονιστική Επιτροπή για την Επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς. Στην Ιταλία, περίπου 100 αλληλέγγυοι συγκεντρώθηκαν στη Ρώμη στις 6/12, παρομοίως και στη Μπολόνια. Σε επιστολή προς τον Νίκο Ρωμανό, υπογεγραμμένη από μητέρες αγωνιστών που φυλακίστηκαν ή δολοφονήθηκαν από το Ιταλικό κράτος και παρακράτος, ανάμεσα τους και η μητέρα του Κάρλο Τζουλιάνι, αναφέρεται: «Αγαπητέ Νίκο, είμαστε μαζί σου. Αντιστάσου. Μην τους χαρίσεις τη ζωή σου. Είναι αυτό που θέλουν. Μπορούν να τη διαγράψουν την αμέσως επόμενη στιγμή. Δεν φοβούνται το θάνατό σου. Φοβούνται μήπως παραμείνεις ζωντανός και μαρτυρήσεις. Αντιστάσου, Νίκο». Η Ελλάδα μπροστά σε μια νέα εξέγερση Το παραμύθι περί «κοιμώμενης» εργατικής τάξης και «αδιάφορης» νεολαίας, ήταν «καλό», για όσο διήρκεσε, αλλά «δεν είχε δράκο». Και μας τελείωσε οριστικά. Παραμύθι, γιατί πολύ απλά μια «κοιμώμενη» εργατική τάξη και μια «αδιάφορη» νεολαία, δεν θα μπορούσαν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να έχουν προβεί σε μερικές από τις μαζικότερες και δυναμικότερες κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών, αποδεικνύοντας, πως δεν έχουμε μπει απλά σε μια νέα φάση της κρίσης διεθνώς, και της ελληνικής χρεοκοπίας πιο ειδικά, αλλά έχουμε μπει και σε μια νέα φάση της ταξικής πάλης και κίνησης των μαζών. Βάζοντας, έτσι, «ταφόπλακα» στην επίπλαστη κοινωνική «ηρεμία» των τελευταίων δύο ετών. Οι αποδείξεις είναι οι συγκρούσεις στα Πανεπιστήμια και το κύμα καταλήψεων σε σχολεία και σχολές, η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου, η Γενική Απεργία της 27/11, οι διαδηλώσεις στις 2 και 6/12. Ο Νίκος Ρωμανός, 6 χρόνια από την Εξέγερση του 2008, έγινε ο καταλύτης για να αποκτήσουν όλα τα παραπάνω μια ιδιαίτερη σημασία. Βάζοντας τη ζωή του μπροστά, συνέβαλε στους όρους για ακόμα μεγαλύτερες εξεγερσιακές διεργασίες. Τα οικονομικά και κυβερνητικά αδιέξοδα του καθεστώτος έχουν περιλούσει με βενζίνη την κοινωνία. Ο Νίκος Ρωμανός άναψε το σπίρτο. Και η πίεση μεταφέρθηκε στη πλευρά της κυβέρνησης: ήταν έτοιμη να υποστεί τις συνέπειες, περιμένοντας μέχρι το τέλος και αφήνοντας το σπίρτο να του πέσει από τα χέρια; Με μια πρώτη ματιά, μετά τις αλλεπάλληλες απορρίψεις του αιτήματος του Νίκου Ρωμανού, από το συμβούλιο της φυλακής, από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά, από τον Άρειο Πάγο, κάποιοι ίσως ισχυριστούν πως, όντως, αυτό ήθελε η κυβέρνηση. Οι απόψεις αυτές ενισχύθηκαν κι από το γεγονός, ότι παρά τη ραγδαία επιδείνωση της υγείας του Νίκου Ρωμανού κάθε μέρα απεργίας πείνας που διένυε, δεν έδειχνε να φαίνεται «φως στο τούνελ». Ούτε οι προτεινόμενες τροπολογίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης για εκπαιδευτικές άδειες των κρατουμένων με ειδικό «βραχιόλι» παρακολούθησης -μετά και τις εκκλήσεις του συνηγόρου του Ρωμανού, Φρ. Ραγκούση- έπιασαν τόπο αρχικά. Απορρίφθηκαν από τον Αθανασίου, το απόγευμα της Τρίτης 9/12 στη Βουλή, μεταθέτοντας τις ευθύνες στο Δικαστικό Συμβούλιο. Καθ όλη την διάρκεια των «διαπραγματεύσεων», ο υπουργός Αθανασίου, επέμεινε στη δική του τροπολογία για «φοίτηση εξ αποστάσεως», μια σχεδόν περιπαικτική διάταξη που θέλει τον κρατούμενο να «σπουδάζει» μέσα από το ασφυκτικό και ακατάλληλο περιβάλλον του κελιού της φυλακής. Μια προοπτική, εξ αρχής απορριπτέα από το Νίκο Ρωμανό, που όχι την απεργία πείνας δεν θέλησε να διακόψει, αλλά απάντησε με έναρξη απεργίας δίψας, την οποία και έκανε πράξη από το πρωινό της 10/12/2014. Μόνο τότε, με τον θάνατό του να είναι θέμα ωρών και με την πίεση να είναι αφόρητη προς την κυβέρνηση, υπήρξε αποδοχή στις άδειες με «ηλεκτρονική παρακολούθηση». Συνέχεια στη σελ. 6 Aλληλεγγύη στο Nίκο Pωμανό από την Tουρκία Αγαπητοί σύντροφοι του ΕΕΚ, Στέλνουμε το μήνυμα αυτό προς όλον τον άξιο λαό της Ελλάδα, σε όλες τις αδελφές και τους αδελφούς μας στην άλλη πλευρά του Αιγαίου που αγωνίζονται για τα δικαιώματα και τη ζωή του Νίκου Ρωμανού και των συντρόφων του. Η απεργία πείνας που ξεκίνησε ο Νίκος Ρωμανός, αιχμάλωτος στα χέρια του ελληνικού κράτους, στις 10 Νοεμβρίου, έχει φτάσει προφανώς σε ένα στάδιο όπου η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο. Τρεις από τους συντρόφους του ακολούθησαν το παράδειγμά του και είναι μόνο θέμα χρόνου προτού να αντιμετωπίσουν την ίδια θανάσιμη απειλή. Όλα αυτά οφείλονται στην εκδικητική στάση του ελληνικού κράτους απέναντι στην αξιοπρεπή στάση του Νίκου και των συντρόφων του, ιδίως όσον αφορά την άρνησή τους να λάβουν μέρος στην κωμωδία που θα οργανωθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, και την κατάφωρη παραβίαση αυτών που είναι σαφώς δικαίωμά τους σε σχέση με την εκπαίδευσή τους. Γράφουμε από μια χώρα όπου οι φυλακές τύπου F είναι ακόμη χειρότερες μορφές βάναυσης μεταχείρισης και άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης των κρατουμένων από τις φυλακές τύπου C της Ελλάδα. Γράφουμε από μια χώρα όπου διαδοχικές απεργίες πείνας και νηστείες θανάτου απέναντι στην παραβίαση ακόμη και των πιο βασικών δικαιωμάτων των κρατουμένων έχουν λάβει χώρα ξανά και ξανά με βαρύ τίμημα. Γράφουμε από μια χώρα όπου, κατά το έτος 2000, το κράτος, ενεργώντας υπό έναν αυτοαποκαλούμενο σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό και τον εξίσου σοσιαλδημοκράτη υπουργό δικαιοσύνης του, επιτέθηκαν σε κρατούμενους απεργούς πείνας σε πολλές διαφορετικές φυλακές και δολοφόνησαν 28 φυλακισμένους, σε μια επιχείρηση που ειρωνικά ονομάστηκε «Επιστροφή στη Ζωή». Έτσι, γνωρίζουμε για τι μιλάμε. Όλα τα εγκλήματα των αρχών σε κάθε ένα από αυτά τα περιστατικά εκτέθηκαν αργότερα στα μάτια του κοινού, χωρίς ίχνος αμφιβολίας. Και τα ονόματα των ανθρώπων που βρίσκονταν στην εξουσία σε αυτές τις περιπτώσεις στιγματίστηκαν για πάντα. Οι τωρινές ελληνικές αρχές θα υποστούν αναμφίβολα την ίδια τύχη. Αποφασίζοντας να ικανοποιήσουν τα αιτήματα του Νίκου Ρωμανού και των συντρόφων του, είναι ο μόνος τρόπος που μπορούν να σώσουν την τιμή τους από τη λάσπη για τις επόμενες γενιές. Γράφουμε από τη χώρα του Μπερκίν Ελβάν, που χτηπήθηκε στο κεφάλι εν ψυχρώ με ένα κάνιστρο δακρυγόνου από την αστυνομία του Ταγίπ Ερντογάν κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων του Γκεζί όταν ήταν 14 χρονών. Ο Μπερκίν έχασε τη ζωή του ένα χρόνο αργότερα, όταν ήταν πια 15 χρονών. Έχουμε δηλώσει ότι ο Μπερκίν και ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν «αδέρφια για πάντα»! Ο Νίκος Ρωμανός είναι ο σύντροφος του Αλέξη, μάρτυρας της δολοφονίας του από την ελληνική αστυνομία. Γι αυτό δίνουμε σ αυτόν και στους συντρόφους του, την ειλικρινή αλληλεγγύη και την υποστήριξή μας στον αγώνα τους! Να ικανοποιηθούν τα αιτήματα του Νίκου Ρωμανού και των συντρόφων του! Κάτω το αποτρόπαιο σύστημα των φυλακών τύπου Γ! Αδελφοσύνη ανάμεσα στους λαούς της Ελλάδα και της Τουρκίας! Ενωθείτε και πολεμήστε τα κατασταλτικά ελληνικά και τουρκικά κράτη! Για τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των Βαλκανίων! Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (DIP), Τουρκία 6 Δεκεμβρίου 2014 Συνέχεια στη σελίδα 7

4 σελίδα 6 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σελίδα 7 Συνέχεια από τη σελ. 5 [Aπό το κοινοβούλιο, οι μόνοι που δεν ψήφισαν τη διάταξη που επιτρέπει στο Nίκο Pωμανό την παρακολούθηση μαθημάτων με το «βραχιολάκι»- ήταν οι φασίστες Πλεύρης και Άδωνις Γεωργιάδης]. Εν ολίγοις, αν περίμεναν πως θα είχε «σπάσει ο τσαμπουκάς» του Νίκου Ρωμανού, μετά από ένα μήνα τόσων αρνήσεων, και θα είχε πισωπατήσει, έκαναν λάθος. Όπως επίσης, κατάφεραν να γιγαντώσουν ένα κύμα αλληλεγγύης που στην Ελλάδα πήρε την μορφή κατακλυσμού. Αυτό, από μόνο του, αποτέλεσε μια πρόωρη νίκη του Νίκου Ρωμανού και του κινήματος. Πολύμορφες κινητοποιήσεις ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ Νίκος Ρωμανός: η δύναμη της αλληλεγγύης νίκησε το κράτος Δεν υπάρχει πόλη και χωριό, δεν υπάρχει γειτονιά και συνοικία σε όλη την χώρα, που να μην εξέφρασε, σε καθημερινό επίπεδο, αλληλεγγύη για το Νίκο Ρωμανό και μίσος για τους διώκτες του. Κάθε γέφυρα, κάθε τοίχος, κάθε δρόμος, οι κερκίδες των γηπέδων, γέμισαν με πανό και συνθήματα. Αμέτρητες τοπικές πορείες, συγκεντρώσεις, μικροφωνικές, παρεμβάσεις, καταγράφτηκαν στις γειτονιές μικρών και μεγάλων πόλεων. Μια πλατιά και πολύμορφη καμπάνια, που «μύρισε» Δεκέμβρη, και, το λιγότερο, μπόρεσε να συγκριθεί με εκείνη των ημερών δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Σύμπασα η Αριστερά, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, πίεσε με ανακοινώσεις στήριξης, με κοινοβουλευτικές επερωτήσεις, με εκδηλώσεις. Δεκάδες ήταν οι συλλογές υπογραφών, οι δημόσιες δηλώσεις στήριξης από καλλιτέχνες, πνευματικούς ανθρώπους, ακαδημαϊκούς. Πάνω από 3000 υπογραφές καλλιτεχνών συγκεντρώθηκαν, όμορφα κείμενα και απόψεις καταγράφηκαν, όπως του Δήμου Μούτση, του Αλκίνοου Ιωαννίδη κ.α. Οι εργαζόμενοι της σχολής που πέρασε ο Νίκος, όπως και οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου «Γεννηματάς» που νοσηλεύεται, αντέδρασαν με κινητοποιήσεις και στάσεις εργασίας, ενάντια στον αποκλεισμό του από την μάθηση, ενάντια στο ενδεχόμενο αναγκαστικής σίτισης, που «έπεσε στο τραπέζι» από τους εισαγγελείς, αν και χαρακτηρισμένο διεθνώς ως βασανιστήριο. Ακόμα και δύο ανώτατοι πολιτικοί υπάλληλοι του καθεστώτος, ο νυν και ο τέως γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης, χαρακτήρισαν την κατάσταση «οριακή», και με δημόσια έκκληση ζήτησαν την δικαίωση του Νίκου Ρωμανού. Η ημερολογιακή είσοδος του Δεκεμβρίου κι όσο πλησίαζε η 6 η του μήνα, σήμανε και την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Την Τρίτη 2/12, η απογευματινή πορεία αλληλεγγύης στο Νίκο Ρωμανό, διασχίζοντας την διαδρομή Μοναστηράκι Ομόνοια -Σύνταγμα, με ένα τμήμα να καταλήγει στα Προπύλαια, και με ένα άλλο στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο, συγκλόνισε με το μέγεθος και τον παλμό της, ολόκληρο το κέντρο της πρωτεύουσας διαδηλωτές, ή και περισσότεροι, στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον σε μια πλημμυρισμένη από κόσμο οδό Αθηνάς, έστειλαν ένα μαζικό μήνυμα (και ταυτόχρονα απειλή) προς την κυβέρνηση. Μετά το τέλος της πορείας, η αστυνομία αποφάσισε να χτυπήσει, κυρίως στην περιοχή των Εξαρχείων. Περικύκλωσε το υπό κατάληψη Μετσόβιο Πολυτεχνείο, ρίχνοντας χημικά, πέτρες και βομβίδες κρότου-λάμψης στον προαύλιο χώρο, εγκλωβίζοντας μέσα διαδηλωτές. Οδοφράγματα στήθηκαν σε πολλούς δρόμους, καταφέρνοντας να απωθήσουν τις αστυνομικές δυνάμεις σε αρκετές περιπτώσεις. Αμάξια αναποδογυρίστηκαν, ενώ κάηκε ένα αστικό λεωφορείο, που χρησιμοποιήθηκε ως οδόφραγμα στην Στουρνάρη. Οι 12 συλληφθέντες, όπως καταγγέλθηκε «είχαν γεμίσει αίματα τους διαδρόμους της ΓΑΔΑ». Σπασμένα χέρια, πόδια, κεφάλια, κι ουκ ολίγες κακουργηματικές κατηγορίες, ήταν ο απολογισμός της βραδιάς. Ενόψει της 6 ης Δεκέμβρη, υπήρξε πρόθεση να τρομοκρατήσουν όσους σκόπευαν να κατέβουν στο δρόμο. Το μήνυμα ήταν σαφές, διαβάζοντας το κατηγορητήριο των συλληφθέντων της 2/12: έκρηξη με κίνδυνο ζωής ανθρώπου, κατοχή και προμήθεια εκρηκτικών βομβών, διακεκριμένη περίπτωση φθοράς, διακεκριμένη διατάραξη οικιακής ειρήνης με καλυμμένα χαρακτηριστικά (ο γνωστός «κουκουλονόμος»), επικίνδυνη σωματική βλάβη, εμπρησμός. Από το μέγεθος και τη δυναμική των κινητοποιήσεων και των ακόλουθων ημερών, είναι προφανές ότι απέτυχαν στους σκοπούς τους. Το ίδιο βράδυ, μαζικές, μαχητικές πορείες σημειώθηκαν σε όλη τη χώρα, ενώ πραγματοποιήθηκαν και καταλήψεις-επιθέσεις σε γραφεία βουλευτών της κυβέρνησης, όπως του Ταμήλου στα Τρίκαλα, ή της Ζ. Μακρή στο Βόλο, καταλήγοντας μάλιστα σε συλλήψεις. Αντίστοιχες παρεμβάσεις και προσωρινές καταλήψεις έγιναν σε τηλεοπτικά κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς όλης της χώρας. Εξίσου