Santa Maria del Fiore, σχεδιάστηκε από Arnolfo di Cambio, είναι η τρίτη μεγαλύτερη εκκλησία στον κόσμο (μετά του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη και του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο) και ήταν η μεγαλύτερη εκκλησία στην Ευρώπη, όταν ολοκληρώθηκε το 15ο αιώνα. Έχει μήκος 153 μέτρα, πλάτος 90 μέτρα στη διασταύρωση, και 90 μέτρα ύψος από το δάπεδο έως το κάτω μέρος του φαναριού. Το τρίτο και τελευταίο τον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας, ήταν αφιερωμένος στη Santa Maria del Fiore, την Παναγία των λουλουδιών, το 1412, μια σαφής υπαινιγμός για την κρίνος, το σύμβολο της πόλης της Φλωρεντίας. Χτίστηκε κατά το δεύτερο καθεδρικό ναό, το οποίο παλαιοχριστιανική Φλωρεντία είχε αφιερωμένη στον Άγιο Reparata. Οι πολλές διαφορετικές μορφές που συναντάμε στην μάρτυρας αρκούδα κτίριο στις μεταβαλλόμενες προτιμήσεις πάνω από το μεγάλο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ ίδρυσή του και την ολοκλήρωσή του. Η πρώτη πέτρα της πρόσοψης που ήταν στις 8, Σεπ του 1296 σε ένα σχέδιο από Arnolfo di Cambio. Arnolfo εργάστηκε για τον καθεδρικό ναό 1296-1302, σχεδιάζοντας μια βασιλική με κλασική όγκους βασίζεται σε τρεις ευρείς διαδρόμους συγκλίνουν σε μια μεγάλη χορωδία που φιλοξενεί το υψηλό βωμό, την ίδια περιβάλλεται από κερκίδες στη συνέχεια στέφεται από τρούλο. σχεδιασμός Arnolfo ήταν σημαντικά διαφορετική από την τρέχουσα δομή της εκκλησίας, όπως μπορούμε να δούμε από το εξωτερικό. Αν κοιτάξουμε τα βόρεια και νότια πλευρά του κτιρίου, θα σημειώσουμε ότι τα πρώτα τέσσερα παράθυρα σε κάθε πλευρά είναι χαμηλότερο, στενότερο και πιο κοντά από ό, τι εκείνα στα ανατολικά από αυτά, τα οποία αποτελούν μέρος της παράτασης που χτίστηκε από τον Francesco Talenti που ήταν κύριος των έργων στα μέσα του 14ου αιώνα. Arnolfo κατάφερε να ολοκληρώσει δύο όρμους και το μισό της νέας πρόσοψης. γλυπτά του ήταν να αφαιρεθεί στο Ιστορικό Μουσείο της όπερας το 1586, επειδή Μεγάλου Δούκα Φραγκίσκος Α των Μεδίκων είχε παραγγείλει την κατασκευή ενός νέου πρόσοψη. Οι εργασίες στο εργοτάξιο επιβραδύνεται όταν Arnolfo πέθανε γύρω στο 1310, μόνο επανάληψη για τα καλά το 1331, όταν οι δικαστές του Arte della Lana, ή συντεχνία των Κατασκευαστών και Εμπόρων μαλλί, ανέλαβε την ευθύνη για το κτίριο. Giotto διορίστηκε κύριος του έργου το 1334, αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο του στην ανέγερση του κωδωνοστασίου αλλά πέθανε τρία χρόνια αργότερα. θέση του ήταν γεμάτη από Andrea Pisano μέχρι το 1348, το έτος της Μαύρης θανάτου που μείωσε τον πληθυσμό της πόλης από 90.000 έως 45.000. Συνεχίστηκαν οι εργασίες, παρά τις συνεχείς διακοπές, έως ότου ένας διαγωνισμός τελικά τρέξει το 1367. Ο διαγωνισμός κερδήθηκε από τέσσερις αρχιτέκτονες και τέσσερις ζωγράφοι, συμπεριλαμβανομένης της Andrea di Bonaiuto, Benci και Andrea di Cione, Taddeo Gaddi και Neri di Fioravante.
