Η ομιλία του Ελισαίου Βαγενά, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ. Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, Δεν πέρασε δα και

Η ομιλία του Ελισαίου Βαγενά, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ. Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, Δεν πέρασε δα και πολύς καιρός, παρά μόλις λίγες βδομάδες, που από εδώ, από την Αλεξανδρούπολη, ο πρωθυπουργός ισχυρίζονταν πως «τα έργα στην Αλεξανδρούπολη και τη Θράκη αλλάζουν τον ενεργειακό χάρτη σε ολόκληρη τη νοτιοανατολική Μεσόγειο». Ακούστηκαν «μεγάλες κουβέντες» πως «η Αλεξανδρούπολη μπορεί να γίνει και θα γίνει ένας ισχυρός διαμετακομιστικός και ενεργειακός κόμβος». Τι όμως μπορεί να προσδοκά στην πραγματικότητα ο λαός της Αλεξανδρούπολης και της Θράκης, που όπως κι όλης της Ελλάδας για 7η συνεχή χρονιά βιώνει τις τραγικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης, για την οποία ευθύνεται το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα; Μπορούν αυτές οι υποσχέσεις των κυβερνώντων να βάλουν φρένο στην παραπέρα φτωχοποίηση κι εξαθλίωση του λαού, στη συρρίκνωση των κοινωνικών του δικαιωμάτων, διεύρυνση της ανεργίας και των ελαστικών σχέσεων απασχόλησης; Ή μήπως κι αυτά, είναι απλώς επεισόδια «στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα», που ειδικά το κόμμα της λεγόμενης «Ριζοσπαστικής Αριστεράς», ο ΣΥΡΙΖΑ, μας έχει συνηθίσει πριν ακόμη αναλάβει τις κυβερνητικές ευθύνες της αστικής διαχείρισης; Σήμερα, όλοι πια έχουμε εμπειρία από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακόμη κι όσοι δεν μας άκουσαν προεκλογικά και τους ψήφισαν έτσι για να δουν μπας και κάνουν κάτι διαφορετικό. Αποδείχτηκε και μάλιστα περίτρανα πως κι αυτή η «αριστερή»

κυβέρνηση βρίσκεται σε «άμιλλα» με τη ΝΔ, για το ποιός θα φανεί καλύτερος υπηρέτης της πλουτοκρατίας και πιο αποτελεσματικός χειραγωγός του λαού. Πριν μερικά χρόνια κι η πιο τολμηρή φαντασία θα δυσκολευόταν να φανταστεί τον έλληνα πρωθυπουργό από τη μια να υποδέχεται τον αμερικάνο πρόεδρο, κουνώντας την αστερόεσσα και μετά από λίγες μέρες να εκφωνεί λόγο στην πλατεία της Επανάστασης στην Κούβα. Αυτό είναι που διαφημίζεται από την ελληνική κυβέρνηση ως «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική». Ή σου λέει π.χ. θα φτιάξω τον αγωγό ΤΑΡ, που εξυπηρετεί τα ευρωατλαντικά σχέδια και θα πω ταυτόχρονα και «ναι» στα ρωσικά σχέδια αγωγών. Και με τον «αστυφύλακα και με το χωροφύλακα», που λέει ο λαός μας. Μπορεί, όμως, πραγματικά μια ελληνική κυβέρνηση, κι ενώ η χώρα είναι μέσα στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, ενώ «κουμάντο» κάνουν οι περιβόητοι νόμοι της αγοράς, δηλαδή οι κεφαλαιοκράτες, να ακολουθήσει «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική»; Τι εννοούν στην πραγματικότητα μ αυτήν την βαρύγδουπη συλλογή λέξεων; Κι αυτό που τελικά εννοούν είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων; Να ορισμένα ζητήματα, που θα επιδιώξουμε να εξετάσουμε σήμερα, συζητώντας για τις διεθνείς εξελίξεις, το πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το Κυπριακό και το πως όλα αυτά «δένονται» με τη ζωή μας, το πως την επηρεάζουν. Δεν μπορούμε, άλλωστε, να εξετάσουμε τις εξελίξεις στη χώρα μας, εάν δεν δούμε το συνολικό «δάσος» των περιφερειακών και διεθνών εξελίξεων. Η χώρα μας κι ο λαός της δεν είναι αυτή τη στιγμή ο μόνος που βιώνει τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Σε ύφεση βρίσκονται κι άλλες καπιταλιστικές χώρες.

