Από την Παρασκευή πνιγόμουνα που έβλεπα τα δάση, τους ανθρώπους και τα ζώα να καταστρέφονται. Το Σάββατο το απόγευμα μίλησα με τον Ιωάννη και

Transcript

1 Από την Παρασκευή πνιγόμουνα που έβλεπα τα δάση, τους ανθρώπους και τα ζώα να καταστρέφονται. Το Σάββατο το απόγευμα μίλησα με τον Ιωάννη και αποφασίσαμε να κοιτάξουμε που μπορούμε να πάμε να βοηθήσουμε. Οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι με αποθάρρυναν. Λέγανε, δε λείπουν τα χέρια, λείπουν τα μέσα. Ωστόσο εγώ πίστευα ότι κάπου θα μπορούσαμε να είμαστε χρήσιμοι, σίγουρα θα υπήρχαν πράγματα να κάνεις, μικρά ή μεγάλα. Την ίδια στιγμή η φωτιά στα Συχαινά που φαινόταν πανοραμικά από το σπίτι μου στην Έξω Αγυιά της Πάτρας με όργιζε ακόμη περισσότερο. Ευτυχώς κατασβέστηκε άμεσα και έτσι δε προλάβαμε να πάμε. Ανέλαβα να αποτυπώσω τα μέτωπα της φωτιάς σε χάρτη για λόγους ασφάλειας αλλά και για να στοχεύσουμε που θα κατευθυνόμασταν. Πήρα το χάρτη της Ανάβασης και άνοιξα τηλεόραση και ραδιόφωνο. Κάθε τηλεοπτικό κανάλι μετέδιδε τις δικές του πληροφορίες, σε βομβάρδιζε με ονόματα χωριών, αποκλεισμένα, καμένα, σε κίνδυνο, με τις συνήθεις υπερβολές. Άνθρωποι έβγαιναν και εκλιπαρούσαν για βοήθεια, οι Κοινοτάρχες, οι Δήμαρχοι και οι Νομάρχες πανικόβλητοι ζητούσαν πυροσβεστικά. Από την άλλη μεριά το ραδιόφωνο προσέφερε καλύτερη πληροφόρηση, χωρίς τις συνήθεις τηλευπερβολές. Ωστόσο δεν υπήρχε επίσημη αναλυτική ενημέρωση. Δεν έπρεπε κάποιος να είχε αποτυπώσει την κατάσταση σε ένα χάρτη; Τότε κατάλαβα.. Δεν υπήρχε κανένας υπεύθυνος που σε οποιοδήποτε κλίμακα, κοινότητας, δήμου, Νομού ή όλης της χώρας να είχε ανοίξει ένα χάρτη, να είχε αποτυπώσει τα μέτωπα της φωτιάς, τη διεύθυνση του ανέμου, τις επικίνδυνες περιοχές. Δεν υπήρχε κανένας που να αναλάβει να συντονίσει εκκενώσεις περιοχών από τις ομάδες πληθυσμών που δεν μπορούσαν να βοηθήσουν: ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Κανένας δεν ήταν σε θέση, σε επίπεδο τοπικής έστω κοινωνίας, να οργανώσει εθελοντικές ομάδες πυρόσβεσης, να τις προμηθεύσει με τα απαραίτητα υλικά πυρόσβεσης όπως αντλίες, ηλεκτρογεννήτριες, οχήματα, φτυάρια και μάσκες και να συντονίσει τις προσπάθειες κατάσβεσης. Την ίδια στιγμή οι πυροσβεστικές δυνάμεις ήταν κατατμημένες σε όλη την επικράτεια, χωρίς ισχύ πυρός και ανίκανες να συνδράμουν. Κάποιοι είχαν σκεφτεί βλέπετε, ότι αν ο καθένας είχε το πυροσβεστικό του όλα θα ήταν μια χαρά. Την Κυριακή το πρωί δεν αντέξαμε άλλο. Πήραμε κράνη, μάσκες, φτυάρια, αντιπυρικές κουβέρτες και ξεκινήσαμε για Ολυμπία. Πήραμε και τα βασικά σύνεργα αναρρίχησης. Ποτέ δε ξέρεις. Στο δρόμο ακούγαμε ΕΡΑ. Έπρέπε να επιλέξουμε