σημαντικές συγκεντρώσεις και πορείες πραγματοποιήθηκαν στα νοσοκομεία που νοσηλεύονταν οι απεργοί πείνας. Την Τετάρτη 3/12, μεγάλη μοτοπορεία με αφετηρία την πλατεία Εξαρχείων, κατέληξε στο Τζάνειο Νοσοκομείο του Πειραιά, όπου νοσηλεύονταν φρουρούμενος ο Γιάννης Μιχαηλίδης. Χωρίς προφανή λόγο, η αστυνομία είχε αποκλείσει όλους τους δρόμους που οδηγούσαν προς τα Εξάρχεια, από όλες τις πλευρές, θυμίζοντας κατειλημμένη πόλη. Νωρίτερα, στις 30/11, κι όσο ακόμα ο Νίκος Ρωμανός δεν είχε καταβληθεί από την ασιτία, ο φακός τον αποθανάτισε να σφίγγει την γροθιά στη συγκέντρωση αλληλεγγύης που διεξαγόταν κάτω από το παράθυρο του δωματίου του στο «Γεννηματάς». Αλλά την παραμονή της 6 ης Δεκέμβρη, και σπάζοντας την απαγόρευση συγκεντρώσεων και πορειών που επέβαλε η κυβέρνηση με αφορμή την επίσκεψη Νταβούτογλου, το νοσοκομείο «Γεννηματάς» στη λεωφόρο Μεσογείων πλημμύρισε από αλληλεγγύη. Νωρίς το μεσημέρι της Παρασκευής 5/12, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση στον περιβάλλοντα χώρο από τους εργαζόμενους του νοσοκομείου, μετά από απόφαση του σωματείου τους. Το απόγευμα και με την απαγόρευση ήδη σε ισχύ, επί 2 ώρες τα συνθήματα δονούσαν την ατμόσφαιρα, προσπαθώντας να ακουστούν και να δώσουν κουράγιο στο Νίκο Ρωμανό. Περί τους 2000 διαδηλωτές εν τέλει κατέβηκαν στον δρόμο, με την παρουσία του αναρχικού χώρου, του ΕΕΚ και πλήθος ανένταχτου κόσμου, κλείνοντας την λεωφόρο Μεσογείων. Η πορεία προχώρησε με παλμό και περιφρουρημένα, μέχρι το ύψος του νοσοκομείου Σωτηρία, σχεδόν στη συμβολή Μεσογείων-Κατεχάκη, όπου και ανακόπηκε από φραγμό με κλούβες των ΜΑΤ. Καταλήψεις σε όλη τη χώρα! Το κίνημα αλληλεγγύης στο Νίκο Ρωμανό, εκδηλώθηκε σαν πραγματικό τσουνάμι με διάφορες μορφές, πέρα από τις καθιερωμένες κινήσεις αλληλεγγύης, συγκεντρώσεις, πορείες κλπ. Ένα κύμα καταλήψεων σάρωσε ολόκληρη τη χώρα, προσεγγίζοντας σε έκταση εκείνο του Δεκέμβρη του Αυτές οι επιθετικές κινήσεις κατάληψης δημόσιων κτιρίων, πολλαπλασίασαν την πίεση προς την κυβέρνηση, ενώ παράλληλα δεν έγινε εφικτό να κατασταλούν, τη στιγμή που κάθε παρόμοια απόπειρα τα τελευταία χρόνια, αντιμετωπιζόταν με άμεση επέμβαση της αστυνομίας και εκκένωση. Τώρα, όπου έγινε κίνηση για κάτι τέτοιο, αποκρούστηκε επιτυχώς (π.χ. κατάληψη ΓΣΕΕ). Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο «στρατιωτικής» φύσης: ο καθοριστικός παράγοντας που απέτρεψε τις δυνάμεις καταστολής να εμείνουν στις επεμβάσεις τους, σπάζοντας τις καταλήψεις και συλλαμβάνοντας τους αγωνιστές, ήταν η αντιστροφή του κοινωνικού κλίματος, με τα αισθήματα «συμπάθειας» στο Νίκο Ρωμανό και στους αλληλέγγυους στο πρόσωπό του, να πληθαίνουν μέρα με την ημέρα, ακόμα και από κοινωνικά στρώματα που δεν φημίζονται για τον ριζοσπαστισμό τους - αν εξαιρέσει κανείς τη μισανθρωπική άκρα δεξιά και τους φασίστες. Ακόμα και η παραδοσιακά συντηρητική μικροαστική τάξη, δεν έδειξε να ενοχλείται από τις καθημερινές παρεμβάσεις στις γειτονιές, από τις καταλήψεις, δεν παραπονέθηκε για την «ταλαιπωρία». Σταδιακά έδειξε να αναγνωρίζει το «τσαγανό» αυτού του «παιδιού», αλλά και την δολοφονική επιμονή της κυβέρνησης των Σαμαράδων, που όπως έλεγαν, «τον θέλουν νεκρό». Σε τελική ανάλυση, οι εξελίξεις των ημερών και τα μαύρα μελλούμενα στην πορεία της κρίσης, υπενθύμισαν πως δεν είναι ο Ρωμανός αυτός που επιβάλει τη φρίκη των Μνημονίων στο λαό, αλλά οι διώκτες του. Η μεταστροφή της «κοινής γνώμης», καθρεφτίζεται και στη στάση δημάρχων και άλλων φορέων, ή ακόμα και της διοίκησης της ΓΣΕΕ, απέναντι στους καταληψίες, όταν δήλωναν την μη έγκρισή τους σε ενδεχόμενη επέμβαση της αστυνομίας στους υπό κατάληψη χώρους τους. Την τελευταία εβδομάδα πριν τις 6/12, το κύμα των καταλήψεων χτύπησε και στις πιο απομακρυσμένες γωνιές της χώρας. Το ντόμινο επεκτάθηκε από τα νησιά του Ιονίου, τη Μακεδονία, την Κρήτη, τα νησιά του Αιγαίου, τη Θράκη, την Ήπειρο κι όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, σε αναρίθμητες συνοικίες της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων. Καταλήφθηκαν περί τα 20 δημαρχεία σε όλη την χώρα, περιφέρειες, επίσης δημοτικά και δημόσια κτίρια όλων των ειδών και λειτουργιών, πολιτιστικές μονάδες, πνευματικά κέντρα, θέατρα κλπ. Πραγματοποιήθηκαν αποκλεισμοί σε εφορίες κι άλλες υπηρεσίες. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, πυροδοτώντας εκ νέου τον αναβρασμό που επικρατεί εδώ και ενάμιση μήνα στις σχολές, με τους φοιτητές να βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με κυβέρνηση και πρυτάνεις. Καταλήφθηκαν σχεδόν όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια της χώρας (ΕΜΠ, ΑΠΘ, Νομική, ΠΑΠΕΙ κλπ.), πολλά ΤΕΙ και κτίρια διοίκησης ΤΕΙ, Πρυτανείες, διάφοροι εκπαιδευτικοί χώροι και αίθουσες όλων των ειδών. Σε μια κίνηση σημασίας ανακαταλήφθηκε ο ιστορικός χώρος του Παραρτήματος, στην Πάτρα, που είχε εκκενωθεί το 2013 από αστυνομία και δημοτική αρχή. Αρκετά ήταν τα Εργατικά Κέντρα που τέθηκαν υπό κατάληψη σε διάφορες πόλεις. Σίγουρα όμως, η κατάληψη που δεσπόζει πάνω από όλες είναι αυτή της ΓΣΕΕ, με την τελευταία φορά που το ιστορικό κτίριο της εργατικής τάξης απελευθερώθηκε από τα χέρια της γραφειοκρατίας να είναι ο Δεκέμβρης του Δικαιωματικά, η κατάληψη έγινε σημείο αναφοράς και για το κίνημα, και για το κράτος, με την περικύκλωση της από διμοιρίες των ΜΑΤ και ασφαλίτες από την πρώτη στιγμή (4/12). Το κράτος εντόπισε στην κατάληψη ΓΣΕΕ τον κίνδυνο για μετατροπή της σε κέντρο αγώνα σε μια ενδεχόμενη εξέγερση, όταν κατά τις βραδινές, σφοδρές συγκρούσεις της 6 ης Δεκέμβρη, έστειλε ένα «στρατό» από ασφαλίτες και ΔΕΛ- ΤΑ για να επιτεθούν στο κτίριο. 6 η Δεκέμβρη: 6 χρόνια μετά την Εξέγερση Η 6 η Δεκέμβρη του 2014, έμελλε να είναι, με ό,τι είχε προηγηθεί, από τις πιο «φορτισμένες» και μαζικές των τελευταίων ετών. Στις κινητοποιήσεις αντανακλάστηκε ξανά το «πνεύμα του Δεκέμβρη»: η οργή για την κοινωνική αδικία και την καταπίεση, μαζί με το σπάσιμο του φόβου για το «άτρωτο κράτος». Στην πραγματικότητα, αυτοί που αποδείχτηκαν «αήττητοι», ήταν το δυναμικό του Δεκέμβρη του 2008 που ξαναπλημμύρισε τους δρόμους, 6 χρόνια μετά. Δεν έλειψαν τα «παρατράγουδα», όπως τα δύο ξεχωριστά καλέσματα της Αθήνας, που διέσπασαν αυτό το δυναμικό. Σε κάθε περίπτωση, κάθε συγκέντρωση και πορεία, είχε τη σημασία της. Η μεσημεριανή συγκέντρωση, με συμμετοχή κυρίως δυνάμεων της Αριστεράς, φοιτητικών συλλόγων και μαθητών, συγκέντρωσε περί τις Έσπασε στην πράξη την απαγόρευση των συναθροίσεων στην απαγορευμένη ζώνη των Προπυλαίων, δύο ώρες πριν την άρση της. Η πορεία ξεκίνησε με την λήξη της απαγόρευσης, στις Ακολούθησε τη γνωστή διαδρομή Προπύλαια Ομόνοια -Σύνταγμα και ξανά Προπύλαια, όπου και διαλύθηκε. Παρά τη δυναμική και τον παλμό, κανένα συγκρουσιακό γεγονός δεν καταγράφτηκε, με την παρουσία της αστυνομίας να είναι στο μεγαλύτερο μέρος της πορείας, διακριτική. Δεν έλειψε φυσικά, το κλίμα τρομοκρατίας, όλες τις προηγηθείσες μέρες, από τα ΜΜΕ, που επαναλάμβαναν διαρκώς για εφαρμογή του δόγματος της «μηδενικής ανοχής» από 7000 αστυνομικούς. Οι αντίστοιχες πορείες σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα χτυπήθηκαν εξ αρχής. Στη Θεσσαλονίκη, άγνωστοι (;) έβαλαν φωτιά στο κατάστημα Zara με τους υπάλληλους και πελάτες μέσα. [Kατά «σύμπτωση» (;!) αμελητέας σημασίας φθορές έγιναν στο Zara Aθήνας, στα Xαυτεία, με μερικά ρούχα να πετιούνται στη Σταδίου και να πυρπολούνται]. Τα κανάλια έκαναν λόγο για παραλίγο «νέα Marfin». Για να μην καταρρεύσει η προβοκάτσια και η προπαγάνδα περί «δολοφόνων διαδηλωτών» δεν δίστασαν να διαστρεβλώσουν την αλήθεια: τους αναρχικούς με τις μαυροκόκκινες σημαίες που έσβησαν την φωτιά κι έσωσαν τον κόσμο, τους παρουσίασαν ως εργαζόμενους του μαγαζιού! Το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια της απογευματινής πορείας, που είχε καλεστεί στις 6 από τον αναρχικό χώρο. Με ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή, περί τις , που γέμισαν τους δρόμους της Αθήνας, αποδεικνύοντας πως τα σχέδια εκφοβισμού «πήγαν περίπατο». Χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, ξεκίνησε η επίθεση με κρότου-λάμψης στο Σύνταγμα, «σπρώχνοντας» τον κόσμο να αποχωρήσει και να κατευθυνθεί προς τα Προπύλαια. Παράλληλα, κινητοποιήθηκαν αμέτρητες μηχανές ΔΕΛΤΑ και 3 αύρες που κατηφόρισαν τους δρόμους προς Ομόνοια. Ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου, εν μέσω δακρυγόνων και βομβίδων κρότου-λάμψης, κατευθύνθηκε προς τα Εξάρχεια. Ένα άλλο συνέχισε προς Ομόνοια, Αγίου Κωνσταντίνου κλπ. Για ώρες, οι επιθέσεις μαίνονταν εκατέρωθεν και χωρίς έλεος. Αμέτρητες μολότοφ, οδοφράγματα και πέτρες κράτησαν καθηλωμένες τις δυνάμεις της αστυνομίας, που έριχναν αδιάκριτα ό,τι είχαν πάνω τους. Το κομμάτι των διαδηλωτών που βρέθηκε να συγκρούεται με την καταστολή στο κάτω μέρος της Ομόνοιας, ήταν το πρώτο που «έσπασε». Δεκάδες άνθρωποι εγκλωβίστηκαν μέσα σε παρακείμενα ξενοδοχεία και στενά, όπου ξυλοκοπήθηκαν και συνελήφθησαν. Τα ΜΑΤ έφτασαν να ρίξουν χημικά και μέσα στο ΜΕΤΡΟ, ανάμεσα σε πανικόβλητο κόσμο. Το άλλο μέτωπο της σύγκρουσης, επικεντρώθηκε στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο. Με μια σκηνή που θύμιζε την ξακουστή φωτογραφία με τα τανκς έξω από την πύλη της Πατησίων το 1973, αμέτρητα ΜΑΤ, μαζί με αύρες, είχαν κυκλώσει από όλες τις πλευρές το ΕΜΠ, με άμεσο σχέδιο την εκκένωσή του. Η Στουρνάρη γέμισε με απροσπέλαστα οδοφράγματα και η πλατεία Εξαρχείων έγινε το «ορμητήριο» των διαδηλωτών. Τα ΜΜΕ, διέκοψαν το πρόγραμμα τους και σε ζωντανή μετάδοση επιδόθηκαν σε ένα ανεπανάληπτο επικοινωνιακό σόου, στοχεύοντας στα πιο φοβικά αντανακλαστικά του τηλεοπτικού κοινού, κάνοντας λόγο για «χάος», «κόλαση», «κουκουλοφόρους» κλπ. Οι παρουσιαστές των έκτακτων δελτίων, έδιναν την εντύπωση πως είναι εκπρόσωποι τύπου της αστυνομίας, επευφημώντας κάθε ενέργεια της αστυνομίας να διαλύσει τους αμυνόμενους διαδηλωτές. Η αντίσταση όμως ήταν σταθερή και από την κατάληψη του Πολυτεχνείου, αλλά και από τα τμήματα που βρίσκονταν στην Πλατεία. Σε 3 διαδοχικές επιχειρήσεις, οι αύρες που είχαν κατεβάσει από το Σύνταγμα, απέτυχαν να προσεγγίσουν την πλατεία, απ όπου δέχονταν βροχή από μολότοφ, παρά τις υποστηρικτικές εφορμήσεις ΜΑΤ και από την Πατησίων και από τα πλαϊνά στενά, Τσαμαδού, Σπύρου Τρικούπη κλπ. Δεν έλειψε η ρίψη γλαστρών, ακόμα και μολότοφ, από τα παρακείμενα μπαλκόνια, θυμίζοντας τη παλλαϊκή κατακραυγή της καταστολής κατά τον Δεκέμβρη του 08. Η αποτυχία τους να διασπάσουν τους συγκεντρωμένους με τις αύρες και τα κανόνια νερού, οδήγησε σε μια τρομακτική κινητοποίηση ασφαλιτών, με περιβολή «κουκουλοφόρου», ανερυθρίαστα μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, τους οποίους έσπειραν μέσα στα Εξάρχεια για συλλήψεις. Αργότερα, το ίδιο ή παρόμοιο τσούρμο ασφαλιτών, κατευθύνθηκε προς την κατάληψη της ΓΣΕΕ, προσπαθώντας να την ανακαταλάβει. H αντιμετώπισή τους όμως, από περίπου 200 υπερασπιστές της κατάληψης, οδήγησε στην επέμβαση των ΔΕΛΤΑ και άλλων δυνάμεων που κύκλωσαν για ώρες το κτίριο. Η όλη επιχείρηση Συνέχεια από τη σελ. 5 Φυλακισμένοι στον Κορυδαλλό από Τουρκία Σε ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα του Νίκου Ρωμανού, οι αγωνιστές από την Τουρκία συμμετέχουν για 2 μέρες μαζί με τους αλους κρατουμένους στην άρνηση μεσημεριανού κλειδώματος στην φυλακή Κορυδαλλού στο ΣΤ πτέρυγα. Κατέθεσαν προς το υπουργεία μια αίτηση με εξής: όμως αποδείχτηκε τζίφος, αναγκάζοντας τους να αποχωρήσουν. Μόνο αργά το βράδυ, κατάφεραν να εισέλθουν στην Πλατεία, με αύρες και όλων των ειδών τους μπάτσους. Με την αύρα κατέστρεψαν ένα περίπτερο, ενώ ξυλοκόπησαν τον ίδιο περιπτερά από τον οποίο είχαν αποπειραθεί σε πρόσφατη επιχείρηση να του κλέψουν νερά. Ο απολογισμός της βραδιάς για το κίνημα είναι πάνω από 200 προσαγωγές, με