Ο τίτλος του αναγνώστη

Transcript

1 Γεράσιμος Μηνάς Ο τίτλος του αναγνώστη Επιλογή Από ποίηση

2 2

3 Μικρά Και ανόητα, ποιήματα 14 ετών, εμπειρία, ενήλικης ζωής! 3

4 Σάπιενς Έτσι έγινε με τους ανθρώπους. Να φοβούνται την αγάπη. Εκτός από τη φτώχεια; ξέρεις, το προσκύνημα στην ταπεινότητα να πας να μαζέψεις τα περισσεύματα από τις λαϊκές, Χάρη στη σοφία της μεγαλοσύνης του εμπορίου των μανάβηδων, στο κλειστό κύκλωμα μιας φωτισμένα οργανωμένης κοινωνίας. Πέρα από το φόβο, να λειτουργούμε το σώμα μας. Πέρα απ την καταπιεσμένη έκφραση στο πρόσωπο, διαρκώς ήρεμοι, άνετοι, και ευ-προσάρμοστοι. Ακριβώς τις ώρες, ενόσω οι μύες πίσω από το δέρμα, επηρεάζουν τη νόηση: να αφεθεί, να κατανοήσει τη χαλάρωση στα αληθινά συναισθήματα: απελευθερώνοντας ένταση στα είδη της μοναξιάς. Το μυαλό ακούει, η ακοή όμως, δεν συνεργάζεται. Είναι υπερ-αρκετό το ρεύμα, στις φλέβες των επιπέδων. Κάποιοι ίπτανται στις ανέσεις, ιδίως στο συμβιβασμό, ένας πλούσιος να θρέφεται για χιλιάδες: από χιλιάδες πεινασμένους. Το βλέμμα παρακολουθεί στην ασφάλεια της μονής παρουσίας στο σπίτι, την αγάπη που προσφέρεται, από τ ανοιγμένα παράθυρα, νεανικότερων δεσμών. Φταίει το Φθινόπωρο; Οι απολαύσεις στο μενού. Η σκέψη να μην εξουσιάζει τη ροή της επιθυμίας ν αναλαμβάνει τον έλεγχο της ζωής σου. Ίσως γιατί σου δείχνουμε πως η επιτυχία σε ορισμένα επαγγέλματα, είναι αποδεδειγμένη. Η ευκολία τέτοιας κατάκτησης. Να ξεχνάς την μη φανερή εξήγηση των αισθημάτων. Ν ανήκεις στους ανθρώπους, όχι στο σύστημα. Ένας όρθιος σάπιενς, όχι, όχι, πεινασμένος. Όχι όχι, επαίτης στα πεζοδρόμια. Απλά διαρκώς τεντωμένοι οι μύες: πιθανά ψεύτικα χαμόγελα, Να θέλεις στη φαντασία μόνο, ότι ξεχνιέται νηστικό: κι αυτό μαζί. Εκεί που το χιούμορ απλά πασπαλίζει με χαρούμενο πιπέρι, την αποδοχή Ν αλλάζουν οι μέρες, λες και δεν θα μας εγκαταλείψουν ποτέ, τα κύτταρα, οι δυνάμεις. Οι πόροι. Όρθιοι, ικανοί ακόμα, να περπατάμε ως τους κάδους με τα πεταμένα των μανάβηδων: για δες που, μας εξυπηρετεί στο να χάσουμε βάρος. Η πείνα! Ίσως αν δεν, μας ανήκε τίποτα: αν κατοικούσαμε σε ξενοδοχεία, Να επιτρέπαμε την ησυχίας μιας συναναστροφής σε περίοδο πράξης-σκέψης. Ωσότου μάθω να μιλώ τις ώρες που μου επιτρέπει η συναίσθηση της ευγένειας, κει που φυτρώνει διακριτικότητα. Κει που δεν φοβάται η χαλάρωση, με μόνη γνωστή, τη περιστροφή της γης, διαφορετικά θα λατρευόταν ή θα μισούνταν σε σταθερές χώρες, ο ήλιος ή το σκοτάδι. Σε καιρούς παρθένους από ντροπή στα μά- 4

5 τια. Ας όψονται οι ασχολίες,: να αποφεύγεις να θυμηθείς να γεράσεις με τα συναισθήματα. Θεωρεί ο καθισμένος τον όρθιο, ως κέντρο του σύμπαντος Γιατί εξυπηρετεί πάντα: μήπως το θάρρος να χεις να τρως μόνο; -μη υγιεινά. Λόγια, φιλικά μανταλάκια, στο ραντάρ όσων δέχονται τη διαφορά: Να μην αναφέρονται σ αυτήν. Κεφάλαιο το κεφάλαιο: μαθαίνεται αυτό; Εν μέσω περασμάτων στους ψυχρούς διαδρόμους, τους ελεγχόμενους από την εκάστοτε εξουσία: Να είσαι μόνο ένα ονοματεπώνυμο Γαντζωμένοι σε ξένες θύμησες: προφανώς καρέ από αγαπημένες ταινίες: ηθοποιοί που ποτέ δεν σου μίλησαν, αν αναπνέουν και τι, ενόσω μιλούν. Αν λέω ευχαριστώ επειδή υπάρχω: ένας σάπιενς που ανακάλυψε πρώτος: την περίοδο της παρουσίασης του, μόνο από εγκυκλοπαίδειες. Στην αφάνεια. Οι οφθαλμοί στέκονται τρυφεροί. Μιλάς. Ακούς; Ποια η ηλικία σου. Πόσο αισθάνεσαι. Συνεχώς φαγωμένος. Η κοινωνία ένα ινστιτούτο που παχαίνει με έννοιες, τους ανθρώπους, Ατροφώντας η θρέψη της αγάπης. Να δουν τα μάτια τα προσωπικά κινηματογραφικά καρέ, σε κίνηση: ιδιαίτερα σε βραδιές εξόδου, Αποκαλύπτοντας το αμελημένο απλό, Να πεις σε συμπαθώ: έστω. Ώρες που πεινάς. Μόνο τότε. Γιατί αγνοείς τι είναι, τι αναπνέει, πως ενεργεί η ψυχή στο σώμα. Ώρες που θέλεις να φωτίσεις με χαρά, άλλους αγαπημένους σάπιενς, με ειδικούς αριθμούς στις ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεως. Δεν γεννιόμαστε μόνοι, απλά μετά, τα δωμάτια πρέπει να είναι κλειστά. Ιδίως Φθινόπωρο. Δεν ακούω το δάσος: υφίσταται έξω από το τείχος. Να ζητάς συγνώμη στο χαρτί, όχι κατευθείαν, επι- Τρέπεται; Τώρα που πεινώ, ιδιαίτερα από συναίσθηση να κινήσω τα μέλη ως το τηλέφωνο. Να πω: θυμάμαι ότι υπήρξαμε αγαπημένα δελφίνια. Αδέλφια ήθελα να πω: κοίτα τι έγραψα μόλις. Απίστευτο! Λες να ανάλαβε η ψυχή, την πρωτοβουλία; Αν ήμαστε όλοι, αδέλφια, που κλαίμε μόνο σον ύπνο μας για το θάνατο, στους πολέμους. Έτσι πάει; Ύστερα μου είπαν: άσχημο να μην μεγαλώνεις. Ευτυχώς να λες: να μην μπορούν να ναι όλοι, καλλίφωνοι. Πόσο δε περί χρείας να καταναλώνεις θερμίδες μοναχικού είδους τέχνης: ότι είσαι. Οι δυσκολίες πωλούνται με το κιλό σ όσους τις θέλουν. Ύστερα θυμάμαι να μαι λογικός, Μόνο αν μ αφήνουν ήσυχο. Τι πιο τραγικό από αυτό. Μετά τις αρρώστιες, τον πόνο. Τον θάνατο. Να μην έχεις προσωπικά δεδομένα Τα μαθαίνουν λερωμένα ήδη, γουρούνια. 5

6 Δεν λέω ευχαριστώ για το κάθε μέρα. Αν υποστηρίζεις κι εσύ, πως ταίρι βρίσκεις Αν βγεις με καλοσύνη: να πεις, ναι. Το νούμερο δύο είναι κάτι πραγματικό. Όχι απαραίτητα επειδή πρέπει. Μη με κερνάς τίποτα. Όχι όχι. Μήπως πάψω να χω λόγο να είμαι ένας όρθιος σάπιενς, ανοιχτός στην αγάπη. Πες ναι: είναι αναλώσιμες οι εμπειρίες. Πες, οπωσδήποτε: απαριθμείς ονόματα. Ποιότητες. Να μην ανησυχείς. Είναι πιο σίγουρα τα ενδιαφέροντα από τη μυρουδιά των φορεμένων για ημέρες, ρούχων. Σε αληθινά δίποδα, εξαρτημένα από πράξεις που θεωρούνται λόγια. Σύντομα, ωφέλημα λέμε, γιατί δεν πεινάμε. Αν διαθέταμε, όλοι, δουλειά. Επιστρέφοντας στα ξενοδοχεία. Περιμένοντας το δώρο άλλης παρουσίας, όχι τη στιγμή που γιορτάζω, μια επέτειο. Προσωπική. Μες την ομίχλη του χιούμορ, ως σαντιγί. Δωρεάν. Αφού μεγαλώσαμε. Έ; Αφού κάπου ξυπνούν, τώρα, ετοιμάζουν δρομολόγια. Μαγειρεύουν, καθαρίζουν, νομίζουν πως ξεκουράζονται. Ή πρέπει μόνο να κοιμάμαι, κάθε νύχτα. Έτσι έγινε με τους ανθρώπους. Ανάμεσα σε φανταχτερές βιτρίνες και χρυσά αποκαλυπτήρια. Να μην ξέρεις τι είναι αληθινή φτώχεια. Πείνα μπορεί. Αγνώμονες ναι. Ελεύθεροι όχι. Χαμένη υπομονή σε άχρηστα. Πως συνεργάζονται όλα, στο σώμα; Άραγε έξω, έχει συννεφιά; Καιρός για φανάρια. Σ άφησα στους ήχους τους σκορπισμένους, χτυπώντας σ επιφάνειες. Τρώγοντας ρεύμα μόνο. Λέω πάλι, να μην με εξηγώ, σε κανένα δικό μου, με κοινό επίθετο, κοινές θύμησες. Παρελθόν. Στην πόλη των πιο δυνατών σάπιενς: αρκεί να κρύβονται, επιβάλλοντας απαθείς νόμους. Περήφανοι και ασφαλείς στη μονιμότητα τους, καταπιέζοντας από πάντα, πριν γεννηθώ ως σώμα, τους γονείς μου. Πριν ακόμα γνωριστούν μεταξύ τους! Οι ερινύες της ελπίδας. Να εκτιμάς γιατί έθρεψες ένα ευγενές πλάσμα αν δεν χαμογελάς ούτε μ αυτό: σ έπνιξε ο φόβος του θανάτου, κι όχι των σχέσεων που κατέστρεψες. Μάλλον γιατί, δεν, μας έμαθες να σου λέμε Χρόνια πολλά. Σε επετείους, προσωπικές σου, Το φαΐ, μας κρατά μόνο, ζωντανούς. Δεν μούμαθες να λέω ευχαριστώ: για το πιάτο φαγητό. Στο τραπέζι ή μόνος στο δωμάτιο. Από πάντα. Μη μένοντας σε ξενοδοχείο. Και η αγάπη; Είναι ένα χαρτί που θα ρθει με το ταχυδρομείο; θα μυρίζει κάτι άλλο εκτός από φαγητό; Της μέρας, της ώρας. Ποτέ ως κέρασμα. Οι φόροι ήταν το κέρασμα. Η επίβλεψη του σχοινιού στους φτωχούς. Οι πεινασμένοι θα καταλήξουμε 6

7 στα υπόλοιπα των πάγκων. Δεν είναι ντροπή. Να επιβιώνεις. Στην κοινωνία των μορφωμένων, σχεδόν επιβάλλοντας το τρένο την ταχύτητα. Της παγκόσμιας καταστροφής. Επειδή χρεοκόπησαν από τους πολλούς πολέμους. Μη ξεχνώντας φυσικά, εναντίον πολιτών, ποινικοποιώντας απόψεις, γραμμένες θεωρίες!! Από έναν πλούσιο, δεν μπορείς, θεωρητικά, να στερέψεις τίποτα, ούτε καν μία πάστα, Αφού χιλιάδες φορές, την απόλαυσε. Υπηρέτες τη γεννούσαν απ το μηδέν. Σωθικά ευχαριστημένα, μέσα και έξω. Εκεί λοιπόν που ο οικογενειάρχης μηνομίσθιος, απαγορευόταν να αφήσει νηστικά, τα παιδιά, τους στερούσε την αγάπη. Μήπως μάθουν κάτι. Σάπιενς που ανάβουν φωτιές τρίβοντας τσακμακόπετρες. Την ώρα που άλλοι εξελιγμένοι, Ανακαλύπτουν! το σωματίδιο του Θεού, κατά πως καγχάζουν τα κόκαλα και οι πρόσκαιροι ιστοί. Ευχαριστημένοι για την τεχνολογία στα σκοτεινά πάντα. Όπου δεν φτάνει το φυσικό φως Αποφεύγοντας την αιώνια Αγάπη Ύστερα η πείνα θα φέρει ζητιανιά, Επειδή τούτο είναι η τιμιότητα. Ενόσω ορισμένοι θεωρούν ιστορική στιγμή: να παρευσρίσκονται στη συναυλία κάποιας που την έχουν πάρει, γυναίκες και άντρες! όλοι οι προνομιούχοι, οι ξεχασμένοι από τη σοβαρότητα. Ύστερα η ζητιανιά θα οδηγήσει στην αυτογνωσία. Στο προϋπάρχον θαύμα της ζωής. Μόνο έτσι: το δώρο της ζωής, φωτισμένο. Πάραυτα σε υποχρεώνουν να χει πάει, σχολείο! Κι ας πεινάς, μετά. Πήξαμε στους νόμιμους πατεράδες! Εκφυλισμένοι, αθεόφοβοι. Φύλακες των παράνομων της Κυβέρνησης. Πάραυτα πεινασμένοι λύκοι. Ο σάπιενς εξελίχτηκε: παγκοσμιοποιητής. Το παιδί μεγάλωσε κι είδε τα πρόσωπα τους. Της ελεύθερης δημοκρατίας, Τόσο του ζαλίζανε τα αυτιά. Πως άραγε: αγνοώντας πως λειτουργεί η Βουλή: Έχοντας γεννήσει η ίδια, κάθε ομάδα τρομοκρατίας στην Ελλάδα. Γι αυτό άλλωστε χαμογελούσαν στο δικαστήριο Οι τσιλιαδόροι της 17 Νοέμβρη. Οι όποιοι άλλοι, που κλάνουν μια φορά, δυνατά: γιατί κι οι προδότες φαίνεται, θυμούνται να είναι πατριώτες!! Αρκεί να σκοτώσουν κάποιον, ή να τον εκφοβίσουν. Μια φορά. 7

8 Κι ύστερα, άραγε υπάρχει ύστερα. Αυτό που ζητά από σένα, πολίτη, η δημοκρατία, Είναι να πεινάς. Χρεωμένος, ζητιάνος του εαυτού σου. Ζητιάνος του εαυτού σου. Αυτός είναι ο στόχος: να μην έχεις τίποτα. Κάποιος που δεν θα σταθεί, όρθιος. Ποιος θυμάται έναν καμπούρη! Ένα παιδί! Έτσι δε σε ονομάζουν πιστέ στην άποψη. Γι αυτά δεν μίλησαν οι κορυφαία ανθρώπινοι, γραφιάδες: σχεδιαστές απλά, ενός προσωπικού βίου, μες την αλήθεια. Ως το μοναδικό ιδεώδες, αφού τα υπόλοιπα αρπάζονται, το κατά δύναμιν, αναίμακτα. Απλά οδηγώντας μας στην πείνα. Η πείνα θα φέρει απάθεια; Η πείνα θα νοιαστεί για ένα άτομο, μόνο. Έτσι έγινε με τους ανθρώπους που επιστρέφουν στην κοιλιά-ζωή, αποδεχόμενοι τον κοριό στο τηλέφωνο, τα μικρά βαν που συνοδεύουν παντού έναν μη ελεύθερο. Οι κάμερες στον στύλο της ΔΕΗ: πότε ξυπνάς, πότε βγαίνεις. Οι σφαίρες με όπλο σιγαστήρα, του μπάτσου, στο σίδερο του παραθύρου. Οι δολοφονικές απόπειρες των αστυνομικών, Εναντίον του γραφιά. Ο έλεγχος μας με σύγχρονα μέσα. Οι ήρωες της πορδής, όλοι τους. (βρώμισε από κριτικούς η..ελευθερία..). η παρηγοριά του πολίτη που παρενοχλείται, περί Δικαιοσύνης, την ημέρα της Κρίσεως, έστω. Γέμισε η Ελλάδα, με μαλάκες πολιτικούς Που μασάνε με 300 μασέλες, Γιατί, μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας, Για το παραδομένο όνομα της Μακεδονίας: Σηκώθηκε το μυρμήγκι να φάει τον ελέφαντα. Μα είναι δυνατό να είναι τόσο ηλίθιοι Όλοι οι πολίτες των Σκοπίων; Γράφτα λοιπόν κι άσε τους ήρωες της πορδής Η μοίρα γέννησε έναν άνθρωπο, στη θέση όσων χάιδευαν, σίγουροι για την ωριμότητα τους, ένα παχύ στομάχι. Πολίτες ποτέ πεινασμένοι. Εγωιστές. Ανάμεσα τους ένας σάπιενς που μόνο αν ζητιανέψει, Θα πάψει να ασχολείται με επαναπαυμένες σημαίες. Έτσι έγινε με τους ανθρώπους με ορισμένη μοίρα. Κυριακή Εν μέσω ξαφνικών βροχών, Υπερασπιζόμενοι την νέα συνήθεια, μια μέρα σαν αυτή, να απλωνόμαστε μεσημέρι, 8

