Η εσωτερική πλευρά, της παλάμης

Transcript

1 1

2 2

3 Η εσωτερική πλευρά, της παλάμης 3

4 4

5 5 Γεράσιμος Μηνάς Η εσωτερική πλευρά, της παλάμης ΠΡΩΤΟ ΑΝΤΙΤΥΠΟ 2006

6 6

7 7 Εκεί που στεκόμουν, και τηγάνιζα πατάτες, ανακατεύοντας άλλη μια φορά, αισθάνθηκα μια μεγάλη, υγρή, στάλα, να πέφτει στην αριστερή παλάμη. Αμέσως αναρωτήθηκα, αν ήταν λάδι, και γιατί δεν κάηκα. Ήταν ξημερώματα, σχεδόν πρωί, που έμπαινα σ αυτήν την διαδικασία παραγωγής, ενός τύπου φαγώσιμου, στα γρήγορα, ώστε μετά να έπαιρνα ένα πονστάν για τον πολύωρο πονοκέφαλο που είχα, από αρκετά νωρίς. Ετούτη η υγρή στάλα, δεν ήταν λάδι. Προτού προλάβει να εξατμιστεί, ομολογουμένως, γρήγορα, πλησίασα τη μύτη μου, κοντά, και σαν μια ευωδία, να έβγαινε. Αμέσως το συνδύασα με μια είδηση που έκπεμπαν, τα τοπικά κανάλια, για έναν ιερομόναχο, του οποίου αποκάλυψαν τον τάφο, και του οποίου το σκήνωμα, ήταν ανέπαφο για 15 χρόνια. Ο τάφος του, ευωδίαζε, ως ευαρέσκεια του Θεού, προς τον προσκολλημένο σ Εκείνον, ιερομόναχο. Δεν τα πήγαινα για πολύ καιρό, καλά, με τον Θεό. Ακόμη, μου είναι αδύνατο να Τον πλησιάσω και να δεχτώ τις βουλές Του. Πολλές ώρες μετά, το απόγευμα, μπήκα στον ρόλο εκείνου που μαγείρευε, ενόσω ο Ιησούς, τον κοιτούσε από το πλάι, με λίγο λυπημένο, ύφος, σα να περίμενε τον άνθρωπο να συναισθανθεί την θυσία Του, και του πόσο ασήμαντοι, είμαστε, μεις, οι άνθρωποι.

8 8 Ένα δάκρυ, δε, έπεσε από το πρόσωπο του Ιησού, στην παλάμη του ανθρώπου, μα ο άνθρωπος θέλησε να σκεφτεί, πως ήταν η υγρασία από τα τοιχώματα του εξαεριστήρα, εν λειτουργία, πάνω από την κουζίνα (που ευωδίαζε;). Είναι αυτές οι περίεργες ημέρες, που χάνεις κάθε ελπίδα. Ιδίως με ειδήσεις, του τύπου: γέροντας πέφτει θύμα ξυλοδαρμού και ληστείας. Αφήνεται δεμένος για τρεις ημέρες δίχως έναν γείτονα να ενδιαφερθεί, αμέσως. Μα που να βρεις γενναιόδωρο άνθρωπο, σήμερα. Η ποιότητα δεν διαφημίζεται. Πώς να καλλιεργηθεί ο νους ώστε να ενεργοποιηθεί. Να νοιάζεται. Σ αυτή τη ζωή, χρειάζεται να μη δουλεύεις, για να κάνεις την νύχτα, μέρα, ώστε να φτάνει σ εσένα, η μεταμεσονύχτια τηλεοπτική ποιότητα, οργανωμένων παραγωγών, κλάσεων ανώτερες. Μήπως και η ψυχή βρει αγαλλίαση και μάθει το παράσιτο της αγάπης, το οποίο ξυπνά την απάθεια της κοιμισμένης συνείδησης. Ή μιας συνείδησης που δεν ακούγεται, επειδή πολύ απλά, αδιαφορείς σ αυτή τη φωνή. Λες, στο λάθος, θα επέλθει κορεσμός, και δεν θα επανέλθεις ξανά. Άραγε είναι σημάδι έλλειψης, του παρασίτου της αγάπης; Παρακολουθώ μια Ελληνική ταινία. Είναι τα γενέθλια μου. Η νύστα με γυροφέρνει. Σήμερα, δεν κοιμήθηκα, μέρα. Φοβάμαι πως θα επανέλθω στο φυσιολογικό ωράριο ενός υγιούς μεταβολισμού. Έτσι όπως είναι ρυθμισμένο, αρχικά, το βιολογικό ρολόι. Να ξυπνάς το πρωί και να σέρνεις τα βήματα σου στη δουλειά. Με το χάδι της μητέρας, στα μαλλιά σου. Με το στοργικό βλέμμα του πατέρα, που αποδέχεται το παιδί του, όπως είναι. Ελπίζει κι εκείνος, σε μια καλύτερη τύχη. Να γνωρίσει ο γιος του, τα δικά του χνάρια. Τον πόνο των κλειδώσεων στα πόδια,

9 9 μετακινούμενος με τον ηλεκτρικό. Προσπερνώντας φτωχές, βιομηχανικές, βιοπαλαιστών, συνοικίες. Όπου αναπνέουν τα μικρά και τα μεγάλα όνειρα. Τόσα σπίτια, κολλητά το ένα με τ άλλο. Σιμά σιμά, οι πίκρες με τις μικρές χαρές, που ολοένα πλησιάζουν και πιο σπάνια. Δεν φωτίζεται πια, συχνά, με χαμόγελο, το πρόσωπο. Άλλαξαν οι καιροί. Χάθηκαν οι αγώνες των εργαζομένων, πριν από δεκαετίες. Λες και οι εργαζόμενοι πλέον συνταξιούχοι- γονείς μας, να μη δούλεψαν, ποτέ, με ψηλά το κεφάλι. Χρεώθηκαν, λύγισαν, πάλεψαν μεταξύ τους να μείνει ενωμένη η οικογένεια. Κοιτώ το διεγερμένο γυαλί. Κάτοικος, τούτης της γειτονιάς. Βρέχει επιτέλους ξανά. Τα βλέφαρα μου, λυγίζουν. Έχω ξεχάσει τι σημαίνει, καφές. Αν σε ξυπνάει, λειτουργικά. Δεν έχω γνωρίσει για να ξεχάσω- τι σημαίνει, ν αγγίζεις ένα γυναικείο κορμί, κι εκείνη να το αποδέχεται. Εδώ, σήμερα, σπάνιο να βρεις ένα ακόμη γενναιόδωρο άνθρωπο, που να δέχεται να του μιλάς! Όλοι ζητούν, ναρκισσιστικά, προσοχή. Να τους μιλάς, όπως μια μάνα κοιτά την φωτογραφία του νεκρού παιδιού της, σε μια κορνίζα. Μιλάς, αλλά μην περιμένεις ανταπόκριση. Παρομοίως όπως τα πόδια, αρνούνται πλέον, να κουραστούν. Λες και θα αλλοιωθούν οι κλειδώσεις, και κατόπιν θα χρειάζεσαι, άμεσα, ιατρό. Αυτά τα πόδια, που κινούν τα πετάλια στο ποδήλατο, που ορισμένοι βρίσκουν πρόφαση, και μειδιούν. Λόγω άγνοιας. Παρομοίως όπως κάποιος, δεν οδηγεί αυτοκίνητο. Άρα, πως θα συνειδητοποιήσει την ευθύνη της οδήγησης; Της όποιας ευχαρίστησης. Να είσαι χρήσιμος στην κοινωνία, έστω και μ αυτόν τον πενιχρό μισθό που δικαιολογεί τον χρόνο που διαβαίνει,

10 10 ανεπιστρεπτί. Πως πέρασαν τα χρόνια. Πόσα αγνοείς από τις εμπειρίες των γονιών. Από τις εμπειρίες της αγάπης. Νυστάζω. Θα ξυπνήσω Το πρωί. Θα σαπουνίσω τα χέρια μου. Τώρα με τι. Με λάδια από ψητοπωλεία; Θα δεχτώ την αγάπη των ακτινών του ήλιου. Πως κάτι, εκεί έξω, αγαπά ακόμη, εμάς. Εμένα. Θα ονειρευτώ ένα διπλό κρεβάτι. Ένα ζευγάρι, ντυμένες σιλουέτες, κάτω απ τα σκεπάσματα. Εκείνη. Εκείνος. Να αγγίζονται, μόλις. Να αισθάνονται ασφάλεια. Προσοχή. Αποδοχή. Θα βγω στους δρόμους. Θα υποπέσω στο οπτικό πεδίο των άλλων. Κλέφτες κομματιών, χρόνου δικού μου, θα γίνουν. Θα γνωρίσω ότι υπάρχω. Πως, ζω. Κάπου ανήκω. Σ ετούτη την πόλη που μυρίζει σύνδρομο έλλειψης. Όλα οργανωμένα. Στα χαρτιά.

11 11 Πάντα υπόχρεοι στο Κράτος. Πάντα σε κάποιον ή σε κάτι, που εξασθενεί την κρίση μας. Κάτι που βοηθά να ξεχνάμε. Ότι ο χρόνος δεν επιστρέφει. Πάλι προς αναζήτηση εργασίας, χωρίς μέσο. Χωρίς ελπίδα. Με τον Θεό να καγχάζει, πως μόνο αν πας κοντά Του, θα σε βοηθήσει. Στο χαζοκούτι: Πως η αμαρτωλή ψυχή δεν αντέχει, τελικά, το σώμα. Άρα πρέπει να φύγει. Να πέσει στα νύχια που ξεσκίζουν. (Επειδή Εκείνος, Δημιούργησε το φως, αλλά και τον τρόμο του σκοταδιού!). Θ ακούσω την βροχή. Θα στήσω ένα παραμύθι. Μόλις, για ένα δευτερόλεπτο. Θα δεχτώ, σύντομες, περιεκτικές προτάσεις, προς πράξη, αλλαγής του φόντου που κοιτώ, από έστω, ένα πρόσωπο που με νοιάζεται. Θα πιστέψω να θυμηθώ να πλένω τα δόντια μου και πως αντέχουν, όσα μείνανε όρθια. Θα γυρέψω την γούρνα του ύπνου. Με την ανησυχία, μη ξύσει κανείς, ξανά, την πλάτη μου, με τα μυτερά του νύχια. Άραγε, με Κοιτάς, ακόμη, με λύπη; Όσο Πόνεσες στο Σταυρό, αν όχι με σωματικό πόνο εμείς οι υπόλοιποι, με ψυχικό όμως, θα πονάμε, έως το θάνατο μας. Άραγε, γιατί, άνθρωπε, -αναρωτιέσαι- πονάς; Θα υποπέσω ξανά σε λάθη, στο ιντερνετ. Θα ψάξω, εκεί, τους ανθρώπους. Τις ιστορίες τους. Θα μάθω, γιατί δίνουν, τόση αξία στην ζωή. Θα κρύψω μια αγαπημένη αγγελία, από συνοικέσια. Θα μας φανταστώ μαζί.