Francesco Talenti κατείχε τη θέση του πλοιάρχου των έργων 1349-1359, ολοκληρώνοντας το καμπαναριό και την προετοιμασία ενός νέου σχεδιασμού με τη βοήθεια του Giovanni di Lapo Γκίνη (1360-1369). Ο κυρίως ναός ήταν πλήρως θολωτή από 1378 και τα πλάγια κλίτη από 1380. Οι κερκίδες, και ενδεχομένως και το τύμπανο του τρούλου, χτίστηκαν μεταξύ 1380 και 1421. Η μαρμάρινη επένδυση και η διακόσμηση των πλευρικών εισόδους συνεχίστηκε με εντατικούς ρυθμούς, εν τω μεταξύ, με αποτέλεσμα την ανέγερση του Porta dei Canonici προς το νότο και την Porta della Mandorla προς τα βόρεια, με το τελευταίο να στέφεται από ένα ανάγλυφο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (1414-1421), μια χαριτωμένη έργο του Nanni di Banco. Οι άλλες δύο πόρτες δεν είναι λιγότερο κομψό: η πόρτα του κωδωνοστασίου προς το νότο, στο δεύτερο κόλπο, έχει ανάγλυφο το έργο από το σχολείο του Andrea Pisano, ενώ η Porta della Μπάλλα στα βόρεια ονομάστηκε μετά από μια παλιά πύλη στην τείχη της πόλης που οδηγεί έξω στο Borgo di Balla (τώρα Via dei Servi) όπου το Arte della Lana είχε υπόστεγα ξήρανση του. αξιοπρεπή ανατολικό άκρο του ναού αποτελείται από τρία μεγάλα κερκίδες φωτίζεται από γοτθικό δύοφως παράθυρα. Τέσσερις εξέδρες, ή τυφλοί κερκίδες, κοσμούν τη βάση του τυμπάνου. παρέμβαση του 19ου αιώνα - που αποτελείται κυρίως από νέους σοφίτες χορωδία και την απλούστευση της χορωδίας Bandinelli του, από την οποία είχαν αφαιρεθεί ολόκληρο το περίστυλη υπερκατασκευή και τα αγάλματα στο βωμό - ολοκλήρωσε την διακόσμηση του καθεδρικού ναού. Αλλά το πιο σημαντικό λειτουργία όλων ήταν η κατασκευή ενός νέου πρόσοψη του Emilio De Fabris και οι βοηθοί του, μεταξύ 1871 και 1884, κατ 'απομίμηση του διακοσμητικό ύφος της Φλωρεντίας του 14ου αιώνα που βρίσκουμε στο καμπαναριό και τις πλαϊνές πόρτες του καθεδρικού ναού. Εισαγωγή Είναι ο καθεδρικός ναός της Φλωρεντίας. Santa Maria de las Flores (Santa Maria dei Fiori) είναι ένα γοτθικό καθεδρικό ναό, που ξεκίνησε το 1296 από τον αρχιτέκτονα Arnolfo di Cambio και συνεχώς από το 1331 από τον Giotto, ο οποίος έκανε όμορφο καμπαναριό της δωρεάν, και αργότερα από άλλους αρχιτέκτονες. Ο καθεδρικός ναός έχει ένα λατινικό σταυρό με τρία κλίτη. Όπως είναι χαρακτηριστικό της ιταλικής Gothic, τείνει προς την οριζόντια και την πολύχρωμη πέτρα από την εισαγωγή γραμμών και marble.se χρειάστηκαν 25 χρόνια για να ολοκληρωθεί το θόλο όταν ο καθεδρικός ναός πήρε 130 χρόνια υπό κατασκευή. Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών, αποδείχθηκε ότι είναι το μεγαλύτερο καθεδρικό ναό στην Ευρώπη, με χωρητικότητα 30.000 ατόμων. Σήμερα ξεπερνούν μόνο σε μέγεθος από τη Βασιλική του
