Τα τάγματα εφόδου του ένδια, του υπουργού της τρικομματικής. Από μαζικές διαδηλώσεις εκτοντάδων

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) Σάββατο 9 Μάρτη 2013 χρόνος 31ος φ Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα, Βουλγαρία, Κροατία, Αίγυπτος, Τυνησία... Οι λαοί αντιστέκονται με συνεχόμενα κύματα διαδηλώσεων Λισαβόνα,2 Μάρτη Μάρτη Η ταξικότητα του γυναικείου κινήματος Η διεθνής ημέρα της γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μάρτη, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατριών της Υφαντουργίας της Ν. Υόρκης στις 8 Μάρτη του 1857, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. σελ Η «υπεύθυνη» ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε νέα ακροατήρια! Από μαζικές διαδηλώσεις εκτοντάδων χιλιάδων λαού και εργαζομένων δονούνται η η Ευρώπη και οι αραβικές χώρες. Οι μαχητικές διαμαρτυρίες ενάντια στην πολιτική της εξαθλίωσης των λα κών στρωμάτων και των μαζικών απολύσεων εργαζομένων, που εφαρμόζεται πλέον σε όλη την Ευρώπη, κάθε άλλο παρά καταλαγιάζουν. Αποτελούν τον πραγματικό δείκτη της κρίσης που μαστίζει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και καταμαρτυρούν την αναξιοπιστία των δηλώσεων οικονομολόγων και στατιστικών, που Ο λαός της Χαλκιδικής θα νικήσει την κυβέρνηση της βίας! Καταγγελία του ΚΚΕ(μ-λ) θέλουν την κρίση να υποχωρεί, και των ιμπεριαλιστών που προσπαθούν να κατευνάσουν τη λα κή δυσαρέσκεια με προβλέψεις για δήθεν ανάκαμψη και σύντομη έξοδο από το τούνελ. συνέχεια στη σελ. 2 Η παρουσία του Αλ. Τσίπρα και η ομιλία του στο Μέγαρο για το έργο του Κ. Καραμανλή μπροστά σε ένα ακροατήριο που έσφυζε από εκπροσώπους του συστήματος δεν είχε στενό ορίζοντα και προεκλογικό χαρακτήρα, όπως θέλουν να του αποδώσουν, αλλά υπηρετεί ευρύτερους στόχους. Αποτέλεσε άλλη μία κατάθεση «υπευθυνότητας», άλλη μία υπόκλιση στην αστική νομιμότητα και επιδίωξη συμμαχιών με τις «λογικές» δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος. σελ. 10 Φασιστική «διάπλαση των παίδων» ή εκπαιδεύοντας φονιάδες Τα τάγματα εφόδου του ένδια, του υπουργού της τρικομματικής κυβέρνησης Ν -ΠΑΣΟΚ και ΗΜΑΡ, μπήκαν σήμερα το πρωί σαν ξένη κατοχική δύναμη στην Ιερισσό. Κτύπησαν και τραυμάτισαν μαθητές, έριξαν χημικά και δακρυγόνα σε σχολείο, μπαίνουν σε σπίτια, κυνηγούν ακόμη τους κατοίκους στους δρόμους της πόλης. Έχουν συλλάβει άγνωστο αριθμό. Είναι η εικόνα της Ελλάδας του μνημονίου, της υποταγής στις πολυεθνικές, στους χρυσοθήρες και τους μεγαλοεργολάβους τύπου Μπόμπολα που έχουν συνεταιριστεί με τα αρπακτικά. Άξιος ο μισθός όλων. Αντιμετωπίζουν τον λαό της Χαλκιδικής σαν εχθρό και τρομοκράτη, σέρνουν 15χρονα παιδιά στην αστυνομία, τα τρομοκρατούν και τα βασανίζουν. Αυτή είναι η Ελλάδα της ημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ιδέας που γιόρτασαν όλοι οι πλούσιοι, τα μεγάλα αφεντικά, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές παρέα με τον επίσημο πολιτικό κόσμο και τους πουλημένους διανοούμενους χτες στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ο λαός της Χαλκιδικής δεν θα λυγίσει. Θα βγει πιο δυνατός, πιο αποφασισμένος και πιο ενωμένος απέναντι στην βία και την τρομοκρατία. Θα υπερασπίσει μέχρι τέλους την ζωή των παιδιών του, το νερό, τα δάση και τον αέρα που αναπνέει. Στο τέλος αυτός θα νικήσει διώχνοντας τους χρυσοθήρες και τους κάθε λογής υπαλλήλους τους. Θα παραδώσει στην χλεύη της ιστορίας αυτούς που σήμερα το παίζουν δυνατοί πίσω από τα όπλα και τα ρόπαλα της αστυνομίας. Και θα είναι μέρα μεσημέρι! Απαιτούμε την άμεση απόσυρση της αστυνομίας και των ΜΑΤ από την Ιερισσό. Την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων. Να σταματήσουν οι προσαγωγές, οι βασανισμοί και οι απειλές. Καλούμε τον ελληνικό λαό να σταθεί δίπλα στον δίκαιο αγώνα του λαού της Χαλκιδικής και να εκφράσει με μαζικές κινητοποιήσεις την αλληλεγγύη του. Καλούμε τον λαό της Θεσσαλονίκης στο παλλαϊκό συλλαλητήριο το ερχόμενο Σάββατο για να δοθεί μια αποστομωτική απάντηση στους τρομοκράτες, στους χρυσοθήρες και την κυβέρνηση της βίας. σελ. 6-7 Ιταλία-εκλογές Μεγάλη αναταραχή, απογοητευτική κατάσταση σελ. 21

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 9 Mάρτη 2013 Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Ελλάδα, Βουλγαρία, Κροατία, Αίγυπτος, Τυνησία... Οι λαοί αντιστέκονται με συνεχόμενα κύματα Συνέχεια από τη σελ.1 Οι αφορμές μπορεί να ποικίλλουν, συνθέτοντας ένα παζλ γεγονότων που μπορεί να ξεκινά από τις αυξήσεις στο ρεύμα, από το σπάσιμο της φούσκας των στεγαστικών δανείων και την κατάσχεση σπιτιών, από το κλείσιμο εργοστασίων ελαστικών ή νοσοκομείων, την αδυναμία πληρωμής χαρατσιών που φόρτωσε το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο σε εξαρτημένες χώρες. Οι αιτίες όμως παραμένουν κοινές: Η βαθιά δομική κρίση ενός σάπιου συστήματος που επιβιώνει ελλείψει του αντίπαλου δέους. Μιας κρίσης που καταπίνει με ιλιγγιώδη ταχύτητα πολιτικές και προγράμματα "διεξόδου", λιγότερο ή περισσότερο νεοφιλελεύθερες, δίνοντας τη θέση τους σε νέα αδιέξοδα και μεγαλύτερη καταβαράθρωση στην παραγωγή. Η σχεδόν ταυτόχρονη έξοδος των μαζών στους δρόμους καταρρίπτει κάθε μύθευμα που προσπάθησαν να στοιχειοθετήσουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι ντόπιες κυβερνήσεις τους για δήθεν υπερκαταναλωτικούς τεμπέληδες εργαζόμενους που δουλεύουν 3 ώρες, αναφερόμενοι στη χώρα μας, που σύντομα όμως εμφανίστηκαν... αντίστοιχοι και στη Γαλλία. Για φαινόμενα διεφθαρμένων πολιτικών που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα ή λαδώθηκαν από πολυεθνικές, όπως ο Άκης και ο ατσαλάκωτος δήμαρχος, ή για λίστες φοροφυγάδων που όμως, πλέον, σαν ιός μεταδίδονται στην Ισπανία του Ραχόι και των γαλαζοαίματων, στην Κροατία και στη Ρουμανία, για να διαπιστωθεί τέλος η ίδια διαφθορά και στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Για πολυπληθείς δημόσιους τομείς που πρέπει να... αραιώνουν με απολύσεις, καταλήγοντας σε εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών παντού. Επιμέρους πλευρές που έτσι κι αλλιώς χαρακτηρίζουν αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα, που όμως δεν αρκούν για να εξηγήσουν τη ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων εργαζομένων την ίδια στιγμή που δισεκατομμυριούχοι καπιταλιστές αβγαταίνουν τον πλούτο τους και οι ιμπεριαλιστές επεκτείνουν τις μπίζνες τους. Πλευρές που επικοινωνιακά χρησιμοποιούνται για να συγκαλύψουν τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Για να πείσουν πως η κοινή αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθείται και σαν τσουνάμι σαρώνει σε κάθε χώρα μισθούς, συντάξεις, νοσοκομεία, σχολεία, παραγωγικούς τομείς έχει στόχο την αποκατάσταση των ανορθογραφιών που είχαν παραχωρηθεί στους λαούς (δουλειά, αξιοπρεπείς μισθοί, δωρεάν ή φτηνά κοινωνικά αγαθά). Δεν σταματούν αν δεν τους σταματήσουμε Η νέα επίσκεψη της τρόικας στην Αθήνα δεν χαρακτηρίστηκε από καμία πρωτοτυπία συγκρινόμενη με τις προηγούμενες, παρά μόνο στον τομέα που θα γίνουν πάλι οι "χειρουργικές" της επεμβάσεις. Νέα μέτρα και νέες απειλές για την επόμενη δόση του δανείου που πνίγει τη χώρα και τα νοικοκυριά, απαιτώντας νέα ξεπουλήματα δημόσιου πλούτου και στέλνοντας ακόμη μερικές χιλιάδες στην ανεργία και στους περιθωριοποιημένους αυτής της κοινωνίας: Άμεση απόλυση από το δημόσιο των επίορκων. Απειλή που δεν απευθύνεται και δεν αφορά τόσο εκείνους που έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι αλλά όσους αντιστέκονται και διαμαρτύρονται απέναντι στη φτωχοποίησή τους. Άμεσηείσπραξηφόρωνκαιχρεώναπό έναν λαό που είναι άνεργος στην πλειοψηφία του ή υποαπασχολείται. Οι μάσκες για ευνοϊκές ρυθμίσεις για τις καταχρεωμένες οικογένειες και εδώ έπεσαν γρήγορα, μιας και οι ιμπεριαλιστές δεν ανέχονται "πολιτικά κόστη" από κυβερνήσεις που έχουν επιλεγεί να υλοποιήσουν αυτή την πολιτική χωρίς δισταγμό και ταλαντεύσεις. Τα "λάθη", όπως αποκαλούνται οι δηλώσεις για νέα μείωση του κατώτατου μισθού ή για μείωση στα 600 ευρώ του ακατάσχετου μισθών και συντάξεων, σύντομα θα ανακοινωθούν ως... τελευταία μέτρα. Οι κατασχέσεις ακόμη και για ελάχιστες οφειλές θα οδηγήσουν σε τρισάθλια θέση χιλιάδες νοικοκυριά, που θα μείνουν χωρίς πόρους και χωρίς σπίτι. Παράλληλα με την οικονομική μέγγενη που σφίγγει γύρω από το λαιμό των εργαζομένων/ανέργων, εντείνονται οι πιέσεις για υλοποίηση επενδύσεων τύπου Σκουριών, για ξεπούλημα λιμανιών και φυσικών αγαθών, για υφαρπαγή ενεργειακών αποθεμάτων που πιθανολογούνται σε θάλασσες και ξηρά. Διαγκωνισμοί που όχι μόνο αφαιρούν από το λαό πλούτο που του ανήκει αλλά που τον εμπλέκουν στο βασικό και σκληρό ανταγωνισμό των ιμπεριαλιστών για το μοίραμα των αγορών, των ενεργειακών πόρων και οδών. Το πρόσφατο ταξίδι του Σαμαρά στην Άγκυρα, που προβλήθηκε σαν ταξίδι ήπιου ενδιαφέροντος για σύναψη επιχειρηματικών συμβολαίων και για διαμόρφωση κλίματος καλής γειτονίας, αποτελεί συνέχεια των ιδιαίτερων συνομιλιών που έγιναν στο Κατάρ, πριν ένα μήνα, και αφορούσε τις ΑΟΖ και ενεργειακούς ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών. Η πολιτική αυτή, που μπορεί να περιγράφεται για τη χώρα μας αλλά ανακοινώνεται παράλληλα και στους υπόλοιπους δοκιμαζόμενους λαούς, δείχνει ότι δεν πρόκειται να σταματήσει, αφού αποτελεί κεντρική και συνολική επιλογή όχι μόνο της Μέρκελ αλλά όλων. Φόβος κοινωνικών ξεσπασμάτων Η συνεχιζόμενη επίθεση έχει ξεσηκώσει πλέον λαούς και εργαζόμενους που για δεκαετίες βρίσκονταν αφοπλισμένοι από συνδικάτα ξεπουλημένα και αριστερά αστικοποιημένα κόμματα. Παινεύονταν στην Ισπανία και στην Πορτογαλία για την επί πολλά χρόνια κοινωνική ειρήνη που είχαν επιβάλει τα αστικά κόμματα μαζί με τα αυτοαποκαλούμενα σοσιαλιστικά ή κομμουνιστικά. Στην παγωμένη Ισλανδία οι απεργίες θεωρούνταν ξεχασμένες αφηγήσεις παλαιών καιρών. Σήμερα κανείς δεν μένει έξω από το χορό. Κι αυτό είναι που αφύπνισε τους φόβους ιμπεριαλιστών και κυβερνήσεων για επερχόμενη καταιγίδα κοινωνικών ξεσπασμάτων. Οι προειδοποιήσεις της Ε.Ε. προς τους υπαλλήλους της σχετικά με τους κινδύνους που διατρέχουν στη χώρα μας, οι δηλώσεις του Στουρνάρα ότι δεν τολμά να περπατήσει μόνος του στους δρόμους, οι ανησυχίες του Καμίνη και το δηλητήριο που χύνουν τα παπαγαλάκια της εξουσίας στα ΜΜΕ απέναντι στην ανομία και την "βία των άκρων" έρχονται να διαμορφώσουν κλίμα για περισσότερη καταστολή και διεύρυνση της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής σε όλο το κοινωνικό πλέγμα (βλέπε νόμους για ιθαγένεια, εισακτέους σε στρατιωτικές σχολές, επιστρατεύσεις απεργών, προσπάθειες κατάργησης των απεργιών, διεύρυνση της καταστολής περιλαμβάνοντας και μικρότερες ηλικίες νεολαίας, κατοχή ολόκληρων χωριών με ΜΑΤ και δακρυγόνα όπως στην Κερατέα και την Ιερισσό κ.λπ). Φοβούνται ότι οι κυματοθραύστες που ύψωσαν στη λαϊκή οργή κατέρρευσαν και δεν είναι εύκολη η αντικατάστασή τους. Η συνύπαρξη όλης αυτής της επέλασης με την απαξίωση του πολιτικού συστήματος και η αναζωπύρωση της αναζήτησης διεξόδων πέρα από τον καπιταλιστικό μονόδρομο κάνει το μίγμα ακόμη πιο εκρηκτικό. Οι ανησυχίες που τρύπωσαν στα κέντρα αποφάσεων των ιμπεριαλιστών μετά τα ιταλικά εκλογικά αποτελέσματα, η γρήγορη φθορά κυβερνήσεων τύπου Μόντι, Ραχόι, η σύντομη εκτόνωση του εναλλακτικού Ολάντ και, προπάντων, η συνεχής είσοδος νέων τμημάτων εργαζομένων στο δρόμο της αντίστασης δείχνουν νά 'ναι πολύ σοβαρές για να διασκεδαστούν εύκολα με αμφισβητήσεις ρηματικών προειδοποιήσεων. Η ένταση και η έκταση της χρήσης κατασταλτικών μηχανισμών από την πλατεία Ταχρίρ έως τη Σόφια και τη Μαδρίτη δείχνει ότι είναι πλέον ο μόνος δρόμος που έχουν για να περάσουν την πολιτική τους και επιβεβαιώνει ότι η επιδίωξη για νέα κοινωνικά συμβόλαια, έστω και με κομμάτια της μεσαίας τάξης, έχουν γίνει πολύ δύσκολα, αν όχι ακατόρθωτα. Να ανατρέψουμε τους νέους κυματοθραύστες Η προσπάθεια να αναστηθεί το ΠΑΣΟΚ έστω και σαν κεντροαριστερό συνονθύλευμα, όπως επικαλείται ο Βενιζέλος, δείχνει ότι το σύστημα διαβλέποντας τη φθορά της κυβέρνησης Σαμαρά δεν αρκείται στον ταχύτατο μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά προσπαθεί να νεκραναστήσει δοκιμασμένους πυλώνες της πολιτικής του. Το αν θα προλάβει και πόσο θα το πετύχει είναι δύσκολο να προβλεφθεί, μιας και οι ρυθμοί εξαθλίωσης καλπάζουν μέρα με τη μέρα. Η αξιοποίηση φασιστικών μορφωμάτων, όπως δείχνουν τα ποσοστά τους σε Ισπανία και Ιταλία, δεν είναι εύκολη όταν ξεφεύγει από τους μετανάστες. Η οργή των λαών δείχνει να διογκώνεται σε πρωτόγνωρα μεγέθη. Η πολιτικοποίηση των κινημάτων διαμαρτυρίας δείχνει να αποκτά πιο ταξικά στοιχεία, πέρα από το ανάθεμα πολιτικών και κομμάτων. Οι διεκδικήσεις μισθών και συντάξεων, η απαίτηση για σταθερή δουλειά, η άρνηση φορομπηχτι- ÂÓÈÛ ÛÙ ÙËÓ Î ÔÛË Î ÔÛË Ετήσια Συνδρομή: Εσωτερικού 45 Εξωτερικού 65 π Δƒ : IBAN: GR BIC: ETHNGRAA ÐñïëåôáñéáêÞ Óçìáßá Êùä Î fiûâè Δ Δø Δ πχø, ÛÙÈÎ ÌË ÎÂÚ ÔÛÎÔappleÈÎ ÂÙ ÈÚ È ı ÓÂÙ È applefi ÓÙ ÎÙÈÎ appleèùúôapple Î fiùë : Ú. ˆÓÛÙ ÓÙfiappleÔ ÏÔ Àapple ı ÓÔ ÓÙ ÍË : μ. Ì Ú Ú : ÌÌ. ªappleÂÓ ÎË 43, ı Ó, ΔËÏ.: Fax: simea@kkeml.gr ÂÛ/Ó ÎË, ÁÓ Ù 126 ΔËÏ.: (2310) cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 Σάββατο 9 Mάρτη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 διαδηλώσεων Á ðïøç κών χαρατσιών φέρνουν στο προσκήνιο πιο άμεσα το ζήτημα της συγκρότησης ενός νέου εργατικού κινήματος, που αμφισβητώντας εργατοπατέρες και κοινωνικούς διαλόγους θα θέσει σε νέα βάση το σύνολο των αντιστάσεων που ξεσπούν. Οι συνεχείς προσπάθειες να ευδοκιμήσουν αποπροσανατολισμοί μικροαστικού περιεχομένου τύπου "αγανακτισμένων" ή εκτόνωσης των διαμαρτυριών σε εκλογική ενίσχυση ενσωματώσιμων επιλογών τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή Μπέπε Γκρίλο δεν θα πάψουν, όμως ολοένα και πιο δύσκολα θα πείθουν για την ικανότητά τους να ξεφύγουν από την πολιτική των προκατόχων τους. Είναι σίγουρο ότι οι διαδηλώσεις σε Πορτογαλία και Ισπανία, η ανατροπή της βουλγάρικης κυβέρνησης, η συνεχιζόμενη αμφισβήτηση των προσπαθειών αφομοίωσης της εξέγερσης στην Αίγυπτο δυναμώνουν τη θέληση και άλλων λαών να μην αποδεχτούν την εξαθλίωση που τους ετοιμάζουν. Η πείρα από τις κινητοποιήσεις στη χώρα μας μπορεί να συμβάλει ώστε να βγούν χρήσιμα συμπεράσματα για την αριστερά της ανατροπής, που -όπως φαίνεται- όροι εμφάνισής της οικοδομούνται σε όλες αυτές τις χώρες. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι λαϊκές μάζες ότι αν δεν ξεφύγουν από αυταπάτες για αριστερές κυβερνήσεις ή για δυνατότητα συγκυβερνήσεων αριστερών και "σοσιαλιστών", τότε η επίθεση και τα πισωγυρίσματα θα εξακολουθούν να κυριαρχούν. Τα ανοίγματα Τσίπρα σε Καμμένο ή ακόμη και σε καραμανλικούς, στον Ομπάμα, καθώς και η πολιτική κατάρρευση του "κομμουνιστή" Χριστόφια είναι ενδεικτικά. Σήμερα, δυστυχώς, απέναντι σ' αυτό το ελπιδοφόρο διογκούμενο κύμα αντιστάσεων ακόμη και κομμάτια της Αριστεράς που αυτοπροβάλλονται σαν ριζοσπαστικά υψώνουν, ηθελημένα ή όχι, νέους κυματοθραύστες. Σε μια περίοδο όπου θά 'πρεπε οι μάζες να βρίσκονται στους δρόμους και ταξικοί απεργιακοί αγώνες να ξεσπούν, κομμάτια της Αριστεράς εξαντλούν τη δράση τους σε εναλλακτικά μπακάλικα και ανταλλακτήρια ρούχων. Παράλληλα αναζητούν τρόπους να στρέψουν τους εργαζόμενους όχι στην ταξική σύγκρουση και στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους αλλά στη "συνεταιριστική εκμετάλλευση" και στην αυτοδιαχείριση των εργασιακών χώρων που κλείνουν τα αφεντικά. Έχουν κάνει σημαία το μοντέλο της Αργεντινής, που όχι μόνο ανέδειξε τα όριά του αλλά ξανάφερε τους εργαζόμενους στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Αντί να προβάλλεται η ταξική αντιπαράθεση με το κεφάλαιο, έχουν κάνει βασικό πρόταγμα τον εργατικό έλεγχο προβάλλοντας "εναλλακτικά σχέδια παραγωγής" σε μια χώρα που ρημάζει μαζί με το λαό της. Ακόμη παραπέρα, θάβουν μαζί με το κεφάλι τους μέσα στην άμμο της πραγματικότητας τα γεωστρατηγικά ζητήματα που οι ιμπεριαλιστές ανασκαλίζουν, αρνούμενοι να δουν τη σπουδαιότητα του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα που θα πρέπει παράλληλα με το εργατικό κίνημα να ξεσπάσει. Όλη η προσπάθεια συμβάλλει στο να μην αναδειχτεί η δυνατότητα ενός άλλου δρόμου πέρα από τον καπιταλιστικό. Όσο οι εργαζόμενοι θα βγαίνουν στο δρόμο, σε ολοένα και περισσότερες χώρες, και θα γειώνουν τα αιτήματά τους με τις πραγματικές τους ανάγκες, τόσο οι χαζοχαρούμενες απόψεις για "άμεση δημοκρατία" και μεταβατικές κυβερνήσεις θα εγκαταλείπονται. Όσο το εργατικό κίνημα θα αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα σ' αυτούς τους αγώνες, τόσο οι αυταπάτες αυτοδιαχείρισης της μιζέριας και εργατικού ελέγχου χωρίς να έχει αμφισβητηθεί η εξουσία των ιμπεριαλιστών-καπιταλιστών θα αναδεικνύουν το μικροαστικό τους περιεχόμενο. Ηευρωπαϊκή διάσταση του αποτελέσματος των πρόσφατων ιταλικών εκλογών είναι σαφής και αναγνωρίσιμη για κάθε σοβαρό αναλυτή των οικονομικοπολιτικών εξελίξεων. Η Ιταλία είναι ένα «μέγεθος» που δεν μπορεί να ξεπεραστεί και να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίστηκε το «μέγεθος» Ελλάδα (όσο βέβαια αντιμετωπίστηκε κι αυτό). Δεν αποτελεί μυστικό ότι η Ιταλία είναι η τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης και επιπρόσθετα η τρίτη -σε κατάταξη- βιομηχανική της δύναμη. Αυτό το τελευταίο έχει ως αποτέλεσμα, με εξαίρεση την αυτοκινητοβιομηχανία όπου η Ιταλία κοντράρεται με τους Γερμανούς, το πλεονασματικό ισοζύγιο της τελευταίας να μην έχει θίξει καθοριστικά τις ιταλικές εξαγωγές και εν γένει τη βιομηχανική δραστηριότητα με βάση τον καταμερισμό εργασίας (sic) που υφίσταται μέσα στην Ευρωζώνη και στις παγκόσμιες αγορές. Τουλάχιστον όχι όσο τους Γάλλους, η καπιταλιστική οικονομία των οποίων -αν και μέχρι το 1999 αναπτυσσόταν πιο γοργά από τους Γερμανούς-, ωστόσο βρέθηκε να χάνει έδαφος το ίδιο γοργά, όταν η Γερμανία έκανε χρήση της εσωτερικής της υποτίμησης σε συνδυασμό με τη δεσπόζουσα θέση της στο εσωτερικό και εξωτερικό εμπόριο της Ευρωζώνης. Βέβαια, και το 35% που υποχώρησε η Ιταλία σε ανταγωνιστικότητα έναντι της Γερμανίας την εποχή της έλευσης του ευρώ και της εγκατάλειψης ενός τόσο «εύκολου» χρήματος, όπως ήταν η λιρέτα, δεν είναι καθόλου μη υπολογίσιμο ποσοστό. Ο ιταλικός βέβαια προϋπολογισμός είναι πρωτογενώς ισοσκελισμένος και το συνολικό της χρέος (ιδιωτικό και δημόσιο) ανέρχεται στο 265% του ΑΕΠ. Είναι όμως χαμηλότερο του αντίστοιχου των ΗΠΑ, Ιαπωνίας, Γαλλίας, Βρετανίας και Ολλανδίας Όμως εδώ κάπου τελειώνουν τα καλά νέα για την Ιταλία. Γιατί η Ιταλία, με εξαίρεση τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία (δυο γνωστούς παγκόσμιους οφειλέτες), έχει εκδώσει και πουλήσει στις αγορές τα περισσότερα κρατικά ομόλογα από όλες τις άλλες χώρες, αξίας γύρω στα 1,6 δισ. ευρώ. Οι ανάγκες χρηματοδότησης του ιταλικού δημόσιου χρέους υπολογίζονται για φέτος στα 420 δισ., πάντα με βάση τη μέχρι τώρα πίεση και επίθεση των «αγορών» πριν το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών. Και να φανταστεί κανείς πριν οι αγορές «δοκιμάσουν» τριπλά Ιταλία, ΕΚΤ και Ευρωζώνη για μια ακόμη φορά στο προσεχές διάστημα. Αυτό το δικαίωμα χειρισμού του δικού «της» χρέους είναι σίγουρο πως ένα σημαντικό κομμάτι της ιταλικής αστικής τάξης και της πολιτικής και δημοσιονομικής της ελίτ δεν είναι διατεθειμένη να το εκχωρήσει. Όπως επίσης θα ήθελε οι ρυθμοί της εσωτερικής της υποτίμησης να μην συνοδευτούν με μια κατάρρευση της εσωτερικής της αγοράς (εξ ου και τα «πικρά δάκρυα» της υπουργού Εργασίας, στα οποία αναφερθήκαμε στη στήλη του «Οικονοκόσμου»). Φυσικά το ιταλικό κεφάλαιο πρωτοστάτησε, πρωτοστατεί και οπωσδήποτε εκμεταλλεύεται κατάλληλα το κλίμα σαρώματος των εργασιακών δικαιωμάτων Ούτε βέβαια είναι διατεθειμένη η ιταλική αστική τάξη να εκχωρήσει ή να μοιραστεί με άλλους με τον τρόπο της ελληνικής αστικής τάξης- τον τεράστιο ιδιωτικό πλούτο που υπολογίζεται σε 9 δισ. ευρώ. Αλλά, εν προκειμένω, η πλευρά που μας ενδιαφέρει εδώ δεν είναι τόσο το εσωτερικό ζήτημα της Ιταλίας μετά τις εκλογές όσο το μέγεθος που καταλαμβάνει το χρέος ως κομμάτι του γενικότερου χρέους της Ευρωζώνης. Συνεπώς, το «μέγεθος» Ιταλία, πέρα από τα ιδιαίτερα ιταλικά χαρακτηριστικά και τη θέση της χώρας, είναι άλλης κλίμακας γιατί, επιπροσθέτως, πίσω του έλκει το πραγματικό μέγεθος του συνολικού χρέους To μέγεθος, Ιταλία της Ευρωζώνης, μεγάλο μέρους του οποίου συναποτελεί. Οι αγορές συνεπώς δεν θα δοκιμάσουν μόνο τις αντοχές και τις πολιτικές λύσεις ή διαχειρίσεις που θα προκρίνει μέσα στις αντιθέσεις της η ιταλική αστική τάξη αλλά και τη στάση της ΕΚΤ και του σκληρού πυρήνα της Ευρωζώνης, που βέβαια έχει στο κέντρο του τους Γερμανούς. Είναι πέρα και πάνω από κάθε αμφισβήτηση πως ούτε ο μόνιμος ούτε ο προσωρινός μηχανισμός διάσωσης διαθέτει τα κεφάλαια για να αντιμετωπίσει μια επίμονη και έντονη επίθεση των αγορών και μια εκτόξευση των περιθωρίων διακύμανσης των ιταλικών ομολόγων. Εξ άλλου η ΕΚΤ, προκειμένου να αγοράσει τα ομόλογα μιας χώρας (που επιπλέον είναι κυρίως μικρής χρονικής διάρκειας), ως γνωστόν, θέτει όρους μνημονίου. Προς το παρόν τα ανταλλάγματα μια τέτοιας συμφωνίας δεν έχουν καθοριστεί. Γιατί υπάρχουν και αστικές τάξεις που ζητούν ανταλλάγματα. Βέβαια, αν η μερίδα εκείνη του «κουρελή ιμπεριαλισμού» που έχει περισσότερο προσδεθεί με τους Γερμανούς επιχειρήσει να αναδείξει κυβέρνηση, είναι σίγουρο πως αυτή η κυβέρνηση θα κακοπεράσει. Θα είναι, λοιπόν, οι ιταλικές εκλογές και το «απρόβλεπτο» αποτέλεσμά τους η απαρχή μιας στροφής στις πολιτικές επιλογές του σκληρού πυρήνα της Ευρωζώνης και προπαντός των Γερμανών; Οι σκληροί «προτεστάντες» Ολλανδοί -η οικονομία των οποίων βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στους Γερμανούς- έχουν ήδη σαλπίσει τη χαλάρωση από το σκληρό 3% του συμφώνου δημοσιονομικής και νομισματικής σταθερότητας. Η συζήτηση φυσικά έχει ξεκινήσει καιρό. Ο Spiegel με πρόσφατο εξώφυλλό του σχεδόν το προδιαγράφει. Ενδεικτικό διαφορετικών τάσεων που υπάρχ ουν στον γερμανικό συνασπισμό εξουσίας; Σίγουρα όχι τυχαία. Όμως, από την άλλη, πώς να χαρακτηρίσει κανείς τις προκλητικές και χονδροκομμένες αντιδράσεις του υποψηφίου των Γερμανών σοσιαλδημοκρατών, που υποτίθεται θα ήταν οι φορείς μιας τέτοιας αλλαγής; Είναι σίγουρο πως εκτός από τις αντιδράσεις των λαών που μπορούν να αλλάξουν την «ατζέντα» και τις προτεραιότητες των διαφόρων διευθυντηρίωνπρέπει να μεσολαβήσουν μεγάλες και λυσσώδεις α- ντιπαραθέσεις και όχι μόνο στο οικονομικό επίπεδο. Αλλά και οι όποιες οικονομικές επιλογές θα έχουν αυξημένο γεωστρατηγικό χαρακτήρα. Μέσα στον αχό που ξεσήκωσαν οι ιταλικές εκλογές πέρασε στα «ψιλά» των εφημερίδων πως η Ισπανία (άλλο μέγεθος κι αυτό, όχι σαν της Ιταλίας αλλά με ένα ειδικό βάρος και έκταση πέραν του Ατλαντικού) εξετάζει ομολογιακή έκδοση με ρήτρα δολαρίου! Η δικαιολογία από ισπανικές πηγές είναι πως με αυτόν τον τρόπο επιδιώκεται η προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Είχε προηγηθεί πρόσφατα η Σλοβενία, όταν συνάντησε την άρνηση των Ευρωπαίων επενδυτών που γύρισαν την πλάτη τους σε «τέτοιες χώρες» παρά τους μισθούς Σλοβενίας (άλλο ένα μάθημα για το «απογειωνόμαστε» του Σαμαρά;). Αν η Ισπανία κληθεί να πληρώσει τα ομόλογα σε δολάρια με σημαντικά χαμηλότερο επιτόκιο από αυτό που την δανείζει η ΕΚΤ, θα γίνουν γλέντια Να σημειωθεί πως η Ισπανία παίρνει τα αντιλαϊκά μέτρα από μόνη της, χωρίς να υπογράψει Μνημόνιο. Και τούτο είχε αναγκάσει την ΕΚΤ σε ένα πακέτο κρίσιμων μέτρων προκειμένου να ανακόψει την πίεση των αγορών (όπως εκείνο της ελεύθερης επαναγοράς ομολόγων). Ένα και ένα, δύο τα «μεγέθη» Ενδεχομένως. Αλλά η απλή αριθμητική δεν μπορεί να εξηγήσει τα ανώτερα. μαθηματικά της οικονομικοπολιτικής αντιπαράθεσης.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 9 Mάρτη 2013 Και πρόταση τροπολογίας για εισαγωγή στις στρατιωτικές σχολές μαθητών μόνο ελληνικού γένους Με το πρόσχημα της «ελληνικότητας» αυτών που απαρτίζουν το στελεχικό δυναμικό του στρατού, ενός στρατού, βέβαια, που απ τη γέννησή του βαρούσε «προσοχές» στα ξένα αφεντικά και που απ τη φύση του δέχεται κι εφαρμόζει κατά γράμμα τις εντολές των ξένων αμερικανο-νατοϊκών ιμπεριαλιστών, κατατέθηκε τροπολογία από 84 βουλευτές της Ν.Δ., σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται η εισαγωγή σε στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές (Ανώτατα Στρατιωτικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΑΣΕΙ), Ανώτερες Στρατιωτικές Σχολές Υπαξιωματικών (ΑΣΣΥ), Αστυνομικές Σχολές, Λιμενικό Σώμα), όσων παιδιών δεν έχουν ελληνικό γένος και ιθαγένεια. Άσχετα απ το γεγονός πως μπορεί να χουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα Μια τροπολογία την οποία «ζήλεψε» και υποστήριξε η «Χρυσή Αυγή» αλλά και οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», που «πάγωσε» προσωρινά λόγω των αντιδράσεων που προκάλεσε στους άλλους εταίρους της τρικομματικής συγκυβέρνησης. Που θα κατατεθεί, ωστόσο, ξανά, άμεσα, ύστερα από συμφωνία των εταίρων της τρικομματικής πιθανώς ενσωματωμένη στο συνολικότερο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια. Σήμερα το ποσοστό των σπουδαστών στρατιωτικών σχολών που δεν είναι Έλληνες στο γένος (ανάμεσα σ αυτές είναι κι όσες προορίζονται να βγάλουν στελέχη και για περιφερειακές υπηρεσίες των κατασταλτικών μηχανισμών, όπως η στρατιωτική ιατρική για παράδειγμα) υπολογίζεται στο 7% του συνόλου των σπουδαστών σε αυτές. «Προσπερνώντας» τις ανοησίες περί «εθνικής αλλοίωσης» του στρατού ή της αστυνομίας της χώρας ενός στρατού και μιας αστυνομίας που, ανεξαρτήτως του γένους των στελεχών τους, είναι προορισμένοι να υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών αφεντικών της και όχι το λαό, μια τέτοια εξέλιξη βαθαίνει τα αντιδραστικά τους χαρακτηριστικά, την αποφασιστικότητα στο κυνήγι των μεταναστών απ την αστυνομία, την αποφασιστικότητα στην καλλιέργεια του εθνικιστικού μίσους απέναντι σε άλλους λαούς. Στο στρατό το εθνικιστικό μίσος μπορεί κάλλιστα ν αναπτυχθεί πάνω στο έδαφος της υποτέλειας και δημιουργεί ένα κλίμα ψευδεπίγραφης «εθνικής συσπείρωσης», ενώ οι πιο ακραιφνείς κύκλοι δίνουν μέχρι και χαρακτηριστικά προσαρμογής σε ανάγκες πολέμου με άλλους γειτονικούς λαούς. Και για να ξεκαθαριστεί περισσότερο η λογική των αποκλεισμών τους, ας δώσουμε το λόγο στον ίδιο τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ Κωσταράκο, υποστηρικτή της τροπολογίας: «Η ρύθμιση, δεν αφορά τους στρατιωτικούς φίλων χωρών που εκπαιδεύονται στις στρατιωτικές σχολές μας και στελεχώνουν τις δικές τους Ένοπλες Δυνάμεις»!! äçìïêñáôéêü äéêáéþìáôá Τρεισήμισι χιλιάδες μετανάστες, που ζουν στη χώρα μας και κατέχουν την ελληνική ιθαγένεια, ακόμα που έχουν αιτηθεί την απόκτησή της και καλύπτουν τις προδιαγραφές απόκτησης με το ισχύον νομικό πλαίσιο, και παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη χώρα μας, χάνουν ή δεν δικαιούνται, πλέον, την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας. Έτσι διαμορφώνεται η κατάσταση για τους μετανάστες αυτούς, ύστερα απ την ακύρωση πλευρών του ισχύοντος νόμου «Ραγκούση» (ν.3838/10), που κρίθηκαν «αντισυνταγματικές» απ το Συμβούλιο της Επικρατείας στις 5/2. Σύμφωνα με την απόφαση αυτή, ακυρώνονται όλες οι πράξεις απονομής ιθαγένειας που έγιναν απ το 2010 μέχρι σήμερα. Όσον αφορά τα παιδιά απ τα οποία μόλις τα έχουν πάρει την ιθαγένεια, θα πρέπει μόλις ενηλικιωθούν να έχουν βρει δουλειά μέσα σ ένα χρόνο, αλλιώς θα απελαθούν. Παιδιά, λοιπόν, που γεννήθηκαν στη χώρα μας, που μεγάλωσαν εδώ και δεν έχουν γνωρίσει άλλον τόπο, που έμαθαν τη γλώσσα και φοιτούν σε ελληνικά σχολεία «αποβάλλονται» απ τα δικαιώματα και την κοινωνική ζωή που απορρέουν απ την ίδια την υλική τους κατάσταση, με πρόσχημα την εθνική και φυλετική τους καταγωγή. Τα αντιδραστικά ιδεολογήματα του αίματος και της φυλής μπορούν να επιστρατευτούν ξανά, για να εξυπηρετήσουν τις σημερινές ανάγκες του συστήματος της εκμετάλλευσης, σε φάση κρίσης, για περιθωριοποίηση ή και για απαλλαγή και απ τους λεγόμενους «νόμιμους» μετανάστες καθώς και των παιδιών τους, που τόσα χρόνια τους εκμεταλλεύονταν και τους ξεζούμιζαν αποκομίζοντας μέγιστα κέρδη. Μετά την απόφαση του Σ.τ.Ε., αναφέρεται πως θ ακυρωθούν τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών του 2010 στα εκλογικά τμήματα όπου συμμετείχαν μετανάστες, αφού χάνουν αναδρομικά την υπηκοότητα, και οι εκλογές θα επαναληφθούν. Σύμφωνα με το μέχρι πρότινος, ήδη α- ντιδραστικό, πλαίσιο του «νόμου Ραγκούση», όπου η ιθαγένεια έχει αποδοθεί σε μικρό ποσοστό μεταναστών και σε ακόμα μικρότερο ποσοστό παιδιών (3%)-, για να πολιτογραφηθεί κάποιος ενήλικος μετανάστης ως Έλληνας απαιτούνταν να μην είχε καταδικαστεί για σοβαρό αδίκημα για μια 10ετία πριν την υποβολή της αίτησης, να μην τελούσε υπό απέλαση, να διέμενε νόμιμα στη χώρα για 7 χρόνια πριν την υποβολή της αίτησης και να κατείχε «τίτλους νόμιμης διαμονής». Δικαίωμα στην ιθαγένεια για τους μετανάστες και τα παιδιά! Εκτός δικαιώματος ιθαγένειας χιλιάδες μετανάστες και παιδιά Τώρα, και μετά από πρόταση του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών Αθανασίου, διαμορφώνεται ένα αντιδραστικότερο «νομικό πλαίσιο», το οποίο θα επεξεργαστεί η τρικομματική συγκυβέρνηση. Το νέο αυτό πλαίσιο πρόκειται να κάνει ακόμα δυσκολότερη την απόκτηση της ιθαγένειας, απαιτώντας 10ετή διαμονή στη χώρα, αποποίηση της αλλοδαπής ιθαγένειας μετά την απόκτηση της ελληνικής, τίθενται σκληρότερα κριτήρια και για τους ομογενείς απ την πρώην Σοβιετική Ένωση, προστίθενται γραφειοκρατικά σκαλώματα, ενώ καταργείται η συμμετοχή «ομογενών και νόμιμων μεταναστών» στην εκλογική διαδικασία ανάδειξης των οργάνων τοπικής αυτοδιοίκησης. Όσον αφορά τα παιδιά, θα κριθεί «εξατομικευμένα» εάν θα πάρουν την ελληνική ιθαγένεια, μόλις ενηλικιωθούν, εφόσον το ζητήσουν Θα έχουμε, λοιπόν, ένα «δικαίωμα στην ιθαγένεια» πολύ δύσκολα εφικτό και για λίγους. Ενώ, σύμφωνα με τις εξαγγελίες του Σαμαρά, «θα χορηγείται η ελληνική ιθαγένεια σε όσους αποφασίσουν να επενδύσουν στη χώρα». Με την αντιδραστική αυτή τροπή, που χαιρέτισε και η «Χρυσή Αυγή», η επίθεση ενάντια στους μετανάστες εντείνεται και απέναντι στους λεγόμενους «νόμιμους», εκτός απ τους λεγόμενους «παράνομους» οι οποίοι δεν κατέχουν τα νομιμοποιητικά έγγραφα. Ενισχύεται η ανασφάλεια και η περιθωριοποίησή τους, η διάσπασή τους, η μετατροπή τους σε ευάλωτους και χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα ανθρώπους, με μόνιμο το φόβο της απόλυσης και της απέλασης, «έρμαια» των αφεντικών και των επιδιώξεων της πολιτικής εξουσίας. Αυτό επιδιώκει το αδυνάτισμα των αντιστάσεων συνολικά της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, οι οποίοι έχουν ενιαία υλικά, ταξικά συμφέροντα απέναντι στην άρχουσα τάξη και την επίθεσή της. Η επίθεση αυτή αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της συνολικότερης επίθεσης απέναντι στον ίδιο τον ελληνικό λαό, στους εργαζόμενους, στους ανέργους και στη νεολαία, απ τους οποίους η άρχουσα τάξη και η κυβέρνησή της αφαιρεί καθημερινά δικαιώματα και κατακτήσεις. Η απάντηση σε τέτοιες εξελίξεις βρίσκεται μόνο στην ανάπτυξη συλλογικών, μαζικών αγώνων αντίστασης Ελλήνων και μεταναστών και στην οργάνωσή τους, απέναντι στους κοινούς τους εχθρούς. Και στη διεκδίκηση δικαιωμάτων που σχετίζονται με τους όρους της ζωής τους, ανάμεσα στα οποία και το δικαίωμα απόκτησης ιθαγένειας για τους μετανάστες και τα παιδιά τους. Εξέγερση κρατουμένων στις φυλακές Ναυπλίου μετά από θάνατο κρατούμενου Η αθλιότητα του λεγόμενου «σωφρονιστικού» συστήματος ξανακτυπά! Παλαιστίνιος κρατούμενος των Δικαστικών Φυλακών Ναυπλίου πεθαίνει την Δευτέρα 4/3 από «παθολογικά αίτια», όπως αναφέρθηκε. Το γεγονός προκαλεί την οργή των συγκρατουμένων του για την ανυπαρξία ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Την επόμενη μέρα, οι κρατούμενοι δύο εκ των τριών πτερύγων των φυλακών αρνήθηκαν να επιστρέψουν στα κελιά τους κι έβαλαν φωτιά σε στρώματα. Η παρουσία των ΜΑΤ οδήγησε, στη συνέχεια, τους κρατούμενους στα κελιά τους. Οι αντιδράσεις τους κατευνάστηκαν, οι αιτίες παραμένουν «Χρυσαυγίτικο κατηχητικό» ή, αλλιώς, διοχέτευση του φασιστικού δηλητήριου στα παιδιά Το Σάββατο 23/2 η τοπική οργάνωση Αρτέμιδας της Χρυσής Αυγής διοργάνωσε «κατήχηση» για είκοσι παιδιά ηλικίας 6 έως 10 χρονών, τα οποία μαζί με τους γονείς τους παρακολούθησαν τη «Διάπλαση των Παίδων», όπως ονόμασαν την «εκδήλωση». Εκεί «παιδαγωγοί» της Χρυσής Αυγής μίλησαν στα παιδιά για «τη γέννηση του αρχαίου κόσμου, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική σκέψη, τους ολύμπιους θεούς, το αρχαίο ελληνικό πάνθεον και τη χριστιανική πίστη». Για τα «ιδεώδη» του λεγόμενου «ελληνο-χριστιανικού πολιτισμού», δηλαδή, διαποτισμένα με τη λογική του «πάς μή Έλλην βάρβαρος» και με την αντιδραστική και αντιεπιστημονική αντίληψη για την αρχαία Ελλάδα, «επίκεντρο του κόσμου» Γνωστά «ιδεολογικά» ξέφτια των κάθε λογής σύγχρονων ξενόδουλων από τον Μεταξά και τους ταγματασφαλίτες μέχρι τη χούντα. Μετά τη δουλειά που κάνουν στα σχολεία, ακολουθούν και τα νήπια. Γιατί, όπως αναφέρει κι ο γνωστός χουντικός Γεωργαλάς, σε κείμενό του που φιγουράρει στο blog της Χρυσής Αυγής Βορείων Προαστίων (31/1), «1. Το Παιδί: Η ψυχοπολιτική διαπίστωσε ότι κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας ο άνθρωπος διακατέχεται από ανασφάλεια λόγω φυσικής αδυναμίας, σωματικής και πνευματικής. Αυτό το συναίσθημα προκαλεί αναζήτηση προστασίας. Ο προστάτης γονέας ενσαρκώνει στα μάτια του παιδιού την δύναμη ανεξαρτήτως πραγματικών ιδιοτήτων, ο προστάτης στα μάτια του παιδιού έχει ό,τι λείπει από το ίδιο. Το συμπέρασμα για την προπαγάνδα είναι ότι αυτή η ηλικία είναι κατάλληλη να φυτέψει στο παιδί ένα πρότυπο. Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα το πρότυπο είναι ένας αρχηγός δυνατός, προστατευτικός, ένας πατερούλης στον οποίο το παιδί θα δώσει αφοσίωση, πίστη, υπακοή στο μέλλον. Η ψυχοπολιτική επίσης διαπίστωσε ότι η παιδική ηλικία χαρακτηρίζεται από μια υπερτροφική φαντασία και

