Α ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ο.Α.Ε.)

Transcript

1 Α ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ο.Α.Ε.) Είμαστε υπέρ μιας ριζοσπαστικής και παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μία κοινωνία ελεύθερη χωρίς τάξεις και κράτος, χωρίς πατρίδες και σύνορα, της οποίας οι στόχοι θα είναι οι ακόλουθοι : Η χειραφέτηση των ατόμων, η απελευθέρωσή τους ως αυτόνομων όντων, ελεύθερων στις επιλογές τους, με διαύγεια πνεύματος, κριτική διάθεση και υπευθυνότητα. Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική ισότητα, όλων των ατόμων (ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο ή χρώμα ), κατάσταση της οποίας συνέπεια θα είναι το τέλος των κοινωνικών τάξεων και των διακρίσεων ανάμεσα σε «φυσιολογικούς» και «παρεκκλίνοντες». Η ελευθερία δημιουργίας, η μόνη πραγματική εγγύηση ενάντια στην ομογενοποίηση, που είναι ισοπεδωτική όπως αυτή που μπορεί κανείς να παρατηρήσει στην μαοϊκή Κίνα ή στις υπερκαταναλωτικές μάζες των κοινωνιών μας Η Δικαιοσύνη, η οποία πηγάζει από την ισότητα και την ελευθερία. Αυτές οι τρεις πρωταρχικές αρχές είναι εντελώς ασυμβίβαστες με την ύπαρξη δικαστικών, πολιτικών και στρατιωτικών κατασταλτικών θεσμών. Μία σαφώς δικαιότερη κοινωνική οργάνωση πρέπει να εξαλείψει το μεγαλύτερο μέρος της εγκληματικότητας, ενώ τα υπολειπόμενα «εγκλήματα» θα πρέπει να τα αντιμετωπίσει με την πρόληψη και τη συμφιλίωση. Η διαρκής ελευθεριακή εκπαίδευση, που θα επιτρέπει την όσο δυνατόν πλατύτερη ανάπτυξη του ατόμου και όχι την προσαρμογή του στην υποταγή του συστήματοςπαραγωγής του σήμερα. Προϋπόθεση γι αυτό αποτελεί η ισότητα πρόσβασης - από τη γέννηση του ατόμου ακόμα - στα μέσα ανάπτυξης του ατόμου, δηλαδή στην εκπαίδευση και στη μόρφωση πάνω σε όλους τους τομείς της επιστήμης, της βιομηχανίας και των τεχνών. Η κοινωνική οργάνωση που θα βασίζεται πάνω στην ελεύθερη ομοσπονδιοποίηση και αυτοδιάθεση των παραγωγών και των καταναλωτών. Μία μη εκλογική και μη κοινοβουλευτική οργάνωση, αλλά κομμουνιστική (κοινοτική) και ομοσπονδιακή: Δεν θα έχουμε πια να κάνουμε με εν λευκώ εξουσιοδοτήσεις και ο συντονισμός των κοινωνικών υποθέσεων θα εκπληρώνεται από εκλεγμένους εκπροσώπους με σαφείς εντολές οι οποίοι θα είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητοί. Μία οικονομία στραμμένη προς την ικανοποίηση των αναγκών και όχι προς το κέρδος, εφόσον η κατανάλωση θα πρέπει να προσανατολίζει την παραγωγή και όχι το αντίθετο. Η συλλογική ή ατομική κατοχή των μέσων παραγωγής και διανομής (εδώ αναφερόμαστε στην μικρο-ιδιοκτησία, είτε σε επίπεδο παραγωγής είτε σε επίπεδο στέγης, που θα επιτρέπει στο άτομο την παραγωγή χωρίς την χρησιμοποίηση εργασίας τρίτων ατόμων είτε την ιδιοκατοίκηση χωρίς το δικαίωμα εμπορευματικής χρήσης!), που θα αποκλείσει κάθε πιθανότητα για ορισμένους να ζουν εκμεταλλευόμενοι την εργασία των άλλων και να στοχεύουν στο ατομικό κέρδος. Η κατάργηση της μισθωτής εργασίας, όπως και κάθε κρατικού και καπιταλιστικού θεσμού που επιτρέπει και διατηρεί την εκμετάλλευση και την καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Η μισθωτή εργασία ως η διαδικασία μέσα από την οποία οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής και διανομής εκμεταλλεύονται όλους αυτούς που δεν έχουν παρά την εργατική τους δύναμη να νοικιάσουν - η κατάργηση της οποίας σημαίνει το σπάσιμο της σχέσης εκμεταλλευτώνεκμεταλλευόμενων. Η βασική αρχή που θα διέπει την παραγωγή και την κατανάλωση στα πλαίσια μιας αναρχικής κοινωνίας, συνίσταται στο να παράγει ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του και να καταναλώνει ανάλογα με τις ανάγκες του. Η κατάργηση των εξουσιαστικών θεσμών, η οποία συνεπάγεται και την κατάργηση κάθε ιεραρχικά δομημένου θρησκευτικού δόγματος και σέχτας. Οι παραπάνω οργανώσεις, που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να καταπιέζουν πνευματικά και να εκμεταλλεύονται οικονομικά τους ανθρώπους, δεν θα έχουν καμία θέση σε μία ελευθεριακή κοινωνία. Η παραπάνω διακήρυξη δεν έρχεται σε καμιά αντίθεση με την ελευθερία του σκέπτεσθαι και

2 του εκφράζεσθαι του ατόμου. Σε μία αναρχική κοινωνία το κάθε άτομο θα είναι ελεύθερο να σκέπτεται και να εκφράζει τις όποιες φιλοσοφικές ή μεταφυσικές του σκέψεις και ανησυχίες. Δεν θα μπορεί, όμως, μέσω της κοινοποίησης ή της πρακτικής εφαρμογής σχετικών θέσεων να εκμεταλλεύεται ή να εξουσιάζει άλλους συνανθρώπους του. Άλλωστε, αυτό ήταν και το πνεύμα της διακήρυξης της ανεξιθρησκίας από το μαχνοβίτικο αναρχοκομμουνιστικό κίνημα στην Ουκρανία στο Το ισότιμο μοίρασμα των καθηκόντων κοινωνικού συμφέροντος και η εξάλειψη των διακρίσεων ανάμεσα σε χειρώνακτες και διανοούμενους ή ανάμεσα σε σκουπιδιάρηδες και «νέα δυναμικά στελέχη». Η οικολογία, όχι μόνο για να διατηρήσουμε το περιβάλλον, αλλά και για να προάγουμε την ανάπτυξη της ανθρωπότητας που θα βασίζεται πάνω στην ποιότητα ζωής όλων των έμβιων όντων πάνω στον πλανήτη. Η ελευθερία της έκφρασης, δηλαδή το απόλυτο δικαίωμα κάθε ατόμου να εκφράζει τις απόψεις του μέσω προφορικού ή γραπτού λόγου καθώς και των ΜΜΕ. Η συλλογική ελευθερία είναι η μόνη εγγύηση για την ελευθερία του κάθε ατόμου. Η ελεύθερη διακίνηση των ατόμων και η εξάλειψη των συνόρων μέσω της εγκαθίδρυσης μιας καινούργιας έννοιας του πολίτη: το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ζήσει μέσα σε μία Κομμούνα της επιλογής του θα του δίνει δικαίωμα στην ολοκληρωτική συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων που θα αφορούν το σύνολο της πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και καλλιτεχνικής ζωής (αν ένα άτομο επιθυμεί να ζει εκτός κοινωνίας, αυτό είναι δικαίωμά του). Αυτές είναι, σε γενικές γραμμές, οι αρχές που θα διέπουν την κοινωνία που θέλουν να δημιουργήσουν οι αγωνιστές και αγωνίστριες της Αναρχικής Ομοσπονδίας. Το να καταστήσουμε δυνατή την εγκαθίδρυση μιας κοινωνικής τάξης που θα είναι βασισμένη στην αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη και που θα θεμελιωθεί με βάση τον απόλυτο σεβασμό της φυσικής και ηθικής ακεραιότητας του ατόμου. Αυτό είναι το ιδανικό που οραματιζόμαστε και ευχόμαστε θα γίνει και ιδανικό του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας για να γίνει έτσι εφικτή η δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου! Β ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΟΥΤΟΠΙΚΟ ΚΑΙ, ΑΡΑ, ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΙΜΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ; Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα, που προωθεί η προπαγάνδα του κράτους και του κεφαλαίου, αλλά και της αριστεράς σχεδόν στο σύνολό της. Στη σύγχρονη ιστορική περίοδο, την εφαρμογή του αναρχικού κοινωνικού μοντέλου επεδίωξαν αρκετές κοινωνικές επαναστάσεις. Αναφέρουμε ενδεικτικά την Παρισινή Κομμούνα το 1871, την εφαρμογή του αναρχοκομμουνισμού το , από το μαχνοβίτικο κίνημα στη νότια Ουκρανία και τους εξεγερμένους της Κροστάνδης μέχρι και την εξεγερμένη, αντιφασιστική Ισπανία το που αποτελεί και την πιο ολοκληρωμένη εφαρμογή της αναρχικής αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας! Φυσικά, τα παραπάνω δεν είναι τα μόνα ιστορικά παραδείγματα, αλλά τα επιλέγουμε γιατί μπόρεσαν να δείξουν το εφαρμόσιμο της αναρχικής κοινωνικής οργάνωσης σε πλατιά λαϊκά στρώματα και, μάλιστα, υπό συνθήκες σύγκρουσης ή ακόμα και γενικευμένου πολέμου! Οι παραπάνω κοινωνικές επαναστάσεις αποτελούν, λοιπόν, ιστορικο-κοινωνικό προηγούμενο και γι αυτές μπορεί να μάθει κανείς, πέρα από την πληθώρα των αναρχικών εκδόσεων, ακόμα και μέσα από τις εγκυκλοπαίδειες! Ένα επιχείρημα των πολέμιων του αναρχισμού είναι η θέση τους ότι ο αναρχισμός είναι εφαρμόσιμος μόνο με την έννοια του κολλεκτιβισμού σε μικρές αγροτικές οικονομίες. Τα πεπραγμένα της Ισπανικής Επανάστασης απέδειξαν το εφαρμόσιμο του αναρχικού μοντέλου

3 σε μια σύγχρονη κοινωνία στην οποία η παραγωγή έχει εκβιομηχανοποιηθεί και επικρατούν καθ όλα πολύπλοκες οικονομικές σχέσεις, όπως, για παράδειγμα, η παροχή υπηρεσιών, η υγεία, τα ταχυδρομεία, οι μεταφορές κλπ. Γ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΑ Ο Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν θεωρείται ο πατέρας του αναρχισμού. Αυτός ήταν που τον όρισε πρώτος («Τι είναι ιδιοκτησία;», 1840) ως μια κοινωνική τάξη χωρίς κυβέρνηση, με ομοσπονδιακούς θεσμούς και πρότυπο ζωής με βάση τη συνεργασία. Υπήρξε θεωρητικός του ομοσπονδιακού (φεντεραλιστικού) συστήματος και της αλληλοβοήθειας (μουτουελισμού) μεταξύ των εργατικών τάξεων. Η επιρροή που άσκησε ο Προυντόν στο τότε εργατικό κίνημα καθώς και στη Διεθνή Ένωση Εργαζομένων (Α.Ι.Τ. στα ισπανικά ή IWA στα αγγλικά, απλούστερα της Α Διεθνούς) υπήρξε καθοριστική για την ανάπτυξη και συνέχιση του αναρχικού κινήματος. Ο Μιχαήλ Μπακούνιν παίρνοντας την σκυτάλη, κατά τη διάρκεια της Α Διεθνούς, συσπειρώνει το μεγάλο ρεύμα των προυντονιστών μαζί με επιμέρους τάσεις του εργατικού κινήματος και γίνεται ο κύριος εκφραστής της πλειοψηφίας της Διεθνούς και του οργανωμένου εργατικού κινήματος της εποχής. Στη μεγάλη αυτή μορφή του επαναστατικού κινήματος, για την ισότητα και την ελευθερία, οφείλεται η θεμελίωση του αναρχισμού σε στερεότερες θεωρητικές και πρακτικές βάσεις και η μετέπειτα ανάπτυξη του επαναστατικού συνδικαλιστικού ρεύματος ανάμεσα στις εργατικές τάξεις. Το συνέδριο του Σεντ-Ιμιέ (1872) θέτει, ουσιαστικά, τις βάσεις του αναρχισμού! Συγκεκριμένα, οι συγκεντρωμένοι εκπρόσωποι των εργατών δηλώνουν ότι «η καταστροφή κάθε πολιτικής εξουσίας είναι το πρώτο καθήκον του προλεταριάτου» και ότι «κάθε οργάνωση που θα κατέχει κάποια πολιτική εξουσία και που θα ονομάζεται προσωρινή και επαναστατική με στόχο να προκαλέσει την καταστροφή του κράτους, δεν μπορεί να είναι παρά ένα τεράστιο λάθος από πλευράς του λαού και μία τέτοια κυβέρνηση θα είναι το ίδιο επικίνδυνη για το προλεταριάτο όσο και οι υπόλοιπες κυβερνήσεις που υπάρχουν σήμερα». Αυτές οι ιδέες ήταν, επίσης, το ιδεολογικό υπόβαθρο της Λουίζ Μισέλ (Κομμούνα του Παρισιού), του Πλωτίνου Ροδοκανάτη βασικού υπεύθυνου της εισαγωγής των αναρχικών ιδεών στο Μεξικό, της 1ης Μάη (Ηνωμένες Πολιτείες), του επιφανούς γεωγράφου Ελιζέ Ρεκλύ, του Πιέρ Μπεσνάρ (αναρχοσυνδικαλισμός), του Πιότρ Κροπότκιν και του ελευθεριακού κομμουνισμού, του Πωλ Ρομπέν και του ελευθεριακού σχολείου του, του Ζαν Γκραβ και των 40 χρόνων αναρχικής προπαγάνδας του, των εκδοτών της μαχητικής αναρχικής εφημερίδας «Επί τα Πρόσω» Δημήτρη Καραμπίλια και του Ιωάννη Μαγκανάρα στην Πάτρα στα τέλη του 19 ου αιώνα, του Ερρίκο Μαλατέστα ο οποίος με την κριτική του στη βία ως αυτοσκοπό συνέβαλε καθοριστικά στην κάθαρση του αναρχικού κινήματος από την ατομική τρομοκρατία στα τέλη του 19 ου αιώνα, του Γκουστάβ Λαντάουερ, που τουφεκίστηκε το 1919 για τον αγώνα του στο πλευρό των Εργατικών Συμβουλίων της Βαυαρίας, του Νέστωρα Μάχνο, του Πιοτρ Αρσίνοφ και του μαχνοβίτικου αναρχοκομμουνιστικού επαναστατικού κινήματος στη Νότια Ουκρανία, των Σταύρου Κουχτσόγλου και Κωνσταντίνου Σπέρα υπερασπιστών της αυτονομίας των εργατικών αγώνων, των Σάκο και Βαντσέτι, που δολοφονήθηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα για τις ιδέες τους (ΗΠΑ), του Γερμανού ποιητή και δραματουργού Έριχ Μύζαμ που πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1933, του Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην Ισπανική Επανάσταση και πολλών άλλων. Δ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΟΠΟΙΗΣΗ (ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΜΟΣ) Όταν αναφέρεται κανείς στην ομοσπονδιοποίηση, το μυαλό των περισσότερων ανθρώπων πηγαίνει σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η Ελβετία. Δυστυχώς, δεν είναι η μόνη φορά που το κράτος και το κεφάλαιο κλέβουν ιδέες και θέσεις των αναρχικών, τις οποίες

