ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑ Περιοδικό ἐκδιδόμενο κάθε Κυριακή

Transcript

1 ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑ Περιοδικό ἐκδιδόμενο κάθε Κυριακή Ὑπό Ἐπισκόπου Ἰερεμίου, Μητροπολίτου Ἱ. Μ. Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως «Εἰς πόλιν ἤ εἰς Ρούμελην, ὅπου περιπατήσεις, παντοῦ ἀκούεις ὄνομα τό τῆς Προυσιωτίσσης» (Ἆσμα τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ) Κυριακή 8 Ἰουλίου 2012 Κυριακή Ε Ματθαίου, Προκοπίου μεγαλ., Θεοφίλου ὁσ. Ἀπολυτίκιον Παναγίας Προυσιωτίσσης Ἦχος α Τῆς Ἑλλάδος ἁπάσης Σύ προΐστασαι πρόμαχος καί τερατουργός ἐξαισίων τῇ ἐκ Προύσσης εἰκόνι Σου, Πανάχραντε Παρθένε Μαριάμ καί γάρ φωτίζεις ἐν τάχει τούς τυφλούς δεινούς τε ἀπελαύνεις δαίμονας καί παραλύτους δέ συσφίγγεις, Ἀγαθή, κρημνῶν τε σῴζεις καί πάσης βλάβης τούς Σοί προσφεύγοντας. Δόξα τῷ Σῷ ἀσπόρῳ τοκετῷ, δόξα τῷ Σέ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά Σοῦ τοιαῦτα θαύματα. Α ΕΠΙΚΑΙΡΑ I. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ Ἑβδομαδιαῖος κύκλος προσευχῆς. 2. Ἡ Δευτέρα ἡμέρα 1. Στό τελευταῖο μας κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, ὁμιλοῦντες γιά τόν ἑβδομαδιαῖο κύκλο τῆς προσευχῆς, εἴπαμε γιά τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς. Ἐπανα-

2 λαμβάνω καί στό σημερινό μου κήρυγμα, νά μήν ξεχνᾶμε τόν ἐκκλησιασμό τήν ἡμέρα αὐτή. Εἶναι δέ ὡραῖο νά ἐκκλησιάζεστε ὅλη ἡ οἰκογένεια μαζί. Τό μικρό σας παιδάκι, ὅταν μεγαλώσει καί γίνει ἄνδρας, δέν θά τό ξεχάσει ποτέ ὅτι, ὅταν ἦταν μικρούλης, τόν ἔπαιρναν οἱ γονεῖς του ἀπό τό χέρι καί τόν πήγαιναν τήν Κυριακή στήν Ἐκκλησία. Θά τό θυμᾶται αὐτό καί θά βουρκώνουν τά μάτια του καί θά κάνει καί αὐτός τό ἴδιο καί στά δικά του παιδιά. 2. Σήμερα, ἀγαπητοί μου, θά σᾶς μιλήσω γιά τήν ἄλλη μέρα μετά τήν Κυριακή, τήν Δευτέρα. Λέγεται ἔτσι ἡ ἡμέρα αὐτή, διότι εἶναι ἡ δεύτερη μέρα τῆς ἑβδομάδος. Ἀλλά ἐπειδή ἡ Κυριακή θεωρεῖται καί σάν πρώτη καί σάν τελευταία ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, ὅτι, τρόπον τινά, καί ἀρχίζει καί σφραγίζει τήν ἑβδομάδα, γι αὐτό καί μέσα μας ἡ Δευτέρα θεωρεῖται σάν ἀρχή τῆς ἑβδομάδος. Καί ὅλοι μας τήν Δευτέρα τό πρωί λέμε «καλή ἑβδομάδα». Ἀφοῦ λοιπόν ἔτσι ἔχει τό πράγμα, ὅτι δηλαδή θεωροῦμε τήν Δευτέρα ὡς ἀρχή ἑβδομάδος, θά σᾶς πῶ τώρα ἕνα ὡραῖο, πού πιθανόν νά μήν τό ξέρετε. Ἤ, μπορεῖ νά τό ξέρετε, ἀλλά δέν γνωρίζετε τό γιατί. Θά ἔχετε ἀκούσει ὅτι στά Μοναστήρια οἱ Μοναχοί καί οἱ Μοναχές μας, ἀλλά καί μερικοί εὐσεβεῖς χριστιανοί στόν κόσμο, νηστεύουν τήν Δευτέρα. Γιατί νηστεύουν τήν ἡμέρα αὐτή; Εἶπαν ὅτι νηστεύουν τήν ἡμέρα αὐτή χάριν τῶν Ἀγγέλων, τούς ὁποίους τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία ἰδιαίτερα κάθε Δευτέρα. Αὐτή ἡ ἀπάντηση, ἀγαπητοί μου, δέν εἶναι σωστή, γιατί τότε θά ἔπρεπε νά νηστεύουμε καί τήν Τρίτη, χάριν τοῦ Προδρόμου, ὁ ὁποῖος τιμᾶται κάθε Τρίτη καί μάλιστα ἦταν καί νηστευτής. Ἡ σωστή ἀπάντηση, τό γιατί νηστεύουμε τήν Δευτέρα, εἶναι ἡ ἑξῆς: Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶπε ὅτι ἡ ἀρετή μας πρέπει νά «περισσεύει» τῶν γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων, γιατί, ἄν δέν «περισσεύει», δέν θά εἰσέλθουμε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν (βλ. Ματθ. 5,20). Οἱ Φαρισαῖοι νήστευαν δυό φορές τήν ἑβδομάδα θυμηθεῖτε τόν Φαρισαῖο ἐκεῖνο, πού ἐκαυχᾶτο καί ἔλεγε στό Θεό ὅτι νηστεύει «δίς τοῦ Σαββάτου» (Λουκ. 18,12), δυό φορές, δηλαδή, τήν ἑβδομάδα. Καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί νηστεύουμε δυό φορές τήν ἑβδομάδα, τήν Τετάρτη καί τήν Παρασκευή, σέ ἀνάμνηση τοῦ Πάθους τοῦ Χριστοῦ μας. Δέν φτάνει ὅμως γιά μᾶς ἡ νηστεία δυό μέρες μόνο τήν ἑβδομάδα, γιατί δυό μέρες τήν ἑβδομάδα νήστευαν καί οἱ Φαρισαῖοι. Ἀλλά ὁ Χριστός μᾶς εἶπε ὅτι ἡ ἀρετή μας πρέπει νά εἶναι μεγαλύτερη ἀπό τήν ἀρετή τῶν Φαρισαίων. Πρέπει λοιπόν νά βρεθεῖ καί τρίτη μέρα τῆς ἑβδομάδος γιά νηστεία τῶν χριστιανῶν. Ποιά θά εἶναι ἡ ἡμέρα αὐτή; Τό Σάββατο καί ἡ Κυριακή δέν μπορεῖ νά εἶναι ἡμέρες νηστείας, γιατί εἶναι λαμπρές ἡμέρες. Τό μέν Σάββατο θυμίζει τήν Δημιουργία τοῦ κόσμου, ἡ δέ Κυριακή τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Τρίτη καί ἡ Πέμπτη πάλι οὔτε καί αὐτές μποροῦν νά γίνουν ἡμέρες νηστείας τῶν χριστιανῶν, γιατί 2

