Γιατί η πορνογραφία αφορά τις φεµινίστριες Της Andrea Dworkin

Transcript

1 Andrea Dworkin [ Φεβρουάριος / 2006] Γιατί η πορνογραφία αφορά τις φεµινίστριες Της Andrea Dworkin [Το κείµενο αυτό αποτελεί απόσπασµα από το βιβλίο της γνωστής φεµινίστριας Andrea Dworkin «Γράµµατα από µια εµπόλεµη ζώνη» το οποίο δηµοσιεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 80'. Το «Terminal 119 για την κοινωνική και ατοµική αυτονοµία» ( το µεταφράζει και το δηµοσιεύει στα τέλη Φλεβάρη του 2006] εν έχω δει καµιά υπεράσπιση της πορνογραφίας από οποιαδήποτε/ οποιονδήποτε αντιλαµβάνεται τον εαυτό της/του ως φεµινίστρια/η που να µιλάει έστω και για το ένα από τα επιχειρήµατα που αναφέρονται σε αυτό το κείµενο. Η πορνογραφία είναι ένα βασικό ζήτηµα επειδή λέει ότι οι γυναίκες θέλουν να αισθανθούν πόνο, να εξαναγκαστούν, να κακοποιηθούν η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες θέλουν να βιαστούν, να ρηµαχθούν, να απαχθούν, να σακατευτούν η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες θέλουν να ταπεινωθούν, να ντροπιαστούν, να συκοφαντηθούν η πορνογραφία λέει ότι γυναίκες λένε Όχι αλλά εννοούν Ναι Ναι στη βία, Ναι στον πόνο. Επιπλέον: η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες είναι πράγµατα η πορνογραφία λέει ότι η µεταχείριση των γυναικών ως πραγµάτων εκπληρώνει την ερωτική φύση των γυναικών η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες είναι τα πράγµατα που χρησιµοποιούν οι άντρες. Επιπλέον: στην πορνογραφία η δύναµη χρησιµοποιείται εναντίον των γυναικών στην πορνογραφία οι γυναίκες χρησιµοποιούνται. Επιπλέον: η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες είναι πουτάνες, µουνιά η πορνογραφία λέει ότι οι πορνογράφοι δίνουν τον ορισµό της γυναίκας η πορνογραφία λέει ότι οι άντρες δίνουν τον ορισµό της γυναίκας η πορνογραφία λέει ότι οι γυναίκες είναι όπως οι άντρες τις θέλουν να είναι. Επιπλέον: η πορνογραφία δείχνει τις γυναίκες σαν τµήµατα σώµατος, σα γεννητικά όργανα, σαν κολπικές σχισµές, σα ρώγες, σα κωλοµέρια, σα χείλη, σαν ανοιχτές πληγές, σαν κοµµάτια. Επιπλέον: η πορνογραφία χρησιµοποιεί πραγµατικές γυναίκες. Επιπλέον: η πορνογραφία είναι µια βιοµηχανία που αγοράζει και πουλά γυναίκες. Επιπλέον: η πορνογραφία θέτει τα κριτήρια για την θηλυκή σεξουαλικότητα, για τις θηλυκές σεξουαλικές αξίες, για την ανάπτυξη των κοριτσιών, για την ανάπτυξη των αγοριών και όλο και περισσότερο (θέτει τα κριτήρια) για τις διαφηµίσεις, για τις ταινίες, για τα βίντεο, για την οπτικές τέχνες, για τις καλές τέχνες και τη λογοτεχνία, για τους µουσικούς στίχους. Επιπλέον: η αποδοχή της πορνογραφίας σηµαίνει την εξασθένηση της φεµινιστικής ηθικής και µια εγκατάλειψη της φεµινιστικής πολιτικής η αποδοχή της πορνογραφίας