4 εφαρμόζουν μετέπειτα με έναν εντελώς διαστρεβλωμένο τρόπο ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους! Αλήθεια, πόσοι από μας γνωρίζουν ότι το σύστημα των ασφαλιστικών ταμείων, για παράδειγμα, είναι μία διαστρεβλωμένη εκδοχή της θεωρίας της αλληλοβοήθειας (μουτουελισμού ή και αμοιβαιότητας) του Προυντόν; Ο Προυντόν, κατανόησε λεπτομερώς τα αρνητικά χαρακτηριστικά του πολιτικού συγκεντρωτισμού και πρόβαλε ως αναγκαιότητα των καιρών του την αυτονομία των κοινοτήτων. Υπήρξε, αναμφισβήτητα, ο σημαντικότερος ανάμεσα σε όλους τους μοντέρνους στοχαστές, που χάραξαν στις σημαίες τους την αρχή της ομοσπονδιοποίησης. Ήταν πλήρως ξεκαθαρισμένο μέσα στο μυαλό του, ότι οι άνθρωποι του καιρού του δεν μπορούσαν με ένα άλμα να φτάσουν στην αναρχία, ότι δεν μπορούσε να διαγραφεί με μία κίνηση του χεριού η πνευματική τους κατάσταση που είχε διαμορφωθεί αργά-αργά, κατά τη διάρκεια πολλών χρόνων, υπό καθεστώς εξουσίας. Γι αυτό, θεωρούσε την πολιτική αποκέντρωση που θα αφαιρούσε βαθμιαία από το κράτος τις λειτουργίες του, ως το πιο κατάλληλο μέσο για να θέσει σε κίνηση και να κατευθύνει την κατάργηση κάθε κυβέρνησης και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. (Αυτό, βέβαια, δεν τον καθιστά ούτε ρεφορμιστή ούτε πολύ δε περισσότερο οπαδό της μαρξιστικής ιδέας περί «λαϊκού κράτους» μεταβατικού χαρακτήρα). Ο Προυντόν, πίστευε ότι μια πολιτική και κοινωνική ανοικοδόμηση της Ευρώπης ως ομοσπονδίας ανεξάρτητων τοπικών κοινοτήτων, συνδεδεμένων στη βάση της ελεύθερης συμφωνίας, θα εξουδετέρωνε τη μοιραία ανάπτυξη του μοντέρνου γιγαντιαίου κράτους. Παρακινούμενος από αυτή την ιδέα, αντέταξε στις προσπάθειες των Ματσίνι και Γαριβάλδι για πολιτική ενοποίηση, την πολιτική αποκέντρωση και την ομοσπονδιοποίηση των κοινοτήτων, όντας σταθερά πεπεισμένος ότι μόνον έτσι οι λαοί θα δημιουργούσαν έναν ανώτερο κοινωνικό πολιτισμό. Η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΟΠΟΙΗΣΗ Ας δούμε τις βασικές αρχές καθώς και τη λειτουργία της αναρχικής ομοσπονδιοποίησης, έτσι όπως οι αναρχικοί, εμπνεόμενοι από τις θεωρίες του Προυντόν, τον έκαναν πράξη και διαμόρφωσαν βάσει αυτού την οργάνωσή τους. Δεδομένου του ότι ομοσπονδιοποίηση σημαίνει ελεύθερη συνένωση, η πρακτική εφαρμογή της ιδέας αυτής στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή, αναδεικνύει εκ των πραγμάτων μια ριζοσπαστική κριτική στον καπιταλισμό και το κράτος! Οικονομικά, δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική συναίνεση παρά μόνο ανάμεσα σε ίσα άτομα. Πολιτικά, η αναρχική ομοσπονδιοποίηση καταδικάζει την ύπαρξη κάθε αστυνομικού και στρατιωτικού θεσμού και είναι εχθρός του συγκεντρωτισμού που οδηγεί το λαό σε υποδούλωση. Η πολιτική της «αποκέντρωσης» και της «τοπικής αυτοδιοίκησης» δεν κάνει το κράτος πιο συμπαθητικό στα μάτια μας. Αν το κράτος, για λόγους στρατηγικού ελιγμού, παραχώρησε μικροεξουσίες σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, δεν έγινε ούτε λιγότερο κατασταλτικό ούτε περισσότερο δίκαιο. Η εξουσία, πολύ απλά, καταμερίστηκε και στις περιφερειακές ελίτ χωρίς να γίνει λιγότερο απάνθρωπη και άδικη. Η ομοσπονδιοποίηση, ιδωμένη από την αναρχική σκοπιά, σημαίνει τη δημιουργία ομοσπονδιών σε όλα τα επίπεδα μέσω της γενίκευσης της αρχής της ελεύθερης συνένωσης. Σημαίνει το συντονισμό αυτοδιευθυνόμενων οργανώσεων, από τις πιο μικρές κολεκτίβες και κομμούνες έως τις πιο πλατιές συλλογικότητες και όχι τον γεωγραφικό καταμερισμό οργανώσεων που βασίζονται στην κυριαρχία και τον εξουσιασμό. Η θεσπισμένη συμμετοχή όλων των κοινωνών στη λήψη των αποφάσεων θα εξαλείψει τον εξουσιασμό ανθρώπου από άνθρωπο. Η ελευθεριακή ομοσπονδιοποίηση επιζητά να συνδέσει την κοινωνία με έναν κοινωνικό σύνδεσμο του οποίου το πρωταρχικό στοιχείο είναι η συγκατάθεση και συνεργασία σε κοινά αποδεκτά σχέδια και έργα. Είναι μία καινούργια αντίληψη του κοινωνικού συμβολαίου που είναι βασισμένη στον εθελοντισμό και όχι την καταστολή! Το πολιτειακό μοντέλο του αναρχικού φεντεραλισμού, διευρύνει στο μέγιστο τις ατομικές και κοινωνικές ελευθερίες, ενώ, παράλληλα, οι εκάστοτε αποφάσεις για το μέλλον των ατόμων και των κοινωνιών περνούν στις συνομοσπονδίες των κομμούνων και τις συνομοσπονδίες των συνδικάτων.

5 Οι τοπικές κομμούνες συσπειρώνουν τις τοπικές κοινωνίες σε όλους τους τομείς της τοπικής κοινωνικής τους ζωής. Οι τοπικές κομμούνες και τα συνδικάτα ενώνονται ομοσπονδιακά σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο για να συντονιστούν και να συσπειρώσουν όλες τις δραστηριότητες της περιφερειακής και παγκόσμιας κοινωνικής ζωής. Οι εκτελεστικές επιτροπές, ανακλητές ανά αντίστοιχη γενική συνέλευση των κομμούνων και των συνδικάτων, φέρουν σε πέρας τις ενέργειες που είναι αναγκαίες για να λειτουργήσει αποτελεσματικά η κοινωνία και να μην παρεκκλίνει από τους νέους αναρχικούς κανόνες ρύθμισης των ανθρώπινων σχέσεων που έχουν θεσπιστεί από τα νέα κοινωνικά όργανα, τις συνομοσπονδίες των κομμούνων και τις συνομοσπονδίες των συνδικάτων. Το ανθρώπινο ον δεν είναι «εκ φύσεως» περισσότερο διατεθειμένο προς την αλληλοβοήθεια ή προς την κυριαρχία, δεν είναι, δηλαδή, εκ φύσεως καλό ή κακό. Τα άτομα μετασχηματίζουν ουσιαστικά, με τις πράξεις τους, τις κοινωνικές δομές και, από την άλλη, οι κοινωνικές δομές επιδρούν, με τη σειρά τους, στα άτομα, διαμορφώνοντας συνειδήσεις, δημιουργώντας συνήθειες και καθορίζοντας τις δυνατότητες της δράσης. Πρόκειται, λοιπόν, για μία σχέση αλληλεπίδρασης. Το άτομο, λοιπόν, δεν μπορεί να θεωρηθεί μεμονωμένα ως κυρίαρχο, έξω από τις κοινωνικές δομές. Έτσι, η αναρχική κοινωνία - όπως και κάθε κοινωνία - δεν μπορεί να λειτουργήσει βασιζόμενη αποκλειστικά στην «καλή θέληση» των μελών της. Είναι οι μορφές οργάνωσης που οφείλουν εκ των έσω να επιφέρουν ατομικές και συλλογικές ελευθεριακές συμπεριφορές! ΣΤ ΠΩΣ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟ; Στον αναρχισμό θα φτάσουμε με συνειδητή κοινωνική επανάσταση των καταπιεζόμενων μαζών. Όταν λέμε επανάσταση, δεν εννοούμε ποτάμια αίματος, αλλά ένα φυσικό άλμα της κοινωνίας, το οποίο θα ανατρέψει το προηγούμενο καθεστώς και στη θέση του θα τοποθετήσει το καινούργιο, το αναρχικό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης. Εφόσον τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών είναι ασυμβίβαστα με εκείνα των εκμεταλλευόμενων, οι κοινωνικές συγκρούσεις όταν αποτελούν έκφραση της ταξικής πάλης θα φτάσουν προοδευτικά σε ένα επίπεδο όπου η επανάσταση θα είναι εφικτή. Δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε τους εκμεταλλευτές και τους κυρίαρχους του σημερινού καθεστώτος να παραδίδουν χωρίς αντίσταση τα προνόμιά τους στην εξεγερμένη κοινωνία. Το πιθανότερο είναι να εξαπολύσουν μία θηριώδη καταστολή, προσπαθώντας να ανακόψουν την ορμή της κοινωνίας. Έτσι, αναπόφευκτα η επανάσταση που επιθυμούμε ως αναρχικοί θα πάρει τη μορφή βίαιης σύγκρουσης, αλλά αυτό δεν θα είναι το αποτέλεσμα κανενός είδους λατρείας της βίας από πλευράς μας, θα είναι, πολύ απλά, η ηθικά δίκαιη αντίδραση και η άμυνα της κοινωνίας ενάντια στην απάνθρωπη βία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Το παραπάνω δεν αποτελεί, βέβαια, κανέναν απόλυτο κανόνα, είναι απλώς μια πολύ ισχυρή πιθανότητα. Μην ξεχνάμε ότι, στις 18 Μαρτίου 1871, όταν ο λαός του Παρισιού ξεσηκώθηκε ενάντια στη μισητή κυβέρνηση, κηρύσσοντας την ανεξαρτησία και ελευθερία του, παίρνοντας στα χέρια του την ίδια του τη μοίρα, δεν έπεσε ούτε τουφεκιά! Όταν ο ένοπλος λαός βγήκε στους δρόμους, οι κυβερνώντες τράπηκαν σε φυγή: ο στρατός έφυγε από την πόλη και οι γραφειοκράτες κατέφευγαν εσπευσμένα στις Βερσαλλίες, παίρνοντας μαζί τους ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν. Όπως και να έχει, το σίγουρο είναι ότι η επανάσταση δεν θα γίνει «ως δια μαγείας», έτσι ξαφνικά, από τη μία μέρα στην άλλη. Η επανάσταση είναι μία μακρόχρονη διαδικασία!

