Αποκ. 15:1 Και είδα ένα άλλο σηµείο µέσα στον ουρανό, µεγάλο και θαυµαστό, επτά

15 Αποκ. 15:1 Και είδα ένα άλλο σηµείο µέσα στον ουρανό, µεγάλο και θαυµαστό, επτά αγγέλους, που είχαν τις επτά τελευταίες πληγές, επειδή σ αυτές πραγµατοποιήθηκε ο θυµός του Θεού. 2 Και είδα σαν µια γυάλινη θάλασσα αναµιγµένη µε φωτιά κι εκείνους που νίκησαν ενάντια στο θηρίο κι ενάντια στην εικόνα του, κι ενάντια στο χάραγµά του και ενάντια στον αριθµό τους ονόµατός του, να στέκονται επάνω στη γυάλινη θάλασσα, έχοντας κιθάρες του Θεού 3 και έψαλλαν την ωδή του Μωυσή, του δούλου του Θεού, και την ωδή του Αρνίου, λέγοντας: Μεγάλα και θαυµαστά τα έργα σου, Κύριε, Θεέ, Παντοκράτορα δίκαιοι και αληθινοί οι δρόµοι σου, βασιλιά των αγίων. 4 Ποιος δεν θα σε φοβηθεί, Κύριε, και δεν θα δοξάσει το όνοµά Σου; Επειδή, είσαι ο µόνος όσιος αφού, όλα τα έθνη θάρθουν και θα προσκυνήσουν µπροστά Σου επειδή, οι κρίσεις σου έγιναν φανερές. 5 Και ύστερα απ αυτά, είδα, και να, ανοίχθηκε ο ναός της σκηνής του µαρτυρίου µέσα στον ουρανό. 6 Και από τον ναό βγήκαν οι επτά άγγελοι, που είχαν τις επτά πληγές, ντυµένοι µε λινά καθαρά και λαµπερά, και περιζωσµένοι γύρω από τα στήθη τους χρυσές ζώνες. 7 Και ένα από τα τέσσερα ζώα έδωσε στους επτά αγγέλους επτά χρυσές φιάλες, γεµάτες από τον θυµό του Θεού, ο οποίος ζει στους αιώνες των αιώνων. 8 Και ο ναός γέµισε µε καπνό από τη δόξα του Θεού, και από τη δύναµή Του και κανένας δεν µπορούσε να µπει στον ναό, µέχρις ότου τελειώσουν οι επτά πληγές των επτά αγγέλων. TO ΙΠΛΟ INCLUSIO Η προσοχή εστιάζεται στα κεφάλαια 12-14 µε δυο λογοτεχνικές µεταφορές, οι οποίες αποτελούν την κορύφωση του χιαστού σχήµατος, και τοποθετούνται επίσης σε ένα διπλό inclusio. Ένα inclusio αποτελεί λέξεις ή φράσεις στις δυο άκρες ενός κειµένου, για να τονίσει την σηµασία του. Το κεφάλαιο 15 ξεκινάει ένα καινούργιο τµήµα συνεχίζοντας από το σηµείο του χρονοδιαγράµµατος, όπου είχε σταµατήσει στο κεφάλαιο 11, δηλ. στο άνοιγµα του ναού στον ουρανό. Και είδα ένα άλλο σηµείο µέσα στον ουρανό, µεγάλο και θαυµαστό, επτά αγγέλους, που είχαν τις επτά τελευταίες πληγές, επειδή σ αυτές πραγµατοποιήθηκε ο θυµός του Θεού Αποκ. 15:1. Τα κεφάλαια 12-14 είναι µοναδικά και έχουν µεγάλη σηµασία στο βιβλίο της Αποκάλυψης. Αποτελούν τις δυο κορυφώσεις του χιαστού σχήµατος, και συνεπώς παρέχουν πιο σαφή εικόνα του γενικού θέµατος του βιβλίου, δηλ. τη µεγάλη διαµάχη µεταξύ του καλού και του κακού. Εστιάζουν επίσης στην πιο δύσκολη και κρίσιµη απόφαση, την οποία θα πρέπει να πάρει κάθε άνθρωπος στη γη στο τέλος του κόσµου: Να λάβει τη σφραγίδα του Θεού ή το χάραγµα του θηρίου. Αυτά τα κεφάλαια είναι επίσης µοναδικά, επειδή αφήνουν το γραµµικό χρονοδιάγραµµα του υπόλοιπου του βιβλίου, να παράσχει µια αδρή ιστορική επισκόπηση του πολέµου του Σατανά κατά του Ιησού και του λαού του. Η µοναδικότητα αυτού του τµήµατος τονίζεται µε δυο µεγάλες παρενθέσεις. Το κεφάλαιο 12 αρχίζει µε την

δήλωση: Ένα µεγάλο σηµείο φάνηκε στον ουρανό µια γυναίκα ντυµένη τον ήλιο... Και φάνηκε ένα άλλο σηµείο στον ουρανό, και να, ένας µεγάλος κόκκινος δράκοντας... Αποκ. 12:1,3. Έτσι αρχίζει η εξιστόρηση του πολέµου στον ουρανό, ο οποίος, µετά από την εκδίωξη του Σατανά από τον ουρανό, µεταφέρθηκε στη γη και έγινε πόλεµος ενάντια στην γυναίκα και τους υπόλοιπους από το σπέρµα της (Αποκ. 12:17). Η αποκορύφωση των επιθέσεων του Σατανά είναι η εικόνα, το χάραγµα και ο αριθµός του θηρίου, αλλά η βεβαιότητα της ήττας του απεικονίζεται στο όραµα των 144,000, οι οποίοι λάτρευαν µπροστά στο θρόνο, µεταδίδοντας τα µηνύµατα των τριών αγγέλων και τους δυο θερισµούς (κεφ. 14). Αυτό το τµήµα τελειώνει όπως άρχισε, µε την φράση είδα ένα άλλο σηµείο µέσα στον ουρανό. Μολονότι υπάρχουν αρκετά επουράνια οράµατα στην Αποκάλυψη, µόνο σε αυτές τις δυο περικοπές χρησιµοποιείται η φράση είδα ένα άλλο σηµείο στον ουρανό, και έτσι αυτή η φράση σηµατοδοτεί την αρχή και το τέλος, υπογραµµίζοντας την χρήσιµη σηµασία αυτής της περικοπής. Για να δοθεί περισσότερη έµφαση, αυτή η περικοπή αρχίζει και τελειώνει µε οράµατα του ανοιγµένου ναού στον ουρανό (Αποκ. 11:19, 15:5). Τέτοια σηµάδια για την αρχή και το τέλος που υπογραµµίζουν µια συγκεκριµένη περικοπή, ονοµάζονται λογοτεχνικά inclusio 1, και εξυπηρετούν ως παρενθέσεις που τονίζουν το περιεχόµενο που περικλείουν. Τα κεφάλαια 12-14 τίθενται ανάµεσα σε ένα διπλό inclusio που διαγράφεται ως εξής: {Ναός ανοιγµένος {σηµείο στον ουρανό ΚΕΦΑΛΑΙΑ 12-14 σηµείο στον ουρανό} Ναός ανοιγµένος} Αυτή η περικοπή δεν τονίζεται µόνο από το διπλό inclusio είδαµε κιόλας ότι αποτελεί επίσης την αποκορύφωση του χιαστού σχήµατος. Φαίνεται ότι ο Θεός ενέπνευσε τον απόστολο Ιωάννη να υπερτονίσει τα θέµατα, τα οποία βρίσκονταν στην καρδιά της Αποκάλυψης. Αυτά τα θέµατα συµπεριλαµβάνουν τον πόλεµο στον ουρανό, τα θηρία από την θάλασσα και από τη γη, την εικόνα, το όνοµα, το χάραγµα και τον αριθµό του θηρίου, το αιώνιο ευαγγέλιο, την ώρα της κρίσης, τον νόµο του Θεού και ιδιαίτερα το Σάββατο, τους 144.000 και τα µηνύµατα των τριών αγγέλων. Αυτά είναι θέµατα, τα οποία κάθε Χριστιανός πρέπει να καταλάβει, ειδικά καθώς πλησιάζουµε προς το τέλος του κόσµου, όταν αυτά θα αποτελούν ζητήµατα ζωής και θανάτου. Το χιαστό σχήµα µαζί µε το διπλό inclusio µπορεί να απεικονιστεί έτσι: {{Ε-1 Ε-2}} -1-2 Γ-1 Γ-2 Β-1 Β-2 Α-1 Α-2 Με την αρχή του διπλού inclusio τα κεφάλαια 12-14, εγκατέλειψαν το χρονοδιάγραµµα, για να παράσχουν µια εκτεταµένη επεξήγηση της Μεγάλης ιαµάχης. Τώρα, στο κεφ. 15 η αφήγηση επιστρέφει στο χρονοδιάγραµµα µε το επόµενο µεγάλο 1 Στην λογοτεχνία, το inclusio αποτελεί µια λογοτεχνική µεταφορά που έχει την βάση του στην οµόκεντρη αρχή, που ονοµάζεται επίσης διάγραµµα εγκιβωτισµού, στο οποίο ένα πλαίσιο δηµιουργείται από όµοιες λέξεις ή φράσεις στην αρχή και στο τέλος µιας περικοπής... πολλές περιπτώσεις βρίσκονταν στην Αγία Γραφή Wikipedia Online Encyclopedia, άρθρο Inclusio.