5 Σάββατο 9 Mάρτη 2013 ότι αυτή εκδηλώνεται με μια κλίση προς την περιπέτεια. Έτσι, λοιπόν, η παιδική ηλικία είναι κατάλληλη για να διαμορφωθούν οι τάσεις, οι κλίσεις, τα ιδεώδη διαμέσω της φαντασίας» Ε.Δ.Ε. σε καθηγήτρια, επειδή κρατούσε αντιφασιστικό φυλλάδιο... Μετά από «ανώνυμη» καταγγελία για «διακίνηση αντιφασιστικού φυλλαδίου», ο διευθυντής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Σαββαϊδης προχώρησε σε αναφορά σε βάρος καθηγήτριας του στο 5ου Λυκείου Ζωγράφου, επειδή μπήκε στο χώρο του σχολείου κρατώντας στα χέρια της - και χωρίς να αποκρύψει- ένα φυλλάδιο που καλούσε σε αντιφασιστική κινητοποίηση, το οποίο μοιραζόταν στην είσοδο. Η καθηγήτρια κινδυνεύει μάλιστα να τεθεί σε διαθεσιμότητα μέχρι την εξέταση της Ε.Δ.Ε., όπως προβλέπει ο νέος «δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας»! και παραπομπή γιατρού στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο, επειδή κατήγγειλε ως επικίνδυνα για την υγεία των νεογνών υλικά! Συνέβη στο Νοσοκομείο Ξάνθης. Επειδή απ το Μάρτη του 2011 ο γιατρός Δημήτρης Αδαμίδης κατήγγειλε -και με εμπεριστατωμένη μελέτη του- ότι τα κλιπς ομφάλιου λώρου των νεογνών είχαν σοβαρά ελαττώματα και ήταν επικίνδυνα για την υγεία τους. Ο γιατρός κινδυνεύει να βρεθεί σε αργία (!!!) γιατί άσκησε κριτική στην προϊσταμένη αρχή Επίθεση με μολότοφ στον «Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Ηλιούπολης «Συνεργείο»» Τα ξημερώματα της Δευτέρας 4/3, «άγνωστοι» φασίστες επιτέθηκαν με βόμβα μολότοφ στον «Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο «Συνεργείο»» στην Ηλιούπολη. Ένα μέλος του «Συνεργείου», που βρίσκονταν μέσα στο χώρο, αντέδρασε, με αποτέλεσμα οι δράστες να τραπούν σε φυγή, αφήνοντας μόνο έναν καναπέ καμένο. Θα μπορούσαν όμως οι συνέπειες να ήταν σοβαρότερες. Πρόκειται για μια σαφή, θρασύδειλή πράξη τρομοκράτησης, που εντάσσεται μέσα στο συνολικότερο κλίμα στοχοποίησης πολιτικών χώρων, που προωθεί, μεταξύ άλλων, η κυρίαρχη πολιτική της φασιστικοποίησης. Πορεία καταγγελίας της επίθεσης διοργανώνεται στην Ηλιούπολη, το Σάββατο 9/3, στις 11π.μ., από Πλατεία Κανάρια. ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 5 Εις υγείαν'' (με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στην υγεία και ιδιαίτερα στη νοσοκομειακή περίθαλψη) του Σπ. Παπακωνσταντίνου Είναι γεγονός ότι οι ευχές πλέον δεν πιάνουν τόπο. Δεν έπιαναν ποτέ άλλωστε. Πολύ περισσότερο σήμερα που στο πλαίσιο της ολομέτωπης επίθεσης κυβέρνησης, Ε.Ε., Δ.Ν.Τ. και κεφαλαίου η υγεία έχει μετατραπεί σε πανάκριβο εμπόρευμα και η περίθαλψη σε ατομική ευθύνη. Πρόκειται για μια διαδικασία που ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν και που κλιμακώνεται σήμερα. Σε συνδυασμό με το σύνολο των μέτρων και πολιτικών των δυνάμεων του συστήματος (διόγκωση ανεργίας, λιτότητα, χτύπημα εργασιακών σχέσεων, αντιασφαλιστική λαίλαπα κ.λπ.), δεν θα ήταν υπερβολή να τονίσουμε ότι εγκυμονεί άμεσους κινδύνους για την ίδια τη ζωή των κατοίκων αυτής της χώρας. Η γενικότερη κατεύθυνση στον τομέα αυτόν είναι δεδομένη: Περικοπές σε όλα τα επίπεδα, μετακύλιση του κόστους της περίθαλψης στις πλάτες του λαού, ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών και δομών, άρνηση του συστήματος να παρέχει ακόμα και τα στοιχειώδη. Διανύουμε περίοδο καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων και ιδιαίτερα της εργατικής δύναμης. Γιατί να την αναπαράξει το σύστημα αφού, προσώρας και λόγω κρίσης, δεν του χρειάζεται; Γιατί, π.χ., να γεννούν οι γυναίκες σε μαιευτήρια και να μην ''επιστρέψουμε'' στη μαμή και στο σπίτι, με δέλεαρ το όποιο πενιχρό επίδομα; Σημεία των καιρών... Εκατοντάδες χιλιάδες λαού βρίσκονται αυτή τη στιγμή έξω από κάθε υγειονομική κάλυψη σε νοσοκομεία, γιατρούς, φάρμακα και εξετάσεις. Είναι οι σύγχρονοι άθλιοι, ανασφάλιστοι, μετανάστες αλλά και οι τυπικά ασφαλισμένοι που αδυνατούν να καταβάλουν πλέον τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Είπαμε, η περίθαλψη για το σύστημα έχει ''ανταποδοτικό'' χαρακτήρα ή, επί το λαϊκότερον ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Αλλά και όσοι έχουν ακόμα να πληρώσουν βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κατάσταση που τους υποχρεώνει να βάλουν βαθειά το χέρι στην τσέπη, αν θέλουν να έχουν την υγεία τους και δεν τους ''καλύπτουν'' οι όποιες ''παροχές'' έχουν απομείνει. Οι κατακτήσεις ξηλώνονται ταχύτατα η μια μετά την άλλη, διαμορφώνοντας ένα πρωτόγνωρο τοπίο. Ιδιαίτερα στα νοσοκομεία η κατάσταση είναι τραγική. Στα περισσότερα λείπουν στοιχειώδη υλικά (βαμβάκι, οινόπνευμα, γάζες κ.λπ.) ως αποτέλασμα των δραστικών περικοπών των σχετικών κονδυλίων. Σε λίγο θα χρησιμοποιούν την ίδια σύριγγα (!!!) σε απανωτές νοσηλείες, αλλάζοντας μόνο τη βελόνα, αν δεν γίνεται ήδη. Μηχανήματα χαλάνε και δεν επισκευάζονται, ο εξοπλισμός δεν ανανεώνεται, πάγιες υποδομές απαξιώνονται μέρα με τη μέρα. Η ολοφάνερη εγκατάλειψη είναι αυτό που εισπράττουν εργαζόμενοι, ασθενείς και επισκέπτες. Η δέσμευση της κυβέρνησης με την τρόικα αφορά τη λεγόμενη συγχώνευση ολόκληρων νοσοκομείων. Στην ουσία πρόκειται για μια διαδικασία αποδόμησης μέχρι κλεισίματος των μικρότερων από αυτά, των οποίων η ύπαρξη και λειτουργία θεωρείται από το σύστημα περιττό βάρος. Έτσι, έχουμε τα τελευταία χρόνια την κατάργηση πάνω από οργανικών κρεβατιών σ' όλη τη χώρα, τον περιορισμό των αναπτυγμένων κλινών, τη συγχώνευση κλείσιμο τμημάτων μέσα στο ίδιο νοσοκομείο. Τα νοσοκομεία του ΙΚΑ που έκλεισαν δείχνουν τι πρόκειται ν' ακολουθήσει. Ένα δεύτερο, μεγαλύτερο κύμα κλεισιμάτων είναι προ των πυλών. Ολόκληρες γεωγραφικές περιοχές θα μείνουν ακάλυπτες, αφού στον ''υγειονομικό χάρτη'' η κυβέρνηση συμπεριλαμβάνει πλέον και τον ιδιωτικό τομέα. Για να φτάσει κάποιος σε νοσοκομείο θα πρέπει να διανύσει δεκάδες χιλιόμετρα. Μάλλον τότε θα' ναι πολύ αργά... Ας σημειωθεί μόνο τούτο: Ο αριθμός των νοσοκομείων που θα μείνουν είναι δεσμευτικός και μπορεί να πέσει μόνο προς τα κάτω. Σ' αυτό το πλαίσιο, η ''υπαναχώρηση'' της κυβέρνησης για την Ικαρία και τη Λήμνο, μετά τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων σ' αυτά τα νοσοκομεία και των κατοίκων αυτών των περιοχών, είχε ως συνέπεια δύο επιπλέον συγχωνεύσεις νοσοκομείων στην ηπειρωτική χώρα (πιθανότατα στην Αχαΐα και την Ήπειρο). Την ίδια στιγμή συνεχίζεται ο αγώνας σε άλλες περιοχές της χώρας (π.χ., Λασίθι, Εύβοια κ.α.) για να μην κλείσουν τα νοσοκομεία της περιοχής. Και είναι αλήθεια ότι η επαρχία, για ευνόητους λόγους, πρωτοστατεί στην αντιπαράθεση με την πολιτική του κλεισίματος και της διάλυσης των νοσηλευτικών μονάδων που εφαρμόζεται. Ταυτόχρονα η απεύθυνση στο δημόσιο σύστημα περίθαλψης αυξάνεται ταχύτατα, για τον απλούστατο λόγο ότι όσοι σε προηγούμενες περιόδους είχαν την οικονομική δυνατότητα να ''καλυφθούν'' απ' τον ιδιωτικό τομέα, σήμερα αδυνατούν να το κάνουν. Ο συνωστισμός που παρατηρείται πλέον δεν αφορά μόνο το καθεστώς εφημερίας αλλά τείνει να γίνει μόνιμο χαρακτηριστικό της νοσοκομειακής λειτουργίας. Αλλά και οι εργαζόμενοι ασφυκτιούν μέσα στην εντατικοποίηση, λόγω έλλειψης προσωπικού και ανυπαρξίας προσλήψεων. Με δραματικά μειωμένο εισόδημα, απλήρωτοι επί μήνες για νυχτέρια και αργίες, σε συνθήκες εργασίας ανθυγειινές και επικίνδυνες, με επαγγελματικές ασθένειες και εργατικά ''ατυχήματα'' να κάνουν θραύση. Με τον κίνδυνο της απόλυσης να κρέμεται πάνω απ' τα κεφάλια τους και με την καθημερινή πίεση και τρομοκρατία από τις διοικήσεις. Με τον συνδικαλισμό μόνο τυπικά να υπάρχει αλλά ουσιαστικά να χτυπιέται με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες τοπικές και κεντρικότερες να υπονομεύουν κάθε προσπάθεια οργάνωσης της αντίστασης και της αντιπαράθεσης μ' αυτή την πολιτική. Την ίδια στιγμή που το κράτος ''αποχωρεί'', ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια τα λεγόμενα κοινωνικά ιατρεία -τα περισσότερα καθαρά συστημικές προσπάθειες (από οικονομικούς παράγοντες, κρατικοδίαιτες ΜΚΟ, την εκκλησία κ.λπ.)-, που επιχειρούν ν' ''απαλύνουν'' τον πόνο, απαλλάσσοντας το σύστημα από την ακραία έκφραση της βάρβαρης πολιτικής του και αμβλύνοντας την ταξική διάσταση της αντίθεσης που εξελίσσεται. Στην καλύτερη περίπτωση παραμένουν επιμέρους ουτοπικές, αδιέξοδες προσπάθειες των εμπνευστών τους, αδυνατώντας να ε- μπνεύσουν το λαό σε μια λογική σύγκρουσης με την πολιτική του συστήματος. Με αυτά τα δεδομένα, αναδεικνύεται σε κομβικό ζήτημα αυτό του συντονισμένου - παρατεταμένου αγώνα για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην περίθαλψη. Λαός και εργαζόμενοι στα νοσοκομεία βρίσκονται στην ίδια πλευρά ενάντια στο σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, που δεν θέλει πλέον ούτε καν να ''επισκευάσει'' την ανθρώπινη ύπαρξη και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της ασθένειας που δημιουργεί πλέον σε μαζική κλίμακα στη βάση της πολιτικής του. Ακόμα και ''επιστήμονες'' του συστήματος παραδέχονται χωρίς περιστροφές ότι η συντριπτική πλειοψηφία αν όχι το σύνολο- των ασθενειών έχει κοινωνικά αίτια. Σ' επίπεδο κοινωνίας κρίνονται τα ζητήματα. Στην αντιπαράθεση με το σύστημα και την πολιτική του βρίσκεται η διέξοδος για το λαό και στον τομέα της περίθαλψης. Ξανά στο δρόμο του αγώνα οι εργαζόμενοι στο Μετρό Θεσσαλονίκης Άμεση επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων! Βγήκαν στους δρόμους για να μην τους πετάξουν στο δρόμο οι εργαζόμενοι του Μετρό Θεσσαλονίκης, που από 1η Μάρτη ξεκίνησαν 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες, με αίτημα να μην απολυθούν - όπως είχε διαρρεύσει η ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΑΕ (κύριος του έργου) και η ανάδοχος κοινοπραξία "ΑΕΓΕΚ IMPREGILO-ANSALDO T.S.F.- SELI-ANSALDOBREDA"- οι 400 εργαζόμενοι στις αρχαιολογικές εργασίες του ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης (εργατοτεχνικό και επιστημονικό προσωπικό). Το πρόσχημα για τις απολύσεις είναι η έλλειψη αντικειμένου, η οποία όμως, όπως σημειώνουν οι εργαζόμενοι, δημιουργήθηκε τεχνηέντως καθώς υπάρχουν ακόμα χώροι προς αρχαιολογική διερεύνηση. Το Σάββατο, τελικά, η εταιρία έκανε πράξη τα λεγόμενά της και προχώρησε στην απόλυση περίπου 450 εργαζομένων. Όπως αναφέρουν οι εργαζόμενοι, ο απώτερος στόχος της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΑΕ και της αναδόχου κοινοπραξίας είναι κοινός: επιδιώκουν μέσα από τις εκατοντάδες απολύσεις και τις "επαναπροσλήψεις", τις οποίες υπόσχονται, χωρίς να τις προσδιορίζουν χρονικά, να επιβάλουν την κατάργηση του συνόλου των ΣΣΕ που ισχύουν μέχρι σήμερα και να επιβάλουν για το σύνολο των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ μισθούς πείνας σε συνθήκες γαλέρας. Οι μαζικές αυτές απολύσεις γίνονται στο ιδιαίτερα ευνοϊκό κλίμα που δημιούργησαν οι προηγούμενες απολύσεις 125 εργαζομένων το καλοκαίρι του Ανάμεσα στους απολυμένους τότε βρίσκονταν όλοι όσοι είχαν αναπτύξει συνδικαλιστική δράση το προηγούμενο διάστημα, υπερασπίζοντας τα συμφέροντα των εργαζομένων του ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης. Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους με σκοπό την επαναπρόσληψη των συναδέλφων τους με μισθούς ίδιους με αυτούς που έπαιρναν πριν. Η πολιτική των απολύσεων, της τρομοκράτησης του λαού και της εξαθλίωσής του θα συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς μέχρι να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να σταθούν στα πόδια τους και να βάλουν ένα φρένο σ' αυτήν τη λαίλαπα. Μέχρι να ξαναπάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Και όλοι αυτοί που ασκούν αυτή την αντιλαϊκή πολιτική σύντομα θα ξαναβρεθούν μπροστά στο ποτάμι της λαϊκής οργής. Γιατί όσο πιο αντιδραστική γίνεται η πολιτική τους, τόσο πιο σκληροί θα γίνονται και οι λαϊκοί αγώνες.

