Η ομιλία του Γιώργου Μαρίνου στη 16η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στον Ισημερινό «Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, Ευχαριστούμε το ΚΚ Ισημερινού που φιλοξενεί την 16η Διεθνή Συνάντηση και χαιρετίζουμε τα ΚΚ που συμμετέχουν. Εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στο λαό του Ισημερινού, στους λαούς της Λατινικής Αμερικής, στους κομμουνιστές και τα λαϊκά κινήματα που βρίσκονται αντιμέτωποι με την κρατική καταστολή, τις αντικομμουνιστικές επιθέσεις και διώξεις. Διατρανώνουμε τη θέληση μας να εντείνουμε τις προσπάθειες για την απελευθέρωση των τριών κουβανών αγωνιστών που παραμένουν ακόμη φυλακισμένοι στις ΗΠΑ. Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, Οι ίδιες οι εξελίξεις τονίζουν ότι έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε. Ο καπιταλισμός γίνεται πιο επιθετικός και επικίνδυνος κατά των λαών, σημαδεύεται από την ολομέτωπη επίθεση στα εργατικά, λαϊκά δικαιώματα, τις κρίσεις και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Τα καθήκοντα των κομμουνιστών είναι πολύ σημαντικά και απαιτείται να ανταλλάσουμε συστηματικά πείρα από την ανάπτυξη της πάλης σε κάθε τόπο, να εντείνουμε τις προσπάθειες για το συντονισμό της δράσης και να βάλλουμε βάσεις για την ισχυροποίηση του Διεθνούς κομμουνιστικού Κινήματος. Είναι γνωστό πως η κρίση υπερσυσσώρευσης, υπερπαραγωγής κεφαλαίου που εκδηλώθηκε συντονισμένα το 2008, σε πολλές χώρες, εκφράζει την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, τις αντιφάσεις της, την όξυνση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και της εργασίας και την καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων τους, στο έδαφος της εξουσίας των μονοπωλίων, της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Η πραγματικότητα δηλαδή αποκαλύπτει ότι η βάση της κρίσης δεν είναι η μια ή άλλη μορφή της αστικής διαχείρισης. Η κρίση δεν είναι προϊόν του «νεοφιλελευθερισμού», ή της «ανεξέλεγκτης δράσης των τραπεζών» όπως υποστηρίζουν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) στην Ευρώπη. Οι ισχυρισμοί αυτοί παραπλανούν τους λαούς, αθωώνουν το καπιταλιστικό σύστημα και τους οικονομικούς του νόμους, καλλιεργούν αυταπάτες πως υπάρχουν φιλολαϊκές μορφές διαχείρισης του συστήματος, πριμοδοτούν την σοσιαλδημοκρατική διαχειριστική εκδοχή. Στην Ελλάδα, στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης εκδηλώνεται ολομέτωπη επίθεση κατά της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, με οδυνηρές συνέπειες στους μισθούς, τις συντάξεις, τα εργασιακά, κοινωνικά -ασφαλιστικά δικαιώματα. Η ανεργία ξεπέρασε το 30% του εργατικού δυναμικού. Στη διάρκεια της κρίσης, η κυβέρνηση του σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ, αρχικά, και στη συνέχεια η συγκυβέρνηση του φιλελεύθερου κόμματος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, επέβαλλαν σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που είχαν αποφασιστεί πριν την κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και στα επιτελεία του κεφαλαίου, προωθούν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις με στόχο τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων. Γεγονός είναι πως παρά την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίου, παρά τις προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν, στην ΕΕ, ακόμη και σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, όπως η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία, σημειώνεται στασιμότητα ακόμα και ύφεση της οικονομίας. Η αντιλαϊκή επίθεση εκδηλώνεται σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη ανεξάρτητα αν έχουν συναφθεί μνημόνια με την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ανεξάρτητα από το επίπεδο των ελλειμμάτων και του χρέους. Τα αστικά επιτελεία, προσπαθούν να εγκλωβίσουν τους λαούς στο ένα ή το άλλο μίγμα διαχείρισης, στην «περιοριστική» η «επεκτατική» οικονομική πολιτική, ξεθάβεται ο κεϋνσιανισμός, παρουσιάζονται δοκιμασμένα αντιλαϊκά δόγματα ως νέα. Το βασικό συμπέρασμα είναι πως κάθε μίγμα αστικής διαχείρισης, ακόμα και σε συνθήκες ανόδου της οικονομίας έχει κριτήριο τα κέρδη των μονοπωλίων, τα μέτρα κατά των λαών θα συνεχιστούν.