12 12 Θα ονειρευτώ, ακούγοντας την SADE να τραγουδάει. Θα θυμηθώ την αξία της ζωής, στην εφηβεία μου. Όταν οι ανθρώπινες σχέσεις, ήταν πιο ανοιχτές. Επειδή πρέπει, επειδή είναι Γραμμένο, τα πράγματα να χειροτερεύουν, πάρα να βελτιώνονται. Κι έπειτα ρωτάς, γιατί έχω χάσει την ελπίδα. Που σε ταξιδεύει σε άλλες χώρες, αν σου περισσεύουν, φράγκα. Συμβιβάζεσαι. Θέτεις σε λειτουργία, το τεχνολογικό κουτί, που ονομάζεται, PC. Συνδέεσαι στο ιντερνετ. Ψάχνεις. Μετακινείσαι μέσω των πληροφοριών και των εικόνων, σε άλλες πόλεις, κατά πολύ μακρύτερα. Όπου κι εκεί, ξημερώνει. Νυχτώνει. Άνθρωποι περπατάνε σε πεζοδρόμια. Οι live κάμερες σε μετακομίζουν. Εκεί. Θ αναζητήσεις καινούριους γείτονες. Θα βοηθηθείς, εκεί. Μα θα σε πουν, κριτή, επειδή εξωτερικεύεις την αλήθεια. Θα σε κλείσουν σε κουκούλι του ρόλου: το παίζω θύμα. Θα θελήσουν ν απατήσουν, ανοιχτά, το έτερον τους ήμισυ, μ εσένα. Ιδίως όσοι έχουν περάσει τα σαράντα και το δέρμα τους, τους προδίδει, ταχύτερα κι από αγάλι. Οπότε, έστω, αποζητούν την επιβεβαίωση, ενός Α φλέρτ, μέσω της τηλεφωνικής γραμμής. Θα σε πουν υπάνθρωπο, επειδή απειλείς το καθεστώς της απάθειας τους. Πως δήθεν, η αποδοχή, δεν συμβαδίζει με τον σεβασμό. Βεβαίως, όταν η μόνη τους ασχολία είναι, πως θα υπερασπιστούν την προσωπική τους στέρηση: να κάνεις ένα γάμο για το γάμο, Κι ύστερα να γκρινιάζεις για την αξιοπρέπεια των άλλων. Εδώ, δεν σεβάστηκες τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν του δειξες εκτίμηση, και δόθηκες σ ένα επιπόλαιο, για την ασφάλεια.., καθεστώς γάμου. Μόνο για να μοιραστείς τα έξοδα. Όπως

13 13 λέμε, βάζω μια αγγελία στην εφημερίδα, αναζητώντας συγκάτοικο. Και που ξέρεις εσύ, αυτό το πρόσωπο, μήπως σου κλέψει, κάτι; Το δικαίωμα των προσωπικών στιγμών, με ηρεμία, πνευματική υγεία, και ψυχική χαλάρωση. Σε μια κοινωνία, στερημένη από αγάπη, φιλία. Αποδοχή. Με υπέρτατο στόχο, πως θα βρεις μια εργασία, η οποία δεν σε καταπονεί, σωματικά. Ή δεν δέχεσαι, έστω, ψυχολογικό πόλεμο, από τον περήφανο πάντα- εργοδότη. Η διαφορά, ανάμεσα στην πολύ καλή χρήση της γλώσσας, και του: ωραιοποιώ την συνομιλία, με της πραγματικότητας που μας γερνά, εξασθενώντας τις σωματικές μας λειτουργίες. Αποδυναμώνοντας τους ανθρώπινους δεσμούς. Σα να έχεις, μόνιμα, μια εσωτερική κεραία, στο σπίτι σου. Λες, σε προστατεύει από τα τσοντοκάναλα και την ανηθικότητα. Λένε, αυτό σου πρέπει. Ώστε να προστατευτείς από τις φθαρμένες αξίες των άλλων. Έρμαια της λίμπιντο τους: Χαμένη υπόθεση, οι ίδιοι. Θα περνάνε οι μέρες. Αντέχεις; Επιεικής με τις αδυναμίες, που με χαρακτηρίζουν, ως άνθρωπο. Καταλήγοντας στη φράση: Δεν έχω ζήσει. Δεν έχω επισκεφτεί άλλα μέρη. Δεν βρήκα την όρεξη να δώσω λίγη χαρά στην προσωπικότητα μου. Να πω: σήμερα Κυριακή, θα καταλήξω, στις καφετέριες, πλάι στις γραμμές του ηλεκτρικού. Ο ήλιος ζεσταίνει τα κόκαλα μου. Το βιβλίο που κρατώ είναι μια

14 14 επιπλέον προσφορά όχι, με σκέψη προβολής. Δήθεν, πως είμαι ξεχωριστός. Άρα, πρέπει να με προσέξεις. Αντίθετα, θα βγω ξανά για μια βόλτα με το ποδήλατο. Αργά και σταθερά. Το βλέμμα μου στις πράσινες, γόνιμες, κηλίδες. Θα προσπεράσω τα λουλούδια, που ποτέ δε θα μάθω το σχήμα τους. Άσε το όνομα. Είναι απλά, μια ταμπέλα. Μια λέξη που εφηύραν οι άνθρωποι. Θα δω τους άλλους. Θα καταλήξω στη νέα μου φίλη, σ ένα άλλο ψιλικατζίδικο, της γειτονιάς. Θα δεχτεί ξανά, να μου μιλήσει, επειδή καταλαβαίνει ότι είναι ανθρώπινη. Θα ανταλλάξει την νέα μου προτίμηση στα προϊόντα του μαγαζιού της, με την φιλική αποδοχή, μιας συζήτησης, η οποία αποθέτει σε ράφια, τα ψυχικά βάρη. Της καταπίεσης, όσων δεν θέλουν να μεγαλώσουμε. Ή να μας αφήσουν ελεύθερους. Ξανά θα υποπέσω στην υποχρέωση της καθαριότητας, στο σπίτι. Μηχανικά, για να μη με φάνε τα ζουζούνια, ή με ρίξουν, τα μικρόβια. Κάθομαι στο κρεβάτι. Και κανείς δεν με κρίνει. Δεν επιθυμεί να με προσηλυτίσει στις ανάγκες του. Οι νουθεσίες με κουράζουν. Κανείς, δεν είναι, εγώ. Κανείς δεν θα μπει σ ετούτο το σαρκίο, να βιώσει τις εξάρσεις του. Αν θελήσω, θα χαμηλώσω το βλέμμα. Θα αισθανθώ ότι μ αγαπούν. Ότι εκτιμώ, εμένα.

15 15 Η αλλαγή έρχεται, Μετακομίζοντας. Η αρχή, πλησιάζει, Μετακομίζοντας. Είναι μονόδρομος η αλλαγή. Η προσωπικότητα μου. Σαν σπίτι στο οποίο ξεκινάς από την αρχή. Το υπνοδωμάτιο θα το βάψω, σ ένα ανοιχτό γαλάζιο, να παίρνω ενέργεια και χαρά, από την απεραντοσύνη του ουρανού και την φυσιολογική παρουσία του χρώματος του. Ο διάδρομος, θα χρειαστεί ένα διακριτικό κίτρινο, με δόσεις καφέ. Η κουζίνα λευκή, να με απωθεί η απάθεια του ψυχρού χρώματος, να μην τρώω και βαραίνω. Στο χώλ, και στο σαλόνι, ένα όμορφο πορτοκαλί. Να ζεσταίνει η ψυχή. Να χαλαρώνει το μάτι. Να στέκεσαι με ασφάλεια. Θα θυμηθώ μια παρόμοια τιμιότητα. Εκείνη του πατέρα μου, όταν έλεγχε τους ξένους ισολογισμούς. Θα θυμηθώ, ότι κάποτε αγαπούσα τον πατέρα μου, έμπρακτα, υπερασπίζοντας τον, με τις ισχνές μου αντιδράσεις. Επαναφέρω από τη μνήμη μου, τα ενδιάμεσα γεύματα, ταξιδεύοντας προς τον τελικό μας προορισμό. Μες την αγωνία του παιδικού βλέμματος, το οποίο δεν γνωρίζει πως ανακατεύεται στα οικονομικά της οικογένειας. Η ζωή του ήταν απλή. Πλέον, μόνο τραβηχτικούς τίτλους, συναντώ. Ή προσφέρω, ώστε ο άλλος να εγερθεί προς τις αλήθειες που του κρύβουν. Έτσι όπως τα έχουν, όλα, θεσμικά, οργανώσει. Να μην είναι υποχρεωμένοι ν απολογούνται, σε κάθε νέο ολίσθημα, ανοδικά, στο ποσοστό της ανεργίας.

16 16 Σα σκόνη που κατακάθισε αρκετά. Λες, δεν ενοχλεί κανέναν Είναι πρωί, Κυριακής. Θ ανοίξω τα τζάμια, ν ακούσω τα πουλιά που μιλούν. Αν θέλω, θα πραγματοποιήσω μια εσωτερική προεργασία, δήθεν ότι θα ετοιμαστώ για την εκκλησία. Θα πήγαινα, με φυσικότητα. Κανείς, αν δεν με πίεζε. Αν θέλω, θα αγκαλιάσω τον πατέρα μου, ευγνωμονώντας τον που με μεγάλωσε. (Τι λες; Θα έρθει ποτέ, αυτή η στιγμή;). συζητά, η ενεργοποιημένη συνείδηση. Περίπου, απαντώ. Υπό ορισμένες συνθήκες. Με φυσικότητα. Αυθορμητισμό. Θ αναζητώ γυναίκα- το βλέμμα σου, έστω και απ την τηλεόραση. Όπως την κλείνω, κάθε βράδυ, με το πρόσωπο σου. Η υγεία της συμπεριφοράς μου, θα εξαρτηθεί και από ένα ποτήρι τσάι. Θα μάθω να ελπίζω, για τα καλά μου στοιχεία. Για τον οργανισμό μου, που υπομένει τα διατροφικά μου, πάθη. Θα ξαναθυμηθώ, ορισμένους αξιοπρεπείς ανθρώπους, στο ιντερνετ. Ότι ζουν σε άλλα σπίτια. Εκείνοι, που δέχονται να τους μιλάς ή απλά, υπάρχουν. Φοβισμένα, αξιοπρεπή άτομα, μες την έλλειψη επικοινωνιακής άγκυρας. Θ ανοίξω τα τζάμια να δροσίσει το δωμάτιο. Σήμερα, Κυριακή. Που ο καθένας πρέπει να είναι ασφαλής. Ικανός να ξεκουράζεται. Στο τελετουργικό της πρωινής μετακίνησης στο κοντινότερο σημείο, αγοράς, εφημερίδας. Περιοδικών. Κάποιου γλυκίσματος.

