ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ-ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Transcript

1 ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ-ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ Copyright 2013 A.N. Triantafyllou Smashwords Edition Διαβάστε επίσης: Δεν φοβόμουν πάντα το σκοτάδι ( Ξενοδοχείο Άβελιν ( Το blog ( Επικοινωνία: Τριανταφύλλου/ Ήταν όνειρο. Ήξερε ότι ήταν όνειρο. Μάλλον αυτό ήταν που τον τρόμαζε περισσότερο. Ότι ήταν όνειρο αλλά αισθανόταν σαν να είναι αληθινό, σαν να το νοιώθει πραγματικά εκείνη την στιγμή. Δεν έβλεπε όνειρο, ένιωθε όνειρο. Αυτό που έβλεπε ήταν κάτι τόσο ακανόνιστο, κάτι εντελώς ασαφές. Αυτό που ένιωθε, όμως, ήταν πολύ συγκεκριμένο. Πόνος. Ένιωθε πόνο σε όλο του το σώμα, από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Τον ένιωθε να πηγάζει από μέσα του, από κάθε κύτταρο του σώματος του. Και ήταν επιθανάτιος πόνος. Ήταν πόνος που ανακοίνωνε τον ερχομό του θανάτου πολύ σύντομα. Ήταν το τελευταίο συναίσθημα που θα μπορούσε να νιώσει κανείς πριν πεθάνει αφού πρώτα είχε χτυπηθεί πολύ σοβαρά. Δεν μπορούσε να καταλάβει σε ποιο σημείο του σώματος του είχε χτυπηθεί, ούτε από τι είχε χτυπηθεί. Απλά, ολόκληρο το σώμα του υπέφερε. Μέσα στην σκοτεινιά του ονείρου του, το κορμί του ούρλιαζε και το κεφάλι του κόντευε να εκραγεί. Οι ακανόνιστες εικόνες που άστραφταν μπροστά στα μάτια του έκαναν την κατάσταση ακόμη χειρότερη. Μέσα στις λάμψεις, είδε μια φιγούρα, μια πολύ λεπτή φιγούρα. Μια την έβλεπε και μέσα σε κλάσματα την έχανε ξανά μέσα στην μαυρίλα. Μετά ερχόταν ξανά. Εκείνος ήταν πεσμένος στο έδαφος και η φιγούρα όρθια μπροστά του. Όλοι οι μύες στο σώμα του τεντώθηκαν και συσφίχτηκαν και το δέρμα του ήταν υγρό από ιδρώτα. Ανάμεσα στις λάμψεις που έβλεπε κατάλαβε ότι η φιγούρα τον πλησίαζε αργά όσο τα ουρλιαχτά στο κεφάλι του δυνάμωναν. Τότε κατάλαβε ότι δεν ήταν μόνος με την άγνωστη, περίεργη φιγούρα. Ήταν και κάποιος άλλος μαζί του, κάποιος άλλος πεσμένος στο έδαφος σχεδόν δίπλα του. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβε. Τότε, ξεκαθάρισαν όλα. Ο πόνος που ένιωθε δεν ήταν δικός του. Μπορεί να τον ένιωθε, αλλά δεν του άνηκε. Ο πόνος που ένιωθε ήταν απλωμένος παντού στον αέρα. Μπορούσε να τον δει τώρα. Ήταν απλωμένος στον αέρα και η πηγή ήταν ο άλλος που βρισκόταν μαζί του πεσμένος. Ο πόνος ερχόταν από εκείνον και ήταν τόσο πολύς, που είχε γεμίσει την ατμόσφαιρα γύρω τους. Είχε χρώμα. Ο πόνος είχε χρώμα κίτρινο. Έβλεπε μια θολή, κίτρινη μάζα αέρα γύρω του σαν μια δίνη άμμου να τους είχε περικυκλώσει όπου οι κόκκοι της περιστρέφονταν κυκλικά και κάθε φορά που ακουγόντουσαν οι κραυγές, οι κόκκοι περιστρέφονταν ακόμα πιο γρήγορα, σχεδόν απειλητικά. Όλο το χρώμα και ο πόνος προερχόταν από τον τύπο που ήταν δίπλα του. Το τοπίο γύρω του, τουλάχιστον αυτό που το όνειρο του επέτρεπε να διακρίνει, δεν θύμιζε σε τίποτα μέρος αυτού του κόσμου που γνωρίζουμε. Ξαφνικά, το μυαλό του γέμισε κραυγές προερχόμενες από την κόλαση και λιποθύμησε. Την ίδια στιγμή που λιποθύμησε, το πραγματικό του κορμί ξύπνησε και

2 ανακάθισε με φόρα στο κρεβάτι του, στον γήινο κόσμο. Ήταν μέσα Ιουλίου και ο καύσωνας σκεφτόταν να μείνει στην περιοχή για λίγες μέρες ακόμη. Ήταν κάθιδρος λόγω της ζέστης και του ονείρου. Κολλούσε ολόκληρος, παρότι κοιμόταν μόνο με τα εσώρουχα. Το σεντόνι, αντίθετα με τον καύσωνα, είχε πάει ένα μακρύ ταξίδι νότια, προς τα πόδια του. Δεν το χρειαζόταν, άλλωστε. Συνειδητοποίησε ότι το στήθος του ανεβοκατέβαινε απότομα. Λαχάνιαζε σαν να είχε μόλις σταματήσει να τρέχει σε αγώνα εκατό μέτρων και η ίδια του η ζωή εξαρτιόταν από το αν θα νικούσε. Τουλάχιστον, η γυναίκα του, η Βέρα, κοιμόταν ακόμη. Την κοίταξε που κοιμόταν ήσυχη με γυρισμένη την πλάτη. Μπορεί να μην ξύπναγε εύκολα αλλά δεν θα του άρεσε αν το κατάφερνε εξ αιτίας του εφιάλτη που έβλεπε. Είδε ότι η ώρα ήταν τέσσερις και μισή. Αναστέναξε ανακουφισμένος που απελευθερώθηκε από αυτό το απαίσιο συναίσθημα στο οποίο ήταν παγιδευμένος. Ξάπλωσε πίσω στο μαξιλάρι του που ήταν και αυτό μούσκεμα. Δεν τον ένοιαξε. Οι εφιάλτες είχαν γίνει σχεδόν καθημερινοί. Δεν άντεχε άλλο. Αλλά τι περιμένεις, αν είσαι για τα περασμένα 25 χρόνια αστυνομικός και το μόνο που έχεις γνωρίσει είναι τον εφιάλτη και την μιζέρια της πρωτεύουσας; *** «Αναγνωστόπουλος» είπε στο τηλέφωνο. «Καλημέρα, Λεωνίδα» απάντησε με φανερό κέφι η Αξιωματικός Υπηρεσίας που είχε ξυπνήσει από τις πέντε το πρωί και φυσικά είχε απολαύσει τον βραδινό της ύπνο. Μέχρι τις δέκα η ώρα που ήταν τώρα έχει σίγουρα τελειώσει τον πρώτο της καφέ και έχει συνέλθει από το πρωινό ξύπνημα, νιώθοντας μια ευχάριστη διάθεση και ζωντάνια, πράγματα που έλειπαν από τον Λεωνίδα και δεν είχε καμία διάθεση να τα διακρίνει πάνω στους άλλους. Το αντίθετο, μάλιστα. Κάθε φορά που ξύπναγε το πρωί μετά από μια δύσκολη νύχτα, νευρίαζε όταν έβλεπε τους άλλους γεμάτους κέφι και φρεσκάδα. Το κεφάλι του ακόμη πονούσε από την έλλειψη ύπνου και από τον εφιάλτη που είχε το περασμένο βράδυ. Ένιωθε τα βλέφαρα του να ζυγίζουν σαράντα τόνους. Το ίδιο βαρύ του φαινόταν ότι ήταν και το ακουστικό του τηλεφώνου στο χέρι του. Η Βέρα είχε ξυπνήσει και εκείνη, από τις οχτώ, και έκανε κάποιες εργασίες στην κουζίνα. Άκουγε τους ήχους από τα ντουλάπια και το ψυγείο και κατάλαβε ότι κάτι ευχάριστο προετοίμαζε. «Καλημέρα» απάντησε και εκείνος απρόθυμα στο τηλέφωνο. Είχε πάρει τηλέφωνο στο αστυνομικό τμήμα του Άστρους Κυνουρίας όπου δούλευε για να ενημερωθεί για την ώρα που είχε υπηρεσία εκείνη την ημέρα, αν και ήξερε ότι κατά πάσα πιθανότητα θα δούλευε την απογευματινή βάρδια. Την προηγούμενη ημέρα είχε δουλέψει την πρωινή βάρδια, άρα μάλλον εκείνη την ημέρα θα έπαιρνε την απογευματινή και την επόμενη θα έκανε την βραδινή. Αυτό λεγόταν «κυλιόμενες βάρδιες». Έτσι πήγαινε συνήθως, αν και μερικές φορές δεν είχαν την δυνατότητα να το τηρήσουν και έπρεπε να πάρουν τηλέφωνο για να σιγουρευτούν. «Μπορείς να μου πεις τι βάρδια έχω σήμερα;» Στο τηλέφωνο, στο πόστο του Αξιωματικού Υπηρεσίας ήταν η Ανθυπαστυνόμος Ναταλία Σακά, μια αστυνομικός από την κοντινή Τρίπολη όπου πάντα έκανε χρέη Αξιωματικού Υπηρεσίας. Ποτέ δεν είχε δώσει δικαιώματα σε κανέναν και ήταν συμπαθής σε όλους, αλλά η σαρανταπεντάχρονη Ναταλία ήταν η κλασική περίπτωση ανθρώπου που ήθελε να πάρει μετάθεση σε κάποιο χωριό κοντά στο σπίτι της στην Τρίπολη για να περάσει όσο πιο ήσυχα και «λούφα» γινόταν. Ποτέ της δεν είχε πάει σε αστυνομικό τμήμα σε κάποια πόλη με περισσότερη δουλειά και τρέξιμο. «Φυσικά, Λεωνίδα. Έχεις την δύο δέκα στο περιπολικό». Όπως το περίμενε. Το δύο δέκα σήμαινε ότι είχε την απογευματινή βάρδια στο περιπολικό, από τις δύο το μεσημέρι μέχρι τις δέκα το βράδυ.

3 «Με ποιόν;» την ρώτησε. Το κεφάλι του πονούσε φοβερά και όσο πέρναγε η ώρα χειροτέρευε. Σίγουρα μέχρι τις δύο όπου θα ξεκίναγε η βάρδια του τα πράγματα δεν φαινόντουσαν ότι θα είναι καλύτερα. Έλπιζε ότι μαζί του στο περιπολικό δεν θα είχε κανέναν όπου θα του μιλούσε συνεχώς κάνοντας την κατάσταση του χειρότερη ή θα του έσπαγε τα νεύρα, όπως εκείνος ο ενοχλητικός Νίκος Λιβανός. Τον αντιπαθούσε τον Νίκο Λιβανό Και, όταν ανήκεις σε μια υπηρεσία όπου η συνολική δύναμη της δεν ξεπερνά ποτέ τα δεκαπέντε άτομα, τότε είσαι καταδικασμένος να έχεις πολλές βάρδιες με άτομα που να μην συμπαθείς και να τα βλέπεις συχνά. «Είσαι με τον Στέλιο» απάντησε η Ναταλία. «Τον Στραβό;» ρώτησε ο Λεωνίδας, με μια ανακούφιση που δεν άκουσε το όνομα του Λιβανού. «Ναι» γέλασε εκείνη. «Τον Στραβό. Θέλεις τίποτε άλλο;» «Όχι, ευχαριστώ Ναταλία. Καλή συνέχεια να έχεις». Το τηλέφωνο έκλεισε. Τελικά, είχε βάρδια με τον Στραβό. Φυσικά, το όνομα αυτό ήταν παρατσούκλι που κόλλησε από τους συναδέλφους του στο τμήμα και το οποίο προέρχεται από το επώνυμο του, όχι επειδή είχε κάποιο πρόβλημα με τα μάτια του. Τα μάτια του ήταν απολύτως φυσιολογικά. Το όνομα του ήταν Στέλιος Στραβολαίμης. Ήταν μόλις δύο χρόνια στην αστυνομία και, όπως συνεπάγεται, η εμπειρία του ήταν μικρή. Με καταγωγή επίσης από την Τρίπολη (οι μισοί αστυνομικοί του τμήματος ήταν από την ίδια πόλη), ο Λεωνίδας δεν μπορούσε να σκεφτεί πιο ευχάριστη παρέα για να περάσει την βάρδια του. Όσο ευχάριστος και να ήταν ο Στέλιος, ο πονοκέφαλος του από την αϋπνία θα συνέχιζε να τον ενοχλεί. Σκέφτηκε για μια στιγμή να δηλώσει αδυναμία και να ζητήσει άδεια, όμως αμέσως απέρριψε την ιδέα. Εικοσιπέντε χρόνια στο σώμα δεν υπήρξε μέρα που να ζήτησε άδεια και να μην παρουσιάστηκε κανονικά στην βάρδια του. Δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει αυτό και να πάρει κάποιος άλλος την θέση του, κάποιος που μπορεί να είχε ανάγκη από ξεκούραση, ακόμα και αν αυτός ο κάποιος που θα τον αντικαθιστούσε θα ήταν ο Λιβανός. Η επιλογή αυτή απλά ήταν εκτός τραπεζιού. Έπρεπε να παραδεχτεί ότι είχε πρόβλημα ύπνου. Το έβλεπε και προσπαθούσε να το αντιμετωπίσει, αλλά αρνούταν να πάει σε γιατρό. Οι γιατροί ήταν και αυτοί μια επιλογή που ήταν εκτός τραπεζιού, όσο είχε την δυνατότητα τουλάχιστον. Προσπαθούσε να το αντιμετωπίσει μόνος του. Τα προβλήματα αυτά άρχισαν σχεδόν πριν έναν χρόνο, την περίοδο δηλαδή που έλαβε με χαρά το χαρτί της μετάθεσης του για το τμήμα του Άστρους. Στην αρχή δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα αντιληπτό δηλαδή γιατί το πρόβλημα υπήρχε. Απλά διαπίστωσε ότι μέρα με την μέρα ξύπναγε όλο και πιο νωρίς. Τις πρώτες μέρες, όταν είχε πρωινή βάρδια που ξεκίναγε στις έξι το πρωί, ξύπναγε μισή ώρα πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Τις ημέρες που δεν είχε βάρδια, ξύπναγε πάντα στις έξι. Αυτό το φαινόμενο του ήταν ασυνήθιστο και το απέδωσε στο άγχος που είχε και στο γεγονός ότι βρέθηκε σε καινούριο και άγνωστο μέρος όπου έπρεπε να προσαρμοστεί. Λίγους μήνες αργότερα, αντί το πρόβλημα να διορθωθεί, έγινε χειρότερο. Ξύπναγε ενώ έξω από το παράθυρο του η φύση ήταν ακόμα στο απόλυτο σκοτάδι. Έπρεπε να είναι ξαπλωμένος για μία ώρα κοιτάζοντας το ταβάνι, περιμένοντας το ξυπνητήρι να χτυπήσει. Πολλές φορές ξύπναγε μιάμιση ώρα πιο νωρίς. Φυσικά, προσπαθούσε να τον πάρει ξανά ο ύπνος, αλλά ούτε συζήτηση. Δεν είχε καμία απολύτως σημασία που δεν είχε ξημερώσει ακόμα και ήταν σκοτεινά, η νύστα του είχε φύγει οριστικά. Εδώ και δύο μήνες έχει φτάσει στο σημείο να ξυπνάει ακριβώς στις τέσσερις τα χαράματα, είτε είχε βάρδια είτε όχι, και αυτό ήταν πλέον δεδομένο. Σηκωνόταν και ένιωθε το σώμα του κουρασμένο και ταλαιπωρημένο, χωρίς όμως ίχνος νύστας. Ήταν σαράντα πέντε ετών, αλλά ήταν σίγουρος ότι η ηλικία δεν ήταν αυτό που έφταιγε για την κατάσταση του. Δεν ήταν πια και εβδομήντα! Και το χειρότερο από όλα, τις τελευταίες δύο εβδομάδες είχε σχεδόν κάθε βράδυ τους τρομακτικότερους εφιάλτες που μπορεί να είχε από παιδάκι. Όταν κοιμόταν, η φαντασία του οργίαζε και κατόρθωνε να σχηματίσει στον ύπνο του κόσμους τόσο τρομακτικούς που ούτε ο

