Transcript

1 Νέα Ατλαντίς Χύθηκε στη πολυθρόνα ανακατεύοντας το ποτό του και κοίταξε το πλήθος γύρω του. Πόσο βαριόταν όλα αυτά τα κοσμικά σουαρέ! Έμοιαζαν με τα νυφοπάζαρα που γίνονταν κάποτε στη Γη. Μαζευόντουσαν όλες οι πλούσιες οικογένειες επιδεικνύοντας τους γιούς και τις κόρες τους, ελπίζοντας πως θα βρουν το πιο συμφέρον, για τις δουλειές τους, προξενιό. Οι υποψήφιες νύφες επιδείκνυαν τα κάλλη τους σα να ήταν παγώνια και οι επίδοξοι γαμπροί δόλωναν τα δίχτυα τους με φιλοφρονήσεις, σε ένα παιχνίδι που έμοιαζε με εκείνο της γάτας και του ποντικού. Ήταν, όμως όλοι τους τόσο πεζοί και επιφανειακοί! Τα ενδιαφέροντά τους περιορίζονταν αποκλειστικά στις νέες τάσεις της μόδας για τις δεσποινίδες και στα ακριβά αυτοκίνητα για τους νεαρούς κυρίους, αλλά μέσα τους ήταν κενοί όπως το άδειο ποτήρι που κρατούσε. Δεν είχαν καμία ουσία και πολύ περισσότερο καμία αξία. Είχε παίξει και εκείνος το παιχνίδι αυτό κάποτε, πριν δεκαπέντε χρόνια περίπου. Ήταν μόλις είκοσι χρονών όταν η μητέρα του τον παρουσίασε για πρώτη φορά στους κοσμικούς κύκλους και τότε δε διέφερε και πολύ από τους νεαρούς που είχε μπροστά του τώρα. Η Αλκυόνη, όμως ήταν εντελώς διαφορετική και αυτό γιατί δεν άνηκε στην υψηλή κοινωνία. Σέρβιρε απλώς τα ποτά σε ένα από εκείνα τα σουαρέ. Την ερωτεύτηκε με τη πρώτη ματιά και ένα χρόνο αργότερα τη παντρεύτηκε και μάλιστα με τις ευλογίες του πατέρα του, κάτι που είχε σοκάρει την υψηλή κοινωνία τότε. Δε μπορούσαν να διανοηθούν πως ένα απλό κορίτσι, μια τσουκνίδα όπως έλεγαν, κατάφερε να εισβάλει στο πανάκριβο κήπο τους. Αλλά τόσο ο πατέρας του, όσο και η μητέρα του τον καταλάβαιναν, γι αυτό είχαν επιτρέψει το γάμο τους. Η Αλκυόνη είχε μπει σα σίφουνας στη καρδιά του και του είχε αλλάξει τη ζωή μαθαίνοντάς του τι πραγματικά είχε αξία. Η μοίρα, όμως δε τους ήθελε μαζί και πέντε χρόνια αργότερα, ο θάνατος την έκλεψε από κοντά του αφήνοντάς τον μόνο του, σε ένα κόσμο που είχε αρχίσει να σιχαίνεται. Αν ήταν στο χέρι του, δε θα πατούσε ποτέ σε τέτοιες συγκεντρώσεις, αλλά δυστυχώς δεν ήταν. Από τη μία, οι δημόσιες σχέσεις ήταν απαραίτητες για τη δουλειά του και από την άλλη, οι γονείς του επέμεναν πως επτά χρόνια χηρείας ήταν αρκετά και πως έπρεπε να βρει μία νέα σύντροφο. Πια να έπαιρνε όμως;! Κανένα από αυτά τα ανόητα και κακομαθημένα κοριτσόπουλα δε τον έλκυαν, γιατί καμία τους δεν ήταν σαν εκείνη. Χρειαζόταν επειγόντως ακόμη ένα ποτό για να αντέξει, παραδόξως όμως δεν έβρισκε κανέναν υπηρέτη, ώσπου τελικά διέκρινε έναν κοντά στο παράθυρο. Καθώς αντικαθιστούσε το άδειο του ποτήρι με ένα γεμάτο, το βλέμμα του μαγνητίστηκε από τη λυγερόκορμη κοπέλα που βρισκόταν μόνη στη βεράντα. Φορούσε ένα γαλάζιο, μακρύ φόρεμα, με περίτεχνο κέντημα και από τους ώμους της έπεφτε μια αραχνοΰφαντη εσάρπα, που μπερδευόταν με τα μακριά και γεμάτα μπούκλες μαλλιά της. Πήρε ακόμη ένα ποτήρι και βγήκε έξω από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. «Μόνη;» τη ρώτησε ξαφνιάζοντάς την. «Όχι πια!» του απάντησε εκείνη και έστρεψε ξανά το βλέμμα της προς το κήπο. «Πρόσεξα πως δε κρατάτε κάποιο ποτό και σκέφτηκα να σας φέρω ένα!» «Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας!» «Μήπως σας ενοχλώ;» «Είναι νωρίς ακόμη για να κρίνω! Καλύτερα να με ρωτήσετε ξανά αφού γνωριστούμε λίγο καλύτερα!» του είπε χαμογελώντας του. «Με λένε Ατρέα!» συστήθηκε. «Που σημαίνει ο ατρόμητος!» μονολόγησε εκείνη «Είσαστε άραγε τόσο ατρόμητος όσο λέει το όνομά σας;» «Δε ξέρω, όμως προσπαθώ! Σειρά σας τώρα να μου πείτε το δικό σας!» «Δε χρειάζεται να ξέρετε το όνομά μου για να με γνωρίσετε καλύτερα! Εκτός αυτού, το δικό μου δεν έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία όπως το δικό σας!» απάντησε εκείνη και κοίταξε ξανά προς το κήπο. «Περιμένετε κάποιον;» «Πώς σας ήρθε αυτό;» «Κοιτάτε το διαρκώς προς το κήπο!» «Προσπαθώ απλώς να αναπλάσω στη φαντασία μου τα κομμάτια που κρύβονται στο σκοτάδι!» «Γιατί δε κάνετε ένα περίπατο εκεί τότε να τα δείτε από κοντά;» ~ 1 ~

2 «Θα το ήθελα πολύ, όμως φαίνεται τόσο μεγάλος και περίπλοκος και πολύ φοβάμαι πως μετά δε θα βρίσκω το δρόμο της επιστροφής μέσα στη νύχτα! Εκτός αυτού, δε μου αρέσει να περπατάω μόνη μου!» «Θα μπορούσα να σας ξεναγήσω εγώ!» προσφέρθηκε εκείνος. «Πολύ ευχαρίστως, όμως πρώτα λύστε μου μια απορία σας παρακαλώ! Πόσο συχνά επισκέπτεστε αυτό το σπίτι και γνωρίζετε απ έξω τα κατατόπια;!» «Κάθε μέρα αφού εδώ μένω!» Το γέλιο της αντήχησε στα αυτιά του σα το πρωινό κελάηδισμα των πουλιών. Εκείνη άφησε το ποτήρι της στην άκρη και κατέβηκε πρώτη τα σκαλιά της βεράντας, ενώ εκείνος έμεινε πίσω παρακολουθώντας κάθε της κίνηση. Ποια ήταν άραγε αυτή η κοπέλα και γιατί αρνιόταν να του πει το όνομά της; Όλο αυτό το μυστήριο, όμως που είχε δημιουργήσει, τον είχε σαγηνέψει τόσο, που ήθελε οπωσδήποτε να φτάσει στη λύση του. Την ακολούθησε στα μισοσκότεινα μονοπάτια του κήπου χωρίς να μιλάει, καθώς εκείνη οδηγούσε τη περιπλάνησή τους. Τα δρομάκια ήταν στρωμένα με χαλίκι, όμως τα βήματά της ήταν τόσο ανάλαφρα, που δεν έκαναν κανένα θόρυβο. Το σπίτι είχε χαθεί εντελώς από το οπτικό τους πεδίο όταν έφτασαν στο σιντριβάνι. Ο Ατρέας κάθισε στο παγκάκι αφήνοντας τη κοπέλα να θαυμάσει με την ησυχία της τα νυχτολούλουδα που άνθιζαν τριγύρω. Εκείνη πήγαινε από λουλούδι σε λουλούδι πετώντας σα πεταλούδα που ελκυόταν από το μεθυστικό τους άρωμα. Τελικά κάθισε στο σιντριβάνι και τον κοίταξε στα μάτια. «Έχω κάτι παράξενο πάνω μου;» τον ρώτησε μετά από λίγο παρατηρώντας πόσο επίμονα τη κοιτούσε. «Όλα είναι παράξενα πάνω σου! Μοιάζεις με άνθρωπο, όμως δε συμπεριφέρεσαι ανάλογα! Μήπως είσαι νύμφη του δάσους;» «Λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά δεν είμαι!» του απάντησε εκείνη χαμογελώντας «Πήγε μεσάνυχτα! Πρέπει να φύγω!» παρατήρησε κοιτώντας το ρολόι της και άρχισε να τρέχει προς το σπίτι. «Περίμενε! Αφού δε θες να μου πεις το όνομά σου, πες μου τουλάχιστον τι είσαι!» της φώναξε. «Ένα πνεύμα!» απάντησε εκείνη χαμογελώντας και χάθηκε στο σκοτάδι. Ο Ατρέας έτρεξε πίσω της προσπαθώντας να τη προλάβει, όμως μέχρι να φτάσει στο σπίτι, εκείνη είχε εξαφανιστεί. Ρώτησε τόσο τους υπηρέτες, όσο και τα άτομα που βρίσκονταν στο σαλόνι, όμως κανένας δε θυμόταν να έχει δει μια κοπέλα με γαλάζιο φόρεμα εκείνη τη νύχτα. Η ώρα πέρασε, το σουαρέ έλαβε τέλος, η μουσική σταμάτησε και σιγά σιγά, όλοι οι καλεσμένοι, έφυγαν. Ανέβηκε στο δωμάτιό του κουρασμένος και ξάπλωσε στο κρεβάτι του. Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που απολάμβανε ένα από τα σουαρέ που είχε διοργανώσει η μητέρα του. Συνήθως κατάφερνε να ξεγλιστρήσει από τη πίεσή της να παρευρεθεί, όμως αυτή τη φορά χάρηκε που δε τα κατάφερε. Δεν ήταν η εμφάνιση εκείνης της κοπέλας που τον είχε μαγνητίσει τόσο. Ήταν αρκετά όμορφη και σίγουρα θα τραβούσε τα βλέμματα μερικών αντρών, αλλά δε μπορούσε να θεωρηθεί και καλλονή. Αυτό που τον είχε εξιτάρει, ήταν ο αέρας μυστηρίου που ανέδιδε και που με την εξαφάνισή της τον είχε κάνει ακόμη πιο έντονο. Το επόμενο πρωί, ο βαλές του, τον βρήκε ξύπνιο και ήδη έτοιμο για τη δουλειά. Πήρε το πρωινό του με την οικογένειά του και ξεκίνησε για το γραφείο μαζί με το πατέρα του και τον αδερφό του, όπως έκανε κάθε μέρα. Ο πατέρας του ήταν από τους λίγους ευγενείς που ήταν διατεθειμένοι να σπάσουν το κατεστημένο και να αναλάβουν οι ίδιοι τα ινία των επιχειρήσεών τους, αντί να αφήνουν άλλους στο πόδι τους. Και φυσικά απαιτούσε να κάνουν το ίδιο και οι γιοί του. Ο Κίμωνας, ο μικρότερος γιός, αντιδρούσε έντονα και προσπαθούσε να ξεφύγει με κάθε τρόπο, όμως ο Ατρέας δε μπορούσε να κάθεται χωρίς να κάνει τίποτε και ήταν πραγματικά ευγνώμων που ο πατέρας του δε ακολουθούσε τη περπατημένη. Η οικογένειά του ασχολιόταν από πάππου προς πάππου με το εμπόριο των πολύτιμων λίθων και η εταιρία τους, από γενιά σε γενιά, γινόταν ολοένα και πιο διάσημη και ισχυρή. Οι πολύτιμοι λίθοι ήταν ανέκαθεν το πάθος του Ατρέα και μέσω αυτών, είχε έρθει σε επαφή με κοσμήματα μεγάλης ιστορικής σημασίας, κάτι που λάτρευε ακόμη περισσότερο. Αυτός ήταν και ο λόγος άλλωστε που είχε σπουδάσει ιστορία τέχνης και ο πατέρας του, του είχε δώσει την ευκαιρία να ασχοληθεί και με την εμπορία αυτών των κοσμημάτων μέσω της εταιρίας. Σήμερα, όμως δεν έμελε να καθίσει στο γραφείο του όπως συνήθως. Ο πατέρας του είχε την απαίτηση να περάσουν και οι δύο γιοί του από όλα τα στάδια της δουλειάς, ώστε να τη μάθουν καλύτερα και του είχε αναθέσει να παραλάβει το νέο εμπόρευμα από το τελωνείο. Έτσι, άφησε το πατέρα του στο γραφείο και πήγε με τον αδερφό του πρώτα στη τράπεζα για να ετοιμάσουν τα χαρτιά. Η διαδικασία, όμως αργούσε και ο Ατρέας δεν άντεχε να περιμένει άλλο. Άφησε το Κίμωνα να περιμένει μέσα και εκείνος βγήκε έξω να πάρει λίγο αέρα. Το αναψυκτήριο απέναντι του φάνηκε ~ 2 ~

3 πολύ δελεαστική ιδέα, καθώς περνούσε όμως το δρόμο, το μάτι του έπεσε πάνω σε μία κοπέλα που στεκόταν στη γωνία. Έμοιαζε πολύ με εκείνη που είχε γνωρίσει το προηγούμενο βράδυ, αλλά τα ρούχα που φορούσε ήταν πολύ φτωχικά σε σύγκριση με το χθεσινό της φόρεμα. Παρόλα αυτά τη πλησίασε, ελπίζοντας πως δεν είχε κάνει λάθος. «Ειλικρινά, είσαστε το τελευταίο άτομο που περίμενα να συναντήσω σήμερα, όμως χαίρομαι πάρα πολύ σας βλέπω ξανά!» της είπε ο Ατρέας. «Πάλι πληθυντικός;» παραπονέθηκε εκείνη. «Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω ξανά λοιπόν!» «Τώρα μάλιστα! Και εγώ χαίρομαι πολύ που βρεθήκαμε!» σταμάτησε για λίγο σκεπτική «Θα ήταν πολύ αν σου ζητούσα να με συνοδέψει εδώ παρακάτω ως χάρη;» «Έχω δουλειά ξέρεις!» της απάντησε εκείνος διστακτικά. «Σε παρακαλώ! Σου υπόσχομαι πως δε θα αργήσουμε καθόλου!» του είπε, όμως εκείνος δεν απάντησε «Θα σε κεράσω και ζεστή σοκολάτα μετά!» συμπλήρωσε γελώντας προσπαθώντας να τον δελεάσει. «Βρήκες το αδύνατο σημείο μου!» αποκρίθηκε εκείνος εύθυμα «Δώσε μου μόνο ένα λεπτό να ενημερώσω τον αδερφό μου!» Μπορούσε να δει το Κίμωνα από το τζάμι της τράπεζας να περιμένει ακόμη υπομονετικά στην ουρά. Θα μπορούσε να πάει εκεί να του μιλήσει, όμως φοβόταν πως αν έχανε τη κοπέλα από τα μάτια του, εκείνη θα εξαφανιζόταν και πάλι, γι αυτό προτίμησε να τον πάρει τηλέφωνο. Το μόνο που του είπε, ήταν πως του έτυχε μία δουλειά και ύστερα γύρισε κοντά στη κοπέλα και μαζί ξεκίνησαν για τον άγνωστο, σε εκείνον, προορισμό τους. Φυσικά προσπάθησε να μάθει που πήγαιναν, αλλά έπαιρνε μόνο ασαφείς απαντήσεις. Έστριψαν δεξιά στο στενό και μπήκαν σε ένα φαρμακείο όπου η κοπέλα αγόρασε αρκετά βότανα. Τι θα τα έκανε άραγε τόσα πολλά; Η συνέχεια, όμως αντί να του λύσει την απορία, του δημιούργησε περισσότερες καθώς, τελικά, αποδείχθηκε πως ο προορισμός τους ήταν μια φτωχική και κακόφημη συνοικία. Εκείνη του είπε να την περιμένει και μπήκε μέσα σε ένα από τα σπίτια και αυτή δεν ήταν η μοναδική πόρτα που διάβηκε. Μπήκε και σε άλλα σπίτια, μένοντας μόνο μερικά λεπτά στο κάθε ένα και κάθε φορά, τα βότανα στη τσάντα της λιγόστευαν, ώσπου τελικά τελείωσαν. «Ελπίζω να μη με μαρτυρήσεις!» του είπε καθώς έφευγαν. «Και να ήθελα, δε ξέρω καν το όνομά σου! Θα ήθελα, όμως να μάθω τι ακριβώς έκανες!» «Εσύ τι νομίζεις πως έκανα;» «Δε νομίζω! Ξέρω πως βοηθούσες τους φτωχούς αυτούς ανθρώπους κάνοντας μια καλή πράξη! Δε μπορώ, όμως να καταλάβω γιατί θες να το κρύψεις!» «Σού δε ποιούντος ελεημοσύνην μη γνώτω η αριστερά σου, τι ποιεί η δεξιά σου!» «Αυτή η φράση, εάν δε κάνω λάθος, ανήκει στο απόστολο Ματθαίο!» παρατήρησε ο Ατρέας και εκείνη έγνεψε καταφατικά «Ακολουθείς, λοιπόν τη παλιά θρησκεία!» «Πρώτον, η επίσημη θρησκεία της Νέας Ατλαντίδος είναι αρχαιότερη του χριστιανισμού και δεύτερον, όχι, δε την ακολουθώ! Τα σοφά λόγια, όμως δεν έχουν θρησκεία, δε συμφωνείς;» «Έτσι όπως το θέτεις, συμφωνώ απόλυτα!» «Ειλικρινά λυπάμαι που θα χάσω τη παρέα σου, αλλά καταλαβαίνω πως έχεις και άλλες δουλειές να κάνεις! Ελπίζω, όμως πως οι μοίρες θα τα φέρουν έτσι, ώστε να βρεθούμε ξανά κάποια μέρα!» του είπε εκείνη βλέποντάς τον να κοιτάζει το ρολόι του. «Δεν είσαι από τη Νέα Ατλαντίδα, έτσι δεν είναι;» τη ρώτησε εκείνος μετά από λίγη σκέψη ξαφνιάζοντάς την. «Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα, αλλά έλειπα για αρκετά χρόνια! Μόλις πρόσφατα γύρισα!» «Τότε πρέπει οπωσδήποτε να σε πάω κάπου!» «Και τι θα γίνει με τη δουλειά σου;» «Μόλις πήρα άδεια!» Την οδήγησε στον ανελκυστήρα για τη πιάτσα των ταξί και κάλεσε ένα, πατώντας την ανάλογη επιλογή στην οθόνη. Χρειάστηκε να περιμένουν μόνο ένα λεπτό μέχρι να κατέβει ένα μπροστά τους. Άνοιξε τη πόρτα αφήνοντας τη κοπέλα να περάσει πρώτα. Είπε τη διεύθυνση στον οδηγό και εκείνος απογειώθηκε, αφήνοντας το όχημά του να αιωρηθεί στις εναέριες λεωφόρους πάνω από τα κτήρια. Οι αιθέρες δεν άνηκαν μόνο στα πουλιά αλλά και στα αυτοκίνητα, αφήνοντας το έδαφος ελεύθερο για τους πεζούς. Ο μόνος τρόπος για να επιβιβαστεί, ή αποβιβαστεί κάποιος από κάποιο όχημα, ήταν να μπει στους ειδικούς ανελκυστήρες που θα τον ανέβαζαν στην αποβάθρα, όπου το αυτοκίνητο θα μπορούσε να προσγειωθεί με ασφάλεια. ~ 3 ~