Αντιλαϊκά μέτρα παίρνονται και στις χώρες που έχουν δικό τους νόμισμα ή ακόμη είναι εκτός ΕΕ. Λαμβάνονται ακόμη και σε εκείνες που εμφανίζουν ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης, που δεν έχουν μνημόνια. Πρόσφατες είναι π.χ. οι κινητοποιήσεις για τα εργασιακά στη Γαλλία, η οποία και ρυθμούς ανάπτυξης παρουσιάζει και μνημόνια δεν έχει. Τα σημειώνω αυτά, γιατί εκείνο που ισχύει είναι πως σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, με διαφορετικές βέβαια προτεραιότητες, ισχύει πως «πυξίδα» των κυβερνήσεων είναι το πως θα εξασφαλίσουν τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη. Αυτό «πάει πακέτο» με το χτύπημα των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, με την παραπέρα εμπορευματοποίηση της Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης. Να γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να κρατάνε «μικρό καλάθι» μπροστά στις υποσχέσεις εκείνων, που ισχυρίζονται πως φτάνει η αλλαγή του «μείγματος» της πολιτικής, ή του νομίσματος για να πετύχουμε την ευημερία του λαού. Φτάνουν πια τα φύκια, που παρουσιάζονται σαν μεταξωτές κορδέλες. Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, Η ουσία είναι πως σε όλον τον καπιταλιστικό κόσμο, δεν φαίνεται αυτή τη στιγμή κάποια δύναμη, που να μπορεί να παίξει το ρόλο της «ατμομηχανής» για την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία. Αυτός είναι ένας ακόμη παράγοντας που επηρεάζει, πάντα επηρέαζε, τις διεθνείς εξελίξεις. Τόσο πριν τον Πρώτο, όσο και πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είχαν προηγηθεί μεγάλες καπιταλιστικές κρίσεις, που χαν ανακατέψει την «τράπουλα» στις σχέσεις ανάμεσα στις καπιταλιστικές χώρες, προλειαίνοντας το έδαφος για τον πόλεμο, που θα ακολουθούσε. Μάλιστα ο Στάλιν προειδοποιούσε στις παραμονές του Β ΠΠ, πως: «Ο ειρηνικός

δρόμος λύσης του προβλήματος των αγορών παραμένει κλειστός για τον καπιταλισμό». Και σήμερα βλέπουμε να διαγράφεται μια θερμοπολεμική κατάσταση, όπου η καπιταλιστική κρίση, η ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, που είναι νόμος του καπιταλισμού, οδηγεί στο να έχουν βγει τα «μαχαίρια» ανάμεσα σε μεγάλες ή και μικρότερες δυνάμεις. Συρία, Ιράκ, Ουκρανία, Λιβύη, πιο πριν Αφγανιστάν, είναι η «κορυφή» αυτού του «ηφαιστείου», που λέγεται ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός. Αλήθεια; Τι διακυβεύεται; Ποιός είναι αυτός ο συνδετικός κρίκος, που πέρα από ιδιαιτερότητες και διαφορές που υπάρχουν από χώρα σε χώρα, συνδέει όλες αυτές τις πολεμικές αντιπαραθέσεις, αλλά κι αυτές που θα ακολουθήσουν, μιας και σύννεφα πολέμου μαζεύονται κι αλλού, από τη θάλασσα της Νότιας Κίνας, ως την Αρκτική; Η κοινή συνισταμένη δεν είναι άλλη από το κέρδος. Μιλάμε για το κέρδος τεράστιων επιχειρήσεων, μονοπωλίων, που ο προϋπολογισμός τους συγκρίνεται με αυτόν ολόκληρων χωρών. Κι από κοντά σ αυτή τους τη «φαγωμάρα» ισχυρά κράτη, οι συμμαχίες τους, όπως είναι το ΝΑΤΟ κι ΕΕ, αλλά κι άλλες που φτιάχνονται. Το «μήλον της έριδος» δεν είναι άλλο από το πώς θα μοιραστούν οι πρώτες ύλες, πρώτα απ όλα η ενέργεια, από πού θα περάσουν τα εμπορεύματα, π.χ. ποιος θα ελέγχει λιμάνια, αεροδρόμια, αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου. Σε τελική φάση πως θα διαμορφωθούν αυτό που λέμε «μερίδια των αγορών». Ποιος θα τα βάλει στο χέρι. Το ένα ή το άλλο μονοπώλιο. Πάρτε για π.χ. την κατάσταση στη Συρία, όπου εδώ και μερικά χρόνια εξελίσσεται ένας σκληρός κι αιματηρός πόλεμος. Και τι δεν μας έχουν πει αυτά τα χρόνια για τις αιτίες του: ότι ξεκίνησε