σηµαίνει ότι οι φεµινίστριες εγκαταλείπουν τις γυναίκες. Επιπλέον: η πορνογραφία ενδυναµώνει το κτητικό δικαίωµα πάνω στις γυναίκες κάνοντας το περιβάλλον έξω από το σπίτι πιο επικίνδυνο και πιο απειλητικό. Η πορνογραφία ενδυναµώνει την εξουσία του συζύγου πάνω στη γυναίκα του κάνοντας το οικιακό περιβάλλον πιο επικίνδυνο, πιο απειλητικό. Επιπλέον: η πορνογραφία µετατρέπει τις γυναίκες σε αντικείµενα και εµπορεύµατα η πορνογραφία διαιωνίζει το µοντέλο της γυναίκας-αντικειµένου. Η πορνογραφία διαιωνίζει τις αυτό-µεµπτικές διαιρέσεις ανάµεσα στις γυναίκες µε το να διαιωνίζει το µοντέλο της γυναίκας-αντικειµένου. Η πορνογραφία διαιωνίζει την χαµηλή αυτοεκτίµηση µε το να διαιωνίζει το µοντέλο της γυναίκαςαντικειµένου. Η πορνογραφία διαιωνίζει τη δυσπιστία των γυναικών απέναντι στις γυναίκες µε το να διαιωνίζει το µοντέλο της γυναίκας-αντικειµένου. Η πορνογραφία διαιωνίζει τον εξευτελισµό και την υποβάθµιση της θηλυκής ευφυΐας και δηµιουργικότητας µε το να διαιωνίζει το µοντέλο της γυναίκας-αντικειµένου. Επιπλέον: η πορνογραφία είναι βία εναντίον των γυναικών που χρησιµοποιούνται στην πορνογραφία και ενθαρρύνει και προωθεί τη βία εναντίον των γυναικών ως τάξη η πορνογραφία από-ανθρωποποιεί τις γυναίκες που χρησιµοποιούνται στην πορνογραφία και η πορνογραφία συµβάλλει στην προώθηση της απο-ανθρωποποίησης όλων των γυναικών η πορνογραφία

2 εκµεταλλεύεται τις γυναίκες που χρησιµοποιούνται στην πορνογραφία και επιταχύνει και προωθεί τη σεξουαλική και οικονοµική εκµετάλλευση των γυναικών ως τάξη. Επιπλέον: η πορνογραφία έχει δηµιουργηθεί από άντρες που επιδοκιµάζουν, χρησιµοποιούν, γιορτάζουν, και προάγουν τη βία εναντίον των γυναικών. Επιπλέον: η πορνογραφία εκµεταλλεύεται παιδιά και των δύο φύλων, ιδιαίτερα τα κορίτσια, και ενθαρρύνει τη βία εναντίον των παιδιών και ασκεί βία στα παιδιά. Επιπλέον: η πορνογραφία χρησιµοποιεί το ρατσισµό και τον αντισηµιτισµό για να για να διεγείρει σεξουαλικά η πορνογραφία υποστηρίζει το φυλετικό µίσος µε το να προωθεί τη φυλετική κατωτερότητα ως «σέξι» η πορνογραφία ροµαντικοποιεί τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και την αποικιοκρατία, τους ναζί και την δουλεµπορία η πορνογραφία εκµεταλλεύεται εξευτελιστικά φυλετικά στερεότυπα για να διεγείρει σεξουαλικά η πορνογραφία γιορτάζει τις ρατσιστικές σεξουαλικές προκαταλήψεις. Επιπλέον: η πορνογραφία µουδιάζει τη συνείδηση, κάνει κάποιον/α όλο και πιο αναίσθητο/η στη βίαιη συµπεριφορά, στην επιβολή του πόνου, στη βία εναντίον προσώπων, στον εξευτελισµό ή την υποβάθµιση των ατόµων, στην κακοµεταχείριση γυναικών και παιδιών. Επιπλέον: η πορνογραφία δεν µας δίνει κανένα µέλλον η πορνογραφία µας κλέβει την ελπίδα και την αξιοπρέπεια η πορνογραφία επιπλέον υποβαθµίζει