ΙΘΡΧ ΜΗΤΡΟΠΟ/νΙΟ Μ6ΟΟΓΜΧΟ ΚΑ.Ι ΛΑΥΡβωΤΙΚΗΟ ΤΗΟ ΓΝΗΟΙΧΟ ΟΡΘΟΛΟΪΟΥ ΘΚΚΧΗΟΙΧΟ ΤΗΟ βχ/»νχλοο ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ

Transcript

1 ΙΘΡΧ ΜΗΤΡΟΠΟ/νΙΟ Μ6ΟΟΓΜΧΟ ΚΑ.Ι ΛΑΥΡβωΤΙΚΗΟ ΤΗΟ ΓΝΗΟΙΧΟ ΟΡΘΟΛΟΪΟΥ ΘΚΚΧΗΟΙΧΟ ΤΗΟ βχ/»νχλοο ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ 3 Εσίσιίμον ^"«μοσιοτρα^ικόν ορίανον Τίς^ερας ΜοΊροσόλεατς ΤΟΜΟΣ 14 ος Μ«Ν" ΕΤΟΣ ΜάρΤ.ος 2003 ΤΕΥΧΟΣ 134 Τ 3 ΤεΤάρΤ«Κυρ ιακϊί Τάτν ΙΝΓίί Τέ ι ωτ ν μν4μ#ν ποιοϋμεν Τοϋ Όσιου ΪΓαΤρός δμωτν 3 Ιατάννου Τοϋ Σ υ ΥΓρ α $ ί <α ς Τϋς Βνλίμακος. Ό σάρκα καί έ,ων νεκρός ών 3 Ιωτάνν«ς, Αίώτνιος ^8, καί νεκρός ^ α ν ε ι' ς α σ ν ο υ ς. Σ ύ ΥΓρ α μ μ α λισώτν 3ν λ ίμ α κ α Τ?ί άνοσοι. Αείκνυσιν αυτοϋ σορέ ι'α ν Τίς άνοσου. Η ΟΥΡΧΝΟΛΡΟΜΟΟ Κ^ΙΜΧ3

2 0 ΟΡΘΟΑ.Ο5ΟΟ ΠΜΟΗ Η ΜβθΟΛΟΟ ΘΡ6ΥΝΗΟ ΤΗΟ ΚΓ. ΓΡΧφΗΟ Ο Ή ΊΐροΰκόΚΧ#6\ς?ς Τον Τΰτσον Τοϋ ΤράμμαΤός «Οί Πνευματομάχοι κατηγορούν τους ορθοδόξους ώς καινοτόμους, διότι έ'βαινον πέρα εκείνων, τά όποια έδηλοϋντο καί ρητώς άνεφέροντο έν τη Γραφή. Τους ούτω πως σκεπτόμενους ό Γρηγόριος κατηγορεί έπί προσκολλήσει εις τό γράμμα, όπισθεν τοΰ οποίου υπάρχει τό «άπόθετον κάλλος», ή αλήθεια, την οποίαν δύναται νά προσέγγιση ό «άριστος θεολόγος», δστις είναι τοιούτος, δταν έπιτύχη νά γνωρίση τήν θείαν άλήθειαν περισσότερον άπ' όσον έγνώρισαν αυτήν προγενέστεροι θεολόγοι. Ή πληρεστέρα δμως γνώσις της αληθείας τοΰ άγ. Πνεύματος δεν σημαίνει καινοτομίαν εις τήν διδασκαλίαν της Εκκλησίας, ούτε παραχάραξιν της θεολογίας τών πατέίων. Καί τούτο διότι ό Γρηγόριος θεωρεί τό «πλεϊον», όπερ προσέφερεν εις τήν διδασκαλίαν περί τοΰ Πνεύματος, ώς συμπλήρωσιν λείποντος. Εϊς τό σύμβολον της Νικαίας δηλ. ελλειπεν ή δήλωσις περί της θεότητος τοϋ Πνεύματος, διό καί περί αυτής γίνεται λόγος εις τους χρόνους τοϋ Γρηγορίου κατόπιν φωτισμού, τόν όποιον παρέχει αυτό τό αγ. Πνεύμα. Τό «πλεϊον», όπερ συλλαμβάνει ό «άριστος Θεολόγος», αφορά όχι εις τήν άλήθειαν καθ' έαυτήν, διότι αΰτη τυγχάνει αυθεντική, άκεραία καί μή αύξομειώσιμος, άλλ' εις τήν άπό μέρους τών ανθρώπων γνώσιν τής αληθείας. Κατά Γρηγόριον οί χριστιανοί είχον τήν άλήθειαν περί αγίου Πνεύματος καί ηυξησαν τήν γνώσιν αυτής, ό'ταν διεπίστωσαν καί διετύπωσαν τήν θεότητα αυτού». (Στυλ. Γ. Παπαδοπούλου Κα9ηγ. Παν/μίου Αθηνών: «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ καί αϊ προϋποθέσεις πνευματολογίας αύτοϋ», σελ , Αθήναι 1980). «ΟΡΘΟΔ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΉ» 7Λ Η ν ι α Τ ο ν ορ-&ό ο?ον, ίέραετουτολικόν, ί'σο ι κ ο σμ «Τι κ ό ν καί α ν Τι α ιρίτι κό ν ΕΗρι ο?ί κ όν 5 ΙΪΊοκΤϋΤίις: Ιέρά?Λ)ΐΤρόσολις 7Λ ί α ο Γα ι α ς καί λαυρίαττικϋς (Τ. Ο Χ.> 5 κο'ότ#ς: 1" Ό Μ ιίτρο σο λ ι'τκς 7ν^ οογαίας καί λαυρεωττικβς 3ί «ρ υ κ ο ς λ ι υ & υ ντ«ς: 3 Α ντώ νιος }Κάρκου ΣυνΤάίσίΤαι υσό 3 ω ιτρ οείβς ϊγροα ιρ ίτι κ (ί έτιισία βυνδ'ρομό 15 ΕΥΡΩ ϊιά βυνβ'ρομες - α λ λ «λ ογρ α ^ ία άπινίιίϊίίίί: Ίϊίρ,οϊικά «ΟΡΘΟΆΟΪΟΣ ΙΓΤίΩΙΙ», Έϊα.βκοΗίΤο» ε ΑΓ. Α?καΤίρίν«ς, Στροννώλ Τ.Β. 54, ΚορααΊ^ττι^ς. ΤΛ , Άιά κατατ}ί<τιν ίυν^ρομώτν με'ιΐ6σ Έθ'νικϊς. 081/

3 ΟΡΘΟ ΑΟΚ>0 ΠΝΟΗ 5ϊ ΚΥΡΙΧΚΗ ΟΡΘΟΛΟ5ΙΧΟ 2,003 Μέ τήν συνήθη επισημότητα καί τόν άγωνιστικόν παλμόν έωρτάσθη και εφέτος ή Κυριακή της "Ορθοδοξίας. Τό πρωί της Κυριακής σέ όλους τους Ιερούς Ναούς έτελέσθη ή Κατανυκτική Θεία Λειτουργία, καί Λιτάνευσις των Ιερών Είκόνων καί άνεγνώσθη τό Συνοδικόν της Όρθοδοξίας. Ό Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος την πρωΐαν προέστη της Θείας Λειτουργίας καί της λιτανεΰσεως των Ιερών Είκόνων στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Αχαρνών. Έπί της εύσήμου εορτής καί είσαγωγικώς εις τό Συνοδικόν τής Όρθοδοξίας, του όποιου αποσπάσματα όνέγνωσεν ό Δ/ντής τής «Ο.Π.» κ. Άντ. Μάρκου, ώμίλησε ό θεολόγος κ. Ελευθέριος Γκουτζίδης, καί ακολούθως έψάλη ή φήμη του Μακαριότατου Προκαθημένου κ. Ανδρέου καί τοϋ οικείου Επισκόπου κ. Κηρύκου. Εσπερινή έκδήλωσις στό Εκκλησιαστικό Πνευματικό Κέντρο Ή καθιερωμένη εσπερινή έκδήλωσις στην περιοχή τής Αττικής έπραγματοποιήθη καί εφέτος είς τό Εκκλησιαστικό Πνευματικό Κέντρο Περιστερίου. Προηγήθη ό Κατανυκτικός Εσπερινός είς τό Συνοδικόν Παρεκκλήσιον του αγίου Γεωργίου, χοροστατούντον των Σεβ/των Αρχιερέων Πειραιώς κ. Νικολάου, Αργολίδος κ. Παχωμίου, Περιστερίου κ. Γαλακτίωνος καί Διαυλείας κ. "Ανδρέου, συμμετεχόντων των Κληρικών τής περιοχής καί δεκάδων πιστών διαφόρων ενοριών. Κύριος ομιλητής ήτο ό Ιερομόναχος Λ. Νεόφυτος Τσακίρογλου, ένώ προηγήθη προσφώνησις καί έπιφώνησις ύπό τών Σεβ/των κ. Νικολάου καί κ. Παχωμίου. Προς τό τέλος τής εκδηλώσεως προσήλθε καί ό Μακαριώτατος "Αρχιεπίσκοπος κ. "Ανδρέας. Ή έμφάνισις του σεπτού Προκαθημένου προεκάλεσε ποικίλα σχόλια είς τους πιστούς. Τό παρασυνοδικό κατεστημένο, δυστυχώς έπέβαλεν είς τόν Μακαριώτατο νά έμφανισθή ενώπιον τών πιστών κατά τό τελευταίο πεντάλεπτο τής εκδηλώσεως διά νά περάση τήν περί παραιτήσεως του, φοβεράν συμπαιγνίαν, ένώ δλοι αντελήφθησαν δτι αν ό Μακαριώτατος ήτο πράγματι ασθενής «άπό νόσον χαλεπήν, άκινησίαν αύτώ έμποιοΰσαν» (κατά τόν Ιερόν Κανόνα), ασφαλώς δέν θά μπορούσε νά προσέλθη οΰτε ε^ς τό τέλος. Επομένως τί νόημα είχε τό γεγονός νά ύποχρεωθή ό Προκαθήμενος στην οδυνηρή καί πολύωρη διαδικασία τής μετακινήσεως του, άπό τό Έπισκοπεϊο του αγίου Μόδεστου στό Πνευματικό Κέντρο, γιά νά έμφανισθή περί τό τέλος τής εκδηλώσεως καί νά μήν ήγηθή άπό τήν αρχή, αλλά καί νά εϊπη δσα άτυχη είπεν άπολογητικώς;... Δυστυχώς καί ή τελευταία έμφάνισις του Μακαριωτάτου καί αϊ δηλώσεις του εντάσσονται στην αμαρτωλή συμπαιγνία περί «παραιτήσεως» του, δπως αυτά περιγράφονται στά σχετικά επίσημα έ'γγραφα τοϋ Σεβ/του Μεσογαίας κ. Κηρΰκου, τά όποΐα εγκαίρως έκυκλοφόρησαν καί δημοσιεύονται καί εις τό παρόν τεϋχος τής «Ο.Π.», είς τήν στήλη «ΟΛΙΓΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ».

