ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΚ ΟΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ. Έντυπο πνευµατικής εσωτερικής καταγραφής. Τεύχος 25ο Απριλίου 2009

ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΚ ΟΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ ΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ Έντυπο πνευµατικής εσωτερικής καταγραφής Περίοδος Α Έτος 3ο Τεύχος 25ο Απριλίου 2009 Το παράδειγµα του Χριστού Του Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης Σαν πολύτιµη πνευµατική κληρονοµιά άφησε ο Κύριος µας Ιησούς Χριστός στην Εκκλησία Του τη διδασκαλία, τα θαύµατα και, προ παντός, το παράδειγ- µά Του. Ότι δίδαξε, το εφήρµοσε πρώτος στην επίγεια ζωή Του. Ότι προείπε για την Εκκλησία Του, εκπληρώθηκε πρώτα στον εαυτό Του. ίδαξε την α- γάπη προς τους εχθρούς, και πρώτος τήρησε αυτή την εντολή, όταν στο αποκορύφωµα του πάθους Του, ικέτευε τον ουράνιο Πατέρα Του υπέρ των σταυρωτών Του: «πάτερ, ἄφες αὐτοῖς οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23,34). ίδαξε την άµετρη ανεξικακία: «ὅστις σε ῥαπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην» (Ματθ. 5,39) και παραδόθηκε εκούσια στα χέρια των ανόµων Ιουδαίων. «ὃς λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει, παρεδίδου δὲ τῷ κρίνοντι δικαίως» (Α Πέτρου 2,23). ίδασκε να µη φοβούµεθα «ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι» (Ματθ. 10,28), και δεν φοβήθηκε τους φονευτάς Του. Ευαγγελίσθηκε την ανάσταση των νεκρών και την αιώνια ζωή, και ο ίδιος πρώτος «γήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α Κορ. 15,20). Η ανάστασις του Κυρίου είναι η κορύφωσις του σχεδίου του Θεού για τη σωτηρία µας, το θύµα των θαυµάτων του Θεού, µε το οποίο προαγγέλλεται και η ανάστασις των ανθρώπων που θα ακολουθήσουν το παράδειγµα Του, αφού ο Χριστός «ἔπαθεν ὑπὲρ ὑμῶν, ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμὸν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (πρβλ. Α Πετρ. 2,21) Η Ανάσταση (Ο Άγγελος στο κενό Μνηµείο). Εικόνα του κρητικού Θεοφάνη στην Ι. Μονή Σταυρονικήτα, Άγιον Όρος (16ος αι.) Οι ιερείς του ναού και η συντακτική οµάδα του περιοδικού σας εύχονται, ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΙΑΒΑΣΤΕ ΣΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ Ιωσήφ ο από Αριµαθαίας. του Μητροπολίτου Κεντρώας Αφρικής Ιγνατίου. Πάσχα Ρωµέϊκο. ιήγηµα του Αλέξανδρου Παπαδιαµάντη. Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή. της Κίρκης Κεφαλέα. Η άκρα ταπείνωση. του Αρχιµανδρίτου Καλλίστρατου Λυράκη. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΕΥΧΟΥΣ: Ιωσήφ ο από Αριµαθαίας. 26 Πάσχα Ρωµέϊκο. 28 Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή. Ιερές Ακολουθίες και εκδηλώσεις του ναού. 30 Η άκρα ταπείνωση. 31 31

Σελίδα 26 Ιωσήφ ο από Αριµαθαίας. Του Μητροπολίτου Κεντρώας Αφρικής Ιγνατίου. Για αυτόν τον εξαίρετο άνδρα δεν γνωρίζουµε πολλά. Ούτε τα πρωτινά ούτε τα στερνά του χρόνια. Σαν ένας «διάττων αστήρ» κάµνει την εµφάνισή του στις σελίδες της Γραφής. Μας καταπλήσσει µε την τίµια και ευγενική και τολµηρή διαγωγή του και έπειτα δεν αναφέρεται πια πουθενά. Και οι τέσσερις Ευαγγελιστές τον αναφέρουν. Και ο καθένας τους του αφιερώνει τέσσερις το πολύ πέντε στίχους για να περιγράψει το ήθος του ανδρός, τις διαθέσεις του, την γενναία στάση του και την αγία και πολύτιµη προσφορά των υπηρεσιών του προς τον νεκρό Κύριο Ιησού. Αλλά ας βάλουµε σε µια σειρά τα όσα γνωρίζουµε από την Γραφή. Ο Ιωσήφ εν πρώτοις, όπως γίνεται φανερό και από το όνοµα του, ήταν Εβραίος. Ήταν εγκατεστηµένος στην πρωτεύουσα του Ισραήλ, την Ιερουσαλήµ. Όµως δεν ήταν ντόπιος. Είχε γεννηθεί και µεγάλωσε στην Αριµαθαία, µια πόλη της Ιουδαίας. Και ο τόπος της καταγωγής του έγινε σαν ένα επώνυµό του, ώστε, προκειµένου να προσδιορίσουν οι άνθρωποι της εποχής του για ποιόν Ιωσήφ κάµνουν λόγο, έλεγαν το όνοµά του και πρόσθεταν την καταγωγή του. Έτσι τον γνωρίζουµε κι εµείς: «Ιωσήφ ο από Αριµαθαίας». Ο Ιωσήφ είχε σπουδαία θέση στην κοινωνία της Ιερουσαλήµ και το έθνος του. Ήταν καθώς µας πληροφορούν οι ιεροί Ευαγγελιστές, Βουλευτής. ηλαδή ήταν µέλος του Ανωτάτου Ιουδαϊκού Συνεδρίου και Βουλευτηρίου. εν είχε από καταγωγή την θέση αυτή αλλά από προσωπική του αξία. Η Γραφή προκειµένου να µας πληροφορήσει ποια θέση είχε ο Ιωσήφ στην εκτί- µηση της κοινωνίας, µας τον χαρακτηρίζει «ευσχήµονα». Και «ευσχήµων» λεγόταν ο σεβαστός, ο κατά πάντα και υπό πάντων αξιοσέβαστος άνθρωπος. Και βέβαια δεν ήταν η θέση και η ιδιότης του βουλευτού που τον καθιστούσε στα µάτια όλων «ευσχήµονα», αλλά ο χαρακτήρας του ο καλός και