μη μου πεις! Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

μη μου πεις! Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός»

μη μου πεις! Μια έκδοση των Εκπαιδευτηρίων «Διονύσιος Σολωμός» Κείμενα και εικόνες: οι μαθητές της ΣΤ Τάξης 2008-2009 Επιμέλεια κειμένων: Μαρία - Έλσα Μπουκάλα Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κώστας Παπαλέξης Στοιχειοθεσία - Σελιδοποίηση - Παραγωγή: www.specialprintings.com Εκπαιδευτήρια «Διονύσιος Σολωμός», 2009 Απαγορεύεται η κατά οποιονδήποτε τρόπο αντιγραφή, φωτοανατύπωση, ολική ή μερική αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση και εν γένει κάθε εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου, χωρίς την έγγραφη άδεια του εκδότη.

ένα ημερολόγιο γεμάτο ελπίδα 7 Ιουλίου 2000 Είναι η πρώτη φορά που γράφω ημερολόγιο. Θέλω να έχω ένα σύντροφο. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω. Νιώθω πιο μόνος από ποτέ. Ήταν μεσημέρι, χθες, τρώγαμε όλοι μαζί όταν ο πατέρας μου με λυπημένο ύφος μου ανακοίνωσε πως έπρεπε να φύγουμε για την Ελλάδα. Ο πατέρας μου απολύθηκε από τη δουλειά του πριν ένα μήνα. Στην Αλβανία είναι δύσκολο να βρει κάποιος δουλειά αυτή την εποχή. Τα έχασα Πώς θα το πω στους φίλους μου; Πώς μπορώ να αφήσω τον τόπο που γεννήθηκα κι έζησα δώδεκα χρόνια; Πώς θα αποχωριστώ τις συνήθειές μου; Και αν δε βρω φίλους; Πώς θα αντέξω τη μοναξιά; 13 Ιουλίου 2000 Πέρασαν έξι μέρες, αύριο φεύγουμε και οι γονείς μου ετοιμάζονται πυρετωδώς! Οι φίλοι μου στενοχωρήθηκαν πάρα πολύ όταν τους το ανακοίνωσα... Δεν ήξεραν τι να πουν. Μέσα σε έξι μέρες έγιναν τόσα, και αύριο αφήνουμε τον τόπο μας και τους δικούς μας. Είναι πολύ περίεργο, ποτέ δεν περίμενα πως θα έφτανε μια τέτοια στιγμή. Μαζεύω τα πράγματά μου κι ελπίζω να πάνε όλα καλά..! 14 Ιουλίου 2000 Είμαι μέσα στο πλοίο, σκέφτομαι τους φίλους μου με τους οποίους θα έπαιζα μπάλα αν ήταν μια κανονική μέρα στο σχολείο Είναι περίεργο. Από τη μία στιγμή στην άλλη αλλάζει ριζικά η ζωή μου. Όμως δεν έχει νόημα που γράφω όλα αυτά Κλείνει το ημερολόγιό του. 17 Ιουλίου 2000 Φτάσαμε. Στο λιμάνι είχε πολ- 42

ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΕΛΠΙΔΑ λή κίνηση. Ο ήλιος έκαιγε, οι άνθρωποι ήταν βιαστικοί και μάλλον ήξεραν πού πάνε, ενώ εμείς όχι! Περπατούσαμε από σπίτι σε σπίτι κουβαλώντας τα πράγματά μας. Χάρη σε έναν μακρινό συγγενή μας βρήκαμε προσωρινή στέγη. 19 Αυγούστου 2000 Είμαι αισιόδοξος! Επιτέλους βρήκαμε σπίτι, δεν είναι παλάτι αλλά τουλάχιστον δεν έχουμε υποχρέωση σε κανέναν. Υπάρχουν βέβαια και μερικά προβλήματα. Οι άνθρωποι μας κοιτούν περίεργα και καχύποπτα. Ελπίζω πως όταν μας γνωρίσουν καλύτερα δε θα έχουν αμφιβολίες πια για μας. Δε βγαίνω από το σπίτι συχνά γιατί προς το παρόν νιώθω άβολα με τη συμπεριφορά των παιδιών απέναντί μου. Παρόλα αυτά θέλω να πιστεύω ότι θα βρω φίλους που να μ εκτιμούν γι αυτό που είμαι. 3 Σεπτεμβρίου 2000 Σήμερα πήγα με τον πατέρα μου στο σχολείο για να γραφτώ. Το κτήριο του σχολείου εδώ είναι πολύ πιο όμορφο απ ότι στην πατρίδα μου. Περιμένοντας τον πατέρα μου, που τακτοποιούσε την εγγραφή μου, γνώρισα ένα παιδί το οποίο ήταν κι αυτό από την Αλβανία. Αυτός όμως δε μιλάει καθόλου ελληνικά. Νιώθω τυχερός που εγώ μιλάω τουλάχιστον τη γλώσσα, γιατί θα συναντήσω σίγουρα λιγότερες δυσκολίες αργότερα Ανυπομονώ να αρχίσει το σχολείο περιμένοντας να κάνω νέες γνωριμίες! 11 Σεπτεμβρίου 2000 Ξύπνησα το πρωί όλο αγωνία. Δεν ήξερα πώς θα είναι στο σχολείο, πώς θα μου φερθούν οι δάσκαλοι και τα παιδιά. Ο μοναδικός μου φίλος, το παιδί που γνώρισα πριν λίγες μέρες στις εγγραφές στο σχολείο, έφυγε για την Ιταλία αναζητώντας καλύτερη τύχη. Στο δρόμο για το σχολείο, παρατήρησα τα άλλα παιδιά και συνειδητοποίησα ότι είχαν όμορφες χρωματιστές τσάντες, ενώ εγώ είχα βάλει τα βιβλία μου σε μια σακούλα του σούπερ μάρκετ. Τα ρούχα μου ήταν διαφορετικά και τα παιδιά με κοιτούσαν περίεργα. Δεν ήταν όλα όπως τα περίμενα. Στο σχολείο ήλπιζα πως θα ήμουν ίσος με τους άλλους και πως δε θα ήμουν τόσο διαφορετικός. Το προαύλιο ήταν γεμάτο παιδιά από τα οποία κάποια γύρισαν να με κοιτάξουν. Τρία κορίτσια ήρθαν και με ρωτούσαν διάφορα πράγματα για τη ζωή μου. Όταν έμαθαν την καταγωγή μου Χτύπησε το κουδούνι και μπήκα στην τάξη. Ο μαθηματικός με σύστησε στους συμμαθητές μου. Με κοι- 43

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ τούσαν όλοι και ήμουν περισσότερο ντροπαλός απ όσο έπρεπε. Μάλλον αυτό δεν ήταν καλό. Ρώτησα πού να κάτσω κι όλοι αμέσως απλώθηκαν στα θρανία. Τελικά κάθισα μόνος μου στο πρώτο θρανίο. Κακή αρχή Ελπίζω ότι η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη. 14 Σεπτεμβρίου 2000 Οι μέρες πέρασαν και τα πράγματα δεν καλυτέρευσαν. Δεν έχω κάνει φίλους, όλοι με κοιτάνε με απαξίωση. Ίσως να φταίει η «τσάντα» μου και τα ρούχα μου. Ζήτησα από τον πατέρα μου να μου πάρει καινούργια τσάντα και μου απάντησε πως θα δούμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε χρήματα ούτε για φαγητό. 20 Σεπτεμβρίου 2000 Είμαι ακόμα ζαλισμένος. Μέχρι τώρα όλοι ήταν πάνω απ το κεφάλι μου, η μητέρα μου έκλαιγε απαρηγόρητα. Τώρα επιτέλους έμεινα μόνος μου. Τι συνέβη; Πώς βρέθηκα εδώ; Το μόνο που θυμάμαι είναι ένα φρενάρισμα, λάστιχα να τρίζουν στο δρόμο κι έπειτα βρέθηκα ξαπλωμένος εδώ. Προσπαθώ να κουνήσω τα δάχτυλα τον ποδιών μου και δεν μπορώ. Απελπίζομαι 21 Σεπτεμβρίου 2000 Σήμερα νωρίς το πρωί ένας γιατρός μπήκε στο δωμάτιό μου και καθισμένος δίπλα μου άρχισε να μου μιλάει για τις δυσκολίες της ζωής, μου έλεγε ότι είμαι πλέον μεγάλος και μπορώ να αντιμετωπίζω δύσκολες καταστάσεις. Δεν καταλάβαινα πολλά, ήμουν φαίνεται ακόμα ζαλισμένος Φαινόταν πως ήθελε να μου πει κάτι σοβαρό. Τον ρώτησα τι συμβαίνει και προσπάθησα να σηκωθώ δεν μπορούσα. Κοίταξα το γιατρό με αγωνία κι εκείνος μου κούνησε καταφατικά το κεφάλι Κατάλαβα. 19 Οκτωβρίου 2000 Πρώτη μέρα σχολείο, σήμερα η μαμά μου μετά από πολύ καιρό με σήκωσε από το κρεβάτι σαν να ήμουν μικρό παιδί, δεν μπορώ μόνος μου. Μπήκα στην τάξη με το καροτσάκι και τη μητέρα μου, κάνεις δε μίλαγε μόνο κάποια παιδιά με κοιτούσαν περίεργα, με μια ειρωνεία στο βλέμμα, στο θρανίο που κάθισα καθόταν ένα κορίτσι που δεν είχα ξαναδεί Μου μίλησε και με ρώτησε πώς με λένε. Απάντησα. Εκείνη την έλεγαν Λουίζα! Δε μιλούσε πολύ όμως ήταν πολύ εκφραστική, αυτό μου άρεσε..! 26 Οκτωβρίου 2000 Δε γράφω πολύ πια επειδή βρήκα επιτέλους μια αληθινή φίλη, τη Λουίζα. Είναι ένα γλυκό ξανθό κορίτσι! Έχει γαλαζοπράσινα μάτια και ροδοκόκκινα μάγουλα. 44

ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΕΛΠΙΔΑ Είναι πολύ όμορφη αλλά πάνω απ όλα πολύ καλή! Δε φαίνεται να την πειράζει που είμαι ανάπηρος. Με αγαπάει γι αυτό που είμαι. Προχτές την είχα καλέσει στο σπίτι μου, ένιωθα πολύ αμήχανα επειδή είναι πολύ μικρό και δεν έχει πολλά πράγματα μέσα. Τη Λουίζα δεν την ένοιαξε και δεν έκανε κανένα σχόλιο. Μιλάγαμε πολλή ώρα και περάσαμε καλά. Στο σχολείο οι καθηγητές ρώτησαν αν υπάρχουν παιδιά που να παίζουν κάποιο μουσικό όργανο. Σήκωσα το χέρι μου γιατί παίζω βιολί, έχω όμως πολύ καιρό να παίξω. Το σήκωσε κι η Λουίζα, παίζει κι αυτή βιολί! Παρόλο που τώρα τελευταία κάνουμε πολλή παρέα δε μου το είχε αναφέρει ποτέ, χάρηκα γι αυτήν την σύμπτωση. Θα της προτείνω να έρθει αύριο σπίτι μου για να κάνουμε πρόβες. 2 Δεκεμβρίου 2000 Συγγνώμη που έχω τόσο καιρό να γράψω, αλλά δεν έβρισκα χρόνο Την 28η Οκτωβρίου όλα πήγαν καλά. Μάλλον θα πρεπε να πω «πολύ καλά»! Όλοι έλεγαν πως εγώ κι η Λουίζα παίζαμε πάρα πολύ καλά βιολί κι 45

ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ο καθηγητής της μουσικής ήταν περήφανος! Νομίζω πως είδα δάκρυα στα μάτια της μητέρας μου Οι μέρες κύλησαν ήσυχα μαζί με τη Λουίζα. Ο πατέρας μου, χάρη στο θείο μου, το μόνο συγγενή που χουμε εδώ, βρήκε μια καλή δουλειά και μετακομίσαμε σε καινούργιο σπίτι. Δεν είναι βέβαια τόσο καλό, αλλά πολύ καλύτερο απ αυτό που μέναμε. 1 Ιανουαρίου 2001 Καλή χρονιά! Πέρασα πολύ ωραία χτες, γιόρτασα με τη Λουίζα και τους γονείς μας. Οι γονείς της Λουίζας έφτιαξαν μια πολύ ωραία βασιλόπιτα και μας την έφεραν. Το φλουρί ήταν ανάμεσα στο δικό μου κομμάτι και της μητέρας μου. Εκείνη επέμενε ότι ήταν δικό μου παρόλο που ήταν πιο πολύ απ την πλευρά της. Τελικά, με τα πολλά, την πείσαμε να το πάρει. Η οικογένεια της Λουίζας μου έκανε κι ένα δώρο: μια μαύρη πανέμορφη σχολική τσάντα! Είναι πολύ βολική κι επιτέλους τα παιδιά δε θα με κοροϊδεύουν! 14 Ιανουαρίου 2001 Μερικά παιδιά μου είπαν «με γεια!» για τη νέα μου σχολική τσάντα. Τα πράγματα γίνονται όλο και καλύτερα στο σχολείο: Με καλημερίζουν το πρωί, με χαιρετούν το μεσημέρι που φεύγω και καμιά φορά μου πιάνουν και κουβέντα! Ένα παιδί όμως με αντιπαθεί φοβερά. Δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά πάντα με κοιτάει με πολλή κακία κι όταν του ζητάω ένα μολύβι ή κάτι άλλο, κάνει πως δε μ ακούει 8 Φεβρουαρίου 2001 Θυμάσαι που σου χα πει πως την πρώτη μέρα στο σχολείο κάποια κορίτσια με είχαν χαιρετήσει; Λοιπόν, με αυτά τα τρία κορίτσια τώρα κάνουμε παρέα! Είναι πολύ καλές! Όχι όμως, καλύτερες από τη Λουίζα! 15 Μαρτίου 2001 Πριν μια εβδομάδα ξεκίνησα ζωγραφική στο δήμο! Άλλος ένας τρόπος για να ξεχνιέμαι Θα μπορούσα να πω ότι όλη τη μέρα σκέφτομαι τη Λουίζα! Ανυπομονώ κάθε μέρα να πάω σχολείο για να τη δω, τώρα πια τη βλέπω διαφορετικά, ίσως κάτι παραπάνω από φίλη! Είμαι γεμάτος αισιοδοξία. 4 Απριλίου 2001 Σήμερα έχω γενέθλια! Όλοι όσοι το ξέρουν μου εύχονται χρόνια πολλά. Μερικοί μου έδωσαν και δώρα! Είναι όλα τόσο υπέροχα. Τα καλύτερα μου γενέθλια! Όσα ευχήθηκα βγήκαν αληθινά! Ο πατέρας μου μού έκανε ένα δώρο για τα γενέθλιά μου, ένα πάρτι. Κάλεσα λίγα παιδιά, αλλά ήταν 48

ΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΕΛΠΙΔΑ ωραία. Πρώτη και καλύτερη τη Λουίζα! Επίσης κάλεσα τα τρία κορίτσια τη Μαρία, την Ελένη και την Άννα. Κάλεσα και τρία αγόρια. Ήταν υπέροχα γιατί η Λουίζα με φίλησε για να μου ευχηθεί. Ένιωσα κάτι πολύ ωραίο Κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια, ίσως κάτι που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ στη ζωή μου! Η Λουίζα μου χάρισε μία φωτογραφία, όπως της είχα ζητήσει, για να τη θυμάμαι για πάντα 20 Απριλίου 2001 Είμαι πολύ θυμωμένος Δεν το πιστεύω, ο μόνος άνθρωπος που εμπιστευόμουν πάρα πολύ ήταν η μαμά μου κι η ίδια με πρόδωσε! Την έπιασα μέσα στο δωμάτιό μου να ψάχνει το ημερολόγιό μου. Έχω απογοητευτεί Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έκανε κάτι τέτοιο. Όταν μπήκα μέσα στο δωμάτιό μου, με το που με είδε προσπάθησε να δικαιολογηθεί. Ποιος ξέρει πόσο καιρό θα το έκανε αυτό; Το μόνο που κέρδισε είναι να πέσει στην εκτίμησή μου. 2 Μαϊου 2001 Τα δυσάρεστα γεγονότα ξανάρχισαν να πέφτουν σαν βροχή στη ζωή μου. Ο αγαπημένος μου θείος πέθανε από έμφραγμα στις οκτώ το βράδυ. Άφησε την τελευταία του πνοή με το χαμόγελο στα χείλη γιατί αυτό ήταν και είναι το πιο σημαντικό, να χαμογελάς και να ελπίζεις! 4 Μαϊου 2001 Έγινε η κηδεία 16 Μαϊου 2001 Πηγαίνοντας σχολείο μπόρεσα να ξεχαστώ λίγο γιατί η Λουίζα με τον πιο γλυκό τρόπο με παρηγορούσε λέγοντάς μου να κοιτάξω τον ουρανό και να χαμογελάσω. Γιατί αυτό θα ήθελε και ο θείος μου! Με ρώτησε αν το είχα κάνει ποτέ... Όχι, δεν το είχα κάνει ποτέ, το έκανα 15 Ιουνίου 2001 Τέλειωσε το σχολείο. Τα πράγματα είναι σχεδόν τέλεια πια, ακόμα και το αγόρι που δε με χώνευε άρχισε να μου μιλάει τώρα. Έχω πολλούς φίλους, όχι μόνο απ το σχολείο. Αυτή είναι η τελευταία φορά που γράφω, δεν έχω ανάγκη να γράφω σε ημερολόγιο πια. Φέτος μου έτυχαν πάρα πολλές ατυχίες αλλά είχα και πολλές επιτυχίες. Και το καλό νικάει πάντα το κακό! 49