Αγίου Πέτρου στο Βατικανό, τον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο, τον καθεδρικό ναό της Σεβίλλης και τον καθεδρικό ναό του Μιλάνου de Ιστορία Ο νέος ναός σχεδιάστηκε από Arnolfo di Cambio το 1296 να είναι μεγαλύτερη καθολική εκκλησία στον κόσμο. Σχεδίασε τρεις ευρύ κλίτη που έχασαν τη ζωή τους κάτω από το οκταγωνικό τρούλο, με το κεντρικό κλίτος που καλύπτει την επιφάνεια της Σάντα Reparata. Ωστόσο, λόγω της ευημερίας στην οποία η πόλη βυθίστηκε Φλωρεντία φημίζεται για τις συναλλαγές του με μαλλί και μετάξι, αποφασίστηκε να επεκταθεί το πρόγραμμα από Arnolfo. Για οποιαδήποτε τροποποίηση ή επέκταση στο σχεδιασμό ή τη δομή δεν είναι απλώς και μόνο η κλίμακα του αρχικού σχεδίου άλλαξε. Κανείς δεν παρατήρησε εκείνη τη στιγμή, λόγω της ευφορίας και του πλούτου που εισέβαλαν στην πόλη των τεχνικών δυσκολιών που συνεπάγεται το κεντρικό χώρο ορθογώνια κάλυψη που μετά την αλλαγή της κλίμακας ήταν 42 μέτρα. Μετά το θάνατο του Arnolfo di Cambio τα έργα επιβραδυνθεί και σταμάτησε μέχρι Giotto διορίστηκε το 1334 ως πρωτομάστορα. Αυτός επικουρείται από τον Andrea Pisano συνέχισε το σχεδιασμό του Arnolfo di Cambio. μεγαλύτερος θρίαμβος του ήταν η κατασκευή της καμπάνας, αλλά πέθανε το 1337, αφήνοντας το έργο ημιτελές. Andrea Pisano συνέχισε να εργάζεται έως ότου χρειάστηκε να εγκαταλειφθεί λόγω του Μαύρου Θανάτου στο 1348. Ξεπεραστεί η επιδημία του Μαύρου Θανάτου ευρωπαϊκού πληθυσμού μειώθηκε κατά το ήμισυ, έτσι ώστε οι άνθρωποι που πριν είχαν τόσο μοιραίο συμβάν σημειώθηκε κάποια δύναμη αυξάνεται, όπως τον πλούτο τους. Απλά δεν υπήρχε λιγότερο για να πάει γύρω. Μερικοί έρχονται με πιο εμπόρους, οι οποίοι συσσωρεύσει μεγάλο πλούτο άρχισαν να δανείζουν τα χρήματά τους δημιουργώντας αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε το πρώτο στασίδι. Ήταν αυτές οι πλούσιες οικογένειες που ζήτησε τα χρήματα να συγκαλέσει το διαγωνισμό για να γεμίσει το καθεδρικό ναό της πόλης του. Ο διαγωνισμός για το θόλο Στο 1418 κλήθηκε ο διαγωνισμός για την πλήρωση τον καθεδρικό ναό της πόλης. Αρκετές προτάσεις μερικά εντελώς άγρια συνέβη, αλλά ήταν η μόνη λύση σχεδιάστηκε από μερικούς από τους αρχιτέκτονες της περιόδου να καλύψει ένα παρόμοιο φως. Προτάθηκε να τοποθετήσετε μια στήλη Κεντρικός να διατηρήσει θόλου ή ακόμα και να συμπληρώσετε τον καθεδρικό ναό της γης, στη συνέχεια, να φορμαριστεί και να χρησιμοποιηθεί για την υποστήριξη
της κατασκευής του θόλου. Σύμφωνα με τον συγγραφέα αυτής της πρότασης, μόλις το έργο τους φτωχούς της πόλης θα είναι υπεύθυνος για το άδειασμα από τον καθεδρικό ναό της άμμου, επειδή κατά τη διάρκεια των κερμάτων γέμιση θα αναμιχθεί με το χώμα. Πιστεύεται ότι Brunelleschi είχε ήδη εργάζονται σε αυτό το έργο εκκρεμεί ο διαγωνισμός τελικά να συγκληθεί και ήταν η μόνη που μπορεί να παρουσιάσει συγκεκριμένη πρόταση με ένα σχέδιο δράσης που μελετήθηκαν. Για αυτόν τους δόθηκε το βραβείο με την κατάσταση που επιβάλλεται από συντεχνίες που μοιράστηκαν τη διαχείριση του έργου με Ghiberti. Brunelleschi