- Έστω, δεν έχω καμία αντίρρηση, είπε ανακουφισμένος ο Αλέξανδρος, αφού κατάλαβε ότι είχε αποσπάσει εύκολα τη συγκατάβαση και αναγνώριση των

Transcript

1 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 Ο Λεωνίδας έριξε μια ματιά προς τον Αλέξανδρο. Μόλις είχε σηκωθεί από το κρεβάτι του νεκρού και παρατηρούσε την οροφή του δωματίου και το μικρό παράθυρο. «Τι κοιτάζει τώρα», σκέφτηκε. «Εδώ έχουμε ένα νεκρό κι αυτός ασχολείται με το ταβάνι ; Μα το Δία, παράξενος τύπος αυτός ο Αθηναίος. Στο ξενοδοχείο έκανε παράπονα, γιατί για μια νύχτα διασκέδαζα και δεν τον άφησα να κοιμηθεί. Και τώρα μα τι κάνει δεν μπορώ να τον καταλάβω». Την ίδια στιγμή ο Αλέξανδρος γύρισε το βλέμμα του στο Λεωνίδα και πρόσεξε ότι κοίταζε με περίεργα. Του χαμογέλασε και σκέφτηκε : «Η θεά τύχη είναι πράγματι απρόβλεπτη. Εγώ ήρθα στην Ολυμπία, για να παρακολουθήσω τους αγώνες και τώρα είμαι εγκλωβισμένος εδώ με αυτόν το Λακεδαιμόνιο με τον οποίο μάλιστα τα είχα βάλλει τις προηγούμενες μέρες! Μα τι μου χαμογελάει ; Κάτι θα έχει στο μυαλό του. Όμως, καλύτερα να του ξεκαθαρίσω τη θέση μου, ώστε και η δουλειά μου να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερα και γρηγορότερα». - Λοιπόν Λεωνίδα, απ ότι κατάλαβες θα είμαστε για τις επόμενες μέρες μαζί, να ψάχνουμε γι αυτό το φονικό, είπε ο Αλέξανδρος με ένα ελαφρό μειδίαμα. - Δεν έχω αντίρρηση. Αλλά το κύριο έργο θα είναι δικό σου. Εγώ δεν έχω παρά ελάχιστη πείρα από τέτοια πράγματα. - Στη Σπάρτη τι αρμοδιότητες είχες, ρώτησε ο Αλέξανδρος με ενδιαφέρον. - Εκλεγόμουν κυρίως ως ένας από τους πέντε εφόρους. - Δηλαδή τι σημαίνει αυτό ; Γνωρίζω ότι είναι σπουδαίο αξίωμα, αλλά - Οι έφοροι εκλέγονται κάθε χρόνο από την απέλλα, δηλαδή τη συνέλευση του λαού υπό την προεδρία των εφόρων και σε γενικές γραμμές εγκρίνει ή απορρίπτει τις προτάσεις των αρχόντων. Οι πέντε είναι όλοι άνω των τριάντα ετών και ασκούν ελεγκτική εποπτεία σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής, αλλά κυρίως επί των εκλεγμένων αρχόντων ή και των δύο βασιλέων της Σπάρτης. Η δύναμη των εφόρων είναι εξαιρετικά μεγάλη, αφού μπορούν ακόμα και να παύουν τους άρχοντες από τα αξιώματά τους, να δικάζουν και να επιβάλλουν μέχρι θανατικές ποινές, όταν βέβαια διαπιστώσουν σοβαρά εγκλήματα. Απ την άλλη, οι έφοροι δεν είναι ασύδοτοι. Γενικά κυβερνούν μαζί με τη γερουσία και τους δυο βασιλείς, ενώ και η απέλλα έχει σημαντικό ρόλο, αφού σε αρκετά ζητήματα απαιτείται η ψήφος του λαού. - Άρα έχεις κάποια εμπειρία σε θέματα απονομής δικαιοσύνης είπε και πάλι ο Αλέξανδρος. - Προσωπικά δεν έχω ασχοληθεί σοβαρά με έρευνες εγκλημάτων. Από εμένα πάντως ζήτησε ό,τι θες και θα βοηθήσω όπως μπορώ.

2 - Έστω, δεν έχω καμία αντίρρηση, είπε ανακουφισμένος ο Αλέξανδρος, αφού κατάλαβε ότι είχε αποσπάσει εύκολα τη συγκατάβαση και αναγνώριση των ικανοτήτων του από τον άλλο. Μετά έριξε μια γρήγορη ματιά στο δωμάτιο, αλλά δεν είδε τίποτα περισσότερο από μια καρέκλα και μια κασέλα, μέσα στην οποία βρίσκονταν τα ρούχα του νεκρού. - Λοιπόν, τι καταλαβαίνεις από αυτό που βλέπεις ; Πάντως εγώ δεν νομίζω ότι αυτό το έγκλημα το έκανε Αθηναίος, και δεν το λέω για να σε καλοπιάσω. - Τι εννοείς, ρώτησε ο Αλέξανδρος κοιτάζοντάς τον περίεργα. - Μα το μαχαίρι που είναι δίπλα στο νεκρό φέρει την επιγραφή ότι κατασκευάστηκε στην Αθήνα. Είναι πολύ οφθαλμοφανές, δεν νομίζεις, ρώτησε ο Λεωνίδας. Μου φαίνεται εντελώς παράλογο : δηλαδή, μπήκε κάποιος εδώ, τον σκότωσε και είπε : «ωραία, φεύγω τώρα. Αλλά ας αφήσω εδώ το όργανο του φόνου». Γατί να μην το πάρει μαζί του ; Δεν ήταν δα και κανένα μεγάλο βάρος! - Σε όλα αυτά συμφωνώ, είπε ο Αλέξανδρος και του έριξε ένα χαμόγελο. Μάλιστα, θα προσθέσω κάτι ακόμα : αν υποθέσουμε ότι ο δράστης άφησε τυχαία το μαχαίρι του εδώ μέσα, σε αυτή την περίπτωση το πιο πιθανόν ήταν να του είχε πέσει κάπου, ας πούμε πίσω από το κρεβάτι, κι όχι να το βρούμε ακουμπισμένο στο προσκέφαλο του νεκρού! Την ίδια στιγμή ο Αλέξανδρος πήρε στα χέρια του το μαχαίρι του φόνου, το καθάρισε σε μια άκρη του σεντονιού και το έδωσε στο Λεωνίδα. Για πες μου, τώρα, τι ακριβώς βλέπεις ; - Τίποτα το περίεργο. Εκτός από την εξόφθαλμη επιγραφή - Ακριβώς, τον διέκοψε το Αλέξανδρος. Η επιγραφή «ΑΛΚΙΒ ΑΘΝ ΕΠΣ» είναι πολύ φανερή. Δεν είναι κάτι το δυσδιάκριτο, κάτι μισοσβησμένο ή έστω ταλαιπωρημένο! Απ την άλλη, αναρωτιέμαι, γιατί να κάνει ο αχρείος το φόνο με ένα μαχαίρι που ολοφάνερα έχει επάνω του αυτή την επιγραφή η οποία αμέσως θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι ο δολοφόνος είναι Αθηναίος ; Γιατί δεν χρησιμοποίησε ένα απλό μαχαίρι ; Και στο τέλος, αν υποθέσουμε ότι δεν χρειαζόταν το μαχαίρι και ήθελε να το ξεφορτωθεί, γιατί δεν το πέταξε κάπου έξω, αλλά το παράτησε εδώ μέσα και μάλιστα σε τόσο εμφανές μέρος; - Μια πιθανή απάντηση στο τελευταίο σου ερώτημα είναι ότι ο δράστης «επιθυμούσε» να βρεθεί το μαχαίρι. - Πράγματι, είπε ο Αλέξανδρος κοιτάζοντας το Λεωνίδα με σπινθηροβόλο βλέμμα. Αλλά, γιατί τον ενδιέφερε αυτό ; Και εκτός των άλλων, εσύ που είσαι και συνοδός της σπαρτιατικής αποστολής, για πες μου, του λείπει κάτι του νεκρού ; Ας πούμε κάτι πολύτιμο, χρήματα ή κάποιο χρυσαφικό ενδεχομένως ; - Τίποτα, απάντησε ο Λεωνίδας κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του και ρίχνοντας μια τυπική μόνο ματιά ολόγυρα. Είμαι σίγουρος, γιατί οι Σπαρτιάτες

3 απαγορεύεται να μεταφέρουν τέτοια αντικείμενα. Όλα τα χρήματα της αποστολής και οτιδήποτε άλλο πολύτιμο, όπως για παράδειγμα κάποια αφιερώματα των οικογενειών των αθλητών τα έχουμε οι έφοροι και συγκεκριμένα ο Άγις, που τα έχει εμπιστευτεί στο ιερό για φύλαξη. - Άρα το κίνητρο του δράστη δεν ήταν η κλοπή, είπε ο Αλέξανδρος. Λοιπόν, γιατί κάποιος θα είχε συμφέρον να τον βγάλει από τη μέση τον Εύμορφο ; - Ίσως ο δράστης ήταν άλλος ανταγωνιστής αθλητής, είπε ο Λεωνίδας. - Αυτό πράγματι είναι μια σοβαρή πιθανότητα. Επιπλέον, αν αυτό το μαχαίρι είναι όντως αθηναϊκό, θα πρέπει μάλλον να το διαπιστώσουμε στην ίδια την Αθήνα. Εκεί υπάρχουν δεκάδες επιχειρήσεις όπλων. Μάλιστα, εντελώς τυχαία, γνωρίζω ένα μαχαιροποιό Αλκιβιάδη. Είναι ένα κάθαρμα, αν και τελευταία τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά γι αυτόν, όπως και για άλλους μαχαιροποιούς, ειδικά μετά την πενταετή συνθήκη ειρήνης που υπέγραψαν οι πόλεις μας πριν από μετρικά χρόνια, είπε ο Αλέξανδρος περπατώντας μέσα στο δωμάτιο. - Θες να πεις ότι έχασαν πολλές κρατικές παραγγελίες ; - Βέβαια! Και αρκετές από τις μικρές βιοτεχνίες όπλων έκλισαν. - Αν είναι ανάγκη, δεν θα είχα αντίρρηση να πάμε ακόμα και στην Αθήνα. Εξάλλου δεν έχω πάει ποτέ μου και θα ήθελα να δω τι είναι αυτό που σας κάνει να περηφανεύεστε τόσο πολύ, είπε ο Λεωνίδας με ένα χαμόγελο που σίγουρα εμπεριείχε μια μικρή δόση ειρωνείας. - Είμαι σίγουρος ότι σε αυτή την περίπτωση θα δεις διάφορα που θα σε ενθουσιάσουν, είπε ο Αλέξανδρος και έχωσε το μαχαίρι στο χιτώνα του. Αλλά προς το παρόν με απασχολεί κάτι άλλο : από ώρα προσπαθώ να καταλάβω πώς στο καλό ο δράστης μπήκε εδώ μέσα. - Υποθέτω από την πόρτα, είπε ο Λεωνίδας ανασηκώνοντας ελαφρά τους ώμους του. Εξάλλου, το παράθυρο του δωματίου εκεί πάνω είναι πολύ μικρό, για να περάσει ένας άντρας. Αλλά πάλι γιατί να μην υποθέσουμε ότι ο δράστης ανέβηκε από την έξω μεριά του κτηρίου και κατόπιν να πέταξε το μαχαίρι στο λαιμό του άτυχου Εύμορφου ; - Αυτό δεν μπορεί να έγινε για τους εξής λόγους : αν θεωρήσουμε ότι κάποιος σκαρφάλωσε έξω από το παράθυρο, αυτό σημαίνει ότι θα είχε και τα μέσα, δηλαδή μια ψηλή σκάλα δεκαπέντε ή είκοσι ποδιών την οποία θα μετέφερε στους ώμους του ή με κάποιο συνεργό του. Αυτόματα τούτο σημαίνει ότι θα καθυστερούσε στο δρόμο του και ίσως κινδύνευε να τον εντοπίσουν οι φρουροί που κατά πάσα πιθανότητα θα φρουρούν το κτήριο απ έξω, αυτή την περίοδο. - Ίσως θα πρέπει να ρωτήσουμε το Μύρωνα για τον τρόπο φύλαξης του κτηρίου, είπε ο Λεωνίδας.

