ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Αθήνα, 3 Απριλίου 2012

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Αθήνα, 3 Απριλίου 2012 ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ Αριθ.Πρωτ.Δ12Β1056666ΕΞ2012 ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ & ΤΕΛΩΝΕΙΑΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΓΕΝΙΚΗ Δ/ΝΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑΣ ΕΙΣΟΔ/ΤΟΣ (Δ12) ΤΜΗΜΑ Β Ταχ. Δ/νση: Καρ. Σερβίας 10 ΠΡΟΣ: Αποδέκτες ΠΔ Ταχ. Κώδ.: 101 84 ΑΘΗΝΑ Πληροφορίες: Α.Μαλιάγκα Τηλέφωνο: 210 3375311, 312 ΦΑΞ: 210 3375001 ΘΕΜΑ: Σχέδιο αντίκρουσης προσφυγών σχετικά µε την επιβολή της έκτακτης εισφοράς του άρθρου πέµπτου του ν.3845/2010. Σχετικά µε το ανωτέρω θέµα, σας κοινοποιούµε σχέδιο αντίκρουσης των λόγων της προσφυγής κατά της έκτακτης εισφοράς του άρθρου πέµπτου του ν.3842/2010 που επιβλήθηκε στα νοµικά πρόσωπα της παραγράφου 4 του άρθρου 2 του Κ.Φ.Ε (οµόρρυθµες, ετερόρρυθµες, κλπ) και της παραγράφου 1 του άρθρου 101 του Κ.Φ.Ε (ΑΕ, ΕΠΕ, κλπ), το οποίο µας διαβιβάσθηκε από το Ειδικό Γραφείο Νοµικού Συµβούλου Φορολογίας προκειµένου για την οµοιόµορφη αντιµετώπιση αυτών από όλες τις Δηµόσιες Οικονοµικές Υπηρεσίες (Δ.Ο.Υ), για την σύνταξη, υπογραφή και κατάθεση των εκθέσεων απόψεων της Διοίκησης σύµφωνα µε τις διατάξεις του άρθρου 129 του Κώδικα Διοικητικής Δικονοµίας, καθώς και για τη διασφάλιση των συµφερόντων του Δηµοσίου. Ακριβές Αντίγραφο Η Προϊσταµένη της Γραµµατείας Ο ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΑΝΤ.ΚΑΡΑΒΟΚΥΡΗΣ ΣΥΝΗΜΜΕΝΑ: Σχέδιο αντίκρουσης ΠΙΝΑΚΑΣ ΔΙΑΝΟΜΗΣ Ι. ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΓΙΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑ 1

1. Αποδέκτες πίνακα Β (εκτός του αριθµού 2 αυτού) 2. Οικονοµικές Επιθεωρήσεις ΙΙ. ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ 1. Γ.Γ.Π.Σ. Δ/νση Εφαρµογών Η/Υ (Δ30) 2. Αποδέκτες πινάκων Α, ΣΤ (εκτός των αριθµ.3 και 7 αυτού), και Ζ (εκτός των αριθµών 3, 4 και 7) ΙΙΙ. ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΑΝΟΜΗ 1. Γραφείο κ. Υπουργού 2. Γραφείο κ. Αναπληρωτή Υπουργού 3. Γραφείο κ.γεν.γραµµατέα Η.Πλασκοβίτη 4. Γραφείο κ.γενικού Δ/ντή Φορολογίας (3) 5. Γραφεία κ.κ. Γενικών Δ/ντών 6. Γραφείο Τύπου και Δηµοσίων Σχέσεων 7. Γραφείο Επικοινωνίας και Πληροφόρησης Πολιτών 8. Γεν. Δ/νση Οικονοµικής Επιθεώρησης - Θεµιστοκλέους 5 101 84 ΑΘΗΝΑ 9. Δ/νση Φορολογίας Εισοδήµατος (Δ12) - Τµήµατα Α (10), Β (20), Γ (3) 10. Γραφείο κ. Διευθυντού Δ12 2

