Η αποκάλυψη των μύθων - Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι όλα αυτά που ακούγαμε από την χορωδία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ αλλά και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ περί της κρίσης στο τραπεζικό σύστημα, τις διάφορες φούσκες και τους κερδοσκόπους, περί καζινοκαπιταλισμού και περί κρίσης της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης ή αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος λόγω αδιαφάνειας και επίορκων πολιτικών που χρηματίζονται, αφέθηκαν στην άκρη και τώρα γίνεται λόγος περί κρίσης χρέους. Τα χρέη δηλαδή και τα ελλείμματα των κρατών, τάχα έφεραν την κρίση. Ότι άδειασαν τα κρατικά ταμεία λόγω κακής διαχείρισης και διαφθοράς. Ας είναι καλά το ΣΠΗΓΚΕΛ που αποκάλυψε για τα 600 δις ευρώ από ελληνικές καταθέσεις στις τράπεζες τις Ελβετίας, χώρια άλλες καταθέσεις, στις τράπεζες στην Ελλάδα, σε εταιρίες κλ.π. Οι καταθέτες δεν είναι εργαζόμενοι μισθωτοί, ούτε μικροεπαγγελματίες και φτωχοί αγρότες. Να που πήγαν τα χρήματα και μάλιστα νόμιμα, αφού την νομιμότητα την διαμορφώνουν οι καπιταλιστές και τα κόμματά τους. Μερικοί νάρκισσοι περί του ανανεωτισμού άρχισαν να χρησιμοποιούν τον όρο συστημική κρίση, όπως και ο κύριος Παπανδρέου, ώστε να δείξουν ότι κάτι βαθύτερο συμβαίνει και να προσπεράσουν την αντίκρουση από την πλευρά μας (ή ακόμα και από αστούς αναλυτές που για τους δικούς τους λόγους ομολογούν και μερικές αλήθειες) ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει ουσιαστικά περιθώρια να διαχειριστεί την κρίση για να περάσει σε δυναμική ανάκαμψη. Έχει προ πολλού απομακρυνθεί από την περίοδο της ακμής του, είναι σε πορεία βάρβαρης αντιδραστικοποίησης και σήψης, θέμα που δεν μπορεί να περιορίζεται στην κακή Μέρκελ ή στον κακό Σαρκοζί. Τα περί συστημικής κρίσης αποτελούν επίσης φιλολογία, καθώς στέκουν στην επιφάνεια και κρύβουν την ουσία την κρίσης, καπιταλιστικής υπερσυσσώρευσης. Οι δήθεν ανατρεπτικές θεωρίες ότι η λαϊκή πάλη μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω χωρίς να κατευθύνεται στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, στην καλύτερη περίπτωση εκφράζουν ουτοπία, αν και πέρασε ο καιρός των ουτοπικών θεωριών, δεν υπάρχει δικαιολογία γι' αυτές πέρα από την συνθηκολόγηση και τον συμβιβασμό. Οι προτάσεις αναδιάρθρωσης του χρέους ακόμα και το αίτημα για την διαγραφή, η έξοδος από το ευρώ, αποκομμένες από το ποια εξουσία θα επιχειρήσει, καταλήγουν αντιλαϊκά, είναι αδιέξοδες, τελικά είναι αφομοιώσιμες από το σύστημα, καθώς οδηγούν στην ενίσχυση του μηχανισμού στήριξης της ΕΕ, στην λογική της ομοσπονδοποίησης που είναι αντιδραστικοκοποίηση, σε μορφές νέου επαχθούς δανεισμού με την επαναγορά ομολόγων. Αλήθεια ο ΣΥΝ θα θεωρήσει επιτυχία την ομοσπονδιοποίηση ή θα επιχειρήσει να κάνει τον διαχωρισμό περί προοδευτικής και αντιδραστικής ομοσπονδιοποίησης της ΕΕ; Βολεύει ο διαχωρισμός της μορφής από το περιεχόμενο, τους πάσης φύσεως καιροσκόπους. Αιτία της αντιλαϊκής επίθεσης δεν είναι η διόγκωση του δημόσιου χρέους ορισμένων κρατών-μελών, ούτε μόνο η διαχείριση της κρίσης. Έχουμε κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που διογκώνει την κρίση και όχι κρίση χρέους. Η αναγωγή της κρίσης τώρα σε κρίση χρέους ισοδυναμεί με κάλεσμα του λαού να υπερασπισθεί μια ξένη γι αυτόν σημαία, την σημαία της αστικής διαχείρισης, και να δεχθεί αγόγγυστα την πιο αντιδραστική επίθεση που έχει δεχθεί μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ο λαός δεν πρέπει να πάρει μέρος στον διάλογο ή τον αντίλογο για τον τρόπο, το μέγεθος και το χρόνο που ο ίδιος θα επωμισθεί τα πρόσθετα βάρη. Σελίδα 1 / 5