4 ίδιος ήξερε ότι είχε την ικανότητα να το κάνει. Οι εφιάλτες του μπορεί να ήταν διαφορετικοί κάθε φορά, όμως, είχαν πάντα ένα ανησυχητικό κοινό μεταξύ τους. Η φιγούρα. Δεν είχε κάτσει να σκεφτεί το όνειρο του που είχε δει το περασμένο βράδυ μέχρι εκείνη τη στιγμή. Εκείνη η φιγούρα που είχε μορφή ανθρώπινου όντος παρουσιαζόταν μέσα σε κάθε του εφιάλτη, όπως και στο χθεσινοβραδινό. Η παρουσία του ήταν τόσο τακτική, που κατάφερε να αποκτήσει παρατσούκλι. Αν και μέσα στα όνειρα του δεν είχε καταφέρει ποτέ να δει καθαρά ποιος ήταν αυτή η φρικιαστική μορφή ζωής (ή τι ήταν), όταν άρχισε να τα εξιστορεί στην γυναίκα του όποτε τα θυμόταν, εκείνη του έδωσε το παρατσούκλι «Επισκέπτης». Έχει δοκιμάσει διαφορετικές τακτικές για να διορθώσει το πρόβλημα που είχε με τον ύπνο του (και να διώξει μια και καλή τον Επισκέπτη από τα όνειρα του), αλλά τα περισσότερα ήταν γιατροσόφια που του έλεγαν οι γέροι και οι γριές των χωριών στα οποία πήγαινε περιπολία και τον γνώριζαν. Κανένα, μα κανένα δεν βελτίωσε το πρόβλημα ούτε στο ελάχιστο, αν και όλοι ορκιζόντουσαν ότι έπιανε όταν είχαν οι ίδιοι σοβαρές αϋπνίες στο παρελθόν. Δοκίμασε να πιεί ζεστό μέλι διαλυμένο σε νερό μισή ώρα πριν πέσει για ύπνο, δοκίμασε να αναβάλλει την ώρα που πήγαινε για ύπνο και να προσπαθήσει να αντέξει όσο μπορούσε πιο αργά, επίσης δοκίμασε να ακούσει μουσική, όποια του άρεσε και τον χαλάρωνε, όσο ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και άλλες τέτοιες τακτικές παρόμοιες. Μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να αισθανόταν λίγο καλύτερα, κανένα όμως δεν έλυνε το πρόβλημα. Έπρεπε να το πάρει απόφαση και να γίνουν φίλοι με τον Επισκέπτη του για την υπόλοιπη ζωή του. Τι θα γινόταν αν δεν κατάφερνε να κοιμηθεί για παραπάνω από τέσσερις ώρες ποτέ ξανά; Θα ζούσε κάθε μέρα μέσα στην κούραση και τα νεύρα; Μπορούσε να επιβιώσει ο άνθρωπος με τόσο λίγο ύπνο; «Όλα καλά, αγάπη μου;» Η Βέρα ήρθε προς το μέρος του από την κουζίνα. Εκείνος στεκόταν ακόμη πάνω από το τηλέφωνο, με το χέρι του ακόμα να ακουμπάει το ακουστικό. Είχε αφαιρεθεί, για πόση ώρα όμως; «Καλά». «Είδες πάλι τον Επισκέπτη;» τον ρώτησε με καλή πρόθεση και ειλικρινές ενδιαφέρον, αλλά εκείνος δεν χρειάστηκε να της απαντήσει για να μάθει την απάντηση. Ο Λεωνίδας θεωρούσε, μάλλον καλύτερα, ήταν σίγουρος ότι είχε παντρευτεί την καλύτερη γυναίκα που υπήρχε στον πλανήτη. «Έχω την απογευματινή βάρδια». Η Βέρα έκανε νόημα ότι τον άκουσε και στράφηκε πάλι στην κουζίνα της. Εκείνη επέμενε, τώρα τελευταία ακόμη περισσότερο, ότι έπρεπε να επισκεφτεί έναν γιατρό. Παρότι έδειχνε κατανόηση, νευρίαζε με την ξεροκεφαλιά του να μην δει γιατρό. Θεωρούσε ότι οι αϋπνίες για έναν ολόκληρο χρόνο ήταν συμπτώματα πολύ σοβαρά για να τα αγνοεί έτσι και μάλλον είχε δίκιο. Με μια πρόχειρη έρευνα που είχε κάνει ο ίδιος στο ίντερνετ, αυτό που είχε λεγόταν «πρόωρη αφύπνιση» και προκαλούταν από άγχος ή από κατάθλιψη. Το ίντερνετ πρότεινε τις ίδιες δοκιμασμένες και αποτυχημένες θεραπείες που του είχαν προτείνει και στα χωριά. Σιγά σιγά άρχισε να συνειδητοποιεί ότι πρέπει να δεχτεί την βοήθεια γιατρού και να αφήσει στην άκρη τα νεύρα του και τον εγωισμό του. Σε κάθε περίπτωση, δεν είχε χρόνο να κάνει κάτι τέτοιο τώρα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ετοιμαστεί για την βάρδια του και να προσπαθήσει να την περάσει δείχνοντας όση περισσότερη ζωντάνια μπορούσε. *** Ο Λεωνίδας Αναγνωστόπουλος ήταν νευρικό άτομο από μόνος του έτσι κι αλλιώς, δεν χρειαζόταν να προστεθεί και η νευρικότητα που του προκαλούσε η αϋπνία. Είναι πολύ ευχάριστος και χαρούμενος άνθρωπος, αλλά, αν ήταν ανάγκη, μπορούσε να αλλάξει διάθεση άμεσα. Όταν γινόταν αυτό, ήταν καλύτερα να μείνεις μακριά του για

5 το καλό της σωματικής σου ακεραιότητας. Προκειμένου να επιβιώσει το απογευματινό του οχτάωρο και να μην χάσει τον έλεγχο, έβαλε τα δυνατά του να παραμείνει ευδιάθετος, αγνοώντας την ταλαιπωρία που βάραινε το σώμα του. Η ώρα είχε πάει δύο παρά τέταρτο και βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του. Πήγαινε στο αστυνομικό τμήμα, το οποίο βρισκόταν πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο μακριά από το σπίτι του. Κοίταξε τον εαυτό του στον εσωτερικό καθρέφτη και το θέαμα τον έκανε να ανατριχιάσει. Με δυσκολία αναγνώρισε τον εαυτό του. «Λεωνίδα, αγόρι μου, δεν είσαι καλά» μουρμούρισε μόνος του. Αισθανόταν εκατό χρονών. Είκοσι πέντε χρόνια είχε συνολικά ενεργά σαν αστυνομικός και σήμερα είχε τον βαθμό του Ανθυπαστυνόμου. Δεν είχε κανένα σημαντικό βαθμό σε σύγκριση με τους υπόλοιπους αξιωματικούς (για την ακρίβεια, ο βαθμός που είχε δεν θεωρούνταν καν αξιωματικός), αλλά στο τμήμα του Άστρους όλοι του συμπεριφερόντουσαν σαν να ήταν ο ανώτερος από όλους. Με όλα αυτά τα χρόνια ενεργά, ποτέ δεν είχε δει τον εαυτό του σε χειρότερη κατάσταση. Και δεν είχε περάσει και λίγα. Ο Λεωνίδας είναι από την Αθήνα και η πρωτεύουσα είναι η μόνη πόλη της Ελλάδας που έχει γνωρίσει και μείνει. Και έχει γνωρίσει από πρώτο χέρι την μιζέρια και την δυστυχία που μπορεί να κρύβει αυτή η πόλη. Ήταν, βλέπετε, πέντε χρόνια στο τμήμα Ηθών και μετά για άλλα οχτώ στην Δίωξη Ναρκωτικών. Τα μάτια του έχουν δει τα πάντα και έχει αντιμετωπίσει όλες τις τρελές καταστάσεις. Και έχει γνωρίσει πολύ βρωμιά. Έχει δει τι υπάρχει πίσω από την κουρτίνα που καλύπτει την πρωτεύουσα και έχει βρει κρυμμένα πολλά αηδιαστικά και τρομακτικά πράγματα από πίσω. Έχει βρεθεί μπροστά σε περιπτώσεις που οι περισσότεροι θα υποχωρούσαν και θα λύγιζαν κατατρομαγμένοι, με την ζωή του να διατρέχει άμεσο κίνδυνο. Τον έχουν πυροβολήσει μια φορά, ευτυχώς ελαφρά στο αριστερό του πόδι. Όλα αυτά τα χρόνια, μπορεί να είχε λάβει την απαραίτητη εκπαίδευση και να του πρόσφεραν εμπειρίες που κανένας αστυνομικός του Άστρους δεν είχε φανταστεί ότι θα αποκτήσει ποτέ και αυτός ήταν ο λόγος που όλοι τον σεβόντουσαν περισσότερο και από τον Διοικητή τους, είχε φτάσει όμως στο σημείο όπου έπρεπε να πει «αρκετά» και να υποχωρήσει ο ίδιος, όχι επειδή ήταν κατατρομαγμένος σαν τους περισσότερους, αλλά για να μπορέσει να διατηρήσει τα λογικά του. Αυτές οι εμπειρίες ήταν υπεύθυνες για τις αϋπνίες του και αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος που αρνιόταν να πάει σε γιατρό. Αυτό η Βέρα δεν το καταλάβαινε και ούτε θα μπορούσε. Ήταν πριν έναν χρόνο όταν ζήτησε την μετάθεση του από την Δίωξη για να πάει σε κάποιο άλλο μέρος στην επαρχία που θα ήταν ήσυχο. Ο Διοικητής του ξαφνιάστηκε από την αίτηση του μετά από οχτώ χρόνια μάχιμης υπηρεσίας, αλλά την έκανε δεκτή. Όταν ήρθε το χαρτί της μετάθεσης με το όνομα του τμήματος του Άστρους γραμμένο επάνω, ένιωσε πολύ χαρούμενος. Όταν έφτασε στο Άστρος, ένα παραλιακό χωριό της Πελοποννήσου, ο Διοικητής του εκεί του ανέθεσε το πόστο του περιπολικού. Τον ρώτησε με διακριτικό τρόπο αν θα μπορούσε να πάρει κάποια θέση σε κάποιο γραφείο αντί να βρίσκεται στον δρόμο, αλλά ο Διοικητής δεν σήκωνε συζήτηση. Δεν θα μπορούσε να έχει έναν αστυνομικό με την προϋπηρεσία του Λεωνίδα κρυμμένο και να κάθεται σε ένα γραφείο. Εκείνος το δέχτηκε γιατί κατά βάθος, ούτε εκείνος ήθελε θέση γραφείου. Εκτός του ότι δεν γνώριζε σχεδόν καθόλου υπολογιστές και δεν χώνευε τα γραφειοκρατικά θέματα, θα αισθανόταν καταπιεσμένος αν βρισκόταν σε γραφείο. Έτσι κι αλλιώς, το τμήμα του Άστρους δεν είχε ποτέ πραγματική δουλειά. Το μόνο που έκαναν κατά βάση ήταν βόλτες με το περιπολικό στα γύρω μικρότερα χωριά και μπλόκα στην έξοδο της εθνικής οδού για να δώσουν κλίσεις για ταχύτητα στους ανυποψίαστους Αθηναίους και να περάσει η ώρα. Πάρκαρε το αυτοκίνητο στο παρκινγκ έξω από το κτίριο του τμήματος. Κατέβηκε και μπήκε μέσα. Φορούσε την στολή του ήδη από το σπίτι, ατσαλάκωτη και στην