Σ Χ Ε Δ Ι Ο Α Ν Τ Ι Κ Ρ Ο Υ Σ Η Σ Το άρθρο πέµπτο ν. 3845/2010 ορίζει στην παρ. 1 ότι «1. Επιβάλλεται έκτακτη, εφάπαξ εισφορά κοινωνικής ευθύνης, στο συνολικό καθαρό εισόδηµα, οικονοµικού έτους 2010, των νοµικών προσώπων του άρθρου 2 παράγραφος 4 και 101 παράγραφος 1 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήµατος (ν. 2238/1994, ΦΕΚ 151/Α`). Η έκτακτη εισφορά επιβάλλεται στο καθαρό εισόδηµα, όπως αυτό προσδιορίζεται στις διατάξεις των άρθρων 31 παράγραφος 19 και 105 παράγραφος 7 του ίδιου Κώδικα, εφόσον το εισόδηµα αυτό υπερβαίνει τα εκατό χιλιάδες (100.000) ευρώ. Η εισφορά επιβάλλεται στο σύνολο του καθαρού εισοδήµατος. Αν το καθαρό εισόδηµα είναι ίσο ή µικρότερο των εκατό χιλιάδων (100.000) ευρώ, δεν επιβάλλεται εισφορά...». Ι. Στην προκειµένη υπόθεση, η ένδικη προσφυγή πρέπει να απορριφθεί από το Δικαστήριό Σας, καθόσον όλοι οι λόγοι της είναι αβάσιµοι και αναπόδεικτοι. Συγκεκριµένα, προς υποστήριξη του ανωτέρω ισχυρισµού µας εκθέτουµε τα ακόλουθα: Α) Οι ισχυρισµοί της αντιδίκου, περί επιβολής αναδροµικής φορολογικής επιβάρυνσης, είναι απορριπτέοι ως αβάσιµοι. Ενόψει α) της ένταξης της διάταξης του άρθρου πέµπτου του ν. 3845/2010 στο νόµο αυτό, β) του χαρακτηρισµού του επιβαλλόµενου µέτρου από το νοµοθέτη ως εκτάκτου εφάπαξ εισφοράς κοινωνικής ευθύνης, γ) του γεγονότος ότι υποκείµενο της εισφοράς τυγχάνουν όλα τα νοµικά πρόσωπα της παρ. 1 του άρθρου 101 του ν. 2238/1994 και της παρ. 4 του άρθρου 2 του ίδιου νόµου, µε µόνη την προϋπόθεση να έχουν πραγµατοποιήσει κατά τον κρίσιµο χρόνο καθαρό εισόδηµα άνω των 100.000 ευρώ, αλλά και δ) του γεγονότος ότι έχουν θεσπισθεί διαφοροποιούµενοι φορολογικοί συντελεστές αυξανόµενοι προοδευτικώς επί τη βάσει των δηλωθέντων εισοδηµάτων ή των καθαρών κερδών, περιοριζοµένου, όµως, του εκάστοτε καταβαλλοµένου ποσού, ώστε το αποµένον στην υπόχρεη επιχείρηση, ως συνολικό καθαρό εισόδηµα ή καθαρά κέρδη, να µην υπολείπεται του ποσού των 100.000 ευρώ, προκύπτει ότι η ένδικη εισφορά δεν συνιστά φόρο εισοδήµατος µε αντικείµενο το εισόδηµα του οικονοµικού έτους 2010 αλλά ιδιότυπη εφάπαξ οικονοµική επιβάρυνση, έκτακτου χαρακτήρα και ειδικού σκοπού, επιβληθείσα µε κριτήρια προοδευτικότητας σε επιχειρήσεις µε πολύ µεγάλη φοροδοτική ικανότητα, όπως η φοροδοτικότητα αυτή προκύπτει από το καθαρό εισόδηµα του 3

οικονοµικού έτους 2010 (αλλά και εκείνα των οικονοµικών ετών 2008 και 2009, αφού το καθαρό εισόδηµα ή τα κέρδη του οικονοµικού έτους 2010, δεν µπορεί να υπερβαίνουν το διπλάσιο του µέσου όρου των συνολικών καθαρών κερδών) - πρβλ. σχετικώς εκτός από την αιτιολογική έκθεση και την ερµηνευτική ΠΟΛ.1181/14-12-2010). Εποµένως, δεν εφαρµόζονται οι σχετικώς εκάστοτε ισχύουσες υπερνοµοθετικής ισχύος διατάξεις και δεσµεύσεις που αφορούν την επιβολή του φόρου, µεταξύ δε αυτών και εκείνες οι οποίες αφορούν το εξ αυξηµένης τυπικής ισχύος διάταξης