ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ

Transcript

1 ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ 1

2 2 ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ

3 ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ 3

4 4 ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ

5 ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ 5 ΠΑΡΑΒΑΣΙΣ Επιστημονικό Περιοδικό Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών PARABASIS Journal of the Department of Theatre Studies University of Athens Τόμος 12/2 Volume 12/2

6 6 ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ Παράβασις τοῦτο λέγεται παράβασις, ἅπερ ἔλεγον ἐπιστρέφοντες οἱ χορευταὶ πρὸς τοὺς θεωμένους. ἔστι δὲ ὁ τρόπος, ὅταν καταλιπὼν τὰ ἑξῆς τοῦ δράματος ὁ ποιητὴς συμβουλεύῃ τοῖς θεωμένοις ἢ ἄλλο ἐκτὸς λέγῃ τι τῆς ὑποθέσεως. Παράβασις δὲ λέγεται, ἐπειδὴ ἀπήρτηται τῆς ἄλλης ὑποθέσεως, ἢ ἐπεὶ παραβαίνει ὁ χορὸς τὸν τόπον. ἐστᾶσι μὲν γὰρ κατὰ στοῖχον οἱ πρὸς τὴν ὀρχήστραν ἀποβλέποντες ὅταν δὲ παραβῶσιν, ἐφεξῆς ἑστῶτες καὶ πρὸς τὸ θέατρον ἀποβλέποντες τὸν λόγον ποιοῦνται. ΛΕΞΙΚΟΝ ΣΟΥΔΑΣ

7 ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ 7 ΠΑΡΑΒΑΣΙΣ PARABASIS Επιστημονικό Περιοδικό Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών Journal of the Department of Theatre Studies University of Athens Τόμος 12/2 Volume 12/2 Κ. ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ C. GEORGIADI Κ. ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΥ-ΑΓΑΘΟΥ Κ. DIAMANTAKOU-AGATHOU Γ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ G. IOANNIDIS Χ. ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ CHR. PALAIOLOGOU Β. ΠΟΥΧΝΕΡ W. PUCHNER Ε. ΠΡΟΥΣΑΛΗ E. PROUSALI Κ. ΡΙΤΣΑΤΟΥ K. RITSATOU ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΕΣ BOOK REVIEWS ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ SUMMARIES ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΤΟΜΟΥ THE AUTHORS OF THE VOLUME ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ DISSERTATIONS ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ NATIONAL AND KAPODISTRIAN ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ UNIVERSITY OF ATHENS ΤΜΗΜΑ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ DEPARTMENT OF THEATRE STUDIES ΑΘΗΝΑ 2014 ATHENS 2014

8 8 ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ ΠΑΡΑΒΑΣΙΣ Επιστημονικό Περιοδικό του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Συντακτική Επιτροπή Μηνάς Ι. Αλεξιάδης, Αλεξία Αλτουβά, Γωγώ Κ. Βαρζελιώτη, Ιωσήφ Βιβιλάκης, Κωνστάντζα Γεωργακάκη, Καίτη Διαμαντάκου-Αγάθου, Σπύρος Α. Ευαγγελάτος, Γρηγόρης Ιωαννίδης, Άννα Καρακατσούλη, Πλάτων Μαυρομούστακος, Κυριακή Πετράκου, Γιώργος Π. Πεφάνης, Βάλτερ Πούχνερ, Ιωάννα Ρεμεδιάκη, Χρυσόθεμις Σταματοπούλου-Βασιλάκου, Εύα Στεφανή, Μάνος Στεφανίδης, Ευανθία Στιβανάκη, Άννα Ταμπάκη, Σοφία Φελοπούλου Διευθυντής: Βάλτερ Πούχνερ Επιμελητής έκδοσης: Γωγώ Κ. Βαρζελιώτη Διεύθυνση: Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημιούπολη Ιλισίων Αθήνα Η Παράβασις δημοσιεύει μόνο επιστημονικές μελέτες που προάγουν με τρόπο σαφή συγκεκριμένα θέματα της θεατρολογικής έρευνας, κυρίως γύρω από την ιστορία και θεωρία του νεοελληνικού θεάτρου. Αποστολή χειρογράφων και βιβλιοκρισιών στην παραπάνω διεύθυνση και στην ηλεκτρονική διεύθυνση (καθ. Βάλτερ Πούχνερ). Η έκδοση πραγματοποιείται με την οικονομική ενίσχυση του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη Copyright: Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Σελιδοποίηση - Εκτύπωση: «Στοιχειάγρα» Αφοί Εμμ. Παπαδάκη ΕΠΕ, τηλ.: PARABASIS Journal of the Department of Theatre Studies of the National and Kapodistrian University of Athens Editorial Board Minas I. Alexiadis, Alexia Altouva, Kaiti Diamantakou-Agathou, Spyros A. Evangelatos, Sofia Felopoulou Konstantza Georgakaki, Grigoris Ioannidis, Anna Karakatsouli, Platon Mavromoustakos, Kyriaki Petrakou, George P. Pefanis, Walter Puchner, Ioanna Remediaki, Chrysothemis Stamatopoulou-Vassilakou, Eva Stefani, Manos Stefanidis, Evanthia Stivanaki, Anna Tabaki, Gogo K. Varzelioti, Iosif Vivilakis Director: Walter Puchner Editor: Gogo K. Varzelioti Address: Department of Theatre Studies Faculty of Philosophy University Campus Athens Parabasis publishes only scientific articles promoting in a definite way concrete research topics concerning the area of history and theory of theatre and drama. Contributions and reviews in English, French, German and Italian should be sent to the above address and the electronic address wpochn@theatre.uoa.gr (prof. Walter Puchner). The edition performed with the financial support of the Foundation Kostas and Eleni Ourani Copyright: Department of Theatre Studies of the National and Kapodistrian University of Athens Pagination - Printing: Papadakis Bros LTD, tel.: ISSN

