TÉÔËÏÓ ÂÉÂËÉÏÕ: Κιβωτός ÓÕÃÃÑÁÖÅΑÓ: Χρήστος ηµόπουλος ÅÉÊÏÍÏÃÑÁÖÇÓÇ: Σπύρος Γούσης ÄÉÏÑÈÙÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: Κυριακή Κάσση ÇËÅÊÔÑÏÍÉÊÇ ÓÅËÉÄÏÐÏÉÇÓÇ: Μερσίνα Λαδοπούλου ΜΑΚΕΤΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Νέλλυ Βασιλείου Χρήστος ηµόπουλος, 2017 EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2017 Ðñþôç Ýêäïóç: Νοέµβριος 2017 Έντυπη έκδοση ÉSBN 978-618-01-2316-6 Ηλεκτρονική έκδοση ÉSBN 978-618-01-2317-3 Τυπώθηκε στην Ευρωπα κή Ένωση σε 100% οικολογικό χαρτί. Το παρόν έργο πνευµατικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόµου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήµερα) και τις διεθνείς συµβάσεις περί πνευµατικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο ή µέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανοµή, εκµίσθωση ή δανεισµός, µετάφραση, διασκευή, αναµετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε µορφή (ηλεκτρονική, µηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκµετάλλευση του συνόλου ή µέρους του έργου. ΕΚ ΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ Α.Ε. Έδρα: Τατο ου 121, 144 52 Μεταµόρφωση Βιβλιοπωλείο: Εµµ. Μπενάκη 13-15, 106 78 Αθήνα Τηλ.: 2102804800 fax: 2102819550 e-mail: info@psichogios.gr www.psichogios.gr http://blog.psichogios.gr PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A. Head Office: 121, Tatoiou Str., 144 52 Metamorfossi, Greece Bookstore: 13-15, Emm. Benaki Str., 106 78 Athens, Greece Tel.: 2102804800 fax: 2102819550 e-mail: info@psichogios.gr www.psichogios.gr http://blog.psichogios.gr
Åé êï íï ãñü öç óç: Σπύρος Γούσης ΠΡΩΤΗ ΕΚ ΟΣΗ
Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΗΜΟΠΟΥΛΟΣ γεννήθηκε στην Αθήνα. Επί σειρά ετών, παρουσίαζε από την ΕΡΤ τη βραβευµένη παιδική εκποµπή ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ. Τα τελευταία χρόνια γράφει βιβλία για παιδιά.
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Ένα μαγιάτικο πρωινό, συνάντησα τον πατέρα Αντώνιο στο γραφειάκι του. Με κέρασε χυμό και νόστιμα κουλουράκια και μου διηγήθηκε πώς ξεκίνησε, πριν από χρόνια, τη δημιουργία μιας φωλιάς στοργής και φροντίδας για απροστάτευτα παιδιά, που την ονόμασε «Κιβωτό του Κόσμου». Όσα μου έλεγε εκείνο το πρωί, με τον απλό, μα γλαφυρό του λόγο, γεννούσαν μέσα στο μυαλό μου εικόνες και ήρωες. Και σκέφτηκα πως η ιστορία του μπορεί να γίνει παραμύθι. Κι αυτό το παραμύθι κάποιος πρέπει να το γράψει. Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το βιβλίο. 5
Μπορεί να μην είχαν αυτά τα ονόματα οι ήρωες, μπορεί κάποια λεπτομέρεια να άλλαξε, κάτι να ξεχάστηκε ή κάτι να προστέθηκε, μα η ουσία παραμένει: δεν είναι όλα τα παιδιά τυχερά σ αυτόν τον κόσμο, δε γεννιούνται όλα μέσα σε αγαπημένες οικογένειες. Όμως, από κει που δεν το περιμένει κανείς, τα πράγματα μπορούν ν αλλάξουν! Η Κιβωτός δεν είναι παραμύθι. Όσα διαβάσετε παρακάτω έγιναν στ αλήθεια. Είναι η ίδια η ζωή. Μα, μην ξεχνάτε πως, συνήθως, η ζωή είναι πιο μαγική και πιο απρόβλεπτη ακόμα κι από το πιο παράξενο παραμύθι. Χ. Δ.
