1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 '

Μέγεθος: px
Εμφάνιση ξεκινά από τη σελίδα:

Download "1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 '"

Transcript

1 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' άναφοράν appellat illam άπάντησιν. Cui verbi ά πάντων signif. affinis est ea, quam ap. Synes. habet, (licet in re diversa,) Epist T ilt τήν διά λόγων τραφέντι καϊ αΰξηθέντι τά παρά τήε τύχης ουκ άπαντί} κατά λόγον. Hactenus Plutarchi verborum sensum examinasse sit satis. Quod autera dicit Poetam raetri causa, (i. e. ut metro serviat,) genera permutare, id nbiqne verum non comperiri, docui in praecedentibus. Sed et inter eos quos ipse affert locos 1IIϊ duo sunt, de quibus illud dici non posse ostendi: cum in uno non minus έλπόμεναι quam έλπόμενοι, in altero non minus αγαλλόμενα quam άγαλλύμεναι versus admittat. Jam vero quod ad exemplum illud attinet, in quo νεφέλη praeponitur, sequente articulo τό, tanquam pracedente νέφος : apte buic exemplo addidisset Plut. ex eod. Poeta illud quod antea profuli, ubi feminino οίεε subjungitur itidem neutrum έρημα : adjicere etiam potuisset ex eod. Poeta aliud, in quo vicissim praecedente neutro subjungitur femininum : II. A. (53.) Έννήμαρ μέν άνά στρατόν ψχετο κήλα θεόϊο, Tjj δεκάτη δ' άγορήνδε καλέσσατο λαόν Άχιλλεύς. Hic enim ηοη dixit τω δεκάτω, referendo ad vocem ήμαρ, sed τή δεκάτη, perinde ac si usus fuisset voce ήμέρα. Observandum est etiam, hanc ένάλλαξιν ab illo non vocari Atticam, sed potius pro poetica eam illum habere videri. Est tamen Atticis Scriptoribus faniiliaris una liarum έναλλάξεων species, sive unus modus, (quoniam duos ejus modos antea constitui, sicut et Plut. τρόπουε vocat,) is videlicet, quo τέκνον φίλε ab Hom. dieitur, et ψυχή σκήπτρον έχων, et βίη Ήρακληείη πέρσαε άστεα πολλά, IJ. Β. (660.) itidemque (Λ. 689 ) Έλθών γάρ έκάκωσε βίη Ήρακληείη : ubi diversorum generum vocabula ηοη ίη diversis orationis membris ponuntur, sed in uno eodemque, atque ita ut conjuncta sint: nec quasvis vocabula, sed quas de persona dicuntur. Dem. (281.) θύε σύ ζώντας μέν, ω κίναδοε, κολακεύων παρηκολονθεις, τεθνεώταε δ' ουκ αισχύνη κατήγορων. Ut autera hic legimus κίναδοε sing. numeri cum masculinis participiis κολακεύων et κατηγορών, (quae oratio talis est qualis illa τέκνον φίλε,) sic plur. κινάδη cum masc. itidem babemus in isto Dinarchi loco, Or. c. Demosth. 'Εκείνοι ήσαν, έκεϊνοι, ώ Αθηναίοι, άξιοι σύμβουλοι καϊ ήγεμόνεε υμών καί τοΰ δήμου' μά Δί', ον τά τοιαΰτα κινάδη, οί πεποιήκασι μέν ούδέν ούδέ πράξονσιν αγαθόν νπέρ τήε πύλεωε. His ίη II. neutruin cum masculino habemus, sicut et iti iilis Anacreontis versiculis, quibus nihil venustius fingi potest, 'Ανά δ' εύθύ λύχνον άψας Άνέωξα' καί βρέφοε μέν Έσορώ, φέροντα τόξον, Πτέρνγάε τε καί φαρέτρην. Nisi propter μέν putemus φέροντα ίη φέρον δέ mutari debere ; perinde ac si diceret, βρέφοε μέν, άλλά βρέφοε ό έφερε τόξον. Sed ut ad plur. numerum redeam, ut in illo Dinarcbi loco leginius κινάδη οι, sic Synes. Ep. ad Fratrem, Οί μέν έντελείε μνραίναε τε καί καράβονε εύμεγέθειε α ίροΰντεε, τά δέ μειράκια, κωβίοιε εύτνχέίε καί ίούλοιε. Antequam autem a neutrius generis cura masculino copulatione discedam, commodum mibi venit in menteni vocabnli cujusdani, quod veluti praerogalivam quaridam habet; aut saltem in cujus usu majorem sibi licentiam permittunt Graeci quam in aliis. Loquor de vocabulo παιδικά: quod non solum generi diverso, sed diverso etiam nuraero jungitur. Sic ap. Plat, leginius τά παιδικά ευδαίμων έσύμενοε, et τά παιδικά έρασθέντα τνραννίδοε : item τά παιδικά άγαμον, άπαιδα, α οικον. Xen. auteni 'Iep. (1, 35.) videtur duobus niodis hoc nomine esse usus, Παρά δέ παιδικών βουλομένων ήδισται, οιμαι, αί χάριτέε είσιν εύθύε γάρ παρά τον άντιφιλοϋντοε ήδείαι μέν αί άντι βλέψεις, κ. τ. λ.: si enim άντιφιλοϋντοε ad παιδικά referatur, genitivuni παιδικών priore quidem loco et suo numero et suo generi.jnnxerit, posteriore auteni, nec suo numero nec suo generi. Sed non minus recte dicetur fortasse παρά τοϋ άντιφιλοϋντοε generaliter de quolibet dici os άντιφιλεί: ut heec verba, Evft)s γάρ παρά τοϋ άντιφιλοϋντοε ήδείαι μέν αί άντιβλέψειε, ήδείαι δέ αί έρωτήσειε, ήδείαι δέ αί άποκρίσειε, ήδισται δέ και έπαφροδιτωταται αί μάχαι τε καί έριδες, per parenthesin interjecta sint: quoniam sequitur, Τό δέ ακόντων παιδικών άπολαύειν : quje respondent illis, [134] Παρ α παιδικών βουλομένων ήδισται αι χάριτεε είσιν Quoniam autem dixi huic vocabulo παιδικά hanc esse veluti praerogativani, objiciet aliquis fortasse, inveniri itidem όχλοε et δήμοε, aliaque hujusniodi nomini seu participio et diversi nuraeri et diversi generis copu- Jata ; ut videlicet babnimus e Demostb, ό δήμοε έκνενευρισμένοι: cni simile est ap. Xen. οχλοϊ φοβούμενοι, Έλλ. 2. Είσιόνταϊ δ' αυτούς όχλοε περιεχείτο πολυε, φοβούμενοι μή άπρακτοι ήκοιεν. Quin etiatn legimus τό στρατιωτικόν τιμηθησομένονε, aliaque his similia. Sed respondeo, ηυη eandem iilius nominis παιδικά et horunj esse rationem : quoniam hasc, quatenus nomina sunf συλληπτικά, (quae Lat. Collectiva vocanl,) in plur. numerum resolvi possunt, utpote pluralis signif. habentia. Quod eliam sentiendum de πλήθοε, χορόε, στρατόε, aliisque id genus. Ut autem ab. his collectivis nominibus ad neutra redeam, quai notnini diversi generis junguntur, sciendum est inveniri quaedam uno eodemque in loco dupiicem, ut ita dicain, copulationem babentia, i. e. quae cum duobus vocabulis copulantur, quorum unuin neutrius itidem, alterum vel masculini vel femininiest generis. Exempium afferam e Lnciano (Q. H. Scr.. 13.) "Ωσπερ οί άμορφοι τών άνθρώπων, καί μάλιστα γε τά γύναια, τοίε γραφενσι παρακελευόμενα ώε κάλλισταε αύτάε γράφειν. Ut enim uniformis esset oratio, dicendum fuisset παρακελευύμεναι, cum sequatur καλλίσταε αύτάε. Sed neutrura genus missum tandera faciens, et ad femininum veniens, dico, ut ea, quse attuli, similia sunt illi Homerico τέκνον φίλε, sic his Ejusdem, ψυχή σκήπτρον έχων, et βίη Ήρακληείη έλθών, simile esse μι αρά κεφαλή έξεληλυθώε ap. Dem, (552.) Καί ταΰτ' ελεγεν ή μιαρά καί αναιδής κεφαλή, έξεληλυθώε τή προτεραίφ παρά Άριστάρχου. Latini porro ίη neutro libertatem illam Atticorum sifai permiserunt, aut certe aliquam illius parteni; in feminino autem an sibi permiserint, dubito. Neutrius quidem certe masculino juncti exemplum estin nomine Scelus ap. Terent., non semel. Legimus enim in Andria, Ubi illic scelus est qui me perdidit Ϊ ubi Donatus annotat, ad intellectum, non ad verba redegisse : et esse figuram σύλληψιν per genera : ut ap. Virg. Pars in frusta secant. Additque, Sed hictigura est pernumeros; nani quia Scelus, Scelestus intelligitur, subjunxit, Qui, non Qnod. Legimus ap. eund. Comicum in eadeni Comoedia, Scelus quemnam liic laudat? Ubi idem Gramniaticus, Non est hic soloecismus, (inquit;) ad sensum enim, noti ad verba respexit: etenini propter sensus verba sunl, non propter verba sensus. Sed quod in illum pracedentem locum annotat, esse σύλληψιν, veluti cum dicit Virg. Pars in frusta secant, admitti non potest. Pars enim nomen est συλληπτικον, ηοη item Scelus. Kectius itaque alibi ανξησιν esse ait: ut in bunc Eunucbi versum, 'Quin etiam insuper scelus, postquam ludificatus est virgmeni, ανξησιε est, inquit; plus enim est Scelus quam Scelestus. Haec ille, in quibus ei potius assenlior : ut videlicet ifa vocetur a!iquis Scelus, ut Martialis Zoilum vocat Vilium: i» hoc pentametro, Non vitiosus homo es, Zoile, sed vitiuni. Sic aliquem dicimus esse Perniciem vel Pe stem, qui sit Perniciosus vel Pestifer. Sed vocabulum illud Scelus ίη niemoriam mihi revocat Graecura κάθαρμα, quod itidem neutrum cuni sit, de Homine scelesto dieitur, itidemqne alicubi inasculino junctum invenitur. Alio insuper raodo genus unum pro alio ponitur in relalivis : ut Λόγοι μέν είσιν έν έκάστοιε ήμών άί ελπίδας όνομάζομεν, ap. Plat. Philebo, pro λόγοι ονε, etc. Quale iliud ap. Lat. Grammaticos, Est locus in carcere quod Tullianum appellatur. Jam vero ut haec, sic et aba in Attica oratioms strnctura sunt σολοικοφανή. Si enim σολοικοψανεε est cum genus generi non redditur, itidem certe cum nunierum numero, casuni casui non reddunt. Sed antequam et horum exempla proferaro, lectorem admonebo, quae σολοικοφανή sunt, posse tamen esse άσολοίκιστα: Ut ap. 11. Β. βίη Ήρακληείη πέρσαε άστεα πολλά, est σχήμα καινόν, (inquit Eust.,) ριΐ Ήρακλέοϊ πέρσαε άστεα πολλά, καί ώε ειπείν σολοικοφανέε. Estque iili simile, (addif,) ψνχϊ, Ταραΐφ

2 1115 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT σκήπτρον έχων: ut enini hic έχων relatura fuit non ad τό λεγόμενον, sc. ψυχή Τειρεσίου, sed ad τό νοούμενον, (quoniam νοείται Tiresias, cum dititur ψυχή Τειρεσίου, qui etiam άσολοικίστως dicetur έχων σκήπτρον,) ita hic βίη Ήρακλέος est Ήρακλήϊ: qui eliam dicitur πέρσας αστεα πολλά. Numerus igitur interdum non redditur σολοικοφανώς itidem, sed tamen άσολοικίστως, cuni ab aliis, tum a Soph., ut in Antig. (708.) p mea3 Ed. "Οστιε γάρ αντός ή φρονείν μονοί δοκεί, *Η γλώσσαν ή ν ούκ άλλος ή ψυχήν έχειν, Ούτοι διαπτυχθέντες ώφθησαν κενοί. Sic in isto Ajacis loco (726.) ρ. 44. κούτις έσθ' os ού Τόν τοΰ μανέν- TOS κάπιβονλευτοΰ στρατού Εύναιμον άποκαλονντες, ubi Schol. niorera Atticum esse Iradit, singularibus pluralia subjuugere, et vicissim. Xen. Άπ. 2. ρ Θαυμαστόν δέ καί τοντο, εί τις ήγείται, itidemque κέκτηται, et έχει, et δύναται : deinde, έπί δέ τών άδελφών τό αύτό τοντο άγνοονσι. Quin etiam in uno eodemque orationis meinbro hic ab uno numero ad alterum transitus invenitur; interdumque a singulavi ad pluralern transit Scriptor, et a plurali ad singularem redit: utin Κ.Π. 1, (6, 19 ) p. 21. Πρόϊ δ' αν τόν λαγώ, οτι μέν έν σκύτει νέμεται, τήν δ' ήμέραν άποδιδράσκει, κύνας έτρεφες, [135] et paucis iuterjectis, Εΐ δέ καί ταύτας άποφύγοιεν, τονς πόρους αύτών έκμανθάνων, κ. τ. λ., tandenique ad singularem reverleiido, ίνα έν τω σφόδρα φεύγειν αντός εαυτόν εμπίπτων ένέδυ. Mutationis autem casus, i. e. transitus ab uno casu ad alium, exemplum habemus in isto Isocr., politi alioqui Scriptoris, loco, Σννίσασι γάρ τοίς μέν διά φιλοπραγμοσννην έμπείροις τών άγώνων γεγενημένοις, τονς δέ έκ φιλοσοφίας έκείνων τών λόγων ών άρτίως προείπον, τήν δύναμιν είληφότας. Hic enim a dativo ad accusativum transiri videmus. Theophr. C. Pl. 2. Άλλ' ίίταν μέν ώσι νότιαι, δινγραίνονταί, τε καϊ άσθενέστεραι γίνονται' βορείων δ' ονσών, ίσχυράΐ τε καϊ έκπέττει μάλλον' άτε τής μέν γής διακόρον ούσης, αυτά τε ξυνεστώτα καϊ έναπείληφύτα οϊκείον θερμόν. Itldem Aristot. a genitivo linguse communis ad accus. Atticum hic transiit, ώί ούχ ομοίως φύσει τής διαλέκτου ούσης καϊ τής φωνής, άλλ' ένδεχόμενον πλάττεσθαι. Sed magis mira \ideri possit lizec casuum mutatio ap. Dinarchum Or. c. Dem. Εΐ δέ ρήτωρ ή στρατηγός οί τήν καθ' αύτών προσδοκωμένην άπόφασιν άπιστον βουλόμενοι γενέσθαι, συνηγορονσιν, ού προσεκτέον ύμίν έστϊ τοίς τούτων λόγοις, είδότας οτι έκ πάντων τούτων γίνεται συνεργεία, κ. τ. λ. Verum et alio modo casus unus pro alio ponitur, 110η quod casuum fiat mutatio, sed potius quoniani non fit ea, quae fieri debebat, consuetam et regulas grammaticae consonain structuram orationis usurpaudo. Exemplum habes ap. Dem. 'Εκ τών 'επιστολών τών έκείνον μαϋήσεσθε, ων είς Πελοπόννησον έπεμψε, pro επιστολών, άς έπεμψε. Talem geu. babes in eo, quem triodo ex Isocr. attuli, loco, 'Εκείνων τών λόγων ών άρτίως προείπον: debebat enim gen. in accus. mutari, i. e. a gen. λόγων ad accus. ους transitus fieri. Sic idem Scriptor dixit, Tois γάρ άλλοις, οίς έχομεν, ουδέν τών άλλων ζώωτ διαφέρομεν, pro τοίς άλλοις ά έχομεν. His enim in locis antecedens ad se, i. e. ad suum casum, trabit particulam relativam ; ac velut subjectani sua; constructioni illam reddit. Schol. Soph. boc appellat συνυπάγειν τόν λόγον τω υποτακτική άρθρω: in loco tamen aliquantum dissimili; nam in baec verba iilius Tragici, iu Electra (I60.) "Ολβιος όν ά κλεινά Γα ποτε Μυκηναίων Αέξεται εύπατρίδαν ΔΙΟΪ εύφρονι Βήματι μυλύντα τάνδε γάν Όρέσταν, annotat, σννυπάγει κάντανθα τόν λόγον τω υποτακτική άρθρψ; quoniani cum dicere debuisset, ολβ ιος ο 'Ορέστης όν ή κλεινή γή δέξεται τών Μυκηναίων, dicit, όλβιος ό'νπνα Όρέστην, etc. Neque vero in iis tantum formnlis loquendi, quibus relativum intervenit, constructio verbi sequentis constructioni pracedentis paret, etad eam se conformat, sed etiam in aliis : veluti cuni dicitur προσήκει σοι άγαθω είναι, quod Latini iniitati sunt: ut docebo, cum haec latius tractare vacabit. Nec minus inter σολοικοφανή numerandus videri queat verbi singularis pro plurali usus. Imo vero si quid σολοικοφανές habere ceusetur oratio, cui numeri vel casus mutatio intervenit, (sicut in locis quos paulo ante protuli,) multo justius σολοικοφανές illud esse existimabatur: loquor autera de verbi singularis usu cum nomine neutro: quale et ap. Hom. est δοϋρα σέσηπε. Quod si Attica est et haec orationis structura, (ut certe censetur,) unus idemque versus Honieri rem eandem et Atticae et communis linguje more expresserit: hic videlieet, Καί δή δοϋρα σέσηπε νεών, καί σπάρτα λελννται, 11. Β. (135.) Alia sunt, quze orationis structuram si ηοη σολοικοφανή, saltem άνακόλονθον seu άκατάλληλον reddunt: cum videlicet oratio in uno eodemque metnbro, sub uno eodemque modo vel teuipore non continuatur. Sic diversi modi conjunguntur a Synesio, Σύ δέ ύγιαίνοις, καί άσπασαι τούς μακαρίονς έταίρονς. Alicubi autem ηοη tantum modi vel temporis, sed utriusqne simul mutatio fit: ut in isto iescbinis loco, Or. C. Timocr. Έπείδ») δέ τήν δημηγορίαν διαβάλλει, καί τούς εϊρημένονς λόγονς έπϊ τά χείρω διεξέρχεται, οντ' αν άποδραίην, ο'ύτ άν τών εϊρημένων ούδέν άρνησαίμην οντ αϊσχύνομαι έπ' αύτοίς, άλλά καϊ μάλλον φιλοτιμούμαι. Merito etiam dixerimus in structura άκαταλληλίαν s. άνακολονθίαν spectari, ubi oratio άπό τοϋ διηγηματικον ε'ίδονς seu τύπου ad μιμητικόν transit: quod tamen a Scriptoribus saepenumero fieri videmus, Sed nunc eo, quod mihi ad manum est, Luciani exemplo contentus ero. Id habetur in ealee Opuseult quod Zeuxis s. Antiochus inscribitur, Τούτονί τούς έλέφαντας έκέλευσεν ό Οεοδότσς τέως μέν έχειν, ώς ο'ών τε κατακρύψαντας: et quibusdam interjectis, Τότε άνα τέτταρας μέν τών έλεφάντων απαντών έφ' έκάτερα τοίς άρματηλάταις καϊ συνωριασταίς' εϊ γάρ τοϋτο γένοιτο, φοβηθήσονται αύτών, έφη, οί ίπποι, καί έϊ τονς Γαλάταί αύθις έμπεσοννται φεύγοντες, etc. Sed liic ponitur έφη, (quod illam mutationem aliquantum raollit,) saepe alioqui omitti solitum. Sic Luc. 5, (14.) Καί αντός παρήγγείλεν αντψ μηδενϊ ειπείν άλλά άπελθών δείζον σεαντόν τω ίερεί, καϊ προσένεγκε: subaudiendo illud έφη, aut aliquid hujusmodi. Invenitur autera et apud Lat. Historicos eodem modo mutata structura, oratione videlicet άπο τής διηγηματικής transeunte πρός μιμητικήν, sive ab obliqua ad rectam, ut alii loquuntur. Sunt denique et alia Atticorum circa orationis structuram καινοτομήματα : sed ut contentus bis sum in praesentia, ita lectorem contentum fore spero. Gloss.

3 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' [136] DE 1IS, QVM ATTICI IN M O D O R U M U S U S I B I P E C U L I A R I A H A B E N T, C A P U T V. ATTICOS uti imperativis subjunctivorum nec ποπ Α tur esse pro ούκ αν έγνω$. Sed et μετείη ac uidicativorum loco, tradit Corinthus. Quod de usu eodem pacto in indicativos μέτεστι et ομιλεί resolvenda imperativi pro subjunctivo dicit, leve et parvi momenti est: quod autem de imperativo locum indicativi obtinente tradit, vereor ne falsum comperiatur. fuerint: atque ita duplicem bic atticismum liabemus; alter enim, is est quo accusativus a parte anteriori pro nominativo a parte posteriori ponitur: Prius illud parvi momenti esse dico, quoniam cujus exempla non pauca fuerunt a me allata p. 50. η ο η minus fortasse particula μή cum imperativo 51. Verum ut ad Eust. revertar, non immerito qais quam cum subjunctivo jnngi potest. Verum ut hoc detur, in μή ψεϋσον esse imper. pro subjunctivo, et dici pro μ ή ψεύσης, ηοη continuo hanc mutationem miretur cur in illis superioribus Hom. locis nou dicat optativum moduni pro indicativo usurpari, sed opta tivum pro praeterito: cum tamen non in tempore, Atticis ascribere poterimus. Quae autera de imperativi sed in modo consistat sermonis innovatio. Fieri usu pro indicativo scribit, cur miiii suspecta smt, mea iη illum Articulum annotatio docet, hujus certe potest ut aliud dixerit, aliud intellexerit: nimirum Atticos optativis ita uli, ubi de prasterito libri p , quo te remitto. tempore loquuntur; nam et quein άύριστον χρόνον At vero optativi usus pro imperativo, (cujus usus Grammatici appellant, appellatione παρψχημ&ον raentionem nnllam facit Corinthus, sicut nec aliorum quae vel de his ipsis modis vel de aliis dicain,) in Atticorum numero censentur, petita exempla comprehendit. Verum quoniam ex iis Scriptt. qui quin Atticus sit, minime mihi dubium est. Praeterquara enim quod apud Atticos Scriptt. talem ejus niain, vel potius redibo. Ut igitur Thucydidem majoris hic auctoritatis esse debent, ad ea ve- usum invenio, etiam annotatum id pro atticismo optativum duobus in locis pro indicativo usurpasse docni, sic a Xen. usurpari videmus cum alibi, comperio. Nam in Lycophr. init. Τών άσσα θυμψ Β καί δια μνήμης εχω Κλύου αν, ώ"ναξ, annolat Schol. tum hic, Κ. Π δ' 'Ινδοί είσελθόιτε$ έλεξαν οτι κλύοις CIV esse pro κλϋθι, posito Attice optativo pro imperativo. Sic autern ap. Eur. Hec. λέγοιμ' αν pro λέξω dictum esse manifestum est iu Hecuba, ubi Polymestor Agamemnoni dicenti λέγε, respondet λέγοιμ' αν : suamque narrationem his verbis subjungit. Talem optativi usuni, (quoniarn alia ex aliis Scriptt. Atticis exenipia mihi memoria noo suggerit,) babemus et ap. Nicandr. 'A. init. πννθείης absque αν, pro ττνϋθι ilidem, i. e, σύνεε, vel γνώθι, ubi Scbol. eodem modo optativum imperativi officio fungi admonet. Verum et Θερ. init. dicere idem debuit, meo quidern judicio ; nam φωνήσαιμι pro φωνήσω itidem positum esf, sed cnm particula κε, quam idem cuin αν significare scimus. Idem modus, nimirum optativus, indicativi etiam locum obtinet notinunquatn apud Atticos : et quideni ipso etiam Corintho teste, qui Aiticulo xviil. e Thuc. affert, (1, 50.) ΤΆ σκάφη μέν ονχ εϊλκον, άναδούμενοι τών νεών, as καταδύσειαν. Hic enim κατα- C δύσειαν ριο κατέδυον positum esse tradit: et quidem Sebol. ipsius Thuc. in eo sequens. At ego optativum quidem pro indicativo positura esse assentior, sed non video quid obstet quominus servantes idem tempus, καταδύσειαν pro κατέδυσαν iisurpatum dicamus, praesertim cum illud κατέδυσαν ηοη excludat κατέδυον. Qui enim dicit αs κατέδυσαν, ηοη vetat ne intelligamus idem de illis quas postea κατέδυον, si quae erant. Ceterum idem Schol. in alio ejusdem Historici Ioco, γένοιτο pro έγένετο poni annotat itidem. Verum ad Hom. venio : II..(388.) Καϊ νύ κεν ενθ' άπ όλοιτο"αρης ατοί πολέμοιο, Εΐ μή μητρνιή κ, τ. λ. Ubi Eust. annotat, άπόλοιτό κεν pro άπώλετο αν dictuna esse. Esse autem Atticura optativis loco preeteritorum uti, ut έλθοι pro ήλθε, et δράμοι pro έδραμε. Ideni Schol. in A. (232.) 7 H γάρ άν, Άτρείδη, νϋν ύστατα λωβήσαιο, annotat, Atticos saepenumero optativa (i. e. verba optativi modi) pro praeteritis usurpare: ut, Έπεί έλθοι 6 δείνα, pro ήίλθε : itera, ώ$ δέ λαλήσοι, pro έλάλησε. Eodemque D modo ibi λωβήσαιο esse pro έλωβήσω άν. Quin etiam ίη Δ. (223.) "Ενθ' ονκ άν βρίζοντα ίδοις *Αγαμέμνονα διον, vult ουκ αν Ίδοα dictum esse pto ούκ αν είδες, idque Attice. Crediderim porro his addi posse cum alios plerosque ejusdem Poetee locos, tum vero istum E. (86.) Ύυδείδην δ' ούκ άν γνοίης ποτέροισι μετείη, 'Ήε μετά Ύρώεσσιν όμιλέοι ή μετ' 'Αχαιού. Hic enim itidera ούκ άν γνοίης vide- πέμψειε σφάί ό 'Ινδών βασιλεύς, καί κελεύσειεν έρν την οτου πόλεμος είη Μήδοις τε καί Άσσυρίω. Quem optativi pro indicativo usuin obsemvit ei Bud., qni boc qnoque ex eod. Scriptore exempjum [137] subjungit, (Κ. Π. 2, 4, 8.) 'Έναγχοι ουν ποτέ σου μέμνημαι άκουσας ώς ό 'Αρμένιος καταφρονοίη σου νυν ότι άκούει τους πολεμίους προσιόντας έφ' i;pas, καί ούτε στράτευμα πέμποι, ούτε δασμόν, όν έδει, άττάγοι. HlC enilll ilidera καταφρονοίη, πέμποι, άπάγοι, ργο καταφρονεί et πέμπει et απάγει habemiis ; aut eliam pro κατεφρόνησε et έπεμψε et άπήγαγε: si quidem illnin sequatnur; exisliniat enim illa optativi raodi verba praesentis temporis, non solum in praesenlia indicativi modi, sed etiam in illa pra?teriia (si qui dem et aoristi temporis verba hoc generali nomine appellare licet, cum Eustathio,) posse resolvi: atque ita duplex in hoc sermone innovatio fuerit, uimirum et circa modura et circa tempus. Sed cum ilia prssentis optativi in przesens indicativi resolutio optime loco congruaf, quid ultra quarendum sit non video. Sic in isto Plat. loco in Protag. "Ελεγεϊ γάρ ότι ό Ζευς τήν δικαιοσΰνην καί τήν αιδώ πέμψειε τοίς άνθρώποις, servato eodem tempore, πέμψειε resolvemus in έπεμψε. Ceterum Xen. in unoeodemquelocoutrumque modum usurpavit: Κ. Π. 4, (2, 2.)'EVVOJJdivres τε οίά τε πάσχουην νπό τών "Ασσνρίων, καί ότι ννν τεθναίη μέν ό άρχων αύτών, ηττημένοι δ' είεν, φόβοι δέ πολύς ε"ιη έν τώ στρατεύματι, pro ότι νϋν τέθνηκε, et ήττημένοι δ' είσί, et φόβος δέ ττολύί έστιν: ηοη de praeterito enim, sed de praesenti loquitur. Quin etiam futuro optativi utuntur, de prasterito loquentes, ut inquit ille, afferens e Synesio Ep. ad Evopt., Καϊ ro ξίφος σπασάμενος, ήπείλησ άνθρώπω τήν κεφαλήν άποκόψειν, ε'ι μή άντίλήψοιτο τοϋ σκάφους : de prseterito loquens, (inqnit,) sed tanquam de praesenti et futuro. Veruni ego uon video quomodo hic tanquam de praesenti loqui dici possit Synesius : loquitur quidem certe tanquam de futuro, utens videlicet optativi futuro; sed indicativuni usurpans, futuro ejus itidem uti necesse liabuisset: ideoque non aliud quam modum pro modo usurpatum dicerem hoc in loco, aliisque, quos apud eum videre poteris: simulque ea, quas de optativi usu alicubi in signif. futuri, alicubi etiam in signif. praeteriti, ab eo scribuntur. Quin etiam ab optativo ad indicativum transeunt nonnunquaro, particulam copulativam interjicientes:

4 1083 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT. 1084, ut Idem docet, afferens ex Andocide Or. de Myst. Αντίκα έγώ, πολλών μοι άπαγγελλόντων οτι λέγοιεν οί έχθροϊ ώί άρα έγώ οντ αν νπομείναιμι, οϊχήσομαί τε φεύγων, etc. Itidemque e Luciano (Asin.. 51.) Και μήν τοντο μ' είϊ δέος ον μέτριον ήγεν, μή οϋ χωρήσασα ή -γυνή διασπασθείη, κάγώ, ώσπερ άνδροφόνος, κακήν δώσω δίκην. Optativum pro subjunctivo quoque porii Corinthus tradit: in exeinplura afferens έάν έλθοις, pro έάν?λθΐ)5: itidemque έάν έλθοι pro έάν έλθη: sed hic optativi usus, cutn έάν prajsertim mihi suspectus est: ut admonui in iis quas in illuni Articulum annotavi. Ut autem optativi pro indicativo, ita vicissim indicativi pro optativo positi afferuntur exempla ; sed nescio quoraodo indicativi pro optativo usus minus facile percipitur: atque adeo alicubi non alienuni, sed suuni obtinere locum videtur indicativus, (ei quidem qui non propius intuetur.) quamvis pro optativo s!t positus. Dem. pro Cor. (326.) Χρήν δέ σιτοπομπείαν όπως κομισθήσεται προίδέσθαι. Idem ibid. Ον γάρ έζήτονν οί Αθηναίοι ούτε ρήτορα ο ντε στρατηγόν δι δτον δονλενσουσιν ευτυχώς, άλλ' ούτε ζήν 7/ξίονν ε'ι μή μετ' ελευθερίας αύτοίς έζέσται τοντο ποιείν. Hic enira habenius δουλενσονσιν pro δονλεύσοιεν, et έξέσται pro έζέσοιτο. Sed alius est indicativi pro optativo usus multo magis a vulgaris sermonis consuetudine remotus : cujus usus exempla, quae alibi affert, aptissime hic subjuncturus mihi vid 60Γ. Dem. προς "Αφοβ., "Επ δέ τό πράγμ' άν έξελέγξαι ζητών, έξήτησεν άν με τόν παίδα τόν γράφοντα τάς μαρτυρίας' ίν' εί παρεδίδονν, μηδέν δίκαιον λέγειν έδόκονν: pro ίνα δοκοίην, vel δόξαιμι. Talis est ap. Xen. indicativi usus cum eadem particula, Κ. Π. 1, (6, 19 ) de lepore loquentem, Έν τούτοις τά δίκτυα δυσόρατα ένεπετάνννες, 'ίνα έν τψ σφόδρα φεύγειν αντός έαντον έμπίπτων ένέδν, pro 'ίνα ένδνοι, s, ένδύσαι, S. ένδΰσαιτο. Eodemque niodo Lucian. ϊ'να άνέσπων ρτο "να άνασπωεν dixit, (Nigr.. 32.) Εί γάρ τοι, έφη, τη πνοή τών 'ίων τε καί ρόδων χαίρονσιν, υπό τή ρινι μάλιστα έχρήν αντούς στέφεσθαι, ίν' ώί πλείστον άνέσπων τής ήδονής. Observanduni est autem in his 11., ίνα constr. hanc cuni indicativi praeterito iroperfecto habere, (qui indicativus sedem optativi occupat,) praecedente ejusdem et modi et temporis verbo. Nani in loco illo Demosthenico babes 'ίνα έδόκουν, pra?cedente verbo παρεδίδονν : in illo Xenopbonteo, 'ίνα ένέδυ, praecedente verbo ένεπετάνννες : in illo denique Lucianico, 'ίνα άνέσπων, praecedente verbo έχρήν. Fortassis igitur dicere possumus Atticos libertate hic uti simili ei qua dicunt χρώμαι οίϊ έχω βιβλίοις, itidemque μεταδίδωμι πάντων ων έχω. Quamvis enim diversa in bis loquendi generibus sit orationis forma, tamen in eo similis esse libertas videtur, quod ut hic relativum constructioni antecedentis subjacere (ut ita loquar) volunt, ila illic particulac "να coustr. a verbo praecedente pendere. Quod vero de iis loquendi formulis dixi, quibus relativum interyenit,..ut uimirum constructio verbi sequentis constructioni praecedentis pareat, id aliis quoque usuvenire, in alio hujus opcris loco doceo. Sed et in usu [138] infinitivi pro indicativo, videri Atticos (qui et hic libertateutuntur) praecedentis infinitivi seu praecedentium infinitivorum rationem habere, paulo post docebo. Magis lamen novus et mirus est is optativi usus, queb Schol. Soph. apud eum habere censet, ubi nimirum άπέμολε pro άπομόλοι positum esse tradit, Trach. (857.) P- 36l. mea Ed. Infinitivus quoque modus quendam Atticis peculiarem habet usum : nimirum pro indicativo : veluti CIIIB dicitur, επειδή δέ άκονσαι, vel ειπείν : pro επειδή δέ ήκουσε, aut ήκονσαν : et είπε, vel είπον. Interdnm vero praecedente vocula ώς eundem usum hic niodus praestat: extantque apud optimos quosque AtticaE linguae Scriptores bujus έναλλάξεωϊ exenipla, in narrationibus. Dem. de Perperara Obita Leg. (439 ) Αντός δέ θανμάσας έρέσθαι τινά τών οδοιπόρων τις ό άνθρωπος έστιν' έπειδή δέ άκοΰσαι ίίτι Άτρεστίέηϊ δωρεάν ταϋτα έχων παρά Φιλίππου απέρχεται, δεινόν αντψ τι δόζαι. Sic etiani Plato usus est infinitivo, ubi indicativum poscebat vulgaris sermonis consuetudo, de Rep. 10. Επειδή δέ κατά σχολήν σκέψασθαι, κόπτεσθαί τε και όδύρεσθαι τήν άίρεσιν. Itidem ίη Symp. Έπείέ?) έέ γενέσθαι έπί τή οίκίψ τή 'Αγάθωνος, άνεωγμένην καταλαμβάνειν τήν θύραν. Nec vero cum έπειδή tantum, i. e. ηοη solum praecedente έπειδή, sed eliam prascedente ώί (uti dixi) infin. ita usurpaut: habemusque et apud illos ipsos exempla. Legimus enim ap. Dem. in illa περί Παραπρ. Or. ΏΪ έέ άκονσαι τονς παρόντος έν τω σνμποσίω, τοσούτον κρότον γενέσθαι κ. τ. λ. Legimus itidem ap. Plat. Symp. Εϋθύί ούν ώς ϊδείν τόν 'Αγάθωνα, (3 φάναι, 'Αριστόδημε, κ. τ. λ. Nec vero apud hos tantum aliosve ejusdem seculi Scriptores, sed et apud antiquiores bunc infinitivi usuni habemus, Herod. sc. et Thuc. Est porro observandum quod dixi, ita usurpari infin. ubi aliquid narratur. Cui observationi et haec addenda est, aoristum infinitivi potius quam aliud tempus his locis adhiberi: ut e praecedentibus exemplis patet. Quin etiam boc animadvertendum est, infin., cui ita prafigitur έπειδή vel ώς, ηοη poni solum, sed alios circa se habere : atque adeo propter hos fieri ut indicativus infinitivo locum suum cedat: quo magis uniforniis sit oratio. Potius tamen ad praecedentem infin. seu ad preecedentes infinitivos respici puto quam ad sequentes: et libertate hic uti Atticos ei sirnili, quam sibi eos permittere et in quibusdam constrr., paulo ante docui. Sciendum est etiam inveniri alicubi infin., qui cnm prima fronte ita usurpatus videri possit, pro indicativo videlicet, potius tamen indicativi niodi verbum cum eo subaudiri dicendum est. Xen. (Άπ. 1, 1, 13.) Έθαύμαζε δέ εί μή φανερόν αντοίς έστϊν ότι ταντα οΰ δυνατόν έστιν άνθρώποις ενρείν" έπεϊ καί τούς μέγιστον φρονοϋντας έπϊ τψ περϊ τούτων λέγειν, ού ταντά δοξάζειν άλλήλοις. Hic enirn nequaquam dixerim cum Budaeo, έπεϊ infin. pro indic. habere, (sicut de isto Herod. loco id illi concedereni, έπεϊ έέ σφέας παραλαμβάνειν τούς "Ελληνας: est enim έπεϊ tale bic, quale έπειδή in locispaulo ante allatis,) sed indicativo jungi, qui extrinsecus sit assumendus, ut fit in iis qnae subaudiuntur. Eo autem magis miror Bud. de loco isto id censuisse, quod ipseniet in istothuc. loco, 3. fin. Λέγεται έέ καί 'Αλκμαίωνι τψ Άμφιάρεψ, οτε δή άλάσθαι αύτόν μετά τόν φόνον τής μητρός, τόν Άπόλλω ταύτην τήν γήν χρήσαι ο'ικείν, subaudiendum dicat συνέβη, vel quid simile. Magis comniode tamen subauditum iri puto λέγεται, e proximo repetitum. At vero infinitivi pro imperativo usum cum non minus Ionicum quam Atticum esse quidam censncrint, nonnulli etiam Ionicum polius quam Atticum, superioribus minime adjungendum censeo; praesertim etiam cum non iniin. pro imperativo poni, sed potius infin. esse cum quo subaudiendus relinquatur imperativus, dicere quis non immerito possit. At Corinthus falso Atticos imperativis carere dixit, ut docui p. 46. et deinceps.

5 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' DE IIS, QUtE ATTICI IΝ TEMPORUM USU SIBI PECULIARIA HABENT. C A P U T VI. TEMPORUM quoqne ένάλλαζις apud Atticos est Α in Thes. meo appellare consuevi, liunc prasentis varia : si, quaecunque in illis fieri comperitur, Atticis pro futuro usum spectari sciendura est: cujusmodi tribuenda est. Atque ut a praesenti (sieut ratio sunt, 'Επάνειμι, Διέζειμι, 'Επέζειμι. Itid<rn eninj poscit) exordiar, verbum εΐμι potissimum, cum suo διέζειμι pro διεξελεύσομαι, et διέζει pro διεζελεύση, et compositorum coniitatu, ex iis est in quibus prse- διέζεισι pro διεζελεύσεται ponitur: eoderaque rnodo in sentis pro futuro usus conspicitur: ut paulo post plurali. Quod porro de hoc bicomposito, ideni et docebo. Itidemque participia praesentis temporis de ceteris dici existimandum est. Meminisse etiani pro parlicipiis futuri posita cum ap. alios lum ap. oportet, simili Atticos libertate et in participio uti, Thuc. iuveniuntur : si Scholiastae credimus βοηθούν- (ininus tamen frequenter,) ut nimirum praesenti loras exponenti per fut. βοηθήσοντας, ut alios cum futuri tribuant. Meminisse auteni dico, quod locos ouiittam. Est autem hic praesentis pro futuro allatum jam e Thuc. usus hujus exemplum fuerit. usus ap. Hoin. frequentissinius : unde Atticos in eo Cui addere possumus e Dem. είσιόντα pro είσελενσό illum imitatos fuisse credibile est. Ab uno autem μενον. Et e Plut. (Scriptore quidem non Altico, e composilis illius verbi εΐμι incipiens, (nam in eo sed Afticos hic imitante,) μετιόντεs pro μετελευσόpotissimum talem usum conspici dixi, itidemque in μενοι. coinpp.,) affero ex II. A. (29.) T»)v δ' έγώ ον λύσω Verum ut ab illo subst. verbo είμι, ejusque comiπρίν μιν και γήρας έπεισιν, ubi επεισιν fuluri signif. tatu, ad alia transeam, simulque ad Hom. redearo, habere constat. [139] Horum enim verborum sen- sciendum est illis, quae ex eo protuli, sirnile esse sus est, Hanc ego non dimittam priusquam senectus τελεϊ pro τελέσει, vel potius εκτελεί pro έκτελέσει, eam invaserit. Vel, per indic., Eam invadet. At quod ap. euin legitur, 11. Δ. (l6l.) Ε'ίπερ γάρ re και indicativi pra;sens (reddendo ad verbum) locum Β αντίκ' 'Ολύμπιος ονκ έτέλεσσεν, "Εκ τε και όφέ τελεί hic ιιοη haberet ; neque enim dici posset, Prius- σύν τε μεγάλω άπέτισσαν Σϋν σψησιν κεφαλήσι, γυquani senectus eam invadit. Sed praesenti modi ναιζί τε και τεκέεσσιν. Esse autem hic έκτεκεί pro conjuuctivi utendum esset, Priusquam senectus eaui εκτελέσει, Eust. quoque annotat. Verum ut cum invadat. Hic έπεισι, inquit Eust., est pro futuro eo de verbo isto sentio, ita de altero (leetorem enim έπελενσεται: saepe enim veteres tempora pro tempori- hac de re obiter admonere libet) non possum quin bus accipiunt. Et ita quidem Poiita cum accus. ab eo dissentiam. De eo loquor quo versus clauconstruit verbum έπεισι, accipiens pro καταλήφεται: ditur, άπέτισσαν sc.: cum enim ut έκτελε'ι a praesenat ejus posteri etc. Quoniam autem hanc temporis tis signif., ita άιτέτισσαν a praeteriti ad futuri signif. unius pro altero usurpationem in verbo είμι et ejus reigrare dicat, ego contra boc praeteritum (itaenim compp. ostensurum me dixi, commode hic post aoristum appellabo, generaliori appellatione utens, έπεισι, quod ex eorum numero est, de illa factuvum illius more,) nullo niodo futuri siguif. accipere exi^ me verba existimo, antequam hanc ένάλλαξιν χρό- stimo ; sed eum usum habere, quem tale praleri vov exemplis aliorum verborum confirmem. Dico tum apud utrosque Scriptores frequenter babet: igitur, είμι ηοη ap. Poetas tantum, (nominatimque dicentes, έποίησε τοϋτο, Hor^ fecit, pro Facere hoc Hom,,) sed etapud orationis solutre Scriptores, prae- solet, Consuevit hoc facere. Aptissimum certe husertimque Atticos, futuri signif. habere. II. Ω. (224.) jus usus exemplum ap. Hesiod. habemus/epy. (1, Είμι, καί ούχ άλιον έπος έσσεται: Α. (426.) Καί τότ 331.;) aptissimuni esse dico, qnoniam ultionis divinae έπειτα τοι είμι Διός ποτι χαλκοβατέί δώ. Eodemque itidem fit mentio : Τω δήτοι Ζεύι avros άγαίεται, esέέ modo secunda persona els pro Ibis posita reperitur. τελεντήν "Εργων άντ άδικων χαλεπήν έπέθηκεν άμοι- Hesiod."Epy. (1, 206.) Τ^ δ' είί fj σ άν έγώ περ άγω. c β>ιν Hic enira έπέθηκεν suam siguif. ηοη retinere Sic είσθα pro είί, futuri itidem signif. ap. Hom. non nianifestissimum est; sed potius esse pro έπιτίθησι: uno in loco invenitur : II. K. (450.) Εϊ μεν γάρ κέ σε quod έπιτίθησι nihil aliud sonet quam έπιτώ&αι νϋν απόλνσομεν, ήέ μεθώμεν, Ή-e και ύστερον είσθα ε'ίωθε. Cum porro apud utrosque Scriptores liudc θοάί έπί νήαί 'Αχαιών : Od. Τ. (6p.) "Η τάχα καί usum aoristi extare dixerim, (quod παρωχημ&ον, δαλφ βεβλημένοί είσθα θνραζε. Neque enim ob- Praeteritum, ab Eust. vocari dixi,) e soluta quoque scurum est, είσθα futuri signif. his in 11. habere : oratione exempla mihi afferenda hic essent, nisi in nnde miror Eust. bic exponere έρχιj. Sic autem et illuni locutn ea reservare statuissem, ubi de aoristi είσι tertia persona signif. praesenti? ap. eundem Poe- usu pro praesenti disseram. Potius igitur ad alium tam alicubi obtinet: II. Σ. (280.)Άψ πάλιν είσ έπί Ηοιυ. locum venio, in quo praesentia itideiu pro fuvfjas. Quod si et in soluta oratione hujus usus turis usurpat. Is extat II. K. (6l.) Πώε γάρ μοι exemplum quaerimus, ap. ipsnm Thuc. (ut alios μύθω έπιτέλλεαι ήδέ κελεύεις; Ανθι μένω μετά τοίσι, omittam) habem us, 2, (36.) Ταϋτα δηλώσαί πρώτον, δεδεγμένοί είσύκεν έλθηί, Ήέ θέω μετά σ αίτιε, επην είμι καί έπϊ τώνδε έπαινον : 1,(82.) "Αμεινον ήδη, εύ τοίς έπιτείλω; [140] Hic eilim μένω pro pjew.itideniήν δοκή, πειραγμένοι, ίμεν έπ' αύτούί. Sic quoque que θέω esse pro θεύσω, Eust. quoque tradit. Sedego compositum άπειμι ηοη minus pro Abibo quam pro verba illa μένω et θέω, conjunctivi modi potius quam Abeo ponitur. Idemque de ceteris compp. sentien- indicativi praesentia esse dixeriin : quod illuni modurn est, "Ανειμι, Δίειμι, "Εξειμι, "Επειμι, Κάτειμι, dum potius quam hunc iis, quae διαπορητικώί s. δια- Mέτειμι, ΧΙάρειμι, ΐΐρόειμι, Πρόσειμι, Ίύνειμι. Si- πορηματικώε efteruntur, convellire constet. Est vero quidem Σύνεισι pro συνελεύσεται, itidemque Σύνιμεν et hoc animadvertendum, (quod et ipsum ab illo pro σννελευσόμεθα, et Μέτείσι pro μετελεύσεται, cum D preetermittitur,) liajc verba μένω et θέω posse etiam apud alios tum ap. Dem. legimus. Itidemque in videri ad verba praecedentia έπιτέλλεαι et κελείειί secunda persona dictur Μέτει pro μετελεύση, "Εζει tendere. Quoniam tamen dicitur potius κελεύειs pro έΐ,ελεύστ),"απει pro άπελενση, etc. Sic 'in ter- με τούτο πράττειν quam κελεύεις τοντο πράττω, per tia plurali, 'Απίασι pro άπελεύσονται, Έπίασι pro conjunctivum, prsesentia pro futuris poui dicere έπελεύσονται, Μετί'ασι pro μετελεύσονται. Nec in lualo. coxnpp. tantum, sed in iis etiam quae bicomposita Est porro statuendum discrimen inter ea verba,

