Μια ιστορία για την κρίση. Της Φιλίας Θεοδωροπούλου

Transcript

1 Μια ιστορία για την κρίση Της Φιλίας Θεοδωροπούλου

2 - Εσύ είσαι Χρήστο..; Η πόρτα είχε κλείσει πίσω του και η γνώριµη φωνή τον καλωσόριζε όπως πάντα. Ήθελε να φωνάξει, εγώ είµαι, αλλά σήµερα είχε στεγνώσει το στόµα του. Πώς να πει εγώ είµαι, όταν έφερνε τέτοια νέα. Νέα.., χα.., γέλασε πικρά µε τον εαυτό του. Από πότε είχε να πει νέα και ειδικά καλά νέα; Όµως τα σηµερινά, παραπήγαιναν. Μόλις είχε γυρίσει από την τράπεζα, η σύνταξή του µειώθηκε κι άλλο. Πλέον τα χρήµατα δεν έφταναν ούτε για τους λογαριασµούς. Όµως κάτι θα γινόταν. Να νωρίτερα είχε συναντήσει τον επίτροπο, η αίτηση του είχε γίνει δεκτή και από σήµερα θα τους έδιναν φαγητό. Μάλιστα του είχαν ήδη δώσει τις πρώτες µερίδες! Τελικά υπήρχε Θεός! Και µάλιστα τους αγαπούσε και ήταν εκεί! - Χρήστο Η φωνή ακούστηκε ξανά από την κάµαρα. Η γυναίκα του, η λατρεµένη του Χαρά, που πάντα ήταν η χαρά της ζωής του, τον ζητούσε. Καθηλωµένη στο κρεβάτι µετά από το τελευταίο εγκεφαλικό. Ανήµπορη σωµατικά µα µε ψυχή λιονταριού! Τον περίµενε εκεί, µε χαµόγελο και την ίδια αγάπη και λατρεία στα µάτια. - Εδώ είµαι Χαρά µου, ήρθα µια στιγµή να αφήσω τα ψώνια κι έρχοµαι Μπήκε γρήγορα στη κουζίνα και άφησε τις τσάντες που του είχε δώσει ο επίτροπος. υο κουτιά γάλα, ένα πακέτο µακαρόνια, ένας πελτές, ζάχαρη, καφές, φρυγανιές και δυο πιάτα κοτόσουπα. Ήταν ακόµα ζεστή! Ένιωθε πλούσιος. Όχι υλικά, αλλά από την αγάπη των συνανθρώπων του, που πρόσφεραν όλα αυτά για να διανέµονται σε κάθε άνθρωπο που έχρηζε ανάγκης. Άφησε τα πακέτα και πήγε στην κρεβατοκάµαρα. Την αγκάλιασε και τη φίλησε όπως πάντα. - Τι κάνει το κοριτσάκι µου..; - Καλά είµαι Χρήστο µου, σε περίµενα, µου φάνηκε ότι άργησες ξέρεις µε πήρε ο γιατρός, θέλει να µε δει λέει, ίσως αν έκανα µια θεραπεία να µπορούσα να σηκωθώ λιγάκι αλλά θα στοιχήσει είπε, και δε του απάντησα - Θα κάνουµε τα πάντα χαρά µου εγώ είµαι εδώ! Κοιµήσου τώρα εσύ λιγάκι να ξεκουραστείς κι εγώ θα πάω να φτιάξω κοτόσουπα που είναι η αγαπηµένη σου Τι να της έλεγε; Πώς να το έλεγε; εν είχαν κανέναν άλλο, µόνο ο ένας τον άλλο. Παιδιά δεν απέκτησαν. Τον πρώτο καιρό δεν ήθελαν λόγω οικογενειακού προγραµµατισµού, µετά όταν το προσπάθησαν δεν προέκυψε. Καλώς ή κακώς έµειναν οι δυο τους. Έκλειναν 40 και πλέον, χρόνια παντρεµένοι και παρέµεναν αγαπηµένοι και ερωτευµένοι όπως την πρώτη µέρα και ακόµα περισσότερο! Το ερωτευµένο βλέµµα των εικοσάχρονων τότε παιδιών είχε µετατραπεί σε βαθειά αγάπη. Μια αγάπη που άγγιζε τα όρια της λατρείας.

