Πανεπιστήμιο Πειραιά 16 Οκτώβρη Πόσο μακριά από την Αθήνα είναι οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή;

1 Πόσο μακριά από την Αθήνα είναι οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή; Πανεπιστήμιο Πειραιά 16 Οκτώβρη 2014 Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, Κάθε εκδήλωση για τις διεθνείς εξελίξεις έχει τη δική της σημασία μιας, ιδιαίτερα όταν απευθύνεται σε νέους ανθρώπους που προβληματίζονται γι αυτές. Πόσο, λοιπόν, μακριά από εμάς είναι οι αιματηρές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή; Για να μπορέσουμε να απαντήσουμε σ αυτό το ερώτημα πρέπει να δούμε τι χαρακτηρίζει αυτές τις εξελίξεις, τι το κοινό μπορεί να έχει η κατάσταση π.χ. στο Αιγαίο, με τη γενικότερη στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, με τις αιματηρές εξελίξεις Μέση Ανατολή, στη Συρία και στο Ιράκ, αλλά και στην Ουκρανία. Για να μπορέσεις να εκτιμήσεις σωστά μια κατάσταση, ένα γεγονός, πρέπει να κάνεις προσπάθεια να το δεις σε σύνδεση με την γενικότερη κατάσταση, τις γενικότερες εξελίξεις. Είναι σαν να έχεις ένα δέντρο μπροστά σου και να πρέπει να κάνεις μερικά βήματα πίσω, για να δεις ολόκληρο το δάσος Έτσι και με τις εξελίξεις στην περιοχή μας. Δεν μπορούμε να προσεγγίσουμε ικανοποιητικά τα γεγονότα, την κατάσταση που διαμορφώνεται, εάν δεν δούμε σφαιρικότερα τις εξελίξεις. Δηλαδή πάνω σε ποιο «έδαφος» εξελίσσονται τα γεγονότα; Ωστόσο, θα μπορούσε κάποιος να μας πει το εξής: τι δουλιά έχουμε τώρα εμείς, εδώ στον Πειραιά, που μπορεί μεν να τα περνάμε με τις οικογένειές μας δύσκολα με την κρίση, μπορεί να αντιμετωπίζουμε προβλήματα εδώ στο Πανεπιστήμιο, με την υποχρηματοδότηση της δημόσιας εκπαίδευσης, που φέρνει και την στέρηση θεμελιακών δικαιωμάτων για τους φοιτητές, όπως η σίτιση, η στέγαση, η έλλειψη υποδομών κ.ά.. Μπορεί ακόμα να αντιμετωπίζουμε την υποβάθμιση των προγραμμάτων σπουδών, την απαξίωση των πτυχίων, που αποτελούν πλέον μονάχα «διαβατήριο» για την ανεργία, αλλά σε τελική φάση, όπως και να το κάνουμε, βρε αδελφέ, ζούμε ειρηνικά! Τι δουλιά έχουμε εμείς να συγκριθούμε με το Ιράκ και τη Συρία ή ακόμη και με την

2 Ουκρανία, όπου διεξάγονται πολεμικές επιχειρήσεις και ρέει το αίμα «ποτάμι»; Θα σας πω το εξής: Σίγουρα όλο και κάποιο ντοκιμαντέρ έχει δει ο καθένας μας για τη ζωή των άγριων ζώων, των λιονταριών παραδείγματος χάριν. Εκεί βλέπουμε πότε τα λιοντάρια να κυνηγάνε, να σκοτώνουν και να κατασπαράζουν το θύμα τους και πότε να περνάνε πιο ήρεμες και τρυφερές στιγμές με τα μικρά τους. Θα μου πείτε τι σχέση έχει πάλι το άγριο θεριό, το λιοντάρι, μ αυτά που κουβεντιάζουμε σήμερα. Κι όμως, έχει και παραέχει! Γιατί κι εμείς έχουμε να κάνουμε μ ένα εξίσου άγριο «θεριό», τον καπιταλισμό. Αυτό το θεριό δεν τρέφεται μ αντιλόπες και ελαφάκια, άλλα με τα κέρδη των καπιταλιστών. Μονάχα που για να βγούνε αυτά τα κέρδη σε ειρηνικές περιόδους, όπως αυτή που ζούμε εμείς στην Ελλάδα, αυτό το «θεριό» ο καπιταλισμός κατασπαράζει τα κοινωνικά δικαιώματα, την υγεία, την παιδεία, την ασφάλιση, τους μισθούς, τις συντάξεις, το παρόν και το μέλλον μας. Και είναι το ίδιο «θεριό», που σε εποχές πολεμικές δεν διστάζει να αφαιρέσει