Γη1, Γη2, Γη3 Η πλουσιότερη ανθρώπινη ζωή

Transcript

1 Στην εποχή µας, έστω κι αν κάποιο γραπτό είναι αριστούργηµα, και πρόκειται να δηµοσιευτεί από εκδοτικό οίκο, πρέπει να προηγείται κάποιο πολύ βαρύ όνοµα, όπως πλανητάρχης, πρωθυπουργός, επώνυµος µεγάλος συγγραφέας, κι άλλοι επώνυµοι. Εκτός αν είναι κάτι γαργαλιστικό, συµφεροντολογικό, και τέτοια σχετικά. εν συγκεντρώνω κανένα από όλα αυτά τα στοιχεία, κι απ όσα ακόµη δεν έχω σκεφτεί. Θέλω να πιστεύω, αν κάποιοι διαβάσουν το πιο κάτω, ότι ίσως τους προσφέρω κάποιες ενδιαφέρουσες στιγµές. Πολλά κοµµάτια είναι γραµµένα πάνω από 15χρόνια. Το έχω σχεδόν έτοιµο πριν από 5-6χρόνια. Σήµερα, 8/12/10, προσπαθώ εµβόλιµα, και συµπληρώνω µόνο το κοµµάτι Μία ακόµη οικονοµική κατάρρευση που το θεωρώ επίκαιρο. Γη1, Γη2, Γη3 Η πλουσιότερη ανθρώπινη ζωή 1

2 Περίληψη Πρόκειται για µια φανταστική ιστορία, που γίνεται προσπάθεια να συµπεριλαµβάνονται και πραγµατικά περιστατικά, πραγµατικές ανθρώπινες επιτυχίες, και φυσικά αποτυχίες. Καθώς επίσης, και ιδέες-γνώµες προς διερεύνηση. ίνεται η δυνατότητα σε νέους κυρίως, να τρέξουν την φαντασία τους προς το παρελθόν, καθώς και προς το εγγύς αλλά και το µακρινό µέλλον. Ακόµη και σήµερα, σε πολλά µέρη του πλανήτη µας, ίσως οι συνάνθρωποί µας ζούνε στην µαλλιαρή εποχή. Κι αντιστρόφως, σε ελάχιστες περιπτώσεις, ξοδεύοντας τεράστιο πλούτο, ζούνε κάποιοι κατά τέτοιο τρόπο, που ο απλός καθηµερινός άνθρωπος, δεν µπορεί καν να το διανοηθεί!! Έχει αρκετή περιπέτεια, αφού κάνω ένα ταξίδι, φτάνοντας κοντά στο τέλος του δικού µας γαλαξία, κι αφού φαίνεται ένας άλλος ήλιος, κατευθύνοµαι εκεί, όπου θα ζήσω στη γη2 περί τα 35χρόνια της γης1. Οι άνθρωποι εκεί, ενώ ζούσαν κυριολεκτικά ως ζώα, στα χρόνια που έµεινα, στο νησί που είχα προσγειωθεί, έφτασαν στο επίπεδο να µιλάνε, µάλιστα Ελληνικά, και γενικότερα η εξέλιξή τους πλησίασε την δική µας, µέχρι που άρχισαν να παράγουν και κινητήρες εσωτερικής καύσεως!! Στην προσπάθεια επιστροφής στην γη1, ένα µπέρδεµα µε έστειλε σ έναν άλλο γαλαξία, στη γη3. Και εκείνοι είχαν περάσει πάρα πολλές ταλαιπωρίες, πολέµους, κι όλα τα σχετικά, όπως και στην γη1. Ύστερα από ανθρώπινες τεράστιες καταστροφές, όπως ο τρίτος παγκόσµιος πόλεµος µε διάφορες µορφές, καθώς και τεράστιες φυσικές, που πολύ δύσκολα τις συλλαµβάνει ανθρώπου νους, ήρθε η εξέλιξη. Η ανθρώπινη ζωή εκεί, ξεπερνάει την σηµερινή φαντασία!! Η τεχνολογία, η κατάργηση του χρήµατος, οι ανθρώπινες σχέσεις, η αποστολή και η ζωή των ανθρώπων στο διάστηµα, οι φανταστικές ταχύτητες από γαλαξία σε γαλαξία, η διάλυση και η επανασύσταση του ανθρώπινου σώµατος, κι ένα σωρό άλλες λεπτοµέρειες, που αρκετές ίσως να είναι πραγµατοποιήσιµες και για εµάς, συµπληρώνουν την γη3! Πρόκειται για την εισαγωγή, στον παράδεισο! Σκοπός: Η φανταστική καλή και κακή εξέλιξη, ώστε ως άνθρωποι να επιλέξουµε τι θέλουµε! 2

3 Μέρος 1 ο Γη1, ετοιµασία, ταξίδι. Η αφήγηση της γιαγιάς Από τότε που ήµουνα µικρός, θυµάµαι την ιστορία που µου έλεγε σχεδόν πάντα η Γιαγιά. Το µόνιµο θέµα της ήταν η εξαφάνιση του Παππού, ενώ µητέρα µου εκνευριζόταν πάντα όταν άκουγε την γιαγιά µου να µιλάει για τον Πατέρα της. Είχαν διαφορετικές απόψεις µεταξύ τους. Η γιαγιά πίστευε ότι έχει φύγει κάπου προς το υπερπέραν, και η µαµά ότι κάπου ζούσε πολύ καλά, φυσικά στην γη κι όχι στο υπερπέραν. Πάντως και οι δυο ήταν βέβαιες, ότι ζει και κάποτε θα επιστρέψει στο σπίτι του. Όταν ρωτούσα την µητέρα, να µου πει κάτι σχετικό, µου απαντούσε πεισµατικά κι αρνητικά, επειδή αισθανόταν άσχηµα που την εγκατέλειψε µικρή, κι έφυγε. Ένιωθε άσχηµα και ορφανή, ενώ η γιαγιά µου αισθανόταν περήφανη που έκανε παιδί µε τόσο έξυπνο άνδρα. Έλεγε η γιαγιά: Ο Παππούς σου είχε κάνει µια πολύ µεγάλη ανακάλυψη. Είχε εφεύρει έναν µηχανισµό, µε την βοήθεια του ηλεκτρισµού και του υπολογιστή, όπου µπορούσε να ρυθµίσει τον ατµοσφαιρικό αέρα. ηλαδή. Έβαζε το σχήµα που ήθελε και τις διαβαθµίσεις στον υπολογιστή, καθώς και την πίεση του αέρα σε κάθε εκατοστό, καθ ύψος, κατά µήκος, και κατά πλάτος. Κατόπιν µε τον συµπιεσµένο αέρα, τύλιγε το αντικείµενο που επιθυµούσε, και µπορούσε να το µετακινήσει όπου, κι όπως ήθελε. Αν υποθέσουµε ότι βάζουµε ένα τέτοιο σχήµα γύρω από ένα αυτοκίνητο, έστω κι αν τράκαρε, δεν θα χτυπούσε καθόλου το όχηµα, θα λειτουργούσε σαν µία φουσκωµένη σαµπρέλα. Θα λειτουργούσε σαν ένας µεγάλος αερόσακος που θα προφύλαγε όχι µόνο τους επιβάτες αλλά και το αυτοκίνητο. Ακόµη κι αν κάποιος πυροβολούσε προς κάποιον άλλον, και ο δεύτερος ήταν τυλιγµένος µε τέτοιο συµπιεσµένο αέρα, κι αν φυσικά η συµπίεση ήταν ισχυρή, δεν περνούσε ούτε σφαίρα. Επίσης µε τον µηχανισµό αυτόν είχε αναπτύξει, στο διάστηµα βέβαια, τεράστια ταχύτητα, ξεπερνούσε κατά πολύ την ταχύτητα των στρατιωτικών Αεροπλάνων, κι αποκτούσε επιτάχυνση σε αρκετά µικρό χρονικό διάστηµα. Για να δείξει την δύναµη του σήκωνε τεράστιο καράβι. Ενώ στεκόνταν σε ειδικό χώρο, κάτι σαν σπίτι, έβλεπε χωρίς να τον βλέπουν µε µάτια ηλεκτρονικά, κι έφερνε το καράβι αρχικός υπό τύπου σχεδίου στον υπολογιστή, κατόπιν το τύλιγε µε τον συµπιεσµένο αέρα. Με τηλεκατεύθυνση και την δύναµη που είχε ήδη ανακαλύψει µπορούσε να σηκώσει το καράβι, µπορούσε ν αναπτύξει ταχύτητα στον αέρα, ένα τεράστιο καράβι! Κάποτε µάλιστα αντελήφθη µία µεγάλη φουρτούνα, κι ενώ έτρεχαν όλα τα σωστικά συνεργεία για να σώσουν τους ανθρώπους, φυσικά χωρίς να βλέπουν τον Παππού, σήκωσε το καράβι απ την φουρτούνα και το άφησε ήρεµα κι απαλά στο λιµάνι. Είχε γίνει τότε πολύ µεγάλο παγκόσµιο θέµα. Μια άλλη φορά έγινε κάτι παρόµοιο µ ένα τεράστιο Αεροπλάνο γεµάτο επιβάτες, το σήκωσε σαν να το πήρε αγκαλιά, και το άφησε στο Αεροδρόµιο. Μια άλλη φορά, όταν ο Αρχηγός της µεγάλης παγκόσµιας δύναµης, αποφάσισε να κάνει πόλεµο σε 3