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ Σάββατο 9 Mάρτη 2013 Κοινή ανακοίνωση του Εκπαιδευτικού Ομίλου και των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών ΕΜΠΡOΣ! Oι εκπαιδευτικοί δε θα σκύψουν το κεφάλι Η επίθεση στους εκπαιδευτικούς είναι συνεχής. Πληθώρα μέτρων, προεδρικών διαταγμάτων και εγκυκλίων προωθούνται κάθε βδομάδα (!) δημιουργώντας μια εργασιακή κόλαση στον κλάδο. Την ίδια στιγμή η ολοκληρωτική απόσυρση των ομοσπονδιών ΔΟΕ ΟΛΜΕ έχει φτάσει στο σημείο που ακόμα και η συζητημένη 48ωρη απεργία έχει πια αναιρεθεί. Η συνδικαλιστική ηγεσία θέλει να πετύχει να περάσουν τα πάντα χωρίς να μπορέσει να εκδηλωθεί καμία αντίσταση από τον κλάδο. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η κινητοποίηση της 2 Μάρτη (η οποία δεν ξεκίνησε από τις ομοσπονδίες, άλλο αν τελικά αναγκάστηκαν να καλέσουν κι αυτές) δεν ήταν καθόλου αποθαρρυντική. Σε αυτή τη συγκυρία, ο Εκπαιδευτικός Όμιλος/Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης και οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών αποφάσισαν να παρέμβουν από κοινού τόσο σε σχέση με τα βασικά πολιτικά και συνδικαλιστικά ζητήματα της περιόδου όσο και σε σχέση με ιδιαίτερα κινηματικά ζητήματα. Ακολουθεί η κοινή ανακοίνωση: 1) Η κρίση δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι ώριμο φρούτο της συνολικής κρίσης που αφορά το ιμπεριαλιστικό καπιταλιστικό σύστημα και που επιτάθηκε στη χώρα μας από μία αντιλαϊκή πολιτική και από την πλήρη παραρτηματοποίηση της χώρας από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ-ΕΕ και την παράδοση των εργαζομένων στη βαρβαρότητα του ξένου και ντόπιο κεφαλαίου. Αυτοί που γέννησαν και ανάθρεψαν την κρίση εμφανίζονται τώρα ως σωτήρες. Δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν όσοι μακελεύουν τον κόσμο, βιάζουν το περιβάλλον, ανοίγουν τις πόρτες της κόλασης για τους εργαζομένους και τη νεολαία. Σερβία, Παλαιστίνη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Μάλι είναι λίγα μόνο από τα ματωμένα χνάρια τους. Κάθε προοδευτικός άνθρωπος δεν μπορεί παρά να είναι εχθρός, ταξικός ή ορκισμένος αντίπαλος του ιμπεριαλισμού και των συνεργών του όπου γης. 2) Η κυβέρνηση Σαμαρά με τα δύο δεκανίκια της (Βενιζέλος - Κουβέλης) έβγαλε το κνούτο στο λαό που ζητάει ψωμί. Μετρό, ναυτεργάτες, αγρότες, κατειλημμένα σπίτια, συλλήψεις, βασανισμοί, δολοφονίες αλλοδαπών, «σκούπες», «Ξένιος Δίας» όλα δείχνουν ότι η τρικομματική συμπαιγνία αξιοποιώντας τα υποταγμένα ΜΜΕ (των εθνικών εργολάβων και εφοπλιστών) αλλά και τις ένοχες σιωπές των συνδικαλιστικών ηγεσιών ετοιμάζει απέραντα στρατόπεδα, καταστολή, φυλακίσεις, τιμωρίες. Στο στόχο της έχει τα συνδικάτα και την αριστερά δηλαδή όποιος δεν μπαίνει στο νέο καταμερισμό πειθάρχησης. Η κυβέρνηση της ΝΔ εφαρμόζει το νόμο του χωροφύλακα, ξεθάβει παλιές συνταγές ετοιμάζει τη «σιδερένια φτέρνα» για να πατήσει τους εκτός των τειχών. Να ετοιμαστούμε ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για χειρότερες μέρες και να εξοπλιστούμε για παρατεταμένο αγώνα. Δεν τους φοβόμαστε, τους υπολογίζουμε, θα τους νικήσουμε. Κανένας δεν είναι δυνατότερος από τον οργανωμένο και αποφασισμένο λαό που παλεύει για το δίκιο του. 3) Τώρα όμως γεννιούνται και νέες αυταπάτες. Η εκλογομανία και το κυνήγι μιας αριστερής ή μεταβατικής κυβέρνησης σκουριάζουν τα μυαλά ή τα όπλα μας, θολώνουν το τοπίο. Αντί για τους αναγκαίους αγώνες ξεπροβάλλει η... κάλπη κι αντί για το συντονισμό των αγωνιστών εφευρίσκονται εύκολες λύσεις και λεξικά αιτημάτων. Δεν μας λείπει κατάλογος αιτημάτων. Λείπει ο χάρτης και ο μπούσουλας των αγώνων. Ως εκ τούτου κάποιο «πλαίσιο» που κυκλοφορεί στην εκπαίδευση για να υπερβούμε τις γονατισμένες ηγεσίες σε OΛΜΕ/ΔOΕ κ.λπ. δεν μας βγάζει από το αδιέξοδο. Το πλαίσιο αυτό καλεί σε «παύση πληρωμών», σε «διαγραφή του χρέους», σε «απαγόρευση των απολύσεων», για να προσγειωθεί (μετά από όλα αυτά τα ριζοσπαστικά) στην «αναδιανομή του πλούτου» και σε «ριζική αλλαγή του φορολογικού συστήματος». Με το απαραίτητο κερασάκι της «ανατροπής της κυβέρνησης αλλά και κάθε άλλης που θα εφαρμόσει αυτή την πολιτική». Κίνημα για την κυβερνητική εναλλαγή, λοιπόν... Δυσκολευόμαστε, σε κάθε περίπτωση και πέρα από τις διαφωνίες μας, να κατανοήσουμε πως είναι δυνατόν ένα πολυσέλιδο πλαίσιο δεκάδων στόχων και αιτημάτων (που αποτελεί το σύνολο της πολιτικής γραμμής πολιτικών φορέων) να φιλοδοξεί να παίξει το ρόλο του εργαλείου δράσης. Η αλήθεια είναι ότι θα ελπίζαμε πως η κρισιμότητα της κατάστασης θα περιόριζε τις χρόνιες ασθένειες των καπέλων, της απογείωσης και της φυγής από την πραγματικότητα, ασθένειες που χαρακτηρίζουν την αριστερά τόσα χρόνια. Εντυπωσιαζόμαστε, επίσης, από το πόση γοητεία ασκεί η αντίστοιχη πολιτική κουλτούρα του ΠΑΜΕ και αντιγράφεται τόσο επιτυχημένα από τους εμπνευστές του πλαισίου. Η Εκπαίδευση στο απόσπασμα 4) Μειώσεις μισθών και συντάξεων, (συγχωνεύσεις) σχολείων και περικοπές, αξιολόγηση και απολύσεις, το φθηνό, και πειθαρχημένο σχολείο με ένταση των ταξικών φραγμών για να σπουδάσουν λιγότερο οι φτωχ οί και οι μαθητές/σπουδαστές να μαθαίνουν τη «γεωμετρία» του υποαμοιβόμενου εργάτη, του σκυφτού υπάλληλου και του φοβισμένου πολίτη. Ταυτόχρονα το σχέδιο «Αθηνά» αναγκάζει σε μετανάστευση τον σπουδαστικό πληθυσμό, εντείνει τις πιέσεις στους φτωχούς ν ακολουθήσουν τη φυσική πορεία τους δηλαδή να γονατίσουν αγράμματοι κλώνοι. Αυτό είναι το σχέδιό τους αλλά διόλου δε σημαίνει ότι θα περάσει. Αν οι γονατισμένες και συναινετικές κορυφές σε ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και OΛΜΕ/ΔOΕ έχουν αποφασίσει να υψώσουν λευκή σημαία και να συνεργαστούν με τους σφαγής μας εμείς δεν υπογράφουμε θα μας βρουν απέναντί τους αποφασισμένους, ωριμότερους, οργανωμένους, πανέτοιμους για την υπεράσπιση της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης. Ας το λάβουν σοβαρά υπόψη τους. Δεν έχουν ούτε ένα κόκαλο ανοχής μας! Θα μείνουν στην ταξική πάλη και την ιστορία σαν «το τάγμα των ελεεινών συνεργατών». 5) Μπροστά σε αυτή την κατάσταση οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών δέσμιες της ένταξής τους στο κυβερνητικό μπλοκ αλλά και στο μονόδρομο του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης ούτε θέλουν ούτε μπορούν να αναλάβουν την οργάνωση των απαιτούμενων αγώνων. Με αυτή την έννοια, είναι επείγουσα και κρίσιμη ανάγκη: τα πρωτοβάθμια σωματεία να γίνουν ζωντανά και μαζικά κύτταρα συζήτησης και αγώνα. αυτά τα πρωτοβάθμια σωματεία να συντονίζουν τις αγωνιστικές τους δράσεις. Το πλαίσιο συσπείρωσης των εργαζομένων αλλά και συντονισμού σωματείων πρέπει να είναι πλαίσιο αγώνα που συσπειρώνει εργαζομένους σε μια πραγματική βάση, που δημιουργεί κοινωνικές συμμαχίες και που απαντάει τα πραγματικά ζητήματα. Με βάση αυτή τη λογική, θεωρούμε ότι οι άξονες πάλης είναι οι εξής: Ανατροπή των μνημονίων, Αντίσταση στην εργασιακή και κοινωνική βαρβαρότητα που επιβάλλουν ΕΕ - ΔΝΤ - κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους. Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλους. Όχι στην εκπαίδευση των μνημονίων, της φτώχειας, της υποταγής και των ταξικών φραγμών - Oύτε ένα ευρώ από την τσέπη των γονιών. Όχι στην αξιολόγηση - να αποσυρθεί το ΠΔ - Ανατροπή του νόμου για το νέο μισθολόγιο - φτωχολόγιο. Όχι στις απολύσεις, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και τη φοροληστεία. Μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους. Ζωή με αξιοπρέπεια και δικαιώματα για όλους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα! Κάτω τα χέρια από τις απεργίες, τις πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Πάνω λοιπόν, στα ζητήματα αιχμής που αναδεικνύονται μπορεί και πρέπει να υπάρξει άμεσα κλιμάκωση του απεργιακού αγώνα, δημιουργία απεργιακών επιτροπών και πλατύς συντονισμός σωματείων. Τι να κάνουμε; 6) Οι παλινωδίες των Ομοσπονδιών και η υπονόμευση από τη μεριά τους στη δημιουργία όρων για απεργιακή κλιμάκωση αναπαράγουν την αδράνεια και την ηττοπάθεια. Οι εκπαιδευτικοί με καθημερινή επαφή με τα παιδιά του λαού (και με τη δύναμη που μας δίνει το γεγονός αυτό) μπορεί και πρέπει να οργανώσουμε τον αγώνα ενάντια στον οδοστρωτήρα του συστήματος. Η οργάνωση των διαδηλώσεων και του απεργιακού αγώνα δεν μπορεί να περιμένει! 7) O Εκπαιδευτικός Όμιλος και οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών επιδιώκουν και διερευνούν έναν κοινό βηματισμό για να ανατραπεί η ισχύουσα κατάσταση. Θέλουμε να σπάσουμε τα δεσμά της υποταγής, του συμβιβασμού και της μοιρολατρίας και να συμβάλλουμε στη γέννηση και ανάπτυξη ενός ρωμαλέου μετώπου Αντίστασης και Δράσης. Αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες, τους αρνητικούς συσχετισμούς αλλά θα παλέψουμε για την ανατροπή τους. Σ αυτόν το δύσκολο αλλά ελπιδοφόρο δρόμο σε καλούμε να βαδίσεις μαζί μας να συστρατευτείς και ν αγωνιστείς. Όπως κάναμε ως τα σήμερα, όπως ορίζουν οι καιροί και οι ανάγκες μας. Να κάνουμε το κάθε σχολείο, σωματείο και γειτονιά «άπαρτο κάστρο», μετερίζι αγώνα, εργαστήρι ιδεών, στίβο αγωνιστών. Oι εκπαιδευτικοί αυτής της χώρας έχουν χρέος να σταθούν στο πλευρό των μαθητών και του λαού και να διδάξουν με το ζωντανό παράδειγμά τους. Αντίσταση, οργάνωση, κλιμάκωση των αγώνων! Το μέλλον ανήκει στον κόσμο της δουλειάς. Όλοι στον αγώνα. Φασιστική «διάπλαση Μαθήματα ναζιστικής ιδεολογίας ξεκίνησε η φασιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Με το προκλητικό τίτλο «Διάπλαση των παίδων», οργανώνει άλλο ένα τάγμα εφόδου κι εφορμά εναντίον μικρών παιδιών. Οι φασίστες σύλησαν την Ιστορία, χρησιμοποιώντας το όνομα ενός πασίγνωστου παιδικού περιοδικού που εξέδιδε ο Γρ. Ξενόπουλος, το οποίο, φυσικά, καμία σχέση δεν είχε με τη μιαρή ιδεολογία τους. Ακολουθούν στην περίπτωση του ονόματος την γνωστή τακτική τους, να οικειοποιούνται πράγματα αλλοιώνοντας και προβοκάροντάς τα. Το συγκεκριμένο περιοδικό, που κινούνταν σαφέστατα μέσα στα όρια της αστικής ιδεολογίας, από το 1879 και για 70 χρόνια που εκδιδόταν, φιλοξένησε κείμενα γνωστών λογοτεχνών με προοδευτικά χαρακτηριστικά. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, συγγραφέας του γνωστού βιβλίου «Τα ψηλά βουνά», που η εκκλησία ζήτησε να καεί μαζί με άλλα αναγνωστικά που ήταν γραμμένα στη δημοτική γλώσσα, δημοσίευε τακτικά στη «Διάπλαση» διηγήματα και ποιήματα. Είναι φανερό, πως με την κίνησή της αυτή, η φασιστοσυμμορία θέλει να αποκτήσει βάσεις στη νεολαία. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να διεισδύσει στα σχολεία εντάσσοντας στις γραμμές ό,τι κινείται, όμως γνωρίζει καλά πως αυτό έχει κοντά ποδάρια. Η νεολαία δεν είναι δεδομένη κι αν αποφασίσει να διεκδικήσει τα δικαιώματά της, θα συγκρουστεί μαζί της. Πάει, λοιπόν, πιο πίσω, στις ηλικίες των παιδιών δημοτικού. Θέλει να πλάσει σύμφωνα με τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά τα παιδιά, που πρόθυμα της παραχωρούν τα ενήλικα μέλη της. Χρειάζεται πιο σταθερούς φασιστικούς θύλακες. Την ίδια στιγμή, με την ανοχή του συστήματος που την τρέφει και με την κραυγαλέα στήριξη ποικίλων ΜΜΕ, χρησιμοποιεί τον χαμηλό κουρνιαχτό που σηκώνουν, για να θέσει τις απόψεις της προς συζήτηση. Ανασκευάζει και επιτίθεται ταυτόχρονα, όπως τη συμφέρει, για να προβληθεί, όπως μπορεί. Αναζητά, μέσω της προβολής των πράξεών της, νέο ακροατήριο. Λαϊκίζει πάνω σε υπαρκτά προβλήματα της εκπαίδευσης, για να τη διαλύσει. Ανακοινώνει πως θα φτιάξει παιδικούς σταθμούς μόνο για Έλληνες, δείχνοντας τους μετανάστες σαν την αιτία της διάλυσής τους, απαλλάσσοντας

7 Σάββατο 9 Mάρτη 2013 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 Το φιλεργατικό προσωπείο της Ελντοράντο Γκολντ ήδη πάνω από και προχωράμε!» «Είμαστε «Είμαστε και σας κοιτάζουμε στα μάτια!» Με αυτά τα σλόγκαν και με φωτογραφίες εργαζομένων στα ορυχεία η «Ελληνικός Χρυσός» (δηλαδή η... καναδική «Ελντοράντο Γκολντ» με τη συνδρομή της «Άκτωρ» του Μπόμπολα) έστησε τις ολοσέλιδες διαφημίσεις της στον Τύπο αμέσως μετά τη νυχτερινή επίθεση στις εγκαταστάσεις της εταιρείας. Την ίδια περίοδο, και έχοντας πάρει το σήμα της εταιρείας για δυναμική «αντεπίθεση» στις μαζικές και εντεινόμενες κινητοποιήσεις των κατοίκων της περιοχής, τα αστικά κανάλια έστησαν εκπομπές που πρόβαλλαν σε αντιπαράθεση τους κατοίκους που αντιστέκονται στα μεταλλεία και τους εργαζόμενους που υπερασπίζονται το έργο που τους δίνει δουλειά. Για μια ακόμη φορά, το κεφάλαιο και οι ντόπιοι εκπρόσωποί του προσπαθούν να διχάσουν το λαό, να αξιοποιήσουν το πιεστικό και απάνθρωπο κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον ΠΟΥ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΡΑ- ΓΟΥΝ για να δημιουργήσουν αντιθέσεις στα πλαίσια του λαϊκού-εργατικού κινήματος, τις οποίες θα εκμεταλλευτούν για να κάμψουν τις αντιστάσεις και να συνεχίσουν ανεμπόδιστα την προώθηση των συμφερόντων τους. Πίσω από τα πρόσωπα των εργαζομένων προσπαθούν να κρύψουν το δικό τους πρόσωπο: το πρόσωπο της αδιαφορίας για την ανθρώπινη ζωή, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, της ισοπέδωσης των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Γι αυτά τα πρόσωπα που σήμερα χρησιμοποιούν ως προσωπείο τρέφουν ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ που τρέφουν και για τους υπόλοιπους κατοίκους της περιοχής που αγωνίζονται για τον τόπο τους. Το ότι σήμερα τους βγάζουν μπροστά, το «φιλικό» χτύπημα στην πλάτη και η «κατανόηση» της πραγματικής αγωνίας τους για δουλειά δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κακόγουστο θέατρο που παίζεται στις πλάτες ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ. Γιατί οι εργαζόμενοι της «Ελληνικός Χρυσός» δεν είναι των παίδων» ή εκπαιδεύοντας φονιάδες τις κυβερνήσεις. Παρουσιάζονται σαν Μεσσίες. Η ανακοίνωση που συνοδεύει τη δημιουργία του φασιστικού παιδομαζώματος, δείχνει πως εκφράζει την πιο αντιδραστική αστική ιδεολογία. Η δημιουργία των κατηχητικών της είναι μια «προσπάθεια αναγέννησης του ελληνικού πνεύματος» και γι αυτό μιλάει στα παιδιά «για τη γέννηση του αρχαίου κόσμου σύμφωνα με την αρχαία ελληνική σκέψη, τους ολύμπιους θεούς, το αρχαίο ελληνικό πάνθεον και τη χριστιανική πίστη». Αν κοιτάξει κανείς τη αστική φρασεολογία, θα διαπιστώσει πλήρη ταύτιση απόψεων. Η προγονοπληξία και η προγονολατρεία, το συνονθύλευμα παγανισμού, αρχαιότητας και χριστιανισμού ήταν στοιχείο της αστικής προπαγάνδας από τα πρώτα βήματα του ελληνικού κράτους. Αν εξαιρέσει κανείς τις καθαρευουσιάνικες εκφράσεις που έχουν επαλειφθεί, το σχολείο αυτά προβάλει. Το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» διδασκόταν και διδάσκεται στα σχολεία με διάφορους σύγχρονους, πιο εύπεπτους τρόπους. Ετσι, δεν απαιτείται κάποιος μαθητής να συγκρουστεί με την κυρίαρχη ιδεολογία του σχολείου, απλά εμβαθύνει με μεγαλύτερο φανατισμό. Η οικογένεια δεν είναι μόνο κατά τους φασίστες η βάση της κοινωνίας, αλλά και κατά την αντίληψη όλων των σχολικών βιβλίων Αγωγής Πολίτη. Είναι άλλος ένας τρόπος άρνησης της ταξικότητας της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, αναπαράγεται η αστική αντίληψη περί κρίσης αξιών, μόνο που οι φασίστες την εκφράζουν με μεγαλύτερη ένταση ξεδιπλώνοντας έναν ηθικό πανικό. Για τους φασίστες η ιστορία ήταν πάντα μεγάλο αγκάθι. Σε ότι αφορά τους ίδιους, είναι πολύ νωπή η γραφή της. Το ίδιο νωπές είναι και οι μνήμες των λαών που βίωσαν τις θηριωδίες τους. Η ιστορία για τους φασίστες δεν έχει γεγονότα αλλά ιδέες, δεν έχει λαούς αλλά ηγέτες, δεν έχει αιτίες αλλά μύθους. Ο φασίστας αναζητά μέσα από την ιστορία έναν ήρωα, για να πει στους ανθρώπους πως δεν ορίζουν οι ίδιοι την μοίρα τους. Ο Γεωργαλάς, στον οποίο στηρίζονται, γράφει: «Δεν έχει σημασία, αν ο ήρωας ήταν πραγματικός ή φανταστικός. Δεν έχει σημασία, αν και εφόσον ήταν πραγματικός, αν είχε τις ιδιότητες αυτές ή όχι. Όταν πια καθιερωθεί στην παιδική συνείδηση κάποιος σαν ήρωας, αρχίζει η κυρίως φάση της προπαγάνδας». παρά οι άνεργοι που γεννά αυτή η πολιτική μέσα σε μία μόλις μέρα. Γιατί η «ανάπτυξη» την οποία επικαλούνται οι διαφημίσεις της εταιρείας και της οποίας υπεραμύνεται ο Σαμαράς και τα αστικά επιτελεία, οι «επενδύσεις» για τις οποίες παρακαλάει η ντόπια άρχουσα τάξη, έχουν ως όρο τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την υποδούλωση της εργατικής τάξης. Το κεφάλαιο ποτέ μα ποτέ δεν λειτούργησε με γνώμονα τα συμφέροντα ή τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαών. Μοναδικό του κριτήριο ήταν, είναι και θα παραμείνει το κέρδος, η άντληση της μεγαλύτερης δυνατής υπεραξίας από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας. Το κεφάλαιο ποτέ δεν λειτούργησε με βάση ευαισθησίες γύρω από την ανθρώπινη ζωή. Το αποδεικνύουν οι χιλιάδες νεκροί από τα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα, τα εκατομμύρια των εκτοπισμένων και τα καραβάνια των μεταναστών, το μαρτυρούν οι πόλεμοι και οι αιματοχυσίες που πυροδοτούν οι ιμπεριαλιστές και οι ανταγωνισμοί τους. Το κεφάλαιο ποτέ δεν λειτούργησε με βάση ευαισθησίες για το φυσικό περιβάλλον. Τρανές αποδείξεις είναι οι χώρες κι οι περιοχές του πλανήτη που μολύνονται και ερημώνονται στο βωμό των καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών κερδών, οι θηριώδεις περιβαλλοντικές καταστροφές από κακοσυντηρημένα εργοστάσια, το «ιαπωνικό θαύμα» που πρόσφατα μετατράπηκε σε ιαπωνικό εφιάλτη. Η καπιταλιστική ανάπτυξη Μέσα από το αρχαιοελληνικό πνεύμα διαπαιδαγωγούν τα παιδιά στη ναζιστική προπαγάνδα, υποστηρίζοντας, πως υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι λαοί, περιούσιοι και υπάνθρωποι. Πρέπει να διδαχτούν, πως ο αλλοδαπός συμμαθητής φταίει για τα δεινά των Ελλήνων. Πρέπει να δράσουν εναντίον του. Πρέπει να εκπαιδευτούν στο θάνατο. Να σκοτώνουν και να σκοτώνονται χωρίς σκέψη. Μαθαίνουν να περιφρονούν τον αδύναμο και επιδεικτικά να τον χτυπάνε. Ο θάνατος των αδυνάτων κάθε είδους είναι, κατά το φασισμό, προσφορά στον αγώνα για την επικράτησης της ανώτερης φυλής. Ο προσηλυτισμός των παιδιών από τη Χρυσή Αυγή ακολουθεί τα πρότυπα της διαπαιδαγώγησης των παιδιών από τους ναζί του Χίτλερ. Στη βασική ιδέα και στα περισσότερα σημεία, είναι απλή αντιγραφή των αντιλήψεων και πρακτικών του Χίτλερ και του Γκέμπελ. Το παιδί έπρεπε να έχει κάποια χαρακτηριστικά Αρίου και στη συνέχεια να διαπαιδαγωγηθεί ανάλογα. Στα παιδιά ο φασισμός επιφυλάσσει τη μοίρα των αδυνάτων. Εκατομμύρια ήταν τα νεκρά παιδιά θύματα του β παγκόσμιου πολέμου. Εξοντώνονταν στους θαλάμους αερίων των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Νεογέννητα σφαγιάζονταν, οι έγκυες ξεκοιλιάζονταν και οι έφηβοι εκτελούνταν μαζί με τους άντρες. Στο Δίστομο, στη Βιάννο, στα Καλάβρυτα, στον Χορτιάτη, στην Κοκκινιά και αλλού, τα παιδιά ακολούθησαν στο θάνατο τους μεγάλους. Η εκτέλεση 202 παιδιών στην Τσεχοσλοβακία, 82 από αυτά από το χωριό Λίντιτσε, αποκαλύπτει ποια είναι η μοίρα των παιδιών στα χέρια φασιστών. Ο φασισμός προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει την παρουσία αισθητή στα σχολεία. Στοχοποιεί εκτός από τους μετανάστες, κάθε δημοκρατική φωνή μαθητή ή εκπαιδευτικού. Ως ρουφιάνοι που είναι, χρησιμοποιώντας τους νόμους του συστήματος, συκοφαντούν και καταγγέλλουν προοδευτικούς εκπαιδευτικούς. Προσπαθούν να μπουν φραγμός σε κάθε δράση που κινείται εκτός αναλυτικού προγράμματος. Δείχνουν στην κυβέρνηση ποιον εκπαιδευτικό πρέπει να εκτελέσει, απολύοντάς τον. Το φασισμό τον τσακίζεις καταστρέφοντας τη μήτρα που τον γεννά. Χωρίς το ξεδίπλωμα των αγώνων που θα μας επιτρέψουν να διεκδικήσουμε ζωή με δικαιώματα, το φίδι δεν πεθαίνει, γιατί τρέφεται από τα συντρίμμια της ζωής. δεν λογάριασε ποτέ το μέλλον της ανθρωπότητας. Γιατί τα ίδια της τα χαρακτηριστικά το υπονομεύουν. «Θα βυθίσουμε την περιοχή στην ανέχεια, στη φτώχεια και στην ανεργία, ή θα πάει μπροστά;» αναρωτήθηκε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Χαλκιδικής, Άγγελος Πράτσας, χαιρετίζοντας εκδήλωση υπέρ της επένδυσης του χρυσωρυχείου στις Σκουριές. Ας αναλογιστεί, λοιπόν, ο κύριος Πράτσας, όπως και οι μεγαλοσυνδικαλιστάδες της ΓΣΕΕ που έκφρασαν αντίστοιχη στήριξη στο έργο, με τι όρους θα δούλευαν αυτοί οι εργαζόμενοι και πού θα ήταν οι (καλοί, όπως οι ίδιοι δηλώνουν) μισθοί τους, εάν δεν υπήρχε αυτός ο μεγαλειώδης, πολύχρονος αγώνας ενάντια στην καταστροφή της περιοχής, εάν δεν ήταν τόσο μαζικά και αποφασιστικά καταγραμμένη η μυριόστομη αντίθεση στα μεταλλεία χρυσού. Δεν δικαιούται να μιλάει για εργατικά δικαιώματα και να εγκαλεί τον αγωνιζόμενο λαό της Χαλκιδικής αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία που έχει διαλύσει το εργατικό κίνημα, που κήρυττε και προωθούσε την ταξική υποταγή, αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία που σήμερα νομιμοποιεί το μεγάλο κεφάλαιο να εμφανίζεται στη Χαλκιδική με φιλεργατικό προσωπείο, ως εγγυητής του δικαιώματος στη δουλειά!!! Δεν έχουμε τίποτε ενάντια στους εργαζόμενους της «Ελληνικός Χρυσός» και θεωρούμε ότι είναι λάθος να αντιμετωπίζονται ως εχθροί. Ούτε θα τους φορτώσουμε τις ευθύνες για την καταστροφή που προκαλεί αυτή η τερατώδης εγκατάσταση. Όπως δεν έχουμε τίποτε ενάντια στους εργαζόμενους της Λάρκο, της Αλουμίνας και των δεκάδων βιομηχανιών που καταστρέφουν το περιβάλλον. Όπως δεν έχουμε τίποτε ενάντια στους εργαζόμενους στην πολεμοβιομηχανία που παράγει τα όπλα που θα ματοκυλήσουν τους λαούς. Γνωρίζουμε ότι στην καπιταλιστική κοινωνία η εργατική τάξη δεν μπορεί να επιβάλει το τι είδους επενδύσεις και με ποιους όρους θα γίνουν. Και θεωρούμε ότι είναι λάθος να της ανατίθεται τέτοιος ρόλος και να της ζητούνται τέτοιες ευθύνες την ώρα που η πολιτική εξουσία βρίσκεται στα χέρια του αντιπάλου, της αστικής τάξης. Σ αυτήν την κοινωνία η εργατική τάξη είναι αναγκασμένη να δουλεύει με τους όρους που επιβάλλει το κεφάλαιο. Πρέπει και μπορεί να παλεύει για τη βελτίωση αυτών των όρων, αλλά γνωρίζοντας πάντα ότι αργά ή γρήγορα θα βρίσκει μπροστά της το όριο που λέγεται πολιτική εξουσία. Ωστόσο, από αυτό το σημείο μέχρι το να λειτουργούν οι εργαζόμενοι ως φερέφωνα της εργοδοσίας υπάρχει τεράστια διαφορά. Και είναι αυτό που οφείλει να αναδειχτεί σε αυτήν την αντιπαράθεση.

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ Σάββατο 9 Mάρτη 2013 Δελτίο Τύπου μαθητών Γυμνασίου Λυκείου Ιερισσού Ιερισσός Ανάστατη η Χαλκιδική ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΛΥΚΕΙΟ ΙΕΡΙΣΣΟΥ Και ενώ τα τελευταία χρόνια στην επικράτεια, εμείς οι μαθητές βιώνουμε μαζί με τους γονείς μας τη βάναυση πολιτική των κυβερνήσεων (λιτότητα φτώχεια πείνα ανεργία θάνατοι), στο Αριστοτέλειο Λύκειο Ιερισσού ζούμε μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή της τρομοκράτησής μας από τα όργανα της Τάξης. Συμμαθητές μας σύρονται στην αστυνομική διεύθυνση Χαλκιδικής σαν κοινοί τρομοκράτες. Σε μια προσπάθεια της κυβέρνησης να επιφέρει την ανάπτυξη μέσω της μεταλλουργίας χρυσού στη Χαλκιδική, θυσιάζεται η ελευθερία, η δημοκρατία, και παράλληλα καταπατώνται τα δικαιώματά μας, για την εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων. Τους συμπαραστεκόμαστε, κλείνοντας το σχολείο, και δηλώνουμε, πως η τρομοκρατία του κράτους ΔΕΝ θα περάσει! ΧΟΥΝΤΑ ΔΕ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ, ΜΑ ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΠΗΚΕ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ Με αγανάκτηση Οι μαθητές του Γυμνασίου Λυκείου Ιερισσού Με δυναμικές κινητοποιήσεις, μπλόκα, διαδηλώσεις και οδοφράγματα απάντησαν οι κάτοικοι της Χαλκιδικής στις σημερινές (Πέμπτη) βάρβαρες και τρομοκρατικές επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, επιχειρώντας να σπάσουν το αγωνιστικό φρόνημα του λαού της Χαλκιδικής, που έχει πάρει τη ζωή του και το μέλλον του τόπου του στα χέρια του. Συγκεκριμένα, πέντε άτομα που είχαν κληθεί στην ασφάλεια Πολυγύρου για δεύτερη κατάθεση κρατούνται και μεταφέρονται με κλούβα και αυτοκίνητα της αστυνομίας προς άγνωστη κατεύθυνση. Το γεγονός γίνεται γνωστό και οι κάτοικοι της περιοχής συγκεντρώνονται έξω από το αστυνομικό τμήμα της Ιερισσού. Οι υπεράριθμες δυνάμεις ΜΑΤ που καταφθάνουν, σαν νέος στρατός κατοχής, προσπαθούν να διαλύσουν βίαια τους συγκεντρωμένους που στήνουν οδοφράγματα, ενώ οι καμπάνες του χωριού χτυπούν. Τα ΜΑΤ επιτίθενται με τη ρίψη δακρυγόνων ακόμα και σε ευθεία βολή. Ο κόσμος οπισθοχωρεί και οι συγκρούσεις γενικεύονται μέσα στους δρόμους της Ιερισσού. Ιδιαίτερα ο χώρος του Γυμνασίου Λυκείου αποκλείεται από τα ΜΑΤ που ρίχνουν χημικά στην αυλή του σχολείου, με αποτέλεσμα να σημειωθεί πανικός και να λιποθυμήσουν πολλοί μαθητές ενώ ένας μαθητής τραυματίζεται στο κεφάλι από κάλυκα δακρυγόνου. Τα ΜΑΤ εμπόδισαν τον γιατρό να περάσει ανάμεσά τους για να περιθάλψει τους μαθητές. Μετά από τις έντονες αντιδράσεις των κατοίκων, υποχωρούν μερικά μέτρα από την είσοδο για να περάσει ο γιατρός και μετά από πολύ ώρα επέτρεψαν στους γονείς να πάρουν τα παιδιά τους σε ασφαλές σημείο και να μεταφερθούν στο ιατρείο όσα είχαν λιποθυμήσει. Η επίθεση και οι τρομοκρατικές μεθοδεύσεις των δυνάμεων καταστολής συνεχίζονται με τα ΜΑΤ βαριά οπλισμένα στους δρόμους να δέρνουν κατοίκους και δημοσιογράφους, να πετάνε δακρυγόνα κατ ευθείαν στον κόσμο, ακόμα και μέσα σε σπίτια, με αποτέλεσμα μωράκι 10 μηνών να νοσηλεύεται στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα. Η αστυνομία εισβάλει για έρευνα σε πέντε σπίτια και απωθεί βιαία τους κατοίκους Αλεξανδρούπολη Μαζικά ενάντια στον χρυσό Μαζική και αγωνιστική απάντηση στον Α. Σαμαρά και την κυβέρνησή του έδωσαν οι κάτοικοι του Έβρου και της Ροδόπης, τη Δευτέρα 4 Μάρτη στην Αλεξανδρούπολη. Ο Α. Σαμαράς, πιστός στις δεσμεύσεις του στο ξένο κεφάλαιο, δήλωσε πρόσφατα στη Wall Street Journal, ότι «η Ελληνική κυβέρνηση θα αδειοδοτήσει εντός των προσεχών ημερών τη λειτουργία του ορυχείου εξόρυξης χρυσού στη βόρεια Ελλάδα» και ακόμα, ότι «θα προστατεύσει με κάθε κόστος τις ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα». Τον τρόπο που προστατεύει η κυβέρνηση της τρόικας τις ξένες επενδύσεις τον ζουν καθημερινά οι κάτοικοι της Χαλκιδικής. Το ότι η κυβέρνηση και το σύστημα που υπηρετεί δεν έχουν άλλο μέσο, για να επιβάλουν την καταστροφική πολιτική τους, εκτός από την τρομοκρατία, πρέπει να το κατανοήσουν καλά και οι κάτοικοι της περιοχής, κυρίως του Περάματος Έβρου, και να ετοιμάσουν αναλόγως τον αγώνα τους. Το Πέραμα είναι ένα από τα τέσσερα ορυχεία χρυσού που έχει αποκτήσει τα τέσσερα τελευταία χρόνια η καναδική Eldorado Gold Corp. Η εταιρεία θα κάνει, λέει, μεγάλες επενδύσεις. Στην ουσία, θα καταληστεύσει τον ορυκτό πλούτο της χώρας, θα καταστρέψει το περιβάλλον, θα θέσει σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία των κατοίκων, πατώντας ακριβώς πάνω στην υποτέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων, που ξεπουλούν τη χώρα και το λαό στο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές. Μέχρι στιγμής, ο αγώνας των κατοίκων του Έβρου και της Ροδόπης, που διεξάγεται εδώ και 14 χρόνια, κατόρθωσε να αποτρέψει τα σχέδια των χρυσοθήρων. Σήμερα, οι πιέσεις φαίνεται, ότι έχουν ενταθεί και η αντιπαράθεση θα περάσει σε σημείο σημαντικής όξυνσης. Οι κάτοικοι του Περάματος και των γύρω χωριών κυρίως, αλλά και οι κάτοικοι όλης της περιοχής, πρέπει να κατανοήσουν ότι ο αγώνας θα είναι και δύσκολος και μακροχρόνιος. Θέλει θυσίες και πάνω απ όλα οργάνωση των λαϊκών ανθρώπων από τα κάτω, με πίστη στις δυνάμεις τους και στην προοπτική των αγώνων τους. Προς το παρόν όλοι οι «θεσμικοί» παράγοντες τόσο του Έβρου, όσο και της Ροδόπης είναι εναντίον των ορυχείων χρυσού. Δεν έλειψαν βέβαια οι πιέσεις και οι δωροδοκίες των επιχειρήσεων χρυσού, που κατόρθωσαν να μεταστρέψουν τη στάση κάποιων ΜΜΕ, ωστόσο το μέτωπο του λαού και των φορέων του παραμένει αρραγές και θα λέγαμε ίσως πιο ισχυρό από παλιότερα. Αυτό έδειξε και η συγκέντρωση της Δευτέρας, όταν χιλιάδες λαού και νεολαίας από την Αλεξανδρούπολη, την Ορεστιάδα, το Πέραμα, όλο τον Έβρο αλλά και την Κομοτηνή διατράνωσαν την κατηγορηματική αντίθεσή τους στον «χρυσό θάνατο» και τις εταιρείες του. Ήταν σίγουρα η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έγινε μέχρι τώρα και αυτό είναι πολύ θετικό. Το ίδιο μαζική και αρκετά ζωντανή ήταν και η πορεία που ακολούθησε, στην οποία, εκτός από τα συνθήματα κατά του χρυσού, κυριάρχησε το γνωστό σύνθημα «εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλη», ενδεικτικό της πολιτικοποίησης του αγώνα. Αναντίστοιχες, θα έλεγε κανείς, με αυτό το κλίμα ήταν οι τοποθετήσεις των περισσοτέρων ομιλητών της συγκέντρωσης, κυρίως του Περιφερειάρχη και του Δήμαρχου Αλεξανδρούπολης. Γεμάτες με λαϊκισμό, αυτοπροβολή, συστημική αντίληψη ( θέλουμε την εξόρυξη των ορυκτών, αλλά όχι το κυάνιο ) και υποσχέσεις, απέφυγαν πεισματικά να κάνουν οποιαδήποτε αναφορά στο λαό και τους αγώνες του. Διαφορετικό τόνο έδωσαν οι μαθητές στο χαιρετισμό τους, ενώ παρεβρέθηκαν και χαιρέτησαν εκπρόσωποι από τις επιτροπές αγώνα Χαλκιδικής και Κιλκίς.