9 κάτω απ το πάπλωμα: καλωσορίζουμε το Φθινόπωρο. Τουλάχιστον έτσι. Διαφεύγοντας από τη μνήμη των ανθρώπων, τα προηγούμενα. Για δες πόσο τυχεροί, να μην, τους φορτώσανε Ποτέ, όλη την αλλοτρίωση στο σύμπαν. Ας ξεχάσουμε τα πολυμέσα της διασκέδασης, που απλά, μας πλάθουν, θρασείς και φωνακλάδες. Αφήστε τους στο cyber-είδος, κοινωνικότητας. Σαν σπίτι που δεν θα πέσει, ποτέ. Ούτε οι αναστηλώσεις δεν σώζουν, Ενόσω σε ξεχνούν, αφότου σε θάψουν. Σάπιενς Σώματα-μόνο, δίχως ιατρικές εξετάσεις. Απλά, προληπτικός πολιτισμός. Αλήθεια, μόνο το φαγητό, τονώνει, τις, ικανότητες σου. Αλήθεια, ποιες είναι; Το καθημερινό ποτό. Ο καπνός από το τσιγάρο. Τα νέα γνωστά που καταργούν όσα γνωρίζαμε. Οι φαγωμένοι: οι ικανοποιημένοι. Εσύ που δεν περίμενες την ενηλικίωση. Εσένα που δεν σε απόθεσαν με απέραντη οικογενειακή τρυφερότητα-πανανθρώπινα Σα πούπουλο, στο σημείο το αναπαυτικό, που θα κοιμάσαι. Αυτό που βαπτίζεις δεσμούς, Γιατί αναθρέφεις μόνο αν θρέφεις. Ένα πλαστικό μπουκάλι, ορισμένοι, που η στέρηση, μόνο διατηρεί τα ξεραμένα υπολείμματα. Δεν αλλάζεις κάτι που παρήχθηκε σε συγκεκριμένη γραμμή. Τον σεβασμό εσύ τον αλλάζεις σε περηφάνια. Νούμερο ρούχου: παράδοξα ποτέ ως δώρο. Έτσι έγινε με τους ανθρώπους. Που οι θέσεις τους Ήταν σταθερές όσο είχαν να φάνε. Ακατόρθωτο να πιστέψουν πως η πείνα μπορεί να διδάξει, νέα, σίγουρα όχι υπόλοιπα απ όσα ένας σάπιενς χρησιμοποιεί για να υπερασπίζεται την ενηλικίωση του. Είναι Κυριακή, σα κάτι γραμμένο σε σελίδα τετραδίου, που θ αργήσεις αρκετά να συμπληρώσεις, εκεί, αν ζεις μόνο όταν θέλεις. Ένα σωρό θερμίδες δίνουν ενέργεια στης κυριακής τις υπόχρεες υποθέσεις. Μπάνιο μετά. Το νταηλίκι των φαγωμένων. Τι είναι ψωμί; Έχει γεύση; Αυτή η πόλη είναι ένα πεδίο δοκιμών, μόνο για όσους τρέφονται, δεν θρέφονται. Οι μύες του νου, είναι στα ποντίκια. Οι δικοί μου θα αρπαχτούν, όταν τελειώσει το λίπος, καταναλώνοντας την αποθηκευμένη, χρήσιμη ενέργεια, το υπόλοιπο του σώματος. Σαν σάπιενς που εύχεται να χάσει μια σημαντική αίσθηση. Αλήθεια τι ήταν τόση τροφή, και που πήγε. 9

10 Φαίνεται ως φανερό ή εσωτερικό λευκό. ο σάπιενς σαν σοβαροφανές, ώριμο, κανάλι, δεν περιμένει μετά τα μεσάνυχτα Για να δείξει, λεκέδες. Η πείνα καίει το λαιμό, επίσης τα λόγια. Οι φαγωμένοι, τίποτα από αυτά. Σ αυτό το σπίτι, που δεν διαρρήξανε φανερά στη γειτονιά, οι νόμιμοι ανθρωποκτήμονες, ζω. Η πόλη των σκεπτόμενων, ένα περιφραγμένο Μουσείο: για δες τους που δεν πείνασαν ούτε από τροφή: απλά ζωντάνεψαν, μιμούμενοι τους δεσμοφύλακες τους: τους τοπικούς ασφαλίτες: συγνώμη: αστυνομικούς της γειτονιάς. Η μέρα αλλάζει σε δέκα λεπτά. Τα είδωλα θα γεράσουν. Το πρότυπο άνθρωπος-αναμνήσεις σπιτικές, σε κάποια σκονισμένη γωνία, Που δεν φτάνει ούτε το σφουγγαρόπανο των κοινωνικών, κατά γράμμα. Των διαρκώς φαγωμένων. Μη λείποντας ποτέ, το ψωμί. Η σάλτσα. Το βούτημα. Το τυρί. Το επιπλέον. Σα να νοικιάζουν DVD, ο βίος τους. DVD η ζωή τους. Αντέχεις; Χάνω κιλά. Τα εξογκώματα θα πέσουν, ελπίζω και η διάθεση για έρωτα. Για αληθινή παρουσία, φαγωμένων, Ως παρέα, ως κάτι γνήσια πνευματικό. Έτσι έγινε με τους ανθρώπους, τους φαγωμένους από λούσα και ομορφιά. Η πείνα θα κλείσει τελικά, την κάνουλα από λόγια; Θα είναι ο βίος, κλειδωμένο σπίτι: η καταστολή που ονειρεύονται στη Βουλή. (Κοροϊδεύοντας απευθείας, όσα παιδιά μιλάνε, μες το άντρο της ανομίας των 300 όξω αποδώ, Που τόσες δεκαετίες, Στείλανε την Ελλάδα, την πατρίδα μου: 300 χρόνια, πίσω). (Ύστερα οι ήρωες της πορδής, βάζουν κάτι ομοφυλόφιλους, να παίρνουν τηλέφωνο, βρίζοντας δημοσιογράφους). Η πείνα είναι κάτι όμορφο Αν και καίει το λαιμό, θυσιάζει τον πολίτη, στο όνομα της ευρωπαϊκής ψευτοελευθερίας. Πάντα θα προσλαμβάνονται ηθοποιοί, Που απέδειξαν τη χρησιμότητα τους. Θα προσλαμβάνονται πληρωμένοι μισθοφόροι: Να σφραγίζουν στόματα: Που καίει ο λαιμός τους. Τώρα έχουμε πληρότητα. Στάσου: γεμίζουν τα μπαλάκια μου. Άραγε πως, χωρίς τροφή. Ίσως με λίπος. 10

11 Στάσου. Η ζαλάδα δεν ήρθε ακόμη. όχι της πόλης. Λόγω ατροφίας σωματικής. Τι να μου διδάξει η πείνα. Επί εικοσιτετραώρου βάσης. Ξεβρασμένα υπόλοιπα, εγκράτειας. Ανεκμετάλλευτης. Πλέον γουργουρίζει κάτι κάτω από τον αφαλό. Οι γενικώς χορτασμένοι, κοιμούνται. Χαμόγελο πληρότητας, φθινόπωρο. Το σπίτι Μύρισε χάρμα: μαγειρεμένο φαγητό. Όχι φάρμακα λόγω γήρατος. όχι ακόμα. Αναρωτιέμαι, πως κοιμούνται συνεχόμενα, με γεμάτο στομάχι. Το ένα έκτο των σάπιενς, δεν έχει ούτε ρεύμα. Νερό καθαρό. Δουλειά. Λογαριασμό. Κάποιος από τα 5 έκτα, μόλις κέρδισε 725 χιλιάδες ευρώ, στο τζόκερ. Η νύχτα έπεσε σα καπάκι μπουκαλιού, δεξιόστροφα. Αναρωτιέμαι αν το μυαλό είναι καλός μεζές. Αν εκεί βρίσκονται χρήσιμες βιταμίνες, Ενόσω πεινάς, ενόσω γεμίζουν μ αυτές, προφανώς, τώρα, ξανά, τα μπαλάκια στο υπογάστριο. Αφού δεν άδειασαν ποτέ, μες σε κανένα θαύμα. Ξημέρωσε αυτό Είχε έναν ήλιο διάφανο και αισιόδοξο, Σα να ταν τα σύννεφα πίσω του. Είπα να γίνω μόρια αέρα, να παίξει μαζί μου το πανί ενός ανέμου πρόσχαρου, θυμούμενος πάντα τα χρώματα μιας Ελλάδας, έτσι ανάγλυφα όπως, μας τη δίνει, ο συνάνθρωπος Βρεττάκος. Κι είχε έναν ήλιο, σαν οκτάστοιχο, σα καρδιά και σα βλέμμα. Για λίγο το χρυσό αλφάβητο πήγε Να εισβάλλει, έτσι όπως πλάκωσαν τα σύννεφα, Μα φαίνεται θα άκουσε ο ουρανός το τραγούδι μου, Και λίγο ξαναφάνηκε το φωτεινό στεφάνι. Εξάλλου το φως νικά τους νόμιμους της Βουλής. Δες πόσο εύκολα, αυτοκαταδικάζονται. Ήδη. Απέναντι στους κολασμένους ταξιτζήδες της βαλτής κατευθυνόμενης νομιμότητας... Τους σαρώνει ήδη, σαν τροφή! η παρέα των γραπτών του Βρεττάκου, ενόσω μιλά για αγάπη. Για το δωρεάν αγαθό της συντροφικότητας. Για όλα προφανώς τα ήσυχα ισημερινά των ωρών κοινής ησυχίας. Ως αισθήματα-λουλούδια. Παντοτινά. Προσφέροντας τ όνομα της: δανάη. Σχεδόν οικείο, μακριά, ίσια, χτενισμένα μαλλιά, στις όλο σπανιότερες ημέρες, στον καθρέφτη του ήλιου, αφημένα. Έξω όλες οι σταθερές, όλες, σαν τούβλινα κατασκευάσματα. Τόση τεχνολογία, τόσο κακό, μας έκανε. Το πάθος της κακίας δεν υποχώρησε: 11

12 αντ αυτού, δεν παύουν οι εξουσιαστές που λένε: μου ανήκεις πολίτη, κατά πάντα! Θεέ μου. ευτυχώς τα λουλούδια δεν είναι για όλους. Χρυσά μαλλιά, πράσινα ή γαλαζωπά, μάτια. Η παρέα σου, το πρόσωπο σου γράφεται σχεδόν αραχνοΰφαντα στο χαρτί, Μια επίσκεψη φιλίας, τούτο εδώ. Μια αντανάκλαση απ τον καθρέφτη. Αφού συνυπάρχουν τα πάντα. Αφού βρέχει από ένα σημείο σε όλη τη πόλη. Δεν περίμενα τη πείνα, για να αγαπώ τις γυναίκες. Ένα γλυκό γελάκι. Κάτι τρυφερό: κρύσταλλα υγρά, στον αμφιβληστροειδή. Έτσι όπως το φως επισκέπτεται το δωμάτιο. Διακριτικά, με σεβασμό. Στάχυ κάθε φυσιολογικής πνοής, που το κουνά, σχεδόν νοσταλγικά, ο άνεμος. Έτσι όπως σε φέρνω εδώ. Με μια ιδέα χρωμάτων. Εκεί που το αλλάζει το άγγιγμα του φυσικού φωτός, σε τεχνητό βοήθημα, επίσης, μεσημέρι. Σε όσους έχουν σκοπό στη ζωή: στον ιστό της βιοπάλης. Σαν τότε που ένας στερούνταν το προσωπικό κουλούρι, για να το φάει το παιδί. Με σύννεφα, ή χωρίς, στον ουρανό της πραγματικότητας. όπου τα όνειρα είναι σα τα λουλούδια, έστω και στο βάζο. Εμείς που είχαμε οικογένεια, δεν Μας πλαστογράφησε η ιδιωτική τηλεόραση. Το μελάνι στο στυλό, πετιόνταν σε γνώσεις που όμως θυμίζανε ευγενείς προθέσεις. Όπως το σ αγαπώ ή ένα ηλιοβασίλεμα. Μια βόλτα στη πόλη, σε βρεγμένες πλάκες. Δόσεις ειλικρίνειας, αχτίδες ντροπαλότητας. ο βίος κάτι υποφερτό -αφού, μας κρύβουν πάντα, ότι μεταλλαγμένο μαγειρεύεται. Ντροπή σου που ανάθρεψες ένα παιδί Που το ξύπνησε τελικά η αδιαφάνεια του συστήματος, κι είπε να το φωνάξει παντού. Γιατί σε μέλει ρωτούν- παιδί... από πίττα που δεν ελέγχεις αν κοπεί: μήπως η πατρίδα μου; γιατί γκρινιάζεις; Γιατί ντροπιάζεις τη λογική!! Επιχειρήματα φαγωμένων. Ντροπή είναι να μην έχεις πει, ποτέ, Στο παιδί σου: «σ αγαπώ». Ντροπή είναι που η ηλικία, οι αλλαγές της, μεγάλωσαν κάθε χάσμα. Ντροπή είναι ο θόρυβος. ο πολιτισμός. Μάλλον ως ιστορική αναφορά και μόνο. Ντροπή είναι η εξουσία των διοικητών της Βουλής: να ναι μόνο-απλά, εντολές δολοφονιών. Έτσι γίνεται με τους ανθρωποκτήμονες. Και πια, δεν παίρνω τίποτα πίσω, απ ότι και όσα, βροντοφώναξε τούτο το..παιδί. 12

13 ντροπή είναι να πεινά ο κόσμος. Να πεθαίνουν, λαοί, γιατί κάποιος σάπιενς, είπε: Έτσι πρέπει να γίνει. Δες τους: σα να βγήκαν από κάποιον πίνακα, για τρελοκομείο: μυρίζοντας όμως, αποφορά από εσωτερικό μπουρδέλου. Έτσι έγινε με όσους νομίζουν Πως είναι άνθρωποι αξιοπρεπείς... με οικογένεια ή εξουσία, όση φυσικά και η διαστροφή των ίδιων ή των κατακτήσεων: ότι δεν τους ανήκει. Ντροπή που αναφέρεις τέτοιες βρωμιές, από πίττα που δεν ελέγχεις. Λουλούδι γιατί βγάζεις αγκάθια; Κοίτα όμως να δεις, που μόνο το πότιζες. Δες του πες ποτέ, τι όμορφη ψυχή, είσαι. Ο χρόνος σου δεν δαπανήθηκε στο: σ αγαπώ. Δεύτερο βήμα Ύστερα ήταν αυτοί που πεινούσανε αληθινά. Εκεί στη μακρινή Αφρική. Αυτοί που κηδεύουν τα παιδιά τους, σκελετωμένα. Αυτοί, που λες: ας πάνε να δουλέψουν. Σε αντίθεση μ εσένα που η περιουσία σου είναι για επενδύσεις μόνο, άχ δεν εννόησες ποτέ, περί πείνας. Εκεί μακριά, από σένα. αυτοί που γνωρίζουν το νόημα της ζωής Αυτοί που ακούνε τον Θεό, στη δική του γλώσσα. Απευθείας. Λίγο προτού, χάσουν την ελπίδα 13

14 των ανθρώπων, ή τη πνοή, αναπνέοντας αδιαφορία, Σκόνη ερήμου. Τυχεροί να χουν βλέμμα, μια τυφλή υπερηφάνεια πως αυτοί τουλάχιστον ακούνε την εσωτερική ειρήνη, καθαρά -ανάπνευσε. Πόσο άθλιος φαντάζει πλέον, ο πολιτισμός καθενός φαγωμένου. Οι υστερίες περί δημοκρατίας και προνομίων. Οι καταπιεσμένοι χορτασμένοι! Οι αγαπητοί από τα είδωλα με τους σωματοφύλακες και τα ακριβά συνακόλουθα. Θεέ μου, έλεος! Στους αληθινά στερημένους. Έτσι όπως η λάμψη στους οφθαλμούς επιστρέφει εσωτερικά: σα φυσικό θάρρος να πεθαίνεις. Από αρρώστιες στην έρημο, από σφαίρες τοπικών ανθρωποκτημόνων. Εκεί όπου τα δάκρυα για όποιον φεύγει, είναι η μοναδική πηγή πόσιμου νερού. Και μετά, μου λες, βολεμένε; Ασπάσου τη θρησκεία των χορτασμένων, που κάμουνε πολιτισμό, με το τίποτα, Ανίκανοι να μάθουν από την πείνα, όσων έρχονται για πολύ λίγο, στο φως της γης. Ρίξε λίγο άρωμα, μήπως φτάσει ως παρηγοριά... κει κάτω. Ευτυχώς που δεν έχω παιδιά, να τα μάθω στην απάθεια: η σοκολάτα ή ένα γλυκό να ναι επιπλέον δικαίωμα, όχι παραχώρηση από έναν αδιάφορο, παγκοσμιοποιημένο πολίτη: έφορο γκρίνιας χωρίς λόγο. Όλα αυτά στον καιρό των ανόητων παρακολουθήσεων, στεγνοί όλοι οι προνομιούχοι, από αληθινούς ήχους απόγνωσης. Ωσότου τα μέλη πάψουν να υπακούν: πάντα κει κάτω. Κει όπου το κρύο είναι παρηγοριά: τη νύχτα: φεύγει το βλέμμα: εκστασιάζεται: επικοινωνώντας με τα Θεία. Για πείνα μιλάμε εδώ. Σε κάθε γλώσσα, μεταφρασμένο. Μεις που είμαστε άνθρωποι στη μεταλλαγμένη εποχή, των ενηλίκων που τα όπλα, χαρακτηρίζουν το πραγματικό, Από αυτόν που πρέπει να αφεθεί και να πεθάνει. Έτσι όπως ρέουν τα δάκρυα, ήδη. Έτσι έγινε με τους ανθρώπους. Καραβάνια ανθρωπιάς, επί τόπου, -όχι από καναπέδες, ίσως ως προσευχές, ίσως ως συνομιλία. (Φασολάδα χωρίς λεμόνι). Ψωμί. Τι είναι αυτό; Ευπρέπεια: δεν πεινούν γι αυτή οι φαγωμένοι. Ψοφάνε για το χειροκρότημα. Στο βλέμμα. Της φυλής των κοινωνικών, μες την άγνοια περί επιστροφής της χούντας, κι εδώ όλες οι άβαφτες πεινασμένες, κει κάτω. Τα παιδιά μες τη μόδα της πείνας. Κει όπου οι αληθινοί άρχοντες, συναντώνται σ όσους βοηθούν, επί τόπου. Ως ιατροί, βοηθοί διαφόρων σημαντικών Πραγματικής ιδέας ανθρωπιάς. Εδώ πάνω, αναισθητοποιεί το σεξ Και η διαφημιζόμενη ωριμότητα! 14