4 άλλη χώρα, ο Παππούς τον απήγαγε µέσα από το φρούριό του, και τον απείλησε. Έτσι δεν έγινε πόλεµος, τροµοκρατήθηκε ο αρχηγός αλλά και οι πατριώτες του. Έγινε µεγάλη παγκόσµια συζήτηση, κανείς δεν ήξερε ότι το έκανε ο Παππούς, µόνο ο ίδιος, ακόµη κι όταν εγώ τον ρωτούσα, εκείνος δεν µου απαντούσε, ώσπου κάποια µέρα τον ρώτησα πιο συγκεκριµένα: - Μήπως υπάρχει κι άλλος που µπορεί να κάνει το ίδιο; τότε µου το οµολόγησε. Πολλές σκέψεις κάναµε τότε. Η µία ήταν να δώσει την εφεύρεση του στους αρχηγούς της χώρας, αλλά επρόκειτο για τόσο µεγάλη ανακάλυψη, που σίγουρα θα προκαλούσε τροµερή παγκόσµια αναστάτωση, µε άγνωστες για την ανθρωπότητα συνέπειες. Πολύ φοβόµασταν µη προκαλέσουµε πολέµους και καταστροφές. Πολλές φορές ο Παππούς σου προτιµούσε να µην είχε κάνει αυτή την ανακάλυψη! Για ένα περίπου χρόνο τα είχε ξεχάσει όλα, αν και τα µέσα ενηµέρωσης της εποχής, συνεχώς τον προκαλούσαν. εν παρουσίασε κάτι, δεν εµφανίστηκε πουθενά, το ήξερε µόνο αυτός κι εγώ. Θα έπρεπε µια τέτοια ανακάλυψη να πάει χαµένη; να µην την απολαύσει ο κάθε πολίτης; τεράστιο το ερώτηµα. Αρχίσαµε να κάνουµε άλλες σκέψεις, µιλήσαµε για ταξίδια στο διάστηµα. Μας συνεπήρε και τους δύο αυτή η σκέψη. Με τι γνώσεις όµως, να φύγει για το διάστηµα; Και µάλιστα µόνος του; σε ποιόν να το πει; Θα τον περάσουν για τρελό! Μόνο µε το γεγονός ότι µπορούσε να έχει µια απεριόριστη δύναµη, κι επειδή µπορούσε να κουµαντάρει τον ατµοσφαιρικό αέρα; Κάποια µέρα µου είπε µόνο να µην τον ψάχνω. Όταν ξανά εµφανίστηκε, πολύ νωρίς, µόνο ύστερα από ένα εικοσιτετράωρο, µου είπε ότι πήγε στην σελήνη και ξανά γύρισε! Έφερε και φωτογραφίες, αρκετές, αλλά τι να τις έκανε; Έστω κι αν κάπου απλώς τις έδειχνε, κι έλεγε ότι πήγε στην σελήνη, κι ότι είναι απ αυτή, ποιος θα τον πίστευε; Αλλά κι αν ακόµη κάποιος ή κάποιοι τον πίστευαν τι θα άλλαζε; Πάλι θα έπρεπε να δείξει την εφεύρεσή του! Ήταν από τότε η κατάσταση έτσι, που αν δεν µπορούσες ν αποδείξεις ότι κλέβεις, δεν σε θεωρούσε κανείς κλέφτη. Μόνο που αν αποδείκνυες κάτι τέτοιο θα σε βάζανε φυλακή, οπότε, γιατί να το αποδείξεις; Αυτή ήταν η φιλοσοφία της εποχής, η οποία παραµένει ακόµη! 4

5 Προετοιµασία Κάποια µέρα τον έπεισα και µε πήρε µαζί του, για πρώτη και τελευταία φορά! Ένας αέρας µας περικύκλωσε και µας µετέφερε στο σύννεφο το σπίτι του. Ήταν ένα τεράστιο, εναέριο, κι αφανές! Με πήγε µια µικρή βόλτα µ αυτό, φοβόταν όµως, φοβόταν πολύ, µην µείνει η κόρη του χωρίς κανέναν από τους γονείς της! Όταν ξανά επιστρέψαµε και πατήσαµε στην γη, µου έδειξε στον ουρανό ένα πολύ µικρό συννεφάκι, ήταν το σπίτι του. Αν κάποιος κοίταζε µε µεγάλη προσοχή, και ήξερε που να κοιτάξει, ίσως διέκρινε το µικρό συννεφάκι στον ουρανό, τίποτα άλλο. Όµως σχεδόν κάθε µέρα του άλλαζε θέση, ώστε αν κάποιος το πετύχει οπτικά, να µην µπορεί να το παρακολουθήσει. Χωρίς να µου πει τίποτα, έκανε παράξενες και τεράστιες αγορές. Αγόραζε εργαλεία που έχουν σχέση µε την φύση, όπως τσεκούρια, σκαπτικά, πριόνια, λοστούς και πολλά ακόµη σχετικά. Επίσης πολλούς και διάφορους σπόρους. Αγόρασε και πολλούς υπολογιστές τελευταίας τεχνολογίας, αφού πρώτα είχε παρακολουθήσει σχετικά µαθήµατα. Αγόρασε επίσης πολλούς και τεράστιους καταψύκτες, τους γέµισε τροφές, τόσες πολλές τροφές που θα του έφταναν για 2-3 χρόνια. Αν και είχα καταλάβει τον σκοπό του, δεν τολµούσα να τον ρωτήσω, φοβόµουν την αλήθεια, δεν ήθελα µε τίποτα να πιστέψω ότι θα φύγει τόσο πολύ µακριά. Αν µάλιστα έφευγε µε τόσο µεγάλη ταχύτητα για 2-3 χρόνια, πόσο µακριά θα πήγαινε; Θα µπορούσε να ξανά γυρίσει; Καλύτερα να µην τον άφηνα ποτέ να προχωρήσει σε τέτοιες ενέργειες, ίσως να µην έφευγε. Είχε κάνει και κάτι άλλο, κάτι που δεν ταίριαζε µε τίποτα στον χαρακτήρα του. Όλα αυτά, τα έκλεβε!! εν έκλεψε µόνο τρόφιµα, αλλά αρκετές γεννήτριες, καύσιµα, και το πιο ισχυρό τηλεσκόπιο, κι άλλα δευτερεύοντα τηλεσκόπια, κι εκτός απ όλα αυτά, χρήµατα, αρκετά χρήµατα που µου άφησε, και τα ανακάλυψα αφού ήδη είχε φύγει. Η φυγή Ένα βράδυ µε πήρε τηλέφωνο από το κινητό του, µου είπε να µπω σε κάποιο πρόγραµµα που είχε ετοιµάσει στην τηλεόραση, γνώριζα ότι στο εναέριο σπίτι του είχε τοποθετήσει παντού µάτια. Πράγµατι, αφού συνδέθηκα σε λίγο τον είδα στην οθόνη. Μου είπε απλά ότι φεύγει, κι ότι θα πάει όσο πιο µακριά µπορούσε. Αν και δεν ήθελε να το γνωρίζουν άλλοι, εγώ δεν µπόρεσα, ειδοποίησα τις αρχές, τους είπα περί τίνος πρόκειται, κι έτσι σε ελάχιστα λεπτά, ολόκληρος ο πλανήτης µας παρακολουθούσε, εγώ τον εκλιπαρούσα να µην φύγει, και να δώσει την εφεύρεσή του σε παγκόσµιο οργανισµό, αλλά µου έδινε τις τελευταίες οδηγίες για το παιδί του και για µένα. Για µια ώρα περίπου ολόκληρος ο πλανήτης παρακολουθούσε τον αποχαιρετισµό. Ταυτόχρονα η Α.Σ.Α., η µεγάλη διαστηµική εταιρία της µεγάλης δύναµης, έστειλε άµεσα δορυφόρο να τον προλάβει και να τον βοηθήσει, τον παρακαλούσε να περιµένει για να του δώσουν µηχανισµούς τελευταίας τεχνολογίας σχετικούς 5

6 µε το διάστηµα, αλλά αυτός δεν τους είχε εµπιστοσύνη και δεν υποχωρούσε πια, το καράβι του ξεπέρασε τα χιλ./ω. Κάποια στιγµή, η φωνή του δεν έφτανε πια, µόνο τον βλέπαµε, τον έβλεπε όλος ο πλανήτης. Πέρασε ακόµη, µισή; µια περίπου ώρα; ήδη είχε πιάσει τα χιλ./ω.! Πάει πια, χάθηκε. Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε η ανθρωπότητα µαζί του, αλλά κάποτε όλα ξέχνιουνται, όµως η µαµά σου από µικρή, ακόµη και στο δηµοτικό, ήταν αρκετά διάσηµη! Η εµφάνιση Έτσι µεγάλωσα κι εγώ σ ένα περιβάλλον αρκετά παράξενο. Όταν ήµουν στα 16, η µαµά, παρά τις ισχυρές αντιρρήσεις της γιαγιάς, κατάφυγε σε τηλεοπτικές εκποµπές αναζητήσεων χαµένων προσώπων. Κάποια στιγµή πίστεψε, ότι θα τον εύρισκε, αλλά η γιαγιά δεν πίστευε µε τίποτα κάτι τέτοιο, όπως κι έγινε στην πραγµατικότητα, µάλιστα κατά την αναζήτηση παρουσιάστηκαν αρκετοί που ισχυρίζονταν ότι ήταν ο παππούς. Γνώρισε αρκετούς τέτοιους, στο τέλος απελπίστηκε, εκνευρίστηκε, και δεν ξανά ασχολήθηκε. Όταν είχα φτάσει στα 17 µου, όπως κι άλλες φορές, έτσι κι ετούτη, αρρώστησε και πάλι η γιαγιά, και πριν καλά-καλά το καταλάβουµε, σε τρις µέρες πέθανε! Την πρώτη µέρα της αρρώστιας της, µε κάλεσε µυστικά και µου είπε: -να πεις στον παππού όταν έρθει, ότι δεν µπόρεσα να τον περιµένω! Πίστευε ακράδαντα ότι θα επιστρέψει, όπως και έγινε. Πριν περάσουν 6 µήνες. Μια Κυριακή µεσηµεράκι, πριν το καθιερωµένο οικογενειακό φαγητό, εξ άλλου µόνο κάθε Κυριακή τρώγαµε όλοι µαζί, χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Πήγα µόνος µου κι άνοιξα την πόρτα του διαµερίσµατος που µέναµε. Ένας συµπαθητικός γεράκος παρουσιάστηκε, µε µια άσπρη γενειάδα και µε κοίταζε, σαν να έβλεπε πρώτη φορά άνθρωπο. Ύστερα από κάποιο χρονικό διάστηµα µε ρωτάει: είσαι ο Κώστας; Η µαµά φώναζε από την κουζίνα: ποιος είναι; ποιος είναι; Ήρθε και η µαµά, ο ένας κοίταζε τον άλλον, λες και είχε γίνει κάτι πρωτότυπο στον πλανήτη, κι εγώ στην µέση! Η µαµά κατέρρευσε σε µια πολυθρόνα που ήταν δίπλα της, ψελλίζοντας, µπαµπά ήρθες; που ήσουνα τόσα χρόνια; Ο Γεράκος δεν άντεξε, βουβός πια έτρεχαν σαν ποτάµι τα δάκρυα του! -Όχι µπαµπά δεν θέλω να µου πεις που ήσουνα, µου τα έλεγε τόσα χρόνια η µαµά. Με αγκάλιασε µε το ένα του χέρι, κάθισε δίπλα στην µαµά κι αγκάλιασε κι αυτή. Πρώτη φορά είδα την µαµά να κλαίει τόσο ελεύθερα και κανονικά, τόσα χρόνια πίστευα ότι ήταν πολύ σκληρή, ακόµη κι όταν πέθανε η µάνα της, δεν έκλαψε τουλάχιστο µπροστά µου µ αυτόν τον τρόπο. Καθίσαµε αµίλητοι όλοι µαζί αρκετή ώρα. Η µαµά πετάχτηκε απότοµα. 6

