Η Θεατρική Εταιρεία Λουξεμβούργου παρουσιάζει το έργο των Δημήτρη Κεχαΐδη Ελένης Χαβιαρά Με δύναμη από την Κηφισιά Σκηνοθεσία: Σπύρος Πηλός ΔΙΑΝΟΜΗ (με τη σειρά που εμφανίζονται) ΑΛΕΚΑ: ΗΛΕΚΤΡΑ: ΦΩΤΕΙΝΗ: ΜΑΡΩ: Ελένη ΕΥΤΑΞΙΑΔΟΥ Έφη ΤΡΙΓΚΙΔΟΥ Ρούλα ΖΑΝΝΙΑ Μελίνα ΧΡΥΣΑΦΗ Πέμπτη 7, Παρασκευή 8 και Σάββατο 9 Μαρτίου στις 8 μ.μ. και Κυριακή 10 Μαρτίου 2013 στις 6 μ.μ. στο Βanannefabrik (12 Rue du Puits, L-2355 Luxembourg).
ΔΕΝ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΙΤ Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Δημήτρη Κεχαΐδη και της Ελένης Χαβιαρά στην εφημερίδα «Το Βήμα» Μια παλιά σάλπιγγα που κρέμεται πάνω από το κρεβάτι του Προκόπη Βασιλειάδη στο παλαιοβιβλιοπωλείο του στη Λάρισα, η κληματαριά σε μια αυλή του Θησείου κάποιον Αύγουστο, μια σόμπα πετρελαίου που καίει στο δωμάτιο του Κώστα ένα χειμωνιάτικο βράδυ στην Τρίπολη, το ποδήλατο γυμναστικής στο σπίτι της Αλέκας στην Κηφισιά. Ψήγματα μικρόκοσμων οικείων που μεταπλάθονται στο θέατρο του Δημήτρη Κεχαΐδη και της Ελένης Χαβιαρά σε πρόφαση για τη σύλληψη των «μεγάλων πραγμάτων». Από τις πρώτες άτυπες συνεργασίες τους το 1972, όταν συναντήθηκαν στο Θέατρο Τέχνης με τα μονόπρακτα «Βέρα» και «Τάβλι», ως τις «Δάφνες και πικροδάφνες» το 1979 και το «Με δύναμη από την Κηφισιά», οι δύο συγγραφείς συνέβαλαν καθοριστικά στη διαμόρφωση της ελληνικής μεταπολεμικής δραματουργίας. Πώς αποφασίζετε σε ποιους σκηνοθέτες θα δώσετε τα έργα σας; Ελένη Χαβιάρα: «Κοιτάξτε, τη μεγαλύτερη σημασία έχει το πρώτο ανέβασμα και γι αυτό είναι αναγκαίο να εμπιστευόμαστε απόλυτα τον σκηνοθέτη στον οποίο θα το δώσουμε. Στο Με δύναμη αισθανθήκαμε ότι ο Λευτέρης Βογιατζής θα πρόσεχε πολύ το έργο. Ανήκει στους σκηνοθέτες που σέβονται πολύ το κείμενο. Πρώτα από όλα δηλαδή είναι ένας ευαίσθητος αναγνώστης του κειμένου. Οπως και ο Κουν». Δημήτρης Κεχαΐδης: «Ο Κουν επενέβαινε βέβαια αρκετά. Υπήρχε όμως μια σχέση ισορροπίας ανάμεσα σε εκείνον, στο κείμενο και στην παράσταση. Στο Τάβλι, για παράδειγμα, μας ζήτησε να κόψουμε δύο σελίδες και κόψαμε... Τα φοβόντουσαν τα μονόπρακτα τότε, δεν τα θεωρούσαν πιασάρικα, παρ όλο που τελικά είχαν μεγάλη απήχηση. Το αποδεικνύουν και τα ανεβάσματά τους στη συνέχεια το Τάβλι ετοιμάζει αυτόν τον καιρό ο Τάσος Μπαντής με νέους ηθοποιούς από τη σχολή των Μορφών...». Το δεύτερο όμως ανέβασμα του «Με δύναμη» έγινε στο θέατρο «Διονύσια» από ένα «εμπορικό» σχήμα... Ε.Χ.: «Και αυτό μόνο και μόνο γιατί δεν έχουμε αυτή την ελιτίστικη αντίληψη ότι πρέπει να γράφουμε έργα τα οποία να απευθύνονται σε ένα πολύ περιορισμένο, κουλτουριάρικο κοινό διανοουμένων. Τα χρήματα βέβαια είναι το τελευταίο πράγμα που μας ενδιαφέρει». Δ.