δεκτή πολύ έξυπνα την κατάσταση. Μερικά χρόνια αργότερα και κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης των εργασιών Brunelleschi προσποιήθηκε να πέσει άρρωστος για αρκετές εβδομάδες αφήνοντας Ghiberti υπεύθυνος του έργου. Η πιο εμφανής η απουσία της αδυναμίας του Brunelleschi επεκταθεί Ghiberti έγινε για την επιτυχία του έργου και ότι ήταν ένα τμήμα δίνει αποκλειστικά τη διεύθυνση 1423 το έργο του Brunelleschi. Ο διαγωνισμός για το φακό Το 1440 με την ολοκλήρωση θόλο πλησιάζει αποφασίσει να συγκαλέσει μια νέα διαγωνισμό για να αποφασίσουν πώς θα πρέπει να στεφθεί το έργο. Brunelleschi είναι προσβεβλημένος από αυτό και παρουσιάζει ένα μοντέλο της πρότασής του, που τελικά οδήγησε επίσης τη νίκη. Τοποθεσία Santa Maria del Fiore είναι η Piazza del Duomo, στο ιστορικό κέντρο της Φλωρεντίας, Ιταλία. Αντιμέτωποι με το βαπτιστήριο του San Giovanni και φρουρείται από το καμπαναριό στην πλατεία συγκλίνουν πολλές εμπορικούς δρόμους στο κέντρο, όπως η Via del Servei, Via Ricasoli, Via Martelli, Via Ginon τοποθέτηση φτάσει στην Βασιλική του San Lorenzo και Via Calzaiuoli, έναν του μεγάλες εμπορικές αρτηρίες της πόλης. Η Φλωρεντία είναι ένα από τα κοσμήματα της Αναγέννησης της Τοσκάνης, στην Ιταλία. Έννοια η πρόσοψη Μπροστινή πόρτα μπροστά από De Fabris Η αρχική πρόσοψη, που σχεδιάστηκε από Arnolfo di Cambio και συνήθως αποδίδεται σε Giotto, ήταν στην πραγματικότητα ξεκίνησε είκοσι χρόνια μετά το θάνατο του Giotto. Το πρώτο μέτωπο οφείλεται στην συλλογική προσπάθεια πολλών καλλιτεχνών, συμπεριλαμβανομένων Andrea Orcagna και Taddeo Gaddi, και ολοκληρώθηκε μόλις το κάτω μέρος του, αφού εγκαταλείφθηκε. Στην 1587-1588 ο
αρχιτέκτονας του δικαστηρίου Medici Bernardo Buontalenti, κατεδαφίστηκε με απόφαση του Μεγάλου Δούκα Φραγκίσκος Α των Μεδίκων, καθώς φαινόταν να είναι δημοφιλής στην Αναγέννηση φορές. Ο ανταγωνισμός για μια νέα πρόσοψη τελείωσε με ένα μεγάλο σκάνδαλο διαφθοράς. Αρκετά νέα σχέδια προτάθηκαν κατά τα επόμενα χρόνια, αλλά δεν έγιναν δεκτές οι μοντέλα. Η πρόσοψη έμεινε ως εκ τούτου ανακαλυφθεί μέχρι το δέκατο ένατο αιώνα. Το 1864 ένας διαγωνισμός άνοιξε για να σχεδιάσουν μια νέα πρόσοψη κερδήθηκε Emilio De Fabris (1808-1883) το 1871. Οι εργασίες που ξεκίνησε το 1876 και ολοκληρώθηκε το 1887. Αυτή η νεο-γοτθικό πρόσοψη σε λευκό, πράσινο και ροζ μάρμαρο σχηματίζουν μια μονάδα σε αρμονία με τον καθεδρικό ναό, το καμπαναριό του Giotto και το βαπτιστήριο, αλλά είναι υπερβολικά διακοσμημένα. το Dome Παρά το γεγονός ότι από την αρχή ο τρούλος της Santa Maria del Fiore έμελλε να είναι μια από τις μεγαλύτερες κατασκευές της ιστορίας και παρά το υπερβατικό που οδήγησε σε οικοδομικές εργασίες επρόκειτο να ενσωματωθούν με την υπόλοιπη πόλη. πλακάκια τερακότα και τα διαλείμματα χιόνι Καλά θα είχατε επιλέξει να διαφοροποιούν σαφώς από τα άλλα