ΠΗΓΗΝ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ ΕΠΙ ΤΗΝ. Διανέμεται δωρεὰν.

Transcript

1 ΕΠΙ ΤΗΝ Διανέμεται δωρεὰν. ΠΗΓΗΝ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ ΕΝΤΥΠΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ-ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΕΣΟΝ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΤΟΥ Ε.Π.Π.Ι «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ἔτος 3ο Ἀρ. Φύλλου. 11 Ὀκτώβριος ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΕ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ; Τοῦ π Βασιλείου Βολουδάκη Όταν ένα έθνος, σαν το δικό μας, θαμελιωμένο από τα πανάρχαια χρόνια στη θρησκευτικότητα και προσδιορισμένο αποκλειστικά από αυτήν, έχει παραλύσει τόσο απόλυτα, ώστε να μη αντιδρά στην καλπάζουσα αθεοποίησή του, δηλαδή μένει παγερά αδιάφορο μπροστά στην επικείμενη εξαφάνιση της Ρωμιωσύνης του, τότε, ασφαλώς, είμαστε πολύ κοντά στα ύστερα του κόσμου! Αυτή η διαπίστωση δεν είναι ένα στιγμιαίο συναισθηματικό ξέσπασμα, αλλά η προδιαγεγραμμένη συνέπεια της λειτουργίας του πνευματικού νόμου, πού έγινε και θρυλικός παιάνας του λαού μας «Η Ρωμιοσύνη είναι φυλή συνόκαιρου του κόσμου. Η Ρωμιοσύνη θα χαθή όντας ο κόσμος λείψη»! Η μειωμένη εθνική αυτοεκτίμησή μας, που είναι η αιτία της απίστευτης ενδοτικότητος και απραξίας είναι ένα καθαρά πνευματικό αποτέλεσμα της μακροχρόνιας σταδιακής αποξενώσεώς μας από την Πηγή της Ζωής και της Αλήθειας, η αποξένωση του λαού μας από την Εκκλησία του, πράγμα το οποίο συστηματικά καλλιεργήθηκε και καλλιεργείται από τις αμοραλιστικές κυβερνήσεις των τελευταίων 180 ετών, χωρίς καμμιά απολύτως καμμιά εξαίρεση αληθινά πιστού Κυβερνήτη. Δεν μπορούν να καταλάβουν οι χριστιανοί μας, αλλά ούτε και πολλοί από τους Ποιμένες, ότι ο χριστιανός που ζει σε χριστιανικό κράτος και έχει την δυνατότητα να επιλέγη και να ψηφίζη τους κυβερνήτες του, είναι αδιανόητο να ακολουθή την μοιρολατρική τακτική των ανθρώπων που ζουν σε καθεστώς που δεν το επιλέγουν αλλά τους επιβάλλεται. Και, επίσης, δεν συνειδητοποιούν ότι με το να επιλέγουν άρχοντες χωρίς πνευματικά κριτήρια, αφ ενός μεν αυτό είναι πνευματικός μαζοχισμός (αφού αυτοί οι ίδιοι δίνουν εξουσία στους πολιτικούς οι οποίοι εν συνεχεία με την πολιτική τους δυσκολεύουν ή και ακυρώνουν την πνευματική ζωή των ψηφοφόρων τους), αφ ετέρου δε έχουν βαρειά πνευμα-

2 2 τική ευθύνη έναντι των συνανθρώπων του έθνους τους γιατί με την ψήφο τους δίνουν εξουσία σε ανθρώπους με ανύπαρκτη πίστη και ξένους ή και πολεμίους του φρονήματος και του πολιτεύματος της Εκκλησίας μας, με αποτέλεσμα να αφανίζεται η Πίστη του Έθνους μας, να αφανίζεται η ΡωΕΠΙ ΤΗΝ Ν ΤΟΥ μιοσύνη μας, Ἔντυπος ἐνημέρωσις-ἔκφρασις «μέσον» καὶ Δυστυχώς, καθ όλο «μέσῳ» τοῦ Ε.Π.Π.Ι. «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ», το ανωτέρω διάστημα Ἡ φωνὴ τοῦ Ἁγιάσματος τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου παρουσίασε πνευματική Ἁγιάσματος. καθίζηση και η ηγεσία Ἠλεκτρονικὴ Διεύθυνσις της Εκκλησίας της ΕλλάἸστότοπος: δος, με κάποιες λιγοστές Ὑπεύθυνος: εξαιρέσεις εκκλησιαστιπρωτοπρεσβύτερος Σπυρίδων. Ε. Ἀθανασιάδης. κών ηγετών, οι οποίοι, Συντακτικὴ Ἐπιτροπὴ: όμως, και αυτοί περιορίτὸ Δ.Σ. τοῦ Ε.Π.Π.Ι «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ» σθηκαν σε κάποια πνευσυνεργάται: ὅσοι ἐπιθυμοῦν. ματικά και εθνικά παχειρόγραφα καὶ ἐπιστολὲς ποὺ δὲν δημοσιεύονται, δὲν ραγγέλματα, παραλείποἐπιστρέφονται. ντας το μείζον και κύριἔνυπόγραφες συνεργασίες ἐκφράζουν τὶς ἀπόψεις τῶν ο, δηλαδή να τονίσουν συγγραφέων. και να θέσουν σαν κηἡ διανομὴ τοῦ παρόντος γίνεται μὲ τὶς εἰσφορὲς τῶν ρυκτική προτεραιότητα χριστιανῶν ποὺ ἔχουν τὴ δυνατότητα καὶ διάθεσι. την αλήθεια ότι η ποτὸ Ε.Π.Π.Ι «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ» ἐνίσχυσαν: λιτική είναι κλάδος της Σακαλίδης Βασίλειος Τσοτύλι 100,00 Ποιμαντικής, αφού η Γιαννουλούδης Γεώργιος Νεάπολις 70,00 καθημερινή ζωή των Ἀνώνυμος Ἁγίασμα 100,00 Χριστιανών, που καθορίλιοτόπουλος Θωμὰς Λουκώμι Δολ Ἀμ $ 20,00 ζεται από την πολιτική, Θηριανοῦ Ἐλισσὼ 20,00 δεν μπορεί να διαφέρη, Ἀνώνυμος Τσοτύλι 50,00 αλλά πρέπει να είναι Ἀνώνυμος Πεντάλοφος 10,00 ταυτόσημη με την πνευἀνώνυμος Πεντάλοφος 10,00 ματική ζωή της ΕκκληΤὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τοῦ Ἰδρύματος τοὺς σίας. εὐχαριστεῖ. Είναι σημαντική και Ὅποιος ἐπιθυμεῖ νὰ συμβάλῃ στὴν δαπάνη τῆς αποδεικτική των λόγων ἐκδόσεως ἤ νὰ ἐνισχύσῃ τὸ ἵδρυμα μπορεῖ νὰ καταθέτῃ τὴν μας η υπενθύμιση του εἰσφορά του στὸ λογαριασμὸ τοῦ σπουδαίου θεολόγου π. Ε.Π.Π.Ι. «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ» Γεωργίου ΦλωρόφἘμπορικὴ Τράπεζα σκυ ότι «ο ΧριστιανιἈριθμὸς Ι.Β.Α.Ν: σμός εισήλθε στην ιgr στορία σαν νέα κοιγιὰ τυχὸν ἀπορίες στὶς λεπτομέρειες νὰ ἐπικοινωνῇ μὲ τὸν νωνική τάξη, σαν νέα ἐφημέριο στὴ διεύθυνσι: κοινωνική διάσταση» Ἱερέα Σπυρίδωνα Ἀθανασιάδη, και γι αυτό «από την πρώτη αρχή ο χριστιἰωάννου Μεταξᾶ 5, Τσοτύλι. Τ.Κ ανισμός δεν ήταν κυτηλ ρίως δόγμα αλλά κοιἔτος 3ο Ἀρ. Φύλλου 11 'Οκτώβριος 2010 νότητα»! Διανέμεται δωρεὰν. ΠΗΓΗ ΑΓΙΑΣΜΑΤΟΣ Φαίνεται, όμως, πως δεν αρκεί στο μεγάλο πλήθος των χριστιανών αυτή η υπ- 3 ενθύμιση, ούτε τα όσα έχουμε μέχρι σήμερα γράψει για να καταδείξουμε ότι ο χριστιανός δεν μπορεί να διχοτομή τη ζωή του σε ζωή στην Εκκλησία και σε καθημερινή ζωή, παρεκτός και αν ο χριστιανός ζει σε αθεϊστικό ή αλλόθρησκο κράτος, οπότε, τότε και μόνο τότε είναι υποποχρεωμένος να υπομένη σαν μαρτύριο τη δημόσια ζωή, προσπαθώντας να ζήση με διάκριση και σύνεση, σύμφωνα με τις υποδείξεις της «Προς Διόγνητον» Επιστολής. *** Αυτή δυσκολία να αντιληφθούμε τα αυτονόητα είναι, νομίζω, το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Είναι αυτό που, τελικά, αφανίζει την Ρωμέϊκη Πίστη στον Θεό μας. Ο μακαριστός π. Φλωρόφσκυ έγραψε, απευθυνόμενος σε όλες τις φυλές της γης, πως «για να γίνουμε πραγματικοί Χριστιανοί πρέπει να γίνουμε περισσότερο Έλληνες»! Το δικό μας, λοιπόν, δράμα οφείλεται στο ότι πάψαμε να είμαστε πραγματικοί Έλληνες, γι αυτό εξατμίζεται συνεχώς και ο Χριστιανισμός μας. Αυτό δεν πρέπει να ηχήση παράξενα, δίδοντας την εντύπωση πως βάζουμε πάνω από την Πίστη μας στον Χριστό την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη. Κάτι τέτοιο θα ήταν βλάσφημο, αθεολόγητο και ανιστόρητο, ιδίως μετά τα όσα σπουδαία έχει γράψει ο εκκλησιαστικός Πατήρ, αοίδημος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, για τις «Ελληνοχριστιανικές συνθέσεις». Πρόθεση του μεγάλου Ρώσου θεολόγου π. Φλωρόφσκυ, αλλά και δική μας, είναι να τονίσουμε ότι η ένδειξη Έλληνας δεν προσδιορίζει τον πολίτη μιας χώρας, αλλά τον άνθρωπο που, αφ ενός μεν, θεωρεί εντελώς παράλογο να ζη ως άθεος στον κόσμο και, αφ ετέρου, θεωρεί αδιανόητο να χωρίση την πνευματική του ζωή από την καθημερινότητά του. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στον κόσμο και γι αυτό ο χαρακτηρισμός Έλληνας ήταν μέχρι σήμερα ταυτόσημος με τον βαθύτατα θρησκευόμενον άνθρωπο και την Ορθοδοξία! Μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του λαού μας από τα πανάρχαια χρόνια θα μας βεβαιώση ότι Έλληνας άθεος δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο σαν ασήμαντη μειοψηφία. Ακόμα και σήμερα, που η χριστιανική μας Πίστη έχει απίστευτα συρρικνωθεί υπαιτιότητι πρωτίστως των Ποιμένων οσάκις τίθεται σε ψηφοφορία το φρόνημα του Έλληνα στις Εθνικές εκλογές, τα πολιτικά κόμματα που έχουν εξαγγείλει στον λαό ότι δεν πιστεύουν στον Θεό, λαμβάνουν ποσοστό από 3 έως 8%! Καί να σκεφθή κανείς ότι στο ποσοστό αυτό συμπεριλαμβάνονται και πολλοί αφελείς χριστιανοί ψηφοφόροι που νομίζουν πως είναι ακίνδυνο να ψηφίζουν δεδηλωμένους αθέους! Αυτό το γνωρίζουν οι πολιτικοί και γι αυτό η πλειοψηφία τους αποκρύπτει από τον λαό την αθεΐα τους, με σκοπό η αποσιώπηση αυτή να παραπλανήση τον λαό και να τους δώση την εξουσία. *** Από τα πανάρχαια χρόνια οι πρόγονοί μας ένοιωθαν την ανάγκη να έχουν τον Θεό σε κάθε δραστηριότητα και ενέργειά τους. Ποτέ δεν ένοιωσαν τον Θεό σαν φόβητρο, σαν αυτόν που βρίσκεται έξω από την ζωή τους και έχει μόνο απαιτήσεις. Και, αφού δεν είχαν ακόμη την Αποκάλυψή του, έπλασαν με την επιθυμία τους μια πολυποίκιλη θεότητα, ικανή να καλύψη όλες τους τις ανάγκες, ώστε να είναι οι θεοί στη ζωή τους και όχι στο περιθώριο της ζωής, δηλαδή έξω από την πολιτική, όπως θέλουν και επιμένουν και επιβάλλουν οι πολιτικοί της πατρίδος μας, που ισχυρίζονται μεν πως είναι Έλληνες αλλά δεν είναι! Έτσι, οι πρόγονοί μας, δημιούργησαν το δωδεκάθεο. Μια συναγωγή θεών με την μορφή υπουργικού συμβουλίου, ώστε κάθε θεός-μέλος του συμβουλίου αυτού να καλύπτη κάποια ανθρώπινη δραστηριότητα. Ο Δίας σαν Πρωθυπουργός και συντονιστής των θεών, η Αθηνά σαν υπουργός Παιδείας, ο Άρης σαν υπουργός Αμύνης και Πολέμου, η Δήμητρα σαν υπουργός Γεωργίας, ο Ερμής σαν υπουργός Μεταφορών, ο Ποσειδώνας σαν υπουργός Ναυτιλίας, κλπ.