6 Ζ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Τα σπέρματα αυτής της νέας αναρχικής κοινωνικής οργάνωσης, θα υπάρχουν στο προηγούμενο καθεστώς σε ανεπτυγμένο στάδιο, αλλά το χρονικό σημείο της επανάστασης θα ορίσει την αρχή της νέας κοινωνίας. Ο αναρχισμός δεν είναι μια μορφή αντιδραστικής εξέγερσης, ένας ξεσηκωμός χωρίς στόχους, μια χαοτική κατάσταση, αλλά μια συνειδητή οργανωμένη πράξη των καταπιεζόμενων μαζών. Οι οργανωμένες δυνάμεις που θα καταστήσουν πράξη την αναρχική πολιτεία, θα είναι οι οργανώσεις της κοινωνίας που θα έχουν ως βασικό τους στόχο αυτό. Οι οργανώσεις αυτές, θα πρέπει να δραστηριοποιούνται από σήμερα για το σκοπό αυτό, σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, στην παραγωγή, στην εκπαίδευση, στις πόλεις, στις υπηρεσίες, σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα. Οι κοινωνικές οργανώσεις πρέπει από σήμερα να δημιουργούν τις δομές και τρόπους λειτουργίας που να αντικατοπτρίζουν τους στόχους της αναρχικής επανάστασης. Το γεγονός ότι στην Ισπανία, από την επόμενη κιόλας ημέρα της κοινωνικής επανάστασης, η κοινωνία μπόρεσε να αυτο-οργανωθεί και να κάνει πράξη το αναρχικό κοινωνικό μοντέλο, δεν είναι κάτι που έγινε έτσι ξαφνικά ή κατά τύχη! Οι Ισπανοί αναρχικοί, επεξεργάζονταν επί χρόνια αυτές τις δομές και σχεδίαζαν αυτές τις ενέργειες στα πλαίσια της C.N.T που ήταν η κοινωνική αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση και της F.A.I που ήταν η πολιτική ομοσπονδία των αναρχικών ομάδων. Πράγματι, αμέσως μετά τη στιγμή της έκρηξης, της επανάστασης, έρχεται η ώρα της αυτοοργάνωσης, της αυτοδιεύθυνσης και της αναρχικής ομοσπονδιοποίησης. Οι οργανώσεις πάλης, με τις οποίες θα είναι προικισμένο το κοινωνικό κίνημα ήδη από τα προηγούμενα χρόνια, θα αποτελούν εργαλεία αυτής της κοινωνικής αναδιοργάνωσης. Τα επαναστατικά συνδικάτα και οι επιτροπές βάσης των πόλεων, των χωριών και των γειτονιών, θα αναπτύξουν και εξασφαλίσουν τις πρώτες μορφές αυτοδιεύθυνσης, με στόχο να συντονίσουν το ταχύτερο δυνατόν τις δημόσιες υπηρεσίες, την παραγωγή των αγαθών και τη διανομή τους. Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΒΙΑ Η επανάσταση και, ιδιαίτερα, η κοινωνική επανάσταση, δεν είναι καταστροφή, αλλά δημιουργία. Αυτό δεν έχουμε λόγια να το τονίσουμε όπως πρέπει, αν, όμως, δεν το χωνέψουμε καλά η επανάσταση θα παραμείνει μόνο καταστρεπτική και, επομένως, θα αποτύχει. Φυσικά, η επανάσταση συνοδεύεται από βία, αλλά θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε ότι και το να κτίσουμε ένα καινούργιο σπίτι στη θέση ενός παλιού είναι καταστροφή, γιατί πρέπει πρώτα να γκρεμιστεί το παλιό σπίτι. Να πώς περιγράφει το δημιουργικό ρόλο της επανάστασης ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν: «Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν στο μυαλό τους μια πολύ συγκεχυμένη αντίληψη για την επανάσταση. Γι αυτούς, επανάσταση είναι μόνο ένοπλη σύγκρουση, διάλυση πραγμάτων και καταστροφή. Σαν να λέμε ότι το σήκωμα των μανικιών, πριν αρχίσεις να δουλεύεις, είναι η ίδια η δουλειά. Γιατί η ένοπλη σύγκρουση είναι απλώς το σήκωμα των μανικιών πριν από την επανάσταση. Το πραγματικό, συγκεκριμένο έργο, δεν έχει ακόμα αρχίσει. Ποιο είναι το έργο αυτό; Η καταστροφή των συνθηκών που επικρατούν, μου απαντάς. Πράγματι. Οι συνθήκες, όμως, δεν καταστρέφονται αν σπας και διαλύεις πράγματα. Δεν μπορείς να καταστρέψεις τη μισθωτή δουλειά καταστρέφοντας τις μηχανές, τα εργοστάσια και τα εργαστήρια, έτσι δεν είναι; Ούτε και καταστρέφεις την κυβέρνηση βάζοντας φωτιά στα κυβερνητικά κτίρια. Το να σκέφτεσαι την επανάσταση ως βία και καταστροφή, σημαίνει να παρανοείς και να πλαστογραφείς το νόημά της. Η πρακτική εφαρμογή μιας τέτοιας αντίληψης θα έφερνε ολέθρια αποτελέσματα».

7 Όταν ο Μιχαήλ Μπακούνιν, ονομάζει την επανάσταση «καταστροφή», έχει στο μυαλό του την καταστροφή των ιδεών της εξουσίας και της υπακοής. Γι αυτό είπε ότι η καταστροφή σημαίνει δημιουργία, γιατί το να καταστρέφεις μια λαθεμένη πεποίθηση, είναι, πράγματι, δημιουργικότατο έργο. Γιατί, τι είναι αυτό που πρέπει, στην πραγματικότητα, να καταστραφεί; Ο πλούτος του πλουσίου; Μα, αφού αυτόν θέλουμε να τον χαρούμε όλοι μας. Τη γη, τα χωράφια, τα ορυχεία, τους σιδηροδρόμους, τα εργοστάσια, τα εργαστήρια και τα καταστήματα δεν θέλουμε να τα καταστρέψουμε, μα να τα κάνουμε χρήσιμα για όλο το λαό. Τους τηλέγραφους, τα τηλέφωνα, τα μέσα συγκοινωνίας, επικοινωνίας και διανομής, μήπως θέλουμε να τα καταστρέψουμε; Όχι, βέβαια. Θέλουμε να τα κάνουμε να εξυπηρετούν τις ανάγκες όλων μας. Τι, λοιπόν, πρέπει να καταστρέψει η κοινωνική επανάσταση; Πρέπει να δημεύσει αντικείμενα προς όφελος του συνόλου και όχι να τα καταστρέψει πρέπει να αλλάξει της ηθικής προς όφελος της κοινωνίας συνολικά. Επίσης, κανένα «κυνήγι μαγισσών» δεν πρέπει να επακολουθήσει της επανάστασης. Ένα άτομο, ακόμα και αν πριν την επανάσταση ήταν μπάτσος, παπάς ή αφεντικό, αν αποδεχθεί τις βασικές αρχές της καινούργιας κοινωνίας θα αναγνωριστεί ως ίσος με τους άλλους, δηλαδή θα έχει τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με όλους τους άλλους. Κι αν το καλοσκεφτείτε αυτό, θα είναι ένα είδος δίκαιης τιμωρίας, αλλά και για να αποφύγουμε «επαναστατικά δικαστήρια» και γκιλοτίνες. Ι ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ» ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ Δεν πρέπει να αγνοούμε την ιστορία. Αντίθετα, πρέπει να διδασκόμαστε από αυτή! Κατά τη Γαλλική Επανάσταση του 1793, η τρομοκρατία της γκιλοτίνας μπήκε στην ημερήσια διάταξη κάτω από την πίεση των «ξυπόλητων» που ήθελαν με το μέτρο αυτό να ξεκαθαρίσουν με τους «εσωτερικούς εχθρούς» τους. Αρχικά, στράφηκε κατά των μετριοπαθών (γιρονδίνων και δαντονιστών, κατόπιν ενάντια στο κίνημα ισότητας, ενάντια στους «ξυπόλητους», τους «λυσσασμένους» και τις λαϊκές ομάδες και κατέληξε να γίνει εργαλείο στα χέρια της εξουσίας που ήταν εχθρός της κοινωνικής επανάστασης. Με το πραξικόπημά τους, οι μπολσεβίκοι στη Ρωσία καθώς και με άλλα πραξικοπήματα που ονομάζονται «σοσιαλιστικά», δεν έκαναν άλλο πράγμα από το να εγκαταστήσουν τη δικτατορία των γραφειοκρατών και του κρατικού καπιταλισμού, που εκμεταλλευόταν και καταπίεζε την τεράστια πλειοψηφία του λαού. Καναλιζάρισαν πρώτα τις πρακτικές αυτοδιεύθυνσης και αυτοοργάνωσης και στη συνέχεια τις κατέστρεψαν συστηματικά. Η κολεκτίβες της Νότιας Ουκρανίας ( ), πνίγηκαν στο αίμα από τον Κόκκινο Στρατό, αφού πρώτα η νέα άρχουσα τάξη κατασυκοφάντησε τους επαναστάτες της Νότιας Ουκρανίας παρουσιάζοντάς τους στα μάτια των αδερφών τους του Κόκκινου Στρατού του Τρότσκι ως κλέφτες και αντεπαναστάτες αυτούς που επί χρόνια κρατούσαν το νότιο μέτωπο της επανάστασης ενάντια στους κοζάκους και τους εθνικιστές του Ντενίκιν. Η νέα «κόκκινη» άρχουσα τάξη ξεκαθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες όλους όσους δεν συμφωνούσαν με την γραμμή της, θέλοντας να διατηρήσει την εξουσία και τα προνόμιά της. Γι αυτό αποκηρύσσουμε μετά βδελυγμίας τα παραγγέλματα του μαρξισμού, του λενινισμού, του σταλινισμού και του τροτσκισμού: τη θεωρία ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να γίνει επιστήμη, την ιδέα της κρατικής μεταβατικής περιόδου που δήθεν θα απονεκρώνεται σταδιακά, τη δικτατορία του προλεταριάτου που, πρακτικά, σημαίνει τη δικτατορία του κόμματος των ειδικών!

8 Κ Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ Το αναρχικό κίνημα είναι ένα κοινωνικό κίνημα που επιδιώκει την πραγματοποίηση του αναρχικού ιδανικού κοινωνικού μοντέλου. Ο αναρχισμός είναι μια αδιάκοπη πάλη ενάντια στην ιεραρχία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια πάλη που για να μπορέσει να είναι νικηφόρα θα πρέπει να έχει υιοθετήσει μία ευέλικτη όσο και σύμφωνη με τις γενικές αρχές του αναρχισμού οργάνωση, μια πάλη που για να μπορεί να θεωρείται αναρχική, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να προσλαμβάνει αντικοινωνικά χαρακτηριστικά. Θέλοντας, λοιπόν, να μιλήσουμε για τις μορφές της αναρχικής οργάνωσης καθώς επίσης και για τα μέσα πάλης του αναρχισμού θα πρέπει ευθύς εξαρχής να ξεκαθαρίσουμε κάποια βασικά πράγματα. Επειδή οι αναρχικοί δεν έχουν στόχο την εγκαθίδρυση κανενός είδους δικτατορίας του προλεταριάτου και δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να επιβάλουν τις αντιλήψεις τους στην κοινωνία, γίνεται κατανοητό ότι ο μόνος τρόπος για τη δημιουργία της αναρχικής κοινωνίας περνάει μέσα από ένα όσο το δυνατόν πιο μαζικό διεθνές κίνημα. Οι αναρχικοί δεν είναι ρεφορμιστές, δηλαδή δεν επιδιώκουν το σταδιακό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αντιμάχονται κάθε πολιτικάντικη πρακτική των κομμάτων και του κοινοβουλευτισμού, του συστήματος δηλαδή που, ουσιαστικά, εξαπατά τους ανθρώπους δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση της συμμετοχής στη διαχείριση της εξουσίας. Αντιμάχονται τη συνδιαχείριση της εκμετάλλευσης σε βάρος των εργαζομένων από τα ρεφορμιστικά και κρατικοδίαιτα συνδικάτα. Ταυτόχρονα, όμως, οι αναρχικοί, μέσα από την ολική τους ρήξη με το σύστημα, δεν σνομπάρουν και δεν αποφεύγουν να συμμετέχουν στην καθημερινή πάλη για τα προβλήματα των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Η συμμετοχή στους καθημερινούς αγώνες χρειάζεται δύο πράγματα: από τη μια, τη δημιουργία αναρχικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων που να λειτουργούν βάσει των αρχών του αναρχισμού και μέσα από την ίδια τους τη λειτουργία να μπορούν να προβάλλουν προς την κοινωνία το έμπρακτο παράδειγμα των αναρχικών δομών οργάνωσης και, από την άλλη, μια πρακτική που να μη σταματά να ενοποιεί τα επιμέρους αιτήματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, να αποκαλύπτει το ρόλο του κράτους και του κεφαλαίου στη δημιουργία των διαφόρων κοινωνικών προβλημάτων και, τέλος, να συνενώνει τους διάφορους αγώνες των εκμεταλλευόμενων καθώς και τα διάφορα κοινωνικά κινήματα σε μία συνολική πολιτική πρόταση ρήξης με το κατεστημένο. Ο αναρχισμός επιδιώκει μεν τη χειραφέτηση του ατόμου καθώς και την απελευθέρωσή του από κάθε καταπιεστική δομή της σημερινής κοινωνίας, ωστόσο δεν ανακηρύσσει το άτομο ως υπέρτατο πρωταγωνιστή του κοινωνικού γίγνεσθαι. Πιο απλά, ο αναρχισμός δεν προβάλλει σε καμία περίπτωση την αντικοινωνική ατομικότητα και έτσι η αναρχική οργάνωση και πρακτική δεν μπορεί να προσλαμβάνει ατομικιστικά χαρακτηριστικά που να προέρχονται από πολιτικά αυθαίρετους «αυτοκαθορισμούς». Η αναρχική οργάνωση, σεβόμενη απόλυτα τη διαφορετικότητα και την ιδιαιτερότητα του κάθε ατόμου, δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στις προσωπικές απόψεις και ενθαρρύνει το άτομο να παίρνει πρωτοβουλίες, συμμετέχοντας σε συλλογικές διεργασίες, επιδιώκοντας κατ αυτό τον τρόπο τη συναίνεση και την ομοφωνία μέσα από την ελεύθερη ζύμωση των διαφορετικών απόψεων και τον καλόπιστο διάλογο. Η αναρχική οργάνωση, όμως, οφείλει να είναι αποτελεσματική στον καθημερινό κοινωνικό και ταξικό αγώνα που διεξάγει, οφείλει μεν να επιδιώκει την ομοφωνία στη λήψη των αποφάσεων, δεν μπορεί, όμως, εκ των πραγμάτων να αφήνει την έλλειψη ομοφωνίας να οδηγεί σε παραλυσία, στην έλλειψη θέσεων και σε αναποφασιστικότητα. Μέσα από συναινετικές διαδικασίες, όπου η προσδοκώμενη ομοφωνία δεν είναι δυνατή, οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται πλειοψηφικά, αλλά πάντοτε με σεβασμό στη μη επικρατούσα άποψη και στο πνεύμα των γενικών αρχών του αναρχισμού. Η εναντίωση των αναρχικών στον κοινοβουλευτισμό και στην αντιπροσώπευση, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση και άρνηση της εκπροσώπησης. Εκλεγμένους άμεσα ανακλητούς και με συγκεκριμένη εξουσιοδότηση εκπροσώπους είχε το αναρχικό κίνημα από τα επαναστατικά συμβούλια και τους διοικητές του επαναστατικού στρατού στη Μαχνοβτσίνα (νότια Ουκρανία) μέχρι τις μέρες μας! Ακόμα και στην αναρχική κοινωνία, όπου η ελευθεριακή εκπαίδευση θα προωθεί πλατιά τη γνώση, οι ιδιαίτερες δεξιότητες θα εξακολουθούν να υπάρχουν και θα

