O κ. Τάκις να έρθει να πάρει τα έργα του!

Transcript

1 O κ. Τάκις να έρθει να πάρει τα έργα του! O KOΡΥΦΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΛΥΠΤΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ GET A LÉFO! FREE PRESS ÄÙÑÅÁÍ ÏÄÇÃÏÓ ÔÇÓ ÁÈÇÍÁÓ ÊÕÊËÏÖÏÑÅI ÊÁÈÅ ÐÅÌÐÔÇ No Ìéá âñáäéü óôï ôµþµá ΤΙ ΕΙΔΑΝ ΟΙ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ LIFO ΣΤΑ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ Ñßêá ÂáãéÜííç ΠΩΣ ΝΑ ΤΑ ΖΕΙΣ ΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΔΙΑΛΥΕΣΑΙ Õðåñâüñåéá ÁèÞíá ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΕΥΚΑ, ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΡΟΑΣΤΙΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

2 Θέματα Free Press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη Στήλες ινβοχ Τάκις O γνωστός γλύπτης προειδοποιεί όσους αποφάσισαν να μετακινήσουν τα Σινιάλα του: «Δεν θα τους αφήσω έτσι». Σελ. 20 Μια βραδιά στο τμήμα Τι είδαν οι συντάκτες της LifO στα κρατητήρια του Αστυνομικού Τμήματος Ακρόπολης. Σελ. 22 Υπερβόρεια Αθήνα Ένα προάστιο γεννιέται πλάι σε μεζονέτες και στάνες. Σελ. 26 Στήλες Γραικο-Ρεχάγκελ, σελ. 30 Αθηναίοι Ρίκα Βαγιάννη. Σελ. 28 Κέντρο Δηλητηριάσεων Γραικο-Ρεχάγκελ Σελ. 30 Παρατηρητής Γράμμα από την Κύπρο Σελ. 31 Pitsirikos Δεν είμαι του αντρός μου Σελ. 34 Ημερολόγια Κουζίνας Μοοn river Σελ. 42 ΚΙ ΕΣΥ, ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ; Ως μόνιμος κάτοικος αυτής της σύγχρονης μεγαλούπολης που ονομάζεται Αθήνα οφείλω να ομολογήσω ότι αρχίζω να τρομοκρατούμαι από την παντελή έλλειψη ανθρωπιάς και στοιχειώδους ευγένειας. Χθες το βράδυ αργά, κατά τη 1:00, στην πλατεία Κλαυθμώνος, όπου λάμβανε χώρα ένα event με αφορμή τη Γιορτή της Μουσικής βλέπω μια πολύ ηλικιωμένη κυρία, η οποία έκανε διάφορα νεύματα απόγνωσης στους περαστικούς, ώστε να της δώσουν σημασία προκειμένου να πει κάτι, να ζητήσει κάτι. Άλλοι απλά προσπερνούσαν, άλλοι γελούσαν περιπαιχτικά, άλλοι κουνούσαν συγκαταβατικά το κεφάλι τους. Μα κανείς δεν σταμάτησε. Μιλάμε για μια γιαγιούλα εξαντλημένη, με πασιφανή τα σημάδια είτε του Αλτσχάιμερ είτε κάποιας άλλης νόσου που σχετίζεται με τη μνήμη, αφού το έλεγε εξάλλου ότι είχε χαθεί και δεν θυμόταν πού είναι. Αυτό διήρκησε περίπου ένα τρίλεπτο, όσο δηλαδή περίμενα στη σειρά μου για να πληρώσω. Καμία ανταπόκριση! Θα μπορούσε να ήταν η γιαγιά μου, η θεία τους, η μαμά τους. Ένα απλό ενδιαφέρον. Δεν είναι τόσο δύσκολο δα. Μόνο από άποψη κοινωνιολογικού ενδιαφέροντος, οι εικόνες αυτές με τάραξαν. Αγχώθηκα, φοβήθηκα. Το θέμα είναι ότι τριγύρω δέσποζε μια γιορτινή ατμόσφαιρα, όπου νέοι και νέες αποθέωναν έννοιες όπως είναι η φιλία, ο αλτρουισμός, η αλληλεγγύη, η «αγάπη». Έννοιες απόλυτα συνυφασμένες με αυτό που πρεσβεύει μια ημέρα για τον εορτασμό της μουσικής. Έννοιες όμως απολύτως αποξενωμένες από τη σύγχρονη πραγματικότητα, όπου η ανασφάλεια και ο φόβος τείνουν να γίνουν τα κυρίαρχα συναισθήματα. Γιώργος Παπαφιλίππου Editorial 10 Υπερκείμενα 31 Popaganda 32 Eye Witness 33 X-press 36 Travel 43 Book lovers 49 Greek Erotica 76 Starfax 77 μιλα κι εσυ (αλλα Πεσ κατι!) It takes two to tango. Στείλε τις απόψεις σου στη LifΟ (μέχρι 200 λέξεις) στο letters@lifo.gr με ονοματεπώνυμο και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας. Με ταχυδρομείο: LifΟ, Βουλής 22, , Αθήνα.

3 Comment is free Σχολιάστε τα «λόγια» της εβδομάδας στο best of Verbatim ÅðéµÝëåéá: Èåüöéëïò ÄïõµÜíçò «Σας θυμίζει κάτι αυτό; Εμένα μου θυμίζει την επίσκεψη στο Πεντάγωνο με το πολεμικό μπουφάν μέσα στις πυρκαγιές. Η χώρα δέχεται επίθεση. Έτσι και τώρα. Η κοινωνία δέχεται επίθεση. Απ έξω, φυσικά. Πράγμα που δείχνει ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει αλλάξει τους επικοινωνιολόγους του». Δεν έχει κι άδικο ο áëýîçò ôóßðñáò στις διαπιστώσεις του για το έργο που είδαμε δυo φορές. «Έχουν πληθύνει αυτοί που αποφάσισαν να γίνουν παραβατικοί. Την εποχή που δρούσα εγώ έκλεβαν αυτοκίνητα το χρόνο. Τώρα κλέβουν ». Ο θρύλος του περιθωρίου êþóôáò óáµáñüò εξηγεί με το δικό του τρόπο την εποχή της ανέχειας. «Στην Τουρκία το ποδόσφαιρο δεν είναι όπιο, είναι μια μηχανή που παράγει εθνικισμό και αυταρχική σκέψη. Υπηρετεί τους σκοπούς του εθνικισμού και όχι του έθνους». Ο διάσημος συγγραφέας ïñ Üí ðáµïýê για τις νίκες που φοβίζουν. «O κόσμος νομίζει ότι το διαδίκτυο είναι κάτι σαν άλλο τηλέφωνο ή ένα είδος γκάτζετ. Είναι πολύ νωρίς για να το αντιμετωπίσουν ως χώρο. Η εποχή μας μοιάζει με την εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων. Τότε που έβλεπαν την Αμερική σαν άλλη Ισπανία και αναζητούσαν χρυσάφι». Ο ζωγράφος µßëôïò µáíýôáò για τον άγνωστο νέο κόσμο. «Ο Νεοέλληνας βρίσκεται -νομίζω- σε μια συνεχή αναζήτηση του διαφορετικού, αυτού που θα τον σώσει από το σημερινό αδιέξοδο. Έχουν όλοι μια ανησυχία, μια ανάγκη να ανοίξουν μια καινούργια πόρτα. Είναι παθιασμένος, επίμονος λαός». Ο εκ ΠΓΔΜ σκηνοθέτης óëüµðïíôáí ïõíêüöóêé προσπαθεί να μας ψυχολογήσει. «Σήμερα που βγήκα στους δρόμους της Αθήνας βούρκωσα. Αυτό το τράφικ, η αναρχία, ο θόρυβος μου θύμισαν πολύ την πατρίδα μου, την Τεχεράνη». Η Ιρανή µáñßíá íåµüô, βασανισμένη και κυνηγημένη από τους φανατικούς ισλαμιστές, βρίσκει στην Αθήνα κάτι από τη δική της Ανατολή. «Πού ήταν ο Αλέξης Τσίπρας; Εξαφανισμένος,αντίθετα με την εποχή του Athens Pride 2006, όπου είχε πει ότι, αν εκλεγόταν δήμαρχος, θα τελούσε πολιτικό γάμο ομοφύλων». Ο äçµþôñçò ôóáµðñïýíçò, νιόπαντρος της Τήλου, θυμάται αυτά που άλλοι ξέχασαν γρήγορα. «Δεν μου αρέσουν οι μπλόγκερ! Δεν βρίσκω καμιά αξία εκεί. Αν και η εφημερίδα μου τους αγαπάει,εγώ δεν τους διαβάζω.αν θέλω να ακούσω άλλες γνώμες, πάω σε ένα μπαρ, πίνω ένα ποτήρι κρασί και μιλάω με ανθρώπους». Ο αρχισυντάκτης του ερευνητικού ρεπορτάζ των «Νιου Γιορκ Τάιμς» ãïõüëô µðïãêíôüíéôò πα- τάει το delete στην κατά πολλούς πολλούς «νέα δημοσιογραφία». «Το Ισραήλ δικαιούται να φροντίζει για την ασφάλειά του, ιδιαίτερα απέναντι στη μεγάλη απειλή του Ιράν». Μοιάζει με Μπους, είναι όμως ο µðüñáê ïµðüµá. «Κι εγώ απεχθάνομαι τον ισλαμισμό επειδή θέλει να δημιουργήσει μια κοινωνία ειδεχθή που θα βασίζεται στη θρησκευτική πίστη, σε ένα κείμενο όπου θα κυριαρχεί η έλλειψη ελευθερίας για τις γυναίκες, δεν θα υπάρχει ανοχή για την ομοφυλοφιλία και πάει λέγοντας». Περί πίστεως και άλλων δαιμονίων από τον νό συγγραφέα éáí µáê Βρεταãéïýáí. «Η κουλτούρα είναι απίστευτη βαρεμάρα.τι νόημα θα είχε ο κόσμος, αν ήταν μόνο ποιοτικός;» Ο συγγραφέας ôæüíáèáí êüïõ για τη Χώρα του ύπνου. «Οι ηθοποιοί μπορούν να τα κάνουν όλα στα ψέματα. Να υποκριθούν τον πόθο, τη ζήλεια ή το θυμό. Αλλά το συναίσθημα που δεν μπορούν να προσποιηθούν είναι η ζεστασιά». Το μυστικό της σκηνής από την êßñá íüúôëé.

4 Comment is free Σχολιάστε τις απόψεις του Ξυπόλυτου Δήμαρχου στο o îõðïëõôïó äçµáñ ïó Ο Γολγοθάς του Λυκαβηττού ÁãáðçôÝ êýñéå äþµáñ å, Öùôü:ÃéÜííçò ÊùóôáñÞò ÌåôÜ ôá ãåãïíüôá µå ôï êëåßóéµï ôïõ ÈåÜôñïõ ôïõ Ëõêáâçôôïý σκέφθηκα πως δεν είναι ανάγκη να σου γράφω. Τη στήλη πρέπει να τη γράφεις μόνος σου, κύριε Κακλαμάνη. Με τις πράξεις σου και τις δηλώσεις σου. Δεν σκέφτηκες, αλήθεια, πως με τη χειρονομία σου να σφραγίσεις μια καλοκαιρινή πρωία το Θέατρο του Λυκαβηττού για λόγους ασφαλείας, ενώ, βρε αθεόφοβε, έχουν γίνει ήδη τρεις συναυλίες, θα ξεσηκώσεις θύελλα; Δεν αναλογίστηκες πως θα υπάρξουν πολλά ερωτηματικά, όχι μόνο από το Ελληνικό Φεστιβάλ, από τις εταιρείες παραγωγής αλλά και από τους χιλιάδες θεατές που παρευρέθηκαν στις συναυλίες; Τι περίμενες δηλαδή; Την ώρα που τραγουδούσε ο Nick Cave το «Mercy Seat» να καταρρεύσουν οι κερκίδες και να συναντήσουμε απότομα αυτό που μας περιμένει στον άλλο κόσμο; Και μετά; Αφού προξένησες το μπάχαλο, μεταθέτεις τις ευθύνες αλλού -ως γνήσιος πολιτικάντης- αποσφραγίζεις το θέατρο και αφήνεις τους άλλους να βάλουν σε τάξη το αλαλούμ που εσύ δημιούργησες. Ç éóôïñßá ðïõ ëßãï ðïëý Ý åôå äéáâüóåé Ý åé ùò åîþò: Στις 15/02/2008 η Εταιρεία Τουριστικών Ακινήτων, που είναι και ιδιοκτήτρια του θεάτρου, αποφασίζει με έγγραφό της πως χρειάζεται έλεγχο (έλεγχο, όχι επισκευή) η στατική επάρκεια των κερκίδων. Συζήτηση που δεν ξεκινάει τώρα, αλλά οι παλαιότεροι θα θυμούνται πως το ίδιο θέμα τίθεται κατ επανάληψη από το Παρ όλα αυτά όμως το θέατρο λειτουργούσε κανονικά τόσα χρόνια. Όπως ισχυρίζεται με ανακοίνωσή του το Φεστιβάλ Αθηνών, που του έχει παραχωρηθεί η χρήση του Λυκαβηττού, το έγγραφο τούτο ανακλήθηκε στη συνέχεια από την ίδια την ΕΤΑ με σχετική ειδοποίηση στο δήμο, στην οποία μάλιστα επιβεβαιώνεται ότι δεν συντρέχει κίνδυνος από τη λειτουργία του θεάτρου. Ώρες, όμως,πριν από τη sold out συναυλία του αθεράπευτα κλαψιάρη αλλά με διεθνή ακτινοβολία James Blunt, o δήμος, με τη σύμφωνη γνώμη του εισαγγελέα, στέλνει τους δημοτομπάτσους (που όλη η Αθήνα βοά υπέρ της «απέλασής» τους) και το σφραγίζουνε. Γιατί ο δήμος; Επειδή αυτός είναι ο υπεύθυνος για όλες τις άδειες λειτουργίας των χώρων εκδηλώσεων. Επειδή πολύ απλά αυτός είναι που μας έστειλε να παρακολουθήσουμε τρεις συναυλίες με κίνδυνο της ζωής μας (;) και τώρα τολμάει να κάνει δηλώσεις του στυλ: «Λυπάμαι για τις δηλώσεις του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών κ. Γ. Λούκου, ενός ανθρώπου που, όπως πολύ καλά γνωρίζει, υπήρξα και εξακολουθώ να είμαι ένθερμος υποστηρικτής». Μα το θέμα μας είναι τώρα η αξία του κ. Λούκου, κ. δήμαρχε, ή ότι εσείς, και δεν υπερβάλλω, προξενείτε το φόβο στους δημότες με τις κινήσεις σας; Μια από αυτές: να κάνετε στροφή 180 μοιρών και να ανοίξετε το θέατρο τη Δευτέρα, ενώ στην ουσία έχετε διαλύσει ένα φεστιβάλ, τα νεύρα καλλιτεχνών και επαγγελματιών και την πολιτιστική ατζέντα μιας πόλης. ÅñùôÞµáôá ðïõ ðñïêýðôïõí êáé åëðßæù να δώσετε τις απαντήσεις: Γιατί δεν σφραγίσατε το θέατρο το Φεβρουάριο και γιατί δεν το ελέγξατε τότε; Γιατί τέτοια πρεμούρα τώρα; Γιατί, έστω, δεν φροντίσατε να ελέγξετε ένα χώρο που οι εκδηλώσεις του είναι θεσμός της καλοκαιρινής Αθήνας; Γιατί επιτρέψατε να γίνουν οι πρώτες συναυλίες; Μήπως φοβόσασταν να πάτε κόντρα στην εταιρεία που διοργάνωσε τις δύο από αυτές; Μετά γιατί μέσα σε ένα βράδυ αλλάξατε γνώμη και το ξανανοίξατε; Θα μου πείτε πως σας έστειλε γράμμα η ΕΤΑ, αλλά γιατί δεν κάνατε τον κόπο να την πάρετε ένα τηλέφωνο πριν πάρετε τις αποφάσεις σας; Åëðßæù íá íéþèåôå ôþñá äéêáéùµýíïò. Το στόχο σας τον πετύχατε. Και που θα λειτουργήσει το θέατρο, το γεγονός είναι ότι οι συναυλίες πέταξαν για άλλους χώρους. Η πόλη μας, είναι που είναι μικρή σαν αγορά, τώρα μοιάζει όλο και πιο αναξιόπιστη στο να προσελκύσει αξιόλογα και μεγάλα καλλιτεχνικά σύνολα. Αν χειρίζεστε αυτά τα θέματα έτσι, φαντάζομαι πώς θα πράξετε σε άλλα. Κύριε δήμαρχε, σας το είπα και πριν μια εβδομάδα, αλλά περιμένω πώς και πώς να με διαψεύσετε: Είστε ανίκανος να επιτελέσετε έστω τα αυτονόητα. Πόσω μάλλον να πείσετε τους Αθηναίους να σας εμπιστευθούν, έστω και σε κάτι απλό, όπως το να τους «επιτρέψετε» να ανέβουν ένα λόφο και να παρακολουθήσουν τον αγαπημένο τους τραγουδιστή. Καλά ανεπαρκής. Και επικίνδυνος, όμως; Μετά τιμής Ο Ξυπόλυτος Δήμαρχος TA ÐÁÑÁÐÏÍÁ ÓÏÕ ÓÔÏ ÄÇÌÁÑ Ï Στείλε τις απόψεις σου και τις καταγγελίες σου στη LifΟ, ει δυνατόν με φωτογραφίες και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας, στο letters@lifo.gr ή με το ταχυδρομείο: LifΟ, Βουλής 22, , Αθήνα.