3 4 Ο Παυσανίας περιγράφει με συντομία αλλά και με σαφήνεια την απόλυτη θεοσέβεια όλων των Ελληνικών Πόλεων-Κρατών: «Εύροις δ αν επιών πόλεις ατειχίστους, αγραμμάτους, αβασιλεύτους, αοίκους, αχρημάτους, νομίσματος μη δεομένας, απείρους θεάτρων και γυμνασίων ανιέρου δε πόλεως και αθέου, μη χρωμένης ευχαίς, μήδ όρκοις, μηδέ μαντείαις, μηδέ θυσίαις επ αγαθοίς, μηδ αποτροπαίς κακών, ουδείς εστιν γεγονώς θεατής ουδ έσται». Αυτά που λέει ο Παυσανίας σημαίνουν ότι ο κάθε περιηγητής των Ελληνικών Πόλεων-Κρατών της αρχαιότητος «μπορούσε να συναντήση πόλεις χωρίς τείχη, χωρίς παιδεία, χωρίς διοίκηση, χωρίς σπίτια, χωρίς χρήματα, πόλεις που δεν χρειάζονται νόμισμα, που δεν έχουν θέατρα ή γυμναστήρια, ούτε γνωρίζουν αν υπάρχουν τέτοια, πόλη, όμως, που είναι άθεη και δεν έχει ιερά, που δεν κάνει προσευχές, ούτε όρκους, ούτε μαντείες, ούτε θυσίες για ευόδωση καλών αιτημάτων, ούτε για την αποτροπή των συμφορών, τέτοια πόλη κανείς δεν συνάντησε ούτε πρόκειται να συναντήση». Που να ζούσε ο Παυσανίας στις μέρες μας!... Η απόλυτη θεοσέβεια των αρχαίων προγό- «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α Θεσ. 5,17) νων μας αποδεικνύεται - «μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἤ και από την έκφραση ἀναπνευστέον». (Γρηγόριος Θεολόγος). λυδία λίθο, με την οποία - «Ἀδελφοὶ, βοᾶτε ἀπὸ πρωὶ ἔως ἐσπέρας, εἰ δοκίμαζαν το ποιός έχει δυνατὸν καὶ ὅλην τὴν νύκτα, τὸ Κύριε Ἰησοῦ τις προϋποθέσεις για να Χριστὲ, ἐλέησόν με καὶ βιάσασθε τὸν νοῦν χαρακτηρισθή Έλληνας: ἡμῶν εἰς τὸ ἔργον αὐτὸ ἔως θανάτου». (Ἱερὸς Έπρεπε να είναι «όχρυσόστομος). μαιμος», «ομόγλωσσος» και «ομόθρη- «Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους οὐ γάρ σκος». Στο κριτήριο ἐστιν ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς ἰσχυρότερον του χαρακτηρισμού δεὅπλον». (Ἰωάννης τῆς Κλίμακος). σπόζει το «ομόθρηἡ κάτωθι σύντομος προσευχὴ εἶναι σκος» ως ενσυνείδητη παντοδύναμον ὅπλον κάθε χριστιανοῦ: και εκούσια προσωπική - «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, επιλογή, ενώ το μεν ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλὸν». «όμαιμον» το αποκτά - «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς». κανείς με τη φυσική του Λέγε, ἀδελφέ μου, μὲ τὰ χείλη καὶ μὲ τὴν γέννηση χωρίς προσωπική του επιλογή, το δε καρδίαν σου συνεχῶς τὰ σωτήρια αὐτὰ λόγια, «ομόγλωσσον» δεν είναι διότι φωτίζουν τὸν νοῦν, γαληνεύουν τὴν πάλι προσωπική επιλοκαρδίαν, καίουν τὴν ἁμαρτίαν, μαστίζουν καὶ γή, αφού η γλώσσα είἐκδιώκουν τοὺς Δαίμονας. ναι μόνο μέσον επικοινωνίας και όχι τρόπος ζωής. Αυτή η συνυφασμένη με τον Έλληνα θρησκευτικότητα κορυφώθηκε και βρήκε το πλήρωμά της στην αποκεκαλυμμένη από 5 τον Ουρανό και Σαρκωθείσα στον Χριστό Αλήθεια. Οι Πατέρες μας πλέον δεν ζούσαν έχοντας στο πλευρό τους φανταστικούς θεούς με πάθη και έχθρες αλλά ζούσαν ενωμένοι ασυγχύτως και αδιαιρέτως με τον Τριαδικό Θεό μας, την Υπεραγία Θεοτόκον και τους Αγίους μας, στους οποίους ο Θεός έδωσε πολυποίκιλα χαρίσματα ώστε να συμπαρίστανται και να συντρέχουν τους ανθρώπους σε όλες τις κατά Θεόν δραστηριότητές τους και στην επίλυση των προβλημάτων τους. Το Ευχολόγιο της Εκκλησίας μας είναι μάρτυρας. Εξαιρέτως έλαβε δύναμη και χάρη η Πανάχραντος Μητέρα του Θεού μας, η Παναγία μας, η οποία είναι η μόνη μετά Θεόν που γνωρίζει τόσο βαθειά πως, αν εκλείψη η θεοσέβεια του λαού μας, θα χαθούμε ολοτελώς, ώστε έγινε και Υπέρμαχος Στρατηγός για να καταστήση πασιφανές ότι η με θεοσέβεια ενασχόληση με την πολιτική διακυβέρνηση του Ορθοδόξου λαού, όχι μόνο δεν είναι αμαρτία αλλά είναι έργο Ουράνιο και Πανάγιο. Η Παναγία έγινε Στρατηγός και μεις ακόμη διστάζουμε να πολιτευθούμε, μήπως και αμαρτήσουμε! Δεν έγινε Στρατηγός ο Χριστός, γιατί δεν επιτρέπει στους κληρικούς του κοσμικές διακονίες, επειδή δεν είναι καλόν να αφήσουν τον λόγο του Θεού και «να διακονούν τραπέζαις». Έγινε όμως Στρατηγός η Παναγία Μητέρα Του για να μήν έχη κανείς μας δικαιολογία, όταν παραθεωρή την δημόσια ζωή και την εγκαταλείπει σε χέρια άνομα και ασεβή, που μετατρέπουν την ζωή των πιστών σε μαρτύριο και διαμορφώνουν τα ήθη των νεωτέρων με πρότυπα την ασέβεια, την ασέλγεια και την σκληροκαρδία. Το συγκλονιστικό μήνυμα της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι τόσο κραυγαλέο, ώστε όχι μόνο δεν άφησε την Βυζαντινή Αυτοκρατορία να λησμονήση ότι η πολιτική διακυβέρνηση των χριστιανών είναι ιερή Διακονία, ισότιμη με την εκκλησιαστική, αλλά διατηρήθηκε αναλλοίωτο το μήνυμα και στα τετρακόσια χρόνια της μετέπειτα σκλαβιάς, και έφθασε ως την Παλιγεννεσία, όπως μαρτυρεί το πρώτο Σύνταγμα της ελεύθερης Ελλάδος, στο οποίο τίθεται ως αποκλειστική προϋπόθεση της Ελληνικότητος η εις Χριστόν Πίστις: «Πάντες οι πιστεύοντες εις Χριστόν, εισίν Έλληνες»! Αυτή τη θεοσέβεια υπηρέτησε ο πρώτος και ο μόνος ευλαβής Κυβερνήτης της Πατρίδος μας, Ιωάννης Καποδίστριας, έως ότου τον δολοφόνησαν εκείνοι, που μόνο το όνομα του Έλληνα είχαν και όχι την ψυχή και το φρόνημα. Αυτοί κυβερνούν από τότε μέχρι σήμερα. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Η Ρωμέϊκη φυλή βρίσκεται στην κρισιμώτερη καμπή της από τα πρωτοελληνικά χρόνια. Αν χαθή η πίστη μας, όπως με πυραυλοκίνητη ώθηση επιχειρούν να την απωθήσουν από την ζωή μας οι πολιτικοί, ημών κοιμωμένων, τότε σίγουρα θα χαθή το Γένος μας, αφού θα έχη χάσει τη συστατική του δύναμη, που, όπως δείξαμε, είναι η αδιαίρετη σχέση του με τον Δημιουργό του. Και, αν χαθή το Γένος μας, τότε μαζί με αυτό, μόνο ο Θεός γνωρίζει το τι θα παρασυρθή στην άβυσσο!... π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης Πρωτοπρεσβύτερος ΧΑΣΙΩΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 2ο ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟ ΓΡΕΒΕΝΩΝ ΕΛΑΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟ: ΒΙΟΤΕΧΝΙΑ ΚΕΡΙΩΝ ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΛΑΜΠΑΔΕΣ ΠΛΗΡΗΣ ΓΚΑΜΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ

4 6 ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ Στην Πέμπτη Διδαχή του ο άγιος Κοσμάς Αιτωλός λέει: «Ακούσατε, χριστιανοί μου, πώς πρέπει να γίνεται ο σταυρός και τι σημαίνει: Μας λέγει το άγιο Ευαγγέλιο πώς η αγία Τριάς, ο Θεός, δοξάζεται εις τον ουρανόν περισσότερον από τους αγγέλους. Τι πρέπει να κάμεις και συ; Σμίγεις τα τρία σου δάκτυλα με το δεξιόν σου χέρι και μη ημπορώντας να ανεβείς εις τον ουρανόν να προσκυνήσεις, βάνεις το χέρι σου εις το κεφάλι σου και λέγεις με το στόμα: Καθώς εσείς οι άγγελοι δοξάζεται την αγίαν Τριάδα εις τον ουρανόν, έτσι κι εγώ, ως δούλος ανάξιος, δοξάζω και προσκυνώ την αγίαν Τριάδα. Κατεβάζεις το χέρι σου από το κεφάλι σου και το βάζεις εις την κοιλίαν σου και λέγεις: «Σε προσκυνώ και σε λατρεύω, Κύριέ μου, ότι καταδέχθεις και εσαρκωθείς εις την κοιλίαν της Θεοτόκου δια τας αμαρτίας μας». Το βάζεις πάλιν εις τον δεξιόν σου ώμον και λέγεις: «Σε παρακαλώ, Θεέ μου, να με συγχωρήσεις και να με βάλεις εις τα δεξιά σου με τους δικαίους». Βάζοντας τον πάλιν εις τον αριστερον ώμον λέγει: «Σε παρακαλώ, Κύριέ μου, μη με βάλεις εις τα αριστερά με τους αμαρτωλούς». Έπειτα, κοιτώντας κάτω εις την γην: «Σε δοξάζω, Θεέ μου, σε προσκυνώ και σε λατρεύω, ότι, καθώς εβάλθηκες και εις τον τάφον, έτσι θα βαλθώ κι εγώ». Και όταν σηκώνεσαι όρθιος, φανερώνεις την Ανάστασιν και λέγεις: Σε δοξάζω, Κύριέ μου, σε προσκυνώ και σε λατρεύω πώς αναστήθηκες από τους νεκρούς για να μας χαρήσεις την ζωήν την αιώνιον». Αυτό σημαίνει ο πανάγιος σταυρός. Ας τον κάνουμε λοιπόν όσο περισσότερο μπορούμε. Όταν τρώμε, όταν πίνουμε νερό, όταν ξαπλώνουμε, όταν ξυπνάμε, όταν περπατάμε, ότα περνάμε έξω από την Εκκλησία και σε κάθε περίπτωση. Είναι μια ομολογία και ένα όπλο των Χριστιανών. Πρεσβύτερος Ιωάννης ΟΣΠΡΙΑ ΤΟΠΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ Φακὲς-Ρεβύθια-Φασόλια ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ἀποκλειστικὴ διάθεση ΤΣΟΤΥΛΙ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΟΔΟΣ ΚΑΦΕ-ΜΠΟΥΓΑΤΣΑ «Ο ΘΟΔΩΡΟΣ» ΤΗΛ: κιν: Σκέφτηκες ποτέ νά ἐξομολογηθεῖς; Ενιωσες αὐτή τήν ἀνάγκη; 7 Φυλακές ἀνδρῶν! Σάββατο πρωί! Στόν ἱερό Ναό τοῦ Αγίου Ελευθερίου, ἡ θεία Λειτουργία τελείωσε. Πόση θερμή προσευχή ἔγινε καί σήμερα στό Λυτρωτή, γιά νά ἀνοίξουν τά σίδερα τῶν φυλακῶν, γιά νά σπάσουν τά σίδερα τῶν παθῶν, γιά νά ἔρθει ἡ πολυπόθητη ἐλευθερία στούς κρατουμένους! Μήν ἀργεῖς, Κύριε Ἀπό τά μεγάφωνα τοῦ Σωφρονιστηρίου ἀναγγέλλεται «Ηρθαν οἱ Ιεροκήρυκες. Οποιος κρατούμενος ἐπιθυμεῖ, ἄς κατεβεῖ γρήγορα στό Ναό». Σέ λίγο