γεγονός, τις επτά τελευταίες πληγές, διαµέσου των οποίων πραγµατοποιήθηκε ο θυµός του Θεού Αποκ. 15:1. 15:1 Ο ΘΥΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Ο θυµός του Θεού είναι σύµφωνος µε το χαρακτήρα αγάπης Του είναι η δράση, την οποία πρέπει να αναλάβει εναντίον των ανθρώπων, για να αποτρέψει την αµαρτία. Πραγµατικά ο θυµός του είναι µια ευλογία για εκείνους, οι οποίοι είναι αδιόρθωτα αµεταµέλητοι, επειδή τους εµποδίζει να συσσωρεύσουν ακόµα περισσότερη αµαρτία και ενοχή. Και είδα ένα άλλο σηµείο µέσα στον ουρανό, µεγάλο και θαυµαστό, επτά αγγέλους, που είχαν τις επτά τελευταίες πληγές, επειδή σ αυτές πραγµατοποιήθηκε ο θυµός του Θεού Αποκ. 15:1. Όποιος και αν είναι ο θυµός του Θεού, πρέπει να είναι σύµφωνος µε την αγάπη. Ο Θεός είναι αγάπη (Α Ιων. 4:8,16) 2 που σηµαίνει ότι όλα όσα κάνει, αποτελούν έκφραση αγάπης. Συνεπώς, ο Θεός δεν µισεί τους εχθρούς, όταν εξαπολύει τις επτά τελευταίες πληγές επάνω τους, αλλά κατά κάποιον τρόπο, η αγάπη απαιτεί αυτήν την πράξη. Σε όλη την Αγία Γραφή η φράση ο θυµός (ή η οργή) του Θεού χρησιµοποιείται, για να περιγράψει, τις καταστρεπτικές ενέργειες, τις οποίες ο Θεός πρέπει να επιτελέσει εναντίον των ανθρώπων. Για παράδειγµα, αντιδρώντας στις αµαρτίες των παιδιών του Ισραήλ, ο Θεός τους προειδοποίησε: Ο θυµός µου θα εξαφθεί, και θα σας θανατώσω µε µάχαιρα και οι γυναίκες σας θα είναι χήρες, και τα παιδιά σας ορφανά Εξ. 22:24. εν πρέπει να συµπεράνουµε από τέτοια εδάφια ότι ο Θεός για κάποιο λόγο θέλει χήρες και ορφανά ή πως Αυτός δεν µπορεί να διατηρήσει τον αυτοέλεγχό Του. Το εδάφιο λέει απλά ότι εξαιτίας ορισµένων συµπεριφορών (σε αυτή την περίπτωση τα προηγούµενα εδάφια αναφέρονται στη µαγεία, την κτηνοβασία, τις θυσίες προς τα είδωλα και την κακοποίηση των ξένων, των χηρών και των ορφανών), ο Θεός θα θανατώσει µε µάχαιρα. Εφόσον ο Θεός ο Ίδιος δεν χρησιµοποιεί µια κυριολεκτική µάχαιρα, το λογικό συµπέρασµα είναι ότι κάποιος θα θελήσει να τους θανατώσει, και ο Θεός όχι µόνο δε θα προστατεύσει τους αµαρτωλούς, αλλά µπορεί ακόµη και να επέµβει, για να διευκολύνει το καταστροφικό έργο των διωκτών. Ένα άλλο παράδειγµα από τις εµπειρίες των παιδιών του Ισραήλ στην έρηµο βρίσκεται στο Αριθ. 11. Ο Θεός τους είχε ελευθερώσει από τη σκλαβιά στην Αίγυπτο και πραγµατοποιούσε θαύµατα κάθε µέρα, για να τους εφοδιάζει µε τροφή και νερό, αλλά αυτοί δεν ικανοποιούταν, γκρινιάζοντας: Ποιος θα µας δώσει κρέας να φάµε;... η ψυχή µας είναι κατάξερη δεν είναι στα µάτια µας τίποτε άλλο εκτός από τούτο το µάννα εδ. 4-6. Τα παράπονά τους ήταν τόσο βάρος για τον Μωυσή, που σχεδόν τρελάθηκε εν µπορώ εγώ µόνος µου να βαστάξω ολόκληρο αυτό τον λαό, επειδή αυτό είναι πολύ βαρύ για µένα και αν έτσι κάνεις σε µένα, θανάτωσέ µε αµέσως, παρακαλώ εδ. 14,15. Ο Θεός παρείχε κρέας στον λαό, φέρνοντας ένα τεράστιο σµήνος ορτυκιών, αλλά ενώ το κρέας ήταν ακόµα στα δόντια τους, πριν µασηθεί, άναψε η οργή του Κυρίου εναντίον 2 Η αγάπη δεν είναι µόνο ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά είναι η ουσία Του. Τα χαρακτηριστικά του Θεού (ο Θεός είναι δίκαιος, σπλαχνικός, αγαθός κτλ.) είναι όλα επίθετα, δηλ. περιγράφουν τον Θεό, αλλά η φράση ο Θεός είναι αγάπη χρησιµοποιεί το ουσιαστικό, που σηµαίνει ότι αγάπη είναι προσδιορισµός του θεού, όχι µόνο µια περιγραφή.

του λαού και ο Κύριος πάταξε τον λαό µε µια υπερβολικά µεγάλη πληγή... εκεί θάφτηκε ο λαός, ο επιθυµητής εδ. 33,34. Εξαιτίας τέτοιων ιστοριών πολλοί έχουν καταλήξει στο συµπέρασµα ότι ο Θεός της Παλαιάς ιαθήκης είναι κάπως διαφορετικός, πιο αυστηρός και εκδικητικός από τον Ιησού Χριστό ή τον Πατέρα της Καινής ιαθήκης. Ωστόσο, ο Θεός είναι ο ίδιος χθες και σήµερα, και στους αιώνες Εβρ. 13:8. Επιπλέον, είναι η οργή του Αρνίου (Ιησού) που συµπεριλαµβάνει τις τροµερές επτά τελευταίες πληγές. Μερικές βασικές παρατηρήσει, θα βοηθήσουν, να αποσαφηνίσουµε αυτή την παρεξήγηση. Πρωτίστως, η απόφαση του Θεού να επιτρέψει ή ακόµα και να προκαλέσει το θάνατο ενός ανθρώπου δεν πρέπει να φαίνεται παράξενη σε έναν αµαρτωλό κόσµο στον οποίο όλοι τελικά θα πεθάνουν. Σε κάποιες περιπτώσεις θεωρούµε το θάνατο ως ευλογία, π. χ. για ανθρώπους που υποφέρουν από µια ανίατη ασθένεια. Και δεν υπάρχει ασθένεια πιο ανίατη από την αµαρτία, η οποία προκαλεί οδύνη και δεινά και για τον δράστη και γι αυτούς που βρίσκονται µέσα στη σφαίρα επιρροής του. Έχοντας υπόψη ότι οι αµαρτωλοί αυξάνουν την ενοχή και την καταδίκη για όσο διάστηµα συνεχίζουν να αµαρτάνουν, το καλύτερο για αυτούς που δεν µετανοούν ποτέ είναι να πεθάνουν όσο πιο γρήγορα µπορούν. Ωστόσο, ο Θεός ανέχεται υποµονετικά τις αµαρτίες των αµαρτωλών, και αν αναλογιστούµε τις προσβολές, τις λοιδορίες και τις διαστρεβλώσεις, τις οποίες επιφέρουν εναντίον του αυτοί που Τον απορρίπτουν, θα διαπιστώσουµε πως τα εδάφια που τονίζουν την υποµονή Του 3 δεν µπορούν να εκφράσουν επαρκώς την πραγµατικότητα. Όταν τελικά ο Θεός εξαπολύει την οργή Του, έχει δίκιο. ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ; Η οργή του Θεού έχει έναν αριθµό σκοπών. Προστατεύει τα παιδιά Του από τους εχθρούς τους. Σωφρονίζει τα παιδιά του, για να µετανοήσουν. Μερικές φορές τα παιδιά Του νοµίζουν ότι η σιωπή Του µέσα στην θλίψη τους αποτελεί σηµάδι της οργής Του. Ένας από τους σκοπούς της οργής του Θεού είναι να προστατέψει τα παιδιά Του από τους εχθρούς τους. Ο ψαλµωδός ζήτησε: Ξέχυσε την οργή Σου επάνω στα έθνη, που δεν σε γνωρίζουν, κι επάνω στα βασίλεια που δεν επικαλέστηκαν το όνοµά σου επειδή, κατέφαγαν τον Ιακώβ, και ερήµωσαν το κατοικητήριό του... Ας γνωριστεί στα έθνη, µπροστά µας, η εκδίκηση του αίµατος των δούλων σου που χύθηκε Ψλµ. 79:6,7,10. Ο αβίδ, κυνηγηµένος από τον Σαούλ, έγραψε: Ελευθέρωσε µε από τους εχθρούς µου, Θεέ µου, υπεράσπισέ µε... επειδή, να, ενεδρεύουν την ψυχή µου... Κατάστρεψέ τους, µε οργή, κατάστρεψέ τους, ώστε να µη υπάρχουν Ψλµ. 59:1-3, 13. 4 Επειδή µόνο ο Θεός µπορεί να παρέχει το σωστό ισοζύγιο αγάπης και προς τα παιδιά Του και προς τους εχθρούς, λέει στα παιδιά Του να αφήσουν τον Ίδιο να τα υπερασπιστεί υπερασπίσει Αγαπητοί, µην εκδικείστε τον εαυτό σας, αλλά δώστε τόπο στην οργή, επειδή είναι γραµµένο: «Σε µένα ανήκει η εκδίκηση Εγώ θα κάνω ανταπόδοση, λέει ο Κύριος Ρωµ. 12:19. 5 3 Π. χ. Αρθ. 14:18, Ψλµ. 86:15, Ρωµ. 2:4, 9:22, Α Πετ. 3:20, Β Πετ. 3:9,15. 4 Βλέπε επίσης Ιώβ 34:24-28. 5 Φαίνεται ότι το να παίρνουµε εµείς εκδίκηση µπορεί να εµποδίζει την τιµωρία, την οποία ο Θεός προόρισε για τον εχθρό µας. Στην πτώση του εχθρού σου µη χαρείς και στο γλίστρηµά του ας µην ευφραίνεται η καρδιά σου Μήπως, κάποτε, ο Κύριος δει, κι αυτό φανεί κακό στα µάτια του, και µεταστρέψει τον θυµό του απ αυτόν Παρ. 24:17,18.