6 εντέλεια (ο Λεωνίδας ήταν πολύ τυπικός με αυτά τα θέματα) και το μόνο που του έλειπε ήταν το ειδικό σήμα που δήλωνε ότι είχε αναλάβει υπηρεσία, το οποίο το κρέμαγε αυτή τη στιγμή από το κουμπί του σακακιού του. Πριν μπει στο γραφείο του Αξιωματικού Υπηρεσίας, ένα χαρτί ήταν κρεμασμένο στον πίνακα ανακοινώσεων. Το ίδιο το χαρτί βρισκόταν εκεί εδώ και μία εβδομάδα. Το είχαν στείλει από την Αθήνα και έδειχνε την φωτογραφία ενός καταζητούμενου όπου είχε καταφέρει να αποδράσει από το τμήμα των Εξαρχείων ενώ τον είχαν συλλάβει για διάρρηξη αυτοκινήτων κατ εξακολούθηση. Το πρώτο πράγμα που αναρωτήθηκε ο Λεωνίδας όταν το άκουσε αυτό ήταν το πόσο ανίκανοι ήταν οι αστυνομικοί που τον φυλάγανε. «Για να κάνεις τέτοιο λάθος θα πρέπει να είσαι εντελώς ανίκανος!» είχε πει τότε στους συναδέλφους του στο Άστρος και πραγματικά το πίστευε. «Τέτοιοι αστυνομικοί δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και ντροπιάζουν το σώμα». Εν πάση περιπτώσει, ο καταζητούμενος διαρρήκτης αυτοκινήτων δεν ήταν αναμενόμενο να εμφανιστεί στα μέρη τους. Μπήκε στο γραφείο του Αξιωματικού Υπηρεσίας. Στην καρέκλα πίσω από το γραφείο καθόταν η κουρασμένη από οχτώ ώρες βάρδια Ναταλία Σακά, η οποία περίμενε να σχολάσει. «Καλησπέρα. Ακόμη περιμένεις την σκάντζα σου;» την ρώτησε ο Λεωνίδας, προσπαθώντας να ακουστεί ευδιάθετος πάνω από την δική του την κούραση. Η Ναταλία κούνησε το κεφάλι. «Καλησπέρα, Λεωνίδα. Ξέρεις πόσο ανυπόφορα είναι τα τελευταία λεπτά όταν περιμένεις αυτόν που θα σε αλλάξει. Δεν περνάνε». «Ποιος σε αλλάζει;» «Ο Νίκος Λιβανός». «Καλή τύχη» γέλασε. Ο Λιβανός ήταν από τους κλασικούς όπου περίμεναν να πάει ακριβώς η ώρα για να φτάσουν στην υπηρεσία τους. Ο Λεωνίδας ετοιμάστηκε, υπέγραψε στο βιβλίο ότι παρέλαβε βάρδια και πήρε τα κλειδιά του περιπολικού. Έπειτα, πήγε στο μεγάλο βιβλίο των βαρδιών και κοίταξε τις βάρδιες της επόμενης ημέρας, που είχαν βγει ήδη. Έψαξε το όνομα του και είδε ότι είχε την βραδινή βάρδια, μαζί με τον Στραβό ξανά στο περιπολικό και με τον Νίκο Λιβανό για Αξιωματικό Υπηρεσίας. Αφού συνέχισαν να μιλάνε περί ανέμων και υδάτων, ρώτησε την Ναταλία αν ο συνάδελφος του, ο Στέλιος Στραβολαίμης είχε έρθει. «Ναι» απάντησε εκείνη. «Βρίσκεται έξω και σε περιμένει». «Καλή ξεκούραση να έχεις». «Ευχαριστώ» είπε και τεντώθηκε όσο περισσότερο μπορούσε πάνω στο κάθισμα για να ξεπιαστεί. Ο Λεωνίδας βγήκε έξω και πήγε εκεί όπου ήταν παρκαρισμένα τα δύο περιπολικά που είχε το τμήμα. Στο περιπολικό όπου θα έπαιρναν, το 18811, στεκόταν ο Στραβός και τον περίμενε έτοιμος. Ήταν είκοσι τεσσάρων χρονών, είκοσι χρόνια διαφορά από τον Λεωνίδα, αλλά παρ όλα αυτά οι αρβύλες του ήταν πάντα γυαλισμένες, η στολή του στην εντέλεια και το όπλο και το γκλοπ του πάντα προσεγμένα και περιποιημένα, σε αντίθεση με όλους τους νεαρούς της ηλικίας του που τα φόρτωναν όλα στον κόκορα, νόμιζαν ότι είναι Ράμπο, άφθαρτοι και ανίκητοι, και στο τέλος κατέληγαν σκοτωμένοι από δικές τους απροσεξίες και έλλειψης εκπαίδευσης. Κάτι τέτοιοι ανίκανοι πιτσιρικάδες αστυνομικοί είναι συνήθως υπεύθυνοι που κρατούμενοι από τα Εξάρχεια το σκάνε εύκολα. Ο Στέλιος, αντίθετα, έδειχνε να έχει την ωριμότητα και την απαραίτητη εξυπνάδα για να αποφεύγει τέτοια παιδαριώδη λάθη και έπαιρνε την δουλειά του σοβαρά, άσχετα με το γεγονός ότι στο τμήμα του Άστρους ποτέ δεν υπήρχαν σοβαρά περιστατικά. Μερικές φορές, έβλεπε τον εαυτό του πριν από πολλά χρόνια στο πρόσωπο του μικρού. Γι αυτό μάλλον του είχε ιδιαίτερη αδυναμία και ήθελε να τον έχει από κοντά. Δεν θα του άρεσε να έπαιρνε παραδείγματα από άλλους

7 και στο τέλος να κατέληγε ένα τεμπελόσκυλο σαν τους περισσότερους αστυνομικούς της Ελλάδος. Σκληρές αυτές οι σκέψεις που είχε ο Λεωνίδας για το σώμα που υπηρετούσε και τα άτομα που το κατάρτιζαν, αλλά αυτή ήταν η αλήθεια. Έχοντας περάσει και ο ίδιος από τις Σχολές της Ελληνικής Αστυνομίας, πραγματικά πιστεύει ότι οι εννέα από τους δέκα αστυνομικούς θα έπρεπε να θεωρούνται ακατάλληλοι και επικίνδυνοι. Πριν καν πλησιάσουν μεταξύ τους και προλάβουν να χαιρετηθούν, ο Λεωνίδας πέταξε τα κλειδιά προς το μέρος του Στέλιου. Τα κλειδιά έκαναν μεγάλη καμπύλη στον αέρα, αλλά κατέληξαν με ασφάλεια στα χέρια του νεαρού. «Καλημέρα, άργησες» του είπε ο Στραβός. «Θέλεις να με αρχίσεις;» απάντησε αυστηρά, αλλά πάντα με καλή πρόθεση ο Λεωνίδας, που έκανε τον κύκλο του αυτοκινήτου και πήγαινε να ανοίξει την πόρτα του συνοδηγού. Ο πονοκέφαλος του και η αδιαθεσία του δεν είχε βελτιωθεί ούτε στο ελάχιστο, προσπάθησε όμως να το αντιμετωπίσει. Πήρε την θέση του στο αυτοκίνητο και το ίδιο έκανε και ο Στέλιος, καθίζοντας πίσω από το τιμόνι. Στα περιπολικά, ο ανώτερος πάντα καθόταν στην θέση του συνοδηγού. «Έχουμε πρόγραμμα;» ρώτησε ο Στέλιος. «Όχι, τίποτε συγκεκριμένο. Φαίνεται πως θα είναι άλλο ένα ήσυχο απόγευμα κάνοντας βόλτες και κόβοντας κλήσεις» είπε με μια δόση πικρίας στο ύφος του. Το περιπολικό κατέβηκε από το πεζοδρόμιο του παρκινγκ και έστριψε αριστερά. «Πως κοιμάσαι;» τον ρώτησε με ειλικρινές ενδιαφέρον. Ο Στραβός ήταν ο μόνος από το τμήμα όπου του είχε εξομολογηθεί το πρόβλημα του με τον ύπνο. Δεν είχε αναφέρει τίποτα για τους εφιάλτες του που ολοένα και γινόντουσαν πιο συχνοί γιατί δεν υπήρχε λόγος. Άλλωστε, όλοι δεν βλέπουν εφιάλτες μια στο τόσο; Μια στο τόσο «Χάλια» «Χμ Δεν ξέρω αν θα σε παρηγορήσει καθόλου αυτό, αλλά κι εγώ τώρα τελευταία δεν κοιμάμαι πολύ καλά». Ο Λεωνίδας προτίμησε να μην πει τίποτα. Πιθανότατα, ο Στραβός δεν κοιμόταν πολύ καλά επειδή σχεδόν κάθε βράδυ τα έπινε έξω με την παρέα του μέχρι αργά. Απλά συνέχισε να παρατηρεί έξω από το παράθυρο του περιπολικού που κινούταν με σταθερή πορεία στον κεντρικό, παραλιακό δρόμο που οδηγούσε έξω από την πόλη του Άστρους προς τα υπόλοιπα χωριά που άνηκαν στην αρμοδιότητα τους. Η βάρδια τους ήταν ήσυχη, όπως συνήθως. Πέρασαν από τέσσερα χωριά, κάνοντας στάσεις στις κεντρικές πλατείες τους και μιλώντας με τους κατοίκους που τους γνώριζαν. Σε μια περίπτωση έπρεπε να κόψουν κλήση σε ένα αυτοκίνητο με αθηναϊκές πινακίδες για παρκάρισμα μπροστά σε πόρτα γκαράζ και ο ιδιοκτήτης του ήταν άφαντος, αναγκάζοντας τον ιδιοκτήτη του γκαράζ να τον αναζητεί για μια ώρα. Γύρισαν πίσω στο Άστρος και κάθισαν μέσα στο περιπολικό που το είχαν παρκάρει στην πλατεία της πόλης, παρατηρώντας τους περαστικούς που περπάταγαν. Οι περιπτώσεις που είχαν επικοινωνία με τον ασύρματο ήταν σπάνιες καθώς και το τμήμα δεν είχε δουλειά. Ήταν το συνηθισμένο καλοκαιρινό απόγευμα όπου τίποτα δεν συνέβαινε. Ακολούθησαν τον παραλιακό δρόμο που οδηγούσε έξω από την πόλη για δεύτερη φορά. Ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από το βουνό και όσο περνούσε η ώρα σκοτείνιαζε όλο και πιο γρήγορα. Έτσι, αποφάσισαν να στηθούν στην είσοδο της πόλης από την Εθνική Οδό και να «σκανάρουν» με τον ανιχνευτή ταχύτητας τους οδηγούς που έτρεχαν. «Εκείνος που απόδρασε από τα Εξάρχεια;» ρώτησε ο Στέλιος, ενώ στεκόταν με ανοιχτή την πόρτα δίπλα στο περιπολικό, με τον ανιχνευτή στο χέρι του στηριζόμενος στον ουρανό του αυτοκινήτου να σημαδεύει τον αέρα. Κανένα αυτοκίνητο δεν περνούσε εκείνη την στιγμή από εκείνον τον δρόμο που το όριο ταχύτητας ήταν ογδόντα χιλιόμετρα την ώρα.

8 «Ναι, τι με αυτό;» ρώτησε ο Λεωνίδας που επίσης ήταν όρθιος από την άλλη πλευρά του περιπολικού με ανοιχτή την πόρτα και ακουμπούσε στον ουρανό. «Πως λες να απόδρασε;» Ο Λεωνίδας τον κοίταξε. Έμειναν για μερικές στιγμές να κοιτάζει ο ένας τον άλλον με μόνο θόρυβο την εσπερινή, καλοκαιρινή αύρα να φυσάει ανάμεσα τους. «Απόδρασε επειδή προφανώς ο σκοπός των κρατητηρίων ήταν απρόσεκτος όταν πήγε να ανοίξει το κελί του» απάντησε τελικά ψυχρά. «Κατά πάσα πιθανότητα δεν του είπε να απομακρυνθεί από την πόρτα του κελιού και εκείνος άρπαξε την ευκαιρία και του όρμησε. Είναι περιττό να αναρωτηθώ γιατί δεν του είχαν φορέσει χειροπέδες». Ο Στέλιος ήξερε την απάντηση πριν την ακούσει. Είδε ένα αυτοκίνητο να κάνει την εμφάνιση του πίσω από την ανηφόρα και έστρεψε τον ανιχνευτή προς το μέρος του. «Δεν λέω μόνο αυτό» συνέχισε καθώς περίμενε να δει την ένδειξη του μηχανήματος που κρατούσε. «Σε ρώτησα την περασμένη εβδομάδα και μου είπες το ίδιο. Αλλά λένε ότι ο σκοπός των κρατητηρίων δεν κατέβηκε ποτέ στα κελιά, ότι βρήκαν την πόρτα του κελιού του κλειδωμένη και ότι δεν βρήκαν κανέναν μάρτυρα που να τον είδε να βγαίνει από το αστυνομικό τμήμα. Δεν έχω πάει ποτέ στο τμήμα στα Εξάρχεια, αλλά από ότι ξέρω είναι στο κέντρο της Αθήνας και είναι πάντα γεμάτο με κόσμο, πολίτες και αστυνομικούς. Λένε ότι κάποιος τον άφησε να αποδράσει». Το αυτοκίνητο πέρασε από μπροστά τους και η ένδειξη σταμάτησε στα ενενήντα χιλιόμετρα την ώρα. Η παράβαση ήταν μικρή και τον άφησαν να περάσει ανενόχλητο. Ο θόρυβος της μηχανής του λιγόστευε όσο απομακρυνόταν και σύντομα θα παρέμεναν πάλι μέσα στην απόλυτη ησυχία της φύσης μόνοι, μέχρι να περάσει το επόμενο αυτοκίνητο σε δύο με τρία λεπτά. «Σκέφτηκες ποτέ το ενδεχόμενο να άφησαν τον διαρρήκτη να φύγει επειδή ανακάλυψαν ότι ανήκει σε μεγάλη συμμορία που κλέβει αυτοκίνητα και θα τους οδηγήσει έτσι στα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας;» ρώτησε ο Λεωνίδας. Ο Στραβός έδειξε να το σκέφτεται για λίγο, αποδεικνύοντας ότι όντως δεν του είχε περάσει από το μυαλό αυτό το ενδεχόμενο. Έμεινε για λίγο σκεπτικός, όμως κάτι έδειχνε ότι δεν του κόλλαγε. «Αν τον είχαν αφήσει να φύγει επίτηδες, τότε γιατί έχουν ανακοινώσει σε όλα τα αστυνομικά τμήματα στην Ελλάδα την απόδραση του και εντολή να τον συλλάβουμε;» ρώτησε. Ο Λεωνίδας έβαλε το χέρι του μπροστά στο στόμα του προβληματισμένος. «Άκου, μικρέ. Ποτέ δεν ήμουν καλός στο να σκέφτομαι τα πράγματα διεξοδικά ή να μπορώ να παρατηρώ τις μικρές λεπτομέρειες για να εξιχνιάσω μια υπόθεση. Γι αυτό δεν πήγα ποτέ στο Εγκληματολογικό. Εγώ στο μόνο που είμαι καλός είναι να αναλύω και να αντιμετωπίζω αποτελεσματικά τις καταστάσεις που έχω εκείνη την στιγμή μπροστά μου. Εγώ αντιδρώ μόνο με ότι βλέπω και αυτό θεωρώ ότι είναι το σωστό. Δεν σκέφτομαι πολύ και το ίδιο συμβουλεύω να κάνεις και εσύ». Πολλές φορές, έτσι ήταν η πραγματικότητα. Έπρεπε να εξοικειωθείς με το γεγονός ότι κάποια πράγματα πρέπει να τα αφήνεις έτσι όπως έχουν και να δεχτείς την κατάσταση έτσι όπως είναι, χωρίς να υπολογίζεις τις λεπτομέρειες που δεν κολλάνε. Το να αντιμετωπίζεις μονάχα τις καταστάσεις τις οποίες βλέπεις μπορεί να είναι μια φτηνή προσέγγιση για να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα, αλλά ο Στέλιος ήξερε ότι ο Λεωνίδας είχε δίκιο. Αυτή είναι η παράλογη λογική της Ελλάδος. Εξάλλου, οι πιθανότητες να έβρισκαν στην περιοχή τους τον φυγά διαρρήκτη ήταν μικρές και αν εμφανιζόταν, μάλλον ένας μικρο-εγκληματίας δεν θα τους προξενούσε σοβαρά προβλήματα. Θα έκαναν κανονικά την δουλειά τους και θα τον έπιαναν. Δεν έπεφτε λόγος σε μερικούς αστυνομικούς της επαρχίας, τους «βλαχόμπατσους», έτσι όπως τους φώναζαν υποτιμητικά οι συνάδελφοι από την Αττική (άποψη που την