Κ.: «Ο συγγραφέας εξάλλου πρέπει να εργάζεται εντατικά ώστε να κάνει τη ζωή του θεατή ευκολότερη. Αν είναι να κουράζονται και οι από κάτω, τι κάνουμε;». Τι εννοείτε; Ε.Χ.: «Ότι τα πάντα εξαρτώνται από το πώς κάνεις ένα έργο επικοινωνήσιμο. Είναι θέμα τεχνικής. Στο Με δύναμη από την Κηφισιά θέλαμε να σπάσουμε το μοντέλο της συμβατικής σύγκρουσης, τις συμβατικές ισορροπίες του κεντρικού χαρακτήρα. Ακόμη και στο Δάφνες και Πικροδάφνες υπήρχε ένας βασικός μοχλός, ο Κώστας. Αυτή τη φορά αισθανθήκαμε ότι είναι πια ξεπερασμένη η φόρμα που ακολουθούν τα ρεαλιστικά έργα και αναζητήσαμε έναν άλλο τύπο σύγκρουσης. Θέλαμε να δώσουμε έμφαση στις σχέσεις των τριών γυναικών έτσι όπως αυτές καθορίζονται από τη σχέση που έχει η καθεμία με έναν άνδρα. Αποφασίσαμε οι ρόλοι τους να είναι ισοδύναμοι. Χωρίς πρωταγωνιστή». Δ.Κ.: «Επιπλέον μας ενδιέφερε η αποκλιμάκωση της δράσης στις σκηνές ακριβώς όπου ο θεατής περιμένει την κορύφωση». [ ] Ποια είναι τα υλικά που κάνουν ένα έργο να αντέξει σε πολλαπλές αναγνώσεις; Ε.Χ.: «Το βασικότερο στοιχείο κατά τη γνώμη μου είναι η τεχνική. Οι νέοι συγγραφείς, για παράδειγμα, θέλουν να τα πουν όλα σε ένα έργο. Είναι πολύ δύσκολο να αφήσεις κάτι απέξω. Γιατί για να το πετύχεις, πρέπει να βλέπεις το έργο σου σαν να ανήκει σε κάποιον άλλον». Δ.Κ.: «Είναι σαν να έχεις μπροστά σου ένα γλυπτό από το οποίο το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αφαιρείς κομμάτια...». [ ] Ακολουθείτε πάντα την ίδια διαδικασία συγγραφής; Ε.Χ.: «Ναι. Ξεκινάμε πάντα από ένα θέμα που ενδιαφέρει και τους δύο και αυτοσχεδιάζουμε. Το θέμα στο οποίο καταλήγουμε δεν είναι συνήθως φανταχτερό. Προτιμάμε να περιοριζόμαστε σε μια κατάσταση και όχι να απλωνόμαστε σε πολλά πρόσωπα. Επιλέγουμε έναν χώρο μαζεμένο, έναν κύκλο κλειστό και μέσα εκεί σκάβουμε στις σχέσεις των ανθρώπων. Ετσι αποδίδουμε καλύτερα, ψάχνοντας τη λεπτομέρεια...». Δ.Κ.: «Γι αυτό και συνήθως τα έργα μας παίζονται σε ένα δωμάτιο. Ο χώρος δεν κινείται, κινούνται όμως τα πρόσωπα. Και ο συγγραφέας. Βρίσκεις και προχωράς,
αν δεις ότι δεν υπάρχει τίποτε, στρίβεις και πας δεξιά. Παλεύεις με κύματα αγνώστου προελεύσεως, καπνίζεις μισό πακέτο τσιγάρα, ζωγραφίζεις πάνω στο χαρτί... Ωσπου να συναντήσεις αυτό που εσύ θέλεις. Το καταλαβαίνεις, γιατί τότε αρχίζει να σου αρέσει αυτό που γράφεις, γεννάει, όπως λέμε, η σκηνή». Ε.Χ.: «Εχουμε το μαγνητόφωνο ανοιχτό και παίζουμε τους χαρακτήρες. Κάθε σκηνή έχει έναν στόχο, υπάρχει ένας κεντρικός πυρήνας. Σπανίως βγαίνει κάτι καλό με την πρώτη. Συνήθως είναι κοινότυπο, γιατί τείνεις να βάλεις το πρώτο επίπεδο. Η κοινοτυπία είναι ο μεγάλος εχθρός ειδικά σε κάποιο ρεαλιστικού τύπου θέατρο. Ο ρεαλισμός είναι μεγάλη παγίδα, γιατί πολύ εύκολα μπορείς να φτιάξεις φυσικοφανείς διαλόγους που σε οδηγούν σε στερεότυπα». Δ.