νόµου µη επιτρεπτό της επιβολής αναδροµικής φορολογίας. Σηµειώνουµε ότι η νοµολογία του Συµβουλίου της Επικρατείας έχει κρίνει παγίως ως σύννοµες συναφείς διατάξεις περί επιβολής εκτάκτων εισφορών (ΣτΕ 1317, 1318/1979-Ολοµ., 3098, 3653/1981, 3202/1982, 116, 2209, 3515/1983, 357/1984 Επταµ., 3639/1984, 797, 2729/1986) διότι το εισόδηµα ή το κέρδος, επί του οποίου υπολογίζονται, δεν αποτελεί το αντικείµενό τους, αλλά το κριτήριο, βάσει του οποίου θεωρείται, κατά την αντίληψη του νοµοθέτη, ότι υπάρχει η σχετική φοροδοτική ικανότητα των υποκειµένων στην εισφορά προσώπων, καθώς και η βάση υπολογισµού της. Η πάγια δε νοµολογία του ΣτΕ είναι δεσµευτική για το παρόν Δικαστήριο, εάν ληφθούν περαιτέρω υπόψη οι αναλυτικές σκέψεις της ΣτΕ 1620/2011. Η εισφορά αυτή δεν επιβλήθηκε αναδροµικά, ώστε να εµπίπτει στην απαγόρευση του άρθρου 78 παρ. 2 του Συντάγµατος. Ειδικότερα, αυτή επιβλήθηκε µε νόµο του 2010 και αφορά το ίδιο το έτος 2010. Τα εισοδήµατα του οικονοµικού έτους 2010 (χρήση 2009) δεν αποτελούν το αντικείµενο της επιβαλλοµένης εισφοράς, αλλά το κριτήριο µε την συνδροµή του οποίου, κατά την αντίληψη του νοµοθέτη, θεωρείται, για αντικειµενικούς λόγους, ότι υπάρχει η µεγαλύτερη οικονοµική ισχύς των υπόχρεων φυσικών προσώπων και η από εκεί απορρέουσα φοροδοτική ικανότητα αυτών. Το συνολικό καθαρό εισόδηµα αποτελεί και την βάση υπολογισµού της εισφοράς. Εξ ανάγκης και χωρίς βεβαίως να παραβιάζεται κάποια συνταγµατική διάταξη, ανάγεται στην διαχειριστική χρήση 2009, διότι ενόψει του χρόνου κατά τον οποίο πρέπει, σύµφωνα µε το νόµο, να υποβάλλονται οι δηλώσεις εισοδήµατος, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχουν στοιχεία για το συνολικό καθαρό εισόδηµα των φυσικών προσώπων διαχειριστικής περιόδου εγγύτερης σε σχέση µε τον χρόνο δηµοσίευσης του ν. 3845/2010 (ΦΕΚ Α 65/6-5-2010), εκείνης προς τα κέρδη της οποίας απέβλεψε ο νόµος αυτός, ήτοι της διαχειριστικής περιόδου 2009. Σε κάθε περίπτωση, εξάλλου, η έκτακτη εισφορά δεν εµπίπτει στην έννοια του «φόρου ή άλλου οικονοµικού βάρους» του άρθρου 78 2 του Συντάγµατος, αφού εξ απόψεως σκοπού και βαρυνοµένων µε αυτή, είναι πιο περιορισµένη και εξειδικευµένη 4

έναντι του φόρου. Ειδικότερα, η ανωτέρω έκτακτη εισφορά συνιστά έκτακτη οικονοµική επιβάρυνση που κλιµακώνεται ανάλογα µε την οικονοµική (φοροδοτική ικανότητα) των υποκειµένων σε αυτήν και όχι φόρο µε την δηµοσιονοµική και νοµική έννοια του όρου, για τον πρόσθετο επίσης λόγο ότι έχει έκτακτο χαρακτήρα, σε αντίθεση µε τον φόρο, που κύριο χαρακτηριστικό του αποτελεί η περιοδικότητα. Σηµειώνεται ότι οι σηµερινές συνθήκες, που δεν υπήρχαν όταν θεσπίσθηκαν οι διατάξεις που κρίθηκαν συνταγµατικές