για τη «δημοκρατία», επειδή το καθεστώς Ασαντ δεν ήταν τόσο «δημοκρατικό». Κι αυτό το «ενδιαφέρον» για τη «δημοκρατία» το εκδήλωναν τα μοναρχικά καθεστώτα του Κόλπου. Μας είπαν ακόμη ότι γίνεται «πόλεμος με την τρομοκρατία». Μονάχα, που σιωπούν μπροστά στα στοιχεία που δείχνουν πως αυτοί που αποκαλούν «τρομοκράτες» είχαν κι έχουν την πολύμορφη στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ ή των συμμάχων τους στην περιοχή, της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ, ακόμη και του Ισραήλ. Κρύβουν επιμελώς ότι κι ο πόλεμος στη Συρία έγινε πάνω στη βάση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, για συμφέροντα που θέλουν να εκμεταλλευτούν τον πλούτο και τη στρατηγική θέση αυτής της χώρας. Η «τρομοκρατία», οι διάφορες εγκληματικές ισλαμιστικές οργανώσεις, που κατά βάση οι ίδιες οι ΗΠΑ κι οι σύμμαχοί τους δημιούργησαν, είναι μέρος του σχεδιασμού τους, είναι ένα «εργαλείο» στα χέρια τους για την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών τους. Αυτά καλά είναι να τα έχει υπόψη του ο λαός της Θράκης, της περιοχής που βρισκόμαστε και την οποία τόσο η σημερινή κυβέρνηση, όσο και οι προηγούμενες την πολύ-διαφημίζουν ως τον τόπο, που θα καταστήσει τη χώρα μας «κόμβο» ενέργειας και θα φέρει την περιβόητη «ανάπτυξη» κι ευημερία. Όμως η ζωή δείχνει πως οι αγωγοί ενέργειας, ακόμη κι οι σχεδιασμοί για την κατασκευή τους, συχνά γίνονται «μαγνήτης» για την αναμέτρηση συμφερόντων, που μπορεί να φτάσουν και στη χρήση πολεμικών μέσων. Διότι ένα σχέδιο αγωγού δεν εξυπηρετεί όλες τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις, κι ούτε για αυτές είναι λύση η προώθηση 2-3 αντικρουόμενων σχεδιασμών, τάχατες για να εξυπηρετηθούν όλοι, όλοι να μείνουν ευχαριστημένοι. Δεν δουλεύει

έτσι το σύστημα, γιατί το κέρδος του ενός μονοπωλίου «χτίζεται» πάνω στη χασούρα του άλλου. Η ζωή δείχνει πως κυβερνήσεις που επεδίωξαν να «κρατήσουν πολλά καρπούζια σε μια μασχάλη» βρέθηκαν έκθετες και τελικά με κρότο κατέρρευσαν και το χειρότερο με το λαό σ αυτές τις χώρες «να πληρώνει τα σπασμένα». Πάρτε για π.χ. το τι έγινε στην Ουκρανία, μια χώρα μ ένα δίκτυο αγωγών χιλιάδων χιλιομέτρων. Κυριολεκτικό «κόμβο» ενέργειας, αν κρίνουμε από τις χώρες που μπορεί να συνδέει, την ποσότητα ενέργειας που μπορεί να μεταφέρει. Αυτό το δίκτυο των αγωγών ενέργειας της Ουκρανίας, πηγή πλούτου για τους καπιταλιστές, αποτέλεσε και «εστία» σύγκρουσης μεγάλων συμφερόντων και μετατράπηκε σε πηγή δεινών για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα που μάτωσαν κι εξακολουθούν να ματώνουν στο βωμό του ανταγωνισμού των μονοπωλίων. Η προηγούμενη κυβέρνηση «ακροβατούσε» ανάμεσα στα συμφέροντα της ΕΕ και των ΗΠΑ, από τη μια και της Ρωσίας από την άλλη. Τελικά ανατράπηκε από τις πρώτες, που δεν δίστασαν να στηριχτούν ακόμη και σε απροκάλυπτα φασιστικές δυνάμεις και να σύρουν τη χώρα στον εμφύλιο και στη διάλυση. Προειδοποιούμε, λοιπόν, το λαό να μην εφησυχάζει, όταν ακούει τους κυβερνώντες να πανηγυρίζουν για τους αγωγούς, να κόβουν κορδέλες και να κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις για τα μεγάλα «ενεργειακά έργα» που θα γίνουν ή γίνονται. Όταν τα λέμε αυτά, οι αντίπαλοί μας προσπαθούν να μας παρουσιάσουν εμάς τους κομμουνιστές ως «αναχρονιστές», που δήθεν «δε θέλουμε τα έργα, τις υποδομές» κοκ. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι καθόλου έτσι, διότι εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε καθόλου ενάντια στα