3 2 Μπήκε στην κουζίνα και άδειασε τα πακέτα µε την κοτόσουπα στην κατσαρόλα, πέταξε τα άδεια πακέτα εξαφανίζοντας τα «ίχνη» για το καλό της. εν έπρεπε να το βάλει κάτω, ο γιατρός ήταν κατηγορηµατικός, αν είχε µια ελπίδα να γίνει καλά, η ψυχολογία ήταν το Α και το Ω, και αυτό θα το προστάτευε µε κάθε τρόπο! Στο νου του ήρθαν τα λόγια της. «Υπάρχει µια θεραπεία αλλά θα στοιχήσει..» Τι ήταν πάλι αυτό; Έπρεπε να µιλήσει µε το γιατρό και να βρει µια λύση. - Χαρά µου, αποκοιµήθηκες..; - Χρήστο µου, έκλεισα τα µάτια µου και µάλλον µε πήρε ο ύπνος - Έλα κοριτσάκι µου, το φαγητό µας είναι έτοιµο. Έλα να σε σηκώσω να πάµε µέσα. Έφαγαν τη σούπα τους, λιγοµίλητοι. Πρώτη φορά η σούπα είχε γλυκόπικρη γεύση, αλλά την ένοιωθε µόνο εκείνος Ήταν η ώρα που έπινε το καφεδάκι του στο γραφείο, συνήθεια από παλιά τότε είχε συντροφιά την εφηµερίδα του και το χαµόγελο της αγαπηµένης του που διάβαζε πλάι στο παράθυρο. Τώρα συντροφιά του ήταν οι σκοτούρες Κάλεσε τον γιατρό. Πράγµατι υπήρχε ελπίδα, αλλά το κόστος; Έπρεπε να βρεθεί µια λύση και µάλιστα γρήγορα. Να πουλήσει το σπίτι..; και πού θα µείνουν..; η σύνταξη δεν έφτανε και για νοίκι. Να δώσει τα κοσµήµατά τους..; ήταν λίγα και η αξία τους περισσότερο συναισθηµατική Να πουλήσει τα βιβλία ναι..! αυτά σίγουρα θα είχαν κάποια αξία! Αυτό θα έκανε! Την επόµενη µέρα κιόλας προσπάθησε να πραγµατοποιήσει τη σκέψη του. Πήγε όπου θα µπορούσε να βρει υποψήφιους αγοραστές δυστυχώς Οι εγκυκλοπαίδειες και η κλασσική λογοτεχνία είχαν πλέον κατακτήσει το ίντερνετ, κανείς δεν ήθελε τους θησαυρούς του Τι θα έκανε;;; Απελπισµένος κλείστηκε στο γραφείο και άρχισε να πετάει τα βιβλία στο πάτωµα. Εσείς φταίτε! Εσείς τόσοι θησαυροί γνώσεων γιατί δε µπορείτε να µου δώσετε πίσω τη Χαρά µου γιατί..;;; Ένα γιατί που τον έκαιγε φώλιασε στην καρδιά του και έσβησε µε τα δάκρυά του. - Χρήστο ; Η φωνή της τον επανέφερε στην πραγµατικότητα. - Εδώ είµαι Χαρά µου, έρχοµαι, τακτοποιούσα το γραφείο µια στιγµή να πλύνω τα χέρια µου Έπλυνε το πρόσωπό του γρήγορα και πήγε κοντά της. Της έδωσε µια αγκαλιά και της χαµογέλασε όλο αγάπη. - Ορίστε Χαρά µου, µε φώναξες..; - Χρήστο µου, πες µου, τι σου είπε ο γιατρός..; έχουµε ελπίδες..; και τα χρήµατα χρειάζονται πολλά..; - Όλα θα πάνε καλά µάτια µου, θα κάνουµε ότι πρέπει, και τα χρήµατα θα τα βρω Μη µου στεναχωριέσαι ναι..;

