Στην Ελισάβετ, που τόσο μας βοήθησε σε αυτό το μικρό μας έργο ~ 2 ~

Transcript

1 ~ 1 ~

2 Στην Ελισάβετ, που τόσο μας βοήθησε σε αυτό το μικρό μας έργο ~ 2 ~

3 Δύο Βλέμματα Ποιητική Συλλογή Κορλός Βασίλης - Ξενοφώντας Μακρόπουλος ~ 3 ~

4 Δύο Βλέμματα Βασίλης Κορλός : Αντί Προλόγου: σελ 5 Καθαρότητα: σελ 6 Εκεί θα με βρεις: σελ 7 Εφιάλτης: σελ 8 Θάλασσα: σελ 9 Απλά: σελ 10 Απολογία ενός ερωτευμένου: σελ 11 Σκέψεις: σελ 12 Ψιχάλες: σελ 13 Ξενοφώντας Μακρόπουλος : Εν γνώσει: σελ 15 Τα τριαντάφυλλα της Κομμουνίστριας: σελ 16 Διήγηση: σελ. 18 Θεατής: σελ 19 Διαδρομές: σελ 20 Ανθρώπινο: σελ. 21 Υπάρχει έρωτας: σελ 22 Ο τελευταίος καιρός: σελ 24 ~ 4 ~

5 Αντί προλόγου Νομίζω ότι το κρίσιμο ερώτημα : «Τί είναι η ποίηση» αξίζει και πρέπει να απασχολεί κάθε ποιητή. Προέκταση του ερωτήματος αυτού αποτελεί και ο ίδιος ο σκοπός της συγγραφής ποιημάτων. Σε κλασσικό και αντικειμενικό ορισμό δεν μπορούμε να καταφύγουμε καθώς, στην ποίηση, παίζει τεράστιο ρόλο ο παράγοντας άνθρωπος και ό,τι αυτός συνεπάγεται. Ο κάθε ποιητής αντιλαμβάνεται την ποίηση με τον δικό του τρόπο, όπως και ο κάθε αναγνώστης, οπότε θα ήταν άσκοπο να αναζητήσουμε έναν πλήρη και περιεκτικό ορισμό. Για εμένα τον ίδιο προσωπικά, η ποίηση αποτελεί την τελειότερη και συνάμα εγωιστικότερη μέθοδο έκφρασης συναισθημάτων. Είναι, πιστεύω, χρέος του κάθε ποιητή να γράφει για τον εαυτό του και μόνο. Το ποίημα είναι αυτοσκοπός και, όπως άλλωστε κάθε πνευματική δημιουργία, δεν αγοράζεται μα ούτε και πουλιέται αυτούσιο. Η εκπόνηση ενός ποιήματος είναι επιτυχία και ο εγωισμός της κάθε επιτυχίας πρέπει να επιδιώκεται και να γίνεται ανεκτός. Το αντίτιμο του ποιήματος είναι ο πόνος. Τα ποιήματα και ιδίως τα ερωτικά απαιτούν μία Μούσα, έναν εμπνευστή. Στην συγκεκριμένη συλλογή στάθηκα αρκετά τυχερός, ώστε μία Μούσα να εμπνεύσει 8 διαφορετικά ποιήματα. Ο λόγος που ένας άνθρωπος κατάφερε να με εμπνεύσει τόσο βαθιά ήταν, ότι δικαίωσε όλες μου τις απόψεις πάνω σε θέματα Έρωτα σε μια εποχή που ακόμα και εγώ ο ίδιος είχα αρχίσει να αμφιβάλω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως την ευχαριστώ. Δεν θεωρώ χρήσιμο να προβώ σε ονομαστικές αφιερώσεις γιατί το θεωρώ πολύ μπανάλ και παιδικό και θα είναι πολύ λίγο για αυτήν. Αντ αυτού θα αρκεστώ στο να αφήσω 8 ποιήματα να μιλήσουν για μένα. ~ 5 ~

