ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ

Transcript

1 Φιλοκοσμία ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ Αξιοπρέπεια ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΥΠΝΑΕΙ ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΚΑΙ ΛΕΕΙ: «ΜΆΡΕΣΕΙ ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ Ευχόμαστε από την καρδιά μας ΥΓΕΙΑ ΧΑΡΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΑ (ζτράβε ράντοστη τσουβιαστίνα) σε όλο τον κόσμο. Να μην υπάρχουν κακοτυχίες και δυσάρεστες εκπλήξεις, απεναντίας ο Θεός να δίνει αγάπη και φρόνηση στους κυβερνώντες. Να χαίρονται όλοι, όπως εμείς, που τα καταφέραμε και με ευλογία προχωράμε με περισσότερο κουράγιο και αισιοδοξία. Στόχος να μεγαλώσει το μεράκι κι ο εθελοντισμός κι άλλων ανθρώπων, ώστε να κυριαρχήσει η αλήθεια και η αρμονία. Φίλοι μας, στις καλές μας ειδήσεις είναι ένα εκδοτικό γεγονός, η κυκλοφορία του βιβλίου της ανθρωπολόγου Μαρίκας Ρόμπου: ΕΠΙΤΗΡΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια. (Παρουσίαση στην «Εφημερίδα των συντακτών» τα Χριστούγεννα και ηλεκρονικά: «πολιτικοποίηση των συνόρων» Μικέλα Χαρτουλάρη.) Διαπραγματεύεται τις επιλογές/υποκειμενικότητα των ντόπιων παραμεθόριων σερραίων και δραμινών κι ερευνώνται χαρακτηριστικά στοιχεία της κουλτούρας τους. Η μονοσήμαντη αντιστοιχία χορού και τραγουδιού καθιστά το έργο πραγματικό θεματοφύλακα της ντόπιας μακεδονικής παράδοσης. Ο αναγνώστης θα συγκινηθεί, όταν διαβάσει το «σφάξιμο της γκάϊντας», το ελληνοβουλγαρικό πανηγύρι στη Λόφτσα (Ακρινό) της Δράμας, την αποτυχημένη απόδοση ντόπιων τραγουδιών στην ελληνική για τον ίδιο χορό, το ρετσινόλαδο και τα απάνθρωπα μέσα για τον εξελληνισμό των γηγενών. Πράγματα που γνωρίζαμε εμείς, αλλά δεν μπορούσαμε να τα γνωστοποιήσουμε σε άλλους. Αλλάζουν όμως οι καιροί και τίποτα δεν θα μείνει κρυφό. Συνέχεια στη σελ 2 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΣΕΡΡΑΙΩΝ Υπεύθ. pouniosgiannis@yahoo.gr Τηλ.: ΗΡΑΚΛΕΙΑ Τεύχος 2 Ιανουάριος 2017 Διανέμεται δωρεάν ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ ΨΥΧΟΥΛΕΣ Αποκαλυφθήκαμε Δε φοβηθήκαμε. Είμαστε Σερραίοι Μακεδόνες Και βαθιά ειλικρινείς. Είδαμε μακριά Πιο πέρα από το Μπέλες Και κάτω απ τον Καστά Τον κόσμο κατακτήσαμε. Αδέρφια συντοπίτες Έχουμε πολύ κρασί Ελάτε να μεθύσουμε Να υψώσουμε «Φωνή». Ο άνεμος από το Ρούπελ Χορεύει τα φυτά Φούσκωσαν τα Σέρρας Απ την τρελή χαρά. Από τη συλλογή «Δέκα Χιλιάδες χρώματα από Τον κάμπο των Σερρών» «Όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά» Ρ.Φερραίος». ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ : ΤΟ ΕΛΑΦΙ Μια φορά κι έναν καιρό στην περιοχή γύρω από τη Λίμνη Κερκίνη, ζούσε ένα κοπάδι από ελάφια. Τρυφερά καστανί πλάσματα που αιώνες συνυπήρχαν αρμονικά με τη Φύση. Ώσπου μια μέρα πλάκωσαν οι κυνηγοί κι άρχισαν να τα σκοτώνουν. Οι μάνες σωριάζονταν από τις σφαίρες και τα μικρά αιχμαλωτίζονταν. Έτσι, το κοπάδι σκορπίστηκε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Από το φονικό κυνήγημα γλίτωσε μονάχα ένα κανελί ελαφάκι. Κρύφτηκε στου Μπέλες τις χαράδρες, μέσα στις πυκνές οξιές. Όμως οι κυνηγοί δε σταμάτησαν, χρόνια ψάχνουν να το βρουν. Πότε το κυνηγάνε από δω, πότε από κει, έτσι που δεν το αφήνουν ποτέ στην ησυχία του. Στις γιορτές κατεβαίνει στο Στρυμόνα, μα μόλις πάει να πιει νερό, αρχίζει πάλι το κυνήγι. Τι λαχτάρα Θεέ μου! Συνέχεια στη σελ 3 [1]

2 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ (συνέχεια από σελ. 1) Ακόμη και οι αντιδράσεις που καταγράφονται για την κυκλοφορία του βιβλίου είναι κι αυτό πρωτογενές υλικό για την ιστορία και τη συνεχιζόμενη καταπίεση των σλαβόφωνων- από τις Eπιτηρούμενες ζώνες των συνόρων του 1974, στους «Επιτηρούμενους πολιτισμούς». Δεν απορούμε με τις διαμαρτυρίες κάποιων συλλόγων: Βώλακα, «Άγιος Γεώργιος» του Χαρωπού, ενδεχομένως κι άλλων, διότι είναι καθοδηγούμενοι.(βλέπε αντιγραφή ανακοινώσεων από την ΠΟΠΣΜ, που «στρατοκρατείται» και στοχεύει στον στραγγαλισμό του πολιτισμού μας.) Φοβερός παραμένει ο αντισλαβισμός και τα συμπλέγματα ορισμένων ντόπιων για να κρύψουν τη σλάβικη καταγωγή τους! Τέτοιοι φανατισμένοι νεοέλληνες βιώνουν την πιο μεγάλη ανελευθερία στον εσωτερικό τους κόσμο, αρκεί να τους θυμίσεις τα πατρογονικά ονόματά τους. Αλίμονο και στους «εκπολιτιστικούς» συλλόγους που εποπτεύονται από τέτοια μυαλά και ζήλωσαν τη δόξα των τουρκοποντίων που ταλαιπωρούν τους κρυφοχριστιανούς. Ωστόσο είναι παρούσες στις Σέρρες και στη Δράμα οι δυνάμεις της Ανοχής και του ωραίου Πολιτισμού, αντιστάθηκαν στο «Συμπόσιο» και κατήγγειλαν τη λίστα των απαγορευμένων βιβλίων της ηγεσίας της ΠΟΠΣΜ. Ο αντίλογός μας βρήκε συμμάχους (μπράβο στη μικρασιάτισσα, αξιοπρεπείς κι οι δύο πρώτοι εισηγητές), την επόμενη φορά ελπίζουμε να μην περάσει η φαιά μονοκαλλιέργεια. Το προεδρείο της ΠΟΠΣΜ («Πανελλήνια» Ομοσπονδία Πολιτιστικών Συλλόγων Μακεδονίας) πρέπει ν αντιληφθεί ότι ξεπέρασε την αρμοδιότητά του και παίζει στα όρια του παρακράτους. Αντί για την συκοφάντηση πνευματικών ανθρώπων κι επιστημονικών έργων, έχει χρέος να συμφιλιώνει και να παρουσιάζει ισότιμα τις δύο τάσεις που υπάρχουν στους γόνους των σλαβόφωνων: Η μια που προσπαθεί για αυθεντική παράδοση, χωρίς κόμπλεξ για τη γλώσσα, και η άλλη η κατεστημένη, η συγκρουσιακή (που θυμίζει την ακροδεξιά του εμφυλίου) στο όνομα της ελληνικότητας (Ποιάς ελληνικότητας, της ανελευθερίας;) Αδέλφια μας, μπήκαμε ήδη σ αυτή τη διελκυστίνδα, σε μια εποχή που χρειάζεται η δημοκρατία και η σύνθεση των απόψεων. Δεν θα πέσουμε στην παγίδα της ρήξης, είναι προφανής ο σκοπός τους να μας απομονώσουν, να μας ταυτίσουν με «ξένα κέντρα», «διατεταγμένη υπηρεσία», θα μας πούνε ανθέλληνες κ.ο.κ. Η δική μας συνιστώσα πλουτίζει τον πολιτισμό, τη γνήσια παράδοση και πρέπει να βγει πιο ενισχυμένη. Συγχρόνως όμως και κάποιοι δικοί μας πρέπει να καταλάβουν ότι δεν ωφελεί η ακραία αντιπαράθεση, ούτε οι μηνύσεις, εξάλλου δεν είμαστε το κέντρο της γης. Ο Αγώνας γίνεται με πολλές δυσκολίες, μας «πολεμούν» ήδη τα ΜΜΕ: «Το αλάτι της γης» επιλέγει τα χωριά και ο «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ» Σερρών δεν δημοσίευσε την Απάντησή μας. Να, γιατί είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ η «ΦΩΝΗ» μας. Συστράτευση λοιπόν για μία μάχη δίκαιη που αφορά το είναι μας, τα πιστεύω μας, τον αληθινό πολιτισμό μας. ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ, δεν είμαστε μόνοι: ΚΥΡΙΕ, ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ πόσα τραβήξαμε από τους φανατικούς «θεματοφύλακες», τους άπονους «κωροφύλακες» που έδερναν τους γονείς μας για το «κριθάρι» και τους πότιζαν ρετσινόλαδο για να τα «κάνουν» πάνω τους. Σήμερα δεν έχει νόημα τέτοιο κυνηγητό ούτε τα επιστημοφανή συνέδρια και «συμπόσια» - βοήθησε Θεέ μας να ξεχάσουν οι αντίδικοι αδελφοί μας το μίσος και να μας αφήσουν ελεύθερους. Βάλε φρένο στον επικίνδυνο εγωισμό τους, στην εμμονή τους να μας σβήσουν οριστικά. Ούτε αυτοί, ούτε εμείς, χρειάζεται να δώσουμε τα Διαπιστευτήρια. Εσύ ξέρεις Κύριε σε ποια πλευρά βρίσκονται τα ειρηνικά παιδιά σου, προστάτεψέ τα γι άλλη μια φορά. Αμήν. Η ΣΥΝΤΑΞΗ Το ποτάμι Tourdion (Pierre Attaingnant) Ανώνυμου, έκδοση του 1530 (!!) Ελεύθεροι στίχοι: Στάθης Χατζηιωαννίδης Τραγουδώντας τη χαρά, με γλυκογάργαρα ασημωμένα νερά, το ποτάμι ξεκινά στα ψηλά βουνά. Αργοσέρνεται γλυστρά, πα σε νερόχορτα που κρυφοζούν τρυφερά, πλημμυρίζοντας δροσιές των πουλιών φτερά. Τ άστρα τις νυχτιές τις καλαμιές Χρυσοφωτίζουνε δίνοντας φτερά στις ονειροπνοές. Λούλουδα μικρά, που ονειρεύτηκαν τη θάλασσα,πέφτουν μιαν αυγή στα θολά νερά. Αχνοσβήνουν τα βουνά, σαν δαντελοπλεγμένη καταχνιά θολερή και βουρκώνει η ματιά που δεν θα τα βρει. T ασημόνερα κυλούν και το κελάρισμα γλυκομιλά στις καρδιές που τη μοναξιά ζητούν, τις ψυχρές βραδιές. Τ άστρα τις νυχτιές τις καλαμιές Χρυσοφωτίζουνε δίνοντας φτερά στις ονειροπνοές. Λούλουδα μικρά, που ονειρεύτηκαν τη Θάλασσα πέφτουν μιαν αυγή στα θολά νερά. (Το τραγούδι της χαράς και της περισυλλογής) «Θεέ φύλαγε τα ελάφια» Στις Σέρρες και στη Δράμα δε θα σιγήσει η φλογέρα και η γκάϊντα. [2]