η αρετή του. ιότι ο ευαγγελιστής Λουκάς προσθέτει την πληροφορία ότι ο Ιωσήφ ήταν «ανήρ αγαθός και δίκαιος». Αγαθός στον χαρακτήρα του και ενάρετος από άσκηση και προσωπική καλλιέργειά του στην αρετή. Ο Ματθαίος προσθέτει ότι ήταν και «πλούσιος». Είχε και ιδιοκτησία υπολογίσιµη στην Ιερουσαλήµ. Όλα αυτά παρουσιάζουν στα µάτια µας τον Ιωσήφ ένα πρόσωπο επίσηµο, αριστοκρατικό, ευγενικό, υψηλό, πράγµατι αξιόλογο. Παρά ταύτα, άλλα είναι εκείνα που µας κάµνουν να τον παραδεχθούµε βαθύτερα και να τον αγαπήσουµε µε όλη µας την καρδιά και να τον θαυµάσουµε. Ο Ιωσήφ αποδείχθηκε υπόδειγµα τιµίου ανθρώπου, τολµηρού και πράγµατι αφοσιωµένου στον Ιησού µαθητή. Βέβαια ευθύς από την αρχή δεν παρουσιάστηκε έτσι. Μολονότι και αυτός «ην προσδεχόµενος την βασιλείαν του Θεού», εν τούτοις ευθύς εξ αρχής δεν εκδηλώθηκε. Γνώριζε δηλαδή τον Χριστό εκ φήµης, που έφθανε στην Ιουδαία από την Γαλιλαία, όπου συνήθως δρούσε ο Ιησούς. Και προσωπικά τον άκουσε, όταν ο Κύριος ανέβηκε τρεις φορές στα Ιεροσόλυµα και µιλούσε και συζητούσε στην στοά του Σολοµώντος και αλλού. Τότε τον παραδέχθηκε ως θείο διδάσκαλο και από Θεού απεσταλµένο. Πίστεψε και στην ερχόµενη βασιλεία Του που κήρυττε ο Ναζωραίος. Όµως έµενε κρυµµένος. Κρυφός µαθητής. Βλέπεις, ο Χριστός ανέκαθεν είχε πολύ περισσότερους µυστικούς φίλους και µαθητές απ ότι µπορεί να υπολογίζει και να φαντασθεί κανείς. Τώρα για ποιο λόγο δεν εξεδήλωσε ο Ιωσήφ από την πρώτη στιγµή τις καλές διαθέσεις του απέναντι στον Χριστό; εν µπορού- µε ακριβώς να γνωρίζουµε. Ίσως από φρονιµάδα να περί- µενε τον πιο κατάλληλο καιρό για να εκδηλωθεί, όπως και έγινε. Θα του δούµε αυτό. Ίσως από δειλία. εν αποκλείεται κι αυτό, αν και εκ πρώτης όψεως τέτοια αδυνα- µία φαίνεται να έρχεται σε αντίθεση µε την κατοπινή του τόλµη. Συµβαίνει πολλές φορές µερικοί που σε µικρότερες δοκιµασίες φέρονται δειλοί, σε µεγαλύτερες αποδεικνύονται απίθανα θαρραλέοι. Έρχεται ένα βαθύτερο και ισχυρότερο συναίσθηµα και υπερισχύει και παρουσιάζει άλλον εξ άλλου τον δειλό. Και στην περίπτωση του Ιωσήφ, όπως άλλωστε σε µύριες όσες, ο αδίκως πάσχων και εσταυρωµένος Χριστός προκάλεσε µεγαλύτερη συγκίνηση παρ όσον ως γοητευτικός διδάσκαλος και θαυµατουργός. Μια φορά ο ευαγγελιστής Ιωάννης µας πληροφορεί ότι «εκ των αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις τον Ιησούν, αλλά διά τους Φαρισαίους ουχ ωµολόγουν, ίνα µη αποσυνάγωγοι γένωνται» (Ιω. ιβ 42). Η επιρροή των Φαρισαίων επάνω στον λαό και η παροιµιώδης κακία τους ήταν κάτι που όλοι το υπολόγιζαν, ακόµη και οι άρχοντες. Έπειτα το να απαγορευθεί, έστω και προσκαίρως, σε µέλος του συνεδρίου να µπει στη Συναγωγή, ήταν σοβαρή υπόθεση, που όλοι την λογάριαζαν. Όµως ίσως ήταν και της πρόνοιας του Θεού να µένει κρυµµένος µαθητής ο Ιωσήφ, για να χρησιµοποιηθεί όταν θα χρειαζόταν. Ίσως και τα τρία µαζί να ήταν. εν έχει και πολλή σηµασία αυτό. Σηµασία έχει ότι, όταν ήλθε η περίσταση, ο Ιωσήφ αποτίναξε από πάνω του κάθε δισταγµό ή δειλία και φάνηκε άξιος του Θεού, τίµιος και τολµηρός και αφοσιωµένος µαθητής του Ιησού. Και η τιµιότητά του εκδηλώθηκε στην εξής κυρίως περίσταση. Όταν στα ξηµερώµατα της Μεγάλης Παρασκευής προσκλήθηκαν όλα τα µέλη του ιουδαϊκού συνεδρίου µε παρακίνηση των αρχιερέων και Φαρισαίων για να αποφασίσουν την εις θάνατον καταδίκη του Ιησού, ο Ιωσήφ ήταν ένας από τους ελαχίστους ή το πιθανότερον ο µόνος που διαφώνησε ως προς την απόφαση της καταδίκης του Αθώου και ως προς τις απαίσιες µεθόδους µε τις οποίες επεδίωξαν οι σκοτεινοί συνάδελφοί του να εξασφαλίσουν από τον Ρωµαίο ηγεµόνα Πόντιο Πιλάτο την επικύρωση της αποφάσεως τους και καταδίκης Του στον σταυρικό θάνατο. Ο ευαγγελιστής Λουκάς συγκεκριµένα ιστορεί: «Ούτος (δηλαδή ο Ιωσήφ)

Έντυπο πνευµατικής εσωτερικής καταγραφής Σελίδα 27 ουκ ην συγκατατεθειµένος τη βουλή και τη πράξει αυτών». -«Εσείς µπορείτε να αποφασίζετε ότι θέλετε. Εγω διαφωνώ. εν βάφω τα χέρια µου στου Αθώου το αίµα» ήταν η πράγµατι γενναία θέση που πήρε σ εκείνες τις αποφασιστικές διαβουλεύσεις του Συνεδρίου. Και αυτό θα πει τίµιος άνθρωπος. Θα υποστηρίξει το δίκαιο, θα ταχθεί αναφανδόν µε τον αθώο, και ας του στοιχίσει ότι του στοιχίσει. Ο τίµιος δεν κρατάει ένοχη σιωπή, πολύ περισσότερο δεν συντάσσεται µε τους αδίκους όταν κρίνεται το δίκαιο του αθώου. Είναι ευθύς ίσιος, «ντόµπρος» άνθρωπος. Είναι όπως ο Ιωσήφ. Πόσες φορές και σήµερα κρίνεται ο Χριστός, το ιερό Ευαγγέλιο Του, η Εκκλησία Του και οι δικοί Του σε κοσµικές συγκεντρώσεις, σε διάφορες παρέες, επειδή και µέσα εκεί βρίσκονται άνθρωποι που ευλαβούνται τον Χριστό, αλλά δεν έχουν την τιµιότητα και το θάρρος να πάρουν το µέρος