Η Nέα Πολιτική. αφιερωμα: Υπάρχει έξοδος από το μνημόνιο; Το ιδεολογικό στίγμα της Νέας Πολιτικής. Μυστήρια της Θράκης. Ομπάμα ο ειρηνοποιός

Transcript

1 Η Nέα Πολιτική μηνιαίο πολιτικό περιοδικό Β ΠΕΡΙΟΔΟΣ - ΤΕΥΧΟΣ 4 - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ ΤΙΜΗ 4 ΕΥΡΩ Το ιδεολογικό στίγμα της Νέας Πολιτικής αφιερωμα: Υπάρχει έξοδος από το μνημόνιο; Μυστήρια της Θράκης Ομπάμα ο ειρηνοποιός Το ισλαμιστικό κίνημα στην Τσετσενία Ο Γιώργος Σαραντάρης στη Θεσσαλονίκη προδημοσίευση: Β. Μαρκεζίνης Η Ελλάδα στον κατήφορο ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ

2 k περιεχόμενα Από την διεύθυνση... 4 Κώστας Σταματόπουλος Η απαιδεία γέννησε την Χρυσή Αυγή... 7 Νέστορας Κουράκης Πώς να αντιμετωπισθεί η Χρυσή Αυγή Ελλάδα Κωνσταντίνος Κόλμερ Εναλλακτικό Πολιτικό Σύστημα γιά την Ελλάδα Νίκος Λιναρδάτος Casus Belli Γιάννης Χατζόπουλος Γερμανικές εκλογές Θεοφάνης Μαλκίδης Μυστήρια της Θράκης Κώστας Παπασταύρου Η Κύπρος στην δίνη της Συριακής κρίσης Νικόλαος Πουλαντζάς Νομικά αστήρικτοι ισχυρισμοί της Τουρκίας για την ΑΟΖ Γιώργος Φοίνικας Τι ακολουθεί τον μη πόλεμο στην Συρία Γιάννης Μαθιουδάκης Τα δύο πρόσωπα της Γερμανίας Δημήτρης Κουτσονίκας Χρηματιστήριο Αξιών Τ. Κουζέλης - Δ. Μουχλίδης Η τραπεζική ναυαρχίδα απέτυχε να προβλέψει την κρίση ή την προκάλεσε εσκεμμένα; Σωτήρης Δημόπουλος Οι ρίζες του ισλαμιστικού κινήματος στην Τσετσενία Επιστημονικά νέα ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Υπάρχει έξοδος από το μνημόνιο; Εισαγωγικό σημείωμα Μ. Αμάραντος Οργανωμένη αναγέννηση του πρωτογενούς τομέα Νικόλας Δημητριάδης Μπορούμε να αντισταθούμε; Kωνσταντίνος Κόλμερ Η Εναλλακτική Ελλάδος Νέστορας Κουράκης Εναλλακτικό σχέδιο οικονομικής στρατηγικής Μελέτης Μελετόπουλος Ευρώ ή δραχμή; Γεώργιος Μπήτρος Οι οικονομολόγοι, οι συνταγματολόγοι και η κρίση Πάνος Παναγόπουλος Ο σύγχρονος Γόρδιος Δεσμός Μιχάλης Παπίδης Χρέος ώρα μηδέν Δ. Πολίτης Πενταετές σχέδιο οικονομικής αναπτύξεως Γιάννης Δρακόπουλος Σημεία των καιρών Κωνσταντίνος Μπλάθρας Κινηματογράφος εξόδου από την κρίση Συνέβησαν τον Οκτώβριο Παρουσίαση Β. Μαρκεζίνης: Η Ελλάδα στον κατήφορο Βιβλιοκριτικές Ιωάννης Δ. Μπουγάτσος, Χριστόφορος Παπουλάκος Για την Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας Φρ. Νίτσε, Ἡ φιλοσοφία στὰ χρόνια τῆς τραγωδίας Βαγγέλης Δουβαλέρης Φρ. Νίτσε: Εκλογή από τα σημειωματάριά του Γιώργος Παπαθανασόπουλος Ο Γιώργος Σαραντάρης και η Θεσσαλονίκη Nίκος Λιναρδάτος Σταυρόλεξο ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ 2013

3 Η Nέα Πολιτική μηνιαίο πολιτικό περιοδικό εκδότης ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ ΑΕΒΕ διευθυντής ΜΕΛΕΤΗΣ Η. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ σύμβουλος έκδοσης ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΦΑΡΑΣ αρχισυντάκτης-συντονιστής ύλης ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ βοηθοί αρχισυντάκτες ΠΕΤΡΟΣ ΒΙΝΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΥΡΑΚΟΣ-ΠΑΤΡΩΝΑΣ κύριοι αρθρογράφοι-αναλυτές ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ ΑΓΙΣ ΒΕΡΟΥΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΛΜΕΡ ΝΕΣΤΩΡ ΚΟΥΡΑΚΗΣ ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΟΥΣΟΥΛΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΕΣΘΑΝΕΩΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ Μ. ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ αρχισυντάκτης για διεθνή θέματα ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΕΚΟΣ βοηθός αρχισυντάκτης ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ γεωπολιτική ανάλυση ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΡΑΦΑΗΛ ΚΑΛΥΒΙΩΤΗΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΜΑΛΚΙΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΦOΙΝΙΚΑΣ ανταποκριτής στην Λευκωσία ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΣ ανταποκριτής στις Βρυξέλλες ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΡΑΓΚΑΣ αρχισυντάκτης για οικονομικά θέματα ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΙΔΗΣ διεθνής οικονομία ΤΙΜΟΣ ΚΟΥΖΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΟΥΧΛΙΔΗΣ ελληνική οικονομία ΜΑΝΟΣ ΚΡΑΝΙΔΗΣ ελληνικό χρηματιστήριο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΝΙΚΑΣ επιστημονικές ειδήσεις ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΡΟΥΣΟΣ αρχισυντάκτης για πολιτιστικά θέματα ΝΙΚΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ κινηματογράφος ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΛΑΘΡΑΣ θέατρο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ θεωρητικά κείμενα-ιστορικά αφιερώματα ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΔΟΥΒΑΛΕΡΗΣ ΘΕΜΙΣ ΚΑΛΛΙΓΕΡΗΣ ΧΑΡΗΣ ΚΑΤΣΙΒΑΡΔΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗΣ ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗΣ σταυρόλεξο ΝΙΚΟΣ ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΣ ομάδα διαδικτύου ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΚΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΝΙΚΑΣ επιμέλεια-σελιδοποίηση ΝΙΚΟΛΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ φωτογραφική επιμέλεια ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΥΡΑΚΟΣ-ΠΑΤΡΩΝΑΣ εικονογράφιση ΣΠΥΡΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ Ηλ. ταχυδρομείο: Συνδρομές: τηλ , Κεντρική διάθεση: Εκδόσεις Παπαζήση, Νικηταρά 2 και Εμμ. Μπενάκη, Αθήνα Η Νέα Πολιτική κυκλοφορεί στην αρχή κάθε μήνα στα βιβλιοπωλεία και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης: Εκδόσεις Πατάκη /Ακαδημίας 65, Αθήνα Ιανός / Σταδίου 24,Αθήνα Αριστοτέλους 7, Θεσσαλονίκη Ναυτίλος / Χαριλάου Τρικούπη 28, Αθήνα Πρωτοπορία / Γραβιάς 3-5, Πλ. Κάνιγγος, Αθήνα Πολιτεία / Ασκληπιού 1-3 & Ακαδημίας, Αθήνα Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο / Θεμιστοκλέους 37 Εκδόσεις Θεμέλιο ΕΠΕ/ Σόλωνος 84, Αθήνα Αθ. Χριστάκης / Ιπποκράτους Αθήνα Free Thinking Zone / Σκουφά 64, Αθήνα Βιβλιοπωλείο Επιλογή / Κρήτης 5, Ζωγράφου Η Νέα Πολιτική δέχεται και δημοσιεύει κείμενα συνεργατών και αναγνωστών. Για τις απόψεις των δημοσιευομένων άρθρων υπεύθυνοι είναι μόνον οι συντάκτες τους. ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ

4 ρή και υπεύθυνη Εναλλακτική Λύση Διακυβέρνησης από νέα, αδιάβλητα πρόσωπα, την δυσαρέσκεια θα εισπράττουν τα δύο άκρα του πολιτικού συστήματος, με τις ολέθριες επιπτώσεις που βιώνουμε σήμερα και που επαπειλούν εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις. Και ότι, κατά συνέπεια, οποιαδήποτε προσπάθεια ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους προϋποθέτει την εκ βάθρων αλλαγή του τρόπου λειτουργίας της δημοκρατίας και την ολοκληρωτική αντικατάσταση του πολιτικού προσωπικού. Αυτό που ονομάσαμε Ριζική Πολιτική Μεταρρύθμιση. Στην συντακτική ομάδα του περιοδικού, επώνυμοι αναλυτές με κύρος, ενεργοί πολίτες, δόκιμοι και πρωτοεμφανιζόμενοι αρθρογράφοι, πρόσωπα από τρεις διαδοχικές γενιές και με διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές αφετηρίες, συμφωνήσαμε ότι επείγει: α. η συνολική ανανέωση της ιθύνουσας τάξης, β. η αναδιοργάνωση του σημερινού πελατειακού, κομματικού, αναποτελεσματικού και διεφθαρμένου κράτους σε σύγχρονη βάση, γ. η δημιουργία ενός σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος αντάξιου της πολιτιστικής κληρονομιάς μας, δ. η παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οιτο ιδεολογικό στίγμα της Νέας Πολιτικής 4 Τ ο περιοδικό αυτό κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2013 προκειμένου να υποστηρίξει και να συμβάλει στην ριζική ανανέωση της ελληνικής πολιτικής ζωής με σοβαρές αναλύσεις, υπεύθυνη κριτική και τεκμηριωμένες προτάσεις. Ορμάται από την πεποίθηση ότι η Ελληνική Δημοκρατία, που εγκαθιδρύθηκε το 1974, εκφυλίστηκε σε μία βαθειά διεφθαρμένη κληρονομική ολιγαρχία με τριτοκοσμικό χαρακτήρα. Ότι το ελληνικό κράτος έχει όλα τα χαρακτηριστικά εκείνου που η σύγχρονη πολιτική επιστήμη αποκαλεί failed state. Ότι η ελληνική οικονομία εξελίχθηκε σε μία παρασιτική, υπερκαταναλωτική και αντιπαραγωγική δομή, αποκομένη από τον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα και εξαρτημένη από διεθνείς τοκογλύφους. Με νομοτελειακό αποτέλεσμα την χρεωκοπία και την εξευτελιστική για την εθνική μας αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία υπαγωγή της χώρας σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και στην ουσία σε διακυβέρνηση ξένων διορισμένων αρμοστών. Και ότι, όσο δεν εμφανίζεται μία αξιόπιστη, σοβα- ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ 2013