5 Η λύση του προηγούμενου Χαρακτηρισμός που έδωσε στο ΠΑΣΟΚ ο Γ. Παπανδρέου δικαιολογώντας την απόφασή του για την αποπομπή Σημίτη. ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΟ mindgame Scrabble No 56 Έτσι χαρακτήρισε το αιφνίδιο κλείσιμο του Λυκαβηττού η Χάρις Αλεξίου. K I Σ O Κ Μ Ι Ο T T O P Φτιάξτε τη μεγαλύτερη λέξη που μπορείτε χρησιμοποιώντας τα 12 γράμματα που βλέπετε. Κάθε γράμμα χρησιμοποιείται μόνο μια φορά. Κερδίζει αυτός που τα χρησιμοποιεί όλα. Η λύση στο επόμενο τεύχος προσεχωσ με προσμονη Mamma Mia, Mπέκετ, Madonna The LifO company Περιμένω με ενδιαφέρον τη συναυλία της Rima Khcheiche από το Λίβανο και του Ιορδανού Hassan Faqir (στο νευ), μαζί με το μουσικό σχήμα Εν Χορδαίς, που θα πραγματοποιηθεί στις 2 Ιουλίου στο νέο Μουσείο Μπενάκη από το Σύνδεσμο Υποτρόφων του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ωνάση. Πρόκειται για μια μουσική αναδρομή που αναζητά τις εκλεκτικές συγγένειες της Μεσογείου, από το χθες στο σήμερα, με προσκεκλημένους Άραβες μουσικούς. Μια μοναδική βραδιά όπου οι λόγιες και οι δημώδεις παραδόσεις θα συναντήσουν τη σύγχρονη μουσική δημιουργία και η Δύση θα ανταμώσει με την Ανατολή. Κ.Ι.Α. Ακόμα κι αν διαφωνείς κάποιες φορές με τις επιλογές της, δεν παύει να είναι το απόλυτο pop icon και οι ζωντανές εμφανίσεις της από τα πιο φαντασμαγορικά θεάματα που μπορείς να πετύχεις στη σημερινή show biz. Μία και μοναδική, controversial όσο δεν πάει και πάντα ενδιαφέρουσα, ακόμα κι όταν σε εκνευρίζει. Η Madonna έρχεται τελικά μετά βαΐων και κλάδων, στα 50 της, πιο δημοφιλής από ποτέ, με μια περιοδεία που λέγεται ότι είναι πολύ ανώτερη από την προηγούμενη Confessions Tour, με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας να τη βοηθάει να συναρπάσει, με εφέ που ζαλίζουν, σε ειδικό stage και με όλο το team των μουσικών, χορευτών και τεχνικών να τη συνοδεύουν σε ένα show που για πολλούς είναι όνειρο ζωής. Η Sticky & Sweet Tour τη φέρνει επιτέλους και στην Αθήνα και αναμένεται να γίνει πανζουρλισμός. Η προπώληση των (τσουχτερών) εισιτηρίων ξεκινάει στις 27/6, αλλά ξέρω κόσμο που θα θυσιάσει ακόμα και τις διακοπές του για να δώσει το 250άρι. Στις 27 Σεπτεμβρίου θα αναστενάξει το ΟΑΚΑ! M.Hulot Περιμένω το Mamma Mia The Movie. Τα δύο προηγούμενα blockbusters του καλοκαιριού δεν μου έδωσαν αυτό που ήθελα. Από τον Ιντιάνα Τζόουνς έφυγα απορημένος για το πόσο μακριά μπορεί να είναι οι προσδοκίες ενός φαν της συγκεκριμένης ταινίας από αυτό που είδε στην οθόνη. Όσο για το Sex and the City, όλα καλά και ωραία, όμως αυτό που είδαμε δεν έφτανε με τίποτα το μεγαλείο της σειράς. Για το Mamma Mia έχω πολλές ελπίδες. Η Meryl Streep πιστεύω πως είναι η καλύτερη επιλογή για το συγκεκριμένο ρόλο και δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερους ηθοποιούς για να υποδυθούν τους τρεις πατέρες. Θερινό σινεμά, Abba και ελληνικά νησιά! Δεν Madonna, Sticky and Sweet Tour θέλω να δω τίποτα άλλο φέτος το καλοκαίρι. Η κρυφή μου ελπίδα είναι πως στις στιγμές με τα καλύτερα τραγούδια των Abba το κοινό θα είναι όρθιο και θα χορεύει. We are all the dancing queens after all Μιχάλης Μιχαήλ Θέλω οπωσδήποτε να δω την παράσταση του Λιθουανού σκηνοθέτη Τσεζάρις Γκραουζίνις με το αριστούργημα του Σάμιουελ Μπέκετ Περιμένοντας τον Γκοντό. Τους ρόλους ερμηνεύουν ο Μανώλης Μαυροματάκης και ο Ταξιάρχης Χάνος, η Αγγελική Στελλάτου, ο Χρήστος Σαπουντζής και η Μάρω Παπαδοπούλου. Η παράσταση ανεβαίνει στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στις 29, 30 και 31 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 (Χώρος Δ). Το έργο δεν χρειάζεται συστάσεις, δώστε όμως λίγη παραπάνω προσοχή στην εξαιρετική μετάφραση της Αλεξάνδρας Παπαθανασοπούλου, ένα επίτευγμα από μόνο του, απ την οποία δεν λείπει και δεν περισσεύει ούτε μία λέξη. Ποιος ξέρει, ίσως αυτήν τη φορά ο Γκοντό να έρθει Μυρτώ Αθανασοπούλου

6 editorial Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο H πάλη των τάξεων Σκέψεις στο απόβραδο της Siemens. ÕðÜñ åé Ýíá êáëü óåíüñéï ðïõ ëýåé üôé ç êáôüññåõóç ôùí êïµµüôùí θα γεννήσει κάτι καινούργιο. Ίσως. Θα είναι όμως κάτι υγιές; Τις τελευταίες μέρες βλέπουμε να συμβαίνει αυτό που όλοι μύχια ξέραμε: Οι πολιτικοί εκμηδενίζονται, ο ένας μετά τον άλλον, και διάχυτη είναι η εικόνα μιας γενικής παρακμής του κράτους. Όμως η διαφθορά δεν είναι κάτι καινούργιο στην πολιτική. Óõ íü âáöôßæïõµå ôéò åðéèõµßåò µáò ôüóåéò. Θα θέλαμε κάτι να συμβεί. Το θέλαμε και όταν το ΠΑΣΟΚ είχε βυθίσει τη χώρα στη λάσπη των σκανδάλων. Νέοι αρχάγγελοι εμφανίστηκαν, σεμνοί και ταπεινοί, ξιφήρεις - και να πού καταντήσαμε. Φαίνεται σαν το ίδιο το σύστημα του Κοινοβουλίου να κατατρώγεται από ένα σαράκι ενδογενές που αργά ή γρήγορα ερειπώνει κάθε ιδεολογία (αν και εφόσον υπάρξει). Αν η δημοκρατία είναι κάτι τόσο σπουδαίο όσο ήταν στα χρόνια του Περικλή (με τους δούλους να πλειοψηφούν στα σκοτεινά), τότε πώς γίνεται κατ εξακολούθησιν να εκλέγονται διεφθαρμένοι άνθρωποι; Μήπως έχει υπερεκτιμηθεί η «λαϊκή βούληση» - η οποία είναι πια ένα ρημάδι βούλησης ανθρώπων που τους πήρε τα μυαλά η τηλεόραση και έμαθαν να μιμούνται τα κιτς πρότυπα των media; Μήπως το σύστημα φρακάρισε και όλα εξωθούν το νεαρό κόσμο στη στυγερή μοναξιά της υποκουλτούρας του ή σε ένα κυνικό λαπάδιασμα: να γίνει παρτάκιας στη θέση των παρτάκηδων; ÂëÝðù ðüóï ðñüèõµá áõôïêôïíåß êáé ç ãåíéü µïõ, μπαίνοντας βαθμηδόν στο σύστημα που περιφρόνησε. Τι φέραμε; Τι δημιουργήσαμε; Πέρα από μια θαμπή «εναλλακτικότητα» που λειτουργεί ως παρενδυσία καταναλωτισμού (γαμώ και τα free press μας, φίσκα στην κρατική διαφήμιση και τις εξυπηρετήσεις «πελατών»), επαναλαμβάνει την ίδια τραγωδία: Φιλά το χέρι που την ελεεί, δαγκώνει εκείνο που την προσπερνάει. Μόνο η Τέχνη προσφέρει μια σχετική εναλλακτική. Αλλά κι εκεί ακόμα οι περισσότεροι έχουν θυσιάσει την άγρια ελευθερία τους σε αγροίκους και ημιμαθείς σπόνσορες, έχουν σκύψει τον προβατίσιο σβέρκο τους σε ένα σύστημα εκκοσμικευμένης μπλόφας, όπου το μάρκετινγκ είναι πιο ισχυρό από τη δημιουργία. Êé üµùò èýëù íá åëðßæù üôé õðüñ åé êüóµïò που ζει και σκέφτεται αλλιώς. Που έχει βγάλει το κεφάλι έξω από το φτηνό μανδύα που καλύπτει την κοινωνία ολόκληρη. Και προσβλέπει σε κάτι υγιέστερο. Ειλικρινέστερο. Ομορφότερο. Πότε τον συναντώ, πότε τον χάνω. Διστακτικός και ασχημάτιστος, καχύποπτος και κουρασμένος από τη διαρκή επανάληψη της ίδιας πάντα Πτώσης (να βλέπει νέους που μεγαλώνοντας διαφθείρονται και αυτοί), περιμένει κάτι να πιστέψει και μέχρι να το βρει πιστεύει τα απίστευτα! Ναι, συχνά βαφτίζουμε τις επιθυμίες μας τάσεις. Αλλά αν το κόψουμε κι αυτό, η ασφυξία θα γενικευθεί και το αίσθημα που μας έχει καταλάβει, μετά τη Siemens, θα γίνει καθολική αποκαρδίωση, συλλογική, εθνική κατάθλιψη, που θα οδηγήσει είτε στο λήθαργο είτε στη μανία. Êáé âýâáéá, êáëýôåñá íá ïñãßæåóáé παρά να αποκοιμιέσαι. LifO Cover ôï artwork ôïõ åîùöýëëïõ ó åäßáóå ï óôáýñïò íôßëéïò ðïõ åðéµåëåßôáé ôï artwork êáé ôá visuals ôùí öáíôáóôéêþí Þ ùí. take 2 τa 2 λαθη τoy τευχoyσ Στο αφιέρωμα urban style η φωτογραφία που μας παραχώρησε το περιοδικό «Όζον» είναι του Γιώργου Μαυρόπουλου. 2 Κάναμε ένα μικρό λαθάκι στο Sudoku και πιο συγκεκριμένα στο τεύχος 115, στην τρίτη σειρά οριζόντια. Βρίσκετε λάθη ή παραλείψεις στη LifO; Στείλτε γράμμα, ή στο lathi@lifo.gr. Åêäüôçò-ÄéåõèõíôÞò Στάθης Τσαγκαρουσιάνος Ãåíéêüò ÄéåõèõíôÞò - ÄéåõèõíôÞò ŵðïñéêÞò ÁíÜðôõîçò Νεόφυτος Οικονόμου Äéåýèõíóç êäïóçò Κατερίνα Ι. Ανέστη ÄéåõèõíôÞò Ëåéôïõñãéþí Γιώργος Σιμάτος Óýµâïõëïò êäïóçò Μιχάλης Μιχαήλ Art Director Στάθης Μητρόπουλος Áñ éóõíôüêôçò M.Hulot ÓõíôáêôéêÞ ÏµÜäá Δέσποινα Τριβόλη, Σωκράτης Σωκράτους, Μαρίνα Φωκίδη, Δημήτρης Πολιτάκης, Pitsirikos, Δημήτρης Ρηγόπουλος, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Σταύρος Διοσκουρίδης, Ματίνα Καλτάκη, Γιώργος Καρουζάκης, Κωστής Παπαγιώργης, Χρήστος Μιχαηλίδης, Νίκος Δήμου, Λώρη Κέζα, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Νίκη Μηταρέα, Χρήστος Παρίδης, Γιώργος Σαλαμάς, Έλενα Σκουλά, Μενέλαος Τζαφάλιας, Νίκος Τσεπέτης, Ειρήνη Χειρδάρη, Τίνα Δασκαλαντωνάκη, Σπύρος Vj Óõíôïíéóµüò ¾ëçò Μαρκέλλα Ανδρικάκη Äéüñèùóç ÊåéµÝíùí Μυρτώ Αθανασοπούλου Μαρία Δρουκοπούλου Ãñáµµáôåßá Óýíôáîçò Ελένη Τσατσαλμά Õðåýèõíç Ëßóôáò Μαρία Παππά ÓõíåñãÜôåò Φώτης Βαλλάτος, Μιχάλης Δέλτα, Θεόφιλος Δουμάνης, Λαμπρινή Θωμά, Σταύρος Θεοδωράκης, Νίκος Βλαντής, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Σίσσυ Καραβία, Κλεάνθης Κλεάνθους, Γιώργος Λυκουρόπουλος, Ευθύμης Φιλίππου, Σοφία Ιγνατίδου, Ντόγια Καρολίνη, Σάκης Δημητρακόπουλος, Δημήτρης Φίλιος, Ελένη Ψυχούλη Assistant Art Directors Στεφανία Πασαλιάδη, Αγάπη Κανταρτζή ÖùôïãñÜöïé Σπύρος Στάβερης, Αναστασία Βουτυροπούλου, Μαριάννα Βεριγάκη, Μάρω Θωμά, Γιάννης Μπουρνιάς, Παντελής Ζερβός, Freddie F., Σπύρος Σιμωτάς, Γεράσιμος Δομένικος, Charlie Makkos, Γιάννης Κωσταρής, Ειρήνη Μιχoπούλου, Σκεύη Ερωτοκρίτου, Ινώ Μέη Direct Market Manager Έφη Κουτσονικολή Advertising Manager Ισμήνη Βoυρδαχά Ηρώ Σίμου Õðåýèõíç ÄéáöÞµéóçò Άλκηστη Μαλάμη ÐáñáãùãÞ ÄéáöÞµéóçò Φωτεινή Δαλαμάγκα, Βαγγέλης Γραμμένος, Χρύσα Πυρομάλλη, Κατερίνα Λυγιρού, Μπάμπης Γιαννικάκης Õðïäï Þ ÄéáöÞµéóçò Σύλβια Ηλίδη Äéá åßñéóç Web Site Aγγελική Βαξάλη, Σπύρος Γκατζούνας Ïéêïíïµéêüò ÄéåõèõíôÞò Παναγιώτης Καπερνάρος Õðåýèõíïò ëïãéóôçñßïõ Στεφανος Τσιρωνάς ËïãéóôÞñéï Γιώργος Κολυβάς, Μαρία Κοκκινίδου Õðåýèõíïò ÄéáíïµÞò Μάριος Πηλαβάκης Åêôýðùóç - Âéâëéïäåóßá ΧΑΪΔΕΜΕΝΟΣ ΑΕΒΕ Éäéïêôçóßá ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Boυλής 22, Σύνταγμα, Αθήνα τηλ , fax info@lifo.gr Σε περίπτωση που δεν βρίσκετε τη LifO στα σημεία διανομής, μπορείτε να καλείτε τον υπεύθυνο διανομής Μάριο Πηλαβάκη, , dianomi@lifo.gr Εβδομαδιαία εφημερίδα, διανέμεται δωρεάν ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ 7639 ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ

7 çµýñåò êïõëôïýñáò & åêôüíùóçò EΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΡΙΒΟΛΗ ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Patrizia Sandretto re rebaudengo «Η επιλογή μου να συγκεντρωθώ στη σύγχρονη τέχνη ήταν εντελώς αυθόρμητη, φυσική. Το πάθος μου είναι να συλλέγω έργα τέχνης που κατακτούν το παρόν και προσδοκούν το μέλλον» έχει δηλώσει η Patrizia Sandretto Re Rebaudengo. Σαράντα από τα έργα της συλλογής της -που είναι από τις σημαντικότερες συλλογές σύγχρονης τέχνηςφιλοξενούνται στο Μουσείο Μπενάκη μέχρι το τέλος Ιουλίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Εκτός από τον πολύχρωμο κύβο του Jim Isserman (που βλέπουμε στη φωτογραφία) θα δούμε επίσης και τον αυτόχειρα σκίουρο του Μαurizio Cattelan, τα ανάλαφρα γλυπτά του νεαρού Bojan Sarcevic, την καμπάνα του Diego Perrone, τα μανεκέν του Yinka Shonibare και το αντιπολεμικό μνημείο του Thomas Hirschorn. Patrizia Sandretto de Rebaudengo, Moυσείο Μπενάκη έως τις 30/7, Πειραιώς 138 και Ανδρονίκου, εισ. 1,5 και 3,5 ευρώ,

8 Stop the press! Με τη Sharon Jones και τους Dap Kings στις 2 Ιουλίου στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη». Stop the press! Για ρετρό χέβι μέταλ μη χάσετε τη συναυλία των Def Leppard και των Whitesnake στο Στάδιο Καραϊσκάκη την 1η Ιουλίου. ÅÉÊÁÓÔÉÊÁ Ερµής Ατζέµογλου Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής ο Ιανός εγκαινιάζει την έκθεση ζωγραφικής του Ερμή Ατζέμογλου. Οι πίνακές του έχουν μια ατμόσφαιρα τζαζ και ροκενρόλ. Ο Ατζέμογλου δεν απεικονίζει απλώς μουσικούς κατά τη διάρκεια της παράστασης με τις κιθάρες και το κοντραμπάσο τους, αλλά καταφέρνει να αιχμαλωτίσει τη μοναδική στιγμή που οι μουσικoί χάνονται στη μελωδία τους. Ερμής Ατζέμογλου, Iανός, Σταδίου 24, Hercules and Love Affair EΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΡΙΒΟΛΗ despina@lifo.gr ÓÕÍÁÕËÉÁ Eject Festival Το Ejekt επιστρέφει και φέτος με James, U.N.Κ.L.E., Stereo Mc s, Digitalism και φυσικά με τους Hercules and Love Affair. Φέτος το Εjekt θα έχει δυο σκηνές. H αρχή θα γίνει το απόγευμα έξω με Transistor, Tech Soir και μετά με το βαρύ πυροβολικό Hercules & Love Affair, Stereo MC s και James και θα συνεχιστεί μετά τις 12 με Niko Vandoro, U.N.K.L.E., Digitalism και Fotonovela. Εjekt, 28/6, Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας, Ελληνικό, εισιτήρια 55, καταστήματα ACS και Ελευθερουδάκης. ÏÑÏÓ Hellenic Dance Company Η καθιερωμένη παράσταση των αποφοίτων της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης γίνεται φέτος στο Θέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου Ελληνικός Κόσμος. Ανάμεσα στα έργα που θα παρουσιαστούν είναι το Holdin Fast των Josef Frucek και της Λίντας Καπετανέα, το Because της Jasmin Vardimon και το Ιn Never Loverland της Αθανασίας Καννελοπούλου. Hellenic Dance Company, 30/6-2/7, Θέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου Ελληνικός Πολιτισμός, Πειραιώς 254. ÁÑ ÁÉÏ ÄÑÁÌÁ Ελένη Ένα πρωτότυπο ανέβασμα της Ελένης του Ευριπίδη θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε στις 30/6 στο Θέατρο Παπάγου. Tους βασικούς ρόλους θα έχουν οι Θοδωρής Αθερίδης (που είναι και σκηνοθέτης), Σμαράγδα Καρύδη, Γιάννης Βούρος και Γιώργος Καπουτζίδης. Ακροβατώντας ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, θα δούμε το μύθο της Ελένης με μια νέα και πιο χαλαρή ματιά από μια θεατρική ομάδα που δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες παραγωγές. Ευριπίδη, «Ελένη», Δημοτικό Θέατρο Παπάγου, 30/6, 9.15 μ.μ. ÌÇ ÁÓÅÔÅ: Την παράσταση του ÓôáµÜôç ÊñáïõíÜêç στο Çñþäåéï óôéò 27-28/6 το Φιλοκτήτη του Üéíåñ Ìßëëåñ σε σκηνοθεσία Ìáôôßáò ËÜíãê ïö στη ÌéêñÞ Åðßäáõñï (27-28/6) και τη Λυσσασμένη γάτα (30/6, 1-217) σε σκηνοθεσία Ôüµáò ¼óôåñµáúåñ στην Ðåéñáéþò 260 την πρώτη συναυλία της Athena Andreadis στο ÊçðïèÝáôñï ÐáðÜãïõ στις 2/7.