του Χριστού! Και συµβαίνει αυτό, διότι η τιµιότητα θέλει κότσια, χρειάζεται σθένος, τόλµη, κι αυτά δεν τα διαθέτουν όλοι! Γι αυτό και ο Ιωσήφ είπαµε ότι µαζί µε την τιµιότητά του έδειξε και την ανδρεία του, την παλικαριά του. Το πόση τόλµη χρειαζόταν να διαφωνήσει ο Ιωσήφ προς όλο το σώµα του Συνεδρίου για να το εκτιµήσεις σωστά, πρέπει να σκεφθείς ότι στην απόφαση αυτή ούτε και αυτός ο Πιλάτος δεν τόλµησε να αντισταθεί. Όµως έδειξε και αλλού την γενναιότητά του ο Ιωσήφ. Όταν το κακούργηµα είχε συντελεσθεί, όταν ο Ιησούς ήταν ήδη καρφωµένος επάνω στον σταυρό και νεκρός και ενώ όλοι οι Εβραίοι είχαν αποσυρθεί στα σπίτια τους για να κάµουν το Πάσχα τους, τότε ο Ιωσήφ «τολµήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώ- µα του Ιησού». Ο Ιωσήφ µε το διάβηµά του αυτό συντασσόταν χωρίς επιφύλαξη µε το µέρος του Εσταυρωµένου. Τα «έπαιζε» όλα για όλα. Πως θα ερµήνευε ο Πιλάτος το διάβηµά του; Πως θα του το συγχωρούσαν οι συνάδελφοί του και προπάντων οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι; Το πιο πιθανό ήταν και αποσυνάγωγο να τον κάµουν και από µέλος του Συνεδρίου να τον αποκηρύξουν, ακόµη γιατί όχι;- και τον εξοντωτικό πόλεµο να του κηρύξουν. Ο Ιωσήφ αδιαφόρησε για όλα. Αυτός έπαιρνε στα φανερά τη θέση του µαθητού. Ας γινόταν ότι ήθελε. Που είναι εκείνοι που κατηγορούν για δειλία τους Χριστιανούς; Που είναι εκείνοι που θέλουν να είναι Χριστιανοί και δεν τολµούν; Ας παρατηρήσουµε όλοι καλά τον Ιωσήφ. Να διδαχθούν και να ενθαρρυνθούν οι φίλοι. Να εντραπούν οι συκοφάντες. Ο Ιωσήφ τολ- µά τα ατόλµητα, επιχειρεί τα απίθανα. Αποδείχθηκε τίµιος, έπειτα και τολµηρός. Ήλθε η σειρά να φανεί και η άλλη του αρετή: Όλα τα δικά του στην υπηρεσία του Ιησού! Ο Πιλάτος οπωσδήποτε συγκινήθηκε. Του δώρισε το σώµα του Ιησού. Και ο Ιωσήφ αγόρασε σεντόνι καθαρό και µαζί µε τον Νικόδηµο (ήταν και αυτός πρώην κρυφός µαθητής, και τώρα τολµά κι αυτός και να λάβεις υπόψη σου ότι ήταν... Φαρισαίος!) και οι δυό τους µε προσωπική τους προσπάθεια αποκαθηλώνουν τον Εσταυρωµένο, τον τυλίσσουν µε το σεντόνι και τον ενταφιάζουν µε τον τρόπο που συνήθιζαν οι Ιουδαίοι. Κοντά στον τόπο όπου εσταύρωσαν τον Ιησού, ο Ιωσήφ είχε έναν κήπο. Και µέσα στον κήπο, λαξευµένο στον βράχο έναν οικογενειακό τάφο. Καινούργιο, που µέσα του δεν είχε ενταφιαστεί µέχρι τότε κανείς. Μέσα λοιπόν σε αυτόν µε πολλή φροντίδα κήδεψαν τον Ιησού. Ο Ιωσήφ κύλησε στο στόµιο του σπηλαιοειδούς τάφου του µια πέτρα, και µε τον Νικόδηµο έφυγαν. Είχε κάµει το καθήκον του στο ακέραιο. Ήταν τώρα ήσυχος. Έδυε ο ήλιος της Παρασκευής. Τα άστρα θα έφερναν το Σάββατο, το Πάσχα των Εβραίων. Ο Ιωσήφ δεν αναφέρεται πουθενά πλέον στην Γραφή. Ίσως και δεν χρειαζόταν. Στην δεδοµένη περίσταση έκαµε το καθήκον του. Και ο Θεός τον δόξασε τόσο, όσο ο ίδιος ποτέ δεν το ονειρευόταν. Ποτέ δεν περίµενε ότι ο ενταφιασµός εκείνος του ιδασκάλου του θα τον έκαµνε αθάνατο. Και ποτέ δεν φανταζόταν ότι εκείνο το µνήµα που λάξευε στον κήπο του θα γινόταν µνηµείο του. ιακινδύνευσε την θέση του στην Συναγωγή και στο Βουλευτήριο, και µε αυτό εξασφάλισε επίζηλη θέση στην Εκκλησία του Χριστού. Βγήκε από την µυστικότητα και αποκαλύφθηκε στα φανερά µαθητής του Εσταυρωµένου, κι Εκείνος τον ανέδειξε διδάσκαλο τιµιότητος, τόλµης και αφοσιώσεως στον χριστιανικό κόσµο και όχι µόνο. Οι αµετανόητοι οµοεθνείς του πρέπει να θεωρείται βέβαιο τον αποδοκίµασαν, και να ότι ο Ιωσήφ αναδείχθηκε παγκόσµια εξαίρετη χριστιανική µορφή των αποστολικών χρόνων. εν υπάρχει άνθρωπος που να άκουσε για Χριστό αναστηµένο και να αγνοεί τον «ευσχήµονα βουλευτήν», τον Ιωσήφ τον από Αριµαθαίας. Έτσι δοξάζει ο Κύριος Ιησούς όλους εκείνους που µε τιµιότητα, τόλµη και αφοσίωση παίρνουν σαφή θέση κοντά Του!

Σελίδα 28 Πάσχα Ρωµέϊκο Ο µπάρµπα-πύπης, γηραιός φίλος µου, είχεν επτά ή οκτώ καπέλα, διαφόρων χρωµάτων, σχηµάτων και µεγεθών, όλα εκ παλαιού χρόνου και όλα κατακαίνουργα, τα οποία εφόρει εκ περιτροπής µετά του ευπρεπούς µαύρου ιµατίου του κατά τας µεγάλας εορτάς του ενιαυτού, οπόταν έκαµνε δύο ή τρεις περιπάτους από της µιας πλατείας εις την άλλην διά της οδού Σταδίου. Ο- σάκις εφόρει τον καθηµερινόν κούκον του, µε το σάλι του διπλωµένον εις οκτώ ή δεκαέξ δίπλας επί του ώµου, εσυνήθιζε να κάθηται επί τινας ώρας εις το γειτονικόν παντοπωλείον, υποπίνων συνήθως µετά των φίλων, και ήτο στωµύλος και διηγείτο πολλά κ' εµειδία προς αυτούς. Όταν εµειδία ο µπάρµπα-πύπης, δεν εµειδίων µόνον αι γωνίαι των χειλέων, αι παρειαί και τα ούλα των οδόντων του, αλλ' εµειδίων οι ιλαροί και ήµεροι οφθαλµοί του, εµειδία στίλβουσα η σιµή και πεπλατυσµένη ρις του, ο µύσταξ του ο ευθυσµένος µε