4 Ιουνίου 2019 Μαρτυρίες για τη προσωπικότητα του Γέροντα Αιμιλιανού Θρησκεία / Σύγχρονες Πνευματικές Μορφές Γέροντας Ελισαίος, Καθηγούμενος Ι.Μ. Σίμωνος Πέτρας Δεν είναι όμως οι δικές μας μαρτυρίες αλλά και άλλων πολλών. Υπάρχει η πολλή προσωπική αλληλογραφία που εκεί θα φανερωθούν πολλά. Ποιες είναι αυτές οι μαρτυρίες; Σας αναφέρω και τελειώνω. Πρώτον, του πατριάρχη μας του οικουμενικού, στο γράμμα του το 2002, με την ευκαιρία των εγκαινίων του καθολικού της Ορμύλιας, γράφει «όντως η προσωπικότης του Γέροντος και πνευματικού πατρός υμών Αιμιλιανού είναι αξία πάσης τιμής, ευγνωμοσύνης και αγάπης δι όσα εν φόβω Θεού και ζεούση καρδία κατηργάσθη και με την βοήθεια του Θεού επέτυχε κατά την μακράν αυτού εν τοις ιεροίς κοινοβίοις διακονίαν (σημ. δηλαδή στα Μετέωρα, στη Σιμωνόπετρα και στην Ορμύλια)αναδειχθείς κτήτωρ, και ανακαινιστής αυτών και εμπνεύσας τον θείον έρωτα προς την αγαθήν μερίδαν. Και διά πλειάδος μοναχών ή μοναζουσών που επόλισαν την έρημον». Και εύχεται ο Θεός να του δωρίσει κάθε ευλογία.
Η μητέρα του διηγείται: Τον ρώτησα μια μέρα: Τι θα κάνεις παιδί μου όταν μεγαλώσεις; Τι σκέπτεσαι; Σκέπτεσαι να παντρευτείς; Ήταν τότε που θα έμπαινε στο πανεπιστήμιο. Απαντά ο Γέροντας: Ο γιός σου δεν παντρεύεται. Θα παντρευτεί τον Χριστό. Η μητέρα: Χριστός και Παναγία! Παντρεύεται ο Χριστός; Μόνο που δεν λιποθύμησα, είπε. Θυμόμουν κάποιους μοναχούς στη Χίο που δεν μου άρεσαν. Τέτοιος παιδί μου θα γίνεις; Και απαντά εκείνος: Όχι μητέρα! Εγώ θα γίνω αξιοπρεπής. Να μου δώσεις την ευχή σου διότι από 12 ετών που ήμουν στην γιαγιά και με έντυνε παπαδάκι πήγα στην εικόνα του Χριστού
και έκανα μετάνοια και είπα «Αξίωσέ με Χριστέ μου να μεγαλώσω μια μέρα και να βάλω αυτό το ευλογημένο ράσο». Λοιπόν, θα μου δώσεις μητέρα την ευχή σου; Τι ευχή να σου δώσω; Χάνεται παιδί μου το όνομά μας. Δεν έχω άλλο αγόρι. Αφού δεν μου δίνεις την ευχή σου λέει ο μικρός Αλέξανδρος εγώ θα φύγω και δεν θα έχεις γιο πλέον. Ο σεβασμιότατος Αθανάσιος Γιέφτιτσ, όταν μια φορά μετά το 1995 ο Γέροντας είχε φύγει λόγω υγείας από τη Σιμωνόπετρα μπήκε μέσα στο Συνακτικό του ηγουμενείου όπου όλη η αδελφότης τον περιμέναμε, είδε τη φωτογραφία του Γέροντα εκεί που υπάρχει και είπε: «Πάντοτε Γέροντα είσαι χαρούμενος, με το χαμόγελο στα χείλη». Επίσης είπε και τα εξής: «Το μεγάλο ύψος της πνευματικής ζωής του Γέροντος οφείλεται σε τρία πράγματα. Πρώτον, επειδή ήταν Μικρασιάτης. Δεύτερον, από την αρχή ζούσε γνήσια και αληθινή την πνευματική ζωή. Και τρίτον, τον έλουσε η θεία χάρις». Είπε για τον όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς και τον Γέροντα ότι ήταν μεγάλες μορφές της εκκλησίας. Μία αλλοδαπή αφού έμαθε ελληνικά και άρχισε να διαβάζει τα βιβλία του Γέροντος μου γράφει: «Άλλο πράγμα είναι τα βιβλία του Γέροντα. Δεν εκφράζεται. Σου μιλάει στην
