Δικαστικά, Μαραθώνας κείμενο-φωτό: Κώστας Λαδάς Είναι γνωστή σε όλους αυτή η περιοχή του Μαραθώνα τόσο για τις όμορφες παραλίες του, που φιλοξενούν πλήθος καλοκαιρινών παραθεριστών, όσο και για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιοχής που προσελκύουν ένα σημαντικά μεγάλο αριθμό από λάτρεις των θαλάσσιων σπορ (wind surf, kite surf, jet ski, ιστιοπλοΐα). Με τον αμμώδη ομαλό βυθό και τα μικρά βάθη σαφώς και είναι καθαρά για εκπαιδευτικούς και μόνο σκοπούς η χρήση της γνωστής παραλίας του Μαραθώνα και του Σχοινιά. Δεν παύει όμως να κρύβει αρκετά σημεία αξιόλογα για κατάδυση όλων των επιπέδων. Ακριβώς στο τελείωμα του δρόμου της παραλίας του Σχοινιά και μιας και η πρόσβαση οδικώς δεν μας επιτρέπει να καταδυθούμε και να γνωρίσουμε τον ομώνυμο κάβο, συνεχίζουμε το αριστερό του τμήμα με κατεύθυνση προς τον οικισμό Δικαστικά. Μετά τη σύντομη ανηφοριά αντικρίζουμε έναν ανοικτό κόλπο με αρκετές εσοχές και τον δρόμο να κινείται παράλληλα με την δαντελωτή ακτογραμμή. Υπάρχουν τέσσερα μικρά κολπάκια μέσα στο μεγάλο κόλπο της παραλίας των Δικαστικών με ίδια σχεδόν μορφολογία, τόσο στην ξηρά όσο και στον βυθό τους. Με μια πρώτη ματιά θα απορήσουμε για το πως θα έχουμε πρόσβαση σε αυτή τη βραχώδη ακτή που σε αρκετά σημεία έχει μεγάλες λείες επιφάνειες που φτάνουν μέχρι την θάλασσα! Γρήγορα θα διαπιστώσουμε πως μικρά μονοπάτια που ξεκινούν από τον κεντρικό δρόμο κατηφορίζουν στα σημεία κατάδυσης! Όποια και αν είναι η επιλογή μας σίγουρα θα απολαύσουμε έναν βυθό που ξεκινάει από ρηχά και σβήνει ομαλά στα 25 μέτρα με άμμο και πολλές πλάκες, οι οποίες κρύβουν στη σκιά τους πλήθος από σαργουδάκια στριμωγμένα, χειλούδες διαφόρων μεγεθών και χρωμάτων, σκορπίνες, μουρμούρες και μπαρμπούνια να σκαλίζουν την άμμο, αφήνοντας πίσω τους το χαρακτηριστικό θολό σύννεφο. Αρκετά διάσπαρτα μονόπετρα κάνουν πιο ενδιαφέρουσα την βουτιά μας, κρύβοντας κάποιο ρουφουδάκι από τα μικρά που φιλοξενεί η περιοχή, ενώ τριγύρω ομάδες από μικρόψαρα αλλά και κοπάδια με ζαργάνες ομορφαίνουν κάθε μας βλέμμα προς την επιφάνεια της θάλασσας! Υπάρχει όμως ένα ιδιαίτερο σημείο στο τελείωμα του κόλπου το οποίο δεν πρέπει να μείνει χωρίς καταδυτική επίσκεψη.
Εκεί που τελειώνει ο κεντρικός παραλιακός δρόμος υπάρχει ένα χαρακτηριστικό μόνο του σπίτι στην άκρη του κάβου. Ο δρόμος είναι καλή άσφαλτος μέχρι μπροστά από αυτό και συνεχίζει για μερικά μέτρα βατός χωματόδρομος, στον οποίο με συμβατικά αυτοκίνητα δεν μπορούμε να μπούμε, λόγω ενός, επίτηδες σκαμμένου, κομματιού. Μεταφέροντας λοιπόν τους εξοπλισμούς μας για μια απόσταση περίπου 30 μέτρων, μπορούμε να ξεκινήσουμε την προετοιμασία μας στο χαρακτηριστικό άσπρο τσιμεντένιο παγκάκι που υπάρχει στο πλάτωμα στο τέλος του χωμάτινου δρόμου. Από εκεί τους μεταφέρουμε στο νερό μέσα από ένα μικρό μονοπάτι για ακόμα μερικά πιο δύσκολα μέτρα! Δύο φυσικά πλατώματα κάνουν την είσοδο και την έξοδο μας από το νερό εύκολη υπόθεση πλέον. Κατεβαίνουμε απότομα από την επιφάνεια σε βάθος 12 μέτρων όπου θα συναντήσουμε την πρώτη αποχή, η οποία μας αποκαλύπτει έναν αμμώδη βυθό σε βάθος 30 μέτρων, που σταδιακά βαθαίνει και άλλο. Αφήνοντας πίσω μας την αποχή και από το βάθος των 17 μέτρων ακολουθούμε πορεία Βόρεια έχοντας πάντα αριστερά μας τα βράχια της ακτής. Ένας σχεδόν κάθετος τοίχος με αρκετές ρωγμές αρχίζει να μας αποκαλύπτει τις ομορφιές του, υπέροχα σφουγγάρια σε διάφορα σχήματα και χρώματα κρέμονται στις άκρες του, ενώ στην ρίζα του βράχου, εκεί που ξεκινάει η άμμος οι γνωστές καλόγνωμες (Arca noae), ξεχωρίζουν με το κατακόκκινο χρώμα τους σε κάθε πέρασμα της δέσμης του φακού μας!
