Χ Ρ Η Σ Τ Ο Σ Ρ Ε Κ Λ Ε Ι Τ Η Σ :

Transcript

1 ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΑ «ΝΕΑ», Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 1974 Χ Ρ Η Σ Τ Ο Σ Ρ Ε Κ Λ Ε Ι Τ Η Σ : Ε Ν Α Α Π Ο Τ Α Θ Υ Μ Α Τ Α Τ Ο Υ Π Ε Ρ Ι Β Ο Η Τ Ο Υ «Τ Α Γ Μ Α Τ Ο Σ Π Ε Ζ Ο Ν Α Υ Τ Ω Ν» Τον «εξετέλεσαν» 2 φορές και τον «έθαψαν ζωντανό» Η Α Π Α Ν Θ Ρ Ω Π Η Κ ΛΙΜΑΚΑ Τ Ω Ν ΒΑΣΑΝΙ ΣΤΗΡΙΩΝ Τον έβαλαν σε κάσα, την κάρφωσαν, την κατέβασαν σε λάκκο και τον έθαψαν ζωντανό. Προηγουμένως, του είχαν σπάσει τα κόκαλα, του είχαν βγάλει τα νύχια με τανάλια, τον είχαν κρεμάσει ανάποδα σ ένα δέντρο και έβαλαν φωτιά κάτω από το κεφάλι του. Τον έστησαν στο απόσπασμα και τον εξετέλεσαν «εικονικά» δύο φορές. Τον βασάνισαν απάνθρωπα, μέχρι που έγινε λιώμα. Κι όμως, ο άνθρωπος αυτός ζει, αν κι έχουν αναισθητοποιηθεί τα εσωτερικά των μηρών του και η αριστερή του ωμοπλάτη. Λέγεται Χ ρ ή σ τ ο ς Ρ ε κ λ ε ί τ η ς, σήμερα [το 1974] 36 ετών, ασφαλιστής στο επάγγελμα, πατέρας ενός παιδιού που το γνώρισε ανάμεσα σε δύο φάσεις βασανιστηρίων. Βασανίσθηκε, «εκτελέσθηκε» και θάφτηκε από τους πεζοναύτες στο 505 Τάγμα Πεζοναυτών, στο Διόνυσο. Σώθηκε. Πώς; Ούτε και ο ίδιος μπορεί να το εξηγήσει. 1

2 Το χρονικό των βασανισμών του αρχίζει από τότε που αρχίζει και η ιστορία του τάγματος των πεζοναυτών. Και πεζοναύτης, στα σημερινά ελληνικά, σημαίνει στρατιώτης που πρωτοοργανώθηκε και πρωτοδιαφωτίστηκε στην περίοδο της δικτατορίας. Σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε σ ένα περιοδικό της εποχής ο ίδιος ο Κώστας Παπαδόπουλος, αρχηγός των πεζοναυτών τότε, «οι Έλληνες πεζοναύτες μπορεί να είναι οργανωμένοι πάνω σε ξένα, και κυρίως αμερικανικά, πρότυπα, αλλά έχουν ιδεολογική θεμελίωση βαθύτερη από κάθε άλλο ανάλογο τμήμα του κόσμου και η προσαρμογή τους στο ελληνικό περιβάλλον τούς κάνει αυτή τη στιγμή να ξεχωρίζουν αν όχι να υπερέχουν από τους ξένους πεζοναύτες». Τα τμήματα των Ελλήνων πεζοναυτών απέσπασαν τα «θερμά συγχαρητήρια» των ειδικών Αμερικανών αξιωματικών. Μετά τη διεθνή αυτή αναγνώριση, ο συνταγματάρχης Κώστας Παπαδόπουλος πέτυχε τελικώς την ίδρυση του νέου σώματος, στο τέλος του και ευθύς, με τους άμεσους συνεργάτες του, συνταγματάρχη Ντερτιλή, ταγματάρχη Ι. Μανουσάκη και άλλους ανώτερους αξιωματικούς, ρίχτηκαν στη δουλειά Και ακριβώς πριν τελειώσει η εκπαίδευση των πρώτων πεζοναυτών του Κ. Παπαδόπουλου, έπεσε στα χέρια τους ο Χ ρ ή σ τ ο ς Ρ ε κ λ ε ί τ η ς. Συνελήφθη ως μέλος αντιστασιακής οργάνωσης, στις αρχές Απριλίου 1968, στην πλατεία Θησείου. Τον συνέλαβε ο αστυνόμος της Γεν. Ασφάλειας Αθηνών Γ. Τζαφέρης, που, μέχρι να τον οδηγήσει στην Ασφάλεια, τον είχε παραμορφώσει από το ξύλο, μέσα στο Ι.Χ. αυτοκίνητο με το οποίο τον οδήγησε. Η Π Ρ Ω Τ Η Α Ν Α Κ Ρ Ι Σ Η Στην Ασφάλεια τον περίμεναν ο Μπάμπαλης, ο Μάλλιος, ο Σπανός, ο Γιαννικόπουλος και πολλοί άλλοι «αστέρες βασανιστές». Την ανάκριση του Ρεκλείτη την είχαν αναλάβει οι Μάλλιος Μπάμπαλης Γιαννικόπουλος. Το πρώτο βράδυ τον πήγαιναν από το «ζεστό στο κρύο», από το μαλακό στο άγριο. «Έλα, ρε παιδάκι μου», του έλεγαν, «ό,τι έγινε, έγινε. Τώρα πιάστηκες, πέστα μας. Εμείς θα σου βρούμε μια καλή δουλειά, να γυρίσεις στην οικογένειά σου. Έλα να ενταχθείς και να ζήσεις κατά νόμον μέσα στην πολιτεία μας». Σ Τ Ο Ν Δ Ι Ο Ν Υ Σ Ο Η πρώτη νύχτα πέρασε. Το πρωί, χωρίς να του πουν τίποτα, τον φόρτωσαν σ ένα αυτοκίνητο, μαζί και ο αστυνόμος Τζαβέλας, και τράβηξαν για τον Διόνυσο. Ήταν 13 2