9 χρησιμεύουν για το καλό του κοινωνικού συνόλου! Αναρχικός θεωρείται ένας άνθρωπος ο οποίος, όχι μόνο παλεύει ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, αλλά δεν αποφεύγει επίσης να γνωρίσει την αναρχική θεωρία, δηλαδή τις γενικές αρχές και θέσεις του αναρχισμού και την ιστορία του αναρχικού κινήματος. Έτσι, αναρχικός δεν θεωρείται οποιοσδήποτε εξεγερμένος, που άκριτα υιοθετεί την εικόνα που το σύστημα, δηλαδή το κράτος και τα Μ.Μ.Ε., έχουν φτιάξει για τον αναρχικό! Ο αναρχικός είναι ένας κοινωνικός επαναστάτης και ως τέτοιος βρίσκεται στο πλευρό όλων των εξεγερμένων αυτού του κόσμου, παλεύει μαζί τους ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, ωστόσο διατηρεί την πολιτική του ταυτότητα και δεν αφήνεται να αλλοτριωθεί από χαοτικές πρακτικές και συγκρούσεις με ατομικιστικά και αστικά χαρακτηριστικά. Ο αναρχικός παλεύει μαζί με τους εξεγερμένους, εμπνεόμενος από τον αυθορμητισμό τους, συμπλέει με την κοινωνική οργάνωση των αγώνων τους, υποστηρίζει τα δίκαια αιτήματά τους και προωθεί το αίτημα της πανανθρώπινης απελευθέρωσης από τα δεσμά της εξουσίας και της εκμετάλλευσης, το αίτημα της αναρχικής κοινωνίας! Οι κοινωνικοί αγώνες δεν είναι ούτε νόμιμοι ούτε παράνομοι, είναι δίκαιοι! Ωστόσο, η βία που αντιτάσσουν οι αναρχικοί στην απάνθρωπη βία του κράτους και του κεφαλαίου οφείλει να είναι επαναστατική βία, δηλαδή μία βία που έχει σαφέστατα απελευθερωτικά κοινωνικά χαρακτηριστικά και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να εμπεριέχει ούτε να αναπαράγει εξουσιαστικές πρακτικές. Στόχος των αναρχικών είναι, παλεύοντας μαζί με τα καταπιεσμένα αδέρφια τους, να τους παρουσιάσουν το αναρχικό πρόταγμα, να τους πείσουν για το εφαρμόσιμο των αναρχικών θέσεων και, τελικά, να τους εμπνεύσουν σε κοινούς αγώνες. Η κοινωνία, ακόμα και όταν βομβαρδισμένη από την πλύση εγκεφάλου του συστήματος υιοθετεί μια φοβισμένη ή και πρόσκαιρα συμβιβασμένη στάση, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εχθρό των αναρχικών! Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΜΠΝΕΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ!!! Λ Η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΥΓΚΡΟΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΑΔΑ (Συμβουλές για «αρχάριους» και σε καμιά περίπτωση οδηγίες) Κάθε αναρχική ομάδα ως ελεύθερη συνένωση ατόμων, μπορεί να αναπτύξει τα δικά της ελευθεριακά χαρακτηριστικά, τη δομή ή την πρακτική που της φαίνεται καλύτερη. Δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στο «αναρχικό κίνημα» του ελλαδικού χώρου, παρουσιάζουμε ένα μοντέλο που μας φαίνεται αρκετά ευέλικτο, αλλά και αποτελεσματικό, αφενός για τη συμμετοχή στους κοινωνικούς αγώνες και, αφετέρου, σε ευρύτερα οργανωτικά σχήματα, όπως η Γαλλική Αναρχική Ομοσπονδία (F.A.F.) ή όποια άλλη αναρχική συλλογικότητα ομάδων και ατόμων. (Κείμενο Γαλλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας - F.A.F.): 1. Κάποια τεχνικά χαρακτηριστικά Ως ελευθεριακή συνένωση ατόμων, μια αναρχική ομάδα δεν αποδέχεται καμία ιεραρχική δομή και καμία αυταρχική ή εξουσιαστική λειτουργία. Η συνέλευση, δηλαδή η συγκέντρωση όλων των μελών της ομάδας, αποτελεί το κυρίαρχο όργανο λήψης αποφάσεων. Η συνέλευση που ορίζει τους εντολοδόχους (τυχόν εκπροσώπους, γραμματέα, ταμεία) κ.λπ. Η συνέλευση Ως χώρος ανταλλαγής ιδεών και παραγωγής πολιτικού έργου, η συνέλευση, δηλαδή η ελεύθερη συνεύρεση όλων των μελών της ομάδας, αποτελεί ένα από τα πρωταρχικά κύτταρα της αναρχικής κοινωνίας. Η συνέλευση, μέσα από ανταλλαγές και συχνά συγκρούσεις απόψεων, αποφασίζει τις

10 κύριες κατευθύνσεις της πολιτικής πρακτικής της ομάδας. Μετά από επαρκή ζήτηση, καλό είναι να επιδιωχθεί η σύνθεση των διαφόρων απόψεων με στόχο τη λήψη μιας απόφασης με ομοφωνία. Όταν η ομοφωνία δεν είναι κατορθωτή, η ομάδα μπορεί να καταφύγει στη λύση της ψηφοφορίας, αλλά είναι προτιμότερο, πάντα στα πλαίσια μιας ολιγομελούς ομάδας, να επιδιωχτεί ο μεγαλύτερος δυνατός συμβιβασμός, έτσι ώστε να διαφυλαχθεί η ενότητα και, επομένως, η επιβίωση της ομάδας. Επίσης, η ομάδα μπορεί να συνθέσει ένα καταστατικό, δηλαδή ένα σύνολο κριτηρίων βάσης και έναν κανονισμό λειτουργίας δηλαδή την υιοθέτηση από την ομάδα των αναρχικών θέσεων και αρχών, τον καθορισμό των μέσων και των σκοπών της ομάδας, παίρνοντας, επιπλέον, θέση και στα τοπικά προβλήματα με τα οποία σκοπεύει να ασχοληθεί η ομάδα και τις διεκδικήσεις και τα αιτήματα που αυτή θα προτείνει στην τοπική κοινωνία. Οι εντολοδόχοι Τα μέλη της ομάδας μπορεί να είναι εντολοδόχοι για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και για ένα συγκεκριμένο έργο. Καθορίζονται από τη συνέλευση της ομάδας και λογοδοτούν σε αυτήν σε σχέση με τη διεκπεραίωση της ανατεθείσας εντολής. Οι εντολοδόχοι (γραμματέας, ταμίας, εκπρόσωπος της ομάδας σε γενικότερα οργανωτικά σχήματα) είναι καλό να εναλλάσσονται, έτσι ώστε, αφενός, όλα τα μέλη της ομάδας να αποκτούν την εμπειρία της ανάληψης ενός συγκεκριμένου ρόλου ευθύνης και, αφετέρου, για να μην παγιώνονται και εξειδικεύονται οι προς εκπλήρωση εργασίες. Αν η ομάδα επιθυμεί, μπορεί να καθορίσει μέσα από την συνέλευσή της, ένα γραμματέα ο οποίος θα διατηρήσει τα ντοκουμέντα της ομάδας, θα κρατάει τα πρακτικά των συζητήσεων, θα μπορεί να προτείνει ανά συνέλευση έναν γραμματέα που θα καταγράφει τις ανταλλαγές απόψεων, να σημειώνει τις ληφθείσες αποφάσεις και κυρίως τον τρόπο που αυτές πάρθηκαν (δηλαδή, αν πάρθηκαν με ομοφωνία μετά από σύνθεση, αν υπήρχαν κάποιες αποχές αν υπήρχαν αντιρρήσεις αν υπήρχε άποψη που μειοψήφησε, που καλό είναι να καταγράφεται και να σημειώνεται). Ο γραμματέας θα μπορεί, επίσης, να διαχειρίζεται τις επαφές με τα μέλη της ομάδας και τον τρόπο να βρεθούν γρήγορα (εάν υπάρχει ενδεχόμενο καταστολής μπορούν να χρησιμοποιούνται κωδικοί), με τους συμπαθούντες, με τους πολιτικούς και κοινωνικούς εταίρους σε τοπικό και γενικότερο επίπεδο, τα μαζικά μέσα ενημέρωσης για να στέλνει ανακοινώσεις (καλό είναι συν τω χρόνω να αναζητηθούν οι σύνδεσμοι με δημοσιογράφους, κυρίως σε τοπικό επίπεδο, ει δυνατόν με άτομα εμπιστοσύνης που να μην λειτουργούν ως ρουφιάνοι της εξουσίας και που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν στην κοινοποίηση των θέσεων της ομάδας στην τοπική κοινωνία). Ο γραμματέας ή ένας υπεύθυνος για την αλληλογραφία, θα πρέπει να αρχειοθετεί την εισερχόμενη αλληλογραφία, να την κοινοποιεί στην ομάδα και να ζητά από τις συνελεύσεις να δοθεί απάντηση όπου αυτή χρειάζεται. Επειδή μία ομάδα χρειάζεται να διαθέτει χρήματα για να μπορεί να κάνει διάφορες παρεμβάσεις, είτε με αφίσες είτε με προκηρύξεις είτε με τη διοργάνωση κάποιων εκδηλώσεων, συζητήσεων ή προβολών, χρειάζεται να υπάρχει ένα κοινό ταμείο και για να μην τρέχει η ομάδα πίσω τα γεγονότα καλό θα είναι να υπάρχει μία ορισμένη οικονομική συνδρομή των μελών της. Τα παραπάνω, λοιπόν, δημιουργούν μια ακόμα εργασία που μπορεί να καλυφθεί από έναν εντολοδόχο που αναλάμβανε το ταμείο της ομάδας. Αν η ομάδα συμμετέχει στην F.A.F., τότε ο γραμματέας θα μπορεί να διανέμει στα μέλη το Δελτίο Εσωτερικής Ενημέρωσης και ο ταμίας να συλλέγει την ομοσπονδιακή συνδρομή. Για να γίνει μία ομάδα μέλος της F.A.F., αρκεί η πλήρης και ανεπιφύλακτη αποδοχή του καταστατικού και της πολιτικής της διακήρυξης. Ο ταμίας θα συλλέγει όσο το δυνατόν σε τακτά χρονικά διαστήματα, τις συνδρομές της ομάδας και της Ομοσπονδίας, θα φροντίζει για την κάλυψη των τρεχόντων εξόδων της ομάδας και θα καταθέτει στην ομάδα προϋπολογισμούς-προτάσεις ανάλογα με τα προβλεπόμενα έξοδα, όπως ενοικίαση γραφείων που θα χρησιμεύουν για τις συνελεύσεις και τη διενέργεια ομιλιών και εκδηλώσεων. Επίσης, θα μπορεί να προτείνει στη συνέλευση και άλλους τρόπους χρηματοδότησης, όπως τη συλλογή χρημάτων κατά τις διάφορες εκδηλώσεις ή από την πώλησης της εφημερίδας της και των εκδόσεων της F.A.F. και άλλων αναρχικών εκδόσεων, τη διοργάνωση πάρτι κ.λπ. Αν η ομάδα προβαίνει σε εκδόσεις ή λειτουργεί κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό, θα μπορούσε, ενδεχομένως, να συζητήσει τη σύσταση κάποιας αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας, δηλαδή να εξετάσει το ενδεχόμενο της νομιμοποίησης της παραγωγικής της δραστηριότητας που θα της