4 - Δεν είναι άσχημη ιδέα, είπε ο Αλέξανδρος και συνέχισε το συλλογισμό του. Λοιπόν, αν ο δράστης κατάφερνε να φτάσει απαρατήρητος στο παράθυρο με τη σκάλα και να ανέβει στο παράθυρο, τότε θα αντιλαμβανόταν ότι είναι πολύ μικρό, όπως βλέπεις μόλις δυο πιθαμές, για να περάσει από αυτό άνθρωπος. Οπότε το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να πετάξει από πάνω το μαχαίρι στον άτυχο Εύμορφο. Σε αυτήν όμως την περίπτωση, θα έπρεπε να τον περιμένει να γυρίσει και να πάρει την κατάλληλη θέση στο κρεβάτι, για να τον καρφώσει στο λαιμό. Πράγμα όμως που σίγουρα δεν θα ήξερε πότε θα γίνει. Άρα πάλι ο δράστης θα όφειλε να περιμένει και έτσι θα διακινδύνευε ακόμα μια φορά να τον δει κάποιο μάτι απ έξω και να συλληφθεί. - Λοιπόν στάσου, τον διέκοψε ο Λεωνίδας με κάποιο ενθουσιασμό. Αυτός ο τρόπος δράσης μου φαίνεται εντελώς ανέφικτος για έναν ακόμα λόγο : αν όντως ο δράστης είχε ανέβει στο παράθυρο και του είχε πετάξει το μαχαίρι από εκεί πάνω, δεν εξηγείται το πώς ο λαιμός του θύματος είναι κομμένος από πέρα ως πέρα. Άρα - είναι αδύνατον να έγινε έτσι το έγκλημα. Ο Εύμορφος σκοτώθηκε από δολοφόνο που μπήκε εδώ μέσα, είπε ο Αλέξανδρος δείχνοντας και με το δάχτυλό του στο έδαφος. Του έκοψε το λαρύγγι απ άκρη σ άκρη, άφησε για κάποιο λόγο το όπλο του εδώ και μετά αποχώρησε χωρίς να πειράξει τίποτα μέσα στο δωμάτιο και, το κυριότερο, χωρίς να γίνει αντιληπτός! - Τότε, από ποιο δρόμο μπήκε αυτός, αν όχι από την κύρια πόρτα ; - Για να το βρούμε αυτό, θα πρέπει να κάνουμε μια σύντομη έρευνα σε όλο το κτήριο και να δούμε τις εισόδους και τις εξόδους του. Επίσης δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να ρωτήσουμε το Μύρωνα, τον αρχηγό της φρουράς, για τα μέτρα ασφαλείας. Ίσως τελικά πάρουμε κάποιες σημαντικές πληροφορίες από αυτόν. Ο Λεωνίδας έγνεψε θετικά και βγήκαν. Απ έξω είδαν δυο φρουρούς και ο Αλέξανδρος είπε στον έναν να σπεύσει να καλέσει το Μύρωνα. Ο στρατιώτης έφυγε αμέσως, ενώ ο Αλέξανδρος είπε στον άλλο φρουρό να μην επιτρέψει σε κανέναν την είσοδο στο δωμάτιο. Κατόπιν περπάτησε με το Λεωνίδα προς την πόρτα εισόδου εκείνης της ομάδας δωματίων, και στάθηκε σχεδόν κάτω από το άγαλμα της θεάς Δίκης που βρισκόταν εκεί κοντά. Άρχισαν να συζητάνε και ταυτόχρονα ο Αλέξανδρος έτριψε τα χέρια και τα πόδια του για λίγο, νιώθοντας να τον πλημμυρίζει μια περίεργη ψύχρα. Ασυναίσθητα κοίταξε γύρω του, αλλά εκτός από τα κλειστά παράθυρα του διαδρόμου, δεν είδε κάτι άλλο απ όπου θα μπορούσε να μπει κρύος αέρας. «Ίσως είναι κάποιο παράθυρο από κάποιο άλλο δωμάτιο εδώ κοντά», σκέφτηκε, κι έριξε μια ματιά ολόγυρα στις πόρτες που ήταν εκεί κοντά, αλλά τις βρήκε όλες κλειδωμένες. Έξυσε προβληματισμένος το κεφάλι του και κατόπιν στράφηκε στο Λεωνίδα. Του είπε να κάνει μια βόλτα στο κτήριο ακολουθώντας τη διαδρομή στα

5 αριστερά τους, ενώ εκείνος θα πήγαινε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Θα βρίσκονταν και πάλι στο ίδιο μέρος μετά από λίγο και θα συζητούσαν ό,τι είδαν, ιδιαίτερα αν παρατήρησαν κάτι παράξενο. Έτσι ξεκίνησαν και μετά από λίγη ώρα επέστρεψαν και πάλι έξω από το δωμάτιο του νεκρού. Ο Αλέξανδρος έγνεψε στον Λεωνίδα να βγουν στην κονίστρα. Όταν έφτασαν στην κιονοστοιχία, του είπε να κάνουν το ίδιο και εκεί. Πράγματι, ακολούθησαν το αντίστοιχο δρομολόγιο και μετά από λίγα λεπτά επέστρεψαν στο σημείο, απ όπου ξεκίνησαν. Άρχισαν να συζητούν, αλλά τότε ο Αλέξανδρος πρόσεξε ότι κάποιοι από τους αθλητές τούς κοίταζαν περίεργα. Κατάλαβε ότι εκεί δεν θα μπορούσαν να έχουν την διακριτικότητα που επιζητούσε. Γι αυτό έγνεψε στο Λεωνίδα και επέστρεψαν στο δωμάτιο του νεκρού. - Για πες μου τι διαπίστωσες από την έρευνα, ρώτησε ο Αλέξανδρος. - Τίποτα το σπουδαίο. Κάθε πτέρυγα του κτηρίου είναι κατασκευασμένη όπως οι υπόλοιπες, με δεκάδες μικρά διαμερίσματα όπου διαμένουν οι αθλητές και οι συνοδοί τους. Σε κάθε ένα από αυτά συνήθως υπάρχουν δύο κρεβάτια, εκτός από τους μεγαλόσωμους αθλητές που απ όσο γνωρίζω διαμένουν μόνοι τους, είπε ο Λεωνίδας. - Αυτό βόλευε το δολοφόνο. Εξάλλου, όπως διαπίστωσες, εδώ μέσα δεν είδαμε συνθήκες πάλης. - Λοιπόν, από πού θα μπορούσε να μπει ο δολοφόνος, αν όχι από την κύρια πόρτα ; Τα παράθυρα είναι πολύ μικρά και το ίδιο ισχύσει για όλο το κτήριο. Άρα μένει μόνον η πόρτα και Αλλά τότε ο Αλέξανδρος τον διέκοψε κάνοντας του νόημα να σωπάσει. Ταυτόχρονα πλησίασε ακροπατώντας προς την πόρτα, αλλά πριν προλάβει να απλώσει το χέρι του στο πόμολο, την είδε να ανοίγει και να μπαίνει ο Μύρωνας. Ο Αλέξανδρος του έριξε μια ματιά από πάνω μέχρι κάτω. Πιο πριν δεν είχε την ευκαιρία να τον προσέξει τόσο, αφού στον τόπο του εγκλήματος βρίσκονταν και αρκετοί άλλοι. Άλλα τούτη την ώρα έβλεπε ξεκάθαρα ότι απέναντι του είχε έναν καλοφτιαγμένο άντρα, όσο αυτό ήταν δυνατόν να φανεί κάτω από τη στρατιωτική του περιβολή. Ήταν γύρω στα πενήντα, εύσωμος, αλλά όχι ιδιαίτερα ψηλός. Στο κεφάλι είχε ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια. Καθώς τους χαιρετούσε στρατιωτικά, ο Αλέξανδρος παρατήρησε και μια μεγάλη ουλή που υπήρχε στο δεξί του χέρι του. Ξεκίναγε από τον αγκώνα και κατέβαινε σχεδόν μέχρι τον καρπό, δείγμα ότι εκείνος είχε σίγουρα δοκιμαστεί στη μάχη. Γενικά, ο Μύρωνας απέπνεε μια σιγουριά και μια ευθύτητα, πράγμα εμφανές και στον Αλέξανδρο ο οποίος του είπε με χαμόγελο : - Καλώς το Μύρωνα. Κόπιασε φίλε μου. - Έμαθα ότι με ζητήσατε. Περί τίνος πρόκειται, ρώτησε με ενδιαφέρον. - Θα θέλαμε να σου κάνουμε μερικές ερωτήσεις, απάντησε ο Λεωνίδας.

