ÔÉÔËÏÓ ÐÑÙÔÏÔÕÐÏÕ: CADDY EVER AFTER Aðü ôéò Åêäüóåéò Hodder Children s Books, Λονδίνο 2006 TÉÔËÏÓ ÂÉÂËÉÏÕ: Κάντι, γλυκιά για πάντα ÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ: Hilary McKay ÌÅÔÁÖÑÁÓÇ: Ντίνα Καρύδη ÅÐÉÌÅËÅÉÁ ÄÉÏÑÈÙÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: ííá ÌáñÜíôç ΕΞΩΦΥΛΛΟ: Liselotte Watkins ÇËÅÊÔÑÏÍÉÊÇ ÓÅËÉÄÏÐÏÉÇÓÇ: Ραλλού Ρουχωτά, Μερσίνα Λαδοπούλου EÊÔÕÐÙÓÇ: Άγγελος Ελεύθερος & ΣΙΑ Ο.Ε. ΒΙΒΛΙΟ ΕΣΙΑ: Κωνσταντίνα Παναγιώτου & ΣΙΑ Ο.Ε. Çilary McKay, 2006 EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2009 Ðñþôç Ýêäïóç: Ιούνιος 2009 ÉSBN 978-960-453-593-4 Τυπώθηκε σε χαρτί ελεύθερο χηµικών ουσιών, προερχόµενο αποκλειστικά και µόνο από δάση που καλλιεργούνται για την παραγωγή χαρτιού. To ðáñüí Ýñãï ðíåõìáôéêþò éäéïêôçóßáò ðñïóôáôåýåôáé êáôü ôéò äéáôüîåéò ôïõ Åëëçíéêïý Íüìïõ (Í. 2121/1993 üðùò Ý åé ôñïðïðïéçèåß êáé éó ýåé óþìåñá) êáé ôéò äéåèíåßò óõìâüóåéò ðåñß ðíåõìáôéêþò éäéïêôçóßáò. Áðáãïñåýåôáé áðïëýôùò ç Üíåõ ãñáðôþò Üäåéáò ôïõ åêäüôç êáôü ïðïéïíäþðïôå ôñüðï Þ ìýóï áíôéãñáöþ, öùôïáíáôýðùóç êáé åí ãýíåé áíáðáñáãùãþ, åêìßóèùóç Þ äáíåéóìüò, ìåôüöñáóç, äéáóêåõþ, áíáìåôüäïóç óôï êïéíü óå ïðïéáäþðïôå ìïñöþ (çëåêôñïíéêþ, ìç áíéêþ Þ Üëëç) êáé ç åí ãýíåé åêìåôüëëåõóç ôïõ óõíüëïõ Þ ìýñïõò ôïõ Ýñãïõ. ÅÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å. PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A. äñá: ÔáôïÀïõ 121 Head office: 121, Tatoiou Str. 144 52 Ìåôáìüñöùóç 144 52 Metamorfossi, Greece Âéâëéïðùëåßï: Ìáõñïìé Üëç 1 Bookstore: 1, Mavromichali Str. 106 79 ÁèÞíá 106 79 Áthens, Greece Ôçë.: 2102804800 Tel.: 2102804800 Telefax: 2102819550 Telefax: 2102819550 www.psichogios.gr www.psichogios.gr e-mail: info@psichogios.gr e-mail: info@psichogios.gr
Μετάφραση: Ντίνα Καρύδη ΠΡΩΤΗ ΕΚ ΟΣΗ
Ç ÉËÁÑÉ ÌÁÊÅÚ ãåííþèçêå êáé ìåãüëùóå óôçí ðüëç Âïóôüíç, óôï Ëßíêïëíóáúñ ôçò Áããëßáò. Áñ éêü óðïýäáóå âïôáíïëïãßá êáé æùïëïãßá óôï ÐáíåðéóôÞìéï Óåí íôñéïõò êáé óôç óõíý åéá áããëéêþ öéëïëïãßá, ãåãïíüò ðïõ ôçí åíýðíåõóå íá áó ïëçèåß ìå ôï ãñüøéìï êáé íá áöïóéùèåß áðïêëåéóôéêü óôá âéâëßá. Ôï ìõèéóôüñçìü ôçò ÅÍÁÓ ÁÃÃÅËÏÓ ÃÉÁ ÌÅ- ÍÁ, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, Ý åé ôéìçèåß ìå ôï âñáâåßï Whitbread Children's Novel, åíþ Üëëá ôçò âéâëßá Ý ïõí ôéìçèåß ìå ôá âñáâåßá Guardian êáé Smarties. ÓÞìåñá æåé ìå ôïí Üíôñá ôçò êáé ôá äõï ôïõò ðáéäéü, ôçí ÌðÝëá êáé ôïí Ôæéì, óôï âüñåéï ÍôÝñìðéóáúñ. Áðü ôéò Åêäüóåéò ØÕ ÏÃÉÏÓ êõêëïöïñούν åðßóçò ôα βιβλία ôçò ÔÏ ÁÓÔÅÑÉ ÔÏÕ ÉÍÔÉÃÊÏ και ΡΟΟΥΖ, ΕΝΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ ΚΟΡΙΤΣΙ.
