Αθλήματα που σχετίζονται με το νερό

Ερευνητική εργασία Β τετραμήνου 2013 (Ομάδα 4) Αθλήματα που σχετίζονται με το νερό Συμμετέχοντες μαθητές: Θοδωρής Γαρουφάλης Γιώργος Γρίλλιας Ανδρέας Χίλιος 3 ο Λύκειο Υμηττού 2013

Περιεχόμενα Ιστιοσανίδα.... 1 Καγιάκ.... 2 Κωπηλασία.... 3 Ιστιοπλοΐα.... 5 Η Κολύμβηση... 7 Συγχρονισμένη κολύμβηση.... 9 Υδατοσφαίριση.... 10 Βιβλιογραφία.... 11

Ιστιοσανίδα. Η ιστιοσανίδα ( windsurfing, «γουίντ-σέρφινγκ» ) είναι μια ειδική σανίδα που επιπλέει και κινείται με τη βοήθεια ενός ελεύθερου πανιού. Ως ελεύθερο πανί θεωρείται ένα κατάρτι στερεωμένο σε ένα σταθερό σημείο που μπορεί να περιστρέφεται και να αλλάζει θέση κατά τη διάρκεια της ναυσιπλοΐας. Η ιστιοσανίδα μπορεί να θεωρηθεί μια μικρότερη εκδοχή του ιστιοφόρου, αλλά και επέκταση της σανίδας του σερφ. Μπορεί να γίνει είτε σε ήρεμα νερά, είτε σε ταραγμένα νερά, ακόμα και όταν έχει κύματα. Διακρίνουμε δύο κατηγορίες ιστιοσανίδων, αυτές με πτερύγιο και τις funboard. Η πατρότητα της ιστιοσανίδας αποδίδεται σε διάφορους εφευρέτες. Αρχικά, ένας νέος Άγγλος, ο Peter Chilvers, σχεδίασε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ένα είδος προδρόμου της ιστιοσανίδας. Τον Μάιο του 1964, στην Πενσυλβάνια, ένας Αμερικάνος, ο Newman Darby, τοποθέτησε ένα κατάρτι με ένα πανί πάνω σε μια σανίδα του σερφ. Η ιστιοσανίδα του είχε μήκος τρία μέτρα και 90 εκατοστά πλάτος, και είχε ένα κατάρτι και ένα σημείο σύνδεσης που όμως δεν μπορούσε να κινείται παρά μόνο πλευρικά και βρισκόταν στο πίσω μέρος του αγωνιζόμενου. Στα επόμενα δύο χρόνια μπόρεσε να βελτιώσει την εφεύρεσή του αλλά δεν μπόρεσε να πείσει επενδυτές για την αξία της. Τον Ιανουάριο του 1965, ένας Γάλλος, ο Serge Loiselot, κατέθεσε αίτηση διπλώματος ευρεσιτεχνίας για έναν «δίσκο με ιστίο» («plateau à voile»). Αυτό ήταν ένα επίπεδο κουτί πολύ χαμηλής πυκνότητας που μπορούσε να επιπλέει και είχε ωοειδές σχήμα χωρίς αιχμηρές άκρες, με μια καρίνα και ένα κάθετο κατάρτι που υποστήριζε ένα οριζόντιο κατάρτι μήκους ενός μέτρου, με τα δύο αυτά κατάρτια να στηρίζουν ένα τριγωνικό πανί. Αυτή η κατασκευή μπορούσε να αποσυναρμολογηθεί πλήρως. Το 1968, ο σέρφερ Hoyle Schweitzer και ο αεροναυπηγός μηχανικός Jim Drake, ανέπτυξαν το σύστημα της ελεύθερης άρθρωσης ( universal joint ) που επιτρέπει στα ιστία να κινούνται προς όλες τις κατευθύνσεις. Για να επιτευχθεί αυτό υπήρξε η άρθρωση τύπου καρντάν των αυτοκινήτων. Δημιούργησαν επίσης το wishbone, που είναι ένας διπλός κρίκος που κρατάει τα άλμπουρα και θυμίζει σε σχήμα οστά, από τα οποία και προέκυψε ως έμπνευση. Ο Jim Drake και ο Hoyle Schweitzer δημιούργησαν την επωνυμία «Windsurfer» για να εξασφαλίσουν ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στις χώρες που είχαν τις πιο κοντινές εμπορικές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μη έχοντας τα μέσα να καταθέσουν την ευρεσιτεχνία σε περισσότερες από δύο ευρωπαϊκές χώρες, επέλεξαν την Αγγλία και τη Γερμανία. Ο Hoyle Schweitzer εξαγόρασε στη συνέχεια το μερίδιο των δικαιωμάτων του Jim Drake. 1

Το 1973, η ολλανδική εταιρεία «Ten Cate» αγόρασε την άδεια του Windsurfer για την Ευρώπη και εισήγαγε τις πρώτες ιστιοσανίδες. Η ιστιοσανίδα αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στη Γαλλία, τον πρώτο καιρό λόγω των πρωτοπόρων Patrick Carn, Charles Daher, Pierre-Yves Gires, και Yves Loisance, καθώς και διάφορων κατασκευαστών που εμπνεύστηκαν από την αυθεντική ιστιοσανίδα Windsurfer αλλά δεν ήθελαν να πληρώσουν τα δικαιώματα. Η εφεύρεση της δέστρας, που επιτρέπει τον έλεγχο μεγαλύτερου πανιού, βοήθησε στην εξέλιξη της παλιάς πρακτικής σε αυτή που ισχύει σήμερα. Το 1977 κυκλοφόρησε η «Rocket Windsurfer», μια σανίδα μικρότερου άλματος, με υποδοχές να δένονται τα πόδια ( footstrap ), και με κατάρτι που μπορούσε να κινείται προς τα πίσω. Η σανίδα funboard, που επιτρέπει τη ναυσιπλοΐα σε κύματα και ισχυρό