Editorial. Δπηκέιεηα θεηκέλσλ Πξάηζαο Νηθόιανο

Transcript

1

2 Editorial ΚΟΙΝΟΣΗΣΑ ΝΕΦΡΟΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΜΕΣΑΜΟΥΕΤΜΕΝΩΝ website: blog: Αριθμός υύλλοσ σντονιστική σντακτική Ομάδα Δπηκέιεηα θεηκέλσλ Πξάηζαο Νηθόιανο Δπηκέιεηα ζρεδηαζκνύ Παηεξάθεο Φίιηππαο Βαζηθνί αξζξνγξάθνη Εέππνπ Γηαζεκή Drenkó Szabina Χξύζα Φισξνπνύινπ Ησζεθίδνπ Μαξγαξίηα Γεκεηξηάδεο Γεώξγηνο Κνξαθηαλίηεο Γεώξγηνο (Ηαηξόο) Καηζαξνύ Βηβή (Γηαηξνθνιόγνο) Ίδξπζε Κνηλόηεηαο 15 Ηαλνπαξίνπ 2009 Έθδνζε 1νπ θύιινπ 12 Φεβξνπαξίνπ 2009 Φύιιν Μαΐνπ - Ηνπλίνπ 2013 Τα άξζξα δελ εθθξάδνπλ ππνρξεσηηθά ηηο απόςεηο ηεο Κνηλόηεηαο Νεθξνπαζώλ θαη Μεηακνζρεπκέλσλ epnm. Αιεζηλέο ηζηνξίεο αλζξώπσλ πνπ βίσζαλ θαηαζηάζεηο, πάιεςαλ θαη παιεύνπλ κε δπζθνιίεο θαη θαζεκεξηλά ν αγώλαο ηνπο ηνύο δηθαηώλεη. Κάπνηνη από απηνύο κεηακνζρεπκέλνη, θάπνηνη άιινη αλακέλνπλ ζηε ιίζηα γηα έλα κόζρεπκα πνπ ζα ηνπο αλαγελλήζεη. Μαθάξη απηό λα ην θαηαιάβαηλαλ θαη νη δηθνί καο «εθπξόζσπνη» ηνπ Θενύ, πνπ αληί λα επηζθέπηνληαλ ηνπο ππνβαιιόκελνπο ζε αηκνθάζαξζε, επαηνπαζείο, κε έιιεηςε κπεινύ ησλ νζηώλ ή θαξδηνπαζείο αζζελείο, δηνξγάλσλνπλ εκεξίδεο ληξνπήο γεκάηεο κίζνο θαη άγλνηα θαηά ηεο Γσξεάο Οξγάλσλ κε ηίηινπο όπσο «Μεηακόζρεπζε: Γσξεά ή Απηνθηνλία». Γπζηπρώο νη αηηήζεηο γηα αξλήζεηο πξνο ηε Γσξεά Οξγάλσλ κεηά ζάλαηνλ πνπ έθηαζαλ ζηα γξαθεία ηνπ Δζληθνύ Οξγαληζκνύ Μεηακνζρεύζεσλ μεπεξάζαλε ηηο πέληε ρηιηάδεο. Ζ εθθιεζία, ε θύξηα πεγή αγάπεο θαη αιιειεγγύεο, βξήθε επθαηξία πάηεκα ζηνλ λέν λόκν λα πξαγκαηνπνηήζεη ην αληηρξηζηηαληθό έξγν ηεο. Από ηελ άιιε ν ίδηνο ν Χξηζηόο είπε: «Γσξεάλ ηα ιάβαηε, δσξεάλ λα ηα δίλεηε.» Ζ ίδηα ε δσξεά είλαη επινγεκέλε από ηνλ Χξηζηό. πσο ό Κύξηνο έδσζε ην ζώκα ηνπ πάλσ ζην ζηαπξό γηα καο, έηζη θαη εκείο, σο κηκεηέο ηνπ, πξέπεη λα θάλνπκε ην ειάρηζην γηα ηνλ ζπλάλζξσπν. Σην πξώην θηόιαο άξζξν απηήο ηεο εθεκεξίδαο, ζα θαηαιάβεηε γηαηί ε δσξεά νξγάλσλ είλαη ηόζν ζεκαληηθή. Μία ηζηνξία ππνκνλήο θαη εμαηξεηηθά ζπάληα γηα ηελ Διιάδα. Μαθάξη ηέηνηεο κεηακνζρεύζεηο λα γίλνληαλ θαη ζηελ Διιάδα ζα έιπλε πνιιά πξνβιήκαηα. Κιείλνληαο, ζα ήζεια λα επραξηζηήζσ γηα άιιε κηα θνξά όινπο όζνπο ζπκβάιιαλε ζηε ζπγγξαθή ηεο εθεκεξίδαο. Ήδε ζε απηό ην θύιιν έθηαζε ηηο 45 ζειίδεο. ρη κόλν βαζηθνί αξζξνγξάθνη, αιιά θαη πνιιά άιια κέιε θαη απινί επηζθέπηεο ηεο Κνηλόηεηαο αθηέξσζαλ ρξόλν γηα ηε ζπγγξαθή άξζξσλ, θξηηηθώλ θαη πνηεκάησλ. Τν θύιιν απηό είλαη δηπιό, κηαο θαη ηνλ Μάην δελ εθδόζεθε εθεκεξίδα ιόγσ ζρνιηθώλ εμεηάζεσλ. Διπίδσ λα επραξηζηεζείηε έλα πξνο έλα ηα άξζξα ηεο εθεκεξίδαο θαη, εάλ λνηώζεηε όηη ζέιεηε, κε δηζηάζεηε λα ζηείιεηε θαη ηα δηθά ζαο ζην info@epnm.gr. Να είζηε ζίγνπξνη όηη όπσο παίξλεηε δύλακε κέζα από απηά, έηζη ζα κπνξέζεηε λα δώζεηε θαη ζηνπο ππόινηπνπο αλαγλώζηεο καο. Καιή ζαο αλάγλσζε. Ο εθδόηεο Νηθόιανο Πξάηζαο

3 ΔΙΠΛΗ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΗ ΠΝΕΥΜΟΝΩΝ ΑΠΟ ΚΥΣΤΙΚΗ ΙΝΩΣΗ Η ιστορία μου ξεκίνησε από 30 ημερών όταν διαγνώστηκα με Κυστική Ίνωση, μια κληρονομική πάθηση που είναι ιδιαίτερα συχνή τα τελευταία χρόνια. Για να νοσήσει κάποιος θα πρέπει να κληρονομήσει τα 2 παθολογικά γονίδια από τους γονείς του δηλαδή ένα από τον έναν και ένα από τον άλλον. Το άτομο που θα έχει μόνο το ένα παθολογικό αυτό γονίδιο θα είναι φορέας χωρίς να νοσεί, έτσι λοιπόν αν 2 άτομα είναι φορείς τότε αν παντρευτούν η πιθανότητα να γεννηθεί ένα παιδί με αυτή τη νόσο είναι 1 στις 4. Το χαρακτηριστικό της νόσου είναι ότι ο οργανισμός παράγει μια πυκνή βλέννα που επηρεάζει κυρίως τους πνεύμονες και το πάγκρεας. Στο πάγκρεας φράζουν οι αδένες του με αποτέλεσμα την παγκρεατική ανεπάρκεια όπου για να μην υποσιτιζόμαστε παίρνουμε τα παγκρεατικά ένζυμα από το στόμα για να κρατηθούν οι Γράφει η Στέλλα Γεωργάκη θρεπτικές ουσίες στον οργανισμό. Οι πνεύμονες πάλι λόγω της παχύρευστης αυτής βλέννας φράζει τους βρόγχους, με αποτέλεσμα να δημιουργούνε συχνές και σοβαρές αναπνευστικές λοιμώξεις όπου ο πνεύμονας οδηγείται σε αναπνευστική ανεπάρκεια. Επίσης ο αλμυρός ιδρώτας (επίσης ένα άλλο χαρακτηριστικό της νόσου) προκαλεί τον κίνδυνο σε μεγάλες ζέστες να πάθει κανείς αφυδάτωση. Ήμουν από τα τυχερά μωράκια γιατί γεννήθηκα χωρίς αναπνευστικό πρόβλημα, το οποίο συμβαίνει συχνά σε γεννήσεις. Το πρόβλημα μου ήταν με το πάγκρεας. Ότι έπινα από το θηλασμό της μαμάς μου πήγαινε χαμένο και όλο και κάθε μέρα έχανα βάρος, ώσπου νοσηλεύτηκα στο Παίδων Αγία Σοφία για να ψάξουν τι έχω. Το τεστ ιδρώτα που είναι η κύρια διαγνωστική εξέταση της Κυστικής Ίνωσης βγήκε θετικό. Από εκεί και πέρα άρχισαν οι αγώνες! Σε ηλικία 1 έτους έπαθα βαριά αφυδάτωση με αποτέλεσμα να πλησιάσω τον θάνατο αν δεν με έτρεχαν οι γονείς μου εγκαίρως στο νοσοκομείο. Τότε, το καλοκαίρι του 1986 παρουσιάστηκε ένας καύσωνας ιδιαίτερα επικίνδυνος για τα δεδομένα εκείνης της εποχής χωρίς κλιματιστικά. Με πάρα πολύ ορό συνήλθα αμέσως. Πέρασαν 10 χρόνια και δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα υγείας, έπαιζα σαν όλα τα παιδιά της ηλικίας μου, κρύωνα σε φυσιολογικά πλαίσια, ώσπου όταν έγινα 10 χρονών νοσηλεύτηκα για πρώτη φορά στο Παίδων Αγία Σοφία λόγω του ότι οι πνεύμονες μου πια άρχιζαν και κόλλαγαν διάφορα μικρόβια από τις πυκνές βλέννες που υπήρχαν. Από κει και πέρα χρειαζόταν καθημερινός αγώνας για να ζω πιο φυσιολογικά. Οι μέρες της νοσηλείας μου ήταν 10, άλλοτε 15, ανάλογα με την κατάσταση της λοίμωξης. Καθημερινά έπρεπε να κάνω αναπνευστικές ασκήσεις φυσικοθεραπείας για να μπορώ να βγάζω τα παχύρευστα πτύελα και να παραμένω καθαρή για το υπόλοιπο της ημέρας. Κάτι που ο φυσιολογικός άνθρωπος