έργα και στις υποδομές που καλυτερεύουν τη ζωή του λαού και, βέβαια, δεν καταστρέφουν το περιβάλλον. Εκείνο που αναδεικνύουμε είναι άλλο: Ποίοι οι κίνδυνοι για το λαό μας από αυτές τις υποδομές και τους σχεδιασμούς; Μπορεί κανείς να ξεχνά πως αυτά τα έργα, οι «αρτηρίες της ενέργειας», όπως μας τα περιγράφουν, τραβούνε πάνω τους τις «φαγωμάρες» ενεργειακών μεγαθηρίων, όπως το αίμα τραβά τους καρχαρίες; Αλλά κι όταν τέτοια έργα τελικά γίνονται, δεν είναι το κύριο ζήτημα σε ποιανού τα χέρια θα βρίσκονται αυτές οι υποδομές; Στις συνθήκες της καπιταλιστικής κοινωνίας η ενέργεια είναι εμπόρευμα, που διατίθεται από τους επιχειρηματίες με στόχο την αύξηση των κερδών τους, κι όχι για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών για να ζεσταθεί, να φωτιστεί ο κόσμος, να παραχθούν φθηνά και χρήσιμα προϊόντα. Βλέπουμε και σήμερα πως οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που πληρώνουν πιο ακριβά την ενέργεια που καταναλώνουν (ρεύμα, καύσιμα), όταν βιομήχανοι και εφοπλιστές, στο όνομα της «στήριξης» της επιχειρηματικότητας, αγοράζουν την ενέργεια φθηνότερα. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι κάτι θα αλλάξει σε αυτόν τον τομέα, όταν βασικό μέλημα πως κομμάτων που στηρίζουν τον ευρωμονόδρομο, είτε είναι στην κυβέρνηση, είτε είναι στην αντιπολίτευση, είναι η ενίσχυση της λεγόμενης «ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας», δηλαδή η στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου; Συμπερασματικά, στις συνθήκες του καπιταλισμού, ο λαός δεν έχει λόγους για πανηγυρισμούς από τέτοια έργα, σε αντίθεση με εκείνες οι εταιρίες που βάζουν αυτόν τον πλούτο στα χέρια τους. Το Κόμμα μας αντιμετωπίζει το θέμα του ορυκτού, του ενεργειακού πλούτου, των αγωγών μεταφοράς του από τη σκοπιά

της προοπτικής της εργατικής εξουσίας και της κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, που είναι βασική προϋπόθεση για την αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας προς όφελος του λαού. Αυτό που κρίνει εδώ είναι το ποια τάξη θα έχει στα χέρια της την εξουσία, τα μέσα παραγωγής, τις ενεργειακές πηγές. Τα μεγάλα λόγια των αστικών κομμάτων δεν λύνουν κανένα πρόβλημα για το λαό μας και τους άλλους λαούς. Σε δεκάδες χώρες σε όλη την υδρόγειο πλουτίζουν οι επιχειρήσεις, πλουτίζουν μεγάλοι οικονομικοί όμιλοι από τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και οι λαοί υποφέρουν. Δεν είναι μάλιστα, λίγες οι περιπτώσεις, όπου αξιοποιούνται από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα και υπαρκτά ή και ανύπαρκτα μειονοτικά ζητήματα για την πρόκληση αστάθειας, ακόμη και διαμελισμού χωρών, ώστε να εξυπηρετηθούν εκείνα ή τα άλλα σχέδια. Δείτε τι γίνεται αυτή τη στιγμή στη Λιβύη με τις διάφορες φυλές, μετά την επέμβαση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Κι εδώ δεν γίνεται να μην προσέξουμε πως έχουμε βρεθεί σε ένα συνεχόμενο μπαράζ δηλώσεων του Προέδρου Ερντογάν, κι άλλων ηγετικών πολιτικών προσωπικοτήτων της Τουρκίας, που ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες υψώνουν τους τόνους, αμφισβητώντας ανοιχτά τα σύνορα, όπως αυτά διαμορφώθηκαν από τη συνθήκη της Λωζάνης. Κυβέρνηση και φιλικά προς αυτήν ΜΜΕ κι αναλυτές ισχυρίζονται πως αυτή η ρητορική επιθετικότητα της Τουρκίας οφείλεται σε εσωτερικές αιτίες και δεν πρέπει να μας ανησυχεί. Όμως εμείς, σε αντίθεση με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που μας διαβεβαιώνει πως η χώρα μας είναι μια «νησίδα ασφάλειας» σε ένα «ταραγμένο τρίγωνο» Βαλκανίων/Ανατολικής Ευρώπης Μέσης Ανατολής Βόρειας Αφρικής, έχουμε λόγους