11 εξασφάλιζε μεταξύ των άλλων και ατέλεια όσον αφορά τα ταχυδρομικά τέλη. 2. Προτάσεις για μια κοινωνική παρέμβαση Η ομάδα θα πρέπει να υιοθετήσει κάποιες πολιτικές θέσεις οι οποίες θα καθορίσουν την προσωπικότητά της, πράγμα που θα την κάνει αναγνωρίσιμη από την τοπική κοινωνία. Αυτό είναι κάτι το οποίο θα προκύψει μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες και την εμπειρία της πολιτικής δουλειάς. Η ενασχόληση με τα καθημερινά προβλήματα της ζωής στην περιοχή σας, θα δώσει στην ομάδα την ευκαιρία να διανθίσει τον πολιτικό αναρχικό λόγο με στοιχεία που θα αφορούν τους καταπιεσμένους, τους εργαζόμενους ή τους άνεργους της περιοχής. Αν κάποια μέλη της ομάδας αγωνίζονται ήδη σε συνδικαλιστικό επίπεδο ή μέσα σε κάποιες άλλες τοπικές οργανώσεις (για παράδειγμα κινήσεις για το περιβάλλον κ.λπ.),θα πρέπει να αναζητήσουν τρόπους να εισάγουν τις ιδέες και, κυρίως, τις αναρχικές πρακτικές στους χώρους αυτούς. Αν πάλι δεν έχετε συμμετοχή (ως άτομα πάντα) σε τοπικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και τοπικούς συλλόγους, ίσως θα πρέπει να σκεφτείτε σοβαρά τη συμμετοχή σας σε αυτές για να εξασφαλίσει και η ομάδα, έμμεσα, κάποια κοινωνικά ερείσματα καθώς και μια πρώτη συμμετοχή στους τοπικούς κοινωνικούς αγώνες. Η ομάδα, μετά από ιδεολογική ζύμωση, θα μπορεί να προτείνει συζητήσεις με τους κοντινούς της ανθρώπους. Το ιδανικό θα ήταν η ομάδα να μπορέσει να προχωρήσει σε μια κοινωνικοπολιτική ανάλυση πάνω στην περιοχή της και να διατυπώσει έτσι αναρχικές προτάσεις που να αφορούν τα τοπικά προβλήματα. 3. Η προπαγάνδα και η δράση Η προπαγάνδα είναι το μέσο διάδοσης των ιδεών μας, μέσω των πωλήσεων των εφημερίδων, των βιβλίων και των εκδόσεων, τη διοργάνωση συζητήσεων και προβολή φιλμ κ.λπ. Η δράση έχει, επίσης, πολλές φορές να κάνει και με τη διαδήλωση. Όταν η ομάδα είναι ολιγάριθμη, ο κύριος στόχος της είναι να εμφανιστεί στο κόσμο, να δηλώσει την παρουσία της, υποστηρίζοντας τις διεκδικήσεις που αφορούν π.χ τις κοινωνικές αδικίες, το σεβασμό της ελευθερίας, τα δικαιώματα των μεταναστών ή την πάλη ενάντια στις ανισότητες, καλώντας τους πολίτες να συμμετέχουν, γιατί μια διαδήλωση είναι επίσης και ένας χώρος συζητήσεων και ανταλλαγής απόψεων. Ο δρόμος είναι ένας αντι-ιεραρχικός χώρος, ένας χώρος που όλοι μπορούν να συζητήσουν σε ισότιμη βάση. Η ομάδα αυξάνει σιγά-σιγά τον αριθμό των μελών και τις επαφές της, εμφανίζοντας τις θέσει της ως πολιτική απάντηση στα προβλήματα των συμπολιτών της. Μπορεί, κατ αρχάς, να ασκήσει πίεση για να αλλάξει το αφόρητο της ζωής της σημερινής κοινωνίας σε τοπικό επίπεδο. Προοδευτικά και ανάλογα με τις παρεμβάσεις μας, μπορούμε να αλλάζουμε την κοινωνία ακόμα και αν αυτό αφορά νίκες σε μικρά τοπικά ζητήματα. Μέσω των μεθόδων πάλης μας και μέσα από τη συμμετοχή στους συλλογικούς αγώνες, διατηρώντας πάντα τα αναρχικά χαρακτηριστικά της οργάνωσής μας και αρνούμενοι τις πολιτικάντικες χειραγωγήσεις, προωθούμε στην πράξη τα απαραίτητα συστατικά στοιχεία για την οικοδόμηση της ελευθεριακής κοινωνίας. Όταν γινόμαστε αφορμή να πολλαπλασιάζονται οι συλλογικές δομές που λειτουργούν λίγο-πολύ βάσει των μεθόδων που προτείνουμε, βάσει των ελευθεριακών αρχών με αντι-ιεραρχικό τρόπο, ακόμα και αν αυτές οι συλλογικές δομές δεν αυτοκαθορίζονται ως αναρχικές, δημιουργούμε δομές που θα επιτρέψουν στην κοινωνία να βρει τα πρώτα της «πατήματα» προς την αυτοδιαχείριση, που αντιπαλεύουν στην πράξη τις γραφειοκρατικές δομές της εξουσίας. 4. Ηθική Θεωρείται αυτονόητο, αλλά θα το αναφέρουμε. Καλό είναι τα μέλη μιας αναρχικής ομάδας να κάνουν πράξη την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη σε ανθρώπινο επίπεδο, όπως, επίσης, καλό θα ήταν για όποιες προσωπικές και διαφορές και προβλήματα να μην επιβαρύνουν την πολιτική δουλειά της ομάδας. ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΚΑΙ ΑΤΟΜΩΝ ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ Ο.Α.Ε. Η οργάνωση είναι η λειτουργία του βαθμού της συνείδησης που επιτυγχάνεται από τη θεωρητική

12 και πρακτική ζύμωση των ιδεών μέσα από τη δράση. Όσο μεγαλώνει η συνειδητοποίηση αυτή τόσο θα αυξάνεται και η ζωτικότητα της οργάνωσης. Για να αποκτήσουμε μία οργάνωση ευέλικτη, δυνατή και, ταυτόχρονα, σύμφωνη με τις αρχές του αναρχισμού, πρέπει να πάμε από τη βάση στην κορυφή, από τη μονάδα στην πλειονότητα, από το ιδιαίτερο στο συλλογικό. Συμφωνούμε, λοιπόν, αμοιβαία με άτομα και ομάδες σε ένα σύνολο αρχών, μέσων και στόχων (Όπως το Καταστατικό της ΟΑΕ που αποφασίστηκε στην 8 η Γενική Συνέλευση, στην Πάτρα, την Κυριακή, 17 Ιουλίου 2005). Η ομοσπονδιοποίηση επιτρέπει στον καθένα να εκφραστεί ελεύθερα, να διατηρήσει την αυτονομία του, να λάβει ενεργό μέρος στη ζωή της οργάνωσης και να εκφράσει τις απόψεις του. Ένας τέτοιος τύπος οργάνωσης αφήνει σε καθένα από τα συστατικά της στοιχεία (άτομο ή ομάδα) την ολότητα των δυνάμεών του, ενώ μέσα από την συνένωση των δυνάμεων επιτυγχάνεται η μέγιστη αποτελεσματικότητα στη δράση. Η δράση δεν είναι μία τυφλή εξέγερση. Οφείλει να αντιστοιχεί σε ένα σκοπό, την αναρχική επανάσταση, και σε μια ανάλογη των κοινωνικών συνθηκών στρατηγική. Μερικές φορές, η κοινωνική κατάσταση είναι προσωρινά ήρεμη, άλλες φορές είναι ταραγμένη. Η οργάνωση πρέπει να προσαρμόζεται στις διαφορετικές φάσεις της κοινωνίας. Όπως και να έχει, η θέση των αναρχικών αγωνιστών είναι μέσα στην ταξική κοινωνική πάλη, αλλά και μέσα στις μάχες που δίνονται για τα λεγόμενα «ρεφορμιστικά» αιτήματα (αγώνας ενάντια στον αποκλεισμό, ενάντια στις απολύσεις, για την αύξηση των μισθών, για την υπεράσπιση των δημοσίων υπηρεσιών, για το ασφαλιστικό κ.λπ.) με τις αντι-ιεραρχικές πρακτικές και την άμεση δράση μας (έλεγχος και ανάκληση των εντολοδόχων, ατόμων και επιτροπών) και την συνολική αναρχική προοπτική. Μέσα από τη ζύμωση των ιδεών και των πρακτικών μας με τις μάζες μπορεί να γεννηθεί προοδευτικά και να αναπτυχθεί βαθμιαία η επαναστατική αναρχική κοινωνική συνείδηση. Σχετικά με την ομοσπονδιοποίηση, η Ομοσπονδία Αναρχικών Ελλάδος υιοθετεί τις θέσεις του Μιχαήλ Μπακούνιν έτσι όπως εκφράστηκαν στα πλαίσια της Α Διεθνούς και τις οποίες μπορεί κανείς να βρει στο βιβλίο «Φεντεραλισμός-Σοσιαλισμός-Αντιθεολογισμός» (Εκδόσεις «Ελεύθερος Τύπος»). Συνοπτικά, θα λέγαμε εδώ ότι, η Ο.Α.Ε. υποστηρίζει την ομοσπονδιοποίηση των αναρχικών ομάδων και ατόμων, των επαναστατικών συνδικάτων, των εργατικών συμβουλίων, των συμβουλίων γειτονιάς, καθώς και την ομοσπονδιοποίηση των τοπικών κοινοτήτων (κομμούνων), όπως και τον συντονισμό της δράσης των παραπάνω οργανώσεων μέσα από τη δημιουργία και λειτουργία συνομοσπονδιών. Εδώ είναι σημαντικό να επανέλθουμε στο Καταστατικό της Ο.Α.Ε. για να διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα που θα θέλαμε να πιστεύουμε ότι από εσφαλμένη κατανόηση και όχι από ασχετοσύνη ή και στείρα πολεμική προκάλεσαν κάποιες δυσμενείς κριτικές από μερίδα του ελληνικού «αναρχικού» κινήματος. 1. Στην παράγραφο με τίτλο «Τι πιστεύουμε» λέμε συγκεκριμένα: «Πιστεύουμε, επομένως, ότι το αναρχικό κίνημα πρέπει να διαμορφωθεί σε μία επίσημη πολιτική δύναμη, εξωκοινοβουλευτική και αντικοινοβουλευτική, διεκδικώντας σημαντικό μερίδιο στην κεντρική πολιτική σκηνή». Αδυνατούμε πραγματικά να καταλάβουμε, πώς από τη συγκεκριμένη παράγραφο συμπεραίνεται η θέληση από μεριάς της Ομοσπονδίας για τη δημιουργία κόμματος. Για να τελειώνουμε, λοιπόν, με τέτοιου είδους καλαμπούρια, δηλώνουμε την απερίφραστη εναντίωση της Ομοσπονδίας Αναρχικών Ελλάδος στο ρεφορμισμό, τον κομματισμό και τα εκλογικά παιχνίδια! Το κράτος δεν είναι ένα ουδέτερο εργαλείο του καπιταλισμού. Το να το καταλάβει κανείς επιδιώκοντας να ακολουθήσει μία πιο δίκαιη πολιτική, ώστε, με κάποιο τρόπο, να προσπαθήσει να «εξανθρωπίσει» τον καπιταλισμό, είναι κάτι πραγματικά αδύνατο! Καμία κυβέρνηση της αριστεράς δεν θα μπορούσε να τηρήσει τις υποσχέσεις της, πολύ απλά γιατί, αποδεχόμενη τους κανόνες του παιχνιδιού της οικονομίας της αγοράς και της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, θα είναι υποχρεωμένη να ασκήσει μια πολιτική που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πραγματικών κατόχων της εξουσίας: των αφεντικών, των βιομηχάνων, των οικονομικών ομάδων και των πολυεθνικών. Να, πολύ απλά, γιατί η πολιτική της «αριστεράς» είναι ένας μύθος!