9 öùôï: óðõñïó óéµùôáò Ήταν το τελευταίο Amateur Party. Ever! Μετά τις διακοπές, τα AmateurBoyz θα ανακοινώσουν τα νέα τους σχέδια. 17 Best of the best! Η μουσική του Golden Bug ήταν ίσως η καλύτερη που ακούσαμε ως τώρα στα Amateur. ΗΕLLO SAILOR O video artist Θοδωρής Προδρομίδης με τη Σκανδιναβή Barbra ηλιοκαμένοι μετά από καλοκαιρινές διακοπές. STARS IN THEIR EYES Το τελευταίο πάρτι τίμησε με την παρουσία του ο Casey Spooner, το ήμισυ των θρυλικών Fischerspooner. ΥΟUR HAIR IS BEAUTIFUL, OH, OH, TONIGHT! O ασταμάτητος χορός και η πολλή ζέστη μας έβγαλαν νοκ-άουτ. DANCE-ATHON Το dancefloor ήταν γεμάτο ως το πρωί και η βεντάλια ήταν το αξιοζήλευτο αξεσουάρ κατά της ζέστης. OI ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ LIFO KYKΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΒUBBLE-ΒUBBLE To AmateurBoy Θοδωρής μέσα σε βροχή σαπουνόφουσκας. LA TERRORISTA Tα γυαλιά που σκοτώνουν! The last Amateur 14 Ιουνίου, ρώσικη ντίσκο Meteorit Και κάπως έτσι έγινε το τελευταίο Amateur Party. Όχι για φέτος, αλλά για πάντα. Έτσι μας είπαν οι ΑmateurBoyz κι εμείς δεν ξέραμε αν πρόκειται για κάποια πλάκα. «Και όμως τελείωσαν» μας είπαν τα παιδιά. «Τουλάχιστον με αυτό το όνομα και αυτό το concept. Ετοιμάζουμε κάτι καινούργιο, κάτι που θα μας ανανεώσει. Αυτά όμως θα τα πούμε σύντομα, τώρα διακοπές!». Τα Amateur party ξεκίνησαν σχεδόν για πλάκα πριν από 2 χρόνια. Στην αρχή σ' ένα σπίτι και μετά σε κάθε ξεχασμένη ντίσκο της Αθήνας. Κάθε πάρτι ήταν η αφορμή για ξέφρενες εμφανίσεις και στυλιστικές εκκεντρικότητες που τράβηξαν την προσοχή του κόσμου και του Τύπου. Η ουσία των πάρτι όμως δεν ήταν αυτή. Η συνταγή επιτυχίας περιείχε μόνο τα αυτονόητα. Καλή μουσική, λογική τιμή εισόδου, φτηνά ποτά και πολύ, πολύ χορό σε ένα περιβάλλον όπου κόμπλεξ και attitude δεν χωρούσαν. Τα Αmateur σταμάτησαν την κατάλληλη στιγμή για να μη φθαρούν στη δίνη του mainstream, αφήνοντας το δικό τους λαμπρό καθρεφτάκι πάνω στην ντισκομπάλα της ιστορίας της αθηναϊκής νύχτας. Εν αναμονή λοιπόν του... encore! Στάθης Μητρόπουλος

10 Where have you been? Στείλτε μας τα δικά σας favourites της εβδομάδας που πέρασε στο Best of the best! Το φινάλε της παράστασης στο τροχόσπιτο στο οποίο αποκαλύπτεται πως ο θάνατος του Κάσπαρ ίσως να ήταν ατύχημα ή αυτοκτονία. OI ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ LIFO KYKΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Μόνο Φεστιβάλ Αθηνών Κάσπαρ Χάουζερ: Η ιστορία ενός ανθρώπου Τροχόσπιτο. Πεδίο του Άρεως. 6 Μαΐου Ένας νεαρός άντρας εμφανίζεται από το πουθενά σε ένα δρόμο της Νυρεμβέργης και στέκεται ακίνητος με ένα γράμμα στο χέρι. Επαναλαμβάνει λέξεις που ηχούν ακατάληπτες: «Άλογο! Άλογο!». Αν δεν ξέρεις το στόρι του Κάσπαρ Χάουζερ, το ξεκίνημα της παράστασης μοιάζει σουρεαλιστικό. Αυτά που διαδραματίζονται την επόμενη μία ώρα μέσα και γύρω από το τροχόσπιτο, ωστόσο, δίνουν μια ολοκληρωμένη εικόνα του ανθρώπου-αίνιγμα που αναστάτωσε την κοινωνία της Γερμανίας στις αρχές του 19ου αιώνα. Ο Κάσπαρ Χάουζερ θεωρείται ότι ήταν γόνος βρετανικής αριστοκρατικής οικογένειας που τον ξεφορτώθηκε για να μην έχει κληρονομικά δικαιώματα, έζησε τα περισσότερα χρόνια του σε απομόνωση και όταν εμφανίστηκε ήταν σε ημιάγρια κατάσταση. Γρήγορα πάντως κατάφερε να ενταχθεί στην κοινωνία, να δείξει καλλιτεχνική φλέβα και να γοητεύσει, μεταξύ άλλων, έναν Άγγλο ευγενή που υποσχέθηκε να του αποκαλύψει τις ρίζες του. Το τέλος του παραμένει ένα μυστήριο. Βρέθηκε μαχαιρωμένος στο στήθος στα 21 του χρόνια και πέθανε από το τραύμα. Το θεατρικό που βασίζεται σε μεγάλο μέρος του στην ταινία του Werner Herzog παρουσιάζει δραματοποιημένα περιστατικά από τη ζωή του τα 5 χρόνια που μεσολάβησαν από τη στιγμή που τον βρήκε ο παπουτσής μέχρι το θάνατό του. Ο Γρηγόρης Χατζάκης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί και μαζί του εμφανίζονται οι Δ. Βαρβαντάκης και Β. Στρατηγάκος (Κάσπαρ Τhe weekly verdict Μιχάλης Μιχαήλ 1 ΘερΙΝα ΣΙΝεμα Είμαστε τυχεροί που τα έχουμε. amy Winehouse 2 Είναι πολύ βλαμμένη αυτή η γυναίκα. Χάουζερ). Πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση, ίσως η πιο ολοκληρωμένη της ομάδας μέχρι τώρα. Μ. Ηulot The Gospel at Colonus Ηρώδειο ΣΥΝαΥλΙα ΧαρΙΣ αλεξιου 3 4 Όλοι στο Παναθηναϊκό Στάδιο! Comment is free! letters@lifo.gr. Η LifO δημοσιεύει ευχαρίστως τα σχόλια και τις απόψεις σας. The Gospel at Colonus Σάββατο βράδυ σε μια σεληνιασμένη Αθήνα. Αφήνω τους Ολλανδούς με τους Ρώσους να σφαχτούνε με την ησυχία τους στα γήπεδα της Ελβετίας και κατηφορίζω προς το Ηρώδειο. Ένας γάμος γίνεται στην Αγία Σοφία της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και ο πεζόδρομος είναι γεμάτος κόσμο. Καλοκαίρι και η πόλη αλλάζει τέμπο. Στο προαύλιο του Ωδείου ακούς πολλά αμερικάνικα και λίγα ελληνικά. Οιδίπους επί Κολωνώ σε γκόσπελ εκδοχή με τίτλο The Gospel at Colonus. Πού να το φανταζόταν ο Σοφοκλής! Σκηνοθεσία Lee Breuer και μουσική Bob Telson. Ό,τι ήξερα από γκόσπελ ήταν κάτι samples που χρησιμοποιεί συχνά πυκνά ο Moby και κάτι άλλα από «μαύρες» αμερικάνικες ταινίες. Από Οιδίποδα, αυτά που ξέρουν οι περισσότεροι. Πρησμένα πόδια, το οιδιπόδειο, η τιμωρία του και η λύτρωση στο τέλος. Οι ηθοποιοί-ψάλτες-αιδεσιμότατοι-ιεροκήρυκες μπαίνουν σιγά σιγά χαιρετώντας όλο τον κόσμο. Το Ηρώδειο μεταμορφώνεται σε Εκκλησία της Πεντηκοστής. Εμείς γινόμαστε κοινό-εκκλησιαζόμενοι και προσπαθούμε να πιάσουμε το μυστικό νόημα. Τραγωδία ή λειτουργία, ψαλμός ή soul μουσική; Φρενήρης ρυθμός και μια αλλόκοτη αόρατη χημεία μεταξύ των συντελεστών. Φαίνεται πως εκείνη την ώρα δεν προσπαθούν να κάνουν θέατρο αλλά να σου μεταδώσουν μια κρυφή δύναμη, την ανθρώπινη. Και το κατάφεραν! Το κοινό φώναζε, συμμετείχε, επικοινωνούσε μέσα σε μια τρελή ένταση που δημιουργούσαν η μουσική, ο χορός, οι ερμηνείες και πάνω απ όλα τα λόγια. «Πολλά τα θαύματα του κόσμου, μα κανένα σαν τον άνθρωπο» λέει ο Σοφοκλής σε ένα στάσιμο. Πολλοί και εξαιρετικοί οι συντελεστές της παράστασης, μα κανένας σαν τους τρεις τυφλούς ηλικιωμένους που υποδύονταν τον Οιδίποδα (The Blind Boys of Alabama). Εκτός από τη φυσιολογική συγκίνηση που σου προξενούσε η αναπηρία τους, άλλη τόση σου έδινε ο τρόπος που τραγουδούσαν και το πάθος τους. Δεν είναι τυχαίο ότι το «ποίμνιό» τους χειροκρότησε μανιασμένα. Όλα μπορεί να τα υπερνικήσει ο άνθρωπος, εκτός «από τον ανελέητο άνεμο του θανάτου». Μετά από την παράσταση όμως καταλαβαίνεις ότι ίσως να μην μπορείς να κερδίσεις την αιωνιότητα, αλλά, σίγουρα, όπως και ο τυραννισμένος Οιδίποδας, μπορείς να φέρεις το θάνατο στα δικά σου μέτρα και σταθμά. Σταύρος Διοσκουρίδης DazeD & ConfuseD Το τελευταίο τεύχος το επιμελήθηκε η Vivienne Westwood. Τα λόγια είναι περιττά. Κάσπαρ Χάουζερ: Η ιστορία ενός ανθρώπου ΝαταλΙα ΓερμαΝοΥ 5 Έλεοοοοοοοος!

11 συνεντευξη TAKIS NO MORE Ο καινούργιος δήμαρχος είπε: «Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε το πρόγραμμα της προηγούμενης δημάρχου και έτσι ο κύριος Τάκις πρέπει να έρθει να τα πάρει τα έργα». Ο κ. Tάκις να έρθει να πάρει τα έργα του Πριν από λίγες μέρες ο Δήμος Αθηναίων αποφάσισε να απομακρύνει τα Σινιάλα του γνωστού καλλιτέχνη Τάκι από τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Ο 83χρονος καλλιτέχνης και ιδρυτής του Κέντρου Επιστημών και Τεχνών ξεκαθάρισε στον Σταύρο Διοσκουρίδη πως δεν θα τους αφήσει έτσι! Μήπως τελικά η αποκαθήλωση των Σινιάλων ήταν μια παρεξήγηση; Στους Ολυμπιακούς της Αθήνας μου ζήτησε η Ντόρα Μπακογιάννη να εκθέσω έργα μου στο κέντρο της Αθήνας. Μετά το τέλος με παρακάλεσε να παραμείνει κάποιο έργο μου στο δήμο, δηλαδή να τo αγοράσει. Της λέω, θα σου δώσω δύο έργα, αλλά το τρίτο θα πρέπει να πληρωθεί το μίνιμουμ ώστε να καλυφθούν τα έξοδα του ιδρύματός μου (ΚΕΤΕ). Ο καινούργιος δήμαρχος, όμως, είπε πως «εμείς δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε το πρόγραμμα της προηγούμενης δημάρχου και έτσι ο κύριος Τάκις πρέπει να έρθει να τα πάρει τα έργα». Για σας το θέμα είναι περισσότερο ηθικό ή οικονομικό; Ηθικό κυρίως. Το έργο στοιχίζει ευρώ και ζήτησα για να καλύψω τα έξοδα του ιδρύματός μου (ΚΕΤΕ). Μα νιώθετε ότι «σας μισούν στον τόπο σας» όπως δηλώσατε στην «Ελευθεροτυπία»; Τους τα έχω πει σταράτα: Αφού βάζετε υπουργούς που δεν έχουν ιδέα Ο πρώην ήταν γιατρός (Τατούλης) και ο σημερινός δεν έχει καμιά σχέση με τα γράμματα και τις τέχνες. Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε βάλει κατ αρχάς τη Μερκούρη -η μόνη που με στήριξε για το ίδρυμά μου- που ήτανε μέσα στη δουλειά, ηθοποιός. Ο Βενιζέλος πάλι, πολύ μορφωμένος άνθρωπος. Δεν έβαλαν γιατρουδάκια και καθηγητές και δεν ξέρω τι. Η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη, σημερινή υπουργός Εξωτερικών, είχε σύμβουλο τον Κώστα Βαρώτσο στα καλλιτεχνικά, που γνώριζε το αντικείμενο. Σήμερα ο δήμος έχει την κ. Δασκαλάκη, η οποία είναι ανίδεη όσον αφορά την τέχνη. Πού τη βρήκαν αυτήν που το μόνο που έχει κάνει είναι να γεμίσει την Αθήνα με καρδούλες μαξιλαράκια σαν αυτά που βάζουν τις βελόνες οι ράφτρες; Το πιο σκανδαλώδες βέβαια δεν είναι αυτό Υπάρχουν και άλλα; Βέβαια! Μέσα σε όλα αυτά, μου έδωσαν και παράσημο από το υπουργείο Τουρισμού, πλακέτα το Έγραφε πάνω «Τιμής Ένεκεν, στον Τάκι, για την ανεκτίμητη προσφορά του στον ελληνικό τουρισμό». Από τη μία σε διώχνουν και από την άλλη σε βραβεύουν. Αν και είμαι φαλακρός, είναι να μη σου σηκώνονται οι τρίχες; Δηλαδή για έναν Έλληνα καλλιτέχνη θα ήταν καλύτερα να διαπρέψει στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα; Κοίταξε, η χώρα δεν επιτρέπει να κάνουμε μεγάλα πράγματα. Βέβαια, διεθνώς έχουμε αναδείξει σπουδαίους καλλιτέχνες: τον Σαμαρά, τη Χρύσα, τον Κουνέλη. Μπορείς όμως να αναπτυχθείς μόνο αν είσαι σε ένα μεγάλο καλλιτεχνικό κέντρο. Δεν τα βάζουμε με την Ελλάδα, όμως, επειδή δεν έγινε καλλιτεχνικό κέντρο. Στο Παρίσι πάνε και οι Αμερικάνοι ας πούμε, επειδή η Γαλλία είναι κέντρο. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα κέντρα. Ούτε και αυτούς που έχουμε να τους διώχνουμε. Η Πινακοθήκη, πενήντα χρόνια τώρα, γιατί δεν μου έκανε μια έκθεση; Επειδή δεν είμαι σε καμία μαφία, ούτε ελληνική ούτε ξένη. Υπάρχει δηλαδή μια μαφία που προωθεί κάποιους καλλιτέχνες; Είναι μια μαφία που, αν δεν τη γλείψεις, δεν σε δέχεται. Σιγά τώρα εγώ μη γλείψω την κυρία Λαμπράκη, τη στιγμή που με παρακαλάνε τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου. Η τέχνη υπηρετεί την επιστήμη ή η επιστήμη την τέχνη στο έργο σας; Πολλοί λένε πως ο Τάκις παντρεύει την τέχνη με την επιστήμη και άλλα τέτοια. Αλλά δεν το έχω κάνει πρώτος εγώ, προηγείται ο Λεονάρντο ντα Βίντσι. Απλά τότε στο Παρίσι, που πέρναγαν όλα τα κινήματα, ήμουνα ο μόνος που έβαλε τον ηλεκτρομαγνητισμό. Προσέθεσα το αόρατο μαγνητικό στοιχείο, την ψυχή του σιδήρου. Προσπαθήσατε δηλαδή να δώσετε έτσι περισσότερη ενέργεια στο έργο; Πιστεύω ότι ένα έργο πρέπει να εκπέμπει ενέργεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει πάντα να υπάρχει ηλεκτρισμός ή μαγνητισμός. Τα έργα του Βαν Γκογκ είναι ηλεκτρικά. Όλα τα μεγάλα έργα εκπέμπουν μια ενέργεια. Αν δεν το κάνουν, δεν είναι ζωντανά. Εγώ αντί να το κάνω ζωγραφικά, το κάνω με το μαγνήτη. Και αυτή η ενέργεια είναι αόρατη. Εμένα το δικό μου το ταλέντο είναι επιστημονικό, αλλά το εκφράζω μέσω της τέχνης. Εξάλλου και στο ΜΙΤ δημιουργήθηκε ένα τμήμα «Είναι μια μαφία που, αν δεν τη γλείψεις, δεν σε δέχεται. Σιγά τώρα εγώ μη γλείψω την κυρία Λαμπράκη, τη στιγμή που με παρακαλάνε τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου!» για τις τέχνες και τις επιστήμες. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε και εδώ στο ΚΕΤΕ. Νιώθετε ακόμα πρωτοπόρος; Νομίζω ότι είμαι γιατί δεν σταματάω πουθενά. Το σεξ και ο εγκέφαλος είναι τα τελευταία που πεθαίνουν στον άντρα. Κάνετε κάτι καινούργιο τώρα; Το statement είναι η μαγνητική ενέργεια πάντα. Αλλά προσπαθώ να το αποδώσω πιο προσιτά για το κοινό. Στο τελευταίο μου έργο έβαλα μια κοπέλα να δέχεται μαγνητικά κύματα, να ακούει μια μαγνητική μουσική και να αντιδρά ανάλογα. Το ευχαριστήθηκε το κοινό και το έδειξε και η τηλεόραση. Κάπου κρύψανε το μουνάκι και τα βυζιά. Γιατί το κάνανε; Το πιο ωραίο πράγμα στη γυναίκα δεν είναι το μουνί και το βυζί; Η Αθήνα ως πόλη μπορεί να χωρέσει μέσα της την τέχνη; Όχι, αλλά δεν φταίει αυτή. Γιατί έχεις ένα πάμπλουτο υπουργείο Πολιτισμού το οποίο δεν κάνει τίποτα. Ενώ έχουμε στελέχη, δεν τα χρησιμοποιούμε. Δεν έχουμε ένα σοβαρό υπουργό. Από τη μια ξοδεύουν άπειρα χρήματα που δεν ξέρουμε πού πάνε και από την άλλη οι ιδιώτες κάνουν πασαλείμματα. Όταν βάζουν χρήματα, τις περισσότερες φορές είναι για να ακουστεί το όνομά τους. Δυστυχώς! Είμαστε πολύ πίσω όσον αφορά την τέχνη. Η αγάπη για την τέχνη έχει φύγει από τον Έλληνα. Σκέφτεται άλλα πράγματα. Και γιατί μας επισκέπτονται τόσοι τουρίστες; Θεωρώ πως η πόλη δεν έχει αναπτυχθεί για να είναι φιλόξενη. Δεν έχει μια κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα. Δεν έχει ένα bistrοt της προκοπής. Στους ξένους βέβαια, μάλλον θ αρέσει αυτή η εμπειρία. Τους εξιτάρει, φαίνεται, η ακαταστασία που έχουμε ως πόλη. Εσείς περνάτε καλά στο Γεροβουνό; Έχω φυτέψει 600 κυπαρίσσια με τα χέρια μου και άλλα περίπου 900 δέντρα εδώ, στον κήπο μου. Όσοι έρχονται εδώ πέρα θα κάνουν το ίδιο. Δεν τους δίνω τσάμπα το οξυγόνο. Θα τους βάλω να σκάψουν για να δουν τη γλύκα. Θα βγάλουν λίγες φουσκάλες, αλλά θα τους περάσει. Το ΚΕΤΕ συνεχίζει τη λειτουργία του στο Γεροβουνό. Μην τολμήσετε να πλησιάσετε, αν πρώτα δεν έχετε εφοδιαστεί με ένα δενδρύλλιο, έτοιμο για φύτεμα.