6 1083 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT. 1084, quae cum futurum habeant, tarnen praesenti quoque Α signif. futuri tribuere alicubi comperiuntur, et ea, quas cum futuro destituantur, praesens in illius locuni substituere necesse babent. Ε quo uumero est εΐμι cura compp. (utantea docui,) nec ηοη έδω, cum suis itidem compp.; nullum enim iis esse futurum constat. Quod si activas vocis έδω futuri signif. habentis exempla non afferuntur, at passivae έδομαι aliquot extant. Lcgimus enim ap. Aristoph. (N. 121.) Ουκ άρα τών γ' έμών έδει. Apud Plat. de Rep. 2. Δεήσει δε και των άλλων βοσκημάτων, ε'ί τιs αυτά εδεται. Sed et secundam illam personaro ap. Eundera habemus, sed in y desinentem : άμβροσίαν έδη και νέκταρ πιή. Credibde est autem prosae Scriptores in bujus verbi usu Hom. imitari voluisse, utpote eum familiarem habente. Legimus enim Od. I. (369 ) Ovriv έγώ πύματον 'έδομαι μετά ois ετάροισι : II. Χ. (509 ) Αίόλαι ενλαί έδονται. Sic Ω., σήν έδεαι κραδίην, futuri signif. Jam vero et de πίομαι idem apud eund. Poetam dici posse videtur; quamvis enim in soluta oratione inveniatur futurum πιοϋμαι, Β tamen πιόμενος participiuni ap. liunc Poetam inveniturfuturi signif., et prima producta, sc. λόγω ένεστώ- TOS : siquidem λόγω άορίστου δευτέρου μέσου corriperetur. Facit autem pro boc preesenti et έπιον sive έπίοντο prjet. iinperf. II. X. initio. Jam vero queedam esse verba sciendum est, vel potius quandam verborum conjugationem, in qua non tam prasentia pro futuris poni, quam futura formatn praesentiuui accipere existimantur. Tale est έλώ pro έλάσω, et έλη pro έλάσει, et έλην pro έλάσειν: itidemque compositum έξελην pro έξελάσειν. Taleest et διαβιβώ pro διαβιβάσω, tale άναβιβώ pro αναβιβάσω. Praesertim vero illius verbi έλω magnus est in futuri signif. usus. Dem. (557.) 'Αλλ' εΐ μή φυλήν όλην καί βουλήν καί έθνος προπηλακιεί, καί πολλούς αθρόους υμών άμα έλη, άβίωτον ψετο έ'σεσθαι τόν βίον αύτω. Sic cornp. έξελώ pro έξελάσω ap. Aristoph. Ν. (123.)'Αλλ' έξελώ σ ές κόρακας έκ τής οικίας. Eodemqne modo έξελώσι pro έξελάσουσι in iis Xen. Edd. quibus mea successit, scriptum esse dixit Plato Apol. (27 ) Καν μεν τούτους άπελαύνω, C docui : quasi videlicet participium esset ab είλον. ούτοί με αύτοϊ έξελώσι. Exemplum autem τού διαβιβώ positi pro διαβιβάσω, itidemque τοϋ άναβιβώ Ceterurn ut έλώντων illo in loco (quis enim jam de Jectione hac dubitare ausit?) dicit Xen. pro έλασόντων, ita παρελώντας alibi pro παρελάσοντας. pro άναβιβάσω, s. potius τοϋ άναβιβάται pro άναβιβάσεται, habes ap. Bud. : qui etiara scribit talia e Prasens pro preeterito iraperfecto positum dici more Ionum tracta videri; tale enim esse άποδοκιμη potest in isto Tbuc. loco, 2, (13.) p. 53. mea: Ed. ap. Herod. 1, (199 ) T^J δέ πρώτψ έμβαλόντι έπεται, "Εστι δέ αντοΰ ο καί άφύλακτον ήν. Quae enim praecedunt ούδέ άποδοκιμη ούδένα. Tale esse apud Eund. δικην, et quie sequuntur, per prateritum imperfe- eod. 1. (97 ) Γνούς δέ ό Αηϊόκης ές έωντόν πάν άνακείμενον, ctum narrantur: atque adeo ήν, quod in hoc ipso ούτε κατίζειν έτι ήθελε ένθα περ πρότερον προ- loco habefur, id quod dixi ostendit. Sed έστιν ό κατίζων εδίκαζε, οντ έφη δικην έτι: hic enim δικην ηοη aliud valet quam τι: estque perinde ac si dictum pro δικάσειν esse existimat, reddens, Negavitque esset, μέρος τί αύτοϋ άφύλακτον ήν. Eodemque ultra judicaturum. Sed in illo altero loco, άποδοκιμη modo 4, (68.) ρ babes praesens pro praeterito ηοη minus pro praesenti άποδοκιμάζει quam pro imperfecto positum, Έδήλονν δέ ούδέν ότι ίσασι τά futuro αποδοκιμάσει posse accipi, ipsemet fatetur; πρασσόμενα, άλλ' ώς τά βέλτιστα βουλεύοντες ίσχυρίζοντο. ego vero magis etiam consentaneum rationi esse Est enim hic ίσασι, (quod 'ισοδυναμεί prae- dico ut pro praesenti accipiatur quam nt pro futuro, senti, sicut Latine Norunt idem valet quod Sciunt,) cura pracedat prassens έπεται. Sic vero et ap. Hom. pro ϊσαν, quod itidem praeterito imperfecto est ίσοδύναμον, (quod pro iis facere potest, qui superiora quoque esse praesentia pro futuris dicere volent,) Od. H. ut Latine Norant idem est quod Sciebant. Sic autern solent in narrationibus praesenli uti tempore, (318.) ές τήμος δέ συ μέν δεδμημένος νπνω Λέξεαι aut saltem verba praasentis temporis admis- οί χ) δ' έλόωσι γαλήνην : Eust. έλόωσι (dictum poetice pro έλάουσι, ut βοόωσι pro βοάονσι,) ηοη dicit esse fut., cere, tanquam de re quae eo ipso tempore geratur loquentes. sed prassens pro fut. positum. Eodernque rnodo bunc Schol. δαμάα ηοη existimasse futurum esse, sed prsesens fnturi usuro habens, credibile est: b. in 1. II. X. (271.) Οντοι εσθ' νπάλυξις αφαρ δέ σε Παλλάς Άθήνη'Έγχει έμώ δαμάα. Idemque de κρεμάω dicendum fuerit, Η. (83.) Τειίχεα συλήσεις ο'ίσω ποτϊ "Ιλιον ίρήν, Καί κρεμάω ποτϊ νηόν Άπόλλωνοϊ έκάτοιο. De hoc quidem certe eum idem censuisse,,quod de έλόωσι, nou credibile, sed certum esse dico; cum ipsemet scribat esse αντί μέλλοντος τοϋ κρεμάσω. Et hasc quidem (uti dixi) opponi possunt iis, qui superiora illa verba, futura esse novam forraani accipientia, tradiderunt; sed aliud est praeterea, quod dubitationem mihi auget: nimirum quod ut ap. Aristoph. δρω pro δράσω invenitur, circa initiuin Pluti, sic Agopro Agam, ap. Terent. Pborm. Videtis quo in loco rcs haec siet: Quid ago? dic Hegio. Gloss. Terentium enim dicentem bic Quid ago, pro Quid agam, ad praesens δρώ positum pro fuluro δράσω, respexisse credibile est. ldeoque et in illo Ari- Stoph. loco (Πλ. 56.) "Αγε δή, πρότερον σύ σαυτόν όστις εί φράσον, Η ταπί τούτοις δρώ. Ceterum utrumvis de verbis illis dixerinius, idem et de participio έλώντων diceudum fuerit ap. Xen., utpote quod futuri [141] έλασόντων signif. habeat: Κ. Ά. 1, (8, 7.) p niea: Ed. ΕΓχον δέ τά δρέπανα έκ τών άζόνων είς πλάγιον άποτεταμένα, καί υπό τοίς δίφροις είς γήν βλέποντα, ώς διακόπτειν οτω έντνχοιεν ή δέ γνώμη ήν ώς είς τάς τάξεις τών Ελλήνων έλώντων καί διακοφόντων. Est enim έλώντων pro έλασόντων, ut conveniat cum διακο-ψύντων. Sed pro έλώντων perperam 111 Edd. quse meam prseeesserunt, scriptum est έλόντων, sicut διακοψάντων pro διακοφόντων. Confirmat autem lectionem illara έλώντων καί διακοψόντων et Demetrius Pbalereus, vel potius quicunque est Auctor libelli περί 'Ερμηνείας, qui ei ascribitur; siquidem ostendere volens saepenumero in orationis structura τό πλάγιον μείζον είναι τοϋ εύθέος, in exemplum aifert locnni illum, Ή δέ γνώμη ήν ώ$ είς τάς τάξεις τών 'Ελλήνων έλώντων καί διακοψόντων : quamvis enim ibi quoque scriptum sit έλόντων, legisse tamen eum έλώντων, ex ea quam subjungit expositione liquet, διενοοϋντο έλάσαι καί διακόψαι. Sed et έμβαλούντων, quo alibi utitur in ejusdem rei descriptione, illud έλώντων comprobat, siquidera Κ. Π. 6, (1, 17.) P- 90. legiraus, Υ\ροσέθηκε δέ καί δρέπανα σίδηρε α ώς διπήχεα πρός τους άξονας ένθεν καί ίνθεν τών τροχών, καί άλλα κάτω ύπό τψ άξονι είς γήν βλέποντα, ώς έμβαλούντων είς τούς εναντίους τοϊς άρμασιν. Atque hinc et tertius praecedentium Edd. error emendatur, habentiuni in illo Κ. 'Α. 1. loco, άξίνων pro άξόνων. Quod autem ad έλώντων attinet, cum Ed. Flor. libelli illius περί 'Ερμηνείας haberet έλόντων, litera ε spiritu tenui notata, Germanica errorem augens (ut fit) et verfe Iectionis vestigia per imprudentiam occultans, έλόντων nobis dedit, sicut et Praesentis alius est pra:terea usus, si quidem Scliol. Eur. fidem adhibere volumus, in hunc versum, (qui primus est in Tragcedia cui nomen est Hecubze,) Ήκω νεκρών κευθμώνα καί σκότον πύλας Λιπών, annotanti hoc ήκω esse Atticum; Atticos enim ήκω dicere pro ήκον: et addenti, βέπειν τοϋτο πρόί τό παρεληλνθός, sicut εΐμι πρός τό μέλλον. At Bud. ex alio (cujus nomen tacet) annotat, ήκω poni Attice pro άρτίως ήλθον, sicut εΐμι pro άρτίως πορεύσομαι. Sed nullum hujus usus verbi ήκω exenqilum aftert: in i!lo autem Eur. loco nihil obstare videtur, quominus ήκω in sua praasentis signif. accipiatur. Adde quod addenda in exemplum et alia verba essent, in quibus eadem temporis ένάλλαξις conspiceretur. Praeteritum imperfectuin tempus (Grammaticis Grajcis παρατατικός χρόνος) ut prsesenti proximum 8 Α

7 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' esf, ita locum ejus interdum obtinet. Quemadmodum autem, curn de usu praesentis pro futuro age- verba hsec Charontis ad Mercurium leguntur, Περ. Dial. qui Χάρων vel Έπισκοποϋντες inscribitnr (S. ι ) rem, in verbo είμι potissimum eum frequentem esse όψει ουν με άλλως πλανώμενον υπέρ γης, καϊ ταύτα docui; ita nunc de imperfecto agens locuni praesentis obtinente, de ήν imperfecto verbi είμί idera καλώς είχεν, ώ παϊ Mciias, εκείνων γοϋν σε μεμνήσθαι εταίρος καϊ ζύμπλους και συνδιάκτορος ών; καϊ μή ν affirmare possum : quod etiam faciet ut ab eo initium sumam. Aristoph. B. (439 ) Touri τί ήν το έχει positum sit. Suam enirn signif. retinere videri οτι κ. τ. λ. ubi tamen dubitari queat an είχε pro πράγμα 'Αλλ' ή Διός Κόρινθος έν τοίς στρώμασι; Legimus ap, Eund. Πλ. (219 ) Πολλοί δ' έσονται χά- jam recusavit: perinde ac si diceret, Non debebas queat quatemis Mercurius boc officium illi preestare τεροι νων ξύμμαχοι, "Οσοις δικαίοις ούσιν oi/κ ήν άλψιτα. Ubi tamen Scliol. tempus imperfectum pro nisse etc. Vicissim autem quatenus illum rogare id officii mibi denegare; par enim erat te memi- preesenti positum esse non admonet: dicens ονκ ήν pergit, tanquam non omnino repulsam passus, videri άλφιτα significare ονκ ήν χρήματα. Sed recte Bud. queat boc praeteritum imperfectum praesentis siguifi. (meo quidem judieio) b. )., sicutet alterum, iu e.xemplum aftert. Subjungitque locum e Plat. Symp., cos observare, in quibus eadeni dubitatio suborie- cationem habere. Memini autera me et alios lo- in quo itidem ήν bis pro έστϊ positum videmus: Τό batur. δέ άρα, ibs έοικεν, ού τούτο ήν τό καλώς έπαινείν ότιοϋν, άλλά τό ώς μέγιστα άνατιθέναι τώ πράγματι, καϊ Ne lioc quidem indignum fuerit quod addatnr, inveniri alicubi praet. iniperf. et aor. in uno eodemque orationis membro. Lucian. in Dial. cui Πλοϊον ώς κάλλιστα, έάν τε ή όντως έχοντα, έάν τε μή' εί δέ ψευδή, οίιδέν άρα ήν πράγμα. His auteni exemplis S. Εύχαϊ est titulus, (. 13.) Είτα έκ τών δώδεκα εκείνων ταλάντων οίκίαν τε ήδη ώκοδομησάμην έν επίκαιρη, subjungit aliquot petita ex Aristot. de Mundo, 'Aγνοοϋσι δέ οτι τοΰτ' ήν πολιτικής ομονοίας τό θανμασιώτατον: ι de Gener. et Corr. Εΐπ-ερ ούν άεί τι τών μικρόν νπέρ τήν ποικίλην, τήν παρά τόν Ίλισσόν έκείνην τήν πατρωαν άψείς' καϊ οίκέτας ώνονμην καϊ έσθήτας και ζεύγη και ίππους. όντων άπέρχεται, Διά τί ποτ ονκ άνάλωται πάλιν καϊ φρονδον τύ πάν, ε'ι γε πεπερασμένον ήν έξ ού γίνεται Ad alterum praeteritum venio, quod perfeclum τών γινομένων 'έκαστον ; His subjungit illud loquendi vocatur, (a Graecis autem παρακείμενος χρόνος, nec genus huic Philosopho usitatissmmni, Τό τί ήν είναι. ηοη παρωχημένος, sed magis proprie παρακείμενος, Tandemque ad Hesiodi veisum venit, qui circa iuitium Eigwn legitur, Ούκ άρα μοννον έην ερίδων γέ- quod παρωχημένος latius extendatur, et de omni praelerito dicatur,) ac prirauni pro prajsenti usurpari νος, άλλ' έπϊ γαίαν Είσι δύω. Additque, [142] hsec dico, idque in plerisque verbis : e quibus sunt, πεπίστενκα, et νενόμικα, nec ηοη ύπείληφα, iteni έσπού- ideo venisse in usum sibi videri, quod nidlum tempus praesens esse dici potest, si ad verum exacte δακα, ex iis quorum exempla memoria in prasseniia loqui volumus, nec quidpiam eoncretum esse dici niilli suggerit. At Eust. διανενόημαι pro διανοούμαι poni tradens, lioc Ionibus, non Atticis, ascribit: potest: quod Plato Timaeo μηδέποτε ον vocat: Γιγνόμενον μέν καϊ άπολλνμενον, όντως δέ ουδέποτε όν. sicut ab eodem illam praeteriti iraperfecti pro pra»- Esse autem proprie dici τό άεϊ καϊ ώσαύτως έχον. senti usurpationem illis tribui antea docui. Equidem si Atticorum esse hunc prasteriti pro prasenii Ha?c Bud., qui ibidem affert et ejusdem signif. verbum poeticum, in imperfecto itidem usurpatuni, praesentis locum obtinente : ut 11. X. (281.) 'Αλλά ns usnm negemus, et Ionibus ascribere malimus, idem fortassis et de aoristo dicenduin fuerit, quem itidem άρτιεπής καί επίκλοπος έπλεο μύθων, pro πέλρ : Μ. piaesentis locura aliquando obtinere docebo. Sed (271 ) νΰν δ' έπλετο έργον απασι, Suum cujusque : sive borum s. illorum sit hic prseteriti usus loco prasentis, ap. Atticos Scriptores inveniri in illis quidein instat rnunus et adesf, Nunc opus est cujusque wanu. Affert vero et ex Ω. (335.) 'Ερμεία, σοι γάρ certe verbis aliisque nonnullis constat. Afferam auteni Luciani locum, in quo duo illorum qu?e attuli, τε μάλιστα γε φίλτατόν έστιν Άνδρϊ έταιρίσσαι' καί τ εκλνες ψ κ' έθέλρσθα : natn et hic έκλνες imperfectum sc. πεπίστενκα et νενόμικα, habentur. Legimus enim esse putat pro praesenti. Verum quid hoc de loco in Toxaride, et quidem in ipso limine, Τί φτ}ς, ω senliam, vel potius quomodo ab illo dissentiam, dicaq? ubi de aoristo agam. Quod autem ad illud Τόξαρι; θύετε 'Ορέστη καϊ Πυλάδρ ύμείς οί Σκύθαι,: καϊ θεούς είναι πεπιστενκατε αυτούς ; Aliquanto post 'έπλεο attinet, ex II. X. aiiatum, 'Αλλά τι ς άρτιεπής auteni habemus de eadem re dictum νενομίκατι, καϊ έπίκλοπος έπλεο μύθων, Eust. quoque tradit esse nbi scribit, Νΰν ro έμπαλιν θΰσαντες αύτοίς, θεον* παρωχημένον, qui praesentis locum obtineat; sed είναι νενομίκατε. Qnod si quis Luciani testimonio hoc Ionice fieri tradit. Τό δέ έπλεο, (inquit,) τουτέστιν έπέλεο καϊ υπήρχες, παρωχημένος έστϊν, είλημ- contentus esse nolit, (quem tamen Scriptotem omne Attici sermonis κέρμα vel λεπτότατον in suos Dialogos summo cum judicio congessisse dico,) Deinoμένος άντϊ ένεστώτος τον πέλεις, Ίωνικώς. Idem vero in 11. Β. (107 ) Άτρενς δέ θνήσκων έλιπε πολύαρνι sthenicnm addam, de priore illo verbo; is enim et Ουέστη, Αύτάρ ό αύτε Ουέστ' 'Αγαμέμνονι λείπε φορήναί, annotat, de Atreo quidem dici έλιπε per ι, ut- participium [143]ΐΓ.επ(στει/κό-εί itidem usurpavit pro πιστενοντες, Pbilipp. 2. Οί θαρροϋντες καϊ πεπιστενκότες αύτω. Ubi etiam priesens θαρροϋντες illi adpote in aoristo secundo ; at de Thyeste, λείπε, per diphthongura, ponendo tempus pro tempoie : sc. junctum nullum dubitalionis locum relinquit. Adjungam et jescbinis testimonium Or. c. Ctes.'Eyu χρόνον παρατατικόν άντϊ αορίστου. Idemque et in είδον fieri tradit; saepe enim 'ίδον scribi, τώ λόγω τον δέ πεπιστευκώς ήκω πρώτον μέν τοίς θεοϊς, δευτέρον oe δευτέρου αορίστου, (unde esse infin. ίδείν, et participium ίδών,) sed interdum etiam cum diphtbongo τοίς νόμοις. Exemplum autein τον νπείληφα in prssentis signif. usurpati Deni. nobis exbibebit aptissiranm, pro Cor. Καί γάρ ο'ντω πως ύπείληφα' έγώ scribi είδον: et tunc esse verbiim praeteriti imperfecti temporis, significans έβλεπον, sed pro aoristo νομίζω τόν μέν εύ παθόντα δεϊν μεμνήσθαι τόν πάντα usurpari. Alibi autem tradit, verbi illius scripturam χρόνον, τόν δέ ποιήσαντα, ευθύς έπιλελήσθαι. Α- ap. hunc Poelam έπαμφοτερίζειν. In soluta quidem piius certe afferri ηοη potuit, cum νομίζω adjecturn certe oralione είδον potius scribi videmus per diphthongum in aoristi signif. : quamvis ίδείν et ίδών sit, quod ύπείληφα pro praesenti ύπολαμβάνιο positum esse testatur. Quartum illud auctoritate Luciani rursum confirmabo: in Dial. cui nornen de- simplici ι ibidem scribatur. Ut porro in illo verbo είδον, ita etiam in προίει, babita duntaxat scripturae dit Χάρων ή Έπισκοπούντες, ηοη procul a fine, Ώ ratione, practeritum imperfectum pro praesenti poni μάταιοι, τί έσπούδακατε περϊ ταύτα ; πανσασθε καμνοντες' ον γάρ ές άεί βιώσεσθε. Extat aliquanto post existimatur ab eodem Scholiaste; sed non video quid obstet quominus πρόίεί scribi possit, a πρόίώ et aliud exemplum praeteriti, de quo ante alia egi, quod sit pro προιημι: ut συνιώ pro συνίημι usurpatum fuisse ipseraet alibi tradit. Idemque et de ΤΙεπιστενκασι δ' ovv ras ψνχαε άναπεμπομένας κάτωθεν, δειπνεϊν μέν κ. τ. λ. Atque ut illic est έσπονδάκατε pro σπουδάζετε, sic έσπονδακόσι pro σπονδά- μεθίει dicendum fuerit: ut II. K. (121.) Πολλάκι γαρ μεθίει τε και ούκ έθέλει πονέεσθαι, Verum ut ζουσι ap. Athen. 13. To7s παραπλησίως σοι βιονσι, redeain ad exempla παρατατικού χρόνου positi άντϊ καϊ έσπονδακόσι περϊ τάς μεγαλομίσθους εταίρας. Ut ίνεστώτος, e solula oratione sumta: ap. Lucian. in autem νενόμικα pro νομίζω positum attuli paulo

8 1083 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT. 1084, ante, sic ήγημαι pro ηγούμαι (quod synonymum est) Α [144] noη ία vulgari signif. sumti, verum potius in afferre posseni : quin etiam ήλπικα pro ελπίζω itidem inveniri posse scio. Sed exempla milii in autem est, cujus jam antea mentionem aliquani feci, ea quas locis quibusdam pecnliariter convenit. Ea praesentia mininie sunt in pronitu. Quin etiam sc. p Loquens enini de praesenti signif. futuri memini me et in aliis plerisque verbis eundem praeteriti usutn observare, quae mihi in pnesentia me- (II. Δ. 161.) Εί7Γερ γάρ τε καί αύτίκ 'Ολύμπιος ούκ habente, et in exempluni afferetis istum Honi. locum moria non suggerit: simulque errorum ab Interpretibus commissorum quod hoc non animadverteτισσαν Σνν σφρσιν κεφαλήσι, γυναιξί τε καί τεκέεσσιν : έτέλεσσεν, "Εκ τε καί ο'ψέ τελεί' σύν τε μεγάλω άπέrent, recordor. Ceterum admonendum et de hoc dixi me de τελεί quidem posito pro τελέσει, vel potius εκτελεί pro έκτελέσει, Eustathio assentiri; at de lectorem eenseo, ne illis prateritis addat δέδοικα, οίδα, et μέμνημαι, aliaque id genus tanquara a me άπέτισσαν, ab illo dissentire : cum enim άπέτισσαν non consulto sed oblivione praetermissa. Haec futuri itidem signif. babere existimef, ut sit i, q. eniro aliaque hujusmodi (ut omittani, eoruni usum άποτίσονσι, ego contra existimo lalem usum habere, non miiius linguae communis esse quam Atticas,) qualeni έπέθηκεν in isto Hesiodi loco ("E,oy. 1, 331.) cum praelerita sint nomine tenus, utpote significatione semper praesentia, nequaquam in praeceden- άντ' άδικων χαλεπήν έπέθηκεν άμοιβήν. Hic etiim, Τω δήτοι Ζεύς αύτός άγαίεται, ές δέ τελεντήν"εργων tium numero ponenda fuerint. Atque ut illa prjeterita nihil aliud sunt quam prsesentia, sic illorum festum est, sed potius Iocum prsesentis έπιτίθησι ut ibi dixi, έπέθηκεν suara signif. non retinere mani- praeterita plusquaniperfecta non aliud quatn praeterita imperiecta. Siquidem μέμνημαι est Recordor: ε'ίωθε. Cum autem multus sit hic aoristi usus, exem- obtinere : quod nihil aliud sonet quam έπιτιθέναι εμεμνήμην, Recordabar. Itidenique οίδα, Scio: ] 5 plorum parcus esse nolo; sed priraum illi Homerico alia ex eodem Poeia sumta addam. Legimus ήίειν, Sciebam. Eundemque usum Latini suis verbis, quae Graecis illis significatioue respondent, tribuerunt: Metnini pro Recordor, et Novi pro Scio Χρή μέν σφοιϊτερόν γε, θεά, έπος είρύσασθαι, Καί μάλα igitur baec Achillis ad Minervam verba, II. A. (216.) dicentes. Observavi porro et quffidam passivae vocis praeterita prsesentis temp. significationem liaben- έπιπείθηται, μάλα τ' έκλυον αύτον. Hic enim 110η περ θνμω κεχολωμένον' άς γάρ άμεινον. "Os κε θεοίς tia: e qtiibus est πεφόβημαι. Aristoph. N. (294.) ούτως αύτάί τετμεμαίνω καί πεφόβημαι. Hic eniui πε- κλύονσι, pro κλύειν είώθασι: hujus cum pulcerrimae dubium est quin έκλνον sit pro κλύουσι: boc autem φόβημαι pro praesenti φοβούμαι accipi, vel e τετμεμαίνω ei adjuncto, patet. Sic certe τετρεμαίνοντα runi qui ipsis dicto sunt audienles. Sic autem ao- gnomes sensus sit, Deos solere exaudire preces eo- et φοβούμενον copulat Xenarchus ap. Athen. (569 ) ristum pro ejusniodi prassenti posituni liabes ap. 'Ael δέ τετρεμαίνοντα καί φοβούμενον. Sic ap. 1Eschin. πεφοβήσθαι pro praesenti accipere possuraus, μεία, σοι γάρ τε μάλιστα γε φίλτατόν έστιν Άνδρι έται- eund. Poetam eodemque in verbo, II. Ω. (335.) 'Ερ- (p. 24.) Κατεπαγγέλλεται. γάρ παραστήσειν τω μέν ρίσσαι, καί τ' έκλνες ω κ' έθέλρσθα, Βάσκ' ίθι, κ. τ. λ. φυγόντι, θαρρείν, 'όταν αντός δεϋρο παρέλθη, έκπεπλήχθαι δέ τψ κατηγορώ καί πεφοβήσθαι περί αύτον. quam in praecedenti loco signif. habet,) νπήκονσας Hic enim έκλνες sonat νπήκονσας, (aliam siquidem Hic enim ηοη dixerim cum Budaeo, temporis mutationem esse, sed potius ab una parte poni θαρρείν, θας. Merito igitur dixi supra me a Bud. dissentire, vero est pro ύπακούεις : et hoc, pro νπακούειν εΐω- ab altera πεφοβήσθαι et έκπεπλήχθαι, tanquani praesentis itidem significationem babentia : ut sc. e bit praet. imperf. pro praesenli poni, hunc quo"que existimante έκλνες praet. imperf. esse ; ubi enim seri- Demosth, θα'ρρονντες cum πεπιστευκότεϊ juncturn attuli supra. (Fateor alioqui, quod ad έκπεπλήχθαι atluta quoque oratione exempla proferam, (utpote ίη c locum in exemplum affert. Sed ut tandem e sotinet, non ita pure praesentis signiticationem babere qua non minus frequens vel potius frequentior sit ut πεφοβήσθαι, sed potius pneterili simul et prsesentis signif. in eo conjunctam videri. Idenique et Έπειδάν δ' άφίκωνται οί τετελευτηκότες είς τόπον, ή ό hic aoristi usus,) legimus ap. Plat. Pbaedone (62.) de aliis nonnullis posse dici existimo : quorum e numero est πεπείσθαι. Nec mirum est si aliqnam inter καλώς καί όσίως βιώσαντες, καί οί μή : minime enini δαίμων έκαστον κομίζει, πρώτον μεν διεδικάσαντο οΐ τε έκπεπλήχθαι et πεφοβήσθαι differentiam hac in re dubium est quin hic itidem διεδικάσαντο sit pro διαδικάζεσθαι είώθασι. Huic exemplo subjungam aliud constituo, cum πεφοβήσθαι voce tenus passivum sit, at έκπεπλήχθαι voce pariter et signif.) Sic autem e Dem. petitnm, Olyntb. 2. (p. 20.) "όταν μέν γάρ participium πεφοβημένος pro φοβούμενος positum in- νπ' εννοίας τά πράγματα σνστή, καί ττάσι ταύτα σνμφέρττ) τοίς μετέχονσι τοϋ πολέμου, καϊ σνμπονείν κιιί venitur. At vero participium δεδακρυμένος habet quidem et ipsum in preeterito significationein praesentis, sed ita tamen ut aliquid amplius sonet quam όταν δ' έκ πλεονεξίας καί πονηρίας τις, ώσπερ ούτος, φέρειν τάς συμφοράς καϊ μένειν έθέλονσιν οί άνθρωποι' δακρύων: queniadmodum sc. Gallice Eplore (quod ϊσχύση, ή πρώτη πρόφασις και μικρόν πταίσμα άπαντα itidem forma participii passivi praeteriti dicitur) άνεχαίτισε καϊ διέλνσεν. Siquidem et in b. 1. nulli majus aliquid significat quam Plorant. His autem, ^juae attuli, praeteritis duo addi possunt e Bud., διαιρείσθαι et παρεσκενάσθαι : quae afferuntur ab illo, ubi de verbo διαιρείσθαι agit. Inter aiia enim bujus verbi exempla, hoc e Piat. Plradro producit, Ούκοϋν τόν μέλλοντα τήν ρητορικήν τέχνην μετιέναι, πρώτον μέν δεί ταντα όδω διηρήσθαι. Additque, διηρήσθαι pro διαιρείσθαι ita dixisse illum ut Aristot. παρεσκενάσθαι, Polit. 7. Subjungitque ex Isocr. 'fis δεί τήν πόλιν έξανδραποδισθήναι. Ego, quod ad illud παρεσκενάσθαι attinet, talera esse dixerim 8jus usum, qualis est ap. Latinos participii Facto, cum dicitur Ita facto opus est, de re quam fieri volumus. Sic et ap. Sallustium, Priusquam incipias, consulto, et ubi consulueris, mature facto opus est: Priscianus Consulto et Facto pro Consuli et Fieri accipit. Legitur autern et Transcurso opus est, ap. Terent., eadem forma dicturn. Praet. imperf. ponifur etiam pro plusquamperfecto; sed hic usus non milii liquet an sit Atticus, quod nulla ejns ex Atticis Scriptoiibus exempla in menteni veniant. Aoristus uterqne, sed prior pnesertim, pracsentis locurn frequenter obtinet: praesentis tamen dubium esse potest quin άνεχαίτισε et διέλνσεν sint pro αναχαιτίζει et διαλύει, i. e. άναχαιτίζειν έίωθε, et διαλύειν έίωθε. Sic porro in eadem Oratione non procul a loco illo comparationem habemus ab hu- D mano corpore sumtam, in qua eundera aoristo usnm tribuit, praecedente itidem prasenti : "Ωσπερ γαρ έν τοίς σώμασιν ήμών έως μέν άν ερρωμένος ή τις, ουδέν επαισ&άνεται τών καθ' έκαστα σαθρών' έπάν δέ άρρώστημά τι σνμβή, πάντα κινείται, κ. τ. λ.: eodern modo, lnquit, τών πόλεων και τών τυράννων, έως μέν άν έξω πολεμώσιν, άφανή τά κακά τοις πολλοίς εστίν' έττειδάν δέ όμορος πόλεμος συμπλακή, πάντα έποίησεν έκδηλα. Esse enim hic έποίησεν έκδηλα ρνο ποιεί έκδηλα, praeterquam quod alitinde cognosci potest, ipsemet ostendit, cum alibi eadem comparatione utens per praesens tempus effert quod hic per aoristum. Verum ut bic aoristi nsus manifestior etiam fiat, afferam et alios iocos in exeniplum, ubi simul aoristus et praesens eadem in re ponuntur. Soph. El. init. "Ωσπερ γάρ 'ίππος ευγενής, καν y γέρων, Έν τοίσι δεινοΐς θνμον ούκ άπώλεσεν, 'Αλλ' ορθόν ovs Ίστησιν ωσαύτως δέ συ Ήμαϊ τ' ότρύνεις, αύτός τ' έν πρώτοις έπει. Quos versus olini ita verti, Namque generosus ut periculis equus Non cedit uilis territus, senex lieet,

9 1253 HENR. STEPH. APPENDIX Sed potius aures arrigit; sic tu quoque Hortaris et Α Quin etiam possumus το θανείν exponere τό δείν nos, primus et carpis viam. Hic ούκ απώλεσε positum θανείν: hoc modo, Quin potius in eo sortera melio- esse pro ουκ άπόλλυσι, aperte ostendit praesens rem nacta sum quam tu, quod mihi moriendum sit. quod sequitur, Ίστησι. Afferam vero et e soluta oratione locum in quo idem, i. e. eadem liorum temporum Fateor alioqui aoristi pro futuro usum ad άντιχρον σμόν ηοη male referri, (eoque potius quam ad atti. copulatio, cernitur. Lucian. in Dial. qui Χά- cismum referendus forsitan fuerit,) sed constituitur ρων s. Έτι-ίσκοπούVTES inscribitur, (. 19 ) 'Εκείνων άντιχρονισμός in iis quae una cum aliis narrantur τοίνυν (των φυσαλλίδων) αί μέν ηνεί μικραί είσί, καί quamvis non eodem tempore facta sint, s, contigerint. αντίκα έκραγείσαι άπέσβησαν' αί έ' επί πλέον διαρκοϋσι, Ille tamen Eur. Schol. άντιχρονισμον appella- καί προσχωρονσών αυτάϊε των άλλων, αύται tione ita utens quasi simpliciter de Quavis temporis νπερφυσώμεναι έϊ μέγιστον ογκον αίρονται. Cuni au- pro tempore nsurpatione dicatur, άντιχρονισμόν (em usus sit aoristo, deinde praesenti, tandem ad esse scribit et inilio Hec., in praeterito φκισται: in aoristum redit, in verbis quaj proxime sequuntur; secundo versu, 'ίν $,δης χωρίς ωκισται θεών: si pro scribit enim, [145] Είτα μέντοι κάκείναι πάντως εξερράγησαν κατοικείται accipiatur. ποτε. Sic vero et ubi hanc similitudineni Fut. terapus in infin. modo pro praesenti s. aor. proposito suo accommodat, utroque tenipore indifferenter utitur, Καί οί μέν όλιγυχρόνιον έχονσι καί positum inveuitur, ap. Thuc. praesertim, ut 8, (74.) p Καί διανοούνται, όπόσοι τε έν Σάμω στρατεύονται, μή όντες τής σφετέρας γνώμης, τούτων πάντων τονς ώκύμορον τό φύσημα, οί έέ άμα τιρ ξυστήναι έπαυσα ντο. Ceteram quamvis in iis omnibus quos attuli locis προσήκοντος λαβόντες ε'ίρξειν, ubi ipse etiam Scbol. aoristus pro praesenti accipiatur, sed alium quam είρξειν pro είρξαι positum esse admonet. Idem vero vulgarem usum habente, inveniri tamen et aliquos Β debuit et in h. 1. annotare, qui eod. in lib. (55,) sciendum est, ubi pro hoc praesenti, non pro illo extat, p Oi έέ διενοοϋντο βοηθήσειν. accipieudus sit. Exemplum habemus ap. Soph. Futurum nonnullis etiam Iocis adhibitum invenitur, ubi in pracsens itidem aut in praaferitum per- Aj. (536.) p. 32. meae Ed. Έπήνεσ έργον, καί πρόνοιαν ήν έθου: hic enim έπήνεσα pro επαινώ poni constat, et quidem significante siinpliciter Laudo, fectum resolvi posse videtur. Cujus usus exemplum habemus ap, Lucian. scribentem bacc in Pro- uon autem Laudare soleo. metheo s. Caucaso, (. 7 ) Καί ώί μειρακίον το τοιοϋτον, Aor. pro fut. etiam ponitur, si Schol. Callim. credimus, όργίζεσθαι καί άγανακτείν εϊ μή τό μείζον αΰτο» Hymn. είί Δτ/λον (203.)"Ηρη, τοϋτό με ρέξον λήψεται: videtur edim εί μή λήψεται esse pro εί μη 6 τοι φίλον' ού σάρ άπειλάϊ Υμετέρας έφύλαξα' πέρα, πέρα είς έμέ, Αητοί: hunc enim aor. έφύλαξα pro φυλάξω positum esse tradit. Sicvero ap. Eur. Pboen. Schol. κατενάσθην exp. κατανασθήσομαι : itideraque έγενόμαν, γενήσομαι. Idem ap. Eur. Hec. (214.) Τον έμόν έέ βίον, λώβαν λύμαν τ ού μετακλαίομαι' 'Αλλά θανείν μοι ξνντυχία κρείσσων έκύρησεν, (scribo autem liasc ut in meo Cod. vet. scripta snnt, cum alioqui typographicae Ecld. verbaistain tres versus dividant,) esse άντιχρονισμόν ait in verbo έκύρησεν. Imo pro illo affert έκήρυξεν, cui tribuit άντιχρονισμόν. Ego in illo έκήρυξεν ηοη intefligo quis άντιχρονισμός esse queat, cum ne sensus quidem ullus e lectione illa eiici posse videatur; at retinendo έκύρησεν, άντιχρονισμόν statuere nibil opus est, cum θανείν sit pro θάνατος : dicatur autem θάνατοϊ tam de Morte quse ventura est, quam de Morte qure jam venit ' λαμβάνει, (vel λαμβάνοι, in praesenti opt.) aut etiam pro εί μή ε'ίληφε : ηοη enim loquitur de eo quod eventurum erat, sed de eo quod jam evenerat: ct quod ipsemet modo dixerat, sc. Jovem μικρόν όστοϋν έν τή μερίδι εύρηκέναι. Latine λήψεται per prasens conjunctivi reddendum videtur: ita interpretando b. 1., Atque hoc esse adolescentuli, (i. e. adoiescentulo convenire,) succensere et indignari si eam parteni, quae major sit, non accipiat. Vel, (si praeterilo utendum sit,) Nisi acceperit. Ut autem minus hunc futuri usum miremur, in aliam sermonis formam loc cum illum mutantes, fingamus Prometheum ita loqui, Rem se indignam facit Jupiter, et quae ab ado lescentulo quopiam expectanda potius fuerit; succensebit enira adolescentulus quoties e duabus portionibus niajorem non accipiet. DE ALIIS VARIIS, QUiE ATTICI CIRCA VERBA INNOVARUNT; SIVE, IN QUIBUS Α LINGU^ COMMUNIS CONSUETUDINE DESCIVERUNT. CAP ALIA sunt praeterea, et quidem varia, quse Attici innovarunt circa eam orationis partem, quara Graci Gramm. βήμα, Lat. Verbura appellant; sive, in quibus Attici a linguae communis consuetudine desciverunt. Quoniam autem haec, ut superiora, (qute majoris momenti sunt, utpote in quibus Attica σύνθεσις, s. ερμηνεία, s. φράσις excutitur,) a Gramm. non itera praetermissa fueruot, ita mihi non iiem de liorum tractatione laborandum esse existiraavi; cum ea, quse silentio praeterierim huc pertinentia, ex illorum Jibris petere, et exempla si non omnium, at certe majoris eorurn partis facile invenire possis. Atfici quibusdam verbis suatn terminationem mutant, simul etiam syllabam unam addentes, veluti cum διωκάθω pro διώκω, cum άμννάθω pro άμννω dicunt. Aristoph. N. (1323.) Άμυνάθετέ μοι τνπτομένψ πάση τέχνη. Apud Eund. legitur alterum illud διωκάθειν, [146] nec ηοη ap. Plat. Terminationem mu- Γ VII. tant Attici et cum άνντω pro άνίω, cum άρύτω pro άρύω dicunt. Siquidem άνντω et άρύτω Atticae lingu<e ab Eust. ascribuntur. Invenitur alioqui άννττω duplici τ scriptum plerisque in locis, ut in meo Tlies. Gr. Linguae annotavi, ubi etiam, confirmari hanc scripturam a Schol. Thuc., docui: scribente, Atticos dicere άνύτειν quod alii άνύττειν. Sed librarii errore άνύττειν pro άνύειν positura bic esse credibile esf; atque adeo άρύτω et άρντομαι, unico τ passim scripta, illam literee τ geminationem refellunt. Alia porro est terminationis mutatio, cum άμβλυώττω pro άμβλνωπώ dicunt: siquidem Atticum illud esse, non lioc, quidam tradiderunt. Quo^ si verum est, dicendtim fuerit, ut opinor, Atticis placuisse huic verbo terminationem dare τοϋ τvψλώττω, τοϋ καρδιώττω, aliorumque hujusmodi, ηοη babita ratione nominum άμβλυωπός, et άμβλνωπψ, unde verbum άμβλυωπώ literam π retinet. Alio m-

10 1083 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT. 1084, super niodo κατάληζιν, Terminationem, immutant, Α cum μηνιην pro μηνίειν dicunt. Hoc enini μηνίειν io μηνιην quosdam ex Atticis vertisse testatur Eust. Attici non contenti temporibus qu lingua communis habebat, tempus quod Paulo-post-futurum appellatur, addiderunt : si quidem iis credimus, qui huac τόν μετ' όλίγον μέλλοντα -χρόνον invenuim illorum esse tradiderunt: ut Τετνψομαι, Λελέξομαι, Βε/3 οήσομαι. Attici syncope usi sunt in verborum quorundam barytonorum thematibus, veluti cum οφλω pro οφείλω, εγρω pro εγείρω, itidemque άγρω pro άγείρω dixermit. Εχ illa autem verbi άγείρω syncope est partic. άγρόμενυε ap. Hoill.: sicut έγρετο ab έγείρω est syncopen itidem passo. Sed hunc ruorem τον συγκύπτειν τά ρήματα quidam ^EoIicum ηοη minus quam Atticum esse tradiderunt. Ut povro syncope ibi cernitur, sic apocope in quibusdam imperativis : ut in άναβα pro άνάβηθι, in κατάβα pro κατάβηθι: itidenique in ανάστα pro άνάστηθι. Nara pro άνάβηθι, κατάβηθι, άνάστηθι, Atticorum esse existi- Β inantur άνάβαθι, κατάβαθι, άνάσταθι, (ut φάθt et σύμφαθι ap. eos legitur,) e quibus esse άνάβα, κατάβα, ανάστα, facta apocope. Aliis etiam imperalivis, (i. e. quae sunt alius conjugationis,) syllabam ademerunt, verum interveniente aliqua mutatione. Talia sunt ista, εξει pto έξιθι, έπέξει pro έπέξιθι, μέτει pro μέτιθι, έίει pro έίϊθι, άπει pro άπιθι. Syllabam ademerunt itidcm, cura τίθει pro τίθητι, cum δίδον pro έίέοθι, cum 'ίστη pro 'ίσταθι dixerunt. (Quod et de compositis intelligendum est: eod. sc. raodo dici έφίστη et καθιστή pro έφίσταθι et καθίσταθι: eadenique forma cetera.) Tale est et έμπίπλη pro έμπίπλαθι. Quibus addi possunt cum alia, tun) vero ίστω pro ϊστασο: pariterque composita, άνίατω, έφίστω, etc. pro άνίστασο, καθίστασο, etc. Cum autem illa verba, sicut et alia pleraque, e trisyuabis disyllaba fecerinf, aut e quadrisyllabis trisyilaba, vel syncope utentes vel apocope, aiicubi quidem simpliciter, (i. e. non interveniente ulla scripturae inutatioue,} alicubi non simpliciter: vicissim c aliqua e disyllabis trisyllaba, vel e trisyllabis quadrisyllaba fecisse per epectasin comperiuntur: non solum cum literam ι calci quorundam vocabuloruin adjecefunt, dicentes ούτοσί pro ούτοε, et vvvl pro vvv, atque alia, de quibus alibi disserui: sed etiam έφησθα pro εφηε, ήσθα, παρήσθα, pro ήε, παρής : et έπεξίησθα pro έπε'ξίηε. Quin etiam in quibusdam syncope post illara έπέκτασιν usi sunt, veluti cum ex oibas fecerunt οίδασθα, deinde οίσθα per sync. ex οίδασθα. Ac quemadmodum calci vocum illarum et quarundam aliarura syllabam adjecerunt per epectasin, ila in nonnullis epentbesi vel prosthesi usi suntf epenthesi, veluti cuni ήγαγον pro ήγον dixerunt; prosthesi, (ut quidam appeilarunt,) cum fronti nonnullarum syllabam praefixerunt; prsesertimque in verbis: veluti cucn άγήγερκα pro ήγερκα, itidemque άγήγερμαι pro ήγερμαι dixerunt. Alicubi autem cum mutatione aliqua, veluti cuni pro ήληκα et ήλειφα dicitur άλήλεκα et άλήλιφα, ab άλήθω et αλείφω: sic άκήκοα pro ήκονα. Iuterdum etiam pleo- D nasmus unius literae aut duarum intervenit, ut άγω, ήχα, Attice άγηχα, et cum pleonasmo τοϋ ο, άγήοχα. At in έbήboκa duarum literarinn est pleonasmus. Quibusdam autem verbis ε duntaxat praefigunt, ut cum έώρακα dicunt pro ώρακα, et έώνημαι pro ωνημαι, et έωσα pro ώσα, et ε'^γα pro ώγα : qu2e vocalis prosthesis et in comniunis iinguae consuetudinem in plerisque verbis transiit. Duplici praeterea augmento s. incremento Atticos uti, dicentes ήβουλόμην pro έβουλόμην, et ήδυνάμην pro έδυνάμην, item πεπαρωνηκα pro παρωνηκα, et ex Arliculo XLVIII. Corintlii discere potes, et ex iis quae in illum annolavi, p. 37 hujus libri. Quidatn tamen Gramm. in ήβονλόμην et ήδννάμην et ήμελλον pro έβουλόμην et έbυvάμηv et έμελλον, DOn dicunt augmentuin augmento adjungi, sed augvnentura syllabicum in temporale verii. Qua de re certare illos sinani. Quoniam vcro de literarum adjectione modo agebam, (quae in certis qnibusdam Gloss. verbis incrementi itidem adjectionem afferre videri potest, ut in έώρακα,) aliud adjectionis genus illi addendum fuerit: qualis nimirum est in 7τλευσονμαι pro πλεύσομαι, et quae huic similia sunt : ut θενσοϋμαι pro θενσομαι. At βabωϋμaι Atticuill quidem est, [147] sed pro βαδίσομαι : sequiturque lioc βαδιοϋμαι inflexionera activae vocis; nam pro βαδίσω riicitnr βabiu), (ut νομιώ pro νομίσω,) unde βαδωϋμαι. Ut porro epentliesis posterior, quae est ίη πλευσονμαι pro πλενσομαι, Attica censetur, sic prior, i, e. prioris v, (quam epenlhesin et lingua communis usurpat,) ieolibus ascribitur, sicut et in activo fut. πλεύσω, a πλέω : itidemque in ρεύσω, πνεύσω, a ρέω, πνέω. Ceterum ut paulo ante dicebam Atticos duplici augmento alicubi uti, sic eosdem contra in nonuullis verbis augmentuni prorstis rejicere sciendum est, velnti CUm ανάλωσα et άνάλωκα pro άνήλωσα et άνήλωκα usurpant : cum ab εύχομαι dicunt εϋχύμην et ενξάμην, lion ηνχάμην et ηύζάμην: CUiil ενρον, ηοη ηΐιρον, et ένδον, ηοη ηυδον usurpant. Cuni vero hoc dico, non ignoro me plane contrarium tradere ei quod Grammaticorum vulgus, praesertimque recentium, tradit: nimirum ηνξάμην, ηΐιρον, ηυδον, esse Attica: illa ΆαΙβηι,εύξάμην, εϋρον, ένδον, esse iinguae communis. Scd auctoritati cunt aliorum tum vero Eustatbii incumbo : Τό έέ εύξαντο, καί όσα τοιαύτα, είσι μεν Άττικωε άνανξητα, κεκοίνωται δέ πλέον ήπερ τά μετά αύζήσεωί κοινά. Potius autem Gramm. illos quam bunc falii, persuasum nobis esse debet. Verum et aliam augmenti abjectionem observare rae memini, quam itidem Atticam esse existimo : niniirum augmenti quod prseteritum plusquamperfectum augmento praeteriti perfeeti adjectum babet: ut si τετνφειν dicamus pro έτετύφειν, et πεποιήκειν pro έπεποιήκειν. Neque lantum ap. eos Scriptt. qui isi Atticorum numero habentur, sed et ap. nonuullos eorutn qui comnnini lingua «tuntur, hanc incremenli abjectionem me videre memini. Attici et verba circumtiexa e barytonis, et vicissim barjtona e circumflexis fecerunt. Circumflexa pro barytonis in futuro prassertini nsurparunt, veluti cuni τνπτήσω, γραφήσω, χαιρήσω dixerunt : tanquam a τυπτώ, γραφώ, χαιρώ, cuni tamen τύπτω, γράφω, χαίρω dici sciamus. Quamvis autem futurum dunlaxat in exemplum afferam, eos in aliis quoque teniporibus eand. libertateni usurpasse sciendum est: minus tamen fortasse quani in illo tempore : nisi iu certis quibusdam verbis : quorum e numero est illud, cui tertium locnm dedi: siquidem γεγράφηκα et γεγράφημαι valde nsitata esse videmus. Apud Hesiod. διδασκήσαι etiam legitur : quod fortasse in soluta oratione non reperiatur. Iidem vicissim, (uti dixi,) barytona e circumflexis fecerunt, veluti cum στέρομαι pro στερούμαι dixerunt. Sie έπιμέλομαι et μεταμέλομαι libentius quam έπιμελονμαι et μεταμελονμαι usurparnnt. Quin etiam θέλω, μέλω, οφείλω, aliaque nonnulla e circumflexis barytona fecisse perbibentur : et futura, θελήσω, μελήσω, όφειλήσω, id testari existimantur. Attici in fuluris praesertim libentius passivam vocem usurpant quam activain, ut docui in Lxxxv. Articulum Corinthi. C«m autem dico, in futuris praeserlim, in aliis quoque temporibus passiva voce interduin uti illos pro activa, non inficior. Quod tamen ab illis ηοη in quoiibet verbo sine discrimine fieri, ex iis quae ibi disserui intelliges. Iidcm aoristo priore vocis mediae gaudent: atque illi passivam quoque signif. alicubi dedisse comperiuntur. Aoristo posteriore passivo libentius utuntur quam priore, ubi ambo snnt 111 usu : έρρίφην enini potius quarn έρρίφθην dicunt: sic έρράφην quam έρράφθην : sic έγράψην polius quam έγράφθην: sic έβάφην quam έβάφθην: sic έβλάβην quam έβλάφθην: sic έτράφην quam έτράφθην : sic έφάνην quani έφάνθην. Soph. antein Schol. generalius hac de re loquens, tradit priores aoristos passivos nt plurimum inusitatos esse, ubi posteriores in usn sunt: inusitatos inquam esse praelerquani ap. Poetas. Hoc autem annotat, in Aj. (830.) 'Ριφθώ κυσί πράβλη-os, οίωνοίε θ' ελω ρ. Hoc quideiu certe con- 8 Β