9 συμμεριζόταν ο Λεωνίδας, άσχετα αν πλέον ήταν ένας από αυτούς) για το πώς κατάφερε να ξεφύγει από τα κρατητήρια. Ο Στέλιος άφησε ένα πολύ μακρινό ξεφύσημα να του φύγει και κάθισε με μεγάλη φόρα στο κάθισμα του οδηγού με τα πόδια προς τα έξω, αφήνοντας τον ανιχνευτή ταχύτητας στον ουρανό του αυτοκινήτου. «Λεωνίδα, βαρέθηκα» του είπε και εκείνος απλά τον κοίταξε. «Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που ορκίστηκα και είμαι εδώ και νιώθω ότι δεν αξιοποιούμαι. Νιώθω ότι ο χρόνος μου και η ζωή μου πάει χαμένη. Θέλω να ζητήσω μετάθεση για κάπου στην Αθήνα. Θέλω να φύγω». Ο Λεωνίδας θα αισθανόταν ακριβώς το ίδιο στην θέση του. Η Ελληνική Αστυνομία, όσο ένδοξο σώμα και να είναι, ποτέ δεν αξιοποιεί τις ίδιες τις δυνάμεις της και τα ικανότατα άτομα που έχει στην κατοχή της και, αντίθετα, έχει καταλήξει να είναι το ίδιο βρώμικη και διεφθαρμένη όσο οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία της Ελλάδας. Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θα συμβούλευε τον Στραβό να πάει στην Αθήνα. Δεν υπήρχε λόγος να βάζει τον εαυτό του σε κινδύνους και να έχει την ίδια μοίρα που είχε και ο ίδιος, να μην μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος για ούτε ένα βράδυ. «Δεν θέλεις να πας Αθήνα» ξεκίνησε να λέει. Ο Στέλιος γύρισε προς το μέρος του για να ακούσει αυτά που ήθελε να του πει και εκείνη την στιγμή ο ασύρματος τον διέκοψε. «Μονάδα 811» φώναζε. Ο Στέλιος έγειρε προς τα πίσω και άρπαξε το μικρόφωνο του ασυρμάτου. «Εδώ 811» «Κατευθυνθείτε άμεσα στην παραλία του Άστρους» συνέχιζε να φωνάζει ο ασύρματος με την φωνή του Νίκου Λιβανού που είχε αναλάβει πλέον Αξιωματικός Υπηρεσίας. «Είχαμε κλήση από ανήσυχους γονείς. Τα παιδιά τους έκαναν πάρτι στην παραλία ώσπου κάποιος τους πλησίασε και τους απείλησε ότι αν δεν σταματήσουν την δυνατή μουσική θα φέρει το όπλο του. Πηγαίνετε ελέγξτε την κατάσταση». Η κατάσταση ακουγόταν σοβαρή. Αρκετά σοβαρή ώστε ο Στέλιος και ο Λεωνίδας να μπουν γρήγορα στο περιπολικό και να φύγουν με αναμμένους φάρους. Ευτυχώς η παραλία δεν ήταν πάνω από δύο λεπτά απόσταση. Με την λιγοστή κίνηση που υπήρχε και με τον Στέλιο οδηγό, μπορεί να έφταναν και πιο γρήγορα. Το όχημα έκανε αναστροφή, οι ρόδες μπήκαν για μια στιγμή στα χώματα δίπλα στον δρόμο και με τον φάρο να ρίχνει το γαλάζιο του φως στο σκοτάδι που είχε έρθει γρήγορα, ανέπτυξε ταχύτητα. Κανένας από τους δύο δεν θα μίλαγε σε ολόκληρη την διαδρομή μέχρι να φτάσουν. Πάντα έτσι γίνεται σε αυτές τις καταστάσεις όταν δεν γνωρίζεις τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Τις περισσότερες φορές οι καταγγελίες για άτομα που οπλοφορούσαν δεν κατέληγαν άσχημα. Μπορεί στην επαρχία μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων να είναι ιδιοκτήτες όπλων (νομίμως ή παρανόμως), παρόλα αυτά τα πραγματικά σοβαρά περιστατικά που να είχαν αποτέλεσμα ένοπλες συμπλοκές και τραυματισμούς ήταν αναλογικά μηδενικά. Ο κάθε αστυνομικός έπρεπε κάθε φορά να είναι προετοιμασμένος για όλα και, κυρίως, προετοιμασμένος να χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά το όπλο του. Έτσι, για τα δύο λεπτά που θα έκαναν να φτάσουν, ο Στέλιος θα είχε την μισή του συγκέντρωση στο να οδηγεί γρήγορα και προσεκτικά και την άλλη μισή συγκέντρωση ώστε να προετοιμαστεί ψυχολογικά και να κάνει επανάληψη στο μυαλό του την ρουτίνα για τις ένοπλες συμπλοκές. Από την άλλη, ο Λεωνίδας μπορεί να ήταν πιο συνηθισμένος σε αυτές τις καταστάσεις και να μην χρειαζόταν προετοιμασία (πάντα ήταν προετοιμασμένος για όλα), αλλά πάλι δεν θα μιλούσε για πολλούς λόγους. Ο κυριότερος ήταν γιατί δεν ήθελε να χαλάσει την προετοιμασία του Στραβού, που ήταν σίγουρος ότι αυτό έκανε. Ήθελε ο συνάδελφος του να είναι όσο πιο έτοιμος για όλα γινόταν και να ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί πάνω του. Με την παραλία στο αριστερό τους χέρι και την πεδιάδα στα δεξιά τους (και μετά από λίγα χιλιόμετρα το βουνό να υψώνεται σε όλο το μήκος της σαν να προσπαθούσε να τους παγιδέψει), το περιπολικό συνέχιζε την πορεία του. Στους δρόμους των

10 χωριών που βρισκόντουσαν μακριά τους, κοντά στους πρόποδες του βουνού, είχαν ανάψει τα φώτα και, πάνω στο σκοτάδι που είχε απλωθεί στην φύση, έμοιαζαν με αντανάκλαση των αστεριών του βραδινού ουρανού που είχε ανάψει και αυτός τα «φώτα» του. Από την άλλη κατεύθυνση, η θάλασσα ήταν και αυτή σκοτεινή και το μόνο που διακρινόταν ήταν τα φώτα του περιπολικού που έπεφταν πάνω στις κορυφές των κυμάτων της, κάνοντας να αστράφτουν πιο πολύ και από το χρώμα λευκό. Σε κάποια στιγμή, μετά από μια στροφή της παραλίας, έφτασαν στο σημείο που ήταν η παραλία του Άστρους και το έρημο τοπίο σταματούσε. Υπήρχαν άνθρωποι στην παραλία γύρω από μια φωτιά που κόντευε να σβήσει και υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι μαζεμένοι λίγο πιο πέρα. Όλοι τους βρισκόντουσαν σε ένα σημείο που η παραλία μεγάλωνε και απομακρυνόταν από τον δρόμο. Από τα ανοιχτά παράθυρα του περιπολικού ακουγόταν μουσική, η οποία ήταν σίγουρα χαμηλωμένη γιατί αν ήταν σε κανονικές συνθήκες θα μπορούσαν να την ακούσουν πολύ πιο δυνατά. Το σημείο εκείνο δεν ήταν κατοικημένο, οπότε σίγουρα δεν ενοχλούσαν γείτονες. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι που ήταν μαζεμένοι λίγο πιο πέρα από την φωτιά ήταν πιο μεγαλόσωμοι από τους ανθρώπους που ήταν γύρω από την φωτιά, που σήμαινε ότι μάλλον ήταν όλοι οι γονείς των παιδιών. Ήταν όλοι κοντά ο ένας στον άλλον, κοντά στα παιδιά τους, κάνοντας ανήσυχες κινήσεις και έμοιαζαν ότι συζητούσαν για κάτι πολύ σοβαρό. Χωρίς αμφιβολία, αυτό ήταν το σημείο όπου έπρεπε να πάνε. Ήταν το σημείο που τους είπε ο Νίκος Λιβανός. Ο Στέλιος έστριψε το περιπολικό αριστερά και βγήκε από τον δρόμο. Εκεί, υπήρχε ένα κομμάτι ανακατεμένου χώματος και άμμου που μπορούσε να παρκάρει το όχημα. Έσβησε την μηχανή, έβαλε τα κλειδιά στο χέρι του και κατέβηκε, χωρίς να κλείσει τους φάρους. Η μικρή φωτιά έκαιγε γύρω στα είκοσι μέτρα μακριά τους και με μια πρώτη ματιά όλα φαινόντουσαν φυσιολογικά, αν εξαιρέσει κανείς τα βλέμματα ανακούφισης που προερχόντουσαν από τους γονείς μόλις είδαν τους αστυνομικούς. Ο Στέλιος και ο Λεωνίδας άρχισαν να κατευθύνονται προς την φωτιά, με τα παπούτσια τους να βυθίζονται όλο και πιο πολύ στην άμμο καθώς προχωρούσαν και τα μάτια τους να ελέγχουν κάθε σπιθαμή του χώρου γύρω τους. Ο Στραβός δεν μπορούσε να τραβήξει το χέρι του μακριά από την θήκη του πιστολιού του. Τον είχε κυριεύσει ασυναίσθητα ένα άγχος και το χέρι του πήγαινε μόνο του στην θήκη, χαϊδεύοντας το χερούλι του πιστολιού. Ο Λεωνίδας του έκανε ένα νόημα με τα μάτια να χαλαρώσει, δεν υπήρχε άμεσος κίνδυνος και μόνο τότε ο Στέλιος το κατέβασε, προσωρινά τουλάχιστον. Έφτασαν κοντά στους γονείς, που και αυτοί με την σειρά τούς τους πλησίασαν. «Χαίρομαι που ήρθατε» είπε ένας πατέρας. «Τι συνέβη εδώ;» ρώτησε ο Λεωνίδας. Κοίταξε τα παιδιά το μεγαλύτερο δεν θα μπορούσε να είναι πάνω από δεκατεσσάρων που καθόντουσαν γύρω από την μικρή φωτιά τους ήσυχα, αλλά τα πρόσωπα τους έδειχναν ότι κάτι διέκοψε την διασκέδαση τους. Ένα από αυτά, ένα δεκατετράχρονο, σηκώθηκε και έσβησε την μουσική που ακουγόταν από ηχεία που ήταν συνδεδεμένα σε έναν φορητό υπολογιστή. «Τα παιδιά μας οργάνωσαν ένα πάρτι και καθόντουσαν εδώ με την μουσική ώσπου ήρθε ένας άντρας και φώναζε να την χαμηλώσουν» είπε ένας άλλος πατέρας, τον οποίο αναγνώρισε. Ήταν ο Χρήστος Τσίκος, κάτοικος του Άστρους τον οποίο είχε δει πολλές φορές στο παρελθόν να συχνάζει στα καφενεία. «Μόνο που αυτός δεν φώναζε απλά να την χαμηλώσουν» είπε μια μητέρα. Αυτήν δεν την γνώριζε. «Αυτός ούρλιαζε και έκανε σαν τρελός. Ήταν τρελός! Πήδαγε πάνω κάτω, κούναγε τα χέρια του και ούρλιαζε». «Ξέρετε από πού ήρθε;» τους ρώτησε ο Λεωνίδας. Η γυναίκα έκανε μια κίνηση και έδειξε πίσω της. Οι υπόλοιποι κοίταξαν προς τα πού έδειχνε και συμφώνησαν μαζί της. Η τρομοκρατημένη μητέρα έδειχνε ένα κτίριο ανάμεσα σε χαμηλά, ξερά χόρτα, εκατό μέτρα πιο πέρα το οποίο ήταν ένα εστιατόριο. Το κτίριο είχε την κεντρική του είσοδο πάνω στην παραλιακή οδό του Άστρους, αλλά το πίσω μέρος είχε άλλη μια πόρτα που οδηγούσε κατευθείαν στην παραλία και σε