12 ρεπορταζ ρεπορταζ Επισκεφθήκαμε τη νύχτα το Αστυνομικό Τμήμα Ακρόπολης, χώρο άβατο για δημοσιογράφους και για φωτογράφους. Όχι ως κρατούμενοι αλλά ως παρατηρητές. Περιμέναμε φασαρίες, αλλά τη νύχτα τη μονοπώλησε το επεισόδιο ενός μεθυσμένου μουσουλμάνου και ενός ερωτευμένου χριστιανού. Από τον Σταύρο Διοσκουρίδη. Φωτό: Στέφανος Mαγκριώτης. 23 PRISON BREAK Στα κρατητήρια ούτε ψίθυρος δεν ακούγεται. Κουρασμένοι, οι έγκλειστοι μετανάστες διακόπτουν τον ύπνο τους μόνο για λίγο νερό. Οι περισσότεροι περιμένουν να μεταφερθούν στο Αλλοδαπών. ΜΙΑ ΗΣΥΧΗ ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ Το Τμήμα Ακροπόλεως δεν μένει ποτέ χωρίς «πελάτες». Καλύπτει την περιοχή από την κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος μέχρι την Ομόνοια από τη μία πλευρά και το λόφο του Φιλοπάππου από την άλλη. Μετανάστες χωρίς χαρτιά, πόρνες, ναρκομανείς, κλέφτες, μεθυσμένοι χωρίς ταυτότητα μπαινοβγαίνουν στο τμήμα κατά τη διάρκεια της δύσκολης βάρδιας. Δέκα το βράδυ με έξι το πρωί. Την περισσότερη δουλειά βέβαια τη βγάζει η Ασφάλεια. Κλοπές γίνονται περισσότερες το βράδυ παρά το πρωί. Στο κτίριο βρίσκονται εννέα άτομα και άλλοι δύο είναι στο περιπολικό. Οι κεντρικές εντολές έρχονται από το 100. Οποιαδήποτε κίνηση που αφορά επείγον περιστατικό γίνεται πάντα σε συνεννόηση με την Άμεση Δράση. «Δύο στου Ψυρρή. Κάτι έγινε. Είδαν και ένα μαχαίρι». «Θα το πάρουμε εμείς, κέντρο;» «Ναι, πηγαίνετε να δείτε και μετά στείλτε αναφορά». Αν δεν τους έπαιρνε το ΕΚΑΒ, θα τους βλέπαμε και μπροστά μας. Αλλά πού τέτοια δημοσιογραφική τύχη. Φόνους και μεγαλύτερες υποθέσεις τις αναλαμβάνουν άλλες διευθύνσεις, όπως το Ανθρωποκτονιών. Ο υπεύθυνος της βάρδιας το χειρότερο που έχει δει είναι έναν κρεμασμένο ηλικιωμένο στην Πλάκα. Στο κτίριο επικρατεί ψύχρα και υγρασία. Τα έπιπλα θυμίζουν επιχειρηματικά γραφεία των 60s και τα παγκάκια στην αίθουσα αναμονής μπορεί να είναι και του Ένας αστυνομικός στέλνει από τον τηλέτυπο σήματα στα κεντρικά που περιγράφουν τις κλήσεις που γίνονται στο τμήμα. Είχα σχηματίσει μια εικόνα στο μυαλό μου πως θα τους συναντούσα αραχτούς να παίζουνε τάβλι και να βλέπουνε τηλεόραση. «Δεν καθόμαστε ποτέ», μου λέει ο υπαστυνόμος, «μεταγωγές, αναφορές, διοικητικές εργασίες γίνονται συνέχεια, εκτός από τα περιστατικά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Μη βλέπεις σήμερα που έχουμε ησυχία. Σπάνια συμβαίνει αυτό». Εκείνη την ώρα ετοιμάζουν δύο κρατούμενες για μεταφορά στο Φάληρο. «Δεν έχουμε και πολύ χώρο εδώ για γυναίκες. Κοιμούνται εκεί και τις ξαναφέρνουμε το πρωί». Κατηγορούνται για ναρκωτικά και κλοπές. Δεν δέχονται να φορέσουν χειροπέδες. «Δεν πρόκειται να το σκάσουμε» λένε. «Έτσι είναι η διαδικασία. Δεν είναι και τίποτα. Για λίγο θα τις φοράτε» απαντά ο αστυνομικός. Στα κρατητήρια ούτε ψίθυρος δεν ακούγεται. Κουρασμένοι οι έγκλειστοι μετανάστες διακόπτουν τον ύπνο τους μόνο για λίγο νερό. Οι περισσότεροι περιμένουν να μεταφερθούν στο Αλλοδαπών και από 'κει απέλαση. Μαζί με τον ασύρματο που δεχόταν συνέχεια σήματα, χτύπαγαν και τα κινητά ανά τακτά χρονικά διαστήματα. «Έλα, είναι ο Βαγγέλης στο τηλέφωνο. Θέλει να ρωτήσει πώς τα πάμε» ακούγεται μια γυναικεία φωνή. «Δεν μπορώ τώρα, έχω δουλειά. Πες του ότι είμαστε ήρεμα» απαντά κοφτά ο συνάδελφός της. Μετά από λίγο κάλεσε κάποιος άλλος που ανησυχούσε. «Έτσι γίνεται κάθε βράδυ. Δεν φεύγει εύκολα το μυαλό μας ONE NIGHT STAND Όσο εξαντλητικό κι αν είναι το ωράριο για τα όργανα της τάξης, είναι απλά ένα οχτάωρο. Για τους νυχτερινούς «επισκέπτες», όμως, ο χρόνος παραμονής είναι απροσδιόριστος. Είναι να μην περάσεις την πόρτα. από εδώ» μου εξηγούν. Ξάφνου μύρισε γύρος. Γυρίζοντας από ένα περιστατικό, ο αστυνομικός τσίμπησε και δύο πίτες από το Μοναστηράκι. Η οσμή του αυθεντικού ελληνικού εδέσματος έδωσε μια άλλη αίσθηση στο χώρο. Έφυγε λίγο η κρυάδα του «ιατρείου» και απέκτησε ο χώρος μια ζεστασιά. Το τμήμα αποκτά περισσότερη ζωή και με την επίσκεψη ενός αστυνομικού σε διαθεσιμότητα που εκείνες τις μέρες θα εκδικαζόταν η υπόθεσή του και ήθελε λίγη στήριξη. Την κουβεντούλα διέκοπταν διαρκώς υποχρεώσεις που προέκυπταν και η απρόσμενη «έφοδος» ενός ανωτέρου που γκρίνιαζε για κάποιες καθυστερημένες αναφορές. Στην Ερμού ένα αμάξι πήγαινε σφαίρα. Ακούμπησε με τον καθρέφτη του έναν πιτσιρικά και την κοπέλα του που ήταν πάνω σε ένα μηχανάκι. Δεν σταμάτησε. Τον πήραν στο κατόπι και κάποια στιγμή κατάφεραν να τον ακινητοποιήσουν. Ο οδηγός ήταν ξένος και το αυτοκίνητο νοικιασμένο. Πριν έρθει η Αστυνομία, πρόλαβε να αδειάσει το αμάξι από τα μπουκάλια μπίρας και να καταβροχθίσει και αρκετά σοκολατάκια, αφού ένας αστικός μύθος υποστηρίζει πως η σοκολάτα «σβήνει» το αλκοόλ. Κλάματα ακούγονταν από το δρόμο. Σε λίγο έγιναν ουρλιαχτά. Ο οδηγός ήταν από τη Λιβύη. «Θέλω να τηλεφωνήσω στην πρεσβεία μου. Θα σας γαμήσω όλους τους Έλληνες και ειδικά εσένα» έλεγε μέσα σε αναφιλητά, κοιτάζοντας απειλητικά τους αστυνομικούς και τον αντίδικό του. Ντυμένος στην τρίχα, κάτοικος Ψυχικού και τύφλα στο μεθύσι. «Σπουδάζω στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο. Θα σας σκίσω, ρε. Στην πατρίδα μου σας έχουμε στα όπα όπα, αλλά όταν γυρίσω πίσω όπου βλέπω Έλληνα θα τον πηδάω. Εγώ ξέρω τον Καντάφι. Θα στείλει πυρηνικά και θα σας τινάξει όλους στον αέρα». Γίνεται μια προσπάθεια να τον ηρεμήσουμε. Σιγά σιγά γίνεται πιο ευγενικός. Όσο κοιτάει απέναντί του το ζευγάρι, όμως, δεν λέει να ηρεμήσει. «Θα σας σφάξω, θα σας κάνω, θα σας δείξω. Είμαι κολλητός με τη ρώσικη μαφία. Θα σας καθαρίσουμε, ρε». «Έχεις πάει ποτέ στη ρώσικη ντίσκο» τον ρωτάμε για να σπάσει λίγο η ένταση. «Ναι. Είναι πολύ ωραία. Έχει τρομερές γυναίκες. Είναι φίλοι μου. Και η μαφία είναι φίλη μου, ρε», λέει γυρνώντας στον αντίπαλο. Μήνυση τελικά δεν έγινε και το νταβαντούρι έληξε αναίμακτα. «Τον έφερα για να του τη σπάσω» είπε ο μηχανόβιος όταν έφευγε. Προς το παρόν δηλαδή. Τυπικές κλήσεις συνεχίζονταν για όλο το βράδυ. Οι περισσότερες αφορούσαν ταραχοποιούς dj και φασαριόζους μεθυσμένους. Στις 6 ήρθαν οι πρωινοί. Οι αστυνομικοί που κάθονται τη νύχτα δικαιούνται διήμερο ρεπό. Δεν ξέρω αν ήταν ήσυχο εκείνο το βράδυ ή αν μια μαγική ράβδος έστειλε αλλού τα πιο σκανδαλιστικά περιστατικά. Όσο εξαντλητικό κι αν είναι το ωράριο για τα όργανα της τάξης, είναι απλά ένα οχτάωρο. Για τους νυχτερινούς «επισκέπτες», όμως, ο χρόνος και ο λόγος παραμονής είναι απροσδιόριστοι. Είναι να μην περάσεις την πόρτα, να μη χαιρετήσεις το φρουρό.

13 óõíåíôåõîç DADDY COOL «Ο μπαμπάς μου είναι διάσημος» δήλωσε περήφανος ο μικρός στη φωτογράφιση. Και ο Taki Tsan κοκκίνισε. Δύναμη μου δίνει η οικογένειά μου. Και τα Coco Pops. Παίρνω δύναμη κοιτώντας πίσω, όταν βλέπω τι ήμουν και τι είμαι. Δεν είναι κακό να μετανιώνεις. ÔAKI TSAÍ ΒΑCK TO THE FUTURE Είναι tattoo artist αλλά και ένας θρυλικός ράπερ που πέρασε «διά πυρός και σιδήρου» μέχρι να δηλώσει ότι εγκαταλείπει τη δισκογραφία. Σήμερα ο Τaki Tsan το παίρνει πίσω, δηλώνει μετανιωμένος στον M. Hulot και ανακοινώνει ότι επιστρέφει δριμύτερος. Φωτό: Freddie F. ÊÁÈÁÑÅÓ ÊÏÕÂÅÍÔÅÓ «Ôï ñáð ãéá íá ôï êüíåéò üðùò åãþ èýëåé âñïµéü, ëýñá. ÁõôÞ ôç ëýñá ôç óýñíù äýêá ñüíéá. Äåí Ý ù µüíï êýñäïò». Το κοινό του τον λατρεύει. Ο ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα και ο ενθουσιασμός που επικρατούν στα καθιερωμένα live του τις τελευταίες Δευτέρες του Ιούνη και του Νοέμβρη είναι δύσκολο να περιγραφούν, είναι απλά μια εμπειρία. Αξέχαστη. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι δεν πρόκειται να ξανακυκλοφορήσει επίσημο άλμπουμ, αλλά αυτό τον καιρό δουλεύει στο στούντιο νέα κομμάτια και ετοιμάζεται για φθινοπωρινή επιστροφή («μετάνιωσα» μου εξηγεί). Στο μεταξύ οι κασέτες και τα «bootleg» cd που έχει φτιάξει τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν χέρι με χέρι και είναι ήδη «μυθικά» κομμάτια της υπόγειας αστικής κουλτούρας. «Πολλές φορές ακούω να χτυπάνε σε κινητά κομμάτια μου που δεν τα έχω ούτε ο ίδιος», λέει, «απορώ πού τα βρίσκουν». Ο Παναγιώτης, που έγινε γνωστός ως Taki Tsan και είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες περσόνες του εγχώριου χιπ χοπ, είναι πια 29 χρόνων, πατέρας ενός τρίχρονου γιού και μιας νεογέννητης κόρης. Είναι ένας Τάκης διαφορετικός, σχεδόν αγνώριστος. Τον συναντήσαμε στο στούντιο True Love Tattoo όπου εργάζεται, στη Νέα Ιωνία, μέσα σε περιβάλλον που θυμίζει χειρουργείο. «Απ αυτό ζω», λέει. Την ώρα της φωτογράφισης η γυναίκα του μου εξιστορεί την πρώτη φορά που πήγαν να γνωρίσουν τους δικούς της. «Ήταν γεμάτος τατουάζ», λέει, «του είπα να φορέσει μακρυμάνικη μπλούζα για να μη φαίνονται, τουλάχιστον από την πρώτη στιγμή, γιατί στην οικογένειά μου δεν είχαν γνωρίσει άλλον με tattoo. Είναι σχεδόν όλοι καθηγητές και αρκετά έξω από αυτό. Κάποια στιγμή στο φαγητό είδε η μάνα μου τα δάχτυλά του και τον ρώτησε τι σχέδια έχεις στο χέρι σου;. Κι αυτός ξέρεις τι της είπε; Δεν έχω μόνο αυτό!. Κι άρχισε να της δείχνει μέχρι πάνω τα χέρια και την κοιλιά! Ευτυχώς, τον λάτρεψαν». Είναι η στιγμή που ο Τάκης επιστρέφει από τη φωτογράφιση και αρχίζει να φιλοσοφεί. r «ÃåííÞèçêá ôï 1979 áðü ëëçíåò ãïíåßò óôï Óáí ÍôéÝãêï, óôçí ÁµåñéêÞ», λέει ο Τάκης, «στην Ελλάδα ήρθαμε το Ξεκίνησα με άλλα ακούσματα, πιο εμπορικά, δεν ήταν ακριβώς χιπ χοπ οι Snap! και οι Technotronik. Τους Æùíôáíïýò Íåêñïýò τους φτιάξαμε με άλλα τέσσερα παιδιά πριν από δέκα χρόνια και ήμουν πάντα ευχαριστημένος απ το συγκρότημα, απ τα παιδιά, απ την πορεία. Ο κόσμος μπορεί να ήθελε κι άλλο, αλλά δεν το έβρισκα απαραίτητο. Δεν τελείωσε άλλωστε, η συνέχειά του είμαστε τα ίδια τα μέλη του, το βρίσκω πιο σωστό να κινείται ο καθένας στο πεδίο που θέλει, χωρίς περιορισμούς από τους υπόλοιπους. Ίσως γίνει κάποτε κίνηση να ξαναενώσουμε το γκρουπ, είναι κι αυτό μέσα στο κόλπο Σταμάτησα κάποια στιγμή να βγάζω δίσκους και δήλωσα ότι δεν θα ξανακάνω CD επειδή είχα ξενερώσει με τη ραπ σκηνή στην Ελλάδα. Δεν ήθελα να είμαι κι εγώ τμήμα της. Μετά σκέφτηκα, γιατί να κάνω τη χάρη σε όλους αυτούς που ήθελαν να τα παρατήσω; Δεν επιστρέφω για να τους τη σπάσω, θέλω να εκφραστώ, το έχω ανάγκη». r «Ôï êïéíü µïõ åßíáé ðïñùµýíï. ÎÝñåéò ãéáôß; ÅðåéäÞ ãíùñßæïµáé µáæß ôïõò. Μπορούν να έρθουν να με βρουν να μιλήσουμε, δεν θεωρώ ότι είμαι πάνω απ αυτούς, είμαι ένας απ αυτούς. Ξέρω ότι χωρίς αυτούς δεν υπάρχω. Τους δίνω φωνή, αυτά που λέω εκφράζουν μια μεγάλη μερίδα απ όσους με ακούνε. Ξέρω ότι προσελκύω μεγάλη γκάμα κοινού που μπορώ να επηρεάσω. Μπορείς να δημιουργήσεις μια έκρηξη και είναι μεγάλη η ευθύνη. Δεν το κάνω. Οφείλεις να ρίχνεις τους τόνους. Απ την άλλη, δεν πρόκειται να αλλάξω κάτι σε αυτά που λέω, μεγαλώνοντας αλλάζεις απλά τον τρόπο. Προσπαθώ να το κρατάω όλο αυτό underground, κι ας το ξέρει λιγότερος κόσμος, για να μην κάνω εκπτώσεις. Θα μπορούσα να κάνω περισσότερο ποπ και να είχα πιο μεγάλες επιτυχίες, είναι τεράστια όμως η ευθύνη όταν σε ακούν 12χρονοι και 15χρονοι». r «ÎÝñåéò ðüôå åßóáé ðåôõ çµýíïò; Όταν μπορείς να σταθείς όρθιος και να πολεμήσεις ανά πάσα στιγμή. Όταν μπορείς να τα αφήσεις όλα πίσω σου για να προχωρήσεις. Επί τόπου. Όταν είσαι ελεύθερος. Επιτυχία δεν είναι τα λεφτά, είναι να σε αγαπάνε οι άλλοι». r «Ìå åíï ëïýí ôá ðñåæüíéá êáé ïé æçôéüíïé óôï äñüµï. Στεναχωριέμαι, τσαντίζομαι, γιατί σημαίνει ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον γι αυτούς, δεν υπάρχει περίθαλψη. Με ενοχλεί αφάνταστα όταν κάνεις τα νέα παιδιά άχρηστα. Θα με ρωτήσει κάποια στιγμή το παιδί μου και δεν θα ξέρω τι να του πω. Δεν είναι χειρότερος ο κόσμος απ ό,τι ήταν πριν από 100 χρόνια. Με ενοχλεί η αδιαφορία όμως και που όλοι ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους. Που κοιτάζουμε να βολευτούμε και όχι να λύσουμε κάποια προβλήματα». r «Ôï ñáð ãéá íá ôï êüíåéò üðùò åãþ èýëåé âñïµéü, èýëåé ëýñá. Κι αυτή τη λέρα τη σέρνω δέκα χρόνια πίσω μου. Δεν έχω μόνο κέρδος απ αυτό. Απ τα τραγούδια που λες σου μένει η στάμπα του αλήτη». r «ÊÜèå ðñùß ðïõ îõðíüù åõ áñéóôþ ôï Èåü που είμαι πίσω και συνεχίζω για άλλη μια μέρα. Είναι ευγνωμοσύνη σε αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ ως Θεό, στα πάντα γύρω μου, στο οξυγόνο, στη μουσική. Πρέπει να αρπάζεις τη μέρα και να τη ζεις σαν να είναι η τελευταία σου». r «Ç æùþ µå Ý åé äéäüîåé üôé ðüíôá õðüñ åé êáé êüôé Üëëï íá µüèåéò. Ότι δεν ξέρεις ποτέ, ότι πάντα υπάρχει κάποιος καλύτερος από σένα, ότι πάντα πρέπει να κρατάς πισινή και να βασίζεσαι στον εαυτό σου. Ότι πρέπει να τα περιμένεις όλα από όλους, αλλά και τίποτα από κανέναν». O Τaki Tsan θα εμφανιστεί στο An Club τη Δευτέρα 30 Ιουνίου.