11 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' stat, linguam etiam communem in plerisque verbis posteriore potius quam priore uti; atque adeo in nonnullis ne usurpare quidem hunc ullo modo. Qui autem scire volet quzenam sint verba passiva quorum aoristus prior inusitatus sit, aures suas consulat; quae enim prse ceteris κακοφωνίας habent s. τραχνφωνίαν, ea potissimum in usum recepta non fueruiit. Verura ei, quod de εβλάφθην dixi, repugnaf, quod ap. Thom. M. legitur, βλαφθέντεε, δόκιμον το δέ βλαβέντεε, κοινόν. Sed exemplis hoc potius quam illud confirmari posse dico. Idem scribit etiani καταλεχθειε esse κάλλιον quam καταλεγείε. Atque ut aoristum posteriorem libentius plerumque usurparunt quam priorem, sic et futuro posteriore interdum pro futuro priore usi sunt. Talia sunt ap. Thuc. κωλύσονται et τιμήσονται pro κωλνθήσονται et τιμηθήσονται. Illud κωλύσονται, legitur, 1, (142.) ρ. 46. meas Ed. Τή των χρημάτων σπάνει κωλΰσονται. At hoc τιμήσονται habemus 2, (87 ) Ρ 77 Οί δέ αγαθοί τιμήσονται τοίε προσήκονσιν άθλοιε τήε άρετήε. Attici in ipso eliam conjugandi s. inflectendi modo quaedam sibi peculiaria habent, [148] veluti cum pro ετετύφειν dicunt έτετύφη, ίετετνφεσαν pro ετετνψεισαν. Cui έτετνφεσαν simile est ap. Thuc. είρήκεσαν, (4, 83.) ρ mea; Ed. Illiautem έτετύφη siniile estήδη pro ήδειν: de quo ήδη et similibus dictum a me fuit supra: nimirum in'iis quae in Articulum LV. Corintbi annotavi. Peculiare etiam habent ut pro ποιοϊμι dicant ποωίην, (cui simile est περιπατοίην pro περιπα-οίμι,) eodemque dicant rnodo itidem γνοίην et δοίην pro γνοίμι et δοίμι: qui niefaplasmus magis novus est in έκπεφευγοίην ap. Soph. (G d. T. 840.) pro έκπεφεύγοιμι. Atque ut ποιοίην pro ποιοϊμι sic ποιήσεια pro ποιησαιμι dicunt. Veruin ut hoc ποιήσεια, sic etiam iliud ποιοίην quidam ^EoIibus cum Alticis comniune esse tradiderunt: donec tamen id certioribus testimoniis compertum fuerit, inter illa, quae Atticorum sunt, annmnerari potest. Eorundem est in passiva voce τύπτει scribere pro τύπτη, et τύψει pro τύψη, itidernque in ccteris verbis: quod lingua communis in tribus duntaxat imitata est, sc. in βούλει, ο'ίει, όψει, quoniam hornin acliva m usu m>n invenit : ut Schol. Aristopb. Πλ. annotat. Sunt denique et alia quaedam in conjugatione Attica peculiaria, qu e Gramm. petenda tibi rclinquo. D Ε II S, Q U i E A T T I C I IN USU NOMINUM SIBI PECULIARIA HABENT. C Α Ρ U Τ VIII. Cl)M talis sit hujus Capitis qualis et praecedentis C Έπεϊ τό καθ' ήμάε εστί λαγόε, tamen paulo post scribit, inateria, i. e. cum in hoc itidein ea tractentur, Eira έστι τό μεν Ίακόν, λαγόε' (Ααγον ταράξαί (vnagna saltem e parte,) quae quoniam ad priraa linguae πείθει [Schw. πίθι] τόν θαλάσσιον') τό δέ λιιγώ$, Άτrunt Graecae rudimenta pertinent, ea Gramm. tradideτικόν : ubi veiba, quae parenthesi inciudo, senarium : quae ibi praefatus sum, eadem et bic locum efficiunt, quem in exemplum afferre videtur. Subjungit habere atque adeo eadem et hic me praefari dico. autem, Atticos quoque λαγόν dicere, afferens Quemadraodum Atticos in quibusdam verbis terniinationem hunc Soph. versutn, Γέρανοι, κορώναι, γλαϋκε$, 'ίκτι- sibi peculiarem habere dixi, aucto etiam νοι, λαγοί. Ad tertiam autem illam appellationem syllabarum nuniero, (veluti cnm διωκάθω et άμννάθω λαγωόε veniens, scribit, Το μέντοι, ή πτώκα λαγωόν, pro διώκω et άμύνω dicunt,) ita et nomina quaedam (efficiunt autem liaec tria ultima verba fhiem suo modo terminare, i. e. ultirnam eorum syilabam Homerici versus, II. X Αρπάζων ή άρν' άμαλήν, aliter quara ceteros scribere, sciendum est: adeo ή πτώκα λαγωόν,) εί μέν έστιν Ίωνικόν, πλεονάζει quidem ut etiani declinationem sibi, i. e. suis illis τό ω* εί δ' Άττικόν, τό ο '. ubi intelligendum est, si accus. nominibus, peculiarem ap. Gramm. obtinuerint. De iis nominibus loquor, quae, cum in lingua comniuni desinant in os, ap. Atlicos desinuntin ωε, ut νεώε pro λαγωόν veliruus esse positnm pro Ionico λαγον, abundare literani ω : sin pro Attico λαγών, vacare o. Equidem quod ad λαγόε attinet, ap. Herod., Scriptorem ναόί, λεώί pro λαβε, et λαγώί pro λαγόε. Meminit (nt omnes norunt) Ionicnm, scripturam illani autem hujus mutationis Corintbus; sed multa bic extarescio. Legiturenim 4, (134.)p, 167. meaeed., animadvertenda sunt: ac primura, quaedam esse nomina et nominalivus λαγόε et accus. λαγόν- Quin etiam quorum hiec Attica scriptura ad conirmtnem 1, (123.) Iiabemus itidem gen. λαγον, ρ. 33. Άπορ- liriguam transierit: e quibus esse ταώε, quo Pavo D ράψαε δέ τοϋ λαγοϋ τήν γαστέρα. Quod vero ibid. signi/icatur. Passim enim ταώε legimus, at raoi vix accus. λαγών habemus litera ω scriptum, multo magis nsquam. Apparetque ex Eust., de hujus usu dubitatum rationi consentaneum est ut inendi suspectum lra- fuisse, quippe qui scribat, κατά δέ τιναε beamus qnani gen. λαγοϋ, cum facilior e λαγόν in ταόε: cum tamen alibi pluralis ταοί exemplum afferat. λαγών, quam e λαγώ in λαγοϋ lapsus fuerit. Nou Quin etiara κάλοι pro κάλωε parum usitatum ignoro interim ap. eund. Historic u ηι λαγωόε etiani esse constaf. Atque adeo ut λαγώί, Atticum, ita inveniri, 3, (108.) Τούτο μεν, οτι ό λαγωόε ύπό παντοι λαγόε ηοη lingua; communis, sed Ionicum esse a θηρεύεται θηρίον: sed praeterquam quod illi tres loci, in quibusdam censetur: adeo ut illa stia hic appellatione quibus legitur λαγόί, λαγοϋ, λαγόν, hatic quoque seri- destituatur, nisi λαγωόε illi ascribatur. Verum pturam [149] refellere queunt, fieri potest ut aliquis et de hoc ipso aliqua controversia est, an e λαγώε per pleonasmum τοϋ ο, an e λαγόί pleonasmo τοϋ ω e λαγόί facere volens λαγώε, literse ο literani ω superposuerit, deinde librarius non illam in hanc mutarit, factum sit. Ad λαγόί antem quod attinet, Eust. sed ambas pro una posuerit. Quoniam tamen quidem uuo in loco, Διφορείται λαγόε, iuquit, καί ό et Hom., qui multa Ionica habet, λαγωόν dicere μέν διά τοϋ ο παλαιόε, καί κοινότεροε ό δέ έκτεταμένοε videmus, credere etiam possumus duplicem Ionibus Άττικώε παρεισέδυ. Sed in alio Ejusd. loco legimus, fuisse bujus animalis appellationem. Atque ut seniel "Εσπ δέ, φασϊν, Ίωνικόν μέν, ό λαγόε, ώί ναόε' Άττικόν hanc de scriptura hujus norainis disputationeni δέ, λαγώϊ, διά τον ω μεγάλου, ώε νεώε. Atlien. finiam, et simul quas de illa scribuntur conciliem, quoque, (quern ille, ut opinor, hic secutus est,) vel aut certe conciliare annilar, quippe quae inter se Trypbon Gramm. ap. Athen., quamvis λαγόν pro pugnare videntur: dico λαγόί posse linguae communis lingua; communis vocabulo agnoscat, scribens, (400.) esse, et tamen Ionicura : ut videlicet intelliga-

12 1083 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT. 1084, mus, ab Ionibus quidem originem habere, sed linguam A tenti non fuerunt, sed alium, sc. ταών, excogitarunt, communem ab illis mutuatam esse. Atqui unde hunc dativum aliosque obliquos casus traxe- raram in lingua coramuni esse scripturam illam per runt. Dalivum autem affero potius quam aliura o, dictum antea fuit: objiciet fortasse aliquis. Quidni vero (respondebo ego) lingua communis postea Atticam scripturam Ionicae prsetulisse credetur? Pro casum, quoniam hujus duntaxat meritionem Atlien. facit. At nominativuna ταών cum circumflexo, e Tryphone afiert Eust. eo autem quod dico facit et illud λαγοί, quod e Habent insuper Attici in quibusdam nominibns obliquos casus a recto, qui est alius declinationis quain Sophocle Athenaeus affert; si enim Sophocles, Scriptor Atticus, sua scriptura non contentus, alterius in communi lingua, sed inusitato. Exenvpli gratia quoque usum sibi peimisit, mirutn videri non debet, (meo quidem judicio,) linguam comniunem δένδρη et δένδρεσι, tanquam a δένδρος, usurpant. cum hcec dicat δένδρον, illi δένδρονς, δένδρει, item vicissim iila scriptura non contentam, quam ab Ionibus acceperat, Atticam postea mutuatam esse. deinceps de aliis Atticorum mutationibus dicam, [150] Expectabit autem a me lector fortassis, ut Quicquid porro de λαγός hic dixerimus, idem de quae circa noniinum terminationes spectantur: qualis est cum όφεως pro όφιος, βασιλέως pro βασιλέος, κάλοϊ aliisque nonnuuis nominibus, quai ap. eundem illum Scriptorem Herodotum extant, dicendum videtur: sive linguam communem ab Ionica, sive pro εύφυή et υγιή: vel cum syncope ιιιεηιεβ,'αττόλλω cum νεώϊ pro νηός dicunt: itera cum ενφυά et νγιά contra hanc ab illa sumsisse, sive potius conimunem uni cum altera esse illorum usum censeamus. vel per crasin simul et syncopen κρείττω et κρείτet Ποσειδώ pro 'Απόλλωνα et Ποσειδώνα proferunt : Sed primum illud pro iis faciet, qui λαγόϊ Ionicum TOVS, βελτίω et βελτίους, pro κρείττονα et κρείττονες csse tradunt; reliqua duo illis potius refragabuntur. Β seu κρείττονας, pro βελτίονα et βελτίονες s. βελτίονας Et de hac quidem re satis. usurpant : vel cuni μήνιν dicunt pro μηνίδα : (nam Admonitus autem esto lector, nmtationem hanc Atticam non ubique locum habere : miniraeque vulgatis Athenasi Edd. fidendum esse meminerit, ita scribentibus, ibid. Έπειδή τά els os λήγοντα τών ονομάτων et hoc Atticum esse tradit Eust., idemque μήστωρες ap. Hom., non propter metrum, sed Attico more litera ω scribi ait;) cum denique alia inulta contra linguje communis consuetudinem scribunt. Sed haec όμότονά εστι, κάν μεταληφθή, είς τό ω παρ' Άττικοίς Ναός, Καλοί - Νεώί, Καλώί. Magno enim hic errore Καλοί scriptum est pro Κάλοί, itidemque Καλώί pro Κάλωί. Neque eniin loqui voluit Atben. de nomine adjectivo, quod Pulcrura significat, sed de substantivo, quod Funem nauticum declarat. Alioqui si Attici suam illam mutationem usque ad adjectivum καλοί extenderent, quod tertiae declinationis nomen illi obnoxiuin non esset? Atqui tantum abest ut tam late fines suos iila mutatio proferat, ut quamvis λαγώς pro λαγόί dicatur, non tamen omnia, quae eandem illam syllabae yos terminationem habent, ita rautentur. Nemo enim άγώί, nemo ταγώς, pro άγόϊ et Γαγόϊ reperiet, ut alia pene infinita omittam. Inter adjectiva autem noraina quae mutationem banc passa sunt, usitatissimum est πλέωε, cum suis compp.; sed et hoc ab illis quoque, qui in Atticorum albo non sunt, usurpari videmus. Primum igitur et prsecipuum Atticae hujus mutationis usum, magisque Atticis peculiavem, in propriis nomiuibus potius quam in appellativis fuisse existimo. Hoc quoque sciendum esf, e Xen. afferri accus. λαγΰ sine v, et lilera ω circumflexum babente. Sed de hac quidein accentus mutatione dicam alibi, in eo sc. Capite ubi de Attica orlhographia disserani: quod autem ad literse ν omissionem attinet, eam me et-in aliis quibusdam vocibus ap. Atticos observasse dico: ideoque non temere banc scripturam ap. Xen. rejici debere existimo. Affert autem illam ex ipsius Cynegetico Athena?us, in eo loco cujus antea mentionem feci; vel potius Tryphon Grammaticus : scribens, Τόν λαγών έπ' αιτιατικής έν Δαναίσιν 'Αριστοφάνης ό^τόνωί και μετά τοϋ ν λέγει, (Αύσας 'ίσως άν τόν λαγών συναρπάσειεν ημών. Καί έν Δαιταλεϋσιν, Άπόλωλα' τίλλω ν τον λαγών όφθήσομαι ) Ξενοφών δ' έν Κυνηγετικώ χωρίς τοϋ ν λαγώ, καί περισπώμένως έπεί το καθ' ήμάς έστι λαγός. Ιη iis vero qnae ibi subjunguntur, bsec scriptura quod ad accentum quidem attinet, improbatur atque refellitur; sed de literae ν omissione nibil aniplius dicitur. Adjiciendum et hoc iis qnas dicta siuit, Atticos nomina qnaedam, in quibus mutatione illa usi sunt, duobus modis scribere. Exemplum babemus in κάλως : cum enim e κάλος fecissent κάλως, hujus genitivo κάλιο ηοη contenti, κάλωος etiam dixerunt. Quam περιττοσύλλαβον declinationem usurpans A- poll. Rh. dixit κάλωες iti plurali, ut in meo Thes. Gr. L. docui. Jam vero et aliquid amplius sibi permisernnt Attici in iis quorum scripturam ita rnutarunt; nam κάλωος cum dixerunt, ab uno eodemque nominativo et bunc gen., et alterutn κάλω, deduxeruot; at ταώνι dicentes, noniinalivo ταώς con- a rae minime expectanda sunt: tum quod leviora sint quam ut instituto meo conveniant, potiusque apta Corintho materia sint, atque adeo illum eam amplecti videamus: tum etiam quod talia, magna e parte, ita sint Attica, ut tamen lingua communis non minus ea usurpet, aut salteni multi eorutn qui lingua coramuni utuntur. Ad alia igitur, quae majoris moraenti sunt, et quae ille silentio przetermisit, transeo. In declinatione nominun) vocativum nominativo siinilem faciunt: quod non intelligens Philoponus, (qui et Grammaticus appellatur,) Atticos nominativuni pro vocativo usurpare dixit. Sed bac de re satis esse tibi poterunt, quae ρ hujus Voluc minis disserui, ubi etiam admonui, non esse putandum hoc apud iilos esse perpetuum: cum ipsum etiam Aristoph., alioqui Άττικώτατον, vocativis uti videamus, qui a nominativis eodem modo quo in lingua conimuni differunt : cum videlicet Σώκρατεϊ, cum Ξανθιά, cum Έρμη dicit. In eo autem qnod νεφεληγερέτα Ζευς, et ίππότα Νέστωρ, (aliaqne id genus, in quibus vocativus pro noniinativo ponitur,) Atticae linguae ascribunt, Philoponum pariter et Corinthum falli mibi videri, et dixi supra et nunc iterum dico. Atticorum est non solum dicere βαδιστέα et άννστέα pro βαδιστέον et άννστέον, aliaque itidera quae gerundiis Latinorum grammaticoruru respondent, pluraliter eflerre, (quamvis Corinthus ultra non progrediatur,) sed et aliis adjectivis in neutro genere positis pluralem pro singulari tribnere. Sicut emm πλευστέα pro πλευστέον dicit Thuc., (quod simile est illis duobus quae a Covintho aiferuntur,) ita etiam άδύνατα pio αδύνατον usurpat, ut docui p. 46. hu» D jus libri. Esse tamen quaedam sciendum est, in quibns potius quarn in aliis hic numeri pluralis usus conspiciatur, praeterquain ap. Atticos Poetas, )raesertimque Tragicos ; apud lios enini θάτερα itidem pro θάτερον, et συγγνωστά pro σνγνωστόν, aiiaque minus in soluta oratione usitata, ioveniuntur. Neque hoc lectorem celare volo, ita hunc pluralis usum esse Atticum ut euni lingua quoque Ionica habeat. Leguntur enim ap, Herod. cuin alia piuralia itidein pro singnlaribus posita, (um vero βιώσιμα pro βιώσιμον, 3, (10p.) Ωί δε καί αί εχιδναί τε καί οί έν'αραβίοισι ύπόπτεροι όφιες, εί έγίνοντο ώς ή φύσις αύτοίσι υπάρχει, ούκ άν ήν βιώσιμα άνθρώποισι. Verum et hoc addendum est, nonnullis adjectivis adverbialiter positis Atticos pluralis itidem terminationem pro singularis terminatione tribuere. Quoruin e numero est, et quidem maxime usitatuin, πρώτα : hoc enim pro πρώτον saepenumero adverbialiter poni constat, et ab ipso etiam Horn. ita

13 125 3 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' usurpari, ut II. A. (458.) Αντάρ έπεϊ ρ' εύξαντο καϊ ου- Α nibus feminei generis articulum masculinum tribuere. λοχύτας προβάλοντο, ΑΙ ερυσαν μέν πρώτα καϊ έσφαζαν Est σύνηθε$ Αττικοί» (inquit Schol. Soph.) έπϊ τών καϊ έδειραν. Ut autem πρώτα, sic πολλά adverbiali- θηλυκών rols αρσενικοί.» αρθροι» χρήσθαι: sed nimium ter dicitnr, nec ηοη πότερα, Attice itidem. Eust. in generaliter lot uitur; debuitque potius dicere, έπϊ II. Α., queni modo protuli. Τό έέ πρώτα (inquit) πέ- τών θηλυκών δυίκών. Hac enitn libertate s. licentia πλήθννται κάντανθα, κείμενον έπιρρηματικώ» άντϊ τυϋ in dualibus utuntur Attici : dicentes τώ χείρε, itiπρώτον. Et hoc quidern in loco istum pluralis usnm demque τώ γυναίκε, nec ηοη τώ πόλεε. Sed cum Atticuin esse non addit; sed aiibi pro Attico eutn χείρε praesertim usitatissimus est hic articuli mascuagnoscit, φίλα ita positum censens pro φίλον, nec lini nsus. Ceterum locus Soph. i;i quero Scboliastes ηοη υπέρμορα pro ΰπέρμορον : ista enim appellat πλη- id annotat, est hic, El. (978.) p nieae Ed.TSeθυντικά 'Αττικά. Verum in eo illi non assentior, quod σθε τώδε τώ κασιγνήτω, φίλοι, Ώ τόν πατρώυν οίκον dlicubi dc substantivis loquens quze Hom. solet πλη- έξεσωσάτην: ubi τώδε esse scribit pro τάσέβ : nam in θύνειν, i. e. quoruin plurali uti solet, (intellige autem fem. nomine usum esse arlieulo masculino: q uo d esse pro singulari,) ut τόξα, άρματα, πρόσωπα, subjungit, Atticis familiare, dicentibns τώ χείρε. Sic autem et Atticos amare ϊιοοσχήμα. Sciraus enim Atticos adje- Hom. dixisse (II. E. 778.) Τώ έέ βάτην τρήρωσι πεctiva quidem nonnulla πληθυντικώς in signif. τοΰ ένι- λειάσιν 'ίθμαθ' όμοϊαι. Verum illud τώ κασιγνήτω ηοη κοΰ nsurpare, (ut πρώτα, αδύνατα,) sed quis unquam plane simile esse videtur illis, τώ χείρε et τώ γυναίκε: ap. Atticuin Scriptorern in soluta oratione substantiva quoniam cum dieitur τώ κασιγνήτω, articulus maseuquoque ita usurpata iiivenitl Tbnc. scilicet aut linus nomini jungitur, quod in propria signif. seu in Dera., aut alius e Scriptoribus hujus classis, πρόσωπα proprio usu niasculinum est. Estque illi τώ κασιpro πρόσωπον, vel τόξα pro τόξον, aut άρματα pro Β γνήτω simile ap. eundem Poetam, τώ άδελφώ, d e soάρμα dixisset. ltno lv<ec pluralis usurpatio Poetis roribus itidem dictum. Quibus addi potest τώ θεώ peculiara est: quam et Lat. Poetae imitati sunf, de deabus similiter usurpatutn : riiiniriirn περϊ τής Corpora dicentes pro corpore, Pectora pro pectore, Δημήτρας καϊ τής Κύρης. Quod auteni ad illum Hofo. Ora pro ore, Vultus pro vultu. Neque vero illud, versum attinet, in quo est τώ δέ όμοια ι, magis etiam sc. Atticos χαίρειν τω τοιούτω σχήματι, confirmari mirus videri posset liic articuli niascnlini cum plurali potest iis qua; subjungit, (et quidein e veterum ob- femhiino et quidem adjectivo usus, si eam lectionem servatione,) videlicet eos pluralem άφύαι frequentis- reciperemus; sed mirum est vicissim, ab eo afferri sime, singularem άφύη rarissime usurpare. Aliud scripturam illani, tanquani minime controversam, enim est, pluralem nominis alicujus libentius usur- (alioqui enim in exemplum allaturus versum illum pare quarn singularem, aliud, pluralem pro singulari non erat,) cuin tamen ubique aliam habeamus: viusurpare. Quid enim profaibet quin utentes illo plu- delicet αί δε, ηοη τώ δέ. Nam αί δέ ηοη solum rali, suam signif. 111 i relinquere voluisse dicamus? omnes typographicae Edd. babent quas in manus [151] Sed, (ut missum Eust. faciam, et ad illum At- meas venerunt, sed et scripta exempl., nominatimticum pluralis usum redeam,) sciendum est, non ubi- que meum illud vetustissimum, cujus alibi mentioque locuni habete; atque adeo ne in iis quidem quae neni feci. Quin etiam Eust. cum alibi diligenter signif. ejusdem generis habent. Exerapli gratia, lectionum diversarum nos admoneat, nullam hic diπρώτα pro πρώτον ita est pervulgatum, ut etiaro iis, versitatis mentionem facit. Quae certe omnia merito qui alioqui Attice scribere non censentur, in usu esse nobis Scholiastaa illins, vel potius exemplaiis quo constet: at δεύτερα et τρίτα, (quae rem ejusdem ge- usus est, suspectara fidem r^ddent. neris significant, cuni itidem sint numeralia,) pro δεύ- c Ceterum quamvis in hoc Capite de noniine, non dc τερον et τρίτον, tam inusitata esse puto quam illud articulo a me agatur, quoniam tamen quae nomini est usitatum. Jani vero et hoc observatione dignnm junguntur, ad ipsum quodammodo pertinere videnest, quamvis πρώτα pro πρώτον saepe ponatur adver- tur, de illo usu arliculi masculini cum femineo nobialiter, interduni tamen articulo praefixo dici τά niine disserere, non alienum ab bujus Capitis arguπρώτα : atque bunc usum ap. ipsuni etiam Hom. ίη- niento existimavi: praesertini cum usus ille adjectivi veniri, cuni alibi, tuni inilio Iiiadis. terminationem masculinam pro feminina babentisad Sed duni initio praecedentis Arliculi afferrem βα- hunc me sertnonem velut invilaret. Quod autem iu διστέα et άνυστέα pro βαδιστέον et άνυστέον posita, articulo feci, idem et in participio faciendura milii recordatus sum usus cujusdam taliuin nominum, qui fnerit : cum eodem niodo mascniinuni hujus gerius et ipse Atticorum est: de qno bic (ne forte in aliurn loco feminini junctnm uomini apud Atticos nonnunlocum reservando, e nienioria iuterim elabatur) quam reperiatur, et quidem in duali itideni numero. pauca dicara. Attici igitur, quamvis ciun βαδιστέον Legimus enim ap. Eur. (Hipp. 387 ) ταυτά έχοντε aliisque bujusrnodi subaudiatur έστ-ί, vel potius ίη γράμματα, pro έχουσαι: videlicet, αί δυο αϊδί. [152] eorum signif. inclusnrn sit, interdum tameii έστϊ ad- Sic etiani II. Θ. (455.) de Junone et Minerva, Ok dunt: ut legimus ap. Soph. Aj. (1140.) p. 64. meae άν έφ'υμετέρων όχέων πληγέντε Kepavvbi^Aij^ ές"ολνμ- Ed. "Εν σοι φράσω, τόνδ' έστϊν ουχί θαπτέον. Hoc "Όν ικεσθον, ίν αθανάτων βέοϊ έστϊ. Tale et ap. Heautem et ejus Schol. observatione dignum censuit. siod. est, ("Εργ. 1, 197 ) προλιπόντε άνθρωπου*, di- Verum obiter et hoc observandum est, cum po- ctum περϊ ΑΙδοϋς καϊ Νεμέσεως. Legimus item et tuisset hic Sophocles θαπτέα dicere, utendo illa ter- ap. Sopb. δακρνρροούντοιν pro δακρυρροονσαιν posiminatione Attica, terminatione linguae comrnunis uti D tum ; sed tninus haec generis mntatio ibi sentitur, uialuisse. Hoc certe confirmat quod et alibi dixi, qnoniam junctum est cuni φίλοιν, quod feminine non ubique ab Alticis, quae Atticae linguae peculiaria quidem usnrpatur, sed interim suam maseulinam sunt, usurpari. terminationem retinet: queniadmodum de τώ κασι- Allicos masculinorum nominum terminationes pro γνήτω et τώ άδελφώ dictum panlo ante fuit. Locus lemiiiinis usurpare annotat Corinthus, veluti cum autem ille in CEd. T. (1473.) extat, ρ ϋ ii) γενναίος pro γενναία dicunt: (cui nomini cum alia κλύω που, πρός θεών, τοίν μοι φίλοιν Δακρυρροούντοιν', possunt addi aptiora ίη exemplum, tum vero άργός: Meminisse pono debet lector, quamvis ea tria muboc enim notnen profem. eliam genere usitatissimum tationis generis exempla Atticis ascribantur, discnest apud Atlicos, άργή contra pene inusitatuin. Illud raen famen esse adhibendum: et illius qnidem prima; autem γενναίος fortasse in soluta oratione baud re- niutationis, qualis est ίη τώ χείρε et τώ γυναίκε, at periatur; at Eur. in suo Carmine usurpare non du- reliquarum non item, (quod quidem sciam,) prosa; bitavit, sicut alibi στερρός pro στερρά : et sicut Sopb. Sciiptoribus permissuni esse usum. Quod tanieii acl κοινός pro κοινή et τηλικοϋτος pro τηλικαύτη, nec non tertitim exemplum attinet, ubi illud τώ θεώ dietum λαμπρός pro λαμπρά, itein δωρητόν ούκ α'ιτητόν pro de deabus, locnm in prosa facilius quam reliqua duo δωρητήν ούκ αϊτητήν usurpat. Alterum quidem certe posse impetrare videtur: quoniam et in soluta oranomen quod in exemplum affert, κλυτός videlicet, tione θεός pro Dea usurpalur. Hoc quidem cerle inagis etiain poeticum usum habet, cura pro κλυτή constat, cum dicitur τώ χείρε, τώ γυναίκε, in articulo ponitur:) sed omittit quod multo majoris momenii mutationem generis consistere; at cum dicitur τώ est, eodem tamen perlinens : nimirum Atticos nonii- άδελφώ de sororibus, inutationem esse in ipso nonnne,

14 1083 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT. 1084, ad quani accommodatur articulus. Ideoque dicere Α Atticis, sicut et Ionibus, genus fem. magis placuisse possumus, illa esse substantiva, qu?e sub terminatione masculina signif. fem. Iiabent, eodem modo qnam masculinum ab hoc observatum est : ita et Lat. Poetas illo libentius quam lioc. alicubi usos esse quo adjectiva, de qiiibus primo loco dictum fuit, observavi. Exemplum autem nominis κύων fem. genere γενναίος, άργός, etc. Ceterum quamvis loci allali usurpati extat ap. Aristoph. Πλ. (1.57.) Ό μέν bunc participii rnasculini pro adjectivo usum in duali ίππον αγαθόν, ό δέ κύνας θηρευτικάς. Sic ap. Soph. duntaxat habeant, eundem tarnen et iu singulari Aj. init. ευ δέ σ έκφέρει Κυνός Λακαίνης ώς τις ένρινος inveniri dico. Legiraus enim ap. II. Δ. (22.) "Hroi βάσις. Sic ap. Alben. (540.) Alexis, κννας Μολοττικάς Άθηναίη άκέων ήν, ούδέ τι εΐπε. Est enini άκέων pro et Λακαίνας. Xen. quoque in suo Cyneg. (10, άκέονσα, ηοη άκέων adverbialiter pro ήσύχως, (ut quidara Avistonieus voluit,) sicut ubi dicit Poeta, άκέων KUS, Λοκρίδας: idemque passim in eo Opusculo de I.) Αακάίνας fem. genere dicit, sicut Ίνέικάί, Κρητιδαίννπθε. Quin etiam Apollonius Grammaticus e venaticis Canibus fem. genere utitnr. Sic et Aristot constructione nianifeste ostrndit επίρρημα μεσότητος Eth. 3. Ουδέ γαρ ταίς όσμαίς τών λαγωών αί κύνες esse ηοη posse, ut annotat ScboL, qui etiani addit, χαίρουσιν, άλλά τή βρώσει. Potuissem κννα Λάκαιναν et e Pind. afferre, sed parum hic valere pofest tale videii quibusdam ap. Sopb., κρυπτή τ άχέων έν ήβη: posito videlicet itidem participio masculino ejus testimonium. Observavi autem et Virg. Rapid άχέων pro fem. άχέονσα. Extat autem is locus in El. canes dicere nialnisse quam Rapidi, de venaticis : (153.) p. 88. nieae Ed. Ούτοι σοι μούνη, τέκνον," Αχος ien. 7. Hunc procul erranteni rapidee venantis iuli έφάνη βροτων, Πρόϊ ο, τι σύ τών ένδον εί περισσά, Ots Commovere canes. ϋμύθεν εί, και γονη Ιυναιμόί" Οία Χρνσόθεμis <5ώει Cete ruiu animadvertendum est, Eust. uno ιη loco καί Ίφιάνασσα, Κρυπτή τ' άχέων έν ήβη. Sed llic Β mutationem generis, (γένους έναλλαγήν, ut ipse appellat,) Atticis cum Doribus, in alio Atticis cum «ullam illius expositionis nientiotiem facit Schol.: estqne ejusmodi, (meo quidem judicio,) ut minime lonibus communem facere: nihilominus tamen euni recipi lebeat. Cur enim hic raasculinum pro feni. sibi constare. Neque enini de una eademque mutatione, sed de duabns agit: et illam quiden), qua poni tinsebimus, cum raasculinum aptissimum locum habeatl ut nimirum de Oreste dicatur: quod vel e fem. genus pro inasculino ponitur, Ionibus pariter et proxime sequentibus Electrae verbis manifestissimum Atticis ascribit: eam vero, quae contra niasculinum est. Hiec enim intelligens verba ilia Κρυπτή τ άχέων pro feminino usurpat, Atticis cnm Doribus communem esse tcadit. Prior illa mutatio circa substan- έν ήβη de fratre suo Oreste dici, a choro coeptum de illo sermonem continuat: dicens, "Ολβιος όν ά tiva versatur, neque tara late ap. Iones quam ap. κλεινά Γα ποτε Μυκηναίων δέξεται ενπατρίδαν Διός Atticos extenditur; cum enim Attici in quibusdam εΰφρονι Β ή μάτι μολόντα τάνδε γάν Όρέσταν. Soph. cum genere termiuationem quoque mutent, veloti tamen Schol. duplicem esse posse hujus loci expositionem putavit: ut videlicet άχέων vel pro partidem terniinatione nianente fem. pro masc. usurpant: cum κακκάβη dicunt pro κάκκαβος, Iones contra eacipio acciperetur, vel aliter exponeretur. Verum e veluti cum pro Columna dicunt ή κίων. Cum vero duabus, quas attulerat, explicationibus una intercidit : quod e particula ή perspicitur. Ita enim ap. aliud ve nomen hujusmodi feminine efferunt, (ita enim κύων vel ίππος, s. όνος, s. ήμίονος, s. β ους, s. ois eum scriptuni est, ή μετοχή έστι τό άχέων, αντί τοϋ scribit ipse Eust. Tas βοϋς δέ θηλνκώς 'Ίωνες φασιν δυσφορώ ν έπί τω κεκρύφθαι, ή ό έν ήβη κρυπτή λνπούμενος. Natn vocula ή posteriore loco posita minime τάςήμιόνους, καϊ τάς κύνας :) fortasse ne mutalio qui- ήδη δέ καί 'Αττικοί, ώσπερ τάς όίς, καϊ τάς ίππους, καϊ respondet priori; sed dicit, Vel participium est C dem ulla hic constituenda fuerit; sed potius Iones άχέων: et tum exponi debet aut hoc aut illo modo. e duobus generibus (scimusenim iila nomina et alia Quod imperfectum relinqui perspicuuin est. Fit autem mihi verisimile, alteram hujus sermonis partem tulisse dicendum, femininum videiicet ejusmodi communis esse generis) unum alteri pns- niasculino, fuisse, Vel est nomen. Sciraus enim άχέων posse esse genitivum pluralem nominis αχος. Placuit Atticis et quorundam nominum genera mutare : veluti cum pro τό σκότος dixerunt ό σκότος, et ό λιμός pro ή λιμός, et ό θϊς pro ή θίς. Quibus alia multa ex ΪΕΙίο Dionysio adjici possunt: bic enim παρασημειούμενός τινα ο πως κατά γένη προφέρονται, affert primum quidem in exemplum generis fem. pro lliasciilino, Κακκάβη, 'Αρπάγη, Βώλο$, "Ύαλος, Φάρυγΐ, Ιτρύχνος, Χάραζ, cum significat τό τής άμπέλου νπόστημα,(at masculine, cuin est χαράκωμα τοϋ στρατοπέδου,) item Ύύλη,"Ομφαξ,"Ασβολος, Ύύλλα, Μείραξ, Θόλο$, Μήκων. Deinde in exeniplum generis masculini vicissim pro feniinino, Χοϋς, "Οροφος, Θίς, Λιμός, Σκότος, Τάρας, 'Ακράγας. Postremo neutra haec affert, Νώτον, Ζυγό ν, Έπίδεσμα, Στρωματόδεσμον, Θνμον, Σίαλον, Κέδρον, Θεμέλια, Τέμαχος. D Quibus snbjungit hiec, quae tam uiasculino quam neutro genere proferuntur, Τάριχοι et Τάριχον, Στάδια et Στάδιοι. De quibus loquens ipse Eust. Δί/λον δέ, inquit, ότι Άττικώς ταϋτα πάντα' έπεί και Άττικαίς λέξεσιν όρηθεϊς Διονύσιος επεξέρχεται' άλλωί γάρ και ή Θίς λέγεται, έτι καί ή Λιμός, καί τύ Σκότος, καί ή Τάραι, καϊ ή 'Ακράγας, καί 'έτερα τών τοϋ Διονυσίου έτέρως. Haec autem HLYii Diunysii affert in b. 1. Od. A. (53.) έχει δέ τε κίονας αύτός Μακράϊ : hie enim κίονας ab Hom. dici fem. genere ait, dialecto Ionica: et esse lioc Atticorum qnoque. Sunt autein (inquit) ejusmodi infinita ap. Poetas, dicentes τάς βοϋς et τας ίππους, et τάς ήμιόνους, et τίις έλλούς, et τάς κννας, et τάς όϊς. Itidern vero in istnm versum Iibri primi Poematis ejusdem (154.) Ού γάρ πώποτ εμάς βοϋς ήλασαν, ούδέ μέν ίππους, [153] annotat, ab Ionibus θηλυκώς dici τάς βους, nec ηοη ab Attieis: sicut τάς όίς, et τάς 'ίππους, et τάς ήμιόνους, et τάς κννας. Quemadmodum autem in horum animalium nomine, Gloss. cum alioqui communis usus hoc illi praeferret. Atque adeo idern Grammaticus alibi Homericuni illnm feminini generis usiim non ad Ionicam dialectum, sed ad σύλλη-φιν refert; in quendam enim locum II. Λ. scribit, Ώ$ τοϋ.ποι?)το5 κατά θηλνκόν γένος πολλαχοϋ συλληπτικω τρόπω έκάτερα τά γένη προάγοντος, veluti cum dicit αί ίπποι, et αί βόες, et αί όίς, ac similia. Talis igitur est prior illa generis mutatio. At posterior, (de qua tamen supra disserui priore loco,) circa nomina adjectiva versaturj bis enini Dores, sicut et Attici, vel potius Attici, sicut Dores, terminationeni masculinam pro feminina tribuunt: cum videlicet γενναίος pro γενναία, et στερρός pro στερρά, et άργος pro άργή, aliaque niulta hujnsraodi fera. genere, servata tamen masculina terminatione, usurpant. Quamvis autem adjectivorura duntaxat nientionem fecerim, ab Eust. tamen aliqua etiara afferri substawtiva scienduin est, quae adjectivis intermiscet. Exerapla enim inutati in adjectivis generis afferens, inter γενναίος et φανλος interjicit πλάvos φρενών pro πλάνη. Cui nomini subjungit iliud φαϋλος: at huic φαύλος adjicit λείος : cui e Soph. addit θυραίος et τηλικοϋτος: llis vero adjungit δεινή θεός, et μάταιος σπουδή. Dixerat autem paulo ante illud Homericum κλυτός Ιπποδάμεια duabus dialectis νποκείσθαι, (observa obiter boc loquendi genus, δυσϊ διαλέκτοις υποκεΐσθαι, pro Ad duas dialectos referri s. pertinere, Fendere a duabus dialectis,) quoniam Δωρική και 'Αττική έστιν ή τοιαύτη έναλλαγή τών γενών : et exempla subjungens, substantivo πύλω locum primum dederat, Πολλά δέ και έτερα (inquiens) τοιαντα, πολλαχον δηλούμενα ών καί τύ έν πύλω Έν νεκύεσσι, pro έν τή κατά νεκρούς πύλη. Quse verba sumta sunt ex II. Ε. (397 ) Εϋτέ μιν ωύτός άνήρ, υίός Διός αίγιόχοιο, Έν πύλψ έν νεκύεσσι βαλών όδύνησιν έδωκεν : quo in loco itidem πυλω pro πύλη positum esse tra- 8 C

15 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' dit: nullam tamen nec Doricae nec Atticaj dialecti mentionem faciens, sed tantum dicens, sicut φθόγγος pro φθογγή, et χόλος pro χολή, et πόθος pro ποθή, et tbvos pro ώνή, et βόλος pro βολή, atque alia itidem dicuntur, (quin etiam τ'ιμος pro τιμή, quod έκ τής κωμωδίας pe~ culiariter se afferre testatur,) ita ibi πόλος niasculine dici pro πύλη. Quainvis porro hic nullam illarum dialectorum roentionera faciat, non dubito tamen quin idem de his quoque substantivis dicendum sit, i. e. de generis enallage quam in his cernimus. Sed ad utraraque dialectum, cum Eustathio, an ad unam duntaxat referemus'? Hac de re cum nihil certi liabeam, dicam saltem quod suspicor : nimirum mutationem generis una cum teiniinatione, quse fit in substantivis, esse potins Doricam : at eam, qua; fit in adjectivis, Atticae potius diaiecto ascribendaro esse : quamvis Eust. nullum tale discrimen statuerit. Cum autem esse Doricam dico, a Doribus manasse intelligo : et Atticos eam a Doribus in nonnullis substantivis, [154] praesertiinque in θεός, mutuatos esse ne- Α et lioc usurpatur,) vel ε'ίρηται κατά μεταπλασμόν, vej μεταπλασμόν έπαθε. Verum, ut semel dieara quod sentio, μεταπλασμόν γένους minus recte dici existimo quani έναλλαγήν : quod si vocem μεταπλασμόν usurpare hac in re vellem, dicerem μεταπλασμόν λήξεως seu καταλήξεως, Terminationis, potius quani μεταπλασμόν γένους. Sic enim in άλκί posito pro αλκή, et in ύσμίνι pro ύσμίνρ, itidemque in όσσε posito pro οσσω, sic in έρισάρματες pro έρισάρματοι, dicitur esse μεταπλασμός: eodemque inodo in verbis, cum περιπατοίην pro περιπατοίμι, et γνοίην pro γνοίμι usurpant, id appellatur μεταπλασμός. Nam μεταπλασμός definitur, μετάθεσις καί μετασχηματισμός λήξεως λέξεως είς έτερον συγγενές τελικόν: diciturque μεταπλασμός fieri άπό τελικού είς όμοιόπτωτον τελικόν: terminatio enim hic μεταπλάττεται, i. e. velut refingitur et in aliam formam mutatur. Denique pluraiia illa μεταπλασμόν quidem passa esse dixerim, sicutet έναλλαγήν: sed μεταπλασμόν, respectu terminationis: έναλλαγήν autem, respectu generis: vel brevius, Β μεταπλασμόν λήξεως, έναλλαγήν γένους. Hinc autem discere possumus, veteres quoque Gramm. interdum queedam suae artis vocabula liceutius usurpasse, et ita gare nolo. Jam vero quamvis Dores e femininis masculina facere dicamus, simul etiam iramutantes terminationem, contra tamen Pind. (quem Dorica dialecto uti omnes norunt) e masculinis feminina quideni ut abusi esse dici possint. Sed haec Xesroλογήματα tandem rnissa faciens, observanda esse dico fecisse videmus, sed sub eadem tenninatione: dicetltem SC. ή τάρταρος pro ό τάρταρος, et ή Ισθμός pro in iis quee ex illo Grammatico attuli, illa quoque ό ισθμός: unde apparet haec ad vivum minirae esse pluralia, κύκλα pro κύκλοι, et τράχηλα pro τράχηλοι, et resecanda. Quicunque porro fuerunt qui masculinorum pro femininis usum invexerunt, hoc eos cum perioribus esse adjicienda. Quod tamen ad δόρπα δόρπα pro δόρποι, nec ηοη ταρσά pro ταρσοί: et su- Caribus commune habuisse sciendum est ; hi enim attinet, ejus itidem singularis neutro genere usurpatus e femininis ilidem masculina faciebanf; sed vjicissim invenitur. Legiturenim δόρπον neutro genere, sicut quoque feminina e masculinis. Verum tantum abest et δόρπα : sed ita ut multo rainor illius singularis ut hsec sermonis illorura consuetudo laudata fuerit, quam hujus pluralis sit usus. Jani vero quoniam ut contra aliis aliam epitheti, quod Hom. eis tribuit, hujusmodi pluraliaita μεταπλασθέντα ad dialectumatticam pertinere non tradunt veteres illi Gramm., (nam rationem afferentibus, (ejus nimirum quod in hoc versu legitur, Νάσι-ηϊ αν Καρών ήγήσατο βαρβαροφώνων,) quidam eo praecipue respexisse Poetam meuto meo videri aliena possint quae de illis disserui. nec illi nec alii ab his ascribi antea dixi,) ab argu- existimarint. Sed addo, Atticosin quibusdam nominibuspluraliaita μεταπλασθέντα usurpare nialuisse quam τά άμετάπλαστα: Scienduin est porro inveniri et aliam generis mu^ et ex eornm numero esse δεσμά. Est κάλλιον δεσμά tationem terminatione pariter mutata : quani veteres C quam δεσμοί, inquit Tbom. Μ. έν'αττικών 'Ονομάτων uulli dialecto (quod sciam) ascripserint, nec έναλλαγήν Έκλογαίς. [155] Cujus tamen testimonium quoniani γένους, sed μεταπλασμόν γένους appellarint. Fit au- parvi apnd me ponderis est, (ob eam quam alibi tem ea mutatio in plurali numero, cum videlicet singularia afferam rationem,) testem Eust. addo; postquara masculina in pluralia neutra transeunt: veluti enim scripsit, λέχος et εύνή et δέμνια, esse eadem cum e δνγοϊ fit pluralis ζυγά, cutn fit δίφρα e δίφρος, κατά πόλνωννμίαν, sicut δεσμοί et δέσματα et δεσμά itidem μηρά e μηρός, nec ηοη λύχνα e λύχνος, et δεσμά et έπίδεσμα eadem sunt, subjungit, Περί ων οί'ατ- e δεσμός: eodemque modo τάρταρα e τάρταρος: τικοί φασι, δεσμά, ούχϊ δεσμούς' καϊ έπίδεσμα, οΰχϊ adeo ut iioc vocabulum nulli e tribus generibus servire έπιδέσμους. Sed ne hic quidein fortasse testis άξιο- non cogatur. Nam cum natura eua masculirium χρεως fuerit: quare ipsi potius Scriptores consulendi sit τάρταρος, Pind. feni. genere τάρταρος dixit, ut paulo sunt. Legimus certe ap. Andocidem, Δεσμά τε καί ante docui : Hesiodus neutro τάρταρα ήερύεντα, euiuque κακά όσα τε και οία τψ σώματι ήνεσχόμην. Legimus alii deinde iniifati fuernnt. Talem porro enal- ap. Lucian. (cui quantum de Attici sernionis usu lagen s. nietaplasmuin iii singulari non itidetn fieri fidendum sit, antea docui,) in Promefheo (. 1.) Ω* videmus : neque ut τά λύχνα et τά δίφρα et τά δεσμά, βεβαιότερον καταπαγείη τά δεσμά. Affero auteni itl (αϊ cetera omittam,) ita etiam τό λύχνον aut τό δίψρον exemplum hauc unam vocem, non quod afterri liaec aut τό δεσμόν legimus. Unde miror Eust. τό κέλεν * sola possit, sed quod non alize in praesenlia occurrant, θον scripsisse, singulari quoque numero metaplasmum quarum praesentes itidem testes habeam. Ve- tribuentem.tosefcexeuea^inquito/jeratrxaff/uoryeioi/s rum ut de uno tanquain de omnibus loquaraur, unde φασϊν οί παλαιοί, μεταπλασθέντος τοϋ ή κέλευθος είς τό κέλευθον. liunc μεταπλασμόν apud Atticos esse diceinus? eosne Nisi forte hoc scripsisse Eust. putemus non η auctores ejus esse, an potius in eo aliam quampiam quod nsitatum esse hoc substantivum crederet; sed dialectum sequi existimabimus? Hocequidera magis perinde esse ac si scripsisset, eos dixisae κέλευθα tan^ quam iilud mihi tit verisimile. Unde igitur rnutuatos quam a nominativo singulari κέλευθον. Estque obifer esse dicendum est? Hac de re nibil pronuntiare observandum in hoc noroine κέλενθα, alium esse quam in superioribus metaplasmum, cum non a ausim : sed si quis conjectura mea contentus esse velit, ab ieolibus raanasse metaplasmum illum dixe 1 niasculino, sed a fem. genere in neutrum tiat enau rim. Ne quis tamen fallatur, levem esse illam ingenue iage. Nec enim hic quoque Euailages appellatione fateor: utpote iis duntaxat singularibus femi- niale utemur: quamvis veteres ap. Eust. μεταπλασμόν ninis nitentem quae ieoles in neutrum itidem genus γένους, ηοη έναλλαγήν, vocare dixerim, Ipse- vertere traduntur: veluli cuin ήδος (spiritu tenui) met eniru Eust. iis, quae in exeniplura illius nietaplasmi pro ηδονή, et μήχος pro μηχανί] dicunt: qu neutra allata sunt, addens ήμαρ pro ήμέρα, vocat άκλιτα esse censentur, sicut et όφελος. Nec vero γένονς έναλλαγήν : ita scribens, "Ομοιόν τι καί τό ήμαρ dubito quin ήμαρ quoque ad illam classem referendum καϊ τό ήμέρα' έναλλαγήν γάρ γένους έπαθε καϊ αυτό. Rur- sit; quippe quod non solum e feminino ήμέρα SUID tamenideni alibi verboμεταπλάττεσθαι, ηοη έναλλάττεσθαι, factum itidem sit, sed et spirituin ieolicum itidera ea de re utitur : Τοϋ δέ καμπύλα κνκλαπρον- liabeat loco illius quem ήμέρα habet. Ideoque spi- πάρχουσιν οί καμπύλοι κύκλοι, έξ ων αύτά μετεπλάσθη' ritum tenuein voco jeolicum, quod eo delectentur ώί καϊ τοϋ τράχηλα καϊ λύχνα καϊ δόρπα καϊ ταρσά, οί ieoles: adeo ut ψιλωτικοϊ dicantur a quibusdam τράχηλοι καϊ οί λύχνοι καί οί δύρποι καϊ οί ταρσοί. Hic Grammaticis, sicut βαρυντικοϊ et προπαροξυντικοί. Si eiiim verbum μετεπλάσθη ηοη aliud sonat quatn γέγονε autem ήμαρ ieolicura est itidem, (cui et άλκαρ pro κατά μεταπλασμόν, (seu κατά μετάπλασιν, nain