7 -Ορίστε κι ο παππούς, ήρθε κι αυτός, ύστερα από τόσα χρόνια, µάλιστα αφού πέθανε η γιαγιά! - εν την πρόλαβα, είπε ο Γεράκος, ήρεµα κι απαλά. Άγρια επίθεση άρχισε πάλι η µαµά. - ηλαδή τι θέλεις να πεις, το ήξερες και δεν ήρθες; - εν πρόλαβα κόρη µου, της απάντησε ήρεµα πάλι, ήµουνα µακριά. -Τότε πως το έµαθες; -Ε, το έµαθα -Πόσο µακριά ήσουνα; στο Υπερπέραν; Η µαµά έβγαζε όλη την κακία της, µάλιστα προς τον άνθρωπο που αγαπούσε πάρα πολύ. Την πίεσα και πήγε πάλι στην κουζίνα, όπου συνέχισε το µαγείρεµα. Σε λίγο ήρθε κι ο µπαµπάς. Το τι χαρά έκανε δεν περιγράφετε. Επί τέλους είδα τον Γεράκο να χαµογελά. Όπως εκ των υστέρων αποδείχτηκε, ο µπαµπάς αγαπούσε τον παππού, πίστευε µάλιστα κι αυτός, ότι τότε στο παρελθόν ο παππούς, κάτι τρελό είχε κάνει, έγραφαν όλες οι εφηµερίδες τότε, το είχε µάθει ο µπαµπάς πριν ακόµη γνωρίσει την µαµά, εξ άλλου χάρηκε που εγώ θα είχα πια και παππού αφού ο πατέρας του είχε πεθάνει. Εκτός αυτού, ακόµη και η µαµά που γκρίνιαζε, ήταν σίγουρος ο πατέρας µου, ότι κάποια στιγµή θα αγαπούσε πάρα πολύ τον παππού, όπως και να το κάνουµε, ήταν ο Πατέρας της! Στο διάστηµα που έµεινε µαζί µας, πολλές φορές του έκανε παρέα ο µπαµπάς, κι απ ότι έδειχνε, πίστευε τον παππού, όµως ο παππούς δεν παραδεχόταν µε τίποτα ότι όλα αυτά τα χρόνια ήταν στο υπερπέραν. εν έδινε καµία απάντηση για το που βρισκόταν, λέγοντας µας ότι δεν πρόκειται κάτι να πιστέψετε. Αυτά όµως τα έλεγε, όταν έλειπε η µαµά, ουδέποτε µίλησε για κάτι σχετικό µαζί της. Κι εγώ απ την πλευρά µου, ουδέποτε φαντάστηκα ότι µε µεγάλωσε, µια τόσο σκληρή µαµά. Κάθε µέρα σχεδόν, όλοι φεύγαµε, εκτός από το παππού. Μάλιστα ήταν µια εποχή που η µαµά και ο µπαµπάς είχαν πολύ δουλειά, και συνήθως αργούσαν πιο πολύ από εµένα. Ο παππούς κατά κανόνα έµεινε µόνος σπίτι, και πολλές φορές ψώνιζε και µαγείρευε. Αρκετές φορές µάλιστα, τα φαγητά που δεν έτρωγα µε τίποτα όταν τα µαγείρευε η µαµά, τα µαγειρεµένα από τον παππού τα έτρωγα, άλλοτε για να µην τον προσβάλω, κι άλλοτε επειδή τα είχε φτιάξει πιο νόστιµα. 7

8 Οι πρώτες αφηγήσεις του Παππού Όµως τι έκανε σπίτι κάθε µέρα ο παππούς; Μια µέρα που ήµουν άρρωστος, επέστρεψα πιο νωρίς σπίτι χωρίς να µε περιµένει. Τον έπιασα να γράφει, ναι, ποιος το φανταζόταν ότι ο παππούς θα µπορούσε µε τόση άνεση να γράφει στο υπολογιστή. Τι να έγραφε άραγε; Όταν το ρώτησα µου είπε: Για σένα, και µόνο για σένα τα γράφω, πρέπει να ξέρεις που ήταν, και τι έκανε ο παππούς σου. Έχω µια πλούσια ιστορία, µια πλούσια ζωή, να µην την ξέρει ούτε ο εγγονός µου; Παρότι είχα πυρετό, επέµενα να µου πει, του ορκίστηκα ότι δεν πρόκειται να µάθουν τίποτα οι γονείς µου. Πείσθηκε ο Γεράκος µου. εν νοµίζω ότι έχω αγαπήσει πιο πολύ, κάποιον άλλον άνθρωπο. εν µου είπε απλώς για το υπερπέραν, αλλά πράγµατι, για την πλουσιότερη ζωή που έχω ακούσει ποτέ ότι έχει κάνει κάποιος άνθρωπος! εν νοµίζω να υπήρξε ή να υπάρξει στο µέλλον, πιο πλούσια ανθρώπινη ζωή. εν µε ενθουσίασε απλώς, αλλά σχεδόν εγκατέλειψα το σχολείο. Ίσως µάλιστα να ήµουν η αιτία που ξανά έφυγε για πάντα πια, κι αυτό επειδή εγώ, εγκατέλειψα τα πάντα. Μου έλεγε, µου έλεγε, µου έλεγε. εν νοµίζω κάποτε να τελείωνε. Παράλληλα, κάθε πρωί έγραφε, έγραφε, έγραφε. Τα απογεύµατα φοβόταν τη µαµά, να µην νοµίζει ότι κάνει κακό στην οικογένειά της. εν φτάνει έλεγε που την είχα παρατήσει όταν ήταν µικρή, πρέπει να της κάνω κακό και στην οικογένειά της; Προσπαθούσα να φεύγω νωρίς από το σχολείο ώστε να φτάνω σπίτι πριν την επιστροφή της µαµάς για να µου λέει µια ακόµη ιστορία. Έλα όµως που µια µέρα αρρώστησε κι αυτή, και ήρθε νωρίτερα! Μας έπιασε κυριολεκτικά στα πράσα, βρισκόµασταν κυριολεκτικά σε άλλο πλανήτη όταν µπήκε µέσα, και την κοιτάζαµε σαν χαζοί. Έβαλε τις φωνές. -Εγώ τρέχω τόσα χρόνια για να σε κάνω επιστήµονα, κι εσύ κάθεσαι κι ακούς τον τρελλόγερο; Αν και ουδέποτε µου επέτρεψε η µαµά να της µιλήσω άσχηµα, αυτή την φορά δεν άντεξα, της µίλησα πολύ άσχηµα. Τόσο άσχηµα που στο τέλος την απείλησα ότι θα πάρω το παππού και θα φύγω. Το απόγευµα που ήρθε ο µπαµπάς ηρεµήσαµε προσωρινά. Την επόµενη η µαµά πήγε και στο σχολείο να ρωτήσει για την εξέλιξη µου, της είπαν τα µαύρα µαντάτα, ότι φεύγω νωρίτερα, είµαι αφηρηµένος κατά την διάρκεια των µαθηµάτων, ότι δεν κάνω παρέες κτλ. Τα άκουσα για µια φορά ακόµη. Μαζί µου βέβαια κι ο παππούς, πάλι όµως δεν άντεξα και τα έβαλα µαζί της όταν µιλούσε άσχηµα στο παππού. εν µπορούσα να δεχτώ ότι η µαµά µιλάει έτσι στο πατέρα της. Πρόσεχε όµως, πρόσεχε να µην είναι εκεί ο µπαµπάς. Όταν το κατάλαβα άρχισα να την απειλώ. Έτσι ησύχασε για κάποιο διάστηµα, κι ενώ αρχικώς είχαµε συµφωνήσει µε τον παππού, να είµαι τυπικός, δεν άντεξα πολύ, παρότι ο παππούς µου έλεγε όπως και στην πραγµατικότητα έκανε, ότι τα γράφει όλα, εγώ ήθελα να τα ακούσω, να τον ρωτήσω, να δω τους µορφασµούς του, το γέλιο του, το πρόσωπο του, όλα µου άρεσαν. 8

9 Η βόλτα της ζωής µου Κάποια µέρα, χωρίς να ξέρει η µαµά, αφού πήραµε άδεια µόνο από τον µπαµπά, βγήκαµε βόλτα οι δύο µας. Με πήγε κάπου απόµερα να µην µας βλέπει ο κόσµος. -Κρατήσου από µένα µου λέει, θα πετάξουµε. Πράγµατι, ένιωσα κάτι να µας τυλίγει φεύγοντας µε ταχύτητα προς το ουρανό. Σε µικρό χρονικό διάστηµα µπήκαµε σ ένα τεράστιο χώρο που είχε πάρα πολλά. Έδειχνε σαν σπίτι. Είχε εγκαταστάσεις µε αρκετά εξελιγµένη τεχνολογία. Έλεγξε αν υπήρχαν κάτι σαν µηνύµατα. Κάτι είπε, αλλά που να καταλάβαινα τότε εγώ. Με ρώτησε. -Θέλεις να κοιτάξεις που είµαστε; Κάτι έκανε, κάτι άνοιξε, και είδα από αρκετά ψηλά την µεγάλη πόλη. Πρώτη φορά είχα ανέβει τόσο ψηλά. -Που θέλεις να πάµε µε ρώτησε - Όπου νάνε του απάντησα -Θέλεις ας πούµε.. να πάµε στην Αµερική; -Θ αργήσουµε πολύ, και η µαµά.. - Μην φοβάσαι, θα προλάβουµε να γυρίσουµε στο χρόνο που συµφωνήσαµε µε τον µπαµπά σου. Νόµισα, ότι φτάσαµε σχεδόν αυτόµατα, αφού έκοψε αρκετά ταχύτητα, µου λέει: κοίτα κάτω. Πράγµατι κοίταξα, είδα την Αµερική από αρκετά ψηλά, φυσικά όπου δεν µας εµπόδιζαν τα σύννεφα, φαίνονταν όπως στο χάρτη. Αφήσαµε ψηλά το σπίτι, και κατεβήκαµε µε τον ατοµικό µηχανισµό χαµηλά, χαµηλά, πιο χαµηλά κι από τους ουρανοξύστες! Φοβήθηκα µήπως µας επιτεθούν. -Μην φοβάσαι, µου λέει ο παππούς, δεν µας βλέπουν. Πράγµατι, φτάσαµε σε σηµείο που θα έπρεπε οι άνθρωποι να µας βλέπουν αλλά µόνο βλέπαµε χωρίς να µας βλέπουν. Κάποια στιγµή µου είπε: -Θέλεις να τους κάνουµε ένα αστειάκι; - Τι αστείο παππού; - Να κατέβουµε στην πλατεία που έχει πολύ κόσµο, εµφανιζόµενοι από τον ουρανό, κι αµέσως να εξαφανιστούµε, πάλι προς τον ουρανό. - Θα µας δούνε, µήπως µας γνωρίσουν, µήπως.. ξέρω εγώ. - Πράγµατι, κατεβήκαµε στο µέσον της πλατείας, άλλοι φοβήθηκαν, άλλοι µας κοίταζαν παράξενα. Και πριν καλά-καλά καταλάβω, ακούω το παππού. - Πάµε, φεύγουµε. Φτάσαµε λίγο πιο ψηλά και σταµατήσαµε, χαζεύοντας τον κόσµο που αφήσαµε. Μαζεύτηκε Αστυνοµία, στρατός, Στρατιωτικά Αεροπλάνα στο Αέρα, έγινε ένας µικρός χαµός. - Πάµε αλλού, µου είπε πάλι ο παππούς Σε λίγο ήµασταν πάνω από την Ινδία, αφού την περιεργαστήκαµε από ψηλά, κατεβήκαµε όπως πριν αρκετά χαµηλά, τον ρώτησα εγώ τώρα. 9