9 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 7 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Σημείωση της συντακτικής επιτροπής...13 ΜΕΛΕΤΕΣ Θεωρητικά/μεθοδολογικά Βάλτερ Πούχνερ, Αισθητική της τελεστικότητας. Ένας νοερός διάλογος με την Erika Fischer-Lichte...15 Αρχαιότητα και πρόσληψή της Καίτη Διαμαντάκου-Αγάθου, Ο «μυστηριώδης» Ευριπίδης του Γρυπάρη. Δοκίμια μιας ανεκπλήρωτης (;) μετάφρασης...39 Ιστορικά και δραματουργικά Χριστίνα Παλαιολόγου, Ο μύθος του Βασιλιά Κανδαύλη. Η αξιοποίηση των παραμυθιακών στοιχείων του μύθου από την αρχαία ελληνική γραμματεία στο νεοελληνικό θέατρο...81 Κωνσταντίνα Ριτσάτου, Η απαγωγή της Καρυάτιδας από τον Έλγιν και η μεταμόρφωσή της στη δραματουργία της Μπελ Επόκ...99 Κωνσταντίνα Γεωργιάδη, Πρώτες επαφές του Ελληνικού Θεάτρου με την Ισπανική Δραματουργία στον 19 ο αιώνα Εύη Προύσαλη, Ταυρίδα και Κολχίδα: από τις «ετεροτοπίες του δράματος» στις ου-τοπίες του Βασίλη Ζιώγα ΕΚΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ Βάλτερ Πούχνερ, Ανέκδοτες θεατρικές μεταφράσεις του Μεταστάσιου από τον Ιωάννη Νικολάου Καρατζά (τέλη 18 ου - αρχές 19 ου αιώνα). Δημοφοώνδης, Υπερμνήστρα, Νήσος η έρημος. Προδρομική μελέτη Γρηγόρης Ιωαννίδης, Άγνωστα (;) έργα του Βασίλη Ζιώγα. Η «ιατρική κωμωδία» Μούμια (1959)

10 8 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΑ Βάλτερ Πούχνερ, Και άλλη πηγή για το ελληνικό προεπαναστατικό θέατρο στην Οδησσό ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΕΣ (Βάλτερ Πούχνερ) Αρχαιότητα Martin Revermann Peter Wilson (eds.), Performance, Iconography, Reception. Studies in Honour of Oliver Taplin, Oxford, Oxford University Press Edith Hall, Greek Tragedy. Suffering under the Sun, New York, Oxford University Press Θεόδωρος Γ. Παππάς Ανδρέας Γερ. Μαρκαντωνάτος (επιμ.), Αττική Κωμωδία. Πρόσωπα και Προσεγγίσεις. Εισαγωγή Δανιήλ Ιακώβ, Αθήνα, εκδόσεις Gutenberg Sebastiana Nervegna, Menander in Antiquity. The Contexts of Reception, Cambridge, Cambridge University Press Nikos G. Charalabopoulos, Platonic Drama and its Ancient Reception, Cambridge, Cambridge University Press Edith Hall Amanda Wrigley (eds.), Aristophanes in Performance 421 BC AD Peace, Birds, and Frogs, Oxford, Legenda Modern Humanities Research Association and Maney Publishing Conor Hanratty Eleftheria Ioannidou (eds.), Epidaurus Encounters. Greek Drama, Ancient Theatre and Modern Performance, Berlin, Parodos 2011 (Epidaurus Forum I, European Network of Research and Documentation of Performances of Ancient Greek Drama) Eirene. Studie graeca et latina XLV (2009), I-II C. W. Marshall, The Stagecraft and Performance of Roman Comedy, Cambridge, Cambridge University Press 2006 [2008, digitally printed version (with corrections) 2009] Alison Sharrock, Reading Roman Comedy. Poetics and Playfulness in Plautus and Terence, Cambridge, Cambridge University Press Kατερίνα Αρβανίτη, Η Αρχαία Ελληνική Τραγωδία στο Εθνικό Θέατρο. Τόμος Α: Θωμάς Οικονόμου Φώτος Πολίτης Δημήτρης Ροντήρης, Αθήνα, Νεφέλη Gonda van Steen, Theatre of the Condemned. Classical Tragedy on Greek Prison Islands, Oxford, Oxford University Press Ελληνικά των νεωτέρων χρόνων Μιχαήλ Σουμ[μ]άκη, Ο Πιστός Βοσκός. Ανασταλτική [sic] δεύτερη έκδοση, Παρουσίαση Πρόλογος Επιμέλεια έκδοσης Γιάννης Χρυσικόπουλος, Ζάκυνθος, εκδόσεις «Μέλλον» 2003 (Βιβλιοθήκη Ζακυνθινών Μελετών, Σειρά Θεάτρου, Βιβλίο τρίτο)

