Απόφαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, 18 και 19 Φεβρουαρίου 2012

Transcript

1 Απόφαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, 18 και 19 Φεβρουαρίου 2012 Ο ΣΥΡΙΖΑ, το µέτωπο πολιτικών και κοινωνικών δυνάµεων και η εναλλακτική πρόταση εξουσίας Αυτές τις µέρες, και µετά από δύο χρόνια πρωτοφανούς λιτότητας, ένας δοτός πρωθυπουργός και µια κυβέρνηση χωρίς καµιά νοµιµοποίηση, σε αγαστή συνεργασία µε την τρόικα ( ΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ), πήραν αποφάσεις που οδηγούν τη µεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας της χώρας µας σε ακόµα µεγαλύτερη φτώχεια και εξαθλίωση, αποφάσεις που µετατρέπουν τη βαθιά και πολλαπλή κρίση της κοινωνίας σε κοινωνικό ολοκαύτωµα. Έχει γίνει πια σαφές στους πάντες ότι το «κούρεµα» και η νέα δανειακή σύµβαση µόνο δεινά θα φέρουν στο σύνολο των εργαζοµένων, συνταξιούχων, ανέργων, επαγγελµατιών, αγροτών και νέων που ζουν σε τούτη τη χώρα. Ωστόσο, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Ν, η κυβέρνηση του πρωθυπουργούτραπεζίτη, δηλώνει αποφασισµένη να συνεχίσει το έργο της, προς όφελος µόνο των πλούσιων, των τοκογλύφων και των τραπεζών. Είναι ολοφάνερο πια ότι η σηµερινή σύνθεση της βουλής δεν βρίσκεται σε αντιστοιχία µε τις διαθέσεις του ελληνικού λαού, ότι η κυβέρνηση αυτή δεν έχει καµία λαϊκή νοµιµοποίηση. Η πολιτική αυτή δεν πρέπει να εφαρµοστεί. Η εκτροπή αυτή πρέπει να σταµατήσει. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να ανατραπεί. Τώρα είναι η ώρα να µιλήσει ο λαός. Καθώς η παγκόσµια κρίση του καπιταλιστικού συστήµατος γίνεται κάθε µέρα και πιο βαθιά, τίθεται µε µεγαλύτερη οξύτητα το ερώτηµα ποιος θα πληρώσει την κρίση: ο κόσµος της εργασίας ή το κεφάλαιο. Η φανερή πια αδυναµία του καπιταλιστικού συστήµατος να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς αµοιβές και συνθήκες εργασίας, αλλά και παροχές δηµόσιας υγείας και παιδείας, κάνει επιτακτική αλλά και επίκαιρη τη σοσιαλιστική προοπτική. Μπροστά στον πόλεµο που έχουν εξαπολύσει οι ελίτ, οι τράπεζες, οι «αγορές», το κεφάλαιο ενάντια στον κόσµο της εργασίας, η Αριστερά οφείλει να αντιπαραβάλει µια εναλλακτική πρόταση απέναντι στην κρίση και µια εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Ήδη από την 4 η Πανελλαδική Συνδιάσκεψή του, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει την πρόταση για τη δηµιουργία ενός αριστερού, προοδευτικού αντιµνηµονιακούαντινεοφιλελεύθερου µετώπου πολιτικών και κοινωνικών δυνάµεων, το οποίο θα εκφράσει την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση των δυνάµεων της Αριστεράς, των δυνάµεων της ριζοσπαστικής οικολογίας και των δυνάµεων που αποµακρύνονται οριστικά από τις επιλογές και την πολιτική της κυβέρνησης και των κοµµάτων του δικοµµατισµού. Ενός µετώπου που θα µπορέσει να διατυπώσει µε τον πιο