16 1083 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT. 1084, αλκή debere adjungi crediderim,) meam de dualibus Α illis μεταπλασθείσι conjecturam ab Eust. adjuvari dicam, quoniam aliquot illorum pluralium enuraeratis hoc nomen ήμαρ subjungit. Est tamen aliquid vicissim, (hoc enim dissimulare nolo,) quod diffidere nie conjecturaj illi cogat: nimirum quod nonnulla, quae pene similia videri possunt, ad diversas tamen dialectos reducuntur. Ecce enim ήδος et μήχος, pro ηδονή et μηχανή, ad /Eolicam dialectum relata, cum tamen πλάνος pro πλάνη, φθόγγος pro φθογγή, ώνος pro ύνή, χόλος pro χολή, aliaque ejusraodi ad Doricam potius referantur, ut ex iis quae supra attuli colligere possumus. Verum ut tandem hunc de aliis generis mutationibus sermonem missum faciens, ad eas redeam quas pro Atticis agnoscere debemus, praesertim cum etiam auctoritate jelii Dionysii (quae maxima est) confirmentur, alia insuper nomina dico afferri, quorum Attici genus mutarint. Afteruntur autem ab iis qui 'Αττικών 'Ονομάτων Έκλογάς scripserunt: inter quos, (ut de iis loquar qui in manus nostras perve- Β nerunt,) primum tenere locum videtur ille Thom.M., cujus a me initio hujus paginae mentio facta fuit, cura de plurali δεσμά dissererem. Fusius quidem certe boc argumentum tractavit quam Phrynicbus, quo posterior et cujus etiam est alieubi reprehensor. Sed ipse vicissim reprehen&ione digna plurima habet, ut suo loco docebo. Atque adeo ut jam nunc vel ex iis, quae d«nomine uno tradit, conjicere possis, lector, quam praeceps nonnunquam in ferenda de Attici sermonis usu sententia fuerit, aut certe quam inconsideralus, audi quae de nomine βλάβος scribit: Βλάβος, (inquit,) έπι ουδετέρου δοκιμώτερον ή βλάβη. Id certe tam verum est quam Aristoph., Thuc., Dem., ieschin., Isocr., Xen., Atticos Scriptores esse, falsum est. Nisi enitn hoc falsum dicatur, verum illud dici non potest: ac vicissim si verum boc est, niniirum Scriptores illos esse Attico sermone usos, (i. e. si lucente sole diem esse certum est,) illud omnino falso dici fateudum est, quoniam βλάβη potius quam βλάβος ab bis usurpari videraus. Atque C ut e singulis exempla eodera quo illos noininavi ordine proferam, legitur ap. Aristoph. Σφ. (1407.) προσκαλούμαι σ' όστις el Προ? τονς άγορανόμονς βλάβης τών φορτίων. Sic Thuc. 5, (52.) ρ meae Ed. Καί oh ήν έν βλάβη τειχισθέν. Sic Dem. c. Mid. (522.) Αίκας ίδιας μοι προσήκεν αύτψ λαχείν τών μέν ιματίων καϊ τών χρνσών στεφάνων τής διαφθοράς, καί τής περϊ τόν χορόν άπάσης επήρειας, βλάβης' ών δ' είς τό σώμα ύβρίζεσθαί φημι, ύβρεως. Idem in eadenx Orationeplurali numero dixit βλάβας, (571 )Καί προσετιμήσατε τάς βλάβας, άς έπι τή καταχειροτονίψ μένων ελογίζετο αντώ γεγενήσθαι προς υμάς. iesch. C. Ctes. Τήν τών έμών λύγων έμπειρίαν καϊ τήν φύσιν μου γεγενήσθαι έπϊ βλάβη τών άκουόντων. Isocrates autem cum alibi utitur nomine feminino βλάβη, tum vero in Or. de Pace, ubi inter se opponit τούς έπϊ βλάβη λοιδορούντας et τούς έπ' ώφελείη. νονθετοϋντας. Apud Xen, denique legimns Κ. Π. 2, 2, 5. (ut alios omittam locos,) μήτ έπϊ ζημίψ τών άκουόντων, μητ έπϊ βλάβη μηδεμιη. Nisi autem satis multis testibus convicfurn D teneri illum existiinarem, alios adjicerem: et quidem PJat. in primis. [156] Sed quid movisse Gramm. illum dicemus ut βλάβος potius quam βλάβη esse δόκιμον pronuntiaret? Non dubito quin alteruni illud nomen ap. aliquem vel aliquos ex Atticis Scriptoribus Iegisset, aut certe lianc observationem ex alio sumeret, a quo lectum illud esset; sed si apud Atticum quempiam Scriptorem aut aliquos etiam Scriptores Atticos legunus βλάβος alicubi, non continuo δόκιμον hoc raagis quant illud esse dicendum fuerit. Fateor enim ap. Aristoph. B. (1151.) legi βλάβος, σύ δ' επιτηρεί τό βλαβος. Verum et βλάβη ap. Eund. legitur, ut vides in eo quem ex ejus Σφ. attuli loco» Fateor et ap. Plat. extare neutrum illud βλάβος, de LL. 8. Τύ βλάβος άποτινέτω. Sed en tibiet βλάβη, 11. Ό τοϋ βλάψαντος δεσπότης ή τήν βλόβην έζιάσθω μή ενδεώς, ή τόν βλάψαντ αύτόν παραδότω. Paulo post, Τήν τε βλάβην έζιάσθω : ct mox, Κατά ταύτα έκτίνειν τήν βλάβην. Sic pluralis βλάβαι, 8. Βλάβαι πολλαί καί σμικραί γειτόνων γιγνύμεναι. Ceterura hoc nomen βλάβη in memoriatn mibi reducit aor. pass. verbi unde ortura est; aut saltem passivae vocis verbi illius. Est enim βλάβη a βλάπτω, nimirum ab aoristo ejus posteriore έβλαβον: qui aoristus in mentem inihi revocat qua? antea de passiva aoristo posteriore έβλάβην dicta fuerunt, cum et alii quidam recenserentur. Cum enim scribat Schol. Soph. plerumque iieri ut aoristus prior pass. inusitatus sit, ubi posterior in usu est, et in exemplum afferat έβρίφην pro έρρίφθην, (unde ριφθώ ap. ipsura Poetam pro ριφώ esse annotat,) nec ηοη έφάνην pro έφάνθην: ille contra βλαφθέντες sese δόκιμον scribit, at βλαβέντες, κοινόν : sic etiam καταλεχθείχ elegantius quam καταλεγεϊς esse tradit, itidemque σνλλεχθεϊς quam συλλεγείς. At ego, ad βλαβέντες quidem quod attinet, minime et hoc δόκιμον esse negassem, quamvis ap. ipsura etiam Thuc. βλαφθήναι legatur : καταλεγεϊς autem et σνλλεγεϊς ηοη esse κάλλιο να quam καταλεχθεϊς et συλλεχθείς, sed potius καλλίονα sibi videri, auctor illi fuissem ut diceret, Hoc saltem fateantur omnes necesse est, aliud fuisse Lysiae quam Thomae M. de participio καταλεγεϊς judicium ; nisi enim κάλλιον esse judicasset quam καταλεχθεϊς, aut certe non minus καλόν, nequaquam aliquot in locis usurpasset. Sed duobus contentus ero: quorum unus est hic in Or. quae κατά 'Αλκιβιάδου Λειποταζίου inscribitur, ηοη procul a principio, "Οτι καταλεγεϊς ό πατήρ ονκ έπεζήλθε μεθ' τιμών στρατοπεδευομένων: (ubi pro ό πατήρ videri leg. οπλίτης, obiter admoneo.) Alter autem est liic in Oratiuncula κατά 'Αλκιβιάδου Άστρατείας inscripta, Άποδέδεικται δέ καταλεγεϊς εις τούς πολίτας. (Ubi pro πολίτας reponi debet όπλίτας, estque hic καταλεγεϊς εις τούς όπλίται i. q. καταλεγεϊς 'οπλίτης in altero illo loco; nam οπλίτης ριο ό πατήρ ibi leg. videri dixi.) Haec de καταλεγείς : quae ηοη minus pro altero illo συλλεγεϊς faciunt. Quod autem de κατεκανθη et κατεκάη idem Grammaticus tradit, hoc esse 'Αττικόν, illud Έλληνικόν, in dubio a me relinquitur. Verum ut his omissis, de nominibus iis agam in quibus generis mutatione Attici usi esse traduntur, nec tanien ab.zelio Dionysio ceteris annumerata sunt, ab iis incipiam quorum ab illo Thoma M. tit mentio : primura quidem ex iis quae ibi ab ieiio Dionysio enumerantur, quaedam Grammatici hujus testiraonio confirmari dico, (qualecunque sit bujus testinionii pondus,) id est, itidem Atticis ab illo ascribi generis mulationem quas in iis cernitur. Nam άσβολος dici άπο τών δοκιμωτάτων ait, ηοη άσβόλη. Jubet etiam ut ό λιμός dicamus, ηοη ή λιμός: (sed hunc usurn nominis λιμός fem. genere, esseait λνρικόν: quod ab eo quonam sensu dictum sit, alii viderint.) Jubet item ut το νώτον, ηοη autem ο νώτος, dicamus. Eodemque modo vult nos σίαλον dicere, ηοη σίελος: et θεμέλιου, ηοη θεμέλιος. De bis nominibus Thomas M. cuin JLlio Dionysio convenit: (cnm alioqui non omnes voces, quae ab uno recensentur, alter quoque recenseat.) Sed cum Dionysius inter nomina quai masculino genere ab Atticis efferuntur, ab aliis ferainino, numeret σκότος, Thonias non masculini tantnm, sed neutrius etiani generis esse scribit: ac vicissim neutro duntaxat genere τάριχος dicendum esse nionet, cura Dionysius et ό τάριχος et τό τάριχον diciscribat. Horum vocabulorum ab utroque pariter fit mentio : quibus adjici poterunt, si qua praeterea ap. Thomam leguntur e Dionysiatiorum numero. Ex iis autem quae ille recenset, non item Dionysius, sunt ista, (quae non in uno eodenique loco, sed sparsa per totum ejus libruni inveniuntur, sicut et prrecedentia, ideoque non dubito quin a nie illum raptim percurrente aliqua omissa fuerint,) α'ίθαλος, δρεπάνη, ήχή, et ήχώ : item λαίλαψ, βάτος, κάλως, φθεϊρ, Μαραθών, έλλέβορος, παράλογος, ναύσταθμος: quin eliam adjectivuni φαύλος. Nam sicut άσβολος, ηοη άσβόλη, ita etiam α'ίθαλος, ηοη αιθάλη, ab Atticis dici testatur: dici δρεπάνη, ηοη δρέπανον : dici ήχή et ήχώ, ηοη ήχος: dici itern ή λαίλαψ, ηοη ό λαίλαψ. Αt masculino, ηοη feniinino genere efferre βάτος, et κάλως, et φθείρ. Propriuni vero iilud nomen Μαραθών masculine dici ab Atticis, cum Iones feminine dicant. At ό ελλέβο ρος, ηοη τ υ έλλέβορον, et ό πα-

17 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' ράλογοs, non ro παράλογοι ab lisd. usurpari. Ultimum e substantivis enuraeratis [157] nomen ναύσταθμος Atticum esse ait masculino genere, sed Alticum esse item το ναύσταθμον. Videor autem niihi et aliud nomen apud eum legisse, cui itidem ambo illa genera, sicutet utraraque terminationem, tribuat: aliud inquam nomen, quod et ipsum a Dionysio non recenseatur. Superest adjectivum φαϋλοs: hoc sub ista terminatione elegantius usurpari ait in feminiuo genere quam φαύλη. Producitque testem Lucianum, έν Είκοσι scribentem, Οΰ φαύλου συνέσεως τοντο παράδειγμα. Ha;c ille ; quae ego exaniinans, dico primum de primo illo nomine α'ίθαλος me ab illo dissentire; nou ininns enim Atticum (ne dicam magis) αιθάλη quam άίθαλος existimare. Eo certe nlilur ille ipse, quem modo de φανλος produci ab illo testem dicebam: nimiruni Lucianus. Utitur eodem et is, cujus elegantissiniee extant Epistolae sub Theophylacti nomine, "Ωσπερ οι έν αιθάλη σπινθήρα πνρός ταμιενοντες. Secundum illud nomen δρεπάνη, potius poeticum quam Atticum esse crediderim ; ap. Hom. enim et Hesiod. illud reperio, ap. Attieos non item, atque adeo ne ap. alios quideni prosa; Scriptores. Tertio loco ponuntur ήχή εΐήχώ, quae ut ap. Atticos legi fatear, (nam ήχή et ap. Plat. extat,) non tamen eosdem nominis ήχος usum refugere dixerim. Quartum λαίλαφ genere fem. usurpatur ab Aristot. et Lnciano: ut de iis tantum loquar, e quibus afferri «xempla possunt, et quidem repraesentari. Quintum βάτος Eust. sub utroque genere usurpari ostendit, cum dicit ή βάτος, ή ό βάτος: ubi certe Atticum esse boc, non illud, minime tacuisset, si id vel ipse ob- Servasset, vel ex aliorum observatione habuisset. Sextum est κάλως, de quo illi assentior, ab Atticis usurpari genere masc.; (nam πάντα κάλων έζιέναι, ap. Aristoph. Ίππ πάντα κάλων έφιέναι, ap. Plat. Sisypho, nec ηοη πάντα κάλων εκτείνει ν ap. Eund. in Prolag. reperio, qu omnia proverbialia suut ;) sed talem usum linguae communi cum Attica communem esse puto, cnm πάντα κάλων cum diversis verbis dicant quilibet Scriptores, (nam non solum πάντα κάλων έφιέναι vel έκτείνειν, sed etiam πάντα κάλων κινείν, et πάντα κάλων σείειν sive άνασειειν apud eos legitur,) at nemo πάσαν κάλων, quod sciarn. De septimo φθείρ i. q. de proxime praecedente dico, nimirum nihilo magis Atticae quam communis linguse esse in genere masc. Octavum Μαραθών Plut. quoque masculine effcrt. Quod vero dicit Ionibus femininum esse, id ex Herodoto falsum arguitur, quippe qui 6, ( ) ό Μαραθών, et τψ Μαραθώνι et τόν Μαραθώνα dicat, ut videbis ρ meae Ed., nec non p Octavuni illud cum ipse etiam Dioscorides masculine efferat, dicens ό έλλέβορος, ηοη τό έλλέβορον, ηοη video cnr Atlicis ascribendum fuerit. Nonum παράλογος, Tbncydideum potius appellare debuit quam Atticum ; nani, (ut de hnjus Scriptoris Scbol. taceam,) Pollux hunc sub roascnlino genere usum non alii quam Thucydidi tribuit: quod minime facturus erat, si Atticus fuisset, i. e. ceteris Atticis cum Thucydide communis. Decimum genere nentro potius quam masculino usurpatuni fuisse puto. Habetur quidem certe ap. Tbuc. (3, 6.) Ναύσταθμυν δέ μάλλον ήν αύτοίς ή Μαλέα, itidemque ap. Plut. (Pomp. 24.) ναύσταθμα πειρατικά legimus. Nunc ad illud adjectivum φανλος veniens, primum quidem ap. Lucian. in iis qtiffi extant Edd. φανλον, ηοη φαύλον, legi dico, Οΰ φανλον συνέσεως παράδειγμα 7τροθέμενον : ubl cum φανλον παράδειγμα dicatur aptissime, ηοη est quod quisquam dubitet quin germana sit ista lectio, illa autem altera, quae babet φαύλου, adulterina. Fateor alioqui me illum gen. alicubi invenisse genere fera. usurpatum ; sed plnra iltius usus exempla desidero : nam ut ap. Tbuc. reperio itidem φαύλου genere fem. pro φαύλης, (6, 21.) ρ Οΰ ναυτικής καί φαύλου στρατιάς μόνον δεί, sic ap. Eur. φαύλην, ηοη φαύλον, Med. (807.) Μηδείε με φαύλην κάσθενή νομιζέτω. Et bactenus quidem de iis quae e Tlioma M. attuli. Sciendura est autem esse et alia genus una cura terminatione niutantia: quo in numero esse περίστερος, (ut ad substantiva revertar,) Atticos enim dicere περίστερος masculine testatur Atlien. (395.) afferens ex Alexide, Λευκός 'Αφροδίτης γάρ ειμί περιστερόε : sed Socrati τώ άπό Μύψου niinime placuisse, ex iis apparet, qnae Lucian. refert in Dial. qui Ψει/έ 0 - λογιστής s. Σολοικιστής inscribitur, (, 7.) nimirum cum quidam περιστερόν dixisset tanquani Άττικόν illum Socratem excepisse, καί τόν φάττον έρονμεν. Quae verba hominis sunt irridentis (ut opinor) vanum niraisque cnriosum ac περίεργην Atiice loquencii studiuni. Hoc quidem certe ex aliis plerisque ejusdem Dialogi locis discimus, fuisse nonnullos inepte Άττικίζοντας. Atque adeo ut ab hac generis mutatione non discedam us, babetnus ibid. aliud ejus exemplum, in nomine φακός, sed quod eidem il j Socrati minime placuerit. Iiiisenim qnae retuli subjungit, Φακον δέ τίνος είπόντος έδηδοκέναι,καί πώς αν, έφη, φακόν τις φάγη ; Est enim illud φακυν accipienduni tanquam ab homine qui φακήν dicere non auderet, ne parnrn Atticus esset: at Soorates, QuJ vero φακόν aiiquis edere possit? Hoc etiitn referendum est, ut opinor, ad id quod Scbol. Aristopb. et Suidas tradunt, φακήν esse Lentem coclam, at φακόν appellari Quae est cruda. Interpres tanien ad varias nominis φακός signiff. retulit: quoniam, ut inquit,etde Alga, et de Lenligiue, et de Vase unguentario, nec non de aliis rebus dicitur. [158] Circa nominum usum habent Attici et ajia sibi peculiaria, non tamen omnia, ut opinor, quse Grammaticus ille Thom. M. illis ascribit. Ne quid tamen desiderare lector possit, afleram quaecunque apnd eum buc pertinentia annofavi ea verba, qu sparsim ab eo recensentur, ad certa quaedam Atti cismorutn genera reducens. Quamvis autem in iis, quae ab illo bac de re traduntur, multa sint de (juibus adversus eum disceptare, et quibus censuram meam apponere possem, (sicut in iis feci qua paiilo anfe allata ftierunt,) id tamen a me lectorem it» prassentia expectare nolim: quoniain oueri, quod raihi jam imposui, aliud addere non decrevi. Atque nt a nunierortnn usu incipiam, quemadmodura annotarunt veteres quidarn Gramm. Atticos άφύαι libentius usurpasse plurali numero quam άψύη singulari, ita et in aliis quibusdam vocabulis non hoc, sed illo numero esse usos dicendum est: si vera sunt quae Grainmaticus ille diversis locisde diversis pluralibus scribit. Uno eniin in loco tradit, dicend um esse διαθήκας γράφειν, ηοη διαθήκην. Alibi, Alticos dicere ait γάμους ποιεϊν, ηοη γάμον. Alibi, βρώματα in usn esse illis tradit, ηοη βρώμα, nec βρωσις. Sic ένέχυρα alibi iliis ascribit, ηοη ένέχυρον. At vero άντίγραφα elegantius duntaxat quam άντίγραφον esse, dicit. Unum omiseram ex iis, qu huc pertinent, a me apud illum observatis: quod equidem tale est ut sine risu a me scribi non possit: et de quo etiam aliquid dicam necesse est, ut risus mei causara ignaris, (si qui forte erunt,) declarem, potius qnam ut censurani agani. Nam praeterquara quod censurae onus me recusare dixi, vel ipse Cato ea i«re risor niagis quam censor esse cogeretur. Nisi potius censorium fore nostrum risum dicendum est. Cujus expectatione ne te diutius pendere sinam, lector, ejus verba audi : Προί ιερείς ικετεύω 'Αττικοί λέγουσιν, ού πρός ιερέα. Θουκυδίδης, Προί ιερείς ίκέτευσαν ή μαντείοις. Mirum certe loquendi genus Tbucydidi affingit, et quod ipsemet, si reviviscat, niagisetiam quam alius quisquam miretur: haec enim verba, ίκετεύειν πρός ιερείς, quid sibi volunt? vel potius quid bic sibi volunt sacerdotes? quis unquam eorum in tali re mentionem audivit? At hic Gramroaticus, perinde ac si de re nota loqueretur, soleretque lingua communis dicere ίκετεύειν πρός ιερέα, annotat. Atticam plurali, non singulari utentem, dicere ιερέας, ηοη ίερέα. Sed ipsum tandeni Thuc. consulamus, et in locum falsaa lectionis verani reponamus, per quam repente ille sacerdotalis atticismus evanescet. Sciendum est igitur legi ap. Thuc. 2, (47.) p. 63. meae Ed. "Οσα τε πρός ίεροίς ίκέτενσαν ί μαντείοις, και τοις τοιούτοι» έχρήσαντο, πάντα ανωφελή ήν. Et jani quidem quis error in illa Thomae M observatione comniissus sit, nemo videat; se"

18 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT quid in huncerrorem eum impulerit, aliia divinandum Α altero : ut εχθιστοε potius quam έχθρότατοε. At relinquo. Ceteruin ut plurali numero in nominibus vero de Attica terminatione, qualis est ctun μεθύση illis Atticos esse usos tradit, non singulari, ita vicissim dicunt pro μέθυσος, et έρήμη pro 'έρημος, dictum a me dixisse κατά χειρός ύδωρ έδέξατο, singulari χειρός in superioribus fuit: in iis sc. qua: in Corintbum utentes, ηοα pluraii χειρών: cum enim ille praecipit annotavi. Hoc unum iis quae initio hujus tmematii ut ita dicanius, Atticos esse ita locutos innuit. Atticos diminutivo nomine alicubi potius quam altero usos esse, et vicissim hoc illi praetulisse in dicta sunt, addo, quandam inveniri lerminationem quam Aiticain esse credibile sit, quamvis id a nullo Grammatsco (quod sciani) annotetur : eam videlicet, quibusdam vocabulis, ostendit; λαπάδων enim, non quara habet nomen σκωπτόλης, quod pro σκώπτηε λοπάς, dixisse tradit: et alibi, άλλάς, ηοη άλλάντιον ponitur. pro Attica appellatione agiioscit. Aliquas autera [159] Sunt vero et aliae Atticae linguae a conimuni voces utroque modo illos usurpasse, exeodeni discimus, siquidem προβάτων, ηοη tantum πρόβατον, illos circa terminationem differentise in nominibus: quarum nonnuuie ad declinationem referri possunt. Talia dixisse ait. Et quoniam in diminutivoruni nientionem sunt haec: Atticos κρέως dicere, ηοη κρέατος: sic incidi, hoc addo ex Eodeni, duarum terminatio- τέρα et τερών, ηοη τέρατα, τεράτων: sicut κρέα, κρεών, nura alteram tantum usurpasse; nam eos in quibusdam inquit: significans κρέατα, κρεάτων, ab illis minime diminutivis diminutivaforma κυνίδιυν, ηοη κννά- usurpari. Dicere item ήρω et ήρως, ηοη ήρωα et ριον, itidemque λιθίδιον, ηοη λιθάρων, dixisse tradit. ήρωας: dicere Πειραίώί, ηοη Πείραιέωί. Huc pertinent Verurn ut de aliis nominibus loquar, in quibus et quae Attici absque synaeresi efferunt, ut itidem linguae communis terminationem (et quidein ανθέων, ορέων, pro ανθών et όρων : vel contra per eam quae magis proprie dicitur terminatio) ab Attica Β synaeresin contrahunt, ut όστούν pro όστέον, et σώε distinguit, βράβευε, ηοη βραβευτής, item ανλητρις, ηοη pro σώος et σώους. αύλήτρια, μαθητρίε, ηοη μαθήτρια, dici Attice scribit. De illa autem differentia qu in scriptura versatnr, Ιη verbalibus quoque nonnullis discrimen constituit, ut cum έλάα dicunt pro έλαια, et κρίβανος pro cum Atticam linguam διψρεία, communem δίφρευσις κλίβανος, aut μυρρίνη pro μυρσίνη, auf κολοκύντη pro dicere tradit: itidemque alibi, διαγνώμη esse linguae κολόκυνθα, aut άναβασμός pro άναβαθμόε: de illa Atticae, διάγνωσιε, conitnunis: alibi, δήγμα esse Atticum, item quae in accentu consistit, in capite de Attica ηοη δήξιε: sic δείγμα, ηοη δείξιε: quamvis Ortbograpbia disseram. άπόδειξις Attici sermonis sit. Huc pertinent quaj At nomina, (sicut et verba,) quas Attici parlim alibi scribit, α'ύξη et άνθη Attica esse, ηοη αίξησιε et sibi peculiaria habent, partim in peculiari signif. ανθησιε. Jam vero et in possessivis nominibus, quaa usurpant, peculiarem itidem tractationem in alia hujus duplicem terminationem habent, unain Atticis polius quam alterani fuisse in usu, ex Eod. discimus: ανθρωπεία φύσις, (inquit,) ούκ άνθρωπίνη : alibi itidem, libri parte habebunt. Ad hunc sermonem, qui institutus a rne est de illis quai Attici in nsu nominum peculiaria sibi habent, Πυθαγόρειος κάλλιον ή Πυθαγορικός. Νοη male autem aliquis pertinere dixerit fortassis et numeri pvo fortassis ad hunc de terminatione sermonem reducentur et illa, quas de comparativis quibusdam annofat: numero, casus pro casu usurpationem, ubi nimirum ab uno casn ad aliurn, ubi a singulari ad pluralem nimirum θάττον dicere Atticos, ηοη τάχιον: transeunt, aut vicissim. Ae ne ego quidem ab boc eosdem βραδύτερον dicere, non βράδων, eodemque serinone aliena esse ista dixerim ; sed quoniam de modo εγγντερον, ηοη eyyov, (at έγγων usnrpari ab mutationibus illis casus et mimeri alibi disserui, niillis pro positivo εγγύς,) cum tamen alibi tradat eos C mirum in eo Capite quod tribui iis quae Attici in ηοη αισχρότερον dicere, sed αίσχιον. Quod iteni ad orationis structura sibi pecnliaria babeut, non repetenda superlativum gradum attinet, in eo quoqne nomina quaedam Atticos uno potius modo efferre traditquam esse illa, sed potius lectorem eo remittendnm esse exisliniavi. D Ε IIS, QU^: ATTICI IΝ PARTICIPII USU INNOVARUNT. CAPUT IX. VERBUM et nomen ut duae sunt orationis praecipuffi partes, sic fortasse prsecipuaj Atticorum innovalioues (liceat enim niibi illorum καινοτομήματα sic vocare : quo nomine cura utor, Eust. sequor, καινοτομεϊν illos dicentem) circa illas spectantur. Praetermittenda tamen nec ea sunt, qua; in aiiis partibus innovarunt. Cum autem post nonien et verburn nulla sit pats in cujus usu plura Καινοτομήσαι videantur quam in participio, Caput lioc illi tribuam. Primus igitur et praecipuus participii usus Atticis peculiaris, aut saltem ab Atticis profectus, est is quo δέον et πρέπον, nec ηοη παρόν, έξόν, aliaque multa hujusmodi in accusativo usurpant, cutn alioqui sequendo vulgarem orationis structoram, (eani dico, qua3 in aliis participiis usifata est,) obliquo casu, niniirum genitivo utendum esset. Soph. (Ei. 366.) p. 98. νυν δ' έξόν πατρός Πάντων άριστον παίδα κεκλήσθαι, καλόν Tijs μητρός, ubi Schol. (qui έξόν exponit άδειας ούσης) annotat, Atficos nunqnam πλαγιάίειν (i. e. Obliquo casu efferre) haec ουδέτερα μετοχικά, έξόν, παρόν, ένόν, aliaque hujusmodi, cum conslru- Gloss. ctio πλαγιασμόν poscit. Dicens autem eos ηοη πλαγιάζειν haec, intelligit non efferre per aliquem ex obliquis, i. e. (exempli gratia) dicere παρόν, ηοη 7raρόντος, aut παρόντι. Sed in eo fallitur Schol., quod in recto casu participia illa poni exislimaf, cuni in accusativo ponantur. Scribens enim Atticos illa non πλαγιάζειν, aperte ostendit rectos sibi videri, non aeeusativos. Alioqui enim dicendum esset, (quod inaudituin esse puto,) in neutris norainibus accusativum inter obliquos non censeri, utpole recto siniilem. Cur porro accusativos essc, non nominalivos, exislimandum sit, docebo antequam isti de liis aliisque id genus pavticipiis sermoni finem imponam. Perinde igitur est ac si dictum ibi esset, έξύντος κεκλήσθαι, κ. τ. λ. Sicap.Deni. (6l0.) Elr' έπι τούτοις, ώς ότιονν έξόν έαυτγ ποιείν, Σινώπην προσενεχύρααε καί Φαινοστράτην, ανθρώπους πόρναε, Perinde ac si qnidvis faccre liceret. Alicubi tamen ώε έξόν reddi potius debet, Perinde ac si liecat. Priscianus autern, postqnam dixit Atticos έξόν nsurpare pro εξουσίας ούσης, affert e Lucano, Orania niajorum vertanius busta 8 D

19 1149 HENR. STEPtJ. APPENDIX 1150 licebit: ubi Licebit accipi ait pro Si licentia erit. non procul a principio, Δειλίας έέ (δικαίως αν αύτόν Sed male Licebit exponit Si liceutia erit, cum pro άλώναι) οτι δείν έκαστον μετά των πολιτών κινδυνείιειν Licet (i. e. Quamvis) accipere necesse sit. Totus ίππεύειν είλετο. Sic ap. Isocr. Panatb. Δείν προστιθέναι enim locus est hic, Omnia majoruai vertamus busta τόν τών προειρημένων έχόμενον. Hujus autem licebit, Et stantes tumulos, et qui radice vetusta Effudere suas victis compagibus urnas: Plus cinerum JEmonise sulcis telluris aratur, Pluraque ruricolis Atticae scripturae in hac vocula et aliis quibusdam facla meutio fuit in Articulura LXVIII, Corinthi. Verum ut ad reliqua pergam, προσήκον itidem pro feriuntur dentibus ossa. Sic autem verbo Licebit προσήκοντος cum apud alios extat, tum ap. Thuc. 3, usi sunt cum alii, tum Horat. Epod., Sis pecore ct (40.) Εί γάρ ούτοι ορθώς άπέστησαν, νμεϊς άν ον χρεών multa dives tellure licebit, Tibique Pactolus fluat. αρχοιτε εϊ δέ δή καϊ οΰ προσήκον, όμως άξιοϋτε τοντο Verum equidem etiamsi concederem, Licebit accipi δρψν, παρά το εικός τοίνυν καϊ τούσδε ξυμφόρως δεί κολάβεσθαι, pro Si licentia erit, quid usus verbi bujus comraune Quamvis ηοη deceat, vel Quamvis ηοη cum usu illius participii habere dici possct 1 Sequitur aequum sit, aut Contra quam jus sinat. PJut. Ro- παρόν: quo significatur Cum facultas sit, vel mulo, Ώς προσήκον αύτοίς μέγα φρονείν. Tot denique esset: aut etiam, detur vel daretur, Cum potestas exempla talis usus horum participiornm extant, ut esset, vel daretur, aut fieret. Lysias (621.) Παρόν vel mediocriter in studiis literarum Graecarum versato vix ignotus esse possit. At Corinthus tamen et μετά πολλών χρημάτων γήμαι άλλην, τήν έμήν μητέρα ελαβεν ουδέν έπιφερομένην. Andocid. Καί παρόν μοι Philoponus cum liunc esse istorura parlicipiorum πέντε δραχμάς τήν τιμήν αυτών δέξασθαι, ουκ ηθέλησα. nsnin dicere deberent, aliud ηοη παράδοξον solum, Itidemque ap. Plut. post παρόν sequitur ονκ ηθέλησε: sed quod plane falsum existimo, dixerunt: nimirum iu Fabio, Τον λόφον έκ τοϋ pq-στον κρύφα κατασχείν Β δέον pro δεόντως, πρέπον pro πρεπόντως, nec ηοη παρόν, ούκ ήθέλησεν ό 'Αννίβας, Noluit, cum facultas προσήκον pro προσηκόντως usurpari ab Atticis. Equiesset, Cum facultas daretur; vel, Noluit, cum tamen posset. Non est autem quod miretur lector me Plutarcbi quoque testimonium afferre, siquidem (ut alibi dixi) Atticus quidem Scriptor non est, sed ex Atticis tamen multa est mufuatus ; [ΐ6θ] atque adco non hic solum, sed et ceteri hunc istorum participiorum usum cum Atticis communem habent. Sic certe et Herod. eodern participio usus est, Ionico jnore παρεόν scribens, 1. Παρβόν αντω βασιλέα γενέσθαι. His autem addendum est et μετόν, e Thuc. 1, (28.) Ώϊ ού μετόν αύτοίς Έπιδάμνον. Jam vero quod de his ex ov verbo substantivo factis dicitur, idera de eo quoque intelligendum est. Itidem enim (exempli gratia) άδηλον ον dicitur pro άδήλου όντος: ut ap. Greg. Naz. Μ,ή κατασφιγχθής ταίς σειραίς τών οικείων άμαρτημάτων, άδηλον ον εϊ πάλιν έξαναστήση τών τάφων. Sed e loco Thuc., tanquam e fonte, exemplum afferre satius fuerit. Legimus igitur ap. eum, in prasfatione quam Historias suas praefixit, "Αδηλον C ον οπότε τις έπελθών, καϊ άτειχίστων άμα όντων, άλλος άφαιρήσεται. (Sed in h. 1. άδηλον ον sonat Cum incertum esset; in illo, Cum incertum sit.) Sic paulo post, ώϊ βέβαιον όν. Eodem modo et δέον pro δέοντος, et πρέπον pro πρέποντος, aliaque itidem usurpantur, nec ηοη προσήκον pro προσήκοντος: ut, δέον φενγειν, έμεινε, Cum oporteret fugere, mansit. Itidem ούδέν δέον, Cum minime oporteret, aut etiam Cum minime expediret, aut Cum minime opus esset. Sed ap. Lucian. ούδέν δέον sonare videtur quod dicimus lingua nostrate, De quoi oti se fut bien passe, vel De quoi vous vous fussiez bien passe: veluti cum ita loquimur, Vous avez voulu vous entremettre de ces aifaires-li: de quoi vous vous fussiez bien passe. Locus Luciani est in Prometbeo, seu Caucaso (. 6.) ubi Mercurius inter alia crimina Prometheo objicit, quod homines finxerit, ούδέν δέον. Ejus verba sunt, Καί τούς ανθρώπους άνέπλασαί, ούδέν δέον. Possumus Gallice reddere et ita, De quoi il n'etoit nul besoin. Yel, Sans qu'il en fut besoin: sic tamen ut altera illa interpretatio magis mihi placeat. At in Lat. sermone nihil mihi in praesentia occurrit, quod assequi illud genus loquendi possit. Legitur autem paulo ante hunc locum ές ουδέν δέον; ubi idem Mercurius Prometbeo dicit, Έωλον μέν, ν ΥΙρομηθεϋ, τήν έφεσιν άγωνιρ, καϊ ές ούδέν δέον, ubi ob nnefixam praep, έϊ, talis participii usus cessat. ApuuEund., in Dialogo qni 'Ρητόρων Διδάσκαλος inscriplus est, habemus, Τοσαϋτα καμών, ούδέν δέον. Sed possunt aliqui etiam occurrere loci, in quibus paulo aliam exposilionem postulet hoo loquendi genus, ουδέν δέον ; utin Thes. meo docui. Quod vero attinet ad δέον, cui vocabulum ούδέν ηοη est praefixum, scienduin est inveniri etiam δείν scriptum pro δέον, illutn usutn habente; atque ita duplex Atticismus in una voce est: nimirum et in eo, quod casus unus pro alio ponitur, et in eo, quod scriptura linguie communi usitata in aliam mutatur. Lysias in Or, κατά Άλκιβιάδου Λειποταξίον, dem si dixissent duntaxat δέον pro δεόντως, πρέπον pro πρεπόντως poni, librarii, non eornm errorem esse suspicari quis potuisset; sed cum διαρρήδην scribant, Atticos qualitatis adverbia terminare iu ov, quse alii in ώϊ terminanf, omnem nobis dubitationem tollunf. Viderant certe alicubi scriptum, (hoc enim credibile est,) Atticos δέον et πρέπον et προσήκον dicere pro δέοντος et πρέποντος et προσήκοντος : sed aut viderant tantum per transennam, aut quale id esset, minime intellexerant: ideoque ex illis genitivis adverbia fecerunt. Sciendum est porro non in prasenti tantum dici δέον pro δέοντος, sed in aorisio itidem δεήσαν pro δεήσαντος, nec non in fut. δεήσον pro δεήσοντος. Xen. (Κ. Π. 3, 2, 4.) Καί ό Κύρος εΐπεν οτι ήδη τοϋτο παρηγγύησε τοίς ΤΙέρσαις παρασκευάίεσθαι, ώς αντίκα δεήσον έπιδιώκειν. Εχ ignoratione autem bujus usus iactum est ut δεήσοι male scriptum fuerit in quodara ejusd. Scriptoris locopro δεήσον. Eodem modo μέλον nsurpatur a Luciano in isto Toxaridis loco, 'Ώσπερ ού πάνν σοι μέλον εί άποτμηθείης τήν γλώσσαν. Talem usum et τυχόν ap. eum habet in Lapithis, circa finem, Τίαρέκειτο δ' αύτοίς τά μέν άλλα πάντα ίσα, καϊ άνείλοντο είρηνικώς' ή έέ όρνις ή πρό τοϋ "Ερμωνος, πιμελεστέρα, ούτως, οίμαι, τυχόν. Quin etiam in aliis vocabulis usus iste participii spectatur ; ita enim dicitur δόξαν pro δόξαvtos, nec ηοη δοκούν ap. Tbuc. pvo δοκοϋντος. Alia tanien quodammodo borum participiorum quara superiorum natura est: quod liaec potius quatn illa in genitivo etiam poni queant, (ac praesertim posteriora duo,) ideoque eorum mentio non tam ad bunclocum pertinet, qua<n ad eum ubi de accusativi usu pro genilivo abs-oluto disseritur : qui usus ad verba quaelibet extenditur. [l6l] Venio nunc ad illud, de quo me verba facturum sum pollicitus: sc. participia ista, cum liunc usum liabent, accusativi casus esse, non nominativi: D quod famen existimasse videtur vel potius existimavit Schol. Soph., nt ex ejus, quse antea protuli, verbis liquet. Sic ulique et Corinthus Artic. ix. aliud quoddam participiorum genus falso nominativi casus esse et credidit et tradidit, cum in accusativo casu ponantur. Atque ut in his participiis (cujusuiodi est είρημένον δέ pro είρημένου δέ, et δόξαν δέ pro δύζαντος δέ, et κνρωθέν δέ pro κνρωθέντος έέ,) accusativus illius genitivi vice fungitur, qui absolutus vocatur, ita etiain inillis, πρέπον, εξόν, δέον, προσήκον, et ceteris : adeo ut utraque esse casus accusativiitidem absoluti dicere possimns. Eodeni enim casu uiraque nsurpari, vel ex interpretatione liquido apparet. Quod si quis altera illa pro accusativis Jiabeuda negare vellet, Corinthi sententian» tuendo, ex iis, qo in illum Articulum IX. annotavi, refelli posset. Hunc de illo participiovum genere sermonem claudere volenli, boc quoque addendum fuerit, (licet ad alium eorum usuni pertinens,) inveniri quffidam ita posita in neutro genere ut subaudiendura sit έστι.

20 1083 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT. 1084, Dicitur enim δέον pro δέον εστί, itidemque προσήκον pro προσήκον έστι: estque in boc frequenfior iste usus quani in ceteris quae sunt hujus generis. Alia equidem niulta de Attico participiorura usu dicenda mihi supersunt: ac primum addo, Atticos non unum περιφράσεως genus habere per participium : sed prse ceteris άξιομνημόνευτον esse earo, qua dicunt ήν μοι βουλομένψ, pro έβουλόμην, aliaque ejnsmodi. Ad ceteras autem pertinent quae a Bud. scribuntur. Is cum dixisset υπάρχω cum aliis verbis jungi, sicut τυγχάνω et είμί : et iii exemplnm attulisset baec Dem. verba, Έγώ δε ούδεπώποτε ήγησάμην χαλεπόν διδάξαι τά βέλτιστα υμάς' ώς γάρ ειπείν απλώς, άπαντες έγνωκότεί νπάρχειν μοι δοκείτε : subjungit, Graeci enim, praesertim Attici, sunt φίλομέτοχοι: sed srepius τώ είναι et τφ τυγχάνειν utuntur cum participio quam τψ νπάρχειν. Idem (401.) Τίνα έν αύτψ μικροφνχίαν ένεαρακώς είη. Et rursus, "Οτι είη Νικοδημον άπεκτονώς. Affert ex Eod. Άνρρηκότεε εσεσθε, nec ηοη Πε^ωνασκηκώδ εσται. Item e Xen. Έλλ. 7, (2, 20.) Τοϋτο δέ χρή εύ είδέναι, οτι εάν ταντα πράξης, τοίς μέν πολεμίοις έπιτετνχηκώς ε ση, φιλίαν δέ πόλιν διασεσωκώς. Eundemque fuisse et passivornm participiorum usum, ex iisdeni Scriptoribus discemus. Legitur enim 4, (8, 9 ) Καί τοϋτο ουν, έφη, σύ μέν Άθηναίοις κεχαρισμένος έση, τονς δέ Λακεδαιμονίους τετιμωρημένος: 7, (5, 18.) Ει δέ καταλείφοι έρημους οιί ήλθε σύμμαχος, αύτός παντάπασι λελυμασμένος τή έαυτοΰ δόξη έσοιτο. Sic ap. Dem. "Εσεσθε έφηφισμένοι. Interpretatur autem hujusmodi participia, verbo substantivo juncta, per subjunctivuui: ut in illo Dem. loco qni ia Or. περί Παραπρ. legitur, TOJ)S οτιοϋν άν έκείνψ ποίησαντας άνηρηκότες έκ τής πόλεως εσεσθε, άν τούτουs άνέλητε: hic enim άνηρηκότες εσεσθε vertit Sustuleritis. Sic ap. Eund. in ead. Or. (449 )*Av oirws φνλάττητε αύτόν, ούχ έξει τι λέγειν, άλλά τηνάλλως ένταϋθα έπαρεί τήν φωνήν, καϊ πεφωνασκηκώς έσται, Frustra sub phonaseo vocem exercuerit. Ilidemque ap. Eund. εσεσθε έψηφισμενοι, ηοη vertit Censebitis, Sciscetis ; sed Censueritis, Sciveritis. Atque adeo annotat, Cic. ita per subjunctivum solere dicere, ut ad Att., Nunc vero seutio, (quod commodo tuo facere poteris,) venias ad id tempus quod scribis : obieris Quinti fratris comitia: nos longo intervalio viseris. Et in Or. pro Caslio, Quare etianisi quem horutn minorum aliquid offendit, jain a?tas omnia, jam dies mitigarit. Et in Philipp. 13. Neque istinc, si cupias, possis te explicare. Recesseris? omnes insequentur: manserisΐ b?erebis. Hacc iile talium subjunctivorum exempla affeit: verum sciendum est non omnibus locis, quibusparticipium verbo subslantivojungitur, istam per subjunctivum interpretationem convenire, sed iis demum, in quibus futuro illius substantivi verbi est adjunctura ; neque enim, ul in illo Dem. loco άνηρηκότες εσεσθε apte redditur Sustuleritis, ita άνηρηκώς έστι reddendum esset Sustulerit, sed Sustulit. Quin etiam hoc animad versione dignnm est, pro άνηρηκώς έστι ηοη minus commode dici posse άνηρηκε: at vero άνηρηκότες εσεσθε aliquo roodo ab άναιρήσετε diversum esse. Quod ex interpretatione patet; si enim pro άνηρηκότες εσεσθε diceretur άναιρήσετε, ηοη redderetur Sustuleritis, sed Tolletis, Sic in Xen. Joco qui proxime sequitur, si pro έση bιaσεσωκώς dixisset διασώσεις, ηοη redderetur Conservaris : sed potius Conservabis. Atque adeo in illo Dem. loco, in quo dicit πεφωνασκηκώς έσται, qnamvis praecedat futnrnm έπαρεί, illum tanien partieipii praeteriti cum futuro verbi snbstantivi usmn ab illius futuri έπαρεί usu aliquid diversum habcre censeo. Ut verbo uno finiarn, in oninibus iilis locis aliisque ejusmodi niixtas quodammodo futnri et pra. 1 - teriti signift'. videri dico. Eodenique et ap. Latinos pacto subjuncfiva illa ambiguam et velut niixtarn signif. babere dici fortasse queunt. Quod vero attinet ad usuni participii cum praosenti verbi substantivi, sive in indicativo modo, sive in alio, ejus exemplum babemus et in hoc Aristot. Ioco, Όταν ώαι βεβληκlires τούς οδόντας : quod nibil aliud est quam 6'rav βεβλήκωσι: sicut nimiriun in locis prsecedentibus, ένεωρακώς είη et είη άπεκτονώς nibil aliud valent quani ένεωράκοι et άπεκτόνοι. [102] Meminitporro hujus usus et Priscianus in suo de Constructione libro; sed peculiariter de unius verbi participio loquens, in quo Latinas linguse cum Graeca convenit. Ita enitn scribit, Illi (sc. Attici) έζαρκεί αύτοίς δεδειπνηκόσιν είναι, καϊ δεδειπνηκέναι. Nos, Sufficit illis pransis esse et prandisse. Poterat autem et de Ccenatis esse, idem dicere. Sed ne in his quideni verbis lingu uni cum altera omnino convenit. Neque enim Pransus sum et Ccenatus sum praeterila sunt ejusdem vocis cujus sunt Prandisse et Ccenasse, activje videlicet: quin potius ita dicuntur Pransus sum et Ccenatus sura, voce passiva, ut Locutus sum, Assentatus sum, Fabricatus sum, Frustratus suui, atque alia : at illud δεδειπνηκώς ejusdeni vocis est cujus et δεδειπνηκέναι. Addit porro verbis illis idem Grammaticus, Huic consimile esse videtur, Fieri opus est, et Facto opus est: Dici opus est, et Dicto opus est: Pugnavi opus est, et Pugnato opus est. Quomodo enira illa, sic etiam ista participia pro infinitivis verbis ponuntur. Sallustius in Catilina, Nam et priusquam incipias, consulto ; et ubi consulueris, mature facto opus est. Haec autem elocutio ad passivs significationis pertinet participia, sive absoluta. Hasc ille : cui in eo minime assentior, quod baec participia Graecis illis similia esse velit: cum potius talis sit in illis loquendi generibus Latini participii usus, qualis est apud Graecos infinitivi passivi, cum dicunt παρεσκευάσθαι δει, (ut legitur ap. Aristot. Polit. 7 Αεϊ δέ τών άγορανύμων τάξιν έν άγορη παρεσκευάσθαι,) et similia : de quibus supra disserui, p Idem autem alibi, postquam dixit, 'Υπονοώ τά ίερά κεκλεμμένα, ήγουν είναι, subjungit, Frequentissime nostri quoque participia pro infinitis: ut Audio interfectum, mortuum, caesum, et similia : iu quibus omnibus subauditur esse. Juvenalis, perituros audio multos. Possunt autem et aliis de causis Attici appellari φϊλομέτοχοι, sc. ob alios plerosque participii usns, quos familiares habent. Sed quos insuper in eodem illo Commentariorum opere annotatos reperio, primum proferendos censeo : sic tamen ut distinguam exempla quae ibi simul ponuntur, quippe qure ad diversos usus pertineant. Dem. Ούτος δέ ήν ό πάντα ταύτα διοικών, Hic estquiomnia administrabat. Xen. CEc. (4, 15.) Ουδέν γάρ όφελος πολλά άρονν, εί μή είενοί άρήξοντες, Nisi sint qui arata tueantur:(7, 21.) Δει δ' αν, έπειδάν ταϋτα είσενεχθή είς το στεγνόν, και τοΰ σώσοντοϊ ταϋτα, Oportet esse qui hsec servet. Dem. (362.) T<s αν τούτων αΐπos ; τίς ό ταϋτα φενακίσάί; Quis est qui lianc fraudem commentus estl His exemplis subjungit alia, in quibus est είδώσιν άξίοΰντεϊ, et ήγνόει παιδενομένονς, etc. ; sed alium usum in his aliisque hujusmodi locis considerandum esse quam in superioribus, adraonendus erat lector. Dico igitur, quod ad illos superiores attinet, in quibusdani eorum talem esse orationis formam, ut participia in verba sine alia quapiani mutatione resolvi non possint. Nam pro illis quidem, ούτος ήν ό διοικών, dicere possis, ούτος διώκει: itidemque pro τίς ό φενακίσας, dicere, τίς έφενάκισε: sed ap. Xen., si pro εί μή εϊεν οί άρήξοντες dixeris simpliciter εί μή άρήξονσι, deerit nominativus: ideoque ut plena sit oratio, τινές adjicieudiun fuerit. In altevo autem ejusdem Xen. loco, ut participium resolvere in verbum possis, multo etiarn magis mutanda orationis forma fuerit: siquidem pro δεϊ τοϋ σώσοντος dicendum erit δεϊ τινα σώέειν : ubi etiam verbo δεϊ alius usus, sicut et alia constr., Iribuitur. Minime igitur bic locus exemplis cjns, qtiae per participium fit pe- ΓίρΙΐΓΒΗβωβ, (i(a enim appellandam eenseo,) aiinumerandus fuerit. At vero in iis qui sequuntur loeis parlicipiuni pro verbo sinipliciter poni, dicere possumus. Deni. pro Cor. (300.) Σωφροσύνης πίστιν περϊ ημών έχοντες έδειξαν. Possis enim bic absque alia ulla mutatione έχοντες in εχειν resolvere. Apud Eund. περί Παραττρ., "Ιΐ'αό'σα νμίν νπεσχόμην άρχόμενος τοϋ λόγου, δείξω πεπυιηκώς: ilidera pro δείξω πεποιηκέναι. Praescrtim