και το πολυτιμότερο πράγμα, τη ζωή, όχι ενός, αλλά εκατομμυρίων ανθρώπων, για να εξασφαλιστούν τα κέρδη του κεφαλαίου. Αυτό, άλλωστε, έδειξαν οι 2 Παγκόσμιοι Πόλεμοι, (φέτος συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τον Α` ΠΠ, και 75 από τον Β` ΠΠ), αλλά και δεκάδες τοπικοί και περιφερειακοί πόλεμοι. Ανάμεσα σ αυτήν την «ειρηνική» περίοδο και την περίοδο που διεξάγεται ο πόλεμος, το «χαντάκι» δεν είναι δα και τόσο μεγάλο, όπως νομίζει ο κυρ Παντελής, που λέει και το τραγούδι, δηλαδή εκείνος ο έντιμος, μα ενδεχομένως ανημέρωτος άνθρωπος, που είναι απορροφημένος από τα προβλήματα του, από τα προβλήματα της φαμίλιας του. Το «χαντάκι» είναι μικρό! Πολύ μικρό! Αυτό μας το θυμίζουν οι πτώματα των μεταναστών που ξεβράζονται στο Αιγαίο, οι άοπλες «στρατιές» των ταλαίπωρων ανθρώπων, που κάνουν τα πάντα για να γλιτώσουν από τον πόλεμο, ψάχνοντας την τύχη τους στην Ελλάδα και συνολικότερα στην Ευρώπη. Μας το θυμίζουν τα διάφορα γεγονότα στη «γειτονιά» μας, όπως αυτά που συνέβησαν στον πρόσφατο αγώνα Σερβίας Αλβανίας, ως απόηχος της εθνικιστικής καμπάνιας για τη «Μεγάλη Αλβανία».

3 Βεβαίως, εδώ στο Πανεπιστήμιο θα βρίσκονται αρκετοί καθηγητές σας που σας λένε ότι η χώρα μας, αν έχει πολλά ανοιχτά ζητήματα γύρω γύρω της, δεν κινδυνεύει όσο παραμένει μέσα στη «στρούγκα» της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, μέσα στα πλαίσια του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, και μάλιστα όσο επιδιώκει να παίξει και ρόλο «κριαριού» μέσα σ αυτήν την «στρούγκα», σε ανταγωνισμό με τις άλλες χώρες της περιοχής. Πρόκειται για μεγάλη πλάνη! Ο Λένιν, αυτός ο μεγάλος επαναστάτης, χρησιμοποίησε στα γραπτά του μια γνωστή φράση του Πρώσου στρατιωτικού, του Καρλ φον Κλαούζεβιτς, ενός θεωρητικού του πολέμου, που έλεγε ότι «ο πόλεμος είναι συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Τι μέσα; Βίαια! Ο Πόλεμος έλεγε ο Λένιν - είναι «σύνδεση με την προηγούμενη πολιτική που εφάρμοζε κάθε αστικό κράτος, κάθε κυρίαρχη τάξη και εξασφάλιζε την επίτευξη των σκοπών της με τα λεγόμενα «ειρηνικά μέσα» 1 και σημείωνε ακόμα, πως «ο πόλεμος δεν είναι κάτι τυχαίο, δεν είναι «αμάρτημα», όπως νομίζουν οι χριστιανοί παπάδες (που κηρύσσουν τον πατριωτισμό, τον ανθρωπισμό και την ειρήνη όχι χειρότερα από τους οπορτουνιστές), αλλά μια αναπόφευκτη βαθμίδα του καπιταλισμού, μια μορφή της καπιταλιστικής ζωής εξίσου φυσιολογική όπως κι η ειρήνη». Να γιατί, φίλοι και σύντροφοι, εμείς δεν είμαστε απ αυτούς που λένε «δεν βαριέσαι, μωρέ, ο πόλεμος είναι μακριά, τι μας νοιάζει; Δεν με φτάνει εμένα, δεν μ αγγίζει!» Αυτή είναι μια επικίνδυνη, κοντόφθαλμη λογική, που κάνει μεγάλη ζημιά στο λαό μας. Ευθύνες έχουν κι όλα τα άλλα κόμματα που κρατούν σιωπή γύρω από αυτά τα θέματα και σηκώνουν κουρνιαχτό για το αν θα πληρώσουμε το χρέος σε περισσότερες ή λιγότερες δόσεις, (μια φορά δηλαδή δεν το γλυτώνουμε, είτε με τη ΝΔ, είτε με το ΣΥΡΙΖΑ), «τυφλώνοντας» τον κόσμο, αποπροσανατολίζοντας από τα κύρια ζητήματα! Μήπως, όμως δεν τα γνωρίζουν; Σαφώς και το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν τα γνωρίζουν! Τα γνωρίζουν όλα! 1 Β.Ι. Λένιν: Πόλεμος και Επανάσταση τ.32, σελ. 80.

