Προφύλαξη από Ταινίες, Ακαρίδες και Νηματώδη Παράσιτα. Πυομήτρα του Σκύλου και της Γάτας

Transcript

1 Κοινά για το ΣΚΥΛΟ και τη ΓΑΤΑ Προφύλαξη από Ταινίες, Ακαρίδες και Νηματώδη Παράσιτα Τα ενδοπαράσιτα του σκύλου προκαλούν σε αυτόν διάφορα προβλήματα : 1. δεσμεύουν από το περιεχόμενο του εντέρου διάφορες θρεπτικές ουσίες κυρίως πρωτεϊνες, εσβέστιο, βιταμίνες με αποτέλεσμα η πρόσληψη αυτών των ουσιών από το ζώο να είναι ελλιπής. 2. προκαλούν ερεθισμό του εντέρου με αποτέλεσμα την πρόκληση εντερίτιδας, κολίτιδας κλπ. 3. ευνοούν τις δευτερογενείς μικροβιακές επιμολύνσεις. Απαιτείται η σχολαστική καταπολέμησή τους περιοδικά με τη χρήση των διαφόρων παρασιτοκτόνων φαρμάκων που κυκλοφορούν με βάση τις φαρμακευτικές ουσίες praziquantel, febantel, febentazole. κλπ. Πυομήτρα του Σκύλου και της Γάτας Αρχικά παρατηρείται υπερπλασία του ενδομητρίου της μήτρας, πάχυνσή του και ανάπτυξη σημαντικού αριθμού κύστεων. Στη συνέχεια έχουμε την παραγωγή εκκρίματος που παράγεται από τους αδένες του ενδομητρίου. Πολλές φορές το έκκριμα αυτό είναι στείρο από μικρόβια, συνηθέστερα όμως έχουμε την ανάπτυξη σταφυλοκόκκων, στρεπτοκόκκων και κολοβακτηριδίων. Αίτια εμφάνισης Πυομήτρας Τα αίτια της ανάπτυξης πυομήτρας δεν είναι γνωστά. Συνήθως παρατηρείται στα ενήλικα ή ηλικιωμένα ζώα λόγω κάποιας λειτουργικής διαταραχής των ωοθηκών, ή λόγω χρήσης οιστρογόνων για την διακοπή εγκυμοσύνης, ή τη χρήση προγεσταγόνων με σκοπό την αναστολή του οίστρου. Πάντως πυομήτρα μπορεί να εμφανιστεί και σε νεαρά ζώα όπως επίσης και σε ζώα που έχουν γεννήσει μία ή περισσότερες φορές. Τα τυπικά συμπτώματα είναι : κατάπτωση, ανορεξία, πολυουρία, πολυδιψία, έξοδος εκκρίματος από τον κόλπο, διάταση των κοιλιακών τοιχωμάτων, εμετός. Η έξοδος βέβαια του εκκρίματος δεν είναι τυπική. Στην περίπτωση που τέτοιο έκκριμα δεν υπάρχει, η διάγνωση της νόσου μόνο από τα συμπτώματα, είναι πολύ δύσκολη. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα συμπτώματα είναι πολύ βαρειά, παρατηρείται τοξιναιμία, νεφρική ανεπάρκεια, πάρεση της οπίσθιας μοίρας του σώματος και τελικά επέρχεται ο θάνατος.

2 Η διάγνωση στηρίζεται στα κλινικά συμπτώματα, την ακτινογραφία κοιλίας, τις εργαστηριακές εξετάσεις αίματος (λευκοκυττάρωση). Η θεραπεία είναι χειρουργική απαιτείται δηλαδή ολική ωοθηκυστερεκτομή. Η έκβαση και η επιτυχία εξαρτώνται από τη γενική κατάσταση, το βαθμό δηλαδή διαταραχής της λειτουργίας του ήπατος και των νεφρών. Η φαρμακευτική αντιμετώπιση με τη χρήση αντιβιοτικών και προσταγλανδινών έχει σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ καλά αποτελέσματα, γίνεται όμως υπό προϋποθέσεις. Μαστίτιδα του Σκύλου και της Γάτας Μέσα από το στόμιο της θηλής του μαστού, ή και από λύσεις συνέχειας του δέρματος που γίνεται από τα δόντια των νεογεννήτων, προκαλείται εισβολή κοινών μικροοργανισμών, (σταφυλόκοκκος, στρεπτόκοκκος) με αποτέλεσμα την ανάπτυξη φλεγμονής. Σε αυτό συμβάλλει επίσης η μη πλήρης κένωση του μαστού, από το γάλα. Πρόληψη Στην πρόληψη της μαστίτιδας συμβάλει η καλή καθαριότητα της περιοχής με ήπια αντισηπτικά μέσα, ανάμεσα στα διαστήματα θηλασμού. Ο ένας ή οι περισσότεροι προσβεβλημμένοι μαστοί είναι διογκωμένοι, επώδυνοι στη ψηλάφιση. Το δέρμα στην περιοχή παρουσιάζεται ερυθρό και θερμό. Το ζώο μπορεί να εμφανίσει πυρετό, κατάπτωση και ανορεξία. Σε συμπίεση του μαστού ανάμεσα στους δακτύλους, παράγεται έκκριμα γκρίζο ή γκριζοκόκκινο. Σε πολύ προχωρημένες περιπτώσεις εάν δεν γίνει έγκαιρα θεραπεία μπορεί να αναπτυχθεί γάγγραινα. Η διάγνωση στηρίζεται στην κλινική εικόνα. Για την αντιμετώπιση της μαστίτιδας χορηγούνται ευρέως φάσματος αντιβιοτικά. Ανάλογα με τις ημέρες της γαλουχίας και την ηλικία των νεογεννήτων, μπορεί να συστηθεί απομάκρυση τους και χορήγηση στη μητέρα σκευασμάτων που σταματούν τη γαλακτοπαραγωγή. Στοματίτιδα Από τα Γενικευμένα νοσηματα, βλάβη του στοματικού βλεννογόνου μπορούν να προκαλέσουν : ουραιμικό σύνδρομο, σακχαρώδης διαβήτης, αιματολογικές διαταραχές (έλλειψη βιταμίνης Κ), έλλειψη νιασίνης από την τροφή, βαρέα μέταλλα (Θάλιο), αυτοάνοσα νοσήματα (πέμφιγγας), ανωμαλίες του ανοσοποιητικού συστήματος (Λευχαιμία, AIDS γάτας).

3 Από τους τοπικούς παράγοντες : Λοιμώδη νοσήματα (νόσος του Carre, FELV, FIV, Λ. Ρινοτραχειίτιδα, καλυκοϊωση, Πανλευκοπενία,μυκητιάσεις από Candida, Nocardia, Actinomyces), Χημικές ουσίες (αλκάλεα, οξέα, απορρυπαντικά), ηλεκτικό ρεύμα, ορισμένα φυτά, κάμπιες. Πρόληψη Λόγω της ποικιλίας των αιτίων που προκαλούν στοματίτιδα, η πρόληψη αφορά σε καθένα από τα προηγούμενα αίτια θα πρέπει να δίνεται η ανάλογη προσοχή. Τα μικρά ζώα που πάσχουν από στοματίτιδα, παρουσιάζουν ανορεξία, πόνο κατά τη μάσηση, σιελόρροια, κατάπτωση, πυρετό, έλκη στο στοματικό βλεννογόνο, αλλαγές στο χρώμα του βλεννογόνου. Επίσης μπορεί να συνυπάρχουν ουλίτιδα και περιοδοντίτιδα. Στηρίζεται στο ιστορικό, στην κλινική εξέταση και επισκόπηση, εξετάσεις αίματος (ουρία κρεατινίνη, γλυκόζη, ανεύρεση LE κυττάρων και αντιπυρηνικών αντισωμάτων, λευκοκυτταρικός τύπος). Στοιχεία μπορεί να δώσει η κυτταρολογική εξέταση, οι καλλιέργειες και η βιοψία. Τροφές μαλακής σύστασης ή υδαρείς και σε πλήρη αδυναμία λήψης τροφής γίνονται οροί. Χρησιμοποιούνται αντισηπτικά διαλύματα, μπορεί να γίνει χειρουργικός καθαρισμός ή και εξαγωγή ξένων σωμάτων, αντιβιοτικά (αμπισιλίνη, κεφαλοσπορίνες), αντιμυκητιακά (κετοκοναζόλη). Σε περίπτωση λήψης οξέων, χορηγούμε διττανθρακικό νάτριο, και σε περίπτωση λήψης αλκάλεων χορηγούμε λεμονάδα. Φαρυγγίτιδα Νοσήματα των ρινικών κοιλοτήτων με εκκρίματα, παθολογικές καταστάσεις που προκαλούν χρόνιο έμετο και χρόνιο βήχα, καυστικές ουσίες, ξένα σώματα, ο ιός της νόσου του Carre και η Λοιμ. Τραχειοβροχίτιδα σε σκύλους, η Λοιμ. Ρινοτραχειίτιδα και η Καλυκοίωση σε γάτες, μπορεί να προκαλέσουν Φαρυγγίτιδα. Πρόληψη Η πρόληψη αφορά σε κάθε αιτιολογικό παράγοντα κατά περίπτωση. Εκδηλώνεται με βήχα, δυσκολία στη μάσηση και την κατάποση, ευαισθησία στη ψηλάφηση της περιοχής, σπανιότερα πυρετό και κατάπτωση. Από το ιστορικό και την κλινική εικόνα. Χρήσιμα στοιχεία δίνει η φαρυγγοσκόπηση και η ακτινογραφία.