3 Απριλίου έφθασε πάντα δεμένος με χειροπέδες στις 10 το πρωί. Πέρασε την πύλη του 505 Τάγματος Πεζοναυτών, που διοικούσε ο «άξιος συνεργάτης» του Παπαδόπουλου, ταγματάρχης Ι. Μανουσάκης, και αμέσως άρχισε το ξύλο. Χτυπούσε και ο αστυνόμος Τζαβέλας. Στη Λέσχη Αξιωματικών, είχαν οδηγήσει τον νέο, Γιάννη Πετρόπουλο, που τον είχαν πιάσει μαζί με τον Ρεκλείτη, και τον βασάνιζαν. Τον ίδιο τον οδήγησαν στο πειθαρχείο του τάγματος, που βρίσκεται στο επάνω μέρος του στρατοπέδου, και του έβγαλαν τις χειροπέδες. Ξαφνικά, έπεσαν επάνω του, μανιασμένα θηρία, ο ταγματάρχης Ιωαννίδης «εν στολή» και ο έφεδρος Σιδηρόπουλος. «Με χτυπούσαν με διπλά στριφτή μπαλαντέζα, με βούρδουλες από ιμάντα μηχανής τανκς, τετράγωνο, λαστιχένιο». Του έδεσαν τα πόδια στα σίδερα του κρεβατιού με καλώδια και άρχισαν να τα χτυπούν με σιδηροσωλήνες και στειλιάρια από κασμάδες. Τα εργαλεία αυτά τα είχαν κρεμάσει σε περίοπτη θέση, μέσα στο χώρο αυτό, για να τα βλέπει όποιος έμπαινε μέσα. «Κ Α Ι Μ Ε Γ Γ Ε Ν Η» Η «δουλειά» κράτησε πολύ. Από τα χτυπήματα, έσπασε το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού. Πολλά άλλα δάχτυλά του είχαν ραΐσει. Κατάγματα έχει και στα μετατάρσια. Μετά τα χτυπήματα, του άρχισαν «μέγγενη». Η «μέγγενη» είναι ένα εργαλείο αποτελούμενο από δύο στειλιάρια και δύο πεζοναύτες. Αυτοί βαστούν τα στειλιάρια, τα προσαρμόζουν στους αστραγάλους ή στα μετατάρσια των ποδιών και τα σφίγγουν, τα σφίγγουν, τα σφίγγουν. Οι ώρες περνούσαν και οι βάρδιες πάνω στον μισοπεθαμένο Ρεκλείτη άλλαζαν. Μόλις ανακτούσε τις αισθήσεις του, ξανάρχιζαν. Λιποθυμούσε ξανά. Και, όσο περνούσαν οι ώρες, όλο και πιο συχνά. Του έριχναν συνεχώς βρομόνερα. Είχε γίνει όλος ένα πολτοποιημένο ζώο. «Θ Α Τ Η Γ Λ Υ Τ Ω Σ Ε Ι ;» Περνούσαν όλη τη νύχτα και του έλεγαν «να τα πει». Πέρασε και ο Μανουσάκης και προσπάθησε κι αυτός, κρύβοντας και βρίζοντας τους πεζοναύτες, αν τυχόν και τους ξέφευγε και τον έλεγαν «κύριε διοικητά». Απογοητεύτηκε κι αυτός, γιατί ο Ρεκλείτης ούτε κουνιόταν καθόλου. «Ρε γιατρέ», φώναζε, «μήπως βρούμε κανένα διάολο, τι λες, θα την γλυτώσει» Η νύχτα αργούσε να περάσει. Κατά διαστήματα ερχόταν ο βασανιστής Σιδηρόπουλος και άλλοι πεζοναύτες και του έστριβαν το σπασμένο δάχτυλο του ποδιού του. «Θα σε λιώσουμε, ρε, μίλα» Και οι εμετοί άρχισαν. Τροφή καθόλου δεν δεχόταν ο οργανισμός του. «Ξερνούσα αίμα. Ο γιατρός θορυβήθηκε και μ έβαλε να ουρήσω σ ένα κράνος. Ουρούσα αίμα». 3