3 ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ : ΤΟ ΕΛΑΦΙ (Συνέχεια από σελ.1) Κρύβεται κάποιες φορές στο βιότοπο, στο παλιό Μπαχτιάρι. Ξεκουράζεται μέσα στις βαγιές και στα πυρίνια, πάει στο Κιτσίτι, ερωτοτροπεί στα σάζια με δαμάλες και ζαρκάδια στο Ασμάκι. Όλα τα ζωντανά παίζουν κρυφτό στη Λίμνη Μια νύχτα του Ιούνη άκουσε από την πλαγιά της Κρούσιας μια ρομαντική μουσική. Τράβηξε προς την καλύβα του μπάρμπα-θωμά, του καλού ψαρά από το Χασνατάρι. Πλησίασε στις όχθες της Κερκίνης και μέσα από τους καλαμώνες απόλαυσε τη μελωδία της παρέας: «πέτσκα ίμα, ντούρβα νέμα» «σόμπα έχει, ξύλα δεν υπάρχουν» Ώρες άκουγε νοσταλγικά τραγούδια που η χάρη τους έριχνε τα φύλλα των δέντρων. Το ελάφι εντελώς ξεχάστηκε, δάκρυσε από συγκίνηση κι αποκοιμήθηκε ευτυχισμένο. Η νύχτα ήταν μαγική και ονειρεύτηκε πως βρήκε στο δάσος το ταίρι του. Το αρραβωνιάστηκε και τώρα πήγαιναν στην Κάτω Εκκλησιά να στεφανωθούν. Έτσι, μέσα στο γλυκό του ύπνο, δεν κατάλαβε το άμοιρο τους λύκους που κατέβαιναν. Μια λύκαινα έτρεξε, χάζεψε στο χαμόγελό του, το λυπήθηκε κι έφυγε. Κανένα θηρίο δεν πείραξε το πλάσμα που κοιμόταν. Όμως το ξύπνησαν οι άνθρωποι. Μεσάνυχτα έμπαιναν στις μαύρες βάρκες και ούρλιαζαν πιο πολύ από τις γιαπωνέζικες μηχανές τους. Τρομαγμένο το ελάφι ανέβηκε στη Κρούσσια, πάνω στον Αϊ Γιώργη. Ξυλοκόποι με γερμανικά αλυσοπρίονα, το έδιωξαν βορειοδυτικά, κι αυτό από βράχο σε βράχο, από ρεματιά σε ρεματιά, έφθασε στο «τριεθνές». Μα και σ αυτήν την περιοχή ήταν πολύ άτυχο, καθώς υπήρχαν ναρκοπέδια, και, το χειρότερο, οι πιο έμπειροι κυνηγοί που ήταν εφοδιασμένοι με καινούργιες καραμπίνες και διέθεταν αμέτρητα σκυλιά από τρεις-τέσσερις ράτσες. Οι τουφεκιές δεν σταμάτησαν λεπτό. Έβαλαν στοίχημα οι κυνηγοί ποιος θα το ξεκάνει και γι αυτό κάθε μέρα πλήθαιναν, αφού κι από την Αθήνα έφτασαν οι πιο διάσημοι ελαφοκυνηγοί. Κρητικοί και Πελοποννήσιοι μπήκαν κι αυτοί στη μάχη, κατέφθαναν με τζιπάκια και σκαρφάλωναν στο Ροπέσκο, στις «τρεις κορυφές». Για τις πληροφορίες που ήθελαν, έδιναν φιλοδωρήματα στους ντόπιους. Επί δεκατρείς μήνες το κυνηγούσαν, μα το ελάφι ξεγλιστρούσε. Ανδρώθηκε Εκείνο, έμαθε τα μονοπάτια και πηδούσε πελώριες πέτρες. Έγινε θρύλος το Ελάφι, σύμβολο Ζωής και Ελευθερίας κι ο απλός κόσμος το συμπαθούσε. Αλλά οι κυνηγοί δε πτοήθηκαν. Έβγαλαν νέες ταυτότητες από το Δασαρχείο και διοργάνωσαν ένα λαμπρό Πανκυνηγητικό Συνέδριο. Ανέβασαν το ηθικό τους και προμηθεύτηκαν τα πιο σύγχρονα κινητά. Με αισιοδοξία για τη στρατηγική τους παρέλασαν στους δρόμους της πόλης. Ωστόσο δυσκολεύονταν να πετύχουν το στόχο τους. Το Ελάφι έτρεχε σαν τον άνεμο, παρέκαμπτε τις παγίδες, πηδούσε τα οδοφράγματα. Έμοιαζε με τον Πήγασο, το φτερωτό άλογο του Βελλεροφόντη. Έτρεξαν και επαγγελματίες δρομείς να το πιάσουν, όμως το ελάφι πουθενά δε σκόνταφτε. Οι παπάδες ζήτησαν τη βοήθεια του Υψίστου και ευλόγησαν την καινούργια διοίκηση των κυνηγών που αποφάσισε να επιβάλλει τη «Νέα Τάξη πραγμάτων». Στο ολονύχτιο γλέντι τους (17 Δεκέμβρη στο ΑΚΡΟΠΟΛ) προτάθηκαν τα πιο αποφασιστικά μέτρα. Συνδυασμένα πλέον ξεκίνησαν τη μεγάλη επίθεση την οποία ονόμασαν καταιγίδα. Περιέφραξαν όλο το βουνό, έστησαν ενέδρες σ όλες τις διαβάσεις και χτένισαν τη γη σπιθαμή προς σπιθαμή. Στην Παγάνα πήραν μέρος χιλιάδες δάσκαλοι και μαθητές σε μια πρωτοφανή εκστρατεία. Τα ελικόπτερα από πάνω,το «πεζικό» από κάτω. Τα γαβγίσματα των σκύλων σήμαναν την έναρξη της επιχείρησης, η οποία κράτησε 20 μήνες. Ποτέ στην ιστορία δε μόχθησαν τόσοι πολλοί άνθρωποι για ένα τόσο «ευγενικό» σκοπό. Μάταιη όμως η προσπάθεια τους. Το Ελάφι πάλι γλίτωσε, μεταμορφώθηκε θαρρείς σε ΙΔΕΑ, έγινε άυλο και οι σφαίρες δεν το έπιαναν. Οι παγίδες αχρηστεύθηκαν, έχασαν την αξία τους τα τεχνάσματα του Οδυσσέα. Απελπισία πλάκωσε τους κυνηγούς και αρκετοί παράτησαν τα όπλα. Άλλοι ντρέπονταν από τις οικογένειες τους, άλλοι σκέπτονταν το χρόνο, τα χαμένα χρήματα Όμως στην κρίσιμη στιγμή, οι πιο πεισματάρηδες σκέφτηκαν την υπερβατική λύση. Κι όρμησαν ξανά στο Μπέλες. Έριξαν, κρυφά τη νύχτα, φαρμάκι στα νερά κι άλλοι έβαλαν φωτιά στο δάσος. Έπρεπε, όπως έλεγαν, να τελειώνουν με το φάντασμα που κυνηγούσαν. Το Ελάφι, όταν περικυκλώθηκε από τις φλόγες, έχασε τις δυνάμεις του. Η καρδούλα του χτυπούσε υποτονικά, τα πόδια του βάραιναν και ζαλιζόταν. Το τέλος ερχόταν. Μονάχα τότε λύγισε, το έπιασε παραπονιάρικο κλάμα για τον τρόπο που το πολέμησαν. Μα ο Θεός, ο καλός Θεός που αγαπά τα πλάσματά του, δεν ήθελε να πεθάνει το ελάφι. Κρατούσε ένα υπέροχο μυστικό για τη μοναδικότητα, αφού δεν έπρεπε να χαθεί η φυσική Αλήθεια. Έστειλε αμέσως δυο χρυσά πουλάκια στο Μπροσούκι και στο Μαντάρι να του φέρουν Νερό από την Πηγή της Ζωής. Ήπιε το ελάφι από το Αθάνατο Νερό και Αναστήθηκε. Μια σιγανή βροχούλα έπεσε τότε στη μακεδονίτικη γη κι έσβησε τη φωτιά, μαζί και τα σχέδια του Σατανά. Την άλλη μέρα ο Θεός έδωσε λιακάδα. Βγήκαν βόλτα οι ερωδιοί στα νούφαρα, τα καραμπατάκια τρέλαναν το νεροδάσος. Το αναγεννημένο Ελάφι πετούσε τώρα στα καταπράσινα ορμάνια. Είχε τα φτερά του Ερμή και τη χάρη του ελαφιού της Άρτεμης. Δε φοβόταν πια τους κυνηγούς. Από τον Αϊ Γιώργη έφτανε στο Μοναστηράκι, περνούσε τα Τσαίρια - Λιβαδειά, εμφανιζόταν στη Φιλλύρα, στο Ακριτοχώρι (Δερβένι), στο Ομαλό, στη Βυρώνεια, στη Ράμνα, στη Βέτρινα, στο Άγκιστρο, στο αθάνατο Κρούσοβο Από το Μπούτκοβο ως τη Μπάνιτσα έφτασε. Κι όταν οι ντουσμάνοι (εχθροί) το πλησίαζαν, ξέφευγε με γρήγορους ελιγμούς, όπως η θεά Λάντα τον παθιασμένο Δία. Σύννεφα σκόνης σκέπασαν τα βουνά από τα δροσερά Πορρόια ως το ιστορικό Αϊτοβούνι. Ακόμη και το Ρούπελ χάθηκε σε μια μολυβένια αγκαλιά από σύννεφα. Η βροχή που ακολούθησε έδιωξε τη σκόνη κι έκανε να φαίνονται όλα διαυγέστερα. Η Λίμνη έγινε λαμπρότερη και στα νερά της καθρεφτιζόνταν το Ελάφι, ενώ στον ορίζοντα, πίσω από τις ροδαλές ανταύγειες της Ίριδας μπορούσαν οι μετανιωμένοι μόνο κυνηγοί να διαβάσουν: Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΟΥΣ. ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΖΩΑ, ΣΤΑ ΠΟΥΛΙΑ, ΣΤΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ ΟΝΤΑ «Ο Θεός μίλησε, η Φύση πήρε πίστωση χρόνου» κι έκαναν όλοι το σταυρό τους. -Θεέ, φύλαγε τα ελάφια, έψαλε ένας χορωδός στην Κάτω Εκκλησιά. (Αφιερώνεται σε όλους τους εκφραστές του γνήσιου ντόπιου μακεδόνικου Πολιτισμού) Γιάννης Πούνιος. [3]