4 Διαιτητικά μέτρα με υδαρείς και χυλώδεις τροφές, αντιβιοτικά ευρέως φάσματος. Το περιλαίμιο στο ζώο πρέπει να αφαιρείται. Σε περίπτωση οιδήματος του φάρυγγα χορηγούνται κορτικοστεροειδή ενδοφλέβια. Αμυγδαλίτιδα Η πρωτογενής αμυγδαλίτιδα οφείλεται σε λοίμωξη από κοινά βακτήρια όπως E. Coli, Staphylococcus Aureus, Proteus, Pseudomonas spp. Η δευτερογενής αμυγδαλίτιδα είναι εξέλιξη γενικευμένων νοσημάτων όπως η Λοιμ. Ηπατίτιδα, η σχιστή υπερώα, ο μεγαοισοφάγος, η νεοπλασία στομάχου, η βρογχίτιδα κλπ. Πρόληψη Η πρόληψη σε ότι αφορά στη δευτερογενή μορφή, εξαρτάται από το νόσημα που προκαλεί την αμυγδαλίτιδα. Εμφανίζεται με πυρετό, κατάπτωση, δυσφαγία, βήχα, εμετό. Στην επισκόπηση των αμυγδαλών παρατηρείται διόγκωση, αν και σε ορισμένες γάτες αυτό δεν είναι τυπικό. Σε άλλες περιπτώσεις οι αμυγδαλές εμφανίζονται πυώδεις και αιμορραγικές. Συνήθως συνυπάρχει και φαρυγγίτιδα. Από τα συμπτώματα και την επισκόπηση των αμυγδαλών. Χορηγούνται ευρέως φάσματος αντιβιοτικά, καλύτερα σε ενέσιμη μορφή, λόγω της δυσφαγίας. Σε δευτερογενή αμυγδαλίτιδα απαιτείται η αντιμετώπιση του πρωτογενούς νοσήματος. Εμφραξη του Οισοφάγου από ξένα σώματα Διάφορα κομμάτια οστών, ξύλα, πλαστικά αντικείμενα και βελόνες είναι τα πιό συνηθισμένα από τα υλικά εκείνα που μπορούν να προκαλέσουν τη μερική ή την ολική έμφραξη του οισοφάγου. Πρόληψη Να μη δίνουμε στα ζώα τροφές που περιέχουν κόκκαλα, να προσέχουμε τα διάφορα μικροαντικείμενα που δίνουμε στα ζώα για παιχνίδι να μην είναι αιχμηρά. Δυσφαγία με πόνο, σιελλόρροια, ανορεξία, κατάπτωση, ελάττωση σωματικού βάρους. Εάν το ξένο σώμα κατασκηνώσει στην θωρακική μοίρα του οισοφάγου η συμπτωματολογία

5 εμφανίζεται με μεγαλύτερη ένταση. Σε περίπτωση που το ξένο σώμα προκαλέσει διάτρηση του τοιχώματος του οισοφάγου, έχουμε βήχα, δύσπνοια, πυρετό. Το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα δίνουν μία πρώτη ένδειξη. Η τελική διάγνωση τίθεται με ακτινογραφία απλή ή με γεύμα βαρίου. Η πιο αξιόπιστη διαγνωστική μέθοδος είναι η οισοφαγοσκόπηση. Η μέθοδος αυτή απαιτεί ειδικό εξοπλισμό και τα τελευταία χρόνια βρίσκει εφαρμογή συχνά. Γίνεται προσπάθεια εξαγωγής του ξένου σώματος μέσω του οισοφαγοσκοπίου. Εάν υπάρχει διάτρηση του οισοφάγου, η εξαγωγή είανι πολύ δύσκολη. Σε άλλες περιπτώσεις γίνεται προσπάθεια να προωθηθεί το ξένο σώμα προς το στομάχι. Εάν αυτοί οι χειρισμοί αποτύχουν θα πρέπει να γίνει χειρουργική αποκατάσταση. Οισοφαγίτιδα Η οισοφαγίτιδα προκαλείται συνήθως ύστερα από κατάποση χημικών, ερεθιστικών ουσιών ή ζεστού νερού από τα ζώα. Συνήθης είναι επίσης η παλινδρόμηση γαστρικού υγρού λόγω χάλασης του καρδιακού σφιγκτήρα, μετά από πολύωρες χειρουργικές επεμβάσεις. Επίσης σε καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος, σε μακροχρόνια λήψη αντιβιοτικών, ενώ στις γάτες οισοφαγίτιδα μπορεί να προκαλέσει η καλυκοϊωση. Αναγωγή (ατελής εμετός) πολλές φορές με αίμα, δυσφαγία, πυρετός, κατάπτωση, πολλές φορές πόνος στην ψηλάφηση. Το ιστορικό και τα συμπτώματα κατευθύνουν στη διάγνωση της οισοφαγίτιδας. Η οισοφαγοσκόπηση είναι η μέθοδος εκλογής για την πιστοποίηση της νόσου. Πλήρης νηστεία για ώρες και χορήγηση αντιβιοτικών ευρέως φάσματος σε ενέσιμη μορφή. Στη συνέχεια χορηγούμε χυλώδεις τροφές, αντιόξινα σκευάσματα (AlOH, MgOH). Στη γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση χορηγούμε μετοκλοπραμίδη και αναστολείς Η2 υποδοχέων (σιμετιδίνη). Οξεία Γαστρίτιδα Είναι συνήθως δύσκολη η αναγνώριση του αιτίου που προκαλεί γαστρίτιδα. Πάντως συνήθως γαστρίτιδα προκαλούν : 1. αλλοιωμένα τρόφιμα, 2. λοιμώδη νοσήματα (λοιμ, ηπατίτιδα, Carre, παρβοϊωση, κορωναίωση, μηκυτιάσεις, παρασιτώσεις), 3. τοξίνες βακτηρίων, μυκήτων, 4. ξένα