10 -Παππού θα τους κάνουµε πάλι πλάκα; -Ναι αλλά διαφορετική - ηλαδή; -Να, θα κατέβουµε µέχρι το έδαφος, σαν να είµαστε ξαπλωµένοι σε κρεβάτι, κι αφού φτάσουµε θα εξαφανιστούµε γρήγορα. Έτσι έγινε. Σιγά-σιγά κατεβαίναµε από τον ουρανό, όταν µας είδαν, άλλοι το έβαλαν στα πόδια, κι άλλοι αλαλάζοντας άνοιγαν δρόµο για να κατέβουµε. Πριν καλά-καλά ακουµπήσουµε στη γη, φύγαµε µε αρκετή ταχύτητα πάλι προς τα πάνω. Καθίσαµε πάλι και τους κοιτάζαµε, πολύς κόσµος, παρά πολλοί µαζεύτηκαν. Έκαναν κάτι προσευχές η κάτι τέτοιο. -Πάµε τώρα, τέλος χρόνου, λέει ο παππούς Πράγµατι, αφού αφήσαµε πάλι το τεράστιο διαµέρισµα στο ουρανό, σχεδόν αγκαλιά, κατεβήκαµε κοντά στο σπίτι, χωρίς κάποιος να µας δει. Πηγαίνοντας προς το σπίτι µε κοίταζε λέγοντας. -Κατάλαβες ότι δεν πρέπει να µάθει κανείς τίποτα, ποτέ να µην πεις τίποτα, θα σε κοροϊδεύουν. Φτάσαµε στο σπίτι, ευτυχώς δεν είχε γυρίσει ακόµη η µαµά. Μπαίνοντας όµως σπίτι, ο µπαµπάς έβλεπε τηλεόραση, εκείνη την στιγµή είχε έκτακτο δελτίο ειδήσεων.. και παγκοσµίως πια ασχολούνταν µαζί µας. Άλλος έλεγε ότι ήµασταν τροµοκρατική οργάνωση, άλλος εξωγήινοι, ότι ήθελε ο καθένας. Πάντως, αναστατώθηκε όλος ο κόσµος, σ όλο τον πλανήτη µας. Μόλις τελείωσε η περιγραφή, ένα βλέµµα που µου έριξε ο µπαµπάς, µ έκανε να πιστέψω ότι µας κατάλαβε, ένα όµως άγριο βλέµµα του παππού, µου απέτρεψε την παρά λίγο οµολογία µου. Προσπαθήσαµε να φερθούµε φυσιολογικά. Μας ρώτησε απλά, που επήγαµε. Αν και µασούσα τα λόγια µου, κατάφερα να του πω, ότι απλώς κάναµε µια βόλτα µέχρι την πλατεία! Σε λίγο πήγα στο δωµάτιό µου για να ηρεµήσω. εν τα κατάφερα όµως, νοµίζω ότι ύστερα από τόσα χρόνια, ότι ουδέποτε θα τα καταφέρω, όσα χρόνια κι αν περάσουν, τουλάχιστο όταν µου έρχεται στο µυαλό εκείνη η µέρα, δεν πρόκειται να ηρεµήσω, ίσως δεν θέλω! Ήρθε µετά η µαµά, κι όλα κύλησαν όπως κάθε µέρα. Η οριστική και αµετάκλητη φυγή του Την επόµενη το πρωί, για πρώτη φορά είδα τον παππού να έχει ξυπνήσει µαζί µε όλους µας. Γνώριζα ότι δεν ήθελε να σηκώνετε από το κρεβάτι του µαζί µας, επειδή πίστευε ότι µας ενοχλεί. Τον ρώτησα εκείνο το πρωινό γιατί ξύπνησε τόσο νωρίς, κι εκείνος απλά, δέχτηκε ότι δεν µπορούσε άλλο να µείνει στο κρεβάτι. Όµως, πέρασαν χρόνια για να θυµηθώ, ότι εκείνη την ηµέρα χαιρέτησε δια χειραψίας τον µπαµπά µου, όταν µάλιστα άπλωσε το χέρι του, ο µπαµπάς µου ειρωνικά έκανε το ίδιο. Το µεσηµέρι όπως συνήθως, εγώ επέστρεψα πρώτος. Ως συνήθως επίσης είχε µαγειρέψει, αφού περίµενε ώσπου να τελειώσω το φαγητό µου, µου είπε: 10

11 -Κωστάκη µου, σ ευχαριστώ πάρα πολύ που µου έδωσες µε την ύπαρξη σου, αλλά και µε την συµπεριφορά σου τόσο µεγάλη χαρά. Όλα όσα σου έχω πει, κι όχι µόνο αυτά αλλά και πολλά περισσότερα, σου τα έχω αφήσει γραµµένα. Επίσης πολλά που δεν προλάβαινα, σου τα έχω αφήσει γραµµένα µε την φωνή µου σε κάποιες κασέτες, θα τα βρεις όλα όταν θα έχεις χρόνο. Μην µε ρωτάς τίποτα. Πάρε τα κλειδιά µαζί σου και πάµε στην ταράτσα να µε αποχαιρετήσεις. Τα πόδια µου κόπηκαν, τώρα που αρχίσαµε να τα πηγαίνουµε τόσο ωραία! Άρχισα χωρίς να το καταλάβω να κλαίω, το ίδιο έκανε κι αυτός. εν ήταν καθόλου σκληρός, εξ άλλου πόσο σκληρός να είναι, ένας συµπαθητικός Γεράκος! Ανεβήκαµε στην ταράτσα αµίλητοι, τι να πρωτολέγαµε; Ενστικτωδώς προτιµήσαµε την σιωπή. Με αγκάλιασε, ένα γεια άκουσα στ αυτί µου, και πάει ο παππούς, πάει πια, για πάντα, χάθηκε, δεν θα ξανά εµφανιστεί!. Μεσοδιάστηµα Πέρασαν πάνω από 15 χρόνια, από τότε που έφυγε ο παππούς, έχω ήδη περάσει την ηλικία των 33 ετών, έχω σταθεροποιηθεί εργασιακά και ως επιστήµονας, κάνοντας έτσι και το χατίρι της µάνας µου. Αποφάσισα µε όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο, να παρουσιάσω τα αποµνηµονεύµατά του Παππού µου. Όλα αυτά που άφησε γραµµένα, σε χειρόγραφα, στον υπολογιστή, σε κασέτες µαγνητοφώνου, κάποιες φωτογραφίες, κι ένα σωρό µικροαντικείµενα που µου τον θυµίζουν. Φυσικά, θα τα παρουσιάσω µε τον δικό µου τρόπο, µαζί µε τις δικές µου σκέψεις και συµπεράσµατα. Το θέµα είναι πάρα πολύ µεγάλο. Αισθάνοµαι ώριµος πια, θέλω να πιστεύω ότι θα καταφέρω να δώσω την σωστή διάσταση σ όλο το θέµα. 11

12 Πως αρχικός ξεκίνησε από την γη1 Φεύγοντας, όπως έλεγε και η γιαγιά µου, τον παρακολουθούσε για µια περίπου ώρα όλος ο πλανήτης. Έγραφε για τότε: Επί 6 µήνες και κάποιες µέρες ταξίδευα, ταξίδευα. Μπροστά, επάνω, κάτω, δεξιά µου κι αριστερά µου, πιο µακριά από τον συµπιεσµένο αέρα που προστάτευε το τεράστιο καράβι µου, ανάλογα µε το πόσο έτρεχα, είχα τοποθετήσει διάφορες µπάλες από συµπιεσµένο αέρα πάλι, ώστε αν κάτι έπεφτε επάνω µου να χτυπήσει συναγερµός και ν αλλάξω πορεία για να προλάβω την σύγκρουση. Μάλιστα αυτές που πήγαιναν µπροστά είχαν υπερδιπλάσια απόσταση από της άλλες. Πέρασα κοντά στο Κρόνο, εντυπωσιάστηκα από τους δακτυλίους, αρκετά χάζεψα. Όταν είχα φτάσει εκεί, στις {(00)χ} µέρες, κατάλαβα, ότι µου είχε φύγει όλος ο φόβος, ποτέ έως τότε δεν πίστεψα ότι θα σωθώ από όλο αυτό το ταξίδι, φυσικά και τα επακόλουθα ταξίδια. Ίσως ξεχάστηκα, ίσως µε τράβηξαν οι εικόνες, ίσως άρχισα να χάνοµαι στο δικό µου κόσµο, ίσως απεφάσισα ότι αδιαφορώ πια για τον εαυτό µου. Τόσα χρόνια που έκανα αυτή την τροµερή ανακάλυψη, ουδέποτε ησύχασα, φόβος, άγχος, και γενικότερα δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω. Ίσως τώρα που έφυγα πραγµατοποιώ κάποια αποστολή, ποιος ξέρει, ίσως εκτελώ κάποια αποστολή, κάποιων άγνωστων δυνάµεων. Πάντως ο φόβος πια, µου έχει γίνει βίωµα, κι έτσι δεν νιώθω τίποτα, παρά µόνο ενδιαφέρον για ότι βλέπω κι ότι κάνω! 12