οἱ Ιεροκήρυκες ὑποδέχονται μέ πολλή ἀγάπη, ὅπως ἄλλωστε κάθε Σάββατο, ἐκείνους πού λαχταροῦν νά ἀκούσουν τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ. Εκείνους, πού μέσα στήν ἀσφυξία τῆς ἀνελευθερίας τους, θέλουν νά ἀναπνεύσουν, νά ξεκουραστοῦν, νά φωτιστοῦν, νά ἐλπίσουν, νά πιαστοῦν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Καί τήν ἔχουν μεγάλη ἀνάγκη. Εἶναι ἡ μοναδική τους παρήγορη διέξοδος γιά ἀνακούφιση, γιά ὄνειρα, γιά ἀληθινή ζωή! Ενας, δύο, τρεῖς εἴκοσι ἑπτά! Προσκυνοῦν μέ σεβασμό τίς ἅγιες εἰκόνες καί τακτοποιοῦνται στίς θέσεις τους Τό σημερινό μάθημα ἀναφέρεται στά πρόσωπα τοῦ Γολγοθᾶ. Στά πρόσωπα, πού πλαισίωναν τόν Εσταυρωμένο Θεάνθρωπο στίς πιό τραγικές του ὧρες. Μέ ἀπόλυτη σιγή καί συγκινητική κατάνυξη παρακολουθοῦν καί ρουφοῦν Στό τέλος μέ πολλή ἁπλότητα ἐκφράζουν τίς ἐντυπώσεις, τίς ἀπορίες, τούς προβληματισμούς τους, συζητοῦν! - Εμένα μοῦ ἔκαμε τρομερή ἐντύπωση, λέει κοφτά ἕνας γεροδεμένος κρατούμενος, ὁ Ληστής! «Τόν πάω»! Πάρα πολύ μοῦ ἄρεσε! Ἦταν ἀνέλπιστα τυχερός! Βλέπετε, μποροῦμε στή ζωή μας νά ἐμπνεόμαστε καί ἀπό ἀρνητικά πρότυπα, ἀκόμη καί ἀπό ληστές, πού βρῆκαν ὅμως τό σωστό δρόμο, τό δρόμο τοῦ Θεοῦ - Εξήγησέ μας, γιατί θαύμασες τόσο πολύ τό Ληστή; -Γιατί μέ μία μόνο κουβέντα του, συγχώρα με, Θεέ μου, «μνήσθητί μου, Κύριε», σώθηκε, τοῦ σβήστηκαν ὅλα του τά κρίματα, κέρδισε τόν Παράδεισο καί ἦταν ὁ πρῶτος πού μπῆκε. Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μου πόσο τόν συμπόνεσε, ἀλλά καί πόσο τόν κατάλαβε ὁ Χριστός! Τόν ἀγάπησα αὐτόν τό Ληστή. Θέλω νά τοῦ μοιάσω, νά ἔχω τήν τύχη του! -Μακάρι, μακάρι, ὁλόψυχα σοῦ τό εὐχόμαστε. Αφοῦ τόσο τό θέλεις, θά γίνει αὐτό. Μέ μία ὅμως προϋπόθεση Νά μοιάσεις στό Ληστή ὄχι μόνο στή βαθιά του μετάνοια, ἀλλά καί σέ κάτι ἄλλο σπουδαῖο πού ἔκαμε -Ποιό εἶναι αὐτό; -Νά τοῦ μοιάσεις στήν ὁμολογία του. Τί εἴπαμε ὅτι ὁμολόγησε; Οτι ὁ Χριστός εἶναι βασιλιάς καί ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι ἁμαρτωλός! «Εμεῖς δίκαια τιμωρούμεθα καί ἀπολαμβάνουμε ἄξια γιά αὐτά πού πράξαμε»! Η μετάνοια ὁδηγεῖ στήν ὁμολογία καί αὐτή στή Λύτρωση. Αὐτή τήν ὁμολογία τή λέμε ἀλλιῶς ἐξομολόγηση. Ο Χριστός δίδαξε τούς μαθητές του πῶς νά γίνουν σωστοί ἐξομολόγοι. Καί ὁ Ιδιος αὐτό ἔκαμε ἐπάνω στό Σταυρό. Ο Ληστής ἐξομολογήθηκε καί ὁ Χριστός τόν συγχώρησε! -Αὐτό δέν τό ἤξερα ἔτσι, δέν τό εἶχα καταλάβει. -Σκέφτηκες ποτέ νά ἐξομολογηθεῖς; Ενιωσες αὐτή τήν ἀνάγκη; Θέλεις νά ἐξομολογηθεῖς, νά Τοῦ ὁμολογήσεις ὅλα μέ συντριβή, ταπείνωση και εἰλικρίνεια; Θέλεις νά σωθεῖς; -Ναί! Θέλω! Θέλω πολύ καί γρήγορα! Ομως, θά μοῦ φέρεις Οriginal παπά. Οχι ἀπό αὐτούς τῶν φυλακῶν. Δέν τούς ἐμπιστεύομαι. Φοβᾶμαι μήπως Καταλαβαίνεις -Εἶναι σπουδαῖοι ἐξομολόγοι οἱ Ιερεῖς τῶν φυλακῶν. Ομως, ἐπειδή σέ καταλαβαίνω, θά σοῦ φέρω Οriginal, ὅπως τόν ζήτησες -Θά τόν περιμένω μέ ἐνδιαφέρον καί ἀγωνία. Εγινε! -Μήπως θέλει καί κάποιος ἄλλος νά ἐξομολογηθεῖ; Μήπως κάποιος θέλει νά

5 8 πάρει τή θέση τοῦ Διονύση, πού ζήτησε κι ἐκεῖνος Οriginal ἐξομολόγο, ἀλλά δέν πρόλαβε, γιατί μετακινήθηκε ἀναπάντεχα σέ ἄλλη φυλακή; - Εγώ! Εγώ θέλω νά ἐξομολογηθῶ! - Εσύ; Ρωτάει ἀπότομα καί δύσπιστα ὁ Αρχιφύλακας, πού πάντα φρουρεῖ στό Ναό τήν ὥρα τούτη. Εσύ, θέλεις ἀλήθεια νά ἐξομολογηθεῖς; -Ναί! Θέλω καί μάλιστα πολύ! Τό ἀποφάσισα! Καί ξέρεις γιατί; Τό εἶχα μέσα μου, τό σκεφτόμουνα συνέχεια, ἔνιωθα τήν ἀνάγκη νά ξαλαφρώσω, ἀλλά δέ μοῦ δινόταν ἡ εὐκαιρία. Κάθε Σάββατο πρωί δουλεύω στά μαγειρεῖα. Σήμερα γιά πρώτη φορά, κατά παράξενο τρόπο,μέ ἐξαίρεσαν. Ε, δέν εἶναι τυχαῖο αὐτό! Δέν εἶναι τυχαῖο Κατάλαβες, Αρχιφύλακα; Θέλω νά ἐξομολογηθῶ! -Συγχαρητήρια καί στούς δυό σας, πού πήρατε αὐτή τήν ἡρωική ἀπόφαση. Καλή σας προετοιμασία Η συγκέντρωση τελείωσε. Ο Οriginal Πνευματικός ἦρθε τήν καθορισμένη ἡμέρα ὁλοπρόθυμος. Ωρες κράτησε ἡ ἐξομολόγηση τῶν δύο κρατούμενων Ωρες μυστηρίου καί ἀγάπης. Ωρες εἰλικρίνειας καί συμφιλιώσεως μέ τό Θεό. Ωρες φωτισμοῦ καί κάθαρσης, εἰρήνης καί ἐλευθερίας! Βγαίνοντας ἀπό τήν Οriginal ἐξομολόγηση ὁ ἕνας εἶπε βουρκωμένος «Από σήμερα μπορῶ νά χαμογελάω»! Ο ἄλλος τόνισε μέ πεῖσμα «Δέ μέ νοιάζει νά σαπίσω στή φυλακή. Από αὐτή τή στιγμή νιώθω ἐλεύθερος!» καί πολλή χαρά ἔβγαινε ἀπό τό πρόσωπό του. Δόξα Σοι, Κύριε! Εὐλόγησε τούς Οriginal ἐξομολογούμενους καί τούς Οriginal Εξομολόγους Η.Μ. Σημείωση Ο πρῶτος ἀπό τούς δύο κρατουμένους, ὅταν πῆρε ἄδεια, πῆγε στό Αγιον Ορος καί συνάντησε τό Γέροντα, μέ τόν ὁποῖο εἶχε μιλήσει στήν ἁγνή του νιότη! Εκεῖνος, ὅταν τόν εἶδε, τόν ἀναγνώρισε, συζήτησε μαζί του, ἔβγαλε τό σκοῦφο του, σηκώθηκε ὄρθιος καί τοῦ εἶπε πρίν τόν ξεπροβοδίσει «Εἰκοσιπέντε χρόνια σέ περίμενα. Τώρα μπορῶ νά πεθάνω ἥσυχος»! Πηγή: Περιοδικόν Η Δράσις μας Φεβρουάριος 2009 Τεύχος 466 ΑΡΒΕΛΕΡ: Η ΜΟΝΟΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΔΙΕΣΩΣΑΝ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Με τη συνέντευξή της στην Κυριακάτικη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ η κ. Ελένη ΓλύκατζηΑρβελέρ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΧΟΛΕΒΑ Το Βυζάντιο, είπε, ήταν μεν πολυεθνικό, αλλά μονοπολιτισμικό, είχε μόνο τον ελληνικό πολιτισμό. Έτσι η διαπρεπής βυζαντινολόγος μάς έδωσε και το μυστικό της επιβιώσεως ενός κράτους επί 1100 χρόνια. Τα μονοπολιτισμικά κράτη έχουν μέλλον, τα πολυπολιτισμικά διαλύονται είτε ειρηνικά είτε με τη βία των όπλων. Θυμηθείτε την περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, παρατηρήστε τα διαλυτικά φαινόμενα στα Σκόπια (μουσουλμάνοι Αλβανοί κατά Χριστιανών Σλάβων), ακόμη και στο Βέλγιο (οι Ολλανδόφωνοι Φλαμανδοί θέλουν να αποσχισθούν από τους γαλλόφωνους Βαλλόνους). Μπορεί μία κοινωνία σήμερα να αντέξει ένα συγκεκριμένο -όχι απεριόριστο- αριθμό μεταναστών από άλλες χώρες, αλλά πρέπει να τους ενσωματώνει σε ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο. Ο μονοπολιτισμός σώζει τις κοινωνίες, διατηρεί τις ισορροπίες και απομακρύνει τη διάσπαση και την γκετοποίηση. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν διδασκόμαστε από την Ιστορία. Αντί να θαυμάζουμε το μονοπολιτισμικό Βυζάντιο (Ρωμανία) έχου- με διδαχθεί από ξενόφερτες προπαγάνδες και από θορυβώδεις μειοψηφίες να υμνούμε 9 την πολυπολιτισμικότητα. Κάποιοι θέλουν να μεταφέρουν άκριτα στη χώρα μας πρότυπα κοινωνιών που δεν έχουν καμμία σχέση με την ιστορία μας, την ψυχοσύνθεσή μας, τις κοινωνικές ανάγκες μας. Το πολυπολιτισμικό πρότυπο δοκιμάσθηκε στις ΗΠΑ που είναι εξ ολοκλήρου χώρα μεταναστών. Στην Ευρώπη οι σοβαρές χώρες καταπολεμούν την πολυπολιτισμικότητα και μιλούν για ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο που οφείλουν όλοι να ακολουθούν. Απόρροια της πολυπολιτισμικής ψυχώσεως στην Ελλάδα είναι και η αδράνεια των ελληνικών αρχών κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια έναντι του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης. Όποιος μιλούσε δημοσίως κατά του αλόγιστου και ανεξέλεγκτου αριθμού λαθρομεταναστών κινδύνευε να δεχθεί τα γνωστά κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιούν οι δήθεν προοδευτικοί. Ευτυχώς τα πράγματα αλλάζουν και σ' αυτό συντελεί και η συμμετοχή μας στην Ευρ. Ένωση. Μπορεί για άλλα θέματα να έχουμε παράπονα από την Ε.Ε., όμως στο θέμα των λαθρομεταναστών μάς βοηθεί εμπράκτως. Η αστυνομική δύναμη ΦΡΟΝΤΕΞ της Ε.