21 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' autem cum vcrbo οίδα, cum verbo γινώσκω, aliisque Α id genus, frequens est hic participii usus; atque adeo dubito an unquam aliter Attici loq^antur. Verbi οίδα participio juncti exempla haec sunt. Xen. Οίδα έμαυτόν ήττονα όντα, (quod et per nominativum dici potuis.set, οιδα ήττων ων,) item, (Κ. Π. 1, 6, 19 ) Οίδα μανθάνοντας υμάς πολλάς κακονργίas. Sic etiam cum prsesenti verbi passivi, ut οίδα έξαπατώμενας, Arisfoph. ("Opv ) Atque ut dicitur οίδά σε τοϋτο ποιοϋντα, sic etiam οίδά σε τοϋτο πεποιηκότα vel ποιήσαντα : ut ap. eund. Xen. Οίδα δέ ποτε αύτόν καϊ Κρίτωνος άκούσαντα. Item, Οίδα καί Διοδώρω αυτόν τοιάδε διαλεχθέντα. Sic cum participio nominativi casus, οίδα γεγονώς ευδαίμων, ap. Dem. Atque ut in illo Xen. loco Iiabemus, Οίδα αυτόν Κρίτωνος άκοΰσαντα, sic qui de se loquetur, i. e. significare volet se audisse, dicere poterit, (usurpans nominativum, qualis est in illo Dem. loco,) οίδα άκουσας. Verum ut in οίδα άκουσας participium pro infinilivo ponitur, non itidem quoties dicitur οίδα άκούων, participium hunc usum habere existimandum est, utquidam falso Β crediderunt. Nam οίδα άκούων plerisque in locis id est, quod Latine diceretur Fando audio, sequendo illam usitalissimam phrasin Fando auditum. Gallice autem melius expriniinius dicentes, Je sais par ouir dire. [163] Dem. Philipp. 1. Οίδα άκούων οτι ενικών κ. τ. λ. Sic οίσθα άκοίιων ap. Plat. Minoii, Οίσθά που και αυτός άκούων. Atque ut οίδα άκονων, sic et οίδα πυνθανόμενος dicitur : quin etiam οίδα παρ' άλλων πυνθανόμενος: «t ap. Isocr., suum Encomium Busiridis ita auspicantem, Τήν μέν έπιείκειαν τήν σήν, (5 Πολύκροτες, καί τήν τον βίου μεταβολήν παρ' άλλων πννθανόμενος οίδα. Lat. ηοη soluni dicunt, Fando hoc audivi, vel, quod tamen minus frequens est, Fando cognitum habeo, sed etiam Ex auditu habeo, Nibil praeter auditum babeo, Auditione et fama accepi, Rumorem auctorern habeo. Sed de illo genere loquendi bactenus lectorem monuisse sit satis. Ut autem οίδα praecipuum est inter verba qua: participium pro infinitivo habent, sic etiam γινώσκω et σννίημι, nec ηοη αισθάνομαι, aliaque cognatam signif. C habentia. Plato Gorgia, Δήλον δή, ώ Σώκρατες, οτι ούδε τον μέγαν βασιλέα γινώσκειν ψήσεις ενδαίμονα οντά. Sic ap. Xen. Γινώσκω σε επιθυμούντα. Tale est (Έλλ. 3, 2, 8.) Έπειδή έ'γνω μενετέον δν. Cum nomin. autem : ut, Χρυσω πάττων μ' ού γινώσκεις, Aristoph. (Ν. 912.) itern, Πατέρα, δέ γίνωσκε έχων Έρμήν, Lucian. (1, 270.) Sed et cum participio passivo : ut έγνωσαν άποπεμπόμενοι, Tliuc. (1, 102.) Cui simile est ap. Xen. (Έλλ. I, 6, 4.) Καταμαθών δέ νπό των Λυσάνδρου φίλων καταστασιαέόμενος. Quod autem de γινώσκω, idem et de αγνοώ dici putandumest: cujus similem usura in h. Piat. habe- 111US 1. Ήγνόει τήν πατρωαν ού παιδευομένους τέχνην. Quin etiatn cum ψρόνει legitur partic. uno quidem in loco, accusativi casus, in altero autem norainativi, ap. Sopli. (Tracli. 289 ) Habemus enim ap. eum Φρονεί νιν ήξοντα : et alibi (Antig. 996.) Φρόνει βεβώς αύ νϋν έπί ξνροϋ τύχης. Sed his ίη II. φρόνει poni pro ίσθι s. γίνωσκε, ideoque constr. istam babere videtur: qui nsus haud itideni solutee orationi concedatur. D At verbura ευρίσκω addi potest iis quibus illa participium itidem tribuit, veluti in h. Isocr. 1. (π. τής Άντιδ. 3.) Σκοπούμενος ούν, ενρισκον ουδαμώς άν άλλως τοϋτο διαπραξάμενος. Apud Thuc. vero cum verbo φαίνεται, idem est participii usus, in prasfatione, Φαίνεται γάρ ή νϋν Έλλάχ καλούμενη ού πάνυ βεβαίως οικουμένη. Alicubi etiam duo participia conjunguntur, qtiorum posterius pro infinitivo ponitur: verbi gratia, έξελεγχόμενος ξένος ών, eod. modo quo dicitur εξελέγχεται ξένος ών. Dem. Έγώ γάρ ο'ίομαι δείν ύμάς έξελεγχομένοις ξένοις ούσι χαλεπαίνειν. Sic participium unum alteri adjungitur infinitivi locum obtinenti, Xen. (Κ. Ά. 2, 1, 12.) Πενθεί* παρά βασιλέως κελεύσων. Sciendum est autem Virg. enm participii, de quo loquimur, usuni imitari ausum fuisse, cnm verbo habente signif. τοϋ αισθάνομαι, quod paulo ante verbis οίδα et γινώσκω et συνίημι connumeravi. Cum autem duplex sit ille usus, sc. unus quo participii accusativus vexbo jungitur, alter, quo norainativus, (cum sc. verbum et participiurn de una eademque persona dicuntur,) hunc posteriorem, qui magis etiam quam alter a sermonis Latini consuetudine abborret, imitari ausus est, cum scripsit BLn. 2. sensit medios deiapsus in hostes. Tale eniru est hoe quale fuerit in Gr. sermone, ησθετο είς μέσονs τους πολεμίους έμπεπτωκώς. Quamvis porro in iis qu bactenus allata fuerunt, nnlia futuri mentio facta fuerit, interdum tamen ejus itidem participium, (cum illis praesertim verbis aliisque ejusmodi,) ita usurpari dico : atque adeo in eo ipso, de quo nunc disserebam, illius usus exemplum babemus ap. Aristoph. (N. 804.) αισθάνομαι έξων. Jam vero et cum aliis plerisque verbis usurpatur participium, ubi Latinus sermo infinitivum usurpat. Dicitur enim μέμνημαι ποιήσας: dicitur διατελώ ποιών: item ού παύομαι ποιών : itidemque cum aliis verbis. Quin etiam sicut παύομαι ποιών, ita παύω σε ποιοϋντα frequenter legirous. Dicitur item περιορ με άπολλύμενον. Sed ηοη omnia fortasse, quae hujusmodi sunt, Atticae linguaj ascribere oportet. Nosse prasterea oportet, participium pro infinitivo posituni diversis aliquando casibus cum eod. verbo usurpari : cujus varietatis exemplum habemus in σύνοιδα. Dicitur enim σύνοιδα έμαυτφ σοφός ών: ilem σύνοιδα έμαυτψ σοφψ όντι, sicut σύνοιδα έμαυτιρ άδικούντι : nec ηοη σύνοιδα έμαυτψ τούτο πεπραγμένον, vel ταύτα πεπραγμένα. Quarum constrr. exenipla Commentarii Budaei suppeditabunt. Priscianusaffert itidem, συμφωνώ έμαντω εύδαιμονοϋντι καί εύδαιμονών: additque, taiem usum esse horum verborum, Conscius sum, (quae significatione respondent illi σύνοιδα,) i. e. duobus itidem casibus jungi, sc. da tivo et nomiuativo. Addit enim, Nostri inveniuntur bac forma siepe usi: Conscius sum roibi benefacienti, et benefaciens. Quomodo dicinius,nomen est mihi lulus, et Iuli, et Iulo, et Iulum. Virg. Mo.2. sensit medios illapsus in hostes. Sed non satis apte in exemplum afferre Virgilianum h. 1. videtur: quem contra alibi recte simileni facit illi loquendi generi, έγνω δί) τότε ήδικημένος. Pro έ'γνω laiuen potius ησθετο ponere debuerat: ntnon solum eadem constr., sed et in eodem verbo esset; notum enim est, ρσθετο idem cum illo Sensit verbum esse, i. e. eand. siguif. habere. [164] Ceterum participia quaedam Priscianus affert in diversis lopis sui de Constructione libri, pro quibus et infinitiva usurpari ait. Scribit εηϊιΐ),'έγνω&/ τότε ήδικημένος καϊ, εαυτόν ήδικήσθαι: (hoc enim reponeudum est pro άδικείσθαι: ut sit praeteriti temporis, quemadmodum et ήδικημένος.) Alibi verbo όρώ, (quod affinitatem cum illo habet,) utramque itidem constr. tribuit. Scribit enira, Όρώ ύμάς μεταμέλεσθαι, καϊ μεταμελομένους : videtur tamen hic infinitivuni pro participio potius quam participium pro infinitivo positum existimare: subjungit enim, Hac figura frequentissime quoque Romani utuntur, ut infinita verba pro participiis ponant: ut Terentius in Adelphis, Video sapere in loco, amare inter se. Neque tamen intelligo cur sermonis Latini consuetudo participiuni bic potius quam infinitivuni poscere dicenda sit. Apud Eund. paulo ante legitur, Altici, Ανέχομαι σε λοιδορείν, καϊ λοιδορονντα, καϊ λοιδοροϋντος. Sic et nos, Patimur illum facere boc, et hoc facientera, et hoc faciente. Alibi, Illi, Κωλύω σε λέγοντα, καί Κωλύω σε λέγειν" καί κινδυνεύοντα, και κι ν- δυνεύειν καί, Κωλύει τόν άδικούμενον, (repone τοϋτον,) καϊ κωλύει τοϋτον άδικείσθαι. Et nos, Prohibet illum periclitantem, et Probibet iljum periclitari. Virg. ^En. 2. sensit medios illapsus in hosies: pro Illapsum se esse. Sallustius in Jugurtba, Et Hercule Sjlla ante te cognitum, multis orantibus aliis, ultro egomet opem tuli; nuliius indigui. Hli autera verbo κωλύω affineui signif. habet επέχω, de quo Idem alibi, IlJi, Επέχω σε μαινύμενον, καϊ μαίνεσθαι" και Επέχω σε Ινα μή μαίντ). Et nostri, Compesco illuffl insanientem, et insanire: et, ne insaniat. At vero cuin dicitur υπονοώ τά ιερά κεκλεμμένα, subaudiri putat είναι. Inter iila autem quae in hisce Prisciani locis habentur, obiter aniinadvertendus est partieipn

22 1195 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT. 1196' usus cum his quoque verbis κωλύω et επέχω. Quod Α tius ex ipso Auctore descripfum, sic tamcn properantibus autem de altera constructione dicit, qtiee cum infinitivo oculis ut lantum per transennam (quod est, ea in quibusdam verbis exemplo confirmari ajunl) eum aspexisse dici possit. Qui cnim liunc necesse fortassis habuerit. Participiorum pro iniinittvis alii quoqueusus inveniuntur, multo magis superioribus insolentes, (si tamen Grammaticum, quamvis ea qua^ sequebantur animadverteret, illud dixisse existimabit, is certe euin non judicio solum, sed sensu etiam ibi caruisse exi- illoruin quisquam itisoietis dici potest,) qualis stimare debebit. Et hsc quidem Priscianus. Ego est cum dicitur έν τω μή μελετώντι, pro έν τω μή μελετών. vero qnendam participii usum ap. illum Scriptoreni TllUC. 1, (142.) ρ. 47 Πολλαϊϊ δέ εϊργόμενοι, inveniri dico, qni tam est observatione dignus quam ήσυχάσουσι, και έν τω μή μελετώντι άξυνετώτεροι έσονται. quisquam alius, et tamen haud scio an ab alio obserλετήσαι Dixerat autem paulo ante, Καί προσέτι ουδέ μεvatus. Is autem est, quo participii non accus. nec έασόμενοι. Exponit certe μελετώντι per μελετών nomin, ut in superioribus exemplis, sed gen.usurpat, et ipse Schol. Sed ut hic illi assentior, ila longe praecedente particula ώ$. Hujus exemplum in isto ab iilo dissentio in alius cujusdam loci expositione, babemus loco, Κ. Π. 2, (3, 6.) Ήϊ ούν έμοϋ γε καϊ qui 1,(138.) extat, p.44. de Themistocle, 'Αφικόμενος άγωνιουμένον, και όποίός τις άν ώ, κατά τήν ά'ξίαν τιμάσθαι δέ μετά τον ένιαντον, γίγνεται παρ' αντω μέγας, και άξιώσοντος, ούτως έφη, ώ Κϋρε, γίνωσκε. Sed όσος ουδείς πω Ελλήνων, δίά τε τήν προνπάρχουσαν in preesentia istum participii usum altigisse sit satis. άζίωσιν, και τοϋ Ελληνικού ελπίδα, ήν νπετίθει αύτψ Nam qu dicenda de eo videntur, in alium reservanda δονλώσειν" μάλιστα δέ άπο τον πείραν διδούς ζυνετός locuin censeo, ubi aliis etiam modis cum ea- φαίνεσθαι: vult enim ille Schol. άπό τοϋ πείραν διδονς dem illa particula usurpatura fuisse docebo. dictum esse pro άπό τοϋ πείραν διδόναι : at ego, Β Nunc autem revertens ad illura participii usuro, prasterquam quod nimis durus esset bic participii cujus aliquanto ante facta mentio fuit, quo videlicet pro infinitivo usus, seusum etiam minus aptum ex ea dicitur υπάρχω έγνωκώς a Dem. iro έγνωκα, quo expositione elici dico quam si άπό τοϋ cum infinitivo item ύπήρχεν ων pro ύπήρχεν simpliciter, sive pro φαίνεσθαι jungaraus : durum esse dico, vel potius durissimum, άπό τοϋ διδονς pro άπό τον διδόναι: dure ποιηκίος pro πεποίηκα : (cujus usus exempla tara sunt i)v : quo item τυγχάνω ων pro είμί, et τυγχάνω πε- etiam dici πείραν διδόναι ξννετός φαίνεσθαι, pro τοϋ obvia, ut ea hnc afferre minime sit opus,) quo etiam ξυνετός φαίνεσθαι. Quin etiaro ηοη dure tautuin, sed άπεκτονώς είη ρΐ'ο άπεκτονοίη: quo denique ούτος ήν ό inepte videri dici, πείραν δίδωμι φαίνεσθαι ξννετύς : διοικών dicitnr pro διώκει: nunc, inquam, ad illum et dicendum fuisse είναι potius quam φαίνεσθαι. participii usum revertens, dico, quemadmodum haec Quaa faciunt omnia ut ab illius Schol. sententia discedens, jungam άπό τον cum φαίνεσθαι, ut πείραν se ferunt, ita et illud, quo dicitur έχω ποιήσας pro loquendi genera quandam periphrasews speciem prae διδούς dictum sit pro διά τον πείραν διδόναι. Ideoque έποίησα. Cum hoc ipso tamen participio junctutn in Latina hujus Historici interpretatione, cum Valla legere me non memini, sed eum aliis, quae aorisli itideni s«nt temporis, non ap.solutse orationis Scriptt. verba illa ita reddidisset, Maximeqne quod specimen sui dabat ut solers videretur : ego contra marginihas duntaxat, sed etiam ap. Poetas observavi. Hesiod. interpretationes ascripsi, Maximeque quod sui dans "Epy. non procul ab initio, Κρύψαντες γάρ έχονσι θεοϊ specimen, prudens videretur ; vel, comperiretur. βίον άνθρώποισι. Sic ap. Sopli. A,j. (22.) πράγος Nec non istam, (quas est niinus ad verbura,) Quod άσκοπον'έχει περάνας. Νοη rninus tamen vel potius suae prudentiae specimen daret. Est porro ap. hunc magis frequentia sunt exenipla lui jus περιφράσεων, (si Scriptorem et quidaro locus ubi participium pio iu- c ita vocanda est,) in soluta oratione; atque adeo inagis finitivo posituni non adjectum est, sed (quod valde prosae quam carmini convenif : nisi tragicura et comicum excipiamus, quoniaci multa illis, ac praeser- inirum est atque insolens) snbaudiendum relinqui videlur. Is extat 5, (80.) p Οί δ' όρώντες ολίγοι tim comico, comraunia curn oratione soluta esse πρός πλείους όντας τούς ξνμφύλακας, έπεμψαν Δημοσθένην videnius. Ac profecto ex eodem illo Tragico non τούς σφετέρονς ίξάξοντα. Hic enim ηοη video pauca afferri exempla possunt : e quibus est (El. quid aliud dici possit quam extrinsecus assuinendum 590.) εχεις έκβαλονσα pro έξέβaxes : itein άναλώσας esse όντες : quod propter sequens οντάς ipse Scriptor έχει pro άνάλωσε, hoc in versu, ΙΊαΤδαϊ γάρ ονς έφυσ reticuerit: cum tamen potuisset contra hic omittere άναλώσας έχει. Item κηρύξεις έχω, in isto, Εύφημίαν όντας, si illic posuisset όντες. Verum illud tanquam μέν πρώτα κηρύξας έχω. Eodemque Eur. modo initio a Scripfore καινοπρεπείας ubique affectatore accipiendum est. Fateor alioqui invenii i itidem omissum ad prosam. Dem. πρ. Αεπτ., Τίνες ovv ήσαν αύται ; Medeae dixit, ότιμάσας έχει pro ήτίμασε. Sed venio participium ejusd. verbi substanlivi, sed in singulari τάς μέν καθ' έκαστον έάσω' μίαν δ', ή σνλλαβονσα τάς numero, et prascedente verbo, non alio participio: άλλας έχει, δίειμι. Sic Tbuc. εχω δήσας dixit pro in boc sernione, Ούκ αίσθάνη σαντοϋ και σύ τούτων έδησα. Sic Aristides καταστήσασα εχει dixit pro κατέστησε. Tale est quod e Greg. Naz. affertur, "Α δή αίτιος; Ut autem a Thuc. ad Xen. transeam, lectorem celare nolo, quendam participii usuni a Prisciano καϊ μάλιστα τών ημετέρων είχε θανμάσας, ubi tamen ei ascribi, qui si talis ap. eum extaret qualem ille ηοη in aoristum, sed in praeterituui iinperfectum resolvilur peripbrasis; resolvitur enim είχε θαυμάσας dicif, non immerito fortasse Xen. quoque in usu participii aliquid sibi peculiare babere diceretur. in έθανμαζε, quod est ejusd. temporis cum illo είχε. Sed falli Priscianum et falso euin usum liuic scri- D Quod vero ap. Eund. extat, Καί πόθεν τοϋτο λαβών ptori ascribere, planum faciam. Prisciani igitur έχεις; diversum esse videtur : nec participium una verba in libro de Constructione, haec sunt, Parlicipia cnm verbo έχεις in verbum bic quoque resolvi debere, sed potius pro supervacaneo haberi. Jam vero pro verbis ponunt Attici: quod frequenter faciunt Latini. Aristoph. Ταντ οίμαι λέγονσιν άπατώντες. et lioc animadvertendum est, posse et in aliis qni,- Δρώντων άτεχνώς ό, τι χρήσονσι, pro δράτωσαν. busdam locis hoc participium ita exponi, ut aliuiai Xen. Ίερ. (7, 1.) Έττεί δέ ταύτα αύτοϋ ήκουσεν ό potitis usum babeat: veluti in illo Thuc. loco, si Σιμωνίδης, είπεν, "Εοικεν, έφη, ώ Ίέρων, μέγα τι έχω δήσας idem valere dicamnsatque έ'χω έν δεσμοάς. [165] είναι ή τιμή, ής όρεγύμενοι οί άνθρωποι. Hic Sciendum est porvo, a Prisciano dicente Attieos enim Priscianus όρεγύμενοι pro ορέγονται positum participia pro verbis ponere, afferri in exemplumi e esse tradit; sed si boc verum est, quid verbis sequenlibus fiet? quae ratio structuree illorum iniri poterit? φίλτατε άνδρών μή με άτιμάσας γένη, ubi γένη Ιθ»:ιιηι Plirynicho, άτιμάσας γένη pro άτιμάσης, in h. 1. Ω Haec enim subjungit, Πάντα μεν πόνον υποδύονται, cbtinebit τον έχης : eodeni enim modo dicerelur άτιμάσας έχης. "Verum ηοη satis apte boc loquendi πάντα δέ κίνδννον νπομένονσι. Ε quibus participium ηοη alium quam vulgarem usum habere, ideoque genus in exemplum affert participii pro verbo jjosili, falso illud a Prisciano dici, nemo erit qui non fateatur: sed unde bic error ab eo commissus in re prae- participium verbo juncium pro verbo ponatmr. De cum in eo 110η participium simpliciter, sfcd potius sertim non obscura fuerit, nemo, ut opioor, certum hoc quoque lectorem obiter inonebo, vej.ba illa Phrynichi senarium efficere, si ita scribantu.r, Τ Ω φίλτατ' se habere dixerit. Ad me quidem quod attinet, non e memoria b. 1. ab illo citatum fuisse puto, sed po- άνδρών, μή μ άτιμάσας γένη. Incertum est autem Gloss. 8 Q

23 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' scribendumne sit άτιμάσας, an άτιμήσας: quoniam Α loquendi aptissime usnri simus, si b. 1. vicissim e ap. ipsum Priscian. legitur quidem άτιμάσας γένη, Latiuo Graecum facere voluerimus: hoc modo, T 0,_ sed dicit esse pro μη με άτιμήσys, tanquam legens γαροϋν 'ώς έμοϋ προθυμίαν πα σαν παρεξομένον άτιμήσας. Utrumque dici constat, sed άτιμάζειν niinus Poeticum magisque Atticum esse arbitror. μίας ούδέν έλλείφοντος. Istud enini loquendi genus ούτως, ώ Bpovre, εχε τήν γνώμην : vel, ώί έμοϋ προθυ- Ut autem ad έχειν redeam, aliud etiam est περιφράσεως genus, cui verbum istud adhibetur, sed in videtur illi Latiuo, Me nullo loco defuturum : estque (ut obiter hac de re admoneain) plane respondere infinitivo, praecedente participio accusativi casus, ex illo ipso Scriptore petitum, ejusd. Operis I. 4, aut etiam sequente. [166] Dicunt enim et σιγώντα Ceterum interdum quoque ita verbis illis utitur Cic., έχειν vel έχειν σιγώντα pro σιγ^ν : ex Arriano quidem (certe, quem ut Atticum usurpasse id credo,) orationis structnra quam in praecedentibus locis, sc. ut a praecedentibus separef, utendo videlicet alia affertur. At vero de participio έχων plane supervacaneo, cum dicitur ληρεϊs έχων, et παίζειs έχων, in niumepistolae: Sed baechactenus: illud extremum; per futnrum indicativi, ut in fine cujusdara ad Anto- fine hujus de participiis sermonis dicam, ubi et aliorum vocabulorum, quae itidem vacanf, (quibus for- semper siue ulla dubitatione summo studio faciam: ego, quas te velle quaeque ad te pertinere arbitrabor, tasse et illud λαβών, de quo paulo ante dixi, annumerandum est,) mentioneni faciam. Dem. loco, Ούτω προσήκει γινώσκειν ώς ύπέρ τών hoc velim tibi penitus persuadeas. Quin etiam illi εσχάτων έσομένου τοϋ άγώνος, verbum idem convenire pnto, ita interpretando, Vos in ultimum discrimen Ad hunc de periphrasi sermonem pertinet etiam hoc genus loquendi, έφθην ποιήσας, pro έποίησα: itidemque έφθην ειπών, pro είπον. Quin etiam φθάνω ειπών pro eod. dicitur, ut ap. Alhen. (536.) Περί δέ Β Καλλίου καί τών τούτου κολάκων φθάνομεν και πρότερον είπόντες. Ad eund. pertinet et ista phrasis, διατελώ ποιών, si quidem accipiatur simpliciter pro ποιώ. Sed de hoc loquendi genere, sicut et de altero, Thesaurum nienm consule. Aliqnando tandem et de illo participii usu disserendum est, quem in genitivo casu liabere dixi, przecedente particula ώί. Hunc quoniam Xenophonti praesertim familiarem esse puto, ab illo incipiam, et locum ibi allatum, liic repetam: Κ. 'A. 2, (3, 6.) p. 32. meae Ed., ΏΪ ούν έμοϋγε καί άγωνιουμένου, καϊ όποίός TIS άν ώ, κατά την άξίαν τιμάσθαι άξιώσοντος, ούτως, έφη, ώ Κΰρε, γίγνωσκε. Cui loco similis omnino est hic Dem. Philipp. 4. ΏΪ ούν ύπέρ τών έσχατων έσομένου τοϋ άγώνος ύμίν, ούτω προσήκει γινώσκειν. Rursum autem Xen., quem usum dat participio cum verbo γίγνωσκε, eund. alibi cum duobns hisce verbis έχε γνώμην : ut Κ. Π. 1, (6, 11.) ρ. 17 Ώϊ ούν έμοϋ, έφη, μηδέποτε άμελήσοντοε τοϋ τά έπιτήδεια τοίε στρατιώταις συμμηχανάσθαι, μήτ έν φιλί<}, μήτ έν πολεμίε/., c ούτως έχε τήν γνώμην. Quin etiam nomine γνώμη adjunctum verbum non babente ita utitur hoc in loco, (cujus aliarn ob causam facta fuit a me mentio supra, p. 141.) Κ. Ά. 1, 8, J. Ή δέ γνώμη ήν ώς εις τάς τάξεις τών 'Ελλήνων έλώντων και διακοφόντων. Eod. plane modo usurpatur a Plat. verbum διανοείσθαι, cum alibi, tum in h. 1., qui legitur de Rep. 1. ΏΪ τοίνυν μή άκονσομένων, ούτω διανοείσθε. Sed ut jain de interpretatione hujus phraseωs disseram, primuin sciendum est haec verba ita reddi a Ficino, Perinde itaque tanquam audituri non simus deliberate. Α Cornario autem, Proinde velut audituri non shnus, ila statuite. Sed praeterquam quod διανοείσθαι bic ηοη est Deliberare, nec Statuere, si quis ita verba illa inlerpretari velit, ut aseimonis Latini consuetudine non discedat, ea in aliam sermonis formam resolvenda fuerint. Equidem Gallice aptius reddi posse arbitror quam Latine. Sonat enim et in illis Xen. locis et in isto Platonico, quod dicimus, Faites votre compteque, etc. Sed Latine aliud loquendi ge- ρ nus in illis usurpandum censeo, quarn in isto ; nam ubi dicitur, Ούτω γίνωσκε ώϊ έμοϋ άγωνιουμένου, itidemque, Ούτκυς έχε τήν γνώμην ώς έμοϋ μηδέποτε ά,μελήσοντος, puto Latino irnperativo Habeto, locum esse futurum : boc raodo, Sic habeto, Cyre, me et dimicaturum esse etc. Nec omnino alteram banc mterpretationem rejecerim, Ita tibi de me persuade. Aut etiara, Ita tibi persuadeas velim, Te tibi persuadere volo. Utraque enim sermonis forma utitur Cic. Posteriore bac, in quadam ad Att. Epistola, Te tibi persuadere volo, mihi neminem esse te cariorem. Iila autem priore, cura participio futuri temporis, (ut habemus ap. Xen. participia futura άγωνιουμένου, άμελήσοντος, άξιώσοντος,) usus est in quadanj ad Brutum., L. 2. Ep. ad Fam. Quamobrem velim tibi ita persnadeas, me, tum Reip. causa, (qu inibi vita inea carior est,) tum qnod tibi ipsi faveam, tuamque digiritatem amplificari velim, tuis optimis consiliis, ainpritudini, gloriee, nullo loco defuturum. Non dubito ct?rte quin hic illo Xenophonteo genere adductuni iri persuasi estote. Vel, Vobis ila persuadete, fore ut in ultimum discrimen adducamini. Vel, Fore ut ad ultimum discrimen veniatis. Hic enim, (ut de hoc quoque obiter lectorem moneam,) άγώνος pro κινδύνου accipiendum esse, et e praecedentibus patere dico. Verum ut ad Platonera redeain, quamvis eadem ap. hunc sit orationis forma, tamen habita ratione rei de qua est sermo, aliud potius interpretationis genus tribuendura loco illi fuerit. Nihd autem aptius se nunc offert quam imperalivus Scitote : ut illa verba, ώϊ τοίνυν μή άκονσομένων, ούτω διανοείσθε, ita reddantur, Atqui nos ηοη audituros esse scitote. [167] (Quorum verborum magna est ab illis Interpretis differentia, Perinde itaque tanquam audituri non simus deliberate.) Non ignoro interim, magis verbum verbo responsurum esse, si ita vertero, Atqui nos non esse audituros cogitate: sed imperativus ille Scitote usum loco illi aptiorem habere videtur. Convenire autera possit imperativus Scitote illi quoque Demosthenis loco, cujus paulo ante facta mentio fuit, ούτω προσήκει γινώσκειν ώϊ etc. vel (sequendo potius eum verborum ordinem quem apud iiluin habemus, similem ei quem et apud alios videmus,) ώί ύπέρ τών εσχάτων, εσομενου τον αγώνος υμιν, οντω προσήκει γινώσκειν, Vos ad ultimum discrimen venturos scitote. Neque vero istas borum locorum interpretationes afferens, nullas alias afferri posse idoneas dico; sed polius viam ad alias doctis lectoribus et judicio praeditis nie sternere existimo. Hoc quidem certe dico, tale interpretationis genus, quale est id quod Platonis loco tribui ostendi, omuino repudiandum esse: eoque praesertim uomine, quod propter adverbium Tanquam aliud significari videatur quara qnod revera hoc loquendi genere significatur. Nec me movet quod in illo quoque Dem. loco duo Interpretes tali interpretatione sunt usi. Unus enini ita locum illum reddidit, Sic igitur statuere debetis tanquam certamen sit de summis et extremis rebus. Alter vero ite, Tanquam igitur de aris et focis decertandura sit, sic statuendum vobis est. Et de hoc quidem atdcisrao satis. Utuntur autem Atlici et aliis modis participio genitivi casns, praefixa eadem illa vocula ώϊ. Sed priusquam ad illos veniam, duos alios participii usus cura iisdem illis yerbis eademque illa vocula, ostendendos censeo : in quorum uno participium in genitivo quidem ponitur itidem, sed praesentis est temporis: in altero participium est norainativi casus, praeteriti temporis. Prioris exemplum babemus in isto Plat. loco in Minoe, ΏΪ περί καλοΰ άρα τινός όντος δεί τοϋ νόμου διανοείσθαι, καϊ ώς άγαθον αύτό ζητεί ν. Ubi perinde est ac si dixisset, διανοείσθαι ώϊ καλόν τι έστϊν ό νόμος. Posterioris autem, in quoverbailla γνώμην έχειν cuni participio nominativi casus temporis praesentis positasunt, praecedente illa particula ώϊ, exemplum suppeditabit Xen. K. Π. 6, (2, 4.) p. 93. Καί ό μέν πλείστος στρατός οντω: είχε τήν γνώμην ώϊ ήδη παντελώς κεκρατηκώς, και ουδέν 'όντα τά τών πολεμίων. Huic quoque loco Gallicum illud loquendi genus, cujus antea mentionem feci, belle convenit. Sonant enim illa verba, ovrws

24 1083 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT. 1084, είχε τήν γνώμη» ώί ήδη παντελώς κεκρατηκώς, II fai- Α coenam : sic μεταξύ πορευομένονς vel άμα πορευομένονς, soit son compte d'avoir tout gagne. Sed jam ad reliquos Inter eunduni, viam. Sic μεταξύ λέγων, vel illos genitivi participii usus, praefixa particula ώί, venieris, dico participium in iis aliquando praeteriti άμα λέγων, Inter loquendum, Inter haec verba. Quin etiam interpretari possumus alicubi, In medio ser- temporis, (sub quo aorist. complector,) aliquando mone. Denique et hoc sciendum est, posse nos praesentis esse. Xen. Κ. Π. 8, (3, 12.) T Hs eri καϊ alicubi ipsum participium interpretari, omisso adverbio: ut, ώστε αμα γελώ ν ό Αμμώνιος είπεν, ap. νΰν λόγος ώς παγκάλου γενομένης: 'Ελλ. 5, (1, 22.) Διασπείραί λόγον ώς μεταπεμπομένων τών Χαλκηδονίων. Plut. de Def. Orac. aptius άμα γελών είπεν redde- His in locis resolutio participii in verbum mus simpliciter Ridens dixit, quam Inter ridendum expositionis loco fuerit; si enim pro ώς μεταπεμπομένων dixit: cuni άμα γελών ηοη plus significet quam γε- τών Χαλκηδονίων, dixerimus ώς μεταπέμποιντο λών. Sic άμα δέ ταϋτα λέγων, Haec dieens, cum οί Χαλκηδόνιοι, sensum verborum Xenophontis, et αμα ταντα λέγων ηοη aliud sit quam ταύτα λέγων. eum quidem inteliectu faciliorem, habebiraus. Idem At ubi dicitur άμα λέγων sine pronomine, minus hoc et de illo priore loeo dici potest, ut sc. verba illa ώς interpretationis genus convenit. Ceterum μεταξύ invenitur πάγκαλου γενομένης, resolvamus in ista, ώς πάγκαλος etiam postpositum participio, ap. PJat. Apol. γένοιτο. Sed nominativus participii liic quoque Socr. (31.) Καί τοι έν άλλοις λόγοις πολλαχον δή μβ usurpatus invenitur. Legiraus enim ap. eund. Scriptorem, έπέσχε λέγοντα μεταξύ. Invenitur et genitivo jnn- Κ. Π. 6, (1, 21.) Λόγον αν παρέχοιμι ώϊ σε ctura, sicut de άμα dictum fuit. Interdum vero et πεφενγώς. Ubi eadera resolutio locuin habet; verba participia passiva locum hic habent: ut μεταξύ λονόμενος, eaira illa ώς σε πεφευγώς, resolvi possunt in ista ώς Dum lavaretur ; μεταξύ όπτώμενα, Dum as- σε νεφεύγοιμι. Β sarentur. Quemadmodum porro participiuin cuni Huic autem usui participii praecedente particula άμα in infinitivum resolvi posse dictum est, ita et de ώς, eura subjungere, quem habet praecedentibus μεταξύ dicenduni est; ut enini άμα λέγων in αμα τφ adverbiis άμα et μεταξύ, ηοη alienuua, meo quidem λέγειν, sic μεταξύ λέγων in μεταξύ τοϋ λέγειν resolvetur. judicio, fuerit. Xen. Κ. Π. (4, 3, 7.) p meae Ed."Afia δέ ταϋτα λέγων, καί έβουθύτει ώς εύαγγέλια, Ut autera in superioribns dictuni fuit de participii καί πολλοίς διέπεμπε τών τεθυμένων. Lucianus in pro infiuitivo usu, post verbum οίδα, γινώσκω, aliaque Lapitbis, Καί αμα λέγων, κατεκλίνετο. His in locis bujusraodi: ita etiam de eo aliquid dicendum possumus dicere participium pro infinitivo poni, si est, quo participiumfuturitemporis pro verbo ejusd. αμα λέγων resolvanuis in Άμα τώ λέγειν. Latini praeposilione temporis ponitur post verbum οΐσθα. Soph. CEd. T. Inter in hujusmodi locis utuntur : dicentes (544.) Οίσθ' ώς ποιήσων ; άντι τών είρημένων "ίσ άντά- Inter loquendum, coenandum, eundum. Sed invenilur κουσον, κήτα κρίν' αυτός μαθών, ubi Schol. ποιήσων hoc participium in obliquis quoque casibus po- pro ποιήσεις dici, et in eo atticismum esse tradit. situra. In genitivo usus est Plato Charmide, Καί Verurn exempla hujus usus petita ex oratione soluta άμα ταύτα αύτοϋ λέγοντοϊ, ό Χαρμίδης εισέρχεται. Sic desidero. Esset certe similis Sophocleo Euripideus Piut. Cajsare, Ένόί αύτψ συγκαθημένου παιδός τών hic locus, in Hec. (225.) Οίσθ' ούν δ δράσεις, si pro ύπογράφειν άμα διώκοντος είθισμένων. Ιη accus. legimus ap. Xen. Κ. Π. (I, 3, 6.) ρ. 6". "Αμα δέ ταϋτα λέγοντα, πολλά αντώ παραφέρειν. Ιη alio autem ejusdem libri loco participium resolvens in verbum, dixif, Έδίδου τε άρα τοις παισί, καί άμα ελεγεν. Per- c inde eninj est ac si dixisset, έδίδου τε άρα τοts παισίν, αμα λέγων. Fortasse auteni ideo maluit illo quam hoc modo loqui, quoniam subjunguntur illius verba. Ceterum sunt qui hoc adverbium αμα cum hoc participio aliter exponant, (ut in nieo Thes. L. Gr. admonui,) veluti 111 b. Luciani 1. qui est in Gallo (. 10.) Καί άμα λέγων είσήει χείρας 'όρέγων αντψ, exponitur άμα λέγων, Simulatque dixerat. At ego sicut et in superioribus locis exponendum dico, Inter loquendum, Dum haec diceret. Ubi tamen non prassenlis, sed aoristi vel praeteriti participio jungitur, illo vocabido uti nos posse fateor : ut bic, 'Αμα δέ λαβών έσίγησε μικρόν, Simulatque accepit, aliqnantisper conticuit. [ 168] Quod autemad praesentis temporis participium attinet, posse et aliis niodis Latine reddi, dicam in proxime sequente sermonis istius tmeniate, ubi de μεταξύ agam. Hoc tantum de illo participio addendurn hic fuerit, interdum pernnitari structuram orationis in isto loquendi genere: ut videre est in Thuc. (6, 94.) p d Hieaj Ed. Άπήεσαν πιμπράντες αμα τόν σίτον : peritlde enira est ac si dixisset άμα άπιόντες έπίμπρασαν τόν σίτον. Alteruni adverbium, cui jungi itidem participium dixi, est μεταξύ. Dern. (284.) Ot μέν ενθνς έξαναστάντεί, μεταξύ δειπνοϋντες, τονς τε έκ τών σκηνών τών κατά τήν άγοράν έξείργον κ. τ. λ. Cum accus. autem ap, Xen. Κ. Π. 8, (8, 6.) Κάκείνο ήν αύτοίς έπιχώριον, τό μεταξύ πορευομένονς μήτε έσθίειν, μήτε πίνειν. Νοη dubium quidetn est quin μεταξύ δειπνοϋντες ί. valeat q. άμα δειπνοϋντες, Inter coenandum: sic μεταξύ πορευομένους, i. q. άμα πορευομένονς, Inter eundum. Sed cum hic μεταξύ interpretamur praspositione Inter, verbum verbo reddimus ; itidem enim μεταξύ cum nominibus genitivi casus redditur Inter : estque hic primus ejus usus. At de άμα dici hoc non potest: quaecunque tamen uni convenit interpretatio, alteri quoque convenire potest. Addo itaque, μεταξύ δειπνοϋντες vel άμα δειπνονντες reddi posse ηοη solum Inter coenandum, sed etiam Inter δράσεις reponeremus δράσων factum e δράσον, quod agnoscit Schol. Quod enim ab illo, nec non a Corintho traditur de δράσον imperativo pro δράσεις, itidemque ποίησον pro ποιήσεις, suspectum mihi esse, alibi docui. Neque tamen in illo Eur. loeo pro έράσε«ί reponendum censuerim δράσων: (cur enim bonani lectionem et exemplarium aliquot testimonio confirmatam mutare libeat?) sed quod de δράσον dictum fuit, de δράσων tutius dici potuisse ajo. Fateor alioqui me ap. Aristoph. illud Ioquendi genus legisse, οίσθ' οιν ό δράσον, "Ορν. (80.) Οίσθ' ούν δ δράσον, ώ τροχίλε ; τόν δεσπότην Ήμίν κάλεσον : sed cutn versus ηοη minus δράσον quam δρόσων adniittat, ne hic quidein locus ad mutandam sententiam me irapulerit. Farticipii esse quendam pro imperativo quoque usura, et eum quidem prae quovis alio Αττικόν existiinari, haud equidem ignoro : sed quoniam ejus nientionem Corinthus fecit, silentio eum praeteriissem, nisi quaedam mihi in mentem venissent, quae illius de Jioc usu verbis addi possunt. Utuntur Attici, inquit, genitivis pluralibus participiorum pro pluralibns terliis personis imperativorum verborum : ut ποιούντων et λεγόντων pro ποιείτωσαν et λεγέ-ωσαν. Ego autem addo, ποιησάντων etiam et λεβάντων, (quae sunt aoristi 1 participia,) pro ποιείτωσαν et λεγέτωσαν posse dici. Leginnis enim ap. Hom. σάντων ita usurpatum, (habere auteni et Hora. Atticismos, in plerisque hujus libri locis doeui,) itidemque ap. Aristoph. N.(196.) έπιμεινάντων pro έπιμεινάτωσαν habente usum preesentis έπιμενέτωσαν; et ap. Xen. Ίερ. (8, 3.) έπαινεσάντων ita dictum pro έπαινείτωσαν,"\θιδή, έπαινεσάντων άμφοτέρων τόν αυτόν, τόν ποτέρου δοκείς έπαινον έξικνείσθαι μάλλον είς εύφροσννην ; Scio quidem gen. άμφοτέρων dubitationem nobis afferre hic posse, au sc. pro imperativo positum sit hoc participium ; sed προσειπάτω, quod praecedit, et τιμησάτω quod sequitur, imperativi modi verba, servata eadem orationis fonna, dnbitationem illam tollere videntur, Rursum tamen έπέχειν me cogit quod scribiteust. [169] de his participiis imperativorum vice fungentibus, ea θεραπεΰεσθαι διά έλλείψεως ύπαρκτικοϋ ρήματος τοϋ εστωσαν, veluti cum Hom. άγειρόντων dicit pro άγειρέτωσαν, perinde esse ac si diceret εστωσαν τών άγειρόντων. Volens au-

25 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' tem quod de ista ellipsi dixit, confirmare, subjungit Α de hoc participii usti quidpiam non observatione solum, sed admiratione quoque dignum. Affert enim exempluni participii pluralis pro imperativo singulari positi : Σημείωσαι δέ οτι έκδηλοτάτη ή βηθείσα έλλειφιε έν τω, μελόντων το λώϊον έν φρεσίν, οΰ πληθυντικώε λεχθέν, άλλά evm:ώε' άντί τον, έστω των μελοντων, ήτοι μελέτω. Scio praeterea participium nominis officio interdum fungi, idque Atticum censeri; sed ue jam dicta repetenda sint, lege Corinthi Articulum LXVI. vel potius quae in hutic annotavi, p. 53.; nam recte quidem tradit Atticos participiis vice nominum uti, sed exempla parum apta affert: idque suo quodani more facit, ut ex aliis quoque mearuni Annotationum locis videre est. Qtiin etiam adverbii sedem occupat nonnunquam participium ap. Atticos, veluti cum dicunt πράττε άννσαε, vel λέγε άνύσαε : ideoque hujusmodi locorum interpretationi apte adverbium adhibetur: reddendo πράττε άννσαε, Fac propere, confeslira. Verum huic Β loquendi generi aliquid etiam usuvenit, quod paucis aliis, ut nimirum inversa sermonis forma, participinm in verbum, vicissimque verbum in participium mutetur : ut si pro πράττε άνύσαε dicam ανυε πράττω ν. Extat certe hic quoque istius participii usus ap. Aristoph., cui alter iile familiaris est. Exempla ap. eura loci valde sibi vicini suppeditant iii Σφ. Ibi enim hunc versum (1159.) Τασδ! δ' άνύσαε νπόδυθι τάε Λακωνικά», seqnitur iste non longo intervallo, " Αννσον ποθ' νποδυσάμενοε. llla autem priore forraa utitur ibid. in loco qui bis interjectus est, κατάβαιν' έρβωμένωε 'Es τήν Λακωνικήν άνύσαε. Sic eliarn Ν. (18 l.)"a voi-y', άνοιγ' άνύσαε τυ φροντιστηρίου. Ιη Πλ. autem addens ποτέ, dicit, (649 ) ΤΙέραινε τοίνυν ο,τι λέγεις άνύσαε ποτέ. Cum porro dico buic loquendi geaeri usuventre quod paucis aliis, de iis loquor in quibus participiuni itidem resolvi in adverbium potest. Alioqni certe in plerisque permuiationem iilatn ηχε observare raemini. Plato ΠολΐΓε/as illitio, Έκέλευσε δραμόντα c τόν παϊδα περιμείναί έ κελεΰσαι, cum alioqui sequendo alteram illam, de qua dictum antea fuit, formam, dicendum fuisset, έκέλενσε δραμείν τον παίδα περιμείναί έ κελεύσοντα. Sic Tbuc. 1. dixit πέμφαντεε έλεγον, ηοη έπεμφαν τονε λέζονταε. Scd et supra hujus pennutationis exemplum iu isto verbo attuli. His autem adjtingere possumus, ut opinor, et ista Theocriti, 14, (37 ) άλλον ίοίσα θάλπε φίλον τήνω τά σά δάκρυα μάλα βέοντι. Hic enim partic. ίοίσα videtur esse ex iliis quae vacant, (sicut ίων et άπιών interdum,) cum tamen ίοίσα θάλπε nihil aliud sit quara ίθι θάλφουσα. Quod si et alios participii usus consicieremus, coniperiemus certe illos pras aliis, et nominatim Latinis, esse illo φιλομετόχων nomine dignos; plerisque enim locis adhibent participia quibus verba Latini aut verborum supina adbibereni. Dicunt enim, (exempli gratia,) ήκω ποιήσων, πέμπομαι ποιήσων : (sicut πέμπω ποιήσοντα, ut ap. Thuc "Επεμφαν Δημοσθένην έξάξοντα.) Lat. potius Venio D factum, quam Venio facturus, (quamvis et hoc utantur, sed e Graeci potins qnam sui sermonis consuetudine Iiunc participii usmn sumentes,) et Mittor faclum, potius qtiam Mittor factnrus : itideinque Mitto factum. bic ap. Plaut. Misi petitum: ap. Terent. Missa est accersitum. Rursutn Plaut. Venient ad te comissatutn. Apud Eund. Venit dert sum. Itidem Cassar, Veniunt oratum. Verum et boc sciendum est, certa qneedam esse verba, quorum participiis loco verhorum varie utantnr. Horum in nuniero sunt participia verbi πέμπω, praesertinique πέμπων et πέμφαε. Euciau. in quodam Dialogo eorum qui 'Εταιρικοί inscribuntur, (. 7.) Ο'ίνου δέ τιμήν άπειλήφει, τον πατρόε πέμφαντοε. Dicitur enim τοϋ πατροε πέμφαντοε, pro ήν ό πατήρ έπεπόμφει. Afque adeo huic noeiinatim participio contingit, ut in exponenda sententia resolvi in verbum debeat, vicissimque adjunctum illi verbum in participium. Xen. Κ. Ά. 1, (3, I.) p Tfj μέν γάρ πρόσθεν ήμέρ$ πέμπων τά ίίπλα παραδιδόναι έκέλενε. Eodemque modo loquitur 3, (I, 18.) ρ. Ι76. pro eo quod es\, "Επεμπε τονε τά ΰπλα παραδιδόναι κελείσον τas: vel "Επεμπε τιναε τά όπλα etc. Aut in singulari τόν κελευσοντα, s. τινά κελευσοντα, sicut (2, 1, 12.) ρ. ]6'2. dicit, Ώεμφθείε παρά βασιλέως κελεύσων τουι "Ελληναε τά όπλα παραδοϋναι. Sed de participio et verbo iia sedem suam permutanlibus dicam afiquici et infra. Alia porro est natura (ut ila dicani) participiorum qnae in praesentis terminatione futuri signif. habent, aut certe quae cum praesentia sint pro futuris ponuntur: de quibus dictnm fuit supra, p. 141, Inter illa autera participia, qnoruni niagnns est in sermone Grseco usns, Latine anteni interpretanti iu aliam orationis partem resolvenda sunt plerumque, (mutata etiam orationis forma,) nunierari debet πείσαε, veluti cum μή πείσαε λαμβάνω, redditur Vi capio. [170] Sed pra»terquam quod de hujusparticipii aliorunique usu sparsiin in Thes. L. Gr. dictum a me fuit, videndum est ne Alticorum fines tam late extendamns ut ceteris Graecis injiiriara facianins, utpote qnibus vix ullnm participii usum, nisj quem ab Atticis precario habeant, relinquamus. Sic certe Priscianus in suo de Constructione Jibro, sine ullo delectu q^iicquid e quolibet Scriptore depromsit, pro Attico nobis oblnidere conalur. Qua de re alius erit dicendi locus. In quo igitur praeterea φιλομετόχονε esse Atticos ostendere possuraus? mmirum in eo, quod nonnullis etiani locis participia adbibent, ubi nullus est eornm usus. Neque enini έχων dnntaxat, cujus Corintbus mentionem facit, otiosum iliis plerumque esse putandura est, (veluticuin dicitur, παίζειεέχων, ληρείε έχων,) sed et pieraque aiia. Quo in nuniero sunt, φέρων, άγων, λαβών, de quibus atque aliis cum a nie dictuni sif partirn p. 54., partim etiam 78. liujus iibri, eo te remisisse salis fuerit. Verum ut videas qnanti rnomenti sit talia solum cognifa habere, sed eliam usum eorum caute animadverlere, adjiciendura illis censeo qnendam Aristopb. locntn, in qno exponendo Scho!. ob non animadversum participii έχων pleonastnuni, (qnem alioqui annotat alibi cuni quibusdam verbis,) se ridiculum prsebet. Locus is est N. (131.) Ίτητέον τί ταντ έχων στραγγεύομαι; Hic enini inauditam quandam ellipsin soxnnians, exp. ταϋτ έχων κατά νουν. Hoc etiam addo, quemadmodum in iis quse ex meo vet. Cod. ascripta habes, p. 54. dicitur ita posse accipi illud loquendi genus παίζειε έχων, ut nqn sit pleonasmus, sic Tzetzen in iljum Hesiodi versum quem anfea protuli, (cum agerem de έχω adjunctuni habente participium,) Κρνφαντεε γάρ έχονσι θεοί βίον άνθρώποιαι, duplicem hujus generis loquendi expositionem afferre. Ut autem έχων in locis illis, sic alicubi έχον supervacaneum invenitur, cum sc. τό νϋν έχον dicitur, ut in islo Synesii loco, Ep. ad Fr. Αί δέ 'Αθήναι πάλαι μέν ήν πόλιε εστία σοφών, τό δέ νϋν έχον σεμνΰνουσιν αντάε οί μελιτονργοί. Sic ap. Eund. Οΰ μήν έζεγένετο πέμπειν τό νϋν έχον : ita enim hic malo scribere quam τονϋν conjunctim, quod ipse peculiariter arficulus τό ad participium έχον ferri videatiir. Vernm et infin. είναι obtinere interdum hunc pleonasmi locum, sciendnm est, eodemqne modo τό νϋν είναι dici quo τό νυν έχον. Plato de Rep. 6. Αΰτό μεν τί ποτ' έστϊ τό άγαθόν έάσομεν τό νϋν είναι. Xen. Κ. Π. 5, (3, 16.) Σό δέ, Άλκεννα, άγων αντούε, έτιμελοϋ τό νϋν είναι πάντων τών όπισθεν. Qnibus111 loeis itidein τό νϋν quam τονϋν malo scribere. Neque vero hic tantuni, sed et cum adverbio σήμερον bic infinitivi flvat pleonasmus invenitur. Atque adeo et cum noniine εκών, (quod nullam cura adverbiis illis vvv et. σήμερον affinitatem habet,) ejusdem infinitivi pleonasnium habenius, et quidem Atticis Scriptoribus familiarissimum : nec non curn ejus p!urali έκόντεε. Imovero observaviet aliud quiddam in Atticorutn sermone, quod eos φΐλομετόχovs esse declarat. Quidnam illud est? Quod participia lubenter inculcant; neque enim duo tantum participia sine ulla copula ponunf, sed et tria plerumque. El interdum quidem ex illis participiis unum vice infinitivi ponitur,

