Ο σταθμός Thepressproject, η διεύθυνση thepressproject.gr στο μικρόφωνο ο Άρης Χατζηστεφάνου.

Transcript

1 Ο σταθμός Thepressproject, η διεύθυνση thepressproject.gr στο μικρόφωνο ο Άρης Χατζηστεφάνου. Όπου το παλιό Infowar λαμβάνει πολιτικό άσυλο στο στούντιο του thepressproject. Σήμερα συζητάμε για μέσα ενημέρωσης και οικονομικές ελίτ ή μέσα ενημέρωσης που έγιναν οικονομικές ελίτ. Αναρωτιόμαστε εάν πρέπει να πληρώνεις τις ζημιές μια επιχείρησης εάν δεν έχεις υπάρξει μέτοχος στα κέρδη της. Φέρνουμε στην παρέα μας τον Αβι Λιούις, σκηνοθέτη της ταινίας The Take η κατάληψη. Και αυτός μας διηγείται ιστορίες για αργεντίνικο Τάνγκο και ορισμένες περίεργες διαδηλώσεις στην Αργεντινή. Ουσιαστικά δηλαδή σήμερα παρουσιάζουμε σε ραδιοφωνική μορφή ένα από τα παράπλευρα ντοκιμαντέρ του Debtocracy στοιχεία σχόλια και συνεντεύξεις που δεν χώρεσαν στον βασικό κορμό του Ντοκιμαντέρ και θα παρουσιάζονται ξεχωριστά. Και τέλος ή αν προτιμάτε στο τέλος της εκπομπής ανακοινώνουμε και την ημερομηνία παρουσίασης του ντοκιμαντέρ Debtocracy. Συγχρονίζουμε τα ρολόγια μας και αρχίζουμε την αντίστροφη μέτρηση. Moore media Κοιτάξτε την πορεία των μετοχών και της παγκόσμιας οικονομίας κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ και του πολέμου κατά της διεθνούς τρομοκρατίας. Παρά τους σκοτωμούς και τις άσχημες ειδήσεις το χρηματιστήριο και η οικονομία δεν ήταν ποτέ σε καλύτερη κατάσταση.

2 Πρόκειται ίσως για κάποιο θαύμα από το Θεό ή πιθανόν να σχετίζεται με τη νίκη και την εξάπλωση του καπιταλισμού. Η ίσως να ισχύουν και τα δυο. Έχουμε επιστρέψει στο 2007 λίγους μήνες πριν από την παρ ολίγον ολοκληρωτική κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Την εποχή που τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης περιέγραφαν ακόμη την ειδυλλιακή εικόνα της παγκόσμιας οικονομίας. Δεν μπορεί μας έλεγε ο παρουιαστής αυτή η μαγική εικόνα οφείλεται είτε σε κάποιο θαύμα του παντοδύναμου είτε απλώς στην ολοκληρωτική επικράτηση του καπιταλισμού. Το πρόβλημα ήταν ότι λίγους μήνες αργότερα είτε ο παντοδύναμος είτε ο καπιταλισμός, μας πούλησαν Ηχητικό κρίση Η κρίση υπερσυσσώρευσης του συστήματος εκφράζεται στις διεθνείς αγορές που σκάνε σαν φούσκες και με τη σειρά τους συμπαρασύρουν και πάλι την πραγματική οικονομία. Και το ερώτημα είναι όλες αυτές οι στρατιές δημοσιογράφων και οικονομικών αναλυτών γιατί δεν μας είχαν προειδοποιήσει; Μια εύκολη απάντηση θα ήταν ότι τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Αυτό λόγου χάρη υποστήριζε ο Ντάνι Σκέχτερ, συγγραφέας και αρχισυντάκτης του MediaChannel.org Schechter 1 Τα μέσα ενημέρωσης αντιμετώπισαν την κρίση σαν μια επιχειρηματική ιστορία και όχι σαν ένα έγκλημα, όπως θα έπρεπε. Δεν έκαναν έρευνα για να διαπιστώσουν τι συνέβη και ποιος βγήκε ωφελημένος από την κρίση. Και φυσικά ούτε η κυβέρνηση ήθελε να το διερευνήσει. Το μόνο που τους