4 Μετά από λίγη ώρα, το ταξί τους άφησε στην αποβάθρα που βρισκόταν κοντά σε ένα γιγάντιο θόλο κάπου στα προάστια και έφυγε προς αναζήτηση νέου πελάτη. Ο Ατρέας και η κοπέλα κατέβηκαν στο δρόμο και κατευθύνθηκαν προς το θόλο περπατώντας ο ένας δίπλα στον άλλον. Φτάνοντας στης είσοδο, εκείνος πλήρωσε τα εισιτήρια και μπήκαν μέσα. Τα μάτια της κοπέλας άστραψαν μόλις αντίκρισε το θέαμα. Ήταν σα να είχαν βρεθεί ξαφνικά σε έναν άλλον κόσμο, σε ένα παρθένο δάσος, γεμάτο με ευωδιαστά αρώματα από τα αμέτρητα λουλούδια και αρωματικά φυτά. Από πάνω τους κρέμονταν άπειροι κισσοί, διαφόρων χρωμάτων, σχηματίζοντας ουράνια τόξα, τα οποία κοσμούσαν τα πανέμορφα άνθη τους. Τα στενά χωμάτινα μονοπάτια που ακολουθούσαν μπλέκονταν με τα μικρά ρυάκια, στα οποία κυλούσαν κρυστάλλινα νερά, οδηγώντας τους σε γέφυρες, ξέφωτα και αίθρια, ιδανικά για ανάπαυση. «Ήξερα πως αυτή η πόλη απαρτίζεται από αριστουργήματα, όμως ειλικρινά δε περίμενα ποτέ πως το επόμενο που θα πρόσθεταν, θα ήταν ένας κρεμαστός κήπος σαν εκείνον της αρχαίας Βαβυλώνας!» είπε η κοπέλα ακόμη έκθαμβη από το κάλλος γύρω της «Γνώριζες πως η Νέα Ατλαντίδα είναι η πρώτη πόλη που ανοικοδομήθηκε στο Σείριο και ότι σχεδιάστηκε εσκεμμένα έτσι όπως εικάζετε πως ήταν η χαμένη Ατλαντίδα, ώστε να πάρει το όνομά της;» «Ναι, το γνώριζα αυτό! Το μόνο που δε ξέρω είναι το όνομά σου! Δε νομίζεις πως ήρθε η ώρα να μου το πεις;» «Το όνομα είναι απλώς μία ακόμη ταμπέλα, που σκοπό έχει να σε βάλει στο καλούπι που έχουν ετοιμάσει οι άλλοι για σένα, ενώ η ανωνυμία σου δίνει την ελευθερία να δείξεις το πραγματικό σου εαυτό! Μη μου ζητάς, λοιπόν να καταστρέψω τις τόσο ωραίες αναμνήσεις που χτίσαμε με συστάσεις! Άλλωστε, έχω την αίσθηση πως θα το μάθεις και αυτό και μάλιστα πολύ σύντομα! Γιατί δε συζητάμε κάτι άλλο καλύτερα;» «Είσαι πολύ παράξενη κοπέλα και το μόνο που καταφέρνεις με αυτή τη συμπεριφορά, είναι να μου εξάψεις περισσότερο τη φαντασία! Παρόλα αυτά, είμαι διατεθειμένος να σου κάνω τη χάρη να αλλάξω θέμα συζήτησης, αρκεί να μου απαντήσεις ειλικρινά σε μία ερώτηση τουλάχιστον: γιατί μου ζήτησες να σε συνοδέψω σήμερα;» «Το θάρρος είναι μία από τις αρετές που δε διαθέτω! Φοβόμουν να πάω σε εκείνη τη συνοικία μόνη μου και τότε εμφανίστηκες εσύ, ως από μηχανής θεός, για να με σώσεις! Σε ευχαριστώ πολύ γι αυτό!» σταμάτησε για μια στιγμή και κοίταξε το ρολόι της «Πω, πω κοίτα την ώρα! Πέρασα πολύ όμορφα σήμερα, δυστυχώς όμως πρέπει να φύγω!» «Θα σε συνοδέψω σπίτι σου!» «Θα το ήθελα πολύ αυτό, αλλά είναι καλύτερά να πάω μόνη μου! Μη φοβάσαι! Δε θα χαθώ!» «Καλά, δεν επιμένω! Δε θέλω να δημιουργήσω πρόβλημα! Εγώ, όμως πότε θα ξαναδώ;» «Κάνε μου πάλι αυτή την ερώτηση όταν θα μάθεις το όνομά μου!» του απάντησε η κοπέλα και εξαφανίστηκε για ακόμη μία φορά. Έμεινε να τη παρακολουθεί αποσβολωμένος καθώς εκείνη έφευγε. Υπήρχαν αρκετά ερωτήματα που τριβέλιζαν τη σκέψη του και αυτή τους η συνάντηση είχε δημιουργήσει ακόμη περισσότερα. Ποιο τρομερό μυστικό έκρυβε άραγε η αινιγματική της συμπεριφορά; Γύρισε στο γραφείο του και χώθηκε στα χαρτιά του, αλλά δε μπορούσε να συγκεντρώσει το μυαλό του. Αυτή η κοπέλα ήταν ένας γρίφος για εκείνον που ήθελε να λύσει οπωσδήποτε. Ξαφνικά, όμως συνειδητοποίησε πως δεν ήταν μόνος του. Ήταν τόσο απορροφημένος, που ούτε καν είχε προσέξει τη παρουσία του αδερφού του στο γραφείο του. «Πότε θα μάθεις να χτυπάς τη πόρτα πριν μπεις Κίμωνα;» «Χτύπησα, αλλά προφανώς δεν άκουσες! Τέλος πάντων! Ας το αφήσουμε αυτό τώρα γιατί έχω κάτι σημαντικό να σου πω! Σε είδα με εκείνη τη κοπέλα σήμερα και ξέρω πως έφυγες μαζί της, όμως δεν είπα τίποτε στο πατέρα και καλό θα ήταν να μη του το πεις ούτε εσύ. Δε θα του αρέσει καθόλου αν μάθει πως βγαίνεις μαζί της!» «Ξέρεις ποια είναι;» τον ρώτησε ο Ατρέας ανυπόμονα. «Με επεξεργάζεσαι, ή πραγματικά περιμένεις να πιστέψω πως βγήκες μαζί της χωρίς να ξέρεις ποια είναι;» των ρώτησε θυμωμένος, όμως δε πήρε απάντηση «Πραγματικά δε ξέρεις ποια είναι, έτσι δεν είναι;» «Θα μου πεις, ή όχι;» «Είναι η μεγάλη κόρη του πρόσφατα παραιτηθέντος πρόξενου της Νέας Ατλαντίδος στον αστερισμό της Ανδρομέδας! Κορίνα νομίζω πως τη λένε!» «Σαν την αρχαία ποιήτρια απ τη Βοιωτίας!» μονολόγησε «Αν είναι, όμως η κόρη του πρόξενου, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα! Έχει και αριστοκρατική καταγωγή και μεγάλη περιουσία! Προσόντα απαραίτητα για το κύκλο μας! Γιατί να μη το πω στο μπαμπά;» ~ 4 ~

5 «Εξαιτίας της φήμης της! Η κοπέλα δε στέκει καθόλου καλά στα μυαλά της!» «Θες να πεις πως είναι ψυχασθενής;» «Ψυχασθενής δε ξέρω, αλλοπρόσαλλη πάντως σίγουρα! Εκεί που συζητάς μαζί της όμορφα κι ωραία, αρχίζει ξαφνικά να σου μιλάει για τρελά πράγματα, που βάζω στοίχημα πως ούτε η ίδια καταλαβαίνει! Άσε που είχε πολύ φιλελεύθερες ιδέες! Να φανταστείς, λέει πως δε θα έπρεπε να υπάρχουν κοινωνικές τάξεις και πως όλοι οι άνθρωποι είναι ισάξιοι! Από πού και ως που έχω εγώ, για παράδειγμα, την ίδια αξία με έναν υπηρέτη;! Τρελά πράγματα σου λέω!» «Και εσύ πως τα γνωρίζεις όλα αυτά; Τη ξέρεις προσωπικός;» «Φυσικά όχι! Τι δουλειά έχω εγώ μαζί της; Άλλοι μου τα είπαν! Η φήμη της βλέπεις, προηγείται! Ξέρω στα σίγουρα, όμως πως ο πατέρας της, εξαιτίας της παραιτήθηκε! Θέλει να γίνει ιέρεια της θεάς Αθηνάς και ελπίζει πως φέρνοντάς την πίσω στη πατρίδα θα καταφέρει να τη μεταπείσει, αν και δε μπορώ να καταλάβω το γιατί! Αυτή είναι ίσως η μόνη λογική σκέψη που έχει κάνει στη ζωή της!» «Το ότι θέλει να πετάξει έτσι τη ζωή της νέα κοπέλα σου φαίνεται λογικό;» διαμαρτυρήθηκε ο Ατρέας. «Ποια νέα;! Είναι τριάντα χρονών! Ακόμη και τη φήμη αυτή να μην είχε, ποιος θα τη πάρει σε αυτή την ηλικία; Το ιέρεια ακούγεται πολύ καλύτερο από το γεροντοκόρη!» «Τι πάει να πει είναι τριάντα χρονών; Και εσύ την ίδια ηλικία έχεις και είσαι ακόμη ελεύθερος! Ούτε καν κάποιο φλερτ δεν έχεις! Και εγώ είμαι τριάντα πέντε και χήρος! Αν εκείνη θεωρείται μεγάλη για γάμο στα τριάντα της, τότε εμείς τι είμαστε; Γέροι;» ρώτησε το Κίμωνα νευριασμένος. «Εμείς είμαστε άνδρες, Ατρέα! Δεν είναι το ίδιο!» «Κακώς!» απάντησε εκείνος κοφτά. «Ατρέα, η Κορίνα δεν αξίζει το κόπο! Πίστεψέ με! Η αδερφή της η Τιτάνια είναι το διαμάντι στην οικογένεια! Πανέμορφη, συνεσταλμένη και λογική! Ξέρει ποια είναι η θέση της και μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα σε έναν άντρα του επιπέδου μας! Αυτή είναι που θέλεις και τη θέλει και η μαμά! Γι αυτό τους κάλεσε άλλωστε εχθές! Για να στη γνωρίσει!» «Ώστε γι αυτό επέμενε τόσο πολύ να μείνω; Άρχισε πάλι τα προξενιά! Αν της αρέσει τόσο πολύ η Τιτάνια, να τη γνωρίσει σε εσένα!» φώναξε θυμωμένος «Πόσες φορές πρέπει να της πω πως δε θέλω νέα σύζυγο;!» «Προφανώς αρκετές!» μίλησε ξαφνικά ο πατέρας τους μπαίνοντας μέσα «Αν, όμως το εννοείς πραγματικά πως δε θέλεις άλλη σύζυγο, τότε εξήγησέ μου, σε παρακαλώ, τι έκανες σήμερα με τη Κορίνα στους