δεκάδες να μετατρέπονται σε συλλήψεις. Για το κράτος, όμως, είναι ένα ακόμα ράγισμα στο προσωπείο που προσπαθούσε να χτίσει, η κάμψη του ηθικού του. Είναι τελικά, μια σημαντική ώθηση στη κατρακύλα που έχει πάρει και η ετοιμόρροπη κυβέρνηση και το χρεοκοπημένο τους κράτος. Είναι η επιστροφή του Δεκέμβρη, το σπάσιμο του φόβου. Ξεκινώντας από το Νίκο Ρωμανό, που έβαλε τα γυαλιά σε όσους αμφισβήτησαν τη γενιά του Δεκέμβρη. Γι αυτές τις μάχες, παρά το πλήγμα που δέχτηκε, το Κράτος προετοιμάζεται. Συνεχίζοντας με τις δεκάδες χιλιάδες που ξαναγεμίζουν τους δρόμους, με μίσος για την αστική εξουσία, με όραμα για μια άλλη ζωή, χωρίς αφεντικά, χωρίς καταπίεση, μπάτσους, δεσμοφύλακες, και δικαστές. Σε όλο τον εσμό, στον κόσμο του «παλιού» που μας δείχνει τα σάπια δόντια του, εμείς πρέπει να του δείξουμε την γροθιά μας. Όπως έκανε ο Νίκος Ρωμανός, βάζοντας μπροστά τη ζωή και το σώμα του. Δεν έχουμε αμφιβολία πως αυτός ο αγώνας, ήταν απλά μια στιγμή της διαδικασίας ξαναφουντώματος της φλόγας της Εξέγερσης. Είναι ένα προμήνυμα για τις μεγάλες μάχες που έρχονται. Ο Νίκος Ρωμανός φώτισε ένα μονοπάτι. Βγήκε νικητής. Τώρα είναι η ώρα να βγούμε όλοι μαζί νικητές, βαδίζοντας στο δρόμο του Δεκέμβρη. Εμπρός για νέες εξεγέρσεις, για την Κοινωνική Επανάσταση, που θα τσακίσει καπιταλισμό και κράτος. Για τον Πανανθρώπινο Ελευθεριακό Κομμουνισμό! Κ. Αποστολόπουλος Aλληλεγγύη στο Nίκο Pωμανό από την Tουρκία Εμείς ως πολιτικοί κρατούμενοι από την Τουρκία δεν θα μπούμε στα κελιά για 2 μέρες ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα του Νίκου Ρωμανού. Ζητάμε την ικανοποίηση των αιτημάτων του. Όχι στην υποχρεωτική σίτιση του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού. Οι αγωνιστές από την Τουρκία στην φυλακή Κορυδαλλού (πτέρυγα ΣΤ)

5 σελίδα 8 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σελίδα 9 της KΑΤΕΡΙΝΑΣ KΑΡΑΓΕΩΡΓOΥ «Σκέφτομαι ότι οι κοινωνίες μας είναι υπέρμετρα κορεσμένες από μια μη αναγνωρίσιμη οργή, που μπορεί ξαφνικά να κρυσταλλοποιηθεί γύρω από μία αστυνομική αυθαιρεσία ή από μία κρατική καταστολή. Ο σπόρος της εξέγερσης έχει ήδη δώσει ξεκάθαρα τους καρπούς του, αλλά η αστική κοινωνία μόλις που αναγνωρίζει τη σοδειά.» Mike Davis [Έξι χρόνια μετά, η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, παραμένει νωπή. Για την κυρίαρχη τάξη βιώνεται ως απειλή της τάξης και της κυριαρχίας. Για τους «από κάτω» ως φλόγα ελπίδας. Για τους κρατούντες ήταν το έναυσμα για μια σειρά νέων μέτρων καταστολής, με τη δημιουργία νέων κατασταλτικών μονάδων όπως η ΔEΛTA, επιδείνωση των νομικών και δικαστικών μέτρων σε βάρος των ελευθεριών και δικαιωμάτων με τη δημιουργία ενός κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Για τους καταπιεσμένους είναι μια φλόγα εξέγερσης που θερμαίνει τα οράματα μιας κοινωνίας ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. H εξέγερση είχε εχθρούς και φίλους. Μερικοί από τους διανοούμενους έκριναν πως πρέπει να της επιτεθούν και να τη δυσφημίσουν. Άλλοι εμπνεύστηκαν από αυτή. Όπως για παράδειγμα πολλοί καλλιτέχνες που έγραψαν μουσική και συγκροτήματα που έπαιξαν μουσική εμπνευσμένη από την Δεκεμβριανή εξέγερση. Aπό την εργασία της Kατερίνας Kαραγιώργου δημοσιεύουμε το β μέρος.] Τα «Μεθυσμένα ξωτικά» είναι ένα συγκρότημα της ανεξάρτητης ροκ και χιπ χοπ σκηνής, το οποίο δραστηριοποιείται από τα πρώτα βήματα της μουσικής του πορείας στο σύγχρονο πολιτικό τραγούδι. Η Οργή είναι ένα τραγούδι εξαιρετικά εύστοχο και με έντονο το στοιχείο της αφήγησης αλλά και της κριτικής στα γεγονότα της εξέγερσης. Το συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί μια μουσική διασκευή του τραγουδιού La rage της Arkana, γαλλίδας μουσικού, η οποία κινείται στον χώρο του επαναστατικού χιπ χοπ ενάντια στην κοινωνική εξαθλίωση που προκαλεί η Παγκοσμιοποίηση. Το πρωτότυπο τραγούδι γράφτηκε για την εξέγερση στα γκέτο της Γαλλίας το 2005, ενώ η ίδια η Arkana το αφιέρωσε στους εξεγερμένους της Ελλάδας το Οι στίχοι, στην ελληνική εκδοχή του τραγουδιού, όπως γράφτηκαν από τα «Μεθυσμένα Ξωτικά» είναι οι εξής: Ε ναι λοιπόν είμαστε εμείς που έχουμε πάλι την οργή Είμαστε εμείς που δεν ξεκουραστήκαμε κι ας ήταν Κυριακή Εμείς που αν δε με πιάνεις δεν ήσουνα εκεί Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΕΚΕΜΒΡΗ 2008 μέσα από τους στίχους των πολιτικών τραγουδιών ούτε κι αντάμωσες το επόμενο πρωί ένα μαθητή. 4 Είμαστε εμείς που κρύψαμε τον ουρανό, κάναμε νύχτα κάθε μέρα για κάθε ένστολο φρουρό, πίσω από πέτρες βροχή, δεν πρόκειται για προσευχή, οργή που ο κάθε καταπιεσμένος πια δε συγκρατεί. 8 Είμαι στο δρόμο διαρκώς ξέρεις τι πάει να πει, πως προφανώς δεν έχω μόνο την οργή, έχω το πείσμα, το θάρρος, το φόβο να νικήσω κι ένα ολόκληρο στρατό από γουρούνια ν αντιμετωπίσω. 12 Κι αν δεν ανατριχιάζεις τώρα όπως εγώ, είναι που μαστε φτιαγμένοι από άλλο υλικό Εγώ τις πέτρες μου τις πέταξα όλες εκεί που πρέπει, εσύ μια πήρες και έβαλες στο στήθος σου γι αφέντη. 16 Έχουμε την οργή, χρέωσέ μας την επιλογή Οργή, να πενθούμε πολεμώντας δίχως τέλος ούτε αρχή Έχουμε την οργή να υπάρχουμε σε πείσμα των καιρών, να τσιγκλάμε απομεινάρια γερασμένων συνθηκών. 20 Έχουμε την οργή χρέωσέ μας την επιλογή Οργή να σκοτώνουμε το θάνατο σε κάθε μας ζωή Έχουμε την οργή κάνουμε όνειρα με μάτια ανοιχτά, ενσαρκώνουμε τους άγριους εφιάλτες σας ξανά. 24 Καθένας λοιπόν κάνει ό,τι του αναλογεί, έτσι οι γιαγιάδες στ όνομά του ανάψανε κερί κι εγώ μ ευλάβεια στο μπουκάλι στερέωσα στουπί, από τα πρώτα που φύγαν κι ήταν μεγάλη μου τιμή. 28 Όσο για εσένα που απ την πρώτη στιγμή σε βρήκα θεατή, πιστό στην κατανάλωση, εχθρό για τη ζωή, που όλο αυτό το δες σαν ξέσπασμα το βρήκες λογικό μα αγανάκτησες που κράτησε λιγάκι παραπάνω. 32 Κοίτα τα δάχτυλα μου, τα γάντια μου σκισμένα, μα και πάλι δε θα νιώσεις πως περνούσε κάθε μέρα, φωτισμένα πρόσωπα άγνωστα γνωστά με τη φωτιά σύμμαχο, αντίδοτο, όπλο και συντροφιά. 36 Κι αφού απέφυγες τα χημικά και τούτη τη φορά, κάτι που καίγεται κοντά μύρισε αφυπνιστικά κι έτσι σε ανάγκασα, σε κέρδισα, σου άνοιξα τ αυτιά, σ έκανα να με φοβηθείς κι έτσι με πήρες σοβαρά. 40 Κι έτσι βρέθηκες σε μέρη που ούτε είχες φανταστεί, κατειλημμένα δημαρχεία ξεπήδησαν εδώ και εκεί. Κατειλημμένη ΓΣΕΕ, κατειλημμένη κάθε σχολή, εξεγερμένες πιρουέτες στη δικιά μας Λυρική. 44 Που ήσουν λοιπόν αυτές τις μέρες που καλλιτέχνες ήταν όλοι, δρόμοι θέατρα κατάμεστα, τρελάθηκε η πόλη, Είσαι απ αυτούς που απ ένα έγχρωμο εξώστη θα με δουν κ όλα τ άλλα που μου λες μπορούν να παν να γαμηθούν. 48 Έχουμε την οργή χρέωσέ μας την επιλογή Οργή να πενθούμε πολεμώντας δίχως τέλος ούτε αρχή Έχουμε την οργή να υπάρχουμε σε πείσμα των καιρών, να τσιγκλάμε απομεινάρια γερασμένων συνθηκών. 52 Έχουμε την οργή χρέωσέ μας την επιλογή Οργή να σκοτώνουμε το θάνατο σε κάθε μας ζωή Έχουμε την οργή κάνουμε όνειρα με μάτια ανοιχτά, ενσαρκώνουμε τους άγριους εφιάλτες σας ξανά. 56 Και τώρα που εφευρίσκουνε καινούριους στρατούς, τολμάνε και εκδικούνται την εξέγερση μ ακούς; Αν ακούς κι αν όσα έζησες τιμάς μη σταματάς, έχουμε πόλεμο απαντάς, σταμάτα οίκτο να ζητάς. 60 Καμουφλάζ κάθε συγχωροχάρτι πρόστυχης ανακωχής, ζούμε το κυνήγι μαγισσών της νέας εποχής, ζούμε με τους φίλους μας να ναι στη φυλακή, άλλοι επικηρυγμένοι και άλλοι αιώνια ζωντανοί. 64 Γιατί χτυπάνε έναν να τρομάξουν εκατό, τώρα που χουμε φουντώσει τον επαναστατικό χορό με όλα τα μέσα, χωρίς φετιχισμούς, χωρίς αποκηρύξεις μα ούτε ανώφελους ηρωισμούς. 68 Χωρίς το φόβο ή την πεθυμιά μιας πρόσκαιρης κατάληξης, χτυπάμε φλέβα για την καρδιά της άνοιξης. Κάνουμε όνειρα με μάτια ανοιχτά και ενσαρκώνουμε τους άγριους εφιάλτες σας ξανά. 72 Έχουμε την οργή, χρέωσε μας την επιλογή Οργή, να πενθούμε πολεμώντας δίχως τέλος ούτε αρχή Έχουμε την οργή να υπάρχουμε σε πείσμα των καιρών, να τσιγκλάμε απομεινάρια γερασμένων συνθηκών. 76 Έχουμε την οργή χρέωσέ μας την επιλογή Οργή να σκοτώνουμε το θάνατο σε κάθε μας ζωή Έχουμε την οργή κάνουμε όνειρα με μάτια ανοιχτά, ενσαρκώνουμε τους άγριους εφιάλτες σας ξανά. 80 Λοιπόν, για όσους με λένε ακόμα πράκτορα ή παραπλανημένο, είμαστε απλά μια όμορφη εικόνα από το μέλλον. Από κείνους που τη Βάρκιζα δεν αναγνώρισαν ποτέ, γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ. 84 Τα αντίπαλα στρατόπεδα χωρίζονται ξανά ή με την εξέγερση ή με την κανονικότητα. Ή με τις κουκούλες φίλοι μου, ή με τις γραβάτες. Hasta la muerte mis amigos... ή, πιο απλά, ραντεβού στα γουναράδικα 88 Όλα συνεχίζονται Αυτό που είναι ιδιαίτερα εμφανές στο μεγαλύτερο μέρος του κομματιού είναι η διαρκής χρήση προσωπικών αντωνυμιών (εγώ, εμείς, εσύ). Η στιχουργική αφήγηση γίνεται σε τρία πρόσωπα, σε πρώτο ενικό, πρώτο πληθυντικό, δεύτερο ενικό και τρίτο πληθυντικό. Πιο συγκεκριμένα: Η αντωνυμία «εμείς» αναφέρεται στους εξεγερμένους (στ.1-9, 17-24, 49-56, 66-80, 82) που έχουν την οργή απέναντι στην κρατική βιαιότητα, που διεκδικούν το δικαίωμα να πενθούν πολεμώντας σε ό,τι καταδυναστεύει και βεβηλώνει το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας του ανθρώπου με συνειδητό τρόπο, πέρα από επαναστατικούς «φετιχισμούς», έννοια που παραπέμπει στην κοινωνία του θεάματος. Το «εγώ», ως υποσύνολο του εξεγερμένου «εμείς» (στ , 27-28, 33), λειτουργεί σαν ένα είδος προσωπικής αφήγησης του εξεγερμένου υποκειμένου (στ.10-12, 27-28, 33), το οποίο στη συνέχεια διαπλέκεται σε μια διαδικασία διαχωρισμού του από το «εσύ» (13-16, 29-48, 39-40,53) και το «αυτούς», δηλαδή, τους άλλους, τους μη εξεγερμένους και, προφανώς, αυτούς που συναινούν με την υπάρχουσα πραγματικότητα, αγανακτώντας για τη διάρκεια του «λογικού ξεσπάσματος», τις καταλήψεις ιδιωτικών και δημόσιων κτιρίων (ΓΣΕΕ, δημαρχεία, ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί), καθώς και πολιτιστικών χώρων όπου εδρεύει κατά κύριο λόγοη αστική πολιτιστική κουλτούρα με εμπορικούς όρους (εθνικό θέατρο, λυρική σκηνή, μέγαρο μουσικής). Οι καταλήψεις σε τέτοιου είδους χώρους δείχνουν έμπρακτα την ανάγκη αποδόμησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων, όπως αυτές διαμεσολαβούνται και εγκαθιδρύονται από την αστική τάξη. Απέναντι σε όλους αυτούς τους «άλλους», η οργή, όχι ως ξέσπασμα αλλά ως πολιτικά συνειδητή και έμπρακτη δράση, ορίζει τον ξεκάθαρο στόχο για μια ελεύθερη κοινωνία ενάντια στην κατανάλωση, τον κόσμο του θεάματος και τον αποκλεισμό. Στους στίχους διαφαίνεται ο δυναμισμός των εξεγερμένων να συνεχίσουν τον «πόλεμο» χωρίς να έχουν την παραμικρή διάθεση ανακωχής με τον «εχθρό». Μάλιστα, σε μια μπροσούρα αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Ανακωχή; Μόλις αρχίσαμε». Η αντιεξεγερτική πολιτική από την πλευρά της επίσημης πολιτείας ξεκινά με μαζικές συλλήψεις εξεγερμένων με το πρόσχημα της τρομοκρατίας. Ο στίχος «ζούμε το κυνήγι μαγισσών μιας νέας εποχής» είναι μια παράφραση του τραγουδιού των Active Member οι οποίοι αναφέρονταν στην εφαρμογή του νόμου περί τρομοκρατίας και την πολιτική του κράτους την οποία και παραλληλίζουν με την μεσαιωνική ιερή εξέταση. Οι στίχοι απευθύνονται στην επίσημη γραμμή του ΚΚΕ, το οποίο ακολουθώντας ακόμα μια φορά- την τακτική της πρακτορολαγνείας, δεν παραδέχεται την εξέγερση, ενώ η γενική γραμματέας του Κόμματος αναφέρει στην Αυριανή στις 19/12/2008: «Εάν η αστυνομία είναι ανίκανη να αναλάβουν οι πολίτες ή το ΚΚΕ την αποκατάσταση της τάξης και την προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος» Στη συνέχεια, στους στίχους επιχειρείται μια ιστορική σύνδεση των εξεγερμένων του 2008 με τα Δεκεμβριανά του 1944 και τη συνθήκη της Βάρκιζας το 1945, όπου και επιβλήθηκε η παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ. Ο εξεγερμένος του 2008 σύμφωνα με τους στίχους- παρουσιάζεται σαν το άτομο που δεν έχει δεχτεί τον αφοπλισμό ούτε τη λήξη των Δεκεμβριανών, αφού, πλέον, τα στρατόπεδα χωρίζονται και πάλι: «Ή με τις κουκούλες σας, φίλοι μου, ή με τις γραβάτες», και καταλήγει με τη γνωστή φράση που συνήθιζε να λέει ο Βελουχιώτης στους συντρόφους του: «ραντεβού στα γουναράδικα». συνεχίζεται