6 σώματα, 5. φάρμακα, χημικές ουσίες (ασπιρίνη, κορτικοστεροειδή, μόλυβδος, απορρυπαντικά), 6. φυτά και φυτοτοξίνες, 7. αλλεργικές καταστάσεις, 8. δευτερογενείς καταστάσεις (ηπατική και νεφρική ανεπάρκεια), 9. shock και stress. Ολες οι προηγούμενες καταστάσεις σε μέτριο ή σε μεγάλο βαθμό προκαλούν βλάβη στο βλεννογόνιο φραγμό του στομάχου και προκαλούν γαστρίτιδα. Πρόληψη Η πρόληψη της γαστρίτιδας, αφορά στην πρόληψη για κάθε έναν χωριστά από τους παράγοντες που προκαλούν γαστρίτιδα. Το κύριο σύμπτωμα είναι ο εμετός. Συνήθως συνυπάρχουν ή προηγούνται συμπτώματα ναυτίας (σιελόρροια, κινήσεις μάσησης) και πολυδιψία. Το έμεσμα μπορεί να είναι υδαρές, με περιεχόμενο τροφής, μπορεί να έχει βλέννες, ή χολή. Το ζώο εύκολα αφυδατώνεται και κατά τρόπο παράδοξο στις εργαστηριακές εξετάσεις παρουσιάζει οξέωση και όχι αλκάλωση όπως θα αναμενόταν. Στηρίζεται στο ιστορικό από τον ιδιοκτήτη του ζώου, τα συμπτώματα, τις βιοχημικές εξετάσεις, την παρασιτολογική εξέταση κοπράνων, και τέλος τη γαστροσκόπηση. Δίαιτα πλήρης για τουλάχιστον 24 ώρες. Συνήθως για τη θεραπεία της γαστρίτιδας χρησιμοποιούνται οι παρακάτω κατηγορίες φαρμάκων : οροί και ηλεκτρολύτες, αντιεμετικά (μετοκλοπραμίδη) κυρίως ενδομυικά, αντιχολινεργικά (ατροπίνη), αντιόξινα (MgOH, AlOH), ανταγωνιστές Η2 υποδοχέων (σιμετιδίνη). Πολλές φορές συνιστάται η γαστροτομή για την αφαίρεση ξένου σώματος. Χρόνια Γαστρίτιδα Συνήθως στη δημιουργία της χρόνιας γαστρίτιδας υπεισέρχονται οι εξής καταστάσεις : αλλεργικοί μηχανισμοί, αυτοάνοσοι μηχανισμοί, χημικές ουσίες, φαρμακευτικές ουσίες, φυτικές ουσίες και τοξίνες. Ολοι αυτοί οι παράγοντες προκαλούν βλάβη του γαστρικού βλεννογόνου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μορφές Χρόνιας Γαστρίτιδας Είναι η : 1.χρόνια απλή γαστρίτιδα, 2. χρόνια ατροφική γαστρίτιδα, 3. υπερτροφική γαστροπάθεια, 4. ηωσινοφιλική γαστρίτιδα. Πρόληψη Η πρόληψη αφορά σε κάθε αίτιο χωριστά. Το κύριο σύμπτωμα είναι ο εμετός, κατά τις πρωινές ώρες, ανεξάρτητα από γεύμα. Τα ζώα επίσης έχουν ανορεξία, απώλεια βάρους, κοιλιακό πόνο, πολυδιψία. Επίσης μπορεί να παρατηρηθεί αιματέμεση και μέλαινα. Στη συνέχεια εμφανίζεται αφυδάτωση, αναιμία, υποπρωτεϊναιμία.

7 Το ιστορικό από τον ιδιοκτήτη του ζώου, τα κλινικά συμτώματα, εργ. εξετάσεις αίματος (ηωσινοφιλία), ακτινογραφία απλή ή με βάριο, γαστροσκόπηση και βιοψία. Απαιτείται διατροφή πλούσια σε υδατάνθρακες και φτωχή σε πρωτεϊνες (κρέας). Τα γεύματα πρέπει να είναι σε μικρές ποσότητες και πολλές φορές την ημέρα. Η σιμετιδίνη (αναστολέας Η2 υποδοχέων) και τα αντιόξινα είναι τα φάρμακα εκλογής για τις περισσότερες περιπτώσεις. Εάν αποδειχτεί αυτοάνοση και ηωσινοφιλική γαστρίτιδα (βιοψία) χορηγούνται κορτικοστεροειδή και αζαθειοπρίμη. Γαστρικά Ελκη Το σύνδρομο της προσαρμογής (stress), η μαστοκυττάρωση (νεοπλασία των εντεροενδοκρινών κυττάρων), καθώς και όλοι οι παράγοντες που προκαλούν οξεία και χρόνια γαστρίτιδα, ενέχονται για την δημιουργία γαστρικών ελκών. Στο stress, έχουμε τη δημιουργία συμπαθοτονίας, την υπερέκκριση κατεχολαμινών και εξ αιτίας αυτού την δημιουργία γαστρκού έλκους. Η μαστοκυττάρωση δημιουργεί έλκος λόγω της αυξημένης παραγωγής ισταμίνης και της διέγερσης των Η2 υποδοχέων. Τα περισσότερα γαστρικά έλκη δημιουργούνται στην περιοχή μεταξύ θόλου και σώματος στομάχου και στην αρχή του δωδεκαδακτύλου. Το τυπικό σύμπτωμα είναι ο εμετός ο οποίος περιέχει αίμα σε χρώμα σκούρο καφέ. Στη ψηλάφηση του στομάχου από τα κοιλιακά τοιχώματα υπάρχει αντίδραση πόνου. Τα γαστρικά έλκη μπορεί να οδηγήσουν σε διάτρηση του στομάχου. Το ιστορικό από τον ιδιοκτήτη, τα συμπτώματα, η ακτινογραφία με βαριούχο γεύμα και η γαστροσκόπηση οδηγούν στη διάγνωση. Για τη θεραπεία γίνονται συνδυασμοί και χορηγούνται : αντιόξινα (AlOH, MgOH), ανταγωνιστές Η2 υποδοχέων, κυτταροπροστατευτικές ουσίες (σουκραλφάτη). Οξεία Εντερίτιδα Τα είδη διάρροιας σχετίζονται με τον τρόπο δημιουργίας της : 1. Οσμωτική διάρροια, όταν υπάρχει μικρή απορρόφηση από το έντερο, λόγω πεπτικής ανεπάρκειας, 2. Εκκριτική διάρροια, όταν υπάρχει διέγερση του βλεννογόνου του εντέρου και υπερέκκριση υγρών, 3. Εξιδρωματική διάρροια, όταν υπάρχει αυξημένη διαπερατότητα του εντερικού βλεννογόνου,

8 4. Διάρροια λόγω ανώμαλης κινητικότητας εντέρου, από επεμβάσεις, φάρμακα, ορμόνες και εντεροτοξίνες Διάρροια από Λεπτό ή Παχύ έντερο Από το Λεπτό : μεγάλος όγκος κοπράνων, όχι βλέννα, όχι αίμα, έχει άπεπτες ουσίες, απώλεια βάρους, μπορεί να υπάρχει και εμετός, βορβορυγμοί, σιελόρροια. Από το Παχύ : μικρός όγκος κοπράνων, παρουσία βλέννας και αίματος, ύπαρξη τεινεσμών και δυσχεσίας, δεν υπάρχει απώλεια βάρους, ούτε εμετός, βορβορυγμοί και σιελόρροια. Το κύριο σύμπτωμα είναι φυσικά η διάρροια. Τα υπόλοιπα στοιχεία, όπως η ύπαρξη αίματος, βλέννας, η συχνότητα, ο όγκος, εάν η διάρροια εμφανίζεται μετά τη λήψη κάποιας συγκεκριμένης τροφής, λήψη φαρμάκων, καταστάσεις που μπορεί να δημιουργήσουν stress στο ζώο, η απώλεια βάρους, η ανορεξία, η συνύπαρξη εμετών, μπορεί να αποσαφηνίσουν την κλινική εικόνα. Εκτός από τα στοιχεία που αναφέραμε στην κλινική εικόνα, μία σειρά εξετάσεων θα βοηθήσουν στη διάγνωση : 1. βιοχημική εξέταση κοπράνων, 2. αιματολογικά και βιοχημικά ευρήματα στο αίμα, 3. Μικροβιολογική εξέταση κοπράνων (Escherichia Coli, Salmonella spp., Yersinia Enterocolitica, Campylobacter Jejuni, Bacilus Piliformis Clostridia spp. κλπ), 4. Παρασιτολογική εξέταση κοπράνων (Ασκαρίδες, Νηματώδη, Στρογγυλοειδή, Ταινίες, Κοκκίδια, Τζιάρντια). Κατ' αρχήν είναι απαραίτητα διαιτητικά μέτρα (καλής ποιότητας βιομηχανοποιημένη τροφή), γίνεται συμπτωματική ανιμετώπιση με αντιδιαρροϊκά φάρμακα. Ανάλογα με τα αποτελέσματα των εργ. εξετάσεων, γίνεται και η αντίστοιχη θεραπεία με τα αντιβιοτικά και αντιπαρασιτικά φάρμακα που θεωρούνται κατάλληλα κατά περίπτωση. Υποστηρικτικά και ανάλογα με την αφυδάτωση, χορηγούνται οροί και ηλεκτρολύτες. Χρόνια Εντερίτιδα Οι χρόνιες εντερίτιδες είναι άγνωστης αιτιολογίας και χαρακτηρίζονται από διήθηση του εντερικού βλεννογόνου από φλεγμονώδη κύτταρα διαφόρων ειδών. Κατηγορίες Χρόνιων Εντερίτιδων. 1. Πλασμοκυτταρική - Λεμφοκυτταρική, πιθανόν οφείλεται σε αυτοάνοσους μηχανισμούς. 2. Ηωσινοφιλική, πιθανόν οφείλεται σε αλλεργία, μπορεί όμως να οφείλεται σε παράσιτα, ή ναι είναι αυτοάνοση. 3.Υπερηωσινοφιλική εντερίτιδα της γάτας. 4. Κοκκιωματώδης εντερίτιδα, άγνωστης αιτιολογίας. 5. Ατροφία των αχνών του εντέρου από διάφορες πρωτογενείς αιτίες ( ιδιοπαθής, Λέμφωμα ). Το κλασσικό σύμπτωμα της νόσου είναι η χρόνια διάρροια. Υπάρχει έντονη απώλεια βάρους, μπορεί να υπάρχει ανορεξία και σποραδικά εμφανίζονται έμετοι. Οι διάρροιες αυτές συνήθως δεν ανταποκρίνονται στις κλασσικές θεραπείες, και τα ζώα εμφανίζουν πλέον εικόνα καχεξίας.