κρεμαστούς κήπους;» «Πώς πώς το ξέρεις αυτό;» ψέλλισε ο Ατρέας. «Σας είδαν και μου το είπαν πριν από λίγο και εκτός αυτού, σας άκουσα που μιλούσατε! Ήμουν απ έξω τόση ώρα και τα άκουσα όλα!» «Κοίτα πατέρα, αυτά που είπε ο Κίμων για τη Κορίνα δεν είναι αλήθεια! Η κοπέλα είναι μια χαρά και λογικότατη!» «Μην ανησυχείς γιέ μου! Ξέρω πως, τις περισσότερες φορές, οι φήμες που κυκλοφορούν στους κύκλους μας, είναι προϊόν ζηλοφθονίας και φυσικά λανθασμένες. Αν θες να συνεχίσεις να τη βλέπεις, έχεις το ελεύθερο από εμένα! Και μη σε απασχολεί η αντίδραση της μητέρας σου! Θα την αναλάβω εγώ!» τον καθησύχασε «Κίμωνα, αν θυμάμαι καλά, είχες κάποια δουλειά να κάνεις, έτσι δεν είναι;» συμπλήρωσε. Έφυγαν και οι δύο μαζί αφήνοντας τον Ατρέα μόνο του με τις σκέψεις του. Τώρα καταλάβαινε τι εννοούσε σήμερα η Κορίνα. Κάθε όνομα είχε τα δικά του χαρακτηριστικά. Όπως το δικό του σήμαινε ατρόμητος, έτσι και το δικό της έδειχνε πόσο μοντέρνα και ανεξάρτητη ήταν, όπως η αρχαία ποιήτρια. Κάποιοι, όμως είχαν αποφασίσει να τα καταστρέψουν όλα αυτά και της είχαν φορέσει μία ταμπέλα που δε τη χαρακτήριζε καθόλου. Και αυτό μόνο και μόνο επειδή δε τη καταλάβαιναν! Αλλά πώς να τη καταλάβουν; Οι περισσότεροι από αυτούς δε μπορούσαν να δουν τίποτε άλλο, εκτός από το είδωλό τους στο καθρέπτη. Εντάξει! Η αλήθεια ήταν πως ήταν αρκετά παράξενη. Ούτε και εκείνος τη καταλάβαινε απόλυτα, αλλά τουλάχιστον προσπαθούσε. Άνοιξε το πρόγραμμα για το τηλέφωνο στην οθόνη του και ετοιμάστηκε να πληκτρολογήσει έναν αριθμό, όταν το μάτι του έπεσε πάνω στη φωτογραφεία στο γραφείο του. Ήταν η Αλκυόνη! Έκλεισε το πρόγραμμα και πήρε τη κορνίζα στα χέρια του. «Τώρα που το σκέφτομαι, διαπιστώνω πως σου μοιάζει λίγο, αγάπη μου! Θα κάνατε καλή παρέα εσείς οι δύο!» μονολόγησε χαϊδεύοντας τη φωτογραφεία της. Εάν ο Χάρος δεν είχε ζηλέψει την ομορφιά της και την είχε αφήσει να ζήσει κοντά του, τώρα θα είχε την ίδια ηλικία με τη Κορίνα και εκείνος θα ήταν ευτυχισμένος δίπλα της. Μετά το θάνατό της, η Κορίνα ήταν η πρώτη γυναίκα που του είχε τραβήξει το ενδιαφέρον και περνούσε πολύ όμορφα ~ 5 ~

6 μαζί της. Ξαφνικά, όμως δεν ένιωθε και τόσο άνετα με αυτό. Είχε αρχίσει να αισθάνεται λίγο ένοχος που απολάμβανε τη παρέα αυτής της κοπέλας. Ίσως, τελικά να μην ήταν καλή ιδέα να τη ξαναδεί. Με τη φήμη που της είχαν φορτώσει, όμως θα την απέφευγαν όλοι και εάν την εγκατέλειπε και εκείνος, τότε η Κορίνα δε θα είχε κανέναν φίλο. Θα έμενε εντελώς μόνη της και ο Ατρέας ήξερε πολύ καλά τι θα πει μοναξιά και πόσο άσχημη ήταν. Αν ήταν εδώ η Αλκυόνη, θα ήταν η πρώτη που θα του έλεγε να της τηλεφωνήσει. Είχε χρυσή καρδιά η γυναίκα του και ήταν πάντα στο πλευρό των φτωχών, των αδυνάτων και τον αδικημένων και η Κορίνα ήταν σίγουρα αδικημένη. Άνοιξε ξανά την το πρόγραμμα και πληκτρολόγησε τον αριθμό. Στην οθόνη εμφανίστηκε ένας αδύνατος άντρας, με γκρίζα μαλλιά και άκαμπτο παράστημα. «Θα μπορούσα να μιλήσω με τη δεσποινίς Κορίνα;» «Ποιος να πω πως τη ζητεί παρακαλώ;» τον ρώτησε ο άντρας. «Κανένας! Απλώς φώναξέ την!» «Όπως επιθυμείτε! Περιμένετε παρακαλώ!» απάντησε και έφυγε από το οπτικό πεδίο της κάμερας για να τον αντικαταστήσει μετά από λίγο η κοπέλα. «Ατρέα!» αναφώνησε έκπληκτη η Κορίνα. «Δε με περίμενες, έτσι;» «Για να είμαι ειλικρινής, όχι!» «Κι όμως, θα έπρεπε! Άλλωστε, εσύ ήσουν που μου είπες πως θα μάθαινα σύντομα το όνομά σου! Αλήθεια, πως το ήξερες;» «Εχθές στο σπίτι σου, με είχαν συστήσει στον αδερφό σου και σήμερα τον είδα που μας κοίταζε μέσα από τη τράπεζα! Εσύ, όμως γιατί μου τηλεφώνησες; Συνέβη κάτι;» «Ήθελα απλώς να μάθω πότε θα σε ξαναδώ!» της απάντησε αφήνοντάς την άναυδη «Εσύ μου είπες να σε ρωτήσω πάλι όταν θα μάθαινα το όνομά σου!» «Θέλεις να με ξαναδείς;» απόρησε εκείνη «Τι ακριβώς σου είπε ο αδερφός σου για μένα;» «Τα καλύτερα, φυσικά!» «Πολύ αμφιβάλω! Όπως και να έχει, όμως δε νομίζω ότι θα αρέσει στην οικογένειά σου να μας δουν μαζί!» «Μη κρίνεις εκ των προτέρων, όπως δεν έκρινα και εγώ όταν σε γνώρισα!» «Εάν ήξερες εξ αρχής ποια ήμουν, θα εξακολουθούσες να υποστηρίζεις το ίδιο;» Τι να τις απαντούσε τώρα; Τον είχε πραγματικά αποστομώσει. Εάν γνώριζε εξ αρχής τη φήμη που την ακολουθούσε, δε θα ήταν τόσο αμερόληπτος όσο θα ήθελε. Θα ήταν διστακτικός και συγκρατημένος απέναντί της και δε θα κατέβαλε καμία ιδιαίτερη προσπάθεια να την καταλάβει. Εν κατακλείδι, δε θα διέφερε και πολύ από τον υπεροπτικό και επιφανειακό αδερφό του. «Κορίνα, Κορίνα! Δε θα πιστέψεις τι έγινε μόλις τώρα!» ακούστηκε να λέει μια γυναικεία φωνή «Ω, συγνώμη! Δεν ήξερα πως μιλούσες στο τηλέφωνο! Μπορώ να σου μιλήσω μια στιγμή;» «Είναι η αδερφή μου η Τιτάνια!» εξήγησε η Κορίνα στον Ατρέα «Με συγχωρείς ένα λεπτό!» συμπλήρωσε και πήγε κοντά της για να ακούσει αυτό που ήθελε να της πει και ύστερα γύρισε στο τηλέφωνο «Συγνώμη που σε έκανα να περιμένεις! Δεν άργησα, όμως έτσι;» «Καθόλου!» της απάντησε ο Ατρέας. «Λοιπόν; Τι λέγαμε;» τον ρώτησε η Κορίνα. «Λέγαμε πότε θα ξανά βρεθούμε!» «Επιμένεις;» «Ναι επιμένω και δε θα σταματήσω μέχρι να μου πεις μία ημερομηνία στο προσεχές μέλλον!» «Πολύ καλά, λοιπόν! Τι θα έλεγες για μεθαύριο στο σπίτι σου τότε; Μόλις μας κάλεσε ο πατέρας σου να δειπνίσουμε μαζί! Φαίνεται πως η Τιτάνια του έκανε μεγάλη εντύπωση εχθές!» «Τι σε κάνει να πιστεύεις πως, ο λόγος που σας κάλεσε, είναι η αδερφή σου και όχι εσύ!» «Το παρελθόν και η εμπειρία που έχω αποκομίσει από αυτό!» «Σε συμβουλεύω να μη κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια! Δεν είμαστε όλοι ίδιοι!» της απάντησε εκείνος. «Μπορεί! Εγώ, όμως δεν έχω γνωρίσει κάποιον που να διαφέρει!» «Γνώρισες τώρα και σε παρακαλώ σταμάτα να μιλάς έτσι, διαφορετικά θα πω κι άλλα γνωμικά!» απάντησε εκείνος εύθυμα κάνοντάς την να γελάσει. Εκείνες οι δύο μέρες πέρασαν αργά και βασανιστικά για τη Κορίνα. Είχε να νιώσει τέτοια ανυπομονησία και άγχος από τη πρώτη της εμφάνιση στους κοσμικούς κύκλους. Η αλήθεια ήταν πως της άρεσε πολύ ο Ατρέας, γι αυτό είχε γυρίσει όλα τα μαγαζιά προσπαθώντας να βρει το κατάλληλο φόρεμα για το δείπνο. Ήξερε φυσικά, πως δε μπορούσε να γίνει τίποτε μεταξύ τους καθώς ~ 6 ~