αξιόπιστο τρόπο αυτή την εναλλακτική πρόταση και να προωθήσει τη συγκρότηση µιας νέας λαϊκής πλειοψηφίας, ενός νέου συνασπισµού εξουσίας, µε πυρήνα τη ριζοσπαστική Αριστερά. Η πρόταση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ αφορά τόσο το πολιτικό όσο και το κοινωνικό επίπεδο. Είναι σε ευθεία αντίθεση µε παρωχηµένα «κεντροαριστερά σενάρια» που επιχειρούν να αναστήσουν, υπό νέες συνθήκες, ένα παρελθόν υπεύθυνο για τη σηµερινή κατάσταση. Απαντά µε επιθετικό τρόπο στην προσπάθεια να στηθεί ένα διπολικό µνηµονιακό σύστηµα που θα αντικαταστήσει τον δικοµµατισµό µε συµµαχίες είτε προς τα «δεξιά» είτε προς τα «αριστερά». Τα µέλη του ΣΥΡΙΖΑ, όπου αυτά ζουν και δίνουν τους αγώνες τους, στις γειτονιές, στα συνδικάτα, στα κινήµατα,

2 σε όλες τις ενωτικές επιτροπές και πρωτοβουλίες, παλεύουν για την υλοποίηση της ενωτικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ στη βάση. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ αφορά όλη την περίοδο αυτής της µάχης ενάντια στον «µονόδροµο» των µνηµονίων. Είναι, δηλαδή, µια πρόταση που αφορά την περίοδο µέχρι τις εκλογές, τις ίδιες τις εκλογές, αλλά και τη µετεκλογική περίοδο. Άλλωστε, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι µια Αριστερά συσπειρωµένη σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο είναι σε θέση να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό. Γι αυτό και η συσπείρωση της Αριστεράς είναι αίτηµα της κοινωνίας και οι ηγεσίες των πολιτικών δυνάµεων της Αριστεράς οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να ανταποκριθούν σε αυτό το αίτηµα της κοινωνίας. Στην κατεύθυνση αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει τους κεντρικούς προγραµµατικούς άξονες µιας ριζοσπαστικής πολιτικής που απαιτεί αλλαγές στους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισµούς, την οποία θα µπορούσε να εφαρµόσει µια κυβέρνηση της Αριστεράς, στηριγµένη σε ένα ενωτικό, αγωνιστικό, µαχητικό κίνηµα. Οι κύριοι άξονες της προγραµµατικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι εξής: 1. Άµεση απεµπλοκή από το µνηµόνιο, ανατροπή της πολιτικής που µας βυθίζει στην ύφεση και οδηγεί την κοινωνία στην καταστροφή. Ακύρωση του Μνηµονίου και των µέτρων που απορρέουν από αυτό. Η τρόικα πρέπει να αποµακρυνθεί από τη χώρα. Ένας νέος συνασπισµός εξουσίας µε ισχυρή λαϊκή εντολή θα καταγγείλει το Μνηµόνιο και το Μεσοπρόθεσµο, θα καταργήσει όλα τα αντιλαϊκά µέτρα που απορρέουν από αυτά, καθώς και τις δανειακές συµβάσεις και τις δεσµεύσεις τους. 2. Ανατροπή της νέας δανειακής σύµβασης και των µέτρων που τη συνοδεύουν. 