5 από την διεύθυνση k κονομίας σε βιώσιμη και διεθνώς ανταγωνιστική βάση, ε. η ανάκτηση της γεωπολιτικής ισχύος που απαιτείται για την αντιμετώπιση κινδύνων αποσταθεροποίησης σε μία φλεγόμενη Ανατολική Μεσόγειο. Επομένως, στις σελίδες της Νέας Πολιτικής, ο αναγνώστης δεν θα διαβάσει απόψεις που αντανακλούν την λογική των κομματικών σχηματισμών του καταρρέοντος καθεστώτος της Μεταπολίτευσης. Επίσης απουσιάζει η γνωστή λογική της ηθικά απαράδεκτης «γραμμής», που προσβάλλει τόσο την αξιοπρέπεια όσο και την νοημοσύνη. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις που δημοσιεύονται σε αυτό το περιοδικό αποσκοπούν στην πολυπρισματική προσέγγιση των προβλημάτων, με κοινή βάση το αίσθημα ευθύνης και τον ορθό λόγο. Η ποικιλία πρισμάτων αποτελεί πλούτο, καθιστά την σκέψη στοχαστικώτερη και διευκολύνει την προσέγγιση της ουσίας των προβλημάτων. Εδώ πιστεύουμε ότι η ομοιομορφία των απόψεων στενεύει τους ορίζοντες και αποστεώνει την σκέψη. Ταιριάζει σε οπαδούς αγελαίων σχηματισμών και όχι σε σκεπτόμενα όντα. Δημιουργεί εμμονές και περιορίζει το εύρος της συζήτησης. Καταργεί τον διάλογο, ο οποίος οδηγεί στην εξεύρεση της βέλτιστης λύσης. Κοινή πεποίθηση των συντελεστών του περιοδικού είναι ο υγιής πατριωτισμός, η πίστη στην ανωτερότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος, η ελεύθερη οικονομία με κοινωνικό περιεχόμενο. Συναφώς απαρέγκλιτη αρχή αυτού του περιοδικού είναι ο αποκλεισμός των ακραίων, προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση, απόψεων. Ιδεοληψίες, στερεότυπα, εμμονές, που τελικά οφείλονται σε ψυχοπαθολογικά αίτια, δεν έχουν θέση στις σελίδες αυτού του περιοδικού. Η απέχθεια προς την αντίθετη άποψη είναι η αρχή κάθε ολοκληρωτισμού. Ζούμε σε μία εποχή πρωτοφανούς αστάθειας. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα καταρρέει εν μέσω διαδοχικών εκκωφαντικών κρίσεων, δικαιώνοντας με καθυστέρηση τις Κασσάνδρες. Πράγματι, ήταν ζήτημα χρόνου η κατάρρευση ενός συστήματος που αποκόπηκε σταδιακά από την πραγματικότητα της παραγωγής και της εργασίας και εξελίχθηκε σε ένα είδος νεωτερικής, μετακαπιταλιστικής φεουδαρχίας, βασισμένης στην εικονική παραγωγή χρηματοπιστωτικού πλούτου και αποδομώντας τα μεσαία και τα μικροαστικά στρώματα. Αναπτύσσοντας τεράστιες ταχύτητες, ο μετακαπιταλισμός του τέλους του Εικοστού Αιώνα διέσπασε την ανθρώπινη κλίμακα, κατέστη ανεξέλεγκτος από κάθε ανθρώπινη δύναμη και δημιούργησε τεράστιες «φούσκες» που υπονόμευσαν την βιώσιμότητά του. Αναίρεσε τις ίδιες του τις ιδεολογικές και πολιτικές προϋποθέσεις, ακύρωσε το κοινωνικό του πρόσωπο, αποδόμησε την μεσαία τάξη και διαστρέβλωσε τους δημοκρατικούς θεσμούς. Προκάλεσε γεωμετρικά επιταχυνόμενη οικολογική καταστροφή. Ο «ευτυχής καπιταλισμός» που αναπτύχθηκε μεταπολεμικά φαντάζει ανάμνηση μακρυνής ουτοπίας. Φυσικά, η αυτοκαταστροφική πορεία του παγκοσμίου οικονομικού συστήματος έχει γεωπολιτικές συνέπειες: την οικονομική και γεωπολιτική κυριαρχία της Δύσης διαμφισβητούν τώρα αναδυόμενοι κολοσσοί με δομή εντελώς ξένη προς την φιλοσοφία του δυτικού φιλελευθερισμού. Και φονταμενταλιστικά κινήματα, που αποδίδουν στον δυτικό κόσμο την μεταφυσική μομφή του «κακού» και τον μάχονται με θρησκευτικό μένος... Η ανασύνταξη του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος σε ορθολογική και βιώσιμη βάση τίθεται τώρα πιά από τους πάντες. Βιομηχανικοί και πιστωτικοί κολοσσοί χρηματοδοτούν έρευνες για την μεταρρύθμιση της οικονομίας και της κοινωνίας. Η αναζήτηση του Μέτρου, ως αντίδοτου στα τεράστια ανεξέλεγκτα μεγέθη του μετακαπιταλιστικού κόσμου, επανέρχεται τώρα στο προσκήνιο. Το Μέτρο στην πολιτική είναι η Δημοκρατία, όχι στην μαζική, λαϊκιστική, αγελαία της μορφή, αλλά στην βάση της ενεργού συμμετοχής του πολίτη στα κοινά. Η Δημοκρατία που στηρίζεται στην παιδεία και στο πολιτιστικό κεφάλαιο μίας κοινωνίας και στον διάλογο ανάμεσα στα μέλη της. Το Μέτρο στην οικονομία είναι η ελεύθερη, μικρή, μεσαία ή λελογισμένα και πάντως σε ανθρώπινη κλίμακα μεγαλύτερη επιχείρηση, που συναρμόζεται με το ανθρώπινο και το φυσικό περιβάλλον της και δεν δημιουργεί νεοφεουδαλικά φαινόμενα και στην ουσία υπονόμευση της Δημοκρατίας και φαλκίδευση της Ελευθερίας μίας κοινωνίας. Το Μέτρο στην κοινωνία είναι η αριστοτελική μεσαία τάξη, που συρρικνώνει τα άκρα, δηλαδή την τάξη των πενήτων και την τάξη των νεοπλούτων, και δημιουργεί ισορροπία στην ευστάθεια του κοινωνικού οικοδομήματος. Η οποία στηρίζεται στην κεντρική έν- ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ

6 νοια της κοινωνικής δικαιοσύνης. Φυσικά όλα αυτά προϋποθέτουν μία κοινωνική οντολογία του πολίτη εντελώς διαφορετική από την ατομικιστική, αρπακτική, εσωστρεφή, αντικοινωνική σημερινή κοινή στάση. Απάντηση ουσιώδη σε αυτό το αίτημα μίας συνολικής αλλαγής σε όλα τα επίπεδα, από την οντολογία μέχρι την οικονομία, έχουν δώσει σημαντικοί σύγχρονοι διανοητές (π.χ. ο Σουμάχερ στο κλασσικό του έργο Small is beautifull και ο Amitai Etzioni στις ΗΠΑ). Στην Ελλάδα, παρεμφερείς αντιλήψεις, συσχετιζόμενες και με την μικρή κλίμακα του ελληνικού τόπου, την φωτεινή κοινοτική ιστορία του Ελληνικού Μεσαίωνα και την ακόμη φωτεινότερη του αρχαιοελληνικού άστεως, ανέπτυξαν οι Κοινοτιστές σε όλη την διάρκεια του περασμένου αιώνα. Οι διανοητές αυτοί, Έλληνες και ξένοι, στις διάφορες θεωρίες που ανέπτυξαν, δεν επιδιώκουν την εγκαθίδρυση μίας ακόμα ουτοπίας. Δεν αναιρούν την νεωτερικότητα, δεν απορρίπτουν την αστική κοινωνία, 6 δεν επιδιώκουν την βίαιη αντικατάσταση του καπιταλισμού με κάποια άλλη έτοιμη άνωθεν συνταγή, ούτε την επανάσταση του προλεταριάτου και την ισοπεδωτική εφαρμογή κάποιου υπαρκτού σοσιαλισμού. Δέχονται το ευρύτερο πλαίσιο της ελεύθερης οικονομίας και του παγκοσμίου εμπορίου, και επιχειρούν την προσπέλασή του με τα εδώδιμα συγκριτικά πλεονεκτήματα και ήθη που προκύπτουν από την λιτή διαβίωση και την ανάγκη στενής συνεργασίας που επιβάλλουν οι περιορισμένοι πόροι. Προάγουν την συνέργεια στην επιχειρηματικότητα, την συμμετοχή όλων στα κέρδη και στις ζημίες και την υψηλή παραγωγικότητα που εξ αυτής προκύπτει, την συλλογική ευφυία που εκτινάσσει την εφευρετικότητα, την επιδίωξη του κοινού ωφέλους ως προϋπόθεσης και του ατομικού, την αξιοκρατία και την αριστεία ως βάσεις μεγιστοποίησης και της συλλογικής ευημερίας, την κοινωνική δικαιοσύνη που συνδυάζεται με την εγκράτεια και στην στροφή σε άϋλα αγαθά. Πρότυπο των σύγχρονων διανοητών που αναζητούν την οικοδόμηση όχι μίας ακόμα ουτοπίας αλλά μίας πιο βιώσιμης, λειτουργικής και ανθρώπινης δομής σε παγκόσμιο επίπεδο είναι το αρχαιοελληνικό άστυ. Πολιτική του έκφραση η άμεση (με τα σημερινά δημογραφικά μεγέθη, πιό στοχαστικά και πιο περίπλοκα άμεση αλλά στην ουσία της άμεση) δημοκρατία. Πλαίσιο για την πραγμάτωση ενός ευτυχούς βίου η μικρή κλίμακα. Πεδίο ατομικής λύτρωσης η διασταύρωση των διαπροσωπικών σχέσεων. Αποκλείονται από ένα τέτοιο πλαίσιο αυταρχισμοί, αυθεντίες, γκουρού και σατράπες, δημαγωγοί και λαϊκιστές, ως υπερνικημένοι από την ίδια την εξέλιξη του σύγχρονου πολιτισμού. Το διαδίκτυο και γενικά η σύγχρονη τεχνολογία συνάδουν απροσδόκητα με την δυνατότητα υλοποίησης μίας κοινωνικής οργάνωσης πιο δημοκρατικής αλλά και οικονομικά πιο αποτελεσματικής. Ενδιαφέρουσα θα ήταν η πειραματική εφαρμογή των κοινοτικών και αμεσοδημοκρατικών αρχών σε μικρές ομάδες, όπως σχολικά πενταμελή συμβούλια, διοικητικά συμβούλια μη κερδοσκοπικών και μη επαγγελματικών σωματείων, συνεταιριστικών οργανώσεων, συλλόγων, ακόμη και συντακτικές επιτροπές περιοδικών. Με στόχο την συνέπεια λόγου και έργου. Η Νέα Πολιτική ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ 2013