3 αὐτές τίς ἡμέρες νήστευαν οἱ Φαρισαῖοι καί δέν πρέπει νά συμπίπτει ἡ νηστεία μας μέ τήν νηστεία τῶν αἱρετικῶν. Ἡ Τετάρτη καί ἡ Παρασκευή ἦταν ἤδη καθορισμένες ὡς ἡμέρες νηστείας, ὅπως εἴπαμε, καί ἔτσι, ὡς τρίτη ἡμέρα νηστείας, ἀπέμεινε μόνο μία ἡμέρα, ἡ Δευτέρα. Μέ χαρά ἡ Ἐκκλησία ἔβαλε τήν ἡμέρα αὐτή ὡς ἡμέρα νηστείας καί γιά τόν ἄλλο ὡραῖο λόγο, γιατί ἔτσι θά ἀρχίζει ἡ ἑβδομάδα μέ νηστεία! Τά παραπάνω, χριστιανοί μου, δέν τά εἶπα ὡς ἐντολή τοῦ Θεοῦ νά νηστεύετε καί τήν Δευτέρα, ἀλλά ἐγώ πρέπει νά σᾶς δείξω καί τά ὑψηλά βουνά καί τίς ὑψηλές κορυφές τῶν ἀρετῶν, πού ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας, καί ὁ καθένας ἄς τίς ἀνέβει μέχρι ἐκεῖ πού μπορεῖ. Ἤ, τουλάχιστον, ἄς λέμε μέ ταπείνωση τό τραγούδι ἐκεῖνο, πού λέγαμε παλαιά στά Κατηχητικά Σχολεῖα: «Κι ὅλο γυρεύουμε κάπου ν ἀνέβουμε, κι ὅλο βρισκόμαστε στά χαμηλά»! 3. Τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ ἰδιαίτερα τούς Ἀγγέλους. Οἱ Ἄγγελοι, ἀγαπητοί μου, εἶναι οἱ πρῶτοι πού δημιουργήθηκαν ἀπό ὅλα τά ὄντα. Πρῶτα δημιουργήθηκαν οἱ Ἄγγελοι πού εἶναι πνεύματα, ἔπειτα δημιουργήθηκε ὁ ὑλικός κόσμος, καί τελευταῖα ὅλων δημιουργήθηκε ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος μετέχει τῶν Ἀγγέλων κατά τήν ψυχή του καί μετέχει καί τοῦ ὑλικοῦ κόσμου κατά τό σῶμα του. Ἡ Ἁγία Γραφή ἀρχίζει λέγοντας: «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν». Μέ τήν λέξη «οὐρανόν» κατά κάποια ἑρμηνεία ἐννοοῦνται οἱ Ἄγγελοι καί μέ τή λέξη «γῆ» ἐννοεῖται ὅλος ὁ ὑλικός κόσμος καί ὁ ἄνθρωπος μαζί, πού κατοικεῖ στή γῆ. Αὐτούς τούς Ἀγγέλους τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου, κάθε Δευτέρα μέ ὡραίους Κανόνες καί τροπάρια, πού εἶναι γραμμένα στήν Παρακλητική ἤ Ὀκτώηχο, ἕνα ἱερό βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά τό ὁποῖο θά σᾶς μιλήσω ἄλλοτε. Σέ ἕνα ἄλλο ἱερό βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας μας, τό Ὡρολόγιο, εἶναι γραμμένος ἕνας ὡραῖος Κανόνας στόν ἅγιο Ἄγγελο, πού εἶναι καλό, εἶναι πολύ καλό γιά τήν ψυχή μας, νά τόν διαβάζουμε κάθε Δευτέρα. Καί ξέρετε γιατί; Ἀκοῦστε: Ὁ Κανόνας αὐτός δέν εἶναι γραμμένος γενικά στούς Ἀγγέλους, ἀλλά στόν Ἄγγελο. Σέ ποιόν Ἄγγελο; Ὅταν βαπτιστήκαμε, χριστιανοί μου, πήραμε δῶρο ἀπό τόν Θεό ἕναν Ἄγγελο, ἕναν προσωπικό γιά μᾶς Ἄγγελο. Καί ἡ Παναγία εἶχε καί Αὐτή τόν δικό Της Ἄγγελο, τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ. Σ αὐτόν, λοιπόν, τόν προσωπικό μας Ἄγγελο, τόν φύλακα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας, σ αὐτόν ἀπευθύνεται ὁ Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, γιά τόν ὁποῖο σᾶς μιλῶ. Καί πρέπει νά τόν λέμε τόν Κανόνα αὐτόν στόν Ἄγγελό μας, γιά νά τόν παρακαλᾶμε καί γιά τήν καθημερινή του προστασία, ἀλλά, ἰδιαίτερα, γιά νά τόν ἔχουμε παραστάτη καί πρέσβυ τήν φοβερά Ἡμέρα τῆς Κρίσεως κατά τήν Δευτέρα τοῦ Κυρίου Παρουσία. Καί ἄν, χριστιανοί μου, δέν μπορεῖτε νά διαβάζετε κάθε Δευτέρα ὅλο τόν Κανόνα στόν Ἄγγελό σας, διαβάστε ἀπ αὐτόν λίγο τήν 3

4 μιά Δευτέρα καί τήν ἄλλη Δευτέρα διαβάστε παρακάτω. Ἔτσι, θά γλυκαθεῖτε ἀπό τά ὡραῖα τροπάρια τοῦ Κανόνα αὐτοῦ καί θά περιμένετε πότε νἄρθει ἡ ἡμέρα τῆς Δευτέρας, γιά νά τιμήσετε τόν ἅγιο Ἄγγελό σας. Εὔχεσθε καί ὑπέρ ἐμοῦ, ἁγιασμένοι ἀδελφοί μου χριστιανοί. Μέ πολλές εὐχές, Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας ttt II. Η ΑΓΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ 1. Τήν 7η Ἰουλίου, ἀδελφοί χριστιανοί, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία γιορτάζει τήν μεγαλομάρτυρα ἁγία Κυριακή. Ἡ ἁγία αὐτή γεννήθηκε ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν Δωρόθεο καί τήν Εὐσεβία. Ἦταν ἄτεκνοι οἱ γονεῖς αὐτοί, ἀλλά παρακαλοῦσαν τόν Θεό νά τούς δώσει τέκνο, γιατί, ἀγαπητοί μου, ὅπως λέει ἡ Ἁγία Γραφή, ὁ Θεός δίδει κύηση (Ρούθ 4,13). Καί ὁ Θεός ἄκουσε τήν προσευχή τους καί τούς χάρισε μία θυγατέρα, ἡ ὁποία γεννήθηκε ἡμέρα Κυριακή, γι αὐτό καί τήν ὀνόμασαν Κυριακή. Τό ἴδιο συνέβηκε καί μέ τήν ἁγία Παρασκευή. Γεννήθηκε Παρασκευή ἡμέρα καί γι αὐτό πῆρε τό ὄνομα Παρασκευή. Δύο ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος, ἀγαπητοί μου, ἡ Παρασκευή καί ἡ Κυριακή, μπορεῖ νά γίνουν ὀνόματα πού δίνονται στό βάπτισμα. Γιατί τήν μέν Παρασκευή σταυρώθηκε ὁ Χριστός μας, τήν δέ Κυριακή ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν. Αὐτά δέ τά δύο γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ἡ σταύρωση καί ἡ ἀνάστασή Του, εἶναι σωτήρια γεγονότα γιά μᾶς καί τά τιμοῦμε ἰδιαίτερα. 2. Κυριακή ἡμέρα λοιπόν γεννήθηκε ἡ ἁγία Κυριακή, γι αὐτό καί ἔλαβε τό ὄνομα αὐτό. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς της τήν ἀνέθρεψαν μέ χριστιανική παιδεία καί ἤθελαν νά τήν ἀφιερώσουν στόν Θεό. Ἔτσι ἡ Ἁγία, μέ τήν παιδεία πού ἔλαβε ἀπό τούς γονεῖς της, διέφερε ἀπό μικρή ἀπό τά ἄλλα παιδιά τῆς ἡλικίας της. Δέν ἔπαιζε ἄτακτα, ὅπως τά ἄλλα κορίτσια, οὔτε ἀσχολεῖτο μέ ἄπρεπα παιχνίδια καί ἀργολογίες, ἀλλά ἀπό μικρή προσευχόταν στόν Χριστό καί ἄκουγε πολύ πρόθυμα τίς καλές νουθεσίες τῶν γονέων της. Καί ὅσο μεγάλωνε ἡ Ἁγία, τόσο περισσότερο προόδευε στήν ἀρετή. Σάν κύριο ἔργο της εἶχε πῶς νά ἀρέσει στόν Θεό, γι αὐτό προσευχόταν συνεχῶς καί μελετοῦσε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Εἶχε δέ 4

5 μεγάλη ἐπιθυμία νά παρθενεύσει στήν ζωή της κατά μίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. 3. Ἕνας πλούσιος εἰδωλολάτρης, πού βρέθηκε στήν πόλη πού ἦταν ἡ ἁγία Κυριακή, ἄκουγε ἐπαίνους γιά τήν ὀμορφιά καί τό ἦθος τῆς νεαρῆς παρθένου, τῆς Κυριακῆς, καί γι αὐτό τήν πλησίασε καί τῆς πρότεινε νά τῆς δώσει γιά σύζυγό της τόν γιό του. Ἡ Ἁγία ὅμως τοῦ ἀπάντησε ὅτι θέλει νά εἶναι νύμφη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί νά ζήσει παρθενικά. Ὁ εἰδωλολάτρης πλούσιος, ὅταν ἄκουσε τά λόγια αὐτά, ἔγινε ἔξαλλος καί κατήγγειλε αὐτήν καί τούς γονεῖς της στόν εἰδωλολάτρη αὐτοκράτορα Διοκλητιανό. Ἦταν δέ ὁ Διοκλητιανός σκληρός καί ὠμός αὐτοκράτορας, πού μέ τήν βία καί μέ σκληρά βασανιστήρια ἐπέβαλλε τήν εἰδωλολατρία. Ἐκάλεσε λοιπόν ὁ ἡγεμόνας αὐτός τούς γονεῖς τῆς Ἁγίας καί τούς ἀνέκρινε σχετικά μέ τήν πίστη τους. Ὁ Δωρόθεος, ὁ πατέρας τῆς Ἁγίας, ἀπάντησε μέ θάρρος ὅτι εἶχε μάθει ἀπό τούς γονεῖς του νά μήν λατρεύει ἄλλο Θεό, παρά μόνον Ἕνα, τόν ἀληθινό Θεό, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τόν σωτήρα καί λυτρωτή τοῦ κόσμου. Τό ἴδιο εἶπε καί ἡ σύζυγός του ἡ Εὐσεβία. Γιά τήν θαρραλέα τους αὐτή ὁμολογία καί διότι ἐχλεύαζαν τά εἴδωλα καί τήν εἰδωλολατρία ὑποβλήθηκαν καί οἱ δυό σέ σκληρά βασανιστήρια καί τελικά ἀποκεφαλίστηκαν. Ἔγιναν μάρτυρες λοιπόν γιά τήν πίστη οἱ γονεῖς τῆς ἁγίας Κυριακῆς. 4. Ὁ Διοκλητιανός ἔπειτα, γιά νά μή ἐξευτελιστεῖ περισσότερο, ὅτι δέν πετυχαίνει αὐτό πού θέλει, ἔστειλε τήν ἁγία Κυριακή στόν γαμπρό του Καίσαρα Μαξιμιανό, πού ἔμενε στήν Νικομήδεια. Αὐτός θαύμασε τήν Ἁγία ἀπό τήν ἐμφάνισή της καί τῆς ὑποσχέθηκε νά τήν παντρέψει μέ κάποιον συγγενῆ τοῦ αὐτοκράτορα, ἄν δεχόταν νά προσκυνήσει τά εἴδωλα. Ἡ νεαρά παρθένος ὅμως Κυριακή τοῦ ἀπήντησε μέ θάρρος ὅτι τίποτε δέν πρόκειται νά τήν χωρίσει ἀπό τόν Νυμφίο της Ἰησοῦ Χριστό. Τότε ὁ ἄρχοντας τήν ἔριξε κατά γῆς καί πρόσταξε νά τήν μαστιγώσουν πολλές ὧρες. Σέ ὅλο της αὐτό τό μαρτύριο ἡ Ἁγία παρέμεινε σταθερή στήν πίστη της καί χλεύαζε καί αὐτή, ὅπως οἱ γονεῖς της, τήν εἰδωλολατρία. Μήν ἀπορήσετε, χρστιανοί μου, γιά τήν ἀντοχή αὐτή μιᾶς νεαρῆς κοπέλλας. Ἡ κοπέλλα αὐτή ἦταν θεοφόρα, γιατί ἔζησε ἁγνή καί καθαρή ζωή, ζωή μέ ἄσκηση καί μέ προσευχή. Καί ὅταν τέτοια εἶναι ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ, ἔρχεται πλούσια ἡ θεία Χάρη στήν ψυχή του καί τόν δυναμώνει νά ὑπερβαίνει τά ἀνθρώπινα καί τά φυσικά, γιατί κατοικεῖ μέσα του ὁ ὑπέρ φύσιν Θεός. Τό βλέπουμε αὐτό σέ ὅλους τούς μάρτυρες καί τούς ἀσκητές τῆς Ἐκκλησίας μας. 5. Δέν λύγισε λοιπόν ἡ Ἁγία μας ἀπό τό μαρτύριο τοῦ ραβδισμοῦ, γι αὐτό καί ὁ Μαξιμιανός, ντροπιασμένος, τήν ἀπέστειλε σέ ἄλλο σκληρό εἰδωλολάτρη, τόν Ἱλαριανό, τόν διοικητή τῆς Βιθυνίας. Ὁ Ἱλαριανός, ἀφοῦ ἀνέκρινε τήν Ἁγία καί 5