6 - Με χαρά μου θα βοηθήσω στην έρευνά σας. Αλλά για πείτε μου, έχετε κάνει κάτι μέχρι στιγμής ή είναι νωρίς να ρωτάω ; - Είναι νωρίς, απάντησε ο Αλέξανδρος κουνώντας αρνητικά το χέρι του. Θα θέλαμε όμως να μας διαφωτίσεις σε ζητήματα σχετικά με την ασφάλεια του κτιρίου. - Τα πράγματα είναι πολύ απλά και ακολουθούνται οι ίδιοι τυπικοί κανόνες για χρόνια τώρα, είπε ο Μύρωνας μιλώντας κοφτά και σταθερά με αυστηρό στρατιωτικό ύφος. Στον τετράγωνο χώρο της κονίστρας κάθε βράδυ που αποχωρούν οι αθλητές υπάρχουν τουλάχιστον οκτώ φρουροί που αλλάζουν βάρδια και θέσεις κάθε τρεις ώρες. Επίσης τα βράδια υπάρχουν άλλες τέσσερις ομάδες των δυο φρουρών στις εξωτερικές πλευρές του κτηρίου, ενώ ανάλογες φρουρές περιφέρονται σε όλο το ιερό. - Απ ό,τι καταλαβαίνω τα μέτρα είναι πολύ αυστηρά, είπε ο Λεωνίδας. - Ακριβώς, γιατί μέσα στο χώρο αυτό κοιμούνται οι αθλητές και οι συνοδοί τους, όσοι δεν θέλουν να διαμείνουν σε δικό τους κατάλυμα εκτός του ιερού. - Παρά ταύτα ο δολοφόνος κατάφερε και μπήκε μέσα, είπε ο Αλέξανδρος. - Αυτό με προβλημάτισε και εμένα, είπε ο Μύρωνας. Για να μπει εδώ μέσα άνθρωπος κατά τη διάρκεια της νύχτας, μόνον από αυτή την πόρτα θα μπορούσε να το πράξει. Γενικά κάθε πτέρυγα έχει μια μόνο θύρα που βλέπει στην κονίστρα, ενώ το κτήριο διαθέτει και δύο εξώθυρες από τις οποίες εισέρχονται οι επισκέπτες και οι οποίες ελέγχονται νυχθημερόν, όπως και οι πόρτες που οδηγούν μέσα στο κτήριο. Επίσης, στην εξωτερική πλευρά του κτηρίου βλέπουν μόνον τα μικρά παράθυρα των δωματίων, όπως αυτό εκεί πάνω. Αλλά από εκεί μάλλον είναι αδύνατον να μπει κάποιος. Άσε που και σε κάθε περίπτωση θα έβλεπαν τον παρείσακτο οι φρουροί που μέρα και νύχτα τριγυρνάν απ έξω. - Όμως, για να καταφέρει να μπει κάποιος εδώ μέσα, το μυαλό μου πάει και σε άλλες υποθέσεις, είπε ο Αλέξανδρος. Για παράδειγμα, ποιος μας εμποδίζει να σκεφτούμε ότι με κάποιο τρόπο ο δολοφόνος είχε πρόσβαση στα δωμάτια. Ίσως ήταν κάποιος δούλος που μπήκε εδώ ή έστω και κάποιος αθλητής που είχε μαζί του ένα μαχαίρι ή και κάποιος φρουρός. - Αυτά δεν μπορούν να έγιναν για τους εξής λόγους : όταν το βράδυ κλείνουν οι τέσσερις θύρες που βλέπουν στην κονίστρα, κανείς από τους ενοίκους δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στους διαδρόμους. Μετά την κατάκλισή τους ελέγχεται όλο το κτήριο από τη φρουρά, αφού εμείς διαθέτουμε κλειδιά για όλα τα δωμάτια που έχουν κλειδαριές. Δεύτερον, όπως καλά ξέρεις Λεωνίδα, οι αθλητές απαγορεύεται να φέρουν μαζί τους αιχμηρά και κοφτερά αντικείμενα, πράγμα για το οποίο την ευθύνη φέρουν οι συνοδοί τους. - Αυτό είναι αλήθεια, επιβεβαίωσε και ο Λεωνίδας.

7 - Εγώ λοιπόν, συνέχισε ο Μύρωνας, πήρα την πρωτοβουλία και εξέτασα τα δωμάτια των Αθηναίων, αλλά σας ενημερώνω ότι δεν βρήκα κάτι το ύποπτο. - Απ την άλλη, αποκλείεις την περίπτωση κάποιος να το είχε μαζί του και να το είχε κρύψει ακόμα και από το συνοδό του, ρώτησε και πάλι ο Αλέξανδρος. - Υπάρχει αυτή η περίπτωση. Όμως εμείς ως φρουρά έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε έρευνα στα δωμάτια κι αυτό το κάνουμε κάθε μέρα ως τυπική διαδικασία. Λοιπόν σου λέω ότι τις προηγούμενες μέρες δεν μου αναφέρθηκε τίποτα σχετικό από τους φρουρούς μου, είπε ο Μύρων νεύοντας αρνητικά. - Τώρα θα ήθελα να ρωτήσω κάτι ακόμα, είπε ο Αλέξανδρος. Ανέφερες πιο πριν ότι το βράδυ δεν επιτρέπεται να κυκλοφορεί κανείς μέσα στο κτήριο ; - Ακριβώς. Όταν το βράδυ επιστρέψουν όλοι στα δωμάτια, οι συνοδοί των αθλητών αναφέρουν στον αρχηγό της βάρδιας ότι όλοι οι δικοί τους έχουνε επιστρέψει και είναι στα κρεβάτια τους. Και σε αυτό οι κανονισμοί είναι αυστηροί και - Μα, αν τα βράδια κάποιος σηκωθεί και θέλει να πάει για την ανάγκη του τέλος πάντων - Μέσα στο κτήριο, στις τέσσερις γωνίες, έχουν διαμορφωθεί βαλανεία για αυτή τη δουλειά, οπότε δεν έχει λόγο να βγει κανείς έξω. Απ την άλλη, όταν όλοι έχουν πάει για ύπνο, οι τέσσερις θύρες που οδηγούν στην κονίστρα κλειδώνουν από μέσα και τα κλειδιά τα κρατάει ένας συνοδός των αθλητών, διαφορετικός κάθε βράδυ. Το επόμενο πρωί οι συνοδοί τα παραδίδουν στη φρουρά και αυτό έγινε και σήμερα το πρωί, από τον Άγι το Λάκωνα. - Εμένα πάντως δεν μου ανέφερε τίποτα τα ύποπτο ο Άγις, παρενέβη ο Λεωνίδας κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του. - Ούτε κι εγώ άκουσα κάτι, συμπλήρωσε ο Μύρωνας. Λοιπόν, για να συνεχίσω, μέσα στο κτήριο το βράδυ δεν υπάρχει φρουρά, αφού ο χώρος είναι αποκομμένος από τον έξω κόσμο. Για να βγει κάποιος πρέπει να έχει πάρει τα κλειδιά από κάποιον εκ των συνοδών και - Και επιπλέον, αν συμβεί αυτό θα τον καταλάβουν οι φρουροί που είναι στην κονίστρα, είπε πάλι ο Λεωνίδας. - Ακριβώς, απάντησε ο Μύρων, γνέφοντας θετικά. - Όλα τα δωμάτια είναι γεμάτα, ρώτησε ο Αλέξανδρος. - Όχι. Τουλάχιστον τα μισά είναι κλειδωμένα και πάντα οι φρουροί μου τα ελέγχουν καθημερινά ακόμα κι αυτά, μήπως τυχόν έχει κρυφτεί κάποιος σε αυτά. Αλλά δεν θα μείνουν για πολύ έτσι. Τούτες τις μέρες συνεχίζουν να έρχονται αθλητές και αυτό θα γίνει μέχρι και την επομένη εβδομάδα, οπότε θα έχουν γεμίσει όλα. - Άρα και από τα κλειστά δωμάτια δεν θα μπορούσε να έχει πρόσβαση κάποιος, είπε ο Αλέξανδρος.

8 - Σίγουρα όχι. Ο έλεγχος ακόμα και στα κλειστά δωμάτια είναι ενδελεχής και καθημερινός. Έτσι είμαστε σίγουροι ότι κανένας παρείσακτος δεν είναι μέσα. Τότε ο Αλέξανδρος είπε στους άλλους δύο να τον περιμένουν και βγήκε. Άρχισε να περπατάει προς τη μεριά που βρισκόταν το άγαλμα της Δίκης και εκεί κοντοστάθηκε. Ένιωσε και πάλι ένα κρύο ρεύμα αέρα να τον πλαισιώνει, κυρίως στα ακροδάχτυλα των ποδιών του, και γι αυτό έσκυψε και τα έτριψε. Καθώς ήταν γονατιστός έριξε μια ματιά στο πάτωμα ολόγυρά του και έξυσε το κεφάλι του. Ανασηκώθηκε χαμογελώντας και κοίταξε γύρω του. Διαπίστωσε και πάλι ότι έμπροσθεν των θυρών του διαδρόμου, υπήρχαν τέσσερα αγάλματα που ήταν τόσο ψηλά σχεδόν όσο η οροφή : εκτός από εκείνο της τυφλής Δίκης που κρατούσε μια ζυγαριά με ένα ξίφος, υπήρχε ένα άγαλμα του Πάνα που έπαιζε αυλό, ένα άγαλμα του Δία, και πιο δίπλα το άγαλμα μιας ημίγυμνης Αφροδίτης. «Πρέπει να ρίξω άλλη μια ματιά στο κτήριο μόνος μου. Το ένστικτο μου μού λέει ότι εδώ κάτι ύποπτο συμβαίνει. Αυτός ο Μύρωνας πολύ ιδανικά μας παρουσιάζει το θέμα της ασφαλείας του κτηρίου. Μα, αν ήταν όλα τόσο καλά, δεν θα είχαμε τώρα αυτό το έγκλημα, φίλε», σκέφτηκε ο Αλέξανδρος. Άρχισε να περπατάει στην πτέρυγα που βρισκόταν. Για μια στιγμή κοίταξε ψηλότερα και είδε ότι όλα τα παράθυρα πάνω από το κεφάλι του ήταν κλειστά. Έφτασε στην άκρη του δυτικού διαδρόμου και στάθηκε. Έσπρωξε την πόρτα του δωματίου και διαπίστωσε ότι πράγματι εκεί υπήρχαν βαλανεία. Συνέχισε στην νότια πτέρυγα και περιοδικά έσπρωχνε μερικές πόρτες δωματίων. Μερικές ήταν ανοικτές κι άλλες κλειδωμένες. «Προφανώς εδώ δεν διαμένει ακόμα κανένας», σκέφτηκε. Πάντως μπήκε σε κάποια δωμάτια και με τα ίδια του τα μάτια είδε εκεί την κατάσταση, αν και δεν διαπίστωσε τίποτα το σημαντικό. Έτσι γρήγορα άρχισε και πάλι να πλησιάζει προς το δωμάτιο του νεκρού. Από μακριά είδε το Μύρωνα και το Λεωνίδα να στέκονται και να συζητούν έξω από το δωμάτιο του νεκρού. Μάλιστα είδε το Λεωνίδα να του γνέφει, ενώ πρόσεξε ότι ο Μύρωνας έτριβε τα χέρια του σαν να κρύωνε, όπως είχε κάνει και ό ίδιος πριν από λίγο. Ο Αλέξανδρος πλησίασε και, πριν του πουν ο,τιδήποτε, ρώτησε : - Αλήθεια Μύρωνα, έτριβες τα χέρια σου. Καλοκαιριάτικα και κρυώνεις ; - Μου φαίνεται ότι από κάπου έρχεται κρύος αέρας. Απ ότι θυμάμαι διάφοροι αθλητές και συνοδοί έχουν κάνει σχετικά παράπονα. Το κτήριο είχε πάντα αυτό το πρόβλημα κι έτσι δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, είπε ο Μύρωνας μάλλον αδιάφορα, ανασηκώνοντας τους ώμους του. Εξάλλου, απ ότι ξέρω, είναι και στα σχέδια του ιερού κάποιες επισκευές μετά τους αγώνες. - Απ την άλλη, για κοίταξε εκεί ψηλά στα παράθυρα. Δεν βλέπεις ότι όλα είναι τώρα κλειστά ;