4 Γνωρίζουν π.χ. πως η τουρκική κυβέρνηση, όχι μόνον δεν αναγνωρίζει το Δίκαιο της Θάλασσας, που προβλέπει ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα για τα ελληνικά νησιά, όπως το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, αλλά έχει παραχωρήσει άδειες έρευνας στην κρατική εταιρεία υδρογονανθράκων της Τουρκίας (ΤΡΑΟ), για τον εντοπισμό κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου σε περιοχές που εμπίπτουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα στην ανατολική Μεσόγειο, στο νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου και ευρύτερα στην περιοχή της Ρόδου, καθώς και της Κύπρου. Γνωρίζουν, π.χ. πως στην ευρύτερη περιοχή μας εκφράζεται σκληρή αντιπαράθεση ανάμεσα σε μονοπωλιακές επιχειρήσεις για τους αγωγούς πετρελαίου, την ιδιωτικοποίηση και τα μερίδια στις αγορές ενέργειας. Είναι γνώστες π.χ. πως η Ελλάδα έχει ανοιχτά τα ζητήματα του καθορισμού της ΑΟΖ, όχι μόνον με την Τουρκία, αλλά και με την Αίγυπτο, τη Λιβύη, ακόμη και την Αλβανία, με την οποία είχε υπογράψει συμφωνία, που ακυρώθηκε, όπως φαίνεται μετά από παρέμβαση της τουρκικής αστικής τάξης στις εσωτερικές υποθέσεις της Αλβανίας. Γιατί, λοιπόν, όλες (!) οι άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν λένε κουβέντα για τον κίνδυνο του πολέμου, που προβάλλει μέσα από τα παραπάνω; Μα γιατί έχουν κάνει τις επιλογές τους! Δεξιά, όπως λέμε, αλλά και κόμματα «σοσιαλιστικά» και η «κυβερνώσα αριστερά» έχουν κάνει την επιλογή τους! Στηρίζουν τις επιλογές της αστικής τάξης, τις διεθνείς συμμαχίες της, όπως αυτές εκφράζονται με τη συμμετοχή της χώρας μας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Τις επιλογές αυτές δεν αμφισβητεί κι ο ΣΥΡΙΖΑ, που προβάλει ως στόχο του να «εξυγιάνει» τον καπιταλισμό στην Ελλάδα και να «εκδημοκρατικοποιήσει» την ΕΕ, κι από ένωση προς όφελος των μονοπωλίων, να την κάνει «φιλολαϊκή ένωση». Από «λάκκο των λεόντων» για τους λαούς, όπως την είχε αποκαλέσει πριν 50 χρόνια το ΚΚΕ κι η ΕΔΑ, θέλει να την κάνει «παχνί προβάτων». Ακόμη και για το ΝΑΤΟ ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δείτε, δεν προβάλει ζήτημα αποχώρησης της χώρας μας, αλλά «διάλυσης του ΝΑΤΟ». Δηλαδή, «ζήσε Μάη μου, να φας τριφύλλι» Μα, αν δεν αναπτυχθεί η πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ, για την αποδέσμευση από αυτό κάθε χώρας, πως θα γίνει να «ξηλωθεί» αυτό το

5 ιμπεριαλιστικό δημιούργημα; Γίνεται φανερό πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σκοπό να συγκρουστεί με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Το αντίθετο, μάλιστα! Ο ΣΥΡΙΖΑ, με αυτά που λέει και σε αυτό το ζήτημα, όπως και σε άλλα, με τις συναναστροφές του με τον ΣΕΒ και τις αμερικάνικες «δεξαμενές σκέψης», και τώρα πρόσφατα ακόμη και με τον Πάπα, δεν κάνει κάτι άλλο παρά να «δίνει εξετάσεις», πατώντας επίμονα το κουμπί του ασανσέρ, που ελπίζει να τον πάει στον όροφο της κυβερνητικής διαχείρισης. Έχει κάνει την επιλογή του! Κι αυτό δεν είναι κάποια εμπάθεια που βγάζει το ΚΚΕ προς το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η αλήθεια, που όσο πιο γρήγορα τη συνειδητοποιήσουν κι εκείνοι οι φίλοι μας που ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές το ΣΥΡΙΖΑ, τόσο μαλακότερη θα είναι η πρόσκρουσή τους με την πραγματικότητα. Βεβαίως, φίλοι και σύντροφοι, οι πολιτικοί αντίπαλοί μας προβάλλουν συχνά το επιχείρημα πως η χώρα είναι «ισχυρή» και δεν πρέπει ο λαός να φοβάται, διότι η χώρα είναι