17 17 Μες τον καθησυχασμό μιας υποτιθέμενης ευτυχίας. Ενόσω παρακολουθείς, από την ζεστασιά του κρεβατιού, το φως να γίνεται εντονότερο. Έξω. Χαμογελώντας. Γελώντας, γιατί όχι. Επειδή είσαι ελεύθερος. (Σ άφησαν, τελικά;). Η μέρα θα περάσει. Έως τη στιγμή, που ο Θεός, θα διακόψει την ηρεμία μου. Θα πλησιάσει, ξανά, Σταυρωμένος όπως ήταν. Με φυσικότητα. Όπως η παρουσία της ομορφιάς του μικρού παιδιού. Ο καθένας έχει τον χρόνο του. Η παρουσία του καθενός, έχει τον στόχο της. Ο τυφλός μαύρος που συνθέτει και τραγουδά την αγάπη. Το αίσθημα της επαφής. Από ανάγκη, ή με φυσικότητα. Ο καθένας έρχεται, στον χρόνο του. Όπως κι Εσύ. Να με απειλήσεις για την αιώνια σωτηρία, ή καταδίκη της ψυχής μου. Ούτε οι έντονοι, σπασμωδικοί πόνοι λόγω στέρησης και στενοχώριας- στην καρδιά, είναι ικανοί να με αλλάξουν. Θα ακούσω το μοιρολόι της Λειτουργίας. Θα σταθώ όρθιος, στην πλευρά των αντρών. Με τα χέρια τεντωμένα. Με τις παλάμες απλά, τη μια πάνω στην άλλη. Το βλέμμα στα κεριά. Στα αγνά πρόσωπα, γύρω μου. Ίσοι, όλοι, μεταξύ μας, εδώ μέσα. Αγαπώντας το είναι μας. Επιστρέφουμε, πεζοί, στο σπίτι. Ήρεμοι. Αγαπώντας, προσωρινά, ο ένας τον άλλο.

18 18 Έως τη στιγμή που το κουτί της διάδοσης της ανθρώπινης περιεκτικότητας σε χαρακτηριστικά και ιστορία, ενεργοποιηθεί. Όλο και κάποιος θα γυμνωθεί εμπρός μου. Θα προβάλει τα στερημένα του σύνδρομα. Προωθώντας, σαμπουάν από λάδια ψητοπωλείου. Συζητώντας την περηφάνια του ενός και του άλλου. Ποιος έκλεψε πιο πολλά. Ποιος δεν κάνει τη δουλειά του. Οδηγούμαι στην ψυχρή, λευκή, κουζίνα. Σα να ακούω παιδικές φωνές από το σαλόνι. Είναι μόνο, η τηλεόραση. Ξέρω, ότι ζεις κι εσύ, εκεί έξω; Στο σπίτι σου. Με τα άπλυτα στο μπάνιο. Τα λερωμένα εσώρουχα. Με την όποια ανάγκη, καθαριότητας. Μυρίζει ζεστό φαγητό; Αφθονία τροφίμων, επιβιώνει στην κατοικία σου; Ακούω γέλια; Είναι κάπου εκεί μέσα, μια καρδιά; Μια καλή, καρδιά. Που αιωρείται μες το σώμα διαφορετικό το καλούπι. Ξεχωριστές συμπεριφορές. Πότε θες κάτι, αλλάζεις γνώμη. Θες, δεν θες. Δεν ξέρεις τι θες. Ποιος

19 19 τοποθετεί εμπόδια συρματοπλέγματα. Αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη, τούτη την Κυριακή για όσα κατέχεις ή όχι; Ξέρω ότι βρίσκεσαι εκεί έξω. Δεν έχω ιδέα, πως φάνηκες, τόσο ωφελημένος. Πλήρης από αυτογνωσία, την οποία σου προσφέρουν τα χρήματα και μόνο. Ξέρω τι σε πονά. Τι σε μαγεύει; Είσαι καθισμένη εμπρός στον καθρέφτη και κοιτάς το πρόσωπο σου. Μια θέση, κάτι, που κανένας ψυχολόγος δεν είναι ικανός να σου αφαιρέσει. Τι βλέπεις; Γιατί βάφεσαι; Και σε τι, ωφελεί, αυτό το σοβάτισμα; Πιστεύεις ότι αυτά τα χημικά, χρώματα, δεν εισχωρούν μες το δέρμα; Μες τον οργανισμό. Είμαι κριτής; Γιατί ασχολούμαι με τους άλλους; Ξέρω ότι ζεις κάπου εκεί έξω, άνθρωπε. Εσύ ειδικά, με τα πολλά χρήματα, δεν φοβάσαι μήτε σεισμούς. Όλο και κάποιο άλλο σπίτι, θα πάρεις. Αλίμονο στον χρεωμένο στις τράπεζες. Εσύ, θέλεις να ξέρεις, πως ζω; Σίγουρα όχι, αφού δεν νοιάζεσαι ούτε να συμμετέχεις, στις συζητήσεις, στο ιντερνετ. Γιατί λοιπόν, ασχολείσαι; Γιατί δεν εξακολουθείς να είσαι το μοναδικό ζωντανό αντικείμενο στο κουτί που ονομάζεται, σπίτι σου; Όλο θες να σ αφήνουν, ήσυχο. Να μην χρωστάς, ούτε σ αισθήματα. Τα οποία ενεργοποιούν τη συνείδηση σε πολλές ακόμη, κλίμακες, της κοινωνικότητας. Οι οποίες μας επιτρέπουν να συμβιβαζόμαστε με επαγγέλματα που οι γονείς μας θα ντρέπονταν, αν κάναμε.

20 20 Κοιτώ τους μόνιμους κλόουν, σ ένα παιδικό κανάλι. Είναι κι αυτό, ένα επάγγελμα. Μια ευλογία. Ένσημα. Σπάνιο σήμερα, η σταθερή δουλειά. Λες, ρίζωσα. Αν είμαι λογικός, θα οργανώσω το αύριο. Θα φιλτράρω τις ανάγκες μου. Θα ξεσπώ πότε πότε. Θ αποταμιεύω. (Άραγε, μπορείς να συμπαθήσεις, ν αποδεχτείς, συγκεκριμένα πρόσωπα, με συγκεκριμένους, υψηλούς μισθούς;) Αν είναι αξιόλογα άτομα. Αν είχαν στην ζωή τους να παλέψουν με τις φοβίες τους. Δεν γεννήθηκαν, δυνατοί! Ή..ώριμοι. Σπάνιο να βρεις έναν άνθρωπο να συνομιλήσεις. Να σου πει, ναι, φοβήθηκα στη ζωή μου. Ή την ίδια τη ζωή. Λες και θα πάψουμε να έχουμε ανάγκη την αναπνοή. Θα καθίσω στο παράθυρο. Θα παρατηρήσω τη θέα. Τον δρόμο. Τα διπλανά μπαλκόνια. Μήπως συναισθανθώ, που αιωρείται ο φόβος. Από πού, εκφέρεται. Περπατάς στο δρόμο. Πως περπατάς. Καμπουριαστά; Με το ένα χέρι στην τσέπη; Δεν έχει σημασία το γούστο, αν βαδίζεις όρθιος, με άνεση. Με φυσικότητα. Με θάρρος. Αλλάζοντας πεζοδρόμιο. Αφήνοντας χώρο σε άλλους πεζούς, ή διεκδικώντας το δικαίωμα σου να περάσεις για μια φορά, ακόμη, απέναντι. Παρομοίως ένας ποδηλάτης, ο οποίος απαιτεί σεβασμό τον οποίο δεν έχει, κατά 95%.

21 21 Θα αφήσω ήσυχους τους άλλους, γύρω. Θα δείξω θάρρος, θα βγάλω στο μπαλκόνι την ψάθινη πολυθρόνα. Το βιβλίο στην αγκαλιά. Να προλάβω να διαβάσω λίγο, προτού δύσει ο ήλιος. Να χαρώ να δω τον ήλιο, για πρώτη φορά. Να δύει. Να δείξω θάρρος, πως μπορώ να κάθομαι στο μπαλκόνι, άφοβα. Δίχως να νοιάζομαι για κριτικές ή περίεργα βλέμματα. Τα χέρια μου κρατούν το βιβλίο, μα τα μάτια μου κοιτούν εσωτερικά. «Σε σκέπτομαι. Εμπρός στον υπολογιστή σου. Γράφοντας μου ένα μήνυμα, το οποίο θα λάβω, κάποια στιγμή. Πως είναι, να είσαι γυναίκα; Να γνωρίζεις πως μπορείς να κάνεις παιδί. Γεννώντας μια νέα ζωή, μες από το δικό σου σώμα. Σε φοβίζει η πράξη. Το θεωρείς φυσικό; Φροντίζεις το σώμα σου; Γνωρίζεις τις λειτουργίες του σώματος σου; Πώς να προστατέψεις την υγεία των καίριων σημείων. Είσαι ευχαριστημένη που γεννήθηκες, γυναίκα; Ρωτώ. Μα την απάντηση, μόνο να την φανταστώ, μπορώ. Σα να σ αφήνω να διασχίζεις το διάδρομο, βαμμένος με ένα διακριτικό κίτρινο, με δόσεις καφέ. Τα βήματα σου θ ακούγονται, αν φοράς τακούνια. Θα σταματήσεις, αν διψάς, στην κουζίνα. Θυμούμενη για μι ακόμη φορά, τα φυτά, εσωτερικού χώρου, και τη φυσική κίνηση, ποτίσματος τους. Σταματάς στο χώλ, με κοιτάς απ το πλάι. Χαμογελάς. Πλησιάζεις. Μου χαϊδεύεις τα μαλλιά. Τυλίγεις τα χαριτωμένα σου χέρια, στο λαιμό μου. Ψιθυρίζεις: σ αγαπώ.

