Γεράσιμος Μηνάς. Κόκκινη. Επιλογή από ποίηση

Transcript

1 Γεράσιμος Μηνάς Κόκκινη Επιλογή από ποίηση

2 2

3 Αν θες Ομορφιά και ομορφιά Όπως, όταν αφήνεις ένα φίλο να σε πλησιάσει. Ή σε διεγείρει η προσωπικότητα και το πνεύμα της στιγμής ως γυναίκα. Να μουν τα δάχτυλα που έστρεψαν τα μαλλιά προς τα πίσω. Η αγωνία των ωραίων Μήπως είναι αρκετά γυαλιστεροί Ή δεν αξίζουν το κάλλος των λέξεων Την ποίηση του πρωινού Με τις μέρες αλλάζεις. Ομορφαίνεις. Σα χρώμα ματιών σε λίγα εκατοστά απόσταση. 3

4 Είναι αργά. Ως ώρα μόνο. Βραδινή. Τυπικότατα, κοινής ησυχίας. Τι ωραία θα ταν, καθετί, ως χρήση, γεύση, ως θέση μόνιμα, Να ναι φορτισμένο, Σαν πίττα, Διαλεγμένη νωρίς. Είναι καλύτερα όμως, ν αφήνουμε να λερώνονται όσα δεν πρέπει να δίνουμε σημασία. Ως πρώτη ύλη να φθείρονται. Ας μας εξυπηρετούν. Είναι αργά. Η νύχτα εξαναγκάζει προς ύπνο. Αν σε κοιτάξω από το πλάι, Το όνομα σου 4

5 σεξουαλικά, είσαι θηλυκό. Εμπρός σου: άνθρωπος. Πως κάθεσαι. Πως κάθομαι. Κάθονται οι άνθρωποι. Να βλέπεις. Τα μάτια όλο βλέπουν ολοένα τα γνωστά. Πως στέκονται τα πράγματα, μες το σώμα μας. Χέρια που αγκαλιάζουν ή αρπάζουν. Τροφή. Λόγια. Άχρηστα. Χρήσιμα. Γιατί δεν μπαίνει, μένει για πάντα. οι άνθρωποι, πια, φτωχοί από υγεία, έχουν μόνο τα λόγια. Η πόρτα έκλεισε, Το μπαλκόνι ψηλά πολύ, Σύζυγοι από τώρα. Εδώ είναι τα παπούτσια σου που ποτίζουν με νεότητα. Σκέψου πόσο στενοχωριέται το σώμα που είναι στον άνθρωπο, Παύοντας Οι εκφράσεις στο πρόσωπο: Οι αστείες, η απασχόληση με σκέψεις. Το κάθε λεπτό, με σύνολο πράξεων, χωρίς αποτέλεσμα Τόσος λίγος ο χρόνος. Η αντίληψη Πως δεν αλλάζει η όψη μας. Τι πιο σημαντικό: Αυτός που φυλάζει τη ζωή, ή όποιου ο ιδρώτας Μυρίζει πάντα το ίδιο, ιδίως την ώρα που δυναμώνει η φωνή Των οπτικών παραισθήσεων. να θες αυτά, σαν ήρωας κομπάρσος πάντα. οι αξίες μας 5

6 είναι σα βαφή Σε κάτι που πιστεύεις Πως δεν φθείρεται. Επειδή τώρα λαμποκοπά. Να σε παρατηρώ, κρυφά να χαμογελάς, σα τη κόρη Που περιμένει το πρώτο φιλί, Και άραγε Πως θα ναι. όλα τα καλά σαν κουβαλάς, οι ευωδίες οι αγνές Τυλίγουν σαν κορδέλα τη μορφή. Γράμματα, που καταφέρνει να διαβάζει στο χαρτί, μόνο το αληθινό σου ταίρι. όλο να σε βλέπω πλήρη κι ευτυχισμένη. Κοντά, δική, άνθρωπε, ψυχή. Με μια φροντίδα, συνεχή, Φιγούρα, πατρική, Π ακούει όσα εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε. Εσύ δεν είσαι μόνη, πια. Δεν διαβάζει εφημερίδες, στη μοναξιά, Εμπρός σε ένα τόσο κοινωνικό, κόσμο. Σε πρώτη παγκόσμια, ζούμε αντικριστά, οι δυό μας, μέσα στο σπίτι. Σε ένα σπίτι. Αυθόρμητα αγνοί, όχι υποκριτικά ταπεινοί, Γιατί κι οι υπόλοιποι είναι Ταπεινοί. Κατ άλλα, κουτσομπόληδες. Απαξιωτές των θυμάτων, σε κάθε είδους πόλεμο. Κατ άλλα, Αλλάζουν τύπο βόμβας μαζικής καταστροφής - δύο φορές το χρόνο - Που θα ριχναν σε πόλη, Σε πιθανό πόλεμο. Γιατί ο πληθυσμός αυξάνεται, 6

7 τα τετραγωνικά μιας πόλης. Εκτός από το χάος της κακίας. Πεκίνο ολυμπιακοί αγώνες Δεν απαιτείται περισσότερος ψεκασμός, αδιαφορίας. Ξέχασαν τέτοιες ημέρες, Προχτές και αύριο, Χιροσίμα, Ναγκασάκι. οι προνομιούχοι του: επιτρέπεται να υπάρχω, Βρίσκονται εκεί - μέχρι νεωτέρας. Την ώρα που άλλοι πεινάνε Άλλοι γιορτάζουν, αγώνες όλοι αυτοί που δεν σεβάστηκαν κανένα περιστέρι, Καμία από τις πέντε ηπείρους-κύκλους. όλοι αυτοί οι ζαλισμένοι, Που θαμπώνονται από τη τεχνολογία. Άνοιξε πιο πολύ το τζάμι. Πίσω από τα σίδερα, θέλω να δω το δέντρο έξω. Έχουμε και κάτι ρούχα για σιδέρωμα Τα δικά μας τουλάχιστον, δεν αγοράστηκαν με αίμα. Το δικό σου, όνομα, άνθρωπε, ηλιοδρόσιστη, Είναι σα κείνο το σπάνιο, Κόκκινο λουλούδι, Στα φτερά μιας πεταλούδας στο χωριό. Σε πρώτη παγκόσμια, ιδιωτικές στιγμές, Που κανένας δεν θα μάθει ή δει. Εσύ κι εγώ. Η γνησιότητα μετά πίστης. Φυσικοί χωρίς περιττούς καλλωπισμούς. Η νύχτα θα φέρει Ουράνιες ψαλμωδίες, ως ευγνωμοσύνη του: ζω. θα μας φέρει στη θέση της ψυχής, που μπορεί και Αγαπιέται. θα μας δει η αγάπη, 7

8 Έτσι όπως κλείνει ο καθρέφτης, Διάφανοι προς κάθαρση, κοιτώντας το βλέμμα, το ένα, Ως τη μόνη γνώση, καταγραφή. Σφράγισε τα βλέφαρα, Ψέλνει ένας άγγελος. Η φωνή που υμνεί τον Πατέρα. Ήρεμα βροντερή, σαν αστραπή Που ευεργετεί. Σιντριβάνι δροσερό, Αναζωογονημένες ανατριχίλες, Σπάει η φωνή σε μόρια αέρα. Ακούς αγάπη; Τις ευχαριστίες, τώρα, των αιώνια σωσμένων. χρειάζεται ένα φως μες σε τόσο σκοτάδι. Αφημένο το ανεξερεύνητο, Καρδιακών παλμών: Κύματα που φεύγουν μες το σύμπαν. Τόσα αστέρια, Χαμόγελα, που θα πάψουν Μες τη φθαρτότητα τους και αυτά. Πύκνωσε η νύχτα τους. Να έτσι κάνουν, τη χουφτιάζουν: Δυστυχισμένοι. Γιατί θα πεθάνουν. Χάνοντας τόση ελευθερία. Τόσα κουνούπια, που πριν χάσουν τη ζωή τους, Πρέπει να χουν τσιμπήσει κάτι. Πρόωρα από τις εξειδικευμένα ήρεμες, Εγκεφαλικές λειτουργίες. Ακόμη περιμένουν το πρωί, Ακόμη. Δεν είναι θαυμάσιο; Χαμογελάς, Ηλιόδροση, Μες το φως των αισθημάτων, ανεπτυγμένη. Έτσι όπως συμφώνησαν τα βήματα σου, 8

9 να διακόπτονται περιοδικά, Κινούμενη Εδώ μέσα, όπου μόνο το χιούμορ, Αποδεικνύεται θεμιτή μάσκα. όσο για μιμήσεις φωνών, Περίμενε την ηλικία των παιδιών μας, Την κατάλληλη, παίζοντας μαζί τους. Εμείς ορίζουμε να είμαστε ένα πράγμα, Που δεν υποτιμά τίποτα γύρω. Ποια τραγούδια είναι ο κόσμος; Επινοήσεις ανθρώπινες, Από ένα επίπεδο, υπερεκτιμημένο. όπως οι άδειες που δίνουν στους οπλίτες, για συγκεκριμένο λόγο, Εκτός από το να πάνε να ψάξουν, Που κλείδωσαν τη τιμή τους. Το πρωί μυρίζει καφές. Τροχοφόρα καίνε βενζίνη. Μωρά ζητιανεύουν στα πεζοδρόμια, με την όψη τους. Μετά τα μεσάνυχτα, δρόσισε. Ετούτες οι ώρες, αποκαλούνται βραδιές. Μετά κάπου, χάνεις το παιχνίδι: σε πήρε ο ύπνος. Το πρωί, αφήνεις τον δικό σου, μοναδικό ήχο. Σα το πρώτο παράπονο στη φωνή, Τότε που εσύ πίστευες, Πως κανείς τελικά, δεν θα σ αγαπούσε. Ειρηνικά. Σαν κλικ, φωτογραφικής μηχανής. Ερχόμενοι οι επισκέπτες, σ ένα στ αλήθεια, Άδειο σπιτικό. Ακόμη κι από έπιπλα. 9

10 οι μοναχικοί άνθρωποι είναι όπως μια γυναίκα που χάνει το μωρό της. Κι αν δεν μοιάζει φυσικό,..αυτοί, να μην επικοινωνούν ακόμη και με μικρότερους τους, που χουν ζωή, Είναι απλά μια άμυνα, τη στιγμή, που θα συγκριθεί αυτόματα, ο τρόπος βίου σας, Έτσι κι αλλιώς, Αν τύχει αναγκαστικά, να συζητήσετε. Αυτοί που εκτός από άνθρωποι, είναι τόσο φυσιολογικοί, Ώστε να είναι ζευγάρι με άλλους. Η αποφορά των σεξουαλικά ενεργών, Ενεργοί ενήλικες. Ενήλικες ενήλικες. Τι άλλο να πεις, Πέρα από αυτό. Έτσι όπως αυτοδιαφημίζονται, ως εικόνα, Μη αποδεκτή από εμάς. Θυμάσαι; Παρόμοια εκδηλωνόσουν κι εσύ, Ως τη μόνη αποδεκτή αλήθεια. Έτσι λοιπόν, μια κυριακή, Σταμάτησα να πιστεύω σ εσένα Γιατί σε πρώτη παγκόσμια, δεν ήμουν άνθρωπος, αλλά ο μοναδικός, που χε δεδομένο, Πως θα εξακολουθεί το ταξίμετρο, έως ότου στρογγυλοποιηθεί το ποσό των ετών, Που αντιστοιχούν, σε έναν άνθρωπο. Έτσι λοιπόν σταδιακά το πήρα απόφαση: Σε παράτησα. Γιατί ήταν αδειανό το ψυγείο, 10