15 Η εποχή της ψυχανάλυσης, ακόμα και πως κόβει ο άλλος, το ψωμί. Δούλοι χορτασμένοι. (θα πρεπε όπως το βλέπω, να φύγω, να πάω κει κάτω. Να μάθω τη γλώσσα, να επικοινωνώ, με το μοναδικό είδος σωτηρίας: αιώνιας). Εδώ όλα βρίσκονται σε περιτύλιγμα. Το σωστό του ενός, που κρατά όλους, δούλους. Η πείνα θα φορτίσει το νόημα: μια ακόμη ημέρα. Η πείνα ισοπεδώνει τις κυλιόμενες σκάλες, την πίστη στο ηλεκτρικό ρεύμα. Όλα τα γιορτινά. όλα τα ψεύτικα. Κάθε παζάρι, τι ναι πραγματικό. Η πείνα είναι για όσους διδάσκονται από αυτή. οι χορτασμένοι είναι απλά, η χειρότερη φυλή. Έτσι έγινε με τους ανθρώπους τους ατιμώρητους. Αυτοί κι αν έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Θεία Δίκη. Αν και εγώ δεν βλέπω να λειτουργεί. Οι ανθρωποκτήμονες είναι η πιο μισητή φάρα στην υφήλιο. Οπότε φορές, χαίρεσαι, που, τους καίνε. Ιδίως αν δεν υποχωρούν οι κοριοί (στ αλήθεια). Τότε είναι που πηδάς από τη χαρά σου. Μα ας μην, τους δίνω τόσο χώρο εδώ. Ποιος θέλει επαφή με ηπατίτιδα. Παραλίγο να αποβάλλω, με τόση εξουσία. Ευτυχώς γι αυτούς, έχω χιούμορ, που με συγκρατεί. Από λογαριασμούς που δεν... Έτσι έγινε με τους ανθρώπους. Με κάθε μέρα που μοιάζει στην επόμενη. Παραλίγο να αποβάλλω από μένα, την ποίηση. όλα όσα θέλω να πω, Προτού ξεσπάσει ο τρίτος παγκόσμιος, πόλεμος. Αφού σαν μικρά παιδιά, Αμερική και Ρωσία, τσιγκλάνε ο ένας του άλλου τα σύνορα, με πυραύλους σε παράταξη, προς επίδειξη του πιο δυνατού. παράδοξα πως. Αφού στις ειδήσεις ομιλούν για οικονομική παντού, κρίση. Είναι ο σάπιενς που επιθυμεί να παρατηρεί το βουνό με τις ράβδους χρυσού, να αυξάνει, σχεδόν ηδονικά, Κι ας ζούσαν κανονικά, όσοι χιλιάδες θα πεθάνουν στο επόμενο λεπτό, παγκόσμια: μα ποιος χαρίζει λεφτά Αφού η ιδέα της παγκοσμιοποίησης, Δεν σημαίνει ισότητα. Είναι αυτοί που ντρέπονται να βγουν να ζητιανέψουν στα πεζοδρόμια, παράδοξα όμως δεν ντρέπονται να φέρονται λογικά, με αγάπη: Προς τα κατ αίμα αδέλφια, ή παγκόσμια αδέρφια. Θα πρεπε να ξεχυθούν στις εισόδους των πολυκατοικιών οι πεινασμένοι, λέγοντας τα κάλαντα Κάθε ημέρα, Μήπως τα δωμάτια 15

16 Μυρίσουν αληθινά χνώτα, ταπεινής φιλοξενίας: γιατί εμείς είμαστε άνθρωποι. Εμείς θα ζήσουμε εδώ, θα μείνουμε πίσω. Στην πίκρα δεινών, Που θ αγγίξουν κάθε σκληρόπετσο. Ποικιλοτρόπως βολεμένο. Ήδη διασκορπισμένους ψυχικά: Ψυχροί και μόνοι, απιστώντας καταιγιστικά φερόμενοι: Να επικρατούν οι ώριμοι Στις σπηλιές που, τους έκλεισε το σύστημα, αλυσοδεμένους στην ακρίβεια των παθών Των τιμών: αναβάλλοντας πάντα. Το φροντιστήριο της πείνας Κατόπιν έκλεισαν τα μάτια: ώρα για ύπνο. Ή κατά χιλιάδων, θάνατος. Έπειτα φάνηκε το φάντασμα ενός γέρου, που προσπαθούσε να του πω δυο λόγια, εδώ και καιρό. Ένα ήσυχο φάντασμα, που περίμενε: ευχαριστώ. (όχι ως επίδειξη σχιζοφρενικού ελέγχου). Αν το ευχαριστώ το κερδίζεις, όπως το σεβασμό. Αφού πρέπει να νικάμε πάντα. Να κατηγορούμε ή να απολογούμαστε. Να διαβάζουμε μα να μην συμμετέχουμε. Αφού ο άλλος, δίνει, σαν εργοστάσιο. Το φάντασμα φάνηκε ως γέρος: μήπως γεννήσει μέσα μου, έλεος. Γέρο, πεινάει ακόμα, ο εγωισμός μου. Δεν μπορώ να σου μιλήσω. Καλώς ή κακώς. Αυτή είναι η τιμωρία μου, Αόρατα άνεργα κλαδιά, αχαριστίας. Μα μη σε κουράζω με: ισότητα. Ίσως μ εγκαταλείψει η εφαρμογή του φωτοστέφανου σε πρόσωπα που δεν γνωρίζω. Γέρο, εσύ την έκανες τη ζωή σου. Κι ας μην έκφρασες παγκόσμια γνώμη. Έτσι γίνεται με τις οικογένειες. Που απαιτούν. Παρομοίως το σώμα. Η κοινωνία των σωφρονισμένων. Τι είναι αυτό; Έχει γεύση φρέσκου ψωμιού; Αν καθόμουν δίπλα σου, έξω, Δανάη, (χωρίς φυσικά να σκέφτεσαι: τώρα αυτός, μου την πέφτει, αυτός ο άγνωστος), θα με πρόσχες; θυμούμενη συ, το καλούπι Που τώρα, σου απευθύνεται. Αν επιθυμία σου ήταν να ταξινομείς, στη νόηση σου, πρόσωπα γραφής στην βεντάλια, απ ότι λέω πως δίνω: 16

17 στο χαρτί. Όχι στον κόσμο. Εσύ είσαι πραγματική (μ ότι σε συντροφεύει) Τις ώρες Που σε φέρνω στο χαρτί: Όχι του κόσμου: ειδικά, χωρίς χαμόγελο. Τώρα που λαιμός μου καίει ξανά, Για τροφή και δικαιοσύνη. Ηρεμία. Ολοκλήρωση, ως την ώρα, κάπου...στο μέλλον... της επικράτησης του τελικού νικητή... Μόνο η πηγαία τρυφερότητα, γεννά φιλικούς δεσμούς. Εκεί που συνηθίζει κανείς. έστω και τη τσιμεντούπολη. Αν αυτό που μου λείπει: Να μιλήσει ένας υγιής για μένα: όλο το φιλικό ιστορικό, εμπρός στους ανθρώπους. Από μικρός. Τότε που χα μάτια, όχι επιγνώσεις. όνειρα, όχι ηπατίτηδες. Ενόσω η γραφή δεν είχε έρθει σ εμένα. Άραγε για ποιο λόγο. Χρειαζόμαστε χαμόγελα (όχι από κουκούλωμα της αλήθειας). Οικογενειακή αύρα, σε ότι είμαστε ή κάνουμε. Αυθόρμητα (όχι από τύψεις). Κανονικά (μες τη στέρηση). Συντρόφου, Δια βίου. Πνευματικά δια βίου. Έτσι έγινε με τους ανθρώπους, στο δεύτερο βήμα αρχηγίας της συνείδησης. Κι ας μη το διαφημίζουν. Αύριο Οκτώβριος: περισσότερο κρύο. Κάτι που συμβαίνει: κι ας ταλαιπωρεί. Άραγε μόνο, τους τέλειους, κάνουν παρέα; Κάποτε θα, τους βαρεθείς. Το πρότυπο να τα δίνεις όλα: φορώντας μόνο τα απαραίτητα. Στα κλαμπ, κει στα κλειστά κουτιά, αναπνέοντας ποτά και ουσίες. Έξω βρέχει γυμνές προθέσεις. Λέω να πάω στο κάτω ημισφαίριο, Να πεινάσω κι εγώ. Ν ακούσω τις φωνές των καλών αγγέλων, να μου λένε: μετανόησε. Ν αφήσω πίσω παχιές κοιλιές, Απ ότι δεν μου ανήκε ποτέ: αφού μόνο αυτό κυρώνει την ισότητα. Κάτω να πάω, στις φουσκωμένες κοιλιές, με αέρα, Να μασάω τη γλώσσα μου. Επειδή πολλά είπα, από τότε που άρχισα να γράφω, Για να αυξηθούν οι αμαρτίες μου, Μήπως πάψω τώρα, να μασάω. Τροφή. Λόγια. Προσωπικότητες. Εκεί 17

18 όπου παρέα νοούνταν η τηλεόραση, η μουσική, τα βίντεο, οι διαφημίσεις. Οι άνθρωποι μόνο ως καρέ, κατεβαίνοντας από την κεραία. Περίμενε! Κατεβαίνουν κάτι σποτ, από εταιρείες (που πρέπει να χεις κινητό, ή ADSL γραμμή), Οι οποίες συγκλόνισαν το πανελλήνιο, Με τα σκάνδαλα -σε συνεργασία ακόμα-ακόμα, με ξένο δάκτυλο. Στάσου! Μας ψεκάζουν οι ΗΠΑ, για να δεχτούμε τις μαλακίες του Νίμιτς. Περίμενε! Ποιος ηλίθιος πληρώνει πάγιο για να τον παρακολουθούν; Συνείδηση καταναλωτών σαν λεπτό έντερο. Που καταντά πάντοτε λερωμένο...από πίττα που δεν ελέγχεις! Αρκεί να λες σε ρουφιάνους: καλά κάνεις, συνέχισε! Αλήθεια για δες που μεγάλωσε το παιδί (αν όχι σε κρεβάτι, με οσμές μετά-σεξ), τουλάχιστον ως γραφιάς, έστω και πεινασμένος. Μεγάλη τύχη να χεις να φας, πατάτες, ένα μήνα. Νύχτωσε. Ξέρεις, κει κάτω, δεν άκουσαν ποτέ, τραγούδια. Ή είσαι κακός, αν πας να φας, από πίττες... Να φάω όχι. Απλά να πω, είναι μολυσμένες. Όπως η διαδικασία επιλογής συντρόφου: αρκεί να το βουλώνει. όχι, δεν είμαι εγώ, μαμάκιας. Το νοικοκυριό, εδώ και χρόνια, το τακτοποιώ. Εξ ολοκλήρου. Τι αφήνεται στο παχύ έντερο, να φύγει από μένα. Τώρα που μεγάλωσα. Με ξένες οδοντοστοιχίες. Σε ότι με αφορά, όσοι με γνωρίζουν από παιδί: είναι καθαρή η εικόνα (δεν το βουλώνω, όμως). Κι ούτε αποδεικνύω σε πορδές, τίποτα! Άου! Μοναδική δήλωση. Ναι, από την πείνα είναι (χαμόγελο). Πρέπει να σαι ευγενής με τα περιτέρια, Έστω και μ ένα πούπουλο από φτερό τους, στο διάβα σου, συναντώντας μια αγνή πτυχή, στο σήμερα. Καλεί σε συχνότητα, Που κανείς σάπιενς δεν είναι ικανός, να υποκλέψει. Αν είναι δυνατόν, το κακό να επιθυμεί να καταγράψει κάτι Άγιο. Η φτερούγα αρκεί για να σκεπάσει, μια πλάτη που κρύβει μια φουσκωμένη κοιλιά, 18

19 πιο κάτω από ένα μικρό κρανίο του οποίου τα χαρακτηριστικά το σχηματίζουν φανερά. Στο κέντρο απ τα υπόλοιπα αφυδατωμένα μέλη και περιοχές, Που εδώ και καιρό, μαζεύουν έντομα. Μήπως χρειάζεται εγκαίνια Η εκδήλωση πείνα; Ν απλώσω μπλέ, πράσινη, κορδέλα; Μήπως κόκκινο χαλί; Έτσι προκύπτει με τους ανθρωποκτήμονες. Συνήθως εκσυγχρονιστές. Να χτίσω την αίθουσα στο σημείο μηδέν; Στο πέρασμα, αγωγού πετρελαίου; Ν ανάψω πυροτεχνήματα, να οργανώσω μπάρμπεκιου, για τα κοστούμια. Κάτι άλλο μηχανικό... Να φανούν πως ενσωματώνονται στην κοινωνία, των υγιώς χορτασμένων. Κάτι να ξεσαλώσει...φιλ-ανθρωπικά, τα πλήθη, Τα ταγμένα στην εύκολη ωριμότητα. Να στείλω συστήματα σινεμά, στην Αφρική, με ταινία στο βίντεο, Να τρώνε σε εστιατόριο, κρέας, μακαρονάδες: αφού έτσι ακριβώς, ειρωνεύεστε, τους κάτω Από τη δική σας σάπιενς, λογική. Αυτός και εκείνη, ποτέ δεν αγάπησαν τίποτα ζωντανό, πάνω στη γη. Η ανθρωπιά, Σε κατ οίκον περιορισμό. Εύγε. Αυτοί που αγνοούν πως είναι να σε σκεπάζει η φτερούγα. Στάσου, Κάτι ενοχλείται, κενό, στα σωθικά. Θα έρθει κι η στιγμή του κάδου. Το δεύτερο βήμα πριν την ανορεξία. Μετά του εθελοντισμού τα οφέλη (όχι δεν υπηρέτησα ποτέ). Οι χορτασμένοι είναι ήδη διάσημοι. Από παραπανίσιο λίπος, γεννιέται ο ιδρώτας; Φέρε μου ρουφιάνε ταξιτζή ότι ζητήσω: Να μην, σαν ενοχλώ, Με παρθένες θεωρίες. Παρομοίως μασάνε οι ψηφοφόροι. Ως υποσχέσεις προς διάσωση σπάνιων ειδών, π.χ. της παράδοσης, Επειδή πουλιέται στους τουρίστες. (κάτι να ξεχρεώσουμε...). φάτε. Φάτε πεινάλες. Πότε, σας κάλυψε η αγνότητα; Το φως δεν είναι για όλους. Τι γεύση έχει το ψωμί; 19

20 Η τιμή. Ως ιδιότητα. Η ταπεινότητα δεν επιθυμεί επιβράβευση. Είναι στο αίμα των αγνών. Των μη εχόντων: τύπους τατουάζ. Πότε θα πράξουμε το δεύτερο βήμα να αλλάξουμε. Χαρακτήρα. Έχουν επίθετα, κει κάτω; Τόσα ονόματα, που να τα θυμάται κανείς. ονόματα σε σώματα Αληθινά, όσο κι η πείνα τους. Η άγνοια αν ενδιαφέρεται κάποιος. Είδε ο σάπιενς τη γενιά του... (την πέμπτη θα έχει λαϊκή). Με ή χωρίς τρέκλισμα στα πόδια. Λείποντας βιταμίνες. Φέρε μου το DVD από τη ταβέρνα, να δεις παραγωγή από σάλια. Ίσως ακούσεις τη γλώσσα των πεινασμένων, Ψάχνοντας στα σκουπίδια. Δεν είναι δυνατόν να παρακαλάς να μη βρέχει στη πόλη, να μη μυρίζει η καμινάδα του γειτονικού εστιατορίου. Τόσες ανέσεις, πληρωμένα έξοδα από κορόϊδα! Σε 77 λεπτά, Οκτώβρης. Στις 20 που γιορτάζω, φέρε μου για δώρο, ψωμί. Τυρί. Κάτι με σάλτσα. Και μια λεμονάδα. Ξημέρωσε Δανάη. Καλημέρα. Όλα καλά; Ας σε φροντίσει η ημέρα. Καλό μήνα. Απ το ύψος τους τα κλαδιά, φιλοξενούν περιστέρια, Μια ιδέα ρεαλισμού. Φυσάει, τα φύλλα, ορισμένα, πέφτουν. Έχεις όρεξη; Τι όνειρο είδες και ποιος καλός άγγελος, σε ξύπνησε. Εμείς που τελειώσαμε το σχολείο, τον καιρό τον επιμελημένο με γνήσια, παιδικά, όνειρα. θυμάσαι καθόλου από τότε; Αν το ψωμί ήταν γλυκό, Αν η ζωή προσπερνούσε χωρίς μουσική. Αν νότες ήταν οι ζωγραφιές στα μπλοκ ζωγραφικής Και όποια καλλιγραφικά γράμματα, στα τετράδια. Αν τότε, μας δοκίμαζε το κάθε μέρα, σε ότι θεωρούσαμε φυσικό. Σε τι ηλικία άκουσες το κρακ, σε ποια ηλικία σε κοίταξαν στα μάτια. Τι έτος, άρχισες να μη δίνεις σημασία. Ποια άτομα σε συναντούν στη σκέψη τους. Αναμνήσεις μοιρασμένες, έτσι 20