Στη γραμμή της διαχείρισης δεν κινούνται μόνο παραδοσιακά αστικά κόμματα, αλλά και νέο-σοσιαλδημοκρατικά, με οπορτουνιστικές ρίζες όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα. Το κόμμα αυτό, προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις στο εξωτερικό και να προβληθεί ως ριζοσπαστική δύναμη, κι εδώ στη Λατινική Αμερική. Όμως, στην πράξη είναι υποστηριχτής της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και της στρατηγικής της, είναι υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και δίνει διαβεβαιώσεις στις ΗΠΑ, στις δυνάμεις του κεφαλαίου σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Η πολιτική του στηρίζεται στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, δεν έχει καμία σχέση με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και την ανάκτηση των απωλειών που έχουν οι εργαζόμενοι στη διάρκεια της κρίσης, ανακυκλώνει την ανεργία και διαχειρίζεται την φτώχεια. Στον αντίποδα, το ΚΚΕ προσπαθεί για την οργάνωση της εργατικής, λαϊκής πάλης, στηρίζει τον αγώνα του ταξικού κινήματος, του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ) και των άλλων αγωνιστικών συσπειρώσεων στην αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, τις γυναίκες και τη νεολαία, συγκρούεται με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ, συμβάλλει στην οργάνωση της αντίστασης, παλεύει για την ανάκτηση των απωλειών που έχουν οι εργαζόμενοι στη διάρκεια της κρίσης, για τη λαϊκή αντεπίθεση, τη λαϊκή κοινωνική συμμαχία, ενάντια στα μονοπώλια, τον καπιταλισμό. Η καθημερινή πάλη του ΚΚΕ στα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τους κλάδους, τις λαϊκές γειτονιές δεν περιορίζεται στην διαμόρφωση των καλύτερων δυνατών όρων για την πώληση της εργατικής δύναμης. Αλλά, συνδέεται με την προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, την ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού των συνδικάτων, της ικανότητας τους να συσπειρώνουν εργατικές δυνάμεις σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τους πολιτικούς του εκπροσώπου και τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό που είναι φορέας της ταξικής συνεργασίας και του αφοπλισμού των εργαζομένων, έχει μεγάλη ευθύνη για την υποχώρηση του εργατικού κινήματος. Το κόμμα μας εντείνει τις προσπάθειες ώστε η εργατική τάξη, η πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας να οικοδομήσει τη συμμαχία της με τα λαϊκά στρώματα, να δυναμώσει η αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική πάλη. Πρόσφατα, την 1η Νοέμβρη πολλές χιλιάδες εργατών και εργατριών, λαϊκών δυνάμεων, νεολαίας συμμετείχαν στην μεγάλη πανελλαδική διαδήλωση που οργάνωσε το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο (ΠΑΜΕ) στην Αθήνα, σε συνεργασία με τις άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις στην αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, τις γυναίκες, τους φοιτητές-σπουδαστές, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ. Συμμετείχαν με αποφάσεις τους πάνω από 1.000 συνδικάτα και άλλοι φορείς του λαϊκού κινήματος. Σημαντικός αριθμός συνδικάτων που δεν έχει την πλειοψηφία το ΠΑΜΕ πήραν μέρος στην κινητοποίηση. Στην διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης εντείνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο συνεχίζεται η ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Ιράκ και τη Συρία με το νέο πρόσχημα της καταπολέμησης του «Ισλαμικού Κράτους», των Τζιχαντιστών. Η Τουρκία όχι μόνο διατηρεί την κατοχή μεγάλου μέρους της Κύπρου αλλά αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα του νησιού και της Ελλάδας, παραβιάζει τα σύνορα, καταπατά κυριαρχικά δικαιώματα. Ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο των υδρογονανθράκων στην περιοχή εντείνεται. Το Ισραήλ συνεχίζει τη δολοφονική επίθεση κατά του παλαιστινιακού λαού και έχει τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ που ενοχοποιούν τη λαϊκή αντίσταση ως τρομοκρατία, ταυτίζουν τον «θύτη» με το «θύμα». Στην Ουκρανία η επέμβαση ΕΕ - ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και η αναρρίχηση αντιδραστικών ακόμα και φασιστικών δυνάμεων στην κρατική και κυβερνητική ηγεσία της χώρας, ο γενικότερος ανταγωνισμός των ευρωατλαντικών δυνάμεων με τη Ρωσία έχει διαμορφώσει εκρηκτική κατάσταση. Οι εξελίξεις αυτές, η ένταση του αντικομμουνισμού, η επιδίωξη απαγόρευσης του ΚΚ Ουκρανίας, η απαγόρευση ΚΚ στην Ευρώπη και σε άλλες περιοχές του κόσμου, απαιτούν ενίσχυση της επαγρύπνησης και της διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Εκατό χρόνια από τον 'Α Παγκόσμιο Πόλεμο και 75 χρόνια από το 'Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ο κίνδυνος γενικευμένων στρατιωτικών συγκρούσεων είναι μεγάλος. Ποιο είναι το νήμα που συνδέει τις εξελίξεις αυτές, ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων ; Στον πυρήνα του ιμπεριαλισμού που είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, (και όχι μόνο έκφραση μιας επιθετικής εξωτερικής πολιτικής) είναι τα μονοπώλια, οι μεγάλοι οικονομικοί όμιλοι που ανταγωνίζονται για την επέκταση των επιχειρηματικών τους δραστηριοτήτων, τον έλεγχο των αγορών, των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των ενεργειακών αγωγών κι αυτό εκφράζεται και σε διακρατικό επίπεδο. Αυτό καταγράφεται στις παλιές και νέες εστίες έντασης και πολέμου. Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα, βίαια, μέσα. Οι κομμουνιστές έχουν μεγάλη ευθύνη στην διαφώτιση, την καθοδήγηση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, για να ξεπεράσουν τις πολύμορφες παγίδες που στήνουν οι αστικές τάξεις και οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις, να οργανωθούν και να δείξουν τη δύναμη τους. Κάθε υποχώρηση των ΚΚ από την αυτοτελή πολιτική πάλη, κάθε εμπλοκή στις ενδοαστικές αντιθέσεις και σχεδιασμούς, η συμμετοχή σε κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης, έχει οδυνηρές συνέπειες σε βάρος των λαών. Η μαζική πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς είναι αναγκαίο να συμβαδίζει με την οργάνωση του αγώνα για την εξάλειψη των αιτιών που γεννούν τους πολέμους, την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Το ΚΚΕ, έχει πλούσια δράση κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων, επεμβάσεων και απειλών, αλλά δεν αρκείται σ αυτό. Η γραμμή πάλης που κατέληξε το 19ο συνέδριο του κόμματος μας, το 2013, έχει γενικότερη σημασία και σημειώνει πως «σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει η συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το ΚΚΕ πρέπει να είναι έτοιμο να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντίστασης, ώστε αυτή να συνδεθεί με την πάλη για την ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα». Είναι γεγονός ότι η στρατηγική των ΚΚ, η βασική κατεύθυνση της πάλης τους, καθορίζεται από το χαρακτήρα της εποχής μας. Αυτό καθορίζει τον χαρακτήρα της επανάστασης και τις κινητήριες δυνάμεις της, τη γραμμή συσπείρωσης, την πολιτική των συμμαχιών, την ιδεολογικοπολιτική δουλειά στην εργατική τάξη ώστε η πάλη της να προσανατολίζεται στην ανατροπή των αιτιών της εκμετάλλευσης. Η κοινωνική εξέλιξη κινείται προς μια ανώτερη βαθμίδα και δεν μπορεί να πάει πίσω επειδή μεσολάβησε η αντεπανάσταση και η ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Σε όλη την ιστορική πορεία υπήρχαν μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις, νίκες και ήττες των πρωτοπόρων κάθε φορά τάξεων, σημειώθηκαν πισωγυρίσματα αλλά αυτό που έκρινε είναι η γενική νομοτέλεια αντικατάστασης του παλιού από το νέο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε, η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου οδήγησε στη γέννηση των μονοπωλίων, στις μετοχικές εταιρείες, ωρίμασαν οι υλικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας. Αυτά, αποτελούν βασικά στοιχεία για την επεξεργασία σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής με κεντρικό ζήτημα το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης και την επίλυση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου- εργασίας. Η στρατηγική των «ενδιάμεσων σταδίων» ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, κινείται στο έδαφος του εκμεταλλευτικού συστήματος, η εξουσία και τα μέσα παραγωγής παραμένουν στα χέρια της αστικής τάξης, διατηρείται η καπιταλιστική εκμετάλλευση και αναρχία. Η στρατηγική αυτή έχει προκαλέσει καθυστέρηση στην πάλη του κομμουνιστικού κινήματος, είναι στοιχείο της κρίσης του, οδηγεί σε συμμετοχή η στήριξη αστικών κυβερνήσεων, σε αναζήτηση «αριστερών» κυβερνήσεων αστικής διαχείρισης, οι συνέπειες είναι πολύ αρνητικές.