4 52. ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ Εσπερινή ε'κδήλωσις εις την Ίεράν Μητρόπολιν Λαρίσης Τό απόγευμα τής Κυριακής τής Όρθοδοξίας ό Σεβ/τος Μεσογαίας κ. Κήρυκος, κατόπιν προσκλήσεως του Σεβ. Λαρίσης κ. Παναρέτου, έλαβε μέρος εις τήν έσπερινήν έκδήλωσιν, τήν οποίαν διά τρίτον συνεχές έτος, ώργόνωσε, ή Ιερά Μητρόπολις Λαςίσης εις τήν Ίεράν Μονήν Αγίων Αποστόλων Ραψάνης. Ό Σεβασμιώτατος κ. Κήρυκος έπεσκέφθη τήν Λάρισα, συνοδευόμενος άπό τόν Διευθυντή τής «"Ορθοδόξου Πνοής» κ. Αντώνιο Μάρκου, τόν τακτικό συνεργάτη κ. Χρήστο Γκουτζίδη καί τόν κ. Κων/νο Λιβάνιο, Επίτροπο του Ίερου Ναού αγίου Δημητρίου Αχαρνών. Τής εκδηλώσεως προηγήθη ό Κατανυκτικός Εσπερινός συγχοροστατούντων του οικείου Μητροπολίτου Σεβ/του κ. Παναρέτου καί του προσκεκλημένου Μητροπολίτου Σεβ/του Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής κ. Κηρύκου. Συμμετεΐχον συμπροσευχόμενοι δεκάδες πιστών, τόσον από τις ενορίες τής Ί. Μητροπόλεως, Λαρίσης, Τυρνάβου καί Πυργετου, όσον καί Τρικάλων, Θεσσαλονίκης καί Ξάνθης. Στιγμιότνπον άπό τόν κατανυκτικό εσπερινό εις τήν Ί. Μονή των Άγ. Αποστόλων. Τήν έναρκτήριον προσφώνησιν έπί τη Κυριακή τής Όρθοδοξίας έκαμε ό Προϊστάμενος τής Άδελφότητος τής Ί. Μονής Παν/τος Ιερομόναχος π. Άμφιλόχιος Ταμπουράς, ό όποιος ανεφέρθη εις τό άγωνιστικόν καί όμολογιακόν μήνυμα τής ημέρας καί εις τό ιερόν χρέος καί τό καθήκον τών Όρθοδόξων πιστών, διά ζώσαν συμμετοχήν των στους σύγχρονους ομολογιακούς αγώνες τής Εκκλησίας. Έτόνισεν δτι τοϋτο, όπως καί σέ κάθε εποχή αιρετικής αναταραχής, έτσι καί σήμερα είναι βασικό χριστιανικό καθήκον,

5 ΟΡΘΟΛΟΪΟΟ ΠΝΟΗ άφοϋ καί σήμερα διώκεται ή γνησία "Ορθόδοξος Πίστις άπό τήν παναίρεσιν τοϋ Οίκουμενισμοϋ, αλλά καί άπό εγκαθέτους, ψευδαδέλφους καί τό χειρότερον καί άπό έπιλήσμονας "Αρχιερείς, οι όποιοι είς τους έσχατους τούτους καιρούς προξενούν μεγάλο κακό είς τό αγιον Σώμα τοΰ Χριστού, τήν Νύμφη Του Έκκλησίαν. Μήνυμα - Χαιρετισμός τοϋ Σεβ/του Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Παναρέτου Είς τήν συνέχεια τό σύντομον άλλ' εμπνευσμένο Μήνυμα τοϋ Σεβ. Λαρίσης κ. Παναρέτου 6νέγνωσεν ό όσιώτατος Μοναχός π. ΆγαΘάγγελος. Τό παραθέτομεν αύτούσιον: «Σεφ/τε Μητροπολίτα Μεσογαίας, αγαπητέ έν Χριστώ αδελφέ, Πατέρες καί ί. Τέκνα έν Κυρίω αγαπητά. Μαζί μέ τήν συγκίνησιν πού μέ διακατέχει διότι είς τήν Ίεράν Μητρόπολιν Λαρίσης καί Τυρνάβου, σ" αυτήν τήν "Ιερά Μονή των "Αγίων "Αποστόλων, γίνεται αυτή ή έκδήλωσι μέ αφορμή τήν μεγάλη εορτή της "Ορθοδοξίας, αισθάνομαι πρωτίστως καί τό χρέος νά μνημονεύσω αυτή τη στιγμή κα^ των ονομάτων των κτιτόρων αυτής της Ι. Μονής, τοϋ μακαριστού "Ιερομόναχου π. Θωμά Γκαραγκούνη καί τού επίσης μακαριστού Αημητρίου Γκαραγκούνη καί νά εϊπωμεν υπέρ αυτών τό «Κύριε έλέησον» καί «αιωνία αυτών ή μνήμη». Τέκνα έν Κυρίω αγαπητά, Όρθοδοξία είναι ή "Εκκλησία καί "Εκκλησία είναι ό Χριστός. Όρθοδοξία είναι ή άποκεκαλυμμένη "Αλήθεια τοΰ Χριστού, πού πρώτοι τήν είδαν, τήν άκουσαν καί τήν άπεδέχθησαν οι "Αγιοι Απόστολοι καί οι ϊδιοι τήν έκήρυξαν καί τήν κατέγραψαν. Όρθοδοξία είναι καί ή κατόπιν ερμηνεία καί διδασκαλία πού έκαναν οι "Αγιοι Πατέρες μέσα άπό τίς 7 Οικουμενικές Συνόδους. Όρθοδοξία τέλος είναι ή παραδοθείσα Πίστις, τήν οποίαν άκαινοτόμητον διαφυλάσσει ή Γνησία "Ορθόδοξος Εκκλησία, είς τήν οποίαν χάριτι θεία άνήκομεν είς τους χαλεπούς τούτους καιρούς. Ή "Εκκλησία, ή Γνησία "Ορθόδοξος Εκκλησία κατέχει ολόκληρη τήν "Αλήθεια άκαινοτόμητη, διότι στην Μία, Αγία, Καθολική καί "Αποστολική "Εκκλησία είναι παρών ά 'Ενανθρωπήσας, Κηρύξας, Σταυρωθείς καί Άναστάς Χριστός. Αυτό εορτάζουμε καί πανηγυρίζουμε σήμερα καί αύτη τήν θεία Παρακαταθήκη ύποσχόμεθα νά διαφυλάξωμεν. Σάς καλωσορίζω όλους καί σάς ευχαριστώ, διότι ακούσατε τήν φωνήν τού "Επισκόπου σας καί τρέξατε. Σάς ευχαριστώ γιά τήν αγάπη σας, τίς προσευχές σας καί σάς παρά- Ό σ/το; Μοναχ, ς Α γ β Μ ν γ ε λ ο ; χαλώ νά φυλάξετε τήν αγάπη μεταξύ σας γιά επί τοΰ βήματος.

6 ΟΡΘΟΑ.Ο5ΟΟ ΠΝΟΗ δυό λόγους: Γιά νά μπορήτε νά αγαπάτε καί τόν Χριστό καί γιά νά μένετε είς την Αλήθεια Του. Νά ΑΓΑΠΑΜΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ και νά ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕ με ενα στόμα καί με μία καρδιά. Αυτό πάλιν θέλω νά κάνουμε καί απόψε. Νά αγαπήσουμε αλλήλους καί νά ομολογήσουμε τήν Πίστι των Αγίων Προφητών, των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Πατέρων, των Οικουμενικών Συνόδων, τών Όμολογητών καί Όσίων καί τών Ίερομαρτύρων. Νά ομολογήσουμε Πίστιν εις τήν ΜΙΑΝ, ΑΠΑΝ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝΕΚΚΛΗΣΙΑΝ καί νά θέσωμεν έ"ξω δλους τους αιρετικούς καί πολεμίους του Χρίστου καί της Εκκλησίας Του. Νά ομολογήσουμε οσα εις τήν ΑΙΑΚΗΡΥΞΙΝ - ΟΜΟΛΟΠΑΝ του παρελθόντος έτους ΟΜΟΛΟΓΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΚΗΡΥΞΑΜΕ καί νά ζητήσουμε πάλιν σε μία γενική Πανορθόδοξο Σύνοδο - Σύναξι Αρχιερέων, Ιερέων, Μονα/ικών Ταγμάτων και όλων τών πιστών, πού αποτελούμε τό Σώμα του Χρίστου, νά γίνη ή ιδία καί καλύτερη και μεγαλύτερη καί επισημότερη ΟΜΟΛΟΓΙΑ - ΑΙΑΚΗΡΥΞΙΣ της 'Εκκλησιολονίας καί της Αποστολικής Διαδοχής, αλλά και του σεβασμού προς τήν Κανονιχήν Τάξιν εις δόξαν Πατρός καί Υίοϋ καί Αγίου Πνεύματος. ΑΜΗΝ». Κύριος ομιλητής κατά τήν έκδήλωσιν, ήτο ό αδελφός της Ί. Μονής Άγιων Αποστόλων Παν/τος Ιερομόναχος π. Ιγνάτιος Δάσσιος, ό όποιος άνέπτυξεν επιτυχώς τό Θέμα: «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ» «Σεβασμιώτατοι "Αρχιερείς, Πανοσιολογιώτατε Πάτερ, Όσιώτατοι Πατέρες καί Αγαπητοί έν Χριστώ αδελφοί. Κυριακή της Όρθοδοξίας σήμερα, καί όπως έτόνισε καί ό Σεβ/τος Ποιμενάρχης μας, συναχθήκαμε ανταποκρινόμενοι στην πρόσκλησι της Μητρός Εκκλησίας, γιά νά εορτάσουμε τόν θρίαμβο Της κατά τών αιρέσεων. Κυριακή της "Ορθοδοξίας ή δόξα της "Εκκλησίας; Μπορούμε νά χρησιμοποιήσουμε καί τίς δύο εκφράσεις, διότι "Εκκλησία καί "Ορθοδοξία ταυτίζονται. "Εκκλησία είναι ή "Ορθοδοξία καί "Ορθοδοξία είναι ή μόνη Εκκλησία. Γιά τήν ταύτισι αληθείας καί Εκκλησίας ό Ιερός Παλαμάς λέγει: «Καί γάρ οι της τοϋ Χριστοί "Εκκλησίας της αληθείας είσί καί οι μή της αληθείας δντες, ουδέ της τοϋ Χρίστου "Εκκλησίας είσί... Μηδέ γάρ προσώποις τόν Χριστιανισμόν, άλλ' άληθεία καί άκριβεία Πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (ΕΠΕ, τ. 3, σελ. 306). Τί είναι ή Εκκλησία; Είναι τό Σώμα τού Χριστού, μέσα στό όποιο υπάρχει τό "Αγιο Πνεύμα, τό Όποιο σάν ψυχή τό ζωοποιεΐ καί τό κατευθύνει «είς πασαν τήν άλήθειαν». Γι' αυτό μέσα στην Εκκλησία, ώς εις άλλην σωτήριον κιβωτόν, υπάρχει καί φυλάσσεται ή μία καί μόνη αλήθεια, ολόκληρος, δπως τήν δίδαξε ό Χριστός, δπως τήν παρέλαβαν οι "Αγιοι "Απόστολοι, δπως τήν διεφύλαξαν, ερμήνευσαν καί διετράνωσαν οι "Αγιοι Πατέρες. Επειδή ό Χριστός, ώς κεφαλή είναι "Ενας, είναι αυτονόητον δτι καί τό Σώμα Του είναι "Ενα, επομένως καί ή "Εκκλησία Του είναι Μία. Αυτή τήν αλήθεια ομολογούμε στό Σύμβολο της Πίστεως: «Πιστεύω... εις Μίαν, 'Αγίαν, Καθολικήτ καί 'Αποστολικήν 'Εκκλησίαν». Δέν υπάρχουν λοιπόν πολλές «Εκκλησίες», γι' αυτό δέν μπορούμε π.χ. νά πούμε ή «Παπική "Εκκλησία», ή «Προτεσταντική Εκκλησία» ή ή