21 όπως οργανώνονται οι λέξεις. Ξημέρωσε σα να μεσημέριασε. Κοροϊδεύοντας αυτόν που τα είχε όλα, η ίδια του η επιθυμία να παραστήσει το πεινασμένο, Αφού ότι τελείται, είναι μόνο μια υποφερτή δίαιτα, Με καφέ και νεροζούμια. Καμία σχέση με Αφρική, Κι ας κλαίει ο γέρος στο όνειρο του ύπνου, κι ας καταναλώνουν πετρέλαιο, οι οισοφάγοι. Κι ας πουλώ, γραπτή παρέα. Σα μυθιστόρημα στη μέσα τσέπη του μπουφάν, να περνά η ώρα, καθισμένοι ή μεταφερόμενο το σώμα, με τα μαζικά μέσα μεταφοράς, ή έχοντας βουβό το χαζοκούτι, Καταντώντας το ανάπηρο φίλο: του οποίου οι αμαρτίες κι είχε ένα ήλιο, πάνω από τα σύννεφα. Σε ποιου πουλιού τη πλάτη να σ ανεβάσω, Να χαρείς κει ψηλά. Καλημέρα λοιπόν, Άραγε κινείται κάτι, αν δεν..φυσάει; τι, μας μεθά στο κάθε μέρα. Πως οι πράξεις καταντούν λέξεις στα ημερολόγια του πλανήτη: Ποια ζώα, Στις στέπες ή σε έρημους, Είναι προδιατεθειμένα να ναι αδύναμα. Εμάς, που, μας εκπλήσσουν τα σκέρτσα των ανθρώπων, όμως η φτώχεια, δεν, μας μετάγγισε ποτέ, την νεανική της, σαν αυτόφωρο, άποψη. Πως ήσουν, νεότερη. Τι χρώμα έχουν τα μάτια σου στο κάθε μέρα. Αν αναπαύεσαι σε οικογενειακή αγκαλιά. Γυρίζω το πρόσωπο, σ αφήνω ένα τριαντάφυλλο ανθρώπινα, έτσι όπως περνούν οι αχτίνες: ένα γαλάζιο, του ουρανού. Αν εκείνο το πρόσωπο το νεανικότερο, σε πλησιάζει πότε πότε: ν αφήγηθεί ή να σε υποχρεώσει στην αθωότητα. Είναι η ευτυχία τόσο προσβάσιμη, Όσο η κεραία, που ρυθμίζει μια τέλεια εικόνα: Μήπως ότι προβάλλουμε ως καθολική συμπεριφορά Αποδεκτό ενδιαφέρον, μόνο το σαρκικό. (Γι αυτό τα σαρκοβόρα ζώα, κατασπαράζουν..ξένη..γνώση). Έτσι έγινε στις εγκυκλοπαίδειες. Προτού εκλέξω, αν το να ξεκινώ με το δεξί σημαίνει αυτόματα, πως η θεωρία Εισπράττεται ως πράξη, Οπότε αφήνομαι και καλοπερνώ. Τι εννοούν μ αυτό, ρώτησες, δανάη; Σου μιλώ ως αυτόφωτος παιδικός φίλος Αναμεταξύ όλων, όσων, μας εγκατέλειψαν. Συ που καταλαβαίνεις Συ που δεν μου είπες: μόνο αν δουλεύεις, γράφε. Συ ου διέκρινες την πείνα μου για ζωή. Έτσι...εύκολα..όλα, όπως, μου έρχονται. 21

22 Λένε: πες ευχαριστώ για το ρεύμα, το νερό, Το πλυντήριο, το φραπέ, τα νεροζούμια. Άχ η ανεξαρτητοποίηση. Με ποιο ζώο να με συγκρίνω, Έτσι όπως καλοπερνά η πανίδα, χωρίς πωλητήρια ωριμότητας, φόρους, ανατροπές. Άχ, πότε θα φτωχύνουμε, μου λες; όλοι, όσοι, θέλουν, να μας θυμώσουν: μα ευτυχώς ποτέ Δεν ήταν άξιοι, Να υφίστανται σε όμορφα ποιήματα. Από αύριο, το σήμερα. Ο βασιλιάς της ζούγκλας, με χαίτη: αδικημένους δούλους. Της γης το μαγνητικό πεδίο, για δες δεν σαλεύει, τις αυλές των πλουσίων. Εσένα, σε μείωσαν ποτέ; λέγοντας σου: αφού καταλαβαίνεις το τάδε, θα πρεπε να εννοείς τα δείνα. Αυτοί, που ποτέ δεν σε κέρασαν, πάστα, Πίττα, αφού δεν σε γνώρισαν Ως άτομο δικαιωματικά. (Τι θες γέρο; Δεν είμαι σε κανένα βιντεοπαιχνίδι, χαρακτήρας). Χαμογελάς, Δανάη; Κάνει τις τέλειες λήψεις Να μην ανησυχούν για την επικράτηση τους. Μεις, δεν, τους δίνουμε σημασία. Μεις, που επικοινωνούμε, άντρας προς γυναίκα, καθαρά, μέσα από δω. Φρόνιμα και αγνά. Τρυφερά, ναι. Δεν αλλάζει η φύση μου. Εύχομαι να μη σου λείπει. Μισθός: το κάθε μέρα. Χαμογέλα. Καλλιγραφικά. Άχ η γραφή. (Άδειασα). Ρομαντισμός: δίνει πτυχία; Μια στιγμή να μετρήσω τα ευρώ, στη τσέπη. Περίπου 75 λεπτά του ευρώ. Φτάνουν για ένα κενό DVD-R (είναι και ένα κερματάκι, πεταμένο στο δάπεδο, μες τη ντουλάπα με τα κρεμασμένα ρούχα, που δεν μαζεύω). Έχω μεγάλη ιδέα, βλέπεις. Τα ψέματα είναι πιο φτηνά, πάντα. Η επιθυμία να ερωτευόμαστε. όσα θα πρεπε να ζήσουμε σα DVD που νοικιάζεις μετά από χρόνια. όλα τα ημερολόγια, ιλουστρασιόν, 22

23 Γιατί το μυαλό δεν ήταν τόσο κοφτερό, τελικά. Χάθηκαν τα βιβλία με τα παραμύθια, Να φοράς τη στολή της φαντασίας, ως πράξη Χρήσιμη ενέργεια στο κάθε μέρα. θα ταν πολύ αποδοτικό, να χα δικά μου χρήματα, όπως αυτός που φορά το φύλο του με αξιοπρέπεια. Να γνωρίζεις, με τι θες ο ίδιος, να γελάς. όχι επειδή σε κατευθύνουν οι σίγουροι. Δεν είναι αλήθεια, κουραστικό; Να δίνεις χωρίς να πληρώνεσαι. Αδυνατούν να χωνέψουν ενός μεσημεριού τους καρπούς. Ο άνθρωπος είναι αυτό ακριβώς. Όχι τα DVD. Όχι ότι καταστρέφει (Εσέαν, κανείς δεν σε ελέγχει: μεσημέρι). Είναι τόσες οι ταινίες, πάμπολες οι σπίθες επιβεβαίωσης. Πότε θα πάψουν όλα; Αυτό μήπως είναι το επόμενο βήμα; Έτσι όπως σκοτεινιάζει όμορφα. Κουραστικά τα θέλω των άλλων, Ακόμη και δικών μας ανθρωποκτημόνων. ο αυθόρμητος όμως, παραστέκεται φιλικά, έστω κι αν θεωρεί, πως το μόνο πλάσμα που επιβίωσε εκεί έξω, είναι κάποια 100% γυναίκα, από γεννησιμιού της (χαμόγελο, γιατί σου λέω, πρέπει να αναφέρεται, πια) (εκεί έξω που το αφύσικο βαπτίζεται συμβατικό). Είμαστε, ότι, μας φτιάξανε. Άστους να λένε. Το αντίθετο. Δουλειές-βίοι, δίχως αύρα, προσωπικής σου εξήγησης: τι είναι, τι χάνει. Περίεργο, δε πείνασε ποτέ. Βίοι-βιβλία, εμπορικά. Σαν τηλεοπτική σειρά, που την τρώνε οι τηλεθεατές, με την ίδια τακτική, που πάνε και ξενυχτούν στα τσιφτετελάδικα. 23

24 Ελεύθερος Αφήνω τον ήχο του σαξόφωνου Ν αγγίξει την ψυχή μου. Μια καρδιά που πάλλεται, Άλλες φορές αρμονικά, άλλες φορές αρμονικά, άλλες φορές γρήγορα. Κι όταν το συναισθανθώ, θα πετάξω σε έναν άλλο κόσμο. Ειρήνη. Πανέμορφα τοπία Η νύχτα με τ αστέρια της που τρεμοπαίζουν Θησαυρός για τα μάτια μου θα γίνουν. Ας μείνω για λίγο μόνος, ελεύθερος. Παρέα μόνο, με όσα νοιώθω και βλέπω με τους οφθαλμούς της ψυχής μου. Ανοίγω και τα κλείνω στην καρδιά μου, που άλλοτε πονάει, άλλοτε, γελάει. Παρευρισκόμενη στο ίδιο σημείο. Μοναχική μου συντροφιά. Γιατί ξέρω καρδιά μου Πως θα είσαι παντοτινά δικιά μου. Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα Σε μια προσπάθεια να μην ξεχάσω κανένα τους Τους περιμένω στην πόρτα, όπως ήταν, Προτού χωρίσουν. Προτού χαθεί ο καθένας σε απάτητα μονοπάτια ετούτης, ή της άλλης ζωής. Θέλω να θυμάμαι έναν έναν, ξεχωριστά, μα και μαζί. Έστω στο ελάχιστο, κομμάτι προσωπικό τους. παρατηρώντας Τις αναποδιές. Τις αδικίες σε βάρος τους, Εις βάρος, ιερού τόπου. Την Ελένη, εσαεί Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα. Παράτολμη, ναι. Μοναδική. Εξαντλώντας το είναι της Σε αναζήτηση της αγάπης, στα μάτια εκείνου του ορισμού Που καλείται επιβίωση Στα μάτια της κορούλας της, Δαφνούλας, 24

25 άλλοτε κι η ίδια. Μαζί με τον Ζαν Πώλ, τη Λίζα, πάντοτε ντυμένη στην τρίχα. Τον Νικήτα. Τον Ευγένιο, τη θεία Ζένια. Τον θείο Κώστα τον στρατό, τη Νάντια, τον Ουρούν με την Μιχαήλ Γκρηγκόρεβιτς. Τον Αντρέα θάφτηκε θαρρείς, παρέα μ όσα χρώματα Κατείχαν στα μάτια του, οι πίνακες του. Δεν ήθελε να γυρίσει πίσω, σε φέρετρο, απλά ελεύθερος. Επιστρέφοντας σε μια Ελλάδα λεύτερη κι εκείνη από δικτατορίες, αλώβητη..με διάφορες μορφές..ή παραστάσεις. Η Ελένη συνεχώς θα γυρίζει, δεν ξέχασε. Βρες μου ένα καλό σημείο, να μπορώ να παγιδεύω τις ευκαιρίες να μπορώ. Να απλώνω ενός κόπου κιλίμι, σε στιγμές μοναδικές Εμπειρικές και πρωτόγνωρες, όπου δύναμαι να προσκαλώ τις ψυχές, γλυκαίνοντας τες, με το ανοιχτόχερο βλέμμα μου. Να! Έρχεται ένας. Παίζει τη φλογέρα του Κουνώντας το κεφάλι αριστερά δεξιά. Το σώμα του ταλαντεύεται στο ρυθμό. Αναδεύει μια ζωντάνια που πιάνω στον ιστό, μέσα σε κουκούλι, να χω γι αργότερα, όταν είμαι πεσμένος. Ώ, προκλητική φιγούρα εσύ! Δεσμεύεις το ζωοφόρο σύνολο αγγείων, ν ανοίγουν στην πρώτη χαρά. Ακόμα, και μετά το σοκ της πτώσης, βρίσκεις τη δύναμη. Χάρισε μου, λοιπόν, τα μυστικά της φύσης Να μπορώ, τη σοφία με την οποία δημιουργήθηκαν Να την σχηματίζω σε κουκούλια, να χω γι αργότερα, όταν παραπλανάμαι. Ιστός ζωής Διάβασε τα μάτια μου πέρα κι απ την σκέψη Πες μου ένα ανέκδοτο να γελάσω, κάνε μια μίμηση Τρόμαξε με, να δεις τι αστεία που πέφτω. Ξέρεις, όταν αγαπάς κάποιον, καταλαβαίνεις τη θέση σου. Ώ! μαύρη αράχνη της ανεμελιάς Μάγεψε με μ ένα φαντασμαγορικό δίχτυ ευτυχίας, όλο προβολείς, εφέ, ζώντες ήρωες, πρότυπα αγάπης. Πλέκουν χρόνο με χρόνο, το χαμόγελο στην καρδιά τους. 25

26 Πότε Πιθανώς θα με περνάς για τρελό Που αποτείνομαι σ εσένα εσωτερικάστην εορτή μου Όμως, είμαι στενοχωρημένος ΤΟΝΚΑ Με μια αλλαξιά πυτζάμες, αισθάνεσαι οπουδήποτε σα στο σπίτι σου. Το διασχίζεις με τα πόδια γυμνά, Να ψηλαφούν τη γη, οποιοδήποτε επίπεδο, φτιαχτό από ανθρώπινο προγραμματισμό. Αδέσμευτη, ανεξάρτητη ταμίλ κάπως ατίθαση, Πανέτοιμη για αγώνα.. Ακούσιο, καλπάζοντας στιγμές, με τις πατούσες έκθετες. Οι φτέρνες αναπηδούν σαν κινηματογραφική μαγνητοσκόπηση Αργή, διακοπτόμενη αιώρηση, ποδιών και χεριών.. Σ απόλυτα φυσικότατο συγχρονισμό. Από μέρους της, η καρδιά, εξίσου προπονούνταν και στην αγάπη, μ αντάλλαγμα για..αμοιβή, μια κούτα λεμονάδες ή ένα κουτί.. έρωτα. Μοναχικό σύμπλεγμα αιώνιων αντιπάλων στην άκρη νέων διαδρομών, ν αλλαξοπιστούν αεροπλάνα φορτωμένα με κόσμο, πάντοτε μόνιμα νόμιμο Με άπειρα στίγματα εντοπισμού πάνω του. Ποιος τους ζηλεύει αυτούς; Εσύ, έστω, Τόνκα, ποτέ Δεν είναι χώρα σου ετούτος ο κόσμος. Μόνο εκεί, όπου τα μελαψά χρώματα της γης Αναμιγνύονται, θρέφουν-καλύπτουν-αγαπούν τα ίδια πρόσωπα, που μ ένα τους νεύμα Φάνηκε, ότι κατάγονταν απ τη μαγεμένη Ινδία. Αφού δεν είμαστε μαζί, ως ζευγάρι Αφού, δεν τολμούμε να παραχωρήσουμε, ο ένας στον άλλο Πόση αγάπη κρύβουν στην ψυχή τους ορισμένα.. φιλαράκια. Σ αγαπώ, κι εύχομαι, σαν κλάψω, για τρίτη φορά Να ναι από έμπρακτη τρυφερότητα, και στα χέρια σου Όχι ξανά, στ όνειρο μου Πόσο λυπημένος είμαι!!! Θα πρεπε να στο πω, απλά. Διακρίνεις τον τόνο της φωνής μου; Πότε θα ρθω κοντά σου αέρινο χάδι στο πρόσωπο μου Πότε θα ζήσουμε ενωμένοι; Πότε θα μου πεις σ αγαπώ; Στ αυτί μου, να το πιστέψω. Καταδικάζω όλων το μέλλον Με πάθος, ώστε, εσπευσμένα ν ανταμωθούμε Να προλάβουμε. Δεν έχω ακούσει τη φωνή σου Μα ο νους μου πετά σ εσένα -Όλο Πότε θα παραδεχτούμε το ταίριασμα μας; -Δεν σ έχω ακούσει, ακόμη Πότε; ο αυθεντικός μας σύνδεσμος Θα ξεμανταλώσει τις πόρτες του ενθουσιασμού μας; Πότε θα χτίσουμε, κείνο το πηγάδι Που δοκιμάζει ως πέρασμα- την ξηρά με το νησί. Πότε θα ξεχωρίσουμε μαζί Το ηλιοβασίλεμα. 26

