Προειδοποίηση για τον αναγνώστη. Ως προς την ιστορική του θεμελίωση, το παρόν βιβλίο είναι εντυπωσιακά αθεμελίωτο.

Transcript

1

2

3 Προειδοποίηση για τον αναγνώστη Ως προς την ιστορική του θεμελίωση, το παρόν βιβλίο είναι εντυπωσιακά αθεμελίωτο. 7

4

5 1 Θεέ μου, ήμουν μια γυναίκα τόσο κλισέ! Σε σύγκριση με εμένα, ακόμη και οι ηρωίδες στα φιλμ του Χόλιγουντ ήταν εξαιρετικά πρωτότυπες. Μόνη μου εδώ και χρόνια, το βιολογικό μου ρολόι χτυπούσε ασταμάτητα και κολυμπούσα στα ρηχά νερά της αυτολύπησης: ο μεγάλος μου έρωτας ήθελε να παντρευτεί τον μεγάλο του έρωτα, και ο μεγάλος του έρωτας δεν ήμουν δυστυχώς εγώ. «Τι έχει εκείνη που δεν έχω εγώ;», μουρμούριζα καθώς κατέβαζα από το εντυπωσιακά ακατάστατο ντουλάπι της κουζίνας ένα μπουκάλι από το αγαπημένο μου λικέρ Ραματσότι. «Στυλ, Ρόζα, έχει στυλ», μου απάντησε ο γκέι καλύτερός μου φίλος, ο Χόλγκι, που αντίθετα από τους γκέι καλύτερους φίλους των ηρωίδων του Χόλιγουντ δεν ήταν κούκλος, αλλά έφερνε περισσότερο σε μικρό χόμπιτ. «Υπάρχουν ερωτήσεις που δεν χρειάζονται απάντηση», αναστέναξα κι ακούμπησα μπουκάλι και ποτήρι στο τραπέζι. «Και μοιάζει με τοπ μόντελ», συνέχισε ο Χόλγκι α- γνοώντας με. Μέσα του πίστευε βαθιά ότι οι φίλοι πρέπει να είναι απόλυτα ειλικρινείς μεταξύ τους. 9

6 Το κακό ήταν ότι είχε δίκιο: ενώ η Ολίβια είχε σώμα που θα έκανε τη Χάιντι Κλουμ να πρασινίσει από τη ζήλια, εγώ είχα κυτταρίτιδα, υπερβολικά χοντρές γάμπες και, όταν ο φωτισμός δεν ήταν καλός, έμοιαζα με πούμα που του κρέμονται οι κοιλιές. Όπως είπα, ήμουν εντελώς κλισέ. «Και έχει σπουδάσει.» «Κι εγώ!», διαμαρτυρήθηκα. «Παιδαγωγική στο Βούπερταλ. Εκείνη σπούδασε Ιατρική στο Χάρβαρντ.» «Σταμάτα πια», απάντησα κι έριξα Ραματσότι στο ποτήρι μου. «Είναι από την ίδια κοινωνική τάξη με εκείνον, Ρόζα.» «Τι ακριβώς δεν κατάλαβες από το σταμάτα πια! ; Το σταμάτα ή το πια ;», τον ρώτησα. «Και δεν αντιμιλάει όπως εσύ», μόρφασε. «Προφανώς γνωρίζεις», χαμογέλασα γλυκόξινα, «ότι εδώ διαθέτω πολλά εργαλεία ευνουχισμού: τσιμπίδα των ζυμαρικών... λεμονοστύφτη... ηλεκτρικό μίξερ...» «Και έχει καλούς τρόπους.» «Δηλαδή εγώ έχω κακούς;», ρώτησα και ήπια από το Ραματσότι μου. «Εδώ που τα λέμε, Ρόζα, κάνεις πάντα θόρυβο ό- ταν γελάς, ρεύεσαι συχνά και απειλείς πολύ ευγενικούς και συμπαθητικούς ανθρώπους ότι θα τους στερήσεις τον ανδρισμό τους. Επιπλέον, βρίζεις σαν μπάσταρδη κόρη του Ούλι Χένες και του Ντόναλντ Ντακ.» 10