13 Σε καμία περίπτωση, λοιπόν, δεν θα θέλαμε να πάρουμε μέρος στις εκλογές! Το μόνο πράγμα που μετρά για μας είναι ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενος και τους καταπιεζόμενους και τα αφεντικά και τους κυβερνώντες. Η αποχή από τις δημοτικές, τοπικές, νομαρχιακές και εθνικές εκλογές είναι μόνιμη και πάγια θέση των αναρχικών. Η αποχή είναι η ξεκάθαρη έκφραση της άρνησης του να πάρουμε μέρος στην μασκαράτα των πολιτικών κομμάτων. Όποιος βάζει ένα ψηφοδέλτιο σε μία κάλπη, αυτόματα υπογράφει και το τέλος της όποιας πολιτικής του ύπαρξης και φωνής. Η αποχή από τις εκλογές από μεριάς μας, δεν αποτελεί παθητική στάση, είναι ένας τρόπος παρέμβασης που έχει στόχο να καταγγείλει την πολιτική του θεάματος, διεκδικώντας την αναγκαιότητα συνειδητοποίησης του λαού. 2. Δυστυχώς, από άγνοια - θέλουμε να πιστεύουμε - της αναρχικής θεωρίας και της πρακτικής του παγκόσμιου αναρχικού κινήματος, κάποιοι «σύντροφοι» θεωρούν -εντελώς εσφαλμένα - ότι οι οργανωτικές δομές είναι ξένες προς το αναρχικό κίνημα! Δυστυχώς, βρίσκονται σε μεγάλη πλάνη! Κάποιοι, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να διατείνονται ότι στον αναρχισμό δεν υπάρχουν εκπροσωπήσεις! Για να τελειώνουμε και με αυτό δηλώνουμε ότι, ο συντονισμός της παγκόσμιας κοινωνικής ζωής δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να επιτευχθεί χωρίς την ύπαρξη εντολοδόχων, ομάδων και επιτροπών, με στόχο την επικοινωνία και το συντονισμό μεταξύ των διαφόρων συλλογικοτήτων. «μια τέτοια κοινωνία (αναρχική) δεν μπορεί προφανώς να λειτουργήσει χωρίς αλληλοβοήθεια ή εθελοντική συνεργασία. Οι εκλεγμένες εκπροσωπευτικές επιτροπές θα έχουν την αρμοδιότητα της συζήτησης σε ομοσπονδιακό και σε συνομοσπονδιακό επίπεδο. Αλλά, προσοχή, για μας τους αναρχικούς κάθε εντολοδόχος εκπρόσωπος λαμβάνει από τη συλλογικότητα που τον εκλέγει μία συγκεκριμένη εντολή, δηλαδή ένα συγκεκριμένο έργο να επιτελέσει. Η συνέλευση που του παρέχει την εξουσιοδότηση, εξασκεί πάνω στη δουλειά του ένα διαρκή έλεγχο και μπορεί ανά πάσα στιγμή να τον ανακαλέσει εάν παραβεί ή δεν μπορέσει να εκτελέσει σωστά την εντολή την οποία έχει λάβει» (Ελυζέ Ρεκλύ). 3. Σχετικά με τη διαδικασία της λήψης των αποφάσεων. Κατ αρχήν, όταν ο Μιχαήλ Μπακούνιν έβαζε θέμα ομοφωνίας ή ενισχυμένης πλειοψηφίας, στην «επιστολή προς τον Νετσάγιεφ», αναφερόταν μόνο στο θέμα της εισόδου σε μια αναρχική ομάδα ενός νέου μέλους και, μάλιστα, σε μία εποχή όπου η καταστολή από την πλευρά του κράτους ανάγκαζε τους αναρχικούς να υιοθετούν συνωμοτικούς κανόνες για άμυνα. (Συγκεκριμένα, αναφερόταν σε μια συνωμοτική αναρχική οργάνωση που θα συγκροτείτο στην τσαρική Ρωσία και θα ξεκινούσε από 10 μέλη έχοντας προοπτική να φτάσει τα 70 μέλη.) Όπως είπαμε και παραπάνω στο κεφάλαιο σχετικά με την συγκρότηση μιας αναρχικής ομάδας, η ομοφωνία είναι κάτι που είναι, για ιδεολογικούς λόγους, επιθυμητό. Σε καμιά περίπτωση η επιθυμία για συναίνεση και σύνθεση των διαφορετικών απόψεων δεν μπορεί να οδηγεί σε ανικανότητα λήψης απόφασης. Δεν θέλουμε να κουράσουμε τον αναγνώστη, αραδιάζοντας χιλιάδες παραδείγματα από το παγκόσμιο αναρχικό κίνημα σχετικά με την λήψη αποφάσεων μέσα από ψηφοφορίες σε συλλογικό επίπεδο. Όταν κανείς αντιμετωπίζει τον αναρχισμό ως ένα παγκόσμιο κοινωνικό μοντέλο και όχι ως μία φολκλορική φαντασίωση στα πλαίσια ενός επίσης φαντασιακού «γαλατικού χωριού», δεν μπορεί να μιλάει σοβαρά για ομοφωνία, ειδικά όταν θα πρέπει να παρθούν αποφάσεις που θα αφορούν εκατομμύρια ανθρώπων! Είπαμε να είμαστε ουτοπιστές, αλλά μη χάνουμε και τη ρεαλιστική αντίληψη των πραγμάτων! Και επειδή κάποιοι μιλούν μόνο για κληρώσεις εντολοδόχων, φανταστείτε ένα καράβι σε συνθήκες μεγάλες τρικυμίας και το πλήρωμα να προσπαθεί να ρίξει κλήρο για να εκλέξει κάποιον ώστε να αποφασίσει κάποιος «καπετάνιος» τη μανούβρα που θα αποτρέψει τη βύθισή του! 4. Στο κεφάλαιο «Η κριτική» ήμασταν μάλλον τρομερά επιεικείς! Λοιπόν, ένα κομμάτι - όχι μεγάλο θέλουμε να πιστεύουμε - του «αναρχικού» κινήματος στην

14 Ελλάδα, δυστυχώς - και το λέμε με κάθε συμπάθεια προς τα άτομα με τις ειδικές δεξιότητες - πάσχει από κοινωνικό αυτισμό! Η μη συμμετοχή σε μηχανισμούς λήψης αποφάσεων, όπως, για παράδειγμα, οι γενικές συνελεύσεις του φοιτητικού κινήματος και η εξάντληση της οποίας αναρχικής παρέμβασης στο επίπεδο της σύγκρουσης με τα ΜΑΤ, ως τι άλλο παρά ως κοινωνικός αυτισμός και παντελή αποξένωση από την κοινωνία μπορούν να χαρακτηριστούν; Κάποιοι, μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να μιλούν για «εκτροπή» και να το θεωρούν και επαναστατική πράξη! Δηλαδή, είμαστε πενήντα γραφικοί, κάνουμε επίθεση στους μπάτσους, προκαλούμε επίθεση των ΜΑΤ σε μία πορεία για την οποία δεν κάναμε τον κόπο να συμμετέχουμε καν στη λήψη των αποφάσεων για το πώς θα γίνει, δίνουμε τροφή στα Μ.Μ.Ε και την όποια αντιπολίτευση να εκμεταλλευθεί την μωρία των μπάτσων και να μιλήσει για αυταρχισμό της κυβέρνησης και, εντάξει, κάναμε το επαναστατικό μας καθήκον! Η αποξένωση από την κοινωνία, η σύγκρουση για τη σύγκρουση με τις μονάδες καταστολής, η υιοθέτηση φασιστικών πρακτικών, όπως η επίθεση 15 ατόμων σε ένα, η ταύτιση ατόμων με θεσμούς, η αδικαιολόγητη φθορά της δημόσιας περιουσίας (δηλαδή της περιουσίας του λαού), είναι στοιχεία εντελώς ξένα προς την αναρχική δράση και τη συμμετοχή και παρέμβαση σε κοινωνικούς αγώνες! 5. Στο Καταστατικό, λέγαμε ότι το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα πρέπει να σταματήσει την αναφέρεται στη λύση διαφορών στο εσωτερικό του, να ξεπεράσει άμεσα αυτό το στάδιο και να απευθυνθεί πλέον σε όλους τους πολίτες. Εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε το ίδιο! Αναφερόμαστε, όμως, στο αναρχικό κίνημα και όχι στη αυτοαποκαλούμενους «αναρχικούς», σε ανθρώπους δηλαδή που ίσως και με καλή πρόθεση - αντιγράφουν τα πρότυπα που το ίδιο το κράτος και το σύστημα των Μ.Μ.Ε. έφτιαξε για τους αναρχικούς! 6. Ουδέποτε η Ομοσπονδία Αναρχικών Ελλάδος ισχυρίσθηκε ότι εκφράζει και εκπροσωπεί το σύνολο του αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα! Η Ο.Α.Ε δεν είναι ένα οργανωτικό σχήμα που φτιάχτηκε «από τα πάνω», δεν έχει αρχηγούς, δεν θέλει να καπελώσει κανέναν, πολύ απλά θέλει μέσα από τη δράση της να αποδείξει στην ελληνική κοινωνία ότι και στην Ελλάδα είναι δυνατή η συγκρότηση, η δράση και η παρέμβαση μιας Ομοσπονδίας Αναρχικών! 7. Η Ο.Α.Ε, καλεί και μέσω της παρούσας συγκεκριμένης Διακήρυξης, όλες τις αναρχικές ομάδες, συλλογικότητες, και άτομα σε έναν εποικοδομητικό διάλογο, με στόχο την καλύτερη οργάνωση και την αποτελεσματικότητα της αναρχικής παρέμβασης στα πλαίσια των κοινωνικών αγώνων στην Ελλάδα! 8. Η Ο.Α.Ε, στα πλαίσια του εντεινόμενου πολέμου των αφεντικών και του κράτους ενάντια στους φτωχούς, αλλά και στην κοινωνία γενικότερα, καλεί τους αναρχικούς της Ελλάδας σε οργανωτική συσπείρωση, αλληλεγγύη στη δράση και θωράκιση του αναρχικού κινήματος από στοιχεία ξένα προς τον αναρχισμό! Ν Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ Οι αναρχικοί φαίνονται, μερικές φορές, τόσο ριζοσπαστικοί, που ορισμένοι τους φαντάζονται αδιάφορους για τους κοινωνικές αγώνες της καθημερινότητας. Πιο συγκεκριμένα, κάποιοι πιστεύουν ότι η λογική του «ή όλα ή τίποτα» αποκλείει τους αναρχικούς από τους καθημερινούς κοινωνικούς αγώνες.

15 Μία τέτοια αντίληψη όμως, μπορεί να προέλθει μόνο από άγνοια της ιστορίας και της σημερινής πραγματικότητας του διεθνούς αναρχικού κινήματος. Όταν οι αναρχικοί, αποφάσισαν το 1890 να εισέλθουν μαζικά στο συνδικαλιστικό κίνημα, σημάδεψαν βαθιά τον εργατικό συνδικαλισμό, για να τον μετασχηματίσουν στα χρόνια που προηγήθηκαν του Α Παγκοσμίου Πολέμου στη Γαλλία, αλλά και σε άλλες λατινικές χώρες, σε μια ισχυρή δύναμη με την οποία έπρεπε να αναμετρηθεί η αστική τάξη, οι κυβερνήσεις και οι σοσιαλδημοκράτες πολιτικάντηδες. Σήμερα, το διεθνές αναρχικό κίνημα δεν μπορεί να διανοηθεί την αγωνιστική του δράση, χωρίς την πλατιά συμμετοχή στους καθημερινούς κοινωνικούς αγώνες. Έχοντας τονίσει το παραπάνω, πρέπει να καταλάβουμε πάνω σε ποιες πολιτικές βάσεις συμμετέχουμε στους διεκδικητικούς και μερικούς αγώνες. Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι, διεκδικητικούς αγώνες θεωρούμε τους αγώνες που γίνονται για τη μη αύξηση του ωραρίου, το ασφαλιστικό, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την κατάσταση της αγροτιάς, τις επιδοτήσεις κ.λπ. Μερικούς αγώνες θεωρούμε τους αγώνες που έχουν ως αντικείμενό τους συγκεκριμένα προβλήματα της κοινωνικής πραγματικότητας, όπως τα δικαιώματα των μεταναστών, το σεξισμό, το ρατσισμό, τους αγώνες για το περιβάλλον και την οικολογία, τον αγώνα ενάντια στα μεταλλαγμένα κ.λπ. Όταν αντιδρούμε ενάντια στις συνθήκες ζωής που μας επιβάλλονται, ενάντια στις καταπιεστικές πράξεις του κράτους και στις επιπτώσεις της εκμετάλλευσης του καπιταλισμού, οδηγούμαστε με αυθόρμητο τρόπο στη διεκδίκηση κάποιων αιτημάτων. Το πρώτο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε, αν θέλουμε να εναντιωθούμε στην εκμετάλλευση ενός αφεντικού, είναι, φυσικά, να απαιτήσουμε αύξηση μισθών, καλύτερες συνθήκες δουλειάς και μείωση του χρόνου εργασίας. Μιας και το συμφέρον των αφεντικών είναι να μας πληρώνουν όλο και λιγότερο υποχρεώνοντάς μας να δουλεύουμε όλο και πιο γρήγορα και για περισσότερο χρόνο, αυτοί οι αγώνες μπορούν να εγγραφούν ως δυναμική παγκόσμια αμφισβήτηση του συστήματος. Λέμε «μπορούν», γιατί δεν πρόκειται για μία αυτόματη διαδικασία. Καταλαβαίνουμε ότι οι διεκδικήσεις ίσως εμπεριέχουν τελείως διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις, ανάλογα με τη σημασία και το σκοπό που τους δίνουμε. Για να το εξηγήσουμε, ξαναπαίρνουμε το παράδειγμα της αύξησης των μισθών, πάνω στο οποίο μπορούν να υπάρξουν τουλάχιστον δύο διαφορετικές προσεγγίσεις. Τα μεγάλα κρατικοδίαιτα, ρεφορμιστικά συνδικάτα, καταγγέλλουν συνεχώς την ανεπάρκεια των αποδοχών, δηλώνουν ότι πρέπει να ελαχιστοποιηθούν οι ανισότητες και ζητούν μία πιο «δίκαιη» οικονομική πολιτική κ.λπ. Από την άλλη, κάνουν τα πάντα για να εμποδίσουν τους εργαζόμενους να πάνε πιο μακριά. Για τα συγκεκριμένα συνδικάτα δεν τίθεται καν θέμα να επιτεθεί κανείς στην ίδια την ύπαρξη των αφεντικών. Ο σκοπός, λοιπόν, που προσδίδεται στη διεκδίκηση παραμένει μια απλή αναπροσαρμογή του μεροκάματου και, άρα, προσβλέπει στην απλή διαχείριση του καπιταλισμού. Είναι πια οι γνωστές σε όλους αναδιπλώσεις των συγκεκριμένων συνδικάτων, τα πισωγυρίσματα και, τελικά, οι συνεχείς απογοητεύσεις των εργαζομένων! Η άλλη προσέγγιση, η επαναστατική, αυτή που επιθυμούμε εμείς οι αναρχικοί, αντιμετωπίζει το θέμα ως εξής: Πραγματικά, πρέπει να αντιπαλεύουμε άμεσα τα συμφέροντα των αφεντικών. Διεκδικώντας την αισθητή βελτίωση των συνθηκών εργασίας, το να δρούμε συλλογικά απαιτώντας την αύξηση της τιμής της εργασίας μας, είναι πράξεις που διατηρούν την πίεση ενάντια στους εκμεταλλευτές μας. Πρόκειται, λοιπόν, για έναν αγώνα χαρακωμάτων ενάντιά τους. Αλλά ο σκοπός τον οποίο επιδιώκουμε δεν είναι ούτε ο συμβιβασμός ούτε η κοινωνική συναίνεση. Όσο υπάρχει η μισθωτή εργασία θα υπάρχουν, επίσης, εκμετάλλευση και ανισότητες. Ο σκοπός μας είναι, λοιπόν, οι εργαζόμενοι να οργανωθούν για να καταργήσουν το συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα. Να