11 Γεμάτων των συνεντεύξεων. Με την εικόνα των ζευγαριών. Έτσι λοιπόν διαλύθηκε η ομίχλη, ενός βίου που ανέμενε τα κάλλη του δυτικού πολιτισμού, Αμέσως, Σαφώς επειδή οι συζητήσεις στο χαρτί, Κάλυψαν ήδη, καθετί άχρηστο Θέμα! Ως χόμπι, Θέμα! Σα να βρέχει σε μια πισίνα, που είναι ήδη γεμάτη! οι επιλογές των κοινωνικών. Που μου γυρίζουν τα άντερα, Γιατί είναι ενήλικοι από μια συγκεκριμένη ηλικία, Έχοντας ήδη, αποτελεί, ως σημερινή πρόκληση, να υπάρχουν. Ύστερα σε θυμήθηκα, επειδή τους μοναχικούς, Το σώμα της κοινωνίας, δεν τους δέχεται. Τους απορρίπτει. όπως το να διαβάζεις για τη μάστιγα των ναρκωτικών. Χαμένη υπόθεση, Λένε τα ζευγάρια: Ως το μοναδικό είδος ανθρώπου όσων η εικόνα προδιαθέτει αυτόματα, αόρατη σύγκριση βίου. Λυπάμαι, όμως αλήθεια, Δεν σημαίνει να ρίχνεις λάσπη, στους μοναχικούς ήχους-λόγους. Ύστερα ηλιόδροση, σε θυμήθηκα ως ένα ορισμένο σημείο. Γιατί θα βράδιαζε και σήμερα: Κυριακή Είναι αργά το απόγευμα, Ενόσω θυμάται ο μοναχικός τη μοναχική, Πέφτοντας βαρύ το φως, λόγω Αυγουστιάτικης μπόρας, 11

12 θαρρείς από λόγια, χωρίς σεβασμό, Γιατί μόνο οι πράξεις έχουν σημασία. όσα συμβαίνουν σε ένα σπίτι, Πλήρες ημερών από αληθινή τιμή, όχι γιατί σε χρυσώνουν, Αγοράζοντας την αγάπη σου. Η συνεργασία ως είδος προς εξαφάνιση, με όλα όσα σέρνεις, σ ένα χαρτί με πολλούς αριθμούς, παρά γράμματα. Όσο κι ο απαιτούμενος χρόνος, της ευθύνης. Να θέλεις να πεις κάτι, ας πούμε, Περιμένοντας υπομονή. (Κάποιοι μεσήλικες, που μόνο κάνουνε σεξ, Παύοντας, μη ικανοί πια, Άρχισαν να βαράνε τα παιδιά τους, αφού η νέα ζωή, Χωρίς ενηλικίωση μέσω σεξ- Τι σόϊ βίος, μένει. Παύοντας να είναι ενήλικοι;). ξαφνικά η βροχή μυρίζει κάτουρο. Θα ναι ο ιδρώτας των φυσικών κύκλων. Η βροχή, καλοκαιριάτικα, Παράγει περισσότερη ζέστη. Ιδίως σε..ανοιχτή πισίνα. Τα αισθήματα είναι σαν ξεχωριστή πάντα, υφή, στο δέρμα, Μόνο όμως αν αγγίζεται. Χωρίς να εξωτερικεύεται η οσμή, από κάποιο ανοιχτό καπάκι. Διατίθενται μυριάδες, γαλακτερά καλούπια, θελκτικών γυναικών, Όπως απειροελάχιστα θα αιμορραγήσουν από αγάπη. Κατέχοντας τέλειους γλουτούς, αισθημάτων. Η μοίρα ενός ταπεινού ανθρώπου, 12

13 δεν θα τον οδηγήσει να παντρευτεί, ένα μοντέλο. Η ζωή είναι ένα πρόγραμμα τηλεόρασης, που πετάς, κάθε τόσα χρονικά διαστήματα. Φεύγουν, ξεχνιούνται. Οι ευκαιρίες; Ρωτά τ όνομα σου. Μια στιγμή ν αποδεχτώ Πως μου αρκεί στο σπίτι, βράδυ, ο χαμηλός φωτισμός. Αδιαφορώντας για τα κοινά σχόλια, των παυμένων ενηλίκων. Κοιτώ τις αστραπές, Τον χαμηλό τους εναγκαλισμό, Αντανακλώντας φλας, δω κάτω. Το πρωί σε καλημέρισα σαν ντομάτα γεμιστά, που τη ξεφλουδίζω, Όσο είναι φρέσκο το μέλλον, Και θρεπτικό, Όχι φαίνεται Μ εκείνη την έκφραση της ελπίδας Ακολουθώντας τις συμπτώσεις που γεννά το μυαλό, Παρά η πραγματικότητα. όπως θες ονόμασε τη. Ζωή σαν γεμιστά, όπως τα μαγειρεύουν Κείνοι που, μας καλημέριζαν, σε πρώτη παγκόσμια, μωρά. Επειδή κανείς άλλος εκεί έξω, δε θα μας νοιαστεί, θεωρώντας πιθανόν αυτοϊκανοποίηση, Να γράφω, να γράφεις, Εφόσον δεν αποφέρει χρήματα. Όπως να μη σε αγαπούν ξαφνικά Με τα χόμπι μας, Αφότου τους πάμε την εξόφληση ενός μισθού. Σαν στίχοι που δεν καταγράφεις, Και το επόμενο πρωινό, γκρινιάζεις: Τους ξέχασα. 13

14 όπως οι αμαρτίες ΟΛΩΝ, Που αν φεύγανε μεμιάς στο ντους, Θα προκαλούνταν, Αρκετές φέτες κατακλυσμού (Νώε), Σαν τούρτα πύργος γάμου με το θάνατο. Αμαρτιών που πράττουμε ακόμα ακόμα, στον ύπνο μας; Ρωτάς (Εσύ, επειδή εγώ έχω..παραδεχτεί τόσα..στερητικά σύνδρομα, που πια..)...φαντάζομαι, και στα όνειρα, κοιμισμένοι, στο λήθαργο, προσθέτουμε μόλυνση στη ψυχή εκ των έσω; Ρωτάς. Τούτο θέλει σκέψη. Τι ωραίο που είναι Να σαι περιτριγυρισμένος από χρώματα, Ως να θες να δοκιμάσεις άλλα, έτσι όπως πιστεύεις Πως δεν θα ξεφτίσει η καινούρια παράδοση άνευ όρων; Πόσα από τα κιλά μας, είναι αμαρτίες. Αν αντί για εγκέφαλο, οι περισσότεροι διαθέτουν μηχανή αμαρτιών. οβίδες διακόπτουν τα βιβλία που άξιζαν ν αργήσουν Να ολοκληρωθούν. Τρεις θερινοί μήνες, όπως βγαίνεις στο διάδρομο, κι αμέσως μετά Κάπου στον κόσμο στο φως που λούζει το σπίτι. Κι όμως στο υπνοδωμάτιο, ασφάλεια. Κάπου χαμένος χρόνος, γιατί λέει και καλά: για σένα θα βρεθεί άλλος. Κοίτα να δεις, Πόσο καλά συνηθίζουν οι κορυφές απ τα χιόνια. Πολλά απ όσα περίμενα, Μείνανε κάτω απ τα έλατα Έπειτα κατηφόρα. 14

15 Κάτι να βρίσκεις να σε κουράζει. Να ξεχνάς: να τους πηγαίνεις κόντρα. Τρώει η σιωπή. Παχαίνει η σιωπή, αρκεί να μην συμβαίνει από χόμπι. Το όνομα σου δόθηκε σε κάποιο ληξιαρχείο. Πριν τα 18 το φύλαγες στο πορτοφόλι. Πλαστικοποιημένο: Παρών εσύ, η ιδιοκτήτρια του. Μια ορισμένη ημέρα, έλαβες ένα νέο πακέτο ή μια βαλίτσα, Που πάνω έγραφε: ταπεινότητα. Με μικρό τάφ ή Κεφαλαίο. Η σιωπή μπορεί να είναι ακατάστατη, αν κλειδώνεται έξω, η κίνηση του κόσμου. Κατόπιν θέλησα να μιλώ χωρίς λόγο, σαν μικρό ζώο, που πιστεύει Πως δεν θ αφήσει εαυτό, στην άσφαλτο...πολύ πιο μετά, ήμουν εγώ, στο τεχνητά κίτρινο φως. Σε όσα μεταφέρω λεκτικά, στο επόμενο δευτερόλεπτο, εκπληρώνοντας Τούτο ακριβώς, το ρόλο ύπαρξης. Ενόσω συνεργάζεσαι για να επιστρέφεις στην οικία σου Και να μη μιλάς. Επειδή όταν αρχίζει η σύνταξη, Αυτοί ξεμπερδεύουν και με υποχρεώσεις ζωής. Κάπου στον κόσμο δεν είναι τα πάντα, σπίτια. Τα οποία μένουν άδεια από μωρά ή γονείς, ή με την ιδέα 15

16 να είσαι το ανταλλακτικό, Που προστίθεται, Ενόσω κάτι χαλά, εκεί μέσα. Πάντα το εγώ φλυαρεί, Ενόσω αγοράζονται εισιτήρια δικαιολογιών, ή απόψεων, τρίτων Παραγωγής εμπειριών, Ξεκινώντας προτάσεις με το: κάποτε. Αρνούμενοι να πεθάνουν, αν γίνονται ρεζίλι σε σπίτια, Που κανείς δεν τους κάλεσε, Κι ούτε εννοεί πως υφίστανται. Διαβάζει τον εαυτό του, γιατί ως τσίχλα, Τους λέρωσε το στόμα. Αυτοί πουλούσαν μόνο, συμβουλές, στο κατάστημα τους. Αρνούμενοι να πεθαίνουν, δίχως μια νίκη. Προσωπική τους. Κάπου κοντά τελειώνει μία εβδομάδα, στο ξημέρωμα της επιλογής μας. Άλλοι γερνάνε, έμπειροι, Άλλοι δεν ξεκίνησαν ακόμα. Άλλοι ακούνε τους γρύλους, σα να σαι στην επαρχία, θυμούμενοι πως κάποτε είχαν την αγάπη του παιδιού τους. Άλλοι δεν έχουν ούτε την αγάπη, ως συνέπεια των μεγαλοπαντρεμένων. Κάπου στον κόσμο, δεν έχουν νερό βρύσης, να πιουν. Καθαρό. Μήτε ενήλικους πλάι, Που ναι ενήλικοι, λείποντας ακόμη και οι σπόνσορες. 16