6 τήν εἶδε νά εἶναι σταθερή στήν πίστη της καί νά ὑβρίζει τά εἴδωλα, τήν πῆγε στόν ναό τῶν εἰδώλων. Μόλις μπῆκε ἡ Ἁγία στόν ναό αὐτό, τόν γεμάτο μέ εἴδωλα, προσευχήθηκε καί ἀμέσως ἔγινε σεισμός καί τά εἴδωλα γκρεμίστηκαν καί κομματιάστηκαν, μιά ἀστραπή δέ πού ἦλθε ἀπότομα κατέκαυσε στό πρόσωπο τόν ἀσεβῆ ἡγεμόνα Ἱλαριανό. Ὁ ἄλλος τώρα ἄρχοντας, ὁ διάδοχος τοῦ Ἱλαριανοῦ, κατεδίκασε τήν Ἁγία νά κατακαεῖ. Ἄναψαν λοιπόν φωτιά οἱ εἰδωλολάτρες, μεγάλη φωτιά, καί ἔσπρωξαν τήν Ἁγία μέσα σ αὐτήν. Ἡ Ἁγία ἔκανε τήν προσευχή της ὤ, ἡ προσευχή τῶν ἁγίων! καί ἐνῶ ἡ ἐποχή ἦταν θερινή, φάνηκε ἕνα σύννεφο ἀπό τόν οὐρανό πιστέψατέ το, χριστιανοί! καί ἔγινε βροχή, μεγάλη βροχή καί ἔσβησε ἡ φωτιά. Πολλοί εἰδωλολάτρες πού εἶδαν τό παράδοξο αὐτό θαῦμα πίστεψαν στόν Χριστό καί Τόν ὁμολόγησαν ὡς ἀληθινό Θεό. Κατεξευτελίστηκε καί καταντροπιάστηκε ὁ ἄρχοντας, γιατί ἀπεδείχθη ὡς ψεύτικη ἡ εἰδωλολατρία καί ὡς ἀληθινή ἡ πίστη τῆς ἁγίας Κυριακῆς, ἡ πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό. Γι αὐτό καί γρήγορα-γρήγορα ἔβγαλε τήν ἀπόφαση νά ἀποκεφαλίσουν τήν Ἁγία. Πῆραν οἱ δήμιοι τήν ἁγία Κυριακή καί βγῆκαν ἔξω ἀπό τήν πόλη γιά νά τήν ἀποκεφαλίσουν, ἀκολούθησαν δέ καί μερικοί χριστιανοί. Ἡ ἁγία ζήτησε τότε μικρή διορία γιά νά προσευχηθεῖ. Προσευχήθηκε καί μετά πλάγιασε στήν γῆ καί παρέδωσε τήν ψυχή της στά χέρια τοῦ Θεοῦ. Πλησίασαν οἱ στρατιῶτες γιά νά τήν ἀποκεφαλίσουν, ἀλλά τήν εἶδαν νεκρή καί ἐξεπλάγησαν. Τότε ἦλθε φωνή θεϊκή ἀπό τόν οὐρανό πού ἔλεγε: «Πηγαίνετε, ἀδελφοί, καί διηγηθεῖτε σέ ὅλους τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ». Οἱ στρατιῶτες πίστεψαν καί αὐτοί στόν ἀληθινό Θεό, τόν Ἰησοῦ Χριστό. 6. Ἡ ἁγία Κυριακή, ἀγαπητοί μου, μιά νεαρή κοπέλλα αὐτή, χλεύαζε τήν εἰδωλολατρία καί τά ψεύτικα κατασκευάσματά της, τά εἴδωλα, καί ὁμολογοῦσε τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς μόνο ἀληθινό Θεό. Καί βέβαια, ἔτσι εἶναι: Ψέμα εἶναι ἡ εἰδωλολατρία, ψέμα εἶναι οἱ δώδεκα θεοί τοῦ Ὀλύμπου, ψέμα ὁ Δίας καί ἡ Ἀφροδίτη. Ἕνας μόνο εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός: Ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Πατέρας, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Καί μία εἶναι ἡ ἀλήθεια, αὐτή πού κηρύττει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Καί ἐμεῖς, πού τιμᾶμε τήν ἁγία Κυριακή καί ὅλους τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, μαζί μέ αὐτούς χλευάζουμε τήν εἰδωλολατρία καί λυπούμαστε γιά τούς νεοειδωλολάτρες δωδεκαθεϊστές, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ ἔλαμψε τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, αὐτοί, σάν τυφλοπόντικες, χώνονται στά σκοτάδια τῆς νύχτας. Μέ πολλές εὐχές, Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας. 6

7 III. ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ κ. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΝ Σεβασμιώτατε, Μητροπολῖτα Γερμανίας κ. Αὐγουστῖνε, Εὐλογεῖτε. 