Ο υποκειμενικός παράγοντας, το ΚΚ και η εργατική τάξη, «διαπαιδαγωγούνται» σε λύση που είναι εντός των ορίων του καπιταλισμού, χάνεται πολύτιμος χρόνος. Δυστυχώς αυτό δεν συνειδητοποιείται. Φορείς τέτοιων αντιλήψεων φτάνουν μέχρι του σημείου να ενοχοποιούν τη θέση για την επικαιρότητα του σοσιαλισμού ως σεχταριστική. Ο Λένιν στο έργο του «κάτω από ξένη σημαία» αναφερόμενος στην «εποχή μας» που αρχίζει με τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο και επιβεβαιώθηκε από την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917, βάζει την αστική τάξη «στην ίδια κατάσταση» που βρίσκονταν οι φεουδάρχες, μιλάει για την εποχή του ιμπεριαλισμού και των ιμπεριαλιστικών κλονισμών. Ζούμε σ αυτή την εποχή, μετάβασης από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και πρέπει να ανοίξει μεγάλη συζήτηση για τη στρατηγική που αντιστοιχεί στην εποχή μας. Το 19ο συνέδριο του ΚΚΕ εκτίμησε ότι την τελευταία εικοσαετία αναπτύχθηκαν περισσότερο οι ήδη ώριμες υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Επεκτάθηκαν και ισχυροποιήθηκαν οι καπιταλιστικές σχέσεις στην αγροτική παραγωγή, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον Πολιτισμό, στον Αθλητισμό, στα ΜΜΕ. Έγινε μεγαλύτερη συγκέντρωση μισθωτής εργασίας και κεφαλαίου στη μεταποίηση, στο εμπόριο, στις Κατασκευές, στον Τουρισμό. Με την κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου στις Τηλεπικοινωνίες, σε μονοπωλημένα τμήματα της Ενέργειας και των Μεταφορών αναπτύχθηκαν επιχειρήσεις ιδιωτικού κεφαλαίου. Η μισθωτή εργασία αυξήθηκε σημαντικά ως ποσοστό στο σύνολο της απασχόλησης. Στη βάση αυτή το ΚΚΕ κατέληξε ότι ο ελληνικός λαός θα απαλλαγεί από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όταν η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση και προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης θα είναι η εργατική τάξη ως η ηγετική δύναμη, οι μισοπρολετάριοι, τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη, η φτωχή αγροτιά. Το ΚΚΕ δρα στην κατεύθυνση της προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα για την προοπτική της σοσιαλιστικής επανάστασης, αν και η χρονική περίοδος εκδήλωσής της εξαρτάται από τη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης (οι πάνω να μην μπορούν και οι κάτω να μην θέλουν να κυβερνηθούν όπως παλιά), που είναι αντικειμενικό ζήτημα. Βασικές κατευθύνσεις που απαντούν στην αναγκαιότητα της προετοιμασίας του κόμματος και του εργατικού λαϊκού κινήματος είναι ισχυροποίηση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η λαϊκή συμμαχία. Η Λαϊκή Συμμαχία εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των μισοπρολετάριων, των αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών, των νέων και των γυναικών από τα εργατικά λαϊκά στρώματα στον αγώνα κατά των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κατά της ενσωμάτωσης της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Είναι κοινωνική και έχει κινηματικά χαρακτηριστικά με αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Τα κόμματα που έχουν τέτοια γραμμή μετέχουν στα όργανα και στις γραμμές της συμμαχίας μέσω των στελεχών και μελών τους, των μελών της νεολαίας τους, που εκλέγονται στα όργανα του κινήματος και δρουν στις λαϊκές οργανώσεις και όχι ως κόμματα συνιστώσες της συμμαχίας. Αυτό ισχύει και για το κόμμα μας. Το εργατικό κίνημα, τα κινήματα των αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις και των αγροτών και η μορφή έκφρασης της συμμαχίας τους (Λαϊκή Συμμαχία) με αντιμονοπωλιακούς - αντικαπιταλιστικούς στόχους, με την πρωτοπόρα δράση των δυνάμεων του ΚΚΕ σε μη επαναστατικές συνθήκες, αποτελούν το πρόπλασμα για τη διαμόρφωση του επαναστατικού εργατικού - λαϊκού μετώπου σε επαναστατικές συνθήκες. Αγαπητοί σύντροφοι, Το ΚΚΕ εξετάζει προσεκτικά τις διεργασίες που συντελούνται στη Λατινική Αμερική, την ανάπτυξη του εργατικού, λαϊκού κινήματος. Υποστηρίζει τις προσπάθειες της Κούβας ενάντια στο εμπάργκο των ΗΠΑ και τη συνέχιση των κάθε λογής