καρδιά. Σε γεμίζει και σε παρηγορεί. Σου δίνει πόθο και ενθουσιασμό να τα κάνεις όλα. Είναι αληθινός θησαυρός. Μέσα σου, χωρίς να το καταλάβεις, σου δίνει και σου καλλιεργεί τον νουν Χριστού. Δεν χορταίνω, όσο και να διαβάζω». Τέλος, ο μακαριστός Γέροντας Μωυσής σε ένα έμμετρο κείμενο για τον Γέροντα γράφει: «Γνώρισα το Γέροντα στην Αθήνα το 1972. Αμέσως μου έκανε εντύπωση η σοβαρότητά του. Κυρίως ήταν αυτό που δεν έλεγε και όχι αυτό που ακουγόταν. Όταν έκραζε στην αγία Μαγδαληνή, όταν μάλωνε σιωπηλά με τον Χριστό, σημ. μάλωνε, αυτό σημαίνει πραγματική σχέσις με τον Χριστό, να κράζεις, να μαλώνεις, να διαμαρτύρεσαι, να αγαπάς και να υποτάσσεσαι όταν ερχόταν στο κελί μου που ασθενούσα βαριά και καθόταν ώρα δίχως να μιλά, και να μου λέει τα απαραίτητα: Η ασθένεια θα σε σώσει παιδί μου. Μιλούσε πιο πολύ η ζωή του, το ειρηνικό του πρόσωπο, το βιωμένο του παράδειγμα. Η ζωή του Γέροντα ήταν ένα κλειστό βιβλίο. Σε ελάχιστους δόθηκε η ευλογία της μελέτης του. Άφησε την γνώση του μόνο στον Θεό. Ήταν πάντοτε προσεκτικός, μετρημένος, τακτικός, φρόνιμος, συνετός. Το στέρεο βήμα του, οι κινήσεις των χεριών, ο τρόπος του βήχα του, ακόμα και της αναπνοής του, ιδίως την ώρα της θείας λειτουργίας στο Άγιο Βήμα, στο πρώτο στασίδι, στον θρόνο, στην τράπεζα, κάτι ξεχωριστό, κάτι ιερό». Βλέπετε πόσο ωραία τα λέει ο π. Μωυσής; Αυτά και άλλα πολλά γράφει ο π. Μωυσής. Υπάρχουν άραγε μετά από όλα αυτά που σας είπα θαυμαστά γεγονότα; Χρόνο δεν έχουμε. Υπάρχουν. Αυτά είναι κρυμμένα στα βιβλία κάτω από τις γραμμές. Και άλλα από αυτά ανήκουν στο μέλλον και δεν είναι του παρόντος να τα πούμε. Σήμερα λοιπόν το πύρινο στόμα είναι στην αγαπημένη του παιδιόθεν σιωπή. Ο δυναμικός Γέροντας που ανόρθωσε χιλιάδες ψυχές φέρει επάνω του τα σύμβολα της αδυναμίας. Αλλά μαζί, την θεϊκή ευλογία και χάρι τα οποία πλούσια διανέμει κάθε μέρα στα παιδιά του, στα μοναστήρια του, στο μοναχισμό, στην τροφό αγία μας εκκλησία. Αυτό που ο Θεός έδωσε στον Γέροντα πονάει πολύ. Αλλά το έλεος του Θεού είναι πάνω από πολλές ζωές. Είναι μεγάλος ο Γέροντας αλλά όπως λέει ο άγιος Χρυσόστομος «και αν Παύλος είσαι (σημ. και αν είσαι ο απόστολος Παύλος) είσαι άνθρωπος (σημ. όπως όλοι δηλαδή οι άγιοι της εκκλησίας)». Άλλωστε η φωνή του
Γέροντα μάς προτρέπει για τα δύσκολα. Λέει λοιπόν και τελειώνουμε με αυτό: «Αν θέλουμε να ανήκουμε στον Θεό θα είναι σκληρή η οδός μας. Το πάθος, η δύσκολη πορεία, είναι ο δρόμος των Αποστόλων. Των πατέρων, των αγίων. Ο μόνος δρόμος που υπάρχει προς τον ουρανό. Να αγαπώμε τα σκληράς οδούς του Κυρίου. Οιαδήποτε και αν είναι η δυσκολία που μπορεί να παρουσιασθεί». Με χαρά, με ενθουσιασμό, να είμαστε έτοιμοι να υποφέρουμε. Τότε θα χορταίνουμε καθημερινά, θα χορταίνουμε Θεό και χάρη. Ας έχουμε την ευχή του και εύχομαι να στέλνει πλούσια κάθε μέρα την ευλογία του τώρα και σε αυτήν την Τεσσαρακοστή, και σε αυτό το Πάσχα, και σε όλο το μήκος της ζωής σας. Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ http://bit.ly/2muvfa2