Ε. περιπολεί με πλοία και ελικόπτερα στα θαλάσσια σύνορά μας προς την Τουρκία και όπως μαθαίνουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ήδη μειώθηκε κατά 70% η λαθραία είσοδος ασιατών μεταναστών, τους οποίους έστελναν οι Τούρκοι δουλέμποροι. Αν δεν υπήρχε η ΦΡΟΝΤΕΞ και η πολιτική βούληση της Ευρ. Ενώσεως, θα πελαγοδρομούσαμε ακόμη σε ιδεολογικές συζητήσεις περί «ανοικτών συνόρων» και πολυπολιτισμικών παραδείσων. Σε όλη την Ευρώπη καταρρέει η ιδεολογία της πολυπολιτισμικότητας. Οι λαοί τονώνουν την εθνική συνείδηση και θέτουν όρια στον αριθμό των μεταναστών που μπορούν να αντέξουν. Όταν σε μία χώρα οι κυβερνώντες δεν λαμβάνουν μέτρα υπέρ της μονοπολιτισμικής κοινωνίας τότε διογκώνεται η Ακροδεξιά. Το είδαμε στις Ολλανδικές εκλογές του Ιουνίου. Όποιοι ειλικρινά δεν θέλουν να αφήσουν τη λύση των προβλημάτων σε ακραία πολιτικά κινήματα θα πρέπει να ωθήσουν τα κόμματα εξουσίας, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, να λάβουν καίρια μέτρα κατά των πολυπολιτισμικών μύθων. Ο ρατσισμός δεν κερδίζει έδαφος όταν προστατεύουμε τις εθνικές και θρησκευτικές αξίες της πλειοψηφίας του λαού μας. Αντιθέτως κερδίζει έδαφος όταν αγνοούμε τα δικαιώματα των πολλών στο όνομα ενός κίβδηλου ανθρωπισμού που αφήνει την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι και οδηγεί σε αύξηση της εγκληματικότητας και σε διάλυση του κοινωνικού ιστού. Ως Ορθόδοξος Χριστιανός αντιτίθεμαι στα δύο άκρα. Και στον φυλετισμό-ρατσισμό, αλλά και στους πολυπολιτισμικούς και εθνομηδενιστικούς μύθους. Η ελληνική κοινωνία οφείλει να σταματήσει την κίνηση του εκκρεμούς από το ένα στο άλλο άκρο και να χαράξει τη μέση οδό της Αριστοτελικής λογικής. Ούτε μπορούμε να γίνουμε φρούριο με κλειστές πόρτες ούτε να μετατραπούμε σε παράδεισο του κάθε λαθρομετανάστη και δουλεμπόρου. Η μονοπολιτισμικότητα της Αρχαίας Ελλάδος και του Βυζαντίου διέσωσαν τη συνέχεια του Ελληνισμού. Έχουμε χρέος απέναντι στους νέους μας να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, αυτόν τον πολιτισμό. Η ελληνορθόδοξη ταυτότητα μας διδάσκει κατανόηση και ανεκτικότητα προς τους άλλους πολιτισμούς. Όχι όμως εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων και της ιστορικής μας αυτοσυνειδησίας. Ας διδάξουμε λοιπόν στα παιδιά μας την ελληνορθόδοξη παράδοση και την Ιστορία του Έθνους μας και ας αξιοποιήσουμε την ευρωπαϊκή βοήθεια για τον περιορισμό της λαθρομεταναστεύσεως. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

6 10 ΦΙΛΟΙ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ ΑγιοΤαφίτες στα Ιεροσόλυμα: Οι ξεχασμένοι μαχητές του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ στους Αγίους Τόπους είναι αυτή καθ αυτή για τον καθένα γεγονός ιδιαίτερης σημασίας για τους πιστούς είναι ένα γεγονός συγκλονιστικό. Ιδίως για εμάς τους Ορθοδόξους ο Πανίερος Ναός της Αναστάσεως με τα προσκυνήματα του Γολγοθά και του Τάφου του Χριστού, ο Ναός της Βηθλεέμ με το Αγιο Σπήλαιο, ο Ναός της Γεθσημανή με τον Τάφο της Παναγίας, το προσκύνημα της Αναλήψεως στο Όρος των Ελαιών, το προσκύνημα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Ναζαρέτ, το Θαβώριο Ορος, η Μονή στην Καπερναούμ, η Λαύρα του Αγίου Σάββα, οι Μονές του Αββά Θεοδοσίου και του Αγίου Γεωργίου του Χουζεβίτη στην έρημο της Ιουδαίας και τόσα άλλα μοναστήρια και προσκυνήματα αποτελούν μια διαχρονική απόδειξη της δυνάμεως της πίστεως. Τα έντονα βιώματα από επισκέψεις στους τόπους αυτούς, που στην ουσία μαρτυρούν τη σχεδόν αδιάκοπη δισχιλιετή παρουσία στην περιοχή τόσο της Ορθόδοξης Εκκλησίας όσο και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του νεότερου Ελληνικού Κράτους, σκιάζουν οι εμφανείς αδυναμίες της σημερινής πραγματικότητας. Η Εκκλησία Ιεροσολύμων, η Σιωνίτις Εκκλησία, που υψώθηκε σε Πατριαρχείο ήδη από την Δ' Οικουμενική Σύνοδο (451), κατέχει την τέταρτη θέση μεταξύ των πρεσβυγενών Ορθόδοξων Πατριαρχείων. Το Ελληνικό Ορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, που ανέκαθεν είχε ως κεντρικό σημείο ενδιαφέροντος και δράσεως τα ιερά προσκυνήματα των Αγίων Τόπων, είναι οργανωμένο κατά σύστημα μοναστηριακό, με τη συγκρότηση ιδιαίτερου μοναχικού τάγματος, Ηγούμενος του οποίου υπήρξε ανέκαθεν ο Ελληνας Πατριάρχης Ιεροσολύμων. Το μοναχικό αυτό τάγμα, το γνωστό σήμερα ως Αγιοταφιτική Αδελφότητα, απεκαλείτο παλαιά και «Τάγμα των Σπουδαίων», ως εκ του έργου που επιτελούσαν οι Αγιοταφίτες μοναχοί, «σπουδάζοντες περί τας νυχθημερινάς εν τω ναώ της Αναστάσεως τελετάς». Το Τάγμα των Σπουδαίων, η Αγιοταφιτική Αδελφότητα, απειλείται σήμερα με αφανισμό. Ενα από τα σημαντικότερα, αν όχι το κύριο πρόβλημα, που αντιμετωπίζει το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι η λειψανδρία. Η κατάσταση είναι ήδη δυσάρεστη και επιδεινώνεται συνεχώς. Τεράστια οικοδομήματα, όπως η Μονή του Τιμίου Προδρόμου που στέγαζε κάποτε την ομώνυμη θεολογική σχολή, έχουν ανατεθεί στις φροντίδες ενός και μόνου Αγιοταφίτη, και, όπως είναι αυτονόητο, δεν μπορεί να γίνει εκεί ούτε η τέλεση της Θείας Λειτουργίας. Τα περισσότερα άλλωστε Μοναστήρια και προσκυνήματα είναι επανδρωμένα με έναν Αγιοταφίτη, Επίσκοπο, Αρχιμανδρίτη ή απλό μοναχό, και τούτο ανεξάρτητα από τη σημασία, τη θέση και την έκταση της Μονής, είτε βρίσκεται δηλαδή στα Ιεροσόλυμα είτε αλλού, κοντά, όπως η Μο-νή του Προφήτη Ηλία, ή μακριά, όπως η Μονή του Αββά Θεοδοσίου ή η Μονή στην Καπερ-ναούμ, ανεξάρτητα και από τις εκτάσεις που έχει στην κυριότητά της και που είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο να υπερασπιστεί ένας άνθρωπος εκ παντοίων επιβουλών. Η αναζήτηση των αιτίων της σημερινής καταστάσεως της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας δεν είναι του παρόντος και δεν θα είχε άλλωστε ιδιαίτερη σημασία. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι οι λόγοι είναι περισσότεροι και ασφαλώς συνετέλεσε μεγάλως και η πο- 11 λιτική συγκυρία στην περιοχή, η οποία οδήγησε και στη συρρίκνωση της ελληνικής παροικίας στα Ιεροσόλυμα που έφθασε να αριθμεί, αντί των δεκάδων χιλιάδων, εκατό μόλις άτομα. Την τραγική κατάσταση αποδεικνύει και το δυναμικό της Πατριαρχικής Σχολής Σιών, η οποία αποτέλεσε ανέκαθεν το φυτώριο της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας, στην οποία φοιτούν σήμερα είκοσι περίπου μαθητές, από τους οποίους μάλιστα το ένα τέταρτο είναι αλλοδαποί. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Σχολάρχη και του διδακτικού προσωπικού της Σχολής είναι προφανές ότι ο αριθμός και μόνο των μαθητών δεν επιτρέπει αισιοδοξία για το μέλλον. Η έκκληση για βοήθεια που απευθύνεται από τους Αγιοταφίτες, από τον πρώτο έως τον τελευταίο, έχει ως κύριο αποδέκτη έλληνες μοναχούς, στην Εκκλησία της Ελλάδος πρωτίστως, αλλά και εκτός αυτής. Ρεαλιστική αντιμετώπιση, θεωροῦμε, της καταστάσεως, πριν να είναι τελείως αργά, είναι η επάνδρωση των εγκαταλειμμένων μονών και προσκυνημάτων από οργανωμένες μοναχικές συνοδείες. Την κύρια, αν όχι μοναδική, πηγή για τον σκοπό αυτό, αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, το Αγιο Ορος, το οποίο ακριβώς σήμερα βρίσκεται σε μια φάση ανθήσεως και αναπτύξεως. Για να ευδοκιμήσουν όμως τέτοιες λύσεις είναι, σύμφωνα με τη γνώμη ανθρώπων που παρακολουθούν το θέμα, αναγκαίο να δημιουργηθούν οι απαραίτητες προϋποθέσεις από την ίδια τη Σιωνίτιδα Εκκλησία και την Αγιοταφιτική Αδελφότητα. Είναι, όπως λένε, ανάγκη να πνεύσει ένας νέος άνεμος στη διοίκηση και τη διαχείριση των προσκυνημάτων, να εξασφαλιστεί διαφάνεια στα οικονομικά, να διασφαλιστούν όροι και προϋποθέσεις που θα καθιστούν βέβαιη, ασφαλή και οριστική την εγκατάσταση οργανωμένων συνοδειών στους Αγίους Τόπους με ένα λόγο η όλη κατάσταση να εμπνεύσει ανθρώπους να μετεγκατασταθούν στην περιοχή. Πάνω από 200 μεγάλα και σπουδαία μοναστήρια κτίστηκαν στους Άγιους Τόπους. Σήμερα επιζούν μόνο επτά, όλα στην έρημο της Ιουδαίας και οι λίγοι μοναχοί που ζουν σʼ αυτά είναι τα απομεινάρια της μεγάλης και άλλοτε πολυπληθούς πολιτείας της ερήμου. Οι τελευταίοι Ελληνορθόδοξοι μοναχοί, φύλακες των πανάγιων προσκυνημάτων της Παλαιστίνης εξιστορούν προσωπικές μαρτυρίες και καταθέτουν την αγωνία τους για το μέλλον της Αγιοταφιτικής κοινότητας. Είναι οι τελευταίοι του Τάγματος των Σπουδαίων που ακόμα υψώνουν την ελληνική σημαία στα μοναστήρια και στα προσκυνήματα. Αν κάτι τέτοιο δεν επιχειρηθεί ή δεν κατορθωθεί, όπως ισχυρίζονται, τότε νομοτελειακά και σε χρόνο που είναι δυνατόν και να προβλεφθεί τα προσκυνήματα των Αγίων Τόπων θα παύσουν να είναι ελληνικά. Οἱ "ΦΙΛΟΙ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΤΟΠΩΝ" γίνονται ἐπιτροπὴ τοῦ Ε.Π.Π.Ι "ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ". Την ομάδα αυτή τη δημιουργήσαμε στην Αθήνα, υπό την επωνυμία «ΦΙΛΟΙ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ», με σκοπό να συμβάλουμε με τις δυνάμεις που διαθέτουμε και να συντελέσουμε στη δημιουργία ενός ρεύματος κινήσεως του ενδιαφέροντος και ευαισθητοποιήσεως της ελληνικής κοινωνίας περισσότερο στά θέματα αυτά. Είναι, άλλωστε ζωντανές ακόμη οι σχέσεις των Ελλήνων μὲ τοὺς τόπους «οὗ ἔστησαν οἱ πόδες Αὐτοῦ». Ήρθαμε όμως, κατα μία απροσδόκητη, συγκυρία σε επαφή με το Ε.Π.Π.Ι «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ». Πληροφορηθήκαμε στο διαδύκτιο τα περί αυτού τού Εκκλησιαστικού φορέα και αντιληφθήκαμε ότι, ως Έλληνες, είναι αναγκαίο να ενισχύσουμε καί να αναλάβουμε, όπου μπορούμε, δράση γιά την ενίσχυση της περιφέρειας. Επί πλέον, ο χώρος της Μακεδονίας είναι πάντοτε ένας χώρος ευαίσθητος για τον Ελληνισμό και μάλιστα σήμερα απαιτείται όπως νομίζουμε, επίδειξη μεγαλύτερου ενδιαφέροντος απο το κέντρο και ουσιαστικότερης παρέμβασης για την με όποιο τρόπο ενίσχυσή του.