επιθέσεων, καταδικάζει την προσπάθεια επιβολής πραξικοπημάτων, αντιδραστικών λύσεων. Εκφράζει την αλληλεγγύη του στους Κολομβιανούς αγωνιστές των FARC. Παράλληλα, θεωρούμε απαραίτητο να σταθούμε σε ορισμένα θέματα παίρνοντας μέρος στη συζήτηση που έχει ανοίξει στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα για ζητήματα στρατηγικής σημασίας. Στη Λατινική Αμερική πλατιές λαϊκές μάζες που αγανάκτησαν από την αντιλαϊκή πολιτική φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους σε πολιτικές δυνάμεις, που πρόβαλλαν την ανακούφιση από τη φτώχεια, μίλησαν για την ανεξαρτησία και την κυριαρχία αυτών των χωρών, με αιχμή των αντιμετώπιση των ανισότιμων σχέσεων και εξαρτήσεων από τις ΗΠΑ. Πως εκτιμούμε την κατάσταση ; Πρώτο, Στα κράτη αυτά δεν μπορεί να αποσιωποιηθεί το γεγονός ότι η πολιτική εξουσία και τα μέσα παραγωγής παραμένουν στα χέρια της αστικής τάξης, κριτήριο της ανάπτυξης είναι το κέρδος, διατηρείται το καθεστώς εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό είναι το βασικό ζήτημα. Οι κυβερνήσεις του «προοδευτισμού», με διαφορές από χώρα σε χώρα, διαχειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα. Ορισμένες παίρνουν μέτρα για την ανακούφιση λαϊκών δυνάμεων από την ακραία φτώχεια και την εξασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου κοινωνικών υπηρεσιών ώστε να αναπαράγεται η εργατική δύναμη η οποία παραμένει εμπόρευμα. Κάποιες από αυτές κρατικοποιούν ορισμένες ιδιωτικές επιχειρήσεις, ιδιαίτερα στον τομέα της ενέργειας και του ορυκτού πλούτου. Όμως, το στοιχείο αυτό δεν συνιστά ριζική αλλαγή, λαμβάνει χώρα στα πλαίσια των γενικότερων καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και η κρατική ιδιοκτησία (συλλογικός καπιταλιστής) δεν αλλάζει τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του συστήματος. Κρατικές επιχειρήσεις και σχετικά διευρυμένες κοινωνικές υπηρεσίες ζήσαμε επί σοσιαλδημοκρατικής (ιδιαίτερα) διακυβέρνησης σε πολλές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, αλλά ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης ήταν υψηλός, οι κρίσεις δεν αποσοβήθηκαν. Δεύτερο, με τη διατήρηση της καπιταλιστικής οικονομικής βάσης διατηρείται η αναρχία στην παραγωγή, διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για την εκδήλωση καπιταλιστικής κρίσης, με αύξηση της ανεργίας, επέκταση της σχετικής και της απόλυτης εξαθλίωσης, κατάργηση των όποιων δικαιωμάτων έχουν κατακτηθεί την προηγούμενη περίοδο. Η δράση των οικονομικών νόμων του καπιταλισμού οδήγησαν πρόσφατα στην εκτίναξη του πληθωρισμού στην Αργεντινή, στη Βενεζουέλα κ.α, σε πολύ υψηλά επίπεδα, με αποτέλεσμα τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών οικογενειών. Η ψαλίδα ανάμεσα στην αύξηση της παραγωγικότητας και στους πραγματικούς μισθούς ανοίγει. Η αναφορά στη μείωση του ποσοστού της φτώχειας δεν μπορεί να καλύψει το ίδιο το πρόβλημα της εκτεταμένης φτώχειας, τις αιτίες που τη γεννούν και την αναπαράγουν, τα συσσωρευμένα κεφάλαια που είναι στα χέρια των καπιταλιστών. Άλλωστε, προγράμματα μείωσης της φτώχειας εφαρμόζονται σε πολλές καπιταλιστικές χώρες για αποφυγή εκρήξεων, για τη χειραγώγηση της εργατικής τάξης. Κατά τη γνώμη μας, τα ΚΚ έχουν υποχρέωση να δουλέψουν επίμονα, σταθερά, να εξοπλίσουν την Εργατική τάξη, να γίνει ικανή και να διεκδικήσει τον πλούτο που παράγει και της ανήκει. Η Βραζιλία είναι 6η παγκόσμια καπιταλιστική δύναμη. Διαθέτει ισχυρή βιομηχανία και αγροτική παραγωγή, σημαντικές υποδομές, ορυκτό πλούτο, ενεργειακούς πόρους. Διαθέτει πολυάριθμη εργατική τάξη. Το μονοπωλιακό κεφάλαιο επεκτείνει τις δραστηριότητες του ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, την Αφρική, σε πολλές περιοχές της υδρογείου, παίρνει μέρος στο διεθνή ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό αξιοποιώντας και τη συμμετοχή της Βραζιλίας στους BRICS. Εκατό επιχειρηματικοί όμιλοι κυριαρχούν στη βιομηχανία, στην εξόρυξη ορυκτών, στον αγροτοδιατροφικό κλάδο, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το εμπόριο, τις υπηρεσίες, με μεγάλη κερδοφορία. Σε αυτό το κράτος, 53 εκατομμύρια ζουν κάτω από το όριο φτώχειας και 23 εκατ. σε ακραία απόλυτη εξαθλίωση. Το 5% των πλουσιότερων κατέχουν εισόδημα μεγαλύτερο από το 50% των φτωχότερων.
