TÉÔËÏÓ ÂÉÂËÉÏÕ: Πέντε µέρες που συγκλόνισαν το σπίτι µας ÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ: ÃéÜííçò Ñåìïýíäïò ÅÐÉÌÅËÅÉÁ ÄÉÏÑÈÙÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: ñõóïýëá Ôóéñïýêç ÅÎÙÖÕËËÏ ÅÉÊÏÍÏÃÑÁÖÇÓÇ: Χρήστος ήµος ÇËÅÊÔÑÏÍÉÊÇ ÓÅËÉÄÏÐÏÉÇÓÇ: Μερσίνα Λαδοπούλου EÊÔÕÐÙÓÇ: ããåëïò Åëåýèåñïò & ΣΙΑ Ο.Ε. ÂÉÂËÉÏÄÅÓÉÁ: Êùíóôáíôßíá Ðáíáãéþôïõ & ΣΙΑ Ο.Ε. ÃéÜííçò Ñåìïýíäïò, 2008 EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2008 Ðñþôç Ýêäïóç: Απρίλιος 2008 ÉSBN 978-960-453-348-0 Ôõðþèçêå óå áñôß åëåýèåñï çìéêþí ïõóéþí ëùñßïõ êáé öéëéêü ðñïò ôï ðåñéâüëëïí. To ðáñüí Ýñãï ðíåõìáôéêþò éäéïêôçóßáò ðñïóôáôåýåôáé êáôü ôéò äéáôüîåéò ôïõ Åëëçíéêïý Íüìïõ (Í. 2121/1993 üðùò Ý åé ôñïðïðïéçèåß êáé éó ýåé óþìåñá) êáé ôéò äéåèíåßò óõìâüóåéò ðåñß ðíåõìáôéêþò éäéïêôçóßáò. Áðáãïñåýåôáé áðïëýôùò ç Üíåõ ãñáðôþò Üäåéáò ôïõ åêäüôç êáôü ïðïéïäþðïôå ôñüðï Þ ìýóï áíôéãñáöþ, öùôïáíáôýðùóç êáé åí ãýíåé áíáðáñáãùãþ, åêìßóèùóç Þ äáíåéóìüò, ìåôüöñáóç, äéáóêåõþ, áíáìåôüäïóç óôï êïéíü óå ïðïéáäþðïôå ìïñöþ (çëåêôñïíéêþ, ìç áíéêþ Þ Üëëç) êáé ç åí ãýíåé åêìåôüëëåõóç ôïõ óõíüëïõ Þ ìýñïõò ôïõ Ýñãïõ. ÅÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å. PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A. äñá: ÔáôïÀïõ 121 Head office: 121, Tatoiou Str. 144 52 Ìåôáìüñöùóç 144 52 Metamorfossi, Greece Âéâëéïðùëåßï: Ìáõñïìé Üëç 1 Bookstore: 1, Mavromichali Str. 106 79 ÁèÞíá 106 79 Áthens, Greece Ôçë.: 2102804800 Tel.: 2102804800 Telefax: 2102819550 Telefax: 2102819550 www.psichogios.gr www.psichogios.gr e-mail: info@psichogios.gr e-mail: info@psichogios.gr
ÃéÜííçò Ñåìïýíäïò Εικονογράφηση: Χρήστος ήµος ΠΡΩΤΗ ΕΚ ΟΣΗ
Ï ÃÉÁÍÍÇÓ ÑÅÌÏÕÍÄÏÓ ãåííþèçêå ôï 1950 óôïí ÐåéñáéÜ. Óðïýäáóå óôçí ÐÜíôåéï Ó ïëþ. æçóå óôç Äáíßá, ôç Ãéïõãêïóëáâßá, ôç Ãåñìáíßá êáé ãéá áñêåôü äéüóôçìá óôçí ÊñÞôç. åé äýï ðáéäéü êáé óþìåñá æåé óôïí ÐåéñáéÜ. Áðü ìéêñüò åß å äåßîåé êëßóç ðñïò ôï ãñüøéìï êáé Ý åé Þäç åêäþóåé áñêåôü âéâëßá. Áðü ôéò Åêäüóåéò ØÕ ÏÃÉÏÓ κõêëïöïñïýí ôá âéâëßá ôïõ: ÁÐÏ ÐÏÕ ÐÁÍÅ ÃÉÁ ÔÇÍ ÏÄÏ ÄÅËÇÃÉÁÍÍÇ; ðïõ ôéìþèçêå ìå ôï Âñáâåßï ÌõèéóôïñÞìáôïò 1999 áðü ôïí Êýêëï ôïõ Åëëçíéêïý Ðáéäéêïý Âéâëßïõ, ÐÙÓ ÔÁ ÐÅÑÁÓÅÓ ÓÔÏ ÂÏËÏ, ÊÙÓÔÁÊÇ; ðïõ ôéìþèçêå ìå