άνεμο, είχε μόλις γεννηθεί. Ο Robby Naish υπήρξε ο πρώτος πρωταθλητής κόσμου στο άθλημα της ιστιοσανίδας, στην ηλικία των δεκατριών ετών. Η ιστιοσανίδα έγινε ολυμπιακό άθλημα το 1984, στο Λος Άντζελες. Καγιάκ. Το κανόε καγιάκ είναι από τα παλιά ολυμπιακά αθλήματα, αφού μπήκε στις Ολυμπιάδες το 1936 στο Βερολίνο. Προηγουμένως, υπήρξε άθλημα επίδειξης το 1924 στο Παρίσι με έξι αγωνίσματα. Το 1948 στο Λονδίνο μπήκαν στο πρόγραμμα και οι αγώνες γυναικών. Εκτός από τους αγώνες ταχύτητας, το 1972 στο Μόναχο μπήκε για πρώτη φορά και το αγώνισμα του σλάλομ, το οποίο διεξάγεται μόνιμα από το 1992 στη Βαρκελώνη. Στην Ολυμπιάδα του 1924 στο Παρίσι έγιναν για πρώτη φορά αγώνες επίδειξης κανόε καγιάκ. Το άθλημα παρουσίασε η Καναδική Ολυμπιακή Επιτροπή, έπειτα από πρόσκληση των Γάλλων διοργανωτών. Στους αγώνες μετείχαν δύο ομάδες: Ομοσπονδία Κανόε Καναδά. Όμιλος Κανόε Ουάσινγκτον ΗΠΑ. Έγιναν έξι αγωνίσματα σε καναδικές λέμβους διαφορετικού τύπου από τις σημερινές: Μονοθέσιο, απλό κουπί ( σημερινό κανόε: C1 ). Μονοθέσιο, διπλό κουπί ( σημερινό καγιάκ: K1 ). Διθέσιο, απλό κουπί ( σημερινό κανόε: C2 ). Διθέσιο, διπλό κουπί ( σημερινό καγιάκ: K2 ). Τετραθέσιο, απλό κουπί ( σημερινό κανόε: C4 ). Τετραθέσιο, διπλό κουπί ( σημερινό καγιάκ: K4 ). Στους τρεις αγώνες με απλό κουπί ( κανόε ) νίκησαν οι καναδικές λέμβοι ενώ στους τρεις αγώνες με διπλό κουπί ( καγιάκ ) οι αμερικανικές. Το κανόε καγιάκ είναι ναυτικό άθλημα που διεξάγεται σε λίμνη, ποτάμι ή κωπηλατοδρόμιο με δύο τύπους σκαφών: κανόε ( canoe ) και καγιάκ ( kayak ), στα οποία αγωνίζονται ένας, δύο ή τέσσερις αθλητές. Κατά καιρούς έχουν γίνει 2

αγωνίσματα με διάφορα μεγέθη σκαφών και σε ποικίλες αποστάσεις για άνδρες και γυναίκες. Τα ισχύοντα σήμερα με βάση τον τύπο του σκάφους είναι: Κανόε ( σύμβολο: C ): ο αθλητής κωπηλατεί γονατιστός με μονό κουπί στη μια μεριά της λέμβου. Καγιάκ ( σύμβολο: K ): ο αθλητής κωπηλατεί καθιστός με διπλό κουπί. Με βάση το μέγεθος του σκάφους έχουμε τη διάκριση σε: Μονοθέσιο κανόε ( C1 ) και καγιάκ ( Κ1 ). Διθέσιο κανόε ( C2 ) και καγιάκ ( Κ2 ). Τετραθέσιο καγιάκ ( Κ4 ). Η απόσταση που διανύουν τα σκάφη είναι 500 μέτρα ή 1.000 μέτρα. Για πολλά χρόνια γίνονταν μόνο αγώνες ταχύτητας κανόε καγιάκ. Το 1972 στο Μόναχο έγιναν για πρώτη φορά αγώνες σλάλομ αλλά λόγω της δυσκολίας κατασκευής πίστας το αγώνισμα δεν συνεχίστηκε. Μπήκε πάλι στο πρόγραμμα το 1992 στη Βαρκελώνη για σκάφη C1, C2, Κ1, τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Κωπηλασία. Κωπηλασία ονομάζεται ο τρόπος κίνησης των κωπηλατών λέμβων σε υδάτινη επιφάνεια ( θάλασσα, λίμνη, ποταμό ). Ανάλογα με τον τύπο των σκαφών, διαιρείται σε 4 βασικά είδη: κλασική, λαϊκή, με κανό και με μονόξυλο. Η κλασική κωπηλασία, ως άθλημα, γίνεται με ειδικά σκάφη, που έχουν ολκωτά σέλματα ( κινητούς πάγκους ) και φορητούς σκαρμούς που στερεώνονται στα πλευρά. Η λαϊκή κωπηλασία εκτελείται με σκάφη που έχουν ακίνητα σέλματα ( σταθερούς πάγκους ) και σταθερούς σκαρμούς στερεωμένους στα πλευρά. Η κωπηλασία με κανό γίνεται με σκάφη ειδικού τύπου ( κανό ), όπου ο κωπηλάτης χειρίζεται δίπλατο, αστερέωτο κουπί. Στην κωπηλασία με μονόξυλο, κωπηλατούν με μονόπλατο κουπί και στέκονται γονατιστοί στο ένα πόδι. Η συστηματική άσκηση στην κωπηλασία αναπτύσσει το μυϊκό σύστημα, δυναμώνει την καρδιά, τους πνεύμονες και το νευρικό σύστημα. Το σκάφος που ο κάθε κωπηλάτης έχει δύο κουπιά ονομάζεται «σκιφ». Το άθλημα πρωτοεμφανίζεται στην Ελλάδα το 1885 με την ίδρυση του ομίλου ερετών ( ερέτης σημαίνει κωπηλάτης ) στον Πειραιά. Οι εγκαταστάσεις του ομίλου στην αρχή ήταν στο Νέο Φάληρο, ακριβώς πίσω από του ιερό του σημερινού Ναού της Μυρτιδιώτισσας, στο σημείο που αρχίζει η Καστέλλα. Στους Ολυμπιακούς 3