μέλος ισχυρών ενώσεων, όπως είναι το ΝΑΤΟ κι η ΕΕ. Και συνεχίζουν, λέγοντας, πως αν ακούγαμε το ΚΚΕ θα είχαμε οδηγήσει τη χώρα στην απομόνωση. Ωστόσο, οι ισχυρισμοί αυτοί δεν στέκουν, πλέον, ούτε σ ένα απλό φύσημά μας! Γιατί; Μα γιατί οι ίδιοι ήταν που μας έλεγαν πως με την ένταξη της Ελλάδας στον «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ, στην ευρωζώνη θα μπούμε στο «απάνεμο λιμάνι», στο οποίο δεν θα έχουμε τίποτα να φοβόμαστε από παγκόσμιες οικονομικές «φουρτούνες». Σήμερα που η ανεργία έφτασε στο 27% με τα επίσημα στοιχεία και στο 60% στους νέους, που η καπιταλιστική κρίση χτυπά τις κοινωνικές κατακτήσεις και η κυβέρνηση, η ΕΕ, το ΔΝΤ, οι καπιταλιστές ρίχνουν τα βάρη τους στις πλάτες των εργαζομένων, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του συνειδητού ψέματος που είπαν στο λαό. Είναι οι ίδιοι, που νωρίτερα υπόσχονταν πως τα ελληνικά προϊόντα θα κατακλύσουν τις αγορές της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) και αυτό θα φέρει τέτοια ευημερία στο λαό, που θα τρώμε με χρυσά κουτάλια! Σήμερα στη λαϊκή συνείδηση αποδομείται το λεγόμενο «ευρωπαϊκό ιδανικό», το δήθεν «ιδανικό της ενιαίας Ευρώπης», γιατί η ζωή μέσα στην ΕΟΚ και στην ΕΕ περίτρανα απόδειξε πως αυτή χτυπάει και δεν διευρύνει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του εργάτη, με τις

6 ελαστικές σχέσεις απασχόλησης, με την κατάργηση του 8ωρου, με την ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης. Ξεκληρίζει με την ΚΑΠ το μικρό αγρότη και κτηνοτρόφο, όπως και τον επαγγελματία, μιας και στηρίζει τα μονοπώλια παντού! Είναι οι ίδιοι, ή οι πολιτικοί «πατέρες» τους, που στα 1952 έβαζαν την Ελλάδα, μαζί με την Τουρκία στο ΝΑΤΟ, λέγοντας πως με αυτόν τον τρόπο η «συμμαχία» του ΝΑΤΟ θα εξασφαλίσει την ειρήνη, την ασφάλεια στην περιοχή. Κι αποδείχτηκε πως αυτό στην πράξη οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου, στις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, στα σχέδια διχοτόμησης, σε υποχωρήσεις από κυριαρχικά δικαιώματα, στις συνεχείς παραβιάσεις του εναέριου χώρου και των υδάτων της χώρας. Φάνηκε απ όλη αυτή την πορεία πως η συμμετοχή της χώρας μας, όπως και της Τουρκίας, στο ΝΑΤΟ, όπως και η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ, όχι μόνον δεν αποτελούν παράγοντες επίλυσης των υπαρκτών διμερών προβλημάτων, αλλά αντίθετα είναι ανασταλτικοί για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, και δεν μπορούν καν να εξασφαλίσουν την τήρηση της Διεθνούς Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας. Την ίδια ώρα βλέπουμε στο που έχουν οδηγήσει αυτοί οι «σύμμαχοι», π.χ. το Ιράκ, με την αμερικανική κατοχή. Στο που έχει οδηγήσει τη Συρία η απροκάλυπτη ιμπεριαλιστική επέμβαση ΗΠΑ,ΕΕ και των συμμάχων τους στην περιοχή. Όλοι αυτοί για να προωθήσουν τους στόχους τους, έφτιαξαν κι εξόπλισαν αυτό το λεγόμενο «Ισλαμικό κράτος», που τώρα προτίθενται να του τραβήξουν για λίγο την «αλυσίδα», ξεκινώντας μια νέα δυτική «σταυροφορία». Όπως επίσης σε αιματοχυσία, που δεν έχει φτάσει σε τέλος, έχει οδηγήσει η επέμβαση των ΗΠΑ-ΕΕ στην Ουκρανία, στο φόντο του ανταγωνισμού αυτών των δυνάμεων με τη Ρωσία. Πρόκειται για μια αδυσώπητη πάλη για το ποιος θα βάλει στο χέρι τα πετρέλαια της περιοχής, τους δρόμους μεταφοράς, τα μερίδια των αγορών. Κι όταν ακούτε πως εδώ που είμαστε, στο Αιγαίο, μπορεί να υπάρχει ένας αμύθητος «πλούτος» από κάτω μας, που θα πρέπει σήμερα να τον εκμεταλλευτούμε να «κουμπώνεστε».

