Annals of. Gastroenterology. Abstracts of the 32nd Hellenic Congress of Gastroenterology November 29 - December 1, 2012 Athens

Transcript

1 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY ΑΝNALS OF GASTROENTEROLOGY VOLUME 25 Supplement NOVEMBER 202 p.-72 Annals of Gastroenterology Abstracts of the 32nd Hellenic Congress of Gastroenterology November 29 - December, 202 Athens Volume 25 Supplement November 202 ISSN

2 Annals of Gastroenterology Official Journal of the Hellenic Society of Gastroenterology General information ISSN Print Edition: ISSN Electronic Edition: Journal Homepage: Journal citation: Annals of Gastroenterology is published on behalf of the Hellenic Society of Gastroenterology, representing the Society s official Journal. Please cite articles of the journal as Author name AB. Title of article. Ann Gastroenterol year;volume:pages Aims and scope: The journal aims to cover all sections of Gastroenterology and Hepatology, providing teaching, practical and professional support for clinicians dealing with the gastroenterological disorders. It publishes, after peer-review process, papers concerning both clinical and basic research. Copyright: 202 Hellenic Society of Gastroenterology Abstracting and indexing services: Annals of Gastroenterology is abstracted/indexed in the following databases: Scopus, EMBASE/Excerpta Medica, EBSCO, SJR, Genamics Journal Seek, Google Scholar, Index Copernicus, Open J-Gate, DOAJ, GFMER, HINARI, Academic Journals Database. Governing Board of the Hellenic Society of Gastroenterology (202) President: E. Akriviadis A Vice President: G. Mantzaris B Vice President: S. Delakidis Secretary-General: G. Papatheodoridis Secretary: S. Manolakopoulos Treasurer: A. Protopapas Members: I. Drikos G. Paspatis S. Pateras HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY 67, Demokratias Ave., GR 54 5 Athens, Greece Tel.: Fax: annalsgastro@hsg.gr Publisher Hellenic Society of Gastroenterology Editor-in-Chief I. Koutroubakis annalsgastroed@gmail.com Printing supervision TECHNOGRAMMAmed 380 Mesogeion Ave Ag. Paraskevi Athens, Greece Tel.: Fax: techn@hol.gr Annual Subscriptions (VAT 6,5% included): Inland 25,00 EURO Students 5,00 EURO Organizations 30,00 EURO Abroad: Flat rate U.S. $60

3 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Annals of Gastroenterology Award of the Academy of Ατηενs (200) Volume 25 Supplement November 202 ISSN Editor-in-Chief I. Koutroubakis Basic research G. Bamias M. Gazouli K. Papadakis Pancreas-Biliary tract D. Christodoulou G. Papachristou I. Papanikolaou GI Surgery D. Manganas J. Tsiaoussis G. Tzovaras Emeriti Editors I. Daniilides I. Karagiannis J. Triantafilllidis UGI G. Anagnostopoulos S. Sougioultzis K. Thomopoulos GI Endoscopy D. Kapetanos P. Katsinelos G. Paspatis Pediatrics M. Fotoulaki E. Roma EDITORIAL BOARD Section Editors Associate Editors G. Germanidis K. Katsanos K. Mimidis J. Papaconstantinou K. Triantafyllou LGI-IBD A. Kapsoritakis K. Karmiris G. Mantzaris N. Viazis GI Motility G. Karamanolis T. Maris S. Sgouros GI Radiology P. Prassopoulos D. Tsetis Statistical Advisors A.B. Haidich J. Moschandreas V. Sypsa A. Tatsioni Liver I. Elefsiniotis S. Manolakopoulos C. Triantos J. Vlachogiannakos GI Pathology C. Barbati M. Tzardi GI Oncology D. Dimitroulopoulos D. Tzilves E. Akriviadis S. Dourakis D. Karamanolis J. Kountouras E. Kouroumalis S. Ladas A. Mantidis C. Mavrogiannis Greek Advisory Board S. Michopoulos I. Mouzas V. Nikolopoulou G. Papatheodoridis S. Potamianos T. Rokkas S. Sotiropoulos M. Tzivras Advisory Board Chairman: E. Tsianos M. Arvanitakis (Belgium) D. Bogdanos (UK) D. Coumaros (France) T. Dassopoulos (USA) P. Karayiannis (UK) E. Kalaitzakis (Sweden) G. Leontiadis (Canada) Greeks of diaspora Ch. Pothoulakis (USA) J. Plevris (UK) T. Savides (USA) P. Tekkis (UK) G. Triadafilopoulos (USA) T. Zaoutis (USA) A. Adler (Germany) R. Bataller (Spain) R. Bisschops (Belgium) A. Burroughs (UK) M. Buti (Spain) J.F. Colombel (France) S. Danese (Italy) C. Gasche (Austria) M. Gassul (Spain) D. Hommes (USA) International Advisory Board T. Hori (Japan) E. Kuipers (The Netherlands) P. Lakatos (Hungary) F.W. Leung (USA) O. Lesch (Austria) C. O Morain (Ireland) S. Odes (Israel) A.S. Pena (The Netherlands) W. Sandborn (USA) B. Saunders (UK) J. Schoelmerich (Germany) E. Stange (Germany) J. Tack (Belgium) M. Thursz (UK) N. Tozun (Turkey) C. Tysk (Sweden) G. Van Assche (Belgium) S. Vermeire (Belgium) H. Wedemeyer (Germany) T. Wehrmann (Germany) 2

4 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 32 o ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΠΕΡΙΛΗΨΕΩΝ 29 Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου 202 ΑΘΗΝΑ - HILTON 3

5 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Πρόεδρος Ευάγγελος Ακριβιάδης Α Αντιπρόεδρος Γεράσιμος Μάντζαρης Β Αντιπρόεδρος ÓôÝñãéïò Äåëáêßäçò Γεν. Γραμματέας Ãåþñãéïò Ðáðáèåïäùñßäçò Ειδ. Γραμματέας ÓðÞëéïò Ìáíùëáêüðïõëïò Ταμίας ÁíäñÝáò ÐñùôïðáðÜò Μέλη ÉùÜííçò Äñßêïò, Ãñçãüñéïò ÐáóðÜôçò, Óôáýñïò ÐáôÝñáò ΜΕΛΗ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ Πρόεδρος Áðüóôïëïò Ìáíôßäçò Γραμματέας Óðõñßäùí Óãïýñïò Μέλη Áíôþíéïò Êïãåâßíáò Åõáíèßá ÆáìðÝëç Åõôõ ßá Ôóéñþíç ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΕΥΝΑΣ Πρόεδρος Èåüäùñïò Ροκκάς Αντιπρόεδρος ÉùÜííçò Âëá ïãéáííüêïò Γραμματέας ÄçìÞôñéïò ÊáìðÝñïãëïõ Μέλη ÅììáíïõÞë ÐáíÜãïõ Óðõñßäùí Óãïýñïò ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Êùíóôáíôßíá ÐáñáóêåõÜ Αντιπρόεδρος Ðáíáãéþôçò Êáóáðßäçò Γραμματέας Ãåþñãéïò Áíáãíùóôüðïõëïò ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΠΡΩΚΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Ãåþñãéïò Êáñáìáíþëçò ÊëåéóèÝíçò Ôóáìáêßäçò ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας ÄçìÞôñéïò Äçìçôñïõëüðïõëïò ÉùÜííçò Ðéëðéëßäçò Áíôþíéïò Áõãåñéíüò ΤΜΗΜΑ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας ÁèáíÜóéïò ÊáëáìðÜêáò ÁíáóôÜóéïò Çëßáò ÓôÝöáíïò Äüêáò ΤΜΗΜΑ ΔΟΚΙΜΩΝ ΜΕΛΩΝ 202 Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας Æåãëßíáò ñþóôïò ÊõñéÜêïò Íéêüëáïò Áèáíáóüðïõëïò Íéêüëáïò ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας Ößëéððïò Ãåùñãüðïõëïò Áíôþíéïò ÂåæÜêçò ÉùÜííçò Êáñïýìðáëçò Πρόεδρος Αντιπρόεδρος Γραμματέας áóêþíç ÂáóéëéêÞ ÄÞìçôñá Êïëïâïý ÅéñÞíç ÊáñáãéÜííç 4

6 32ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΡΙΜΕΛΕΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος Αντιπρόεδροι Γεν. Γραμματέας Ειδικοί Γραμματείς Ταμίας Μέλη Óðõñßäùí Ìé üðïõëïò ÉùÜííçò ÊáñáãéÜííçò ÄçìÞôñéïò Êáñáìáíþëçò ÓðÞëéïò Ìáíùëáêüðïõëïò Åõáíèßá ÆáìðÝëç Ðáíάãιá Ìðïìðüôóç Óôáýñïò ÓïõãéïõëôæÞò Ανδρέας Πρωτοπαπάς Ìé áþë Ïéêïíüìïõ Áíôþíéïò Êïãåâßíáò Ãåþñãéïò ÌðÜìéáò Ìáñßá ÔæïõâáëÜ Êùíóôáíôßíïò Ôñéáíôáöýëëïõ ÄçìÞôñéïò Ôáìðáêüðïõëïò Áðüóôïëïò ÍôáúëéÜíáò, ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος Μέλη Óðõñßäùí ËáäÜò Áðüóôïëïò Ìáíôßäçò Åðáìåéíþíäáò ÔóéÜíïò Ãåþñãéïò Ãåñìáíßäçò ÉùÜííçò ÃïõëÞò ÉùÜííçò Äáíéçëßäçò Óðõñßäùí ÐïôáìéÜíïò Êùíóôáíôßíïò ÐáðáäÜêçò Ãñçãüñéïò ÐáóðÜôçò ÅõóôÜèéïò Ðáðáâáóéëåßïõ Åëåõèåñßá Ñþìá-Ãéáííßêïõ ÄçìÞôñéïò Ôæïõñìáêëéþôçò ÉùÜííçò Êáñïýìðáëçò Ãåþñãéïò ÁëåîáíäñÜêçò Ðáíáãéþôçò Êáóáðßäçò Πρόεδροι Επιτροπών-Τμημάτων της ΕΓΕ Επιτρ. Εκπαίδευσης Áðüóôïëïò Ìáíôßäçò Επιτρ. Έρευνας Èåüäùñïò ÑïêêÜò Ενδοσκοπικού Êùíóôáíôßíá ÐáñáóêåõÜ Παγκρεατολογικού Ößëéððïò Ãåùñãüðïõëïò Πρωκτολογικού Γεώργιος Καραμανώλης Ογκολογικού ÄçìÞôñéïò Äçìçôñïõëüðïõëïò Β. Ελλάδος «Μακεδονία» ÁèáíÜóéïò ÊáëáìðÜêáò Δοκίμων Μελών Χρήστος Ζεγλίνας Νοσηλευτικού ÂáóéëéêÞ áóêþíç 5

7 Áñìüíçò ÁíáóôÜóéïò ÂéÜæçò Íéêüëáïò Ãáæïýëç Ìáñßá Ãåñìáíßäçò Ãåþñãéïò ÃïõëÞò ÉùÜííçò ÊáìðÝñïãëïõ ÄçìÞôñéïò ÊáðåôÜíïò ÄçìÞôñéïò ÊáñáãéÜííçò Á. ÉùÜííçò ΚΡΙΤΕΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΒΛΗΘΗΚΑΝ Êáñáìáíþëçò Ãåþñãéïò Êáñìßñçò Êùíóôáíôßíïò ÊáôóÜíïò Êùíóôáíôßíïò Êïìðïñüæïò Âáóßëåéïò ÌðÜìéáò ÁñéóôïôÝëçò ÌðÜìéáò Ãåþñãéïò Ìðïìðüôóç Ðáíάãιá ÐáñáóêåõÜ Êùíóôáíôßíá Ðá éáäüêçò ÉùÜííçò Óãïýñáò Äéïíýóéïò Óãïýñïò Óðõñßäùí Óêïôéíéþôçò Çëßáò ÔæïõâáëÜ Ìáñßá Ôñéáíôáöýëëïõ Êùíóôáíôßíïò ÔñéÜíôïò ñþóôïò ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ ΤΗΣ Ε.Γ.Ε. ΤΡΙΜΕΛΕΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΜΗΜΑΤΩΝ 969 ï ÐÓà ÁèÞíá Ã. Âïõëðéþôçò 97 2 ï ÐÓà ÁèÞíá È. ÄïîéÜäçò ï ÐÓà ÁèÞíá Ã. Ìé áçëßäçò ï ÐÓà ÁèÞíá Í. Ìïó ïýôçò ï ÐÓà ÁèÞíá Ç. ÖùêÜò 98 6 ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Ã. ÃïõëÞò ï ÐÓà ÁèÞíá Ê. ÍéêïëáÀäçò ï ÐÓà ÇñÜêëåéï ÊñÞôçò Ï. Ìáíïýóïò ï ÐÓà ÁèÞíá Ê. Êáñïýôóïò ï ÐÓà ÁèÞíá. Âõóóïýëçò 990 ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Ó. Ðáñðïýëáò 99 2 ï ÐÓà ÁèÞíá Ç. ÌáëëÜò 992 ç ÅíùìÝíç ÅõñùðáúêÞ ÅâäïìÜäá Ãáóôñåíôåñïëïãßáò Ê. ÁñâáíéôÜêçò ï ÐÓà Ñüäïò Í. Íéêïëüðïõëïò ï ÐÓà ÁèÞíá Í. ÊáëáíôæÞò ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Ê. ÁñâáíéôÜêçò ï ÐÓà ÁèÞíá Ä.Ã. Êáñáìáíþëçò ï ÐÓà ÇñÜêëåéï ÊñÞôçò Á. ÍÜêïò ï ÐÓà ÁèÞíá Í. ÓêáíäÜëçò ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Ã. ÊçôÞò ï ÐÓà ÁèÞíá Ó. ËáäÜò ï ÐÓà ÉùÜííéíá Å. ÔóéÜíïò ï ÐÓà ÁèÞíá É. Ôñéáíôáöõëëßäçò ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Í. Åõãåíßäçò ï ÐÓà ÁèÞíá È. ÑïêêÜò ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Å. Ãéáííïýëçς ï ÐÓà ÁèÞíá É. ÊáñáãéÜííçò ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç É. ÊïõíôïõñÜò ï ÐÓà ÁèÞíá Á. Ìáíôßäçò ï ÐÓà áëêéäéêþ Å. ÐáñáóêåõÜò ï ÐÓà ÁèÞíá Ì. ÔæéâñÜò 20 3 ï ÐÓà Èåóóáëïíßêç Å. ÁêñéâéÜäçò ï ÐÓà ÁèÞíá Ó. Ìé üðïõëïò ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ Triaena Tours & Congress Λεωφ. Συγγρού 206, Καλλιθέα Tηλ , , Fax epouli@triaenatours.gr, congress@triaenatours.gr 6