11 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 9 Γωγώ Κ. Βαρζελιώτη, Κρητική κωμωδία και καθημερινή ζωή: Σχέση σκηνικής εικόνας και κοινωνίας στο βενετοκρατούμενο Χάνδακα (Commedia cretese e vita quotidiana. La relazione tra l immagine scenica e la società nella città di Candia durante la Venetocrazia), Πρόλογος Χρ. Μαλτέζου, Aθήνα- Βενετία, Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών Βενετίας / Istituto Ellenico di Studi Bizantini e Postbizantini di Venezia 2011 (Θωμάς Φλαγγίνης 5) Τασούλα Μ. Μαρκομιχελάκη (επιμ.), O κόσμος του Ερωτόκριτου και ο Ερωτόκριτος στον κόσμο. Πρακτικά Διεθνούς Επιστημονικού Συνεδρίου Σητεία, 31/7-2/8/2009, Ηράκλειο Τζουάνε Παπαδόπουλος, Στον καιρό της σχόλης (L Occio). Αναμνήσεις από την Κρήτη του 17 ου αιώνα. Εισαγωγή και σχολιασμός Alfred Vincent, Mετάφραση και επιμέλεια Ναταλία Δεληγιαννάκη, Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης Κρητικά Χρονικά τόμ. 31, Ηράκλειο Lia Brad Chisacof, Ρήγας. Ανέκδοτα κείμενα, Aθήνα, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κύπρου Gutenberg Δημήτριος Καραμπερόπουλος, Δεν είναι τελικά ο Ρήγας ο συγγραφέας των «Ανέκδοτων κειμένων» με την κωμωδία «Το σαγανάκι της τρέλλας», Aθήνα, Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης Φερών-Βελεστίνου-Ρήγα Αθανάσιος Γ. Μπλέσιος, Το θεατρικό έργο του Δ. Κ. Βυζάντιου, Αθήνα, εκδόσεις Παπαζήση Κωνσταντίνα Ριτσάτου, «Με των Μουσών τον έρωτα...». Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής και το νεοελληνικό θέατρο, Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης Διονύσης Γιατράς, Ομιλίες, Ζάκυνθος, εκδόσεις Τρίμορφο Διονύσης Γιατράς Κώστας Καποδίστριας, Ομιλία τση Ζάκυνθος , Ζάκυνθος, εκδόσεις Θεωρία Ευσεβία Χασάπη-Χριστοδούλου, Τάσεις Ανανέωσης στο Νεοελληνικό Θέατρο. Ο Νουμάς και τα περιοδικά της Αριστεράς ( ), Θεσσαλονίκη, εκδόσεις ΖΗΤΗ Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς, Ο Ποιητής του Κάρρου Παναγιώτης Ν. Θεοδοσίου. Η «άλλη όψη» της αθηναϊκής ιστορίας, Αθήνα, Σύγχρονοι Ορίζοντες Θανάσης Καραγιάννης, Ιστορία της Δραματουργίας για παιδιά. Στην Ελλάδα ( ) και την Κύπρο ( ). Θεματολογία Ιδεολογία Παιδαγωγία. 22 Έλληνες δραματουργοί. Με στοιχεία θεατρικής αγωγής και παραστασιογραφίας του σχολικού θεάτρου, Θεσσαλονίκη, εκδοτικός οίκος Αντ. Σταμούλη Βαρβάρα Σπ. Γεωργοπούλου, Ο Διόνυσος στο Ιόνιο. Το θέατρο στην Κεφαλονιά , Αθήνα 2010 (Εταιρεία Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών, Σειρά Διατριβών και Μελετών 14) Αρετή Βασιλείου, «Επί ξυρού ακμής». Ιστορικά νεοελληνικού θεάτρου, Αθήνα, εκδόσεις Παπαζήση L Annuaire théâtral. Revue québécoise d études théâtrales 48 (automne 2010), αφιέρωμα για την Ελλάδα Γεωργία Λαδογιάννη, Ο Τόπος του Δράματος. Μελέτες για την ελληνική δραματουργία του 19ου και 20ού αιώνα, Αθήνα, Παπαζήσης

12 10 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Γιάννης Κ. Μπαστιάς, Ο Κωστής Μπαστιάς στα χρόνια του Μεσοπολέμου. Εργογραφία βιβλιογραφία, τ. Γ, Συμπλήρωμα στους Α και Β τόμους, Αθήνα, Εκδόσεις Σόκολη-Κουλεδάκη Παναγιώτα Σωτήρχου, Το μεταναστευτικό και προσφυγικό βίωμα στη νεοελληνική δραματουργία. Ρεπερτόριο Κρατικών Θεάτρων Ελλάδας και Κύπρου: , εισαγωγή: Πλάτων Μαυρομούστακος, Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές Λυδία Σαπουνάκη-Δρακάκη Μαρία Λουίζα Τζόγια-Μοάτσου, Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, Αθήνα, Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης 2011 (Θεατρική Βιβλιοθήκη, Κληροδότημα Αλέξη Μινωτή εις μνήμην Κατίνας Παξινού) Στράτος Ε. Κωνσταντινίδης, Το νεοελληνικό θέατρο σε αναζήτηση του Ελληνισμού, μτφρ. Λάρα Καλλίρη, επιμ. Ιωσήφ Βιβιλάκης, Αθήνα, εκδόσεις Αρμός Σκηνή. Περιοδική έκδοση του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τεύχος 1 (φθινόπωρο 2010) Εταιρεία Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών, Kεφαλληνιακά Χρονικά, τ. 12 ( ), Αφιέρωμα στον Σπύρον Αντιόχου Ευαγγελάτον, διεύθ. σύνταξης Γεώργιος Ν. Μοσχόπουλος, Αργοστόλι Θεωρία και αισθητική Erika Fischer-Lichte, The Transformative Power of Performance. A new aesthetics. Translated by Saskya Iris Jain, London-New York, Routledge Robert Leach, Theatre Studies. The basics, London-New York, Routledge Günter Berghaus, Theatre, Performance and the Historical Avant-garde, New York, Palgrave Macmillan 2005 (paperback 2010) Κenneth Pickering, Key Concepts in Drama and Performance, New York, Palgrave Macmillan 2005 (2 nd edition 2010) Freda Chapple Chiel Kattenbelt (eds.), Intermediality in Theatre and Performance. IFTR/FIRT Theatre and Intermediality Working Group, Amsterdam- New York, Rodopi 2006 (Themes in Theatre. Collective Approaches to Theatre and Performance 2) Erika Fischer-Lichte, Theaterwissenschaft. Eine Einführung in die Grundlagen des Faches [Επιστήμη του Θεάτρου. Μια εισαγωγή στις βάσεις του κλάδου], Tübingen-Basel, A. Francke S. E. Wilmer (ed.), Writing & Rewriting National Theatre Histories, Iowa City, University of Iowa Press Peter Bürger, Θεωρία της Πρωτοπορίας. Μετάφραση από τα Γερμανικά: Γιώργος Σαγκριώτης, Πρόλογος: Νίκη Λοϊζίδη, Αθήνα, Νεφέλη Νάσος Βαγενάς, Μεταμοντερνισμός και λογοτεχνία, έκδοση επηυξημένη, Αθήνα, εκδόσεις Πόλις Μηνάς Ι. Αλεξιάδης, Ο μαγικός αυλός του Ορφέα. Δέκα μελετήματα για την όπερα και το μουσικό θέατρο, Αθήνα, εκδόσεις Παπαζήση Joslin McKinney Philip Butterworth, The Cambridge Introduction to Scenography, Cambridge, Cambridge University Press Sabas Patsalidis Elizabeth Sakellaridou (eds.), «The Text Strikes Back: The Dynamics of Performativity», Gramma/Γράμμα, Journal of Theory and Criticism / Περιοδικό Θεωρίας και Κριτικής 17 (Aristotle University of Thessaloniki / Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης 2009)