4 ΚΛΑΣΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ Όσοι αγαπούν την ιστορία και ψάχνουν με αξιώσεις την απάντηση γιατί στην αρχαία Ελλάδα, και όχι αλλού, ευδοκίμησε ο Κλασικός Πολιτισμός δεν καλύπτονται, φαντάζομαι, από τη θεωρία του ελληνικού DNA. Σκοπός των γραφομένων είναι ν αγγίξει με τρόπο απλό τα αίτια και τις συνθήκες εκείνες που επέτρεψαν στη «μικρή και φτωχή χερσόνησο να προικίσει την ανθρωπότητα με τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την ποίηση, το θέατρο, τον αθλητισμό και όλες τις κατακτήσεις του πνεύματος» (Βαν Λόου), να προκαλέσει γόνιμο διάλογο κι ενδεχομένως προβληματισμό για τη σημερινή κατάσταση. Στην αρχή, λοιπόν, ο Θουκυδίδης γράφει για το «λεπτόγειο» της Αττικής γης άγονη, που ανάγκασε πολλούς Αθηναίους να στραφούν στο εμπόριο και τη ναυτιλία. Με τα ταξίδια άνοιγε ο ορίζοντάς τους, καθώς γνώριζαν άλλους λαούς, έβλεπαν, μάθαιναν και βελτίωναν τα πράγματά τους. Και όταν χορτάσει ο άνθρωπος μπορεί μετά να φιλοσοφήσει, είπαν οι Ρωμαίοι. Και βέβαια οι Έλληνες είχαν το προνόμιο να ζούνε στην ανατολική Μεσόγειο, όπου για τρεις χιλιετίες ήκμασαν μεγάλοι πολιτισμοί. Και είναι γεγονός πως πήραν αρκετά στοιχεία από τους Σημίτες γραφή, τεχνολογία, πρακτική γεωμετρία και φιλοσοφικές ιδέες το υλικό όμως αυτό το δούλεψαν καλύτερα, απλοποίησαν π.χ. το αλφάβητο, το συμπλήρωσαν, εμβάθυναν σ αυτό κι ομόρφυναν τη ζωή. Ο τροχός των Σουμερίων έγινε στα χέρια τους ο μηχανισμός των Αντικυθήρων, η χωραφομέτρηση των Αιγυπτίων, η Ευκλείδεια Επιστήμη-Γεωμετρία. Από τις απόκρυφες γνώσεις των μάγων και ιερέων βγήκε πιθανόν η «Πολιτεία» και οι ιδέες του Πλάτωνα Πώς όμως προέκυψαν τα Πολιτικά του Αριστοτέλη, όταν στην Ανατολή κυριαρχούσαν οι Φαραώ και οι γνωστές δεσποτείες; Πως οι Ίωνες σοφοί ξεπέρασαν το μύθο κι «ερμήνεψαν» τον κόσμο; Πώς τελικά γεννήθηκαν οι πρωτοπόροι του ορθού λόγου (σοφιστές) κι ο «Ολύμπιος Περικλής»; Είναι γνωστό ότι δεν υπάρχουν οριστικές απαντήσεις για τη γέννηση κι εξέλιξη της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, γι αυτό τεράστια είναι η σημασία της επιστήμης ν ανασυνθέσει και να ανασυντάξει την ιστορία. Κοινός τόπος της προσέγγισης των νέων Ελληνιστών είναι, κατά τη γνώμη μου, τα εξής: Η δίδυμη γέννηση της Δημοκρατίας και της φιλοσοφίας προϋποθέτει τη γέννηση της πόλης. Η πόλη έρχεται στο φως στα σκοτεινά χρόνια: μετά τη πτώση της Μινωικής και Μυκηναϊκής κοινωνίας. Τότε έχουμε την ανάδυση μιας ΝΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, τελείως διαφορετικής από την προηγούμενη, την «ανακτορική». Υπάρχει καινούργια σύλληψη του κόσμου και το βλέπουμε αυτό σε πολλά γεγονότα.: 1. Δημιουργία πόλεων (σχετικός ο μύθος του Πρωταγόρα και η ερμηνεία του Σταγειρίτη) 2. Πρώτος και κυρίως ο δεύτερος αποικισμός 3. Αλλαγή της πολεμικής τέχνης 4. Αλλαγή των θρησκευτικών πεποιθήσεων και παραδόσεων (εγκατάλειψη της καύσης των νεκρών) 5. Εγκατάλειψη της παραδοσιακής γραφής (γραμμικής). Αναφερόμενοι στον αποικισμό βλέπουμε πως οι άποικοι, όπου εγκαθίστανται, δημιουργούν ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ, ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΕΣ και ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ. Εδώ είναι το μυστικό: χωρίς βία κι επαναστάσεις οι άποικοι, ως ισότιμοι πολίτες, θεσπίζουν την πολιτεία τους. Στον πόλεμο, επίσης, εφευρέθηκε κάτι σημαντικό: οι πολίτεςστρατιώτες είναι ίσοι μεταξύ τους με τον ίδιο οπλισμό και την ίδια εκπαίδευση. Με αυτή τη διάταξη, τη ΦΑΛΑΓΓΑ των πολεμιστών η ασπίδα του καθενός να προστατεύει το αριστερό πλευρό του άλλου μπόρεσαν οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι αργότερα να υπερισχύσουν πολυαριθμότερων στρατών. Η ειρήνη στα κατοπινά χρόνια έφερε μπόλικους καρπούς. Το νέο αλφάβητο ήταν μια άλλη επανάσταση. Ως ευκολομάθητο έγινε κτήμα μεγάλου μέρους του πληθυσμού και επιδίδονταν χιλιάδες πλέον στα γράμματα. Η σκέψη του ανθρώπου μεταδιδόταν μακριά, γινόταν η διεργασία της επικοινωνίας, η ζύμωση και διαπάλη των ιδεών (το διαδίκτυο της εποχής). Ένα άλλο κομβικό σημείο στην ανάλυση είναι η γενικευμένη αμφισβήτηση της Παράδοσης. Τούτο επιτυγχάνεται μέσα από τη λογική. Ο πολίτης μαθαίνει ότι δεν πρέπει να πιστεύει σε τίποτα που δεν έθεσε ο ίδιος υπό εξέταση. Η αμφισβήτηση της κρατούσας κατάστασης είναι περιεχόμενο του φιλοσοφικού λόγου και λαχτάρα των υφισταμένων τάξεων. Η ίδια η θέσπιση των νόμων αλλά και η συζήτηση για την ορθότητά τους αποτελεί έργο και ζωή τόσο των σοφών, όσο και των καταπιεσμένων. Προσοχή εδώ, δεν μπορεί να θεωρηθεί η δημοκρατία παιδί της φιλοσοφίας, αλλά ούτε η φιλοσοφία παιδί της δημοκρατίας. Σημασία πάντως έχει ότι για πρώτη φορά μπήκε το ζήτημα τι πρέπει να πράξουμε και ποια είναι τα κριτήρια των πράξεών μας. Και αυτό το πράγμα είναι δουλειά της κοινωνίας να το θεσμοθετήσει, δεν είναι κάτι που βγαίνει αυθόρμητα κι έχει γενική αποδοχή. Ίσα- ίσα, οι άνθρωποι επαναπαύονται στο να πιστεύουν και να τηρούν τα συνηθισμένα. Και η αδράνεια του κατεστημένου είναι υπερδύναμη. Στο πνεύμα όμως της δημοκρατίας είναι ακόμη και η «υπέρβαση» της, η ποιοτική βελτίωσή της, αρκεί να το θέλουν και να το ζητήσουν οι περισσότεροι. Ρήξη λοιπόν με την παράδοση, σε όλα τα πεδία. Αρχικά με τους μύθους, η βροχή δεν είναι επιθυμία του Δία, ο Ήλιος δεν είναι θεότητα, αλλά μια φλεγόμενη πέτρα. Κρατούν όμως οι αρχαίοι τα σύμβολα και τα διδάγματα του μύθου και τα παρουσιάζουν στις τραγωδίες. [4]

5 Εξυπακούεται πως όλοι οι κάτοικοι της Ελλάδας δεν είναι στο ίδιο μήκος κύματος κι ας μη νομισθεί πως οι Αθηναίοι έκτιζαν κάθε φορά Παρθενώνες, όταν δε πολεμούσαν. (Δεν εξετάζουμε εδώ τα αρνητικά τους, ούτε τα αίτια της παρακμής). Τα φωτεινά μυαλά κατηγόρησαν την ειδωλολατρία, τον Όμηρο ως πολυθεϊστή που αποδίδει στους θεούς ανθρώπινα πάθη κι αθέμιτες πράξεις, έκνομες δηλαδή. Ο Ξενοφάνης κτύπησε το δογματισμό και θεμελίωσε το οικοδόμημα: «δοκός δ επί πάσι τέτυκται» (μία δόξα γνώμη κτίζεται πάνω σ όλα τα πράγματα). Με άλλα λόγια είπε πως για όλες τις υποθέσεις έχουμε μια αντίληψη που προέρχεται από την κοινωνία, χωρίς εμείς να έχουμε συμβάλλει. Η κριτική που υποβάλλεται προς την παραδοσιακή θρησκεία έχει κι άμεσες πολιτικές συνέπειες. Η αμφισβήτηση της νομιμοποίησης των αριστοκρατικών οικογενειών, γιατί ακριβώς αυτές οι οικογένειες διεκδικούσαν την καταγωγή τους από τους θεούς. (Ας αναλογιστούμε σήμερα τον ξύλινο κούφιο λόγο που ακούγεται στις επετείους για παράδοση και έθνος και σχετικό το πόνημα του Δ. Τσάτσου για την αμφισβήτηση). Στο φιλοσοφικό πεδίο η ρήξη είχε ως συνέπεια την αναζήτηση των ΠΡΩΤΩΝ ΑΡΧΩΝ. Οι ρηξικέλευθες σκέψεις του Θαλή για το νερό ή των μαθητών του για το άπειρο και την «εξελικτική θεωρία», είναι έρευνα για το γενεσιουργό στοιχείο που μπορεί να δομήσει το σύμπαν. Ο Δημόκριτος θα μιλήσει για το «άτομο» και πως όλα δημιουργούνται από αυτό. Όλα αυτά ξεκίνησαν με την παρατήρηση και την προσεκτική μελέτη των παραδόξων, των αντιφάσεων εκείνων που γεννούν τη ζωή, την κίνηση και το θάνατο. Κι ο οργασμός της Ιωνίας, των νησιών και της Ιταλίας μεταφέρεται στην Αθήνα για να μετατραπεί η πόλη της Παλλάδας σε Σχολείο του κόσμου κι αφετηρία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος. Μέσα σ έναν κόσμο που δεν υπάρχει η αλήθεια που απορρέει από ψηλά, αλλά είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης προσπάθειας οδήγησε στην αμφισβήτηση της νομιμοποίησης της κοινωνικής εξουσίας. Ήδη ο ποιητής είχε βάλει το Διομήδη να λέει στον Αγαμέμνονα: «Ναι, μπορεί να είσαι βασιλιάς, να κρατάς το σκήπτρο, αλλά στην πραγματικότητα δεν αξίζεις τίποτα». Έτσι, η βασιλεία και κάθε υποκατάστατό της δέχεται κριτική και πόλεμο, ώσπου να καταρρεύσει. Στην κοινωνία οι αξίες της δόξας και της φήμης παίζουν πρωτεύοντα ρόλο, ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας του ελληνικού πολιτισμού διατυπώνεται με το «αιέν αριστεύειν». Υπάρχει όμως και η αλληλεγγύη των πολιτών και το πεδίο της άμιλλας μεταφέρεται στο λόγο, ποιος θα μιλήσει καλύτερα στην ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ, ποιος θα φανεί χρησιμότερος στο σύνολο. Κατοχυρώθηκε η ελεύθερη έκφραση (ισηγορία), τι πιο σπουδαίο να λες ό, τι σκέπτεσαι, να μην κρύβεις την γνώμη σου! Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχε το αιρετικό και το ορθόδοξο ή το απαγορευμένο και ιερό βιβλίο. Μελετήθηκε από νωρίς το δίπολο ΦΥΣΗ ΝΟΜΟΣ («το δίκαιον και αισχρόν δεν υπάρχουν φύσει αλλά νόμω») και τούτο είχε πολιτικές προεκτάσεις. Από την ισορροπία βγήκε το ΜΕΤΡΟ, Η ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ που τροφοδότησαν τις τέχνες και τα γράμματα. Οι κοινωνίες των μικρών πόλεων έδωσαν ένα νόημα στη ζωή, ένα «πρόταγμα», όπως συνήθιζε να λέει ο Καστοριάδης. Όχι μονάχα νόμους και ισονομία, όχι απλή εφαρμογή των νόμων, αλλά και κοινωνική συνείδηση, καθημερινή επαγρύπνηση, αναστοχασμό και νέα δράση. Η πολιτεία είναι υπεύθυνη και για την ατομική αυτοπραγμάτωση για τη δημιουργία του «καλού κι αγαθού» πολίτη («Πολιτικά»). Η μαρξιστική θεώρηση προτάσσοντας τις παραγωγικές δυνάμεις του 5 ου και 4 ου αιώνα, νομίζω πως φωτίζει ενδιαφέρουσες πτυχές του ζητήματος. Ωστόσο σε αυτό το «θαύμα», υπάρχουν και οι αντινομίες : Η Ελλάδα δεν έχει το μονοπώλιο της δουλείας, κοινωνικοί αγώνες και «ταραχές» υπήρχαν και στη Ρώμη, η φάλαγγα δοξάστηκε πιο πολύ στους Μακεδόνες, το «λεπτόγειο» του Θουκυδίδη υπήρχε κι αλλού Οι αδυναμίες όμως δεν δικαιολογούν ανιστόρητες και υπερφυσικές θεωρίες (Γονίδια, Διάστημα, κλπ.) Συνοψίζοντας την ειδοποιό διαφορά τονίζεται: Τον 8 ο 6 ο αιώνα εμφανίζεται ένας νέος πολιτισμός στο χώρο του Αιγαίου. Αποτελεί συνέχεια και συνέπεια του Αποικισμού και της εκλαΐκευσης της γνώσης. Ο καρπός του παρήχθη από τις αυτόνομες πόλεις και όχι από τα μεγάλα κράτη (όπως σημειώνει ο Χ. Θεοδωρίδης), διότι εκεί έλαβαν χώρα, δύο ξεχωριστές λειτουργίες: A. Η γενική αμφισβήτηση, εξ ου το ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ, άρνηση επομένως της μίας μόνιμης ταυτότητας κι αλήθειας (σε σύγκριση με Σωκρατικούς διαλόγους και το Ον του Παρμενίδη). B. Η απόφαση να λύνουν τις διαφορές τους οι πολίτες με το λόγο και όχι με το σπαθί. Έτσι διαμορφώθηκε η κοινότητα των πολιτών, η δυνατότητα να ορίζουν μόνοι τους τη μοίρα τους. Και τούτο λέγεται Δημοκρατία. Και φιλοσοφώντας στο πολίτευμα αυτό δεν έχουμε πρόβλημα να δούμε τους βαθμούς της ανελευθερίας του και να μιλήσουμε για την «ύβρη» που ενδογενώς έκρυβε μέσα του. (Συνεχίζεται. Περίληψη διαλέξεων του καθ. Θ. Ανδρονίδη στο Μαξίμειο) ελληνιστές. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ από την Ομάδα μας σε όλους τους ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ Η μόνη μαστίχα που όχι μόνο δεν καταστρέφει τα δόντια, αλλά συγχρόνως κάνει καλό στα δόντια και στα ούλα, είναι η φυσική μαστίχα της Χίου (χωρίς ζάχαρη), χώρια που αποτρέπει τα εγκεφαλικά... Τρίγωνο από τις τρεις διχοτόμους του δεν κατασκευάζεται. Γιατί; Απάντηση, 1 Βιβλίο. [5]

6 Ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΥΝΙΟΥ ΣΤΟ ΣΥΜΠΌΣΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ Η παρέμβασή μου αφορά 3 πράγματα. 1) Την ανθρώπινη αδυναμία (ενώ θέλουμε να κάνουμε το καλό, η πείρα δείχνει ότι κάνουμε το κακό). Το είπε καθαρά ο Απόστ. Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή. Κεφ.7 στιχ.18/21. Φαίνεται και στη ζωή μας σε πολλές εκφάνσεις. Στην ανατροφή π.χ. των παιδιών μας, βάζοντας σκληρούς περιορισμούς. Στην κομματική ζωή, όταν περνάμε στο ρουσφέτι. Στα πολιτιστικά, όταν περιχαρακώνουμε την φυσική εξέλιξη, και κυρίως στη μελέτη και έρευνα της παράδοσης, που την εξηγούμε κατά το δοκούν. Με όλο το σεβασμό, διαφωνώ σε πολλά σημεία της εισήγησης του προέδρου της Ο ΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ Π. Σ. Μ.και τις ενέργειες του- με όσα διέρρευσαν στο Χαρωπό Ώστε ο ειδικός, επιστήμονας χοροδιδάσκαλος, που ερευνά ένα χορό και βλέπει μια αναντιστοιχία βημάτων και κίνησης με τα λόγια του τραγουδιού, είναι ύποπτο και ανθελληνικό; Απάντηση: «εθνικό το αληθές». Γιατί δεν έχουμε το θάρρος να καλέσουμε τον ίδιο/ ίδια να απαντήσει; Μήπως γιατί φοβόμαστε την Αλήθεια; 2) Κι αυτή τη φορά παρατηρεί κανείς, πως ένα συνέδριο για την παράδοση, εκφυλλίζεται σε προσπάθεια καθοδήγησης και υποταγής σε μία γραμμή. Αυτό φίλοι μου, είναι τα δεσμά της σκέψης και της δράσης. Είναι λάθος κι αντιδημοκρατία τα απαγορευμένα βιβλία - με τη μέθοδο της μιας φράσης! Ελπίζω να μην εξελιχθούν τα πράγματα έτσι ως το τέλος στο συμπόσιο. «Ή αφήνουμε όλα τα λουλούδια ν ανθίσουν ή βάζουμε χαλινάρι και πάμε υποχρεωτικά σ ένα δρόμο». Είναι ντροπή να χουμε τέτοια διλλήματα, οπότε δεν μιλάμε για ελευθερία, σε μια χώρα που τίμησε την ελευθερία και όχι τον δογματισμό. Ναι στην αλήθεια, όχι στην κάλπικη εθνικιστική γραμμή. 3) Γιατί να σκορπάμε τόση ενέργεια, τη στιγμή που χρειαζόμαστε σύγκλιση και σύνθεση των διαφορετικών θέσεων; Ο συμβιβασμός, και τώρα και ανέκαθεν, είναι προϋπόθεση για την Πρόοδο. Αλλιώς δεν προχωρά το πράμα στον πολιτικό πολιτισμό, στην παιδεία, στην Επιστήμη. Φοβόμαστε τον πλούτο των απόψεων; Μήπως δεν στέκει η «εθνική θέση»; Καταλήγω με τη διαπίστωση του Σοπενάουερ. «Πως κάθε αλήθεια περνάει από τρία στάδια. Πρώτα γελοιοποιείται, μετά πολεμείται και τέλος γίνεται δεκτή ως αυτονόητη». ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Ο Λόγος έγινε άνθρωπος 1«Απ όλα πριν υπήρχε ο Λόγος κι ο Λόγος ήτανε με το Θεό, κι ήταν Θεός ο Λόγος. Απ την αρχή ήταν αυτός με το Θεό. Τα πάντα δι αυτού δημιουργήθηκαν κι απ όσα έγιναν τίποτα χωρίς αυτόν δεν έγινε. Αυτός ήτανε η ζωή, και ήταν η ζωή αυτή το φως για τους ανθρώπους. Το φως αυτό έλαμψε μέσα στου κόσμου το σκοτάδι, μα το σκοτάδι δεν το δέχτηκε. Ο Θεός έστειλε έναν άνθρωπο που τον έλεγαν Ιωάννη. αυτός ήρθε ως μάρτυρας για να κηρύξει ποιος είναι το φως, ώστε με τα λόγια του να πιστέψουν όλοι. Δεν ήταν ο ίδιος το φως, ήρθε όμως για να πει ποιος είναι το φως. Ο Λόγος ήταν το αληθινό φως, που καθώς έρχεται στον κόσμο φωτίζει κάθε άνθρωπο. Μέσα στον κόσμο ήταν, κι ο κόσμος δι αυτού δημιουργήθηκε, μα δεν τον αναγνώρισε ο κόσμος. Ήρθε στον τόπο το δικό του, και οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν. Σ όσους όμως τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ αυτόν, έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού. Απ το Θεό γεννήθηκαν αυτοί και όχι από γυναίκας αίμα, ούτε από επιθυμία ανθρώπινη ή επιθυμία άντρα. Ο Λόγος έγινε άνθρωπος κι έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας και είδαμε τη θεϊκή του δόξα, τη δόξα που ο μοναχογιός την έχει απ τον Πατέρα, ήρθε γεμάτος χάρη θεϊκή κι αλήθεια για μας. Ο Ιωάννης είπε επίσημα τη γνώμη του γι αυτόν και τη διακήρυξε λέγοντας: «Γι αυτόν ήταν που είπα, εκείνος που έρχεται ύστερα από μένα είναι ανώτερός μου, γιατί υπήρχε πριν από μένα». Απ το δικό του πλούτο πήραμε όλοι εμείς τη μια δωρεά πάνω στην άλλη. Ο νόμος δόθηκε δια του Μωυσέως, η χάρη η θεϊκή όμως και η αλήθεια ήρθε σ εμάς δια του Ιησού Χριστού. Κανείς ποτέ δεν είδε το Θεό. Μόνο ο μονογενής Υιός, που είναι μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα, εκείνος μας τον έκανε γνωστό.» Προοίμιο Προσοχή λοιπόν, γιατί θα την πατήσουμε σαν τους Ιεροεξεταστές και τον Γαλιλαίο. Δεν πρέπει φίλοι μου, να πολεμούμε κάτι που δεν ξέρουμε πόσοι διάβασαν το βιβλίο «ΕΠΙΤΗΡΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ»; - (εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ) ή το δικό μου, το «ΜΝΗΜΟΝΙΟ»; Ας τολμήσουμε να μάθουμε και ύστερα να πάρουμε θέση. Προτείνω μια ημερίδα, για την Ιστορία και τα πολιτισμικά της περιοχής των συνόρων. Ημερίδα ανοικτή και Επιστημονική Σας ευχαριστώ πολύ. ΣΣ. TO ΤΡΙΤΟ ΗΜΙΧΡΟΝΟ ήταν υβριστικό, και το δημοσίευμα της ΠΟΠΣΜ λίαν προπαγανδιστικό στον Παρατηρητή Σερρών Από το γλέντι-καζάνια στις στα χωριά της Δράμας. [6]