8 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

9

10 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 00 ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ GRAM-ΘΕΤΙΚΩΝ ΚΟΚΚΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥ- ΑΝΘΕΚΤΙΚΩΝ ΒΑΚΤΗΡΙΔΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΜΑΤΗ ΒΑΚΤΗΡΙΑΚΗ ΠΕΡΙΤΟΝΙΤΙΔΑ Ηλιόπουλος Δ., Παπαδόπουλος Ν., Αλεξάκη Α. 2, Τσιρίγγα Α. 2, Τούτουζα Μ. 2, Αλεξοπούλου Α. Β Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ιπποκράτειο Γ.Ν.Α., 2 Μικροβιολογικό Τμήμα, Ιπποκράτειο Γ.Ν.Α. Η αυτόματη βακτηριακή περιτονίτιδα (ΑΒΠ) προκαλείται από Gram-αρνητικά βακτηρίδια (Gram-negative bacteria-gnb), συνήθως εντεροβακτηριακά. Πρόσφατα, αναφέρεται αυξημένη συχνότητα λοιμώξεων από Gram-θετικούς κόκκους (Grampositive cocci-gpc) και πολυανθεκτικούς μικροοργανισμούς. Στόχος: Η διερεύνηση πιθανών μεταβολών στα μικροβιακά αίτια που προκαλούν ΑΒΠ. Μέθοδοι-Αποτελέσματα: Μελετήθηκαν αναδρομικά 47 περιπτώσεις (66% άνδρες) με ΑΒΠ και θετική καλλιέργεια στην περίοδο Τριάντα-οκτώ (60%) είχαν προηγούμενες νοσηλείες εντός των τελευταίων έξι μηνών ενώ οι υπόλοιποι θεωρήθηκαν λοιμώξεις της κοινότητας. Δεκαπέντε (32%) ασθενείς ελάμβαναν προφυλακτική θεραπεία με κινολόνες. Οι GPC αποτελούσαν το συχνότερο αίτιο (55%). Τα αίτια σε φθίνουσα σειρά ήταν τα εξής: Streptococcus spp (0), Enterococcus spp (9), Escherichia coli (8), Klebsiella pneumonia (5), methicillinsensitive-staphylococcus aureus (4), coagulase-αρνητικός-staphylococcus spp (3) Serratia marcescens (3), Pseudomonas aeruginosa (2), Citrobacter koseri (), Sphingomonas paucimobilis () και Vibrio spp (). Εννέα (9%) από τα απομονωθέντα βακτηρίδια ήταν πολυανθεκτικά και περιελάμβαναν: carbapenemase-producing-klebsiella pneumonia (4), extended-spectrum-beta-lactamase-producing Escherichia Coli (3) και Pseudomonas aeruginosa (2). Πολυανθεκτικά βακτηρίδια απομονώθηκαν συχνότερα σε ασθενείς με προηγούμενες νοσηλείες συγκριτικά με λοιμώξεις της κοινότητας (00% έναντι 5%, P=0,00), ασθενείς σε προφύλαξη με κινολόνες (75% έναντι 23%, P=0,009) και ασθενείς με βαρύτερη νόσο (MELD score 36±4 έναντι 2±9, P=0,020). Σε ασθενείς με προηγούμενες νοσηλείες, οι λοιμώξεις με GNB ήταν συχνότερες από αυτές με GPC (8% έναντι 42%, P=0,008). Αντοχή στις κεφαλοσπορίνες 3 ης γενεάς και στις κινολόνες διαπιστώθηκε στο 49% και 47% αντίστοιχα. Συμπεράσματα:. Οι Gram(+) κόκκοι ήταν τα συχνότερα αίτια ΑΒΠ. 2. Διαπιστώθηκε ποικιλία πολυανθεκτικών βακτηριδίων. 3. Λόγω των υψηλών ποσοστών αντοχής στα συνιστώμενα αντιβιοτικά, η επιλογή του θεράποντος πρέπει να εξατομικεύεται ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΕΠΙΠΕΔΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΩΝ ΠΕΠΤΙ- ΔΙΩΝ ΚΑΙ ΔΕΙΚΤΩΝ ΒΑΚΤΗΡΙΔΙΑΚΗΣ ΑΛΟΘΕΣΗΣ ΣΕ ΚΙΡΡΩΤΙ- ΚΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ Μπάμιας Γ., Καλτσά Γ., Ζουμπούλη-Βαφειάδη Ε., Γκίζης Μ., Καραγιαννάκης Δ., Λαούδη Ε., Γούκος Δ., Δαΐκος Λ. Γ., Βλαχογιαννάκος Ι., Λαδάς Δ. Σ. Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Λαϊκό Νοσοκομείο, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Εισαγωγή: Ασθενείς με κίρρωση έχουν αλόθεση εντερικών μικροοργανισμών, που ευθύνεται για αυξημένη επίπτωση λοιμώξεων. Έμμεσο δείκτη αλόθεσης αποτελεί η ανίχνευση βακτηριδιακών προϊόντων (LPS, βακτηριακό DNA), αλλά και πρωτεϊνών που σχετίζονται με την αντίδραση του ξενιστή (LBP, scd4). Οι β-ντεφενσίνες είναι φυσικά αντιμικροβιακά πεπτίδια που εκκρίνονται από διάφορα κύτταρα μετά από μικροβιακή διέγερση. Η συσχέτιση των β-ντεφενσινών με δείκτες μικροβιακής αλόθεσης στην κίρρωση παραμένει άγνωστη. Στόχοι:. Σύγκριση της συγκέντρωσης της διαλυτής hbd- (human beta defensin-) και hbd-2 μεταξύ ασθενών με χρόνια ιογενή ηπατίτιδα (ν=23), κίρρωση (ν=8), υγιών μαρτύρων (ΥΜ, ν=3); 2. Συσχέτιση της συγκέντρωσης των hbd- και hbd-2 με αυτή των LBP και scd4; και, 3. Προσδιορισμος βακτηριακού DNA, ως δείκτη βακτηριακής αλόθεσης. Υλικό/Μέθοδος: Οι μετρήσεις διαλυτών παραγόντων έγιναν με ELISA, ο προσδιορισμος βακτηριακού DNA με PCR. Αποτελέσματα: Η συγκέντρωση της hbd- στους ασθενείς με κίρρωση (.44 ng/ml, , median 95% CI), χρόνια ηπατίτιδα Β (.26 ng/ml, ) και χρόνια ηπατίτιδα C (.39 ng/ml, ) ήταν αυξημένη σε σύγκριση με ΥΜ (.06, P<0.05, όλες οι συγκρίσεις). Η hbd-2 στην κίρρωση (0.2 ng/ml, , P =0.03) και την HCV (0.3 ng/ml, P =0.009) ήταν αυξημένη σε σχέση με τους ΥΜ. Η scd4 πρωτεΐνη ήταν αυξημένη στη κίρρωση (2453 ng/ml, , ΥΜ: 282 ng/ml, , P<0.000). Ισχυρή συσχέτιση παρατηρήθηκε μεταξύ της LBP και του scd4 (P =0.0028). Δεν ανιχνεύθηκε βακτηριδιακό DNA στη συστηματική κυκλοφορία. Συμπέρασμα: Τα επίπεδα των LBP και scd4 αλλά και των hbd- και hbd-2 είναι αυξημένα στη κίρρωση, εύρημα που είναι συμβατό με ύπαρξη βακτηριακής αλόθεσης. Η σημασία των δεικτών αυτών για τη παρουσία ενεργού λοίμωξης απαιτεί περαιτέρω διερεύνηση. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):9 003 Τα επίπεδα υαλουρονικού οξέος ορού (ΥΟΟ) ως δείκτες βαρύτητας της ίνωσης σε ασθενείς με χρόνια ηπατοπάθεια (ΧΗ) διαφόρων αιτίων Χατζηγιάννη Α., Μαργαρίτη Κ., Γεωργίου Α., Μανωλακόπουλος Σ., Deutsch Μ., Κρανιδιώτη Χ., Κατόγλου Α., Καφίρη Γ. 2, Τηνιακού Ν. 3, Παπαθεοδωρίδης Γ. Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. Ιπποκράτειο, 2 Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Γ.Ν.Α. Ιπποκράτειο, 3 Εργαστήριο Ιστολογίας και Εμβρυολογίας, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών Εισαγωγή / Σκοπός: Το ΥΟΟ, άμεσος δείκτης ηπατικής ίνωσης και η μέτρηση της ηπατικής ακαμψίας (ΗΑ) με ελαστογραφία (ΕΗ), μη επεμβατικός δείκτης ηπατικής ίνωσης συσχετίστηκαν με τα χαρακτηριστικά των ασθενών με ΧΗ και συγκρίθηκαν στην ικανότητα ανάδειξης προχωρημένης ίνωσης σε ΧΗ. Μέθοδοι: Μελετήθηκαν 209 ασθενείς με ΧΗ, προ θεραπευτικής παρέμβασης [20 ανενεργοί φορείς HBV (ΑΦ-HBV), 32 HBeAg(-) χρόνια ηπατίτιδα Β (XHBe-), 86 χρόνια ηπατίτιδα C (XHC), 7 μη αλκοολική λιπώδης νόσος του ήπατος (NAFLD)]. Ανθρωπομετρικά, κλινικά, βιοχημικά δεδομένα καταγράφηκαν και μετρήθηκαν τα επίπεδα ΥΟΟ (HA LT test, Wako Chemicals). ΕΗ ήταν διαθέσιμη για 40 ασθενείς (FibroScan, EchoSens, France) και βιοψία για 64 (ΧΗΒe- και ΑΦ-HBV:23, XHC:7, NAFLD:34) (ταξινόμηση κατά Ishak για ΑΦ-HBV/ΧΗΒe-/ΧΗC, κατά Brunt για NAFLD). Αποτελέσματα: Το διάμεσο ΥΟΟ ήταν υψηλότερο στη XHBe- (44) ή ΧΗC (35) απ ότι στους ΑΦ-HBV (9) ή στη NAFLD (7) (p<0.003). Ασθενείς με NAFLD και απλή στεάτωση είχαν χαμηλότερο ΥΟΟ από αυτούς με στεατοηπατίτιδα (NASH) (7 έναντι 20, p=0.005) ή ΑΦ-HBV (p=0.033). Στη NASH το ΥΟΟ ήταν παρόμοιο με τους ΑΦ-ΗΒV (p=0.354) και χαμηλότερο από τη XHBe-/XHC (p 0.040). Αντίθετα, η ΗΑ ήταν παρόμοια στους ασθενείς με ΧΗ (ΑΦ-ΗΒV:6,5, XHBe-:6,4, XHC:6,6, NAFLD:6,3, p>0,69). Ασθενείς με προχωρημένη ίνωση (στάδιο 3 για ΧΗΒ/XHC, 2 για NAFLD) σε σχέση με τους υπόλοιπους είχαν υψηλότερα επίπεδα ΥΟΟ (3 έναντι 7, p=0,022), αλλά όχι ΗΑ (7 έναντι 6, p= 0,095). Συμπεράσματα: Τα επίπεδα ΥΟΟ είναι χαμηλότερα σε NAFLD/NASH απ ότι σε XHB/XHC, αλλά η ΗΑ παρόμοια. Στις ΧΗ, το ΥΟΟ παρά η ΕΗ συσχετίστηκε καλύτερα με προχωρημένη ίνωση. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):9 004 Η ΟΥΔΕΤΕΡΟΠΕΝΙΑ ΔΕΝ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΛΟΙ- ΜΩΞΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ C ΠΟΥ ΛΑΜ- ΒΑΝΟΥΝ PEGIFN + ΡΙΜΠΑΒΙΡΙΝΗ Στρίκη Α., Μανωλακόπουλος Σ., Μελά Μ. 2, Deutsch Μ., Σκηνή Μ., Τριάντος Χ. 3, Aναγνώστου Ο., Καλαφατέλη Μ. 3, Παπαθεοδωρίδης Γ., Πεκτασίδης Δ. Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική Αθηνών, Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών Ιπποκράτειο, 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών Πολυκλινική, 3 Γαστρεντερολογική Κλινική Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ρίου Πατρών Σκοπός: Η θεραπεία της χρόνιας ηπατίτιδας C συχνά συνοδεύεται από λευκοπενία, κυρίως εξαιτίας της επαγόμενης από την πεγκυλιωμένη ιντερφερόνη-alpha μυελοκαταστολής. Στην αναδρομική αυτή μελέτη κοορτής διερευνήσαμε την πιθανή συσχέτιση μεταξύ ανάπτυξης λοίμωξης και λευκών αιμοσφαιρίων στους ασθενείς με χρόνια HCV λοίμωξη που βρίσκονται υπό αντιική θεραπεία συνδυασμού Peg-IFN-a και ριμπαβιρίνης(pr). Ασθενείς και μέθοδοι: Αναλύθηκαν δεδομένα από 275 ασθενείς, που υποβλήθηκαν σε 38 θεραπευτικά σχήματα PR από τον Ιανουάριο 200 έως Μάιο 200. Αποτελέσματα: Καταγράφηκαν συνολικά 3 επεισόδια λοίμωξης. Η επίπτωση λοίμωξης στο συγκεκριμένο πληθυσμό υπολογίστηκε στις.46 λοιμώξεις ανά 00 ανθρωπο-μήνες. Ο διάμεσος χρόνος ανάπτυξης λοίμωξης προσδιορίστηκε στους 4 μήνες από την έναρξη αγωγής. Η ελάχιστη τιμή των λευκών αιμοσφαρίων και των ουδετεροφίλων δε διέφερε στατιστικά σημαντικά μεταξύ των ασθενών που παρουσίασαν λοίμωξη και των υπολοίπων(3266±722 Vs 3240±288 κύτταρα/μl, p=0.923, 579±04 vs 393±633 κύτταρα/μl, p=0.46). Ο σχετικός κίνδυνος εμφάνισης λοίμωξης δεν σχετίστηκε ούτε με την ελάχιστη καταγραφείσα τιμή των ουδετεροφίλων (HR(CI)=.7 ( ), p=0.837), ούτε με την μέγιστη μείωση των λευκών αιμοσφαιρίων από την έναρξη της θεραπείας ακόμα και μετά από διόρθωση για πολυάριθμους παράγοντες. Η πολυπαραγοντική ανάλυση Cox ανέδειξε ότι η κίρρωση ήταν ο μοναδικός παράγοντας που σχετίζεται με την εμφάνιση λοίμωξης (HR(CI)=4.90( ), p=0.049). Συμπέρασμα: Η εμφάνιση λοίμωξης δεν σχετίζεται με την χαμηλότερη καταγραφείσα τιμή λευκών αιμοσφαιρίων, ούτε των ουδετεροφίλων. Η κίρρωση αποτελεί το μοναδικό παράγοντα κινδύνου εμφάνισης λοίμωξης κατά τη θεραπεία με PR ασθενών με χρόνια ηπατίτιδα C. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):9 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):9

11 0 32 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 005 ΑΝΟΣΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΟΦΙΛ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ Β ΣΕ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΜΕ ΝΟΥΚΛΕΟΣ(Τ)ΙΔΙΚΑ ΑΝΑΛΟΓΑ. ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΥΣΧΕΤΙΣΗΣ ΜΕ ΤO ΚΟΛΛΑΓΟΝΟ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙ- ΧΩΝ ΒΙΟΨΙΩΝ ΗΠΑΤΟΣ Μανούσου Π., Καραμούτσος Α. 4, Χατζίδης Δ., Τζάλλας Α. 2, Συγκούνας Δ., Παπούδου Μπάη Α. 3, Γούσια Α. 3, Κατσάνος Κ., Βαρθολομάτος Γ. 4, Τσιάνος Ε. Β. Ηπατο-Γαστρεντερολογική Μονάδα Α Παθολογικής Κλινικής, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, 2 Μονάδα Ιατρικής Τεχνολογίας και Ευφυών Πληροφοριακών Συστημάτων, Τμήμα Μηχανικών Επιστήμης Υλικών, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 3 Παθολογοανατομικό Εργαστήριο, Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 4 Εργαστήριο Ανοσολογίας, Βιοχημικό Τμήμα Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων Εισαγωγή: Ο ιός της ηπατίτιδας Β(HBV) δε θεωρείται παθογόνος ιός. Η υποκείμενη προσβολή των ηπατοκυττάρων σχετίζεται με την ένταση της ανοσολογικής απάντησης του ξενιστή προς τον ιό. Στην αιτιοπαθογένεια της νόσου πρωτεύοντα ρόλο κατέχει η κυτταρική ανοσία. Ο ρόλος των παραγόμενων κυτταροκινών είναι η διαφοροποίηση των Τ κυττάρων στους υποπλυθησμούς τους (Τh, Th2, Th7 και Tregs). Σκοπός: Σκοπός της μελέτης αυτής είναι να διερευνηθεί το προφίλ των εκκρινόμενων κυτταροκινών σε ασθενείς με χρόνια ηπατίτιδα Β προ και μετά θεραπείας με νουκλεοσιδικά ανάλογα και η πιθανή ανοσοτροποποιητική δράση της φαρμακευτικής αγωγής. Επιπλέον θα προσπαθήσουμε να συσχετίσουμε πιθανούς παράγοντες που προέρχονται από την ex vivo ανάλυση των κυτταροκινών με την ανταπόκριση στη θεραπεία και την ίνωση στις βιοψίες ήπατος (μέτρηση κολλαγόνου). Μέθοδοι, Ασθενείς και μέθοδοι: Μελετήθηκαν 40 ασθενείς με HBV(HBeAg-) οι οποίοι υποβλήθηκαν σε βιοψία ήπατος προ έναρξης θεραπείας. Η αξιολόγηση έγινε κατά Ishak και ακολούθησε χρώση τομών παραφίνης με Sirius red για DIA. Το κολλαγόνο εκφράστηκε ως αναλογία κολλαγόνου/συνολικό μήκος της βιοψίας(cpa;collagen proportionate area). Μελετήθηκαν με κυτταρομετρία ροής (FlowCytomix, Bender MedSystems) οι ακόλουθες κυτταροκίνες προ και ένα έτος μετά θεραπείας στον ορό των ασθενών αυτών: IL-0 για τα Tregs, IL-23 για τα Τh7, IFN-γ για τα Th, IL-4 και IL-3 για τα Th2. Αποτελέσματα: Η IFN-γ βρέθηκε στα 223 pg/ml προ θεραπείας ενώ αυξήθηκε στα 257 pg/ ml ένα έτος μετά θεραπείας (φυσιολογικοί μάρτυρες 20 pg/ml). Οι IL-4 και IL-3 παρουσίασαν πτώση των τιμών μετά θεραπείας (από 2 pg/ml σε 69 pg/ml για την IL-4 και από 44 pg/ml σε 3 pg/ml για την IL-3) ενώ δεν παρουσιάστηκε έκφραση σε φυσιολογικούς μάρτυρες. Η IL-23 από 499 pg/ml προ θεραπείας παρουσίασε πτώση στα 96 pg/ml μετά θεραπείας (δεν ανιχνεύθηκε έκφραση σε φυσιολογικούς μάρτυρες). Η τιμή της IL-23 προ έναρξης θεραπείας σχετίζεται ευθέως ανάλογα με την τιμή του κολλαγόνου στις βιοψίες ήπατος των ασθενών αυτών Η IL-0 παρουσίασε αύξηση της τιμής της μετά το πέρας της θεραπείας από 49 pg/ml σε 89 pg/ml ενώ σε φυσιολογικούς μάρτυρες η τιμή ήταν 20 pg/ml. Συμπεράσματα: Οι αλλαγές στην τιμή των κυκλοφορούντων κυτταροκινών ex vivo μετά από θεραπεία με νουκλεοσιδικά ανάλογα προσδίδουν έμμεσα τη συμπεριφορά των Th υποπληθυσμών με αύξηση των Th και Treg κυττάρων μετά τη θεραπεία και μείωση των Τh2 και Th7 υποπληθυσμών. Οι τιμές της IL-23 σχετίζονταν άμεσα με την ίνωση στη βιοψία ήπατος. 006 ΤΡΙΠΛΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ (PEGIFNΑ, ΡΙΜΠΑΒΙΡΙΝΗ ΚΑΙ BO- CEPREVIR) ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ C ΓΟΝ. ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ Μανωλακόπουλος Σ., Βλαχογιαννάκος Ι. 2, Γουλής Ι. 3, Ελευσινιώτης Ι. 4, Κρανιδιώτη Χ., Κοκκώνης Γ. 3, Κουλεντάκη Μ. 5, Σινάκος Ε. 3, Αργυρόπουλος Ε. 4, Κουρούμαλης Η. 5, Κοσκίνας Ι., Παπαθεοδωρίδης Γ., Βαφειάδη-Ζουμπούλη Ε. 2, Ακριβιάδης Ε. 3 Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. Ιπποκράτειο, Αθήνα, 2 Ηπατογαστρεντερολογικό Τμήμα, Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. Λαϊκό, Αθήνα, 3 Δ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική Γ.Ν.Α. Ιπποκράτειο, Θεσσαλονίκη, 4 Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική Γ.Ο.Ν.Κ. Αγ. Ανάργυροι, 5 Γαστρεντερολογική Κλινική ΠΕΠΑΓΝΗ, Κρήτη Εισαγωγή-Σκοπός: Στα πλαίσια εγκεκριμένου παγκόσμιου προγράμματος, χορηγήθηκε τριπλή αγωγή με PegIFNα+Ριμπαβιρίνη+Boceprevir, σε ασθενείς με προχωρημένη XHC-Γον. και αποτυχία σε προηγούμενο σχήμα. Παρουσιάζουμε τα προκαταρκτικά αποτελέσματα της θεραπείας στους ασθενείς του προγράμματος. Ασθενείς-Μέθοδοι: Συμπεριλήφθηκαν 26 ασθενείς (μέση ηλικία: 52 έτη, A/Γ:4/2), 9 (35%) ασθενείς έχουν γονότυπο a και 7 (65%) b. Oι 9 (35%) είχαν κίρρωση με βάση βιοψία ή ελαστογραφία. Οι 0 ασθενείς είναι μη ανταποκριθέντες με άγνωστη όμως πορεία επιπέδων HCV-RNA κατά τη διάρκεια του αρχικού σχήματος. Οι 8 ασθενείς είναι υποτροπιάσαντες, 5 μερικώς ανταποκριθέντες και 3 μηδενικά ανταποκριθέντες. Όλοι οι ασθενείς έλαβαν 4 εβδομάδες θεραπεία lead-in με συνδυασμό PegIFNα+ριμπαβιρίνης. Οι κιρρωτικοί και οι μηδενικά ανταποκριθέντες στο προηγούμενο σχήμα θα λάβουν τριπλή αγωγή 44 εβδ. και οι υπόλοιποι 32 εβδ. και ακολούθως 2 εβδ. PegIFNα /ριμπαβιρίνη. Αποτελέσματα: Μέχρι το Σεπτέμβριο 202, 23 ασθενείς συμπλήρωσαν 2 εβδομάδες θεραπείας. Οι 6/23 (69.5%) είχαν στις 2 εβδομάδες μη ανιχνεύσιμο HCV- RNA ή <00 IU/ml και οι 6/6 (00%) μη ανιχνεύσιμο HCV-RNA την 24 η εβδομάδα. Τρείς ασθενείς διέκοψαν λόγω παρενεργειών ( λόγω σοβαρής πανκυτταροπενίας, 2 λόγω μεγάλης αδυναμίας, κόπωσης - όλοι είχαν αρνητικό HCV-RNA την εβδομάδα 2) και 7 λόγω εφαρμογής κανόνων διακοπής. Ένας ασθενής χάθηκε μετά το τέλος της εβδομάδας 4. Δύο ασθενείς εμφάνισαν ιολογική διαφυγή μετά την 2 η εβδομάδα. Μείωση της ριμπαβιρίνης λόγω αναιμίας έγινε σε 7 ασθενείς. Συμπέρασμα: Η προσθήκη του Boceprevir στο συνδυασμό PegIFNα+ριμπαβιρίνης φαίνεται να επιτυγχάνει ικανοποιητική αρχική ιολογική ανταπόκριση σε ασθενείς με προχωρημένη ΧΗC και γονότυπο που έχουν αποτύχει σε προηγούμενο σχήμα PegIFNα+ριμπαβιρίνης. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):0 007 ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΙΜΙΑ ΣΤΙΣ ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΣ ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΕΙΣ ΝΟΣΟΥΣ ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ: ΜΙΑ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΣΧΕΣΗ Βουδούκης Ε., Καρμίρης Κ., Ουσταμανωλάκης Π. 2, Θεοδωροπούλου Α., Χαριτάκης Α. 3, Γιαννακοπούλου Κ., Αρχοντάκης Ζ. 3, Στασινοπούλου Μ., Σφυριδάκη Α. 4, Πασπάτης Γ., Κουτρουμπάκης Ι. 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα Βενιζελείου Νοσοκομείου, 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, 3 Εργαστήριο Αιματολογίας Βενιζελείου Νοσοκομείου, 4 Τμήμα Αιμοδοσίας Βενιζελείου Νοσοκομείου, Ηράκλειο, Κρήτης Σκοπός της εργασίας: Η θρομβοκυττάρωση και η σιδηροπενική αναιμία (ΣΑ) είναι συχνά ευρήματα στις ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσους του εντέρου (ΙΦΝΕ). Ο στόχος αυτής της μελέτης ήταν να διερευνήσει πιθανές συσχετίσεις μεταξύ δεικτών ΣΑ και θρομβοκυττάρωσης σε ασθενείς με ΙΦΝΕ. Μέθοδοι: 98 διαδοχικοί ασθενείς με ΙΦΝΕ συμπεριλήφθησαν στην μελέτη [άρρενες: 58.%, νόσος Crohn (CD): 53.5%, καπνιστές: 37.6%, διάμεση διάρκεια νόσου (IQR): 7 (3-3) χρόνια, διάμεση τιμή SCCAI: (-6), διάμεση τιμή CDAI: 34 ( ), διάμεση CRP: 0.43 ( ) mg/dl]. Οι παράμετροι που μελετήθηκαν ήταν PLT, MPV, PDW, PCT, HGB, HCT, MCV, RDW, φερριτίνη, Fe, διαλυτοί υποδοχείς τρανσφερρίνης (stfr), stfr δείκτης (stfri=stfr/log0 φερριτίνη), βιταμίνη Β2, φυλλικό οξύ (FA). Ως θρομβοκυττάρωση ορίστηκε ο απόλυτος αριθμός αιμοπεταλίων > 400 Κ/μL. Ως δείκτες ενεργότητας της νόσου χρησιμοποιήθηκαν CDAI για CD, SCCAI για ελκώδη κολίτιδα και η CRP. Αποτελέσματα: 27 ασθενείς εμφάνισαν θρομβοκυττάρωση (3.6%). Διάμεση τιμή PLT (IQR): 289 ( ) K/μL, HGB: 3.4 ( ) g/dl, φερριτίνη: 36.6 ( ) ng/ml και stfri: 0.82 ( ) mg/l. Στην μονοπαραγοντική ανάλυση (συντελεστής συσχέτισης ρ), τα PLT συσχετίστηκαν σε σημαντικό βαθμό με HCT (ρ=-0.42, p<0.000), HGB (ρ=-0.42, p<0.000), MCV (ρ=-0.35, p<0.000), RDW (ρ=0.30, p<0.000), Fe (ρ=-0.32, p<0.000), φερριτίνη (ρ=-0.6, p=0.03), stfr (ρ=0.8, p=0.0), stfri (ρ=0.22, p=0.002), CRP (ρ=0.30, p<0.000), SC- CAI (ρ=0.38, p=0.0), CDAI (ρ=0.3, p=0.02). Στην πολυπαραγοντική ανάλυση μόνο CRP (p=0.002) και stfri (p=0.04) παρέμειναν στατιστικώς σημαντικά. Συμπεράσματα: Ο απόλυτος αριθμός των αιμοπεταλίων φαίνεται να συσχετίζεται σημαντικά τόσο με τους δείκτες ΣΑ, όσο και την ενεργότητα της νόσου στις ΙΦΝΕ. Οι ισχυρότεροι προγνωστικοί δείκτες θρομβοκυττάρωσης ήταν η CRP και οι stfri. Περιορισμός της φλεγμονής και αντιμετώπιση της σιδηροπενίας πιθανά να οδηγήσει στην αναστροφή της θρομβοκυττάρωσης στους ασθενείς με ΙΦΝΕ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):0 008 ΧΟΡΗΓΗΣΗ INFLIXIMAB ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΤΟΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΑΝΘΕ- ΚΤΙΚΗ ΛΗΚΥΘITIΔΑ. ΕΥΝΟΪΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Βιάζης Ν., Αλ-Οντάτ Μ., Σαπρίκης Ε., Αναστασόπουλος Η., Κεχαγιάς Γ., Γιακουμής Μ., Κουκουράτος Θ., Ζαχαράκης Γ., Βιέννα Ε., Καραμανώλης Δ. Γ. Β Γαστρεντερολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. Ο Ευαγγελισμός Σκοπός: Να διευκρινισθεί η μακροχρόνια αποτελεσματικότητα του infliximab στη χρόνια ανθεκτική ληκυθίτιδα, σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ολική πρωκτοκολεκτομή και δημιουργία νεοληκύθου για την αντιμετώπιση ελκώδους κολίτιδας. Μέθοδοι: Επτά ασθενείς (4 γυναίκες, 3 άνδρες) με χρόνια ανθεκτική ληκυθίτιδα (διαγνωσμένη κλινικά, ενδοσκοπικά, ιστολογικά) έλαβαν Infliximab 5 mg/kg στις 0, 2 και 6 εβδομάδες και κάθε 2 μήνες στη συνέχεια, για έτος. Τρεις ασθενείς είχαν συρίγγια (λήκυθο - ουροδόχο κύστη:, περιεδρικά: 2) και 4 εξωεντερικές εκδηλώσεις (οζώδες ερύθημα: 2, αρθραλγίες: 2). Όλοι οι ασθενείς ήταν ανθεκτικοί στη θεραπεία με αντιβιοτικά και 3 και στην αζαθειοπρίνη. Η νόσος Crohn αποκλείστηκε με έλεγχο λεπτού εντέρου. Η κλινική ανταπόκριση χαρακτηρίστηκε πλήρης, μερική ή αναποτελεσματική, ενώ καταγράφηκε ο δείκτης ενεργότητας της ληκυθίτιδας (PDAI) πριν και μετά τη θεραπεία. Το κλείσιμο των συριγγίων χαρακτηρίστηκε πλήρες, μερικό ή αναποτελεσματικό. Οι ασθενείς μετά τη διακοπή της θεραπείας παρακολουθήθηκαν για χρονικό διάστημα 3 ετών. Αποτελέσματα: Κλινικά όλοι οι ασθενείς βελτιώθηκαν. Μετά χρόνο θεραπείας, 5 από τους 7 ασθενείς είχαν πλήρη ανταπόκριση, ενώ σε 2 από τους 3 ασθενείς με συρίγγιο, αυτό έκλεισε πλήρως. Στο τέλος της περιόδου παρακολούθησης το PDAI έπεσε από (baseline) (range, 0-4) στο 5 (range, 3-8). Οι εξωεντερικές εκδηλώσεις ήταν σε πλήρη ύφεση μετά από τον ένα χρόνο χορήγησης του φαρμάκου. Τρία χρόνια μετά, όλοι οι ασθενείς παραμένουν σε ύφεση και δεν χρειάστηκε να υποβληθούν εκ νέου σε οποιασδήποτε μορφή θεραπείας για τη ληκυθίτιδα. Συμπέρασμα: Η χορήγηση infliximab για ένα έτος έχει ευνοϊκά αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της χρόνιας ανθεκτικής ληκυθίτιδας 3 χρόνια μετά. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):0 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):0