µε την προγενέστερη νοµολογία του ΣτΕ, είναι πολύ πιο κρίσιµες, το δε δηµόσιο συµφέρον που επιδιώκεται µε την παρούσα ρύθµιση είναι πιο επιτακτικό και πιο εκτεταµένο, εν σχέση µε το πιο περιορισµένο δηµόσιο συµφέρον, που επεδίωκαν να ικανοποιήσουν οι ρυθµίσεις των διατάξεων του ν. 257/1976 και ν. 816/1978. Πραγµατικά, το ΣτΕ, µε την 1620/2011 απόφασή αυτού, έχει κρίνει ότι, όπως είναι γνωστό, η δηµοσιονοµική ισορροπία του ελληνικού Κράτους έχει ήδη σοβαρότατα κλονισθεί, ότι το δηµόσιο έλλειµµα και το δηµόσιο χρέος είναι τεράστια, ανερχόµενα σε πρωτοφανή, στην ιστορία των δηµόσιων οικονοµικών της χώρας, επίπεδα, καθώς και ότι η µείωση του δηµοσίου χρέους δεν συνιστά έναν απλώς δηµοσιονοµικό στόχο, αλλά αποτελεί εθνικό διακύβευµα, και τούτο, διότι η δηµοσιονοµική κρίση έχει, εξαιτίας της πρωτοφανούς διάστασής της, χαρακτήρα εθνικής κρίσης. Τέλος, όπως µε πλήρη αιτιολογία και µε εµπεριστατωµένες σκέψεις έκρινε η µειοψηφία της ΣτΕ 693/2011 (µε την απόφαση αυτή παραπέµφθηκε το σχετικό ζήτηµα στην Ολοµέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, όπου και εκκρεµεί): Το Σύνταγµα ρυθµίζει καταρχήν τα της λειτουργίας του Κράτους υπό οµαλές συνθήκες. Και έχει µεν προβλέψει ειδικές ρυθµίσεις για την περίπτωση που συµβούν ορισµένες συγκεκριµένες έκτακτες καταστάσεις, όπως στο άρθρο 48 για την περίπτωση πολέµου, ούτε, όµως, από το κείµενό του, ούτε από τις σχετικές συζητήσεις στην Αναθεωρητική Βουλή προκύπτει ότι υπήρξε οποιαδήποτε πρόβλεψη για την περίπτωση διαφαινόµενου πλήρους δηµοσιονοµικού εκτροχιασµού. Εν όψει αυτών, το άρθρο 78 παρ. 2 του Συντάγµατος, που απαγορεύει την αναδροµική επιβολή «φόρου ή άλλου οποιουδήποτε οικονοµικού βάρους», παρά την γενικόλογη αναφορά και σε «έκτακτες συνθήκες» που έγιναν κατά την ψήφισή του, δεν αντιµετώπισε και, συνεπώς, δεν αποκλείει, σε µια τέτοια περίπτωση, την αναδροµική επιβολή έκτακτης εισφοράς στους πλουσιότερους πολίτες. Πέραν τούτου, το Συµβούλιο της Επικρατείας, όποτε τίθεται θέµα επιβολής έκτακτης εισφοράς, κρίνει παγίως (ΣτΕ 1317, 1318/1979-Ολοµ., 3098, 3653/1981, 5

3202/1982, 116, 2209, 3515/1983, 357/1984 επταµ., 3639/1984, 797, 2729/1986) ότι το εισόδηµα ή κέρδος, επί του οποίου αυτή υπολογίζεται, δεν αποτελεί το αντικείµενό της, αλλά το κριτήριο, βάσει του οποίου θεωρείται, κατά την αντίληψη του νοµοθέτη, ότι υπάρχει σχετική φοροδοτική ικανότητα των υποκειµένων στην εισφορά προσώπων, καθώς και τη βάση υπολογισµού της, µε αποτέλεσµα να µην τίθεται θέµα αντιθέσεώς της προς την παραπάνω συνταγµατική διάταξη. Μια πάγια νοµολογία του Ανωτάτου Διοικητικού Δικαστηρίου της Χώρας επί συνταγµατικού θέµατος, ύστερα, µάλιστα, από παραποµπή του στην