11 ένα μπαλκονάκι που ήταν τοποθετημένα τραπεζάκια και καρέκλες από τον εστιάτορα. Ο Λεωνίδας γνώριζε πολύ καλά τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου. Δεν είχε δει ούτε ήξερε κανέναν που να έχει επισκεφτεί ποτέ το συγκεκριμένο εστιατόριο. Με δυσκολία έβλεπε τους τουρίστες (που το καλοκαίρι ήταν αρκετοί) να πατάνε το πόδι τους για να φάνε. Ακόμα και εκείνο το βράδυ του καλοκαιριού, οι χώροι ήταν σκοτεινοί και άδειοι. Αλλά ο ιδιοκτήτης δεν ήταν τρελός. Μπορεί να είχε τα προβλήματα του, αλλά δεν ήταν τρελός. Στόικος Παναγιωτόπουλος. Έτσι τον έλεγαν. Ήταν πενήντα πέντε ετών και πριν από δύο χρόνια διαγνώστηκε με καρκίνο, τον οποίο δεν πρόλαβε και είχε ήδη εξαπλωθεί σε όλο του το σώμα. Σύμφωνα με τους γιατρούς, δεν του είχε απομείνει πολύ ζωή, αν και ήταν αδύνατο να μπορέσουν να προσδιορίσουν ακριβώς τον χρόνο που του απέμενε. Έτσι, παράτησε το εστιατόριο που ποτέ δεν πήγαινε καλά, αποφάσισε να μείνει εκεί μόνιμα και έγινε αλκοολικός. Σχεδόν ποτέ δεν έβγαινε έξω από το «σπίτι» του και σχεδόν πάντα ήταν μεθυσμένος. «Εσείς που ήσασταν όταν συνέβη αυτό;» ρώτησε τους γονείς ο Λεωνίδας. «Ήμασταν όλοι μας εκεί απέναντι» ανέλαβε να απαντήσει ένας πατέρας που δεν είχε μιλήσει ακόμα, δείχνοντας τους ένα άλλο κτίριο, στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση που ήταν το εστιατόριο του Παναγιωτόπουλου. Ήταν μια ψαροταβέρνα που είχε ανοίξει πολύ πρόσφατα από ένα παντρεμένο ζευγάρι που ήρθαν από τον Πειραιά και γνώριζαν μεγάλη επιτυχία. Η ταβέρνα είχε πολύ κόσμο τον χειμώνα, πόσο μάλλον το καλοκαίρι. Προφανώς είχαν πάει εκεί όλοι οι γονείς να κάτσουν και τα παιδιά τους αποφάσισαν να οργανώσουν παράλληλα ένα πάρτι στην παραλία. «Ποιος σας ενημέρωσε όταν ήρθε ο άντρας;» «Ήρθε τρέχοντας ο γιός μου, ο Νικόλας και μας φώναξε» απάντησε ο Χρήστος Τσίκος, δείχνοντας το αγόρι που φανέρωσε την αμηχανία του όταν όλοι γύρισαν προς το μέρος του. «Όταν ήρθε ο άντρας κρατούσε ένα ρόπαλο και φώναζε, αλλά ευτυχώς δεν πλησίασε τα παιδιά». «Είδατε όλοι το ρόπαλο;» ρώτησε ο Στέλιος τα παιδιά. Όλα κούνησαν τα κεφάλια τους θετικά και ακούστηκαν και μερικά χαμηλόφωνα «ναι». «Ε, ΕΣΕΙΣ ΕΚΕΙ!» Η φωνή ακούστηκε ξαφνικά από αριστερά τους, από την πλευρά του ερημωμένου εστιατορίου και ήταν τόσο κοφτή και απότομη που όλοι τινάχτηκαν και μερικά παιδιά ούρλιαξαν τρομαγμένα. Ο Λεωνίδας γύρισε προς το μέρος της φωνής, το ίδιο ξαφνιασμένος με όλους, και πρόλαβε να τραβήξει το πιστόλι από την θήκη του. Ο Στέλιος γύρισε επίσης γρήγορα, αλλά δεν έκανε κίνηση να βγάλει το πιστόλι του, αν και το χέρι του είχε πάει πάλι ασυναίσθητα πάνω στο χερούλι. Ο Λεωνίδας αναγνώρισε τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου. Είχε πλησιάσει κοντά τους και κανένας δεν τον είχε πάρει είδηση. Ήταν ένας κοντός και χοντρός άντρας, με γυαλιά και μεγάλη καράφλα και περπατούσε, μάλλον παραπατούσε προς το μέρος τους πάνω στην παχιά άμμο. Είχε όψη που δεν σου άφηνε αμφιβολία ότι ήταν μεθυσμένος ξανά. Κρατούσε στο αριστερό του χέρι κάτι μακρύ που αναμφίβολα ήταν η καραμπίνα του. Αμέσως ο Λεωνίδας έστρεψε το δικό του όπλο προς το μέρος του και ο Στέλιος έβγαλε το δικό του και έκανε το ίδιο. Ο Στόικος Παναγιωτόπουλος συνέχιζε το παραπάτημα του προς το μέρος τους, χωρίς να δείχνει ότι αντιλήφτηκε πως δύο πιστόλια ήταν στραμμένα εναντίων του. Ωστόσο, δεν έδειχνε καμία πρόθεση να χρησιμοποιήσει την καραμπίνα. Ο Λεωνίδας δεν θα δίσταζε να πυροβολήσει αν ήταν απαραίτητο. Κρατούσε το πιστόλι του ψηλά και σταθερά, οι χτύποι της καρδιάς του και η αδρεναλίνη είχαν αυξηθεί, παρόλο που γνώριζε τον άντρα και λυπόταν τα προβλήματα υγείας του. Οι δύο αστυνομικοί άρχισαν να κινούνται προς το μέρος του σχηματίζοντας έναν νοητό κύκλο γύρω από τον άντρα, περικυκλώνοντας τον. «Αφήστε με στην ησυχία μου. Όλοι σας» είπε ο Παναγιωτόπουλος, ενώνοντας τα σύμφωνα μεταξύ τους με μια περίεργη φωνή.

12 «Σταμάτα εκεί που είσαι!» του φώναξε επιτακτικά ο Λεωνίδας. Ο Παναγιωτόπουλος υπάκουσε και σταμάτησε, όμως δεν έδειχνε ακόμη σημάδια ότι καταλάβαινε πολλά από όσα συνέβαιναν. Αρκούσε που δεν έδειχνε επιθετικός. Με τους μεθυσμένους, όμως, πάντα έπρεπε να ήσουν προσεκτικός. Ιδίως τους οπλισμένους μεθυσμένους. «Φύγετε όλοι, φύγετε όλοι. Δεν πρέπει να είστε εδώ» συνέχιζε να λέει. «Άσε το όπλο κάτω!» είπε ο Στέλιος. «Άφησε το όπλο στο έδαφος!» είπε ταυτόχρονα και ο Λεωνίδας. Ο Παναγιωτόπουλος στράφηκε ξαφνιασμένος προς το χέρι του και κοίταξε το όπλο που κρατούσε με ένα βλέμμα που φανέρωνε πως είχε ξεχάσει πως το είχε φέρει μαζί του. Υπάκουος, έσκυψε σιγά σιγά (όσο του επέτρεπε το μεθύσι) και το άφησε στην άμμο. Αμέσως, ο Λεωνίδας, ανακουφισμένος που ο άντρας ήταν τόσο υπάκουος, έβαλε το πιστόλι του στην θήκη και κατευθύνθηκε προς το μέρος του ενώ ταυτόχρονα ο Στέλιος συνέχιζε να τον σημαδεύει. «Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν με αφήνετε να κοιμηθώ» τους είπε με φανερό παράπονο. Ο Λεωνίδας δεν έδωσε σημασία και τον άρπαξε από τους ώμους. Μόλις τον πλησίασε αισθάνθηκε σαν να μπήκε στην ατμόσφαιρα ενός άλλου πλανήτη που βρώμαγε αλκοόλ. Κράτησε την αναπνοή του όσο μπορούσε και γύρισε τον μεθυσμένο άντρα εκατόν ογδόντα μοίρες ώστε να βλέπει την πλάτη του. Την ίδια στιγμή πλησίασε και ο Στέλιος (μόλις δέχτηκε το κύμα της μυρωδιάς του αλκοόλ που προερχόταν από τον άντρα έκανε έναν μορφασμό) και σήκωσε την καραμπίνα από την άμμο. Ο Λεωνίδας του άρπαξε με ευκολία το ένα χέρι και το έφερε πίσω από την πλάτη του, και ταυτόχρονα, με συντονισμένες και γρήγορες κινήσεις που είχε επαναλάβει αμέτρητες φορές, με το αριστερό του χέρι τον άρπαξε σταθερά από τον ώμο. Ο Παναγιωτόπουλος αναγκάστηκε να ρίξει το βάρος του πάνω στον αστυνομικό και να τον αφήσει να τον καθοδηγήσει όπου ήθελε εκείνος. Ήταν παγιδευμένος και δεν μπορούσε να κάνει κίνηση. Ο Λεωνίδας, με τον Παναγιωτόπουλο εγκλωβισμένο στην λαβή του, άρχισε να κινείται προς την ταβέρνα. Ο μεθυσμένος άντρας έκανε πραγματικότητα την υπόσχεση του ότι θα επέστρεφε με το όπλο του. Η κατάσταση θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί πολύ διαφορετικά και το γεγονός ότι εκείνος δεν είχε δείξει την διάθεση να χρησιμοποιήσει την καραμπίνα δεν είχε καμία απολύτως σημασία. Ωστόσο, ο Λεωνίδας δεν ήθελε να δώσει συνέχεια στο θέμα και ήταν σίγουρος ότι ο Στέλιος, που τους ακολούθαγε ακριβώς από πίσω με την καραμπίνα στο χέρι, θα ήθελε το ίδιο. Θα τον έσερνε πίσω στην ταβέρνα του, θα τον τρομοκρατούσε με βρισιές και απειλές για να μην το ξανακάνει και θα προσπαθούσε να πείσει τους γονείς των παιδιών να μην κινηθούν νομικά, πράγμα που είχαν κάθε δικαίωμα να κάνουν. Πίστευε ότι θα το κατάφερνε για το χατίρι αυτού του ετοιμοθάνατου, δυστυχισμένου άντρα που δεν είχε συναίσθηση του τι έκανε. Μετά, θα του έπαιρναν την καραμπίνα και απλά θα είχαν περισσότερο τον νου τους να μην βλάψει κανέναν άλλον κάθε φορά που θα είχαν βάρδια. Ο Παναγιωτόπουλος γύρισε το κεφάλι του όσο μπορούσε προς το μέρος του Λεωνίδα. Αμέσως, η βρώμα του αλκοόλ έγινε διπλάσια πιο έντονη και προσπάθησε να απομακρύνει το κεφάλι του από την άλλη, χωρίς να υπάρχει μεγάλη διαφορά. «Είναι ανυπόφορο» του είπε. «Έχω να κοιμηθώ μια εβδομάδα» Ο Λεωνίδας σκέφτηκε ότι ήταν λογικό ένας άνθρωπος που έπαιρνε το ένα φάρμακο πίσω από το άλλο για να επιβιώσει να είχε επιπλοκές στον ύπνο του, όταν μάλιστα η λήψη των φαρμάκων του γινόταν με την βοήθεια του αλκοόλ και όχι του νερού. Τον κοίταξε στο πρόσωπο, σε αυτό το μικρό, άσχημο πρόσωπο και είδε ότι έκλαιγε. «Είναι ανυπόφορο» είπε ξανά. «Ξέρεις πως είναι. Ξέρεις πως είναι να έχεις επισκέπτη την νύχτα».

13 Επισκέπτη; Ο Λεωνίδας σταμάτησε να περπατάει και πάγωσε στην θέση του, αν και είχαν φτάσει στην είσοδο της ταβέρνας. Ξαφνικά, όλη η εξάντληση που αισθανόταν από την δική του έλλειψη ύπνου βγήκε στην επιφάνεια. Ασυναίσθητα, χαλάρωσε την λαβή του αλλά ο Παναγιωτόπουλος δεν πήρε την ευκαιρία να ξεφύγει. Συνέχιζε να τον κοιτάει δακρυσμένος. Ο Στέλιος τους κοίταξε με απορία. Είχε χρησιμοποιήσει αυτήν την λέξη; Επισκέπτη; *** Η βάρδια του είχε τελειώσει δίχως άλλα περίεργα. Το περιστατικό του Στόικου Παναγιωτόπουλου έληξε και οι γονείς συμφώνησαν πως δεν επιθυμούσαν την ποινική δίωξη του βασανισμένου από την μοίρα άντρα. Ωστόσο, η λέξη που είχε δώσει για να περιγράψει τους εφιάλτες του στριφογύριζε στο κεφάλι του Λεωνίδα σαν ρόδα σε λούνα παρκ. Δεν ανέφερε τίποτα στην γυναίκα του, την Βέρα, αλλά ούτε και στον Στραβό αν και ο Στέλιος ήταν ασυνήθιστα σιωπηλός και σκεπτικός σε όλο το υπόλοιπο της βάρδιας τους. Ήταν δυνατό να έβλεπαν τους ίδιους εφιάλτες; Ήταν επιστημονικά εφικτό δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, με εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής, διαφορετική ψυχολογία και από διαφορετικά μέρη να έχουν κάτι τέτοιο κοινό; Το μυαλό του αδυνατούσε να το δεχτεί, όμως ήταν η μόνη εξήγηση που μπορούσε να βγάλει. Κατά κάποιον τρόπο, είχε καταλήξει να έχει τις ίδιες διαταραχές ύπνου και να βλέπει τα ίδια όνειρα με έναν ετοιμοθάνατο, καταθλιπτικό και μόνιμα μεθυσμένο άνθρωπο που ήταν βουτηγμένος μέσα στις χημειοθεραπείες και τα φάρμακα. Αυτό τον ανησύχησε περισσότερο από όλα και αποφάσισε πως ήταν καιρός να αφήσει στην άκρη την περηφάνια του, να δεχτεί ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα και να πάει σε γιατρό. Όση ώρα τα σκεφτόταν αυτά, ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και ο ύπνος τον έπαιρνε σιγά σιγά. Ήταν τόσο ευχάριστη αυτή η αίσθηση και ένιωσε όλη την εξάντληση να ξεχύνεται έξω από το σώμα του σαν αύρα. Ήταν τόσο χαρούμενος που επιτέλους θα κοιμόταν λίγο, έστω και αν η ώρα είχε πάει δύο και ήξερε ότι στις τέσσερις τα χαράματα θα ήταν πάλι ξύπνιος. Και τι δεν θα έδινε για να μπορούσε να κοιμηθεί οχτώ ώρες χωρίς διακοπή. Διάολε, τι δεν θα έδινε για να κοιμόταν έξι ώρες χωρίς διακοπή! Μέσα σε λίγη ώρα βρέθηκε ολομόναχος σε μια περιοχή που δεν είχε ξαναδεί. Το τοπίο γύρω του ήταν ορεινό, με κορυφές βουνών και τεράστιους, άγριους βράχους να υψώνονται γύρω του. Ο ουρανός ήταν καθαρός χωρίς σύννεφα να χαλάνε την καταγάλανη παλέτα. Παρόλο που βρισκόταν στην μέση του πουθενά, μέσα στην απόλυτη ησυχία ακουγόντουσαν τα κύματα της θάλασσας αλλά η θάλασσα δεν φαινόταν πουθενά. Έπρεπε να βρισκόταν χιλιόμετρα μακριά από νερό, όμως θα ορκιζόταν ότι άκουγε καθαρά τα κύματα να χύνονται στην αμμουδερή ακτή σαν να ήταν δίπλα του. Ξαφνικά, ένα μαύρο σύννεφο εμφανίστηκε στον ουρανό ακριβώς πάνω από το κεφάλι του. Κοιτώντας πάνω είδε ότι στο κέντρο του σύννεφου άρχισε να σχηματίζεται μια δίνη και να κατεβαίνει προς το μέρος του. Πισωπλάτησε ασυναίσθητα με το θέαμα και τρόμος άρχισε να τον καταλαμβάνει. Ήξερε ότι αυτό δεν ήταν συνηθισμένο σύννεφο και αυτό δεν ήταν μια συνηθισμένη δίνη. Είχε συναίσθηση ότι όλα αυτά γινόντουσαν μέσα στο όνειρο του και ότι το πραγματικό του σώμα ήταν με ασφάλεια στο κρεβάτι του, αλλά η αίσθηση του τρόμου ήταν πραγματική και προσπάθησε να την αποδιώξει. Με την σκέψη του έδωσε διαταγή στο σύννεφο να φύγει αλλά δεν έγινε τίποτα. Πολλές φορές στο παρελθόν είχε διαπιστώσει ότι μπορούσε να ελέγχει και να αποφασίζει τι θα γινόταν στα όνειρα του μονάχα με την σκέψη του. Αυτή τη φορά, δεν είχε την δυνατότητα.