4 3 - Καλά αγάπη µου Όµως, πως θα πήγαιναν όλα καλά αν δεν έβρισκε µια λύση..; Θα βρω λύση! Πρέπει να βρω µια λύση Χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι και τα µάτια του άστραψαν! Έτρεξε στο γραφείο. Μα βέβαια. Πως δε το είχε σκεφτεί νωρίτερα; Λύση υπήρχε! Και ήταν µπροστά του. Έτρεξε και κατέβασε τέσσερις χοντρούς φάκελους αρχειοθέτησης από τη βιβλιοθήκη. Εκεί ήταν ο µικρός θησαυρός του. Τα γραµµατόσηµά του τα συνέλλεγε από παιδί και συνέχισαν να τα συλλέγουν µαζί µε τη Χαρά ε και λοιπόν..; Καιρός να τα χρησιµοποιήσει! Η απόφαση είχε παρθεί. Το πρωί κιόλας θα απευθυνόταν σε συλλέκτες, κάποιος θα ενδιαφερόταν. Σίγουρα θα κέρδιζε τα χρήµατα που χρειαζόταν, κι αν όχι όλα, θα ήταν µια καλή αρχή..! Χτύπησε πολλές πόρτες, έβαλε αγγελίες, ώσπου βρέθηκε ο συλλέκτης που ενδιαφερόταν για τη συλλογή. Και µάλιστα έδινε πολλά περισσότερα από όσα υπολόγιζε! Επιτέλους η τύχη του είχε χαµογελάσει. Και τώρα µπορούσε να χαµογελάει και αυτός. Εκείνο το βράδυ του φάνηκε ατέλειωτο. Στριφογυρνούσε στο κρεβάτι ώσπου απόκαµε και αποκοιµήθηκε. Βυθίστηκε σε ένα παράξενο ύπνο, γεµάτο εικόνες λες και τα γραµµατόσηµα του έστελναν µήνυµα από κάθε γωνιά της γης Εικόνες πολλές, εικόνες όµορφες, νοσταλγικές µα και χαρούµενες. Κάθε γραµµατόσηµο και µια ιστορία Κάθε ιστορία κι ένα ταξίδι Ένα ταξίδι που µε ένα παράξενο τρόπο το έκανε µαζί µε αυτά τα µικρά χαρτάκια Ένοιωθε όµορφα, κάτι µέσα του χαµογελούσε ήταν σηµάδι! Όλα θα πήγαιναν καλά. Και το ταξίδι αυτό θα το έκανε µαζί µε τη Χαρά του Ξηµέρωσε. Ο ήλιος του χαµογελούσε πλατιά από το παράθυρο. - Χρήστο κοιµάσαι ακόµα..; Η Χαρά του, τον ζητούσε. - Εδώ είµαι Χαρά µου, αποκοιµήθηκα - Καλά έκανες µατάκια µου. Τον τελευταίο καιρό δεν κοιµάσαι καλά και σου λείπει ύπνος. - Πως είσαι κοριτσάκι µου; - Μουδιασµένη θα µε βοηθήσεις να σηκωθώ..; Την πήρε αγκαλιά και τη σήκωσε, τη βοήθησε να ντυθεί, της χτένισε τα µαλλιά και πήγε να ετοιµάσει το πρωινό τους. - Θα λείψω για µερικές ώρες Χαρά µου, έχω κάποιες δουλειές. Σε πειράζει να µείνεις για λίγο µόνη..; - Να πας Χρήστο µου, άσε µε στο σαλόνι, θα διαβάσω ένα βιβλίο, να ταξιδέψω µε το νου µέχρι να έρθεις.