9 Σάββατο 9 Mάρτη 2013 ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ Προλεταριακή Σημαία 9 από τη βάρβαρη επίθεση των ΜΑΤ στην Ιερισσό που μαζεύονται και απαιτούν να μη γίνουν έρευνες. Μέχρι αργά το απόγευμα, η αστυνομία συνέχιζε τις προκλητικές επιθέσεις και τις έρευνες στα σπίτια, βρίσκοντας απέναντί της τους αποφασισμένους κατοίκους και τους μαθητές που αντιστέκονται σθεναρά απέναντι στα ΜΑΤ, δείχνοντας την αδιαπραγμάτευτη απόφασή τους να μην περάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης και των πολυεθνικών. Πρέπει να αναφερθεί ότι οι κάτοικοι του Σταυρού σε ένδειξη συμπαράστασης στήσαν μπλόκο μεταξύ Σταυρού και Ολυμπιάδας. Τέλος, ο προϊστάμενος εισαγγελίας Εφετών Θεσσαλονίκης κάλεσε σε σύσκεψη το Διευθυντή Ασφαλείας Θεσσαλονίκης, το δήμαρχο Χ. Πάχτα και τους εκπροσώπους του Συντονιστικού Οργάνου των κατοίκων της περιοχής με τους δικηγόρούς τους, σε μια προσπάθεια εκτόνωσης της κατάστασης. Στη Χαλκιδική η καταστολή των λαϊκών αγώνων, έχει περάσει σε ανώτερα και πρωτοφανή στάδια, ενώ οι κάτοικοι και όλοι οι αλληλέγγυοι δίνουν καθημερινά τη δικιά τους δυναμική απάντηση, όπως το παλλαϊκό συλλαλητήριο που θα πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο. «Αντί να μας φοβίσετε, μας εξαγριώνετε. Αύριο θα είμαστε πάλι εδώ. Χάσατε. ΝΙΚΗΣΑΜΕ!» Παρά τη συκοφάντηση από τα ΜΜΕ και το κλίμα τρομοκρατίας που επικρατούσε στην περιοχή όλο το προηγούμενο διάστημα, χιλιάδες κάτοικοι από την Ιερισσό, τη Μεγ. Παναγία, τα Νέα Ρόδα, τον Πολύγυρο, την Ολυμπιάδα και άλλες περιοχές της Χαλκιδικής, καθώς και πολίτες από κάθε γωνιά της Ελλάδας, από την Θράκη μέχρι την Αθήνα, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των Επιτροπών Αγώνων για συλλαλητήριο διαμαρτυρίας και συμπαράστασης την Κυριακή 24/02, στη Μεγάλη Παναγία Χαλκιδικής, ύστερα από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο εργοτάξιο των Σκουριών στις 17/02. Η αστυνομοκρατία που επικρατούσε στην περιοχή, και ειδικότερα στην περιοχή της Ιερισσού, με κουκουλοφόρους αστυνομικούς να περιπολούν κάνοντας εφόδους σε σπίτια, με προσαγωγές και εξαφανίσεις κατοίκων που κρατούνταν ως και 15 ώρες χωρίς κανείς (ούτε οι δικηγόροι) να γνωρίζουν που βρίσκονται, απαγγελίες κατηγοριών για «σύσταση και συμμετοχή σε εγκληματικές-τρομοκρατικές οργανώσεις» και λήψη δείγματος DNA, χωρίς προηγουμένως να έχει απαγγελθεί κάποια κατηγορία εις βάρος τους, όχι μόνο δεν φόβισαν τους κατοίκους, αλλά τους εξαγρίωσαν ακόμα περισσότερο. Λίγο πριν τις 9:00, έφτασαν στην Ιερισσό οι πρώτοι αλληλέγγυοι από την Αθήνα, ενώ μέχρι τις 12:00 περισσότερα από άτομα βρίσκονταν στο σημείο που είχε οριστεί ως χώρος προσυγκέντρωσης, αφού στους περισσότερους προηγουμένως είχε γίνει ένας «τυπικός(!) αστυνομικός έλεγχος». Στόχος ήταν η κατεύθυνση προς της είσοδο του χωριού της Μεγάλης Παναγίας, όπου ήταν ήδη συγκεντρωμένοι κάτοικοι της περιοχής. Περισσότερα από 700 οχήματα κατευθύνθηκαν προς το χωριό και, παρά τις προσπάθειες της αστυνομίας να σταματήσει την είσοδο, η μαζικότητα αλλά και η αποφασιστικότητα του κόσμου δεν άφηνε περιθώρια. Μέχρι τις 13:00, χιλιάδες κόσμου είχε συγκεντρωθεί στην είσοδο της Μεγάλης Παναγίας, όπου και επικρατούσε το αδιαχώρητο. Στη συνέχεια, εκπρόσωποι επιτροπών, βουλευτές και διωκόμενοι αγωνιστές ανέβηκαν στο βήμα και χαιρέτησαν τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί. Όπως δήλωσε και ο «ηθικός αυτουργός» της επίθεσης στο εργοτάξιο των Σκουριών, Λάζαρος Τόσκας, αυτό που ζητάνε οι κάτοικοι είναι «να σταματήσουν οι εργασίες άμεσα και το θέμα να τεθεί σε διαβούλευση. Είμαστε σίγουροι πως από τη στιγμή που το δίκιο είναι με το μέρος μας, ο αγώνας μας θα νικήσει. Είμαστε αποφασισμένοι!». Μέχρι τις 15:00 είχε ολοκληρωθεί η συγκέντρωση και ακολούθησε η προγραμματισμένη συνέντευξη τύπου. Καθ όλη τη διάρκεια της συγκέντρωσης, έντονη ήταν η παρουσία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων τόσο έξω, όσο και μέσα στα χωριά της Ιερισσού και της Μεγάλης Παναγίας, με κλούβες και περιπολικά να έχουν σταθμεύσει στην άκρη του δρόμου. Οι αστυνομικοί προχωρούσαν σε εξονυχιστικό έλεγχο των αυτοκινήτων και των επιβατών τους, συγκρατώντας πέρα από τον αριθμό των πινακίδων και τα στοιχεία τους, ενώ κράτησαν ακινητοποιημένα και λεωφορεία που κατευθύνονταν προς αυτό το σημείο. Παράλληλα, προχώρησαν και σε προσαγωγές δυο ατόμων χωρίς καμία αιτιολογία. Αυτό, ωστόσο, δεν πτόησε ούτε τους κατοίκους, ούτε τους αλληλέγγυους, οι οποίοι έδωσαν δυναμικό παρόν με παλμό και αγωνιστικότητα σε μια μαζικότατη και ειρηνική διαδήλωση. Παράλληλα με τις επιτροπές κατοίκων των γύρω περιοχών (Νέα Ρόδα, Αμμουλιανή, Ολυμπιάδα, Αγ. Νικόλαο, Πολύγυρο), που εναντιώνονται στο ξεπούλημα της περιοχής και στην καταστροφή των ζωών τους, αλληλέγγυοι στάθηκαν η Διανομαρχιακή Επιτροπή Έβρου-Ροδόπης Κατά των Χρυσωρυχείων, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το ΚΚΕ (μ-λ), η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Πρωτοβουλία Κατοίκων Ωραιοκάστρου, το Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης, η Επιτροπή Αλληλεγγύης στη Χαλκιδική από την Αττική, η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης, κόσμος από Αλεξανδρούπολη, Καβάλα, και πολλοί άλλοι φορείς, συλλογικότητες και οργανώσεις. Στον δίκαιο αγώνα των κατοίκων δεν θα μπορούσαν να μη συμπαρασταθούν και οι κάτοικοι της Ευκαρπίας (Δίκτυο 50 συλλόγων και φορέων Δυτικής Θεσσαλονίκης Ενάντια στην Κατασκευή του Σ.Μ.Α Ευκαρπίας), οι οποίοι εδώ και ένα χρόνο δίνουν το δικό τους αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση και καταστροφή των ζώων τους με τη δημιουργία του ΣΜΑ στην περιοχή τους. Η μαζική συμμετοχή κόσμου στη Χαλκιδική δείχνει, πως η συλλογική προσπάθεια και ο συλλογικός αγώνας είναι ο μόνος τρόπος αντίστασης και απάντησης στην προσπάθεια τρομοκράτησης, καταστολής και ποινικοποίησης των αγώνων. Ο λαός της Χαλκιδικής δεν είναι μόνος! Ο αγώνας των κατοίκων είναι αγώνας όλων μας!

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 9 Mάρτη 2013 Η «υπεύθυνη» ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε νέα Σε μία περίοδο που οι ντόπιες αστικές πολιτικές δυνάμεις επιζητούν εναγωνίως να αναστηλώσουν, τόσο μέσα στην χώρα όσο και προς τα έξω, το κύρος τους, που έχει «τσαλακωθεί» σημαντικά από την διακυβέρνηση των μνημονίων και της εξαθλίωσης του λαού, έρχεται η «υπεύθυνη» αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να συμβάλλει στην «αγιοποίηση» ιστορικών στελεχών του αστικού συστήματος. Η παρουσία του Αλ. Τσίπρα και η ομιλία του στο Μέγαρο για το έργο του Κ. Καραμανλή μπροστά σε ένα ακροατήριο που έσφυζε από εκπροσώπους του συστήματος δεν είχε στενό ορίζοντα και προεκλογικό χαρακτήρα, όπως θέλουν να του αποδώσουν, αλλά υπηρετεί ευρύτερους στόχους. Αποτέλεσε άλλη μία κατάθεση «υπευθυνότητας», άλλη μία υπόκλιση στην αστική νομιμότητα και επιδίωξη συμμαχιών με τις «λογικές» δυνάμεις του αστικού πολιτικού συστήματος. Είναι φανερό, ότι η συμμετοχή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε τέτοιου χαρακτήρα εκδηλώσεις, όπου οι κύριοι εκφραστές όλου του αστικού πολιτικού φάσματος βρίσκουν την ευκαιρία να κάνουν τους απολογισμούς τους, να μετρήσουν τις δυνάμεις τους και να χαράξουν, έστω και με γενικό τρόπο, τις κατευθύνσεις τους, αποτελεί πολιτική επιλογή. Επιλογή, που έχει να κάνει με τα απαραίτητα διαπιστευτήρια που πρέπει να δώσει ένας πολιτικός χώρος της ρεφορμιστικής αριστεράς, ότι όχι μόνο δεν είναι επικίνδυνος αλλά μπορεί να αποβεί «χρήσιμος» για την εξισορρόπηση ενός συστήματος, η οποία έχει διαταραχθεί από «ακραίες» πολιτικές. Η επιλογή αυτή δεν αποτελεί αποτέλεσμα μίας πολιτικής ανάλυσης που επιδιώκει να αξιοποιήσει, προς όφελος του λαϊκού κινήματος, υπαρκτές διαφορές και αντιθέσεις στα πλαίσια του αστικού κόσμου αλλά την συνέχεια και την αναβάθμιση της ρεφορμιστικής κατεύθυνσης της πολιτικής ένταξης στον επίσημο πολιτικό κόσμο της διαχείρισης. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πάει απρόσκλητη στα «αστικά σαλόνια». Είναι προσκεκλημένη και μάλιστα με το πιο επίσημο τρόπο από τις δυνάμεις του συστήματος να εκθέσει και να εκτεθεί, να δώσει δεσμεύσεις στο ακροατήριο. Να αποδείξει, ότι η πορεία προσαρμογής του είναι συνεχής και μόνιμη. Εξάλλου δεν είναι μόνο ο Αλέξης Τσίπρας που δίνει σήμερα τέτοιου είδους εξετάσεις. Αν και για αυτόν είναι σαφώς πιο δύσκολες και ανάλογες με την ευθύνη της διακυβέρνησης που φιλοδοξεί να αναλάβει. Οι ηγέτες όλων των πτερύγων της ρεφορμιστικής αριστεράς (Φλωράκης, Κύρκος κ.α) ήταν πάντα προσκεκλημένοι σε ανάλογες εκδηλώσεις, για να καταθέσουν την συμφιλιωτική πολιτική τους γραμμή με τις δυνάμεις του συστήματος. Είτε όταν έψαχναν να βρουν τα «μη μονοπωλιακά» τμήματα της αστικής τάξης, για να συντάξουν «αντιμονοπωλιακό μέτωπο», είτε όταν σκαρφίζονταν «ενότητες» με τις «δημοκρατικές» μερίδες του αστικού πολιτικού κόσμου (ποιος ξέχασε την ΕΑΔΕ;). Σε κάθε περίπτωση να αποδείξουν, ότι έχουν εγκαταλείψει πλήρως κάθε επαναστατικό χαρακτηριστικό, κάθε επικίνδυνη, για το σύστημα, τακτική. Ποια είναι τα στοιχεία της πολιτικής που ακροατήρια! συζητάει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με το αστικό πολιτικό σύστημα; «Να οικοδομηθεί στη χώρα μια σταθερή δημοκρατική νομιμότητα, που θα προστατεύει τα στοιχειώδη δικαιώματα, θα περιορίζει στο ελάχιστο τους πολιτικούς διαχωρισμούς και θα διασφαλίζει την ομαλή εναλλαγή στην εξουσία». Αυτή η «προσφορά» του Κ. Καραμανλή, για την περίοδο της μεταπολίτευσης, που αναγνωρίζει ο Αλ. Τσίπρας, είναι ταυτόχρονα και ένα μέρος από το πεδίο συνεννόησης με δυνάμεις του συστήματος, που αρνούνται να πάρουν τον «ακροδεξιό δρόμο» της σημερινής ΝΔ και του Σαμαρά. Έτσι η «σύγκρουση με το σάπιο πολιτικό σύστημα», που τόσο διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, περιορίζεται στην συναντίληψη που πρέπει να κυριαρχήσει στις διάφορες πλευρές του μακριά από οξύτητες και ακροδεξιές παρεκκλίσεις. Επιδιώκεται, έτσι, η ουδετεροποίηση κάποιων δυνάμεων από τον φιλελεύθερο χώρο της Δεξιάς στην πιθανή πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβερνητική εξουσία και αναζητούνται οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού σε αυτή την περίπτωση. Η μία πλευρά είναι φανερό, ότι τους αποδέχεται. Η άλλη όμως; Ταυτόχρονα, βέβαια, υπάρχει και το ζήτημα της εξάρτησης. Και εκεί, λοιπόν, αναζητείται η «κληρονομιά» του Κ.Καραμανλή που κατά τον Αλ. Τσίπρα «κατάφερε μια σπάνια πολιτική και προσωπική υπέρβαση των ασφυκτικών ορίων που είχαν επιβάλει τόσο στη χώρα όσο και στην παράταξή του, ο εμφύλιος και οι ξένοι προστάτες». Έτσι και σήμερα, στον ΣΥ- ΡΙΖΑ θεωρούν, ότι υπάρχει το πεδίο για «συνεννόηση» ανάμεσα στις δυνάμεις του αστισμού που «ζορίζονται» από τον «ασφυκτικό έλεγχο» των ξένων προστατών (διάβαζε Γερμανία) και τις δυνάμεις της «υπεύθυνης» αριστεράς που δεν αμφισβητούν τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό», τον οποίο, εξάλλου, «εμπέδωσε» ο Κ. Καραμανλής με την είσοδο της χώρας στην ΕΟΚ. Αλλά, επιπλέον, με την διεθνή τους πολιτική και την αξιοποίηση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων ανάμεσα σε ΗΠΑ Γερμανία, θεωρούν, ότι μπορούν να διασφαλίσουν και συμμαχίες με την πέρα του Ατλαντικού υπερδύναμη, όπως πρόσφατα κατέδειξαν με το ταξίδι και τις τοποθετήσεις στις ΗΠΑ. Και για να ενισχύσει το «πεσμένο ηθικό» του ακροατηρίου του και της τάξης που εκπροσωπεί, στο Μέγαρο Μουσικής, ο Α. Τσίπρας εξομολογήθηκε ότι: «είναι ώρες που σκέφτομαι, ειδικά τούτες τις πρωτόγνωρες στιγμές που περνά η χώρα, αν ήταν παρόντες μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης, για να αναφερθώ μόνο στις προσωπικότητες της μεταπολίτευσης, πώς άραγε θα αντιδρούσαν; Πολύ πιθανόν, λοιπόν, αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν σήμερα παρών, να σχολίαζε με τα γνωστά σε όλους... γαλλικά του, πολλές πλευρές της σημερινής ευρωπαϊκής και ελληνικής πραγματικότητας». Ακριβώς έτσι, λέμε και εμείς, θα αντιδρούσε ο «μεγάλος». Θα στόλιζε με «γαλλικά», αλλά και με ΜΑΤ και Αύρες, όσους δεν αντιλαμβάνονταν, την «δωρική λιτότητα» που έπρεπε να επιβληθεί στον λαό, για να «σωθεί» η χώρα, και ότι, όταν λέμε «η Ελλάδα ανήκει στην Δύση», το εννοούμε! Είκοσιπέντε συμφωνίες υπογράφηκαν σε ζητήματα χαμηλής πολιτικής, στη δεύτερη σύνοδο του «Ανωτάτου συμβουλίου συνεργασίας Ελλάδας- Τουρκίας», στις 4 και 5 Μάρτη, στην Κωνσταντινούπολη. Επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν ο ίδιος ο Σαμαράς, ενώ συμμετείχαν μια σειρά υπουργοί και πλήθος επιχειρηματιών. Όμως το κύριο ενδιαφέρον και κρίσιμο ζήτημα, ιδιαίτερα της συνάντησης Σαμαρά Ερντογάν, ήταν οι όποιες συζητήσεις έγιναν εν κλειστώ και οι δημόσιες δηλώσεις γύρω από το επίμαχο, τον τελευταίο καιρό, ζήτημα των ΑΟΖ. Η συνάντηση έγινε λίγες μέρες μετά τη ρηματική διακοίνωση της ελληνικής κυβέρνησης στον ΟΗΕ, με ενήμερη την Τουρκία, και εννιά μήνες μετά την ανακοίνωση τούρκικων ερευνών στην ελληνική ΑΟΖ. Παράλληλα, η Τουρκία, με πλοία της, πραγματοποιεί ήδη έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ. Δυο μόνο μήνες μετά την πρωτοχρονιάτικη εξαγγελία του Σαμαράς Ερντογάν: Αντ. Σαμαρά, που ζητούσε τη στήριξη από την Ε.Ε. για ανακήρυξη των ΑΟΖ, και τους λεονταρισμούς που κυκλοφόρησαν από το περιβάλλον Σαμαρά, ο υπερπατριώτης Σαμαράς μαζεύει όπως όπως τα πανιά του και μετά την κατά παραγγελία των ΗΠΑ συνάντησή του στο Κατάρ εκτάκτως με τον Ερντογάν για τον ΤΑΡ, ξανασυναντιέται σε ήπιο και «παραγωγικό» κλίμα με την ηγεσία της χώρας, που του αμφισβητεί ανοικτά και σαφώς τα φιλόδοξα σχέδια αξιοποίησης των ενεργειακών κοιτασμάτων που προϋποθέτουν καθορισμό των ΑΟΖ. Να υπενθυμίσουμε πως η Τουρκία έχει μπει σφήνα στις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης για καθορισμό ΑΟΖ τόσο με την Αλβανία, όσο και με Αίγυπτο Λιβύη. Να υπενθυμίσουμε, ακόμη, ότι στο σχεδιασμό του ενεργειακού εφοδιασμού της Ε.Ε., από πηγές που εγκρίνουν οι ΗΠΑ, υπάρχει ήδη το τρίγωνο Ελλάδας- Κύπρου- Ισραήλ, αλλά τελευταία οι ΗΠΑ θέτουν ξεκάθαρα την ανάγκη ένταξης της Τουρκίας στους δρόμους μεταφοράς τόσο του δοσμένου και αξιόλογου κοιτάσματος του Λεβιάθαν, όσο και των καταριανών υγροποιημένων αερίων. Εναλλακτικά, συζητιούνται σταθμοί υγροποίησης σε Καβάλα ή Αλεξανδρούπολη και από εκεί στον ΤΑΡ, αν υπάρξει ΤΑΡ και όχι NABUCO που παρακάμπτει την Ελλάδα. Ανάλογα, ο Από κοινού στο αγωγός από Κύπρο κρίνεται δαπανηρός να φτάσει μέχρι την Ελλάδα, όταν οι τουρκικές ακτές είναι απέναντι. Σοβαρή κίνηση στη σκακιέρα αποτελεί η πώληση της ΔΕΠΑ, που δεν πρέπει σύμφωνα με τις ΗΠΑ να αγοραστεί από ρώσικες εταιρείες. Στο πλαίσιο αυτού του ενεργειακού πολέμου, υπάρχουν κρίσιμα ζητήματα με το φυσικό αέριο του βόρειου Ιράκ στο Κιρκούτ, που συμπλέκονται επικίνδυνα με το κουρδικό ζήτημα και με τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Συρία. Σ αυτό το πλαίσιο, ο Σαμαράς και άλλοι «πατριώτες» ανάλογα φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν άδοξα τη συγκυρία. Σ αυτό το πλαίσιο, η Μέρκελ επισκέφτηκε πρόσφατα τους στρατιώτες της στα συστήματα Patriot στην Τουρκία, σ αυτό το πλαίσιο οι ΗΠΑ γίνονται σαφείς ξανά μέσω Μπράιζα τόσο για τη ΔΕΠΑ, όσο και συνολικότερα, σ αυτό το πλαίσιο εγκαθίσταται πλέον μόνιμα και δυναμικά και ο ρώσικος στόλος στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Το ίδιο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στην περιοχή για την ενέργεια και τον συνολικότερο έλεγχο επιδρά και στις κρίσιμες εξελίξεις στην Κύπρο, που, μετά και την εκλογή Αναστασιάδη, δεν είναι απίθανο να επιταχυνθούν επικίνδυνα. «Στην Κύπρο είμαστε εγγυήτριες δυνάμεις και οφείλουμε να διαπραγματευτούμε. Το κυπριακό πρέπει ν αποτελέσει ιστορικό παρελθόν» είπε ο Ερντογάν, χωρίς να τον αντικρούσει σ αυτό το ζήτημα ο υπερπατριώτης Σαμαράς. Το κλίμα της συνάντησης ήταν καλό για τις σημαντικές μπίζνες που στήνουν οι καρχαρίες του κεφαλαίου στις δύο όχθες του Αιγαίου, στις πλάτες των δύο ρημαγμένων από δικαιώματα λαών. Όμως, η σχεδόν δίωρη, κεκλεισμένων των θυρών συζήτηση, στα επίμαχα σημεία που αναφέραμε, δεν κατάφερε να λειάνει έστω τις διατυπώσεις, κατά τη διαδικασία των δηλώσεων. Δεν είναι μόνο, ότι συμφώνησαν ότι διαφωνούν και ότι, παρά τους 40 γύρους διαπραγματεύσεων των επιτροπών για την υφαλοκρηπίδα, δε πρόκειται να τα βρουν. Το πιο ανησυχητικό, και με δοσμένη τη σχετική κινητικότητα που αναφέραμε στην ευρύτερη περιοχή, είναι πως ο Ερντογάν, με τον αέρα της κάλυψης των ΗΠΑ κυρίως, θέτει ζήτημα «αμοιβαίας επωφελούς διαπραγμάτευσης»- win-win, όπως είπε και δε μετα-

11 Σάββατο 9 Mάρτη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 11 φράστηκε για ζητήματα ελληνικής κυριαρχίας. Στο ίδιο πλαίσιο της «επίλυσης» του κυπριακού, για το οποίο πιθανότατα ετοιμάζονται επικαιροποιημένα σχέδια Ανάν, οι ΗΠΑ απαιτούν και δίνουν, σ αυτή τη φάση, τον ανάλογο αέρα στην Τουρκία, για να «επιλύσουν» και τα ζητήματα του Αιγαίου. Ουσιαστικά, μέσω των ΑΟΖ και της συνεκμετάλλευσης, να γκριζάρουν μόνιμα μεγάλες περιοχές και να έχουν, μέσω αυτών αλλά και της αποδιάρθρωσης και όχι βέβαια επίλυσης του κυπριακού, τον πλήρη έλεγχο της περιοχής. Μα, θα πει κάποιος, θα ήθελαν τη σταθερότητα σε δυο χώρες που γενικά ελέγχουν; Ναι, όμως σε εποχές που στην περιοχή περιδιαβαίνουν επίμονα Γάλλοι, Γερμανοί και Ρώσοι, καθένας για τα δικά του, οι ΗΠΑ σταθεροποιούν τη θέση τους ως ισχυρή στρατιωτική παρουσία μέσα από την αστάθεια και την ένταση. Μέσα από καταστάσεις που τους δίνουν τη δυνατότητα μονίμως να παρεμβαίνουν «ειρηνευτικά», πουλώντας και τα σιδερικά τους σαν συμμαχική στήριξη. Η Τουρκία των 70 εκατομμυρίων είναι μια μεγάλη αγορά για τη Γερμανία, είναι στα σίγουρα κρίσιμος ενεργειακός κόμβος και αυτό ενδιαφέρει ΗΠΑ- Ε.Ε.- ΡΩΣΙΑ. Επίσης, είναι και σοβαρής γεωπολιτικής βαρύτητας, ως πολιτική δύναμη μεταξύ Ισλάμ και Δύσης. Μα για όλα αυτά τόσο οι ΗΠΑ και η Ε.Ε., όσο και η Ρωσία αλλά και το Ισραήλ έχουν μαζί της σοβαρές, όσο και αντιφατικές σχέσεις. Να γιατί όλοι τους χαϊδεύουν και συνεργάζονται με την Τουρκία, την ίδια στιγμή που την υποσκάπτουν είτε στην πορεία ένταξης στην Ε.Ε. είτε στο κρίσιμο για την κυριαρχία της κουρδικό και αλλού. Οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της τουρκικής αστικής τάξης, επίσης, δεν είναι άσχετες με το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών της εξαρτήσεων και έχουν βέβαια και την ιστορικότητά τους. Αλλά και στο κυπριακό και στο Αιγαίο και συνολικότερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η άποψη που λέει, ότι η Τουρκία είναι πανίσχυρη και η Ελλάδα μονίμως αμυνόμενη, δεν ευσταθεί. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι, πως η ιμπεριαλιστική παρουσία είναι πανίσχυρη στο Αιγαίο, στα Βαλκάνια και σ όλη τη γύρω περιοχή. Παράλληλα η κρίση, οι γεωπολιτικές αναδιατάξεις (Λιβύη, Αίγυπτος, Συρία) και τα κρίσιμα γεωστρατηγικά επίδικα της περιοχής κάνουν στις μέρες μας πιο ζωηρό το ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών, οι οποίοι ενισχύουν την παρουσία και τις παρεμβάσεις τους και κάνουν τα πράγματα επικίνδυνα για τους λαούς. Περί συνεκμετάλλευσης Κάποια πράγματα είναι φανερά στις εξελίξεις και άλλα τόσα μπορούμε να συμπεράνουμε από την ιστορία της περιοχής και την ανάλυση της συγκυρίας. Όμως και τα διάφορα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Άλλοι μιλάνε για τον αμύθητο ορυκτό πλούτο κάτω από τις ελληνικές θάλασσες, που μπορεί τάχα να σώσει ή και να εκτινάξει τη χώρα, και κατά συνέπεια, θα έχει και ο πλαίσιο και στην υπηρεσία των νατοϊκών σχεδίων λαός μερίδιο και πρέπει ίσως μέχρι και να πολεμήσει και να δώσει το αίμα του γι αυτό. Άλλοι συμφωνούν για τους θησαυρούς, μα στο μυαλό τους έχουν «έξυπνους» και ανέξοδους διπλωματικούς χειρισμούς, καλή ώρα όπως του Χριστόφια, παρ ότι οι εξελίξεις στην Κύπρο μάλλον τους προσγειώνουν άδοξα. Το νορβηγικό πλοίο σκάναρε ήδη το Ιόνιο και τη θάλασσα νότια της Κρήτης. Μιλάνε για καλές ενδείξεις, μα τα αποτελέσματα θα αξιολογηθούν το Σεπτέμβρη και χωρίς γεώτρηση δεν είναι τίποτα σίγουρο. Το μόνο σίγουρο είναι, πως τον όποιο πλούτο παντού στον κόσμο τον λυμαίνονται οι πολυεθνικές και οι ντόπιες πλουτοκρατίες και πως απέχουμε πολύ πολιτικά από το να υπάρχουν προϋποθέσεις να ελπίζει έστω και λίγο ο λαός από τα όποια ενδεχόμενα κοιτάσματα. Σίγουρο, επίσης, είναι, πως οι λαοί όχι μόνο δε γεύονται έτσι απλά από τον πλούτο των χωρών τους, μα ακόμη χειρότερα οι πηγές ενέργειας και οι δρόμοι μεταφοράς της συχνά ποτίζονται με το αίμα των λαών. Γιατί δεν είναι απλά τα συμφέροντα των μονοπωλίων που συγκρούονται, όπως λέει π.χ. το ΚΚΕ, και τα οποία στην περίπτωση του Αιγαίου μαγειρεύουν τη συνεκμετάλλευση. Κανένα ισχυρό μονοπώλιο δε μπορεί να κινηθεί αποτελεσματικά χωρίς ιμπεριαλιστική υποστήριξη. Και τέτοια υποστήριξη δε μπορεί να παράσχει στη ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία το κράτος της. Ούτε καν το τουρκικό κράτος (και ας ξεπέρασε η τουρκική αστική τάξη την κρίση της ρημάζοντας το λαό της) δε μπορεί να κινηθεί αυτόνομα κατά πως θα ήθελε. Γι αυτό λέμε, ότι και οι δυο Στο πλαίσιο αυτού του ενεργειακού πολέμου, υπάρχουν κρίσιμα ζητήματα με το φυσικό αέριο του βόρειου Ιράκ στο Κιρκούτ, που συμπλέκονται επικίνδυνα με το κουρδικό ζήτημα και με τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Συρία. Σ αυτό το πλαίσιο, ο Σαμαράς και άλλοι «πατριώτες» ανάλογα φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν άδοξα τη συγκυρία. Σ αυτό το πλαίσιο, η Μέρκελ επισκέφτηκε πρόσφατα τους στρατιώτες της στα συστήματα Patriot στην Τουρκία, σ αυτό το πλαίσιο οι ΗΠΑ γίνονται σαφείς ξανά μέσω Μπράιζα τόσο για τη ΔΕΠΑ, όσο και συνολικότερα, σ αυτό το πλαίσιο εγκαθίσταται πλέον μόνιμα και δυναμικά και ο ρώσικος στόλος στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. χώρες και οι λαοί τους υποφέρουν πέραν από τους ντόπιους δυνάστες τους και από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Ειρήνη, δουλειά, δημοκρατία δεν είναι δοσμένα για τους λαούς των Βαλκανίων, για τους λαούς Ελλάδας- Κύπρου και Τουρκίας, όσο οι ιμπεριαλιστές αλωνίζουν στην περιοχή. Γι αυτό χρειάζεται κοινός αγώνας. Αγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, που σήμερα υπαγορεύει στις αστικές τάξεις διατεταγμένη «συνεννόηση» για την υπηρέτηση των ευρωατλαντικών σχεδίων. Ενάντια στα κάθε λογής ιμπεριαλιστικά αφεντικά που «εγγυώνται» ειρήνη, λεηλατώντας το μόχθο των λαών, για να πουλήσουν τις φρεγάτες τους. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, πως την ώρα που οι ιμπεριαλιστές αλλά και οι υποτελείς τους μιλάνε για ειρήνη και συνεννόηση ή και συνεκμετάλλευση, την ίδια ώρα ετοιμάζουν τον πόλεμο. Γιατί και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια αλλάζουν και οι αστικές τάξεις της περιοχής, εκτός από εξαρτημένες και υποτελείς, είναι και τυχοδιωκτικές και συχνά πρόθυμες για επικίνδυνες χρήσεις και ακροβασίες. Να γιατί ο αγώνας των λαών της περιοχής ενάντια στους ντόπιους δυνάστες τους πρέπει να έχει ανοικτό διαρκώς το μέτωπο ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Όρος για κάτι τέτοιο είναι η ταξική ανασυγκρότηση των κινημάτων σε κάθε χώρα και το δυνάμωμα της φιλίας και της αλληλεγγύης των λαών. Ο αντιδραστικός εθνικισμός στη χώρα μας δηλητηριάζει τις σχέσεις φιλίας με τους γύρω λαούς και την αναγκαία ταξική ενότητα μέσα στη χώρα μας, προσφέροντας εκδούλευση στη ντόπια αστική τάξη και στον ιμπεριαλισμό. Παράλληλα, οι κάθε λογής χρυσαυγίτες Καμένοι και άλλοι κάνουν κωλοτούμπες (δεν τελειώνουν οι κωλοτούμπες βλέπετε σ αυτή τη χώρα) σε Άγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και Αμερικάνους φονιάδες και ληστές των λαών και του λαού μας. Η πορεία του Αντώνη Σαμαρά είναι χαρακτηριστική. Ο υπερπατριώτης, που καβαλούσε τον βουκεφάλα το 1991 ενάντια στα Σκόπια, συγκυβερνά «υπεύθυνα» σήμερα με το μητσοτακέϊκο και τον «βαριά υπεύθυνο» Βενιζέλο και τον προοδευτικό τάχα Κουβέλη. Άξιος ο μισθός τους, μα επικίνδυνος από κάθε άποψη ο ρόλος τους για τη ζωή και το μέλλον του λαού μας, όσο το ταξικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα καθυστερεί. Οι ταξικοί αγωνιστές, οι αριστεροί και κομμουνιστές οφείλουν να δουν την πραγματικότητα και, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, να μη ψάχνουν σχήματα αναχώρησης από την ταξική πάλη. Αντίθετα, να εμπιστευτούμε το λαό μας και τους λαούς της περιοχής που υποφέρουν και πονούν και που, έστω και αν αποπροσανατολίζονται σήμερα, η οργή τους συσσωρεύεται και δεν είναι καθόλου δεδομένο, πως οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες τους θα τους συγκρατούν για πάρα πολύ.