13 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 11 Andreas Kotte, Studying Theatre. Phenomena, Structures and Functions, Wien-Berlin, LIT-Verlag Ulf Birbaumer Michael Hüttler Guido di Palma (eds.), Corps du théâtre. Organicité, contemporanéité, interculturalité / Il corpo del teatro. Organicità, contemporaneità, interculturalità, Vienne, Hollitzer Wissenschaftsverlag 2010 (Don Juan Archiv Wien, ed. Hans Ernst Weidinger / Michael Hüttler, Specula spectacula 1) Friedemann Kreuder Stefan Hulfeld Andreas Kotte (eds.), Τheaterhistoriographie. Kοntinuitäten und Brüche in Diskurs und Praxis [Θεατρική ιστοριογραφία. Συνέχειες και τομές σε συζήτηση και πρακτική], Tübingen, Francke Verlag Κristin Thompson David Bordwell, Ιστορία του Κινηματογράφου, μτφρ. Νίκος Λέρος Ρίτα Κολαΐτη, επιμ. Εύα Στεφανή, Αθήνα, Πατάκης Ευρώπη και Αμερική Julie Stone Peters, Theatre of the Book Print, Text, and Performance in Europe, New York, Oxford University Press 2000 (reprint 2009) Richard Dutton (ed.), The Oxford Handbook of Early Modern Theatre, New York, Oxford University Press Barbara Ravelhofer, The Early Stuart Masque. Dance, Costume, and Music, Oxford, Oxford University Press 2006 (reprint 2010) Agostino Ricchi Nicola Sofianòs, I tre tiranni (secondo la redazione del cod. lucchese 1375), a cura di Cristiano Luciani (Cinquecento - Testi e Studi di Letteratura italiana, Testi 13, n.s. 3), Manziana (Roma), Vecchiarelli Editore Xenia Georgopoulou, The Body as Text in Shakespeare s Plays. The Fashioning of the Sexes. With a Foreword by John Jowett, Lewiston-Queenston-Lampeter, The Edwin Mellen Press Juliet Dusinberre, Shakespeare and the Nature of Women, third edition, Houndsmill, Basingstoke- New York, Palgrave Macmillan 2003 (1975, 1996) Ξένια Γεωργοπούλου, Ζητήματα Φύλου στο Θέατρο του Σαίξπηρ και της Αναγέννησης, Αθήνα, εκδόσεις Παπαζήση Charles Mazouer, Le Théâtre français de l âge classique. II. L apogée du classicisme, Paris, Honoré Champion Éditeur Σάββας Πατσαλίδης, Θέατρο, Κοινωνία, Έθνος. Από την «Αμερική» στις Ηνωμένες Πολιτείες, τ. 1: , τ. 2: , Θεσσαλονίκη, University Studio Press David Barnett, Rainer Werner Fassbinder and the German Theatre, Cambridge etc., Cambridge University Press 2005 (digitally printed version 2009) (Cambridge Studies in Modern Theatre) Erika Fischer-Lichte Barbara Gronau Christel Weiler (eds.), Global Ibsen. Performing Multiple Modernities, New York-London, Routledge Peter Raby (ed.), The Cambridge Companion to Harold Pinter, Second edition, Cambridge, Cambridge University Press 2009 (first edition 2001) Wolfgang Sting Norma Köhler Klaus Hoffmann Wolfram Weiße, Dorothea Gießbach (eds.), Irritation und Vermittlung. Theater in einer interkulturellen und multireligiösen Gesellschaft [Ερεθισμός και διαμεσολάβηση. Θέατρο σε μια διαπολιτισμική και πολυθρησκευτική κοινωνία], Berlin, Lit-Verlag 2010 (Scena 4)

14 12 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Peri Efe (ed.), Hayal perdesinde ulus, değișim ve geleneğin icadi [Nation, Change and Invention of Tradition on the Shadow Screen], Istanbul, Tarih Vakfi Yurt Yayınları Maske und Kothurn 55 (Βιέννη 2009) Maske und Kothurn 58 (2012) τεύχ Anna Malizu Medana Weident Irina Wolf (eds.), Das rumänische Theater nach Seine Beziehungen zum deutschsprachigen Raum [Tο ρουμανικό θέατρο μετά το Οι σχέσεις του με τον γερμανόφωνο χώρο]. Berlin, Frank & Timme 2001 (Forum: Rumänien, vol. 8) ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ / SUMMARIES ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΥ ΤΟΜΟΥ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ Αικατερίνη Π. Δεμέστιχα, Η θεατρική ζωή στην Αθήνα την εποχή του Γεωργίου του Α ( ). Οι παραστάσεις Αγγελική Ζάχου, Το «πρόβλημα της μουσικής» στις σύγχρονες ελληνικές παραστάσεις αρχαίας Τραγωδίας Μαρία Ηλιάδη, Ο Αναστάσιος Απέργης και ο θίασος «ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ» Μαρία Κονομή, Οι Τρωάδες στη σύγχρονη σκηνή. Η συμβολή των ελλήνων σκηνογράφων και ενδυματολόγων Στέλλα Κουλάνδρου, Οι Έλληνες τραγικοί στη σύγχρονη γαλλική δραματουργία Ιρένα Μπογκντάνοβιτς, Το θέατρο της Αναγέννησης και του Μπαρόκ στη Βαλκανική Χερσόνησο και στα νησιά της Κατερίνα Μπρεντάνου, Η θεατρική ζωή του Πειραιά (από την πρώτη παράσταση έως το 1922) Σταματία Νεοφύτου-Γεωργίου, Το τερατώδες στην ευρωπαϊκή δραματουργία του 20ού αιώνα Χριστίνα Παλαιολόγου, Παραμυθιακά στοιχεία και μοτίβα στην ελληνική δραματουργία του 20 ού αιώνα ( ) Παναγιώτα Σωτήρχου, Το θέμα της μετανάστευσης και του εκπατρισμού στη νεοελληνική δραματουργία (ρεπερτόριο κρατικών θεάτρων Ελλάδας και Κύπρου: Μαρία Χαμάλη, Eugene O Neill, Tennessee Williams, Arthur Miller και η ελληνική σκηνή: από την πρώτη εμφάνιση στην καθιέρωση ( )...428