7 θα έπρεπε να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη θεά Αθηνά σαν ιέρειά της. Ήθελε, όμως να περάσει μαζί του το λίγο χρόνο που της απέμενε μέχρι να δώσει τις εξετάσεις της και να γίνει δόκιμη. Ο καημένος ο πατέρας της είχε κάνει τα πάντα για να της αλλάξει γνώμη. Είχε παραιτηθεί ακόμη και από τη δουλειά του και είχαν μετακομίσει ξανά, μετά από δεκαπέντε χρόνια, στη πατρίδα προσπαθώντας να την απομακρύνει από το ιερό όπου σπούδαζε. Υπήρχαν και εδώ ιερά, όμως και εκείνη συνέχιζε τα μαθήματα κρυφά από όλους. Καταλάβαινε γιατί οι γονείς της ήταν αντίθετοι με την απόφασή της, αλλά σιγά σιγά θα καταλάβαιναν και αυτοί πως ήταν η καλύτερη λύση για όλους. Αυτό ήταν! Μόλις είχε βρει το ιδανικό φόρεμα! Μπήκε στο μαγαζί και ζήτησε να το δοκιμάσει. Στήθηκε μπροστά στο καθρέπτη και έκανε μια στροφή. Ήταν λες και ήταν ραμμένο πάνω της! Το πλήρωσε και παρήγγειλε να της το στείλουν σπίτι, ενώ εκείνη πήγε στο μάθημά της στο ναό. Κανονικά, θα ήθελε ακόμη έναν χρόνο πριν τη δεχτούν ως δόκιμη, αλλά οι ιέρειες στον αστερισμό της Ανδρομέδας είχαν διακρίνει προσόντα σε εκείνη που θεωρούσαν πολύτιμα και την είχαν προχωρήσει. Και καθώς όλα τα ιερά ήταν αλληλένδετα, το ίδιο είχε συμβεί και εδώ στη Νέα Ατλαντίδα. Σε ένα μήνα θα έδινε της εξετάσεις και μετά αυτό ήταν! Θα είχε ακόμη ένα χρόνο ως δόκιμη ύστερα φυσικά, διάστημα στο οποίο θα μπορούσε να αλλάξει γνώμη αν το ήθελε, όμως είχε πάρει την απόφασή της. Αρκετά είχε υποστεί η οικογένειά της εξαιτίας της. Δε θα άλλαζε το χαρακτήρα της για χάρη μερικών κακεντρεχών ανθρώπων και αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να μείνει αυτή που ήταν πραγματικά, χωρίς να ντροπιάζει άλλο την οικογένειά της. Γύρισε σπίτι της και τρύπωσε κρυφά από τη πόρτα των υπηρετών ελπίζοντας πως θα περνούσε απαρατήρητη. «Ψάχνετε κάτι, κοντεσίνα Κορίνα;» ακούστηκε η φωνή του οικονόμου από πίσω της. «Όχι Φωκίων! Ευχαριστώ!» «Το νέο σας φόρεμα ήρθε και είναι στη κάμαρά σας! Καλύτερα, όμως να βιαστείτε!» «Άσε με να μαντέψω: πάλι άργησα!» «Η Έλλη σας περιμένει ήδη, κοντεσίνα!» την ενημέρωσε και εκείνη ανέβηκε γρήγορα στο δωμάτιό της. «Έλλη, ετοίμασέ μου το μπάνιο σε παρακαλώ!» «Είναι ήδη έτοιμο, κοντεσίνα!» απάντησε η καμαριέρα της. «Σου έχω πει ποτέ πως είσαι θείο δώρο Έλλη;» «Πολλές φορές, όμως βιαστείτε τώρα γιατί η μητέρα σας θα φωνάζει!» Μπήκε στο μπάνιο και έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Όταν βγήκε, φόρεσε το φόρεμά της και κάθισε στο καθρέπτη για να τη χτενίσει η καμαριέρα της όσο εκείνη χρησιμοποιούσε τα υπόλοιπα καλλυντικά της. Όταν ετοιμάστηκε, σηκώθηκε όρθια και κοιτάχτηκε στον ολόσωμο καθρέπτη. Το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό, όμως είχε την αίσθηση πως κάτι έλειπε. Η Έλλη της πήγε την εσάρπα της και η Κορίνα την έριξε στους ώμους της. Τώρα μάλιστα! Ήταν ακριβώς όπως έπρεπε! Ετοιμάστηκε να κατέβει στο σαλόνι, όμως εκείνη τη στιγμή χτύπησε η πόρτα και μπήκε μέσα η μητέρα της. «Αυτό είναι το καινούριο σου φόρεμα Κορίνα; Σου πηγαίνει πολύ! Έλλη, μας αφήνεις λίγο μόνες σε παρακαλώ;» «Μάλιστα, κοντέσα Δανάη!» απάντησε εκείνη και έφυγε. «Για να τη διώχνεις, υποθέτω πως θέλεις να μου μιλήσεις! Σε ακούω λοιπόν!» «Ο λόγος που μας κάλεσε ο δούκας Αδριανός είναι για να γνωρίσει το μεγάλο του γιο στη Τιτάνια!» «Μα εκείνος είναι τριάντα πέντε χρονών και η Τιτάνια μόλις είκοσι δύο!» διαμαρτυρήθηκε η Κορίνα διακόπτοντάς την. «Δεν έχει σημασία! Είναι ένας πολλά υποσχόμενος νέος, με εξαίρετη θέση στη κοινωνία και θα ήταν ιδανικό ταίρι για τη Τιτάνιά μας! Εάν του αρέσει και ζητήσει το χέρι της, τότε θα έχει ένα λαμπρό μέλλον στο πλευρό του!» «Και αν δε θέλει τη Τιτάνια;» ρώτησε τη μητέρα της διστακτικά. «Μη λες ανοησίες, Κορίνα! Αφού μας κάλεσαν, σημαίνει πως κάποια του άρεσε από εσάς τις δύο και ποια άλλη θα μπορούσε να είναι από τη Τιτάνια; Σε παρακαλώ, λοιπόν να είσαι μαζεμένη, λιγομίλητη και προσεκτική! Δε θα ήταν ωραίο να χαλάσεις τη τύχη της αδερφής σου!» «Μήπως θα ήταν καλύτερα να μην έρθω;» πρότεινε εκείνη στενοχωρημένη. «Μα, τι είναι αυτά που λες τώρα; Δεν είναι πρέπων να λείπεις! Η απουσία σου μπορεί να προσβάλει τους οικοδεσπότες μας!» «Α! Μόνο γι αυτό!» απάντησε απογοητευμένη η Κορίνα. «Μη κατσουφιάζεις, σε παρακαλώ! Κάποια στιγμή θα βρεις και εσύ το τυχερό σου!» τη παρηγόρησε η Δανάη. ~ 7 ~

8 «Και αν παρ ελπίδα του άρεσα εγώ και όχι η Τιτάνια, τι θα έκανες τότε μητέρα;» «Θα πετούσα στα σύννεφα από τη χαρά μου!» της απάντησε και ξεκίνησαν για το αυτοκίνητο. Πάντα το ίδιο συνέβαινε! Όλοι πρόσεχαν τη Τιτάνια και κανένας εκείνη! Ακόμη και στη πρώτη της εμφάνιση, λίγοι την είχαν πλησιάσει. Τόσο άχαρη ήταν λοιπόν; Εννοείτε πως η αδερφή της ήταν πολύ πιο όμορφη και πολύ πιο εκλεπτυσμένη και χαιρόταν πολύ που τους άρεσε τόσο, αλλά για μια φορά ήθελε να ενδιαφερθεί κάποιος και για εκείνη. Όχι πως κάτι τέτοιο θα άλλαζε τίποτε, τουλάχιστον όμως θα τόνωνε λίγο το ηθικό της και μόνο οι θεοί ήξερα πόσο πεσμένο ήταν τα τελευταία χρόνια. Χαιρόταν πάντως που ετοιμαζόταν να γίνει ιέρεια διότι δε θα άντεχε να έβλεπε τον Ατρέα παντρεμένο με τη Τιτάνια, εάν τελικά της έκανε πρόταση. Το αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά από μια τεράστια έπαυλη, στην είσοδο της οποίας τους περίμεναν οι οικοδεσπότες τους. Ο οδηγός άνοιξε τη πόρτα τις λιμουζίνας για να κατέβουν οι εργοδότες του όπως επέβαλε το τυπικό. Η Κορίνα άφησε τους άλλους να πάνε μπροστά μένοντας εσκεμμένα τελευταία και κάθισε παράμερα όσο γίνονταν οι συστάσεις. «Καλώς ήρθατε, κόμη Αλέξανδρε!» είπε εγκάρδια ο Αδριανός καθώς τον χαιρετούσε «Τη σύζυγό μου, δούκισσα Θεανώ, τη γνωρίζετε ήδη, οπότε να σας συστήσω τους γιούς μου, άρχοντες Ατρέα και Κίμωνα!» «Καλώς σας βρήκαμε! Να σας συστήσω και εγώ με τη σειρά μου τις κόρες μου, κοντεσίνα Τιτάνια και» σταμάτησε λίγο ψάχνοντας γύρω του για τη Κορίνα «Α, εδώ είσαι! Έλα, λοιπόν! Τι κάθεσαι εκεί; Και από εδώ η άλλη μου κόρη, η κοντεσίνα Κορίνα!» «Ώστε εσείς, λοιπόν εσείς είστε η κοντεσίνα Κορίνα, για την οποία μιλάει συνέχεια ο Ατρέας!» είπε ο δούκας αφήνοντάς τους όλους άναυδους. Αυτή ήταν μια εξέλιξη που κανένας τους δε τη περίμενε και η έκπληξή τους έγινε εντονότερη όταν, τόσο ο Αδριανός όσο και ο Ατρέας, προσπέρασαν τη Τιτάνια, χωρίς να της δώσουν καμία σημασία, για να χαιρετήσουν τη Κορίνα, η οποία είχε σαστίσει περισσότερο απ όλους. «Είσαι πολύ όμορφη απόψε!» είπε ο Ατρέας καθώς έμπαιναν μέσα. «Μπορείς να μου πεις τι ακριβώς συμβαίνει εδώ, σε παρακαλώ; Τι αστείο είναι αυτό;» τον ρώτησε εκείνη με αυστηρό ύφος κρατώντας τον πίσω ώστε να μείνουν μόνοι τους. «Τόσο δύσπιστη είσαι λοιπόν με τους ανθρώπους, που το μυαλό σου πηγαίνει κατευθείαν στο κακό, ακόμη για τα πιο απλά και αθώα πράγματα;» «Ατρέα, σε παρακαλώ, μη παίζεις μαζί μου!» «Δε συνηθίζω να παίζω κακόγουστα παιχνίδια σαν αυτά που έχεις στο μυαλό σου ειδικά με τα άτομα που με ενδιαφέρουν!» είπε ενοχλημένος κάνοντας τη Κορίνα να κατεβάσει το βλέμμα της μετανιωμένη «Ειλικρινά δε καταλαβαίνω γιατί είσαι τόσο επιφυλακτική! Είμαι σίγουρος πως δεν είναι η πρώτη φορά που είσαι το κέντρο του ενδιαφέροντος!» συνέχισε