Σε ορισµένες περιπτώσεις ο Θεός αναγκάζεται να εξαπολύει την οργή Του στα δικά Του παιδιά. Αυτό µπορεί να συµβεί, αν η αµαρτία τους απειλεί την σχέση τους µε Αυτόν, και σε τέτοιες περιπτώσεις ο Θεός µπορεί να επιτρέψει δοκιµασίες, µε σκοπό να τα σωφρονίσει, ώστε να µετανοήσουν. Ο βασιλιάς Εζεκίας προειδοποίησε τους Ιουδαίους να µάθουν από τα λάθη των προπατόρων τους: Οι πατέρες µας παρανόµησαν, και έπραξαν πονηρά µπροστά στον Κύριο τον Θεό µας, και τον εγκατέλειψαν, και απέστρεψαν τα πρόσωπά τους από το κατοικητήριο του Κυρίου, και γύρισαν τις πλάτες... Γι αυτό, η οργή του Κυρίου ήρθε επάνω στον Ιούδα και την Ιερουσαλήµ, και τους παρέδωσε σε διασπορά, σε έκσταση, και σε συριγµό, όπως βλέπετε µε τα µάτια σας. Επειδή, να, οι πατέρες µας έπεσαν µε µάχαιρα και οι γιοι µας και οι θυγατέρες µας, και οι γυναίκες µας, γι αυτό είναι σε αιχµαλωσία Β Χρν. 29: 6,8,9. Αφού, όµως, οι πατέρες µας παρόργισαν τον Θεό του ουρανού, τους παρέδωσε στο χέρι του Ναβουχοδονόσορα, του βασιλιά της Βαβυλώνας, και κατέστρεψε αυτόν τον οίκο, και µετοίκησε τον λαό στη Βαβυλώνα Εσδ. 5:12. Αλλά όλες οι τιµωρίες ήταν για το καλό τους: Θα τους συγκεντρώσω από όλους τους τόπους, όπου τους είχα διώξει στην οργή µου και στον θυµό µου και στη µεγάλη µου αγανάκτηση και θα τους ξαναφέρω σ αυτό τον τόπο, και θα τους κατοικίσω µε ασφάλεια Ιερ. 32:37. 6 Αυτό δεν σηµαίνει ότι ο Θεός θα συνεχίσει να επιβάλει τον λυτρωτικό θυµό Του σε εκείνους που σταθερά απορρίπτουν τις ενέργειές Του. Πάντα σέβεται την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, και εκείνοι που αποβάλλουν τον Θεό τελικά θα παραδοθούν στις συνέπειες των αποφάσεων τους. Ο Ελιού εξέφρασε αυτήν την πραγµατικότητα στον Ιώβ: Για να αποστρέψει τον άνθρωπο από τις πράξεις του... τιµωρείται µε πόνους επάνω στο κρεβάτι του, και το πλήθος των κοκάλων του µε πόνους δυνατούς ώστε, η ζωή του αποστρέφεται το ψωµί, και η ψυχή του το επιθυµητό φαγητό η σάρκα του καταναλώνεται, ώστε δεν φαίνεται, και τα κόκαλά του, τα αφανή, εξέχουν και η ψυχή του πλησιάζει στον λάκκο, και η ζωή του σ εκείνους που προξενούν θάνατο... Να, όλα αυτά τα εργάζεται ο Θεός, δύο και τρεις φορές, µαζί µε τον άνθρωπο, για να αποτρέψει την ψυχή του από τον λάκκο, ώστε να φωτιστεί µέσα στο φως τον ζωντανών ανθρώπων Ιωβ 33:19-22,29,30. Σε ορισµένες περιπτώσεις ο Θεός πρέπει να κρύβει τον εαυτό του από τα παιδιά του για λόγους που αυτά δεν καταλαβαίνουν, και παρόλο που θεωρούν αυτό ως έκφραση της οργής Του, αυτή δεν είναι αληθινή οργή, επειδή ο Θεός δεν προσπαθεί ούτε να τους προστατεύσει ούτε να τους σωφρονίσει. Τέτοια οργή θα λάβει στην µικρή θλίψη (τις επτά σάλπιγγες), όταν θα υπάρχει σιωπή στον ουρανό (βλέπε 8:1 Σιωπή στον Ουρανό). Ο ψαλµωδός εξέφρασε ως οργή τον χωρισµό από τον Θεό που αισθάνθηκε ο Ιησούς Χριστός, όταν φορτώθηκε τις αµαρτίες του κόσµου: Η ψυχή µου γέµισε από κακά, και η ψυχή µου πλησιάζει στον άδη... Επάνω µου στηρίχτηκε ο θυµός σου, και όλα τα κύµατά σου τα έφερες επάνω µου... αποκλείστηκα, και δεν µπορώ να βγω... Γιατί, Κύριε, απορρίπτεις την ψυχή µου, αποκρύπτεις το πρόσωπό σου από µένα; Είµαι θλιµµένος και βρίσκοµαι σε αγωνία θανάτου από τη νιότη µού δοκιµάζω τους φόβους σου, και βρίσκοµαι σε αµηχανία. Επάνω µου πέρασαν όλα τα είδη της οργής σου οι τρόµοι σου µε αφάνισαν Ψλµ. 88:3,7,8,14-16. Ο αβίδ, ο Ιερεµίας και άλλοι προφήτες δοκίµασαν την αίσθηση χωρισµού από τον Θεό ως οργή, όταν αντιµετώπισαν την απόρριψη και τους διωγµούς σαν απάντηση του λαού προς την πίστη τους. 7 6 Βλέπε επίσης Ιώβ 19:29, Ησα. 54:8, 60:10, Ιερ. 32:37, Ζαχ. 7:12-14. 7 Βλέπε Ψλµ. 89:38-51, 102, Ησα. 60:10, Θρν. 3

Η ΟΡΓΗ ΘΑ ΘΕΣΕΙ ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ Ο κύριος σκοπός της οργής είναι να θέσει τέρµα στην αµαρτία, όχι να εκδικηθεί τους εχθρούς, και ουσιαστικά αποτελεί ένα τρόπο, για να απελευθερωθεί το σύµπαν από την οδύνη και τα δεινά που προκαλεί η αµαρτία. Ωστόσο, αφού ο Θεός δεν θέλει να χαθεί κανένας, θα κάνει τα πάντα, για να φέρει τους αµαρτωλούς σε µετάνοια. Για αυτόν τον λόγο, πριν από το τέλος του κόσµου και τον χείµαρρο της οργής ο Θεός θα στείλει τα τελευταία ισχυρά µηνύµατα που αποτελούν τα κύρια θέµατα των κεφαλαίων 10-14. Μολονότι ο θυµός του Θεού έχει το σκοπό να προστατεύσει ή να σωφρονίσει τα παιδιά του, ο κύριος σκοπός του είναι να θέσει τέρµα στην αµαρτία. Ο Κύριος είναι αληθινός Θεός... στην οργή Του η γη θα σειστεί... Οι θεοί, που δεν έκαναν τον ουρανό και τη γη, θα αφανιστούν από τη γη κι από κάτω απ αυτόν τον ουρανό Ιερ. 10:10,11. Το χέρι σου θα βρει όλους τους εχθρούς σου το δεξί σου χέρι θα βρει εκείνους που σε µισούν. Θα τους κάνεις σαν καµίνι φωτιάς στον καιρό της οργής σου ο Κύριος θα τους καταπιεί µέσα στο θυµό του και φωτιά θα τους καταφάει Ψλµ. 21:8,9. 8 Εφόσον ο Θεός πρέπει να τελειώσει την αµαρτία, αλλά δεν θέλει µερικοί να απολεστούν, αλλά να έρθουν όλοι σε µετάνοια (Β Πετ. 3:9), η οργή Του πάντα είναι το ύστατο µέτρο, αφού κάθε άλλη προσπάθεια, να φέρει τον αµαρτωλό σε µετάνοια, έχει αποτύχει. Ένα σχετικό παράδειγµα είναι η ιστορία των Ισραηλιτών, όταν έπρεπε να υποστούν την αιχµαλωσία εξαιτίας της επανάστασης τους: Ο Κύριος, ο Θεός των πατέρων τους, τους παρήγγειλε διαµέσου των απεσταλµένων του, εγειρόµενος το πρωί και εξαποστέλλοντας επειδή, λυπόταν τον λαό του, και το κατοικητήριό του. Αυτοί, όµως, χλεύαζαν τους απεσταλµένους του Θεού, και καταφρονούσαν τα λόγια του, και κορόιδευαν τους προφήτες του, µέχρις ότου η οργή του Κυρίου ανέβηκε εναντίον του λαού του, ώστε θεραπεία δεν υπήρχε Β Χρν. 26:15,16. Στην πραγµατικότητα, ο Θεός αναζητάει για πιστούς, οι οποίοι θα µεσιτεύουν για τους αµαρτωλούς, ώστε να µην πρέπει Αυτός να εξαπολύσει τον θυµό Του: Και ζήτησε ανάµεσά τους έναν άνδρα, που να ανεγείρει το περίφραγµα, και να σταθεί στη χαλάστρα µπροστά Μου υπέρ της γης, για να µη την εξολοθρεύσω και δεν βρήκα. Γι αυτό, ξέχυσα την οργή µου επάνω τους τους κατανάλωσα µέσα στη φωτιά της οργής Μου Ιεζ. 22:30,31. 9 Ο Θεός ονοµάζει την καταστροφή της αµαρτίας και των αµαρτωλών το παράδοξο έργο Του. Παράδοξο, επειδή Αυτός είναι η πηγή της ζωής και είναι η φύση Του να ευλογεί. Εγώ δεν θέλω τον θάνατο αυτού που πεθαίνει, λέει ο Κύριος ο Θεός Ιεζ. 18:32. Αντίθετα, γίνεται χαρά µπροστά στους αγγέλους του Θεού για έναν αµαρτωλό που µετανοεί, επειδή ο µεταµελούµενος αµαρτωλός έχει µεταβεί από τον θάνατο στη ζωή. 10 Η έκκληση του Θεού πάντα είναι η εξής: Υποταχθείτε στον Κύριο και µπείτε µέσα στο αγιαστήριό του, που αγίασε στον αιώνα και δουλέψτε τον Κύριο τον Θεό σας, για να αποστρέψει τη έξαψη του θυµού του από σας Β Χρν. 30:8. Απορρίψτε από σας όλες τις ανοµίες σας, που ανοµήσατε σε µένα, και κάντε για τον εαυτό σας νέα καρδιά και νέο πνεύµα γιατί να πεθάνετε, οίκος Ισραήλ; Ιεζ. 18:31. 8 Βλέπε επίσης τ. 9:8, 29:23, Β Χρν. 19:2, Νµ. 1, Σοφ. 1:14-18, Ιων. 3:36, Ρωµ. 1:18, 2:5-10,12, 4:15, 5:9, Εφ. 5:5,6, Κολ. 3:5,6. 9 Βλέπε επίσης Εξ. 32:10, Λευ. 10:6, Αρθ. 1:53, 16:46, 18:5, Β Χρν. 30:8, Ιώβ 42:7,8, Ψλµ. 2:12, 106:23,40. 10 Λκ. 15:10, Α Ιων. 3:14.

