Α Π Ο Φ Α Σ Η ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ,.: [1] Ο εφεσίβλητος-ενάγοντας καταχώρησε αγωγή εναντίον των εφεσειόντων-εναγοµένων στο Επαρχιακό ικαστήριο Λευκωσίας ζητώντας αποζηµιώσεις για παράνοµη επέµβαση εκ µέρους των εφεσειόντων, στην ακίνητη ιδιοκτησία του στη Λάπηθο. Περαιτέρω ζητούσε και διάταγµα κατεδάφισης της έπαυλης, πισίνας και περίφραξης επί του προαναφεροµένου ακινήτου καθώς και παράδοση του ακινήτου στον εφεσίβλητο ελεύθερο κατοχής. [2] Η αγωγή επιδόθηκε στη δεύτερη εφεσείουσα στις 26.10.2004 ή 28.10.2004 (όπως η ίδια λέγει) και η επίδοση έγινε σ αυτήν και αναφορικά µε τον πρώτο εφεσείοντα, σύζυγο της, για τον οποίο η δεύτερη εφεσείουσα είχε αναφέρει στον επιδότη ότι κατά το χρόνο της επίδοσης βρισκόταν στο σπίτι και κοιµόταν. εν καταχωρίστηκε εµφάνιση εκ µέρους των εφεσειόντων και στις 9.11.2004, κατόπιν µονοµερούς αιτήσεως του εφεσιβλήτου, εκδόθηκε απόφαση υπέρ του και εις βάρος των εφεσειόντων, ως η απαίτηση, λόγω µη καταχωρίσεως εµφανίσεως εκ µέρους των εφεσειόντων. [3] Στις 15.11.2004 οι εφεσείοντες καταχώρισαν αίτηση παραµερισµού της απόφασης που εκδόθηκε εις βάρος τους, στην απουσία τους, στις 9.11.2004. Στις 19.4.2005 ικαστής του Επαρχιακού ικαστηρίου Λευκωσίας εξέδωσε απόφαση µε την οποία απέρριψε την αίτηση των εφεσειόντων για παραµερισµό της προαναφερόµενης απόφασης ηµερ.
9.11.2004. Με την παρούσα έφεση οι εφεσείοντες προσβάλλουν την απόφαση του Επαρχιακού ικαστηρίου Λευκωσίας ηµερ. 19.4.2005. [4] Οι λόγοι εφέσεως είναι οι εξής: 1. Υπήρξε κατάχρηση και/ή αδικαιολόγητη επίσπευση της διαδικασίας και/ή της πρακτικής του ικαστηρίου επειδή το πρωτόδικο δικαστήριο επιλήφθηκε της µονοµερούς αιτήσεως για απόφαση, λόγω µη καταχώρισης εµφάνισης, την ίδια µέρα καταχώρισης της αίτησης, στερώντας έτσι τους εφεσείοντες από το δικαίωµα να καταχωρίσουν εµφάνιση στην αγωγή. 2. Το πρωτόδικο δικαστήριο εφάρµοσε λανθασµένα τις αρχές που διέπουν το ζήτηµα του παραµερισµού αποφάσεων που εκδίδονται λόγω µη καταχωρίσεως εµφανίσεως. 3. Το πρωτόδικο δικαστήριο ενήργησε κατά παράβαση των άρθρων 12.5, 30.1 και 30.3 του Συντάγµατος και των άρθρων 6(1) και (3) της Ευρωπαϊκής Σύµβασης για τα Ανθρώπινα ικαιώµατα που ενσωµατώνεται στο Ν 39/62. 4. Το πρωτόδικο δικαστήριο απέτυχε να εξετάσει τις αρχές του δικαίου της ανάγκης οι οποίες, στην προκείµενη περίπτωση, επενεργούσαν υπέρ των εφεσειόντων. 5. Το πρωτόδικο δικαστήριο καθοδηγήθηκε λανθασµένα αναφορικά µε το ζήτηµα της απόδειξης εκ πρώτης όψεως υπεράσπισης, από τους εφεσείοντες.