6 Καθαρότητα Στις νύχτες δίχως φεγγάρι Στην θλίψη των ματιών της Σε άδειες δεξαμενές του γκρίζου Στην καταιγίδα του βυθού Στην αγορά των ψυχών Στο ανώφελο αίσθημά σας δε γυρίζω πίσω Δεν γυρεύω λόγια ψεύτικα Μα δε γυρίζω πίσω ~ 6 ~

7 Εκεί θα με βρεις Στις φωλιές του χαμένου παρελθόντος Στα αδύναμα φώτα του χθες Στον λαβύρινθο των αναμνήσεων Στο ξεφτισμένο γαλάζιο των ματιών της Στης άγνοιας την τρομερή πλάνη Στης αθωότητας τον γλυκό ύπνο Στην αντίθεση λογικής και ποιήματος Στην σκοτεινή γωνιά της ύπαρξης Να αναπολώ ό,τι χάθηκε πια Εκεί θα με βρεις. ~ 7 ~

8 Εφιάλτης Σε κάποια σκονισμένη γωνία του μυαλού Ηθελημένα ξεχασμένη εικόνα Ζωντανεύει όταν τα αστέρια ξυπνούνε Ο πόνος της δίνει πνοή Κρυώνω μα δεν κάνει κρύο Σε ένα βλέμμα άψυχο, κενό Ο πολιορκητής του ονείρου θριαμβεύει Η ελπίδα ξεψυχά μονάχη Σκοτεινές αναμνήσεις δάκρυα γεννούν Εφιάλτης, η κληρονομιά της ~ 8 ~

9 Θάλασσα Η αντανάκλαση του γαλάζιου Τα μάτια της, η θάλασσα Τα ναυάγια του παρελθόντος Το βλέμμα της, η άβυσσος Τρικυμία η ψυχή η παγωμένη Οργή μέσα της, συναίσθημα Ο λαβύρινθος του σκοτεινού βυθού Τα όνειρα της. ~ 9 ~

10 Απλά Σαν μελωδία χθεσινού, Ξεχασμένου τραγουδιού Σαν ήλιου λαμπερή, Ανοιξιάτικη ζεστασιά Απλά υπέροχη Απλά μοναδική Εγώ σοφότερος γεννιέμαι Σε ένα κρύο χειμωνιάτικο πρωινό. ~ 10 ~

11 Απολογία ενός ερωτευμένου Μη ρωτάς γιατί, στείρα αιτιολογία Συναίσθημα Δεν ζητώ αντάλλαγμα Μονάχα μια ματιά Των ονείρων σου φωλιά Αγάπη Το βλέμμα σου να δανειστώ Φως ~ 11 ~

12 Σκέψεις Σε ένα παλιό κουρέλι Μισοσβησμένα λόγια, λόγια Σε μια καρδιά φυλαγμένα Συναισθήματα, λόγια Καταραμένη νοσταλγία Του πόνου καταφύγιο κρυφό Στη σιωπή αφουγκράζομαι Λόγια, συναίσθημα, λόγια ~ 12 ~

13 Ψιχάλες Στο αδύναμο φως του κεριού Ένα ποίημα για σένα Στο χορό της βροχής Ένα βλέμμα για σένα Στον γλυκό ύπνο της σιωπής Ένα όνειρο για σένα Στης ζωής τον γρήγορο τόνο Μια ανάσα για σένα ~ 13 ~

14 Στης σκέψης το αναφιλητό Στης ευχής την πνοή Στων δακρύων την αιτία Στης ζωής μου το τέλμα Στης καρδιάς τον βυθό Ένα όνειρο για σένα ~ 14 ~