Η Αγία Γραφή µε κανένα τρόπο δεν διδάσκει, όπως λένε πολλοί, ότι η οργή του Θεού είναι τρόπος να ανταποδώσει ή να εκδικηθεί εκείνους που δεν Του άρεσαν. Η ιδέα ότι ο Θεός θα βασανίζει ανθρώπους αιώνια σαν τιµωρία για µια ζωή κακής συµπεριφοράς ή επειδή κάποιος Τον απέρριψε ή τον πρόσβαλλε είναι εντελώς αντίθετη µε τον χαρακτήρα Του. Μολονότι είναι αλήθεια ότι η Αγία Γραφή χρησιµοποιεί λέξεις όπως τιµωρία, εκδίκηση και ανταπόδοση, µια προσεκτική µελέτη δείχνει ότι αυτές οι λέξεις αποτελούν απλά µια προσπάθεια να περιγραφεί σε ανθρώπινη γλώσσα η απερίγραπτη στάση του Θεού, όταν Αυτός αναγκάζεται να τερµατίζει την αµαρτία και τους αµαρτωλούς. Π. χ. Γνώρισε, λοιπόν, ότι ο Κύριος ο Θεός σου, αυτός είναι ο Θεός, ο πιστός Θεός, που φυλάττει τη διαθήκη και το έλεος σ εκείνους που τον αγαπούν και τηρούν τις εντολές του, σε 1,000 γενεές και που ανταποδίδει ενάντια στο πρόσωπό τους σ εκείνους που τον µισούν για να τους εξολοθρεύσει τ. 7:9,10. Ο Θεός θα εξολοθρεύσει... εκείνους που τον µισούν, επειδή δεν θα µπορούσαν να ήταν ευτυχισµένοι µένοντας αιώνια σε ένα σύµπαν χωρίς αµαρτία, και πραγµατικά, εκείνοι θα χαλούσαν το αναµάρτητο σύµπαν µε τον εθισµό και την επιµονή τους στην αµαρτία. Για αυτόν τον Λόγο ο απόστολος Παύλος είπε: Είναι δίκαιο µπροστά στον Θεό να ανταποδώσει θλίψη σε όσους σας θλίβουν σε σας, όµως, που θλίβεστε, άνεση µαζί µας, όταν ο Κύριος Ιησούς αποκαλυφθεί από τον ουρανό µαζί µε τους αγγέλους της δύναµής του, µέσα σε φλόγα φωτιάς, κάνοντας εκδίκηση σ αυτούς που δεν γνωρίζουν τον Θεό, και σ αυτούς που δεν υπακούν στο ευαγγέλιο του Χριστού οι οποίοι θα τιµωρηθούν µε αιώνιο όλεθρο από το πρόσωπο του Κυρίου, και από τη δόξα της δύναµής του Β Θεσ. 1:6-9. Η φράση αιώνιος όλεθρος δεν σηµαίνει αιώνιο βασανιστήριο, αλλά µάλλον καταστροφή που θα διαρκεί αιωνίως. Ο Ιερεµίας το εξέφρασε µε τα εξής λόγια: Ο Κύριος ο Θεός των ανταποδόσεων θα κάνει ανταπόδοση οπωσδήποτε... και θα κοιµηθούν αιώνιον ύπνο, και δεν θα ξυπνήσουν, λέει ο Βασιλιάς, που το όνοµά Του είναι ο Κύριος των δυνάµεων Ιερ. 51:56,57. Αυτό το θέµα θα αναπτυχθεί στο τµήµα 20:11-15. Οι επτά τελευταίες πληγές που αναγγέλλονταν στο κεφ. 15, στις οποίες πραγµατοποιείται ο θυµός του Θεού, ξεκινούν µόνο µετά από την διάδοση του ευαγγελίου σε όλο τον κόσµο (Μτ. 24:14), και όλοι θα έχουν την ευκαιρία και µια ισχυρή έκκληση να µετανοήσουν. Εκείνοι που τελικά θα καταστραφούν, θα έχουν απορρίψει πεισµατικά τις προσφορές χάρης. Ο θυµός θα έρθει, όχι για να τους φέρει σε µετάνοια, αλλά µάλλον, για να προστατεύσει τα παιδιά του Θεού που απειλούνται µε θάνατο από τους αµετανόητους. 15:2-4 Ω Η ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ Τα παιδιά του Θεού απεικονίζονταν στο κεφ. 15 επάνω στη γυάλινη θάλασσα στον ουρανό, αν και βρίσκονται ακόµα πάνω στη γη µέσα στην µεγάλη θλίψη, να γιορτάζουν την νίκη τους κατά του θηρίου και να υµνούν την ωδή του Μωυσή και του Αρνίου. Και είδα σαν µια γυάλινη θάλασσα αναµιγµένη µε φωτιά κι εκείνους που νίκησαν ενάντια στο θηρίο κι ενάντια στην εικόνα του, κι ενάντια στο χάραγµά του και ενάντια στον αριθµό τους ονόµατός του, να στέκονται επάνω στη γυάλινη θάλασσα, έχοντας κιθάρες του Θεού και έψαλλαν την ωδή του Μωυσή, του δούλου του Θεού, και την ωδή του Αρνίου, λέγοντας: Μεγάλα και θαυµαστά τα έργα σου, Κύριε, Θεέ, Παντοκράτορα δίκαιοι και αληθινοί οι δρόµοι σου, βασιλιά των αγίων.

Ποιος δεν θα σε φοβηθεί, Κύριε, και δεν θα δοξάσει το όνοµά Σου; Επειδή, είσαι ο µόνος όσιος αφού, όλα τα έθνη θα ρθουν και θα προσκυνήσουν µπροστά Σου επειδή, οι κρίσεις σου έγιναν φανερές Αποκ. 15:1-4. Στα προηγούµενα κεφάλαια τα παιδιά του Θεού αντιµετώπισαν το διάταγµα θανατικής ποινής σχετικά µε το χάραγµα του θηρίου. Τώρα απεικονίζονται µπροστά στο θρόνο του Θεού επάνω στη γυάλινη θάλασσα, µόλις πριν το ξέσπασµα των επτά τελευταίων πληγών. Αυτό δεν σηµαίνει ότι θα αρπαχτούν στον ουρανό και θα παρακολουθήσουν την µεγάλη θλίψη από µια θέση ασφαλείας εκεί, όπως λένε µερικοί διδάσκαλοι. Η φράση εκείνους που νίκησαν ενάντια του θηρίου στο αρχαίο κείµενο χρησιµοποιεί την µετοχή ενεστώτα ενεργητικής φωνής (αρχ. Και τους νικώντας εκ του θηρίου ), γεγονός που υπονοεί ότι βρίσκονται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της νίκης ενάντια του θηρίου, εν είναι γεγονός που έγινε στο παρελθόν (είδαµε την ίδια απεικόνιση και στα τµήµατα 7: Στον Ουρανό και στη Γη και 14:2-5 Αντιπρόσωποι του Αρνίου). Με την πίστη τους αυτοί βρίσκονται κιόλας µπροστά στο θρόνο, καθώς οι πληγές πέφτουν γύρω τους. Αν και φαίνεται ότι είναι σε µεγάλο κίνδυνο, συγκεντρώνονται εντελώς στον Θεό παρά στον εαυτό τους, λέγοντας: Μεγάλα και θαυµαστά τα έργα σου, Κύριε, Θεέ, Παντοκράτορα δίκαιοι και αληθινοί οι δρόµοι σου, βασιλιά των αγίων. Ποιος δεν θα σε φοβηθεί, Κύριε, και δεν θα δοξάσει το όνοµά σου; Επειδή, είσαι ο µόνος όσιος Αποκ. 15:3,4. Έψαλλαν την ωδή του Μωυσή... και την ωδή του Αρνίου. Ο Μωυσής οδήγησε τα παιδιά του Θεού από τη σκλαβιά στην Αίγυπτο διαµέσου των πληγών, οι οποίες ήταν παρόµοιες µε τις επτά τελευταίες πληγές, 11 και όπως θα συµβεί και µε τα παιδιά του Θεού στο τέλος του κόσµου, αντιµετώπισαν ένα στρατό που ήθελε να τα καταστρέψει. Αλλά ο Θεός πολέµησε για τον λαό του στην Ερυθρά Θάλασσα (όπως ο Θεός θα πολεµήσει για τα παιδιά του στη Μάχη του Αρµαγεδδώνα, βλέπε τµήµα 16:16 Η Μάχη του Αρµαγεδδώνα). Όταν οι Ισραηλίτες είχαν περάσει µε ασφάλεια την θάλασσα, ο Μωυσής τους διεύθυνε σε µια ωδή νίκης που καταγράφτηκε στην Εξ. 15:1-21. Όπως η ωδή στην Αποκ. 15, και η ωδή του Μωυσή δοξολόγησε την µεγαλοσύνη του Θεού: Ας ψάλλω στον Κύριο επειδή, δοξάστηκε µε δόξα... Ο κύριος είναι δυνατός πολεµιστής Έριξε τις άµαξες του Φαραώ και το στράτευµά του στη θάλασσα... Το δεξί σου χέρι, Κύριε, δοξάστηκε σε δύναµη το δεξί σου χέρι, Κύριε, σύντριψε τον εχθρό. Και µε το µέγεθος της υπεροχής σου εξολόθρευσες τους ενάντιους σε σένα.. Ποιος είναι όµοιος σου, Κύριε, ανάµεσα στους θεούς; Ποιος είναι όµοιός σου, ένδοξος σε αγιότητα, θαυµαστός σε ύµνους, που ενεργεί τεράστια;... Η ωδή του Αρνίου µάλλον αναφέρεται στις ωδές που καταγράφτηκαν στην Αποκ. 5:9-13: Και ψάλλουν µια καινούργια ωδή, λέγοντας: «Άξιος είσαι... επειδή σφάχτηκες και µας αγόρασες στον Θεό µε το αίµα σου, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος και µας έκανες βασιλιάδες και ιερείς στον Θεό µας... Το σφαγµένο Αρνίο είναι άξιο να πάρει τη δύναµη και πλούτο και σοφία και ισχύ και τιµή και δόξα και ευλογία. Η ωδή του Μωυσή... και η ωδή του Αρνίου αποτελούν έξοχα παραδείγµατα λατρείας και αποτελούν ένα από τα πιο σηµαντικά θέµατα στο βιβλίο της Αποκάλυψης. 11 Και οι πληγές στην Αίγυπτο και οι επτά τελευταίες πληγές εµπεριείχαν νερό που µεταβλήθηκε σε αίµα, σκοτάδι, πληγές και βατράχια.

ΨΕΥΤΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ Η αληθινή λατρεία σε αντίθεση µε την ψεύτικη λατρεία αποτελεί ένα από τα κύρια θέµατα της Αποκάλυψης. Τα χαρακτηριστικά της ψεύτικης λατρείας απεικονίζονται από την λατρεία που απαίτησε ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας. Η ψεύτικη συµπεριλαµβάνει και την ανυπακοή και την στέρηση µιας προσωπικής σχέσης µε τον Θεό. Έχει την βάση της σε µια συναισθηµατική εµπειρία αποφεύγει τις αναφορές στην αµαρτία και εµπεριέχει υποκείµενες απειλές. Οι διπλές κορυφώσεις του χιαστού σχήµατος (που παρουσιάστηκαν στα κεφ. 13 και 14) δείχνουν ότι η λατρεία µάλλον αποτελεί το κύριο θέµα του γενικού θέµατος της Μεγάλης ιαµάχης. Στο στρατόπεδο του διαβόλου υπάρχει ψεύτικη, βλάσφηµη λατρεία Θαύµασε ολόκληρη η γη... Και προσκύνησαν τον δράκοντα, που έδωσε εξουσία στο θηρίο, και προσκύνησαν το θηρίο Και ενεργούσε (το θηρίο από τη γη)... και έκανε τη γη κι εκείνους που κατοικούν σ αυτή να προσκυνήσουν το πρώτο θηρίο, του οποίου η θανατηφόρα πληγή θεραπεύθηκε... Και του δόθηκε η ικανότητα να δώσει πνεύµα στη εικόνα του θηρίου... και να κάνει, όσοι δεν προσκυνήσουν την εικόνα του θηρίου να θανατωθούν Αποκ. 13:3,4,12,15. Ταυτόχρονα, στο στρατόπεδο του Θεού, οι 144,000 απεικονίζονται να λατρεύουν µπροστά στον θρόνο και να µεταδίδουν τα Μηνύµατα των Τριών Αγγέλων, τα οποία αρχίζουν µε την εξής διαταγή: Φοβηθείτε τον Θεό, και δώστε δόξα σ αυτόν... και προσκυνήστε αυτόν, ο οποίος δηµιούργησε τον ουρανό και τη γη... Αποκ. 14:7. Συµπεριλαµβάνουν επίσης την τροµερή προειδοποίηση: Όποιος προσκυνάει το θηρίο και την εικόνα του... θα πιει κι αυτός από το κρασί του θυµού του Θεού Αποκ. 14:9,10. Συνεπώς, το να αναγνωρίσει κάποιος την ψεύτικη λατρεία και να συµµετάσχει στην αληθινή λατρεία είναι θέµα ζωής και θανάτου. Το θηρίο από τη γη θα ανεγείρει µια εικόνα στο θηρίο και θα αναγκάσει όλον τον κόσµο να την προσκυνήσουν. Αυτό φέρνει στη µνήµη την εικόνα (άγαλµα) που ανέγειρε ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ στην αρχαία Βαβυλώνα, και µια ανασκόπηση αυτής της ιστορίας θα βοηθήσει να αποσαφηνίσουµε κάποια στοιχεία της ψεύτικης λατρείας. Πρωτίστως, η καινούργια θρησκεία του Ναβουχοδονόσορ απαίτησε την λατρεία ενός δηµιουργηµένου θεού αντί για τον Θεό τον ηµιουργό. Ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ έκανε µια χρυσή εικόνα... και την έστησε στην πεδιάδα ουρά, στην επαρχία της Βαβυλώνας αν. 3:1. Οι έκα Εντολές απαγορεύουν αυστηρά την λατρεία οποιουδήποτε δηµιουργήµατος. Η πρώτη εντολή Μην έχεις άλλους θεούς εκτός από Μένα (Εξ. 20:3) απαγορεύει την λατρεία οποιουδήποτε θεού που δηµιουργήθηκε από τον αληθινό Θεό, συµπεριλαµβανοµένου και του ήλιου ή άλλων ουρανίων σωµάτων, ζώων, φυτών, σωµάτων νερού, γεωγραφικών τόπων ή ευφυών όντων, όπως οι άγγελοι και οι άνθρωποι. Η δεύτερη εντολή Μην κάνεις για τον εαυτό σου είδωλο µήτε οµοίωµα κάποιου, από όσα είναι στον ουρανό επάνω ή όσα είναι στη γη κάτω ή όσα είναι στα νερά κάτω από τη γη µην τα προσκυνήσεις µήτε να τα λατρεύσεις (Εξ. 20:4) απαγορεύει την λατρεία οποιουδήποτε δηµιουργήµατος του ανθρώπου, είτε αυτή απευθύνεται προς το αντικείµενο είτε προς κάτι ή κάποιον που συµβολίζεται από το αντικείµενο. Η καθίδρυση της εικόνας αποτέλεσε επανάσταση εναντίον του Θεού. Ο Θεός είχε αποκαλύψει στο Ναβουχοδονόσορ σε όνειρο µια εικόνα από τέσσερα µέταλλα ( αν. 2), η οποία έδειξε ότι θα πραγµατοποιηθεί µια διαδοχή αυτοκρατοριών. Τελικά όλες οι

αυτοκρατορίες του κόσµου θα καταστραφούν και ο Θεός θα ιδρύσει την βασιλεία Του. Ο Ναβουχοδονόσορ αρνήθηκε να δεχθεί το γεγονός ότι η βασιλεία του θα τερµατιστεί κάποτε, και γι αυτό δηµιούργησε µια εικόνα που ήταν όλη από χρυσάφι, και δεν αναφέρθηκε καθόλου στον αιώνιο Θεό, αν και είχε παραδεχθεί ότι ο Θεός είναι Θεός θεών, και Κύριος των βασιλιάδων αν. 2:47. Εποµένως, το δεύτερο στοιχείο της ψεύτικης λατρείας είναι ότι ενέχει ανυπακοή προς τον Θεό και προς τον λόγο Του. Στο κεφ. 13 είδαµε ότι ένα µέρος της ανυπακοής κατά τον έσχατο καιρό θα είναι η αντικατάσταση του Σαββάτου της τέταρτης εντολής από µια ψεύτικη ηµέρα λατρείας. Και ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας έστειλε να συγκεντρώσει τους σατράπες, τους διοικητές, και τους τοπάρχες, τους κριτές, τους θησαυροφύλακες, τους συµβούλους, τους νοµοδιδάσκαλους, και όλους τους άρχοντες των επαρχιών, για να έρθουν στα εγκαίνια της εικόνας, που είχε στήσει ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας αν. 3:2. Όλα αυτά τα σηµαντικά πρόσωπα προσκλήθηκαν να προσκυνήσουν την εικόνα, αλλά δεν πρόσφεραν λατρεία εξαιτίας µιας προσωπικής σχέσης τους µε το θεό/εικόνα. Αντίθετα, στα εγκαίνια της εικόνας είδαν την εικόνα για πρώτη φορά, αλλά παρόλα αυτά την προσκύνησαν και τη λάτρευσαν στην τελετή. Αυτό αποτελεί το τρίτο στοιχείο της ψεύτικης λατρείας δεν εξαρτάται από µια προσωπική σχέση µε τον Θεό, η οποία θα συµπεριλαµβάνει καθηµερινές προσευχές, µελέτη της Αγίας Γραφής και επαφή µε άλλους πιστούς, αλλά, σε αντίθεση, η βάση της ψεύτικης λατρείας είναι µόνο η εµπειρία της τελετής ή της λειτουργίας. Ένα τέταρτο χαρακτηριστικό στοιχείο της ψεύτικης λατρείας είναι η µουσική ή άλλου είδους παρουσίαση θεάµατος που θα πάρει την θέση της προσωπικής σχέσης µε το Θεό, για να δηµιουργήσει µια συναισθηµατική ατµόσφαιρα και εµπειρία. Η µουσική ήταν η κύρια συνοδεία της λατρείας της εικόνας στην Βαβυλώνα. Και ένας κήρυκας βοούσε µεγαλόφωνα: Κατά την ώρα που θα ακούσετε τον ήχο της σάλπιγγας, της σύριγγας, της κιθάρας, της σαµβύκης, του ψαλτηρίου, της συµφωνίας, και κάθε είδους µουσικής, αφού πέσετε, προσκυνήστε τη χρυσή εικόνα, που έχει στήσει ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας αν. 3:4,5. Τα συναισθήµατα του σεβασµού, της ευγνωµοσύνης, και της αγάπης, που θα έπρεπε να προκληθούν από τη παρουσία του Αγίου Πνεύµατος, προκαλούνταν από την µουσική και θέαµα. Ένα πέµπτο χαρακτηριστικό στοιχείο της ψεύτικης λατρείας είναι η στέρηση της διδασκαλίας. Στην τελετή εγκαινίων της εικόνας του Ναβουχοδονόσορ δεν υπήρχε καµία αναφορά στη διδασκαλία, στο κήρυγµα ή στην ανάγνωση της Γραφής. Ακόµα και στην λατρεία της Παλαιάς ιαθήκης προσφερόταν διδασκαλία διαµέσου των θυσιών και των συµβόλων του αγιαστηρίου, και η διδασκαλία τονίζεται ακόµα περισσότερο στην Λατρεία της Καινής ιαθήκης. 12 Τα κηρύγµατα που καταγράφτηκαν στην Αγία Γραφή παρουσιάζουν την αµαρτωλότητα των ανθρώπων, τη θυσία του Χριστού για την άφεση των αµαρτιών των ανθρώπων και τον άγιο τρόπο ζωής των πιστών. Αν τυχόν γίνει κάποια αναφορά σε τέτοια θέµατα στην ψεύτικη λατρεία, αυτά παρουσιάζονται θεωρητικά και µε τέτοιο τρόπο, ώστε να µη θίγουν τις προσφιλείς αµαρτίες των ακροατών. Ένα τελευταίο χαρακτηριστικό στοιχείο της ψεύτικης λατρείας, τι οποίο πληροφορούµαστε από την εικόνα του Ναβουχοδονόσορ είναι η χρήση απειλών, για να επιβληθεί η προσκύνηση. Και όποιος δεν πέσει και προσκυνήσει, την ίδια ώρα θα ριχτεί 12 Π. χ. Τι πρέπει, λοιπόν, αδελφοί; Όταν συνέρχεστε, κάθε ένας από σας έχει ψαλµόν, έχει διδασκαλία, έχει γλώσσα, έχει αποκάλυψη, έχει ερµηνεία όλα ας γίνονται για οικοδοµή Α Κορ. 14:26.