12 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 009 ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΔΙΑΣΤΟΛΗ ΜΕ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙ- ΑΣ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΤΗΡΕΙ ΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΥΦΕΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΕΣ ΣΤΕΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ ΤΟΥ CROHN Παπαμιχαήλ Κ., Aρχαύλης Ε., Kυριάκος Ν., Kωνσταντόπουλος Π., Δρούγας Ι., Tσιρονίκος Δ., Tζανετάκου Ξ., Mάντζαρης Γ. Α Γαστρεντερολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός» Σκοπός: Να ελεγχθεί αν το θεραπευτικό αποτέλεσμα των ενδοσκοπικών διαστολών σε βραχείες στενώσεις της ΝC μπορεί να διατηρηθεί με φαρμακευτική θεραπεία. Ασθενείς και μέθοδοι: Μεταξύ //2004 και 3/8/202, 45 ασθενείς [25 θήλεις, μέσης ηλικίας (εύρος) 27(8-79) ετών, 26 (58%) καπνιστές] με συμπτωματική στενωτική NC [μέσης διάρκειας νόσου 3 (2-8) ετών, τελική ειλεΐτιδα (n=20) ή ειλεοκολίτιδα (n=25)] υποβλήθηκαν σε διαστολές με αεροθάλαμο. Τριάντα επτά ασθενείς είχαν μετεγχειρητικές στενώσεις επί (n=28) ή και εγγύτερα (n=9) της ειλεοκολικής αναστόμωσης και 8 ασθενείς είχαν στενώσεις στον τελικό ειλεό με ακέραιο λεπτό έντερο (3 παραπέμφθηκαν για κατακράτηση ενδοσκοπικής κάψουλας). Οι στενώσεις της ειλεοκολικής αναστόμωσης ήταν μεικτές (ρικνωτικές/φλεγμονώδεις) ενώ οι στενώσεις του τελικού ειλεού ήταν ελαστικές μη φλεγμονώδεις (n=7) ή ρικνωτικές/φλεγμονώδεις (n=0). 5 ασθενείς ελάμβαναν 5-ASA, 6 αζαθειοπρίνη, 9 αζαθειοπρίνη και αντι-tnf και 5 μονοθεραπεία αντι-tnf. Χρησιμοποιήθηκαν κλασικοί αεροδιαστολείς με προοδευτική αύξηση του εύρους τους μέχρι 22 χιλ σε μια συνεδρία. Αποτελέσματα: Συνολικά, εκτελέστηκαν 59 συνεδρίες διαστολών και 93 διαστολές στενώσεων. 34 (75.5%) ασθενείς υποβλήθηκαν σε μια, 8 (7.8%) ασθενείς σε 2 και 3 (6.7%) ασθενείς σε 3 συνεδρίες διαστολών. 7 (38%) ασθενείς υποβλήθηκαν σε πλέον της μιας διαστολής στην ίδια συνεδρία. Η διαστολή απέτυχε σε 3 (6.7%) ασθενείς, ένα με αναστομωτική στένωση και 2 με επάλληλες φλεγμονώδεις/ρικνωτικές στενώσεις του τελικού ειλεού και οδηγήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση. Δύο ασθενείς χειρουργήθηκαν μετά από 2 και 5 μήνες από τη διαστολή. Συμπτωματική ύφεση επήλθε σε 40 ασθενείς που διατηρούνται σε κλινική και ορολογική ύφεση διάρκειας 3 ( ) ετών. Αναβάθμιση της θεραπείας σε μονοθεραπεία αντι-tnf ή συνδυασμένη με αζαθειοπρίνη έγινε σε 2 ασθενείς. Δεν σημειώθηκαν επιπλοκές. Συμπεράσματα: Η ενδοσκοπική διαστολή με αναβάθμιση της θεραπείας μπορεί να επιφέρει και διατηρήσει κλινική ύφεση συμπτωματικών στενώσεων του λεπτού εντέρου ασθενών με NC. 00 ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΓΟΝΙΔΙΩΝ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ mrna ΜΕ REAL-TIME RT-PCR ΣΕ ΥΓΙΕΣ ΚΑΙ ΦΛΕΓΜΑΙΝΟΝ ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ Μπάμιας Γ., Γούκος Δ., Λαούδη E., Γκίζης M., Σιακαβέλλας Σ., Δαΐκος Γ. Λ., Λαδάς Σ. Δ. Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Λαϊκό Νοσοκομείο, Ιατρική Σχολή Πανεπιστήμιου Αθηνών Εισαγωγή: Η έκφραση του ειδικού mrna ενός μορίου στόχου υποδηλώνει ενεργό αντιγραφή και πιθανή συμμετοχή του εν λόγω μορίου σε ομοιοστατικές ή φλεγμονώδεις οδούς. Η μέθοδος της real-time RT-PCR επιτρέπει την ποσοτικοποίηση της έκφρασης του cdna, μετρώντας τη σχέση της έκφρασης του mrna του μορίου στόχου με την αντίστοιχη ενός γονιδίου αναφοράς, το οποίο έχει επιλεχθεί βάσει της υποτιθέμενης σταθερότητας του. Μελέτες σχετικές με τη βελτιστοποίηση της επιλογής των γονιδίων αναφοράς για τον προσδιορισμό έκφρασης mrna σε δείγματα του βλεννογόνου του παχέος εντέρου δεν υπάρχουν. Σκοπός και Μέθοδος: Ολικό RNA απομονώθηκε από βιοψίες παχέος εντέρου που ελήφθησαν ενδοσκοπικά (υγιείς - μάρτυρες, ΥΜ=0, Ελκώδης κολίτις=6, Νόσος Crohn=6, μη σχετιζόμενη με ΙΦΝΕ φλεγμονή=4). Η απόδοση 0 υποψηφίων γονιδίων αναφοράς ελέγχθηκε μετά τη διενέργεια RT-PCR χρησιμοποιώντας προκαθορισμένα, αυστηρά κριτήρια. Αποτελέσματα: Διακρίναμε δύο κατηγορίες γονιδίων αναφοράς, με προκαθορισμένα κριτήρια καλής απόδοσης (μικρό εύρος σταθερής απόκλισης (SD) στον οριακό κύκλο (Ct, threshold cycle) μεταξύ ξεχωριστών δειγμάτων και απουσία στατιστικά σημαντικής διαφορά μεταξύ ΥΜ και ατόμων με ΙΦΝΕ. Στην ομάδα γονιδίων με κακή\μέτρια περιελήφθησαν πολλά γονίδια που χρησιμοποιούνται ευρέως στην βιβλιογραφία (b-actin, gapdh, β2-microglobulin). Αντίθετα, βέλτιστη απόδοση παρουσίασαν λιγότερο διαδεδομένα γονίδια (abl, hprt, rplp, gusβ). Με βάση την παραπάνω διάκριση, μελετήσαμε την έκφραση mrna του TNF-α. Όταν επελέγη συνδυασμός δύο γονιδίων «μη βέλτιστης» απόδοσης ανιχνεύθηκε αύξηση της έκφρασης TNF στους ασθενείς με ΙΦΝΕ (σε σύγκριση με τους ΥΜ) ήταν αυξημένη κατά.5-φορά, ενώ όταν χρησιμοποιήθηκε ο συνδυασμός των δύο γονιδίων με τη βέλτιστη απόδοση η αντίστοιχη έκφραση ήταν αυξημένη κατά 3 φορές (P<0.05 μεταξύ των δύο συγκρίσεων) Συμπέρασμα: Απαιτείται προσεκτική επιλογή των γονιδίων αναφοράς για τη βέλτιστη δυνατή αξιολόγηση των μεταβολών της έκφρασης ειδικού mrna στόχου στις ΙΦΝΕ. Τα συγκεκριμένα γονίδια μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνα ή σε συνδυασμό. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl): 0 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΕ ADALIMUMAB ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΝΟΣΟ ΤΟΥ CRΟΗΝ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟ- ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΝΤΙ-TNFa ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ EIXAN AΠΟΤΥΧΙΑ ΣΤΟ INFLIXIMAB Παπαμιχαήλ Κ., Αρχαύλης Ε., Κωνσταντόπουλος Π., Κυριάκος Ν., Τσιρονίκος Δ., Δρούγας Ι., Τζανετάκου Ξ., Μάντζαρης Γ. Ι. Α Γαστρεντερολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. Ο Ευαγγελισμός Εισαγωγή: Ασθενείς με νόσο του Crohn (ΝC) που διακόπτουν τη θεραπεία με infliximab (IFX) εξ αιτίας απώλειας της ανταπόκρισης (LoR) σε δόσεις μέχρι 0mg/kg/4 εβδομάδες ή ανεπιθύμητων ενεργειών (ΑΕ), ανταποκρίνονται στη χορήγηση adalimumab (ADA). Σκοπός: Η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας και της ασφάλειας του ADA σε ασθενείς με ΝC που είχαν λάβει προηγουμένως IFX έναντι ασθενών χωρίς προηγούμενη αντι- TNFα θεραπεία. Ασθενείς και μέθοδοι: Συμπεριλήφθησαν ασθενείς με ΝC που δεν είχαν λάβει ποτέ αντι- TNFα θεραπεία (naïve, ομάδα Ι) ή εμφάνισαν ΑΕ ή LoR μετά από χορήγηση IFX (ομάδα ΙΙ). Οι ασθενείς έλαβαν ADA ως θεραπεία εφόδου [60/80mg τις εβδομάδες 0, 2) και συντήρησης [(40mg/2η εβδομάδα (eow)]. H δραστηριότητα της νόσου παρακολουθήθηκε κλινικά (με υπολογισμό του CDAI), ορολογικά (με CRP), και ενδοσκοπικά. Ασθενείς που παρά την αρχική ανταπόκριση και ύφεση με 40mg ADA/eow εμφάνισαν επίμονα συμπτώματα ενεργού νόσου, αυξημένο CDAI και CRP και έλκη στην ενδοσκόπηση θεωρήθηκαν ως έχοντες απώλεια της ανταπόκρισης στο ADA (ADA-LoR) και έλαβαν θεραπεία συντήρησης με 40mg/εβδομάδα (ew). Αποτελέσματα: Δύο από 36 (5,5%) ασθενείς δεν ανταποκρίθηκαν στη θεραπεία εφόδου με ADA στην ομάδα Ι έναντι 6/39 (5.4%) ασθενών στην ομάδα II (p:ns). H θεραπεία με ADA εντατικοποιήθηκε [40mg ew] σε 4/34 (4.2%) εναπομείναντες ασθενείς sτην ομάδα Ι και 26/33 (78.8%) στην ομάδα II. Επιπρόσθετα, 7/34 (20,6%) ασθενείς στην ομάδα Ι και 0/33 (30,3%) στην ομάδα II έλαβαν αζαθειοπρίνη (n=4) ή μεθοτρεξάτη (n=3) για 6-2 μήνες. Ο χρόνος μέχρι την εντατικοποίηση της θεραπείας ήταν 5 μήνες (εύρος 6-36) για την ομάδα Ι και 2 μήνες (εύρος 3-60) για τους ασθενείς της ομάδας II (p:ns). Επτά από 4 (50%) ασθενείς από την ομάδα Ι και 9/26 (34,6%) από την ομάδα II ανέκτησαν τελικά πλήρη ή μερική ανταπόκριση στο ADA (p:ns). ΑΕ εμφανίστηκαν συνολικά σε 4/34 (,7%) ασθενείς της ομάδας Ι (2 ψωριασιόμορφα εξανθήματα, σύνδρομο προσομοιάζον με ερυθηματώδη λύκο και HZV λοίμωξη) οδηγώντας σε διακοπή της θεραπείας σε /4 (25%) συγκριτικά με 33,3% στην ομάδα II [8 ψωριασιόμορφα εξανθήματα, 2 HPV λοιμώξεις και καρκίνος όρχεων, διακοπή της θεραπείας σε 2/ (8,%)]. Συνολικά, 8/34 (23,5%) ασθενείς της ομάδας Ι (6 για ADA-LoR, για ΑΕ και για ινώδη στενωτική απόφραξη) και 2/33 (36,4%) της ομάδας II (9 για ADA-LoR, 2 για AE και για ινώδη στενωτική απόφραξη) αναγκάστηκαν να σταματήσουν τη θεραπεία. Ο διάμεσος χρόνος μέχρι την αποτυχία του ADA ήταν 2 μήνες (εύρος 8-40) στην ομάδα Ι και 2 μήνες (εύρος 9-38) στην ομάδα ΙI p:ns). Οι περισσότεροι ασθενείς που απέτυχαν στο ADA έλαβαν μεθοτρεξάτη ή χειρουργήθηκαν. Τέλος, 6/9 (66,6%) της ομάδας Ι και 3/8 (72,2%) ασθενείς της ομάδας ΙΙ είχαν παρατεταμένη ύφεση της περιπρωκτικής συριγγικής νόσου. Συμπέρασμα: Αυτή η μικρή μονοκεντρική μελέτη έδειξε ότι εντατικοποίηση της θεραπείας με ADA είναι αριθμητικά αλλά όχι στατιστικά χρονικά παρατεταμένη και συνιστά πιθανώς ασφαλέστερη θεραπεία σε naïve ασθενείς συγκριτκά με ασθενείς που είχαν LoR ή/και AE στο IFX. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl): 02 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ANTI-TNF ΣΤΗΝ ΕΠΟΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΤΕΡΙΚΗΣ ΑΝΑΣΤΟΜΩΣΗΣ Ζεγλίνας Χ., Παπακωσταντίνου Ι. 2, Γαζούλη Μ. 3, Νάστος Κ. 2, Γιαλλούρου Α. 2, Ευαγγέλου Κ. 4, Βλαχογιαννάκος Ι. 5, Τζάθας Χ. Νοσοκομείο Τζάνειο, 2 Νοσοκομείο Αρεταίειο, 3 Ιατρική Σχολή Αθηνών, 4 Ιδιωτική Κλινική, 5 Νοσοκομείο Λαϊκό Σκοπός: Η διερεύνηση της επίδρασης της περιεγχειρητικής λήψης Infliximab στην επούλωση της εντερικής αναστόμωσης και κατ`επέκταση στην εμφάνιση μετεγχειρητικών σηπτικών επιπλοκών. Μέθοδος και υλικά: 56 Wistar αρουραίοι κατανεμήθηκαν σε 4 ομάδες: (α) 20 αρουραίοι οι οποίοι υποβλήθηκαν σε εκτομή τμήματος εντέρου και αναστόμωση. Την 3 η ή 7 η μετεγχειρητική ημέρα ελήφθη βιοψία από την περιοχή της αναστόμωσης και τα ζώα υποβλήθηκαν σε ευθανασία. (β) 20 αρουραίοι οι οποίοι προεγχειρητικά έλαβαν Infliximab και ακολούθως υποβλήθηκαν στην αυτή διαδικασία με την (α) ομάδα. (γ) 8 αρουραίοι που έλαβαν Infliximab, δεν χειρουργήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως ομάδα σχετικού ελέγχου (δ) 8 αρουραίοι που χρησιμοποιήθηκαν ως ομάδα απόλυτου ελέγχου. Η ποιότητα της αναστόμωσης εκτιμήθηκε με τις παρακάτω παραμέτρους: (Ι) Μακροσκοπικός έλεγχος για τυχόν σηπτικά ευρήματα (αποστήματα, περιτονίτιδα). (ΙΙ) Υπολογισμός της πίεσης διάσπασης της αναστόμωσης. Αποτελέσματα: Δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά στην εμφάνιση σηπτικών επιπλοκών μεταξύ της ομάδας (α) και (β) τόσο την 3 η (5/9 vs 3/9, p=0,34) όσο και την 7 η μετεγχειρητική ημέρα (0/9 vs 0/7). Ωστόσο σημαντικά συχνότερη εμφάνιση σηπτικών επιπλοκών παρατηρήθηκε μεταξύ των ομάδων που υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση (α, β / 3 η μετεγχειρητική ημέρα) και αυτών που δεν χειρουργήθηκαν (γ, δ) p=0,05. Δεν παρατηρήθηκε σημαντική διαφορά στη μέση πίεση διάσπασης μεταξύ της ομάδας (α) και (β) τόσο την 3 η (6,8±7 vs 37,25±38,7, p=0,4) όσο και την 7 η μετεγχειρητική ημέρα (04,2±4,6 vs 89,8±4, p=0,42). Ωστόσο η πίεση διάσπασης είναι σημαντικά υψηλότερη στις ομάδες που δεν χειρουργήθηκαν (γ, δ) p<0,0. Επίσης, επισημαίνεται η σημαντική αύξηση της πίεσης διάσπασης μεταξύ 3 ης και 7 ης μετεγχειρητικής ημέρας τόσο στην (α) ομάδα (p=0,008) όσο και στη (β) (p=0,032). Συμπέρασμα: Η περιεγχειρητική χρήση Infliximab δεν αυξάνει την εμφάνιση μακροσκοπικών σηπτικών ευρημάτων στην περιοχή της αναστόμωσης και δεν μειώνει την πίεση διάσπασής της. Στα επόμενα στάδια της μελέτης η επίδραση του Infliximab στην ποιότητα της εντερικής αναστόμωσης θα προσδιορισθεί με ιστολογικές και ανοσοϊστοβιοχημικές μεθόδους. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl): ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):