7 12 Σκεφθήκαμε,λοιπόν, η ομάδα μας θα μπορούσε να συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση περισσότερο εάν εντάσσσονταν και συγκροτούσε μία επιτροπή στα πλαίσια του Κανονισμού Διοικήσεως και Λειτουργίας αυτού του Ιδρύματος, στην οποία θα μπορούσαν να συμμετάσχουν και άνθρωποι απο την περιοχή, ώστε να αναπτυχθούν εκείνοι οι δεσμοί που θα προωθούσαν τα ζητήματα και προς τις δύο αυτές κατευθύνσεις. Έτσι επικοινωνήσαμε καί ήρθαμε σε στενότερη επαφή ιδιαίτερα μέ τον Πρόεδρο του Ε.Π.Π.Ι «ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ» και πλέον κινούνται οι διαδικασίες της ένταξης τής ομάδας μας στις τάξεις του. Ευελπιστούμε ότι σύντομα θα τελεσφορήσουν και πλέον οι δραστηριότητές μας θα εντάσσονται στα πλαίσια που προβλέπει ο κανονισμός του. Ευχόμαστε ο Θεός και ο Άγιος Αθανάσιος να ευλογεί τις προσπάθειές μας. Ο δημιουργός της ομάδας, Ασημάκης Ψάρρης. Λύτρωση είναι ή υπακοή Γέροντα, πώς μπορεί νά βοηθηθή κανείς, όταν νομίζη ότι πάσχει άπό κάτι; Γιά νά βοηθηθή, πρέπει νά έχη πνευματικό, νά τού έχη εμπιστοσύνη καί νά τού κάνη υπακοή. Θά πή τόν λογισμό του καί εκείνος θά τού πή: Σ' αυτό μή δίνης σημασία, εκείνο πρόσεξε το κ.λπ. Αν δέν εχη εμπιστοσύνη και δεν υπκούη, δεν μπορεί να του φύγη ό 13 λογισμός. Ξέρεις τί είναι νά σου ζητουν βοήθεια και νά μην κάνουν τίποτε οί ίδιοι; Ένας νέος πού ζή ακατάστατα, έχει ψυχολογικά προβλήματα και ταλαιπωρείται, έρχεται με κάτι μάτια κατακόκκινα από το τσιγάρο και ζητάει νά τον βοηθήσω. Έχει και μιά ψευτοευλάβεια, ζητάει νά του δώσω την εικόνα από το τέμπλο, γιά ευλογία, και μπαίνει μέσα στο Κελλί με το τσιγάρο! -Βρέ, του λέω, τά μάτια σου άπό το τσιγάρο έγιναν κατακόκκινα σάν τοϋ λυσσασμένου σκυλιού. Ούτε γέροι δεν καπνίζουν εδώ μέσα. Έγώ λιβανίζω εδώ πέρα. Το δικό του αυτός. Έρχεται, ζητάει βοήθεια και δέν βγαίνει άπό τον λογισμό του. -Γιατί δεν με κάνεις καλά;, μου λέει. Θέλει νά γίνη καλά με μαγικό τρόπο, χωρίς ό ίδιος νά κάνη καμμιά προσπάθεια. -Έσύ δέν είσαι γιά θαύμα, του λέω. Δέν έχεις τίποτε. Πιστεύεις στον λογισμό σου. Αν έκανε υπακοή, θά βοηθιό-ταν. Έχω προσέξει ότι όποιος ακούει, τάκ-τάκ προχωράει και πάει καλά. Και αυτός και οί δικοί του μετά είναι ήσυχοι. Μιά φορά πήγε ένας ιερεύς σε ένα μοναστήρι και του είπαν νά ψάλη, άλλα εκείνος αρνήθηκε. -Γιατί, του λένε, δέν ψάλλεις;. -Γιατί ό ψαλμός λέει: "Αί υψώσεις τοϋ Θεού εν τω λαρύγγι αυτών, και ρομφαίαι δίστομοι εν ταίς χερσίν αυτών". Φοβόταν τήν ρομφαία, αν ύψωνε την φωνή του, και επέμενε ότι ήταν κακό νά ψάλη. Βρέ καλέ μου, βρέ χρυσέ μου, δέν είναι έτσι, του έλεγαν οί άλλοι, τίποτε αυτός, το δικό του. Έ, πώς νά συνεννοηθής με έναν τέτοιον άνθρωπο; Τί νά τον κάνης; Ακόμη και αν αυτό πού έλεγε αυτός ήταν σωστό και ό άλλος του έλεγε: όχι, δέν είναι έτσι, έτσι είναι, και έκανε υπακοή στο λάθος του άλλου, πάλι θά έπαιρνε Χάρη, και μάλιστα μεγάλη Χάρη, γιατί ταπεινώθηκε. Πόσοι βασανίζονται έτσι χρόνια, επειδή πιστεύουν στον λογισμό τους και δεν ακούνε! Όσα και νά τους πής, όσα και νά τους κάνης, όλα τά παίρνουν ανάποδα. Καί δέν είναι ότι πίστεψε κανείς μιά φορά στον λογισμό του καί το κακό σταμάτησε εκεί, άλλα το κακό αυξάνει. Καλλιεργείται-καλλιεργείται καί μπορεί νά φθάση στην τρέλλα. Φτιάχνει π.χ. κάποιος ένα σπίτι καί του λένε: Πώς το φτιάχνεις έτσι; Θά πέση καί θά σέ πλακώση. Επειδή είναι στην αρχή, άν άκούση, εύκολα μπορεί νά το χαλάση καί νά το διορθώση. Άν όμως το τελειώση, πώς νά το γκρεμίση μετά; Του λένε: θά σέ πλακώση, το βλέπει καί αυτός ότι θά πέση, καταλαβαίνει τον κίνδυνο, αλλά σκέφτεται ότι ξοδεύτηκε, έκανε τόσο κόπο γιά νά το φτιάξη, καί δέν το χαλ-νάει, καί τελικά πλακώνεται μέσα. -Αυτός μπορεί νά βοηθηθή; -Άν θέλη, μπορεί νά βοηθηθή. Όταν όμως τοϋ λές ότι αυτό δέν είναι σωστό καί εκείνος δικαιολογή τον εαυτό του, πώς νά βοηθηθή; Ας υποθέσουμε, ένας νέος έχει ζάχαρο καί, επειδή δέν ξέρει πόσο κακό μπορεί νά του κάνη, νομίζει ότι δέν είναι κάτι σοβαρό. Του λέει ό γιατρός: -Το ζάχαρο βλάπτει καί πρέπει νά κάνης δίαιτα. Άν τον άκούση, δέν θά έχη προβλήματα. Άν όμως λέη: ας έχω ζάχαρο θά τρώω γλυκά, γιατί, όταν τρώω γλυκά, ζεσταίνομαι, μπορώ νά κοιμάμαι χωρίς κουβέρτα, νά μπώ καί μέσ' στο χιόνι, πώς νά συνεννοηθής μαζί του, άφου επιμένει στο δικό του; -Γέροντα, είναι φυσιολογικό ένας νέος νά πιστεύη στον λογισμό του; -Ένας νέος, άν πιστεύη στον λογισμό του, έχει πολύ εγωισμό. -Πώς θά το καταλάβη; Άν λ.χ. θυμηθή μερικά περιστατικά από τήν παιδική του ηλικία πού δείχνουν τί δόση εγωισμού είχε άπό μικρός, θά το καταλάβη. Παρατηρούσα δύο παιδάκια. Τό έ-να πήρε ένα μαξιλάρι άπό αφρο-λέξ και τό σήκωσε φυσιολογικά. Πήγε και τό άλλο νά τό σηκώση και έκανε σάν νά σήκωνε ένα σακ-κί τσιμέντο. Αυτό έχει εγωισμό. Όταν όμως λίγο μεγαλώση και καταλάβη ότι εκείνη ή ενέργεια του ξεκινούσε άπό τον

8 14 εγωισμό και τό πή στην εξομολόγηση, έρχεται ή Χάρις του Θεοϋ, λυτρώνεται και βοηθιέται. Άλλοίμονο, ό Θεός δέν είναι άδικος! -Όταν, Γέροντα, άπό κάποια πείρα πού έχω, βλέπω περίπου τί εξέλιξη θά έχη μία κατάσταση του εαυτού μου, σ' αυτό υπάρχει αυτοπεποίθηση; -Νά μη βγάζης συμπεράσματα μόνη σου. Ό Απόστολος Πέτρος, όταν τον κάλεσε ό Χριστός, περπάτησε επάνω στό νερό. Μόλις ό-μως του είπε ό λογισμός του ότι θά βουλιάξη, βούλιαξε. Και ό Χριστός τον άφησε. Άφου λές ότι θά βουλιάξης, βούλιαξε. Και βλέπεις, ό ταπεινός, καί θαύματα νά κάνη, πάλι δέν πιστεύει στον λογισμό του. 'Ηταν στην Ιορδανία ένας πολύ απλός παπάς πού έκανε θαύματα. Διάβαζε ανθρώπους και ζώα πού είχαν κάποια αρρώστια και γίνονταν καλά. Πήγαιναν καί Μουσουλμάνοι σ' αυτόν, όταν έπασχαν άπό κάτι, και τους θεράπευε. Αυτός, πριν λειτουργήση, έπαιρνε ένα ρόφημα μέ λίγο παξιμάδι καί μετά όλη την ημέρα δέν έτρωγε τίποτε. Κάποτε έμαθε ό Πατριάρχης ότι τρώει πριν άπό την Θεία Λει-τουργία καί τον κάλεσε στό Πατριαρχείο. Πήγε εκείνος, χωρίς νά ξέρη γιατί τόν ζητάνε. Ώσπου νά τον φωνάξη ό Πατριάρχης, περί-μενε μαζί μέ άλλους σέ μιά αίθου-σα. Εξω έκανε πολλή ζέστη είχαν κλειστά τά παντζούρια καί άπό μιά τρυπούλα περνούσε μιά ακτίνα. Αυτός νόμισε ότι είναι σχοινί. Επειδή είχε ιδρώσει, βγάζει τό ράσο του καί τό κρεμάει πάνω στην ακτίνα. Όταν τό είδαν οι άλλοι πού καθονταν εκεί στην αίθουσα, τα έχασαν. Πάνε και λένε στον Πατριάρχη: Ό παπάς πού κολατσίζει πριν από την Θεία Λειτουργία κρέμασε το ράσο του πάνω σε μια ακτίνα!. Τον κάλεσε μέσα ο Πατριάρχης καί άρχισε νά τον ρωτάη: -Τί κάνεις; Πώς πάς; Κάθε πότε λειτουργείς; Πώς ετοιμάζεσαι για την Θεία Λειτουργία; -Νά, λέει, διαβάζω την ακολουθία του ορθρου, κάνω και μερικές μετάνοιες και ύστερα φτι-άχνω ένα ρόφημα, κολατσίζω λίγο, καί έπειτα λειτουργώ. -Γιατί το κάνεις αυτό;, τον ρωτάει ο Πατριάρχης. -Αμα φάω λιγάκι πρίν από την Θεία Λειτουργία, λέει εκείνος, όταν κάνω κατάλυση, πάει ο Χριστός επάνω. Ένώ, αν φάω μετά την Θεία Λειτουργία, πάει ο Χριστός από κάτω! Με καλό λογισμό το έκανε!του λέει τότε ο Πατριάρχης: -Όχι, δεν είναι σωστό αυτό. Πρώτα νά κάνης κατάλυση, καί έπειτα νά τρως λίγο. Έβαλε μετάνοια καί το δέχθηκε. Θέλω νά πώ, παρόλο πού είχε φθάσει σε τέτοια κατάσταση, νά κάνη θαύματα, το δέχθηκε απλά δέν είχε δικό του θέλημα. Ένώ, αν πίστευε στον λογισμό του, μπορούσε νά πη: -Έγώ διαβάζω ανθρώπους καί ζώα άρρωστα καί γίνονται καλά, κάνω θαύματα τί μου λέει αυτός; Έτσι πού τό σκέφτομαι, είναι πιο καλά, γιατί αλλιώς πάει τό φαγητό πάνω άπό τον Χριστό. Έχω καταλάβει ότι ή υπακοή πολύ βοηθάει. Καί λίγο μυαλό νά εχη κανείς, άν κάνη υπακοή, γίνεται φιλόσοφος. Είτε έξυπνος είτε κουτός είτε υγιής είτε άρρωστος πνευματικά ή σωματικά είναι κανείς καί βασανίζεται άπό λογισμούς, άν κάνη υπακοή, ελευθερώνεται. Λύτρωση είναι ή υπακοή. Ό μεγαλύτερος εγωιστής είναι αυτός πού ακολουθεί τους λογισμούς του καί δεν ρωτάει κανέναν αύτοκαταστρέφεται. Μπορεί κάποιος να είναι έξυπνος, τετραπέρατος, αλλά, αν έχη θέλημα, αυτοπεποίθηση και φιλαυτία, βασανίζεται συνέχεια. Μπερδεύεται άσχημα και του δημιουργούνται προβλήματα. Γιά νά βρή τον δρόμο του, πρέπει νά άνοιξη την καρδιά του σέ κάποιον πνευματικό και νά ζητήση ταπεινά την βοήθεια του. Μερικοί όμως αντί νά πάνε στον πνευματικό, πάνε στον ψυχίατρο. Αν ό ψυχίατρος είναι πιστός, θά τους σύνδεση με κάποιον πνευματικό. Αν όχι, θά τους δώση μόνο χάπια. Μόνον όμως τά χάπια δέν λύνουν το πρόβλημα. Χρειάζονται και πνευματική βοήθεια, γιά νά μπορέσουν νά το αντιμετωπίσουν σωστά και νά καλυτερέψη ή κατάσταση τους, και νά μήν ταλαιπωρούνται. ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ Ο ΝΕΑΡΟΣ ΚΑΖΑΤΖΑΚΗΣ ΚΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ! 