Για την Κίρστεν και τη Βίβιαν
ÁËËÁ ÅÑÃÁ ÔÇÓ ÉËÁÑÉ ÌÁÊÅÚ The Exiles The Exiles at Home The Exiles in Love Dog Friday The Amber Cat Dolphin Luck Ãéá ìéêñüôåñá ðáéäéü Happy and Glorious Practically Perfect PARADISE HOUSE The Zoo in the Attic The Treasure in the Garden The Echo in the Chimney The Magic in the Mirror The Surprise Party Keeping Cotton Tail PUDDING BAG SCHOOL The Birthday Wish Cold Enough for Snow A Strong Smell of Magic Áðü ôéò Åêäüóåéò ØÕ ÏÃÉÏÓ êõêëïöïñούν: Ένας άγγελος για µένα, ìôöñ. Μίρκα Κονδάκη, 2004 Ôï ÁóôÝñé ôïõ ºíôéãêï, ìôöñ. Íôßíá Êáñýäç, 2006 Ρόουζ, ένα γοητευτικό κορίτσι, µτφρ. Ντίνα Καρύδη, 2008
ΟΤΑΝ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΠΕΤΑΣ Από τη Ρόουζ Κάσον Τετάρτη Τάξη
ΟΤΑΝ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΠΕΤΑΣ Σήµερα µε πήρε ο ύπνος µέσα στην τάξη. Το σχολείο µόλις είχε αρχίσει (ήταν η ώρα της Λογοτεχνίας). Η δεσποινίς Φάρλε, η δασκάλα µου, ακούµπησε το χέρι της στον ώµο µου για να µε ξυπνήσει. «ΟΧΙ, ΟΧΙ», φώναξα πολύ δυνατά. Κι ύστερα έπεσα στο πάτωµα και σύρθηκα κάτω από το θρανίο για να ξεφύγω. Τότε συνειδητοποίησα πού βρισκόµουν κι έτσι βγήκα από κάτω και κάθισα ξανά στο θρανίο µου, όσο πιο ήσυχα µπορούσα. Έλπιζα ότι, αν ήµουν αρκετά γρήγορη και ήσυχη, η δεσποινίς Φάρλε σχεδόν δε θα έπαιρνε είδηση ότι κάτι είχε συµβεί. Αλλά το κατάλαβε. Η δεσποινίς Φάρλε ρώτησε: «Ρόουζ, συµβαίνει κάτι; Εδώ, στο σχολείο; Ή ίσως στο σπίτι;» Από τον τρόπο που µε κοίταξε, κατάλαβα ότι δεν είχε ξεχάσει τι είχε συµβεί χθες. 11
ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΠΗΡΕ Ο ΥΠΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΙΑ ΒΑΘΥΣΤΟΧΑΣΤΗ ΣΚΕΨΗ Από τη Ρόουζ Κάσον Τετάρτη Τάξη (Μέρος 1ο) Η δεσποινίς Φάρλε έχει πολύ θράσος να µε ρωτά αν συµβαίνει τίποτα µε αυτό τον τρόπο^ µπροστά σε όλους. Πώς θα της φαινόταν αν της φερόµουν κι εγώ ανάλογα; Μπαίνει στην τάξη µε τα µικροσκοπικά µάτια της και χωρίς κραγιόν, και ξεφουρνίζει: «Εντάξει, λοιπόν, τετάρτη τάξη, θα χωρίσουµε αυτές τις οµάδες των θρανίων σε γραµµές, αφού, καθώς φαίνεται, δεν µπορείτε να καθίσετε φρόνιµοι έτσι όπως είστε τώρα! Ρόουζ Κάσον, υπάρχει κάτι τόσο ενδιαφέρον έξω από το παράθυρο;» [Ο ουρανός.] «Επίσης, Ρόουζ, µπορώ να µάθω από πότε τα παρδαλά βαµµένα µπλουζάκια αντικατέ- 12