σε ένα µεγάλο κοµµάτι της την ανθρώπινη αξία και, στην πραγµατικότητα, και το ίδιο το ανθρώπινο δυναµικό της κοινωνίας. Η πορνογραφία απαγορεύει τον σεξουαλικό αυτοκαθορισµό γυναικών και παιδιών η πορνογραφία µας χρησιµοποιεί και µας πετά η πορνογραφία εκµηδενίζει την ευκαιρία µας για ελευθερία. Σχόλια: Το «why pornography matters to feminists» δηµοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφηµερίδα sojourner, Vol. 7, No. 2, October 1981, ως απάντηση της Andrea Dworkin στην κριτική µιας φεµινίστριας στο New York Times, η οποία υπαινισσόταν ότι η κριτική της Dworkin για την πορνογραφία στο κείµενό της «Pornography: Men Possessing Women» ήταν από τα «δεξιά» και ενδυνάµωνε τη εξιά δίνοντάς της βοήθεια και υποστήριξη, καθώς και ότι συνηγορούσε υπέρ της λογοκρισίας. Μην έχοντας πρόσβαση σε κάθε είδους mainstream forum η Dworkin δηµοσίευσε αυτό το µικρό άρθρο σε µια φεµινιστική εφηµερίδα της Βοστόνης, την Sojourner, για να πει «why pornography matters to feminists». Το πρωτότυπο κείµενο µπορείτε να το βρείτε στην διεύθυνση: Το «Terminal 119 για την κοινωνική και ατοµική αυτονοµία» αποφάσισε να το µεταφράσει στα τέλη Φλεβάρη του Επ αφορµή της µετάφρασης, θα ακολουθήσουν σύντοµα και κάποια σχόλια που εµπεριέχουν παράλληλα και τους λόγους δηµοσίευσης του κειµένου. Προκαταρκτικά να δηλώσουµε µόνο ότι ασχολούµαστε µε κάποιες συγκεκριµένες παραµέτρους της πορνογραφίας σε αυτό το κείµενο αν και η επιχειρηµατολογία θα µπορούσε να µην τελειώνει ποτέ και να διευρύνεται συνεχώς προς διάφορες πλευρές: πχ ως προς το ότι η πορνογραφία αποτελεί σήµερα και ένα ισχυρό µέσο σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, ότι αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους λόγους για τη σεξουαλικότητα γενικά, ότι αντικειµενικοποιεί και σωµατικοποιεί, εξευτελίζοντας, οποιαδήποτε ερωτική σχέση και πρόθεση, ότι αναπαράγει ένα κενό νοήµατος, ότι αποτελεί έναν από τους βασικούς πυλώνες στήριξης της τεχνολογίας αλλά και της ελεύθερης καπιταλιστικής οικονοµίας κτλ. Εδώ θα περιοριστούµε στη στο τι εφαρµογές έχουν κάποιες από τις νόρµες της, απαντώντας παράλληλα και στο περιβόητο επιχείρηµα περί «απελευθερωτικής πορνογραφίας», πράγµα άλλωστε που θέλησε να κάνει και η ίδια η Dworkin. Η Andrea Dworkin δεν είναι µια τυχαία θεωρητικός του φεµινισµού. Αντίθετα, αποτελεί µία από τις λίγες πολιτικές στοχάστριες που στήριξαν µε όλους τους τις δυνάµεις µια «ριζοσπαστική βιωµατική πολιτική». Η ίδια έχοντας βιώσει τρεις πολύ ισχυρές ετερότητες µέσα στις δυτικές κοινωνίες, ως γυναίκα µέσα σε µια πατριαρχική κοινωνία, ως οµοφυλόφιλη λεσβία µέσα σε µια ετερο-σεξουαλική θέσµιση και ως Εβραία µέσα σε ένα ακραιφνώς αντισηµιτικό περιβάλλον, διένυσε µια πορεία πόνου και διαύγειας µέσα στη φεµινιστική κίνηση του αιώνα, όσο λίγες άλλες. Με την οξύνοιά της και την πολεµική της