13 Φτάνοντας στον Πλούτωνα Ύστερα από 6µήνες έφτασα στο Πλούτωνα. Φτάνοντας εκεί, άρχισα να αισθάνοµαι ότι το ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Αισθανόµουν αρκετά κουρασµένος, αν και υπναράς κατά κανόνα, όλες αυτές τις µέρες δεν κοιµήθηκα όσο θα έπρεπε για τον οργανισµό µου. Σ όλο το ταξίδι κοιµόµουν κάθε εικοσιτετράωρο, 7-8 ώρες. Θεωρείτε αρκετός χρόνος, αλλά θα έπρεπε περισσότερο. Αυτή την φορά δεν έβαλα κάποιο ξυπνητήρι, µε ξύπνησε ο συναγερµός. εν πρόλαβα να κοιτάξω κάτι άλλο παρά µόνο να δω από προέρχεται ο κίνδυνος. Περιττό να πω ότι φοβήθηκα πάρα πολύ. Κάποιος όγκος έρχονταν από δεξιά µε ταχύτητα πάνω µου. Έπρεπε να δω µε πια φορά έρχεται, ήταν αρκετά δύσκολο να αναπτύξω ταχύτητα για να κινηθώ µε την φορά του. Έπρεπε να κινηθώ πάνω ή κάτω, ώστε να το αφήσω να περάσει. Έρχονταν από δεξιά, προσπάθησα κι ανέβηκα προς τα επάνω, φυσικά το επάνω είναι αυτό που αισθανόµουν εκείνη την στιγµή, αφού δεν υπάρχει επάνω και κάτω, έφαγε τελικά ένα κοµµάτι της προφύλαξης που είχα τοποθετήσει, αλλά πάει πια, έφυγε. Παρότι είχα συναντήσει παρόµοια περιστατικά στην διαδροµή, τώρα φοβήθηκα περισσότερο, κι αυτό επειδή όταν είχα µεγάλη ταχύτητα, γινόταν πιο εύκολα κάποιος ελιγµός κι έτσι γινόταν εύκολα κάθε αποφυγή. Ενώ τώρα µε την ελάχιστη ταχύτητα, ήταν πολύ δύσκολο! Προσπάθησα πάλι να κοιµηθώ, τελικά τα κατάφερα πάλι, πως έγινε; µου είναι αδύνατο να το πιστέψω. Κοιµήθηκα, ξανά ξύπνησα, ξανά κοιµήθηκα, προφανώς δεν ήθελα να επιστρέψω και προσπαθούσα να κοιµηθώ. Ό ήλιος φαινόταν αρκετά µακριά, σαν ένα µικρό φωτάκι. Κι εκεί που βρισκόµουν µεταξύ ύπνου και ξύπνιου, κοιτάζοντας τον ήλιο, βλέπω δεξιά µου, σε χαµηλότερο επίπεδο, ένα άλλο φως ίδιο µε τον ήλιο, πετάχτηκα όρθιος, κοίταξα, ξανά κοίταξα, κοίταξα και µε όλα τα τηλεσκόπια που διέθετα, βλέποντας έναν άλλο κόσµο, έναν άλλο ήλιο! Προσπάθησα πάλι να κοιµηθώ, µήπως ηρεµήσω, αλλά αυτή την φορά δεν τα κατάφερα. Μόλις σκεπτόµουν το ενδεχόµενο επίσκεψης προς τα εκεί,.. κρύος ιδρώτας µε τύλιγε. Να επιστρέψω στη γη µου; στην βάση µου; Έβαζα στο µυαλό µου την καθηµερινότητα, την όµορφη καθηµερινότητα που ζούσα µε την οικογένειά µου, όλα τα επιθυµούσα, τι να τους πω όµως; ότι είδα κάτι σαν άλλο ήλιο, σαν άλλο ηλιακό σύστηµα, κι ενώ έφτασα τόσο κοντά, φοβήθηκα να πλησιάσω; Κάθισα εκεί δυο εικοσιτετράωρα, έπρεπε ν αποφασίσω. Το βασικότερο ήταν ο ατµοσφαιρικός αέρας, έπρεπε να µου φτάσει για 18 µήνες ακόµη, φυσικά και τα τρόφιµα, καθώς και τα καύσιµα που χρησιµοποιούσα στις γεννήτριες. Έτσι που τα µέτρησα µου έφταναν ακόµη για δύο χρόνια. Αν δεχόµουν ότι χρειαζόµουν 6 µήνες να επισκεφτώ το άλλο ηλιακό σύστηµα, κι ένα χρόνο ακόµη για την πλήρη επιστροφή, σηµαίνει ότι όλα µου έφταναν. Ποιόν να ρωτούσα για το τι να κάνω; Εκεί που ήµουν ο µεγάλος υπναράς 3-4εικοσιτετράωρα δεν κοιµήθηκα. 13

14 Γη2 Μ2 Προς την γη2 Προσπαθώντας να δω κάποια βιντεοκασέτα, για να ξεχαστώ λίγο, µε πήρε τελικά ο ύπνος, δεν ξέρω πόσο χρόνο κοιµήθηκα. Κάποια στιγµή αισθάνθηκα ότι είχα χορτάσει, ξύπνησα, σηκώθηκα, οι δυο ήλιοι φώτιζαν ελάχιστα τον τεράστιο πλανήτη, φυσικά κι εµένα. Πίνοντας τον κλασικό µου καφέ, έβαλα µπρος στις απαραίτητες µηχανές, και ξεκίνησα. Για πού; µα υπήρχε περίπτωση να γυρίσω πίσω; Προσπάθησα όµως να συγκρατήσω όσο µπορούσα την θέση που βρισκόµουν ώστε επιστρέφοντας να µην χαθώ. Μήπως θα έπρεπε να την χαρτογραφήσω; Πράγµατι, κατέγραψα κάποιες παρατηρήσεις, για το πώς είναι τοποθετηµένο το σύστηµα. Μια νέα αρχή; Πάντως, έφυγα! Αυξήθηκαν για µια φορά ακόµη οι πιθανότητες, να µην ξανά επιστρέψω στην βάση µου! Μπήκα ξανά στο πρόγραµµά µου. Στην καθηµερινότητά µου. Ειδικό φωτισµό για να αισθάνοµαι ότι είναι πρωί, το πρωινό φαγητό, η γυµναστική, το διάβασµα κάποιων διασκεδαστικών βιβλίων, το µαγείρεµα, µεσηµεριανό φαγητό, υπνάκος µεσηµεριανός, απογευµατινός καφές, κάποιες ταινίες για να περάσει το απόγευµα, ελαφρύ βραδινό φαγητό, και κάποιο πρόγραµµα πριν κοιµηθώ. Τι όµως να προγραµµατίσω; να πάω κοντά στον νέο ήλιο; να ψάξω να βρω κάποια νέα γη; Ύστερα από πολλές και καθηµερινές σκέψεις κατέληξα: Κάθε πλανήτη που θα βλέπω όταν είµαι σχετικά κοντά στον ήλιο, θα προσπαθώ κοιτάζοντας συνεχώς µε το τηλεσκόπιο, να διακρίνω όσο το δυνατόν καλύτερα, αν ο συγκεκριµένος πλανήτης έχει έστω ελάχιστη οµοιότητα µε την γη. Κι αυτό επειδή αν αρχίσω τις εξερευνήσεις για το αν υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες κτλ., θα µου φάει πολύ χρόνο και ίσως χάσω την ουσία. Για 20 µέρες, εικοσιτετράωρα θέλω να πω, έβλεπα ταυτόχρονα και τον δικό µου ήλιο, µετά χάθηκε σχεδόν ξαφνικά, κάποιος πλανήτης φαίνεται µπήκε ανάµεσα µας. Πάει πια, µόνο ο νέος ήλιος θα µε φωτίζει! Επί τρις µήνες περίπου έβλεπα µακριά µου πλανήτες, κάποιος µάλιστα µου έκρυψε τον νέο µου ήλιο για καµιά δεκαριά ώρες, φυσικά δεν ανησύχησα καθόλου για το περιστατικό. Όσο για τα προσωπικά µου; περί φόβου, ύπνου κτλ.; κανένα απολύτως πρόβληµα, µπήκα πάλι στο ρυθµό µου. Όσο για τους πλανήτες που συνεχώς πλησίαζα κάποιους, δεν µε ενέπνεε κανένας ότι είναι κάτι σαν την δική µας γη. Φυσικά δεν έχανα την υποµονή µου, ήταν αρκετά νωρίς ακόµη. Είχαν περάσει οι τέσσερες µήνες, όταν σχετικά κοντά στον ήλιο, είδα έναν πλανήτη που είχε κάτι σαν θάλασσα. Άρχισα να ουρλιάζω χοροπηδώντας, ακούγοντας ύστερα από πολύ καιρό δυνατή πάλι την φωνή µου! Τι τα ήθελα όµως; Κάτι κουνήθηκε, ίσως το τηλεσκόπιο, κάτι έγινε, έχασα τον στόχο. εν έπρεπε να αγχωθώ και να κόψω ταχύτητα θα έχανα πολύ χρόνο. Επίσης κάτι που συνεχώς ξεχνούσα, ήταν η παρακολούθηση του σηµείου αναφοράς, ο 14