7 ΟΡΘΟΛ,ΟΪΟΟ ΠΝΟΗ 55 «Νεοημερολογιτική Εκκλησία», αλλά ό Παπισμός, ό Προτεσταντισμός, ό Νεοημερολογιτισμός. Οΰτε μπορούμε νά μιλάμε γιά ένωσι των Εκκλησιών, γιά ένωσι των διηρημένων Χριστιανών ή γιά ένωσι των διαφόρων Παρατάξεων. Έφ' δσον ή Εκκλησία είναι Μία, δσοι άπεκόπησαν καί απομακρύνθηκαν άπό Αυτή, πρέπει νά επιστρέψουν σ' Αύτη. Αυτή ή Μία Εκκλησία κατέχει «πλήρως καί άμειώτως» την αλήθεια πού απεκάλυψε ό Χριστός καί προς τήν οποία οδηγεί τους πιστούς, τά μέλη της Εκκλησίας, τό "Αγιο Πνεύμα. Στήν αλήθεια αυτή αντιφάσκει ή έκκλησιομάχος αϊρεσις του Οικουμενισμού, ό όποιος γιά ένα σχεδόν αιώνα προπαγανδίζει ότι δλες οί λεγόμενες Εκκλησίες - Όμολογίες κατέχουν μέρος της Χριστιανικής αληθείας (ή Θεωρία των Κλάδων) καί όλες οί ομολογίες πρέπει άπό κοινού νά αναζητήσουν τήν μία καί μόνη αλήθεια. Ή αποδοχή αυτής της βλασφημίας σημαίνει ότι «πέθανε» τό ένα καί μοναδικό Σώμα του Χρίστου, ότι «πέθανε» Αυτός ό Χριστός (ή «Θεολογία» του «θανάτου τοϋ Χριστού»), καί επομένως κηρύσσει ότι τό "Αγιο Πνεύμα απέτυχε στήν καθοδήγησι της Εκκλησίας «είς πασαν τήν άλήθειαν». "Ομως ό Σταυρωθείς Ό Ιερομόναχος π. Ιγνάτιος καί Άναστάς Χριστός, «ό θανάτω τόν θάνατον έπί τοϋ βήματος. πατήσας» συνεχίζει Αναστημένος νά πατή τόν θάνατον διά της Αγίας του Εκκλησίας είς τήν οποία διαφυλάσσεται ανόθευτη καί ολόκληρος ή άποκεκαλυμμένη Αλήθεια (Αποστολική Πίστις καί 'Απ. Διαδοχή) καί συνεχίζεται άκεραία ή θεία άπολυτρωσις. Ποίος οφείλει νά είναι ό "Ορθόδοξος; Τά προηγούμενα είναι ανάγκη νά τά κατανοήσουμε πρωτίστως όλοι ήμεΐς πού Θέλουμε νά παραμείνουμε ΌρΘόδοξοι Χριστιανοί, διότι όποιος απομακρύνεται άπό τήν αλήθεια της Εκκλησίας, αυτός χάνει τήν πραγματική ζωή. Ό άγ. Γρηγόριος ό Νύσσης λέγει χαρακτηριστικά: «Ου γάρ αληθώς ζή, ό τήν αληθή μή έχων ζωήν των αμαρτωλών ή ζωή ούκ αληθώς έστιν δ λέγεται, άλλ' ονομάζεται μόνον». Αυτός, δηλαδή, πού ζή μακριά άπό τήν αλήθεια του Χρίστου, ζή βιολογικά καί όχι πραγματικά, αλλά πεθαίνει καί βιολογικά καί πραγματικά. Ό «μακράν του Θεού» άνθρωπος βρίσκεται ουσιαστικά φυλακισμένος στον κόσμο τών αισθήσεων, της φθοράς καί του θανάτου. Δέν είναι ελεύθερος, αλλά δούλος τών γήινων πραγμάτων...». Τά πραγματικά μέλη της Εκκλησίας τοϋ Χρίστου διακρίνονται άπό τους «κατ' έπίφασιν» Χριστιανούς άπό τά παρακάτω χαρακτηριστικά γνωρίσματα: Α. 'Από τήν συνειδητή - βιωματική σχέση με τήν Εκκλησία. Ό πραγματικός Χριστιανός παραμένει πάντα μέσα στήν Εκκλησία καί δέν βγαίνει ποτέ άπό Αυτήν

8 56 ΟΡΘΟ Α.Ο2.ΟΟ ΠΝΟΗ παρασυρόμενος στην κακοδοξία, τήν αίρεσι καί συμμετέχοντας σέ σχίσματα καί παρασυναγωγές. Όμολογεΐ μέ τήν ζωή του, δηλαδή στην πράξη, τήν πίστη του στην Μία Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως καί έχει συνείδηση δτι παραμένει μέσα στην Εκκλησία διότι έχει ανάγκη νά σωθή άπ' Αυτή καί όχι γιά νά Τήν σώση. Κατά τον άγ. Γρηγόριο τόν Σιναΐτη, ή κύρια αίτία εξόδου άπό τήν Εκκλησία είναι ή πλάνη «χρή εϊδέναι δτι τρεις καθολικώς ή πλάνη αιτίας έχει, δι' ών επέρχεται τοϊς άνορώποις έξ υπερηφάνειας, έκ φθόνου δαιμόνων καί έκ παιδευτικής παραχωρήσεως τοϋ Θεοί». Καί οί τρεις κυριώτερες εκφράσεις της πλάνης είναι ή άθε'ια, ή αίρεσις καί ή αμαρτία. Αθεΐα. Κάποιος Πατέρας της Εκκλησίας έχει γράψει, οτι ή χειρότερη αορφή πλάνης εμφανίζεται «εις τήν περί του Θεοϋ γνώσιν». Πράγματι, κατ' εξοχή στό θέμα του Θεού, ό άνθρωπος έπεσε θύμα των δαιμονικών δυνάμεων καί παραπλανήθηκε, καί αντικατέστησε τόν ζώντα Θεό μέ είδωλα της φαντασίας του. Αϊρεσις. Είναι βαρύτατη μορφή πλάνης. Ό άγ. Συμεών ό νέος Θεολόγος γράφει σχετικά: «Αϊρεσις έστιν τό εν τινι παρεκκλϊναι των κειμένων ήμϊν δογμάτων, περί τής ορθής Πίστεως». Οί "Αγιοι Πατέρες εξέφρασαν τίς συνέπειες τής αίρέσεως μέ βαριές εκφράσεις ώς: «Έσχατον πτώμα ψυχής εστίν ή αϊρεσις», (αγ. Γρηγόριος Νύσσης), «Θεομίσητη» δέ τήν χαρακτηρίζει ό Μέγας Αθανάσιος, «καν ανθρώπους έχει προστάτας». Αμαρτία. Ό αμαρτωλός πλανάται - αστοχεί, διότι φθάνει νά πιστεύη οτι ή άυαρτία μπορεί νά δώση στον άνθρωπο τήν ευτυχία καί τήν χαρά. Πιστεύει εσφαλμένως (άρα πλανάται - αστοχεί), δτι ή εγωιστική άπόλαυσις των υλικών αγαθών καί ή περιφρόνησις των θείων ενταλμάτων αλλά καί αυτής τής συνειδήσεως, μπορούν νά τόν καταστήσουν ευτυχή. Γι' αυτό εργάζεται γιά τήν ίκανοποίησι «τής επιθυμίας τών οφθαλμών, τής επιθυμίας τής σαρκός καί τής αλαζονείας τοϋ βίου» (Α' Ίω. 2, 16), ένώ «τά όψώνια τής αμαρτίας θάνατος» (Ρωμ. 6, 23). Β. Άπό τήν υπακοή προς τήν Εκκλησία. Ό πραγματικός Χριστιανός πιστεύει καί ομολογεί τόν Θεό Πατέρα του. Κατ' επέκταση καί τους Κληρικούς τής Εκκλησίας, τους θεωρεί επίσης πατέρες του. Γι' αυτό εξαρτάται άπό πνευματικό πατέρα, άποδέχε~αι τήν διδασκαλία τών 'Αγίων Πατέρων, τών οποίων προσπαθεί νά μιμηθή τήν άγια ζωή καί κάνει υπακοή στους συγχρόνους Πατέρες τής Εκκλησίας, Επισκόπους καί Κληρικούς, έφ' δσον βεβαίως αυτοί βρίσκονται σέ συμφωνία καί όχι σέ διάσταση μέ τους πριν άπό αυτούς Άγιους Πατέρες! Στήν Όρθοδοξία ό πιστός δέν είναι αδέσποτος δπως συμβαίνει στον Προτεσταντισμό καί σέ κάθε κοινωνία αίρετικών έχει πνευματικό πατέρα, έφ' όσον αυτός είναι εις τόπον καί τύπον Χρίστου, προς τόν όποτο έχει τήν διαρκή καί ειλικρινή αναφορά του, μή εμπιστευόμενος εις τους παντός είδους λογισμούς του. Στό σημείο αυτό, λοιπόν, επιβάλλεται μία «δι' όλίγων» ενασχόληση μέ τό θέμα του εκκλησιαστικού ποιμένος. Ώς προς τό τί είναι ό ποιμένας - Επίσκοπος γιά τήν Εκκλησία, τό λέγει άριστα ό άγ. Ιγνάτιος ό Θεοφόρος: «"Οπου αν φανή ό Επίσκοπος, έκεϊ τό πλήθος έ'στω, ώσπερ δπου αν ή Ίησοϋς Χριστός, έκεϊ ή Καθολική Εκκλησία» (Σμυρναίοις)... Ό Επίσκοπος, κατά τόν άγ. Ιγνάτιο, είναι τύπος - εικόνα τοϋ Χρίστου (Τραλ. III, 1 Μαγν. III, 1-2) (Έφ. VI, Ι Τραλ. II, 1)καί κατά συνέπεια ορατή κεφαλή τής τοπικής Εκκλησίας (Έφ. V, Ι-Ζ Τραλ. II, Ι Σμυρν. VIII, 2).