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πονοκεφαλιάζουν για το πώς θα καλυφθεί το χρέος, δεν χρωστούν τίποτε, δεν πρέπει να το αναγνωρίσουν, να το διαγράψουν σαν δικό τους πρόβλημα, βεβαίως να αποκαλύψουν την αιτία του και στη βάση αυτή να οικοδομήσουν κίνημα με τις δικές τους απαιτήσεις. Το δημοσιονομικό πρόβλημα σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες και στην Ελλάδα δεν προκλήθηκε γιατί ικανοποιήθηκαν οι λαϊκές ανάγκες ή γιατί όπως κυνικά ισχυρίζονται ότι οι εργαζόμενοι, που έχουν παράγει τεράστιο πλούτο, ζούσαν με δανεικά. Αν η υπόθεση του χρέους και των ελλειμμάτων κατανοείται ως πρόβλημα του ίδιου του λαού, τότε ο λαός θα μοιάζει με τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του για να σωθεί. Βεβαίως θα πει κάποιος όταν το χρέος χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για να δικαιολογούνται αντιλαϊκά μέτρα τότε ίσως (τάχα λέμε εμείς) καλό είναι οι εργαζόμενοι να υποδεικνύουν πώς θα ΓΙΝΕΙ Η ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ. Αλλο οι εργαζόμενοι να υποστηρίζουν να πληρώσει η πλουτοκρατία και μόνο, να μη δεχθούν να πληρώνουν, να βρίσκουν τρόπους απειθαρχίας και ανυπακοής, και άλλο να διαπραγματεύονται πώς θα γίνει η διαχείριση του χρέους. Το χρέος πρέπει να αποτελέσει κρίκο αφύπνισης, καταγγελίας και αφετηρία αντεπίθεσης, αλλά δεν πρέπει να θεωρηθεί ως αιτία των λαϊκών προβλημάτων και μάλιστα ως πρόβλημα καθαυτό. Ακόμα και αν το δημόσιο χρέος μειωθεί με κάποια ρύθμιση θα είναι προσωρινό, θα αυξηθεί και πάλι όσο δεν καταργούνται οι αιτίες που το διογκώνουν. Με βάση τις προβλέψεις του ΔΝΤ την ερχόμενη δεκαετία, η συνολική επιβάρυνση του ελληνικού κράτους για επιτόκια προσεγγίζει τα 170 δις ευρώ. Το ΔΝΤ προβλέπει επίσης ένα χειρότερο σενάριο, το δημόσιο χρέος να εκτοξευθεί πάνω από το 250%. Η κυβέρνηση κατηγορεί το λαό γιατί υιοθετεί μορφές πάλης εναντίον των αυξήσεων των διοδίων, των εισιτηρίων κλπ. Με ποιο δικαίωμα το κάνει; Η ίδια η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει στάση πληρωμών στο λαό, με τις περικοπές επιδομάτων ανεργίας, την αύξηση των νοσηλίων με μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, με στάση πληρωμών του δημοσίου στις κατασκευές, αυξημένα τιμολόγια στις πρώην ΔΕΚΟ κλπ. Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να εμφανίσει σαν μια διαπραγματευτική επιτυχία, τη διασφάλιση της επιμήκυνσης αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. Πρόκειται για καθαρή προσπάθεια εξαπάτησης. Και μ' αυτή τη λύση θα πληρώσει το δημόσιο χρέος η εργατική τάξη, ο λαός που δεν ευθύνονται και δεν ωφελήθηκαν. Το μεγάλο κεφάλαιο που είχε 50 δισ. κέρδη την πενταετία πριν την κρίση και 15 δισ. κέρδη την πρώτη χρονιά της κρίσης, όχι μόνο δεν θα βάλει το χέρι στην τσέπη αλλά θα λάβει και νέα πακέτα κρατικής ενίσχυσης. Με την επιμήκυνση ο λαός θα πληρώσει τελικά πολύ περισσότερα σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Το ευρωομόλογο είναι επίσης μορφή δυσβάσταχτου και μακροπρόθεσμου δανεισμού, ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις του επιτοκίου. Ανάλογα θα είναι τα πράγματα με το «κούρεμα». Η κυβέρνηση προκειμένου να αντιμετωπίσει τις εντυπώσεις που δημιουργεί η αντιπολίτευση περί κατοχής και υποτέλειας, ομολογεί ότι πρόκειται για «αλλαγές που εμείς εντάξαμε στο πρόγραμμά μας, χωρίς να μας τις επιβάλλει κανένας εξωγενής παράγοντας». Προτιμά να πει την αλήθεια από το να κατηγορηθεί με ένα αναχρονιστικό επιχείρημα, πολύ περισσότερο που θέλει να περάσει την αντίληψη του «νέου πατριωτισμού», που είναι συνώνυμος με την ιμπεριαλιστική πολιτική. Η σύνοδος αποκάλυψε ότι τα μέτρα της ΕΕ δεν αφορούν το χρέος αλλά την όλο και πιο εξευτελιστική τιμή της εργατικής δύναμης με στόχο την ανταγωνιστικότητα Οι γερμανικές προτάσεις για το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας της ΕΕ» στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, επιβεβαιώνουν την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η στόχος είναι η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των Σελίδα 2 / 5