µέσα στο καµίνι της φωτιάς που καίει αν. 3:6. Μεγάλο µέρος της σηµερινής λατρείας περιέχει ή υπονοεί την απειλή ότι ο Θεός θα ρίξει αυτούς που δεν Του αρέσουν στην αιώνια φωτιά της κόλασης. Αυτοί που πιστεύουν στην µυστική αναρπαγή απεικονίζουν τις τροµακτικές δοκιµασίες του έσχατου καιρού, ως κίνητρο προς τον αµαρτωλό να ετοιµαστεί διαµέσου της λατρείας, ώστε καταφεύγοντας στον ουρανό να αποφύγει τη Μεγάλη Θλίψη. 13 Και όπως είδαµε στο κεφ. 13, η επιβολή θανάτου θα είναι ένα κύριο γνώρισµα της ψεύτικης λατρείας της εικόνας του θηρίου στο τέλος του κόσµου. Εν ολίγοις, η ψεύτικη λατρεία απευθύνεται προς τα δηµιουργήµατα παρά προς τον ηµιουργό, επιτρέπει ή συµπεριλαµβάνει την ανυπακοή στο λόγο του Θεού, δεν απαιτεί µια στενή προσωπική σχέση µε τον Θεό, είναι πρωτίστως µια συναισθηµατική εµπειρία που ενισχύεται από τη µουσική και το θέαµα, δεν τονίζει την διδασκαλία και περιέχει υπονοούµενες ή απροκάλυπτες απειλές εναντίον αυτών που δεν ασκούν την λατρεία µε το σωστό τρόπο. υστυχώς, δεν είναι µόνο οι παγανιστές που προσφέρουν ψεύτικη λατρεία, αλλά µάλλον αυτά τα χαρακτηριστικά κυριαρχούν µέχρι ενός σηµείου και σε µεγάλο τµήµα της δήθεν Χριστιανικής λατρείας. ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΛΑΤΡΕΙΑ; Τα χαρακτηριστικά της αληθινής λατρείας έρχονται σε αντίθεση µε όσα είδαµε στην ψεύτικη λατρεία του Ναβουχοδονόσορ. Η αληθινή λατρεία επικεντρώνεται στον Θεό και πηγάζει από µια προσωπική σχέση αγάπης και εµπιστοσύνης. εν εστιάζει στους αγίους, στους αγγέλους ή στα λείψανα. Οι προσευχές και η µουσική θα πρέπει να εκφράζουν τον έπαινο και τη λατρεία προς τον Θεό και τον Χριστό, αντί να είναι επαναλαµβανόµενες παρακλήσεις ή τυποποιηµένες λειτουργίες, οι οποίες εστιάζουν στο εγώ και στην αµαρτία µου. Σε αντίθεση µε την ψεύτικη, η αληθινή λατρεία, όπως αυτή που προσφέρουν οι 144,000 στην Αποκ. 14 και 15, είναι το αντίθετο της ψεύτικης λατρείας της Βαβυλώνας. Πρωτίστως, απευθύνεται αποκλειστικά προς τον Θεό Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύµα. Μπορεί να θεωρήσουµε ότι αυτό θα ήταν τόσο καταφανές, ώστε να µη χρειάζεται αναφορά, αλλά στην πραγµατικότητα είναι πολύ εύκολο η λατρεία του δηµιουργήµατος να διεισδύσει στη λατρεία που πρόκειται να απευθυνθεί προς τον Θεό. Και αυτό γίνεται µάλλον πιο εύκολο, όταν υπάρχουν άνθρωποι που φαίνεται να είναι γεµάτοι µε το Πνεύµα και τη δύναµη του Θεού, είτε ζωντανοί άνθρωποι που κάνουν θαύµατα και θεραπείες, είτε άγιοι άνθρωποι (οι Άγιοι) που έχουν πεθάνει και δήθεν έχουν περάσει σε µια ανώτερη σφαίρα απ την οποία µπορούν να απαντήσουν στις παρακλήσεις µας. Λατρεία του δηµιουργήµατος έχουµε επίσης, όταν προσφέρεται τιµή και λατρεία στα σύµβολα ή στα έργα τέχνης που απεικονίζουν τον Θεό το αντικείµενο µπορεί να µετατραπεί στο µυαλό του λάτρη από ένα σύµβολο σε ένα αντικείµενο, το οποίο έχει εµφυτευµένη τη δύναµη που επιζητείται για θεραπεία ή άλλα οφέλη. Τέτοια λατρεία παρατηρείται στα πλήθη, τα οποία συρρέουν στους ναούς στους οποίους υπάρχει ένα έργο τέχνης ή λείψανο µε υποτιθέµενη θαυµατουργική δύναµη. Η αληθινή λατρεία δεν εστιάζει την προσοχή στις απεικονίσεις του Θεού ή στους µεγάλους ανθρώπους του Θεού εστιάζει στον Θεό. 13 Βλέπε τµήµα 9: Η Αναρπαγή: Πότε;

Η αληθινή λατρεία έχει την βάση της στην πίστη και στην υπακοή προς τον Θεό της Άγιας Γραφής Εδώ είναι η υποµονή των αγίων (των πιστών) εδώ είναι εκείνοι που φυλάττουν τις εντολές του Θεού και την πίστη του Ιησού Αποκ. 14:12. Μολονότι οι αληθινοί πιστοί µπορεί να έχουν ελαττώµατα και να διαπράττουν λάθη, δεν θα συνεχίσουν να υποθάλπουν στην καρδιά τους τις αµαρτίες που έχουν αναγνωρίσει. Εκείνος που λέει ότι: Τον (Χριστό) γνώρισα, και δεν τηρεί τις εντολές Του, είναι ψεύτης, και µέσα σ αυτόν η αλήθεια δεν υπάρχει Α Ιων. 2:4. Αυτό δεν σηµαίνει ότι ο αµαρτωλός πρέπει να αποµακρυνθεί από τον Θεό, µέχρι να διορθώσει το πρόβληµά του. Πρέπει να πλησιάσουµε τον Θεό, και ιδιαίτερα όταν έχουµε αµαρτήσει όχι για να την συγκαλύψουµε µε µια συγκινητική εµπειρία λατρείας, αλλά µάλλον µε µετάνοια για να λάβουµε συγχώρηση, καθαρµό και δύναµη, για να νικήσουµε τους πειρασµούς. Αλλά πιο πέρα από τις προσωπικές αµαρτίες, πρέπει να είµαστε βέβαιοι ότι η λατρεία µας δεν εµπεριέχει τη θεσµοθετηµένη αµαρτία που είναι ριζωµένη στην εκκλησία µας. Στο κεφ. 13 είδαµε ότι ένας µεγάλος τοµέας ανυπακοής του έσχατου καιρού θα είναι η εµµονή σε µια ψεύτικη ηµέρα λατρείας παρά στο Σάββατο της τέταρτης εντολής. Έχουµε εξετάσει κιόλας την ειδωλολατρία που αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό αρκετών Χριστιανικών δογµάτων. Η αληθινή λατρεία πηγάζει από µια οικεία σχέση µε τον Θεό Αυτοί είναι εκείνοι που ακολουθούν το Αρνίο όπου και αν πάει Αποκ. 14:4. Οι αληθινοί πιστοί δεν αγνοούν το Θεό όλη την εβδοµάδα και µετά πηγαίνουν στην εκκλησία, για να ανανεώνουν τον θρησκευτικό ενθουσιασµό τους. Όπως είπε ο ψαλµωδός, Θα ευλογώ τον Κύριο σε κάθε στιγµή η αίνεσή Του θα είναι πάντοτε στο στόµα µου Ψλµ. 34:1. Η λατρεία στην Εκκλησία δεν καταργεί την ανάγκη για προσωπική λατρεία ούτε η προσωπική καταργεί την ανάγκη για λατρεία και κοινωνία µε το σώµα του Χριστού. Όσον αφορά στη µουσική, το παράδειγµα στην Αποκάλυψη δείχνει ότι η µουσική αποτελεί ένα ζωτικό µέρος της αληθινής λατρείας. Οι πιστοί στην γυάλινη θάλασσα ψάλλουν την ωδή του Μωυσή... και την ωδή του Αρνίου. Οι ωδές, οι ψαλµοί και οι ύµνοι γεµίζουν την Αγία Γραφή γενικά, και ιδιαίτερα την Αποκάλυψη. 14 Η αληθινή λατρεία δεν χαρακτηρίζεται από κουραστική, ξεπερασµένη µουσική, αλλά µάλλον από ζωηρή µουσική, η οποία αγγίζει τα συναισθήµατα ( Και έψαλλαν σαν µια καινούργια ωδή µπροστά στο θρόνο Αποκ. 14:3). Όσο παραδοσιακή και αν φαίνεται πλέον η περισσότερη µουσική στις εκκλησίες, πρέπει να έχουµε υπόψη µας ότι κάποτε ήταν καινούργια και ακούστηκε για πρώτη φορά, και το ίδιο Πνεύµα θέλει ακόµα να εµπνέει µια καινούργια ωδή. Από την άλλη πλευρά, η µουσική της λατρείας πρέπει να διακρίνεται από την µουσική του µπαρ. Η µουσική της λατρείας δεν πρέπει να εξαρτάται από ένταση ήχου και παλµικό ρυθµό, για να διεγείρει τις αισθήσεις τεχνικά, όπως η ψεύτικη λατρεία της Βαβυλώνας µε τον ήχο της σάλπιγγας, της σύριγγας, της κιθάρας, της σαµβύκης, του ψαλτηρίου, της συµφωνίας, και κάθε είδους µουσικής αν. 3:5. Η αληθινή λατρεία χαρακτηρίζεται από τη ζωντανή διδασκαλία σχετικά µε την ζωή, τη θυσία, την ανάσταση και τη µεσιτεία του Ιησού Χριστού. Τα κηρύγµατα φέρουν τον πιστό πρόσωπο µε πρόσωπο µε τον ηµιουργό και Κριτή του και τον οδηγούν σε µια βαθιά αναγνώριση της αµαρτωλότητάς του και της ανάγκης για µετάνοια και συγχώρηση Αυτοί είναι εκείνοι που έπλυναν τις στολές τους, και τις λεύκαναν στο αίµα του Αρνίου Αποκ. 7:14. 14 Π. χ. Αποκ. 4:8, 11, 5:9,10, 12,13, 7:12, 11:17,18, 15:3,4, 16:5,6.

