Μιχελή Ελένη 2Γ
Εκατοντάδες χρόνια πριν, έξω από την Άρτα, οι άνθρωποι θέλησαν να γεφυρώσουν τον Άραχθο ποταμό. Ήταν μεγάλο και δύσκολο σε εκτέλεση έργο, αλλά συγχρόνως και μεγάλης κοινωνικής σπουδαιότητας. Για το έργο δούλευαν πολλοί και ονομαστοί για την τέχνη τους μάστορες και ακόμη περισσότεροι μαθητάδες. Αλίμονο όμως! Το γεφύρι το βράδυ γκρεμιζόταν. Απελπισία κυρίευσε τον πρωτομάστορα και όλους τους άλλους. Τη λύση την έδωσε ένα πουλί που με ανθρώπινη λαλιά είπε πως έπρεπε να θυσιαστεί στα θεμέλια η γυναίκα του πρωτομάστορα Το γεφύρι έπρεπε να στοιχειώσει. Το μαντάτο έριξε τον πρωτομάστορα σε βαθιά μελαγχολία. Η θέση του ήταν απελπιστική. Μπροστά όμως στο κοινό καλό έδωσε με βαριά καρδιά μήνυμα στο πουλί για τη καλή του να ετοιμαστεί αργά και να τους επισκεφτεί όσο πιο αργά γίνεται.
Η μοίρα όμως της γυναίκας ήταν προκαθορισμένη. Το πουλί αλλιώς τα μετέφερε και σύντομα η ανυποψίαστη γυναίκα βρέθηκε κοντά στον άντρα της και στους άλλους μαστόρους. Στην ερώτησή της γιατί είναι όλοι στενοχωρημένοι και ιδίως εκείνος, της απάντησαν πως έχασε το δαχτυλίδι του στα θεμέλια. Πρόθυμη αυτή κατεβαίνει να το βρει. Αμέσως μάστορες και μαθητάδες άρχισαν να τη χτίζουν ζωντανή. Τότε κατάλαβε τη μοίρα της. Φοβερή κατάρα βγαίνει από το στόμα της για την τύχη της γέφυρας και για τους διαβάτες της. Οι εργάτες όμως της θυμίζουν ότι έχει ακόμη έναν αδερφό που μπορεί να διαβεί και να κινδυνέψει και αυτός. Η αδελφική αγάπη υπερισχύει κι αμέσως η κατάρα μετατρέπεται σε ευχή: Το γεφύρι να στεριώσει και να πετρώσει.
Θρύλος για το γεφύρι της Άρτας
Τέλος
Σε ένα χωριό έξω από το Ηράκλειο, υπήρχε ένας βοσκός, ο οποίος είχε την στάνη του σε ένα ύψωμα, περίπου μισή ώρα από το χωριό, όπου και κατέβαινε 1 με 2 φορές την εβδομάδα, για να δει την οικογένειά του και να πάρει φαγητό. Σε μία από αυτές τις βόλτες στο χωρίο, που έτυχε να είναι η γιορτή του Αγίου Μιχάλη, βλέπει μια νεαρή κοπέλα να κάθεται έξω από το σπίτι της και να ράβει.
- Πελαγία, τι ράβεις εκεί; - Ράβω ένα φουστάνι για να το φορέσω την επόμενη εβδομάδα, που είναι η γιορτή του Αγίου Μιχάλη, και όπως ξέρετε έχουμε πανηγύρι στο χωριό. - Ναι, αλλά σήμερα είναι πάλι γιορτή και δεν κάνει να ράβεις!! - Τι να κάνω, δεν προλαβαίνω να το τελειώσω!