ôï Âñáâåßï ÌõèéóôïñÞìáôïò 1999 áðü ôç Ãõíáéêåßá Ëïãïôå- íéêþ ÓõíôñïöéÜ, ÔÏ ÊÕÍÇÃÉ ÔÏÕ ÊÑÕÌÌÅÍÏÕ ÈÇÓÁÕÑÏÕ, ðïõ ôéìþèçêå ìå ôï Âñáâåßï ÌõèéóôïñÞìáôïò 2002 áðü ôç Ãõíáéêåßá Ëïãïôå íéêþ ÓõíôñïöéÜ, ÔÏ ÌÕÓÔÇÑÉÏ ÔÇÓ 21ΗΣ ÁÍÔÑÁÓ, ÔÇÓ ÊÁÊÏÌÏÉÑÁÓ! ΑΧ, ΑΥΤΟΣ Ο ΟΜΗΡΟΣ! και ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ, ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ! Åðßóçò êõêëïöïñïýí ôá äýï âéâëßá ôïõ ãéá åíçëßêïõò ÂÁÆÙ ÔÇ ÌÏÍÁÎÉÁ, ÂÁ- ËÅ ÔÏ ÏÍÅÉÑÏ! êáé ÊÕÍÇÃÙÍÔÁÓ ÔÏ ÁÑÔÉÍÏ ÖÅÃÃÁÑÉ. Ï ÃéÜííçò Ñåìïýíäïò áó ïëåßôáé ðáñüëëçëá ìå ôç öùôïãñáößá êé Ý åé êüíåé åêèýóåéò ìå æùãñáöéóìýíåò êáé øçöéáêýò öùôïãñáößåò.
ΒΟΗΘΕΙΑ! ΕΝΑ ΠΟΝΤΙΚΙ, ΕΝΑ ΠΟΝΤΙΚΙ ΤΟΟΟΟΟΟΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ! Πώς άρχισαν όλα Άµα δε δει κανείς αληθινό ποντίκι, είναι δύσκολο να γράψει εργασία είπα στον Φωκίωνα, συνεχίζοντας να βιντεοσκοπώ την πόλη από το παράθυρο. Είναι δυνατόν να περιµένεις να δεις ποντίκι σε ένα µοντέρνο διαµέρισµα; Τα ποντίκια έχουν µετακοµίσει στους υπονόµους. Είδες που σου τα έλεγα; Άντε, κάτσε να γράψεις την εργασία σου και µην παίζεις µε τη µηχανή. εν παίζω µε τη µηχανή, φτιάχνω ντοκουµέντα για τις επόµενες γενιές, για να ξέρουν πώς ζούσαµε και να παίρνουν παραδείγµατα ώστε Μαµά! ούρλιαξε τότε η Χρυσούλα και το ουρλιαχτό 7
της ήταν τόσο δυνατό που µας πάγωσε το αίµα, κι ας ήταν το σπίτι ζεστό σαν Ιούλιος µήνας. Τι είναι, καλέ! Τι πάθατε; φώναξε αναστατωµένη η µαµά από κάτω. Τρέξτε, σας λέω! Βοήθεια, ένα ποντίκι! Ένα ποντίκι τόοοοοοοσο µεγάλο! Σσσς! έκανε η µαµά και τρέξαµε όλοι στο δωµάτιο της Χρυσούλας. Ήταν µια συνηθισµένη Τετάρτη ενός παγωµένου Νοέµβρη και... Προτού, όµως, σας εξιστορήσω τα γεγονότα που συγκλόνισαν το σπίτι µας για τις επόµενες τέσσερις µέρες, χρειάζεται να γράψω έναν πρόλογο για δύο λόγους. Πρώτον, για να καταλάβετε πώς ανέλαβα την εργασία µε θέµα το ποντίκι και δεύτερον, γιατί, όπως έχω προσέξει, όλες οι σοβαρές εργασίες έχουν έναν πρόλογο, ασχέτως που δεν τον διαβάζει κανένας. Υπάρχουν µάλιστα κι εργασίες που έχουν µόνο πρόλογο, σαν την εργασία του θείου Μίµη. 8