12 12 Προλεταριακή Σημαία 8 ΜΑΡΤΗ Σάββατο 9 Μάρτη ΜΑΡΤΗ Προλεταριακή Σημαία 13 Η διεθνής ημέρα της γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μάρτη, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατριών της Υφαντουργίας της Ν. Υόρκης στις 8 Μάρτη του 1857, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Σήμερα, είναι περισσότερο από αναγκαίο να γνωρίσουμε καλύτερα αυτό που ονομάζουμε γυναικείο ζήτημα. Είναι αναγκαίο να επιχειρήσουμε τη γνωριμία μέσα από την ιστορία του, τις μορφές και το περιεχόμενο που πήρε κατά την ιστορική διαδρομή του, τη δυνατότητα που έδωσε στις γυναίκες να εκφράσουν τον εαυτό τους, να βγουν προς τα έξω συλλογικά, να διεκδικήσουν τη ζωή τους ολόκληρη, στη μόρφωση, στη δουλειά, στις σχέσεις, παντού. Τη ζωή τους ολόκληρη, με τις χαρές και τις λύπες, τους πόνους και τις ελπίδες της. Αυτή η γνωριμία είναι αναγκαίο να γίνει, όχι για να ανοίξει ένας φιλοσοφικός νέος (;) διάλογος, αλλά γιατί η ίδια η σημερινή εποχή θα θέτει τα προβλήματα και τις ερωτήσεις και οι απαντήσεις που θα δοθούν πρέπει να έχουν την πιο αποτελεσματική αποτύπωση. Με άλλα λόγια, στην ιστορία της ανθρωπότητας, ούτε ένα από τα μεγάλα κινήματα των καταπιεζόμενων δεν τα έβγαλε πέρα χωρίς την συμμετοχή των γυναικών. Από το απελευθερωτικό κίνημα των σκλάβων και των δουλοπάροικων, μέχρι τα απελευθερωτικά κινήματα των νεότερων χρόνων, δεκάδες χιλιάδες γυναίκες βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων. Βασικό πρόβλημα στο σημείωμα αυτό ήταν όχι μόνο το υλικό που θα έπρεπε να δοθεί, αλλά και ο τρόπος που θα έπρεπε να αναλυθεί, ώστε να μπορεί να χρησιμεύσει ως σωστή γνώση. Πρόβλημα ήταν και η εκλογή των πιο απαραίτητων και ουσιαστικών στοιχείων, από το πλούσιο υλικό που υπάρχει. Άλλο πρόβλημα ήταν η ταξινόμηση του υλικού αυτού, ώστε να γίνεται κατανοητό και να μπορεί να χρησιμοποιηθεί μετά. Αλλά ας ξεκινήσουμε. Διεθνώς η εμφάνιση και ανάπτυξη του γυναικείου κινήματος αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες εξελίξεις στην καπιταλιστική περίοδο. Η χειραφέτηση των γυναικών από την καταπίεση αιώνων τέθηκε στην ημερήσια διάταξη. Το γυναικείο κίνημα απέρριψε θεωρητικές αναλύσεις και πρότεινε λύσεις, για να αντιμετωπιστεί η καταπίεση των γυναικών. Αμφισβήτησε την πατριαρχική εκμεταλλευτική κοινωνία, και μέσα από την δράση του και θεωρητικά. Οι γυναίκες πάντα κατανοούσαν, ότι καταπιέζονταν και το εξέφραζαν με διάφορους τρόπους και μέσα από ιδιωματισμούς, ποιήματα, ζωγραφιές, παραδοσιακά τραγούδια. Στην Ελλάδα, είναι χαρακτηριστικά τα παραδοσιακά τραγούδια του γάμου και της νύφης. Η ανάπτυξη του καπιταλισμού επέφερε μια τεράστια αλλαγή στις κοινωνικές συνθήκες. Έτσι, για πρώτη φορά στην ιστορία, εμφανίστηκε το γυναικείο κίνημα που απαιτούσε τα δικαιώματα και τη χειραφέτηση των γυναικών. Το γυναικείο κίνημα στη Δύση μπορεί να χωριστεί σε δύο φάσεις. Η πρώτη φάση ξεκίνησε στα μέσα του 19ου αιώνα και έληξε στη δεκαετία του Η πρώτη αυτή φάση είναι γνωστή ως «το κίνημα της σουφραζέτας» και ήταν το κίνημα των γυναικών για το δικαίωμα της ψήφου, για το δικαίωμα στην κοινή εκπαίδευση με τους άνδρες, και για το δικαίωμα των παντρεμένων γυναικών στην ιδιοκτησία και το διαζύγιο. Ταυτόχρονα αναπτυσσόταν και το κίνημα της εργατικής τάξης, αλλά η κατεστημένη ηγεσία δεν ενδιαφερόταν για το κίνημα των γυναικών. Μόνο οι βιομηχανικοί εργάτες υποστήριξαν τις προσπάθειες των γυναικών εργατριών, που δούλευαν πολλές ώρες για πολύ χαμηλά μεροκάματα. Χιλιάδες γυναίκες δούλευαν στον ιματισμό. Στη δεκαετία του 1880, οι μαχητικοί αγώνες και η καταστολή ήταν στην ημερήσια διάταξη. Ωστόσο, οι περισσότερες από τις σουφραζέτες ηγέτες δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για την εκμετάλλευση των εργατριών και δεν στήριξαν το κίνημά τους. Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου, το γυναικείο κίνημα της εργατικής τάξης είχε μια ραγδαία ανάπτυξη. Στη 2η συνδιάσκεψη των εργαζομένων γυναικών στην Κοπεγχάγη, η Κλάρα Τσέτκιν, Γερμανίδα κομμουνίστρια και γνωστό στέλεχος του διεθνούς γυναικείου κινήματος, εμπνευσμένη από τους αγώνες των αμερικανίδων εργατριών, πρότεινε και αποφασίστηκε να οριστεί η 8η Μάρτη σαν Παγκόσμια ημέρα γυναικών. Προς τα τέλη του 19ου αιώνα, η θέση των γυναικών είχε αλλάξει. Παρόλο που δεν είχαν το δικαίωμα ψήφου, είχαν κατακτήσεις στον τομέα της εκπαίδευσης, στα δικαιώματα ιδιοκτησίας, εργασίας. Γι αυτό και η απαίτηση για ψήφο απέκτησε κύρος. Όμως το κίνημα πήρε μια πιο συντηρητική στροφή, διαχωρίζοντας το δικαίωμα της ψήφου από τα υπόλοιπα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Η ηγεσία του κινήματος αποτελούνταν από λευκές γυναίκες, μεσοαστικής προέλευσης και περιόριζαν τα αιτήματά τους στις γυναίκες της μεσαίας τάξης. Ήταν οι σοσιαλίστριες και κομμουνίστριες που έθεσαν, ότι το αίτημα για ψήφο δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο σ αυτές που είχαν ιδιοκτησία, αλλά για όλες τις γυναίκες, μαζί και τις εργάτριες. Το γυναικείο κίνημα δεν συνεχίστηκε την περίοδο της Ύφεσης, της ανόδου του φασισμού και του 2ου Παγκόσμιου πολέμου. Μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ είχαν εκρηκτική άνοδο στην οικονομία και στη μεσαία τάξη. Οι γυναίκες, που στα χρόνια του πολέμου έκαναν κάθε είδους δουλειά για τη λειτουργία της οικονομίας, προτρέπονταν να παρατήσουν τις δουλειές τους και να γίνουν καλές νοικοκυρές και μητέρες. Αυτή η φούσκα κράτησε μέχρι το 60. Το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων, το αντιπολεμικό κίνημα (κατά του πολέμου του Βιετνάμ), η Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα είχαν τον αντίχτυπό τους. Μέσα σ αυτό το κλίμα, εμφανίστηκε και πάλι το γυναικείο κίνημα. Οι γυναίκες συνειδητοποίησαν τους διαχωρισμούς στην εργασία, στους μισθούς και συνολικά στον τρόπο που αντιμετωπίζονταν. Τότε ήταν που άρχισαν να αναπτύσσονται τα διάφορα φεμινιστικά κινήματα και απόψεις, που πίστευαν ότι δεν φτάνουν οι αλλαγές των νόμων και η συνταγματική τροποποίηση για ίσα δικαιώματα, αλλά έπρεπε να μετασχηματιστεί ολόκληρη η κοινωνική διάρθρωση, ότι τα μικτά σχήματα και κόμματα δεν θα μπορούσαν να προχωρήσουν τον αγώνα για γυναικεία απελευθέρωση και ότι ήταν αναγκαίο ένα αυτόνομο από κόμματα, γυναικείο κίνημα. Κάποια κομμάτια του φεμινισμού προχώρησαν πιο πολύ. Στο μανιφέστο τους, το 1969, οι «κόκκινες κάλτσες» αναφέρουν: «Θεωρούμε τους άνδρες σαν φορείς της καταπίεσής μας. Η ανδρική ανωτερότητα είναι η παλιότερη και βασικότερη μορφή κυριαρχίας. Όλες οι άλλες μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης (ρατσισμός-καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός) αποτελούν προεκτάσεις της ανδρικής ανωτερότητας. Οι άνδρες κυριαρχούν στις γυναίκες, μερικοί άνδρες κυριαρχούν στους υπόλοιπους»! Μετά το 1975, εμφανίστηκε ο πολιτισμικός φεμινισμός. Αυτός δίνει βάρος στα πολιτισμικά χαρακτηριστικά της πατριαρχικής καταπίεσης και στοχεύει σε αλλαγές σε αυτόν τον τομέα. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, αρχές 1980, εμφανίστηκαν διάφορα ρεύματα όπως ο λεσβιακός φεμινισμός, ο ριζοσπαστικός φεμινισμός, ο αναρχοφεμινισμός, 8 Μάρτη Η ταξικότητα του γυναικείου κινήματος ο οικοφεμινισμός και, συμπαθάτε με, τράβα κορδέλα. Και εδώ μπαίνω στον πειρασμό να κλείσω αυτή τη μικρή αναδρομή, με τη μαρτυρία μιας γυναίκας από τις Άνδεις της Βολιβίας, που ήταν σύνεδρος στο Διεθνές Συνέδριο για το έτος της Γυναίκας, που έγινε το 1975 στο Μεξικό. Τη μαρτυρία της Ντομιτίλα Μπάριος ντε Σουνγκάρα, γυναίκα μεταλλωρύχου, μητέρα εφτά παιδιών, εκπρόσωπο της «Επιτροπής νοικοκυρών του Σίγκλο χχ», οργάνωση γυναικών των μεταλλωρύχων που δούλευαν σ αυτή την περιοχή ορυχείων της Βολιβίας. «Εκεί γνωρίστηκα και έκανα μια συζήτηση με την Μπέττυ Φρίνταν, που είναι η μεγαλύτερη φεμινίστρια των ΗΠΑ. Αυτή και η οργάνωσή της πρότειναν ορισμένες τροποποιήσεις για το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Δράσης. Αλλά οι τροποποιήσεις αυτές ήταν καθαρά φεμινιστικές και δε συμφωνούσαμε, γιατί δεν άγγιζαν τα προβλήματα που για τις γυναίκες της Λατινικής Αμερικής είχαν ζωτική σημασία. Η Μπέττυ Φρίνταν μας κάλεσε να ενωθούμε με το κίνημά της και ζήτησε να σταματήσουμε την «πολεμική μας δραστηριότητα» και είπε ότι είμαστε αντικείμενα εκμετάλλευσης των ανδρών, ότι το μόνο που μας απασχολούσε ήταν η πολιτική αγνοώντας εντελώς τα προβλήματα της γυναίκας, όπως κάνει η αντιπροσωπεία της Βολιβίας. Αμέσως ζήτησα το λόγο, για να της απαντήσω. Αλλά δεν μου τον έδωσαν. Έτσι σηκώθηκα και εγώ μόνη μου επάνω και είπα: Παρακαλώ συγχωρέστε με που μεταβάλλω αυτή τη Συνδιάσκεψη σε λαχαναγορά Αλλά επειδή αναφέρθηκαν σε μένα, νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Με προσκάλεσαν στο συνέδριο, για να μιλήσω για τα δικαιώματα της γυναίκας και, στην πρόσκληση που μου έστειλαν, είχαν επίσης εσωκλείσει ένα έγγραφο, που είχε επικυρωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη. Το χαρτί αυτό ήταν η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, στην οποία αναγνωρίζεται το δικαίωμα της γυναίκας να συμμετέχει και να οργανώνεται. Και η Βολιβία έχει υπογράψει τη Χάρτα. Στη χώρα μου, όμως, ισχύει μόνο για τις γυναίκες της αστικής τάξης. Μια γυναίκα που ήταν πρόεδρος της αντιπροσωπείας του Μεξικού ήρθε κοντά μου και θέλησε να μου δώσει τη δική της ερμηνεία του συνθήματος του Διεθνούς Έτους της Γυναίκας, που ήταν «ισοτιμία, ανάπτυξη και ειρήνη». Μου είπε, λοιπόν, Ας μιλήσουμε για μας, σινιόρα. Είμαστε γυναίκες. Ξέχασε για μια στιγμή τα βάσανα του λαού σου. Ξέχασε για μια στιγμή τις σφαγές. Μιλήσαμε αρκετά για αυτά τα πράγματα. Ας μιλήσουμε για μας για σένα και για μένα, για τις γυναίκες. Εντάξει, της απάντησα, ας μιλήσουμε για μας τις δύο. Αν μου επιτρέπεις θα αρχίσω πρώτη. Σε ξέρω μόνο μια βδομάδα. Κάθε πρωί έρχεσαι με διαφορετικό φόρεμα, ενώ εγώ φοράω πάντα το ίδιο, δεν έχω άλλο. Κάθε μέρα εμφανίζεσαι καλοφτιαγμένη και καλοχτενισμένη, σαν κάποιον που έχει αρκετό χρόνο στη διάθεση του, για να τον αφιερώσει σε κομμωτήριο ή σαλόνι αισθητικής, και που μπορεί να ξοδέψει χρήματα για αυτά...παρατήρησα, ότι κάθε απόγεμα σε περιμένει στην πόρτα ο σοφέρ σου και κρίνω πως και το σπίτι σου θα είναι άνετο και κομψό σε κάποια αριστοκρατική γειτονιά. Έτσι δεν είναι; Εμείς οι γυναίκες των μεταλλωρύχων ζούμε σε δανεισμένα σπίτια και όταν οι άνδρες μας αρρωστήσουν ή πεθάνουν ή απολυθούν από την Εταιρία, μας δίνουν διορία ενενήντα μέρες, για να βρούμε κάποιο άλλο μέρος να μείνουμε, κι αν δεν μπορέσουμε να βρούμε κάπου να μείνουμε, τότε μένουμε στους πέντε δρόμους. Και σε ρωτώ, η δική σου κατάσταση είναι ίδια με τη δική μου; Μοιάζει πουθενά με τη δική μου; Όταν λοιπόν εμείς οι δύο διαφέρουμε τόσο πολύ, μπορούμε να λέμε, ότι είμαστε ίσες ακόμα και σαν γυναίκες; Δεν μπορούμε. Έτσι δεν είναι;» Και να που η ίδια η ζωή βάζει τα ερωτήματα κι αν την αφουγκρασθούμε σωστά, μπορούμε, αν όχι να πάρουμε τις απαντήσεις, να διαλύσουμε τις φούσκες που κρύβουν την αλήθεια. Γιατί η ίδια η ζωή μας δείχνει πώς πορεύεται: πρώτα απ όλα, με βάση τους υλικούς όρους. Ο Μαρξ υποστήριξε, ότι «ο τρόπος της παραγωγής της υλικής ζωής, καθορίζει γενικά την εξέλιξη της κοινωνικής, πολιτικής και διανοητικής ζωής. Το τι είναι οι άνθρωποι, δεν καθορίζεται από την συνείδησή τους, αλλά, αντίστροφα, το κοινωνικό τους είναι, καθορίζει την συνείδησή τους Όταν μεταβάλλεται η οικονομική βάση, ανατρέπεται λιγότερο ή περισσότερο, γοργότερα ή αργότερα, ολόκληρο το τεράστιο εποικοδόμημα. Όταν αντικρίζουμε τέτοιου είδους ανατροπές, πάντα θα πρέπει να ξεχωρίζουμε την υλική ανατροπή των οικονομικών όρων παραγωγής». Απ αυτή την άκρη μπορούμε να τραβήξουμε το νήμα που μας οδηγεί στο να κατανοήσουμε την εξέλιξη στις θέσεις της γυναίκας, το πέρασμα από την πρωτόγονη ισοτιμία των δύο φύλων στην ανισοτιμία μεταξύ τους. Ο Μαρξ και ο Έγκελς απέδειξαν, ότι η κοινωνική ανισότητα του άνδρα και της γυναίκας είναι ένα ιστορικό κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο εμφανίστηκε σε μια ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης του ανθρώπινου πολιτισμού και, ως τέτοιο, έχει τη λήξη του όταν εκλείψουν οι όροι που το δημιουργούσαν. Στο πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα, δεν υπήρχαν ούτε τάξεις ούτε φυλετικές διακρίσεις. Ο καταμερισμός εργασίας μεταξύ των φύλων ήταν φυσικός. Η εργασία της γυναίκας στο νοικοκυριό, κοντά στα παιδιά και στους γερόντους αφορούσε την κοινότητα, είχε δηλαδή κοινωνικό χαρακτήρα, όπως και η εργασία του άνδρα (κυνήγι-ψάρεμα κλπ), που γινόταν μακριά από το κοινοτικό νοικοκυριό. Ο φυσικός καταμερισμός ανάμεσα στα φύλα, όπως και ο ηλικιακός, ακόμη και ο πρώτος κοινωνικός καταμερισμός δεν μπορούσε να έχει εκμεταλλευτικό χαρακτήρα, λόγω της πολύ χαμηλής παραγωγικότητας της εργασίας, που δεν άφηνε υπερπρο όν. Δεν άφηνε περίσσευμα που θα μπορούσε κάποιος να ιδιοποιηθεί και να ζήσει χωρίς ο ίδιος να εργάζεται. Το γένος καθοριζόταν από την πλευρά της μητέρας (μητροπλευρική καταγωγή), λόγω της πολυγαμίας. Είναι η περίοδος της μητριαρχίας, η οποία όμως δεν έδινε πλεονέκτημα στις γυναίκες έναντι των ανδρών. Σε μια πορεία με τη δημιουργία πλεονάσματος, υπερπρο όντος που συντελέστηκε στον τομέα εργασίας του άνδρα, κυρίως στην κτηνοτροφία και στην χειροτεχνία, διαμορφώθηκε ιστορικά η δυνατότητα σφετερισμού του υπερπρο όντος, επομένως και η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η εργασία της γυναίκας έχασε τον κοινωνικό χαρακτήρα της, γιατί το κοινοτικό νοικοκυριό έχασε τον κοινωνικό παραγωγικό του χαρακτήρα και μετατράπηκε σε ατομικό νοικοκυριό του ιδιοκτήτη. Η οικογένεια εξελίχθηκε σε μονογαμική για τη γυναίκα, γιατί ο άνδρας ιδιοκτήτης έπρεπε να είναι σίγουρος για τους κληρονόμους της περιουσίας του. Για το ιστορικό αυτό γεγονός, ο Ένγκελς υποστήριξε, ότι «το γυναικείο φύλο υπέστη την κοσμοϊστορική του ήττα». Τότε εμφανίστηκε το πατριαρχικό δίκαιο, για το πέρασμα της ατομικής ιδιοκτησίας στα γνήσια παιδιά. Η ανισότητα στο οικογενειακό δίκαιο αντανακλά αυτό που συμβαίνει στο πεδίο της οικονομίας. Το νέο που δημιούργησε ο καπιταλισμός στη θέση της γυναίκας είναι ότι έδωσε τη δυνατότητα επιστροφής στη κοινωνική παραγωγή, ως μισθωτής εργατικής δύναμης. Το ολοκληρωμένο μπάσιμο της γυναίκας στην παραγωγή, κάθε φορά που ο καπιταλισμός είχε ανάγκη από άφθονη και φτηνή εργατική δύναμη, της επέτρεπε να κερδίσει πρώτα την οικονομική της ανεξαρτησία -βασική προ πόθεση- και δεύτερον, να αρχίσει να αντιλαμβάνεται πόσο αδιάρρηκτη είναι η συνάρτηση μεταξύ της κοινωνικής και ανθρώπινης θέσης της γυναίκας και της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Σε όλη την πορεία ανάπτυξης και εξέλιξης του καπιταλιστικού συστήματος επήλθαν αλλαγές, αναπροσαρμογές, στη βάση της ταξικής πάλης και του ανάλογου συσχετισμού δυνάμεων, που αφορούσαν στο πώς η αστική πολιτική αναδεικνύει το γυναικείο ζήτημα. Γενικά, οι αστικές ιδέες «εκσυγχρονίζονται» ανάλογα με το πώς βλέπουν τη χρησιμοποίηση της γυναικείας εργατικής δύναμης. Εδώ πρέπει να τονιστεί και τούτο: παρόλο που η γυναικεία ανισοτιμία αφορά στο σύνολο των γυναικών της κοινωνίας, όμως δεν είχε και δεν έχει, ως σήμερα, τις ίδιες επιπτώσεις στη ζωή ολόκληρου του γυναικείου φύλου. Οι γυναίκες της κυρίαρχης τάξης σε όλα τα προηγούμενα εκμεταλλευτικά κοινωνικά συστήματα απολάμβαναν τα πλεονεκτήματα που έδινε η ιδιοκτησία, η πολιτική εξουσία και έτσι είχαν υψηλό επίπεδο διαβίωσης. Και σήμερα, οι γυναίκες της αστικής τάξης έχουν την οικονομική δυνατότητα και τα μέσα για τη μόρφωση, την φροντίδα των παιδιών και της οικογένειας, έχουν ελεύθερο χρόνο και αν και όταν διεκδικούν καλύτερη μεταχείριση, επί της ουσίας και σε πραγματικό μέγεθος, δεν μπορούν να υποστηρίξουν ουσιαστικά αιτήματα για την ισοτιμία της γυναίκας σε σχέση με εργασιακές σχέσεις, τη μητρότητα, την εκπαίδευση, την υγεία για όλες τις γυναίκες, την φροντίδα των ηλικιωμένων, της οικογένειας. Περιορίζονται σε ανώδυνα αιτήματα ποσοστιαίας κατοχύρωσης, συμμετοχής στα κόμματά τους, σε κυβερνητικά ή άλλα όργανα, σε προβλήματα αναχρονιστικών καταλοίπων στις σχέσεις των δύο φύλων, στη βία του άνδρα προς τη γυναίκα, στη σεξουαλική παρενόχληση κλπ. Όχι ότι αυτά δεν είναι προβλήματα. Αλλά έχουμε την άποψη ότι τόσο θα βρίσκουν το δρόμο για την επίλυσή τους, όσο η γυναίκα θα αναλαμβάνει την ευθύνη της στο πεδίο της ταξικής πάλης. Και επειδή έχουμε την άποψη ότι οι υλικοί όροι είναι που αποτυπώνουν την πραγματικότητα και ενέχουν και τις λύσεις ας θυμηθούμε: Ο πρώτος μισθός μιας γυναίκας στις αρχές του 20ου αιώνα δεν ξεπερνούσε τις 2 δραχμές εβδομαδιαίως, οι εργάτριες του Ρετσίνα και του Περή στον Πειραιά αμείβονταν για 16ωρη εργασία με 0,50 λεπτά ημερησίως και σε πολλές περιπτώσεις γεννούσαν μέσα στο εργοστάσιο, αφού όχι μόνο δεν δικαιούνταν άδεια τοκετού, αλλά επέστρεφαν στην δουλειά την επόμενη της γέννας. Στα μοδιστράδικα, με μέσο όρο 0,70 λεπτά την ημέρα, οι γυναίκες εργάζονταν πάνω από 16 ώρες, οι υπηρέτριες ανέχονταν για μισθούς πείνας την άγρια και ανήθικη συμπεριφορά των αφεντικών τους και οι μισθοί τους συνήθως καταβάλλονταν μετά από μήνες. Σήμερα, η μερική απασχόληση, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας προσαρμοσμένες στις εβδομαδιαίες και μηνιάτικες ανάγκες των εργοδοτών είναι ο κανόνας. Οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις προβλήθηκαν σαν «ίσες ευκαιρίες», για τη μείωση της μεγαλύτερης ανεργίας των γυναικών, αλλά ουσιαστικά είχαν στόχο όλη την εργατική τάξη. Η ανεργία στις γυναίκες είναι υπερδιπλάσια των ανδρών. Και επειδή ο καθείς που θέλει να βάλει το λιθαράκι του, για να στρωθεί ο δρόμος για μια ανθρώπινη ελεύθερη κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς, πρέπει να έχει το κουράγιο να πει την αλήθεια, όταν παντού την αποσιωπούν και την καταπνίγουν. Στην ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξε χρονική στιγμή που οι κατατρεγμένοι σήκωσαν το ανάστημά τους και γκρέμισαν ό,τι τους στερούσε τη ζωή τους, με μπροστάρη και οδηγό το κομμουνιστικό κίνημα και άρχισαν να οικοδομούν τη νέα κοινωνία. Το αν αυτή δεν έφτασε σε ολοκληρωτική νίκη, δεν είναι ένα νομοτελειακό ζήτημα, αλλά είναι ένα πρόβλημα συσχετισμών, αντιθέσεων και υλικών όρων. Αυτό όμως είναι άλλη συζήτηση. Η Οκτωβριανή επανάσταση αναποδογύρισε τον παλιό κόσμο που η καπιταλιστική παραγωγή είχε στήσει με το κεφάλι κάτω. Το ζήτημα της γυναικείας ισοτιμίας μπήκε σε άλλη βάση. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι δεν άφησαν κανέναν νόμο που επέβαλε στη γυναίκα την υποταγή. Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα της γυναίκας για ίδια δικαιώματα με τον άνδρα στην δουλειά, στον μισθό, την ανάπαυση, τις κοινωνικές ασφαλίσεις, τη μόρφωση. Στην Ελλάδα η κατοχύρωση της ίσης αμοιβής διακηρύχτηκε το Στις παραμονές του πολέμου υπήρχαν στη Σ. Ένωση γυναίκες μηχανικοί και τεχνικοί. Το 43% του ειδικευμένου προσωπικού στις επιστήμες, στην τεχνική, στις καλές τέχνες ήταν γυναίκες. Στις εκλογές του 1946, 277 γυναίκες εκλέχτηκαν στο Ανώτατο Σοβιέτ της ΕΣΣΔ και στα ανώτερα Σοβιέτ, πάνω από εκλέχτηκαν στα τοπικά Σοβιέτ. Και αυτά πραγματοποιήθηκαν σε τριάντα χρόνια, μέσα σε μια χώρα που, πριν την επανάσταση, οι περισσότερες γυναίκες ήταν αναλφάβητες. Ο Λένιν αναδείκνυε ως καθοριστικής σημασίας, για την ισοτιμία της γυναίκας, δύο βασικούς παράγοντες, τη συμμετοχή της στην παραγωγική διαδικασία και την απόσπασή της από τη σκλαβιά του νοικοκυριού. Υποστήριζε, ότι «η γυναίκα εξακολουθεί να παραμένει σκλάβα του σπιτιού, γιατί η μικρή οικιακή οικονομία την καταπιέζει, την πνίγει, τη ζαλίζει, την ταπεινώνει, περιορίζοντάς την στην κουζίνα ή δίπλα στην κούνια του παιδιού, υποχρεώνοντάς την να δαπανά όλη την ενεργητικότητά της σε δουλειές μη παραγωγικές, εκνευριστικές, που την αποχτηνώνουν και την εξευτελίζουν». Ένα ήταν το σύνθημα, ανάπτυξη της βιομηχανίας των οικιακών συσκευών, σπίτια με σύγχρονα μέσα, μαιευτικές κλινικές, αναπαυτήρια, καντίνες, ιατρεία, πλυντήρια, βρεφονηπιακοί σταθμοί, νηπιαγωγεία, παιδικοί σταθμοί, παιδικοί κήποι, σχολεία κ.λ.π. Κάθε βήμα του σοσιαλισμού έφερνε την απελευθέρωση της γυναίκας. Τι πρέπει να κάνουμε σήμερα; Αυτό που πρέπει να κάνουμε παντού και πάντα. Να αναγνωρίσουμε την κατάσταση. Να την καταλάβουμε. Να θελήσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, για να κερδίσουμε τη ζωή μας. Να μη φοβηθούμε την ευθύνη. Μ.Λ. Βιβλιογραφία Κ. Μάρξ Κριτική της πολιτικής οικονομίας, Κλάρα Τσέτκιν Ο Λένιν για τη γυναίκα, Ζαν Φλεβίν Η γυναίκα και ο κομμουνισμός, Η Ντομιτίλα Μπάριος Ντε Σουνκάρα μιλάει στη Μοέμα Βίζερ, Ανουράντα Γκάντι Φιλοσοφικά Ρεύματα στο Φεμινιστικό Κίνημα