9 Εκτός από τα συμπτώματα, σημαντικό ρόλο στη διάγνωση, παίζουν οι εργαστηριακές εξετάσεις όπως η ακτινογραφία μετά από βαριούχο υποκλυσμό, η συγκέντρωση των ολικών πρωτεϊνών του ορού, η συγκέντρωση ηωσινοφίλων κλπ. Ασφαλή όμως διάγνωση μπορεί να τεθεί, μετά από βιοψία του εντερικού βλεννογόνου. Για την πλασμοκυτταρική χορηγούμε πρεδνιζολόνη, αζαθειοπρίμη, και τυλοζίνη. Για την ηωσινιφιλική πρεδνιζολόνη και αζαθειοπρίμη. Στην υπερηωσινοφιλική εντερίτιδα της γάτας, χορηγούμε πρεδνιζολόνη και στην κοκκιωματώδη εντερίτιδα χορηγούμε πρεδνιζολόνη, αζαθειοπρίμη, σουλφασαλαζίνη και μετρονιδαζόλη. Οξείες Κολίτιδες Τα παράσιτα, τα βακτήρια και οι αμοιβάδες προκαλούν φλεγμονή του τμήματος Είδη Οξείας Κολίτιδας 1. Τριχουριδική τυφλίτιδα και κολίτιδα από Trichuris Vulpis. 2. Οξεία Βακτηριακή κολίτιδα από Salmonella spp και E. Coli. 3. Αμοιβαδική κολίτιδα από Entamoeda Histolitica. Το τυπικό σύμπτωμα είναι η διάρροια με αίμα και βλέννα. Στη ψηλάφηση της κοιλιάς υπάρχει ευαισθησία. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις μπορεί να υπάρξει αφυδάτωση και αναιμία. Επίσης μπορεί να υπάρξει εμετός. Εκτός από τα συμπτώματα που είναι τυπικά, η καλλιέργεια και η παρασιτολογική κοπράνων μπορεί να είναι καθοριστική για να τεθεί η διάγνωση. Για την τριχουριδική κολίτιδα χορηγείται μεμπενταζόλη, για τη βακτηριακή κολίτιδα χορηγούνται αντιβιοτικά ύστερα από τεστ ευαισθησίας. Για την αμοιβαδική κολίτιδα, χορηγείται μετρονιδαζόλη. Επίσης κατά περίπτωση χορηγείται συμπτωματική θεραπεία με ορούς και ηλεκτρολύτες. Χρόνιες Κολίτιδες Παρατηρούνται διηθήσεις του βλεννογόνου του παχέος εντέρου, από κύτταρα (ιστιοκύτταρα, ηωσινόφιλα). Στη συνέχεια δημιουργούνται έλκη στις περιοχές αυτές. Τα επιχώρια μεσεντέρια λεμφογάγγλια είναι διογκωμένα και διηθούνται από τον ίδιο τύπο κυττάρων. Προδιαθέτοντες παράγοντες για την εμφάνιση των καταστάσεων αυτών είναι οι βακτηριακές λοιμώξεις και οι αλλεργικές καταστάσεις. Στο σύνδρομο του ευερέθιστου κόλου, προδιαθέτουν δυσμενώς οι καταστάσεις που δημιουργούν stress (αλλαγή περιβάλλοντος, αλλαγή συνηθειών, αλλαγή ιδιοκτήτη) μέσω της υπερέκκρισης κατεχολαμινών.

10 Είδη Χρόνιας Κολίτιδας. 1. Ιστιοκυτταρική ελκωτική κολίτιδα των Boxers. 2. Ιδιοπαθής ελκωτική κολίτιδα των σκύλων. 3. Ηωσινοφιλική ελκωτική κολίτιδα. 4. Σύνδρομο του ευερέθιστου κόλου (βλεννώδης ή σπαστική ή ψυχογενής κολίτιδα) Τα συμπτώματα είναι τα τυπικά που εμφανίζονται στις κολίτιδες, δηλαδή διάρροια με βλέννες και αίμα. Εκτός από τα συμπτώματα, στη διάγνωση βοηθούν η ακτινογραφία με βαριούχο υποκλυσμό και η βιοψία μετά από ορθοσκόπηση. Στο σύνδρομο του ευερέθιστου κόλου στη διάγνωση βοηθούν τα στοιχεία από το ιστορικό. Χορηγούνται γεύματα τρεις φορές την ημέρα, με ρύζι, άπαχο κρέας και λευκό ψωμί. Σήμερα κυκλοφορούν στο εμπόριο εξειδικευμένες τροφές για ζώα που πάσχουν από τη νόσο. Χορηγούνται επίσης βιταμίνες του συμπλέγματος Β.Για τη φαρμακευτική αντιμετώπιση, χορηγείται η σουλφασαλαζίνη για 7-8 εβδομάδες. Η μακροχρόνια χορήγηση της ουσίας αυτής μπορεί να προκαλέσει ξηρά κερατοεπιπεφυκίτιδα. Η χορήγηση επίσης πρεδνιζολόνης για διάστημα 3-4 εβδομάδων σε δόσεις προοδευτικά μειούμενες, έχουν δώσει καλά αποτελέσματα. Επίσης μπορεί να βοηθήσει και η χορήγηση μετρονιδαζόλης. Στο σύνδρομο του ευερέθιστου κόλου, θεραπεία μπορεί να επιτευχθεί με τη χορήγηση νατριούχου διαζεπάμης ή βρωμιούχου προπανθελίνης. Νοσήματα του Ηπατος - Ηπατική Ανεπάρκεια Είδη Ηπατοπάθειας. 1. Φλεγμονώδη μολυσματικής αιτιολογίας ηπατικά νοσήματα. 2. Φλεγμονώδη μη μολυσματικής αιτιολογίας ηπατικά νοσήματα. 3. Χρόνια ενεργός Ηπατίτιδα 4. Ηπατικά νοσήματα που προκαλούνται από τοξικές ουσίες και φάρμακα. 5. Χάλκωση στα Bedlington Terriers. 6. Κίρρωση του ήπατος 7. Μη φλεγμονώδεις ηπατοπάθειες 8. Χολαγγειοηπατίτιδα της γάτας 9. Νεοπλασία του ήπατος 10. Χολολιθίαση Η Ηπατική νόσος στο σκύλο και τη γάτα μπορεί να επηρεάσει όλα σχεδόν τα συστήματα του οργανισμού και να εκδηλωθεί με τις εξής καταστάσεις : 1. ασκίτης (συλλογή υγρού στην περιτοναϊκή κοιλότητα) 2. ηπατική εγκεφαλοπάθεια (λόγω της ανεπάρκειας του ήπατος να απομακρύνει τα τοξικά προϊόντα του μεταβολισμού οπότε δημιουργείται άνοια, κυκλικές κινήσεις, τύφλωση, επιθετικότητα, επιληπτικές κρίσεις, κώμα).