μονοπωλιακών ομίλων της ΕΕ απέναντι σε αναδυόμενες ισχυρές δυνάμεις της Ασίας (Κίνα, Ινδία) που έχουν διασφαλίσει πολύ φθηνή εργατική δύναμη αλλά και απέναντι στις ΗΠΑ. Η ανταγωνιστικότητα μια προϋπόθεση έχει, ο λαός να φθάσει στο κατώτατο σημείο των δικαιωμάτων, να του ρουφάει το αίμα και αυτός να ανεβάζει την παραγωγικότητά του. Οι διαπραγματεύσεις των κυβερνήσεων των κρατών-μελών δεν αφορούν την προάσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων. Στην κατεύθυνση επίθεσης της εργατικής τάξης έχουν ήδη συμφωνήσει. Οι προτάσεις για το Μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και τα διάφορα σενάρια διαχείρισης του χρέους αφορούν τον επιμερισμό βαρών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών και τραπεζικών ομίλων, για ένα μέρος του κεφαλαίου που θα απαξιωθεί, ώστε να δοθεί νέα ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Δεν πρόκειται για νέα στρατηγική αλλά για συνέχεια της στρατηγικής της Λισσαβόνας. Εφαρμόσθηκε με την «Ατζέντα 2010» στη Γερμανία, την περίοδο που δεν είχε εκδηλωθεί η κρίση και δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα διόγκωσης του δημόσιου χρέους. Η ολοκλήρωση της «απελευθέρωσης» της αγοράς ενέργειας, η επίτευξη της πλήρους διασυνδεδεμένης εσωτερικής αγοράς της ΕΕ μέχρι το 2014, θα οδηγήσει σε υπέρογκες αυξήσεις των τιμολογίων οικιακής κατανάλωσης, επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και νέα συμπίεση των μισθών για τους εργαζόμενους του κλάδου. Θα επιταχυνθεί η μείωση της λιγνιτικής παραγωγής στη Δυτική Μακεδονία και η παράδοση λιγνιτικών αποθεμάτων σε ιδιωτικούς ομίλους. Τα λαϊκά στρώματα θα σηκώσουν νέα πρόσθετα βάρη για να διασφαλισθεί η πολύμορφη κρατική στήριξη των τραπεζών και των επενδύσεων «πράσινης ενέργειας» και κτιριακών παρεμβάσεων για την εξοικονόμηση ενέργειας. Ο ισχυρισμός της ελληνικής κυβέρνησης ότι «το θέμα δεν αφορά κυρίως την Ελλάδα, που έχει ήδη εφαρμόσει το 90% των προτεινόμενων μέτρων», είναι αποπροσανατολιστικός. Η επίθεση δεν έχει ημερομηνία λήξης, δεν θα ανακοπεί χωρίς οργανωμένη λαϊκή αντεπίθεση. Ετοιμάζεται η γενίκευση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67, η νέα αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης και νέα αλλαγή προς το χειρότερο του πρόσφατου αντιλαϊκού νόμου για τις επιχειρησιακές συμβάσεις, με στόχο της απαξίωσης και κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων. Προβλέπεται να απαλειφθεί ακόμα και η στοιχειώδης γνωμοδότηση του ΣΕΠΕ και η συμμετοχή των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η επίθεση στα δικαιώματα της εργατικής τάξης βαδίζει χέρι-χέρι με την αύξηση του κινδύνου για τα κυριαρχικά δικαιώματα και την ειρήνη στην περιοχή. Δεν αποτελεί ριζοσπαστική καταγγελία η κατηγορία της υποτέλειας και εθελοδουλίας, η αναγωγή των προβλημάτων στη δράση της γερμανικής «μπότας» και τα περί κατοχής. Εδώ πρέπει να συνυπολογίσουμε τρεις παράγοντες: (α) Τη μεταβολή του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα που επιταχύνθηκε λόγω της εκδήλωσης της διεθνούς οικονομικής κρίσης (π.χ. άνοδος της Κίνας). (β) Τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης που εμπλέκει όλο και πιο πολύ τη χώρα στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Π.χ. δίνει προτεραιότητα στα δυτικά σχέδια μεταφοράς φυσικού αερίου στον ευρωπαϊκό νότο έναντι του ρωσικού σχεδίου Σάουθ Στριμ. (γ) Τη τάση της ελληνικής άρχουσας τάξης που είναι πρόθυμη να εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα που αφορούν τα σύνορα και τον ορυκτό πλούτο της χώρας, για να προωθήσει τα συμφέροντά της (κόμβος μεταφοράς, επενδύσεις στη ΝΑ Ευρώπη, κέρδη συνεκμετάλλευσης). Σελίδα 3 / 5