6. Οι εφεσείοντες στερήθηκαν του δικαιώµατος τους να υπερασπιστούν στην εναντίον τους αγωγή κατά παράβαση του άρθρου 30 του Συντάγµατος. 7. Η διεξαγωγή της ακροαµατικής διαδικασίας στην Ελληνική ενώ οι εφεσείοντες είναι Άγγλοι και οι δικηγόροι τους Τουρκοκύπριοι έγινε κατά παράβαση του άρθρου 30 του Συντάγµατος και των σχετικών θεσµών Πολιτικής ικονοµίας. 8. Το πρωτόδικο δικαστήριο δεν εφάρµοσε σωστά τις αρχές της υπόθεσης Cayman v. Rowlands (1957) 1 All E.R. 321. [5] Στην αρχή της αγόρευσης του ευπαιδεύτου συνηγόρου των εφεσειόντων προβάλλεται επιχειρηµατολογία που αποσκοπεί στο να δείξει ότι το πρωτόδικο δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία ή κατά τόπον αρµοδιότητα να εκδικάσει την ενώπιόν του υπόθεση. Ζήτηµα δικαιοδοσίας του πρωτοδίκου δικαστηρίου τέθηκε ενώπιον µας και από τον ευπαίδευτο συνήγορο του εφεσίβλητου, ο οποίος µάλιστα κάλεσε το παρόν ικαστήριο να παραπέµψει το ζήτηµα της δικαιοδοσίας στο ικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ως προκαταρκτικό νοµικό σηµείο. Μετά από παρατήρηση του ικαστηρίου µας ότι το ζήτηµα της δικαιοδοσίας του πρωτοδίκου δικαστηρίου δεν εγείρεται στην παρούσα έφεση εφόσον δεν συνιστά οποιοδήποτε από τους λόγους εφέσεως ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσίβλητου εγκατέλειψε ουσιαστικά την αρχική του εισήγηση. εν προτιθέµεθα να εξετάσουµε ζήτηµα δικαιοδοσίας ή κατά τόπον αρµοδιότητας του πρωτοδίκου δικαστηρίου εφόσον αυτό το ζήτηµα δεν εγείρεται στην έφεση και δεν αποτελεί λόγο εφέσεως. Είναι ορθό ότι ζήτηµα δικαιοδοσίας µπορεί να εγερθεί καθ
οιονδήποτε στάδιο της διαδικασίας και µπορεί να εγερθεί και αυτεπάγγελτα από το ικαστήριο, όµως στην προκείµενη περίπτωση, δεν εγείρεται στους λόγους εφέσεως και το ικαστήριο µας δεν θεωρεί σκόπιµο να το εγείρει µε δική του πρωτοβουλία. [6] Ο πρώτος λόγος εφέσεως αφορά την κατ ισχυρισµό κατάχρηση της διαδικασίας επειδή το πρωτόδικο δικαστήριο επιλήφθηκε αιτήσεως για απόφαση λόγω µη καταχωρίσεως εµφανίσεως την ίδια ηµεροµηνία που καταχωρίστηκε η αίτηση. εν θεωρούµε ότι το γεγονός πως το πρωτόδικο δικαστήριο επιλήφθηκε της προαναφερόµενης αιτήσεως την µέρα που καταχωρίστηκε, συνιστά οποιαδήποτε κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας. Ο χρόνος κατά τον οποίο ένα δικαστήριο επιλαµβάνεται τέτοιων αιτήσεων καθορίζεται από το Πρωτοκολλητείο του δικαστηρίου και σε µερικές περιπτώσεις αυτό γίνεται και κατόπιν συνεννοήσεως µε το δικαστήριο. εν υπάρχει οτιδήποτε ενώπιόν µας που να δείχνει ότι στην προκείµενη περίπτωση έγινε οτιδήποτε το αντικανονικό ή το µεµπτό. Εν πάση περιπτώσει το πρωτόδικο δικαστήριο δεν θα µπορούσε να γνωρίζει εάν και πότε θα καταχώριζαν σηµείωµα εµφανίσεως, στην αγωγή, οι εφεσείοντες. [7] Ο δεύτερος λόγος εφέσεως, ο πέµπτος, ο έκτος (που λανθασµένα αναγράφεται έβδοµος) και ο όγδοος (που λανθασµένα αναγράφεται ως ένατος) αφορούν στην λανθασµένη εφαρµογή των νοµικών αρχών που διέπουν το ζήτηµα του παραµερισµού αποφάσεων που εκδίδονται ερήµην λόγω µη καταχωρίσεως εµφανίσεως και στην λανθασµένη άσκηση της διακριτικής εξουσίας του πρωτοδίκου δικαστηρίου, και θα εξεταστούν µαζί.