15 Όταν - νεαρός - ο Καζαντζάκης επεσκέφθηκε το άγιον Όρος, ρώτησε ένα γέροντα: -«Πάτερ, γιατί, στο τέλος, να μη σωθεί, και ο διάβολος;» Και ο γέροντας Μακάριος - κατά την περιγραφή του Καζαντζάκη - του απάντησε: -Πρόσεξε νεαρέ, γιατί το 'εγώ' θα σε φάει. Ο εωσφόρος, που εσύ υπερασπίζεσαι και θέλεις να τον σώσεις, ξέρεις πότε γκρεμίστηκε στην κόλαση; Όταν στράφηκε στον Θεό και του είπε: 'Εγώ' Ναι, ναι, άκου και βάλτο καλά στο νου σου. Ένα μονάχα πράμα κολάζεται στη κόλαση: το 'εγώ'. Το 'εγώ', πανάθεμά το!» -»Και τότε εγώ (συνεχίζει ο Καζαντζάκης) τίναξα το κεφάλι πεισμωμένος και του αντιμίλησα: -Μη το κακολογάς, πάτερ Μακάριε το 'εγώ'. Με το 'εγώ' αυτό ξεχώρισε ο άνθρωπος από το ζώο. - Όχι, νεαρέ μου. Με το 'εγώ' αυτό, χωρίστηκε ο άνθρωπος από το Θεό, διόρθωσε ο πατήρ Μακάριος. Και ο Καζαντζάκης καταλήγει ομολογώντας: «Έφυγα λέγοντας στον εαυτό μου: Έχεις καιρό να βρεις το Θεό. Εξάλλου δεν είχε ξεθωριάσει η λάμψη του Εωσφόρου μέσα μου!.». (Αφιέρωμα στο Άγιον Όρος, περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, 1963). Θλίβεται κανείς βλέποντας έναν - υποτίθεται - 'πνευματικό' άνθρωπο, να μην μπορεί να καταλάβει ότι η άρνηση του Θεού και η ολέθρια συμπάθειά του για τον αρχιδιάβολο προερχόταν από τον εωσφορικό εγωισμό του. Διαμετρικά αντίθετη ήταν η πορεία, που ακολούθησε ένας παγκόσμια γνωστός επιστήμονας, ο αμερικανός γενετιστής, βιολόγος και γιατρός Francis Collins, διευθυντής του Σχεδίου Ανθρωπίνου Γονιδιώματος, ο οποίος το 2000 παρουσίασε από τον Λευκό Οίκο δίπλα στον αμερικανό πρόεδρο την αποκρυπτογράφηση του DΝΑ. Ξεκίνησε οπό 'αγνωστικιστής'. Δηλαδή, στην αρχή υποστήριζε, ότι 'δεν ξέρω αν υπάρχει Θεός'. Εξαιτίας της τεράστιας μόρφωσής του (σίγουρα μεγαλύτερης από του Καζαντζάκη) είχε κάθε λόγο να έχει κι αυτός 'καβαλήσει το καλάμι' και να εμπιστεύεται υπερβολικά το μυαλό του με δυο λόγια να υπερεκτιμάει κι αυτός το 'εγώ' του. Όμως παρακινημένος από την ζωντανή πίστη μιας αγράμματης γιαγιάς, καρκινοπαθούς σε τελικό στάδιο, άρχισε να ψάχνει με ειλικρίνεια για το Θεό. Άρχισε να βάζει κάποια ερωτηματικά στην δήθεν παντοδυναμία και στην πανσοφία του 'εγώ' του. Και έτσι άρχισε να ανοίγει παράθυρα στο φως του Θεού. Ο ίδιος εξομολογείται: «Όσο περισσότερο καταλάβαινα την παρουσία του Θεού, και όσο περισσότερο με φώτιζε το λαμπερό φως της αγιότητάς Του, τόσο πιο σκοτεινές μου φαίνονταν οι δικές μου σκέψεις και πράξεις! Ποτέ πριν δεν είχα σκεφτεί να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου 'αμαρτωλό'. Πάντα κρατούσα αποστάσεις από αυτήν την 'παλιομοδίτικη' λέξη. Τώρα όμως καταλάβαινα πως μου ταίριαζε απόλυτα! "Κατάλαβα, επιτέλους, ότι η επιθυμία μου να πλησιάσω το Θεό εμποδιζόταν από την υπερηφάνεια μου. Η σωστή πίστη στο Θεό απαιτούσε ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΓΩΙΣΜΟΥ ΜΟΥ». Μακάριος ο άνθρωπος, που - όπως ο Collins - έχει την παλληκαριά να αφήνει ελεύθερα το φως του Θεού να του αποκαλύπτει τα δικά του χάλια. Και τρισμακάριος ο άνθρωπος, που παίρνει την απόφαση να διορθώσει τα

9 16 χάλια του θανατώνοντας τον εγωισμό του υπακούοντας ελεύθερα στο Θεό. Αυτός ο αληθινά ανοιχτομάτης άνθρωπος έχει καταλάβει, ότι ο θάνατος του εγωισμού του χάριν της υπακοής στο Θεό δεν καταργεί την προσωπικότητα του άλλα την εξυψώνει δεν τον υποδουλώνει αλλά τον ελευθερώνει δεν τον νεκρώνει άλλα τον ζωοποιεί. (Αρχιμ. Β.Λ. «Λυχνία» Νικοπόλεως, Ιούλιος 2010) ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια σπουδαία διδασκαλία τάξεως και υπευθυνότητος μέσα στην λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Μας διδάσκουν νεοφώτιστοι της Αφρικής. Πολλοί θεωρούν τους ανθρώπους αυτούς όχι τόσο «πνευματικούς» ή ακόμη και Ορθοδόξους εξαιτίας κάποιου συμφέροντος κλπ. Τα παραδείγματα αυτά μας αποδεικνύουν πως υπάρχουν πολλοί νεοφώτιστοι οι οποίοι διακρίνονται από υψηλή πνευματικότητα και γνήσιο Ορθόδοξο φρόνημα, πολλές φορές σπάνιο στα «καθ ημάς». Ήταν Κυριακή 17/02/2010, όταν μία ομάδα 18 ανθρώπων από Αθήνα και Λάρισα καθ' οδόν προς Μπουκόμπα Τανζανίας εκκλησιάζονται στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Καμπάλα Ουγκά-ντας. Λειτουργός ό Σεβασμιότατος Ιωνάς. Το ταξίδι ήταν αρκετά κουραστικό, αφού μεσολα-βεί και μία νύκτα με ελάχιστο ύπνο. Η είσοδος στον ναό, τί περίεργο, διώχνει κάθε κούραση. Για μερικούς από την ομάδα όλα είναι πρωτόγνωρα, για άλλους επανάληψη παλαιών εμπει-ριών, στον ίδιο ναό. Η συγκίνηση όμως είναι η ίδια. Η Θεία Λειτουργία προχωρεί, οι πιστοί συμμετέχουν με υπέροχες φωνές, με κατάνυξη και προσοχή. Κάποιος από την ομάδα στρέφει το βλέμμα του από το Ιερό λίγα μέτρα μπροστά του, στους πιστούς. Και να άθελα του μένει για ώρα σε μία εικόνα. Είναι ένα κοριτσάκι ετών πού κρατάει αγκαλιά ένα αδελφάκι του 1-2 ετών. Στέκεται όρθιο μπροστά-μπροστά, κά-νει προσπάθειες να κρατήσει το αγοράκι ήσυχο, το αγκαλιάζει, το χαϊδεύει, του μιλάει σιγανά. Όταν δεν του μιλάει ψάλλει, σιγοψιθυρίζει ανοιγοκλείνοντας το στόμα του, ενώ τα χέρια του στηρίζουν τον μικρό πάνω στο ξύλινο διαχωριστικό του ναού. Ο μικρός πού κάποια στιγμή δείχνει ανησυχία, θέλει να κλάψει. Η αδερφή τον παίρνει έξω, δεν πρέπει να ενοχλούνται όσοι προσεύχονται. Γυρνάει ξανά μέσα στον ναό, ό μικρός είναι ήσυχος, όμως όχι για πολύ. Η σκηνή της αποχώρησης και επιστροφής επαναλαμβάνεται 3-4 φορές αθόρυβα, προσεκτικά. Έφθασε όμως η ώρα: «Μετά φόβου Θεού Πίστεως και Αγάπης προσέλθετε». Τα δύο αδερφάκια μπαίνουν στην σειρά, είναι μεγάλη η σειρά των παιδιών. Για αυτό ήρθαν, κοινώνησαν, φεύγουν. Όμως η εικόνα τους δεν έπρεπε να χαθεί, η εικόνα ενός κοριτσιού της Αφρικής, πού φροντίζει τον μικρό της αδελ-φό, πού τον οδηγεί στον Χρι-στό, σε Αυτόν πού το ίδιο ήδη γνωρίζει, πού παίζει τον ρόλο της μητέρας, που ί σως έχει την φροντίδα άλλων παιδιών. Έπρεπε να αποτυπωθεί κάπου η έκφραση της χαράς και του θριάμβου του προσώπου του, εκπλη- ρώθηκε ό σκοπός της παρουσίας τους στον ναό του Θεού. Ο Χριστός κατοίκησε 17 στην ψυχή και στο σώμα τους. Έπρεπε να γίνει παράδειγμα, έλεγχος, αφορμή για συγκρίσεις. Τι γίνεται, αλήθεια, σε ένα ναό της ορθόδοξης από αιώνες, πατρίδας μας; Έτσι βιώνουν τα παιδιά μας την παρουσία τους μέσα στο σπίτι του Άγιου Τριαδικού Θεού; Έτσι στέκονται; Έτσι συμμετέχουν; Έτσι κοινωνούν; Έτσι η αποτύπωση γίνεται αυθόρμητα με το κλικ της φωτογραφικής μηχανής. Ίσως οι μορφές τους και η μικρή τους ιστορία προκαλέσουν και σε άλλους τα ίδια αισθήματα στοργής, αγάπης, συγκίνησης πού προκλήθηκαν σε αυτόν που έζησε από κοντά τη τόσο διδακτική για όλους, μικρούς και μεγάλους, παρουσία τους. Οι ιστορίες από την ζωή των αδελφών μας Ορθόδοξων Αφρικανών πάντα θα μας συγκλονίζουν και είναι τόσες πολλές!!!!! Ε.Χ.Ζ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΛΑΡΙΣΑ 2010 Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ ΚΑΙ Η ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΤΑ Ο Άγιος Φανούριος Ο Άγιος Φανούριος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αναμφίβολα ως δώρο Θεού, διότι ήταν και παράμενε άγνωστος για πολλούς αιώνες ώσπου το 1500 μ.χ. βρέθηκε η Ιερή εικόνα του, που μας αποκάλυψε την ύπαρξή του και την παρρησία του ενώπιον του Θεού, ο Οποίος τον έχει χαριτώσει με τόσο μεγάλη θαυματουργική δύναμη. Δυστυχώς για τη ζωή του Αγίου Φανουρίου, δεν σώζονται γραπτές αναφορές. Όλα όσα γνωρίζουμε είναι από την παράδοση και από υποθέσεις όπου πηγάζουν από την εικόνα του όπου βρέθηκε στο νησί της Ρόδου μιας και είναι και προστάτης του νησιού. Γνωρίζουμε ότι ήταν στρατιωτικός όπως φανερώνει και η στολή που απεικονίζεται να φορά στην εικόνα του και μάλιστα κατά τους πρώτους αιώνες των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης. Επίσης πάνω στην εικόνα του, εικονίζονται και τα μεγάλα μαρτύρια που υπέστη ο Άγιος. Αυτά βέβαια είναι αρκετά για να βγάλουμε τα συμπεράεικόνα 1: Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ. ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ σματά μας, διότι μία εικόνα μας εξισττο ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ, ΟΠΩΣ ΥΠΗΡΧΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ορεί όσα πράγματα θα μα εξιστορούσε ΤΟΥ ΕΙΚΟΝΑ

10 18 και ένα βιβλίο, στη συνέχεια του κειμένου θα σας αναφέρω αυτά τα μαρτύρια του Αγίου. Τώρα ας πούμε για την ιστορία της ευρέσεως της εικόνας του: Πριν από 500 περίπου χρόνια, όταν οι Τούρκοι είχαν κυριεύσει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, από ένα εντελώς τυχαίο γεγονός, βρέθηκε η ιερά και σεβάσμια εικόνα του Αγίου. Τον καιρό που οι Αγαρηνοί, περίπου δηλαδή το 1500, κατέλαβαν το νησί της Ρόδου, θέλησαν να το οχυρώσουν και να ξαναφτιάξουν τα τείχη της πόλης, που είχαν σε πολλά σημεία καταστραφεί. Πήραν λοιπόν σαν εργάτες πολλούς χριστιανούς, κι εκείνοι, καθώς έσκαβαν στα χαλάσματα κάποιων σπιτιών και παλαιών γκρεμισμένων ναών, βρήκαν μία θαυμάσια εικόνα, ολοκάθαρη και άφθαρτη που φαινόταν σαν να είχε αγιογραφηθεί την ίδια μέρα, πράγμα αξιοπερίεργο και που αποδεικνύει ότι η ανεύρεση της εικόνας δεν είναι τυχαία, αλλά δωρεά του Θεού! Η εικόνα έδειχνε τον Άγιο Φανούριο νέο στην ηλικία, να κρατάει ένα σταυρό και μαζί μια λαμπάδα αναμμένη. Τριγύρω από την εικόνα, κατά την συνήθεια των τότε αγιογράφων, υπήρχαν δώδεκα παραστάσεις από τα μαρτύρια του Αγίου. Αυτές οι δώδεκα παραστάσεις που απεικονίζουν τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου είναι οι παρακάτω: 1: Ο Άγιος παρουσιάζεται όρθιος μπροστά στο Ρωμαίο ανακριτή του και φαίνεται ν' απολογείται με θάρρος και να υπερασπίζει την χριστιανική πίστη του. 2: Οι στρατιώτες εδώ επεμβαίνουν και χτυπούν με πέτρες στο κεφάλι και στο στόμα τον Φανούριο, για ν' αναγκαστεί να υποκύψει και ν' αρνηθεί τον Κύριο. 