17 Κάπου ένα σπίτι καίγεται, η υπόληψη ενός που καθαρίζει. Εκτός από των ενηλίκων με βούλα. Νύχτωσε. Σε ξέχασα. Δεν με φτάνουν τα ένσημα. ούτε η γέφυρα από σχοινιά, αντέχει. Συ έχεις δικά σου έπιπλα: γυναίκα, Στη μέσα πλευρά κοιτώντας κουρτίνες. Συ έχεις δικά σου απορρυπαντικά, σαμπουάν, γλόμπους, έπιπλα. Μια ευθύνη. Τη δική σου φωνή γνωρίζουν. Και μπαίνοντας, σου κουνούν την ουρά φρόνιμα. Συ είσαι και έχεις και πράττεις, και δίνεσαι το πιθανότερο και αποφεύγεις, και συστήνεσαι και μιλάς. όπως και όταν και με τρόπο, Που κανείς δεν ασχολείται, δεν σε ξέρει: Σε ξεχνά. Αφού τα μόνα σίγουρα, είναι τα στολίδια των ιστοριών στα πεζογραφήματα, Ως σπουδαία ψέματα, που κανείς δεν κρίνει, αν δεν αναφέρονται στην πολιτική. Η νύχτα ατσαλάκωτη θα σκεπάσει τον ύπνου του σίγουρου, του ωφέλιμου, της άδειας μήτρας. Η νύχτα που ξαφνιάζεται, ενόσω ανοίγει ένα φως στο δωμάτιο. Η νύχτα χωρίς όνομα. Η νύχτα που δεν λέγεται βράδυ, Πάντοτε έξω, και μέσα, κοιτώντας τα μάτια στα όνειρα του ύπνου, Χωρίς να ξεκουράζονται ποτέ. Αν το παθαίνει τούτο, και η ψυχή, Άρα Νάσου ξανά η σιωπή. 17

18 Αναμένει να κοιμηθείς -αναγκαστικά το βράδυ. Εσύ. Εγώ. Η ίδια πλακέτα σε δυό διαμερίσματα Παράδοξα, παίζει μέρα και νύχτα. Κι εσύ έχεις γείρει πιθανόν. Αύριο δουλειά. Έπεσες πλυμένη. Αλλού υγραίνονται χωρίς λόγο. Πάει για ύπνο η σάρκα: Έμαθε να μη θέλει πολλά. Εξάλλου τα πάντα αγοράζονται με το χρήμα. ή πολιτικό μέσο. Γιατί αν έχεις Θεό, Δε θα χεις τα προνόμια του ενήλικα. Υπάρχει και ένα: αργότερα, όσων αναβάλλουν -με υποκρισία- Να διαβάσουν τον καθημερινό μου διάλογο, Γιατί δεν έχω κάνει σεξ, Άρα δεν με θεωρούν ίσο τους. Να χω μυαλό. Λες και είναι ο νους αντίστοιχα ανά φύλο, κάτι που αναπληρώνεται, Μόνο αν αρχικά αδειάσει απ το νου, ώστε να καταλήξει εκεί που πρέπει.. Αναβάλλουν κι αυτοί. Όχι γιατί δεν έχουν χρόνο, απλά ως υποκριτές ενήλικοι -με βούλασυγκρίνουν τη ζωή τους, με τον χωρίς καρπό, βίο σου (δεν στο λένε κατάμουτρα, αποδεικνύονται όμως, Απίθανοι δάσκαλοι, Κατ άλλα λογικοί και ψυχροί έως..). Και είναι αυτό το αργότερα, το στεφανωμένο με μνήμη, για όσους ξεκίνησαν τον πόλεμο. Επειδή οι σακούλες τους άδειαζαν, δυστυχώς και από φαιά ουσία. Μα ευτυχώς κάθε γραπτό, Μη γεφυρώνοντας τα λάθη, 18

19 Κρίνοι ποιοι αξίζουν Να περνούν τον ισθμό της συνεννόησης. όσο για τους άλλους, Τους πνίγει, τους κρεμά. Έτσι εύκολα που τα χουν, όλα και εύκαιρα κυβερνούν. Δίνοντας τους μόνο, σημασία, το σκυλί, που ψάχνει μέρος για κατούρημα Η αποφορά των ανθρώπων, που θεωρούν ζωή, Να μην έχουν ούτε ένα χόμπι. οι ώρες τους να φέρνουν το πρωί ή τη νύχτα, ΜΟΝΟ. Αλίμονο! Κοίτα να δεις, που όλα τα βιβλία της γης, Περιέγραψαν πως δρουν, πως σκέπτονται άντρας και γυναίκα, Μ ακόμα δεν διδάχτηκε κανείς, Τίποτα. Υποθηκευμένες κι οι ώρες, ακόμα! Αργότερα θα βραδιάσει. θα θυμηθώ κάποια άλλη, που ξέρω πως λέγεται, Μα δε μου μιλά, γιατί δεν είμαι ακόμη, ενήλικος. Δεν πειράζει. Τουλάχιστον ξέρω το όνομα της, Άρα υπάρχει. Δεν την ξεχνώ. Δεν την αποφεύγω. Ας παραμερίσω άλλα: σιδέρωμα, Να δω τον εαυτό μου ή τον κόσμο, ως πολιτιστικό κέντρο. Να με δω, στον αριθμό της οδού, Που γνωρίζω πως μένω. Ένα επιπλέον, Αποχαιρετιστήριο, της μέρας, κάλεσμα. 19

20 Εκβιάζοντας το μη αργότερα Κάτι που θα πρεπε να αφορά, εφηβικές ανακαλύψεις. Ερχόμενες φυσικά, για ν αγαπήσεις το υπόλοιπο μέρος της ζωής. κι όχι να σε ξαφνιάζει, ότι κοινό μας είναι να ρθεί. Σαν βιβλίο που γράφεται μόνο του, Δικτατορικά. Άλλο ένα βράδυ-νικητής, Μη απολογούμενο για κάθε τι. Απλά στρέφεται η γη, Δεν φωτίζεται κάθε τόσο, ανά ήπειρο. Δεν έχει ψυχή, να δίνει λόγο. ήταν νύχτα. Και τη νύχτα είμαι πιο ευγενικός. Σαφώς επειδή το σκοτάδι, εξολοθρεύει τις εικόνες των κοινωνικών οτιδήποτε υπάρχει εκεί έξω Άρα μου επιτρέπουν, να ανακαλύψω τις τοιχογραφίες των στοργικών γυναικών. Γλυκές, σα απαλά χρώματα σε ψηφιδωτό, Ενός καλλιτέχνη, που φορούσε ρούχα από διάφανη ενόραση. Εσύ είσαι αυτή στο καφέ, με το ροζ φουστάνι, Με το άσπρο καπέλο, που χει λουλούδια στο πέτο. Φοράς τα λευκά σου γάντια, Το πρόσωπο σου, η έκφραση, Μετά μια τρυφερότητα, όλη. 20

21 Εγώ είμαι αυτός που στηρίζει το σαγόνι και μέρες από μάγουλο, με την δεξιά παλάμη. Καθισμένος άνετα. Νέος. Τακτοποιημένος στα υποχρεωτικά. Σα να φύτρωσα στη στιγμή, Αυτή, τη συγκεκριμένη, Σε μια διάφανη ειρήνη, όπου αναγνωρίζονται Οι δοκοί που συγκρατούν την αγάπη. Κι οι δύο κοιτούμε το μοναδικό είδος αγάπης, Που κοιτά πάντα αγνά, και αθώα. Άλλοι το λένε σκύλο, ορισμένοι, πίστη. Λιγότερο, ενδιαφέρον. Ταιριάζουν τα βλέμματα, μες τις αόρατες ακτίνες, ανθρώπων Ταγμένων στο έθνος, της εσωτερικής εξουσιοδότησης, να χεις συνείδηση. Κάτι που βοηθά την είδηση, Να είσαι άνθρωπος, Διαρκώς να αγκαλιάζεις, Να πληροφορείς, πως κερδίζουν, τα γλυκά πλάσματα, Από σένα, κι εμένα, Ηλιόδροση Το βράδυ θα σου γράφω, ενόσω παύουν.οι τιμωρίες. Επειδή τότε,..ούτε μπορείς να πας για δουλειά,..ούτε να χάσεις το χρόνο σου, με εξωσχολικές-μη..αμαρτίας, απασχολήσεις. όλα τα παράπονα, παράγωγο της φθαρτής υπόστασης. Συζητώ, άρα φλυαρώ; Λόγια 21

22 που δεν παράγουν λεφτά, Άπλυτα που είναι! Πως σκεπάζει το σκοτάδι, κάθε τι. Το καθαρίζει. Το βράδυ, μόνο, θα σου μιλώ. Αναβιώνοντας, σαν μορφή τέχνης η πόλη. όσα ευτυχώς δεν φωτίζονται. Καταλαγιάζοντας ο θυμός, στο κουκούλι των αγράμματων. όσων είδαν τη γη, Απ το διάστημα, στο όνειρο τους. Το βράδυ, Φαίνεται το ανθρώπινο ον, στη βιτρίνα. Έτσι όπως γεννιέται Στο δωμάτιο, Φως στο χρώμα του δέρματος. Το βράδυ, Που ξέρεις πως μόνο αστέρια βρίσκονται έξω, Κι ένα σώμα, Π ακόμη δε γυμνώθηκε, Γιατί δεν γνώριζε, πως. Σαν παλαιολιθικές τοιχογραφίες, στα σημερινά σπήλαια, που ονομάζονται σπίτια. Εκεί περιμένει Ο ειρηνικός στρατηλάτης ποιητής, να εξερευνήσει χρησιμοποιώντας Το: ότι δηλώσεις, είσαι. όλες του οι ζωγραφιές, που τανε χάδια, Μα έλειπε το μεταξένιο χαρτί. Σα τα δικά της μάτια, που κοιτούν, Πάνω σου, σα να σαι ταίρι της. Τόσο γλυκά ταπεινά. Το κόσμημα της. 22

23 Το συλλεκτικά αποθηκευμένο, σε πρώτη παγκόσμια. Τα ρούχα σου, Κάνουν επαφή, με το σημείο, Το δεχόμενο βάρος. Οι γάμπες σου, τα χέρια, η κεφαλή, Αναπαύονται. Σε σηκώνω στη σκέψη μου, μαζί με όλα τα παιδιά του κόσμου, που θα γεννήσεις. Στη μήτρα σου, Μπολιασμένη. Εκεί γύρω στις 10, κοντεύοντας τα μεσάνυχτα, σα συνοροφυλάκιο με το τώρα, Που κατάπιε το σκοτάδι, Μένοντας μόνοι μας, Δυο διαφορετικά καλούπια, στο σπίτι, σε κάποιο δωμάτιο. Παγώνοντας τα κόκαλα, το κλιματιστικό, Γιατί, μας άφησαν καιρό, στη χόβολη: στον καταψύκτη μιας νεότητας, στο σιβηρικό τοπίο μιας μη ευρωπαϊκής, χώρας. Το βράδυ. Επειδή οι λεπτοδείκτες, Παρατηρούν εξίσου, Τη δική σου μοναξιά. Δεν είναι προνόμιο, μόνο αντρικό. Αν και δεν ξέρω, Τι σημαίνει ακριβώς, για μια γυναίκα. Παγώνουν και τα δικά σου κόκαλα; Κάηκαν τα πάντα Κείνη η γλυκιά νιότη, η χαμένη στο νου των παντρεμένων, μαζί με το μήνυμα ενός φλερτ, 23