15 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 13 Σημείωση της συντακτικής επιτροπής Το επιστημονικό περιοδικό του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών γιορτάζει σε λίγο τα 20 χρόνια της ύπαρξής του. Έχει εκδώσει ώς τώρα 11 τόμους (βλ. Γωγώ Βαρζελιώτη και Άννα Καρακατσούλη, Παράβασις ευρετήριο τόμοι 1-9, Αθήνα 2010) και πάνω από 10 τόμους παραρτημάτων με συνολικά πάνω από σελίδες. Με την ευκαιρία της μετατροπής τους περιοδικού σε ηλεκτρονικό on line journal θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους εκείνους τους συναδέλφους που είχαν την ευθύνη της φροντίδας ξεχωριστών τόμων και παραρτημάτων: τον Πλάτωνα Μαυρομούστακο (τόμ. 1-2), τον Ιωσήφ Βιβιλάκη (τόμ. 3), την Κωνστάντζα Γεωργακάκη (τόμ. 4) και όλως ιδιαιτέρως τον Γιώργο Πεφάνη (τόμ. 5-11) που σχεδόν για μια δεκαετία ανέλαβε την ευθύνη της έκδοσης οκτώ ογκωδών τόμων του περιοδικού με πάνω από 4000 σελίδες και μάλιστα σε ετήσιο ρυθμό επίσης νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους τους άλλους συναδέλφους, που είχαν αναλάβει την εκδοτική φροντίδα των πολλαπλών παραρτημάτων, τον Ιωσήφ Βιβιλάκη, την Άννα Ταμπάκη, την Χρυσόθεμι Σταματοπούλου-Βασιλάκου, την Κυριακή Πετράκου, την Γωγώ Βαρζελιώτη, την Αγνή Μουζενίδου, τον Γρηγόρη Ιωαννίδη, την Άννα Καρακατσούλη, την Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ. Η ανιδιοτελής προσφορά τους στην επιστήμη, την κοινωνία και το Τμήμα θα γραφεί κάποτε με ξεχωριστά γράμματα στην μικρή ιστορία της ελληνικής θεατρολογίας. Με τον 12ο τόμο, σε ηλεκτρονική πάντα μορφή, θα εισέλθει και ένας άλλος νεωτερισμός, τον οποίο επίσης επιβάλλει η εποχή μας: τη διεθνοποίηση των ερευνητικών αναζητήσεων και αποτελεσμάτων (βλ. και Kyriaki Petrakou Anna Karakatsoulis (eds), Research into Modern Greek Theatre ( ). Summaries of the Academic Publications of the Department of Theater Studies in the University of Athens, Athens 2005), και ως συνεπακόλουθο την ύπαρξη μιας αυξημένης ανάγκης έκφρασης στις κύριες γλώσσες της Ευρώπης (αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά). Για τον λόγο αυτό αποφασίστηκε, κάθε τόμος του περιοδικού να κυκλοφορήσει σε δύο ξεχωστά τεύχη, ένα που να απευθύνεται σε ένα διεθνές αναγνωστικό κοινό, και ένα που περιορίζεται στην ελληνική γλώσσα (με περιλήψεις στα αγγλικά). Επίσης καθιερώθηκε το έθιμο, ορισμένα μελετήματα να ενταχθούν σε ειδικά αφιερώματα για συγκεκριμένα ερευνητικά θέματα, εκτός από τα μελετήματα με ελεύθερη θεματική επιλογή. Στην περίπτωση αυτή αποστέλνεται πρόσκληση για συμμετοχή και σε ξένους μελετητές. Στο 12ο τόμο αυτό το αφιέρωμα (special issue) είναι «Theatre and the city». Επίσης καθιερώνεται, εκτός από τις βιβλιοκρισίες και ένα τμήμα για την έκδοση ανέκδοτων θεατρικών κειμένων και ένα τμήμα «Διάφορα» (Miscellanea) με μικρές και πολύ ειδικευμένες μελέτες. Walter Puchner