3 ένοιαζε ήταν να ρίχνουν χρήματα στις τράπεζες οι οποίες τελικά ωφελήθηκαν από την κρίση. Πρέπει να καταλάβουμε ότι πρόκειται για ένα θεσμικό έγκλημα. Δεν μπορείς να αναζητάς έναν μόνο ένοχο. Τα μέσα ενημέρωσης όμως χρειάζονται κάποιον να παίζει το ρόλο του κακό. Χρειάζονται έναν άνθρωπό όπως ήταν ο Μπέρνι Μάντοφ. Εδώ όμως έχουμε μια θεσμική συνομωσία και αυτό είναι που πρέπει να διερευνήσουν. Για τον Σκέχτερ τα μέσα ενημέρωσης απλώς απέτυχαν να μας περιγράψουν την αποτυχία των οικονομικών ελίτ την αποτυχία του οικονομικού συστήματος.. Αν όμως ο Σκέχτερ έχει δίκιο μήπως τελικά και τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης είναι απλώς ανόητα θύματα αυτής της κρίσης. Μήπως ας πούμε έχουν οδηγηθεί σε μια πρωτοφανή κρίση και δεν έχουν άλλη λύση απ το να προχωρούν σε απολύσεις προσωπικού; Για να απαντήσουμε θελήσαμε και μια δεύτερη γνώμη και για κακή μας τύχη ο καλεσμένος μας μας ζήτησε να τον συναντήσουμε κάπου στην Αφρική. Quelle debt Αρχές Φεβρουαρίου στη Σενεγάλη. Η δημοσιογραφική ομάδα του Debtocracy συναντά κάποιον κύριο Avi Lewis. Άλλες εκπομπές θα τον προσδιόριζαν ως σύζυγο της Naomi Klein. Εμείς προτιμάμε να τον αντιμετωπίζουμε ως έναν από τους πιο δημιουργικούς και μαχητικούς δημοσιογράφους της γενιάς μας. Της όποιας γενιάς μας. Εσείς πάλι πιθανότατα θα τον θυμάστε ως σεναριογράφο και σκηνοθέτη της ταινίας Τhe take η κατάληψη. Ένα ντοκιμαντέρ για τα κατειλημμένα

4 εργοστάσια της Αργεντινής πάντα με την μουσική υπόκρουση των Gotan Project. Gotan Τα τελευταία χρόνια ο Avi Lewis ασχολείται αποκλειστικά με την οικονομική κρίση και το ρόλο που έπαιξαν τα μέσα ενημέρωσης σε αυτήν. Και ενώ οι περισσότεροι συνεντευξιαζόμενοι μας εξηγούσαν ότι τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης εργάζονται για λογαριασμό των κυρίαρχων ελίτ αυτός μας είπε το αντίθετο. Τα μέσα ενημέρωσης είπε είναι οι κυρίαρχες ελίτ. Avi1 Το πρώτο πράγμα που πρέπει να θυμάστε όταν μιλάμε για το ρόλο των μέσων ενημέρωσης σε περιόδους κρίσης, είναι ότι οι επιχειρηματικοί όμιλοι της ενημέρωσης δεν εξυπηρετούν απλώς τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ελίτ. Τα μέσα ενημέρωσης μέσω των συγχωνεύσεων και των μονοπωλίων που δημιουργούν αποτελούν τα ίδια τμήμα της επιχειρηματικής ελίτ. Οι όμιλοι των μέσων ενημέρωσης είναι από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον πλανήτη. Λειτουργούν σε πολλές χώρες και τείνουν να συνενώνονται και να εξαγοράζουν άλλες επιχειρήσεις δημιουργώντας τεράστιες αυτοκρατορίες πληροφοριών. Παράλληλα συμμετέχουν στη διαδικασία της χρηματιστικοποιήσης αγοράζοντας και πουλώντας περίπλοκα χρηματιστηριακά προϊόντα. Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης λοιπόν έχουν τα ίδια συμφέροντα που έχουν και άλλες ελίτ σε κάθε χώρα. Λένε λοιπόν τις ειδήσεις και διαστρεβλώνουν τις ειδήσεις έτσι ώστε να εξυπηρετούν αυτά τα συμφέροντα. Orson gouels O Πολίτης Κέιν, τον οποίο εδώ μας παρουσιάζει ο ίδιος ο όρσον Γουέλς επανέρχεται στο προσκήνιο με τα λόγια του Αβι Λιούις.