26 1163 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT interdum non item. Cum enim dicit Xen. 'Ελλ. 1. Α isto Dem. (284.) 01 μέν ενθύς έξαναστάντες, μεταξύ Καταμαθών δέ νπό τών Ανσάνδρου φίλων καταστααιαζόμενος, συγκαλέσας τονς Λακ. κ. τ. λ. dici καταcnpare, cum μεταξύ δειπνοϋντες resolvi possit in δειπνοϋντες, alterum e parlicipiis alienam sedeni ocστασιαζόμενος pro καταστασιάβεσθαι manifestum est. μεταξύ δειπνείν. At vero in illis quos subjungam Sic ap. Dem. Έξελεγχομένοις ξένοις ονσι, participium locis, nibil tale spectatur. Xen. Κ.'A. 2, (1,5.) ονσι loeum oblinet infinitivi είναι. Eodemque modo p ineae Ed. Ois πάσι χρώμενοι, κρέα έψοντες, ap. Xen. rursum, Κ. 'A. 2. " Ort Φαλΐνοϊ ποτέ πεμφθε'ίς παρα βασιλέως κελεΰσων τονς "Ελληνας τά όπλα post illa verba, scriptum est, Λέγουσιν ότι βασιλεύς ήσθιον έκείνην τήν ήμέραν. Ιη ead. pagina, ηοη raulto ταραδοϋναι, partic. κελεύσωv/eod. illo fungi officio κελεύει τούς "Ελληνας, έπεί νικών τυγχάνει, και Κίρον dicere possumus. Admonui autetn et supra liac de άπέκτονε, παραδύντας τά όπλα, ίόντας έπι τάς βασιλέως re, duos hosce posteriores locos in exempluni afferens. Ideo autem in h. Thuc. 1. Φαίνεται γάρ ή νϋν 111 II. si quis bujus participiorum usus admonitus θύρας, εύρίσκεσθαι ήν τι δύνωνται αγαθόν. Quibus 'Ελλάς καλονμένη ου πάνυ βεβαίως οικουμένη, ldem noti foerit, aliquam copulam deesse suspicabitur, considerandum ibi proposui, quod ηοη itidem cutn tamen nihil desit, nihilo magis quani in isto participia hsec inter se sint juncta. Voco autem qui ap. Eund. extat Κ. Π. 1. p. 6. Οί γάρ τών βασιλέων οινοχόοι, έπειδάν ένδιδώσι τήν φιάλην, άρύσαν- inter se juncta, quae ad retn eand. pertinent. Ceterum ut in illis tribus locis unum e participiis infinitivi sedem occupaf, ita etiam dicere possumus in χεάμενοι τες άπ' αύτής τω κυάθψ, είς τήν άριστεράν χείρα έγ- καταρροφοϋσιν. [ΐ7ΐ] DE IIS, QOJE ATTICI ΙΝ PRONOMINIS USU PECULIARIA SIBI ΗΑΒΕΝΤ. CAPU Τ X. ciunt Attici, sic etiam literam 1 demonstrativis, osros, εκείνος : dicentes οντοσί et έκεινοσί. Sic τοντουί:, τοντωϊ, τουτονί: nee ηοη in fem. genere, αντηϊ, ταυτησί, ταυτηϊ, ταύτηνί. Ιη όδε autem ηοη addunt hanc literam, sed ίη locum literae ε eam substituunt, di~ Gloss. ΪΝ pronomine primse personae έγώ Attica censetur centes όδί. Sic pro τόδε ab Iisd. dicitur τοδί. Talis particulse γε adjectio. Quod enim passim iegitur autem scripturae exempla Aristoph. potissimum έγωγε, Atticae linguae ascribitur: itidemque έμοιγε. suppeditare potest. Inquibus animadverte aecentus etiam seriem mutari, Attica censetur et pronominum geminatio, veluti retrahendo ipsum in primam. Sed quarnvis hi duo cum dicitur σφών αύτών, et σφάς αυτούς, et σφίσιν αύτοίς, casus duntaxat afferri vulgo soleant, tamen et έμοϋ c cum dicilur item ήμών αύτών, et ήμίν αύτοϊς, et ημάς γε alicubi inveniri cum ap. alios tum Xen. sciendum αυτούς. Eust. posfquam dixit ab Hom. nullum e est: ut in isto loco, Κ. 'A. 2. p. 32. mere Ed. 'ils compositis pronominibus usnrpari, sed loco pronominis ούν έμοϋ γε καί άγωνιουμένου, καί, όποίός τις άν ώ, conipositi duo ejusd. signif. poni: ut ε αύτόν pro κατά τήν άξίαν τιμάσθαι άξιώσοντος, ούτως, έφη, ώ εαυτόν, ilidemque έμ' αύτόν pro έμαυτόν, et αύτόν μιν Κϋρε, γίγνωσκε κ. τ. λ. Quemadmodum autera έγωγε itidem pro εαυτόν, (de qua geminationc pronominum pro έγώ usitatissimum est, (cujus έγωγε exemplo Lat.Equidem pro Egoqnidem dixisse videri possunt, praesertim cum Virg. non aliter quam cum prinia persona usus esse existimetnr,) sic etiarn σύ γε pro σύ interduin dicifur, praeserlim a Comicis. Aristoph. N. (785.) εύθύς έπιλήθει σύγε : Β. (l64.) Καϊ χαίρε πόλλ\ <3 'δελφέ. Ν<? Δία και σύγε. Aliquanto post, ναι dicam nonnulla et infra, quibus addenda erunt illa quoque quae p. 84. dicta fuerunt, ubi etiam, falsos aperle fuisse qui Atticos quoque pronominibus compositis carere dixerunt, declaravi,)subjungit, Τοιούτον καί παρ' 'Αττικοίς τό σφίσιν αύτοίς, και σφών αυτών, καί ήμών αύτών, καί όσα κατά ταϋτα. Quid quod Attici (inquit Bud.) υμάς εαυτούς et μά Δία, σοϋ γ'ένεκα. Amavitautem mirnm iu modum ήμάς εαυτούς dicilllt pro αυτούς Ί Aristot. Probl. πρόσθεσιν particulze γε Atticus sermo ; nam et cum aliis pronominibus jungif, dicens τοϋτόν γε vel τοϋτό γε, et αύτόν γε vel αντύγε, itidemque cum ceteris. Quod vero majus est, invenitur etiarn ό'γε i. valens q. οδε s. ούτος: nani ογε ex articuio in pronomen transit segm. 30. "Οτι ό θεός όργανα ev ήμίν έαυτοίί δέδοικε δυο, έν οίς χρησόμεθα τοίς εκτός όργάΐ'οις. Xeil. Έλλ. 7, (3, 6.) "Ωστε παρ' αύτάς τε τάς άρχάς καί παρ' έαυτους ύμάς, τους κυρίους οΰστινας δει άποθνήσκειν καί ούστινας μή, αύτογνωμονήσαντες άπέκτειναν τόν άνδρα. adjunctione liujus particulae. Unde fortassis Atticum Subjungit autem, paucis interjectis, exempla prono- esse hoc pronomen, i, e. ab Atticis ortum, juve χ» minis compositi s. reciproci pro siraplici usurpati, quis censuerit. Sed et ilii ipsi articulo eandem particulam veluti έαυτοΰ pro αύτοϋ. Idein duabus ante paginis adjiciunt, nec non adverbiis, atque adeo aiiis non solum composita pronomina pro simplicibus, etiam partibus orationis. Ut autem ad έγωγε revertar, sed vicissim quoque simplicia pro compositis accipi (cui sic adjuncta est haec vocula ut coalescat, utpote niutata etiam sede acci-ntus, uti dixi,) non hoc solum, sed etiam έγώ τοι Atiicis ascribit Tiiom. M. Verum si et έγώ τοι illis aseribendum esset, non minus έγώ μέντοι ascribere Iisdem oporteret, quo Aristoph. utitur cum alibi, tuni N. (126.) Άλλ' ούδ' dixerat: e Dem. et Xen. nec non Aristot. exempla proferens. Veruni Iioc addere debuif, cum simplicis pronominis obliqui casus spiritu aspero notati significationem compositi habere censeantur, i. e. αύτοϋ et αύτω et αύτόν i. valere q. έαυτοΰ et έαυτω et έαυτόν, fuerilque librariis facilis in hac re lapsus, unum spiritum έγώ μέντοι πεσών γε κείσομαι. Quod vero ad έ'γωγε pro altero ponentibus : de plerisque loeis du- attinet, obiter et hoc sciendum est, Dores in suo έγώνγα videri Atticos voluisse imitari: utpote addentes bitationem posse hincoriri: prresertim ubi vox preecedens in literam tenuem 110η desinit, sequente apo- γα eod. modo quo illi addunt γε. stropbo: veiuti si έπ'αύτόν inveniatur positum pro Ut aulem particulain γε pronominibus illis adji- In se : itidemque κατ' αυτόν aut κατ' αυτούς pro Secundum se. Ι11 ejusmodi enim locis tenuis, quae in aspiratam niutata non est, illam pronominis scripturam cum tenui, ac proinde simplicis pro composito usurn, rninus dubium relinquit. De iila quidem [172] certe cuni aspero spiritu scripturascbol. Soph. locis 8 F

27 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' aliquot admonet. Verum αντον ηοη pro εαυτόν tantum, sed etiara Pro έμαντοϋ et σαυτοϋ alicubi usur- p. 83., cum inter alia pleonasmorum varia genera Α De pleonasmo autem pronominis lege quae dixi patum inveniri sciendum est. Atticis Scriptoribus familiaria hoc quoque recenserem. Hoc certe constat, έμοί et ήμίν πλεονάζει?, Hoc etiam addo, ηοη ήμών αυτών, vel ήμίν αύτοίε, vel ήμάε αντούε dici tantuminodo, sed inverso etiam ubi lamen vim aliquani habere et aliquid orationi ordine αύτών ήμών κ. τ. λ. Xen. Κ. Π. 3, (2, 4.) addere videri potest. Verum sicubi manifestus sit ρ. 42. 'ils δέ μάλλον έπλησίαζον οί άμψϊ τον Κϋρον ejus pleonasmus, an Attici sermonis consuetudini τών άκρων, ο Τιγράνηί σύν τώ Κύρψ πορευόμενοε, είπεν, ω Κΰρε, άρ' οισθ', έφη, οτι αύτούε ήμάε αύτίκα opinione esse viderem : qui tamen non satis aptum ascribi debeat, dubitarem, nisi Schol. Soph. in ea μάλα δεήσει μάχεσθαι; Ubi etiam videndum est an hujus pleonasmi exemplum afferre videtur in Electra : ut ibid. docui. Alicubi certe έμοί cura vacare αύτούε ήμάε accipiendum sit pro ήμάε simpliciter, ut αύτούε vacet : an potius idem valeant conjuncta illa videri posset, positum censetur pro χάριν έμοϋ. Sic pronomina, quod Latine Nosmelipsos. Sic certe et έμίν, (qnod Doricum est pro έμοί,) exp. ap. Eust. II. I. (516.) "Ανδραε δέ λίσσεσθαι έπιπροέηκεν Theocr. 5, (126.) 'PeiVio χ άσνβαρίτιε έμίν μέλι: hic άρίστουε, Κρινάμενοε κατά λαόν 'Αχαίίκόν, ο'ίτε σοι enini έμίν Schol. poni ait pro χάριν έμοϋ. [173] Itidemque ap. Eur. Or. (144.) σύριγγοε δπωε πνοά αντω Φίλτατοι 'Αργείων, annotat, αύτψ σοι ηοη esse accipiendum pro σαυτψ, more Honierico, sed έξοχικώε dictuni debere existiniari: ut alibi, (II. Λ. 117.) significare χάριν έμοϋ. Ibid. (paulo ante haec verba) Αεπτοϋ δόνακοε, ι5 φίλα, φώνει μοι, Schol. vult μοι αύτψ τοι μετόπισθεν άχοε έσεται: item, αύτήν γάρ μιν annotatur, boc μοι esse διαθέσεωε έμφαντικόν. ut in τρόμοε αίνύε ίκάνει. isto loco, Πάτροκλε μοι δειλή. Sed ego ηοη video Β quid obstet quoniinus μοι suani hic signif. babere dicamus. At ini sto Hom. loco, II. H. (502.) Είπέμε- Habent vero et aliara quandam pronominis geminationem Attici, qua sc. possessivo pronomini genitivum pronominis primitivi jungunt, veluti cum dicunt έμόν αύτοϋ pro έμόν: quod Lat. imilati sunt, ap. quos legimus itidem Meum ipsius pro Meum. Tale est υμέτερα αύτών ap. Thuc. 2. Τά υμέτερα αύτών. Eand. certe formam babet νωίτερον αύτών, II. Ο. (39 ) νωίτερον λέχοε αύτών, ubi Eust. vult αύτών adjectum esse δι' άκρίβειαν : ne sc. intelligatur συγγενικόν vel φιλικόν λέχοε, vel άλλω$ οίκείον, sed λέχοε αύτοϋ τοϋ Διόε καί τήε'ήραε. Veruni haec genitivi istius expositio nimium longe petita, aut, si mavis, nimis curiose excogitata esse videtur. Quod autem ad έμόν αύτοϋ attinet, sciendum est, ubi huic pronomini αύτοϋ jungitur nomen aliquod genitivi pariter casus, tum vero minus pleonasmum illum prononiinis sentiri: ut ap. Aristopll. Πλ. (34.) Τον έμόν μέν αντοϋ τοϋ ταλαίπωρου σχεδόν "Ηδη νομίζων έκτετοξεϋσθαι βίον. Ιηterduni tamen pronomen possessivum nomini genitivi casus jungitnr, non interjecto altero illo pronomine : ut ap. eund. Comicum, τόν γε σον τον πρέσβεωε. Sic Lucian. dixit τάμα τοϋ κακοδαίμονοε, (2, 748.) Όλωί δέ τάμα ούτοι σπαθώσι τοϋ κακοδαίμονοε : perinde sc. ac si ηοη ταμά, i. e. τά έμά, sed τά έμοϋ dixisset. Hanc autem constr. prononiinis possessivi in nominibus quoque possessivis imitati sunt aliquando Scriptores, Tragici praesertim : qui in hac licentia (si ita vocari debet) Hom. secuti sunt t a quo dictum fuit II. B. (54.) Νεστορέη παρά vrfi Πυληγενέοε βασιλήοε, pro παρά νηϊ Νέστοροε βασιλήοε. Quamvis autem carmini potius quain solutae orationi baec sermonis forma convenire videatur, invenitur tanien et in bac, οίκοε βασιλικόε τοϋ πάντα δυναμένου'. quod eod. plane modo dicitur. Extat et alius qnidam possessivi pronomiuis usus ap. Eur. Phoen. (30.) ή δέ τόν έμόν ώδίνων πόνο ν Μαστοίε ύφείτο. Ita enim ibi legit Scbol.: qui etiani annotat diclum csse pro τόν πόνον τών έμών ώδίνων : atque hoc aliqnantum differre ab isto loquendi genere, έμόν αύτοϋ πράγμα. Sed ego de bac quidem lectione illi assentior, atque adeo repono τόν έμόν pro τών έμών, quod habent vulgatae Edd., nietro etiani reclamante ; sed lalein esse liunc pronominis possessivi usum ut orationem δυσδιανόητον efficiat, de Jioc sane ab illo dissentio. Nain fateor quidem vnlgarera loquendi consuetudincm postulasse ut diceretur τον έμών ώδίνων πόνον, sed dicendo τόν έμόν ώδίνων πόνον, ηοη minus verborum sensum intelligi : et periade esse ac si diceretur τόν έμόν πόνον τών ώδίνων, vel τόν έκ τών ώδίνων. Hic igitur noduni in scirpo, quod ajunt, quasrere videtur. Neque vero liunc pronominis usum ab illo altero aiiquantuni differre dicere debuit, sed omnino differre, cum unus nihil omnino comnmne cuni altero habeat. Cum enim dicilur-όν έμόν ώδίνων πόνον, nulla est άκαταλληλία, sicut cum dicitur έμόν αϋτοϋ πράγμα, vel τόν έμόν τοΰ ταλαιπώρον βίον. Est praeterea qnidam alius possessivi noniinis usus, quem non minus istis, fortasse etiam magis Atticum existimare debemus; sed de illo postea. ναί μοι, Τρώεί, άγαυον Ίλιονήοε Πατρί φίλω καί μητρί, γοήμεναι έν μεγάροισιν, recte dixerimus, (meo quidem judicio,) μοι positum esse pro χάριν έμοϋ. Perrinde enim est ac si ita loqueretur, Hoc in gratiam meam facite, In hoc mihi gratificaniini ut dicatis etc. Fortasse tamen non male etiam quis putarit liunc dalivura talem esse, qualis est cum dicitur, πρόσειπέ μοι τοϋτον: ubi μοι illud est, quod alia sermouis fornia dicitur άπ έμοϋ. At Eust. niinus aptam affert hujus pronominis expositionem : qui supervacaneum esse, vel fortasse pro περί έμοϋ s. δι' έμέ poni tradit. Quarum tamen expositionum postcriorem priori prafero, quod ad illam, quam attuli, niagis accedaf. Quod autem attinet ad verba illa qua; Eur. Schol. in exemplum aifert, postquam dixit dativum μοι esse διαθέσεωε έμφαντικόν: sciendum est esse Homerica, versum quendam libri Τ. II. inchoantia: et reponi debere δειλή pro δειλή : ita enira scriptus est ille ver- C sns (2S7 ) Πάτροκλέ μοι δειλή πλείστον κεχαρισμένε θυμω. Sed inepte h. 1. in exerapluin affert, cum in eo non magis pronoinen μοί quani nonien δειλρ ei adjunctum διαθέσεωε έμφαντικόν dici queat. Ut porro μοι dicluni est significare χάριν έμοϋ, sic ap. Lat. dativus mihi plerumque sonat In gratiam meam: atque id niultis exeniplis probare possein, nisi ad alia feslinarem. Ascribitur Atticis et ille pronominum usus, quo ad indicandam quandani έξοχήν ponuntur. Nam idem ille Scbol. postquam dixit, sicut pronomine αντόε interdum ύπεροχή quaedam declaratur, (ut in illo dicto, Αύτόε έφα,) ita etiam pronomen έκεϊνο$ηοιιnunquain eani viin liabere, addit, Συνήθη δέ τά τοιαύτα καί 'Αττικοίε, ήγονν αί πρόε εξοχήν καί άλλοίαε δέέμφάσειε άντωννμίαι. Atque adeo alibi docet ηοη semper geminala pronomiua usuni composili prononiiiiis prajslare, sed interdum αύτόε ibi quoque banc έξοχήε signif. babere. Cujus rei et paulo ante facta mentio fuit. Ideni vero αύτών post νωίτερον in quodam D Iioineri loco δι' άκρίβειαν ait προσκείσθαι: de quo tanien loco me illi non assentiri paulo ante docui. Cnnt dat. αύτψ et αύτοίε potissimum subaudiendam relinqnunt praep. σύν Attici : ut videre est in iis quee de ellipsi hujus praepositionis scripsi, p. 96 ubi eliani docui adeo familiareni lianc praepositionis istius ellipsin fuisse ante hoc pronomen, ut ex ipso compositum nomen quoddam fuerit. Αύτόε usus dnos babere, qui Attici censeantur, dictum jam fuit; sed illis et teriius addi fortasse potest, is nimirum qno jungitur cuni τυ et έ.ιαστοι. Hoc saltem constat, Tbucydidi αύτόε τι ε et αντοε έκαστοε esse familiarissima. Eam quoque signif. hujusce pronoininis αύτόε, qua ponitnrpro αύτόματοε, quidani Atticam esse censuerunt, sed nullum άξιοχρεων hujus rei testem invenio. Quod vero superlativi gradus forma liuic pronomini tribuitur ab Aristoph., non tam Atticaj linguae quam Comicas licentiae ascribendum id censeo. Hane certe imitanles Lat. Comici Ipsissimus dixerunt. Ad exeroplum

28 1083 autem illius αυτότατος ausi sunt dicere etiam μονώτα- Α TCS, superlativi formam dantes itidem noniini adje- Ctivo, quod natura sua eam non admittit. De illo quidem certe αύτότατος scribit Schol. πεπαίχθαι Κωμικώς, ubi et bujus μονώτατος meminit, (utriusque autem nientio facta fuit et supra p. 87.,) dicens hoc quidem iaveniri έν τοίς λογοποιοts, at illud αντύτατος uon item. Non est porro quod talem in Comico, (hoc quideni praesertim,) καινοπρέπειαν niiremur, cum alia quoque ejus exempla babeamus, veluti cum dicit φιλτάτιον, diminutivi formam tribuens adjectivo nomini, quod ejusminime capax esse scimus: *A. (475.) Ενριπίδιον γλνκντατον, <L φιλτάτιον. Possit vero de pronomine illo itidemque de ouros et εκείνος hoc addi, dativuni ejus interdum pro genitivo usurpari. TllUC. 4,(25.) p Καί χειρϊ σιδηρρ έπιβληθείση μίαν ναϋν αύτοίς απώλεσαν, hic enim positus est dativus, tendens ad verbum απώλεσαν, pro gen., qui jungi debebat cum accus. ναϋν. Ούτος interdum prononiini αύτός prseponitur, aut postponitur; dicitur enim owos αύτός, vel abrus ου- ϊ TOS. Quae pronominum copulatio non magis Atticorum quam aliorum esse censetur. At ούτος cum σύ, et cum έγώ, illis fortasse ascribendum fuerit. Aristoph. quidem certe utroque utitur. Legimus enim 'A. (564.) Ούτος σύ, ποί θείς; ού μενε'ις ; Ιη Ν. autem, (142.) έγώ γάρ ούτοσί "Ηκω μαθητής eis το φροντιστήριον. Sic ήμαε τούσδε legimus ap. Thuc. 1, (53.) ρ. 18. meai Ed. 'Hjufis τούσδβ πρώτους λαβύντες, χρήσασθε ώς πολεμίοις. Apud Hom. quoque οδε cum έγώ jungitur, et quidem interjecto etiam pronomine αύτός, Od. Φ. (207 )"Ενδον μέν δ») ό'δ' αύτός έγώ. [174] Ούτος invenitur etiam pro έγώ ap. eund. illum Comicurn, ubischol. Atticuniesse hunc usum tradit. Sic certe usurpatum όδε (quod ejusd. est significationis) ap. Tragicos ac praesertim Soph. extat. Legitur enim ίη Aj. (78.) p. 6. meae Ed. 'Εχθρόί γε τωδε τάνδρί καί τανϋν έτι : (445.)]». 27 Νΰν δ' αϋτ'άτρεϊδαι άνδρί παντουργω φρένας 'Έπραξαν, Ανδρος τοϋδ' άπώσαντες κράτη : (822.) Εύνούστατον τώδ' άνδρί διά τάχους θανείν. His enim in II. (pra?sertimque in < dtiobus posterioribus) constat οδε dici δεικτικώς de prima persona. Nec dubitarunt Latinorum nonnulli usum istum suo pronomini Hic (quod Graecis οδε et ούτος significatione respondet) tribuere. "Os pro ούτος Alticos sibi vindicasse credibile est: cujus magnus est in dialogis praeserlim usns, cum ή pro εφη, (quod 7/, sicut ήν pro έφην, Alticum itidcm censetur,) sed interjecla particula δέ. Dicitur enim fjh' os, eadein forma quai)v δ' έγώ. Plato de Rep. 1. init. Ονκονν, 7jv δ' έγώ, έπ ev λείπεται, το ήν πείσωμεν υμάς ώς χρή ημάς άφείναι. Ή καί δνναισθ' άν, ήδ'ός, πείσαι μή άκούοντας ; Paulo post autem SUpervacanenm est hoc pronomen, utpole praecedente nomine proprio, Καϊ ό 'Αδείμαντος, άρά γε, ήδ' ος, οϋδ'ίστε οτι κ. τ.λ. Dicitur etiani καί ός, ut ap. Xen. Καί os, λέξον ήμίν, έφη. Sic alibi, Καί os εϊπεν. Et de os quidem ita sentio. At ού, ol, et primitiva pronomina, (quorum nominativum vulgus Grammaticorum constituit illud os, non sine niagno errore, cum haec pronomina nominalivo careant, nt Sui, Sibi, Se, ap. Lalinos,) quaravis ap. Scriptt. Atlicos itidem extare plerisque locis sciam, liaud taroen eoruni usum Atticum esse dixerim. Verum si ullius horum trium usus existimari Atticus debet, de accusativo e potins quam de reliquis duobus lioc crediderim, (ut ap. Plat. de Rep. init. Έκέλευσε δραμύντα τόν παίδα περιμείναί έ κελεύσαι,) nam οί nsurpanl et alii quilibet Scriptores: at ov tam ap. Atticos quam alios rarum esse arbitror. Pronominis possessivi pro pnmitivo aliquis est usus ap. Thuc. Το δέ ύμέτερον pro νμείς δέ : sed ego ηοη ideo Atticum hunc esse usurn dixerim, praeseriim cum Dionys. H. inter Thucydidea idiomata et hoc numeref, et quidem reprebendens potius quani laudans. Afferlur tamen plur. υμέτερα pro ύμείς itideni e Plat. de LL. Τά μέν τοίνυν υμέτερα άκούειν, ώς ϊοικεν, έτοιμα άν είη' τά δ' έμά, βούλεσθαι μέν 'έτοιμα, δύνασθαι δέ ού πάνυ ρήδια : Vos quidem igitur audirp, ut videtur, parati; ego autem velle quidem promtus, AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT. 1084, sed non perinde posse facilis: ut quidem Bud. vertit, qui etiam τό ήμέτερον interpr. Nos, in isto Gal. loco, Therap. 9. Τούϊ μέν ούν πολλούς τών ιατρών ούδέν θαυμαστόν, άμελήσαντας ήθους χρηστού, δοξοσοφίαν μάλλον ή άλήθειαν σπουδάσαι'_τό δ' ήμέτερον ούχ ώδ' εχει: Nos vero aliter rationem nostram comparavimus. Verum magis placet altera interpretationis fonna, quam subjungit, Nostra autem ratio aliter comparata est. Terentius, inquit, hoc imitatus est in Eunucbo, Non agnosco vestrum tam superbum. I. e. vos. Ita quideni ille de hoc loco sentit; sed ego dixerim potius esse nomen adjectivum neutrius geneiis pro substantivo positum, ut passim Graecos hunc adjectivis usum dare videmus: dicentes το δίκαιον pro ή δικαιοσύνη, sic το ήδύ pro ή ηδονή, et τό ασθενές pro ή ασθένεια, aliaque infinita. Quibus simile esset τό υμών ύπερήφανον pro ή υμετέρα υπερηφάνεια : ut Vestrum tam superbum, pro Vestram tantam superbiam. Sed quod ad έμά attinet, ut in illo Plat. loco poni censet pro Ego, ita et singularem έμόν in isto Homeri loco, II. Α. (527 ) ον γάρ έμόν παλινάγρετον, ούδ' άπατηλόν, Ούδ' άτελεύτητόν γ' ο,τι κεν κεφαλή κατανενσω. Εχρ. εηϊηι,οΰ γάρ έγώ ευμετάβλητος καί απατηλός. Cui Joco subjungit et bunc, e Θ. (37 ) Ώς μή πάντες όλωνται όδυσσαμένοιο τεοίο. Veruni in illo quidem priore loco (ut de illo prius dicam) commodius esse videtnr prononiini possessivo έμόν suam signif. relinquere, quam pro primitivo accipere : quoniam adjectiva quae sequuntur, rei inagis quam personae conveniunt; aliquid enim apte dicitur esse παλινάγρετον, Quod sc. revocatur, s. retractatur: itidemque aliquid άτελεύτητόν, Quod ad exitum non perducitur, vel perduci non potest; aut, uno verbo, Quod est irritnm: at vero non item aliquis παλινάγρετος vel ατελεύτητος dicatnr. Atque adeoeust., nullara expositionis illius (qua έμόν dicituresse pro έγώ) mentionem facit; sed tanturn cum έμόν deesse dicit (i. e. subandiendum relinqui) substantivum έπος, vel aliquid hujusmodi: sicut ubi dicit Poefa, κερτομίοις Αία Κρονίωνα προσείπε. Νώ et σφιύ, Altica videntur esse potius quani νώ'ί et σφώί, itidemque νών et σφών potius quam νώίν et σφώιν. Aristoph. "Opv. (120.) Ταϋτ' ουν ίκέται νώ πρός σέ δεϋρ' άφίγμεθα. Quem versum praecedit iste, 'Αλλ' ε'ίπατόν μοι σφώ τίν έστόν. Νώ βροτώ. Paulo post: Ότι πρώτα μέν ήσθ' άνθρωπος ώσπερ νώ ποτε, Κάργυριον ώφείλησας ώσπερ νώ ποτε, Κούκ άποδιδούς έχαιρες ώσπερ νώ ποτε. Νοη multo post, Meefw μέν ούδέν, προσφορωτέραν δέ Ρων. Sed lectorem ηοη celabo, νώ'ίν pro νων, nec ηοη σφώιν pro σφών ίη ηοηnullis liujus Poetae locis legi, [175] reclatnante etiatn metro : ut in hoc versu, qui est ejusd. Coincedias, Καλοϊμ' άν αύτούς' ό δέ νώίν τοϋ φθέγματος κ. τ. λ. Esse enim bic scr. νψν ipsa metri ratio ostendit. Idem et initio hujus Comoediae error commissus esf, in lioc versu, Όs τώδ' 'έφασκε νφν φράσειν τόν Ύηρέα. Ut vevo Attica hsec esse putem facit adverbium πρώ, quod itidem pro πρω'ί usurpant Attici. Idem Comicus in eadem Coniedia (132.) "Οπως παρέσει μοι καί σύ καί τά παιδία Αουσάμενα πρω. Sed paulo ante in D eod. vocab. peccant typographicae Edd., scribentes πρώτις conjunctim pro πρψ τις, (129.) 'Επί τήν θύραν μου πρώ τις έλθών τών φίλων. Quod autem ad νώ auinet, sciendum cst Gramm. Appionem et Herodorum annotasse, νώ poni tantum pro accus. ημάς ab H0111., at νώι et pro accus, ήμάς et pro nominativo ήμείς, cum tamen Aristopb. pro nominativo ήμείς in pra3cedentibus uti locis aperte videamus. Verum et hoc de scriplura hujus pronominis addendum est, ap. Aristoph., itidemque ap. Hom. in plerisque Edd., atqne adeo in Romana Eustathii, scribi νώ absque t subscripto; cum alioqui v^v ap. illum Comicum passim scripturn sir, cuni ω habente 1. Si autem consulto ίη νώ ηοη fuit oppositum t literas ω, id certe factuni esse crediderim, quod huic ω terminalionem dualis efficienti scriptura illa convenire visa non sit. Σφίν quoque et μίν tanqoam Attica recensentur ab Ammiano cnra aliis, Antliologia; Epigr. De illo priore salteni, niinirum de σφίν, Atticis vocabulis

29 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' annumerari constat ab Ammiano: at de μϊν ηοη α πανουργεΐς μή καθαρά, σου. item, quoniam ubi varia vocabula recensuit, e quibus Quod autem ad illam pronominum geminationem est illud aflv, ita claudit hexastichon, 'Ρήτωρ attinet, alicubi fortasse pleonasmuin et illam habere εστί Κρίτων καί παιδία πολλά διδάσκει, Προσθήσει δ' dicere possumus; praesertim vero in σφάς αύτούς αύτοίς γρϋ, ψάθι, καϊ μϊν ίτι. Estque adeo plane inauditum, pleonasmurn recte constituerimus, meo quidem judi'- (raihi quidem certe,) pronomen μϊν esse lingure Atticae. Quin etiam pleonasmus pronominis placuisse alicubi Atticis videtur, et quidem in iis etiam locis ubi unicum ponitur, (q«a de re admoneo, propter illa cio, ap. Thuc., frequentissime illis utentem, (quod de aceusativo dico, idem et de ceteris casibus intelligendum fuerit,) siquidem alicubi in ead. re et σφα* αύτούς et σφάς simplieiter usurpari ab illo videmus veluti cum uno 111 loco scribit τά κατά σφάς uvrovs qua; attuli geminatiouis pronominum exempla;) nam άνείλοντο, ίη allero, τά κατά σφάς άνελόμενοι. Quin ut paulo ante, eum de pronomine os dissererem, etiam ap. Demosth. et Plat. σφάς i. q. σφάς αυτούς attuli locum istum Platonis, Καί ό 'Αδείμαντος, αρά interdum significare scimus. Apud eund. Tliuc. γε, ήδ' δί, ούδ' 'ίστε οτι κ. τ. λ., ubi os supervacaneum (hic eniin Scriptor prse ceteris participia more illo esse dixi, utpote praecedente nomine proprio, (quod Homerico geminat,) cura ήμάς αύτούς in reciprocatione babeamus, sed alibi etinm legaraus extra re- etiam de ή δέ dici potest, cuni seqnatur έφη,) sic de boc ejusd. Scriptoris loco, qui hunc paucis interje- ciprocationis usum, iliic quidem pleonasmura non Ctis pi iecedit, Άλλα περιμενονμεν, ήδ' δί ό Γλαύκων, agnoscemus, at hic conira : aut certe emphasin merito idem dicturus railii videor. Nam si quis objiciat, eum voluisse dicere non simpliciter Glauco, Nosipsos, aut Nosmetipsos dicis, emphasin quandam buic geminafioni subesse diceraus: ut Latine cum sed Ipse Glauco, articulum Ό hunc usuin pr<estare Β oratio liabet, quani minitne haberet, si simpliciternos potuisse respondeo. Observavi et daiivi αύτψ, nec diceretur. Idem vero et de ceteris pronominibus voii aecnsativi avras pleonasmum ap. Tbue., illius infer se copulatis seutiendum est. At pronomiua ov quidem dativi αΰτω, 4, (93.) ρ meae Ed. Τψ δέ et έθενοιπη Apoll. Rh. conjunxit, quae omnino eadem Ίπποκράτει υντι περϊ το Αήλιον, ώί αντω ήγγέλθη οτι sunt conjunxisse dicendus est, cum ου et εθεν dialecto duntaxat differant: et pefinde sit ac ύέμον cutn κ. τ. λ. Hujus autem accusativi αντάς, 7, (4.) ρ Καί πέμπει έί φυλακή ν αύτών ε'ίκοσι ναϋς, ais ε'ίρητο έμέθεν copularetur. περί τε Αοκρούς και 'Ρήγιον καϊ τήν προσβολήν τήι Ubi autem pronomini possessivo έμον addunt αντοϋ, Σικελίας ναυλοχείν αύτάς. Videor autem mibi et ap. vel dicunt ήμέτερον αύτών, aliaque hujusmodi, Xen. hujus pronominis talem pleonasmum observasse. quorum mentio facta fuit antea, genitivorum αύτοΰ Verum et aliud pleonasmi genus observavi et αϊτών*pleonasmus agnoscendus est : nisi forte ap. Aristoph. cum alibi, tum in isto Ίππ. loco, quod aliquem ornatuni addere orationi videntur, (803.) ό έέ δήμος Ύπο τοϋ πολέμου καϊ τής ομίχλης ά non omnino πλεονάζειν dicenda sunt. [176] D E IIS, Q U ^ IN ARTICULI USU ATTICA ESSE CENSENTUR. C Α Ρ υ Τ XI. QUOD dixi, de pvonomine agere ineipiens, Atticos iu έγώ et σύ particulae γε πρύσθεσιν familiarem ha~ bere, atque adeo Atticam esse, idem fortassis et de in istum versum qui extat initio Pluli, Μετέχειν ανάγκη τόν θεράποντα τών κακών. Ibi enim postquam dixit Atticos solere πλεονάζειν τά άρθρα, (ubi observandus arliculo dicere possim, nimirum, ubi eadem particula est obiter hujus verbi πλεονάζειν usus activa ei adjungitur, id ex Attici sermonis consuetudine signif. pro Supervacanea ponere,) addit, Sicut igitur fieri. Reperitur quidem certe liaec particula articulo in τά βέλτιστα supervacaneus Attice eratarticulus τα, juneta cnm ap. alios, tum ap. Aristoph. Ά. (123.) ita quoque bic -ών, et in sequentibus τό: veluti ubi έκκόψειέ γε Κόραζ πατάξας τόν γε σον τοϋ πρέσβεως, dicitur τό ποίον. Haec ille: ubi inter hujus pieonasmi ubi observa praecedere etiam particulam illam γε exempla, duo afferi, quas parum idonea mihi verbo subjunctam. Apud Eund. iu Ν. (121.) Ούκ videutur, ac priesertim primura, quod est genithi άρα, μά τήν Δήμητρα, τών γ' έμών έδει. Videndum τών praefixi nomini κακών. Nam et Scriptores eos, est tamen ubi particula γε omnino vacet, ubi eontra D quorutu sermo nibil cum Atfica lingua commune reddi possit Quideni certe : ut fortassis in illo babet, dicere μετέχειν τών κακών ηοη rainus qiiam priore loco, (si non praecederet γε,) τόν γε σον reddi κακών existimo, Exemplum auteni pleonasmi articuli posset Tuum quidem certe. lllis enim verbis, έκκόψειέ τά, quod ab eo aifertur, petitum est e tertio illius γε κ. τ. λ. respondetur ad baec, Καί νϋν Comoediae yersu, *Hv γάρ τά βέλτισθ' ό θεράπων λέξας άγοντες ήκομεν Ύευδαρτάβαν Τόν βασιλέως όφθαλμύν. τύχη, ubi dubitari itidem possit an τά more At- Interdura vero haec particula sic articulo jungitur, ut tico πλεονάζειν dicendum sit: vel potius πλεονάζειν cum eo cohaereat, atque adeo ax articulo pronomen sive Attico niore, sive alio: hic tamen polins quam fiat; sciraus enim ογε ριο ούτος (sieut et οέε) dici. ibi pleonasmum admiserim. At vero exemplum Sed bac de re non bic est dicendi locus. tertium, sc. articuli τό cum ποίον, unum ex iis est, Arliculus ap. Atticos Scriptt. siepenumero πλεονάζει, quas idonea voeari possunt. Verum, quod ad exem- et supervacaneus est : sic tamen ut ornatum pla attinet, curn Bud. multa ef ea quideni apta pro quendam addere videatur. Quod aulem mirum videri ferat, ex illo petenda censui. Sed ab eo certe discaneus, possit, cam interdum articulus illis sit supervasentio in eo, quod illurn Aristoph. Schol. sequens, in aliquando contra eoruni orationi deest: adeo illis verbis μετέχειν τών κακών, ipse quoque πλεονάζειν ut et πλεονασμοί et ελλείψεις anius ejusdemque partis τών dicit. Ejus rerba ha;c sunt: Aiticorum est orationis ap. Eosd. reperiantur. Sed de pleonasmis alioqui τά άρθρα πλεονάζειν, (ubi animadverte eum dicendum prius est. Solent Attici, inquit Schol. illa Scboliastie Aristopb. verba usurpare,) καϊ περισσά Aristoph., τα άρθρα πλεονάζειν. Hoc autem annotat τιθέναι, et versa vice κατ' έλλειψιν πολλάκις τών

30 1171 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT άρθρων λέγειν. Prius igitur τών περισσευόντων exem- Α sed majori parte temporis seriis vaco : articulo usurus pla citabo. Aristopli. Πλ. init. Μετέχει^ άνάγκη τόν θεράποντα τών κακών. Dem. πρ. Νικόστρ., Έλέγξαί sim, hoc modo, ουκ άεί παίζω, άλλά τόν πλείω χρόνον σπουδάζω : ut τόν πλείω χρόνον sit quod dicinius αυτόν τά ψευδή κεκλητευκότα, Falsam rennntiasse in La plupart du temps. At vero si dicere ve- jus vocationeiu : περί Στεφ., Ούκοϋν οτε άπεψηφίζεσθέ lim, Diutius haec tolerare nequeo, dicturus sim οΰ μου, τότε άπεψηφίζεσθε τά άριστά με πράττειν. δνναμαι άνέχεσθαι ταϋτα πλείω χρόνον, non τόν πλείω Theoplir. de palma arbore loquens, Έπι ζητεί δέ χρόνον. Itidemque si signifieare velim, Longius tempus μάλλον τό ναματιαίον νδωρ ή το έκ τον Διός. Aristot. est, non ό πλείων χρόνος, sed πλείων χρόνος dicen- Polit. 4. Φησι γάρ ό Σωκράτης έκ τεττάρων τών αναγκαιοτάτων dutn fuerit. Sic sequente particula i} nequaquam πόλιν συγκεΐσθαι. Plato de LL. 4. Παρά δέ μιαροϋ δώρα οντ' άνδρα άγαθόν ούτε θεόν έστϊ ποτε τόγε όρθυν δέχεσθαι : hic τό ορθόν dixit ut τά μάλιστα pro Maxime, el τό έξ άρχής. Paus. ΤΙννθανόμενος δέ οϊτινες ήσαν, ουδέν άλλο μαθείν ήδννάμην η Σικελούϊ τό έξ αρχής οντάς, Άκαρνανίαν μετυικήσαι. TLLUC. (3, 22.) Έλπιζα δέ ουδέ τήν έλαχίστην είχον ναϋς Πελοποννησίων είς Ίωνίαν παραβαλείν, Ne minimam quidem suspicionem babebant: 1, (j6.) Ήμίν δέ έκ τοϋ επιεικούς άδοξία τοπλέον ή 'έπαινος ουκ είκότως περιέστη. Ι1 Λ. (705.) τά έκαστα poetica iicentia diclum est, 'Ημείς μέν τά έκαστα διείπομεν. Et Od. Μ. (l6.) Β totidem verbis. Haec ille, qui hisexemplis alia subjungit pleonasnii articuli ante aliod nominum genus; sed ea missa faciens examinanda, quae allata sunt censeo. Libuit eiiiru ista ex eo descripta proferre, (cum alioqui etiam antea inter varia pleonasmorum genera artieulorum quoque pleonasmum commeniorans, plerisque horum exemplorum usus fuerim,) partiro ut meum de singulis judicium subjungerenj, partim etiam quae illis addenda essent, cognoscere lector posset. Primum igitur de articulo τών, qui substanlivo κακών praefixus est, dico quod et antea dixi. Quod avitem ad illum orationis περϊ Στεφ. locum attinet, Τότε άπεψηφίζεσθε τά άριστά με πράττειν, est certe iili Aristophanico similis, ιιι quo τά βέλτιστα legimus; sed ne lingua quidem communis fortasse articulum curn hujusmodi superlativis, vel potius cnt» nomuillis horum superlativorum, omiserit: quod alioqui anibiguitas aliqua subesse possit. [177] Exernpli gratia, iri illo Deni. loco, si quis pro τά άριστά με πράττειν dicat άριστά με πράττειν, quis c non άριστα adverbium potius quam nomeu esse censeat, praesertim cum verbum πράττειν hnjusmodi adverbiis jungi gaudeat? sed πράττει junetum cum άριστα adverbio, longe aliam (ut qtiivis nosse potesl) quam cutn nomine άριστα significationem liabel, Fateor alioqui linguiini cornniunem quibusdani superlativis articulum bujusinodi praefigere. At iu illo Dem. loco, ubi τά ψευδή κεκλητευκότα dicit, niagis idoueum foitasse pleonasmi exemplum liabemus. Neqne eiiim dubium est quin is, qui comnuini lingua uti voluisset, dicturus fuerit ψευδή κεκλητευκότα absqne arlicuio. Plat. autem locus iniruin quendam arliculi liabet pleonasmum, et quidem falem ut vix alium ei oinnino himilem reperiri posse existiniem, atque adeo an ita Plato scriptuni euni reliquerit subdubitem» Sed enim miror vicissim, quo respiciens Bud. taletn esse dixeritarticuli τό pleouasninni in ilio Plat. loco, qualis est iu τά μάλιστα et τόέξ άρχής: cuni enim ορθόν sit nomen, at μάλιστα sit adverbium, itidemque έξ αρχής adverbialiter di- D catur, (conjunctini sc. scribcndo,) quid commune plconasnius unus cum altero babere potest? Et de illis quidetii exemplis bactenus. Libet auteni illis, nec non iis quas et ipse attuli antea, (cum inter varia pleonasmorum genera arliculi quoque pleonasmum recensereni,) pauca qua;dani addere, quas alium pleonasini usum, ut ila dicara, quani in illis babent. Ac primum lectorem rnoneo, quasdani esse adjectiva, quibus invenitur piieiixus itidem hic πλεονάζων articulus, cum tamen in lingua comniuni eo prsefixo signiflcatio immulelur. Exemplum habemus ap. Aristoph. B. (16'0.) 'Ατάρ οΰ καθέξω ταντα τόν πλείω χρόνον: hic enim τόν πλείω χρόνον dietuin esse conslat pro πλείω χρόνον: cum lamen τόν πλείω χρόνον aliud sit quarn πλείω χρόνον. Nam ό πλείων χρόνος est Major pars temporis, at πλείων χρόνος, Plus tetnporis, Longius tempus: adeo ut si dicere velitn, Non semper hido, Gloes. articulo uteris ; dices enim, πλείονα χρόνον καθενδει ή αγρυπνεί, non τον πλείονα : at Soph. tamen ausus est τους πλείονας dicere sequente bac particula ή, Antlg. (313.) Έκ τών γάρ αισχρών λημμάτων τονς πλείοναϊ Άτωμένονί ίδοις άν τ) σεσωσμένους. Neque tamen aliis etiam quibuslibet locis, ubi articulus discriminis indicandi causa ponitur, talem pleonasmum usurpari posse existimo. Exempli gratia, llt dicitur τήν ήσνχίαν άγειν pro ήσυχίαν άγειν, Lucian. 111 Charonte (. 3.) Έγώ δέ τήν ήσυχίαν άγειν παρακελενσομαι, noil itidem τήν έορτί/ν άγειν pro έορτήν άγειν dici posse cetiseo. Est etiam alius quidani articuli pleonasmus, cum sc. geminatur, Tbuc. 8, (16.) p Καί μετωρισθεις έν τω πελάγει, ώς έώρα τάς ναϋς πολλάς τάς άπό τής Χίου, φυγήν έποιείτο έπί τής Σάμου. Hic enim vacare videlur τάς priore loco ; atque, ut non vacaret, fuisse dicendum ώς έώρα τάς πολλάς νανς. Sed exempla manifestiora et certiora hujus geaiinationi» pleonasnium liabentis ex Eod. afteram. Legimus enim ap. illum, 8, (77 ) p 287. Οί δέ άπό τών τετρακοσίων πεμφθέντες ές τήν Σάμον οί δέκα πρεσβενται, ώς ταντα έν τί} Δ/y λ ω έτι όντες ρσθάνοντο, ήσύχαζον. ln eadem illa pag. habemus, Καί αί μέν Δήλου λαβόμεναι αί πλείους μετά Κλεάρχου, καί ύστερον πάλιν έλθοϋσαι ές Μίλητον. Hic enim non video quid aliud dici possit quam αί μέν Δήλου λαβόμεναι αί πλείους, i. valere q. αί μέν πλείους Δήλου λαβόμεναι: itidemque in illo praecedente loco, Οί δέ πεμφθέντες ές τήν Σάμον οί δέκα πρεσβενται, non alilld essequaid οί δέ πεμφθέντες ές τήν Σάμον δέκα πρεσβενται. Quibus Thuc. locis, ac praesertim priori, similis est hic Pausaniae, (non cnim alius 111 prsesentia occurrit,) in Messeniacis, Οί δέ όποτε αίσθοιντο οί τραυματίαι τήν ίσχνν σφάς υπολείπουσαν, διεκελεΰοντο τοίς δρώσι μή χείρονας ή αυτοί γίγνεσθαι. Itidem enim liic, οί δέ οπότε αίσθοιντο οί τραυματίαι, perinde est ac si diceretur οί δέ τραυματίαι όποτε αίσθοιντο. Animadverto quidem posse alicubi dici articulum οί posteriore loco habere quendara vocabuli Inquarn usum, aut ctiara Nimirum, s. Videlicet: ut iu priore exemplo e Tbuc. sumto, Οί δέ πεμφθέντες ές τήν Σάμον οί δέκα πρεσβενται, Qui autem Samum missi tuerant, illi, inquam, decem legati ; vel, Illi nimirum decem legati. In posteriore autem, αί μέν Δήλου λαβόμεναι αί πλείουί, perinde esse ac si diceretur, Et qui 7 dem major earum pars. Sed etiamsi articulo banc signif. demus, nibilo certe minus pleonasmus liic eiit, quoniam talis ejus repetitio nihil oralioni ad- dit. Est alioqui et quaedam articuli gcniinatio passiin usitata, ea sc. qua dicitur ό βασιλεύς ό δίκαιος, pro ό δίκαιος βασιλεύς : itidemque ή γυνή ή καλή, pro ή καλή γυνή. S«d his in 11. ve) non est vel potius non sentilur pleonasmus, [178] qu<id lalis geniinatio prwcedente adjectivum substantivo passim llsitata t.it. At si quis ό δίκαιος ό βασιλεύς, vel ή καλή ή γυνή dixerit, pleonasmus certe erit, sed βαρβαρίζων: neque enitu ullum Graecorutn Scriptorum (eoruin quidem certe quos ituitari debeuius) ita unqiiam esse locutum existimo : at quosdam liujus saeculi humines Graece (si diis placet) scribentes, cum alia multa circa articuli usum, tum hoc peccasse scio. Alicubi etiani invenitur articulus praepositivus πλεονάζων, praecedente postpositivo : ut in isto Sopl). loco, Anlig. (404.) p Ταΰτην γ είδον [Br. ίδών] θάπτονσαν όν σύ τόν νεκρόν Άπείπας. Dictuin enim esl, όν σύ τόν νεκρόν άπείπας, pro όν σύ νεκρόν άπείπας. Si tamen bunc atliculorum ordinem mutare veliinus in eura, quem sitnplex et 8 G