Ολοµέλεια λόγω σπουδαιότητας, οδηγός τόσο για τον νοµοθέτη, όσο και για τους πολίτες, δεν πρέπει να ανατρέπεται χωρίς σηµαντικό λόγο, γιατί προκαλεί πλήγµα στην ασφάλεια του δικαίου για την οποία το Δικαστήριο αυτό υφίσταται, τέτοιο δε λόγο δεν πρέπει να αποτελεί µόνη η, χωρίς οποιαδήποτε µεταβολή των συνθηκών, διαφορετική γνώµη των εκάστοτε ανωτάτων δικαστών. Αν, πάντως, δεν γινόντουσαν δεκτά τα παραπάνω, το άρθρο 78 παρ. 2 του Συντάγµατος, χρησιµοποιώντας κατά το γράµµα του όχι τον γενικό όρο «έτος» ή «ηµερολογιακό έτος», αλλά τον ειδικότερο «οικονοµικό έτος» µε την έννοια που είναι ευρύτερα γνωστός στη νοµοθεσία περί φορολογίας εισοδήµατος, απαγορεύει, όταν πρόκειται περί βάρους που επιβάλλεται επί εισοδηµάτων, την αναδροµική επιβολή εισφοράς πέραν του οικονοµικού έτους του προηγούµενου εκείνου του έτους κατά το οποίο αυτή επιβλήθηκε. Συνεπώς, θεµιτά επιβλήθηκε µε το ν. 3758/2009 (Α 68/5.5.2009) έκτακτη εισφορά επί των εισοδηµάτων του οικονοµικού έτους 2008, όπως εν προκειµένω. Άλλωστε, η για τόσο σοβαρούς δηµοσιονοµικούς λόγους επιβολή έκτακτης εισφοράς επί εισοδηµάτων προϋποθέτει, κατά την έννοια της συνταγµατικής διάταξης, ότι είναι από πριν εφικτός ο υπολογισµός του ποσού που θα συγκεντρωθεί, πράγµα αδύνατο αν, όπως υποστηρίζεται, ανατρέχει µόνο στο προηγούµενο της επιβολής της ηµερολογιακό έτος όταν, όπως εν προκειµένω, η σχετική ανάγκη ανακύπτει τους πρώτους µήνες του χρόνου οπότε δεν έχει καν ολοκληρωθεί η υποβολή των σχετικών δηλώσεων (πρβλ. ΣτΕ 1317/1979-Ολοµ.). Από τα ως άνω, προκύπτει ότι ο σχετικός λόγος της προσφυγής είναι αβάσιµος και ως εκ τούτου απορριπτέος. Β) Όσον αφορά τους ισχυρισµούς της αντιδίκου περί δήθεν παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας, αυτοί είναι αβάσιµοι και αναπόδεικτοι. Ένα νοµοθετικό µέτρο προσκρούει στην αρχή της αναλογικότητας µόνο αν δεν είναι πρόσφορο για την επιδίωξη και επίτευξη του σκοπού που επιδιώκει ο νόµος, είτε υπερακοντίζει, προφανώς, το σκοπό αυτό (ΣτΕ 3177/2008, η οποία παραπέµπει στις ΣτΕ 6

3882/2007, 1006/2002) και συγχρόνως είναι υπέρµετρα επαχθές εν σχέσει µε τον επιδιωκόµενο σκοπό. Στην ένδικη υπόθεση, η επιβολή των εισφορών, εξασφαλίζοντας ενίσχυση των ταµείων του κράτους σε περίοδο δεινής δηµοσιονοµικής συγκυρίας, είναι πρόσφορη και υπηρετεί πλήρως το σκοπό της διάταξης, και κατά συνέπεια ουδεµία παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας έχει λάβει χώρα. Σε απόλυτη συστοιχία µε τα παραπάνω, η δηµόσια ωφέλεια που επιτυγχάνεται µε την επιβολή των εισφορών είναι αυταπόδεικτη, αφού από τα διδάγµατα της κοινής πείρας, προκύπτει η εξαιρετικά δυσχερής κατάσταση των δηµοσίων οικονοµικών την παρούσα εποχή (βλ. και ΣτΕ 1620/2011), τελεί δε σε προφανή αναλογία µε την προβλεπόµενη επιβάρυνση. Εξάλλου, όπως έχει κριθεί µε την πιο πάνω ΣτΕ 693/2011, από τη διάταξη του άρθρου 4 παρ. 5 του Συντάγµατος, παρέχεται ευρεία σχετική ευχέρεια στον κοινό νοµοθέτη να διαµορφώνει το κατάλληλο, κατά την εκτίµησή του, φορολογικό σύστηµα και δεν αποκλείεται η διαφορετική φορολογική µεταχείριση κατηγοριών φορολογουµένων, εφόσον η µεταχείριση αυτή δεν είναι αυθαίρετη αλλά στηρίζεται σε γενικά και αντικειµενικά κριτήρια ανταποκρινόµενα στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε κατηγορίας, ενόψει και των εκάστοτε κοινωνικοοικονοµικών συνθηκών. Αυτονόητο είναι ότι στην ως άνω ευρεία σχετική ευχέρεια του νοµοθέτη κατεξοχήν υπάγεται το σύστηµα καθορισµού του ύψους της έκτακτης εισφοράς ανά κλιµάκιο εισοδήµατος, µε το ποσό της εισφοράς να αυξάνει κατά τη µετάβαση από χαµηλότερο σε υψηλότερο κλιµάκιο (ΣτΕ 693/2011). Εξάλλου, ο ν. 3845/2010 προβλέπει την προοδευτική φορολόγηση δια τεσσάρων κλιµακίων και αναλόγων συντελεστών, θέτοντας το τελικό όριο σε εισοδήµατα ιδιαίτερα υψηλά (5.000.000 ευρώ), άρα η επιλογή αυτή του νοµοθέτη εντάσσεται οµαλώς στα ως άνω συνταγµατικώς καθιερούµενα πλαίσια ευρείας ευχέρειας διαµόρφωσης του φορολογικού συστήµατος. Αν γινόταν δεκτός ο ισχυρισµός της αντιδίκου, τότε, και αν ακόµη προβλέπονταν και ακόµη υψηλότερα όρια εισοδήµατος (και αντίστοιχοι συντελεστές), θα µπορούσε, κατά ατέρµονη διαδικασία, να προβάλλεται ο ισχυρισµός ότι θα έπρεπε και πάλι να προβλέπονται περισσότερα κλιµάκια, πράγµα άτοπο. Στον ως άνω ευρεία σχετική ευχέρεια του νοµοθέτη εντάσσεται, ασφαλώς, και η επιλογή εάν, σε υψηλότερα εισοδήµατα, θα υπάρχει απαλλαγή ή όχι ενός ποσού (πχ, των 100.000 ευρώ). Τονίζεται, επιπρόσθετα, ότι, σύµφωνα µε το άρθρο πέµπτο ν. 3845/2010 παρ. 2 in fine, «Το ποσό της έκτακτης εισφοράς περιορίζεται αναλόγως, σε κάθε περίπτωση, ώστε το εναποµένον συνολικό καθαρό εισόδηµα ή τα καθαρά κέρδη, που 7

απετέλεσαν τη βάση προσδιορισµού της, να µην υπολείπεται του ποσού των εκατό χιλιάδων (100.000) ευρώ», εποµένως εκ προοιµίου δεν µπορεί να γίνει λόγος για παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας και της φορολογικής ισότητας. Από τα ως άνω, προκύπτει ότι ο λόγος αυτός της προσφυγής είναι αβάσιµος και αναπόδεικτος. Γ) Όσον αφορά τους ισχυρισµούς της αντιδίκου περί δήθεν παραβίασης της αρχής της ίσης µεταχείρισης, οι ισχυρισµοί αυτοί είναι αβάσιµοι και αναπόδεικτοι. Ειδικότερα: Με το άρθρο 18 του ν. 3758/2009 επιβλήθηκε έκτακτη εισφορά σε βάρος των φυσικών προσώπων µόνο. Κατά συνέπεια, ο ισχυρισµός περί δήθεν διακριτικής µεταχείρισης µεταξύ νοµικών και φυσικών προσώπων είναι