λεβάνταν και ως διά κολλητού κηρού λελεπτυσµένος, και το υπογένειόν του το λευκόν και επιµελώς διατηρούµενον, και σχεδόν ο κούκος του ο στακτερός, ο λοξός κ' επικληνής προς το ους, όλα παρ' αυτώ εµειδίων. Είχε γνωρίσει πρόσωπα και πράγµατα εν Κερκύρα όλα τα περιέγραφε µετά χάριτος εις τους φίλους του. εν έπαυσε ποτέ να σεµνύνεται δια την προτίµησιν την ο- ποίαν είχε δείξει αείποτε διά την Κέρκυραν ο βασιλεύς, και έζησεν αρκετά διά να υπερηφανευθή επί τη εκλογή, ην έκαµε της αυτής νήσου προς διατριβήν η εφτακρατόρισσα της Αούστριας. Ενθυµείτο αµυδρώς τον Μουστοξύδιν, µα δότο, δοτίσσιµο κε ταλέντο! Είχε γνωρίσει καλώς τον Μάντζαρον, µα γαλαντουόµο! τον Κερκύρας Αθανάσιον, µα µπράβο! τον Σιορπιέρρο, κε γκράν φιλόζοφο! Το τελευταίον όνοµα έδιδεν εις τον αοίδιµον Βράϊλαν, διά τον τίτλον ον του είχαν απονεί- µει, φαίνεται οι Άγγλοι. (Sir Pierro = Sir Peter). Είχε γνωρίσει επίσης τον Σόλωµο (κε ποέτα!), του ο- ποίου απεµνηµόνευε και στίχους τινάς, απαγγέλων αυτούς κατά το εξής υπόδειγµα: Ωσάν τη σπίθα κρουµµένη στη στάχτη πού εκρουβόταν για µας λευτεριά; Εισέ πάσα µέρη πετιέται κι' ανάφτει και σκορπιέται σε κάθε µεριά. Ο µπάρµπα-πύπης έλειπεν υπέρ τα είκοσιν έτη εκ του τόπου της γεννήσεώς του. Είχε γυρίσει κόσµον κ' έκαµεν εργασίας πολλάς. Έστειλέ ποτε και εις την Παγκόσµιον έκτεσι, διότι ήτο σχεδόν αρχιτέκτων, και είχε µάλιστα και µίαν ινβεντσιόνε. Εµίσει τους πονηρούς και τους ιδιοτελείς, εξετίµα τον ανθρωπισµόν και τη τιµιότητα. Απετροπιάζετο τους φαύλους. «Ιλ τραδιτόρε νον α κοµπασσιόν» -ο απατεώνας δεν έχει λύπησι. Ενίοτε πάλι εµαλάττετο κ' εδείκνυε συγκατάβασιν εις τας ανθρωπίνας ατελείας. «Ουδ'η γης ανα- µάρτητος -άγκε λα τέρρα νον ε ιµπεκάµπιλε.» Και ύστερον, αφ' ου η γη δεν είναι, πώς θα είναι ο Πάπας; ιήγηµα του Αλεξάνδρου Παπαδιαµάντη Όταν του παρετήρει τις ότι ο Πάπας δεν εψηφίσθη ι- µπεκάµπιλε, αλλά ινφαλίµπιλε, δεν ήθελε ν' αναγνωρίσει την διαφοράν. εν ήτο άµοιρος και θρησκευτικών συναισθηµάτων. Τας δύο ή τρεις προσευχάς, ας είξευρεν τας είξευρεν ελληνιστί. «Τα πατερµά του είξευρε ρωµέϊκα». Έλεγεν: «Άγιος, άγιος, άγιος κύριος Σαβαώθ... ως ενάντιος υψίστοις» Όταν µε ερώτησε δις ή τρις τι σηµαίνει τούτο, το ως ενάντιος, προσεπάθησα να διορθώσω και εξηγήσω το πράγµα. Αλλά µετά δύο ή τρεις ηµέρας υποτροπιάζων πάλιν έλεγεν: «Άγιος, άγιος, άγιος... ως ενάντιος υψίστοις!» Εν µόνον είχεν ελάττωµα, ότι εµίσει αδιαλλάκτως παν ό,τι εκ προκαταλήψεως εµίσει και χωρίς ν' ανέχηται αντίθετον γνώµην ή επιχείρηµα. Πολιτικώς κατεφέρετο πολύ κατά των Άγγλων, θρησκευτικώς δε κατά των υτικών. εν ήθελε ν' ακούση το όνοµα του Πάπα, και ήτο αµείλικτος κατήγορος του ρωµαϊκού κλήρου... Την εσπέραν του Μεγάλου Σαββάτου του έτους 188... περί ώραν ενάτην, γερόντιόν τι ευπρεπώς ενδεδυµένον, καθόσον ηδύνατο να διακρίνη τις εις το σκότος, κατήρχετο την απ' Αθηνών είς Πειραιά άγουσαν, την αµαξιτήν. εν είχεν ανατείλει ακόµη η σελήνη, και ο οδοιπόρος εδίσταζε ν' αναβή υψηλότερον, ζητών δρόµον µεταξύ των χωραφίων. Εφαίνετο µη γνωρίζων καλώς τον τόπον. Ο γέρων θα ήτο ίσως πτωχός, δεν θα είχε 50 λεπτά δια να πληρώση το εισιτήριον του σιδηροδρόµου ή θα τα είχε κ' έκαµνεν οικονοµίαν. Αλλ' όχι δεν ήτο πτωχός, δεν ήτο ούτε πλούσιος, είχε διά να ζήση. Ήτο ευλαβής και είχε τάξιµο να καταβαίνη κατ' έτος το Πάσχα πεζός εις τον Πειραιά, ν' ακούη την Ανάστασιν εις τον Άγιον Σπυρίδωνα και όχι εις άλλην Εκκλησίαν, να λειτουργήται εκεί, και µετά την απόλυσιν ν' αναβαίνη πάλιν πεζός εις τας Αθήνας Ήτο ο µπάρµπα-πύπης, ο γηραιός φίλος µου, και κατέβαινεν εις τον Πειραιά διά ν' ακούση το Χριστός Ανέστη εις τον ναόν του του οµωνύµου και προστάτου του, διά να κάµη Πάσχα ρωµέϊκο κ' ευφρανθή η ψυχή του. Και όµως ήτο... δυτικός! Ο µπάρµπα-πύπης, Ιταλοκερκυραίος, απλοϊκός, Ελληνίδος µητρός. Έλλην την καρδίαν, και υφίστατο άκων ίσως, ως και τόσοι άλλοι, το άπειρον µεγαλείον και την άφατον γλυκύτητα της εκκλησίας της Ελληνικής. Ε- καυχάτο ότι ο πατήρ του,όστις ήτο στρατιώτης του Ναπολέοντος Α' «είχε µεταλάβει ρωµέϊκα» όταν εκινδύνευσε ν' αποθάνη, εκβιάσας µάλιστα προς τούτο, διά τινων συστρατιωτών του, τον ιερέα τον αγαθόν. Και όµως όταν, κατόπιν τούτων, φυσικώς, του έλεγε τις: «ιατί δεν βαπτίζεσαι µπάρµπα-πύπη;» η απάντησίς του ήτο ότι άπαξ εβαπτίσθη και ότι ευρέθη εκεί. Φαίνεται ότι οι Πάπαι της Ρώµης µε την συνήθη επιτηδείαν πολιτικήν των, είχον αναγνωρίσει εις τους Ρω- µαιοκαθολικούς των Ιονίων νήσων τινά των εις τους Ουνίτας απονεµοµένων προνοµίων, επιτρέψαντες αυτοίς να συνεορτάζωσι µετά των ορθοδόξων όλας τας