16 14 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

17 ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΕΛΕΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ 15 ΒΑΛΤΕΡ ΠΟΥΧΝΕΡ Αισθητιkh της τελεστikoτητας Ένας νοερός διάλογος με την Erika Fischer-Lichte Το 2004 η Erika Fischer-Lichte, εξέχουσα προσωπικότητα της γερμανικής και διεθνούς Θεατρολογίας με πλούσιο συγγραφικό έργο, η οποία πρωτοστάτησε στη θεμελίωση και διάδοση της θεατρικής σημειολογίας 1 και τώρα της φαινομενολογίας, εξέδωσε στον γνωστό εκδοτικό οίκο Suhrkamp έναν κομψό τόμο σε σχήμα βιβλίου τσέπης με τίτλο Ästhetik des Performativen (Αισθητική του τελεστικού), 2 ο οποίος συνοψίζει τους προβληματισμούς της μιας εικοσαετίας από τότε, που έγινε αισθητή η περιοριστική λειτουργικότητα του σημειωτικού μοντέλου στην περιγραφή και ανάλυση της θεατρικής παράστασης, το οποίο μοντέλο α) περιορίζεται στην ανάλυση στην πλευρά της σκηνικής παραγωγής και παρακάμπτει την πρόσληψη εκ μέρους των θεατών, β) μένει στο επίπεδο των νοημάτων και δεν υπεισέρχεται σε θέματα αισθητικής, γ) μένει επίσης στο προθεσιακό επίπεδο της σκηνοθεσίας χωρίς εστίαση στην παράσταση ως πραγματικό γεγονός, και δ) έχει ξεπεραστεί από την ίδια τη θεατρική πράξη. 3 Αυτό το βιβλίο είχε ιδιαίτερη απήχηση στη διεθνή βιβλιογραφία, κυρίως όσον αφορά τη φαινομενολογία του θεάτρου, η οποία έλαβε κατ αυτόν τον τρόπο μια ισχυρή ώθηση. 4 Ακριβώς για τον λόγο αυτό έχει μεταφρασθεί και στα αγγλικά και εκδόθηκε το 2008 από τον γνωστό εκδοτικό οίκο Routledge, πάντα με ισχυρή παρουσία στις performance studies και τη θεατρική ανθρωπολογία (όχι όμως πάντα με τα πιο εμπεριστατωμένα μελετήματα), με τον πιο εμπορικό τίτλο The Transformative Power of Performance. A new aesthetics, o οποίος όμως δεν ακριβολογεί, 5 και με 1 Ε. Fischer-Lichte, Semiotik des Theaters, τ. 1, Das System der theatralischen Zeichen, Tübingen 1983, τ. 2, Vom «künstlichen» zum «natürlichen» Zeichen Theater des Barock und der Aufklärung, Tübingen 1984, τ. 3, Die Aufführung als Text, Tübingen Συντομευτική αγγλική μετάφραση The Semiotics of Theater, Blοomington-Indianapolis: University of Indiana Press E. Fischer-Lichte, Ästhetik des Performativen, Frankfurt/M (edition suhrkap 2373), σ Βλ. τις βιβλιοκρισίες μου στο κεφάλαιο «Δομισμός και σημειολογία στη Θεατρική Επιστήμη: Από το θεωρητικό σύστημα στην αμφισβήτηση στην πράξη» στον τόμο του Β. Πούχνερ, Από τη θεωρία του θεάτρου στις θεωρίες του θεατρικού. Εξελίξεις στην επιστήμη του θεάτρου στο τέλος του 20 ού αιώνα, Αθήνα 2003, σσ Βλ. J. Roselt, Phänomenologie des Theaters, München 2008 και Β. Πούχνερ, «Θέατρο και φαινομενολογία», στον τόμο: Θεωρητικά Θεάτρου. Κριτικές παρατηρήσεις στις θεωρίες του θεατρικού φαινομένου. Η σημειωτική μέθοδος Η ανθρωπολογική μέθοδος Η φαινομενολογική μέθοδος, Αθήνα 2010, σσ Ε. Fischer-Lichte, The Transformative Power of Performance. A new aesthetics. Translated by Saskya Iris Jain, New York 2008, σελ To οπισθόφυλλο πληροφορεί τον αναγνώστη για τα εξής: «In this book, Erika Fischer-Lichte traces the emergence of performance as an art event in its own right. In setting performance art on an equal footing with the traditional art object, she heralds a new aesthetics. The peculiar mode of experience that a performance provokes blurring distinctions between artist and audience,

18 16 ΒΑΛΤΕΡ ΠΟΥΧΝΕΡ εισαγωγή του Marvin Carlson. 6 Μέρος των θέσεών της έχει περάσει και στη νέα Εισαγωγή στη Θεατρολογία, που κυκλοφόρησε το Το κείμενο αυτό έχει τον χαρακτήρα καλοτεκμηριωμένης επιστημονικής μελέτης αλλά συγχρόνως και τη λειτουργικότητα ενός αισθητικού μανιφέστου, γραμμένο με τόλμη και αποφασιστικότητα, υποστηρίζοντας υποκειμενικές θέσεις, προσφέροντας μια ευρεία προσέγγιση σε επαγωγικά βήματα και με λογικά οργανωμένη ύλη, αλλά και με κάποια μονομέρεια στην εκτίμηση των πραγμάτων σχετικά με τις performances της πρωτοπορίας των τελευταίων δεκαετιών, το devised theatre, παραστατικά events κτλ. Ξεκινώντας, αυτή τη φορά «πέραν του σημείου», 8 εστιάζει αρχικά στις εντυπώσεις των θεατών, ξεχωρίζοντας το προθεσιακό επίπεδο της σκηνοθεσίας από το πραγματικό γεγονός της παράστασης 9 με όλα τα απρόοπτά της, για να προχωρήσει ύστερα σε μια οντολογική θεμελίωσή της ως ενός αυτοτροφοδοτούμενου αναδραστικού κύκλου αμοιβαίων (αντι) δράσεων θεατών και ηθοποιών αυτό που περιγράφηκε προηγουμένως ως ανθρωπολογική ουσία της θεατρικής παράστασης, η αμοιβαία επικοινωνία μεταξύ σκηνής και πλατείας, «ανεβάζεται» τώρα στο οντολογικό status μιας διαδικασίας, την οποία δεν ορίζουν ούτε ηθοποιοί ούτε θεατές (και ακόμα λιγότερο ο σκηνοθέτης), αλλά η οποία εξελίσσεται και διαδραματίζεται αυτόνομα και αυταρκώς, χρησιμοποιώντας και μάλιστα δημιουργώντας, θεατές και ηθοποιούς. Όπως σημείωσα με άλλη ευκαιρία, αυτή η ιδέα είναι του Gadamer, όταν μιλάει για το παιχνίδι: δεν παίζουν οι παίκτες ένα παιχνίδι αλλά το παιχνίδι παίζει με τους παίκτες. 10 Αλλά ας μην προτρέξουμε. To πρώτο κεφάλαιο, «Αιτιολόγηση μιας αισθητικής του τελεστικού» (σσ. 9-30), 11 ξεκινά με μια σύντομη περιγραφή του happening/performance/event της Marina Abramović το 1975 στο Innsbruck της Αυστρίας με τον τίτλο Lips of Thomas, 12 Η γιουγκοσλάβα performer ξεγυμνώνεται, καρφιτσώνει στον τοίχο μια φωτογραφία της μέσα στο πλαίσιο ενός αστεριού με πέντε γωνίες. Ύστερα πηγαίνει σ ένα στα άσπρα στρωμένο τραπέζι με μια μπουκάλα κόκκινο κρασί, μια body and mind, art and life is here framed as the breeding ground for a new way of understanding performing arts, and through them even wider social and cultural processes». 6 Σχετικά με την εισαγωγή του Marvin Carlson (σσ. 1-10) βλ. τη βιβλιοκρισία μου για την αγγλική μετάφραση σ αυτόν τον τόμο της Παραβάσεως. 7 E. Fischer-Lichte, Theaterwissenschaft. Eine Einführung in die Grundlagen des Faches, Tübingen/Basel Για τις πολλαπλές Εισαγωγές στη Θεατρολογία τα τελευταία χρόνια στα γερμανικά και αγγλικά (Balme 1999, 2008 Kotte 2005, 2010 κτλ.) βλ. Β. Πούχνερ, Μία Εισαγωγή στην Επιστήμη του Θεάτρου, Αθήνα Βλ. Β. Πούχνερ, «Το θέατρο ως σύμβολο και ως σημείο» και «Το θέατρο πέραν του σημείου», Θεωρητικά Θεάτρου, σσ , Αυτό τον μεθοδολογικό διαχωρισμό τον έχει εισαγάγει ο D. Steinbeck, Einleitung in die Theorie und Systematik der Theaterwissenschaft, Berlin Β. Πούχνερ, «Θεατρολογία χωρίς ιστορία και δράμα;», Νέα Εστία 84, τ. 167, τεύχ (Απρίλιος 2010), σσ Ακολουθώ το γερμανικό κείμενο της πρώτης έκδοσης. 12 Το έχει περιγράψει και σε διάφορα άλλα μελετήματά της.