15 Εν γνώσει: Και μόνο η σκέψη να γραφτεί ένα σύνολο γραπτών και ποιημάτων αποκλειστικά και μόνο για τον έρωτα κάποτε με αρρώσταινε ( και με αρρωσταίνει ακόμα σαν στάση ζωής, όσο παράδοξο και αν είναι) Μα πώς μπορούν δύο άνθρωποι, δύο φίλοι, δύο ποιητές να ασχοληθούν μόνο με τον έρωτα; Είναι άραγε δυνατόν να ωραιοποιήσουμε την εικόνα δύο ανθρώπων που βρίσκουν εξαιρετικά όμορφο το βλέμμα μιας κάποιας περαστικής, που το θεωρούν άξιο να αποτελέσει το θέμα όλης της λογοτεχνικής παραγωγής τους; Είναι υγιής, φυσιολογική και άξια επιβράβευσης η εικόνα δύο ανθρώπων που άλλη έννοια δεν έχουν στη ζωή τους παρά τις δύο κοπέλες που έτυχε να τους συγκινήσουν ; Φυσικά και όχι και ούτε είναι αυτή η εικόνα που πρέπει να προβληθεί μέσα απ το παρόν έργο Όσο άρρωστος δείχνει και είναι ένας εξαρτημένος απ τις χιλιάδες ουσίες που κυκλοφορούν άλλο τόσο άρρωστος είναι και ένας άνθρωπος που κάνει μοναδική σημαία, πατρίδα και θρησκεία της ζωής του τον έρωτα Δεν είσαι επαναστάτης, ευαίσθητος, αγωνιστής ή έστω διαφορετικός επειδή έτυχε να αγαπήσεις ή να ερωτευτείς ο κανόνας είσαι και μάλιστα ένας κανόνας υπέροχος και όμορφος σε τέτοιο βαθμό που να μην υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις. Και αυτό το γράφω όχι για να είμαι σκόπιμα κακός ή οτιδήποτε μα για να ξεκαθαρίσω πώς κανένας έρωτας δε θα ρίξει από μόνος του τα καθεστώτα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο το αντίθετο ίσως καθώς μεγαλώνουν, γερνούν και σαπίζουν τα θεμέλια του συστήματος, τόσο σαπίζουν και τα πρότυπα ανθρώπων σχέσεων που προβάλλει Ποιος είπε λοιπόν πώς η τέχνη ( έστω και αυτή η θλιβερή που πράττουμε ) πρέπει να θαυμάζει και να εξυμνεί έναν έρωτα από αυτόν που στολίσανε με περιττά «χρώματα και αρώματα» και τον κλείσανε σε μια «απρόσιτη και χρυσή φυλακή» με στόχο να ονομάσουνε αυτή την φυλακή «Ρομαντισμό»; Είμαστε μήπως εμείς οι ποιητές ( αν θεωρούμαι πλέον τέτοιος ) αυτοί που πρέπει να κλειστούν με τους «λίγους και εκλεκτούς» ομοίους τους σε αυτόν τον πύργο και να τραγουδάνε μεθυσμένοι για μια έννοια, τον έρωτα, που είναι ανώτερη από κάθε τι άλλο ; Και είναι μήπως ο βάρβαρος, αμόρφωτος και αναίσθητος όχλος έξω απ τον πύργο μας και δεν μπορεί να μας καταλάβει και βολεύεται με ότι ηλιθιότητα του πετάξουν ; Μα φυσικά και όχι Ο δήθεν έρωτας που «γίνεται σημαία μιας παγκόσμιας επανάστασης» ( που φυσικά δεν την κάνει ο λαός αλλά μια ψεύτικη, απατηλή αριστοκρατία του πνεύματος ), ο δήθεν έρωτας που γίνεται απλά το καθημερινό σου καταφύγιο, όταν γυρίζεις το βράδυ σπίτι κουρασμένος από οτιδήποτε σου έχει πετάξει στα μούτρα η αστική, καπιταλιστική κοινωνία στην οποία ζεις Και οι δύο αυτές αντιλήψεις είναι βαθιά ψεύτικες, γιατί όλες είναι παραγωγή και σκηνοθεσία του συστήματος στο οποίο ζεις, με στόχο είτε να πιστέψεις πώς είσαι εσύ ο έξυπνος ευαίσθητος και σωστός που κανένας αγροίκος εκεί έξω δεν καταλαβαίνει είτε να δέχεσαι την χυδαιότητα, την ηλιθιότητα και την υποκρισία ως απαραίτητα συστατικά του «έρωτα των μαζών» και στις δύο περιπτώσεις ασχολείσαι ολημερίς με τον έρωτα σου, ξεχνάς το αφεντικό που δεν σε πληρώνει, τον καθηγητή που δεν έρχεται στο μάθημα, τον καθηγητή που έρχεται στο μάθημα για να σου πει πώς είναι χρέος σου να υπηρετείς την κοινωνία στην οποία ζεις με όλα της τα στραβά, ξεχνάς πώς υπάρχουν πολλά θέματα για τα οποία πρέπει να παλέψεις εκεί έξω, εκτός από τη λάμψη των ματιών της Μα τελικώς δε σου λέω να μην αγαπήσεις, να μην ερωτευτείς, να μην περάσεις καλά, να μην πικραθείς όσο σου αναλογεί και σένα Σου λέω πώς αν θες να είσαι επαναστάτης και καλλιτέχνης στον έρωτα πρέπει πολύ περισσότερο να είσαι επαναστάτης και καλλιτέχνης ενάντια στην απάνθρωπη και βαθιά αντί-ερωτική καπιταλιστική κοινωνία μας Εν γνώσει λοιπόν των παραπάνω γράφω το ένα τμήμα μιας ερωτικής ποιητικής συλλογής και κλείνω με ένα βαθιά ριζοσπαστικό και ερωτικό : «Παίζει και να μου τη σπας κάποιες φορές, μα σε λατρεύω» ~ 15 ~