Υπάρχουν µερικά χαρακτηριστικά της λατρείας που παρατηρούνται σε αρκετές εκκλησίες και τα οποία πραγµατικά δεν συνάδουν µε την αληθινή λατρεία. Όπως είδαµε κιόλας, οι αληθινοί πιστοί δεν προσκυνούν µπροστά σε κανέναν άνθρωπο, δηµιούργηµα ή αντικείµενο, παρά µόνο τον Θεό. Ακόµα και ο Ιωάννης που έγραψε την Αποκάλυψη συγκλονίστηκε τόσο πολύ από όλα όσα είδε, ώστε έπεσε µπροστά στα πόδια του (αγγέλου που του έδειξε τα οράµατα), για να τον προσκυνήσει και του είπε: «Πρόσεχε, µη το κάνεις αυτό εγώ είµαι σύνδουλός σου, και των αδελφών σου, που έχουν τη µαρτυρία του Ιησού τον Θεό προσκύνησε Αποκ. 19:10. Ο απόστολος Πέτρος (ο οποίος, σύµφωνα µε την διδασκαλία της Καθολικής Εκκλησίας ήταν ο πρώτος πάπας) αρνήθηκε την προσκύνηση που προσπάθησε να του προσφέρει ο Κορνήλιος: Καθώς ο Πέτρος µπήκε µέσα, ερχόµενος ο Κορνήλιος σε συνάντησή του, έπεσε στα πόδια του, και προσκύνησε. Ο Πέτρος, όµως, τον σήκωσε, λέγοντας: Σήκω επάνω και εγώ ο ίδιος άνθρωπος είµαι Πρξ. 10:25,26. Ο απόστολος Παύλος επίσης αρνήθηκε προσκύνηση. 15 Αρκετοί από τους µεγάλους ανθρώπους της πίστης, οι οποίοι τώρα λατρεύονται ως άγιοι (π. χ. ο Ηλίας, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο Ιάκωβος, ο Στέφανος) είχαν πεθάνει πριν από τη συγγραφή τις Καινής ιαθήκης, αλλά δεν υπάρχει καµία αναφορά πως προσφέρθηκε σε αυτούς από κάποιον προσευχή, προσκύνηση, προσφορά η λειτουργία. Ο Ααρών στην έρηµο έφτιαξε ένα χρυσό µοσχάρι (Εξ. 32) και είπε ότι απεικόνιζε τον αόρατο Θεό, 16 αλλά ο Θεός απέρριψε αυτή την προσπάθεια απεικόνισης του Εαυτού του µε κάποιο αντικείµενο. Η προσκύνηση των αγίων, των λείψανων και των εικόνων, όπως είδαµε παραπάνω, απαγορεύεται από τις έκα Εντολές και δεν αποτελεί µέρος της αληθινής λατρείας. Η αληθινή λατρεία δεν πρέπει είναι για τους λάτρεις τόπος και χρόνος κοινωνικής συναναστροφής. Μολονότι θα πρέπει να υπάρχει χρόνος και τόπος για επικοινωνία και κοινωνική και πνευµατική υποστήριξη µεταξύ των χριστιανών, αυτά δεν πρέπει να πάρουν την θέση της λατρείας, η οποία επικεντρώνεται στον Θεό. Βεβαίως η λατρεία που είναι τόσο βαρετή και αναµενόµενη, ώστε οι θεατές να περνούν την ώρα µε κουτσοµπολιό, ονειροπόληση ή ύπνο, δεν είναι αληθινή λατρεία. Η τάση να µετατοπίζεται το κέντρο της προσοχής σε κάποιον άλλο εκτός από τον Θεό µπορεί να δώσει το θέµα των προσευχών και ύµνων. Για παράδειγµα, το Χαίρε, Μαρία, µια από τις πιο συνηθισµένες προσευχές της Καθολικής Εκκλησίας, λέει τα εξής λόγια: Χαίρε, Μαρία, γεµάτη χάριτος, ευλογηµένη εσύ ανάµεσα στις γυναίκες, και ευλογηµένος ο καρπός της κοιλιάς σου, ο Ιησούς. Άγια Μαρία, Θεοτόκε, προσευχήσου για µας που είµαστε αµαρτωλοί και τώρα και στην ώρα του θανάτου µας, Αµήν. Αυτή η προσευχή, που επαναλαµβάνεται ξανά και ξανά στην προσωπική λατρεία των Καθολικών, στρέφει σχεδόν όλη την προσοχή στην Θεοτόκο και σε µας που είµαστε αµαρτωλοί, παρά στον Θεό. Άλλοι ύµνοι και προσευχές, όπως το Κύριε Ελέησον και το Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν µε..., µε τις αναρίθµητες επαναλήψεις τους, αφήνουν τους πιστούς µε την αµφιβολία αν ο Θεός θέλει να ικανοποιήσει τις παρακλήσεις τους. Ο Χριστός είπε σχετικά µε τέτοιες προσευχές, Όταν προσεύχεστε, µη βαττολογήσετε, όπως οι Εθνικοί επειδή, νοµίζουν ότι µε την πολυλογία τους θα εισακουστούν Μθ. 6:7. 15 Πρξ. 14:8-18. 16 Ο Ααρών έφτιαξε το µοσχάρι, αλλά δεν διακήρυξε γιορτή για έναν καινούργιο θεό, αλλά µάλλον διακήρυξε, λέγοντας: Αύριο είναι γιορτή στον Κύριο Εξ. 32:5.

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ Η λατρεία στον ουρανό επαινεί τον Θεό για τα αιώνια γνωρίσµατά Του. ιαµέσου της πίστης και του Πνεύµατος ο πιστός ανεβαίνει στο ουράνιο βασίλειο. Το σωστό δόγµα αποτελεί µια δήλωση της αλήθειας σχετικά µε τον Θεό, και διασφαλίζει ότι λατρεύουµε τον Θεό της Αγίας Γραφής παρά έναν ανθρώπινο ή σατανικό κίβδηλο θεό. Το Βιβλίο της Αποκάλυψης δείχνει ότι η αληθινή λατρεία, όπως την προσφέρουν οι άγγελοι και τα επουράνια όντα, απευθύνεται αποκλειστικά προς τον Θεό µε ευχαριστίες, δοξολογίες, επαίνους και αναγνώριση της άγιας φύσης και των άγιων χαρακτηριστικών Του. Για παράδειγµα, στο κεφ. 4 τα τέσσερα ζώα και οι 24 πρεσβύτεροι λάτρευαν, λέγοντας, Άξιος είσαι, Κύριε, να πάρεις τη δόξα και την τιµή και τη δύναµη επειδή, εσύ έκτισες τα πάντα και για το θέληµά σου υπάρχουν και κτίστηκαν Αποκ. 4:11. Κάθε αναφορά στο πλάσµα που έχει σωθεί και ωφεληθεί είναι δευτερεύουσας σηµασίας η κύρια προσοχή στρέφεται στον Σωτήρα και Ευεργέτη Ψάλλουν µια καινούργια ωδή, λέγοντας: Άξιος είσαι, να πάρεις το βιβλίο, και να ανοίξεις τις σφραγίδες του επειδή, σφάχτηκες, και µας αγόρασες στον Θεό µε το αίµα σου, από κάθε φυλή και γλώσσα και λαό και έθνος και µας έκανες βασιλιάδες και ιερείς στον Θεό µας Αποκ. 5:9,10. Αλλά και σε τέτοιες περιπτώσεις η προσοχή στρέφεται αµέσως από τους σωσµένους ανθρώπους προς τον Σωτήρα: Το σφαγµένο Αρνίο είναι άξιο να πάρει τη δύναµη και τον πλούτο και τη σοφία και την ισχύ και την τιµή και τη δόξα και την ευλογία. Και κάθε κτίσµα που είναι µέσα στον ουρανό, και επάνω στη γη και από κάτω από τη γη, και όσα είναι µέσα στη θάλασσα, και όλα όσα είναι µέσα σ αυτά, άκουσα ότι έλεγαν: Σ αυτόν που κάθεται επάνω στον θρόνο, και στο Αρνίο, ας είναι η ευλογία και η τιµή και η δόξα και η κυριαρχική εξουσία στους αιώνες των αιώνων εδ. 12,13. Η λατρεία στον ουρανό είναι µια συνεχής ωδή δοξολογίας. Μερικά γνωρίσµατα του Θεού, τα οποία αποτελούν θέµατα δοξολογίας στο βιβλίο της Αποκάλυψης, είναι η αγάπη, η αγιότητα, η αξιοσύνη, η δύναµη, η κυριαρχία, η σοφία, η δόξα, η αιώνια ύπαρξη, η δηµιουργικότητα, η σωτηρία, η θυσία, η δικαιοσύνη, η αλήθεια, η λαµπρότητα, η αγνότητα, η τρυφερότητα και η χάρη Του. Εκτός από αυτά υπάρχουν πολλά άλλα γνωρίσµατα που αναφέρονταν στους ψαλµούς και σε άλλες περικοπές της Αγίας Γραφής. Αυτά τα γνωρίσµατα δεν πρέπει να αποτελούν µια λίστα για να τα απαριθµήσουµε στις προσευχές, αλλά µάλλον κάθε ένα µπορεί να αποτελέσει θέµα προσήλωσης και δοξολογίας, επεξηγώντας στις προσευχές, για παράδειγµα, τις διαστάσεις και εκδηλώσεις της δύναµης του Θεού. Στις προσευχές γενικά οι Χριστιανοί προσφέρουν πρωτίστως τις παρακλήσεις και τις ευχαριστίες τους φαίνεται ότι είναι πιο δύσκολο να εκφράσουµε τις δοξολογίες και τους επαίνους. Αλλά η δοξολογία είναι η λατρεία που προσφέρεται συνέχεια στον ουρανό. Ο Θεός κάθεται στο θρόνο Του µε τον Χριστό στα δεξιά Του, περικυκλωµένος από µυριάδες αγγέλους που υµνούν την δόξα Του. Σε αντίθεση, εδώ στη γη ο Σατανάς είναι ο άρχοντας αυτού του κόσµου 17 και προσπαθεί να κάθεται στο θρόνο κάθε ανθρώπου. Αλλά µε τη δοξολογία µπορούµε να διώξουµε τον Σατανά από το θρόνο, για να κάθεται ο Κύριος στον θεµιτό θρόνο Του-- Εσύ, µάλιστα, ο Άγιος κατοικείς ανάµεσα στις δοξολογίες του Ισραήλ Ψλµ. 23:5. Σε αυτό το εδάφιο µαθαίνουµε ότι η δοξολογία 17 Ιων. 12:31, 14:30, 16:11