Επίσης, οι εξελίξεις στην Αργεντινή διδάσκουν πόσο ουτοπική είναι καλλιέργεια αυταπατών για φιλολαϊκή πολιτική στα πλαίσια του καπιταλισμού. Σημαντικοί εγχώριοι και ξένοι μονοπωλιακοί όμιλοι ελέγχουν όλους τους δυναμικούς κλάδους της οικονομίας, π.χ. στη βιομηχανία χάλυβα, αυτοκινήτων, επεξεργασίας τροφίμων κ.α. Οι κυβερνήσεις της Αργεντινής αναδιάρθρωσαν το υψηλό χρέος που αυξήθηκε κατά τη διάρκεια (και μετά) την κρίση του 2001, αλλά αυτό το πλήρωσε, το πληρώνει ο λαός που δεν έχει καμία ευθύνη και δεν έχει ωφεληθεί από τη δημιουργία του. Βασική πολιτική γραμμή της κυβέρνησης είναι η θωράκιση και η ενίσχυση του κεφαλαίου της Αργεντινής έναντι των ανταγωνιστών του, στη Λατινική Αμερική και στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης αυξήθηκε. Η κυβέρνηση προωθεί σημαντικές οικονομικές συμφωνίες με την Κίνα, τη Ρωσία αλλά και μονοπωλιακούς ομίλους των ΗΠΑ, όπως η γνωστή «CHEVRON» για την εκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών σχιστολιθικών κοιτασμάτων (vacamuerta). Μιλάμε για τη Βραζιλία και την Αργεντινή σημειώνοντας πως η κατάσταση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής με χαμηλότερη θέση στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, που κυβερνούν κι εδώ «αριστερές» κυβερνήσεις, είναι ακόμα χειρότερη. Η αντιμετώπιση αυτών των χρόνιων προβλημάτων, η εξασφάλιση του δικαιώματος δουλειάς, δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, μόρφωσης που κατέκτησε η Κούβα, σε μια πορεία μετά την Επανάσταση, αναδεικνύουν την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, της εργατικής εξουσίας. Το επιχείρημα περί θετικής αλλαγής του συσχετισμού δύναμης υπέρ του λαών και των ΚΚ στην Λατινική Αμερική δεν εκφράζει την πραγματικότητα. Η συμμετοχή ή στήριξη «αριστερών» κυβερνήσεων αποδυναμώνει ριζοσπαστικές διεργασίες, δυναμώνει την θέση της σοσιαλδημοκρατίας, έχει αρνητική επίδραση στα ΚΚ Στην Ευρώπη, κόμματα, με τον τίτλο του ΚΚ, στη Γαλλία και την Ιταλία συμμετείχαν σε «αριστερές», «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις. Η πείρα είναι οδυνηρή. Το εργατικό κίνημα πήγε χρόνια πίσω, εφαρμόστηκε σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, οι κυβερνήσεις αυτές πήραν μέρος σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, το κομμουνιστικό κίνημα χρεώθηκε με ευθύνες και αναξιοπιστία. Αυτά τα «πειράματα» χρεοκόπησαν, έγιναν γέφυρα και στις κυβερνήσεις επανήλθαν συντηρητικές δυνάμεις, δεξιά κόμματα που αξιοποίησαν την διάψευση λαϊκών προσδοκιών, για να επιβάλλουν σκληρή αντιλαϊκή πολιτική. Η αντίληψη του «προοδευτισμού» αλλά και η ανάλυση που ωραιοποιεί τον χαρακτήρα των διακρατικών ενώσεων είναι μέρος του λεγόμενου «Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», μέσω του οποίου επιχειρείται χειραγώγηση των λαών (ιδιαίτερα) της Λατινικής Αμερικής. Πρόκειται για φορέα προώθησης της οπορτουνιστικής θέσης περί «εξανθρώπισης» του καπιταλισμού, αποθεώνει τον κοινοβουλευτισμό, υπονομεύει την επαναστατική πάλη. Προσπαθεί από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του, να συκοφαντήσει τον επιστημονικό σοσιαλισμό, τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην Σοβιετική Ένωση. Η ουτοπία περί εκδημοκρατισμού-μετασχηματισμού του αστικού κράτους, της εξουσίας των μονοπωλίων και η προβολή της «μεικτής» καπιταλιστικής οικονομίας παρουσιάζονται ως νέο «μοντέλο» του σοσιαλισμού. Στη θέση της εργατικής τάξης, της πρωτοπόρας τάξης, που έχει ιστορική αποστολή την ανατροπή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, εμφανίζονται ως «επαναστατικά υποκείμενα» ένα συνοθύλευμα κινημάτων με θέσεις σοσιαλδημοκρατικής, κεϋνσιανής διαχείρισης του συστήματος. Στη θέση της αναγκαίας πολιτικής συμμαχιών των Κ.Κ που θα συμβάλλει στη συγκέντρωση και στην προετοιμασία εργατικών-λαϊκών δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, εμφανίζεται η συνεργασία των ΚΚ με την (αριστερή) σοσιαλδημοκρατία. Το ΚΚΕ παλεύει χρόνια ενάντια στο ΝΑΤΟ, την πολιτικοστρατιωτική συμμαχία που είναι το οπλισμένο χέρι του Ευρώ-Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού και ευθύνεται για δεκάδες επεμβάσεις, πολέμους, πραξικοπήματα. Το κόμμα