3. Ανατροπή της λιτότητας αναδιανοµή του πλούτου εξεύρεση νέων πόρων. Για την κρίση να πληρώσουν οι πλούσιοι και αυτοί που τη δηµιούργησαν. Φορολόγηση των µεγάλων εισοδηµάτων, του πλούτου, της µεγάλης ακίνητης περιουσίας, αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών των µεγάλων επιχειρήσεων, κατάργηση των προκλητικών φοροαπαλλαγών υπέρ του µεγάλου κεφαλαίου. ηµιουργία περιουσιολογίου. ήµευση περιουσίας σε περιπτώσεις διαφθοράς, διαπλοκής, ψευδούς δήλωσης περιουσίας και µαύρου χρήµατος. Ειδική εισφορά στις χρηµατοοικονοµικές συναλλαγές. Πάταξη φοροδιαφυγής/φοροκλοπής και εισφοροδιαφυγής/εισφοροκλοπής. Άρση του τραπεζικού και εµπορικού απορρήτου και έλεγχός τους από δηµοκρατικούς δηµόσιους ελεγκτικούς µηχανισµούς. Ριζική µείωση των στρατιωτικών δαπανών, ξεκινώντας από τις νατοϊκές δαπάνες. ιαχωρισµός κράτους-εκκλησίας, κρατικοποίηση της µεγάλης εκκλησιαστικής και µοναστηριακής περιουσίας, κανονική φορολόγηση της Εκκλησίας. Συγκεκριµένα µέτρα φορολόγησης των εφοπλιστών, των µεγάλων επιχειρήσεων και της µεγάλης ακίνητης και κινητής περιουσίας. ιεκδίκηση του γερµανικού κατοχικού δανείου, των επανορθώσεων και αποζηµιώσεων για τα θύµατα της κατοχής. Άµεσα µέτρα επιβίωσης του λαού. Αύξηση µισθών και συντάξεων. Μέτρα για την ανεργία και τους/τις άνεργους/ες. Κανένας άνεργος χωρίς επίδοµα ανεργίας. Αποκατάσταση όλων των εργασιακών δικαιωµάτων και κατακτήσεων. Υπεράσπιση των συλλογικών συµβάσεων, κατάργηση όλης της αντεργατικής νοµοθεσίας των τελευταίων χρόνων, κατάργηση των άτυπων, µερικών και ελαστικών σχέσεων εργασίας. Μείωση των έµµεσων φόρων, κατάργηση των χαρατσιών, µείωση της

3 φορολόγησης των χαµηλών εισοδηµάτων. Κατάργηση του Φ.Π.Α. στα είδη ευρείας λαϊκής κατανάλωσης. Έλεγχος της ακρίβειας και των ολιγοπωλιακών πρακτικών στην αγορά. Προστασία των δανειζοµένων (εργαζοµένων, συνταξιούχων, µικροµεσαίων και αγροτών) από τις τράπεζες. Ισότητα αµοιβής για τα δύο φύλα. Καµία διάκριση στους χώρους εργασίας ανάµεσα στα δύο φύλα. Απαγόρευση των οµαδικών απολύσεων, καθώς και των µεµονωµένων σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης και της έννοιας της παράνοµης-καταχρηστικής απεργίας. Κατάργηση του άρθρου 99 του Πτωχευτικού Κώδικα. έσµευση υπέρ των εργαζοµένων της προσωπικής περιουσίας εργοδοτών που δεν καταβάλλουν τους µισθούς. 4. Προτεραιότητα για την Αριστερά είναι η κοινωνία και οι ανάγκες της. Η κρίση χρέους χρησιµοποιείται ως µοχλός πίεσης χάριν των συµφερόντων του κεφαλαίου. Είναι οι ίδιες οικονοµικές-πολιτικές δυνάµεις στην Ελλάδα και την ευρωζώνη που, ενώ σε ρητορικό επίπεδο θέτουν ως προτεραιότητα την αντιµετώπιση του δηµόσιου χρέους, στην πραγµατικότητα η κύρια προτεραιότητά τους είναι η δραµατική µείωση εισοδηµάτων (µισθών, συντάξεων κ.λπ.) και η κατεδάφιση των εργασιακών κατακτήσεων και κοινωνικών δικαιωµάτων. Εποµένως, οι θυσίες που ζητούν µε αφορµή το χρέος δεν αφορούν ούτε τη σωτηρία της χώρας ούτε τη διάσωση του ευρώ ούτε τη βιωσιµότητα του χρέους. Οι θυσίες απαιτούνται για να αυξηθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου και η εξουσία πάνω στην εργασία. Καµία θυσία για τα κέρδη του κεφαλαίου, καµία θυσία για το ευρώ, καµία υποταγή στα ψεύτικα διλήµµατα µνηµόνιο ή χρεοκοπία, ευρώ ή καταστροφή. Σήµερα που ολόκληρη η ευρωζώνη κλονίζεται και οι νέες συµφωνίες οδηγούν την Ε.