22 22 Κοιτάμε το βουνό, μακρύτερα. - Ο ήλιος δύει, μ ακούς, να μιλώ. Πόσο παλέψαμε με τους δικούς μας, γι αυτές τις ελεύθερες, δικές μας, στιγμές. Που εκείνοι θεώρησαν γκρίνια. Τσακωμό. Μη σεβασμό. Ας τους συγχωρήσουμε, μου είπες, κάποτε. Κι ήρθες και έτριψες το μάγουλο σου στο δικό μου, αγκαλιάζοντας με, ως σημάδι τριβής, μεταξύ δύο μαγνητών, οι οποίοι δέχονται ότι υπήρξαν μισά κομμάτια, απ το ίδιο καλούπι. Πως βρήκαμε χρόνο, για μας». Σ εκείνες τις πρώτες ημέρες της γνωριμίας, εισχωρώντας στις λεωφολωρίδες των ερωτευμένων. Όπου ο ελεύθερος χρόνος μαθαίνει να μοιράζεται. Συμβιβάζεται με την κοινή ανάγκη. Απλόχερα. Αγνά. Κοντινά. Σα να ζούμε, ήδη, μαζί. Σεβόμαστε τα αγαθά του άλλου. Τις κοινές ελευθερίες των αναγκών της πραγματικότητας. Μ εκείνη την αγωνία, μη χάσεις την αγάπη, τώρα που σου προσφέρθηκε. Λαβαίνοντας οι χώροι στο σπίτι, το σύνθημα της προετοιμασίας ενός νέου μέλους, στην οικογένεια του ονείρου της ελπίδας. Με τα φώτα στο σπίτι να δείχνουν πιο φωτεινά. Το φυσικό φως, εξίσου πιο φωτεινό. Εισχωρεί. Αναδεικνύεται. Φωνάζει τα σημεία που πρέπει να καθοριστούν. Παρομοίως όπως προετοιμάζεις το σώμα σου για την καίρια ώρα της ένωσης. Όπου τα πάντα απομυθοποιούνται. «Εκτός από την όψη σου, εμπρός στις ακτίνες του ήλιου. Θα θυμηθώ πόσο σ αγαπώ. Πόσο περισσότερο λάτρεψα, βλέποντας σε να λικνίζεσαι στους παραδοσιακούς χορούς της γενέτειρας σου περιοχής. Αγάπησα κάθε εκατοστό της έννοιας, άνθρωπος. Είσαι εσύ, ο άνθρωπος. Εσύ, γεννάς, τον άνθρωπο».

23 23 Ξέρω ότι μ ακούς, εκεί έξω. Είσαι εσύ, που ανάβεις το φως, στο σπίτι. Που πλένεις τα πιάτα. Χαλαρώνεις μετά από ένα μπάνιο. Ή κλείνεις την μέσα πόρτα. Προς στιγμές, για δύο. Είσαι εσύ που ακούς μουσική. Κλείνεις τα μάτια. Ευχαριστείς για την επαναλαμβανόμενη λειτουργία, στα πνευμόνια του οργανισμού. Είσαι εσύ, που αλλάζεις μέσα. Μαθαίνοντας να δέχεσαι τις παραδόσεις του άλλου, προκειμένου να γίνουν μέρος του βίου σου. Επειδή δεν θα στε, άκληροι, εσαεί. Η μέρα απομακρύνεται Κοιτώ τα σύννεφα, σε κίνηση. Φυσάει λιγάκι. Δροσιά Ανοιξιάτικη. Οι τυχεροί θα βρίσκονται, ήδη, έξω. Σε βόλτα. Επιβεβαιώνοντας το καίριο της ανθρώπινης επαφής. Συναντώντας τους ομογενείς του, ο καθένας, με παρόμοια συνήθεια. Παρόμοια ψυχή. Ίδια τάση, παράλληλα με τα έθιμα του άλλου. Παρομοίως όπως ανήκεις σε μια φυλή. Η πεθερά θα κρίνει, αν είσαι ο κατάλληλος για την θυγατέρα, από το πόσο αφοσιώνεσαι στην Παράδοση. Στην διαχρονική της παρουσία. Άξιοι συνεχιστές των εθίμων.

24 24 Θα θυμηθώ τα καλοκαιρινά βραδινά, σε διακοπές, στο χωριό. Η επαφή με τα μαντριά. Η μυρωδιά των κατσικιών. Μιας γίδας. Η γεύση των γνήσιων μαγειρεμένων, αγαθών, προερχόμενα από μη, βιομηχανοποιημένα, υλικά. Η επαφή με συγγενικά πρόσωπα. Τα γέλια με τα ξαδέλφια. Η άγνοια, τι σήμαινε η έννοια, προσωπικής σου οικογένειας. Οι έγνοιες. Η αγάπη, μέσω της ενέργειας του μωρού. Οι μικροί τσακωμοί, μεταξύ του ζευγαριού, λόγω ζήλιας. Από χρόνο ατομικό, για δύο, που χωρίστηκε σε περισσότερα μερίδια. Η αγάπη όταν μοιράζεται, εξασθενεί; Η αγάπη της ησυχίας, σε επαφή με τη φύση. Πλέον απορείς, πως είναι δυνατόν, οι αγγλόφωνοι λαοί, ν αγαπούν τα γκάπα γκούπα. Τις άναρθρες κραυγές. Το θόρυβο. Δεν έχουν παράδοση; Ρωτάς. Γιατί να δεχτώ τα άγευστα σας, τερτίπια; Εμένα με ελκύουν δυο μάτια καστανά. Στο κέντρο ενός στεφάνου, από καστανό πέπλο, μαλλιών. Αγαπώ τα χείλη της, τα μάγουλα, τα χέρια, που για να κορεστεί η αγκαλιά τους, πρέπει να πεθάνω πρώτα. Για τόση έλλειψη, μιλάμε. Το ένα τρίτο της ζωής μου (των 100 χρόνων). Πολύ; Ναι. Πάρα πολύ. Μες την διαδοχή των ημερών. Με τις συνηθισμένες ασχολίες. Αυτές τις λίγες επαφές που έχουμε με τ αδέλφια μας. Τώρα που έχουν φτιάξει τη ζωή τους. Επέλεξαν ένα σύντροφο ζωής. Ο χρόνος που αναλώνουν στην αναμεταξύ τους επαφή. Μετουσιώνοντας πρακτικά, το νόημα του

25 25 αισθήματος ότι τα χρόνια προσπερνάνε. Δεν θα είμαστε, πάντοτε, νέοι. Ή ικανοί να παρασυρόμαστε σε ξέφρενες καταστάσεις. Ο καθένας οργανώνει το δικό του σχεδιάγραμμα εμπειριών. Πέρα από το πώς θα περάσει τη μέρα του ή αν μπορεί, την νύχτα, να ησυχάσει. Οι ανησυχίες κάθε φύλου. Η άγνοια του τι περιμένει το πέρασμα του χρόνου, στο άλλο φύλο. Του οποίου αγνοείς τις λειτουργίες. Κυρίως συναισθηματικές. Πέρα από την γνώση των ανθρώπινων, σωματικών, λειτουργιών. Πόσο μοιάζουμε μεταξύ μας. Είναι κοινοί οι φόβοι, κι ας τους συγκαλύπτουμε, πίσω από το πέπλο, μιας σταθερής συμπεριφοράς η οποία δεν θα μας διαχωρίσει από τους άλλους. Δεν θα μας περιθωριοποιήσει. Δε θα μας προβάλει, ασυμβίβαστους. Όλα τελικά, καταλήγουν να είναι μια θεωρία. Γιατί, πρέπει, ο καθένας, να δίνει αναφορά, του τι κάνει στο σπίτι του. Λες και αποτελεί μια πρωτότυπη πρακτική: Πως θα σιδερώσουμε τα ρούχα. Πως θ ασχοληθούμε με τα παιδιά μας. Πως θα συμφωνήσουμε με τις αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα μας. Στο ίδιο μας το φύλο. Γιατί θα πρέπει, στους άντρες, να ξυπνούν το πρωί, και ν αλλάζουν εσώρουχο, χωρίς να έχουν κάνει τίποτα. Πως θα δεχτεί ένα θηλυκό, την πρώτη της περίοδο. Την πρώτη επίγνωση, των γενετήσιων της λειτουργιών. Πως και εκείνη, κάποια στιγμή, θα είναι ικανή να μπει σ ένα νέο χώρο, εμπειριών. Αν είναι τυχερή να έχει γεννηθεί στην Δύση, κι όχι σε κάποια μουσουλμανική χώρα, που την υποβάλλουν σε

26 26 εγχείρηση, πρακτική, ή με νοητική αφαίρεση, ορισμένων αισθήσεων. Ή ακόμα και σκέψεων. Περί της επαφής με το άλλο φύλο. Κατά πόσο δικαιούται, ορισμένα πράγματα. Αυτή η πάλη των παραδόσεων. Οι προκαταλήψεις από γενιά σε γενιά, μεταφερόμενες. Ένα κλίμα ρατσισμού, φυλής, μην εισχωρήσει ένας ξένος. Λες και ο ξένος δεν έχει ψυχή, πνεύμα, μέσα του. Δικαίωμα να δει τον κόσμο και να τον κρίνει όπως είναι. Είτε γνωρίζει γι αυτόν, λόγω σπουδών, είτε μαθαίνοντας τον, σύμφωνα με το περιβάλλον στο οποίο κινείται ο καθένας, ξεχωριστά. Πραγματοποιώντας ο καθένας μας, τις προσωπικές του αναλύσεις. Σύμφωνα, με το πόσο οξυδερκής είναι στο ν αντιλαμβάνεται ή να προβλέπει, το αντίκρισμα ορισμένων καταστάσεων. Δεν θα πω, ότι κάποιος είναι πιο έξυπνος, ατομικά. Σύμφωνα με την θεωρία της εξέλιξης, που διατυμπανίζουν ορισμένοι ανόητοι, πως ο άνθρωπος, ήταν κάποτε, πίθηκος. Ανίκανοι ν αντιληφτούν το θαύμα της Γέννησης του ανθρώπου. Ανίκανοι να δουν, πέρα από τις ανθρώπινες γνώσεις. Να δουν τον Θεό. Μήπως και πάψουν να Τον αγνοούν, επιδεικτικά. Πιστεύοντας πως είναι τυχεροί που αποφεύγουν τα ατυχήματα. Τις κλοπές. Την δραστική εξασθένηση της υγείας του οργανισμού τους. Με το πέρασμα του χρόνου, μαθαίνω την ανθρώπινη ανάγκη όχι την ιστορία των ανθρώπινων αγώνων και ανακαλύψεων.