Κ.: «Βέβαια, αν γυρίσεις μια στροφή παραπάνω, εκεί όπου το 50% είναι κοινότυπο, το 51% μπορεί να σου δώσει όλες τις αρμονίες του κόσμου». [ ] Τα έργα σας ξεκινούν πάντα βέβαια από μια ρεαλιστική βάση. Δ.Κ.: «Ο ρεαλισμός είναι το αεροδρόμιο. Εκεί όπου απογειώνεται η έμπνευσή σου. Από εκεί και ύστερα όσο πιο ψηλά πετάξεις τόσο πιο αραιά θα δεις τα πράγματα, τόσο πιο δύσκολα θα τα αναγνωρίσεις...». Ο Δημήτρης Κεχαΐδης και η Ελένη Χαβιαρά μας καλούν άμεσα και μας δείχνουν την αληθινή εικόνα μας κι αυτό είναι κυρίως το ζητούμενο από τα έργα της εγχώριας δραματουργίας, σε συνδυασμό πάντα με την αντιμετώπιση των προβλημάτων της δομής. Είναι αλήθεια ότι στο όνομα της υποστήριξης του ελληνικού έργου έχουμε βάλει τα τελευταία χρόνια πολύ νερό στο κρασί μας, ιδιαίτερα όσον αφορά τη φόρμα. Με το «Με δύναμη από την Κηφισιά» ξανατίθεται επιτέλους το αίτημα της μορφής. Οι συγγραφείς επιλέγουν μια δομή χωρίς πλοκή και κορύφωση, που επικεντρώνεται στο λόγο και στην επανάληψη και αντικατοπτρίζει την ανακύκλωση των καταστάσεων και το αδιέξοδο των ηρωίδων. Στις εννέα σκηνές παίζουν συνεχώς με την αλήθεια και το ψέμα, το λογικό και το παράλογο: συμβαίνουν όντως όσα διηγούνται ακατάπαυστα οι τρεις γυναίκες ή είναι μυθομανείς και εφευρίσκουν ό,τι τους στερεί η πραγματικότητα; Μέσα στο σπίτι της Αλέκας γίνονται εξωτικά ταξίδια, «συμβαίνουν» σκηνές θρίλερ αλλά και σουρεαλιστικές εκπλήξεις, «ηχούν» παραμυθένιες νότες. Βουδιστές καλόγεροι, ένα κουτί που γίνεται βάρκα, μια λίμνη με οριζόντια επίπεδα στο βάθος, όπου μπορείς να ξαπλώσεις, ένα κίτρινο τριαντάφυλλο που μ αυτό περιμένεις, ώσπου να μαραθεί, την επάνοδο του εραστή. ΔΗΩ ΚΑΓΓΕΛΑΡΗ Στην... απογείωση αυτή σάς βοηθάει το χιούμορ; Δ.Κ.: «Συνήθως γελάς με μια λέξη που πέφτει μέσα στη δράση και τα ανατρέπει όλα. Υπάρχουν λέξεις κατά καιρούς περιφερόμενες στο μυαλό του συγγραφέα, οι οποίες γυρίζουν σαν σφήκες, σαν πεταλούδες, και ξαφνικά ο συγγραφέας την πιάνει αυτή τη λέξη και τη βάζει μέσα στη φράση και ξαφνικά το κείμενο που έχει μπροστά του γίνεται άλλο. Συχνά ρωτάω τη Λένα πώς μπορούμε να έλξουμε τον θεατή. Λέμε ότι πρέπει να υπάρχει η σύγκρουση, υπάρχει όμως, μου λέει, και κάτι άλλο: η περιέργεια. Αυτός είναι ο λόγος που χρειάζεται να περάσει καιρός για να γραφτούν τα έργα». Ε.Χ.: «Τα έργα μας δεν είναι βέβαια κωμωδίες. Απλώς οι καταστάσεις με τις οποίες καταπιανόμαστε είναι ιδωμένες από μια γωνία λίγο... λοξή». Δ.