31 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' vuluo rpcppta otationis struotura poslulal, ufrique Α Ennd. non uuo in loco leaimus τά τοϋ πολέμου pro lochm esse direinu»: 11I sc. ον σύ τόν νεκρόν άπείπαε ό πό\εμυς : ul 5, (86.) ρ ubi ο! τών Μ),λ ( ' ων dictuin sit pro ταν νεκρόν ω σύ άπείπας. Sed vide ζύνεδροι Alheniensibus respondi-ih, Ή μέν έπι ( ί Κ, α et qu«supra, sc. ρ 83., de islo arliculi usu disserui. τού διδάσκειν καθ' ήσυχίαν αλλήλους, ού φέγετα Ι ^ δέ τοΰ πολέμου, παρόντα ήδη και ού μέλλοντα, διαφέροιπι αύτον φαίνεται: perindeac»i dixissfiil.o δέπόλε Est prieterea certus quidam articuli το pleona-i snius ante iiitiidli» 11111, sed priefixas liab. nteni vocuμος, παρών ήδη καϊ ού μέλλων, διαφέρων αύτυύ φαίνεται. Jas μι) οϋ. Xen. Σ. (3, 3.)'Αλλ' ovbeii σοι, έφη, αντιλέγει τό μή ού λέζην δ,τι έκαστοι ηγείται πλείστου Equidein el ip^e Sibol nliler intelligefe νίdftur ; qnippe qni «-xpi.liat, "Ηδη δέ πολεμούν^ Άξων έπίστασθαι. Apud Eund. πιιη pnwvrili tempnris iufinilivo, Κ. Π. 7, (3, -7 ) To7s μέν θεοίs ήιιίν, υύκέτι ευγνωμονείτε, υύδέ όμοια οίς λέγετε ποιείτε. [ 79] Aller auiein locus (eorum quideni quos jn ούδέν ar έχοι μεν μέμφ-ισβαι τό μι) ούχ) μέχρι τούδε πάντα δσα εύχόμεθα κιιταπεπραχέναι. Sic ap. Ari- Stopll. τό μή ονκ έλθείν pro μή ούκ έλθείν legitur. Videndu'» e>t aulein sin «ie isto eli*m»>jus lneo idem ferri judicinm po.ssil.opi. (36.) Αύτήν μέν ού μισούν/ έκείνην την πόλιν, Το μή ού μεγάλην είναι φύσει κεύδιιίμονα. Apud Tliuc. quidem litinc arlienlunt τό ilidem vacare eurn intiii. cmseo praefixis iivl. prirtieulis, inil. 3 Κηί τόν πλείστον όμιλον των φίλων είμγον τό μή προεξιύντας τών οπλών, τα εγγύς τής πόλεως κακονργείν. Οιιιηίηο enii» a Schol. Iiic Β disscntro, dft-sse praep. δια dicenti, qnasi το μή ού pro διά τό μή ού riiclum sit. Cutu aiiiem ab illo disseulio, siinul et Corintlio refragor, ntp«>te qni Arliculo VIII. in exemplmn tdlipsews pra>posili<>nis διά, h. I. altulerit. Sed tiiliil nnnus ralioni c<>n>entanen n esse quain velle pra-pnsitiuni διά locuni hic dare, cum abunde docnisse niihi videar in iis quae in illnni A'ticulum annotavi, t>o le remittani: qiiendarn Aristidis Ιοι ιιηι ind«? dt-proniliini huc transferre coutentus, in qm> iden» prrecedenie siniili verbo pleonasmus habetur: adeo ut etiain iinir»ri Tliuc. volui>.ie videatur ; sictil enim ille εΐργειν τό μή, ila bic διείργειν τό μή dixit, scribens, Οΰτε θάλαττα ίιιείργει τό μή εΐναι πολίτην. Habes jarn exeinpla pleoiiasmi articuli το ante iiitinitivui», et quidrm ftiluri. praeleriti, praesentis lemporis; sed inlerjectis voculis μη oh: at exernpla ejusdem ple<>nastni ourn infiii. prvtiixas habeute liasce particulas, quaerend.i tilii relinquo. Possuni (mro quideni judicio) pleonasmis illuin C articuli u^nni aiinnrn<-rare, quo τό τής δαπάνης pr<> ή δαπάνη, et ro τής οργής pro!/ οργή, nec τό τών ονύχων ρ ΙΌ οί όνυχες : et in plur. τά τού πολέμου pro ό πόλεμος, τά τής ομολογίας pr<» ή ομολογία, aiiaque ilidein multa dicuntur. llla quidein verba τό τών ονύχων pro οί 'όνυχες, ex Aristol. babeo, srribente, de Part. Anirn. 4, 10. Ευ δέ καϊ τό τών ονύχων μεμηχάνηται, sc. ή φύσις: lieqne enim aliud lus verbis τό τών ονύχων quam τυύς όνυχας declarat. At vero duo illa exenipla το τής δαπάνης, τό τής οργής, e Plui. sumia sunl, Scriplore ιιοη qiiideni Atlku, sed in muliis Atticos iinitanle, 111 alibi quoque leslains tum : ideoque ruin inihi ex ipsis Allicis exempla desiint, aut ct-rte ad mnnuni ηοιι suni, quse e lonte haurire n»n possum, ex illius aliorutnque bujusmoiti Auclortini scrrptis, tanquam rivis inde tteduciis, hnurire dubito. Ul igitur talein articuli singnlaris usiini Plularfliiauclorilaie confirniem, (donec p'uralis exempla e Tbuc. profvrain,) leginins ap. euni in Apoplitli. opere, p mras Ed. (=6", 728.) ubi D quie sunt Epainin»nd% recensenlur, Θαυμασάντων δέ τών συναρχόντων, ου τό τής δαπάνης έφη λυπεί ν αύτόν, άλλ' εΐ τοσούτον έλαιον έντός παραδέδεκται τοΰ σώματος. Ut auleni τυ τής δαπάνης nibil aliud declarare quaro τήν δαπάνην facilius cognoscere poseis, en tibi quae praecedunt, Τοϋ δέ μαγείρου τοίς συνάρχουσιν ήμερων τίνων δαπάνην άπολογιζομένου, προς μόνον Αγανάκτησε τό πλίνθος τοΰ ελαίου. Alter ejus locus in Brnli Vi»a exlat, (21.) "Οταν παρα- KpitSri καϊ παραιΰίτό τής οργής, ltidem enim hic quid aliud τό τής οργής quam οργή esse possit 1 Exempla autem pluratis τά eod. usurpati modo ap. Tliuc. extant, uti supra dixi. Leginius enirn ap. eum 4, (54.) p Αιό και θάσσον και έπιτηδειότερον τό,τε παραντίκα και το έπειτα τά της ομολογίας έπράχθη αντοίς: perinde ac si dixisset ή ομολογία, quam mox appellat ξύμβασιν: sicut in praecedeutibus usus erat v«bo ξυνέβησαν, liae ipsa de re loquens. Apud prouitu babco, nain alioqui ita locutuni rt alibi t>sse inemiiii,) cxtat 6, (6.) p. ipy. Κηί τά τοΰ πολέμου 5μ α πρός τους Σελινονντίονς έν ότψ έστιν εϊσομένους, Neque tanien ubrciinque τά τοΰ πολέμου vel τά τώνπολέμων <)icii hic Scripior, exposilioiifm illam islis verbis liibueiidam essi* dixerim; liapc enim verba τά τοϋ πολέμου signiticare possunt Res bdlicas, s. Apparalum bellii uin; aut Belli statum ; aut rtiani Beili COnditioneni : ut 2, (1 1,)"Αδηλη γίιρ τά τών πολέμων, aptius reddituin iii videlur, lik-eria esl b< llorum cnndilio s. tbrituia; vel, liucrti sunt bellorum fventus: quam Interla sniit bella. Qiiin etiain fitri polfsl ut alicubi τά τοΰ πολέμου mldere oporti at Quod ad bflluin alimct. Vfriim libet illis exemplis unum aclder», ex eod. Scriplore sumiuin : et quod ejusmodi est ut niagis appoiituin (tesiderari ιιοη possit. Pericles igi η! 2, (oo.) iia snain cont ionem orditur, K«i προαδεχομένω μοι τά τής οργής νμών ές pt γεγένηται. Hic certe τά τής οργής dictum esse pro ή όργή, iieiiin ιιοη videal: et artitulnm pluralfin ηοιι aliuni u.ium liab' j re quam Ningularcm ap. Plut.: utpote dicciileni (>it ut paulo anle vidiraus) τό Τής οργής itidem pro ή οργή. Oteruin quamvij bis loqcenili «eneribus periphrasticis τό τής οργής et τά τής οργής, et siinilibus, plennasnuim articuji subfsse diiam, ιιοη taiiifn, ul in iis exemplis <juibtis priiiins Ιοι-us datus fiiit, posse alisque ulla tnutaiione aiiferri ariicnluni piitandun» cst. Ubi enirn τήν ήπνχίαν άγειν st ripluni est, llidemque nbi dicit Tl. uc. ΓΙολλ)))/ τήν αίτίαν εϊχον, possis, aufereiuto ar* tii uluin, iiilii;qne tanicn in celeris verbis iiniuutanda, euinl. illorum sensnin babere; ai ubi dicilur τοr^t οργής vel τά τής οργής, articulus τό vel τά exinii ιιοη potesi, quiu gen. iiominis el panler gen. artitidi in noiiiinativiis miitenlur. Sed litec aptrtiora sunt quam ut de illis lei lorem nioneri oporleat. luveiuo porro et alium liiijus articuli τά pleona» sniuni ap. eund. Scripiorem, ant sallein τά ila usur patum, ut oralio ilto i-arere posst- vidcatur. Scribit enim (88.) p Ot δ' 'Αθηναίοι έν rrj Nn j> έοτρα τοπεδευμένοι, τά προς τούς Σικελούς έπρασσον, ΰποιι αντοίς ώς πλείστοι πρυσχωρήσωνται. Sl eilllll arllculuin τά luiic oraiioni excincris, eunilem (nieoquidem judicio) sensnm alisque illo liabebis, qutm tuin illo habebas, cuni Tbuc. alibi dicat πράσαειν νρύς τινα, ηοη praeftxo praeposiiioni illoarliculo, nec ηοιι πράοσειν όπως vei ότιρ τρόπιρ: atque adeo alicubi cum illa praep. προς, st-quente itideiu δπως. Est el aliud lnquendi tjenus, quod ilidem arliculi pleonasmuiii, sed siniul eliam praeposilioms έν, habere videtur. Ne tanien pleonasnuim lalius quam par sil exlendere»ide<ir, in seqnenlibus potins de illo genere loquendi disserain, ubi aliquos articuli u*us, qui Alticis peculiares esse viilfntur, coinniemnrabo. Α plemiasmo aulem ad elbpsin (ul par est) orationein transferens, exeiuplis e Bud. sunilis contentusero: quod facile euilibet futuruni sit, consideraiis locis qui ab t>o in exeinpluin «ifferuntur. alio» illis similes e Scriptoiibus Allicis exeerpere. Knrsu» Atiicoruin t-st, inquit ille, articiilum suppriniere. Theopbr. 5. Τά δέ άλλα τέμνεται, ότέ μέν, μετά πυροτομίαν, ότέ δέ μετά τρυγητόν και άρκτονρον. Arl- Stot. Η. Α. 6. Λαγνίστατον δέ και τών θηλειών καί τών αρρένων ίππος μέτ' άνθρωπον έστϊ: Probl. secl. 33. Αιά τί λύγγα παύει πταρμύς ; Quod eliain tit ante parlicipiuill, Διά τί ήττον μεθύσκυνται ταίς ρεγάλαιι κωθωι'ΐίόμενοι; ubi οΐ deest. Et secl. 10. Διά τί γίνεται έλάττων μέν ή φωνή εξαιρουμένων, όμοια δέτότ /

32 1175 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATX 1176 vapowijpn ; Plalo, Ππρηυθπ δέ κη\ αντός λεγομένου. (V 10.) Πολλή γάρ έστι τής!>δον άοινος : Aristot. deccelo Xen. (<T'» 8, 3.) Κιιί γάρ χήρος έξ Αιθρώπων συγκείμενος 2. Τήν πλείστην τής περί φύσεως 'ιστορίας. Sed cum έστι : 'Ελλ. 6, (1,4.) Σχεδόν πάντες (ι! ταύτρ ή ώμη αυτής (ticaiur Cruda ejn» pars, Ea pars qua; &κοντιστηί είσιν ώστε καϊ πελταστικφ εικός ύπερέχειν crmia est, itidfniqne in ceteris locis lioc subsl. interpretationi τήν ήμετέρ ι ν δύιι,μιν. Plato Phadone (37 ) 'fli adbibeiiduni bit, non virleo ( iiidnam μέντοι ονκ ίσχυιχ'ιτερον και πολνχροιιώτερον ή φυχι) obsiaie possit <)tiort inus ilidcm subst. μερ'ις snbaudiendnni σώματος, ον συγχωρώ τή Σιμμίαυ άντιλήψει : Ερίιιο- relinqui dicainr, sicut μέρος sa>pe subaudiri TOlde, Τή δε τών ρηηέντων μέγιστοι τήν, οτι πρεσβύτεροι supra docui. Sed enini el ubi n<»i ptwhxus est είη φυχή σώματος απασα παντός liie aildl non arhtuitis, tale genus loqufiuli inveniri fatenr, ul ap. debuit. Altbi statini addi potnit, nec taiiien additus Plut. ΓΙολλ/;ν τής Σικελίας έπέδμαμεν. Et iiic quidem t-st, Πηΐ'τπχη τε άρχον άρχομέιου πρεσβύτεραν, καί oniishin» esse arlicnlum.«u^pit ari quispian» posset: &γον άγομέ ιυυ πάντη, pro τό άρχο ν τιιϋ Αρχόμενον, et al non ilideni, ubi dicitur ab Arriano οσην τής χώρας: τό άγον τοϋ Αγομένου. AffVrt et niia exempla, quas 5, (21, 7.)"Οσην δέ τής χώρας έπήλθε, φνλακάς ύπέλιπεν tibi ap. eiim videnda reliiiqu». Se 1 ebt de quo liic έν τοϊς έπικαιροτάτοις χωρίοis. Quo Aristot. lectotvni monere, operae preliurn rxistirnoi iiiiiiirinu quoque niodo dixit όση τής άναθυμιάσεως. plcrisque lovis articulnm non ab ip»is aiktonhiis, Aiqiie ut sub atlifiil» in praetcdfiiiilnis lotis subauttiiur aiiqtiod noinen, ita swb articulo το interdum setl a librariis polius esse praeterniissuni. Nrqne hoc ul vi risiinilf duntaxat dico, sed ul ri-ni qnarn subaudicnduim rtli. qui infinitivnm scitndum esl, ut veraui coinpereriin, conferens Edd. ly pograpbicas Tluic. 8, (4 i.) p Εϋβΰί άφείς τό ές τήν Χίον, FIIUI >FTUS'Ϊ» Codd., affirmo. HOC anlini CIIIII έπλει ές τήν Καύννν Hic eninj τό ές τήν Χίον dictum i(a sil, nimiis cerla ellipsews quam pieonasini exenipja Β esse pro τό ές τι/ν Χ ίο ν πλεϊν, manire^tum est, cum esae possiml. seqtiaiur έπλει, quod subauditiimiem illarn velut ante Jain vfio ut articulum oniillunt nnnnunquam «iculos nobis ponit. Solt-re tamen ct alio niodo infinitivos Scripit. Alliti, ita noineii ipsuni inteirium, ntin articulum siiiliaudiendos relinqui, (i. e. } luiii ulendo lior. : «onien inquam, quod articulo juiigpjidiim articuuv τό.) si-itndui» est. Verum «t in prasenlia erat : adeo ut.irtiiiilus ιιυη suo tanniin, sed nonnirts dt tlla lantuni subanditione infiniiivi loqnar, quae inveniiur quoqiit* fiuigatur ofticio. Insigno auteni liujus usus j>o»t arlicuium το, ccte tibi el aliuni fjusd. exeniplurn liabemus ibi praeseriiin, ubi aiticnliini S< ripmris locim», in quo iiideni infiniti.vi fllipsin esse jurijuiaiiilo adliibent, μά τόν dicrntessine Hiijeclione. putn, s«d quod non itidein e *erbo seqm nte peti ArMopli. B. (1375-) Μά τόν, έγώ μέν ούδ' άν, ε'ι τις possll ; 7, (75.) p Κ«ί μήν ή άλλη αίκία καί "EXeye μα ι τών έπι τυχόντων, ΐ,πειθόμην. Cetenim ισομοιρία τών κακό/ν, έχουσά τινα όμως τό μετά πολλών ηοη mintis ab Auicis pnifei lmr esse creimderim emn κούφισιΐ', ούδ' ώί ρ^δία έν τφ παρόντι έδιιζάϋετο. HlC articitll UMlin, [180] quo τήν αγουσαν vtd τήν φέρουσuv dici viiienius, sulivuniiendo vfrov: itiden qne, τρέχειν entni ηοιι duhiuni est qiiiii Tlrnc. rie con^olalione e p.iribiis alinrum misrriis loqui volnerit, quai» Cic. τον περ) φυχής vel υπέρ ψυχής, subatidcildo δρόμον levein esse ilu il : et alibi, miberani quidenj, Sed lanit-n Vel kii δυιον. Iiec IJOti κρινομένη τήν έπι θανάτω, snbaudieinlo nece>sariani. Scd quaimis linjns loti Sfiilenlia δίκην. Facilis auteni rsl hac subauditio in BtanilVsla sit, neqna< uaiii nl iri pracedinte, verbuni, iis praeserinn locis, ubi nomen artictilo jungeiidiim Slgnificalione ciinvverbo eonvt-nit, nt t-iuii dico μάχεσθαι quod subnudiri ri«-b«t, in pr< niln hhbfinus ; cum eiiini diterft, Άφείς τό ές τήν Χ/ο., έπλει ές τήν Καϋ- τήν περί φυχής, subaudii-lis μάχην. Clii saue ναν, verbum έπλει nnbis intinilivuni πλείν, quein cum eimde e?t illud τρέχει ν τόν περϊ ψυχής, cuni subaudialur C ro juiig»'renius, suggtrebal; al liic itihil lale dici δρόμον, nec aliud sil τμέχειν quarn δρημεΐν. pote&l, ισομοιρία τών κακών, έχουσά πια όμως τό μετϊι Ali»d veio est ellipsfws gt-mis, t uni diiiuit m τήν πολλών κυύψισιν: nilnl enini sequitur, unde apium εανταϋ, pro είς τήν έαυτοΰ πατμίδα, vel γήν, vel χώραν, verbun» accipere possimus. V»-riini quod in sequenmernorala, cum denique et alia ellipticeilicnnt, a nit» ι > ηιtibns non invt nitur, videndum an non in pra?ceden- ubi de nomimiin ellipsi dissenii. Qnibus tibus inveniri possit. Cnm igitur praetedal nomen addi potest h. I. Tliuc. 6, (60.) p Αυτός τε καθ' κακών, dico ex eo elici posse jnfin. κακοϋσθαι, qui εαντιιϋ καί κατ άλλων μηνύει τό τών Έρμών. Longe enim aliler hic dicilnr τό τών Έρμών, qiiani ab Ari- Stot. siipra τό τών ονύχων, cum τό τών ονύχων μεμηχάνηται ηοη alilld sonet quam τους όνυχα! μεμηχάνητιη'.»1 vero τό τών 'Ε,ρμών nequaqnam resolvere itidem ίη accus. τούς'ερμας possis. Est enim τό τών Έρμών, quod alibi τά περί τούς Έρμάς δρασθέντα, et ή τών 'ϊρμών περικοπή dicit. Sed ιιι ΙιιιμίΜηοιΙί locis diffit ilf nonnunquam esl snbstaniivnm ii), qtuxl subaudieiidum relinquitur invenire, «'tiamsi alioqui qna de reagatur et qua; nn ns scriploris iuerit, perspiciatur. Atque adeo de illo ipso ThUc. loi o id ilicere posshiiuis ; quamvis enim τό τών Έρμών esse si iamus, quod alibi difit τά περί τους 'Epjuas δρασθέντα, sc. τήν τών Έρμων περικοήήν, ut Idem alibi vocal : tamen ubi dicit τό τών'ερμών, nemo < st qui in inveniendo snl)stantivo non haereat; nam subaudire πράγμα vel έργον, (quae nomina prima fronie cuipiam occurrere possinl,) nullo modo mihi placet: et cum subaudit-ndo alteruni horum, genitivus Έρμών resoltendus sit in hasc verba περί τονς'ερμάς, nialim τόλμημα aut άσέβημα, ut ipse auctor inter άσεβήματα hoc nunierat, snbaudire: ut το τών Έρμών dictum sit pro τό περι τούς Έρμάς τόλμημα S. Ασέβημα. Qllid si vero ne ipsi quiden) Auetores, duin taliascriberent, quicquam de substantivo, quod subaudiendum esset, consiiiutum apud se habebant? Alicubi autem addilur arliculo adjectivum femininutn sequente genitivo feminini itidem generis, ubi etiam subaudiendum aliquid cum arliculo relinqui videtur. Bud. tamen nullam subaudilionis mentionem facit, cum e Xen. CEc. affert, (16, 14.) Ύήν δέ γήν στρέφει ν, ώς ή ώμή αύτήι όπτγτο : Κ. Π. 6, (2, ciiiii articulo τό exlrinsecus assumatur. Nt-que tan)t*n lioc ila dici a me putandum esl, qnasi semper e prafcedeiitibus aut sequeiitibus *erbnni, quod subaudiri ilebel, petere neces»e sit, (quipne cuni non scniper inde petipossii,) sed ut ostendani ibi priinnm quwreiiituni esse, qmnl tnulto tulius et certius inde aecipialnr. Cuni anteni niliil se ibi offert, quid maxune loco et rei de qua agilur conveniat, videndnra «*st. Verbi gratia, si gen. κακών ιιυη mibi visus fiiissh ilitinilivtmi κακοϋσθαι sugatrere, subaiidiissem ποθείν. [181] Jam vero si quis nie rogct cur inftnitivuin potius quam aliqnod verbale lnc snbaudiain, respondebo, posse fcrtassis aliqueni inveniri ejus- D modi lociun, rui subaiidiiio nominis verbalis non niinus quain inbnitivi couvenire posmi : quamvis alioqni intinitivi subaudiiionem postulare polius Gr. lmgtise consuetudo videatur. Ιιι lioc quidrni certc loeo si noinen verbale siibaudiendiini forct, id c^el κάκωμα : scd κάκωμα Αντί τής κακώσεως vidtlldilk' an Tliutydideum sit. Dum antein iitec scriberem, venit iu inenteni alius quidam hujus pronominis τό usus, qui au ellipsin an conlra pieokasmuni habcat, dubilari fortasse possit. Sed cum ejus exempla non aliunde milii niemoria nunc suggerat qnani e Luca Evangelisla, ea profme non dubilabo; pra?srrtim cuin noiinulla in suo sermone habeant Evangflistae, quse cun> a sermonis Gr. consneludirte abhorrere videantur, debent conlra illis cum optimis quibusque Scriptoribus communia existimari: quo e numero es»e pleonasroum particnlx ότι antea docui. Leginius igilui Luc. 22, 2. Καί εζήτουν οί Αρχιερείς καί οί γραμμα- Teit το πώς άνέλωσιν αυτόν : 22, 4. Και άπελθών συν*-

33 1253 HENR. STEPH. APPENDIX 1254 ' λάλησε τοίς άρχιερενσι και τοις στρατηγοίς το πώς αυτόν παραδψ αΐτοίς: 1, (62.) 'Ενένευον δέ τω ιτατμϊ αύτοϋ τό τί άν θέλοι καλεΐσθαι αύτόν. His enim in locis aut cum τό aliquid subaudiri, ut sit ellipsis; aut cerfe ipsum πλεονάζειν dicendum est. Sed rationi magis est consentaneum, ut pleonasmum hic constituamus, et το ηοη minus vacare qnam in locis ante ailatis (praefixum particulis μή ού, sequente iniinitivo,) dicamns : neque alium in το τί quam in το πώς pleonasmum esse velimus. Scio enim alioqui τα τί ad illum Atticum particulae τί usum posse referri, quo ei articuluai τό supervacaneum praefignnt. Veruin aliud postea genus pleonasmi in τό πώί constituendum esset. Idemque forlassis et de isto Pauli loco dieendum fuerit, ad Rom. 8, (26.) Τό γάρ τί προσευξώμεθα καθ' ό δεί, ούκ ο'ίδαμεν. At vero de articulo τό qui legitur Marc. 9, (23.) Είπεν αύτψ τό, εί δύνασαι πιστεΰσαι, πάντα δυνατά τψ πιστεύοντι, alind dicendum esse videtur : ideoque alii hujus Capitis loco eum reservabo. Ut autetn ab accus. illo τό, quem e Thuc. attuli, veniam ad gen. τον, sciendum est, quemadmodum cum τό infinitivuin subaudiri dixi, ita nonnunquam gen. τον infinitivo elliptice jungi, quod nimirum ante genitivum τοϋ vel ένεκα vel aliqnid ejusniodi subaudire oporleat. Atque ut ex illis ipsis scriptis, unde modo exempla protuli, nunc quoque proferam, legitlir ap. Maltb. 2, (13.) Μέλλει γάρ Ήρώδηί ζητείν τό παιδίον, τοϋ άπολέσαι αυτό : 3, (13.) Τότε παραγίνεται ό Ίησονς άπό τής Γαλιλαίαϊ έπί τόν Ίορδάνην προς τόν Ίωάννην, τον βαπτισθήναι νπ' αντοϋ : ubi nemo ηοη videt τοϋ pro ένεκα τοϋ dictum esse. Interdnm vero τοϋ μή in iisdein Evangelicis scriptis cum eadem subauditiune dieitur. Quod si quis hunc usum articuli τοϋ suspectum habet, tanquam vetustis Scriptoribus ignotum, legat quae de illo p disserui. Quin etiani illis exernpla haec addat : e Tliuc. 1. Τοϋ μή τινα ζητήσαι ποτέ: 8, (14.) Τοϋ μή έξάγγελτοι γενέσθαι : 2, (22.) Τοϋ μή οργή τι μάλλον ή γνώμη ζυνελθόντας εξαμαρτείν. Sed in quodam Pauli loco invenio τοϋ μή ldem valens ac ώστε μή, meo quidem judicio: ad Rom. 7, (3.)"Aρα ούν ζώντος τον άνδρός μοιχαλίς χρηματίσει, έάν γένηται άνδρί έτέρψ' έάν δέ άποθάνη ό άνήρ, έλενθέρα έστιν άπό τοϋ νόμον' τοϋ μή είναι αυτήν μοιχαλίδα, γενομένην άνδρί έτέρψ : Ita ut ηοη sit, vel, Adeo ut ηοη sit. Venio ad illuni articuli τό usum, cujus mentionem in praecedentibns feci, pag. sc cum dicerem esse et qnoddam loquendi genns,-quod articuli pieonasmmn ifideni (sed cnm pleonasino precpositionis ev) babere videretur. Le[>inius igilur ap. Thuc. 7, (Ζ 1 -) p nit-ae Ed. "Αλλοι δέ καί πρός άντίπαλόν τι τής ναυμαχίας άττιδοντες, διά τό άκρίτως ξννεχές τής άμίλλης, καί rois σώμασιν αϋτοίς ίσα τή δόξη περιδεώς ξυναπονεΰοντες, έν τοις χαλεπώτατα διήγον. Quid de his verbis έν τοίς χαλεπώτατα dicenius? Nemo quidem έν τοίς χαλεπώτατα poni pro χαλεπώτατα negarit, ut opinor ; sed rationem structurae horuni verborum reddere, boc opus, bic labor cst, mibi quidem certe. Nam scio quidein έν τοίς μάλιστα etiam dici; sed cum alia natura sit adverbii μάλιστα quam illius χαλεπώτατα, aliud etiam de nno loqnendi genere qnain de allero judicandum videtur. Ut autem melius id perspici possit, illius quoqne posterioris, Ιν τοίς μάλιστα, exenipla proferenda sunt. Primuni eoruni ex hoc ipso Scriptore petam, (8, 90.) p. 2Q1. Άνήρ έν τοίς μάλιστα καϊ έκ πλείστου ενάντιος τψ δήμω. Plato Epist. 10. Άκοΰω Αιώνος έν τοίς μάλιστα έταίρον ε'ιν αί σε. [182] Plut. Synip. 4, (5. ρ. 664.) Τιμφν έν τοίς μάλιστα τόν χερσαίον έχίνον. Tale esse hoc loquendi gfnus έν τοις μάλιστα dico, quale ap. Latinos Ut qui maxime, vel Quam qui maxime. Veluti cura Cic. dicit, ad Fam. 5. scribens Metello, Tani enim sum amicus reipublicae quaui qui maxime. Siquidem non apiius posse reddi puto haec Latina verba quam istis Graecis, φίλος είμϊ έν τοίς μάλιστα. Miror itaque quid venerif 111 mentem Scholiastaa Thuc. ut έν τοίς μάλιστα exponeret έν τοίς ίσχυροτάτοις, in illo qnem atluli loco. Nec so- Iuuiab eo banc exposilionein, sed et a quolibet alio Α hoc genus loquendi Iiabente alienam prorsus esse banc illius Schol. expositionem arbitror. Ceterum. cilin dicendo έν τοις μάλιστα, subaudiri aliquid mani* festum sit, commode participium ούσι subauditum iri puto, una cum dativo plnrali suroto e pra"cedeiitibus. Exempli gratia, Φίλο$ είμί έν TO7S μάλιστα: adde extrinsecus, ούσι ψίλοις. Sic εχθρός είμι έν τοίς μάλιστα : addo, ούσιν έχθροίς. Nunc autem videndum est an de altero illo genere loquendi έν τοίς χ α > λεπώτατα dici a nobis itidem possit. Equidem si talern subauditionem locuni habere et ibi velimus, cum έν τοίς χαλεπώτατα διήγον, extrinsecus assumere oportebit διάγουσι: hoc modo, Αιήγον έν τοίς διάγουσι χαλεπώτατα : perinde sc. ac si diceretur, ήσαν τών χαλεπώτατα διαγόντων. Nisi liceat, aliler accipiendo prtep. έν, ita exponere, διήγον ομοίως τοίς χαλεπώτατα διάγουσι: vel, ώσπερ οί χαλεπώτατα διάγοντες. Et quoniam de genere loquendi ayitur, quod insolens esse puto, si itidem insolenten» quampiam expositionem afferre liceat, dixerirn videndum Β nutn verba illa, έν τοίς χαλεπώτατα διήγον, resolvi et lioc modo possint, διήγον έν τοίς κακοίς & έστι χαλεπώτατα. Haec snnt quaj nunc de isto articuli usu cum boc adverbio liabeo qua; dicam. Ea certe vereor ut aliis satisfactura sint, cum mihi ipsi parum satisfaciant. Verum si viam saltem alieui ad meliorern quarnpiam expositionem aperuerint, non inutiiis haec mea disqnisitio fuerit. Non valde equidem niiruni videri debet, tales qnasdam phrabes inveniri, 111 qnibus structnrae verborun» iniri ratio ηοη possit, cuni multae in vernacnlis etiam linguis oeeurran!, in quibus eodem pacto haerere cogimur: quod nec caput nec pedes (si isto proverbio hac in re uti iicet) in iis appar<*at. Articulum Attici a nomirie suo (i. e, a nominecui pra;figitur, et jnngi dehet,) nonnunquarn disjungunt: idque duobus modis faciunt. Inlerdum PIJIDJ UILUM dnntaxat voeabulum interjicitur, inierdum duo, et plnra eliam nonnunqnam. Soph. Antig. (313 )Έκ των γάρ αισχρών λημμάτων τούς πλείονας Άτωμένοvs ίδοις C άν ή σεσωσμέιους. Aristopb. Ά. (341.) Τούί νϊν μοι λίθους χαμάζε πρώτον έξεράσατε : Πλ. (166.) Ό έέ κναψεύει τις, ό δέ πλύνει κώδια, pro ό δέ τις κναψενει. Xen. Σ. (3, 8.) Ό μέν δή 'Ερμογένης άνήρετο. Lutian. Nigrino, Τό γάρ μοι πάθος τό έν τψ όφθαλμψ ηύξετο. Apud Eund. aliain tiajectionem liabemus, quae durior videri possit, interjecta quidem unica voce, sed articulo aliura praifixum habente : in fine ejusd. Dialogi, Τό τοΰ άρα Τηλέφου ανάγκη ποιείν. Ac dubitari eliam possit fortassis an ita scripserit. Ceteruu» in praect-dentibus quideni locis vel ununi vel duo duntaxat inlerjecta babes vocabula ; at in isto plura, Οί δέ τά μαλθακά καϊ κοίλα τής χώρας Αιγύπτιοι γεωργοϋντες : qnap. verba sunt quidera Plutarclli Symp. 4. fin., sed eum Attici aiicujus Scriptoris exemplo ita locutuni esse credibile est. Inveuilur auteni bic articuli usus (quo sc. a suo nomine sejungitur, quibusdain vocabulis interjectis,) ap. Epicos quoqne Poetas. Sed quoniam ex eorun» principe Honiero exempla mihi nunc non veniunt in D nientem, (quamvis aliquot me ap. illura observasse meminerifmj) b'clorem ejus rei certiorem fccisse contentus in praesentia ero. Verum monendus mihi est leclor, nonnullos locos videri posse talem prascedentii articulo tiajectionero liabere, qni tanien eam mininie babeant. Exempli gratia, nbi dicitur, Ό δέ ϋπέσχετο σύννονς καί κατηφής, ηοη existiuiandijtii est adjectiva σνννανςβΐ κατηφής jungi cuin articulo ό, (interjecto verbo ϋπέσχετο,) sed potius cutn partic. ών subaudito: perinde ac si diceretur, Ό δέ ϋπέσχετο, σνννους ών καϊ κατι/φή( Quod si etiam dicatur, Ό δέ σύννους καϊ κατηφής ϋπέσχετο, subaudietur itidem illud partic. ών. Sed tntius fuerit post ό δέ et post κατηφής interpungere: hoc inodo, Ό δέ, σύννους καϊ κατηφής, ϋπέσχετο. Loci quoque multi occurrnnt, in quibus nisi inter ό έέ et participium interpungatur, a vera interpretatione aberiare lector poterit. In nonnullis vero pra;terniissa interpunctio inter adjeciivum et substantivum articulo proximum, a vera itidem in-

34 863AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT terpretatione abduxit. Possitque (ut opinor) exemplo Α permulta possem adjicere; sed cum valde frequens esse hic loeus, Matth. 6,(16.) "Οταν δέ νηστενητε, sit ille usus cuin adjectione illa particularum μέν et μή γίνεσθε ώσπερ οί υποκριταί σκυθρωποί. [183] Interpretesenim δέ, absque hac vero non item, non alios proferre h. 1. ηοη aliter reddunt quam si dictum libet locos quam eos ubi particulae illae non adjun- esset μι) γίνεσθε ώσπερ οί σκυθρωποί υποκριταί: ut guntur. Sed priuslectorem moneo, non esse habendam sc. σκυθρωποί sit hypocritarum epithetum,* cum tamen Thuc. Scholiastae fidem, ubi έν TOIS exponens eo sensu videatur potius dicturus fuisse hic έν τούτοις, Poeticnm esse hunc usuni tradit. In h. Scriptor, μή γίνεσθε 'όμοιοι rois νποκριταίς, quam μή enim I. 1, (6.) p. 2. 'Εν τοις πρώτοι δέ 'Αθηναίοι τόν γίνεσθε ωσπερ οί υποκριταί: aut certe, (utendo ita τε σίδηρον κατέθεντο, καί άνειμένη τή διαίτη τή ές τό adverbio ώσπερ,) μή γίνεσθε ώσπερ υποκριταί οί σκυθρωποί τρυφερώτερον μετέστησαν, annotat, έν τοίς dictum esse : sive, ώσπερ οί σκυθρωποί υποκριταί. At inter- pro έν τούτοις: idque Poetice. Movit autem illum punctio posita inter υποκριταί et σκυθρωποί, bis difficnltatibus particula δέ ut hoc diceret; addit enim, ύπερβιβά- nos liberat: hoc modo, μή γίνεσθε ώσπερ ξεται γάρ ό δέ: sentiens nimirum, έν τοίς πρώτοι δέ οί υποκριταί, σκυθρωποί : pro, μή γίνεσθε σκυθρωποί, dictum esse pro έν τοίσδε πρώτοι. Verura haec ratio, ώσπερ οί υποκριταί σκυθρωποί είσι. Posse autem et quam addit, magis euni accusat quam excusat. Siquidem hoc niodo intelligi ista verba, Auctor novissimae Interpretationis non solum inusitatus est talis ύπερβιβασμός admonuit. Sed his de rebus alius erit ipsis etiam Poetis, sed ineptus quoque, nihilque dicendi locus, ubi etiam ostendam multo majovem cum aliis horum ύπερβιβασμοίς comraune babens. sensus differentiam et majoris quam illo in loco momenti, ex ejusmodi interpunctione vel adhibita vel Quid igitur particula δέ faciendum putas 1 roget aliquis. [184] Equidemin δή mutandam censeo, si πρώomissa, iaterdum oriri. Ut autem dicebain, in illa B roi retjneatur: aut e πρώτοι faciendum πρώτοις, si δέ oratione, Ό δέ ύπέσχετο avvvovs καί κατηφής, adjectiva retinere velimus. Neque vero e conjectura, sed e σύννους et κατηφής minime jungi cum articulo ό, ita sciendum est duo nomina nonnunquam articulo subjuiigi, vet. Cod. petitse sunt hae lectiones, (ut in meae Ed. margine videre est,) quarum taraen posteriorem έν interjecto verbo quopiam, quovum unum τοϊs πρώτοις δέ, praefero priori, quse habet, έν TOIS quidem articulo jungendum sit, alterum non item. πρώτοι δή. Ceterum Tbuc. minime. voluisse dicere Exemplo mihi erit iste Xen. locus, Έλλ. 6. ρ έν τοίς πρώτοι δέ pro έν τοίσδε πρώτοι, ex aliis quoque raeae Ed. Οί δέ ανέβησαν παμπληθείς 'Αρκάδες. Hic ipsius locis colligi potest, ubi έν τοίς ρτο έν τού- enim dico trajectum esse substantivum Άρκάδες, et τοις sine adjectione illa legitur. Εχ illis est hic, 3, ad articulum oi tendere : adj. autem παμπληθείς, (17 ) p. 88. 'Εν τοίς πλείσται δή νήες άμ' αύτοίς ένεργοϊ ηοη item. Neque enim voluisse Xen. dicere, Οί δέ κάλλει έγένοντο. Εχρ. certe idem Schol. hoc παμπληθείς Άρκάδες ανέβησαν, sed οί δέ Άρκάδες ανέβησαν, etiam in loco έν τούτοις: sed addens, τοις χρόνοις, ή παμπληθείς όντες. Et haec quidem esse ejus- τοίς 'Αθηναίοις. Habuisti autem et e Plat. paulo ante modi scio, quse pauci animadvertant, sed quae tamen έν δέ τοις pro έν δέ τούτοις. Quod si in Thucydideis alicubi non aniraadversa, in errorem non levem impellere exemplis pergendum est, legitnr ap. eum et μετά τους queant: eoque studiosius illorum teadmoneo. pro μετά τούτους: ubi tamen est et alia scripiura, Vernm ut aliquos locos nullam ejusmodi trajectionem μετά τοϋτο. Invenitur insuper διά τό pro διά τοϋτο, habere docui, cum tamen ea subesse illis videatur, 7, (71.) ρ. 257 Πάντων γάρ δή άνακειμένων τοίς 'Αθηναίου ita vicissim nonnullos esse sciendum est, qui eam habeant, cum tamen prima fronte nullam habere vi- ές τάς ναϋς, ο,τε φόβος ήν υπέρ τοϋ μέλλοντος deri possint. Plato iu Timaeo, 'Εάν ούν, ώ Σώκρατες, πολλά πολλών είπόντων περί θεών καί τής τοϋ παντός γενέσεως, μή δυνατοί γιγνώμεθα πάντρ πάντως άν τους αυτούς αντοίς όμολογουμένους καί άπηκριβωμένονς λόγους άποδοΰναι, μή θαυμάσης άλλ' έάν άρα μηδενός ήττον παρεχώμεθα είκότας, άγαπην χρή. Hic enira quis primo aspectu τονς jungi cum αυτούς ηοη existimet 1 Atqui Plato non significare vult τονς αυτούς, sed τούς cum participio όμολογου μένους trajecto jungit; perinde enini est ac si scripsisset, τονς όμολογονμένους αύτούς αύτοίς. Quod animadvertit et Μ. TulHus, ita locum illum interpretans, Quocirca si forte de deorum natura ortuque niundi disserentes, minus id quod haberaus in aninjo, consequimur, ut tota dilucide et plane oratio exornata sibi constet, et ex omni parte secum ipsa consentiat: haud saneerit mirum: contentique esse debetis, si probabilia dicentur. Articulus pronominis etiam officio fungitur ap. Atticos aliquando. Incipiam autem ab iis quae Bud. de hoc usu tradit. Ut οδε et τόδε pro ούτος et τοΰτο per compositionera dicitur, (velut ap. Dem. περί Παραπρ., Τούτο δέ δει σκοπείν, ούχ ώς οδε Φωκέαί απώλεσε καθ' εαυτόν,) sic extra compositionem ό δέ pro ούτος δέ : vel, ut Aristot., pro δδε δέ, Hic autem. Synes. Τρίτον μέν έτος τούτο ήδη έ'ξήκει μετά τήν άμνηστίαν, ο δέ ονκ έβάδισε τήν εύθύ Βιθυνία*, Paus. Άφικομένων δέ τών άγγέλων, ώς ούν τά γράμματα άττεδόθη, ιίν μέν είχε τα βιβλία άνεγίνωσκεν ουδέν, ό δέ ήζειν τήν συμμαχίαν έλεγε, Ipse vero. Aliquanto post, (nam quae de ό μέν TIS et de ό δέ τις tradit, interraiscenda non censeo,) scribit, Ponunt etiam τον pro τόνδε, et τό pro τοϋτο. Lysias, Νΰν δέ πρέπον εστί καί ύμάς άκονσαί μον καί μοι κάλει τόν καί τόν. Verba sunt jubentis testes in medium prodire. H.e. τόνδε καί τόνδε, Hunc etillum. Plato in Euthydemo, Πολλά μέν ουν καί άλλα καλά οί λόγοι υμών έχουσιν, έν δέ τοις καϊ τοϋτο μεγαλοπρεπέστερον. Haec sunt quas BucL de isto articuli usu tradit, quibus exempla Gloss. ονδενϊ έοικώς, καϊ διά τό, άνώμαλον καϊ τήν έποφιν τής C ναυμαχίας έκ τής γης ήναγκάζοντο έχειν. Et llcec quidem sunt, quae nunc suppetunt ex isto Scriptore exempla. Ε Dem. autem addi possunt hi loci iis qui jam allati fuerunt: Philipp. 3."Εδει γάρ τό ποιήσαι, καί τό μή ποιήσαι : pro Cor. (ρ. 308.) Εί τό καϊ τό έποίησεν άνθρωπος ούτοσί, ούκ άν άπέθανεν, quod Gallice diceres, S'il eiat fait telle chose et telle. Quin etiam τά καί τά ap. Eund. habemus, Or. c. Mid. Τά καί τά πεπονθώς ό δείνα, Videndum autem an τοΰ accipi pro τούτου itidem possit in isto ejusd. Oratoris loco, nec non in similibus, Βουλευο/ιένων νμών ού περϊ τοϋ εί ποιητέον τήν είρήνην, άλλ' νπέρ τοϋ ποίαν τινά. Quod si τοϋ hic pro τούτου poni dixeriraus, eod. fortasse modo τό pro τούτο poni dicendum erit in illo Marci loco quem antea protuli, Είπεν αύτψ το, εί δννασαι πιστεϋσαι, πάντα δυνατά τώ πιστενοντι. Sciendum est porro, in nonnullis Scri^ ptorum locis exemplaria quaedara articulum, quzedam contra pronomen, pro quo ipsum poni dico, habere : ut ap. Plut. Cat. Maj., pro, Τό δ' ονκ άληθές D έστιν, έστιν. quidam Codd. habent, Τοΰτο δέ ονκ άληθές Illum autem Thuc. locum quem antea dixi babere μετά τονς pro μετά τούτους, in exemplum hujus rei non affero, quod altera lectio non habeat pronoraen ejusd. numeri et generis, cum pro μετά τονς ηοη legatur μετά τούτονς, sed μετά τοϋτο. Nolim autem omittere, (anteqnam huic sermonx finem imponam,) τά exponi etiam τινά, a Schol. Thuc. 3, (6l.) p Νΰν δέ πρός μέν τά άντειπεΐν δεϊ, τών δέ έλεγχον ποιήσασθαι. Verum eadem ratione et τών δέ exponere debuit τινών δέ. Est certe in illo Thuc. loco observandum, enm particul μέν aliara quam usitatam sedern dedisse. Cnm enim dicendum esset, consuetudinem vulgaris sermonis servaudo, πρός τά μέν, (sicut sequitur τών δέ,) maluit καινοπρεπώς dicere πρός μέν τά. Νοη est alioqui quod valde miremur τά pro τινά, cum passirn usitati sint gen. et dativus singulares masculini in hac ipsa signif., sed carentes accentu. Scimus enitn plurimia 8 R

35 1181 HENR. STEPH. APPENDIX in locis τον pro nvas, et τψ pro τινϊ occurrere. Sed Α librarii perperam alicubi accentum retinuerunt, qui hunc usum nobis occultat, ut ap. Tbuc. (4, 124.) p. l6l. Καί εχόντων τών μέν πεζών λόφον εκατέρωθεν, πεδίον δε τον μέσου όντος, οί ίππής ές αντό καταδραμόντες ητπομάχησαν πρώτα άμφοτέρων. Edd. enim, quse meani praecedunt, habent hic τον pro του. (Usurpari autem hoc του, sicut et τ-ω, fem. quoque genere, docebo paulo post.) Jam veco quemadmodum rou et τω sine accentu, pro TIVOS et τινί : sic τοϋ et τω pro Vivos et τινι poni satis notum est. Hoc praeterea sibi pectdiare in articuli usu habent Attici, ut masculinum ejus genus pro feminino usurpent. Neque tanien in unoquoque numero eam sibi libertatem sumunt, sed in duali duntaxat, quod sciam. Possunt autem exeniplis hujus rei quae attuli supra, pag. nimirum 151., (cum sc. agerem de Attica usurpatione masculinoruni nominum pro femininis,) addi e Tbuc. cum alia, tuin vero τώ πόλεε, et το ίν πόλεοιν. L. enim 5, (23.) ρ in quodam Societatis Foedere legitur, Καταλύειν δε άμα άμψω τώ πόλεε : 3, (29 ) Β ρ Ενορκον είναι, προσθείναι καί άφελείν ό,τι άν άμφοίν τοίν πόλεοιν δοκή, Λακεδαιμονίου καί 'Αθηναίοι. Legitur item et ap. Isocr. τώ δυο πόλεε. Apud Plat. de LL. habenius τώ τέχνα. Quibus simile est 1182 ap. Xeu. τώ ήμερα. Quod si ubi του et τψ sine accentu ponuntur pro τινός et τινί, sunt ibi quoque articuli, eorum in fem. quoque genere usus, (i.e., cum noniine fem. generis,) ad sermouem huuc pertinet. Soph. CEd. T. (80.) Τ Ω " ναξ" Απολλον εί γάρ έν τύχη γέ τψ Ιωτήρι βαίη λαμ. πρός ώσπερ όμματι. [185] Ubi Schol. annotat, quemadmodum οντινα communis est generis ieolibus, si c Atticis του et τψ: ut, οντε του κλνων σάλπιγγας; et του χρείας : et έν τύχη γέ τψ. At in postpositivi articuli usu Attico istud pnecipue observatione dignum existiino, quod pronominis loco ponitur. Dicitur enim os pro ovros, s. εκείνος, itidemque o? pro ούτοι, s. εκείνοι: suntque hujus usus exempla satis frequentia. Sed non immerito dubitarit quispiam an vocula ista cum hanc signif. habet, dicenda sit esse articulus loco pronominis, an potius non jain articulus esse, sed pronomen. Habet vero et alium usutn illa particula: ut videre est in isto Dem. loco, Or. pro Cor. *As μέν κατείληφε πόλεις τών άστνγειτόνων, τινάς δέ πορθεί, Sed eadem dubitatio hic quoque moveri potest. De eo autem postpositivi articuli usu, quo adjunctum sibi habet praepositivura, dictum fuit supra. DE NONNULLIS, QUiE ATTICI I N P R M O S I T I O N U M U S U SIBI V I N D I C A N T. C A P U T X I L PARTES indeclinabiles nequaquam omittendae fuerint, cuin in earum potissimum usu suum quoddara jus Attici obtineant, atque adeo non minimam ornamentorum suae linguae partem in iis repositam habeant. Cum autem multo plura de iis dici possint quam hic a me dicentur, operam dabo saltem ut ista viam ad eorum quae omiserim investigationem patefaciant. Praepp. aliquas suam constr. Atticara habere, i. e. Atticis peculiarem, docui supra : sc. p et deinceps. Praesertim vero praep. έπί cum gen., vice accusativi, familiarem esse illis ostendi. Ab illa autem ad alias veni; ut ibi videbis. Neque vero Atticus sernio in prapositionum usu a linguae communis sermone differt ea re tantum, quod constr. nonnullis aliam tribuat; sed etiam usurpare unam pro altera sibi permittit: ut έν pro είς, ac vicissim εύ pro έν. Sic έπί cum accus. pro κατά habente suum gen., Atticis posse ascribi, docui p Sed boc quoque sciendum est, eos in compositione prap. νπό loco τής πρό nonnunquam usurpare. Quod supradictum est, (inquit Bud.,) ύπόθεσιν esse άντϊ τής προθέσεως, Atticorum est locutio : ut ύπαγορεύειν pro προαγορεύειν. Isocr. Parag. Έγώ δ' ονθ' νμάς ταύτην έχειν τήν γνώμην ηγούμαι, πρός τε τους νπειρημένους λόγονςρηδιον άντειπείν νομίζω, i. e. προείρημένοι/ϊ,βΐιρ^dictos. Aristoph. (997 ) ύπειπούσης θ' ότι Εΐϊ έσπέραν ήξοιμι, Cumpraedixissem. ItidemDem. participiowiπών utitur pro προειπών: scribens, τοσούτον νπειπών, Si lioc tantum praedixero. Insigne autem hujus usus exemplum habemus et iu verbo νφηγείσθαι, cum ap. alios tum ap. Thuc. : ut 1, (78.) in fine orationis Atheniensiuill, Πειρασόμεθα άμύνεσθαι πολέμου άρχοντας ταύτη, η άν ύφηγήσθε. Si nos bello lacessiveritis, vim a vobis illatam propulsare conabimur, eand. qua vos preiveritis viam tenentes. Schol. certe ύφηγείσθαι ait hic esse όδηγείν: sed melius fortassis Iijec c expositio aliis quibusdatn locis conveniret: ut isti Plutarchi, ubi de Pompejo fugiente loquitur, Καί δαίμων έκείνην ύφηγείτο τήν όδόν. Hic enim in propria signif. accipitur, at illic metaphorice νί appellatio sumitur: perinde ac si diceretur, Exemplum vestrum sequentes. Apud Plat. dicitur θεός νφηγείσθαι, in Epinomide, Άλλ' ούδ' άν διδάξειεν εί μή θεαι νφηγοίτο. Aristoteli autem frequens est partic. νφψ γημένος in passiva signif., obtinente eodem modo praspositione ύπό locum praepositionis πρό, sic tamen ut non itidem προηγημένος ea signif. dici putem: Eth. 2, 7- Νϋν δέ περϊ τών λοιπών λέγωμεν κατά τόν νφηγημένον τρόπον : Meteor. 3. Τον νφηγημένον τρόπον λέγοντες : Polit. 1. "Ολως δέ περϊ πάσης κτήσεως και χρηματιστικής θεωρήσωμεν κατά τόν νφηγημένον τρόπον: de Gen. Anim. 3. Περί δέ τών έντόμων καϊ των όστρακοδέρμων λεκτέον κατά τήν υφηγημένην μέθοδον. Adeoque receptus in hoc verbo fuithic praepositionis D ύπό usus, ut in ejus etiam verbalibus, ύφήγησις et νφηγητής, servatus fuerit. Sed ad Thuc. ut revertar, sicut νφηγείσθαι pro προηγείσθαι, ita et νπολαμβάνειν pro 7τρολαμβάνειν dixisse existimatur, 1, (68.) p. 22. Ού γάρ άν Κέρκυράν τε υπολαβόντες βίη ήμών είχον, καί ΥΙοτίδαιαν έπολιόρκουν. Hic enim υπολαβόντες ι. esse q. προλαβόντες, censet Bud.; sed haud scio an assentiri illi debeam. Videtur enim potius preepositione νπό osteodi eos urbem illam clam, vel ex insidiis, non autem aperto marte, occupasse. Qualetu vim ap. eund. Scriptorem in eod. verbo habet, 6, (58.) p Ό δέ, τοις έπικονροις φράσας τά όπλα νπολαβείν, έξελέγετο εύθύς ους έπητιάτο, ubi Schol. exp. νφαρπάσαι. [186] Verum ut in exemplis pergara, sic υπέδειξε pro προέδειξε dixit Isocr. ad Pbil 0 δέ διαλλάξας τάς πόλεις πρός άλλήλας, υπέδειξε το α έπιγιγνομένοις μεθ' ων χρή καϊ ovs δεϊ τους πολεμον: έκφέρειν. Eodemque modo ύποφθάνω pro προφθάνω, ά νπάγω pro προάγω, ύφΐεμαι pro προίεμαι, abaqne ltidern multa dicuntur. Hoc unum addam, quosdara ei