7 Προς την εφημερίδα «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ» Ν. Σερρών 29/12/2016 Κύριε Δ/ντά Παρακαλούμε να καταχωρήσετε στην έγκριτη εφημερίδα σας και στην ίδια σελίδα την απάντηση γηγενών κατοίκων του Ν. Σερρών σε όσα ακούστηκαν στο «Συμπόσιο Μακεδονικής Παράδοσης» στις και δημοσιεύσατε στις για εκμετάλλευση από ξένα κέντρα τόσο του τοπικού γλωσσικού ιδιώματος, όσο και της ύπαρξης, δήθεν, «μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας». Ιδού το κρατικό έγγραφο από Αθηναϊκή εφημερίδα : ΕΙΣΗΓΗΣΗ Για την Ιεραρχία ΥΠΟΘΕΣΗ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ» ΣΧΕΤ.: ΕΚΘΕΣΗ ΔΡΑΣΤΗ-ΡΙΟΤΗΤΑΣ 4101 Π.Μ.Υ. ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΣΚΟΠΟΣ: 1. Η ενημέρωση της Ιεραρχίας και η έγκριση των υποβαλλο-μένων προτάσεων. ΙΣΤΟΡΙΚΟ: 2. Η από ετών συνεχιζόμενη προπαγάνδα των Σκοπίων εις βάρος της χώρας μας επί του Μακεδονικού θέματος, μας έφερε σε δυσχερέστατη θέση σήμερα, λόγω κυρίως της αντεθνικής δραστηριότητας στελεχών της αντιπολίτευσης Παρούσα κατάστασις 7 8 Συμπεράσματα 9. Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι θα πρέπει η ελληνική Κυβέρνησις το συντομώτερο να δεχθεί και επίσημα, ότι τόσο το Βελιγράδι όσο και τα Σκόπια δεν έχουν εδαφικές διεκδικήσεις προς την ελληνική πλευρά. 10. Παράλληλα όμως και ως θέμα αρχής, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη Μακεδονικής μειονότητας, που κατοικεί στη Μακεδονία, μετά των μειονοτικών δικαιωμάτων, που απορρέουν απ αυτήν. Είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι επιβάλλεται να αναγνωρίσουμε και να αποδεχθούμε την ύπαρξη Μακεδονικού Έθνους και να καθιερώσουμε έδρα Μακεδονικής γλώσσας στα πανεπιστήμια της Βορείου Ελλάδος, ενώ θετική θα χαρακτηρίζαμε την αποδοχή εκ μέρους μας του επαναπατρισμού των Σλαβομακεδόνων. Σε αντίθεση περίπτωση θα έρθουμε σε ευθεία σύγκρουση με το Στέητ Ντηπάρτμεντ, πρόσφατες εκθέσεις του οποίου θεωρούν «απολύτως αναγκαίον» την υλοποίηση αυτών των θεμάτων. Ο ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΜΑΣ 1. Το ανωτέρω έγγραφο της Ελληνικής Πολιτείας, που συντάσσει ο κ. Μπαλές (Δ/ντής της Υπηρεσίας) είναι πάντοτε επίκαιρο, γιατί για άλλη μια φορά τίθεται επίσημα ο δάκτυλος επί τον τύπον των ήλων. Είναι το έγγραφο καταπέλτης, κεραυνός εν αιθρία για τους υπερπατριώτες- εθνικιστές. Εάν συνεχισθεί η αντιπαράθεση θα υποχρεωθούμε να δημοσιεύσουμε και άλλα, το ίδιο αδιαμφισβήτητα αποδεικτικά στοιχεία, για ύπαρξη Μακεδονικής Μειονότητας, Γλώσσας και Έθνους. Οι γερανοί του Ιβύκου πετούν στους μακεδονικούς αιθέρες «Εξ ιδίων τα βέλη». Ο θυμόσοφος λαός λέγει: «Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια». 2. Ο πρώτος Ύπατος Αρμοστής του Οργανισμού για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) Μαξ Φαν Ντερ Στουλ επισημαίνει χαρακτηριστικά: «Γνωρίζω, ότι μια μειονότητα υπάρχει, όταν τη βλέπω». Εσείς, Κύριοι οργανωτές του «Συμποσίου» ( ), που ομιλείτε και γράφετε, ως ρεπορτάζ, στον ημερήσιο τύπο των Σερρών για «ξένα κέντρα», είστε τυφλοί, αόμματοι; Γιατί ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ σας ταυτίζεται με ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ του Μεταξά; Γιατί βλέπετε, άνθρωποι του Θεού, κινδύνους και όχι την ανθρωπιά ανάμεσα στους ντόπιους σλαβόφωνους του Νομού μας; Τι φοβάστε ύστερα από 103 χρόνια ενσωμάτωσης; 3. Όσο για την «πρόσφατη του Μαΐου, εκδοτική δραστηριότητα», όπως γράφετε στην εφημερίδα ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ ( ), σας υπενθυμίζουμε τα εξής: «Η επιστήμονας εθνογράφος συγγραφέας (κυρία Μαρίκα Ρόμπου Λεβίδη ΕΠΙΤΗΡΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ) κατέγραψε στο βιβλίο της αλήθειες, που καίνε, πονάνε... ΟΧΙ, Κύριοι της Ομοσπονδίας ΠΣΜ, «τα άγια της κυσί!..». Αν είχατε ελάχιστη δημοκρατική ευαισθησία δεν θα πυροβολούσατε με ψεύδη το περιεχόμενο χωρίς την παρουσία της κυρίας Ρόμπου. Δεν προσκλήθηκε στο «Συμπόσιο», γιατί ο λόγος της αλήθειας θα σας τσάκιζε. Οι πόλεμοι κερδίζονται από όσους υπερασπίζονται αξίες και ιδανικά και χάνονται από όσους ενεργούν ως άρπαγες στο όνομα της βίας και της δύναμης!... («Φίλος ο Πλάτων, φιλτάτη η αλήθεια», σε τελική ανάλυση). ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Γηγενείς Μακεδόνες του Νομού Σερρών Για την αντιγραφή Γιάννης Πούνιος Ηράκλεια Σερρών [7]

8 ΣΑΝΤΑΣΚΗ «Οι οπαδοί του Σαντάνσκη που αντιστρατεύονταν τις βουλγάρικες πολιτικές λέσχες του I.M.R.O., συνεργάσθηκαν στα τέλη Ιανουαρίου του 1909 και ήλθαν σε κοινή συνεννόηση με το κόμμα του Τσερνοπέεφ, ο οποίος δρούσε στη Στρώμνιτσα, στο Κιλκίς και στο Τίκφες. Η προσέγγιση των δύο Βουλγάρων αρχηγών (σλαβο- μακεδόνων το ορθότερο), κατέληξε στη δημιουργία «Εθνικού Ομοσπονδιακού Κόμματος», που απέβλεπε στη διατήρηση του ισχύοντος εδαφικού καθεστώτος της Μακεδονίας μέσα στα πλαίσια της οθωμανικής επικράτειας με απόκτηση μεγαλύτερου βαθμού αυτοκυβέρνησης χωρίς όμως να στοχεύει στην πλήρη αυτονόμησή της, όπως η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση. Το «Εθνικό Ομοσπονδιακό Κόμμα» των σαντραλιστών είχε πρόγραμμα ριζοσπαστικό και σοσιαλιστικό, φιλοδοξούσε ν αποβεί ο αντίποδας του Νεοτουρκικού κόμματος «Ένωση και Πρόοδος», το οποίο θεωρούσε ότι ήταν αστικό και ότι εκπροσωπούσε την παλιά τουρκική γραφειοκρατία και χαρακτήριζε τις ελληνικές, τις σερβικές και τις βουλγάρικες πολιτικές λέσχες της Μακεδονίας, καθώς και τα αντίστοιχα πολιτικά κόμματα, ότι αποτελούσαν όργανα ξένων προπαγανδών, που απέβλεπαν στην μερική ή ολική απόσπαση γεωγραφικών τμημάτων της Μακεδονίας και στην προσάρτησή τους στα όμορα βαλκανικά κράτη.» Tα παραπάνω βρίσκονται στη σελ.279 του βιβλίου του Κ. Βακαλόπουλου «Νεότουρκοι και Μακεδονία» και δείχνει τη μακεδόνικη συνείδηση και δράση του Γιάννε Σαντάσκη, αγωνιστή της Αυτόνομης Μακεδονίας, όπως και ο Γκότσε Ντέλτσεφ, χρόνια πριν τον Τίτο. Ας σημειωθεί ότι ένας από τους βουλευτές του παραπάνω κόμματος, ο Ντιμίταρ Βλάχοφ,(Κιλκίς), έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Ομόσπονδης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, το Θεοφάνεια: Γλέντι στη Δράμα ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Σήμερα στην ελληνική Κοινωνία κυριαρχούν οι αντιθέσεις, η καχυποψία, αισθήματα μισαλλοδοξίας, η εκμετάλλευση και τα.. «καλά συμφέροντα», όπως ο κάθε ένας πολίτης τα εννοεί. Η