να ανησυχούμε. Καταρχήν όταν έχει πιάσει φωτιά το σπίτι του γείτονά σου, και μάλιστα κι εσύ έχεις συμβάλει στα μέγιστα σ αυτό, μιας και συμμετέχεις ενεργά σε όλους τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, είναι αστείο να ισχυρίζεσαι πως είσαι «ασφαλής». Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει εδώ βαριές ευθύνες, διότι και στο ζήτημα αυτό κουβαλά τη «σκυτάλη» που τις παρέδωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις της ΝΑ-ΠΑΣΟΚ και αποδεικνύεται «πιστός υπηρέτης» στην ικανοποίηση των αμερικανό-νατοϊκών σχεδιασμών. Έχει παραχωρήσει όλες τις στρατιωτικές υποδομές της χώρας για τα σχέδια τους, κι επιπλέον προτείνει και νέα υποδομές, νέες βάσεις για την εξυπηρέτησή τους. Μπλέκει έτσι βαθύτερα τη χώρα και το λαό μας στους ανταγωνισμούς μεγάλων δυνάμεων. Η συναίνεσή της στην εμφάνιση του ΝΑΤΟϊκού στόλου στο Αιγαίο, με πρόσχημα τους πρόσφυγες, αλλά στην ουσία στα πλαίσια της ΝΑΤΟ-ρωσικής κόντρας, εκτός των άλλων δημιουργεί και ζήτημα για κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στο Αιγαίο. Η χώρα μας δεν είναι κάπου στη μέση του Ατλαντικού. Είναι στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης και της Μεσογείου, όπου αυτή την περίοδο έχουν βγει τα μαχαίρια για το μοίρασμα των ΑΟΖ, των δρόμων ενέργειας, των υποδομών μεταφοράς των εμπορευμάτων κοκ. Είμαστε σε μια φάση όπου η αστική τάξη της Τουρκίας, αφού έχει φροντίσει με τη συνευθύνη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, να γκριζάρει το μισό Αιγαίο, με προκλητικό τρόπο αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, όπως προβλέπονται από τη Διεθνή Συνθήκη για το δίκαιο της θάλασσας, απειλεί μάλιστα με κάζους μπέλι, δηλαδή με πόλεμο, σε περίπτωση που εφαρμοστεί αυτή η συνθήκη από τη χώρα μας, ενώ προκαλεί με συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων.

Είναι ο ίδιος «γείτονας» που εδώ και δεκαετίες κατέχει το 40% της Κύπρου και τώρα εισβάλει και στα εδάφη της Συρίας, του Ιράκ. Είναι η αστική τάξη της Τουρκίας, που επιδιώκοντας να αναρριχηθεί σε υψηλότερη θέση στην παγκόσμια πυραμίδα του καπιταλιστικού συστήματος, δεν διστάζει να αξιοποιήσει θρησκευτικές και εθνικές μειονότητες στα Βαλκάνια, στην Κεντρική Ασία, στη Μέση Ανατολή. Κι από κοντά σ όλα τα παραπάνω ακολουθούν κι άλλα αλυτρωτικά ζητήματα, που προβάλει η αστική τάξη της Αλβανίας, της ΠΓΔΜ, που ανακυκλώνουν και αναζωπυρώνουν και τους εθνικιστικούς κύκλους της δικής μας χώρας. Συχνά μπαίνει το ερώτημα, αν είναι δυνατόν δύο χώρες, που υποτίθεται είναι «σύμμαχοι» στα πλαίσια μιας πολιτικόστρατιωτικής συμμαχίας, όπως είναι το ΝΑΤΟ, αν μπορούν να βρεθούν σε πόλεμο μεταξύ τους. Μάλιστα αυτό το επιχείρημα χρησιμοποιήθηκε στα 1952 για να ενταχθούν μαζί στο ΝΑΤΟ η Ελλάδα κι η Τουρκία. Ότι δηλαδή η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ θα εξασφαλίσει την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή του Αιγαίου. Ο πραγματικός λόγος, ήταν βέβαια άλλος, κι είχε να κάνει με τη συγκρότηση κι ενίσχυση του πολιτικό-στρατιωτικού «βραχίονα» του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και τις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Ωστόσο, παραπλανητικά προβάλλονταν η επίλυση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων μέσω του ΝΑΤΟ. Τα τελευταία χρόνια, επιπλέον σ αυτό προβάλλεται κι η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ, ως μια ακόμη διαδικασία, μέσα από την οποία θα επιλυθούν τα προβλήματα, δηλαδή θα «δαμαστεί» η προκλητικότητα της τουρκικής αστικής τάξης. Τι αποδείχτηκε, όμως όλα αυτά τα χρόνια;

Αποδείχτηκε πως το ΝΑΤΟ κι ΕΕ δεν αποτελούν καμία εγγύηση για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, για την εδαφική ακεραιότητα, απέναντι στην προκλητικότητα και στις επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης. Εμμέσως το παραδέχονται κι οι κυβερνώντες. Όταν επικαλούνται τα ελληνοτουρκικά προβλήματα για τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες της χώρας. Η Ελλάδα είναι 2η σε στρατιωτικές δαπάνες μέσα σε 28 χώρες του ΝΑΤΟ, που ακόμη και σήμερα, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, όταν ισχυρίζονται πως δεν υπάρχουν λεφτά για την Παιδεία, την Υγεία, τις συντάξεις, δίνει γι αυτές το 2,4% του ΑΕΠ. Απατάτε κάποιος αν νομίζει πως αυτές οι δαπάνες δίνονται σώνει και καλά για τις ανάγκες της άμυνας της χώρας μας. Μεγάλο μέρος απ αυτές είναι δαπάνες που αφορούν την υλοποίηση των σχεδιασμών του ΝΑΤΟ, τη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια κι αποστολές του ΝΑΤΟ. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της διάθεσης από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ 500 εκατομμυρίων δολαρίων για τον εκσυγχρονισμό 5 πεπαλαιωμένων αεροπλάνων ναυτικής συνεργασίας από την αμερικανική «Lockheed Martin». Κι όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος ο υπουργός Άμυνας αυτά τα αεροπλάνα εκσυγχρονίζονται καθαρά για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, αφού έχουν τη δυνατότητα να πετούν επί 12 ώρες συνεχώς, ελέγχοντας τεράστιες περιοχές του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Για τέτοιους λόγους η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πήρε πρόσφατα «συγχαρητήρια» από τον αμερικάνο Πρόεδρο Ομπάμα. Διαθέτοντας τέτοια τεράστια ποσά για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ οι ελληνικές κυβερνήσεις, (δεξιές, κεντρώες και τώρα «αριστερές») προβάλουν τον ισχυρισμό ότι το ΝΑΤΟ θα στηρίξει την Ελλάδα στα λεγόμενα «εθνικά ζητήματα».