Κανείς δεν τους φώναζε µε τα ονόµατά τους. Όλοι στην πλατεία και στους δίπλα δρόµους τούς ήξεραν µονάχα µε τα παρατσούκλια τους. Ο πιο µικρόσωµος, µε τα ατίθασα καστανά µαλλιά, µονίµως άλουστα κι ανακατεµένα, ήταν ο «Τσίχλας», µια και δεν άφηνε περίπτερο για περίπτερο στη γειτονιά απείραχτο. Πλησίαζε σαν αίλουρος, την ώρα που ο περιπτεράς εξυπηρετούσε κάποιον πελάτη, άπλωνε το λιγνό χεράκι του µε µια σβελτάδα 7
απίστευτη, άρπαζε τις τσίχλες δυο τρία κουτιά κάθε φορά και γινόταν καπνός. Στην αρχή, έβγαιναν οι περιπτεράδες και φώναζαν «πιάστε το, πιάστε το το αλητάκι!» µα γρήγορα βαρέθηκαν, ήταν και κάποιοι καλοσυνάτοι γείτονες, που από λύπηση πλήρωναν τις τσίχλες απ την τσέπη τους, κι έτσι ο Τσίχλας αλώνιζε ανενόχλητος, όχι µόνο στην πλατεία µα και παραπέρα. Ο άλλος, ο ψηλός, κουρεµένος γουλί, µε πεταχτά αυτιά και µια υποψία στραβισµού δεν ήξερες ποτέ αν κοιτούσε εσένα ή τον διπλανό σου ήταν ο «Σουγιάς», κι αυτό γιατί κουβαλούσε πάντα στην κωλότσεπη ένα µικρό, κατακόκκινο σουγιαδάκι που µ αυτό χάραζε ορνιθοσκαλίσµατα πάνω στα παγκάκια του δήµου και τα δέντρα της πλατείας. 8
Αυτό ήταν το σηµείο συνάντησης του Τσίχλα και του Σουγιά. Μόνο την πλατεία ήξεραν κι άντε το πολύ πέντε δρόµους γύρω γύρω, τα σχολεία, το γηπεδάκι του µπάσκετ και τίποτε άλλο. Τα όρια του κόσµου τους ήταν πολύ στενά. Ανατολικά, νότια και δυτικά υπήρχαν τρεις µεγάλες και πολύβουες λεωφόροι, που τα παιδιά ποτέ τους δεν είχαν διασχίσει, κι από βόρεια τους έκοβε τον δρό- µο το αρχαιολογικό πάρκο µε τον ψηλό, σιδερένιο φράχτη του. Τα δυο παιδιά εκεί είχαν γεννηθεί, εκεί µεγάλωναν, εκεί ξηµεροβραδιάζονταν. Εκεί ήταν και οι παρέες, οι συµµορίες τους, παιδιά σαν κι αυτούς, αλλά µεγαλύτερα, όλα γνωστά µε τα ψευδώνυµά τους: ο Μπίκος, ο Τσιφούτης, ο Γκάλης, ο Λαµπάκιας κι άλλοι. Ο Τσίχλας κι ο Σουγιάς, όµως, ήταν κολλητοί. Οι πιο µικροί της παρέας έβρισκαν παρηγοριά όταν µιλούσαν µεταξύ τους για τα προβλήµατά τους. Αν το φερνε η ανάγκη, προστάτευε ο ένας τον άλλο, µια και όταν 9
ήταν µαζί µπορούσαν να αντιµετωπίζουν πιο θαρραλέα τα µεγαλύτερα παιδιά που τους κολλούσαν. Έκαναν όλες τους τις σκανταλιές παρέα και, όταν είχαν κέφι, έπαιζαν και κανένα µπασκετάκι µε την ξεφτισµένη µπάλα του Σουγιά, πότε στο διπλανό γήπεδο του δήµου αν ήταν άδειο και πότε στην πλατεία, όπου είχαν καρφώσει ένα στεφάνι χωρίς το δίχτυ του στον κορµό ενός πεύκου, στο πίσω µέρος της εκκλησίας. Ψηλή, µ έναν µεγάλο τρούλο και δυο κα- µπαναριά το ένα χωρίς καµπάνες η εκκλησία, στο κάτω µέρος της πλατείας, πολ-
λές φορές είχε σταµατήσει την µπάλα των παιδιών, πολλές φορές είχε δεχτεί τις ψηλοκρεµαστές βολές τους στα τοξωτά παράθυρά της κι ήταν τότε που ο παπάς, εκείνος ο παχουλός γεράκος µε τα κόκκινα µάγουλα και τα άσπρα κατσαρά του γένια, πεταγόταν έξω αλαφιασµένος κι έτρεχε ξοπίσω τους. «Μα δεν ντρέπεστε καθόλου; Εδώ είναι ο Οίκος του Θεού!» 12