εμπιστοσύνη μεταξύ των πολιτών και τον πολίτη προς την έννομη Πολιτεία έχει σχεδόν χαθεί. Για αυτό η Πολιτεία έχει χρέος κι επιβάλλεται να καλλιεργεί την ανθρωπιστική παιδεία, να διδάσκει στους πολίτες τις αρχές της δικαιοσύνης, συνεργασίας και αλληλεγγύης. Η εκάστοτε δημοκρατική Εξουσία να καταπολεμά το φανατισμό φασισμό οποιοδήποτε χρώμα κι αν έχει, από όπου κι αν προέρχεται. Το κράτος πρέπει να καταργήσει κάθε είδους διακρίσεις και να εγκαθιδρύσει την αληθινή δημοκρατία, τη δημοκρατία του «Χρυσού Αιώνα» των Αρχαίων Ελλήνων, όπου η Εκκλησία του Δήμου, οι συναθροίσεις των πολιτών είχαν τον πρώτο λόγο για κάθε άλυτο πρόβλημα, για κάθε προγραμματισμό ακόμη και για τον πόλεμο. Στο σημείο αυτό τίθεται η ερώτηση: Η σημερινή Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση υπηρετεί, αγκαλιάζει τα υψηλά ιδανικά, όταν υψώνει φράχτες και δεν δέχεται την κατανομή των Σύριων Προσφύγων στα Κράτη μέλη, ανάλογα με τον πληθυσμό της κάθε χώρας; Μήπως ανασταίνονται οι εθνικισμοί στην γηραιά Ήπειρο; Μήπως κάποιοι είναι νοσταλγοί της «δόξας» των Χίτλερ και Μουσολίνι; Υπενθυμίζουμε σε αυτούς το άδοξο τέλος των αρχηγών του ιμπεριαλισμού, αλλά και την Αντιγόνη που αναφωνεί από τα βάθη των αιώνων: «ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφην», δηλαδή «δεν γεννήθηκα για να μισώ αλλά για να αγαπώ». Ναι! Αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία όπου οι ραδιουργίες, τα μίση και οι έχθρες του παρελθόντος παραχωρούν τη θέση τους στη κατανόηση, στη συνεργασία και αλληλεγγύη των πολιτών ανεξάρτητα χρώματος, φυλής, θρησκείας, γλώσσας και εθνικότητας. Ναι! Αγωνιζόμαστε, εμείς οι ντόπιοι Μακεδόνες, για το σεβασμό στη διαφορετικότητα, όποια κι αν είναι αυτή, αγωνιζόμαστε για να ανθίσουν όλες οι αμυγδαλιές και να ραίνουν με τα ροδοπέταλά τους κάθε αγωνιστή, τιμητή των αξιών. Αγωνιζόμαστε αδιάκοπα τον Αγώνα της ζωής για να λάβει σάρκα και οστά το τραγούδι του ποιητή Δ. Σολωμού: «Κι αν όλα στον κόσμο αυτό χαθούν κι αν όλα στα Τάρταρα γκρεμιστούν, δυο θεοί θα μείνουν ολόρθοι στητοί επάνω στη Γη, η Αγάπη η Αιώνια και η Αιώνια Καλοσύνη.» Για αυτήν την πανανθρώπινη Αγάπη και Καλοσύνη, για τις πανανθρώπινες Αξίες κι Αρχές, για την υπεράσπιση της δικαιοσύνης, της ανθρωπιάς, των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όλοι οι Έλληνες, Πολιτεία και Εκκλησία πρέπει, αν κριθεί αναγκαίο, να ορθώσουν το ανάστημά τους για άλλη μια φορά σε ό, τι δεν υπηρετεί, σε ό, τι υποβιβάζει τη γνήσια, αληθινή δημοκρατία. Να ορθώσουν την ψυχοπνευματική λεβεντιά τους στη μαυρίλα και την ντροπή του φασισμού και του μαύρου εθνικισμού. Σε όλους αυτούς, που αγωνίζονται για ιδανικά και το δίκαιο σφίγγουμε θερμά το χέρι. Η ανεκτικότητα πρέπει να χαρακτηρίζει μια δημοκρατική ευνομούμενη Πολιτεία. Δεν μπορούμε να είμαστε στον 21 ο αιώνα οι έγκλειστοι της ίδιας μας της χώρας. Είναι ντροπή για την πατρίδα μας να χορεύουν οι ντόπιοι Μακεδόνες τους χορούς των παππούδων τους μόνο με τη μουσική, μουγκοί σαν τις αρκούδες! Ζούμε στον 21 ο αιώνα και όχι στον Μεσαίωνα... Ο λαός μας, η χώρα μας δεν χρειάζεται εθνικιστικές πατερίτσες για να υπάρξει. Ο εθνικισμός και η μισαλλοδοξία υπονομεύουν τη συνεκτικότητα της ελληνικής κοινωνίας. [8] [8]

9 Δεν μπορούμε να διεκδικούμε τον εκσυγχρονισμό μιας κοινωνίας, όταν δεν έχουμε τη δυνατότητα να λέμε ως άτομα την άποψή μας. Χρειαζόμαστε ελευθερία να λέμε ανοιχτά τα πιστεύω μας, τόσο μάλλον, αφού η Πολιτεία επιδιώκει τον εκσυγχρονισμό. Ο φόβος να εκφραζόμαστε ανοιχτά, χωρίς ενδοιασμούς, μπλοκάρει τη διαδικασία μιας πνευματικής χειραφέτησης. Όταν φοβάται ο μορφωμένος να δώσει τον αγώνα τον καλό, τότε πως θα τον δώσει ο απλός αγράμματος χωρικός; Πώς μετά θα προκύψουν έντιμοι και έξυπνοι ψηφοφόροι; Αγωνιζόμαστε για την ανάπτυξη μιας απελευθερωμένης αντίληψης. Όποιοι φοβούνται, γίνεται από αυτούς αποδεκτός ο εξανδραποδισμός, ο εξευτελισμός, η πορνεία, η ανεργία, η καταστροφή τους. Όταν προσπαθούμε να ηθικοποιήσουμε έναν λαό με το φόβο, αυτός ο λαός δεν ηθικοποιείται, αλλά σέρνεται σε κάθε είδους εκχυδαϊσμό. Ο αληθινός, αγνός δημοκράτης είναι διώκτης του σκοταδισμού. Σιχαίνεται κάθε έκφραση ακραίου εθνικισμού, αλλά δεν δέχεται να του προσάψουν τη λέπρα, ότι δεν αγαπά την πατρίδα του. Εθνικά επικίνδυνος είναι αυτός, που καταγγέλλει κάποιον χωρίς αποδείξεις. Σήμερα έχει πολιτογραφηθεί στην γλώσσα μας η έννοια του εθνικά επικίνδυνου. Παλαιότερα είχαμε το μίασμα του κομμουνιστή, του εθνικόφρονα κλπ. Υψίστη μορφή φασισμού είναι ο ετεροπροσδιορισμός του άλλου. Ορισμένοι βλέπουν φαντάσματα και επιμένουν στην αντίληψη, ότι ο ένας είναι λιγότερο ή περισσότερο πατριώτης. Πρέπει να μας ενδιαφέρει να έχουμε τη δυνατότητα να εκφραζόμαστε με θάρρος και όχι να τρέμω μήπως με παρεξηγήσουν. Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι και ελεύθερο πουλί είναι εκείνο, που πετάει στους αιθέρες και όχι το κλεισμένο στο κλουβί. Δεν πρέπει να λέμε: Μπορώ εγώ να αλλάξω τον κόσμο; Όλοι μας, ο καθένας από το μετερίζι του, κάτι μπορούμε να προσφέρουμε. Η ίδια η Πολιτεία, - εάν, βέβαια είναι αληθινά δημοκρατική - πρέπει να εμπνέει τον πολίτη, έτσι που να τον απογειώνει, να του δίνει φτερά για να πραγματοποιεί, για ό, τι σημαίνει δίκαιο και ανθρωπιά. Πρέπει να είναι στη διάθεση του κάθε ταλαιπωρημένου Έλληνα πολίτη και να του συμπαραστέκεται στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο, για οποιαδήποτε αδικία, που του έγινε. Επιδιώκουμε τον εκσυγχρονισμό μας στο οικονομικό πεδίο, την οικονομική μας άνοδο, μετά από ύφεση οικονομική έξι ετών. Η άνοδος όμως αυτή προϋποθέτει και τον κοινωνικό εκσυγχρονισμό των ιδεών και την εφαρμογή τους! Λέμε, ότι έχουμε δημοκρατία! Τι είδους όμως δημοκρατία έχουμε; Μπορούνε να επιβιώσουν και να αναπτυχθούνε μέσα στη δημοκρατία μας όλα τα υψηλά νοήματα, που διατυπώσαμε; Μπορούνε όλοι οι πολίτες να νιώσουν εντελώς ελεύθεροι; Έχουμε χρέος να επισημάνουμε τα ακόλουθα: Πεμπτουσία της δημοκρατίας είναι ο σεβασμός στη διαφορετική άποψη. Με το πνεύμα αυτό για δημοκρατία και ελευθερία του τύπου θα καταγγέλλουμε με στεντόρεια φωνή κάθε προσπάθεια φίμωσης της αληθινής, γνήσιας έκφρασης μας. Με το παρόν έντυπό μας «Φωνή του τόπου μας» θα εναντιωθούμε σε κάθε αντιδημοκρατική συμπεριφορά από οποιονδήποτε προερχόμενη. Οι τυχόν νοσταλγοί του σοβινισμού παρελθόντων δεκαετιών να γνωρίζουν, ότι, στις ημέρες μας, δεν «ευδοκιμούν» τα ξερονήσια, τα ρετσινόλαδα, οι κρεμάλες, γιατί σήμερα «Φοίβος ουκ έχει καλύβην, ού μάντιδα δάφνην» Η πίστη μας σε Αρχές και Αξίες μας κάνει πιο δυνατούς, επίμονους αγωνιστές της ζωής, ιδεολόγους με αυτοπεποίθηση και αγωνιστικό παλμό. «θέλει τόλμη η αρετή και θάρρος η ανδρεία». Το παρόν πόνημα «ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ» αφιερώνεται σε όλους τους Έλληνες πολίτες, που ενστερνίζονται τα γνήσια δημοκρατικά ιδεώδη και μάχονται για την υπεράσπισή τους. Επίσης αφιερώνεται σε όλους όσους ασπάζονται τους λόγους του τέως Προέδρου του κόμματος του Συνασπισμού κ. Ν. Κωνσταντόπουλου, ο οποίος μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες είχε τονίσει με έμφαση: «Δε με αρέσει να φτύνω εκεί από όπου γεννήθηκα. Τη μήτρα μου δεν τη φτύνω»!... Είναι παρήγορο το γεγονός, ότι υπάρχουν και σήμερα φωτεινά αστέρια, που δε συμβιβάζονται, δεν ενδίδουν, δεν εκμαυλίζονται, δεν προσκυνούν. Τη μήτρα δεν τη φτύνουν. Γενίτσαροι δεν γίνονται. Εξάλλου αυτό δεν είναι το νόημα της ζωής; Είναι αξιοπρέπεια, τιμή και αγώνας για ιδανικά μεγάλα και ιερά. Και ο μεγάλος Έλληνας Καζαντζάκης τονίζει στο ίδιο πνεύμα με όλα όσα προαναφέραμε: «Δεν υπάρχει νίκη, ούτε ήττα, υπάρχει μόνον αγώνας για το δίκαιο». Ο πασίγνωστος για τη σοφία του συγγραφέας διακηρύττει: «Ζήσε για τίποτε ή πέθανε για κάτι». Οι ντόπιοι Μακεδόνες ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ/ΦΡΑΣΕΙΣ: baba dava voda=η γιαγιά δίνει νερό, doma ima voda=το σπίτι έχει νερό, dedeto ima topka=το παιδί έχει μπάλα, popo odi rano na-cirkfa=o παπάς πηγαίνει νωρίς στην εκκλησία. Mitre Jade Jabolka=ο Δημήτρηςέφαγε το μήλο. Από το ΑBECEDAR. (Aναγνωστικό του ελλην. Κράτους για τους σλαβόφωνους μακεδόνες Εκδόσ. Μπατάβια) [9]