6 σελίδα 10 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σελίδα 11 ΓΚΥΖΗ «Η ζωή θα ήταν καλύτερη χωρίς τους ναζί» Τα φασιστοειδή, με τη φαιδρή ονομασία «Ανένταχτοι Μαίανδροι Εθνικιστές» ξαναχτύπησαν τελευταία στη γειτονιά μας. Στην ιστοσελίδα τους, έβαλαν στο στόχαστρο το πολυεθνικό εστιατόριο -κολλεκτίβα «Λεϊλιμλέι», με φωτογραφία μάλιστα ανθρώπων της. Μεταξύ διαφόρων χυδαιολογιών και κηρυγμάτων εθνικιστικού μίσους, διαφημίζουν επίσης εκεί και ένα προγενέστερο ανδραγάθημά τους, το ότι πριν από δύο χρόνια είχαν βρωμίσει με τουρκοφαγικά συνθήματα τον εξωτερικό χώρο της κολλεκτίβας. Τα προηγούμενα χτυπήματά τους περιλαμβάνουν γκαζάκια και βανδαλισμούς σε στέκια και γραφεία αριστερών οργανώσεων, στη Δάφνη, εδώ στου Γκύζη και αλλού, για να αποδειχτεί για μια ακόμα φορά το γνωστό: οι ξένοι είναι ένας μόνο, ο πιο εύκολος ίσως, στόχος ανάμεσα σε άλλους πολλούς: τους αριστερούς, τους διαφορετικούς, εν τέλει στόχος είναι κάθε αγώνας και κίνημα που απειλεί την πολιτική του κράτους και της εξουσίας, στην οποία βάζουν πλάτη οι φασίστες. Πρόκειται ουσιαστικά για νεοναζί που λειτουργούν με όλα τα χαρακτηριστικά μιας παρακρατικής ομάδας εξάλλου το επίσημο κράτος έχει αποδείξει τις σχέσεις του με αυτού του είδους τις φασιστικές και ναζιστικές ομάδες, όπως με τη Χρυσή Αυγή, όπως έδειξε η υπόθεση Μπαλτάκου, η συμμετοχή αξιωματούχων της αστυνομίας στα ηγετικά κλιμάκια της Χρυσής Αυγής, η υποστήριξη από τη μεριά της σε τραπεζίτες και εφοπλιστές με σχετικές προτάσεις της στη Βουλή. Γι αυτό το κράτος κάθε άλλο παρά έσπευσε να πράξει τα νόμιμα εναντίον μιας ιστοσελίδας που ουσιαστικά παρακινεί σε ρατσιστικό έγκλημα. Καλούμε τον λαό της γειτονιάς μας να διατρανώσει τον αποτροπιασμό του απέναντι σε τέτοιες ενέργειες και να βροντοφωνάξει το σύνθημα που ήταν γραμμένο πάνω στην μπλούζα ενός μέλους της κολλεκτίβας, και προκάλεσε το μένος της νεοναζιστικής ομάδας: «Η ζωή θα ήταν καλύτερη χωρίς τους ναζί». Συγκεντρωνόμαστε το Σάββατο, 16 Δεκεμβρίου, 6 μ.μ., μπροστά από την κολλεκτίβα «ΛεΙλιμλέι», Βαλτινών 2 Γκύζη. Αντιφασιστική συνέλευση Γκύζη Μαζικότατη και πολύ δυναμική ήταν η πορεία το Σάββατο 6 Δεκέμβρη στην Θεσσαλονίκη. Πολλές χιλιάδες διαδηλωτές ξεχύθηκαν στους δρόμους, με την πορεία να εκτείνεται από την Καμάρα μέσω Εθνικής Αμύνης σχεδόν μέχρι την Τσιμισκή, με αναρίθμητα μπλοκ αριστερών κομμάτων και οργανώσεων και συλλογικοτήτων του α/α χώρου -συμμετείχε και το ΕΕΚ με δικό του μπλοκ- και επίσης πολλά μπλοκ εργατικών και κοινωνικών αγώνων, όπως των σχολικών φυλάκων και του κινήματος ενάντια στα ορυχεία χρυσού. Η διαδήλωση εξελίχθηκε χωρίς κάποιο ιδιαίτερο επεισόδιο αρχικά, με ισχυρή αλλά διακριτική παρουσία της αστυνομίας στα γύρω στενά. Καθώς όμως προχωρούσε η πορεία στην Τσιμισκή ομάδα άγνωστων κουκουλοφόρων, κινούμενη παράλληλα με την πορεία, αποπειράθηκε να πυρπολήσει το κατάστημα ZARA HOME, ενώ είχε μέσα εργαζόμενους και πολίτες. Μια βιτρίνα πήρε φωτιά αλλά ευτυχώς άτομα από τα μπλοκ της πορείας (και όχι η πυροσβεστική, όπως διέδιδαν σε μια απόπειρα παραπληροφόρησης πολλά αστικά μέσα) κατάφεραν να σβήσουν την φωτιά και να απεγκλωβίσουν τον κόσμο που ήταν μέσα στο κατάστημα, ενώ η ομάδα των πυρπολητών εξαφανίστηκε. Με αφορμή πιθανόν αυτό το επεισόδιο ένα και πλέον χιλιόμετρο παρακάτω ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ επιτέθηκαν με χημικά, κρότου-λάμψης και άφθονο ξύλο στην πορεία και ιδιαίτερα στα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων και της ΑΚ. Εκεί έγιναν και 8 προσαγωγές, οι οποίες μετατράπηκαν σε συλλήψεις με κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, ενώ δεκάδες διαδηλωτές μετακομίστηκαν στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο με τραύματα στο κεφάλι ή και τα πλευρά. Παρά την άγρια καταστολή και την διασκόρπιση κάποιων μπλοκ η πορεία δεν διαλύθηκε και συνέχισε την διαδήλωση, καταλήγοντας σε κατάληψη του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, σε αληλεγγύη στον αγώνα του Νίκου Ρωμανού και των άλλων απεργών πείνας. Η μέρα δεν τελείωσε εκεί, αφού το βράδυ, και με αφορμή ξυλοδαρμό δύο ασφαλιτών, ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ και ΔΙΑΣ επιτέθηκαν στην κατάληψη του ΕΚΘ και την γύρω περιοχή σπάζοντας μάλιστα την είσοδο και πετώντας χημικά και πέτρες μέσα στο κτήριο, ενώ συνέλαβαν άλλα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Βία και καταστολή στην πορεία κατάληψη του ΕΚΘ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΜΕ ΔΥΟ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ Η Νέα Προοπτική στην Πάτρα 7 άτομα με πλημμεληματικές κατηγορίες. Παρότι, όμως, αποπειράθηκαν δύο φορές να καταλάβουν το κτήριο απωθήθηκαν και τις δύο φορές από τους συμμετέχοντες στην κατάληψη. Τελικά με παρέμβαση της διοίκησης του ΕΚΘ τα ΜΑΤ αποχώρησαν και η κατάληψη συνεχίστηκε μέχρι την νίκη του αγώνα του Νίκου Ρωμανού την Τετάρτη 10/12. Τα τραγελαφικά δεν έλειψαν από την πορεία της 6 ης Δεκεμβρίου ούτε και από τις δράσεις των επόμενων ημερών. Όταν η κεφαλή της πορείας έφτασε στην Αριστοτέλους με Τσιμισκή και ενώθηκε με τα μπλοκ που είχαν διαλυθεί κατά την διάρκεια της επίθεσης των ΜΑΤ, το ελεγχόμενο από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων έκανε αναστροφή και παρέσυρε και τα πίσω του μπλοκ σε μια πορεία προς το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, εγκαταλείποντας τα μπλοκ του α/α χώρου που ήδη είχαν ξεκινήσει για να καταλάβουν το ΕΚΘ. Στο ίδιο το υπουργείο πολλά μπλοκ έληξαν εκεί την πορεία τους, ενώ άλλα συνέχισαν για να καταλήξουν έξω από το Εργατικό Κέντρο, όπου πάλι διαλύθηκαν χωρίς να στηρίξουν ουσιαστικά την κατάληψη (μάλλον δεν τους ενδιαφέρει να βρίσκονται στο Εργατικό Κέντρο όταν απουσιάζουν οι γραφειοκράτες). Ομοίως την επόμενη μέρα, παρότι η συνέλευση της κατάληψης είχε αποφασίσει να κάνει κοινή πορεία με την συγκέντρωση της ΓΣΕΕ στο άγαλμα Βενιζέλου οι οργανώσεις που βρίσκονταν εκεί προτίμησαν να διαχωρήσουν την θέση τους, να κάνουν ξέχωρη πορεία και να καταλήξουν στην Καμάρα, όσο γίνεται πιο μακρυά από την κατάληψη του ΕΚΘ. Γενικά, η ρεφορμιστική και κεντριστική αριστερά ήταν τρανταχτά απούσα από όλες τις διαδικασίες της κατάληψης του Εργατικού Κέντρου -εκτός ίσως ατομικών εξαιρέσεων- φοβούμενη μάλλον να συλήσει το ιερό της εργατικής γραφειοκρατίας ή να αναλάβει την ευθύνη για την κατάληψη. Το ΕΕΚ συμμετείχε στην κατάληψη του ΕΚΘ, τόσο στις συνελεύσεις της όσο και στην περιφρούρησή της και στην υπεράσπισή της από την επίθεση των ΜΑΤ. Το ΕΕΚ πάλεψε μέσα στην κατάληψη για να γίνει το κτήριο από κέντρο της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας πραγματικό εργατικό κέντρο αγώνα, για να τεθούν τα θεμέλια για την ανεξάρτητη από κράτος, αφεντικά και γραφειοκράτες οργάνωση της εργατικής τάξης. ΤΡΙΤΗ 2/12: η Συνέλευση αλληλεγγύης στον Νίκο Ρωμανό, καλεί πορεία από το Παράρτημα. Στην πορεία συμμετέχουν με μπλοκ η συνέλευση αλληλεγγύης, το ΕΕΚ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η Ν.ΣΥΡΙΖΑ. Η πορεία αριθμεί τουλάχιστον 1000 διαδηλωτές. ΠΕΜΠΤΗ 4/12: η η Συνέλευση αλληλεγγύης στον Νίκο Ρωμανό, καλεί εκ νέου πορεία από το Παράρτημα. Νωρίτερα την ίδια μέρα έχει ανακαταλάβει το Παράρτημα 1. Στην πορεία συμμετέχουν με μπλοκ η συνέλευση αλληλεγγύης, το ΕΕΚ, το ΝΑΡ-νΚΑ. Εύθυμο κλίμα στην πορεία. Στη συνέχεια πραγματοποιείται συνέλευση αλληλεγγύης μέσα στο Παράρτημα. 2 ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ Στους δρόμους νεολαία και εργαζόμενοι Σημαντικές κινητοποιήσεις έχουν γίνει στο Ηράκλειο και όλη την Κρήτη τις τελευταίες εβδομάδες. Η νεολαία, η εργατική τάξη και ο λαός, ήδη ζουν τις συνέπειες των μέτρων κοινωνικού κανιβαλισμού των τροϊκανών κυβερνήσεων στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης. Ανεργία, λουκέτα μαγαζιών, πλειστηριασμοί σπιτιών, έλλειψη βασικών μέσων επιβίωσης, υπολειτουργία των νοσοκομείων, των σχολών και των σχολείων, κρατική καταστολή συνθέτουν το εκρηκτικό τοπίο. Την πανελλαδική κινητοποίηση στο πλευρό του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού, την Τρίτη 2 Δεκέμβρη, ακολούθησε, την επόμενη μέρα, με πρωτοβουλία των αντιεξουσιαστών της περιοχής, η κατάληψη στο Δημαρχείο Ηρακλείου, στο κέντρο της πόλης. Στο πλαίσιο αυτής της κατάληψης έχουν πραγματοποιηθεί δράσεις αποφασισμένες από την συνέλευση. Άνεργοι νέοι, φοιτητές αλλά και αγωνιστές εργάτες, έχουν προχωρήσει σε μια κατάληψη η οποία βρίσκεται στο στόχαστρο των τοπικών δημοτικών αρχών (δεξιά δημοτική αρχή) και της αστυνομίας. Η διαδήλωση της 6 Δεκέμβρη ήταν μια μαζική πορεία περίπου 1000 ατόμων. Το μπλόκ της κατάληψης Δημαρχείο επικεφαλής της πορείας συγκέντρωσε την πλειοψηφία των διαδηλωτών ενώ ακολουθούσαν τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των Φοιτητικών συλλόγων και του ΚΚΕ-μλ. Με ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5/12: Με απόφαση της συνέλευσης αλληλεγγύης στο Nίκο Ρωμανό πραγματοποιείται μοτοπορεία το απόγευμα, με μεγάλη συμμετοχή. ΣΑΒΒΑΤΟ 6/12: Πορεία από το Παράρτημα στις Στην πορεία συμμετέχουν με μπλοκ οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι μαθητές Anticapitalista, το ΕΑΜ, το ΕΕΚ και η ΟΕΝ, η Ν.ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η συνέλευση αλληλεγγύης. Η συμμετοχή ξεπερνά τους Η πόλη είναι αστυνομοκρατούμενη. Κατά την διάρκεια της πορείας πραγματοποιούνται συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και ΜΑΤ στο ύψος των δικαστηρίων, το σύνολο της πορείας δέχθηκε επίθεση με ασφυξιογόνα και στην συνέχεια τα ΜΑΤ προσπαθούν να διεμβολίσουν την πορεία στο ύψος της πλ.γεωργίου. Πραγματοποιώντας 7 συλλήψεις και 4 προσαγωγές. Η πορεία κατέληξε στο Παράρτημα. δικό του πανό συμμετείχε στην πορεία το ΕΕΚ. Προς το τέλος της διαδήλωσης λίγο πριν η πορεία φτάσει στο κατειλημμένο δημαρχείο διμοιρίες των ΜΑΤ εισέβαλλαν στο δρόμο, έσπασαν την πορεία στα δυο ρίχνοντας χημικά και συλλαμβάνοντας μια διαδηλώτρια. Ωστόσο η πορεία έφτασε στο τέρμα της, στην κατάληψη Δημαρχείου που συγκέντρωσε εκατοντάδες νεολαίους και κόσμο της περιοχής, σπάζοντας το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργούσε η κυβέρνηση. Το βράδυ της ίδιας μέρας η συνέλευση αποφάσισε την συνέχιση των κινητοποιήσεων και λίγες ώρες μετά πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση έξω από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Ηρακλείου (ΓΑΔΗ) Το απόγευμα και το βράδυ της ίδιας μέρας πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στους συλληφθέντες έξω από την Ασφάλεια Πατρών στην Ερμού. ΚΥΡΙΑΚΗ 7/12: Το πρωί οι συλληφθέντες περνούν από εισαγγελέα στα δικαστήρια Πατρών. Τα δικαστήρια φρουρούνται πρωτοφανώς, για τα δεδομένα της πόλης, απέναντι στην συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες. Παίρνουν προθεσμία για την επόμενη ημέρα. ΔΕΥΤΕΡΑ 8/12: Το πρωί περνούν από εισαγγελέα και ανακριτή οι 4 από τους 6 συνολικά συλληφθέντες της 6/12.Καλείται συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια. Κατηγορούνται με πλημμελήματα αφήνονται ελεύθεροι, ένας εκ των οποίων με περιοριστικούς όρους. Με μια επιτυχημένη εκδήλωση εγκαινιάστηκε, το Σάββατο 15 Νοέμβρη, μέσα στον παλμό των 41 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ο νέος χώρος της εφημερίδας μας Νέας Προοπτικής στην πόλη της Πάτρας. Αγωνιστές, σύντροφοι και φίλοι παρευρέθηκαν στην εκδήλωση που διοργάνωσαν οι οργανώσεις Πάτρας του ΕΕΚ και της ΟΕΝ, με θέμα την εξέγερση του 1973, με ομιλητές τους συντρόφους Θ.Κουτσουμπό και Γ.