Γῆ (Β) Κ.Δ./Ε.Γ. (ΚΕΙΜ.) ΡΙΖΑ: ΕΡΜΗΝΕΙΑ:

Transcript

1 Γαῖα, Γῆ (Β) Κ.Δ./Ε.Γ. (ΚΕΙΜ.) ΡΙΖΑ: < αρχ. Γῆ / Γαῖα < Αῖα «γῆ». ΕΡΜΗΝΕΙΑ: 1) Η γη, η κατοικία των ανθρώπων (Mat 5:18: Ἕως ἄν παρέλθῃ ὁ οὐρανός καὶ ἡ γῆ). 2) Γεωγραφικό τμήμα γης, χώρα, περιοχή, τόπος (Mat 2:6,20: Γῆ Ἰούδα εἰς γῆν Ἰσραήλ). 3) Πατρίδα, τόπος καταγωγής (Act 7:3: Ἔξελθε ἐκ τῆς γῆς σου ). 4) Έδαφος, επιφάνεια της γης (Mat 10:29: Καὶ ἐν ἐξ αὐτῶν οὐ πεσεῖται ἐπί τήν γῆν). 5) Χους, γη που καταρρέει και κονιορτοποιείται και συσσωρεύεται (Mar 6:11, Apoc 18:19). 6) Καλλιεργήσιμη γη, αγρός (Mar 4:26: Βάλῃ τὸν σπόρον ἐπὶ τῆς γῆς). 7) Ξηρά, στερεό μέρος της γης (Luk 5:3: Ἀπό τῆς γῆς ἐπαναγάγειν ὀλίγον). 8) Χώμα (1Co 15:47: Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἐκ γῆς χοϊκός). 9) Οι κάτοικοι της γης, η ανθρώπινη κοινωνία (Luk 12:49). ΟΜΟΡΡΙΖΑ: Ἐπίγειος (Phl 2:10), Γεωργός (Mat 21:33), Γεώργιον (1Co 3:9), Γεωργῶ (Heb 6:7). ΣΥΝΩΝΥΜΑ: Ἀγρός (Mar 5:14), Ἔδαφος (Act 22:7), Ἐδαφίζω (Luk 19:44), Γεώργιον (1Co 3:9), Πατρίς (Mar 6:1), Ἑδραίωμα (1Ti 3:15), Χαμαῖ (Joh 9:6, 18:6), Θεμέλιον (Luk 6:49), Θεμελιῶ (Eph 3:17), Οἰκουμένη (Luk 21:26), Χωρίον (Joh 4:5), Χώρα (Mar 1:5), Περίχωρος (Luk 8:37), Κόσμος (Mat 13:35), Μέρος (Act 19:1), Ὀρεινός (Luk 1:39), Πεδινός (Luk 6:17), Πετρώδης (Mar 4:16), Χοῦς (Mar 6:11, Apoc 18:19). ΑΝΤΙΘΕΤΑ: Οὐρανός (Joh 1:32, Act 7:49), Καταχθόνιος (Phl 2:10). ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ: Ουσιαστικό β κλίσης θηλυκού γένους, Γῆ, γῆς. Για αναλυτική μελέτη βλ. αρχαιοελληνική γραμματική ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ. ΤΥΠΟΙ ΤΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: 1) Γῆ: ονομαστική ενικού (βλ. ΕΙΔ. ΑΝΑΦ. 1, 5, 6, 13, 15). 2) Γῆν: αιτιατική ενικού (βλ. ΕΙΔ. ΑΝΑΦ. 11, 14, 17,18). 3) Γῆς: γενική ενικού (βλ. ΕΙΔ. ΑΝΑΦ. 2, 3, 4, 7-10, 12, 16, 19, 20, 21). 4) Γῇ: δοτική ενικού.