7 Ελλάδα 2013 Η απαιδεία γέννησε την Χρυσή Αυγή του Κώστα Σταματόπουλου Α σφαλώς το πρόβλημα δεν είναι οι λίγες εκατοντάδες των γνήσιων νεοναζιστών, αλλά οι τέσσερις και κάτι εκατοντάδες χιλιάδες της εκλογικής τους βάσης, που δεν είναι νεοναζιστές. Μεταξύ αυτών, το ποσοστό των νέων δεν είναι αμελητέο. Ο κόσμος αυτός είναι από τα γνησιώτερα τέκνα της Μεταπολιτεύσεως. Είναι καρπός της παιδείας που αυτή τους έδωσε (πλήρης απουσία θετικών προτύπων, χαμηλό έως ανύπαρκτο επίπεδο μόρφωσης, επιβράβευση της ιδιοτέλειας κτλ), είναι καρπός του φόβου που αυτή ενστάλαξε στις ψυχές των ανθρώπων τους οποίους αμέλησε να προετοιμάσει επαρκώς για να αντιμετωπίσουν το αύριο, είναι καρπός μιας πολιτικής που επί δεκαετίες απαξίωσε αν δεν επιχείρησε να εξευτελίσει ο,τιδήποτε είχε σχέση με πατρίδα και Ελληνισμό, εκ μέρους δε ανθρώπων που ανήγαγαν σε δόγμα τον αμοραλισμό και την περιφρόνηση για τα κοινά. Αμορφωσιά συν φόβος μπροστά στο άφιλο αύριο, συν συνείδηση μίας κατ επανάληψιν εθνικής ταπεινώσεως, σε συνδυασμό με το εντελώς ανυπόληπτο συλλογικά της πολιτικής ηγεσίας (ενίοτε και το προδοτικό), ιδού τι γέννησε την Χρυσή Αυγή. Με μια λέξη δηλαδή: απελπισία. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και μειονεξίας αντιστρεφόμενο γεννά την βία. Αυτός είναι ο λόγος που καταφεύγουν στο σχήμα αυτό και βρίσκουν εκεί ιδεολογική στέγη τόσοι νέοι. Ο συστηματικά καταπατημένος, ταπεινωμένος πατριωτισμός τους, σε συνδυασμό με την ανομολόγητη πλην υπαρκτή μειονεξία τους, αντιστρεφόμενος, παίρνει την μορφή είτε του υπερ- Έλληνα (του οποίου λόγω πρωτογονισμού δεν υποψιάζονται την απέραντη κακομοιριά, δεδομένου ότι ουδεμία σχέση έχει το είδωλό τους με την ιστορική πραγματικότητα) είτε όπερ χειρότερο καταφεύγουν στην λατρεία του υπερ-εθνικισμού, και των «στρατιωτικών» αρετών όπως της υπακοής, της πειθαρχίας, της ισχύος, της ωμής βίας κατά παντός αντιπάλου κτλ. Ποιός θα σκύψει πάνω στις φοβισμένες αυτές, άρρωστες και μυριάκις προδομένες ψυχές, ποιός θα δώσει νόημα στην ατέρμονη δοκιμασία τους καθώς και έναν ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ

8 8 τουλάχιστον κόκκο ελπίδας; Πάντως όχι κάποιος πολιτικός! Το συναίσθημα της κοινωνίας είναι μετέωρο. Μετά την πτώση της βασιλείας, το τέλος της δικτατορίας και την δύση των μεγάλων Αρχηγών, ο κόσμος δεν έχει πού να ακουμπήσει το συναίσθημά του, δεν έχει πιά ποιόν ν αγαπήσει, ποιόν να εμπιστευθεί. Δεν είμαστε δυτικοί ή βόρειοι. Είμαστε ένας βαθειά συναισθηματικός λαός, με κάτι το αφοπλιστικά παιδικό ενίοτε και παιδαριώδες, που είναι ίσως αυτό που μας κάνει ευκολόπιστους, καθώς και να χαλούμε τόσο εύκολα. Το γεγονός δε ότι θεωρούμε υπαίτιους και υπόλογους της σημερινής δυστυχίας μας (που για τους νέους είναι - ή φαίνεται - ως καταδίκη όλης τους της ζωής ) συλλήβδην όλους τους πολιτικούς, κυριολεκτικά μας εξαγριώνει και μετατρέπει την στέρηση αυτήν σε μίσος, σε οργισμένη απαίτηση τιμωρίας, τιμωρίας ακόμη και με την πιό βίαιη μορφή. Σ αυτόν τον φαύλο κύκλο βυθιζόμαστε. Η κρίση αποκάλυψε μία παθογένεια, τα αίτια της οποίας μας πηγαίνουν πίσω στα 1981 αν όχι στα Γι αυτό και λέω ότι η Χρυσή Αυγή είναι το γνήσιο παιδί της Μεταπολιτεύσεως. Είναι τραγικό να έχεις φθάσει στο σημείο που οι επιλογές σου να είναι ανάμεσα στους ψεύτες/φαύλους/κλέφτες (και εν πολλοίς εγκληματίες), στους ναζί και στους κομμουνιστές! Θα αποσυμφόριζε κάπως τα πράγματα, μειώνοντας την πόλωση και απαλύνοντας το ένα τουλάχιστο άκρο, η ύπαρξη κόμματος λαϊκής πατριωτικής δεξιάς, κάτι σαν το παλιό Λαϊκό κόμμα. Αλλά και αυτό απαιτεί αναστήματα που δεν τα βλέπω και θα δεχθεί, είμαι βέβαιος αν ποτέ βρεθούν αυτά και είναι σε θέση όντως να ωφελήσουν τον τόπο τις καταιγιστικές ομοβροντίες του συστήματος. Κατά την γνώμη μου, το βάρος θα πρέπει να ριχθεί σε δύο επίπεδα. Το βαθύτερο και το πιο θεμελιώδες είναι εκείνο της παιδείας. Δεν αναφέρομαι μόνο στην παροχή γνώσεων, αλλά κυρίως στο σύστημα εκείνο που θα μεταβάλλει το άτομο που έχει ως κέντρο του παντός τον εαυτόν του (= ο άνθρωπος των δικαιωμάτων), σε άτομο ανοικτό στον άλλο και πρόθυμο να συμμερισθεί τον πόνο του (ο άνθρωπος του καθήκοντος) με όποιες ευθύνες και βάρη αυτό συνεπάγεται. Αυτή η μεταστροφή ίσως να μην χρειάζεται τιτάνες, αλλά απλά το καλό παράδειγμα. Αρχίζοντας από τους γονείς και καταλήγοντας στην κορυφή της κοινωνίας. Έτσι μόνο θα ημερέψουν οι άνθρωποι. Αντί αυτού έχομε τις οριζόντιες περικοπές, την καταφορολόγηση, τις κατασχέσεις, την κρατική αυθαιρεσία, ένα δηλαδή καθεστώς στυγνής βίας και πλήρους αναλγησίας, που λίγο διαφέρει από την ωμότερη κυβέρνηση κατοχής. Κι όλα αυτά ενώ, για κάποιους πολύ κοντά στα πράγματα, η γιορτή συνεχίζεται σε αμείωτους ρυθμούς. Σε ένα άλλο επίπεδο, είναι σαφές ότι πρέπει να επιδιώξομε, ει δυνατόν χωρίς κάποιας μορφής εκτροπή, την πλήρη Συνταγματική Μεταρρύθμιση, που να τοποθετήσει την πολιτική ζωή σε νέες, υγιείς βάσεις, και να παραδώσει τα ηνία σε νέα και άφθαρτα πρόσωπα, που θα προέλθουν από τις εφεδρείες των εμπροσθοφυλακών της κοινωνίας. Αλλά νομίζω πως παραληρώ! Ένα άλλο σημείο που με τρομάζει είναι το ψέμμα, στο οποίο καταφεύγουν οι πάντες, από το ένα άκρο στο άλλο του πολιτικού κόσμου. Δεν μας ενδιαφέρει το πρόβλημα, αλλά μόνον η επικοινωνιακή εκμετάλλευσή του, συγκαλύπτοντας, αποκρύπτοντας και παραποιώντας. Κατέβηκα στην αντιφασιστική διαδήλωση που ούτως ει άλλως γινόταν στην γειτονιά μου. Δεν ήσαν παραπάνω από παιδάκια, με μαύρα πουκάμισα σε ένδειξη πένθους για τον αδικοσκοτωμένο, και τα οποία κράδαιναν πανώ και κραύγαζαν συνθήματα όπου το αντιφασιστικό μένος συγχεόταν με το αντιμνημονιακό και το αντικυβερνητικό. Ένας αχταρμάς απελπιστικής κενότητας. Οι τίτλοι των εφημερίδων την επομένη μιλούσαν όλοι περί κοσμοπλημμύρας! Τηλεφώνησα σε φίλο εκδότη, ημιαριστερής εφημερίδας για να τον ψέξω, διότι αντί να καυτηριάσει την πλήρη απουσία δημοκρατικών και ανθρωπιστικών ανακλαστικών στην κοινωνία μας, κατέφυγε και αυτός στην εύκολη λύση: το ψέμμα. Το μόνο τελικώς που δεν είναι ψέμμα είναι οι αυτοκτονίες, είναι οι στρατιές των αστέγων και των ζητιάνων, είναι το των ανέργων, είναι η σωρευμένη Ανάγκη, που είναι τόση ώστε δεν αντιμετωπίζεται. Κι ενώ η κοινωνία παραπατά, η κυβέρνηση βάλθηκε να καταστρέψει και τα τελευταία ερείσματα σταθερότητας, που είναι η ακίνητη περιουσία. Σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σε άλλες χώρες, η Ελλάδα είναι μια χώρα μικροϊδιοκτητών. Τούτο οφείλεται αφ ενός στον ατομικισμό μας και αφ ετέρου στην χρόνια αστάθεια που παρατηρείται στον τόπο μας, καθώς και στην αυθαιρεσία και την αρπακτικότητα του κράτους. Τέλος στην πλήρη απουσία ουσιαστικής εκ ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ 2013