[8] Αναφορικά µε τους λόγους εφέσεως 3 και 4 εκτιµούµε πως το πρωτόδικο δικαστήριο δεν ενήργησε κατά παράβαση οποιουδήποτε άρθρου του Συντάγµατος ή της Ευρωπαϊκής Σύµβασης για τα Ανθρώπινα ικαιώµατα και ότι το ίκαιο της Ανάγκης δεν έχει οποιαδήποτε εφαρµογή στην παρούσα υπόθεση. [9] Ο έβδοµος λόγος εφέσεως (που λανθασµένα αναγράφεται ως όγδοος) αφορά τη γλώσσα στην οποία διεξήχθη η διαδικασία ενώπιον του δικαστηρίου. Η γλώσσα που χρησιµοποιήθηκε ήταν η Ελληνική, µε σχετική µετάφραση στην Τουρκική για τους Τουρκοκύπριους δικηγόρους των εφεσειόντων. εδοµένου ότι οι επίσηµες γλώσσες της Κυπριακής ηµοκρατίας είναι η Ελληνική και η Τουρκική και εφόσον η πρωτόδικος ικαστής προερχόταν από την Ελληνική Κοινότητα εκτιµούµε ότι ορθά αλλά και αναπόφευκτα χρησιµοποιήθηκε η Ελληνική γλώσσα κατά τη δικαστική διαδικασία. [10] Σε σχέση µε τους προαναφερόµενους λόγους εφέσεως 2, 5, 6 και 8 παρατηρούµε τα εξής: Οι αρχές µε βάση τις οποίες παραµερίζονται αποφάσεις που εκδόθηκαν ερήµην λόγω µη καταχωρήσεως εµφανίσεως είναι καλά θεµελιωµένες στο Κοινό ίκαιο. Το βασικό και ουσιώδες κριτήριο είναι το κατά πόσο ο εναγόµενος ικανοποιεί το δικαστήριο ότι έχει εκ πρώτης όψεως καλή υπεράσπιση στην αγωγή οπότε και του δίδεται το δικαίωµα να την προβάλει. Είναι αρκετό, τα γεγονότα στα οποία στηρίζεται η αίτηση παραµερισµού να αποκαλύπτουν επαρκή στοιχεία που να δικαιολογούν το
επανάνοιγµα της υπόθεσης ( έστε: Phylactou v. Michael (1982) 1 C.L.R. 204). [11] Η αποκάλυψη εκ πρώτης όψεως συζητήσιµης υπεράσπισης συνιστά τον πρωταρχικό παράγοντα που λαµβάνει υπόψη του το δικαστήριο κατά την άσκηση της διακριτικής του ευχέρειας. εν απαιτείται απόδειξη των γεγονότων που στοιχειοθετούν την υπεράσπιση αλλά είναι αρκετό να εγερθεί το ζήτηµα το οποίο κρίνεται χωρίς αξιολόγηση της µαρτυρίας. Το δικαστήριο ερευνά τα ενώπιόν του στοιχεία για να διαγνώσει µόνον αν υπάρχει εκ πρώτης όψεως υπεράσπιση ή συζητήσιµο θέµα χωρίς να υπεισέρχεται στην ουσία της υπεράσπισης ( έστε: Κωνσταντινίδη ν. Hissin (2004) 1 Α.Α.. 1774). [12] Τυχόν καθυστέρηση των αιτητών να αποταθούν στο ικαστήριο λαµβάνεται υπόψη εις βάρος των αιτητών, αλλά στην παρούσα υπόθεση δεν υπήρξε τέτοια καθυστέρηση. [13] Εκείνο εποµένως που έχει πρωταρχική σηµασία είναι το κατά πόσο, στην προκείµενη περίπτωση, οι εφεσείοντες πέτυχαν να δείξουν εκ πρώτης όψεως συζητήσιµη υπεράσπιση ή έθεσαν ενώπιον του δικαστηρίου τέτοια στοιχεία που ήταν δίκαιο να τους επιτραπεί να προβάλουν την υπεράσπισή τους. [14] Αποτελεί βασικό κανόνα του δικαίου ότι ουδείς µπορεί να δώσει καλύτερο τίτλο (περιουσιακό δικαίωµα) από εκείνο που έχει - Nemo dat quod non habet. Στον κανόνα αυτό όµως υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις και