13 2 32 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 03 ΜΙΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΕΣΣΑ- ΡΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΓΙΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΕΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ Κωνσταντινίδης Κ., Θεοδωροπούλου Α., Βουδούκης Ε., Ταβερναράκη Α., Τριμπόνιας Γ., Βάρδας Ε., Πασπάτης Γ. Α. Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Βενιζέλειο-Πανάνειο Γ. Ν. Ηρακλείου, Ηράκλειο, Κρήτη Σκοπός: Η βελτιστοποίηση του καθαρισμού του εντέρου εξαρτάται από το χρόνο χορήγησης του καθαρτικού. Σκοπός της μελέτης ήταν να αναλυθεί η αποτελεσματικότητα και η ανεκτικότητα ενός διαλύματος πολυαιθυλενικής γλυκόλης(peg-el) χορηγούμενου ως μιας δόσης το πρωί της εξέτασης ή σε διαιρεμένες δόσεις (split-dose) με ή χωρίς την προσθήκη σιμεδικόνης. Μέθοδοι: Ήταν μια προοπτική, τυχαιοποιημένη μελέτη. Τυχαιοποιήθηκαν 283 ασθενείς να λάβουν 2L PEG-EL το προηγούμενο απόγευμα και 2L PEG- EL το πρωί της ημέρας της κολονοσκόπησης ή 4L PEG-EL μόνο το πρωί της εξέτασης με ή χωρίς σιμεδικόνη(infacolic). Η επάρκεια της προετοιμασίας του εντέρου βαθμολογήθηκε από τον ενδοσκόπο που πραγματοποίησε την κολονοσκόπηση και από ένα παρατηρητή ενδοσκόπο, μη γνώστες του τρόπου προετοιμασίας, χρησιμοποιώντας τις βαθμολογικές κλίμακες Ottawa και Aronchick. Κάθε ασθενής βαθμολόγησε την προετοιμασία συμπληρώνοντας ειδικό ερωτηματολόγιο. Για τη στατιστική ανάλυση χρησιμοποιήθηκε Chi square test και ANOVA. Αποτελέσματα: Αναλύθηκαν συνολικά 274 (μέσης ηλικίας 48±4.2 ετών). 82 έλαβαν split dose PEG-EL(ομάδα-), 84 έλαβαν μόνο το πρωί PEG- EL(ομάδα-2), 5 έλαβαν split dose PEG-EL συν σιμεδικόνη(ομάδα-3) και 57 έλαβαν μόνο το πρωί PEG-EL συν σιμεδικόνη(ομάδα-4). Οι βαθμολογίες στις κλίμακες Ottawa και Aronchick δεν διέφεραν στις τέσσερεις ομάδες (p=0.954 and p=0.77 αντίστοιχα). Η συμμόρφωση ήταν συγκρίσιμη στις ομάδες (p=0.622). Δεν υπήρχε διαφορά μεταξύ των ομάδων της μελέτης στην ανίχνευση πολυπόδων (p=0.57) και στην προτίμηση ή όχι του ασθενή για τη μέθοδο (p=0.380) ούτε στην επίπτωση ανεπιθύμητων ενεργειών. Συπεράσματα: Η μελέτη έδειξε ότι δεν υπήρχε διαφορά στην αποτελεσματικότητα του καθαρισμού, την ανοχή και την ανίχνευση πολυπόδων εάν το διάλυμα PEG-EL χορηγείται μόνο το πρωί ή σε διαιρεμένες δόσεις (split dose). Η προσθήκη σιμεδικόνης δεν βελτίωσε την αποτελεσματικότητα της μεθόδου καθαρισμού. 04 ΠΕΝΤΑΕΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΝΙΜΤΣ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙ- ΣΗ ΟΡΘΟΠΡΩΚΤΙΚΩΝ ΚΟΝΔΥΛΩΜΑΤΩΝ Μαυρογιάννη Π., Αποστολόπουλος Π., Καραμούντζος Α., Βλάχου Ε., Κουμούτζος Ι., Μελά Α. 2, Τσιμπούρης Π., Καλαντζής Χ., Νικολαΐδου Η. 3, Χατζηβασιλείου Μ. 3, Κατσάμπας Α. 3, Στεφανάκη Χ. 3, Αλεξανδράκης Γ. Γαστρεντερολογική Κλινική ΝΙΜΤΣ, Αθήνα, 2 Τμήμα Κλινικής Κυτταρολογίας ΝΙΜΤΣ, Αθήνα, 3 Κέντρο Αναφοράς Σεξουαλικά Μεταδιδόμενων Νοσημάτων & ΑIDS, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Α. Συγγρός Εισαγωγή: Η ορθοπρωκτική HPV λοίμωξη σχετίζεται με ανάπτυξη ενδο επι θηλιακής νεοπλασίας και καρκίνο πρωκτού και εμφανίζει συχνές υποτροπές κατά την θεραπευτική αντιμετώπιση, που κυμαίνονται από 5-65%. Σκοπός της μελέτης είναι η καταγραφή της 5ετούς εμπειρίας της κλινικής μας στην αντιμετώπιση των ορθοπρωκτικών κονδυλωμάτων. Μέθοδος: Από τον Μάρτιο του 2007 εως σήμερα εξετάσθηκαν 204 ασθενείς για ορθοπρωκτικά κονδυλώματα. 6 υποβλήθηκαν σε ενδοσκοπική θεραπεία θερμοκαυτηρίασης (ΕRBE APC 200, 60w-0.9l/min) ανά 5-30 ημέρες με ή χωρίς κρέμα imiquimod ενδοορθικά (Aldara ΤΜ για -4 μήνες), μέχρι κυτταρολογικής επιβεβαίωσης εξαφάνισης βλαβών. Ακολούθησε ετήσιο follow up. Αποτελέσματα: Εξαιρέθησαν 58 ασθενείς λόγω μη συμμόρφωσης, προηγηθείσας ή ανάγκης άλλης θεραπείας. Εξάλειψη των βλαβών επετεύχθει στο 00% των ασθενών. Ο μέσος αριθμός συνεδριών ΑPC ως μονοθεραπεία (4 ασθενείς) ήταν 3(min/max2, mean 3.,sd 2.4). Από τους ασθενείς που έλαβαν αρχική θεραπεία imiquimod(62), 50% εμφάνισε ίαση, 38% παρουσίασε μερική ανταπόκριση και ολοκλήρωσε με APC(-2 συνεδρίες) ενώ 2% δεν είχε ανταπόκριση και υποβλήθηκε σε APC. Κανένας από τους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε APC δεν διέκοψε την θεραπεία λόγω ανεπιθύμητων ενεργειών. Από τους ασθενείς που έλαβαν Aldara, 2 διέκοψαν λόγω πυρετικής κίνησης, 2 λόγω εμφάνισης αραιών αφθωδών ελκών, ενώ σε 3 ασθενείς με δυσανεξία έγινε ελάττωση της δόσης. Το συνολικό ποσοστό υποτροπής (κυτταρολογική επιβεβαίωση) ήταν 5% στο έτος παρακολούθησης. Συμπεράσματα: Το APC αποτελεί ασφαλή και αποτελεσματική θεραπεία ορθοπρωκτικών κονδυλωμάτων. Η κρέμα imiquimod παρέχει το πλεονέκτημα μη επεμβατικής μεθόδου, φαίνεται αποτελεσματική ως μονοθεραπεία ενώ σε μερική ανταπόκριση μειώνει τον αριθμό των απαιτούμενων θερμοκαυτηριάσεων.το χαμηλό ποσοστό υποτροπής αποδίδεται στην κυτταρολογική επιβεβαίωση θεραπευτικού αποτελέσματος που αποκλείει υποθεραπευόμενες περιπτώσεις. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):2 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):2 05 ΔΙΑΚΥΜΑΝΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΣΧΕΤΙΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΑΝΙΧΝΕΥΣΗΣ ΑΔΕΝΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΔΟΝΤΩΤΩΝ ΠΟΛΥΠΟΔΩΝ ΣΤΙΣ ΠΡΟΛΗΠΤΙ- ΚΕΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟΥ ΠΕΠΤΙΚΟΥ. Γεράκης Ι., Σουφλέρης Κ., Λαζαράκη Γ., Κουκάκη Α., Τζιλβές Δ., Πάικος Δ., Πιλπιλίδης Ι., Μπαρμπάνης Σ. 2, Ξηρού Π. 2, Ταρπάγκος Α. Γαστρεντερολογική Κλινική, Α.Ν.Θ. «Θεαγένειο», 2 Παθολογοανατομικό Τμήμα, Α.Ν.Θ. «Θεαγένειο» Εισαγωγή: Το ποσοστό ανίχνευσης αδενωμάτων (AdenomaDetectionRate) είναι καθιερωμένος ποιοτικός δείκτης της προληπτικής (screening) κολονοσκόπησης. Η σημασία της εναλλακτικής «οδοντωτής» οδού καρκινογένεσης στο δεξί παχύ έντερο έχει οδηγήσει στην μελέτη των αντίστοιχων ποσοστών ανεύρεσης οδοντωτών πολυπόδων (SerratedpolypsDetectionRate), και ειδικά αυτών που ανευρίσκονται εγγύς της σπληνικής καμπής (Proxim alserratedpolypdetectionrate). Σκοποί: Ο υπολογισμός των ποσοστών ανεύρεσης αδενωμάτων και οδοντωτών πολυπόδων και η αναζήτηση πιθανής συσχέτισης στην ανεύρεση αδενωμάτων και οδοντωτών πολυπόδων. Μέθοδοι: Ανασκοπήθηκαν οι screeningκολονοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν από 5 ενδοσκόπους τη διετία Καταγράφηκαν τα ατομικά και συνολικά ποσοστά ανίχνευσης αδενωμάτων (ADR), μη υπερπλαστικών οδοντωτών πολυπόδων (SDR), και οδοντωτών πολυπόδων στο εγγύς παχύ έντερο (PSDR). Υπολογίστηκε η συσχέτιση ανεύρεσης αδενωμάτων και οδοντωτών πολυπόδων με τον δείκτη γραμμικής συσχέτισης Pearson. Αποτελέσματα: Συμπεριλήφθηκαν 445 screeningκολονοσκοπήσεις. Εξαιρέθηκαν 52 ασθενείς με βάση τα κριτήρια αποκλεισμού. Αξιολογήθηκαν τελικά 393 ασθενείς (M.H έτη, 57% γυναίκες). Τα μέσα ποσοστά ανίχνευσης αδενωμάτων ήταν 35% για τους άνδρες, 23% για τις γυναίκες και 28% συνολικά[sd: 5.9%, LDL(95%):2%, UDL(95%):36%]. Τα μέσα ποσοστά ανίχνευσης οδοντωτών πολυπόδων ήταν: PSDR: 0.8%, SDR:.8%. Δεν παρατηρήθηκε συσχέτιση μεταξύ ADR και PSDR (r:-0.334, p:0.583) καθώς και μεταξύ ADR και SDR (r:-0.470, p:0.425). Συμπεράσματα: Τα ποσοστά ανεύρεσης αδενωμάτων προσεγγίζουν τα αναμενόμενα για πληθυσμό μέσου κινδύνου που υποβάλλεται σε προληπτικό έλεγχο. Η απουσία συσχέτισης ADRκαι SDR/PSDR θέτει περιορισμούς στην χρήση του ADRως αποκλειστικού ποιοτικού δείκτη. Επιβάλλεται η βελτίωση στην ενδοσκοπική αναγνώριση και ιστολογική ταυτοποίηση των οδοντωτών πολυπόδων. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):2 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):2 06 ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ERCP ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΚΤΙΝΟΛΟΓΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΩΝ: ΜΙΑ ΠΟΛΥΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ Παρασκευά Κ., Τσαπάκη Β. 2, Πασπάτης Γ. 3, Σκοτινιώτης Η. 4, Γεωργόπουλος Φ. 5, Βουδούκης E. 5, Φίνου Π. 6, Aθανασόπουλος N. 3, Λυδάκης Ι. 7, Γιαννακόπουλος A., Mάθου N., Aγγελογιαννακοπούλου N. 2, Τριαντοπούλου Χ. 2, Καραγιάννης Ι. Α. Γαστρεντερολογική Μονάδα, Κωνσταντοπούλειο Νοσοκομείο, Αθήνα, 2 Ακτινολογικό Τμήμα, Κωνσταντοπούλειο Νοσοκομείο, Αθήνα, 3 Γαστρεντερολογική Κλινική, Βενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο,Κρήτη, 4 Γαστρεντερολογική Κλινική, Νοσοκομείο Υγεία, Αθήνα, 5 Γαστρεντερολογική Κλινική, Νοσοκομείο Νίκαιας, Πειραιάς, 6 Ακτινολογικό Τμήμα, Νοσοκομείο Νίκαιας, Πειραιάς, 7 Ακτινολογικό Τμήμα, Βενιζέλειο Νοσοκομείο, Ηράκλειο, Κρήτη Εισαγωγή: Τα δεδομένα που αφορούν την ακτινοβολία των ασθενών κατά τις ενδοσκοπικές πράξεις που χρησιμοποιείται ακτινοσκόπηση, και ειδικά κατά τις ERCP, είναι πολύ περιορισμένα. Ειδικότερα, ανάλογα με τον εξοπλισμό του νοσοκομείου, για τις ERCP μπορεί να χρησιμοποιούνται διαφορετικού τύπου ακτινολογικά μηχανήματα, όπως φορητά c arm ή συμβατικά ακτινοσκοπικά ή ακόμη και αγγειογράφοι. Σκοπός: Να εξετασθεί αν ο τύπος του ακτινολογικού μηχανήματος που χρησιμοποιείται στις ERCP επηρεάζει τις δόσεις ακτινοβολίας που λαμβάνουν οι ασθενείς κατά την ERCP. Ασθενείς και Μέθοδος: Μελετήθηκαν συνολικά 402 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ERCP, σε 4 διαφορετικά νοσοκομεία, με τη χρήση 4 διαφορετικών ακτινοσκοπικών μηχανημάτων: A) συμβατικό ακτινοσκοπικό μηχάνημα με την πηγή έκλυσης ακτινοβολίας πάνω από το σώμα του ασθενή (Philips Essenta) (A), 37 pts, B) συμβατικό ακτινοσκοπικό μηχάνημα με την πηγή έκλυσης ακτινοβολίας κάτω από το σώμα του ασθενή (Philips Easy Diagnost), 4 pts, Γ) ένα C-arm μηχάνημα (Philips BV Pulsera) (C), 79 pts, and Δ) αγγειογράφος (Siemens Axiom Artis) (Δ), 57 pts. Σε κάθε νοσοκομείο, ενας έμπειρος ενδοσκόπος (πάνω από 5 χρόνια εμπειρίας) διενεργούσε τις ERCP. Σε κάθε περίπτωση καταγράφονταν η δόση ακτινοβολίας του ασθενούς ως Kerma Area Product (KAP), ο χρόνος ακτινοσκόπησης (T) και ο συνολικός αριθμός των films (F) που λαμβάνονταν Αποτελέσματα: Η δόση ακτινοβολίας των ασθενών (KAP) παρουσίαζε μεγάλη διακύμανση με μέση τιμή τα Gy/cm2 (εύρος Gy/cm2). Οι τιμές που καταγράφηκαν (KAP, T, F) στα επιμέρους μηχανήματα ήταν οι ακόλουθες (μέσες τιμές και εύρος): KAP: A) ( ) Gy/cm2, B).8763 (-4.30) Gy/cm2, C) ( ) Gy/cm2 and D) ( ) Gy/cm2. T: A) ( )min, B) 5.37 (0,0-4)min, C) (-0)min and D).079 (-33.70) min. F: A).7023(-4), B) (-6), C) (-0)και D) (-26) films. KAP παρουσίαζε θετική συσχέτιση τόσο με το χρόνο ακτινοσκόπησης (y= t) όσο και με τον αριθμό των films που ελήφθησαν (y= f) (regression analysis). Υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά ανάμεσα στα 4 μηχανήματα ως προς το KAP, με το C-arm να φέρει τη χαμηλότερη X=5.92 και τον αγγειογράφο την υψηλότερη δόση X=35.97, με τις αντίστοιχες τιμές για το μηχάνημα με την πηγή πάνω X=7.95 και την πηγή κάτω από τον ασθενή X=.87 (Mann-Whitney U and Wilcoxon W tests). Συμπεράσματα: Οι δόσεις ακτινοβολίας των ασθενών κατά την ERCP εξαρτάται ιδιαίτερα από: α) το χρόνο ακτινοσκόπησης και τον αριθμό των films που λαμβάνονται β) τον τύπο του ακτινολογικού μηχανήματος που χρησιμοποιείται, με το C-arm και το ακτινοσκοπικό μηχάνημα με την πηγή πάνω από τον ασθενή να έχουν την χαμηλότερη δόση ακτινοβολίας και τον αγγειογράφο την υψηλότερη.