4 το έχει ως δεδομένο, εγώ έπρεπε να το καθιερώσω κάθε μέρα για να μπορώ να είμαι σε φόρμα συνέχεια. Εκτός αυτού έπαιρνα και αντιβιοτικά είτε σε χάπια είτε σε εισπνεόμενα. Σαν παιδάκι που ήμουν και ως έφηβη δεν μπορούσα να δεχτώ να κάνω καθημερινά αυτή τη φυσικοθεραπεία γιατί αισθανόμουν καλά και επαναστατούσα λόγω ηλικίας αλλά κατά βάθος έπρεπε, γιατί όσο έμεναν αυτά τα πτύελα οι πνεύμονες μολύνονταν. Κάθε 6 μήνες νοσηλευόμουν στο νοσοκομείο για την καθιερωμένη ρουτίνα της αντιβίωσης ώστε να παραμένουν οι πνεύμονές μου καθαροί μακριά από επικίνδυνα μικρόβια. Όσο περνούσαν τα χρόνια νοσηλευόμουν όλο και πιο συχνά, κάθε 3μηνο. Στην ηλικία των 17 έπαθα μια σοβαρή πνευμονία, κάθισα περίπου 20 μέρες νοσοκομείο και γενικά μετά από αυτό έπαιρνα την κάτω βόλτα. Συνέχεια λοιμώξεις, αιμοπτύσεις, πυρετούς και κούραση σε ότι κι αν έκανα. Πήγαινα στη Β Λυκείου και αναγκάστηκα να διακόψω το σχολείο γιατί τις περισσότερες φορές ήμουν στο νοσοκομείο και εκτός αυτού δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω. Σιγά σιγά πήρα και οξυγόνο και καθόμουν όλη μέρα μέσα στο σπίτι. Εκείνα τα χρόνια ήμουν στην πιο όμορφη ηλικία αλλά ήμουν καταδικασμένη να κάθομαι στο σπίτι με το οξυγόνο, τα καθημερινά φάρμακα και τις καθημερινές φυσικοθεραπείες. Δεν μπορούσα να φάω. Η ψυχολογία μου είχε φτάσει κάτω από το μηδέν. Έφτασα 20 χρονών που πλέον είχα πάθει αναπνευστική ανεπάρκεια και οι συχνές αιμοπτύσεις που έκανα σε βαθμό μιας γαβάθας είχε φτάσει στο απροχώρητο. Αν συνέβαινε κάτι το απρόοπτο η ζωή μου κρεμόταν σε μια κλωστή. Αρχίσαμε να ψαχνόμαστε για μεταμόσχευση. Στην Βιέννη υπάρχει ένα από τα καλύτερα κέντρα μεταμοσχεύσεων πνευμόνων. Δεν χάσαμε ούτε μέρα. Επικοινωνήσαμε με τους γιατρούς εκεί και αμέσως κλείσαμε ραντεβού για να με δουν και να εγκρίνουν αν ήταν δυνατό να γίνει η μεταμόσχευση. Οι γιατροί με δέχτηκαν. Πέρασε σχεδόν 1 μήνας για εξετάσεις και δικαιολογητικά ώστε να μπω στη λίστα. Όσο περίμενα, η σκέψη μου ήταν στο τηλέφωνο που θα χτυπούσε για να μου πουν ότι «βρέθηκε μόσχευμα για σένα». Όλο αυτό το διάστημα δεν είχα χάσει την ελπίδα μου, σκεφτόμουν πάντα θετικά πράγματα και ανυπομονούσα τη στιγμή που θα αλλάξει η ζωή μου. Νοσηλευόμουν κάθε μήνα για να κρατιέμαι σε καλή κατάσταση όσο γινότανε. Μπήκα στην επείγουσα λίστα λόγω του σπάνιου αίματος που έχω. Σε 3 μήνες βρέθηκε μόσχευμα. Συγκεκριμένα στις 20 Φεβρουαρίου του 2006 ώρα 10 το πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπαν ότι βρέθηκε μόσχευμα για εμένα. Ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου!! Μέσα σε λίγες ώρες ήμουν στο αεροδρόμιο, με πήραν με ιδιωτικό αεροπλάνο της Βιέννης και σε 2 ώρες ήμασταν εκεί. Με πήγαν με ασθενοφόρο μέχρι το νοσοκομείο, με προετοίμασαν για το χειρουργείο και στις 8 το βράδυ περίπου έγινε η μεταμόσχευση. Τελείωσε στις 2 τα ξημερώματα. Πήγαν όλα καλά! Στην εντατική κάθισα μόνο μια μέρα και μετά με έβαλαν σε δωμάτιο όπου κάθισα 15 μέρες. Όλα πήγαν μια χαρά! Οι γιατροί είχαν ενθουσιαστεί με την κατάσταση της υγείας μου. Κάθισα 3 μήνες στην Βιέννη για να με παρακολουθούν κάθε εβδομάδα και να κάνω εξετάσεις. Αυτό το διάστημα γύρισα όλη την Βιέννη με τα πόδια, πράγμα που δεν μπορούσα πριν! Ένιωθα σαν να γεννήθηκα ξανά! Είναι ένα αίσθημα που αν δεν το ζήσεις δεν το καταλαβαίνεις! Ξέρετε τι είναι να ξυπνάς το πρωί και να νιώθεις υγιής; Να μην βήχεις; Να αναπνέεις φυσιολογικά και να μπορείς να ζεις φυσιολογικά; Κάποιοι από εσάς όλα αυτά τα έχετε δεδομένα Για μένα όμως δεν ήταν. Πλέον δεν θέλω να μιζεριάζω για τίποτα και χαίρομαι την κάθε στιγμή. Ξέρω, ακούγεται κλισέ όλο αυτό αλλά στην πραγματικότητα ισχύει και όποιος το έχει περάσει θα με καταλάβει. Έχουν περάσει 7 χρόνια από την μεταμόσχευση. Το μόσχευμά μου είναι εντάξει. Πλέον έχουν μειωθεί τα φάρμακα που έπαιρνα, έχει πέσει λίγο η αναπνευστική μου λειτουργία (η σπιρομέτρηση) αλλά και πάλι δεν με εμποδίζει να κάνω πράγματα αλλά με μέτρο. Εννοείται ότι προσέχω αρκετά για να μην πάθω καμιά λοίμωξη και δόξα ο Θεός τα τελευταία χρόνια δεν έχω πάθει τίποτα. Προσέχω για να έχω...! Δεν δουλεύω αλλά απασχολούμαι δημιουργικά εδώ και 3 χρόνια με το χειροποίητο κόσμημα, το οποίο λατρεύω! Και φυσικά κάνω ότι μου αρέσει πραγματικά και ότι με χαλάει φεύγω μακριά! Και πάνω από όλα ΥΓΕΙΑ! Στέλλα Γεωργάκη

5 Η Γνωριμία μας... Μια γνωριμία σαν συνάντηση ζωής... σας ακούγεται λίγο βαρύ; Κι όμως μοιάζει ναναι τόσο αληθινό τελικά... 'Όσο περνάει ο καιρός σα να γίνεται πραγματικότητα κάτι που φάνταζε μια απλή ουτοπία πριν από λίγους μήνες... Συνήθως σε τέτοιου είδους συναντήσεις παρεβρίσκονται άνθρωποι όπου τους δένει κάτι δυνατό... κάτι πέρα από μια απλή φιλική σχέση... αυτό διαπιστώνω τελευταία τουλάχιστον μέσα από συναντήσεις με ανθρώπους με κοινές εμπειρίες, κοινές ανησυχίες για ένα κοινό θέμα που μας αφορά όλους μαζί... Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα θέμα υγείας, όχι ένα απλό θέμα υγείας αλλά για ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας που διαρκεί εφ'όρου ζωής, που γίνεται ξαφνικά, κάποια στιγμή, κομμάτι της ζωής μας για πάντα... Μια χρόνια κατάσταση, μία καθημερινότητα που σου αλλάζει τα δεδομένα και σε βάζει σε νέους ρυθμούς και πλαίσια. Κάποτε Γράφουν: Μαργαρίτα Ιωσηφίδου Αναστασία Ορτζάνη Λένα Νησιάντση δε μπορούσα να αντέξω αυτή τη νέα πραγματικότητα, παρόλο που διαρκεί εδώ και πολλά χρόνια... Ή τουλάχιστον δε μπορούσα να την αντέξω μόνη μου. Πίστευα πως είμαι μόνη μέσα σε όλο αυτό το πρόβλημα, ότι το βίωνα μόνη μου. Ελάχιστα απασχολούσα την οικογένειά μου με αυτό. Κι όμως, ναι, η οικογένειά μου είναι δίπλα μου, στο πλευρό μου, όπως ήταν και θα είναι πάντοτε. Ναι, δεν έχω παράπονο, και οι φίλοι μου ήταν και είναι ακόμη πλάι μου σε ότι τους χρειαστώ, σε χαρούμενες και δύσκολες στιγμές. Όμως κανείς από όλα αυτά τα αγαπημένα πρόσωπα δε μπορεί να κατανοήσει πλήρως το μέγεθος της κατάστασης που βιώνω εδώ και 27 χρόνια περίπου. Πως έφτασα ως εδώ... ούτε κι εγώ το κατάλαβα. Το να κρύβεσαι πίσω από ένα πρόβλημα υγείας, είναι σα να ζεις μια ψεύτικη ζωή, σαν κάθε φορά που βγαίνεις έξω από το σπίτι σου να φοράς μια μάσκα και να υποδύεσαι ρόλους, ακόμη και στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Ποιός ανέχεται να ακούει κάθε μα κάθε φορά τα δικά σου προβλήματα με την υγεία σου, την αδυναμία που νιώθεις κατά καιρούς, τους φόβους σου, τις ανασφάλειές σου σχετικά με το μέλλον της υγείας σου, αν θα μπορείς να έχεις πια την ιατρο-φαρμακευτική περίθαλψη που χρειάζεσαι στο άμεσο μέλλον, αν... αν... Το τελευταίο διάστημα όμως, εδώ κι έναν χρόνο και κάτι, τα πράγματα άλλαξαν... Ήρθα κοντά με ανθρώπους που κατανοούν πλήρως αυτά που σκέφτομαι και αισθάνομαι, που κατανοούν τις αγωνίες μου και τις ανασφάλειές μου, είτε αφορούν την υγεία μου είτε οποιοδήποτε άλλο προσωπικό μου θέμα. Κι όλα αυτά επειδή βιώνουν κι εκείνοι ακριβώς αυτά που βιώνω κι εγώ στην καθημερινότητά μου ή τουλάχιστον στο μέγιστο βαθμό τους. Μεταξύ άλλων συνανθρώπων μου, η γνωριμία μου με τις Αναστασία και Λένα έμελλε να εξελιχθεί σε μία βαθειά και ιδιαίτερη φιλία, ξεχωριστή, γεμάτη από δυνατές εμπειρίες και ουσιώδη μαθήματα ζωής κι αγάπης, ελπίδας και ταπεινότητας. Μα κυρίως μια φιλία γεμάτη μαθήματα θάρρους και δύναμης κάτι που είχα ξεχάσει τα τελευταία χρόνια... Είχα αφεθεί μάλλον στην μοίρα, στη τύχη και απλά ακολουθούσα το πρόγραμμα που έπρεπε, με τη φαρμακευτική αγωγή και τις συνήθεις επισκέψεις στο νοσοκομείο και τους γιατρούς. Σε αυτό το φύλλο της εφημερίδας αποφασίσαμε από κοινού να σας αφηγηθούμε την γνωριμία μας και όλα όσα μας ενώνουν σαν φίλες, σαν συνοδοιπόρους στα κοινά προβλή-