16 Τα τριαντάφυλλα της Κομμουνίστριας Στην Ευτυχία με όλη μου την αγάπη Δύο χειμώνες και μια άνοιξη μετρώ, Δυο τριαντάφυλλα κόκκινα και ένα ροζ Δε ξέρω καν τι μου θυμίζεις, αν είσαι η πρόκληση της ήττας, ή μία νίκη φρικτή και αταίριαστη Δε ξέρω καν τι μου θυμίζεις, Ποια πατρίδα, ποια σύνορα να σε ορίσουν Τι όνομα να σου δώσω και με ποιο φως να σε στολίσω Ξέρω Θυμάμαι κράταγες μια κόκκινη σημαία στα χέρια σου και τραγουδούσες για τις μέρες που θα ρθουν ~ 16 ~

17 Δε ξέρω αν θα μας βρει σε κάποιο Βερολίνο σε κάποια Αβάνα ο χρόνος Μα κρατώ τι μου χες πει Πώς δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα το όμορφο αυτές τις μέρες Χωρίς να κρύβει βαθιά μέσα του μια επανάσταση Και έναν έρωτα αλλιώτικο απ τα συνηθισμένα ~ 17 ~

18 Διήγηση Όλα αλλάζουν είχες πει, Όλα γεννιόνται όλα πεθαίνουν Πώς να γράψεις για μια αγάπη που δεν έζησε; Πώς να σβήσεις μια φωτιά που καίει ανύπαρκτή; Ποιος πονάει περισσότερο αυτός που μιλάει ή αυτός που ακούει ; Όλοι πονάνε Να ζήσεις, να αγαπήσεις, να αισθανθείς Μα πάνω απ όλα να θυμάσαι, Πάνω απ όλα μη ξεχάσεις. Φοβάσαι ακόμα ; Γίνε η θάλασσα εσύ, αφού το ξέρεις, μαζί θα ταξιδεύουμε στον κόσμο τούτο ~ 18 ~

19 Θεατής Μοιάζουν τα βήματα της με ορχήστρα Και οδηγούν πάντα στον ίδιο σταθμό Μαθαίνεις λοιπόν να λατρεύεις τους συρμούς που περνάνε και να τους μισείς ταυτόχρονα, Ίσως την φέρνουν πιο κοντά, Ίσως την κρύβουν Και εσύ κάθεσαι κάτω απ το μοντέρνο φως Και λούζεσαι ασπρόμαυρες σερπαντίνες Και αυτό λοιπόν είναι δύναμη ; Και αυτό λοιπόν είναι έρωτας ; Αυτό είναι μονάχα ένας σταθμός, Και εσύ είσαι απλά ο θεατής. ~ 19 ~