15 Πλούτωνας, έπρεπε συνεχώς να τον παρακολουθώ, ώστε σε περίπτωση επιστροφής να ξέρω που να γυρίσω. Ταξίδευα πια 5 µήνες, νοµίζω ότι είδα γη, δεν επέτρεψα στο εαυτό µου να χαρεί, µήπως πάθω πάλι τα ίδια! Ναι. Ήταν γη, µόνο που στο σχήµα της ήταν στρογγυλή κι όχι πιεσµένη στους πόλους όπως η δική µας, όσον αφορά την στεριά και θάλασσα, ήταν επίσης διαφορετικό. Η στεριά ήταν κάτι σαν ζώνη που έζωνε την γη από βορρά προς νότο και πάλι απ την άλλη πλευρά προς βορρά, όχι ακριβώς πάνω στους πόλους, αλλά στην µια περίπτωση εξωτερικά από την µια πλευρά και στην άλλη περίπτωση εξωτερικά από την άλλη πλευρά. Όταν πλησίασα αρκετά κοντά, είδα και αρκετά νησιά. Ήταν πια γη. Άρχισε ξανά το άγχος. Έχει κόσµο; µεγάλα κτήρια, ουρανοξύστες, έχει τελικά ανθρώπους; πως είναι; όπως κι εµείς; µήπως έχουν άλλο πρόσωπο, µήπως τέσσερα πόδια; τι θα γίνει αν δεχτώ επίθεση; και τι είδους επίθεση θα είναι; Για µια φορά ακόµη σκέφτηκα να το βάλω στα πόδια, και να γυρίσω πίσω! Πού όµως να πήγαινα; Άρα: έπρεπε να κάνω αυτό που ο κάθε λογικός άνθρωπος θα έκανε, άρα: προχωράω στο πρόγραµµα µου! Με µικρή ταχύτητα κάνω τον γύρω υπεράνω της γης. Στην θάλασσα που µου επιτρέπει να έχω καλύτερη ορατότητα δεν βλέπω κάτι, σε κάποια σηµεία που έµοιαζαν µε λιµάνι πλησίασα αρκετά κοντά, αλλά δεν είδα ούτε βάρκα. Άρχισα να ερευνώ την γη, δεν είδα απολύτως τίποτα, κανένα τεχνικό έργο, σε αρκετά σηµεία φαίνονταν σαν κάτι να είχε περάσει από εκεί, αλλά τίποτα συγκεκριµένο, ώσπου µια µέρα σ έναν απέραντο κάµπο, πολλά ζώα, άλογα, (να γράψω µεγάλο αριθµό ζώων) άνθρωποι; κανένα ίχνος πουθενά. Προσγείωση στην γη2 Αποφάσισα να κατέβω, όµως τι δυνάµεις θα ασκηθούν στο καράβι µου; µήπως δεχτώ κάποια επίθεση; ιάλεξα ένα νησί, ένα µεγάλο νησί, κι αυτό επειδή φοβόµουν, τουλάχιστο αν δεχτώ µόνο επίγεια επίθεση να µην προλάβουν και µαζευτούν πολλοί! εν ήθελα όµως να προσγειωθώ σε πάρα πολύ µικρό νησί, επειδή, ότι και να εύρισκα, λόγω µικρής έκτασης, δεν θα αντιπροσώπευαν ολόκληρο τον πλανήτη, χωρίς αυτό βέβαια να σηµαίνει, ότι εκεί θα τα εύρισκα όλα. Απεφάσισα, σιγά-σιγά προσγειώθηκα πάνω σ ένα υψωµατάκι, για να έχω όσο το δυνατόν µεγαλύτερη ορατότητα, χωρίς να ξέρω τι θα έπρεπε να βλέπω. Ήταν όµως ξεκάθαρο, επρόκειτο για µια άλλη γη, µε µικρές ίσως διαφορές, τις οποίες είναι αδύνατο από την πρώτη στιγµή να της διαπιστώσω. Επρόκειτο για πλήρη ησυχία, οι µηχανές πάντως από τις γεννήτριες δούλευαν ασταµάτητα. Μάλιστα χαµήλωσα πάρα πολύ την παραγωγή ηλεκτρισµού. Άρχισα την παρακολούθηση, κοίταζα µήπως ανακαλύψω κάτι που δεν είχα δει. Σιγά-σιγά ξεθάρρεψα και βγήκα από το καβούκι µου. Ανέπνεα κανονικά χωρίς κανένα πρόβληµα. Άφησα την τεράστια ποσότητα αέρα που κουβαλούσα και κράτησα την απολύτως απαραίτητη, για την προφύλαξη µου. Από πλευράς αέρα, δεν θα είχα πρόβληµα αν χρειαζόµουν. Είχα ήδη ξεχάσει την παρακολούθηση του Πλούτωνα, έστησα πάλι τα τηλεσκόπια κι άρχισα να ψάχνω για να τον βρω. Τον ανακάλυψα, αλλά απ ότι 15

16 φαινόταν δεν θα τον έβλεπα για πολύ καιρό ακόµη, θα κρυβόταν πίσω από κάποιον άλλον πλανήτη, και δεν ξέρω αν µετά απ αυτή την διασταύρωση θα τον ξανά έβλεπα, πάντως, αν ήταν κρυµµένος κι έφευγα θα µπορούσα ακόµη να προσδιορίσω που θα ήταν, και προσπερνώντας τον ενδιάµεσο αυτόν πλανήτη θα µπορούσα ν αντικρίσω πάλι των Πλούτωνα. Κάτι τέτοιες σκέψεις µου έδιναν κουράγιο και υποµονή για να κάτσω λίγες µέρες ακόµη, ώστε να βρω όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία, και να δικαιολογήσω την µεγάλη ετούτη επίσκεψη. Στο βάθος του οπτικού µου πεδίου, αλλά και µε την βοήθεια που µου προσέφεραν τα κιάλια, είδα αρκετά ζώα, άλογα, άγρια πρόβατα, αγριογούρουνα και πολλά άλλα. Όπως αργότερα κατάλαβα, είχαν αποµακρυνθεί γύρω από εµένα, επειδή οι µηχανές που δούλευαν ήταν αρκετά ενοχλητικές, δεν είχαν συνηθίσει τέτοιους θορύβους. Σιγά-σιγά έβγαινα έξω, και, χωρίς τον προστατευτικό µου αέρα που συνήθως µε τύλιγε. Φαινόταν ξεκάθαρα ότι ήταν Φθινόπωρο. Κάποιες µέρες έβρεχε, φυσούσε και µου θύµιζε ξεκάθαρα την γη µας. Κάτι σηµαντικό όµως δεν είχα σκεφτεί, πάνω από ένα χρόνο πια, εκτός από τα φαγητά, πίνω και νερό από παγάκια, πίνω δηλαδή νερό που µπορεί να µην είναι πια όπως το φυσιολογικό, µια και βρίσκοµαι κυριολεκτικά σε µια παρθένα γη, δεν θα ήταν καλύτερα να µην πίνω καθαρό τρεχούµενο νεράκι; Έπρεπε να ψάξω. Όµως µε την «στολή» προστασίας ή όχι; Αισθανόµουν ως ο µοναδικός άνθρωπος στο πλανήτη, και να κυκλοφορούσα χωρίς προστασία; Συνήθως όταν δεν υπάρχει κανείς φοβόµαστε τον εαυτό µας. Ιπτάµενος, άρχισα να ψάχνω για πηγή µε νερό. Πόσα όµως στην ζωή µας δεν τα σκεφτόµαστε; Φθινόπωρο ήταν, που θα βρισκόταν τα περισσότερα, αν όχι όλα τα ζώα; Πού αλλού πέραν από το νερό, χωρίς τροφή µπορεί να ζήσουν κάποιες µέρες, χωρίς νερό και µάλιστα τον φθινόπωρο που ακόµη έχει αρκετή ζέστη, αποκλείετε να ζήσουν. Έτσι µε οδήγησαν στην πηγή. Αφού την βρήκα, επέστρεψα, φουλάρισα τις µηχανές για να µπορέσουν να σηκώσουν το τεράστιο φορτίο, και εγκαταστάθηκα πλησίον της πηγής. Κατά την προσγείωση φοβήθηκαν και αποµακρύνθηκαν πολλά ζώα, αλλά που θα πήγαιναν, πάλι θα ξανά γύριζαν, εξ άλλου µήπως θα µπορούσε να γίνει διαφορετικά; Πάνω από την θέση που είχε δηµιουργηθεί ένα µικρό καναλάκι, και έπιναν όλα τα ζώα, έβαλα ένα λάστιχο, µια µικρή πλαστική σωλήνα, και συνδέθηκα µε φρέσκο νερό. Μαζί µε το νερό άνοιξε η όρεξη µου, καλό θα ήταν να έτρωγα και λίγο κρεατάκι. Σε λίγες µέρες ήµουν περιτριγυρισµένος από µια πληθώρα ζώων, φοβόµουν όµως πάρα πολύ τα φίδια, και υπήρχαν αρκετά. Ήδη άρχισα να κυκλοφορώ σχεδόν µαζί µε όλα τα ζώα, και πιο συγκεκριµένα µε όσα µε πλησίαζαν. Από µικρός έβλεπα συνήθως το Πάσχα όλους τους χωριανούς µου πως έσφαζαν, έγδερναν, και µετά ψήναµε όλοι µαζί το αρνάκι ή το κατσικάκι. εν φοβόµουν καθόλου το ψήσιµο και γενικότερα το µαγείρεµα, αλλά το σφάξιµο, γδάρσιµο και γενικότερα το φτιάξιµο του σφαχτού. Προσπάθησα, κι ότι θυµόµουν έκανα, τελικά τα κατάφερα, προφυλαµένος όµως επειδή πολλά ζώα ήταν και σαρκοφάγα. Πέτυχα όµως και κάτι άλλο, κάτι που πολλοί δεν 16

17 γνωρίζουν, ανάβοντας φωτιά για να ψήσω το κρέας, η έντονη αυτή µυρωδιά αρχικώς έδιωξε όλα τα ζώα αλλά µετά θυµήθηκα ότι αν έκαιγα και κοπριές ζώων, τα φίδια φεύγουν αρκετά µακριά. Άρχισα τουλάχιστο να τρώγω φρεσκότατο κρέας. Πολύ θα ήθελα να εύρισκα και λαχανικά, φρούτα κτλ. Σε λίγες µέρες ανακάλυψα κι απ αυτά. Άνθρωποι!!! Όµως. Άνθρωποι. Ναι. Άνθρωποι. Κάποιο πρωινό βγαίνοντας για την καθιερωµένη βόλτα, µια µεγάλη οµάδα όρθιων «ζώων» άλλα µαύρα κι άλλα καφέ, ξανθά και σε διάφορους άλλους χρωµατισµούς, µια τεράστια οµάδα, ίσως κάποιες χιλιάδες, µόλις µε είδαν το έβαλαν στα πόδια, κάνοντας µορφασµούς αγριεµένου σκύλου. Στην αρχή φοβήθηκα µήπως µου επιτεθούν, ήταν όµως τόσο µεγάλη η περιέργειά µου, που δεν υπήρχε περίπτωση να υποχωρήσω. Την στιγµή όµως που το έβαζαν όλοι στα πόδια, ένα παιδάκι έµεινε πίσω και έκλαιγε. ιαδραµατίστηκε µια τροµερή εικόνα. Μια εικόνα που δεν πρόκειται ποτέ να φύγει από το µυαλό ανθρώπου. Πήγα αυθόρµητα προς την πλευρά του παιδιού, ήταν ολόγυµνο όπως κι όλοι οι άλλοι, το πήρα αγκαλιά, ένα άγριο βουητό ακούστηκε, κι αποµακρύνθηκαν πιο πολύ. Μια γυναίκα, ολόγυµνη κι αυτή, την ξεχώρισα από το στήθος της, µε ξανθά µαλλιά σ όλο της το σώµα, παρέµεινε πίσω ουρλιάζοντας, µου έδειχνε τα δόντια της, όπως κάνουν τα σκυλιά όταν αγριεύουν. Με το παιδί αγκαλιά πήγαινα αργά προς το µέρος της, όλοι οι άλλοι αποµακρύνονταν, αυτή παρέµεινε, κι όλο πιο αγριεµένη. Έφτασα πολύ κοντά της, ανατριχιάζοντας από τον φόβο µου. Κάποια στιγµή κρατώντας το παιδί στα δύο µου χέρια, τα τέντωσα προβάλλοντας το προς το µέρος της, και πριν καλά-καλά καταλάβω τι έγινε, µου άρπαξε το παιδί απ τα χέρια, και εξαφανίστηκαν όλοι, το βουητό σταµάτησε, ακούγονταν κάτι σαν ποδοβολητό, που κι αυτό σιγά-σιγά έσβησε. Έµεινα για αρκετή ώρα χαµένος. Έκατσα σε µια πέτρα που ήταν δίπλα µου, δεν µπορούσα να σταθώ άλλο. Μόλις συνήλθα λίγο, φοβήθηκα περισσότερο, φοβήθηκα µήπως πρόκειται για κάποια οµάδα ζώων, που έχουν ανθρώπινη µορφή, και φεύγοντας πάνε για ενισχύσεις. Έτρεξα γρήγορα στο καβούκι µου. Ασφαλίστηκα, λες και επρόκειτο να δεχτώ παγκόσµια επίθεση. Κάθισα κλεισµένος κάποιες µέρες, όµως τα ανθρωποειδή ίσως πολλαπλάσια από ότι είχα συναντήσει, ξανά εµφανίστηκαν. Την πρώτη µέρα, φοβήθηκα πιο πολύ απ ότι ήδη ήµουνα, την δεύτερη άρχισα να το ξεπερνώ. Αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες, ίσως και η µεγάλη περιέργεια, ίσως και ανεξήγητα «θετικά» ένστικτα, µ έκαναν να βγω κατ ευθείαν, χωρίς προφυλάξεις, προς το µέρος τους. Κανένας δεν µου επιτέθηκε, αισθανόµουν ότι όλοι ήταν χαµογελαστοί, δεν ξέρω, µε πλησίασαν σαν να επρόκειτο για τα δικά µου σκυλιά, τόσο αφοσιωµένα, όµως επρόκειτο για ένα τεράστιο αριθµό. εν άντεξα πολύ ώρα, τους έδιωξα, την άλλη µέρα πάλι εκεί, ξανά βγήκα κι άρχισα να κάνω «παρέα», αρθρώνανε λέξεις, και άρχισα να πιστεύω ότι καταλαβαίνουν ότι δεν είναι ζώα ή ακόµη κι αν είναι, έχουν κάποια δυνατότητα σκέψης. Όταν κάποια µέρα βγήκα λίγο πιο έξω µαζί τους, 17