πιο ήρεμα προσπαθώντας να της δείξει πως το είχε ήδη ξεχάσει. «Όχι, δεν είναι! Υπήρξα και άλλες φορές δημοφιλής ειδικά όταν κάποιοι είχαν όρεξη για άνοστα πειράγματα!» «Μάλιστα! Έτσι εξηγείται! Σήμερα, όμως έχεις το λόγο μου πως δε θα συμβεί τίποτε άσχημο! Και σου υπόσχομαι επίσης, πως θα κάνω ότι μπορώ για να περάσεις όσο καλύτερα γίνεται αρχίζοντας με αυτό!» τη διαβεβαίωσε και τις έδωσε το λουλούδι που έκλεψε από το βάζο δίπλα τους «Έτσι μπράβο! Όταν χαμογελάς γίνεσαι ακόμη πιο όμορφη!» «Γιατί είσαι τόσο καλός μαζί μου; Θέλω να πω, έχουμε συναντηθεί μόνο δύο φορές! Δεν είμαι ούτε συγγενής, ούτε οικογενειακή φίλη για να μου φέρεσαι με τόση ευγένεια!» «Σου φέρομαι όπως θα φερόμουν σε κάθε άτομο που θα ήθελα να γνωρίσω καλύτερα!» της απάντησε καθώς την οδηγούσε προς το σαλόνι. «Πού χαθήκατε εσείς οι δύο; Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε! Τρύφωνα, πρόσφερε λίγο μελίκρατο στη δεσποινίδα!» είπε ο Αδριανός. «Αμέσως, δούκα!» απάντησε ο οικονόμος και τη πλησίασε με το δίσκο με τα ποτά. «Ο κόμης μου είπε πως θέλεις να γίνεις ιέρεια της Αθηνάς! Πώς κατέληξες σε αυτή την απόφαση;» ρώτησε τη Κορίνα ο δούκας. «Έχω σπουδάσει φιλοσοφία και ρητορική και ως ιέρειά της, μπορώ να αξιοποιήσω τις γνώσεις που αποκόμισα πολύ καλύτερα και σε μεγαλύτερη κλίμακα, απ ότι εάν δίδασκα σε κάποιο διδασκαλείο!» «Όλο και πιο σπάνια τα νέα κορίτσια των τάξεών μας αποφασίζουν να σπουδάσουν και πολύ περισσότερο αυτά τα δύο!» παρατήρησε η Θεανώ. ~ 8 ~

9 «Η αλήθεια είναι δούκισσα, πως στη τάξη μου ήμασταν μόνο πέντε κοπέλες και πως ήμουν η μόνη από εύπορη οικογένεια, γεγονός που δεν ίσχυε για τους άρρενες συμμαθητές μου, εκ των οποίων μόλις δέκα από τους σαράντα ήταν αστοί!» «Επίσης, η Κορίνα ήταν και η μόνη που αρνήθηκε την υποτροφία που κέρδισε, απαιτώντας να δοθεί σε κάποιον που την είχε περισσότερη ανάγκη από εκείνη!» συμπλήρωσε ο κόμης. «Οι επιλογές σας είναι αξιέπαινες κοντεσίνα, όμως θεωρείτε δίκαιο να θυσιάσετε την ελευθερία σας και τα νιάτα σας, στο βωμό της γνώσης και της ιεροσύνης;» τη ρώτησε η δούκισσα. «Έτσι όπως το θέτετε, όχι. Ξεχνάτε, όμως πως, σαν ιέρεια, θα μου δοθεί η ευκαιρία να προσφέρω όσο περισσότερα μπορώ, σε άτομα λιγότερο τυχερά από εμάς και σε αυτό το βωμό, νομίζω πως κάθε θυσία είναι δίκαιη!» «Η αδερφή μου είχε ανέκαθεν ιδιαίτερη αδυναμία στις κατώτερες τάξεις! Αλλά η μόνη υποχρέωση που έχουν οι ευγενείς είναι να προσφέρουν δουλειά στους φτωχούς και να κάνουν φιλανθρωπίες στα ανάλογα ιδρύματα, χωρίς να κατεβαίνουμε στο επίπεδό τους. Τα υπόλοιπα είναι ευθύνη του κράτους και όχι δική μας!» «Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω, κοντεσίνα Τιτάνια! Το να νοιάζεται κανείς για το συνάνθρωπο είναι προσωπική υπόθεση και θέμα χαρακτήρα και όχι επιπέδου!» υπερασπίστηκε τη Κορίνα ο Ατρέας. «Το περίμενα πως θα διαφωνούσατε, ειδικά από τη στιγμή που επιλέξατε ως σύζυγό σας μια απλή υπηρέτρια!» «Ο έρωτας, αγαπητή μου, δε διακρίνει κοινωνικές τάξεις και η αξία του ανθρώπου δεν εξαρτάται από τα χρήματα, ή την ευγενική καταγωγή! Όσο για τη μακαρίτισσα τη γυναίκα μου, σας πληροφορώ πως είχε περισσότερη αξία και ήθος από πολλούς άλλους που γνωρίζω!» απάντησε εκείνος φανερά ενοχλημένος. «Νομίζω πως παρανοήσατε, άρχοντα Ατρέα! Είμαι σίγουρη πως η κόρη μου δεν εννοούσε αυτό που καταλάβατε. Τιτάνια, μπορώ να σου μιλήσω μια στιγμή;» είπε η Δανάη και τη τράβηξε παράμερα «Πριν έρθουμε εδώ, με ανάγκασες να μιλήσω σκληρά στην αδερφή σου νομίζοντας πως η πρόσκληση αφορούσε εσένα! Τώρα, όμως που αποδείχτηκε πως ήταν για τη Κορίνα, θα σου πω τα ίδια λόγια που είπα και σε εκείνη! Από δω και πέρα προσπάθησε να είσαι πιο μετρημένη και συνεσταλμένη!» «Μα μητέρα» διαμαρτυρήθηκε η Τιτάνια. «Δεν έχει μα! Η βραδιά ανήκει στη Κορίνα και δε θα σε αφήσω να της την χαλάσεις! Πρόσεχε λοιπόν να μη προκαλέσεις άλλα προβλήματα, όπως έκανε και η Κορίνα όλες εκείνης τις φορές που η προσοχή των άλλων ήταν στραμμένη πάνω σου!» Ο οικονόμος τους ανακοίνωσε πως το τραπέζι ήταν έτοιμο και πέρασαν όλοι στη τραπεζαρία. Οι θέσεις όπου θα καθόταν ο κάθε ένας ήταν ήδη προκαθορισμένες από την οικοδέσποινα, η οποία ήθελε τη Κορίνα δίπλα στον Ατρέα και τη Τιτάνια δίπλα στο Κίμωνα, απ την άλλη μεριά του τραπεζιού. Τόσο ο δούκας, όσο και η δούκισσα, συνέχισαν να ρωτάνε τη Κορίνα διάφορα πράγματα προσπαθώντας να κρίνουν το χαρακτήρα της, κάνοντας το δείπνο να μοιάζει σχεδόν με ανάκριση. Τη Κορίνα όμως δε την ενοχλούσε καθόλου αυτό και απαντούσε όσο πιο ειλικρινά μπορούσε. Η μόνη που φαινόταν να δυσανασχετεί ήταν η Τιτάνια. Δεν είχε συνηθίσει να νιώθει παραμελημένη και την ενοχλούσε πολύ όλο αυτό. Από την άλλη, όμως είχε αρχίσει να καταλαβαίνει, έστω και στο ελάχιστο, πως ένιωθε η αδερφή της όλα αυτά τα χρόνια. Η μητέρα τους είχε δίκιο τελικά! Πραγματικά απόψε η βραδιά ήταν δική της και θα ένιωθε πολύ άσχημα αν της τη χαλούσε, γι αυτό προσπαθούσε να δείχνει όσο πιο ευδιάθετη μπορούσε και μέχρι στιγμής τα είχε καταφέρει πολύ καλά. Τη μόνη που δε μπορούσε να ξεγελάσει, ήταν τη Κορίνα. Εκείνη ήξερε πολύ καλά τη Τιτάνια και πόσο της άρεσε να τραβάει τη προσοχή και το να τη βλέπει να κάθεται στη καρέκλα της και να μη συμμετέχει καθόλου, της φάνταζε εντελώς ξένο και λάθος, γι αυτό αποφάσισε να αναλάβει δράση. «Ατρέα, αρέσει ο Απολλώνιος στον αδερφό σου;» του ψιθύρισε μόλις βρήκε την ευκαιρία. «Ναι! Γιατί;» «Πρότεινέ τον τότε, σε παρακαλώ!» του απάντησε εκείνη δείχνοντάς του την αδερφή της, χωρίς άλλες εξηγήσεις και συνέχισε «Τιτάνια, βρήκες τελικά συνοδό για το κονσέρτο του Απολλώνιου;» «Δυστυχώς όχι! Πολύ φοβάμαι πως θα το χάσω τελικά και είναι ο αγαπημένος μου συνθέτης!» είπε εκείνη αποκαρδιωμένη. «Κίμωνα, αν δε κάνω λάθος, ήθελες και εσύ να πας σε αυτό το κονσέρτο, έτσι δεν είναι;» τον ρώτησε ο Ατρέας καταλαβαίνοντας επιτέλους τι είχε σκεφτεί η Κορίνα και εκείνος απάντησε καταφατικά «Γιατί δε πάτε μαζί λοιπόν;» «Πολύ ευχαρίστως! Αν μου επιτρέπετε δηλαδή, κόμη Αλέξανδρε!» προθυμοποιήθηκε εκείνος. ~ 9 ~