στησαν τις σχολικές φόρµες; Και κάτι ακόµη. Πριν κάνεις οτιδήποτε άλλο, πήγαινε στο γραφείο και βγάλε επιτέλους αυτό το σκουλαρίκι και ζήτησε να σου δώσουν έναν ανακυκλωµένο φάκελο για να το βάλεις µέσα, σε παρακαλώ». Πολύ θα ήθελα να της κάνω εγώ την ερώτηση: «εσποινίς Φάρλε, συµβαίνει τίποτα στο σπίτι; Ή µήπως στο σχολείο;» Όχι. Ευτυχώς, σήµερα δεν πρόσεξε το σκουλαρίκι µου. Είναι ένας χρυσός κρίκος από τον οποίο κρέµονται κόκκινα κρυσταλλάκια µε τη βοήθεια µικρότερων χρυσών κρίκων. Η αδελφή µου η Σάφρον µού το έδωσε σήµερα το πρωί. Υπάρχει ένα καθαρό κοµµάτι µοκέτας στο αναγνωστήριο, το οποίο έχει πλυθεί πρόσφατα. Έτσι κανένας στην τάξη δεν µπορεί να ξεχάσει τι έγινε χθες. Επίσης, απαγορεύτηκε η Λέσχη Φαντασµάτων. 13
Η ΛΕΣΧΗ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ Τις βροχερές µέρες, στα µεσηµεριανά διαλείµµατα για φαγητό, µπορεί να πάει κανείς στον προθάλαµο του σχολείου για να παίξει, ή να παραµείνει στην τάξη και να καθίσει ήσυχος όσο ένα ποντίκι. (Αν τα ποντίκια είναι σαν τα χάµστερ, τότε πράγµατι δεν είναι και τόσο ήσυχα.) Τότε συνηθίζουµε να κάνουµε τη Λέσχη Φαντασµάτων η Κίραν (που κάποτε ήταν η καλύτερή µου φίλη), εγώ και κάποια άλλα παιδιά. Για να κάνουµε τη Λέσχη Φαντασµάτων, κλείνουµε τα φώτα, τραβάµε τις κουρτίνες από τη µία άκρη µέχρι την άλλη και καθόµαστε στο πάτωµα, σχηµατίζοντας κύκλο πάνω στη µοκέτα, στο χώρο του αναγνωστηρίου. Και τότε, πολύ χαµηλόφωνα, πάρα πολύ χαµηλόφωνα, µα πάρα πολύ χαµηλόφωνα, αρχίζουµε να αφηγούµαστε ιστορίες µε φαντάσµατα. Χθες ήταν µία βροχερή µέρα και γι αυτό κάναµε τη Λέσχη Φαντασµάτων. Πρώτα η Μόλι µάς είπε για τον 14
παππού της, που η µασέλα του έπεσε, όταν αποκοιµήθηκε βλέποντας ποδόσφαιρο. «ε νοµίζω ότι αυτό ακούγεται πολύ τροµακτικό», σχολίασα. «Εντάξει, λοιπόν, είναι µόνο λίγο τροµακτικό», συµφώνησε η Μόλι, «αλλά οφείλετε να παραδεχτείτε ότι είναι εντελώς αηδιαστικό!» Το παραδέχτηκα αµέσως και µετά τους είπα για τους παράξενους ήχους γρατζουνίσµατος που ακούγονται στο σπίτι µας το βράδυ, οι οποίοι δεν είναι δυνατό να προέρχονται από τα χάµστερ της αδελφής µου της Κάντι που ξέφυγαν από το κλουβί τους, αφού πρέπει να έχουν πεθάνει εδώ και πολύ καιρό^ σύµφωνα µε το Βιβλίο των Χάµστερ, βέβαια. Όλα τα µέλη της Λέσχης Φαντασµάτων είπαν ότι και στα σπίτια τους ακούγονταν παράξενοι ήχοι τη νύχτα, οι οποίοι, κατά τα λεγόµενα των µαµάδων τους, προέρχονταν από την κεντρική θέρµανση. Τους εξήγησα ότι στο σπίτι µας δεν έχουµε κεντρική θέρµανση. Η Κίραν µουρµούρισε βαριεστηµένα κάτι και, σκαλίζοντας τη µοκέτα, είπε: «Όλα τα σπίτια τρίζουν λίγο και µπορεί να αγοράσει κανείς κόλλα για τεχνητές οδοντοστοιχίες για να µην πέφτουν. Τις διαφηµίζουν κάθε µέρα στην τηλεόραση, τις ώρες που ξέρουν ότι