36 1083 AD AL. SCRIPTA DE DIAL. ATT. verbum υπονοεί ν similiter pro προνοείν accipiendum censuisse in isto Thuc. loco, 3. Έπιβουλεύσας δέ τις τνχων, ζυνετός' καϊ νπονοήσας, έτι δεινότερος. Sed hanc expositionepi ηοη libenter admiserim. Est prreterea quaedam praepositio, quam Attici sibi vindicant, sc. <hs : ab illis enim hic particulae <is usus loco τής πρός, profectus esse existimatur. Hoc quoque Atticorum est, (et quidem in primis,) 1084, praepp. subaudiendas^ relinquere. Qua de re cuni copiose disseruerim antea, ellipsews variarum prsepp. sigillatim exempla proferens, eo te remittam. Sed vicissim aliquod pleonasmi praepositionis exemplum extat, Ut ap. Dem. Μή γαρ όίεσθε αυτόν, νπέρ ων ήρνηται μή λαβείν, ύπέρ τούτων ύμίν λειτονργείν έθελήσειν. DE QUIBUSDAM, QV JE ΙΝ CONJUNCTIONUM USU ATTICA ESSE CENSENTUR. CAPUT XIII. CCVNJUNCTIONUM quoque est aliquis usus Atti- Β cus, i. e. aliquid in earum etiarn usu cum aliis minime cotnmune habent Attici. Quod tamen non de omnibus conjunctionibus, sed de nonnullis duntaxat, a me dicitur. Quarundam trajectione eos gaudere, ac prasertim particulae γε, plerisque in locis videmus. Dem. 'Αλλά μήν ύπέρ γε τοΰ προίκα, ή μή, τό μέν έκ τούτων λαμβάνειν έξ ι5ν ή πόλις βλάπτεται, πάντες εύ οίδ' ότι ψήσαιτ' άν είναι δεινον. Hic enim dictam est άλλά μήν ύπέρ γε τοϋ, pro άλλά μήν γε υπέρ τοΰ. Sic trajicitur in isto Ejusd.loco, (342.) Καί μήν περι ων γε προσετάξατε ειπείν κ. τ.λ. Sic ap.plat.symp.oi' μέντοι άλλά και "Σωκράτη γε κ. τ.λ. pro ού μέντοι άλλά γε. Alicubi tamen videri possit ha;c conjunctio γε itidem debere jungi aliis conjunctionibus quae ipsam prsecedunt, cum minime jungi illis debeat. c Quod fortasse dici de isto Ioco potest, qui est Ejusd. in Symp. Ού μέντοι άλλά τά γε άληθή, ε'ι βούλεσθε, έθέλω ειπείν κατ' έμαυτόν. Invenitur alioqui sic trajecta haec particula et cum ή μήν : ut in isto Aristoph. loco, Πλ. (6θ8.) 7 Η μήν ύμείς γ' έτι μ' ένταυθοί Μεταπέμψεσθον. Sic ap. Plat. Euthyd. T H μήν καί τοπρότερόν γε ύμίν έψάνη καλόν τό έρώτημα. Sic γάρ trajici videmus ab Aristoph. tum alibi tum in isto loco, Είρ. (222.) άλλά ποί γάρ όίχεται; pro άλλά γάρ ποί όίχεται', Itidera ap. Tliuc. 4. fin. Καί ετύγχανε γάρ τότε Ίσχαγόρας κ. τ.λ. pro καί γάρ ετύγχανε. Sed magis raira fuerit haec conjunctionis άλλά trajectio ap. Plat. Parmenide, Ού μήν αύτός γε άλλά καί πρότερον άκηκοέναι τοϋ Ζήνωνος. Ideo autem magis miram dixi, quod hic durior quam in praecedentibus iocis esse videatur. Supervacaneae sunt plerumque ap. Atticos conjunctiones qusedam : ac praesertim γε, et που, et τοι: ut docui supra, cum varia pleonasmorum Atticorum D genera enumerarem. Inculcant autem potissinium particulam γε: ut videre est ap. Aristopb., cum alibi tura in isto Σφ, loco, (1129.) 'Αλλ' ούν πεπειράσθω γ' έπειδήπερ γ' άπαξ Έμοί σεαυτόν παραδέδωκας ευ ποιείν. (Et panlo post, Μά τόν Δί', ού τοίνυν γ' άτάρ δοκεί γέ μοι Έοικέναι μάλιστα Μορνχου σάγματι. Sed iis in locis ubi ita inculcatur, dubitari potest in ntro vacare dicenda sit. Minime auteni mirari debemus ap, Afticos talem particulae γε usum, cuni eain pronomini quoque jungere videamus, et itaquidem ut ei cobaereat: dicentes έγωγε pro έγώ. In earum autem nutuero, quae aperte alicubi vacant, ponere possumns άλλά, veluti cum ού μήν άλλ' ούδέ pro ού μήν ούδέ dicitur. Aiicubi vero hujus conjunctionis pleonasrao conjunctus est negativaa particulae pleonasraus, ut ap. Aristoph. (B, 58.) ού γάρ άλλ' έχω κακώς, pro έχω γάρ κακώς. Et ap. Plat. Eutbyd. Ού γάρ τοι άλλά τοϋτόν γε τόν λόγον πολλών δή καϊ πολλάκις άκηκοώς, άεί θαυμάζω. Invenitur et bis posita haec conjunctio in uno eodemque oratiouis membro, sed ita ut priore loco omitti potuerit. Aristopb. Πλ. (6o6.) άλλ' ου μέλλειν Χρή σ, άλλ' άνύτειν. Sopb. ΕΙ. (881.) ρ Μά τήν πατρψαν έστίαν άλλ' ούχ ϋβρει Λέγω τάδ', άλλ' έκείνον ώς παρόντα νψν. Vacantibus interdum conjunctionibus annunierari potest et γάρ. Invenitnr enim άλλά γάρ ηοη aliud significans quam άλλά. Quin etiam scimus ού solum eand. interrogandi vim babere interdum, quam habet cum ei adjungitur particula γάρ. Quin etiam sine boc adverbio interrogationi adbibetur, (sed diversae a praecedenti,) cuni tamen absque illa oratio non minus interrogativa esse possit. Atque adeo invenitur et post τις, quod natura sua interrogandi vim habere scinius. Estque credibile, Latinos, dicentes itidem Quisnam pro Quis, [187] voluisse rts γάρ exprimere. Siquidem praefigi etiam videmus alicubi particulam istam Nam: ut in isto Virg. loco, Nam quis te, juvenum confidentissime, nostras Jussit adire doraos? Verum et alius est conjunctionis hujus pleonasmus : ubi nimiruni geruinatur: ut ap. Plat. Symp. Εί γάρ ισχυρός ών, βούλοιτο ισχυρός είναι' καί ταχύς ών, ταχύς' και νγιής ών, ύγιής' ίσως γάρ άν τις ταντϊ ο'ιηθείη Καί πάντα τά τοιαύτα, τούς οντάς τε τοιούτους καϊ έχοντας ταντα, τούτων άπερ έχονσι καί έπιθνμείν. Quern locum et Bud. affert, dicens γάρ in eo reduudare, ornatus causa. Sed non assentior illi de hoc, quem itidem affert, loco, ex eod. Plat. Dial. Χαφέτω δή' ον γάρ έτι εγκωμιάζω τοϋτον τόν τρόπον' ού γάρ άν δυναίμην. Neque eniui dixerim conjunctionem γάρ hic repetitam, itidem esse supervacaneam, cum alii verbo jungatur, et per eam rationis, (ut ita dicam,) ratio reddatur. Sic ap. Aristoph. non raro conjunctio ista invenitur repelita : Σφ. (112δ.\ Μά τόν Δί' ού γάρ ουδαμώς μοι ξύμφορον. Καί γάρ πρότερον κ. τ. λ. Paulo post, Κού θαΰμά γ'* ές Σάρδεις γάρ ούκ έλήλυθας. "Εγκωϊ γάρ άν' νϋν δ' ούχϊ γιγνώσκεις. Quin etiain praecedente utrobique negativa particnla ού invenitur iterata h»c conjunclio cum ap. alios tum vero ap. Plat., alibi quoque, (quod dico propter locum paulo ante ex ipso allatum,) ut in Apol. (6.) Ού γάρ δήπου ψεύδεται' ού γάρ θέμις αύτψ. Sic ap. iesehin. περϊ Παραπρ., Ού γάρ άν τοϋτό γ' ε'ίποις ώς έλαθεν ού γάρ ήγνοείτο. Conjunctionem καί esse e nnmero illaruni qure ap. Atticos vacare solent, ex iis intelligere potuisti, qua; p. 33. et 34. mearum Animadversionum in Corinthum annotavi, nimirum in ejus Articulum XLV. Quorum nihil repetendum hic censui. Inter has conjunctiones locum sibi vindicat non ultimum conjunctio av : siquidem ejus pleonasmus variis e locis testatus esse potest. Fuitque liujus pleonasmi facta et acorinlho mentio, Articulo XIIX. ubi scribit, Καί τοντο Άττικόν, τό προσλαμβάνειν

Γλυφάδα 09/12/2017. Μάθημα : ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Γλυφάδα 09/12/2017. Μάθημα : ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ 1 Γλυφάδα 09/12/2017 Μάθημα : ΛΑΤΙΝΙΚΑ Καθηγήτρια: Ονοματεπώνυμο: ΘΕΜΑΤΑ Χρόνος: 3 ΩΡΕΣ Τάξη: Γ12 Κείμενα 1. Tum Ennius indignatus quod Nasica tam aperte mentiebatur : «Quid?» inquit «Ego non cognosco

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ. Ενότητα 2: Λατινικά 2. Πρωτ. Στυλιανός Χατζηγρηγορίου Δρ. Φιλολογίας Τμήμα Ιερατικών Σπουδών

ΛΑΤΙΝΙΚΑ. Ενότητα 2: Λατινικά 2. Πρωτ. Στυλιανός Χατζηγρηγορίου Δρ. Φιλολογίας Τμήμα Ιερατικών Σπουδών ΛΑΤΙΝΙΚΑ Ενότητα 2: Λατινικά 2 Πρωτ. Στυλιανός Χατζηγρηγορίου Δρ. Φιλολογίας Τμήμα Ιερατικών Σπουδών Άδειες Χρήσης Το παρόν εκπαιδευτικό υλικό υπόκειται σε άδειες χρήσης Creative Commons. Για εκπαιδευτικό

Διαβάστε περισσότερα

Διαγώνισμα στα Λατινικά Γ Λυκείου

Διαγώνισμα στα Λατινικά Γ Λυκείου Διαγώνισμα στα Λατινικά Γ Λυκείου Κείμενα 21 ο 27 ο Ονοματεπώνυμο: Ημερομηνία: Τμήμα: Κείμενα: Deinde, cum lacrimae suae, diu cohibitae, vincerent prorumperentque egrediebātur; tum se dolōri dabat et paulo

Διαβάστε περισσότερα

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ 21 ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟ ΑΙΤΙΟ Λέγεται το αίτιο που εντοπίζεται σε εξωτερικές καταστάσεις, όχι σε ψυχικές συγκινήσεις και συναισθήματα. Εκφράζεται: α.

Διαβάστε περισσότερα

Πούλιος Κ. - Καλαϊτζίδου Φ. 1. ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 2. ΤΕΛΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ. cum(αιτιολογικός)

Πούλιος Κ. - Καλαϊτζίδου Φ. 1. ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 2. ΤΕΛΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ. cum(αιτιολογικός) 1. ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ Εισάγονται: quod-quia-quoniam cum(αιτιολογικός) Eκφέρονται: α. Με οριστική όταν η αιτιολογία είναι αντικειμενικά αποδεκτή. β. Με υποτακτική: όταν η αιτιολογία είναι υποκειμενική.(τηρείται

Διαβάστε περισσότερα

ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ

ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΙΟΝ. ΚΑΡΒΕΛΑ ΚΕΙΜΕΝΟ 41 1. his, abhinc multis annis: Nα γραφούν οι ισοδύναμες μορφές. 2. coluisse: Να συνταχθεί αναλυτικά το απαρέμφατο. 3. proinde

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ. (Κειμ.21-27) Α ΚΕΙΜΕΝΟ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ. (Κειμ.21-27) Α ΚΕΙΜΕΝΟ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ (Κειμ.21-27) Α ΚΕΙΜΕΝΟ Α1. Να μεταφράσετε στην κόλλα σας τα αποσπάσματα Β, Γ και Δ. Α.Brenno duce Galli, apud Aliam flumen deletis legionibus Romanorum, everterunt

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ. Ενότητα 1: Λατινικά 1. Πρωτ. Στυλιανός Χατζηγρηγορίου Δρ. Φιλολογίας Τμήμα Ιερατικών Σπουδών

ΛΑΤΙΝΙΚΑ. Ενότητα 1: Λατινικά 1. Πρωτ. Στυλιανός Χατζηγρηγορίου Δρ. Φιλολογίας Τμήμα Ιερατικών Σπουδών ΛΑΤΙΝΙΚΑ Ενότητα 1: Λατινικά 1 Πρωτ. Στυλιανός Χατζηγρηγορίου Δρ. Φιλολογίας Τμήμα Ιερατικών Σπουδών Άδειες Χρήσης Το παρόν εκπαιδευτικό υλικό υπόκειται σε άδειες χρήσης Creative Commons. Για εκπαιδευτικό

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: Tum Camillus, qui diu apud Ardeam in exilio fuerat propter Veientanam praedam non aequo iure divisam,

Διαβάστε περισσότερα

THESAURUS LINGUAE GRMCM

THESAURUS LINGUAE GRMCM THESAURUS * LINGUAE GRMCM THESAURUS LINGUA GRjEC JE, AB HENRICO STEPHANO C O N S T R U C T U S : NOVA EDITIO AUCTIOR ET EMEN DATIOR. PRIM«Graecorum literae nota est, cui nomeu "A\a, quod a prima Hebraeorum

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ. Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα:

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ. Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: Tyrannis omnia semper suspecta atque sollicita sunt; nullus locus amicitiae eis est. Nescio enim quis

Διαβάστε περισσότερα

ΜΑΘΗΜΑ / ΤΑΞΗ : ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΜΑΘΗΜΑ / ΤΑΞΗ : ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΜΑΘΗΜΑ / ΤΑΞΗ : ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Α. Κείμενο: Sulla, occupata urbe, senatum armatus coegerat ut G. Marius quam celerrime hostis iudicaretur. Cuius voluntati nemo obviam ire audebat; solus Quintus Mucius

Διαβάστε περισσότερα

Ι ΑΓ Ω Ν Ι Σ Μ Α ΛΑΤΙΝΙΚΑ *** Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

Ι ΑΓ Ω Ν Ι Σ Μ Α ΛΑΤΙΝΙΚΑ *** Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Ι ΑΓ Ω Ν Ι Σ Μ Α ΛΑΤΙΝΙΚΑ *** Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ [Α] ΚΕΙΜΕΝΟ Tum Camillus, qui diu apud Ardeam in exilio fuerat propter Veientanam praedam non aequo iure divisam absens dictator est factus;

Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2001 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ ΩΝ: ΤΕΣΣΕΡΙΣ (4)

ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2001 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ ΩΝ: ΤΕΣΣΕΡΙΣ (4) ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Σ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2001 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ ΩΝ: ΤΕΣΣΕΡΙΣ (4) Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας το παρακάτω

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 2006 ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ. Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσµατα:

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 2006 ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ. Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσµατα: ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 2006 ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσµατα: Tyrannis omnia semper suspecta atque sollicita sunt; nullus locus amicitiae eis est.

Διαβάστε περισσότερα

Φάσµα Group προπαρασκευή για Α.Ε.Ι. & Τ.Ε.Ι.

Φάσµα Group προπαρασκευή για Α.Ε.Ι. & Τ.Ε.Ι. σύγχρονο Φάσµα Group προπαρασκευή για Α.Ε.Ι. & Τ.Ε.Ι. Γραβιάς 85 ΚΗΠΟΥΠΟΛΗ 210 50 51 557 210 50 56 296 25ης Μαρτίου 111 ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ 210 50 20 990 210 50 27 990 25ης Μαρτίου 74 ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ 210 50 50 658 210

Διαβάστε περισσότερα

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ ΜΑΘΗΜΑ 24

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ ΜΑΘΗΜΑ 24 ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ ΜΑΘΗΜΑ 24 Cum P. Cornēlius Nasīca ad Ennium poētam venisset eique ab ostio quaerenti Ennium ancilla dixisset eum domi non esse, Nasīca sensit illam domini iussu id dixisse et illum

Διαβάστε περισσότερα

1Β98. 1897 ΑΛΜ [pp. 374-375.] ΑΕΓ. [* " Άλμύριοε, Cod. Gud. in Secundi Sent. 2 u

1Β98. 1897 ΑΛΜ [pp. 374-375.] ΑΕΓ. [*  Άλμύριοε, Cod. Gud. in Secundi Sent. 2 u 1897 ΑΛΜ [pp. 374-375.] ΑΕΓ 1Β98 nτότερον φιλείε τά* δρνπετείς Έταίραε, 7/ τάε * ύποπαρ- A Schaef. Mss. Άλ. πόντος, Hesiod. Th. 107;] θένους, άλμάδas, Ώ* ελάα* στιφράς; Dicuntur et /coλνμβάδες έλαίαι,

Διαβάστε περισσότερα

Μονάδες 40. Β. Παρατηρήσεις

Μονάδες 40. Β. Παρατηρήσεις ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΜΑÏΟΥ 2009 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ ΩΝ: ΤΕΣΣΕΡΙΣ (4) Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό

Διαβάστε περισσότερα

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ Α. ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ Τότε ο Κάμιλλος, ο οποίος για πολύ καιρό (κοντά) στην Αρδέα ήταν εξόριστος εξαιτίας της λείας από τους Βηίους που δεν είχε μοιραστεί ακριβοδίκαια, αν και ήταν

Διαβάστε περισσότερα

ΑΡΧΗ 1ης ΣΕΛΙΔΑΣ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ : ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΤΑΞΗ / ΤΜΗΜΑ : Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΠΕΡΙΟΔΟΥ : ΜΑΪΟΥ 2017 ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙΔΩΝ: 5

ΑΡΧΗ 1ης ΣΕΛΙΔΑΣ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ : ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΤΑΞΗ / ΤΜΗΜΑ : Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΠΕΡΙΟΔΟΥ : ΜΑΪΟΥ 2017 ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙΔΩΝ: 5 ΑΡΧΗ 1ης ΣΕΛΙΔΑΣ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ : ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΤΑΞΗ / ΤΜΗΜΑ : Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΠΕΡΙΟΔΟΥ : ΜΑΪΟΥ 2017 ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙΔΩΝ: 5 Hannibal, dux Carthaginiensis, VI et XX annos natus, omnes gentes Hispaniae bello

Διαβάστε περισσότερα

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ο.Ε.Φ.Ε.) ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ 2019 Β ΦΑΣΗ

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ο.Ε.Φ.Ε.) ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ 2019 Β ΦΑΣΗ ΤΑΞΗ: Γ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ: ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ Ημερομηνία: Σάββατο 20 Απριλίου 2019 Διάρκεια Εξέτασης: 3 ώρες ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ ΚΕΙΜΕΝΑ Milites his verbis admonet: «Hostes adventare

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 2007 ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 2007 ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 2007 ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσµατα: Tum Pacuvius dixit sonora quidem esse et grandia quae scripsisset, sed videri tamen

Διαβάστε περισσότερα

Κικέρων (106-43 π.χ.)

Κικέρων (106-43 π.χ.) Κικέρων (106-43 π.χ.) Α. Βίος: Ο Κικέρων γεννήθηκε το 106 στο Arpinum. Αν και homo novus, διέτρεξε τα αξιώματα με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα, με κορυφαία κατάληξη την υπατεία του έτους 63 (εξουδετέρωση

Διαβάστε περισσότερα

Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα:

Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ 3 ΙΟΥΝΙΟΥ 2006 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ ΩΝ: ΤΕΣΣΕΡΙΣ (4) Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό

Διαβάστε περισσότερα

ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΟΙ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ

ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΟΙ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΟΙ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ Άσκηση Ι. Στις παρακάτω περιόδους να αναγνωρίσετε συντακτικά τις υπογραμμισμένες προτάσεις (είδος, συντακτική θέση, εισαγωγή, εκφορά) 1.

Διαβάστε περισσότερα

ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ. Α. Ut domum ad vesperum rediit, filiola eius Tertia, quae tum erat admodum parvula, ad

ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ. Α. Ut domum ad vesperum rediit, filiola eius Tertia, quae tum erat admodum parvula, ad ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ Β ΤΑΞΗ ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ 27/04/2014 - ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙΔΩΝ: ΠΕΝΤΕ (5) ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ ΚΕΙΜΕΝΟ Α1. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: Α. Ut domum ad

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας το παρακάτω κείμενο: Omnia sunt misera in bellis civilibus, sed nihil miserius quam ipsa victoria: ea victores ferociores impotentioresque

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 1 ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ - ΘΕΜΑΤΑ (ΚΕΦ )

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 1 ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ - ΘΕΜΑΤΑ (ΚΕΦ ) ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 1 ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ - ΘΕΜΑΤΑ (ΚΕΦ. 21-28) Α1. Να μεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσματα: Huic Arria funus ita paravit, ut ignoraretur a marito; quin immo cum illa cubiculum mariti

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ, ΚΕΙΜΕΝΑ Α.ΚΕΙΜΕΝΟ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ, ΚΕΙΜΕΝΑ Α.ΚΕΙΜΕΝΟ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ, ΚΕΙΜΕΝΑ 28-35 Α.ΚΕΙΜΕΝΟ 1.Tu hominem investiga, quaeso, summaque diligentia vel Romam mitte vel Epheso rediens tecum deduc. Noli spectaree quanti homo sit. Parvi enim preti est, qui

Διαβάστε περισσότερα

Σάββατο, 7 Ιουνίου 2003 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ. Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσµατα:

Σάββατο, 7 Ιουνίου 2003 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ. Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσµατα: Σάββατο, 7 Ιουνίου 2003 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΜΑ Α Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσµατα: Tum Camillus, qui diu apud Ardeam in exilio fuerat propter Veientanam

Διαβάστε περισσότερα

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ 27 Β ΟΡΟΣ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ Εκφέρεται είτε με απλή αφαιρετική είτε με το σύνδεσμο quam και ομοιόπτωτα ή ομοιότροπα (όταν ο α όρος δεν κλίνεται, είναι δηλαδή επίρρημα

Διαβάστε περισσότερα

H. A. 1, 820.] scribit quosdam Ostracium vocare, quod aliqui Onychen 'Οστρακόδερμος, Cui testa loco cutis est, Qui testa

H. A. 1, 820.] scribit quosdam Ostracium vocare, quod aliqui Onychen 'Οστρακόδερμος, Cui testa loco cutis est, Qui testa ( 7043 ΟΣΤ [Τ. II. pp. 1524 1526.] ΟΣΤ 7044 autem, cujusmodi haec όστρακα fuerint, figulinane an A Lucian. 2, 330. Thom. M. 526. Moer. 226. et n. ostreoruni. Sed et ea testa, qua ova integuntur, * Όστρακόεις,

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ Α.Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: Non Sicanorum aut Pelasgorum, qui primi coluisse Italiam dicuntur, sed aetatis suae verbis utebantur.

Διαβάστε περισσότερα

ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ Γ ΤΑΞΗ

ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ Γ ΤΑΞΗ ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Σ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2003 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙΔΩΝ: ΤΕΣΣΕΡΙΣ (4) Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό

Διαβάστε περισσότερα

[Τ. iv. pp. 828 830.] ΩΣ 10996

[Τ. iv. pp. 828 830.] ΩΣ 10996 ; 10995 ΩΣ Έως άν redditur etiam Quin, in isto Matth. loco, (10, 23.) 'Αμήν γάρ λέγω ύμίν, ού μή τελέσητε τάς πόλεις τοϋ Ισραήλ, έως άν έλθη ό υιός τοϋ άνθρωπου, Νοη feceritis finem peragrandi, (ita enim

Διαβάστε περισσότερα

ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ Α1. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: Et si habet Asia suspicionem quandam luxuriae, Murenam laudare debemus, quod Asiam

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Α. Να µεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσµατα: solus Quintus Mucius Scaevola augur de hac re interrogatus sententiam dicere noluit. Quin etiam cum Sulla minitans ei

Διαβάστε περισσότερα

Σάββατο, 3 Ιουνίου 2006 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ

Σάββατο, 3 Ιουνίου 2006 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Σάββατο, 3 Ιουνίου 2006 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ A ΚΕΙΙΜΕΝΟ Tyrannis omnia semper suspecta atque sollicita sunt; nullus locus amicitiae eis est. Nescio enim quis possit diligere eum, quem

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ, ΚΕΙΜΕΝΑ 28-35 Α.ΚΕΙΜΕΝΟ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ, ΚΕΙΜΕΝΑ 28-35 Α.ΚΕΙΜΕΝΟ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ, ΚΕΙΜΕΝΑ 28-35 Α.ΚΕΙΜΕΝΟ 1.Tu hominem investiga, quaeso, summaque diligentia vel Romam mitte vel Epheso rediens tecum deduc. Noli spectare quanti homo sit. Parvi enim preti est, qui

Διαβάστε περισσότερα

ΑΡΧΗ 1ης ΣΕΛΙΔΑΣ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ :ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΤΑΞΗ / ΤΜΗΜΑ : Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΠΕΡΙΟΔΟΥ : ΜΑΡΤΙΟΥ 2019 ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙΔΩΝ: 5

ΑΡΧΗ 1ης ΣΕΛΙΔΑΣ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ :ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΤΑΞΗ / ΤΜΗΜΑ : Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΠΕΡΙΟΔΟΥ : ΜΑΡΤΙΟΥ 2019 ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙΔΩΝ: 5 ΑΡΧΗ 1ης ΣΕΛΙΔΑΣ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ :ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΤΑΞΗ / ΤΜΗΜΑ : Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΠΕΡΙΟΔΟΥ : ΜΑΡΤΙΟΥ 2019 ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙΔΩΝ: 5 Existimāvit ad se venīre hominem ingentis magnitudinis et facie squalidā, similem

Διαβάστε περισσότερα

Non Sicanorum aut Pelasgorum, qui primi coluisse Italiam. dicuntur, sed aetatis suae verbis utebantur. Tu autem, proinde

Non Sicanorum aut Pelasgorum, qui primi coluisse Italiam. dicuntur, sed aetatis suae verbis utebantur. Tu autem, proinde Α. Να μεταφράςετε τα παρακάτω αποςπάςματα : Non Sicanorum aut Pelasgorum, qui primi coluisse Italiam dicuntur, sed aetatis suae verbis utebantur. Tu autem, proinde quasi cum matre Evandri nunc loquaris,

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Α. Να µεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσµατα: Qui potuisti populari hanc terram, quae te genuit atque te aluit? Non tibi ingredienti fines patriae ira cecidi? Quamvis

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ Β ΤΟΜΟΣ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ Β ΤΟΜΟΣ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ Β ΤΟΜΟΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ 34-49 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΣΥΝΤΑΞΗ-ΑΡΧΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ 1 2 Μάθηµα 36 ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΩΡΟ ΟΚΙΑΣ Manius Curius Dentatus maxima frugalitate utebatur, quo facilius divitias contemnere

Διαβάστε περισσότερα

Στο ρόµο Για Τις Πανελλαδικές

Στο ρόµο Για Τις Πανελλαδικές Στο ρόµο Για Τις Πανελλαδικές Η εφηµερίδα µας σε συνεργασία µε το Φροντιστήριο «ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ» από την Πέµπτη 19/2/2004 και κάθε Πέµπτη θα δηµοσιεύει προτεινόµενα θέµατα για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις µε

Διαβάστε περισσότερα

οριστικής στη φωνή που βρίσκεται. το γ ενικό πρόσωπο του ενεστώτα και του παρατατικού της υποτακτικής στην παθητική φωνή.

οριστικής στη φωνή που βρίσκεται. το γ ενικό πρόσωπο του ενεστώτα και του παρατατικού της υποτακτικής στην παθητική φωνή. ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ʹ ΤΑΞΗΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 28 MΑΪΟΥ 2003 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ ΩΝ : ΤΕΣΣΕΡΙΣ (4) Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό

Διαβάστε περισσότερα

γραπτή εξέταση στo μάθημα ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

γραπτή εξέταση στo μάθημα ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ γραπτή εξέταση στo μάθημα ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ Τάξη: Τμήμα: Βαθμός: Ονοματεπώνυμο: Καθηγητής: A1. Nα μεταφράσετε τα αποσπάσματα: Α. Deinde, cum lacrimae suae, diu cohibitae, vincerent prorumperentque,

Διαβάστε περισσότερα

ΤΕΛΟΣ 1ΗΣ ΑΠΟ 3 ΣΕΛΙ ΕΣ

ΤΕΛΟΣ 1ΗΣ ΑΠΟ 3 ΣΕΛΙ ΕΣ ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΠΑΛΑΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ Γ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΜΑΪΟΥ 2016 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ (ΠΑΛΑΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ) ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙΔΩΝ

Διαβάστε περισσότερα

Οι τελικές προτάσεις εκφέρονται πάντα με υποτακτική γιατί ο σκοπός στα Λατινικά θεωρείται υποκειμενική κατάσταση.

Οι τελικές προτάσεις εκφέρονται πάντα με υποτακτική γιατί ο σκοπός στα Λατινικά θεωρείται υποκειμενική κατάσταση. ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ (κειμ.=21, 24, 25, 30, 34, 41, 46, 49) quod, quia, quoniam, quando α.με οριστική όταν η αιτιολογία είναι αντικειμενικά αποδεκτή. β.με υποτακτική: όταν η αιτιολογία είναι υποκειμενική.

Διαβάστε περισσότερα

Δ ι α γ ω ν ί ς μ α τ α π ρ ο ς ο μ ο ί ω ς η σ 1

Δ ι α γ ω ν ί ς μ α τ α π ρ ο ς ο μ ο ί ω ς η σ 1 Δ ι α γ ω ν ί ς μ α τ α π ρ ο ς ο μ ο ί ω ς η σ 1 2 s c h o o l t i m e. g r Ο Άρης Ιωαννίδης Γεννήθηκε το 1973 στο Βόλο. Το 1991 εισήχθη στο Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, απ όπου έλαβε

Διαβάστε περισσότερα

ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΜΑÏΟΥ 2008 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΜΑÏΟΥ 2008 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΜΑÏΟΥ 2008 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσµατα:

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ. Α. Να µεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσµατα:

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ. Α. Να µεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσµατα: ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Α. Να µεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσµατα: Tum se dolori dabat et paulo post siccis oculis redibat. Scribonianus arma in Illyrico contra Claudium moverat; fuerat

Διαβάστε περισσότερα

La Trobe University LIBRARY. Presented by

La Trobe University LIBRARY. Presented by La Trobe University LIBRARY Presented by ALAN JORDAN ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗ2 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩ25ΗΪ. \ VOL. VII. ΘΗΣΑΥΡΟΣ Τ132} ΕΛΛΗΝΙΚΗ^ ΓΑΩ32Η3. THESAURUS #raecae linguae ΑΒ Η. STEPHANO CONSTRUCTUS. EDITIO NOVA

Διαβάστε περισσότερα

ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ Αμυραδάκη 20, Νίκαια ( ) ΤΑΞΗ...Γ ΛΥΚΕΙΟΥ... ΜΑΘΗΜΑ...ΛΑΤΙΝΙΚΑ...

ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ Αμυραδάκη 20, Νίκαια ( ) ΤΑΞΗ...Γ ΛΥΚΕΙΟΥ... ΜΑΘΗΜΑ...ΛΑΤΙΝΙΚΑ... ΤΑΞΗ...Γ ΛΥΚΕΙΟΥ... ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2013 Α] Να μεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσματα: Huic Arria funus ita parāvit, ut ignorarētur a marīto; quin immo cum illa cubiculum marīti intraverat, vivere filium simulābat,

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ γ ΛΥΚΕΙΟΥ 3 ο ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΑ 21 30 Α. ΚΕΙΜΕΝΟ:

ΛΑΤΙΝΙΚΑ γ ΛΥΚΕΙΟΥ 3 ο ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΑ 21 30 Α. ΚΕΙΜΕΝΟ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ γ ΛΥΚΕΙΟΥ 3 ο ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΑ 21 30 Α. ΚΕΙΜΕΝΟ: Aesopi nostri Licinus servus tibi notus Roma Athenas fugit. Is Athenis apud Patronem Epicureum paucos menses pro libero fuit, inde

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ Β ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2010 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Κείµενο ιδαγµένο: ηµοσθένους, Υπέρ τῆς Ῥοδίων ἐλευθερίας, (18-20) 18 Ὥστ ἔγωγ οὐκ ἄν ὀκνήσαιµ

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: Quam ob rem accusatores non Asiae nomen Murenae obiecerunt, ex qua laus familiae, memoria, generi,

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ 27 ΜΑΪΟΥ 2009 ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ 27 ΜΑΪΟΥ 2009 ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ 27 ΜΑΪΟΥ 2009 ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσµατα: Cum omnes recentem esse dixissent, «Atqui ante tertium diem» inquit «scitote

Διαβάστε περισσότερα

[Τ. IV. pp. 421 423.] ΧΕΙ 10474 10473 ΧΕΙ

[Τ. IV. pp. 421 423.] ΧΕΙ 10474 10473 ΧΕΙ 10473 ΧΕΙ ratio habeatur praepositioni» ev : sed est tamen Ma* num admoveo, ut dicitur Manum admovere operi. Reddi etiam potest uno verbo Aggredior. Schol. Thuc. έγχειρεϊν vult esse τήν χεϊρα έντιθέναι

Διαβάστε περισσότερα

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Ον/μο:.. Ύλη: 21-30 Είμαστε τυχεροί που είμαστε δάσκαλοι Γ Λυκείου Θεωρ. Κατ. 20-10-13 A. Να μεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσματα : Tum Pacuvius dixit sonora quidem esse et grandia

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: Tum Pacuvius dixit sonora quidem esse et grandia quae scripsisset, sed videri tamen ea sibi duriora

Διαβάστε περισσότερα

ΤΕΛΟΣ 1ΗΣ ΑΠΟ 3 ΣΕΛΙ ΕΣ

ΤΕΛΟΣ 1ΗΣ ΑΠΟ 3 ΣΕΛΙ ΕΣ ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ Γ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ και Δ ΕΣΠΕΡΙΝΩΝ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ- Δ ΤΑΞΗΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013 - ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ

Διαβάστε περισσότερα

ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΤΑΞΗ

ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΤΑΞΗ ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ʹ ΤΑΞΗΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2 ΙΟΥΛΙΟΥ 2004 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ ΩΝ : ΠΕΝΤΕ (5) ΤΕΛΟΣ 1ΗΣ

Διαβάστε περισσότερα

AΙΤΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

AΙΤΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ AΙΤΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΙΔΟΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗ EKΦΟΡΑ ΧΡΗΣΗ Είναι προτάσεις επιρρηματικές που δηλώνουν την αιτία του περιεχομένου μιας άλλης πρότασης, συνήθως της κύριας. Εξαρτώνται από ρήματα ή εκφράσεις ψυχικού

Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ. Επιμέλεια: Ομάδα Φιλολόγων Ώθησης

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ. Επιμέλεια: Ομάδα Φιλολόγων Ώθησης ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ Επιμέλεια: Ομάδα Φιλολόγων Ώθησης 1 Τετάρτη, 29 Μαΐου 2013 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ A1. ΚΕΙΜΕΝΟ Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: Omnia sunt misera in bellis

Διαβάστε περισσότερα

Μονάδες 40. Β. Παρατηρήσεις

Μονάδες 40. Β. Παρατηρήσεις ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟ 31 ΜΑÏΟΥ 2008 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ ΩΝ: ΤΕΣΣΕΡΙΣ (4) Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό

Διαβάστε περισσότερα

Vim hostium cavere debetis; hostes enim de collibus advolare solent et caedem militum perpetrare possunt».

Vim hostium cavere debetis; hostes enim de collibus advolare solent et caedem militum perpetrare possunt». Ε Ε Ε VII XV XXI - XLII.. Vim hostium cavere debetis; hostes enim de collibus advolare solent et caedem militum perpetrare possunt». Cum civitas bellum gerit, magistratus creantur cum vitae necisque potestate.

Διαβάστε περισσότερα

1.β. Να γράψετε τους τύπους που ζητούνται για καθεµιά από τις

1.β. Να γράψετε τους τύπους που ζητούνται για καθεµιά από τις ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΜΑÏΟΥ 2009 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσµατα: Cum omnes recentem esse dixissent, «Atqui ante tertium diem» inquit

Διαβάστε περισσότερα

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ 2017 ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ 2017 ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ 2017 ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ Α1.Νόμισε πως ερχόταν προς το μέρος του ένας άνθρωπος με πελώριο ανάστημα και βρώμικη όψη, όμοιος με είδωλο νεκρού. Μόλις τον είδε ο Κάσσιος,

Διαβάστε περισσότερα

LECTIO XXVII: ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΟΠΩΣ ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

LECTIO XXVII: ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΟΠΩΣ ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ LECTIO XXVII: ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΟΠΩΣ ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Cum Accius ex urbe Roma Tarentum venisset, ubi Pacuvius grandi iam aetate recesserat, devertit ad eum. Accius, qui multo minor natu erat, tragoediam

Διαβάστε περισσότερα

Πέµπτη, 31 Μαΐου 2007 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ

Πέµπτη, 31 Μαΐου 2007 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ 2007 Πέµπτη, 31 Μαΐου 2007 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ A ΚΕΙΙΜΕΝΟ Tum Pacuvius dixit sonora quidem esse et grandia quae scripsisset, sed videri tamen ea sibi duriora et acerbiora.

Διαβάστε περισσότερα

persoon praesens imperfectum sigmatische aoristus

persoon praesens imperfectum sigmatische aoristus Werkwoord actief Grammatica invulschema serie 6 persoon praesens imperfectum sigmatische aoristus thematische aoristus 1 ev (ik) κρου-ω ἐ-κρου-ον ἐ-κρου-σα εἰπ-ον 2 ev ( jij) κρου-εις ἐ-κρου-ες ἐ-κρου-σας

Διαβάστε περισσότερα

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ Ο.Π. ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΛΑΤΙΝΙΚΑ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ Ο.Π. ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ Ο.Π. ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Α. ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Ibi vix animum sollicitum somno dederat, cum repente apparuit ei species horrenda. Existimavit ad se venire hominem ingentis magnitudinis et

Διαβάστε περισσότερα

ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΗ ΥΛΗ ΟΙ ΑΝΤΩΝΥΜΙΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ. Οι αντωνυμίες

ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΗ ΥΛΗ ΟΙ ΑΝΤΩΝΥΜΙΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ. Οι αντωνυμίες ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΗ ΥΛΗ ΟΙ ΑΝΤΩΝΥΜΙΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Οι αντωνυμίες Η Λατινική διαθέτει τις εξής κατηγορίες αντωνυμιών: 1. προσωπικές (pronomina personalia), 2. κτητικές (pronomina possessiva), 3. δεικτικές (pronomina

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ. Α. Να μεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσματα:

ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ. Α. Να μεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσματα: ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Α. Να μεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσματα: Paucis post diebus cum Ennius ad Nasicam venisset et eum a ianua quaereret, exclamavit Nasica se domi non esse, etsi

Διαβάστε περισσότερα

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Α1. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: Tu hominem investiga, quaeso, summaque

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Β ΤΑΞΗΣ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΥΤΕΡΑ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2001 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ ΩΝ: ΠΕΝΤΕ (5)

ΠΡΟΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Β ΤΑΞΗΣ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΥΤΕΡΑ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2001 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ ΩΝ: ΠΕΝΤΕ (5) ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΠΡΟΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Σ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΥΤΕΡΑ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2001 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ ΩΝ: ΠΕΝΤΕ (5) Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας το παρακάτω

Διαβάστε περισσότερα

581 QUiE VEL SUNT ANOMALA, V L POETICA, &c. 582

581 QUiE VEL SUNT ANOMALA, V L POETICA, &c. 582 581 QUiE VEL SUNT ANOMALA, V L POETICA, &c. 582 th. act. κατατίθημι. Siruiliter κάτθεο pro κατάθεο. Hoc autem pro κατάθεσο s. κατάθον, quod est aor. Ϊ med. imper. modi ab eod. th. Κατίασι, 3 pers. plur.

Διαβάστε περισσότερα

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ο.Ε.Φ.Ε.) ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ 2018 Β ΦΑΣΗ

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ο.Ε.Φ.Ε.) ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ 2018 Β ΦΑΣΗ ΤΑΞΗ: Γ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ: ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ Ημερομηνία: Τετάρτη 11 Απριλίου 2018 Διάρκεια Εξέτασης: 3 ώρες ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ ΚΕΙΜΕΝΑ Quia ille metum exercitus Romani vicerat,

Διαβάστε περισσότερα

ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ 2012 ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΩΘΗΣΗ 1

ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ 2012 ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΩΘΗΣΗ 1 ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ 1 Παρασκευή, 01 Ιουνίου 2012 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ A1. ΚΕΙΜΕΝΟ Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: Tu hominem investiga, quaeso, summaque diligentia vel

Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ. Επιµέλεια: Οµάδα Φιλολόγων της Ώθησης

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ. Επιµέλεια: Οµάδα Φιλολόγων της Ώθησης ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ Επιµέλεια: Οµάδα Φιλολόγων της Ώθησης 1 ευτέρα, 23 Μα ου 2011 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ A1. ΚΕΙΜΕΝΟ Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: Et si habet Asia suspicionem

Διαβάστε περισσότερα

ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ

ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Τετάρτη, 27 Μα ου 2009 ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΑ A ΚΕΙΜΕΝΟ Cum omnes recentem esse dixissent, «Atqui ante tertium diem» inquit «scitote decerptam esse Carthagine. Tam prope a muris habemus

Διαβάστε περισσότερα

Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ

Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Α. ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ Να µεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσµατα: Cum Africanus in Literno esset, complures praedonum duces forte salutatum ad eum venerunt. Tum Scipio,

Διαβάστε περισσότερα

ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ. Α1. Να μεταφράσετε το παρακάτω κείμενο στη νέα ελληνική γλώσσα:

ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ. Α1. Να μεταφράσετε το παρακάτω κείμενο στη νέα ελληνική γλώσσα: ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΤΕΚΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΕΚΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΣΥΝΟΛΟ

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Β ΤΑΞΗΣ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2001 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ : ΛΑΤΙΝΙΚΑ

ΠΡΟΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Β ΤΑΞΗΣ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2001 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ : ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΠΡΟΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Β ΤΑΞΗΣ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΔΕΥΤΕΡΑ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2001 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ : ΛΑΤΙΝΙΚΑ Α. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας το παρακάτω κείμενο: Postquam XIV annos in

Διαβάστε περισσότερα

ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ

ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΙΟΝ. ΚΑΡΒΕΛΑ ΚΕΙΜΕΝΟ 21 1. Να αναγνωριστούν και να αναλυθούν οι παρακάτω μετοχές στις αντίστοιχες δευτερεύουσες προτάσεις με όλους τους δυνατούς τρόπους:

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ 2013

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ 2013 ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ 2013 Α1. Να μεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσματα: Omnia sunt misera in bellis civilibus, sed nihil quam ipsa victoria:

Διαβάστε περισσότερα

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΜΑΪΟΥ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΜΑΪΟΥ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ A. 1 ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΜΑΪΟΥ 2013 - ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Μετάφραση ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (Οι απαντήσεις των θεμάτων είναι ενδεικτικές)

Διαβάστε περισσότερα

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΜΑΪΟΥ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΜΑΪΟΥ ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ A. 1 ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΜΑΪΟΥ 2013 - ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Μετάφραση ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (Οι απαντήσεις των θεμάτων είναι ενδεικτικές)

Διαβάστε περισσότερα

Παρατηρήσεις. Μονάδες 40

Παρατηρήσεις. Μονάδες 40 ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ Γ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 ΙΟΥΝΙΟΥ 2012 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ ΩΝ: ΤΕΣΣΕΡΙΣ (4) Α1. Να μεταφράσετε

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΟΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Β ΤΑΞΗΣ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΥΤΕΡΑ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2001 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ

ΠΡΟΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Β ΤΑΞΗΣ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΥΤΕΡΑ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2001 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΠΡΟΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Β ΤΑΞΗΣ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΕΥΤΕΡΑ 18 ΙΟΥΝΙΟΥ 2001 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΜΑ 1ο Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας το παρακάτω κείµενο: Postquam XIV annos

Διαβάστε περισσότερα

ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΤΗΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Ο.Π. ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

ΤΕΤΑΡΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΤΗΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Ο.Π. ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 14 06 2017 ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΤΗΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Ο.Π. ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ Α. ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ Νόμισε ότι ερχόταν προς αυτόν ένας άνθρωπος με πελώριο

Διαβάστε περισσότερα

Α. Να μεταφράσετε στο φύλλο απαντήσεων τα παρακάτω αποσπάσματα:

Α. Να μεταφράσετε στο φύλλο απαντήσεων τα παρακάτω αποσπάσματα: 1 ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Γ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ Δεκέμβριος 2013 Ονοματεπώνυμο: Α. Να μεταφράσετε στο φύλλο απαντήσεων τα παρακάτω αποσπάσματα: Tu hominem investiga, quaeso, summaque diligentia

Διαβάστε περισσότερα

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΝΩΤΕΡΗΣ ΚΑΙ ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΠΑΓΚΥΠΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ 2007

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΝΩΤΕΡΗΣ ΚΑΙ ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΠΑΓΚΥΠΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ 2007 ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΝΩΤΕΡΗΣ ΚΑΙ ΑΝΩΤΑΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΠΑΓΚΥΠΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ 2007 Μάθημα: Λατινικά Ημερομηνία : Πέμπτη, 7 Ιουνίου 2007 Ώρα εξέτασης:11:00 13:00

Διαβάστε περισσότερα

ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΜΑΙΟΥ 2009 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΜΑΙΟΥ 2009 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ 1 ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΜΑΙΟΥ 2009 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Α. Να µεταφράσετε στο τετράδιό σας τα παρακάτω αποσπάσµατα: Cum omnes

Διαβάστε περισσότερα

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ. Α1. Να μεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσματα:

ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ. Α1. Να μεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσματα: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Α1. Να μεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσματα: Cum Africanus in Literno esset, complures praedonum duces forte salutatum ad eum venerunt. Tum Scipio, cum se ipsum captum venisse

Διαβάστε περισσότερα

ΠΡΩΤΑΓΟΡΑ 322Α - 323Α

ΠΡΩΤΑΓΟΡΑ 322Α - 323Α ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙ ΕΥΣΗΣ Αµυραδάκη 20, Νίκαια (210-4903576) ΤΑΞΗ... Γ ΛΥΚΕΙΟΥ... ΜΑΘΗΜΑ...ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ... Α] ΔΙΔΑΓΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ ΠΡΩΤΑΓΟΡΑ

Διαβάστε περισσότερα

ΟΜΟΣΠΟΝ ΙΑ ΕΚΠΑΙ ΕΥΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑ ΟΣ (Ο.Ε.Φ.Ε.) ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ 2013

ΟΜΟΣΠΟΝ ΙΑ ΕΚΠΑΙ ΕΥΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΤΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑ ΟΣ (Ο.Ε.Φ.Ε.) ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ 2013 Ε_3.Λλ3Κ(ε) ΤΑΞΗ: ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ: ΜΑΘΗΜΑ: Α. ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ Γ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Ηµεροµηνία: Κυριακή 14 Απριλίου 2013 ιάρκεια Εξέτασης: 3 ώρες ΕΚΦΩΝΗΣΕΙΣ Να µεταφράσετε τα παρακάτω αποσπάσµατα:

Διαβάστε περισσότερα

ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ Γ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ

ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ Γ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΑΡΧΗ 1ΗΣ ΣΕΛΙ ΑΣ Γ ΗΜΕΡΗΣΙΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 29 ΜΑΪΟΥ 2013 - ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΛΑΤΙΝΙΚΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙΔΩΝ: ΤΡΕΙΣ (3) Α1. Να μεταφράσετε

Διαβάστε περισσότερα

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ: Α. «Ἐπεί δ ἡ πόλις τῶν συγκειµένων τοῖς ἀπό συµβόλων κοινωνοῦσι»:να µεταφράσετε το απόσπασµα που σας δίνεται. Μονάδες 10 Β. Να γράψετε σ

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ: Α. «Ἐπεί δ ἡ πόλις τῶν συγκειµένων τοῖς ἀπό συµβόλων κοινωνοῦσι»:να µεταφράσετε το απόσπασµα που σας δίνεται. Μονάδες 10 Β. Να γράψετε σ ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ Γ ΤΑΞΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2010 ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ Ι ΑΓΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ: Αριστοτέλους «Πολιτικά» Τῷ περί πολιτείας

Διαβάστε περισσότερα