10 «Δε βλέπω το λόγο να αρνηθώ! Τιτάνια, θα ήθελες να σε συνοδέψει ο άρχοντας Κίμων στο κονσέρτο;» «Θα ήταν μεγάλη μου τιμή!» απάντησε εκείνη. «Κανονίστηκε λοιπόν! Το μόνο που μένει τώρα, είναι οι λεπτομέρειες!» σχολίασε η Κορίνα προσπαθώντας να τους δώσει τροφή για συζήτηση. «Ώστε σας αρέσει ο Απολλώνιος;» ρώτησε τη Τιτάνια ο Κίμων. «Θεωρώ πως είναι ένας από τους καλύτερους συνθέτες της εποχής μας! Εσείς;» «Θα συμφωνήσω απόλυτα! Τα έργα του είναι μοναδικά!» Η Κορίνα τους κοίταξε ικανοποιημένη καθώς συνέχιζαν να συζητάνε. Χαιρόταν πολύ που έβλεπε το χαμόγελο να έχει επιστρέψει επιτέλους στα χείλη της αδερφής της. Και ο Κίμων, όμως από τη μεριά του, φαινόταν να απολαμβάνει τη παρέα της. Η αλήθεια ήταν πως είχε προσέξει εξ αρχής τη Τιτάνια, γι αυτό είχε φροντίσει να πάρει πληροφορίες για εκείνη και την οικογένειά της. Όταν, όμως έμαθε πως τη προόριζαν για τον αδερφό του, έκανε πίσω. Ήθελε μια καλή γυναίκα στο πλευρό του Ατρέα και θεωρούσε τη Τιτάνια ως ιδανική σύζυγο για εκείνον. Αλλά τώρα που τα πράγματα είχαν εξελιχθεί διαφορικά, ήθελε να δοκιμάσει ξανά να τη πλησιάσει και η παρέμβαση της Κορίνας αποδείχθηκε σωτήρια καθώς ο ίδιος δεν έβρισκε από μόνος του το τρόπο. «Τώρα που τελειώσαμε το δείπνο, τι θα λέγατε να περάσουμε στο σαλόνι; Ατρέα, Κίμωνα, γιατί δε ξεναγείτε τις κοντεσίνες στο σπίτι;» πρότεινε η Θεανώ. Οι κανόνες της καλής κοινωνίας απαγόρευαν στα νέα ζευγάρια να μένουν χωρίς επίβλεψη, αλλά αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που η Θεανώ τους αγνοούσε. Θα έκανε τα πάντα για να δει ξανά το γιό της ερωτευμένο και χαρούμενο και η Κορίνα ήταν η πρώτη κοπέλα που είχε προσέξει μετά το θάνατο της γυναίκας του. Τη Τιτάνια την είχε ξεχωρίσει αρχικά όχι μόνο λόγο της καλής της φήμης, αλλά και γιατί νόμιζε πως θα του άρεσε και εκείνου. Αφού ο ίδιος, όμως προτιμούσε τη Κορίνα, εκείνη δεν είχε καμία αντίρρηση. Όσο για τη φήμη της, είχε αρχίσει πλέον να πιστεύει πως ήταν ψευδής, αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που την ενδιέφερε έτσι κι αλλιώς. Η ευτυχία των παιδιών της ήταν υπέρ άνω όλων, γι αυτό άλλωστε είχε δεχτεί και την Αλκυόνη, η οποία είχε αποδειχθεί τελικά εξαιρετική κοπέλα. Απ ότι έδειχναν τα πράγματα, όμως δεν ήταν μόνο ο Ατρέας που είχε βρει ταίρι, αλλά και ο Κίμων και αυτό την ικανοποιούσε ακόμη περισσότερο. «Λοιπόν, Κορίνα; Πού θα ήθελες να σε ξεναγήσω πρώτα;» τη ρώτησε ο Ατρέας. «Για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ να πάμε ξανά στο σιντριβάνι! Ήταν τόσο όμορφα εκεί!» «Όπως θες!» δέχτηκε και την οδήγησε στη βεράντα. «Τελικά κάνει λίγη ψύχρα! Καλύτερα να πάρω και την εσάρπα μου μαζί!» «Θα στη φέρω εγώ!» προθυμοποιήθηκε εκείνος. Ο Ατρέας πήγε μέσα στο σπίτι και η Κορίνα έμεινε στη βεράντα να τον περιμένει. Κατέβηκε στο κήπο από τη σκάλα και έστρεψε το βλέμμα της στον έναστρο ουρανό. Αισθανόταν τόσο όμορφα απόψε και αυτό χάρη σε εκείνον. Είχε αρχίσει να εύχεται να είχε περισσότερο χρόνο μόνο και μόνο για να τον ξοδέψει όλο μαζί του, αλλά ήταν αργά πια. Είχε μπει στη τελική ευθεία και δε θα υποχωρούσε τώρα. Άλλωστε, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να κάνει περήφανους τους γονείς της. Ξαφνικά, ακούστηκε ένα παράξενο γρύλισμα το οποίο της πάγωσε το αίμα και μέσα από το σκοτάδι ξεπετάχτηκε ένα αγριεμένο ζώο. Είχε το μισό της ύψος και το στόμα του ήταν γεμάτο με κοφτερά δόντια, ενώ στο βλέμμα του διακρίνονταν ολοκάθαρα οι απειλητικές του διαθέσεις. Η Κορίνα έκανε μεταβολή και άρχισε να οπισθοχωρεί μην έχοντας προσέξει τον Ατρέα που ερχόταν εκείνη τη στιγμή, καταφέρνοντας έτσι να πέσει πάνω του. Εκείνος τη συγκράτησε για να μη πέσει και την έσφιξε στην αγκαλιά του προσπαθώντας να τη προστατέψει. «Κέρβερε, σταμάτα!» διέταξε το αγριεμένο ζώο και εκείνο υπάκουσε αμέσως. Η Κορίνα είχε τρομάξει τόσο, που έτρεμε ολόκληρη σα ψάρι έξω από το νερό και ο Ατρέας την έσφιξε κι άλλο στην αγκαλιά χαϊδεύοντας τα μαλλιά της προσπαθώντας να την ηρεμίσει. Εκείνη σήκωσε το κεφάλι της και άφησε το βλέμμα της να βυθιστεί στα χρυσαφένια μάτια του. Η καρδιά της χτυπούσε σα τρελή, αλλά όχι πια από φόβο. Και η δική του καρδιά, όμως είχε αρχίσει να χτυπάει περίεργα, όπως όταν πρωτογνώρισε την Αλκυόνη. Για μια στιγμή, έμειναν να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο αφήνοντας μόνο τα μάτια τους να μιλάνε. Τις περισσότερες φορές άλλωστε τα λόγια ήταν περιττά. «Είσαι καλά;» τη ρώτησε τελικά βλέποντας πως ήταν ακόμη αναψοκοκκινισμένη. «Ναι μια χαρά! Απλώς τρόμαξα λίγο!» ψέλλισε εκείνη αδέξια καθώς απομακρυνόταν από την αγκαλιά του «Ώστε δικό σου είναι αυτό το άλικο θηρίο! Οφείλω να ομολογήσω πάντως πως το όνομα Κέρβερος του ταιριάζει απόλυτα!» ~ 10 ~

11 «Το ίδιο είπε και η Αλκυόνη όταν τον είδε έτσι κατακόκκινο και άγριο και ας είχε μόνο ένα κεφάλι!» «Αλκυόνη ήταν το όνομα της γυναίκας σου, έτσι; Μίλησέ μου για εκείνη!» Η παράκληση της Κορίνας ξάφνιασε τον Ατρέα, όμως του άρεσε να μιλάει για την Αλκυόνη. Δε περνούσε μέρα που να μη την έφερνε στο μυαλό του και θυμόταν όλες εκείνες τις υπέροχες στιγμές που έζησαν μαζί με πολλές λεπτομέρειες. Εκείνη καθόταν και τον άκουγε με προσοχή να της διηγείται ιστορίες από τη κοινή τους ζωή παρεμβαίνοντας ελάχιστα. Ο τρόπος, όμως που μιλούσε για εκείνη, της έδειχνε όλο και περισσότερο το πόσο ερωτευμένος ήταν ακόμη με τη γυναίκα του. Για μια φευγαλέα στιγμή πριν που βρισκόταν στην αγκαλιά του, είχε κάνει το σφάλμα να αφήσει τον εαυτό της ελεύθερο να ονειρευτεί ένα όνειρο που τώρα είχε γίνει κομμάτια, όπως και τόσες άλλες φορές στο παρελθόν. Ήταν, όμως καλός άνθρωπος και απολάμβανε τη παρέα του, οπότε δε την ενοχλούσε και τόσο. Άλλωστε, σε λίγο καιρό θα γινόταν δόκιμη και θα έπρεπε να αφήσει πίσω της τη κοσμική ζωή. «Σε είδα σήμερα στο ναό της Αθηνάς ξέρεις, αλλά μπήκες μέσα πριν σε προλάβω. Νόμιζα πως είχες σταματήσει τα μαθήματα τουλάχιστον έτσι μου είπαν!» άλλαξε τελικά θέμα ο Ατρέας. «Τους άφησα όλους να πιστεύουν πως σταμάτησα! Η αλήθεια είναι, όμως πως συνέχισα κρυφά, γι αυτό, σε παρακαλώ, μη πεις σε κανένα πως με είδες!» «Και πως καταφέρνεις και τους ξεγλιστράς;» «Τους λέω πως πηγαίνω βόλτα στα μαγαζιά, ή σε κάποια παράσταση ό,τι τους κάνεις χαρούμενους δηλαδή! Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, έχω αρχίσει να ξεμένω από δικαιολογίες!» «Απ όσο ξέρω Κορίνα, οι γονείς σου δε θέλουν να γίνεις ιέρεια, οπότε ο πιο εύκολος τρόπος για να τους κάνεις χαρούμενους, είναι να εγκαταλείψεις αυτή την ιδέα!» «Και να κάνω τι, Ατρέα; Να γίνω η γεροντοκόρη θεία που κανείς δε θέλει, ή να το σκάσω από το σπίτι μου ντροπιάζοντας ακόμη περισσότερο την οικογένειά μου; Ήδη μου έχουν κρεμάσει κουδούνια μόνο και μόνο επειδή ψάχνω την ουσία των πραγμάτων και επειδή, αυτό που ανακαλύπτω, δε τους αρέσει! Φαντάσου τι θα γίνει εάν το σκάσω! Θα ορμίσουν σαν όρνεα και θα χορεύουν πάνω από το πτώμα μου για χρόνια, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά τη φήμη της οικογένειάς μου!» «Αυτό είναι που φοβάσαι στ αλήθεια, ή το πώς θα ζήσεις χωρίς την οικονομική τους ενίσχυση;» «Όταν γεννήθηκα, ο πατέρας της μητέρας μου άνοιξε ένα λογαριασμό το όνομά μου ως δώρο, τον οποίο, απ όταν ενηλικιώθηκα, μπορώ να χρησιμοποιήσω όπως και όποτε