9 ΟΡΘΟ ΑΟΪΟΟ ΠΝΟΗ 57 Ύπό τήν έννοια αυτή ό Επίσκοπος: α) Επισκοπεί τήν ενότητα της Εκκλησίας (ΈΦ. IV, 1-2), αγρυπνεί έναντι των αιρέσεων και των σχισμάτων (Φιλαδ. III) και β) Ιερουργοί τήν ευχαριστιακή καί βαπτισματική εγκυρότητα (Φιλαδ. IV, 1 Σμυρν. VIII, 1-2). Μέ άλλα λόγια, όλο τό Μυστήριο καί ή ζωή τής Εκκλησίας συγκροτούνται καί διασφαλίζονται «διά του Επισκόπου, όχι επειδή έχει αυτοτελώς κάποια προσωποπαγή ιδιότητα, αλλά επειδή είναι ό προεστώς τής Εκκλησίας, περιβαλλόμενος άπό τό συνέδριο των Πρεσβυτέρων, τόν δμιλο των Διακόνων καί βεβαίως δλη τήν λοιπή σύναξη... μέ τους πιστούς πού έ'χουν προκαθήμενο τόν Επίσκοπο καί συγκαθήμενο τό Πρεσβυτέριο καί τους Διακβνους» (Περιοδικό «ΕΠΑΓΓΕΛΙΑ» Ί. Μητροπόλεως Γουμενίσσης, φ. Φεβρ. 2002, σελ. 2). "Από τά προηγούμενα του άγ. Ιγνατίου προκύπτει, δτι ό Επίσκοπος δεν αντλεί τά δικαιώματα καί τίς υποχρεώσεις του αξιώματος του «αυτοτελώς» (άπό μόνος του), αλλά άπό τόν Χριστό, ό Όποιος είναι «ή πηγή, τό κέντρον καί τό περιεχόμενον τής Ίερωσύνης καί τής Ιεραρχίας τής Εκκλησίας, (άφοΰ) ουσιαστικώς ή Ίερωσύνη Του ώς Αιωνίου Άρχιερέως, είναι ή Ίερωσύνη τής Εκκλησίας καί ή θεανθρώπινη εξουσία Του είναι ή ιεραρχική εξουσία τής Εκκλησίας», όπως έγραψε μεγάλος Θεολόγος του 20ου αίώνος. (Άρχιμ. Ίουστίνου Πόποβιτς, «"Ορθόδοξο; Εκκλησία καί Οικουμενισμός», 1974, σελ. 117/8). Πέραν όμως του Επισκόπου, τί είναι ό ποιμένας - πνευματικός πατέρας τής Εκκλησίας: «Άκούσωμεν» του άγ. Ιωάννου τής Κλίμακος, άπό τόν 31ο Λόγο του «Προς Ποιμένα»: «Ποιμένας κυρίως καί ηγούμενος άγαϋός, είναι εκείνος ό όποιος μπορεί νά αναζήτηση με προϋυμία καί επιείκεια καί προσευχή καί νά βρή τό «ήσϋενημένον καί άπολωλός πρόβατον» καί νά τό γιατρέψη καί νά τό άπαλλάξη άπό τίς άσϋένειες καί τίς κακίες του. Κυβερνήτης άριστος είναι εκείνος πού πήρε άπό τήν ελεημοσύνη τοϋ Θεού, γιά τους κόπους του, μία ψυχική δύναμι νά φνλάττη τό πλοίο, όχι μόνον αβλαβές καί αζημίωτο άπό τήν μεγάλη τρικυμία καί τόν κλυδωνισμό τής ϋάλασσας, αλλά χαί νά μπορεί, αν αυτό βυθιζόταν, νά τό απόσπαση άπό τό βάΰος τής αβύσσου... Ό καλός ποιμένας γνωρίζεται άπό τήν άληΰινή καί κατά Θεόν αγάπη, τήν οποία χρεώστη νά εχη προς δλους, καί άπό τους λόγους καί τους κόπους πού κάνει γιά νά άξιωϋοϋν τής σωτηρίας τους. Διότι καί ό Μέγας καί Αληθινός Ποιμένας Χριστός, ε'φανέρωσε τήν πολλή καί μεγάλη αγάπη πού έχει γιά μας, μέ τό νά καταδεχτή νά ύποστή τόσα δεινά καί τελευταία τήν εκούσια Στανρωσι, γιά νά σωθούμε όλοι». Σέ τέτοιους ποιμένες, Επισκόπους καί πνευματικούς πατέρες, ό πραγματικός Χριστιανός κάνει είλικρινή υπακοή, κατά τους λόγους του Αποστόλου Παύλου «πείθεσθε τοις ήγουμένοις υμών», σέ δσα εΐναι καλά καί ευλογημένα καί προβλεπόμενα άπό τήν Εκκλησία καί όχι σέ αυθαίρετες προσωπικές γνώμες, πόσο μάλλον σέ παράνομες, αντικανονικές καί κολάσιμες άπό τους Ιερούς Κανόνες πράξεις τους. "Αν ή υπακοή δέν εδράζεται στις προηγούμενες βάσεις, τότε είναι καταδικαστέα προσωπολατρεία. Καταδικάζοντας αυτήν τήν νοσηρή κατάσταση ό αγ. Γρηγόριος ό Παλαμάς γράφει: «Μηδέ προσώποις τόν Χριστιανισμόν, άλλ' άληθεία καί άκριβεία Πίστεως χαρακτηρίζεσίαι μεμυήμεθα».

10 ΟΡΘΟΛ,θΚ>Ο ΠΝΟΗ Γ. Άπό την αγάπη προς χήν Εκκλησία. Ό πραγματικός Χριστιανός δέν εΐνοι μόνος του μέσα στην Εκκλησία, αλλά αίσθάνεται δπως πραγματικά είναι, δηλαδή μέλος οργανικά ηνωμένο στό ένα σώμα του Χρίστου. Διά τοοτο αίσθάνεται τόν χώρο της Εκκλησίας σάν την μεγάλη του οικογένεια, στης οποίας τήν χαρά συμμετέχει καί της οποίας τήν λύπη συμμερίζεται. "Ας παρακολουθήσουμε στην θεολογική σκέψη του όσ. Σεραφείμ τού Σάρωφ, κάποιες εκφράσεις έμπρακτης αγάπης: «Κατάκρινε πάντοτε τόν εαυτό σον καί Μ παύσης νά κατακρίνης τους άλλους. Μπορείς νά κατακρίνης μία πράξι κακή, ποτέ όμως εκείνον πού τήν έπραξε. Στούς πλησίον μας πρέπει νά φερώμεϋα μέ λεπτότητα, χωρίς οντε μέ τό βλέμμα μας νά τους προσβάλλουμε. Τό πνεύμα τού συγχυσμένου καί θλιμμένου άνϋρώπον, φρόντισε νά τό ένϋαρρύνης μέ λόγια αγάπης». Δ. Άπό τήν μετάνοια καί τήν διόρθωσι. Ό πραγματικός Χριστιανός αναγνωρίζει, ότι, ώς άνθρωπος, είναι τρεπτός, ότι αλλοιώνεται καί τραυματίζεται κατά τήν διάρκεια της ζωής του καί επομένως πέφτει καί άμαρτάνει. «Τίς γάρ καθαρός έ'σται άπό ρύπου; άλλ' ουδείς, εάν καί μία ήμερα ό βίος αύτοϋ έπί της γης», (Ίώβ 14, 4-5) καί «έάν εϊπωμεν ότι άμαρτίαν ούκ έ'χομεν, εαυτούς πλανώμεν καί ή αλήθεια ονκ εστίν έν ήμϊν», (Α' Ίω. 1, 8). Ή αμαρτία δέν είναι άπλα μία παράβασις του θείου νόμου καί κατ' έπέκτασιν μία ενοχή, δπως τό δικανικό πνεύμα της Δύσεως διδάσκει, αλλά τραύμα καί ασθένεια. Έχει γραφεί χαρακτηριστικά, δτι «ό αμαρτωλός άνθρωπος είναι άρρωστος πνευματικά. Επομένως, ή αντιμετώπιση της αμαρτίας πρέπει νά τεθή σε θεραπευτικά καί ιατρικά πλαίσια. Ό Ιερεύς είναι ιατρός που άσκεϊ τό λειτούργημα του έν ονόματι τοϋ Μεγάλου Ίατροΰ, πού είναι ό Χριστός. Αυτός καθαρίζει καί επουλώνει τίς πληγές, κάνει χειρουργικές επεμβάσεις, αν χρειασθή, καί γενικά θεραπεύει τά τραύματα» (άρχιμ. Ιερόθεος Βλάχος). Ό δσ. Σεραφείμ τοϋ Σάρωφ δίδασκε σχετικά: «Ή θύρα της μετανοίας είναι γιά δλους ανοικτή καί είναι άγνωστο ποιος θά πρωτομπή σ' αυτή, εσύ πού κατακρίνεις τόν άλλον ή αυτός πού κατακρίνεται άπό σένα». Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς, Πανοσιολογιώτατε Πάτερ, αγαπητοί καί σεβαστοί Πατέρες καί Αδελφοί, μέ τίς ευχές σας προσπάθησα, μέ δση συντομία μπορούσα, νά παρουσιάσω, πρώτα εννοείτε στον εαυτόν μου, καί μετά καί προς όλους, τό άνεξάντλητον θέμα της σχέσεως "Ορθοδοξίας καί "Ορθοδόξου. Κατέληξα δέ εις τήν μετάνοια, διότι ιδιαίτερα κατά τό στάδιο της Αγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τό όποιον διανύουμε, αυτό τό μήνυμα της μετανοίας, Θά πρέπει νά γίνη πολύ έντονώτερα βίωμα. Γιά νά είναι κανείς σήμερα ΌρΘόδοξος καί πραγματικό μέλος της Εκκλησίας, δέν άρκεΐ ό νηπιοβαπτισμός του ή μία «Ομολογία Πίστεως». Χρειάζεται νά ζή διά βίου, κατά τό πρότυπον του Χρίστου μας, των Άγιων "Αποστόλων καί όλων τών 'Αγίων. Μεγάλη πρέπει νά είναι ή προσοχή καί θερμή ή προσευχή τοϋ καθενός μας, κατά τό «Κύριε, όρθοτόμησον ημών τήν όδόν, φρούρησον ημών τήν ζωήν, άσφάλισαι ημών τά διαβήματα». 'Ακόμη, ή "Εκκλησία διεξάγει στην εποχή μας έναν ομολογιακό αγώνα κατά της Έκκλησιολογικής αίρέσεως του πολυμόρφου Οικουμενισμού. Ό αγώνας αύτόο γιά νά διεξαχθή, δέν χρειάζεται μόνον Στρατηγούς (αυτοί σέ κάθε εποχή είναι οι "Ορθόδοξοι Επίσκοποι), οΰτε μόνον Συνταγματάρχες καί Λοχαγούς (αυτοί είναι οι "Ορθόδοξοι Πρεσβύτεροι καί Διάκονοι), χρειάζεται κυρίως στρατιώτες, καί αυτοί είναι όλοι οί πιστοί,

