Ημερομηνία 18/9/2015 Μέσο Συντάκτης Link http://www.debop.gr/ Χρήστος Δασκαλάκης http://www.debop.gr/deblog/sydrofia-me-to-vivlio-mou/i-proti-kyria-daskalakis Η πρώτη κυρία Μεγάλωσα στο νησί της Ύδρας από την ηλικία των πέντε ετών. Εδώ τα όμορφα καλοκαίρια, εδώ οι δύσκολοι χειμώνες, εδώ γιορτές, χαρές, λύπες, έρωτες, φιλίες, περιπέτειες Σε όλα, υπήρχε πάντα κάτι που μου χάριζε γαλήνη και με ταξίδευε μακριά, στους κόσμους που ονειρευόμουν να ανακαλύψω. Το υπέροχο λιμάνι της! Αυτό το μικρό σκηνικό θεάτρου όπου τα βράδια έβλεπες τους ερασιτέχνες πρωταγωνιστές να βάζουν τα καλά τους και να παίζουν τους δικούς τους,άλλοτε κωμικούς και άλλοτε τραγικούς ρόλους.
Κατεβαίναμε και εμείς ως παιδιά, θαυμάζαμε την «παράσταση», ονειρευόμαστε να μεγαλώσουμε, να μπορούμε να παίξουμε και εμείς τους δικούς μας ρόλους, να γίνουμε πρωταγωνιστές, πρίγκιπες, πρωθυπουργοί, βασιλιάδες και να μπαινοβγαίνουμε μια στη «σκηνή» και μια σε ένα από τα πελώρια αρχοντικά που ονειρευόμασταν να έχουμε σαν σπίτι μας Και αν τελικά δεν κατάφερα ποτέ να γίνω πρίγκιπας ως ενήλικας, ούτε πρωθυπουργός σαφώς, κατάφερα τελικά να μπω σε ένα από εκείνα τα τεράστια αρχοντικά που πάντα θαύμαζα σαν παιδί και μαζί, κατάφερα να διαβάσω την υπέροχη ιστορία μιας γυναίκας που είχε την τύχη να γίνει εκείνη η πρώτη πρωθυπουργός της Ελλάδας «Η Πρώτη Κυρία» της Γιώτας Γουβέλη, ήταν η δική μου συντροφιά στην πρώτη μου επίσκεψη στο σπίτι εκείνο που είχε την τιμή να φιλοξενήσει από αληθινούς πρωθυπουργούς έως σύγχρονους κροίσους, μέχρι να φτάσει τελικά στα χέρια του σημερινού οικοδεσπότη και να ανοίξει τις πόρτες του σε όσους μπορούν να πληρώσουν το αντίστοιχο αντίτιμο ή σε όσους έχουν απλά την τύχη να είναι φίλοι με την υπέροχη Κατερίνα Νικολαίδου. Την μάνατζερ του καινούριου αυτού πολυτελούς ξενοδοχείου, που στα δικά μου μάτια είναι η Πρώτη Κυρία αυτού του σπιτιού. Γιατί
στο Υδραία, με τα οκτώ μόλις δωμάτια, δεν είσαι απλώς σε ένα ξενοδοχείο, είσαι στο αρχοντικό με την πιο ωραία θέα του νησιού «Η Πρώτη Κυρία» έφτασε στα χέρια μου νωρίς φέτος το καλοκαίρι. Η παρουσία της πάνω στο μικρό μου γραφείο στο νησί φάνηκε εντελώς προφητική. Ελάχιστους μήνες μετά, η Ελλάδα είχε την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό στην ιστορίας της χώρας και εγώ ξεκίνησα αμέσως την ανάγνωση του βιβλίου που συνεχώς αμελούσα. Λανθασμένα, όταν έφτασε στα χέρια μου, θεώρησα ότι θα ήταν ένα βιβλίο γραμμένο μόνο για γυναίκες. Έκανα όμως λάθος. Καθώς διάβαζα τις πρώτες σελίδες, στα μάτια μου ξετυλιγόταν μια ολόκληρη κινηματογραφική ιστορία ενώ στη μέση της ανάγνωσης πλέον, θεωρώ ότι η Πρώτη Κυρία είναι μια τόσο καλά δομημένη και ενδιαφέρουσα ιστορία, που με πολύ ενδιαφέρον θα παρακολουθούσα ως τηλεοπτική σειρά σε εβδομαδιαία βάση. Τέσσερεις γυναίκες μεγαλώνουν με έντονες εμπειρίες όλων των αποχρώσεων απ τα καλοκαίρια τους στο παραθαλάσσιο οικογενειακό εξοχικό. Καθεμία φιλοδοξεί να χαράξει τη δική της πορεία. Καθεμία θα ριχτεί σε μια κούρσα μυστικών και