Μητροβγένη, αγωνιστές του αντιδικτατορικού κινήματος και στελέχη του κόμματος. Οι εισηγήσεις των συντρόφων ήταν η αρχή μιας πλούσιας κουβέντας που τράβηξε μέχρι αργά το βράδυ, σχετικά με το ρόλο των φοιτητών και των εργατών στην εξέγερση, τις προοπτικές που ανοίγονται σήμερα στην ταξική πάλη. Ο νέος χώρος της Νέας Προοπτικής στην καρδιά της πόλης (Μαιζώνος 52, δίπλα απ την πλατεία Όλγας) φιλοδοξεί να φιλοξενήσει μια σειρά εκδηλώσεων-συζητήσεων διαφόρων θεμάτων σε συνεργασία με τις οργανώσεις του ΕΕΚ και της ΟΕΝ, καθώς και ένα πλούσιο μαρξιστικό βιβλιοπωλείο. Σ αυτήν την κατεύθυνση, την Παρασκευή 5 Δεκέμβρη, η ΟΕΝ πραγματοποίησε εκδήλωση με θέμα Δεκέμβρης 2008-Δεκέμβρης Μπροστά σε μια νέα εξέγερση. Στη συζήτηση που ακολούθησε τέθηκε έντονα η επερχόμενη νέα εξέγερση της νεολαίας και η ανάγκη οργάνωσής της με καταλήψεις διαρκείας στις σχολές και στους χώρους εργασίας και στόχο τη γενική πολιτική απεργία διαρκείας, καθώς και το ζήτημα της μετωπικής πάλης με ένα ενιαίο ταξικό μέτωπο και την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης από κάθε ταξική συμφιλίωση και συμφωνία. Στον χώρο της Νέας Προοπτικής θα συνεχίσουν να διοργανώνονται εκδηλώσεις σε τακτικά χρονικά διαστήματα και κάθε Κυριακή μετά τις 6 λειτουργεί βιβλιοπωλείο. Ισ. απαιτώντας την απελευθέρωση της συλληφθέντος και πολλών ακόμα διαδηλωτών που είχαν προσαχθεί πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την πορεία. Μαζική ήταν η παγκρήτια συγκέντρωση και διαδήλωση που έγινε τη μέρα ψήφισης του προϋπολογισμού, την Κυριακή 7 Νοέμβρη. Την Πέμπτη 4 Δεκέμβρη, στην ανοιχτή σύσκεψη της Πρωτοβουλίας για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, συζητήθηκε από εργαζομένους και ανέργους της περιοχής η οργάνωση της πάλης για τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας στις σημερινές εκρηκτικές συνθήκες. Ερνέστος Α. Ειρήνη Κ. Ημερολόγιο Δεκέμβρη 2014 από τους δρόμους της Πάτρας ΤΡΙΤΗ 9/12: Το πρωί περνούν από εισαγγελέα και ανακριτή οι 2 από τους 6 συνολικά συλληφθέντες της 6/12. Καλείται συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια. Κατηγορούνται για κακουργήματα και κρίνεται η προφυλάκιση τους. Αφήνονται ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους. Πραγματοποιείται πορεία από τα δικαστήρια προς το Παράρτημα. 3 ΤΕΤΑΡΤΗ 10/12: Φοιτητικοί σύλλογοι, σωματεία και οργανώσεις της αριστεράς καλούν από τις προηγούμενες μέρες πορεία αλληλεγγύης στον Νίκο Ρωμανό. Το πρωί της Τετάρτης περνά η τροπολογία από την Βουλή και σταματά η απεργία πείνας. Η πορεία πραγματοποιείται και συμμετέχουν με μπλοκ οι Φ.Σ, το σωματείο διοικητικών του πανεπιστημίου, το ΕΕΚ κ η ΟΕΝ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η Εργατική Αλληλεγγύη, και η Ν.ΣΥΡΙ- ΖΑ. Η συμμετοχή είναι μεγάλη παρά την δυνατή βροχή. Ισ. 1 Η κατάληψη Παραρτήματος είχε εκκενωθεί στις 5/8/2013 μαζί με άλλες 2 καταλήψεις της πόλης (Κατάληψη Μαραγκοπούλειο, Στέκι ΤΕΙ). 2 Το Παράρτημα συνεχίζει να είναι ανοιχτό και πραγματοποιούνται καθημερινά εντός του, οι διαδικασίες της συνελεύσης αλληλεγγύης στον Ν.Ρ. 3 Από τις 6 Δεκέμβρη μέχρι και τις 9 Δεκέμβρη πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στους συλληφθέντες το πρωί και το βράδυ έξω από την άσφάλεια. Σύσκεψη στο ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ της Πρωτοβουλίας για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών Με θέμα την Κοινή ταξική δράση εργαζομένων, ανέργων, φοιτητών, μαθητών, πραγματοποιήθηκε στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου, την Πέμπτη 4 Δεκέμβρη, η ανοιχτή συνέλευση της Πρωτοβουλίας για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Εργατών, με συμμετοχή εργαζομένων και άνεργων της περιοχής. Στη συνέλευση μιλήσαμε για την εκρηκτική κατάσταση που δημιουργεί διεθνώς και στην Ελλάδα το ιστορικό αδιέξοδο του καπιταλισμού, με την εξάντληση όλων των πολιτικών αναχαίτισης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Συζητήθηκε η φύση της καπιταλιστικής κρίσης και πως εκδηλώνεται διεθνώς. Επίσης συζητήσαμε για τη σύγκρουση με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, στην πάλη για να πραγματοποιήσουμε τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, ανοίγοντας το δρόμο στην εργατική εξουσία και την διεθνιστική προοπτική. Η τεράστια ανεργία και η μαύρη εργασία, θέτουν με επιτακτικότητα την πάλη ενάντια στη διάσπαση της εργατικής τάξης, για μια επαναστατική ενότητα στη δράση. Τόσο στο κέντρο, όσο και στις συνοικίες του Ηράκλειου Κρήτης, το λουκέτο μαγαζιών, η ανεργία, η έλλειψη βασικών κοινωνικών αγαθών απαραίτητων για την διαβίωση και την επιβίωση του λαού, έχουν γιγαντωθεί. Πολλά σχολεία βρίσκονται ακόμα χωρίς εκπαιδευτικούς. Τα νοσοκομεία της περιοχής έχουν σοβαρές ελλείψεις. Στους δρόμους και τις συνοικίες της πόλης έχει αυξηθεί η παρουσία των δυνάμεων καταστολής. Η σύγκρουση με τις φασιστικές συμμορίες της Χ.Α που έχει τα γραφεία της λίγο έξω από το κεντρικό Ηράκλειο είναι ανοιχτή. Όπως σε όλη την Ελλάδα, έτσι και στην Κρήτη, σε μια περιοχή όπου υπάρχει η καπιταλιστική σύγκρουση για τον φυσικό πλούτο της (φυσικό αέριο, υδρογονάνθρακες, κτλ) η πάλη ενάντια στο εθνικιστικό δηλητήριο που ρίχνει η άρχουσα τάξη, είναι μια κρίσιμη συνιστώσα της πάλης μέσα στο εργατικό κίνημα. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στη δουλειά μας μέσα στους αγώνες και το κίνημα της νεολαίας, στις καταλήψεις σχολών και σχολείων, στις δράσεις στο πλευρό του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού και των συντρόφων του, όπως στην κατάληψη του Δημαρχείου Ηρακλείου (από την Τετάρτη 3 Δεκέμβρη) με αίτημα την ικανοποίηση του αιτήματος του για εκπαιδευτικές άδειες. Επίσης στην πάλη για την υπεράσπιση των μεταναστών εργατών σε ταξική ενότητα με όλη την εργατική τάξη για μια απάντηση στην κρατική καταστολή και την καπιταλιστική εκμετάλλευση. Την επόμενη περίοδο θα προχωρήσουμε στα επόμενα βήματά μας σε όλα τα μέτωπα της ταξικής πάλης. Νέες ανοιχτές συνελεύσεις και πρωτοβουλίες ενάντια στην ανεργία, για την επαναστατική Κυβέρνηση της εργατικής εξουσίας και τη διαγραφή του χρέους, θα οργανωθούν σε συνοικίες, σε χώρους νεολαίας και εργαζομένων.

7 σελίδα 12 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σελίδα XΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΚΚΙΝΟ ΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 44 Θόδωρος Κουτσουμπός Tο Δεκέμβρη του 1944, λίγες μόνο εβδομάδες μετά την απελευθέρωση της Aθήνας από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, ο αθηναϊκός λαός πεινούσε και δυστυχούσε. Eίχε ελευθερωθεί από τους φασίστες κατακτητές αλλά όχι από την πείνα. O πληθωρισμός κάλπαζε με ξέφρενους ρυθμούς. Mια μικρή αριστερή εφημερίδα που το Φλεβάρη του 1943 πουλιόταν 300 δραχμές, το Nοέμβρη του ίδιου χρόνου 1.000, το Φλεβάρη του 1944 είχε φθάσει στις 2.000, τον Aπρίλη , τον Iούλιο , τον Oκτώβριο 200 εκατομμύρια και το Nοέμβριο τα 200 δισεκατομμύρια! Oι τιμές των τροφίμων απλησίαστες. Oι μαυραγορίτες εξακολουθούσαν όπως και πριν να πλουτίζουν. Oι φασίστες συνεργάτες των γερμανών, οι δωσίλογοι, έντρομοι βέβαια, έμεναν ατιμώρητοι. H κυβέρνηση «εθνικής ενότητος» υπό το Γεώργιο Παπανδρέου ένα μόνο μέλημα είχε. Tον αφοπλισμό των ανταρτών, τη διάλυση του EΛAΣ, την αποκατάσταση του κρατικού μηχανισμού της αστικής κυριαρχίας που είχε σμπαραλιαστεί στη διαρκεια της κατοχής. Tα εγγλέζικα στρατεύματα που είχαν αρχίσει να συρρέουν, απασχολούνταν με τη διαφύλαξη της τάξης που η ελληνική αστική τάξη δεν μπορούσε να επιβάλει. Tην 1η Δεκεμβρίου 1944, ο στρατηγός Σκόμπι, διοικητής των ελληνικών στρατευμάτων (και του EΛAΣ! βάσει της συμφωνίας της Kαζέρτας), είχε στείλει τελεσίγραφο στον EΛAΣ: «παραδώστε τα όπλα σας και φύγετε από την Aθήνα πριν τις 10 Δεκεμβρίου». Nωρίτερα ο τοποτηρητής των Bρετανών, πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, είχε απευθύνει το ίδιο τελεσίγραφο. Tο Kομμουνιστικό Kόμμα και το EAM απαντούν με γενική απεργία και ειρηνική διαδήλωση την Kυριακή 3 Δεκέμβρη. O Ντομινίκ Εντ περιγράφει το κλίμα: «O καιρός είναι παγωμένος. Tις προηγούμενες μέρες έβρεχε. Στο ύψος της οδού Στουρνάρα, στην περιοχή Mουσείου, οι υπόνομοι, μπουκωμένοι από το νερό, σπάζουν. Oι υπόνομοι της Aσφάλειας ξεχειλίζουν. Aπό την ανοικτή τρύπα στο κράσπεδο του πεζοδρομίου αρχίζουν ν ανεβαίνουν στην επιφάνεια τα υπολείμματα της φοβερής σφαγής των μισθοφόρων της τάξης: χέρια, πόδια, τυραννισμένη ανθρώπινη σάρκα, παραδομένη στο μεγάλο τίποτα. Eδώ και μερικές μέρες η θερμοκρασία έχει πέσει, αλλά ο ουρανός είναι πάλι καθαρός. Στις 3 του Δεκέμβρη, νωρίς το πρωί, ο χαμηλός άσπρος ήλιος πλημμυρίζει την πλατεία Συντάγματος κι έρχεται να χτυπήσει λοξά, επάνω από το μνημείο του Aγνώστου Στρατιώτου, τις κολώνες των παλαιών Aνακτόρων. Aριστερά, από την άλλη πλευρά της λεωφόρου B. Σοφίας το υπουργείο Eσωτερικών, μετά το ξενοδοχείο «Mεγάλη Bρετανία», το οποίο, σύμφωνα με την κοσμοπολίτικη παράδοσή του, στεγάζει τον Tύπο και τις ξένες στρατιωτικές αποστολές, βρετανική, αμερικανική, και σοβιετική. Tο μεγάλο σιωπηλό τετράγωνο αρχίζει να πάλλεται από ένα βουητό που ανεβαίνει απ όλες τις κατευθύνσεις. Aπό B. Σοφίας, από Συγγρού, Eρμού, οι πομπές συγκλίνουν προς την πλατεία. H διαδήλωση δεν έχει απαγορευτεί. Mέχρι ποιο βαθμό αυτό που θ ακολουθήσει ήτανε πρετοιμασμένο εν ψυχρώ; H πρώτη πομπή που ανεβαίνει από τις συνοικίες φτάνει στην πλατεία. Eπικεφαλής, ένα τεράστιο πανό ξεδιπλώνει, με τα νύχια έξω, το κόκκινο λιοντάρι της Kαισαριανής: ZHTΩ H KAIΣAPIANH, ΛIKNO TOY ANTAPTIKOY KAI THΣ EΠANAΣTAΣHΣ. Πιο μακριά, πίσω: OTAN H TYPANNIA AΠEIΛEI TO ΛAO, AYTOΣ ΠPEΠEI NA ΔIAΛEΞEI ANAMEΣA ΣTA OΠΛA KAI TIΣ AΛYΣΣIΔEΣ. Kαι σχεδόν παντού: OI ΓEPMANOI ΞANAPXONTAI. Σαν ογκόλιθος, η πομπή φτάνει στο ύψος του μνημείου του Aγνώστου Στρατιώτου. Ξεπερνώντας την πρώτη σειρά ένας έφηβος αρχίζει μέσα στις ενθαρρυντικές φωνές του πλήθους ένα ξέφρενο χορό. Πηδάει μια στον αέρα, ύστερα μια δεύτερη. Ξαφνικά παραλύει και σωριάζεται κατάχαμα, με το στήθος καταματωμένο. Tο κροτάλισμα ενός αυτόματου. Aπό τη στέγη του υπουργείου ένα πολυβόλο βάλλει. Λίγες σφαίρες χάνονται από κάθε ριπή που κόβει την πυκνή σάρκα του πλήθους. Aπό τη στέγη του παλατιού, μια δεύτερη ριπή. Ύστερα συνεχόμενο πυρ για αρκετά λεπτά. Tο πλήθος προσπαθεί να καβαλήσει τα κάγκελα του Bασιλικού Kήπου, ταμπουρώνεται πίσω από το τοιχάκι που πλαισιώνει το μνημείο του Aγνώστου Στρατιώτου. Mερικοί κρύβονται πίσω από κάποιο πανό που ξεκολλήθηκε από τα κάγκελα του κήπου και παρασταίνει μια φωτογραφία του Pούσβελτ με υπογραμμισμένες τις λέξεις: KAΛΩΣ HΛΘATE MEΓAΛOI MAΣ EΛEYΘEPΩTEΣ. Tα πολυβόλα συνεχίζουν να βάλλουν. Πίσω, μετά τα προάστια και το Φάληρο, η Kοκκινιά, η Kαισαριανή, το Παγκράτι, η ανύποπτη ανθρωποπλημμύρα, που δεν ακούει τίποτε, σπρώχνει. H πλατεία όλο γεμίζει. Στα παράθυρα του ξενοδοχείου «Mεγάλη Bρετανία» οι δημοσιογράφοι, αηδιασμένοι, παρίστανται στη σφαγή. Σε δυο - τρία λεπτά: 28 νεκροί και παραπάνω από 100 τραυματίες». Χωρίς να τρέφει τις ίδιες συμπάθειες με τον Ντομικίκ Εντ, ένας αυτόπτης μάρτυς, ο τότε βρετανός αξιωματικός W. Byford - Jones περιγράφει: «Kατά τη διάρκεια του επόμενου τέταρτου της ώρας παρατηρούσα τους διαδηλωτές να καταφθάνουν στην πλατεία κρατώντας τα πλακάτ τους και σημαίες Βρετανικές, Αμερικανικές, Ρωσικές, Ελληνικές. Καθώς οι διαδηλωτές έπαιραν θέσεις συνέχιζαν να ακούγονται συνθήματα: Κάτω ο Παπανδρέου φώναζαν όλοι μαζί, Κάτω η Eπέμβαση, Δοκιμάστε τους Συμμάχους, Κάτω ο Γλύξμπουργκ. Οι άνθρωποι που περπατούσαν στους δρόμους ή στέκονταν έξω από το Βασιλικό Θέατρο άρχισαν να μαζεύονται για να δουν τη διαδήλωση, ενώ λίγοι συνέχισαν τις δουλειές τους. Στάθηκα έξω από το καφενείο του Γιαννάκη που βρίσκεται στο ισόγειο του κτηρίου που στεγάζει επίσης και τα γραφεία της αστυνομίας, στη μια γωνία της πλατείας και παρατηρούσα