Ε. σε όλο και σε πιο αυταρχική κατεύθυνση, γίνεται προφανές ότι αυτή η νεοφιλελεύθερη δοµή, λειτουργία και πολιτική της Ε.Ε. πρέπει να ανατραπεί. Εργαζόµαστε, σε ρήξη µε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ε.Ε., για την οικοδόµηση ενός πανευρωπαϊκού µετώπου που θα παλέψει για µια άλλη Ευρώπη, µια Ευρώπη της ειρήνης, της εργασίας, των κοινωνικών δικαιωµάτων, της ισότητας ανάµεσα στα φύλα, της δηµοκρατίας, της αλληλεγγύης, µια Ευρώπη σοσιαλιστική. 5. ιαγραφή του µεγαλύτερου µέρους του χρέους χωρίς µνηµόνια λιτότητας και εκποίησης του δηµόσιου πλούτου. Το δηµόσιο χρέος της Ελλάδας έχει ταξικό χαρακτήρα, είναι προϊόν τοκογλυφικών πρακτικών και δεν είναι διαχειρίσιµο, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί έκφραση των ανισότιµων σχέσεων που έχουν διαµορφωθεί εντός της ευρωζώνης. Αξιοποιείται για την επιβολή σκληρών αντιλαϊκών µέτρων λιτότητας που µε τη σειρά τους βαθαίνουν την ύφεση, διογκώνοντας ξανά το χρέος και λειτουργώντας σαν ένας φαύλος κύκλος, καθώς απορροφά µεγάλο µέρος του παραγόµενου πλούτου και των αλλεπάλληλων δανείων µε κύριο στόχο τον πλουτισµό των τραπεζών. Είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί. Αµφισβητούµε το χρέος ως χρέος των εργαζοµένων. Η θέση µας είναι ότι κοινωνική ανάγκη και δίκαιη λύση είναι η διαγραφή του µεγαλύτερου µέρους του χρέους, χωρίς µνηµόνια λιτότητας, ανεργίας και εκποίησης του δηµόσιου πλούτου, χωρίς αντικοινωνικές δανειακές συµβάσεις, και η εξυπηρέτηση του υπόλοιπου µε ευνοϊκότερους όρους και ρήτρα ανάπτυξης της χώρας. Σε αυτή την κατεύθυνση, πρέπει να αξιοποιηθούν όλα τα όπλα επιθετικής αναδιαπραγµάτευσης του χρέους, τα οποία δίνουν χρόνο για να εξελιχθεί ένα πρόγραµµα ανασυγκρότησης της οικονοµίας της χώρας. Στη θέση της αδιέξοδης και καταστροφικής διαδικασίας του PSI, αντιπροτείναµε αναστολή πληρωµών προς τους

4 πιστωτές για εύλογο χρονικό διάστηµα. Αν αυτό το διάστηµα ήταν, π.χ., τρία χρόνια, θα υπήρχε εξοικονόµηση άνω των 50 δις. µόνο από τόκους, τα οποία, σε συνδυασµό µε ένα πρόγραµµα αναδιανοµής του πλούτου, θα έκαναν εφικτή τη δυνατότητα χρηµατοδότησης των κοινωνικών αναγκών, της απασχόλησης και της ανάπτυξης, ενώ ταυτόχρονα θα υπήρχε και χρόνος για µια αναδιαπραγµάτευση του χρέους. Αν οι διεθνείς τοκογλύφοι, το ΝΤ, η ΕΚΤ και η Ε.