7 «Δεν θέλω ούτε να φανταστώ τους δυό τους να ζευγαρώνουν», του απάντησα. Δυστυχώς, το φιλαράκι μου είχε δίκιο και για τους τρόπους μου. Ενώ ο Γιαν γνώριζε πάντα πώς να φερθεί σε ένα αριστοκρατικό εστιατόριο, εγώ ήμουν ευτυχισμένη αν κατάφερνα να αναγνωρίσω το μαχαίρι του ψαριού και αν δεν γινόμουν ρεζίλι ζητώντας για το μενού διευκρινίσεις του στυλ Μα, Βιτέλο Τονάτο δεν λέγεται εκείνος ο Ιταλός τραγουδιστής;. Κάρφωσα το βλέμμα μου στη φωτογραφία πάνω στο προσκλητήριο του γάμου. Ο Γιαν και η Ολίβια ήταν ένα ζευγάρι από τα παραμύθια, κάτι που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να γίνουμε ο Γιαν κι εγώ. Και όμως, είχε υπάρξει εποχή που πιστεύαμε βαθιά ότι είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο. Όταν είχαμε γνωριστεί, την ημέρα που του είχα σώσει τη ζωή. Ήταν στην παραλία του Ζιλτ, ήμουν γύρω στα είκοσι πέντε κι έκανα κάμπινγκ με τον Χόλγκι, ενώ ο Γιαν έκανε διακοπές με τους φίλους του από το Χάρβαρντ στο εξοχικό των γονιών του στο Κάμπεν. Έτσι ακριβώς δεν προερχόμασταν απλώς από διαφορετικούς κόσμους, αλλά από διαφορετικά σύμπαντα. Αν δεν είχε πάθει ο Γιαν κράμπα καθώς κολυμπούσε και αν δεν τον είχα πάρει είδηση εγώ, αναμφίβολα δεν θα είχαμε συναντηθεί ποτέ. Και θα είχε πνιγεί. Έ- τσι όπως έγιναν τα πράγματα, όμως, κολύμπησα τα λίγα μέτρα για να τον φτάσω τότε είχα και κάτι που έμοιαζε με καλή φυσική κατάσταση βούτηξα και τράβηξα τον σχεδόν αναίσθητο Γιαν στην επιφάνεια. Οι 11

8 ναυαγοσώστες που έφτασαν με ένα ταχύπλοο μας έ- βγαλαν και τους δύο από το νερό και μας ανέβασαν στο σκάφος. Ο Γιαν άνοιξε ξανά τα μάτια όταν ήταν πια ξαπλωμένος στο κατάστρωμα. Με κοίταξε με τα πανέμορφα πράσινα μάτια του και ψιθύρισε μαγεμένος: «Έχεις τα πιο όμορφα μάτια που είδα ποτέ μου.» Κι εγώ του αντιψιθύρισα: «Ευχαριστώ, επίσης.» Ήταν έρωτας με τον πρώτο ψίθυρο. Η μητέρα του Γιαν, που της ήμουν εντελώς αχώνευτη, είχε μια εντελώς διαφορετική, κάπως λιγότερο ρομαντική, εξήγηση γι αυτή την πρώτη μας συνάντηση: «Ο γιος μου σ ερωτεύτηκε από έλλειψη οξυγόνου.» Για όλη την αριστοκρατική οικογένεια του Γιαν ήμουν κακό σπυρί και βάρος στο στομάχι, ιδιαίτερα αφού γνώρισαν τους γονείς μου. Μέσα στην ερωτική μας τρέλα, ο Γιαν κι εγώ είχαμε πιστέψει ότι θα ήταν μαγευτική ιδέα να γνωριστούν οι γονείς μας σε ένα χαλαρό δείπνο. Δυστυχώς, η συνάντηση εκείνη εξελίχθηκε στη χειρότερη αντιπαράθεση από την εποχή της μάχης του Στάλινγκραντ. Αρχικά, όλοι έβαλαν τα δυνατά τους. Οι γονείς του Γιαν διηγήθηκαν, όπως αρμόζει στον κύκλο τους, για τις διακοπές τους στο γκολφ κλαμπ στις Σεϋχέλλες και οι γονείς μου διηγήθηκαν καλοπροαίρετα για τις διακοπές τους στο ίδιο κάμπινγκ κάθε χρόνο. Πάνω στην αφήγηση, η μητέρα μου ανέφερε κακοδιάθετη ότι κολυμπώντας στην παραλία είχε αρπάξει μια ιδιαίτερα δυσάρεστη κολπική μυκητίαση. Η μητέρα του Γιαν έσπρωξε το πιάτο της από μπροστά της. 12