Αγώνες του 1896, οι προγραμματισμένοι τότε αγώνες κωπηλασίας δεν έγιναν λόγω καιρού. Όμως δέκα χρόνια μετά, το 1906, πραγματοποιούνται οι πρώτοι Πανελλήνιοι αγώνες κωπηλασίας. Το 1927 ιδρύεται η Ελληνική Ένωση Φιλάθλων Ναυτικών Σωματείων (Ε.Ε.Φ.Ν.Σ.), η οποία αναλαμβάνει την εποπτεία της κωπηλασίας και ιστιοπλοΐας, των οποίων τον έλεγχο μέχρι τότε είχε ο Σ.Ε.Γ.Α.Σ. Από την ευθύνη της Ιστιοπλοΐας διαχώρισε την θέση της η Ε.Ε.Φ.Ν.Σ., στην περίοδο της κατοχής, όπου πλέον εμφανίζεται η σημερινή «Ελληνική Κωπηλατική Ομοσπονδία Φιλάθλων Ναυτικών Σωματείων», ενώ την εποπτεία της ιστιοπλοΐα αναλαμβάνει η Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία ( Ε.Ι.Ο ). Με την ευκαιρία της τέλεσης του πρώτου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος το 1970 η Ελλάδα «πλημμυρίζει» εξωσκάλμια σκάφη και το 1972 οργανώθηκε Πανελλήνιο εφηβικό πρωτάθλημα με εξωσκάλμιες λέμβους. Ειδικότερα «ερεσία» λέγεται η ρυθμική κωπηλασία λέμβου με πολλά κουπιά. Η κωπηλασία αποτελεί ένα από τα βασικά ολυμπιακά αθλήματα. Έτσι το άθλημα μπήκε στο ολυμπιακό πρόγραμμα το 1900 στο Παρίσι. Γυναικεία αγωνίσματα μπήκαν στους αγώνες από το 1976 στο Μόντρεαλ. Από το 1996 υπάρχουν και αγωνίσματα ελαφρών βαρών για αθλητές μικρού βάρους. Τα αγωνίσματα που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα έχουν αλλάξει αρκετές φορές. Σήμερα υπάρχουν έξι τύποι λέμβων και τελούνται 14 αγωνίσματα: Για του άνδρες είναι: μονοθεσία σκιφ, διπλό σκιφ, τετραπλό σκιφ, δίκωπος χωρίς πηδαλιούχο, τετράκωπος χωρίς πηδαλιούχο, οκτάκωπος ελαφρών βαρών, τετράκωπος χωρίς πηδαλιούχο, διπλό σκιφ. Για τις γυναίκες είναι: μονοθέσιο σκιφ, διπλό σκιφ, τετραπλό σκιφ, δίκωπος χωρίς πηδαλιούχο, οκτάκωπος, ελαφρών βαρών διπλό σκιφ. Τα αγωνίσματα των ελαφρών βαρών έχουν τεθεί σε αμφισβήτηση από την ΔΟΕ από το 2002, διότι θεωρήθηκε ότι μόνο τα δυναμικά αθλήματα δικαιολογούν κατηγορίες σωματικού βάρους. Όμως, συνεχίζουν να τελούνται. Στις πρώτες Ολυμπιάδες ( 1900, 1904 ) και το 1906 υπήρχαν και διάφορες άλλες κατηγορίες αγωνισμάτων ( νέων, αρχαρίων, συλλόγων, ενδιάμεσα ). Επίσης, αγωνίσματα με διάφορους τύπους λέμβων έχουν πραγματοποιηθεί παλιότερα, αλλά σήμερα έχουν αποσυρθεί είναι: Για τους άντρες: δίκωπος με πηδαλιούχο ( 1900 ως 1992 ), τετράκωπος με πηδαλιούχο ( 1900 ως 1992 ), τετράκωπος με πηδαλιούχο και ξάρτια ( 1912 ), εξαθέσια ναυτών ( 1906 ), 17θέσια ναυτών ( 1906 ). Για τις γυναίκες: τετράκωπος με πηδαλιούχο ( 1976 ως 1988 ), τετραπλό σκιφ με πηδαλιούχο ( 1976 ως 1984 ), τετράκωπος χωρίς πηδαλιούχο (1992). 4

Ιστιοπλοΐα. Η ιστιοπλοΐα είναι η τέχνη του αρμενίσματος στο νερό ( σε θάλασσα ή σε λίμνη) χρησιμοποιώντας ως αποκλειστική ή κύρια πηγή ενέργειας τον άνεμο. Το όνομά της είναι σύνθετο από το «ιστίο» και «πλους», δηλαδή πλεύση με το πανί που τα παλιά χρόνια χρησιμοποιούσαν τα σκάφη για να ταξιδεύουν. Τα πανιά δένονταν στα κατάρτια (ιστούς), και με τη βοήθεια του αέρα τα σκάφη που ονομάζονταν ιστιοφόρα αρμένιζαν στις θάλασσες όλου του κόσμου. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλά τέτοια σκάφη, που όμως διατηρούν τις μηχανές ως βοηθητικές, σε περίπτωση που επικρατεί άπνοια, δηλαδή δεν φυσάει αέρας. Στη σημερινή εποχή, όταν γίνεται λόγος για ιστιοπλοΐα, γίνεται για το άθλημα που είναι συναρπαστικό και ένα από τα ωραιότερα που υπάρχουν, γιατί συνδυάζει τη γοητεία της θάλασσας με τις ικανότητες των αθλητών, που πρέπει να είναι πολύ καλά γυμνασμένοι, ειδικά στα πόδια και τη μέση. Η εξάπλωση του αθλήματος της ιστιοπλοΐας στις τελευταίες δεκαετίες είναι τρομακτική, για αυτό και οι ειδικοί έχουν φτιάξει πολλές κατηγορίες σκαφών. Σκαφών μεγάλων που είναι για αγώνες ανοικτής θάλασσας και σκαφών που είναι για αγώνες τριγώνου. Τα σκάφη ανοικτής θάλασσας είναι τριών κατηγοριών, που δεν έχουν «στάνταρ» (σταθερά) χαρακτηριστικά, αφού το κάθε εργοστάσιο έχει τη δική του ναυπηγική τεχνική ( πατέντα ). Αντίθετα, τα λεγόμενα σκάφη τριγώνου έχουν τα ίδια τεχνικά χαρακτηριστικά και με αυτά ασχολούνται περισσότεροι αθλητές, αφού είναι