2 ΣΥΜΦΡΑΖΟΜΕΝΑ (CONTEXT) ΛΕΞΗ-ΦΡΑΣΕΙΣ- ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ: ΛΕΞΕΙΣ: 1) Γαῖα (δεν αναφέρεται στα Κείμενα), 2) Γῆ (βλ. Ταμείο Ευρετήριο), 3) Χοῦς (Mat 6:11, Apoc 18:19). ΦΡΑΣΕΙΣ: «Γῆ τῆς ἐπαγγελίας» (Γῆ Χαναάν) (παραβ. Π.Δ./Ε.Γ.- Ο Gen 12:17, Deu 5:31) «γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσει» (παραβ. Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Gen 3:19 και Ecc 3:20) «ὑμεῖς ἔστε τὸ ἅλας τῆς γῆς» (Mat 5:13) «διαγγελεῖ τὸ ὄνομά μου ἐν πάσῃ τῇ γῇ (Rom 9:17) «εἰς πάσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῆς καὶ εἰς τὰ πέρατα τὰ ρήματα αὐτῶν (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 19:4 Rom 10:18) «πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί την γῆν» (Luk 12:49). Παραφραζόμενα: α) Τα κατώτερα μέρη της γης: ο Άδης (Eph 4:9 - για τον Χριστό) «κατέβη εἰς τὰ κατώτερα (μέρη) τῆς γῆς», β) τα επί της γης: τα επίγεια, τα σαρκικά-αμαρτωλά «Τὰ ἄνω φρονεῖτε, μὴ τὰ ἐπί τῆς γῆς» (Col 3:2). ΣΥΜΦΡΑΖΟΜΕΝΑ: Η λ. στα ΒΙΒΛΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ αναφέρεται είτε αυτοτελώς αμιγής ως γῆ: 1) ως υδρόγειος σφαίρα (Mat 5:18), 2) ως προσδιορισμένη ύλη από την οποία έχει πλαστεί ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ (1Co 15:47), 3) ως ένα τόπο κατοίκησης ανθρώπων και ζώων (Luk 21:35, Act 1:8, 8:33, 10:12, 11:6, 17:26), 4) ως καλλιεργήσιμος χώρος ή τόπος (χώμα), έδαφος (Mat 10:29, Mar 4:26), 5) ως κατοικήσιμος χώρος ή τόπος: χώρα ή περιοχή (Luk 4:25, Joh 3:22), 6) ως στεριά, παραλιακό έδαφος κοντά στη θάλασσα ή σε μια λίμνη (παραλίμνιος περιοχή) ή ακόμη στερεό έδαφος πάνω στο οποίο κυλάνε το νερό (αυλάκια) και τα ποτάμια (Mat 3:6, Mar 4:1, Joh 21:8,9,11, Act 16:13), 7) επιφάνεια πάνω στην οποία πίπτει η βροχή και πνέουν οι άνεμοι (Mat 7:25,27). Με την έκφραση «οἰκουμένη» που σημαίνει ολόκληρος ο κόσμος, υποδηλώνεται και περιλαμβάνεται η κατοικημένη γη (από ανθρώπους και ζώα) (Mat 24:14, Luk 2:1, Act 17:6, Apoc 12:9). Με τη γη είναι συνδεδεμένοι οι βράχοι, οι πέτρες, είτε τα εδάφη σε πεδινή, ορεινή ή παραθαλάσσια ή παραλίμνια περιοχή (Mat 7:24, Apoc 6:15,16). Πάνω από τη γη, στον αέρα πετούν «τα πετεινά τοῦ οὐρανοῦ» (Mat 6:26, 8:20). Η γη κατατάσσεται σε καλλιεργήσιμο ή άγονο έδαφος (Mat 4:26,31, Luk 13:17). Καλλιεργημένη αποτελεσματικά η γη χαρακτηρίζεται ως «καλή και αγαθή η οποία καρποφορεί» (Mat 13:5, Luk 8:8). Επάνω στη γη κατασκευάζονται τα σπίτια των ανθρώπων, τα ποιμνιοστάσια και τα άλλα μικρά οικήματα των ζώων (Act 17:26, Joh 10:2). Επίσης πάνω στη γη φύεται

3 κάθε είδος φυτού, από άνθος μέχρι δάσος. Πάνω στα δένδρα κατασκευάζουν φωλιές, κατοικίες τα πετεινά (πτηνά) του οὐρανοῦ (Mat 15:13, Luk 13:6, 21:29, Jud 12, Mat 8:20, Luk 9:58). Δίκαια η γῆ χαρακτηρίζεται κατά γράμμα ως μια παραγωγική, πλουτοπαραγωγική, πηγή που δημιουργήθηκε με σοφία από τον Δημιουργό Ιεχωβά-Θεό (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 104:24). Τέλος η γη συνδέεται άρρηκτα και αδιάσπαστα με το φυσικό φαινόμενο της