Ο ισχυρισμός αυτός είναι πέρα για πέρα αβάσιμος. Γιατί το ΝΑΤΟ όχι μόνον δεν αναγνωρίζει επιχειρησιακά σύνορα στο Αιγαίο, αλλά στηρίζει με τον τρόπο του τις διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο, εξαιρώντας π.χ. ελληνικά νησιά από ασκήσεις, μετά από αίτημα της Τουρκίας, ενώ συχνά οι Σύνοδοι κορυφής του ΝΑΤΟ έχουν μετατραπεί σε μοχλοί αναγνώρισης των διεκδικήσεων αυτών. Αλλά κι αυτά που ακούμε, ότι τα ελληνικά σύνορα είναι κι «ευρωπαϊκά», δημιουργώντας στο λαό αυταπάτες ότι κάποιος τρίτος, κάποια ΕΕ θα μας λύσει το πρόβλημα, δήθεν θα μας προφυλάξει, είναι «φρούδες ελπίδες». Δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν έχει κλείσει ούτε χρόνος, όταν φέτος στις αρχές του Γενάρη 2016 είχαμε άλλη μια πανηγυρική επιβεβαίωση του αντιλαϊκού και επικίνδυνου χαρακτήρα της ΕΕ. Συγκεκριμένα, σε συζήτηση στην Αντιπροσωπεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τις σχέσεις ΕΕ Τουρκίας, για το πώς εννοεί η ΕΕ τα σύνορα, η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, μέσω του ευρωβουλευτή της Κ. Παπαδάκη, έθεσε στον εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Πατρίκ Πακέ, που είναι και αντιπρόεδρος του αρμόδιου τμήματος για την Τουρκία, το εξής ερώτημα ποια «ευρωπαϊκά» σύνορα θα φυλάει στο Αιγαίο η λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Συνοριοφυλακή Ακτοφυλακή», που μάλιστα θα μπορεί να αναπτύσσει δράση μονομερώς, χωρίς δηλαδή να ρωτά την Ελλάδα. Θα φυλάει τα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία; `Η αυτά που ισχυρίζεται η Τουρκία ότι αποτελούν σύνορά της και με βάση αυτά προχωρά σε συστηματικές παραβιάσεις εναέριου χώρου, χωρικών υδάτων και κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας όσο και της Κύπρου,

έχοντας μάλιστα προκλητική ασυλία τόσο από την ΕΕ όσο κι από το ΝΑΤΟ;». Κι αφοπλιστική απάντηση του παραπάνω ευρωπαίου αξιωματούχου ήταν «Δυστυχώς, δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτησή σας»! Αυτή είναι η ΕΕ, που δήθεν θα υπερασπιστεί τα ελληνικά σύνορα. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει, εφόσον είναι κι «ευρωπαϊκά», όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες, είναι τα παζαρέψει με την τουρκική αστική τάξη. Συμπερασματικά, η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ είναι μια «βραδυφλεγής βόμβα», που οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να «σκάσει» και να προκαλέσει τεράστια συμφορά στον λαό και στην εδαφική ακεραιότητα, στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Ούτε βέβαια τα ελληνοτουρκικά προβλήματα μπορούν να επιλυθούν με «ζεμπεκιές», με «κουμπαριές» και με επιχειρηματικές μπίζνες. Βλέπουμε κατά καιρούς «καραβάνια» επιχειρηματιών να συνοδεύουν τα λεγόμενα «Ανώτατα Συμβούλια Συνεργασίας» μεταξύ των κυβερνήσεων της Ελλάδας και της Τουρκίας. Κάτω από το «χαλί» των επιχειρηματικών σχεδίων και της συνεργασίας γίνεται προσπάθεια να χωθεί η ζοφερή κι επικίνδυνη πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, εξαιτίας της αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας από την Τουρκία, της λογικής των τουρκικών «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο και παραβιάσεων του εναέριου και θαλάσσιου χώρου, της αξιοποίησης κατά το δοκούν των μειονοτικών ζητημάτων κοκ. Να γιατί το κόμμα μας, από κοινού με τους κομμουνιστές της Τουρκίας τονίζει κάθε φορά, πως οι εργαζόμενοι, τόσο της