10 Οι Σαρακατσαναίοι.πανάρχαια φυλή Οι Σαρακατσαναίοι κατά γενική ομολογία είναι δύσπιστοι, αν όμως συμφωνήσουν σε κάτι τακτοποιούν τους λογαριασμούς τους. Είναι έντιμοι. Θα τους συναντήσεις σε κάθε χωριό, μερικές οικογένειες μέσα σε ντόπια ή προσφυγικά χωριά. Ζούσαν νομαδική ζωή, διατηρούσαν αιώνες την ελληνική γλώσσα παρόλο που ζούσαν σε Ελλάδα, Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία. Έτσι με τα κοπάδια τους περιφέρονταν στα βαλκανικά βουνά, είχαν τις καλύβες τους, τις φουστανέλες και τα άλογά τους. Υποχρεώθηκαν από τις μάχες του εμφυλίου να κατέβουν στους κάμπους της Μακεδονίας ίσως και ο στρατός να τους κατέβασε για να μη βρίσκουν εφόδια/ τροφές οι αντάρτες. Οι Σαρακατσαναίοι είναι στο φρόνημα τους φιλοβασιλικοί, γενικά συντηρητικοί και πολύ εργατικοί. Η Πολιτεία το 1960 τους έκτισε σπίτια και άρχισε η μετάλλαξη τους σταδιακά, από κτηνοτρόφοι έγιναν γεωργοί. Η δεύτερη γενιά τους έβγαλε κι επιστήμονες κι ολοένα προκόβουν. Είχαν οι γεροντότεροι αυστηρές αρχές, πού να ξενοκοιτάζει η σαρακατσάνα άνδρα άλλης φυλής! Στη δεκαετία του 80 οργανώθηκαν σε σωματεία και σήμερα τα μουσεία τους / καλύβες είναι εντυπωσιακές (Βλέπε Σέρρες). Ο παππούς Αριτζής Θεόδωρος από την Κοίμηση μας διηγήθηκε παλιά: Κατέβηκαν δώδεκα Σαρακατσαναίοι από το τρένο στο Παλιό Σταθμό- Σιδηρόκαστρο και πήγαιναν σε γάμο. Τους πήρα με το κάρο είχα τα πιο γερά βόδια και τους πήγα ως το Στρυμόνα. Εκεί σταματήσαμε, φουλ το νερό και με ορμή πλημμύρισαν τα πάντα. Τότε ο γαμπρός και ο κουμπάρος ανέβηκαν στα άλογα και προχώρησαν να περάσουν. Μπροστά στα μάτια μας παρασύρθηκαν από τα νερά και πνίγηκαν. Έτσι ο γάμος έγινε κηδεία, στα 1928 στην Κοίμηση. Ατελείωτες ιστορίες θ ακούσεις από Σαρακατσαναίους, ακόμη και τραγούδια. Τότε στον πλημμυρισμένο Στρυμόνα πνίγηκαν πάνω από 1500 πρόβατα που βοσκούσαν στα νησάκια του ποταμού. Οι τρεις κοπέλες που τα φύλαγαν σώθηκαν από θαύμα. Ανέβηκαν στο δώμα ενός αμπριού (ή πλιντάς, οχυρωματικό έργο του Α παγκ. πολέμου) που υπήρχε στην περιοχή και μετά την άλλη μέρα, ήλθε ένας Βυρωνιώτης με το βουβαλόκαρο και τις έσωσε. Οι γεροντότεροι σαρακατσαναίοι ξέρουν τα σημάδια του καιρού (πότε θα βρέξει, τι χειμώνα θα κάνει, κ.ο.κ). Συνεχίζουν μάλλον την παράδοση να είναι πατριαρχικοί - τ αγόρια αγαπιούνται περισσότερο από τα κορίτσια - και γενικά είναι σταθεροί. Υπήρξαν βέβαια και κάποιοι πονηροί: Δηλώθηκαν στην απογραφή πάνω από 45 χρονών, γλίτωσαν το στρατό και βγήκαν νωρίτερα στη σύνταξη. Σήμερα άλλαξαν τα πράγματα. Εγώ τους εκτιμώ για την ντομπροσύνη στις ιδέες τους και την εργατικότητα τους - ο φίλος μου είναι σαρακατσάνος από το Βαλτερό και μάλιστα πραγματικός αριστερός. (Περισσότερα στο βιβλίο του Άρη Πουλιανού για τους Σαρακατσαναίους) Μπετόβεν 9η Συμφωνία: Ο Ύμνος της Χαράς Πάντα η μουσική ενώνει τους ανθρώπους μες τη γη Είναι η γλώσσα της ειρήνης που μιλάει στην ψυχή Τραγουδάμε την αγάπη, τη χαρά, την ομορφιά Την ειρήνη που ενώνει καθ` ανθρώπινη καρδιά. Πάντα η μουσική υψώνει την ψυχή στον ουρανό Και οι άγγελοι μαζί της ανυμνούνε το Θεό. Τραγουδάμε την αγάπη, τη χαρά, την ομορφιά Την ειρήνη που ενώνει καθ` ανθρώπινη καρδιά. Ας ξεχάσουμε για λίγο κάθε πόνο μας κρυφό Με τραγούδια ας χαρούμε το ωραίο βραδινό. Τραγουδάμε την αγάπη, τη χαρά, την ομορφιά Την ειρήνη που ενώνει καθ` ανθρώπινη καρδιά. «Φαντάζομαι τον κόσμο ενωμένο, σαν ένα τεράστιο στίβο, όπου συναγωνίζονται οι κολτούρες των λαών.» Διαφωτιστής Γκότσε Ντέλτσεφ Επικαιρότητα «ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ» ΚΑΡΠΕΡΗΣ Εκεί που κάλπαζε στην «ΕΠΣΣ επίλεκτη κατηγορία» η νεανική ομάδα της Καρπερής, άρχισαν οι ενστάσεις, μάλλον άδικες, και κινδυνεύει να πέσει από την κορυφή. Λέμε άδικες, εφόσον το λάθος βρίσκεται στο παλιό προεδρείο του «ΟΔΥΣΣΕΑ», πάντως εμείς συμπαραστεκόμαστε στο συμπαθητικό χωριό. (serresgoal ή serressport) ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΑΣΦΑΛΗ ΟΔΗΓΗΣΗ Α. ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ: 1. Ανάψτε τα μεσαία φώτα ή τα φώτα ομίχλης και μη τρέχετε. 2. Μη φρενάρετε απότομα, μην επιταχύνετε και μη στρίβετε απότομα. 3. Αν γλιστράει το αυτοκίνητο, ξεφουσκώστε λίγο τα λάστιχα και βάλτε νεκρά. 4. Οι αλυσίδες τοποθετούνται στους κινητήριους τροχούς (συνήθως μπροστά) και η μέγιστη ταχύτητα είναι 35 με 40 km/ώρα. 5. Αν ακινητοποιηθεί το όχημά σας, μείνετε στο αυτοκίνητο και ανάβετε τη μηχανή για 10 λεπτά ανά ώρα. Β. ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ: Εφαρμόστε το Α.1 βήμα, μη πλησιάζετε το προπορευόμενο όχημα, αλλά να βλέπετε τα πίσω φώτα του. Έχετε «οδηγό» τη δεξιά οριογραμμή του οδοστρώματος. Γ. ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ: Εφαρμόστε το Α.1 βήμα, κρατάτε αποστάσεις κι αν το όχημα υδρολισθαίνει, οδηγείτε σε ευθεία πορεία περιορίζοντας το στρίψιμο του τιμονιού, το φρένο και το γκάζι. Συνεργασίες Στείλτε φίλοι μας αναγνώστες στο περιοδικό κάθε ενδιαφέρουσα συνεργασία, ΦΩΤΟ ή έγγραφα. Ευχαριστούμε όσους μας ενίσχυσαν οικονομικά.. Γιάννης Πούνιος Βενιζέλου 19 Ηράκλεια Σερρών [10]

11 ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΗΜΕΡΑ (κριτικάρουμε, θυμίζουμε, προτείνουμε ) ΑΓΓΕΛΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ «Συνήθως έχουμε την τάση να κρίνουμε τον εαυτό μας από τις καλές του προθέσεις και τους άλλους από τις κακές τους πράξεις». ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΑΝ Ι. Από το βιβλιοπωλείο της «ΕΣΤΙΑΣ» η ανατύπωση του αντιπολεμικού έργου του Στρατή Μυριβήλη Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ των εκδόσεων 1924 και 1930, όπου αναφέρονταν στο κεφάλαιο «Ζάβαλε μάϊκο» η επίμαχη φράση για τους κατοίκους του Μοναστηρίου/Μπίτολα : «Δεν θέλουν να λέγονται ούτε Σέρβοι, ούτε Βούλγαροι, ούτε Έλληνες. Μονάχα Μακεντόν ορτοντόξ». ΙΙ. Ο ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ, τεύχος 166, περιοδικό του ΙΑΝΟΥ, αφιέρωμα για τον Αριστοτέλη, των αποφοίτων της Φιλοσοφικής σχολής του Α.Π.