13 14 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 9 Μάρτη 2013 ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ Μεθοδεύουν νέα μείωση του κατώτατου μισθού Δ ιαψεύδει η κυβέρνηση τα όσα ακούγονται για νέα μείωση του κατώτατου μισθού με αφορμή την έλευση των επικεφαλής της τρόικας και τα ραντεβού τους με τον υπουργό Εργασίας. Ωστόσο, πρόκειται για μία διάψευση η οποία δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε καν για επικοινωνιακούς λόγους, από μια κυβέρνηση η οποία έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να αντιπαρατεθεί με την τρόικα στο παραμικρό. Ήδη, αυτές τις ημέρες αναμένεται η ανακοίνωση του νέου τρόπου με τον οποίο θα υπολογίζεται ο κατώτατος μισθός με βάση τις επιταγές του Μνημονίου 3, δηλαδή η οριστικοποίηση της κατάργησης της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Σύμφωνα, λοιπόν, με το Μνημόνιο 3: «Από το α' τρίμηνο του 2014, η κυβέρνηση θα αναθεωρεί το σύστημα του κατώτατου μισθού, με σκοπό πιθανές βελτιώσεις και την αποτελεσματικότητα στην προώθηση της απασχόλησης και τη μάχη της ανεργίας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας». Και είναι βέβαιο ότι αυτός ο νέος τρόπος υπολογισμού δεν θα είναι παρά ένας νέος μηχανισμός μετακύλισης των συνεπειών της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αυξάνονται οι κύκλοι του συστήματος που πιέζουν για νέα ραγδαία μείωση του κατώτατου μισθού, αλλά και οι δηλώσεις στελεχών του αστικού μπλοκ εξουσίας που «δείχνουν» προς αυτήν την κατεύθυνση. Έτσι, τις δηλώσεις Μέργου που τόση «αναστάτωση» προκάλεσαν στην κυβέρνηση, ήρθε να συμπληρώσει δημοσίευμα του «Κυριακάτικου Βήματος» σύμφωνα με το οποίο οι εκπρόσωποι 11 μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων, σε συνάντηση που είχαν με τον υπουργός Ανάπτυξης, Κ. Χατζηδάκη, έθεσαν ξανά και ευθέως ζήτημα μείωσης του κατώτατου μισθού ως όρο για «νέες επενδύσεις». Μάλιστα, είχαν το θράσος να συσχετίσουν το ζήτημα του κατώτατου μισθού με την τεράστια ανεργία και την ενδοτικότητα που κυριαρχεί στους εργαζόμενους ώστε να αποδεχτούν εργασία με οποιουσδήποτε όρους. Και πάλι δεν έπεισε κανέναν η διάψευση του Χατζηδάκη επί του δημοσιεύματος, αφού όλα αυτά που αναφέρονται κατά καιρούς υλοποιούνται λίγο αργότερα και μάλιστα με όρους κατεπείγοντος στο Κοινοβούλιο ή με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, παρακάμπτοντας τη Βουλή. Είναι, άραγε, προς διάψευση τα σχέδια για Ειδικές Οικονομικές Ζώνες στη χώρα; Είναι, άραγε, προς διάψευση τα στοιχεία για την αδήλωτη εργασία που δείχνουν ότι, στην πράξη, ακόμη και αυτός ο κατώτατος μισθός καταστρατηγείται κατά συρροή; Τα τετράωρα που μετατρέπονται σε εξάωρα ή και οχτάωρα με 250 και 300 ευρώ το μήνα; Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος της καταστρατήγησης του κατώτατου μισθού των 586 ευρώ για τους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών; Δεν είναι, άραγε, η προλείανση του εδάφους για ακόμη πιο μεγάλες μειώσεις; Και σε τι αποσκοπούν οι διάφορες μεθοδεύσεις εκμετάλλευσης των ανέργων μέσα από τα διάφορα «προγράμματα απασχόλησης» και μέσω διαφόρων καλοθελητών (ανάμεσα σε αυτούς και η ΓΣΕΕ); Σε όλα αυτά μόνο σαν κακόγουστο αστείο ακούγεται η «πρωτοπόρα» πρωτοβουλία του υπουργείου Εργασίας να κάνει υποχρεωτική για τις επιχειρήσεις την ηλεκτρονική υποβολή των εντύπων που αφορούν Επιθεώρηση Εργασίας και ΟΑΕΔ και μάλιστα με ηλεκτρονικά πεδία που «δεν θα επιτρέπουν» δήλωση αναλογίας μισθού κάτω από τα επίπεδα του κατώτατου μισθού. Κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης στα εργοστάσια του Βόλου Το τελευταίο διάστημα, σε μία σειρά μεγάλων και μικρότερων εργοστασίων στην περιοχή του Βόλου και της Μαγνησίας οι εργοδότες, αξιοποιώντας τους αντεργατικούς νόμους των μνημονίων και το κλίμα ανασφάλειας και εκβιασμού που έχει φέρει η εκτόξευση της ανεργίας, επιχειρούν να ανατρέψουν όλα τα δικαιώματα των εργατών και να πετσοκόψουν μισθούς και μεροκάματα. Στην ΑΓΕΤ η διεύθυνση ανακοίνωσε μονομερώς και ήδη εφαρμόζει την κατάργηση επιδομάτων και απαιτεί από τους εργάτες εκβιαστικά να υπογράψουν μειώσεις μισθών. Στο εργοστάσιο της ΣΟΒΕΛ (μεταλλοβιομηχανία, θυγατρική της ΣΙ ΕΝΟΡ) στον Αλμυρό η εργοδοσία θέτει το προσωπικό σε διαθεσιμότητα 3 εβδομάδες και υποχρεωτική άδεια 1 εβδομάδα από την 1η Μάρτη, επιδιώκοντας μέσα από την ανασφάλεια να μειώσει τους μισθούς. Οι Μύλοι Λούλη στην Σούρπη επέβαλαν μειώσεις μισθών. Στη Χαλυβουργία Θεσσαλίας (Μάνεσης) η εργοδοσία απαιτεί νέα παράταση στη μείωση μισθών 18% που έχει επιβάλει από το χειμώνα. Στην Artenius Hellas (VPI), χημική βιομηχανία στην Β ΒΙΠΕ Βόλου, επιβλήθηκαν περικοπές σε επιδόματα και η εργοδοσία απαιτεί μείωση μισθών 30%! Στη χαρτοποιία ΒΙΣ ανακοινώθηκε εκ περιτροπής εργασία για 50 εργάτες. Επίσης, σε πολλά εργοστάσια, ενώ έχει επιβληθεί και εκ περιτροπής εργασία, οι εργάτες παραμένουν απλήρωτοι για μήνες. Η επίθεση αυτή δεν έχει συναντήσει μέχρι τώρα σοβαρές αντιδράσεις από τη μεριά των εργατών και του συνδικαλιστικού κινήματος. Στην ΑΓΕΤ ετοιμάζονται συνελεύσεις με στόχο απεργιακές κινητοποιήσεις, ενώ οι εργάτες και το σωματείο της VPI αρνήθηκαν τις απαιτήσεις της εργοδοσίας με μαζική παράσταση διαμαρτυρίας στην Επιθεώρηση Εργασίας. Από την άλλη, και αυτές οι αντιδράσεις αποτελούν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα που μπορεί να αποτελέσει έναυσμα και για τους υπόλοιπους. Η καταθλιπτική κυριαρχία των κυβερνητικών-εργοδοτικών εργατοπατέρων της ΠΑΣΚΕ και της ΑΚΕ στα σωματεία και το Εργατικό Κέντρο Βόλου και η γραμμή της υποταγής στις απαιτήσεις της εργοδοσίας («για να μην κλείσει το εργοστάσιο»), σκορπίζουν την απογοήτευση και την ηττοπάθεια στον εργατόκοσμο. Η «Πρωτοβουλία Βόλου για την Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία» έβγαλε προκήρυξη και ξεκίνησε επισκέψεις-παρεμβάσεις στα εργοστάσια που σήμερα χτυπιούνται, σε μία προσπάθεια να θέσει το ζήτημα της οργάνωσης, της αντίστασης και της διεκδίκησης απέναντι στην κλιμάκωση της επίθεσης από την εργοδοσία. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει: «Οι εργάτες και οι εργαζόμενοι δεν έχουν κοινά συμφέροντα με τους εργοδότες. Όσες υποχωρήσεις και αν κάνουν οι εργαζόμενοι για το «κοινό καλό» των επιχειρήσεων, οι εργοδότες κλιμακώνουν την επίθεσή τους απαιτώντας ακόμα μεγαλύτερες θυσίες, έχοντας σύμμαχο την τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ, τους μηχανισμούς καταστολής του κράτους και τα «παπαγαλάκια» των ΜΜΕ. Το κεφάλαιο θα συνεχίζει να επιτίθεται όσο οι εργαζόμενοι υποχωρούν μπροστά στον εκβιασμό της ανεργίας, όσο είναι ανοργάνωτοι και δεν έχουν σφυρηλατήσει μεταξύ τους ισχυρούς δεσμούς ενότητας, αλληλεγγύης και συντονισμού. Η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει την επέλαση αυτής της βαρβαρότητας είναι ένα παλλαϊκό-πανεργατικό μέτωπο αντίστασης, διεκδίκησης και πάλης. Μέσα από την οργάνωση των εργαζόμενων, τον συντονισμό της πάλης τους, την αγωνιστική αλληλεγγύη στους αγώνες τους. Σε κατεύθυνση αγωνιστική και ταξική που θα απομονώνει τους κήρυκες της ταξικής συνεργασίας-υποταγής και θα ξεπερνάει πρακτικές διάσπασης και λογικές κυβερνητικών αυταπατών και διαχείρισης».

14 Σάββατο 9 Μάρτη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 15 Αντιφασιστική πορεία στη Σάμο ΟΙΚΟΝΟΚΟΣΜΟΣ Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 2/3 αντιφασιστική διαδήλωση στο Βαθύ. Είχαν προηγηθεί δύο συσκέψεις μέσα στο Φλεβάρη, μετά από κάλεσμα της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας Σάμου σε οργανώσεις, φορείς και σωματεία και ανταποκρίθηκαν το ΚΚΕ(μ-λ), η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΟΚ Ε και το σωματείο της ΕΛΜΕ. Το ΚΚΕ δεν ανταποκρίθηκε κατά τη συνήθη του τακτική. Το αρχικό κάλεσμα επικέντρωνε στο άνοιγμα γραφείων της Χ.Α. στο Βαθύ και έθετε ως στόχο την πραγματοποίηση πορείας με κεντρικό σύνθημα «να κλείσουν τα γραφεία της Χρυσής Αυγής». Το ΚΚΕ(μ-λ) τοποθετήθηκε στη σύσκεψη, θέτοντας το ζήτημα της φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής και επιχειρηματολογώντας, ότι η πολιτική κατάργησης λαϊκών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων αποτελεί κεντρική επιλογή του πολιτικού συστήματος. Η Χ.Α. αξιοποιείται από το σύστημα ως προπομπός για τη διαρκώς μεγαλύτερη ένταση και σκλήρυνση αυτής της κατεύθυνσης. ρα υπό την ανοχή του συστήματος και όχι σε αντιπαράθεση με αυτό. Με αυτή την έννοια η αντιφασιστική πάλη πρέπει να στρέφεται συνολικά απέναντι στο πολιτικό σύστημα που είναι ο φορέας της φασιστικοποίησης και όχι επιλεκτικά στην περίπτωση της Χ.Α. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αναγκαίο να καταγγέλεται και να αποκαλύπτεται ο ρόλος αυτής της δολοφονικής συμμορίας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενθάρρυνε τη λογική του να επικεντρωθεί το ζήτημα της αντιφασιστικής πάλης στη Χ.Α., εκτιμώντας ότι η δράση της έρχεται σε κόντρα με τις διαθέσεις του συστήματος με ορατό τον κίνδυνο εκτροπής. Ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε το ζήτημα του εκφασισμού ως βασικό χαρακτηριστικό της κίνησης του συστήματος και διαφώνησε σε μια κινητοποίηση με κεντρική στόχευση την ΧΑ. Η κοινή συνισταμένη που προέκυψε μετά και τη δεύτερη σύσκεψη ήταν η πραγματοποίηση αντιφασιστικής πορείας με κεντρικά συνθήματα: ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΝΑ ΑΠΟΜΟΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ Χ.Α.- ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΑΪΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΙΚΑΙΩΜΑΤΑ Η ΙΑ ΗΛΩΣΗ, Η ΑΠΕΡΓΙΑ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΕΟΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΤΗΣ Χ.Α. Η πορεία του Σαββάτου 2/3 είχε περίπου 200 άτομα και μαζικοποιήθηκε κυρίως από τους φοιτητικούς συλλόγους των τριών σχολών που βρίσκονται αυτό το διάστημα σε κινητοποιήσεις. Αποτέλεσε μια πρώτη θετική κινητοποίηση απέναντι στην εντεινόμενη φασιστικοποίηση, παρ όλο που δεν έλειψαν και συνθήματα «γηπεδικού» περιεχομένου που καθόλου δεν βοηθούν έναν ευρύτερο κόσμο να πλαισιώσει τέτοιες προσπάθειες. Οικονομικό ΝΑΤΟ; Τεραστίων διαστάσεων ευρωαμερικάνικη συμφωνία εμπορίου και επενδύσεων αποτελεί σήμερα αντικείμενο διαλόγου ανάμεσα σε Αμερικάνους και Γερμανούς. Ένα είδος ΝΑΤΟ της οικονομίας με μεγάλο δέλεαρ και οφέλη ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Άνοιγμα των ευρωπαϊκών αγορών για τις ΗΠΑ, εξισορρόπηση των ζητημάτων ανταγωνιστικότητας για τη Γερμανία. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι ΗΠΑ και ΕΕ έχουν αθροιστικά πληθυσμό 800 εκατομμύρια κατοίκους και ΑΕΠ ύψους 32 τρις δολάρια αντιπροσωπεύοντας το μισό της παγκόσμια οικονομικής δραστηριότητας και το 1/3 του διεθνούς εμπορίου, αρκεί. Από το εκέμβριο του 1995 η ευρωαμερικάνικη σύνοδος στη Μαδρίτη είχε θέσει αυτό το φιλόδοξο στόχο για μια «Νέα ιατλαντική Ατζέντα». Οι διαπραγματεύσεις σταμάτησαν το 1998 με τη Γαλλία να μπλοκάρει λίγο αργότερα μια σχετική συμφωνία ανάμεσα στον τότε Επίτροπο της ΕΕ και τον υπουργό Οικονομικών του Κλίντον, φοβούμενη την υποβάθμιση της υπό την αγγλοσαξονική κυριαρχία και παραμερισμό της. Το 2008 μετά την κατάρρευση του Γύρου Συνομιλιών της Ντόχα για το παγκόσμιο εμπόριο και την ιεράρχηση που επέβαλλε η κρίση οριστικοποιήθηκε η διακοπή κάθε επαφής. Δεν είναι τραγωδία, είναι δολοφονία! Κάτω η πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης που δολοφονεί! Οι δύο νεκροί φοιτητές στη Λάρισα και οι τρεις που χαροπαλεύουν, δηλητηριασμένοι από αναθυμιάσεις, ενώ προσπαθούσαν να ζεσταθούν με αυτοσχέδιο μαγκάλι, δεν είναι δυστύχημα, δεν είναι τραγωδία, ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΟΝΙΑ! Υπάρχουν αυτουργοί και τους ξέρουμε! Είναι η πολιτική της κυβέρνησης των ιμπεριαλιστών και του κεφάλαιου, της ΕΕ και του ΝΤ, η πολιτική της φτώχειας και της ανεργίας, η πολιτική που φορτώνει φόρους και χαράτσια στο λαό, η πολιτική που κόβει μισθούς και συντάξεις, η πολιτική που με ΕΦΚ και ΦΠΑ μετέτρεψε τη θέρμανση σε είδος πολυτελείας, που με ξυλόσομπες και μαγκάλια μας επιστρέφει σε προπολεμικές καταστάσεις, η πολιτική που εξαθλιώνει λαό και νεολαία. εν είναι απλά οι αναθυμιάσεις από το μαγκάλι. Είναι οι αναθυμιάσεις από ένα σάπιο σύστημα που κλέβει τα όνειρα, το μέλλον, την ίδια τη ζωή της νεολαίας, ένα εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα που στερεί από τους νέους το δικαίωμα στη δουλειά και στη μόρφωση, που τους προσφέρει «σταδιοδρομία» στις ουρές των ανέργων, που σπρώχνει στη κατάθλιψη, στα ναρκωτικά, στις αυτοκτονίες, που γκρεμίζει ό,τι απόμεινε από τη δημόσια δωρεάν παιδεία, που ορθώνει ταξικούς φραγμούς και «διώχνει» τα παιδιά του λαού από την εκπαιδευτική διαδικασία. Η οργή μας, ο θυμός μας, η αγανάκτηση να γίνουν κίνημα! Μαζικά, συλλογικά, οργανωμένα, «από τα κάτω», με τους συλλόγους, τα σωματεία, τα συνδικάτα. Να αντισταθούμε στην πολιτική που σπέρνει θάνατο. Να διεκδικήσουμε δουλειά, εισόδημα, δικαιώματα, ελευθερίες. Να ανατρέψουμε τους αρνητικούς συσχετισμούς. Να διεκδικήσουμε τη ζωή και το μέλλον μας! Για μας και για τα παιδιά μας! Παρασκευή 1/3/2013 ΚΚΕ(μ-λ) Το ενδιαφέρον της νέας προσπάθειας βρίσκεται στο γεγονός ότι την πρωτοβουλία για το κάλεσμα την είχε αυτή τη φορά το Βερολίνο που υπερκεράζοντας τον γαλλογερμανικό άξονα συνέπραξε με τους Βρετανούς στην τελευταία και πιο πρόσφατη σύνοδο Κορυφής των Βρυξελών. Με μια ανακοίνωση των 27 δόθηκε δια στόματος μάλιστα Μπαρόζο- το πράσινο φως για την έναρξη των διαπραγματεύσεων με τη δήλωση πως «θα αποτελέσει ισχυρό μοχλό εκσυγχρονισμού των οικονομιών μας». Ως ένδειξη καλών προθέσεων η ΕΕ ήρε την απαγόρευση εισαγωγής ορισμένων κατηγοριών ζώων που ίσχυε λόγω διαφορετικών «υγειονομικών προδιαγραφών». Ξέρετε οι Ευρωπαίοι πρωτοστατούν στην οικολογία όπως η ανιακή- σήμερα- Θάτσερ που έκλεισε τις ρυπογόνες βιομηχανίες άνθρακα για χάριν του. οικολογικού city. H νέα διαπραγμάτευση θα ξεκινήσει τον Ιούλιο και αναμένεται μακρά πολύ περισσότερο αφού προβλέπεται σε όλη αυτή τη διαδικασία «ρυθμιστικής εναρμόνισης», το αμερικάνικο δίκαιο να υπερισχύει του ευρωπαϊκού. Γιατί λοιπόν οι ευρωπαίοι (και ειδικά οι Γερμανοί) είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε αυτές τις θυσίες; Και με τι όρους θα παίξουν στο παιχνίδι που ήδη εξήγγειλε ο Ομπάμα στην καθιερωμένη ετήσια ομιλία του επεκτείνοντας παρόμοιες συμφωνίες σε Λατινική Αμερική και Ειρηνικό; Στις δύο του Φλεβάρη η Μέρκελ βρήκε «θετικά σημεία» στην προσέγγιση με τον Τζον Μπάϊντεν ο οποίος με τη σειρά του έκρινε μια συμφωνία «εφικτή»; Και γιατί τώρα; Τέτοιες κινήσεις είναι φανερό ότι έχουν τεράστια γεωπολιτική σημασία και σίγουρα επηρεάζουν τη στρατηγική εδώ και χρόνια προσέγγιση με τη Ρωσία με βάση τα δίκτυα μεταφοράς υγραερίου. Παράλληλα σχεδόν με τις προσεγγίσεις ΕΕ-ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα ανακοίνωσαν στρατηγικού χαρακτήρα συνεργασίας πρόσβασης της δεύτερης στα ενεργειακά αποθέματα της πρώτης

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΝΕΟΛΑΙΑ Σάββατο 9 Μάρτη 2013 Κανένας εγκλωβισμός στα ψευτοδιλήμματα του συστήματος Μαζικός αγώνας για την ανατροπή του πανεπιστημίου του μνημονίου Να προλειάνει το έδαφος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση προσπαθεί το σύστημα, με σκοπό το τσάκισμα των φοιτητικών δικαιωμάτων και την όποια δωρεάν εκπαίδευση έχει απομείνει, με όσο το δυνατόν μικρότερες αντιδράσεις. Εξάλλου, παρά τις αδυναμίες που εμφανίζει το φοιτητικό κίνημα, είναι γνωστό πως η απόσταση από τις τοπικές κινητοποιήσεις σε ένα πανελλαδικό κύμα κινητοποιήσεων δεν είναι και τόσο μεγάλη, ειδικά σε μία περίοδο που η επίθεση του συστήματος είναι ολομέτωπη και ο φοιτητής χτυπιέται από όλες τις πλευρές, είτε στο σπίτι με τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που προωθείται είτε στο πανεπιστήμιο με έναν νόμο πλαίσιο και ένα σχέδιο «Αθηνά» να κρέμονται πάνω από το κεφάλι του. Το σύστημα λοιπόν κάνει προσπάθεια να αποτρέψει την συγκρότηση αντιστάσεων και στην προσπάθειά του αυτή θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που μπορεί να έχει. Είτε αυτό λέγεται πέρασμα νόμων και μέτρων σε περιόδους που οι σχολές είναι κλειστές (πχ καλοκαίρι), είτε σε περιόδους εξεταστικής που οι δυνατότητες κινητοποιήσεων είναι αρκετά πιο περιορισμένες, είτε ακόμα και την τακτική του καρότου και του μαστιγίου ή αλλιώς τον τρόπο, με τον οποίο κυβερνητικά στελέχη παίζουν το ρόλο του κακού και του καλού μπάτσου. Προφανώς, στην περίπτωση που όλα αυτά δεν πιάσουν, υπάρχει και η ανοιχτή καταστολή και τρομοκρατία. Ο λόγος γίνεται για τον υπουργό Εσωτερικών Ευριπίδη Στυλιανίδη, που, με δηλώσεις του, πρότεινε την μετοχοποίηση του 49% κάποιων πανεπιστημίων και την διάθεση των μετοχών σε ιδιώτες, μιας και, όπως μας ενημέρωσε, «ο προ πολογισμός της χώρας μας επαρκεί για τη χρηματοδότηση περίπου 15 πανεπιστημίων από τα 25 που διαθέτουμε, με αποτέλεσμα τα υπόλοιπα να απειλούνται με κλείσιμο ή μαρασμό», ενώ δεν ξέχασε να αναφέρει και το «τρισκατάρατο» άρθρο 16 του συντάγματος, που ορίζει, πως η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι δημόσια και δωρεάν. Από την άλλη, άμεση ήταν και απάντηση του Υπουργείου Παιδείας, λέγοντας πως αυτά είναι υπερβολές και πως αυτός κάνει προσπάθεια να εξορθολογήσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση και όχι να την διαλύσει Η πολιτική ουσία λοιπόν, ο Στυλιανίδης στον ρόλο του κακού και του «μπαμπούλα» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και το υπουργείο στον ρόλο του καλού και του προστάτη της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης. Βέβαια, μόνο τραγική ειρωνεία μπορεί να θεωρηθεί αυτό, αν αναλογιστεί κανείς πως το ίδιο υπουργείο προωθεί τα δίδακτρα, τις διαγραφές, την διάλυση των πτυχίων, τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολών και γενικά την εξαφάνιση των φοιτητικών δικαιωμάτων. Εξάλλου, η αναφορά στο άρθρο 16 και στο ότι τα λεφτά δεν φτάνουν για όλους δεν είναι τυχαία, είναι γνωστή η επιδίωξη του υπουργείου να φορτώσει τα βάρη στις πλάτες των φοιτητών κάνοντας έτσι τις σπουδές είδος πολυτελείας. Στην ουσία προσπαθούν να εγκλωβίσουν την οργή των φοιτητών στο ψευδοδίλλημα ιδιώτης-δίδακτρα, για να την ελέγξουν, με την λογική του μικρότερου κακού. Έτσι, υπάρχει η αναγκαιότητα ο αγώνας των φοιτητών να προσανατολίζεται πέρα και έξω από τα ψευτοδιλήμματα του συστήματος, για να καταφέρει να κερδίσει νίκες και να μην είναι ευάλωτο στην πρώτη τρικλοποδιά. Πρέπει να μπορεί να αποκαλύπτει την φύση, τον χαρακτήρα και τις επιδιώξεις του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλιστικού συστήματος, που, κάτω από τις επιταγές των αμερικάνων και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, διέλυσε και παραρτημοποίησε την παραγωγή της χώρας, την στιγμή που καθημερινά επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη. Προσπαθεί να πείσει τον λαό με ευχολόγια για επενδύσεις και φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μπας και καταφέρει να του ρίξει στάχτη στα μάτια και να κρύψει πως αυτό που έρχεται είναι ένα ακόμα πιο βάρβαρο χτύπημα των δικαιωμάτων μας, πως το πανεπιστήμιο που θέλει να φτιάξει είναι ένα πανεπιστήμιο για λίγους και εκλεκτούς, στο οποίο η μεγάλη πλειοψηφία της νεολαίας δεν θα έχει θέση. ΣΑΜΟΣ: Μαζικός αγώνας για την ανατροπή του πανεπιστημίου του μνημονίου 2 εβδομάδες κατάληψη και συνεχίζουμε - «Όχι στο σχέδιο Αθηνά» ΚΟΖΑΝΗ Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο Α μέσως μετά το τέλος της εξεταστικής, οι μερικές εκατοντάδες φοιτητές του τμήματος ΣΑΧΜ (Στατιστικής και Αναλογιστικών Χρηματοοικονομικών Μαθηματικών) Σάμου, αναζήτησαν τρόπους να αντιδράσουν στην απόφαση της κυβέρνησης να το καταργήσει. Παρά τις διάφορες αρχικές ταλαντεύσεις και αυταπάτες για το αν θα είναι καλύτερα να συγχωνευτούν, οι φοιτητές μπήκαν μαζικά στις συνελεύσεις. Συζήτησαν διεξοδικά το σχέδιο Αθηνά αλλά και γενικότερα τα σχέδια που επιφυλάσσει η κυβέρνηση και το σύστημα γι αυτούς και αποφάσισαν με ομοφωνία να ξεκινήσουν τις κινητοποιήσεις τους. Άλλωστε, τι μάθημα να κάνεις σε μια σχολή που σε ένα μήνα δεν θα υπάρχει; Οι φοιτητές του ΣΑΧΜ έδωσαν την αφορμή και στους φοιτητές των άλλων δυο τμημάτων της Σάμου (Μαθηματικό, Μηχανικοί Πληροφοριακών και Επικοινωνιακών Συστημάτων) να μπουν σε συνελεύσεις. Παρά την αγωνία κάποιων συνδικαλιστών(μασ) να περάσουν στους φοιτητές τις θέσεις τους για φοιτητές-πελάτες και πανεπιστήμιο στην υπηρεσία της λαϊκής εξουσίας, οι φοιτητές «κράτησαν» τα βασικά και προσπέρασαν την ουσία των πλαισίων-σεντόνια με τις φαντασιώσεις των παραπάνω, παρ όλο που με την απειρία τους οι φοιτητικές μάζες άφησαν τους «ειδικούς» να κάνουν κουμάντο. Μπήκαν λοιπόν στον αγώνα με αυτές τις βασικές κατευθύνσεις: «Όχι στο σχέδιο Αθηνά- Καμία κατάργηση τμημάτων». Η συμμετοχή στην κατάληψη και στις πορείες ήταν πολύ μεγάλη, οι μισοί σχεδόν φοιτητές που βρίσκονται στο νησί ήταν στις διαδηλώσεις, η διάθεση δε να βάλουμε ένα φρένο στην βάρβαρη πολιτική των κυβερνήσεων, ξεκινώντας από το σχέδιο Αθηνά και τις συνέπειες του νόμου ιαμαντοπούλου ήταν σχεδόν καθολικές. Όμως οι μέρες περνούσαν, και οι φοιτητικές μάζες, μέσα στην απειρία τους, άφησαν την διαχείριση του αγώνα και των καταλήψεων σε λίγους «ειδικούς». Ενώ στην αρχή, οι διαθέσεις του κόσμου ήταν τέτοιες που την ανοιχτή συντονιστική επιτροπή πλαισίωναν μέχρι και οι μισοί φοιτητές που είχαν ψηφίσει στην συνέλευση, και υποχρέωναν έτσι την κατάληψη να διατηρεί μια ζωντάνια, στη συνέχεια οι «ειδικοί» έκαναν την δουλειά τους: έγραφαν πανό, έστηναν συγκεντρώσεις, ομιλίες, «φορούσαν» πλαίσια που δεν γνώρισε και δεν ψήφισε ποτέ κανείς σε συνέλευση. Οι συντονιστικές επιτροπές των καταλήψεων, πλέον, δεν χρειαζόταν να συζητήσουν. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με ζητήματα στοχοθεσίας, όπως το Πανεπιστήμιο Α.Ε., οδήγησαν στο να αραιώσει η συμμετοχή στις καταλήψεις. Με αυτά τα δεδομένα, μετά από δυο εβδομάδες το ΜΑΣ, που οδηγούσε ως τότε τις κινητοποιήσεις, άλλαξε γραμμή και πρότεινε να λήξει η κατάληψη και να συνεχιστεί ο αγώνας με άλλες μορφές (συνέλευση στο ΜΠΕΣ). Όμως η ταξική πάλη είναι πολύ άτιμο πράγμα και δεν χωράει στα σχεδία του καθένα. Οι φοιτητές του ΣΑΧΜ πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και συνεχίζουν, ενώ, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, πραγματοποιείται συνέλευση στο Μαθηματικό. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις πάλεψαν αυτές τις μέρες να βγουν οι φοιτητές από τους τέσσερεις τοίχους της κατάληψης και να βρουν συμμάχους στους εργαζομένους και στους ανέργους, ώστε να παλέψουν μαζί για σπουδές και δουλειά και να πάρει αυτός ο αγώνας παλλαϊκά χαρακτηριστικά. Η ομοσπονδία γονέων και κηδεμόνων Κοζάνης αποφάσισε την Πέμπτη 7/3 συγκέντρωση-διαδήλωση στην κεντρική πλατεία της πόλης, με αφορμή το πρόβλημα που παρουσιάστηκε με τη μεταφορά των μαθητών στα σχολεία και με αίτημα δωρεάν μεταφορές. Η ΕΛΜΕ στάθηκε δίπλα σε αυτήν την πρωτοβουλία ανακοινώνοντας στάση εργασίας κι έτσι μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς από όλα τα σχολεία του δήμου πλημμύρισαν την πόλη εκφράζοντας την αντίθεσή τους στην πολιτική του συστήματος για την εκπαίδευση. Η συγκέντρωση ήταν από τις πιο μαζικές που έγιναν τους τελευταίους μήνες και φυσικά, την παράσταση έκλεψαν οι μαθητές, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα κατά χιλιάδες. εν έλειψαν βέβαια και οι λογικές συνδιαχείρησης και «διαλόγου» με μπόλικες αυταπάτες για τη στήριξη του δημάρχου (ΠΑΣΟΚ), από τον οποίο ζήτησαν να κλείσει τα σχολεία (για διευκόλυνση του αγώνα), ούτε και οι λογικές καπελώματος τύπου ΠΑΜΕ. Όμως, μετά από πολύ καιρό, οι μαθητές ξαναβγήκαν στους δρόμους και το στοίχημα είναι να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους και μαζί με εκπαιδευτικούς και φοιτητές να δώσουν στην κυβέρνηση μια δυναμική απάντηση και να διεκδικήσουν τη ζωή και το μέλλον τους. Παράλληλα, οι σπουδαστές των ΤΕΙ, μετά από συνέλευσή τους αποφάσισαν κατάληψη επ αόριστον, προχώρησαν σε κατάληψη των διοδίων Πολυμύλου και, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, ετοιμάζουν νέα συγκέντρωση για την Παρασκευή 8/3 στην κεντρική πλατεία. Όλα δείχνουν, ότι το έδαφος είναι πρόσφορο για ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο που θα μπορούσε να αποτελέσει έναυσμα για τον αγώνα όλου του λαού ενάντια στη βάρβαρη πολιτική του συστήματος.