24 στις γυναικείες καρδιές, Ενόσω μαράζωσε, φαίνεται, Όχι όμως φορές, κι η προσωπική τους επιθυμία, να το δεχτούν απ οποιονδήποτε, ελκυστικά άνθρωπο. Που σαν σμιλεμένο κομμάτι πάγου, Στέκεται λείος και λαμπερός Σαν κινούμενη σκιά, Ζωντανής τέχνης, Επιβεβαιώνοντας το τρυφερό πλάσμα, με τα λευκά γάντια, Και τη ροζ ψυχή, όσοι είναι νέοι, όσοι προορίζονταν για κάτι τέτοιο. Λείποντας οι κοινές, χειροπιαστές, εκδρομές. Άραγε ένα κομμάτι πάγου, πόσο δύναται να διατηρηθεί, φεύγοντας στην εθνική οδό; Της θύμησης της, Καθημερινά, Ενόσω εργάζεται. Χαμογελώντας σποραδικά. για το πως, τη χάιδευε τη νύχτα Περνώντας π.χ. το εσωτερικό της παλάμης του, στις άκρες από τα στάχυα του εφηβαίου της, στέλνοντας την στα ουράνια Της ηδονής. Ακούει τη φωνή του να την καλεί -ανατριχιάζει. Της διαφεύγει μια τρίχα απ τα μαλλιά. Μην είναι ο έρωτας; Μην είναι το άνθος, που αναβλύζει δική του υγρασία; Πόσο απαλή είναι η πατούσα της από κάτω; Αφήνοντας τυπωμένο τώρα στα πλακάκια. Κοιτάχτηκαν. Της χαμογέλασε. Τέτοια η γλύκα της, περίσσιο το ταίριασμα τους. Επιθυμεί ν αγγίζονται τα γυμνά σημεία 24

25 των σωμάτων. Η παλάμη, πίσω απ τη πλάτη του, κι αφημένη σ ένα πλευρό, κοιτώντας κι οι δύο, όλο το δάσος, δω μέσα, Τέτοια ποιότητα, αποκάμει. Το βράδυ. Την ώρα που αποκάμουν οι παραισθήσεις, όσων αλλάζουν βάρδια, από ζωντανοί νεκροί, σε μετά θάνατον, αιώνια, Καταδικασμένοι. Πιστεύοντας ότι..νίκησαν. Το βράδυ, με μπαστούνι τυφλού Μια λάμπα λευκή συνήθως. Το βράδυ. Ξεχνώντας τις ευεργετικές ιδιότητες του.. ήλιου. Το βράδυ. Μετρώντας τελίτσες στους τοίχους, Που μένουν στα μέτρα τους. Το βράδυ, Ενόσω ο ύπνος, Σε χωρίζει, γυναίκα, από μένα, Το βράδυ που χάνω τα λόγια μου. Τις τύψεις για το χρόνο που είπα όχι. όλες οι αρνήσεις. Τα πρόσωπα ως μελάνι που δεν φαίνεται πια, σε κάποιο χαρτί, Κολλημένο, σε μια διαρκώς δεδομένη, βιτρίνα. Το βράδυ. Που κοιτώ κι ο ίδιος, εαυτό, Μόνο ως ένσημα, Παρά ως μοναδικό άνθρωπο. όλες οι ανοησίες που σκεπτόμαστε, για περιουσίες, Που πλάστηκαν από χώμα και νερό, μόνο: Πάει, το εξάτμισε η φλόγα της υποκριτικής ειρήνης. Ως επικοινωνία, Προσώπων, από νερό και χώμα. 25

26 Θα σου αγοράσω Μια φρέσκια φρατζόλα, σε σχήμα καρδιάς. Δηλώνοντας έκπληκτος. Χαμογελάς. Την καρδιά μου τρως. Τη φλυαρία. Παραμερίζοντας τον ένα λόγο, Για να αισθάνονται μόνοι, ορισμένοι ότι τριβελίζει Είκοσι ώρες το 24ωρο, το μυαλό. Αν εννοείς κάλυψη μοναξιάς, ένα άτομο κολλημένο, στο δέρμα του αντίθετου του. Πότε θα πάψει το ωράριο φλυαρίας, και σε τι, πληρώνει. Ξέρεις εσύ; Πάμε να ρωτήσουμε τους λογικούς. Το βράδυ που είναι ειδικά χαμηλός ο φωτισμός, Με ανοιχτό το πατζούρι, Τόσο όσο να προβάλλομαι Κοινωνικός, Λογικός. Ετοιμοπαράδοτος. Κατευθείαν άνθρωπος. Το βράδυ. Που είμαστε νέοι, Κι ερωτικά έτοιμοι. όπως λίγα στρέμματα γης, με δέντρα. Τόσα, σαν φιδάκι αντικουνουπικό, Στριφογυρίζοντας, όσο να φαίνεται, σα δάσος. Βαρετό χωρίς τεχνολογία! Το βράδυ θα σε κοιτάξω, Μετά το ντους, καθαρός και σίγουρος για τούτη την ιδιότητα. Έτσι όπως ξοδεύεται προς τα έξω, το φως -ψυχρό, 26

27 λόγω της άγνωστης έννοιας, Που λέγεται προσωπική ζωή. στο πρόσωπο, που φεγγοβολά: φύση. Ξημέρωσε Αποδοχή του άλλου: όπως είναι! Ηλίθιος! ή απλά άγνωστος. Το χρώμα σου εμπρός στα έπιπλα. οι γάμπες σου, τα λεπτά άνω άκρα. Και μετά μιλάς για μοναξιά. Τέτοια ώρα θα πρεπε να κλαίνε, Όσοι τρυπάνε τη σαμπρέλα ονείρων, Των παιδιών τους. Εννοώντας τι κάνανε. όσοι γονείς φυσικά, Παντρευτήκανε για το κοκό, Παρά από σεβασμό ή ποιότητας νου: ένα έργο τέχνης.. Που κανείς σοβαρά δεσμευμένος, με το είδος του, Δεν τους δίνει σημασία Είσαι τόσο γλυκιά, με το ροζ φόρεμα, τα λευκά γάντια, το καπέλο, την απέραντα τρυφερή έκφραση, Μου πανε να πάψω να σε σκέπτομαι, Μιας και μου είναι άγνωστο το όνομα σου, η μορφή, ανάγλυφα. Το πρόσωπο σου. οι ιδιότητες σου. Οι πίνακες είναι σκίτσα παιδικά. Το πρωί ο κόσμος πάει στη δουλειά. Με ύπαρξη διαφόρων ειδών, τάνκ, στις γειτονιές. Σαφώς επειδή τα πράγματα -διαφόρων ειδώνφυλλάτουν πολύ καλά, το δίκιο Αυτών που θα ζήσουν αιώνια. Έχοντας κάθε είδος 27

28 κατανάλωσης διασκεδάσεων, ως κάτι που φύτρωσε μόνο του. Ρεαλιστικά: ακόμη και τ όνομα σου. είδα τα δάκρυα σου, Γιατί όσο όμορφη και να ναι, κάποια, Επιθυμεί διάλογο με την ευαισθησία της. Επειδή κι αυτή διαθέτει μάτια. Δεν είναι η ζωή, χαρέμι. Μόνο αγορά. Από ποιο σημείο πέρασα, και πια απορούν γιατί χάθηκα, έτσι φαντάζει το φως. Της ελπίδας, αν θες. Αυτά τα δημοφιλή, ελάχιστα δευτερόλεπτα! Πότε θα σε ξαναδώ, Τέλος Ποια είναι η πιθανότητα να πέσει σε λίγα λεπτά, το ίδιο τραγούδι, ανάμεσα σε 2008, Λειτουργώντας σε τυχαία σειρά. Μες το περιβάλλον της ζωής, όμοιο με την επιθυμία, προς εμετό, Ταξιδεύοντας με τα παλαιά υπεραστικά Λεωφορεία. Συνεχίζω. Κόβοντας όταν πρέπει τα νύχια. Κάνω για μένα ειρήνη. όχι γιατί φοβάμαι τους θερμοκέφαλους σεμνούς και ταπεινούς. ούτε για να αρέσω στους ενήλικους. Απλά γιατί ο αέρας φυσά απ όπου κι όταν, το επιθυμεί. Παρόμοια ο έρωτας ο αγνός. Ο μη σοφός. Αναμεταξύ των άψυχων, σπουδασμένων, που επιθυμούν τον αρμαγεδώνα, 28

29 ..μήπως βρεθούν περισσότεροι!! Να αγοράσουν το φυσικό τους αέριο, ή όποια πετρελαϊκά αποθέματα δεν είναι πιο ωραία με τον ήλιο στα φύλλα; Ηλιόδροση. Με τον ειρηνικό αέρα. Με τον απονήρευτο χρόνο. ο ιδιωτικός χρόνος. Ενόσω εννοείς, εξαιρετικά σπάνια, όσο ζεις, Πως υπάρχουν Ανθρώπινα πρόσωπα εκεί έξω. Με καθαρό και αγνό, βλέμμα και ύφος, Και θέλω θετικό Για όλους: Έστω επίσης για τους καταπιεστές, Τους εν λόγω αμετανόητους. Επειδή η κακία, η χυδαιότητα, Η ειρωνεία, η ζήλια, ο μη κορεσμός, Δεν σταματάνε πουθενά και για τίποτα. Ακόμη κι αν κάψουν όλη τη γη όχι πως δεν της έριξαν τον καρκίνο, Ξεκινώντας η ατομική εποχή. Το πρωί θα λέω καλημέρα, στα χείλη, τη μυτούλα σου, τις βλεφαρίδες, τους οφθαλμούς σου,. Στη γλυκιά πνοή της φωνής σου, ενόσω ανεβαίνει, από τις κοιλάδες της καρδιάς. Τη μέρα, επομένως. Που είμαι τρυφερός, με κάθε πρόσωπο. Ειδικά, Που δεν γνωρίζω -το φως το δημιουργεί αυτό- Σάββατο. οι άνθρωποι είναι μόνο, Η γλώσσα που ομιλούν. Σ ετούτο διαφέρουν. Στο..σκοτάδι..κοιμούνται, Στο βολεμένο φως, 29