14 ñåðïñôáæ 27 ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΚΕΝΤΡΟ Στον Άγιο Στέφανο και στη Δροσιά παρατηρείται η αγαπητή στην ελληνική επαρχία γραμμική εμπορική ανάπτυξη: μαγαζιά δεξιά και αριστερά του δρόμου, χωρίς πάρκινγκ. υπερβορεια αθηνα Μεζονέτες των ευρώ πλάι σε στάνες. Γραφικές πλατείες απέναντι από εμπορικά κέντρα σομόν αισθητικής. Ένα νέο τοπίο διαμορφώνεται στα υπερβόρεια προάστια, σχηματίζοντας το πιο περίεργο αστικό mix and match της δεκαετίας. Από τη ÄÝóðïéíá Ôñéâüëç. Φωτό: ÌáñéÜííá ÂåñéãÜêç Οπως στα αυτιά μας ακούγεται γραφικό πως κάποτε η περιοχή γύρω από τη Ìåóïãåßùí ήταν εξοχή, έτσι ίσως να ακούγεται τρεις γενιές μετά η ιδέα πως ο Äéüíõóïò, το ÊñõïíÝñé, ο ãéïò ÓôÝöáíïò, η ÄñïóéÜ, η ÓôáµÜôá ήταν μικρές κοινότητες, δασικές εκτάσεις και τόπος διακοπών. Κάποτε αυτή η περιοχή που θα μπορούσε κανείς πλέον να ονομάσει «υπερβόρεια προάστια» ήταν τόπος εξοχικής κατοικίας και προορισμός εκδρομών (να και κάτι που δεν έχει αλλάξει: O κόσμος πηγαίνει ακόμα να φάει πεϊνιρλί στη Δροσιά και παϊδάκια στη Σταμάτα). Τα πράγματα τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν αλλάξει ραγδαία, όπως και στην υπόλοιπη ÁôôéêÞ εξάλλου. Oι πρώην τόποι εξοχικών κατοικιών αρχίζουν να αποτελούν προέκταση του αστικού τοπίου: H Δροσιά και ο Άγιος Στέφανος αναπτύσσονται σε προάστιο της Αθήνας με εμπορικά κέντρα, μποτιλιάρισμα και τερατώδεις κατοικίες μέσα στο μπετόν, κι όλα αυτά χωρίς κανένα σχεδιασμό, σε ένα αχανές νομικό πλαίσιο σύμφωνα με το οποίο ο καθένας χτίζει όπου θέλει. Τα δημοτολόγια έχουν μεγαλώσει κατά πολύ, όπως μας διαβεβαίωσαν και οι αντίστοιχες δημοτικές Αρχές - συγκεκριμένους αριθμούς πάλι (ίσως και ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στους εν λόγω δήμους) δεν μας έδωσε κανένας. Εκτιμάται πάντως ότι η Δροσιά είχε κατοίκους το Το 2007 οι κάτοικοί τους έχουν φτάσει τους Η απογραφή του 2001 έδειχνε êáôïßêïõò σε Άγιο Στέφανο, Άνοιξη, Διόνυσο, Δροσιά, Καπανδρίτι, Κρυονέρι, Ροδόπολη και Σταμάτα. Οι ειδικοί στην αγορά κατοικίας λένε πως οι οικοδομές αλλά και η ζήτηση για κατοικίες στα υπερβόρεια προάστια έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Τα τελευταία δέκα χρόνια, σύμφωνα με τον Φάνη Σπηλιωτόπουλο, ιδιοκτήτη της αλυσίδας μεσιτικών γραφείων Infocasa, οι τιμές πωλήσεων κατοικιών στα υπερβόρεια προάστια έχουν υπερδιπλασιαστεί: Ιδιαίτερα η Δροσιά κι ο Άγιος Στέφανος γνωρίζουν μεγάλη άνθηση χάρη στις μεζονέτες. «Τα τελευταία δέκα χρόνια οι τιμές σε αυτές τις περιοχές έχουν ανέβει πάνω από 100%». Οι τιμές είναι ιδιαίτερα υψηλές: Mια μεζονέτα στη Δροσιά (γύρω στα 280 τετραγωνικά), σύμφωνα με τον κ. Σπηλιωτόπουλο, ξεκινά από τα ευρώ και στον Άγιο Στέφανο από τα ευρώ. Μαζί με την τάχιστη οικοδομική ανάπτυξη, ήρθε και η εμπορική - οι αριθμοί του ŵðïñéêïý êáé Âéïµç áíéêïý Åðéµåëçôçñßïõ για την έναρξη των εμπορικών επιχειρήσεων στην περιοχή δείχνουν μεγάλη αύξηση. Στη Δροσιά, στο τέλος της δεκαετίας του 90, οι ενάρξεις επιχειρήσεων κινούνταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα (2 το 1998). Το 2006 ο αριθμός είχε υπερδιπλασιαστεί. Οι ενάρξεις έφτασαν τις 14. Εννιακόσιες τριάντα πέντε εμπορικές ενάρξεις έγιναν τα τελευταία δέκα χρόνια σε Σταμάτα, Καπανδρίτι, Κρυονέρι, Άγιο Στέφανο, Άνοιξη και Δροσιά, ενώ και η Δροσιά και ο Άγιος Στέφανος απέκτησαν, εκτός από τα αναμενόμενα, πληθώρα εμπορικών κέντρων, μαγαζιών και σούπερ-μάρκετ. Ιδιαίτερα στον Άγιο Στέφανο και στη Δροσιά παρατηρείται η αγαπητή στην ελληνική επαρχία ãñáµµéêþ åµðïñéêþ áíüðôõîç: μαγαζιά χτισμένα στα δεξιά και στα αριστερά του δρόμου χωρίς καμιά πρόβλεψη για πάρκινγκ. Ακολουθώντας το μοντέλο της μονίμως μποτιλιαρισμένης Νέας Ερυθραίας, ç ëåùöüñïò Ìáñáèþíïò έχει πλέον αρχίσει και φρακάρει εξαιτίας μαγαζιών και εμπορικών κέντρων που έχουν χτιστεί κατά μήκος του δρόμου χωρίς πρόβλεψη για πάρκινγκ. «Όλα τα πολεοδομικά συγκροτήματα προσπαθούν να αποκτήσουν μια κεντρικότητα, να αναπαραστήσουν το ίδιο αστικό αθηναϊκό τοπίο. Αναπτύσσεται, άναρχα πάντα, μια ραχοκοκκαλιά ανάπτυξης. Γίνονται κέντρα πολυαναφοράς, ίδια με έναν κεντρικό άξονα που έχει ας πούμε μια τράπεζα, την ίδια μάρκα φαστ φουντ και πέντε έξι παρόμοια μαγαζιά» λέει ο ÃéÜííçò Ðïëýæïò, καθηγητής Πολεοδομίας στο ΕΜΠ. Εξάλλου, πουθενά αλλού δεν γίνεται τόσο εμφανής η πολεοδομική αναρχία που επικρατεί στην Αττική. Οι παρανομίες είναι υπερβολικά πολλές και υπάρχουν σε κάθε επίπεδο: Από τα αυθαίρετα που ξεπηδούν σε δασικές περιοχές, τις άπειρες μεζονέτες που χτίζονται με το γνωστό κόλπο του διπλού υπόγειου, μέχρι παρανομίες πολύ μεγαλύτερης έκτασης που συγκαλύπτονται συχνά και από τις ίδιες τις δημοτικές Αρχές. Αρκετές από τις περιοχές πολύ βολικά προ- αγιοσ στεφανοσ ΟΤΑΝ ΚΟΙΤΑΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ Αεροφωτογραφίες των υπερβόρειων προαστίων από το Google Earth. δροσια σπαθούν να υποστηρίξουν ότι προϋπήρχαν του 1923 (τις διέπει έτσι άλλο νομοθετικό πλαίσιο), όπως έγινε στον Άγιο Στέφανο: Το 1976 ο νομάρχης ανατολικής Αττικής πρόσθεσε στρέμματα δασικής έκτασης στον ήδη υπάρχοντα οικισμό. Άλλο ένα πάρεργο αυτής της αναρχίας είναι πως οι περιοχές μετατρέπονται σε ðñïýêôáóç ôïõ áóôéêïý êýíôñïõ, χωρίς τις κατάλληλες υποδομές. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως καμία από αυτές τις περιοχές δεν ανήκει στο κεντρικό δίκτυο αποχέτευσης (με εξαίρεση τη Δροσιά που έχει ξεκινήσει τις εργασίες για τοποθέτηση δικτύου αποχέτευσης), ενώ σε πολλές περιπτώσεις η υδροδότηση δεν γίνεται από την ΕΥΔΑΠ. Στην περίπτωση του Διονύσου, για παράδειγμα, το νερό είναι πολύ σκληρό για πόση, και μπορεί να καταναλωθεί μόνο με ειδικό φίλτρο. Οι δρόμοι ακόμα και στις περιοχές που δεν έχουν -ακόμα τουλάχιστον- μαγαζιά είναι το λιγότερο ανεπαρκείς για να καλύψουν τις ανάγκες ενός προαστίου. Η ëåùöüñïò Äéïíýóïõ έχει πλέον πρωινό και απογευματινό μποτιλιάρισμα - χωρίς βέβαια να έχει πεζοδρόμια ή επαρκή φωτισμό. Παρά την αύξηση πληθυσμού και εμπορικής δραστηριότητας οι συγκοινωνίες παραμένουν ανεπαρκείς. Το μόνο που υπάρχει REAL ESTATE STORIES Ìéá µåæïíýôá óôç ÄñïóéÜ ãýñù óôá 280 ôåôñáãùíéêü îåêéíü áðü ôá åõñþ êáé óôïí ãéï ÓôÝöáíï áðü ôá åõñþ. σε αυτές τις περιοχές είναι τα λεωφορεία. Kάθε περιοχή καλύπτεται από μια γραμμή λεωφορείου που τη συνδέει με την Κηφισιά (Άγιος Στέφανος/Βαρυμπόμπη/Κρυονέρι/Διόνυσος/Εύξεινος Πόντος/Ροδόπολη- Σταμάτα) και περνάει δυο φορές την ώρα (σε ώρες αιχμής μόνο γιατί μετά τις 8.00 περνάει μόνο μια φορά την ώρα). Το μόνο θετικό στην υπόθεση είναι πως σύμφωνα με τις εξαγγελίες του υπουργού Μεταφορών Ê. áôæçäüêç ο Ηλεκτρικός θα φτάσει μέχρι τον Άγιο Στέφανο και πιο συγκεκριμένα στο 20ό χλμ. της εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας με πέντε ενδιάμεσες στάσεις. Αυτό βέβαια αργεί ακόμα μιας και το έργο προβλέπεται να τελειώσει το 2014, αν και πηγές του υπουργείου Μεταφορών υποστηρίζουν πως μπορεί το έργο να τελειώσει και νωρίτερα. Στο μεταξύ, τα υπερβόρεια προάστια θα συνεχίζουν να γιγαντώνονται χωρίς κανένα σχεδιασμό ή ιδιαίτερη υποδομή. Το τοπίο της ελληνικής αναρχίας θα συνεχίζεται με μαγαζιά χτισμένα δίπλα σε παλιές πλατείες, στάνες και πρόβατα δίπλα σε μεζονέτες με καγκελάκια και διπλά υπόγεια και εμπορικά κέντρα θα χτίζονται χωρίς να υπάρχει ούτε αποχέτευση, μέχρι να φτάσει η περιοχή να θυμίζει τη Μεσογείων τρεις γενιές μετά.

15 Ρίκα Βαγιάννη Δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στο Παγκράτι, ζει στο Παλαιό Ψυχικό. Είναι ευγνώμων που, πλένοντας τα πιάτα, βλέπει ένα μικρό δάσος απέναντι. 29 AΠO ΤΟΝ Μ. ΗULOT ΦΩΤO: FREDDIE F. > Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ευτυχισμένα, τρομερά κοινά, μεσοαστικά. Έτσι νόμιζα. Μεγάλωνα με τη μαμά μου και τον πατριό μου που είχε παιδί από προηγούμενο γάμο, ο μπαμπάς μου είχε άλλα παιδιά απ τον επόμενό του γάμο και ο πατριός μου και η μαμά μου είχαν άλλο παιδί μεταξύ τους, αλλά όλοι βασικά τα πηγαίναμε μεταξύ μας αρκετά καλά και κάναμε πλάκες και εμένα αυτό μου φαινόταν καθημερινότητα. Το νορμάλ. Αργότερα κατάλαβα ότι οι οικογενειακοί φίλοι μας δεν είχαν την ίδια γνώμη. > Ως παιδί ήμουν μαυριδερή και τριχωτή. Και μελαγχολική. Σε μια γωνιά όλο διάβαζα, σκεφτόμουν ότι τίποτα δεν έχει νόημα και σημασία. Αφού λέγαν οι γονείς μου «πες μας ένα τραγουδάκι, χαμογέλα λίγο, μίλα στους ανθρώπους». Τίποτα εγώ. Μετά, κατά τα 16 που άρχισα να ασχολούμαι με τα αγοράκια, έγινα ξαφνικά πολύ εξωστρεφής. > Από μικρή ήθελα να δουλέψω στο θέατρο. Αποκλειστικά. Ως ηθοποιός. Τέλειωσα τη δραματική σχολή του Εθνικού. Δεν μου βγήκε. Ήμουνα κακομαθημένο παιδί, δεν την άντεχα εγώ τη φτώχια. Ήμουν όμως κι υπερήφανη, ήθελα να είμαι ανεξάρτητη οικονομικά, να μην παίρνω χαρτζιλίκι απ τους γονείς μου. Άρχισα έτσι να δουλεύω στα περιοδικά. > Ως ηθοποιός δούλεψα 7 χρόνια. Τι «Μινόρε της Αυγής», τι Ηρώδεια, τι Επίδαυροι, τι χοροί στα Εθνικά Θέατρα, τι αρχαίο δράμα, τι commedia dell arte. Και φυσικά όλο το flip side: τι βιντεοταινίες, τι βάτα, τι καμένο ξασμένο μαλλί, τι επιθεώρηση της κακιάς συμφοράς, τι νυχτερινό κέντρο Είχα ακόμα και πρόταση να εμφανιστώ στο «Διογένη»!... Με κλειστό μικρόφωνο φυσικά, γιατί τραγουδάω σαν καρακάξα. > Όλα αυτά με οδήγησαν σε μια απόγνωση εσωτερική, γιατί είναι διαφορετικό να φοράς φτερά και να βγαίνεις στην επιθεώρηση με μαγιό και διαφορετικό αυτό που έχεις στο μυαλό σου - να παίξεις δυο ρόλους σε θεατρικά σύνολα της προκοπής. > Δεν μου βγήκε καθόλου αυτό το χαρτί, της υποκριτικής. Αργότερα βέβαια ανακάλυψα ότι υπήρχε ένας πολύ σοβαρός λόγος: Δεν είχα καθόλου ταλέντο! > Στην τηλεόραση μπήκα από την άλλη πόρτα. Από την πόρτα της παρουσιάστριας στην τότε ΝΕΤ - μόλις είχε μεταλλαχθεί από ΥΕΝΕΔ. Βοηθός σε τηλεπαιχνίδι. Αν σου πω ότι ξεκίνησα το 1986, θα λιποθυμήσεις; Το λέω αυτό και πέφτει στην παρέα μια αμήχανη σιωπή. > Δουλεύοντας στα περιοδικά αναγκαστικά εξελίχθηκα κι έφτασα να γίνω στα 28 μου διευθύντρια στο «Cosmopolitan». Ήταν πολύ αστείο γιατί είχα μια καλή δουλειά, πήγαινα σε συσκέψεις, έκανα όλο αυτό το σετ με επαγγελματικά ταξίδια, λιμουζίνες, Plaza, χαιρετούρες με τον Tramp - τον θυμάμαι να κυκλοφορεί με την μπανάνα-πορτοφόλι στη μέση και πορτοκαλί μαλλί βαμμένο με σαμπουάν απ το σούπερ-μάρκετ. Και μετά να γυρίζω στην Ελλάδα και να πρέπει να κάνω γύρισμα. Έκανα την υπηρέτρια, τρίτο ρολάκι σε μια βιντεοταινία γυρισμένη στα αρπαχτά. Ήταν σουρεαλιστικό. οιαθηναίοι Who's that dog? Oνόμασε το σκύλο της Τaxi. «Όπου και αν είμαστε, φωνάζουμε Τaxi και εμφανίζεται». > Είμαστε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα μεταβατική περίοδο στα media. Λένε ότι πεθαίνουν οι χάρτινες εκδόσεις και ότι η συμβατική τηλεόραση είναι στα σπαράγματα. Σπάει η σφαίρα επιρροής. Αν ήμουν ολιγάρχης του Τύπου στην Ελλάδα, θα είχα κλάσει μέντες. > Το χειρότερο που έχω διαβάσει για μένα ήταν το Είχαν γράψει σε ένα πολύ καλό περιοδικό με μεγάλη κυκλοφορία ότι βλέπουμε αυτή την κοπέλα στην τηλεόραση και μας δημιουργείται η εντύπωση ότι δεν πλένεται, δεν κάνει μπάνιο, ότι μυρίζει. Δεν σου κρύβω ότι είχα βάλει τα κλάματα. Βασάνισε τόσο το μυαλό μου να μάθω τι οδήγησε ένα νέο άνθρωπο να γράψει κάτι τέτοιο που κατάλαβα ότι είναι άβυσσος τα κίνητρα των ανωνύμων. Δεν ξαναστενoχωρήθηκα ποτέ. Ήταν σαν να έχεις τρακάρει με νταλίκα. Μετά, τα μικροχτυπήματα στον προφυλακτήρα δεν σε νοιάζουν. > Μια τραγουδίστρια που κάνει πίστα θα την καταλάβω, αν προσέξει πώς θα είναι χτενισμένη και η τελευταία βλεφαρίδα της. Αυτό που δεν μ αρέσει είναι ο τρόπος που είναι μακιγιαρισμένες οι παρουσιάστριες των ειδήσεων. Πρόκειται να πει ότι έγινε σεισμός και σκοτώθηκαν 80 χιλιάδες άνθρωποι και έχει το ουράνιο τόξο πάνω απ το βλέφαρο τόσο προσεκτικά απλικαρισμένο λες και θα βγει να τραγουδήσει. > Σκέφτομαι να ιδρύσω ένα σύλλογο που θα λέγεται «σύλλογος προστασίας για τα τριγενή και τρικατάληκτα» για να μη λένε πια «σχηματίστηκε μια σαφή άποψη» ή «θα μακιγιαριστείς με μια διαφανές μάσκαρα». Δεν θέλω να κάνω την εστέτ, αλλά αφού ζεις, τρως, πληρώνεις το ενοίκιό σου από τα ελληνικά, τουλάχιστον δείξε κι ένα σεβασμό. > Μπορεί να μην έχω περάσει καμιά κακουχία, αλλά αλήθεια σου λέω, είμαι ευτυχισμένη επειδή έχω ψωμί. Τρελαίνομαι από χαρά που μπορώ να έχω ένα δασάκι μπροστά απ το σπίτι μου και να το βλέπω όταν πλένω τα πιάτα, που μπορώ και βγαίνω το πρωί. Νομίζω ότι είμαι ο πιο πλούσιος και τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Αν ήμουν θρήσκα θα ήμουν συνέχεια στα κεριά, στις δεήσεις και στις ευχαριστίες. > Και ερωτευτεί έχω, και τραβηχτεί έχω κι εγώ σαν κορίτσι, και απογοητευτεί. Κατά την ηλικία. Στην εφηβεία και στα νιάτα μόνο αίμα, δάκρυα κι ιδρώτας για τα γκομενικά. Μετά η ζωή μοιράζεται. Δεν είμαι άνθρωπος που θα σου πει αν δεν είμαι ερωτευμένη δεν ζω, δεν υπάρχω. > Τι θα ήθελα για το γιο μου; Να είναι υγιής, να είναι καλός, να αγαπάει τα παιδιά και τα ζώα και να μάθει να ζει με λίγα. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις να ζεις με λίγα. Όχι σαν άσκηση πολιτικής, νομίζω ότι είναι σημαντικό για την ψυχή σου. Αν θέλεις πολλά κι ακόμα περισσότερα δεν γίνεσαι ποτέ χαρούμενος. > Την Αθήνα την έχω ξεπατώσει, αλλά τώρα οι συνθήκες της ζωής μου με έχουν περιορίσει αρκετά σε έναν κύκλο σαν το Hampstead. Όλα τα έχω ξετινάξει: τα κλαμπ, τα περιθωριακά, τα μεγάλα, τα κουτούκια, τις πίστες. Υπήρξα ένα παιδί που του άρεσε όλα να τα βλέπει, να τα μυρίζει, να τα σκαλίζει. Τώρα αναγκαστικά λόγω παιδιού έχω μαζευτεί πάρα πολύ. Πάω στην ΕΡΤ, στο Βασιλόπουλο, στο κομμωτήριο και στις κούνιες. Δεν με πειράζει, είναι κι αυτό πολύ ωραίο ταξίδι. > Η ζωή δεν με έχει μάθει ειλικρινά τίποτα και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Έχω πια συμβιβαστεί με την ιδέα ότι δεν ξέρω καθόλου τι μου γίνεται και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ. Μπορώ να επιβιώσω λίγο στα πρακτικά, αλλά στο υπόλοιπο concept που λέγεται ζωή δεν ξέρω τι μου γίνεται! Η Ρίκα Βαγιάννη αρθρογραφεί στο «Έθνος» και στις «Εικόνες». Η εκπομπή της «Green Team» επιστρέφει στην ΕΤ1 από το Σεπτέμβριο.

