VAKXIKON.gr MEDIA GROUP Εκδόσεις Βακχικόν Ασκληπιού 17, Αθήνα τηλέφωνο: web site: ekdoseis.vakxikon.

Transcript

1

2 VAKXIKON.gr MEDIA GROUP Εκδόσεις Βακχικόν Ασκληπιού 17, Αθήνα τηλέφωνο: web site: ekdoseis.vakxikon.gr Τίτλος Βιβλίου: Εξόριστα καλοκαίρια Συγγραφέας: Ιωάννης Παπουτσάκης Επιμέλεια - Διορθώσεις: Ιωσήφ Αρνές Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν 2017 Εκδόσεις Βακχικόν & Ιωάννης Παπουτσάκης Πίνακα Εξωφύλλου: Άρης Καλαφάτης ISBN: Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Ποίηση/Ελληνική Ποίηση Αριθμός Σειράς: 88/76 Πρώτη Έκδοση: Μάιος 2017 Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού Nόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη κατά οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου. ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βιβλιοπωλείο του Βακχικόν Ασκληπιού 17, Αθήνα τηλέφωνο:

3 ΕΞΟΡΙΣΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ Στη γαλήνη του ηλιοβασιλέματος στη δύση ακόμα ενός καλοκαιριού συλλογίζεσαι τα εξόριστα καλοκαίρια σου τα χαμόγελα που σου έκλεψαν άνθρωποι-υπάνθρωποι και αδίστακτες εξουσίες για να τα στείλουν μακριά σε άγνωστους τόπους σε άγονες γραμμές εκεί όπου φυλακίζονται όσοι συνεχίζουν να χαμογελάνε στη θλίψη Πάλεψες όλα αυτά τα χρόνια των ατέρμονων χειμώνων τυλιγμένος με την γκρίζα κάπα της μοναξιάς και της σιωπής με το μοναδικό όπλο που σου είχε απομείνει: την προσμονή Με την πίστη ότι τα χαμόγελα θα ξανανθίσουν στα πικραμένα χείλη ότι τα καλοκαίρια έστω και τώρα που η νιότη σ αποχαιρετά θα επιστρέψουν από την εξορία για να ζεστάνουν τις μέρες και τα χρόνια που σου χρωστάει η ζωή Κι ας είναι πια ξεθωριασμένη η λάμψη τους Αρκεί μια και μόνη λιαχτίδα για να σπάσει τα δεσμά της μοναξιάς χρωματίζοντας την ανατολή του νέου κύκλου που χαράζουν τα όνειρά σου [ 3 ]

4 ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ Ξόδεψα τη ζωή μου αναζητώντας τα χνάρια του ήλιου Πέρασα μέσα από δύσβατα σκοτεινά μονοπάτια με πέτρινα χαμόγελα και κραυγές που δεν ήξερα αν ήταν λύκων ή ανθρώπων Είδα προσκυνητές του χρήματος που δεν χάρηκαν ποτέ την ευλογία της ανατολής και τη μαγεία της δύσης Όλα εκείνα τα ωραία και τα μεγάλα που δεν αγοράζονται μήτε πουλιούνται Απλά χαρίζονται σ εκείνους που μπορούν να τα δεχτούν Είδα όμως και ταπεινούς προσκυνητές με τη γαλήνη ζωγραφισμένη στα μάτια να διαβαίνουν τα δικά τους ολόφωτα μονοπάτια τους άγιους τόπους της καρδιάς με ένα σακίδιο στους ώμους όπου μέσα του είχαν στοιβάξει την πίστη, την ελπίδα τη γλυκιά προσμονή Βάδιζαν σίγουροι για πού τραβούσαν κρατώντας άσβεστη τη φλόγα της αγάπης

5 Τους ακολούθησα ξέροντας ότι κοντά τους θα έφτανα στον ήλιο, στο φως [ 5 ]

6 ΑΝΑΤΟΛH Ποιος είπε ότι δεν φοβόμαστε τη μοναξιά; Ποιος είπε ότι δεν τρομάζουμε με το αύριο που θα μας βρει σκυθρωπούς κι απελπισμένους; Αναρωτιόμαστε αν πρέπει να γιορτάζουμε τις Πρωτοχρονιές αφού το μάθαμε πια πως ό,τι φεύγει δεν ξαναγυρνά Και η δυστυχία είναι ότι φεύγουν τα χρόνια της αθωότητας, της νιότης μαζί με την ελπίδα που τα στόλιζε Φεύγουν οι άνθρωποι που μας ανάστησαν που ήμασταν το δάκρυ τους κι έρχεται ένα αύριο σκληρό ένας αδιάκοπος χειμώνας με τη μοναξιά να απλώνει τα δίχτυα της στα κρύα δωμάτια της ψυχής μας Δεν μας φοβίζουν οι ρυτίδες που χαράζονται στα πρόσωπα Άλλωστε κάθε ρυτίδα είναι και μια μαχαιριά απ όλους αυτούς που δεν συγχώρεσαν την πορεία μας προς τον ήλιο της καρδιάς απ όλους αυτούς που δεν συγχώρησαν τη διαφορετικότητά μας Είναι παράσημα οι ρυτίδες μας Μας πόνεσε αυτή η διαδρομή μέσα στα χρόνια σε δρόμους μοναχικούς σε μάταιες πορείες αναζήτησης του δίκιου Μα πιο πολύ μας πόνεσαν τα συντροφικά μαχαιρώματα από εκείνους που θεωρούσαμε φίλους μας, δικούς μας [ 6 ]