7 Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, Δεν μιλάμε πλέον θεωρητικά! Μιλάμε πολύ πρακτικά! Είναι γνωστό πως υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας. Τόσο για το ποιος θα καταστεί «κόμβος ενέργειας», όσο και για τα μερίδια του φυσικού πλούτου, όπου η Τουρκία προβάλλει μεγάλες διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας στο Αιγαίο. Βεβαίως η κυβέρνηση προσπαθεί να καθησυχάσει για την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Οι δύο πλευρές υπογράφουν κατά καιρούς δεκάδες νέες συμφωνίες συνεργασίας σε διάφορους τομείς. Κάθε λίγο και λιγάκι στα πλαίσια του λεγόμενου «Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας» συναντιέται κι η υπογράφει συνεργασίες ένα πολυπληθές «στράτευμα» υπουργών και επιχειρηματιών των δύο χωρών. 22 συμφωνίες τη μια φορά, 25 την άλλη και πάει λέγοντας. Μήπως, όμως αυτές οι συμφωνίες, καθώς και οι ελληνικές «επενδύσεις» στην Τουρκία, που έφτασαν τα 6,6 δισεκατομμύρια δολάρια, έβαλαν τέρμα στις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο; Μήπως σταμάτησαν οι παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τα τουρκικά μαχητικά; Μήπως έκοψαν τις προκλητικές «βόλτες» στο Αιγαίο των τουρκικών πολεμικών πλοίων; Σταμάτησε η τουρκική αστική πολιτική ηγεσία να διακατέχεται από τη φιλοπόλεμη αντίληψη των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο; `Η, τέλος, εμπόδισε την ένταση της καπιταλιστικής κρίσης και της πτώχευσης του ελληνικού λαού ή τη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής του τούρκικου λαού; Οχι, βέβαια! Κανείς, λοιπόν, ας μην πιστέψει πως η ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στις αστικές τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας μπορεί να εγγυηθεί την ειρήνη, την ασφάλεια και την ευημερία στους λαούς. Η συνεργασία προς όφελος των επιχειρηματιών είναι ο ένας «πόλος» του «μαγνήτη» των διακρατικών σχέσεων ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, ο άλλος «πόλος» είναι αυτός των σκληρών ανταγωνισμών και των αιματηρών συγκρούσεων. Κι εδώ έχει σημασία να δούμε σε ποια στιγμή γίνονται όλα αυτά; Γίνονται σε μια στιγμή όπου η Τουρκία αναπτύσσει με το λεγόμενο «νεοθωμανικό δόγμα» τις φιλοδοξίες της αστικής τάξης της για έναν αναβαθμισμένο ρόλο της στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αρχικά μέσα στους G20 κι ονειρεύεται

8 να φτάσει και στον πιο στενό κύκλο. Πως; Με την αξιοποίηση της θρησκείας στη Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια, στον Καύκασο, των μειονοτήτων σ αυτές τις περιοχές. Ο ρόλος της στην κρίση της Συρίας είναι καθοριστικός! Η αστική τάξη της Τουρκίας στήριξε τους τζιχαντιστές, αποσκοπεί σε σχέδια διαμελισμού της Συρίας και του Ιράκ, ζητά τώρα όχι μόνον αεροπορικά χτυπήματα στη Συρία, αλλά και να εφαρμοστεί εκεί ότι και στη Λιβύη, η λεγόμενη «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων», στην πραγματικότητα «γκριζάρει» πλέον όχι μόνον το Αιγαίο, αλλά και πολλές άλλες περιοχές. Οι εξελίξεις αυτές γίνονται σε μια στιγμή όπου ΗΠΑ κι η ΕΕ έχουν αυτοδιοριστεί «προστάτες» των υπαρκτών, αλλά και ανύπαρκτων μειονοτήτων στην περιοχή. Προωθώντας διαμελισμούς κρατών, αλλαγές συνόρων. Να γιατί είναι υποκριτικές οι χθεσινές δηλώσεις του Ευ. Βενιζέλου, σχετικά με τα γεγονότα στον αγώνα Σερβίας Αλβανίας. Μα για ποια σταθερότητα μιλά; Για ποια εγγύηση των συνόρων; Οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά έχουν ευθύνη γιατί ενεργά συμμετέχουν στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και σχέδια! Όπως υποκριτική και ψεύτικη είναι κι η όλη συζήτηση περί ανάπτυξης, που θα στηριχτεί στην εκμετάλλευση του ενεργειακού μας πλούτου. Γιατί η ανάπτυξη στον καπιταλισμό ταυτίζεται με τα κέρδη, άρα οι επενδύσεις γίνονται εάν αποφέρουν κέρδη. Τα κέρδη για να υπάρξουν και μάλιστα προοδευτικά αυξανόμενα, προϋποθέτουν τη λεηλασία του πλούτου που παράγουν οι εργάτες και των δικαιωμάτων τους. Αλλά οι καπιταλιστές δεν σταματάνε εδώ λεηλατούν και οτιδήποτε άλλο μπορεί να δώσει κέρδος ή στέκεται εμπόδιο στο κυνήγι του κέρδους, π.χ. η ασφάλεια των εργαζομένων και των κατοίκων μιας περιοχής, ή το περιβάλλον. Να γιατί το ΚΚΕ υποστηρίζει πως μόνο η κοινωνικοποίηση του πλούτου και των μέσων παραγωγής και η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μια οικονομία που δεν θα στηρίζεται στο καπιταλιστικό κέρδος, αλλά στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μπορεί να εξασφαλίσει την φιλολαϊκή αξιοποίηση αυτού του πλούτου. Αλλά ας πάμε και στο άλλο επιχείρημα, περί της μετατροπής της χώρας σε «ενεργειακό δίαυλο». Κι εδώ αξίζει να ρίξουμε μια ματιά σ αυτό που γίνεται στην Ουκρανία. Γιατί η

9 Ουκρανία είναι ένας τέτοιος «κόμβος»! Εχει ένα τεράστιο και μοναδικό στον κόσμο σύστημα με 37,6 χιλιάδες χιλιόμετρα μεταφορικών αγωγών καθώς και 120 σταθμούς διατήρησης της πίεσης του φυσικού αερίου, αλλά και 13 υπόγειες αποθήκες φύλαξής του. Ετησίως από το έδαφος της Ουκρανίας μπορούν να μεταφέρονται έως και 130 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα ρωσικού φυσικού αερίου. Πρόκειται ουσιαστικά για το μεγαλύτερο «κανάλι» εξαγωγής ρωσικού φυσικού αερίου, ακόμη και μετά την κατασκευή του υποθαλάσσιου στη Βαλτική θάλασσα αγωγού «Βόρειου Ρεύματος» (Nord Stream), που συνδέει απευθείας τη Ρωσία με τη Γερμανία, παρακάμπτοντας τις χώρες «μεταφορείς». Αποδείχτηκε και στο παράδειγμα της Ουκρανίας, πως για να περνά ο λαός καλά δεν φτάνει να έχεις μια χώρα «ενεργειακό κόμβο». Ξέρετε ότι οι υποστηρικτές της καπιταλιστικής ανάπτυξης στη χώρα μας, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, αναμασούν την «καραμέλα» της μετατροπής της χώρας μας σε «ενεργειακό κόμβο», ως μια «σανίδα» σωτηρίας για το λαό. Σ' αυτό το «παραμύθι» της αποβλάκωσης δεν αρέσκονται μόνον η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Εσωσε, μήπως, αυτό το λαό της Ουκρανίας από τα δεινά της παλινόρθωσης του καπιταλισμού; Από τον πόλεμο; Από τον διαμελισμό της χώρας; ΟΧΙ! Όταν λοιπόν, ακούμε εκπροσώπους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ από τη μια και του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη να συμφωνούνε και να μας λένε πως «η ενέργεια και οι αγωγοί, είναι για την οικονομία ό,τι το αίμα και οι αρτηρίες για τον ανθρώπινο οργανισμό αντίστοιχα», εμείς θα πρέπει να ξέρουμε πως το ζήτημα είναι σε ποιανού τα χέρια βρίσκονται αυτοί οι αγωγοί, για το τι είδους εξουσία και οικονομία μιλάμε! Δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουμε πως στην εποχή του ιμπεριαλισμού γι αυτές τις «αρτηρίες», γι αυτό το «αίμα», δηλαδή για τους αγωγούς και την ενέργεια, υπάρχει σφοδρή, σφοδρότατη διαπάλη! Μια διαπάλη που γίνεται με κάθε μέσο: με επιχειρηματικούς πολέμους, με κατασκοπευτικά μέσα, με απειλές, εκβιασμούς, ακόμη και πολέμους! Το σύνθημα που φωνάζουν χρόνια τώρα χιλιάδες διαδηλωτές στη χώρα μας, «Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν, με το λαό το αίμα τα σύνορα χαράσσουν», είναι ιδιαίτερα επίκαιρο!