14 Το κέντρο του σύννεφου, εκεί που κατέβαινε η δίνη, άλλαζε χρώμα και από μαύρο έγινε σταδιακά κόκκινο ενώ η δίνη σταμάτησε να κατεβαίνει. Την ίδια στιγμή, όσο άλλαζε χρώμα, τόσο άλλαζε και η θερμοκρασία του αέρα γύρω του. Όλο και αυξανόταν, ώσπου έγινε τόσο αποπνικτικά που δεν μπορούσε να αναπνεύσει με άνεση. Σήκωσε τα χέρια του στον λαιμό του και με μαλάξεις προσπάθησε να τον καθαρίσει. «Ε, εσείς εκεί!» Ήταν σίγουρος ότι ήταν μόνος του όλη αυτήν την ώρα, να όμως που μια φωνή που δεν αναγνώρισε ακούστηκε από πίσω του. Γύρισε απότομα και, χωρίς να το καταλάβει, σήκωσε το δεξί του χέρι. Απρόσμενα, το υπηρεσιακό του πιστόλι βρέθηκε μέσα στο χέρι του που προηγουμένως ήταν άδειο και σημάδεψε προς το μέρος της φωνής. Εκεί, είδε μια φιγούρα να στέκεται μόλις πέντε μέτρα μακριά του. Ήταν ο Στόικος Παναγιωτόπουλος. Ο άνθρωπος που στεκόταν εκεί δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον μεθυσμένο μεσήλικα που συνάντησαν το απόγευμα με την καραμπίνα του στο χέρι, ούτε ήταν κοντός, ούτε χοντρός, όμως ήξερε ότι ήταν αυτός. Ο Παναγιωτόπουλος απλά στεκόταν εκεί και περίμενε. Το πιστόλι του Λεωνίδα συνέχιζε να σημαδεύει σταθερά και αποφασιστικά το σώμα του άντρα. «Ξέρεις πως είναι. Ξέρεις πως είναι να έχεις επισκέπτη» του είπε. Το πρόσωπο του Λεωνίδα συσπάστηκε λίγο με το άκουσμα των λέξεων, αλλά διατήρησε την αποφασιστικότητα του. Είχε φανερά επηρεαστεί από τα γεγονότα που είχε κατά την διάρκεια της βάρδιας του και είχαν έρθει να τον στοιχειώσουν στα όνειρά του. «Τι εννοείς;» ρώτησε. «Γεια, είμαι ο Επισκέπτης σου» είπε με φωνή που τώρα σίγουρα δεν ήταν του Παναγιωτόπουλου. Η φωνή του ήταν τόσο αλλαγμένη που θα ταίριαζε σε έναν τριαντάχρονο δημοσιογράφο ραδιοφωνικού σταθμού τόσο ωραία και απαλή ήταν. «Ποιος είσαι; Γιατί έρχεσαι στον ύπνο μου;» Ο Λεωνίδας είχε χάσει την ψυχραιμία του. Μπορεί να είχε καταφέρει με το μυαλό του να εμφανίσει το πιστόλι του στα χέρια του (το μοναδικό όπλο που είχε για να προστατευτεί εναντίων του πλάσματος αυτού και δεν είχε σκοπό να το εγκαταλείψει) αλλά το μυαλό του δεν είχε την δυνατότητα να ελέγξει τον Επισκέπτη. Ο Επισκέπτης δεν ήταν δημιούργημα της φαντασίας του. Ήταν πραγματική οντότητα από κάπου, δεν ήξερε που, και πλέον ήταν σίγουρος για αυτό. Ήταν μια απειλή που έπρεπε να αντιμετωπίσει. «Γεια, είμαι ο Επισκέπτης σου» είπε ξανά, προσθέτοντας περισσότερη δόση αγωνίας στον Λεωνίδα. Τι θα γινόταν αν αυτή τη στιγμή τον πυροβολούσε; Τι θα γινόταν αν ο ίδιος πέθαινε στο όνειρο του; Δεν ήξερε «Τι θέλεις από εμένα;» ρώτησε, κατεβάζοντας το πιστόλι του. «Σε λίγο θα είμαι κοντά σου, σε λίγο θα με δεις, σε λίγο όλη σου η πραγματικότητα θα αλλάξει» του είπε με μια ανάσα. Ο Λεωνίδας σήκωσε γρήγορα το χέρι του, αποφασισμένος να τον πυροβολήσει και ότι έμελλε να γίνει, ας γινόταν. Την ίδια στιγμή, αλλά με μεγαλύτερη ταχύτητα, το πλάσμα άνοιξε τα χέρια του στο πλάι, σχηματίζοντας έναν σταυρό. Όταν το έκανε αυτό, ένα κύμα ισχυρού, καυτού αέρα ήρθε από πίσω του και έπεσε πάνω τους, κάνοντας την ατμόσφαιρα ακόμη πιο αποπνικτική. Λωρίδες από μαύρο ύφασμα που κρεμόντουσαν από τα ρούχα του σηκώθηκαν με το αέρα και ανέμιζαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Ταυτόχρονα, η δίνη από το σύννεφο που βρισκόταν ακόμη πάνω από τα κεφάλια τους έκανε απειλητικούς κύκλους και κατέβαινε γρήγορα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τι μπορεί να γινόταν αν η δίνη έφτανε στο έδαφος; Ο Λεωνίδας με δυσκολία κρατιόταν όρθιος από τον αέρα και τα μάτια του πονάγανε από την δόση θερμού αέρα που είχαν δεχτεί. Προσπάθησε να σηκώσει το πιστόλι του να πυροβολήσει το πλάσμα που τα προκαλούσε όλα αυτά, να αντισταθεί

15 όσο μπορούσε, όμως δεν μπορούσε να δει που βρισκόταν. Ο Επισκέπτης δεν φαινόταν να επηρεάζεται από τα γεγονότα που συνέβαιναν γύρω του. Μόνο οι λωρίδες υφάσματος που κρεμόντουσαν από τα ρούχα του ανέμιζαν σαν τρελά σαν μικρά πλοκάμια χταποδιού. Γύρω του, ολόκληροι βράχοι που ζύγιζαν τόνους άρχισαν να ξεκολλάνε από το έδαφος και από τις κορυφές των βουνών και έκαναν γύρους στον αέρα μέχρι που έφταναν στην δίνη του σύννεφου και τα απορροφούσε. Ο Λεωνίδας γονάτισε κάτω, καλύπτοντας το κεφάλι του και άρχισε να ουρλιάζει καθώς αισθάνθηκε ότι δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνει. Τότε, όλα γύρω τους ηρέμησαν, σταμάτησαν. Ο αέρας σταμάτησε τόσο απότομα σαν να είχε κλείσει κάποιος την κεντρική πόρτα της εισόδου. Το σύννεφο είχε εξαφανιστεί μαζί με την δίνη του και η θερμοκρασία είχε επανέλθει στο φυσιολογικό. Ο Λεωνίδας άκουσε τον ήχο των κυμάτων και μόνο τότε σηκώθηκε πάλι όρθιος. Το μόνο που είχε απομείνει και δεν είχε εξαφανιστεί ήταν εκείνο το πλάσμα που στεκόταν ακόμη εκεί, ήρεμο, σαν να μην έτρεχε τίποτα. Του έριξε μια ματιά φοβισμένος, αλλά δεν πρόλαβε να κάνει κάτι άλλο. Το πλάσμα, με μια φωνή που δεν έμοιαζε με την προηγούμενη που χρησιμοποιούσε αλλά ακούστηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της περιοχής που βρισκόντουσαν, ούρλιαξε κάτι σαν «Αατβί-τάαμ» και εξαφανίστηκε μέσα σε μια δεσμίδα γαλάζιου φωτός. Ο Λεωνίδας, το επόμενο πράγμα που αντίκρισε ήταν το ταβάνι του δωματίου του. Άλλος ένας εφιάλτης μόλις είχε τελειώσει και για άλλη μια φορά ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα, με τα σκεπάσματα να βρίσκονται παντού στο κρεβάτι εκτός από πάνω του. Η Βέρα ήταν εκεί δίπλα του (πάντα ήταν δίπλα του) και κοιμόταν. Ήξερε ότι αυτό ήταν, είχε κοιμηθεί όσο μπορούσε να κοιμηθεί και δεν πρόκειται να τον έπαιρνε ξανά ο ύπνος. Αυτό που δεν ήξερε ο Λεωνίδας ήταν ότι η Βέρα ήταν και αυτή ξύπνια εκείνη τη στιγμή. Είχε μόλις ξυπνήσει η ίδια από έναν δικό της εφιάλτη και ήταν λίγο ανήσυχη επειδή ο εφιάλτης που είχε δει είχε πολλά κοινά με τους εφιάλτες που της περιέγραφε ο άντρας της. Επισκέπτης; Αυτό που δεν ήξερε ο Λεωνίδας ήταν ότι σχεδόν κανένας σε ολόκληρο το Άστρος και τα υπόλοιπα χωριά του δήμου Κυνουρίας δεν είχε κοιμηθεί εκείνο το βράδυ και, όποιοι κατάφεραν να κοιμηθούν έστω και για λίγο, είδαν ακριβώς τον ίδιο εφιάλτη. *** Καθόταν στην θέση του συνοδηγού, το μέρος που πάντα καθόταν όταν είχε βάρδια. Για πρώτη φορά στην ζωή του ένιωθε έτσι. Δεν μπορούσε να περιγράψει ούτε στο ελάχιστο πως αισθανόταν εκείνη την ημέρα, αλλά ήταν πρώτη φορά που ένιωθε έτσι. Δεν είχε όρεξη να δει και να μιλήσει με κανέναν, τα νεύρα του ήταν έτοιμα να σπάσουν με την παραμικρή ενόχληση που θα του προκαλούσε κάποιος και όλα αυτά ήταν σε συνδυασμό με τις δύο ώρες ύπνου που κατάφερε να κάνει το προηγούμενο βράδυ. Δύο ώρες ύπνου που περιείχαν και τον χειρότερο και πιο ζωντανό εφιάλτη που είχε δει ποτέ. Δεν ήθελε να σκέφτεται καν τον εφιάλτη. Ένιωθε τις αρθρώσεις και τους συνδέσμους στο κορμί του έτοιμους να λυθούν και το σώμα του να πέσει και να σπάσει με την μία. Το πιο περίεργο ήταν ότι αισθανόταν πως ο Στραβός ένιωθε ακριβώς το ίδιο. Κοίταξε προς την πλευρά του Στέλιου Στραβολαίμη που οδηγούσε το περιπολικό. Η ώρα ήταν έντεκα το βράδυ, το όχημα κινούταν μέσα στο χωριό του Άστρους και τα φώτα των δρόμων έπεφταν πάνω στο πρόσωπο του επαναλαμβανόμενα. Είχε μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του και γενικά το πρόσωπό του ήταν σε μαύρα χάλια. Επίσης, δεν είχε βγάλει ούτε μια λέξη από την ώρα που ξεκίνησαν την βάρδια τους