6 ματα που αντιμετωπίζουμε σχετικά με την περιπέτεια της υγείας μας. Να σας μιλήσουμε σαν νέες κι ανεξάρτητες γυναίκες που μοναδικό τους στόχος είναι να αντιμετωπίζουν πια τη ζωή κατάματα παρά τα εμπόδια που συναντούν κατά καιρούς μπροστά τους, όπως όλοι μας άλλωστε, και να παλεύουν για την ζωή τους με ελπίδα, χαμόγελο κι αισιοδοξία. Μαργαρίτα: Η γνωριμία μας ξεκίνησε αρχικά μέσω της ομάδας του facebook, της Κοινότητας Νεφροπαθών & Μεταμοσχευμένων. Απ'ότι θυμάμαι πρώτη μου έκανε αίτημα φιλίας η Αναστασία και έπειτα από λίγο καιρό ακολούθησε η Λένα. Με γνώριζαν κυρίως μέσω της δραστηριότητάς μου στην εφημερίδα όπου και αρθρογραφώ μέχρι και σήμερα και με πλησίασαν για να με γνωρίσουν καλύτερα, σαν άνθρωπο, σαν Μαργαρίτα, σαν φίλη, σαν συμπάσχουσα σε κοινά προβλήματα υγείας... Τα ενθαρρυντικά κι ευγενή σχόλιά τους για τα άρθρα μου με συγκίνησαν και μου έδωσαν ταυτόχρονα περισσότερη δύναμη και έμπνευση για τα επόμενα που θα ακολουθούσαν, όπου κατέθετα κάθε φορά τη δική μου προσωπική ματιά σε όσα παρατηρούσα γύρω μου ή βίωνα ενίοτε σαν Μαργαρίτα μέσα από δικές μου εμπειρίες και δράσεις. Έπειτα από λίγο καιρό συνάντησα αρχικά από κοντά την Αναστασία. Όταν έμαθα ότι τυχαίνει να πηγαίνουμε στην ίδια κλινική, στο ίδιο νοσοκομείο, επεδίωξα να τη συναντήσω και να τη γνωρίσω επιτέλους κι από κοντά. Να γνωρίσω αυτήν τη γενναιόδωρη, χαρούμενη κι ευαίσθητη ψυχή. Είχα διαβάσει κι ένα-δυό άρθρα της στην εφημερίδα τα οποία με είχαν συγκινήσει πολύ, πράγμα που με έκανε να θέλω να τη συναντήσω όσο πιο σύντομα γίνεται και να συζητήσουμε για όλα εκείνα που μπορεί να μας ένωναν. Όπως και αποδείχτηκε στην πορεία... μας ένωναν τελικά πάρα πολλά. Κι έτσι ένα πρωινό του φθινοπώρου έπειτα από το καθιερωμένο ραντεβού της στην θεράπων γιατρό μας, τη συνάντησα. Πήγαμε κάπου εκεί κοντά και μιλήσαμε. Μιλήσαμε για αρκετή ώρα και μάθαμε πολλά η μία για την άλλη. Μοιραστήκαμε ιστορίες, στιγμές και εμπειρίες, όσες προλάβαμε δηλαδή μιας και ο χρόνος μας πίεζε και τις δύο εκείνο το πρωινό του Σεπτέμβρη. Αυτό που θα μου μείνει κυρίως από εκείνη τη συνάντηση είναι το λαμπερό της χαμόγελο και το καθαρό γαλάζιο βλέμμα της. Σου μετέδιδε μια ποιότητα χαρακτήρα και αλήθεια. Το καθαρό της βλέμμα και τα λόγια της με κέρδισαν από την 1η στιγμή. Η αμεσότητα της ειλικρίνειάς της και το ενδιαφέρον της απέναντι στους άλλους φάνηκε από τη πρώτη κουβέντα που είχαμε, όλα όσα συζητήσαμε για το κοινό πρόβλημα της υγείας μας και όχι μόνο. Ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζουμε και οι δύο εδώ και πολλά χρόνια με κάποιες διαφορές μόνο ως προς τη θεραπεία προ μεταμόσχευσης αλλά και επιπλέον επιπλοκές σε άλλα θέματα υγείας που αντιμετωπίσαμε η καθεμία ξεχωριστά όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό που παρατήρησα με τον καιρό, γνωρίζοντάς την ακόμη καλύτερα, είναι πως παρά τις ατελείωτες μάχες που έδωσε για να αντιμετωπίσει διάφορα προβλήματα της υγείας της, τις επιπλοκές, τις αντιστάσεις του οργανισμού της, μου έλεγε κάθε φορά πως ποτέ δεν τα παρατούσε και ποτέ δεν έχανε το χαμόγελό της ούτε και την πίστη της στη δύναμη του Θεού, την βαθειά πίστη της στο Θεό. Αυτά ήταν τα δικά της όπλα άμυνας απέναντι στα προβλήματα της υγείας της. Ποτέ δεν το έβαζε κάτω, δεν παραιτήθηκε ποτέ από την ίδια τη ζωή και συνέχιζε να ζει και να απολαμβάνει τη ζωή ακόμη και σήμερα σαν να μη τρέχει τίποτα... με τις παρέες της, τα ταξίδια της, τις δραστηριότητές της, την δική της αισιόδοξη πάντα καθημερινότητά της. Κάθε φορά που τη συναντώ με εκπλήσσει με την καλοσύνη της, την απλότητά της, την αγάπη και την τρυφερότητα που δείχνει για τον συνάνθρωπο. Ιδιαίτερα για τους φίλους της και τα αγαπημένα της πρόσωπα. Είναι ένας τρομερά αισιόδοξος και δοτικός άνθρωπος που της αρκεί να δίνει στους άλλους χωρίς να περιμένει να πάρει. Ένα γλυκύτατο και πάντα χαμογελαστό κορίτσι με πολλές ευαισθησίες και όνειρα. Είναι πάντα δίπλα στους φίλους της και σε όποιον την έχει ανάγκη και προσπαθεί με το δικό της μοναδικό τρόπο να τους φτιάχνει κάθε φορά το κέφι και τη διάθεση όποτε δεν αισθάνονται καλά εκείνοι ή αντιμετωπίζουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα, είτε υγείας είτε κάποιο άλλο προσωπικό πρόβλημα. Μέσω της Αναστασίας μου δόθηκε η ευκαιρία να συναντήσω από κοντά και τη Λένα

7 μετά από λίγο καιρό. Οι δυο τους ήδη γνωρίζονταν αρκετό καιρό πριν και είναι πολύ καλές φίλες. Το μόνο που γνώριζα για τη Λένα, πριν τη συναντήσω από κοντά και τη γνωρίσω καλύτερα, είναι πως ήταν κι εκείνη νεφροπαθής, στο στάδιο της θεραπείας, της αιμοκάθαρσης Όμως δεν ήταν μονάχα αυτό το θέμα της υγείας της. Υπήρχαν κι άλλα που μόλις τα έμαθα και τα είδα με τα μάτια μου εξεπλάγην με τη δύναμη και τον αγώνα που έδινε καθημερινά αυτή η γυναίκα με ακόμη πιο σοβαρά θέματα υγείας αλλά και θέματα διαχείρισης και κακής υποδομής μιας χώρας που δεν έχει μάθει ακόμη πως να σέβεται και να στηρίζει με τα έργα και τις υποδομές της, ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες. Η Λένα αντιμετωπίζει κάποια κινητικά προβλήματα και γι'αυτό το λόγο χρησιμοποιεί για τις μετακινήσεις της αναπηρικό αμαξίδιο. Όταν έμαθε η Λένα πως θα επισκεφτώ την Αναστασία στη γενέτειρά της με προσκάλεσε να πάω σπίτι της, στην πατρίδα της που βρισκόταν εκεί κοντά, στην Έδεσσα. Ήθελε να με συναντήσει κι εκείνη από κοντά και να γνωριστούμε καλύτερα. Ήταν Κυριακή μεσημέρι θυμάμαι, μια χειμωνιάτικη κρύα μέρα. Μας είχε καλέσει για γεύμα στο σπίτι της. Όταν φτάσαμε μας υποδέχτηκε η ίδια. Με καλωσόρισε στο σπίτι της μ'ένα γλυκό χαμόγελο και καθίσαμε για λίγο να μιλήσουμε, να συστηθούμε και κανονικά, εκτός διαδικτύου πια. Εκεί βρίσκονταν και η οικογένειά της. Έτσι γνώρισα και την οικογένειά της, άκουσα πολλές ιστορίες για την ζωή της, το πως τα κατάφερε να ανταπεξέλθει σε κάθε δυσκολία με δύναμη και πολύ αγώνα. Μία μαχητικότητα που δεν την είχα ξανασυναντήσει σε κανέναν άλλο άνθρωπο μέχρι στιγμής. Είχα γνωρίσει κατά καιρούς και άλλους με κινητικά προβλήματα αλλά ποτέ δεν είχα έρθει τόσο κοντά και ποτέ άλλοτε δεν είχα βρεθεί στο προσωπικό τους χώρο, για να δω πως είναι η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων. Κι όμως δεν διαφέρει και πολύ... αυτό μου έδειξε η Λένα με τη στάση της... Έμεινα εκστασιασμένη από τη προσαρμοστικότητά της και τη δυναμικότητα του χαρακτήρα της. Μια αξιοθαύμαστη γυναίκα που παρά τα προβλήματα της υγείας της όλα αυτά τα χρόνια κατάφερε πολλά, να εργαστεί, να δημιουργήσει την δική της οικογένεια, να επιβιώσει μέσα σε αντίξοες πολλές φορές συνθήκες, σε μια χώρα όπου οι χώροι πρόσβασης σε άτομα με αναπηρία είναι σχεδόν ανύπαρκτοι ή ανεπαρκείς. Ακόμη και στις μεγάλες πόλεις που υποτίθεται πως οι χώροι πρόσβασης είναι αρκετοί, ακόμη κι εκεί υπάρχουν κακές υποδομές είτε αρκετά από τα σημεία πρόσβασης/ράμπες είναι κακής ποιότητας. Η γνωριμία μου με τη Λένα και συνάμα η παρέα μαζί της με έκαναν έστω σε κάποιο βαθμό να αντιληφθώ τη δύσκολη ρουτίνα της και την απίστευτη ευκολία της ως προς την προσαρμογή της απέναντι σε όλες αυτές τις δύσκολες συγκυρίες που εμφανίζονται κάθε τρεις και λίγο στην καθημερινότητά της και στις άθλιες υποδομές μιας κοινωνίας που δε λέει να συμβαδίσει με την κατανόηση και την θεμελίωση ενός καλύτερου πλαισίου υποδομών, ισότιμου και προσβάσιμου προς όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως. Κι εμείς, οι ίδιοι ας φροντίσουμε να ενημερωνόμαστε και να γινόμαστε πιο ευαισθητοποιημένοι απέναντι σε κάποιον με αναπηρία αλλά και μεταξύ μας, βοηθώντας ο ένας τον άλλο μέσα από παράλληλες δράσεις ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης. Αποκόμισα πάρα πολλά μέσα από την γνωριμία μου με την Λένα και την Αναστασία. Κάθε φορά που μιλάμε ή συναντιόμαστε μαθαίνω ακόμη περισσότερα για εκείνες... για τα όνειρά τους, τις δραστηριότητές τους, τα χόμπι τους. Μα κυρίως με εμπλουτίζουν με τη δύναμη της ψυχής τους και του απαράμιλλου θάρρους τους απέναντι στην ζωή και τα μαθήματα που μας διδάσκει κάθε φορά στέλνοντάς μας ανθρώπους σαν τη Λένα και την Αναστασία. Διότι καθεμία από εμάς έχει να μάθει πολλά από την άλλη κυρίως να πάρει δύναμη κι ελπίδα, αγάπη και πολλά χαμόγελα. Κι όχι μόνο μεταξύ μας αλλά κι από άλλους. Είναι όμορφο και ψυχοθεραπευτικό να μοιράζεσαι τις εμπειρίες σου και κάποιες ιδιαίτερες στιγμές με τον συνάνθρωπο, με πρόσωπα σαν κι εσένα, σαν κι εμένα... που έχουν βιώσει τα ίδια κυρίως προβλήματα υγείας και αγωνίζονται καθημερινά για ένα καλύτερο επίπεδο ζωής. Μπορεί μεν τα οικεία μας πρόσωπα, όπως η οικογένεια μας και οι φίλοι μας να είναι από την αρχή του προβλήματος δίπλα μας αλλά δε μπορούν να κατανοήσουν πλήρως την σωματική και ψυχική υγεία μας... παρά μόνο κάποιοι συνασθενείς, άνθρωποι που έχουν βιώσει τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα υγείας, οι οποίοι μας κατανοούν συνήθως στον απόλυτο βαθμό. Νιώθω τυχερή κι ευγνώμων που μπήκαν στη ζωή μου η Αναστασία και η Λένα αλλά και όλοι όσοι έχω γνωρίσει κατά καιρούς και με έχουν συγκινήσει με την φροντίδα τους και την αγάπη τους μα κυρίως με την αμέριστη συμπαράστασή τους και πίστη τους σε εμένα. Η επικοινωνία αποτελεί το Α και το Ω σε μία ομάδα ανθρώπων με κοινά βιώματα. Διότι μόνο με την επικοινωνία και τη συνεργασία, την ομαδικότητα θα αντιμετωπίσουμε τη ζωή κοιτώντας την κατάματα, με χαμόγελο κι ελπίδα. Όταν παίρνουμε δύναμη από συνανθρώπους μας που μας νιώθουν πραγματικά, που κάνουν κάθε ενέργεια για να σε βλέπουν να χαμογελάς, να χαμογελάς ακόμη και στις δυσκολίες... Αναστασία: Η γνωριμία μου με τα κορίτσια... Καταρχήν, και τις δύο τις γνώρισα μέσω της ομάδας της Κοινότητας Νεφροπαθών & Μεταμοσχευμένων στο facebook. Πρώτα γνώρισα την Λένα με την οποία ξεκινήσαμε να μιλάμε μέσω facebook chat στην αρχή. Μου είπε κάποια στοιχεία για εκείνη, που μένει, σε μία πόλη αρκετά κοντά στα δικά μου μέρη. Εκεί που μένει, στην Έδεσσα, τυχαίνει να μένουν και κάτι δικοί