10 Το ζήτημα αυτό ήταν από τα ζητήματα που απασχόλησε το τελευταίο, το 19 ο συνέδριο του Κόμματός μας. Κι αυτό γιατί στο προσκήνιο έρχεται όλο και πιο καθαρά ο λυσσαλέος πόλεμος ανάμεσα σε περισσότερο και λιγότερο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, και μονοπώλια. Υπάρχουν υπαρκτά ανοιχτά ζητήματα αντιθέσεων με την Τουρκία και την Αλβανία, με τη FYROM, αλλά και την Αίγυπτο και τη Λιβύη, στο πλαίσιο των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ιδιαίτερα για την ΑΟΖ και την Ενέργεια. Τα παραπάνω εγκυμονούν ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο εμπλοκής της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο πλευρό της μιας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Βλέπουμε π.χ. πως η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να μπλέξει τη χώρα μας πότε στις επικίνδυνες εξελίξεις στην Ουκρανία και στην ευρωαμερικανική κόντρα με τη Ρωσία και πότε στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία κι αλλού. Επομένως, τίποτε δεν μπορεί να αποκλειστεί, συμπεριλαμβανομένου και ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Ας μην ξεχνάμε πως πριν τους 2 προηγούμενους Παγκόσμιους Πολέμους εκδηλώθηκαν μεγάλες, παγκοσμίου χαρακτήρα καπιταλιστικές κρίσεις. Και σήμερα ο καπιταλισμός επίσης περνά μια σημαντική κρίση, που έχει αγκαλιάσει, στον ένα ή άλλο βαθμό, πολλές χώρες στην Ευρώπη, αλλά και την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ, το προηγούμενο διάστημα. Κρίση, που συνδυάζεται με την ενίσχυση ανερχόμενων καπιταλιστικών δυνάμεων, που επιδιώκουν έναν ισχυρότερο ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις. Αυτός ο νέος «πολύ-πολικός» κόσμος, δεν είναι και τόσο «νέος»! Απλώς όταν υπήρχε η ΕΣΣΔ οι κυβερνήσεις των διάφορων καπιταλιστικών χωρών, έκαναν προσπάθειες να αμβλύνουν τις διαφορές τους και να έχουν ενιαίο «μέτωπο» ενάντια στις δυνάμεις του σοσιαλισμού. Τώρα, που δεν υπάρχει η ΕΣΣΔ κι οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής κι Ανατολικής Ευρώπης, οι αντιθέσεις ανάμεσα στις χώρες με το ίδιο καπιταλιστικό κοινωνικό-πολιτικό σύστημα εκδηλώνονται πιο έντονα από πριν, κάνοντας ορισμένους να μιλούν για τη «νέα αρχιτεκτονική» των διεθνών σχέσεων. Ωστόσο, αυτοί που μιλάνε για «νέα αρχιτεκτονική» στις διεθνείς σχέσεις και για «πολύ-πολικό κόσμο», υποσχόμενοι πως οι διαφορές στο εξής θα λύνονται στα «στρογγυλά τραπέζια», σπέρνουν αυταπάτες στους εργαζόμενους, παραγνωρίζουν τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται και το γεγονός πως ο καπιταλισμός «γεννοβολά» κρίσεις και πολέμους, τεράστια μεταναστευτικά ρεύματα.

11 Το 19 ο συνέδριο του ΚΚΕ σημείωσε την ανάγκη οι εργαζόμενοι και πρώτα απ όλα οι κομμουνιστές να είναι γνώστες των κινδύνων που δημιουργούνται, τονίζοντας πως «σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει η συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το ΚΚΕ πρέπει να είναι έτοιμο να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντίστασης, ώστε αυτή να συνδεθεί με την πάλη για την ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα». Λένε μερικοί καλοπροαίρετοι φίλοι μας: «Μα αν είναι έτσι, δεν είναι προς συμφέρον μας να κάτσουμε στ αυγά μας. Μέσα στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, με τους «ισχυρούς συμμάχους» θα έχουμε περισσότερες πιθανότητες ασφάλειας. Έπειτα εμείς είμαστε με το Διεθνές Δίκαιο, η Τουρκία είναι που το παραβιάζει και το αμφισβητεί. Δεν θα μας στηρίξει η διεθνής κοινότητα;» Δεν υπάρχει πιο μεγάλη πλάνη, από το να πιστεύει κανείς πως η ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ μας παρέχει «ασφάλεια»! Είναι σαν να λέμε ότι οι λύκοι και τα τσακάλια θα εγγυηθούν για την ασφάλειά μας. Οι οργανώσεις αυτές, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, δυστυχώς και παρά τις διακηρύξεις τους, δεν έχουν φτιαχτεί για «αγαθούς» σκοπούς. Έχουν φτιαχτεί για να αυγατίσουν τα κέρδη τους, (και μάλιστα με κάθε μέσο), οι καπιταλιστές, οι μεγάλες ευρω-αμερικανικές μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Δείτε όλα αυτά τα χρόνια: Τι «προστασία» παρέχει π.χ. το ΝΑΤΟ από τη σύμμαχο Τουρκία, που προβάλλει διεκδικήσεις σε βάρος της χώρας μας; Μηδέν εις το πηλίκιο! Άλλωστε, αυτό που λέω φαίνεται κι από τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες της χώρας! Αν μας προστάτευε, προς τι οι δαπάνες; Πάρτε την ΕΕ και την Κύπρο. Η Κύπρος, υποτίθεται, μπήκε στην ΕΕ για να λυθεί το Κυπριακό, που είναι ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής ξένων εδαφών από την Τουρκία. Λύθηκε; ΟΧΙ, βέβαια! Το αντίθετο! Η ΕΕ στήριξε με τα μπούνια το διχοτομικό, άδικο και μη βιώσιμο σχέδιο Ανάν, που απέρριψε ο Κυπριακός λαός. Την ειρήνη, λοιπόν, όπως και τα συμφέροντα των εργαζομένων, δεν μπορούν να τα εγγυηθούν οι αστικές κυβερνήσεις και τα αστικά κόμματα, ούτε οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, που μακελεύουν γύρω γύρω τους άλλους λαούς!