θέλω! Από τους τόκους και μόνο, μπορώ να ζήσω μια σχετικά άνετη ζωή, χωρίς να χρειάζεται να δουλέψω! Οπότε ναι, η ντροπή είναι αυτό που φοβάμαι!» σταμάτησε για μια στιγμή αναστενάζοντας «Εάν ήμουν μόνη μου δε θα με ένοιαζε και τόσο! Ύστερα από τόσα χρόνια, έχω συνηθίσει πια την αποστροφή τους! Αλλά δεν είμαι μόνη μου και οι γονείς μου έχουν κάνει τόσα για μένα! Δεν το βλέπουν τώρα, όμως εν καιρώ θα καταλάβουν πως το να γίνω ιέρεια, είναι η ιδανική λύση για όλους μας! Λοιπόν τι λες; Θα κρατήσεις το μυστικό μου;» «Εντάξει! Θα το κρατήσω υπό ένα όρο όμως: θα σε πηγαίνω εγώ στα μαθήματά σου!» είπε κάνοντας τη Κορίνα να σαστίσει «Είπες πως έχεις αρχίσει να ξεμένεις από δικαιολογίες και σου προσφέρω μία πλήρως αποδεκτή από την οικογένειά σου, η οποία θα τους χαροποιήσει σίγουρα και έτσι θα μου δοθεί και εμένα η ευκαιρία να σου αλλάξω γνώμη!» «Νομίζεις πως θα τα καταφέρεις;» «Δε ξέρω αλλά τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει!» «Εντάξει λοιπόν! Η συμφωνία έκλεισε!» του απάντησε χαμογελώντας και έσφιξαν τα χέρια. Οι επόμενες είκοσι μέρες εξελίχθηκαν ακριβώς όπως τις είχαν σχεδιάσει. Ο Ατρέας έπαιρνε τη Κορίνα από το σπίτι της, τη πήγαινε στο μάθημά της και όταν τελείωνε, τη ξεναγούσε στα καινούρια αξιοθέατα της πόλης. Όσο για τον πατέρα της, τον Αλέξανδρο, όχι μόνο δεν είχε καμία αντίρρηση, αλλά είχε παρακαλέσει τον Ατρέα να προσπαθήσει να τη μεταπείσει. Καταλάβαινε γιατί η κόρη του είχε πάρει μια τέτοια απόφαση και πραγματικά τη θαύμαζε για το κουράγιο και το θάρρος της, αλλά δε μπορούσε να την αφήσει να πετάξει τη ζωή της για χάρη τους. Τελευταία μάλιστα, είχε αρχίσει να σκέφτεται την εκδοχή να προσποιηθεί πως την αποκληρώνει, έτσι ώστε και την ελευθερία της να της χαρίσει και να γλυτώσει το σκάνδαλο. Πολύ φοβόταν, όμως πως και πάλι εκείνη δε θα άλλαζε γνώμη και θα συνέχιζε με την απόφασή της να γίνει ιέρεια, γι αυτό και δίσταζε ακόμη να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο. Αλλά τώρα είχε αρχίσει να ελπίζει πάλι πως, με τη βοήθεια του Ατρέα, θα κατάφερνε επιτέλους να της αλλάξει μυαλά. Μακάρι η Κορίνα να έμοιαζε περισσότερο στη μητέρα της και να μην ήταν τόσο ξεροκέφαλη και πεισματάρα όπως εκείνος. ~ 11 ~

12 Μέρα με τη μέρα ο Ατρέας απολάμβανε όλο και περισσότερο τη παρέα της Κορίνας και ανυπομονούσε να τη δει μετρώντας ακόμη και τις ώρες. Όσο καλύτερα περνούσε, όμως μαζί της τόσο πιο άσχημα αισθανόταν. Αγαπούσε πολύ την Αλκυόνη και μετά το θάνατό της είχε αποφασίσει να μείνει πιστός στη μνήμη της και ένιωθε ένοχος που εκείνος συνέχιζε τη ζωή του με τη Κορίνα, ενώ εκείνη όχι. Κατά κάποιο τρόπο ήταν σα να τη πρόδιδε και αυτό δε του άρεσε καθόλου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχε διακόψει κάθε επαφή, αλλά θεωρούσε πλέον τον εαυτό του υπεύθυνο για τη Κορίνα. Είχε υποσχεθεί στο πατέρα της να τον βοηθήσει και εκτός αυτού, το εικοσαήμερο που έβγαινε μαζί της σχεδόν καθημερινά, είχε καταλάβει πως ήταν εξαίρετος άνθρωπος και δε της άξιζε όλη αυτή η απόρριψη που είχε υποστεί έως τώρα. Δεν είχε καμία σχέση με τη ταμπέλα που της είχαν κρεμάσει. Ήταν καλλιεργημένη, με ελεύθερο πνεύμα και μια καρδιά που μπορούσε να χωρέσει όλο τον κόσμο. Το μόνο της ελάττωμα ήταν πως αναζητούσε την αλήθεια και πως δε δίσταζε να την αποκαλύψει, όσο και αν σόκαρε αυτούς που την άκουγαν. Αυτός ήταν και ο λόγος που η αυτοαποκαλούμενη καλή κοινωνία με την υποτιθέμενη ευγενική καταγωγή είχε απομονώσει τη Κορίνα από τους κύκλους της, όπως είχαν κάνει και με εκείνον όταν παντρεύτηκε την Αλκυόνη. Δε μπορούσε λοιπόν να την εγκαταλείψει και ήταν σίγουρος πως θα συμφωνούσε και η Αλκυόνη μαζί του αν ζούσε. Σήμερα, όμως ήταν ειδική μέρα και δε μπορούσε να τη περάσει με τη Κορίνα. Είχε ένα θλιβερό καθήκον το οποίο δε μπορούσε να αναβάλει και δεν ήθελε να σύρει και εκείνη σε αυτό. Άλλωστε, προτιμούσε να πάει μόνος του. «Συγνώμη που άργησα! Ελπίζω να μη περίμενες πολύ!» είπε ο Ατρέας στη Κορίνα που τον περίμενε έξω από το ναό. «Και εγώ μόλις πριν από λίγο τελείωσα! Μας κράτησαν παραπάνω!» «Δυστυχώς σήμερα δε θα πάμε βόλτα όπως συνήθως! Έχω μια δουλειά που πρέπει να κάνω, αλλά θα σε πάω σπίτι σου πρώτα!» «Δε χρειάζεται! Θα πάρω ταξί! Εσύ απλώς δώσε της αυτά από μέρους μου, εντάξει;» τον παρακάλεσε δίνοντάς του το μπουκέτο με τα αγριολούλουδα που κρατούσε. «Ώστε ξέρεις;!» σάστισε εκείνος. «Τι φίλη θα ήμουν αν δεν ήξερα πως σήμερα είναι η επέτειος θανάτου της γυναίκας σου; Πήγαινε, όμως τώρα γιατί θα αργήσεις!» του είπε και έκανε να φύγει. «Κορίνα, περίμενε! Θέλεις να έρθεις μαζί μου;» «Φυσικά, αλλά δε θέλω να μπω στη μέση!» «Δε θα μπεις! Έλα!» Πήραν το αυτοκίνητο και μετά από λίγη ώρα βρίσκονταν στο κοιμητήριο. Πέρασαν τη σιδερένια πύλη και ο Ατρέας την οδήγησε σε ένα από τα μονοπάτια. Καθώς προχωρούσαν η Κορίνα παρατηρούσε τα περίτεχνα σχέδια στους τύμβους, τα μαυσωλεία και τις επιτάφιες στήλες που κρύβονταν πίσω από το φύλλωμα των διάφορων φυτών που είχαν φυτευτεί από συγγενείς, ώστε να βρουν τη γαλήνη οι νεκροί τους. Ο τύμβος της Αλκυόνης ήταν απλός, χωρίς πολύπλοκα σκαλίσματα, με μεγάλα μωβ λουλούδια να τον αγκαλιάζουν. Ο Ατρέας στάθηκε μπροστά και σύστησε τη Κορίνα στην Αλκυόνη σα να μπορούσε να τον ακούσει. Εκείνη άφησε τα λουλούδια και απομακρύνθηκε διακριτικά, αφήνοντας τον Ατρέα μόνο του να θρηνήσει την αγαπημένη του. Είχε και η Κορίνα κάποιον δικός της θαμμένο στο νεκροταφείο αυτό και όταν ο Ατρέας της πρότεινε να έρθει μαζί του, τον παρακάλεσε να πάρουν ακόμη ένα μπουκέτο λουλούδια. Αυτό πήγαινε τώρα να εναποθέσει στο τάφο της αγαπημένης της θείας, την αδερφή του πατέρα της. Εκείνη ήταν η μόνη που καταλάβαινε τη Κορίνα, η οποία είχε βρει πολλές φορές παρηγοριά στην αγκαλιά της. Εξαιτίας της, μάλιστα, είχε αποφασίσει να γίνει ιέρεια της Αθηνάς όπως ήταν κάποτε και η θεία της. «Εγώ σου γνώρισα την Αλκυόνη! Σειρά σου τώρα να μου γνωρίσεις τη φίλη σου!» είπε ο Ατρέας αιφνιδιάζοντας τη Κορίνα. «Μιλάς πάντα για τους νεκρούς σα να είναι ακόμη στη ζωή;» «Το ίδιο έκανες και εσύ πριν από λίγο! Συζητούσες μαζί της σα να ήταν εδώ!» «Οι άνθρωποι που αγαπάμε μένουν για πάντα κοντά μας μέσα στη καρδιά μας! Είναι η θεία μου η Μυρρίνη! Έχασε τη ζωή της όταν, το αστρόπλοιο στο οποίο επέβαινε, χτυπήθηκε από μια ηλιακή καταιγίδα! Πριν φύγει για εκείνο το ταξίδι, μου έδωσε αυτό το φυλαχτό και μου είπε να το δώσω σε εκείνον που θα αγαπήσω πραγματικά, όπως είχε πει και σε εκείνη η μητέρα της όταν της το έδωσε!» του εξήγησε δείχνοντάς του το περιδέραιό της. «Οικογενειακό κειμήλιο, δηλαδή! Γιατί, όμως το έδωσε σε εσένα και όχι στον άντρα της;» παρατήρησε ο Ατρέας. ~ 12 ~