11 3. ενδοτοξίνωση 4. ενδοκρινικές ανωμαλίες (όλες οι ορμόνες μεταβολίζονται στο ήπαρ, επομένως στη νόσο παρατηρείται αλλαγή στη συγκέντρωση όλων των ορμονών στον οργανισμό του ζώου) 5. διατροφικές ανωμαλίες (το ήπαρ παίζει κυρίαρχο ρόλλο στο μεταβολισμό των πρωτεϊνών, των υδατανθράκων και των λιπών, οπότε δημιουργείται στεατόρροια, διαταραχές συγκέντρωσης τριγλυκεριδίων και χολοστερόλης, απώλεια βάρους, οστεοπώρωση, οστεομαλάκυνση, νυκταλωπία, αιμορραγίες, υποβιταμινώσεις ). 6. αιματολογικές διαταραχές ( στο ήπαρ συντίθενται οι περισσότεροι παράγοντες πήξης του ήπατος, οπότε δημιουργούνται αιμορραγίες) 7. νεφρικές ανωμαλίες (όταν υπάρχει βλάβη του ήπατος επηρεάζεται άμεσα η λειτουργία των νεφρών, με αποτέλεσμα να παρατηρείται πολυουρία, πολυδιψία κλπ). Τα συμπτώματα είναι συνήθως καθοριστικά για τη διάγνωση του ζώου. Για την επιβεβαίωση απαιτούνται εργαστηριακές εξετάσεις αίματος, όπου διαπιστώνονται συνήθως μεγάλες αποκλίσεις στις τιμές των περισσοτέρων βιοχημικών παραμέτρων ((SGPT, SGOT, SAP, γgt κλπ). Εξειδικευμένες επίσης εργαστηριακές εξετάσεις, όπως η βιοψία μπορεί να παίξουν σημαντικό ρόλο στη διάγνωση της νόσου. Η Θεραπεία των ηπατικών παθήσεων είναι συνήθως υποστηρικτική και συμπτωματική. Ετσι απαιτείται : 1. ανάπαυση και περιορισμός του ασθενούς ζώου. 2. διατροφικά μέτρα (ανάλατη μυζήθρα, άσπρο βρασμένο ρύζι, συμπληρώματα βιταμινών ή ακόμη καλύτερα τις βιομηχανοποιημένες τροφές που χορηγούνται κατόπιν κτηνιατρικής συνταγής για ηπατοπαθή ζώα). 3. αντιβιοτικά (για τις βακτηριακές ηπατοπάθειες) πενικιλλίνες, κεφαλοσπορίνες. 4. ηρεμιστικά (φαινοβαρβιτάλη, διαζεπάμη) ενώ πρέπει να αποφεύγονται αναισθητικά, αναλγητικά και βαρβιτουρικά. 5. αναβολικά στεροειδή και κυρίως ανδρολόνη, προπιονική τεστοστερόνη. 6. πρεδνιζολόνη, αζαθειοπρίμη 7. ουσίες που ελαττώνουν την ηπατική ίνωση (πενικιλλαμίνη) 8. οροί και ηλεκτρολύτες 9. θεραπεία με διουρητικά (φουροσεμίδη) για τον ασκίτη Οξεία Παγκρεατίτιδα Η οξεία παγκρεατίτιδα μπορεί να προκληθεί από τους εξής παράγοντες : 1. παλινδρόμηση περιεχομένου εντέρου και χολής στο πάγκρεας. 2. παγκρεατική ισχαιμία (οχι καλή αιμάτωση του οργάνου) 3. εμφραξη του παγκρεατικού πόρου 4. φάρμακα ( στεροειδή, σουλφαμεθαζόνη, ισονιαζίδη) 5. Χρόνια νεφρική ανεπάρκεια 6. τροφή πλούσια σε λίπη και υδατάνθρακες 7. οχι φυσιολογικός μεταβολισμός των λιπιδίων. 8. υπερασβεστιαιμία - υπερπαραθυρεοειδισμός 9. ιοί, μικρόβια, πρωτόζωα, μύκητες.

12 10. τραύματα, αυτοάνοσοι μηχανισμοί, ιδιοπαθής. Ολοι οι προηγούμενοι παράγοντες μέσω πολύπλοκων μηχανισμών απελευθερώνουν ένζυμα με αποτέλεσμα τη νέκρωση του παγκρέατος και τη συνακόλουθη βλάβη του μυοκαρδίου και του μηχανισμού πήξης του αίματος. Τύποι Παγκρεατίτιδας 1. Οξεία αιμορραγική νεκρωτική παγκρεατίτιδα 2 Διάμεση οιδηματική παγκρεατίτιδα Η νόσος εμφανίζεται ξαφνικά, συνήθως σε παχύσαρκα σκυλιά, μεσήλικα και κυρίως θηλυκά, με εμέτους, ανορεξία, διάρροια. Στη συνέχεια τα συμπτώματα γίνονται πολύ έντονα με την εμφάνιση ειλεού, κολίτιδας, περιτονίτιδας, νεφρικής δυσλειτουργίας, αναπνευστικής δυσχέρειας (πιθανό το πνευμονικό οίδημα), υπεργλυκαιμίας και σακχαρώδους διαβήτη. Τα συμπτώματα της νόσου δεν είναι καθοριστικά. Απαιτούνται εργ. εξετάσεις στις οποίες μπορεί να έχουμε : λευκοκυττάρωση, αύξηση της λιπάσης, της αμυλάσης, της SGPT, της γgt, της γλυκόζης και των λευκωμάτων στα ούρα Απαιτούνται τα παρακάτω θεραπευτικά μέσα : 1. ακινησία και αποχή από τροφή και νερό από 2 έως 5 ημέρες. 2. οροί και ηλεκτρολύτες 3. αντιχολινεργικά (ατροπίνη) 4. παυσίπονα ( μεπεριδίνη) 5. αντιβιοτικά (κεφαλοσπορίνες, χλωραμφενικόλη) 6. ινσουλίνη 7. κορτιζόνη σε περιπτώσεις shock 8. περιτοναϊκές πλύσεις και παροχέτευση της κοιλιάς 9. ηπαρίνη 10. στη συνέχεια για συντήρηση, δίνουμε δίαιτα χωρίς λίπη. Διαφορική Πρέπει το νόσημα να διαφοροποιηθεί από : 1. ξένα σώματα στο πεπτικό, 2. αιμορραγική γαστρεντερίτιδα 3. οξεία νεφρική ανεπάρκεια 4. περιτονίτιδα 5. προβολή μεσοσπονδύλιου δίσκου Οξεία Παγκρεατίτιδα Η οξεία παγκρεατίτιδα μπορεί να προκληθεί από τους εξής παράγοντες : 1. παλινδρόμηση περιεχομένου εντέρου και χολής στο πάγκρεας. 2. παγκρεατική ισχαιμία (οχι καλή αιμάτωση του οργάνου) 3. εμφραξη του παγκρεατικού πόρου