μας παλεύει στην γραμμή της αποδέσμευσης με το λαό νοικοκύρη στον τόπο του. Οι θέσεις που προβάλλουν τη «διάλυση» του ΝΑΤΟ, αποσπασμένες από την πάλη για την αποδέσμευση της κάθε χώρας, αδυνατίζουν την πάλη ενάντια στο φονικό αυτό μηχανισμό. Το ΚΚΕ αντιπαλεύει την ΕΕ, την διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση στην Ευρώπη, με στόχο την αποδέσμευση, με την εξουσία και τον πλούτο στα χέρια του λαού, την ανάπτυξη αμοιβαία επωφελών σχέσεων με άλλα κράτη και λαούς. Το κόμμα μας έχει ανοικτό μέτωπο σε αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις που εξωραΐζουν το ρόλο της ΕΕ και τη στηρίζουν, όπως το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ). Τα πρόβλημα δεν είναι μόνο η μια ή άλλη αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ αλλά η ταξική της ουσία ως ένωση των μονοπωλίων κατά των λαών. Μας ρωτάνε ορισμένοι σύντροφοι γιατί το ΚΚΕ αποχώρησε από την «Αριστερή ομάδα» την GUE/NGL. Λέμε σ αυτούς τους συντρόφους πως η Κ.Ε του κόμματος μας εκτίμησε ότι ομάδα αυτή έχει μετατραπεί σε κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΕΑ, στηρίζει την ΕΕ, δυνάμεις της έχουν στηρίξει ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους π.χ. στη Λιβύη και στη Συρία, κόμματα όπως το Γερμανικό DIELINKE, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα, επιδίδονται σε αντικομμουνισμό, συμμετέχουν στην επίθεση ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και την ιστορική της πορεία, συμμετείχαν σε εκδηλώσεις που τροφοδοτούσαν αντι-κουβανικές επιθέσεις. Το ΚΚΕ δεν είναι ενταγμένο σε καμία πολιτική ομάδα, η ευρωκοινοβουλευτική του ομάδα έχει πλούσια δράση μέσα και έξω από το ευρωκοινοβούλιο, έχει κάνει μεγάλο αριθμό παρεμβάσεων και είναι στη διάθεση των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων. Αυτοί που προέβλεψαν απομόνωση του ΚΚΕ και προσπάθησαν να το συκοφαντήσουν έχουν εκτεθεί κι αυτή τη φορά. Έχει ανοίξει συζήτηση για τους BRICS και πρέπει να απαντήσουμε ένα καίριο ερώτημα. Ποια είναι η αντικειμενική βάση, τα κριτήρια που καθορίζουν το χαρακτήρα των BRICS, της διακρατικής συνεργασίας Βραζιλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας και Νότιας Αφρικής; Από τα ίδια τα στοιχεία αποδεικνύεται πως πρόκειται για καπιταλιστικά κράτη, σημαντικούς κρίκους στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρά μονοπώλια που ελέγχουν την οικονομία. Βασικό στοιχείο είναι η ανισομετρία και οι ανισότιμες σχέσεις. Ο ανταγωνισμός των BRICS π.χ. με τις ΗΠΑ και την ΕΕ συνδυάζεται με τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα ίδια τα κράτη των BRICS γιατί π.χ είναι άλλες οι πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές δυνατότητες αλλά και στοχεύσεις της Κίνας και άλλες των άλλων κρατών. Ακόμα και δυνάμεις που υποστηρίζουν τους BRICS προβληματίζονται για την επιβράδυνση που σημειώνεται στις οικονομίες αυτών των κρατών και αυτό είναι μόνο μια πλευρά των εξελίξεων. Γιατί στην πορεία καιροφυλακτεί η εκδήλωση κρίσης που είναι μέσα στο DNA του καπιταλισμού. Έχει επίσης ανοίξει συζήτηση για το χαρακτήρα και το ρόλο των Διακρατικών Ενώσεων στη Λατινική Αμερική. Για παράδειγμα, για την «Ένωση των Εθνών της Ν.Αμερικής» (UNASUR), την «Αγορά του Νότου» (MERCOSUR), την «Κοινότητα Λατινοαμερικανικών χωρών και χωρών της Καραϊβικής (CELAC) η άλλες ενώσεις. Η πραγματικότητα τεκμηριώνει πως πρόκειται για ενώσεις καπιταλιστικών κρατών που ανεξάρτητα από το αν συμμετέχουν κράτη με κυβερνήσεις που δηλώνουν αριστερές, η βάση είναι οι μεγάλοι οικονομικοί όμιλοι και τα συμφέροντα τους. Αυτή είναι η αφετηρία των εμπορικών και άλλων οικονομικών συναλλαγών που προωθούνται ανάμεσα στα κράτη μέλη αλλά και στις σχέσεις τους με άλλες καπιταλιστικές χώρες ή ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Παράλληλα, η δημιουργία ενός ολοένα και πυκνότερου πλέγματος διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων στην περιοχή δυναμώνει τους μηχανισμούς συνεργασίας μεταξύ των αστικών κρατών σε μια διαδικασία που τελικά στρέφεται ενάντια στη λαϊκή πάλη. Στα πλαίσια της ανισόμετρης ανάπτυξης και των ανισότιμών διακρατικών σχέσεων διακρίνεται ο κυρίαρχος