Έντυπο πνευµατικής εσωτερικής καταγραφής εορτάς. Αρκεί να προσκυνήση τις την εβδοµάδα του Ποντίφηκος τα λοιπά είναι αδιάφορα. Ο µπάρµπα-πύπης έτρεφε µεγίστην ευλάβειαν προς τον πολιούχον Αγιον της πατρίδος του και προς το σεπτόν αυτού λείψανον. Επίστευεν εις το θαύµα το γενόµενον κατά των Βενετών, τολµησάντων ποτέ να ιδρύσωσιν ίδιον θυσιαστήριον εν αυτώ τω ορθοδόξω ναώ, (il santo Spiridion ha fatto questo caso), ότε ο Άγιος επιφανείς νύκτωρ εν σχήµατι µοναχού, κρατών δαυλόν αναµµένον, έκαυσεν ενώπιον των απολιθωθέντων εκ του τρόµου φρουρών το αρτιπαγές αλτάρε. Αφού ευρίσκετο µακράν της Κερκύρας, ο µπάρµπα- Πύπης ποτέ δεν θα έστεργε να εορτάση το Πάσχα µαζί µε τσου φράγκους. Την εσπέραν λοιπόν εκείνην του Μεγάλου Σαββάτου ότε κατέβαινεν εις Πειραιά πεζός, κρατών εις την χείρα τη λαµπάδα του, ην έµελλε ν' ανάψη κατά την Ανάστασιν, µικρόν πριν φθάση εις τα παραπήγµατα της µέσης οδού, εκουράσθη και ηθέλησε να καθίση επ' ολίγον ν' αναπαυθή. Εύρεν υπήνεµον τόπον έξωθεν µιας µάνδρας, εχούσης και οικίσκον παρά την µεσηµβρινήν γωνίαν, κ' εκεί εκάθησεν επί των χόρτων, αφού επέστρωσε το εις πολλάς δίπλας γυρισµένο σάλι του. Έβγαλεν από την τσέπην την σιγαροθήκην του, ήναψεν σιγαρέττον κ' εκάπνιζεν ηδονικώς. Εκεί ακούει όπισθέν του ελαφρόν θρουν ως βηµάτων επί παχείας χλόης και, πριν προφθάση να στραφή να ίδη, ακούει δεύτερον κρότον ελαφρότερον. Ο δεύτερος ούτος κρότος του κάστηκε ότι ήτον ως ανυψου- µένης σκανδάλης φονικού όπλου. Εκείνην την στιγµήν είχε λαµπρυνθή προς ανατολάς ο ορίζων, και του Αιγάλεω αι κορυφαί εφάνησαν προς µεσηµβρίαν λευκάζουσαι. Η σελήνη, τετάρτην ηµέραν άγουσα από της πανσελήνου, θ' ανέτελλε µετ' ολίγα λεπτά. Εκεί όπου έστρεψε την κεφαλήν προς τα δεξιά, εγγύς της βορειανατολικής γωνίας του αγροτικού περιβόλου, όπου εκάθητο, του κάστηκε, ως διηγείτο αργότερα ο ίδιος, ότι είδε ανθρωπίνην σκιάν, εις προβολήν τρόπον τινά ισταµένην και τείνουσαν εγκαρσίως µακρόν τι ως ρόπαλον ή κοντάριον προς το µέρος αυτού. Πρέπει δε να ήτο τουφέκιον. Ο µπάρµπα-πύπης ενόησεν αµέσως τον κίνδυνον. Χωρίς να κινηθή άλλως από την θέσιν του, έτεινε την χείρα προς τον άγνωστον κ' έκραξεν εναγωνίως. -Φίλος! Καλός! µη ρίχνεις Ο άνθρωπος έκαµε µικρόν κίνηµα οπισθοδροµήσεως, άλλά δεν επανέφερεν το όπλον εις ειρηνικήν θέσιν.ουδέ καταβίβασε την σκανδάλην. -Φίλος! και τι θέλεις εδώ; ηρώτησε µε απειλητικήν φωνήν. -Τι θέλω; επανέναβεν ο µπάρµπα-πύπης. Κάθουµαι να φουµάρο το τσιγάρο µου. -Και δεν πας αλλού να το φουµάρης,ρε; απήντησεν αυθαδώς ο άγνωστος. Ηύρες τον τόπο, ρε, να φουµάρης το τσιγάρο σου! Σελίδα 29 -Και γιατί; επανέλαβεν ο µπάρµπα-πύπης. Τι σας έβλαψα; - εν ξέρω 'γω απ' αυτά, είπεν οργίλως ο αγρότης εδώ είναι αποθήκη, έχει χόρτα, έχει κι' άλλα πράµµατα µέσα. Μόνον κόττες δεν έχει, προσέθηκε µετά σκληρού σαρκασµού. Εγελάστηκες. Ήτο πρόδηλον ότι είχεν εκλάβει τον γηραιόν φίλον µου ως ορνιθοκλόπον, και διά να τον εκδικηθή του έλεγεν ότι τάχα δεν είχεν όρνιθας, ενώ κυρίως ο αγρονόµος διά τάς όρνιθάς του θα εφοβήθη και ωπλίσθη µε την καραβίναν του. Ο µπάρµπα-πύπης εγέλασε πικρώς προς τον υβριστικόν υπαινιγµόν. -Συ εγελάστηκες, απήντησεν εγώ κόττες δεν κλέφτω, ούτε λωποδύτης είµαι εγώ πηγαίνω στον Πειραιά ν' α- κούσω Ανάσταση στον Άγιο Σπυρίδωνα. Ο χωρικός εκάγχασε. -Στον Πειραιά; στον Αϊ-Σπυρίδωνα; κι' από πού έρχεσαι; -Απ' την Αθήνα. -Απ' την Αθήνα; και δεν έχει εκεί εκκλησίαις, ν' ακούσης Ανάσταση; -Έχει εκκλησίαις, µα εγώ τώχω τάξιµο, απήντησεν ο µπάρµπα-πύπης. Ο χωρικός εσιώπησε προς στιγµήν, είτα επανέλαβε. -Να φχαριστάς, καϋµένε Και τότε µόνον κατεβίβασε την σκανδάλην και ώρθωσε το όπλον προς τον ώµον του. -Να φχαριστάς καϋµένε, την ηµέρα που ξηµερώνει αύριον, ει δε µη, δεν τώχα για τίποτες να σε ξαπλώσω δω χάµου. Τράβα τώρα! Ο γέρων Κερκυραίος είχεν εγερθή και ητοιµάζετο να απέλθη, αλλά δεν ηδυνήθη να µη δώση τελευταίαν απάντησιν. -Κάνεις άδικα και συχωρεµένος νάσαι που µε προσβάλλεις, είπε. Σ' ευχαριστώ ως τόσο που δε µ' ετουφέκισες, αλλά νον βα µπένε.., δεν κάνεις καλά να µε παίρνεις για κλέφτη. Εγώ είµαι διαβάτης, κ' επήγαινα, σου λέω στον Πειραιά. -Έλα, σκόλα, σκόλα τώρα, ρε Και ο χωρικός στρέψας την ράχιν εισήλθεν ανατολικώς διά της θύρας του περιβολίου, κ' έγινεν άφαντος. Ο γέρων φίλος µου εξηκολούθησε τον δρόµον του. Το συµβεβηκός τούτο δεν ηµπόδισε τον µπάρµπα- Πύπην να εξακολουθή κατ' έτος την ευσεβή του συνήθειαν, να καταβαίνει πεζός εις τον Πειραιά, να προσέρχηται εις τον Άγιον Σπυρίδωνα και να κάµει Πάσχα ρω- µέϊκο. Εφέτος το µισοσαράκοστον µοι επρότεινεν, αν ήθελα να τον συνοδεύσω εις την προσκύνησίν του ταύτην. Θα προσεχώρουν δε εις την επιθυµίαν του, αν από πολλών ετών δεν είχα την συνήθειαν να εορτάζω εκτός του Άστεως το Άγιον Πάσχα.