για ένα, δύο ή τρεις το πολύ αθλητές. Στα σκάφη ανοικτής θάλασσας επιβαίνουν πολλοί αθλητές, μέχρι και 15. Η ιστιοπλοΐα είναι το τρίτο κυρίαρχο άθλημα, μετά την κολύμβηση και την κωπηλασία η οποία και περιλαμβάνεται στους σύγχρονους Ολυμπιακούς αγώνες. Οι τύποι σκαφών οι οποίοι χρησιμοποιούνται στην ιστιοπλοΐα είναι οι ακόλουθοι: Φινν ( Finn ). Μήκος 4,5 μέτρα, πλάτος 1,3 μέτρα, ένα πανί επιφάνειας 10 m 2. Είναι για έναν αθλητή και αυτό το σκάφος είναι ολυμπιακή κλάση από το 1952. Πανελληνιονίκης 1991 και 1992 ήταν ο Αρμάντο Ορτολάνο του ναυτικού όμιλου Καλαμακίου. Καλύτερη ελληνική επίδοση ήταν το αργυρό μετάλλιο του Ηλία Χατζηπαυλή στο Κίελο της Γερμανίας στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1972. Λέχνερ (Lechner). Μήκος σκάφους 3,9 μέτρα, πλάτος 0,6 μέτρα, ένα πανί επιφάνειας 7,3 m 2. Είναι για έναν αθλητή και είναι ολυμπιακή κλάση από το 1988. Πανελληνιονίκης για το 1991 και 1992 ήταν ο Νίκος Κακλαμανάκης του ναυτικού ομίλου Βουλιαγμένης. Στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα ο Κακλαμανάκης κέρδισε το χρυσό μετάλλιο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το ασημένιο. Το Lechner αντικαταστάθηκε με το σκάφος RS:X της Neil Pryde με το οποίο θα διαγωνίζονται οι αθλητές από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. 5

Γιούρο. Μήκος σκάφους 3,4 μέτρα, πλάτος 1,4 μέτρα με ένα πανί και επιφάνεια 7,1 m 2. Είναι για έναν αθλητή και έχει γίνει ολυμπιακή κλάση από το 1989. Πανελληνιονίκης για το 1992 ήταν η Νικολέτα Δεληγιάννη του ομίλου Θεσσαλονίκης. 470. Μήκος σκάφους 4,7 μέτρα, πλάτος 1,7 μέτρα, τρία πανιά με επιφάνεια 12,7m 2. Είναι για δύο άτομα και έχει γίνει ολυμπιακή κατηγορία από το 1976. Πανελληνιονίκες για το 1991 και το 1992 ήταν οι Πασχαλίδης- Ζαμπέτογλου του ΝΑΟΚΘ. Από το 1996 ως το 2003 πρωταθλητές Ελλάδας αναδείχθηκαν συνεχόμενα οι Ανδρέας Κοσματόπουλος και Κώστας Τριγκώνης του ναυτικού ομίλου Θεσσαλονίκης. Το 1995 οι Κοσματόπουλος Τριγκώνης αναδείχθηκαν παγκόσμοι πρωταθλητές στην κατηγορία ανδρών και ήταν δεύτεροι το 2002. Από το 2000 ως το 2003 οι Σοφία Μπεκατώρου και Αιμιλία Τσουλφά κατέκτησαν τον παγκόσμιο τίτλο στις γυναίκες κλείνοντας την ξέφρενη πορεία τους με το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας. Σόλιγκ. Τύπος σταθερής καρένας, με μήκος 8,2 μέτρα, πλάτος 1,9 μέτρα, τρία πανιά με επιφάνεια 21,6 m 2. Είναι σκάφος για τρία άτομα και έχει γίνει ολυμπιακή κατηγορία από το 1972. Καλύτερη επίδοση ήταν το χάλκινο του Τάσου Μπουντούρη με πλήρωμα τους Τάσο Γαβριήλ και Άρη Ραπανάκη στην Ολυμπιάδα της Μόσχας το 1980. Φλάινγκ ντάτσμαν. Μήκος σκάφους 6,05 μέτρα, πλάτος 1,7 μέτρα, τρία πανιά με επιφάνεια 18,1 m 2. Είναι σκάφος για δύο άτομα και έχει γίνει ολυμπιακή κατηγορία από το 1960. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια κανείς δεν ασχολείται με αυτό τον τύπο σκάφους. Τορνέιντο. Τύπος καταμαράν. Μήκος 6,09 μέτρα, πλάτος 3,02 μέτρα, δύο πανιά με επιφάνεια 20,4 m 2. Είναι για δύο άτομα και έχει γίνει ολυμπιακή κατηγορία από το 1976. Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια για να ασχοληθούν κάποιοι Έλληνες αθλητές. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα έχει ένα από το πιο αξιόμαχα πληρώματα στον κόσμο αποτελούμενο από τους Ιορδάνη Πασχαλίδη και Κώστα Τριγκώνη αθλητές του ναυτικού ομίλου Θεσσαλονίκης. Laser Standard. Μήκος 4,2 μέτρα, πλάτος 1,4 μέτρα, με ένα πανί με επιφάνεια 7,1m 2. Είναι για ένα άτομο. Πανελληνιονίκης 1991 ήταν ο Δημήτρης Θεοδωράκης του ΝΑΟΒ και το 1992 ο Νίκος Νικολτσούδης του ΑΝΟΓ. Καλύτερες επιδόσεις η πρωτή θέση του Μπουγιούρη Αντώνη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2009. Με αυτό το σκάφος είναι μεγάλες οι διακρίσεις του Αιμιλίου Παπαθανασίου του Ολυμπιακού, με μεγαλύτερη το χρυσό μετάλλιο στο Τσεσμέ της Τουρκίας. Laser Radial. Μήκος 4,2 μέτρα, πλάτος 1,4 μέτρα, ένα πανί