βαρύτητας. Πρόκειται για τη δύναμη εκείνη με την οποία η γη έλκει προς το κέντρο της τα υλικά σώματα (βλ. σχετική θεωρία του Άγγλου φυσικομαθηματικού και αστρονόμου Ισαάκ Νεύτωνα). Η παρουσία της γης εμφανίζεται με απλό και σαφή τρόπο: «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τὸν οὐρανόν καὶ την γῆν. (Κατ ἀρχάς) ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος», πράγμα που ο Δημιουργός με σοφία την τελειοποίησε ως κατοικία «παράδεισον» και εκεί «ἔθετο τον ἄνθρωπον» (Παραβ. Π.Δ./Ε.Γ-Ο Gen 1:1, 9-12, 24_31, 2:1-8). Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να κατοικεί μόνιμα στη γη, την οποία θα χρησιμοποιεί ως κατοικία και μέσα στην οποία θα απολαμβάνει τελειότητα, μακαριότητα (ευτυχία) με αιώνια ζωή (παραβ. Π.Δ./Ε.Γ.- Ο Psa 37:11, 115:16, Esa 45:18, Apoc 21:3,4). Επισημαίνεται ότι όλες οι θεόπνευστες περιγραφές της Αγίας Γραφής βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τα επιστημονικά δεδομένα. Αναφέρεται επίσης ότι η λ. γῆ στην Αγία Γραφή χρησιμοποιείται τόσο με μεταφορικές όσο και με συμβολικές εκφράσεις, όπως η μεταφορική έκφραση: η γη αποτελεί υποπόδιο του θρόνου Του (του Θεού) (Mat 5:35, Act 7:49) ή ο Άδης (Σιεόλ) ο κοινός τάφος του ανθρώπινου γένους θεωρείται ότι βρίσκεται κάτω από τη γη (2Pe 3:7), ο ουρανός και η γη «που φεύγουν» είναι συμβολικοί σε μια κοινωνία ανθρώπων που ζουν στη γη (παραβ. Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 96:1), καθώς θα εγκαθιδρυθούν νέοι ουρανοί και νέα γη (2Pe 3:7). Η γη χρησιμοποιείται ως σύμβολο των πιο στερεών και σταθερών στοιχείων της ανθρωπότητας (παραβ. Jas 1:6, Apoc 12:16, 20:11, 21:1). Τέλος η έκφραση «ἐπίγειος» ως ομόρριζη λ. της γῆς υποδηλώνει φυσικά γήινα πράγματα και καταστάσεις, καθότι ως κατώτερα υλικά πράγματα, μερικά από τα οποία έχουν μια ανεπιθύμητη χροιά και απόχρωση ως «διεφθαρμένα» και αντιτιθέμενα στα πνευματικά πράγματα. Ο άνθρωπος φτιαγμένος από γήινα υλικά στοιχεία μπορεί εν τούτοις να ευαρεστεί τον Δημιουργό του Ιεχωβά- Θεό ζώντας μια «πνευματική» ζωή κατευθυνόμενη από το

4 Θεόπνευστο Λόγο και το Άγιο Πνεύμα του Θεού (παραβ. 1Co 2:12,15,16, 15:46-49, 2Co 5:1, Heb 12:9) (βλ. επίσης. Phl 3:19, Jas 3:15). Πέραν αυτών στη γη αναφέρονται και άλλες περιγραφές, πραγματικές ή εξεικονιστικές. Έτσι η γη, ως γεωργία, χαρακτηρίζει το καλλιεργήσιμο έδαφος, από τους Εσσαίους (παραβ. Ιωσήπου ΙΑ 18:1,5: «το πᾶν πονεῖν ἐπιγεωργίαν τετριμμένοι» αλλά και μια ολόκληρη χώρα, τη χώρα Γεωργία με κατοίκους τους Alba Longa (κατ ευφημισμόν Αλβανοί) (παραβ. Πλούταρχου Βίοι παράλληλοι II 509). Με τη γη συνδέονται και οι προσήλυτοι (Act 2:10, 13:43) αναφερόμενοι ως «γειῶραι» ή «γήοραι» (δηλ. πάροικοι) (παραβ. Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Exo 12:29, Esa 14:1). Τέλος σε επιγραμματικές εκφράσεις, η λ. αναφέρεται ως: 1) «Γῆ-Αγία» χαρακτηρισμός της περιοχής του «Κέντρου του Βασιλείου της Δόξης» της Παλαιστίνης. Ως επέκταση της περιοχής αυτής αναφέρεται ότι περιλαμβάνει ολόκληρο τον κόσμο με Βασιλεία του Γιαχβέ και Μεσσία τον Γυιό Του (παραβ. Esa 11:10, Dan 2:44, 7:14,27 βλ. Schürer II, Παγκοσμικός σελ. 540 υπό σημ. 46). 