μηχανορραφιών. Καθεμία μια θα γνωρίσει τον θυελλώδη έρωτα. Μα πάνω απ όλα, το πεπρωμένο τους έχει κεντηθεί με κλωστές υφασμένες με πόθο, μίσος και εκδίκηση. Καθώς τα χρόνια περνούν, οι ζωές τους σημαδεύονται από ίντριγκες και ανηλεή ανταγωνισμό, ενώ η κορυφή πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Μία από τις τέσσερεις θα φτάσει να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας. Όμως, παρά τη σαρωτική επιτυχία της, το μυαλό της πάντα θα επιστρέφει στον άντρα που τη σημάδεψε Στο ταξίδι της εξουσίας δεν αρκεί να κόψεις πρώτος το νήμα. Πραγματικός νικητής γίνεσαι αν δεν προδώσεις τον εαυτό σου Με την Κατερίνα Νικολαίδου γνωριζόμασταν τυπικά για χρόνια. Κάθε καλοκαίρι στο νησί, υπεύθυνοι και οι δύο σε διαφορετικές επιχειρήσεις, ήρθε φέτος η ώρα να γνωριστούμε καλύτερα, να πούμε τις δικές μας ιστορίες και με την βοήθεια της να καταφέρω να μπω στο υπέροχο αρχοντικό με το μεγάλο πεύκο στην αυλή, στα δεξιά της εισόδου του νησιού.
Ήθελα λοιπόν και η Πρώτη Κυρία, στην πρώτη της επίσκεψη στην Ύδρα, να φιλοξενηθεί σε ένα πραγματικά μοναδικό μέρος, σε ένα χώρο που μόνο μεγάλες προσωπικότητες είχαν την τύχη να φιλοξενηθούν και να αφήσουν το σημάδι τους.
Καθισμένοι στο μεγάλο τραπέζι, στο πρώτο και πιο επιβλητικό δωμάτιο του αρχοντικού, εκεί ακριβώς που κάποτε ήταν η αίθουσα χορού, η Κατερίνα μου λέει την ιστορία του οικήματος. «Το μοναδικό αυτό σπίτι άνηκε στον Υδραίο Φραντζέσκο Βούλγαρη, πλοιοκτήτη και θαλασσομάχο κατά την επανάσταση του 1821, αδελφό του Γιώργου Βούλγαρη, διοικητή του νησιού και πατέρα του Πέτρου Βούλγαρητου Υδραίου πρωθυπουργού της Ελλάδας Η τελευταία απόγονος και κληρονόμος της οικογενείας Βούλγαρη, συμπτωματικά, ήταν μια γυναίκα, μία ακόμα «Πρώτη Κυρία». Μετά από 200 χρόνια στη
δικαιοδοσία Ελλήνων, το σπίτι πουλήθηκε για πρώτη φορά σε ξένο λάτρη της Ύδρας, τον γνωστό ιδιοκτήτη της VirginΡίνταρντ Μπράνσον Μένοντας στην κατοχή του για αρκετά χρόνια (η γυναίκα του είχε μια τεράστια αδυναμία στο νησί) πουλήθηκε στον τρίτο κατά σειρά ιδιοκτήτη του, τον δεύτερο Έλληνα μετά τον ίδιο τον Βούλγαρη, περνώντας έτσι στα χέρια του σημερινού δικαιούχου, του εφοπλιστή Αδαμάντιου Πολέμη».
Έχοντας την Πρώτη Κυρία στα χέρια μου, προσπαθώ να την ξεναγήσω στο χώρο αυτό όπου άνθρωποι με δύναμη και μεγάλα αξιώματα χόρευαν κάποτε υπό τους ήχους της ζωντανής ορχήστρας, κατάστρωναν σχέδια κατά των Τούρκων κατακτητών ή κανόνιζαν τις καθόλου αμελητέες προίκες των θυγατέρων τους.