3 διάθεση επιβεβαίωσε το ότι οι φεµινίστριες εν γένει δεν είναι αυτές που χαρακτηρίζονται από µια µεγαλύτερη αίσθηση απελευθέρωσης από τα υλικά τους δεσµά, αλλά αυτές που αυτά τα δεσµά τα φέρνουν στο συνειδητό τους µε τη µορφή που υπάρχουν στην πραγµατικότητα: ως βαριές αλυσίδες. Όπως έλεγε και ο Theodor Adorno (θέση 59, Minima Moralia): «Όποια αισθάνεται τον εαυτό της σαν πληγή, όταν µατώνει, ξέρει περισσότερα για τον εαυτό της από ότι εκείνη που φαντάζεται πως είναι λουλούδι, διότι αυτό βολεύει τον άντρα της». Από την άλλη, από τη δεκαετία του 70 και έπειτα εγείρεται από τις φεµινίστριες το ζήτηµα της πορνογραφίας. Πολλές συζητήσεις (µέσα στους φεµινιστικούς κύκλους) έχουν γίνει για τη θετικότητα ή αρνητικότητα της πορνογραφίας. Τελικά, η πορνογραφία «απελευθερώνει» ή «σκλαβώνει»; Κινείται προς µια κατεύθυνση αυτοκαθορισµού ή αναπαράγει τη νόρµα της γνώριµης ιεραρχικής σχέσης µεταξύ των 2-3 (ή και περισσότερων) φύλων; Για να προλάβουµε τυχόν αντιδράσεις (µην βιάζεστε, και ψάξτε και λίγο τον λόγο του εκνευρισµού σας): είναι ήδη γνωστή (δεν προλάβατε!) η κατηγορία από διάφορους «αριστερούς» ότι ο λόγος εναντίον της πορνογραφίας είναι λόγος ενάντια στην ελευθερία του λόγου, ότι η κριτική της πορνογραφίας είναι «λογοκρισία». Ότι το να αρθρώνεις µια κριτική ενάντια στον ετεροκαθορισµό της πορνογραφίας είναι συντηρητικό «πισωγύρισµα», είναι πουριτανισµός. Γιατί υποστηρίζεται µια τέτοια θέση; Προφανώς, η πορνογραφία θεωρείται από τους προαναφερθέντες «αριστερούς» απελευθερωτική, ότι αφήνει το άτοµο να επιλέξει «ελεύθερα» τη σεξουαλικότητά του. Όµως, η αλήθεια είναι ότι όσο «ελεύθερο/η» αφήνει το κεφάλαιο (ως κοινωνική σχέση) κάποιον/α να «επιλέξει»την πώληση της εργατικής του δύναµης (αυτό έχει απαντηθεί εδώ και 150 χρόνια και κανείς/α δεν µπορεί να το αγνοήσει) άλλο τόσο επιλέγει κάποια/ος «ελεύθερα» τη σεξουαλική του ταυτότητα. Κι εδώ αγνοείται τελείως ότι πρόκειται για µια ακόµη κοινωνική σχέση Επιπλέον, κανείς από τους υπερασπιστές της πορνογραφίας δεν αναρωτήθηκε για το δικαίωµα αυτοδιάθεσης του σώµατος, για το δικαίωµα ενός ανθρώπου να µην κακοποιείται, να µην εξευτελίζεται, να µην βιάζεται Μονάχα επαναλαµβάνεται το µοτίβο: το «δικαίωµα ελευθερίας του λόγου ενάντια στον πουριτανισµό και τη λογοκρισία»! Αντιλαµβάνεται άραγε κανείς ότι για να διασφαλιστεί αυτό χρειάζεται η σιωπή κάποιων; Γιατί, άραγε, όταν µιλάνε οι γυναίκες το δικαίωµα ελευθερίας λόγου κινδυνεύει; Και γιατί προκειµένου αυτό να «διαφυλαχτεί» µένει στο απυρόβλητο η πορνογραφία; Στο 9 ο τεύχος του περιοδικού «Ανάρες», ενάµιση χρόνο πιο πριν, ο Τάκης Φωτόπουλος σε συνέντευξη που µας είχε