11 ΟΡΘΟΛ,Ο^ΟΟ ΠΝΟΗ ανεξαρτήτως θέσεως καί χαρίσματος μέσα είς τήν Εκκλησία. ΟΙ Στρατιώτες λοιπόν καί «αξιωματικοί» δλοι μας οφείλουμε νά εκπαιδευτούμε διά νά συμμετέχουμε επιτυχώς καί, πάντοτε μέ τήν χάρι του Χρίστου μας, στους πνευματικούς καί ομολογιακούς αγώνες της Εκκλησίας, μέ αιώνια πρότυπα, όπως προεΐπα, τους Αγίους πού αγωνίσθηκαν γιά τήν Πίστι. Ευχηθείτε, Σεβασμιώτατοι Αρχιερείς καί σεβαστοί Πατέρες, σ' αυτό τόν αιώνα τόν «απατεώνα» νά βιώσουμε όλοι τήν αλήθεια της Εκκλησίας, νά αγωνισθούμε πιό έντοντα τό στάδιο της αρετής, ώστε νά αξιωθούμε νά συνοδεύσουμε τόν Κύριο στό Πάθος Του, νά σταυρώσουμε τόν παλαιόν άνθρωπον καί νά συναναστηθουμε μαζί Του, σάν γνήαια μέλη του "Αγίου Του Σώματος. ΑΜΗΝ». ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ Ζ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ Είς τό δεύτερον μέρος της εκδηλώσεως ό Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής κ. Κήρυκος ανεφέρθη δι' ολίγων είς τήν κρίσιμον έκκλησιαστικήν κατάστασιν, ακολούθως παρουσίασε τόν πάντοτε έπίκαιρον ΟΡΟΝ της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, άναγνώσας χαρακτηριστικά σημεία αύτου, τά όποια καί άνέλυσεν ειπών μεταξύ άλλων: 1) «...Ή συνείδησις των Πατέρων τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου είναι, ότι δέν πράττουν ανεξάρτητα άπό τήν καθόλου συνείδησιν καί τήν παράδοσιν τής Εκκλησίας, αλλά επακολουθούν τη καθολική Αυτής παραδόσει. Έπ' αυτής τής Πίστεως καί Ό.ιολογίας όφείλομεν καί ήμεϊς νά βαδίζωμεν σήμερον καί έπ' αυτής ε'ρειδόμενοι προβαίνομεν, καθ' έκαστον έτος, κατά τήν εΰσημον ταύτη ν ήμέραν τής Όρθοδοξίας, είς τήν «ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ - ΟΜΟΛΟ- ΠΑΝ», έπακολουθοΰντες τή καθολική παραδόσει τής Εκκλησίας, δπως ορίζει είς τήν αρχήν ό Όρος τής Αγίας Ζ' Οικουμενικής Συνόδου: «Ή αγία μεγάλη καί οικουμενική Σύνοδος, ή κατά θεοΰ Χάριν καί θέσπισμα των ευσεβών καί φιλοχρίστων ημών βασιλέων Κωνσταντίνου καί Ειρήνης τής αύτοϋ μητρός συναθροισθεϊσα τό δεύτερον έν τή Νικαέων λαμπρά Μητροπόλει τής Βιθυνών επαρχίας, έν τή αγία τοϋ Θεοΰ εκκλησία τή έπωνομαζομένη Σοφία, άκολουθήσασα τή παραδόσει τής Καθολικής εκκλησίας, ωρισε τά ύποτεταγμένα». 2) «...Ή "Ορθόδοξος Πίστις, διά τους Πατέρας τής Ζ' Οικουμενικής Συ- Ό Σεβ/τος κ. Κήρυκος ομιλών.

12 ΒΟ ΟΡΘΟ Α,ΟΪΟΟ ΠΝΟΗ νόδου δεν είναι μία θεωρητική Ιδεολογική φιλοσοφική άντίληψις, αλλά έν ταπεινώσει αποδοχή καί διαφύλαξις άκαινοτομήτου της Καθολικής Αληθείας είναι ζωή έν Χριστώ. «Ό χό φως της αυτού έπιγνώσεως ήμίν χαρισάμενος, καί τοϋ σκότους της είδωλικής μανίας ημάς λυτρωσάμενος, Χριοτός ό Θεός ημών νυμφευσάμενος τήν άγίαν αυτού καθολικήν έκκλησίαν μη έ'χουσαν σπϊλον η ρυτίδα, ταύτην έπηγγείλατο διαφνλάττεσθαι»..., τοϊς τε άγίοις αυτού μαθηταϊς διεβεβαιούτο λέγων- μεθ' υμών ειμί πάσας τάς ημέρας έ'ως της συντέλειας τοϋ αιώνος, ταύτην δε τήν έπαγγελίαν ού μόνον αύτοϊς έχαρίσατο, αλλά καί ήμϊν τοίς δι' αυτών πιστεΰσασιν εις τό δνομα αύτοϋ...». 3) «...Ή άρνησις, ακόμη καί ή μικρά παρέκκλισις άπό τήν παραδοθεΐσαν Πίστιν, κατά τους αγίους Πατέρας της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου είναι πτώσις, άλλοτρίωσις, παραλογισμός, καί έργον του άπατεώνος έχθρου. Ή Ζ' ΟΙκουμενική Σύνοδος στη\ιτεύει τους κακούς ποιμένας, οι όποιοι καί τότε ήσαν πολλοί, αλλά καί σήμερα είναι περισσότεροι, καί διαφθείρουν τόν αμπελώνα τοϋ Κυρίου (τήν Εκκλησία) καί μολύνουν τήν διαθήκην Του»: «Της οίν δωρεάς ταύτης άλογήσαντες τινές, ώς ύπό τοϋ άπατεώνος εχθρού άναπτερούμενοι έξέστησαν τού ορθού λόγου, καί τη παραδόσει της καθολικής εκκλησίας άντιταταξάμενοι, προς τήν σύνεσιν της αληθείας διήμαρτον... Περί ών ό Θεός διά της προφητείας βοά- ποιμένες πολλοί διέφθειραν τόν αμπελώνα μου, έμόλυναν τήν μερίδα μου. Άνιέροις γάρ επακολουθήσαντες άνδράσι, ταϊς ίδίαις φρεσί πειθομένοις κατηγόρησαν της άρμοσθείσης Χριστώ τώ Θεώ αγίας αυτού εκκλησίας, καί άνά μέσον αγίου καί βέβηλου ού διέστειλαν, τήν εικόνα τού κυρίου καί των αγίων αυτού ομοίως τοϊς ξοάνοις των σατανικών ειδώλων όνομάσαντες- διό μή φέρων όράν ύπό τοιαύτης λύμης διαφθειρόμενον τό ύπήκοον ό δεσπότης Θεός, ημάς τους απανταχού της Ίερωσύνης αρχηγούς τη αύτοϋ ευδοκία συνεκάλεσε, θείω ζήλω καί έπινεύσει Κωνσταντίνου καί Ειρήνης τών πιστότατων ημών Βασιλέων όπως ή έ'νθεος παράδοσις της Καθολικής Εκκλησίας κοινή ψήφω άπολάβη τό κύρος». 4) «...Χρέος ημών, πρωτίστως όμως της Ίερδς Συνόδου, ώς υπέρτατης Εκκλησιαστικής Αρχής, αλλά καί τού πιστού Κλήρου καί Λαού, τού φύλακος της Όρθβδοξίας, νά «διασκεπτώμεθα» ουχί έπιπολαίως, ή κατά τάς σκοπιμότητας καί τά σχέδια τών πολεμίων της Εκκλησίας, αλλά: «Μετά πάσης ακριβείας έρεννήσαντές τε καί διασκεψάμενοι, καί τώ σκοπώ της αληθείας άκολουθήσαντες, ουδέν άφαιρούμεν, ουδέν προστίθεμεν, αλλά πάντα τά της Καθολικής Εκκλησίας αμείωτα διαφυλάττομεν καί επόμενοι ταϊς άγίαις οίκουμενικαϊς εξ Συνόδοις, πρώτα μεν τη έν τή λαμπρά Νικαέων μητροπόλει συναθροισθείση, έ'τι γε μην καί τή μετ' αυτήν έν τή θεοφύλακτο βασιλίδι πόλει. Πιστεύομεν...» (ακολουθεί τό Σύμβολον της Πίστεως). 5) «...Κάθε φορά πού ένεφανίζετο μία συγκεκριμένη αίρεσις ή Εκκλησία τήν αντιμετώπιζε μέ βάσιν τήν άποκεκαλυμμένη θεία αλήθεια καί τήν κατεδίκαζε. Τοϋτο έπραξε καί ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος καταδικάσασα ού μόνον τήν ΕΙκονομαχίαν, αλλά καί τάς πρό αυτής αιρέσεις, αϊ όποΐαι προσέβαλον τό Χριστολογικόν δόγμα καί ίι' αύτοΰ τό έργον της σωτηρίας του ανθρώπου. Οϋτω όφείλομεν νά κάμνωμεν καί ημείς σήμερον, μιμούμενοι τους Άγιους Πατέρας, δηλαδή καταδικάζοντες μετ' αυτών πασαν αϊρεσιν, καί όμολογοΰντες πίστιν εις τήν παραδοθεΐσαν ήμϊν έγγραφον καί άγραφον παράδοσιν της Εκκλησίας. Ή καταδίκη καί ό άναθεματισμός δλων τών αιρέσεων καί τών εις αύτάς

13 ΟΡΘΟΛΟΪΟΟ ΠΝΟΗ 61 εμμενόντων αιρετικών καί κακοδόξων, αλλά και ή διακήρυξις της Όμολογίας της Πίστεως μας είναι βασικόν χρέος μας. Εξόχως σήμερον, ή Κυριακή της "Ορθοδοξίας μας καλεί νά διακηρύξωμεν τήν παραδοθεΐσαν πίστιν καί νά καταδικάσωμεν καί τους συγχρόνους κακοδόξους καί τά σχίσματα καί νά διαχωρίσωμεν τάς εύθύνας μας από δλους εκείνους οί όποιοι αρνούνται νά αντιμετωπίσουν Κανονικά καί Όρθόδοξα τά σύγχρονα σχίσματα καί αιρέσεις, αϊ όποΐαι δόλια καί ύπουλα πλήττουν τό "Αγιον Σώμα του Χρίστου πού είναι ή Εκκλησία του. Ιδού πάλιν τί λέγουν οι "Αγιοι Πατέρες της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου: «Βδελνσσόμεθα δε καί άναθεματίζομεν "Αρειον καί τοις αύτώ σύμφρονας καί κοινωνούς της μανιώδους αυτού κακοδοξίας. Μακεδόνιόν τε καί τους περί αυτόν καλώς όνομασθέντας Πνευματομάχους. Όμολογοϋμεν δε καί τήν δέσποιναν ημών τήν άγιαν Μαρίαν κυρίως καί αληθώς Θεοτόκον, ώς τεκοϋσαν σαρκί τόν ενα της αγίας Τριάδος Χριστόν τόν θεόν ημών, καθά καί ή έν Έφέσω τό πρότερον έδογμάτισε σύνοδος, καί τόν άσεβη Νεστόριον καί τους άμφ' αυτόν, ώς προσωπικήν δυάδα εισάγοντας, της Εκκλησίας εξώθησε. Σΰν τούτοις δε καί τάς δύο φύσεις όμολογοϋμεν τοΰ σαρκωθέντος δι' ημάς ε'κ της ά/ράντου Θεοτόκου καί άειπαρθένου Μαρίας, τέλειον αυτόν Θεόν καί τελειον άνθρωπον γινώσκοντες, ώς και ή έν Χαλκηδόνι Σύνοδος έξεφώνησεν, Ευτυχή καί Διόσκορον δυσφημήσαντας της θείας αυλής έξελάσασα- συνυποβάλλοντες αύτοϊς Σεβήρον, Πέτρον, καί τήν πολυβλάσφημον αυτών άλληλόπλοκον σειράν. Μεθ' ων καί τά Ώριγένους, Εύαγρίου καί Διδύμου μυθεύματα άναθεματίζομεν, ώς καί ή έν Κωνσταντινουπόλει συγκροτηθεΐσα πέμπτη Σύνοδος. Είτα τε και δύο θελήσεις καί ενεργείας κατά τήν τών δύο φύσεων ιδιότητα επί Χριστού κηρύττομεν, καθ' δν τρότον ή έν Κωνσταντινουπόλει έκτη Σύνοδος έξεβόησεν, άποκηρύξασα Σέργιον, Όνώριον, Κϋρον, Πύρρον, Μακάριον, τους αθέλητους τής ευσέβειας, καί τους τούτων όμόςηονας». Καί συνελόντες φαμέν. Άπάσας τάς εκκλησιαστικός εγγράφως ή άγραφος τεθεσπισμένας ήμϊν παραδόσεις άκαινοτομήτως φυλάττομεν ών μία εστί καί ή τής εικονικής άναζωγραφήσεως έκτύπωσις, ώς τή ιστορία τοϋ Ευαγγελικού κηρύγματος συνάδουσα, προς πίστωσιν τής αληθινής καί ού κατά φαντασίας τοϋ Θεού Λόγου ενανθρωπήσεως, καί εις όμοίαν λυσιτέλειαν ήμϊν χρησιμεύουσα». 6) «...Οί Πατέρες τής Άγιας Ζ' Οικουμενικής Συνόδου έπακολουθοϋντες τή παραδόσει τής Καθολικής Εκκλησίας κατεδίκασαν τήν Εικονομαχία, διότι δι' αυτής κατελύετο ή Πίστις εις τόν Σωτήρα Χριστόν, (τό χριστολογικόν δόγμα), καί επομένως κατελύετο καί ή έν Χριστώ σωτηρία. Έθέσπισαν δε ώς βασικόν δρον Πίστεως τήν έξεικόνισιν τοϋ Σωτήρος Χριστού, τής Παναγίας τών Αγίων Αγγέλων καί δλων τών Αγίων, διά νά όμολογήται οϋτω ή αληθινή καί ουχί κατά φαντασίαν ένανθρώπησις τοϋ Σωτήρος Χρίστου». «Όρίζομεν ουν σύν άκριβεία καί επιμέλεια παραπλησίως τω τύπω καί τιμίου καί ζωοποιού Σταυροϋ άνατίθεσθαι τάς σεπτάς καί αγίας εικόνας... τής τε τού Κυρίου καί θεοϋ καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εικόνος καί τής ά/ράντου δεσποίνης ημών τής αγίας Θεοτόκου, τιμίων τε αγγέλων καί πάντων αγίων καί οσίων ανδρών... καί τούτοις άσπασμόν καί τιμητικήν προσκύνησιν άπονέμομεν, ού μήν τήν κατά πίστιν ημών άληθινήν λατρείαν, ή πρέπει μόνη τή θεία φύσει... Τους ουν τολμώντας έτέρως φρονεϊν ή διδάσκειν, ή κατά τους εναγείς αιρετικούς τάς εκκλησιαστικός παραδόσεις άθετεϊν, ή καινοτομίαν τινά έπινοείν, ή άποβάλλεσθαί τι