µεταξύ των βασικών εξαιρέσεων είναι ότι ο κανόνας δεν ισχύει όταν ο αγοραστής είναι καλόπιστος αγοραστής ο οποίος κατέβαλε τίµηµα για να αποκτήσει την περιουσία. Τίθεται άρα το ερώτηµα κατά πόσο στην προκείµενη περίπτωση οι εφεσείοντες έθεσαν στοιχεία που έδειχναν ότι αυτοί ήταν καλόπιστοι αγοραστές. Τα στοιχεία που η δεύτερη εφεσείουσα έθεσε µε ένορκη δήλωση της ενώπιον του πρωτοδίκου δικαστηρίου είναι ότι η ίδια µαζί µε τον πρώτο εφεσείοντα, σύζυγο της, ήλθαν από το Ηνωµένο Βασίλειο τον Μάρτιο του 2002 και αγόρασαν το επίδικο ακίνητο από κάποιο Χασάν Σετσουκλού ο οποίος ήταν τότε ο εγγεγραµµένος ιδιοκτήτης του χωραφιού, το οποίο αποτελείται από 2.400 τ.π. και είναι καταχωρηµένο µε αρ. εγγραφής 1591, Σχέδιο ΧΙ, Φύλλο 15 W.2, Τεµάχιο 182/1, έναντι συµφωνηθέντος ποσού 50.000 στερλινών. Στο τεµάχιο υπήρχε ηµιτελής οικοδοµή. Ο Χασάν Σετσουκλού αγόρασε το χωράφι µε την ηµιτελή οικοδοµή στις 22.10.99 από κάποιο Μεχµέτ Ντεριά, ο οποίος απέκτησε το χωράφι από την «Τουρκική ηµοκρατία της Βόρειας Κύπρου» («Τ..Β.Κ.») έναντι 169.620 βαθµών. Οι εφεσείοντες ξόδεψαν περίπου 160.000.- για να φέρουν το χωράφι και την ηµιτελή οικοδοµή στη σηµερινή του κατάσταση. Σύµφωνα µε τη δεύτερη εφεσείουσα ο Μεχµέτ Ντεριά άφησε περιουσία ίσης αξίας στις ελεύθερες περιοχές «ή κάτι τέτοιο µας είπαν». Στη συνέχεια η δεύτερη εφεσείουσα λέγει, στην ένορκη δήλωση της, ότι σύµφωνα µε τις πληροφορίες που πήρε, ο εφεσίβλητος δεν υπέστη καµιά βλάβη εφόσον και αυτός επωφελήθηκε ή/και επωφελείται από τις πρόνοιες του περί ιαχειρίσεως Τουρκοκυπριακών Περιουσιών ( ιαχείριση και Άλλα Θέµατα) (Προσωρινές ιατάξεις) Νόµου του 1991, Ν. 139/91.
[15] Εξετάσαµε µε προσοχή όλα τα ενώπιόν µας στοιχεία και δεν µπορούµε να καταλήξουµε στο συµπέρασµα ότι το πρωτόδικο δικαστήριο άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια λανθασµένα ή ότι καθοδηγήθηκε από λανθασµένες αρχές δικαίου. εν έχουµε πειστεί ότι µε τα όσα οι εφεσείοντες έθεσαν ενώπιον του δικαστηρίου αυτοί έδειξαν ότι είχαν εκ πρώτης όψεως συζητήσιµη υπεράσπιση, όπως είχαν καθήκον. Θα είχαν εκ πρώτης όψεως συζητήσιµη υπεράσπιση αν έδειχναν, µε στοιχεία, ότι ήσαν καλόπιστοι αγοραστές. Ως προς την έννοια του όρου καλόπιστοι αγοραστές δέστε: Michaelides v. Ttapoura (1980) 1 C.L.R. 610 και Βασιλείου ν. Μενελάου (1990) 1 Α.