18 αηδίασα τόσο πολύ που τρόµαξα µε τον εαυτό µου, στο γεγονός ότι δεν θα µπορέσω, να τους ξανά κάνω παρέα, επειδή περνώντας ένα κοπάδι αγριοπρόβατα ώρµηξαν όλοι µαζί και κατασπάραξαν αρκετά απ αυτά, τα έφαγαν σχεδόν ζωντανά. Πρόσεξα όµως ότι οι «ισχυροί» πρόσφεραν σε όλους το φαγητό τους, προσπάθησαν να είναι δίκαιοι, µέχρι κι εµένα ήθελαν να πάω κοντά τους και να φάµε µαζί το ωµό κρέας. Φυσικά, όσο κι αν ήθελα να µην τους προσβάλλω, ήταν αδύνατο να πλησιάσω κοντά τους, µου έρχονταν να τα βγάλω όλα. Πέρασαν κάποιες µέρες, άρχιζε κρύο, ο Πλούτωνας ξανά εµφανίστηκε, αλλά, αν ξανά χάνονταν, δεν υπήρχε περίπτωση να τον ξανά δω, παρά µόνο ύστερα από 35 χρόνια, κι αν µάλιστα ήµουν τυχερός. Και µε ποιο τρόπο να µετρήσω τα χρόνια, αν τελικά επιβιώσω; Τα ρολόγια όλα χάλασαν, αρχικώς έτσι νόµισα, αλλά ΕΝ χάλασαν, υπήρχε µεγάλη διαφορά του εικοσιτετραώρου, στην αρχή νόµιζα ότι επρόκειτο για 26 ώρες ώστε να γίνει µια πλήρης περιστροφή της γης. Όµως ήταν αδύνατο να ισχυριστώ ότι κάτι τέτοιο προς το παρόν ήταν σωστό. Περίπου κάπου εκεί είναι η διαφορά. Ο Χειµώνας Το κρύο όλο και αγρίευε, οι βροχές ήδη είχαν αρχίσει. Όταν έβρεχε σπάνια έβγαινα, που να πήγαινα θα µούσκευα, αλλά κάποια µέρα που δεν φυσούσε δυνατά, πήρα την οµπρέλα και βγήκα πάλι µαζί τους. Έπρεπε άµεσα ν αποφασίσω, να φύγω, ή να φροντίσω για τον χειµώνα αυτών των ανθρώπων! Ήταν άραγε άνθρωποι ή ήταν ζώα; υπήρχε διαφορά; πώς να την εύρισκα; το µόνο που είχαν ήταν η άρθρωση κατά την οµιλία τους όταν δεν ούρλιαζαν. Τα χέρια τους δεν τα χρησιµοποιούσαν, δεν γνώριζαν ότι µπορούν να πιάσουν πέτρα και να την πετάξουν µακριά, δεν γνώριζαν ότι µε τα χέρια τους µπορούν κάτι να κτίσουν, κάτι τελοσπάντων να φτιάξουν. Αν έµενα, δεν θα µπορούσα πια να ξανά φύγω, σκέφτηκα να πάρω δια της βίας έστω κάποιους µαζί µου και να επιστρέψω στην γη µου παρουσιάζοντας και την ζωή σε άλλο πλανήτη, σε άλλο ηλιακό σύστηµα. Όµως δεν υπήρχε περίπτωση ν αντέξει κάποιος απ αυτούς τόσο µεγάλο χρονικό διάστηµα µέσα σε κουβούκλιο και να µεταφερθεί σε τόσο µεγάλη απόσταση, θα µου πεθάνει στο δρόµο, αλλά κι αν ακόµη παρουσιάσω ένα τέτοιο ζωντανό ποιος µε την νοοτροπία που αποχτήσαµε να πιστέψει ότι υπάρχουν κι άλλοι κάπου άλλου; ή ακόµη κι αν κάποιοι ελάχιστοι το πιστέψουν, τι θ αλλάξει; Αποφάσισα να το αναβάλλω για λίγες µέρες ακόµη, κάνοντας µια δοκιµή. Πήρα δυο µεγάλα µαχαίρια και προσπάθησα να εκπαιδεύσω κάποιους ώστε να τα χρησιµοποιούν. Όχι µόνο τα κατάφεραν, αλλά ξαφνιάστηκα από τον αποτελεσµατικό τρόπο που τα χρησιµοποιούσαν. Μέσα σε δύο µέρες έπαιζαν κυριολεκτικά µε τα µαχαίρια, µου έδειξαν ότι κατάλαβαν το πόσο επικίνδυνα ήταν. Ποιο ήταν το σκεπτικό µου; Τελικά ελάχιστα πέτυχα. Το πρώτο αγριογούρουνο που εµφανίστηκε τους είπα και το έπιασαν, ευτυχώς που κατάλαβαν αυτά που τελικά τους έδειξα. Πρώτον να µην το φάνε ζωντανό, και δεύτερον τον τρόπο για να σφάξουν το γουρούνι. Το κρατούσαν καµιά δεκαριά 18

19 και περίµεναν µέσα στην φασαρία που έκανε το γουρούνι να τους πω τι να κάνουν. Πήγα κοντά τους φωνάζοντας τον έναν από τους δυο που είχε το µαχαίρι. Του έδειξα πώς να σφάξουν το γουρούνι, όχι µόνο τα κατάφεραν, αλλά είχαν και µεγάλη επιτυχία, το τι χαρά έκαναν δεν περιγράφετε, έκαναν υποκλίσεις προς τα µαχαίρια και χοροπηδούσαν από την χαρά τους, έκαναν τούµπες, χαρά και µόνο χαρά. Σε λίγο κι άλλο αγριογούρουνο πέρασε, αυτοί που κρατούσαν τα µαχαίρια ήταν τα µεγάλα κεφάλια, το έπαιζαν µεγάλα αφεντικά. Έτρεξαν όλοι οι άλλοι κι έπιασαν το αγριογούρουνο, κι αυτοί στυλ κυριλέ, πήγαν απλώς κι έκοψαν µε τέχνη το λαιµό του ζώου. Τους έδειξα αυτό που τελικά µε ενδιέφερε, πώς να το γδάρουν χωρίς να καταστρέψουν το δέρµα, και να το στεγνώσουν, έστω και µε λίπος, για να προφυλάξουν κάποιους το χειµώνα από το κρύο και την βροχή! Σε λίγες µέρες, ανάµεσα στους µαλλιαρούς ανθρώπους, έβλεπα και µερικούς µε µορφή γουρουνιού. Το θεώρησα αρκετή επιτυχία, ήταν αδύνατο όµως να βρεθούν τόσα ζώα ώστε να φορέσουν όλοι δέρµατα. Αναµνήσεις- Προβλήµατα Σαν να µην έφτανε το σφάξιµο των γουρουνιών, ακόµη και ο καιρός συνηγορούσε, πολλές φορές µου έφερναν στο µυαλό τα Χριστούγεννα. Συνέχεια γελούσα µε τον εαυτό µου, όταν διερωτόµουν, για το πότε θα έχουµε Χριστούγεννα! Πήρα δυο φορές µεγάλη απόφαση, και τα κατάφερα, κι έφτασα στην νέα γη2. Κι όµως τώρα δεν µπορούσα ν αποφασίσω, θα µείνω; η θα φύγω; Βεβαίως και έµεινα, αλλά, επρόκειτο για τεράστιους προβληµατισµούς, µια οικογένεια στην γη1, που δεν γνωρίζω, αν ζουν, αν θα τους ξανά δω Μου ήταν πια αδύνατο ν αφήσω αυτά τα ανθρωποειδή ζώα, ποιος ξέρει, ίσως να ήταν άνθρωποι! Πάλι και πάλι, και πάλι, επί του έργου. Ευτυχώς, η συνεχής ασχολία δεν µ αφήνει να επιστρέφω ούτε νοερά στην γη1. Σκέφτηκα αρχικώς κατά το γδάρσιµο των γουρουνιών, να τους πω ν αφήνουν περισσότερο λίπος στο δέρµα ώστε να κρατάει αναλογικά και το κρύο. Έγινε κι αυτό, αλλά πάλι το άλλαξα, επειδή σε περίπτωση ζέστης δεν µπορούσε κανείς ν αντέξει την βρωµιά. Τι να έκανα; Ποιος να µε καθοδηγούσε; Ακόµη, τόσο κρέας τι γινόταν; Οι «µάγκες» µε τα µαχαίρια το έκοβαν σε ωραία κι όσο το δυνατόν δίκαια κοµµάτια και το µοίραζαν σ όλους. Έβαλα κι εγώ αρκετά κοµµάτια στο ψυγείο. Τους έδωσα κι άλλα δυο µαχαίρια διαφορετικού µεγέθους και τους είπα να εκπαιδεύσουν περισσότερους, ώστε να υπάρχουν και οι αναπληρωµατικοί. Όσο κρέας κι αν έτρωγαν, έµεναν τεράστιες ποσότητες πεταµένες, γέµισε η περιοχή αρπαχτικά, φοβήθηκα τόσο πολύ που νόµισα ότι θα σηκώσουν και κάποιους απ όσους φορούσαν δέρµα. Άλλαξα τακτική, τους επέτρεψα να σφάζουν µόνο κοντά στο νερό, και να µην αφήνουν καθόλου αίµα στο χώµα, να τα πλένουν καθαρά. Ένα-ένα έβγαζα κι άλλα εργαλεία, εκεί κοντά που έσφαζαν τους έβαλα, αν και δυσκολευόταν στην αρχή, κι άνοιξαν τεράστιους λάκκους, κι όσο κρέας 19