30 εκστασιάζονται! Φορώντας βέρα εμπειριών, Σύμφωνα με την γλώσσα υπερηφάνιας. Κοιτώντας τους άλλους, γύρω, στον πισινό, τις γάμπες, το στήθος, την ομορφιά της φυλής! Σα να τρως Χωρίς να το χεις ανάγκη. Απλά για να μην είσαι, Κανένα δευτερόλεπτο, ανικανοποίητος! (πόσο σφίγγει άραγε, η βρύση του μίσους, σε σχέση με τους νεότερους, Που ήδη Φορέσανε, τη στολή εργασίας του ενήλικου). (Σαν κάτουρο που λερώνει ακόμα και τον αέρα, στη τουαλέτα). (Σαν απαξίωση να δείχνει η τηλεόραση, προπονήσεις από στίβο ή άλλα αθλήματα, Σαφώς δείγμα, αχάριστων, ως προς την καθημερινότητα: αν αυτή επισημαίνεται, αποκλειστικά ως χιουμοριστική διάθεση, κατ άλλα αδιαφορία), μιλώ από μέσα μου. Συ στο καλούπι ευτυχώς- Της ευαισθησίας να είσαι γυναίκα. Να σου χαμογελά, να σε χαιρετά, μια γυναίκα: τι έκπληξη. όλα τα δωρεάν, που πιστεύουμε, Πως, μας ανήκουν. Η εικόνα του προσωπικού προφίλ, Ως επιθυμία των άλλως, για το πώς να αναπνέουμε τα πάντα. π.χ. την πραγματικότητα, να ψεκάζεται από τους απελευθερωτές, ακόμη κι η Αφρική! 30

31 Τι είπες; Δεν μας επηρεάζει; Επειδή είσαι εσύ, η σύντροφος μου, Πρέπει να σου χαϊδεύω τα αυτιά; Ή να μη γράφω τίποτα προκλητικό; Με το παράσημο του αχάριστου: αφού τούτο ευχαριστεί, όσους με μεγάλωσαν. ικανοποιημένοι Να με βλέπουν να υποφέρω, Αρκεί να μη κάνω ότι αγαπώ. Δηλώνοντας για τα παντρεμένα τους τέκνα: Είναι φυσιολογικό, μετά 5 έτη, να μην έχουν έρωτα!! Δήλωση, Προς δίποδα, Που χουν πρόσωπο, Κι όχι μόνο, Κωδικό, σε φορολογική δήλωση! Επίσης εγώ πρέπει να μη τα λέω Αυτά, Για να μη τσακώνομαι! Τι άλλο θα μου ζητήσουν. Πέρα απ το να μην είμαι μοναδικό ον. Εγώ, που αγαπώ τα ταπεινά δίποδα, έστω κι αν δεν συζήτησα μαζί τους. Πρόσωπα που χουν στόμα, μάτια, μύτη, αυτιά, μαλλιά, βλέφαρα, χρώμα φυλής, Ταπεινό μυαλό. Ικανότητα να υπάρχουν. Μη σκεπτόμενοι συνέχεια. όλες οι δικαιολογίες Να υποτιμούμε το είναι μας, για να χαμογελούν οι λογικοί: με το γεμάτο ψυγείο, Τον παχυλό..μισθό, Και την σίγουρη σταθερότητα! Φορτώνομαι με νερουλή τροφή, Βαθύ πιάτο, μόνο του στο τραπέζι. 31

32 Είναι πρωί. Μετριάζω ότι είμαι. Πέφτουν διαφημίσεις ιερόδουλων ήδη, πνευματικών ανθρώπων. Πάω να δω, σε τι νέο, Έχω ντοπαριστεί. Αν αξίζει τον κόπο.. Να προσέξω τις ζαρντινιέρες, Τι σημαίνει θερμότητα, Τι δεν θίγει τους σίγουρους. Όσους θεωρούν ντροπή, να δακρύζεις, εφόσον λερώνεσαι. Μεις που εννοούμε την ποίηση των ανθρώπων, να προσέχουμε. Άχ η αγαλίαση, Μιας εύκολης διαδρομής ως βίος! Πόσο να τους θαυμάσω. Τα διπλώματα ευφυΐας, Που εξηγούν τι είσαι, Αν σκέπτεσαι, σα παιδί, Ορισμένα πράγματα. Συγνώμη. Τόσην ώρα, Με είχαν αποσπάσει Τα διπλά τζάμια των λογικών. Περιμένουν να πεθάνω; Ρωτάς. Ναι, μόνον αυτό -μη έχοντας ξαφνικά, τις ανέσεις τους! ηλιόδροση. αφού ο στόχος Είναι να σου είμαι πιστός. Φροντίζοντας με, μόνο ο πίνακας, κάποιας με ροζ ρούχο, και λευκά στολίδια. Μαθαίνοντας ελληνικά, Η αγάπη. Αν όχι ακόμα: η ειλικρίνεια. Ενόσω η Γεωργία, πνίγεται στο αίμα και τον τραμπουκισμό του Πούτιν που σκοτώνει 32

33 όσους λένε την αλήθεια, για το ποιόν της Ρωσίας! Άραγε, πως ακούγεται ο ύμνος της δικαιοσύνης. Πως ηχούν τα ονόματα, Έ Δανάη; Έχω μιλήσει για λουλούδια, σ όσες αξίζουν. όσες εννοούν πως θα είναι ερωτευμένες με τον σύζυγο, Μετά από πέντε, δεκαπέντε, Σαρανταπέντε, χρόνια. Στάσου! Πέφτουν διαφημίσεις, Σωπαίνω τώρα ως να βαρεθεί Και το ίδιο το στυλό, Να μην είναι στυλό. Αφού δεν γνωρίζει άλλα στυλό, Επίσημα, Και με μισθό. Άχ η τέχνη του γραψίματος, Μόνο στα χέρια των ανήλικων, Ή στους ιερόδουλους. Σώπαινε. Έχει διαφημίσεις χυδαίες, ακόμα. Να τρώνε οι πονηροί, να πίνουν οι ορμό-νοι να χαμογελούν οι άδειοι. Σώπα. Είναι μεσημέρι. Μη θυμώνεις. Τις 23 από τις 24 ώρες της ημέρας. Πάρε ένα δάνειο σιγουριάς. Με επιτόκιο νεύρα, άγχος, Καταστροφή των γύρω, Ως δίποδα, τετράποδα, τρίποδα (παραγωγής τέχνης). σώπαινε. Μη θυμώνεις. Δεν πεθαίνεις εσύ. Να κοιμηθώ; Διάγει μεσημέρι η γραφή. Στο στίβο αγωνίζονται άνεργοι. 33

34 Άραγε θα αντιδρώ, Αφότου θα πληρώνομαι στα πάντα, Εφόσον θα μου κόβουν ένσημα; Σώπαινε: ώρα κοινής ησυχίας, από γκρίνια. Χαμογελάς. Γυναίκα. -Ανάσα- Κοίτα να δεις Που δεν διακόπτεται ο στίβος των ανέργων, Να μπορέσω να κοιμηθώ. Να ξεχάσω τι σημαίνει μετάξι, Συντροφικότητα. Το φως το ίδιο. Τις αδυσώπητα ρεαλιστικές ακτίνες του. Νωρίς νωρίς πως πονάνε. Τώρα περιμένω να στρίψει το κουβάρι της γης, Σαν ανάσα που ρουφάς, να συναντήσει τελικά, το φυσικό φως, Τους τόπους π αξίζει ν αναμορφώσει, πέφτοντας για μπάνιο στη θάλασσα. Μακριά από εδώ, κι από επίσημες τοξωτές γέφυρες, δείχνοντας πιο τακτικές, Από τους ανθρώπους στα παράλια Μες τα κουτιά, Και τα μικρά όνειρα. Εκεί να σε πάω, φίλη να πάρεις άδεια από το γνωστό, τυπικό, νούμερο, Βρίσκοντας σε οι μη ακόρεστες υποχρεώσεις. Φύγε φως, μη μου γεννηθεί Να περιγράψω κάθε αντικείμενο, μόνο αν είναι τακτοποιημένο το σπίτι. Άσε μας να δοκιμάσουμε το γλυκό των ονείρων, την ησυχία, τα πέπλα τους, Ως πλοκή ορισμένης νουβέλας, στους πρόσκαιρους έρωτες Ή σε τραγικούς χωρισμούς, Πλάθοντας ενδιαφέρουσες ιστορίες. Πάμε να βάλεις γράμματα στα τοπία, στον ουρανό, να ταχυδρομήσεις στη μνήμη, Αναμνήσεις από ξυπνήματα ακανόνιστα. 34

35 Πάμε κι όπου θες. Αρκεί Να με αγκαλιάζεις σαν δώρο έκπληξη. Μαλακώνοντας η καρδιά. Φεύγουμε. Κλείσε απλά τα μάτια. ακούμε Γαλλική μουσική, ενόσω η ποιότητα της ομοίαζε με καλό κρασί. Μετά θα σε κεράσω σταφύλια από το κλήμα. Έχουμε καλεσμένους μια ορχήστρα από τζιτζίκια. Πλευρό με πλευρό, κτύποι κόκκινοι, Ένα περιστέρι προσπερνά. Δες πως λευκαίνει ο ορίζοντας με το πέρας των λεπτών. Σαν ο τελευταίος ενθουσιασμός μιας ημερομηνίας. Ά όμορφα που είναι τα άκακα πλάσματα. Η κάθαρση. Η υγεία στον νου. Ταπεινοί, συ κι εγώ, πλευρό με πλευρό, πλήρεις χάρη σ ετούτη την αίσθηση. Γραπτά και γραπτά, μες τη πόλη, λαμπερά από αγάπη και χαρά. Διατήρησε τα μάτια σφαλιστά. Βηματίζουν τα λεπτά, σα στάλες που ήρεμα φεύγουν προς τα πίσω, κωπηλατώντας ένας ερωτευμένος, στο ποτάμι της φύσης του, Της συντρόφου το άρωμα, Μοναδικές στιγμές όπως τώρα. Μείνε σ εκείνες. Νιώσε τη καλοσύνη τους. Την πίστη στο ταξίδι Που δεν υπακούει στο: χάσιμο σημαντικότερων.. επιχειρήσεων. Μείνε, ως μείνε. Γυναίκα, της φύσης άσβηστο κερί. Ο ουρανός μες τη δροσερή του άγνοια, Πότε και πως τρυπώνει ο έρωτα, αληθινά στη καρδιά. Θα θυμάσαι τούτη την ονειροπόληση; Θα με βλέπεις, τα δάκτυλα μου, να γυρίζουν τις σελίδες, 35

36 μιλώντας τα δάκτυλα: γέρνεις το κεφάλι στον ώμο μου, στον θώρακα μου η πλάτη σου, αναπαύεται. Τα χέρια μου σε αγκαλιάζουν. Το φως ακατάδεκτο, Αργεί να αφήσει τη γη απότιστη. Μες την υγρασία των αισθημάτων μαθαίνουμε το νόημα της ύπαρξης, τούτης της ανάπαυσης, Έτσι όπως σ έχω αγκαλιά, Όλες μου οι σταγόνες ευαισθησίας, Για σένα μόνο. Γλυκό λουλούδι του καλοκαιριού της πεδιάδας, αυτής της όασης των ερωτευμένων. Στα χρώματα, τις υφές, Πινέλα είναι οι αγκαλιές. Οι καρδιές π ακούνε η μία την άλλη. Το όνειρο. Με τα μάτια περπατούμε, Με τη συγχρονισμένη, φορές, αναπνοή. Ρομαντικοί, οδηγούμαστε σε μια παραλία για απογευματινό φαγητό, από διάφορα θαλασσινά. Μες τα μάτια της καρδιάς, Όλα είναι δροσερά, ειρηνικά και στη θέση τους. Όλα τα υγιώς καθαρά. οι αραιές σκέψεις, η μουσική της μουσικής Σιγομουρμουρίζω στο ρυθμό. βαδίζουμε. Στην άμμο. ραντεβού μ ένα ηλιοβασίλεμα. Χρωματισμένο φυσικά. Κάθε κύτταρο, φλέβα, κει π ανήκει. Σε λίγο θα πω καλή νύχτα, Στα χείλη, τη μυτούλα σου τις βλεφαρίδες, τους οφθαλμούς σου, στη γλυκιά εκπνοή της φωνής σου, ενόσω δηλώνεις αέναα, ευτυχισμένη: τούτο είναι τ όνομα σου. 36