16 και ούτε είχε αστειευτεί μαζί του όταν είχαν βρεθεί στις δέκα η ώρα, όπως συνήθιζε να κάνει. Ίσως σήμερα έτσι να ήταν καλύτερα. Δεν είχε την πολυτέλεια να σκέφτεται και να αγχώνεται για τον Στραβό όταν είχε ο ίδιος δικά του προβλήματα να αντιμετωπίσει. Το πρωί είχε τσακωθεί με την Βέρα. Ήταν ένας κλασικός τσακωμός, ένας από τους χιλιάδες που είχε ζήσει στο παρελθόν, δίχως να τρέχει κάτι σημαντικό. Η Βέρα είχε ξυπνήσει και αυτή το πρωί με νεύρα και τα δικά της νεύρα ήρθαν σε σύγκρουση με τα δικά του. Έφαγαν μαζί το μεσημέρι χωρίς να ανταλλάξουν πολλές κουβέντες και πέρασαν ολόκληρο το απόγευμα σιωπηλοί, μέχρι που ο Λεωνίδας έπρεπε να φύγει για την βάρδια του. Έσκυψε το κεφάλι του, σήκωσε το χέρι του και έτριψε το κέντρο του μετώπου του ξεφυσώντας. Τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς ρόδινα για αυτόν, το αντίθετο μάλιστα, έπρεπε, όμως, να συγκεντρωθεί και να τα αντιμετωπίσει. Έπρεπε να κοιτάξει μπροστά και να συνέλθει το συντομότερο δυνατόν γιατί βρισκόταν σε βάρδια και αυτό σήμαινε ότι είχε ευθύνες. Δεν μπορούσε, όμως, να ξεφορτωθεί αυτό το περίεργο συναίσθημα που είχε που δεν μπορούσε να περιγράψει. Μέσα στην ησυχία που κυριαρχούσε μέσα στο περιπολικό, ο ασύρματος βρόντηξε με την φωνή του Νίκου Λιβανού, που ήταν Αξιωματικός Υπηρεσίας, τρομάζοντας τους. Τους είπε με σταθερή φωνή να πάνε να ελέγξουν ένα ύποπτο όχημα με αθηναϊκές πινακίδες που κινούταν εκείνη την στιγμή στην παραλιακή οδό του Άστρους. Η κλήση αυτή τους ζωντάνεψε λίγο και αμέσως ο Στέλιος ανέπτυξε ταχύτητα και βγήκε από το χωριό με κατεύθυνση την παραλία. Το περιπολικό κινούταν με ταχύτητα αλλά με σβηστούς τους φάρους γιατί δεν ήθελαν να τους καταλάβουν από μακριά και δώσουν την ευκαιρία στο ύποπτο όχημα να απομακρυνθεί τρέχοντας. Ο παραλιακός δρόμος ήταν μόλις ένα χιλιόμετρο μακριά τους. Με σταθερά μεγάλη ταχύτητα και χωρίς να προκαλέσουν προβλήματα, διέσχισαν το χωριό του Άστρους και χώθηκαν στα στενά που έβγαζαν στην παραλία. Ο Στραβός έδειξε την εμπειρία του και τις γνώσεις του στους δρόμους αυτούς που κυκλοφορούσε από μικρός (μπορεί να καταγόταν από την Τρίπολη, έμενε όμως με τους γονείς του στο Άστρος) οδηγώντας με αποφασιστικότητα το περιπολικό και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η μαύρη, λεία έκταση της θάλασσας φάνηκε μπροστά τους. Μόνο τότε ελάττωσαν την ταχύτητα τους αρκετά ώστε να προλάβουν να εντοπίσουν το όχημα. Η κίνηση εκείνη την ώρα ήταν ελάχιστη οπότε βρήκαν αμέσως το αυτοκίνητο με τις αθηναϊκές πινακίδες που τους περιέγραψε ο Λιβανός. Κινούταν με ογδόντα χιλιόμετρα την ώρα. Ο Στέλιος κόλλησε το περιπολικό σχεδόν από πίσω από το άλλο όχημα και το ακολούθησε με αυτόν τον τρόπο για περίπου διακόσια μέτρα. Ο Λεωνίδας σημείωσε τον αριθμό των πινακίδων κυκλοφορίας του στο υπηρεσιακό μπλοκάκι του περιπολικού. Ακολούθησαν για λίγο ακόμα το αυτοκίνητο κολλημένοι από πίσω του για να μπορέσουν να δουν τυχόν αντιδράσεις από τους επιβάτες του. Όταν τίποτα δεν έγινε, ο Στέλιος άναψε τον φάρο και άφησε την σειρήνα να ακουστεί για μερικά δευτερόλεπτα, δίνοντας τους να καταλάβουν ότι ήταν υποχρεωμένοι να σταματήσουν. Από τις λάμψεις του φάρου, είδαν ότι στο αυτοκίνητο επέβαινε μόνο ένας επιβάτης. Αυτές τις στιγμές, ο Λεωνίδας ήταν έτοιμος για όλα και το ίδιο έτοιμος θα έπρεπε να είναι και ο Στραβός. Θα έπρεπε να είναι έτοιμος να ανοίξει απότομα ταχύτητα στην περίπτωση που ο ύποπτος αποφασίσει να διαφύγει με το αυτοκίνητο ή να καλυφτεί στην περίπτωση που ο ύποπτος ανοίξει πυρ. Το δεύτερο σενάριο μπορεί να ήταν πολύ απίθανο, αλλά δεν είναι καλύτερα να είσαι προετοιμασμένος και μετά να σκεφτείς ότι ήσουν υπερβολικός παρά να βρεθείς σε έκπληξη, γυμνός στον κίνδυνο; Προς ικανοποίηση του Λεωνίδα, το όχημα ελάττωσε ταχύτητα και σταμάτησε σε ένα λασπωμένο άνοιγμα, δέκα μέτρα μπροστά τους.

17 Πρώτος κατέβηκε ο Λεωνίδας και αμέσως μετά ακολούθησε ο Στέλιος. Δεν πλησίασαν το ύποπτο όχημα, απλώς στάθηκαν πίσω από τις ανοιχτές πόρτες με αναμμένη την μηχανή. Ο Λεωνίδας φώναξε στον οδηγό του οχήματος να σβήσει την μηχανή του και να τοποθετήσει τα κλειδιά του στην οροφή. Η μηχανή έσβησε και ένα χέρι βγήκε από το παράθυρο, αφήνοντας τα κλειδιά στην άκρη της οροφής. Το χέρι του Λεωνίδα ακουμπούσε για άλλη μια φορά μέσα σε δύο μέρες την λαβή του πιστολιού του, έτοιμος για όλα. «Άνοιξε την πόρτα σου αργά και έβγα έξω με τα χέρια ψηλά» του φώναξε. Για δύο δευτερόλεπτα που έμοιαζαν αιώνας δεν έγινε καμία κίνηση. Έπειτα, ακούστηκε ο απαλός ήχος της πόρτας που άνοιγε και έξω βγήκε ο άντρας, το κεφάλι του πρώτα και μετέπειτα το υπόλοιπο σώμα. Είχε τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του και φόραγε ένα μαύρο μπλουζάκι με το σήμα των Iron Maiden. Πάνω κάτω, δεν έμοιαζε μεγαλύτερος από τριάντα χρονών. Με μια υποψία τρέμουλου, ο άντρας στάθηκε δίπλα στο όχημα του και σήκωσε το βλέμμα του προς τους αστυνομικούς. «Αφήστε με να φύγω» είπε με μια βραχνή φωνή. «Σας παρακαλώ». Ο Λεωνίδας εντελώς ξαφνικά τράβηξε το πιστόλι του από την θήκη και το έστρεψε προς το μέρος του άντρα. Το ίδιο έκανε και ο Στέλιος, χωρίς να ήταν σίγουρος ότι υπήρχε κάποια απειλή. Ο Λεωνίδας είχε αναγνωρίσει τον άντρα. Από την αρχή είχε την υποψία ότι τον είχε ξαναδεί, αλλά μόλις σήκωσε το βλέμμα του, σιγουρεύτηκε. Ήταν ο καταζητούμενος δραπέτης από το τμήμα των Εξαρχείων, ο άντρας που η φωτογραφία του στάλθηκε με φαξ σε όλα τα αστυνομικά τμήματα της Ελλάδας και τώρα ήταν κρεμασμένη στον πίνακα ανακοινώσεων, έξω από το γραφείο του Αξιωματικού Υπηρεσίας. Ο Λεωνίδας ήταν σίγουρος ότι ήταν αυτός, όμως κάτι δεν ήταν ίδιο. Κοίταξε καλύτερα τον άντρα που στεκόταν μπροστά του και κατάλαβε τι ήταν αυτό. Ήταν το βλέμμα του. Στην φωτογραφία, ο άντρας είχε πανέξυπνη ματιά. Μια ματιά που άνηκε σε κάποιον που του κόβει πάνω σε αυτό που κάνει, σε κάποιον πανέξυπνο. Αυτό που έβλεπε τώρα μπροστά του ήταν εντελώς διαφορετικό. Τα μάτια του είχαν κάπου χάσει την σπιρτάδα τους, ήταν φοβισμένα και δακρυσμένα. Η φωνή του, όταν είχε μιλήσει, ήταν παρακαλετή. Έβγαζε γνήσια ικεσία. Αφήστε με να φύγω, σας παρακαλώ τους είχε πει. Τα μαλλιά του ήταν εντελώς ατημέλητα, σαν να είχε μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι. Μόλις είδε τα όπλα των αστυνομικών να στρέφονται προς το μέρος του, το κακομοίρικό του ύφος έγινε ακόμη χειρότερο και τα γόνατά του λύγισαν. Σίγουρα ο Λεωνίδας δεν είχε διαμορφώσει αυτήν την εικόνα στο μυαλό του για το προφίλ του άντρα κοιτώντας την φωτογραφία του. Σίγουρα αυτή δεν ήταν συμπεριφορά ενός άντρα που κατάφερε να ξεφύγει από το στόμα του λύκου, από το αστυνομικό τμήμα των Εξαρχείων. «Αφήστε με να φύγω. Θέλω να φύγω από την πόλη αυτή!» συνέχιζε να κλαψουρίζει ο άντρας, κατεβάζοντας τα χέρια του σιγά σιγά. Ο Στέλιος κοίταξε γεμάτος απορία τον Λεωνίδα. «Τα χέρια ψηλά και μην κάνεις απότομες κινήσεις!» του φώναξε εκείνος. «Απομακρύνσου από το αυτοκίνητο με τα χέρια ψηλά!» Ο άντρας δεν υπάκουσε καμία εντολή του Λεωνίδα. Αντίθετα, κατέβασε τα τρεμάμενα χέρια του και μίλησε: «Έρχεται» είπε. Η φωνή του δεν ήταν τόσο κλαψιάρικη όσο πριν. Είχε χαμηλώσει την ένταση της, αλλά διατηρούσε μια πινελιά ικεσίας μέσα της. «Όπου να ναι θα είναι εδώ». Τι λέει; αναρωτήθηκαν και οι δύο αστυνομικοί, όταν ο άντρας έβγαλε μια μικρή κραυγή και εκσφενδονίστηκε μέσα στο αυτοκίνητο του. Ο Λεωνίδας και ο Στέλιος δεν πυροβόλησαν, φυσικά, γιατί δεν είχαν το δικαίωμα από τον νόμο. Ο άντρας έβγαλε κάτι εφεδρικά κλειδιά που είχε προφανώς προνοήσει να κρύψει σε κάποιο σημείο του αυτοκινήτου, έβαλε μπρος και επιτάχυνε απότομα.

18 Ο Λεωνίδας και ο Στέλιος έβαλαν τα πιστόλια πίσω στην θήκη τους και έκαναν να μπουν στο περιπολικό. Δεν πρόλαβαν, όμως. Αυτά που ακολούθησαν έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβαν να τα συνειδητοποιήσουν. Και οι δύο ήταν έτοιμοι να μπουν στο περιπολικό αλλά σταμάτησαν. Όλος ο τόπος γύρω τους, όλη η εξοχή, ακόμα και η θάλασσα και τα βουνά φωτίστηκαν. Δεν ήταν λάμψη από προβολείς, όμως η φωτεινότητα έκανε την νύχτα μέρα για πολλή ώρα με μια γαλάζια απόχρωση. Ήταν σαν να είχε πέσει αστραπή ακριβώς δίπλα τους, μόνο που διήρκησε αρκετά δευτερόλεπτα. Ο Λεωνίδας προσπάθησε να κοιτάξει προς την πηγή του φωτός. Αναγκάστηκε να σφίξει τα μάτια του και να φέρει το χέρι του μπροστά τους. Από την μεριά της θάλασσας στα δεξιά τους εντόπισε ένα σφαιρικό, μακρόστενο αντικείμενο γαλάζιου χρώματος, σαν σωλήνα, να εκπέμπει όλη αυτή τη λάμψη και να κατεβαίνει με μικρή ταχύτητα προς το έδαφος. Ήταν πραγματικά σαν να προσπαθούσε να κοιτάξει στο κέντρο μιας αστραπής. Ο μικρός «σωλήνας» ήταν δεν ήταν δέκα μέτρα πάνω από το έδαφος και κατέβαινε αθόρυβα, ώσπου εξαφανίστηκε πίσω από κάτι δέντρα και καλαμιές. Ο Λεωνίδας γύρισε προς το μέρος του Στέλιου εμβρόντητος για να διαπιστώσει αν όλα αυτά ήταν συμπτώματα της αϋπνίας του, εκείνος όμως τα είχε δει όλα και συνέχιζε να κοιτάζει πίσω από τα δέντρα και τις καλαμιές. Μπορεί να είχαν χάσει οπτική επαφή με το αντικείμενο (που δεν μπορεί να είχε μάκρος παραπάνω από δύο μέτρα) όμως η γαλάζια λάμψη υπήρχε ακόμη. Ήταν σαν να βρέθηκαν ξαφνικά σε έναν πλανήτη που φωτιζόταν από έναν γαλάζιο ήλιο. Ο Λεωνίδας αισθάνθηκε τα γόνατα του να λυγίζουν και γύρισε για να καθίσει στο κάθισμα του συνοδηγού. Το μυαλό του είχε ξεχάσει εντελώς το περιστατικό με τον δραπέτη των Εξαρχείων και ήταν έτη φωτός μακριά από την πραγματικότητα που ζούσε τώρα. Ο δραπέτης ήταν ελεύθερος να πάει να κρυφτεί στην πλησιέστερη μεγάλη πόλη αν ήθελε, να επιστρέψει στην Αθήνα ή ακόμη και να πάει να πνιγεί. Δεν τον ένοιαζε. Τι ήταν αυτό που τους είχε πει; Όπου να ναι θα είναι εδώ; Αυτό εννοούσε; Η γαλάζια λάμψη εξαφανίστηκε με τον ίδιο τρόπο και ταχύτητα με την οποία εμφανίστηκε. Δεν ήταν σαν να έκλεισε κάποιος τον διακόπτη. Απλά, όλο το γαλάζιο φως απορροφήθηκε προς την κατεύθυνση που είχε πάει ο «σωλήνας» και τους άφησε πάλι πίσω στο σκοτάδι. Τα μάτια τους έπρεπε να περιμένουν να προσαρμοστούν για να μπορέσουν να ξαναδούν. Ο Λεωνίδας κατάφερε να βρει λίγη από την δύναμή του για να σηκωθεί ξανά και, χωρίς να πει κουβέντα, άρχισε να περπατάει προς την παραλία. Ο Στέλιος έβγαλε για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα λεπτά το πιστόλι του και τον ακολούθησε. Άφησαν το περιπολικό παρκαρισμένο στην άκρη του δρόμου και με ανοιχτές τις πόρτες. Τα φώτα του φάρου (που μπροστά στην γαλάζια λάμψη έμοιαζαν με μικρά αναμμένα καντηλάκια της εκκλησίας ενώ ολόκληρο το κτίριο της εκκλησίας είχε τυλιχτεί στις φλόγες) έφεγγαν πάνω τους. Εντελώς τυχαία, βρέθηκαν να περπατάνε στο ίδιο σημείο με χθες το απόγευμα: εκεί που είχε στηθεί ένα πάρτι με φωτιά από μερικά παιδιά. Με τα πιστόλια στα χέρια τους, προσπέρασαν την λακκούβα που είχαν σκάψει οι μικροί και είχαν ανάψει την φωτιά τους. Το μόνο που είχε μείνει μέσα στην λακκούβα ήταν το κάρβουνο των ξύλων. Αυτή τη φορά, έστριψαν αριστερά για να κάνουν τον κύκλο γύρω από τις χοντρές καλαμιές. Τουλάχιστον προς τα εκεί φάνηκε να κατευθύνεται και να κατεβαίνει το αντικείμενο, εκτός και αν αποφάσισε να διασχίσει την θάλασσα. Μέχρι στιγμής, δεν υπήρχε κανένα ίχνος του. Όλα γύρω τους ήταν σκοτεινά, εκτός από τις λιγοστές λάμψεις από τον φάρο του περιπολικού που κατάφερναν να διαπεράσουν τις καλαμιές. Επίσης, δεν ακουγόταν ο παραμικρός ήχος. Ο Στέλιος άναψε τον δυνατό φακό του, αλλά και πάλι ήταν πολύ μικρός για να τα βάλει με την σκοτεινιά της φύσης και να φωτίσει σε ικανοποιητικό βαθμό το περιβάλλον γύρω τους. Ο Λεωνίδας έκανε μια αστεία σκέψη, σε αντίθεση