13 4. φάρμακα ( στεροειδή, σουλφαμεθαζόνη, ισονιαζίδη) 5. Χρόνια νεφρική ανεπάρκεια 6. τροφή πλούσια σε λίπη και υδατάνθρακες 7. οχι φυσιολογικός μεταβολισμός των λιπιδίων. 8. υπερασβεστιαιμία - υπερπαραθυρεοειδισμός 9. ιοί, μικρόβια, πρωτόζωα, μύκητες. 10. τραύματα, αυτοάνοσοι μηχανισμοί, ιδιοπαθής. Ολοι οι προηγούμενοι παράγοντες μέσω πολύπλοκων μηχανισμών απελευθερώνουν ένζυμα με αποτέλεσμα τη νέκρωση του παγκρέατος και τη συνακόλουθη βλάβη του μυοκαρδίου και του μηχανισμού πήξης του αίματος. Τύποι Παγκρεατίτιδας 1. Οξεία αιμορραγική νεκρωτική παγκρεατίτιδα 2 Διάμεση οιδηματική παγκρεατίτιδα Η νόσος εμφανίζεται ξαφνικά, συνήθως σε παχύσαρκα σκυλιά, μεσήλικα και κυρίως θηλυκά, με εμέτους, ανορεξία, διάρροια. Στη συνέχεια τα συμπτώματα γίνονται πολύ έντονα με την εμφάνιση ειλεού, κολίτιδας, περιτονίτιδας, νεφρικής δυσλειτουργίας, αναπνευστικής δυσχέρειας (πιθανό το πνευμονικό οίδημα), υπεργλυκαιμίας και σακχαρώδους διαβήτη. Τα συμπτώματα της νόσου δεν είναι καθοριστικά. Απαιτούνται εργ. εξετάσεις στις οποίες μπορεί να έχουμε : λευκοκυττάρωση, αύξηση της λιπάσης, της αμυλάσης, της SGPT, της γgt, της γλυκόζης και των λευκωμάτων στα ούρα Απαιτούνται τα παρακάτω θεραπευτικά μέσα : 1. ακινησία και αποχή από τροφή και νερό από 2 έως 5 ημέρες. 2. οροί και ηλεκτρολύτες 3. αντιχολινεργικά (ατροπίνη) 4. παυσίπονα ( μεπεριδίνη) 5. αντιβιοτικά (κεφαλοσπορίνες, χλωραμφενικόλη) 6. ινσουλίνη 7. κορτιζόνη σε περιπτώσεις shock 8. περιτοναϊκές πλύσεις και παροχέτευση της κοιλιάς 9. ηπαρίνη 10. στη συνέχεια για συντήρηση, δίνουμε δίαιτα χωρίς λίπη. Διαφορική Πρέπει το νόσημα να διαφοροποιηθεί από : 1. ξένα σώματα στο πεπτικό, 2. αιμορραγική γαστρεντερίτιδα 3. οξεία νεφρική ανεπάρκεια 4. περιτονίτιδα 5. προβολή μεσοσπονδύλιου δίσκου Παγκρεατική Ανεπάρκεια (Εξωκρινής)

14 Κατ'αρχήν υπάρχει έλλειψη παγκρεατικών ενζύμων, οπότε δημιουργείται κακή πέψη των τροφών και παρανονή μεγάλης ποσότητας νερού στο έντερο. Επίσης το περιεχόμενο του εντέρου είναι όξινο, με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται διάφορα σαπροφυτικά βακτήρια. Το περιεχόμενο του εντέρου παραμένει στο έντερο περισσότερο χρόνο. Αιτιολογία 1. νεανική παγκρεατική ανεπάρκεια, όταν η βλάβη του παγκρέατος είναι συγγενής. 2. επανειλημμένες κρίσεις οξείας παγκρεατίτιδας 3. χρόνια παγκρεατίτιδα, η οποία τελικά οδηγεί σε παγκρεατική ανεπάρκεια. Προοδευτική απώλεια βάρους, υπεργλυκαιμία, βουλιμία, ληθαργικότητα, άφθονα λευκά ή πορτοκαλί κόπρανα, είναι τα συπτώματα με τα οποία εκδηλώνεται η παγκρεατική ανεπάρκεια. Η διάγνωση στηρίζεται στα συμπτώματα και σε ορισμένες εργαστηριακές εξετάσεις όπως : 1. μικροσκοπική εξέταση κοπράνων, 2. δοκιμασία της ακτινογραφικής πλάκας, 3. δοκιμασία θολερότητας, 4. ΒΤ-ΡΑΒΑ test, 5. δοκιμασία απορρόφησης D-ξυλόζης, 6. προσδιορισμός της ποσότητας λίπους των κοπράνων, 7. αμυλάση και λιπάση ορού αίματος, 8. γλυκόζη αίματος και ούρου, 9. SGPT, SAP. Χορήγηση παγκρεατικών ενζύμων, σε κάθε γεύμα, σε συνδυασμό με τη χορήγηση σιμετιδίνης. Χορήγηση βιταμινών A, D, E, K, B12 και Φολικού οξέος Χορήγηση οξυτετρακυκλίνης, τυλοζίνης, μετρονιδαζόλης. Τριγλυκερίδια μέσης αλύσου. Οξεία Νεφρική Ανεπάρκεια Οι προϋπάρχουσες βλάβες των νεφρών και η προχωρημένη ηλικία, ευνοούν στην εμφάνιση του συνδρόμου. Τα συνηθέστερα αίτια που δημιουργούν ΟΝΑ είναι : αιμορραγίες έντονες, κυκλοφοριακό shock, σηπτικό shock, εγκαύματα εκτεταμένα, αναισθησία παρατεταμένη, οξεία παγρεατίτιδα, οξεία περιτονίτιδα, οξεία βακτηριακή ενδοκαρδίτιδα,στροφή στομάχου στο σκύλο, ενδογενείς τοξικώσεις (μυοσφαιρινουρία, ίκτερος, κέτωση, διαβήτης), εξωγενείς τοξικώσεις (αιθυλενική γλυκόλη, τετραχλωράνθρακας, αρσενικό, υδράργυρος, ουράνιο, φθόριο, σελήνιο, αναισθητικά φάρμακα (φλουοθάνιο), αντιβιοτικά (γενταμυκίνη, τετρακυκλίνες), σουλφοναμίδες, αμφοτερικίνη Β. Επίσης διάφορες λοιμώξεις του νεφρού όπως οξεία σπειραματονεφρίτιδα, οξεία πυελονεφρίτιδα, αυτοάνοσα νοσήματα (ερ. λύκος). Τα κυριότερα συμπτώματα είναι : πόνος στην οσφυική χώρα, δυσκινησία, συχνουρία, αιματουρία και στη συνέχεια δυσουρία. Αυτά τα συμπτώματα εμφανίζονται κυρίως κατά την αρχική φάση. Στη συνέχεια έχουμε το στάδιο της εγκατεστημένης ολιγουρίας ή ανουρίας, όπου έχουμε ελάττωση του όγκου του παραγόμενου ούρου. Κατόπιν εμφανίζεται γαστρεντερίτιδα και ελκώδης στοματίτιδα. Η αφυδάτωση γίνεται έντονη, υπάρχουν αναπνευστικές διαταραχές

15 (αναπνοή Kussmaul). Τέλος, ακολουθεί μία φάση πολυουρίας, όπου έχουμε απώλια ηλεκτρολυτών, αλλά η απομάκρυνση της ουρίας είναι μικρή. Η διάγνωση στηρίζεται στο ιστορικό (τοξικά αίτια) και στα συμπτώματα (ολιγουρία). Νεφρωσικό Σύνδρομο Αρχικά η βλάβη σχετίζεται, με τη δημιουργία συμπλόκων αντιγόνου - αντισώματος τα οποία επικάθονται στη μεμμβράνη του αγγειώδους σπειράματος. Ταυτόχρονα ενεργοποιούνται μηχανισμοί που παράγουν αναφυλακτικές αντιδράσεις. Αυτό δημιουργεί σπειραματονεφρίτιδα. Στη συνέχεια λόγω της πτώσης του επιπέδου των πρωτεϊνών στο αίμα (εφόσον έχουμε έντονη πρωτεϊνουρία) δημιουργούνται οσμωτικά φαινόμενα και έτσι έχουμε τον σχηματισμό οιδημάτων και ασκίτη. Απώλεια βάρους, πολυδιψία - πολυουρία, μείωση της όρεξης. Παρατηρείται οίδημα στα άκρα και γενικότερα στα κατώτερα σημεία του σώματος και ακολουθεί η εμφάνιση του ασκίτη. Στο σκύλο μπορεί να παρατηρηθούν συμπτώματα από το αναπνευστικό (δύσπνοια - βήχας), λόγω θρόμβωσης της πνευμονικής αρτηρίας. Στη γάτα μπορεί να παρατηρηθεί χωλότητα ή και παράλυση των οπισθίων άκρων, λόγω θρόμβωσης της μηριαίας αρτηρίας. Στηρίζεται στις εργαστηριακές εξετάσεις (υπαλβουμιναιμία, υπερχολοστερολαιμία) Σπειραματονεφρίτιδες Οι σπειραματονεφρίτιδες ανάλογα με το είδος της βλάβης που προκαλούν διακρίνονται σε 3 τύπους, τον υπερπλαστικό, τον μεμβρανώδη και τον μεμβρανοϋπερπλαστικό. Πρακτικά η βλάβη σχετίζεται, με τη δημιουργία συμπλόκων αντιγόνου - αντισώματος τα οποία επικάθονται στη μεμμβράνη του αγγειώδους σπειράματος. Ταυτόχρονα ενεργοποιούνται μηχανισμοί που παράγουν αναφυλακτικές αντιδράσεις. Η σπειραματονεφρίτιδα στο σκύλο, μπορεί να αποτελέσει επιπλοκή των παρακάτω νοσημάτων : πυομήτρα, ερλιχίωση, λεϊσμανίαση, πιροπλάσμωση, διροφιλαρίωση, λοιμ. ηπατίτιδα, βακτηριακή ενδοκαρδίτιδα, νοσήματα του παγκρέατος, ερυθηματώδης λύκος, λεμφοσάρκωμα, μαστοκύττωμα. Στη γάτα : λευχαιμία, λοιμ. περιτονίτιδα, ερυθ. λύκος, νοσήματα του παγκρέατος.