που εκφράζουµε φέρνει την παρουσία του Θεού, 18 και ο Σατανάς δεν µπορεί να αντέχει την παρουσία Του! Όταν πλησιάζουµε τον Θεό, για να Τον λατρέψουµε, περιµένουµε µια ευλογία. Αλλά µια εκπληκτική διδασκαλία από τους Ψαλµούς (πολλά εδάφια) είναι η εξής: Όταν δοξάζουµε τον Θεό, είµαστε πραγµατικά µια ευλογία σε Αυτόν! Για παράδειγµα, ο Ψλµ. 104 ξεκινάει µε τα εξής λόγια: Ευλόγει, ω ψυχή µου, τον Κύριο! Κύριε, Θεέ µου, µεγαλύνθηκες υπερβολικά τιµή και µεγαλοπρέπεια είσαι ντυµένος... Ο ψαλµωδός συνεχίζει εκφράζοντας τα θαυµάσια πράγµατα σχετικά µε τον Κύριο, τη δηµιουργία Του, την αγάπη και την φροντίδα Του για τα πλάσµατά Του, και το σχέδιο Του για να τελειώσει την αµαρτία. Στο τέλος του ψαλµού λέει πάλι, Ευλόγει, ω ψυχή µου, τον Κύριο. Αλληλούια Ψλµ. 104:35. Αν λάβουµε υπόψη ότι τα περισσότερα που παίρνει ο Θεός από την ανθρωπότητα είναι προσβολές, κατηγορίες, παράπονα, διαστρεβλώσεις του χαρακτήρα Του και παρακλήσεις για προσωπικές χάρες, φυσικά είναι ευλογία για τον Θεό να ακούσει κάποιον να πει κάτι καλό προς Αυτόν. Και πραγµατικά έτσι είναι η αληθινή λατρεία: η αναγνώριση της αλήθειας σχετικά µε την αγάπη και την καλοσύνη του Θεού. Η λατρεία δεν είναι µόνο δοξολογία είναι επίσης υποταγή στη βούληση του Θεού. Ο ψαλµωδός έγραψε, Ελάτε, ας προσκυνήσουµε και ας προσπέσουµε ας γονατίσουµε µπροστά στον Κύριο, τον ηµιουργό µας Ψλµ. 95:6. Το γονάτισµα είναι µια φυσική εκδήλωση της πνευµατικής υποταγής στον ηµιουργό, καθώς αναγνωρίζουµε ότι Αυτός είναι ο Κύριος της ζωής µας. Αλλά δεν είναι απαραίτητο να προσκυνήσουµε, για να λατρέψουµε τον Θεό µπορούµε να Τον λατρεύουµε καθώς στεκόµαστε, περπατάµε ή ακόµα και στο κρεβάτι µας! 19 Ο Ιησούς Χριστός είπε, Οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα µε Πνεύµα και µε αλήθεια επειδή, ο Πατέρας τέτοιου είδους ζητάει να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν. Ο Θεός είναι Πνεύµα κι εκείνοι που τον προσκυνούν µε Πνεύµα και µε αλήθεια πρέπει να τον προσκυνούν Ιων. 4:23,24. Εκείνοι που δεν είναι γεµάτοι µε το Άγιο Πνεύµα δεν µπορούν πραγµατικά να λατρεύουν τον Θεό. Μπορούν να προσποιηθούν, και µε έναν συνδυασµό µουσικής, προσευχών και κηρυγµάτων µπορούν να βιώσουν µια συναισθηµατική εµπειρία. Αλλά, χωρίς το Άγιο Πνεύµα δεν θα υπάρχει αληθινή αντάµωση µε τον Κύριο. 20 Από την άλλη πλευρά, ο Ιησούς είπε ότι ο Πατέρας ζητάει πιστούς που θα προσκυνήσουν τον Πατέρα µε Πνεύµα και µε αλήθεια. Η αλήθεια του Θεού εκφράζεται µε δόγµατα. Σήµερα πολλοί Χριστιανοί λένε ότι δεν θέλουν να ασχολούνται µε τα δόγµατα, παρά µόνο µε τον Ιησού Χριστό. Αλλά, το ερώτηµα είναι µε ποιόν Ιησού; Υπάρχουν πάρα πολλά πνεύµατα, τα οποία επιζητούν λατρεία για τον εαυτό τους στο όνοµα του Ιησού. Το δόγµα είναι απλά µια δήλωση του τι πιστεύουµε για τον Θεό, και χωρίς δόγµα κάθε άνθρωπος έχει δική του άποψη για το ποιος είναι ο Θεός και ποιος είναι ο χαρακτήρας Του. Για παράδειγµα, το δόγµα της Άγιας Τριάδας δηλώνει ότι ο Ιησούς είναι πραγµατικά ο Θεός, όχι µόνο ένας καλός δάσκαλος που έξησε πριν 2000 χρόνια. 18 Ο Θεός έχει τόσο σεβασµό για την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, ώστε δεν κάθεται στο θρόνο του ανθρώπου ή της εκκλησίας χωρίς πρόσκληση (βλέπε Αποκ. 3:20). 19 ευτ. 18:7, Ψλµ. 4:4, 63:6. 20 Βλέπε τµήµα 3:22 Ας Ακούσει Τι Λέει το Πνεύµα, για το πως να πληρωθείς µε το Άγιο Πνεύµα.

Στην Εκκλησία έχουν διεισδύσει πολλά ψεύτικα δόγµατα που προσφέρουν µια τόσο αρνητική εικόνα του Θεού, ώστε είναι σχεδόν αδύνατο για τους επίδοξους πιστούς να Τον πλησιάσουν και να Τον αγκαλιάσουν µε αγάπη και λατρεία. Για παράδειγµα, η διδασκαλία ότι ο Θεός είναι ένας αυστηρός κριτής ο οποίος θα βασανίζει αιώνια εκείνους που δεν Του αρέσουν καθιστά πολύ δύσκολη την στενή σχέση αγάπης που είναι η ουσία της λατρείας. Είναι πολύ φυσικό εκατοµµύρια Χριστιανοί να προτιµούν να λατρεύουν την µητέρα του Χριστού παρά τον Χριστό, ελπίζοντας ότι αυτή θα έχει περισσότερη συµπάθεια και θα µπορεί να εκλιπαρήσει για έλεος και βοήθεια από το Υιό της, ο οποίος µε τη σειρά του θα µεσιτεύει µε τον Πατέρα. Όσα περισσότερα γνωρίσουµε από την αλήθεια στον Ιησού (Εφ. 4:21), τόσο περισσότερο θα µπορέσουµε να προσπεράσουµε το νέφος των παρανοήσεων και της θρησκευτικότητας, για να µπούµε µε πίστη στην παρουσία του Θεού. Αυτό σηµαίνει η πρόσκληση, Ας πλησιάζουµε, λοιπόν, µε θάρρος στον θρόνο της χάρης, για να πάρουµε έλεος, και να βρούµε χάρη για βοήθεια (Εβρ. 4:16). Την ίδια σκέψη ανέφερε ο απόστολος Παύλος, ο Θεός µας ανάστησε µαζί µε τον Χριστό, και µας κάθισε µαζί του στα επουράνια διαµέσου του Ιησού Χριστού Εφ. 2:6. Και αυτή θα είναι η εµπειρία αυτών, οι οποίοι νίκησαν ενάντια στο θηρίο κι ενάντια στην εικόνα του, κι ενάντια στο χάραγµα του, και ενάντια στον αριθµό του ονόµατός του που θα παρουσιαστούν επάνω στη γυάλινη θάλασσα, έχοντας κιθάρες του Θεού, και (θα ψάλλουν) την ωδή του Μωυσή, του δούλου του Θεού, και την ωδή του Αρνίου. 15:5 Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ Η φράση ο ναός της σκηνής του µαρτυρίου αναφέρεται στο νόµο του Θεού. Το βιβλίο της Αποκάλυψης έχει πολλά να πει για τα µεγάλα θέµατα του Χριστιανισµού, όπως η αγάπη, η χάρη και η πίστη, αλλά δίνει επίσης αξιοσηµείωτη έµφαση στο νόµο. Ωστόσο, η Αποκάλυψη δεν είναι ένα νοµικίστικο βιβλίο, παρόλη την εστίαση της στο νόµο. Και ύστερα απ αυτά, είδα, και να, ανοίχθηκε ο ναός της σκηνής του µαρτυρίου µέσα στον ουρανό Αποκ. 15:5. Αυτό το εδάφιο αναφέρεται στη σκηνή του µαρτυρίου στην Παλαιά ιαθήκη που έστησε ο Μωυσής. Ονοµαζόταν σκηνή του µαρτυρίου, επειδή είχε µέσα την κιβωτό του µαρτυρίου. 21 Μέσα στην κιβωτό ήταν το µαρτύριο, δηλ. οι δυο πέτρινες πλάκες µε τις δέκα εντολές γραµµένες επάνω τους. 22 Όπως είδαµε παραπάνω, αυτό το εδάφιο, µε την έµφαση στο νόµο του Θεού, είναι η µια άκρη του inclusio, το οποίο τονίζει τα κεφάλαια 12-14. Η άλλη άκρη είναι η Αποκ. 11:9, Και ανοίχθηκε ο ναός του Θεού µέσα στον ουρανό, και φάνηκε η κιβωτός της διαθήκης του µέσα στον ναό του πάλι αναφέρεται στο νόµο του Θεού. 23 Συνεπώς οι δυο άκρες του inclusio εστιάζουν την προσοχή στο νόµο του Θεού. Επιπλέον, το χιαστό σχήµα δείχνει ότι τα τρία κεφάλαια που τονίζονταν από το inclusio αποτελούν την αποκορύφωση του Βιβλίου της Αποκάλυψης. ύο φορές σε αυτά τα κεφάλαια ο λαός του Θεού χαρακτηρίζεται ως υπάκουος στον νόµο Εδώ είναι εκείνοι που φυλάττουν τις εντολές του Θεού Αποκ. 12:17, 14:12. Στο Κεφ. 13 είδαµε ότι το χάραγµα και ο αριθµός του Θηρίου συσχετίζονταν µε το νόµο του Θεού, και ιδιαίτερα µε 21 Εξ. 25:22, 26:33,34, 30:6,26, κτλ. 22 Εξ. 25:16,21, 31:18, 32:15, 34:29, 40:20. 23 Η κιβωτός της ιαθήκης είχε αυτό το όνοµα, επειδή οι πλάκες µε τις δέκα εντολές ονοµάζονταν διαθήκη Εξ. 34:28, 4:13.