που θα πάμε. Ξέραμε ότι αν ρωτάγαμε τους αρμοδίους, αστυνομικούς, πυροσβέστες και πολιτικούς θα μας απέτρεπαν. Δεν είμαστε βλέπετε επαγγελματίες. Στο μυαλό μου ήρθε το ειρωνικό χαμόγελο του αξιωματικού πριν από κάνα χρόνο περίπου όταν έψαχνα για να γίνω εθελοντής πυροσβέστης. "Θέλεις να πάρεις μόρια για το διαγωνισμό; Άστο καλύτερα χρειάζονται και 3 υπηρεσίες το μήνα " μου είχε πει αποθαρρύνοντας με. Στο δρόμο προς Πύργο, Ανατολικά προς τα βουνά φάνηκαν οι πρώτοι καπνοί. Όλα όμως φάνταζαν μακρινά. Ο ουρανός ήταν καθαρός και γαλανός. Περνώντας την Αμαλιάδα και πλησιάζοντας τον Πύργο το τοπίο άλλαξε. Έγινε πολεμικό. Ανατολικά του Πύργου μαίνονταν ανεξέλεγκτες πυρκαγιές. Ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω από τον καπνό που μου θύμιζε το νέφος της Αθήνας. Επιχειρούσαν συνεχώς αεροσκάφη CANADAIR, PEZETEL και ελικόπτερα. Νομίζω είναι τα ΜΙ8. Πήραμε το δρόμο προς Κυπαρισσία. Πλέον βρεθήκαμε μέσα στη μάχη. Σκεφτόμασταν να κατευθυνθούμε προς Ζαχάρω. Ακούσαμε όμως στην ΕΡΑ ότι η κατάσταση στα χωριά Πελόπιο και Πουρνάρι, κοντά στην Ολυμπία ήταν επικίνδυνη και ότι δεν υπήρχε ούτε ένα πυροσβεστικό όχημα.. Δε χρειάστηκε να το συζητήσουμε. Εκεί θα πηγαίναμε. Από το δρόμο προς Κρέστενα κατευθυνθήκαμε προς Αρχαία Ολυμπία. Αν και ο ήλιος ήταν κρυμμένος πίσω από τον καπνό, η φωτιά ήταν ακόμη μακριά, δεν είχε 1

2 περάσει το ποτάμι (τον Αλφειό). Στην Ολυμπία τα πράγματα ήταν πολύ ήρεμα, και τίποτε δε προμήνυε τα όσα θα ακολουθούσαν τρεις ώρες πιο μετά. Την ηρεμία βοηθούσε και το γεγονός ότι δεν πιάναμε κανένα σταθμό στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. Η ΕΡΑ είχε σιγήσει και μαζί με αυτή η μοναδική πηγή πληροφόρησης μας. Μετά την στροφή προς τα χωριά που είχαμε στοχεύσει και περνώντας τις γραμμές του τραίνου βλέπουμε τις πρώτες φλόγες. Έκαιγαν το δάσος βόρεια του Πλάτανου, του χωριού που έπρεπε να διασχίσουμε για να προσεγγίσουμε το Πελόπιο και το Πουρνάρι. Φτάνοντας στο σταυροδρόμι που ήταν στο κέντρο του χωριού στρίψαμε αριστερά. Στα πενήντα μέτρα ήταν αραγμένο ένα λεωφορείο της πολεμικής αεροπορίας. Μέσα στην αφέλεια μου σκέφτηκα ότι ήταν εκεί για να συνδράμει στην εκκένωση του χωριού. Τότε είδα τους φαντάρους με τα φτυάρια στα χέρια να κοιτάνε ανήμποροι τις φλόγες που κατέβαιναν το λόφο σε απόσταση μικρότερη των 100 μέτρων. Τελικά το λεωφορείο ήταν για αυτούς... Μου φώναξαν ότι ο δρόμος είναι κλειστός, και ότι δεν μπορώ να προσεγγίσω τα επόμενα χωριά. Παρκάραμε το αυτοκίνητο λίγο πιο κάτω και κατεβήκαμε για να πάρουμε περισσότερες πληροφορίες. Επιτέλους είχαμε δει κάποιον που είχε σταλεί από το κράτος για τη