8 μου συγγενείς. Έτσι την επόμενη φορά που ήταν να τους επισκεφτώ πρότεινα στη Λένα να συναντηθούμε από κοντά. Πήγα και τη συνάντησα σπίτι της. Έμεινα έκπληκτη διότι δεν είχε αναφέρει τίποτα για το ότι είχε και κινητικά προβλήματα, ότι μετακινούνταν με αναπηρικό αμαξίδιο πέραν της νεφροπάθειάς της. Από την 1η κιόλας συνάντηση δεθήκαμε πολύ σαν φίλες. Μια φιλία που μετρά δύο χρόνια τώρα. Όσον αφορά τη Λένα θεωρώ ότι είναι μία πολύ δυνατή γυναίκα παρά τις δυσκολίες που έχει περάσει στη ζωή της και γενικότερα όλα όσα αντιμετωπίζει ως άτομο με κινητικά προβλήματα στην καθημερινότητά του. Κι όμως ζει μια ζωή όσο πιο απλά και σεμνά γίνεται. Δημιούργησε επίσης τη δική της οικογένεια και έγινε ανεξάρτητη χωρίς τη βοήθεια των άλλων. Η Λένα αποτελεί ένα άξιο πρότυπο ανθρώπου για όλους μας και είναι απλά αξιολάτρευτη γιατί με το χαμόγελο της προσπαθεί να προσπεράσει όλα της τα προβλήματα. Παρ'όλο που γεννήθηκε με κινητικά προβλήματα και κυκλοφορεί με αμαξίδιο πάρα πολλά χρόνια και κάνει παράλληλα και αρκετά χρόνια αιμοκάθαρση φροντίζει νάναι αισιόδοξη και να προσέχει τον εαυτό της. Και απολαμβάνει τη ζωή όπως κάθε γυναίκα. Είναι ένας άνθρωπος που δίνει πάντα στους άλλους χωρίς να περιμένει να πάρει. Από τη Λένα πήρα πολύ δύναμη κι αντιμετωπίζω τη ζωή ακόμη πιο αισιόδοξα κι ανέμελα, χωρίς άγχος. Αυτό που λέω πάντα είναι πως ότι κι αν μας συμβεί στη ζωή μας, δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε το γιατί σ'εμένα; Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι απλά να έχουμε πίστη μέσα μας, να πιστεύουμε στον Θεό και να τα βλέπουμε όλα σαν δοκιμασίες οι οποίες μας εμπλουτίζουν κάθε φορά με περισσότερη δύναμη. Δύναμη την οποία μεταδίδουμε και σε άλλους συνανθρώπους μας. Να λέμε πάντα Δόξα τω Θεώ και να είμαστε με το χαμόγελο στα χείλη γιατί μόνο έτσι θα λυθούν πιο εύκολα όλα τα προβλήματα στη ζωή μας. Μόνον έτσι θα αντιμετωπίσουμε με περισσότερη δύναμη και θάρρος τα προβλήματα και τις στενοχώριες της ζωής. Είτε είμαστε αιμοκαθαρόμενοι, είτε κάνουμε περιτοναϊκή είτε είμαστε μεταμοσχευμένοι... ζούμε. Ξυπνάμε το πρωί και λέμε ένα ευχαριστώ στον Θεό, βλέπουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, απολαμβάνουμε τη φύση και νιώθουμε ευγνώμονες. Η ζωή είναι τόσο γλυκιά και όμορφη που δεν αξίζει να στενοχωριόμαστε και να αγχωνόμαστε για κανέναν και για τίποτα. Όσο για τη Μαργαρίτα... Τι να πρωτοπώ για το σπουργιτάκι μου... Είναι άτομο με αισιοδοξία μέσα της, με θέληση για τη ζωή. Συμπαραστέκεται πάντα στους γύρω της, είτε είναι καλά είτε όχι. Είναι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Βοηθάει τον συνάνθρωπο. Αυτό το άτομο για εμένα έχει τόσο τεράστιο μεγαλείο ψυχής. Την ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία της. Είναι ένας άνθρωπος που δίνει πάντα στους άλλους χωρίς να περιμένει να πάρει. Το όνομα Μαργαρίτα θα είναι για μένα πάντα το χαμογελαστό κι αισιόδοξο σπουργιτάκι μου (την αποκαλώ σπουργιτάκι επειδή τρώει ακριβώς σαν τα σπουργιτάκια). Χαίρομαι που τη γνώρισα και τη Μαργαρίτα από κοντά. Χαίρομαι που γνώρισα και τη Λένα από κοντά. Είναι άτομο με αισιοδοξία μέσα της, με θέληση για ζωή. Στη ζωή μας πρέπει να έχουμε γύρω μας μόνο αισιόδοξους ανθρώπους κι όχι μίζερους γιατί η ζωή είναι τόσο γλυκιά και πρέπει να τη χαιρόμαστε μαζί με χαρούμενα κι αισιόδοξα άτομα κι όχι μικρόψυχα και μίζερα. Στη ζωή μου έχω ανάγκη από ανθρώπους που να τη γεμίζουν με πολλά χρώματα κι ανέμελες στιγμές. Να μη φοβούνται να νιώσουν, να δώσουν ή να πάρουν αγάπη όπως η Λένα και η Μαργαρίτα. Μακάρι κάθε άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή μου να είναι σαν τα κορίτσια, σαν τις φίλες μου, Λένα και Μαργαρίτα. Λένα: Η συνάντησή μου με τα κορίτσια... Λένε πως οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα και στις κακές στιγμές. Οι φίλοι μου ήταν πάντα υπέρτατο αγαθό για μένα, δώρο ζωής. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να πορευτώ στη ζωή μου και στις δυσκολίες που μου επιφύλασσε! Κάπως έτσι σε μια δύσκολη περίοδο προσαρμογής στην σκληρή πραγματικότητα της αιμοκάθαρσης γνώρισα πολύ σημαντικούς ανθρώπους που μου στάθηκαν και με βοήθησαν στο να μάθω να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες που με περίμεναν. Άλλοι από αυτούς στην πορεία "έφυγαν" για πάντα για τη γειτονιά των αγγέλων αφήνοντας με με πικρία και απογοήτευση και μια αβεβαιότητα για το μέλλον. Άλλοι έμειναν εδώ δίπλα μου να με στηρίζουν και να με παρηγορούν όταν απογοητεύομαι και να μοιραζόμαστε με γέλιο τις χαρές και τις μικρές στιγμές ευτυχίας που απολαμβάνει ο καθένας στη ζωή του. Έτσι έμεινε στη ζωή μου και η Αναστασία. Γνωριστήκαμε απλά μέσα απο την Κοινότητα νεφροπαθών και μεταμοσχευμένων στο facebook. Η Αναστασία είναι ένας αισιόδοξος άνθρωπος ταλαιπωρημένη από παιδί όμως με χρόνια προβλήματα υγείας όπως κι εγώ! Κάπως έτσι θέλησα να τη γνωρίσω κι από κοντά. Από την αρχή μου έκανε εντύπωση το βλέμμα της που ήταν βαθύ γαλάζιο σαν τον καθαρό ουρανό και το εγκάρδιο χαμόγελό της. Στην πορεία μπόρεσα να δω επάνω της την αισιοδοξία της και την αγάπη της για τη ζωή, χαρακτηριστικά που λατρεύω σε έναν άνθρωπο! Θαύμασα τη δοτικότητά της και το δυναμισμό της. Εκτίμησα τη διακριτικότητά της όταν έπρεπε. Είμαστε φίλες πολύ λίγα χρόνια τώρα αλλά ελπίζω και εύχομαι να μείνουμε φίλες για πάντα!!! Μέσω της Αναστασίας γνώρισα και τη Μαργαρίτα και κανονίσαμε να βρεθούμε από κοντά. Η Μαργαρίτα είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος με ανοιχτό μυαλό. Με εντυπωσίασαν οι γνώσεις της και οι πολλαπλές δραστηριότητές της σε εθελοντικό επίπεδο και μη!

9 Ταλαιπωρημένη κι εκείνη από παιδί αλλά με μια αισιοδοξία και έναν δυναμισμό που σε καθηλώνει! Με ρώτησε λίγα πράγματα για τη ζωή μου αλλά έσκυψε με ενδιαφέρον στα προβλήματα και στις δυσκολίες που αντιμετωπίζω στην καθημερινότητά μου προσπαθώντας να έρθει στη θέση μου. Μου έκανε εντύπωση πως αμέσως μετά τη γνωριμία μας άρχισε να ψάχνει και να γράφει για τα άτομα με αναπηρία και τις αντίξοες συνθήκες της ζωής μας! Έτσι απλά μπήκαν αυτές οι δύο φίλες στη ζωή μου και ελπίζω να μείνουν μέχρι να κλείσω τα μάτια μου για πάντα! Είναι για μένα δυο σημαντικοί και αξιόλογοι άνθρωποι που τους σέβομαι και τους εκτιμώ αφάνταστα. Κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω πως είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ανθρώπους με παρόμοια προβλήματα υγείας, να μοιραζόμαστε τις αγωνίες, τις εμπειρίες και τους προβληματισμούς μας χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις! Όπως προαναφέρθηκε και στην αρχή, το άρθρο αυτό αποφασίστηκε να γραφτεί από κοινού, και από τις τρεις μας γιατί θέλαμε να δείξουμε κυρίως ότι μας ενώνουν πολλά, ότι η ζωή είναι κάπου εκεί έξω κι ότι υπάρχουν σαν κι εμάς κι άλλοι που θέλουν να μοιραστούν τις δικές τους ιστορίες και να πάρουν ή να δώσουν αγάπη και δύναμη ο ένας στον άλλο. Και μόνο μέσα από τέτοιες συναντήσεις μπορεί να επιτευχθεί κάτι τόσο δυνατό και όμορφο, σχέσεις αληθινές, με δυνατά μηνύματα ζωής κι ελπίδας. Και φυσικά δεν είμαστε μόνες μας, υπάρχουν κι άλλοι καλοί φίλοι στην παρέα μας και είναι ευπρόσδεκτοι ακόμη περισσότεροι στις ατελείωτες βόλτες μας και συζητήσεις μας. Γιατί δεν υπάρχει τίποτε που να μας χωρίζει... τίποτα απολύτως... παρά μόνο μας ενώνουν πολλά...