Κ.: «Πάντα άλλωστε έχει κανείς υπόψη του, για να μην καταντήσει ψώνιο, ότι πίσω από το απροσδόκητο, πίσω από τη λέξη που πιάνεις, είναι η μοίρα του ανθρώπου. Ενα ποντικάκι μικρό που στέκεται στην τρύπα, σε κοιτάζει και σου λέει: Ναι, αυτά όλα, με την προϋπόθεση ότι θα πεθάνεις». Δημοσίευση : 12/3/2000 Τέσσερις γυναίκες από την Κηφισιά ονειρεύονται την Ταϋλάνδη, η καθεμιά για δικούς της λόγους. Τα όνειρά τους, όμως, σπάνια συμπίπτουν, όπως και τα γούστα τους για τους άνδρες, τους Βούδες της ζωής τους. Θα καταφέρουν άραγε να ξεφύγουν από τενόρους με γερμανικό δίπλωμα οδήγησης, γιατρούς με ειδικότητα στα σκυλόψαρα, βλέμματα Λουξεμβουργέζικου ατσαλιού και να ξεκινήσουν με δύναμη μια καινούρια ζωή; Και ποιος ο ρόλος της κόρης-σκηνοθέτη, ερωτευμένη με σκηνοθέτη, σε αυτή τη μάχη φιλενάδων και φύλων; Σε αυτά και άλλα μυστήρια της γυναικείας ψυχής σας καλεί η Θεατρική Εταιρεία να συμμετέχετε την ημέρα της γυναίκας (ή εκεί γύρω) με την παράσταση αυτή. Έφη Τριγκίδου
Η Θεατρική Εταιρεία Λουξεμβούργου (ΘΕΛ) ιδρύθηκε στα τέλη του 1987 και είναι τμήμα του Πολιτιστικού Ομίλου των Ευρωπαϊκών Οργάνων στο Λουξεμβούργο. Προηγουμένως, ο Θίασος Ελλήνων Λουξεμβούργου, ένωση υπό άτυπη μορφή, ανέβασε την άνοιξη του 1987 το έργο του Ηλία Καπετανάκη Η Βεγγέρα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρβανίτη (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες). Η Εταιρεία Σκοπός της ΘΕΛ είναι, σύμφωνα με το καταστατικό της, «η διοργάνωση θεατρικών δραστηριοτήτων σε ελληνική γλώσσα και η έρευνα και η εκπαίδευση στις τέχνες και τεχνικές του θεάματος». Βασικές της δραστηριότητες είναι οι θεατρικές παραστάσεις και τα θεατρικά εργαστήρια και σεμινάρια. Επειδή μια ερασιτεχνική ομάδα γερνάει και πεθαίνει αν δεν ανανεώνεται, οργανώνουμε ένα με δύο «θεατρικά εργαστήρια» το χρόνο (συνήθως στη διάρκεια κάποιου Σαββατοκύριακου) με διάφορους «δασκάλους». Τα θέματα ποικίλλουν από εισαγωγικά εργαστήρια μύησης στη θεατρική πράξη μέχρι εργαστήρια μύησης σε συγκεκριμένες μορφές (π.χ. παντομίμα, μαριονέτες). Βασικός σκοπός αυτών των εργαστηρίων είναι να προσελκύουν άτομα που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν σε θεατρική δράση υπό την καθοδήγηση ειδικών. Κάποια από τα άτομα αυτά ενδέχεται να αισθάνονται ότι είναι έτοιμα να κάνουν το βήμα και να εκτεθούν επί σκηνής. Με αυτόν τον τρόπο έρχεται νέο αίμα στη ΘΕΛ. Το ζητούμενο για τη ΘΕΛ είναι να αξιοποιηθεί και να αναδειχθεί το δυναμικό των ανθρώπων που βρίσκονται στο Λουξεμβούργο. Σκοπός της είναι η δημιουργία και παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων για τους Έλληνες του Λουξεμβούργου. Γι αυτό και η μετάκληση θιάσων δεν αποτελεί σημαντικό μέρος της δραστηριότητας της εταιρείας. Οι θεατρικές μας παραστάσεις Μετά τη σύσταση της ΘΕΛ ανέβηκαν τα εξής έργα: 1988 Η Τελετή, του Παύλου Μάτεσι και Η πόλη, της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρβανίτη (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και μία στις Βρυξέλλες). 