9 - Έχεις δίκιο τι να σου πω φίλε μου. Δεν ξέρω από οικοδομές. - Αυτά πώς ανοίγουνε, ρώτησε και πάλι ο Αλέξανδρος. - Με τούτα ασχολούνται οι δούλοι που μπαίνουν κάθε πρωί για καθάρισμα, απάντησε ο Μύρωνας. Όταν τελειώνουν, και δεν τους παίρνει πάνω από δυο ώρες, τα κλείνουν και πάλι. Αριστερά και δεξιά από τις θύρες εισόδου κάθε πτέρυγας υπάρχει ένας μοχλός με σκοινί για κάθε ομάδα παραθύρων. Αυτό είναι μέρος της προστασίας και των μέτρων ασφαλείας. Ο δούλοι κλείνουν τα παράθυρα, μόλις φύγουν, ώστε να αποφευχθεί η περίπτωση να ρίπτουν τρόφιμα μέσα στα δωμάτια φίλοι των αθλητών. - Αν λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, νομίζω ότι βρισκόμαστε σε αδιέξοδο και δεν μπορούμε να ξέρουμε από πού θα μπορούσε να έχει μπει ο δράστης μέσα στο δωμάτιο του νεκρού, είπε ο Λεωνίδας. - Έτσι φαίνεται, φίλε μου, αλλά θα το ψάξουμε ακόμα λίγο. Προς το παρόν όμως δεν νομίζω ότι σε χρειάζομαι άλλο Μύρωνα. Μπορείς να φύγεις, είπε ο Αλέξανδρος με ένα χαμόγελο. Ο αρχηγός της φρουράς χαιρέτησε με επίσημο στρατιωτικό τρόπο και αποχώρησε. Ο Αλέξανδρος ζήτησε από τους δυο φρουρούς να σταθούν έξω από τις δυο θύρες του διαδρόμου και να μην επιτρέψουν σε κανέναν την είσοδο στο χώρο. Όταν έμειναν μόνοι τους, ο Λεωνίδας τον κοίταξε κατάματα. Είδε ένα ανεξήγητο χαμόγελο στο πρόσωπό του και κατάλαβε ότι κάτι είχε στο μυαλό του.

10 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8 «Σίγουρα κάτι τρέχει. Αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω, γιατί τους έδιωξε όλους από εδώ και έκλισε και τις πόρτες. Είμαι πολύ περίεργος να ακούσω τι θα μου πει», σκέφτηκε ο Λεωνίδας. Την ίδια στιγμή είδε τον άλλον να κοιτάζει γύρω του με μυστικοπάθεια. Μετά ο Αλέξανδρος πήγε πίσω από κάθε πόρτα και έβαλε εκεί το αυτί του. Τέλος επέστρεψε στο Λεωνίδα ο οποίος τον ρώτησε σιγανά και με περιέργεια : - Υποψιάζομαι ότι κάτι συμβαίνει. Έχεις στα μάτια ένα παράξενο βλέμμα που με προβληματίζει. Ανακάλυψες κάτι ; - Προφανώς, ψιθύρισε ο Αλέξανδρος τρίβοντας με ευχαρίστηση τα χέρια του και έχοντας στο πρόσωπό του ένα υποχθόνιο χαμόγελο. Για τούτο και θέλησα να είμαστε μόνοι. Λοιπόν απ ό,τι έχω καταλάβει, ο ένοχος ή οι ένοχοι μπήκαν από εδώ, είπε δείχνοντας προς τα κάτω. - Από το πάτωμα ; Μα πώς, διερωτήθηκε ψιθυριστά ο Λεωνίδας. - Είναι απλό : τα παράθυρα που είναι πάνω από τα κεφάλια μας αλλά κι εκείνο μέσα στο δωμάτιο, είναι μικρά και άρα αδύνατον να χωρέσει άνθρωπος. Επίσης έξω από το κτήριο, αλλά και στην κονίστρα υπάρχουν φρουροί μέρα - νύχτα. Αν πιστέψουμε το Μύρωνα, ο καθημερινός έλεγχος του κτηρίου είναι τουλάχιστον εξονυχιστικός. Οπότε το μόνο που μπορώ να συμπεράνω είναι ότι ο ένοχος θα πρέπει να ήταν ήδη κρυμμένος μέσα στο κτήριο και μάλιστα σε ένα μέρος όπου δεν γίνεται έλεγχος, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι άγνωστος στους φρουρούς! - Και αυτό το μέρος είναι το πάτωμα, ρώτησε ο Λεωνίδας με μια γκριμάτσα που δήλωνε μάλλον δυσπιστία στα λόγια του άλλου. - Ακριβώς, ψιθύρισε με ενθουσιασμό ο Αλέξανδρος. Κοίτα εδώ κάτω, στα πόδια μας, και πες μου τι βλέπεις. - Τίποτα, απάντησε ο άλλος ανασηκώνοντας τους ώμους του. - Μα δεν βλέπεις ότι τα ενδύματά μας κουνιούνται χαμηλά ; - Ναι, αλλά υποθέτω ότι, όπως είπε και πιο πριν ο Μύρωνας. - Ξέχνα το Μύρωνα, φίλε μου. Κι αυτός έχει το σκοπό του, είπε ο Αλέξανδρος κουνώντας έντονα το χέρι του και στραβομουτσουνιάζοντας. - Δηλαδή εννοείς ότι ο Μύρωνας ίσως δεν θα θέλει - Αμφιβάλεις ; Δεν καταλαβαίνεις ότι εμείς είμαστε παρείσακτοι στο έργο που κανονικά αυτός θα έπρεπε να αναλάβει ; - Σαν να έχεις δίκιο. Και το γεγονός ότι δολοφονία έγινε ουσιαστικά κάτω από τη μύτη της φρουράς του, μάλλον δεν είναι και ο καλύτερος έπαινος γι αυτόν. - Λοιπόν, συνέχισε ο Αλέξανδρος, δεν θα μου έκανε μεγάλη εντύπωση, αν κατά βάθος ο Μύρωνας θέλει να μην λύσουμε το γρίφο αυτό, να αναγκαστούμε να τα

11 παρατήσουμε κι έτσι ο Αγήνορας να του αναθέσει τη διαλεύκανση του εγκλήματος. Μετά ο Μύρωνας, θα μπορεί εύκολα ακόμα και να βρει κάποιον εγκληματία που θα του φορτώσει και το φόνο του Εύμορφου. - Δηλαδή δεν τον εμπιστεύεσαι καθόλου ; - Για την ώρα κρατώ κάποιες επιφυλάξεις, είπε διστακτικά ο Αλέξανδρος. - Υποψιάζεσαι ότι θα μας φέρει εμπόδια ; - Πιθανόν όχι, αλλά θα δούμε, αν θα μας βοηθήσει στο μέλλον σε κάποια δύσκολη περίπτωση. Όμως ας ξαναγυρίσουμε σε αυτό που λέγαμε. Παρατηρείς κι εσύ ότι εδώ υπάρχει ένα κρύο αεράκι που κάνει τα ενδύματά μας να κινούνται ; - Ακριβώς. Και υποθέτω ότι αυτό θα οφείλεται σε κάποιο ρεύμα αέρα. - Λοιπόν, όταν στάθηκα μια δυο φορές σε αυτό το σημείο που είμαστε τώρα και ένιωσα πάλι την παγωνιά χαμηλά στα δάχτυλά μου, ξανασκέφτηκα το θέμα και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάτω από αυτές τις μαρμάρινες πλάκες κάτι υπάρχει, ίσως ένα κενό. Έλα, γονάτισε, για να δεις και εσύ καλύτερα. - Ίσως έχεις δίκιο, είπε ο Λεωνίδας καθώς είχε πλησιάσει πολύ κοντά στο μαρμάρινο πάτωμα. Τώρα νιώθω καλά τον αέρα να βγαίνει ανάμεσα από τις πλάκες. Αλλά πώς - Υποθέτω ότι κάπου εδώ υπάρχει μια καταπακτή που οδηγεί σε κάποιο διάδρομο κάτω από το πάτωμα. - Στάσου είπε ο Λεωνίδας με ενθουσιασμό. Μετά σάλιωσε το δάχτυλό του, το πέρασε πάνω από το σύνδεσμο μερικών πλακών. Λίγο αργότερα είπε δείχνοντας : είναι αυτές εδώ οι έξι πλάκες, εδώ στο μέσον του δωματίου. Αλλά πώς θα μπορούσαμε να τις ανοίξουμε ; - Δηλαδή πιστεύεις ότι πρέπει να κάνουμε κάτι τέτοιο ρώτησε ο Αλέξανδρος προσποιητά, βλέποντας τον άλλο να αδημονεί. - Εγώ τουλάχιστον δεν σκοπεύω να σταματήσω, είπε ο Λεωνίδας κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του. - Πιστεύεις ότι εδώ από κάτω θα μπορούσε να είναι ο δολοφόνος ; - Κανείς δεν ξέρει. Ίσως βρούμε τουλάχιστον κάποια μυστική δίοδο που ακολούθησε αυτός ο αχρείος. Αλλά Αλέξανδρε εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα : δεν βλέπω πουθενά κάποιο χερούλι ή έστω μια λαβή, για να τραβήξουμε και να ανοίξουμε αυτή την καταπακτή. Και υποθέτω ότι επειδή οι πλάκες είναι από μάρμαρο θα είναι και πολύ βαριές, είπε ο Λεωνίδας και ανασηκώθηκε. - Λοιπόν, σκέφτομαι το εξής : η καταπακτή θα κατασκευάστηκε όπως όλο το δάπεδο, ώστε να μην κινεί υποψίες. Επίσης, ο χρήστης της καταπακτής θα πρέπει να τη χρησιμοποιεί με κάποιο πολύ απλό τρόπο και, κυρίως, αθόρυβα.