Πρόλογος Πρώτη σκηνή Όπου, στα καλά καθούµενα, ο Σταύρος Παπαδόγκωνας αναλαµβάνει µια εργασία. Ήταν µια συνηθισµένη Τετάρτη ενός παγωµένου Νοέµβρη και φυσούσε ένας µανιασµένος αέρας. Τα κλαδιά των δέντρων έγερναν, κυνηγιόνταν τα µολυβένια σύννεφα στον ουρανό και τα σπουργίτια ξεπάγιαζαν. Τελευταία ώρα και η δασκάλα µας, η κυρία Ηρώ Αυγερινοπούλου, προσπαθούσε να ξεµπερδέψει τις µπερδεµένες τροχιές των πλανητών γύρω από τον Ήλιο κι εµείς είχαµε γλαρώσει από το πηγαινέλα. 9
Κι εδώ βρίσκεται ο Άρης µε τους δύο δορυφόρους του, τον Φόβο και τον είµο ανακοίνωσε µε υποβλητική φωνή κι είχε γίνει άσπρη σαν φάντασµα από την κι- µωλία. Σε οίστρο βρίσκεται µουρµούρισε στ αυτί µου ο Πολύβιος. Στον Πολύβιο αρέσει να χρησιµοποιεί λέξεις που τις έλεγαν οι αρχαίοι, αλλά ο Πολύβιος είναι φίλος µου, κι όπως λένε: «Αγάπα το φίλο σου µε τα ελαττώµατά του». Στο µπροστινό µας θρανίο ο Σίµος σχεδίαζε ένα κα κι του παλιού καιρού και το µισό ήταν κιόλας βουλιαγµένο. Ο Αρτέµης κρατούσε έναν πλαστικό εξωγήινο και τον έκανε βόλτες ανάµεσα στις σελίδες της Ιστορίας. Το βλέµµα µου γλίστρησε ανάµεσα από τις πλάτες τους και σκόνταψε στο σβέρκο του Πάνου. Κουνούσε το κεφάλι του µια αριστερά και µια δεξιά, οπότε για να καταφέρω να δω τη Νάστια στο πρώτο θρανίο, έπρεπε να κουνάω κι εγώ το κεφάλι µου ανάποδα, δηλαδή µια δεξιά και µια αριστερά. Σταύρο, γιατί κουνάς το κεφάλι σου, παιδί µου; Γιατί δε βλέπω, αφού ο Πάνος κουνάει το δικό του. Κι εσύ πάλι, Πάνο, γιατί κουνάς το κεφάλι σου; Για να µη φάω καµιά αδέσποτη Από ποιον θα φας αδέσποτη; Από τη συµµορία του Κόκκινου ράκου, µούγκρισε ο Πάνος. Ο Πάνος είναι ο πιο γεροδεµένος στην τάξη, έχει µανία µε τις πολεµικές τέχνες και µονίµως δίνει άγριες µάχες µε φανταστικούς εχθρούς, γιατί κανονικούς εχθρούς δεν έχει. Μην κουνάτε τα κεφάλια σας και συγκεντρωθείτε 10
στο µάθηµα. Ο Άρης, ο επονοµαζόµενος και Κόκκινος Πλανήτης συνέχισε η κυρία Αυγερινοπούλου κι απογειώθηκε ξανά στα ουράνια σώµατα, ενώ το βλέµµα µου κατάφερε, επιτέλους, να προσγειωθεί στα µαύρα µαλλιά της Νάστιας. Στεκόταν στητή σαν άγαλµα και κοιτούσε τα νησιά του Αιγαίου στον κρεµασµένο χάρτη πλάι από τον πίνακα. Είχε έρθει από την Αλβανία, δηλαδή από τη Βόρεια Ήπειρο, στις αρχές του χρόνου κι ήταν κλεισµένη στον εαυτό της^ κουβέντα δεν έλεγε σε κανένα. Στα µαθήµατα ήταν έτσι κι έτσι, από