16 Σάββατο 9 Μάρτη 2013 ΝΕΟΛΑΙΑ Προλεταριακή Σημαία 17 Η τραγωδία στη Λάρισα και οι ανάγκες της γνώσης Δύο νεκροί φοιτητές του ΤΕΙ και τρεις σε κρίσιμη κατάσταση. Το γεγονός έγινε αμέσως γνωστό μέσω ίντερνετ και συγκίνησε τον κόσμο. Στο τέλος, αναγκάστηκαν να τοποθετηθούν και οι παράγοντες του συστήματος και τα επίσημα ΜΜΕ. Γεγονός είναι ένα: τα δύο αυτά παιδιά είναι θύματα της αντιλα κής πολιτικής που τσακίζει κόκαλα και έχει επιστρέψει το λαό σε συνθήκες διαβίωσης περασμένων δεκαετιών. Είναι η ίδια πολιτική που ευθύνεται για τις αυτοκτονίες που πληθαίνουν και ο ακριβής αριθμός τους δεν έχει εξακριβωθεί -όμως εκτιμάται ότι έχει ξεπεράσει τα άτομα- από την είσοδο στο ΔΝΤ. Είναι η ίδια πολιτική που δημιούργησε τους εξαθλιωμένους ανθρώπους που μαζεύουν τα σάπια φρούτα στις λα κές ή συνωστίζονται για λίγο φαγητό που μοιράζεται -και αυτό δεν κρύβεται με την λογοκρισία. Είναι η ίδια πολιτική που, σύμφωνα με μαρτυρίες γιατρών, έχει οδηγήσει σε επανεμφάνιση σοβαρών προβλημάτων υγείας, όπως η πνευμονία, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, αν υπήρχε θέρμανση στα σπίτια ή στα σχολεία. Είναι η ίδια πολιτική που εξωθεί τους μαθητές των σχολείων να λιποθυμούν από ασιτία. Αλλά και ειδικά στο χώρο της παιδείας, γίνονται φανερά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πλέον οι φοιτητές. Η φοιτητική μέριμνα ουσιαστικά καταργείται στην πράξη. Πολλές οικογένειες δεν μπορούν να πληρώσουν τα νοίκια, πολλοί παρατάνε τις σπουδές για οικονομικούς λόγους. Το σχέδιο Αθηνά θα σήμαινε το τέλος των σπουδών για χιλιάδες φοιτητές, αν εφαρμοζόταν το αρχικό προσχέδιο. Και, φυσικά, θα οδηγήσει σε συρρίκνωση του φοιτητικού σώματος. Αυτό που πρέπει να αναδείξει το φοιτητικό κίνημα πάνω στο γεγονός, είναι το αυτονόητο, «δεν έχουμε τα στοιχειώδη για να σπουδάσουμε, παγώνουν οι φοιτητές στα σπίτια τους». Είναι λοιπόν αναγκαίο για το φοιτητικό κίνημα, αν θέλει να τιμήσει τη μνήμη των δύο φοιτητών, να μην μείνει στην περιγραφή της κατάστασης. Είναι αναγκαίο, για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των φοιτητών, να δείξει τους πραγματικούς ενόχους. Δεν είναι τιμή στα παιδιά να μην μιλάμε για το γεγονός. Δεν είναι τιμή για τη γενιά μας να επικρατεί σιγή. Δεν είναι τιμή, απέναντι σε ένα συνεχιζόμενο έγκλημα σε βάρος του λαού, να συγκεντρώνονται νεολαίοι με κεράκια, για συμβολικές διαμαρτυρίες. Τιμή θα είναι να βγούμε στους δρόμους και να διεκδικήσουμε τη ζωή μας. Να πάρουμε πίσω αυτά που μας κλέβουν. Τιμή για τη γενιά μας θα είναι να μην κρυώνουν οι φοιτητές. Να μην πεινάει ο κόσμος. Να μην παρατήσουμε τις σπουδές για λόγους ταξικούς. Να έχουμε δουλειά. Να μην είμαστε εξαθλιωμένοι. Αυτό είναι που φοβούνται τα αστικά ΜΜΕ, γι' αυτό την πρώτη μέρα υπήρξε μια ένοχη σιωπή απέναντι στο γεγονός. Σιωπή που ακολουθήθηκε από ύβρεις και εξοργιστική υποκρισία, όταν αυτά τα ανθρωποειδή άνοιξαν το στόμα τους. Με πρωτεργάτες τον γνωστό Άδωνιμπουμπούκο και τον λούμπεν νεοφιλελεύθερο Τζήμερο, μας ενημέρωσαν ότι η τραγωδία είναι θέμα έλλειψης παιδείας. Και συγκεκριμένα ότι το μονοξείδιο του άνθρακα είναι θανατηφόρο. Έδωσαν γραμμή στα ΜΜΕ και αυτή η γραμμή έπιασε σε αρκετό κόσμο. Μάλιστα. Εδώ οφείλουμε να πούμε τα αυτονόητα. Και θα τα πούμε. Η γιαγιά μου δεν ήξερε τι είναι το μονοξείδιο του άνθρακα, έβγαζε όμως το μαγκάλι έξω. Ο κόσμος δεν ήξερε τι είναι ο βάκιλος του Κοχ, πέθαινε όμως κατά χιλιάδες από φυματίωση. Η άλλη γιαγιά μου δεν ήτανε μαία, όμως ξεγεννούσε μόνη της, με κίνδυνο δικό της και των παιδιών, γιατί δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα. Αλήθεια, αφού οι κκ Τζήμερος Γεωργιάδης είναι τόσο φιλομαθείς, γνωρίζουν άραγε ότι στις χώρες του ΔΝΤ το προσδόκιμο ζωής πέφτει δραματικά -σε πολλές έως και 15 χρόνια; (Φυσικά και γνωρίζουν, αυτοί). Αυτή η γνώση, μπορεί μήπως να προφυλάξει έναν ολόκληρο λαό; Αυτή η γνώση δεν είναι αναγκαία για να προφυλαχθούμε από το γεγονός, ότι σύντομα θα πεθαίνουν πάλι άνθρωποι από την πνευμονία; Από το γεγονός ότι οι γυναίκες δεν θα έχουν να πάνε σε κλινική και θα γεννούν στο σπίτι; Και αλήθεια, τα παιδιά των κκ Τζήμερου-Γεωργιάδη, έχουν ανάγκη να λάβουν τέτοιους είδους γνώσεις; Ή μήπως αυτά τα παιδιά έχουν εξασφαλίσει, ότι θα ανάβει το καλοριφέρ στο σπίτι; Μήπως η τάξη από την οποία προέρχεται κάποιος, δημιουργεί διαφορετικές ανάγκες στο τι πρέπει να διδαχθεί και τι όχι; Ναι λοιπόν, είναι καλό να γνωρίζει ο κόσμος για το μονοξείδιο του άνθρακα, και για την εξέλιξη των ειδών (αυτή διδάσκεται στα σχολεία κ. Άδωνι;), και για το μποζόνιο του Χιγκς και για πολλά ακόμα. Αλλά το βασικό που πρέπει να γνωρίζει είναι η θέση του στην κοινωνία και οι ευθύνες που απορρέουν από αυτή. Γι' αυτό η φοιτητική αριστερά έχει ευθύνες να μιλήσει για το γεγονός και να αναδείξει τα ζητήματα. Γιατί χειρότερη προβολή στη μνήμη ενός εγκλήματος είναι η σιωπή. Κ. Καμαρέτσος Για το Σάββα που τόσο άδικα και πρόωρα χάθηκε Τ ην Τρίτη 5 Μάρτη παίχτηκε στο νεκροταφείο της Αγυιάς Χανίων η τελευταία παράσταση του δράματος του Σάββα Παπαδόπουλου. Του «άτυχου» νεολαίου που, στα 21 του χρόνια, έφυγε από τη ζωή μαζί με τον Νίκο, συμφοιτητή του από τη Χαλκίδα. Αναφέρομαι στο τραγικό περιστατικό που συγκλόνισε όλη την Ελλάδα, των 5 νεολαίων σπουδαστών στα ΤΕΙ Λάρισας, που στον 21ο αιώνα προσπάθησαν να ζεσταθούν με το μαγκάλι. Εκατοντάδες άνθρωποι παραβρέθηκαν στη κηδεία του, για να πουν το τελευταίο αντίο στο Σάββα και να συμπαρασταθούν στην οικογένεια του. Συμμαθητές του από το ΕΠΑΛ, καθηγητές και πολλοί γνωστοί και φίλοι, ιδιαίτερα Πόντιοι μετανάστες από τη Γεωργία. Ο Σάββας ήταν παιδί γονιών που ήρθαν από τη Γεωργία. Έλληνες ξενιτεμένοι, που η μητέρα πατρίδα, όχι μόνο δεν τους αγκάλιασε, όπως καυχιόταν το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, αλλά όσο τους είχε ανάγκη τους ξεζούμισε και σήμερα στην πλειοψηφία, τους πέταξε στο καλάθι της ανεργίας. Γιατί και οι Έλληνες του Πόντου που ήρθαν στην Ελλάδα δεν είχαν καλύτερη αντιμετώπιση από τη μεγάλη μάζα των μεταναστών άλλων εθνικοτήτων. Οι μετανάστες είναι οι «ξένοι», όπου κι αν βρίσκονται, είτε σε άλλη χώρα, είτε στην πατρογονική τους. Αυτό το σύστημα το επιδιώκει και το αναπαράγει. Γιατί δεν θέλει το λαό ποτέ ενωμένο, τον θέλει διασπασμένο, για να μην έχει τη δυνατότητα να αντισταθεί.οι γονείς του Σάββα δούλεψαν σκληρά όλα αυτά τα χρόνια, για να μπορέσουν να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, όπως όλοι οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι μετανάστες. Κι αυτό κάνει τον πόνο τους ακόμη πιο μεγάλο. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ; Μήπως είναι η κακιά στιγμή; Μήπως φταίει το αλκοόλ; Μήπως οι παρέες και η νεανική επιπολαιότητα; Μήπως... μήπως...; Όμως τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα, όσο κι αν προσπαθούν να μας μπερδέψουν για να αποποιηθούν τις ευθύνες τους οι κάθε λογής εκπρόσωποι του συστήματος. Πραγματικοί υπεύθυνοι είναι αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, αλλά έχουν οδηγήσει με την πολιτική τους το λαό στην ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Μια πολιτική που υπαγορεύεται από τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα της ΕΕ και του ΝΤ, που καταργεί δικαιώματα και καταχτήσεις ολόκληρου αιώνα. Που μας στερεί το δικαίωμα στη δουλειά, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στις σπουδές, στη ίδια τη ζωή. Αυτής της βάρβαρης πολιτικής είναι θύματα ο Σάββας και οι φίλοι του και δυστυχώς δεν θα είναι τα τελευταία. Γιατί θα χρειαστούν κι άλλοι αγώνες και μάλιστα, με καλύτερη οργάνωση και με ξεκάθαρο προσανατολισμό, μέχρι να καταφέρει ο λαός πραγματικά να ανατρέψει αυτήν την πολιτική που μετατρέπει σε κόλαση τη ζωή του. Που στερεί στη νεολαία το δικαίωμα στις σπουδές, το δικαίωμα να ονειρεύεται και να δημιουργεί. Μέχρι να καταφέρει η εργατική τάξη να συγκροτηθεί σαν τάξη για τον εαυτό της και να ανατρέψει αυτό το σύστημα, που η μπόχα του πνίγει ολόκληρη την κοινωνία. Χαρτζουλάκης Γιάννης Χανιά

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 9 Μάρτη 2013 ΠΡΟΒΟΛΕΣ Ούγκο Τσάβες Σ ε βαρύ πένθος βυθίστηκε ο λαός της Βενεζουέλας στο άκουσμα της είδησης, πως πέθανε ο Ούγκο Τσάβες. Ο θάνατος του συγκίνησε όλη την Λατινική Αμερική και έκανε αστραπιαία τον γύρο του κόσμου. Μέχρι και οι ορκισμένοι αντίπαλοι του στις πρωτεύουσες των δυτικών χωρών, ειδικά στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και αλλού, αναγκάστηκαν να κάνουν υποκριτικές δηλώσεις και να προσποιηθούν την λύπη τους. Ο Τσάβες έδωσε σκληρή μάχη με τον καρκίνο και το πάλεψε μέχρι την τελευταία στιγμή, με αξιοζήλευτη δύναμη. ίχως αμφιβολία, ο Τσάβες θα μείνει στην ιστορία της Βενεζουέλας και του λαού της ως ο ηγέτης που τους έδωσε αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση. Η λατινοαμερικάνικη χώρα από συνώνυμο της διαφθοράς και της εγκληματικότητας, σχετικά άγνωστη στον κόσμο, έγινε σεβαστή και σημείο αναφοράς διεθνώς. Τα έβαλε με τους μισητούς βορειοαμερικάνους γιάνκηδες, επέζησε ενός πραξικοπήματος και μιας συνεχούς εξωτερικής πίεσης και υπονόμευσης και μίλησε στις καρδιές των εκατομμυρίων φτωχών σε όλη την Λατινική Αμερική. Μείωσε με τις πολιτικές που εφάρμοσε τις ανισότητες, την φτώχεια και τον αναλφαβητισμό, ανέβασε τους κοινωνικούς δείκτες και βελτίωσε την ζωή εκατομμυρίων. Κι αυτά δεν τα έκανε μόνος του. Από τα χρόνια της μεγάλης σφαγής, του λεγόμενου Καρακάσο και μετά, στηρίχτηκε στην δύναμη των λαϊκών μαζών, που είχαν αφυπνιστεί ύστερα από δεκαετίες καταπίεσης και απόγνωσης. Εκμεταλλεύτηκε τα έσοδα από το πετρέλαιο και το γενικό κλίμα ανάτασης στην περιοχή, με τις πολιτικές αλλαγές και την υποχώρηση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Ο Ούγκο Τσάβες δεν ήταν κομμουνιστής και γι αυτό, δεν μπορεί να κριθεί σαν τέτοιος. Επηρεάστηκε από τα κηρύγματα του Μπολιβάρ, τον μαρξισμό, τα δεινά των ιθαγενών, τον σκανδαλώδη πλουτισμό και την εξουσία της λευκής μειοψηφίας, το παράδειγμα της Κούβας και κυρίως από την καταθλιπτική κυριαρχία του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού στον νότιο κώνο της ηπείρου για πολλές δεκαετίες. Υπήρξε κληρονόμος και τμήμα ενός ρεύματος στην Λατινική Αμερική, το οποίο σε διαφορετικές στιγμές και χώρες προσπάθησε να σπάσει την ολοκληρωτική εξάρτηση και κυριαρχία του ιμπεριαλισμού, να διαπραγματευτεί με άλλους όρους τον πλούτο της γης και των ανθρώπων και να ανοίξει έναν δρόμο μεγαλύτερης ανεξαρτησίας. Αυτό το ρεύμα διαπερνούσε και διαπερνά όλα τα κοινωνικά στρώματα και, ανάλογα με την περίπτωση, έχει απήχηση και σε τμήματα της ελίτ. Αρκετοί πριν από αυτόν, ηγέτες με αστικές, μικροαστικές ή και στρατιωτικές καταβολές, με την στήριξη των λαϊκών κινημάτων, το προσπάθησαν ανεπιτυχώς σε διάφορες χώρες και ιστορικές στιγμές. Από την Γουατεμάλα μέχρι την Χιλή, το Περού και αλλού. Ο Τσάβες κατάφερε να κρατηθεί στην εξουσία και να εφαρμόσει ένα τμήμα των υποσχέσεων του. Απέτυχε να προωθήσει πιο ριζοσπαστικές αλλαγές μετά την ήττα στο δημοψήφισμα του 2007, διέψευσε προσδοκίες για πιο βαθιές ανατροπές και προχώρησε σε συμβιβασμούς που ξένισαν, ειδικά στο ζήτημα των σχέσεων με το καθεστώς της Κολομβίας και το αντάρτικο εκεί. Ο λαός της Βενεζουέλας μπαίνει σε μια περίοδο δύσκολη, γεμάτη προκλήσεις και δοκιμασίες. Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν μια ρεβάνς ή, στην καλύτερη περίπτωση, μια μεγάλη στροφή στον λεγόμενο ρεαλισμό. Οι Αμερικάνοι, με διάφορους τρόπους και αποφάσεις, έχουν δείξει πως επιδιώκουν μια επιστροφή στην περιοχή. Με τον ίδιο πνεύμα αντιμετωπίζουν το μέλλον και οι υτικοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές. Αλλά και σε ορισμένες λατινοαμερικάνικες πρωτεύουσες, υπάρχει προσμονή, για να προσαρμοστεί το Καράκας σε πιο ήπια και συναινετική πολιτική. Αν και οι εκλογές για τον επόμενο πρόεδρο φαίνεται, εκτός απρόοπτου, πως θα μετατραπούν σε εκλογικό περίπατο για τον διάδοχο του Τσάβες, τα δύσκολα θα φανούν μετά, όταν περάσει η πρώτη φάση της συναισθηματικής φόρτισης και συσπείρωσης. Ο λαός της Βενεζουέλας, οι εργάτες, οι νέοι, οι αγρότες και οι ιθαγενείς απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια μεγάλη πείρα στην μαζική πάλη. Αν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, μπορούν να πάνε τα πράγματα πολύ μακριά. Είναι οι μόνοι που μπορούν να εγγυηθούν, πως η χώρα δεν θα πισωγυρίσει κοινωνικά και πολιτικά. Τουρκία: Επισκέπτες με ευρύτερες στοχεύσεις Ηεπίσκεψη Μέρκελ στην Τουρκία την προηγούμενη βδομάδα ανοίγει έναν κύκλο συναντήσεων της κυβέρνησης Ερντογάν με ηγέτες και αξιωματούχους των ιμπεριαλιστών της Δύσης. Στο πρόγραμμα για το επόμενο διάστημα βρίσκεται ο νέος υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, που ενδεχομένως θα προετοιμάσει μια συνάντηση του Ερντογάν με τον Ομπάμα, για την οποία επιμένει διακαώς ο τούρκος πρωθυπουργός εδώ και καιρό. Σχεδιάζεται επίσης και η «ιστορική» επίσκεψη του Ολάντ (ο οποίος εμφανίζεται διαλλακτικότερος του προκατόχου του, Σαρκοζί, σε ζητήματα προσέγγισης της Τουρκίας). Ως γνωστόν, το περασμένο Δεκέμβρη, είχε επισκεφτεί «αιφνιδιαστικά» την Τουρκία και ο πρόεδρος της Ρωσίας, Πούτιν. Σε κάθε περίπτωση, το ενδιαφέρον για την Τουρκία από τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα είναι σε μεγάλο βαθμό αναγνωρίσιμο, όσο και ανταγωνιστικό. Επίσημα ο ρώσος Πρόεδρος Πούτιν έκλεισε δουλειές. Ταυτόχρονα, ωστόσο, επισημοποίησε και τις διαφωνίες του για την Τουρκική παρέμβαση στη συριακή κρίση. Επίσημα η Μέρκελ, και η κουστωδία των επιχειρηματιών που την συνόδευαν, έκλεισε δουλειές. Ταυτόχρονα, όμως, έδωσε την πλήρη στήριξή της στην εμπλοκή με την συριακή κρίση. Θέλοντας, μάλιστα, να σηματοδοτήσει και άλλες πτυχές της τακτικής του γερμανικού ιμπεριαλισμού (που τον βαραίνουν ακόμη ιστορικές δεσμεύσεις) επισκέφτηκε τους γερμανούς στρατιώτες που αναπτύχθηκαν πρόσφατα μαζί με τους πυραύλους «πάτριοτ» στα σύνορα με τη Συρία. Επιχείρησε, επίσης, και ένα πολιτικό «μάζεμα» στις θέσεις της Γερμανίας, σε ότι αφορά τις σχέσεις ΕΕ Τουρκίας. Επαναπροσέγγιση, αλλά με πολλούς αστερίσκους. Ανάλογα φαίνεται ότι θα πράξει και ο Ολάντ με την δική του επίσκεψη. Από την άποψη των γεωστρατηγικών ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή, είναι γεγονός πως η Τουρκία έχει αναπτύξει σημαντικό βαθμό εμπλοκής και κύρια σε σχέση με τις εξελίξεις στη Συρία. Σε ότι αφορά το ρόλο της Τουρκίας (υπαρκτό και διεκδικούμενο) στην ευρύτερη περιοχή (όπου παίζονται χοντρά παιχνίδια), και σε συνάρτηση με αυτόν, δημιουργούνται στο εσωτερικό της έντονες αντιθέσεις, με ορατά σημάδια σκληρής σύγκρουσης. Τα ζητήματα, λοιπόν, που άνοιξαν στο εσωτερικό της Τουρκίας, και ενδεχόμενα θα ανοίξουν ακόμη πιο βίαια στο άμεσο μέλλον, αφορούν, κατά βάση, το στρατιωτικό πολιτικό στάτους και τις ισορροπίες στα πλαίσια της άρχουσας τάξης. Το «φαινόμενο» Ερντογάν και η στήριξη που είχε και έχει από κέντρα, μέσα και έξω από την Τουρκία, μάλλον δεν έχει δώσει ακόμη όλες τις εκδοχές του. Ωστόσο, είναι πλέον φανερό, πως η τουρκική αστική τάξη σήμερα βρίσκεται μπροστά σε ιστορικά διλήμματα, που η έκβασή τους (όποια και να είναι) θα καθορίσει πολλά πράγματα με ευρύτερες συνέπειες. Οι συνταγματικές αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση Ερντογάν αλλά και το κουρδικό ζήτημα, όσο και αν δείχνουν και προβάλλονται σαν ανεξάρτητα ζητήματα, σήμερα αντικειμενικά εμπλέκονται και, μάλιστα, με σημαντικό βαθμό αλληλεπίδρασης. Η αλλαγή του Συντάγματος, που στην αιχμή του έχει τις αυξημένες προεδρικές εξουσίες (δηλαδή μετάβαση σε ένα προεδρικό σύστημα «τύπου Γαλλίας»), δεν έχει ως κύριο αίτιο την φιλοδοξία του Ερντογάν να είναι ο επόμενος πρόεδρος- που μάλλον θα είναι αν και εφόσον πετύχει μια τέτοια μεταρρύθμιση. Ούτε, επίσης, μπορεί να θεωρηθεί ένας απλός πολιτικός - πολιτειακός μετασχηματισμός που έρχεται να αποκρυσταλλώσει ομαλά κάποιες νέες ισορροπίες. Ισορροπίες, οι οποίες, μάλιστα, κάθε άλλο παρά δείχνουν να βρίσκονται σε ένα τελικό στάδιο. Οι κινήσεις του Ερντογάν μέχρι τώρα, που δείχνουν να κορυφώνονται με τις επιλογές που προωθεί σήμερα, στοχεύουν, σχεδόν άμεσα, στην ανατροπή ενός πλέγματος εξουσίας που δομήθηκε με άξονα το στρατό, εδώ και ένα αιώνα σχεδόν. Και ο οποίος στρατός βέβαια, παρά τα χτυπήματα που έχει δεχτεί μέχρι τώρα, παραμένει βασικό κέντρο εξουσίας. Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, λοιπόν, η Βουλή θα κλιθεί να ψηφίσει τις συνταγματικές αλλαγές που προτείνει ο Ερντογάν. Και αυτό η σημερινή Βουλή μπορεί να το κάνει μόνο με την ψήφο των κούρδων βουλευτών! Ωστόσο, σε περίπτωση εμπλοκής του ζητήματος στη Βουλή, ο Ερντογάν προκαλεί με δημοψήφισμα! Εδώ όμως, όπως και να το προσεγγίσει κανείς, είναι φανερό πως ανοίγεται ένα μεγάλο κεφάλαιο, στο οποίο το κέντρο Ερντογάν, και ανεξάρτητα από την ψηφοφορία στην Βουλή, δείχνει να ποντάρει τα «ρέστα του». Παράλληλα με τις διαδικασίες για το νέο σύνταγμα, εξελίσσεται και μια άλλη υπόθεση. Και για να το πούμε διαφορετικά, ένα ακόμη πιο σημαντικό «στοίχημα» για την κυβέρνηση Ερντογάν. Οι διαπραγματεύσεις για την «επίλυση» του κουρδικού προβλήματος, στο νησί- φυλακή Ιμπραλί, όπου βρίσκεται ο Οτσαλάν, μπαίνουν στο τελικό και πιο κρίσιμο στάδιο τους. Είναι μια διαδικασία που φιλοδοξεί να άρει τις επιπτώσεις του κουρδικού προβλήματος στο εσωτερικό της

18 Σάββατο 9 Μάρτη 2013 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 19 Αθέατος Κόσμος Τ ο Ιντλίμπ βρίσκεται στο κέντρο μιας εύφορης λεκάνης στην μέση του δρόμου, ανάμεσα στο Χαλέπι και την Λατάκεια. Πρωτεύουσα της ομώνυμης βορειοδυτικής επαρχίας είναι η έδρα του κυβερνήτη και πριν τον συριακό εμφύλιο, μαζί με τα περίχωρα, ξεπερνούσε τις εκατόν τριάντα χιλιάδες κατοίκους. Αν και ζούσε για αιώνες στην σκιά του γειτονικού, μεγάλου αστικού και εμπορικού κέντρου που ήταν το Χαλέπι, το Ιντλίμπ υπήρξε, Ιντλίμπ Συρία Νεκρές πόλεις, άνθρωποι σε σπηλιές καθημερινά. Πρόσφατες φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο έδειξαν κάτι που ήταν από καιρό γνωστό στον έξω κόσμο. Για να γλιτώσουν από τους τυφλούς βομβαρδισμούς, πολλές οικογένειες έχουν καταφύγει σε σπηλιές, αρχαία χαλάσματα και ρωμαϊκούς τάφους, μετατρέποντας τα σε καταφύγια και σπίτια. Οι εικόνες σοκάρουν σχεδόν το ίδιο με αυτές που είναι γεμάτες αίμα στους δρόμους των συριακών πόλεων ή απόγνωση και φόβο στα στρατόπεδα των προσφύγων στην Τουρκία και στην Ιορδανία. Με φανερή χαιρεκακία, μερικές ισραηλινές εφημερίδες σχολίασαν, πως οι Σύριοι γύρισαν στην λίθινη εποχή! Τουρκίας και η οποία αναμένεται να ολοκληρωθεί τις επόμενες βδομάδες. Και εδώ άλλωστε το γενικότερο ενδιαφέρον δεν εστιάζεται αποκλειστικά στο εσωτερικό μέτωπο της Τουρκίας. Αν και είναι φανερό, πως μια κάποια συμφωνία στην φάση αυτή και στο βαθμό που διαμόρφωνε κάποια πλαίσια αποδεκτά και από τις δύο μεριές, θα ευνοούσε τα σχέδια της κυβέρνησης Ερντογάν και στα συνταγματικά. Είναι βέβαιο, πως το πρόβλημα αυτό έχει παραμέτρους και εκτός Τουρκίας και κολλητά στα σύνορά της. Οι παράμετροι αυτές ελέγχονται από ιμπεριαλιστικά κέντρα και μπορούν να δώσουν πολλές και διαφορετικές εκδοχές στο θέμα, ανεξάρτητα με το τι θα συμφωνηθεί μέσα στην Τουρκία. Το ότι στην περιοχή συγκρούονται αντιτιθέμενα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, και το ότι αυτά σήμερα βρίσκονται σε φάση όξυνσης, είναι δεδομένο. Η άμεση εμπλοκή της Τουρκίας και τα πολλά ανοιχτά μέτωπα που θέλει να διαχειριστεί διαμορφώνουν ανάλογες καταστάσεις και στο εσωτερικό της. Και αυτό είναι κάτι που δικαιολογεί σε απόλυτο βαθμό και το ενδιαφέρον όλων των ιμπεριαλιστών για τις εσωτερικές εξελίξεις στη Τουρκία. Έτσι και οι επισκέψεις αυτές, κατά βάση, σηματοδοτούν τις γενικότερες ανταγωνιστικές τάσεις που αναπτύσσονται στην περιοχή, άσχετα αν το μέχρι στιγμής αποτέλεσμά τους (σημαντικό αλλά όχι καθοριστικό των βασικών παραμέτρων) δείχνει να περιορίζεται στο οικονομικό πεδίο. Χ.Β ΕΙΤΕ μια συλλογή από φωτογραφίες για τις αρχαιότητες και τις Νεκρές Πόλεις και εικόνες από τους Σύριους που ζούνε στους τάφους και στις σπηλιές world/photos-syriansfind-shelter-caves-tombs-article Ακόμη ένα βίντεο από το Αλ Αραμπίγια με την γνωστή μονομερή άποψη για την συριακή σύγκρουση. από την αρχαιότητα, πλούσια γεωργική περιοχή. Ευνοημένη από το κλίμα και το έδαφος ήταν ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα ελαιοπαραγωγής και βαμβακιού, από τα πρώτα ρωμαϊκά χρόνια, παρασκευής σαπουνιού αλλά και βαμβακερών υφασμάτων. Κοντά στο Ιντλίμπ, ανακαλύφθηκε η αρχαία πόλη Έμπλα, που άκμασε στα τέλη της τρίτης προχριστιανικής χιλιετίας. Εκεί οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν είκοσι χιλιάδες πήλινες επιγραφές στην γλώσσα των Σουμερίων, ανάκτορα και άλλους αρχαιολογικούς θησαυρούς. Στους λόφους με τα ασβεστολιθικά πετρώματα, σε όλη σχεδόν την επαρχία, είναι διάσπαρτοι επτακόσιοι περίπου μικροί οικισμοί, εκατό μικρές πόλεις, εγκαταστάσεις, πρωτοχριστιανικές εκκλησίες, μοναστήρια και οχυρά, που χρονολογούνται κυρίως από τα βυζαντινά χρόνια. Ερειπωμένες και εγκαταλειμμένες είναι οι Νεκρές Πόλεις, όπως είναι γνωστές στους αρχαιολόγους και στους τουριστικούς οδηγούς και οι οποίες ένωναν τους δρόμους των καραβανιών που κατευθύνονταν προς την ύση. Στα θεμέλια τους, το προσεκτικό μάτι μπορεί να δει ίχνη παλιότερων εγκαταστάσεων των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, τάφους αρχόντων και ναούς παλιών θεών. Με σουνιτική πλειοψηφία, το Ιντλίμπ, στον συριακό εμφύλιο, υπήρξε από την αρχή κέντρο της αντιπολίτευσης και της ένοπλης εξέγερσης. Σε όλη την περιφέρεια έγιναν σκληρές και θανατηφόρες συγκρούσεις, η πόλη, αν και συνεχίζει να ελέγχεται από τον συριακό στρατό, είναι περικυκλωμένη από τους αντάρτες και ο πληθυσμός, όσοι δηλαδή δεν πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς, δοκιμάζεται Σε ένα άρθρο, πριν ένα χρόνο, ο γνωστός δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φισκ, με μια δόση υπερβολής θύμιζε στον δυτικό κοινό, πως η περιοχή της σημερινής Συρίας είναι η γη των πολιτισμών. Η ανθρώπινη παρουσία και δραστηριότητα έχει καταγραφτεί πριν από δώδεκα χιλιάδες χρόνια τουλάχιστον. Και ολόκληρη η χώρα, κυρίως όμως στα δυτικά και στις όχθες του Ευφράτη, είναι ένας ανεξερεύνητος αρχαιολογικός χώρος με θησαυρούς παγκόσμιας σημασίας. Η καταστροφή και η λεηλασία αυτού του ιστορικού πλούτου είναι μια από τις τραγικές πλευρές του συνεχιζόμενου εμφυλίου. Η άλλη, εξίσου και περισσότερο σημαντική, είναι η ανθρώπινη και κοινωνική καταστροφή που έχει συντελεστεί στην χώρα, η τρομακτική οικονομική οπισθοδρόμηση, η μετατροπή πόλεων και χωριών σε ερείπια και τα κύματα των προσφύγων. Υπολογισμοί ανεβάζουν σε 70% περίπου την μείωση του εθνικού προϊόντος και σε περισσότερους από εβδομήντα χιλιάδες τους νεκρούς και τους τραυματίες. Οι μαζικές και τυφλές σφαγές έχουν δημιουργήσει αξεπέραστα εμπόδια ανάμεσα στις θρησκευτικές κοινότητες, ξυπνώντας το μίσος και την διάθεση για εκδίκηση. Κάθε είδους οπλαρχηγοί, αρκετοί εισαγόμενοι με τις παχυλές χορηγίες των εμίρηδων της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, έχουν αναλάβει την διακυβέρνηση των ανθρώπων, επιβάλλοντας την σαρία και την καταπίεση. Μετά το Ιράκ, και η Συρία έχει επιστρέψει στο παρελθόν. Αν και οι ευθύνες των μπααθικών καθεστώτων που μεταλλάχτηκαν σε ανελεύθερα και καταπιεστικά είναι μεγάλες, και στις δύο χώρες είχαν γίνει σημαντικά βήματα προς την κοσμικότητα, τον αλφαβητισμό και για δεκαετίες οι θρησκευτικές κοινότητες συμβίωναν με σχετικά μικρά προβλήματα. Η δυτική επέμβαση και η υποκίνηση των θρησκευτικών και εθνικών αντιθέσεων από τις αντιδραστικές μοναρχίες του Κόλπου οδήγησαν τις εξελίξεις σε μια ανεξέλεγκτη κατάσταση. Και την πλειοψηφία των ανθρώπων στην Συρία, ανεξάρτητα από θρησκεία και καταγωγή, σε μια τραγική κατάσταση, από την οποία θα κάνουν πολλές δεκαετίες, για να ξεφύγουν. Γι' αυτό, οι κυνηγημένοι Σύριοι που κρύβονται στις σπηλιές και στους τάφους αποτελούν τον απόλυτο συμβολισμό και απόδειξη για αυτήν την κίνηση της ιστορίας προς τα πίσω. Τον «Αθέατο Κόσμο» γράφει ο ημήτρης Παυλίδης