19 ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΕΛΕΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ 17 γυάλα με μέλι, ένα ασημένιο κουτάλι, ένα κρυστάλλινο ποτήρι και ένα μαστίγιο. Κάθεται σε μια καρέκλα και αρχίζει βασανιστικά αργά να τρώει όλο το μέλι και να πίνει όλο το κρασί. Ύστερα σπάει το κρυστάλλινο ποτήρι με το χέρι της και αιμορραγεί. Πηγαίνει κάτω από τη φωτογραφία της και με ένα ξυράφι χαράζει στην κοιλιά της ένα αστέρι με πέντε γωνίες. Αιμορραγεί. Κατόπιν τούτου γυρίζει την πλάτη στο κοινό και αρχίζει να μαστιγώνεται στην πλάτη. Αιμορραγεί και πάλι. Στη συνέχεια ξαπλώνεται σ ένα σταυρό από πάγους με απλωμένα τα χέρια. Από το ταβάνι κρέμεται μια ηλεκτρονική σόμπα, που εστιάζει στην κοιλιά της. Τα τραύματα ανοίγουν πάλι και αιμορραγούν εκ νέου. Μένει ξαπλωμένη πάνω στους πάγους, προφανώς περιμένοντας η ζέστη της σόμπας να λιώσει τους πάγους τελείως. Μετά από μισή ώρα οι θεατές δεν άντεχαν άλλο το θέαμα και απελευθέρωσαν την κοπέλα από το σταυρό της. Η performance, μια από αυτές που μετατρέπονται σε σωματικό βασανισμό (body art), κράτησε δύο ώρες, η performer δεν έδειχνε με καμιά έκφραση του προσώπου της πόσο πονάει. Οι επισκέπτες της γκαλερί δεν ήταν βέβαιοι, αν πρέπει ή όχι να διακόψουν το «έργο» που βλέπουν, αντιβαίνοντας στην καλλιτεχνική βούληση της δημιουργού. Δεν υπήρχαν κανόνες και νόρμες για τη συμπεριφορά τους. Χωρίς να το επιδιώκουν, έγιναν ενεργητικοί φορείς του θεάματος. Αυτό που έβλεπαν, δεν ήταν το φαίνεσθαι της θεατρικής σύμβασης, αλλά η κάθε πράξη της «ηθοποιού» είχε επίπονες σωματικές συνέπειες για την ίδια η κάθε καθυστέρηση της ενεργοποίησης του «κοινού νου» των θεατών να διακόψουν το αποκρουστικό θέαμα, είχε επίσης πραγματικές σωματικές συνέπειες για την performer. 13 Η έκπληξη και το σοκ της παρακολούθησης των εξελίξεων μετατρεπόταν σε ντροπή για τη δειλία να θέσει κανείς ένα τέλος στον αυτοβασανισμό, σε ενόχληση και οργή για το όλο event ή και ικανοποίηση για τον τερματισμό του. Η συγγραφέας σχετίζει τις πράξεις με θρησκευτικές τελετουργίες (μαστίγωση) ή και δημόσιες θεαματικές τιμωρίες στα μεσαιωνικά χρόνια. Κόντρα σε κάθε ερμηνευτική αισθητική δεν υπήρχε κάτι να καταλάβεις παρά να βιώνεις, να υποστείς κάποιες εμπειρίες οι οποίες οδηγούν σε μια εσωτερική μεταμόρφωση των θεατών. Τα συναισθήματα της έκπληξης, του τρόμου, της αηδίας, της δυσφορίας, της μέθεξης, της περιέργειας, της συμπόνιας, της ψυχικής ταλαιπωρίας είχαν τέτοια ένταση, που οι θεατές δεν πρόλαβαν να συνειδητοποιήσουν τα αόριστα νοήματα που εξέπεμπαν οι δυσερμήνευτες πράξεις επί «σκηνής». 14 Πρόκειται, πέραν των 13 Κατά τη θεωρία του happening, σαφώς στραμμένη ενάντια στο φαίνεσθαι του θεάτρου, όπου οι πράξεις έχουν μειωμένες συνέπειες, οι πράξεις δεν είναι ερμηνεύσιμες, δεν σημαίνουν (κάτι άλλο), είναι απλώς αυτά που είναι: it just happens για την υποκριτική ως δοκιμαστικές πράξεις με μειωμένες συνέπειες βλ. Β. Πούχνερ, Μία Εισαγωγή στην Επιστήμη του Θεάτρου, ό.π., σσ. 72 εξ. A. Kotte, Τheaterwissenschaft. Eine Εinführung, Wien/Köln/Weimar 2005, σσ. 15 εξ. κατά W. Puchner, «Elemente einer künftigen Theorie des Theaters», Brauchtumerscheinungen im griechischen Jahreslauf und ihre Beziehungen zum Volkstheater. Theaterwissenschaftlich-volkskundliche Querschnittstudien zur südbalkanmediterranen Volkskultur, Wien 1977, σσ. 335 εξ. 14 Η Fischer-Lichte παραπέμπει μεν σε σημασιολογικά συμφραζόμενα όπως τον Μυστικό