ρόλος της Βραζιλίας και της Αργεντινής που χρησιμοποιούν αυτές τις ενώσεις για την πάρα προώθηση των μονοπωλιακών συμφερόντων. Οι σχέσεις ανάμεσα στις ενώσεις της Λατινικής Αμερικής, τις ΗΠΑ και την ΕΕ είναι σχέσεις ανταγωνισμού για τον έλεγχο των αγορών, παράλληλα είναι σχέσεις οικονομικοπολιτικής συνεργασίας. Κάποιοι σύντροφοι προβληματίζονται για το χαρακτήρα της «Μπολιβαριανής Συμμαχίας για την Αμερική» ( ALBA), στην οποία συμμετέχει η Κούβα. Η γνώμη μας είναι πως το βασικό στοιχείο που καθορίζει το χαρακτήρα της ALBA είναι ότι πρόκειται για διακρατική ένωσης που κυριαρχούν τα καπιταλιστικά κράτη και αυτό δεν αλλάζει με τη συμμετοχή της Κούβας. Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση προβάλλεται η θέση περί «πολυπολικού κόσμου» ως αντίβαρο στις ΗΠΑ, εκθειάζοντας τους BRICS και άλλες διακρατικές ενώσεις. Πρόκειται αντικειμενικά για θέση που στηρίζεται στην αταξική θεώρηση του χαρακτήρα ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, παλιών ή «αναδυόμενων» που κυριαρχούν τα μονοπώλια, εκπληρώνουν ιδιαίτερο ρόλο στην εξαγωγή κεφαλαίων, διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή τους ή και σε ευρύτερες περιοχές και κατέχουν σημαντική θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Η αντιμετώπιση του «πολυπολικού κόσμου» ως μέσον εξασφάλισης της ειρήνης και των λαϊκών συμφερόντων είναι πλάνη. Επί της ουσίας αυτή η προσέγγιση αντιμετωπίζει ως σύμμαχο τον αντίπαλο, εγκλωβίζει λαϊκές δυνάμεις στην επιλογή ιμπεριαλιστή ή ιμπεριαλιστικής ένωσης, κάνει ζημιά στο εργατικό κίνημα. Το ΚΚΕ από την πρώτη ώρα της αντεπανάστασης προσπαθεί να συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις στην ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, στην ενότητα του σε επαναστατική βάση και στο συντονισμό της πάλης του. Είκοσι και πλέον χρόνια μετά την αντεπαναστατικές ανατροπές η κρίση του Κομμουνιστικού Κινήματος συνεχίζεται. Αστικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις επιδρούν ή υιοθετούνται από ΚΚ αναπαράγοντας την κρίση. Αν δεν γίνει τομή, δεν προσαρμοστεί η στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος στη συγκέντρωση και την προετοιμασία εργατικών, λαϊκών δυνάμεων στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, αν δεν ισχυροποιηθεί η πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό και δεν ξεκαθαρίσει πως ο σοσιαλισμός είναι η μοναδική λύση που μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες, τα επόμενα χρόνια η κατάσταση θα επιδεινωθεί. Η λογική των εθνικών ιδιομορφιών αποτέλεσε το όχημα του «ευρωκομμουνισμού» για να αρνηθεί τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης και σήμερα το πρόβλημα εκδηλώνεται με τα ίδια ή παρόμοια επιχειρήματα. Ασφαλώς κάθε ΚΚ. στον τόπο του έχει ευθύνη να μελετάει την ανάπτυξη του καπιταλισμού, την κοινωνική διάρθρωση για να παίρνει τα αναγκαία μέτρα για την προσαρμογή της στρατηγικής και της τακτικής του ώστε να αναπτυχθεί πιο αποτελεσματικά η ταξική πάλη. Αλλά, είναι άλλο αυτό και άλλο η χρησιμοποίηση των «ιδιομορφιών», για να τεκμηριωθεί η υποκατάσταση του επαναστατικού δρόμου από τον κοινοβουλευτισμό, να υποβιβαστεί ο σοσιαλισμός σε κυβερνητικές αλλαγές αστικής διαχείρισης, όπως κάνει π.χ. το Φόρουμ του Σάο Πάολο και άλλες δυνάμεις. Η σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι μια ενιαία διαδικασία, η οποία ξεκινά με την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη για να διαμορφωθεί ο νέος τρόπος παραγωγής, οποίος επικρατεί με την ολοκληρωτική κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων, της σχέσης κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας. Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός είναι νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αναγκαίοι όροι για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις σε σοβαρά ζητήματα απαιτούν πάρα πέρα συζήτηση. Αυτό είναι αναμφισβήτητο. Ταυτόχρονα, όμως, έχουμε υποχρέωση να συμμετέχουμε και να στηρίζουμε αποφασιστικά την πάλη της
εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, να αξιοποιούμε κάθε δυνατότητα για τον συντονισμό της δράσης μας. Στην κατεύθυνση αυτή προτείνουμε να εξετάσουμε μαζί ορισμένες κοινές δράσεις για την επόμενη περίοδο και μεταξύ των οποίων σημειώνουμε: Στήριξη των εργατικών αγώνων για τα εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων. Συντονισμένες δράσεις την 1Μάη. Ανάδειξη της 70ης επετείου της ΠΣΟ. Καμπάνια ενάντια στον αντικομμουνισμό με κλιμάκωση στις 9 Μάη 2015, μέρα της αντιφασιστικής νίκης. Ένταση της πάλης ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Αλληλεγγύη με τους λαούς που αντιμετωπίζουν ιμπεριαλιστικές απειλές, επεμβάσεις και κατοχή, καμπάνια ενάντια στο ΝΑΤΟ κ.α.»