4 Αλλά τι κι αν θορυβήθηκε ο γιατρός. Οι βασανιστές είχαν άλλες εντολές. Άρπαξαν μια πένσα και του τράβηξαν τα νύχια. Του ξερίζωσαν ένα, το νύχι του μεγάλου δάχτυλου του ποδιού του. Από εκεί και ύστερα, ο Ρεκλείτης δεν θυμάται. «Πρέπει», λέει, «να πέρασαν έτσι 2 3 μέρες». Μετά, μια νύχτα αργά, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, τον άρπαξαν και τον μετέφεραν στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Στο μητρώο τον πέρασαν με τα στοιχεία: «Χρήστος Βελιάδης, πεζοναύτης του 505 τάγματος Πεζοναυτών». Φοβόντουσαν οι μικροί άνθρωποι Τον έβαλαν στο θάλαμο των ψυχοπαθών. Δίπλα του, στον άλλο θάλαμο, επίσης των ψυχοπαθών, νοσήλευαν τον συνταγματάρχη Κ. Ζησίου, που τον είχαν συλλάβει και τον βασάνισαν. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες θορυβήθηκαν. Του έκαναν ορρούς και προσπαθούσαν να τον γυρίσουν ανάποδα, γιατί, όπως έλεγαν «αυτός θα ανοίξει. Είναι τελείως άχρηστος». Στις 14 Μαΐου 1968, τον πήραν από το 401 και τον γύρισαν πίσω στον Διόνυσο. Εκεί τον περίμεναν, παρατεταγμένοι, όλοι οι πεζοναύτες. Μαζί τους, ο βασανιστής ταγματάρχης Ιωαννίδης. Τον οδήγησαν στο πειθαρχείο, όπου τον άφησαν μια βδομάδα χωρίς ξύλο. Τον τάιζαν για να δυναμώσει. Για να αντέξει μελλοντικά. Στο τέλος της εβδομάδας, άρχισαν τα επιστημονικά βασανιστήρια. Μέγγενη. Βίτσες από δάφνη και ανελέητο χτύπημα στο μέσα μέρος των μηρών. Ξερίζωμα του μουστακιού τρίχα-τρίχα. Και μετά, το τσιγάρο και το νύχι. Ένας πεζοναύτης κρατούσε το δάχτυλο του χεριού και ένας άλλος πλησίασε στα μακριά νύχια ένα αναμμένο τσιγάρο. Δεν το ακουμπούσε. Όμως, τα νύχια καίγονταν και οι πόνοι στα δάχτυλα ήταν τρομεροί. Και η κλιμάκωση προχωρούσε. Δεμένος επάνω στο γυμνό κρεβάτι, με ακινητοποιημένο το κεφάλι, άρχιζε το μαρτύριο της σταγόνας. Επάνω από το κεφάλι του, σε ύψος, τοποθέτησαν ένα δοχείο από τανκ με μια βρυσούλα. Η πρώτη σταγόνα και η δεύτερη τον δρόσισαν. Μετά τις περίμενε. Τα νεύρα σε υπερένταση. Οι σταγόνες έπεφταν μια-μια, ίδιες πάντα. Αλλά, σιγά-σιγά, γινόντουσαν ασήκωτο βάρος. Νόμιζε ότι μπάλες πέφτουν στο κεφάλι του και το διαλύουν. «Σταματήστε», φώναζε ο γιατρός, «θα τρελαθεί». «Α Π Ο Ψ Ε Π Ε Θ Α Ι Ν Ε Ι Σ» Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα, ένα βράδυ. Έρχονται και τον παίρνουν φωνάζοντας «Απόψε πεθαίνεις». 4