με επιφάνεια 5,7m 2. Είναι για έναν αθλητή. Πανελληνιονίκης 1992 στα αγόρια ήταν ο Αντώνης Λογοθέτης του ΑΝΟΓ και στα κορίτσια η Μαρία Μυλωνά του ΝΟΠΦ. Καλύτερη επιτυχία το χρυσό μετάλλιο της Μαρίας Βλάχου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1991 στο Πόρτο Καρράς. Εκείνη τη χρονιά το πανελλήνιο πρωτάθλημα κατέκτησε η Ουρανία Φλαμπούρη του ΝΟΒΑ. Όπτιμιστ. Μήκος 2,3 μέτρα, πλάτος 1,13 μέτρα, ένα πανί με επιφάνεια 3,5m 2. Είναι για ένα νεαρό αθλητή. Πανελληνιονίκης 1991 ήταν ο Γιώργος Κουτουμάνος του ΑΝΟΓ και το 1992 η Κατερίνα Γιακουμίδου του ΑΝΟΓ. Καλύτερη επίδοση ήταν η έβδομη θέση του Τσουκάτου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1986. 6

420. Μήκος 4,2 μέτρα, πλάτος 1,9 μέτρα, τρία πανιά με επιφάνεια 10,2m 2. Είναι σκάφος για δύο άτομα. Το πανελλήνιο πρωτάθλημα το 1991 πήραν οι Ν. Ζαπονίδης - Θ. Παρούσης του ΙΟΘ και του ΝΟΑ. Λάιτινγκ. Μήκος 5,2 μέτρα, πλάτος 2,0 μέτρα, τρία πανιά με επιφάνεια 16,4m 2. Είναι για τρία άτομα. Μόνιμος πρωταθλητής Ελλάδας είναι ο Γιώργος Ανδρέαδης του ΝΟΕ, ο οποίος ήταν πέμπτος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1989. 5124. Τύπος σταθερής καρένας, μήκος 7,3 μέτρα, πλάτος 2,7 μέτρα, τρία πανιά με επιφάνεια 24,2 m 2. Το πλήρωμα είναι τέσσερις μέχρι έξι αθλητές. Σε αυτή την κατηγορία μόνιμος πρωταθλητής Ελλάδας είναι ο Γιώργος Ανδρεάδης ο οποίος έχει στεφθεί και πρωταθλητής Ευρώπης το 1987. Τα περισσότερα αγωνιστικά σκάφη έχουν πανιά - ιστία που ονομάζονται μαΐστρα (μεγίστη), φλόκος ( το πλωριό πανί ) και μπαλόνι ( συμμετρικό / ασύμμετρο ). Οι διαστάσεις, το υλικό κατασκευής, η επιφάνεια και οι αντοχές των ιστίων διαφέρουν από κλάση σε κλάση. Η ιστιοπλοΐα στην Ελλάδα έχει εξαπλωθεί λόγω των μοναδικών γεωγραφικών και μετεωρολογικών πλεονεκτημάτων της. Για αυτό και η Ελλάδα κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις στην Ευρώπη. Κάθε χρόνο η Ελληνική Ομοσπονδία διοργανώνει πολλούς μεγάλους διεθνείς αγώνες, στους οποίους οι αθλητές μας πάνε αρκετά καλά. Η κολύμβηση. Η κολύμβηση είναι άθλημα κίνησης μέσα στο νερό. Ως άθλημα, το κολύμπι, είναι από τα πιο παλιά και συνηθέστερα. Οι αρχαίοι Έλληνες του έδιναν πολλή προσοχή και θεωρούσαν άσχημο πράγμα το να μην μπορεί κάποιος να κολυμπά. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1896 περιλήφθηκε ως ιδιαίτερο άθλημα και το κολύμπι και από τότε έγινε ένα από τα πιο αγαπητά αγωνίσματα. Ισχύουν, όπως για όλα τα αθλήματα, διατάξεις και κανόνες της κολύμβησης. Τα αγωνίσματα που διεξάγονται είναι πολλά μερικά από τα οποία είναι τα ακόλουθα: Για τους άνδρες, 100 μ., 200 μ., 400 μ., 1500 μ. ελεύθερης κολύμβησης, 4Χ200 μ. ομαδικό και 4 Χ 100 ατομικό, 200 μ. πεταλούδα και 100 μ. ύπτιο. Για τις γυναίκες είναι τα ίδια εκτός από τα 1500 μ. που τα έχουν κάνει 800 μ. Μερικοί από τους τρόπους κολύμβησης στους οποίους διαγωνίζονται οι αθλητές είναι οι ακόλουθοι: Το πρόσθιο κολύμπι, το πιο απλό, ξεκούραστο και συνηθισμένο κολύμπι. Σε αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος μέσα στο νερό κινείται έτσι ακριβώς όπως ο βάτραχος. 7

Το κρόουλ ή το ελεύθερο κολύμπι. Το σώμα βρίσκεται σε επίπεδη σχεδόν θέση με το νερό, μπρούμητα δηλαδή, με το πρόσωπο προς το νερό και τα χέρια κινούνται ελεύθερα κάνοντας κυκλικές κινήσεις, η μισή καμπύλη του κύκλου γίνεται μέσα στο νερό και η άλλη μισή πάνω από την επιφάνειά του, στον αέρα. Το πρόσθιο πεταλούδας. Ο κολυμβητής κινείται έτσι που δίνει την εντύπωση της πεταλούδας, όπως αναπηδά πάνω στο νερό. Το ναυτικό ή το πλάγιο. Ο κολυμβητής κινείται πλάγια μέσα στο νερό, πότε από τη μια πλευρά, πότε απ' την άλλη. Το ύπτιο κολύμπι, όταν ο κολυμβητής βρίσκεται σε θέση ανάσκελη μέσα στο νερό, με την πλάτη του δηλαδή στην επιφάνεια του νερού. Κατάδυση. Για να κολυμπήσει κάποιος με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να έχει μάθει να ελέγχει πολύ καλά την αναπνοή