16 εξαλείψουν το κράτος και το κεφάλαιο. Στο χέρι μας είναι, μέσα από τους αγώνες, να παρουσιάσουμε στους εργαζομένους το κοινωνικό μας μοντέλο. Αυτή είναι η προσέγγιση και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πολιτικοποίηση των άμεσων διεκδικήσεων. Όσον αφορά τους λεγόμενους μερικούς αγώνες. Κατ αρχήν, τους ονομάζουμε έτσι, γιατί η εντύπωση που δίνεται από το κράτος, αλλά και από τις οργανώσεις που επιλέγουν να ασχολούνται αποκλειστικά με ένα από αυτά τα θέματα, είναι η εντύπωση ότι αυτά δεν απασχολούν το σύνολο της κοινωνίας, αλλά συγκεκριμένα τμήματά της. Δίνεται, δηλαδή, η εντύπωση ότι τα προβλήματα των μεταναστών αφορούν μόνο τους μετανάστες ή ο σεξισμός αφορά μόνο τις γυναίκες ή ότι το περιβάλλον να απασχολεί μόνο τους αγρότες κ.ο.κ.. Βέβαια και πρέπει να αγωνιστούμε για τα παραπάνω ζητήματα. Όμως, ο τρόπος που θα το κάνουμε, η προσέγγισή μας, οφείλει να είναι συνολική. Να αναδεικνύει, αφενός, τα πολιτικοκοινωνικά αίτια που δημιουργούν τα συγκεκριμένα κοινωνικά προβλήματα και, αφετέρου, την αλληλεξάρτηση και αλληλεπίδραση των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων. Για παράδειγμα, οι διάφορες οργανώσεις που επικεντρώνουν τη δράση τους ενάντια στην καταστροφή του περιβάλλοντος και το κάνουν αυτό χωρίς να θίξουν την οικονομία, τη ληστρική εκμετάλλευση του πλανήτη από τα αφεντικά, μήπως δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μεταθέτουν το πρόβλημα αποκόπτοντάς το από την αιτία που το δημιούργησε; Το ίδιο ισχύει λίγο-πολύ και για τις αντιπολεμικές οργανώσεις, τις αντιρατσιστικές, τις οργανώσεις για τα δικαιώματα της γυναίκας, του παιδιού ή των μεταναστών. Προσοχή, δεν λέμε ότι είναι κακό να επικεντρώνει κάποιος τη δράση του σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πρόβλημα. Ο καθένας από μας μπορεί να είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος με κάποια από αυτά τα θέματα. Ο τρόπος προσέγγισης και αντιμετώπισης αυτών των κοινωνικών προβλημάτων από μας τους αναρχικούς είναι συνολικός. Φυσικά, διεκδικούμε συγκεκριμένα πράγματα για καθένα από τα προβλήματα αυτά, δεν σταματάμε, όμως, να αναδεικνύουμε την κοινή αιτία που τα δημιουργεί, που δεν είναι άλλη από την κοινωνία των ανισοτήτων της εκμετάλλευσης, της τυφλής βίας, της απληστίας, που δημιουργούν το κράτος και το κεφάλαιο. Αγωνιζόμενοι, λοιπόν, μαζί και όχι για τις συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, μπορούμε να τους καλέσουμε σε κοινούς αγώνες για τη συνολική ανθρώπινη χειραφέτηση και τη συνολική αντιμετώπιση της καταστροφής του περιβάλλοντος. Ξ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ: Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ Κατά την διάρκεια της Α Διεθνούς, οι αναρχικοί, με ηγέτη τον Μπακούνιν, διοχετεύουν όλες τις δυνάμεις τους στην δράση μέσα στους χώρους παραγωγής. Αυτή η δράση για τους αναρχικούς πρέπει να είναι οργανωμένη και επαναστατική, με προοπτική την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα της παραγωγής στους ίδιους τους εργάτες. Με το πέρασμα των χρόνων, ο προσανατολισμός αυτός δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι η απελευθέρωση των εργαζομένων θα επιτευχθεί από τους ίδιους τους εργαζόμενους και το πέρασμα στην πράξη αυτού του συνθήματος είναι η δημιουργία επαναστατικών συνδικάτων στους χώρους εργασίας συνδεόμενων με βάση μια ταξική πλατφόρμα αιτημάτων και στόχων. Αυτό που με τα χρόνια αλλάζει δεν είναι ο προσανατολισμός, αλλά οι δυνάμεις που διοχετεύουν προς αυτό τον προσανατολισμό. Παρ ότι η εργασία - και στις μέρες μας - παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην κοινωνική ζωή, οι αναρχικοί διοχετεύουν και αλλού τις δυνάμεις τους. Η διοχέτευση δυνάμεων και έξω από τους χώρους παραγωγής βοηθά στην αποτελεσματικότερη προώθηση του αναρχισμού στην κοινωνία ως πολιτειακού μοντέλου που έχει τη δυνατότητα να συντρίψει το υπάρχον σύστημα κοινωνικής οργάνωσης και να οικοδομήσει νέο κοινωνικό μοντέλο ισότητας και ελευθερίας.

17 Η αναρχική δράση έξω από τους χώρους παραγωγής παίρνει πολλές μορφές. Η δημιουργία κινημάτων για λύση προβλημάτων στις πόλεις, η διεκδίκηση για ένα άλλο ελευθεριακό εκπαιδευτικό σύστημα, η καταπολέμηση του ρατσισμού και κάθε θρησκευτικού φανατισμού κ.λπ., σε συνδυασμό με την δράση στους χώρους παραγωγής, δημιουργούν τις προϋποθέσεις μετάβασης από τον καπιταλισμό στον αναρχισμό. Οι αναρχικοί πιστεύουν ότι «η βούληση για εξουσία έχει υπάρξει μέχρι σήμερα μια από τις ισχυρότερες κινητήριες δυνάμεις στην ανάπτυξη των μορφών των ανθρώπινων κοινωνιών» (Ρ. Ρόκερ) και όχι ξεκομμένα η οικονομία που, ούτως ή άλλως, εμπεριέχεται στη βούληση για εξουσία. Η θέση αυτή έρχεται σε ρήξη με την μαρξιστική θέση ότι η «βάση» είναι η οικονομία και, άρα, με οικονομικούς αγώνες στους χώρους παραγωγής, μπορούμε να ανατρέψουμε κυβερνήσεις, θρησκείες, σχέσεις ιδιοκτησίας κ.λπ., δηλαδή το «εποικοδόμημα». Η πίστη αυτή του αναρχισμού έχει να κάνει με την παρατήρηση και ερμηνεία κοινωνικών φαινομένων και όχι την πίστη σε ένα δογματικό ερμηνευτικό καλούπι. Έτσι, ο αναρχισμός υιοθετεί την κοινωνική δράση έξω από τους χώρους παραγωγής και, κατά καιρούς, μπορεί να δίνει μεγάλη βαρύτητα σε αυτούς τους αγώνες. Σε όλα αυτά τα χρόνια ιστορικής συνέχειας του αναρχισμού, εμφανίζονταν με «αναρχικό» μανδύα διάφορες υποτιθέμενες τάσεις, οι οποίες ισχυρίζονταν ότι μπορούμε να ανατρέψουμε το σύστημα, είτε μόνο με τον συνδικαλισμό σαν μέσο δράσης, είτε χωρίς αυτόν γιατί από την φύση του είναι μεταρρυθμιστικός. Οι τάσεις αυτές δεν μπορούν να παρουσιαστούν ως εκφραστές του αναρχισμού γιατί, πρώτον, έρχονται σε ρήξη με θεμελιώδεις αρχές του αναρχισμού (η παραγωγή δεν καθορίζει όλα τα κοινωνικά φαινόμενα, οι εργάτες μόνοι τους μπορούν να δράσουν επαναστατικά και να πάρουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους) οι οποίες μπόρεσαν και έγιναν κοινωνική πράξη σε ιστορικές περιόδους, αλλά και, δεύτερον, γιατί ποτέ οι τάσεις αυτές δεν επικράτησαν μέσα στο αναρχικό κίνημα. Αυτές τις δύο διαμετρικά αντίθετες «τάσεις» μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε δογματικές ή, καλύτερα, ότι φέρουν τον ιό της ιδεοληψίας. Έτσι, λοιπόν, καταλήγουμε στα εξής: 1. Ο αναρχισμός πιστεύει ότι ο συνδικαλισμός μπορεί και πρέπει να είναι επαναστατικός και, έτσι, τον υιοθετεί ως βασική μέθοδο δράσης του. 2) Ο αναρχισμός αποδέχεται και κοινωνικούς αγώνες έξω από τους χώρους παραγωγής και τους δίνει διαφορετική βαρύτητα ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες. 3. Ο αναρχισμός, ως επαναστατικό κίνημα, έχει ιστορική συνέχεια από την Α Διεθνή έως τις μέρες μας, φέρνοντας βαριά στις πλάτες του όλη την προηγούμενη ιστορική κληρονομιά. Ο ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ Ο.Α.Ε. Οι θεμελιώδεις αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται σε οργανωτικό επίπεδο η Ομοσπονδία Αναρχικών Ελλάδος (ΟΑΕ) είναι οι ακόλουθες: 1. Ιδεολογική Ενότητα Η ιδεολογία του αναρχισμού έχει σχέση με την πραγματική ζωή, δεν είναι ένα δόγμα. Οι αναρχικοί-μέλη της ΟΑΕ συνενώνονται σε κοινή πολιτική οργάνωση, με στόχο να πείσουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας ότι ο αναρχισμός είναι εφαρμόσιμος και δεν είναι ουτοπικός. Η συνένωση αυτή των ομάδων και των ατόμων στην ΟΑΕ είναι ταυτόχρονα και ιδεολογική συνένωση, δηλαδή κάθε δραστηριότητα της Ομοσπονδίας - τοπική, πανελλαδική, διεθνή - πρέπει να βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με τις ιδεολογικές αρχές του αναρχισμού, όπως αυτές απαγγέλθηκαν από την ίδια. 2. Τακτική Ενότητα