Σημειώνουμε την άρνηση της κυβέρνησης να ανακηρύξει ΑΟΖ και να δώσει μάχη οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ. Σημειώνουμε επίσης τη διαφαινόμενη όξυνση σχετικά με την οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Αιγύπτου-Ισραήλ-Κύπρου-Τουρκίας-Λιβάνου (με στήριξη του Ιράν) κλπ. και τις αλυσιδωτές πιθανές επιπτώσεις στην περιοχή, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην Αίγυπτο. Σημασία του συντονισμού και του προσανατολισμού για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης. Έχει σημασία ο προσανατολισμός και η μαζικότητα του κινήματος και όχι αποκλειστικά οι μορφές πάλης με αιτήματα είτε συντεχνιακά κυριολεκτικά, είτε αμυντικά, είτε διαχειριστικά. Βεβαίως ο ανεβασμένος αγώνας απαιτεί ανεβασμένες μορφές πάλης. Το θέμα είναι όμως ο αγώνας να κατευθύνεται, πρέπει να κατευθύνεται στο θέμα της εξουσίας, ανεξάρτητα πως θα εκδηλώνεται κάθε φορά ή σε κάθε φάση ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στα δύο βασικά αντίπαλα στρατόπεδα που υπερασπίζονται τους δύο διαφορετικούς δρόμους ανάπτυξης. Κανείς κλάδος μόνος του, αμυντικά-συντεχνιακά κλπ. Τώρα συντονισμός (υγεία - μεταφορές - αγροτικά - ενέργεια - συλλογικές συμβάσεις ιδιωτικού τομέα κλπ.). Ορόσημο η μεγαλύτερη επιτυχία της απεργίας στις 23 Φλεβάρη. Ο πραγματικός αντίπαλος και η γραμμή ρήξης «Αποδέσμευση απ' την ΕΕ με λαϊκή εξουσία». Προέχει η αλλαγή συσχετισμού δύναμης στο επίπεδο της κοινωνίας, στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, παντού, στη δημιουργία μαζικού λαϊκού μετώπου που αντιπαρατίθεται στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης από την σκοπιά της πάλης για την κοινωνικοποίηση, τον παραγωγικό συνεταιρισμό, τον πανεθνικό σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο, την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Μόνο μια εξουσία μπορεί να υλοποιήσει μια άλλη πολιτική ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις ανάγκες του λαού, με το λαό πρωταγωνιστή, η εργατική λαϊκή εξουσία. Όσο πιο κοντά έλθει τόσο θα απομακρύνουμε τα χειρότερα, θα ξεκινήσει η απόπειρα της οικοδόμησης μια νέας κοινωνίας. Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία δείχνουν ότι ούτε ένα βήμα εμπρός δεν μπορεί να γίνει χωρίς τον λαό, ταυτόχρονα όμως αν ο λαός δεν έχει βάλει πλώρη για την λαϊκή εξουσία, τότε όσο και αν παλεύει, ο αγώνας του μπορεί να αξιοποιηθεί από την αστική τάξη και τους συμμάχους της για εναλλαγή και τίποτε άλλο. Είναι άλλο πράγμα να έχεις μερική επιτυχία ή και αποτυχία λόγω συσχετισμού δύναμης, και άλλο πράγμα να μη παλεύεις για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης. Και αλλαγή συσχετισμού δύναμης σημαίνει ότι αυτή πρέπει να έχει στόχο την εργατική λαϊκή εξουσία. Όσο πιο γρήγορα, πεισμένοι από την ίδια τους πείρα τα εργατικά λαϊκά στρώματα, οι νέοι άνθρωποι να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τις ελπίδες και αυταπάτες ότι το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ μπορούν να φέρουν λύση. Είναι απαιτούμενο ο λαός να έχει καθαρό ότι το σύστημα μπορεί να μεταμφιέζεται, έχει κάποια χαρτιά στα χέρια του, καθώς έχουν αυξηθεί ποσοτικά οι πολιτικές δυνάμεις που αποτελούν αντικειμενικά τσόντες και δεκανίκια των δύο, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οπότε έχει εναλλακτικές λύσεις σε σχέση με τις μονοκομματικές κυβερνήσεις. Ανεξάρτητα τι κομπρεμί γίνουν ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, αυτό που έχει σημασία είναι ο λαός να μη δώσει καμία πίστωση χρόνου. Σελίδα 4 / 5
Σελίδα 5 / 5