Α.. 1125. [16] Κάτι τέτοιο όµως απέτυχαν να πράξουν οι εφεσείοντες, στην προκείµενη περίπτωση, για τους εξής λόγους: Ήλθαν το 2002 από την πατρίδα τους µε σκοπό να αγοράσουν ακίνητη περιουσία σε µια κατεχόµενη περιοχή, δηλαδή στα κατεχόµενα εδάφη της Κυπριακής ηµοκρατίας. Το ότι στα κατεχόµενα εδάφη της Κυπριακής ηµοκρατίας υπάρχει µια παράνοµη διοίκηση, υποτελής στην κατοχική δύναµη, είναι ευρέως γνωστό, διαπιστωµένο και διακηρυγµένο από τη νοµολογία του Ευρωπαϊκού ικαστηρίου Ανθρωπίνων ικαιωµάτων ( έστε: Λοϊζίδου ν. Τουρκίας, Αρ. 40/1993/435/514, ηµερ. 8.12.1996). Υπό τέτοιες περιστάσεις θεωρούµε ότι ένας καλόπιστος προτιθέµενος αγοραστής θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός και επιφυλακτικός στην εξέταση του οιουδήποτε τίτλου ιδιοκτησίας του παρουσιάζεται. Η εξέταση είναι λογικό να γίνεται εις βάθος και µε τη βοήθεια ανεξάρτητης νοµικής συµβουλής ( έστε και τη σχετική σύσταση της Βρετανικής Κυβέρνησης προς τους υπηκόους της - Γραφείο
Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής ηµοκρατίας «Παράνοµη εκµετάλλευση Ελληνοκυπριακών περιουσιών από την Τουρκία στις κατεχόµενες περιοχές». «Ξένες κυβερνήσεις και επαγγελµατικοί σύνδεσµοι κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου»). [17] Στην παρούσα υπόθεση, στους εφεσείοντες παρουσιάστηκε κάποιος Τουρκοκύπριος ο οποίος παρουσίασε τίτλο ιδιοκτησίας της «Τ..Β.Κ.», δηλαδή µιας µη αναγνωρισµένης και παράνοµης υποτελούς διοικήσεως και εποµένως οι εφεσείοντες, ενεργώντας καλόπιστα, θα έπρεπε να είχαν τεθεί σε εγρήγορση και να ζητούσαν περαιτέρω στοιχεία από τις αρµόδιες κτηµατολογικές αρχές του µόνου αναγνωρισµένου και νόµιµου Κράτους, δηλαδή της Κυπριακής ηµοκρατίας, οι οποίες θα µπορούσαν να τους δώσουν στοιχεία ως προς τη νόµιµη ιδιοκτησία της γης. Εν πάση όµως περιπτώσει, έστω και στην κατεχόµενη Κύπρο οι εφεσείοντες θα µπορούσαν να πληροφορηθούν, κατά το χρόνο αγοράς του ακινήτου, όπως και το πληροφορήθηκαν αργότερα, ότι ο αµέσως προηγούµενος υποτιθέµενος ιδιοκτήτης απ εκείνον από τον οποίο αγόρασαν το ακίνητο, το είχε «πάρει» από την «Τ..Β.Κ.» έναντι «αριθµού βαθµών». Είναι γνωστό ότι το άρθρο 159 «του Συντάγµατος της Τ..Β.Κ.» προνοεί ότι οι εγκαταληφθείσες περιουσίες των εκδιωχθέντων Ελληνοκυπρίων στην κατεχόµενη Κύπρο καθίστανται περιουσία της «Τ..Β.Κ.». Το άρθρο αυτό, όπως αποφάσισε το Ευρωπαϊκό ικαστήριο Ανθρωπίνων ικαιωµάτων στην υπόθεση Λοϊζίδου (ανωτέρω) δεν έχει οποιαδήποτε νοµική ισχύ. Ήταν εποµένως πολύ εύκολο για τους εφεσείοντες, αν ενεργούσαν καλόπιστα και µε την ελάχιστη σύνεση και προσοχή, να µάθουν ότι ο τίτλος του κτήµατος το οποίο προτίθεντο να