18 Οι τακτικές μέθοδοι που εκφράζονται από ξεχωριστά άτομα και ομάδες μέσα στην Ομοσπονδία, πρέπει να είναι ενοποιητικές. Μια κοινή τακτική γραμμή στην ΟΑΕ είναι αποφασιστικής σπουδαιότητας για την ύπαρξη της οργάνωσης και την αποτελεσματικότητα της παρουσίας της μέσα στα κοινωνικά δρώμενα. Οι πολλές τακτικές δημιουργούν αποδιοργάνωση, κάτι που η ΟΑΕ αντιμάχεται, αφού ορίζει και πιστεύει ότι η αναρχικού τύπου οργάνωση, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, αποτελεί το πρότυπο οργάνωσης, μιας και συγκροτείται ελεύθερα και όχι καταναγκαστικά. 3. Συλλογική Υπευθυνότητα Ο αναρχισμός μάχεται με αποφασιστικότητα τον ατομικισμό και την ανευθυνότητα, αντιπαραβάλλοντας τη συλλογικότητα και την υπευθυνότητα. Η ΟΑΕ προτάσσει την συλλογική ζωή και, έτσι, δέχεται στο εσωτερικό της τη συλλογική υπευθυνότητα ανάμεσα στα μέλη και τις ομάδες. Δηλαδή, ολόκληρη η Ομοσπονδία είναι υπεύθυνη για την πολιτική και επαναστατική δραστηριότητα κάθε μέλους και, κατά τον ίδιο τρόπο, κάθε μέλος είναι υπεύθυνο για την πολιτική και επαναστατική δραστηριότητα ολόκληρης της Ομοσπονδίας. 4. Ομοσπονδιοποίηση Ο αναρχισμός προτάσσει την οργάνωση της κοινωνίας με ομοσπονδιακό χαρακτήρα, αρνούμενος τη συγκεντρωτική οργάνωση στην πολιτική του δράση. Το ομοσπονδιακό σύστημα βασίζεται στην αυτονομία των ομάδων και των ατόμων, αλλά και στην αυτοπειθαρχία στις κοινές αποφάσεις. Το συγκεντρωτικό σύστημα, αντίθετα, βασίζεται στην πειθαρχία στις αποφάσεις του εκάστοτε «κέντρου». Στην ΟΑΕ, υπάρχει ελεύθερη συμφωνία ομάδων και ατόμων να εργαστούν συλλογικά με βάση τους κοινούς μας στόχους. Ο ομοσπονδιακός τύπος οργάνωσης της ΟΑΕ αναγνωρίζει στα μέλη και τις ομάδες την αυτονομία τους, αλλά απαιτεί τα μέλη και οι ομάδες να υλοποιούν τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τις κοινές δεσμεύσεις και αποφάσεις. Π ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ; Σε προηγούμενο κεφάλαιο είπαμε, ότι η αναρχική οργάνωση οφείλει να προσαρμόζεται στις κοινωνικές συνθήκες που επικρατεί επικρατούν κατά περίπτωση. Επίσης, είπαμε ότι η βία που αντιτάσσουν οι αναρχικοί στη βία του κράτους και του κεφαλαίου, οφείλει να είναι μια βία με σαφή απελευθερωτικά κοινωνικά χαρακτηριστικά. Πραγματικά, άλλες είναι οι μορφές πάλης και δράσης που επιλέγει ένα αναρχικό κίνημα όταν βρίσκεται εξαναγκασμένο από την εξουσία στην παρανομία, σε συνθήκες δικτατορίας και άγριας καταστολής, όταν τα μέλη του απειλούνται με δολοφονίες από οργανωμένες παρακρατικές και φασιστικές συμμορίες και διαφορετικές μορφές πάλης στα πλαίσια μιας αστικής Δημοκρατίας δυτικού τύπου και διαφορετική είναι η πρακτική των αναρχικών οργανώσεων, όταν αυτές δρουν μέσα σε μία κοινωνία η οποία έχει ήδη αρχίσει να εξεγείρεται και έχει αρχίσει την απαλλοτρίωση του πλούτου των καπιταλιστών, ενός πλούτου που αποκτήθηκε μέσα από το αίμα των εργαζομένων και, επίσης, διαφορετική η πρακτική τους όταν απευθύνονται σε μία κοινωνία, έστω και πρόσκαιρα εφησυχασμένη. Κάποιοι οπαδοί της διαρκούς ένοπλης πάλης θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι και σε περιόδους «κοινωνικής ειρήνης», οι νεκροί των εργατικών ατυχημάτων τα θύματα της πείνας και της φτώχειας αποτελούν δολοφονίες του κράτους και του κεφαλαίου. Χωρίς να διαφωνούμε με την παραπάνω διατύπωση, σας καλούμε να προβληματιστείτε με ποιους τρόπους μπορούμε να αντιπαλέψουμε αποτελεσματικά τη βία του συστήματος.

19 Θα προβούμε, στη συνέχεια, στη διατύπωση κάποιων γενικών ηθικών αρχών του αναρχισμού, αλλά και κάποιων άλλων διαπιστώσεων, θέλοντας να βοηθήσουμε στην κατανόηση του παραπάνω προβλήματος. Ο αναρχισμός, αντίθετα από ό,τι του καταλογίζει η συκοφαντική προπαγάνδα του κράτους, μέσα από τον αστικό Τύπο, δεν στερείται ηθικών αρχών. Για παράδειγμα, οι αναρχικοί δεν αποδέχονται σε καμία περίπτωση το χριστιανικής έμπνευσης «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Αντίθετα, οι αναρχικοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι τα μέσα οφείλουν να εμπεριέχουν και να προκαθορίζουν το σκοπό. Όπως και να έχει, ένας αναρχικός που συμμετέχει σε μια ανοιχτή κοινωνικά πολιτική οργάνωση - όπως η Ομοσπονδία Αναρχικών Ελλάδος - και όχι σε μία κλειστού τύπου συνωμοτική ομάδα, οφείλει σε κάθε του πολιτική ενέργεια να συνυπολογίζει τον αντίκτυπο στην κοινωνία, αλλά και τον αντίκτυπο της συγκεκριμένης πράξης στους συντρόφους του. Ένα ερώτημα είναι, αν ο αναρχισμός - που σε καμία περίπτωση δεν δέχεται την πρωτοπορία «πεφωτισμένων» ανθρώπων στην ταξική πάλη και στους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες - μπορεί να αποδεχτεί έναν τέτοιον ρόλο για κάποιους «πεφωτισμένους» της ένοπλης βίας; Παραθέτουμε απόσπασμα από κείμενο του Μαλατέστα στην «Umanita Nova» («Νέα Ανθρωπότητα») στις 21 Οκτώβρη 1922 (παρμένο από το βιβλίο «Ερρίκο Μαλατέστα, Περί αναρχισμού και βίας», εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα, Αθήνα 2004»), στο οποίο αναδεικνύεται το χάσμα μεταξύ του αναρχισμού - ιδεολογίας η οποία είναι η πιο εχθρική προς την βία - και του φασισμού - ιδεολογίας η οποία είναι η πιο φανατική υπέρμαχος της βίας: «Η βία είναι, δυστυχώς, αναγκαία για ν αντισταθούμε στην αντίπαλη βία, κι εμείς οφείλουμε να λέμε κάτι τέτοιο και να προετοιμαζόμαστε, αν δεν θέλουμε η σημερινή κατάσταση της καλυμμένης σκλαβιάς, στην οποία βρίσκεται η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας, να παραταθεί και να επιδεινωθεί. Αλλά ενεδρεύει ο κίνδυνος να μεταμορφωθεί η επανάσταση σ έναν κτηνώδη τσακωμό χωρίς ίχνος ιδανικού και χωρίς την δυνατότητα ύπαρξης επωφελών αποτελεσμάτων γι αυτό χρειάζεται να επιμείνουμε στους ηθικούς σκοπούς του κινήματος και στην αναγκαιότητα, στο καθήκον, να μην ξεπεράσει η βία τα απολύτως απαραίτητα όρια. Εμείς δεν μιλάμε για καλή βία όταν την χρησιμοποιούμε εμείς και για κακή όταν τη χρησιμοποιούν οι άλλοι εναντίον μας. Εμείς λέμε ότι η βία είναι δικαιολογημένη, καλή, «ηθική», προσήκουσα, όταν χρησιμεύει για την υπεράσπιση του εαυτού μας και των άλλων εναντίον των απαιτήσεων των βίαιων είναι κακή είναι «ανήθικη», αν χρησιμεύει για την παραβίαση της ελευθερίας των άλλων. Δυστυχώς, πολλοί επαναστάτες στη ζέση του αγώνα, εξοργισμένοι από τις αιματηρές ατιμίες των κυβερνώντων, κατά τη χρήση τους, χάνουν την καθαρή εικόνα του σκοπού για τον οποίο μάχονται και αντί να φτιάξουν συνειδητούς επαναστάτες, φτιάχνουν απλώς βίαιους ανθρώπους. Κι αυτός είναι ο έσχατος λόγος που κάνει δυνατή την ύπαρξη του φασισμού. Οι φασίστες έχουν διαπράξει βιαιότητες και ατιμίες χωρίς προηγούμενο: έχουν επιδείξει τέτοια αγριότητα, τέτοια έλλειψη ηθικής που, σε φυσιολογικές εποχές, θα εξορίζονταν από την πολιτισμένη κοινωνία. Κάθε τίμιος άνθρωπος, ανεξαρτήτως των απόψεων και της κοινωνικής του θέσης, αισθάνεται αποστροφή για συγκεκριμένα εγκλήματα και συγκεκριμένους εγκληματίες αποφεύγει, παραδείγματος χάριν, κάθε επαφή μ έναν βιαστή, μ έναν κτηνώδη δολοφόνο, μ αυτόν που χτυπά γυναίκες και αναπήρους, μ έναν καταδότη που για χρήματα προδίδει τους συντρόφους του εκτός αν τους προσεγγίζει με το πνεύμα ενός γιατρού που τους εκλαμβάνει σαν φτωχούς τρελούς, σαν αρρώστους που χρήζουν θεραπείας όπως οι πλέον δυστυχισμένοι. Οι φασίστες, εκατό εναντίον ενός, δολοφονούν, ξυλοκοπούν, βασανίζουν, προσβάλλουν γυναίκες, παιδιά, αδύναμους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους, πυρπολούν, καταστρέφουν περιουσίες που υπήρξαν προϊόν μεγάλων θυσιών των εργαζομένων, σκλαβώνουν ολόκληρους

20 πληθυσμούς πολλοί απ αυτούς πρόδωσαν τα κόμματα στα οποία ανήκαν και στρέφονται εναντίον των παλιών τους συντρόφων και παρόλα αυτά, τα χείριστα, θεωρούνται πολιτικά όντα, αγωνιστές ενός σκοπού και πολλοί έντιμοι άνθρωποι, που σίγουρα δεν θα διέπρατταν αυτά τα εγκλήματα, δεν αποστρέφονται να τους σφίγγουν το χέρι και να διατηρούν επαφές μαζί τους. Μιλούν πολύ για τη βία και λίγο για την ηθική και το φυσικό αποτέλεσμα ήταν πως όταν μετήλθαν βίαιων πράξεων με περισσή ιταμότητα, δεν συνάντησαν ούτε φυσική αντίσταση, ούτε ηθική καταδίκη. Είναι κοινή διαπίστωση ότι ο βίαιος είναι πάντοτε πιο εύκολο να καταφύγει στη βία, ιδιαιτέρως αν βρει απέναντί του έναν πιο αδύναμο απ αυτόν. Και όποιος είναι ικανός να διαπράξει μια κακή πράξη, δεν εκπλήσσεται και δεν αγανακτεί αν τη διαπράξει κάποιος άλλος μάλλον προσπαθεί, αν είναι δυνατόν, να κερδίσει κι αυτός κάτι. Η δεν έχουμε ακούσει τους «ανατρεπτικούς» να λένε ότι δεν καταδικάζουν τους φασίστες, εφόσον αν μπορούσαν, θα έκαναν εναντίον των μπουρζουάδων χειρότερα απ ότι κάνουν οι φασίστες εναντίον των προλετάριων; Αν αυτή είναι η γενική αίσθηση, αν μπουρζουάδες και προλετάριοι, αν φασίστες και ανατρεπτικοί στερούνται εξίσου κάθε ηθικού μέτρου, δεν θα πρέπει να ελπίζουμε πολύ για την ανθρωπότητα, ή μάλλον θα χρειαζόταν να εναποθέσουμε κάθε ελπίδα στην καλή γυναικούλα, που δεν γνωρίζει από πολιτική και ταξική πάλη, αλλά υποφέρει και δακρύζει όταν βλέπει κάποιον να υποφέρει. Εμείς δεν είμαστε «ειρηνιστές», εφόσον η ειρήνη δεν είναι δυνατή αν δεν την επιθυμούν και οι δύο πλευρές. Εμείς θεωρούμε τη βία αναγκαία και προσήκουσα για την άμυνα, αλλά μόνο για την άμυνα. Και, εννοείται, όχι μόνο για την άμυνα απέναντι σε μια άμεση φυσική επίθεση, αλλά και απέναντι σ όλους εκείνους τους θεσμούς που μέσω της βίας υποδουλώνουν τους ανθρώπους. Εμείς είμαστε εναντίον του φασισμού και θέλουμε να τον ξεριζώσουμε αντιτάσσοντας στη βία του μια μεγαλύτερη βία. Και είμαστε κυρίως εναντίον της κυβέρνησης, η οποία είναι μια διαρκής βία. Αλλά η βία μας πρέπει να είναι αντίσταση των ανθρώπων εναντίον κτηνών και όχι άγρια σύγκρουση θηρίων με θηρία. Όλη η αναγκαία βία για τη νίκη αλλά τίποτα περισσότερο ή χειρότερο». Η δύσκολη παραπληροφόρηση, η οποία καθημερινά με όλα τα μέσα παραμορφώνει τη θέση των αναρχικών απέναντι στην τρομοκρατία, και γι αυτό το λόγο οι αναρχικές ομάδες οι οποίες συγκεντρώθηκαν στην Καράρα θεωρούν ότι χρειάζεται να ξεκαθαρίσει αυτό το ζήτημα. Έτσι, λοιπόν, εμφάνισαν μια Διακήρυξη η οποία εκδόθηκε στο συνέδριο της IFA-IAF το οποίο έγινε από τις 23 έως τις 27 Ιουνίου 1978, στο οποίο παρευρέθησαν αντιπροσωπείες από πολλές χώρες του κόσμου. (Σήμερα, μέλη της Διεθνούς των Αναρχικών Ομοσπονδιών είναι οι ομοσπονδίες της Ισπανίας, Ιταλίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Βρετανίας, Ρωσίας, Λευκορωσίας, Τσεχοσλοβακίας και Αργεντινής): «ΤΡΙΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ IFA-IAF ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ Η IFA-IAF διακηρύσσει την ελευθερία στους αναρχικούς να επιλέξουν οποιαδήποτε μέσα δράσης τα οποία δεν είναι ενάντια στους ελευθεριακούς κανόνες και τους σκοπούς του κινήματος. Η αναρχική δράση, είτε είναι ατομική η ομαδική, μειοψηφική ή μαζική, βίαιη ή ειρηνική, ρεβανσιστική ή επαναστατική, φανερή ή μυστική, δεν πρέπει να αντιβαίνει τις ηθικές αξίες του Αναρχισμού. Το δίκαιο, ατομικό και ομαδικό, εκφράζεται με την ανυπακοή, τον ξεσηκωμό, είναι μια διαδικασία η οποία δεν αλλάζει. Αυτό είναι φυσικό και αυθόρμητο γεγονός. Οι οργανωμένοι αναρχικοί στην IFA-IAF τοποθετούν το πρόβλημα της επανάστασης στις σωστές