οµορφιά, όµως, την έκανε σκόνη την Αφροδίτη, τη θεά εννοώ. Τα σκούρα καστανά της µάτια έµοιαζαν µε φθινοπωρινό απόγευµα και τα χείλη της τσάκιζαν λιγάκι στις άκρες λες κι ήταν έτοιµη να κλάψει. Άφησα το βλέµµα µου να ξεκουραστεί πάνω στο µισό της πρόσωπο κι άφησα την κυρία Αυγερινοπούλου να λέει τα δικά της. Ήταν ένα πρόσωπο για ονειροπόληση, ένα πρόσωπο που έκλεβε την ώρα, κι έτσι δεν ξέρω πόση ώρα την κοιτούσα όταν άκουσα την τσιριχτή φωνή της Λέλας. Εγώ, κυρία, µπορώ να σας γράψω για τα χάµστερ, τους παπαγάλους, τους σκύλους, τα ψάρια, τις γάτες, τις κότες, τις αγελάδες, τις πάπιες, τα πόνι, τις αρκούδες και τη χελώνα καρέτα καρέτα. Τι λένε, ρε; ρώτησα σκουντώντας τον Πολύβιο και το στιλό του εκσφενδονίστηκε µπροστά για να κάνει παρέα µε τον εξωγήινο του Αρτέµη. Θέλει να µας βάλει εργασία για τα ζώα. Η προσωπικότητα του καθένα µας, λέει, ταιριάζει µε κάποιο ζώο. Και καλά, πώς φτάσαµε από τα αστέρια στα ζώα; Πού να σου εξηγώ! 11
Μπράβο, Λέλα, είπε η δασκάλα µας και τινάζοντας το µανίκι της µπλούζας της, σήκωσε ένα συννεφάκι από κιµωλία. Και µπορώ επίσης να σας πω και τις εννιά Μούσες της αρχαιότητας ή, µάλλον, τις οκτώ, γιατί µία δεν τη θυ- µάµαι... συνέχισε ακάθεκτη η Λέλα. Πολύµνια! τη βοήθησα. Α, ναι, Πολύµνια, µουρµούρισε χα δεύοντας το γύψο στο σπασµένο της πόδι κι ύστερα τράβηξε τα µαλλιά της µε χάρη προς τα πίσω καταρρίπτοντας το Φάντοµ του Αλέξη που είχε βγει για περιπολία. «Πολύµνια» έγραψε µε κεφαλαία γράµµατα ο Πολύβιος στο θρανίο αναστενάζοντας και οι υπόλοιποι, νοµίζοντας ότι ήξερα όλες τις Μούσες της αρχαιότητας, στρά φηκαν και µε κοίταξαν µε θαυµασµό. Μόνο η Νάστια έµεινε ακίνητη να κοιτάζει τα νησιά του Αιγαίου λες κι ετοιµαζόταν να φύγει για διακοπές. Η αλήθεια ήταν ότι µόνο την Πολύµνια ήξερα, αυτή που ξεχνούσε η Λέλα, αλλά δεν τους το είπα^ δε συνηθίζουν να µε κοιτάζουν συχνά µε θαυµασµό. Με τη Λέλα είµαστε γείτονες, τα διαµερίσµατά µας βρίσκονται δίπλα δίπλα, έχουµε µεγαλώσει από µικρά µαζί και οι γονείς µας είναι φίλοι. Αν εξαιρέσει κανείς τις µανίες της να γίνει µια µεγάλη ηθοποιός, να σώσει τον κόσµο από την οικολογική καταστροφή, να φυτεύει δέ - ντρα και να περιµαζεύει αδέσποτα ζώα, κατά τα άλλα είναι κανονική. Για να δούµε, ποιο ζώο θα αναλάβει ο καθένας σας αποκαλύπτοντας τον εαυτό του είτε το σαν τεστ. Θα είναι µια εργασία που πιστεύω πως θα σας ωφελήσει από πολλές απόψεις 12