12 - Όμως δεν βλέπω το πώς ίσως θα έπρεπε να φωνάξουμε μερικούς δούλους, για να σπάσουμε αυτές τις πλάκες και να πιάσουμε τους ενόχους. - Αυτό σίγουρα δεν πρέπει να γίνει, Λεωνίδα. Ό,τι κάνουμε, ό,τι κι αν ανακαλύψουμε, μέχρι να φτάσουμε στους ενόχους ή στον ένοχο, όλα θα πρέπει να μείνουν μεταξύ μας, είπε με κατηγορηματικό τρόπο ο Αλέξανδρος. Σκέψου ότι αφενός δεν γνωρίζουμε τι θα βρούμε από κάτω και αφετέρου, αν αυτό που βρούμε βγει πιο έξω, δεν ξέρουμε τι συνέπειες θα έχει. - Τι θες να πεις, ρώτησε με περιέργεια ο Λεωνίδας. - Για παράδειγμα, το πιο απλό : αν ο ένοχος είναι ακόμα μέσα στο ιερό, σίγουρα θα πληροφορηθεί τις ανακαλύψεις μας και θα δραπετεύσει. Έτσι τελικά θα έχουμε αποτύχει στο σκοπό μας να τον συλλάβουμε. Για τούτο όλες οι έρευνες και οι τυχόν ανακαλύψεις μας θα πρέπει για την ώρα να μείνουν αυστηρά μυστικές. - Έχεις δίκιο. Αλλά, Αλέξανδρε, πρέπει να βρούμε κάποιο τρόπο, για να ανοίξουμε αυτή την καταπακτή. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιος μηχανισμός. - Συμφωνώ, απάντησε ο άλλος κουνώντας το κεφάλι του και κοιτάζοντας ολόγυρά του. Πιστεύω ότι αυτός είναι εδώ κοντά, ώστε το άτομο που τον χρησιμοποιεί να μπορεί να βγει και να μπει γρήγορα και ήσυχα από την καταπακτή. Υποψιάζομαι ότι ίσως θα πρέπει να είναι κάτι μακρύ σαν μοχλός ή κάτι που αν το σπρώξουμε ή το πιέσουμε θα ενεργοποιήσει αθόρυβα το μηχανισμό. Για προσπάθησε να σπρώξεις μια μια τις πέτρες του τοίχου ολόγυρά μας - Μα είναι πάρα πολλές και - Να είσαι σίγουρος, Λεωνίδα, ότι δεν θα χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος. Προσπάθησε εσύ από εκείνη τη μεριά του τοίχου και εγώ από εδώ. Έτσι οι δύο άντρες άρχισαν να σπρώχνουν τις πέτρες αριστερά και δεξιά, αλλά τελικά μετά από λίγη ώρα τα παράτησαν απογοητευμένοι. Νομίζω είπε και πάλι ο Αλέξανδρος ότι δεν γίνεται έτσι. - Τότε κάποιος άλλος τρόπος θα υπάρχει και - Γιατί σταμάτησες, ρώτησε ο άλλος με απορία και έκπληξη. - Μα και βέβαια, Αλέξανδρε τα τέσσερα αγάλματα στις πόρτες! Ποιος μας αποκλείει ότι, αν πιέσουμε ή αν σπρώξουμε κάτι από αυτά τα αγάλματα, ίσως και να ανοίξει η καταπακτή, είπε ο Λεωνίδας. Και αμέσως στράφηκε στον Πάνα, ενώ ο άλλος στο Δία. - Για δοκίμασε να πιέσεις κάτι σε αυτό εκεί ίσως αν βάλλεις τα χέρια σου μέσα σε διάφορες τρύπες - Τίποτα δεν γίνεται. Θα πάω στη Δίκη και εσύ, τυχερέ, στην Αφροδίτη, είπε ο Λεωνίδας και του χαμογέλασε πονηρά. - Θα κάνω την καρδιά μου πέτρα, απάντησε ο Αλέξανδρος χαμογελώντας πονηρά καθώς αγκάλιζε το ημίγυμνο άγαλμα, για να σκαρφαλώσει επάνω του.

13 - Μα τους θησαυρούς του Μίδα, αναφώνησε ο Λεωνίδας με έκπληξη καθώς ήταν ανεβασμένος επάνω στο άγαλμα της Δίκης. Κοίτα τι βρήκα εδώ μέσα στη χάλκινη ζυγαριά της! Είναι ένα χρυσό νόμισμα και Ο Λεωνίδας δεν πρόλαβε να τελειώσει τα λόγια του και άκουσε πίσω του έναν περίεργο, ήρεμο και κάπως συρτό θόρυβο. - Πως το έκανες αυτό, ρώτησε έκπληκτος ο Αλέξανδρος και οι δυο τους είδαν να ανοίγει η καταπακτή. - Εγώ δεν έκανα τίποτα απολύτως, είπε ο Λεωνίδας κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του. Απλά είδα μέσα στη χάλκινη ζυγαριά της Δίκης, στο ένα δισκάκι της, αυτό το χρυσό νόμισμα. Όταν το σήκωσα, είδα της ζυγαριά να γέρνει. Στο άλλο δισκάκι είναι ένα ακόμα χρυσό νόμισμα, αλλά φαίνεται κολλημένο στο ζυγό και - Προφανώς έκανες μια σημαντική ανακάλυψη Λεωνίδα μου, είπε αληθινά χαρούμενος ο άλλος. Φαίνεται ότι το χρυσό νόμισμα που κρατάς ήταν εκεί τοποθετημένο, για να ελέγχει το μηχανισμό. Εκείνοι που τον κατασκεύασαν σκέφτηκαν ότι κανένας δεν θα φανταζόταν και δεν θα τολμούσε να κάνει ό,τι κι εσύ. Όταν λοιπόν αφαίρεσες το νόμισμα, αμέσως η ζυγαριά έκλινε προς τη μια μεριά, ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός, και - η καταπακτή άνοιξε. Λοιπόν, τι κάνουμε, ρώτησε ο Λεωνίδας και, αφού τοποθέτησε το νόμισμα στο πιο βαρύ καλαθάκι, πήδηξε δίπλα στον Αλέξανδρο. - Θα κατέβουμε. Ακολούθησέ με, είπε ο Αλέξανδρος και χωρίς δισταγμό προχώρησε μπροστά. Άρχισαν με προσοχή να κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια και σύντομα έφτασαν στο υπόγειο. Εκεί μπόρεσαν να μυρίσουν μια υγρασία διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Ο Αλέξανδρος έριξε μια ματιά προς την καταπακτή από πάνω τους και διαπίστωσε ότι βρίσκονταν περίπου είκοσι πόδια κάτω από το έδαφος του κτηρίου. Μετά είδε το Λεωνίδα που κοίταζε γύρω του. Εκείνος του έκανε νόημα και του έδειξε σε μια μεριά του τοίχου που ήταν στα δεξιά τους. Με το λιγοστό φως που έφτανε από την καταπακτή μπόρεσαν και διέκριναν πέντε δαυλούς τοποθετημένους στη σειρά επάνω σε ένα τοίχο, σε ανάλογες σιδερένιες θήκες. Πλησίασαν περισσότερο και διαπίστωσαν ότι στον ίδιο χώρο είχε διαμορφωθεί μια αρκετά ευδιάκριτη εσοχή, μέσα στην οποία βρήκαν όλα όσα χρειάζονταν, για να ανάψουν τους δαυλούς. Κοιτάχτηκαν και κατάλαβαν ότι όλα εκεί μέσα ήταν σίγουρα καλά προσχεδιασμένα. Πήραν στα χέρια τους δυο δαυλούς και τους άναψαν. Το φως απλώθηκε ολόγυρα κι εκεί κοντά μπόρεσαν να διακρίνουν ένα μοχλό. Κατάλαβαν ότι από αυτόν κατά πάσα πιθανότητα θα έκλινε και πάλι η καταπακτή, αλλά δεν τον πείραξαν. Ο Αλέξανδρος άναψε έναν ακόμα δαυλό και τον στερέωσε σε μια σιδερένια θήκη που

14 ήταν στον τοίχο. Εξήγησε στο Λεωνίδα ότι, όταν θα επέστρεφαν, θα ήταν καλό να έχουν ένα φως που θα το έβλεπαν από μακριά, για να μην χάσουν το δρόμο τους. Άρχισαν να προχωράνε σε ένα διάδρομο περίπου εκατό πόδια μακρύ και παρατήρησαν ότι στο έδαφος αλλά και ολόγυρα στους πλινθόκιστους τοίχους υπήρχε αρκετή υγρασία που αυξανόταν όσο περπατούσαν. Μάλιστα μετά από μερικά λεπτά άρχισαν να ακούνε τη ροή νερού, ενώ ο διάδρομος άρχισε να διακλαδώνεται, αρχικά σε δυο διαδρόμους και μετά αυτοί σε άλλους δύο και ούτω καθ εξής. Κάποια στιγμή σταμάτησαν κι ο Αλέξανδρος είπε κοιτάζοντας γύρω του περίεργα : - Νομίζω ότι εδώ κάτι συμβαίνει. - Αν συνεχίσουμε έτσι, θα χαθούμε. Ξεκινήσαμε από εκείνον τον κεντρικό διάδρομο και τώρα έχουμε δει μπροστά μας αρκετούς άλλους που διακλαδώνονται. Που νομίζεις ότι χρησιμεύουν αυτοί, γιατί νομίζω ότι βρισκόμαστε σε έναν λαβύρινθο. Και το κυριότερο, που οδηγούν όλοι αυτοί ; - Όλα τούτα τα σκέφτηκα και εγώ, είπε ο Αλέξανδρος. Αλλά μη χάνεις το θάρρος σου. Εξάλλου, κάτι σκέφτηκα : όπως διαπίστωσες, οι διάδρομοι είναι αρκετοί. Από καθένα από αυτόν ξεκινάει κι ένας ακόμα ή τουλάχιστον έτσι μας φαίνεται, γιατί πολλοί από αυτούς ενώνονται μεταξύ τους. Πιο πριν παρατήρησα κάτι που μου κίνησε την περιέργεια. Για κοίτα εδώ, εδώ στην αρχή κάθε διαδρόμου. Δεν νομίζω ότι αυτά τα σημάδια επάνω στις πλίνθους φτιάχτηκαν τυχαία. - Τι θες να πεις, ρώτησε ο Λεωνίδας και πλησίασε στον τοίχο που του έδειχνε ο άλλος. - Για παράδειγμα, εδώ υπάρχει αυτό σχήμα που μοιάζει με μικρό γονατιστό ανθρωπόμορφο πτερωτό λέοντα, με μυτερά αυτιά και περιποιημένα γένια. Μάλιστα φοράει έναν πίλο, μόνον που είναι τετράγωνος, κι έχει σηκωμένο το δεξί του πόδι. Επίσης πάνω από αυτό το πόδι του υπάρχει τούτο το περίεργο σύμβολο ίσως είναι ένα σημάδι, πιθανόν το αρχικό γράμμα μιας λέξης - Έχεις δίκιο. Για να δω απέναντι. Λοιπόν όχι. Εδώ δεν βλέπω λέοντα. Είναι μόνον δυο κυματιστές γραμμές, η μια πάνω από την άλλη, και από πάνω τους κάποια μυτερά σχέδια σε γραμμή. Τι να σημαίνει αυτό ; - Αυτό δεν το ξέρω, είπε ο Αλέξανδρος ανασηκώνοντας τους ώμους του. - Λοιπόν, τι προτείνεις να κάνουμε, ρώτησε ο Λεωνίδας. - Σκέφτομαι ένα παλιό κόλπο, ώστε να μην χαθούμε εδώ κάτω. Θυμάσαι το Θησέα και το λαβύρινθο στην Κρήτη ; - Εκείνος, για να μην χαθεί μέσα στο λαβύρινθο του Μίνωα, πήρε από την αγαπημένη του Αριάδνη ένα κουβάρι, το μίτο. Μετά εκείνος στερέωσε τη μια άκρη του και άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι. Και, όταν σκότωσε το Μινώταυρο, ακολούθησε το μίτο και βγήκε και βγήκε πάλι από