Ε. δεν αποδεχτούν αυτή την κατεύθυνση, η µονοµερής αναστολή πληρωµών χωρίς τη συναίνεση των πιστωτών, που θα συνοδεύεται από ένα πρόγραµµα αντίστασης και επιβίωσης της κοινωνίας, είναι η αναγκαία εξέλιξη, στον βαθµό που για µας η απάντηση στο δίληµµα «λεφτά για µισθούς, συντάξεις και κοινωνική προστασία ή για τους πιστωτές» είναι δεδοµένη: προτεραιότητα για µας είναι οι ανάγκες της κοινωνίας. Το θέµα του χρέους και η κρίση στην ευρωζώνη είναι ζητήµατα που βρίσκονται σε διαρκή εξέλιξη, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να παρακολουθεί κάθε στιγµή και να τοποθετείται αναλόγως. Το χρέος δεν είναι ελληνική ιδιοµορφία. Είναι στοιχείο της καπιταλιστικής κρίσης σε πανευρωπαϊκή κλίµακα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, µαζί µε τις δυνάµεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς, τα συνδικάτα και τα κινήµατα, θα αγωνιστεί για τη διεκδίκηση µιας δίκαιης λύσης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. 6. ηµόσιο χρηµατοπιστωτικό σύστηµα υπό κοινωνικό-δηµοκρατικό έλεγχο. Εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των τραπεζών. Εθνικοποίηση/κοινωνικοποίηση των τραπεζών µε δηµοκρατικό, κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και ριζική αλλαγή των όρων, των κριτηρίων και του τρόπου λειτουργίας τους. Επιστροφή στο ηµόσιο των ηµόσιων Επιχειρήσεων και Οργανισµών που έχουν µερικά ή ολικά ιδιωτικοποιηθεί ( ΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, ΕΥ ΑΠ, Μέσα Μεταφοράς) και προώθηση της λειτουργίας τους µε δηµόσιο, κοινωνικό και εργατικό έλεγχο. ιατήρηση ή επιστροφή στον έλεγχο και την ευθύνη του ηµοσίου βασικών παραγωγικών µονάδων, κρίσιµων για την ανάπτυξη της οικονοµίας του τόπου (π.χ. λιµάνια, αεροδρόµια, αυτοκινητόδροµοι, ναυπηγεία, ορυκτός και ενεργειακός πλούτος κ.ά.) και δηµοκρατική ανασυγκρότησή τους µε δηµόσιο, κοινωνικό και εργατικό έλεγχο. 7. Μέτρα για την οικονοµική ανασυγκρότηση της χώρας και για ένα νέο παραγωγικό και αναπτυξιακό µοντέλο, στη βάση των αναγκών της κοινωνίας και της προστασίας του περιβάλλοντος Ανασυγκρότηση της παραγωγής µε γνώµονα όχι τα κέρδη των ιδιωτών αλλά την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας, µε όρους δηµοσίων αγαθών και οικολογικής ισορροπίας. Ανασχεδιασµός της λειτουργίας των δηµοσίων επιχειρήσεων µε κοινωνικά-αναπτυξιακά κριτήρια και όχι µε ιδιωτικοοικονοµικά και πελατειακά. Ανάπτυξη νέων µορφών οικονοµικής δράσης: ηµοκρατικά οργανωµένοι συνεταιρισµοί, δοµές αλληλέγγυας και κοινωνικής οικονοµίας, δυνατότητα εργαζοµένων να αναλαµβάνουν οι ίδιοι τη λειτουργία επιχειρήσεων που κλείνουν. Μέτρα για την οικονοµική ανασυγκρότηση της χώρας και τη δηµιουργία θέσεων εργασίας, µε µοχλό τον δηµόσιο και κοινωνικό τοµέα, στο πλαίσιο ενός συνολικού διαφορετικού µοντέλου για την οικονοµία και την κοινωνία. Γνώµονας, όχι τα κέρδη των ιδιωτών, αλλά η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Αξιοποίηση δυνατοτήτων σε κρίσιµους τοµείς της µεταποίησης. Ιδιαίτερη φροντίδα και ένα διαφορετικό αναπτυξιακό µοντέλο για περιοχές που αντιµετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήµατα, όπως τα νησιά.