20 18 ΒΑΛΤΕΡ ΠΟΥΧΝΕΡ άλλων, και για μια ακραία τακτική «ενεργοποίησης» των θεατών, που ήταν η αισθητική επιδίωξη όλου του 20 ού αιώνα ήδη από την εποχή της κλασικής avant-garde. 15 Με βάση αυτό το παράδειγμα, η συγγραφέας αμφισβητεί την εφαρμοσιμότητα της παραδοσιακής διχοτόμησης στην αντιληπτικότητα του κοινού σε τέτοιες περιπτώσεις: τη διχοτόμηση σε αντικείμενο και υποκείμενο, θεατές και ηθοποιούς, και τη διχοτόμηση του σώματος του ηθοποιού σε σημαίνον και σημαινόμενον: δεν είναι μόνο σημείο (νόημα, σημασία, σημαινόμενο) αλλά κυρίως και σχεδόν αποκλειστικά αυτό που είναι και ως τέτοιο εμφανίζεται (υλικότητα, φυσική διάπλαση, πραγματικότητα, σημαίνον) ο ηθοποιός έχει ένα σώμα και είναι ένα σώμα. Δεν είναι ο δημιουργός που φτιάχνει ένα καλλιτέχνημα, αλλά ο ίδιος είναι το δημιούργημά του. Επειδή προϋπόθεση του θεατρικού γεγονότος είναι η συμπαρουσίαση θεατών και «ηθοποιών» στον ίδιο τόπο και κατά τον ίδιο χρόνο, η σχέση αντικειμένου (σκηνική παραγωγή) και υποκειμένου (πρόσληψη εκ μέρους των θεατών) γίνεται αμοιβαία και τα όρια μεταξύ τους αμβλύνονται. Για τις διαδικασίες αυτές η συγγραφέας επικαλείται πλήθος παραδείγματα από το Untitled Event το 1952 στο αμερικανικό Black Mountain College και τα «οργιαστικά» happenings της action art του Hermann Nitsch στη Βιέννη με τη σφαγή του κόκκορα ή του προβάτου 16 ώς το performative turn στη δεκατία του 1960, τον Schechner, LaMama, Living Theatre κτλ. Στα παραδείγματα αυτά της βίαιης αμφισβήτησης της θεατρικής σύμβασης φιγουράρει και το Βρίζοντας το κοινό του Peter Handke (1966). 17 H υλικότητα της παράστασης και η φύση της ως κοινωνικού συμβάντος ανεξαρτητοποιείται από τα όποια νοήματα και ερμηνεύματα είναι ένα ιστορικό παράδοξο, ότι ακριβώς σε εκείνη τη φάση (δεκαετίες 1960 και 1970) που δημιουργείται η θεατρική σημειολογία και γίνεται ευρύτερα «της μόδας», έχει ήδη ξεπεραστεί από τη σκηνική πράξη. Δείπνο, τη Φραγγέλωση και τη Σταύρωση (πέρα από το «αστικό» περιβάλλον, την υπερβολική κατανάλωση, την μαστίγωση ως ταπείνωση σε καλόγερους καθολικών ταγμάτων, την κρατική βία κτλ.), δεν σχολιάζει όμως το αστέρι με τις πέντε γωνίες (πεντάλφα, Πεντάγωνο, «εβραϊκό» αστέρι την εποχή των Ναζί, Χριστός ως Εβραίος) και τον τίτλο του «έργου», Τα χείλη του Θωμά, που συνδυάζουν δύο αρνητικές φιγούρες του κύκλου του Πάσχα, τον Ιούδα («Ο Ιούδας φίλησε υπέροχα») και τον άπιστο Θωμά έτσι τα τραύματα αποκτούν και άλλη σημασία, και οι θεατές καλούνται να θέσουν τα χέρια τους επί τον τύπον των ήλων, για να πιστέψουν ότι είναι πραγματικά. Επίσης υπάρχει και ο διπλασιασμός των πραγματικοτήτων: μια εικονική (φωτογραφία) και μια πραγματική (η ίδια η performer) τη μια το «πένταστρο» την πλαισιώνει, την άλλη φορά «εγγράφεται» στο σώμα της (Κάφκα, Η αποικία των τιμωρημένων). Οι περισσότερες performances δεν είναι τελείως απαλλαγμένες από νοήματα και συμβολισμούς, από κωδικοποιημένα μηνύματα και κάποιες δυνατότητες ερμηνείας, στοιχεία που είναι συνειδητά προγραμματισμένα, αλλά παραμένουν συχνά αόριστα και δεν βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή των αισθητικών επιδιώξεων. 15 Πούχνερ, Θεωρητικά θεάτρου, σσ Βλ. τις ερμηνείες του ίδιου του Nitsch, «Wiener Vorlesungen», Maske und Kothurn 51 (2003), τεύχ. 2-3), που παραπέμπουν σε θυσίες, αρχαία τραγωδία και χριστολογικά συμφραζόμενα. 17 Για το έργο και την παράσταση βλ. Β. Πούχνερ, «Peter Ηandke: θέατρο και πραγματικότητα», Ευρωπαϊκή Θεατρολογία, Αθήνα 1984, σσ