2) «Γῆ-Ιούδα» πρόκειται για την Ιουδαία, ονομασία απ την αρχή της εποχής των Μακκαβαίων (παραβ. Ιουδαϊκές Αρχαιότητες ). 3) «Γῆ-Γεννησαρέτ» (παραβ. Mat 6:53). 4) «Γη της Επαγγελίας» (του Ιεχωβά Θεού προς τον Αβραάμ) (παραβ. Heb 11:9). 5) «Γη-Ισραήλ» κατά την Ρωμαιο-Ηρωδιανή περίοδο. Ως χώρα περιλάμβανε 3 επαρχίες: α) την Ιουδαία και Σαμάρεια, β) τη Γαλιλαία και γ) την Περαία (πέραν του Ιορδάνη) (παραβ. Mat 2:20,21, 4:25). ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ: Mat 2:6, 4:15, 5:1, 5:5, 6:10, 13:10-16, 18:23, Mar 4:11-13, Mat 13:10-16, Luk 8:9-15, 2Pe 3:13, 3:15, (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Mic 5:2,10,11, Hsa 8:22, 9:1, 53:7, 10:23), Act 1:8, 2:19, 3:25, 4:26, 7:33, 8:33, 53:7, 14:15, 24:15, 20:21, (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Exo 3:5, 20:11, 9:16, Joe 2:28-29, Gen 22:18, 1:1, Psa 146:6, 102:25-26), Rom 9:17, 10:18, 9:28, Eph 6:3, 1:9,10, 3:10-12, (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Deu 5:16, Agg 2:6), Apoc 1:7, Mat 24:30, (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Zac 12:10), Phl 2:9-11. ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ: 1) Η λ. Γῆ στο εδάφιο Mat 13:3-9 περιλαμβάνεται σε μια αναφορά που έχει η επίδραση της φύσης στο θέμα αυτό, στο οποίο προδίδει το αίσθημα της εξαιρετικής εκτίμησης που είχαν στη φύση οι θεόπνευστοι συγγραφείς των χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (Καινή Διαθήκη). Ως περιγραφή αποτελεί λογοτεχνικό

5 χαρακτηριστικό της «Κοινής» Ελληνικής Γλώσσας το οποίο περιλαμβάνεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές (Καινή Διαθήκη) (παραβ. Mat 26:30, 13:24-33) κ.ά. 2) Η φράση «Ὅσα ἐάν δήσητε ἐπί τῆς γῆς ἐσταί δεδεμένα ἐν οὐρανῷ καὶ ὅσα ἐάν λύσητε ἐπί τῆς γῆς ἐσταί λελυμένα ἐν οὐρανῷ» συναντάται ως «παραλληλισμός των μελών» (parallelismus membrorum), ένα από τα κύρια γνωρίσματα της εβραϊκής ποίησης (παραβ. Mat 4:16, 16:2) κ.ά. 3) Η λ. γῆς στο εδάφιο Luk 2:14 περιλαμβάνεται σε μια περιγραφή με ποιητική έξαρση ως ένας ύμνος χωρίς μέτρο. Η περιγραφή αυτή αναφέρεται ως ένα λογοτεχνικό χαρακτηριστικό. 4) Η φράση «γῆς ἡλίου» στα εδάφια Mat 4:26,28,31 και 13:5,7 περιλαμβάνεται σε μια αναφορά που έχει η επίδραση της φύσης στο θέμα αυτό, στο οποίο προδίδει το αίσθημα της εξαιρετικής εκτίμησης που είχαν στη φύση οι θεόπνευστοι συγγραφείς των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (Καινής Διαθήκης). Ως περιγραφή αποτελεί λογοτεχνικό χαρακτηριστικό της «Κοινής» Ελληνικής Γλώσσας το οποίο περιλαμβάνεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές (Καινή Διαθήκη). Μεταφέρουν μια εικόνα ατμόσφαιρας η οποία περιλαμβάνεται σε μια περιγραφή της επίδρασης των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών (Καινής Διαθήκης). 5) Η λ. γῆ στο εδάφιο Mat 2:6 αποτελεί εκπλήρωση προφητείας (παραβ. Εβραϊκές Γραφές (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Mic 5:1-3). 