Εγώ, κυρία, θα γράψω για τις φάλαινες, ανακοίνωσε ο Πολύβιος σοβαρός και κοίταξε τη Λέλα να δει τι εντύπωση της έκανε η δήλωσή του. Ο Πολύβιος είναι χοντρός. Όχι βέβαια σαν φάλαινα, αλλά χοντρός. Εγώ θα γράψω για το λιοντάρι, είπε ο Πάνος τε - ντώνοντας χέρια, πόδια, λαιµό και πλάτες. Και τότε πήραν φόρα όλοι κι όλα τα ζώα της ζούγκλας και όχι µόνο παρέλασαν από την τάξη µας: λιοντάρια, τίγρεις, πάνθηρες, λεοπαρδάλεις, περιστέρια, αγελάδες και κοκόρια. Όλοι φρόντισαν να διαλέξουν ζώα επιβλητικά, εξωτικά ή χρήσιµα. Εγώ δεν είχα βρει ακόµα κανένα ζώο να µε εκφράζει και το σκεφτόµουν το ζήτηµα από πολλές απόψεις. Ήµουν έτοιµος να καταλήξω στη χελώνα, γιατί δεν ενοχλεί κανέναν κι ούτε θέλει να την ενοχλούν, κρύβεται στο καβούκι της και κάθεται εκεί πέρα ήσυχη ώσπου να περάσει η µπόρα, η φασαρία, τα µπερδέµατα, αλλά σκεφτόµουν ότι κι ο σκαντζόχοιρος έχει τα ίδια χαρίσµατα και επιπλέον έχει κι αγκάθια για να µην του κολλάνε οι διάφοροι. Κι εσύ, Νάστια; ε δε δεν ξέρω αποβιβάστηκε από το θαλασσινό ταξίδι της η Νάστια. Να γράψεις για το ελάφι. Έχετε τα ίδια όµορφα, µεγάλα, εκφραστικά µάτια, τη συµβούλεψε η κυρία Αυγερινοπούλου γλυκαίνοντας τη φωνή της σαν πετιµέζι και της έριξα µια ξαφνιασµένη µατιά. Είχε, λοιπόν, προσέξει κι εκείνη τα µάτια της Νάστιας! Και για το ποντίκι; ε θέλει κανείς να γράψει για το ποντίκι που είναι ένα από τα πιο έξυπνα ζώα; συνέχισε η δασκάλα µας. 13
Έξυπνο το ποντίκι; Μπλιαχ! έκανε η Λέλα και παραλίγο να της φύγουν τα σιδεράκια από τα δόντια. Και βέβαια! Εγώ πάντως τα σιχαίνοµαι. Όλοι τα σιχαινόµαστε, αλλά αυτό δε σηµαίνει ότι δεν είναι έξυπνα ζώα. Λοιπόν, ποιος θα ασχοληθεί µε το ποντίκι; επέµεινε κι όλοι έκαναν τους κουφούς, έπεσε ησυχία στην τάξη και µόνο το στοµάχι του Πολύβιου ακουγόταν να γουργουρίζει σαν περιστέρι. εν ξέρω τι µ έπιασε, µάλλον το λυπήθηκα το έρηµο το ποντίκι που κανείς δεν το καταδεχόταν, ξέχασα τη χελώνα, άφησα στην µπάντα το σκαντζόχοιρο, πήρα µια βαθιά ανάσα και Εγώ, είπα θαρρετά κι όλοι µε κοιτούσαν