φωτιά. Συνειδητοποιήσαμε ότι σε ολόκληρη τη διαδρομή που είχαμε ακολουθήσει μετά τον Πύργο δεν συναντήσαμε ούτε ένα πυροσβεστικό όχημα. Που να ήταν; Βλέποντας τις τεράστιες φλόγες, με πάνω από 10 μέτρα ύψος, να καταπίνουν το δάσος με βουλιμία, αισθάνθηκα λίγο την ανημποριά των φαντάρων με τα φτυάρια. Πριν περάσουν δύο λεπτά οι φλόγες άγγιζαν το δρόμο ενώ με εκπληκτικό τρόπο η φωτιά έκανε άλματα πάνω από εκατό μέτρα ανάβοντας εστίες σε τελείως αντιδιαμετρικά σημεία. Οι φαντάροι άρχισαν να φωνάζουν: «εκκένωση!». Έστριψα επί τόπου το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε να βοηθήσουμε. Μια ηλικιωμένη ξεπρόβαλε από ένα σπίτι. Την βάλαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για να βρούμε κι άλλους. Ένα αντρόγυνο με ένα κοριτσάκι κατέβαινε τις σκάλες του σπιτιού του, από την μεριά του δρόμου προς το φλεγόμενο λόφο. Η φωτιά ήδη έκαιγε την αυλή τους. Τους καλέσαμε να έρθουν μαζί μας. Ο άντρας έμεινε και πήραμε τη μάνα και τη κόρη. Κράταγε στα χέρια της ένα.. ζωντανό κουνελάκι. Η φωτιά πλέον είχε αρχίσει να ζυγώνει απειλητικά το αυτοκίνητο. Ξεκινήσαμε με σκοπό να τις κατεβάσουμε σε ασφαλές σημείο για να ξαναγυρίσουμε. Τις αφήσαμε στη διασταύρωση με τον κεντρικό δρόμο Ολυμπίας Πύργου όπου είχαν συγκεντρωθεί οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού. Α! Υπήρχε και ένα περιπολικό. Και άλλος αρμόδιος επιτέλους, σκέφτηκα. Ηρεμήσαμε τις δύο γυναίκες και το κορίτσι και επικοινωνήσαμε με τους δικούς τους για να τους διαβεβαιώσουμε ότι είναι καλά. Δεν είχαν βλέπετε τηλέφωνα μαζί τους, στον πανικό δεν τα είχαν πάρει μαζί. Τους δώσαμε ένα μπουκάλι νερό και φύγαμε. Ξαναγυρνώντας προς το χωριό, λιγοστά αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα κοντά στις γραμμές του τραίνου. Η φωτιά πλέον είχε φτάσει και εκεί υπερπηδώντας τα μερικές εκατοντάδες μέτρα που τη χώριζαν από το λόφο. Εστίες διάσπαρτες υπήρχαν και από τις δύο πλευρές του ανηφορικού δρόμου που οδηγούσε προς το κέντρο του χωριού. Ήταν εφιαλτικό σκηνικό. Παρκάραμε το αυτοκίνητο με φορά προς την οδό διαφυγής μας, πήραμε το εξοπλισμό μας και ξεκινήσαμε. Πρώτη μας στάση ένα σπίτι αριστερά του δρόμου αμέσως μετά τις γραμμές. Υπήρχαν πολλές εστίες που έκαιγαν ξερόχορτα στο γεμάτο ελιές περιβόλι. Καταλάβαμε ότι ακόμη μπορούσαμε να σβήσουμε τη φωτιά, πριν ανάψουνε τα δέντρα. Μπήκαμε μέσα και αρχίσαμε να χτυπάμε τις φλόγες με τα φτυάρια. Μετά από κάμποση ώρα, ήταν βλέπετε μεγάλο το χωράφι, σχεδόν τα είχαμε καταφέρει. Υπήρχε όμως πρόβλημα με την αποθήκη του σπιτιού, έξω από την οποία ήταν στοιβαγμένα τα ξύλα για το τζάκι. Τη λύση έδωσε μια μεγάλης ηλικίας κυρία που ξεπρόβαλε από το σπίτι. Μας έφερε 2