15 Αλλά πριν προλάβει ο Λεωνίδας να ολοκληρώσει την κουβέντα του, είδε τον άλλο να του κάνει νόημα να τον βοηθήσει. Έβγαλε το υφαντό του ιμάτιο και, αφού βρήκε χαμηλά μια άκρη του, άρχισε γοργά να το ξηλώνει. Ο Λεωνίδας χαμογέλασε με την ευρηματικότητα του. Μετά από λίγο είχε δημιουργηθεί στα χέρια του ένα ευμέγεθες κουβάρι, ενώ ο Αλέξανδρος είχε απομείνει με τον εσωτερικό του χιτώνα. Ακολούθως έκαναν το ίδιο με το ιμάτιο του Λεωνίδα. Όταν τελείωσαν, ο Αλέξανδρος είπε στο Λεωνίδα ότι καλύτερα θα ήταν να επιστρέψουν στον αρχικό διάδρομο της καταπακτής και έχοντας αυτόν ως σημείο εκκίνησης να ξεκινήσουν από την αρχή. Πράγματι δεν δυσκολεύτηκαν και πολύ, για να τα καταφέρουν. Όταν έφτασαν εκεί, ο Αλέξανδρος πήρε τη μια άκρη του κουβαριού τους και τη στερέωσε σε ένα σίδερο που ήταν μπηγμένο στον τοίχο. Μετά εξήγησε στον άλλο ότι θα ξεκίναγαν από εκείνο το σημείο και ότι, αν κάποια στιγμή επέστρεφαν εκεί, θα καταλάβαιναν ότι είχαν κάνει κύκλο. Τέλος του έδωσε τους δαυλούς και ξεκίνησαν. Μετά από ώρα και αφού είχαν επιστρέψει στον τόπο εκκίνησης μια δυο φορές, συνέχισαν να περπατάνε προς μια κατεύθυνση, απ όπου ακουγόταν θόρυβος τρεχούμενου νερού. Πράγματι, λίγο αργότερα διαπίστωσαν ότι το νερό είχε αρχίσει να τους περιβάλλει και μάλιστα όσο πέρναγε η ώρα τόσο και το νερό ψήλωνε στα πόδια τους. Τελικά κατάλαβαν ότι θα έπρεπε να αφήσουν και το κουβάρι και τους δαυλούς σε ένα σίγουρο μέρος, γιατί το νερό ψήλωνε. Έτσι, στερέωσαν τα πράγματά τους σε σιδερένια καρφιά που υπήρχαν στον τοίχο, και μετά άρχισαν να κολυμπάνε. Δεν δυσκολευτήκαν να βρουν το δρόμο τους, αφού λίγο πιο μακριά φαινόταν ένα φως. Κολύμπησαν προς τα εκεί και βρέθηκαν σε ένα άνοιγμα που ήταν κλεισμένο με χοντρό μεταλλικό πλέγμα. Πιάστηκαν από αυτό, για να ξεκουραστούν και έριξαν μια ματιά προς τα έξω. Είδαν τον ήλιο που είχε αρχίσει να χαμηλώνει, ενώ κατάλαβαν ότι είχαν φτάσει σε κάποιο παραπόταμο του Αλφειού. «Πολύ περίεργο», σκέφτηκε ο Αλέξανδρος «Δεύτερη φορά μέσα σε λίγες ημέρες που βλέπω κάτι τέτοιο». Δεν παρέμειναν εκεί για πολύ ώρα και γρήγορα επέστρεψαν στο σημείο που είχαν αφήσει τα πράγματά τους. Μετά, ακολουθώντας το νήμα επέστρεψαν εκεί που ήταν δεμένη η άκρη του. Αφού ξεκουράστηκαν για λίγο, ο Αλέξανδρος πρότεινε αυτή τη φορά να ακολουθήσουν τους διαδρόμους που είχαν ως ένδειξη τους πτερωτούς λέοντες και να στρίβουν προς την κατεύθυνση του σηκωμένου ποδιού τους. Ο Λεωνίδας συμφώνησε και ξεκίνησαν. Γρήγορα διαπίστωσαν ότι αυτή τη φορά οι διάδρομοι διέφεραν κάπως από όλους τους υπόλοιπους. Ήταν πιο στεγνοί και καλοφτιαγμένοι, ενώ ένιωθαν το ρεύμα του αέρα να τους δροσίζει, αλλά ταυτόχρονα και να τους στεγνώνει. Για κάμποση ώρα περιπλανήθηκαν. Μερικές φορές συναντούσαν μικρούς κυκλικούς χώρους και σε αυτούς προσαρμοσμένα σιδερένια σκαλοπάτια που οδηγούσαν πολύ ψηλότερα, στην

16 επιφάνεια της γης. Αλλά οι δυο τους ήταν αρκετά χαμηλά, για να καταφέρουν να υπολογίσουν σε ποιο σημείο βρίσκονταν. Τριγύριζαν εκεί από κάτω αρκετά και πλέον δεν γνώριζαν ούτε ακόμα κι αν βρίσκονταν μέσα στο ίδιο το ιερό. Μετά από κάμποση ώρα έφτασαν σε ένα αρκετά πιο ευρύχωρο άνοιγμα που έμοιαζε με πλατεία, απ όπου ξεκινούσαν τρεις άλλοι διάδρομοι. Σταμάτησαν κι ο Λεωνίδας είπε έχοντας με μια αποκαρδιωτική έκφραση στο πρόσωπό του : - Δεν έχει νόημα. Την τελευταία ώρα έχουμε διασχίσει αρκετούς διαδρόμους και πάλι δεν έχουμε φτάσει κάπου. - Κι, όμως, εγώ νομίζω ότι έχουμε φτάσει σε κάτι σημαντικό, απάντησε ο Αλέξανδρος και του έκανε νόημα να φωτίσει ένα μεγάλο τοίχο που ήταν πίσω τους. - Απίστευτό, αναφώνησε ο Λεωνίδας καθώς το φως των πυρσών έπεσε επάνω στον τοίχο. Ο τοίχος είναι γεμάτος με δεκάδες σκαλιστές επιζωγραφισμένες μορφές, είπε ο Λεωνίδας έκπληκτος, φωτίζοντας όσο καλύτερα μπορούσε. Μοιάζουν με όρθιους γενειοφόρους στρατιώτες σε φυσικό μάλιστα μέγεθος. Έχουν μικρούς σχεδόν τετράγωνους πίλους και το γένι τους είναι όμορφα περιποιημένο. Είναι ολόρθοι, με ποδήρη πολύχρωμα ιμάτια και κρατούν δόρυ, ενώ στην πλάτη τους υπάρχει τόξο και μια φαρέτρα με βέλη. Δεν μου φαίνονται σαν εμάς τους Έλληνες, θέλω να πω. Από πάνω τους υπάρχουν μερικές επιγραφές όμως δεν καταλαβαίνω τι λένε. - Ούτε κι εγώ Λεωνίδα. Μου είναι τελείως άγνωστη η γλώσσα Αλλά για στάσου άκου καλύτερα, είπε ο Αλέξανδρος και του έκανε νόημα να βάλει το αυτί του επάνω στον τοίχο. - Κάτι ακούω, είπε ο άλλος, βάζοντας το αυτί του επάνω στον τοίχο και στις μορφές που υπήρχαν σε αυτόν. Τι νομίζεις ότι είναι, ρώτησε και εκείνη τη στιγμή έκαναν και οι δυο τους τόσο ησυχία που σχεδόν δεν ανέπνεαν. - Εμένα μου φαίνονται σαν ψαλμωδίες ή ύμνοι, αλλά - Δεν μπορώ να βγάλω νόημα είπε ο Λεωνίδας και κάθισε στο σκονισμένο έδαφος ξεφουσκώνοντας από κούραση. Αν σκέφτηκες κάτι, σε ακούω, συμπλήρωσε κι άρχισε να σχεδιάζει στο έδαφος με το χέρι του. - Αν μπορώ να κάνω μια υπόθεση, πιστεύω ότι τα σήματα που είδαμε στους τοίχους και ακολουθώντας τα φτάσαμε ως εδώ - αυτά που τώρα ζωγραφίζεις εκεί με το δάχτυλό σου - είναι δείκτες για την πορεία του ατόμου που θα κινείται εδώ μέσα. Γι αυτό οι διάδρομοι με τους πτερωτούς λέοντες είναι πιο προσεγμένοι ως κατασκευή. - Ακόμα κι έτσι, είμαστε στο σκοτάδι. Τα ερωτήματα παραμένουν : ποιος έχτισε αυτά εδώ τις στοές, τι ρόλο παίζουν και ποιος θα μπορούσε να τις χρησιμοποιεί; Γιατί νομίζω ότι και εσύ θα έχεις πειστεί ή τουλάχιστον θα υποψιάζεσαι ότι πιθανόν