του, επειδή χρειάζεται να παραμείνει για ορισμένο διάστημα κάτω από το νερό. Πρέπει να διατηρεί τα μάτια ανοιχτά, για να αποφύγει πιθανά κτυπήματα. Οι αγώνες γίνονται σε πισίνες των 25 ή 50 μέτρων. Το πρόγραμμα των Ολυμπιακών αγώνων περιλαμβάνει 26 ατομικά αγωνίσματα και 6 σκυταλοδρομίες, για άνδρες και γυναίκες, σε πισίνα 50 μέτρων. Το ελεύθερο, το ύπτιο, το πρόσθιο, η πεταλούδα και η μικτή ατομική, είναι τα ατομικά αγωνίσματα που μαζί με τις σκυταλοδρομίες ( ελεύθερο και μικτή ομαδική ), είναι τα στυλ της κολύμβησης που περιλαμβάνονται στο επίσημο αγωνιστικό πρόγραμμα. Για την ελεύθερη κολύμβηση τα αγωνίσματα είναι 50μ, 100μ, 200μ, 400μ, 800μ, 1.500μ. Τα 800μ. είναι αγώνισμα μόνο για τις γυναίκες, ενώ τα 1.500μ. μόνο για άνδρες. Θεωρείται το τέλειο είδος κολύμβησης ταχύτητας και είναι το γρηγορότερο και πλέον δημοφιλές από τα υπόλοιπα. Τεχνικά, στην ελεύθερη κολύμβηση, οι αθλητές μπορούν να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε στιλ θεωρούν καλύτερο. Συνήθης λόγος ακύρωσης κολυμβητή, είναι όταν κατά τη διάρκεια της κολύμβησης, ακουμπήσει τη διαδρομή ή παρενοχλήσει συναθλητή του. Για το ύπτιο τα αγωνίσματα είναι 100μ, 200μ. Συνήθης λόγος ακύρωσης κολυμβητή, είναι όταν κατά τη διάρκεια του γλιστρήματος μετά την εκκίνηση ή τη στροφή, περάσει την γραμμή των 15 μέτρων. Για το πρόσθιο τα αγωνίσματα είναι 100μ, 200μ. Είναι ένα αρκετά περίπλοκο στιλ κολύμβησης. Απαιτεί υψηλότατη δαπάνη ενέργειας και τέλειο συγχρονισμό κινήσεων μεταξύ χεριών και ποδιών. Αν ο αθλητής χάσει τον συγχρονισμό του, θεωρείται ότι κολυμπά ελεύθερα και ακυρώνεται. Συνήθης λόγος ακύρωσης κολυμβητή, είναι όταν κατά τη διάρκεια της στροφής, ακουμπήσει τον τοίχο με το ένα χέρι ή χρησιμοποιήσει αντικανονική ποδιά. Για την πεταλούδα τα αγωνίσματα είναι 100μ, 200μ. Συνήθης λόγος ακύρωσης κολυμβητή, είναι όταν κατά τη διάρκεια της στροφής, ακουμπήσει με το ένα χέρι ή χρησιμοποιήσει αντικανονική ποδιά. Για τη μικτή ατομική τα αγωνίσματα είναι 200μ, 400μ. Στα αγωνίσματα της μικτής ατομικής, ο αθλητής αγωνίζεται σε ίσες αποστάσεις, σε όλα τα στυλ της κολύμβησης. Αυτό το αγώνισμα συνδυάζει τεχνική, ταχύτητα και αντοχή. Η σειρά που ακολουθείται είναι: πεταλούδα, ύπτιο, πρόσθιο και ελεύθερο. Οι αθλητές φορούν μαγιό, σκουφάκι και προστατευτικά γυαλιά για να προστατεύουν τα μάτια τους και να έχουν καλύτερη όραση μέσα στο νερό. 8

Απαγορεύεται να χρησιμοποιήσουν ή να φορέσουν οτιδήποτε μπορεί να αυξήσει την ταχύτητα, την ικανότητα να επιπλέουν, ή την αντοχή τους. Ξυρίζουν όλο το σώμα τους πριν από τις σημαντικές διοργανώσεις, έτσι ώστε να κινούνται πιο γρήγορα μέσα στο νερό. Συγχρονισμένη κολύμβηση. Η συγχρονισμένη κολύμβηση είναι ένα άθλημα του υγρού στίβου που συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα των αγώνων μόλις το 1977. Έχει τρία αγωνίσματα: Το ατομικό, τα ζευγάρια ( ή ντουέτο ) και το ομαδικό. Η Βρετανία ήταν σχεδόν η κυρίαρχος του αγωνίσματος, αλλά τα τελευταία χρόνια πολύ δυνατή έχει παρουσιαστεί η Γαλλία. Αρκετά δυνατές είναι η Ολλανδία, η Αυστρία, η Ελβετία, η Γερμανία και οι αθλητές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Το άθλημα είναι αποκλειστικά για γυναίκες, αν και γίνεται κάποια προσπάθεια για να γίνει και άθλημα των αντρών. Η συγχρονισμένη κολύμβηση είναι ένα είδος επίδειξης μέσα στο νερό, στο οποίο οι αθλήτριες κρίνονται για την εκτέλεση ορισμένων κολυμβητικών κινήσεων που έχουν εγκριθεί από τις αρμόδιες αθλητικές αρχές. Οι αθλήτριες βαθμολογούνται για την εκτέλεση μιας σειράς από φιγούρες και για ένα τυπικό κολυμβητικό πρόγραμμα που γίνεται με τη συνοδεία μουσικής. Το άθλημα υπήρξε δημοφιλής ψυχαγωγία στις ΗΠΑ στη δεκαετία του 1930, δεν αναπτύχθηκε, όμως, σαν οργανωμένο σπορ παρά μόνο μετά το 1950. Αναγνωρίστηκε από τη ΦΙΝΑ, το διεθνή οργανισμό κολύμβησης το 1952. Το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα έγινε