5 Ο σύγχρονος πολίτης Κέιν δεν είναι υπηρέτης κυβερνήσεων και οικονομικών συμφερόντων είναι ο ίδιος τμήμα των οικονομικών συμφερόντων και υπηρετείται από την κυβέρνηση. Το συγκεκριμένο σύστημα προσφέρει και ορισμένες ευκολίες. Δεν χρειάζεται πλέον εάν είσαι πρόεδρος πρωθυπουργός ή ηγεμόνας ενός κράτους να λες στα μέσα ενημέρωσης τι θα πουν. Το ξέρουν καλύτερα από εσένα. Μου τα εξηγούσε παλαιότερα στη Νέα Υόρκη η Αιμι Γκούντμαν από το democracy now. Όχι, δεν πιστεύω ότι ο Λευκός Οίκος καλεί τους επικεφαλής των μεγάλων δικτύων ενημέρωσης λέγοντας: «Μην κάνετε αυτό το ρεπορτάζ, κάντε το άλλο». Και αυτό συμβαίνει περιστασιακά, όλο και πιο συχνά τελευταία, αλλά πρόκειται μάλλον για την εξαίρεση. Κανόνας είναι μια γενική ατμόσφαιρα σε αυτά τα καθεστωτικά Μέσα, όπου οι ιδιοκτήτες, όπως ο Ρούπερτ Μέρντοχ, έχουν τις ίδιες απόψεις με τους προέδρους. Το πρόβλημα είναι ότι μιλώντας για κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης δεν αναφερόμαστε σε απρόσωπες πολυεθνικές που απλώς διευθυ νονται από έναν μέρντοχ. Αναφερόμαστε σε ομάδες υπαλλήλων με αρχισυντάκτες σε θέσεις κλειδιά και τηλεπαρουσιαστές που έρχονται σε άμεση επαφή με το κοινό τους. Και το ερώτημα είναι τι παιχνίδι παίζουν αυτοί πως επιλέγονται και πως λένε πάντα αυτά που πρέπει να πουν. Τροφή για σκέψη μετά μουσικής και επιστρέφουμε. I can t escape my self. Στο στούντιο του thepressproject ζητήσαμε και λάβαμε πολιτικό άσυλο. Συζητάμε για την οικονομική κρίση των ελίτ και τα μέσα ενημέρωσης ή για την οικονομική κρίση και την ελίτ των μέσων ενημέρωσης. Αναρωτιόμαστε τι ρόλο παίζουν σε αυτές τις κολοσσιαίες επιχειρήσεις οι δημοσιογράφοι, οι αρχισυντάκτες τους και οι τηλεοπτικές περσόνες που έρχονται σε άμεση επαφή με το κοινό.