14 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 07 ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΕΝΔΟΠΟΡΙΚΑ ΘΗΛΩΔΗ ΒΛΕΝΝΩΔΗ ΝΕΟΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ EUS KAI ΤΗΣ EUS-FNA Καρούμπαλης Ι., Χριστοδούλου Δ.,2, Συγκούνας Δ. 2, Στρίκκη Ν., Μάγειρας Ν., Γκαρτζώνης Ι., Σάλλα Χ. 3, Χατζηνικολάου Α., Κωνσταντινίδης Α., Μπαλατσός Β., Τσιάνος Ε. 2, Ντελής Β. Γαστρεντερολογική Κλινική και Τμήμα Θεραπευτικής Ενδοσκόπησης, Γ. Ν. Αθηνών Γ. Γεννηματάς, 2 Α Παθολογική Κλινική και Ηπατο-Γαστρεντερολογική Μονάδα, Ιατρική Σχολή Ιωαννίνων και Π.Γ.Ν. Ιωαννίνων, 3 Εργαστήριο Ιστοπαθολογίας και Κυτταρολογίας, Γ. Ν. Αθηνών Γ. Γεννηματάς Εισαγωγή: Τα ενδοπορικά θηλώδη βλεννώδη νεοπλάσματα (IMPN) του παγκρέατος αντιπροσωπεύουν παγκρεατικούς όγκους με κακοήθες δυναμικό. Ο ρόλος της μελέτης μας ήταν η περιγραφή των χαρακτηριστικών της νόσου και των ευρημάτων του ενδοσκοπικού υπερηχογραφήματος (EUS) και της αναρρόφησης με λεπτή βελόνα (EUS-FNA). Μέθοδος: Μελετήθηκαν προοπτικά ασθενείς που παραπέμφθηκαν για EUS και οι οποίοι είχαν υπερηχογραφικά και ιστολογικά ευρήματα συμβατά με IPMN. Συγκεντρώθηκαν πληροφορίες που αφορούσαν δημογραφικά στοιχεία, τον τύπο του IPMN, τα υπερηχογραφικά ευρήματα, την εντόπιση, την έκταση της νόσου και τα κυτταρολογικά ευρήματα, ιδίως το βαθμό της δυσπλασίας. Αποτελέσματα: Εντάχθηκαν συνολικά 99 ασθενείς με διάμεση ηλικία 69 ετών (εύρος έτη), από τους οποίους 6 ήταν άρρενες. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε EUS-FNA. 3 ασθενείς είχαν IPMN του κύριου παγκρεατικού πόρου, 45 ασθενείς είχαν IPMN περιφερικών κλάδων και οι υπόλοιποι 4 είχαν μικτού τύπου IPMN. Θηλώδεις προσεκβολές στον κύριο παγκρεατικό πόρο βρέθηκαν σε 2.2% των ασθενών και θηλώδεις προσεκβολές σε περιφερικούς κλάδους σε 36.2% των ασθενών. Εντοπισμένη νόσο είχαν το 6.2%, εκτεταμένη νόσο το 37.4% και περιορισμένη νόσο σε περιφερικούς κλάδους το 46.5% των ασθενών. Η πιο συχνή εντόπιση του IPMN ήταν στην κεφαλή του παγκρέατος (3.3%) και στη συνέχεια σε όλο το όργανο (27.3% των ασθενών). Το ιξώδες του παγκρεατικού υγρού ήταν υψηλό σε 59.2% και μέτριο σε 39.8% των ασθενών. Υψηλού βαθμού δυσπλασία διαπιστώθηκε στο 38.5% των ασθενών. Δεν σημειώθηκαν επιπλοκές από την EUS-FNA. Συμπεράσματα: Το EUS και η EUS-FNA μπορούν να βοηθήσουν με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα στη διάγνωση του IPMN και παρέχουν πληροφορίες για την εντόπιση της νόσου, την έκταση και το βαθμό δυσπλασίας (κακοήθες δυναμικό) Θεραπεία ασθενών με χοληδοχολιθίαση, ανθεκτικών στις συμβατικές τεχνικές της ERCP, με την εφαρμογη Holmium Laser υπό SpyGlass χοληδοχοσκόπηση Ξυνόπουλος Δ., Μπασιούκας Π. Σ., Κυπραίος Δ., Κορκολής Δ. 2, Βεζάκης Α. 3, Μαλαχιάς Α., Πουλάκης Α., Δημητρουλόπουλος Δ., Τσαμακίδης Κ. Γαστρεντερολογική Κλινική, Αντικαρκινικό Νοσοκομείο ο Άγιος Σάββας, Αθήνα, 2 Α Χειρουργική Κλινική, Αντικαρκινικό Νοσοκομείο ο Άγιος Σάββας, Αθήνα, 3 Β Χειρουργική Κλινική, Αρεταίειο Νοσοκομείο, Πανεπιστήμιο Αθηνών Εισαγωγή: Η εξαγωγή λίθων του χοληδόχου πόρου με τη χρήση μπαλονιών εξαγωγής, basket ή μηχανικού λιθοτρίπτη μέσω της ERCP, αποτελεί τη βασική θεραπευτική επιλογή της χοληδοχολιθίασης. Σε περίπτωση τεχνικής αποτυχίας η ενναλακτική αντιμετώπιση συνίσταται σε πολλαπλες συνεδρίες ERCP με χρήση πλαστικών stents ή χειρουργική θεραπεία. Σε αυτές τις περιπτώσεις η εφαρμογή λιθοτριψίας με laser υπό άμεση όραση με τη χρήση χοληδοχοσκοπίου μπορεί να προσφέρει οριστική θεραπεία. Σκοπός- Μέθοδος: Ασθενείς πασχοντες από ανθεκτική, στις συμβατικές τεχνικές της ERCP, χοληδοχολιθίαση υποβλήθηκαν σε λιθοτριψία με το σύστημα SpyGlass και την εφαρμογή Holmium-Yag laser. H ενέργεια του laser ρυθμίστηκε στα 200mJ και 9.6W με εφαρμογή της δέσμης στο κέντρο του λίθου και σε πολλαπλές περιοχές κατά ακτινωτή πορεία. Η τεχνική και κλινική επιτυχία της μεθόδου αξιολογήθηκε με βάση την πλήρη εκκαθάριση των λίθων, την ασφάλεια και των αριθμό των συνεδριών. Αποτελέσματα: Εντεκα ασθενείς υποβλήθηκαν σε λιθοτριψία με laser με 00% τεχνική επιτυχία. Το μέσο μέγεθος λίθου ήταν 2.8cm (.5-4cm), o αριθμός των λίθων.45 (-4) και ο μέσος όρος προηγηθέντων ERCP.9 (-3). Εννέα στις έντεκα περιπτώσεις (8.8%) οι λίθοι εντοπίζονταν στο εξωηπατικό χοληφόρο δέντρο, 2/ στα ενδοηπατικά χοληφόρα και στον κυστικό πόρο (8.2%), αντίστοιχα. Σε 2 ασθενείς αναγνωρίστηκε καλοήθης ιστολογικά στένωση και χρειάστηκε διαστολή για την είσοδο του χοληδοχοσκοπίου, ενώ στους υπόλοιπους ασθενείς οι λίθοι ήταν ενσφηνωμένοι. Ο μέσος αριθμός συνεδριών ανά ασθενή ήταν.2 (-3). Δύο στους έντεκα ασθενείς εμφάνησαν παροδικό πυρετό ενώ καμμία μείζονα επιπλοκή δεν παρουσιάστηκε. Συμπέρασμα: Η λιθοτριψία με Ηolmium laser υπό SpyGlass αποτελεί μια ασφαλή και αποτελεσματική μέθοδο στην αντιμετώπιση της χοληδοχολιθίασης εάν οι συμβατικές τεχνικές της ERCP αποτύχουν. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):3 09 ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΪΝΗΣ CagA ΤΟΥ HELICOBACTER PYLORI ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΦΛΕΓΜΟΝΩΔΩΝ ΧΗΜΕΙΟΚΙΝΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΓΑΣΤΡΙΚΑ ΕΠΙΘΗΛΙΑΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ Παπαδάκος Κ., Σουγλέρη Ι., Χατζηλουκάς Ε. 2, Μιχόπουλος Σ. 3, Μεντής Α., Σγούρας Δ. Εργαστήριο Ιατρικής Μικροβιολογίας, Ελληνικό Ινστιτούτο Pasteur, 2 Τμήμα Βιολογικών Εφαρμογών και Τεχνολογιών, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 3 Γαστρεντερολογική Κλινική, Νοσοκομείο Αλεξάνδρα Η πρωτεΐνη CagA του H. pylori έχει πλέον αναγνωρισθεί σαν σημαντικός καρκινογόνος παράγοντας και η ουδετεροφιλική διήθηση στο χόριο που συνοδεύει την λοίμωξη συντελεί στην ανάπτυξη προ-καρκινικών αλλοιώσεων στο βλεννογόνο. Ένας από τους βασικούς πρώιμους ρυθμιστές της ουδετεροφιλικής διήθησης είναι η Ιντερλευκίνη-8 (IL-8) που εκκρίνεται από τα γαστρικά επιθηλιακά κύτταρα μετά από προσκόλληση του βακτηρίου. Σκοπός της μελέτης ήταν η διαλεύκανση του μοριακού μηχανισμού με το οποίο η πρωτεΐνη CagA συμβάλλει στην ενεργοποίηση και έκκριση της IL-8, στα επιθηλιακά κύτταρα. Χρησιμοποιήθηκαν κυτταρικές σειρές γαστρικών επιθηλιακών κυττάρων, οι οποίες μολύνθηκαν με γενετικά τροποποιημένα στελέχη H. pylori. Αυτά εξέφραζαν μεταβλητές μορφές της πρωτεΐνης CagA, με λειτουργικές θέσεις φωσφορυλίωσης EPIYA ή μη-φωσφορυλιώσιμες θέσεις EPIFA μετά από αντικατάσταση της τυροσίνης (Y) με φαινυλαλανίνη (F). Η απουσία θέσεων λειτουργικής φωσφορυλίωσης είχε σαν αποτέλεσμα, χαρακτηριστική καθυστέρηση στην ενεργοποίηση του γονίδιου της IL-8 και αντίστοιχα χαμηλών επιπέδων IL-8. Αντίθετα, παρουσία λειτουργικών θέσεων EPIYA, ανεξαρτήτως του αριθμού των επαναλήψεων τους, συνέτεινε στην πολλαπλάσια ενεργοποίηση του γονιδίου της IL-8, μέσω ενεργοποίησης του κύριου μεταγραφικού ρυθμιστή φλεγμονής NF-kB. Η ενεργοποίηση NF-kB δείχθηκε ότι είναι ανεξάρτητη των οδών μεταγωγής σήματος ERK/2 και AKT που ούτως ή άλλως όμως ενεργοποιούνται κατά την πειραματική μόλυνση κυττάρων με H. pylori. Σημαντικό ρόλο στην ενεργοποίηση του NF-kB βρέθηκε να παίζει η κινάση ΤΑΚ της οποίας χημική και γενετική αναστολή οδήγησε σε παντελή εξάλειψη της έκκρισης IL-8. Συμπερασματικά, φωσφορυλίωση της CagΑ του H. pylori μέσα στα γαστρικά επιθηλιακά κύτταρα μπορεί να συμβάλλει στην ενεργοποίηση του πυρηνικού παράγοντα NF-kB στο χόριο, μέσω της κινάσης ΤΑΚ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):3 020 ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΩΝ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΠΡΩΙΜΗ ΠΡΩΤΟΠΑΘΗ ΧΟΛΙΚΗ ΚΙΡΡΩΣΗ ΜΕ ΧΡΗΣΗ ROTEM THROMBOELASTOGRAPHY ΚΑΙ ΚΥΤΤΑΡΟΜΕΤΡΙΑ ΡΟΗΣ. ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΥΓΙΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ Μπίνας I., Βλαχογιαννάκος Ι., Κώτση Π. 2, Αναστασοπούλου Ι. 2, Καραμανώλης Γ., Βαφειάδη Ζουμπούλη Ειρ., Λαδάς Σ. Δ. Ηπατο-Γαστρεντερολογική Μονάδα, η Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών, Γ.Ν.Α. Λαϊκό, Αθήνα, 2 Αιμοδοσία και Κέντρο Αιμορροφιλίας, Γ.Ν.Α. Λαϊκό, Αθήνα Εισαγωγή-Σκοπός: Οι ασθενείς με πρωτοπαθή χολική κίρρωση (ΠΧΚ) και προχωρημένη νόσο παρουσιάζουν υπερπηκτικότητα σε σύγκριση με κιρρωτικούς άλλης αιτιολογίας. Στη μελέτη αυτή διερευνούμε αν η υπερπηκτικότητα υπάρχει ήδη στα πρώιμα στάδια της νόσου. Ασθενείς-Μέθοδοι: Συμπεριελήφθησαν 25 ασθενείς με πρόσφατη διάγνωση πρώιμης ΠΧΚ (μέση ηλικία:57.3±2, στάδιο ή 2 κατά Scheuer, μέση τιμή χολερυθρίνης 0.8±0.3mg/dl) και 25 υγιείς μάρτυρες αντίστοιχου φύλου και ηλικίας (±5 χρόνια). Άπαντες διερευνήθηκαν με Rotem (Natem) Thromboelastography (TEG), μελέτη συσσώρευσης αιμοπεταλίων (μετά από προσθήκη ADP, κολλαγόνου και επινεφρίνης) ΡΤ, ΑΡΤΤ, ινωδογόνο και έλεγχο ηπατικής βιοχημείας. Εκτιμήθηκαν 4 παράμετροι της TEG (CT, CFT, alpha angle, MCF). Η έκφραση των υποδοχέων GPIIb, GPIIIa και P-Selectin στην επιφάνεια των αιμοπεταλίων εκτιμήθηκε με κυτταρομετρία ροής. Αποτελέσματα: Οι μέσες τιμές των παραμέτρων της TEG δεν διέφεραν μεταξύ ασθενών και μαρτύρων (CT: 509±07 vs.483±04, p=0.346; CFT: 6±44 vs.33±48, p=0.209; alpha angle: 64.9±5.7 vs.65.3±7.5, p=0.903; MCF: 63±7 vs.64±8.6, p=0.689). Η μελέτη της συσσώρευσης των αιμοπεταλίων δεν ανέδειξε επίσης διαφορές μεταξύ ασθενών και μαρτύρων (ADP 2.5μM:70±26 vs.62±25, p=0.223; ADP 5μM:77±8 vs.78±20, p=0.90; Collagen:73.3±3 vs.66±8, p=0.23; Epinephrine:79±7 vs.72±24, p=0.20). Παρά ταύτα, στην κυτταρομετρία ροής η έκφραση του υποδοχέα GPIIb ήταν αυξημένη στους ασθενείς με ΠΧΚ σε σχέση με τους μάρτυρες και η διαφορά ήταν στατιστικά σημαντική (p=0.006). Επιπλέον, η P-Selectin εκφράσθηκε σε 7 ασθενείς (68%) έναντι 6 μαρτύρων (24%). Η διαφορά ήταν στατιστικά σημαντική (p=0.005). Συμπεράσματα: Οι ασθενείς με πρώιμη ΠΧΚ παρουσιάζουν αυξημένη έκφραση των υποδοχέων GPIIb και P-Selectin στην επιφάνεια των αιμοπεταλίων. Τα ευρήματα αυτά ενδέχεται να έχουν ιδιαίτερη κλινική σημασία και αξίζουν περαιτέρω διερεύνησης. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):3 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):3