3 ένα κουβά με νερό. Τελικά η κυρία είχε μαζέψει κάμποσους κουβάδες και καταφέραμε λίγο με το νερό και λίγο με τα φτυάρια να σβήσει η φωτιά κοντά στην αποθήκη πριν επεκταθεί. Ζήτησα από την κυρία επιτακτικά να με ακολουθήσει στο αυτοκίνητο αλλά αρνήθηκε. Ειδοποίησε κάποιον δικό της να έρθει μπας και ξαναπιάσει φωτιά. Έτσι την αφήσαμε και πήγαμε παραπάνω. Στο πιο πάνω σπίτι ένας κύριος γύρω στα πενήντα πάλευε με ένα λαστιχάκι που πιτσίλαγε λίγο νερό, προφανώς τροφοδοτούμενο από κάποια δεξαμενή από αυτές που έχουν στις ταράτσες τα σπίτια στα χωριά, να σβήσει τη φωτιά στα δέντρα που αγκάλιαζαν το σπίτι. Με τα φτυάρια και μια αξίνα που μου είχε δώσει η προηγούμενη κυρία τον βοηθήσαμε. Η φωτιά έπειτα από πολλές προσπάθειες περιορίστηκε. Είδα και μια μπουλντόζα να ρίχνει χώμα σε διπλανό οικόπεδο που είχε πάρει φωτιά. Να είχα και εγώ μια σκέφτηκα. Δυστυχώς το αμέσως παραπάνω σπίτι δεν είχε την ίδια καλή τύχη. Η φωτιά είχε ήδη περάσει από τα δέντρα στα πορτοπαράθυρα. Επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο για να βεβαιωθούμε ότι είχαμε διέξοδο διαφυγής. Ανασηκώνοντας το βλέμμα είδα την εκκλησία του χωριού να καίγεται. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως εξελισσόταν η φωτιά με αυτό τον αλλόκοτο τρόπο. Το μέτωπο της φωτιάς δεν ήταν συνεχές. Το χωριό έμοιαζε λες και πολλές εμπρηστικές βόμβες είχαν αναφλέγει σε τελείως διαφορετικά σημεία. Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι η κατάσταση, ως αφορά το χωριό δεν είχε χειροτερέψει δραματικά. Αναθαρρήσαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το κέντρο του χωριού. Παρκάραμε το αυτοκίνητο προς την φορά διαφυγής και ξεκινήσαμε. Πλέον είχανε έρθει και δύο τρακτέρ με μικρό βυτίο και κομπλαρισμένη αντλία. Επιτέλους νερό.. Στο δρόμο αριστερά η φωτιά είχε περιοριστεί. Οι φαντάροι ήταν άφαντοι. Πρέπει να κάνανε καλή δουλειά σε εκείνο το δρόμο. Τότε είδα ένα τύπο που μας είχε πάρει από πίσω, με πλήρη εξάρτηση εκτός από κράνος και όπλο να ανοίγει μια τσέπη και να βγάζει ένα μακρόστενο πράγμα, ενα.. μικρόφωνο. Πήραμε τα φτυαράκια μας και βιαστικά ανεβήκαμε προς τα σπίτια κοντά στο λόφο, σβήνοντας δεξιά και αριστερά μικροεστίες. Πλέον η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, η ορατότητα περιορισμένη. Ένας άνεμος περίεργα δυνατός φύσαγε, χωρίς συγκεκριμένη διεύθυνση, με διαρκούς στροβιλισμούς. Αποφασίσαμε κάθε 15 λεπτά κάποιος να πηγαίνει στο αυτοκίνητο για να ελέγχει την οδό διαφυγής μας. Είδαμε και 2-3 άλλους νεαρούς που είχαν φυλαγμένη μια γούρνα με νερό και παλεύανε να σβήσουν μικροεστίες με κουβάδες. Όσες βρύσες