Ελλάδας, όσο και της Τουρκίας, δεν πρέπει να τρέφουν καμία ελπίδα από αυτά τα περιφερόμενα ελληνοτουρκικά υπουργικά κι επιχειρηματικά «φουσάτα», που το μόνο που επιδιώκουν είναι η αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματιών, μέσα από τη ληστεία των κόπων της εργατικής τάξης. Η λύση για τους δύο λαούς βρίσκεται στην ανάπτυξη της φιλίας, της διεθνιστικής αλληλεγγύης, στην κοινή πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στις ενώσεις του, όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ενάντια στον εθνικισμό, στις στρατιωτικές δαπάνες, για το σεβασμό των συνόρων των δύο χωρών, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, καθώς κι ενάντια στην αιτία που τις προκαλεί: τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Τότε πραγματικά οι μειονότητες μπορούν να γίνουν «γέφυρες φιλίας» για τους λαούς και όχι «εργαλείο» σε τυχοδιωκτικά, αλυτρωτικά κι εθνικιστικά σχέδια. Ήδη γνωρίζουμε πως ο εθνικιστικό-θρησκευτικός παροξυσμός του Ερντογάν κι άλλων αστών πολιτικών της Τουρκίας επιδιώκει να εκμεταλλευτεί, όχι μόνον στη χώρα μας, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, τα ζητήματα των μειονοτήτων, τη μουσουλμανική θρησκεία, προβάλλοντας μια «νεοοθωμανική» στρατηγική, μέχρι εκεί, που όπως λέει φτάνουν «τα σύνορα της καρδιάς του». Μπορεί, όμως στον τούρκικο εθνικισμό να είναι απάντηση ο εθνικισμός από την απέναντι πλευρά του Αιγαίου; Εμείς με σαφήνεια απαντάμε: «όχι στα παιχνίδια των εθνικιστών!» Ο εθνικισμός κι ο ρατσισμός είναι δηλητήριο για τη συνείδηση του λαού και της νεολαίας μας. Αποσκοπεί στο αποκρύψει τη βασική αντίθεση στην κοινωνία σήμερα, που ναι η αντίθεση ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο και να σύρει τους εργαζόμενους στην υποταγή για τα σχέδια της αστικής τάξης. Να κρύψει πως οι

εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Τουρκία και σε άλλες χώρες έχουμε σήμερα τον ίδιο αντίπαλο: τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό. Κι από αυτήν την άποψη είναι από εμάς, αλλά κι από κάθε σκεπτόμενο προοδευτικό κι αριστερό άνθρωπο, καταδικαστέα η ενέργεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να διοργανώσει πριν μια εβδομάδα ένα σόου της Επιτροπής Εξωτερικών κι Αμυνας της Βουλής, μαζί με την ηγεσία του Υπουργείου Άμυνας, υπό τον Καμμένο, στο Καστελόριζο, και μάλιστα και με τη συμμετοχή των βουλευτών της φασιστικής «Χρυσής Αυγής». Να, λοιπόν, που η κυβερνώσα «αριστερά» εμφανίστηκε τώρα κι ως πλυντήριο για τον εθνικισμό και τη φασιστική ΧΑ. Φίλοι και σύντροφοι, Μπορεί σ αυτές τις συνθήκες, όταν ποικιλοτρόπως εκδηλώνεται η επιθετικότητα της αστικής τάξης της Τουρκίας, να υπάρχουν συνθήκες για να επιλυθεί δίκαια και βιώσιμα, το Κυπριακό ζήτημα; Ο ισχυρισμός αυτός, σαφώς και δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Το Κυπριακό, που ναι ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής από μέρους της Τουρκίας του 40% της Κύπρου, φέρει το «στίγμα» των σχεδιασμών των αστικών τάξεων Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ. Το Κόμμα μας χρόνια τώρα στέκεται στο πλευρό του Κυπριακού λαού, παλεύοντας για μια Κύπρο ενιαία, κοινή πατρίδα ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, χωρίς ξένα στρατεύματα, χωρίς εγγυητές και προστάτες, χωρίς τις ΝΑΤΟ-βρετανικές στρατιωτικές βάσεις, έξω από ιμπεριαλιστικές ενώσεις, με το λαό κυρίαρχο στον τόπο του. Να γιατί απορρίπτουμε και το νέο διχοτομικό σχέδιο των «δύο συνιστώντων κρατών», μια αναβίωση του απαράδεκτου σχεδίου Ανάν, που στο όνομα της