37 Στην εποχή μας, η αγάπη είναι ντροπή 37

38 όταν η καρδιά, κατεύθυνε και τις πράξεις. Αγαπώντας τούτο το δώρο της ζωής, που η φίλη Αλεξάνδρα, επισήμανε τόσο σωστά, Θα σ αγαπώ Ανθρώπινα τοπικά, Δίχως σύνορα και κυβερνήσεις, Κατασκοπευτικές. Προσπαθώντας να κρατήσουν, Κάτι, Που ήδη τους διαφεύγει από τα χέρια: Η ελευθερία. Σα να ναι η ζωή. Το δώρο της ζωής. οι συμπτώσεις που αγαπάς. ότι έχεις. ότι θα βρίσκεται, πάντα.. Εκεί. Έπειτα θα πέσει το βράδυ, Σα να ναι Άνοιξη, Ένα τραγούδι ο χρόνος, Ξένο μπλουζ, αγάπης σκοποί, Δεκαετίας του

39 Κόκκινη Στο κατά 2/3, σκοτεινό, στενό, Κοκκινίζει, γλυκιά μου, το πρόσωπο σου, μες τη θύμηση μου. ευωδιαστή, σα να γεννήθηκες μόλις τώρα. Είχες βγει, για να σε συναντήσω, με τα μάτια να με φέρεις στην αγκαλιά σου. Να απολαύσει το κόκκινο χρώμα, τη ζωογόνα αποστολή, συμπληρωμένου βίου. Ψάχνεται η αγάπη, μια τόσο σταθερή στιγμή, σ έναν διάδρομο, τι επιλογές παρουσιάζονται; Είναι τόσα που συμβαίνουν, το παρατηρείς; Λίγο παραμερίζεις. Είναι μια εικόνα που συνεχίζει το διάδρομο. 39

40 Είναι σα να πατά κάτι άλλο, η παρουσία των ευγενικών ανθρώπων. Πάντα θ ανοίγει μια νέα σελίδα, η αγάπη. οι σοβάδες: τζάμι με φωνές. Αγκάλιασε με, όπως μόνο συ, γνωρίζεις. Ν ανατριχιάζεις από τρυφερότητα, που το άκουσες; Χαμογελάς όπως η μέρα ξυπνά για να δώσει στον καθένα μας, το φως. Να κρατάς το σκοινί, όχι να κρεμιέσαι από αυτό: ξεκαρδίζεσαι. Να καλείς, όχι να περιμένεις. Τα γένια μου, για δες, πως αργούν να μεγαλώσουν. Θέλουν οι οφθαλμοί σου, ένα καθαρό πρόσωπο. Απλά έγειρα κοντά σου, σαν επιθυμητή σκόνη -κοκκίνισες. οι τοίχοι φαντάζουν παραβάν, φύσηξε απαλά τα συναισθήματα σου, Γράφεις μ όλο σου το είναι, γλυκιά μου, ντροπαλή υπευθυνότητα. ελεύθερα, ιδεοκαλιγραφήματα. Ξεδιπλώνεσαι σαν σκεψοακροβάτης. Κόκκινα τα πέταλα σου, το πέπλο του παραμυθιού, αναμένει προσοχή. Έχεις ένα γυναικείο όνομα που προδίδεται, μόνο ενόσω το ψιθυρίζεις στα ακουστικά μου όργανα. Έτσι, σε φροντίζω, Απαλύνω τα οκτάνια της ομιλίας μου, μ ένα χάδι των χαρακτηρισμένων ωρών. Κόκκινη είναι η φλόγα σου: αναπνέει. Ένα βλέμμα που κοιτά τις εκδηλώσεις, το αύριο. Διαθέτεις καλό σήμα; Δες, πως ανανεώνεται. Παρακολουθούν οι εικόνες, να ξεθυμαίνουν τα πάντα, γύρω. Τι θα ήταν ο κόσμος, χωρίς τα μάτια σου. Κοκκινίζω κι εγώ. Μια κενή θέση, αυτό θα ήταν. Πόσο καιρό, σε γνωρίζω, ανοιγοκλείνω συρτάρια. Πάμε να περπατήσουμε χέρι με χέρι. Είναι μια μέρα που άνοιξε σταθερά, επιτέλους, τα μάτια. Νωρίς το πρωί, η παγωνιά της 21 ης Οκτώβρη, Προκαλούσε σε βαρεμάρα, έτσι ελλειμματικές οι δυνάμεις. Στοιχισμένοι θαρρείς, περπατούσαν, καταλήγοντας για δουλειά ή σχετική διεκπεραίωση, Ν αδειάζει η τσέπη, δηλαδή. Χτες με κέρασες πάστα, σοκολατίνα Χαμογελούσες τόσο γλυκά, που θα λιωνα ο ίδιος, παρά το γλυκό. Γλυκιά μου σ αγαπώ! Χαμογέλα: να μην δειλιάζει η νεότητα. Ότι αφήνουμε στο τζάμι, μια δικαιολογία. όλες οι απορίες, κάτι ξεχειλωμένο. Η σκόνη που ξεχνάμε. Πως εκφράζεται το αποτύπωμα: άνθρωπος. ότι, μας οδηγεί, Ορφανούς. 40

41 Σα ν αφήνεις το αίμα σου σ έρημα σταυροδρόμια. Πάω να μεταφράσω κάτι στοίχους με ιδιαίτερο τόνο. Μι ασπίδα, με παζλ στο εσωτερικό. Από ποιον πλανήτη να φτάνει η ευαισθησία. Είναι τα μαλλιά σου, στη χτένα-παλάμη μου. Τρυφερό φιλί, κόκκινα μάγουλα, Τρέχω με ταχύτητα στο άρμα της έμπνευσης Φώτισε με λίγο ακόμη. Σταματώ. Ακούω την καρδιά μου. θερμίδες δαπανημένες, σα πίεση σε δάπεδο, μες τη καθημερινότητα. όλα, σου τα χαρίζω. Μάγουλο με μάγουλο, Αίσθηση αισθημάτων. Είναι ένα κουμπί στο δεξί μανίκι, που με δυσκολεύει. Συνάντησα κάτι ευωδιαστά άνθη προς πώληση, μα δε σταμάτησα, Γιατί τα θαύμαζε κι άλλο πρόσωπο. Το μανίκι το σκισα σε μια κολόνα. Έξω ξεχνάς τι είναι εσωτερικός πόνος. Αλήθεια κλαίνε οι μοναχικές γυναίκες; θέλω να επιστρέψω στα χρόνια που ζωγράφιζα. Θέλω να θυμηθώ. Έξω τα πόδια κοιτάνε κιόλας. Πρακτικά. Τη ζωή. Με γνήσια, σεμνή, αξιοπρέπεια. Η γνήσια ομορφιά πηγάζει από το βλέμμα. Κοντά κοντά, να είμαστε. Ν αγαπιόμαστε, σαν άνθη. Κάθε δευτερόλεπτο, είναι ένα ανθρώπινο βλέμμα, διαφορετικό. Είναι το σχήμα του προσώπου, που θυμίζει, πέρασμα. Να μιλάς ευγενικά, σε άγνωστους. Έλα κοντά μου, γλυκιά μου. Θέλω να σε φιλήσω. Κόκκινη. Σε καταλαβαίνω: Το σώμα σου κλαίει, κουρασμένο από της δουλειάς τα μονότονα επίπεδα: ποτέ, δεν αναβαθμίζεται. Οφθαλμοί σε κατά μέτωπο, πεζοσυνάντηση. Να ναι η όρεξη, φορτισμένη, Ν αγαπάς τη τέχνη να ναι άνθρωπος. Πολύτιμος, όσο τα πλην και τα συν, δευτερόλεπτα, με ότι δεν φτάνει, ή απλά χαρίζεται. Παρατηρείς, τι, σε χαιρετά, Τα σημάδια από λάστιχου συμπεριφοράς στη τσιμεντούπολη. Πίτσι πίτσι, ματς μουτς. Χαμογέλα, ν ανησυχούν οι άψυχες μπουλντόζες. όλο μου το χρόνο, τον χαρίζω, σ εσένα, κόκκινη: στον ορίζοντα. Στην συνάντηση των οφθαλμών. Όλα τα θεατρικά, κοπήκανε με τον νέο προϋπολογισμό. Τη μελωδία: άνθρωπος, ποιος την ακούει; Ο συνηθίζων στα γυαλιά που του φορούν, αν δεν ήταν η καλοπέραση. 41

42 θες ν ακούσεις κάτι αστείο; ο γιος κάποιας, πλενόταν από τη μάνα του, ως τα χρόνια των σπουδών του στο λύκειο. Ναι. Ολόκληρος. Στη μπανιέρα. Δεν είναι πολύ αστείο; Ναι, τον ξέρω. Τον είδα; Παντρεύτηκε μια αριστοκράτισσα.. κάμανε και παιδί. Ποιος το πλένει άραγε; Πάω να κλείσω Την πόρτα: να γελάσω. Εσύ γελάς ακόμη; Γλυκιά μου, ευωδία. Τυχερή που είσαι. Το πρωί, να μου πεις καλημέρα, θα σ ακούσω, στη συχνότητα των ρομαντικών. όλη η αλήθεια επέστρεψε στο μαστό της αγελάδας (πάει για καρκίνο). Έχει βάρος η παλάμη, αν αγαπάς; Πλησίασε: ώρα για μασάζ, κουρασμένη μου πολύτιμη ψυχική τιάρα. Ματς μουτς. Πάλι κοκκινίζεις; Άκου τα βήματα μου: δεν αδιαφορούν. ο βίος αναβαθμίζεται δωρεάν, αν φροντίζεις. Ποιοτικά. Η καλή παρέα των φίλων. Δίνω παίρνω, δωρεάν. Είναι ωραίο να χει δίκιο, πάντα, ο ένας, έ; ρωτά ο καθρέφτης τον καθρέφτη Στο δωμάτιο που ζητά τον κωδικό. Στην γιορτή μου δεν έφαγα σοκολατίνα. Την αύριο: παρέα-ταξίδι. Προσπαθεί και ποια, να ναι πιο θηλυκιά, από άλλη; όχι εσύ, κόκκινη πληγή, έμπνευσης στο ακρωτήρι της αγάπης: αγκυροβολημένο με δέχεσαι. Δεν μπορώ να πω κακό λόγο, στο βλέμμα μιας γνήσιας γυναίκας, που περιμένει. Αυτή είναι η διαφορά. Της μονοφωνικής πίστης. Συ είσαι μόνο. Συ υπάρχεις μόνο. Συ είσαι, η κόκκινη καρδιά, η ελπίδα, πληρωτέα απευθείας. Εδώ είναι η αγάπη μου, Εδώ γνωρίστηκαν όλα. Εδώ εντοπίστηκαν τα αντίθετα. Έτσι σε καλύπτω, Να κρατάς τον ελεύθερο σου χρόνο: να κοκκινίζεις. Έτσι όπως, σου δίνομαι. χωρίς εφέ ή λόγια έμπλαστρα. Έπειτα νύχτωσε. νωρίτερα ολοένα. Κρίμα.. έπιασε κρύο, Η κρίση των χρημάτων, Μας έφτασε στο ανώτερο όριο, λατρείας. Συ υπάρχεις μόνο Φτωχά, αγάπη μου, που ναι τα λόγια: νανουρίζουν. Νωρίτερα, λόγω κούρασης. Κάτι πεταλούδες πέρασαν: η μέρα που παύει το έργο της. 42