10 Το κλουβί. Narrative story by Olga Art Έτρεξε με ορθάνοιχτα τα χεράκια της να αγκαλιάσει την απέραντη γαλαζοπράσινη θάλασσα που εκτεινόταν μπροστά της. Η υγρή άμμος της έκλεινε τα χρυσαφένια μάτια της. Ο ήλιος την προσκαλούσε στον χορό της ζωής που ετοίμασε για εκείνη. Όταν πλησίασε τον στόχο της, τα μάτια της άστραψαν, ήταν έτοιμη να βουτήξει τα μικρά χεράκια της στα καταγάλανα κρυστάλλινα νερά. Ξαφνικά, ακούστηκε από το βάθος η γνώριμη ενοχική φωνή, που την έβγαλε από το όνειρο. Η μητέρα της τετράχρονης Κάτιας, της υπενθύμιζε για άλλη μια φορά τους κανόνες ορθής συμπεριφοράς μιας καθωσπρέπει δεσποινίδος. Η μικρή ακολούθησε σιωπηλά την μητέρα της πίσω στο σπίτι. Ήταν μια ιδιαίτερη μέρα.. ήταν τα γενέθλια της κι όμως Από τα χαράματα στον κήπο επικρατούσε ένας πανικός. Οι ετοιμασίες του τραπεζιού είχαν αναστατώσει την οικογένεια. Οι καλεσμένοι καθόταν κάτω από την τεράστια μελαγχολική καρυδιά και συζητούσαν για το χρώμα ενός καλοψημένου αρνιού. Οι μυρωδιές των μπαχαρικών, του ψημένου κρέατος και της βανίλιας, δεν άφηναν σε ησυχία τους καλεσμένους, οι οποίοι έριχναν κάθε τόσο κλεφτές ματιές στα ρολόγια τους. Μέχρι και ο πάππους της μικρής γύριζε νευρικά τις σελίδες της εφημερίδας και αναρωτιόταν αν το ψαρονέφρι θα είναι μαλακό. Ο ερχομός της μικρής με την μητέρα της δεν προσέλκυσε το ενδιαφέρον των καλεσμένων και έτσι η Κάτια βρήκε την ευκαιρία να πλησιάσει το πολυπόθητο τραπέζι. Βούτηξε ένα μπουτάκι καραμελωμένο κοτόπουλο και την στιγμή που το πλησίασε στο στόμα της, ακούστηκε η ίδια ενοχική φωνή. Η μικρή πλέον θυμωμένη, γύρισε προς την μητέρα της κι άρχισε να φωνάζει αγανακτισμένη: «Μη, μη, μη! Δεν θέλω να είμαι μια καθωσπρέπει δεσποινίδα! Είναι βαρετό! Και να ξέρεις, πριν λίγο στην κουζίνα ο μπαμπάς έφαγε τα πιττάκια με το γάλα που έφτιαξες!». Τα μάγουλα του πατέρα της άλλαξαν χρώμα. Η πόρτα του δωματίου της έκλεισε. Έμεινε μόνη, ολομόναχη. Από το πρωί ήταν άτακτη και όπως παραδέχτηκε ο πατέρας της, της χρειαζόταν ένα μάθημα. Τα κουτιά με τα πανάκριβα δώρα στέκονταν ανέγγιχτα πάνω στο κρεβατάκι της. Η ησυχία του δωματίου την ανακούφιζε. Ο ζεστός αέρας απομάκρυνε χορευτικά τις κουρτίνες από το παράθυρο. Η Κάτια πλησίασε το παράθυρο. Τα κίτρινα τριαντάφυλλα της χαμογελούσαν από κάτω. Η μηλιά, δυνατά ριζωμένη στο χώμα άπλωνε τα όμορφα κλαδιά της μπροστά στη μικρή. Ένα σμήνος χελιδονιών χόρευε αρμονικά στον ουρανό. Απροσδόκητα, ένα μικρό χελιδόνι κατευθύνθηκε προς το παράθυρο της μικρής και προσγειώθηκε στο κλαδάκι της μηλιάς. Η μικρή περίμενε και περίμενε, μέχρι που όλα τα χελιδόνια χάθηκαν στον ορίζοντα. Το μικρό χελιδόνι όμως ήταν ακόμη εκεί, ελεύθερο και αληθινό. «Θέλω να γίνω χελιδόνι», ψιθύρισε η καρδιά.

11 Ευκαιρίες... Για τους περισσότερους ανθρώπους, ως η πιο κατάλληλη και πιο συνηθισμένη περίοδος για να αναθεωρήσει κανείς τη ζωή του κ να θέσει νέους στόχους, θεωρείται ο ερχομός της νέας χρονιάς. Και λέω για τους περισσότερους, μιας κ για εμένα, αυτή ήταν ανέκαθεν η εποχή που παρατηρούσα τη ζωή και την καθημερινότητα μου με μια πιο κριτική ματιά και προσπαθούσα να δω αν παρέκκλινε απο τους στόχους που είχα ήδη θέσει. Απο πέρσυ την άνοιξη λοιπόν, μπορώ να πω οτι η ζωή μου άλλαξε πάρα πολύ, μαζί και ο τρόπος που είδα τα πράγματα. Έμαθα κ έζησα πάρα πολλά, απο μια και μόνο ευκαιρία...την ευκαιρία να δουλέψω για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Έμαθα πληροφορίες κατά κύριο λόγο ανούσιες, άχρηστες και ενοχλητικές, που μου έδειξαν το πραγματικό πρόσωπο της χαρτούρας και της γραφειοκρατίας. Εκτός όμως απο αυτό το κομμάτι, είχα την ευκαιρία να ζήσω πολλά και διάφορα, δίπλα σε πολύ διαφορετικούς ανθρώπους, μερικοί απο τους οποίους μου έμαθαν περισσότερα και άλλοι ελάχιστα. Μια και μόνο ευκαιρία με οδήγησε να αναθεωρήσω σχετικά παγιωμένες απόψεις, να προσπαθήσω πολύ για να καταφέρω να προσαρμοστώ σε συνθήκες που απέρριπτα...μια απλή και μόνη ευκαιρία, μια θέση εργασίας με περιορισμένη χρονική διάρκεια, περιελάμβανε μέσα της ένα ολόκληρο σύστημα ευκαιριών...το θέμα είναι κατά πόσο ήμουν σε θέση να αναγνωρίσω τις ευκαιρίες αυτές και να τις εκμεταλλευτώ για ένα καλό αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, αυτή η ευκαιρία μου έδωσε μια βάση στην οποία πατούσα για να αντιμετωπίσω τα όσα συνέβαιναν με τρομερή ταχύτητα γύρω μου. Ξαφνικά μέσα σε μια χρονιά γέμισα εμπειρίες, καλές αλλά κυρίως κακές. Έζησα κυρίως δύσκολα γεγονότα, που με δοκίμασαν και που εξακολουθούν να με δοκιμάζουν. Η δουλειά μου όμως ήταν εκεί για κάποιους μήνες και με βοηθούσε να επεξεργαστώ όλα αυτά τα γεγονότα, με διάφορους τρόπους. Συχνά με απορροφούσε και τα ξεχνούσα ή τα έκανα λίγο στην άκρη. Ή τα σύγκρινα με άλλα και ως δια μαγείας φαίνονταν σαφώς μικρότερα. Ή τα σκεφτόμουν διεξοδικά και ίσως έβρισκα λύσεις...πάντως δεν έμενε τίποτα στάσιμο. Ακριβώς αυτή είναι η σημασία των ευκαιριών: η εξέλιξη. Φυσικά όταν λέω ευκαιριών δεν εννοώ επαγγελματικών αποκλειστικα. Ευκαιρία μπορεί να είναι οτιδήποτε μας προκαλεί έμπνευση. Οτιδήποτε μας δίνει το έναυσμα να σχεδιάσουμε το επόμενο βήμα. Το σχέδιο αυτό θα είναι ένα μίγμα απο προσδοκίες, απο όνειρα, επιθυμίες και πεποιθήσεις. Το σημαντικότερο και δυσκολότερο για κάποιον που βρίσκεται σε αυτό το σημείο είναι το να καταφέρει να αξιοποιήσει την ευκαιρία όταν του δοθεί, μένοντας πιστός στο σχέδιο κ τα όνειρα του. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που επιμένουν και προσπαθούν απο αυτούς που υποχωρούν, είναι η αυτοπεποίθηση. Το βασικό στοιχείο της κοινωνικογνωστικής θεωρίας της μάθησης του Albert Bandura είναι η αυτοαποτελεσματικότητα ή αυτεπάρκεια (self-efficacy) και αναφέρεται στην ικανότητα του ατόμου, όπως το ίδιο την αντιλαμβάνεται, να πετύχει στόχους. Αναφέρεται δηλαδή στο κατά πόσο κάποιος πιστεύει οτι μπορεί να τα καταφέρει. Πολλές φορές οι άνθρωποι τα παρατάνε επειδή απογοητεύονται συνεχώς χωρις να βλέπουν κάτι να αλλάζει, χωρις να τους παρουσιάζεται μια ευκαιρία για βελτιωθούν τα πράγματα. Συχνά όμως, απαιτείται ακόμα περισσότερη προσπάθεια, ακόμα περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό, ακόμα περισσότερη υπομονή κ άλλες θυσίες. Έτσι ο στόχος έρχεται πιο κοντά απο ότι νομίζουμε...ακόμα και αν πρέπει τελικά να κάνουμε διάφορες περικοπές σε αυτό που τελικά περιμένουμε ή χρειαστεί να προσαρμοστούμε σε κάτι ελαφρώς διαφορετικό απο αυτό που ζητούσαμε στην αρχη. Τζένη Κοντοσθένους Ψυχολόγος Υγείας

12 Κάποτε στην γειτονιά... Η εποχή στην οποια ζούμε χαρακτηρίζεται απο τις εναλλαγές αναμεσα σε δυνατούς ήχους και πολύχρωμες εικονες.σε καθημερινή βάση,οι εταιρίες ανακοινώνουν την κυκλοφορία νέων και πρωτοποριακών συσκευών ήχου και εικόνας! Όλοι μας είχαμε αποκτήσει στο παρελθόν ενα discman το οποιο δεν μπορούσαμε να αποχωριστούμε και προχωρούσαμε κρατώντας το σιγοτραγουδώντας ή ενα gameboy στο οποιο αφιερώναμε ωρες ατελείωτες ωστε να περάσουμε τις πίστες! Το μονο που έχει αλλάξει είναι η ποικιλία των συσκευών και οι δυνατότητες τους, διοτι ποιός δεν θέλει να ξεκινά την ημέρα του με ενα χαρούμενο τραγούδι ή να χαλαρώνει παίζοντας σε μια παιχνιδομηχανή; ή μάλλον οχι μόνο αυτό! Εχει αλλάξει και ο τρόπος ζωής μας...καθημερινά σκοντάφτουμε πανω σε καλώδια που καλύπτουν τα πατώματα των σπιτιών μας.αυτο μάς οδηγεί στην διαπίστωση του μεγάλου αριθμού ηλεκτρονικών συσκευών που έχουμε. Παρόλα αυτα,σκεπτόμενη την δική μου παιδική ηλικία, νιώθω χαρά που δεν κατάφεραν οι συσκευές να με εγκλωβίσουν αλλα επικράτησε αυτών το παιχνίδι στην γειτονιά! Για αυτο,τώρα που ήρθε το καλοκαίρι ήρθε ο καιρός να ξαναβγούμε στις γειτονιές! Θεοδωρα Κοντοσθενους Φοιτητρια