5 4 Ντύθηκε, πήρε τη συλλογή και έφυγε. Είχε ένα καλό προαίσθηµα σήµερα, πράγµα που του επιβεβαίωσε η θέρµη του ήλιου που ένοιωσε να τον αγκαλιάζει αµέσως µόλις βγήκε έξω. Ο συλλέκτης έµενε στην Κηφισιά, θα έπαιρνε το τρένο και σε λίγη ώρα θα ήταν εκεί. Από τα Πατήσια δεν ήταν και πολλές οι στάσεις. Σε λίγη ώρα βρισκόταν στον προορισµό του. Ο κύριος Αλέξανδρος του άνοιξε την πόρτα µε ένα πλατύ χαµόγελο. Γεροντοπαλίκαρο εκ πεποιθήσεως, καλοστεκούµενος και αρκετά πλούσιος. - Καλώς ήρθατε, πρέπει να είστε ο κύριος Χρήστος, παρακαλώ περάστε - Ευχαριστώ. Η πρώτη εντύπωση ήταν απρόσµενα θετική, ένας ευγενέστατος και αρχοντικός άνθρωπος τον υποδεχόταν µε εγκαρδιότητα. - Καθίστε. Οµολογώ αγαπητέ µου ότι η αγγελία σας µε εξέπληξε. Κατέχετε έναν τέτοιο θησαυρό και τον δίνετε όσο όσο. Θα σας ρωτούσα το λόγο αν δεν γινόµουν αδιάκριτος - Ξέρετε εγώ δηλαδή εµείς έχουµε ανάγκη αυτά τα χρήµατα η γυναίκα µου Του µίλησε για την κατάστασή τους, για την αγάπη τους, για το χαµόγελο που είχε σκοτεινιάσει στα χείλη τους τα τελευταία χρόνια. Του εξήγησε ότι καµία σύλλογη, κανένα αντικείµενο, τίποτα, δεν ήταν τόσο σηµαντικό, τόσο ανεκτίµητο όσο η Χαρά του. Εκείνη ήταν το φως και ο ήλιος του και αυτός θα έκανε τα πάντα για να δει αυτό τον ήλιο να λάµπει ξανά. Ο κύριος Αλέξανδρος συγκινήθηκε πολύ, όχι από το δράµα αλλά από την αγάπη αυτών των ανθρώπων. Αγόρασε τη συλλογή δίνοντας περισσότερα χρήµατα από όσα είχαν συµφωνήσει. Ήταν για καλό σκοπό, χάρηκε που τα έδωσε! Ο Χρήστος χαιρέτησε τον κύριο Αλέξανδρο και βγήκε στο δρόµο. εν περπάταγε, πετούσε! Η Χαρά του θα γινόταν καλά!!! Έφτασε στο σπίτι µε ένα πλατύ χαµόγελο. - Χρήστο - Ήρθα Χαρά µου! - Καλώς τον µου. Τι χαµόγελο είναι αυτό αγάπη µου..; - Τα κανόνισα Χαρά µου, κοίτα αύριο κιόλας θα ξεκινήσει η θεραπεία σου! - Μα πως..; - Χάρη σε έναν καλό άνθρωπο. Όλα θα πάνε καλά τώρα. Αγκαλιάστηκαν αφήνοντας τα δάκρυα χαράς να τους πληµµυρίσουν. Ο κύριος Αλέξανδρος αφότου έφυγε ο καλεσµένος του, πήγε στο γραφείο του να θαυµάσει το νέο του θησαυρό. Για ώρες ταξίδεψε στις εικόνες, τις χρονολογίες και τη σπανιότητα αυτών των γραµµατοσήµων ώσπου έφτασε στην τελευταία σελίδα Μα τι είναι αυτό..; ένας σφραγισµένος φάκελος να τον ξέχασε ο άνθρωπος αυτός..; µπα θα είναι τίποτα γραµµατόσηµα που δεν πρόλαβε να ταξινοµήσει, σκέφτηκε και άνοιξε το φάκελο Όµως «Παιδί µου, ξέρω πως δεν έχεις γεννηθεί ακόµα και ίσως να µην γεννηθείς ποτέ