και αν δοκιμάσαμε ήταν στεγνές. Σε ένα σπίτι ένας άντρας με το γνωστό λάστιχο- πιτσιλιστίρι πάλευε να σβήσει τη φωτιά στα εφαπτόμενα δέντρα. Περιέργως φαίνεται ότι τα κατάφερνε. Μου ζήτησε αυτός και η γυναίκα του βοήθεια. Κρίνοντας όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα τον ηρέμησα λέγοντας του ότι δεν είναι ιδιαίτερη επικίνδυνη η κατάσταση για το σπίτι του και ότι τα πήγαινε καλά. Στο ίδιο μοτίβο ανεβαίνοντας φτάσαμε σε ένα σπίτι που δύο βαρέλια με εύφλεκτο περιεχόμενο είχαν αρπάξει απειλώντας το. Τα χώσαμε με χώμα, το ένα το τουμπάραμε κι όλας. Και τότε σε ένα γειτονικό λοφίσκο είδαμε δύο σπίτια και ανάμεσα τους μια αποθήκη που είχε λαμπαδιάσει. Πρέπει να σημειώσω ότι πέρα από την έλλειψη νερού τρία ήταν τα μεγάλα προβλήματα που συναντήσαμε. Οι φιάλες υγραερίου που σχεδόν όλα τα σπίτια διέθεταν, και μάλιστα 2-3 το καθένα, οι σωροί με ξύλα για το χειμώνα και οι τενεκέδες με το λάδι. Δίπλα από την αποθήκη είδαμε μια φιγούρα τραγική, έναν ηλικιωμένο να κρατά ένα λάστιχο και να παλεύει με τις φλόγες. Ο Γιάννης πήρε ένα κουβά με νερό και ανέβηκε το λοφίσκο. Εγώ έτρεξα να ελέγξω το αυτοκίνητο, είχε περάσει αρκετή ώρα από την τελευταία φορά. Στο σταυροδρόμι πέτυχα έναν ηλικιωμένο να ξαποσταίνει. Αφού με διαβεβαίωσε ότι ήταν καλά, μου είπε: «Δυστυχώς ένας δε πρόλαβε να φύγει και έσκασε». Πάγωσα. Είχαμε 3

4 αφήσει κάποιον πίσω. Τον ρώτησα που και μου απάντησε στο πρώτο στενό δεξιά, όλο επάνω. Έτρεξα αλλά δεν είδα τίποτα. Πιο πάνω οι φλόγες δε σε άφηναν να πλησιάσεις. Γέμισα θυμό. Γιατί δεν είχε γίνει εκκένωση μια ώρα πριν; Που ήταν η Πυροσβεστική; Που ήταν η Αστυνομία και ο Στρατός; Που ήταν οποιοσδήποτε πέρα από τους απλούς πολίτες; Γιατί δεν είχαμε νερό; Φτάνοντας στο λοφίσκο οι νεαροί μου έδωσαν ένα κουβά με νερό και με αυτόν ξεκίνησα να ανεβαίνω. Η πλαγιά όμως ήταν απότομη και τα δέντρα σιγόκαιγαν και έτσι αναγκάστηκα να χύσω το νερό για να μην καώ. Φτάνοντας πάνω είδα το Γιάννη με ένα λάστιχο που έσταζε νερό να προσπαθεί να περιορίσει τη φωτιά στην αποθήκη, που σχεδόν εφάπτονταν στα δύο σπίτια. Οι τοίχοι των σπιτιών είχαν ήδη καπνίσει. Η οροφή της αποθήκης είχε καταρρεύσει την ώρα που εγώ ανέβαινα το λόφο. Τα πορτοπαράθυρα είχαν καεί. Στράφηκα στο γέρο. Καψαλισμένος ολόκληρος, με αίματα στο πρόσωπο με κοίταγε με βλέμμα απλανές. Τον πήρα από την αποθήκη και του έδωσα νερό να βραχεί και να πιει. Εναλλάξ με τον Γιάννη κρατάγαμε το λάστιχο πιτσιλώντας μια την αποθήκη, μια το σωρό με τα ξύλα που ήταν κολλητά σε αυτή και μία τους τοίχους των σπιτιών. Μέσα από το καπνό φάνηκε ένα ελικόπτερο. Από τα καλά, τα ρώσικα. Ευτυχώς ήρθε και