17 είναι πως και ο δολοφόνος τα χρησιμοποίησε, για να μπει και να σκοτώσει τον συμπατριώτη μου, είπε ο Λεωνίδας. - Δεν σου κρύβω ότι αυτές οι απορίες τριγυρνάνε από ώρα στο μυαλό μου. Όμως εδώ είναι πολύ σκοτεινά, για να σκεφτώ με ηρεμία. Αλλά για στάσου ακούς τίποτα, ρώτησε πάλι ο Αλέξανδρος και ανασηκώθηκε. - Τίποτα, είπε με αδιάφορα ο Λεωνίδας. Μα τι συμβαίνει πάλι, δεν καταλαβαίνω και - Προηγουμένως είπες κάτι πολύ σωστό : «δεν ακούς τίποτα». Πιο πριν όμως ακούγαμε ψαλμωδίες, τραγούδια ή κάτι τέτοιο. Είναι παράξενο. Δεν ξέρω γιατί, όμως νομίζω ότι πριν βγούμε από εδώ μέσα αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει, είπε ο Αλέξανδρος και άρχισε με το δαυλό του να κοιτάζει τις μορφές στους τοίχους. Αλλά τότε είδε το Λεωνίδα που ανάστατος ανασηκώθηκε. Πήγε κοντά του και τον ρώτησε : συμβαίνει κάτι Λεωνίδα ; - Θυμάσαι που πριν από ώρα ήμασταν στο ποτάμι και είδαμε ότι ο ήλιος είχε αρχίσει να χαμηλώνει ; - Ναι. Αλλά γιατί σε ανησυχεί; - Αν είναι έτσι, και εμείς κατεβήκαμε από εκείνη την καταπακτή - Μα τους χίλιους κεραυνούς του Δία, αναφώνησε ο Αλέξανδρος. Δεν κλείσαμε την καταπακτή και τώρα όπου να ναι. - θα γυρίσουν οι αθλητές, συμπλήρωσε ο Λεωνίδας νεύοντας καταφατικά. Αμέσως οι δυο τους άρχισαν να τρέχουν προς την έξοδο ακολουθώντας το νήμα τους. Πράγματι, μετά από μερικά λεπτά, βρέθηκαν στην άκρη του. Μπροστά τους ανοιγόταν μόνον ο τελευταίος μακρύς διάδρομος και ύστερα τα σκαλιά της καταπακτής. Άρχισαν πάλι να τρέχουν και σύντομα έφτασαν στην σκάλα, έσβησαν του δαυλούς και άρχισαν βιαστικά να ανεβαίνουν δυο δυο τα σκαλιά. Όταν λαχανιασμένοι έφτασαν μπροστά στα δωμάτια, ο Αλέξανδρος ρώτησε ξέπνοα το Λεωνίδα, αν είχε επάνω του το νόμισμα για τη ζυγαριά, αλλά εκείνος έγνεψε αρνητικά. Η καρδιά τους πήγε να σπάσει, αλλά τότε ο Λεωνίδας θυμήθηκε ότι είχε βάλλει το νόμισμα μέσα στο βαρύτερο καλαθάκι της ζυγαριάς της Δίκης. Έδωσε ένα σάλτο και σκαρφάλωσε στο άγαλμα. Έβαλε το χέρι του μέσα στο γερμένο καλαθάκι και το πρόσωπό του έλαμψε. Εκεί ήταν το χρυσό νόμισμα! Το ανασήκωσε και γελώντας το έδειξε στον Αλέξανδρο. Αλλά το γέλιο του πάγωσε, όταν την ίδια στιγμή άκουσε έξω από την πόρτα φωνές. Ήταν οι αθλητές που επέστρεφαν, για να ξεκουραστούν και μίλαγαν με τους στρατιώτες. Το πόμολο της πόρτας άρχισε να γυρίζει, όταν ο Λεωνίδας τοποθετούσε το νόμισμα στο καλαθάκι της ζυγαριάς. Εκείνη έγειρε και ισορρόπησε, ενώ την ίδια στιγμή ο Αλέξανδρος όρμισε στην πόρτα, για να τη συγκρατήσει, καθώς η καταπακτή έκλινε

18 αργά αργά. Απ έξω ακούγονταν τα πρώτα παράπονα των αθλητών που νόμισαν ότι η πόρτα είχε μαγκώσει κάπου. Αλλά με μια σπρωξιά την άνοιξαν. Πρώτα μπήκαν μέσα δυο τρεις παγκρατιστές και ακολούθως μερικοί παλαιστές, όλοι τους Λακεδαιμόνιοι Είδαν μπροστά τους τον Αλέξανδρο, ενώ ο Λεωνίδας ήταν ακόμα ανεβασμένος στο άγαλμα της Δίκης. Οι αθλητές άρχισαν να γελάνε κοροϊδευτικά μαζί του και να του λένε διάφορα πειράγματα. Εκείνος πήδηξε στο έδαφος και προσποιήθηκε τον πειραγμένο. Στο μεταξύ τα γέλια ακούστηκαν πιο έξω και μπήκαν μέσα οι στρατιώτες. Ο Αλέξανδρος με σοβαρό ύφος τους είπε να αναλάβουν υπηρεσία έξω από το δωμάτιο του νεκρού χωρίς καθυστέρηση. Εκείνοι συμφώνησαν και οι δυο φίλοι αποχώρησαν. Στην παλαίστρα βρήκαν το Μύρωνα. Εκείνος παραξενεύτηκε που τους είδε αναστατωμένους και χωρίς να φοράνε τα ιμάτιά τους, αλλά δεν ενδιαφέρθηκε να ρωτήσει και απλά τους χαιρέτησε. Ο Αλέξανδρος του υπέδειξε την επιτακτική ανάγκη να μην πλησιάσει κανείς στο δωμάτιο του νεκρού και ο Μύρωνας υποσχέθηκε ότι στο εξής θα είχε διαρκώς ένα φρουρό εκεί. Ο Αλέξανδρος τον ευχαρίστησε κι έγνεψε στο Λεωνίδα να αποχωρήσουν. ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15

19 Ο Αγήνορας κάθισε σε μια καρέκλα και προσπάθησε να πει κάτι, αλλά ο Αλέξανδρος τον σταμάτησε κάνοντας του ένα νόημα. Πήγε προς την πόρτα κι έβαλε το αυτί του πάνω σε αυτή, όμως δεν άκουσε κάτι και ανακουφισμένος επέστρεψε στον ιερέα. Τότε ο Αγήνορας τον κοίταξε κατάματα και παραξενεμένος του είπε : - Γιατί τόσες προφυλάξεις ; Φοβάσαι για κάτι ; - Όχι για «κάτι». Για «πολλά» θα ήταν η σωστότερη λέξη. Από χτες που έγινε το φονικό μέχρι σήμερα το βράδυ έχουν μεσολαβήσει αρκετά πράγματα, είπε ο Αλέξανδρος κάπως πιο σιγανά. - Εννοείς ότι βρίσκεσαι στα ίχνη του δράστη, ρώτησε ψιθυριστά ο ιερέας. - Κατά πάσα πιθανότητα. Μάλιστα δεν σου κρύβω ότι τις τελευταίες μέρες πολλά έχουν δει τα μάτια μου και πολλά έχουν ακούσει τα αφτιά μου. - Πες μου, υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να κάνω, για να βοηθήσω ; - Προς το παρόν όχι, είπε απρόθυμα ο Αλέξανδρος. Τώρα, όμως, θα ήθελα να μου πεις για την έκτακτη νυχτερινή σου επίσκεψη. Αλήθεια με παραξένεψες. - Ναι, έχεις δίκιο, είπε ο άλλος και ανακάθισε. Ίσως αυτά που θα σου πω ίσως ακουστούν ως λόγια ενός ανθρώπου που πιστεύει υπερβολικά στη δύναμη των θεών, αλλά εγώ έτσι ανατράφηκα. Μέχρι τώρα δεν τόλμησα να μιλήσω ξεκάθαρα γι αυτό σε κανέναν. Φοβόμουν. Προσπάθησα μονάχος μου να βρω τι συμβαίνει, αλλά - Φίλε μου, ποιο πράγμα σε έχει αναστατώσει τόσο πολύ ; Σε ακούω και να ξέρεις ότι δεν θα μιλήσω πουθενά. - Λοιπόν θα σου πω κατ αρχήν τι συνέβη σήμερα, είπε ο γέρος και σκούπισε πρόχειρα τον ιδρώτα από το πρόσωπό του. Το απόγευμα κίνησα μαζί με άλλους ιερείς για το ναό του Δια, για τις καθιερωμένες μας τελετές, ενώ ακολούθησαν και αρκετοί πιστοί. - Ναι, θυμάμαι ότι σας είδαμε και με το Λεωνίδα, όταν το απόγευμα κατευθυνόσαστε στο ναό. - Κι εγώ σας είδα που παρακολουθούσατε. Τέλος πάτων, τελέσαμε το τυπικό και θα μας πήρε πάνω από μια ώρα μέχρι να τελειώσουμε και να ετοιμάσουμε το ναό. Μετά κινήσαμε να φύγουμε. Αλλά τότε έγινε κάτι πολύ περίεργο : εγώ έφευγα τελευταίος και τότε άκουσα πίσω μου μια φωνή. - Τι εννοείς, ρώτησε με προσποιητή απορία ο Αλέξανδρος, αφού γνώριζε ήδη όσα του περιέγραφε ο φίλος του. Μήπως είχε ξεμείνει κάποιος εκεί μέσα ; - Σίγουρα όχι. Είχα ελέγξει προσωπικά το ιερό, είπε ο Αγήνορας δείχνοντας προς τον εαυτό του. Ήταν άδειο ακόμα και πίσω από το άγαλμα! - Μα τι σε ανησύχησε, τι άκουσες ;