αβάσιµος. Ασυνδέτως αυτού, µε τη ΣτΕ 693/2011, η οποία αφορά στην αµέσως ως άνω έκτακτη εισφορά του ν. 3758/2009, κρίθηκε, πρώτον (σκέψη 9), ότι, από τη διάταξη του άρθρου 4 παρ. 5 του Συντάγµατος, παρέχεται ευρεία σχετική ευχέρεια στον κοινό νοµοθέτη να διαµορφώνει το κατάλληλο, κατά την εκτίµησή του, φορολογικό σύστηµα. Περαιτέρω, το Δικαστήριο έκρινε (σκέψη 10) ότι, υπό τα δεδοµένα της, στο πλαίσιο της ίδιας οικονοµικής συγκυρίας, υπαγωγής των νοµικών προσώπων σε αντίστοιχες µε τα φυσικά πρόσωπα έκτακτες εισφορές (ήτοι του ν. 3808/2009 και του ήδη επιδίκου ν. 3845/2010), η µη υπαγωγή των εισοδηµάτων των νοµικών προσώπων στην εισφορά του ν. 3758/2009 δεν υπερβαίνει τα όρια τής, ως άνω, ευρείας ευχέρειας του νοµοθέτη να καθορίζει µε γενικά και αντικειµενικά κριτήρια τον ενδεδειγµένο εκάστοτε τρόπο και χρόνο φορολόγησης διαφόρων κατηγοριών φορολογουµένων, και δεν παραβιάζει, ως εκ τούτου, το άρθρο 4 παρ. 5 του Συντάγµατος. Κατ αντιστοιχία, εποµένως, στην κρινόµενη, αντίστροφη, περίπτωση της φορολόγησης των νοµικών προσώπων κατ εξαίρεση των φυσικών προσώπων, θα πρέπει να ισχύσουν, mutatis mutandis, τα αυτά συµπεράσµατα. Σε κάθε περίπτωση, σηµειώνεται ότι τα νοµικά πρόσωπα εξ ορισµού τελούν υπό διαφορετικές συνθήκες, συγκριτικά µε τα φυσικά πρόσωπα. Γ) Όσον αφορά τους ισχυρισµούς της αντιδίκου περί δήθεν παραβίασης του άρθρου 20 παρ. 1 του Συντάγµατος από την παρ. 6 του άρθρου πέµπτου ν. 3845/2010 (και, ειδικότερα, από την πρόβλεψη ότι η προθεσµία άσκησης και η άσκηση της προσφυγής δεν αναστέλλουν τη βεβαίωση και είσπραξη της οφειλής), οι ισχυρισµοί αυτοί προβάλλονται απαραδέκτως και είναι αβάσιµοι. Ειδικότερα: 8

Οι ισχυρισµοί αυτοί, ακόµη και αν ήταν βάσιµοι, σε κάθε περίπτωση, δεν προτείνονται στην ένδικη δίκη, αλλά µόνο σε δίκη επί αίτησης αναστολής. Εποµένως, δεν προβάλλονται παραδεκτά στο πλαίσιο της κρινόµενης προσφυγής. Ασυνδέτως αυτού, οι ισχυρισµοί είναι και αβάσιµοι. Το Σύνταγµα δεν επιτάσσει την υποχρεωτική αναστολή της εκτελεστότητας διοικητικής πράξης µε µόνη την άσκηση προσφυγής κατ αυτής. Για να χορηγηθεί αναστολή, ο Κώδικας Διοικητικής Δικονοµίας προβλέπει ειδικά την άσκηση αίτησης αναστολής, κατά τα ειδικότερα ρυθµιζόµενα στις οικείες διατάξεις. Άρα, ο ενδιαφερόµενος µπορεί να ασκήσει αίτηση αναστολής και, αν πληρούνται οι νόµιµες προϋποθέσεις, να διαταχθεί δικαστικά η αναστολή. Εποµένως, το άρθρο 20 παρ. 1 του Συντάγµατος αναπτύσσει πλήρως το κανονιστικό του περιεχόµενο εν προκειµένω. Συνεπώς και ο λόγος αυτός πρέπει να απορριφθεί, τόσο λόγω απαραδέκτου, όσο και λόγω αβασιµότητας. Άρα, πρέπει να απορριφθεί η προσφυγή στο σύνολό της. Πειραιάς, - -2012 (ακολουθεί υπογραφή) 9