16 Τα συμπτώματα δεν είναι ειδικά και εξαρτώνται από τα αίτια που προκάλεσαν τη βλάβη. Με την εξέλιξη μπορεί να παρατηρηθούν συμπτώματα νεφρωσικού συνδρόμου (ασκίτης, οίδημα), ή αυτά της χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας (πολυουρία - πολυδιψία, απώλεια βάρους, έμετοι). Η διάγνωση στηρίζεται συνήθως στην ανίχνευση πρωτεϊνών στο ούρο. Επίσης στηρίζεται στο ιστορικό (κάποιο από τα νοσήματα που προαναφέραμε) και τα συμπτώματα. Οπου είναι δυνατόν αντιμετωπίζεται το αίτιο (πυομήτρα). Μπορεί να χρησιμοποιηθεί πρεδνιζολόνη εάν είναι απαραίτητη η ανοσοκαταστολή. Στη συνέχεια είναι απαραίτητη η συμπτωματική αγωγή του νεφρωσικού συνδρόμου και της Χρόνιας Νεφρικής Ανεπάρκειας. Σεϋλετιέλλωση Τα ακάρεα ζουν στην επιφάνεια της επιδερμίδας. Εχουν βιολογικό κύκλο 21 ημερών, ενώ ο βιολογικός τους κύκλος ολοκληρώνεται πάνω στον ξενιστή. Η μετάδοση γίνεται με επαφή από άλλα παρασιτούμενα ζώα, ή μέσω των ειδών καλλωπισμού (χτένες, βούρτσες). Μπορεί να εμφανιστεί η νόσος μετην παρακάτω εικόνα : αποφολίδωση κατά μήκος της ράχης (περιπλανώμενη πιτυρίδα), πυοτραυματική δερματίτιδα, κεχροειδής δερματίτιδα (στις γάτες), γενικευμένος κνησμός. Ανεύρεση ακάρεων στην επιφάνεια του δέρματος με μεγενθυτικό φακό, ή ανεύρεση ακάρεων και αυγών στο μικροσκόπιο (πέψη με ΚΟΗ, φυγοκέντρηση και επίπλευση). Εξέταση κοπράνων με εμπλουτισμό και ανεύρεση ακάρεων και αυγών (λόγω της κατάποσης από το ζώο). 1. εξωπαρασιτοκτόνα σαμπουάν, διαλύματα, σκόνες. 2. ιβερμεκτίνη υποδορίως, δύο φορές σε διάστημα 15 ημερών. Διαφορική 1. σαρκοκοπτική και νωτοεδρική ψώρα 2. ωτοδηκτική ψώρα 3. φθειρίαση 4. αλλεργική από ψύλλους δερματίτιδα 5. δερματοφυτίαση Σημασία για την υγεία του ανθρώπου Ο άνθρωπος μολύνεται όταν έρθει σε επαφή με γάτες ή σκύλους που παρουσιάζουν δερματικές αλλοιώσεις, με αποτέλεσμα την εκδήλωση βλαττιδοεφελκιδώδους εξανθήματος στα άκρα, στο στήθος και την κοιλιά. Ο άνθρωπος αυτοθεραπεύεται, σε διάστημα 3 έως 8 εβδομάδων.

17 Ωτοδηκτική Ψώρα Το άκαρι αυτό είναι επιφανειακό, δεν έχει εκλεκτικότητα ξενιστού, και έχει βιολογικό κύκλο 3 εβδομάδων. Παρασιτεί κυρίως τον έξω ακουστικό πόρο, το λαιμό, την οσφυοϊερά χώρα και τη βάση της ουράς. Η μετάδοση γίνεται εύκολα με επαφή. Προκαλείται έξω ωτίτιδα, με παρουσία καφέρυθρου εκκρίματος στον έξω ακουστικό πόρο. Υπάρχει έντονος κνησμός που πολλές φορές οδηγεί σε αυτοτραυματισμό. Σε λίγα περιστατικά μπορεί να εμφανιστούν δερματικές αλλοιώσεις στο λαιμό, στην οσφυοϊερά χώρα και στη βάση της ουράς. Εξέταση δείγματος ωτικού εκκρίματος με παραφινέλαιο, στο μικροσκόπιο και ανεύρεση των παρασίτων. 1. Καλός καθαρισμός του ωτικού εκκρίματος και χρήση διαλύματος ροτενόνης ή αμιτράζης με παραφινέλαιο. 2. Υποδόριες εγχύσεις ιβερμεκτίνης σε διάστημα 15 ημερών. Διαφορική διάγνωση 1. νωτοεδρική ψώρα (γάτα). 2. σαρκοκοπτική ψώρα (σκύλος). 3. αλλεργική δερματίτιδα 4. δερματίτιδα από Pelodera 5. φθειρίαση 6. εξω ωτίτιδες άλλης αιτιολογίας. Σημασία για την υγεία του ανθρώπου Σε σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να υπάρξει μετάδοση στον άνθρωπο. Αγγειογενές οίδημα - Κνίδωση Η κατάσταση αυτή οφείλεται στην αποκοκκίωση σιτευτικών και βασίφιλων κυττάρων, καθώς και σε αντιδράσεις υπερευαισθησίας τύπου Ι και ΙΙΙ. Δίαφοροι παράγοντες προκαλούν : ηλιακό φώς, θερμότητα, άσκηση, stress, εμβόλια, μετάγγιση αίματος, νύγματα εντόμων, διάφορα φυτά (τσουκνίδα), τροφές, πενικιλλίνη, αμινοπενικιλλίνες, τετρακυκλίνες, βιταμίνη Κ, αμιτράζη κ.ά.

18 Κνίδωση : αιφνίδια εμφάνιση πολλαπλών πομφών (κυκλικό ή ωοειδές σχήμα, ποικίλο μέγεθος) σε διάφορα σημεία του σώματος. Συνήθως οι αλλοιώσεις εξαφανίζονται σε 24 ώρες. Στα βραχύτριχα ζώα οι αλλοιώσεις είναι πολύ εύκολα αντιληπτές, ενώ στα μακρύτριχα είναι δυνατόν να περάσουν απαρατήρητες. Αγγειογενές οίδημα : σημαντικού βαθμού διόγκωση της περιοχής όπου εντοπίζεται. Το οίδημα είναι διάχυτο, ψυχρό, ανώδυνο και πολλές φορές συνοδεύεται από κνησμό. Το συνηθέστερο σημείο εντόπισης είναι η κεφαλή. Στην περίπτωση αυτή είναι δυνατό να επεκταθεί το οίδημα στο φάρυγγα και λάρυγγα και να προκληθεί ο θάνατος από ασφυξία. Η αιφνίδια εμφάνιση, είναι χαρακτηριστική, δεν είναι όμως δυνατή η ανεύρεση του αιτίου που προκάλεσε αυτές τις καταστάσεις. Συνιστάται η ενδοφλέβια χορήγηση υδροκορτιζόνης ή πρεδνιζολόνης, καθώς και η υποδόρια χορήγηση αδρεναλίνης (1:1000). Στη χρόνια μορφή κνίδωσης χορηγείται πρεδνιζολόνη σε αντιφλεγμονώδη δόση. Ατοπία Η ατοπία κατά πάσα πιθανότητα είναι κληρονομική νόσος. Αλλοι παράγοντες που υποβοηθούν κατά τους πρώτους μήνες ζωής, είναι οι παρασιτώσεις, οι ιογενείς λοιμώξεις και οι εμβολιασμοί. Η υπεύθυνη ουσία είναι η ανοσοσφαιρίνη Ε (IgE). Στη συνέχεια και για την εκδήλωση της ατοπίας εμπλέκεται μία πλειάδα πολύπλοκων μηχανισμών. Στην ατοπική δερματίτιδα παρατηρείται κνησμός στην περιοχή του προσώπου, τις μασχάλες, τα πτερύγια των αυτιών, την κάτω κοιλιακή χώρα, την πρόσθια επιφάνεια του αγκώνα και δαγκώνουν τα κάτω σημεία των άκρων. Η χρόνια φλεγμονή και ο κνησμός προκαλούν υπερχρωμία, λειχηνοποίηση αλωπεκία και αλλαγή του χρώματος του τριχώματος. Συχνά συνυπάρχει έξω ωτίτιδα. Στη συνέχεια υπάρχει βακτηριδιακή επιπλοκή. Στη γάτα η ατοπική δερματίτιδα εμφανίζεται με τις εξής μορφές : κνησμός στην κεφαλή, κεχροειδής δερματίτιδα, εωσινοφιλικό έλκος, εωσινοφιλικό κοκκίωμα, εωσινοφιλικές πλάκες, αυτοπροκαλούμενη αλωπεκία - υποτρίχωση. Βασίζεται στο ιστορικό, στα κλινικά ευρήματα και την ενδοδερμική δοκιμασία. 1. απομάκρυνση των υπεύθυνων αλλεργιογόνων από το περιβάλλον του ζώου. 2. συστηματική χορήγηση γλυκοκορτικοειδών (προσοχή στη μακροχρόνια χορήγηση) 3. χρησιμοποίηση αντιισταμινικών (διφαινιδραμίνη, χλωρφαιναμίνη, υδροξυζίνη, κλεμαστίνη, αμιτρυπτιλίνη. 4. μακροχρόνια χορήγηση ω-3/ω-6 ακόρεστων λιπαρών οξέων. 5. απευαισθητοποίηση ή ανοσοθεραπεία. με τη χρήση σχετικών εμβολίων. Διαφορική.