12 Τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν μπορεί να τα εγγυηθεί ούτε το Διεθνές Δίκαιο. Οχι απλώς γιατί η Τουρκία αντιδρά και δεν αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Αλλά γιατί το Διεθνές Δίκαιο σήμερα ερμηνεύεται κατά το δοκούν, στη βάση του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, στα καπιταλιστικά οικονομικά συμφέροντα. Ετσι, ακόμη και μια προσφυγή στα διεθνή δικαστήρια δεν μπορεί να εγγυηθεί τη δικαιοσύνη και τη διασφάλιση των λαϊκών συμφερόντων. Φίλοι και σύντροφοι, Οι εξελίξεις που ζούμε είναι αναπόφευκτες; Είναι κάτι το μοιραίο; Είναι, ας πούμε κάτι σαν το «σεισμό», που ξέρουμε πως κάποια στιγμή θα ρθει, ως φυσικό φαινόμενο, αλλά δεν ξέρουμε πότε ακριβώς, ποιό το μέγεθός του, τι καταστροφές θα κάνει; Είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποτρέψουμε; Που υποχρεωτικά θα περάσουμε; Εμείς οι κομμουνιστές, που στηριζόμαστε στις αναλύσεις μας στη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, έχουμε «χωνέψει» πολύ καλά αυτό που σας είπα και στην αρχή της ομιλίας μου, πως ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα και συγκεκριμένα με βίαια μέσα! Ο πόλεμος γεννιέται πάνω στο έδαφος της σύγκρουσης των διαφορετικών οικονομικών συμφερόντων, που διαπερνάνε ολόκληρο το σύστημα του καπιταλισμού. Να γιατί, όσο κι αν ο πόλεμος στις συνθήκες του καπιταλισμού είναι αναπόφευκτος, (όπως κι οι οικονομικές κρίσεις, η ανεργία, η φτώχεια κλπ.), την ίδια ώρα δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο! Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, αφού συνδέεται με τη φύση της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Την κοινωνία που βάζει ως «ακρογωνιαίο λίθο» της την κερδοφορία εκείνων που κατέχουν τα μέσα παραγωγής. Τα μονοπώλια και η εξουσία τους γεννούν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Συμπερασματικά, η πάλη μας για μια κοινωνία όπου τα μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή περιουσία, (κι όχι περιουσία των ελαχίστων), που η οικονομία θα λειτουργεί σχεδιασμένα κεντρικά και ελεγχόμενα από τους ίδιους τους εργαζόμενους, με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, (κι όχι για την αύξηση των κερδών των καπιταλιστών), συνδέεται αναπόσπαστα με την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στην «ειρήνη» που επιβάλλεται από τους ιμπεριαλιστές με «το πιστόλι στον κρόταφο» και προετοιμάζει τους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Ωστόσο, αυτή μας η διαπίστωση, πως όσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχουν και οι συνθήκες που γεννούν τον πόλεμο, καθόλου δεν σημαίνει επανάπαυση! Το αντίθετο! Απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη της χώρας, στους λαούς της περιοχής μας και τονίζουμε πως τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με τον κοινό αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό αγώνα, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, την επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές, την εκδήλωση της αλληλεγγύης σε κάθε λαό που αγωνίζεται κι επιδιώκει να χαράξει το δικό του δρόμο ανάπτυξης. Για να απεμπλακεί η χώρα μας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους. Για να γίνει πράξη το σύνθημα: Ούτε γη, ούτε νερό, στους φονιάδες των λαών! Αυτός είναι ένας καθημερινός αγώνας! Ένας αγώνας με συγκεκριμένους στόχους πάλης, που εμείς τον διεξάγουμε ενιαία, και όχι αποσπασμένα, από τον αγώνα για την εξουσία! 13