6 Περσόνες που όπως μου εξηγούσε παλαιότερα η Ειμι Γκούντμαν του Democracy Now μιλούν για τα πάντα γνωρίζοντας ελάχιστα. Στις ΗΠΑ υπάρχει ένας μικρός κύκλος από δήθεν αυθεντίες στα δίκτυα ενημέρωσης. Πάντα οι ίδια άνθρωποι, σε όλα τα Μέσα. Αυτές οι αυθεντίες, που ξέρουν τόσα λίγα για τόσα πολλά, μας εξηγούν τον κόσμο ενώ τον καταλαβαίνουν λανθασμένα. Αυτά δεν είναι Μέσα Ενημέρωσης που εξυπηρετούν μια δημοκρατική κοινωνία, αλλά μέσα Ενημέρωσης που χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου. Τα τύμπανά πολέμου για τα οποία μιλούσε η Ειμι Γκούντμαν δεν είναι αναγκαστικά τα τύμπανα των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Μπορεί να είναι τα τύμπανα ενός κοινωνικού πολέμου. Η αν προτιμάτε ενός ταξικού πολέμου. Πως στήνεται όμως ένα τέτοιο μαγαζί στην κορυφή του οποίου τοποθετούνται οι δήθεν αυθεντίες για τις οποίες μου μιλούσε η Ειμι Γκούντμαν; Μην αναζητάτε θεωρίες συνομωσίας εξηγούσε παλαιότερα ο Ντάνι Σκέχτερ. Δεν χρειάζεται να επιβάλλεις στους μεγαλοδημοσιογράφους ή τους αρχισυντάκτες των μεγάλων διεθνών μέσων τι θα πουν. Αρκεί να έχεις τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις. Schechter 2 Οι αποφάσεις στα μέσα ενημέρωσης λαμβάνονται ιεραρχικά. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στην κορυφή έχουν την τάση να προσλαμβάνουν ανθρώπους που τους μοιάζουν. Ανθρώπους με τους οποίους μοιράζονται τις ίδιες αρχές και οι οποίοι δεν θα κουνήσουν τα λιμνάζοντα νερά ούτε θα κάνουν δύσκολες και διεισδυτικές ερωτήσεις. Πρόκειται για ένα είδος υποταγής και σε ορισμένες περιπτώσεις διαπλοκής. Διαπλοκή ανάμεσα στους παραγωγούς των προγραμμάτων, στους εργοδότες τους και σε μεγάλες εταιρείες. Τελευταία όμως αυξάνεται και η διαπλοκή της βιομηχανίας ενημέρωσης και με τις κυβερνήσεις. Ουσιαστικά η κυβέρνηση μορφοποιεί και καθοδηγεί την κάλυψη των ειδήσεων.

7 Σε ένα τέτοιο σύστημα μου εξηγούσε η Ειμι Γκούντμαν ο δημοσιογράφος δεν χρειάζεται να λαμβάνει συγκεκριμένες εντολές. Χρειάζεται να σκέφτεται απλώς σαν στέλεχος μια επιχείρησης και να ξέρει τι θα του προσφέρει μια προαγωγή. Εδώ όμως προκύπτει ένα μικρό ζητηματάκι. Εάν οι κυρίαρχοι όμοιλοι των μέσων ενημέρωσης αποτελούν όπως μας είπε ο Αβι Λιούις τμήμα των οικονομικών ελίτ και αν οι υψηλόβαθμοι υπάλληλοί τους ασχολούνται μόνο με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους υπάρχει ο κίνδυνος να χάσουν και την τελευταία επαφή με την κοινωνία. Και αυτό ακριβώς μου εξηγούσε ο Αβι Λιούις συνέβη στην Αργεντινή. Avi3 Ένα από τα πιο δραματικά παραδείγματα συνέβη στην Αργεντινή το Εκεί τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης έδειξαν ότι δεν μπορούν να κατανοήσουν τα κοινωνικά κινήματα. Όταν κατέβηκαν στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, και ανέτρεψαν πέντε προέδρους ζητώντας στάση πληρωμών, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης τους αγνόησαν. Προσπάθησαν να κάνουν τις κινητοποιήσεις αόρατες. Τότε όμως συνέβη κάτι πρωτοφανές. Όταν οι πολίτες συνειδητοποίησαν ότι τα μέσα ενημέρωσης δεν μετέδιδαν τίποτα για τις κινητοποιήσεις τους, άρχισαν να κάνουν τις διαδηλώσεις γύρω από τα κτίρια των μέσων ενημέρωσης. Έλεγαν «είμαστε εδώ, βγάλτε μας στην τηλεόραση». Και μόνο τότε όταν δηλαδή τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης άρχισαν να περικυκλώνονται από διαδηλωτές αναγκάστηκαν να στρέψουν τους φακούς τους στους διαδηλωτές. Το πρόβλημα είναι ότι μερικές φορές το να στρέψουν τα μέσα ενημέρωσης τους φακούς τους επάνο σου ενδέχεται να σου προκαλέσει ορισμένα μικρά προβληματάκια. Ειδικά εάν αυτοί οι φακοί είναι παραμορφωτικοί τηλεφακοί που δεν βλέπουν το σύνολο αλλά μια παραμορφωμένη λεπτομέρεια. Avi4