σαν ποντίκι. Πολύ ωραία, Σταύρο. Πού βρίσκει την τροφή του το ζώο που επιλέξατε, πώς ζευγαρώνει, πώς συµπεριφέρεται στα παιδιά του και πώς προστατεύει τον εαυτό του; Πώς φτιάχνει τη φωλιά του και ποιες είναι οι συνήθειές του; Τι σας έκανε εντύπωση Ένα ποντίκι! τη διέκοψε ξαφνικά ο Πάνος, δείχνοντας τη γωνία. Βοήθεια! φώναξε η κυρία Αυγερινοπούλου και χάνοντας τον οίστρο της ανέβηκε στο τραπέζι παριστάνο - ντας τον τροχονόµο. Το κουρεµένο κεφάλι του γυµναστή ξεπρόβαλε σαν ήλιος στο παράθυρο και την κοίταξε ανήσυχος πίσω από το τζάµι. Ύστερα µπήκε µέσα και µας κοίταξε άγρια, σµίγοντας τα φρύδια του. Όλοι το ξέραµε ότι ήταν ερωτευ- µένος µε την κυρία Αυγερινοπούλου, µόνο που εκείνη ήταν ερωτευµένη µε τα ουράνια σώµατα και δεν είχε µάτια να δει τη Γη. 14
Παιδιά είναι, Ηλία του εξήγησε, γιατί ο κύριος Ηλίας µας έβλεπε σαν καλικάντζαρους. Τότε χτύπησε το κουδούνι για σχόλασµα και µαζέψαµε τα πράγµατά µας βιαστικά ανάµεσα από δυνατές φωνές και ουρλιαχτά άγριων ζώων. εύτερη σκηνή Όπου η κυρία Βέρα υπόσχεται να φτιάξει ένα πουλόβερ στον Σταύρο Παπαδόγκωνα κι αυτός δε βρίσκει το κλειδί να µπει στο διαµέρισµα. Έλα, Λέλα, να σε βοηθήσω να κατεβείς τις σκάλες, είπε η δασκάλα µας και η Λέλα µου φόρτωσε το σακίδιό της. Μα τι κουβαλάς κι είναι τόσο βαρύ; παραπονέθηκα. ώσε µού το να το κρατάω εγώ, προσφέρθηκε ο Πολύβιος ξεφυσώντας σαν φάλαινα. Αποφύγαµε δύο παιδιά της τετάρτης που πάλευαν, σκου ντουφλήσαµε ως συνήθως στο διευθυντή που παρακολουθούσε τα τρεχαλητά συνοφρυωµένος και βγήκαµε στην αυλή. Η κυρία Βέρα, η µαµά της Λέλας, τυ λιγµένη µε ένα λαχανί τεράστιο µπουφάν σαν πάπλωµα, προσπαθούσε να πείσει την αδελφή µου τη Χρυσούλα να της πάρει µέτρα για να της φτιάξει ένα πουλόβερ. ε θέλω πουλόβερ! φώναξε εκείνη τροµαγµένη κι έφυγε µε τις φίλες της και τα µυστικά τους. Σταύρο, εσύ δε θα µου γλιτώσεις! Θα σου φτιάξω ένα πουλόβερ µούρλια! Έχω βρει µερικά καταπληκτικά χρώµατα, συνέχισε ακάθεκτη η κυρία Βέρα µε ένα χα- µόγελο µέχρι τα αυτιά της. 15