παραχωρήσει στη Θεσσαλονίκη, έλεγε σωστά πως δεν µπορεί να γίνει καµία συζήτηση σε σχέση µε το αν υπάρχει ελευθερία βούλησης γύρω από το αν µια γυναίκα θέλει να γίνει πόρνη ή όχι. Η όποια συζήτηση απλώς αποτελείται από τα χειρότερα νέο-φιλελεύθερα επιχειρήµατα και σωστά λέχθηκε επίσης ότι αυτό που γίνεται πρακτικά µε τέτοια επιχειρήµατα είναι το να αναπαράγεται η σηµερινή κατάσταση εξαθλίωσης. Στην Ελλάδα ένα 56% των γυναικών έχει παραδεχτεί ότι έχει υποστεί µια µορφή κακοποίησης και τα αντίστοιχα στατιστικά στο χώρο της πορνείας λένε ότι τα ¾ των γυναικών που «οικιοθελώς» κατέληξαν στο χώρο της πορνείας έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά στην παιδική τους ηλικία. Η κακοποίηση αυτή κάνει πολλές γυναίκες να χάνουν οριστικά την επαφή µε το σώµα τους και να νιώθουν ξενωµένες από το ίδιο τους το Εγώ, που βέβαια είναι πάντα και ένα σωµατικό Εγώ. Βλέπουµε, λοιπόν, ότι αυτή η «ελεύθερη βούληση» δεν είναι παρά ένα επιχείρηµα και της σηµερινής πατριαρχικής κοινωνίας, αυτής που «διψάει» για την πορνεία και την πορνογραφία. Κάθε χρόνο στην Ελλάδα, όπως είπαµε και σε άλλο κείµενό µας, καταναγκάζονται, εξαπατώνται ή εξαγοράζονται για να προωθηθούν στην πορνεία γύρω στις 16,000 γυναίκες, πολλές από τις οποίες είναι και ανήλικες. Θα ήταν ένα µεγάλο σφάλµα να

4 ταυτίσουµε εδώ τα φαινόµενα της πορνείας και της πορνογραφίας. Όµως, θα ήταν εξίσου µεγάλο σφάλµα να µη δούµε πως το «εύκολο υλικό» της πορνογραφίας, έντυπης ή τηλεοπτικής, προκύπτει κυρίως µέσα από τα δίκτυα της πορνείας. Γυναίκες που έχουν δραπετεύσει από τα διαµερίσµατα στα οποία τις βιάζουν καθηµερινά δεκάδες άνθρωποι, έχουν επιβεβαιώσει κάτι τέτοιο. Τα διαµερίσµατα, δε, αυτά όπως είπαµε δεν είναι µακριά και από τον τόπο στον οποίο δραστηριοποιούµαστε. Μόλις πέρυσι το Μάιο, τρεις γυναίκες σε διαφορετικά περιστατικά κατάφεραν να πηδήξουν από τα µπαλκόνια των διαµερισµάτων στα οποία κρατούνταν και βιάζονταν. Η, δε, Θεσσαλονίκη είναι γνωστό ότι αποτελεί σταθµό διακίνησης από το διεθνές trafficking. Μια συνεργασία µεταξύ των µαγαζιών µε strip tease, των λαθρεµπόρων «λευκής σαρκός» όπως λέγονται, των νόµιµων και κυρίως παράνοµων πορνείων και των πορνογραφικών εταιριών, είναι σε συνεχή εξέλιξη. Σε ένα δεύτερο επίπεδο η Αστυνοµία, µε την εξαίρεση κάποιων µπάτσων που είναι άµεσα εµπλεκόµενοι, και το επίσηµο Κράτος νίπτουν τας χείρας τους. Πρέπει να γνωρίζουµε, λοιπόν, ότι τα επιχειρήµατα που νοµιµοποιούν την πορνογραφία είναι εν πολλοίς αυτά που νοµιµοποιούν και την πορνεία. Σηµαντικότερα και πιο συχνά διαδεδοµένα επιχειρήµατα (ουσιαστικά µύθοι συντήρησης του φαινοµένου) είναι πως α) οι ίδιες οι γυναίκες το επιλέγουν/ το θέλουν αυτό που κάνουν γιατί πχ απολαµβάνουν το σεξ, β) κάποιες από αυτές