Στο τεράστιο σαλόνι και στα οκτώ μοναδικά υπνοδωμάτια του χώρου, το φως του φθινόπωρου μπαίνει αβίαστα από τα μεγάλα παράθυρα, που όλα, έχουν μια απερίγραπτη θέα στο υπέροχο λιμάνι της Ύδρας. Η Κατερίνα, σαν ευγενική οικοδέσποινα, σαν ο άνθρωπος που μου επέτρεψε για λίγο να ζήσω το όνειρο, με ξεναγεί, με παρακινεί να νιώσω σαν το σπίτι μου, με ταξιδεύει μέσα από τις περιγραφές της σε έναν κόσμο που μόνο στις σελίδες του βιβλίου που κρατώ στα χέρια μου μπορεί να υπάρξει. Έρωτες, ίντριγκες, εξουσία, προδοσίες, χρήματα, φιλοδοξίες και μια μετέωρη απειλή να κινδυνέψεις να χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό μέσα σε όλα αυτά, για όλα αυτά Όλα τελικά στη ζωή έχουν ένα τίμημα. Για όλα θα πρέπει να θυσιάσουμε κάτι. Όσο πιο μεγάλη η φιλοδοξία, τόσο πιο μεγάλη και η προδοσία Καθισμένος στην υπέροχη βεράντα του Υδραία, προσπαθώ να χωρέσω στο μυαλό μου όσα υπέροχα είδα, όσα άκουσα, όσα θαύμασα, όσα μπόρεσα να ονειρευτώ, όσα με έκαναν για λίγο να ζήσω την αίγλη μιας εποχής που πια δεν υπάρχει.
Η Πρώτη Κυρία, καθισμένη πότε στους ακριβούς καναπέδες και πότε στο μικρό σκαμπό του πιάνου, ατενίζει και αυτή το ένδοξο παρελθόν και ξέρει ότι η μεγάλη ζωή την πλησιάζει Ο χρόνος σε αυτό το μέρος δεν είναι ποτέ αρκετός. Η Κατερίνα, ως καταπληκτική οικοδέσποινα και η ψυχή του χώρου, ευγενικά με προτρέπει να έρθουμε ξανά την επόμενη εβδομάδα για περισσότερες φωτογραφίες, και εγώ χαμογελώντας της λέω ότι τουλάχιστον για σήμερα, αυτή ήταν η δική μου Πρώτη Κυρία. Κρατά στα χέρια της το βιβλίο και ανέμελα κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Θέλει με την πρώτη ευκαιρία να το διαβάσει και στην συνέχεια να τοποθετήσει την Πρώτη Κυρία στην μικρή ξύλινη βιβλιοθήκη του Υδραία, ακριβώς εκεί που της αξίζει, ακριβώς εκεί που ονειρεύεται. Σε ένα αρχοντικό που φτιάχτηκε για να στεγάσει ηγέτες και να φιλοξενήσει οπαδούς της αρχοντιάς και της φινέτσας
Κυριακή απόγευμα, και οι μεγάλες καμπάνες του μοναστηριού στο κέντρο του λιμανιού ξεκίνησαν να χτυπούν δυνατά για να μας θυμίσουν τον εσπερινό που σε λίγο θα αρχίσει. Σαν από όνειρο ξυπνώ από τον ήχο, και ευτυχώς, ακόμα βρίσκομαι στο γεμάτο φως καθιστικό, κοιτώντας από το μεγάλο παράθυρο τις ψαρόβαρκες να ξεκουράζονται από τα αλμυρά τους ταξίδια. Καθώς πλησιάζω προς την έξοδο, στα δεξιά της βεράντας, μοιάζει σαν να βλέπω τις σιλουέτες από τις τέσσερεις πρωταγωνίστριες του βιβλίου σε μικρή ηλικία να κάθονται ανέμελες στο πεζούλι και γεμάτες χάρη να κοιτάζουν τη θάλασσα. Τις κρυφοκοιτάζω και χαμογελώ σαν να ξέρω την πορεία της καθεμιάς τους
Όταν είσαι μικρός, όλα δείχνουν στα μάτια σου τόσο όμορφα και τόσο μεγάλα. Μα σαν μεγαλώσεις, πνίγεσαι συχνά μέσα στο όνειρο και στην επιθυμία να γίνεις εσύ ο ίδιος κάτι σπουδαίο και μεγάλο. Αρκεί να μην χάσεις τις μνήμες σου, τους στόχους σου και τελικά τον εαυτό σου Κοιτώντας από μακριά το επιβλητικό και αλησμόνητο σπίτι που άφησα πίσω μου, σκέφτομαι πως ευτυχώς, κάποια πράγματα σε αυτήν τη ζωή παραμένουν σταθερά, παραμένουν κλασσικά και κυρίως, παραμένουν αλησμόνητα Καλό βράδυ.
Χρήστος Δασκαλάκης