27 27 Γίνομαι γνώστης της στιγμής και της φθαρτότητας μου. Του δικαιώματος να μιλώ. Να εκφράζομαι. Εν μέσω τόσων αρρώστων εκεί έξω, που θέλουν κι εμένα, να ελέγχουν. Τι θα φάω. Πως θα ντυθώ. Πώς να φέρομαι στο ιντερνετ. - Είσαι γελοίος, εσύ, στο γραφείο σου, που με παρακολουθείς. Βρωμάει η υπόσταση σου, σαν χωματερή. Σαν βόθρος. Άχρηστος είσαι. Κανείς και καμία, δεν σ έχει ανάγκη. Είσαι γελοίος. Έχεις λάβει τις εντολές σου να ελέγχεις: Ποιος μπαίνει στο ιντερνετ. Τι γράφει. Ξέρεις τον τρόπο να του καταστρέψεις, σιγά σιγά, το μόντεμ, μιας κι ετούτη τη φορά, δεν υπέκυψε στον ψυχολογικό πόλεμο. Είσαι σκουλήκι. Εσύ και η πουλημένη σου εταιρεία, στους Αμερικανούς, των οποίων τα συμφέροντα, υπηρετείς. Λες και δεν ξέρω που βρίσκεσαι και πως συνδέεσαι με το βαθουλωμένο μυστικό. Είστε άρρωστοι όλοι εσείς που κρύβετε τα μυστικά του σύμπαντος απ τους ανθρώπους. Λες και δεν έχω δει, φωτογραφίες από τον Άρη. Δεν κατάλαβα, νομίζεις, την αλήθεια της παρουσίας, εκεί. Να που ξανά, Δικαιώνεται ο Θεός. Τον Οποίο βλασφημείτε, με τα κρυφά σας πειράματα, με τους ψεκασμούς σας πάνω από κατοικημένες περιοχές. Με τα υποσυνείδητα μηνύματα, μέσω εκπομπών, ραδιοφωνικών ή ακόμη και τηλεοπτικών. Ή άλλου τύπου, παρουσίας.. Πάλι θα γυρίσω σ εμένα.

28 28 Έχω δικαίωμα ν αναπτύσσω τις θεωρίες μου. Ή ακόμη και να θυμηθώ, αν θέλει ο Θεός, τι μου συνέβη, στα παιδικά μου χρόνια. Ο χρόνος, όπου θεμελιώνεται ο εαυτός. Πολύ αργότερα, προσπαθούμε να κατανοήσουμε, τι επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας. Ευτυχώς που Υπάρχει και μας προστατεύει από ανόητους ανθρώπους, σαν κι αυτούς που πιστεύουν ότι μπορούν να ελέγχουν τους πάντες ή να καταστρέφουν ζωές και καριέρες. Ο χρόνος προσπερνά. Δεν θα μπορέσεις, ποτέ, να εννοήσεις τον πόνο μιας γυναίκας, που καταστράφηκε ολόκληρη η ζωή της, χάνοντας το μωρό της. Που λες, είναι ψυχρή και ακοινώνητη. Δεν θα καταλάβεις, ποτέ. Η θέση της μάνας που χάνει το μωρό της, απεικονίζεται τέλεια, στον ζωγραφικό πίνακα του Πικάσο, Γκουέρνικα. Το μωρό, τραβάει προς τα κάτω, προς το θάνατο του, όλες τις υπόλοιπες μορφές, οι οποίες συμβολίζουν τα αποτελέσματα του Ισπανικού Εμφυλίου. Ότι κι αν πούμε, ένα νεκρό μωρό, ρουφάει τις έννοιες των πραγμάτων, γύρω του, στο σπίτι, ή στο νοσοκομείο, στο οποίο συνέβη η τραγωδία, ή σε κάποιο πόλεμο. Τα πάντα, πάνω του, όλα τα βαπτίζει μαύρα. Τη διάθεση της μάνας. Την καλή διάθεση των γύρω, οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι ικανοί να απαλύνουν έναν πόνο, που ούτε ο Θεός μπορεί να ησυχάσει. Λες και αυτή η μάνα, θα παρηγορηθεί από νουθεσίες και διδασκαλίες, πως ήταν η ώρα αυτού του ανθρώπινου πλάσματος, για να αποχωρήσει από τον κόσμο. Λες και αν μεγάλωνε, θα γινόταν εγκληματίας.

29 29 Ακόμη κι αυτή η μορφή, στον πίνακα, της γυναίκας, που βγαίνει απ το παράθυρο, κρατώντας μια λάμπα πετρελαίου, επειδή το φως της χαμένης ψυχής, δεν θα προσφέρει, πια, με την παρουσία του, ενέργεια στους γύρω. Ακόμη κι αυτή η μορφή της γυναίκας δεν μπορεί να ξυπνήσει την ενεργητική διάθεση της συνείδησης της μάνας. Λες και αυτή η μάνα, είναι υποχρεωμένη ν απολογηθεί για τον πόνο της. Σε ποιον ν απολογηθεί; Έφταιξε η ίδια; Αφού εσύ, είσαι έξω από αυτό, πιστεύεις ότι οι θεωρίες ή οι αναλύσεις σου για την τωρινή της κατάσταση, είναι ικανές να φτάσουν στα αυτιά, της δικής της, ψυχής; Σα να προσπαθεί, κάποιος που δεν έχει δημιουργήσει, ποτέ, μια σχέση, με το αντίθετο του φύλο, να εξηγήσει τα συναισθήματα και το άγχος της επικοινωνίας, μεταξύ των μελών, της εκάστοτε σχέσης. Όπου χρειάζεται να προσέξεις, τι θα πεις, ώστε το άλλο μέλος να μην απομακρυνθεί, από φόβο: μήπως βιάζεσαι. Μήπως δεν προορίζεσαι τελικά για μένα. Μπορεί ακόμα, να σκεφτεί: Μήπως δεν εμβαθύνεις στις απαντήσεις που μου δίνεις. Δεν αφιερώνεις χρόνο να ψάξεις να βρεις τα κρυφά.. νοήματα στις φράσεις μου. Σου αφήνω λίγο χρόνο, λίγο χώρο, για να με καταλάβεις. Θα με καταλάβεις; συλλογίζεται. Τι σπάνιο ν ανακαλύψεις μια ψυχή που θα συναινέσει να ακουστεί. Χωρίς την υποχρέωση να αποδείξει την εσωτερική καλοσύνη. Την ανθρώπινη ενέργεια. Το δικαίωμα να ανήκεις στο χώρο, χωρίς να προβάλεις το στίγμα σου. Μήπως όμως κάποια στιγμή, πρέπει, οι καλοί άνθρωποι, να υψώσουν ανάστημα; Να φανεί η ριζωμένη τους αξιοπρέπεια. Το ακλόνητο των αξιών, της ευγένειας, της συμπαράστασης,

30 30 του: ανέχομαι και υπομένω, επειδή, έχω γύρω μου, πρόσωπα που νοιάζονται. Διαφορετικά, η μονάδα δεν είναι ικανή να επιβιώσει. Όσο και να προσπαθήσεις να κρατήσεις τον μικρό σου κόσμο, ανέπαφο. Οι δοκιμασίες θα σου χτυπήσουν, όπως και να χει, την πόρτα. Η δική μου πόρτα, είναι κλειστή. Η δική μου πόρτα, έχει ώρες κοινής ησυχίας. Μην περιμένεις να σου ανοίξω, όταν ηρεμώ, ξεκουράζομαι, χαλαρώνω. Βρίσκω χρόνο να σου μιλώ, καθισμένος στο γραφείο, ή μισοξαπλωμένος στο κρεβάτι, γράφοντας μερικές σκέψεις. Τις οποίες προσπαθώ να οργανώσω, όσο ουσιαστικότερα, δύναμαι. Λειτουργώντας, βάσει των στοιχείων που έχω στην διάθεση μου: Γύρω από την ενημέρωση. Μέσω των στοιχείων που λαμβάνω από την συμμετοχή ή την αδιαφορία, των άλλων. Στοιχεία- πληροφορίες, που ερεθίζουν τα κομμάτια του εγκεφάλου. Πότε θυμάμαι ότι έκανα μια γυναίκα να γελάσει τώρα πια, πώς να δείξεις το χιούμορ σου, στα γραπτά (κι ύστερα σε κατηγορούν ότι δεν έχεις χιούμορ, επειδή παραπονιέσαι διαρκώς). Άλλοτε βρίσκω την όρεξη να παροτρυνθώ από τους αγώνες ποδηλάτων στο Eurosport channel, βγαίνοντας κι ο ίδιος για μια βόλτα, στη γειτονιά. Μου φαίνεται ότι έχω ξεχάσει να περπατάω. Άλλοτε πάλι, θυμάμαι το χωριό, και απορώ, τώρα, γιατί οι άνθρωποι εξακολουθούν να ακολουθούν τις παραδόσεις. Η πόλη, τις έχει στραγγαλίσει.

31 Εδώ, ο ρόλος του ανθρώπου, εκφέρεται από το χρώμα στα ρούχα. Από την εργασία, την κυκλοθυμία της διάθεσης. Με όλα, πλάι, να λειτουργούν στο φουλ: η κομμένη-ραμμένη ενημέρωση, η διαφήμιση, η μανία της εξουσίας, Κρατικά, ή επιμέρους, ανά κοινότητες προσώπων. Όλα στο φουλ. Σε πλήρη λειτουργία. Πόσο να τρώω, που, πότε, και πως, να διασκεδάζω. Τι θα μετρήσει στις ασχολίες μου, το οποίο δεν θα με διαφοροποιήσει από το μπουλούκι. Κι αν βρεις, τρεις, τέσσερις, αξιόλογους ανθρώπους, ξανά θα προκύψει η διαμάχη: τι παραπάνω έχω, γιατί δεν σ αντέχω, 31

32 32 Το έχω ψάξει; Η διαφορά, ανάμεσα στις δύο κλίκες: 1 Εκείνοι που βασίζονται στους ανθρώπους, για να ανελιχτούν στο δέντρο της εξεληχτικής τους πορείας, μέσα στην κοινωνία. Αποζητώντας σταθερότητα, που δεν υφίσταται τέτοιο πράγμα, πλέον. Ούτε εργασιακά. Ούτε σε καθεστώς, σχέσης ή γάμου. Ούτε ακόμη, ότι ποτέ ξανά δεν θα γίνει ισχυρός σεισμός, ο οποίος θα διαλύσει, σπίτι και σταθερότητα. 2 Εκείνοι που βαπτίζονται, ως προσωπικότητες με ψυχολογικά προβλήματα, επειδή εννόησαν την αδυναμία τους. Την φθαρτή τους υπόσταση, ότι πλέον, από πουθενά δεν πρέπει να περιμένουν, βοήθεια. Ούτε από εκείνους που τους υποσχέθηκαν, πίστη, αγάπη. Συμπόνια. Τους λένε: δεν τα χεις βρει με τον εαυτό σου. Πας στον Θεό να σου λύσει τα προβλήματα. Που είναι η δύναμη σου; Τους ειρωνεύονται. Που βρίσκεται η αισιοδοξία; Γιατί θες να ανήκεις σε ομάδες που σε περιθωριοποιούν από το μπουλούκι; Των μπουζουκοτράγουδων. Της απιστίας, της νύξης ότι πρέπει να εξυψώνουμε ορισμένους ανθρώπους. Να τους λατρεύουμε για την προσφορά.. τους, που σίγουρα, κατά 90%, δεν θα χει το στίγμα της διαχρονικής αξίας. Και κάθε φορά εκπλήσσεσαι ενόσω μαθαίνεις για τον τάδε επιφανή άνθρωπο, χαμηλών τόνων, ο οποίος διαλέγει την ποιότητα από την ποσότητα. Σε αντιπαλότητα ετούτες οι δύο κλίκες. Αν και έχει γείρει η ζυγαριά, υπέρ της αλήθειας της ομογένειας, στις μηχανικές