9 Ελλάδα 2013 μέρους του φροντίδας του πολίτη στους καίριους τομείς της παιδείας, της προνοίας και της ασφάλειας. Θυμίζω ότι ηγέτες άλλου βεληνεκούς, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1931 (διεθνής οικονομική κρίση) και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ανόρθωση μετά την πολεμική δεκαετία) επέλεξαν την αντιπαροχή και επομένως την απόκτηση ακίνητης περιουσίας από τον μέσο Έλληνα ως ΤΟ μέσον για να αποτρέψουν την πλήρη προλεταριοποίηση του λαού και επομένως την επικράτηση των άκρων. Αυτή η μέση τάξη, δηλαδή το 70% τουλάχιστον του πληθυσμού, είναι που στηρίζει την δημοκρατία, την τάξη και την σταθερότητα. Από συμφέρον, συμφέρον όμως που ταυτίζεται με εκείνο της χώρας, μίας χώρας η ηγεσία της οποίας κυριολεκτικά δίδαξε τους κατοίκους της πώς να περιφρονούν τους θεσμούς. Χωρίς υλικό έρμα, χωρίς πίστη στους κρατικούς θεσμούς και με κλονισμένη και γι αυτόν τον λόγο την οικογένεια, σε περιβάλλον δε ψυχικό και υλικό καταστροφής, πάμε, φοβούμαι, γραμμή στον εμφύλιο! Και προς τα εκεί μας σπρώχνει κυβέρνηση υποτίθεται αστική! Αίσχος! Και πάλι για πολλοστή φορά μετά το 1974 αντιφάσκομε. Διότι από την μία αγωνιζόμαστε να παραμείνομε στην Ευρώπη, ενώ από την άλλη καταστρέφομε την τάξη εκείνη που είναι η μόνη που υποστηρίζει αυτήν την προσπάθεια! Αδιέξοδο, αποτέλεσμα τελικώς της απαιδείας της Μεταπολιτεύσεως. σχόλιο k«μπαμπούλες» και «θεωρίες των δύο άκρων» αντί για λύση Ο λόγος με αφορμή την φερόμενη ως εγκληματική οργάνωση του κόμματος της Χρυσής Αυγής, που δεσπόζει στην ειδησεογραφία μονοπωλώντας το παν. Τα εντεταλμένα Μ.Μ.Ε, σε ρόλο εξωθεσμικό οιονεί δικαστή, πλειοδοτώντας σε ανακρίβειες και παραπληροφόρηση, πρωταγωνίστησαν στην προβολή της νεοναζιστικής απειλής. Η ιστορία επαναλαμβάνεται μιμητικά: από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» της δεκαετίας του 60, επιστρατεύεται σήμερα από την εξουσία η «ναζιστική» απειλή, την στιγμή κατά την οποία η Ελλάδα στενάζει υπό τον ζυγό της πρωτοφανούς πτώχειας. Είναι ασύλληπτο το πώς καλλιεργήθηκε εντέχνως λήθη για τα καίρια της καθημερινότητας, την ακραία αντιλαϊκή πολιτική του μνημονίου, την θεσμική αποσύνθεση και την κρατική αβελτηρία διαχείρισης της κοινωνικής πραγματικότητας, μέσω της απειλής του «Ναζισμού», υποτιμώντας σαφώς την νοημοσύνη του κόσμου. Ο ολοκληρωτισμός όμως δεν αντιμετωπίζεται με εξορκισμούς φαντασμάτων του παρελθόντος, αλλά με εφαρμογή ουσιαστικών πολιτικών προς το συμφέρον του λαού. Αυτό που καλείται ιστορικά ολοκληρωτισμός δεν χωράει σε ιστορικά σχήματα ούτε απονεκρώνεται σε κοινότοπη συνθηματολογική ρητορική. Για να εκριζωθεί, πρέπει να εντοπιστούν τα γενεσιουργά αίτια που τον εξέθρεψαν, απαιτείται επομένως αυτοκριτική. Ειδάλλως δεν επιτυγχάνεται κατ ουσίαν τίποτα, τουναντίον πυροδοτείται ένας φαύλος κύκλος αναζωπυρώσεων εις το διηνεκές. Η δημιουργία του «μπαμπούλα» έχει σκοπό να αποστρέψει την προσοχή του πολίτη από τα καίρια ζητήματα που τον θίγουν κατάφωρα ώστε να ενταχθεί αυτόχρημα ως οπαδός στο ένα ή άλλο φανατισμένο μπλοκ. Υπ αυτήν την έννοια, η θεωρία των δύο άκρων αποτελεί εργαλείο στα χέρια της κατεστημένης εξουσίας, προκειμένου παραπλανήσει τον πειθήνιο και επιλήσμονα λαό. Το παραισθησιογόνο των μαζών! Χάρης Κατσιβαρδάς ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ

10 Πώς να αντιμετωπισθεί η «Χρυσή Αυγή» του Νέστορα Κουράκη Σ τις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 η «Χρυσή Αυγή» είχε ψηφισθεί σε όλη την ελληνική επικράτεια από ψηφοφόρους και είχε αντίστοιχα λάβει ποσοστό μόλις 0,29%. Στις εκλογές του Ιουνίου 2012, δηλαδή σε λιγώτερο από 2 χρόνια, το ποσοστό αυτό ανέβηκε κατακόρυφα στο 6,92%, πράγμα που σημαίνει ότι εκλογείς ψήφισαν υπέρ του συγκεκριμένου κόμματος με τις γνωστές ακραίες αντισυστημικές θέσεις. Είναι προφανές ότι όλοι αυτοί οι σχεδόν μισό εκατομμύριο Έλληνες που ανέδειξαν την «Χρυσή Αυγή» σε σημαντική κοινοβουλευτική δύναμη με 18 βουλευτές δεν είναι ούτε ναζιστές, ούτε φασίστες, ούτε καν ακροδεξιοί. Είναι πολίτες που θέλησαν έτσι να εκφράσουν με κραυγαλέο τρόπο την οργή και την διαμαρτυρία τους για την ανεπάρκεια των έως τότε πολιτικών ηγεσιών να επιλύσουν βασικά προβλήματα της χώρας όπως: το μεταναστευτικό, η έλλειψη αισθήματος ασφάλειας και κοινωνικής αλληλεγγύης, η ανεργία, η ακρίβεια, η διαφθορά και τέλος η ατιμωρησία όσων καταχρώνται το δημόσιο χρήμα. Tαυτόχρονα, στην «Χρυσή Αυγή» φαίνεται να έχουν προσφύγει και πολίτες (από όλες τις πολιτικές παρατάξεις) που προσπαθούν να νιώσουν ψυχολογικά ασφαλείς, να αποκτήσουν μια ταυτότητα, να ξεφύγουν από το αίσθημα ταπείνωσης που τους έχουν προκαλέσει τα διαδοχικά μνημόνια, να πιστέψουν σε κάποιους στόχους -όσο και αν πολλοί από 10 εμάς δεν συμφωνούμε με αυτούς τους στόχους-, και τέλος πάντων να «κρατηθούν» από κάπου. Πιο συγκεκριμένα, είναι προφανές ότι π.χ. η γιαγιούλα που τη συνοδεύουν κάποιοι χρυσαυγίτες για να μεταβεί στο αυτόματο μηχάνημα ανάληψης χρημάτων ή στην τράπεζα για να εισπράξει τη σύνταξή της, δεν εμφορείται από ακροδεξιά ιδεολογία, αλλ απλώς βρίσκει ανθρώπους που της συμπαραστέκονται και τη βοηθούν να νοιώσει ασφαλής. Επίσης και ο άνεργος νεαρός που ψηφίζει «Χρυσή Αυγή» ίσως προσπαθεί απλώς να δώσει έτσι ένα μάθημα στο λεγόμενο «πολιτικό σύστημα» για την άθλια και ταπεινωτική -όπως πιστεύει- κατάσταση, στην οποία τον έχει φέρει αυτό το σύστημα, και συνάμα να νιώσει ότι «ανήκει κάπου» και ότι έχει μια ταυτότητα. Δεν είναι, επομένως μόνον τα οικονομικά προβλήματα που έχουν ενισχύσει τις στρατιές της «Χρυσής Αυγής», αλλά και το εξ ίσου σημαντικό γεγονός ότι μέσα στη «Χρυσή Αυγή» βρίσκουν αρκετοί συμπολίτες μας έναν τρόπο αφ ενός να αποδοκιμάσουν με οργή το συνολικό πολιτικό σύστημα για τις εθνικές ταπεινώσεις και την ανυπαρξία κράτους στις οποίες αυτό κατά την γνώμη τους μας έχει οδηγήσει και αφ ετέρου να αισθανθούν ότι κάποιοι μπορούν πραγματικά να σταθούν αλληλέγγυοι δίπλα τους. Συμπέρασμα: η «Χρυσή Αυγή» δεν αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά ούτε με περαιτέρω αυστηροποίηση της ποινικής νομοθεσίας, ούτε βεβαίως και ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ 2013

11 Κοινός νους με απαγόρευση της λειτουργίας της. Τέτοια μέτρα θα έδιναν την εντύπωση «διωγμού» και ενδεχομένως θα βοηθούσαν στην περαιτέρω ενίσχυσή της. Ο μόνος τρόπος για να ανασταλεί η άνοδός της και, ει δυνατόν, να επιτευχθεί μακροπρόθεσμα η συρρίκνωσή της είναι να χτυπηθούν οι ρίζες των κοινωνικών παραγόντων που την εξέθρεψαν και συνεχίζουν να την εκτρέφουν. Να διασφαλισθεί δηλαδή εργασία για τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων, να γίνει φτηνότερο το κόστος προϊόντων και υπηρεσιών, να ληφθούν μέτρα για την ένταξη στην ελληνική κοινωνία όσων μεταναστών μπορεί αυτή ακόμη να αντέξει, να καταργηθεί η βουλευτική και υπουργική ασυλία των καταχραστών και μιζαδόρων του δημοσίου χρήματος και, γενικώτερα, να εφαρμοσθεί ο νόμος σε όλους τους πολίτες, ανεξάρτητα από την κοινωνική ή πολιτική τους ισχύ. Και παράλληλα: να προσδιορισθούν οι κοινωνικές αξίες στις οποίες μπορούν οι νέοι, κυρίως, πολίτες της χώρας να πιστέψουν, ώστε να αποκτήσουν έτσι ένα όραμα και μιαν αίσθηση σκοπού στη ζωή τους... Μόνον με αυτόν τον τρόπο, όσο μακροπρόθεσμος και αν φαίνεται, πιστεύω ότι θα καταστεί εφικτή η οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας, όπου οι ακραίες αντισυστημικές ιδεολογίες δεν θα έχουν πλέον τίποτε να υποσχεθούν ή να προσφέρουν. Υ.Γ. Το κείμενο αυτό είχε ολοκληρωθεί πριν από την μοιραία δολοφονία του Παύλου Φύσσα το βράδυ της Το ότι παρά τις επακολουθήσασες προφυλακίσεις/προσωρινές κρατήσεις πρωτοκλασάτων στελεχών της «Χρυσής Αυγής», το λεγόμενο αυτό πολιτικό «μόρφωμα» εξακολουθεί να έχει απήχηση στο εκλογικό σώμα, διατηρώντας εάν όχι έχοντας επαυξημένη την πολιτική του δύναμη (με βάση τα αποτελέσματα των εκλογών Ιουνίου 2012) και συνεχίζοντας να αποτελεί τον τρίτο δημοφιλέστερο πολιτικό σχηματισμό της χώρας, σύμφωνα τουλάχιστον με την δημοσκόπηση που παρουσίασε ο Γιάννης Πρετεντέρης 20 μέρες μετά (την ) στο Mega Channel (βλ. εφημ. Τα Νέα της , σελ. 6), είναι ίσως μια προειδοποίηση ότι το φαινόμενο της «Χρυσής Αυγής» δεν είναι συγκυριακό, ούτε τελειώνει με ποινικές διώξεις, διαπόμπευση και φυλακίσεις, αλλ ότι για την αντιμετώπισή του χρειάζεται να χτυπηθούν οι βαθύτερες ρίζες του, δηλαδή τα κοινωνικά προβλήματα που το ενδυναμώνουν και το συντηρούν. Η Nέα Πολιτική μηνιαίο πολιτικό περιοδικό Γραφτείτε συνδρομητής στη Νέα Πολιτική Συνδρομές εσωτερικού: 40 ευρώ Συνδρομές φοιτητών: 35 ευρώ Συνδρομές νομικών προσώπων: 75 ευρώ Συνδρομές εξωτερικού: 50 ευρώ Επικοινωνήστε μαζί μας για την συνδρομή σας: Ηλ. ταχυδρομείο: Τηλ.: , ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ

12 12 Το σύμπτωμα, το αίτιο και η θεραπεία k Η δικαστική δίωξη της ακροδεξιάς(και αυτή ατυχής και σπασμωδική) καταπολεμά το σύμπτωμα. Αλλά τα αίτια που παρήγαγαν το φαινόμενο: ήτοι α. το μνημόνιο και η πρωτοφανής διάλυση της κοινωνίας που αυτό προκάλεσε, β. η λαθρομετανάστευση, που οδήγησε μαζικά τους κατοίκους των πληττόμενων περιοχών σε ακραίες οργανώσεις, γ. η διαφθορά και η συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος, παραμένουν ολοζώντανα.. Επείγει να αντιμετωπισθούν τα παραπάνω με α. οργανωμένη και σχεδιασμένη έξοδο από την μνημονιακή πολιτική, όχι με μηδενικούς ηρωισμούς ή ψευτοπαλληκαρισμούς και μπλόφες τύπου ΑΝΕΛ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ., αλλά με τεχνοκρατική προετοιμασία, κάτι που αποτελεί το αντικείμενο του αφιερώματος του παρόντος τεύχους της ΝΠ, β. αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης (που απειλεί με δημογραφική υποκατάσταση του ελληνικού πληθυσμού από αφρικανικό-αραβικό), αντιμετώπιση που πρέπει να γίνει βάσει της διεθνούς εννόμου τάξεως και με απόλυτο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γ. το κυριώτερο, εξοστρακισμό της φαυλοκρατίας, ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων και ριζική πολιτική μεταρρύθμιση. Μόνον μία νέα, ισχυρή πολιτική δύναμη, με κεντρικούς άξονες τον Πατριωτισμό, την Κοινωνική Δικαιοσύνη και την ριζική μεταρρύθμιση των δημοκρατικών θεσμών, μία δύναμη με εντελώς νέο, έντιμο και ικανό πολιτικό προσωπικό, που θα τεθεί στο κέντρο του πολιτικού φάσματος, μία τέτοια δύναμη θα εξασθενήσει τα άκρα και θα αποτρέψει την διολίσθηση της χειμαζόμενης ελληνικής κοινωνίας σε εμφυλιοπολεμική κατεύθυνση. k Ο βήχας, το χρήμα και ο παλαιοκομματισμός δεν κρύβονται Ο αυτισμός του πολιτικού συστήματος της ύστερης μεταπολίτευσης, η εσωτερική, κλειστή λογική του, η αυτοαναφορικότητά του (όρος του σπουδαίου Γερμανού κοινωνιολόγου Luhmann) προβάλλουν ανάγλυφα στις απεγνωσμένες προσπάθειές του να αναδείξει «νέα» πολιτικά σχήματα, στην πραγματικότητα ανακυκλώσεις φθαρμένων υλικών. Αποσυρμένοι και τραγικά αποτυχημένοι ηγέτες μνημονεύονται ως «εφεδρείες» και συζητώνται ως έστω και μεταβατικές «λύσεις», γόνοι τριτοκοσμικών «τζακιών» προωθούνται μηντιακά, αυλοκόλακες πρώην ισχυρών αναδύονται ως «ανανεωτικά στοιχεία», υπουργοί απολύτως υπεύθυνοι για το σημερινό χάος ιδρύουν εικονικά «κόμματα» όχι για να πολιτευθούν αλλά για να διαπραγματευθούν, και μαζί τους συζητούν και καταρρέοντες πολιτικοί σχηματισμοί που θέλουν να δημιουργήσουν εικόνα «προσκλητηρίου» εφέδρων και «επανασυσπείρωσης» απωλεσθέντων στελεχών. Ζώντας στον κόσμο τους, δεν αντιλαμβάνονται ότι η βασιλεία τους έληξε, και κατά την βιβλική ρήση εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλειπείς, οι συσπειρώσεις και οι επανασυσπειρώσεις τους είναι ζυμώσεις περιθωρίου με μηδενική απήχηση,η κοινωνία έχει αποστρέψει το βλέμμα της και αναζητεί άλλες λύσεις εκτός της αδιάφορης πιά, ακόμα και απεχθούς για το ευρύ κοινό παρέας τους. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα k Αναρωτιέται κανείς πώς αισθάνεται ο κ. Στουρνάρας βιώνοντας την συνεχή εναλλαγή ανακοινώσεων-διαψεύσεων. Ανακοινώσεων δικών του και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα διαψεύσεων από την τρόϊκα. Διότι δεν διανοούμεθα ότι μπορεί να ψεύδεται. ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ 2013

13 Ελλάδα 2013 k Παράδειγμα: εξήγγειλε δεκάδες φορές (στη κυριολεξία) ότι «δεν θα ληφθούν νέα μέτρα», και μάλιστα εις απόλυτον, δογματικόν, στομφώδες, μη επιδεχόμενον διαψεύσεως ύφος, και λίγες ώρες αργότερα η τρόϊκα απαίτησε μέτρα του πρωτοφανούς ύψους των 4 δις. Δεύτερο παράδειγμα: το μέγα ψεύδος του «πρωτογενούς πλεονάζοντος», που έδωσε αφορμή για πανηγυρισμούς από πλευράς κυβέρνησης. Τελικώς αποκαλύφθηκε ότι το «πρωτογενές πλεόνασμα» ήταν ένα πλάσμα της κυβερνητικής φαντασίας, αφού η επίτευξή του προϋπέθετε την πλήρη είσπραξη των προβλεπομένων φόρων, ΦΠΑ και άλλων εσόδων, που όπως είναι απολύτως βέβαιο δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να εισπραχθούν. Τουλάχιστον μέχρι τέλους του έτους. Οπότε διερωτάται κανείς ευλόγως γιά τις επιπτώσεις του σκωτσέζικου ντους στο οποίο υποβάλλει καθημερινά η τρόϊκα τον κ. Στουρνάρα. k Γιατί καταρρέει η κυκλοφορία των μεγάλων ημερήσιων εφημερίδων Η δραματική πτώση της κυκλοφορίας των παραδοσιακών ημερησίων εφημερίδων κακώς αποδίδεται αποκλειστικά στην υπερχρέωση στις τράπεζες και στην στροφή του κοινού στο διαδίκτυο. Αυτά αποτελούν εύκολο άλλοθι, που εμποδίζει μία ανοιχτή και ειλικρινή συζήτηση για τα πραγματικά αίτια της κατάρρευσης των ναυαρχίδων του ελληνικού τύπου. Η απομάκρυνση του αναγνωστικού κοινού από τις παλαιές μεγάλες εφημερίδες έχει, αντιθέτως, άμεση σχέση με την κατεύθυνση, την ποιότητα και το περιεχόμενο της ύλης τους. Οι ισχυρές εφημερίδες του παρελθόντος, ίσως από υπερβολική αυτοπεποίθηση, εξελίχθηκαν σε κλειστά αυτοαναφορικά συστήματα με λογική παρέας. Δεν ανέδειξαν νέους αρθρογράφους, δεν προώθησαν νέες ιδέες. Η λογική τους παρέμεινε η λογική της αέναης αναπαραγωγής των ιδίων-αξιόλογων ή μη, δεν είναι αυτό το θέμα- προσώπων και ιδεών. Δεν είναι τυχαίο ότι το χαριστικό πλήγμα οι άλλοτε ισχυρές εφημερίδες το δέχθηκαν την εποχή του μνημονίου. Σε ώρα ελεύθερης πτώσης του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης, δεν μπόρεσαν να δουν έξω από το γνώριμό τους πολιτικό σκηνικό των υπαρχόντων κομμάτων και των παραφυάδων τους. Η οπτική τους φθάνει μέχρι-το πολύ- τα παλαιοκομματικά γκρουπούσκουλα νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης χωρίς καμμία απήχηση τύπου ή αναμασήματα φθαρμένων υλικών και κομματίδια χωρίς καμμία λαϊκή απήχηση που ιδρύουν κατά συρροήν πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ενώ έξω η κοινωνία βοά, η αναζήτηση «νέας κεντροαριστεράς σύνθεσης» εξαντλείται σε αποτυχημένα δευτεροκλασσάτα στελέχη των αλήστου μνήμης κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και σε οργανικούς «διανοούμενους» του σημιτικού και του γεωργακοπαπανδρεϊκού περιβάλλοντος και της ανανεωτικής αριστεράς. Στην δε δεξιά, η συζήτηση εξαντλείται στην παραφιλολογία περί επιστροφής του Κώστα Καραμανλή, την οποία προφανώς ούτε ο ίδιος επιδιώκει. Το πλέγμα ισορροπιών, οι προσωπικές σχέσεις, οι παλαιές συμπορεύσεις θολώνουν την εικόνα και καθιστούν αδύνατη την ανανέωση. Το αποτέλεσμα είναι ότι η κοινωνία, η οποία θεωρεί όλες αυτές τις συζητήσεις αδιάφορες ζυμώσεις ενός ήδη νεκρού κόσμου, αναζητά ειδήσεις, πρόσωπα, ιδέες, στο ανοιχτό σε όλα αυτά διαδίκτυο. Στο διαδίκτυο αναζητείται η αλήθεια, στο διαδίκτυο διεξάγεται διάλογος, πραγματικός, με επιχειρήματα και αντιπαράθεση (ενίοτε υβριστική και βίαιη, αλλά αντιπαράθεση). Στο διαδίκτυο αναδεικνύονται λαμπροί αρθρογράφοι με δυνατή πέννα, αρθρογράφοι που αγνοεί εντελώς ο «επίσημος» ελληνικός τύπος. Στο διαδίκτυο, οι αναγνωσιμότητες είναι τεράστιες, πολλών εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ

14 μάτια διαβάζουν τα σημαντικά κείμενα, τα οποία κυκλοφορούν με τρομακτική ταχύτητα σε όλον τον κόσμο, σε Έλληνες της Νέας Υόρκης, του Τόκιο, του Σίντνεϋ, του Λονδίνου, διαμορφώνοντας ένα αναγνωστικό κοινό μη προσδιορίσιμο και μη καταμετρήσιμο, και οπωσδήποτε μη συμβατικό, αλλά κριτικό, ζωντανό, διαδραστικό, εκρηκτικό. Από αυτό το κλίμα απουσιάζουν εντελώς τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Ακόμη και οι διαδικτυακές τους εκδοχές, των οποίων η μορφή είναι τεχνικά σύγχρονη, αλλά το περιεχόμενο ξεπερασμένο από την γενική τάση του διαδικτύου και της κοινωνίας. Γι αυτό δεν είναι τυχαίο που στις ηλικίες κάτω των σαράντα η λέξη «εφημερίδα» είναι ανύπαρκτος στο λεξιλόγιο και ηχεί ως όρος της περασμένης γενεάς. 14 k Προφητεία για τον Κάρολο Παπούλια Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας συχνά κατηγορήθηκε από ένα μέρος της κοινής γνώμης ως «οργανικό μέρος του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης», ως «αδρανής ενώπιον της κοινωνικής κατάρρευσης», ως «συνυπεύθυνος διά της υπογραφής του για το Μνημόνιο και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας» και άλλα παρόμοια. Οι επικριτές του λησμόνησαν ότι υπάρχει Σύνταγμα, το οποίο προβλέπει συγκεκριμένες αρμοδιότητες για τα θεσμικά όργανα του κράτους. Ο Πρόεδρος δεν ασκεί καμμία απολύτως αυτόνομη εξουσία πλην του διορισμού του διοικητικού προσωπικού της προεδρίας. Είναι υποχρεωμένος να επικυρώνει τις αποφάσεις της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας, άλλως θεωρείται υπεύθυνος συνταγματικής εκτροπής. Ακόμα και οι προεδρικοί λόγοι τυπικά εγκρίνονται από την κυβέρνηση. Σε περίπτωση κυβερνητικής κρίσης, και πάλι ο Πρόεδρος λειτουργεί με τρόπο απολύτως προκαθορισμένο από το γράμμα του Συντάγματος. Προεδρεύει του Συμβουλίου πολιτικών αρχηγών και διορίζει πρωθυπουργό το πρόσωπο που το Συμβούλιο υποδεικνύει. Σε περίπτωση εκλογών, διορίζει υπηρεσιακή κυβέρνηση με πρωθυπουργό υποχρεωτικά έναν από τους τρεις προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων. Σε αυτό το σημείο ο Πρόεδρος έχει την διακριτική εξουσία να επιλέξει, όπως και να συναποφασίσει για την σύνθεση της υπηρεσιακής κυβέρνησης. Και, πράγματι, κατά τις διπλές εκλογές του 2012, ο Πρόεδρος χειρίστηκε άψογα την όλη διαδικασία, η οποία εμπεριείχε και αμφιλεγόμενες διαστάσεις (π.χ. συμμετοχή νεοναζιστικού κόμματος στις διαπραγματεύσεις). Αν μελετήσει κανείς διεξοδικά τα πρακτικά των συζητήσεων στο προεδρικό μέγαρο, θα φρίξει με την επιπολαιότητα και την ανευθυνότητα του πολιτικού κόσμου, σε αντίθεση με την σωφροσύνη του Προέδρου. Το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων ανάγκασε τον Πρόεδρο να διορίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση. Κοινή ομολογία ότι η «προεδρική» κυβέρνηση υπήρξε απείρως καλύτερη από όλες τις κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις της τελευταίας τριακονταετίας. Και επειδή λόγω κρίσης εκ των πραγμάτων λειτούργησε ως κανονική κυβέρνηση και άσκησε εξουσία, αποδείχθηκε ότι οι υπηρεσιακοί υπουργοί του Προέδρου ήταν σκάλες ανώτεροι των κοινοβουλευτικών. Αλλά και στα μεγάλα θέματα ο Πρόεδρος δεν τήρησε αιδήμονα σιωπή. Συχνά μίλησε δημοσίως για την ανάγκη προστασίας των ασθενών κοινωνικών τάξεων, έβαλε στην ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ 2013

15 Ελλάδα 2013 k θέση του τον Σόϊμπλε και τάχθηκε κατά του νεοναζισμού. Τι παραπάνω να πράξει ένας θεσμικά αποδυναμωμένος Πρόεδρος; Θα διακινδυνεύσουμε μία προφητεία. Στην θύελλα που επέρχεται, σε συνθήκες μαζικής εκπτώχευσης του λαού, ανθρωπιστικής κρίσης και κατάρρευσης της δημόσιας τάξης που θα σαρώσουν βίαια το πολιτικό σύστημα, ο Πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα πράξει το καθήκον του. k Η ηχηρή απουσία του πνευματικού κόσμου Στις τρομακτικές μέρες που διανύουμε, προκαλεί τεράστια εντύπωση η ηχηρή απουσία του υποτιθέμενου «πνευματικού κόσμου» της χώρας. Οι κ.κ.πανεπιστημιακοί ασχολούνται με την αποσόβηση του τρομακτικού κινδύνου όχι του νεοναζισμού ή της χρεωκοπίας, αλλά της πιθανής απόλυσης πλεονάζοντος διοικητικού προσωπικού από τα πανεπιστήμια. Η κυρία Ρεπούση επικεντρώνεται στην κατάργηση των Αρχαίων και των Θρησκευτικών από την Μέση Εκπαίδευση (την οποία αγνοεί πλήρως, καθ ότι πανεπιστημιακός). Επιστημονικά σωματεία οικονομολόγων δεν άκουσε κανείς να αρθρώσουν κάποια εκτίμηση, οι δε κοινωνιολόγοι σιωπούν ενώ η ελληνική κοινωνία καταρρέει. Δεν υπάρχει ένας Καβάφης να αποχαιρετήσει την Μεταπολίτευση που φεύγει, ούτε ένας Παλαμάς να σαλπίσει το Τραγούδι των Ηρώων (όπως το καλοκαίρι του 1909, που κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν το Γουδί. Η Φλογέρα του Βασιλιά). Λείπει ένας Γεώργιος Βλάχος να στείλει επιστολή στην Αυτού Εξοχότητα την καγκελλάριο Μέρκελ, ένας Βλάσσης Γαβριηλίδης να παρουσιάσει στην Κοινή Γνώμη έναν νέο Βενιζέλο. Προπαντός, λείπει η ιδεαλιστικά και όχι μηδενιστικά οργισμένη νεολαία της ποίησης και της επανάστασης. Όπως έγραψε ο Αντρέ Μπρετόν, «στα καφενεία αργοπεθαίνουνε τα γηρατειά και στις καφετερίες τα νιάτα». Ο κος Αρβανιτόπουλος και η δική του «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» k Όπως κάθε συνεπής προς τον εαυτό του υπουργός Παιδείας της Μεταπολίτευσης, έτσι και ο κ.αρβανιτόπουλος αποφάσισε να προωθήσει την δική του εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Έτσι εξήγγειλε το «νέο Λύκειο». Αλλά δεν περιορίστηκε να φέρει τα πάνω-κάτω στο πρόγραμμα του Λυκείου. Έκανε και κάτι που προσιδιάζει όχι σε ευρωπαϊκή αλλά σε βαθειά τριτοκοσμική χώρα: εξήγγειλε τις μεταβολές, βασικά καταργήσεις μαθημάτων εξ αιτίας των οποίων έχασαν το διδακτικό τους αντικείμενο και άρα την δουλειά τους χιλιάδες εκπαιδευτικοί, μήνα Αύγουστο (!), για να εφαρμοστούν τον Σεπτέμβριο (!!). Μάλιστα το νομοσχέδιο ψηφίστηκε αφού είχε αρχίσει το σχολικό έτος (!!!). Έτσι άρχισε το σχολικό έτος με χιλιάδες εκπαιδευτικούς μετέωρους, χωρίς βιβλία για τα νέα γνωστικά αντικείμενα Σε οποιαδήποτε σοβαρή χώρα, οι όποιες μεταρρυθμίσεις θα εφαρμόζονταν όχι βέβαια το ίδιο αλλά από το επόμενο έτος, ώστε να προλάβουν να εκτυπωθούν και να διορθωθούν τα βιβλία, να ενημερωθεί η εκπαιδευτική κοινότητα, ακόμα να έχουν κάποιον εύλογο χρόνο προσαρμογής οι εκπαιδευτικοί και να βρουν εργασία οι απολυόμενοι λόγω καταργήσεως του αντικειμένου τους. Αλλά ο κ. Αρβανιτόπουλος, που αν και καθηγητής σε κάποιο πανεπιστήμιο αφοσιώθηκε από νωρίς στα κομματικά του καθήκοντα στην ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, έδειξε ότι αφομοίωσε πλήρως την παράδοση της Μεταπολίτευσης στον θώκο του υπουργείο του. Η Νέα Πολιτική ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ

16 Εναλλακτικό Πολιτικό Σύστημα γιά την Ελλάδα του Κωνσταντίνου Κόλμερ 16 Η Ελλάς κατήντησε μεταπολιτευτικώς ένα «αποτυχημένο κράτος» (Failed State). Mία χώρα η οποία είχε νικήσει την Ιταλία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και εις «τρείς γύρους» την ξενοκίνητο κομμουνιστική επιβουλή κατά της Μακεδονίας μας ( ), και που επέτυχεν αξιοζήλευτη οικονομικήν ανάπτυξιν, από του έτους 1952 μέχρι του 1973 (μ.ό.: 6%), υπέστη μίαν άνευ προηγουμένου ηθική και υλική πανωλεθρία τα τελευταία 40 χρόνια. Ως παρεδέχθη κι ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς ομιλών στο Αμερικανοεβραϊκό Συνέδριο της Νέας Υόρκης, στις 29 Σεπτεμβρίου 2013: «...Η χώρα μου διέρχεται μέσω μιάς βαθείας κρίσεως. Επί μία συνεχή εξαετία απώλεσε το τέταρτο του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος της, υπέστη μία (σ.σ: επίσημον) ανεργία 27% (σ.σ: του ενεργού πληθυσμού) και 60% της νεολαίας. Ο Ελληνικός λαός έχασε το 40% του προηγουμένου (sic) βιοτικού του επιπέδου, περιλαμβανομένων των φόρων και του πληθωρισμού (σ.σ: του...ευρώ!). Τέτοια καταστροφή δεν έγινε πουθενά αλλού μεταπολεμικώς»! Αντί να διερωτηθή ο κ. πρωθυπουργός ποία τα αίτια και ποίοι οι υπεύθυνοι της καταστροφής αυτής και να κάμη την αυτοκριτική του, εξετράπη εις εμφυλιοπολεμικές καυχησιολογίες, στο Εβραϊκό συνέδριο της Νέας Υόρκης. Χρειάζεται όθεν να υπενθυμίσωμε αμφοτέρας τας αιτίας της αποτυχίας της πρωθυπουργικής δημοκρατίας «μας» στον καυχηματία πρωθυπουργόν, αφού δεν ευρέθη ούτ ένας από το ακροατήριο να του θέσει το ερώτημα: «Καλά, από πού ήλθατε, κε Σαμαρά; Απ τον Άρη; Δεν έχετε προσωπικές ευθύνες, ως εν δράσει πολιτικός επί τρείς δεκαετίες, γιά την κατάντια της συγχρόνου Ελλάδος;» Ο κ. Σαμαράς θα ενθυμείται ασφαλώς ότι, ως νέος βουλευτής (τότε 27 ετών) στις εκλογές του 1977, περιεφέρετο στις αίθουσες του τότε υπουργείου Συντονισμού αναζητών εξηγήσεις διά το οικονομικόν πρόβλημα της χώρας, που ήδη διεφαίνετο εξ αιτίας της εμπαθούς και αδικαιολογήτου «σοσιαλμανίας» των Παπαληγούρα-Καραμανλή, οι οποίοι είχαν σχεδόν εκμηδενίσει την ανάπτυξι, προκαλέσει μαζική φυγή κεφαλαίων και υψηλό πληθωρισμόν, ήδη από τα τρία πρώτα χρόνια της «μεταπολιτεύσεως». Μετά ήρθεν ο Πασοκικός Αρμαγεδδών... Εις γενομένην συζήτησιν, εξήγησα στον νεαρό τότε βουλευτή της Ν.Δ. ότι η Ελλάς δεν έχει ουσιαστικόν οικονομικόν πρόβλημα αλλά σοβαρότατο πολιτικόν. «Τα οικονομικά προβλήματα», του είπον, «λύονται εις μίαν ελευθέρα οικονομίαν (ως υποτί- ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ 2013