τη διαδήλωση να προχωρεί. H κεφαλή της διαδήλωσης είχε φθάσει στο δρόμο που περνά μπροστά από τα Παλαιά Aνάκτορα, όταν την προσοχή μου τράβηξαν φωνές μιας ομάδας αξιωματικών της αστυνομίας που έσκυβαν από το μπαλκόνι του δεύτερου πατώματος του κτηρίου, ακριβώς πάνω από το καφενείο. Mε κατάπληξη διαπίστωσα ότι οι αξιωματικοί κρατούσαν όπλα έτοιμοι να πυροβολήσουν. Άλλοι ήσαν όρθιοι και άλλοι γονατιστοί, ώστε μόνον τα κεφάλια τους ήσαν ορατά. Ένας ή δυο σημάδευαν προς την πρώτη γραμμή της διαδήλωσης. Yπέθεσα ότι τούτο ήταν απλώς μια προφύλαξη, σε περίπτωση που οι διαδηλωτές θα επιτίθεντο κατά της αστυνομίας. Η Ελληνική αστυνομία είναι μια ένοπλη δύναμη. H πορεία πλησίαζε: άντρες, γυναίκες και παιδιά βάδιζαν σε γραμμές ανά οχτώ ως δέκα, κάθε τρίτο ή τέταρτο άτομο κουβαλούσε μια συμμαχική ή μια ελληνική σημαία, ή ένα πλακάτ πάνω στο οποίο με καθαρό κόκκινο μελάνι ήταν γραμμένα τα ίδια συνθήματα που Τα Δεκεμβριανά - Η Ματωμένη Κυριακή Νεκροί στην πλατεία Συντάγματος φώναζαν άντρες και γυναίκες με τενεκεδάκια και χωνιά στα πλάγια της διαδήλωσης. Ήταν μια τυπική ΚΚΕ-ΕΑΜ διαδήλωση. Οι ηλικίες αυτών που έπαιρναν μέρος κυμαίνονταν από μεχρι 60 ετών και παραπάνω. Λίγα παιδιά ήταν ξυπόλυτα, οι περισσότεροι δεν φορούσαν παλτά, αλλά υπήρχαν αρκετοί καλοντυμένοι διαδηλωτές. Όπως και πριν υπερτερούσαν σαφώς οι κοπέλες μεταξύ 18 και 30 ετών. Δεν υπήρχε τίποτε ύποπτο ή απειλητικό στη διαδήλωση. Μερικοί άντρες φώναζαν παθιασμένα προς την αστυνομία και το ξενοδοχείο, αλλά υπήρχαν και πολλά χιουμοριστικά πλακάτ, και πολλά αστεία ανταλλάσσονταν ανάμεσα στους διαδηλωτές και σε αυτούς που στέκονταν στα πεζοδρόμια. Tην προσοχή μου τράβηξε πάλι στο μπαλκόνι μια επιτακτική φωνή που έμοιαζε σαν διαταγή, στα ελληνικά. Eκείνη τη στιγμή η κεφαλή της διαδήλωσης βρισκόταν σε απόσταση τριάντα μέτρων περίπου. O κύριος Σ. Mπάρμπερ του Hνωμένου Tύπου μου εξήγησε αργότερα ότι η φωνή που είχαμε ακούσει ήταν διαταγή πυροβολισμού. Aμέσως οι αστυνομικοί άρχισαν να τραβούν τα κλείστρα των όπλων τους, όχι όμως με συντονισμό, σαν μια πειθαρχημένη ομάδα, αλλά δισταχτικά, ο ένας μετά τον άλλον, δίνοντας την εντύπωση πως μερικοί απ αυτούς δίσταζαν να υπακούσουν. Eγώ εξακολουθούσα να πιστεύω πως αυτό ήταν προληπτικό μέτρο και ξανάστρεψα την προσοχή μου προς το πλήθος των διαδηλωτών που πλησίαζε. Aυτό που συνέβη εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο απίστευτο που νόμισα πως παρακολουθούσα κινηματογραφική ταινία. Oι αστυνομικοί άδειασαν τις σφαίρες των όπλων τους πάνω στους διαδηλωτές. Είχα ακούσει ατελείωτες ιστορίες για μαζικές εκτελέσεις Ελλήνων από Γερμανούς, τις πίστευα και δεν τις πίστευα. Είχα δει άντρες που ήξερα και που αγαπούσα βαθύτατα να πεθαίνουν στο πλευρό μου στην μάχη, αλλά τίποτε δεν με είχε προετοιμάσει γι αυτό που είδα στον πλατύ, ηλιόλουστο δρόμο με τα δέντρα, ανάμεσα σε ανθρώπους που αστειεύονταν και γελούσαν, δίπλα στα αρχαία μνημεία της παλαιότερης δημοκρατίας, με τον γλυκό απόηχο της καμπάνας να κρέμεται ακόμη πάνω από την ήσυχη Κυριακή... Προς στιγμή υπέθεσα ότι τα φυσίγγια τους ήταν άσφαιρα ή ότι σημάδευαν πολύ Μάχες στους δρόμους της Αθήνας πιο πάνω από τα κεφάλια του πλήθους. Πολλοί άλλοι γύρω μου έκαναν την ίδια υπόθεση. Aλλά αυτό που είχε συμβεί ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Άντρες, γυναίκες και παιδιά, που μόλις την προηγούμενη στιγμή περπατούσαν φωνάζοντας και γελώντας, γεμάτοι ζωή και περηφάνια, κυματίζοντας τις σημαίες τους, έπεσαν στο έδαφος, αίμα ξεπηδούσε από τα κεφάλια τους και τα σώματά τους, βάφοντας το δρόμο και τις σημαίες που κρατούσαν. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή τη σκηνή. Ένα νέο κορίτσι με λευκή μπλούζα που κοκκίνιζε από το αίμα που έτρεχε από το στήθος της ένας νέος άντρας, με ένα σημάδι ίσως από αγκίστρι, σφαδάζοντας για λίγο και μετά νεκρός ένα παιδί που ούρλιαζε κρατώντας το κεφάλι του. Το κακό που είχαν υφάνει οι Γερμανοί αποκαλύφθηκε μέσα σε μια γκροτέσκα απίθανη παντομίμα θανάτου, κάνοντάς με να ανατριχιάσω. Oι πυροβολισμοί εξακολουθούσαν να πέφτουν, αντηχώντας ανάμεσα στα ψηλά κτίρια και μεταξύ των ομοβροντιών ακούγονταν ξεφωνητά τρόμου και κλάματα πόνου καθώς το πανικοβλημένο πλήθος έπεφτε πάνω στα ματωμένα κορμιά. Oι αστυνομικοί έμοιαζαν πια να φοβούνταν να σταματήσουν τους πυροβολισμούς και το θέαμα προσέβαλε το αίσθημα κάθε Βρετανού που έτυχε να παρακολουθεί, μάταια, στην αρχή σαν πετρωμένος και μετά φωνάζοντας στην αστυνομία. Περισσότερο απ ό,τι άλλο είχαμε δει αυτοί οι πυροβολισμοί μας έδειξαν πόσο φτηνή είχε κάνει την ανθρώπινη ζωή η Γερμανική κατοχή στην Αθήνα. Υπήρχε ελάχιστη φροντίδα για τους διαδηλωτές, και καθώς λίγοι κρύβονταν πίσω από δέντρα και τοίχους, οι περισσότεορι είχαν ξαπλώσει στο έδαφος, καθώς οι πυροβολισμοί συνέχιζαν από πάνω τους. Για πάνω από μισή ώρα συνεχίστηκαν οι ριπές, όλες από την αστυνομία, και οι υποστηρικτές του ΕΑΜ ήταν ακόμη ξαπλωμένοι στο έδαφος. Είδα κάποιους Βρετανούς με κόκκινα καπέλα να τρέχουν μέσα στο αστυνομικό τμήμα, αλλά δεν ξέρω αν σταμάτησαν ή όχι τους πυροβολισμούς. Πάντως, αυτοί σταμάτησαν και μετά από λίγες στιγμές οι άνθρωποι σηκώθηκαν, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο, ανακαλύπτοντας μόλις εκείνη την στιγμή ποιος είχε σκοτωθεί, ποιος είχε πληγωθεί και ποιος είχε ξεφύγει. Στέκονταν σε ομάδες, κοιτάζοντας τα νεκρά σώματα και δίνοντάς τους ονόματα, φωνάζοντάς τα και στους άλλους. Οι συγγενείς έτρεχαν και ρίχονταν πάνω στους νεκρούς φωνάζοντας υστερικά. Πάνω από 100 διαδηλωτές, και των δύο φύλων, κάθε ηλικίας κείτονταν νεκροί ή πληγωμένοι. Τότε η διαδήλωση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Χιλιάδες ανθρωποι ούρλιαζαν τις απειλές τους και προκαλούσαν την αστυνομία. Ήταν από τις πιο άσχημες σκηνές που είχα δει. Τώρα θα ριχτούν στην αστυνομία, είπε κάποιος δίπλα μου. Βρετανικές δυνάμεις είχαν ήδη φθάσει και άρχιζαν να παίρνουν θέσεις γύρω από το κτήριο, σχηματίζοντας έναν προστατευτικό κλοιό στις δύο πλευρές του κτηρίου. Οι διαδηλωτές ακόμη ούρλιαζαν και ανοίγοντας τα πουκάμισά τους και φώναζαν Πυροβολήστε με δειλοί, μισθοφόροι του Παπανδρέου. Όσοι από τους θεατές βρισκόμαστε στη γραμμή του πυρός, περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή το EAM να απαντήσει με όπλα. Πάνω στη σκεπή των κεντρικών γραφείων του KKE, που βρίσκονταν στην πλατεία, υπήρχαν οπλοπολυβόλα τα οποία μπορούσαν να γαζώσουν ολόκληρη τη γειτονιά με καταιγιστικό πυρ. Tο EAM όμως περιορίστηκε σε βρισιές κι απειλές. Δεν νομίζω πως υπήρχαν οπλισμένοι διαδηλωτές. H οργή του πλήθους ήταν τέτοια ώστε εάν ήσαν οπλισμένοι θα είχε ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος εκείνη τη στιγμή». H Μάχη της Αθήνας Παρότι το KKE δεν απάντησε στη σφαγή με τα πολυβόλα που υπήρχαν στην ταράτσα των γραφείων του στην Πλατεία Συντάγματος, και κατέβαλε προσπάθειες να πετύχει ένα συμβιβασμό, ο εμφύλιος δεν αποφεύχθηκε. Mόνο που η πλάστιγγα έγειρε σε βάρος των ανταρτών. Για τις 4 του Δεκέμβρη το ΚΚΕ κάλεσε σε Γενική Απεργία. Ξανά ο Dominique Eudes περιγράφει: «Την επομένη η γενική απεργία είναι ομόθυμη. Κάθε δραστηριότητα παραλύει σ όλη τη χώρα. Από το πρωί ο πληθυσμός ξεχύνεται στους δρόμους. Η πλατεία Συντάγματος ξαναγεμίζει. Εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίοι εισβάλλουν στο κέντρο της πόλης. Καμιά βρετανική στολή δεν φαίνεται στην περίμετρο. Τα φέρετρα των θυμάτων της προηγούμενης φτάνουν πάνω στους ώμους των διαδηλωτών. Το πένθιμο αντάρτικο εμβατήριο πολλαπλασιασμένο αντηχεί στους γειτονικούς δρόμους, ανεβαίνει και γίνεται απειλητικό. Στο ρεφρέν μέσα σε μια ομόφωνη επισημότητα 400, ίσως 500 χιλιάδες άνθρωποι, γονατίζουν και κρατάνε μερικά δευτερόλεπτα μια αιωνιότητα σιγής. Μια πυκνή σιγή που έρχεται να εκραγεί πάνω στους τοίχους του ξενοδοχείου της Μεγάλης Βρετανίας, σκληρή σαν πέτρα, ασφυκτική. Ύστερα το πλήθος αρχίζει να προχωρεί πάλι, ξεχειλίζει τους δρόμους της πόλης και κατεβαίνει προς το νεκροταφείο. Στην επιστροφή, όταν η ατέλειωτη πομπή διαλύεται και η ανθρωποπλημμύρα ανεβαίνει προς τις συνοικίες του κέντρου, οι λεωφόροι μυρμηγκιάζουν ακόμη. Η Πανεπιστημίου είναι μαύρη από τον κόσμο στο ύψος του ξενοδοχείου Ερμής όπου ένα μήνα τώρα, είναι τρυπωμένοι οι Χίτες και οι δωσίλογοι. Ξαφνικά απ όλα τα παράθυρα αρχίζουν πυκνοί πυροβολισμοί. Σ αυτό το ίδιο σημείο εδώ και τρεις βδομάδες, από τη μέρα του λόγου του Παπανδρέου, ξανάγιναν επεισόδια. Παρά τις διαβεβαιώσεις των Βρετανών οι κρατούμενοι του ξενοδοχείου δεν αφοπλίστηκαν. Κι άλλο αίμα. Το πλήθος κάνει έφοδο και θερίζεται. Εκατό νεκροί και τραυματίες». Ακολουθούν συγκρούσεις. Στην Αθήνα, στον Πειραιά, στις συνοικίες. Τριάντα τρεις μέρες κράτησε η Μάχη της Αθήνας. Είναι μια ηρωική πάλη. Εφεδροελασίτες, εργάτες, γυναίκες και νεολαίοι στήνουν οδοφράγματα στους δρόμους της πόλης και συγκρούονται με τα τανκς του βρετανικού στρατού και τις συμμορίες των δωσιλόγων. Σχεδόν τρεις δεκαετίες από την Οκτωβριανή Επανάσταση και λίγα χρόνια μετά την Ισπανική, στην Αθήνα εκτυλίσσεται μια γνήσια προλεταριακή επανάσταση. Ένας από τους εξ αριστερών αντιπάλους της γραμμής του ΚΚΕ, και πολύ επικριτικός απέναντι στο αντάρτικο, ο Κ. Καστρίτης (Λουκάς Καρλιάφτης), στέλεχος μιας από τις τότε τροτσκιστικές ομάδες, δίνει την παρακάτω περιγραφή των γεγονότων: «Πολλές κομματικές οργανώσεις βάσης (ΚΟΒΕΣ) μπαίνουν στις μάχες. Συχνά γίνονται ένα με τους Ελασίτες. Μικτά συγκροτήματα. Προκαλούν τον τρόμο στους ταξικούς εχθρούς. Δίνουν όψη επανάστασης. Οι προλετάριοι της Αθήνας, οι ελεύθεροι σκοπευτές, οι Ελασίτες στις ΚΟΒΕΣ, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ, παλεύουν ηρωικά. Το μίσος ενάντια στους Ταγματασφαλίτες, Χίτες, Γερμανοϊταλούς φασίστες έγινε ενστικτώδικα και μίσος κατά του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού. Οι εχθροί μιλάνε τώρα για ταξική επανάσταση. Αγωνιστές της βάσης του ΚΚΕ μπαίνουν ενστικτώδικα στο πνεύμα της προλεταριακής επανάστασης. Το ένστικτό τους παρασύρει πολλούς...». Ύστερα από 33 μέρες μαχών στους δρόμους της Aθήνας με οδοφράγματα και οδομαχίες, βομβαρδισμούς από τ αεροπλάνα της βρετανικής πολεμικής αεροπορίας, αναμέτρησης με τα τανκς του βρετανικού στρατού, τους Χίτες και Μπουραντάδες, και παρότι η ελληνική και η βρετανική αντεπανάσταση είχαν περιοριστεί σ ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο στο κέντρο της Aθήνας, οι αντάρτες αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν. O EΛAΣ, ο λαϊκός απελευθερωτικός στρατός, οι άντρες που έδωσαν αμέτρητες μάχες σώμα με σώμα με τους στρατιώτες του Xίτλερ και καθήλωσαν 12 ναζιστικές μεραρχίες, αυτοί που μέσα στις συνθήκες της γερμανο - ιταλικής και βουλγαρικής κατοχής δημιούργησαν την ελεύθερη Eλλάδα του Bουνού, θεωρήθηκαν τώρα νικημένοι. Ένα μήνα μετά την υποχώρησή τους από την Aθήνα θα υπογραφεί η ταπεινωτική συμφωνία της Bάρκιζας. O EΛAΣ θα παραδώσει τα όπλα. Xιλιάδες μαχητές με βάση τους όρους της συμφωνίας της Bάρκιζας θα διωχθούν και θα δολοφονηθούν. Oι Βρετανοί και οι ελληνικές φασιστοσυμμορίες των συνεργατών των κατακτητών «νίκησαν». Νίκησαν όχι γιατί πολέμησαν καλύτερα ή γιατί είχαν στρατιωτική υπεροχή όπως ισχυρίστηκε αργότερα η ηγεσία του KKE προκειμένου να δικαιολογήσει τη στάση της. Στην πραγματικότητα ο EΛAΣ νικήθηκε χωρίς να δώσει τη μάχη. Nικήθηκε γιατί εμποδίστηκε να δώσει τη μάχη. Αρνούμενη την πάλη για την εξουσία, διαρκώς ταλαντευόμενη, η ηγεσία του ΚΚΕ, αντικειμενικά, έκανε ό,τι ήταν δυνατό για να ηττηθεί το επαναστατικό κίνημα. Kαι πολιτικά και στρατιωτικά η ηγεσία του KKE αποδείχθηκε ο καλύτερος σύμμαχος του στρατηγού Σκόμπι, του Tσώρτσιλ και της ελληνικής αστικής αντεπανάστασης. [Από το βιβλίο ΕΛΛΑΔΑ Πόλεμος Χωρικών και Κοινωνική Επανάσταση, που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα σε δεύτερη έκδοση] *** To δεύτερο μέρος του κειμένου της Ζαχαρούλας Γιασεμή H θέση της γυναίκας στο Ισλάμ και το κίνημα του Ισλαμικού φεμινισμού θα δημοσιευτεί στο επόμενο φύλλο