19 με την άγνωστη κατάσταση την οποία αντιμετώπιζαν, και καταράστηκε το κράτος που εξ αιτίας των περικοπών που έκανε δεν κατάφεραν να έχουν έναν ισχυρό, μεγάλο φακό για τέτοιες περιστάσεις. Ο Στέλιος μετακινούσε την δέσμη από τον φακό του συνεχόμενα από τα δεξιά προς τα αριστερά και μετά πάλι, ξανά. Όλα έδειχναν φυσιολογικά, όσο φυσιολογικά θα μπορούσαν να είναι μετά από μια τέτοια εμφάνιση. Ο Λεωνίδας βρήκε χρόνο για να αναρωτηθεί τι ήταν το περιστατικό που μόλις συνέβη. Πρώτα, ο δραπέτης εμφανίζεται τρομοκρατημένος, τους παρακαλάει να τον αφήσουν να φύγει από την πόλη και λέει ότι σύντομα κάποιος θα είναι εδώ. Ελάχιστα μετά την διαφυγή του, εμφανίζεται ένα γαλάζιο αντικείμενο στον ουρανό εκπέμποντας φως και αιωρείται προς την παραλία προτού εξαφανιστεί μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Το περιστατικό αυτό δεν ήταν σαν κανένα που να έχει ξαναδεί, αλλά ακουγόταν πολύ σαν τις ιστορίες για εμφανίσεις εξωγήινων αεροσκαφών. Η αλήθεια είναι ότι πολλά χαρακτηριστικά του γαλάζιου αντικειμένου είναι κοινά με τα χαρακτηριστικά των ιστοριών: παράξενο σχήμα, εκτυφλωτικό φως, αθόρυβη αιώρηση στον αέρα Όμως, όντας περισσότερο ρεαλιστής, ο Λεωνίδας προσπάθησε να δώσει πιο λογικά συμπεράσματα πριν τρέξει σε ακραία. Θα μπορούσε να ήταν κάποιο πρότυπο αεροσκάφος της αεροπορίας, αν και δεν υπήρχε κανένα στρατιωτικό αεροδρόμιο κοντά τους. Θα μπορούσε να ήταν κάποιο μετεωρολογικό φαινόμενο που να μην είχε τύχει να γνωρίζει, κάτι σαν το Βόρειο Σέλας. Είδε με την άκρη του ματιού του τον Στέλιο να σταματά να κινείται και να κοκαλώνει την δέσμη του φακού σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Είχαν προχωρήσει αρκετά πίσω από τις καλαμιές, σε ένα σημείο που η άμμος λιγόστευε κάπως και σε σημεία φύτρωνε κοντό γρασίδι. Ήταν πιο εύκολο να περπατήσουν σε αυτό το έδαφος. Γύρισε προς το μέρος του συναδέλφου του και τον είδε να έχει καρφωμένο το βλέμμα του προς τα εκεί που έφεγγε ο φακός. «Κοίτα εκεί». Η φωνή του, που είχε μόλις καταφέρει να ακουστεί, ήταν γεμάτη τρόμο. Πρώτη φορά έβλεπε τον Στραβό σε αυτήν την κατάσταση. Τα χέρια του είχαν αρχίσει να τρέμουν, τα μάτια του ήταν έτοιμα να πεταχτούν από τις κόγχες τους και, παρόλο το σκοτάδι, έβλεπε καθαρά πως το δέρμα του είχε πανιάσει. Γύρισε προς τα εκεί που έπεφτε η δέσμη του φακού και το χέρι του πήγε ενστικτωδώς να πιάσει το πιστόλι του. Η δέσμη έπεφτε χαμηλά, εκεί που φύτρωνε γρασίδι που δεν ξεπερνούσε τους είκοσι πόντους. Μέσα στο γρασίδι ξεχώριζαν δύο μικροί, στρογγυλοί κορμοί δέντρων, ή τουλάχιστον έτσι του φάνηκε με την πρώτη ματιά. Έπιασε με το χέρι του το χέρι του Στέλιου (που δεν είχε σκοπό να κάνει καμία κίνηση) που κρατούσε τον φακό και το σήκωσε πιο ψηλά. Η δέσμη ανέβηκε και τους εμφάνισε ότι οι κορμοί δεν ήταν άλλο παρά ένα ζευγάρι λεπτά, μαύρα πόδια. Όσο ανέβαινε και φώτιζε διαφορετικά μέρη του σώματος, τους εμφάνισε μια πλάτη που κουνιόταν πάνω κάτω έντονα, σαν το πλάσμα να δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Τότε ήταν που το χέρι του Λεωνίδα έσφιξε πιο σφιχτά την λαβή του πιστολιού του. Η δέσμη του φακού φώτιζε πολύ λίγα κάθε φορά και αυτό δεν τους βοηθούσε καθόλου να καταλάβουν τι ήταν αυτό που έβλεπαν, ήταν σίγουροι όμως ότι μπροστά τους στεκόταν ακίνητο ένα πλάσμα που τους είχε γυρισμένη την φαρδιά του πλάτη. Από όσο μπόρεσαν να διακρίνουν, τα χέρια του και τα πόδια του ήταν πολύ λεπτά. Δεν έδειχνε να φορά οτιδήποτε σαν ρούχα πάνω του και το δέρμα του (ή ό, τι και να ήταν αυτό που είχε πάνω του, τέλος πάντων) ήταν κατάμαυρο. Το φως που έβγαινε από τον φακό κατάφερνε να το φωτίσει, αλλά ταυτόχρονα έδειχνε να απορροφιόταν από αυτό. Ο Λεωνίδας έδωσε μια δυνατή σπρωξιά στον Στέλιο για να τον κάνει να συνέλθει από τον τρόμο του και του έκανε νόημα να βγάλει το πιστόλι του. Μπορεί και ο ίδιος να φοβόταν, όμως ήταν αστυνομικοί και κάτι έπρεπε να κάνουν. «Έι, εσύ!» φώναξε ο Λεωνίδας σημαδεύοντας με το πιστόλι του το πλάσμα και πλησιάζοντας το αργά. Το «έι, εσύ» μπορεί να μην ήταν η καλύτερη προσταγή που

20 είχε χρησιμοποιήσει ποτέ στην αστυνομική του καριέρα, όμως δεν του βγήκε να πει κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή. Δεν ήταν συνηθισμένος να δίνει εντολές σε εξωγήινους. Εντάξει, μπορεί να μην ήταν ακριβώς εξωγήινος, δεν είχε ιδέα τι στο διάολο μπορεί να ήταν, αλλά φαίνεται ότι ήρθε από αυτόν τον γαλάζιο σωλήνα που είχαν δει προηγουμένως και σίγουρα δεν έμοιαζε με κανένα ζωντανό πλάσμα πάνω στον πλανήτη Γη, οπότε ο ορισμός «εξωγήινος» του έκανε. Το πλάσμα δεν έδειχνε να αντιδρά με την φωνή του Λεωνίδα. Συνέχιζε να τους έχει γυρισμένη την πλάτη που ανεβοκατέβαινε έντονα πάνω κάτω. Η δέσμη του φακού δεν ήταν σταθερή από το περπάτημα του Στέλιου και το τρεμάμενο χέρι του (του Λεωνίδα του έφτανε πως ο Στραβός δεν είχε παραλύσει από τον φόβο και λιποθυμήσει. Του αρκούσε πως τον ακολουθούσε έστω και με δυσκολία) και δεν μπορούσαν να το διακρίνουν μέσα στο σκοτάδι. Οι αστυνομικοί άρχισαν να κινούνται προς το μέρος του, χωρίς να είναι σίγουροι για το πώς πρέπει να αντιδράσουν. Αν αυτό το πλάσμα ήταν όντως από άλλο πλανήτη, τα όπλα τους θα ήταν αρκετά να το αντιμετωπίσουν; Διάολε, τα όπλα τους θα ήταν αρκετά να τους προστατεύσουν; Ούτε το χέρι του Λεωνίδα δεν ήταν σταθερό. Η σιγουριά και η αυτοπεποίθηση που είχε πάντα εκείνη την στιγμή είχε εξανεμιστεί από μέσα του σαν σταγόνα νερού που έπεφτε σε καυτή επιφάνεια. Κάθε σκέψη είχε διαγραφεί από το μυαλό του. Ακόμα και η κούραση που του προκαλούσε η αϋπνία είχε περάσει. Ένιωθε πως όλη του η καριέρα, όλη του η ζωή τον προετοίμαζε για εκείνο το βράδυ, για εκείνη την στιγμή. Είχαν πλησιάσει στα δέκα μέτρα. Ο φακός μπορούσε και φώτιζε καλύτερα από αυτήν την απόσταση και το θέαμα ήταν φρικιαστικό. Το πλάσμα στεκόταν ακόμα στο ίδιο σημείο, με τα κοντά χόρτα να υψώνονται γύρω του, σαν να είχε μόλις συγκρουστεί το σκάφος του. Το μόνο που έλειπε ήταν ο κρατήρας της σύγκρουσης. Ενώ ο Λεωνίδας ήταν έτοιμος να φωνάξει ξανά, το πλάσμα σταμάτησε να σηκώνει και να κατεβάζει την πλάτη του, σαν να σταμάτησε να αναπνέει. Ταυτόχρονα, σταμάτησαν να περπατάνε και οι αστυνομικοί. Πάγωσαν. Ο Στέλιος έβγαλε ένα υπόκωφο, μικρό μουγκρητό τρόμου και κοίταξε τον Λεωνίδα με μάτια μικρού κοριτσιού. Υπό άλλες συνθήκες ο Λεωνίδας θα είχε ξεκαρδιστεί στα γέλια με την εικόνα αλλά ήξερε ότι και ο ίδιος κάπως έτσι θα έμοιαζε. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα χωρίς να γίνει τίποτα, πολύ λίγα δευτερόλεπτα, όταν το πλάσμα άρχισε να γυρνάει προς το μέρος τους. Δεν γύρναγε αργά, αλλά ούτε και πολύ γρήγορα. Μέχρι τώρα ο Λεωνίδας έλπιζε ότι όλα αυτά ήταν κόλπα της φαντασίας του, ότι έβλεπε έναν ακόμη ρεαλιστικό εφιάλτη. Όμως, βλέποντας το πλάσμα να κινείται μπροστά του, βεβαιώθηκε ότι δεν πρόκειται να ξυπνήσει στο κρεβάτι του με τα σκεπάσματα δεξιά αριστερά και την Βέρα ξαπλωμένη δίπλα του. Βεβαιώθηκε ότι κατά κάποιον τρελό τρόπο όλα αυτά ήταν πραγματικότητα. Το πλάσμα είχε σχεδόν γυρίσει ολόκληρο προς το μέρος τους. Δεν ήταν σίγουροι αν ήθελαν να δουν το πρόσωπό του, αν είχε. Λίγο πριν γυρίσει εντελώς, ο Λεωνίδας και ο Στέλιος βρέθηκαν στον αέρα σαν κάτι να τους έσπρωξε πολύ δυνατά και προσγειώθηκαν με την πλάτη τους στην άμμο, ένα μέτρο πιο πίσω. Η καρδιά του Λεωνίδα χτύπαγε στο στήθος του με ανεπανάληπτη μανία. Ανασηκώθηκε κρατώντας ακόμη το όπλο του, έκπληκτος από αυτό που μόλις είχε συμβεί. Προσπάθησε να κοιτάξει προς το πλάσμα αλλά δεν μπορούσε. Η όραση του είχε θολώσει χωρίς λόγο σαν να είχε τα μάτια του ανοιχτά κάτω από νερό. Τα έκλεισε και τα άνοιξε ξανά αλλά το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Διαπίστωσε πόσο τρομερό είναι να μην έχεις την πλήρη όραση σου, αλλά γιατί; Πως είχε γίνει αυτό; Μόνο τότε παρατήρησε τις ομοιότητες. Τις ομοιότητες με τα όνειρά του. Τα όνειρα που ήταν υπεύθυνα για τις αϋπνίες του. Ήταν απλά σύμπτωση; Ή μήπως το πλάσμα ήταν ο Επισκέπτης των ονείρων του; Έτριψε τα μάτια του με αυτό που ένιωθε ότι ήταν το χέρι του αλλά όσο και να έτριβε, η όραση του δεν βελτιωνόταν. Ήταν σκοτεινά, ο Στέλιος είχε ρίξει τον φακό του (ο Στέλιος που ήταν ακόμη εκεί, πεσμένος δίπλα του, βογκώντας) και το μόνο