αγοράσουν ήταν νοµικά τρωτός και άκυρος. Προφανώς δεν το έπραξαν, είτε διότι απεφάσισαν να εθελοτυφλήσουν, είτε διότι απεφάσισαν να πάρουν τον κίνδυνο αυτό. Εν πάση όµως περιπτώσει, µε αυτά τα δεδοµένα, δεν µπορεί να θεωρηθεί πως οι εφεσείοντες έδωσαν στο δικαστήριο τέτοια στοιχεία µε τα οποία να το πείσουν ότι, έστω και εκ πρώτης όψεως, ενήργησαν ως καλόπιστοι αγοραστές και ως εκ τούτου ότι είχαν εκ πρώτης όψεως συζητήσιµη υπεράσπιση, την οποία θα ήταν δίκαιο να τους δοθεί η ευκαιρία να προβάλουν. [18] Αναφορικά µε το ζήτηµα της υποτιθέµενης ανταλλαγής Ελληνοκυπριακών µε Τουρκοκυπριακές περιουσίες στο οποίο αναφέρεται η δεύτερη εφεσείουσα στην ένορκη δήλωσή της, αξίζει να σηµειωθεί ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβηκε ποτέ. Ουδέποτε αφαιρέθηκαν τα περιουσιακά δικαιώµατα των Τουρκοκυπρίων στις ελεύθερες περιοχές, µε το Ν 139/91 ή άλλο νόµο ( έστε: Υπόθεση 18/2005, Kiazim Halit κ.α. ν. ηµοκρατίας, ηµερ. 29.11.2006) και οι Ελληνοκύπριοι διατηρούν τα περιουσιακά τους δικαιώµατα στις κατεχόµενες περιοχές αν και παράνοµα εµποδίζονται να τα ασκήσουν ( έστε: Υπόθεση Λοϊζίδου (ανωτέρω) και την 4 η ιακρατική Προσφυγή της Κύπρου εναντίον της Τουρκίας, Απόφαση ηµερ. 10.5.2001 [GC] No. 25781/94 ECHR 2001 - IV). [19] Σε σχέση µε το θέµα της µη ορθής επίδοσης της αγωγής στον πρώτο εφεσείοντα, ήδη παρατηρήσαµε ότι η επίδοση στη δεύτερη εφεσείουσα, υπό τις περιστάσεις, ήταν νοµότυπη επίδοση και για το σύζυγο της ο οποίος
διέµενε µαζί της. Εποµένως δεν τίθεται ζήτηµα παραµερισµού της απόφασης εναντίον του πρώτου εφεσείοντα ex debito justitiae. [20] Αλλο ζήτηµα µε το οποίο θεωρούµε σκόπιµο να ασχοληθούµε είναι εκείνο της κατοχής της προαναφερόµενης περιουσίας από τον εφεσίβλητο. Η αγωγή του εφεσίβλητου εναντίον των εφεσειόντων ήταν για παράνοµη επέµβαση και η παράνοµη επέµβαση σε ακίνητη ιδιοκτησία είναι, ουσιαστικά, αδίκηµα εναντίον της κατοχής και όχι της κυριότητας του ακινήτου. Ο ιδιοκτήτης που δεν έχει κατοχή δεν µπορεί να ενάγει σε σχέση µε παράνοµη επέµβαση στην ιδιοκτησία του, µε εξαίρεση την περίπτωση όπου υπάρχει πρόκληση ζηµιάς στην περιουσία ή όπου η επέµβαση έχει µόνιµο χαρακτήρα ( έστε: Λάµπρου κ.α. ν. Κεφάλα κ.α. (2000) 1 Α.Α.. 1516). Στην προκείµενη περίπτωση είναι προφανές ότι η επέµβαση των εφεσειόντων στην περιουσία του εφεσιβλήτου έχει µόνιµο χαρακτήρα και εποµένως, κατ εξαίρεση, ο εφεσίβλητος έχει καλό αγώγιµο δικαίωµα εναντίον των εφεσειόντων παρά το ότι δεν έχει κατοχή της περιουσίας του (ένεκα της συνεχιζόµενης παράνοµης Τουρκικής κατοχής και της, κατά συνέπεια, παρεµπόδισής του να το πράξει). [21] Ως προς τον ισχυρισµό ότι ο εφεσίβλητος δεν απεκάλυψε όλη την αλήθεια στο πρωτόδικο δικαστήριο επειδή δεν ανέφερε για τα έξοδα που οι εφεσείοντες έκαµαν στο ακίνητο, θεωρούµε ότι αυτός δεν ευσταθεί εφόσον ο εφεσίβλητος προφανώς δεν γνώριζε και δεν αναµενόταν να γνωρίζει τις λεπτοµέρειες ως προς το ύψος της επένδυσης των εφεσειόντων.
Για τους προαναφερόµενους λόγους κρίνουµε την έφεση ως αβάσιµη και την απορρίπτουµε, µε έξοδα εις βάρος των εφεσειόντων.