Σελίδα 30 Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή. Από το βιβλίο «Μη µου άπτου» της Κ. Κεφαλέα. Την ύπαρξη της Μαγδαληνής ως ιστορικού προσώπου µαρτυρούν τα τέσσερα Ευαγγέλια. Ο Λουκάς (8, 2-3) την αναφέρει µεταξύ των γυναικών που ακολουθούσαν τον Ιησού και τους µαθητές Του, των «τεθεραπευµένων από νόσων και µαστίγων και πνευµάτων πονηρών και ασθενειών», ως λυτρωθείσα από «δαιµόνια επτά». Το όνοµα Μαγδαληνή, τοπωνυµικό, δηλώνει ότι καταγόταν από την κώµη Μαγδαλά (ή Μάγδαλα), η οποία α- παντά στον Ματθαίο (15,39), όπου αναφέρεται ότι ο Ιησούς, µετά το θαύµα της διατροφής των πεντακισχιλίων, «απολύσας τους όχλους ενέβη εις το πλοίον και ήλθεν εις τα όρια Μαγδαλά». Φαίνεται ότι η Μαρία η Μαγδαληνή γνώρισε τον Ιησού κατά την επίσκεψή Του στην περιοχή αυτή και ότι θεραπευθείσα από Αυτόν επίστευσε και Τον ακολουθούσε από ευγνωµοσύνη (στο συναξάριο της Μαγδαληνής, ωστόσο, αναφέρεται ότι έχοντας ακούσει για τον Ιησού και δεχθείσα την χάρη Του εθεραπεύθη). Την περί θεραπείας της πληροφορία αναφέρει και ο Μάρκος («ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, ἀφ' ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτὰ δαιμόνια.» 16,9), ο οποίος επίσης αναφέρει ότι η Μαγδαληνή ακολουθούσε τον Ιησού (15, 40-41). Η Μαγδαληνή όχι µόνο ακολουθούσε τον Ιησού κατά το µεγαλύτερο µέρος της διδασκαλίας Του, αλλά ούτε και Τον εγκατέλειψε κατά την τελική φάση του Πάθους. Η πιστότητά της µαρτυρείται από το γεγονός ότι κατά τον Ματθαίο (27,55) και τον Μάρκο (15,40), ήταν παρούσα κατά την Σταύρωση, ανάµεσα στις γυναίκες που την παρακολουθούσαν από µακριά («από µακρόθεν θεωρούσαι»). Αλλά και ο Λουκάς (23,49) εννοεί ότι ήταν παρούσα, αφού γράφει: «εἱστήκεισαν δὲ πάντες οἱ γνωστοὶ αὐτοῦ ἀπὸ μακρόθεν, καὶ γυναῖκες αἱ συνακολουθήσασαι αὐτῷ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας, ὁρῶσαι ταῦτα.» Ο Ιωάννης, µάλιστα, που ήταν παρών κατά την Σταύρωση, γράφει ότι βρισκόταν «παρά τω σταυρώ» του Ιησού µαζί µε την Θεοτόκο και την αδελφή της Μαρία του Κλωπά. (19, 25-26). Επίσης και οι τέσσερις Ευαγγελιστές αναφέρουν ότι η Μαγδαληνή ήταν µία από τις γυναίκες που επισκέφθηκαν τον τάφο του Ιησού την αυγή της τρίτης ηµέρας µετά τον θάνατό Του, όπου πληροφορήθηκαν την Ανάσταση (Ματθ. 28, 1-2 Μαρκ. 16, 1-3 Λουκ. 24, 9-11 Ιω. 20, 1-18). Όπως σηµειώνει ο Καραδήµος, το γεγονός ότι η Μαγδαληνή όσες φορές µνηµονεύεται µαζί µε άλλες γυναίκες αναφέρεται από τους Συνοπτικούς ευαγγελιστές πρώτη δεν είναι τυχαίο, αλλά δείχνει την ιδιαίτερη θέση της µεταξύ των µυροφόρων και των άλλων γυναικών που διακονούσαν τον Ιησού. Ούτε φαίνεται να δηλώνει κάτι διαφορετικό το ότι στον Ιωάννη (19,25) η Μαγδαληνή αναφέρεται τρίτη, γιατί οι δύο αναφερόµενες πριν από αυτή γυναίκες είναι η Θεοτόκος και η αδελφή της Θεοτόκου. Είναι ακριβώς η µαζί µε αυτές παρουσία της ενώπιον του Σταυρού, δίπλα στον Ιωάννη που αποδεικνύει την εξέχουσα θέση της στον κύκλο των µαθητριών του Ιησού, θέση την οποία η πρόταξη του ονόµατός της από τους τρεις Συνοπτικούς επισηµαίνει. Αλλά και όσες φορές οι Ευαγγελιστές αναφέρουν τη Μαγδαληνή µόνη (Ιω. 20,1 / 20, 2-3 / 20, 11-17 / 20,18 Μαρκ. 16, 9-10) η περιγραφή της, ως προς τη σπουδαιότητα της παρουσίας της, συνάδει µε τις περιγραφές όπου εµφανίζεται µαζί µε τις άλλες γυναίκες. Μία ακόµη Μαρία, αδελφή µιας Μάρθας, εµφανίζεται στο κείµενο του Λουκά (10, 38-42), η οποία είναι φανερό ότι δεν είναι άλλη από την αδελφή του Λαζάρου και της Μάρθας Μαρία, για την οποία οµιλεί ο Ιωάννης στα κεφάλαια 11 και 12. Ζει µε τους αδελφούς της στη Βηθανία, και έξι µέρες πριν από το Πάσχα, κατά την διάρκεια ενός δείπνου, «λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ»(Ιω. 12,3). Μια ανάλογη περιγραφή του Ματθαίου (26, 6-13) προσδιορίζει ως τόπο ενός τέτοιου περιστατικού (όπου όµως η περίχυση του µύρου γίνεται στα µαλλιά του Ιησού δύο µέρες πριν το Πάσχα) την ευρισκόµενη επίσης στη Βηθανία οικία του Σίµωνος του λεπρού και εξαίρει την πράξη της γυναίκας, το όνοµα της οποίας δεν αναφέρεται. Όµοια µε του Ματθαίου είναι η περιγραφή του επεισοδίου από τον Μάρκο (14, 3-9). Στον Λουκά (7, 37-50) η σκηνή τελείται στην πόλη Ναΐν, στην οικία Φαρισαίου ονόµατι Σίµωνος, όπου µια µη ονοµαζόµενη «γυνὴ ἥτις ἦν ἁμαρτωλός, [ ] ἤρξατο βρέχειν τοὺς πόδας αὐτοῦ τοῖς δάκρυσι καὶ ταῖς θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμασσε, καὶ κατεφίλει τοὺς πόδας αὐτοῦ καὶ ἤλειφε τῷ μύρῳ.» Η πίστη της γυναίκας είναι τέτοια, ώστε ο Χριστός της συγχωρεί τις αµαρτίες. Πλήν των Ευαγγελίων, η Μαγδαληνή δεν εµφανίζεται σε άλλα κείµενα της Καινής ιαθήκης. Τουλάχιστον όχι ως Μαρία η Μαγδαληνή. Ίσως αυτήν να εννοεί η αναφορά του πρώτου ονόµατος της στην προς Ρωµαίους επιστολή του Παύλου (16,6) : «ἀσπάσασθε Μαριάμ, ἥτις πολλὰ ἐκοπίασεν εἰς ἡμᾶς.», όπου ο Παύλος εννοεί ότι η Μαρία «πολλά εκοπίασε» στη Ρώµη. Αν ο Παύλος αναφέρεται σε µια από τις Μαρίες των Ευαγγελίων, τότε αυτή θα πρέπει να είναι η Μαγδαληνή, γιατί το γεγονός ότι έζησε κατά τη νεότητά της στα Μαγδαλά, το οποίο την εξοικείωνε µε τους ελληνιστικούς πολιτισµικούς τρόπους και τις διάφορες εθνότητες της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας, την καθιστούσε κατάλληλη για ιεραποστολική εργασία εκτός Παλαιστίνης. Ας σηµειωθεί, επίσης, ότι «κατά την αρχαιοτάτην παράδοσιν» η Μαγδαληνή κήρυξε τον λόγο του Χριστού και στη Ζάκυνθο: «Αύτη εν τοις χρόνοις του Τιβερίου», γράφει ο Π. Χιώτης, «ενώ επορεύετο εις Ρώµην όπως κατηγορήσει τον Πιλάτον, διαβαίνουσα το Ιόνιον πέλαγος, εξήλθεν εις την Ζάκυνθον και εκήρυξεν τον Χριστιανισµόν». (συνέχεια στη σελίδα 32)