8 Ακόμη όμως και όταν τα μέσα ενημέρωσης καλύπτουν τις κινητοποιήσεις προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι βίαιες ενέργειες που απειλούν την κοινωνική τάξη. Στην πραγματικότητα σε όλες τις οικονομικές κρίσεις οι κοινωνικές εκρήξεις αποτελούν μια έκφραση της δημοκρατίας. Πρόκειται για ανθρώπους που συνειδητοποιούν ότι η οικονομία της χώρας τους ελέγχεται και χειραγωγείται από ξένες προς αυτούς δυνάμεις και από μικρές ομάδες μέσα στη χώρα τους. Οι άνθρωποι αυτοί λένε «ως εδώ, αυτό που κάνετε είναι ενάντια στα συμφέροντά μας. Δεν μοιράζεστε μαζί μας τα κέρδη σας αλλά μας καλείτε να πληρώσουμε τις ζημιές σας. Όταν λοιπόν βλέπετε μαζικές διαδηλώσεις όπως αυτές που γίνονται στην Ελλάδα ή που γινόντουσαν στην Αργεντινή πρόκειται για εκφράσεις του δημοκρατικού συναισθήματος από ανθρώπους που λένε «δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας». Αν όμως τα μέσα ενημέρωσης όπως έλεγε νωρίτερα ο Αβι Λιούις είναι τμήματα του συστήματος, μήπως και οι εργαζόμενοι σε αυτά μπορούν να φωνάξουν δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας; Μήπως οι κοπηλάτες της γαλέρας που όπως και στο Αστερίξ δεν διάβασαν καλά τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου μπορούν να αφήσουν για λίγο τα κουπίά; Γιατί όταν μια επιχείρηση δεν σε έχει κάνει μέτοχο στα κέρδη της με ποιο ακριβώς δικαίωμα σου ζητά να γίνεις συμμέτοχος στις ζημιές. Την κρίση σας κύριοι να την πληρώσετε μόνοι σας. So fuck you anyway. Τα μέσα ενημέρωσης λοιπόν σύμφωνα με τον συνομιλητή μας, εν τέλει παίζουν το παιχνίδι που παίζουν οι τράπεζες ή οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί όμιλοι του πλανήτη σε καιρό κρίσης. Εδώ όμως προκύπτει ένα μεγάλο ερώτημα για τον Αβι Λιούις. Αφού οι διαδηλωτές εξοργίζονται με τις κυβερνήσεις και με τις τράπεζες. Αφού στις