Ένα εντυπωσιακό λιβάδι με κοντά καταπράσινα δεντράκια, που έχουν στην κορυφή τους μια τούφα πυκνή και που απλώνεται σε όλο τον πλάγιο αμμώδη βυθό, μας έκανε να αναρωτηθούμε: ποιος φύτεψε με τόση ομοιομορφία ανάποδα τα πινέλα του μακιγιάζ ; Αυτό σκεφτήκαμε όλοι όσοι σε εκείνη την βουτιά αντικρίσαμε αυτό το συμμετρικό καταπράσινο τοπίο.
Μια ματιά προς τα πίσω, μετά από το πέρασμα μιας εσοχής των βράχων και μας αποκαλύπτεται μια σπηλιά με άνοιγμα περίπου 3 μέτρα πλάτος, 2 μέτρα ύψος και βάθος περίπου 4 μέτρα. Πορεία λοιπόν για τη σπηλιά και.. τι μαγεία! Με το άναμμα του φακού βρισκόμαστε μπροστά σε μια αίθουσα στολισμένη από πολύχρωμα σφουγγάρια, που την φυλάει στο βάθος της ένας τεράστιος Κηρίανθος με ύψος κορμού περίπου 50 εκατοστά. Η πρόσβαση βέβαια στο εσωτερικό της σπηλιάς αυτής είναι σχεδόν αδύνατη, λόγω του χαμηλού ύψους της εισόδου, όμως με προσεκτική προσέγγιση (κάτι που δεν καταφέραμε λόγω του ενθουσιασμού μας) η ορατότητα θα παραμείνει άριστη και αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα το φόρτωμα της φωτογραφικής μας μνήμης με πολλά MBσε φωτογραφίες.
Επιστροφή στην πραγματικότητα όμως μετά από μια μάτια στο μανόμετρο, που μας υπενθύμισε πως έπρεπε να ανέβουμε ρηχότερα ώστε να θαυμάσουμε και τα υπόλοιπα καλά σημεία της διαδρομής, πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Αρκετά σφουγγάρια Petrosia ficiformis με διάφορα σχήματα και μεγέθη είναι διάσπαρτα στο πιο ρηχό μας πέρασμα, έχοντας πάνω του το κάθε ένα από αυτά μερικά γυμνοβράγχια Discodoris atromaculata, μια καταπληκτική αντίθεση άσπρου και μαύρου. Λίγο ρηχότερα, επιστρέφουμε για το αρχικό σημείο εισόδου και είναι σίγουρο πως θα συναντήσουμε τα σφουγγάρια Axinella Sp, που μοιάζουν με μια πρώτη ματιά σαν ξερόκλαδα δέντρου. Γρήγορα όμως διαπιστώνουμε το κατακόκκινο χρώμα τους και ως συνήθως παίρνουν φωτιά οι φωτογραφικές μηχανές. Την παράσταση όμως έκλεψε ένα μοναδικό σχήμα που όμοιο του δεν έχουμε συναντήσει, όσο και αν ψάξαμε, το σφουγγάρι πατούσα. Έτσι το ονομάσαμε, μη γνωρίζοντας πως έγινε αυτό το σχήμα και που θυμίζει πέλμα με 4 δάκτυλα, βγαλμένο από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Χαρακτηριστική και η ατάκα αυτοδύτη ο οποίος μεταξύ σοβαρού και αστείου ρώτησε, που είναι κρυμμένο το υπόλοιπο τέρας. Μάλλον βρήκαμε και το όνομα της βουτιάς, Πάμε πατούσα ;
Γρήγορα ήρθε και η ώρα της προληπτικής στάσης. Όση ώρα περιμέναμε, αναρωτιόμαστε πως μέσα σε μια ώρα συνολικής κατάδυσης και σε τόσο μικρή απόσταση που διανύσαμε, καταφέραμε να δούμε τόσους αξιόλογους, πολύχρωμους αλλά και περίεργους οργανισμούς που κρύβει ο βυθός, επιβεβαιώνοντας έτσι για άλλη μια φορά το πόσος σεβασμός του αξίζει! Προσοχή χρειάζεται στα θαλάσσια ρεύματα που αρκετές φορές είναι δυνατά στην περιοχή, ειδικά στα ρηχά κομμάτια, αλλά και απαραίτητη κρίνεται η χρήση σημαδούρας λόγω συχνής διέλευσης ταχύπλοων από τον συγκεκριμένο κάβο και μάλιστα σε αρκετά κοντινή απόσταση από τα βράχια της ακτής. Καλύτερη ώρα για κατάδυση είναι η πρωινή μέχρι το μεσημέρι που το φως του ήλιου πέφτει κατακόρυφα πάνω από τα βράχια της ακτής.