ένα τρακτέρ έπειτα από λίγο. Τελικά από την πίσω μεριά του υψώματος υπήρχε δρόμος. Βοηθήσαμε τον τύπο με το τρακτέρ να στρώσει το λάστιχο και άρχισε και αυτός να καταβρέχει την αποθήκη. Ξέχασα να σας πω ότι κατεβαίνοντας τακτικά στο αυτοκίνητο είδαμε και τους δημοσιογράφους.. Οι Έλληνες κάθονταν στο σταυροδρόμι, στο κέντρο του χωριού. Τελικά εκείνος με την στρατιωτική στολή που είχα δει πιο πριν ήταν Γερμανός και ήταν παρέα με έναν που κράταγε μια κάμερα. Μας είχαν πάρει από πίσω και όταν κάποιος από εμάς πήγαινε στο αυτοκίνητο με αγωνία μας ρωτούσαν αν φεύγαμε. Ευτυχώς όταν ανεβήκαμε το λοφίσκο μας έχασαν. Η φωτιά στην αποθήκη μας έφαγε πολλή ώρα. Κάποιοι τενεκέδες και ένα βαρέλι με λάδι δεν έλεγαν να σβήσουν με τίποτα. Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν οι φίλοι μας οι Γερμανοί, με έναν Έλληνα λίγο πιο μεγάλο σε ηλικία από εμάς. Εμφανώς του έπαιρναν συνέντευξη. Τελικά ήταν από το RTL. Επειδή η φωτιά είχε περιοριστεί στο βαρέλι με το λάδι, και ο κίνδυνος για τα δύο σπίτια είχε μειωθεί, φωνάξαμε στον Έλληνα που μόλις είχε έρθει να κρατήσει αυτός το λάστιχο ώστε να πάμε και αλλού. Με μπλαζέ ύφος μας απάντησε ότι θα έφευγε. Καθίσαμε λίγη ώρα ακόμη, στερεώσαμε το λάστιχο ώστε να καταβρέχει το σωρό με τα ξύλα, χαιρετήσαμε το γέρο λέγοντας του ότι μόνος του είχε σβήσει τη φωτιά, και πραγματικά έτσι ήταν, και φύγαμε. Κατεβαίνοντας προς το αυτοκίνη πήγα να σωριαστώ δύο φορές. Είχα βγάλει τη μάσκα αρκετές φορές και η αναπνοή μου είχε επηρεαστεί. Περπατώντας καταλάβαμε ότι το χωριό είχε σωθεί. Λίγο η φορά της φωτιάς που το πήρε λίγο ξώφαλτσα, λίγο οι προσπάθειες των λιγοστών που έκατσαν να πολεμήσουν, είχαν φέρει αποτέλεσμα. Τελικά η φωτιά δεν είναι ανίκητη. Πήραμε το αυτοκίνητο και κατεβήκαμε στον κεντρικό δρόμο προς Ολυμπία. Είχαν έρθει δύο ασθενοφόρα εκεί που ακόμη ήταν συγκεντρωμένοι οι κάτοικοι. Είχαν πλακώσει και οι πυροτουρίστες. Ο μέσος πυροτουρίστας είναι χοντρός πενηντάρης με πουκάμισο και βερμούδα, οδηγεί CHEROKEE και συνοδεύεται απαραίτητα από παχουλή, αφράτη και ασπρουλιάρα κυρία με σορτσάκι και αξεσουάρ ένα ζευγάρι κιάλια. Ο καπνός τώρα πια είχε καλύψει και την περιοχή πάνω από την Ολυμπία. Το δρόμο προς τα εκεί έφραζε ένα περιπολικό. Κι άλλος αρμόδιος. Το βράδυ μάθαμε ότι η Ολυμπία είχε καεί και αυτή, όσο και αν ο Βουλγαράκης είδε μόνο δύο δέντρα καμένα. 4