6) Η λ. γῆ στο εδάφιο Mat 4:15 αποτελεί εκπλήρωση προφητείας (παραβ. Εβραϊκές Γραφές (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Hsa 8:22, 9:11,7). 7) Η λ. γῆς στο εδάφιο Act 2:19 αποτελεί εκπλήρωση προφητείας (παραβ. Εβραϊκές Γραφές (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Joe 2:28-29). 8) Η λ. γῆς στο εδάφιο Act 4:25 αποτελεί εκπλήρωση προφητείας (παραβ. Εβραϊκές Γραφές (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 2:1-2). 9) Η λ. γῆς στα εδάφια Act 8:33, 13:47 αποτελούν εκπλήρωση προφητείας (παραβ. Εβραϊκές Γραφές (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Hsa 42:6, 49:6, 53:7). 10) Η λ. γῆς στο εδάφιο Rom 9:28 αποτελεί εκπλήρωση προφητείας (παραβ. Εβραϊκές Γραφές (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Hsa 10:23). 11) Η λ. γῆν στο εδάφιο Rom 10:18 αποτελεί εκπλήρωση προφητείας (παραβ. Εβραϊκές Γραφές (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 19:4). 12) Η λ. γῆς στο εδάφιο Act 3:25 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο Εβραϊκών Γραφών (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Gen 22:18).

6 13) Η λ. γῆ στο εδάφιο Act 7:33 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο Εβραϊκών Γραφών (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Exo 3:5). 14) Η λ. γῆν στο εδάφιο Act 14:15 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο Εβραϊκών Γραφών (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Gen 1:1, Exo 20:11, Psa 146:6). 15) Η λ. γῆ στο εδάφιο Rom 9:17 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο Εβραϊκών Γραφών (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Exo 9:16). 16) Η λ. γῆς στο εδάφιο Eph 6:3 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο Εβραϊκών Γραφών (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Deu 5:16). 17) Η λ. γῆν στο εδάφιο Heb 1:10 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο Εβραϊκών Γραφών (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Psa 102:25-26). 18) Η λ. γῆν στο εδάφιο Heb 12:26 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο Εβραϊκών Γραφών (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Agg 2:6). 19) Η λ. γῆς στο εδάφιο Rev 1:7 αποτελεί παραπομπή από σχετικό εδάφιο Εβραϊκών Γραφών (Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Dan 7:13, Zac 12:10). 20) Η λ. γῆς στο εδάφιο Mar 2:10 αναγράφεται με μείξη ορθού και πλάγιου λόγου. Το φαινόμενο αποτελεί αρχαιοελληνικό ιδιωματισμό. 21) Η λ. γῆς στο εδάφιο Act 13:47 αποτελεί εκπλήρωση προφητείας (παραβ. Π.Δ./Ε.Γ.-Ο Hsa 42:6, 49:6). 22) Η φράση τῆς γῆς στο εδάφιο Apoc 1:5 αποτελεί σολοικισμό (δηλαδή εκφραστικό συντακτικό λάθος κατά τη διατύπωση του λόγου). Πρόκειται για λογοτεχνικό χαρακτηριστικό της «Κοινής» Ελληνικής Γλώσσας το οποίο περιλαμβάνεται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές (Καινή Διαθήκη). ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ Ο : 1) (Ως Γαῖα) 2Ki 18:35, Jek 36:24, Psa 49:12, 2) (Ως Γῆ) Gen 1:1, 12:1, 16:7, Dan 9:2.