14 62, ΟΡΘΟ ΑΟΚ>Ο ΠΝΟΗ των ανατιθεμένων τη Εκκλησία... ή έπινοεϊν σκολιώς καί πανούργος, π^ός τό άνατρέψαι εν τι των ένθέσμων παραδόσεων της καθολικής Εκκλησίας... επισκόπους μεν ό'ντας ή κληρικούς καθαιρεϊσθαι προστάττομεν, μονάζοντας δε ή λαϊκούς της κοινωνίας άφορίζεσθαι». Ό Σεβασμιώτατος έκλεισε τήν βαρυσήμαντον άναφοράν του τονίσας τό χρέος τού υπέρ της Ορθοδοξίας - Αληθείας αγώνος, δ,τι καί αν αυτό συνεπάγεται, διότι ό σιγών τήν Άλήθειαν, κατά τους Πατέρας, «κρύπτει Χριστόν έν τάφω». «Ή "Ορθοδοξία, εΐπεν, κηρύσσει Χριστόν έσταυρωμένον καί άναστάντα, διό ή Ορθόδοξος Εκκλησία είναι ή Εκκλησία τοϋ Άναστάντος Χριστοί, καί ώς έκ τούτου τους αληθινά ορθοδόξους, πρέπει νά τους πληροί ή αναστάσιμη χαρά δπως έ'ννοιωθαν καί οι Πατέρες, δταν ε'γραφαν καί διεκήρυτταν τόν ανωτέρω "Ορον: «Χαίρε σφόδρα θύγατερ Σιών, κήρυσσε θύγατερ Ιερουσαλήμ». Πάντοτε με τόν Σταυρό καί τήν Όμολογία συνυπάρχει καί συμπορεύεται καί ή μυστική χαρά τοϋ ουρανού, διά τούτο ή Κυριακή της Όρθοδοξίας είναι «ήμέρα χαρμόσυνος καί ευφροσύνης άνάπλεως». Ή εορτή της Κυριακής τής Όρθοδοξίας δεν είναι ένα απλούν ιστορικόν γεγονός, αλλά έ'να συνεχές γίγνεσθαι. Ό πόλεμος πού έγινε τότε κατά τής Αληθείας έσυνεχίσθη καί συνεχίζεται καί σήμερον, άλλοτε μέ μεγαλυτέραν έ'νστασιν, άλλοτε μέ μικροτέραν. Είναι ανάγκη νά μιμούμεθα τους Αγίους Πατέρας πολεμοϋντες τό ψεύδος πού είναι σήμερον εύπαράδεκτον, έν αντιθέσει μέ τήν αλήθεια πού είναι δυσπαράδεκτη άπό τους περισσοτέρους. Σκοπός αυτού τοϋ αγώνος είναι νά κρατηθούμε στερεοί καί ακλόνητοι στην Πίστι καί τήν Όμολογία των Πατέρων. Αυτόν τόν αγώνα, μέ τήν χάριν τού Θεού καί διά τών πρεσβειών δλων τών Αγίων Πατέρων καί ιδιαίτερα τών Πατέρων τής Αγίας Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, καν δλαι αϊ δυνάμεις εγερθούν εναντίον μαξ, δέν θά τόν έγκαταλείψωμεν, δσον καί αν πολεμούμεθα ακόμη καί άπό θεωρούμενους ώς γνησίους Πατέρας καί Αδελφούς. Αυτήν τήν όδόν ήκολούθησε πάντοτε ή Εκκλησία, αυτήν υποδεικνύει τό Συνοδικόν τής "Ορθοδοξίας, καί έπ' αυτής τής γραμμής βαδίζουσα εις τόν αίώνά μας ή Γνησία Ορθόδοξος Εκκλησία, κατ' έτος έν τη εορταστική Συνάξει τής Κυριακής τής Όρθοδοξίας, διακηρύσσει καί διατρανώνει τήν Όμολογίαν Της, καταδικάζουσα ού μόνον τάς άπ' αρχής αιρέσεις, αλλά καί τάς εσχάτως άναφυομένας όποθενδήποτε καί άν προέρχονται. Έπ' αυτού τού πνεύματος κινούμενοι καί ήμεΐς, «επακολουθούντες δηλαδή τη Καθολική παραδόσει» εις τήν έόρτιον Σύναξιν τής Κυριακής τής Όρθοδοξίας τού έτους 2002, έκδώσαμεν «ΑΙΑΚΗΡΥΞΙΝ - ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ», τήν οποίαν δμως μειοψηφία Σεβ/των Άρ/ιερέων τήν 5/ κατ' έντολήν, δπως αποδεικνύουν τά πράγματα, σκοτεινών ξένων κέντρων καί τών εγκαθέτων των «απέρριψε καί κατεδίκασε»!^ "Ομως έ'σχατος κριτής καί τών Συνοδικών αποφάσεων είναι «ό φύλαξ τής Όρθοδοξίας ό πιστός Λαός πού θέλει τό θρήσκευμα αυτού άμετάβλητον και ομοειδές τώ τών Πατέρων αυτού»...». (*) Βλέπε διά τήν Συνεδρία τής 5/ , είς τό προηγούμενο τεύχος της «Ο.Π.», μηνός Ίαν. - Φεβρ. 2003, είς τήν στήλη: «ΟΛΙΓΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ». ΑΙ έν λόγω «αποφάσεις» έκοινοποιήθησαν είς τόν Σεβ. Μητροπ. Λαρίσης κ. Πανάρετον δύο ημέρας πρό τής εκδηλώσεως τής Κυριακής τής Όρθοδοξίας του 2003 καί τοΰτο ασφαλώς σκοπίμως.

15 ΟΡΘΟΑ,ΟΪΟΟ ΠΝΟΗ 63 Στιγμιότυίτο άπό τήν ε'κδήλωσιν επί τη Κυριακή της εις τήν Ί. Μητρόπολιν Λαρίσης. Ορθοδοξίας Εις τήν συνέχεια ό λόγος εδόθη εις τόν Διευθυντήν της «Ορθοδόξου Πνοής», κ. Άντώνιον Μάρκου, ό οποίος παρουσίασε τήν ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ - ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ του παρελθόντος έτους. Αϋτη, μετά άπό μακράν έποικοδομητικήν συζήτησιν κατά τήν οποίαν ελεύθερα εξεφράσθησαν όλοι, ενεκρίθη καί πάλιν ύπό του πιστού Κλήρου καί Λ«οϋ της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης, καί των εκτός αυτής προσδραμόντων καί λαβόντων μέρος εις τήν άγωνιστικήν αυτήν ίεράν Σΰναξι, ένώ άπεδοκιμάσθη ή «άπόφασις» των πέντε Αρχιερέων, οί οποίοι τήν 5/ αντικανονικός καί όλως κακοδόξως έζήτησαν νά τήν άνακαλέση ό Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Πανάρετος, οι δέ πιστοί νά αποσύρουν τάς ύπογραφάς που έθεσαν εις αυτήν. Επίσης έγένετο γνωστόν εις τήν Σύναξιν, δτι δι' άλλης παραμοίας «αποφάσεως», των ιδίων Σεβ/των Αρχιερέων, απερρίφθη ή πληθύς των ομολογιακών Αρχιερατικών εγγράφων του Σεβ. κ. Παναρέτου άπό τό έ'τος 2000 μέχρι σήμερον! Έπί αυτών ή σύναξις έξέφρασεν τήν κάθετον αντίθεσιν της, διότι αϊ όμολογιακαί έπιστολαί ιον Σεβ/του Μητροπολίτου κ. Παναρέτου εκφράζουν δλους τους πιστούς, διό άπέρριψεν καί αυτήν τήν «άπόφασιν», ώς ξένην καί πολεμίαν της Έκκλησιολογίας καί εής Αποστολικής Διαδοχής. Επίσης, ή Σύναξις άπεδοκίμασε καί άπέρριψεν καί τήν τρίτην «άπόφασιν», με τήν οποίαν βραβεύεται ή έπί μακρά έτη άπόκρυψις τοϋ νπ' αριθμ. 54/76 «Απαλλακτικού Βουλεύματος»..., ή δέ έκ μέρους μας καταγγελία αυτής τής ενόχου σιωπής των, έναντι τής εσχάτης αυτής βλασφημίας του Απαλλακτικού Βουλεύματος, χαρακτηρίζεται ώς «συκοφαντία»! Κατόπιν αυτών έπηκολούθησεν περαιτέρω εκτενής σχολιασμός έπί τών τελευταίων Εκκλησιαστικών εξελίξεων ώς καί έπί τοΰ θέματος τής