5 Ήταν πλέον αργά το απόγευμα και ήμασταν κατάκοποι. Έτσι πήραμε την απόφαση απλώς να πάμε μέχρι τη Ζαχάρω να δούμε την κατάσταση πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Όσοι θυμούνται την οδήγηση μέσα από το δάσος του Καϊάφα σαν μία από τις ωραιότερες διαδρομές που έχουν κάνει ας την κρατήσουν έτσι στη μνήμη τους. Εμείς για να περάσουμε τις στάχτες και τα αποκαΐδια βάλαμε τις μάσκες... Γυρνώντας στον Πύργο πλυθήκαμε στην παραλία του Επιταλίου. Πέντε CANADAIR και δύο ελικόπτερα μας επισκέφτηκαν δύο φορές για να γεμίσουν. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής πικραμένοι που οι αντοχές μας είχανε προδώσει και δεν μπορούσαμε να βοηθήσουμε άλλο. Περισσότερο όμως οργισμένοι γιατί: 1. Δεν υπήρχε πουθενά Πυροσβεστική. 2. Δεν υπήρχε πουθενά στρατός πέρα από τα φανταράκια. Που είναι τα μηχανήματα του στρατού; Λειτουργούν; 3. Άνθρωποι κάηκαν γιατί κάποιοι δεν φιλοτιμήθηκαν να ανοίξουν ένα χάρτη και να οργανώσουν έγκαιρα τις εκκενώσεις των απειλούμενων χωριών. Έγκλημα. 4. Οι τοπικοί φορείς ήταν ανύπαρκτοι. Αντί να οργανώνουν εθελοντικές ομάδες, παρέχοντας τα μέσα πυρόσβεσης που χρειάζονταν είχαν εξαφανιστεί. 5. Τα χωριά κάηκαν γιατί δεν είχαν νερό. Και πως να είχαν αφού δεν είχαν ρεύμα για τις αντλίες. Εκείνες οι περιβόητες γεννήτριες του στρατού που ήταν; Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούσαν να βρουν μερικές γεννήτριες για να δουλέψουν τα αντλιοστάσια; 6. Γιατί δεν πολέμησαν όλοι οι κάτοικοι; Γιατί αυτοί που συνέδραμαν ήταν κυρίως οι μεγαλύτερης ηλικίας; 7. Γιατί δεν δέχονται οι αρμόδιοι τους εθελοντές; Μήπως οι αρμόδιοι είναι καλύτερα καταρτισμένοι; Μήπως έχουν περισσότερα μέσα; Τελικά η ασύμμετρη απειλή είμαστε εμείς και έχουμε στραφεί με όλες μας τις δυνάμεις ενάντια στη φύση. Εμείς φταίμε που όλοι οι εκλεγμένοι είναι επιεικώς ανίκανοι, ιδιοτελείς και φαφλατάδες. Μας πουλάνε μια θέση στο δημόσιο και τους αφήνουμε να μας εξουσιάζουν. Αυτούς που διέλυσαν την πυροσβεστική, κατήργησαν τους δασοπυροσβέστες, βολέψανε τους αγροφύλακες. Αυτούς που δεν έχουν το σθένος να διαχειριστούν οποιαδήποτε κρίση. Τους εγκληματίες που η ασχετοσύνη και η επιπολαιότητα τους έφαγε περισσότερες από εξήντα ψυχές. Και τώρα κραδαίνουν ευρώ αποζημιώσεων για να μαζέψουν ψήφους. Ενώ οι άλλοι, λες και είναι καλύτεροι, σουλατσάρουν θλιμμένοι δήθεν στα καμένα. Αν η πολιτική δε ξαναγυρίσει στη γειτονιά και στις παρέες, αν δεν απεξαρτηθεί από τα μεγάλα κόμματα, προκοπή δε θα δούμε. Πρέπει να αρχίσουμε όλοι πάλι να συζητάμε από τα απλά καθημερινά προβλήματα μέχρι τα πιο μεγάλα, και από τέτοιες διαδικασίες να βγαίνουν θέσεις, στόχοι και άνθρωποι να τους υλοποιούν. Εγώ πάντως δε ψηφίζω. Θα περάσω πάλι έξω από το εκλογικό μου τμήμα στη Λευκάδα και θα ρίξω μια βουτιά στη θάλασσα να ξεχαστώ. Γιατί αυτού του είδους η πολιτική, αυτές οι εκλογές, εμένα δε με εκφράζουν. Πως καταντήσαμε έτσι ρε πατριώτες; 5