15 4 32 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 02 EΝΤΑΝΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΕ ADALIMUMAB ΜΕ Η ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΥΓΧΟΡΗΓΗΣΗ ΑΖΑΘΕΙΟΠΡΙΝΗΣ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΚΤΙΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗΣ ΣΤΟ ADALIMUMAB ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΝΟΣΟ ΤΟΥ CRΟΗΝ Παπαμιχαήλ Κ., Αρχαύλης Ε., Κυριάκος Ν., Κωνσταντόπουλος Π., Τσιρονίκος Δ., Δρούγας Ι., Μάντζαρης Γ. Ι. Α Γαστρεντερολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. Ο Ευαγγελισμός Εισαγωγή-Σκοπός: Η εντατικοποίηση της θεραπείας [χορήγηση adalimumab (ADA) 40mg εβδομαδιαίως (ew)] ανακτά την ανταπόκριση σε ένα ποσοστό ασθενών με νόσο του Crohn (NC) που χάνουν ανταπόκριση (LR) όταν λαμβάνουν 40mg ADA κάθε δεύτερη εβδομάδα (eow). Σκοπός της μελέτης ήταν να εκτιμήσει αν η προσθήκη αζαθειοπρίνης (AZA) στην εντατικοποιημένη θεραπεία αυξάνει το ποσοστό των ασθενών που ανακτούν την ανταπόκριση στο ADA. Ασθενείς και μέθοδοι: Προοπτική, μονοκεντρική, πιλοτική μελέτη. Ασθενείς με ενεργό βλεννογονική ΝC που είχαν LR στα 40mg ADA eow κατηγοριοποιήθηκαν σε αναλογία : σε εντατικοποίηση της θεραπείας χωρίς ΑΖΑ (40mg ew, ομάδα Α) ή με συγχορήγηση ΑΖΑ (2.5mg/kg, ομάδα Β). Ως απώλεια ανταπόκρισης ορίστηκε ο συνδυασμός κλινικής υποτροπής (CDAI> 80), αυξημένης CRP ορού και εκτεταμένων εξελκώσεων. Ασθενείς με προηγούμενη LR στο infliximab ή σε θεραπεία με AZA >6 μήνες πριν την ένταξη στη μελέτη ή με μετεγχειρητική υποτροπή της ΝC συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη. Η κλινική και ορολογική ύφεση (CDAI <50, φυσιολογική CRP) αξιολογήθηκε την εβδομάδα 6 και οι ανταποκριθέντες παρακολουθήθηκαν για 2 χρόνια με μηνιαίο κλινικό και ορολογικό έλεγχο, ενώ ενδοσκόπηση έγινε στους 6 και 24 μήνες. Ως βαθειά ύφεση ορίστηκε η κλινική και ορολογική ύφεση με πλήρη ή σχεδόν πλήρη (λίγα εναπομείναντα αφθώδη έλκη) επούλωση του βλεννογόνου, ενώ ως μερική ύφεση η κλινική και ορολογική ύφεση χωρίς επούλωση του βλεννογόνου. Αποτελέσματα: 30 ασθενείς από τους οποίους 9 είχαν LR στο IFX, 2 προηγηθείσα λήψη AZA, και 5 σε μετεγχειρητική υποτροπή, μοιράσθηκαν στις 2 ομάδες, που δεν είχαν διαφορές στα δημογραφικά και νοσολογικά στοιχεία των ασθενών. Έντεκα ασθενείς (73%) της ομάδας A και 0 (67%) της B ανέκτησαν ανταπόκριση στο ADA και πέτυχαν κλινική και ορολογική ύφεση στην εβδομάδα 6 (p > 0.05). Όμως μόνο 7 (47%) και 5 (33%) ασθενείς (ομάδα A και B αντίστοιχα) μπήκαν σε βαθειά ύφεση τον 6 ο μήνα. Στα 2 έτη παρακολούθησης 3 ασθενείς στην ομάδα Α και 5 στη B με μερική ύφεση τον 6 ο μήνα υποτροπίασαν και έλαβαν IFX ( σε κάθε ομάδα) ή μεθοτρεξάτη ( της Α, 3 της B), ή χειρουργήθηκαν ( σε κάθε ομάδα). Το ADA διακόπηκε σε ένα ασθενή της ομάδας Α (επίμονο ψωριασιόμορφο εξάνθημα) και ένα της Β (σύνδροµο προσοµοιάζον με ερυθηµατώδη λύκο). Τελικά με την ολοκλήρωση της μελέτης, 7/5 (47%) ασθενείς της ομάδας Α και 4/5 (27%) της B βρισκόταν σε βαθειά (n = 4, A: 3, B: ) ή μερική ύφεση (n = 7, Α: 4, B: 3). Συμπέρασμα: Αυτή η μικρή πιλοτική μελέτη έδειξε ότι η προσθήκη AZA στην εντατικοποιημένη θεραπεία ADA δεν αυξάνει το ποσοστό των ασθενών που επιτυγχάνουν μερική ή βαθειά ύφεση. Μεγάλες μελέτες είναι απαραίτητες για να επιβεβαιωθούν αυτά τα προκαταρκτικά αποτελέσματα. 022 IN VITRO ΚΑΙ IN VIVO ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙ-ΙΝΩΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΤΩΝ ΦΩΣΦΟΛΙΠΙΔΙΩΝ Φιλίδου Ειρ., Αρβανιτίδης Κ., Βαλάτας B. 2, Κουκλάκης Γ. 3, Κολιός Γ., Κοτζάμπαση Αικ. 4, Κουρούμαλης Η. 2 Εργαστήριο Φαρμακολογίας, Τμήμα Ιατρικής, Δ.Π.Θ. Αλεξανδρούπολη, 2 Γαστρεντερολογικό Εργαστήριο, Τμήμα Ιατρικής, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ηράκλειο, 3 Ενδοσκοπική Μονάδα, Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης 4 Α Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική, Α.Χ.Ε.Π.Α., Α.Π.Θ., Θεσσαλονίκη Εισαγωγή Τα φωσφολιπίδια είναι εστέρες του φωσφορικού οξέος και αποτελούν δομικά συστατικά των κυτταρικών μεμβρανών. Στο περιτόναιο παραγόμενα από τα μεσοθηλιακά κύτταρα, δρουν με όμοιο τρόπο με την επιφανειοδραστική ουσία των πνευμόνων, εμφανίζοντας άριστη λιπαντική και αντισυμφυτική δράση. Στην παρούσα μελέτη εξετάσθηκε η πιθανή αντι-ινωτική δράση των φωσφολιπιδίων. Υλικό και μέθοδοι: Υποεπιθηλιακοί μυοϊνοβλάστες απομονώθηκαν από βιοψίες φυσιολογικού παχέος εντέρου από ασθενείς, που υποβλήθηκαν σε κολονοσκόπηση, καλλιεργήθηκαν με TGF-β (5ng/ml) παρουσία διαφόρων συγκεντρώσεων (5, και 0,5 μg/ml) φωσφολιπιδίων (Vitalipid, Fresenius, Hellas) και έγινε προσδιορισμός των επιπέδων του εκκρινόμενου κολλαγόνου και δοκιμασία προσομοίωσης επούλωσης τραύματος. Είκοσι αρσενικοί επίμυες Wistar υποβλήθηκαν σε λαπαροτομή και τραυματισμό του περιτοναίου και του τυφλού. Πριν από την σύγκλειση του κοιλιακού τοιχώματος χορηγήθηκαν ενδοπεριτοναϊκά 3ml φωσφολιπιδίων (20mg/kg ΒW) ή NaCl (placebo). Επτά ημέρες μετά ακολούθησε τυφλή ποιοτική (κατά Zuhlke) και ποσοτική (κατά Nair) αξιολόγηση των συμφύσεων. Επίσης μελετήθηκαν τα επίπεδα των IL-b, IL-6, PDGF- και TGF-β στον ορό. Αποτελέσματα: Διέγερση των μυοϊνοβλαστών με TGF-β αύξανε στατιστικώς σημαντικά (p<0.00) την βασική παραγωγή κολλαγόνου. Η παρουσία των φωσφολιπιδίων μείωνε στατιστικώς σημαντικά (p<0.00) την προκληθείσα μετά την διέγερση με TGF-β, αλλά και την βασική παραγωγή κολλαγόνου. Στην δοκιμασία επούλωσης τραύματος τα φωσφολιπίδια προκαλούσαν δοσοεξαρτώμενη μείωση της μετανάστευσης των μυοϊνοβλαστών τόσο παρουσία όσο και απουσία εξωγενούς TGF-β. Η χορήγηση φωσφολιπιδίων ενδοπεριτοναϊκά μείωνε (p<0.00) τις ενδοκοιλιακές συμφύσεις τόσο στην ένταση [4.8 ±2 5 vs. 0.8 ± 4.2.] όσο και στην έκταση τους [75 ± 37 mm 2 vs. 23 ± 62 mm 2 ], καθώς επίσης και τα επίπεδα στον ορό των προφλεγμονωδών/ινωτικών κυτταροκινών σε σχέση με την ομάδα ελέγχου. Συμπεράσματα: Τα φωσφολιπίδια φαίνεται να έχουν αντι-ινωτική και αντισυμφυτική δράση, τόσον μέσω της μείωσης της παραγωγής κολλαγόνου και της επουλωτικής δράσης των μυοϊνοβλαστών, όσο και μέσω της μείωσης των επιπέδων των ινωτικών παραγόντων στον ορό και δυνατόν να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση ινωτικών διεργασιών του πεπτικού. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):4 023 Η ΥΠΕΡΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ SMAD7 ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟ ΗΠΑΡ ΑΠΟ ΤΗΝ TGF-b/SMAD-ΜΕΣΟΛΑΒΟΥΜΕΝΗ ΙΝΟΓΕΝΕΣΗ Γερμανίδης Γ., Αργέντου Ν. 2, Αποστόλου Ε. 3, Βασιλειάδης Θ., Παναγιωτίδης Β., Σιδεράς Π. 3, Γερμενής Α. Ε. 2, Σπελέτας Μ. 2 ΠΓΝΘ AΧΕΠΑ, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη, 2 Τμήμα Ανοσολογίας και Ιστοσυμβατότητας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Λάρισα, 3 Κέντρο Ανοσολογίας και Μεταμοσχεύσεων, Ερευνητικό Βιο- Ιατρικό Ίδρυμα Ακαδημίας Αθηνών, Αθήνα Εισαγωγή & Σκοπός: Το SMAD7 είναι ένας αρνητικός ρυθμιστής της ινογενετικής οδού του TGF-β/ ακτιβίνης σε διάφορα πειραματικά μοντέλα. Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να εξετάσει τον ρόλο του SMAD7 στην ηπατική φλεγμονή, την ίνωση και το πιθανό αποτέλεσμα της αντιικής αγωγής. Ασθενείς & Μέθοδοι: Μελετήθηκαν 67 νωπές βιοψίες ήπατος: α) 8 με ΧΗC, β) 9 με ΧΗΒ στη διάγνωση (ΧΗΒ/d), γ) 4 με ΧΗΒ μετά αγωγή έτους/ υποτροπή (ΧΗΒ/non-r), δ) 4 με ΧΗΒ σε διατηρούμενη ύφεση υπό συνεχή αντιική θεραπεία επί 5 έτη (ΧHB/r) και ε) 2 με μη αλκοολική λιπώδη νόσο του ήπατος (ΜΑΛΝΗ). Πραγματοποιήθηκε μέτρηση του mrna των ισομορφών του TGF-β (TGFB, 2, 3), των ακτιβινών (A, B, C, E), των υποδοχέων τους ALK4 και ALK5, των μορίων της ενδοκυττάριας μετάδοσης του σήματος SMADs (SMAD2, 3, 4, 7) και του CTGF με ποσοτική PCR πραγματικού χρόνου. Αποτελέσματα: Οι ασθενείς με ΧHB/r εμφάνισαν σημαντική αύξηση της έκφρασης mrna των SMAD7 και ALK4 σε σύγκριση με ΧΗΒ/d, και ταυτόχρονα ελαττωμένη έκφραση των TGFB, SMAD2, SMAD3 και CTGF. Σημαντική αύξηση του SMAD7 βρέθηκε επίσης σε ασθενείς με ΜΑΛΝΗ σε σύγκριση με τους ασθενείς με χρόνια ιογενή ηπατίτιδα προ θεραπείας και με μη ανταπόκριση. Επιπλέον, οι ασθενείς με ΜΑΛΝΗ εμφάνισαν και αυξημένα επίπεδα TGFB, TGFB3, INHβC, ALK5 και SMAD4. Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματά μας υποδεικνύουν ότι σε ηπατικές νόσους με ήπιο βαθμό ίνωσης, όπως σε ΜΑΛΝΗ και ΧΗΒ σε ύφεση υπό αγωγή επί μακρόν, η υπερέκφραση του SMAD7 στο ήπαρ μπορεί να αποτελεί ένα μηχανισμό που περιορίζει την ινωτική δράση του TGF-β. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):4 024 ΣΥΧΝΗ ΤΑΧΕΙΑ ΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ (RVR) ΜΕ ΠΕΓΚΥΛΙΩ- ΜΕΝΗ ΙΝΤΕΡΦΕΡΟΝΗ-ΑΛΦΑ-2Α (PEG-IFNα-2a) ΚΑΙ ΡΙΜΠΑΒΙ- ΡΙΝΗ (RBV) ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΧΡΟΝΙΑ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ C (ΧΗC) ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ Παπαθεοδωρίδης Γ., Ελευσινιώτης Ι. 2, Γουλής Ι. 3, Αγγελοπούλου Π. 4, Κετίκογλου Ι. 5, Ραπτοπούλου Μ. 6, Ξιάρχος Π. 7, Γιαννούλης Γ. 8, Καλλίγερος Κ. 9, Deutsch Μ., Καραταπάνης Σ. 0, Δημητρουλόπουλος Δ., Δρακούλης Χ., Μανωλακόπουλος Σ., Ακριβιάδης Ε. 3, Βαφειάδη Ε. 2, Χατζής Γ. 3, Aλεξοπούλου Α., Mιμίδης Κ. 4, Kοσκίνας Ι., Mάθου Ν. 5, Kαραγιάννης Ι. 5, Γώγος Χ. 6, Νικολοπούλου Β. 7, Κητής Γ. 7, Kαραμανώλης Δ. 8, Χατζάκης Α. 9 Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. Ιπποκράτειο, 2 Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Νοσοκομείο Αθηνών Έλενα Βενιζέλου, 3 Δ Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Θ. Ιπποκράτειο, 4 Παθολογικό Τμήμα, Γ.Ν. Δυτικής Αττικής, 5 Παθολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Α. Ιπποκράτειο, 6 Β Πανεπιστημιακή Παθολογική Κλινική, Γ.Ν.Θ. Ιπποκράτειο, 7 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Θ. Παπανικολοάου, 8 Παθολογικό Τμήμα, Γ.Ν.Π. Τζάνειο, 9 Δ Παθολογική Κλινική, ο Νοσοκομείο ΙΚΑ Αθηνών, 0 Α Παθολογικό Τμήμα, Γ.Ν. Ρόδου, 0 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Νοσοκομείο Αθηνών Άγιος Σάββας, B Παθολογική Κλινική, Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας, 2 Α' Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Λαϊκό Γ.Ν.Α., 3 Κλινική Παθολογικής Φυσιολογίας, Λαϊκό Γ.Ν.Α., 4 Α Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Θράκης, 5 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Νοσοκομείο. Αγία Όλγα, 6 Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πατρών, 7 Γαστρεντερολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή Πατρών, 8 Β Γαστρεντερολογική Κλινική, ΓΝΑ Ευαγγελισμός, 9 Τμήμα Υγιεινής & Eπιδημιολογίας, Ιατρική Σχολή Αθηνών Υπόβαθρο/Σκοπός: Η ανάγκη για νέους και ακριβούς τριπλούς συνδυασμούς σε όλους τους ασθενείς με ΧHC και γονότυπο (G) εξαρτάται από την πιθανότητα RVR υπό PEG-IFN+RBV και την πιθανότητα μακροχρόνιας ιολογικής ανταπόκρισης (SVR) μετά θεραπεία 24 εβδομάδων. Μελετήθηκαν στην κλινική πράξη τα ποσοστά RVR/SVR σε πρωτοθεραπευόμενους με PEG-IFN+RBV ασθενείς με ΧHC. Mέθοδοι: Σε μία προοπτική, πολυκεντρική μελέτη, 300 ασθενείς με ΧHC ξεκίνησαν μεταξύ 6/2008-5/2009 θεραπεία με PEG-IFNα-2a (Pegasys, 80µg/εβδ.) και RBV ( mg/24h). Γονότυποι και HCV-RNA [ποσοτικά προ θεραπείας και σε εβδ.-2, ποιοτικά (Cobas-Amplicor) σε εβδ.-4, εβδ.-24 (εφόσον απαιτήθηκε), τέλος θεραπείας (EOT) και εβδ.-24 μετά θεραπεία] εκτιμήθηκαν σε κεντρικό εργαστήριο. Βραχύτερη διάρκεια θεραπείας (24 ή 6 εβδ. για G/G4 ή G2/G3) σε ασθενείς με RVR αποφασιζόταν από τους ερευνητές. Αποτελέσματα: 65/300 (22%) ασθενείς χάθηκαν κατά την παρακολούθηση: 24 προ εβδ.-4, 7 μεταξύ εβδ.-4 και EOT και 24 με EOT-VR προ εκτίμησης SVR]. RVR παρατηρήθηκε σε 54/266 (58%) ασθενείς και σχετιζόταν ανεξάρτητα με G2 [7% (2/7)] ή G3 [8% (83/02)] παρά G4 [49% (22/45)] ή G [36% (37/02)] (P<0.00), HCV-RNA 800,000 [70% (03/48)] παρά >800,000 [43% (5/8)] (P<0.00) και ηλικία 45 [7% (09/54)] παρά >45 ετών [43% (48/2)] (P<0.00). SVR παρατηρήθηκε σε 67/235 (7%) ασθενείς και σχετιζόταν ανεξάρτητα με G2 [83% (5/8)] ή G3 [85% (74/87)] ή G4 [7% (29/4)] παρά G [55% (49/89)] (P<0.00) και ηλικία 45 [67% (2/67)] παρά >45 ετών [34% (23/68)] (P<0.00). Βραχύτερη διάρκεια θεραπείας δόθηκε σε 25/54 (6%) ασθενείς με RVR (G/2/3/4:6/3/8/8) ή 25/03 (24%) ασθενείς με RVR και χαμηλή αρχική ιαιμία επιτυγχάνοντας SVR σε 22/25 (88%) ασθενείς ανεξαρτήτως γονοτύπου. Συμπεράσματα: Σε πρωτοθεραπευομένους ασθενείς με ΧHC σε ελληνικά ηπατολογικά κέντρα: α) >20% των περιπτώσεων χάνονται κατά την παρακολούθηση υπό ή μετά τη θεραπεία, β) ο συνδυασμός PEG-IFNα-2a+RBV επιτυγχάνει RVR >55%, γ) γονότυπος, αρχική ιαιμία και ηλικία είναι προγνωστικοί παράγοντες RVR, που όμως επιτυγχάνεται σε >30% των δύσκολων G ασθενών ή σε >40% των ασθενών με υψηλή αρχική ιαιμία (ποσοστά υψηλότερα των αναφερομένων σε διεθνείς πολυκεντρικές μελέτες), γ) βραχύτερα σχήματα θεραπείας επιτυγχάνουν υψηλά ποσοστά SVR, αλλά χρησιμοποιούνται στη μειονότητα των ασθενών με RVR ακόμη και εκείνων με χαμηλή αρχική ιαιμία,. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):4 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):4