βγάζουν πολλά λεφτά και άρα δεν είναι σε τόσο δυσάρεστη θέση, γ) η πορνογραφία απελευθερώνει τη χρήση του γυµνού κάτι το οποίο απαγορευόταν έντονα από τη συντηρητική Εκκλησία κλπ, άρα φέρνει το άτοµο πιο κοντά µε την πραγµατικότητα. Το σύστηµα, µε τα ειδησεογραφικά του πρακτορεία και τις ίδιες τις τρέχουσες λογικές που υπάρχουν µέσα στις κοινωνίες, απλώς αναπαράγει τους µύθους. Βλέπουµε, συχνά, συνεντεύξεις από πορνο-σταρ που οµολογούν την ευχαρίστηση που νιώθουν από τη δουλειά τους και προωθούν το προαναφερθέν µοτίβο της απελευθέρωσης. Απελευθερωτική λένε είναι η πορνογραφία και, άρα, όχι τα απαγορευτικά «µην» του φεµινισµού. Από την άλλη, εµφανίζονται και φεµινίστριες να πλασάρουν µια δήθεν «φεµινιστική πορνογραφία» που προωθεί, λένε, «µη εξουσιαστικές σχέσεις στο κρεβάτι» ή «περισσότερο λεσβιακό σεξ». Πριν από 3 χρόνια κατά την έκδοση της µπροσούρας «Your body is a battleground» (συγκεκριµένα στη µετάφραση του κειµένου «σουρεαλισµός και µισογυνισµός») από την οµάδα του στεκιού ιατρικής (Μάϊος 2003), είχαµε επισηµάνει έναν προβληµατισµό γύρω από την «αρσενική µατιά» που κυριαρχεί κατά κράτος στη σηµερινή σηµασία περί «σεξουαλικότητας». Θα µπορούσαµε εδώ να αναφέρουµε δεκάδες επιχειρήµατα. Θα αρκεστούµε στο εξής: είναι γνωστό ότι µέσα στην υπάρχουσα πορνογραφία που απευθύνεται 100% στους ετερο-σεξουαλικούς άνδρες ενυπάρχει πάντα µια φαντασίωση γύρω από το λεσβιακό σεξ, φαντασίωση βέβαια που πάλι ουδεµία σχέση έχει µε το λεσβιακό ή γυναικείο κοινό της πορνογραφίας, που άλλωστε είναι ήδη ασύλληπτα µικρό. Και η λεσβιακή σεξουαλικότητα, λοιπόν, µέσα στην πατριαρχική πορνογραφία απευθύνεται στους άντρες, καθώς και η θηλυκή σεξουαλικότητα είναι κατασκευασµένη βάσει της «αρσενικής µατιάς». Άµεση απόρροια µιας τέτοιας λογικής είναι ότι κάποιοι άνδρες «δεν έχουν πρόβληµα» τόσο αν η σύντροφός τους έχει ερωτική σχέση µε µια γυναίκα όσο αν θα έχει ερωτική σχέση µε έναν άντρα. Η λεσβιακή σχέση αποτελεί, εν µέρει, (στο µέτρο βέβαια που είναι αφηρηµένη στο µυαλό του καθενός) µια σχέση από την οποία, αν και είναι θεωρηµένη µε βάση την ετερο-σεξουαλική κλίµακα, λείπει ένας τόπος εξουσίασης. Ένας τέτοιος τόπος θα υπήρχε µόνο σε περίπτωση που ένα επιθετικοποιηµένο σύµβολο (πέος) διεκδικεί να διεισδύσει στο χώρο, σε ένα χώρο που µέχρι πριν πλαισιωνόταν από γυναίκες, δηλαδή «ευνούχους άνδρες», όπως ίσως θα ήθελε ο Φρόιντ. Αυτή η ανάλυση που κάνουµε εδώ θέλει να πει ότι ουσιαστικά µόνο ένα φύλο είναι αυτό που υπάρχει στην πατριαρχία (το ανδρικό) και όλες οι υπόλοιπες επιτελέσεις, ανακοινώσεις κτλ του φύλου θεωρούνται ως κάτι «σε σχέση» µε αυτό, άρα ότι δεν µπορεί να υπάρξει, και από την αντίστροφη, µια καθαρά αυτόνοµη µατιά πάνω σε ένα ελεύθερο φύλο στη σηµερινή κοινωνία.