33 33 κινήσεις και σκέψεις. Ν ακολουθούμε τις προσφορές των εφημερίδων. Το κάλεσμα της τηλεόρασης, η οποία εγκληματεί κατά της ψυχής και της πνευματικής μας εγρήγορσης. Εναντίον του ραδιοφώνου, του καλού θεάτρου. Στιγμών, μ ένα ουσιαστικά, ενδιαφέρον βιβλίο, στην αγκαλιά. Θα αγκαλιάσω αυτό το βιβλίο. Την άποψη μου. Τώρα που βρίσκομαι σπίτι και το ποδήλατο, στέκεται δεμένο, πλαϊνά του εξωτερικού τοίχου. Θα υπολογίσω πότε θα ετοιμάσω, ξανά συχνότερα- τσάι. Θα κοιτάξω γύρω μου, όλα τα περιττά αντικείμενα: τα γυαλικά στην βιτρίνα, τα οποία χρησιμοποιούνται και ανμόνο σε γάμο, μέλους της οικογένειας! Ή σε μια μεγάλη χαρά, η οποία δεν έρχεται. Θα θυμηθώ όλα τα ρούχα που δεν φορώ. Τα ζευγάρια παπούτσια που προορίζονταν για επίσημες περιστάσεις, που όμως δεν εφευρίσκονται. Κοιτώ την εγκυκλοπαίδεια που δεν ανοίγω, επειδή είναι παλιά τα άρθρα: Τα σύνορα αλλάζουν. Μολυσμένα εδάφη. Μεταλλαγμένη συνείδηση. Για άλλη μια φορά, δεν θα εκτιμήσω την στέγη, πάνω απ το κεφάλι μου. Ή ότι σπαταλώ ρεύμα. Ή χρόνο σε σκέψη, παρά εμπράκτως. Συνηθίζω να μην αποζητώ το ηλιοβασίλεμα. Γνωρίζω όμως, σχεδόν κάθε νέο, τεχνολογικό επίτευγμα. Ξεχνώ τη φύση που αγαπώ, και τα πόδια μου δεν με οδηγούν στον κήπο της. Ακόμη και τον ήλιο, στην τηλεόραση, τον ψάχνω. Έπειτα σιγά σιγά, χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους, επειδή ανήκω στην δεύτερη κλίκα, η οποία από μόνη της χωρίζεται σε δύο ακόμη, κλίκες:

34 34 1 Η μορφή της αχαριστίας: Είμαστε ακόμα, ζωντανοί. Συμφορές που δεν μας έχουν πειράξει. Το σπίτι δεν ράγισε. Ο πόλεμος δεν μας πλησίασε. Μάθαμε συνηθίσαμε: στη στέρηση από αισθήματα. Ή από τύψεις για τα σχέδια, το σχέδιο του Θεού: Πως τα φερε έτσι: Να δαγκώσει η Εύα το μήλο, να τους κλωτσήσουν έξω από τον Παράδεισο. Να παρασυρθούν στα νύχια του έκπτωτου αγγέλου. Στο δικαίωμα της ελευθερίας, η οποία τελικά, πνίγει τον άνθρωπο, αφού δεν ασχολείται, δεν έχει τύψεις, για το νέο σχέδιο της Θυσίας του Υιού του Θεού, η οποία ρουφά τις αμαρτίες μου, αν όμως, δεχτώ να αλλάξω. Να οπισθοχωρήσω, δηλαδή, στην μοντέρνα κοινωνία, και τεχνολογική ανάπτυξη. Σε μια εποχή όπου καθημερινά, περνάς από κάποιο δικαστήριο: οικογενειακό, εργασιακό. Της παρέας. Στο γάμο. Από τα παιδιά. Που να βρεις χρόνο να περάσεις απέναντι, στην ηρεμία: 2 Στην τιμιότητα, της οφειλής στην αρχαία Θυσία, η οποία, εκφράζω: γιατί ν ασχοληθώ; Αυτό συνέβη παλιά. Για ποιο λόγο, ρωτώ, τα έμπλεξε έτσι, ο Θεός; Είναι κλεισμένες, ξέρεις, οι θέσεις, για τον Παράδεισο. Λίγες χιλιάδες, μόνο. Μάλλον θα πρόλαβαν ξανά, να αγοράσουν εισιτήρια, μόνο όσοι εργάζονται. Είσαι εσύ ικανός, να κρίνεις το Θεό! Ποιος δημιούργησε τον Θεό; Υπήρχε περίπτωση να μην υφίσταται ο χώρος, ο χρόνος, η υφή του κενού, στο χώρο. Τα χημικά στοιχεία. Οι αόρατες δυνάμεις που δεν είμαστε ικανοί, να αγγίξουμε ή να γνωρίσουμε. Να συναντήσουμε έναν ελεύθερο άνθρωπο από την τύψη: δεν οφείλεις, τίποτα σ εσένα (ούτε και την ευτυχία;)

35 35 Επιστρέφουμε ξανά, στην αρχική δομή της κοινωνίας. Παραμένουμε στη δεύτερη κλίκα: Στιγματισμένοι άνθρωποι, με άτομα με ψυχολογικά προβλήματα, επειδή τα παράτησαν. Είπαν, εγώ δεν είμαι ικανός να ζήσω ανάμεσα σας, έτσι απαθείς όπως είστε. Θα ψάξω να βρω την αγάπη και τη στοργή, αλλού. Κι ας μην έχω δουλειά. Ας μην γνώρισα, πόνο έξωσης από σπίτι. Και ενδο-οικογενειακά. Θα αφήσω τον σταυρό μου στον Θεό. Μήπως όμως τελικά, κι Εκείνος, σκέφτομαι, με το μυαλό μου, σε μέγεθος, κουκουτσιού, καρύδας, δεν εκτιμήσει τελικά, ως το θάνατο μου, ότι Του παραδόθηκα; Θυμάμαι μια γιαγιά μου, η οποία, έμαθα, ότι, πεθαίνοντας, το πρόσωπο της είχε ασχημύνει από τα νεύρα και τον χαρακτηρισμό του κακού ανθρώπου, που της είχαν φορτώσει οι γύρω. Οι οποίοι, άνθρωποι, ήθελαν να την βοηθήσουν να τους πλησιάσει ή ακόμη και να επιθύμησαν, να της δώσουν να εννοήσει, ενημερώνοντας την, πως μετάνιωσαν για το προσωπικό τους κακό φέρσιμο, όμως ακόμη κι αυτή η ειλικρίνεια, ήταν ψεύτικη. Πραγματοποιήθηκε μόνο, για προσωπική τους προβολή. Βλέπεις, ανήκαν και θα ανήκουν, πάντα, στην πρώτη κλίκα. Η οποία οφείλει ν αδιαφορεί για υπερφυσικά καθεστώτα, όπως ο Θεός. Πρακτικοί και κυνικά ώριμοι, όπως είναι. Σαρκολάτρες. Έρμαια της πρακτικότητας του μπουλουκιού. Του άσκοπου χρόνου, σε όλα: θα σε πατήσω να ανεβώ, επαγγελματικά. Θα γλύψω τον διευθυντή, λειτουργώντας ως χαφιές. Θα δείξω ηγετικά στοιχεία, να φανώ δυνατός νευρασθενικός δηλαδή. Θα διαφημίσουν ότι έχουν συνευρεθεί με το άλλο φύλο, ή ακόμη και με το όμοιο τους, φύλο!!

36 36 Θα ψάξουν στο ιντερνετ, για ανωμαλίες. Να χουν κάτι να θυμούνται στα πρόωρα γηρατειά τους. Λόγω καταχρήσεων. Αποτέλεσμα του πάθους: Να ζήσουμε. Να προλάβουμε. Με μανία. Γρήγορα. Ομοιομορφία. Μανία. Νευρασθένεια. Ναι. Κοιτούν τον απλό άνθρωπο. Δηλαδή, αυτό που ποτέ δεν θα μετανιώσουν, ώστε να αλλάξουν. Θα τον φτύσουν, ακόμη και με το στόμα. Θα ειρωνευτούν την αδυναμία του άλλου, επειδή οι ίδιοι, φορούν παρωπίδες. Αγνοούν τι σημαίνει, φύση. Ν ακούς τα πουλιά στα δέντρα. Να αγαπάς τον όρο, Πατρίδα. Την αξία του καθαρού βλέμματος. Της απλότητας της παρέας, όπου κανείς δεν είναι ανώτερος από εμένα κι εσένα. Όπου τα μικρά όνειρα, ευωδιάζουν ελπίδα και υγεία ψυχής. Ντρέπομαι εύκολα, όμως βγαίνω να πάω σ έναν αγώνα ποδοσφαίρου, γυναικών να ναι καλά το ιντερνετ που μ ενημερώνει, αφού η Πολιτεία αποφεύγει, να σπέρνει, Πολιτισμό. Αγαπώ τις γυναίκες. Έστω κι αν αγνοώ γιατί πρέπει να διαφέρει το σκεπτικό τους στη ζωή. Θα διαλέξω τις άνω κερκίδες. Θα σταθώ, περίπου, στο κέντρο. Απέναντι από τα κεντρικά, ημικύκλια. Θα αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Χαίρομαι το ματς. Παρατηρώ δυναμικές στιγμές, ανά ομάδα και επίθεση. Κάποιοι οπαδοί, ανά σημεία στις κερκίδες, φωνάζουν. Άλλοι διαβάζουν την εφημερίδα τους. Ο ήλιος δεν αγγίζει το γρασίδι. Γέρνει στον ορίζοντα. Ξύνει μόνο τις άκρες από το αριστερό τέρμα.