16 ΒΛ ΟΡΘΟΑ,ΟΚ>Ο ΠΝΟΗ βέβηλου συμπαιγνίας περί «παραιτήσεως» τοϋ Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. ΑΝ- ΔΡΕΟΥ, ή οποία καί άπεδοκιμάσθη. Έν κατακλείδι, σύσσωμος ή ιερά Σύναξις, άπεφάσισεν όπως ή ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ - ΟΜΟΛΟΓΙΑ τοϋ παρελθόντος έτους έπαναδημοσιευθή βελτιωμένη καί μέ τάς απαραιτήτους προσθήκας: ΑΙΑΚΗΡΥΞΙΣ - ΟΜΟΛΟΓΙΑ τοϋ Ίεροΰ Κλήρου καί τοϋ Πιστοϋ Πληρώματος της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου επί τη Κυριακή τής "Ορθοδοξίας 2003 Εις τό "Ονομα τοϋ Πατρός καί τοϋ Υΐοϋ καί τοϋ Αγίου Πνεύματος, τής Αγίας καί "Ομοουσίου καί Ζωοποιού καί Αδιαιρέτου Τριάδος. Έν τη Ίερα Μητροπόλει Λαρίσης καί Τυρνάβου καί έν τή Ιερά Μονή Αγίων Αποστόλων Ραψάνης, σήμερον έσπέραν, Κυριακήν τής "Ορθοδοξίας τοϋ σωτηρίου έ'τους 2003 (3η/16η Μαρτίου), συναχθέντες καί πάλιν έ*ι τώ Πανσέπτω Ναω των Αγίων Αποστόλων, κατόπιν προσκλήσεως καί ύπό τάς ευλογίας του σεπτού Ποιμενάρχου μας, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ, καί του τιμώντος τήν έκδήλωσιν Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικής κ. ΚΗΡΥΚΟΥ, δλοι ήμεϊς, πιστός Κλήρος καί Λαός, μετά τήν κατανυκτικήν έσπερινήν άκολουθίαν, καί άφοΰ έλάβομεν ύπ' όψιν άπαντα τά τής Κυριακής τής Όρθοδοξίας του παρελθόντος έτους, καθώς καί όλα τά ιδιαιτέρως σοβαρά νεώτερα γεγονότα καί «αποφάσεις» μερίδος Ιεραρχών μας, καί είδικώτερον τάς τελευταίας «αποφάσεις» των, δι' ών οΰτοι τήν 5/ «απορρίπτουν» καί τήν ΛΙΑΚΗΡΥΞΙΝ ΟΜΟΑΟΠΑΝ» τοϋ παρελθόντος έτους άντικανονικώς δέ καί άντορθοδόξως, απαιτούν νά τήν άνακαλέση ό Σεβ/τος Μητροπολίτης μας κ. Πανάρετος, ήμεϊς δέ ό πιστός Κλήρος καί Λαός, τό Σώμα τής Τοπικής "Εκκλησίας τής Λαρίσης (καί δσοι έξ άλλων διαμερισμάτων τής Ελλάδος παρέστησαν), νά άποσύρωμεν τάς ύπογραφάς μας, σταθμίσαντες τάς εύθύνας μας άπεφασίσαμεν τήν σταθεράν προσήλωσίν μας εις οσα ΩΜΟΛΟΓΗΣΑΜΕΝ καί ΑΙΕΚΗΡΥΞΑΜΕΝ. Τούτο ποιούμεν ενσυνείδητος, διότι ώς ταπεινά καί γνήσια μέλη τής Γνήσιας "Ορθοδόξου "Εκκλησίας τής "Ελλάδος, δι' άλλην μίαν φοράν συνειδητοποιούμεν καί βιώνομεν τό χρέος τό όποιον έ'χομεν καί νά ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΩΜΕΝ καί νά ΟΜΟΑΟΓΩΜΕΝ τήν Πίστιν μας. τε: Όθεν σήμερον Κυριακήν τής Όρθοδοξίας του σωτηρίου έτους 2003 αύθις Α. ΟΜΟΑΟΓΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ΟΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ εις τήν Μίαν, Άγίαν, Καθολικήν καί Άποστολικήν 'Εκκλησίαν τού Συμβόλου τής Πίστεως, ή Όποία, αρχήν λαβουσα δια τοϋ Κυρίου καί Σωτήρος ημών Ίησοΰ Χρίστου, συνεχίζει άδιακόπως άπό τήν ήμέραν

17 ΟΡΘΟΑ,ΟΐΟΟ ΠΝΟΗ της Πεντηκοστής καί μέχρι της συντέλειας του αιώνος τήν λυτρωτικήν Της πορείαν, «πϋλαι δέ "Αδου ου κατισχΰσουσιν Αυτής». Έτι όμολογουμεν ότι αϊ άνά τους αίώνας σχισματικοί καί αιρετικοί κοινότητες, μικραί ή μεγάλαι, ούσαι έξω τής ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΑΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΑΙΚΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΑΗΣΙΑΣ, είναι σχήματα ανθρώπινα καί ώς έκ τούτου άμοιρα της ζώσης Χάριτος του Παναγίου Πνεύματος, τό "Οποίον άπό τήν ήμέραν της Πεντηκοστής, πληροί Αυτήν, ώς Σώμα Χρίστου καί διά των Αγίων Αποστόλων καί των Διαδόχων αυτών, Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων, συνεχίζει τό έργον της θείας Οικονομίας. ΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, δτι ή Γνησία Ορθόδοξος Εκκλησία της "Ελλάδος, άπό τό 1924 είναι ή αδιάκοπος συνέχεια τής Μίας, "Αγίας, Καθολικής καί Αποστολικής "Ορθοδόξου έν "Ελλάδι Εκκλησίας, τήν οποίαν ΐδρυσεν ό μέγας "Απόστολος των "Εθνών Παύλος με πρώτους "Επισκόπους Της τόν "Αγ. Ίερόθεον καί τόν "Αγ. Αιονΰσιον τόν "Αρεοπαγίτην. Αΰτη είναι ό θεματοφύλαξ τής παραδοθείσης "Αποστολικής καί Πατερικής Παραδόσεως καί τής "Αποστολικής Διαδοχής, τηρεί δε άπαρασαλεύτως τους Θείους καί Ιερούς Κανόνας. Αϋτη δέν συνεμίγει τό 1924 μέ τήν παναίρεσιν του Οικουμενισμού, αλλά καί δέν παρεσύρθη εις τήν συνέχεια (1925), ύπό τής άποτολμηθείσης προδοσίας "Αγιορειτών, οι όποιοι διά λογαριασμόν του καινοτόμου νεοημερολογίτου Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, αμέσως έφευρον καί είσήγαγον τήν θεωρίαν, περί «δυνάμει καί ουχί ενεργεία νεοημερολογιτικοϋ σχίσματος»... (Τήν έν λόγω θεωρία, μετά τό 1935, άνέλαβεν νά έπιβάλη 6 πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, δπερ είχε ώς αποτέλεσμα τό σχίσμα του ). Τό πλήρωμα τής έν Ελλάδι Γνήσιας "Ορθοδόξου "Εκκλησίας, δέν παρεσύρθη οΰτε τό 1931, όταν ύπό των εγκαθέτων του ΝεοημερολογιτισμοΕ εις τό Διοικητικόν Συμβούλιον τής τότε Κοινότητος των Γ.Ο.Χ., συνεφωνήθη καί υπεγράφη ή υπαγωγή των Γνησίων "Ορθοδόξων Χριστιανών εις τόν καινοτόμον Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, διά νά καταστήσουν οϋτω αυτούς άπλοϋς «δεκατριμερίτας - παλαιοημερολογίτας». Όμολογουμεν δτι ή έν έ'τει 1935 επιστροφή των τριών Μητροπολιτών, έκ τοϋ σχίσματος του Νεοημερολογιτισμοϋ εις τήν Γνησίαν Όρθόδοξον Έκκλησίαν, ή υπ' αυτών διακηρυχθείσα καί Συνοδικώς "Ομολογία - 'Εκκλησιολογία καί ή έν συνεχεία χειροτονία "Επισκόπων καί ή συγκρότησις τής Ίεροκ Συνόδου, υπήρξαν κορυφαία εκκλησιαστικά γεγονότα καί ιδιαιτέρα ευλογία τοϋ Χρίστου προς τό πλήρωμα τής Γνησίας "Ορθοδόξου "Εκκλησίας. Όμολογουμεν καί διακηρΰσσομεν, τάς ύπό των Κανονικών καί "Ορθοδόξων "Αρχιερέων γενόμενος έν έτει 1935 χειροτονίας, ώς καί τάς έν έτει 1948, ϋπό του άοιδίμου Όμολογητοΰ Ίεράρχου Ματθαίου, ΚΑΝΟΝΙΚΑΣ καί ΔΟΓΜΑΤΙΚΩΣ ΠΛΗ- ΡΕΙΣ. Σημειωτέον δτι ό άοίδιμος "Ιεράρχης Ματθαίος διά τήν μέχρι τέλους καλήν του Όμολογίαν, καί διά τήν μετάδοσιν καί διασφάλισιν γνησίας καί.