20 περίσσευε το έριχναν εκεί µέσα. Όταν γέµιζε, εκεί κοντά στο νερό πάντα, προς τα πάνω ή κάτω, µεταφέρονταν και ο χώρος που έσφαζαν, ώστε να ρίχνουν και το κρέας µέσα στους λάκκους που άνοιγαν. Η φωτιά Όταν ήρθε µια µεγάλη καταστροφή, ίσως οι µισοί να είχαν δέρµα. Αρχικώς, δυνατός αέρας µε πολύ δυνατή βροχή. Ύστερα χιόνισε, αµέσως µετά το πάγωσε. Ντύθηκα καλά και προσπάθησα να τους επισκεφτώ, ήδη είχαν πεθάνει αρκετοί. Σκέφτηκα να τους δώσω, και να τους δείξω την φωτιά, αλλά φοβόµουν πάρα πολύ, φοβόµουν µην καούν, σε τόσο µάλιστα κρύο ήταν πολύ επικίνδυνο. Το σκέφτηκα, το ξανά σκέφτηκα, και κατέληξα, ότι έτσι κι αλλιώς πεθαίνουν από το κρύο, αργά ή γρήγορα θα τους δείξω και την φωτιά, οπότε καλύτερα να καούν µέσα στο κρύο, παρά να πεθαίνουν απ αυτό, αν µάλιστα δεν φορούσαν τουλάχιστο αυτά τα υποτυπώδη δέρµατα θα είχαν ήδη πεθάνει όλοι. Πήρα τρία τέσσερα τσεκούρια, φώναξα τους µαχαιράδες που έτρεµαν κι αυτοί σαν το ψάρι, και τους έδειξα πώς να κόβουν ξύλα, ψάξαµε και τους έδειξα τα πιο ξερά. Τους έβαλα όλους µακριά καλώντας δυο τρις κοντά µου. Σε λίγο άρχισε η φωτιά να καίει, τρόµαξαν όλοι. Φώναζα έναν-έναν να ζεσταθεί, µε µεγάλη προσοχή, προσπαθούσα να τους εξηγήσω τον κίνδυνο που διατρέχουν. Σε λίγες µέρες γέµισε η περιοχή φωτιές, σχεδόν µου είχαν πάρει όλα τα τσεκούρια, πέραν των άλλων όµως σ αυτό το κρύο δεν κυκλοφορούσε κανένα άλλο ζωντανό εκτός από πουλιά, τι να φάνε όµως; πώς να πιάσουν τα πουλιά; Άρχισε η µεγάλη ΠΕΙΝΑ. Πετάχτηκα στον ύπνο µου, όταν µου ήρθε η ιδέα. Νωρίς το πρωί τους έβαλα και ξέχωσαν το κρέας που είχαν χώσει. Σε κανέναν δεν άρεσε, είχε και µια µικρή µυρωδιά αλλά χαλασµένο δεν ήταν. Κάθισα µόνος µου, το έπλυνα, έψησα µερικά µικρά κοµµάτια, και προσπάθησα να δώσω από λίγο στα παιδιά. Ύστερα από την πείνα δεν έπρεπε να τους δώσω πολύ, καλύτερα θα ήταν σουπίτσα, αλλά είµαστε στην γη2! Τα παιδιά έπρεπε πρώτα ως ευαίσθητα να σώσω. Όσο για τους γέρους ή αρρώστους; συνέχεια πέθαιναν. Πάλι όµως πρόβληµα, δεν τα άφηναν οι υπόλοιποι όπως οι γονείς τους να φάνε, φοβόταν µην αρρωστήσουν, ποτέ δεν έτρωγαν ψοφίµια. Έγινε το θαύµα, δοκίµασα εγώ πρώτος, πείστηκαν κι άρχισαν να δίνουν πρώτα στα παιδιά κι ύστερα όλοι. Πέραν των άλλων, κατάλαβαν σχεδόν µόνοι τους, ότι έπρεπε να χώνουν τους νεκρούς. Από την µια σκάβανε και ξεχώνανε το κρέας κι από την άλλη έσκαβαν κι έχωναν τους νεκρούς! Κάποια στιγµή έδειξε ότι ο χειµώνας κυλούσε σχετικά οµαλά. Μάλιστα προσπάθησα και τους έµαθα, πώς να πιάνουν σε παγίδες πουλιά, ήταν κι αυτό ένα µικρό συµπλήρωµα. Αν και τελείωσε το «αποθηκευµένο» κρέας, σιγά-σιγά εµφανίζονταν κι άλλα ζώα όπου τα έπιαναν τα έσφαζαν, και φυσικά τα έτρωγαν. Το µη φυσικό είναι, ότι τουλάχιστο οι µισοί έτρωγαν µόνο ψηµένο κρέας, υπήρχε µια µικρή οµάδα που το ήθελε απλώς λίγο ζεσταµένο, κι ελάχιστοι, τελείως ωµό, όπως πριν. Κάτι ήταν κι αυτό! 20

21 Το σίδερο Για την επιστροφή µου; πάει πια αυτοκαταδικάστηκα να ζήσω µόνο εκεί, όσο φυσικά θα άντεχα. Μια µέρα, εκεί που συνεχώς έκαιγε µια φωτιά, βλέπω κάτι σαν πέτρα σε µέγεθος γροθιάς, κάτι που ροδοκοκκίνιζε, φωνάζω γρήγορα να µου φέρουν ένα τσεκούρι για να το χρησιµοποιήσω σαν σφυρί, να δω τι είναι. Μαζί µε το τσεκούρι, µε τον τρόπο που τους µίλησα έτρεξαν όλοι προς το µέρος µου. Βαράω µία µε την ανάποδη πλευρά του τσεκουριού, βαράω και δεύτερη, τρίτη κι αυτό όσο ήταν ζεστό, άρχισε να «πλάθετε». Πετάχτηκα πάνω από χαρά ουρλιάζοντας, άρχισαν όλοι να χαίρονται και να ουρλιάζουν, χωρίς να ξέρουν γιατί, απλώς για συµπαράσταση, ύστερα από ώρα ηρέµησα και τους εξήγησα. Τους έδειξα ότι το µαχαίρι, το τσεκούρι, τα σκαπτικά, ήταν ίδια, θα µπορούσαµε να φτιάξουµε πολλά, πάρα πολλά. Όταν το κατάλαβαν, χοροπηδούσαν, ούρλιαζαν, φώναζαν, µια απέραντη χαρά µια χαρά που δεν νοµίζω να την εύρισκα στην πρώην γη1 µου, επί τέλους άρχισα να χαίροµαι. Μια διάθεση που ουδέποτε µου χάλασε, ήταν τόσο ευτυχισµένη η ζωή µου εκεί!!! Το βράδυ προσπαθούσα να βρω εγκυκλοπαίδειες για να διαβάσω, κι ότι άλλο µπορούσα να σκεφτώ, ώστε να βάλω µπρος την παραγωγή.. νοµίζω ότι έγινε το µεγάλο θαύµα. Επρόκειτο πράγµατι για το πρώτο µεγάλο θαύµα, βέβαια σαν πρώτο θα έπρεπε να εθεωρείτο η φωτιά, αλλά εγώ δεν το θεώρησα σηµαντικό επειδή το γνώριζα αρκετά καλά. Και το σίδηρο γνώριζα, αλλά εδώ θέλαµε τεράστιες ποσότητες, ενώ φωτιές ανάβαµε ήδη όσες θέλαµε. Το πρώτο σχολείο Φαινόταν καθαρά, άρχιζε η άνοιξη. Είχαν όλοι τους πολύ καλή διάθεση, ήµουνα.. ποιος µπορεί να καταλάβει τι να ήµουνα γι αυτούς! Αλλά.. όσο καλή διάθεση κι αν έχουν, συνεννοείσαι εύκολα µε πρωτόγονους; Μέσα στις πολλές σκέψεις που έκανα, ήταν και κάποιες άριστες, εξ άλλου όσες δεν πραγµατοποιήθηκαν δεν έχουν νόηµα ν αναφερθούν. Μια οµάδα περί τα είκοσι παιδιά, ετών, τα προγραµµάτισα κάθε µέρα για µάθηµα, θα έπρεπε να τους µάθω πρώτα απ όλα την γλώσσα για να µπορούµε να συνεννοηθούµε. Ποια γλώσσα όµως; µα µήπως γνώριζα άλλη καλύτερα από την µητρική µου; Έτσι αυτός ο πλανήτης, αυτή η νέα γη, η γη2, ξεκίνησε µε την Ελληνική γλώσσα! Η χαρά που έκαναν όταν πήραν τα βιβλία που είχα στα χέρια τους, δεν περιγράφεται. Τέσσερες τουλάχιστο ώρες την ηµέρα ήµουνα «δάσκαλος». Πολλές φορές διερωτήθηκα, µα µπορεί αυτοί οι άνθρωποι, να είναι τόσο σωστοί; αυτά τα παιδιά τόσο ενδιαφέρον για γνώση; Πάντα µια µόνο απάντηση εύρισκα. Το αναµφισβήτητο γεγονός ότι η γνώση ήταν αναγκαία, ήταν ανάγκη ζωής, σήµαινε πολύ διάβασµα. Ακόµη, µόνο και µόνο το γεγονός, ότι αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να διδάξουν λαούς, δεν τα έκανε απλώς 21