Τελειώνει λοιπόν αυτός ο διάλογος, και αργότερα το απόγευμα ο βοσκός αναχώρησε για την στάνη του. Το βράδυ της παραμονής της γιορτής, που θα γίνονταν και το πανηγύρι, όπως καθόταν βλέπει να πλησιάζουν διάβολοι χορεύοντας και τραγουδώντας. Ο βοσκός τους είχε ξαναδεί και δεν φοβόταν αλλά παραξενεύτηκε γιατί με τους διαβόλους είχε έρθει και ένας μεγαλύτερος, ο Αρχιδιάβολος όπως τον φώναζαν οι υπόλοιποι, και τον φώναξε να χορέψουν μαζί. Ο βοσκός, που ήταν μερακλής πήγε και άρχισε να λέει μαντινάδες και να χορεύει μαζί τους, ώσπου κάποια στιγμή βλέπει μια διαβόλισσα που φορούσε το φόρεμα της Πελαγίας.
Πηγαίνει τότε σιγά-σιγά και κόβει με το σουγιαδάκι του ένα μικρό κομμάτι από το στρίφωμα του φορέματος. Την επόμενη μέρα, κατέβηκε στο χωριό, και πήγε με την οικογένεια του στο πανηγύρι, όπου βλέπει την Πελαγία με το φόρεμα να χορεύει και να τραγουδάει. Αφού πέρασε η βραδιά, και τελείωσε ο χορός, πιάνει ο βοσκός την Πελαγία και τις λέει: - Πελαγία, το φόρεμα σου το φορούσε μια δαιμόνισσα εχθές το βράδυ στο χορό που κάμανε οι δαίμονες επάνω στο ύψωμα! -Αποκλείεται μπάρμπαστάθη. Το φόρεμα το είχα φυλαγμένο μέσα στην κασέλα μου, στο δωμάτιο μου. -Το φορούσε σου λέω! Και έχω και απόδειξη, γιατί όπως χόρευε πήγα σιγά-σιγά από πίσω της και έκοψα ένα κομματάκι από το στρίφωμα!
Τότε, η Πέλαγία κοίταξε στο πίσω μέρος του και είδε να λείπει το κομμάτι από το φουστάνι και ο βοσκός το έβγαλε από την τσέπη του και της το έδειξε!
Θρύλοι Η λαική τέχνη
Θρύλοι : Στην περιοχή γύρω από το Ζαγόρι από παλιά χρόνια φημολογείτο η παρουσία κάποιων δράκων. Από το Δράκο που κατέτρεχε τον Άγιο Γιώργη, έως και τις δύο λίμνες που πήραν το όνομα τους «Δρακόλιμνες» από παρόμοιους θρύλους. Λέγεται μάλιστα ότι οι δράκοι κοιμούνταν στο βυθό των λιμνών και πάλευαν, πετώντας ο ένας βράχια από τη Γκαμήλα και ο άλλος τεράστια δέντρα. Τα ιστορικά γεγονότα στην Ήπειρο συνέχεια αναμειγνύονται με τα μυθολογικά: από τους γενναίους πολεμιστές της Ελληνικής Επαναστάσης μέχρι τη κυρά Φροσύνη, από τους διάσημους εμπόρους και πραματευτάδες των Ζαγορίων, από τους ταξιδευτές και τα παθήματά τους, από τα μοιρολόγια μέχρι τα γλέντια, από τις χαρές και τους γάμους, από όλα αυτά που τραγουδήθηκαν με πάθος φανερώνεται ότι ο μίτος αυτών των παραδόσεων για την κάθε γνωστή σε εμάς ιστορική ή μυθολογική μορφή δε ξετυλίγεται εύκολα.
Λαϊκή τέχνη Η ελληνική παράδοση (τέχνη) είναι ιδιαίτερα σημαντική και παρουσιάζει δείγματα σε πολλούς τομείς όπως η Αρχιτεκτονική που περιλαμβάνει και άλλες τέχνες (π.χ. ξυλουργική, ξυλογλυπτική, λιθογλυπτική, σιδηρουργική, μεταλλοτεχνία, κεραμική, ζωγραφική). Λαϊκή τέχνη επίσης δημιουργήθηκε στους κλάδους τής χειροτεχνίας και τής διακοσμητικής (υφαντική, κεντητική, αργυροχοΐα αργυροχρυσοχοΐα). Η ελληνική λαϊκή παράδοση αντλεί τα θέματά της από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, τα ήθη και τα έθιμά τους, τη θρησκευτική ζωή και το φυσικό περιβάλλον