7 Ἐν Δημητσάνῃ τῇ 28ῃ Ἰουνίου 2012 Λόγῳ διπλῆς ἕδρας τῆς ταπεινῆς μου Μητροπόλεως, ἔλαβα καθυστερημένα τήν ἐπιστολή σας καί διά τοῦτο λαμβάνετε καί σεῖς ἀργοπορημένα τήν ἀπάντησή μου. 1. Δέν συνέταξα, Σεβασμιώτατε, κανένα λίβελλο ἐναντίον σας, ὅπως χαρακτηρίζετε τό κείμενό μου στήν ἐπιστολή σας, ἀλλά ἔγραψα θεῖο κήρυγμα, τό ὁποῖο συγγράφω καί ἀποστέλλω καθ ἑκάστην Κυριακήν στίς Ἐνορίες τῆς Μητροπόλεώς μου πρός κατήχηση τῶν πιστῶν. Ἐπειδή δέ τό θέμα τό ἐκάλει, στό κήρυγμά μου αὐτό ἀναφέρθηκα στήν περίπτωσή σας, τῆς χρίσεώς σας δηλαδή δι ὕδατος (ὅπως ἐξηγεῖτε στήν ἐπιστολή σας) ἀπό παπικό ἱερωμένο. Σᾶς ἐσωκλείω τό κήρυγμά μου αὐτό. Τό θέαμα τῆς χρίσεώς σας αὐτῆς, Σεβασμιώτατε, ἐσκανδάλισε δεινῶς τούς Ὀρθοδόξους τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, κληρικούς καί λαϊκούς. Μάλιστα δέ ὁ λαός τῆς ποίμνης μου, ἐγκρατής καί μαχητής τῶν ὀρθοδόξων παραδόσεων, ἐφρικίασε βλέπων ὀρθόδοξον Ἀρχιερέα νά ἵσταται μέ ἱεροπρέπεια ἐνώπιον παπικοῦ «ἐπισκόπου», φοροῦντος καί «ἄμφιον», ὡς φαίνεται, καί νά δέχεται παρ αὐτοῦ χρίση, ἔστω δι ὕδατος. Εἰς θρησκευτικά περιοδικά, εἰς κηρύγματα ἱεροκηρύκων, εἰς μαθήματα Κύκλων Βιβλικῶν Μελετῶν, εἰς θρησκευτικές ἱστοσελίδες, εἰς συζητήσεις θεολογούντων προσώπων, ἐσχολιάσθη δυσμενῶς καί μέ μελανά χρώματα τό γεγονός. 2. Ἡ ἑρμηνεία τῆς ταραχῆς αὐτῆς τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, Σεβασμιώτατε, εἶναι ὅτι πιστεύουμε τούς Ρωμαιοκαθολικούς ὡς αἱρετικούς, ὅπως καί εἶναι πράγματι. Οἱ Παπικοί, πέραν τῶν ἄλλων πολλῶν διαφορῶν μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας, διά νά ἔλθω στά πλέον βασικά, οἱ Παπικοί, λέγω, πιστεύουν σέ ἄλλη Ἁγία Τριάδα, εἰσάγοντες διαρχία στήν θεότητα μέ τό φρικτό τους «Φιλιόκβε» οἱ Παπικοί κηρύττουν ἄλλη Παναγία, ὡς οὖσαν μή κανονική ἄνθρωπος (καί ἄρα ὡς οὖσαν μή πραγματική τήν Σάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί τήν λύτρωσή μας, διότι «τό ἀπρόσληπτον ἀθεράπευτον») καί οἱ Παπικοί πάλι ἔχουν ἄλλη παράσταση τοῦ σημείου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἀπό τά τρία αὐτά βασικά καί μόνον φαίνεται καθαρῶς ὅτι οἱ Παπικοί εἶναι αἱρετικοί. Γι αὐτό καί ταράχθηκαν καί σκανδαλίστηκαν οἱ Ὀρθόδοξοι καί δικαίως ἀπό τό θέαμα Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου νά χρίεται ὑπό Καθολικοῦ «ἐπισκόπου», ἔστω καί ἄν ἡ τελετή δέν ἦταν λειτουργική. 3. Ἀκόμη, Σεβασμιώτατε, πιστεύουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ΜΙΑ,

8 ὅπως τήν ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας. Ἡ Μία αὐτή Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οἱ Παπικοί, λοιπόν, ὅπως καί τά ἄλλα χριστιανικά δόγματα, δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία. Γιατί, ἄν καί οἱ Παπικοί καί οἱ Προτεστάντες ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ποιά εἶναι, τέλος πάντων, ἡ ΜΙΑ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία ὁμολογοῦμε ὡς τήν μόνη ἀληθινή; Ἀφοῦ δέ οἱ Παπικοί δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, ἄρα δέν ἔχουν σωστικά μυστήρια καί οἱ «ἱερεῖς» τους καί «ἐπίσκοποί» τους δέν ἔχουν κανονική ἱερωσύνη. Αὐτό εἶναι, κυρίως, πού ἐσκανδάλισε δεινῶς τούς Ὀρθοδόξους: Ἡ παράσταση Ὀρθοδόξου Ἀρχιερέως, ἔχοντος πραγματική ἀρχιερωσύνη, νά ἵσταται μετά προσοχῆς πρό παπικοῦ «ἐπισκόπου», μή ἔχοντος πραγματική ἱερωσύνη, καί νά δέχεται παρ αὐτοῦ χρίση! Παρά ταῦτα, Σεβασμιώτατε, ἐπιθυμοῦμε καί εὐχόμεθα τήν ἕνωσή μας μέ τούς Παπικούς, μέ τήν προϋπόθεση ὅμως αὐτοί νά ἀρνηθοῦν τίς αἱρέσεις τους καί τίς πλάνες τους καί μάλιστα ἐκεῖνο τό κωμικό καί τραγελαφικό, πού λέγεται «πρωτεῖον» καί «ἀλάθητον» τοῦ Πάπα. Τέλος, ἐκφράζω καί ἐγώ μετά τοῦ πλήθους τῶν ἀρχιερέων, ἱερέων, ἱερομονάχων, ἱεροδιακόνων, μοναχῶν καί μοναζουσῶν καί μετά τοῦ ἀμετρήτου πλήθους τῶν εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν («κέρας χριστιανῶν Ὀρθοδόξων»), ἐκφράζω καί ἐγώ, λέγω, τήν βαθυτάτη θλίψη μου διά τό θέαμα, τό ὁποῖο εἴδαμε στό διαδίκτυο, νά χρίεσθε (ἔστω δι ὕδατος καί ἔστω σέ μία συμβολική τελετή), Ἀρχιερεύς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Σεῖς, ἀπό Ρωμαιοκαθολικό «ἐπίσκοπο», μή ἔχοντα κανονική ἱερωσύνη, διότι εὑρίσκεται στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ. Ἐμμένω στόν χαρακτηρισμό τῆς πράξεώς σας, τόν ὁποῖο ἔδωσα στό ἀναφερθέν γραπτό κήρυγμά μου, ὅτι αὐτή ἀποτελεῖ «σημεῖο τῶν καιρῶν», καί ἐμμένω πάλι στήν εὐχή, τήν ὁποία διετύπωσα σ αὐτό τό κήρυγμά μου, «καί μή χειρότερα, Χριστέ καί Παναγιά»! Ὁ λαός τῆς