20 Διαδρομές Μιλάς πολύ περνάει ο καιρός και γίνεσαι λαθρεπιβάτης στα βαγόνια των λέξεων και των διαλόγων Χαμογελάς Ένας μικρός εκτροχιασμός στη διαδρομή σας δε μιλάς άλλο πλέον, για λίγο θα σιωπήσεις. θα διώξεις όλους τους προσδιορισμούς απ το κεφάλι σου καθώς θα φεύγουν τα ψέματα και οι αλήθειες που πιστεύεις θα δεις να ζωγραφίζεται στο τζάμι απλά ένα όνομα το όνομα της Όλα τα υπόλοιπα είναι λέξεις. ~ 20 ~

21 Ανθρώπινο Μας αποχαιρέτησε πάλι το χλωμό σου φως Ταξιδεύεις για μάταια, λαίμαργα ταξίδια και όσο μετράς δώδεκα μαύρες χαρακιές στα χέρια σου, να ξέρεις πως είναι η αναμονή πικρή, μα πιότερο πονά η αβεβαιότητα ~ 21 ~

22 Υπάρχει έρωτας Υπάρχει έρωτας Υπάρχει ο έρωτας των κινηματογραφικών επιτυχιών ο έρωτας της καθημερινής ζωής μας ο τέλειος, ο ατελής, ο αληθινός και ο ψεύτικος Υπάρχει έρωτας Υπάρχει ο έρωτας που ζήσαμε, που νιώσαμε Που πέρασε έτσι, που ξεχάστηκε Ο έρωτας που δεν ζήσαμε, που δεν νιώσαμε Που κανείς δεν ξέρει πως θα κατέληγε Υπάρχει έρωτας Υπάρχει ο έρωτας των τραγουδιών, των ποιημάτων Ο έρωτας ο ασόβαρος, του χαβαλέ, της πλάκας Ο έρωτας του «πρέπει» του «δεν» Ο έρωτας που δεν πρέπει, δεν αρμόζει, δεν ταιριάζει ~ 22 ~

23 Υπάρχει έρωτας Υπάρχει ο έρωτας ο ιδανικός Των κεριών της μουσικής και των ροδοπέταλων Υπάρχει ο έρωτας, ο έρωτας του κέντρου της Αθήνας των μαγαζιών στο Μεταξουργείο και στη Φυλής ~ 23 ~

24 Ο τελευταίος καιρός Είναι η ζωή ένα ταξίδι στη αγάπη, ένα ναυάγιο στο έρωτα ; και αν ήμουν χθες κάπου αλλού, είμαι σε σένα τώρα Ο άνεμος που μας ταξίδεψε γυρεύει τα φιλιά μας και η νύχτα πέφτει πάλι παγερή και εγώ ρωτάω τα κύματα ποιά χείλη σε φιλούν ποιά χέρια σ' αγκαλιάζουν Ακούω τα παράξενα τραγούδια τους, ακούω τη σιωπή τους ακούω και θυμάμαι πως σε γνώρισα ακούω και θυμάμαι τι ελπίζω Γυρίζω σε 132 χιλιόμετρα καμένης γης Μετράω χρόνια, σαν χάντρες Μετράω πληγές σα νότες Κουράζομαι, πεθαίνω και ανασταίνομαι ~ 24 ~

25 Βλέπω να ζωγραφίζονται στα τζάμια στίχοι Για να ξεχάσω πως ειν τα ποιήματα, Ναρκωμένες παρομοιώσεις Πως δε βλέπω τραγούδια δε βλέπω στίχους, δεν ακούω ποιητές, ακούω μόνο τη σιωπή Δεν έχω πατρίδες, οικογένεια θρησκεία και έρωτες Δεν πιστεύω σε τίποτα, δεν πίστευα σε τίποτα Πιστεύω σε σένα Ήσουν και θα σαι ένας γλαφυρός σταθμός, μια φαντασίωση, μια απάτη Δεν ξέρω αν πρέπει απλά να συνηθίσω Πως κάνει στάσεις ο συρμός που τραγουδάνε ~ 25 ~