3: Οι στρατιώτες έχουν εξαγριωθεί πια απ' την επιμονή του Φανουρίου, γι' αυτό τον έριξαν κάτω και τον χτυπούν τώρα άγρια με ξύλα και ρόπαλα, για να κάμψουν το ακμαίο ηθικό του. 4: Ο Φανούριος είναι στη φυλακή κι εκεί βασανίζεται με αποτρόπαιο τρόπο. Φαίνεται εντελώς γυμνός κι οι στρατιώτες ολόγυρά του ξεσχίζουν τις σάρκες του με αιχμηρά σιδερένια αντικείμενα. Ο Άγιος υπομένει αγόγγυστα το τρομερό μαρτύριό του. Ο Φανούριος βρίσκεται και πάλι στη φυλακή και προσεύχεται στον Θεό, για να τον ενισχύσει ν' αντέξει μέχρι τέλους τα βασανιστήρια. 5: Ο Άγιος παρουσιάζεται και πάλι μπροστά στον Ρωμαίο ανακριτή για ν' απολογηθεί για τη στάση του. Απ' την ατάραχη έκφραση του προσώπου του φαίνεται, πως ούτε τα βασανιστήρια που υπόφερε, ούτε οι μελλοντικές απειλές του τυράννου του κλόνισαν την πίστη και έτσι απτόητος περιμένει ακόμη χειρότερα μαρτύρια. Εικόνα 2: Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ 6: Οι δήμιοι του Φανουρίου με μανία και σκληρότητα καίουν με αναμμένες λαμπάδες το ολόγυμνο σώμα του, που φαίνεται έτσι η ανυπέρβλητη θυσία του για τον Κύριο Ιησού Χριστό. Ο Άγιος νικά και πάλιν με την αδάμαστη θέληση και προσευχή του στον Κύριο. 7: Εδώ οι άγριοι βασανιστές του χρησιμοποιούν και μηχανικά μέσα για να φθάσουν στο κορύφωμα του μαρτυρίου του. Έχουν δέσει τον Άγιο πάνω σ' ένα μάγκανο κι αυτό σαν περι-στρέφεται, του συντρίβει τα κόκκαλα. Υποφέρει εκείνος αγόγγυστα αλλά στο ωραίο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένη ανέκφραστη αγαλλίαση, γιατί ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΛΑΜΠΑΔΑ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΠΕΙΚΟΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ. ΕΝΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ, ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙ ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΠΟΘΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΦΕΡΝΕΙ ΣΤΟ ΦΩΣ ΜΙΚΡΑ Ή ΜΕΓΑΛΑ υποφέρει για χάρη του Κυρίου. ΑΠΟΛΕΣΘΕΝΤΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ. 8: Ο Φανούριος ρίπτεται σ' ένα λάκκο, για να γίνει βορά άγριων θηρίων κι οι δή- 19 μιοί του από πάνω παρακολουθούν να δούνε το τέλος του. Τα θηρία όμως έχουν κυριολεκτικά εξημερωθεί απ' τη χάρη του Θεού, γι' αυτό τον περιτριγυρίζουν ήσυχα σαν αρνάκια και απολαμβάνουν θαυμάσια τη συντροφιά του. 9: Οι δήμιοί του δεν ικανοποιούνται απ' το προηγούμενο αποτέλεσμα κι έτσι τον βγάζουν απ' τον λάκκο και τον καταπλακώνουν μ' ένα μεγάλο λίθο, βέβαιοι πια πως θα τον αποτελειώσουν. Τίποτε όμως δεν πετυχαίνουνε κι αυτή τη φορά. 10: Η σκηνή παρουσιάζει τον Άγιο μπροστά σε βωμό, όπου οι δήμιοί του τον προτρέπουν να θυσιάσει, βάζοντας στις παλάμες του αναμμένα κάρβουνα. Ο Φανούριος βγαίνει και απ' αυτή τη δοκιμασία νικητής και αυτό διακρίνεται από ένα διάβολο, που έχει τη μορφή δράκου, που πετά στον αέρα και κλαίει για την αποτυχία του. Η τελευταία σκηνή είναι το τέλος του μαρτυρίου του, με τον Φανούριο ριγμένο σ' ένα μεγάλο καμίνι να στέκεται όρθιος πάνω σ' ένα σκαμνί και να τον περιζώνουν φλόγες και καπνοί. Ο Άγιος φαίνεται να προσεύχεται αδιάκοπα στον Θεό, χωρίς να εκφράζει κανένα παράπονο ή γογγυσμό κι έτσι άκαμπτος κι ανυποχώρητος πέταξε στα ουράνια, γεμάτος ικανοποίηση για όσα βάσανα υπόφερε για χάρη του Κυρίου. Ο Άγιος Φανούριος λοιπόν ολοφάνερα αποδεικνύεται πως είναι Μεγαλομάρτυρας απ' τα πολλά και φοβερά μαρτύρια που υπέφερε για την πίστη του στο Θεό. Kiriakos Diamantopoulos Η ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΑ «Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς, αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις ευφημούσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία, την ουράνιον δόξαν. Ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε». Ο 'Αγιος Φανούριος έγινε δημοφιλής από την παρήχηση του ονόματός του προς το ρήμα φαίνω, φανερώνω, δηλ. παρουσιάζω, αποκαλύπτω, ειδικότερα τα χαμένα αντικείμενα, με την επίκληση. Αυτή η ιδιότητα του Αγίου επεκτάθηκε κυρίως από την Κρήτη, λόγω επίκλησής του για την ανεύρεση αιγοπροβάτων, και ζωοκλεφτών. Οι βοσκοί στην Κρήτη τον θεωρούν προστάτη τους και ως φύλακα των ποιμνίων τους. Στην πίστη του λαού έχει συνδεθεί το όνομά του και με την φανέρωση τύχης. Σε μερικά μέρη θεωρείται γιατρός και του πονοκεφάλου.

11 20 Το αίτημα προς τον Αγιο για την εύρεση χαμένων ή κλεμμένων αντικειμένων συνοδευόταν πάντοτε από τα τάματα. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, έχει επικρατήσει ένα μόνο τάμα, το ψήσιμο της φανουρόπιτας, την οποία οι νοικοκυρές συνηθίζουν να μοιράζουν στους φίλους και γείτονες με την ευχή, Ο Θεός να συγχωρέσει τη μάνα του Αγίου Φανουρίου. Αυτό επινοήθηκε από τη λαϊκή φαντασία, λόγω της άγνωστης βιογραφίας του Αγίου, που θεώρησε τη μάνα του αμαρτωλή και τον Αγιο νόθο. Η παράδοση, μάλιστα, τη θέλει πολύ σκληρή και άπονη στους φτωχούς, ώστε δεν μετάνοιωσε για αυτό ούτε στην Κόλαση, παρ' όλο που ο γιος της προσπάθησε να τη σώσει. Σύμφωνα με άλλες παραδόσεις, η φανουρόπιτα γίνεται και για τη συγχώρεση της αδελφής και του αναδόχου του Αγίου. Η φανουρόπιτα ψήνεται και από ανύπαντρες γυναίκες, για να τους φανερώσει ένα καλό γαμπρό ο 'Αγιος. Η φανουρόπιττα φτιάχνεται, συνήθως με αλεύρι, νερό, ζάχαρι, κανελλογαρύφαλλα, ξύσμα πορτοκαλιού, χυμό πορτοκαλιού ή λεμονιού, αλάτι, σταφίδες και καρύδια. Ο 'Αγιος Φανούριος εικονίζεται πάντοτε να κρατεί ένα κερί αναμμένο, επειδή φανερώνει τα χαμένα αντικείμενα. Σύμφωνα με το συναξάρι του, η αρχέτυπη εικόνα του τον παρουσιάζει να πλαισιώνεται από δώδεκα σκηνές του μαρτυρίου του. Ο εικονογράφος Αγγελος, που έδρασε καλλιτεχνικά στην Κρήτη, μας τον εικονίζει με νεανικό πρόσωπο, στρατιωτική ένδυση (θώρακα με διακοσμητικές χρυσογραφίες, αλυσιδωτό χιτώνα με μακριά μανίκια, ψηλές κάλτσες και περικνημίδες, λόγχη και ασπίδα), κόμμωση με μικρούς βοστρύχους να πέφτουν πίσω στα αυτιά του, ένα χαρακτηριστικό σταυρό και ένα αναμμένο κερί στερεωμένο πάνω του. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός, ότι υπάρχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τον 'Αγιο Γεώργιο. Σε εικόνα, που φυλάσσεται στο Ναό της Μεγάλης Παναγίας, στην Πάτμο, ο Αγγελος τον εικονίζει να πατά πάνω σε δράκοντα, όπως ο 'Αγιος Γεώργιος. Δρ Ελένη Ρωσσίδου-Κουτσού (Φιλόλογος-Βυζαντινολόγος). ΥΛΙΚΑ 500 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις 250 γρ ζάχαρη γρ σταφίδες μαύρες και ξανθές 1 κουταλιά κανέλλα 1 κουταλιά γαρύφαλλο σκόνη 1 ποτήρι λάδι (μισό ηλιέλαιο-μισό ελαιόλαδο) 1 ποτήρι χυμό πορτοκάλι 1 ποτήρι νερό 1 φλυτζανάκι κονιάκ 1 φλυτζανάκι λεμόνι μέσα στο οποίο διαλύουμε 1 κουταλάκι σόδα 1 κουταλάκι baking powder ΕΚΤΕΛΕΣΗ Χτυπάμε με το σύρμα των αυγών το λάδι, το χυμό πορτοκάλι, το νερό, το κονιάκ, την κανέλα τα γαρίφαλα και τη ζάχαρη. Προσθέτουμε το αλεύρι, μετά το λεμόνι με τη σόδα και τέλος το baking. Τα χτυπούμε όλα μαζί για 4 λεπτά. Τέλος ρίχνουμε τις σταφίδες ελαφρά αλευρωμένες χωρίς να ανακατέψουμε σχεδόν καθόλου. Αλείφουμε με λάδι και πασπαλίζουμε με αλεύρι το ταψί που θα ψύσουμε το γλυκό, ρίχνουμε το μείγμα και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για λεπτά στους 200 βαθμούς. ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ 21 Σε μία κοινωνία με έκδηλες τις σκοτεινές πλευρές ατόμων και λαών, σε μία κοινωνία στην οποία το σκότος του άλλου γίνεται αφορμή της δικής μας αρρωστημένης ηδονής, σε μία κοινωνία στην οποία η συνθηκολόγηση (η διαφορά έντιμης ή άτιμης εδώ δεν παίζει κανένα ρόλο) με το σκότος συνεπάγεται την επιτυχία ή ακόμα και την επιβίωσή μας, η συζήτηση για το φως καταντά αν όχι ανούσια, τουλάχιστον περιττή. Μάλιστα μερικοί θα θεωρούσαν οποιαδήποτε συζήτηση περί φωτός ακατανόητη, μια και ακολουθώντας το παράδειγμα «Μεγάλου Αδελφού» στο έργο «1984» του Τζ. Όργουελ οι νομοθέτες μας και οι ταγοί μας αποφεύγουν σκόπιμα να αναφέρουν τα έργα του φωτός, ή, ακόμα και αν τα αναφέρουν, είναι τα έργα σκότους που έχουν περικαλύψει με τους συχνά κυνικούς ευφημισμούς τους. Και όμως, υπάρχουν ευαγγελικές περικοπές, όπως αυτή της Θ. Λειτουργίας της Κυριακής της Πεντηκοστής που μας υπενθυμίζουν (ενώ ταυτόχρονα παρενοχλούν τις αυτάρεσκες επιλογές μας): «Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ έξει το φως της ζωής». Το ότι αυτό το Φως είναι ο Ιησούς και Κύριός μας είναι φανερό στην ίδια ευαγγελική περικοπή. Αυτό πού θα ερευνήσουμε εδώ είναι: α) τι είναι αυτό το φως σε αντιδιαστολή με τα πολυδιαφημιζόμενα άλλα φώτα και β) πώς μπορεί να μας βοηθήσει όχι μόνο να διώξουμε το σκότος πού μας έχει καταλάβει, αλά και στον αγώνα μας να περιπατούμε συνεχώς στο φως και όχι «εν τη σκοτία». Αλλά, όποιος εδώ μπορεί να μας ρωτήσει, για ποια φώτα γίνεται λόγος και για ποια σκοτία; Με τα επιτεύγματα του τεχνολογικού πολιτισμού μας έχουμε καταφέρει να κάνουμε τη νύχτα πιο φωτεινή από την ημέρα, και την ημέρα πιο σκοτεινή από τη νύχτα. Εδώ ο προσεχτικός αναγνώστης θα καταλάβει ότι δεν γίνεται λόγος για αυτά τα φώτα και για αυτό το σκοτάδι. Στη προκειμένη περίπτωση γίνεται λόγος για τα σκοτάδια που αντιλαμβάνεται ο μη πωρωμένος και αλλοιωμένος ριζικά από τα μέσα και τις τεχνικές του άνθρωπος (δημιουργημένος από τον Τριαδικό Θεό και Δημιουργό κατ εικόνα και ομοίωσή Του), όταν έρχεται ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΗΜ. ΣΑΚΑΛΙΔΗΣ ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΕΛΒΙΖ-ΖΩΟΤΡΟΦΕΣ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ ΓΕΩΡΓΟΚ/ΦΙΚΑ - ΚΗΠΟΥΡΙΚΑ ΕΦΟΔΙΑ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΙΚΑ ΕΙΔΗ-ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΑ ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ - ΣΠΟΡΟΙ ΕΙΔΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ - ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ ΤΣΟΤΥΛΙ ΕΝΑΝΤΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΗΛ & FAX: ΚΙΝ: vdsak@yahoo.gr