13 ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ, ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ... Όταν ο Νίκος μου πρότεινε να γράψω ένα άρθρο με θέμα οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μου, μου ήρθε κατευθείαν αυτός ο τίτλος... Ήταν ένα μήνυμα που είχα λάβει σε κάποια μου γιορτή από μια φίλη με την οποία έχουμε χαθεί λίγο αλλά πάντα σκεφτόταν η μια την άλλη και όσα είχα περάσαμε... Το άρθρο αυτό θα είναι σαν μια μικρή απολογία μου ίσως... Από το σχολείο ακόμη, από όταν άρχισα να θυμάμαι, είχα πολλούς φίλους και φίλες... Ποτέ δεν αισθάνθηκα ρατσισμό ή στο περιθώριο λόγω του προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζα. Ήμουν πάντα αγαπημένο παιδί δασκάλων, καθηγητών αλλά και των συμμαθητών μου... Όλοι με το δικό τους τρόπο ήταν δίπλα μου αν και είμαι σίγουρη ότι δεν είχαν καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος... Για να είμαι ειλικρινής ούτε εγώ! Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι με την καλύτερη μου φίλη την Πωλίνα, αχώριστες από μικρές, την εισαγωγή μου στο νοσοκομείο, να είναι πάντα δίπλα μου... Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω στο Γυμνάσιο τον φίλο μου τον Χρήστο. Είχαμε και κάποια συγγένεια αλλά πάνω από όλα ήταν και είναι καλό παιδί... Ο Χρήστος λοιπόν όταν για κακή μου τύχη από το ισόγειο που ήταν η τάξη μας, μεταφέρθηκε στον 1ο όροφο και εγώ δεν μπορούσα να ανέβω με την τσάντα και τα βιβλία, προσφέρθηκε να μου ανεβάζει την τσάντα μου ΚΑΘΕ πρωί...! Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που η βοήθεια του θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου... Τα χρόνια κυλούσαν και σε κάθε μικρό ή μεγάλο περιστατικό που μου συνέβαινε στο σχολείο και εγώ κατέληγα να φεύγω με ασθενοφόρο, όλοι ήταν εκεί... Εκεί ήταν όμως και όταν γύριζα από τα νοσοκομεία πάντα με μια αγκαλιά λουλούδια για εμένα... Ακόμη και στην πενταήμερη εκδρομή ο άλλος φίλος μου, Χρήστος και αυτός, μου είχε κανονίσει τα πάντα... Καμπίνες, ξεκούραση και την καλύτερη παρέα μαζί μου (Σοφία, Γρηγορία, Έλενα)... Έτσι όταν έφτασε η ώρα να τελειώσω το Λύκειο και να πάρω την απόφαση να φύγω από το Βόλο για να σπουδάσω στην Αθήνα ήμουν πολύ ανυπόμονη να γνωρίσω νέους ανθρώπους και νέα πράγματα... Ήμουν μόλις 17 ετών & 5 μηνών και ΜΟΛΙΣ 5 χρόνια χειρουργημένη στην μιτροειδή βαλβίδα όταν είπα στους γονείς μου ΦΕΥΓΩ... Θα μπορούσαν να μου το είχαν απαγορεύσει είτε από φόβο, είτε από στεναχώρια, όμως όχι απλώς δεν μου είπαν όχι, αλλά μέσα σε λίγο καιρό είχαμε βρει σπίτι στην Αθήνα, μου το ετοίμασαν και έφτασε η νύχτα που έπρεπε να με αφήσουν μόνη και να ξεκινήσω σε ένα μέρος εντελώς άγνωστο και εντελώς Μόνη μου...! Κάποια πράγματα όσα χρόνια και αν περάσουν "γράφουν" τόσο πολύ μέσα μας... Mια τέτοια στιγμή ήταν όταν βράδυ πια, ο Μπαμπάς μου κρατώντας τα τελευταία σκουπίδια από το καινούργιο σπίτι καθόταν στην πόρτα... Με κοίταξε και με ρώτησε: Είσαι σίγουρη ότι θες να φύγω; Θα είσαι καλά; Τον κοίταξα και του είπα ΝΑΙ... Καθόμουν στο καινούργιο μου γραφείο. Όταν άκουσα το κλείσιμο της πόρτας αισθάνθηκα απόγνωση Τα δάκρυα μου έτρεχαν ασταμάτητα και αυτόματα μου ήρθαν όλες οι στιγμές με τον μπαμπά μου που είχα περάσει σαν παιδί μαζί του στο νοσοκομείο... Την πρώτη φορά που μου έταξε τον ουρανό με τα άστρα για να καθίσω να μου πάρουν λίγο αίμα στο Παίδων, το αστείρευτο χαμόγελό του, τις ατέλειωτες ώρες κουμκάν στο Παίδων για να περνάει η ώρα (φυσικά κατά ένα περίεργο τρόπο ΠΆΝΤΑ έχανε!) αλλά και τις πρώτες μου βόλτες μαζί του

14 χειρουργημένη μόλις 12 ετών κρατώντας τον σφιχτά από το χέρι, να σταματάω σε ΚΑΘΕ βήμα και να τον ρωτάω: ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ; Και εκείνος με εκείνο το χαμόγελο πάντα... Τελικά μόλις έφυγε, πήρα τους δρόμους... Έμενα στη Μιχαλακοπούλου και γύριζα ως τα ξημερώματα... Είχαμε μια πολύ καλή φίλη εδώ που όταν περνούσα το χειρουργείο μου στάθηκε στους γονείς μου σαν συγγενής... Τους φιλοξενούσε μήνες ολόκληρους... Αυτή ήταν η κα Πέγκυ. Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, αφού είχα εξαντληθεί από το περπάτημα, την πήρα τηλέφωνο και κατέληξα ξημερώματα εκεί...! Tην επόμενη ημέρα ξεκίνησα την σχολή μου και γνώρισα υπέροχους ανθρώπους που δεν με άφησαν ποτέ Μόνη μου... Πέρασαν την ασθένεια μου δίπλα μου σε όλα... Ήταν η Πόπη, το πιο καλό μου φιλαράκι, ο πιο δικός μου άνθρωπος. Μαζί της στα νοσοκομεία, μαζί της διάβαζα μικροβιολογία τα ξημερώματα, όλα μαζί... Ήταν και είναι από την Κρήτη... Η φιλοξενία και τα φαγητά της μητέρας της θα μου μείνουν αξέχαστα... Ήρθε όμως και ο Νίκος που δέσαμε πολύ, ο Τάκης, η Φωτεινή, η Λένα και σχεδόν όλο το τμήμα μου και όχι μόνο, ήταν πάντα κοντά μου... Αφού είχα τα πιο ωραία φοιτητικά χρόνια μαζί τους, όταν αυτά τελείωσαν δυστυχώς ήρθαν στη ζωή μου άνθρωποι που έλπιζα ότι μετά την μεταμόσχευση θα είχαν φύγει και από την μνήμη μου... Δυστυχώς είναι ακόμη εδώ και καμιά φορά με πονούν πολύ... Άνθρωποι υποκριτές με ατέλειωτη κακία απλώς και μόνο επειδή ήμουν άρρωστη όπως έλεγαν... Τους χρωστάω ένα κεφάλαιο όταν με το καλό ολοκληρωθεί κάτι που ετοιμάζω... Ευτυχώς δοξάζω τον Θεό γιατί ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα! Όταν πια κατάφερα να τους βγάλω από τη ζωή μου ήταν αργά... Είχα προκαλέσει στον εαυτό μου ένα σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και 4 ανακοπές...! Είμαι τόσο ευλογημένη που όταν συνέβησαν αυτά στην εντατική μονάδα του Ωνασείου γινόταν το αδιαχώρητο για εμένα από φίλους πραγματικούς...! Όταν άνοιξα τα μάτια μου και είχα ζήσει, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να αλλάξω... Όσο και αν πονούσε έπρεπε να τους απομακρύνω. Η διαδικασία ήταν επίπονη και χρονοβόρα, όμως σε εκείνο το διάστημα εάν δεν είχα τον αδερφό μου και τους γονείς μου νομίζω δεν θα τα είχα καταφέρει. Αν κάποιος από τους φίλους μου της εκείνης εποχής διαβάσει αυτό το άρθρο θα ήθελα να ξέρει ότι τους αγαπώ και ότι πάντα θα υπάρχουν μέσα μου και ακόμη ότι στις πιο δύσκολες στιγμές μου σκέφτομαι όλα όσα ζήσαμε μαζί (Εύη, Αποστόλης, Γιώργος, Μαρία, Γιούλη, Γιώργος)... Mετά λοιπόν από αυτή την επίπονη διαδικασία και αφού άφησα κάποια πράγματα πίσω μου, στη ζωή μου μπήκαν άνθρωποι που μέχρι και σήμερα είναι κοντά μου... Άνθρωποι που έζησαν μαζί μου εύκολα και δύσκολα... Ο Βασίλης, η Μαριλένα και ο Κωνσταντίνος είναι ίσως οι άνθρωποι που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη ψυχολογία μου... Όταν τα πράγματα για εμένα έγιναν αφόρητα και δεν μπορούσα να βγω από το σπίτι, το μεγαλύτερο στήριγμα για εμένα ήταν η Μαριλένα... Δεν την αισθάνομαι σαν φίλη μου αλλά σαν αδερφή μου.. Στην πορεία και αφού η ζωή μου πια ήταν στο Ωνάσειο αφού ημέρες ήμουν μέσα φίλοι μου έγιναν οι νοσηλευτές του 5ου ορόφου... Με κάποιους έχω ιδιαίτερες σχέσεις και τους αγαπώ πραγματικά... Δεν μπορώ να περιγράψω βράδια με πόνους, να κλαίνε μαζί μου και να μου λένε «όλα θα πάνε καλά»... Η πορεία όλο και δυσκόλευε και μαζί της και η καθημερινότητά μου... Αρκετοί δεν άντεξαν να με βλέπουν έτσι και απομακρύνθηκαν. Δεν τους κρατάω καμία κακία γιατί ξέρω ότι νοητά ήταν πάντα κοντά μου... Στις πολλές εισαγωγές λοιπόν και μια μέρα που ήμουν πολύ φοβισμένη και θλιμμένη συνάντησα ένα νέο παιδί στο ασανσέρ του Ωνασείου. Ήταν ο