37 37 Όμορφο γήπεδο. Πολλές έξοδοι. Λίγος κόσμος. Οικογένειες. Πνεύμα ομαδικότητας. Απολαμβάνω το τώρα. Την αλλαγή. Το στέρνο μου κατεβαίνει, ανεβαίνει, αναπνέοντας. Πέντε λεπτά, από το πρώτο ημίχρονο. Να χα κάτι να τσιμπήσω. Η στάση του κορμιού μου, καθισμένος, δείχνει ντροπαλότητα ή αντικοινωνικότητα στα απαθή μυαλά, ορισμένων. Τους ξεχνώ. Ξεθαρρεύω. Μου αρέσει να είμαι αδύναμος. Είμαι απλός. Το μεταφυσικό που βάπτισες, μ Αγαπά. Με Προστατεύει. Χαλαρώνω. Γέρνω προς τα πίσω. Λυγίζω τα χέρια, σταυρώνοντας τα. Στηρίζοντας τον λαιμό. Ευτυχώς δεν κάνει κρύο. Το ημίχρονο ξεκινά. Ένα περιστέρι με πλησιάζει. Κάτι έχει βρει και τσιμπά. Να χα κάτι κι ο ίδιος. Βαθιές αναπνοές. Από κάτω, στον δρόμο, περνά ένα αυτοκίνητο με το ραδιόφωνο δυνατά. Παλιά λαϊκά του 60. Από κάπου θα ξετρυπωθεί η μορφή του Μπιθικώτση. Του καλού μπουζουκιού. Κάποιος θα με πλησιάσει. Θα μου διηγηθεί την ιστορία του. Θα μείνω στο παραμύθι. Θα δεχτώ τα όνειρα όσων βίωσε. Άλλα εφιαλτικά, στην ανέχεια. Μικρές στιγμές, με χαμόγελο. Στην Ελληνική επαρχία, με τα τρεχούμενα νερά στα πανέμορφα ποτάμια μας, με τις κρεμαστές γέφυρες. Με τις παλιές ασφαλτοστρώσεις, περνώντας ξυστά, από γκρεμούς, με θέα τα υπέροχα βουνά μας. Στο βάθος, κοιτώ την σιδερένια γέφυρα. Μια μικρή ταβέρνα, ως τοπικό σημείο ανεφοδιασμού για το υπόλοιπο ταξίδι. Το δύσκολο

38 38 ορισμένους χειμώνες, υπό τον φόβο κατολισθήσεων ή φθαρμένων λάστιχων, στο λεωφορείο. Σε μια άλλη γωνιά της Ελλάδας, τα ψαροκάικα θα λικνίζονται με φόντο το ηλιοβασίλεμα. Θα κοκκινίζει ο ουρανός. Θα φθείρονται οι βάρκες. Υπομένοντας τον ρόλο τους. Τον αδύναμο. Θα θυμηθώ τα βήματα, ανά παρέες, πλάι στη θάλασσα. Περπατώντας μέχρι τον τελευταίο κάβο, μες το κέντρο της επιφάνειας της θάλασσας, θαρρείς. Θα θυμηθώ εκείνη την βραδιά και τις θαλασσινές λιχουδιές σε τηγανισμένο λάδι. Θα θυμηθώ τα Ανοιξιάτικα βράδια ή ακόμη και τα Φθινοπωρινά, ταξιδεύοντας με πολλά μποφόρ, προς κάποιο νησί. Νοσταλγώντας ονομασίες τόπων και χωριών, που ποτέ δεν πάτησαν εκείνα τα ζευγάρια, παπούτσια. Μια απλή αναφορά θα με τραβήξει. Όπως η Αγιάσο στην Μυτιλήνη. Σαν σμιλεμένη ολόκληρη, κάτω από την αγαπισιάρικη ματιά και τέχνη, σαν ξυλογλυπτική, ολόκληρη. Κλείνω τα μάτια. Τεντώνομαι. Μεταφέρομαι με τον αδύναμο μου, πρόσκαιρο νου, στο όνειρο. Στον κόσμο της φαντασίας. Που σε διώχνει μακριά από τον Θεό. Όπου να ναι. Οι ομάδες παίρνουν τις θέσεις τους στο γρασίδι. Από τα μεγάφωνα, θα πάψει η μουσική. Το δεύτερο ημίχρονο θα ξεκινήσει. Γυναικείος αγώνας, ποδοσφαίρου. Βαθιά, βαθιά, αναπνοή. Ο αέρας μου χαϊδεύει τα μαλλιά. «Θα θελα, εσύ, αγαπημένη, να μου τα χάιδευες. Παίζοντας μ αυτά. Προκαλώντας με να χαμογελώ και να υγιαίνω, χαλαρώνοντας».

39 Τίμιος με το τώρα και τα νέα έθιμα, τα ποδοσφαιρικά. Ποιος να το λεγε, ότι κάποτε θα έπεφτε κι αυτό το φρούριο της αντρικής αποκλειστικότητας, σε ποδοσφαιρικούς αγώνες. 39

40 40 Εδώ, κανείς δεν με κρίνει. Κανείς δεν γνωρίζει ότι είμαι άνεργος, ώστε να βρει την πρόφαση, παρόλο τον καλό μου χαρακτήρα, ν απομακρυνθεί. Ώστε να μην κάνει παρέα με ανεύθυνο Ώπα, ένα ξαφνικό γκόλ! Χειροκροτώ, ενθουσιασμένος. Δεν αργεί και το επόμενο γκόλ. Φωνάζω δυνατά. - Μπράβο! Χαμογελώ. Άξια αυτή η ομάδα. Φανταστικά παίζουν οι γυναίκες. Πάντως, άντρας, δεν θα έτρωγε τόσο εύκολα, το τελευταίο γκόλ. Η ώρα περνάει ευχάριστα. Αφοσιώνομαι στον αγώνα. Ξεχνώ και την ανάγκη.. για φαγητό. Μερικές παίχτριες, με τόσο κοντά μαλλιά, από πίσω, μοιάζουν με άντρες. Άραγε, πως αισθάνονται οι γυναίκες, επειδή έχουν στήθος; Κάτι απορίες που έχω ώρες ώρες. Χαμογελώ. Για τον χαρακτήρα μου, έχω χαλαρώσει αρκετά. Αν ήμουν σπίτι, θα άλλαζα κανάλι, τώρα. Ή θα λαγοκοιμόμουν σε πλήρες περιβάλλον, ησυχίας. Με αναμμένο το φως στην κουζίνα, μη με φάει το σκοτάδι όταν πλησιάσει δραστικά. Έτσι απλά και γρήγορα, εξίσου, που καλύπτει τα χνάρια της, η ημερομηνία, απομακρύνοντας τον κωδικό της, κοντά στη λήξη του. Εν τω μεταξύ, όσο το φως θα εγκαταλείπει, σήμερα, τούτο τον τόπο, σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης ή της χώρας, κάποια μάνα, θα δακρύζει για άλλη μια φορά, για τον

41 41 εξαφανισμένο της γιο. Θα ντυθεί, όχι τόσο ζεστά. Μια μικρή εύνοια για την λυπημένη μάνα. Θα βγει. Θα σύρει τα βήματα της ως την κοντινή εκκλησία. Είναι κλειδαμπαρωμένη. Τελείωσε το ωράριο του παπά. Θα καθίσει στα σκαλιά, η μάνα. Θα ρίξει το βλέμμα της στο δάπεδο του προαυλίου. Στο χώμα. Θα της ξεφύγει ένας λυγμός. Θα αισθανθεί το αέναο χάδι του Θεού, στα μαλλιά. Θα παρηγορηθεί. Θα κρύψει το πρόσωπο της στις παλάμες. Ανασαίνει βαριά. (το έλκος να φοβάσαι). Είναι μεγάλη η στενοχώρια. Κάπου πολύ μακρύτερα, ο γιος θα παρασύρεται απ το τραχύ εσωτερικό, της ενήλικης παλάμης. Ο εκμεταλλευτής με το θυμωμένο πρόσωπο. Με τα καβούρια στις τσέπες. Θα θυμώσει από συνήθειο. Θα σπρώξει το παιδί που έχει απαγάγει. Θα το οδηγήσει σε κάποιο δωμάτιο, φθηνιάρικου ξενοδοχείου. Θα το δέσει στα κάγκελα των ποδιών, του κρεβατιού. Αφήνοντας το να κοιμηθεί στο πάτωμα. Δες τον. Καπνίζει και τεντώνεται στο κρεβάτι. Σιγοσφυρίζει. Κοιτά θυμωμένος, γύρω. Ούτε γνωρίζει, γιατί. Αγνοεί τι κάνει. Τι έχει πράξει. Ο καιρός Θα περάσει. Οι άνθρωποι, μέσα Μαρτίου, νοσταλγούν το καλοκαίρι. Τη φύση που τους καλεί. Να βγουν από τις πόλεις. Από τούτη τη σφηκοφωλιά.

42 42 Θα πέσει στα χέρια μου η αγγελία της εξαφάνισης του παιδιού. Θα ντραπώ να την κολλήσω σε στύλους. Σε στάσεις. Σε καταστήματα που με σέβονται. Αισθάνομαι ντροπή. Δε βοήθησα. Αδιαφόρησα. Φοβάμαι μήπως ανήκω στην πρώτη κλίκα. Της απάθειας. Μήπως μιλώ για σεβασμό και ενδιαφέρον, μα αποτελεί πρόσκαιρη απασχόληση. Μα ξέρω, έχω κάποια καλά στοιχεία. Αξίζω; Κάτι, κι εγώ. Θα βρω χρόνο να νοιαστώ για κάποιον άλλο; Με επίσκεψη στο σπίτι του. Θα ζητήσω από αυτόν τον άνθρωπο, τα τοστ που τόσο καλά, ετοιμάζει. Θα παρατηρήσω για άλλη μια φορά, την απλή διακόσμηση, στην κουζίνα. Με τη μικρή, τετράγωνη, τηλεόραση. Κοιτώντας το βουνό, απέναντι. Τον ουρανό τον μουντό, τον φορτωμένο με γκρι σύννεφα. Τα μάτια, θα κοιτούν άλλα μάτια. Μιλάμε για τα χρέη μας. Σε πιστωτικές κάρτες κι αισθήματα. Τα αισθήματα που συχνά, αν αγαπάς την απλότητα, βαστούν, γερά, σε ελπίδα, τα χρέη στο πορτοφόλι. Την παρακολουθώ που μαγειρεύει. Συλλογίζομαι την διαδρομή που διένυσε στον χρόνο, ως τα τώρα μόνο με την φαντασία μου. - Θέλω να κάνω πράγματα, την ακούω να λέει. Είναι νέα. Ακόμη. Παρόλο τα μόλις, ενήλικα παιδιά. Είναι γυναίκα. Υπήρξε πολύ νέα. Έφηβος. Υπήρξε μέσα της η ανάγκη της μάθησης του ρόλου της θηλυκότητας της. Μαγειρεύει. Άλλο ένα ζεστό τοστ, χωρίς σαλάμι, κατεβαίνει το λαιμό μου ως τα βαθύτερα σωθικά. Χαμογελά. Αισθάνεται την ανάγκη για λίγη μουσική. Διαλέγει ένα cd που της έγραψα. Αγαπά τη μουσική.