43 43

44 Η άνοιξη ήρθε νωρίς. Εκείνη που ανεβαίνει σκαλιά, Χορεύει, Διανύει αποστάσεις. Σχίζεται η νύχτα. Συνεχίζεται η νύχτα. Ξεφτίζει. Πεθαίνει. Τα μάτια σου είναι το μόνο σημείο στο σύμπαν. Γυναίκα 1 Νοέμβρη, 8:20 μ.μ. Η γυναίκα είναι αυτή στο μουσικό βιντεοκλίπ, που δεν είναι ζωντανή, Κι ούτε αγγίζουν καν, τα μάτια μου. Δύο μικροί σπόροι. Λίγα εκατοστά, Σφαίρες που προσπαθούν να με πετύχουν. Ξαφνικά. Διασπορά ειδήσεων. - * - Κατόπιν η εικόνα σου σβήστηκε, ναι. Σα γομολάστιχα πεισμωμένη. 44

45 Κιμωλία που βρήκε το τέλος, Τι είδους παλάμη, θα βρει τη δύναμη, να πιέσει, Για αυτή τη τελευταία λέξη, Μες τη Νιρβάνα της έμπνευσης. Να γύριζε ο χρόνος πίσω. Τότε που φώναζες: αγάπη! Κι είχαν τα δέντρα των φύλλων, καλυφθεί, από αυτή. Ύστερα γεννήθηκες, Ξανά. Κλαίει η νύχτα για μένα. Μες το θόρυβο την ακούω, να ωρύεται, σε χαμηλή ένταση, ή να ναι μόνο μια εικόνα, τα μάτια σου. Να σε δω να διαλύεσαι. Να κλαίς ολόγυρα όλα τα τρίμματα απ τη τροφή, που αφήνεις εδώ κι εκεί. ουρλιάζει η νύχτα. ουρλιάζει! σου λέω. Φάε, Μήπως ξεχάσεις. Τη γυναίκα. 45

46 Amy Winehouse Αξύριστος Είναι αυτά τα μάτια σου, κι εγώ, καθρέφτης, στη λίμνη τους. Βρίσκομαι στα σχέδια, πάνω στο σώμα σου. Σ εξερευνώ, στο καθημερινό ημερολόγιο Στην συγκίνηση του κοιτάγματος σου. Είσαι η εγρήγορση της ίδιας της ανθρωπιάς, που μιλά: σταμάτα εμπρός μου. Σ αυτή τη ζωή, ήρθαμε για να μεγαλώνουμε, τρυφερά, Σα χρόνος που διακόπτεται, στον νου, Στιγμές που αφιερώνεσαι. Κατάρτι σήκωσα, στη λίμνη των ματιών σου, Να σε δω να ποτίζεις με αγάπη, νικήτρια, το τώρα. Το βλέμμα σου κράτησα, σα να ερχόταν συνεχώς, πάνω μου. 46

47 Σκέφτηκα να σε μεταφράσω, κάτω από έναν ηλεκτρικό στύλο του δήμου. Έτσι όπως με κοιτούσες, στα δυό βήματα Ένα φίλο, κοιτούν, τα μάτια σου, στο ρυθμό της ζωής, ή των τραγουδιών σου, που με θρέφουν, σαν αντιβίωση. μιας γνωριμίας, με την ασυνήθιστη φύση, της ανθρωπιάς. Άλλη μια μέρα, Ένας βίος, Που δε σ έστειλαν σε μια βιβλιοθήκη, να μελετήσεις. Η ώρα πέρασε, θα πέσει σα δορυφορική σύνδεση. Σε χαρτογράφησα, την ώρα, που οι άλλοι, δεν κοιτούνε καν, την ποιότητα του κακού, που ασπάστηκαν, Μα συ, Amy, γλυκιά και ανακουφιστικά ανθρώπινη, σου χαρίζω τους συλλογισμούς μου, Σα δροσερό ποτήρι, νερό, Ανοιξιάτικα. Τώρα που άνθισε η γλάστρα Σε μια συνάνθρωπο Αυτό το σώμα, που ήταν ζεστό, και με μια ανάσα, Δώρισε, σειρές από βήματα, Που συγκίνησαν ένα κήπο από συναισθήματα. Αυτό το γυναικείο σώμα, Που γνώριζε, τις γωνίες του σπιτιού, Ενόσω φιλοξενούσε, 47

48 την ίδια την αγάπη, στις κινήσεις ενός υιού, Ως να βγει στις λεωφόρους, Ένα ηλιοβασίλεμα, να αγγίξει μια παλάμη, που έγραφε βιβλία. Για παρηγορητική, αγκαλιά. Αυτός ο ορίζοντας, Η σιωπή του, Η πίστη, Πως η ζωή συνεχίζεται, Ωσότου Μια μάνα παύει, Ν αφήνει, ζεστές ανάσες, στην ατμόσφαιρα. Σα το κελάηδισμα των πουλιών, αρκετά νωρίς, το πρωί. Τα μεσημέρια, ενόσω κρατούν συντροφιά, τις μοναχικές μας ώρες. Τώρα πια, Τ αυτιά, δεν αναγνωρίζουν τους νέους ήχους. Τα βλέφαρα, Αναπνέουν το αιώνιο φως. Βήματα υιού, τρίβουν τα χαλίκια, στον τόπο ανάπαυσης. Έχοντας ένα κήπο από όνειρα, Γι αυτό σ αγαπώ Η πόλη μυρίζει γυναίκα: ιδέα ακρίβειας, Λόγω μη εκτίμησης της. Ταινία: σε πρώτη προβολή, Δάκτυλα χαριτωμένα, ονομάζουν τα καρέ, Τα κατατάσσουν; ή τα χωρίζουν, αναλόγως πόσο ζεστά, 48

49 Είναι, στη καρδούλα, παρατημένη στο κλειδί της πόρτας. Σ ακούω στη θέα σου, Λυγίζοντας οι μέρες, από τα αναίσθητα θεάματα. Κλείνω φιλικά, το μάτι. Κάθε τι, είναι ότι φαίνεται; Το δώρο αποκαλύπτεται: τα αισθήματα μου, ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρα σου, Σε ακούω στη θέα σου, Γι αυτό σ αγαπώ. ο έρωτας απευθύνεται στους ενεργούς. Η αγάπη προορίζεται για μετρημένους στα δάκτυλα. 49

50 Την ώρα που νυχτώνει, φιλώ τρυφερά, τα μάγουλα σου, Τα χέρια, τα τρυφερά λεπτά. Δεν είναι το φαγητό, που μου λείπει. Άλλο ένα την ώρα που νυχτώνει, Σ έχω αγκαλιά. Κοιτούμε τ αγαπημένα μας, τραγούδια. Είναι η ώρα που ξεχνά. Μια περίοδο χρόνου, στων ταπεινών ψυχών, Κερί και φλόγα. Είναι τόσα στους ανθρώπους. Οι ικανότητες. οι ανικανότητες. Έχεις μάτια στη ψυχή, Ένα νωχελικό δέσιμο. Ένας αγνός Νοέμβρης. Νυχτώνει. Τα χρώματα φεύγουν, από τα αντικείμενα. Είναι ένας φακός, που μιλά. Συντομεύει τα λεπτά. 50

51 Κόκκινη είσαι. Εκεί, στο δωμάτιο σου, όπου δεν φτάνω. Μη παντρευτείς κάποιον, με τον οποίο τσακώνεσαι, ο οποίος, σου φέρεται άσχημα, όπως ο αρσενικός ρόλος, στην σειρά: Σ αγαπώ, μ αγαπάς. Μη το κάνεις αυτό. Τέτοιο λάθος. Λίγοι σέβονται τις γυναίκες. Φυσικά, αυτές που το αξίζουν. Εννοείται τούτο. Εσύ, κόκκινη, που είσαι ελεύθερη, ένα με την πόλη, με κάθε μέλος της αληθινής κοινωνίας. Εσύ που σέβεσαι κάθε προσωπικότητα. έτσι κι αλλιώς, όπως έχει ήδη λεχθεί: μόνοι μας γεννιόμαστε, και μόνοι μας, θα δώσουμε λόγο θα πω ο ίδιος, τώρα. Άνθρωποι είναι αυτοί που ξέρουν, τι και πως, υπηρετούν. Λένε όχι, π.χ. όταν τους λένε, πήγαινε σκότωσε σε πόλεμο. Πήγαινε: χάσε το χρόνο σου. Όλα τούτα, για ένα μισθό Εσύ κόκκινη, είσαι υπεράνω, από τέτοιες μικρότητες, Που μόνο ανατροφή δεν παρουσιάζουν. Εσύ κόκκινη, είσαι πιο σημαντική απ όλα τα άσχημα. Αν ήξερες την υφή, την ποιότητα της αγκαλιάς μου. Που Βρίσκεσαι, να ρθώ, να κουρνιάσουμε. 51

52 Η αγάπη, Μπορεί να αφορά, και την επικοινωνία, ανάμεσα σε αδέλφια, όπως μιλά το παρακάτω: - Στην απέναντι σελίδα 52

53 να προσπαθεί με το ράμφος, ν αναρριχηθεί όλα όσα δεν εκφράζουμε, στην ώρα τους. Θυμάσαι; «θα είμαστε πάντοτε, μαζί;» Όπως όλες οι αληθινές αναμνήσεις...αυτό τον καιρό, σαν πλήκτρο που κόλλησε αχρησιμοποίητο, το δέσιμο μας, Μαλάζω τα συναισθήματα. Ασθενεί, μα θα ζήσει! «να χαμογελάς, ότι κι αν συμβαίνει». Δυό αδέλφια, μαζί «θα είμαστε πάντοτε, έτσι; Μεγαλώνοντας», με ρώτησες,..μικρό.. Κι εγώ σου είπα από μέσα μου: Πάντοτε θα είσαι φίλη μου. Έσφιγγα τα δόντια, να μη δεις της συγκίνησης το πηγάδι, Πως γέμισε. Είδα έναν αετό στα τοιχώματα, Στα αυλάκια δίσκων, 33 στροφών, παρατηρώ μόλις τώρα, το λουλούδι της στήριξης σου. όλες οι εικόνες, ήρεμων μετακινήσεων στην πόλη Τις μέρες, που οι άνθρωποι δεν είχαν ζωές. Μόνο ένα καλούπι ντυμένο. Οι φιλίες ήταν για όλους, ωσότου ν αρχίσει να τρίβεται η ταυτότητα. Να χαλάει η όψη της. 53