16 aðüøåéò & ó üëéá KùóôÞò Ðáðáãéþñãçò êåíôñï äçëçôçñéáóåùí ΓΡΑΙΚΟ- ΡΕΧΑΓΚΕΛ Τα προπονητικά αμαρτήματα του Ρεχάγκελ στην Αυστρία, εκεί όπου αν το Euro ήταν σεμινάριο ποδοσφαίρου, θα αποχωρούσαμε αδιάβαστοι, καθυστερημένοι, κομμάτι γελοιοποιημένοι, και κυρίως με μαύρες σκέψεις για το μέλλον. Áí õðïèýóïõµå üôé ï Ãåñµáíüò êáôáöýñåé íá öôüóåé óôçí ÁöñéêÞ, èá ñåéáóôïýí ðïëëü êáé µåãüëá ðïôüµéá ãéá íá ôïí îåðëýíïõí. ¼ôé èá öýãåé íý ôá åßíáé âýâáéï, ôï Üó çµï åßíáé üôé èá ðïõí ôåëéêü ðùò ïõäýðïôå Þñèå. Αυτό που δεν υποψιάζεται ο ντόπιος ποδοσφαιρόφιλος είναι ότι το «δράμα» του Ñå Üãêåë δεν αφορά τις σχέσεις του με το ελληνικό κοινό (το οποίο του είναι ξένο) αλλά με το γερμανικό μιντιακό κόσμο ο οποίος του ρίχνεται εδώ και χρόνια, ειδικά αφότου αρνήθηκε να αναλάβει την Εθνική τους, καταγγέλλοντάς τον για «χωριάτη», για «ανειλικρινή» και ψιλοτυχοδιώκτη. Η πτυχή είναι ενδιαφέρουσα, κυρίως γιατί μας βγάζει από την ντόπια μικροψυχία και γκρίνια και μας ξαναβάζει στο παιχνίδι από άλλη πόρτα. Το ερώτημα είναι απλό: Τι πρόσθεσε ο Ρεχάγκελ στην Εθνική όταν έκανε συναρπαστική επίδειξη τύχης και ισχύος και τι της αφαίρεσε ώστε να έχουμε το τωρινό χάλι; Ρεαλιστικά το συν και το πλην αφορούν εξωποδοσφαιρικούς παράγοντες. Ο Γερμανός δεν «μπλέχτηκε» με μικρότητες, εμπιστεύτηκε ένα συγκεκριμένο αριθμό παικτών, ενέπνευσε αυτοπεποίθηση στους επαρχιώτες του Νότου. Από την άλλη δεν δίδαξε τίποτα στους παίκτες η άμυνα με τα τρία σέντερ μπακ ανήκε στον ÊõñÜóôá, το παιχνίδι των μέσων δεδομένο, όσο για την επίθεση (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα) αφορούσε το κεφάλι του áñéóôýá. Τακτική Ρεχάγκελ ουδέποτε υπήρξε αντίθετα το φρόνημα Ρεχάγκελ ήταν το μόνο που έδωσε και πήρε επί χρόνια. Το θλιβερό με την Εθνική, στα τρία ματς που έδωσε χωρίς να αποκομίσει τίποτα, δεν ήταν οι ήττες. Ήττες έκαναν και άλλες Εθνικές, εμφανώς καλύτερες από του Γερμανού. Τόση γύμνια όμως, τόση παραλυσία, τόση ανεπάρκεια (τεχνική και δυναμική) είναι αμαρτήματα προπονητικά. Το θέαμα του δευτέρου ημιχρόνου με την (παγκίτικη) Éóðáíßá ήταν σπαρακτικό όχι μόνο για τη συντριπτική ανωτερότητα των Ιβήρων, αλλά διότι βλέπαμε χωρίς να θέλουμε μιαν ομάδα-σούργελο που γελοιοποιήθηκε και κυριολεκτικά δεν μπορούσε να τρέξει. Δεδομένου ότι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχει περίπτωση η θετική δύναμη να μη σέρνει πίσω της μια συμμορία προπαγανδιστών και κερδοσκόπων, οφείλουμε να τονίσουμε ότι η βιοτεχνία που έχει στηθεί γύρω από το πρόσωπο του Ρεχάγκελ πνέει τα λοίσθια. Αν υποθέσουμε ότι ο Γερμανός καταφέρει να φτάσει στην ÁöñéêÞ, θα χρειαστούν πολλά και μεγάλα ποτάμια για να τον ξεπλύνουν. Ότι θα φύγει νύχτα είναι βέβαιο, το άσχημο είναι ότι θα πουν τελικά πως ουδέποτε ήρθε. Πέρα από τα νεοελληνικά «κουσέλια» που φυτρώνουν παντού, μπορούμε να εκτιμήσουμε -ψύχραιμα και ποδοσφαιρικά- τις κάποιες προόδους που έχει (ή που θα ήθελε να έχει) σημειώσει το άθλημα. Αρχίζουμε από τη διαιτησία φυσικά, διότι η óöõñß ôñá δεν είναι πια ψυχρή παρέμβαση, απεναντίας μετέχει «τεχνικά» σε κάθε φάση και κίνηση. Οι ειδήμονες του αθλήματος διαπίστωσαν ότι με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και τη σφοδρή «δόση» αντοχής και δυναμικότητας που έλαβαν οι παίκτες, το άθλημα κινδύνευε να βαλτώσει στις αρνητικές του δυνάμεις. Αν ο αμυντικός έχει τόσα πλεονεκτήματα έναντι του επιθετικού (σπρωξίματα, τράβηγμα φανέλας, τάκλιν, μαρκάρισμα με τεντωμένο πόδι, ενίοτε χαστούκια, αγκωνιές και σκέτες κλοτσιές), τότε η τεχνική των χαφ και των κυνηγών θα πρέπει να υπερενταθεί, ειδάλλως αντίο επίθεση. Η äéáéôçóßá αποφάσισε λοιπόν: Το άθλημα πρέπει να προοδεύσει από τη δυναμική πλευρά του. Πώς; Αφήστε τα σκληρά μαρκαρίσματα, μη διακόπτετε τη ροή του ματς για μικροπράγματα και χαζοκλοτσιές, εκείνο που προέχει είναι η εξέλιξη της φάσης, η ολοκλήρωση της προσπάθειας, κι ας αφήνει σε κάθε επίθεση «νεκρούς» πίσω της. Μουντζούρες φυσικά δημιουργούνται στα κόρνερ όπου οι αμυντικοί μόνο γκλομπς δεν χρησιμοποιούν, αλλά η διαιτησία δίνει κι εκεί ποιητική άδεια. Με το κορμί του ο καθένας, αρκεί Η να σκέφτεται. κάθοδος των χαφ με κατοχή μπάλας μέχρι τη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου έχει καταστεί δαιμονικός γρίφος. Οι προπονητές είδαν το πράγμα στρατιωτικά: Πώς θα περάσουμε το ναρκοπέδιο για να βρεθούμε σε θέση βολής; Ταχείς παίκτες μπορούμε να βρούμε, αλλά αρκεί αυτό; Ταχύτητα χωρίς ντρίμπλα δεν έχει νόημα. Όπως δεν έχει νόημα και η ντρίμπλα χωρίς δυναμικότητα. Το νέο πρότυπο που δημιουργήθηκε είναι βέβαια ο ÊñéóôéÜíï ÑïíÜëíôï. Επιτίθεμαι δεν σημαίνει απλώς ότι τρέχω ή κατέχω την μπάλα, αλλά κυρίως ότι μειώνω τον αριθμό των παικτών της αντίπαλης άμυνας. Άρα κυνηγός ή επιθετικός χαφ που αδυνατεί να υπερφαλαγγίσει αντίπαλο (παράδειγμα ο Êáñáãêïýíçò) παίζει ποδόσφαιρο της παρελθούσης εικοσαετίας. Δεν υπάρχει παίκτης στην Εθνική μας που να υπερφαλαγγίζει αντίπαλο. Τελεία και παύλα. Η ομορφιά της ολλανδικής ή της πορτογαλικής επίθεσης έγκειται σε αυτό ακριβώς: Τα πουλέν περνάνε τη σέντρα κι από κει και μπρος -δίκην λόχου καταδρομών- υπερφαλαγγίζουν όποιον βρουν μπροστά τους, κρύβουν την μπάλα και τελικά επιβεβαιώνουν στον αντίπαλο τερματοφύλακα μια από τις φοβίες του: «Το τέρμα παραείναι μεγάλο» Χωρίς περιστροφές, η συμμετοχή στο τουρνουά Αυστρίας-Ελβετίας δεν αφορούσε κάποια κατάκτηση Κυπέλλου αν τη δούμε σαν συμμετοχή σε ένα προωθημένο σεμινάριο ποδοσφαίρου, διαπιστώνουμε ότι αποχωρούμε αδιάβαστοι, καθυστερημένοι, κομμάτι γελοιοποιημένοι, και κυρίως με μαύρες σκέψεις για το μέλλον. Υπάρχει έστω και ένας παίκτης μας που θα τον ήθελε μια άλλη Εθνική; Ούτις. Óêßôóï: Denis Lhomme Íßêïò ÄÞµïõ yðåñkeimena ñþóôïò Ìé áçëßäçò ðáñáôçñçôçó ΕλευΘερία με απαγορεύσεις; Αντιγράφω από το in.gr: «Με το σύνθημα δεν είμαι του αντρός μου γυναικείες οργανώσεις αντιδρούν στο νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που δίνει τη δυνατότητα στις συζύγους να διατηρούν το ίδιο επώνυμο, και καταγγέλλουν ότι στην πατριαρχική Ελλάδα αυτό σημαίνει να αφήνονται οι γυναίκες βορά στις πιέσεις για αλλαγή του επωνύμου τους μετά το γάμο. Με το νομοσχέδιο που εγκρίθηκε προ ημερών από την Κυβερνητική Επιτροπή αλλάζει ένα σημαντικό άρθρο του νόμου 1329/1983, που υιοθέτησε η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για το οικογενειακό δίκαιο και αποτέλεσε τομή για τα γυναικεία δικαιώματα στην Ελλάδα και για την ισότητα των δύο φύλων στην οικογένεια. Συγκεκριμένα προτείνεται η γυναίκα να μη διατηρεί αναγκαστικά το οικογενειακό της επίθετο, όπως προβλέπει ο ισχύων νόμος, αλλά να παίρνει αυτό του συζύγου, εφόσον υπάρχει συναίνεση και των δύο». Αυτά η είδηση. Για το θέμα είχα διαφωνήσει με το δημιουργό του νομοσχεδίου, τον εκλιπόντα φίλο μου Γιώργο Κουμάντο, ήδη πριν ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Γράφω πάλι από την Êýðñï. Τη μικρογραφία της Ελλάδας, αλλά με καλύτερες, εγγλέζικες επιρροές. Εμάς, δυστυχώς, μας έλαχαν κατακτητές Τούρκοι Συχνές οι επισκέψεις μου στο νησί, όπου πάντα ανακαλύπτω ενδιαφέρουσες δημοσιογραφικά πτυχές της καθημερινής ζωής. Είναι και το πολιτικό της θέμα που πάντα έχει πράγματα να σου δώσει. Ο ñéóôüöéáò είναι αίφνης «ο πρόεδρος με το ανθρώπινο πρόσωπο». Κανείς δεν πιστεύει στα σοβαρά πως μπορεί να κάνει ουσιαστικά πράγματα με το συμπαθές του χαμόγελο, αλλά οι πλείστοι δηλώνουν ευχαριστημένοι. Εκτός από το φίλο μου τον ÂÜóï, που πιστεύει πως «ο πολιτικός λόγος και η πολιτική πρακτική δεν μπορούν να αντικατασταθούν από ανώδυνες εκδηλώσεις Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων καλλιτεχνών» που γίνονται συνήθως σε «ουδέτερες έδρες» και προσελκύουν το ενδιαφέρον και την προσέλευση ελαχίστων. «Να πάνε μαζί Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι πολίτες και να καθαρίσουν ένα χωριό στο Βορρά και άλλο ένα στο Νότο, συμβολικά, από τα αγριόχορτα και τα σκουπίδια, για να μη λαμπαδιάσουν και αυτά ετούτο το καλοκαίρι, να πω μάλιστα, αυτή είναι κάποια ουσιαστική προσέγγιση» λέει. «Αλλά να πάω να δω μιαν έκθεση με πέντε πίνακες ενός Ελληνοκύπριου και άλλους πέντε ενός Τουρκοκύπριου, που μάλιστα γεννήθηκαν και ζουν στο Ëïíäßíï και έρχονται στη Κύπρο μόνο για διακοπές, συγγνώμη, αλλά αυτό λέγεται κάτι άλλο που δεν μου επιτρέπεται να πω». Έχει δίκιο ο φίλος μου. Είναι πολλά χρόνια τώρα που καταγινόμαστε στην Κύπρο με εκδηλώσεις, γενικώς. Ακόμα και σε άλλα ζητήματα, της καθημερινότητας ας πούμε - σκεφθείτε ότι έχει να γίνει απεργία στο νησί από τη δεκαετία του 70. «Μήπως όλα πάνε καλά;» θα αναρωτηθείτε ίσως. Πάνε, βεβαίως. Για τις 10, 20, 30 οικογένειες που «κυβερνούν» το νησί, αν μ εννοείτε, καθότι και στην Ελλαδίτσα μας, αναλογικά, τα ίδια έχουμε. Όμως, η áêñßâåéá εδώ είναι πολύ πιο τσουχτερή απ ό,τι στην Ελλάδα. Κάποτε «παράδεισος της φτήνιας», τώρα μια «μικρή Μόσχα ριγμένη στο πέλαγο»! Απαγορευτική για νορμάλ τουρίστες και επισκέπτες, ό,τι πρέπει για τους σύγχρονους σωτήρες της κυπριακής οικονομίας, τους åê Ñùóßáò «ïëéãüñ åò» που έχουν πια στο νησί πανίσχυρη κοινότητα. Την ημέρα που «όλη η Ευρώπη» διαμαρτυρόταν στις ÂñõîÝëëåò κατά της ακρίβειας, η Κύπρος χάζευε τα πλήθη από την τηλεόραση και αναρωτιόταν «γιατί δεν ξεσηκώνομαι κι εγώ κάποτε;» Μα για τους ίδιους λόγους που και εμείς στην Ελλάδα δυσκολευόμαστε να ξεσηκωθούμε: Γιατί «είμαστ όλοι γνωστοί», κοντοχωριανοί. Γιατί οι επιχειρήσεις είναι στα χέρια λίγων που ελέγχουν πλήρως την αγορά. Γιατί οι επιτροπές ανταγωνισμού είναι μόνο επιτροπές. Στην Κύπρο, μάλιστα, λόγω «έλλειψης δουλειάς», σκοπεύουν να την κλείσουν. Γιατί τσιμπάμε και αγοράζουμε σαν τα ζώα. Τυφλά. Γιατί αγοράζουμε περισσότερα απ όσα χρειαζόμαστε. Γιατί, κάπου είμαστε και εμείς με έναν τρόπο εικοσιπέντε χρόνια. Η θέση μου ήταν πως η ελευθερία και η ισότητα δεν προωθούνται με απαγορεύσεις. Δεν είναι δυνατόν ένας νόμος να ΑΠΑΓΟ- ΡΕΥΕΙ στη γυναίκα να πάρει το επίθετο του άντρα της -ή όποιο άλλο- αν το επιθυμεί η ίδια. Δεν γνωρίζω άλλη χώρα στην οποία να ισχύει παρόμοια απαγόρευση. Αν μία γυναίκα είναι και νιώθει ελεύθερη, μπορεί να αντισταθεί στις πιέσεις. Αν δεν μπορεί, «δεν της πρέπει ελευτεριά» (Σολωμός). Σκεφθείτε να υποστηρίζαμε όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα με απαγορεύσεις. Π.χ. να προστατεύεις την ελευθερία του λόγου του ενός, αφαιρώντας το λόγο από τους άλλους. Τότε είχα αντιπροτείνει, σαν μέτρο ισότητας, το να μπορούν και οι άντρες να παίρνουν το επίθετο της γυναίκας τους καταλύοντας την πατριαρχική αλυσίδα. Αυτή θα ήταν η απόλυτη εξίσωση. Αγαπητές φεμινίστριες, ελευθερία δοτή, υποχρεωτική, που προστατεύεται με απαγορεύσεις, δεν είναι ελευθερία. Εγώ, τουλάχιστον, θα ντρεπόμουνα να κάνω χρήση διαπλεκόμενοι. Απλώς οι κύκλοι αλλάζουν. Όσο πιο μικρός τόσο πιο ισχυρή η διαπλοκή. Γιατί αύριο θα έχουμε ξεχάσει εκείνο που μας καίει σήμερα και θα βρούμε άλλο προσωρινό θέμα για να πορευόμαστε. Γιατί, τέλος, όταν κοιτάμε τον περίφημο «καθρέφτη της κοινωνίας», κάποιο θαύμα γίνεται («ελληνικό», μάλιστα, το λένε) και, αντί να ιδούμε πολλούς, βλέπουμε μόνον έναν: τον εαυτό μας. Στα êáôå üµåíá åäüöç ο τρόπος και οι ρυθμοί της ζωής είναι εντελώς διαφορετικοί. Αυτό δεν καθορίζεται μόνο από τα λιγότερα χρήματα που ασφαλώς και υπάρχουν εκεί. Είναι και θέμα ταμπεραμέντου. Υπάρχουν, πιστεύω, λαοί που ζουν μια χαρά με τα λίγα και άλλοι που, όσα κι αν έχουν, θα κλαίγονται και θα επίζητούν κι άλλα. Το «οικονομικό χάσμα» η ÅõñùðáúêÞ íùóç ήδη προσπαθεί να το γεφυρώσει. Η αλήθεια είναι πως βοηθάει σε αρκετό βαθμό και η Κυπριακή Δημοκρατία. Αλλά και πάλι δεν πιστεύω ότι θα επιτευχθεί ποτέ συνύπαρξη ή θα επιτευχθεί σε πολλές δεκάδες χρόνια. Οι μεν χορταίνουν με το τίποτα. Οι δε με τίποτα.