το 1973, ενώ το άθλημα περιλήφθηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς του 1984. Στις εθνικές και διεθνείς συναντήσεις η πισίνα πρέπει να είναι τετράγωνη με ελάχιστο μήκος πλευράς 12 μέτρα. Το βάθος της πρέπει να είναι τουλάχιστον τρία μέτρα για τις φιγούρες και 1,7 μέτρα για το τυπικό πρόγραμμα. Η ελάχιστη θερμοκρασία του νερού της πισίνας πρέπει να είναι 24 βαθμοί Κελσίου. Οι διοργανωτές των αγώνων είναι υποχρεωμένοι να έχουν τα κατάλληλα μηχανήματα για την αναπαραγωγή της μουσικής που επιθυμούν οι αθλήτριες. Σε αυτά περιλαμβάνονται και υποβρύχια ηχεία που τηρούν τους κανόνες ασφάλειας. Για τις υποχρεωτικές φιγούρες οι αθλήτριες πρέπει να φοράνε μαύρο μαγιό με άσπρο σκουφάκι. Για το τυπικό κολυμβητικό πρόγραμμα μπορούν να φορέσουν οποιοδήποτε μαγιό θεωρείται κατάλληλο. Οι ελάχιστες ανάγκες σε διεθνείς συναντήσεις είναι ένας διαιτητής που επιβλέπει τα αγωνίσματα, διορίζει και κατευθύνει τους υπόλοιπους κριτές, δίνει το σύνθημα για την έναρξη των αγωνισμάτων, επιβάλλει ποινές και εγκρίνει τη βαθμολογία. Υπάρχουν μία, δύο ή τρεις ομάδες από πέντε ή επτά κριτές που βαθμολογούν τις κολυμβήτριες και ένας βοηθός του διαιτητή σε κάθε ομάδα κριτών, αρμόδιος για τις υποχρεωτικές φιγούρες. Τρεις βαθμολογητές σε κάθε ομάδα κριτών καταχωρούν τη βαθμολογία των κριτών και υπολογίζουν τις συνολικές επιτυχίες των αθλητριών. Τέλος, υπάρχει και ένας αρμόδιος με βοηθούς για τις υποχρεωτικές φιγούρες που βεβαιώνει ότι οι αθλήτριες βρίσκονται στη σωστή θέση της αφετηρίας τη στιγμή που πρέπει, ένας ελεγκτής της μουσικής και δυο χρονομέτρες για τον κανονικό χρόνο του προγράμματος. 9

Υδατοσφαίριση. Η υδατοσφαίριση είναι ομαδικό άθλημα, το οποίο διεξάγεται σε πισίνα, από δύο επταμελείς ομάδες ( έξι παίκτες και έναν τερματοφύλακα ). Ο σκοπός του παιχνιδιού είναι η επίτευξη τερμάτων με την ρίψη της μπάλας μέσα στο δίκτυ που φυλάσσεται από τον τερματοφύλακα, και νικήτρια είναι η ομάδα με τα περισσότερα τέρματα. Το παιχνίδι έχει ομοιότητες με τη χειροσφαίριση και το χόκεϊ επί πάγου. Διεξάγεται από το 1926, αν και από τότε έχει αλλάξει πολύ. Συχνά οι κανονισμοί αλλάζουν, σε μια προσπάθεια της διεθνούς ομοσπονδίας να κάνει το άθλημα πιο κινητικό και θεαματικό. Σύμφωνα με μια φήμη, κάποτε στις Ινδίες οι Άγγλοι έφιπποι παίζοντας το πόλο από στραβό χτύπημα έστειλαν τη μπάλα σε παρακείμενη λίμνη. Οι πολίστες βρήκαν την ευκαιρία να βουτήξουν στο νερό για να δροσιστούν και να πιάσουν τη μπάλα και διαπίστωσαν ότι μπορεί να γίνει ένα ανάλογο παιχνίδι μέσα στο νερό. Έτσι, με μια μικρή μπάλα του πόλο παίχτηκε για πρώτη φορά πόλο σε πισίνα που είχε για τέρματα δυο βάρκες σε απόσταση 50 μέτρων. Αργότερα ο χώρος μίκρυνε και η μπάλα μεγάλωσε. Άγγλοι κολυμβητές με φανατικότερο τον Ουίλσον από τη Γλασκώβη οργάνωσαν τους πρώτους ανεπίσημους αγώνες το 1876. Σε 10 χρόνια συντάχθηκαν οι πρώτοι κανονισμοί και έγιναν οι πρώτοι αγώνες του πρωταθλήματος. Το 1890 παίχτηκε σε ανοικτό κολυμβητήριο του Κένσιγκτον ο πρώτος διεθνής αγώνας μεταξύ της Αγγλίας και της Σκωτίας. Υπήρχε μεγάλος φανατισμός και οι Άγγλοι κέρδισαν με 4-0. Ο θόρυβος που δημιουργήθηκε διέδωσε το άθλημα στην Ουαλία και την Ιρλανδία. Το 1901 έγινε και ο πρώτος διεθνής αγώνας στη Βιέννη. Το πόλο προστέθηκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών αγώνων το 1900. Μέχρι το 1930 στις ΗΠΑ ήταν δημοφιλής μια παραλλαγή του αθλήματος όπου παιζόταν με μισοφουσκωμένη μπάλα και είχε αντικειμενικό σκοπό την κατοχή της για όσο το δυνατό μεγαλύτερο διάστημα. Για πολλά χρόνια η Ουγγαρία ήταν η βασίλισσα της Ευρώπης και του κόσμου. Κατέκτησε τον τίτλο 10 φορές στις 14 πρώτες διοργανώσεις. Στη συνέχεια ξεπετάχτηκε η πρώην Σοβιετική Ένωση και η Γερμανία. Από το 1985 συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα και η υδατοσφαίριση γυναικών με πρώτη πρωταθλήτρια την Ολλανδία. Κάθε ομάδα στην υδατοσφαίριση έχει 