17 Ελλάδα θεται ότι είναι η Ελληνική) διά της επιτεύξεως κοινωνικού ισοζυγίου (ήτοι η συνολική ζήτησις να μην υπερβαίνει την προσφορά, παρά μόνον κατά τις παραγωγικές επενδύσεις) και οι παροχές να παρακολουθούν κατά πόδας την ανάπτυξι των δεξιοτήτων του καταναλωτικού λαού και της ανταγωνιστικότητος της οικονομίας και όχι τις εκλογικές σκοπιμότητες του εκάστοτε πρωθυπουργού». «Το πολιτικόν όμως πρόβλημα», συνέχιζα, «είναι δυσεπίλυτον εις μίαν πρωθυπουργικήν δημοκρατία, όπου λείπουν τα cheques and balances και επικρατεί η αρχή ενός ανδρός, του οποίου κύριον μέλημα είναι ν αποφεύγει το πολιτικόν κόστος και να μεγιστοποιεί τις προσωπικές ωφέλειες». Αργότερον, ο κ. Σαμαράς υπέστη ο ίδιος τις συνέπειες της Αρχής ενός ανδρός ως ο νεώτερος υπουργός Εξωτερικών, όταν διεφάνη ότι διαφοροποιείτο από τα συμφέρονα του πολιτικού κατεστημένου, στο θέμα της ονομασίας της Μακεδονίας από τα Σκόπια. Αλλ ως φαίνεται, ουδέν εδιδάχθη έκτοτε. Όταν ανέλαβε την πρωθυπουργίαν και εν μειοψηφία τελών, ελησμόνησε ότι είναι «ο πρώτος υπηρέτης του λαού» κατά την κυριολεξίαν του υπουργήματος και ησχολήθη αποκλειστικώς με την κατάληψι και διατήρησι της εξουσίας αναλώμασι του Ελληνικού λαού. Εγκατέλειψε τα διάφορα «Ζάππεια» με τα οποία παρεπλάνησε προηγουμένως τους ψηφοφόρους του, και ενεκολπώθη την «Τρόϊκα» και τα Μνημόνια ως και τις «συστάσεις» της «ηνωμένης»ευρώπης, εις τας οποίας εντάσσεται και η πρόσφατη παραβίασις του Συντάγματος του 1975 (άρθρον 61 επ.) «μη τυχόν και χάσει την Προεδρίαν της Ε.Ε. το »! Ίσως τον απείλησαν οι «ευρωεταίροι», αλλ ώφειλε ν αποποιηθή της «προεδρίας», ν αποκαταστήσει την εθνική κυριαρχία και να συμφιλιώσει τον λαόν πού εδιχάσθη από την οικονομική καχεξία. Αντιθέτως ηκολούθησε την γνωστήν, αριστεράν δημαγωγίαν καθ υπαγόρευσιν των διαπλεκομένων συμφερόντων. Βεβαίως, το πρόβλημα της Ελλάδος δεν εξειδικεύεται στον κ. Σαμαρά προσωπικώς - έστω κι αν τον επλήρωνε ο Ελλην φορολογούμενος ως βουλευτήν μηδέποτε ασκήσαντα άλλον επάγγελμα και κατά τεκμήριον συνυπεύθυνον διά την σημερινή κατάπτωσι της χώρας. Το θέμα είναι ότι η Ελλάς μετέστη την τελευταία 40ετία από μιάς ανεπτυγμένης και μάλλον δημοκρατικής χώρας εις μίαν τριτοκοσμικήν δικτατορίαν της καλπονοθευτικής πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου και υποκόσμου και των οργανωμένων συμφερόντων, Ελλαδικών και ξένων. Τα πάντα θυμίζουν σήμερον στην χώρα «τρίτο κόσμον»: από της ανομίας των κομμάτων, της κρατικής διαφθοράς και της επιλεκτικής εφαρμογής των νόμων, μέχρις της υποβαθμίσεως της Παιδείας, του φυσικού περιβάλλοντος και της εκποιήσεως δημοσίας περιουσίας.λόγου χάριν: Την ανομία συναντά άμα τη αφίξει του ο ξένος επισκέπτης στην οδό Ερμού, εις απόστασιν 100 μέτρων από του κοινοβουλίου, όπου πωλούνται υπό υπαιθρίων «εμπόρων» πάσης φύσεως εμπορεύματα-«μαϊμούδες», υπό τα όμματα της «δημοτικής παραστυνομίας» (διά την οποίαν υπερηφανεύεται κι η κα Ντόρα, ως προσωπικόν της επίτευγμα!) Την διαφθορά ανακαλύπτει ο παρατηρητής ως διαρκές έγκλημα των πολιτικών στην απόπειρα (ν)τροπολογίας του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Χ. Αθανασίου, εις άσχετο νομοσχέδιον, ότι οι μετοχές ναυτιλιακών εταιριών δεν περιλαμβάνονται στο «πόθεν έσχες». «Λεφτά υπάρχουν» γιά ποδοσφαιρικά γήπεδα και γιά το Μπενάκειον φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο αλλ όχι δια τα θυροειδικά φάρμακα των ησφαλισμένων του ΝΑΤ. Στην Α-παιδεία, μεταξύ άλλων, συναντά ο αναγνώστης εφημερίδων στο παράνομον κλείσιμο των 6 μεγαλυτέρων πανεπιστημίων της χώρας υπό των αυτοδιορισμένων πρυτάνεων, από της ενάρξεως εφέτος της νέας φοιτητικής χρονιάς, την δε επαπειλουμένη καταστροφή του περιβάλλοντος διαβάζει στον νέο νόμο του υπουργείου (απο)ανάπτυξης περί...αξιοποιήσεως των δασών (σ.σ.: οπότε παύει και η έννοια του δάσους ως συνεχούς και αδιαπτώτου βλαστήσεως δένδρων). Το «ξεπούλημα» της δημοσίας περιουσίας περιλαμβάνει και το... νεράκι του Θεού (ΕΥΔΑΠ) που έφερεν η επάρατος χούντα από τον Μόρνον ποταμό διά να πίνουν οι διψώντες Αθηναίοι και τα 2 εκατομ. λαθρομέτοικοι της Αττικής. Τα ολίγα αυτά σταχυολογήματα είναι εκ της ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ

18 18 προσφάτου εσοδείας του κυβερνητικού έργου του κ. Σαμαρά, ο οποίος, ως νέος προφητάναξ, περιέρχεται την αλλοδαπήν και με δημοκρατικόν οίστρον εξαγγέλλει «ξεριζώσεις και αφανισμούς» και «αφηγείται» άλλοτε μεν το «γύρισμα της σελίδας» ενίοτε δέ την «επιτυχημένη ιστορία» (success story) του «πρωτογενούς ελλείμματος», που κατά την «Τρόϊκα» είναι 1,5 δις ευρώ εφέτος και τον χέρ Σόϊμπλε 15 δις. ευρώ «χρηματοδοτικό κενό» μετά το 2014! Εν τω μεταξύ, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις μεταφέρονται στο εξωτερικόν (Κόκα-Κόλα, Σίλβερ εντ Μπαράϊτ, ΒΙΟΧΑΛΚΟ), άλλες κλείνουν (ΦΙΝΤΕΞ- ΠΟΡΤ, ΣΠΑΪΝΤΕΡ, ΝΙΟΥΤΡΙΑΡΤ, ΣΕΛΜΑΝ, ΑΤΤΙΚΑΤ, ΑΛΑΠΙΣ, ΒΩΒΟΣ και το ΚΑΨΗΣ Ρόδου, εν μέσω τουριστικής κινήσεως 17 εκατομμυρίων αφίξεων) και μερικές άλλες ως οι Μαρίνες του ΕΟΤ πωλούνται «μπιρ-παρά» και στους Τουρκαλάδες. Τέσσαρες από τις εν συνόλω 14 εισηγμένες στο Χρηματιστήριον Αθηνών διεγράφησαν επί του υπουργείου Σαμαρά και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά έκλεισαν, εάν πιστεύσωμε τον κ. Τσίπρα. «Γέμισε πωλητήρια η χώρα», γράφει φιλοκυβερνητική εφημερίς, ενώ αι εναπομείνασαι τέσσαρες «συστημικές» τράπεζες ετοιμάζονται, κατ επιταγήν της Κομμισσιόν, να περιορίσουν την δραστηριότητά των στα Βαλκάνια, που εκόστισε ουκ ολίγον χρήμα, φαιά ουσία και εργώδη προσπάθεια, απολύουσαι Ελληνες τραπεζικούς υπαλλήλους εγνωσμένης εμπειρίας και αποτελεσματικότητος. Ως αποτέλεσμα, η ανεργία διογκούται και προκαλεί, μαζί με την συνεχή φοροαφαίμαξι, δευτερογενή μείωσι των τραπεζικών καταθέσεων, που συντόμως θα χρειασθούν νέα «ανακεφαλαίωση». Στην δε μετανάστευσι ημεδαπών και αλλοδαπών, η Ελλάς κατέχει πανευρωπαϊκές επιδόσεις. Με δύο λόγια: η εφαρμοζομένη οικονομική πολιτική απέτυχε, διότι συνέχισε την (δι)εφθαρμένη διαχείρισι της «τρίτης πρωθυπουργικής δημοκρατίας» του «εθνάρχου», η οποία ως λέγει και το γνωστόν ανέκδοτο ασχολείται με την «αλλαγή καρπέτου» του «οίκου της δημοκρατίας» ενώ, ως συνεβούλευσε μιά ηλικιωμένη καθαρίστρια της Βουλής, πού άλλοτε είχεν εργασθή εις οίκον ανοχής, «όταν οι δουλειές δεν πηγαίναν καλά αλλάζαμε τα κορίτσια κι όχι τα καρπέτα»! Ολόκληρο το Αθηνοκεντρικό σύστημα διακυβερνήσεως της χώρας χρειάζεται όχι απλώς αλλαγήν αλλά πλήρη αναμόχλευσι: από της αμέσου εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας, του διαχωρισμού της εκτελεστικής από της νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας, της εφαρμογής των δημοψηφισμάτων επί των αναγκαίων νέων θεσμών και πρωτοβουλιών, της αποκεντρώσεως της δικαιοσύνης και της παιδείας εις τοπικόν επίπεδον μέχρις και της μεταθέσεως του διοικητικού κέντρου εις Θεσσαλονίκην, οπότε θα μειωθή και ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων άνευ απολύσεων. Εν τούτοις, άνευ εξαλείψεως των κομμάτων, των συνδικαλιστών και των επαγγελματιών πολιτικών ως «ομάδων ανεπαγγέλτων προσώπων, αναζητούντων ηγέτη ίνα καταλάβουν θέσι εις το δημόσιον και παύσουν να σκάπτουν», ως έλεγεν ο Εμμανουήλ Ροϊδης, ακόμη και εάν μας εχαρίζετο oλόκληρο το δημόσιον χρέος μετ ου πολύ θα ξανάρχιζε διογκούμενον αυτό υπονοεί ο κ.στουρνάρας λέγων «να πάμε πάλι στις αγορές»! Και οι μεν ξένες αγορές κεφαλαίου, τσουρουφληθείσες από το Ελληνικό ΡSI, δεν πρόκειται ποτέ να μας ξαναεμπιστευθούν, οι δε προσπάθειες αποκαταστάσεως της Ελληνικής ανταγωνιστικότητος αποτυγχάνουν, παρά την αγρία «εσωτερική υποτίμησι», διά τον λόγον ότι δεν αναπληρούται η τραπεζική ρευστότης από την ιδιωτική οικονομία. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια υπολογίζονται ένα στα τέσσαρα. Διά ν αντιμετωπισθούν τα ζητήματα αυτά, δεν αρκούν οικονομικές αποφάσεις και σχέδιον εξόδου από την κρίσι (βλ. στο αφιέρωμα κατωτέρω: «Εναλλακτικήν Ελλάδος»). Χρειάζεται πρωτίστως βαθεία μεταβολή του πολιτικού υποβάθρου της χώρας, εκπονουμένη από πατριώτας που κύριον μέλημά των δεν είναι το προσωπικόν αλλά το συλλογικόν συμφέρον. Εάν το Εθνικό συμφέρον δεν εξασφαλισθή, πάσα άλλη προσπάθεια θ αποβή επί ματαίω και η Ελληνική φυλή θα εξαφανισθή εντός 50ετίας από προσώπου Γής, λόγω της υπογεννητικότητος και της μεταναστεύσεως ημεδαπών. Μήπως αυτό επιδιώκουν οι εν Εσπερία «συνεταίροι» του κ. Σαμαρά; ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ 2013

19 Casus Belli k c c c c c c c c c c c c c c c «Μεθοδευμένο έγκλημα» το πρώτο Μνημόνιο σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. του Νίκου Σ. Λιναρδάτου Το ΔΝΤ θεωρούσε από την αρχή μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος και ήθελε ριζοσπαστικές λύσεις με άμεσο κούρεμα, αλλά οι Ευρωπαίοι επέβαλαν τελικά τις επιλογές τους στο πρώτο Μνημόνιο, που χρησιμοποιήθηκε προς «παραδειγματισμό» άλλων χωρών και απεδείχθη ανεπαρκές. Όταν συμφωνήθηκε το πρώτο πακέτο διάσωσης, η Ελλάδα δεν πληρούσε τρία από τα τέσσερα κριτήρια για να της δοθεί βοήθεια. Tο Ταμείο παραδέχεται ότι αναγκάσθηκε να παραβεί τους κανονισμούς του και ότι δεν υπολόγισε σωστά τη ζημιά που θα προκαλούσε στην ελληνική οικονομία η αυστηρή λιτότητα. Το ΔΝΤ καταλογίζει ευθύνες και στην κυβέρνηση, επισημαίνοντας ότι «κατένειμε άνισα στην κοινωνία» το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής και ότι δεν υλοποίησε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα στήριζαν τον ιδιωτικό τομέα. Αναγνωρίζει επίσης ότι έκανε εσφαλμένους χειρισμούς στην προσπάθεια αντιμετώπισης της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Υποστηρίζει πάντως ότι, παρά τα λάθη και την «ηθελημένη αγνόηση της πραγματικότητας», το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης το 2010 «ήταν μια επιχείρηση συγκράτησης της κατάστασης», η οποία «έδωσε στην ευρωζώνη χρόνο να χτίσει τείχος προστασίας, να προστατεύσει άλλα ευάλωτα μέλη της και να αποτρέψει σοβαρές επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία». Το ΔΝΤ παραδέχεται ότι υπερέβαλε ως προς τις προοπτικές εξόδου της Ελλάδας στις αγορές Το ΔΝΤ αναφέρει με σαφήνεια ότι η δική του ανάλυση για την μελλοντική εξέλιξη του χρέους ήταν λάθος, σε μεγάλο βαθμό Το ΔΝΤ είχε αρχικά προβλέψει ότι η Ελλάδα θα χάσει 5,5% της οικονομικής παραγωγής της μεταξύ 2009 και Αντ αυτού, η χώρα έχει χάσει το 17%+ του πραγματικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος Το σχέδιο διάσωσης προέβλεπε ανεργία στο 15% το 2012, ενώ έφτασε στο 28% +(!) Ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας - ως πρόεδρος του ΙΟΒΕ, υποστηρίζει πως είχε επισημάνει στους τεχνοκράτες του, ότι «κακώς το πρόγραμμα έδινε έμφαση κυρίως στη μείωση του ελλείμματος και όχι στις διαρθρωτικές αλλαγές» «Είναι πολύ θετικό να μαθαίνουμε από τα λάθη μας(!!!)», είπε ο κ. Στουρνάρας Ο κ. Αντώνης Σαμαράς είχε πει ότι το 1ο μνημόνιο είναι καταστροφικό για τη χώρα και δεν βγαίνει Όμως προχώρησε σε δεύτερο, αύριο σε τρίτο και σε τέταρτο Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος ψήφισε τα μνημόνια, αλλά μας λέει ότι δεν βγαίνουν! Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου δήλωσε ότι είχε μόλις 10 λεπτά για να αποφασίσει (για την καταστροφή(;) ή όχι της χώρας) και δυστυχώς πρόλαβε Ο κ. Φώτης Κουβέλης δεν ψήφισε κανένα μνημόνιο, αλλά τα εφαρμόζει διαφωνώντας! (Έχει ήδη αποχωρήσει από την τρικομματική Κυβέρνηση). ΥΓ. Αν όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα δεν αποτελούν «casus belli» με τους κυβερνήσαντες και κυβερνώντες την χώρα μας, τότε δεν έχουμε ουδεμία ελπίδα επιβίωσης ως Έθνος ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ

20 Γερμανικές εκλογές Η σημασία του «μεγάλου συνασπισμού» για την Ελλάδα Η περιφανής νίκη των Χριστιανοδημοκρατών στις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου αποτελεί την μεγαλύτερη εκλογική τους επιτυχία από το 1990 και επιβεβαιώνει την κυριαρχία τους. Ωστόσο, δεν τους εξασφάλισε την αυτοδυναμία. Ο σχηματισμός κυβερνήσεως «Μεγάλου Συνασπισμού» από τους Χριστιανοδημοκράτες (CDU) και τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD), η Große Koalition, θεωρήθηκε ως εκ τούτου η φυσική διέξοδος. Υπέρ του «μεγάλου συνασπισμού» τάχθηκε μάλιστα το 52% των ψηφοφόρων, σύμφωνα με τα αποτελέσματα δημοσκόπησης που διεξήγαγε το γερμανικό κανάλι ZDF. Το πρόγραμμα των Χριστιανοδημοκρατών προβλέπει ρητά συνεχή πίεση προς τις οικονομικά ασθενέστερες χώρες του Νότου, με διπλό στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητάς τους και την δημοσιονομική πειθαρχία. H CDU επιμένει στην παραμονή των εταίρων στο ευρώ, ακόμη και με απώλεια της πρόσβασής τους στις αγορές, απειλώντας τους όμως με «έξοδο» από την Ευρωζώνη σε περίπτωση που δεν ακολουθήσουν τις οδηγίες για μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα. Οι Χριστιανοδημοκράτες σχεδόν αποκηρύσσουν την λύση του ευρωομολόγου, που θα μπορούσε να ανακουφίσει τις χώρες που είναι στο «χείλος» της οικονομικής καταστροφής. Το αδελφό κόμμα των Χριστιανοκοινωνιστών 20 της Βαυαρίας (CSU) θέλει εκτός Ευρωζώνης την Ελλάδα και αντιτίθεται στην συνέχιση της οικονομικής βοήθειας προς την χώρα μας και την παράταση του χρόνου αποπληρωμής. Από την άλλη πλευρά, οι Σοσιαλδημοκράτες μπορεί να είναι κατ αρχήν αρνητικοί στο ενδεχόμενο ενός «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, επισημαίνουν όμως ότι η έξοδος από την κρίση δεν είναι εφικτή μόνον με τα προγράμματα λιτότητας που εφαρμόζονται ήδη στις χώρες του Νότου. Επιπλέον, κατηγορούν την καγκελλάριο Μέρκελ γιά έλλειψη αναπτυξιακής προοπτικής του ελληνικού προγράμματος και για το υψηλό κόστος που μπορεί να έχει ενδεχόμενη αποτυχία του στους Γερμανούς φορολογούμενους. Ασφαλώς όμως οι όποιες καλές προθέσεις των Σοσιαλδημοκρατών δεν αρκούν για να ανατραπεί η πολιτική του Μνημονίου στην Ελλάδα. Θεωρείται απίθανο οι Σοσιαλδημοκράτες ή οι Πράσινοι να δώσουν προτεραιότητα στην πολιτική έναντι της Ελλάδας. Εκτός κυβέρνησης και βουλής μένει το κόμμα των Φιλελευθέρων του αντικαγκελλαρίου Φίλιπ Ρέσλερ,ο οποίος είχε επιδείξει μια έντονα ανθελληνική στάση. Οι Φιλελεύθεροι ήταν υπέρμαχοι της μείωσης των δημοσίων δαπανών. Γιάννης Χατζόπουλος ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 4. ΟΚΤ 2013