54 «από τον ήλιο; Από τη βροχή;» ούτε από τον ήλιο, μήτε απ τη βροχή. Από τα απροειδοποίητα. Σαν άνθρωποι που ζουν στο τελείωμα τη μέρα, που ζουν, ανοίγοντας τα μάτια. «για πρώτη φορά;» Αδελφή μου! Ποιος κοιτά την κατάσταση των δοντιών, πίσω από συμπαθητικά χαμόγελα; Κοφτερά αληθινά. Είμαι ένα σακί, που σέρνεται στο χώμα, μα από μέσα, τόσο γυαλιστερό. όλα όσα λέω πως είμαι, Χωρίς το ένστικτο της συνέχειας. Ποια είναι στη ζωή, τα σημεία στίξης που χαριτωμένα τ αφήνουμε να χορεύουν στην ατμόσφαιρα, Να ξεχάσω. Γιατί η φιλία είναι ανθρώπινη. Είναι να περνάς το χέρι σου, μέσα απ τα κάγκελα. «όπου πήγα, λείποντας η παιδική σου παλάμη, Γιατί σε φροντίζω. Κι ας μη το δέχεσαι». όσο και να ντρέπεται κανείς Για τα λάθη μου. Αυτά που δεν διώχνω, πάω να τα περπατήσω με γυμνές πατούσες, ανεβαίνοντας την Διονύσου Αεροπαγείτου, Που χωρά αρκετά, άλλους, άγνωστους. Γιατί ανεβαίνει σε κάτι, χαρακτηρισμένα, ιερό. Να δοκιμάσει πιότερο, ο χαρακτήρας, τον σωματικό πόνο των δοκιμασιών. όλα όσα η μνήμη, αποβάλλει. Κι ας οι άνθρωποι, τα υποχρεώνουν σε βιβλία. Ποιος βλέπει τους γύρω του, ως ραδιοφωνικούς σταθμούς; Κοιτώ το λογότυπο, χάνομαι στα παράσιτα. Η πόλη είναι υπερπλήρης από οδούς. Πόσες σόλες όμως, τρίφτηκαν, στη συναδέλφωση; Ποιον σταθμό ακούνε τα παιδιά; 54

55 Στην έκθεση του Γουτεμβέργιου, ποια βιβλία θα θαυμάσουν; Τα παιχνίδια, πόσο καιρό, έχουν ονόματα; Γύρισε πίσω τη βελόνα, τότε που οι άνθρωποι δεν ήταν: ένσημα. -Δυστυχώς η επικοινωνία έγινε κάτι δύσκολο, να το πιστέψεις- Τότε που εμείς τα δίποδα, δεν ήμασταν παιχνίδια. Υπάρχουν παιδιά σήμερα; «Έχω ένα εδώ». Τόσο αληθινό. Πότε θα του πεις: «σ όλα τα υπόλοιπα σπίτια, δεν ακούνε τραγούδια». Σα να έβαζα π.χ. ο ίδιος όρους στην αγάπη Προς το παιδί μου. Αν είχα. 55

56 εαυτό, από πάντα. Αστέρια Την αγάπη μην την απομυθοποιείς. Είναι το ποίημα, Ως επιθυμία, από σένα. Πραγματοποιήσιμο. Στα γράφω, στο πορτοφόλι σου, να τα βάλεις. Γράψτα κι εσύ, στους καταρράχτες του σύμπαντος, Τους ακούω. Ρέουν μέσα μας, Φωτεινά. Σπάει η χροιά. Μες τη νύχτα, σε φωνάζει: Αγάπη, που είσαι; Σειρά από πίνακες τα θέλω. Πόσο τιμάται, κι αν κοιτάς μόνο, τη κορνίζα. Μια στιγμή να βγω. Είναι ένα θαύμα στον ουρανό. Κάποια λόγια, γραμμένα μ αστέρια. Είναι απλό όταν είναι σωστό. Όλοι οι ρομαντικοί άνθρωποι, πες μου, άκουσαν ποτέ, κάτι άλλο. Σπάει η γραφή, την ασυγκλόνιστη πραγματικότητα από τα αστέρια, όσων αγαπούν 56

57 Απουσιολόγιο Κάθε άνθρωπος έχει το μουσικό ρυθμό του. Μες στη βροχή, είδα ατελείωτες στάλες, ψυχών. από καταβολής κόσμου. Μια στιγμή: θα σταθώ. Είναι ο ήλιος απλησίαστος, Συγχωνεύτηκε το αστείο με το σοβαρό, Ποιο όνομα, πρώτα, Να φωνάξω; Τι θα γεννηθεί, τα Χριστούγεννα; Μήπως ο ήλιος, μιας εφηβικής ελευθερίας; Κρίμα, να μην σ ακούσει, ο νέος χρόνος. Εμείς, που γκρινιάζουμε, γιατί φάγαμε πόρτα, σε bar. θα ναι η νέου τύπου, δημοκρατία, Να μην είναι μοναδικός, κάθε άνθρωπος. Μια στιγμή: να μετρήσω, χαμόγελα, σε πρόσωπα, Η Μαρία που ήξερα Μια νεότερων χρόνων, αγάπη, θεωρώ, παλαιά αληθινή, λόγω τρυφερής οικειότητας, Αγάπης προσέγγιση, Σε μια κοπέλα, 57

58 Μεις οι δυό, στη ρωγμή της πραγματικότητας, Κει όπου συναντώνται Οι επιθυμίες, να κοιτούν δύο, το ρολόι. Εσύ, κυρά των ραφιών, Μες το κρύο του χειμώνα -λείποντας το χιόνι, της περιεκτικής φαντασίας- Σε συνάντησα, Αναμένοντας να ντυθώ τον αχνό ενός καφέ, που ανεβαίνει, Σε θυμάμαι, έλεγα, Έτσι όπως σε πλησίασα, Κάποτε: σκέφτηκα. Άλλαξες. Ο χρόνος που πέρασε, είναι όσα λόγια, δεν ανταλλάξαμε, τόσο καιρό, Κι ας είχαν τα αυτοκίνητα, χρώματα, οι μέρες, Εικοσιτετράωρα. Προσωρινά απογοητεύτηκα. Γιατί σ είχα σε κάποιο όνειρο, Τρυφερή βασίλισσα, Την ώρα, που ο άντρας κοιτά τη γυναίκα. Έτσι όπως γύρισες κουρασμένη, ως αληθινή όψη, εμπρός μου. αλλαγμένη. Σα χώρος βιβλιοπωλείου, με χρώματα, με καλλιέργεια νου, Να σ έσφιγγα ξανά, στην μποέμ αγκαλιά του γραψίματος και με τα μάτια. 58

59 Ξημέρωσε, αγάπη μου κάποιος ονειρεύεται την αγάπη, Σαν κιθάρα που κρέμεται απ τον λαιμό, Χωρίς να πάλλεται στα χέρια, Χαρακτηριστικά. Ξημέρωσε, νωρίτερα, σαν αυτόν, που είτε γνωρίζεις, πια, τι επιθυμεί Ή για άλλη μια φορά, μες απ το δωμάτιο, τεντώνει το χέρι, ως μερικά τετράγωνα πιο πέρα, να του δώσουν φρέσκο ψωμί. Είναι το πρωινό Χουζούρεμα ένα: ξημέρωσε αγάπη μου. 59

60 60

61 61

62 Ποιοι, τον σέβονται, Ο ποιητής που δεν ποίησε, σίδερα, Οδούς, Ούτε καν, μια φρατζόλα, ψωμί. Στη συχνότητα τη τηλεοπτική, της οικίας του, Όπου εκτός, ιδίας πόλης, κανείς δεν λαμβάνει. Κει, μυρίζεις το είδος του. Το τι αγαπά, Πως χορεύει ο νους, στις κατ ιδίαν συζητήσεις, με μουσικές, τρίτων. Με ψυχικές αποθέσεις, σε χημικό χαρτί, μόνο. Ο ποιητής, που δεν είδε εαυτό, γέρο, Μήπως διακρίνει, Ποιοι, στις συχνότητες, Τον παρακολουθούν. Πλέον, που οι εικόνες, Ερμηνεύουν ακόμη και τους ήχους Να φαίνονται οι φελλοί, όποιας εξουσίας, Οι ατάλαντοι, Οι μαδημένοι, από Θεία αγάπη -ευτυχώς. Τόσα πηγάδια. Στόμια ανηλεή -μη καθαρισμένα. Στα πεζοδρόμια, αφήνουν, υποψίες. όπου η βροχή, δεν έπαψε να πλένει, τα λευκά δώρα, των δημοκρατών, -Κατακάθονται. Αέρια, 62

63 πριν από την εισβολή στο Ιράκ. Σημεία, που πάτησαν πριν από σένα, όσοι δεν εποίησαν σίδερα, τείχη, Τύχη ξένη. όσοι στάθηκαν αμόλυντοι, Από εκκρίσεις ξένες, Ατόμων-τσιγάρων, σε αφίσες και σημεία στο χώρο. Κάτι ανακατεύεται, Ένα άγχος, να μένει στην ιστορία, Το άξιο να τρέφεσαι, να ντύνεσαι, Να τρως απ τα έτοιμα. Να παίζεις με τους άλλους, λόγω έλλειψης χρημάτων. Πότε θα φυσήξει κατά δω; Έπειτα ήταν στη στάση, Κάτι πρόσωπα που γερνούσαν, Διέκοψε, Να μάθεις, τι εποίησε. Ώρες που τα θέλουμε όλα, Γιατί είμαστε τέλειοι, Τελικά. Υπήρξε Ελλάδα, μετά την κατοχή; όπου πωλούνταν, η ευγνωμοσύνη, Διαφορετικά, Πως θα ολοκληρωνόταν ο άνθρωπος; Άραγε η ζωή, Χαρίζει ατάκες; Κλίβανους εμπειριών: άραγε επιβιώνει, ότι συνέβη, πριν η μήτρα, Ποιήσει, Κάτι, Που δεν θ αφήσει, φραστική κληρονομιά, Γιατί ακουγόντουσαν γέλια, Λίγο πριν, πατηθεί, το υδραυλικό κουμπί, ενεργοποιώντας το καζανάκι. Αν είναι να κερδίσεις, κάτι, ας είναι από ξυστό, Κάτι, που δεν αφήνει, ίχνη. Είναι και το δόντι, που θυμίζει, ότι πονάς για λάθος λόγο. Χρεία μόνο, για το υπαρκτό. Από πού καθαρίζεται, τα έξω και τα έσω του, από μόνο. Ποιος ποιητής; Τι εποίησε; Υψωθήκανε τα σίδερα. Βρήκαν δουλειά, οι μαστοράδες. Τα μάτια, συνήθισαν 63