παρακολουθούν οι ηλικιωµένοι. Γνωρίζετε την ξαδέλφη µου; Όχι αλλά συνέχισε να µιλάς για την κεντρική θέρ- µανση! Ίσως είναι καλύτερα να µη σας πω!» Όπως ήταν ευνόητο την πείσαµε να µας πει. Οι ιστορίες της Κίραν είναι οι χειρότερες, διότι είναι αληθινές. Αφορούν άτοµα από την οικογένειά της. Θεωρούσα, µάλιστα, ότι ήµουν τυχερή που δεν ανήκα στην οικογένειά της. Αν ήµουν συγγενής της Κίραν, δε θα 15
αισθανόµουν καθόλου ασφαλής. Φριχτά πράγµατα συµβαίνουν όλη την ώρα σ αυτή την οικογένεια. «Ποια ξαδέλφη σου;» ρωτήσαµε την Κίραν, αφού η οικογένειά της (εκτός από µη ασφαλής) είναι και τεράστια. «Την ξαδέλφη µου, που δεν πηγαίνει σε αυτό το σχολείο, αυτή µε το ροζ µπουφάν», εξήγησε η Κίραν. «Τη γνωρίζετε;» «Όχι», απαντήσαµε. «Καλά, λοιπόν, µήπως γνωρίζετε τη θεία µου, που ήρθε την ηµέρα των επισκεπτών και που ήθελε να ανοίξει όλα τα παράθυρα αµέσως;» «Ναι», αποκριθήκαµε. «Αυτή είναι η µητέρα της. Αυτή αγόρασε στην ξαδέλφη µου το ροζ µπουφάν^ από τον πάγκο της αγοράς που βρίσκεται δίπλα στο φορτηγάκι όπου τρυπάει κανείς τα αυτιά του. Και, τέλος πάντων, γνωρίζετε εκείνο το µέρος, δίπλα στο πάρκο, κοντά στο σπίτι της Ρόουζ, όπου κανένας δεν επιτρέπεται να πάει;» «Όχι», απαντήσαµε µε µία φωνή. «Κι όµως, το γνωρίζετε. Είναι περιφραγµένο και έχει µία πινακίδα στην οποία αναγράφεται: ΚΙΝ ΥΝΟΣ ΥΨΗΛΗ ΤΑΣΗ». «Είναι ένας υποσταθµός ηλεκτρικού ρεύµατος», πετάχτηκε η Μόλι, η οποία πάντα γνωρίζει όλα αυτά τα πράγ- µατα, γιατί πηγαίνει Περιπάτους Ευφυώς Ποιοτικού Χρόνου µε τη µητέρα της. (Σε αντίθεση µε εµένα.) «Λοιπόν», συνέχισε η Κίραν πολύ γρήγορα, προτού η Μόλι προλάβει να αρχίσει να µας µιλάει για υποσταθ- µούς, «η ξαδέλφη µου µε το ροζ µπουφάν περνούσε µπροστά από αυτό το µέρος, και ήταν χειµώνας, και είχε σχεδόν νυχτώσει, και ξέρετε πώς, όταν κρατάς το χέρι σου πολύ κοντά στο πρόσωπό σου και είναι σχεδόν 16
σκοτάδι, όλα τα δάχτυλα φαίνονται ξαφνικά πολύ χοντρά και µαύρα και εξωπραγµατικά;» Απαντήσαµε αρνητικά και στη συνέχεια το δοκιµάσαµε µε τα χέρια µας, έτσι όπως καθόµασταν στη σχεδόν κατασκότεινη γωνία του αναγνωστηρίου, κι έπειτα είπαµε: «Α, ναι». «Ένα χέρι σαν κι αυτό, αλλά πολύ µεγαλύτερο», πρόσθεσε η Κίραν. Τώρα µιλούσε πραγµατικά πολύ χαµηλόφωνα, σαν να µην ήθελε στην πραγµατικότητα να ακούσουµε αυτό που θα πει. «Πίσω από τον ώµο της^ χωρίς να υπάρχουν ίχνη από πατηµασιές^ χωρίς να ακούγονται βήµατα^ και χωρίς να την ακουµπάει κάποιος. Την ξαδέλφη µου. Και τα δάχτυλα ήταν πολύ χοντρά και σκοτεινά σαν ένα χοντρό µαύρο δερµάτινο γάντι^ όχι λείο και απαλό δέρµα. Και το ένιωσε πίσω από τον ώµο της, ακριβώς σε εκείνο το σηµείο, δίπλα στο πάρκο, όπου δεν επιτρέπεται να πάει κανείς. Το είδε µε την άκρη του µατιού της». Κανείς δεν έβγαλε µιλιά. «Πρόλαβε και το είδε για µία στιγµή µόνο. Την πρώτη φορά». Επικράτησε τόσο απόλυτη σιωπή, ώστε µπορούσαµε να ακούσουµε τους χτύπους του ρολογιού, καθώς και το θόρυβο των παιδιών που έφευγαν από τον προθάλαµο του σχολείου, ακόµη και την ανάσα µας. «Αλλά την επόµενη φορά το είδε για περισσότερη ώρα». «Κοίταξε καθόλου γύρω της;» ψιθύρισε η Μόλι. «Μόνο µία φορά». «Και τι είδε;» «ε µου λέει». «Κί ραααν!» ουρλιάξαµε µε αγωνία. 17
«Έτσι, τώρα δε φοράει πια το ροζ µπουφάν της και η θεία µου λέει ότι είναι κρίµα που πάει χαµένο, διότι είναι σχεδόν καινούριο, και γι αυτό λέει ότι µπορώ να το πάρω και να το φοράω µε ένα µαντίλι. Γιατί δε βγαίνουν στο πλύσιµο. Έχουν αφήσει το αποτύπωµά τους πάνω του». «ΠΟΙΑ ΕΧΟΥΝ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΟΥΣ;» φώναξαν αρκετοί µαζί. «Οι δαχτυλιές», απάντησε η Κίραν, δείχνοντας έκπληκτη που δεν είχαµε καταλάβει τι εννοούσε. «Οι χοντρές σκούρες καφετιές δαχτυλιές στον ώµο του µπουφάν». ε βγάλαµε άχνα. «εν πρόκειται να φορέσω αυτό το απαίσιο µπουφάν», συνέχισε η Κίραν. Εξακολουθούσε να µη βγάζει κανείς µιλιά. Ήµασταν σκεπτικοί. Γνωρίζαµε το µέρος δίπλα στο πάρκο, όπου κανείς δεν επιτρεπόταν να πάει. Γνωρίζαµε τη θεία της Κίραν που είχε αγοράσει το µπουφάν. Γνωρίζαµε επίσης τον πάγκο της αγοράς από τον οποίο το είχε αγοράσει. Γνωρίζαµε ακόµη και το φορτηγάκι που λειτουργούσε ως κινητός πάγκος, όπου µπορούσε να τρυπήσει κανείς τα αυτιά του. Εκεί είχε τρυπήσει τη µύτη της η αδελφή µου η Σάφρον. Όταν το καλοσκέφτηκα, συνειδητοποίησα ότι γνώριζα ακόµη και την ξαδέλφη της Κίραν που δεν ερχόταν σε αυτό το σχολείο. Και ήξερα ακριβώς, σαν να τις είχα δει, πώς έδειχναν αυτές οι χοντρές σκούρες δαχτυλιές που είχαν αποτυπωθεί στον ώµο του ροζ µπουφάν. Κάποιος µε άρπαξε από τον ώµο πολύ δυνατά και φώναξε:«η ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΡΟΟΥΖ!» Τρόµαξα τόσο πολύ που αναπήδησα απότοµα, αισθάνθηκα ναυτία και ζάλη και ούρλιαξα: «Όχι εγώ!» αν 18
και δεν είχα κανένα σκοπό να φωνάξω, αλλά δε νοµίζω ότι ακούστηκε πολύ δυνατά. Όλοι γελούσαν τόσο πολύ. «Συγγνώµη, Ρόουζ, συγγνώµη, Ρόουζ, συγγνώµη!» έλεγε η Κίραν, αλλά δεν πρόκειται να τη συγχωρήσω ποτέ. Αν είχα τη δυνατότητα να επιλέξω ανάµεσα στο να πεθάνω ή να τα κάνω πάνω µου µέσα στην τάξη, θα επέλεγα σίγουρα το πρώτο. 19