20 - Τη λέξη «Δίας». Είμαι σίγουρος, ήταν δυνατά, είπε ο Αγήνορας με ορθάνοιχτα τα μάτια του και κουνώντας το χέρι του, δείγμα ότι ο ίδιος βρισκόταν σε ψυχική ένταση. Πήγα προς το άγαλμα, στάθηκα μπροστά του και κοίταξα το θεό μου κατάματα. Και τότε, αν θες το πιστεύεις, είδα σκιές να κινούνται ανάμεσα τους. - Σκιές ; Είσαι σίγουρος, Αγήνορα ; Αυτά που λες είναι περίεργα πράγματα, είπε ο Αλέξανδρος με ένα μικρό χαμόγελο. - Μάρτυς μου ο ίδιος ο εγχεικέραυνος Δίας και όλοι οι άλλοι θεοί που έχεις εκεί στον τοίχο, είπε με ολοφάνερη σιγουριά ο γέρος δείχνοντας με το μπαστούνι του προς τις προθήκες με τα αγάλματα. Είδα σκιές στα μάτια του και μάλιστα να κουνιόνται! Μου φάνηκε σαν σαν είχε ζωή το άγαλμα. Και με την ευκαιρία θα σου πω και το άλλο, είπε ο Αγήνορας και κοίταξε συνωμοτικά γύρω του για μια στιγμή, σαν να ήταν υπήρχε φόβος να τους ακούσει τάχα κάποιος από εκεί κοντά. Μετά συνέχισε ψιθυριστά : αυτές τις σκιές τις έχω ξαναδεί, και μάλιστα μερικές φορές το άγαλμα έχει ακόμα και μάτια που λάμπουν! - Τι να σου πω ίσως είναι οι φωτιές που καίνε μέσα στο ναό και κάνουν να γυαλίζει υπερβολικά το χρυσό και το ελεφαντόδοντο, είπε ο Αλέξανδρος ανασηκώνοντας τους ώμους του. - Το σκέφτηκα κι εγώ αυτό, απάντησε ο Αγήνορας. Αλλά τα μάτια του ; Μέσα είναι κούφιο ξύλο το άγαλμα. Πριν από ένα χρόνο το είδα κι εγώ αυτό. Τότε είχα ανέβει εκεί ψηλά σε κάποιο ικρίωμα που ήταν ακόμα στημένο, γιατί τότε τελείωνε και η τοποθέτηση του ελεφαντόδοντου και του χρυσού εκεί. Λοιπόν, δεν είδα τίποτα περισσότερο από ένα απλό άδειο κεφάλι. - Αυτό είναι πολύ περίεργο, είπε ο Αλέξανδρος και άρχισε να περπατάει μέσα στο δωμάτιο ξύνοντας το πηγούνι του. Και που έχεις καταλήξει ; - Πολλά έχω σκεφτεί, αλλά τώρα πλέον σε αυτή την ηλικία δεν σου κρύβω ότι φοβάμαι. Είμαι σε αυτό το πόστο τουλάχιστον πέντε χρόνια και υπηρετώ γενικά στο ιερό πάνω από τριάντα. Αλλά τέτοιο πράγμα πρώτη φορά μου συμβαίνει, είπε ο ιερέας γεμάτος με ανησυχία. - Και είπες ότι έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο, ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον αυτή τη φορά ο Αλέξανδρος. - Φωνή δεν έχω ξανακούσει από το άγαλμα. Αλλά σκιές έχω ξαναδεί αρκετές φορές, ιδιαίτερα τους τελευταίους έξι επτά μήνες. Δεν θυμάμαι και καλά, αλλά ήταν σίγουρα πολύ αργότερα από τότε που σου είπα ότι είχα ανέβει στο ικρίωμα. - Αυτά που μου λες τώρα, τα έχεις αναφέρει σε κάποιον άλλο; - Σε κανέναν από τους ιερείς, γιατί είναι όλοι πολύ νεότεροί μου και δεν θέλω να τους ανησυχώ. Αλλά μίλησα με το Μύρωνα και του είπα να κάνει έναν έλεγχο κάποια στιγμή. Εκείνος έλεγξε τα πάντα και με διαβεβαίωσε ότι το κεφάλι ήταν άδειο.

21 - Αλλά παρά ταύτα εσύ είδες και πάλι εκείνες τις σκιές. - Ακριβώς. Μάλιστα ενόχλησα και δεύτερη φορά το Μύρωνα, αλλά και πάλι εκείνος δεν βρήκε τίποτα. Γι αυτό δεν ξαναμίλησα σε κανέναν. Το δίχως άλλο θα με περάσουν για τρελό. Αυτά τα εξομολογούμαι μόνο σε εσένα, γιατί σε εμπιστεύομαι. - Καλώς. Άσε με να σκεφτώ το θέμα λίγες μέρες, είπε ο Αλέξανδρος και στέλνοντας του ένα ζεστό χαμόγελο, κάθισε στο κρεβάτι του. - Πάντως, φοβάμαι δεν ξέρω τι να κάνω πλέον, είπε ο γέρος κουνώντας με απορία το κεφάλι του. - Θα σου έλεγα να μην φοβάσαι τίποτα. Ο θεός είναι μαζί σου φίλε μου. Και αν απόψε ήρθες γι αυτό μέχρι εδώ - Όχι μόνον, είπε ο Αγήνορας κι έριξε μια γρήγορη ματιά προς την πόρτα. Ήρθα να πιω ένα κρασί κάτω στον Αριστόδημο, να σε δω και να σε ρωτήσω και για την υπόθεση. Θεώρησα καθήκον μου να σε ενημερώσω ότι στο ιερό ακούγονται διάφορα για σένα και το Λεωνίδα, είπε ο ιερέας ψιθυριστά. - Μας κατηγορούν για κάτι ή είναι απλά κουτσομπολιά, ρώτησε ο Αλέξανδρος με κάποιο ενδιαφέρον. - Κάτι ανάμεσα στα δυο : οι φήμες λένε ότι δεν κάνετε καλά τη δουλειά σας και ότι τις έρευνες θα έπρεπε να τις είχαν ανάβει οι φρουροί του Μύρωνα. Επιπλέον, όλοι έχουν να πουν μια ιδέα, για το πώς θα μπορούσε να διαλευκανθεί η υπόθεση. - Αυτό δεν με ανησυχεί και τόσο. Τέτοιες συμπεριφορές είναι συνήθεις σε περιπτώσεις εγκλημάτων. Αλλά για πες μου, τι άλλο έχεις ακούσει ; Που συγκλίνουν οι «έρευνες» του κόσμου, ρώτησε με ειρωνικό τόπο ο Αλέξανδρος. - Στα πιο απίθανα πρόσωπα και στις πιο απίθανες περιπτώσεις. Ακόμα και εμένα με «βάλλανε» να έχω συνωμοτήσει, είπε ο ιερέας με ένα ελαφρύ χαμόγελο. Τάχα φοβάμαι ότι οι Σπαρτιάτες θα εκδιώξουν τους Ηλείους ιερείς και θα αποστείλουν δικούς τους στο ιερό. Άλλοι πάλι μιλάνε για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Απ ότι έμαθα το θύμα είχε παλιά προηγούμενα με διάφορους τύπους, ακόμα και αθλητές. Οι δικοί του, μεταξύ των οποίων ο συνεργάτης σου και εξάδελφός του, ο Λεωνίδας, δεν - Τι είπες, ρώτησε έκπληκτος ο Αλέξανδρος και πετάχτηκε όρθιος. Ο Λεωνίδας είναι εξάδελφος του νεκρού ; - Μα δεν το γνώριζες, ρώτησε ο ιερέας με απορία. - Σε διαβεβαιώ, όχι. Και ούτε μου είπε ποτέ τίποτα ο Λεωνίδας, απάντησε ο Αλέξανδρος ψιθυριστά και κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του. - Δεν έχει και τόση σημασία. Άλλωστε, όπως βλέπεις, ο Λεωνίδας είναι καλός άνθρωπος. Δεν μπορεί όλοι σε μια οικογένεια να είναι σκάρτοι. - Δεν έχω αντίρρηση, είπε με κάποια ένταση ο Αλέξανδρος, αλλά με αυτό που άκουσα μα γιατί δεν μου είπε τίποτα ; Κάποτε θα το μάθαινα και

22 - Ίσως ντρεπόταν γι αυτό το μέλος της οικογενείας του και πιθανόν να μην ήθελε να επηρεάσει και την κρίση σου. - Ίσως όμως και να έλπιζε ότι δεν θα το μάθαινα ποτέ, μουρμούρισε ο Αλέξανδρος κοιτάζοντας περίεργα τον Αγήνορα. - Να υποθέσω ότι δεν εμπιστευόσαστε ο ένας τον άλλο ; - Δεν θα ήθελα να απαντήσω σε αυτό, είπε με ασάφεια ο Αλέξανδρος και περπάτησε μέσα στο δωμάτιο. - Βλέπω ότι είσαι κάπως απογοητευμένος, διαπίστωσε ο ιερέας. - Μάλλον προβληματισμένος, τον διόρθωσε ο Αλέξανδρος κι έβαλε νερό σε δυο κύπελλά που ήταν στο τραπέζι. Ένα πρόσφερε στον ιερέα και μετά συνέχισε : ξέρεις, ο Λεωνίδας αυτές τις μέρες μου έχει σταθεί όσο κανένας. Μη με ρωτήσεις πώς και γιατί. Αλλά κάθε τόσο μαθαίνω και κάτι για το χαρακτήρα του. Παρατηρώ τη συμπεριφορά του, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει παρά ελάχιστα - Αποκλείεις την περίπτωση να είναι έτσι ο χαρακτήρας του, δηλαδή αινιγματικός και λιγομίλητος, ας πούμε ; Άλλωστε τι σόι Λακεδαιμόνιος θα ήταν, είπε ο ιερέας χαμογελώντας. - Είναι και αυτό μια άποψη, απάντησε μάλλον αδιάφορα ο Αλέξανδρος και ήπιε το νερό του. - Πάντως, σοβαρά τώρα, αν νομίζεις ότι υπάρχει πρόβλημα, γιατί δεν καθόσαστε να συζητήσετε σαν φίλοι ; Μάλλον θα έπρεπε να το είχατε κάνει αυτό πριν ξεκινήσετε τη συνεργασία. - Ίσως έχεις δίκιο, είπε ο Αλέξανδρος. Αυτό δεν το κάναμε ποτέ. - Και τώρα τα βρίσκεις μπροστά σου. Δεν λέω, καλή η δουλειά, αλλά οι άνθρωποι φίλε μου είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Ακόμα και τα θηρία κάνουν παρέες με ομοίους τους. Πόσο μάλλον εμείς οι άνθρωποι! - Εμείς Αγήνορα είμαστε το πιο φοβερό απ όλα τα θηρία. Συζητάμε, λέμε πολλά χωρίς να προσέχουμε ο ένας τον άλλο και τελικά απομακρυνόμαστε και κλεινόμαστε στον εαυτό μας, είπε ο Αλέξανδρος και κάθισε στο κρεβάτι. Αλλά τέλος πάντων, για πες μου τώρα, ώστε ο Λεωνίδας και ο Εύμορφος ήταν ξαδέρφια; - Βέβαια. Και φαίνεται ότι ο Εύμορφος είχε λερωμένη τη φωλιά του. - Τι θες να πεις ; - Απ ότι άκουσα, η ευρύτερη οικογένεια του νεκρού κι αυτός προσωπικά, πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια είχαν μπλεχτεί στην επανάσταση που είχαν κάνει οι Μεσσήνιοι είλωτες κατά της Σπάρτης, για την οποία συζητούσαμε προχτές, αν θυμάσαι. Μάλιστα θυμάμαι ότι ήταν λίγους μήνες μετά, όταν μου έγραφες και για τη δολοφονία του Εφιάλτη και για τις έρευνες που είχες αναλάβει να διεξάγεις στην Αθήνα.