Ἐπαρχίας, τήν ὁποία διακονῶ, Σεβασμιώτατε Ἱεράρχα, γνωρίζει ὅτι Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ καί Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ. Τά κατ ἐμέ, ἐπιθυμῶ καί δέομαι νά φέρομαι πρός ὅλους μέ ταπείνωση καί ἀγάπη, ἔχοντας ὅμως θερμό ζῆλο καί ἀγωνιστικότητα διά τήν ἀμώμητη Ὀρθόδοξη πίστη μας, ὅπως μᾶς τό διδάσκει ἡ ζωή καί ἡ θεολογία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Τῆς πατερικῆς, δηλαδή, καί ὄχι τῆς λεγομένης «μεταπατερικῆς θεολογίας», ἥτις ἐστίν αἵρεσις. Μετά σεβασμοῦ καί τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας 8

9 Β ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ Ι. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΣΑΪΑΣ (Σέ συνέχειες) 4. Κατά τῆς Μωάβ (15,1-16,14) (Συνέχεια ἀπό τό προηγούμενο) (β) Πρόσκληση γιά βοήθεια (16,1-6) 1. Ἡ σκηνή ἐδῶ ἀλλάζει καί μεταφέρεται στήν μαωβιτική πόλη Σελλά, ὅπου εἶχαν συγκεντρωθεῖ οἱ φυγάδες Μωαβῖτες. Αὐτοί ἀπό ἐκεῖ στέλνουν «ἀρνί» ἤ «ἀρνιά» στόν βασιλέα τῆς Ἰουδαίας (βλ. στίχ. 1 κατά τό Ἑβρ.), ὡς τόν κεκανονισμένο φόρο τους σ αὐτόν (βλ. Δ Βασ. 3,4) ἀναγνωρίζοντες ἔτσι ὅτι εἶναι ὑποτελεῖς του καί, περιγράφοντάς του τήν οἰκτρή τους κατάσταση (στίχ. 2), τοῦ ζητοῦν προστασία καί καταφύγιο στήν χώρα του (στίχ. 3.4α). Αὐτό βέβαια θά διαρκέσει μέχρις ὅτου φύγει ὁ ἐπιδρομέας πού εἰσέβαλε στήν γῆ τους, μάλιστα ἐλπίζουν ὅτι αὐτό θά γίνει σύντομα, ὅπως φαίνεται ἀπό τόν τρόπο πού ὁμιλοῦν: «Ὁ καταπιεστής θά ἐκλείψει, ἡ καταστροφή θά παύσει, ὁ ἐπιδρομέας θά ἀφανισθεῖ ἀπό τήν γῆ» (στίχ. 4β). Γιά νά κάνουν ἀκουστό ἀπό τούς Ἰουδαίους τό αἴτημά τους οἱ Μωαβῖτες παρουσιάζονται ἐδῶ ὅτι ἔχουν τήν ἰδία προσδοκία μέ αὐτούς, ὅτι δηλαδή καί αὐτοί ἀναμένουν τόν ἀπόγονο τοῦ Δαυΐδ δίκαιο κριτή, τόν Μεσσία (στίχ. 5). Αὐτή ἡ μεσσιακή ἐλπίδα τῶν Μωαβιτῶν πρέπει νά δημιουργήθηκε σ αὐτούς κατά τά χρόνια πού ἦταν ὑπό τήν κυριαρχία τοῦ Δαυΐδ, ἀλλά καί ἀργότερα, ὅταν ἤρχοντο στίς στέψεις Ἰουδαίων βασιλέων, θά ἄκουαν στούς σχετικούς ἐνθρονιστήριους λόγους περί τοῦ ἰδανικοῦ Βασιλέως καί Κριτοῦ, τοῦ ἀπό τήν γενεά τοῦ Δαυΐδ ἀναμενομένου Μεσσία. 2. Τό αἴτημα ὅμως τῶν Μωαβιτῶν ἀπερρίφθη ἀπό τούς Ἰουδαίους, λόγω τῆς ἀλαζονείας τους καί λόγω τῆς διπλοπροσωπίας τους (στίχ. 6). Κείμενο Ο 16, 1 Ἀποστελῶ ὡς ἑρπετὰ ἐπὶ τὴν γῆν μὴ πέτρα ἔρημός ἐστι τὸ ὄρος θυγατρὸς Σιών; 2 Ἔσῃ γὰρ ὡς πετεινοῦ ἀνιπταμένου νεοσσὸς ἀφῃρημένος, θύγατερ Μωάβ. Ἔπειτα δέ, Ἀρνῶν, πλείονα 3 βουλεύου, ποίει τε σκέπην πένθους αὐτῇ διὰ παντός ἐν μεσημβρινῇ σκο- Ἑβραϊκό κείμενο 16, 1 Στεῖλτε ἀρνί πρός τόν ἄρχοντα τῆς γῆς ἀπό τήν Σελλά, διά τῆς ἐρήμου, πρός τό ὄρος τῆς θυγατέρας τῆς Σιών. 2 Σάν πετόμενα πτηνά τά διωγμένα ἀπό τήν φωλιά ἔτσι εἶναι οἱ θυγατέρες τῆς Μωάβ στίς διαβάσεις τοῦ Ἀρνών. 3 Δῶσε μας συμβουλή, πᾶρε μιά ἀπόφαση. 9

10 τίᾳ φεύγουσιν, ἐξέστησαν, μὴ ἀπαχθῇς. 4 Παροικήσουσί σοι οἱ φυγάδες Μωάβ, ἔσονται σκέπη ὑμῖν ἀπὸ προσώπου διώκοντος, ὅτι ᾔρθη ἡ συμμαχία σου, καὶ ὁ ἄρχων ἀπώλετο ὁ καταπατῶν ἐπὶ τῆς γῆς. 5 Καὶ διορθωθήσεται μετ ἐλέους θρόνος, καὶ καθιεῖται ἐπ αὐτοῦ μετὰ ἀληθείας ἐν σκηνῇ Δαυῒδ κρίνων καὶ ἐκζητῶν κρίμα καὶ σπεύδων δικαιοσύνην. 6 Ἠκούσαμεν τὴν ὕβριν Μωάβ, ὑβρι - στὴς σφόδρα, τὴν ὑπερηφανίαν ἐξῇρας. οὐχ οὕτως ἡ μαντεία σου, οὐχ οὕτως. Κᾶνε τήν σκιά σου βαθειά σάν νύκτα στό καταμεσήμερο. Κρῦψε τούς φυγάδες, μή προδώσεις τούς πλανώμενους. 4 Ἄφησε οἱ Μωαβῖτες φυγάδες νά μείνουν κοντά σου, γίνε τό καταφύγιό τους ἀπό τόν καταστροφέα. Ὁ καταπιεστής θά ἐκλείψει, ἡ καταστροφή θά παύσει, ὁ ἐπιδρομέας θά ἀφανισθεῖ ἀπό τήν γῆ. 5 (Τότε) θά στερεωθεῖ ἕνας θρόνος βασισμένος στήν ἀγάπη καί θά καθήσει σ αὐτόν ἕνας μέ πιστότητα, ἕνας ἀπό τόν οἶκο τοῦ Δαυΐδ, κριτής πού ζητᾶ τό δίκαιο καί εἶναι γρήγορος στό νά ἀποδώσει τήν δικαιοσύνη. 