9 Ο πατέρας μου δεν παρατήρησε δυστυχώς αυτή την κίνηση και θεώρησε απαραίτητο να αναφέρει ότι πλέον χρειαζόταν και εκείνος αντιμυκητική αλοιφή. Αμέσως έσπρωξε το πιάτο του και ο πατέρας του Γιαν. Εγώ εκείνη την στιγμή αναρωτιώμουν αν υπήρχε ακόμη περίπτωση στην ηλικία μου να βρω κάποιον να με υιοθετήσει. Πικαρισμένη, η μητέρα του Γιαν χαρακτήρισε τους γονείς μου πρωτότυπα βουκολικούς για να της απαντήσει αμέσως η μητέρα μου: Καλύτερα χωριάτες παρά φαντασμένοι. Από εκεί και πέρα, η βραδιά εξελίχθηκε ακολουθώντας τον νόμο της βαρύτητας και ολοκληρώθηκε πριν από το γλυκό με την παραίνεση της μητέρας μου προς τη μητέρα του Γιαν να βγάλει το παλούκι από τον κώλο της και τη συμβουλή της μητέρας του Γιαν προς τον γιο της να διαλέξει γυναίκα από καλύτερο στάβλο. Τελικά μείναμε μόνοι μας στο τραπέζι εγώ κι ο Γιαν. Εγώ καταβρόχθισα από τη στενοχώρια μου τις τρεις από τις έξι μερίδες τιραμισού που είχαμε παραγγείλει, ενώ σκεφτόμουν ότι δεν ήμουν καθόλου ενθουσιασμένη ούτε από τον δικό μου στάβλο ούτε από του Γιαν. Ήθελα να πιω επιτέλους το Ραματσότι μου, αλλά ο Χόλγκι συνέχιζε: «Υπάρχει όμως και κάτι που έχεις εσύ αλλά δεν έχει η Ολίβια.» «Γονείς που μιλάνε για κολπική μυκητίαση;» «Και αυτό. Αλλά εννοούσα κάτι άλλο.» Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου. Δεν ήθελα να ακούσω τίποτε άλλο. 13

10 «Μη σκας, με τη λίστα μου θέλω να καταλήξω κάπου», χαμογέλασε ενθαρρυντικά ο Χόλγκι. Ίσως, σκέφτηκα, είχε έρθει η ώρα να ακούσω και κάτι ενθαρρυντικό από το στόμα του. Αποφάσισα λοιπόν να μπω στο παιχνίδι: «Ωραία, λοιπόν, τι δεν έχει αυτή η κότα;» «Η Ολίβια δεν τον έχει απατήσει.» «Ούτε εγώ απάτησα ποτέ μου τον Γιαν!», διαμαρτυρήθηκα και κατέβασα το Ραματσότι μονορούφι. «Και όμως, Ρόζα», επέμεινε χαμογελώντας ευγενικά ο Χόλγκι. «Είναι θέμα ορισμού», απάντησα χαμηλόφωνα, καθώς γνώριζα καλά ότι τα περιθώρια για παιχνίδι με τον συγκεκριμένο ορισμό ήταν ελάχιστα. Είχε γίνει α- κριβώς πριν από δύο χρόνια. Με το πέρασμα του καιρού, ο θαυμαστός έρωτάς μας είχε αλλάξει. Είχαμε ξεκινήσει Ρωμαίος και Ιουλιέτα και είχαμε καταντήσει Ρωμαίος και Χαλιασκέτα. Τουλάχιστον έτσι ένιωθα εγώ, με την αυτοεκτίμησή μου να έχει βυθιστεί στα τάρταρα. Ο Γιαν ήταν στο μεταξύ επιτυχημένος οδοντίατρος με δική του, τεράστια, οδοντιατρική κλινική και εργαστήριο στο εμπορικό κέντρο του Ντίσελντορφ, ενώ εγώ ήμουν μια απλή δασκαλίτσα που δεν ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένη με το επάγγελμά της. Κάθε μέρα που περνούσε αναρωτιόμουν ολοένα και περισσότερο τι γύρευε ένας αξιοθαύμαστος επιτυχημένος κοσμοπολίτης σαν τον Γιαν με μια μετριότητα σαν εμένα. Παρεμπιπτόντως, την ίδια απορία είχαν και πολλοί άνθρωποι από τον κύκλο των γνωστών του. 14