5 Πολιτικές και µέτρα για τον οικολογικό µετασχηµατισµό της παραγωγής και της κατανάλωσης, µε στόχο την ταυτόχρονη αντιµετώπιση της οικονοµικής και περιβαλλοντικής κρίσης: Ριζική στροφή σε δραστηριότητες στους τοµείς της εξοικονόµησης ενέργειας στα κτήρια, της ανακύκλωσης των αστικών αποβλήτων, των αποκεντρωµένων ανανεώσιµων πηγών ενέργειας µικρής κλίµακας, των ήπιων τουριστικών εκµεταλλεύσεων, δηλαδή σε δραστηριότητες που δηµιουργούν ποιοτικές θέσεις εργασίας και αποφέρουν πολλαπλά θετικά αποτελέσµατα για τις τοπικές κοινωνίες και τα οικοσυστήµατα. Ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δοθεί στην αναζωογόνηση της υπαίθρου και την ανόρθωση του πρωτογενή τοµέα και της αγροτικής οικονοµίας, µε ριζική αλλαγή στα παραγωγικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά πρότυπα. Στο καθεστώς του Μνηµονίου, το περιβάλλον της χώρας απειλείται από τις εντονότερες πιέσεις του µεγάλου κεφαλαίου και της αγοράς. Οι κυρίαρχοι κύκλοι θέτουν το ψευδεπίγραφο δίληµµα «προστασία του περιβάλλοντος ή ανάπτυξη» και προωθούν µε αυταρχισµό µια πολιτική καταστροφική για τους συλλογικούς φυσικούς πόρους. Για την Αριστερά και τη ριζοσπαστική οικολογία, το περιβάλλον και η φύση είναι αναπαλλοτρίωτος συλλογικός πόρος της κοινωνίας και κρίσιµος παράγοντας για την ευηµερία των ανθρώπων αλλά και για τη µακροχρόνια βιωσιµότητα της οικονοµίας. 8. Υπεράσπιση δηµόσιων αγαθών Υγείας Παιδείας Κοινωνικής Ασφάλισης. Υπεράσπιση του δηµόσιου, καθολικού, αναδιανεµητικού και κοινωνικού χαρακτήρα του συστήµατος κοινωνικής ασφάλισης. οµές κοινωνικής αλληλεγγύης και µέτρα κοινωνικής προστασίας των ανθρώπων µε χαµηλό εισόδηµα, των ανέργων και των άστεγων. έσµευση των κενών κτηρίων που ανήκουν στο ηµόσιο, στις τράπεζες, στους ΟΤΑ και στην Εκκλησία για τη στέγαση αστέγων. Υπεράσπιση και διεύρυνση του δηµόσιου, δωρεάν και κοινωνικού χαρακτήρα της Εκπαίδευσης και δωρεάν δηµόσια Υγεία για όλους/ες όσοι/ες κατοικούν σε αυτή τη χώρα. Επαναφορά των υπηρεσιών υγείας που έχουν περικοπεί. Προσλήψεις στον χώρο της υγείας. 9. Υπεράσπιση της δηµοκρατίας. Το πρώτο θύµα στην περίοδο του µνηµονίου είναι η ίδια η δηµοκρατία. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισµός, σε συνθήκες κρίσης, ανακατάταξης στους κοινωνικούς συσχετισµούς και ταξικής επίθεσης, αλλάζει ριζικά τους όρους της αστικής πολιτικής δηµοκρατίας, εγκαθιστώντας το καθεστώς της «εξαίρεσης» και το κράτος «έκτακτης ανάγκης». Η πρωτοφανής ένταση της αστυνοµικής βίας το τελευταίο διάστηµα, µε δεκάδες προληπτικές συλλήψεις και χιλιάδες δακρυγόνα, είναι ενδεικτική. Με αυτή