16 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 025 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΣΠΙΡΟΝΗΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΙ- ΣΟΦΑΓΟΥ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΟ ΣΚΛΗΡΟΔΕΡΜΑ: ΑΠΟ- ΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ HIGH RESOLUTION MANOMETRY Καρλάφτης Α., Καραμανώλης Γ., Πανόπουλος Σ. 2, Καμπέρογλου Δ., Σφηκάκης Π. 2, Λαδάς Σ. Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, Γ.Ν. Λαϊκό, 2 Ρευματολογικό Τμήμα, Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ, Γ.Ν. Λαϊκό Εισαγωγή: Η προσβολή του οισοφάγου που συμβαίνει στο 80% των ασθενών με συστηματικό σκληρόδερμα (ΣΣ) εκδηλώνεται με συμπτώματα γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης ή/και δυσφαγίας. Η συμπτωματική θεραπεία δεν είναι μέχρι σήμερα ιδιαίτερα αποτελεσματική. Πρόσφατα, σε υγιή άτομα, βρέθηκε ότι η βουσπιρόνη, ένας μερικός αγωνιστής των 5HT- υποδοχέων της σεροτονίνης, βελτιώνει την κινητικότητα του οισοφάγου. Σκοπός: Η μελέτη με High Resolution Manometry (HRM) της κινητικότητας του οισοφάγου σε ασθενείς με ΣΣ πριν και μετά την χορήγηση βουσπιρόνης. Μέθοδος: Μελετήθηκαν 20 διαδοχικοί ασθενείς (Γ:7, μέση ηλικία: 54.0±0.2 έτη) με ΣΣ. Διενεργήθηκε HRM σε δύο διαφορετικές ημέρες, με χρονική απόσταση 7 έως 0 ημερών. Χρησιμοποιήθηκε καθετήρας συνεχούς έγχυσης νερού με 22 κανάλια καταγραφής πιέσεων, ο οποίος τοποθετήθηκε διαρρινικά μετά από τοπική αναισθησία με ξυλοκαίνη. Η πρώτη εξέταση διενεργήθηκε χωρίς την χορήγηση φαρμακευτικής ουσίας, ενώ η δεύτερη έγινε 30 λεπτά μετά την χορήγηση 0mg βουσπιρόνης από του στόματος. Σε κάθε εξέταση καταγράφηκε η πίεση του ανώτερου οισοφαγικού σφικτήρα (ΑΟΣ), η ταχύτητα, η διάρκεια και το ύψος των συσπάσεων στον λείο οισοφάγο, η πίεση ηρεμίας και η υπολειπόμενη πίεση του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα (ΚΟΣ). Αποτελέσματα: Η βουσπιρόνη αύξησε σε στατιστικά σημαντικό βαθμό την πίεση ηρεμίας του ΚΟΣ (8.9±3.8 vs. 25.0±5.5, p=0.0). Αντίθετα, η βουσπιρόνη δεν επηρέασε είτε την ταχύτητα, την διάρκεια και το ύψος των συσπάσεων του λείου οισοφάγου είτε την πίεση του ΑΟΣ και την υπολειπόμενη πίεση του ΚΟΣ. Συμπέρασμα: Η βουσπιρόνη αυξάνει σημαντικά την πίεση ηρεμίας του ΚΟΣ και μπορεί να βελτιώσει τα συμπτώματα της γαστροισοφαγικής παλινδρόμησης σε ασθενείς με ΣΣ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΡΟΜΕΛΥΣΙΝΗΣ (MMP-3) ΣΕ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΛΟΙΜΩΞΗ ΓΑΣΤΡΙΚΩΝ ΕΠΙΘΗΛΙΑΚΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΑΠΟ ΕΛΙΚΟΒΑ- ΚΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ (ΕΠ) Σουγλέρη Ι., Παπαδάκος Κ., Μιχόπουλος Σ. 2, Μαυρή-Βαβαγιάννη Μ. 3, Μεντής Α., Σγούρας Δ. Εργαστήριο Ιατρικής Μικροβιολογίας, Ελληνικό Ινστιτούτο Pasteur 2 Γαστρεντερολογική Κλινική, Νοσοκομείο Αλεξάνδρa, 3 Τμήμα Χημείας, Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Η προσκόλληση του Επ στα γαστρικά επιθηλιακά κύτταρα έχει σαν αποτέλεσμα την είσοδο της βακτηριακής πρωτεΐνης CagA και την επαγωγή διαδικασιών ενδοκυττάριας σηματοδότησης. Με αυτό τον τρόπο, ενεργοποιούνται παράγοντες που απορυθμίζουν την κυτταρική πολικότητα και επάγουν την εμφάνιση φαινοτύπου διασποράς που προσομοιάζει στην επιθηλιακή προς µεσεγχυµατική µετατροπή. Κομβικό ρόλο στη δράση της πρωτεΐνης CagA παίζουν οι θέσεις φωσφορυλίωσης τυροσίνης (Υ) που μετέχουν σε επαναλαμβανόμενες πεπτιδικές αλληλουχίες γλουταμινικού-προλίνης-ισολευκίνης-τυροσίνης-αλανίνης (EPIYA). Ο τύπος και αριθμός των EPIYA μοτίβων στο καρβόξυ-τελικό άκρο της CagA έχει παρατηρηθεί ότι μεταβάλλεται στα κλινικά στελέχη Επ. Στη παρούσα εργασία μελετήσαμε την εν δυνάμει εμπλοκή της CagA πρωτεΐνης του Επ, στην μεταγραφική ενεργοποίηση του γονιδίου της στρομελυσίνης, σε πειραματική μόλυνση γαστρικών επιθηλιακών κυττάρων (AGS). Χρησιμοποιήθηκαν ισογενή μεταλλάγματα του στελέχους αναφοράς Επ P2 που εξέφραζαν πρωτεΐνη CagA με διαφορετικό αριθμό, αφενός λειτουργικών θέσεων φωσφορυλίωσης EPIYA και αφετέρου μη-φωσφορυλιώσιμων θέσεων EPIFA μετά από αντικατάσταση της τυροσίνης (Y) με φαινυλαλανίνη (F). Η ενεργοποίηση του γονιδίου της MMP-3 μετρήθηκε με ποσοτικό προσδιορισμό του m-rna μέσω συγκριτικής ποσοτικής Real Time PCR. Παρατηρήθηκε αύξηση της μεταγραφικής δραστηριότητας του γονιδίου της MMP-3 (7-πλάσια) παρουσία έκφρασης της CagA πρωτεΐνης και ευθέως ανάλογης προς τον αριθμό των EPIYA θέσεων φωσφορυλίωσης. Αντίθετα, αδυναμία φωσφορυλίωσης της CagA στις θέσεις EPIYA είχε σαν αποτέλεσμα μηδαμινή ενεργοποίηση της MMP-3. Αντίστοιχα αποτελέσματα παρατηρήθηκαν όταν μετρήθηκε η κασεϊνολυτική δραστηριότητα με ζυμογράμματα στα οποία φαίνεται ότι η δραστηριότητα MMP-3 εξαρτάται από την λειτουργική φωσφορυλίωση της CagA στις θέσεις EPIYA. Αυτά τα αποτελέσματα αναδεικνύουν ένα εν δυνάμει καινούργιο μοντέλο ογκογενετικής δράσης της CagA πρωτεΐνης. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):5 027 ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ ΤΕΤΡΑΠΛΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ (ΧΩΡΙΣ ΒΙΣΜΟΥΘΙΟ) ΠΡΟΣ ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΤΡΙΠΛΟ ΣΧΗΜΑ 0 ΗΜΕ- ΡΩΝ, ΩΣ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ, ΣΤΗΝ ΕΚΡΙΖΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΙ- ΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ Γεωργόπουλος Σ., Παπαστεργίου Β. 2, Ξυρουχάκης Η., Λαούδη Φ., Σπηλιάδη Χ., Σκορδά Λ. 3, Λίσγος Φ. 2, Παπαντωνίου Ν. 4, Φράγκου Π. 5, Κώστας Ν. 2, Προδρομίδου Κ. 2, Καραταπάνης Σ. 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Ιατρικού Κέντρου Π. Φαλήρου, Πειραιάς, 2 Α Παθολογική Κλινική Γ. Ν. Ρόδου, 3 Β Παθολογική Κλινική, Κωνσταντοπούλειο Νοσοκομείο Ν. Ιωνίας, Αθήνα, 4 Γαστρεντερολογικό Τμήμα Κλινικής Euromedica, Ρόδου, 5 Παθολογοανατομικό Τμήμα Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών Εισαγωγή: Τα ποσοστά εκρίζωσης που επιτυγχάνουν οι κλασσικές θεραπείες εκρίζωσης του ελικοβακτηριδίου του πυλωρού (ΕΠ), παρουσιάζουν συνεχή μείωση λόγω της αυξανόμενης αντοχής στα αντιβιοτικά σε παγκόσμιο επίπεδο. Συνεπώς απαιτούνται νέες θεραπευτικές στρατηγικές για την εκρίζωση του ΕΠ. Σκοπός: Να συγκριθεί η αποτελεσματικότητα, η συμμόρφωση και η ανοχή ενός τετραπλού σχήματος που δεν περιέχει βισμούθιο «concomitant» με το κλασσικό τριπλό σχήμα, αμφότερα χορηγούμενα για 0 μέρες, ως πρώτης γραμμής θεραπεία εκρίζωσης του ΕΠ. Υλικό και Μέθοδος: Στη μελέτη συμπεριλήφθηκαν 257 ασθενείς θετικοί στο ΕΠ. Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν 0 μέρες αγωγή με εσομεπραζόλη 40mg Χ 2, αμυξυκιλλίνη 000mg Χ 2, κλαριθρομυκίνη 500mg Χ 2, και μετρονιδαζόλη 500mg Χ 2, ή 0 μέρες κλασσική θεραπεία με εσομεπραζόλη 40mg Χ2, αμοξυκιλλίνη 000mg Χ 2, και κλαριθρομυκίνη 500mg Χ 2. Ο έλεγχος της αποτελεσματικότητας στη θεραπεία γινόταν με τη δοκιμασία αναπνοής ουρίας ( 3 C-UBT), 8 εβδομάδες μετά το τέλος της θεραπείας. Αποτελέσματα: Συνολικά 246 ασθενείς περάτωσαν την μελέτη. Σύμφωνα με την πρόθεση για θεραπεία ανάλυση (ΙΤΤ) τα ποσοστά εκρίζωσης του ΕΠ για το τετραπλό σχήμα και το κλασσικό τριπλό σχήμα, ήταν 90.5% [95% διάστημα αξιοπιστίας (CI): %] και 73.8% [95% CI: %] (Ρ=0.0006), ενώ στην κατά πρωτόκολλο ανάλυση (ΡΡ) τα ποσοστά εκρίζωσης ήταν 93.3% [95% CI: %] και 78.5% (95% CI: %) (Ρ=0.004) αντίστοιχα. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες ήταν γενικά ήπιας ή μέσης βαρύτητας και δεν είχαν σημαντική επίδραση στη συμμόρφωση του ασθενούς, που ήταν αρίστη και στα δύο θεραπευτικά σχήματα (τετραπλό προς τριπλό 96.6%και 98.5% αντίστοιχα, Ρ=0.44). Συμπεράσματα: Η απόδοση του τριπλού κλασσικού σχήματος ήταν ανεπαρκής στο πληθυσμό της μελέτης μας. Αντίθετα το τετραπλό 0ήμερο σχήμα (concomitant) πέτυχε σημαντικά αυξημένα ποσοστά εκρίζωσης του ΕΠ και φαίνεται να αποτελεί μια αποτελεσματική, ασφαλή και καλά ανεκτή θεραπευτική επιλογή στην εκρίζωση του ΕΠ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):5 028 ΔΕΚΑΗΜΕΡΟ ΔΙΑΔΟΧΙΚΟ Ή ΣΥΝΕΧΕΣ ΧΩΡΙΣ ΒΙΣΜΟΥΘΙΟ ΣΤΗΝ ΕΚΡΙΖΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΟΥ ΠΥΛΩΡΟΥ: ΠΙΛΟΤΙΚΗ ΜΕΛΕ- ΤΗ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ Καλαποθάκος Π., Δημητρούλια Ε., Χρυσικάκη Α., Γεωργακίλα Ε. ΓαστρεντερολογικόΤμήμα, Γ. Ν. Σπάρτης Εισαγωγή: Στις κατευθυντήριες οδηγίες Maastricht IV προτείνεται η χορήγηση τετραπλού σχήματος με ή χωρίς βισμούθιο, αν η αντοχή στην κλαριθρομυκίνη είναι >25%. Σκοπός: Να συγκριθoύν, η αποτελεσματικότητα, η ανοχή, και η συμμόρφωση στην χορήγηση 0ήμερου διαδοχικού σχήματος (ST0) με 0ήμερο τετραπλό συνεχές χωρίς βισμούθιο (CT0). Υλικό Μέθοδος: Σε 88 ΕΠ θετικούς ασθενείς, 60% άνδρες μ.ο.ηλικίας 49,4 +/- 0,8 έτη χορηγήθηκε ST0 ΑΑΠ 20mgχ2 Αμοξυκιλλίνη grx2, τις πρώτες 5 ημέρες και ΑΑΠ 20mgχ2, Κλαρυθρομυκίνη 500 mgχ2, Μετρονιδαζόλη 500 mgχ2,τις επόμενες 5, ενώ 87 ασθενείς CT0 ΑΑΠ 20mgχ2, Κλαρυθρομυκίνη 500 mgχ2, Αμοξυκιλλίνη grx2 Μετρονιδαζόλη 500 mgχ2. Έλεγχος εκρίζωσης με δοκιμασία αναπνοής ουρίας 8 εβδομάδες μετά την αγωγή. Καταγράφηκαν οι ανεπιθύμητες ενέργειες, σε κλίμακα Likert ζητήθηκε από τους ασθενείς να καταγράψουν την ευκολία χορήγησης. Στατιστική: χ2 test, t test, μονοπαραγοντική ανάλυση. Αποτελέσματα: Στο ST0 η ITT εκρίζωση είναι 77/88 87,65 % (95% ΔΕ 80,6-92,3%) ενώ στο CT0 η ITT είναι 79/ % (95% ΔΕ 83,%- 95%) διαφορά 3,5% (95% ΔΕ,5-4,%) (p ΜΣ) Στο ST0 η PP εκρίζωση είναι 77/85 90,5% (95% ΔΕ 82,3-92,0%) ενώ στο CT0 η PP είναι 79/86 9,8% (95% ΔΕ 85,8-93,70%)) (p ΜΣ). Ανεπιθύμητες ενέργειες ήπιας και μέσης βαρύτητας με πλήρη συμμόρφωση ασθενών (96,6% vs 98,8%) (p ΜΣ).To CT0 αποδεικνύεται ευκολότερο στην χορήγηση έναντι ST0 (00% vs 65% p<0,0005). Συμπέρασμα: Στον υπό μελέτη πληθυσμό, και τα δύο σχήματα αποτελούν αποτελεσματική ασφαλή θεραπευτική επιλογή με το0ήμερο τετραπλό συνεχές χωρίς βισμούθιο να αποδεικνύεται πλέον εύχρηστο. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):5