11 Θεωρούσα πολύ πιθανό το ενδεχόμενο ότι ανά πάσα στιγμή ο Γιαν μπορεί να με απατούσε με κάποια από τις πολλές σπουδαίες γυναίκες που του γνώριζαν οι φίλοι, οι γονείς και οι συνεργάτες του, παρακινούμενοι όλοι τους από την ελπίδα ότι ο Γιαν θα αντιλαμβανόταν επιτέλους ότι θα ήταν καλύτερο να με στείλει εξορία στην έρημο και μάλιστα, αν ήταν δυνατό, σε έρημο χωρίς οάσεις. Ήταν λοιπόν ιδιαίτερα τονωτικό για την αυτοπεποίθησή μου όταν, σε μια γιορτή για το διδακτικό προσωπικό, μου την έπεσε ο Άξελ, ο δάσκαλος της Φυσικής Αγωγής. Ο Άξελ ήταν ένας εξαιρετικά χαριτωμένος γοργοπόδαρος γυναικοκατακτητής, που έφερνε κάπως του Χιου Τζάκμαν και, σύμφωνα με έγκυρες ε- κτιμήσεις, είχε κοιμηθεί με όλες τις δασκάλες του δυτικού κόσμου. Μόνο εμένα δεν είχε καταφέρει ακόμη να αποπλανήσει, επειδή ήμουν τόσο ερωτευμένη με τον Γιαν μου. Αυτό ήταν αναμφίβολα και το μοναδικό ελκυστικό χαρακτηριστικό που έβρισκε επάνω μου. Ο Άξελ χρειαζόταν και τη δική μου φωτογραφία για το άλμπουμ με τις κατακτήσεις του. Καθώς έρρεε το παντς και όλοι καταβρόχθιζαν τα νόστιμα, ποτισμένα με αλκοόλ φρούτα, ο Άξελ άρχισε να με φλερτάρει. Μου έκανε διάφορες φιλοφρονήσεις και κατάφερε να με κάνει να αισθανθώ πραγματικά κολακευμένη ακόμη και με τον χαρακτηρισμό γεματούλα. Όταν τελικά ο Άξελ πρότεινε να με συνοδέψει στο σπίτι μου, το πράγμα άρχισε να γίνεται πολύ καυτό γιατί ήταν ολοφάνερο πως ήθελε να με συνοδέψει 15