43 43 Κάποτε αγάπησε, δέχτηκε τον ρόλο της ως θηλυκό. Βίωσε την δύναμη της γέννας. Να είσαι μάνα και ν αγαπάς όλο τον κόσμο. Ν αγαπάει η γυναίκα, ότι της μένει να αγαπήσει. Τον όρο άνθρωπος. Ως φύλο. Ως προσωπικότητα. Είναι κουρασμένη, μιλά. Κάποιος πολιτικάντης συμφώνησε με τον ΣΕΒ, να δουλεύουν οι φιλότιμοι άνθρωποι, τσάμπα υπερωρίες. Δεν μιλάμε πολύ. Νοσταλγώ την τεμπελιά μου. Νοσταλγώ την ξάπλα μου. Κατά τ άλλα, λέω, νοιάζομαι να σ ακούσω. Σε νοιάζομαι; Όμως. Εκείνη, περιποιείται την κόμμωση της. - Δεν προλαβαίνω ούτε να κάτσω, διαπιστώνει. - Ούτε ένα παυσίπονο να αγοράσω, δεν προλαβαίνω. Μεταφερόμαστε στο σαλόνι. Τόσο περιποιημένο. Χρώματα, σχήματα. Βιβλία. Παραστάσεις. Φροντίδα. Δεν μιλάμε. Σα να διέκοψε ο χρόνος το βήμα του. Δύο παράλληλες διαστάσεις, ημέρεψαν, χαμήλωσαν το κεφάλι. Ταπεινώθηκαν. Βγάζουμε τις πλαστικές καρέκλες στο μπαλκόνι. - Συμβιβάζεσαι εύκολα; Ρωτώ.

44 44 - Εσύ; Επιστρέφει την απορία. - Μάλλον, πρέπει να το πράξω. Σύντομα. Μα δεν ξέρω αν ωφελεί, τελικά. - Τι; Με κοιτά απορημένη. - Να δέχεσαι τα λίγα. Το συμβιβασμό της φθοράς στα αναλώσιμα οικιακά σκεύη. Να λες, κάποτε θα γυρίσει ο τροχός. Θα χαρούμε λίγο παραπάνω. Εκείνη, σταυρώνει τα πόδια, τα τεντώνει εμπρός. (Μερικές φορές, αφήνεις να σε ακούνε, για να βγάζουν τα συμπεράσματα τους). - Ξέρεις, μιλώ. Είναι δύσκολο να πεις: μένω μόνος για να προστατεύσω εμένα, από τους άλλους. - Ναι, ανταποκρίνεται. Ακούγεται κάπως. - Είναι, όπως παίρνω το λόγο- να περπατάς σε κάποιο χωματόδρομο, στο χωριό, και να ρθει ένας και να γκρινιάξει: Που είναι τα σπίτια; Που είναι οι πολυκατοικίες; Που βρίσκεται το καταφύγιο μου; Έπειτα, φίλη μου, ρίχνεις το βλέμμα σου εμπρός, να δει ο άλλος ποιος είμαι. Ένας άνθρωπος είμαι. Τι είναι ο άνθρωπος; Δεν ξέρω. Δεν με πήρε, κανείς, σαν παιδί, απ την παλάμη. Απαλά, να μου μάθει τι είμαι. Ξέρω τι είναι η γη που την βιάζουν. Ξέρω ποιος έκατσε ένα βράδυ, στα πόδια του κρεβατιού μου. Και μόλις ξύπνησα, τον άκουσα, να Σηκώνεται. Παρομοίως όπως ανησυχεί το ζεύγος των γονιών, αν το παιδί μαθαίνει τι συμβαίνει. Το αφήνουμε να πληγωθεί πρόωρα, από τις ειδήσεις στο χαζοκούτι. Να πληγωθεί η ικανότητα της διάδοσης της διδασκαλίας. Της σωστής διάδοσης αυτού που κατέχουμε. Της απλότητας. Της πίστης στην ελπίδα. Εκείνου του ονειρικού που βιώνουμε, μακριά

45 45 όμως από τα προβλήματα ή επειδή εκεί καταλήγουμε, για να ξεχάσουμε. Πίσω στο σπίτι, κοιτώ τον τοίχο. Τα έπιπλα, για να μη μείνει κενός, ο χώρος. Κάτι θα γράψω, κάτι θα σκεφτώ. Πως θα συνεχίσω, θα υπολογίσω. (να χαμογελάς. Να λες, είμαι καλά). Ο Θεός με προστατεύει από την εταιρεία σου και τ αφεντικά σας, στην Αμερικανοκρατούμενη περιοχή, εκεί δίπλα. Μπροστά στον Θεό, είσαι ένα τίποτα. Να κάνεις το καλό. Υπάρχουν πολλοί άρρωστοι, εκεί έξω. Φοβάσαι το καλό; Να φοβάσαι το καλό. Αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί. Έπειτα, τίποτα δεν δύναται να σε προστατεύσει.

46 46 Θ απορείς τσάμπα, όμως- γιατί σου πάνε, όλα, στραβά. Ώ, θα σου πάνε. Να σαι σίγουρος. Αφού αποφεύγεις το καλό. Δεν θα σαι ασφαλής. Ούτε εσύ. Ούτε οι όμοιοι σου. Από το σημείο που παρακολουθείς, πιστεύοντας ότι έχεις οργανώσει στην κατάλληλη για σένα, διάταξη, πώς να προστατεύομαι. Από το σημείο που παρακολουθείς την ήπειρο που σου έχουν αναθέσει. Μολύνοντας ξένους υπολογιστές. Κρυμμένος πίσω από την δύναμη των όπλων. Τσιράκι κατά τ άλλα, των Αμερικανών. Αυτού του βρώμικου λαού. Με τους δορυφόρους τους που ανιχνεύουν κάθε τι, όποτε το θέλουν. Όμως, με τον όρο ελευθερία, οι λαοί, κατάφεραν να συνεχίσουν. Όσοι τόλμησαν να πάνε κόντρα στην ελευθερία, λάθος πόρτα χτύπησαν. Ούτε τα σκάφη τα κρυφά, τους σώζουν, ούτε η επιστήμη η κρυφή. Ούτε οι προδότες στις αποικίες σας. Δεν σας συμφέρει να σκοτώσετε όλο τον κόσμο. Ο Θεός θα σας σταματήσει, αν τολμήσετε να αγγίξετε έστω και μια τρίχα, εκείνων, που Τον φοβούνται, έστω και λίγο. Πάλι θα ηρεμήσω. Ξανά θα παρακολουθήσω γυναικείο ποδόσφαιρο. Να ξεχαστώ. Να φέρω την γυναικεία ομορφιά, μες το σπίτι. Το φύλο της γυναίκας που γέννησε κι εμένα. Ένα αρσενικό, μες από ένα γυναικείο σώμα. Σκέψου αυτό το θαύμα. Την αλληλοαποδοχή. Να βλέπεις το καλό, κάθε ευλογίας, της οποίας αγνοείς την παρουσία. Την ουσία της ευλογίας που ονομάζεται ηρεμία. Επειδή στην αντίθετη περίπτωση, ο θυμός κάνει την εμφάνιση του, δραστικά.

47 47 Μπορώ και θυμώνω. Να καταλαβαίνετε ότι δεν είμαι κορόιδο. Εσείς που παρακολουθείτε την Πατρίδα μου. Την Ελλάδα που αγαπώ. Από φέτος Που δεν επιθυμώ να σας δώσω την ικανοποίηση της φυγής. Εδώ. Να με υπομένετε. Να φοβάστε τα λόγια μου. Λόγια, ενός συγκροτημένου ανθρώπου σε επαγρύπνηση των κρυφών σας σχεδίων. Παγκοσμιοποιητές. Ανίκανα, ευνουχισμένα, ανθρωπάρια. (μη φεύγεις απ το καλό. Δεν σε ηρεμεί). Θα επιστρέψω. Θα αισθανθώ δυνατός. Χάρη και στην υποστήριξη, έστω αυτών των λίγων. Θα ηρεμίσω την καρδιά μου, όπως μπορώ. Σε λίγο θα πάω για ύπνο. Να εφοδιαστεί η σκέψη με νέα στοιχεία. Θα κάνω την προσευχή μου. Όσο πιο ειλικρινά μπορώ. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά, με την εξουσία των ανθρώπων. Αυτά τα πλούσια τομάρια, που μειώνουν συντάξεις και μισθούς. Όχι πως δεν είμαι ικανός να συλλογιστώ, πως ακόμα κι αυτοί, θα τιμωρηθούν στην άλλη ζωή. Θα πω μια προσευχή. Κάτι, που μόνο ο ίδιος, είμαι ικανός, και γνωρίζω. Με ειλικρίνεια, με συναίσθημα μετάνοιας. Για πικρά λόγια. Αξιοπρεπής γιος. Τα λόγια είναι περιττά κάποια στιγμή. Μια στιγμή από αυτές, είναι τώρα.

48 48 Η δύναμη των φίλων. Η δύναμη της συνένωσης του δυναμικού των νέων ανθρώπων. Τόσο ισχυρό, όσο χίλιες πένες, μαζί. Ικανό ως βοήθεια, εναντίον των δοκιμασιών που γκρινιάζεις, ότι κακώς, σου συμβαίνουν. Μάθε, πως ότι κακό κι αν κάνεις στον άλλο, ακόμη και από άγνοια, θα επιστρέψει σ εσένα, σαν μπούμερανγκ. Έστω κι αν απόρριψες κάποιον που άξιζε. «Θυμάμαι που σου πα, τελειώσαμε. Το ίδιο βράδυ, γυρίζοντας από την δουλειά, σ ένα αμάξι, δυό φίλες, συζητούσαν: μου είπε, τελειώσαμε. Ήταν η φράση που άκουσα, μόλις πλησίασα στα τρία μέτρα, απέναντι από το αμάξι τους, με το ανοιχτό παράθυρο». Βλέπεις τι παθαίνει ο αλαζόνας; Το ίδιο θα πάθεις κι εσύ, αν τολμήσεις να μου κόβεις τις ελευθερίες μου. Ακόμη κι όσοι θα είναι υπεύθυνοι που πεθαίνει ο απλός λαός. Ενδέχεται να μην λογοδοτήσουν εδώ. Μετά θάνατον όμως, θα καίγονται στα καζάνια, ενόσω αυτός με τ ακονισμένα νύχια, θα τα ξύνει, πάνω τους. Μα θα είναι πολύ αργά, και άτοπα, για έλεος. Αυτό, ως ενημέρωση, προς όσους αποφεύγουν το καλό, επιλέγοντας την κοροϊδία, την καταδίκη, την ειρωνεία, την