κτίρια, τα οποία διαφορετικά δεν θα ήταν δύσκολο λόγω του μεγέθους του. Ωστόσο, εμείς επιλέξαμε πλακάκια τερακότα καλύπτει όπως και τα άλλα κτίρια της πόλης, από τα δημόσια κτίρια με τα πιο ταπεινά σπίτια. Έτσι, ο καθεδρικός ναός γίνεται ένα άλλο κομμάτι της πόλης, σημαντικό όμως, αλλά στο τέλος της ημέρας. Ίσως το γεγονός αυτό μπορεί να σχετίζονται με την κατάσταση της κοινωνίας της εποχής, όπου κάποιοι έμποροι ταπεινής καταγωγής είχαν επιτύχει μεγάλο πλούτο και μεγάλη δύναμη (το ίδιο που είχε mercadres finaciado το έργο του καθεδρικού ναού). Έγιναν σημαντικοί άνθρωποι στην κοινωνία, όπως ήταν ο καθεδρικός ναός της πόλης ζευγάρι πτέρυγα είναι μεγαλύτερο κτίριο, αλλά δεν σταμάτησε να είναι ένα γείτονα. Φακός Το φανάρι με 16 μέτρα της υψηλής και βάρους περίπου 10% της συνολικής θόλου είναι ένα βασικό μέρος του αρχιτεκτονικού συνόλου. Μέχρι τότε φανάρια ήταν μικρή ή ανύπαρκτη. Είναι εμπνευσμένο από τις κυκλικές ναούς της Ρώμης Imperial και ανοιχτή στους ανέμους. Έχει σχεδιαστεί ως η απαραίτητη προσπάθεια θόλο στοχευμένες και είναι ένα είδος σημείο της προοπτικής του καθεδρικού ναού φυγής.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο φακός είναι μια περίληψη του κάθε τι που συμβαίνει κάτω. Είναι σαν ένα πλήρες μοντέλο του καθεδρικού ναού, με αντηρίδες, που σχεδιάστηκε στο γοτθικό στυλ, με οκταγωνικό και είναι αφιερωμένο στην Santa Maria de las Flores, καθώς και τον καθεδρικό ναό. Τέλος με το κτίριο που σχεδιάστηκε από φανάρι θόλο του Brunelleschi συμβαίνει να έχουν το ίδιο σχέδιο διάσταση της εγκάρσιας τομής, το ίδιο ύψος με το πλάτος, με τον ίδιο τρόπο για τους άνδρες στο Θεό. Κατασκευή Τρύπες, όπου το ικρίωμα αγκυροβολημένα κατά τη διάρκεια της κατασκευής Ο θρίαμβος του Brunelleschi έναντι των ανταγωνιστών της οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο σχέδιο υλοποίησής του εποίησαν με τον οποίο έλαβε υπόψη ακόμα και την παραμικρή λεπτομέρεια. Επίσης, εισήγαγε ένα σύστημα κατασκευής χωρίς ξυλότυπου: ο τρούλος δεν θα μπορούσε να πάρει επάνω με τα διαθέσιμα τεχνικά μέσα (να θυμάστε ότι ένα θόλο υπό κατασκευή έπρεπε να πραγματοποιηθεί μέχρι το κλειδί θόλο, με μεγάλες ξύλινες κατασκευές που δεν ήξερε την κατασκευή). Προφανώς, όταν ο Trecento το τύμπανο χτίστηκε ήταν στη Φλωρεντία ξυλουργοί σε θέση να συγκεντρώσει καλούπι αυτού του μεγέθους, αλλά τελείωσε η περίοδος των μεγάλων κτιρίων και την τάση για διακοσμητική φινέτσα, είχε χάσει το γραφείο για να επιτελέσουν το έργο αυτής της κλίμακας. Brunelleschi είχε προσπαθήσει να ανακτήσει μια ξεχασμένη τέχνη, αλλά επέλεξε να εφεύρουν μια νέα τεχνική, αλλά όχι για την κατασκευή ξυλότυπου για τον εαυτό διατηρήσει θόλο κατά τη διάρκεια της κατασκευής: ο θόλος έκλεινε ως πήγα επάνω. Τα ικριώματα αγκυροβολημένα να κατέχουν τμήμα του θόλου που έχουν ήδη κατασκευαστεί για να πάει στα ύψη. Αρχικά