«διζωνικότητας» και «δικοινοτικότητας», προωθεί τη γκετοποίηση του λαού για τα ξένα προς τον Κυπριακό λαό συμφέροντα. Για όλους αυτούς που χουν σταθεί στην «ουρά» για να βάλουν στο χέρι τον ορυκτό πλούτο της περιοχής και να καθορίσουν τους δρόμους που αυτός θα κατευθυνθεί. Φίλοι και σύντροφοι, Ο καπιταλισμός, όχι μόνον δεν φτιασιδώνεται, αλλά διαρκώς προκαλεί νέες κρίσεις και πολέμους, από τις οποίες τραβούν τα πάνδεινα οι εργαζόμενοι σε όλον τον κόσμο. Εμείς, όχι μόνον βλέπουμε την αιματοχυσία στη Συρία, στο Ιράκ, στην Ουκρανία, νωρίτερα στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν, κι αλλού, όχι μόνον παρακολουθούμε τα «σύννεφα του πολέμου» να πυκνώνουν και σε άλλες περιοχές, από τη θάλασσα της Νότιας Κίνας ως την Αρκτική, αλλά έχουμε και τα «εργαλεία», έχουμε τη γνώση να εξηγήσουμε αυτές τις εξελίξεις. Αυτά δεν τα λέμε με κάποια διάθεση να φοβίσουμε το λαό, αλλά για να τον ενημερώσουμε, να τον προετοιμάσουμε και για τέτοιες πιθανές εξελίξεις. Κανείς μας δεν πρέπει να αγνοεί πως ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα και συγκεκριμένα με βίαια μέσα. Στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού διεξάγεται για συμφέροντα ξένα προς τους λαούς, για τα συμφέροντα των μεγαθηρίων του πλούτου, των μονοπωλίων, που έχουν ως «πλάτη» τα καπιταλιστικά κράτη και τις συμμαχίες τους. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος διεξάγεται για τις πρώτες ύλες, όπως είναι η ενέργεια, οι δρόμοι μεταφοράς των εμπορευμάτων, για το πώς σε τελική φάση μοιράζονται οι αγορές. Η «μυλόπετρα» που λέγεται καπιταλιστικό σύστημα, διψά συνεχώς για νέα κορμιά, για νέο αίμα, που το αλέθει για να αυγατίσει τον πλούτο των λίγων, αυξάνοντας τη δυστυχία των πολλών.

Γιατί ο πόλεμος γεννιέται πάνω στο έδαφος της σύγκρουσης των διαφορετικών οικονομικών συμφερόντων, που διαπερνάνε ολόκληρο το σύστημα του καπιταλισμού και μπορούν να οδηγήσουν και γενικευμένες πολεμικές αναμετρήσεις. Πρέπει ο λαός να γνωρίζει πως οι αποφάσεις, που έλαβε τον περασμένο Ιούλη στη Βαρσοβία το ΝΑΤΟ, με τη συμμετοχή, βέβαια και της ελληνικής κυβέρνησης, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες για τους λαούς. ΝΑΤΟ κι ΗΠΑ εντείνουν την επιθετικότητά τους σε βάρος της Ρωσίας, ενισχύοντας τα στρατεύματά τους κατά μήκος των ρωσικών συνόρων, υψώνοντας την λεγόμενη «αντιπυραυλική ασπίδα», που στόχο έχει να εμποδίσει τη Ρωσία να απαντήσει στο ενδεχόμενο πρώτου πυρηνικού πλήγματος. Σήμερα το Κόμμα μας τονίζει πως απαιτείται να εντείνουμε τη δράση μας για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, την επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές, την εκδήλωση της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και στους λαούς που αγωνίζονται. Για να απεμπλακεί η χώρα μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους. Για να γίνει πράξη το σύνθημα: Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των λαών! Αυτός είναι ένας καθημερινός αγώνας! Ένας αγώνας με συγκεκριμένους στόχους πάλης, που οι κομμουνιστές ξέρουμε να τον διεξάγουμε ενιαία, και όχι αποσπασμένα, από τον αγώνα για την εξουσία! Με την πρωτοπόρα δουλειά των κομμουνιστών θα βρει ο λαός μας τη δύναμη και θα παλέψει για να μην δώσει ο ίδιος και τα παιδιά του τη ζωή τους για τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Ταυτόχρονα το ΚΚΕ τονίζει πως «σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό

είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα και να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας». Φίλοι και σύντροφοι, Σήμερα μπροστά μας ξεπροβάλλουν ζόρικοι, δύσκολοι καιροί για τους λαούς. Το Κόμμα μας, όμως βαδίζοντας προς τον έναν αιώνα δράσης του, έχει το κουράγιο, έχει αποκτήσει τη γνώση και πρέπει να βάλει κι όλη τη μαστοριά και το μεράκι των μελών, των αγωνιστών που πληθαίνουν και συσπειρώνονται σε διάφορα αγωνιστικά μέτωπα ενάντια στα μονοπώλια και στον καπιταλισμό, για να τους κάνουμε αυτούς τους καιρούς, καιρούς ελπιδοφόρους. Γιατί ζούμε στην εποχή που άνοιξε πριν 99 χρόνια ο Λένιν με την Οκτωβριανή Επανάσταση, την εποχή των κοινωνικών επαναστάσεων, της οικοδόμησης της νέας, της σοσιαλιστικής κοινωνίας. _