27 Προ της ανώφελης ύπαρξης των Μέσα απ το αόρατα σκοτεινό Συμπιεσμένα ιονισμένο κενό Ενός σε κρυο γένεση κρόκου από ανθρώπινο δέρμα Αναπηδούν μικροί πίδακες εμπεριστατωμένων απόψεων ζωής που αναπαριστούν τις γνησιότερες ιδιότητες του θαύματος της ψυχής. Σε καθοδηγεί κοντά του, η άσβεστη εμορφία της μοναδικής πολυδιάστατα επιλεγμένης αγιοσύνης του προορισμού Του ανθρώπινου γένους Το οποίο ηθελημένα αναπαραγάγει τα πάνδεινα στερεότυπα των πληγών του ενώ ευθύνεται για την αυτοεξυγίανση του. REV MODE Όταν νοιώσεις την επιθυμία ότι φεύγεις Κάποιου, χέρι, κρατάς Κι ας είναι του εαυτού σου. Επειδή, αντέχει την δραστικότητα της πίεσης που ασκείς, προκειμένου να είστε, σίγουρα, παρέα. Απομακρύνεσαι. Στο διάγραμμα Μιας ανεπανάληπτης έμπνευσης Ως χωρογραφία του περάσματος Νέο χρονικά, σκαλισμένου Να κατηφορίζεις, άνετα, σε κάθε επίπεδο. Ότι έχεις, κανείς δεν μπορεί να στο αρπάξει, απ την ευτυχή διέγερση του νου σου, αναχωρώντας κάποιου, χέρι, κρατάς. 27

28 28

29 Σε λόγια τρυφερά, μεταποιώ, Η σκέψη μου, σ εσένα, διαρκώς, Προσωπική επιφάνεια Αγνό πλευρό Ένα ήσυχο μεσημέρι, Μια γαληνεμένη προσμονή, Να προτιμήσει, τελικά, κι εδώ, η γη, άλλη μια νύχτα, Μια χούφτας όραση, με πρόσεξε. Πρώιμη μέσα μου, φωτεινή, Άνοιξη. Ακολουθώντας τα γραμμένα, στων ρομαντικών σου οφθαλμών, το εύφορο έδαφος, μιας πολύτιμης ευαισθησίας. Αγαπητή, γιατί ναι αγνή, Μαγιά αλευριού, που ποτέ δεν χάνει τη φρεσκάδα, Είναι τα πολύ μακριά, ξανθά, Κατσαρωμένα σου, μαλλιά. Να τα κοιτώ, να με θρέφουν Με την ομορφιά τους, παρομοίως όπως σ αγκαλιάζουν κι αυτά. Τους σπόρους, μαζεύω. που με τίποτα, δεν χαράζεται. Γλυκό θέαμα από λουλούδια, Την ευωδιά τους, σου στέλνω. Είναι μια αναπαυμένη ώρα, περιμένοντας το ηλιοβασίλεμα, απ τα βουνά, πιο πάνω, Κει που ο άνεμος σε φτάνει, πριν από μένα. Είναι μικρά, χαριτωμένα, τα γράμματα, όταν μιλούν για σένα. Μια αγαπημένη αίσθηση, αντί για οξυγόνο. Είσαι νέα, γιατί είσαι αγνή. Ευχετήρια κάρτα, που ξέρει και δεν χάνει τις νότες, Σαν μαζεύονται σύννεφα. Γλυκιά μου αγάπη Η φωνή σου χαϊδεύει τους λοβούς μου, σ όλα τα ταπεινά, με στέλνει, Θεμελίωση, ποίησης αναπαμός, Η τρυφερή κίνηση, του κορμιού σου Ο ουρανός, το γαλάζιο του, ανοίγει, 29

30 ο νους απ την αρχή, βαπτίζεται. Από σένα. Γλυκά η ψυχή σου, χωρά στο σώμα. Ζεστή, αγαπημένη η παρουσία σου. Μια λάμψη από μένα. Μαζί σου συζητώ, Κοιτάμε παρέα, τα χρώματα. Η αναπνοή δεν αναγνωρίζεται. Το μέλι του, μαζί, σε κοινή γεύση, οδηγεί. Στα μαξιλάρια των χειλιών, Να γείρει το χαρακτηριστικό βλέμμα, κάθε φύλου, π αγαπάει ότι όρισε η πίστη, στη φύση. η γαλήνη, παρατείνεται. Ξεχνά τις μάστιγες Τα μάτια μου, να περιμένεις. Είναι μια πόρτα, που μαλακά, ανοίγει, Φέρνει συγκίνηση, να ξέρω ότι υπάρχεις. Είναι ένα παιδί που τώρα Μεγαλώνει, η φροντίδα μας. Δες λουλούδι μου, τα ίχνη από στάλες, ωρών με φως, τελευταίων. Στα χείλη σου, αναπνέει το φως, Η μέση σου κάμπτεται, χάδι περιμένει. Φωτιά στο τζάκι, θερμαίνει, τα παιδιά. Όλα θα πάνε καλά, απόψε. Είναι ευγενικό, το φως. Η παλάμη σου με ψάχνει στον αέρα, Εσένα αναπνέω. Το δωμάτιο σε ζητά. Από παντού, να ρθείς. Διακριτικό κερί, για έναν, μόνο. Με γύρω, πληγές. Ανθρώπους πληγές. Πόσα λεπτά, διαρκεί η ευτυχία; Έλα να φωτίσεις το δωμάτιο. Νυχτώνει, λουλούδι μου. Γραφή Μπράϊγ η αγάπη μου, Συ μόνο, καταλαβαίνεις. Που είναι τα χέρια σου, καρδιά μου; Το πρόσωπο μου, τα περιμένει, Ν ανοίξει η βρύση, να δεις μέσα μου, πως είμαι, Μαζί σου. Τα ξανθά σου στάχυα, σ εμένα, Της πίστης το χάδι, να φτάσουν Άκου τη καρδιά μου, τώρα, πως χτυπάει. Σαν χρώματα που πρωτοβάφουν έναν καμβά. Μόνο η σταθερότητα στεγνώνει. Σα το μικροσωματίδιο γύρω από το θερμό ήλιο, Που του προσφέρει, ανιδιοτελώς, ενέργεια. Ζωή. Το θαύμα: εσύ κι εγώ. Παραμύθι, μόνο του, κοίτα. Γράφεται. Απαλά και οικεία, Τα μάτια σου από κοντά, ο πυρήνας της γονιμότητας. Ο αιώνας, τώρα μόλις, ξεκίνησε. Ευωδιαστό εσύ, νόημα, της μόνης, άξιας, σκέψης Κάποτε ήμασταν τα μοναχικά περιστέρια στα δέντρα, τα κάγκελα του μπαλκονιού. Το στίγμα στην ομίχλη του σαλεμένου βιβλίου της ιστορίας, Που διδάσκονται, ως πρέπει, στα σχολεία. Μεις οι δυο, καλλίφωνοι αποδεικνυόμαστε Αδιαφορούμε για τον τυφώνα τους. 30

31 Μυροφορεμένη ψυχή, εσύ. Τι ώρα είναι, πια, δεν με νοιάζει. Είναι μια πνοή που αναστηλώνεται Η ελπίδα, μόνο αν δίνεται ολοκληρωτικά. ότι υπήρξε, πια, εξαφανίστηκε. Το φως Μαθαίνει αργά αργά, να βαδίζει Λουλούδι, ποιο άραγε, στα μαλλιά σου, να πει: ευχαριστώ. Πλέω σε χαρά οικειότητας, Βουτώ σε λευκό αγνό, Τρυφερά σε προσέχει η φύση, Σε κοιμίζει με αγάπη. Δεν υπάρχει μέτρο, για της τιμής σου, το αγαθό. Εισιτήριο δεν βρήκε, κανείς. Μόνο τα ταπεινά, αντέχουν. Λύπη, εμένα, δεν μου γεννούν, οι μπαλάντες. Είμαι αδύναμα δυνατός, Απλά επειδή υφίσταμαι, όπως το θέλει η γη: Χαμογελά, να ναι η γυναίκα, αγκαλιά, μ έναν άντρα. Να ναι οι σκέψεις τους, μαζί. Μια ισχυρή ιστορία. Η μόνη τροφή, σε μια ανίσχυρη, κοινωνία. όπου παρακαλάς, για αγάπη. Ζητιανεύουν, είναι δυνατόν; Σα να φοράς, γυαλιά ηλίου, με συννεφιά. Βαριά, αραχνοΰφαντη, Σημασία, δεν έχει. Το πραγματικό με τη φαντασίωση. Το θέλω με το: περίμενε εσαεί. Το πρέπει, κόντρα στο όνειρο. Τίποτα, λουλούδι μου, δεν συγκρίνεται μαζί σου. ότι ακόμα, δεν καταγράφτηκε, στο βίντεο. Γράφτηκε. Αμφιβάλλουν οι επιτροπές; Η βεβαιότητα του γίγνεσθαι, Η αγορά της ποιότητας, Ο πύργος των παραισθήσεων. Η φωνή που δεν είναι, δική μας, φωνή Να πιστεύουμε στις φιλανθρωπίες, για κάθε θέμα, Που, μας αφορά: λάδι στη μηχανή, Εικονική, πραγματικότητα. Που, νοημοσύνη, για φαντασία. Να είναι ο άντρας στη γυναίκα, κύριος, Όχι κάπου, στη μέση, Σέβομαι, αδιαφορώ. Να μην είναι τυχαίο: να χεις μυαλό. Να ξυρίζεσαι, να μην φορτώνεσαι στρώσεις δέρματος από καυσαέρια. Μα ας μη μιλάμε για καμένο φαγητό. Να σ αγγίζουν, δίχως ήθος. Για ένα πρόσωπο, μόνο. Πλησιάζοντας ευγενικά, με γλυκόλογα ιδιωτικά είναι ένα απόγευμα Που μιλά, Ελληνικά Πατριώτες της αγάπης, μόνο. Μες το ζεστό τσάι Το μύρο ου λιβανιού, Στην αίσθηση του χώρου 31

32 Στο ακατέργαστο, παρακαλώ. Χείλη καθαρά, Η ιδέα της αγνότητας, που δεν γλίστρησε, με τόσα Να δίνεις όλο σου το χρόνο, Να ευχαριστείς. Το ζυγό που θα γίνει, ένα, στον κατάλληλο χρόνο. Τον αποδοτικό συναισθηματικά, από κοινού, Απόφαση. Να υποστηρίξεις: σε επέλεξα. Με τα πλην και τα συν μας, Με φυσικό φως ή περιόδους νύχτας. Χάρισε μου αυτό, το χορό. Ένα νέο απόγευμα που χασε τη σφραγίδα. Ο Νερούδα τα γράφει, πρακτικά, καλύτερα, στα εκατό του, σονέτα. Τα γυαλιά μου είναι χρυσά, λίθιο, η μπαταρία, Τόσα χρόνια, άνεργος από πρακτικό νοιάξιμο. Σε μαούνα, μοναχική βόλτα. Τόσο σίγουρος για το αύριο, Μη ευχαριστώντας, για τον επιούσιο. Ποιος παρακαλά, πια, στις δυτικές, πόλεις; Ποιος συναντά, πρακτικά, το θαύμα. Να κάθομαι να παρακαλώ, σα να ναι οι δρόμοι, ακόμα, από χώμα, να βρέχει διαρκώς. Η λάσπη πηχτή, να δυσκολεύεσαι να προχωρήσεις. Στον καιρό των άξιων ποιημάτων του Τζον Κιτς, Καιροί, όπου φαντάζομαι, Δεν διορθώνονταν τα γραπτά τους, Η στάση ζωής, Σαν γλάστρα με βασιλικό, Μυρωδάτο στεφάνι από όνειρα, Μελαγχολικές ημέρες, όπου τα γραπτά, τρέχουν με δικά τους πόδια, στα χέρια των αναγνωστών, Που αναστενάζουν από πλήρωση. Βγαίνοντας μετά, στα θέατρα, που λείπει το γυμνό, Την άπλυτη από ήθος, παράσταση, Οι σοφοί αναγνώστες, αποφεύγουν. Βγαίνουν στους δρόμους, Με το βλέμμα τους να γράψουν Για θερισμό, ως βίο πράξη, Ύμνος στη φωνή της λογικής, βγαίνουν! Ν αγαπηθούν, να προσέξουν όποιοιτα φύλλα στα δέντρα, τα λουλούδια πρόσωπα. Οι νέοι, που η γνώση για τη λάμψη της ηλικίας τους, δεν είναι στερνή κατάσταση. Δροσερό που ναι το νερό, Φεύγει από τα χέρια, σαν γράμμα εξαιρετικά εμπνευσμένο, Με παρομοιώσεις και άρωμα δέρματος, Νάτο, φεύγει! Χάνεται. Αφήνοντας νήματα πόνου, Από τη σκέψη, που σαν σταφύλια, κόπηκαν. Πώς να ναι ο ζωντανός άνθρωπος, με γαληνεμένα βλέφαρα, κλειστό στόμα, ήσυχη μύτη; Που είναι της φύσης, οι ήχοι, Οι πηγές, 32

33 Ο ήλιος του δάσους, Ο φλοιός ενός πεντακάθαρου ουρανού, Η έκλαμψη. Η ποίηση. Ο στοχασμός. Συ, η αγαπημένη μου, Το κύμα, η κίνηση, στης άμμου το στερέωμα. Ώ θάμπος! Τι ήταν ως τώρα, ο κόσμος, Χωρίς εσένα εμπρός. Ξανθιά μου αγάπη, γλυκέ άγγελε, Πράσινα είναι τα μάτια του έρωτα, Συ, τα διαθέτεις Όλα τα χαρίσματα. Ο κόσμος έχει ανάγκη, από μια ποιήτρια: ήθους. ο δικός μου, κόσμος. Μαζί σου. Το μόνο, πάνω μου, που με έσωσε, είναι η μυωπία, Γιατί δεν έμαθα, τα λεία σίδερα. Κάπως έτσι, Δεν εκπαιδεύονται, άτομα, στο κακό; Στο μη φρόνιμο. Πως ατύχησαν! Εκείνη που μπορούσε να ναι Sylvia. Εκείνον, που μπορούσε να ναι, σονέτο. Με όρεξη, ιδίως χωρίς, να δίνεσαι, Πόσοι, αποτελεί: φλέβα διάθεσης. Αυτό είναι ελευθερία. Να αγαπάς τα χρώματα, Το ουράνιο τόξο, της ανθρωπότητας. Η λευκή γάτα, το ηλιόλούλουδο, οι βολβοί, η γαλάζια θάλασσα, Το γκρι στην άκρη του στερεώματος. Καστανό με ξανθό, τα στάχυα στο χώμα. Μια κίνηση αλήθειας Χαμόγελα. Πέταξε από χαρά, Να σε κοιτώ, είναι το σπουδαιότερο δώρο. Αυτά τα πράσινα μάτια, σα να πετώ, σαν Ίκαρος, πάνω από γόνιμα, πανέμορφα, λιβάδια, Τα λουλούδια! Είναι η τρυφεράδα μου. Θερμός το χειμώνα, Χαρούμενος πάντα. Διαθέσιμος για μία, Νέα για πάντα, μέσα της. Μοναδική, όσο η αξία κάθε φυλλώματος. Οξυγόνο μου: Η Ιουλιέτα, που έζησε. Μια ξύλινη σκηνή, το μπαλκόνι της συζήτησης μας. Φανερή μου αγάπη. Ποιες στοές, πρέπει να περπατήσει κανείς, προτού εννοήσει τη ζέστη της προφύλαξης, Μες το άρωμα της αγάπης. Τα μάτια δεν βάφονται, Εννοώ η συνείδηση, Τον ήλιο, ποιοι τον φτάσανε; Βιώνουμε ένα θαύμα εδώ. Είναι η δύναμη της ζωής, Η ομορφιά, από κοινού, εμπειρίες. Τα μάτια σου. Νέα. Άχ, η σπίθα της ζωντάνιας! Με κατανόηση. 33

34 Να σ αγαπούν, Θεέ μου, είσαι πανέμορφη! Τα ξανθά σου μαλλιά, φτάνουν ως τις παλάμες, ναι, τις δικές μου, ότι θεωρώ, προσωπικότητα. Μοναδική πολυτέλεια εσύ, Μελωδία δεν είναι τα πράγματα, Μήτε η φθαρτότητα, η φαινομενική τους, σιωπή. Ένας προβολέας καλού, μας φωτίζει, να ναι ρομαντικά, Μόνο. Σου μίλησε, εσένα, ποτέ, η μοίρα; Πως σου φάνηκε; Μην ήταν διακριτικά, λαμπερή, Ένα πολύτιμο αστέρι, στον ουρανό. Να φωτίζει τους νοητικούς περιπάτους, Να στηρίζει, τους χρήσιμους: αυτούς, που δεν ξεχνιούνται, Τίμιοι: γιατί δεν παρενοχλούν, κανένα. Σα γατάκι, διψασμένο, για γάλα. Γελαστό παιδί, στης δωρεάν Μητρότητας, το γάλα. Εσύ, πότε θα γίνεις, μητέρα; Είναι παράδεισος η αγκαλιά, Να σαι καθαρός. Σα φτερό περιστεριού, τρυπώνοντας απ τα πατζούρια, παρόμοια η αγαπητή παρέα. Ώ πόσα θα θελα να διαλέξω, για σένα, να σου χαρίσω, μόνο, μπορώ, ένα θησαυρό: ταπεινά, εμένα Μια απλή, γυναίκα, δεν αφήνει στη τύχη, τον εαυτό της. Έναν, για πάντα, Θ αφήσει, να την αγγίξει. Αυτόν, που θα τη δει, ως πέταλα λουλουδιού. Τρυφερά τα αγκαλιάζει. Περιμένει ένα νεύμα. Σα λόγια, της στιγμής, Γεννημένα, καίρια, Από πολύ κοντά, φαίνονται, τα μάτια. Το πρώτο φως, η αυγή, Το θάρρος της αγνότητας. Πως αυτή, σ αγκαλιάζει. Ευωδιά μου. Μίλα μου, Νύχτωσε πάλι. Κοιμάται η φύση. θα πέσω κι εγώ μ αγαπάς, λίγο: έστω. Ξέρεις, ο φθαρτός Μάκης, που το απόγευμα, έφαγε πατάτες. Έβαλε πλυντήριο. Μύρισε το σπίτι, πάστρα. Πρώτη φορά, αναφέρω τ όνομα μου, σε ποίημα. Περίεργο δεν είναι; Τόση ηρεμία. Ευλογία. Καρτερικότητα. Κομματάκια χιούμορ, Κέικ που χρειάζονται ευρώ, Οι πωλητές στο φούρνο, Να σ αφήσουν να το πάρεις. Επίσης, μια πάστα, μια πίττα, Ένα κουλούρι. Κάτι που δεν λέει όχι. Βρέχει ξανά έξω. Καλά καλά. Σύντομα, εντάξει. 34