9 διαδηλώσεις τους φωνάζουν συνθήματα εναντίον τους γιατί δεν κάνουν το ίδιο και με τα μέσα ενημέρωσης; Avi5 Δεν είναι περίεργο λοιπόν ότι τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, τα οποία κερδίζουν από τις φούσκες της οικονομίας αλλά καταφέρνουν να αποφεύγουν τις συνέπειες της κρίσης, επιχειρούν να διαστρεβλώσουν το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων. Το είδαμε να συμβαίνει στο Σιάτλ στις πρώτες διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης, το είδαμε να συμβαίνει κατά τη διάρκεια της οικονομικής κατάρρευσης στην Αργεντινή, το είδαμε να συμβαίνει στην Ελλάδα και το βλέπουμε και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο το οποίο δεν προκαλεί έκπληξη. Αυτό που με εκπλήσσει προσωπικά είναι ότι οι διαδηλωτές που διαμαρτύρονται για την κάλυψη από τα μέσα ενημέρωσης δεν σκέφτονται όπως έγινε στην Αργεντινή να στρέψουν τις κινητοποιήσεις τους ενάντια στα μέσα ενημέρωσης. Στην Αργεντινή αυτή η φόρμουλα λειτούργησε με επιτυχία. Μπορεί το αποτέλεσμα να ήταν περιστασιακό αλλά κατάφερε να βγάλει τις μαζικές κινητοποιήσεις από τη σκιά και να τις φέρει για λίγο στα σαλόνια όλων των κατοίκων της χώρας. Και τότε πολλοί περισσότεροι άνθρωποι, όταν είδαν για πρώτη φορά τις κινητοποιήσεις στην τηλεόραση, αποφάσισαν να συμμετάσχουν και αυτοί. Ο Άβι Λιούις που ακούσαμε σήμερα δεν είναι παρά ένας από τους καλεσμένους μας στο ντοκιμαντέρ Debtocracy η χρεοκρατία. Και τα σημερινά αποσπάσματα δεν ήταν παρά ένα τμήμα από τα παράλληλα ντοκιμαντέρ που ετοιμάζουμε μαζί με τον βασικό κορμό της χρεοκρατίας. Χαλι Το ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί δωρεάν στο Ιντερνετ την Τετάρτη στις έξι Απριλίου στις 8 το βράδυ. Την ώρα που θα ξεκινούν τα δελτία ειδήσεων εμείς θελήσαμε να σας παρουσιάσουμε μια διαφορετική ματιά στην παγκόσμια, την ευρωπαϊκή και την ελληνική κρίση του χρέους.

10 Μαζί με την Κατερίνα Κιτίδη μιλήσαμε με οικονομολόγους πολιτικούς και δημοσιογράφους που πιστεύουμε ότι δεν είχαν τον χρόνο που τους άρμόζει στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Αφήσαμε τον δημοσιογράφο και οικονομολόγο Λεωνίδα Βατικιώτη να διορθώνει και να βελτιώνει τα κείμενά μας και εμπιστευτήκαμε όλο το εγχείρημα στα χέρια του Κώστα εφήμερου και της Bitsnbytes της εταιρείας που μας φιλοξενεί και σήμερα στο στούντιο του pressproject. Ζητήσαμε από τον Γιάννη Αγγελάκα να μας βοηθήσει στη μουσική επένδυση και αφήσαμε τον Αρη Τριανταφύλλου να δέσει εικόνες ήχους και λόγια με το δικό του σκηνοθετικό μοντάζ. Αφήσαμε το Θάνο Τσάντα να βάλει τις τελικές πινελιές στην εικόνα μας. Η λίστα όσων μας βοήθησε είναι ατελείωτη και θα την δείτε σύντομα. Κανένας όμως δεν μας βοήθησε όσο οι συμπαραγωγοί μας. Όλοι εσείς που αναλάβατε το κόστος παραγωγής συνεισφέροντας οικονομικά. Από τον άρη Χατζηστεφάνου στο μικρόφωνο, το pressproject που μας φιλοξένησε, τον ηθοποιό Ελισέο Βλάχο, που μας προσέφερε τη φωνή του γειά σας και χαρά σας.