17 ÄçµÞôñçò ÐïëéôÜêçò popaganda Trans Euro Express Πιο πολύ κι από την επιτυχία των Τούρκων στο Euro, κατά βάθος ζηλεύουμε που έχουν έναν ποδοσφαιρικό προκαθήμενο σαρξ εκ της σαρκός τους σαν τον Φατίχ Τερίμ. Eνας φίλος μου βρέθηκε στη Χαϊδελβέργη την ημέρα της πρόκρισης της Eθνικής Γερμανίας επί της Πορτογαλίας. Μια από τις σπάνιες φορές που επικράτησε ο σωματότυπος έναντι της τεχνικής σε μια διοργάνωση με ωραία ματς γενικά και τον πέλεκυ της ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης να πέφτει βαρύς στα κεφάλια τόσο των κορεσμένων celebrities όσων και των «Üµðáëùí» (όσο πάντως κι αν χαίρεται κανείς με τη φρεσκάδα, το ταλέντο και τη δυναμική της ρώσικης ομάδας, υπάρχει και η ανάποδη όψη: κι άλλο νερό στο μύλο του Πούτιν;). Στη Γερμανία λοιπόν είδε από πρώτο χέρι τους πρωτοφανείς και έξαλλους πανηγυρισμούς των νεαρών οπαδών στους δρόμους της πόλης. Είδε επίσης και τους «ώριμους» πολίτες να παρατηρούν με σοκ, δέος και βδελυγμία αυτές τις πανηγυρικές εκδηλώσεις με τις σημαίες και τα πανό, λες και ήταν μάρτυρες της κυοφορίας του ÔÝôáñôïõ ÑÜé. Πού να ακούγανε και τους Έλληνες σπορτκάστερ που επιμένουν να χρησιμοποιούν μιλιταριστική ορολογία του Β Παγκοσμίου Πολέμου και μιλάνε (και γράφουν) ακόμα για την «åðýëáóç ôùí ÐÜíôóåñ» και άλλα τέτοια. Γερμανοί με σημαίες στους δρόμους: Υγιές φαινόμενο και δείγμα απελευθέρωσης από τα ενοχικά συμπλέγματα ή σύμπτωμα υποχώρησης σε ακραίες εθνικιστικές συμπεριφορές; Μάλλον το πρώτο. Μπούχτισαν οι νεολαίοι με το βάρος της «πιο πολιτισμένης χώρας» της Ευρώπης. Πόσω μάλλον όταν πρέπει να ανέχονται να βλέπουν τους δύο βασικούς επιθετικούς τους να παίζουν εναντίον μιας άλλης χώρας (της Πολωνίας) και να μην πανηγυρίζουν τα γκολ που της βάζουν επειδή αισθάνονται συναισθηματικά δεμένοι μ αυτή την αντίπαλη χώρα, αφού εκεί γεννήθηκαν. Και να τους χειροκροτούν κιόλας γι αυτό, αφού έτσι επιβάλλει ο σύγχρονος ποδοσφαιρικός πολιτισμός. Παράνοια. Και οι εγχώριοι φοβικοί êïõëôïõñéüñçäåò -που φρίκαραν με τον κοσμάκη που πανηγύριζε στο προηγούμενο Euro- χειροκροτούν επίσης τέτοιες ανόητες συμπεριφορές. Δεν έχει να κάνει με πατριωτικά ένστικτα η υποστήριξη της Εθνικής όσο με τις μνήμες από την εποχή που ήσουν παιδάκι (αγοράκι), έπαιζες μπάλα και φανταζόσουν ότι σε επέλεγαν για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας σου με μοναδικά κριτήρια την αξία σου και το γεγονός ότι γεννήθηκες σ αυτήν τη χώρα. Ούτε το μπάτζετ (όπως στους συλλόγους) ούτε κάποιοι νομάδες Βραζιλιάνοι μπορούσαν να σου κόψουν το δρόμο. Αυτό είναι όλο με την åèíéêþ ομάδα. Υπάρχουν βέβαια και οι ακόμα πιο βλάκες συμπατριώτες μας, οι οποίοι πριν τέσσερα χρόνια τράβαγαν τις πιο ακραίες εθνικιστικές κορώνες και τώρα εγκαλούν τους Τούρκους για πατριωτικό παροξυσμό και βίαιη καφρίλα. «Turkey is the new Greece», όπως αναπόφευκτα θα γράψει κάποιος τεμπέλης Βρετανός αθλητικογράφος. Τελικά όμως μάλλον δεν ζηλεύουμε τόσο την ομάδα της Τουρκίας όσο το γεγονός ότι έχουν προπονητή-ηγέτη σαρξ εκ της σαρκός τους, τον Öáôß Ôåñßµ. Διότι ο προπονητής είναι το «πρόσωπο» τελικά, ο διευθυντής (όχι ο CEO), ο πρωθυπουργός, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο αρχιεπίσκοπος. Το ποδόσφαιρο είναι μυθολογία, είναι επίμονο φολκλόρ: Αφαίρεσε την ίντριγκα, τις φήμες, το παρασκήνιο, τις προσωπικότητες, το δράμα και τι μένει; Έντεκα εναντίον έντεκα (άσχετα αν στο τέλος το παίρνουν οι Γερμανοί ή όχι). Αυτό που χρειάζεται η Εθνική Ελλάδας είναι όχι μόνο έναν αρχιμηχανικό σφριγηλής ομαδικότητας, όπως υπήρξε ο Γερμανός, αλλά έναν καλό Έλληνα προπονητή με προσωπικότητα. Και φιλοσοφία. Σαν τον Τερίμ. Ή σαν τον αείμνηστο ÌðñÜéáí Êëáö -οι ίδιοι οι Άγγλοι βέβαια τον φοβόντουσαν- με τον υπαρξιακό ρασιοναλισμό του («Δεν πιστεύω στην τύχη, είμαι σοσιαλιστής» έλεγε) να φωνάζει ενάντια στις σέντρες και στις γιόμες: «Αν ο θεός ήθελε να παίζουμε ποδόσφαιρο στα σύννεφα, θα τους είχε βάλει χορτάρι». Το πιο κοντά που έχουμε φτάσει σε τέτοιες προσωπικότητες είναι ο Íßêïò ÁëÝöáíôïò, ο οποίος τελικά είναι πιθανό να αναγνωριστεί από την ιστορία ως μια περίπτωση ανθρώπου αδικημένου από τον εαυτό του και τις εμμονές του («μέχρι να μαρκάρουν οι δικοί μας, οι Τούρκοι έφτασαν στο Σύνταγμα» ήταν πάντα μια από τις πλέον παροιμιώδεις φράσεις του). Ατυχήσαμε όμως κατά το παρελθόν. Ούτε Έλληνας Τερίμ ούτε Έλληνας Μπράιαν Κλαφ. Και δεν αναγνωρίζουμε ακόμα την ειρωνεία ότι ο Ñå Üãêåë έχει το όνομα του Όθωνος, του πρώτου βασιλιά που είχε έρθει ως μεταγραφή απελπισίας στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος. Και του δώσαμε και το γελοίο παρατσούκλι «Ρεχακλής». Δηλαδή, έλεος. Κι αν δεν μπορούμε να έχουμε αντίστοιχο Τερίμ (είναι αργά πια μάλλον), ας βρούμε τον αντίστοιχο Γιοακίμ Λεβ. Με ελληνικό επίθετο (σόρι Ντούσαν). απο τον Σωκρατη ΣωκρατουΣ eikoneσ απο την αθηνα ÄçµÞôñçò Ñçãüðïõëïò Για Μοναστηράκι έγραφα και Μοναστηράκι δεν βλέπατε / να τι γίνεται στην πλατεία από ψηλά / το δυτικό κομμάτι προχωράει γρήγορα και το ψηφιδωτό που στρώνεται μας αρέσει πολύ / ο στόχος για μερική παράδοση της πλατείας μέσα στον Ιούλιο δεν μου φαίνεται τελικά τόσο απίθανος / όλα γίνονται, καλή καρδιά να υπάρχει / πολύ μουρμούρα για τον Νικήτα Κακλαμάνη / νομίζω έχει χάσει εντελώς πια το προεκλογικό του momentum / η ιστορία με το αιφνιδιαστικό σφράγισμα του Λυκαβηττού εξελίχθηκε σε επικοινωνιακό αυτογκόλ, αν και ο δήμος δεν είναι ο μόνος που έχει ευθύνες για το απίστευτο αυτό μπάχαλο / δεν είναι δυνατόν να υπάρχει κάποιου είδους ζήτημα με το Λυκαβηττό από το χειμώνα, να αρχίζουν κανονικά οι συναυλίες και μάλιστα με πολύ κόσμο και ξαφνικά να μπαίνει λουκέτο / η «Ανοιχτή Πόλη» διαμαρτύρεται γιατί το συμβούλιο του 3ου διαμερίσματος με τις ψήφους της δημοτικής πλειοψηφίας ενέκρινε την τροποποίηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου για την ταχέως αναπτυσσόμενη γειτονιά στο Γκάζι / με το επιχείρημα ότι οι σημερινές χρήσεις της Τεχνόπολης «περιορίζουν τη δυναμική της», η δημοτική Αρχή προωθεί την τροποποίηση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου προκειμένου να επιτραπεί η λειτουργία, εντός της Τεχνόπολης, εμπορικών καταστημάτων, εστιατορίων και κέντρων διασκέδασης-αναψυχής / γιατί εμάς όλο αυτό μας ακούγεται υπέροχο; / είναι ωραία η σημερινή κατάσταση με μία Τεχνόποληνεκροταφείο, όταν δεν φιλοξενεί εκδηλώσεις ή φεστιβάλ; / λέει η «Ανοιχτή Πόλη» κάτι παλαιοκομμουνιστικά / «η Τεχνόπολη οφείλει να παραμείνει ένα δημόσιο πολιτιστικό κέντρο χωρίς εμπορευματικές χρήσεις και ιδιωτικοποίηση, σαν αυτή που ως ένα βαθμό εφαρμόζεται σήμερα ή σαν τη χειρότερη που μας ετοιμάζουν για το μέλλον» / το πολύ πολύ μέσα στην Τεχνόπολη να γίνουν 2-3 μπαρ-εστιατόρια γιατί δεν υπάρχουν διαθέσιμοι χώροι / και πού είναι το άσχημο; / και ο δήμος θα έχει επιπλέον έσοδα από την υπενοικίαση των μαγαζιών και η Τεχνόπολη θα είναι ζωντανή κάθε μέρα, επτά μέρες την εβδομάδα, 24 ώρες το 24ωρο / ανακοινώθηκαν και τα βραβεία του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για την ανάπλαση των πίσω όψεων των δύο κτιρίων της Διονυσίου Αρεοπαγίτου / η μεγάλη επιτυχία του διαγωνισμού ανήκει στο ηλεκτρονικό αρχιτεκτονικό περιοδικό που τον διοργάνωσε / στις σελίδες του μπορείτε να βρείτε όλες τις συμμετοχές / το πρώτο βραβείο θα σταλεί στα εμπλεκόμενα υπουργεία Πολιτισμού και ΠΕΧΩ- ΔΕ / με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα το αξιοποιήσουν. ( Σάββατο, 21/06/08, 13:40. Συρμός τρένου μπαίνει στην Αθήνα. Ένας Κινέζος φοιτητής κοιτά αφηρημένος μια συστάδα βρομοκαρυδιές - δέντρα κινέζικης προέλευσης που εξαπλώνονται ραγδαία και «κατατρώνε» τα υπόλοιπα φυτά.

18 Pitsirikos εν είμαι του αντρός μου Μεγάλες αντιδράσεις προκαλεί το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που δίνει τη δυνατότητα στις γυναίκες να αποφασίζουν αν επιθυμούν να πάρουν το επώνυμο του άντρα τους ή να διατηρήσουν τo επώνυμο του πατέρα τους, ενώ μέχρι σήμερα είναι υποχρεωμένες να κρατήσουν το πατρικό επώνυμο - πραγματικά είναι φασιστικό να καταργείς την υποχρέωση των γυναικών να κρατάνε το πατρικό τους επώνυμο και να τους δίνεις το δικαίωμα επιλογής. Ãéá êüðïéïí áíåîþãçôï ëüãï, ôá ôåëåõôáßá ñüíéá ôñáâüµå µåãüëï æüñé µå ôá ïíüµáôá êáé ôéò ïíïµáóßåò: ÈÝëïõµå íá âáöôßóïõµå ôá Óêüðéá, èýëïõµå ïé ëåóâßåò íá µç ëýãïíôáé ëåóâßåò êáé ôþñá ïé ãõíáßêåò äåí âïëåýïíôáé µå êáíýíá åðþíõµï ðïõ áíþêåé óå Üíôñá. Πολλές γυναικείες οργανώσεις διαφωνούν με το νομοσχέδιο και διαδηλώνουν με το σύνθημα «Δεν είμαι του αντρός μου». Πριν από αρκετά χρόνια οι γυναικείες οργανώσεις διαδήλωναν με το σύνθημα «Δεν είμαι του αντρός μου - Δεν είμαι του πατρός μου - Θέλω να είμαι ï åáõôüò µïõ», αλλά σύντομα οι γυναίκες κατάλαβαν πως αν δεν είχαν ούτε το πατρικό επώνυμο ούτε το επώνυμο του συζύγου τους θα ήταν αναγκασμένες να κυκλοφορούν μόνο με το μικρό τους όνομα και αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα όλοι να τις περνάνε για πουτάνες ή για Κύπριες τραγουδίστριες. Ακόμα και αν δεν ενοχλούσε τις γυναίκες να τις θεωρούν πουτάνες ή Κύπριες τραγουδίστριες, πρακτικά θα ήταν αδύνατο να χρησιμοποιούν μόνο το μικρό τους όνομα γιατί θα υπήρχαν εκατομμύρια Μαρίες και Ιωάννες και θα γινόταν μεγάλο μπέρδεμα στις εφορίες και στις δημόσιες υπηρεσίες. Παράλληλα, οι γιατροί θα μπέρδευαν τις Μαρίες που θα ήταν έγκυες με τις Μαρίες που θα είχαν áíåµïãêüóôñé και θα γινόταν «της Πόπης» με τις ιατρικές εξετάσεις. Μια λύση θα ήταν οι γυναίκες να παίρνουν το επώνυμο της μητέρας τους αλλά και το επώνυμο της μητέρας τους είναι το επώνυμο του παππού τους, που μπορεί μεν να είναι παππούς τους, αλλά δεν παύει να είναι άντρας και, κατά συνέπεια, είναι κι αυτός ένα öáëëïêñáôéêü ãïõñïýíé. Από την άλλη, ακόμα και το μικρό όνομα δεν εγγυάται την ελευθερία από τον αντρικό ζυγό αφού πολλές φορές τα ζευγάρια δίνουν στην κόρη το όνομα του παππού - βέβαια, επειδή δεν επιτρέπεται να βαφτίσουν ένα κοριτσάκι «Βάγγο», το βαφτίζουν γελία». Είναι εντυπωσιακά τα άλματα που έχει κάνει το γυναικείο κίνημα στη χώρα μας, αφού δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή που το μόνο όνειρο των γυναικών ήταν να βρουν ένα παιδί της σειράς τους -ή και κάπως καλύτερης σειράς- ώστε να παντρευτούν και «Ευαγνα íïéêïêõñåõôïýí. Είναι απορίας άξιον ποιοι είναι αυτοί που παρακολουθούν μαζικά στην τηλεόραση όλες αυτές τις βλακώδεις ελληνικές ταινίες στις οποίες φτωχά πλην τίμια κορίτσια ερωτεύονται πλούσια αγόρια και η μοναδική τους σκέψη είναι πώς θα τα κουκουλώσουν - μάλλον θα τις βλέπουν οι αλλοδαπές που δεν είναι τόσο χειραφετημένες όσο οι Ελληνίδες. Οι γυναικείες οργανώσεις αντιδρούν στο νομοσχέδιο που δίνει στις γυναίκες το δικαίωμα επιλογής επωνύμου επειδή πιστεύουν ότι «αφήνει τη γυναίκα βορά στις πιέσεις του συζύγου και του οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος». Δηλαδή, οι κυρίες που συμμετέχουν στις γυναικείες οργανώσεις δεν ανησυχούν για τους εαυτούς τους αλλά για τις άλλες γυναίκες που δεν είναι τόσο δυνατές όσο αυτές. Είναι περίεργο, δε, το ότι, ενώ νοιάζονται για τα επώνυμα των Ελληνίδων, δεν τις απασχολεί ιδιαίτερα το γεγονός πως χιλιάδες áëëïäáðýò γυναίκες πουλιούνται σήμερα στη χώρα μας για ένα κομμάτι ψωμί - μάλιστα, οι περισσότερες Ελληνίδες αδιαφορούν παντελώς για τα ονοματεπώνυμα των αλλοδαπών γυναικών και τις αποκαλούν όλες «καριόλες». Μια καλή λύση για να μην υπάρχουν προβλήματα με το επώνυμο των παντρεμένων ζευγαριών, είναι το ζευγάρι μετά το γάμο να αποκτά ένα νέο σύνθετο επώνυμο που θα προέρχεται από τα επώνυμα των δυο συζύγων. Αν για παράδειγμα ο άντρας λέγεται Μπούρτζος και η γυναίκα Βλάχου να αποκτούν ένα νέο επώνυμο που θα περιέχει και τα δυο επώνυμα: να λέγονται Ìðïõñôæüâëá ïé, ο κύριος Μπουρτζόβλαχος και η κυρία Μπουρτζόβλαχου. Βέβαια, και πάλι θα υπάρχει το πρόβλημα ποιανού το επώνυμο θα μπαίνει πρώτο στο νέο σύνθετο επώνυμο. Θα σου πει η γυναί- κα «Γιατί να λεγόμαστε Μπουρτζόβλαχοι και όχι Βλαχόμπουρτζοι»; Η καλύτερη λύση, για να μην υπάρχει πρόβλημα και για να μη χρειάζεται η γυναίκα να αλλάξει το επώνυμό της είναι να παντρεύεται κάποιον που έχει το ίδιο επώνυμο με αυτήν. Οι γυναίκες πρέπει να ψάχνουν να βρουν κάποιον που έχει το ίδιο επώνυμο μ αυτές. Δεν έχει καμία σημασία αν ο σύζυγος είναι χάλια - το σημαντικό είναι πως δεν θα χρειαστεί να αλλάξουν επώνυμο. Επίσης, ένας ωραίος τρόπος για να αποφύγουν οι γυναίκες την αλλαγή επωνύμου είναι να παντρεύονται μεταξύ τους. Τέρμα οι άντρες δυνάστες - κάτω η φαλλοκρατία και η πατριαρχική οικογένεια. Μόνο μια γυναίκα μπορεί να καταλάβει μια άλλη γυναίκα στο θέμα του επωνύμου της. Το νομοσχέδιο που προτείνει οι σύζυγοι να επιλέγουν κοινό επώνυμο επικαλείται, ως δικαιολογία, τα προβλήματα που δημιουργούνται όταν το ζευγάρι ταξιδεύει στο εξωτερικό - όταν ένα παντρεμένο ζευγάρι ταξιδεύει στο εξωτερικό, δεν φαίνεται πως είναι παντρεμένο και οι ξενοδόχοι νομίζουν πως ο ê. Óá ëáµüñáò και η κυρία Κλασομπανιέρα έφυγαν από την Ελλάδα και πήγαν στην Αυστραλία μόνο και μόνο για να βγάλουν τα μάτια τους. Προτείνω λοιπόν να απαγορεύεται στα παντρεμένα ζευγάρια να ταξιδεύουν στο εξωτερικό, ώστε να μπορούν οι γυναίκες να διατηρούν το επώνυμό τους. Από την άλλη, αφού το πρόβλημα με τα επώνυμα υπάρχει μόνο στο εξωτερικό, μπορούν οι παντρεμένες γυναίκες να έχουν διπλό επώνυμο: ένα για την Ελλάδα κι ένα για το εξωτερικό, κάτι δηλαδή σαν τη διπλή ονομασία για τα Σκόπια. Οι παντρεμένες γυναίκες θα διατηρούν το επώνυμό τους στην Ελλάδα, αλλά όταν θα ταξιδεύουν στο εξωτερικό θα παίρνουν το επώνυμο του συζύγου τους, ώστε να καταλαβαίνουν οι ξένοι πως είναι παντρεμένες και όχι τίποτα «παστρικές». Για παράδειγμα, η Φάνη Πάλλη-Πετραλιά στην Ελλάδα θα λέγεται Φάνη Πετραλιά, αλλά όταν θα ταξιδεύει στο εξωτερικό θα λέγεται ÖÜíç ÐÜëëç. Από την άλλη, ο σύζυγός της -τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό- θα λέγεται κύριος Πετραλιάς. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο τα τελευταία χρόνια εμείς οι Έλληνες τραβάμε μεγάλο ζόρι με τα ονόματα και τις ονομασίες: Θέλουμε να βαφτίσουμε τα Σκόπια, θέλουμε οι λεσβίες να μη λέγονται λεσβίες και τώρα οι γυναίκες δεν βολεύονται με κανένα επώνυμο που ανήκει σε άντρα. Είναι ολοφάνερο πως έφτασε πια ο καιρός οι άντρες στη χώρα μας να παίρνουν τα επώνυμα των συζύγων τους. ÄçµÞôñçò Èåïäùñüðïõëïò football factory Oλοι Θα πάρετε Η χειμερινή καφρίλα και η κατάθλιψη για το Euro δίνουν τη θέση τους στην καλοκαιρινή ευφορία που φέρνουν οι μεταγραφές. Ετοιμαστείτε για εξωτικά ονόματα και υπερκοστολογημένους Έλληνες. Το ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού, δεν χρειάζεται τοξικολογική ανάλυση για να αποδειχθεί. Ούτε πως οι μεταγραφές είναι το LSD, και η ηρωίνη του, όλα σε μια καλοκαιρινή συσκευασία παραλίας. Η πραγματικότητα του αθλητικού Τύπου είναι πλέον σαφής: Εξωτικά ονόματα με αμφίβολες διακρίσεις ακολουθούν υπερκοστολογημένους Έλληνες ποδοσφαιριστές και Αργεντινούς που θα «βγάζουν μάτι» μέσα σε αγαπημέ- να κλισέ που μεγάλωσαν γενιές. Και δεν έκαναν ποτέ κακό σε κανέναν. Αφού το εθνικό σύστημα με την εθνική ψυχή σέντερ μπακ, τους χορηγούς δίδυμο με την προχειρότητα στο κέντρο του γηπέδου και το ελληνικό DNA φουνταριστό δίπλα στον Χαριστέα απέτυχε στα εχθρικά γήπεδα της Αυστρίας, το ενδιαφέρον στράφηκε στο συλλογικό μέλλον. Στην ασφαλή αυτή χώρα, όπου όλα μοιάζουν καλύτερα. Πιο αποτελεσματικά, πιο απειλητικά. Πιο καινούργια. Κεφάλαιο μεταγραφές. Η ευκαιρία της αλήθειας να ξεκουραστεί και της προσδοκίας να λάμψει. Φέτος τα πράγματα μοιάζουν διαφορετικά από την παλιά ρουτίνα. Ο Παναθηναϊκός, ενισχυμένος οικονομικά, επικοινωνιακά και πολυμετοχικά έχει μπει με το βλέμμα του πεινασμένου δεύτερου στο παζάρι. Και αγοράζει μέσα σε κότερα εφοπλιστών, κοσμοπολίτικα και ρεβανσιστικά. Ενίοτε νεοπλουτίστικα, απλά για να μπει στο μάτι του γείτονα, μερικές φορές προγραμματισμένα, αλλά πάντα σπάταλα. Τα δισεκατομμύρια ευρώ συζητιούνται πάνω από ξεραμένους καφέδες και φέρνουν την καλοκαιρινή ευφορία σε κάθε οπαδό που σέβεται το διαρκείας του. Την ίδια ώρα, σε ένα ανεμοδαρμένο νησί στο μέσο του κοσμικού Αιγαίου, ο Σωκράτης Κόκκαλης παρακολουθεί και αυτός την επικοινωνιακή αυτοκρατορία του να ολισθαίνει. Μέχρι στιγμής ο Ολυμπιακός είναι χαμένος στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Δεν πληρώνει όσο πλήρωνε, δεν αγοράζει με την ίδια μανιασμένη ευκολία που το έκανε, δεν υπερασπίζεται το ιερό δισκοπότηρο της αυτοκρατορίας του. Ο Κόκκαλης παρακολουθεί την αμήχανη υπεράσπιση των κομματικών φύλλων του που σαλπίζουν μια αντεπίθεση που δεν λέει (ακόμα) να έρθει. Και όλοι περιμένουν την οικονομική μεταγραφική μάχη που θα κάνει 5-4 μεσάζοντες πιο πλούσιους και 5-6 εκατομμύρια θεατές πιο ευτυχισμένους. Και η ΑΕΚ, αποστασιοποιημένη, νοικοκυρεμένη αλλά φτωχότερη ανεβαίνει τον αφόρητο επικοινωνιακό της Γολγοθά, χωρίς κανείς να την υπολογίζει. Èñåðôéêüôçôá êáé ãåýóç. Èáõµáóôéêüò óõíäõáóµüò! Δοκιμάστε τώρα και εσείς τα νέα Kellogg s Nutri-Grain Bars! Τις νέες, υπέροχες μπάρες δημητριακών από βρώμη ολικής άλεσης και μαλακό σιτάρι, με καινούργιο σχήμα και υφή αλλά και μοναδική γέμιση από λαχταριστή μαρμελάδα φρούτων ή σοκολάτα. Ένας τέλειος συνδυασμός θρεπτικότητας και γεύσης για κάθε ώρα της ημέρας. Είμαστε τόσο σίγουροι ότι θα τα απολαύσετε που αν δεν μείνετε ικανοποιημένοι από τη γεύση τους θα σας επιστρέψουμε τα χρήματά σας! Δείτε τις λεπτομέρειες στα πακέτα. Ðùëßí Êüêëá Æßµåíò Πανδαισία χρωμάτων. ÐñÜóéíåò και ãáëüæéåò μίζες απ' τα µáýñá ταμεία της Siemens. Κι ο Τσουκάτος στο êüêêéíï. Όλα αυτά είναι αμφίβολο αν φέρνουν την αγωνιστική επιτυχία. Η ιστορία αυτό δείχνει. Δημιουργούν όμως μια καλοκαιρινή ευφορία. Μερικές φορές, αυτή είναι σημαντικότερη και από τη χειμερινή καφρίλα. PUBLI