Μακάρι να µπορούσα να αρνηθώ, γιατί ήταν σίγουρο ότι θα µε έκανε σαν καρνάβαλο, αλλά ποτέ µου δεν κατάφερα να πω ένα σωστό «όχι», κι ούτε ποτέ µου κατάλαβα πώς τα κατάφερναν οι άλλοι. Ευχαριστώ πολύ, αναστέναξα και κοιτούσα µε τρόπο τη σιλουέτα της Νάστιας να αποµακρύνεται σαν ουράνιο τόξο στη συννεφιά της µέρας. «Αύριο θα φέρω τη βιντεοκάµερα µαζί µου» σκέφτηκα αυθόρµητα και το µυαλό µου ήταν µουδιασµένο. Θα χαζεύεις για πολύ ακόµα; ρώτησε η Λέλα και µπήκα στο αυτοκίνητο. Θα έρθω το απόγευµα να σε πάρω να πάµε στη βιβλιοθήκη, να κοιτάξουµε για την εργασία µας, µου είπε βιαστικά ο Πολύβιος κοιτάζοντας τη Λέλα, αλλά εκείνη κοιτούσε τα µαλλιά της στο καθρεφτάκι. Η πολυκατοικία όπου µένουµε δεν ήταν µακριά, αλλά, όπως πάντα, κάναµε δέκα ώρες να παρκάρουµε. Μπροςπίσω, µπρος-πίσω, είχαµε κλείσει το δρόµο, κόρναραν οι άλλοι οδηγοί, έδιναν συµβουλές κι άντε πάλι µπροςπίσω. Σκεφτόµουν αυτό που είπε η κυρία Αυγερινοπούλου για τα ελάφια, τα όµορφα, µελαγχολικά τους µάτια, αυτά που ταξιδεύουν στα νησιά καταχείµωνο. Τα ελάφια που τρέχουν σαν τον άνεµο τροµαγµένα. Τελικά θα γράψω για το σκίουρο, αποφάσισε η Λέλα κι η κυρία Βέρα κατάφερε τελικά να παρκάρει αρκετά κοντά στο πεζοδρόµιο. Ακούστηκαν χειροκροτή- µατα και συγχρόνως ένας δυνατός κεραυνός ξεκούφανε όλη την Καλλιθέα. Άρχισε να βρέχει. Θα ρίξει καρεκλοπόδαρα! είπε κάποιος σαν µετεωρολόγος και στριµωχτήκαµε στο στενό ασανσέρ µυρίζοντας τις ανάσες µας. 16
Μα ένα πουλόβερ, Σταύρο! Έχω ξεσηκώσει το σχέδιο από ένα ιταλικό περιοδικό και οι Ιταλοί, όπως ξέρετε, παίζουν τη µόδα στα δάχτυλα Το είχα ξεκινήσει για τον Θανάση, αλλά αυτός παραπονέθηκε ότι τα χρώ- µατα είναι κάπως ζωηρά κι είχε δίκιο, αυτά είναι νεανικά πράγµατα^ λοιπόν το πιστεύετε ότι δεν κατάλαβα πότε πέρασαν τα χρόνια και µεγαλώσαµε! Σαν νερό κύλησαν τα χρόνια Εσύ, µαµά, είσαι η πιο νέα µαµά του κόσµου όλοι µε ρωτάνε αν είσαι η µεγάλη µου αδελφή! Αχ, χρυσό µου έκανε µε νάζι η κυρία Βέρα αγκαλιάζοντας την κόρη της και της πάτησε το καλό της πόδι, η Λέλα αναπήδησε σαν λαγός, το ασανσέρ τραντάχτηκε κι ευτυχώς είχαµε φτάσει στον τέταρτο όροφο όπου κατεβαίνουµε. «Τώρα θα µου πούνε: Καλή όρεξη, κι εγώ θα απα - ντήσω: Eυχαριστώ, επίσης», σκέφτηκα αφηρηµένα ψάχνοντας για το κλειδί, αλλά δεν το έβρισκα. Ήταν το πρώτο κλειδί που έχανα το Νοέµβριο. Καλή όρεξη, µου είπαν. Ευχαριστώ, επίσης, απάντησα και χτύπησα το κουδούνι. Γκλιν γκλαν! 17