Έντυπο πνευµατικής εσωτερικής καταγραφής Ι Ε Ρ Ε Σ Α Κ Ο Λ Ο Υ Θ Ι Ε Σ Κ Α Ι Ε Κ Η Λ Ω Σ Ε Ι Σ α π ρ ι λ ι ο υ Σελίδα 31 Κάθε Τρίτη µετά την ακολουθία του Μεγάλου Αποδείπνου τελείται Ιερά Παράκληση στον Άγιο Παντελεήµονα. Μετά το πέρας της Παρακλήσεως θα διενεργείται ο κύκλος µελέτης της Αγίας Γραφής από τον π. Ιερόθεο Βαµβακάρη. Το µυστήριο της Ιεράς Εξοµολογήσεως τελεί ο π. Ιερόθεος Βαµβακάρης όλες τις ηµέρες και ώρες λειτουργίας του Ιερού Ναού κατόπιν συνεννοήσεως ( τηλ. 2104615704 ) Κάθε Σάββατο τελείται Θεία Λειτουργία Κάθε Κυριακή και ώρα 10:30 γίνεται η συνάντηση των παιδιών του κατηχητικού σχολείου. Πρόγραµµα Θείων Λειτουργιών 23/04/2009 Γεωργίου Μεγαλοµάρτυρος του Τροπαιοφόρου. Ανατολίου, Πρωτολέοντος, Αθανασίου, Γλυκέριου, Ουαλερίου, ονάτου, Θερινού Μαρτύρων. Γεωργίου και Λαζάρου Νεοµαρτύρων. Πρόγραµµα Θείων Λειτουργιών Μεγάλης Εβδοµάδος Το πρόγραµµα των ιερών ακολουθιών της Αγίας και Μεγάλης Εβδοµάδος θα δοθεί σε ιδιαίτερο φυλλάδιο. Στις 27/04 ηµέρα ευτέρα και ώρα 19:00 θα γίνει η νεανική συνάντηση, για τον µήνα Α- πρίλιο, όπου θα συζητηθούν θέµατα και σύγχρονοι προβληµατισµοί της εν Χριστώ ζωής, µέσα από την σοφία των πατέρων της Εκκλησίας, µε τον π. Γεώργιο Θεοδωρόπουλο. Κάθε Πέµπτη και ώρα 18: 30 στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας η εκποµπή «Φωτός Θέ- µατα» µε τον Αρχιµανδρίτη π. Νίκανδρο Καρακωστόπουλο. Θέµατα φωτεινά, θεολογικά, δοσµένα µε σύγχρονη προοπτική και τρόπο κατανοητό. Η άκρα ταπείνωση. Του Αρχιµανδρίτου Καλλίστρατου Λυράκη. Το βράδυ της Μ. Πέµπτης παρουσιάζεται µέσα από την υµνολογία της Εκκλησίας µας βήµα προς βήµα η αγωνία και το Πάθος του Θεανθρώπου. Παρακολουθούµε «τους εµπτυσµούς, τα ραπίσµατα, τα κολαφίσµατα, τας ύβρεις, τους γέλωτας, την πορφυράν χλαίναν, τον κάλαµον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην, και προ πάντων τον Σταυρόν και τον θάνατον», τα οποία ο Κύριος έπαθε για µας µε την θέλησή Του. Το βράδυ της Μ. Πέµπτης που είναι ο Όρθρος της Μ. Παρασκευής, µετά την ανάγνωση του 5ου Ευαγγελίου γίνεται η έξοδος του Εσταυρωµένου. Τότε εκφωνείται και ψάλλεται το επόµενο τροπάριο, που µέσα από χαώδεις αντιθέσεις εγγίζει κάπως την απροσµέτρητη θεϊκή αγάπη και την ανθρώπινη ακατανόµαστη κακία και α- γνωµοσύνη. Σήµερον κρεµάται επί ξύλου, ο εν ύδασι τήν γήν κρε- µάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο τών Αγγέλων Βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τόν ουρανόν έν νεφέλαις. Ράπισµα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τόν Αδάµ. Ήλοις προσηλώθη, ο Νυµφίος τής Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός τής Παρθένου. Προσκυνούµέν σου τά Πάθη Χριστέ. είξον ηµίν, καί τήν ένδοξόν σου Ανάστασιν. «Σήµερον», µετά από τρία χρόνια αδιάκοπης προσφοράς και ανεπανάληπτων ευεργεσιών, «κρεµάται επί ξύλου» ατιµωτικού ως ο χειρότερος κακούργος Εκείνος που δη- µιούργησε και περιέβαλλε τη γη κοσµώντας την µε τα νερά των θαλασσών. Ο Πλάστης υποµένει τον σταυρό για τη σωτηρία του πλάσµατός Του. Περιπαικτικό και υβριστικό «στέφανον εξ ακανθών» φορεί στο κεφάλι Του «ο των αγγέλων βασιλεύς»! Από αυτούς ασιγήτως δοξολογείται µε τον επινίκιο ύµνο: «άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου». Ταπεινωτική και «ψευδή πορφύραν περιβάλλεται» Αυτός που κυβερνά και κοσµεί το ουράνιο στερέωµα µε τα ποικιλόχρωµα νέφη και τα δισεκατοµµύρια των αστέρων. Ως να ήταν ένας άθλιος δούλος υπέµεινε και «ράπισµα» ακόµη από ρωµαίο στρατιώτη Εκείνος που «εν Ιορδάνη» ελευθέρωσε τον Αδάµ και τους απογόνους του από την σκλαβιά της αµαρτίας και την κατάδυναστεία του διαβόλου. Ο «ωραίος κάλλει» από όλα τα παιδιά των ανθρώπων, «ο νυµφίος της Εκκλησίας», που τόσο την αγαπά, ώστε να τη λούζει µε το αίµα Του και να την τρέφει µε το Σώµα Του, µε «ήλους» (καρφιά) καρφώθηκε στον σταυρό. Τον άµωµο και πανάγιο Υιό της αµώµου και πανάγνου Παρθένου και Μητέρας τόλ- µησαν οι µιαροί άνθρωποι να κεντήσουν» (πλήξουν) µε τη λόγχη του µίσους και της δυσπιστίας τους. Μπροστά σ αυτό το ανέκφραστο µυστήριο της θείας αγάπης µε συντριβή αναφωνούµε: «Προσκυνούµεν Σου τα πάθη Χριστέ». Και ικετεύοµε: «είξον ηµίν και την ένδοξόν Σου Ανάστασιν».