5 Η συνοδεία και ο Ρεκλείτης έφτασαν απέναντι, σ ένα τοίχο. Τον έστησαν στον τοίχο φωνάζοντας: «Στήστε τον στον τοίχο, να τον καθαρίσουμε». Απέναντί του τοποθετήθηκαν έξη πεζοναύτες ένοπλοι. Επικεφαλής ο Ιωαννίδης και ο Σιδηρόπουλος. Όλα έγιναν κανονικά. Ο Ιωαννίδης φωνάζει: «Επί σκοπόν» Και, πριν δώσει την επόμενη διαταγή, φωνάζει: «Πες, ρε, ζήτω η επανάσταση.» «Ζήτω η Δημοκρατία!», φωνάζει ο Ρεκλείτης. «Πυρ», φωνάζει ο Ιωαννίδης. Έξη πυροβολισμοί ακούστηκαν, προφανώς από άσφαιρα βλήματα. Και ο Ιωαννίδης ξέσπασε, βρίζοντας τους πεζοναύτες: «Ρε σεις, ρίχνετε στον αέρα τις σφαίρες που σας δίνει η πατρίδα. Θα τον καθαρίσω εγώ». Και ορμά. Επεμβαίνει ο βασανιστής Σιδηρόπουλος: «Κύριε ταγματάρχα, αφήστε τον σ εμένα. Σας ζητώ προσωπική χάρη, ως αύριο το πρωί. Άνθρωπος είναι κι αυτός. Το πρωί θα τον καθαρίσω εγώ. Σας το υπόσχομαι.» Ξημέρωσε. Ο Σιδηρόπουλος ήρθε και άρχισε το ξύλο. Τον έβγαλε έξω από το πειθαρχείο. Είχαν φέρει μια μακρόστενη κάσα. Υπήρχε κι ένας λάκκος τάφος. «Εγώ θα σε σκοτώσω και θα σε παραχώσω», ουρλιάζει ο Σιδηρόπουλος. «Τάφους έχουμε. Η κάσα σου είναι έτοιμη. Να τη. Θα πας αδιάβαστος. Θα σε κλαδέψουμε. Εδώ έχουμε θάψει ένα σωρό. Εδώ θα πας κι εσύ». Το μαρτύριο αυτό, των εκβιασμών και απειλών, τράβηξε αρκετά. Ο ήλιος είχε ανέβει, όταν τον άρπαξαν, τον έβαλαν μέσα στην κάσα, τον ξάπλωσαν και έβαλαν το καπάκι. Ο Σιδηρόπουλος και άλλοι τρεις πεζοναύτες κάρφωσαν το καπάκι. Από κάποια χαραμάδα πέρασαν ένα σπάγκο, για να τον τραβήξει ο Ρεκλείτης και να ειδοποιήσει το σκοπό, σε περίπτωση που θα ήθελε να φωνάξει «ζήτω ο Παπαδόπουλος». Πήραν την κάσα και την κατέβασαν στον τάφο. Άρχισαν να ρίχνουν από πάνω πέτρες. «Κάποτε λιποθύμησα». Όταν συνήλθε, δεν βρισκόταν στην κάσα. Έβλεπε αστέρια. Είχε νυχτώσει και βρισκόταν στο στάβλο πειθαρχείο. Μια βδομάδα τον άφησαν ήσυχο. Μετά τον πήραν, με ό,τι μικροπράγματα είχε, και τον κατέβασαν στο λόχο διοικήσεως. Τον κάθισαν στην «ηλεκτρική καρέκλα» δεμένο, του έκαναν ηλεκτροσόκ και τον οδήγησαν, στην αρχή, στο Ε Αστυνομικό Τμήμα και μετά στην Ασφάλεια. Εκεί, το ξύλο συνεχίστηκε. Μετά από έναν άγριο ξυλοδαρμό, και πριν ακόμη 5

6 συνέλθει, τον οδήγησαν σ ένα δωμάτιο, όπου βρισκόντουσαν ο Μάλλιος και ο Μπάμπαλης. Και «ξαφνικά, ανάμεσά τους βλέπω τη γυναίκα μου και το παιδί μου, που το αντίκριζα για πρώτη φορά, από τότε που γεννήθηκε. Άρχισαν τις απειλές. Έδιωξαν τη γυναίκα μου και το παιδί μου και άρχισε το ξύλο. Όταν συνήλθα, μετά από δύο μέρες, βρισκόμουν στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο». Β ασ αν ισ τές του Ρ ε κ λ ε ί τ η, όπως κ ατ ήγγειλε ο ίδιο ς σ το Σ υμβούλ ιο τ η ς Ευ ρώπ η ς, ή τ αν ο α στυνόμο ς Τ ζαφέρ η ς, ο Ι ωαννίδ ης, τ α γματ άρ χ η ς το υ Α 2 στο 505 τ ά γμα π εζο ναυτών, Σ ιδ ηρόπουλος, έ φεδ ρος, Ν ικολακόπουλος, λοχίας, Θ εοδωρακό πουλος, δ εκ αν έ ας, Γ. Παραδιά ς, λοχίας, Παπάς ( από τον Πειρ αι ά), Αν τωνακό πουλος, α πό τ ον Πύργο Ηλεί α ς. 6