12 22 σε άμεση επαφή με την ασχήμια, τον πόνο, την κακία και το μίσος του συνανθρώπου του. Δυστυχώς όσο και αν ο άνθρωπος με την περιορισμένη προνοητικότητα του προσ-παθεί με τα δικά του μέσα να περιορίσει τις καταστροφές και τη δυστυχία ή τη κακία του συνανθρώπου του πάντα θα έχει το ρητό που ο Πλάτων με το Γλαύκωνα της «Πολιτείας» έχει προσωποιήσει τόσο καλά: «άνθρωπος ανθρώπω λύκος φαίνεται». Ο άνθρωπος ερχόμενος σε άμεση επαφή με το λυκάνθρωπο συνάνθρωπό του βλέπει το σκότος της αδικίας η οποία κυριαρχεί στον κόσμο και αντιμετωπίζοντας τη δυστυχία του με το θάνατο και την καταστροφή ρίχνεται στο επίσης σκότος της απογνώσεως. Τότε είναι που διάφοροι επιτήδειοι πραματευτάδες πουλούν την πραμάτειά τους όσο-όσο: χάπια κάθε είδους και μεγέθους, ενέσεις, θεωρίες ψυχοσωματικές, οι οποίες θα δώσουν νόημα στη ζωή των δυστυχισμένων, πονεμένων και ταπεινωμένων ανθρώπων. Αυτό το αμφίβολης ποιότητας νόημα το θέτουν ως το μοναδικό σωτήριο φως και όταν τους απογοητεύσει, βυθίζονται σε ακόμα μεγαλύτερο σκότος, για να ξεκινήσουν ένα ακόμα κύκλο στο κυνήγι του φωτός. Σε όλους αυτούς ο Κύριος φωνάζει «Εγώ ειμί το φως». Αυτή η προσωπική αποκάλυψη του Κυρίου έρχεται να διαφωτίσει και να συμπληρώσει την επίσης προσωπική αποκάλυψη του Μωυσή: «Εγώ ειμί ο Ων», όπως επίσης συνδέεται με το απόφθεγμα του Αποστόλου Πέτρου «Συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος». Το φως και η Ζωή όχι μόνο είναι στενά προσωπικά και υποστατικά συνδεδεμένα, αφού έχουν την ίδια Ουσία (είναι Ομοούσια), αλλά και σαν δύο από τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος δρουν μαζί και δημιουργούν συνεχώς. Το φως αυτό δεν είναι φυσικό, ούτε θεωρητικό, είναι προσωπικό («Εγώ»). Η γιορτή της Πεντηκοστής είναι καλό εδώ να συνδεθεί με τη γιορτή της Μεταμορφώσεως. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αντιδρώντας στην αντίληψη του Νικηφόρου Γρηγορά ότι με το φως που είδαν οι μαθητές του Κυρίου στη Μεταμόρφωσή Του στο όρος Θαβώρ ήταν ορατό και κτιστό, διατείνεται ότι το φως αυτό (που μπορούμε να δούμε και εμείς με τη βοήθεια της θείας χάριτος και ενεργείας) είναι πράγματι υπερουράνιο και υπερκόσμιο, προϋπήρχε του κτιστού φωτός (και οποιουδήποτε άλλου κτιστού φωτός, θεωρητικού ή φυσικού), είναι άκτιστο και είναι αυτό που σαρκούμενο δημιούργησε την Εκκλησία αγγέλων και ανθρώπων. Το φως αυτό είναι φως ζωής και όχι θανάτου και σκότους για τον εξής λόγο: αυτό είναι το μόνο φως που βασίζεται στην άρρητη αγάπη των προσώπων της Αγίας Τριάδος. Ο Χριστός ανελήφθη στους ουρανούς, αλλά έστειλε το Άγιο Πνεύμα, τον Παράκλητο, να συνεχίσει το έργο του με τον φωτισμό των Αποστόλων. Η έλευση πυρίνων φλογών, σημαίνουσα την έλευση φωτός και εξαγγελίας της Θείας Χάριτος, δεν γίνεται τυχαία: υπάρχει οντολογική σύνδεση και φανέρωση εδώ της Αγίας Τριάδος. Η υπόσχεση είναι του Υιού, το αείζων πυρ είναι σύμβολο του Πατρός (όπως χρησιμοποιείται αυτός ο συμβολισμός στη φλεγόμενη βάτο του Μωυσή) και η έλευση του Αγίου Πνεύματος είναι αυτή που πληροί το πνεύμα των Αποστόλων και τους κάνει να μιλούν στις ψυχές των ακροατών τους με γνώσεις που δεν είχαν πριν. Η άπειρη αυτή αγάπη των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος όχι μόνο για τα άκτιστα και υπερουράνια πρόσωπά Τους αλλά και για η Δημιουργία είναι αυτή που διατηρεί στην ύπαρξη κάθε υπαρκτό ων και φωτίζει τους αγίους, οι οποίοι περιβάλλουν με αγάπη όλο τον κόσμο. Μέσα σε μια τέτοια αγάπη το φως αυτό είναι Φως Ζωής και όχι θανάτου. Αυτή η Ζωή είναι άκτιστος και ακλόνητος από οποιαδήποτε προσβολή δυστυχίας και θανάτου, επειδή ακριβώς υπάρχει μόνο στην ένωση κτιστού και ακτίστου. Εδώ η ελεύθερη αποδοχή της θεϊκής χάριτος και ενεργείας από τον πιστό τον καθιστά ως πρόσωπο αιωνίως ζωντανό και συνάμα σε αιώνια αγάπη και ένωση με αυτά των αγίων και του Τριαδικού Θεού Του: «ίνα ώσιν εν καθώς ημείς». Εδώ η άσκηση στην ελευθερία όχι μόνο διατηρεί και αναζωογονεί το πρόσωπό μας, αλλά αποτελεί άλλο ένα χώρο άσκησης προς το καθ ομοίωσιν. Σύμφωνα με τον Άγιο 23 Μάξιμο τον Ομολογητή, η αγάπη του πιστού στον Δημιουργό και η οντολογική ελευθερία των τριών προσώπων της αγίας τριάδος ωθεί τον πιστό στην επιθυμία της δικής του εσωτερικής ελευθερίας, η οποία οδηγεί στην ανάπαυση της ψυχής με τη βίωση της πραότητας και της ταπεινοφροσύνης του Κυρίου στο Σταυρό. Αυτή ακριβώς η ελευθερία του πιστού είναι η καθ ομοίωσιν της «θείας και άπρακτης ελευθερίας» γι αυτό και ο πιστός μπορεί να μετέχει στη Ζωή του Φωτός. Η ελευθερία αυτή συνίσταται στον φωτισμό της ζωής του πιστού με τον φωτισμό των επιθυμιών του, δηλαδή να επιθυμεί ελεύθερα το πραγματικό φως και την πραγματική ζωή. Έτσι η ατομική προσωπική πράξη αποδοχής γίνεται υπερατομική συναίνεση και συνδημιουργία και το ανθρώπινο πρόσωπο λάμπει αιωνίως στη μετοχή του ανέσπερου φωτός στο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Γιάννης Σπανός ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΟΝ ΟΡΧΟΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943, ανήμερα των Γενεθλίων της Παναγίας μας οι Ιταλοί συνθηκολογούν. Μία ομάδα από κατοίκους του Ορχομενού Βοιωτίας πλησιάζουν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λειβαδιάς και ζητούν από την εκεί Ιταλική φρουρά να παραδώσει τον οπλισμό της. Διαφορετικά, τους απειλούν πως θα δεχθούν επίθεση από τους αντάρτες που βρίσκονται στην περιοχή του Τζαμαλιού (Διονύσου). Οι Ιταλοί αρνούνται να παραδοθούν και ενημερώνουν τους Γερμανούς, οι οποίοι αφού κύκλωσαν και αφόπλισαν τους Ιταλούς έστειλαν εναντίον των Ορχομένιων την άλλη μέρα, 9 του Σεπτέμβρη, απόσπασμα με τεθωρακισμένα. Οι Ορχομένιοι, που είχαν φθάσει στο μεταξύ στο σταυροδρόμι του Αγίου Ανδρέα, ανέτοιμοι και ανοργάνωτοι καθώς ήταν, σκόρπισαν στη γύρω περιοχή με κατεύθυνση οι περισσότεροι τον απόμερο Διόνυσο. Οι Γερμανοί όμως συνέχισαν την καταδίωξη με σκοπό να επιβάλλουν αντίποινα στον Ορχομενό, όπως ήταν η συνηθισμένη τακτική τους. Το βράδυ της 9ης Σεπτεμβρίου μπαίνουν οι Γερμανοί στον Ορχομενό και συλλαμβά-

13 24 νουν εξακόσιους ομήρους. Ένα τμήμα μένει στην πόλη, ενώ ένα άλλο με τρία τανκς προχωρεί προς τον Διόνυσο. Λίγο έξω από τον Ορχομενό είναι χτισμένη η πιο αρχαία Εκκλησία της Βοιωτίας (874 μ.χ.), αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου-παλιό Μοναστήρι της Σκριπούς. Είναι ακόμη μεσάνυχτα. Η φάλαγγα έχει προσπεράσει πεντακόσια πενήντα μέτρα τον Ναό, όταν ξαφνικά το πρώτο τανκ ακινητοποιείται στη μέση του δρόμου. Μπροστά τους οι Γερμανοί βλέπουν μια μεγαλόπρεπη γυναίκα με το χέρι υψωμένο σε απαγορευτική στάση. Το δεύτερο τανκ προσπαθεί να προσπεράσει το πρώτο, αλλά πέφτει σε ένα χαντάκι, ενώ το τρίτο τανκ ακινητοποιείται σε ένα χωράφι, μέσα από το οποίο προσπαθούσε να περάσει. Ξημέρωσε η 10η Σεπτεμβρίου. Ο Γερμανός διοικητής Χόφμαν ζήτησε από τους κατοίκους ένα τρακτέρ για να τραβήξει τα τανκς. Τότε συνέβη και κάτι άλλο Θαυμαστό: Τα βαριά αυτά άρματα μετακινήθηκαν από το τρα-κτέρ σαν άδεια σπιρτόκουτα! -Θαύμα, Θαύμα! φώναξε ο διοικητής και ζήτησε από τους κατοίκους να πάει στην Εκκλησία. Εκείνοι τον οδή-γησαν πράγματι στον Ναό. Ο Γερμανός στη Θεομητορική Εικόνα του τέμπλου αναγνώρισε τη γυναίκα που εμπόδισε τη φάλαγγα να προχωρήσει! Έπεσε αμέσως στα γόνατα και φώναξε με Θαυμασμό: -Αυτή η γυναίκα σας έσωσε! Να την τιμάτε και να τη δοξάζετε. Ο Ορχομενός σώθηκε. Ο Χόφμαν διατάζει να ελευθερωθούν οι εξακόσιοι μελλοθάνατοι και υπόσχεται πως μέχρι το τέλος του πολέμου η πόλη δεν θα πάθει κανένα κακό. Οι κάτοικοι ευχαριστούν και δοξολογούν την Προστάτιδα Θεοτόκο για την ανέλπιστη σωτηρία τους. Ο ήλιος γέρνει στη δύση. Τα τανκς φεύγουν με τα πυροβόλα κατεβασμένα, γιατί νικήθηκαν από την Υπέρμαχο Στρατηγό του Ορχομενού. Για το λόγο αυτό η Παναγία της Σκριπούς, εκτός των άλλων ημερομηνιών, Γιορτάζει και στις 10 Σεπτεμβρίου με Λιτανεία και μεταφορά της Εικόνας, στον τόπο που ακινητοποιήθηκαν τα τανκς. Όσο ζούσε ο Χόφμαν, παρευρισκόταν κι αυτός σχεδόν κάθε χρόνο στις 10 Σεπτεμβρίου, για να ανάψει ένα κερί και να τιμήσει την Παναγία μας. Της αφιέρωσε μάλιστα ένα μεγάλο καντήλι και χρηματοδότησε την πρώτη Εικόνα με την απεικόνιση του Θαύματος. Από το βιβλίο «Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας» Ιερά Μονή Παρακλήτου