5 Όσον αφορά τα υπόλοιπα επιχειρήµατα-µύθους εµείς δυστυχώς δε βλέπουµε καµιά απελευθέρωση τη στιγµή που η βιοµηχανία της πορνογραφίας εµφανίζεται να είναι πιο δυνατή και από αυτήν του Χόλιγουντ. Έγκυρο επιχείρηµα δε βρίσκουµε ούτε το ότι προβάλλεται συνεχώς το 0,1% που έχει γίνει πλούσιο από τις πορνο-ταινίες, όταν εκατοντάδες χιλιάδες άτοµα κάνουν µια τέτοια δουλειά για καθαρή επιβίωση. Και, βέβαια, και 100% να ήταν το ποσοστό των καλοπληρωµένων πορνοστάρ, πράγµα άτοπο δεδοµένης «της δουλειάς» αυτής, και πάλι θα είχαµε πρόβληµα µε τον πολιτισµό που φτιάχνει τις πορνοταινίες και µε το πώς αυτές µε τη σειρά τους αναπαράγουν τον πολιτισµό των ανθρώπων-αντικειµένων. Το αν βαφτίζεται, δε, «απόλαυση του σεξ» ο βιντεοσκοπηµένος ή, γενικά, αναπαριστώµενος βιασµός νοµίζουµε ότι είναι θέµα όλων µας να το σκεφτούµε και να το αµφισβητήσουµε, όπως εξάλλου αµφισβητούµε µια σειρά άλλων φετιχοποιήσεων στο χώρο της καθηµερινότητας και της εργασίας. Αυτό θα µας βοηθήσει να µην καταλήξουµε να υποστηρίζουµε, όπως ο Βίλχελµ Ράϊχ κάποτε, ότι µπορεί να υπάρξει µια καθαρή και υγιής σεξουαλικότητα πέρα από κοινωνική κριτική. Η απελευθέρωση του γυµνού και του πορνό αποτελεί µια δήθεν επίθεση σε έναν καπιταλιστικό άνθρωπο που είναι σεξουαλικά καταπιεσµένος και ψυχρός πουριτανός έναν ανθρωπολογικό τύπο που ζούσε την εποχή του Μαξ Βέµπερ, έναν άνθρωπο σχεδόν ξεπερασµένο ιστορικά και κοινωνικά στη ύση. Σήµερα πουλάνε για απελευθέρωση µια νέα σκλαβιά. Το αίτηµα για «αυτοδιάθεση του σώµατος», θα λέγαµε παραφράζοντας τον Τριστάν Τζαρά, αποτέλεσε µια βόµβα στις δυτικές κοινωνίες, βόµβα που τοποθετήθηκε από το ριζοσπαστικό φεµινισµό. Τα ακόµη επικίνδυνα κοµµάτια της βόµβας αυτής που οδηγούν στην ατοµική αυτονοµία έµειναν διασκορπισµένα και διαθέσιµα για τη δική µας επανεπεξεργασία. Τα ακίνδυνα κοµµάτια περισυνελέγησαν και πωλούνται σήµερα σε φιλικές τιµές ως «επαναστατικά προϊόντα». Αυτή η αφοµοιωµένη πραγµατικότητα είχε τονιστεί και από τη µεγάλη φεµινίστρια θεωρητική Σίλα Ρόουµπόθαµ όταν ήδη η «δικτατορία της οµορφιάς» έπαιρνε ολοκληρωτικές διαστάσεις µέσω της πορνογραφίας. Το να κυνηγάµε απολαύσεις «στο λούνα παρκ της ζωής» µας έχει φέρει µαζί µε άλλες συνθήκες της σηµερινής βαρβαρότητας προ των πυλών του ερωτήµατος: Θα αρχίσουµε «να σκεφτόµαστε αλλιώς» και, συνεπώς, να αγωνιζόµαστε για µια αυτόνοµη, κοινωνικά και ατοµικά, θέσµιση ή θα συνεχίζουµε σα γνήσια ζόµπι να αυνανιζόµαστε µπροστά στις τηλεοράσεις µας κάνοντας παράλληλα ζάπινγκ; Terminal 119 για την κοινωνική και ατοµική Αυτονοµία