19 Σκύλος : αλλεργική από ψύλλους δερματίτιδα, τροφική αλλεργία, αλλεργική από ενδοπαράσιτα δερματίτιδα, ερεθιστική δερματίτιδα, σαρκοκοπτική ψώρα, δεμοδήκωση, βακτηριδιακή αλλεργική δερματίτιδα Γάτα : αλλεργική από ψύλλους δερματίτιδα, τροφική δερματίτιδα, δερματοφυτίαση, νωτοεδρική ψώρα,σε Υλετιέλλωση, ωτοδηκτική ψώρα, ψυχογενής αλωπεκία. Τροφική αλλεργία - Δυσανεξία Πιστεύεται ότι υπεισέρχονται οι τύποι Ι, ΙΙΙ και ΙV αλλεργικής αντίδρασης. Στην τροφική αλλεργία, παράγεται απευθείας ισταμίνη, μετά τη λήψη του υπεύθυνου τροφικού αλλεργιογόνου. Τα κατοικίδια σαρκοφάγα μπορεί να ευαισθητοποιηθούν σε ένα ή περισσότερα είδη τροφίμων και συνηθέστερα το βοδινό κρέας, το γάλα αγελάδας, τα γαλακτοκομικά προϊόντα, το κοτόπουλο, τα αυγά, το σιτάρι, η σόγια, τα ψάρια. Οι χρωστικές, αρωματικές και συντηρητικές ουσίες που περιέχονται στις βιομηχανοποιημένες τροφές, ευθύνονται για την ευαισθητοποίηση μικρού μόνο αριθμού ζώων. Παρατηρείται γενικευμένος κνησμός, που δεν είναι εποχικός και ορισμένες φορές δεν ανταποκρίνεται καλά στα γλυκοκορτικοειδή. Συνήθως παρατηρούνται διαφόρου μεγέθους βλαττίδες, πλάκες, φλύκταινες, πομφοί, ερύθημα, έλκη, διαβρώσεις, εφελκίδες, λειχηνοποίηση και υπερχρωμία. Πολλοί σκύλοι με τροφική αλλεργία παρουσιάζουν 3 κενώσεις την ημέρα. Βασίζεται στο ιστορικό, την κλινική εικόνα και την ανταπόκριση στη χορήγηση υποαλλεργικού σιτηρεσίου για εβδομάδες. Ζώα κάτω των 6 μηνών καθώς και υπερήλικα ζώα, έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν τροφική αλλεργία. Η θεραπεία περιλαμβάνει τη χορήγηση υποαλλεργικού σιτηρεσίου. Τρόφιμα που συνήθως χρησιμοποιούνται στα υποαλλεργικά σιτηρέσια είναι : κρέας αρνιού, πάπιας, κουνελιού, γαλοπούλας,τόνου, το ρύζι οι πατάτες και το ηλιέλαιο. Κατά την πρώτη εβδομάδα του σιτηρεσίου μπορεί να χορηγηθούν γλυκοκορτικοειδή. Αλλεργική δερματίτιδα από επαφή Η αλλεργική από επαφή δερματίτιδα, ανήκει στον IV τύπο υπερευαισθησίας και απαιτείται συνήθως διάστημα πάνω από 2 χρόνια, έκθεσης στα διάφορα αλλεργιογόνα, για να εγκατασταθεί.

20 Οι ουσίες που προκαλούν : ροκανίδια ξύλου, γύρη φυτών, ρητίνες, σαμπουάν που περιέχουν παράγωγα πίσσας, εξωπαρασιτοκτόνα, αλοιφές με νεομυκίνη, μάλλινα, πλαστικά ή ελαστικά είδη, χρωστικές, γυαλιστικά πατωμάτων, απορρυπαντικά. Εντοπίζεται σε περιοχές του σώματος με λίγο τρίχωμα, όπως οι μεσοδακτύλιες πτυχές, το πέλμα, η κάτω επιφάνεια λαιμού, του θώρακα, της κοιλίας, η βουβωνική χώρα, η περινεϊκή χώρα. Ορισμένα ζώα αναπτύσουν αλλεργία στα πλαστικά πιάτα της τροφής και εμφανίζουν αλλοιώσεις στα χείλη. Στα σημεία αυτά παρατηρείται έντονος κνησμός, ερύθημα, βλαττίδες και φυσαλλίδες. Από το ιστορικό και την κλινική εικόνα, καθώς και την απομάκρυνση του ζώου από το περιβάλλον του, οπότε τα συμπτώματα υποχωρούν. Συστήνεται η απομάκρυνση του ζώου από το συγκεκριμένο χώρο, η κάλυψη του σώματος με λινά καλύματα, η χρήση τοπικών σκευασμάτων με κορτικοστεροειδή και η πεντοξυφιλλίνη. Φυλλώδης Πέμφιγα Στις αυτοάνοσες δερματοπάθειες παράγονται αυτοαντισώματα κατά των διαφόρων στοιχείων του δέρματος, τα οποία τελικά καταστρέφουν. Εφελκίδες, βλαττίδες, φυσαλλίδες, φλύκταινες, διαβρώσεις, στο πρόσωπο, στα πτερύγια των αυτιών στον κορμό του σώματος, στα πελματικά φύματα και σπανιότερα στα βλεννογονοδερματικά όρια και στη στοματική κοιλότητα. Στα πελματικά φύματα παρατηρείται υπερκεράτωση. Σε βαριά περιστατικά μπορεί να παρατηρηθούν κατάπτωση, πυρετός, ανορεξία, απώλεια βάρους. 1. κυτταρολογική εξέταση υλικού από ακέραιες φλύκταινες ή εφελκίδες. 2. ιστοπαθολογική εξέταση βιοψιών από το δέρμα. 3. ανοσοϊστοπαθολογική εξέταση βιοψιών από το δέρμα συνήθως είναι θετική. 4. ΑΝΑ test αρνητικό 1. γλυκοκορτικοειδή σε ανοσοκατασταλτικές δόσεις, ή σε συνδυασμούς : 2. αζαθειοπρίνη 3. χλωραμβουκίλη 4. κυκλοφωσφαμίδη 5. δαπσόνη 6. χρυσοθειογλυκόζη 7. κυκλοσπορίνη Ολες οι παραπάνω ουσίες δίνονται αρχικά σε δόσεις εφόδου, ώστε να ελεγχθούν σε μεγάλο βαθμό τα συμπτώματα και στη συνέχεια σε δόσεις συντήρησης, ανάλογα με το περιστατικό.