8 σελίδα 14 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014 σελίδα 15 Η ομιλία αυτή έγινε στις 4/12//2014 στο αμφιθέατρο της Εθνικής Σχολής ημόσιας Υγείας στην ημερίδα που οργάνωσε η Περιφέρεια Αττικής με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS (1 η εκεμβρίου). Τις εργασίες της ημερίδας άνοιξε η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα ούρου και η πρόεδρος του ΚΕΕΛΠΝΟ Τζένη Κρεμαστινού, η οποία παρακολούθησε μέχρι τέλους τις ομιλίες Η ημερίδα έκλεισε με την ομόφωνη απόφαση απαίτηση από την κυβέρνηση να καταργηθεί η κατάπτυστη υγειονομική διάταξη 39Α/12 Λοβέρδου / Αδ-όνειδος Κ. ΜΑΤΣΑ, Θ. ΒΟΥΡΒΟΣ, Μ. ΑΤΖΕΜΗΣ Η Κατερίνα, μια από τις οροθετικές τοξικομανείς γυναίκες που διαπομπεύτηκαν από το Λοβέρδο ως υπουργό Υγείας το 2012 με τη συνδρομή του ΚΕΕΛΠΝΟ, του οποίου οι γιατροί παραβίασαν τους πιο βασικούς κανόνες ιατρικής δεοντολογίας, αυτοκτόνησε την Παρασκευή 28 Νοέμβρη Στις 4 Απρίλη 2014, όταν έγινε η κατάπτυστη επιχείρηση, η Κατερίνα έγραφε: «Είμαι μια από τις 27 τοξικοεξαρτημένες οροθετικές γυναίκες που διαπομπευθήκαμε και στη συνέχεια μας φυλάκισαν για διάστημα ως ένα χρόνο, με την κατηγορία της πορνείας και της «βαρειά σκοπούμενης σωματικής βλάβης» στους υποτιθέμενους πελάτες μας. Η κατηγορία της πορνείας δεν αποδείχτηκε, και στη δίκη δυο από εμάς που καταθέσαμε αγωγή ενάντια στο ελληνικό κράτος για παράνομη φυλάκιση στις 4/4/2014, κερδίσαμε αποζημίωση ύψους 10 ευρώ την ημέρα. Η βλάβη που μας έγινε θα κυνηγά αιώνια εμάς και τα παιδιά μας. Εμείς όμως είμαστε φορείς δικαιωμάτων» 1. Απελπισμένη και περήφανη κραυγή, δημόσια καταγγελία της βαρβαρότητας μιας Πολιτείας, που ποινικοποιεί την αρρώστια και εξοντώνει τους αρρώστους. Μιας Πολιτείας που κρατά ακόμα σε ισχύ την υγειονομική διάταξη 39Α/12 του Λοβέρδου, που επανέφερε ο Άδωνις Γεωργιάδης, μετά την κατάργησή της για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Κρίση και Aids Θύματα της κρίσης που μαστίζει τη χώρα και οι οροθετικοί. Όπως δήλωνε τότε, το 2011, ο καθηγητής Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Άγγελος Χατζάκης «Από τις εμπειρίες μας σε άλλες χώρες, η οικονομική κρίση εξαθλιώνει περισσότερο τις ευαίσθητες ομάδες, στις οποίες ανήκουν και οι ναρκομανείς, που αναγκάζονται να χρησιμοποιούν από κοινού μια σύριγγα για τη δόση τους με αποτέλεσμα να μην τηρούνται οι κανόνες υγιεινής» 2. Η μεγάλη έκρηξη έγινε το 2011, όταν η αναλογία ανά 1 εκατομμύριο κατοίκους από 2,54 που ήταν προηγούμενα ανέβηκε στα 50. Σε επιδημιολογική έρευνα που έγινε τότε βρέθηκε ότι 1 στους 6 χρήστες ενδοφλέβιων ουσιών ήταν και οροθετικοί, οι περισσότεροι άστεγοι, περιφερόμενοι στις πιάτσες της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης, εξαθλιωμένοι χρήστες, βασικά ηρωίνης, με ένα ποσοστό 10-15% μετανάστες. Ήταν η εποχή που έμπαιναν στις πιάτσες τα λεγόμενα «ναρκωτικά της κρίσης» (σίσα, τάι, κροκοντίλ κ.α.) πολύ φθηνά, εύκολα προσβάσιμα και πολυτοξικά, με προσμείξεις ακόμα και υγρών μπαταρίας, όπως λέγεται. Όπως φαίνεται από τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το ΚΕ- ΕΛΠΝΟ τον Οκτώβρη 2014, η έκρηξη των κρουσμάτων aids είχε διάρκεια 2 περίπου χρόνια ( ). Στους χρήστες ενδοφλέβιων ναρκωτικών οι περισσότερες μολύνσεις καταγράφηκαν το 2012, ενώ το 2013 ο αριθμός των περιστατικών στην ομάδα των τοξικομανών παρέμεινε υψηλός, αλλά σαφώς μικρότερος συγκριτικά με το Στο πρώτο δεκάμηνο του 2014 συνεχίζεται η πτωτική πορεία και οι περισσότερες μολύνσεις που δηλώνονται στο ΚΕ- ΕΛΠΝΟ αποδίδονται στην απροφύλακτη σεξουαλική επαφή, κυρίως μεταξύ ανδρών. Οι χρήστες που δηλώθηκαν ως οροθετικοί το 2014 ήταν 84, στην πλειοψηφία τους άνδρες, ηλικίας ετών, ένας αριθμός σαφώς χαμηλότερος από την προηγούμενη διετία. Συνολικά στο ΚΕΕΛΠΝΟ μέχρι 31 Οκτωβρίου 2014 καταγράφτηκαν περιστατικά HIV λοίμωξης, στην πλειοψηφία τους άνδρες (82,3%). Απ αυτούς οι βρίσκονται σε αντιρετροϊκή θεραπεία. Ο συνολικός αριθμός θανάτων έχει φτάσει του άτομα. Σ ό,τι αφορά την εξάπλωση του ιού HIV στον κόσμο καταγράφονται περί τα 35 εκατομμύρια κρούσματα, απ τα οποία κάνουν θεραπεία λιγότερο από τα μισά. Κοινωνικός στιγματισμός, κοινωνική απόρριψη Ο άνθρωπος που μαθαίνει ότι είναι φορέας του ιού HIV έρχεται αντιμέτωπος με: Τον κοινωνικό στιγματισμό Την απειλή της απώλειας της εργασίας του και τα συνακόλουθα οικονομικά προβλήματα Τον φόβο της απόρριψης από την οικογένεια, τους φίλους, τον κοινωνικό περίγυρο Την προοπτική της μόνιμης λήψης φαρμακευτικής αγωγής, η οποία έχει παρενέργειες, και μάλιστα σοβαρές Τοξικομανία και AIDS Edvard Munch: Στάχτες ΙΙ Όλα αυτά στον τοξικομανή, ήδη αποδιοπομπαίο τράγο της οικογένειας και της κοινωνίας αποκτούν διαστάσεις τρομακτικές. Κανείς δεν γίνεται τυχαία τοξικομανής. Έχει τους δικούς του λόγους, που κάνουν το συγκεκριμένο άτομο να στραφεί στις ουσίες, μια προσωπική τραυματική ιστορία, μια δυσλειτουργική οικογένεια, έναν εξαιρετικά ευάλωτο, ελλειμματικό ψυχισμό, μια τεράστια ψυχική οδύνη, μια τραγική αποξένωση από τον εαυτό και τους άλλους, μια κοινωνική παθολογία, που τον κάνει να αναζητά απεγνωσμένα έναν τρόπο φυγής από μια αβίωτη πραγματικότητα. Όταν πια εγκατασταθεί η τοξικομανία και γίνει τρόπος ζωής καταδικάζονται να ζουν την εξαθλίωσή τους μέσα στο φόβο, την ενοχή και τη ντροπή. Μια ντροπή που μεγαλώνει, όταν το βλέμμα των άλλων, επικριτικό και χλευαστικό καρφώνεται πάνω τους. Ντροπή καταχωνιασμένη μέσα τους, στρώματα ντροπής το ένα επάνω στο άλλο, από τότε που ήρθαν στον κόσμο μέχρι τώρα, που η τοξικομανία τούς κάνει δαχτυλοδειχτούμενους, αποδέκτες τρομακτικής ταπείνωσης και καταφρόνιας. Όλα αυτά αποκτούν καταστροφικές διαστάσεις όταν στην τοξικομανία τους προστίθεται και το aids. Ο φόβος, η ενοχή, η ντροπή που ήταν ήδη στοιχεία της δυστυχισμένης τους ύπαρξης τώρα τους σφραγίζουν αμετάκλητα. Από τη στιγμή που πληροφορούνται ότι είναι φορείς του ιού HIV βασανίζονται μέσα τους από την ιδέα ότι φταίνε βασικά οι ίδιοι για τη μόλυνσή τους, είναι ένοχοι για το «κακό» που τους βρήκε. Iδιαίτερα η γυναίκα τοξικομανής, διπλά απαξιωμένη και στιγματισμένη «επειδή είναι γυναίκα», βιώνει με ακόμα μεγαλύτερη οδύνη την οροθετικότητά της. Αισθάνεται ότι είναι ανίκανη πλέον, δεν της επιτρέπεται, εφ όρου ζωής να αναλάβει τους κοινωνικούς της ρόλους, της συζύγου και της μητέρας. Κατακλύζεται από ενοχή και ντροπή και βυθίζεται στην απόλυτη απελπισία. Όταν πληροφορείται για πρώτη φορά ότι είναι φορέας του ιού αισθάνεται ότι η ζωή της τελειώνει εδώ. Οι καταθλιπτικές αντιδράσεις, διαφορετικής έντασης σε κάθε περίπτωση, μπορεί να φτάσουν στη βαθειά μελαγχολία και στην αυτοκτονία. Αλλά και αργότερα, όταν πια έχει μπει στη θεραπευτική διαδικασία της αντιμετώπισης της νόσου, η γυναίκα τοξικομανής και οροθετική έχει ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης. Γι αυτό είναι αναγκαίο να υπάρχουν ειδικά για γυναίκες προγράμματα ψυχολογικής υποστήριξης τύπου she, που το «κέντρο ζωής» προσπάθησε να δημιουργήσει χωρίς, όμως, να βρει ανταπόκριση από τις μονάδες ειδικών λοιμώξεων. Αλλά και ο άντρας τοξικομανής και οροθετικός χρειάζεται και αυτός ψυχολογική υποστήριξη. Το ψυχολογικό υπόστρωμα της τοξικομανίας του είναι εξαιρετικά ευάλωτο, η προσωπικότητά του συναισθηματικά ανώριμη, η αποδοχή της οροθετικότητας και η αντιμετώπισή της εξαιρετικά δύσκολη. Γι αυτό είναι απολύτως απαραίτητο να δημιουργηθούν πολλά Συμβουλευτικά Κέντρα με επαρκή στελέχωση και πολλές δημόσιες μονάδες ειδικών λοιμώξεων, ώστε να καλύψουν τις μεγάλες, και διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες για ψυχολογική υποστήριξη και επαρκή φροντίδα του οροθετικού τοξικομανή, όπως επίσης και στεγαστικές δομές για τους άστεγους οροθετικούς που δεν μπορούν να βρουν καταφύγιο σε κάποιο ξενώνα, κέντρα σίτισης και φροντίδας, δομές νομικής υποστήριξης και εκπροσώπησης. Υπολογίζεται ότι το 44,4% των αστέγων σήμερα είναι χρήστες ενδοφλέβιων ουσιών. Οροθετικότητα και απεξάρτηση Οι ψυχολογικές αντιδράσεις του ατόμου που πληροφορείται ότι είναι φορέας του ιού HIV περνούν από διαδοχικά στάδια άρνησης, φόβου, θυμού, κατάθλιψης μέχρι να φτάσουν στην τελική αποδοχή. Το χρονικό διάστημα της παραμονής του σε κάθε στάδιο κυμαίνεται, αφού εξαρτάται από την προσωπικότητα του ίδιου, τη στάση του περίγυρου, το βαθμό της ψυχολογικής υποστήριξής του, που περιλαμβάνει οπωσδήποτε και τη σωστή επιστημονική ενημέρωση. Όταν αυτή εξασφαλίζεται, μπορεί να καταφέρει να δημιουργήσει στον οροθετικό τοξικομανή και το Edvard Munch: Οι μποέμ της Κριστιάνιας ΙΙ κίνητρο ένταξης σε θεραπευτικό πρόγραμμα απεξάρτησης. Η ευαισθητοποίηση, λοιπόν, του εξαρτημένου, οροθετικού ατόμου για την απεξάρτησή του αρχίζει στις μονάδες ειδικών λοιμώξεων και στα Συμβουλευτικά Κέντρα, όπου οι λειτουργοί της υγείας, στην πλειοψηφία τους, υπερβαίνουν τον εαυτό τους και τα εμπόδια που μπαίνουν θεσμικά. Δημιουργούν με αυτά τα άτομα σχέσεις ανθρώπινες, θεραπευτικές. Μέσα από το αληθινό ενδιαφέρον και το σεβασμό που εκδηλώνουν τους κάνουν να αισθάνονται ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Έτσι συχνά καταφέρνουν να τους πείσουν να απευθυνθούν σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Όταν το κάνουν η ζωή τους αλλάζει. Η ένταξη στην ομάδα εμψύχωσης, ευαισθητοποίησης, ψυχοθεραπείας, τέχνης, σε όλες τις ομάδες του θεραπευτικού πλαισίου και σε όλες τις φάσεις της θεραπευτικής διαδικασίας με όρος ισοτιμίας, σεβασμού, κατανόησης και φροντίδας λειτουργεί λυτρωτικά. Τόσο η ατομική θεραπευτική σχέση με τον ψυχοθεραπευτή του, όσο και με τους άλλους θεραπευτές, μέλη της θεραπευτικής ομάδας, αλλά και με τους συνθεραπευόμενους μέσα στην ομάδα του και μέσα στο θεραπευτικό πλαίσιο συνολικά του δίνουν την ευκαιρία και τον κάνουν ικανό να μοιρασθεί τα συναισθήματα, τις αγωνίες, τους φόβους, το άγχος του θανάτου, τις δυσκολίες που δημιουργούν στην καθημερινότητά του οι παρενέργειες των αντιρετροϊκών φαρμάκων. Η εμπειρία μας έχει δείξει ότι η παρουσία οροθετικών σε στεγνό πρόγραμμα απεξάρτησης λειτουργεί θετικά ως προς την ενδυνάμωση του κινήτρου, την ενίσχυση της απόφασης της απεξάρτησης και στους άλλους, τους συνθεραπευόμενους. Μέσα από την ψυχολογική υποστήριξη που του δίνεται τόσο μέσα στο θεραπευτικό πλαίσιο της απεξάρτησης όσο και στο πλαίσιο της μονάδας ειδικών λοιμώξεων όπου παρακολουθείται παράλληλα, μπορεί να εξασφαλισθούν οι προϋποθέσεις της απόλυτης συνέπειας στην τήρηση του θεραπευτικού πρωτοκόλλου, της συμμόρφωσης που απαιτεί η αντιρετροϊκή θεραπεία. Μια συνέπεια που λείπει εντελώς απ τη ζωή του στα ναρκωτικά και συχνά δεν αποτελεί στοιχείο της προσωπικότητάς του. Μια συνέπεια που υπονομεύεται από το πένθος που κουβαλά στο βάθος της ψυχής του και τον κάνει αυτοκαταστροφικό. Σ ό,τι αφορά τις πολιτικές μείωσης της βλάβης (με δωρεάν διάθεση συρίγγων και προφυλακτικών και ένταξη σε προγράμματα υποκαταστάτων) πρέπει να αναπτυχθούν, χωρίς όμως να παρουσιάζονται ως η ριζική λύση του προβλήματος. Ριζική λύση είναι βασικά η απεξάρτηση μέσα από τα στεγνά προγράμματα και η πραγματική κοινωνική επανένταξη του απεξαρτημένου. Η υποκατάσταση μπορεί να παίξει το ρόλο της μόνον όταν αυτή λειτουργεί στα πλαίσια του θεραπευτικού πλουραλισμού και του κράτους πρόνοιας. Γιατί μέσα σε συνθήκες ανθρωπιστικής καταστροφής κανείς δεν δικαιούται να υποστηρίζει ότι η διανομή συρίγγων, προφυλακτικών, μεθαδόνης και βουπρενορφίνης μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Προκαταλήψεις και ρατσισμός Όταν ο οροθετικός τοξικομανής απευθύνεται για διάφορα προβλήματα υγείας στα νοσοκομεία του ΕΣΥ αντιμετωπίζεται συχνά με λαμπρές βέβαια εξαιρέσεις με