19 x-press στα μαλακα Love Company τεύχη πούλησε πανελλαδικά το «παρθενικό» (τρόπος του λέγειν) τεύχος της «Ãõíáßêáò». Δικαίως. Εν τω μεταξύ απλώνεται ο ψίθυρος ότι σύντομα θα γίνει ένθετο της «KáèçµåñéíÞò», στη θέση του «Bazaar», που θα οδηγηθεί σε άλλη φωλιά Όλο και σφοδρότερη η διείσδυση του κ. Ρέστη στους άλλοτε άπαρτους κόλπους του ÄÏË: Κατέχει ήδη άνω του 13%. Ευχόμεθα να τα εκατοστήσει και καλούς απογόνους! Το ενδιαφέρον της αγοράς είναι στραμμένο στο κυριακάτικο free press του κ. Κύρτσου, που είναι σεμνό αλλά όχι αδιάφορο. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει διεθνές αντίστοιχο και ότι πολλοί δεν το βρήκαν την πρώτη Κυριακή δεν αναιρεί την εκτίμηση ότι εάν πετύχει θα ανατρέψει εκ βάθρων την ογκώδη αλλά κούφια αγορά των κυριακάτικων Στο ίντερνετ θα δημοσιεύονται προσεχώς οι ισολογισμοί των εταιρειών και ένα βασικό έσοδο των εφημερίδων (ιδίως των «αδυνάτων») θα καταργηθεί με ολέθριο αποτέλεσμα Στη Μύκονο κατέφθασαν με ωραία ανεμελιά δυο μεροκαματιάρηδες του λαού, δυο τιτάνιοι υπηρέτες της λαϊκής θέλησης: ο ê. ÂïõëãáñÜêçò με το σκάφος του και ο ê. ñçò Óðçëéùôüðïõëïò που του αρέσουν τα λευκά λινά και οι ρομαντικές βόλτες στο ακρογιάλι με άσχετες δίμετρες Το έντυπο που θα κερδίσει τον αληθινό θαυμασμό και την εκτίμηση του κόσμου, σε αυτό το περιβάλλον καχυποψίας και διαπλοκής, θα είναι εκείνο που θα αναγράψει πρώτο στο εξώφυλλό του: «Δεν δεχόμαστε κρατική διαφήμιση» Για πρώτη φορά ένας μητροπολίτης στη φυλακή, για απάτη και κατάχρηση εκατομμυρίων ευρώ. Ορθά åõñùðáàêï ðïãêñïµ Ëõóáíßáò αναγράφει ένα μπλογκ: «Κορυδαλλός, η νέα Μύκονος» Μονοψήφιο νούμερο έκαναν οι ειδήσεις του ÁÍÔ1 μια αποφράδα μέρα της περασμένης εβδομάδας. Κάτω από τον Alpha, ακόμα και τη ÍÅÔ. Αποτέλεσμα μιας υπερβολικής αυτοπεποίθησης, που επέτρεψε στους ιδιοκτήτες του καναλιού να χειριστούν επιπόλαια τους ανθρώπους και να νομίζουν ότι έχουν τη δημοτικότητα στο τσεπάκι Σταθερά ξωκείλει το «ÈݵỠστην «Åspresso». Άρνηση επίσης υπήρξε από τον ιδιοκτήτη Ìðüµðïëá στο ενδεχόμενο να εντεθεί ανδρικό περιοδικό στην εφημερίδα Στον Real FM κατέληξε η ÌÜñá Æá áñýá, η οποία ως γνωστόν είναι αδέκαστη, όμορφη και αντικειμενική Να υπομνησθεί εδώ ότι και ο σύζυγός της είναι βράχος ηθικής, αντικειμενικός προϊστάμενος της ÅÑÔ και όλως αποστασιοποιημένος από τα σκάνδαλα που την τυλίγουν Υπάρχουν όμως πάντα και τα καλύτερα: ο êçò Ôóï áôæüðïõëïò με τον ταπεινό βίο που διάγει και ο κύριος Ëáëéþôçò με την παστρικιά δουλειά του Êôçµáôïëïãßïõ, για το οποίο επανειλημμένως φάγαμε τα λεφτά της ΕΟΚ, και τώρα το ξαναπιάνουμε, ασθμαίνοντας Συνειρμικά να αναφερθεί και η παρουσία της ê. Ëáëéþôç στο μεγάλο, γκλάμορους πάρτι του οπλαρχηγού της εργατιάς ËÜêç Ëáæüðïõëïõ, στο οποίο παρευρέθηκαν και άλλα παλικάρια του αγώνα, όπως ο ÓÜêçò ÑïõâÜò, ο ØéíÜêçò και ο ταπεινόφρων ÃïõëáíäñÞò. Δεν έγινε γνωστό αν έψαλαν τ αντάρτικα δίπλα στα πρόστυχα ποτήρια με την Dom Perignon. Εδώ και δεκαετίες μαθαίνουμε πολιτικές προφητείες που εμφανίζουν την Åõñþðç -πιο σωστά, το ευρωπαϊκό φρούριο- να πολιορκείται από εκατομμύρια μεταναστών με άμεσο σκοπό τη στοιχειώδη επιβίωση. Το «στοιχειώδες» εν προκειμένω υποκρύπτει απειλή, διότι αν μεταναστεύεις μόνο και μόνο για να εξασφαλίσεις το ψωμί, τότε η μετακίνηση είναι απελπισμένη και αμετάτρεπτη. Παρά ταύτα και πιθανώς εξαιτίας όλων αυτών, η Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου με οριακή, οριακότατη πλειοψηφία απεφάσισε να απαγορεύσει στους λαθρομετανάστες την είσοδο στην Ε.Ε. και συνάμα να απολακτίσει ðáñüíïµïõò ðñüóöõãåò. Το ψήφισμα τελεί υπό τη διαδικασία του επείγοντος. Μέσα σε τριάντα μέρες, οκτώ εκατομμύρια έγχρωμοι θα πρέπει να εκλέξουν: εθελούσια επιστροφή στη χώρα προέλευσης ή υποχρεωτικός εγκλεισμός στη φυλάκα, με διάρκεια που φτάνει τους 18 μήνες. Προφανώς, οι ιθύνοντες θέλουν να προλάβουν τα χειρότερα. Διώχτε τους γιατί αργά ή γρήγορα θα μας πιουν το αίμα! Δεν πρόκειται για απλό πογκρόμ αλλά για προδιαμόρφωση του ιστορικού μέλλοντος. Αν δεκάδες εκατομμύρια μεταναστών κατακλύσουν τη δυτική Ευρώπη, η Γηραιά Ήπειρος θα γνωρίσει πρωτοφανή αλλοίωση της φυσιογνωμίας της και θα γνωρίσει φρικαλέο ναυάγιο στα χωρικά της ύδατα. κοριτσι στην πολη Δέσποινα Τριβόλη ÓÜââáôï âñüäõ, 00.05, áµýíïé óôá ÓðÜôá Αποφασίζουμε να φτάσουμε στο Μάτι από το Πόρτο Ράφτη ακολουθώντας τον παραλιακό δρόμο. Από πάνω έχει ένα κατακόκκινο φεγγάρι και χανόμαστε στα Σπάτα σε σκοτεινά δρομάκια γεμάτα ελιές και θάμνους και πινακίδες για σχολές ιστιοπλοΐας και μουσεία που δεν τα χει ακούσει ποτέ κανείς, σε διασταυρώσεις που μοιάζουν να οδηγούν στο πουθενά. Φτάνουμε στη Λούτσα κατά λάθος. Δεν έχω ξαναπεράσει ποτέ από δω. Θυμίζει επαρχιακή κωμόπολη: κλαμπ με πράσινα νέον φώτα που έχουν ονόματα όπως «Αίσθηση», ένα κοτοπουλάδικο με συρματοπλέγματα που ακούει στο όνομα «Crazy Chicken» (οι θαμώνες μοιάζουν με βαρυποινίτες), κορίτσια με λίκρα μπλουζάκια που λικνίζονται αισθαντικά με τα τραγούδια της Δέσποινας Ολυμπίου μέσα σε μαγαζιά με κουρτίνες-σκηνικά. Μέχρι και το περίπτερο έχει έναν κύριο που μοιάζει με πορτιέρη-μπουλντόγκ που μου κλείνει το δρόμο την ώρα που πάω να αγοράσω καπνό. Ο δρόμος οδηγεί σε ένα παραλιακό αδιέξοδο λες και το τέλος της Λούτσας είναι και το τέλος του κόσμου - κάτι σαν το ακρωτήριο Ταίναρο της παραθεριστικής Αττικής. Φεύγοντας προσέχω πως ένα από τα περίπτερα έχει και ονομασία: «Φίλιππος ο ανάπηρος». ÊõñéáêÞ, óôç áñéëüïõ Ôñéêïýðç Έχουμε μόλις δει το Breakfast at Tiffany s σε επανέκδοση στη Ριβιέρα, πίνοντας βυσσινάδα. Ο αέρας μυρίζει καμένο από την πρώτη πυρκαγιά του καλοκαιριού στα Τουρκοβούνια. Περπατάμε στη Χαριλάου Τρικούπη, ελέγχουμε το κραγιόν μας στους καθρέφτες των παρκαρισμένων μηχανών και κάνουμε όνειρα για τα 103 κιλά που θα χάσουμε μέχρι τον Αύγουστο με τη συνδυαστική δίαιτα νάτσος/κοκτέιλ φράουλα/ τυρί. Η Κατερίνα μου ανακοινώνει την πρόθεσή της να κάνει extension στα μαλλιά. «Μάλιστα», της λέω, «και μετά θα φωνάζεις από την πίστα στο κοινό Δικό σας! Δικό σας!». ÊõñéáêÞ, 2.30, óôç ÑéæÜñç µýóá óôï ôáîß Την ώρα που στρίβουμε στη Ριζάρη ακούω υπομονετικά τον ταξιτζή που μου λέει διάφορα κλισέ όπως «για όλα φταίτε εσείς οι γυναίκες που μας έχετε για μ ς». Σε λίγο φτάνει στο κρεσέντο: «Βρες μου τη γυναίκα που θα είναι διατεθειμένη να συμβιβαστεί. Μια τέτοια θέλω. Ξέρεις καμία;» μου λέει και μου χαμογελάει με νόημα από το καθρεφτάκι. Είναι προφανές πως ελπίζει ότι θα πεταχτώ όλο χαρά και θα του πω «έγώ είμαι αυτή, αγαπημένε ταξιτζή με το τσιγκελωτό μουστάκι! Εγώ είμαι η γυναίκα που ξέρει να συμβιβάζεται». Αντί γι αυτό σκέφτομαι το φετινό καλοκαίρι: Θέλω να τα παρατήσω όλα και να φύγω με ένα σάκο μόνη μου για το πουθενά. Oνειρεύομαι πως θα κοιμάμαι με χείλια σκασμένα από την αλμύρα ανάμεσα στα στάχυα και τα κύματα (στη βουκολική μου φαντασίωση έχω κατασκηνώσει στους αμμόλοφους). Την τελευταία φορά που αισθάνθηκα έτσι, πριν από δυόμισι χρόνια, μάζεψα τα πράγματά μου και μέσα σε δέκα μέρες άλλαξα χώρα, σπίτι και δουλειά. (Διευκρίνιση: Πήρα το μέικ-απ μαζί σαν κουβέρτα ασφαλείας. Όπως και 13 κούτες των 30 κιλών γεμάτες βιβλία, ρούχα, σεντόνια και cd). Όπως και να χει πάντως, θα ναι ένα παράξενο, ολοκαίνουργιο καλοκαίρι. despina@lifo.gr ΙN THE MOOD FOR SUMMER Όλη η καλοκαιρινή σειρά της 3GUYS για το καλοκαίρι είναι φτιαγμένη για να ανεβάζει τη διάθεση. Ακολουθώντας τις τελευταίες επιταγές της casual μόδας, τα ρούχα της 3GUYS είναι η καλύτερη επιλογή για το καλοκαίρι στην πόλη ή στο νησί. Σε όλα τα καταστήματα 3GUYS, στο The Mall Athens και στο Μοναστηράκι (Ηφαίστου 26-28). personal shopper - market research - ñùôá ôïí õðåõèõí push the button - çµåñïëïãéá êïõæéíáó - the knowledge

20 The Good LifO 39 Από τον Filep Motwary Its a trendy summer! Χρώμα, δροσιά και στυλ για τον καύσωνα. Νεο Κατοικείν Ιταλική καρέκλα τραπεζαρίας με καμπυλόγραμμη φόρμα σε έντονο πράσινο χρώμα. Ιδανικό για να ζωντανεύει χώρους που έχουν διακοσμηθεi κυρίως με ουδέτερα χρώματα. Smeg Καινούργια προσθήκη στην καταπληκτική σειρά ψυγείων, όπου το design τους έρχεται κατευθείαν από τα 50 s. Aυτήν τη φορά σε ένα γλυκό κίτρινο! Master Τα γυναικεία αριστουργήματα της λονδρέζικης Poetic License είναι διαθέσιμα και στην Αθήνα. Αποκλειστική διάθεση: MASTER A.E Cocomat Εμπιστευτείτε τα στρώματα της Cocomat για τον πιο απαλό ύπνο. Κεντρικό κατάστημα Αθηνών: Τατοΐου 165 Κηφισιά info@coco-mat.com - Οφθαλμός Όλη η σειρά της μοναδικής φίρμας οπτικών Barton Perreira, για γυναίκες και άνδρες. Για όλα τα καταστήματα Οφθαλμός μπείτε στο Μάρλεν, εξωτικό πουλί O φωτογράφος Ali Mahdavi μιλά για την εμμονή του με τη Mάρλεν Ντίτριχ και το χαρακτήρα του Πυγμαλίωνα που τον ελκύει. Ðþò åðçñýáóå ç ÌÜñëåí Íôßôñé ôçí áéóèçôéêþ óïõ; Ðéóôåýåéò üôé åßíáé µéá ðñýóâåéñá åíüò óõãêåêñéµýíïõ óôõë ïµïñöéüò; Έχω πάντα να πω τόσο πολλά για τη Mάρλεν που είναι δύσκολο να περιοριστώ σε λίγες λέξεις. Είναι το υπέρτατο είδωλό μου και μια αιώνια πηγή έμπνευσης. Είναι επίσης δύσκολο να αναλύσω επακριβώς τους λόγους για τους οποίους έχει τόσο μεγάλη επίδραση πάνω μου. Θα έλεγα επειδή καμία σταρ δεν κατόρθωσε μια τόσο ριζική και απόλυτη μεταμόρφωση. Πέτυχε μια υπέρβαση περισσότερο παρά μια απλή αλλαγή look. Αντιπροσωπεύει τη ζωντανή απόδειξη της άποψής μου ότι για τις γυναίκες η ομορφιά δεν είναι πάντα ένα άδικο δώρο αλλά κάτι το οποίο αποφασίζεις να χτίσεις μόνος σου. Πραγματικά πιστεύω ότι εκτός από μερικές σπάνιες εξαιρέσεις δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες, μόνο οκνηρές και χωρίς γούστο. Η ευγενική φύση τους χάρισε τόσα πολλά όργανα για να χρησιμοποιήσουν. Για τις γυναίκες το να πετύχουν μια εμφάνιση είναι θέμα απόφασης. Είναι συναρπαστικό πώς μια πολύ κοινή, βαριά γυναίκα από το Βερολίνο, όπως μπορεί κάποιος να τη δει στις πρώτες της ταινίες σαν το Eine du Barry von heute, έγινε με τη βοήθεια του Sternberg και μιας απόκοσμης δύναμης θέλησης ένα υπνωτικό, εξωτικό πουλί. Αυτό που με κάνει να έχω τέτοια εμμονή είναι η συγκεκριμένη περίοδος της συνεργασίας της με τον Sternberg, γιατί με ελκύει αρκετά ο χαρακτήρας του Πυγμαλίωνα: Το γεγονός ότι ζεις για να αναδημιουργήσεις τη δική σου φαντασίωση μέσα από κάποιον άλλον. Αυτό προσπαθώ να κάνω λίγο ή πολύ συνειδητά στη δουλειά μου και αυτοί οι δύο άνθρωποι αποτελούν για μένα την πιο όμορφη, τραγική και μαγική απεικόνιση αυτού του είδους της σχέσης. Ο συνδυασμός που είχε η Mάρλεν -μυαλού, ομορφιάς και σωστού φωτισμού για τη μορφή της-, τα ξυρισμένα και ζωγραφισμένα σαν πτηνού φρύδια της αποκάλυπταν ένα άτομο πολύ ευτυχισμένο που γεννήθηκε γυναίκα. Δεν εκπαιδεύτηκα ποτέ ως φωτογράφος, έτσι μελετώντας τα φιλμ της Mάρλεν έφτασα ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που κάνω σήμερα. Ãéáôß ðéóôåýåéò üôé µåôü áðü ôüóåò äåêáåôßåò ç MÜñëåí óõíå ßæåé íá åßíáé óçµåßï áíáöïñüò; Το σεξουαλικό διφορούμενο αλλά ταυτόχρονα και η απόλυτη λάμψη που τη χαρακτήριζε επέβαλλαν μια εικόνα τόσο δυνατή, ριζοσπαστική και ονειρική που αποτέλεσαν κώδικες για το συλλογικό ασυνείδητο και τώρα συχνά συναντάς ανθρώπους που χρησιμοποιούν τη γλώσσα της χωρίς να καταλαβαίνουν στο ελάχιστο ότι αναφέρονται σε αυτή, όπως ακριβώς γίνεται με το έργο του Helmut Newton. Θα ξαφνιαστείς με το πόσες φορές έχω ζητήσει από μοντέλα να ποζάρουν σαν κι αυτήν και δεν γνωρίζουν καν ποια είναι Ðïéá áðü ôéò ôáéíßåò ôçò óïõ áñýóåé ðåñéóóüôåñï êáé ãéáôß; Πάλι, για μένα, οι πιο εμπνευσμένες της ταινίες είναι αυτές που έκανε με τον Joseph von Sternberg. Αγαπώ πάρα πολύ το Ο διάβολος είναι γυναίκα, κυρίως για τη σουρεαλιστική ομορφιά των κοστουμιών του Travis Benton και την υπέροχη κινηματογράφηση, αν όμως έπρεπε να διαλέξω μόνο ένα, τότε αυτό θα ήταν το Shanghai Express όπου κατά την άποψή μου η Ντίτριχ και ο Sternberg έφτασαν στο υψηλότερο σημείο κομψότητας που έγινε ποτέ σε ταινία.