12 σπίτι μου αφού κάναμε πρώτα μια μικρή στάση στο δικό του. Τον αποχαιρέτησα βιαστικά και βγήκα έξω, στην καλοκαιρινή κουφόβραση πριν από την καταιγίδα. Ο Άξελ όμως δεν τα παράτησε, με ακολούθησε έξω και μου ψιθύρισε με βαθιά φωνή στο αυτί: «Αφού κι εσύ το θέλεις, Ρόζα.» Η ευγλωττία σίγουρα δεν ήταν ένα από τα ισχυρά όπλα του. Ήταν όμως ο αυθορμητισμός. Με άρπαξε αποφασιστικά στην αγκαλιά του, με έσφιξε πάνω του... και... τι να πω... ήμουν μεθυσμένη... έκανε ζέστη κι είχε κουφόβραση... και είμαι απλώς και μόνο μια γυναίκα. Ο Άξελ με φίλησε τρελά, αλλά ταιριαστά για κάποιον που έμοιαζε με τον τύπο που έπαιζε τον Γούλβεριν στον κινηματογράφο. Την ώρα που η συνείδησή μου έκανε τις τελευταίες προσπάθειες να σημάνει συναγερμό, η λίμπιντό μου πανηγύριζε σε απόλυτη συγχορδία με την ταλαιπωρημένη αυτοπεποίθησή μου, που ένιωθε αναβαθμισμένη από το ενδιαφέρον αυτού του ελκυστικού άντρα. Κρίμα μόνο που ο Γιαν σκέφτηκε αυθόρμητα να έρθει να με πάρει από τη γιορτή επειδή είχε ακούσει το έκτακτο δελτίο επικίνδυνων καιρικών φαινομένων και ήξερε πόσο φοβάμαι τις καταιγίδες. Ήταν τόσο καλός, στοργικός άνθρωπος. Πιάνοντάς με επ αυτοφώρω να φιλιέμαι με τον Γιαν, ψέλλισε ταραγμένος «Ρόζα... τι κάνεις εκεί;» Ο Άξελ του απάντησε: «Εσύ τι νομίζεις ότι κάνει;» Ούτε η ευαισθησία ήταν από τα δυνατά χαρτιά του. Εγώ έμεινα να κοιτάζω παγωμένη το ταραγμένο πρόσωπο του Γιαν. Έπρεπε να του είχα πει εκείνη τη στιγμή πως για ό,τι είχα κάνει έφταιγε το κόμπλεξ κα- 16

13 τωτερότητας, πως η άρνηση των φίλων και της οικογένειάς του με ισοπέδωνε... αλλά το μόνο που κατάφερα να αρθρώσω ήταν ένα: «Ε, χμ... είχα κάτι στο στόμα και ήθελε να με βοηθήσει...» Ο Γιαν αγωνιζόταν να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Η γυναίκα την οποία υποστήριζε όλα αυτά τα χρόνια σε πείσμα κάθε αντίθετου λόγου φιλιόταν με έναν ά- γνωστο. Κι αυτή ήταν η απόδειξη πως όλοι είχαν δίκιο. Δεν άξιζα να είμαι η Ιουλιέτα του. Για τον Γιαν, εκείνη τη στιγμή γκρεμίστηκε ένας κόσμος. Για την ακρίβεια, ο κοινός μας κόσμος. Και το κουμπί της καταστροφής το είχα πατήσει εγώ. Ακούμπησα το ποτήρι με το Ραματσότι στο τραπέζι μπροστά στον Χόλγκι μετά από αυτή την ανάμνηση θα προτιμούσα να συνεχίσω να πίνω από το μπουκάλι. «Υπάρχει όμως και κάτι που εσύ έχεις μπόλικο και η Ολίβια καθόλου...», πρόσθεσε πρόσχαρα ο Χόλγκι. «Δεν θέλω να το ακούσω.» «Έχεις...» «Έχω την εντύπωση ότι εσύ είσαι που δεν καταλαβαίνεις τίποτε!», γκρίνιαξα. Επιτέλους, έπρεπε να σταματήσει να σκαλίζει τις πληγές μου. Αυτό το πράγμα με την ειλικρίνεια μεταξύ φίλων είχε παρατραβήξει. «Έχεις πιο μεγάλη καρδιά από εκείνη, Ρόζα!» Έμεινα εντελώς έκπληκτη να κοιτάζω τον Χόλγκι που μου χαμογελούσε ενθαρρυντικά. «Έχεις και μπόλικο ταμπεραμέντο», παραδέχτηκε. «Μπόλικο νέφτι στον πισινό σου.» 17

14