35 θα μου χαϊδέψεις το μάγουλο; Ξυπνώντας εννόησα πως λειτουργεί η δημοκρατία: Ως DVD, εγκυκλοπαίδειας: Οι γνώσεις που δεν μετάνιωσαν ποτέ. Είχα χείλη, νέα, Λες κι άρχιζα τώρα, να ζω, Εγώ που δεν φίλησα, καμιά, ποτέ, στο στόμα. Κι ήταν ένα πρωί, πριν το πρωί, σχεδόν πραγματικό, αφώτιστο. Γλιστερό, όπως οι βρεγμένες επιφάνειες, Μη έχοντας ξυπνήσει, ακόμη, οι χειμωνιάτικοι τζίτζικες, Δες! γέμισαν κίτρινα λουλούδια, τα δέντρα, 2 η βδομάδα, του Γενάρη. Κάνοντας πλιάτσικο θορύβου, τα τροχοφόρα, Μη γλιστρώντας, ποτέ, αυτά, Σαν τη σιγουριά των εκδοτών, για τις ανάγκες των αντρών. Τα χέρια μου κοίταξα: το τηλεκοντρόλ, έλειπε, της ζωής. Να λες δε θ αλλάξει, τίποτα, Τόσο μακρινά, που κατοικούμε. Τόσο, υπό έλεγχο. Κηδεμονίας πρωτοσέλιδο: Δεν σου κατέστρεψα, τέκνο μου, εγώ, Τη ζωή. Σαν νεοσσός, που μαθαίνει να πετά, μόνος του, τελειώνοντας ο αέρας. Κι έκαμε τόση ησυχία, στην πατρίδα του Οδυσσέα, Της καρέτα καρέτα, Του Βρεττάκου, κάθε αγνής κοπέλας, Που ψάχνει μες τα καμένα άχυρα, για βελόνα, κατανόησης του φύλου της. Χωρίς καν, να παρακαλέσει να προτιμηθεί, Έτσι είναι οι ιδιότητες, οι μη πονηρές. Είχε μια γη, το μυρμήγκι, Αντί αυτή, να το ερευνά. Κοιτά αυτό, πως θα συνεργαστεί, να φανεί ανώτερο. Να πνίξει ακόμα και τη πέτρα. Του χαρούμενου δελφινιού, την εμπιστοσύνη Του ψηλού κυπαρισσιού, την εικόνα! Σαν μετανιώνεις για αγάπη Το μελάνι μες το στυλό, κοιτώ, ούτε αυτό γνωρίζει, τα χαρίσματα του: άγνωστα ονόματα, φύσης κομψοτεχνήματα. Έννοιες απ το πουθενά, Μεταβαλλόμενες. Δίχως κατηγορώ, ή πνεύμα οδικού σήματος. Έτσι όπως τα κάμανε όλα: να τα χειρίζονται, μεγάλα παιδιά! Που αφότου παντρευτούν, καβαλάνε το καλάμι. Δες τις εκφράσεις τους: Πάει, καθάρισαν αυτοί. Τι ώρα θέλεις να κάμω, θόρυβο; Πότε, να με ζωγραφίζεις στο χαρτί; Σαν πείσμα, παρουσίας σπηλιάς, σε περίεργα στιβαρό, βράχο. Τόσα χρόνια, κλαίει η Κυρία, για μας, Αφού είμαστε οι άνθρωποι, 35

36 Καλλίγραμμα μοντέλα, επίσης, στο κακό, Γνωστό άρα, το τέλος. Έτσι, έτσι, Μην βγαίνεις, ήλιε. Στάσου πίσω απ τα σύννεφα, Σαν σαραντάρης που δεν υπήρξε νέος. Στείρος ρομαντικός. Ακολουθώντας το χρήμα, Περί πραγματικών, τοποθεσιών Αυτόματα, θυμάμαι τους τόπους, που με γοήτευσαν: τα βράχια ψηλά, γύρω από παραλίες στην Κέρκυρα. Το τοπίο, γύρω από το σπίτι του Καζαντζάκη, στην Αίγινα. Ένα ταξίδι στα Κύθηρα, προορισμός δηλαδή, στο κέντρο ύπαρξης, αγαπημένης φίλης. Πατώντας mute, σε οτιδήποτε κενό, από ψυχή. ότι αναπνέω, σημαίνει τίποτα; Χαπάκωσε με, με ζωές άλλων, να ξεχαστώ να λουστώ. Να είμαι μόνο, ένα επταψήφιο νούμερο, στη ταυτότητα. Γράμματα, κρύβω, για θηλυκό, μες, σε βιβλία. Να τα δώσω, Θα είσαι αυτή, που νομίζω; Όλες της οι τρυφερές, προδιαθέσεις, Την γνώμη κάποιας εικονικής θέλω, Μα τώρα ανήκω αλλού, Το μελάνι, έχει αλλάξει, το χρώμα, του. Χωρίς ντροπή, Παραδέχομαι τη μη πρακτική μου εξάσκηση, στην αγάπη. Είναι η συννεφιά, που..φταίει. Χαρτιά τα έτη μου, Στα μαγαζιά, τα πωλούσαν. Μυωπικοί χρηματιστές. Η μη κατανόηση μου, Πως θα τσαλακωνόμουν ήπια, εργαζόμενος σε δουλειά, για να δέχονται το ντυμένο ζώο. Κοίτα να δεις: δεν φτάνει ένας μισθός. Η συγκατοίκηση, επιβάλλεται. Να κοιτάς ο αδάμ την Εύα, στην αρχική, θέα. ο αόρατος της, βωμός, Να μην τρελαίνεται ο άνθρωπος, πως είναι μία έννοια, ή κατοικίδιο ζώο. Που ψάχνει για εμπειρίες, Σιδεριές από ευρώ, Άδειας, απ τους κηδεμόνες, των παροχέων ηθικών υπηρεσιών. Να ναι η γυναίκα, εσαεί, φουσκωτή κούκλα. Το αρσενικό, αυτός Που πληρώνει. Τι είναι για σ ένα, γυμναστική. Επιτείνω την ένταση της γραφής, Πότε, Γινόμαστε, αντίκες σαν έπιπλο- Να, μας λένε, μπράβο. Ακολούθησες ένα μη παραπονιάρικο, εσαεί, κατηγορώ! Τα δόντια μου δεν είναι λευκά. Χάνω λένε- μαλλιά. Απ τις χαραμάδες, εισέρχεται ο δωρεάν μισθός, των ανθρώπων. Σε γυναίκα, μιλώ, τόσην ώρα. 36

37 Σ ότι θεωρώ, προσιτό. όπως φτάνουν στο μελάνι, οι μεσάζοντες των δακτύλων, Στηρίζοντας εαυτό, στα υπόλοιπα. πως αντέχουν άραγε, τα μαρούλια, να μην δουλεύουν. Της ψυχής τους τις αναμνήσεις. Ιουλιέτα, δεν κλείνει ο μονόλογος. Κανέναν εκδότη, δεν θα πλουτίσω, με την ανθρωπιά. Δεν ωφελείται, αυτός. Στάσου. Διαφήμιση: χλωρίνης, για τη πρώτη εντύπωση. οδοντόκρεμα, χημικές βιταμίνες. Μαγειρεύω, ξανά. Όχι, δεν είμαι σεφ, τέλειος στο καθήκον της μη εξάσκησης, στην αγάπη. Τόσες γυαλιστερές, επιδερμίδες (μέσα μου είμαι ένα ανήλικο παιδί, Ένας μπούλης, που κοιτά, μόνο) Απόλυτος (στους μη έρωτες). Κίτρινα τα δόντια, χιόνι στους λόφους, Άγνωστο πως, αναπαράγεται ο άνθρωπος. Και γιατί. Δεν παραπονιούνται, Οι ψυχρές, καρδιές. Καλύτερες οι εικονικές φιλίες, Η πολυλογία! Τα θέλω της καρδιάς μας, είναι όπως η κρυφή σιδηροδρομική γραμμή, κάτω απ το πεντάγωνο, βγαίνοντας στην ομώνυμη στάση, Μετρό: σε ευθεία γραμμή, επιθυμίες. Επιθετικοί, Αν δεν γίνεται το δικό μας, Άγνωστοι, υπερασπιζόμενοι μια ιδέα! Την μετά, των 18, εποχή Μιας κυρίαρχης ισότητας Αρκεί να χεις ευρώ, Ή να συμφωνείς με την γνώμη, όσων δεν έτρεξε στους λοβούς τους, ένα αόρατο αίμα. Δες τους, πως αγοράζουν, ανθρώπους. Γιατί ποιος αρέσκεται Να τρώει 7 είδη φαγητού, Κάθε εβδομάδα. Για ν αντικρούσεις την άμυνα, είναι, Σαν να πιάνεις με κινέζικα ξυλάκια, μύγες: δικαιώματα, με διάρκεια ζωής: εντόμου. Π.χ. το Σίδνευ, να ξοδεύει 6 δις, δολάρια, για 5τόνους πυροτεχνημάτων, για τη πρωτοχρονιά. Π.χ. εσύ να τρως, Κι οι άλλοι, να πεθαίνουν. Εγώ να είμαι εγώ, Χωρίς 460, δικά μου, ευρώ, μισθού! Π.χ. να παίζουν, εκατομμύρια οι, και για, τυχερά, παιχνίδια, Για να κερδίζει, ένας, μόνο, Που θα τελειώσει κι αυτός, κάποτε. Αναμένοντας η γη, τον νέο σωτήρα, που θα μοιράσει το χρυσό, Να ζήσουν κι οι πεθαμένοι. Ένα ήσυχο μεσημέρι, Μια γαληνεμένη προσμονή, απογεύματος. Κατεβαίνοντας οι πόλοι, παντού, Να μιλά στον αέρα, το χαρτί. 37

38 Να λέει τ αρσενικό στο θηλυκό: μου αρέσεις για τα νιάτα σου, φυσικά, στον μετά τα 18, ανθρώπινο, παιχνιδότοπο. Αφού η αγάπη η αγνή, θα σημαίνει προφανώς: Λατρεία των εννοιών, στους ανθρώπους, Με ταπεινή στωικότητα, Σχεδόν εξαντλημένη, Αφού βεβαίως, αφορά, μόνο! ΔΥΟ, ερωτευμένους. 38

39 Μετά έγινε ησυχία. Μια ιδιωτική λογική, Τόσο ασφαλής, Σαν όμορφη, άγονη, πλαγιά, Μια λίμνη, το καθρέφτισμα, που δεν φτάνει ως το κέντρο της υγρής επιφάνειας 39

40 Βάλτος Αίμα από βρύση άρρωστη. Κουκούλια άσκοπης παραγωγής ζωής Πεσμένης ως όξινη βροχή. Άμεσο, επιβολής φυσικού νόμου, νυσταγμό. Αίμα και φθορά συνεδρίες. Άχ ελευθερία Τα δέντρα τ αλύγιστα, από ανθρώπινες εκφράσεις, τσεκούρια που κόβουνε την τροφοδοσία Για τη παράσταση, Που χε όνομα: ελευθερία. όλος ο ίδρως, τα μικρά όνειρα των ψυχών, Που εκτός από το να εργάζονται το καλό, Επιθυμούσαν μια θέση Να συναισθανθούν, του ενηλίκου, το βάρος των ενηλίκων. Είναι βαριά η αλυσίδα. Η φυλακή της κοινωνίας των μεγάλων. Παιδιά, που τους είπαν, μη μεγαλώνεις. Οι γονείς σου, σε τίποτα δεν πίστευαν: το καμμένο εργοστάσιο της Ελλάδας. Των δικαιωμάτων. Τη στάχτη τους βάφουν, Χτίζουν πάνω τους, νέους νόμους, Που βρίζουν τα νέα βελάσματα, Πολιτών: Που πριν την ενηλικίωση, λένε: ΟΧΙ, ήδη. Η άγρια ομορφιά της αντίστασης. Άχ, ελευθερία. Λένε στους νέους, Καλό είναι να βαριέσαι: Μα κάντο στο διάλειμμα στη δουλειά, εντός δωδεκαώρου. Ή σπίτι σου. Μη βγαίνεις, μη κουράζεσαι άδικα! Πως λερωθήκανε έτσι, οι ταυτότητες, οι τριμμένες στη τσέπη, Παντελονιών, Πάντα σιδερωμένων. Κάπου κει ανάμεσα, άκουσα τη καμπάνα, της λήξεως της βάρδιας, Στα ναυπηγεία των εργαζομένων, Που καθέλκυαν, ήδη βυθισμένες ελπίδες, 40

41 Δημιουργία προσωπικής οικογένειας. Νέα παιδιά, Που οι γονείς, Παρέδωσαν στις δικές τους, αλυσίδες: Του συμφωνώ Με κάθε νέο φόρο. Ειδικότερα: του κτηματολογίου, Να σιχαίνεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, Αν σου ανήκει κάτι. Κομματιάζοντας απ τα τώρα, Το μέλλον του άκληρου, Επειδή έως 10 χρόνια, από τώρα, θα πρέπει να καταβάλλεις ένα τοις χιλίοις, της αξίας, απ ότι έχεις. Δύο και τρεις, βασικούς μισθούς: Άραγε από πού; Περισσεύουν; Θα ναι η επαλήθευση, Κείνου που γράφτηκε: θα μπει φόρος και στα παράθυρα. Άρα και στην αναπνοή; (Κατά το γνωστό: πιάνεις το μικρό ψάρι κι αφήνεις το μεγάλο: απαγορεύουν τον καπνό από τα τσιγάρα, αλλά αφήνουν τον καπνό από τα τροχοφόρα, να τον αναπνέουμε). Άχ, γιατί να υπάρχεις, έχοντας μόνο.. δικαιώματα, Αν είσαι άνεργος; Στην Ελλάδα, ένα ατελείωτο καλοκαίρι, Κρατά τα χαλινάρια των γητευτών, Κουρεύοντας αυτοί, από τα πρόβατα, ότι παραπάνω, κρατούν για εαυτό. Άχ ελευθερία, Είναι πλέον παράνομοι, Όσοι λένε τη γνώμη τους, Αποτελούν ντροπή για την οικογένεια: Ψώνια, που κρατήσανε το μαλλί τους, για προσωπική χρήση. Αυτές οι τριμμένες ταυτότητες. Να ζεις για να τρως, μόνο. Μεγαλώνοντας αυτοί, τέκνα, Που ούτε τα δόντια τους, Δεν τους έμαθαν να πλένουν, κάθε μέρα. Επειδή τον από τις πρώτες ημέρες, Εργαζόμενο Μετά τη δικτατορία, Τον ένοιαζε ως γονιό, Να τον αφήνουνε ήσυχο. Ποιοι όμως δικαιούνται Να κοιμούνται ως πολίτες πάντα- -Του μεροκάματου- Με ήσυχη συνείδηση; Ο γιος που ξεβολεύεται, Με την καρδιά του βγαίνει να αγοράσει παγωτό, Αν και δεν θέλει, Μόνο για το χατίρι του γονιού (ως του τελευταίου, να πέσει η μάσκα, της ψευτοχριστιανικής αγάπης, Που αγαπά το τέκνο, μόνο αν εργάζεται). Άχ η συνείδηση, να αποδέχεσαι πως δε θα μιλάς δημόσια, Έχοντας μη ελευθερία. Ώ ξαφνικά έγινες, ειρηνικός. Ώ ξαφνικά κοιμάσαι ήσυχος. Είπες ευχαριστώ, που δέχτηκες να το βουλώσεις. Ώ ψευτοανεξάρτητε, εργαζόμενε. 41

42 Άχ, ελεύθερα δίποδα, Εμπρός στους μεγαλοδύναμους, Κλεψοτρυποανωμαλάρες, που χρυσώνει ο περήφανος Μακεδόνας!! Ξεχνώντας οι ανώμαλοι, Το παράσημο της ανοιχτής παλάμης, από το λαό: η δικαιοσύνη του, δηλαδή, Της μάζας, που σας ξεκόλλησε ως μύξα, από κάθε ιδιωτικό χώρο. Άχ ελευθερία, Να κάνει ότι θέλει, αυτός που δεν έχει ίχνος δικαιοσύνης. Γιατί αναπνέει ο άλλος, Στον ιδιωτικό του χώρο. (αυτά παράγει η Ατιμωρησία). Ποιος κάνει πια, Το χατίρι, Του κακού λύκου, που είπε στο αγνό παιδί, Δε θα περνάς από το δάσος μου, Κι εκείνο είπε: ευχαριστώ. Αν κοιμάσαι ανόητα έτσι, ήσυχος. Τότε γιατί χύσανε το αίμα τους, κάποιοι, Για το ελεύθερο δικαίωμα, της αναπνοής; Το πήρανε χαμπάρι και τα τζιτζίκια, πως στην Ελλάδα της Νέας-Δημοκρατίας... δεν υπάρχει ελευθερία, κι όλα μαζί Περάσανε τα σύνορα. ορισμένα ήταν αρκετά χαζά: Ψάχνανε κάτι ξερονήσια στον ωκεανό Κείνα τα άγονα, Θαρρώ θυμούνται κι αυτά, Τα πέτρινα κελιά, και τον ιδρώτα που μύριζε αίμα. Μα κάμει ζέστη πολύ, σήμερα. Που αναθαρρεύουν οι παιδικές μνήμες, Τα ξέγνοιαστα μπάνια. οι καρπαζιές χωρίς λόγο. ο χωριάτης που ζητούσε στοματικό έρωτα από μια γυναίκα, Που επειδή ήταν άνεργη και μόνο, Δε τη θεωρούσε άνθρωπο. (Ά ρε μάνα). Το δίκιο του δυνατού. Ενός δειλού, δικαιοσύνη. Άχ ελευθερία, Να σε. Ευθύς αμέσως, θυμήθηκα τους περιπάτους μου στην Ύδρα, Τις ποδηλατάδες στην Αίγινα, Την οικογενειακή δύο ατόμων- Εκδρομή στη Σαντορίνη. Γεννιούνται στον νου τα χρόνια του γυμνασίου, στην Κέρκυρα στην πόλη. Γιατί είμαι ακόμα ζωντανός, με τις αναμνήσεις μου, Άρα κάπου υπάρχω -δεν πέθανα ως συγγενής, ως ανάμνηση ακόμα ακόμα. Έχω στον αργαλειό της μνήμης, με κλειδί δικό μου μόνο, όλες όσες αγάπησα, όχι ευτυχώς, όσες πήδηξα πρακτικά. (Δηλαδή καμία). Είναι τόσο θελκτικό, ζωντανό, ποθητό, πλέον, το σώμα των ενήλικων κοριτσιών στη παραλία, Που πια για μένα, αποδεικνύεται 42