6 Ἀκούσαμε γιά τήν ὑπερηφάνεια τῆς Μωάβ, γιά τήν πολλή της ὑπερηφάνεια καί ἀλαζονεία, γιά τήν ὑπεροψία της καί τήν αὐθάδειά της, ἀλλά οἱ κομπασμοί της εἶναι μάταιοι. (γ) Δεύτερος θρῆνος γιά τήν Μωάβ (16,7-12) 1. Ἡ περικοπή αὐτή ἐδῶ εἶναι ἕνας ἄλλος πάλι θρῆνος γιά τήν Μωάβ. Μποροῦμε ὅμως νά ποῦμε ὅτι ἡ περικοπή μας εἶναι συνέχεια τοῦ πρώτου θρήνου τοῦ κ. 15, ὁ ὁποῖος διακόπηκε ἀπό τήν περικοπή 16,1-6, στήν ὁποία, ὅπως εἴδαμε προηγουμένως, οἱ Μωβῖτες ζήτησαν βοήθεια ἀπό τούς Ἰουδαίους γιά τήν συμβάσα εἰσβολή τοῦ ἐχθροῦ. 2. Στήν περικοπή μας οἱ Μωαβῖτες θρηνοῦν γιά τήν καταστροφή τῆς ὄμορης χώρας τους, γιά τήν τέλεια ἐρήμωσή της (στίχ ). Χάθηκαν οἱ σταφιδόπιττες τῆς Κίρ Ἀρέσεθ (στίχ. 7), μαράθηκαν τά λειβάδια τῆς Ἐσεβών καί τά ἀμπέλια τῆς Σιβμά τά ποδοπάτησε ὅλα ὁ κατακτητής (στίχ. 8). Σώ- 10

11 πασαν καί τά τραγούδια τῆς χαρᾶς πού ἀκούονταν κατά τόν τρυγητό (στίχ. 10). Ἄς μή προσεύχεται ἡ Μωάβ στούς ὑψηλούς τόπους, γιατί δέν πρόκειται νά εἰσακουσθεῖ (στίχ. 12). Ἡ ἀρχαιολογία μαρτυρεῖ τήν συμβάσα καταστροφή, γιατί στήν Ἐσεβών βρέθηκαν καταστραμμένα πιεστήρια σταφυλιῶν. Κείμενο Ο 16, 7 Ὀλολύξει Μωάβ, ἐν γὰρ τῇ Μωαβίτιδι πάντες ὀλολύξουσι τοῖς κατοικοῦσι δὲ Σὲθ μελετήσεις καὶ οὐκ ἐντραπήσῃ. 8 Τὰ πεδία Ἐσεβὼν πενθήσει, ἄμπελος Σεβαμά καταπίνοντες τὰ ἔθνη, καταπατήσατε τὰς ἀμπέλους αὐτῆς ἕως Ἰαζήρ οὐ μὴ συνάψητε, πλανήθητε τὴν ἔρημον οἱ ἀπεσταλμένοι ἐγκατελείφθησαν, διέβησαν γὰρ τὴν ἔρημον. 9 Διὰ τοῦτο κλαύσομαι ὡς τὸν κλαυ - θμὸν Ἰαζὴρ ἄμπελον Σεβαμά τὰ δένδρα σου κατέβαλεν, Ἐσεβὼν καὶ Ἐλεαλή, ὅτι ἐπὶ τῷ θερισμῷ καὶ ἐπὶ τῷ τρυγητῷ σου καταπατήσω, καὶ πάντα πεσοῦνται. 10 Καὶ ἀρθήσεται εὐφροσύνη καὶ ἀγαλλίαμα ἐκ τῶν ἀμπελώνων σου, καὶ ἐν τοῖς ἀμπελῶσί σου οὐ μὴ εὐφρανθήσονται καὶ οὐ μὴ πατήσουσιν οἶνον εἰς τὰ ὑπολήνια, πέπαυται γάρ. 11 Διὰ τοῦτο ἡ κοιλία μου ἐπὶ Μωὰβ ὡς κιθάρα ἠχήσει, καὶ τὰ ἐντός μου ὡσεὶ τεῖχος, ὃ ἐνεκαίνισας. 12 Καὶ ἔσται εἰς τὸ ἐντραπῆναί σε, ὅτι ἐκοπίασε Μωὰβ ἐπὶ τοῖς βωμοῖς καὶ εἰσελεύσεται εἰς τὰ χειροποίητα αὐτῆς ὥστε προσεύξασθαι, καὶ οὐ μὴ δύνηται ἐξελέσθαι αὐτόν. Ἑβραϊκό κείμενο 16, 7 Γι αὐτό οἱ Μωαβῖτες θρηνοῦν γιά τήν Μωάβ, θρηνοῦν ὅλοι μαζί γιά τήν Μωάβ θρῆνος καί κλάμματα γιά τίς σταφιδόπιττες τῆς Κίρ Ἀρέσεθ. 8 Τά λειβάδια τῆς Ἐσεβών μαραίνονται, καί τά ἀμπέλια τῆς Σιβμά ἐπίσης. Οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν ποδοπάτησαν τά ἐκλεκτά ἀμπέλια, πού ἔφταναν μέχρι τήν Ἰαζήρ καί ξαπλώνονταν μέχρι τήν θάλασσα. 9 Γι αὐτό θρηνῶ, ὅπως θρηνεῖ ἡ Ἰαζήρ γιά τίς ἀμπέλους τῆς Σιβμά. Ἐσεβών καί Ἐλεαλή σέ βρέχω μέ τά δάκρυά μου. Ἡ πολεμική κραυγή ξέσπασε πάνω στούς θερινούς σου καρπούς καί στόν θερισμό σου. 10 Ἡ χαρά καί ἡ ἀγαλλίαση ἔφυγαν ἀπό τήν δενδρόφυτο γῆ σου, δέν ἀκούονται ἄσματα οὔτε φωνές στούς ἀμπελῶνες σου, κανένας πατητής δέν πατάει οἶνο στούς ληνούς σου, σίγησα τίς χαρούμενες φωνές. 11 Ἡ καρδιά μου κλαίει γιά τήν Μωάβ σάν κιθάρα καί τά σωθικά μου γιά τήν Κίρ Ἀρές. 12 Καί θά συμβεῖ, νά δοῦν τούς Μωαβῖτες, νά ἔλθουν κουρασμένοι στούς ὑψηλούς τόπους γιά νά προσευχηθοῦν, ἀλλά δέν θά ὠφεληθοῦν. 11

12 (δ) Ἡ καταστροφή τῆς Μωάβ (16,13-14) Οἱ δύο αὐτοί στίχ. εἶναι μία προσθήκη σέ πεζό λόγο γραμμένη, ἡ ὁποία, ὅπως φαίνεται, θέλει νά βεβαιώσει τήν προφητεία περί τῆς Μωάβ καί νά ἀναγγείλει τήν πολύ σύντομη ἐκπλήρωσή της: Σέ τρία ἔτη! Πρόκειται περί ἀκριβοῦς ὑπολογισμοῦ. Κείμενο Ο 16, 13 Τοῦτο τὸ ῥῆμα ὃ ἐλάλησε Κύριος ἐπὶ Μωάβ, ὁπότε καὶ ἐλάλησε. 14 Καὶ νῦν λέγω ἐν τρισὶν ἔτεσιν ἐτῶν μισθωτοῦ ἀτιμασθήσεται ἡ δόξα Μωὰβ ἐν παντὶ τῷ πλούτῳ τῷ πολλῷ, καὶ καταλειφθήσεται ὀλιγοστὸς καὶ οὐκ ἔντιμος. Ἑβραϊκό 16, 13 Αὐτός εἶναι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, πού ἐλάλησε γιά τήν Μωάβ, πρίν ἀπό πολύ καιρό. 