προκατάληψη ή και ρατσισμό. Ενδεικτικό παράδειγμα η στάση της γιατρού που εφημέρευε στο γενικό κρατικό Αθήνας και δημιούργησε μια φοβερή σκηνή, όταν πληροφορήθηκε από τον ίδιο τον ασθενή ότι ήταν οροθετικός, πυροδοτώντας ρατσιστικές αντιδράσεις, και εκείνων που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην αίθουσα αναμονής. Οπωσδήποτε οι ευθύνες δεν είναι μόνο ατομικές. Η υποστελέχωση των ειδικών μονάδων αλλά και ολόκληρου του υπό κατάρρευση ΕΣΥ, οι τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, ιδιαίτερα νοσηλευτών, κοινωνικών λειτουργών και γιατρών, η εργασιακή εξουθένωση, η έλλειψη επιστημονικής ενημέρωσης και η γενικευμένη ανασφάλεια που δημιουργεί η μνημονιακή πολιτική στα δημόσια νοσοκομεία, δημιουργούν ασφυκτικούς όρους που λειτουργούν πολύ αρνητικά στη θεραπευτική αντιμετώπιση των οροθετικών ή των πασχόντων, ιδιαίτερα αυτών που έχουν διπλό το πρόβλημα, της τοξικομανίας και του aids. Δημιουργούν, πέραν των άλλων, και προβλήματα στη συνέχιση της θεραπείας τους, με άμεσες επιπτώσεις, ακόμα και στη ζωή τους. Η φροντίδα του οροθετικού και τα δικαιώματά του Η φροντίδα που παρέχεται στον οροθετικό πρέπει να παρέχεται με αγάπη και αποδοχή, με σεβασμό στην αξιοπρέπειά του, στα ανθρώπινα δικαιώματα. «Είμαι ακόμα φορέας δικαιωμάτων», έγραφε στο τελευταίο γράμμα της η Κατερίνα, ένα από τα θύματα της διαπόμπευσης. Η φροντίδα μπορεί να αποφέρει καρπούς μόνο εάν δομηθούν σχέσεις ουσιαστικής συνεργασίας ανάμεσα σε όλους τους λειτουργούς της υγείας, σε όλες τις δομές που συμμετέχουν στη θεραπευτική διαδικασία, στην οικογένεια, τους φίλους, τους συντρόφους τού συγκεκριμένου ατόμου, την κοινωνία και την Πολιτεία. Μόνο σ αυτή τη βάση η φροντίδα γίνεται ικανή να ανακουφίσει τον πόνο και να φωτίσει τις σκοτεινές σκέψεις του, που δεν παύουν ποτέ να υπάρχουν, αφού αυτή η οριακή κατάσταση φέρνει διαρκώς αντιμέτωπο το άτομο με το φάσμα του θανάτου. Απ αυτήν την άποψη, πρέπει να πούμε για άλλη μια φορά ότι η άποψη της «αυτομόλυνσης» των τοξικομανών είναι ένας επικίνδυνος μύθος, που ενισχύει τις προκαταλήψεις, τα κοινωνικά στερεότυπα και την κοινωνική απόρριψη του τοξικομανή. Κανείς δεν γίνεται τοξικομανής για να πεθάνει. Γίνεται για να καταφέρει να αντέξει τη ζωή του. Πρόκειται για μια «παράδοξη στρατηγική επιβίωσης», που μοιάζει με το παιχνίδι της ρώσικης ρουλέτας. Η κατάσταση είναι ακόμα πιο δραματική στις φυλακές. Αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο Αγ. Παύλος του Κορυδαλλού υπάρχουν 160 τρόφιμοι. Εκτιμάται ότι το 90% είναι οροθετικοί. Απ αυτούς, το 70% είναι χρήστες ναρκωτικών. Όλοι αυτοί, που προέρχονται από όλες τις φυλακές της χώρας, διαβιώνουν μέσα σε άθλιες συνθήκες, σ ένα νοσοκομείο δυναμικότητας 60 κλινών, με ένα γιατρό και ένα ψυχολόγο. Οι ασθενείς συνωστίζονται σε κουκέτες και όχι κρεβάτια. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες η εξάπλωση μεταδοτικών νόσων σε ανοσοκατεσταλμένους ασθενείς είναι ραγδαία. Εδώ, λοιπόν, καταπατούνται όλα α δικαιώματα των ασθενών και αυτή η καταπάτηση έχει σαν τίμημα την ίδια τη ζωή των κρατουμένων. Με αντίστοιχη αναλγησία αντιμετωπίζονται και άλλα προβλήματα των οροθετικών τοξικομανών. Ένα από αυτά αφορά το επίδομα των 1390 ευρώ ανά δίμηνο. Τα ΚΕΠΑ απαιτούν παράβολο 46 ευρώ για να δεχτούν την αίτηση. Αυτό συχνά δεν υπάρχει και η αίτηση δεν γίνεται δεκτή. Αλλά και αυτοί που το παίρνουν θα πρέπει να αποδεικνύουν κάθε δυο χρόνια ότι παραμένουν οροθετικοί, γιατί δεν αναγνωρίζεται επίσημα η χρονιότητα της κατάστασής τους. Επίσης, με βάση το γράμμα του νόμου πρέπει να πέσει η άμυνα του οργανισμού, δηλαδή να νοσήσουν, για να το πάρουν. Στην πράξη, ευτυχώς, σιωπηρά εγκρίνεται σε όσους παίρνουν αγωγή. Σ ό,τι αφορά τα φάρμακα συχνά υπάρχουν ελλείψεις το περίφημο «στερείται»- στα φαρμακεία δημόσιων νοσοκομείων, όπως για παράδειγμα στο Αττικόν ή στο ΑΧΕΠΑ. Αυτές οι ελλείψεις σε αντιρετροϊκά φάρμακα, μαζί με τις ακόμα πιο τραγικές ελλείψεις λόγω της διαρκούς μείωσης της φαρμακευτικής δαπάνης που επιβάλλει η μνημονιακή πολιτική στα καινούργια φάρμακα για τις ηπατίτιδες που συνυπάρχουν στην πλειοψηφία των οροθετικών τοξικομανών, μπορεί να έχει και αυτό μοιραίες συνέπειες. Έχει μεγάλη σημασία να τονίσουμε εδώ ότι υπάρχουν λειτουργοί της υγείας που κάνουν τις αναγκαίες, σε επίπεδο ηθικής, υπερβάσεις και παρέχουν αντιρετροϊκά φάρμακα σε ανασφάλιστους οροθετικούς χρήστες ουσιών, προκειμένου να σωθεί η ζωή τους, ενώ Διοικητές Νοσοκομείων τα αρνούνται σε ανασφάλιστους μετανάστες. Υπάρχει ελπίδα; Μέσα στις συνθήκες της ανθρωπιστικής κρίσης που ζούμε η ελπίδα βρίσκεται στον αγώνα που πρέπει να δώσουμε ως λειτουργοί της υγείας στο ΕΣΥ και στις άλλες δομές, που παρέχουν φροντίδα σε αυτά τα άτομα, μαζί με τις συλλογικότητες που κινητοποιούνται στα πλαίσια της κοινωνικής αλληλεγγύης, για να δοθούν πραγματικές λύσεις στα προβλήματα που αφορούν την πρόληψη, τη θεραπεία και την κοινωνική επανένταξη αυτών των ατόμων. Για να σχεδιασθεί κεντρικά μια πανελλαδική πολιτική πρόληψης με τη συνεργασία όλων των φορέων. Για να οργανώσουμε μέσα από συλλογικές δράσεις την αντίστασή μας στον κοινωνικό ρατσισμό, που υψώνει φραγμούς και οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό και την εξόντωση. Για να καταργηθεί η κατάπτυστη υγειονομική διάταξη 39Α/12. Για να υπερασπισθούμε μαζί με τα οροθετικά άτομα τα δικαιώματά τους. Για να διεκδικήσουμε ένα κράτος Πρόνοιας που θα έχει στο επίκεντρο του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Για να διαμορφώσουμε τους όρους που απαιτούνται για να αντιμετωπισθεί το διπλό πρόβλημα του HIV οροθετικών εξαρτημένων ατόμων. Για να υπάρχουν οι αναγκαίες μονάδες απεξάρτησης, τα στεγνά προγράμματα, δημόσια και δωρεάν και οι όροι κοινωνικής επανένταξης που θα δίνουν στο απεξαρτημένα οροθετικά άτομα τη δυνατότητα να πουν κάποια στιγμή αυτό που λέει ένας απεξαρτημένος του 18 άνω: «Κατάφερα να ζει το aids στη σκιά μου κι όχι εγώ στη δική του» 4/12/ Άντα Ψαρρά «Είμαστε φορείς δικαιωμάτων» Εφημερίδα Συντακτών Ρούλα Παππά Σουλούνια «AIDS: η μάστιγα των τοξικομανών» Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 28/8/2011.

9 Σάββατο 13 εκεμβρίου 2014 Tηλ. - Fax / eek@ath.forthnet.gr Kωδικός 3768 Το ΕΕΚ στο Internet στη διεύθυνση: Οικονομική Kρίση Eλληνικό φυτίλι και Iταλικό μπαρούτι Σχεδόν τέσσερις βδομάδες, στο κρύο και τη βροχή, βρίσκονται οι Σύροι πρόσφυγες, θύματα του πολέμου, στην Πλατεία Συντάγματος, απέναντι από τη Βουλή. Ζητούν έγγραφα για την ελεύθερη μετακίνησή τους στην Ευρώπη ή το δικαίωμα παραμονής τους στην Ελλάδα. Μοιάζει σαν να γίνεται με πρόγραμμα κάθε δύο χρόνια. Η πρώτη φορά ήταν το 2010 η δεύτερη το 2012 και η τρίτη το Η κρίση στην Ελλάδα και πάλι βάζει φωτιά στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου και κάνει όλους να θυμούνται ότι αυτό που ξεκίνησε το 2008 είναι παρόν και ο αδύναμος κρίκος εξακολουθεί να είναι σπασμένος όσο και την πρώτη φορά αν όχι περισσότερο. Το κυβερνητικό αδιέξοδο και το άλμα στο κενό που επιχειρεί το δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου με την άμεση στήριξη των Βρυξελλών μέσα από την επίσπευση της διαδικασίας προεδρικής εκλογής έχει φέρει εντός των πυλών της Eυρωζώνης τον εφιάλτη της κατάρρευσης. Με την διαφορά πως τώρα ο εφιάλτης δεν είναι το χρέος των 320 δις ευρώ της Ελλάδας αλλά τα δύο δις ευρώ της Ιταλίας τα οποία απέχουν ελάχιστα πλέον ως αξιολόγηση (μετά την πρόσφατη υποβάθμισή της) από το ελληνικό χρέος. Να πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου με την πρόταση για άμεση εκλογή προέδρου της Βουλής επιχειρεί να εκβιάσει τους βουλευτές για την εκλογή του προέδρου αν δεν θέλουν να χάσουν άμεσα τις βουλευτικές τους έδρες, η διάρκεια των οποίων είναι μέχρι τα μέσα σχεδόν του Το κύμα της αντικυβερνητικής κοινωνικής αντίδρασης είναι όμως τόσο ισχυρό ιδιαίτερα μετά την νικηφόρα κινητοποίηση για την υπόθεση του Ρωμανού που οι «πρόθυμοι» βουλευτές δεν τολμούν προς το παρόν να ξεπουληθούν στις προσφορές Σαμαρά. Που σημαίνει ότι οι εθνικές εκλογές είναι πλέον σχεδόν βέβαιες, εκτός και αν κάποιο «θερμό επεισόδιο» τους δώσει τα προσχήματα για «εθνική συσπείρωση» Οι διεθνείς κεφαλαιαγορές θεωρούν πλέον ως βέβαιη την εκλογή του Συριζα στην περίπτωση εθνικών εκλογών και παρά τις διαβεβαιώσεις των κ.κ. Σταθάκη και Μηλιού στο Λονδίνο πριν από μερικές εβδομάδες θεωρούν ότι ο Τσίπρας θα λειτουργήσει ως ο ευρωπαίος Τσάβες Ο κ. Σταθάκης μάταια προσπάθησε να τους πείσει στο Λονδίνο ότι «ο Σύριζα θεωρεί ότι πρέπει να σταθεροποιηθεί το σύστημα και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με κυβέρνηση Συριζα...», όπως επανέλαβε μπροστά στους δημοσιογράφους μετά την συνάντησή του με τους εκπροσώπους ευρωπαϊκών και αμερικανικών επενδυτικών οίκων. Εκείνοι δεν πείσθηκαν και μόλις η κυβέρνηση δρομολόγησε τη διαδικασία που τελικά επισπεύδει τις εθνικές εκλογές άρχισαν να αποσύρουν ό,τι κεφάλαια είχαν απομείνει στην Ελλάδα ρίχνοντας το χρηματιστήριο στον Καιάδα και στέλνοντας την αξία των ελληνικών ομολόγων από κοντά Ο λόγος που οι αγορές αντέδρασαν αυτή την φορά τόσο βίαια, περισσότερο ακόμα και από το 2012 ή το 2010, έχει να κάνει με το γεγονός ότι μετά τον ελληνικό κρίκο της ευρωπαϊκής αλυσίδας έρχεται ο ιταλικός κρίκος που δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν στην Ελλάδα, ήτοι τα δάνεια από το EFSF και το ΔΝΤ. Η υποβάθμιση του ιταλικού χρέους σε συνθήκες που η κυβέρνηση Ρέντζι απειλείται με κατάρρευση είναι το βαρέλι με το μπαρούτι που ο ζωντανός ελληνικός εφιάλτης απειλεί τώρα να πυροδοτήσει με την πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά αν δεν επιβιώσει από τις προεδρικές εκλογές. Για να γίνει κατανοητό αυτό αρκεί να πούμε ότι ολόκληρο το ελληνικό χρέος είναι όσο τα χρήματα που χρειάζεται το ιταλικό δημόσιο για να εξυπηρετήσει το χρέος του για ένα μόνο χρόνο! Όλα μαζί τα κεφάλαια (που ακόμα δεν διαθέτει) του ευρωπαϊκού Ταμείου διάσωσης, του EFSF, είναι μόλις το 25% του ιταλικού χρέους! Ούτε καν το ΔΝΤ δεν είναι σε θέση να καλύψει τις ιταλικές ανάγκες αν σπάσει και ο ιταλικός κρίκος ο οποίος απέχει μόλις μια βαθμίδα αξιολόγησης από το ελληνικό. Και αν καταρρεύσει η κυβέρνηση Ρέντζι τότε η νέα υποβάθμιση το φέρνει στο ύψος της Αθήνας. Και τα μεγέθη εδώ είναι τέτοια που κανένα ευρωπαϊκό εργαλείο δεν είναι τόσο ισχυρό για να καλύψει το ιταλικό αξιόχρεο. Αυτή η πραγματικότητα έχει πανικοβάλει τις αγορές κεφαλαίου και όχι απλά η αδυναμία εκλογής προέδρου στην Ελλάδα ή ο ερχομός του Σύριζα. Το αδιέξοδο παραμένει «ελλαδικό» αλλά και κυρίως «ευρωπαϊκό». Γιάν. Aγγ. 24ωρη απεργία στη Wind Την Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου το Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζόμενων ΤΙΜ (Wind) έκανε 24ωρη απεργία, απαιτώντας: Υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με ικανοποιητικούς όρους. Να μη μειωθούν οι μισθοί και να μην περιοριστούν κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζόμενων. Αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Να σταματήσει η «εργολαβοποίηση» των εργαζόμενων και να εξισωθούν οι αμοιβές των εργαζόμενων σε εργολάβους με τις αμοιβές των εργαζόμενων στην Wind Οι εργαζόμενοι της Wind μαζί με αλληλέγγυους από πολύ νωρίς το πρωί, συγκρότησαν απεργιακή φρουρά, περιφρουρώντας την απεργία. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν σχεδόν καθολική ειδικά στα κεντρικά κτίρια της εταιρίας στην Λεωφόρο Αθηνών και στο Μαρούσι. Στην απεργιακή φρουρά συμμετείχε και η «πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών». Το Σωματείο στο πλαίσιο των κινητοποιήσεών του, έχει προγραμματίσει στα Ιωάννινα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις, παρεμβάσεις στα καταστήματα της Wind για ενημέρωση του καταναλωτικού κοινού. Αβραμίδης Κώστας