43 Απαγορευτικό παρόν. Σα το πάγο στο πλαστικό μπουκάλι, που στο εσωτερικό είναι κούφιος τούτη η ελεύθερη ζωή των ενηλίκων! Δεν κάνουν, όλοι, Χωρίς αισθηματικό δεσμό, Έρωτα ίσον αγάπη, ίσον δεσμός δια βίου, όπως πράττει στη φύση, η πανίδα (Την οποία καταστρέφουμε, από ζήλια, γιατί δεν πληρώνουν φόρο, ούτε τα καταπιέζει ως πλάσματα, Κανείς). Άχ η ζήλια, ιδιαίτερα της γυναίκας που αποδείχτηκε ώριμη, γιατί το σεξ που χει κάμει, διαφημίστηκε ως αληθινό, γεννώντας παιδιά. Η ζήλια της, ως συγγραφέας, Γιατί ενώ άνοιξε τα σκέλια, Δεν κατάφερε να γράψει, Κάτι αξιόλογο, ώστε να τυπωθεί τελικά, στη Πρωτεύουσα. Ελεύθερη, αρκεί να μην ενοχλεί το κατεστημένο. Άχ popular ελευθερία, Που τόσες φορές, άνοιξες τα σκέλια, Για να σε βιάσουν. Σαν καλλονή γυναίκα που υφίσταται, μόνο για την ποθούν (Διαρκώς διεγερμένη, μα ανεγκέφαλη). Σα το παιδί, που είναι δημοκρατικά ελεύθερο, γιατί δεν ψηφίζει ακόμα, Δεν έχει ούτε ένα δικαίωμα. Ακόμη και η τανάλια των θερμοκέφαλων, Ανοίγει τη νόηση, Περί αληθοφάνειας: είμαι ζωντανός. Ελεύθερος να γίνω, να είμαι, ότι θέλω. Αυτά είναι τα καλά νέα. Ως να φτάσεις εκεί, όπως σε αντιμετώπισαν μικρό, Με κακία (ο τύραννος), Στην οικογένεια, έτσι κι εσένα, θα ξυπνήσει Η αντιπαλότητα, με Το οικογενειακό Κράτος: Που πνίγει την αναπνοή των πολιτών. Μυρίζει καψαλισμένο. Τώρα η ψυχή τους είναι, Τα εγκαύματα των δέντρων, Τα αχάριστα γέλια, Γιατί λέει είσαι ελεύθερος, μόνο αν υπακούς σ ότι οδηγία, σου δίνει ο δειλός μπαμπάς. Που ασκεί εξουσία, Βιάζοντας γενικά- Κατ εξακολούθηση. Άχ ελευθερία των τέκνων του Πολυτεχνείου, Τίποτα δεν έμαθες. Διαβάζεις μόνο τα μεγάλα γράμματα, τα τυπωμένα, Να πιάνουν 9 γραμμές, μια ολόκληρη, Α4 σελίδα. Στο βάθρο πάνω, Διαφημίζοντας τον δυνατό Που επιβάλλει να στέκεσαι, Ακίνητος, Σα τον άβουλο εύζωνα, 43

44 Ενόσω βλέπει το φυλάκιο του, να καίγεται. Μυρίζει ακόμα, αυτό; όλοι αυτοί Που δίνανε οδηγίες, Τι, στη τέχνη, επιτρέπεται. Σίγουρα όχι: οι χείμαρροι. Ένα άτομο Να διακόπτει το τρένο της πορνείας, των προβάτων, Που τα στέλνουν χωρίς τρίχωμα, Για κούρεμα. Να βρω κάποια, που τη διεγείρει Ο γυμνασμένος μου πισινός, Χαμογελώντας, γιατί η ποσότητα του μυαλού μου, Κατάφερε να το παράγει αυτό. Μες τη χωρίς χλώριο, πισίνα της ελευθερίας, όπου σε ταΐζουν σε συγκεκριμένες ώρες, Με χάπια αστροναυτών, ως τροφή, σε περιβάλλον, Ειδικής πίεσης. Μην γκρινιάζεις, μη το κάνεις αυτό: είσαι ασφαλής. Τα τζιτζίκια τα πήρε ο ύπνος. (θα ναι από το καυσαέριο) έτσι όπως υπερθερμάνθηκε ο πλανήτης, αποκαλύπτοντας τα νοτισμένα -από ραδιενέργεια- παγόβουνα, Τη τιμωρία τούτη, Ειδικότερα, Προς τους ανόητους, που κυβερνάνε. Ύστερα είδα ένα ανήλικο παιδί, Που διασκέδαζε με το θόρυβο του κούφιου πάγου, Ενόσω έσπαγε σε μικρότερα κομμάτια. Κάθε τόσο ανακουφιζόταν, με τα ίδια παιχνίδια, μη γνωρίζοντας ακόμη, να γράφει, Να μιλά στρωτά, Όλα τούτα, σύμφωνα με το κατεστραμμένο Ελληνικό λεξιλόγιο, στον κειμενογράφο της Microsoft. Ά η ωραιοποίηση στα μάτια των ανήλικων, μιας ζωής, Χωρίς δικαιώματα. κι αν ξαφνικά, σου έρθει να αισθανθείς ελεύθερος, Σου χω ένα παυσίπονο, Για τούτη την ανάρμοστη συμπεριφορά. Αυτό το παιδί, που του κρύβουν την αλήθεια, Άραγε τι θα το κρατήσει, Από μια πιθανή αντίδραση; όπως το μέγεθος της γης, Έτσι και τα προνόμια της ελευθερίας, Χαρίζονται αφειδώς, Μόνο αν έχεις χρήματα. Τώρα από σκάνδαλα, Απ την καριέρα των αγαθών. Από μεταγραφές, Γιατί εδώ πληρώνονται όλα. Αρκεί να δίνουν παρουσία στη Βουλή, οι τεμπέληδες 44

45 που ψηφίζουν, να μην είσαι ελεύθερος. Τοποθετώντας κάποιον Κλεψοτρυποανώμαλο Με όλα του τα παλικάρια Το μόνο που κάνουν όλη μέρα, Να είναι: να κρατάνε τα πουλιά τους. Ρουφιάνοι Π ακούνε, βλέπουν, επιτίθενται,..νόμιμα....! Να φαίνονται λογικοί μόνο οι ανώμαλοι Που βαράνε μαλακία, Παρακολουθώντας τι κάνεις εσύ. Άχ η ελευθερία, να τους τα λες αυτά, Γιατί κατάγονται από τη νέα Κολομβία. Άχ ελευθερία, Είναι βεντέτα, Να αισθάνεσαι, πολίτης, που προχωρά, ανεβαίνει, κατεβαίνει, όπου του πάνε, χέρια, πόδια, νόηση. Ως εκεί φυσικά που οι κλούβες των ΜΑΤ, φωνάζουν: τώρα STOP. Ελεύθερος είναι όποιος, Μπορεί να σε κοπανάει, βγαίνοντας πάντα, υπεράνω. Γιατί εμείς ζούμε εδώ. Τώρα. Μέτρα εσύ, το επόμενο δευτερόλεπτο, επειδή πρέπει να δείξεις κι άλλη υπομονή, στην εποχή της εικόνας, και της διάθεσης σάρκας. των άλλων, πάντα (ιδιαίτερα ανήλικων). Άχ τι ωραία παραμυθάκια για μεγάλα παιδιά, Χαρίζει η τέχνη, η άθληση, Μα μη δημιουργείς εσύ -μόνο όσοι είναι πρόβατα (που δεν προσβάλλουν τον εκδότη τους). Τι ψώνισες στο σούπερ μάρκετ; Κάπου ανάμεσα στα χαρτιά υγείας Και τις σερβιέτες, κάποιο βιβλίο, του δείνα δημιουργού, Που όπως και να χει, Αγνοείς τον κόπο, Το θέλω να πει η γραφή: Εγώ θα στα λέω, κι ας καμώνεσαι τον αληθινό. Άχ άχ άχ, η ελευθερία των κοινωνικών, άχ ώχ άχ, Τα ικανοποιημένα σκέλια. Τόσες γάμπες, τόση σάρκα, Τόπλες ωριμότητας. Άχ, άχ, άχ, Δώσε μου ένα νούμερο, Να καλέσω τον ελεύθερο έρωτα, Κάποιας, πιστής στο σήμερα, στο χρήμα, Διάθεσης της υπηρεσίας της ζωντάνιας. Άχ, ανάβει η μπαταρία, θερμαίνεται. Καλοκαίρι ζεστό, Τα σκέλια αναμένουν. Μόνο έτσι, ελεύθερος. Άχ, άχ, άχ, Μας έκατσε το ΛΟΤΤΟ της ελευθερίας. Αναμνηστικό κλικ 45

46 Τι είναι τα τούβλα, οι πλίνθοι, οι ανεμόμυλοι στα νησιά, Τα κάστρα, τα μουσεία στα οποία εκτίθεται το ίδιο το αίμα των αγωνιστών. Αυτοί οι αληθινοί Βιοπαλαιστές της ζωής -που καμία σχέση δεν είχαν δεν έχουν, Με τους νευρασθενικούς σύγχρονους, Που από τα εικοσιτόσα τους, φοβούνται το θάνατο, γι αυτό ζουν έντονα. Ά οι υγιώς περήφανοι νησιώτες, που χτίσανε οι ίδιοι το σπίτι τους, Κουβαλώντας τόνους υλικών, Άντρες, γυναίκες. Ασβεστώνοντας. Χαράζοντας μονοπάτια-σκαλοπάτια, Εκτιμώντας τη ζωή. Διεκδικώντας μια νήσος, Το μοναδικό χώρο Που θύμιζε, μέσα μας, πατρίδα. Αυτή η Ελλάδα, που θα πρεπε να ναι παντού, σα μικρά χωριαδάκια, νησιών ημιάγονων, όπου οι άνθρωποι είναι φιλιωμένοι, Γιατί, τους ενώνει, μια κοινή μοίρα. Την οποία ελευθερία, Ως ψυχική γαλήνη, δίδαξε στα Ελληνικά πρώτα, το Ευαγγέλιο. ο σκοπός της θυσίας Του, για να κοιμούνται ήσυχοι, Όσοι θα έχουν αφεντικό τους, Αιώνια, Έναν ειρηνικό και φιλεύσπλαχνο, Κύριο. Μ ετούτο το πνεύμα, Πολέμησαν οι εγχώριοι, Μ ετούτη τη βοήθεια, Την τουρκοκρατία. Μ ετούτη την αλήθεια, κατακτά κανείς, μια γαληνεμένη συνείδηση (χωρίς ενδιαφέρον να κάνεις κακό, νόμιμο, στον άλλο!) Όπου δεν χρωστάς τίποτα σε ανθρώπους, Απλά ευγνωμοσύνη Στον Μόνο που δεν εγκαταλείπει. Στον Μόνο που μας Αγάπησε. Οι άνθρωποι Θα στρέφονταν σύντομα, Ένας εναντίον ενός, για το αγαθό του πόσιμου νερού, ή της καλύτερης θέσης της Legoπολης, Καίγοντας αρχικά, Το δάσος στο λόφο Το νόμο που προστατεύει, μόνο ότι πληρώνει φόρο -αρκεί να μην ενοχλεί τους νόμιμους κλέφτες. Σίγουρα δεν εννοούσε αυτού του είδους την ελευθερία, Ενόσω εξέφραζε το όνειρο, ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, Ένας άνθρωπος ο οποίος Δεν σκεφτόταν καν, Την ανταπόδοση -χύμα οι αδικίες εναντίον, όσων πλέον θα αντιμετωπίζονταν ως τρομοκράτες! Γιατί είτε δεν θέλουν 46

47 Να αναπνέουν λιγνίτη, Να πίνουν μολυσμένο νερό. όσοι λένε όχι στη διάλυση των πάντων. Το χρηματιστήριο των ανθρώπων, ήταν ανέκαθεν ρατσιστικό. Εξού και τα μαζικής καταστροφής, σπρέϊ. Να ξεμπερδεύουν οι δημοκράτες, Με όσους λαούς είπαν: Έτσι λοιπόν κι εγώ θα αμυνθώ, θα σε περιμένω στα σύνορα. Ιράν, Κορέα, Αγάπη, αξία, Μία φορά, μοναδικότητα. ο άνθρωπος έτσι κι αλλιώς, Ποτέ δεν παύει να εκπλήσσει αλλήλους. Συνήθως ως ευτράπελα. Γιατί ο ορός εξακολουθεί να διοχετεύει στις νοητικές φλέβες μια πρακτική ζωής: να μισείς, να φοβάσαι. Δηλαδή όχι ελεύθερος. Σα τις γυναίκες Που αν δεν τις γλύφεις ποικιλοτρόπως, Μετατρέπονται στον χειρότερο σου εχθρό. Πίστευε τα πάντα: λένε. Εκτός απ τη μοναδικότητα σου. Κανείς δεν μαθαίνει στα παιδιά, Την ύπαρξη των όπλων, Τι στηρίζει το σπίτι του σώματος: ο σκελετός του καθένα. Κανείς δεν μαθαίνει στα παιδιά, το ονοματεπώνυμο τους. Πως η αγάπη είναι ικανή Να τα αγκαλιάσει, Μεγαλώνοντας. Περνώντας με το δεξί, το κατώφλι της ενηλικίωσης. Με δεξί; Στην εποχή των Εμίρηδων οι οποίοι αυξάνουν την αμοιβή του πετρελαίου, ανά βαρέλι, Μάλλον επειδή εννόησαν, Πως είναι ώρα να αγοράσουν Τα κατάλληλα όπλα, Γιατί ο πλανητάρχης, Κοιτά τις χώρες τους, χτυπώντας παράλληλα μαλακία, Με τη παλάμη, μες το παντελόνι του. Καθένας φασίστας, εκτονώνεται, με όσα η κατανόηση του, Περί ανθρώπινης ύπαρξης, επιτρέπει. Άρα φέρονται ακόμα, σαν άνεργοι φοιτητές, Ή χειρίζονται τη κοινωνία, Σα διαθέσιμη πόρνη. Άραγε ποιος θυμάται, Πως είναι Έλληνας; Τότε που υπήρχε ακόμη, Ζαμπέτας, Ρίτσος, Βρεττάκος. Ώρες που ζωγράφιζες, Που είχες ένα ταλέντο, Γιατί πλήρωνες κάποιον. Κατά το σκονισμένο: τα χρήματα αγοράζουν την ευτυχία. 47

48 Γιατί κανείς δεν μαθαίνει στα παιδιά, την συναδέλφωση που παράγει ο αθλητισμός. Λένε: καίμε θερμίδες, στο κρεβάτι! Στις πίστες των τούρκικων τσιφτετελάδικων. Ως δίποδα, που έχουν διαρκώς πέραση. Αυτό θεωρούν ελευθερία. Νευρωτικά πλάσματα, Που δημιουργούν οικογένεια, Για να διαφημίζονται στη γειτονιά, Ως πετυχημένοι του κώλου. όμως ετούτο το χω γράψει, πολλάκις, Γιατί κανείς άλλος Έλληνας, δεν το εκφράζει: μη τους θίγεις Την ελευθερία του υπογάστριου! (Κάποτε θα δουν κι αυτοί, το κακό στα σύννεφα). Άχ! Να προλάβεις βρε, Ν αδειάσεις, Μη σε προλάβουν τα γεράματα. Η ζωή ένα ακατάπαυστο καλοκαίρι. Άχ ελευθερία, μαζευτήκανε πολλοί, Που δημιουργούν παρέες, μόνο για για οφθαλμόλουτρο. Πολλοί που κραδαίνουν δάδες, Μεσαιωνικές, τότε που καίγανε, τους αντιφρονούντες. Άχ μας κούρασες, ελευθερία. Τι σόϊ ελευθερία είναι αυτή, Που σε αναγκάζει, να εργάζεσαι; Ξεκαρδίζομαι. Η εποχή, που χει ανάγκη από ήρωες, Το πιθανότερο, Για να βρίσκει το φιάσκο, κοπέλα συνάδελφο, Ή το πιο απλό, για να κατηγοριοποιούνται όσοι πρέπει να είναι ελεύθεροι. όσοι δεν χρησιμοποιούν το μυαλό τους. Πιθανόν Γιατί δεν εξέχει κάτι από εκεί, Ώστε να χώνεται κάπου Όπως επεμβαίνουν οι παραεξουσιαστές, του επίσημου Κράτους δηλαδή- Ως νέοι γονείς, στην παραδομένη πόρνη, Από ανήλικη, στο επάγγελμα. Αυτές, που σπάνε την καθημερινότητα, δοκιμάζοντας μέσα τους, νέα μεγέθη και σχήματα, μήπως η έλλειψη χρημάτων, Ακουστεί πιο δυνατά. Υπερήφανες 48