E N D O N Μηνιαία ενηµερωτική έκδοση του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήµονος ραπετσώνας Σελίδα 32 ιευθυντής εκδόσεως π. Γεώργιος Θεοδωρόπουλος Αρχισυντάκτης Στέφανος Φ. Σωτηρόπουλος Στοιχεία επικοινωνίας για παρατηρήσεις, σχόλια, προτάσεις, συνεργασίες Ι.Ν. Αγίου Παντελεήµονος Αγίου Παντελεήµονος 12 Τ.Κ. 186 48 ραπετσώνα Τηλέφωνο: 210-4615704 Τηλεοµοιότυπο: 210-4615759 Ηλ. διεύθυνση: periodikoendon@yahoo.gr ιαδικτυακό ιστολόγιο : http://www.periodikoendon.blogspot.com ιανέµεται από τον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήµονος ραπετσώνας την τελευταία Κυριακή του κάθε µήνα. Εισφορές προαιρετικές. Στείλτε µας την ηλεκτρονική σας διεύθυνση, για να έχετε κάθε µήνα το περιοδικό σε.pdf αρχείο, στον υπολογιστή σας. (συνέχεια από τη σελίδα 30) Τη µετάβαση της Μαγδαληνής στη Ρώµη αναφέρει ο Συναξαριστής, ο οποίος παρέχει και άλλες πληροφορίες περί του βίου της: «Πολλαί µεν ουν ήσαν αι Μυροφόροι, αλλ οι Ευαγγελισταί, των επισήµων µόνον ποιησαµένοι µνείαν, τας άλλας παρείδον. Ήσαν δε αυταί, πρώτη πασών η Μαγδαληνή η Μαρία, αφ ης και δαιµόνια επτά ο Χριστός εξέβαλεν, ήτις και µετά την Ανάληψιν του Χριστού εις Ρώµην παραγενοµένη, ως λόγος, καινώ θανάτω τον Πιλάτον και τους αρχιερείς παραδίδωσι, τα κατά τον Χριστόν προς τον Καίσαραν Τιβέριον. Ες ύστερον δε εν Εφέσω θνήσκει και παρά του Θεολόγου Ιωάννου θάπτεται». Η µετάβαση στη Ρώµη δεν αναφέρεται από τον άλλο Συναξαριστή στα Μηναία: «Αύτη εκ των Μαγδάλων ην των ορίων της Συρίας. Προσελθούσα δε τω Χριστώ και υπό δαιµόνων επτα ενοχλουµένη απηλλάγη αυτών, τη του Χριστού χάριτι. Και ακαλουθήσασα αυτώ µέχρι του πάθους αυτού, και Μυροφόρος γέγονε, και πρώτη την Ανάστασιν, άµα τη άλλη Μαρία, τη υπεραγία Θεοτόκω, κατείδε, ηνίκα όψε Σαββάτων είδε τον Άγγελον. Πρωΐας δε δύο Αγγέλους εν λευκοίς καθεζοµένους. Και πάλιν αυτόν τον Κύριον, ον και κηπουρόν λογιζοµένη, ήκουεν παρ αυτού. Μη µου άπτου. Μετά γουν την θείαν και αγίαν Ανάληψιν, γενοµένη εις Έφεσον προς τον Άγιον Ιωάννην τον Θεολόγον και Απόστολον, εκεί οσίως κεκοίµηται, και ετέθη προς τη εισόδω του σπηλαίου, εν ω οι Άγιοι µακάριοι επτά κεκοίµηνται Παίδες.» Παρέθεσα τα παραπάνω χωρία των Συναξαριστών, γιατί συνοψίζουν τα διαλαµβανόµενα περί Μαγδαληνής στην Καινή ιαθήκη προσθέτοντας ορισµένα ακόµη βιογραφικά της στοιχεία. Ο µύθος της Μαρίας της Μαγδαληνής ως µετανοήσασας αµαρτωλής, που άλειψε µε µύρο τα πόδια του Χριστού και τα σκούπισε µε τα µαλλιά της, ακολουθώντας Τον ως µαθήτριά Του οφείλεται αφενός στη σύγχυση των επεισοδίων και των γυναικών της µυρώσεως και αφετέρου στην ταύτιση του συναιρεθέντος προσώπου της µυρώσεως µε τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Έτσι η αµαρτωλή της διήγησης του Λουκά ταυτίστικε πρώτα µε τη Μαρία, την αδελφή της Μάρθας και του Λαζάρου, λόγω της οµοιότητας των επεισοδίων της µυρώσεως, και έπειτα µε τη Μαρία τη Μαγδαληνή, επειδή η Μαγδαληνή σε όλες τις περιπτώσεις της ζωής του Χριστού δείχνει τη µεγάλη προς Εκείνον αγάπη της, ενώ η απαλλαγή της από τα επτά δαιµόνια θεωρήθηκε ότι ση- µαίνει την απαλλαγή της από την αµαρτία και την εν µετανοία επιστροφή της στην αρετή. Συνέβαλε σε αυτό α- σφαλώς και η περί Μαρίας της Μαγδαληνής ραββινική φιλολογία: οι συντάκτες του Ταλµούδ, που ετυµολόγησαν το όνοµά της από το migdala, που σηµαίνει «πλέκω τρίχες», την παρέστησαν ως µοιχαλίδα που εγκατέλειψε τον σύζυγό της και ως φενακοποιό, που κατασκεύαζε περρούκες για παράλυτες γυναίκες. Η σύγχυση και η ταύτιση των γυναικών που άλειψαν µε µύρο τον Ιησού ανάγεται στο τέλος του 2ου αιώνα. Την ταύτιση έκανε πρώτος ο Τερτυλλιανός, ο οποίος όµως περιορίστηκε µόνο στα πρόσωπα της ανώνυµης αµαρτωλής του Λουκά και της Μαρίας του Λαζάρου, δηλαδή δεν περιέλαβε στην ταύτιση και την Μαρία την Μαγδαληνή. Στην πλάνη αυτή περιέπεσε και ο Ωριγένης, για να την αναιρέσει αργότερα. Στην ίδια ταύτιση προέβησαν τον 4ο αιώνα ο Απολλινάριος Λαοδικείας, ο Αµφιλόχιος Ικονίου και ο Θεόδωρος Μοψουεστίας. Ο πρώτος που ταύτισε την αµαρτωλή του Λουκά όχι µόνο µε τη Μαρία του Λαζάρου αλλά και µε τη Μαρία τη Μαγδαληνή είναι ο πάπας της Ρώµης Γρηγόριος Α (590-604). Η γνώµη του επικράτησε έκτοτε στη υτική Εκκλησία, και από εκεί µεταφέρθηκε και στην Ορθόδοξη Ανατολική, όπου όµως βρήκε ελάχιστους θιασώτες.