13 παίκτες από τους οποίους συμμετέχουν οι επτά και αντικειμενικός σκοπός της είναι να στείλει την μπάλα στα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας. Οι παίκτες, εκτός του τερματοφύλακα, επιτρέπεται να χρησιμοποιούν μόνο το ένα χέρι στην προώθηση ή τη μεταβίβαση της μπάλας που μοιάζει με εκείνη του ποδοσφαίρου. Κάθε αγώνας έχει τέσσερις περιόδους από οκτώ λεπτά πραγματικού παιχνιδιού. Η επίθεση κάθε ομάδας διαρκεί 30 δευτερόλεπτα. Ανάμεσα στις περιόδους γίνεται μια δίλεπτη διακοπή ώστε οι ομάδες να αλλάξουν τέρματα. Σε περίπτωση ατυχήματος ή τραυματισμού ο διαιτητής μπορεί να παρατείνει τον αγώνα μέχρι και τρία λεπτά. Αν το ματς τελειώσει ισόπαλο και οπωσδήποτε πρέπει να υπάρχει νικητής γίνεται μια πεντάλεπτη διακοπή και ακολουθούν δυο τρίλεπτες περίοδοι πραγματικού παιχνιδιού, δηλαδή σταματάει ο χρόνος σε φάουλ, πέναλτι και άλλα με διάλειμμα ενός λεπτού. Όποια ομάδα σκοράρει θα είναι η νικήτρια. 10

Γκολ επιτυγχάνεται όταν ολόκληρη η μπάλα περάσει τη γραμμή του τέρματος που βρίσκεται ανάμεσα στα κάθετα και το οριζόντιο δοκάρι της εστίας, με την προϋπόθεση ότι δεν προωθήθηκε με γροθιά και ότι την άγγιξαν τουλάχιστον δυο παίκτες εκτός του τερματοφύλακα. Επίσης γκολ επιτυγχάνεται και όταν ένας αθλητής περάσει τη γραμμή του τέρματος της ομάδας του μαζί με τη μπάλα. Νικήτρια είναι η ομάδα που πετυχαίνει τα περισσότερα γκολ. Κατάλληλα χρώματα θεωρούνται το άσπρο για τη γραμμή του τέρματος που πρέπει να απέχει τουλάχιστον 30 εκατοστά από το άκρο της πισίνας, το άσπρο για τη γραμμή της σέντρας που χωρίζει την πισίνα σε δυο ίσα μέρη, το κόκκινο για τη γραμμή του κόρνερ που απέχει δυο μέτρα από τη γραμμή του τέρματος και το κίτρινο για τη γραμμή του πέναλτι που απέχει πέντε μέτρα από τη γραμμή του τέρματος. Στην πλευρά της πισίνας όπου κινούνται οι κριτές τερμάτων τοποθετείται δυο μέτρα μακριά από κάθε γωνία ένα ευδιάκριτο χρωματιστό σημάδι. Για το διαιτητή πρέπει να υπάρχει αρκετός ελεύθερος χώρος, έτσι ώστε να κινείται από το ένα ως το άλλο άκρο της μιας πλευράς της πισίνας, καθώς και για τους δυο κριτές τερμάτων που βρίσκονται στο ύψος των γραμμών του τέρματος. Τα τέρματα πρέπει να είναι άσπρα, να επιπλέουν στο νερό, να είναι γερά συναρμολογημένα και να μη λυγίζουν. Έχουν άνοιγμα τριών μέτρων, ενώ το οριζόντιο δοκάρι πρέπει να βρίσκεται 90 εκατοστά πάνω από την επιφάνεια του νερού Τα τέρματα είναι εφοδιασμένα με δίχτυ. Η μπάλα έχει περιφέρεια 68 ως 71 εκατοστά και βάρος 400 ως 450 γραμμάρια. Πρέπει να είναι στρογγυλή, καλά φουσκωμένη και εντελώς αδιάβροχη. Απαγορεύεται η επικάλυψή της με γράσο ή παρόμοιο υλικό. Οι κολυμβητές των δύο ομάδων πρέπει να φοράνε διαφορετικά σκουφάκια, συνήθως μπλε και άσπρο για να διακρίνονται και να μη μπερδεύονται οι αντίπαλοι. Αν κάποιος παίκτης χάσει το σκούφο πρέπει να περιμένει μια διακοπή για να βρει ή να τον αντικαταστήσει με άλλο. Ο τερματοφύλακας έχει τον αριθμό 1 και οι άλλοι παίκτες από το 2 μέχρι και το 13. Οι αθλητές φοράνε μαγιό και απαγορεύεται να έχουν πάνω τους οποιοδήποτε αντικείμενο, ενώ δεν μπορούν να αλειφθούν με λάδι. Το σκουφάκι του πόλο πρέπει να έχει πλαστικά προστατευτικά για τα αυτιά, με τρύπες για να ακούγεται η σφυρίχτρα του διαιτητή κάτω από το νερό και να δένεται καλά από τον παίκτη. Συνήθως είναι μπλε ή άσπρο. Βιβλιογραφία. 1. Ιστοσελίδα: http://www.koe.org.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2616&ite mid=420. Κολύμβηση. 2. Ιστοσελίδα: http://el.wikipedia.org/wiki/%ce%a3%cf%85%ce%b3%cf%87%cf%81%ce% BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7_%CE% BA%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%BC%CE%B2%CE%B7%CF%83%CE%B 7. Συγχρονισμένη κολύμβηση. 3. Ιστοσελίδα: http://el.wikipedia.org/wiki/%ce%a5%ce%b4%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf 11

%83%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B7. Υδατοσφαίριση. 12