την έννοια, η απόκρουση της καταστολής και του αυταρχισµού, του ρατσισµού και του εθνικισµού, η υπεράσπιση των δηµοκρατικών και κοινωνικών δικαιωµάτων, η αντίσταση στην άνοδο της ακροδεξιάς, η δηµοκρατική αναµόρφωση του πολιτικού συστήµατος µε εισαγωγή µορφών άµεσης και συµµετοχικής δηµοκρατίας και κοινωνικού ελέγχου, η διεκδίκηση νοµιµοποίησης και ίσων δικαιωµάτων για τους µετανάστες και τις µετανάστριες, η απλή αναλογική, η ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήµατος σε δηµοκρατική, ενωτική και ταξικά µαχητική βάση, αποκτούν απόλυτη πολιτική προτεραιότητα και την ίδια στιγµή ενώνουν την πολιτική Αριστερά µε τα αιτήµατα των πλατειών, των κινηµάτων ανυπακοής και αντίστασης και µε το µαχόµενο συνδικαλιστικό κίνηµα. 10. Λαϊκή κυριαρχία, ανεξαρτησία.

6 Αποφασιστική αντιµετώπιση των ιµπεριαλιστικών επεµβάσεων στην περιοχή µας, στη βάση της αλληλεγγύης, του διεθνισµού, της υπεράσπισης της λαϊκής κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας της χώρας. Ριζικός αναπροσανατολισµός της εξωτερικής πολιτικής, απεγκλωβισµός από το ΝΑΤΟ και τον επικίνδυνο άξονα στρατιωτικής συνεργασίας µε το Ισραήλ. Να φύγουν οι νατοϊκές βάσεις. Να υποστηριχτούν οι πρόσφυγες πολέµου, που αποτελούν «παράπλευρες απώλειες» των νατοϊκών επεµβάσεων. Να επιστρέψουν οι στρατιωτικές µονάδες που βρίσκονται στο εξωτερικό. Υιοθέτηση µιας νέας, πολυδιάστατης και ενεργητικής, εξωτερικής πολιτικής µε στόχο την ειρήνη, τη σταθερότητα και τη συνεργασία των λαών. Η κρίση αυτή είναι πολλαπλή, αγγίζει όλα τα πεδία της πολιτικής, κοινωνικής, οικονοµικής και πολιτιστικής ζωής. Η Αριστερά πρέπει να είναι πρωταγωνίστρια στους αγώνες που θα δοθούν σε όλα αυτά τα µέτωπα. Μπροστά σε αυτή την καπιταλιστική κρίση, είναι πιο απαραίτητη από ποτέ η συγκρότηση ενός νέου ισχυρού πόλου, ενός µετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάµεων, µιας νέας λαϊκής πλειοψηφίας που θα ανατρέψει αυτές τις κυβερνήσεις και την πολιτική τους. Στον πυρήνα αυτού του µετώπου πρέπει να είναι η Αριστερά, η Αριστερά που παλεύει για να ανατρέψει αυτό το άδικο σύστηµα, η Αριστερά που ανοίγει νέους δρόµους προς τον σοσιαλισµό. Γιατί, σε όλους αυτούς τους αγώνες η Αριστερά πρέπει να αφήνει το οραµατικό της αποτύπωµα για µια άλλη κοινωνία, να πλάθει το αυριανό, σοσιαλιστικό, αντιπαράδειγµα στον καπιταλισµό. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταθέτει την ενωτική του πρόταση γιατί πιστεύει πως απέναντι στον µύθο των νεοφιλελεύθερων µονόδροµων υπάρχει και άλλος δρόµος. Ο δρόµος της υπεράσπισης των λαϊκών συµφερόντων, ο δρόµος της Αριστεράς.