18 66 ΟΡΘΟΛ,ΟΚ>Ο ΠΝΟΗ αδιάκοπου της Αποστολικής Διαδοχής, διά των επισκοπικών χειροτονιών τοΰ 1948, ανεδείχθη καί επεβλήθη εις την συνείδησιν τοϋ πληρώματος τής Εκκλησίας, ώς ό σύγχρονος ΜΕΓΑΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ. "Οθεν ώς πιστά καί ορθόδοξα μέλη τής Εκκλησίας τοϋ Χριστοί, συνειδητοποιοϋμεν αυτήν την ίεράν παρακαταθήκην καί τό χρέος μας νά τήν διαφυλάξωμεν, ένώ δεν δυνάμεθα νά άντιπαρελθωμεν καί νά μήν άντιμετωπίσωμεν, κατά χρέος, καί τήν άπό τοϋ τέλους τοϋ 1971 δολίως έπιχειρουμένην προσβολήν τής Αποστολικής Αιαδο/ής, διά τής, έ'στω καί έκ τών υστέρων, αποδοχής τής λεγομένης «χειροθεσίας» γενομένης ώς δήθεν επί σχισματικών κατά τόν Η' τής Α' Οικουμενικής Συνόδου! Εκφράζοντες έν προκειμένω τήν άπ' άβ/ής δεδομένην καθολικήν συνείδησιν τοϋ σώματος τής Εκκλησίας, διακηρΰσσομεν δτι ή κατά τό 1971 λεγομένη «χειροθεσία», ήτο μία όλως τυπική εξωτερική πράξις αναγνωρίσεως τοϋ ήδη δογματικώς πλήρου; μυστηρίου τής χειροτονίας, χωρίς αϋτη νά θίξη ποσώς τήν δογματικήν καί μυστηριακήν ακεραιότητα τών χειροτονιών, τόσον τοϋ 1935 όσον καί τοϋ Καί ώς τοιαύτη δμως, ή λεγομένη «χειροθεσία», έγένετο αποδεκτή, ΚΑΤ' ΑΚΡΟΤΑΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΝ, ΚΑΓ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΙΝ ΟΤΙ ΕΚΕΙΝΗ Η ΕΝ ΑΙΑΣΠΟΡΑ ΡΩΣΙΚΗ ΣΥΝΟΑΟΣ ΗΔΗ ΕΙΧΕΝ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ ΚΑΙ ΕΙΧΕΝ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΔΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗ- ΣΙΑΣ. Τοΰτο ακριβώς τό γεγονός απέκλεισε κάθε είδος «χειροθεσίας» «ς έπί σχισματικών. ("Ακόμη καί εις τήν περίπτωσιν που τινές έκ τών Ρώσων ύπεκρίνοντο..., οι Αρχιερείς μας είχον συνείδησιν δτι είχε προηγηθεί ή άποκατάστοσις τής έν τή Πίστει Ένότητος...). Αυτή ή έπίτευξις τής έν τή πίστει Ένότητος δέν επέτρεπε καμμίαν άμφιβολίαν, δτι ή λεγομένη «χειροθεσία» δπως ακριβώς έπαρουσιάσθη καί έπιστεϋθη, ήτο απολύτως μία εξωτερική τυπική συγχωρητική ευχή. Τούτο δέ δλον έγένετο αποκλειστικώς καί μόνον διά τήν άγάπην προς τους σχισματικούς αδελφούς μας Φλωρινικούς, οι οποίοι, άπό τό 1937 έγκλωβισθέντες εις τό σχίσμα τού πρ. Φλωρίνης, ήρνούντο νά επιστρέψουν καί νά επανενταχθούν εις τήν Γνησίαν Όρθόδοξον Έκκλησίαν... "Οσοι θέλουν νά αγνοούν ταύτα, αλλά καί θρασύτατα ειρωνεύονται τήν κοινήν αυτήν συνείδησιν τής Εκκλησίας, μέ φαρισαϊκήν δέ δολιότητα προπαγανδίζουν, εϊτε διά ψιθύρων, είτε δι' επιστολών, ώς γεγομένη κατά τόν Η' κανόνα τής Α' Οικουμενικής, τήν λεγομένη «χειροθεσία», απλώς διαβεβαιούν τά κατά τής Γνησίας "Ορθοδόξου Εκκλησίας ελεεινά των σχέδια, (υπαγωγή εις τόν νεοημερολογιτισμό...), τά όποϊα, υπ' αυτήν τήν μορφήν λαβόντα χώραν τό 1971, άπέτυχον καί συνεχίζουν νά αποτυγχάνουν, παρά τά εκάστοτε εμφανιζόμενα θύματα... Θεωρούμεν βασικήν έπιταγήν τής ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, τόσον τήν βίωσιν καί όμολογίαν τών ανωτέρω, δσον καί τό νά δηλώσωμεν, κατά τήν παρούσαν ευσημον ήμέραν, δτι μετά βδελυγμίας άπορρίπτομεν καί

19 ΟΡΘΟΑΟΪΟΟ ΠΝΟΗ 67 χαταδιχάζομεν τά βλάσφημα φρονήματα, χαθ' ά δήθεν διά της λεγομένης «χειροθεσίας: «άπεκατεστάϋησαν ώς μνστήριον αϊ άνομοι (κατά τό Βούλευμα 54/76), χειροτονίαι τον 1935 καί 1948», ή ότι «έδέγϋημεν γειροΰεσίαν ώς επί σχισματικών», η" ότι «ελκομεν τήν Άποστολικήν μας διαδοχήν άπό τους Ρώσους της διασποράς» (κατά τό Βούλευμα 46/91 Πλημμελειοδ. Δράμας), ή ότι «δεν διαφέρουν εις τίποτα αϊ γειροτονίαι των Ματϋαιϊκών καί των Φλωρινικών, διότι άμφότεραι έχουν κοινήν τήν προέλενσιν...» κ.λ.π., ατινα, ένώ εσχάτως προβάλλονται καί προωθούνται συστηματικώς καί υπό τοϋ Παλαιοημερολογιτικοϋ Οικουμενισμού, δεν αντιμετωπίζονται ομολογιακός υπό της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας. Β. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΟΜΕΝ Τό άντιεκκλησιαστικόν κίνημα των έκπεσόντων πέντε πρώην Μητροπολιτών, τό κατάληξαν εις τήν σχισματοαίρεσιν, ή οποία συγκεκαλυμμένη καί ακήρυκτος ύπέβοσκεν άπό του έτους 1991, έκηρύχθη δέ επισήμως τό Τούτο καταφανώς αποτελεί συνέ/ειαν τών κατά της Γνησίας "Ορθοδόξου Εκκλησίας σχεδίων τοϋ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, του Σπυρίδωνος Βλάχου καί του πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, οί όποιοι είχον ώς σκοπόν τήν προσβολήν της "Ομολογίας - Έκκλησιολογίας καί της Αποστολικής Διαδοχής, καί τήν ΰπαγωγήν τοϋ πληρώματος τής Γνησίας "Ορθοδόξου Εκκλησίας εις τόν Νεοημερολογιτισμόν - Οΐκουμενισμόν, μέσω τοϋ Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, ή άλλου πλέον σχήματος. Καταγγέλλομεν καί άποδοκιμάζομεν τόν ΰπουλον καί δόλιον Παλαιοημερολογιτικόν Οΐκουμενισμόν, ό όποιος ήδη άπό τήν δεκαετία του 1970, προπαγανδίζει καί ενεργεί τήν «ενωσιν όλων τών παλαιοημερολογιτών» ώς σωματείων, ώστε νά πρόκυψη μία μεγάλη «συνομοσπονδία παλαιοημερολογιτών», «έ'ξω άπό Έκκλησιολογίες καί "Αποστολική Διαδοχή» καί έξηρτημένη άπό τόν Νεοημερολογιτισμόν. Καταγγέλλομεν καί άποδοκιμάζομεν καί όλους εκείνους, οί όποιοι Φαρισαϊκώς ύποκρινόμενοι, λόγω μέν τήν Όμολογίαν - Έκκλησιολογίαν τής Γνησίας "Ορθοδόξου Εκκλησίας, ΕΡΓΩ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΠΙΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΣΥΝΕ- ΠΕΙΑΝ, ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΒΑΛΟΥΝ ΑΥΤΗΝ, τόσον μέ τά συγκεκριμένα βλάσφημα «"Απαλλακτικά Βουλεύματα» καί τάς νεωτέρας «Δικαστικός Αποφάσεις», αϊ όποιοι δεν αντιμετωπίζονται όμολογιακώς υπό τής Ιεράς Συνόδου, δσον καί μέ τήν ενοχον καί προδοτικήν των στάσιν έ'ναντι τών «πέντε» σχισματοαιρετικών, τήν παρωδίαν τού «νέου θεολογικού διαλόγου» κλπ. Ούτω πραγματικώς ενεργείται ή καθομολογουμένη πλέον «γενική εκστρατεία» τοϋ Νεοημερολογιτισμού, ή οποία αποβλέπει εις τό νά ύπαγάγη - αφομοίωση τους Γνησίους "Ορθοδόξους Χριστιανούς εις τόν νεοημερολογιτισμόν ώς απλούς διαμαρτυρόμενους δεκατριμερίτας. Προς δ-

20 68 ΟΡΘΟΑ,ΟΪΟΟ ΠΝΟΗ ν λους αυτούς λέγομεν δτι, αν δεν τους έκφράζη ή Έκκλησιολογία της Γνήσιας "Ορθοδόξου Εκκλησίας, ή «έχουν στοιχεία» διά τήν «χειροθεσίαν» ή εγκρίνουν τά σχετικά κείμενα του γνωστού κ. Β. Σακκά, νά τά καταθέσουν αρμοδίως καί νά κριθούν έστω καί σήμερον με τήν παρουσίαν τόσον τού Μακαριότατου Άρχ/που κ. Ανδρέου, δσον καί τού Σεβ/του κ. Έπιφανίου. "Αλλως δι δλους αυτούς είναι ανοικτός ό δρόμος τόν όποιον έχάραξε τό «Άπαλλακτικόν Βούλευμα» τοϋ Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιώς ύπ' αριθμ. 54/76» καί δλαι αϊ σχετικαί νεωτεραι δικαστικαι αποφάσεις. Γενικώτερον δι' δλους αδιάκριτης τους έπιλήσμονας, είναι ανοικτός ό δρόμος, τόν όποιον έχάραξε καί έβάδισε κρώτος ό πρ. Φλωρίνης, εις δέ τους νεωτέρους χρόνους, ό πρώτος αφελής έπιλήσμων, ό ποτέ Κορινθίας Κάλλιστος, καί δλον τό επακολουθήσαν καί συνεχιζόμενον κίνημα. Καταγγέλλομεν καί άποδοκιμάζομεν τόν ύπαρκτόν καί εις τάς ημέρας μας Παλαιοημερολογιτικόν Οίκουμενισμόν, ό όποιος προκύπτει μέσα άπό αύτάς τάς συγκεκριμένος ενεργείας ημετέρων καί είδικώτερον άπό: Ιον. Τήν προσπάθειαν άποχρωματισμοϋ της δογματικής αιτίας καί φύσεως τού σχίσματος των «πέντε», ακόμη δε καί τήν δικαίωσίν των, διά της μή ένεργοποιήσεως, εντός των Κανονικών πλαισίων καί τής "Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής δεοντολογίας, της ύπ' αριθμ. 3005/ ομοφώνου ι- στορικής Αποφάσεως τής Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, κατά των άποσχισθέντων πέντε πρώην Μητροπολιτών, οί όποιοι αμετανόητοι συνεχίζουν νά αντιποιούνται τήν Γνησίαν Όρθόδοξον Έκκλησίαν καί νά βλασφημούν κατ' Αυτής πλανώντες καί πλανώμενοι. Ή ένοχος σιωπή, ή αδράνεια, αλλά καί ή προβαλλόμενη άντίδρασις ένίων Αρχιερέων εις τήν προσπάθεια νά αντιμετώπιση ή Ιερά Σύνοδος αυτήν τήν σχισματοαίρεσιν των «πέ\τε» ώς τήν μεγαλυτέραν προδοσίαν κατά τής Εκκλησίας, τους οδηγεί εις τό σχίσμα αυτών. 2ον. Τήν διακοπήν τού έν Αγάπη καί Άληθεία τιμίου καί ειλικρινούς θεολογικού διαλόγου, δπως αυτός άπ' αρχής ετέθη καί έπρο/ώρησεν επί των αδαμάντινων βάσεων τής άπ' αρχής διακηρυχθείσης Έκκλησιολογίας καί Συνοδικώς διατρανωθείσης τό 1935, έν τε τη θεωρητική "Ομολογία, αλλά καί έν τή πράξει, διά των χειροτονιών τοϋ 1935, 1948 καί Καταγγέλλομεν δέ τήν έν έ'τει έπιδιωχθεΐσαν παρωδίαν τοϋ Θεολογικού Αιαλόγου διά τού οποίου, διά μίαν ακόμη φοράν, δολίως, πλην ανεπιτυχώς, έπεχειρήθη ή προσβολή τής Αποστολικής Αιαδο/ής, μέσω τής σιωπηρής αποδοχής τής λεγομένης «χειροθεσίας», καί συγκεκριμένως διά τής δολίως προβληθείσης αμοιβαίας «άλληλοαναννωρίσεως εκατέρωθεν τών Επισκόπων», ήτοι τών Φλωρινικών καί τών Επισκόπων τής Γνησίας ΌρΘοδόξου Εκκλησίας, ώς δήθεν «αμφοτέρων έ/όντων τήν Άποστολικήν Αιαδοχήν παρά τών Ρώσων τής διασποράς»!