Θ. Μη το χάσετε, 6. ΟΧΙ «ΚΟΚΟ» Προτείνουμε στους συνέλληνες να ξαναδιαβάσουν τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη (στη νεοελληνική Θρασύβουλου Σταύρου) και λέμε στις μακεδόνισσες, να μη δίνουν το «κοκό» σε τυχόν υπερπατριώτες φιλοπόλεμους συζύγους τους (Ο καθένας με τα όπλα του!) Δευτέρα, 30 Ιανουαρίου, ώρα 19:00 στις Σέρρες. «Λογοτεχνικά Βραδινά». Θεματική ενότητα βιβλιοπαρουσίασης: «Εμείς και οι Άλλοι», όπου η απώλεια μιας ταυτότητας, η αναζήτηση και η διεκδίκηση μιας άλλης. Στον 3 ο όροφο της Δημόσιας βιβλιοθήκης. Είσοδος ελεύθερη. ΕΙΚΟΝΕΣ. Το 2017 ανακηρύχθηκε (επισήμως στις ) ως έτος διεκδίκησης των κλαπέντων θησαυρών από τις μονές των Σερρών και Δράμας, σύμφωνα με την διημερίδα 11 και 12 Νοεμβρίου του 2016 στις Σέρρες. Στηρίζουμε το αίτημα των Ελλήνων βυζαντινολόγων και παράλληλα ζητάμε την επιστροφή των εικόνων που πήραν οι μητροπόλεις από τις παλιές μας εκκλησίες και έχουν σλαβονική γραφή. Το καθετί στη θέση του! Πως να συγχωρέσετε. Σκέψου εκείνους που σε έκαναν να πονέσεις, θετικά. Στείλε τις πιο θερμές σου ευχές για καλή τύχη στο δρόμο τους. Πίστεψε ότι ο λόγος που σε πλήγωσαν ήταν ότι ίσως εκείνοι περνούσαν άσχημη φάση στη ζωή τους. Να ελπίζεις να βρουν τη γαλήνη μέσα τους. ΝΤΟΠΙΕΣ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ «Ούτσι ούτσι, στάρο κούτσι νε σι ούτσι!» (Για τη χρονική σημασία της μάθησης : «μαθαίνει μαθαίνει, γέρικο σκυλί δε μαθαίνει!» 2. «Χόντις ντε χόντις, να σφέτι Νικόλα ντόμα ντα σι χόντις!» (Για τους αποκλεισμούς: «Πας όπου πας, στου άι Νικόλα να είσαι στο σπίτι!» 3. «Τι γκου Κρ στες,το ελάζι!» ( παραλλαγή της παροιμίας, όταν καταλαβαίνει άλλα ο συνομιλητής σου: «Εσύ τον «Βαπτίζεις», αυτός αρκουδίζει!» 4. «Κόι σόπκε, λάινα τσόπκε!» (Όποιος ψιθιρίζει στο αυτί δηλαδή καρφώνει τρώει σκ-τα!) 5. «Κακ κου μπούμπαρ να λάινα μπούτσε!» ( Όταν οι φλύαροι μιλάνε συνέχεια: όπως ο μπούμπαρος- μαύρο σκαθάρι- βουίζει στην κοπριά, δηλαδή τίποτα!) 6. «Ουτ τάπαν πραχ νε ιζλιάβα!» (Όταν ματαιοπονούμε: από το νταούλι σκόνη δε βγαίνει! Χοληστερίνη 1) Να καταναλώνουμε: ψάρια, αγουρέλαιο, σπιρουλίνα, τσουκνίδα σε τσάι ή φαγητό και πίτα, τσάι πράσινο, σκόρδο, άνηθο, ελαιόλαδο παραγωγού, σταφύλια, γιαούρτια, κριθάρι, σίκαλη, βρώμη, φασόλια, καρότα, σκουροπράσινα λαχανικά, σταφίδα, ξηρούς καρπούς, ψωμί πολύσπορο ολικής άλεσης, κοτόπουλο, μια ημέρα την εβδομάδα κόκκινο κρέας και όλα τα υπόλοιπα φρούτα, λαχανικά και όσπρια, σησάμι, ωμά φιστίκια, ηλιόσπορο ωμό. 2) Απαγορεύονται: Γλυκά, παχιά κρέατα, ζωικά λίπη, αλλαντικά, κονσέρβες με ζάχαρη και όλα τα τρόφιμα με συντηρητικά. Επίσης όχι ποτά, όχι καφέ. Κυπριακό: Μπράβο στον αθόρυβο Κοτζιά Διαφαίνεται λύση στο Κυπριακό. Αμήν. Γιατί όχι και στο Μακεδονικό που είναι ευκολότερο; [11]

12 ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ 1) Η ΑΡΜΟΝΙΑ: Τα 66 βιβλία γράφτηκαν από 40 απλούς ανθρώπους μέσα σε χρόνια, όπου οι συγγραφείς δεν είχαν τα γραπτά των προηγουμένων, ωστόσο κανείς δεν ξέφυγε από την ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΙΔΕΑ. 2) Διακρίνουμε την ειλικρίνεια των συγγραφέων (δεν χαρίζονται στα λάθη και στις αμαρτίες τους). Οι περισσότεροι κινδύνεψαν και αρκετοί θανατώθηκαν για την πίστη τους στον Χριστό. 3) Επιστημονική δικαίωση για το έλλειμμα του χρόνου (περιπτώσεις του Ιησού του Ναυΐ κι Εζεκιήλ). Βλέπε ίντερνετ: Η καταπληκτική επαλήθευση της ΒΙΒΛΟΥ. 4) Ιστορική ακρίβεια (ονόματα ηγεμόνων, γεγονότα της ιστορίας). 5) Ακρίβεια των αφηγήσεων από άποψη γεωγραφίας και γεωλογίας. (Η εξαήμερη Δημιουργία = η θεωρία του Μπιγκ Μπαγκ). 6) Η εκπλήρωση των Προφητειών π.χ. η σφαγή των νηπίων, η καταστροφή της Σιών κ.ά. 7) Η πρακτικότητα των Νόμων (κανόνες και ηθικές αρχές που είναι διαχρονικές π.χ. η αγάπη). ΔΥΟ ΑΝΕΚΔΟΤΑ Ι. Τα 24 και 32 ΓΡΑΜΜΑΤΑ Επί κατοχής άρχισαν τα μαθήματα βουλγαρικής γλώσσας μέσα στις αίθουσες των ελληνικών σχολείων. Ο δάσκαλος ζόριζε τα παιδιά για να μάθουν. Κάποια στιγμή ένας ντόπιος γονιός του είπε: «Μα τι κάνεις, εμείς δεν μάθαμε τα 24 γράμματα, τώρα θα μάθουμε τα 32 ;»! ΙΙ. «ΔΙΑΦΩΤΙΣΗ»: Σε αγώνα δρόμου στην Αφρική αγωνίστηκαν ένας Αμερικάνος και ένας Ρώσος. Αν και καλέστηκαν δεν ήλθαν άλλοι αθλητές, το θεωρούσαν μάταιο. Τελικά βγήκε πρώτος ο Ρώσος. Την άλλη μέρα μετέδωσαν τα πρακτορεία. ΤΑΣ: «Στον αγώνα της Αφρικής βγήκε πρώτος ο Ρώσος και τελευταίος ο Αμερικανός»! ΡΩΥΤΕΡ: «Στον αγώνα της Αφρικής ο Αμερικανός βγήκε δεύτερος και ο Ρώσος προτελευταίος»! Το Παλιό Καρναβάλι / Σήμερα μονάχα στο Βαμβακόφυτο κι Ορεινή Στα ντόπια μακεδονικά χωριά το καρναβάλι γινόταν τα Χριστούγεννα (6 Γενάρη / Θεοφάνεια με το παλιό ημερολόγιο) με τη φροντίδα της Εκκλησίας. Οι καρναβαλιστές, 30 άτομα περίπου, περιφέρονταν στα χωριά και μάζευαν από τα σπίτια κρέατα, αυγά, καλαμπόκια κ.α. γεννήματα τα οποία παρέδιδαν στην Εκκλησία. Κρατούσαν όμως ένα ποσοστό από αυτά και το βράδυ γινόταν ολονύκτιο γλέντι μαζί με άλλους χωριανούς, ανάβοντας φωτιές και τραγουδώντας. ΔΩΡΕΑΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ - ΠΡΟΣΕΥΧΗ Ξεκινούν, κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, απόγευμα τα εθελοντικά φροντιστήρια από την Ομάδα μας για μαθητές Δημοτικού μέχρι Α Λυκείου. Τηλεφωνήστε για περισσότερα Τι εμποδίζει τον Πάπα, τον Πατριάρχη μας κ.α. θρησκευτικούς ηγέτες να συμπροσευχηθούν για την ειρήνη; Φανταζόμαστε μια τέτοια πνευματική συγκέντρωση και ν ακολουθήσει ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ από χιλιάδες ή και μυριάδες πιστούς, ζητώντας από τους ηγέτες των κρατών να σταματήσει ο πόλεμος και κάθε αιματοχυσία στον κόσμο. Αμήν. Η Περηφάνεια των Ντόπιων Ο πιο φιλήσυχος λαός είμαστε εμείς, οι ντόπιοι μακεδόνες: λιγότερες δίκες, λιγότερες φασαρίες στα πολιτικά, ποδοσφαιρικά κ.α. (Όμως αμαυρώνουν την εικόνα μας τα πολλά «καρφιά» και η δειλία των περισσότερων). Στα αμιγώς ντόπια χωριά έχουμε πρωτιά στο εκκλησιασμό, πρωτιά στη φροντίδα των ηλικιωμένων γονιών, και συναγωνιζόμαστε την νοικοκυροσύνη των Θρακιωτών. Ίσως πρώτοι γεωργοί και οι καλύτεροι τεχνίτες/μαστόροι. Είμαστε ακόμη δακτυλοδεικτούμενοι στη σέβαση προς τον κουμπάρο-νονό.(καλτάτα -κουμ) Εμπρός αδέλφια να φθάσουμε την ποντιακή φιλοξενία και την κουλτούρα των μικρασιατών, που όντως ξέφυγαν μπροστά. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ «Η ποίηση δεν είναι, όπως νομίζουν μερικοί, ανέξοδη: για να περάσει στη ψυχή μας, τρώει το κορμί μας. Σε αντάλλαγμα μας φανερώνει τα μυστικά του κόσμου, του σημερινού κόσμου εννοώ. Μας οδηγεί από το αγεωμέτρητο χάος στη γεωμετρία της ζωής» Μαρωνίτης. ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΠΩΝΥΜΩΝ Σολούγκας (=Σολούν-κας = ο καταγόμενος από τη Θεσ/κη) Μαρτσίγκας (ο μικρός Μάρκος) Σαλτζής: Ο άνθρωπος που δουλεύει στο σάλι (ξύλινη σχεδία επί των ποταμών που τη τραβούσαν με σχοινιά οι εργαζόμενοι-σαλτζήδες, δηλαδή το επάγγελμα στην πλεούμενη γέφυρα, στην τουρκική) Χαντζής: αυτός που έχει χάνι, ενώ Χατζής = ο προσκυνητής των Αγίων Τόπων Πόπτσης: ο μικρόσωμος παπάς και Παπάζης = ο παπάς στα τούρκικα Μυρόβαλης: ο καταγόμενος από τη Μύροβα, χωριό του Κιλκίς ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΓΙΑΝΤΕΣ (άσκηση μνήμης) Σπάζουμε την «τσατάλα» από το κοτόπουλο και προσπαθούμε σκόπιμα να δώσουμε στον συμπαίκτη μας ένα αντικείμενο. Αν αυτός το πάρει, χωρίς να πει «ξέρω», τότε γίνεται γιάντες και ο πρώτος κερδίζει το στοίχημα. ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ Η Βουλγαρία μετά τη συνθηκολόγησή της στον Α παγκόσμιο πόλεμο δεν είχε δικαίωμα να έχει στρατό και σώματα ασφαλείας παραπάνω από ένστολους. Την ευκαιρία εκμεταλλεύτηκε η μακεδονική οργάνωση ΕΜΕΟ (=VMPO ή ΙΜRO) και ίδρυσε «κράτος εν κράτει» στη Μακεδονία του Πιρίν (Βουλγαρία) που κράτησε ως το 1934, οπότε ο βασιλιάς Μπόρις επικράτησε με μεγάλες ανθρωποθυσίες της ΕΜΕΟ ενωμένης (Αριστερής πτέρυγας). Φοβερή ιστορία, μα και συγκινητικά τραγούδια. [12]