49 Που η προσφορά είναι τόσο μεγάλη. Μα εγώ ήθελα να γράψω ένα ποίημα, όχι τώρα, για την ελευθερία, που δέχεται τις καταστοφές, Μα εγώ, δεν θέλω ν ακούω άλλο, για πυρκαγιές, Επειδή μια καμένη ψυχή, μυρίζει εντονότερα. (έτσι όπως με κουράζουν, όσες δανείζουν τη φωνή τους, και σε πορνοπροσκλήσεις, τηλεφωνικές, μεταμεσονύκτια στη T.V.) ούτε για τα καμένα μας ρούχα, στη ναφθαλίνη, μιας μη συναισθηματικής διαβίωσης, Θέλω να αναφέρω την ένσταση μου. Ούτε για το νεκρό χώμα κάτω απ τις ασφάλτους, Που ξεράθηκε, πριν τις σπουδαίες προφητείες, λόγω της αγάπης των ανθρώπων, για το θάνατο. Αν είναι δυνατόν, καλοκαίρι, να φέρνεις στο ντους του ξενοδοχείου, όψεις πραγματικότητας, Που αφήνεις, Για κείνους τους βαρετούς, που ξεποδαριάζονται, Μες την έβδομη τους αίσθηση: να γίνουν ένα με όλους τους νόμιμα συνειδησιακούς, γράφοντας. Κάπου απομονωμένοι, Εξίσου τα τζιτζίκια, Που αφήνουν τις γειτονιές, Με τα σίδερα μες το τσιμέντο, Φεύγοντας στα δάση, να φωνάξουν: ζήτω η τεμπελιά! Αν θεωρείς ακαμάτη, ένα ζώο, που τραγουδά χωρίς σταματημό, Διακεδάζοντας όλους αυτούς γύρω μας, Που μόνο να παίρνουν, γνωρίζουν. Μα μη τους το λες, αυτό, και θίγεις την ωριμότητα τους. Μη τους μαλώνεις. Έχει κάθε μέρα, λαϊκή, Όπου πωλούνται οργασμοί, Ή συμβουλές τέλειων δίποδων, ως ψυχολόγοι, που ούτε ο Θεός, Δεν τους αγγίζει, Έτσι όπως βοά, το καμένο απομεινάρι, συνείδησης. Άχ, άχ, η προσφορά και η ζήτηση, ως βιασμός. Τόσο εύκολα πια, όλα. Κι είναι τόσο λίγες οι ώρες, που επιστρέφω στη θύμηση, κείνης, που η έβδομη μου αίσθηση, την αναγνώρισε: ως δική μου. Μήπως μιλήσω σοβαρά, Την ώρα 49

50 που οι ποικιλοτρόπως πλούσιοι, Βουτάνε στα νερά της Μεσογείου. Καθαρίζοντας πιστεύουν, όλο το άγχος να ναι κακότροποι κι εγωιστές, αχάριστοι, το υπόλοιπο χρονικό διάστημα. Αυτοί Που μόνο να παίρνουν, γνωρίζουν. Γιατί η αύξηση της τιμής του βαρελιού, Επηρεάζει πλέον, Ότι διαστρεβλωμένα θεωρούν έλεος, Ή ελευθεριότητα -προσβάλλοντας τους ίδιους τους, τους γονείς, ιδίως οι προαναφερθέντες, ανώμαλοι. Αίφνης, ενεργοποιείται το συμπέρασμα, στο οποίο συμφωνώ, Να χωρίζει ένας άντρας, Όταν η γυναίκα του περνά, τα σαράντα, Αφού πάει, εννόησε Πως ξεχείλισε από Τις καταχρήσεις, κι είναι το μένος της, πιο φοβερό, από την ίδια την αποκάλυψη. Αν με ρωτήσεις Πως βλέπω τους ανθρώπους, Γύρω μου: Ως παιδιά, που παρά φύσιν, πράττουν ανωμαλίες. Τέτοια προσφορά, δέρματος (στο κατ άλλα,..ακατοίκητο..). αναξιοπρεπείς, ΛΟΓΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ. Κρανγκ, γκρουγκ, ακούστηκε το κλειδί, πίσω από τη πόρτα, Μήπως θεραπευτεί ο έρπης, του διαρκώς κρίνεσθαι. Άχ να πιάσω δουλειά, να μου πιάσει κι εμένα το δέρμα, κάποια σεξοβόμβα. Κάπου, καλοκαιρινά. Άχ ελευθερία, σε τι σου μοιάσαμε; Τι μάθαμε από τη χρόνια φυλάκιση του Νέλσον Μαντέλα, ο οποίος πρακτικά συνειδησιακά, Επιθυμούσε να ναι ελεύθερος. Άχ ελευθερία, που παραχωρεί το παρακράτος, στους λογικούς μόνο. Άχ ελευθερία, μας κάνεις χιούμορ; Ά η ελευθερία, Να μην παρακολουθούνται, Όσοι καίνε τα δάση. Άχ η ελευθερία του Κράτους, Να κόβει όλα τα δέντρα, κατά μήκος του Πηνειού, κατά μήκος των γραμμών του ηλεκτρικού, ώστε να αναπνέουν οι σιδηροτροχιές, ελεύθερα! Άχ, ο αποχαρακτηρισμός, συνόλου δέντρων, ως δάσος, να μη φοβάσαι, άνθρωπε! Ο υπεράνθρωπος της ποίησης, είναι εδώ! 50

51 Ταρατατά! Χωρίς εκδότη. Χωρίς τύρρανο-δηλαδή, που ακόμη και η τρύπα του, μυρίζει κολώνια. Άχ η ελευθερία, Να είσαι ότι είσαι. Άχ τι ωραίους βουλευτές, έχουμε, Που πήρανε 100 εκατομμύρια ευρώ, Μίζες! (10 χρόνια τώρα). Δόξα και τιμή! Επίσης, στους σημερινούς, παραγωγούς, Ελληνικών ταινιών, (ιδίως όσοι μπασταρδεύουν διαχρονικά βιβλία, συγγραφέων εγχώριων) Που ναι όντως ανίκανοι να μεταφέρουν Στο πανί, τον αληθινό τύπο βίου, του ήρεμου μεροκαματιάρη. Βλέπεις, η βαρετή ελευθερία, δεν πουλά. Δόξα και τιμή, στη ΔΕΗ, Που ανέβασε 9% το ρεύμα, ως αμοιβή, για όσους νεκρούς προκαλεί, στα κατά τόπους, blackout. Ως αμοιβή, γιατί μολύνει το περιβάλλον. Δίκιο. Δίκιο. Επίγεια, Δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Άπλωσαν τα καθίκια, Της αστυνόμευσης, Τα άκοπα νύχια τους, Στις υπηρεσίες ίντερνετ, Κινητής τηλεφωνίας, Μειώνοντας τα ποδοβολητά, Γιατί πως αλλιώς, Θα σε σταματήσουν. Επειδή τους αποκαλείς όπως είναι: Βρωμεροί, καμένοι, μέσα τους. Αν είναι πραγματικά ελεύθερος, ως πολίτης, όποιος δεν δίνει δικαιώματα στο Κράτος, να τον πολεμήσει. Μα μη τα λες αυτά και σε πούνε τρελό, Σε αποκαλέσει ποικιλοτρόπως ο δειλός πατέρας, ο οποίος δεν χαλά τα θέλω του ισχυροτέρου, Ας είναι κι ο γείτονας. Γιατί τα Κρατικά καθίκια, με σήματα (έτσι, ν αντιγραφτεί με την τότε ένταση), βρήκανε γόνιμο έδαφος, στο πνεύμα της εποχής: Να μισείς και να φοβάσαι. Να μισείς, γιατί δεν έχεις χρήματα για σπατάλες, Να φοβάσαι ακόμα ακόμα Μη μπει κανένα ξένο σώμα, έτσι όπως στα ζαλίσανε, οι φίλοι.του διαστήματος Αρκεί να πουλάνε βιβλία χαμογελώ. Άχ να φοβάσαι οτιδήποτε, Περιμένεις από τους εκσυγχρονιστές, (υπομονή, τελειώνει η αντιγραφή) Εκτός φυσικά, από τα προσωπικά σου λάθη: Αν άντρας και ελευθερία, σημαίνει να παύεις τη μάχη, Λες και τούτο, Θα ωφελήσει σε τίποτα. παράλληλη διαδρομή, ακολουθούν οι αντιεξουσιαστές, που καίνε τα δάση, Γιατί τελικά 51

52 δεν είναι ικανοί να αγαπήσουν την ελευθερία, ως παρουσία, του οικοσυστήματος Την ιδέα της ελευθερίας, την οποία ποθούν, (Πως;). μα είναι αργά, πλέον, Να επιστρέψουν. Άραγε πως. Έχοντας ήδη εκείνοι, Τον δικό τους γονιό, Που τους κλάδευε το πιθανότερο, Ξέρουν αυτοί, (και αυτές, δυστυχώς), πως. όλες οι θεωρίες, Είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς, Ενόσω δεν σου επιτρέπουν να μεγαλώνεις. Γιατί είσαι εκ γενετής, Ή λόγω κακιάς ώρας, ανάπηρος, δεν θα πω πνευματικά: αν τούτη η φάκα σ αρέσει, Να αισθάνεσαι παιδί, που είτε δεν πήγε ποτέ, σχολείο, είτε είσαι το μοναδικό ανήλικο άτομο, που μετά τα 18, σταμάτησαν οι φυσικοί νόμοι Ιδιαίτερα της συνειδητοποίησης, Πως για να γαμήσεις, Πρέπει να πιάσεις δουλειά. (Αυτό πρέπει να είναι, ότι χειρότερο έχω γράψει, ποτέ. Γιατί είμαι ελεύθερος να φωνάζω όσο Θέλω, αρκεί να το κάνω σπίτι μου). Τώρα, άλλοι δίνουν 20 ευρώ στις πόρνες, Απλά γιατί έτσι η μοίρα, το θέλησε, -Ευτυχώς γι αυτούς, κι εμάς, να διάγουν συναισθηματική στέρηση. Άχ ελευθερία, όταν σου έκλειναν τα μάτια, Το περίμενες, Πως στο ζύγι; Θα χαράσσανε σιγά, πλύ σιγά, Όλο και κάποιον, Πρέπει να φοβάται, κάποιος, έστω και ένας Ιδιαίτερα της ανάγκης της επικοινωνίας, Ή να συμβιβαστείς: ο βίος σου, ως καθημερινό δεκάωρο, εργασίας. Πάντα με το φόβο της πληρωμής Των εξόδων, Ατόμων, που δεν έχουν δικαίωμα να ζητούν: Τα ίδια σου τα παιδιά. Που σε πιέζουν, να φέρεις σε έναν ανήλικο κόσμο, Ενόσω ήδη τον καταδικάζουν, Σε τακτική Αποκάλυψης, Ορίζοντας ως ημερομηνία, Του τέλους, το 2012 (Λες για να κάνουν τρελές πωλήσεις, τα εμπορικά καταστήματα;) όσους κάτι τέτοιο, Τους φοβίζουν παρόμοιες σιγουρότητες, 52

53 Γιατί πρέπει να φοβάσαι και να μισείς, Ότι δεν διαθέτεις Καμία είδους, άμυνα. Αυτά τα ωραία, Τα οποία πιθανόν στηρίζουν Οι σχετικοί οικογενειάρχες γητευτές, Στων οποίων Το κατάστημα Πρέπει να καταφύγει το παιδί, Ώστε να αγοράσει αισιοδοξία, Ή να προτιμήσει εκείνοι Που προσφέρουν. Τα ναρκωτικά, Το μαύρισμα στον ήλιο. Άχ, Το δέρμα επιθυμεί διαρκώς Να το αγγίζουν. Άχ άχ άχ. Ή μήπως να επιλέξεις δουλειά, Να κινείσαι ακαταπαύστως. Η κούραση ν απασχολεί Όλα σου τα εγκεφαλικά κύτταρα (τα ποια;) να ξεχνάς. Πως γέρασες. Αν θεωρείς συμβιβασμό, Ένα βίο: ως τηλεφωνικό Τηλεμάρκετιγκ. Ενοχλώντας τους γύρω, Ώστε να αγοράσουν τις ανάγκες σου Με χορηγό ή χωρίς. Κάποια να αγαπάς, Βρίσκονται άμεσα, μυριάδες, Μη έχοντας να μισείς. Κατά την ωριμασμένη προσωπικότητα, Των λεβέντηδων κρητικάτσι. (θα μου ρθει εμετός, άμα τους ξανααναφέρω. Είναι δυνατόν ο βούρκος να χει θέση, Σε ένα ευωδιαστό, ελευθερίας, ποίημα;). Αλήθεια, Το να σου τύχει ένα χρηματικό ποσό, (όχι βαλτά, γράφοντας το ) Από κάποιο παιχνίδι τζόγου, θα έλυνε πολλά προβλήματα. Ξεκινώντας να γεμίζει τρύπες, Κι ο άνεργος. Που δεν υπήρξε ποτέ, έφηβος, Εικοσάρης, Τριαντάρης με πόσες χιλιάδες δερμοεμπειρίες, Πόσες; Να ρωτήσω κάποιον. Πόσες ακριβώς, χρειάζομαι.. Άχ αυτό το είδος Της ελευθερίας. Η περηφάνια Των γνωστών πραγμάτων. Βίος, θόρυβος. Προσβάλλοντας τη παρουσία Του μοναδικού φίλου, Που δόθηκε στον καθένα, Ως φύλακας άγγελος. Έχοντας την αδιακρισία, να διαφημίζεις, Την ύπαρξη του, Ως κάτι προσφιλές, 53

54 Ενόσω μισείς ταυτόχρονα, Τον έλεγχο του, Σε πράξεις και σκέψεις σου. ένα βράδυ, αμαρτίας. ο ιδρώτας μυρίζει, γενετήσια επιθυμία. Είναι Σαν από επιστροφή, Απογευματινής βουτιάς, στον γαλάζιο ωκεανό Τούτης της χώρας, Η οποία προσελκύει, Ήδη στερημένους από ηρεμία, Τουρίστες. Η περηφάνια των γνωστών πραγμάτων, θεωρώντας τα: ελεύθερη έκφραση, Επειδή όλα τ άλλα έχουν Καλυφθεί: ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Κατευθείαν στα γνώριμα δωμάτια Ενός σπιτιού-μαυσωλείου, πλέον, Νέα, γραμμή, παραγωγής: Αφιλότιμων, καλοντυμένων, τέκνων, Που χάνουν το χρόνο τους, σε ξενυχτάδικα ή καφετέριες ή ετοιματζίδικου φαγητού. Φορώντας Την αστραφτερή οδοντοστοιχία, Το μίνι, κολλητά, Ως ένα ίχνος, ρόγας (αρκεί να μη φαίνεται ολόκληρη). Λαμπερές 19χρονες, σαν μοντέλα, Ικανά ήδη, Να τους πληρώνει άλλος, τα έξοδα (αυτές τους οι κολόνιες, άχ). Διαφορετικά τα νιάτα, Είναι καταδικασμένα. Η ευωδία από κάθε είδους, καλλυντικό, Επισκίασε Πως λειτουργεί η πραγματικότητα: Κορόιδα, Που σιδερώνουν, πίσω, το συνολάκι. Διατηρούν το σπίτι, καθαρό, Τις ανάγκες των καλομαθημένων, Εκπληρωμένες. Οτιδήποτε Για να διατηρηθεί, η ελευθερία, των ανεύθυνων, Έως λίγο μετά τα τριάντα, Πριν τα σαράντα, δηλαδή, Που η κοινωνία, επιβάλλει, Να σταθεροποιείται η ωριμότητα, Των φωνακλάδων. Η αμαρτία ζητά, ικανοποίηση. Το κακό βρίσκεται μες τους ανθρώπους. Κάτω από την επιδερμίδα του φιδιού, που ενδύθηκαν. καλλίγραμμη, και διαρκώς, ορεξάτη. Να μοιράζεται. Ενόσω οι γερασμένοι, από την ώρα 54

55 που γεννήθηκαν, Διαπραγματεύονται Τη σωτηρία τους. Κοιμούνται μόνοι. Στις δέκα το βράδυ. Καλοκαίρι. Με κλειστά τα τζάμια, Να παύουν τα αρώματα. Να σβήνει η ύπαρξη τους. Οι εμπειρίες τους. Τα πρότυπα τους. Μια ακόμη, ελεύθερη ημέρα, ΠΑΝΤΑ. Γιατί ελευθερία σημαίνει να παύει Η ζωή, του μη ισχυρού, Που δεν θα βαζες ποτέ, σπίτι σου, Να τραβήξει το καζανάκι. Άχ ελευθερία, Πρέπει να στείλω τα ρούχα σου Στο πλυντήριο. Που να ξερες, τι σημαίνει πια, Νόμιμη ελευθερία Θα φταίει το καυσαέριο. (ξεχάστε το αυτό το ποίημα ) Ενόσω ο θάνατος, Δεν ξέρασε Πάνω σε όλους τους φασίστες, Που πίστεψαν Πως βρήκαν τα κουμπιά, των παρενοχλημένων -από τους ίδιους- Μη έχοντας κατά νου, Την επίγεια δικαιοσύνη, Της κατ οίκον ελευθερίας. 55

56