15 Κώστας, μεταμοσχευμένος 2 χρόνια που έκανε την δεύτερη απόρριψη του μοσχεύματος, έπαιρνε κορτιζόνη και ήταν εντελώς χαλαρός... Με μύησε στον κόσμο των μεταμοσχεύσεων... Όσο ζω θα θυμάμαι πάντα... Μετά ήρθε ο κύριος Χρήστος με μηχανική υποστήριξη καρδιάς που ερχόταν να με βγάλει να περπατήσουμε αλλά εγώ δεν μπορούσα... Μετά ο κύριος Στάθης, η Γεωργία, η Αννέτα, ο κύριος Κώστας, ο κύριος Γιάννης και πολλοί άλλοι που παρόλο που κάποιοι ήταν σε πιο άσχημη κατάσταση όλοι πρόσεχαν και ανέβαζαν εμένα... Σε όλο το διάστημα που ζούσα το πολύ έντονο πρόβλημα, δηλαδή τα δυο τελευταία χρόνια και αφού είχα δημοσιοποιήσει το θέμα της υγείας μου, τεράστιο στήριγμα για εμένα ήταν η προσωπική μου σελίδα εδώ... Άνθρωποι που δεν γνώριζα προσωπικά ήταν πάντα δίπλα μου. Πολλές φορές λάμβανα στο Ωνάσειο πράγματα που έστελναν άνθρωποι που δεν είχα συναντήσει ποτέ από κοντά... Κάπως έτσι ήταν και η στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν μαζί μου ο Κωνσταντίνος, ακούγαμε και οι δυο τον ήχο του τηλεφώνου και κοιταζόμασταν... Τελικά βρήκα το θάρρος και το σήκωσα! Έπρεπε να πάω άμεσα στο Ωνάσειο, είχε βρεθεί μόσχευμα... Πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου η οποία ήταν στην Τήνο, την Μαριλένα η οποία δεν σήκωνε το τηλέφωνο και τον Βασίλη ο οποίος ήταν για μπάνιο στον Μαραθώνα...! Mέσα σε λίγη ώρα η σελίδα μου γέμισε ατελείωτες ευχές και προσευχές. Να ξέρατε πόσο είχα αγχωθεί μήπως κάτι δεν πήγαινε καλά και πόσο θα σας στεναχωρούσα... Ήταν όλοι εκεί... Έμειναν εκεί κάποιοι μέχρι που ήρθε το μόσχευμα και κάποιοι μέχρι που άνοιξα τα μάτια μου... Όταν έγινε αυτό γνώρισα το πιο ιδιαίτερο κομμάτι της ζωής μου... Τον Γιώργο! Ήταν δίπλα μου στο ίδιο δωμάτιο εντατικής μόλις 3 ημέρες μεταμοσχευμένος, μας χώριζε μια κουρτίνα η οποία ήταν πάντα ανοιχτή και για τις επόμενες 5 μέρες και νύχτες ζήσαμε τα πάντα εκεί μαζί... Φόβους (μου),πόνους (μας), γέλια (μας) και πάνω από όλα συγκίνηση... Όλος ο 5ος όροφος του Ωνασείου αλλά και η μονάδα εμφραγμάτων περνούσε και μας κοίταζε... Πόσο χαίρονταν όλοι φαινόταν στα μάτια τους... Αν δεν τον είχα γνωρίσει ακόμη εκεί θα ήμουν... Πόσο θάρρος μου έδωσε! Σίγουρα όμως του αξίζει ένα δικό του κεφάλαιο... Όταν τελικά ανεβήκαμε πλέον μεταμοσχευμένοι στον 6ο όροφο του Ωνασείου, εκεί οι άνθρωποι ήταν απίστευτοι! Δίπλα μας ένα μήνα εκεί... Μεταμοσχευθήκαμε 6 άνθρωποι μαζί... Περάσαμε τέλεια και αποτελούν οικογένεια για εμένα... και όλη οι οικογένεια των Μεταμοσχευμένων για εμένα είναι το μεγαλύτερο στήριγμα. Θα κλείσω όλο αυτό ζητώντας συγγνώμη για τα χρόνια που επέλεξα να απομακρυνθώ, αλλά και να απομονωθώ από τους πάντες και τα πάντα... Ήταν ο τρόπος για να καταλάβω τι μου συμβαίνει... Ευχαριστώ θερμά την οικογένειά μου, τους συγγενείς μου, τους φίλους μου που με έκαναν να χαμογελώ ακόμα και εκεί μέσα (Ελισάβετ!) αλλά και που πάντα είχαν την έννοια μου (Λιάνα), τους συμπατριώτες μου που πάντα ρωτούσαν, τους γιατρούς μου και ειδικά την κυρία Γκουζιούτα που σαν γυναίκα συζητούσα μαζί της πολλά, αλλά και τον κύριο Σφυράκη για τα λόγια που είπαμε λίγο πριν μπω στο χειρουργείο και όσους μείνατε δίπλα μου. Αισθάνομαι πραγματικά ευλογημένη για την τόση αγάπη που λάμβανα πριν αλλά και μετά την μεταμόσχευση μου... Η δύναμη που λέτε ότι έχω, πηγάζει από όλους εσάς... Από κάθε μήνυμα στο inbox, από κάθε τηλέφωνο, κάθε μήνυμα και από κάθε "όλα θα πάνε καλά"... Η νέα μου οικογένεια αλλά και οι φίλοι μου, με κάνουν να έχω λόγο να ξυπνάω το πρωί... Κατερίνα Τσάντου

16 Συνέντευξη Κάτιας Β. Έχει Γίνει Τρόπος Ζωής για μας... Στην Μαργαρίτα Ιωσηφίδου Η Κάτια Β. είναι ένα νέο κορίτσι, μόλις 23 ετών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσ/κη όπου και συνεχίζει να διαμένει μαζί με την οικογένειά της, να εργάζεται εδώ κι εκεί, περιποιώντας την κόμμη φίλων και γνωστών της όπως και της οικογένειά της φυσικά που υπεραγαπά. Τελευταία ασχολείται και με τον συνάνθρωπο... δίνει χαρά σε παιδιά με τις δημιουργίες της μέσω του εθελοντικού της έργου και που και που ξεφεύγει με την μικρή ομάδα του θεάτρου... μια παρέα που κάθε φορά δίνει τη δική της μικρή παράσταση μέσα από μικρούς ρόλους κι αυτοσχεδιασμούς. Μια συνάντηση, ένας καφές, ένας χυμός και 2 μπισκότα σοκολάτας και η ιστορία της ξεκινά. Μια ιστορία που μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον... Χώρος συνάντησης, το σπίτι μου, ένα ζεστό, ανοιξιάτικο απόγευμα. Μια συνέντευξη που κατέληξε σε μια πολύωρη φιλική κουβέντα για τα πάντα, για τον άνθρωπο, τις σχέσεις, την προσφορά, την δύναμη, την υπομονή, την αγωνία για το αύριο... Μα κυρίως για εκείνη και την οικογένειά της, για ένα συγγενικό της πρόσωπο που πάσχει εδώ και 2 χρόνια από τη νόσο Αλτζχάιμερ, τη γιαγιά της. Μ.Ι.: Πώς αισθάνθηκες όταν έμαθες ότι η γιαγιά σου πάσχει από τη νόσο Αλτζχάιμερ; Κ.Β.: Εκείνη την ώρα σκέφτηκα... Ωχ τι θα τραβήξει ο μπαμπάς μου πάλι; Ξέρεις... ο πατέρας μου είχε μια κάπως ανήσυχη παιδική ηλικία. Η γιαγιά μου τον είχε αφήσει στο Παπάφειο Ίδρυμα όταν εκείνος ήταν μόλις 12 χρονών. Οι άλλες 2 αδερφές του έμειναν με τους γονείς. Η για-

17 γιά μου θεώρησε ότι ο πατέρας μου θα είχε καλύτερη μόρφωση και περίθαλψη εκεί.. Έπειτα, μόλις ο πατέρας μου τελείωσε το σχολείο έφυγε από το Παπάφειο και πήγε να σπουδάσει. Μόλις τέλειωσε και τη σχολή έπιασε δουλειά και βρήκε ένα διαμέρισμα να μείνει εδώ στην πόλη. Κατάγεται από ένα χωριό έξω από τη Θεσ/κη. Η γιαγιά μου τότε του έστειλε και τις 2 αδερφές του για να μείνουν όλα τα αδέρφια μαζί. Μέχρι που παντρεύτηκαν και δημιούργησαν ο καθένας τη δική του οικογένεια. Μ.Ι.: Γνωρίζεις κάτι για τη νόσο Αλτζχάιμερ; Σας ενημέρωσαν για το τι θα επακολουθήσει και τι πρέπει να κάνετε; Κ.Β.: Όχι, δε γνώριζα τίποτε παρά μόνο ότι είναι κάτι σαν την άνοια. Μόνο τον πατέρα μου ενημέρωσε ο νευρολόγος και κάτα κάποιο τρόπο τελικά επωμίστηκε εκείνος όλες τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες αυτής της κατάστασης. Πήγαινε πολύ τακτικά στο χωριό του και πρόσεχε την γιαγιά μου. Όπως και συνεχίζει να κάνει μέχρι και σήμερα. Να σου πω ότι ο πατέρας μου επισκεπτόταν τους γονείς του και πριν αρρωστήσει η γιαγιά μου, αρκετά συχνά κιόλας. Από τότε που για κάποιους λόγους βγήκε αρκετά νωρίς στην σύνταξη άρχισε να πηγαίνει στο χωριό του και να μένει στο πατρικό του για 3-4 μέρες τη βδομάδα. Μ.Ι.: Πώς επηρέασε τη ζωή σας όλη αυτή η κατάσταση με την υγεία της γιαγιάς σου; Τι επιπτώσεις είχε; Κ.Β.: Η ζωή μας άλλαξε προς το χειρότερο. Μπορεί η γιαγιά μου να μη μένει μαζί μας αλλά οι επαφές μας με τον πατέρα μου έγιναν ακόμη πιο αραιές με τον καιρό. Τον τελευταίο χρόνο έρχεται μόνο για μιάμιση μέρα τη βδομάδα στην πόλη και τις υπόλοιπες ημέρες είναι δίπλα στη γιαγιά μου η οποία ζει πια μόνη της, είναι χήρα. Από τότε που έφυγε ο παππούς μου από τη ζωή από τότε άρχισε να χειροτερεύει η γιαγιά μου και να ξεχνάει... Κι έτσι ο πατέρας μου λείπει ακόμη περισσότερες μέρες από το σπίτι μας. 'Ολο το βάρος και η φροντίδα έχει πέσει κυρίως στον πατέρα μου. Κι εμείς σαν οικογένεια απλά υπομένουμε... Μ.Ι.: Πως το αντιμετώπισαν οι υπόλοιποι συγγενείς όλο αυτό το συμβάν; Το πρόβλημα υγείας της γιαγιάς σου; Ήταν δίπλα σας; Κ.Β.: Δεν το πίστευαν με τίποτα! Δε πίστευαν ότι η γιαγιά μου είχε αυτή τη νόσο. Έλεγαν ότι προσποιούνταν επειδή στο παρελθόν ήταν μία ιδιαίτερα απαιτητική και δύσκολη γυναίκα. Ποιός να μας σταθεί; Ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις, και λόγω άγνοιας, ο κόσμος δεν καταλαβαίνει και δεν συμμερίζεται τον πόνο σου και τις δυσκολίες που περνάς. Μ.Ι.: Σας παρέπεμψαν σε κάποιο ιατρικό εξειδικευμένο ή συμβουλευτικό κέντρο; Κ.Β.: Όχι κανείς δεν μας είπε που να απευθυνθούμε. Δεν είχαμε καμία σχετική ενημέρωση και δε ξέραμε που να ρωτήσουμε. Επίσης η γιαγιά μου δεν θέλει με τίποτα τα μετακομίσει μαζί μας ώστε να είμαστε όλοι μαζί. Δε θέλει να φύγει καθόλου από το χωριό. Και για νάμαι ειλικρινής δε θα ήθελα να έρθει για πολλές μέρες. Φοβάμαι μη μας δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα και από την άλλη δε ξέρω κατά πόσο θα μπορούσα να διαχειριστώ μια τέτοια κατάσταση, την εξέλιξη της υγείας της.