17 6 32 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 029 Η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΕΤΡΑΚΥΚΛΙΝΗΣ ΜΕ ΑΜΟΞΥΚΙΛΛΙΝΗ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΧΗΜΑ ΕΚΡΙΖΩΣΗΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΣΥΓΚΡΙΣΙΜΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ζαμπέλη Ε., Αναπλιώτης Π., Ξουράφας Β., Κισουράς Ι., Μαύρος Μ., Καλαντζής Γ., Γκάγκαρης Γ., Καλαμπόκη Β., Μιχόπουλος Σ. Γαστρεντερολογική Κλινική, Γ.Ν.Α. "Αλεξάνδρα" Εισαγωγή: Σύμφωνα με τις οδηγίες του Μάαστριχτ, η τετραπλή θεραπεία με βισμούθιο είναι η συνιστώμενη δεύτερης γραμμής θεραπεία εκρίζωσης του ελικοβακτηριδίου. Γενικά, συνιστάται η αποφυγή αντιβιοτικών που χορηγήθηκαν στο αρχικό σχήμα. Το τετραπλό περιλαμβάνει εκτός από το βισμούθιο έναν αναστολέα αντλίας πρωτονίων (ΑΑΠ), τετρακυκλίνη (ΤΕΤΡΑ) και μετρονιδαζόλη (ΜΕΤΡΟ). Η ΤΕΤΡΑ δεν είναι πάντα διαθέσιμη, συχνά δεν είναι καλώς ανεκτή από τους ασθενείς και η δοξυκυκλίνη που την έχει αντικαταστήσει σε κάποιες μελέτες έχει αμφίβολη αποτελεσματικότητα. Σκοπός της μελέτης μας ήταν η σύγκριση δύο σχημάτων εκρίζωσης, του κλασσικού τετραπλού και του εναλλακτικού με αμοξυκιλλίνη (ΑΜΟ) αντί της ΤΕΤΡΑ, σε ασθενείς στους οποίους το αρχικό τριπλό σχήμα, που περιείχε ΑΜΟ δεν ήταν επιτυχές. Ασθενείς και Μέθοδοι: Μελετήσαμε αναδρομικά τα αρχεία 98 διαδοχικών ασθενών που απέτυχαν να εκριζώσουν το ελικοβακτηρίδιο με ΑΑΠ+ΑΜΟ+κλαριθρομυκίνη. Όλοι οι ασθενείς έλαβαν δεύτερης γραμμής θεραπεία διάρκειας 4 ημερών με κολλοειδές υποκιτρικό βισμούθιο (ΒΙ) 300mg τρίς ημερησίως+ ΜΕΤΡΟ 500mg τρις ημερησίως +ΤΕΤΡΑ 500mg τρις ημερησίως (Ομάδα Α) ή ΑΜΟ γρ δις ημερησίως (Ομάδα Β). Η ανταπόκριση βασίστηκε στην εξέταση αναπνοής (UBT) η οποί διενεργήθηκε τουλάχιστο μήνα μετά την ολοκλήρωση της αγωγής εκρίζωσης. Αποτελέσματα: 89 ασθενείς ήταν κατάλληλοι να ενταχθούν στη μελέτη (45 στην ομάδα Α και 44 στην ομάδα Β). Τα δημογραφικά στοιχεία ήταν συγκρίσιμα στις δύο ομάδες. Στον πίνακα παρατίθενται τα αποτελέσματα των αναλύσεων κατά πρόθεση θεραπείας (ITT) και κατά πρωτόκολλο (PP). Δεν αναδείχθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές. UBT Ομάδα A Ομάδα B p-value N (%) N (%) ITT (-) 34 (72.3) 39 (76.5) (+) 3 (27.7) 2 (23.5) PP (-) 34 (75.6) 39 (88.6) (+) (24.4) 5 (.4) 0.08 UBT:urea breath test, ITT:intention to treat, PP:per protocol Συμπεράσματα: ) Η αντικατάσταση της τετρακυκλίνης με αμοξυκιλλίνη στο τετραπλό σχήμα εκρίζωσης δεν επηρεάζει την επιτυχία της θεραπείας. 2) Αυτό ισχύει ακόμα και αν στο αρχικό σχήμα εκρίζωσης είχε επίσης συμπεριληφθεί η αμοξυκιλλίνη. 3) Σε περίπτωση που η τετρακυκλίνη δεν είναι διαθέσιμη ή δεν είναι καλώς ανεκτή, η αντικατάσταση της με αμοξυκιλλίνη αποτελεί καλή εναλλακτική λύση με συγκρίσιμη αποτελεσματικότητα. 030 Η.PYLORI ΓΑΣΤΡΙΤΙΔΑ ΣΕ ΠΡΩΤΟΔΙΑΓΝΩΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΙΦΝΕ ΚΑΙ ΚΟΙΛΙΟΚΑΚΗ Ρόκα Κ., Χουλιάρας Γ., Ρουμπάνη Α., Πατερέλη Α. 2, Παναγιώτου Α., Στεφανάκη Κ. 2, Ρώμα Ε. Α Παιδιατρική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών, Νοσοκομείο Παίδων Η Αγία Σοφία, 2 Παθολογοανατομικό Εργαστήριο Νοσοκομείου Παίδων Η Αγία Σοφία Eισαγωγή: Η γαστρίτιδα από H.pylori (Ηp-γαστρίτις) παρατηρείται λιγότερο συχνά σε ασθενείς με ΙΦΝΕ, ενώ δεν φαίνεται να παρουσιάζει διαφορά ως προς την συχνότητα σε ασθενείς με κοιλιοκάκη. Σκοπός: Η μελέτη της συχνότητας της Ηp-γαστρίτιδας σε πρωτοδιάγνωστα παιδιά με ιδιοπαθή φλεγμονώδη νόσο του εντέρου (ΙΦΝΕ) και κοιλιοκάκη, σε σύγκριση με μη-πάσχοντες από τα ανωτέρω νοσήματα στην Ελλάδα. Yλικό-Μέθοδος: Μελετήθηκαν αναδρομικά ασθενείς που υπεβλήθησαν σε πρώτη ενδοσκόπηση ανώτερου πεπτικού στο διάστημα Δημιουργήθηκαν 5 ομάδες: ασθενείς με νόσο του Crohn (CrD), ελκώδη κολίτιδα (UC), απροσδιόριστη κολίτιδα (ΙBDU), κοιλιοκάκη (CD) καθώς και μη-πάσχοντες από (ΙΦΝΕ) ή κοιλιοκάκη (ομάδα ελέγχου, CG). Aποτελέσματα: Μελετήθηκαν 26 ασθενείς με κοιλιοκάκη (μέση ηλικία 7.5±4. έτη, 6.% θήλεα), 9 ασθενείς με CrD (μέση ηλικία 0.6±3.4 έτη, 52.8% θήλεα), 53 ασθενείς με UC (μέση ηλικία 9.8±3.6 έτη, 64.% θήλεα), 45 ασθενείς με IBDU (μέση ηλικία 8.4±4.0, 55.6% θήλεα) και 955 άτομα στο CG (μέση ηλικία 7.6±4.6 έτη, 45.8% θήλεα). Ηp-γαστρίτιδα βρέθηκε σε 3 ασθενείς με CrD (3.3%), σε κανένα ασθενή με UC και IBDU, σε 5 ασθενείς με CD (6.9%) και σε 8 άτομα του CG (8.9%). Άτομα με Ηpγαστρίτιδα είχαν 2 φορές μικρότερο κίνδυνο να ανήκουν στην ομάδα με IBD (OR: 2.0, 95% ci: ), και 3.2 φορές μικρότερο κίνδυνο να ανήκουν στην CD-ομάδα (OR: 3.2, 95% ci:.9-5.6), σε σχέση με την ομάδα ελέγχου, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Συμπεράσματα: Η συχνότητα ΙΦΝΕ και κοιλιοκάκης είναι σημαντικά μικρότερη σε άτομα με Ηp-γαστρίτιδα. Μελλοντικές μελέτες απαιτούνται για να διευκρινιστεί αν πρόκειται για πραγματικό προστατευτικό ρόλο ή το εύρημα αυτό οφείλεται στη δευτερογενή επίδραση συγχυτικών παραγόντων. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):6 03 ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ Νοσηλευτικό Σεμινάριο Κολοτούρου Α. ΤΕ Νοσηλεύτρια Ενδοσκοπικού Μονάδας, Γ. Ν. Πατρών Άγιος Ανδρέας Εισαγωγή: Μια σύγχρονη Ενδοσκοπική Μονάδα αποτελεί ένα δυναμικό και ουσιαστικό τμήμα ενός νοσοκομείου το οποίο συμβάλει στην διαγνωστική και θεραπευτική ισχύ του. Η οργάνωση και η στελέχωση του πρέπει να είναι λειτουργική, ώστε να διασφαλίζει παροχή υψηλού επιπέδου υπηρεσιών υγείας. Σκοπός της παρούσας βιβλιογραφικής ανασκόπησης είναι η παρουσίαση των αρχών και κανόνων της λειτουργίας της Μονάδας σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα και κυρίως η κατάλληλη εσωτερική διοικητική φροντίδα και οργάνωση του προσωπικού, των χώρων και των υλικών. Για την επίτευξη των παραπάνω θα πρέπει: ) Να τηρούνται οι βασικές αρχές οργάνωσης της δομής και λειτουργίας του χώρου και του υλικοτεχνικού εξοπλισμού. 2) Η στελέχωση της Ενδοσκοπικής Μονάδας να γίνεται σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα στελέχωσης του προσωπικού. 3) Να τονιστεί ο ρόλος του Νοσηλευτή στο Ενδοσκοπικό Τμήμα. Την Διοίκηση της Ενδοσκοπικής Μονάδας την έχει ο Ιατρός Διευθυντής (medical director) και η Προϊσταμένη Νοσηλεύτρια (endoscope nurse manager or head nurse). Σύμφωνα με τις Ευρωπαϊκές προδιαγραφές καθιστάτε επιτακτική ανάγκη η ανεύρεση κατάλληλου χώρου για την Ίδρυση Ενδοσκοπικής Μονάδας. Για να εξασφαλιστούν όλα τα παραπάνω θα πρέπει να στελεχωθεί με το κατάλληλο προσωπικό το οποίο πρέπει να αποτελείτε από επαρκή ιατρό-νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό. Συμπεράσματα: Η Γαστρεντερολογιά είναι ένας αναπτυσσόμενος κλάδος με νέες τεχνικές που εξελίσσονται με αλματώδη ρυθμό που κάνουν διάγνωσης και θεραπευτικές επεμβάσεις σώζοντας ζωές. Ως εκ τούτο η οργάνωση, διοίκηση και στελέχωση πρέπει να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και να βασίζεται σε κανονισμούς, διεθνή πρότυπα και πρωτόκολλα. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):6 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):6

18 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

19

20 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΡΤΗΜΕΝΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ P00 ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΡΘΙΚΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΚΡΙΤΙΚΟ ΝΟΜΟ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ Αγγέλη Π.², Τσίμος Κ.¹, Σιαπέρας Γ.¹, Δήμας Δ.¹, Μάκος Ξ.¹, Σαπλαούρας Α.¹, Λουκά Ε.³ ¹Παθολογική Κλινική, ²Γαστρεντερολογικό Τμήμα, ³Παθολογοανατομικό Τμήμα, Γ. Ν. Φιλιατών Εισαγωγή: Σύμφωνα με τα βιβλιογραφικά δεδομένα η συχνότητα εντόπισης του καρκίνου παχέος εντέρου είναι 70% και του ορθικού καρκίνου 30% ή διαφορετικά η αναλογία είναι περίπου 2:. Ο ακριτικός νομός Θεσπρωτίας εμφανίζει πληθυσμιακές ιδιαιτερότητες καθώς αποτελείται κυρίως από αγροτικό πληθυσμό με υψηλό ποσό επαναπατριζόμενων μεταναστών από ευρωπαϊκές χώρες με υψηλότερη επιπτωση της νόσου ενώ τέλος δεν μπορεί να αγνοηθεί η ανάμειξη πληθυσμού με γείτονες χώρες. Σκοπός: Να διερευνηθεί αν η συχνότητα ορθικού καρκίνου στον νομό Θεσπρωτίας διαφέρει σε σχέση με τα υπάρχοντα βιβλιογραφικά δεδομένα Μεθοδολογία: Από τον Μάιο 2008 έως και τον Ιούνιο 202 καταγράφηκαν όλες οι περιπτώσεις νεοδιαγνωσθέντων καρκίνων παχέος εντέρου και σημειώθηκε το φύλο, η ηλικία και η εντόπιση της νόσου. Η ανάλυση έγινε με ακριβή διωνυμικο έλεγχο ποσοστών. Αποτελέσματα: Σε διάστημα 4 ετών ανερευρέθησαν 30 ασθενείς ηλικίας ετών(γ:0,α:20) με καρκίνο παχέος εντέρου. Συνολικά διαπιστώθηκαν 8 ασθενείς με εντόπιση στο ορθό(γ:3,α:5), 6 ασθενείς με εντόπιση στο σιγμοειδές - κατιόν και 6 ασθενείς με εντόπιση εγκάρσιο δεξί κολο. H αναλογία καρκίνου Π.Ε /ορθού βρέθηκε 0,66. Από τη στατιστική ανάλυση προέκυψε πολύ ισχυρή ένδειξη (p=0,00062) ότι το ποσοστό καρκίνου ορθού είναι μεγαλύτερο από 30% χωρίς ωστόσο να μπορεί να εκτιμηθεί το ακριβές ποσοστό με αξιοπιστία καθώς το 95% διάστημα εμπιστοσύνης (40.6%-77.3%) είναι πολύ μεγάλο για ακριβή εκτίμηση. Συμπέρασμα: Στη συγκεκριμένη μελέτη διαπιστώνεται σημαντική αύξηση του ορθικου καρκίνου στο νομό Θεσπρωτίας. Παρά το μικρό αριθμό δείγματος φαίνεται ότι η εντόπιση της νόσου εμφανίζει σημαντικές διακυμάνσεις ακόμα και εντός της ίδιας χώρας. 9 P002 Η ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΙΗΘΗΤΙΚΗΣ ΥΨΗΛΟΒΑΘΜΗΣΔΥΣΠΛΑΣΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΑ ΑΦΑΙΡΕΘΕΝΤΕΣ ΠΟΛΥΠΟΔΕΣ ΠΑΧΕΩΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΣΤΟ Γ.Ν- Κ.Υ ΦΙΛΙΑΤΩΝ Αγγέλη Π.², Τσίμος Κ.¹, Σιαπέρας Γ.¹, Βενέτης Δ.¹, Μπάκας Κ.¹, Τσώνης Γ.¹, Λουκά Ε.³ ¹Παθολογική Κλινική, ²Γαστρεντερολογικό Τμήμα, ³Παθολογοανατομικό Τμήμα, Γ. Ν. Φιλιατών Eισαγωγή: Η πιθανότητα ανεύρεσης υψηλόβαθμης δυσπλασίας εξαρτάται κυρίως από το μέγεθος του πολύποδα και τον ιστολογικό του τύπο. Η επίπτωση του κακοήθους πολύποδα (διηθητική δυσπλασία) υπολογίζεται βιβλιογραφικά από 0,2-% επί των ενδοσκοπικά αφαιρεθέντων πολυπόδων ενώ υπάρχουν αναφορές για αύξηση της συχνότητας λόγω της ευρείας διαθεσιμότητας της κολοσκόπησης. Σκοπός: Σκοπός της μελέτης είναι να διερευνηθεί η συχνότητα της υψηλόβαθμης δυσπλασίας διηθητικής ή μη στους πολύποδες παχεως εντέρου που αφαιρέθηκαν με βρόχο πολυποδεκτομής και να συγκριθεί με τα βιβλιογραφικά δεδομένα. Μέθοδοι: Σε διάστημα 3,5 ετών έγινε ενδοσκοπική πολυποδεκτομή με βρόχο πολυποδεκτομης 60 πολύποδων παχέως εντέρου διαμ εκ, έμισχων και άμισχων. Η ενδοσκοπική αφαίρεση ήταν πλήρης σε όλες τις περιπτώσεις. Η ταξινόμηση της δυσπλασίας έγινε σε ήπια και υψηλή. Αποτέλεσμα: Δεκαεπτά από τους εκταμέντες πολύποδες είχαν μέγεθος >εκ..ο ιστολογικός τύπος των πολυπόδων ήταν κατά συχνότητα: σωληνώδη αδενώματα (56%), υπερπλαστικοι (25%), σωληνολαχνωτά (5 %) και λαχνωτά αδενώμετα (3%). Υψηλόβαθμη μη διηθητική δυσπλασία ανευρέθηκε σε 4 έμμισχους λαχνωτούς και σωληνοχνωτούς πολύποδες σιγμοειδούς διαμ >εκ(8% επί των αδενωμάτων). Τονίζεται ότι διηθητική υψηλόβαθμη δυσπλασία δεν βρέθηκε σε κανένα πολύποδα(0%). Συμπέρασμα: Πιστεύουμε ότι το ποσοστό κακοήθους εξαλλαγής πλέον τείνει να μειωθεί πιθανώς ως αποτέλεσμα της μακροχρόνιας χρήσης της κολοσκόπησης ως προληπτικής και θεραπευτικής εξέτασης. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):9 P003 ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΣΘΕ- ΝΩΝ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ Χέρας Π., Ανδρικόπουλος Ε., Μπέχλη Α., Μπραϊμάκης Α., Χατζόπουλος Α., Κωστοπούλου Μ., Θεοδωρομανωλάκης Π. Παθολογικός Τομέας Γενικού Νοσοκομείου Ναυπλίου Εισαγωγή: Πολλές μελέτες σχετικά με την προσωπικότητα των καρκινοπαθών, θεωρούν ότι υπάρχουν ειδικά χαρακτηριστικά, όπως καταπίεση των επιθετικών συναισθημάτων και ενορμήσεων, συμβατικότητα και καθήλωση στους τύπους καθώς και δυσχέρεια στη συναισθηματική έκφραση. Σκοπός: οιπόν της παρούσης μελέτης με βάση τα προαναφερθέντα ήταν η διερεύνηση των ειδικών χαρακτηριστικών της προσωπικότητας ασθενών με καρκίνο παχέος εντέρου (ΚΠΕ) σε σχέση με την επιβίωση. Υλικό και Μέθοδος: Στην παρούσα μελέτη διερευνήθηκαν τα χαρακτηριστικά προσωπικότητας όπως αυτά προκύπτουν από το έγκυρο και αξιόπιστο testπροσωπικότητας Μ.Μ.Ρ.Ι. σε ένα δείγμα 79 ασθενών με ΚΠΕ, εκ των οπίων οι 47 απάντησαν το ερωτηματολόγιο του Μ.Μ.Ρ.Ι. από όπου και προέκυψαν τα σχετικά διαγράμματα προσωπικότητας. Αποτελέσματα: Δεν διαπιστώθηκαν ομοιογενή χαρακτηριστικά προσωπικότητας στους ασθενείς. Παρατηρήθηκε όμως εκτεταμένη διαφοροποίηση του διαγράμματος προσωπικότητας στους ασθενείς οι οποίοι συμμετείχαν σε ομάδες ψυχοθεραπείας καρκινοπαθών συγκρινόμενοι με τους ασθενείς που δεν συμμετείχαν σε ομάδες ψυχοθεραπείας των οποίων τα διαγράμματα προσωπικότητας παρέμειναν ουσιαστικά αμετάβλητα. Η διαφορά μεταξύ των επιμέρους δειγμάτων παρουσιάζει υψηλό βαθμό στατιστικής σημαντικότητας (p=0,00). Συμπεράσματα: Τα παραπάνω στοιχεία συνδυαζόμενα και με την αυξημένη, και στατιστικά σημαντικά διάφορη, επιβίωση των ασθενών με ΚΠΕ που συμμετείχαν σε ομάδες ψυχοθεραπείας συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι οι ασθενείς με ΚΠΕ είναι ευεπίφοροι σε αλλαγές στάσεων ζωής και χαρακτηριστικών της προσωπικότητας, ενόψει της ύπαρξης της καρκινικής νόσου η οποία κλονίζει τη σύνολη δομή της προσωπικότητας. Ενισχύει, ακόμη, την άποψη ότι οι αλλαγές στάσεων ζωής μπορούν να συμβάλλουν στην καλύτερη αντιμετώπιση της νόσου και σε αυξημένη επιβίωση. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):9 P004 ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΚ- ΔΗΛΩΣΕΩΝ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ, ΑΣ- ΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΤΕΦΑΝΙΑΙΑ ΝΟΣΟ ΚΑΙ ΥΓΙΗ ΑΤΟΜΑ Χέρας Π., Ανδρικόπουλος Ε., Μπέχλη Α., Κωστοπούλου Μ., Σπηλιόπουλος Ν., Μπραϊμάκης Α., Χατζόπουλος Α., Χέρα Μ., Φαβατάς Γ. Παθολογικός Τομέας Γενικού Νοσοκομείου Ναυπλίου Σκοπός της παρούσας μελέτης αποτέλεσε η σύγκριση των γεγονότων ζωής και των ψυχολογικών χαρακτηριστικών σε τρεις ομάδες ασθενών του Παθολογικού Τομέα του Γενικού Νοσοκομείου Ναυπλίου. Υλικό-Μέθοδος: Οι τρεις ομάδες ήταν ισάριθμες (Ν=24), αντίστοιχες ως προς το φύλο και ηλικία και αποτελούνταν από ασθενείς με καρκίνο παχέος εντέρου, ασθενείς με στεφανιαία νόσο και υγιή άτομα. Η σύγκριση αφορούσε τις αναφορές των εξεταζομένων για τον αριθμό και το είδος των ψυχοπιεστικών τους βιωμάτων πριν την εκδήλωση των συμπτωμάτων ή της νόσου. Επίσης τις ψυχολογικές εκδηλώσεις της κατάθλιψης, του άγχους και της αλεξιθυμίας. Αποτελέσματα: Από τη σύγκριση των τριών ομάδων προέκυψαν μη στατιστικά σημαντικές διαφορές στον αριθμό των ψυχοπιεστικών γεγονότων ζωής την πενταετία πριν την εκδήλωση της νόσου. Οι τρεις ομάδες διέφεραν ως προς το συναισθηματικό αντίκτυπο στα παραπάνω γεγονότα, στις εκδηλώσεις αλεξιθυμίας, κατάθλιψης, άγχους λόγω της κατάστασης που βιώνουν(state anxiety) και τρόπο έκφρασης του άγχους (ψυχικό/σωματικό), καθώς επίσης και στη συσχέτιση των παραπάνω μεταβλητών. Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα δείχνουν διαφορετικές ψυχολογικές αντιδράσεις των τριών ομάδων στην περίοδο νοσηλείας τους και προτείνουν την ύπαρξη διαφορών στο επίπεδο της γενικότερης διαχείρισης των ψυχοπιεστικών γεγονότων και της ιδιοσυγκρασίας. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):9 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 202;25(Suppl):9