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 9 Μάρτη 2013 Μια αποτυχημένη εξέγερση και η ανάδειξη ενός νέου καθεστώτος «Ως τώρα το καθεστώς έχει καταφέρει να απορροφήσει το κίνημα και να το διασπάσει» Ιορδανία Του HISHAM BUSTANI * Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα γεγονότα του Νοέμβρη του 2012 στην Ιορδανία, που ονομάστηκε Habbet Tishreen ή Habbet Neesan (Εξέγερση του Απρίλη) από κάποιους ακτιβιστές, συγκρίνοντάς τα με τα γεγονότα του 1989, ήταν χωρίς προηγούμενο. Αν και τα δυο γεγονότα είχαν σαν αφορμή την αύξηση της τιμής των πετρελαιοειδών, η εξέγερση του 2012 φαίνεται ότι ήταν πολύ περισσότερο ριζοσπαστική απέναντι στο καθεστώς, ιδιαίτερα τη χασεμίτικη βασιλική οικογένεια και τον ίδιο το βασιλιά. Το παγκόσμιο οικονομικό κραχ και η αραβική Άνοιξη Τα πράγματα αγρίεψαν με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Δεν υπήρχαν πλέον χρήματα για να δίνονται τσάμπα. Το νέο σύνθημα είναι «ο καθένας για τον εαυτό του» (εδώ η ΕΕ σκέφτεται να διώξει την Ελλάδα!). Δεν υπήρχαν επιπλέον χρήματα για να χρηματοδοτηθεί η διαφθορά. Ξαφνικά όλα τα σχέδια real-estate που χρηματοδοτούνταν από τα καθεστώτα του Κόλπου σταμάτησαν απότομα. Το Αμμάν έγινε μια πόλη με μισοτελειωμένα κτήρια, δουλειές χάθηκαν και, αφού όλα είχαν ιδιωτικοποιηθεί, η κυβέρνηση βρέθηκε με ένα χρέος άνω των 22 δισ. δολαρίων που χρησιμοποιούνταν συνήθως για χρηματοδότηση της διαφθοράς. Το κύμα αύξησης των φόρων και το σταμάτημα των επιδοτήσεων σε βασικά αγαθά (συμπεριλαμβανομένων των πετρελαιοειδών) επιταχύνθηκαν. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι φτώχυναν. Συνηθισμένες είναι πλέον οι σκηνές στο Αμμάν ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Τα βουνά σκουπιδιών είναι πια συχνό φαινόμενο σε μια πόλη που περηφανευόταν για την καθαριότητά της επί δεκαετίες. Αυτό οφείλεται στην αδυναμία του δήμου της πόλης να αγοράσει νέα απορριμματοφόρα, ένας δήμος που περηφανευόταν επίσης για το οικονομικό του πλεόνασμα πριν από μόλις μια δεκαετία! Καθώς το καθεστώς χρεοκοπούσε, κάτι άλλο εξεράγη: η αραβική Άνοιξη. Οι διαδηλώσεις στην Ιορδανία δεν είχαν καμιά ομοιότητα με τις αντίστοιχες σε άλλες αραβικές χώρες. Αυτές ήταν ελιτίστικες (απαρτίζονταν από τους συνήθεις ακτιβιστές, «αντιπολιτευόμενους» πολιτικούς και κόμματα), ήταν μικρές σε μέγεθος (εκτός απ αυτές όπου συμμετείχε η Μουσουλμανική Αδελφότητα), ήπιες (απαιτούσαν «μεταρρυθμίσεις» κι όχι την ανατροπή του καθεστώτος) και τους έλειπε ένα κοινό ενοποιητικό αίτημα. Σταδιακά η κυβέρνηση κατάφερνε να αυξήσει τις τιμές με αλλεπάλληλες αποφάσεις, που πέρασαν σχετικά απαρατήρητες από το κοινό. Όμως η τελευταία ανατίμηση ήταν τεράστια και έγινε αισθητή. Οι τιμές των καυσίμων (βενζίνης και ντίζελ για θέρμανση) αυξήθηκαν από τα 6,50 δηνάρια (9 δολάρια) στα 10 δηνάρια (14 δολάρια), μια αύξηση 54%. Αυτό είχε μεγάλη επίπτωση στα χαμηλότερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα και επιπλέον, στο βαθμό που το κόστος του ηλεκτρισμού και των μεταφορών εξαρτάται από τα πετρελαιοειδή, η αύξηση αυτή προκάλεσε αυτόματα μια παρόμοια αύξηση στις τιμές όλων σχεδόν των αγαθών. Η λα κή οργή εξερράγη. Όμως για μια ακόμη φορά αυτή η έκρηξη απορροφήθηκε. Ένα άγονο πολιτικό τοπίο Η Ιορδανία είναι πολιτικά ένα τοπίο με μια έννοια κατακαμένο. Το καθεστώς έπαιξε καλά το παιχνίδι του όλα αυτά τα χρόνια. Η «κλασική» αντιπολίτευση είχε υποταχτεί, ξεκινώντας ήδη από το 1989 με τη μέθοδο της ενσωμάτωσης στον καθεστωτικό ιστό, τη «νομιμοποίηση» και τη «διάβρωση» από τα μέσα και κατόπιν με την πλήρη υποταγή της μέσα από αυστηρότερους νόμους που περιόριζαν τις δραστηριότητές της. Ο κοινωνικός ιστός είναι διαρρηγμένος μέσα από διασπάσεις που κατασκευάστηκαν και εφαρμόστηκαν από το καθεστώς μέσα από μια τεχνητή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους ανατολικούς Ιορδανούς και τους παλαιστινιακής καταγωγής. Οι ανατολικής καταγωγής χωρίζονται παραπέρα σε περιοχές, φυλές, οικογένειες κ.λπ. Οι «εσωτερικές διαμάχες» που προκύπτουν έχουν αφορμές επουσιώδη ζητήματα βασισμένα σε στενά συμφέροντα, χαρακτηριστικό ενός πελατειακού κράτους. Η «εναλλακτική» αντιπολίτευση, που παρουσιάζεται σαν πιο «ριζοσπαστική», ήταν μάλλον χειρότερη από την «κλασική» αντιπολίτευση. Ενώ τα παλιά αντιπολιτευόμενα κόμματα στηρίζονταν στις πλατύτερες ιδεολογικές απόψεις του διεθνισμού, του παναραβισμού και του ισλαμισμού, η «εναλλακτική» αντιπολίτευση βασίστηκε σε μια απομονωτική ιορδανική ταυτότητα. Ο πατριωτισμός ήταν το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της αυτοαποκαλούμενης «Αριστεράς». Αυτό ταίριαζε με τα σχέδια του καθεστώτος για την οικοδόμηση μιας «ιορδανικής ταυτότητας» στη θεωρία. Το 1989 το καθεστώς προώθησε την «ιορδανοποίηση» των κλασικών κομμάτων, επιμένοντας στο ότι αυτά πρέπει να είναι αυστηρά τοπικά και ότι θα πρέπει να κόψουν κάθε δεσμό με τους άλλους Άραβες αλλά και παγκόσμια. Το 2002 το καθεστώς ξεκίνησε μια τεράστια καμπάνια με κεντρικά συνθήματα «Πρώτα η Ιορδανία» και «Είμαστε όλοι Ιορδανοί». Αυτό εξυπηρετούσε την παγίδευση της πολιτικής σκηνής σε μια κατασκευασμένη ταυτότητα βασισμένη στο παλιό αποικιακό «κράτος». Μια ταυτότητα που είναι διασπαστική (χρήσιμο εδώ να υπενθυμίσουμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού είναι στενά δεμένο με την Παλαιστίνη και τον παλαιστινιακό αγώνα), σοβινιστική (βασίζεται σε έναν στενό πατριωτισμό, την τυφλή πίστη στο βασιλιά και τη βασιλική οικογένεια, χαιρετίζει το μηχανισμό ασφάλειας και τη σημαία), αλλά και μάταιη (στο βαθμό που δεν μπορεί να οικοδομηθεί ένα σχέδιο απελευθέρωσης που βασίζεται σε μετα-αποικιακό κράτος και σε μια αποικιακή-καθεστωτική κατασκευασμένη ταυτότητα). Στην πράξη το καθεστώς επέλεξε να διασπάσει το λαό πάνω σε φυλετικές και τοπικές διαχωριστικές γραμμές μέσα από τη συνεχιζόμενη υιοθέτηση του εκλογικού νόμου «ένα άτομο-μία ψήφος». Η αντιπολίτευση, κατηγορούμενη από το καθεστώς ότι είναι «παλαιστινιακή», έπεσε στην παγίδα και της έγινε έμμονη ιδέα να αποδείξει την ιορδανική της αυθεντικότητα, τις ιορδανικές της ρίζες, το ιορδανικό της πρόγραμμα, ακόμη και την ιορδανική της διάλεκτο και το ντύσιμό της! Ακόμη και οι ισλαμιστές άρχισαν να έχουν εσωτερικές διαμάχες σχετικά με την ταυτότητα, φτάνοντας στο σημείο ο Rohayyel Gharaibeh, εξέχουσα προσωπικότητα του Ισλαμικού Μετώπου Δράσης, να ηγηθεί ενός ρεύματος στο εσωτερικό του ισλαμικού κινήματος που βασίζεται στη διαχωριστική γραμμή Ιορδανών/Παλαιστίνιων. Η αντιπολίτευση, και επομένως κάθε αυθόρμητη διαμαρτυρία, έχασε τη δυναμική της. Έγινε εύκολη η ταυτοποίησή της, η χειραγώγηση και η χρησιμοποίησή της, επομένως και ο έλεγχός της. Έπαιζε στο γήπεδο του καθεστώτος. Γιατί τα γεγονότα του Νοέμβρη απέτυχαν να μετατραπούν σε πλήρη εξέγερση; 1. Η εξέγερση είχε κόσμο αλλά δεν ήταν μαζική. Σε αντίθεση με προηγούμενες διαμαρτυρίες στην Ιορδανία, τα γεγονότα του Νοέμβρη δεν ήταν αποκλειστικά ελιτίστικα, όμως ο αριθμός των ανθρώπων που συμμετείχαν, αν και μεγάλος, δεν πλησίασε την κρίσιμη μάζα που απαιτείται για είναι αποτελεσματική η αντίσταση. Αυτό εν μέρει οφείλεται στη διαχωριστική γραμμή Ιορδανών/Παλαιστίνιων και στο γεγονός ότι η ιορδανική ταυτότητα δεν είναι κυρίαρχη ιδεολογικά. 2. Δεν έπεισε. Ο κόσμος διαλύθηκε και πήγε σπίτι του. Δεν κατέλαβαν πλατείες. Δεν κράτησαν τις θέσεις τους. Κι αυτό γιατί δεν συγκεντρώθηκε μια κρίσιμη μάζα και δεν συμφώνησαν στον μόνο ρεαλιστικό στόχο, της ανατροπής του καθεστώτος. Μερικά τμήματα διαδηλωτών πρόβαλαν αυτό το σύνθημα, όμως πολλές «αντιπολιτευόμενες» δυνάμεις και προσωπικότητες ήταν ενάντιοι και έκφρασαν ανοιχτά τη φιλο-καθεστωτική τους θέση. Η τεράστια πλειονότητα των βασικών παραγόντων του καθεστώτος και τα βασικά ρεύματα της αντιπολίτευσης πρόκριναν την παραμονή του καθεστώτος. Δεν έχουν εναλλακτικό σχέδιο. Η παλιά φρουρά μάλλον ήθελε αλλαγή στην κορυφή της εξουσίας για να συμμετέχουν κι αυτοί και τίποτε περισσότερο. Αλλαγή στις καρέκλες, όχι αλλαγή καθεστώτος. 3. Οι αντιπολιτευόμενες οργανώσεις ξεπούλησαν τους διαδηλωτές. Η Ισλαμική Αδελφότητα δήλωσε ότι δεν επιθυμεί το διώξιμο του καθεστώτος, τόνισε ότι είναι απλώς μεταρρυθμιστές (επομένως ενάντιοι σε κάθε επαναστατική επιλογή) και το ξεκαθάρισε πολλές φορές ότι το σύνθημα «ο λαός θέλει να ρίξει το καθεστώς» (που φωνάχτηκε πολλές φορές στη διάρκεια των γεγονότων του Νοέμβρη) δεν την εκφράζει. Ο Khaled Kalaldeh, πρώην ηγέτης της Σοσιαλιστικής Αριστεράς (μιας «ριζοσπαστικής» ομάδας της εναλλακτικής αντιπολίτευσης), δήλωσε τα ίδια. Και ακόμη, προτού συμβούν τα γεγονότα του Νοέμβρη, τα κλασικά αριστερά/παναραβικά κόμματα δήλωσαν ότι θα συμμετέχουν στις επερχόμενες εκλογές που βασίζονται στον διαβόητο εκλογικό νόμο «ένα άτομο-μία ψήφος», ενάντια στον οποίο νόμο είχαν μπο κοτάρει τις προηγούμενες εκλογές! 4. Οι διαφωνίες σχετικά με τη Συρία προκαλούν σοβαρά χάσματα στην Ιορδανία. Αυτό αντανακλά την έλλειψη ενότητας και εμπιστοσύνης ανάμεσα στις διάφορες αντιπολιτευόμενες ομάδες και ακτιβιστές που δρουν στη βάση. Οι ηχηροί υπερασπιστές του συριακού καθεστώτος (που περιλαμβάνουν όλα τα «αριστερά» και παναραβικά κόμματα, πολλές από τις «αντιπολιτευόμενες» προσωπικότητες και συγγραφείς που αναφέρθηκαν παραπάνω, καθώς και άλλους) αναπαρήγαγαν τις θεωρητικές τους θέσεις σχετικά με τα μετα-αποικιακά κράτη, πήραν πίσω τις πρώτες υποστηρικτικές τους θέσεις απέναντι στις εξεγέρσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο και υιοθέτησαν μια νέα ρητορική υπέρ του κράτους και κατά του χάους. Αυτά βέβαια ισχύουν και για το εσωτερικό της Ιορδανίας, με αποτέλεσμα να βοηθήσουν ώστε τα γεγονότα του Νοέμβρη να μην εξελιχθούν σε γενική εξέγερση. Πολλές απ αυτές τις προσωπικότητες και κόμματα θεωρούν ότι η «σταθερότητα» της Ιορδανίας είναι στενά δεμένη με τη σταθερότητα και στήριξη του συριακού καθεστώτος. 5. Εξωτερικοί παράγοντες: Η Ιορδανία είναι γνωστή ιστορικά σαν «ουδέτερη ζώνη». Προστατεύει το Ισραήλ (τον πιο πολύτιμο και πιο ευάλωτο σύμμαχο της Δύσης στην περιοχή) από την «εχθρική» αραβική περικύκλωση. Με την άνοδο του Ιράν σε περιφερειακή δύναμη, η «ουδέτερη» αυτή ζώνη απέκτησε νέα διάσταση: η Ιορδανία τώρα προστατεύει τα σουνιτικά κράτη του Κόλπου από τη σιιτική ημισέληνο, μια υποθετική περιοχή που εκτείνεται από το Ιράν στην Ανατολή, περνάει από το Ιράκ και τη Συρία και φτάνει στο Λίβανο δυτικά. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε πρώτα από τον ίδιο το βασιλιά Αμπντουλάχ ΙΙ. Η Ιορδανία έχει διατηρήσει τη σταθερότητά της μέσα στην εκρηκτική περιοχή στην οποία βρίσκεται. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της θεάς τύχης. Η ουδετερότητα της Ιορδανίας είναι πολύτιμη για το Ισραήλ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ και τα

20 Σάββατο 9 Μάρτη 2013 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 21 κράτη του Κόλπου. Αυτοί οι βασικοί παίκτες διασφαλίζουν (μέσω ενός συνδυασμού οικονομικής βοήθειας και μιας σειράς εγγυήσεων) ότι τα πράγματα δεν θα ξεφύγουν από τον έλεγχο στην Ιορδανία. Το Μπαχρέιν πρόσφατα κάλεσε τα κράτη του Κόλπου να βοηθήσουν την Ιορδανία που βρίσκεται σε κρίση. Τα κράτη του Κόλπου δεν θα ανεχτούν την πτώση της μοναρχίας μετά από λα κή εξέγερση. Αυτό αποτελεί άμεση απειλή για τους ίδιους αλλά και έμπνευση για τους δικούς τους λαούς. Αυτός είναι ο λόγος που πρόσφεραν στην Ιορδανία και στο Μαρόκο (τις μόνες μοναρχίες εκτός του Κόλπου) θέσεις στο Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου. Ένα βήμα μπροστά παρά την αποτυχία Δυο βασικά οφέλη προέκυψαν από τα γεγονότα του Νοέμβρη στην Ιορδανία. Πρώτον, έσπασε το ταμπού της κριτικής στο βασιλιά και τη βασιλική οικογένεια. Τα συνθήματα των διαδηλωτών δεν είχαν προηγούμενο μετά το Ήταν ξεκάθαρα ενάντια στο βασιλιά, τη βασιλική οικογένεια και το καθεστώς. Ορισμένες διαδηλώσεις ζητούσαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Δεύτερο, ο λαός κατεβαίνει τώρα πιο εύκολα στο δρόμο για να προβάλει τα αιτήματά του. Μέχρι τώρα το καθεστώς κατάφερνε να απορροφά το κίνημα και να το διασπά. Η παλιά φρουρά, με τις βαθιές κοινωνικές της διασυνδέσεις και τη διαπλοκή της με ορισμένα κινήματα διαμαρτυρίας και αντιπολιτευόμενες προσωπικότητες, αποτελεί την πιο πετυχημένη πτέρυγα του καθεστώτος. Πέτυχαν να εξαλείψουν τη νέα φρουρά, να χρησιμοποιήσουν κάποιους σαν αποδιοπομπαίους τράγους σε δίκες για διαφθορά, ενώ ταυτόχρονα ανοσοποίησαν τους εαυτούς τους απέναντι σε κάθε κατηγορία για διαφθορά. Τώρα κυριαρχούν στη σκηνή. Οι προοπτικές για το μέλλον; Δεν υπάρχουν. Η Ιορδανία είναι σαν το Λίβανο, σχεδιασμένη να είναι εκτός πλαισίου οποιασδήποτε ανεξαρτησίας ή εθνικής κυριαρχίας. Κάθε κίνημα που προσβλέπει στην απελευθέρωση της Ιορδανίας πρέπει να οικοδομήσει τη στρατηγική του μέσα σε ένα πλατύτερο περιφερειακό σχέδιο που περιλαμβάνει (τουλάχιστον) την Παλαιστίνη, τη Συρία και ακόμη το Ιράκ και τον Κόλπο. Κάθε άλλη προοπτική θα αυτοπαγιδεύεται και θα χειραγωγείται εύκολα. Οι διαδηλώσεις του Νοέμβρη 2012 είναι μια απόδειξη αυτού του πράγματος. *Ο Χισάμ Μπουστάνι είναι συγγραφέας και ακτιβιστής και ζει στο Αμμάν. Έργα και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στον αραβικό και δυτικό Τύπο. Το άρθρο με ημερομηνία 8 Γενάρη 2013 δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική διεύθυνση n/hisham-bustani-jordan-a-faileduprising-and-a-reemergingregime_ Τη μετάφραση για λογαριασμό της «Προλεταριακής Σημαίας» έκανε ο Άρης Λάμπρου. Η δημοσίευση δεν συνιστά απαραίτητα και συμφωνία με τις απόψεις που διατυπώνονται. Ιταλία-εκλογές Μεγάλη αναταραχή, απογοητευτική κατάσταση Τ α αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών για τη βουλή και τη γερουσία στις 24/25 του Φλεβάρη αρκετούς αιφνιδίασαν, άλλους χαροποίησαν και περισσότερους προβλημάτισαν. Μπορεί να μην ήταν ένας σεισμός, όπως έσπευσαν να γράψουν οι τίτλοι των ειδήσεων, σίγουρα όμως δεν είναι μια συνηθισμένη κατάσταση. Η Ιταλία, αν και έχει μάθει να ζει με την πολιτική αστάθεια, μετά τις εκλογές έχει μπει σε μια περίοδο πολιτικής αναταραχής και αβεβαιότητας για πολύ περισσότερα πράγματα από το εάν θα σχηματιστεί κυβέρνηση, έτσι ώστε να αποφευχθούν νέες εκλογές, τουλάχιστον για το αμέσως επόμενο διάστημα. εν υπάρχει αμφιβολία πως βασική αιτία αυτής της νέας ρευστής κατάστασης και της επιλογής των Ιταλών ψηφοφόρων είναι η παρατεινόμενη οικονομική κρίση και οι δραματικές επιπτώσεις των πολιτικών που ασκήθηκαν τα τελευταία χρόνια με αποκορύφωμα την περίοδο Μόντι. Η κρίση και η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης/Ευρωπαϊκής Τράπεζας με τον κυρίαρχο ρόλο της Γερμανίας, όπως και αλλού, επιδρά καταλυτικά στην κοινωνία, δημιουργεί-μεγεθύνει αντιθέσεις, διαρρηγνύει συμμαχίες, στριμώχνει/διχάζει μεγαλοαστικές μερίδες, σπρώχνει σε εξέταση και άλλων δρόμων και εναλλακτικών. Πολύ περισσότερο, στην Ιταλία που αποτελεί την τρίτη ισχυρότερη ευρωπαϊκή οικονομία, ιδρυτικό μέλος της ΕΟΚ, μέλος του G-7, με προφανές ειδικό οικονομικό και πολιτικό βάρος για τις ευρωπαϊκές ισορροπίες και όχι μόνο. Από τη σκοπιά των αριθμών και των ποσοστών, ο μεγάλος νικητής των εκλογών είναι ο Μπέπε Γκρίλο και το πολιτικό υβρίδιο-μόρφωμα «Κίνημα 5 αστέρων». Κατέβηκε για πρώτη φορά σε βουλευτικές εκλογές και συγκέντρωσε 25,5%. Μεγάλος ηττημένος ο Μόντι, που, παρότι συγκέντρωσε ένα όχι ευκαταφρόνητο 10,5% μαζί με το κόμμα του Κέντρου, έμεινε μακριά από τους φιλόδοξους στόχους που είχε και αυτός και οι υποστηρικτές του στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Η λεγόμενη κεντροαριστερά με ηγεμονική δύναμη το ημοκρατικό Κόμμα και επικεφαλής τον Μπερσάνι κέρδισε με τη συνδρομή του εκλογικού νόμου την πλειοψηφία στη βουλή, όχι όμως και στη γερουσία, και έτσι αναγκαστικά πρέπει να αναζητήσει συμμάχους για κυβέρνηση συνασπισμού. Ενώ ο Μπερλουσκόνι, από αποδιοπομπαίος πριν λίγο καιρό, έκανε μια εντυπωσιακή επιστροφή. Παραμένει έτσι στο κυβερνητικό παιγνίδι είτε σαν μέρος μιας συμμαχικής ασταθούς κυβέρνησης είτε σαν ισχυρή αντιπολίτευση. Το σχέδιο για μια πολιτική κυβέρνηση με πρόγραμμα Μόντι απέτυχε, χωρίς να είναι σαφές τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Από μια βραχύβια κυβέρνηση ειδικού σκοπού έως την επανάληψη των εκλογών. Στο ενδιάμεσο θα δούμε διάφορες κινήσεις πάνω και κάτω από το τραπέζι, κόντρες και ελιγμούς. Η ανακοίνωση της νέας καταδικαστικής απόφασης για τον Μπερλουσκόνι είναι ένα μικρό δείγμα αυτών που θα ακολουθήσουν. Ο Γκρίλο μάζεψε κυρίως τη μαζική λαϊκή δυσαρέσκεια και απαξίωση του επίσημου πολιτικού κόσμου, δεξιού και δήθεν αριστερού. Η νεολαία δίχως μέλλον, οι άνεργοι, οι νοικοκυρές αλλά και πληττόμενα μεσαία στρώματα διαμαρτυρήθηκαν με την ψήφο τους στο ιδιότυπο μόρφωμα. Άλλοι, λιγότεροι όμως, προτίμησαν να διαμαρτυρηθούν απέχοντας, ανεβάζοντας το ποσοστό στο 25%, που για τα ιταλικά δεδομένα είναι σημαντικό. Πολλοί έξω από την Ιταλία (και στην Ελλάδα), που έχουν ανάγκη να ενθουσιάζονται και να φτιάχνουν αισιόδοξα κυβερνητικά σενάρια, ανακάλυψαν στην περίπτωση Γκρίλο ποιοτικά χαρακτηριστικά, ριζοσπαστικά στοιχεία έως και ανατρεπτικές προοπτικές. Είναι αλήθεια πως σε αυτό, εκ πρώτης όψεως, συνηγορεί και το γεγονός πως το κίνημα των 5 αστεριών υποστηρίχτηκε και από ομάδες και οργανώσεις της λεγόμενης άκρας η ριζοσπαστικής αριστεράς, οι οποίες δυστυχώς βρίσκονται σε συγχυτική κατάσταση. Έχουμε εντελώς διαφορετική γνώμη. ιατηρούμε ισχυρές αμφιβολίες (για να μην πούμε βεβαιότητα) τόσο για την ουσία της πλατφόρμας Γκρίλο όσο και για τη δυνατότητά του να μακροημερεύσει. Αποτελεί σημείο των καιρών, των αδιεξόδων και της απουσίας της αριστεράς, του κομμουνιστικού κινήματος και ενός ισχυρού και ανεξάρτητου εργατο-λαϊκού παράγοντα στα κινήματα και στην πολιτική. Ή θα ανεμο-σκορπιστεί γρήγορα, ξαναδίνοντας πίσω στον αστικό πολιτικό κόσμο τις δυνάμεις που συγκέντρωσε, ή θα προσαρμοστεί στα κυρίαρχα δεδομένα. Ο Μπερλουσκόνι έπαιξε έξυπνα το χαρτί του αντιγερμανισμού και της εναντίωσης στην πολιτική που υπαγορεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση και εφάρμοσε ο Μόντι. Αν και στήριξε την κυβέρνηση, πήρε σχετικά έγκαιρα αποστάσεις, το έριξε στην «τρελή» σχετικά με τη φορολογία και ειδικά το φόρο Ο μεγάλος απών και από αυτές τις ιταλικές εκλογές ήταν η αυτοδύναμη έκφραση των ιταλών εργαζόμενων και των λα κών δυνάμεων. Με μια αριστερά πλήρως και σχεδόν καθολικώς απαξιωμένη, ο ιταλικός λαός αναγκάζεται να διαλέγει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης δίχως σοβαρή προσμονή για ουσιαστικές αλλαγές και ανατροπές. στα ακίνητα και κινητοποίησε πετυχημένα τα ιδιόκτητα ΜΜΕ. Σωστά επισημαίνει ο Κοστάντσο Πρέβε, σε μια τελευταία συνέντευξή του, πως ο Καβαλιέρε αντλεί τη δύναμή του από τη δεξαμενή της παλιάς λαϊκής δεξιάς, που συνεχίζει να αποτελεί μια ισχυρή δύναμη στο ιταλικό πολιτικό και κοινωνικό τοπίο. Ταυτόχρονα έκφρασε μια μερίδα τόσο των μεσαίων όσο και των ανώτερων αστικών μερίδων που αντιμετωπίζουν εχθρικά το γερμανικό ηγεμονισμό, το σκληρό ευρώ και τις άτεγκτες δημοσιονομικές πολιτικές. Τα κομμάτια αυτά προσβλέπουν, τουλάχιστον, σε μια επαναδιαπραγμάτευση των πολιτικών και επανακαθορισμό των ευρωπαϊκών συσχετισμών. εν είναι αμελητέα, επίσης, η σχέση τους με τον αμερικάνικο παράγοντα, που συνεχίζει να διατηρεί ισχυρή επιρροή στην γειτονική χώρα και από τον οποίο ζητούν και ελπίζουν να επενεργήσει στην εξισορρόπηση των ενδο-ευρωπαϊκών ισορροπιών. Η πύρρεια νίκη του Μπερσάνι τού έκοψε το δρόμο για μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, την οποία επεδίωκε, ή για μια συμμαχία με τον Μόντι, για να εφαρμόσει πάνω κάτω την ίδια πολιτική και κοινωνική ατζέντα με τον πρώην πρωθυπουργό. Τώρα είναι αναγκασμένος ή να συμμαχήσει με τον Γκρίλο ή να πάει σε έναν μεγάλο συνασπισμό με τον Μπερλουσκόνι, που επισήμως όμως αρνείται, γιατί καταλαβαίνει πως θα αποτελεί αυτοκτονική λύση. Την ώρα που τελειώναμε το άρθρο, ο Μπερσάνι, εν αναμονή της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης από τον Ναπολιτάνο, ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα για κυβερνητική συμφωνία από 8 σημεία. Το πρόγραμμα προβλέπει την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, τη θέσπιση ασυμβίβαστου ανάμεσα στην πολιτική και επιχειρηματική δραστηριότητα, την παροχή ιταλικής ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στη χώρα, τη νομική αναγνώριση ομοφυλόφιλων ζευγαριών που συζούν, την αναδιάρθρωση της υπηρεσίας είσπραξης οφειλών προς το δημόσιο Equitalia, τη στήριξη της δημόσιας παιδείας και τη μείωση του συνολικού αριθμού και των αποδοχών βουλευτών και γερουσιαστών. Είναι ολοφάνερο πως το πιο σημαντικό σημείο είναι αυτό που αφορά το Πρόγραμμα Σταθερότητας, αν και αρκετοί είναι εκείνοι που δεν βλέπουν πολλές πιθανότητες να σχηματιστεί κυβέρνηση στη βάση αυτής της πρωτοβουλίας. Ο μεγάλος απών και από αυτές τις ιταλικές εκλογές ήταν η αυτοδύναμη έκφραση των ιταλών εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων. Με μια αριστερά πλήρως και σχεδόν καθολικώς απαξιωμένη, ο ιταλικός λαός αναγκάζεται να διαλέγει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, δίχως σοβαρή προσμονή για ουσιαστικές αλλαγές και ανατροπές. Η Επανίδρυση έπεσε κι άλλο, στο μισό και παραπάνω σε σχέση με το Μαζεύει ακόμα την αποδοκιμασία της πολιτικής της λεγόμενης Κριτικής Αριστεράς, που στηριξε τον αλησμόνητο Πρόντι. Η εκλογική κάθοδος του συνασπισμού που συνέστησε δεν μπόρεσε να εκλέξει ούτε έναν βουλευτή και τα μικρότερα αριστερά κόμματα που αναφέρονται στην αριστερά και τον κομμουνισμό είχαν μια περιθωριακή καταγραφή. Ίσως μόνο ο Φεράντο με το τροτσκιστικό PCL μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένος από το γεγονός πως μείωσε την απόσταση από την Επανίδρυση, αν και έπεσε και αυτός παραπάνω από το μισό σε ψήφους και ποσοστά. Όλα αυτά φυσικά και δεν σημαίνουν πως στην Ιταλία οι κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις θα κινούνται ακόμη και στο αμέσως επόμενο διάστημα αποκλειστικά σε καθεστωτικούς, ανώδυνους ή εκτονωτικούς δρόμους. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για όλους. Και για τους «επάνω» και για τους «κάτω». Ενώ τα ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ΟΝΕ θα οδηγούνται όλο και πιο πολύ σε μεγαλύτερα αδιέξοδα και θα ζητούν αποφάσεις..π.