1989 Οι Παλαιστές, του Σταύρου Καρρά σε σκηνοθεσία Χρήστου Μακρυγιώργου (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο, μία στις Βρυξέλλες και μία στην Κολωνία). 1990 Ένα θέαμα με μαριονέττες, βασισμένο στους μύθους του Αισώπου και του La Fontaine (πέντε παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 1993 Αχαρνής, μουσική παράσταση του Διονύση Σαββόπουλου (μία μοναδική παράσταση στο Λουξεμβούργο). 1998 Μήδεια του Μποστ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και δύο στις Βρυξέλλες). 1999 Ο Βυσσινόκηπος, του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο και δύο στις Βρυξέλλες). 2000 Πάθη Πολέμου Ειρήνης Πάθος, σύνθεση αποσπασμάτων από τους Αχαρνής και τη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη και τις Τρωάδες του Ευρυπίδη διασκευασμένα από τη Ματίνα Μόσχοβη σε σκηνοθεσία Κάτιας Λυτρίδου (μία παράσταση στο Λουξεμβούργο). 2001 Χαμογελάστε κύριε Τσέχωφ, τέσσερα μονόπρακτα του Αντόν Τσέχωφ (Κύκνειο άσμα, Πρόταση γάμου, Η αρκούδα και Η επέτειος) σε σκηνοθεσία Ματίνας Μόσχοβη (3 παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 2003 Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία, του Ροζέ Βιτράκ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις 2005 Ταρτούφος, του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις 2006 Μορμόλης, του Ράινερ Χάχφελντ, σε σκηνοθεσία Σπύρου Πηλού (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 2007 La Nonna, του Roberto Cossa, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις 2008 Ο Καραγκιόζης στην ακροθαλασσιά, παράσταση θεάτρου σκιών με συνοδεία ζωντανής μουσικής (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 2009 Ξενοδοχείο ο Παράδεισος, του Ζορζ Φεϊντό, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 2010 Οδυσσεβάχ, της Ξένιας Καλογεροπούλου, σε σκηνοθεσία Σπύρου Πηλού (δύο παραστάσεις στο Λουξεμβούργο). 2011 Οι αγροίκοι, του Κάρλο Γκολντόνι, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά (τρεις Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα: http://theatrikolux.wordpress.com/
Συντελεστές Κατασκευή σκηνικών: Φως και ήχος: Μακιγιάζ: Ενδυματολογική επιμέλεια: Φροντιστές σκηνής: Σχεδιασμός αφίσας και προγράμματος: Επιμέλεια ύλης προγράμματος: Επιμέλεια μουσικής: Τραγούδι Στέφανου: Υποβολείο: Κώστας Γιαννακούρης, Νίκος Γκουβάτσος, Κατερίνα Καρβέλα Φωτεινή Καπαρέλου Ευστρατία Λεμονή Μόνικα Bεσδρεβάνη Νίκος Γκουβάτσος, Κατερίνα Καρβέλα, Λιάνα Περάκη, Εύη Γιαννοπούλου Φωτεινή Καπαρέλου Κάτια Φώσκολου Σπύρος Πηλός Αλέξανδρος Πουλής Συνοδεύει ο Γιώργος Πράντζος Γεωργία Reinke-Μουρατίδου info@fotinikaparelou.com Ευχαριστούμε θερμά την Όλγα Ποζέλη, την Κάτια Λυτρίδου, τον Παντελή Κοτεπάνο καθώς και όλους όσοι μας βοήθησαν για να ανέβει αυτή η παράσταση.