6 5 όµως αυτή η συλλογή είναι για σένα Χρόνια πολλά τα µαζεύαµε µε τη µητέρα σου, ένα ένα κάθε µικρό χαρτάκι είναι για µας µια ιστορία, ένα ταξίδι που σχεδιάζαµε να κάνουµε. Μια µικρή εικόνα αγάπης και αφοσίωσης. Όλα µαζί συνθέτουν το παζλ της ζωής µας. Ένα παζλ που θα θέλαµε να µοιραστούµε µαζί σου και να στο χαρίσουµε. Όταν θα βρεις αυτή τη συλλογή µπορεί να µην βρισκόµαστε µαζί σου. Θα έχεις όµως τα πιο σηµαντικά κοµµάτια µας να σε συντροφεύουν για πάντα Με αγάπη, Ο πατέρας σου» - Τι ήταν αυτό δάκρυ..; Σύνελθε Αλέξανδρε ε µπορούσε να συνέλθει. Ένοιωσε εγκληµατίας. Αγόρασε την ψυχή δύο ανθρώπων. Με ποιο δικαίωµα ; Έπρεπε να κάνει κάτι Η θεραπεία της Χαράς συνεχιζόταν κανονικά και τα πρώτα αποτελέσµατα τους γέµιζαν όλους µε αισιοδοξία και χαµόγελα. Σε λίγες µέρες θα ολοκληρωνόταν το πρόγραµµα και θα µπορούσε να κινείται άνετα µέσα στο σπίτι. Αν και αυτό θα ήταν µόνο η αρχή, διότι ο γιατρός τους διαβεβαίωνε ότι σε δύο µήνες το πολύ όλα θα ήταν όπως πρώτα! Είχαν περάσει δυο εβδοµάδες περίπου, όταν ο Χρήστος βρήκε ένα σηµείωµα από τον ταχυδρόµο. Έπρεπε να πάει στο ταχυδροµείο να παραλάβει ένα δέµα. έµα εγώ ; Παραξενεύτηκε ποιος θα µπορούσε να του στέλνει κάτι..; Την επόµενη µέρα πήγε στο ταχυδροµείο. Του είχαν στείλει ένα µεγάλο πακέτο. Αποστολέας άγνωστος. Μαζί ήταν κι ένα συστηµένο γράµµα. Γύρισε σπίτι, κάθισε στο γραφείο του και άνοιξε πρώτα την επιστολή «Σας ευχαριστώ που µοιραστήκατε µαζί µου τα κοµµάτια της ψυχής και της ζωής σας. Μου κάνατε ένα ανεκτίµητο δώρο, το οποίο όµως δε µπορώ να κρατήσω. Ανήκει µόνο σε σας! Όσα και να σας δώσουν να µην δεχτείτε ποτέ να το δώσετε, διότι οι στιγµές είναι ανεκτίµητες Σας ευχαριστώ που µε διδάξατε τη σηµασία της αγάπης. Σας ευχαριστώ που µε κάνατε να δω και να πάψω απλά να κοιτώ εν µπορούσα να κρατήσω κάτι που δεν µου ανήκει. Τι σηµασία έχει αν το αγόρασα..; δε µου ανήκει και δε θα είναι ποτέ δικό µου. Μακάρι να είχα κι εγώ κάτι τόσο ανεκτίµητο να µε συντροφεύει στη ζωή. Σας ευχαριστώ. Με εκτίµηση, Αλέξανδρος» Πριν συνέλθει από το πρώτο σοκ, ο Χρήστος, είδε το δεύτερο χαρτάκι που υπήρχε στο φάκελο Μα πως είναι δυνατόν..; Νόµιζε ότι είχε πετάξει αυτό το γράµµα προ πολλού