18 Μ.Ι.: Εσύ η ίδια πως το αντιμετώπισες; Έψαξες να μάθεις καθόλου για τη νόσο Αλτζχάιμερ; Κ.Β.: Όχι, η αλήθεια είναι πως όχι δεν μπήκα στη διαδικασία να το ψάξω. Αρκέστηκα σε όσα μας είπε ο πατέρας μου. Και κάθε φορά μας ενημερώνει ο ίδιος όταν μαθαίνει κάτι καινούργιο. Μ.Ι.: Ανησυχείς για το δικό σου μέλλον; Για το μέλλον της οικογένειάς σου; Κ.Β.: Όχι πια. Έχει γίνει τρόπος ζωής για μας... Μ.Ι.: Τί θα συμβούλευες την οικογένειά σου; Πιστεύεις ότι μπορείς να τους βοηθήσεις; Κ.Β.: Δεν νομίζω ότι μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο παρά να είμαι δίπλα τους. Αν και αρκετές φορές έχω νιώσει θυμωμένη κι απογοητευμένη που δε μπορώ να χαρώ λίγες ώρες με τον πατέρα μου, μου έχει λείψει και μου λείπει ακόμη το πατρικό πρότυπο. Από την άλλη δε μου πάει η καρδιά να του θυμώσω που λείπει από το σπίτι τόσο συχνά. Δε γίνεται και διαφορετικά... Ποιός θα την κοιτάξει την γιαγιά μου; Δεν θέλει να έρθει να μείνει και μαζί μας οπότε αναγκαστικά ο πατέρας μου πηγαίνει στο πατρικό του, στο χωριό για να τη φροντίζει όσο πιο πολύ μπορεί. Του είχε λείψει άλλωστε αρκετά χρόνια η μητρική φροντίδα και προφανώς νιώθει την ανάγκη να αναπληρώσει εκείνα τα χαμένα χρόνια... Μ.Ι.: Φοβάσαι μήπως εμφανίσεις εσύ ή κάποιος άλλος από την οικογένειά σου τη νόσο Αλτζχάιμερ; Μήπως την κληρονομήσει κάποιος από εσάς; Επειδή σε κάποιες περιπτώσεις λέγεται πως είναι μια κληρονομική νόσος. Κ.Β.: Όχι, δεν το έχουμε σκεφτεί ποτέ αυτό, κανείς από την οικογένεια. Κι ούτε θα'θελα να με απασχολεί για την ώρα. Έχω τόσα πράγματα στο μυαλό μου κι έχω ζήσει κι εγώ κάποιες καταστάσεις από μικρή που αν τυχόν εμφανίσω κάποιο σύμπτωμα με την υγεία μου θα πάω να το κοιτάξω αμέσως και θα κάνω ότι μου πουν οι γιατροί ακόμη και χειρουργική επέμβαση αν χρειαστεί. Πιστεύω πολύ στην πρόληψη. Παρ' ότι με φοβίζουν οι γιατροί, τα νοσοκομεία κτλ, προτιμώ να γνωρίζω τι έχω και να κάνω ότι χρειάζεται για να το προλαμβάνω παρά να μου συμβεί αργότερα κάτι χειρότερο με την υγεία μου. Ήδη αντιμετωπίζω ένα θέμα υγείας, έχω μαιευτική παράλυση στο αριστερό μου χέρι. Συνέβη την στιγμή της γέννας μου. Ουσιαστικά ανήκω στα άτομα με αναπηρίες, δεν μπορώ να κινήσω το αριστερό μου χέρι σε όλες τις κατευθύνσεις. Ήταν κάτι που το έμαθα εντελώς τυχαία μόνη μου μιας και οι γονείς μου δεν μου το αποκάλυψαν ποτέ. Το έμαθα στο δημοτικό, κατά τη διάρκεια των σχολικών χορών. Η μητέρα μου έλεγε συνήθως στη δασκάλα να με βάζει τελευταία στο χορό γιατί έλεγε πως μου άρεσε εμένα εκείνη η θέση. Αυτή ήταν η δικαιολογία της. Μια φορά όμως μπήκα από μόνη μου στη μέση του χορευτικού για να αλλάξω κι εγώ θέση μια φορά. Και τότε... συνειδητοποίησα ότι δε μπορώ να σηκώσω το αριστερό μου χέρι ψηλά... Ήταν μια σοκαριστική στιγμή για εμένα... Μέχρι τότε δεν είχα αντιληφθεί τίποτα. Ακόμη θυμάμαι εκείνη τη στιγμή... Μ.Ι.: Και σήμερα, πως αισθάνεσαι με αυτό; Με αυτήν την αδυναμία; Σε έχει επηρεάσει καθόλου ως προς την προσωπική σου ζωή; Πώς είναι η καθημερινότητά σου;

19 Κ.Β.: Όχι, δε με επηρεάζει πια καθόλου. Ξανάρχισα χορό, μάλιστα μαθαίνω τάνγκο αυτή τη φορά. Και αν και με πονάει το χέρι σε κάποιες κινήσεις, μάλλον με κουράζει θα έλεγα περισσότερο, συνεχίζω και χορεύω. Ο δάσκαλος χορού είναι ενήμερος γι'αυτό το θέμα και με προσέχει ιδιαίτερα. Αν και δε μπορώ να κάνω κάποια πράγματα με το αριστερό μου χέρι, πχ. να σηκώσω πολλά βάρη κτλ παρ'όλα αυτά σπούδασα κομμωτική και διακόσμηση και εργάζομαι ως κομμώτρια πια χωρίς κανένα πρόβλημα. Η προσωπική μου ζωή είναι μια χαρά και δεν έχω αντιμετωπίσει περίεργες συμπεριφορές απέναντί μου. Εκτός από μία φορά, όταν κάποτε πήγα να καταθέσω τα δικαιολογητικά για 1η φορά για το ποσοστό αναπηρίας μου. Ο υπάλληλος ήταν τόσο απότομος μαζί μου, φώναζε, με αμφισβητούσε... έλεγε: Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ κοπέλα μου; Δεν έχεις τίποτα. Άντε στο σπίτι σου. Με αποτέλεσμα να μου δώσουν ένα αρκετά χαμηλό ποσοστό αναπηρίας. Ο πατέρας μου είχε εξαγριωθεί τόσο που αν δεν τον εμπόδιζα θα έκανε ολόκληρη σκηνή. Ευτυχώς όμως ξαναπέρασα από επιτροπή και όλα πήγαν καλά. Πήρα το ποσοστό που αναλογούσε στη δική μου πάθηση. M.I.: Για τη γιαγιά σου ξεκινήσαμε και τελικά καταλήξαμε να μιλάμε για την δική σου περιπέτεια με την υγεία σου. Δεν περίμενα να μάθω η αλήθεια είναι τόσα πράγματα για εσένα Κάτια... Κι αν δεν το ανέφερες, δεν θα το πρόσεχα ποτέ, το ότι δεν μπορείς να κινήσεις το αριστερό σου χέρι σε όλες τις πλευρές. Ας κλείσω με μια τελευταία ερώτηση όσον αφορά τη γιαγιά σου. Πως αισθάνεσαι όταν τη συναντάς; Επηρεαζόμενη κι από τις αλλαγές που έχει επιφέρει στη ζωή σας η κατάσταση της υγείας της; Κ.Β.: Σίγουρα μου λείπει πολύ ο πατέρας μου όπως και στην υπόλοιπη οικογένεια φυσικά, ιδιαίτερα στην μητέρα μου. Κι ανησυχώ αρκετά για εκείνον τελευταία γιατί μοιάζει εξουθενωμένος με όλη αυτή τη κατάσταση. Λες κι έχει γεράσει κατά 10 χρόνια, έχει γίνει πιο εριστικός και δεν έχει υπομονή καθόλου πια. Είναι λες κι ήμαστε σαν μια χωρισμένη οικογένεια και που και που συναντιώμαστε για να λέμε τα νέα μας. Ούτε διακοπές δεν μπορούμε να πάμε σαν οικογένεια, να βγούμε μια βόλτα όλοι μαζί, να δούμε μια ταινία όλοι παρέα... Είναι στιγμές που θα'θελα νάναι δίπλα μου. Στιγμές που τον χρειάζομαι... Μια μέρα να φανταστείς που είχε έρθει σπίτι, με είχε πάρει αγκαλιά κι ενώ ήμουν τόσο θυμωμένη μαζί του και ξαφνικά άρχισα να κλαίω... εντελώς ασυναίσθητα. Για λίγα λεπτά δε λέγαμε τίποτα. Απλά μείναμε έτσι σιωπηλοί, βουβοί, έστω και για λίγο. Σε μια αγκαλιά... πριν φύγει πάλι, για μια ακόμη φορά... Μ.Ι.: Σ'ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου Κάτια και που μοιράστηκες μαζί μας τόσες μοναδικές, συγκινητικές στιγμές από την καθημερινότητά σου. Σου εύχομαι ότι καλύτερο και σύντομα να χαρείς ακόμη περισσότερες στιγμές με τον πατέρα σου. Κ.Β.: Μακάρι... Σ'ευχαριστώ κι εγώ Μαργαρίτα για το ενδιαφέρον και την κατανόηση. Τελικά η συνέντευξη με βοήθησε πολύ περισσότερο να ανοιχτώ από το να γράψω την ιστορία μου, να αφηγηθώ από μόνη μου την ιστορία της οικογένειάς μου... Γιατί όπως σου είχα πει δε ξέρω πως να καταγράψω τις σκέψεις μου, από που να ξεκινήσω... κάποιοι άνθρωποι ίσως χρειάζονται μια μικρή ώθηση, έναν καλό ακροατή για να μιλήσουν για πράγματα και σκέψεις που είναι κρυμμένες κάπου βαθιά μέσα στην ψυχή τους...

20 ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ. ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΠΟΤΕ; Χαιρετώ τους αναγνώστες αυτής της εφημερίδας και ζητώ την επιείκειά σας για τη σύνταξη του κειμένου αυτού. Δεν ανήκω σε κάποιο ανώτατο μορφωτικό επίπεδο και ο λόγος μου είναι απλός καθημερινός. Κάποια στιγμή λοιπόν ένας φίλος μου ζήτησε να γράψω κάτι για αυτήν την εφημερίδα, ρώτησα για το θέμα και μου είπε: «γράψε ότι θες». Έτσι κι εγώ αποφάσισα να αναπτύξω λίγο το θέμα της πορνείας, πώς το βλέπει μια γυναίκα απλή, που δεν έχει άμεση εμπειρία αλλά έχει ευαισθησίες και προβληματισμούς για όλα τα μέλη της κοινωνίας μας. Πόσοι από μας άραγε δεν έκριναν άσχημα κάποια κοπέλα που είδαν στο δρόμο να εκπορνεύεται; Υποθέτω πως είναι λίγοι αυτοί που σκέφτηκαν τι θα μπορούσε να κρύβει η ψυχούλα της, τι την οδήγησε σε αυτόν το δρόμο, τι σταυρό κουβαλούσε. Οι περισσότεροι είμαστε άτομα της επιφάνειας. Δυστυχώς κρίνουμε ανελέητα και κατακρεουργούμε σαν ψυχροί δολοφόνοι. Το κακό κυριαρχεί στις μέρες μας και καραδοκεί σε κάθε μας βήμα. Υπάρχουν γονείς που εκμεταλλεύονται σεξουαλικά τα παιδιά τους και το χειρότερο, όταν υπάρχει συνενοχή και από τους δύο. Υπάρχουν αρκετά παιδιά που βασανίζονται και εμείς έχουμε κλειστά τα μάτια και τα αυτιά. Υπάρχουν γονείς που δεν αρκούνται στη δική τους διαστροφική απόλαυση, ζητάνε να τους εξασφαλίσουν και οικονομικά τα σπλάχνα τους. Χωρίς έλεος βρίσκουν οι ίδιοι πελάτες και τα προωθούν σε έναν αγώνα δρόμου δύσβατο χωρίς τερματισμό. Υπάρχουν επιτήδειοι, άνθρωποι άδειοι, άνευ συναισθημάτων, οκνηροί, ανθρωποκτόνοι που προβάλλουν την ομορφιά τους και εγκλωβίζουν αθώες ψυχές με δόλο τον ψεύτικο έρωτά τους, τη φιλία τους και εκμεταλλεύονται όσο δεν πάει άλλο. Αφού πρώτα χαρούν αυτοί, στη συνέχεια μοιράζονται τα τρόπαιά τους για να βγάλουν λεφτά και δεν σκέφτονται ότι ευνούχισαν μια ψυχή στην αρχή της ζωής της με τον χειρότερο τρόπο. Πόσο άσχημο να σου στερεί κάποιος ελπίδες και όνειρα με το να βιάζει και να κακοποιεί το σώμα και την ψυχή σου. Πόσα παιδιά από υποανάπτυκτες χώρες προσεύχονταν για ένα καλύτερο μέλλον, να ελευθερωθούν από τα δεσμά της χώρας τους, να έρθουν σε ένα κράτος πολιτισμένο, με πρωτόγονους όμως κατοίκους που κυβερνήτης τους είναι το χρήμα; Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, τις ευαίσθητες χορδές σας ήθελα να αγγίξω, και να δούμε κάποιους συνανθρώπους μας και από μια διαφορετική σκοπιά και γιατί όχι, να μπορέσουμε κάποια στιγμή να κάνουμε κάτι να βοηθήσουμε για το καλύτερο δυνατό. Ευγενία Λιόλη