ικριώματα τοποθετήθηκαν στην εσωτερική πλευρά, ενώ από το ένα τρίτο του συνολικού ύψους περίπου άρχισε να τοποθετηθεί στο εξωτερικό. Οι οπές που απαιτείται για την αγκύρωση του σκαλωσιές θα χρησιμεύσει αργότερα για να επιτρέψει τον αερισμό και το φως να εισέλθει. Δομή οκταγωνικό τρούλο Είναι ένα θόλο στοχευμένη και ολοκληρώνεται από ένα φακό, με μια δομή από τούβλα, σε ένα οκταγωνικό και τα κοχύλια που αποτελείται από δύο παράλληλες βάσης. Τόσο το εσωτερικό και το εξωτερικό στοχεύουν εξής ένα τόξο με ακτίνα 6/7 της διαμέτρου του οκταγώνου χαραγμένο στη βάση του. Καθώς το εσωτερικό στρώμα, που έχει μικρότερη ακτίνα, κλείνει πριν από το πλάτος του δεύτερου στρώματος αυξάνεται με το ύψος. Η διαφορά σε ακτίνες καμπυλότητας βοηθά οι δυνάμεις κατανέμονται
κατά μήκος μιας καμπύλης που ονομάζεται πέταλο λουλούδι με ένα σημείο της μέγιστης έντασης στην οποία ένας δακτύλιος ενισχύσεως με ξύλινα δοκάρια να ανθίστανται στις καταπονήσεις τοποθετηθεί. Μεταξύ των δύο στρωμάτων είναι το στρώμα του αέρα με τα νεύρα και τα δαχτυλίδια που σχηματίζουν τη δομή του θόλου. Αυτό το στρώμα καταστροφής φωτίζει σχεδόν το ένα τρίτο του συνολικού βάρους του θόλου, και την ύπαρξη των δύο στοές που επιτρέπουν την πρόσβαση στο φακό μέσα από μια σπειροειδή σκάλα σε ορισμένα τμήματα, με στενές σκάλες και άλλες κάθετες, προσθέτοντας 636 βήματα μέχρι το μπαλκόνι του δάδα. Ο συνδυασμός των τριών στρωμάτων και το μυτερό σχήμα επιτρέπει τη μείωση του βάρους κατά περίπου 45% σε σύγκριση με ένα ημισφαιρικό θόλο. Από μηχανική άποψη και δυναμική στιβάδες δρουν ως ένα. Ο θόλος αποτελείται από 24 νευρώσεων τούβλα διατεταγμένα σε σχέδιο ψαροκόκαλου. Περπάτημα τα οκτώ κορυφές του θόλου, οι μεγάλες νεύρα, και συλλογή του βάρους της κατασκευής. Δύο περισσότερα νεύρα πρόσωπό σας βοηθήσει να διανέμουν το βάρος του θόλου. Το σύνολο αυτό των 24 νεύρα ξεκινούν από ένα δαχτυλίδι με πέτρα και τούβλα στη βάση του τρούλου, το οποίο αντανακλά τις προσπάθειες και τη διαβίβαση των τυμπάνων τους. Παράλληλα με το δαχτυλίδι βάσης, υπάρχουν έντεκα δακτύλιοι που σχηματίζονται από τόξα από τούβλα μεταξύ των νευρικών και των νεύρων που εφαπτομενικές δυνάμεις κατανέμονται ομοιόμορφα και να μεταδίδει το βάρος των νευρικών δομών. Οι οκτώ πέτρα και μάρμαρο νεύρα που βρίσκονται στο εξωτερικό είναι διακοσμητικά και δεν πληρούν καμία δομική λειτουργία, δεδομένου ότι τα νεύρα που κρατούν το θόλο δεν έχουμε δει ούτε από έξω ή από το εσωτερικό του καθεδρικού ναού. Χρησιμεύουν για να καθορίσει τις οκτώ τρίγωνα που απαρτίζουν τον τρούλο και δανείζουν, σπάζοντας την αβεβαιότητα του θόλου μονόχρωμη, τον όγκο και τη συνέπεια. διαφορετικά, θα είχαν μείνει άναυδοι. υλικά Τούβλο, πέτρα και μάρμαρο είναι τα υλικά που χρησιμοποιούνται κατά κύριο λόγο υλικά και αν ο θόλος διαθέτει επίσης ξύλινα δοκάρια και μεταλλικά αγκύρια.