14 Ἀλλά τώρα ὁ Κύριος λέγει: «Σέ τρία ἔτη, ἀριθμουμένων ὡς ἔτη μισθωτοῦ, ἡ δόξα τῆς Μωάβ θά περιφρονηθεῖ καί ὅλος ὁ μέγας πληθυσμό της καί αὐτοί πού θά ἐπιζήσουν, θά εἶναι πολύ λίγοι καί ὄχι ἰσχυροί». Τά ἑρμηνευτικά σχόλια τῆς περικοπῆς θά δοθοῦν στήν τελική ἔκδοση τοῦ ὑπομνήματος. ΙΙ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ (Σέ συνέχειες) Ἡ κατάπαυση τῆς τρικυμίας τῆς θάλασσας (8,23-27) 1. Πιθανόν οἱ μαθητές νά νόμισαν ὅτι οἱ μέν ὄχλοι εὐεργετοῦνται μέ τίς διάφορες ἰάσεις τῶν ἀσθενούντων, αὐτοί δέ παραθεωροῦνται. Γι αὐτό καί βλέπουμε ἐδῶ στήν περικοπή μας ὁ Χριστός νά ἐπιτρέπει νά περιέλθουν καί οἱ μαθητές Του σέ κίνδυνο καταποντισμοῦ, ἀπό τόν ὁποῖον θά τούς σώσει θαυματουργικά. Τό θαῦμα, ὅπως λέγει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς (8,23), ἔγινε στήν λίμνη τῆς Τιβεριάδος, τήν ὁποία ὅμως λίμνη ὁ εὐαγγελιστής μας ἐδῶ Ματθαῖος (στίχ. 24) καί ὁ Μᾶρκος (4,39), γιά τό μέγεθός της, τήν ὀνομάζουν «θάλασσα». Ἀλλά ἀκόμη ὁ Χριστός ἐπέτρεψε νά περιέλθουν σέ κίνδυνο καταποντισμοῦ οἱ μαθητές γιά νά γυμνασθοῦν σέ φόβους κινδύνων καί νά καταρτισθοῦν, σάν ἀθλητές τοῦ κόσμου καί κυβερνῆτες τῆς οἰκουμένης πού θά ἐγίνοντο ὡς Ἀπόστολοι. 2. Παρά τήν μεγάλη ταραχή τῆς θάλασσας καί τόν φόβο τῶν μαθητῶν ὁ Ἰησοῦς Χριστός κοιμόταν (στίχ. 24). Κοιμόταν κατ οἰκονομίαν, ἐπίτηδες, γιά νά ἐπιτείνει τόν φόβο τῶν μαθητῶν. Γιατί, ἄν ἦταν 12

13 ξύπνιος ἤ δέν θά φοβοῦνταν καθόλου οἱ μαθητές ἤ θά φοβοῦνταν λίγο. Ἀλλά ἔπρεπε νά λάβουν πολλή αἴσθηση τοῦ φόβου, γιά νά λάβουν καί πολλή αἴσθηση τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀποκτήσουν λοιπόν περισσότερη πίστη. Τούς ταραγμένους μαθητές (στίχ. 25) ὁ Χριστός τούς ἐπετίμησε λέγοντας: «Τί δειλοί ἐστε ὀλιγόπιστοι;» (στίχ. 26α). Μέ τά λόγια αὐτά λύει πρῶτα τήν δειλία τῆς ψυχῆς τῶν μαθητῶν, δεικνύοντας ὅτι τόν φόβο τόν γεννᾶ ἡ ἀσθένεια τῆς ψυχῆς. Τούς ὠνείδισε δέ ὁ Χριστός τούς μαθητές ὡς «ὀλιγοπίστους», γιατί εἶχαν ἀτελῆ πίστη. Νόμιζαν ὅτι μπορεῖ ὁ Χριστός νά τούς σώσει, ἀλλά ἔπρεπε νά ἦταν ξύπνιος, ὄχι νά κοιμᾶται! Γι αὐτό ἐξ ἄλλου καί τόν ξυπνοῦν! 3. Τέλος ὁ Χριστός, ὡς παντοδύναμος Θεός καί δημιουργός τοῦ σύμπαντος, διέταξε μέ αὐστηρότητα τούς ἀνέμους καί τήν θάλασσα καί αὐτά, σάν ὑπηρέτριες στόν μεγάλο Δεσπότη τους, κατέπαυσαν καί «ἐγένετο γαλήνη μεγάλη» (στίχ. 26β). Τό θαῦμα αὐτό ἔκανε μεγάλη ἐντύπωση καί στούς μαθητές καί στούς ἄλλους πού ἦσαν στό πλοῖο («οἱ ἄνθρωποι», στίχ. 27) καί εἶπαν μέ θαυμασμό: «Ποταπός ἐστιν οὗτος ὅτι καί οἱ ἄνεμοι καί ἡ θάλασσα ὑπακούουσιν αὐτῷ;» (στίχ. 27). Πραγματικά, τό μήνυμα τοῦ θαύματος εἶναι ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐπιβάλλεται στήν φύση! Ἡ περικοπή παρουσιάζει τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς θεάνθρωπο. Ὡς ἄνθρωπο μέν, γιατί θέλει πλοῖο γιά νά περάσει ἀπό τήν Καπερναούμ (στίχ. 5) στήν χώρα τῶν Γεργεσηνῶν (στίχ. 28) καί γιατί κοιμᾶται (στίχ. 24), ὡς Θεόν δέ, γιατί διατάσσει τά στοιχεῖα τῆς φύσεως καί αὐτά ἀμέσως ὑπακούουν σ Αὐτόν (στίχ. 26). Θαυματούργησε χωρίς νά χρησιμοποιήσει βοηθητικό ὄργανο, ὅπως παλαιά ὁ Μωυσῆς εἶχε χρησιμοποιήσει ράβδο γιά τήν διάνοιξη ὁδοῦ στήν Ἐρυθρά θάλασσα. 8, 23 Καὶ ἐμβάντι αὐτῷ εἰς τὸ πλοῖον ἠκολούθησαν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. 24 Καὶ ἰδοὺ σεισμὸς μέγας ἐγένετο ἐν τῇ θαλάσσῃ, ὥστε τὸ πλοῖον καλύπτεσθαι ὑπὸ τῶν κυμάτων αὐτὸς δὲ ἐκάθευδε. 25 Καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἤγειραν αὐτὸν λέγοντες Κύριε, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα. 26 Καὶ λέγει αὐτοῖς τί δειλοί ἐστε, ὀλιγόπιστοι; Τότε ἐγερθεὶς ἐπετίμησε τοῖς ἀνέμοις καὶ τῇ θαλάσσῃ, καὶ ἐγένετο γαλήνη μεγάλη. 27 Οἱ δὲ ἄνθρωποι ἐθαύμασαν λέγοντες ποταπός ἐστιν οὗτος, ὅτι καὶ οἱ ἄνεμοι καὶ ἡ θάλασσα ὑπακούουσιν αὐτῷ; 8, 23 Ὅταν μπῆκε στό πλοῖο, τόν ἀκολούθησαν οἱ μαθητές του. 24 Καί ξαφνικά ἔγινε μεγάλη τρικυμία στήν λίμνη, ὥστε τό πλοῖο νά σκεπάζεται ἀπό τά κύματα, αὐτός δέ κοιμόταν. 25 Τότε τόν πλησίασαν οἱ μαθητές του καί τόν ξύπνησαν λέγοντας: «Κύριε, σῶσε μας, χανόμαστε». 26 Καί αὐτός τούς λέγει: «Γιατί εἶστε δειλοί, ὀλιγόπιστοι;». Τότε σηκώθηκε καί ἐπετίμησε τούς ἀνέμους καί τήν λίμνη καί ἔγινε μεγάλη γαλήνη. 27 Οἱ δέ ἄνθρωποι θαύμασαν καί ἔλεγαν: «Τί ἄνθρωπος εἶναι αὐτός, ὥστε νά τόν ὑπακούουν καί οἱ ἄνεμοι καί ἡ θάλασσα;». Τά ἑρμηνευτικά σχόλια τῆς περικοπῆς θά δοθοῦν στήν τελική ἔκδοση τοῦ ὑπομνήματος. 13